តើអ្នកអាចប្រាប់ពីនិស្ស័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានសម្តែងនៅក្នុងសម័យនីមួយៗឱ្យបានច្បាស់លាស់ ដោយប្រើភាសាដែលអាចពន្យល់ពីសារៈសំខាន់នៃយុគសម័យនេះឱ្យបានត្រឹមត្រូវឬទេ? តើអ្នកដែលបានឆ្លងកាត់នូវកិច្ចការនៃគ្រាចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចពិពណ៌នាពីនិស្ស័យសុចរិត របស់ព្រះជាម្ចាស់បានពិស្តារឬទេ? តើអ្នកអាចផ្តល់សក្ខីភាពពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានច្បាស់ និងត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? តើអ្នកនឹងប្រាប់បន្តនូវអ្វីដែលបានឃើញ និងបានឆ្លងកាត់ ទៅដល់អ្នកកាន់សាសនាគួរឱ្យសង្វេគ គួរឱ្យអាណិត និងស្មោះត្រង់ ដែលស្រេកឃ្លានសេចក្តីសុចរិត និងកំពុងរង់ចាំឱ្យអ្នកមកឃ្វាលពួកគេយ៉ាងដូចម្តេច? តើមនុស្សជំពូកណា កំពុងរង់ចាំឱ្យអ្នកមកឃ្វាលពួកគេ? តើអ្នកអាចស្រមៃបានទេ? តើអ្នកដឹងពីបន្ទុកនៅលើស្មារបស់អ្នក បញ្ជាបេសកកម្មរបស់អ្នក និងទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដែរឬទេ? តើស្មារតីយល់ដឹងអំពីបេសកកម្មជាប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់អ្នកនៅឯណា? តើអ្នកសមនឹងធ្វើជាចៅហ្វាយនៅយុគសម័យក្រោយបានយ៉ាងដូចម្តេច? តើអ្នកមានស្មារតីជាចៅហ្វាយខ្លាំងក្លាដែរឬទេ? តើអ្នកនឹងពន្យល់ពីចៅហ្វាយលើអ្វីគ្រប់យ៉ាងយ៉ាងដូចម្តេច? តើវាពិតជាចៅហ្វាយលើបណ្តាសត្វមានជីវិត និងវត្ថុដែលមានរូបរាងនៅក្នុងពិភពលោកនេះមែនទេ? តើអ្នកមានផែនការអ្វីខ្លះ សម្រាប់វឌ្ឍនភាពនៃដំណាក់កាលបន្ទាប់នៃកិច្ចការនេះ? តើមានមនុស្សប៉ុន្មានអ្នក កំពុងរង់ចាំឱ្យអ្នកធ្វើជាអ្នកគង្វាលរបស់ពួកគេ? តើវាជាកិច្ចការដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ សម្រាប់អ្នកឬទេ? ពួកគេក្រីក្រគួរឱ្យសង្វេគ ខ្វាក់ភ្នែក និងវង្វេងផ្លូវ ទាំងកំពុងទ្រហោយំនៅទី ងងឹត តើផ្លូវនៅឯណា? ពួកគេចង់បានពន្លឺ ដូចជាទេពច្យុតចុះមកភ្លាមៗ ដើម្បីបណ្តេញអំណាចនៃភាពអន្ធការ ដែលបានសង្កត់សង្កិនមនុស្សអស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ តាមដែលដឹងមក តើមានអ្នកណាអាចដឹងថា ពួកគេសង្ឃឹមយ៉ាងអន្ទះសា ហើយពួកគេប្រាថ្នាចង់បានការនេះទាំងថ្ងៃទាំងយប់ខ្លាំងប៉ុនណា? សូម្បីនៅពេលថ្ងៃដែលមានពន្លឺជះទៅផុត ក៏មនុស្សកំពុងរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងទាំងនេះ នៅតែជាប់នៅក្នុងគុកងងឹត ដោយគ្មានសង្ឃឹមពីការដោះលែងឡើយ តើពួកគេនឹងលែងយំតទៅទៀតនៅពេលណា? គ្រោះអកុសលរបស់វិញ្ញាណផុយស្រួយ ដែលមិនធ្លាប់ទទួលការសម្រាកទាំងនេះ គួរឱ្យខ្លាចណាស់ ហើយពួកគេត្រូវចងជាប់នៅក្នុងស្ថានភាពនេះ ដោយចំណងគ្មានមេត្តាធម៌ និងប្រវត្តិសាស្ត្រមិនចេះផ្លាស់ប្តូរនេះជាយូរមកហើយ។ ចុះតើនរណាធ្លាប់លឺសម្លេងទ្រហោយំរបស់ពួកគេទេ? តើមាននរណាធ្លាប់បានគិតអំពីស្ថានភាពវេទនារបស់ពួកគេទេ? តើអ្នកធ្លាប់គិតទេថា ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះហឫទ័យព្រួយ និងសោកសង្រេងប៉ុនណា? តើទ្រង់អាចទ្រាំមើលមនុស្សឥតកំហុស ជាមនុស្សដែលទ្រង់បានបង្កើតដោយព្រះហស្តព្រះអង្គផ្ទាល់រងទណ្ឌកម្មបែបនេះដូចម្តេចបាន? សរុបមក មនុស្សជាជនរងគ្រោះដែលត្រូវគេបំពុល។ ហើយបើទោះបីជាមនុស្សជាតិអាចនៅរស់រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះបានក៏ដោយ តើមាននរណាដឹងថាមនុស្សជាតិត្រូវអាកំណាចបំពុលជាយូរមកហើយទេ? តើអ្នកភ្លេចហើយមែនទេថា អ្នកក៏ជាជនរងគ្រោះម្នាក់ដែរ? តើអ្នកគ្មានឆន្ទៈប្រឹងប្រែងជួយសង្គ្រោះអ្នកនៅរស់ទាំងនេះ ដោយទឹកចិត្តស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? តើអ្នកគ្មានឆន្ទៈលះបង់កម្លាំងទាំងអស់របស់ខ្លួន ដើម្បីសងគុណដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលស្រឡាញ់មនុស្សជាតិ ដូចរូបកាយសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ទេឬអី? នៅពេលមានគេនិយាយ និងធ្វើរឿងទាំងអស់នេះហើយ តើអ្នកនឹងបកស្រាយការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់អ្នកឱ្យរស់នៅក្នុងជីវិតខុសប្លែកពីធម្មតាយ៉ាងដូចម្តេច? តើអ្នកពិតជាមានការតាំងចិត្ត និងជំនឿចិត្ត ដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏មានន័យរបស់បុគ្គលដែលគោរពស្រឡាញ់ និងបម្រើព្រះជាម្ចាស់មែនដែរឬទេ?