ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៣៦

អ្នកពោលថា អ្នកទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ហើយអ្នកទទួលស្គាល់ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម ប៉ុន្ដែអ្នកធ្វើនូវរឿងជាក់លាក់មួយចំនួននៅពីក្រោយអង្គទ្រង់ គឺអ្នកធ្វើអ្វីៗដែលទាស់ប្រឆាំងនឹងអ្វីដែលព្រះអង្គបានបង្គាប់ ហើយអ្នកគ្មានសេចក្ដីកោតខ្លាចចំពោះទ្រង់នៅក្នុងចិត្ដរបស់អ្នកឡើយ។ តើនេះជាការទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? អ្នកទទួលស្គាល់អ្វីដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលប៉ុន្ដែអ្នកមិនអនុវត្ដនូវអ្វីដែលអ្នកអាចធ្វើបានឡើយ ហើយអ្នកក៏មិននៅជាប់នឹងមាគ៌ារបស់ព្រះអង្គដែរ។ តើនេះគឺជាការទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ហើយទោះបីជាអ្នកទទួលស្គាល់ទ្រង់ក្ដី ក៏ចិត្ដគំនិតរបស់អ្នកគ្រាន់តែជាការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ គឺមិនដែលគោរពឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកបានឃើញ និងទទួលស្គាល់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងដឹងថាទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្ដែអ្នកនៅតែធ្វើហៃអើ ហើយគ្មានការផ្លាស់ប្ដូរទាំងស្រុង នោះអ្នកគឺជាប្រភេទមនុស្សដែលមិនទាន់ត្រូវបានយកឈ្នះនៅឡើយទេ។ អស់អ្នកដែលត្រូវបានយកឈ្នះ ត្រូវតែធ្វើគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ហើយទោះបីជាពួកគេមិនអាចចូលក្នុងសេចក្ដីពិតដែលខ្ពស់ជាងនេះ ហើយទោះបីជាសេចក្ដីពិតទាំងនេះអាចនៅមិនដល់ពួកគេក៏ដោយ ក៏មនុស្សបែបនេះចង់ចូលរួមនឹងសេចក្ដីនេះនៅក្នុងចិត្ដរបស់ពួកគេដែរ។ គឺដោយសារតែមាននូវដែនកំណត់ចំពោះអ្វីដែលពួកគេអាចទទួលស្គាល់ថា អ្វីដែលពួកគេអាចអនុវត្ដបានគ្មាននូវចំណង និងដែនកំណត់ទេ។ យ៉ាងណាក្ដី យ៉ាងហោចណាស់ពួកគេត្រូវតែធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ហើយប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើបាន នោះគឺជាឥទ្ធិពលដែលសម្រេចបាន ដោយសារតែកិច្ចការនៃការយកឈ្នះ។ ឧបមាថាអ្នកពោលថា «ដូចមានចែងថា ទ្រង់អាចដាក់ចេញនូវព្រះបន្ទូលជាច្រើនដែលមនុស្សមិនអាចធ្វើបាន ប្រសិនបើទ្រង់មិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ទេ តើទ្រង់ជានរណា?» ការគិតបែបនេះមិនមែនមានន័យថាអ្នកទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ប្រសិនបើអ្នកទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់អ្នកត្រូវតែបង្ហាញវាចេញមកតាមរយៈសកម្មភាពជាក់ស្ដែងរបស់អ្នក។ ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំ តែមិនអនុវត្ដន៍សេចក្ដីសុចរិត ប្រសិនបើអ្នកប្រាថ្នាចង់បានប្រាក់និងទ្រព្យសម្បត្ដិ ហើយតែងតែយកប្រាក់មូលនិធិក្រុមជំនុំដាក់ចូលហោប៉ៅខ្លួនឯង តើនេះជាការទទួលស្គាល់ថាព្រះជាម្ចាស់មានវត្ដមានគង់នៅដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់ពេញដោយព្រះចេស្ដា ហើយព្រះអង្គសាកសមនឹងឱ្យគោរព។ តើអ្នកអាចមិនភ័យខ្លាចបានដូចម្ដេច ប្រសិនបើអ្នកពិតជាទទួលស្គាល់ថាមានព្រះជាម្ចាស់? ប្រសិនបើអ្នកអាចប្រព្រឹត្ដសកម្មភាពដ៏គួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម តើអ្នកទទួលស្គាល់ព្រះអង្គយ៉ាងពិតប្រាកដដូចម្ដេចបាន? តើអ្នកដែលអ្នកជឿនោះ គឺជាព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? អ្វីដែលអ្នកជឿលើនោះ គឺជាព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិល ហេតុនេះទើបអ្នកមិនភ័យខ្លាច! អស់អ្នកដែលទទួលស្គាល់ និងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដសុទ្ធតែកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយពួកគេមិនហានធ្វើអ្វីដែលទាស់ប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ ឬអ្វីដែលបំពានដល់មនសិការរបស់គេឡើយ។ ពួកគេមានការភ័យខ្លាចជាពិសេស ក្នុងការធ្វើអ្វីមួយដែលពួកគេដឹងថាមានការប្រឆាំងនឹងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មានតែបែបនេះទេទើបអាចចាត់ទុកថាជាការទទួលស្គាល់នូវព្រះវត្ដមានគង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើអ្នកគួរធ្វើអ្វី នៅពេលដែលឪពុកម្ដាយរបស់អ្នកព្យាយាមបញ្ឈប់អ្នកពីការជឿលើព្រះជាម្ចាស់? តើអ្នកគួរស្រលាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដោយរបៀបណានៅពេលដែលប្ដីរបស់អ្នកដែលជាអ្នកមិនជឿប្រព្រឹត្ដល្អដាក់អ្នក? ហើយតើអ្នកគួរស្រលាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដោយរបៀបណា នៅពេលបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់អ្នកស្អប់ខ្ពើមអ្នក? ប្រសិនបើអ្នកទទួលស្គាល់ទ្រង់ នោះអ្នកនឹងប្រព្រឹត្ដយ៉ាងសមរម្យ និងរស់នៅក្នុងសេចក្ដីពិតនៅចំពោះបញ្ហាទាំងនេះ។ ប្រសិនបើអ្នកបរាជ័យក្នុងការឆ្លើយតបដោយរឹងមាំ តែបានត្រឹមតែពោលថា ខ្លួនទទួលស្គាល់នូវព្រះវត្ដមានគង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកជាមនុស្សនិយាយបានតែមាត់ប៉ុណ្ណោះ! អ្នកពោលថា អ្នកជឿលើទ្រង់ ហើយទទួលស្គាល់ព្រះអង្គ ប៉ុន្ដែតើអ្នកទទួលស្គាល់ព្រះអង្គតាមរបៀបណា? តើអ្នកជឿលើព្រះអង្គតាមរបៀបណា? តើអ្នកកោតខ្លាចព្រះអង្គដែរឬទេ? តើអ្នកគោរពទ្រង់ដែរឬទេ? តើអ្នកស្រលាញ់ព្រះអង្គអស់ពីជម្រៅចិត្ដដែរឬទេ? នៅពេលដែលអ្នកមានទុក្ខព្រួយ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ពឹងផ្អែក នោះអ្នកមានអារម្មណ៍ដឹងពីសេចក្ដីស្រលាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្ដែក្រោយមក អ្នកក៏ភេ្លចការនេះទាំងអស់។ នេះមិនមែនជាការស្រលាញ់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយក៏មិនមែនជាការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែរ! តើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យមនុស្សទទួលបានជាចុងក្រោយ? គ្រប់ទាំងសេចក្ដីដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់ ដូចជាអារម្មណ៍ដែលមានការស្ញប់ស្ញែងខ្លាំងចំពោះភាពសំខាន់របស់ខ្លួនឯង ការមានអារម្មណ៍ថាអ្នកឆាប់ចាប់បាន និងឆាប់យល់នូវអ្វីដែលថ្មីៗ ការគ្រប់គ្រងអ្នកដទៃ ការមើលងាយអ្នកដទៃការវិនិច្ឆ័យមនុស្សតែសំបកក្រៅ ការធ្វើបាបមនុស្សដែលស្មោះត្រង់ ចង់បានយកប្រាក់ក្រុមជំនុំ និងការជាច្រើនទៀត។ គឺមានតែនៅពេលដែលនិស្ស័យពុករលួយបែបសាតាំងទាំងនេះត្រូវបានដកចេញពីអ្នករាល់គ្នាជាផ្នែកៗទេ នោះទើបការយកឈ្នះរបស់អ្នកនឹងត្រូវបានស្ដែងចេញមក។

(ដកស្រង់ពី «សេចក្ដីពិតនៅខាងក្នុងអំពីកិច្ចការនៃការយកឈ្នះ (៤)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៣៧

ខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចការ និងបានមានបន្ទូលតាមរបៀបនេះនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ហើយខ្ញុំបានចំណាយកម្លាំង និងការខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងច្រើន ប៉ុន្ដែតើនៅពេលណាដែលអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ស្ដាប់អ្វីដែលខ្ញុំមានបន្ទូលប្រាប់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងច្បាស់នោះ? តើនៅកន្លែងណាដែលអ្នករាល់គ្នាបានឱនចុះ នៅចំពោះខ្ញុំ ដែលជាព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា។ តើហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ដចំពោះខ្ញុំបែបនេះ? តើហេតុអ្វីបានជាអ្វីៗដែលអ្នករាល់គ្នានិយាយ និងធ្វើ ជំរុញឱ្យសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំឆួលឡើងបែបនេះ? តើហេតុអ្វីបានជាចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នារឹងរូសដូច្នេះ? តើខ្ញុំធ្លាប់វាយអ្នករាល់គ្នាឬទេ? តើហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នា មិនធ្វើអ្វីសោះ ក្រៅពីធ្វើឱ្យខ្ញុំព្រួយព្រះទ័យ និងថប់បារម្ភដូច្នេះ? តើអ្នករាល់គ្នាកំពុងរង់ចាំឱ្យថ្ងៃនៃសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ា ធ្លាក់មកលើអ្នករាល់គ្នាឬ? តើអ្នករាល់គ្នាកំពុងរង់ចាំឱ្យខ្ញុំបញ្ជូនសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំ ដែលបានឆួលឡើងដោយសារការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់អ្នករាល់គ្នាឬ? តើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើ មិនមែនសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាទេឬអី? ប៉ុន្ដែជានិច្ចកាល អ្នករាល់គ្នាតែងតែប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ាបែបនេះគឺ៖ លួចយញ្ញបូជារបស់ខ្ញុំ យកតង្វាយពីអាសនារបស់ខ្ញុំទៅកាន់ជម្រករបស់ឆ្កែចចក ដើម្បីផ្ដល់ចំណីដល់កូនឆ្កែចចកទាំងអស់នោះ ហើយនិងកូននៃកូនឆ្កែចចកទៀត មនុស្សប្រយុទ្ធប្រឆាំងគ្នាទៅវិញទៅមក ប្រឈមមុខដាក់គ្នាដោយសេចក្ដីក្រេវក្រោធ និងដាវលំពែង បោះចោលព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំដែលជាព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា ទៅក្នុងបង្គន់ឱ្យក្លាយទៅជាលាមកដ៏កខ្វក់។ តើឯណាទៅសុចរិតភាពរបស់អ្នករាល់គ្នា? សារជាតិជាមនុស្សរបស់អ្នករាល់គ្នាបានក្លាយទៅជាសត្វសាហាវ! បេះដូងរបស់អ្នករាល់គ្នាបានក្លាយទៅជាដុំថ្មជាយូរមកហើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា នៅពេលដែលថ្ងៃនៃសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំមកដល់ គឺជាពេលដែលខ្ញុំនឹងជំនុំជម្រះការអាក្រក់ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តទាស់នឹងខ្ញុំ ដែលជាព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា នៅថ្ងៃនេះ? តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា តាមរយៈការបោកបញ្ឆោតខ្ញុំបែបនេះ ការបោះចោលព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទៅក្នុងភក់ជ្រាំ និងមិនស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលទាំងនោះ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថាតាមរយៈការធ្វើបែបនេះនៅក្រោយខ្នងខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាអាចគេចផុតពីការឃ្លាំមើលដែលពោរពេញដោយសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថាខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ា បានទតមើលឃើញអ្នករាល់គ្នាដោយព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំហើយទេឬអី នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាបានលួចយកយញ្ញបូជារបស់ខ្ញុំ និងលោភយកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំនោះ? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាបានលួចយកយញ្ញបូជារបស់ខ្ញុំ គឺអ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តទង្វើបែបនេះនៅមុខអាសនា ដែលគេបានថ្វាយយញ្ញបូជា? តើអ្នករាល់គ្នាអាចជឿបានយ៉ាងដូចម្ដេចថា ខ្លួនឯងឆ្លាតល្មមនឹងអាចបោកបញ្ឆោតខ្ញុំតាមរបៀបនេះបាន? តើសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំអាចឃ្លាតចេញពីអំពើបាបដ៏សាហាវរបស់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើសេចក្ដីក្រេវក្រោធដ៏លើសលប់របស់ខ្ញុំ អាចរំលងទង្វើអាក្រក់របស់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? ការអាក្រក់ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តនៅថ្ងៃនេះ មិនមែនបើកផ្លូវចេញសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាទេ ប៉ុន្ដែគឺសន្សំទោសសម្រាប់អ្នករាល់គ្នានៅថ្ងៃស្អែកវិញ ព្រោះវាជំរុញការវាយផ្ចាល់របស់ខ្ញុំដែលជាព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា ចំពោះអ្នករាល់គ្នា។ តើទង្វើ និងពាក្យសម្ដីអាក្រក់ៗរបស់អ្នករាល់គ្នា អាចគេចផុតពីការវាយផ្ចាលរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើសេចក្ដីអធិស្ឋានរបស់អ្នករាល់គ្នាអាចទៅដល់ព្រះកាណ៌របស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើខ្ញុំអាចបើកផ្លូវចេញសម្រាប់សេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើខ្ញុំអាចលើកលែងចំពោះទង្វើអាក្រក់របស់អ្នករាល់គ្នាដែលមិនគោរពខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើខ្ញុំអាចមិនកាត់ផ្ដាច់អណ្ដាតរបស់អ្នករាល់គ្នា ដែលមានពិសដូចជាអណ្ដាតពស់យ៉ាងដូចម្ដេចកើត? អ្នករាល់គ្នាមិនអំពាវនាវរកខ្ញុំ សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់សេចក្ដីសុចរិតរបស់អ្នករាល់គ្នាទេ ប៉ុន្ដែអ្នករាល់គ្នាបែរជាសន្សំសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំទុកដោយសារសេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់អ្នករាល់គ្នាទៅវិញ។ តើខ្ញុំអាចអត់ទោសឱ្យអ្នករាល់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំដែលជាព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា គឺពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែកខ្វក់។ ព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំដែលជាព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា ទតឃើញសេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់អ្នករាល់គ្នាជាការវាយផ្ចាលដែលគ្មានបន្ធូរ។ តើការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះដ៏សុចរិតរបស់ខ្ញុំ អាចឃ្លាតចេញពីអ្នករាល់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាធ្វើបែបនេះចំពោះខ្ញុំ ដោយធ្វើឱ្យខ្ញុំព្រួយព្រះទ័យ និងពេញដោយសេចក្ដីក្រោធ តើខ្ញុំអាចបណ្ដោយឱ្យអ្នករាល់គ្នាគេចផុតពីព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំ និងឃ្លាតចេញពីថ្ងៃដែលខ្ញុំជាព្រះយេហូវ៉ា វាយផ្ចាល និងដាក់បណ្ដាសាអ្នករាល់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថាពាក្យសម្ដី និងសូរស័ព្ទដ៏អាក្រក់ដែលចេញពីមាត់របស់អ្នករាល់គ្នាបានឮទៅដល់ព្រះកាណ៌ខ្ញុំហើយទេឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថាសេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់អ្នករាល់គ្នាបានធ្វើឱ្យប្រឡាក់ព្រះពស្រ្ដនៃសេចក្ដីសុចរិតរបស់ខ្ញុំហើយទេឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថាការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់អ្នករាល់គ្នាបានជំរុញឱ្យសេចក្ដីក្រោធដ៏ខ្លាំងក្លារបស់ខ្ញុំឆួលឡើងហើយទេឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា អ្នករាល់គ្នាបានទុកខ្ញុំចោលឱ្យខឹងក្រេវក្រោធ និងបានសាកល្បងភាពអត់ធ្មត់របស់ខ្ញុំជាយូរមកហើយ? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា អ្នករាល់គ្នាបានបំផ្លាញសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំរួចទៅហើយ ដោយកាត់បន្ថយទៅជាចំណិតៗ? ខ្ញុំបានស៊ូទ្រាំរហូតមកដល់ពេលនេះ ទើបខ្ញុំបង្ហាញសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំចេញទៅ ដោយមិនលើកលែងឱ្យអ្នករាល់គ្នាទៀតឡើយ។ តើរាល់គ្នាមិនដឹងថាព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំបានទតឃើញទង្វើអាក្រក់របស់អ្នករាល់គ្នា ហើយព្រះកន្សែងរបស់ខ្ញុំបានឮទៅដល់ព្រះកាណ៌របស់ព្រះវរបិតាខ្ញុំហើយទេឬអី? តើទ្រង់អាចបណ្ដោយឱ្យអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំបែបនេះយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើមានកិច្ចការណាមួយដែលខ្ញុំធ្វើនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា ដែលមិនមែនជាប្រយោជន៍សម្រាប់អ្នករាល់គ្នា? ប៉ុន្ដែ តើនរណាក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បានស្រលាញ់កិច្ចការរបស់ខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ាកាន់តែខ្លាំង? តើខ្ញុំអាចមិនស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះហឫទ័យនៃព្រះវរបិតារបស់ខ្ញុំដោយសារតែខ្ញុំទន់ខ្សោយ និងដោយសារតែខ្ញុំបានរងទុក្ខយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើអ្នករាល់គ្នាមិនយល់ពីព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំទេឬអី? ខ្ញុំមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នករាល់គ្នា ដូចដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើ តើខ្ញុំមិនបានបូជាអ្វីច្រើនសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាទេឬអី? ទោះបីជាខ្ញុំព្រមទទួលការរងទុក្ខទាំងអស់នេះសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់កិច្ចការនៃព្រះវរបិតារបស់ខ្ញុំក៏ដោយ តើអ្នករាល់គ្នាអាចរួចផុតពីការវាយផ្ចាលដែលខ្ញុំនាំមកលើអ្នករាល់គ្នា ដោយសារលទ្ធផលនៃការរងទុក្ខរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើអ្នករាល់គ្នាមិនបានរីករាយយ៉ាងខ្លាំងចំពោះខ្ញុំទេឬអី? ថ្ងៃនេះ ព្រះវរបិតាខ្ញុំបានប្រទានខ្ញុំមកឱ្យអ្នករាល់គ្នា តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថា អ្នករាល់គ្នាបានរីករាយយ៉ាងខ្លាំង លើសពីព្រះបន្ទូលដ៏សប្បុរសរបស់ខ្ញុំទេឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថាជីវិតរបស់ខ្ញុំត្រូវបានប្ដូរដើម្បីជីវិត និងអ្វីៗដែលអ្នករាល់គ្នារីករាយជាមួយទេឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា ព្រះវរបិតាខ្ញុំបានប្រើជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីធ្វើចម្បាំងជាមួយសាតាំង ហើយថាទ្រង់ក៏បានប្រទានជីវិតរបស់ខ្ញុំមកឱ្យអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាទទួលបានជីវិតមួយរយដង និងអនុញ្ញាតឱ្យអ្នករាល់គ្នាជៀសផុតពីសេចក្ដីល្បួងជាច្រើន? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា មានតែតាមរយៈកិច្ចការរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ទើបអ្នករាល់គ្នាបានរួចផុតពីសេចក្ដីល្បួង និងពីការវាយផ្ចាលដ៏ធ្ងន់ធ្ងរជាច្រើន? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា ដោយសារខ្ញុំតែមួយគត់ ទើបព្រះវរបិតាខ្ញុំអនុញ្ញាតឱ្យអ្នករាល់គ្នារីករាយរហូតមកដល់ពេលនេះ? តើថ្ងៃនេះអ្នករាល់គ្នាអាចនៅរឹងរូស និងមិនបន្ទន់ចិត្ដ ហាក់ដូចជាភាពឃោរឃៅបានរីកចម្រើននៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើការអាក្រក់ដែលអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្ដនៅថ្ងៃនេះ អាចគេចផុតពីថ្ងៃនៃសេចក្ដីក្រោធ ដែលនឹងកើតឡើងក្រោយពេលដែលខ្ញុំចាកចេញពីផែនដីយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើខ្ញុំអាចបណ្ដោយឱ្យអស់អ្នកដែលរឹងរូស និងមិនបន្ទន់ចិត្ត គេចផុតពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះយេហូវ៉ាយ៉ាងដូចម្ដេចកើត?

(ដកស្រង់ពី «គ្មាននរណាម្នាក់ដែលមានសាច់ឈាមអាចគេចផុតពីថ្ងៃនៃសេចក្ដីក្រោធបានឡើយ» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៣៨

ចូរគិតពីអតីតកាលចុះ៖ តើនៅពេលណាដែលព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំក្រេវក្រោធ ហើយព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំទាស់នឹងអ្នករាល់គ្នា? តើនៅពេលណាដែលខ្ញុំបានធ្វើរឿងមិនចាំបាច់ជាមួយអ្នករាល់គ្នា? តើនៅពេលណាដែលខ្ញុំបានស្ដីបន្ទោសអ្នករាល់គ្នាដោយមិនសមហេតុផល? តើនៅពេលណាដែលខ្ញុំបានស្ដីបន្ទោសអ្នករាល់គ្នានៅចំពោះមុខ? តើវាមិនមែនសម្រាប់ជាប្រយោជន៍នៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំទេឬអី ដែលខ្ញុំទូលសុំព្រះវរបិតារបស់ខ្ញុំឱ្យជួយអ្នករាល់គ្នាគេចផុតពីសេចក្ដីល្បួងគ្រប់បែបយ៉ាង? តើហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំបែបនេះ? តើខ្ញុំធ្លាប់បានប្រើសិទ្ធិអំណាចរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីវាយធ្វើបាបសាច់ឈាមរបស់អ្នករាល់គ្នាឬទេ? តើហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាសងខ្ញុំវិញបែបនេះ? ក្រោយពេលដែលផ្លាស់ប្ដូរចិត្តចំពោះខ្ញុំយ៉ាងឆាប់រហ័ស អ្នករាល់គ្នាក៏លែងក្ដៅ និងលែងត្រជាក់តទៅទៀត ហើយបន្ទាប់មក អ្នករាល់គ្នាក៏ព្យាយាមបញ្ចុះបញ្ចូលខ្ញុំ និងលាក់បាំងអ្វីៗពីខ្ញុំ ហើយមាត់របស់អ្នករាល់គ្នាពេញដោយពាក្យសម្ដីរបស់មនុស្សទុច្ចរិត។ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថាអណ្ដាតរបស់អ្នករាល់គ្នាអាចបោកប្រាស់វិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំបានឬ? តើអ្នករាល់គ្នាគិតថាអណ្ដាតរបស់អ្នករាល់គ្នាអាចគេចផុតពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំឬ? ទោះជាពួកគេប្រាថ្នាបែបនេះក៏ដោយ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថាអណ្ដាតរបស់អ្នករាល់គ្នាអាចធ្វើការវិនិច្ឆ័យចំពោះទង្វើរបស់ខ្ញុំ ដែលជាព្រះយេហូវ៉ាបានឬ? តើខ្ញុំគឺជាព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សធ្វើការវិនិច្ឆ័យឬ? តើខ្ញុំអាចបណ្ដោយឱ្យដង្កូវដ៏តូចមួយប្រមាថខ្ញុំបែបនេះឬទេ? តើខ្ញុំអាចដាក់កូនដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់បែបនេះនៅក្នុងចំណោមព្រះពរដ៏អស់កល្បជានិច្ចរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? ពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់អ្នករាល់គ្នាបានលាតត្រដាង និងបានថ្កោលទោសអ្នករាល់គ្នាជាយូរមកហើយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំលាតសន្ធឹងផ្ទៃមេឃ និងបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់មក ខ្ញុំមិនបានបណ្ដោយឱ្យសត្វលោកណាមួយ ចូលរួមតាមដែលពួកគេពេញចិត្តនោះទេ ព្រោះខ្ញុំមិនបណ្ដោយឱ្យអ្វីមករំខានដល់កិច្ចការ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំឡើយ ទោះបីជាពួកគេប្រាថ្នាចង់ធ្វើបែបនេះក៏ដោយ។ ខ្ញុំមិនលើកលែងចំពោះមនុស្សណាម្នាក់ ឬក៏វត្ថុណាមួយឡើយ តើខ្ញុំអាចអនុគ្រោះឱ្យអស់អ្នកដែលឃោរឃៅ និងគ្មានមនុស្សធម៌ចំពោះខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើខ្ញុំអាចអត់ទោសដល់អស់អ្នកដែលបះបោរទាស់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើខ្ញុំអាចអនុគ្រោះឱ្យអស់អ្នកដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើជោគវាសនារបស់មនុស្សមិនស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំ ដែលជាព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដាទេឬអី? តើខ្ញុំអាចរាប់សេចក្ដីទុច្ចរិតនិងការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់អ្នកជាបរិសុទ្ធយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើអំពើបាបរបស់អ្នកអាចធ្វើឱ្យកខ្វក់ដល់ភាពបរិសុទ្ធរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? ខ្ញុំមិនកខ្វក់ដោយសារភាពមិនបរិសុទ្ធរបស់មនុស្សទុច្ចរិតឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនរីករាយចំពោះតង្វាយរបស់មនុស្សទុច្ចរិតដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកស្មោះត្រង់ចំពោះខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ា តើអ្នកអាចយកយញ្ញបូជានៅអាសនារបស់ខ្ញុំសម្រាប់ខ្លួនឯងយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើអ្នកអាចប្រើអណ្ដាតពិសពុលរបស់អ្នកមកប្រមាថព្រះនាមដ៏បរិសុទ្ធរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើអ្នកអាចបះបោរទាស់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំតាមរបៀបនេះឬទេ? តើអ្នកអាចប្រព្រឹត្តចំពោះសិរីល្អ និងព្រះនាមដ៏បរិសុទ្ធរបស់ខ្ញុំ ទុកជាឧបករណ៍មួយដែលបម្រើដល់សាតាំង ដែលជាមេកំណាចឬទេ? ជីវិតរបស់ខ្ញុំបានប្រទានមកសម្រាប់ជាការរីករាយរបស់ពួកបរិសុទ្ធ។ តើខ្ញុំអាចអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកលេងសើចជាមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំតាមដែលអ្នកប្រាថ្នានិងប្រើប្រាស់ធ្វើជាឧបករណ៍បង្កទំនាស់នៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើអ្នករាល់គ្នាអាចគ្មានចិត្ត និងខ្វះសេចក្ដីល្អចំពោះខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថា ខ្ញុំបានកត់ត្រាទង្វើអាក្រក់របស់អ្នករាល់គ្នានៅក្នុងព្រះបន្ទូលនៃជីវិតទាំងនេះទេឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាអាចគេចផុតពីថ្ងៃនៃសេចក្ដីក្រោធ នៅពេលដែលខ្ញុំវាយផ្ចាលប្រទេសអេស៊ីព្ទយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើខ្ញុំអាចបណ្ដោយឱ្យអ្នករាល់គ្នាប្រឆាំង និងបំពានលើខ្ញុំតាមរបៀបនេះម្ដងហើយម្ដងទៀតយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នករាល់គ្នាដោយត្រង់ថា នៅពេលដែលថ្ងៃនោះមកដល់ ទោសរបស់អ្នករាល់គ្នានឹងកាន់តែពិបាកទ្រាំជាងទោសរបស់ប្រទេសអេស៊ីព្ទទៅទៀត។ តើអ្នករាល់គ្នាអាចគេចផុតពីថ្ងៃនៃសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នករាល់គ្នាជាប្រាកដថា៖ ការស៊ូទ្រាំរបស់ខ្ញុំត្រូវបានរៀបចំសម្រាប់ទង្វើអាក្រក់របស់អ្នករាល់គ្នា ហើយក៏មានសម្រាប់ការវាយផ្ចាល អ្នករាល់គ្នានៅថ្ងៃនោះដែរ។ នៅពេលដែលការស៊ូទ្រាំរបស់ខ្ញុំដល់ទីបញ្ចប់ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាមនុស្សដែលនឹងត្រូវទទួលរងការជំនុំជម្រះដែលពេញដោយសេចក្ដីក្រោធទេឬអី? តើអ្វីៗមិនស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំដែលជាព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដាទេឬអី? នៅក្រោមមេឃនេះ តើខ្ញុំអាចបណ្ដោយឱ្យអ្នករាល់គ្នាមិនស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំបែបនេះយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? ជីវិតអ្នករាល់គ្នានឹងជួបការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះអ្នករាល់គ្នាបានជួបជាមួយព្រះមែស្ស៊ីដែលត្រូវបានថ្លែងថា ទ្រង់នឹងយាងមក ប៉ុន្ដែបែរជាមិនបានយាងមក។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាសត្រូវរបស់ទ្រង់ទេឬអី? ព្រះយេស៊ូវបានធ្វើមិត្តសម្លាញ់ជាមួយអ្នករាល់គ្នា ប៉ុន្ដែអ្នករាល់គ្នាគឺជាសត្រូវរបស់ព្រះមែស្ស៊ី។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬអីថា ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាគឺជាមិត្តសម្លាញ់នឹងព្រះយេស៊ូវក៏ដោយ ក៏ទង្វើអាក្រក់របស់អ្នករាល់គ្នាបានបំពេញភាជន៍របស់អស់អ្នកដែលគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមទាំងនោះដែរ? ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាជិតស្និទ្ធយ៉ាងខ្លាំងជាមួយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដោយ តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថាពាក្យសម្ដីដ៏អាក្រក់របស់អ្នករាល់គ្នា បានឮទៅដល់ព្រះកាណ៌របស់ព្រះយេហូវ៉ា និងបានធ្វើឱ្យសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ឆួលឡើងហើយទេឬអី? តើទ្រង់អាចជិតស្និទ្ធជាមួយអ្នកយ៉ាងដូចម្ដេចកើត ហើយតើទ្រង់អាចមិនដុតបំផ្លាញភាជន៍ទាំងអស់របស់អ្នក ដែលពេញដោយទង្វើអាក្រក់ យ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើទ្រង់អាចមិនធ្វើជាសត្រូវរបស់អ្នកយ៉ាងដូចម្ដេចកើត?

(ដកស្រង់ពី «គ្មាននរណាម្នាក់ដែលមានសាច់ឈាមអាចគេចផុតពីថ្ងៃនៃសេចក្ដីក្រោធបានឡើយ» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៣៩

ពេលនេះ ខ្ញុំកំពុងទតមើលសាច់ឈាមដែលគ្មានទោសរបស់អ្នក ដែលតែងបញ្ជោរខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមានតែការព្រមានតិចតួចចំពោះអ្នកប៉ុណ្ណោះ តែខ្ញុំនឹងមិន «ប្រទានទោស» អ្នកដោយការវាយផ្ចាលឡើយ។ អ្នកគប្បីដឹងថា អ្នកគួរបំពេញតួនាទីអ្វីនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹង បានសព្វព្រះហឫទ័យហើយ។ ចំពោះបញ្ហាផ្សេងពីនេះ ប្រសិនបើអ្នកប្រឆាំងទាស់នឹងខ្ញុំ ឬចាយប្រាក់របស់ខ្ញុំ ឬស៊ីតង្វាយដែលគេថ្វាយដល់ខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ា ឬប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាជាសត្វដង្កូវដែលខាំគ្នាទៅវិញទៅមក ឬប្រសិនបើអ្នកជាសត្តនិករដែលដូចនឹងសត្វឆ្កែ មានជម្លោះ ឬបំពានគ្នាទៅវិញទៅមក នោះខ្ញុំនឹងមិនខ្វាយខ្វល់ចំពោះរឿងនេះសោះឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវដឹងថា អ្នកជាប្រភេទសត្តនិករណា នោះខ្ញុំនឹងបានសព្វព្រះហឫទ័យហើយ។ ក្រៅពីរឿងទាំងអស់នេះ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាចង់ដកគ្រឿងសាស្រ្តាវុធដាក់គ្នា ឬវាយច្បាំងគ្នាដោយពាក្យសម្ដី នោះក៏តាមចិត្តចុះ។ ខ្ញុំគ្មានបំណងនឹងជ្រៀតជ្រែកក្នុងរឿងទាំងអស់នេះទេ ហើយខ្ញុំមិនពាក់ព័ន្ធសូម្បីតែបន្តិចនៅក្នុងបញ្ហារបស់មនុស្ស។ នោះមិនមែនដោយសារខ្ញុំមិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះទំនាស់រវាងអ្នករាល់គ្នានោះទេ។ នោះគឺដោយសារខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាឡើយ ហើយហេតុនេះ ខ្ញុំមិនត្រូវចូលពាក់ព័ន្ធក្នុងបញ្ហារបស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ។ ខ្ញុំផ្ទាល់ព្រះអង្គឯងនេះ មិនមែនជាសត្តនិករដែលបានបង្កើតមកទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនមែនជាពិភពលោកដែរ ដូចនេះ ខ្ញុំស្អប់ជីវិតមនុស្សដែលរវល់ខ្លាំង និងរញ៉េរញ៉ៃ និងមានទំនាក់ទំនងមិនត្រឹមត្រូវ។ ជាពិសេស ខ្ញុំស្អប់ហ្វូងមនុស្សដែលស្រែកត្អូញត្អែរ។ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំបានជ្រាបដឹងយ៉ាងជ្រៅអំពីភាពមិនបរិសុទ្ធនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់សត្តនិករនីមួយៗដែលបានបង្កើតមកនេះ ហើយនៅមុនពេលខ្ញុំបានបង្កើតអ្នករាល់គ្នាមក ខ្ញុំបានដឹងរួចជាស្រេចហើយនូវសេចក្ដីទុច្ចរិតដែលមានយ៉ាងជ្រៅនៅខាងក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយខ្ញុំបានជ្រាបយ៉ាងច្បាស់នូវរាល់ការបោកបញ្ឆោត និងសេចក្ដីវៀចវេរនៅក្នុងដួងចិត្តមនុស្ស។ ហេតុនេះ បើទោះបីជាគ្មានដានអ្វីទាល់តែសោះ នៅពេលមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិត ក៏ខ្ញុំនៅតែជ្រាបថា សេចក្ដីទុច្ចរិតដែលមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា មានច្រើនលើសពីរបស់សព្វសារពើទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានបង្កើតមក។ មនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បានត្រដែតឡើងទៅដល់កំពូលនៃហ្វូងមនុស្ស។ អ្នកបានឡើងទៅជាបុព្វបុរសនៃពួកមហាជន។ អ្នករាល់គ្នាពិតជាធ្វើតាមតែអំពើចិត្តខ្លាំងណាស់ ហើយអ្នកជ្រួលច្របល់ក្នុងចំណោមពពួកសត្វដង្កូវទាំងអស់នោះដោយស្វែងរកកន្លែងសុខស្រួល និងព្យាយាមលេបត្របាក់ពពួកដង្កូវដែលតូចជាងខ្លួនអ្នក។ នៅក្នុងដួចចិត្តអ្នក អ្នកសាហាវឃោរឃៅ និងអាក្រក់ជាងខ្មោចដែលបានលិចដល់បាតសមុទ្រទៅទៀត។ អ្នករស់នៅក្រោមបាតគំនរលាមក ដោយរុកគួនពួកដង្កូវតាំងពីកំពូលទៅបាតក្រោម រហូតដល់ពួកវាគ្មានសេចក្ដីស្ងប់សុខ ដោយតយុទ្ធនឹងគ្នាទៅវិញទៅមកអស់មួយរយៈ រួចក៏ស្ងប់ទៅវិញ។ អ្នកមិនស្គាល់កន្លែងរបស់អ្នកឡើយ ប៉ុន្តែអ្នកនៅតែច្បាំងជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមក នៅក្នុងគំនរលាមកនោះដដែល។ តើអ្នកអាចទទួលបានអ្វីខ្លះពីការខំពុះពារនេះ? ប្រសិនបើនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាពិតជាមានការកោតខ្លាចចំពោះខ្ញុំមែន តើអ្នកអាចច្បាំងជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមកនៅពីក្រោយខ្នងរបស់ខ្ញុំបានដោយរបៀបណា? មិនថាអ្នកមានឋានៈខ្ពស់យ៉ាងណានោះទេ តើអ្នកមិនមែននៅតែជាកូនដង្កូវស្អុយគគ្រក់នៅក្នុងគំនរលាមកទេឬអី? តើអ្នកនឹងអាចដុះស្លាប និងក្លាយជាសត្វព្រាបនៅលើមេឃបានដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាជាកូនដង្កូវដែលស្អុយគគ្រក់ ដែលលួចតង្វាយពីទីសក្ការៈរបស់ខ្ញុំ ដែលជាព្រះយេហូវ៉ា។ ក្នុងការធ្វើបែបនេះ តើអ្នកអាចរំដោះកេរ្តិ៍ឈ្មោះដែលស្អុយរលួយ និងខូចបង់ ហើយក្លាយជារាស្រ្តរើសតាំងនៃស្រុកអ៊ីស្រាអែលបានដែរឬទេ? អ្នកគឺជាមនុស្សទុច្ចរិតដែលគ្មានការអៀនខ្មាសទាល់តែសោះ! តង្វាយទាំងអស់នៅលើទីសក្ការៈ គឺមនុស្សដាក់ថ្វាយដល់ខ្ញុំ ជាការសម្ដែងនូវអារម្មណ៍មេត្តាធម៌របស់អស់អ្នកដែលគោរពកោតខ្លាចខ្ញុំ។ តង្វាយទាំងនោះ គឺសម្រាប់ការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំ និងសម្រាប់ការប្រើប្រាស់របស់ខ្ញុំ ហេតុនេះ តើអ្នកអាចប្លន់យកពីខ្ញុំនូវកូនលលកដែលមនុស្សបានថ្វាយដល់ខ្ញុំនោះដោយរបៀបណា? តើអ្នកមិនខ្លាចថានឹងត្រូវក្លាយជាយូដាសទេឬអី? តើអ្នកមិនខ្លាចថា ដែនដីរបស់អ្នកនឹងក្លាយជាវាលឈាមទេឬអី? អ្នកគឺមិនចេះអៀនខ្មាសទាល់តែសោះ! តើអ្នកគិតថាសត្វដែលមនុស្សបានដាក់ជាតង្វាយ គឺដើម្បីចម្អែតពោះជាសត្វដង្កូវរបស់អ្នកនេះមែនទេ? អ្វីដែលខ្ញុំបានប្រទានដល់អ្នក គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំពេញចិត្ត និងសព្វព្រះទ័យនឹងប្រទានដល់អ្នក។ អ្វីដែលខ្ញុំបានប្រទានដល់អ្នកគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំមានគ្រប់គ្រាន់។ អ្នកមិនចាំបាច់អីត្រូវលួចតង្វាយរបស់ខ្ញុំនោះទេ។ អ្នកដែលធ្វើកិច្ចការ គឺជាអង្គខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ា ដែលជាព្រះអម្ចាស់ដែលបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ហើយមនុស្សដាក់តង្វាយក៏ដ្បិតអង្គខ្ញុំនេះដែរ។ តើអ្នកគិតថា នេះគឺជាការតបស្នងចំពោះការរវល់ដែលអ្នកធ្វើមែនទេ? អ្នកពិតជាឥតអៀនខ្មាសមែន! តើអ្នករវល់ដោយសារនរណា? តើមិនមែនដោយសារខ្លួនឯងទេឬអី? តើហេតុអ្វីបានជាអ្នកលួចតង្វាយរបស់ខ្ញុំ? តើហេតុអ្វីបានជាអ្នកលួចប្រាក់ពីថង់ប្រាក់របស់ខ្ញុំ? តើអ្នកមិនមែនជាកូនរបស់យូដាសអ៊ីស្ការីយ៉ុតទេឬអី? តង្វាយថ្វាយដល់ខ្ញុំ ដែលជាព្រះយេហូវ៉ា គឺដើម្បីដល់ពួកសង្ឃបានអាស្រ័យ។ តើអ្នកជាពួកសង្ឃមែនទេ? អ្នកហ៊ានលួចលាក់ស៊ីតង្វាយរបស់ខ្ញុំ ហើយហ៊ានសូម្បីដាក់ក្រាលតង្វាយនៅលើតុថែមទៀត។ អ្នកគ្មានតម្លៃអ្វីទាល់តែសោះ! អ្នកជាមនុស្សទុច្ចរិតដែលគ្មានតម្លៃទាល់តែសោះ! ភ្លើងរបស់ខ្ញុំ ដែលជាភ្លើងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នឹងដុតកម្លោចអ្នក!

(ដកស្រង់ពី «នៅពេលស្លឹកឈើជ្រុះធ្លាក់ទៅគល់វិញ នោះអ្នកនឹងសោកស្ដាយនូវរាល់អំពើអាក្រក់ទាំងអស់ដែលអ្នកបានធ្វើ» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤០

សេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា ស្រស់បំព្រងខ្លាំងណាស់។ អ្នកនិយាយថា អ្នកសុខចិត្តលះបង់ពេលវេលាក្នុងជីវិតរបស់អ្នកទាំងស្រុងដើម្បីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ ហើយអ្នកសុខចិត្តលះបង់ជីវិតរបស់អ្នកសម្រាប់កិច្ចការនេះ ប៉ុន្តែនិស្ស័យរបស់អ្នក មិនបានបំផ្លាស់បំប្រែអ្វីច្រើននោះទេ។ អ្នកគ្រាន់តែនិយាយដោយក្រអឺតក្រទម ទាំងដែលការពិតឥរិយាបថជាក់ស្ដែងរបស់អ្នក អាក្រក់ជាខ្លាំង។ វាហាក់ដូចជាអណ្ដាត និងបបូរមាត់របស់មនុស្សនៅឯស្ថានសួគ៌ ប៉ុន្តែជើងរបស់ពួកគេ នៅឆ្ងាយឯផែនដីឯណេះ ហេតុនេះហើយ សម្ដីនិងទង្វើរបស់ពួកគេ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ពួកគេ គឺនៅតែអាប់ឱន និងខូចបង់។ កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់អ្នក ត្រូវបានបំផ្លាញ ចរិតរបស់អ្នក ត្រូវអាប់ឱន របៀបដែលអ្នកនិយាយ កាន់តែទាបទៅៗ ហើយជីវិតរបស់អ្នករាល់ក្នាគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម។ ហើយសូម្បីតែភាពជាមនុស្សរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏បានលិចចូលទៅក្នុងភាពតូចទាបដែរ។ អ្នកមានគំនិតចង្អៀតចង្អល់ចំពោះអ្នកដទៃ ហើយអ្នកជជែកតវ៉ាចំពោះរឿងតូចតាច។ អ្នកប្រកែកគ្នាជុំវិញកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងឋានៈរបស់អ្នក រហូតដល់ចំណុចមួយដែលអ្នកសុខចិត្តចុះនរក និងចុះទៅក្នុងបឹងភ្លើង។ ពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ គឺគ្រប់គ្រាន់ឱ្យខ្ញុំកំណត់ថា អ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សមានបាបហើយ។ អាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ គឺគ្រប់គ្រាន់ឱ្យខ្ញុំកំណត់ថា អ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សទុច្ចរិត ហើយគ្រប់និស្ស័យទាំងអស់របស់អ្នករាល់គ្នា គឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចង្អុលបង្ហាញថា អ្នកជាព្រលឹងស្មោកគ្រោក ដែលពោរពេញទៅដោយការស្អប់ខ្ពើម។ ការបង្ហាញរបស់អ្នករាល់គ្នា និងអ្វីដែលអ្នកបើកសម្ដែង គឺគ្រប់គ្រាន់នឹងនិយាយថា អ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សដែលបានផឹកនូវឈាមនៃវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធរបស់អ្នក។ នៅពេលនិយាយដល់ការចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌ អ្នករាល់គ្នាមិនបានបង្ហាញអារម្មណ៍របស់អ្នកឡើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាជឿថា ផ្លូវរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងពេលនេះ គឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីឱ្យអ្នកដើរកាត់ច្រកផ្លូវទៅកាន់នគរស្ថានសួគ៌របស់ខ្ញុំហើយមែនទេ? តើអ្នកជឿថា អ្នកអាចទទួលបានច្រកចូលទៅក្នុងដែនដីបរិសុទ្ធនៃកិច្ចការនិងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ដោយខ្ញុំមិនមានការល្បងលលើពាក្យសម្ដី និងទង្វើផ្ទាល់របស់អ្នករាល់គ្នាមែនទេ? តើនរណាអាចបោកបញ្ឆោតខ្ញុំបាន? តើឥរិយាបថ និងការសន្ទនាដែលគួរឱ្យស្អប់ និងទាបថោករបស់អ្នកអាចគេចផុតពីខ្សែព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំបានដោយរបៀបណា? ជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ត្រូវបានខ្ញុំជាអ្នកកំណត់ ជាជីវិតដែលផឹកឈាម និងហូបសាច់ស្រស់នៃវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធទាំងអស់នោះ ដោយសារអ្នករាល់គ្នាត្រាប់តាមពួកគេនៅចំពោះព្រះភ័ក្រខ្ញុំជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នៅចំពោះខ្ញុំ ឥរិយាបថរបស់អ្នកអាក្រក់ជាខ្លាំង ដូច្នេះ តើខ្ញុំអាចមិនខ្ពើមរអើមចំពោះអ្នកដូចម្ដេចបាន? ពាក្យសម្ដីរបស់អ្នក មាននូវភាពមិនបរិសុទ្ធនៃវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធ៖ អ្នកបញ្ចើចបញ្ចើ លាក់កំបាំង និងបញ្ជោរ ដូចជាអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធនឹងមន្ដអាគម និងដូចជាអ្នកផិតក្បត់ ដែលផឹកឈាមនៃពួកទុច្ចរិតដែរ។ រាល់ការសម្ដែងចេញរបស់មនុស្ស គឺទុច្ចរិតខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះ តើមនុស្សទាំងអស់អាចដាក់ឱ្យនៅលើដែនដីបរិសុទ្ធ ដែលអ្នកសុចរិតរស់នៅបានដោយរបៀបណា? តើអ្នកគិតថា ឥរិយាបថគួរឱ្យស្អប់របស់អ្នកនោះ អាចឱ្យអាចសម្គាល់អ្នកបានថាអ្នកបរិសុទ្ធ បើធៀបនឹងអ្នកទុច្ចរិតទាំងអស់នោះមែនទេ? អណ្ដាតដែលប្រៀបដូចជាសត្វពស់របស់អ្នក ចុងក្រោយនឹងបំផ្លាញសាច់ឈាមរបស់អ្នក ដែលបង្កមហន្តរាយយ៉ាងខ្លាំង និងនាំមកនូវការស្អប់ខ្ពើម ហើយចុងក្រោយ ដៃរបស់អ្នកដែលប្រលាក់ទៅដោយឈាមនៃវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធ ក៏នឹងទាញវិញ្ញាណរបស់អ្នកឱ្យធ្លាក់ទៅក្នុងស្ថាននរកផងដែរ។ ដូច្នេះ តើហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនចាប់យកឱកាសនេះដើម្បីសម្អាតដៃដ៏កខ្វក់របស់អ្នកទៅ? ហើយហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនទាញប្រយោជន៍ពីឱកាសនេះដើម្បីកាត់អណ្ដាតរបស់អ្នកដែលនិយាយពាក្យមិនសុចរិតទៅ? តើវាអាចថា អ្នកសុខចិត្តរងទុក្ខនៅក្នុងអណ្ដាតភ្លើងនៃស្ថាននរកដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ដៃ អណ្ដាត និងបបូរមាត់របស់អ្នកឬ? ខ្ញុំបន្តឃ្លាំមើលដួងចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាដោយព្រះនេត្រទាំងគូររបស់ខ្ញុំ ដោយសារមុនពេលដែលខ្ញុំបានបង្កើតមនុស្សលោកមក ខ្ញុំបានយល់ពីដួងចិត្តរបស់ពួកគេដូចជាបាតដៃរបស់ខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំបានមើលធ្លុះដួងចិត្តមនុស្សជាយូរណាស់មកហើយ ដូច្នេះ តើគំនិតរបស់ពួកគេអាចគេចចេញពីព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំដូចម្តេចបាន? តើវាមិនយឺតពេលពេកទេ ដែលពួកគេត្រូវគេចចេញពីការដុតកម្ទេចដោយព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំនោះ?

(ដកស្រង់ពី «អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែមានចរិតអន់ខ្សោយណាស់!» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤១

បបូរមាត់របស់អ្នក ល្អជាងសត្វព្រាបទៅទៀត ប៉ុន្តែដួងចិត្តរបស់អ្នក សហាវឃោឃៅជាងសត្វពស់ចាស់ទៅទៀត។ បបូរមាត់របស់អ្នកស្រស់ស្អាតដូចជាស្ដ្រីលីបង់អ៊ីចឹង ប៉ុន្តែដួងចិត្តរបស់អ្នក មិនល្អជាងដួងចិត្តរបស់ពួកគេឡើយ ហើយច្បាស់ណាស់ សម្រស់នេះមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមនឹងសម្រស់សាសន៍កាណានបានឡើយ។ ដួងចិត្តរបស់អ្នក ផិតក្បត់ជាខ្លាំង! របស់ដែលខ្ញុំស្អប់ខ្ពើម គឺត្រឹមតែជាបបូរមាត់ពួកទុច្ចរិត និងដួងចិត្តរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ ហើយសេចក្ដីតម្រូវរបស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្ស គឺមិនខ្ពស់ជាងអ្វីដែលខ្ញុំរំពឹងចង់បានពីពួកសុចរិតឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមចំពោះអំពើអាក្រក់របស់ពួកទុច្ចរិត ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពួកគេអាចកម្ចាត់ចេញនូវភាពស្មោកគ្រោករបស់ពួកគេ និងគេចចេញពីស្ថានការណ៍ដ៏លំបាករបស់ពួកគេក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចខុសគ្នាពីពួកទុច្ចរិតទាំងអស់នោះបាន និងអាចរស់នៅ និងរាប់ជាបរិសុទ្ធជាមួយពួកសុចរិត។ អ្នករាល់គ្នា ស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈដូចជាខ្ញុំដែរ ក៏ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាពោរពេញទៅដោយភាពស្មោកគ្រោក។ អ្នកគ្មានភាពដូចគ្នានឹងមនុស្សពីដើមដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងតាំងពីដើមដំបូងមកនោះសូម្បីតែបន្តិច។ បន្ថែមលើនេះ ដោយសារតែរាល់ថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នាធ្វើត្រាប់តាមលក្ខណៈនៃវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធទាំងអស់នោះ ដោយធ្វើអ្វីដែលពួកគេធ្វើ និងនិយាយអ្វីដែលពួកគេនិយាយ នោះគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់របស់អ្នករាល់គ្នា សូម្បីតែអណ្ដាត និងបបូរមាត់របស់អ្នក ត្រូវផ្សើមជោគទៅដោយទឹកសម្អុយរបស់ពួកគេ រហូតដល់កម្រិតមួយដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវប្រឡាក់ទាំងស្រុង ហើយគ្មានចំណែកណាមួយរបស់អ្នក អាចប្រើសម្រាប់កិច្ចការរបស់ខ្ញុំបានឡើយ។ វាពិតជាខ្លោចផ្សារក្នុងចិត្តខ្លាំងណាស់! អ្នករស់នៅក្នុងពិភពសត្វសេះ និងគោក្របី ក៏ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ អ្នករាល់គ្នាមិនមានអារម្មណ៍ថាមានបញ្ហាអ្វីទេ។ អ្នកពោរពេញដោយក្ដីរីករាយ ហើយរស់នៅដោយសេរី និងងាយស្រួល។ អ្នកកំពុងហែលនៅក្នុងទឹកស្អុយ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកមិនដឹងទាល់តែសោះថា អ្នកបានធ្លាក់ទៅក្នុងស្ថានការណ៍ដ៏លំបាក។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នកជាប់ចិត្តនឹងវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធ និងបះពាល់នឹង «លាមក»។ ជីវិតរបស់អ្នកគឺថោកទាបខ្លាំងណាស់ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកមិនបានដឹងថា អ្នកពិតជាពុំបានកើតនៅក្នុងពិភពមនុស្សឡើយ ហើយអ្នកមិនដឹងថាអ្នកមិនស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្លួនឯងឡើយ។ តើអ្នកមិនដឹងថា ជីវិតរបស់អ្នក ត្រូវបានវិញ្ញាញមិនបរិសុទ្ធទាំងនោះជាន់ឈ្លីជាយូរណាស់មកហើយ ឬមិនដឹងថាចរិតរបស់អ្នក ត្រូវប្រឡាក់ទៅដោយទឹកសម្អុយនេះជាយូរណាស់មកហើយទេឬអី? តើអ្នកគិតថា អ្នកកំពុងរស់នៅក្នុងស្ថានសួគ៌លោកីយ៍ ហើយថាអ្នកកំពុងស្ថិតនៅក្នុងសេចក្ដីសុខសាន្តមែនទេ? តើអ្នកមិនដឹងថា អ្នកបានរស់នៅក្នុងជីវិតមួយជាមួយនឹងវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធ និងបានរស់នៅជាមួយគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេបានរៀបចំសម្រាប់អ្នកទេឬអី? តើរបៀបដែលអ្នករស់នៅអាចមានអត្ថន័យបានដោយរបៀបណា? តើជីវិតរបស់អ្នកមានតម្លៃបានដោយរបៀបណា? អ្នកបានប្រឹងធ្វើការនៅទីនេះទីនោះដើម្បីឪពុកម្ដាយរបស់អ្នក ជាឪពុកម្ដាយដែលមានវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធ ក៏ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ អ្នកមិនដែលដឹងថា មនុស្សដែលដាក់អន្ទាក់អ្នក គឺជាឪពុកម្ដាយដែលមានវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធដែលបានផ្ដល់កំណើតដល់អ្នក និងបានចិញ្ចឹមបីបាច់អ្នកនេះសោះ។ បន្ថែមលើនេះ អ្នកមិនបានដឹងថា តាមពិត ភាពស្មោកគ្រោករបស់អ្នក ត្រូវបានពួកគេផ្ដល់ឱ្យអ្នកទេ។ អ្វីដែលអ្នកដឹងគឺថា ពួកគេអាចនាំ «សេចក្ដីអរសប្បាយ» ដល់អ្នក ពួកគេមិនបានវាយផ្ចាលអ្នក ហើយពួកគេក៏មិនជំនុំជម្រះអ្នកដែរ ហើយជាពិសេស ពួកគេមិនបានដាក់បណ្ដាសាអ្នកឡើយ។ ពួកគេមិនដែលបានផ្ទុះកំហឹងដាក់អ្នកឡើយ ប៉ុន្តែប្រព្រឹត្តដាក់អ្នកដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងក្ដីសណ្ដោសប្រណី។ ពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេ ចិញ្ចឹមថ្នាក់ថ្នមចិត្តរបស់អ្នក និងចាប់អ្នកជាចំណាប់ខ្មាំង ដើម្បីឱ្យអ្នកក្លាយជាវង្វេងទិសដៅ ដោយមិនដឹងពីរឿងនេះឡើយ អ្នកត្រូវជាប់ក្នុងនោះ និងសុខចិត្តបម្រើពួកគេ ដោយក្លាយជារន្ធទឹក និងជាបាវបម្រើរបស់ពួកគេ។ អ្នកគ្មានរអ៊ូរទាំអ្វីទាំងអស់ ប៉ុន្តែសុខចិត្តធ្វើការបម្រើពួកគេដូចជាសត្វឆ្កែ ដូចជាសត្វសេះ។ អ្នកត្រូវពួកគេបោកប្រាស់បាន។ ដោយសារមូលហេតុនេះ អ្នកគ្មានប្រតិកម្មអ្វីទាល់តែសោះចំពោះកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើ។ គ្មានអ្វីត្រូវឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីបានជាអ្នកតែងតែចង់រួចចេញពីដៃរបស់ខ្ញុំដោយស្ងាត់ៗ ហើយគ្មានអ្វីត្រូវឆ្ងល់ថាហេតុអ្វីអ្នកតែងតែចង់ប្រើពាក្យផ្អែមល្អែមដើម្បីបានការអនុគ្រោះពីខ្ញុំនោះ។ ដូចវាបង្ហាញចេញមកស្រាប់ហើយ អ្នកមានគម្រោងមួយទៀតរួចទៅហើយ មានការរៀបចំមួយទៀតរួចហើយ។ អ្នកអាចឃើញពីទង្វើបន្តិចបន្ដួចរបស់ខ្ញុំថាជាទង្វើដ៏ធំអស្ចារ្យ ប៉ុន្តែអ្នកមិនមានចំណេះដឹងអ្វីបន្តិចទាល់តែសោះអំពីការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកគ្មានដឹងថាពេលណាការវាយផ្ចាលរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនោះទេ។ អ្នកគ្រាន់តែដឹងថាត្រូវបោកប្រាស់ខ្ញុំដោយរបៀបណាប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកមិនដឹងថាខ្ញុំនឹងមិនអន់ឱនចំពោះការបំពារបំពានណាមួយរបស់មនុស្សឡើយ។ ដោយសារតែអ្នកបានតាំងចិត្តបម្រើខ្ញុំហើយ ខ្ញុំនឹងមិនឱ្យអ្នករបូតចេញទៅឡើយ។ ខ្ញុំជាព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រចណ្ឌ ហើយខ្ញុំជាព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រចណ្ឌចំពោះមនុស្សជាតិ។ ដោយសារអ្នកបានសច្ចាពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកនៅទីសក្ការៈហើយ ខ្ញុំនឹងមិនអត់ឱនចំពោះការរត់គេចនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំឡើយ ហើយខ្ញុំនឹងមិនអត់ឱនចំពោះការបម្រើម្ចាស់ពីររបស់អ្នកឡើយ។ តើអ្នកគិតថា អ្នកអាចមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ទីពីរ បន្ទាប់ពីសច្ចាពាក្យសម្ដីរបស់អ្នកនៅទីសក្ការៈរបស់ខ្ញុំ និងនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំមែនទេ? តើខ្ញុំអាចអនុញ្ញាញឱ្យមនុស្សលេងសើចនឹងខ្ញុំដោយរបៀបនេះបានមែនទេ? តើអ្នកគិតថា អ្នកអាចសន្យា និងស្បថស្បែជាធម្មតានៅចំពោះខ្ញុំដោយអណ្ដាតរបស់អ្នកឬ? តើអ្នកគិតថា អ្នកអាចស្បថនៅនឹងបល្ល័ង្ករបស់ខ្ញុំ ជាបល្ល័ង្កដែលខ្ពស់បំផុតរបស់ខ្ញុំមែនទេ? តើអ្នកគិតថាសម្បថរបស់អ្នកបានរលត់ផុតទៅហើយមែនទេ? ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាឱ្យដឹងចុះ៖ បើទោះបីជាសាច់ឈាមរបស់អ្នករាល់គ្នាបានស្លាប់ទៅហើយក្ដី ក៏ពាក្យសម្បថរបស់អ្នកមិនអាចរលត់ផុតទៅបានដែរ។ ចុងបញ្ចប់ ខ្ញុំនឹងផ្តន្ទាទោសអ្នករាល់គ្នាតាមសេចក្ដីសម្បថរបស់អ្នក។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាជឿថា អ្នកអាចតទល់នឹងខ្ញុំបានដោយសច្ចាពាក្យសម្ដីរបស់អ្នករាល់គ្នានៅចំពោះខ្ញុំ ហើយថាដួងចិត្តរបស់អ្នក អាចបម្រើវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធ និងវិញ្ញាណអាក្រក់បាន។ តើសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំ អាចអត់ឱននឹងមនុស្សដូចជាសត្វឆ្កែ មនុស្សដូចសត្វជ្រូកដែលបោកប្រាស់ខ្ញុំនេះបានដោយរបៀបណា? ខ្ញុំត្រូវតែបន្តអនុវត្តបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ខ្ញុំ ហើយត្រូវយករបស់ទាំងអស់នោះពីដៃនៃវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធ គឺមនុស្ស «ជឿស៊ប់» ដែលមានសេចក្ដីជំនឿលើខ្ញុំ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាច «បន្តរង់ចាំ» ខ្ញុំ ក្នុងរបៀបដ៏មានវិន័យ ជាសត្វគោរបស់ខ្ញុំ ជាសត្វសេះរបស់ខ្ញុំ និងស្ថិតក្រោមការចាត់ចែងនៃការសម្លាប់របស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹងឱ្យអ្នកជ្រើសរើសយកការចាត់តាំងពីមុនរបស់អ្នក និងបម្រើខ្ញុំជាថ្មីម្ដងទៀត។ ខ្ញុំនឹងមិនអត់ឱនចំពោះសត្តនិករណាមួយដែលបោកប្រាស់ខ្ញុំឡើយ។ តើអ្នកគិតថា អ្នកអាចស្នើសុំអ្វីពីខ្ញុំដោយគ្មានត្រាប្រណី និងភូតភរនៅចំពោះព្រះភ័ក្រខ្ញុំមែនទេ? តើអ្នកគិតថា ខ្ញុំមិនបានស្ដាប់ឮ ឬមិនបានទតឃើញនូវពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់អ្នកទេឬអី? តើពាក្យសម្ដីនិងទង្វើរបស់អ្នក អាចមិនស្ថិតនៅក្នុងការព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំដោយរបៀបណាទៅ? តើខ្ញុំអាចអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សបោកប្រាស់ខ្ញុំដោយបែបនេះបានដោយរបៀបណា?

(ដកស្រង់ពី «អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែមានចរិតអន់ខ្សោយណាស់!» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤២

ខ្ញុំបានស្ថិតក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ដោយទាក់ទងនឹងអ្នកជាច្រើនរដូវមកហើយ ទាំងរដូវផ្ការីក និងរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ។ ខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ និងបានរស់នៅជាមួយអ្នករាល់គ្នានេះ។ តើឥរិយាបថដ៏គួរឱ្យស្អប់របស់អ្នកបានគេចផុតពីព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំច្រើនប៉ុនណា? ពាក្យលួងចិត្តទាំងអស់របស់អ្នក គឺគ្រាន់តែលាន់ឮនៅក្នុងត្រចៀករបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ សេចក្ដីប្រាថ្នារាប់សិបលានរបស់អ្នករាល់គ្នា ត្រូវបានដាក់នៅលើទីសក្ការៈរបស់ខ្ញុំ ច្រើនរាប់មិនអស់។ ក៏ប៉ុន្តែ បើគិតពីការលះបង់របស់អ្នករាល់គ្នា និងអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានលះបង់វិញ អ្នកមិនបានលះបង់សូម្បីតែបន្តិចសោះឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាមិនបានដាក់សេចក្ដីស្មោះត្រង់សូម្បីតែមួយកូនដំណក់់នៅលើទីសក្ការៈរបស់ខ្ញុំ។ តើផលផ្លែនៃជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះខ្ញុំនៅត្រង់ណា? អ្នករាល់គ្នាបានទទួលនូវព្រះគុណរាប់មិនអស់ពីខ្ញុំ ហើយអ្នកបានឃើញនូវអាថ៌កំបាំងយ៉ាងច្រើនពីស្ថានសួគ៌។ ខ្ញុំក៏បានបង្ហាញដល់អ្នករាល់គ្នាសូម្បីតែអណ្ដាតភ្លើងនៃស្ថានសួគ៌ដែរ ប៉ុន្តែមិនដែលមានព្រះហឫទ័យដុតបំផ្លាញអ្នករាល់គ្នាឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្នកបានប្រគល់អ្វីដល់ខ្ញុំខ្លះ? តើអ្នករាល់គ្នាសុខចិត្តលះបង់ថ្វាយដល់ខ្ញុំច្រើនប៉ុនណា? ខ្ញុំបានប្រទានអាហារដាក់ក្នុងដៃរបស់អ្នក ហើយអ្នកត្រឡប់ជាយកអាហារនោះមកថ្វាយដល់ខ្ញុំ ហើយថែមទាំងនិយាយថា អាហារនោះបានមកពីញើសឈាមរបស់អ្នកផ្ទាល់ដែលខំប្រឹងធ្វើការ ហើយដូច្នេះ អ្នកក៏ថ្វាយដល់ខ្ញុំនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកមាន។ តើអ្នកអាចមិនដឹងម្ដេចបានថា «ការបរិច្ចាគ» របស់អ្នក ថ្វាយដល់ខ្ញុំ គឺសុទ្ធតែជារបស់ដែលបានលួចពីទីសក្ការៈរបស់ខ្ញុំនោះ? បន្ថែមលើនេះ អ្នកថែមទាំងថ្វាយរបស់ទាំងនោះដល់ខ្ញុំក្នុងពេលនេះទៀត តើអ្នកមិនមែនកំពុងបោកប្រាស់ខ្ញុំទេឬអី? តើអ្នកអាចមិនដឹងថា អ្វីដែលខ្ញុំត្រេកអរសប្បាយក្នុងពេលនេះ គឺជាតង្វាយនៅលើទីសក្ការៈរបស់ខ្ញុំ និងមិនមែនជាអ្វីដែលបានមកពីការខំប្រឹងប្រែងធ្វើការរបស់អ្នក រួចដាក់ថ្វាយដល់ខ្ញុំនោះទេ? តាមពិតទៅ អ្នកហ៊ានបោកប្រាស់ខ្ញុំដោយបែបនេះ ដូច្នេះ តើខ្ញុំអាចអត់ទោសដល់អ្នករាល់គ្នាបានដោយរបៀបណា? តើអ្នកអាចរំពឹងឱ្យខ្ញុំអត់ទ្រាំរបៀបនេះ យូរប៉ុនណា? ខ្ញុំបានប្រទានគ្រប់យ៉ាងដល់អ្នករាល់គ្នា។ ខ្ញុំបានបើកបង្ហាញគ្រប់យ៉ាងដល់អ្នករាល់គ្នា បានប្រទានដល់អ្នករាល់គ្នានូវអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ និងបានបើកភ្នែករបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាបោកប្រាស់ខ្ញុំបែបនេះ ដោយមិនអើពើនឹងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់ខ្លួន។ ខ្ញុំបានប្រទានគ្រប់យ៉ាងដល់អ្នករាល់គ្នាដោយឥតកំណាញ់ បើទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាត្រូវរងទុក្ខក្ដី ដើម្បីឱ្យអ្នកនៅបន្តទទួលបានពីខ្ញុំនូវគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបាននាំមកពីស្ថានសួគ៌។ ក្រៅពីរឿងនេះ អ្នករាល់គ្នាមិនមានការលះបង់អ្វីទាល់តែសោះ ហើយបើទោះបីជាអ្នកបានបរិច្ចាគតិចតួចក្ដី ក៏អ្នកព្យាយាម «ទាមទារសំណង» ជាមួយនឹងខ្ញុំនៅពេលក្រោយវិញដែរ។ តើការបរិច្ចាគរបស់អ្នក មិនទៅជាអសារឥតការទេឬអី? អ្វីដែលអ្នកបានផ្ថល់ឱ្យខ្ញុំ គឺគ្រាន់តែជាគ្រាប់ខ្សាច់ប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែអ្វីដែលអ្នកស្នើសុំពីខ្ញុំ គឺជាមាសរាប់ពាន់គីឡូ។ តើអ្នកមិនហួសហេតុពេកទេឬអី? ខ្ញុំបំពេញកិច្ចការក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា។ គ្មានដានសូម្បីបន្តិចសោះពីចំនួនដប់ភាគដែលខ្ញុំគប្បីទទួលបាន មិនបាច់និយាយអ្វីដល់ដង្វាយបន្ថែមនោះទេ។ បន្ថែមលើនេះ ចំណែកដប់ភាគដែលដាក់ថ្វាយដោយពួកកោតខ្លាចព្រះ ត្រូវពួកទុច្ចរិតយកអស់។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនឃ្លាតចេញឆ្ងាយពីខ្ញុំទេឬអី? តើអ្នកមិនសុទ្ធតែប្រឆាំងទាស់នឹងខ្ញុំទេឬអី? តើអ្នកមិនកំពុងបំផ្លាញទីសក្ការៈរបស់ខ្ញុំទេឬអី? តើមនុស្សបែបនេះអាចចាត់ទុកជាកំណប់ទ្រព្យក្នុងព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំបានដោយរបៀបណា? តើពួកគេមិនមែនជាសត្វជ្រូក និងសត្វឆ្កែដែលខ្ញុំស្អប់ទេឬអី? តើខ្ញុំអាចចាត់ទុកអំពើអាក្រក់របស់អ្នកជាកំណប់ទ្រព្យបានដោយរបៀបណា? តើកិច្ចការរបស់ខ្ញុំធ្វើដើម្បីនរណាឱ្យពិតប្រាកដ? តើវាអាចថា គោលបំណងនៃកិច្ចការនេះ គឺគ្រាន់តែដើម្បីវាយផ្ដួលអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីបើកសម្ដែងនូវសិទ្ធិអំណាចរបស់ខ្ញុំមែនទេ? តើជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នា មិនពឹងផ្អែកលើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំសូម្បីមួយម៉ាត់ឬ? តើហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំគ្រាន់តែប្រើព្រះបន្ទូលដើម្បីណែនាំអ្នករាល់គ្នា និងមិនបានបង្វែរព្រះបន្ទូលនោះជាការពិតដើម្បីវាយផ្ដួលអ្នករាល់គ្នាឱ្យបានឆាប់តាមដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានទៅ? តើគោលបំណងនៃព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ គ្រាន់តែដើម្បីវាយផ្ដួលមនុស្សលោកប៉ុណ្ណេះឬ? តើខ្ញុំគឺជាព្រះជាម្ចាស់ដែលសម្លាប់អ្នកគ្មានទោសទាំងមិនរើសមុខឬ? ពេលនេះ តើមានអ្នករាល់គ្នាប៉ុន្មាននាក់ដែលមកចំពោះខ្ញុំដោយដួចចិត្តអ្នកទាំងស្រុងស្វែងរកផ្លូវនៃជីវិតមនុស្សដ៏ត្រឹមត្រូវនោះ? វាគ្រាន់តែជារូបរាងកាយរបស់អ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ ដែលស្ថិតនៅចំពោះខ្ញុំ។ ដួងចិត្តរបស់អ្នក នៅតែរត់គេចដដែល ហើយស្ថិតនៅឆ្ងាយពីខ្ញុំ។ ដោយសារអ្នករាល់គ្នាមិនស្គាល់អ្វីជាកិច្ចការពិតប្រាកដរបស់ខ្ញុំ មានមនុស្សជាច្រើនដែលចង់ចាកចេញពីខ្ញុំ និងធ្វើឱ្យខ្លួនគេឃ្លាតចេញពីខ្ញុំ ដោយសង្ឃឹមថានឹងត្រូវរស់នៅក្នុងស្ថានសួគ៌ ដែលគ្មានការវាយផ្ចាល ឬការជំនុំជម្រះ។ តើនេះមិនមែនជាអ្វីដែលដួងចិត្តមនុស្សចង់បានទេឬអី? ខ្ញុំប្រាកដជាមិនព្យាយាមបង្ខិតបង្ខំអ្នកឡើយ។ មិនថាផ្លូវណាមួយដែលអ្នកដើរនោះទេ គឺជាជម្រើសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក។ ផ្លូវនាពេលសព្វថ្ងៃនេះ គឺជាផ្លូវមួយដែលមានការជំនុំជម្រះ និងបណ្ដាសា ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវដឹងថា អ្វីគ្រប់យ៉ាងខ្ញុំបានប្រទានដល់អ្នករាល់គ្នា (មិនថាជាការជំនុំជម្រះ ឬការវាយផ្ចាលឡើយ) គឺសុទ្ធតែជាអំណោយដ៏ល្អបំផុតដែលខ្ញុំអាចប្រទានដល់អ្នករាល់គ្នាបាន ហើយអ្វីទាំងអស់នោះសុទ្ធតែជាអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវការជាបន្ទាន់។

(ដកស្រង់ពី «អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែមានចរិតអន់ខ្សោយណាស់!» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤៣

ខ្ញុំបានបំពេញការងារជាច្រើននៅលើផែនដី ហើយខ្ញុំបានដើរក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែមនុស្សកម្រមានចំណេះដឹងអំពីរូបអង្គរបស់ខ្ញុំ និងនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំណាស់ ហើយមានមនុស្សតិចណាស់ដែលអាចពន្យល់បានល្អិតល្អន់ពីកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើ។ មានអ្វីៗជាច្រើនដែលមនុស្សខ្វះខាត ជានិច្ចកាល ពួកគេតែងតែខ្វះខាតការយល់ដឹងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើ ហើយជានិច្ចកាល ដួងចិត្តរបស់ពួកគេ តែងតែប្រុងប្រយ័ត្ន ដូចជាពួកគេខ្លាចក្រែងយ៉ាងខ្លាំងថា ខ្ញុំនឹងដាក់ពួកគេនៅក្នុងស្ថានភាពផ្សេងទៀត ហើយបន្ទាប់មក មិនយកចិត្តទុកដាក់ លែងអើពើចំពោះពួកគេទៀត។ ដូច្នេះ អាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សចំពោះខ្ញុំ តែងតែមិនសូវមានភាពកក់ក្តៅ រួមជាមួយការប្រុងប្រយ័ត្នខ្ពស់។ នេះក៏ព្រោះតែមនុស្សបានមកដល់បច្ចុប្បន្នកាល ដោយមិនយល់អំពីកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើ ហើយជាពិសេស ពួកគេទ័លគំនិតនឹងព្រះបន្ទូល ដែលខ្ញុំថ្លែងទៅកាន់ពួកគេ។ ពួកគេកាន់យកព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងដៃ ដោយមិនដឹងថា តើពួកគេគួរតែប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះជំនឿឥតងាករេលើព្រះបន្ទូលទាំងនោះឬទេ ឬថាតើពួកគេគួរជ្រើសរើសយកភាពអល់អែក និងបំភ្លេចព្រះបន្ទូលទាំងនោះដែរឬអត់។ ពួកគេមិនដឹងថា តើពួកគេគួរយកព្រះបន្ទូលទាំងនោះទៅអនុវត្តឬអត់ ឬក៏រង់ចាំមើលថា តើពួកគេគួរតែបោះចោលអ្វីគ្រប់យ៉ាង ហើយគោរពតាមព្រះបន្ទូលទាំងនោះដោយក្លាហាន ឬបន្តរក្សាមិត្តភាពចំពោះពិភពលោក ដូចមុនដែរឬអត់ឡើយ។ ពិភពខាងក្នុងរបស់មនុស្ស គឺស្មុគស្មាញណាស់ ហើយពិភពទាំងនេះមានល្បិចកលច្រើន។ ដោយសារមនុស្សមិនអាចយល់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំបានច្បាស់ ឬបានពេញលេញ ពួកគេភាគច្រើនពិបាករកពេលអនុវត្តព្រះបន្ទូលទាំងនោះ ហើយពួកគេពិបាកដាក់ចិត្តរបស់ខ្លួននៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្ដរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំយល់ច្បាស់ពីការលំបាករបស់អ្នករាល់គ្នា។ ភាពខ្សោយជាច្រើនមិនអាចជៀសវាងបានទេ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នារស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ហើយកត្តាសត្យានុម័តជាច្រើន បង្កើតការលំបាកដល់អ្នករាល់គ្នា។ អ្នករាល់គ្នាចិញ្ចឹមក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក ចំណាយពេលប្រឹងប្រែងធ្វើការរាល់ថ្ងៃ ហើយខែ និងឆ្នាំកន្លងផុតទៅទាំងលំបាកវេទនា។ មានការលំបាកជាច្រើនក្នុងការរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ខ្ញុំមិនបដិសេធរឿងនេះទេ ហើយជាការពិត សេចក្ដីតម្រូវរបស់ខ្ញុំសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា គឺស្របតាមការលំបាករបស់អ្នករាល់គ្នា។ ការតម្រូវក្នុងកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើ គឺផ្អែកលើគោលជំហរជាក់ស្តែងរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ប្រហែលជាក្នុងអតីតកាល សេចក្ដីតម្រូវដែលមនុស្សបានធ្វើសម្រាប់អ្នករាល់គ្នានៅក្នុងការងាររបស់ពួកគេ បានលាយឡំជាមួយធាតុផ្សំនៃភាពហួសប្រមាណ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាគួរតែដឹងថា ខ្ញុំមិនដែលមានសេចក្ដីតម្រូវសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាច្រើនហួសលើសពីអ្វីដែលខ្ញុំមានបន្ទូល និងធ្វើនោះទេ។ សេចក្ដីតម្រូវទាំងអស់ គឺផ្អែកលើធម្មជាតិ សាច់ឈាមរបស់មនុស្ស និងអ្វីដែលពួកគេត្រូវការ។ អ្នករាល់គ្នាគួរតែដឹង ហើយខ្ញុំអាចមានបន្ទូលប្រាប់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងច្បាស់ថា ខ្ញុំមិនជំទាស់នឹងរបៀបនៃការគិតប្រកបដោយហេតុផលមួយចំនួនដែលមនុស្សមានឡើយ ហើយខ្ញុំមិនប្រឆាំងនឹងធម្មជាតិពីកំណើតរបស់មនុស្សជាតិទេ។ នេះក៏ដោយសារតែមនុស្សមិនយល់ពីបទដ្ឋានដែលខ្ញុំបានកំណត់ ថាជាអ្វីពិតប្រាកដ ហើយពួកគេក៏មិនយល់ពីអត្ថន័យដើមនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំដែរ មនុស្សនៅតែអល់អែកចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំរហូតដល់សព្វថ្ងៃ ហើយមនុស្សមិនដល់ពាក់កណ្តាលផងដែលជឿលើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ មនុស្សក្រៅពីនេះ គឺជាអ្នកមិនជឿ ហើយមនុស្សរឹតតែច្រើនជាងនេះ គឺជាអ្នកដែលចង់ស្តាប់ខ្ញុំ «និទានរឿង»។ លើសពីនេះទៀត មានមនុស្សជាច្រើនដែលសប្បាយនឹងទិដ្ឋភាពនេះ។ ខ្ញុំដាស់តឿនអ្នករាល់គ្នាថា៖ ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំជាច្រើន បានបើកចំហដល់អស់អ្នកដែលជឿលើខ្ញុំរួចហើយ ហើយអស់អ្នកដែលរីករាយនឹងទេសភាពដ៏ស្រស់បំព្រងនៃនគរព្រះ តែត្រូវបានគេចាក់សោរបិទឱ្យនៅក្រៅខ្លោងទ្វារ ត្រូវបានខ្ញុំផាត់ចោលអស់ហើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវបានកម្ទេច ស្អប់ខ្ពើម និងបដិសេធដោយខ្ញុំទេឬ? តើអ្នកអាចមើលខ្ញុំចាកចេញ ហើយរីករាយស្វាគមន៍ចំពោះការវិលត្រឡប់របស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចកើត? ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា បន្ទាប់ពីអ្នកស្រុកនីនីវេបានឮព្រះបន្ទូលពិរោធរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ភ្លាមៗនោះពួកគេបានប្រែចិត្តដោយស្លៀកសំពត់ធ្មៃ ហើយអង្គុយនៅក្នុងផេះ។ នេះក៏ដោយសារតែពួកគេជឿលើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ទើបពួកគេភ័យភិត និងកោតខ្លាចជាពន់ពេក ដូច្នេះហើយបានជាពួកគេបានប្រែចិត្តដោយស្លៀកសំពត់ធ្មៃ ហើយអង្គុយនៅក្នុងផេះ។ ចំណែកមនុស្សសព្វថ្ងៃ ទោះបីជាអ្នកជឿលើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងលើសពីនេះទៅទៀត អ្នកជឿថា ព្រះយេហូវ៉ាបានយាងត្រឡប់មករកអ្នករាល់គ្នាជាថ្មីម្ដងទៀតនៅថ្ងៃនេះក៏ដោយ ក៏អាកប្បកិរិយារបស់អ្នករាល់គ្នា មិនមានអ្វីក្រៅពីការមិនគោរពនោះឡើយ ហាក់ដូចជាអ្នកទើបតែសង្កេតឃើញព្រះយេស៊ូវ ដែលបានប្រសូតនៅស្រុកយូដារាប់ពាន់ឆ្នាំកន្លងទៅ ហើយពេលនេះ បានយាងចុះមកក្នុងកណ្តាលចំណោមអ្នករាល់គ្នាដូច្នោះដែរ។ ខ្ញុំយល់យ៉ាងច្បាស់អំពីការបោកបញ្ឆោតដែលមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ភាគច្រើននៃអ្នករាល់គ្នាដើរតាមខ្ញុំ ដោយសារតែការចង់ដឹងចង់ឮ ហើយបានមករកខ្ញុំចេញពីភាពទទេសូន្យ។ នៅពេលដែលបំណងប្រាថ្នាទីបីរបស់អ្នករាល់គ្នា ត្រូវបានបំផ្លាញជាបំណងប្រាថ្នារបស់អ្នកដែលចង់បានជីវិតមានសន្តិភាព និងសុភមង្គលពេលនោះ ការចង់ដឹងចង់ឮរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏រលាយបាត់ទៅដែរ។ ការបោកបញ្ឆោតដែលមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកម្នាក់ៗ ត្រូវបានបង្ហាញតាមរយៈពាក្យសម្ដី និងការប្រព្រឹត្ដរបស់អ្នករាល់គ្នា។ និយាយឱ្យចំ អ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែចង់ដឹងចង់ឮអំពីខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនមែនខ្លាចក្រែងខ្ញុំទេ។ អ្នករាល់គ្នាមិនប្រយ័ត្នប្រយែងអណ្តាតរបស់ខ្លួនទេ ហើយអ្នករាល់គ្នាថែមទាំងមានការសង្រួមដ៏តិចតួចបំផុតនៅក្នុងឥរិយាបថរបស់ខ្លួន។ អ៊ីចឹង តើអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីជំនឿប្រភេទណាឱ្យពិតប្រាកដ? តើវាជាសេចក្ដីជំនឿដ៏បរិសុទ្ធឬទេ? អ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីបំបាត់កង្វល់ និងកាត់បន្ថយភាពធុញទ្រាន់របស់អ្នក ដើម្បីបំពេញសុញ្ញភាពដែលនៅសេសសល់ក្នុងជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា តើនរណាបានអនុវត្តព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ? តើអ្នកណាមានសេចក្ដីជំនឿដ៏បរិសុទ្ធ? អ្នករាល់គ្នានៅតែស្រែកថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដែលទតមើលឃើញជ្រៅធ្លុះដល់បេះដូងរបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែ តើព្រះដែលអ្នកស្រែកដង្ហោយរកក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា អាចត្រូវគ្នាជាមួយខ្ញុំដោយរបៀបណា? ដោយព្រោះអ្នករាល់គ្នាកំពុងស្រែកបែបនេះ ចុះហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាបែរជាធ្វើបែបនោះទៅវិញ? តើវាអាចទេថា នេះជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលអ្នករាល់គ្នាចង់សងមកខ្ញុំវិញនោះ? ពុំមានពាក្យថា ការលះបង់សូម្បីតែបន្ដិចនៅលើបបូរមាត់របស់អ្នករាល់គ្នា ប៉ុន្តែតើពលីកម្មរបស់អ្នករាល់គ្នា និងអំពើល្អរបស់អ្នករាល់គ្នានៅឯណា? ប្រសិនបើពាក្យសម្ដីរបស់អ្នករាល់គ្នា មិនឮដល់ព្រះកាណ៌របស់ខ្ញុំទេ តើឱ្យខ្ញុំស្អប់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងខ្លាំងដូចម្ដេចកើត? ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាជឿលើខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រាកដមែន តើអ្នកនឹងធ្លាក់ក្នុងសភាពលំបាកវេទនាបែបនេះដូចម្តេចកើត? អ្នកមានទឹកមុខក្រៀមក្រំ អស់សង្ឃឹម ហាក់ដូចជាអ្នកកំពុងឈរទៅមុខទីកាត់សេចក្ដីក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងអ៊ីចឹង។ អ្នកគ្មានភាពស្វាហាប់សូម្បីតែបន្តិច ហើយអ្នកនិយាយខ្សាវៗចេញពីសំឡេងខាងក្នុងខ្លួនឯង។ អ្នកជាមនុស្សដែលពោរពេញដោយការត្អូញត្អែរ និងបណ្តាសា។ អ្នករាល់គ្នាបានបាត់បង់សេចក្ដីជំនឿលើអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើជាយូរមកហើយ ហើយសូម្បីតែសេចក្ដីជំនឿដើមរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏បានវិនាសហិនហោចដែរ ដូច្នេះតើអ្នកអាចដើរតាមរហូតដល់ទីបញ្ចប់បានដោយរបៀបណា? ដោយសារវាក្លាយជាបែបនេះទៅហើយ តើឱ្យខ្ញុំជួយសង្គ្រោះអ្នករាល់គ្នាដូចម្តេចបាន?

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលសម្រាប់យុវជន និងមនុស្សចាស់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤៤

ទោះបីជាកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ មានប្រយោជន៍សម្រាប់អ្នករាល់គ្នាក៏ដោយ ក៏ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ តែងតែបាត់បង់លើអ្នករាល់គ្នាជានិច្ច និងមិនមាននៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នាឡើយ។ វាជាការពិបាក ក្នុងការរកវត្ថុដែលខ្ញុំបានធ្វើឱ្យបរិសុទ្ធឥតខ្ចោះ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំស្ទើរតែបាត់បង់ក្តីសង្ឃឹមលើអ្នករាល់គ្នាទៅហើយ។ ខ្ញុំបានស្វែងរកក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំពិបាករកមនុស្សដែលខ្ញុំអាចទុកចិត្តបានណាស់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ហាក់ដូចជាគ្មានទំនុកចិត្តនឹងបន្តធ្វើការនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាតទៅទៀតទេហើយក៏អស់សេចក្តីស្រឡាញ់ដែលត្រូវបន្តស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នាទៀតដែរ។ នេះក៏ដោយសារតែខ្ញុំខ្ពើមរអើមចំពោះ «សមិទ្ធផល» របស់អ្នករាល់គ្នា ជាសមិទ្ធិផលដែលល្អិតល្អោច និងគ្រាន់តែធ្វើឱ្យរំភើបចិត្ត។ វាហាក់ដូចជា ខ្ញុំមិនដែលបានមានបន្ទូលក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា និងមិនដែលធ្វើការសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាសោះ។ សមិទ្ធផលរបស់អ្នករាល់គ្នា គួរឱ្យខ្ពើមរអើមខ្លាំងណាស់។ អ្នករាល់គ្នាតែងតែនាំមកនូវក្ដីវិនាស និងក្ដីអាម៉ាស់ដាក់លើខ្លួន ហើយអ្នករាល់គ្នាស្ទើរតែគ្មានតម្លៃ។ ខ្ញុំស្ទើរតែរកមិនឃើញលក្ខណៈជាមនុស្សនៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នា ហើយខ្ញុំក៏មិនធំក្លិនដានរបស់មនុស្សដែរ។ តើក្លិនក្រអូបថ្មីៗរបស់អ្នករាល់គ្នានៅឯណា? តើតម្លៃដែលអ្នករាល់គ្នាបានបង់ជាច្រើនឆ្នាំមកនេះនៅទីណា ហើយតើលទ្ធផលនៅឯណា? តើអ្នករាល់គ្នាមិនដែលរកឃើញលទ្ធផលទេឬអី? ការងាររបស់ខ្ញុំនៅពេលនេះ មានការចាប់ផ្តើមថ្មីហើយ។ ខ្ញុំនឹងអនុវត្តផែនការធំ ហើយខ្ញុំចង់សម្រេចកិច្ចការកាន់តែធំធេង តែអ្នករាល់គ្នានៅតែត្រាំក្នុងភក់ជ្រាំដូចកាលពីមុន ដោយរស់នៅត្រាំត្រែងក្នុងទឹកកខ្វក់នៃអតីតកាល ហើយជាក់ស្ដែង បានបរាជ័យក្នុងការរំដោះខ្លួនពីភាពលំបាកវេទនាពីមុនរបស់អ្នក។ ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នានៅតែមិនទាន់បានទទួលផលអ្វីមួយពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំនៅឡើយ។ អ្នករាល់គ្នានៅតែមិនបានរំដោះខ្លួនពីទីកន្លែងដើមនៃភក់ជ្រាំ និងទឹកកខ្វក់របស់អ្នករាល់គ្នា ហើយអ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែស្គាល់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែតាមពិត អ្នករាល់គ្នាមិនបានចូលទៅក្នុងពិភពសេរីភាពនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទេ ដូច្នេះ ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ មិនដែលបើកទ្វារទទួលអ្នករាល់គ្នាឡើយ ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ប្រៀបដូចជាក្បួនព្យាករណ៍មួយច្បាប់ដែលបានបិទឃ្លុំជិតរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំលេចមកឱ្យអ្នករាល់គ្នាឃើញនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនដែលដឹងនោះទេ។ អ្នករាល់គ្នាថែមទាំងមិនស្គាល់ខ្ញុំផង។ ជិតពាក់កណ្តាលនៃព្រះបន្ទូលដែលខ្ញុំថ្លែង គឺសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្នុងការជំនុំជម្រះអ្នករាល់គ្នា ហើយព្រះបន្ទូលទាំងនោះសម្រេចបានលទ្ធផលដែលគួរទទួលបានត្រឹមតែពាក់កណ្ដាលប៉ុណ្ណោះ នោះគឺដើម្បីបណ្ដុះភាពភ័យខ្លាចពន់ប្រមាណនៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នា។ ផលពាក់កណ្តាលទៀត គឺជាព្រះបន្ទូលដែលត្រូវបង្រៀនអ្នករាល់គ្នាអំពីជីវិត និងរបៀបដឹកនាំខ្លួន។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី វាហាក់ដូចជា ចំពោះអ្នករាល់គ្នា ព្រះបន្ទូលទាំងនេះមិនកើតមាន ឬដូចជាអ្នករាល់គ្នា កំពុងស្តាប់ពាក្យសម្ដីរបស់កូនក្មេង ជាពាក្យសម្ដីដែលអ្នករាល់គ្នាតែងតែញញឹមដោយលាក់កំណួច តែមិនដែលអនុវត្តតាម។ អ្នករាល់គ្នាមិនដែលខ្វល់ខ្វាយអំពីពាក្យទាំងនេះទេ។ ជានិច្ចកាល អ្នករាល់គ្នាសង្កេតមើលសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ ជាចម្បង ក្នុងនាមចង់ដឹងចង់ឮតែប៉ុណ្ណោះ ដែលជាលទ្ធផលគឺឥលូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបានធ្លាក់ទៅក្នុងភាពងងឹត និងមិនអាចមើលឃើញពន្លឺបានឡើយ ដូច្នេះអ្នករាល់គ្នាយំសោកគួរឱ្យអាណិតនៅក្នុងភាពងងឹត។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន គឺការស្តាប់បង្គាប់ពីអ្នករាល់គ្នា ការស្ដាប់បង្គាប់ដែលគ្មានលក្ខខណ្ឌពីអ្នករាល់គ្នា ហើយលើសពីនេះទៀត ខ្ញុំតម្រូវឱ្យអ្នករាល់គ្នាមានភាពប្រាកដប្រជាឱ្យពេញលេញអំពីអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំមានបន្ទូល។ អ្នកមិនគប្បីប្រកាន់អាកប្បកិរិយាធ្វេសប្រហែស និងជាពិសេស អ្នកមិនគប្បីប្រព្រឹត្ដចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំមានបន្ទូលតាមជម្រើសឡើយ ហើយអ្នកក៏មិនគួរព្រងើយកន្តើយចំពោះព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ ដូចជាកិច្ចការរបស់អ្នករាល់គ្នានោះដែរ។ កិច្ចការរបស់ខ្ញុំ ត្រូវបានធ្វើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ហើយខ្ញុំបានប្រទានព្រះបន្ទូលជាច្រើនអនេកដល់អ្នករាល់គ្នា ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាធ្វើដាក់ខ្ញុំរបៀបនេះ នោះខ្ញុំអាចលះបង់ឱ្យក្រុមគ្រួសារសាសន៍ដទៃនូវអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាមិនបានទទួល និងមិនបានអនុវត្ត។ ក្នុងចំណោមភាវៈដែលត្រូវបានបង្កើតមកទាំងអស់ តើនរណាដែលខ្ញុំមិនបានចាប់កាន់នៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំ? ភាគច្រើននៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាមាន «វ័យចាស់ជរា» ហើយអ្នករាល់គ្នា មិនមានថាមពលក្នុងការទទួលយកកិច្ចការប្រភេទនេះ ដែលខ្ញុំមានទេ។ អ្នកប្រៀបដូចជាបក្សីហាន់ហាវ^[ក] មួយក្បាលដែលចិញ្ចឹមខ្លួនឯងស្ទើរតែមិនរស់ ហើយអ្នកមិនដែលប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំដោយហ្មត់ចត់ឡើយ។ យុវវ័យ គឺជាមនុស្សឥតប្រយោជន៍ និងលោភលន់ជ្រុលហួសហេតុ ហើយយកចិត្តទុកដាក់តិចតួចបំផុតចំពោះកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេមិនមានចំណាប់អារម្មណ៍លើអាហារដ៏ឆ្ងាញ់ពិសារនៃពិធីជប់លៀងរបស់ខ្ញុំទេ។ ពួកគេប្រៀបដូចជាកូនបក្សាបក្សីតូចមួយដែលហើរចេញពីទ្រុងទៅរកចំណីដ៏សែនឆ្ងាយ។ តើប្រភេទយុវវ័យ និងមនុស្សចាស់ទាំអស់នេះ អាចមានប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំដូចម្តេច?

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលសម្រាប់យុវជន និងមនុស្សចាស់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

លេខយោង៖

(ក) រឿងបក្សីហាន់ហាវ គឺស្រដៀងគ្នាបេះបិទនឹងរឿងព្រេងអំពីស្រមោច និងកណ្ដូបរបស់អ៊ីស៊ុបដែរ។ បក្សីហាន់ហាវ ចូលចិត្តដេក មិនខ្វល់នឹងការធ្វើសប្បុកទេ ក្នុងពេលមានអាកាសធាតុក្ដៅ ទោះបីមានការដាស់តឿនម្ដងហើយម្ដងទៀតពីល្វាចេក ដែលជាអ្នកជិតខាងរបស់វាក៏ដោយ។ នៅពេលរដូវរងាចូលមកដល់ បក្សីហាន់ហាវក៏កករឹងស្លាប់បាត់ទៅ។

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤៥

ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាជាយុវវ័យ ប្រៀបដូចជាតោពេញវ័យក៏ដោយ ក៏អ្នករាល់គ្នាកម្រមានផ្លូវពិតប្រាកដនៅក្នុងដួងចិត្តអ្នករាល់គ្នាណាស់។ យុវភាពរបស់អ្នករាល់គ្នា មិនផ្តល់សិទ្ធិឱ្យអ្នករាល់គ្នាទទួលបានផលប្រយោជន៍ពីការងាររបស់ខ្ញុំឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នករាល់គ្នាតែងតែធ្វើឱ្យខ្ញុំខ្ពើមរអើមអ្នករាល់គ្នាជានិច្ច។ ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាស្ថិតក្នុងភាពយុវវ័យ អ្នករាល់គ្នាខ្វះភាពស្វាហាប់ ឬមហិច្ឆិតា ហើយអ្នកតែងតែគ្មានការប្ដេជ្ញាចិត្តចំពោះអនាគតរបស់ខ្លួនជានិច្ចក៏ដោយក៏អ្នកហាក់ដូចជាព្រងើយកន្តើយ និងសញ្ជប់សញ្ជឹងដែរ។ អាចនិយាយបានថា ភាពស្វាហាប់ ឧត្តមគតិ និងគោលជំហរដែលយុវជនគួរមាន គឺមិនឃើញមាននៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នានោះឡើយ។ អ្នកដែលជាយុវជនប្រភេទនេះ គ្មានគោលជំហរ និងគ្មានសមត្ថភាពក្នុងការបែងចែកខុសត្រូវ ល្អអាក្រក់ ភាពស្រស់ស្អាត និងភាពស្មោគគ្រោកបានទេ។ ខ្ញុំមិនអាចរកឃើញធាតុណាមួយរបស់អ្នករាល់គ្នាដែលស្រស់ៗនោះឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាស្ទើរតែចាស់ហួសសម័យទាំងស្រុងទៅហើយ ហើយអ្នកជាយុវវ័យប្រភេទនេះ ក៏បានរៀនធ្វើតាមហ្វូងមនុស្សឱ្យក្លាយជាជនដែលគ្មានហេតុផលដែរ។ អ្នកមិនចេះបែងចែកខុសត្រូវ និងមិនអាចបង្ហាញភាពខុសគ្នារវាងការពិត និងការភូតកុហក មិនចេះប្រឹងប្រែងសម្រាប់ឧត្តមភាព ហើយអ្នកក៏មិនអាចប្រាប់ពីអ្វីដែលត្រូវ និងអ្វីដែលខុស អ្វីដែលជាការពិត និងអ្វីដែលជាការលាក់ពុតបានដែរ។ មានក្លិនអសោចនៃសាសនាអំពីអ្នករាល់គ្នាពន់ពេកនិងធ្ងន់ធ្ងរជាងក្លិនអសោចជាមួយមនុស្សចាស់ទៅទៀត។ អ្នកថែមទាំងក្រអឺតក្រទម និងគ្មានហេតុផល អ្នកប្រកួតប្រជែង ហើយការពេញចិត្តរបស់អ្នកចំពោះទង្វើគឃ្លើនខ្លាំងក្រៃលែងតើយុវជនប្រភេទនេះ អាចមានការពិតដូចម្តេចកើត? តើមនុស្សម្នាក់ដែលមិនអាចប្រកាន់គោលជំហរបាន អាចធ្វើជាសាក្សីដូចម្ដេចកើត? តើមនុស្សម្នាក់ដែលគ្មានសមត្ថភាពបែងចែកខុសត្រូវ អាចឱ្យគេហៅថាជាយុវវ័យដូចម្តេចកើត? តើមនុស្សម្នាក់ដែលគ្មានភាពស្វាហាប់ ភាពម៉ឺងម៉ាត់ ភាពស្រស់បស់ ភាពស្ងប់ស្ងាត់ និងភាពនឹងធឹង ដែលជាលក្ខណៈរបស់យុវវ័យ អាចឱ្យគេហៅថាជាសាវ័ករបស់ខ្ញុំដូចម្តេចកើត? តើមនុស្សដែលគ្មានការពិត គ្មានស្មារតីយុត្តិធម៌ តែជាអ្នកចូលចិត្តវាយតប់ សក្ដិសមធ្វើជាបន្ទាល់របស់ខ្ញុំដូចម្តេចកើត? ភ្នែកដែលពោរពេញដោយការបោកប្រាស់ និងការលម្អៀងចំពោះអ្នកដទៃ មិនមែនជាអ្វីដែលយុវវ័យគួរមានឡើយ ហើយយុវជនក៏មិនគប្បីប្រព្រឹត្តអំពើដែលបង្កការវិនាសអន្តរាយគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមដែរ។ យុវវ័យមិនគួរគ្មានឧត្តមគតិ ក្ដីប្រាថ្នា និងបំណងដ៏ក្លៀវក្លា ក្នុងការធ្វើខ្លួនឱ្យបានល្អប្រសើរនោះទេ។ ពួកគេមិនគួរខូចចិត្តចំពោះក្ដីសង្ឃឹមរបស់ខ្លួន ហើយពួកគេក៏មិនត្រូវអស់ក្តីសង្ឃឹមក្នុងជីវិត ឬទំនុកចិត្តលើអនាគតនោះដែរ។ ពួកគេគប្បីមានសេចក្ដីទ្រាំទ្រ ដើម្បីបន្តដើរតាមមាគ៌ានៃសេចក្ដីពិត ដែលពួកគេបានជ្រើសរើសនៅពេលនេះដើម្បីសម្រេចបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេ ក្នុងការចំណាយពេលពេញមួយជីវិតរបស់ពួកគេសម្រាប់ខ្ញុំ។ ពួកគេមិនគួរគ្មានសេចក្ដីពិត ហើយពួកគេក៏មិនគួរលាក់ភាពពុតត្បុត និងសេចក្ដីទុច្ចរិតដែរ ពួកគេគួរប្រកាន់គោលជំហរម៉ឺងម៉ាត់ក្នុងឥរិយាបថដែលត្រឹមត្រូវ។ ពួកគេមិនគួរបណ្ដែតបណ្ដោយខ្លួន ឱ្យរសាត់អណ្ដែតគ្មានគោលដៅនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេគួរតែមានស្មារតីហ៊ានធ្វើពលីកម្មនិងតស៊ូ ដើម្បីយុត្តិធម៌និងសេចក្ដីពិត។ យុវជនគួរតែមានភាពក្លាហាន មិនចុះចាញ់ចំពោះការជិះជាន់ ដោយកម្លាំងនៃភាពងងឹត និងដើម្បីបំប្លែងសារៈសំខាន់នៃអត្ថិភាពរបស់ពួកគេ។ យុវជនមិនគួរចុះចាញ់សត្រូវរបស់ខ្លួនឡើយ តែពួកគេគួរបើកចិត្តឱ្យទូលាយ និងស្មោះត្រង់ ក្នុងស្មារតីអធ្យាស្រ័យចំពោះបងប្អូនរបស់ខ្លួន។ ជាការពិត ទាំងនេះគឺជាការតម្រូវរបស់ខ្ញុំ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា និងជាដំបូន្មានរបស់ខ្ញុំសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ លើសពីនេះទៀត ទាំងនេះគឺជាព្រះបន្ទូលលួងលោមដល់យុវជនទាំងអស់គ្នា។ អ្នករាល់គ្នាគួរតែប្រតិបត្តិស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ ជាពិសេស យុវជនមិនគួរគ្មានការប្តេជ្ញាចិត្ត ប្រើការវិនិច្ឆ័យលើបញ្ហានានា និងស្វែងរកយុត្តិធម៌ ព្រមទាំងសេចក្ដីពិតនោះទេ។ អ្នករាល់គ្នាគួរតែស្វែងរកអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលស្រស់ស្អាត និងល្អប្រពៃ ហើយអ្នកគួរតែទទួលបានការពិតនៃរឿងរ៉ាវវិជ្ជមានទាំងអស់។ អ្នកគួរតែទទួលខុសត្រូវចំពោះជីវិតរបស់អ្នក ហើយអ្នកមិនត្រូវមើលស្រាលវាឡើយ។ មនុស្សកើតមកនៅលើផែនដីនេះ ហើយវាកម្របានជួបខ្ញុំណាស់ ហើយវាក៏កម្រមានឱកាសស្វែងរក និងទទួលបានសេចក្ដីពិតដែរ។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នក មិនផ្តល់រង្វាន់ដល់ពេលវេលាដ៏ស្រស់ត្រកាលនេះ ជាផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវដើម្បីស្វះស្វែងនៅក្នុងជីវិតនេះ? ហើយហេតុអ្វីបានជាអ្នកតែងតែទាត់ចោលសេចក្ដីពិត និងសេចក្ដីយុត្តិធម៌? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកតែងតែជាន់ឈ្លី និងបំផ្លាញខ្លួនឯងដើម្បីអំពើទុច្ចរិត និងភាពកខ្វក់ដែលលលេងជាមួយមនុស្ស? ហើយហេតុអ្វីបានជាអ្នកប្រព្រឹត្តដូចមនុស្សចាស់ទាំងនោះ ដែលប្រឡូកប្រឡាក់ក្នុងអ្វីដែលជនទុច្ចរិតតែងតែធ្វើ? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើត្រាប់តាមរបៀបចាស់នៃរឿងរ៉ាវចាស់ៗ? ជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នាគួរតែពោរពេញដោយសេចក្ដីយុត្តិធម៌ សេចក្ដីពិត និងភាពបរិសុទ្ធ។ ជីវិតរបស់អ្នកមិនគួរគ្មានសីលធម៌ទាំងវ័យក្មេងបែបនេះ ដែលនាំឱ្យអ្នកធ្លាក់ចូលក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងទេ។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមានអារម្មណ៍ថា នេះអាចជាឧបទ្រពចង្រៃដ៏អាក្រក់ទេឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាមិនមានអារម្មណ៍ថា នេះជាអំពើអយុត្តិធម៌យ៉ាងអាក្រក់ទេឬ?

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលសម្រាប់យុវជន និងមនុស្សចាស់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤៦

ប្រសិនបើកិច្ចការជាច្រើន និងព្រះបន្ទូលជាច្រើន គ្មានឥទ្ធិពលអ្វីទៅលើអ្នកផង នោះនៅពេលដែលដល់ពេលផ្សព្វផ្សាយអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកនឹងគ្មានសមត្ថភាពបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនបានឡើយ ហើយអ្នកនឹងត្រូវអាម៉ាស់ និងបាក់មុខមិនខាន។ នៅពេលនោះ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា អ្នកជំពាក់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងច្រើន និងថាចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅរាក់កំផែលពេកហើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនបន្តស្វែងរកចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅថ្ងៃនេះ ក្នុងពេលដែលទ្រង់កំពុងតែធ្វើការទេ នោះក្រោយមក វានឹងយឺតពេលមិនខាន។ នៅទីបញ្ចប់ អ្នកនឹងគ្មានចំណេះដឹងក្នុងការនិយាយអំពីការនេះឡើយ ពោលគឺអ្នកនឹងគ្មានសល់អ្វីទេ គឺនៅទទេសូន្យតែម្ដង។ តើអ្នកនឹងប្រើអ្វីខ្លះ ដើម្បីរាយការណ៍ទូលព្រះជាម្ចាស់ទៅ? តើអ្នកមានមុខអ្វីទៅសម្លឹងមើលព្រះជាម្ចាស់នោះ? អ្នកគួរតែខំប្រឹងធ្វើការនៅក្នុងការបន្តស្វែងរករបស់អ្នកឥឡូវនេះ ដូច្នេះ នៅទីបញ្ចប់ អ្នកនឹងដឹងអំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស ដូចពេត្រុសដែរ និងដឹងថា បើគ្មានការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់ទេ មនុស្សមិនអាចត្រូវបានសង្រ្គោះឡើយ ហើយគេលិចលង់កាន់តែជ្រៅទៅក្នុងដីដ៏ស្មោកគ្រោកនេះ និងធ្លាក់ទៅក្នុងភក់ជ្រាំកាន់តែជ្រៅ។ មនុស្សត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយ បានប្រើល្បិចកិច្ចកលចំពោះគ្នា ហើយបានជិះជាន់គ្នាទៅវិញទៅមក ដោយពួកគេបានបាត់បង់ការកោតខ្លាចចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់ពួកគេ គឺធំធេងពេកហើយ សញ្ញាណរបស់ពួកគេក៏មានច្រើនពេកដែរ ហើយអ្វីៗទាំងអស់នេះជាកម្មសិទ្ធិរបស់សាតាំង។ បើគ្មានការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះនិស្ស័យដ៏ពុករលួយរបស់មនុស្សមិនអាចត្រូវបានលាងជម្រះ ហើយគេមិនអាចទទួលបានការសង្រ្គោះនោះឡើយ។ អ្វីដែលស្ដែងចេញតាមរយៈកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សនៅក្នុងសាច់ឈាម គឺជាកិច្ចការដែលត្រូវបានស្ដែងចេញតាមរយៈព្រះវិញ្ញាណ ហើយកិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើ ត្រូវបានអនុវត្តស្របតាមកិច្ចការដែលត្រូវបានធ្វើដោយព្រះវិញ្ញាណ។ នៅថ្ងៃនេះ ប្រសិនបើអ្នកគ្មានចំណេះដឹងអំពីកិច្ចការនេះទេ នោះអ្នកពិតជាល្ងីល្ងើ និងបានខាតបង់ច្រើនណាស់! ប្រសិនបើអ្នកមិនបានទទួលសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះជំនឿរបស់អ្នកគឺជាសេចក្ដីជំនឿបែបសាសនា ហើយអ្នកជាគ្រីស្ទបរិស័ទបែបសាសនាប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារតែអ្នកបានប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងគោលលទ្ធិដែលស្លាប់ ដូច្នេះ អ្នកបានបាត់បង់កិច្ចការថ្មីរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធហើយ។ សម្រាប់អ្នកផ្សេងដែលបន្តស្វែងរកសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គេអាចទទួលបានសេចក្តីពិត និងជីវិត ចំណែកឯសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក គ្មានសមត្ថភាពអ្វីនឹងទទួលបានការយល់ព្រមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកបានក្លាយជាមនុស្សទុច្ចរិត ជាម្នាក់ដែលប្រព្រឹត្តទង្វើដែលបំផ្លិចបំផ្លាញ និងគួរឱ្យស្អប់។ អ្នកបានក្លាយជាតួអង្គនៃការសើចចំអករបស់សាតាំង និងជាឈ្លើយសឹករបស់សាតាំង។ មនុស្សមិនត្រូវគ្រាន់តែជឿលើព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគេក៏ត្រូវស្រឡាញ់ បន្តស្វែងរក និងថ្វាយបង្គំទ្រង់ទៀតដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនបន្តស្វែងរកនៅថ្ងៃនេះទេ នោះថ្ងៃមួយនឹងមកដល់ ជាពេលដែលអ្នកនឹងនិយាយថា៖ «កាលគ្រានោះ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានត្រឹមត្រូវ មិនបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឱ្យបានត្រឹមត្រូវ មិនបន្តស្វែងរកការបំផ្លាស់បំប្រែនៅក្នុងនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំអ៊ីចឹង? ខ្ញុំពិតជាស្ដាយក្រោយណាស់ ដែលមិនអាចចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅពេលនោះ និងមិនបន្តស្វែងរកចំណេះដឹងអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលជាច្រើននៅពេលនោះ ម្ដេចបានជាខ្ញុំមិនបន្តស្វែងរកដូច្នេះ? ខ្ញុំពិតជាល្ងង់ពេកហើយ!» អ្នកនឹងស្អប់ខ្លួនឯងនៅកម្រិតណាមួយ។ ថ្ងៃនេះ អ្នកមិនជឿលើពាក្យដែលខ្ញុំមានបន្ទូលឡើយ ហើយអ្នកមិនយកចិត្តទុកដាក់លើពាក្យទាំងនោះទេ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលថ្ងៃកំណត់ដែលកិច្ចការនេះត្រូវផ្សព្វផ្សាយ ហើយអ្នកមើលឃើញរូបភាពធំនៃកិច្ចការនេះ នោះអ្នកនឹងស្ដាយក្រោយ ហើយនៅពេលនោះ អ្នកនឹងត្រូវស្រឡាំងកាំងមិនខាន។ វាមាននូវព្រះពរ ប៉ុន្តែអ្នកមិនចេះរីករាយនឹងវាឡើយ ហើយវាមាននូវសេចក្តីពិត ប៉ុន្តែអ្នកក៏មិនបន្តស្វែងរកវាដែរ។ តើអ្នកមិននាំការមើលងាយដាក់ខ្លួនទេឬអី? នៅថ្ងៃនេះ ទោះបីជាជំហានបន្ទាប់នៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនទាន់ចាប់ផ្ដើមក៏ដោយ ក៏វាមិនទាន់មានអ្វីបន្ថែមពីលើការទាមទារដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានពីអ្នក និងអ្វីដែលទ្រង់សុំឱ្យអ្នករស់នៅតាមនោះឡើយ។ មានកិច្ចការ និងសេចក្តីពិតជាច្រើន តើការទាំងនេះមិនសក្ដិសមនឹងឱ្យអ្នកដឹងទេឬអី? តើការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់គ្មានសមត្ថភាពដាស់វិញ្ញាណរបស់អ្នកឱ្យភ្ញាក់ទេឬ? តើការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់គ្មានសមត្ថភាពធ្វើឱ្យអ្នកស្អប់ខ្លួនឯងទេឬ? តើអ្នកស្កប់ចិត្តក្នុងការរស់នៅក្រោមឥទ្ធិពលរបស់សាតាំង ស្កប់ចិត្តជាមួយសេចក្តីសុខសាន្ត និងអំណរ ព្រមទាំងភាពសុខស្រួលខាងសាច់ឈាមតែបន្ដិចបន្ដួចនេះឬ? តើអ្នកមិនមែនជាមនុស្សថោកទាបបំផុតទេឬអី? គ្មាននរណាម្នាក់ដែលល្ងីល្ងើជាងមនុស្សដែលបានឃើញសេចក្តីសង្រ្គោះហើយ ប៉ុន្តែបែរជាមិនបន្តស្វែងរកឱ្យបានសេចក្តីសង្រ្គោះនោះឡើយ។ ពួកគេទាំងនេះជាមនុស្សដែលស្រេកឃ្លានខាងសាច់ឈាម ហើយរីករាយជាមួយសាតាំង។ អ្នកសង្ឃឹមថា សេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះជាម្ចាស់នឹងមិននាំឱ្យមានបញ្ហាប្រឈម ទុក្ខវេទនា ឬទុក្ខលំបាកសូម្បីតែបន្ដិចនោះឡើយ។ អ្នកតែងតែបន្តស្វែងរកអ្វីៗដែលគ្មានតម្លៃ ហើយអ្នកផ្សារភ្ជាប់អ្វីដែលគ្មានតម្លៃទៅនឹងជីវិត ជាជាងយកគំនិតផ្ដេសផ្ដាសរបស់អ្នកមកដាក់នៅមុខសេចក្តីពិត។ អ្នកគ្មានតម្លៃសោះឡើយ! អ្នករស់នៅដូចជាសត្វជ្រូក។ តើវាមានភាពខុសគ្នាអ្វីទៅ រវាងអ្នកនិងសត្វជ្រូក ឬក៏សត្វឆ្កែនោះ? តើមនុស្សដែលមិនបន្តស្វែងរកសេចក្តីពិត ហើយបែរជាស្រឡាញ់សាច់ឈាម មិនមែនជាសត្វតិរច្ចានទេឬអី? តើមនុស្សស្លាប់ដែលគ្មានវិញ្ញាណទាំងនោះ មិនមែនជាខ្មោចឆៅទេឬអី? តើមានព្រះបន្ទូលចំនួនប៉ុន្មានហើយដែលអ្នករាល់គ្នាបានស្ដាប់ឮ? តើមានកិច្ចការបន្ដិចបន្ដួចប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានធ្វើនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាឬ? តើខ្ញុំបានប្រទានព្រះបន្ទូលចំនួនប៉ុន្មាន ហើយនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា? ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកនៅមិនទាន់បានទទួលទៀត? តើអ្នកត្រូវរអ៊ូរទាំអំពីអ្វីខ្លះទៀត? តើអ្នកមិនទទួលបានអ្វីសោះនេះ មិនមែនដោយសារតែអ្នកងប់ងល់នឹងសាច់ឈាមពេកទេឬអី? តើវាមិនមែនដោយសារតែគំនិតរបស់អ្នកផ្ដេសផ្ដាសពេកទេឬអី? តើវាមិនមែនដោយសារតែអ្នកជាមនុស្សល្ងង់ខ្លៅពេកទេឬអី? ប្រសិនបើអ្នកគ្មានសមត្ថភាពទទួលបានព្រះពរទាំងនេះ តើអ្នកអាចស្ដីបន្ទោសព្រះជាម្ចាស់ថា ទ្រង់មិនបានសង្រ្គោះអ្នកកើតឬ? អ្វីដែលអ្នកបន្តស្វែងរក ក្រោយពេលដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ហើយ គឺចង់បានសេចក្តីសុខ ចង់ឱ្យកូនៗគ្មានជំងឺឈឺថ្កាត់ ចង់ឱ្យស្វាមីមានការងារល្អធ្វើ ចង់ឱ្យកូនប្រុសរកបានប្រពន្ធដ៏ល្អ ចង់ឱ្យកូនស្រីរកបានស្វាមីដ៏ត្រឹមត្រូវ ចង់ឱ្យគោ និងសេះរបស់អ្នកភ្ជួររាស់ដីឱ្យបានល្អស្អាត និងចង់បានអាកាសធាតុល្អពេញមួយឆ្នាំសម្រាប់ផលដំណាំរបស់អ្នក។ នេះជាអ្វីដែលអ្នកស្វែងរក។ ការស្វែងរករបស់អ្នក គឺគ្រាន់តែចង់រស់នៅក្នុងភាពសុខស្រួល ចង់កុំឱ្យមានគ្រោះថ្នាក់ណាមួយកើតឡើងទៅលើក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក ចង់ឱ្យខ្យល់បរិសុទ្ធបក់កាត់មុខអ្នក ចង់ឱ្យមុខរបស់អ្នកមិនប៉ះនឹងធូលីដី ចង់ឱ្យផលដំណាំក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក មិនត្រូវបានលិចលង់ដោយទឹកជំនន់ ចង់ឱ្យខ្លួនឯងរួចផុតពីគ្រោះមហន្តរាយផ្សេងៗ ចង់រស់នៅក្នុងការឱបក្រសោបរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងចង់រស់នៅក្នុងទ្រនំដ៏សុខស្រួល។ មនុស្សកំសាក ដែលតែងតែស្វែងរកខាងសាច់ឈាម ដូចជារូបអ្នក តើអ្នកមានដួងចិត្ត និងមានវិញ្ញាណដែរឬទេ? តើអ្នកមិនមែនជាសត្វតិរច្ឆានទេឬអី? ខ្ញុំប្រទានឱ្យអ្នកនូវផ្លូវដ៏ពិត ដោយគ្មានសុំការតបស្នងអ្វីឡើយ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនចង់ស្វែងរកទៀត។ តើអ្នកជាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ឬ? ខ្ញុំប្រទានជីវិតមនុស្សដ៏ពិតដល់អ្នក ប៉ុន្តែ អ្នកមិនចង់ស្វែងរកទេ។ តើអ្នកមានអ្វីខុសពីសត្វជ្រូក ឬសត្វឆ្កែទៅ? សត្វជ្រូកមិនស្វែងរកជីវិតរបស់មនុស្សឡើយ វាមិនស្វែងរកការលាងជម្រះទេ ហើយវាក៏មិនយល់អំពីអ្វីទៅជាជីវិតដែរ។ រាល់ថ្ងៃ ក្រោយពេលដែលវាស៊ីឆ្អែតហើយ វាគ្រាន់តែដេកប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបានប្រទានឱ្យអ្នកនូវផ្លូវដ៏ពិត ប៉ុន្តែអ្នកមិនទទួលបានវាឡើយ៖ អ្នកមិនទទួលបានអ្វីសោះតែម្ដង។ តើអ្នកនឹងបន្តរស់នៅក្នុងជីវិតបែបនេះ ដែលជាជីវិតដូចសត្វជ្រូកទៀតឬ? តើមនុស្សដែលរស់នៅបែបនេះមានតម្លៃអ្វីទៅ? ជីវិតរបស់អ្នកពិតជាគួរឱ្យមើលងាយ និងថោកទាបពេកហើយ អ្នករស់នៅក្នុងចំណោមភាពស្មោកគ្រោក និងអំពើប្រាសចាកសីលធម៌ ហើយអ្នកមិនបន្តស្វែងរកគោលដៅណាមួយឡើយ។ តើជីវិតរបស់អ្នកមិនមែនថោកទាបបំផុតទេឬអី? តើអ្នកមានមុខអ្វីទៅសម្លឹងមើលព្រះជាម្ចាស់នោះ? ប្រសិនបើអ្នកបន្តមានបទពិសោធបែបនេះ តើអ្នកនឹងមិនទទួលបានអ្វីសោះទេឬ? ផ្លូវដ៏ពិតត្រូវបានប្រទានដល់អ្នករួចហើយ ប៉ុន្តែ ចុងបញ្ចប់ អ្នកអាចទទួលបានផ្លូវនោះឬក៏អត់ គឺអាស្រ័យលើការស្វែងរករបស់អ្នកហើយ។

(ដកស្រង់ពី «បទពិសោធរបស់ពេត្រុស៖ ចំណេះដឹងរបស់គាត់អំពីការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះ» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤៧

សាច់ឈាមរបស់អ្នករាល់គ្នា ចំណង់ហួសហេតុរបស់អ្នករាល់គ្នា ភាពលោភលន់របស់អ្នករាល់់គ្នា និងតម្រេកកាមរបស់អ្នករាល់គ្នា បានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងខ្លួនរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ចំណុចអស់ទាំងនេះ កំពុងគ្រប់គ្រងលើដួងចិត្តរបស់អ្នកឥតឈប់ឈរ ដែលអ្នករាល់គ្នាគ្មានកម្លាំងនឹងដោះនូវនឹមនៃគំនិតសក្តិភូមិ និងគំនិតខ្សោយអាក្រក់នេះទេ។ អ្នករាល់គ្នាមិនស្រេកឃ្លានចង់ផ្លាស់ប្ដូរស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នរបស់អ្នក និងមិនចង់គេចេញពីឥទ្ធិពលនៃភាពងងឹតឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាពិតជាបានជាប់ចំណងទៅនឹងរបស់អស់ទាំងនេះ។ បើទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាដឹងថា ជីវិតនេះគឺមានការឈឺចាប់ខ្លាំង ហើយពិភពមនុស្សនេះ ខ្មៅងងឹតខ្លាំងក្ដី ក៏នៅតែគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា មានសេចក្តីក្លាហានក្នុងការបំផ្លាស់បំប្រែជីវិតរបស់ខ្លួនដែរ។ អ្នកគ្រាន់តែចង់គេចវេសពីតថភាពពិតនៃជីវិតនេះ ចង់សម្រេចនូវភាពវិសេសឧត្តមនៃព្រលឹង និងរស់នៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានដែលមានសន្តិភាព សេចក្តីសប្បាយរីករាយ ដូចជាស្ថានសួគ៌។ អ្នករាល់គ្នាមិនចង់ស៊ូទ្រាំនឹងភាពលំបាកវេទនាដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់អ្នកឡើយ។ អ្នកក៏មិនចង់ស្វែងរកការជំនុំជម្រះ និងការកាត់ទោសនេះ សម្រាប់ជីវិតមួយដែលអ្នកគប្បីអនុវត្ដតាមដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកយល់សប្តិក្នុងក្ដីសុបិន្តនានាដែលមិនពិតសូម្បីបន្តិច ដែលថាពិភពដ៏ស្រស់បំព្រងនេះ ហួសពីកម្រិតខាងសាច់ឈាមទៅទៀត។ ជីវិតដែលអ្នករាល់គ្នាចង់បាន គឺជាជីវិតមួយដែលអ្នកអាចទទួលបានដោយមិនបាច់ប្រឹង ដោយគ្មានការរងទុក្ខឈឺចាប់អ្វីឡើយ។ នោះគឺមិនពិតទាំងស្រុងហើយ! ដោយសារអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាសង្ឃឹមចង់បាន គឺមិនមែនដើម្បីរស់នៅក្នុងជីវិតដែលមានន័យផ្នែកសាច់ឈាម និងដើម្បីសម្រេចនូវសេចក្តីពិតនៅក្នុងរយៈពេលនៃការរស់នៅឡើយ ពោលគឺ ត្រូវរស់នៅដើម្បីសេចក្តីពិត និងក្រោកឈរឡើងដើម្បីយុត្តិធម៌។ នេះគឺមិនមែនជាអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នានឹងត្រូវចាត់ទុកជាជីវិតដែលមានពន្លឺចាំងចែង និងភ្លឺចិញ្ចាចនោះទេ។ អ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ថា នេះមិនមែនជាជីវិតត្រចះត្រចង់ ឬជីវិតមានន័យឡើយ។ នៅក្នុងភ្នែករបស់អ្នករាល់គ្នា ការរស់នៅក្នុងជីវិតបែបនេះ នឹងមានអារម្មណ៍ដូចជាអយុត្តិធម៌ដូច្នោះដែរ! បើទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាទទួលយកនូវការកាត់ទោសនៅថ្ងៃនេះក្ដី ក៏ប៉ុន្តែអ្វីដែលអ្នករាល់កំពុងបន្តស្វែងរក គឺមិនមែនដើម្បីទទួលបាននូវសេចក្តីពិត ឬដើម្បីស្ដែងចេញនូវសេចក្តីពិតនោះតាមរយៈការរស់នៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ គឺដើម្បីអាចចូលក្នុងជីវិតមួយដែលរីករាយ លើសពីសាច់ឈាម នៅថ្ងៃខាងមុខ។ អ្នករាល់គ្នាមិនមែនកំពុងស្វែងរកសេចក្តីពិតនោះទេ ហើយអ្នករាល់គ្នាមិនកំពុងក្រោកឈរឡើងដើម្បីសេចក្តីពិតដែរ ហើយច្បាស់ណាស់ អ្នកមិនមែនរស់នៅដើម្បីសេចក្តីពិតនោះទេ។ អ្នករាល់គ្នាមិនមែនកំពង់ដើម្បីស្វែងរកច្រកចូលក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ នៅអនាគតនឹងកើតមាននៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នក ហើយនៅថ្ងៃណាមួយដែលអាចកើតមាន៖ អ្នកបានសម្លឹងមើលផ្ទៃមេឃពណ៌ខៀវ ដោយសម្រក់ទឹកភ្នែកយ៉ាងជូរចត់ ហើយរំពឹងថានឹងត្រូវនាំទៅកាន់ស្ថានសួគ៌នៅថ្ងៃណាមួយ។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងទេឬថា របៀបនៃការគិតរបស់អ្នករាល់គ្នា គឺហួសពីការពិត? អ្នករាល់គ្នានៅបន្តគិតថា ព្រះសង្គ្រោះដែលមានព្រះហឫទ័យសណ្ដោស និងសេចក្តីមេត្ដាឥតព្រំដែន នឹងយាងមកនៅថ្ងៃណាមួយជាក់ជាមិនខាន ដើម្បីយកអ្នកទៅជាមួយទ្រង់ អ្នកជាមនុស្សបានឆ្លង់កាត់នូវទុក្ខលំបាក និងទុក្ខវេទនានៅក្នុងពិភពលោកនេះ ហើយទ្រង់នឹងធ្វើការសងសឹកជាប្រាកដជំនួសអ្នក ដែលជាជនរងគ្រោះ និងត្រូវបានគេគៀបសង្កត់។ តើអ្នកមិនមែនពោរពេញដោយអំពើបាបទេឬ? តើអ្នកជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលបានរងទុក្ខនៅក្នុងពិភពលោកនេះទេមែនទេ? អ្នកបានធ្លាក់ចូលក្នុងដែនត្រួតត្រារបស់សាតាំងដោយខ្លួនឯង និងបានរងទុក្ខវេទនា តើព្រះជាម្ចាស់ពិតជានៅតែចង់សងសឹកចំពោះអ្នកទៀតដែរឬទេ? អស់អ្នកណាដែលមិនអាចបំពេញតាមសេចក្តីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន តើពួកគេមិនមែនសុទ្ធតែជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? អស់អ្នកណាដែលមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាសាច់ឈាម តើពួកគេមិនមែនជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទទេឬអី? តើអំពើល្អរបស់អ្នកធ្វើដើម្បីអ្វី? តើអំពើល្អទាំងនេះអាចកើតមាននៅក្នុងដួងចិត្តដែលថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? អ្នកមិនអាចទទួលបានព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ដោយគ្រាន់តែធ្វើអំពើល្អមួយចំនួននោះទេ ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនសងសឹកនឹងអំពើខុសឆ្គងប្រឆាំងនឹងអ្នក ដោយគ្រាន់តែអ្នកត្រូវក្លាយជាជនរងគ្រោះ និងត្រូវគេគៀបសង្កត់នោះទេ។ អស់អ្នកណាដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ តែមិនស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែជាអ្នកប្រព្រឹត្ដអំពើល្អ តើពួកគេទាំងអស់នឹងមិនត្រូវវាយផ្ចាលទេឬអី? អ្នកគ្រាន់តែជឿលើព្រះជាម្ចាស់ គ្រាន់តែចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់កែតម្រង់ និងសងសឹកចំពោះអំពីខុសឆ្គងប្រឆាំងនឹងអ្នក ហើយអ្នកចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលស្គាល់អ្នក ជាថ្ងៃមួយដែលទីបំផុតអ្នកអាចចេញមកដោយឥតលាក់លៀមងើបក្បាលខ្ពស់នៅទីបំផុតទៅ។ ប៉ុន្តែ អ្នកបដិសេធមិនចង់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសេចក្តីពិត ហើយអ្នកក៏មិនស្រេចឃ្លាននឹងស្ដែងចេញនូវសេចក្ដីពិតនោះតាមរយៈការរស់នៅដែរ។ អ្នកកាន់តែមិនអាចគេចចេញពីជីវិតដែលលំបាក និងទទេសូន្យនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខណៈពេលដែលការរស់នៅក្នុងជីវិតខាងសាច់ឈាម និងជីវិតដែលមានបាបរបស់អ្នក អ្នកហាក់ដូចជាត្រេកអរនឹងព្រះជាម្ចាស់ចំពោះសិទ្ធិតវ៉ារបស់អ្នក និងផាត់ចេញនូវអ័ព្ទដែលបាំងជីវិតរបស់អ្នក។ ប៉ុន្តែ តើវាអាចទៅរួចដែរឬទេ? ប្រសិនបើអ្នកមាននូវសេចក្តីពិត អ្នកអាចដើរតាមព្រះជាម្ចាស់បាន។ ប្រសិនបើអ្នកមានការសម្ដែងចេញតាមរយៈការរស់នៅ អ្នកអាចជាការបើកសម្ដែងនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ប្រសិនបើអ្នកមានជីវិត អ្នកអាចអរសប្បាយនឹងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ អស់អ្នកណាដែលមានសេចក្តីពិត អាចអរសប្បាយនឹងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ព្រះជាម្ចាស់ធានាកែតម្រង់ដល់អស់អ្នកណាដែលស្រលាញ់ទ្រង់ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ត និងដល់អ្នកណាដែលស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាក និងការរងទុក្ខនានា ប៉ុន្តែមិនមែនសម្រាប់អស់អ្នកណាដែលគ្រាន់តែស្រឡាញ់ខ្លួនឯង និងអស់អ្នកណាដែលបានធ្លាក់ជាចំណីនៃការបោកប្រាស់របស់សាតាំងឡើយ។ តើអាចមានសេចក្តីល្អនៅក្នុងខ្លួនរបស់អស់អ្នកណាដែលមិនស្រឡាញ់សេចក្តីពិតបានដូចម្តេចទៅ? តើអាចមានសេចក្តីសុចរិតនៅក្នុងខ្លួនអ្នកណាដែលគ្រាន់តែស្រឡាញ់ខាងសាច់ឈាមបានដូចម្តេចទៅ? តើសេចក្តីសុចរិត និងសេចក្ដីល្អទាំងពីរមិនបាននិយាយដោយគ្រាន់តែសម្អាងទៅលើសេចក្តីពិតទេឬអី? តើចំណុចនេះមិនរក្សាទុកសម្រាប់អស់អ្នកណាដែលស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដោយស្មោះអស់ពីចិត្ដទេឬអី? អស់អ្នកណាដែលមិនស្រឡាញ់សេចក្តីពិត និងអស់អ្នកណាដែលជាសាកសពមានក្លិនអសោច តើពួកគេទាំងអស់នេះ មិនមែនជាទីជម្រកនៃអំពើអាក្រក់ទេឬអី? អស់អ្នកណាដែលមិនអាចស្ដែងចេញនូវសេចក្តីពិតតាមរយៈការរស់នៅបានទេ តើពួកគេរាល់គ្នាមិនមែនជាសត្រូវនៃសេចក្តីពិតទេឬអី? ហើយចុះចំណែកអ្នករាល់គ្នាវិញ?

(ដកស្រង់ពី «មានតែអ្នកដែលត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចរស់នៅក្នុងជីវិតមួយដែលមានន័យ» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤៨

ខ្ញុំតែងមានភារកិច្ចក្នុងការគ្រប់គ្រងមនុស្សជានិច្ច។ បន្ថែមលើនេះ ការយកឈ្នះលើមនុស្ស គឺជាអ្វីដែលខ្ញុំបានតម្រូវទុករួចមកហើយ នៅពេលដែលខ្ញុំបានបង្កើតពិភពលោកនេះ។ មនុស្សប្រហែលជាមិនដឹងថា ខ្ញុំនឹងយកឈ្នះលើមនុស្សឱ្យបានទាំងស្រុងនៅគ្រាចុងក្រោយនោះទេ ឬមិនដឹងថា ការយកឈ្នះលើពួកបះបោរនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស គឺជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ពីជ័យជម្នះរបស់ខ្ញុំលើសាតាំងឡើយ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលសត្រូវរបស់ខ្ញុំបានចូលរួមប្រយុទ្ធជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំបានប្រាប់វារួចជាស្រេចហើយថា ខ្ញុំនឹងយកឈ្នះលើអស់អ្នកណាដែលសាតាំងបានចាប់ជាឈ្លើយ និងបានធ្វើឱ្យក្លាយទៅជាកូនចៅរបស់វា ជាបាវបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់ដែលនៅចាំការពារផ្ទះរបស់វា។ អត្ថន័យដើមនៃពាក្យយកឈ្នះ គឺការបង្ក្រាប ធ្វើឱ្យរងការអាម៉ាស់មុខ។ នៅក្នុងភាសានៃពួកអ៊ីស្រាអែល ពាក្យនេះមានន័យថា យកឈ្នះឱ្យខានតែបាន បំផ្លាញ និងធ្វើឱ្យគ្មានសមត្ថភាពអាចតស៊ូប្រឆាំងទាស់នឹងខ្ញុំតទៅមុខទៀតបាន។ ប៉ុន្តែ សព្វថ្ងៃនេះ នៅពេលដែលប្រើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា អត្ថន័យនៃពាក្យនេះ គឺយកឈ្នះ។ អ្នករាល់គ្នាគប្បីដឹងថា ចិត្តរបស់ខ្ញុំ តែងតែចង់កម្ចាត់ចោល និងយកឈ្នះលើមេកំណាចទាំងពួងរបស់មនុស្សជាតិឱ្យបានទាំងស្រុង ដើម្បីកុំឱ្យពួកវាអាចបះបោរប្រឆាំងនឹងខ្ញុំបាន ហើយគ្មានសូម្បីខ្យល់ដង្ហើមដើម្បីរំខាន ឬធ្វើឱ្យវឹកវរដល់កិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ ហេតុនេះ តាមការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស ពាក្យនេះបានក្លាយជាមានន័យថា ការយកឈ្នះ។ មិនថាអត្ថន័យបង្កប់នៃពាក្យនេះមានន័យដូចម្តេចខ្លះទេ កិច្ចការរបស់ខ្ញុំគឺបង្ក្រាបមនុស្ស។ មួយរយៈមកនេះ ពិតណាស់ថា មនុស្សជាតិ គ្រាន់តែជារបស់បន្ទាប់បន្សំនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ និយាយឱ្យកាន់តែច្បាស់ទៅគឺថា មនុស្សគ្មានអ្វីក្រៅពីសត្រូវរបស់ខ្ញុំឡើយ។ មនុស្ស គឺជាមនុស្សអាក្រក់ដែលប្រឆាំងទាស់ និងមិនស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំ។ មនុស្សគ្មានអ្វីក្រៅពីកូនចៅនៃមេកំណាច ដែលខ្ញុំស្អប់ខ្ពើមឡើយ។ មនុស្ស គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីពូជពង្យមហាទេវតាដែលបានក្បត់ខ្ញុំឡើយ។ មនុស្ស គ្មានអ្វីក្រៅពីកេរ្តិ៍ដំណែលនៃមនុស្សអាក្រក់ ដែលខ្ញុំបានបោះបង់ចោលជាយូរមកហើយ និងជាសត្រូវដែលមិនអាចផ្សះផ្សារបានជាមួយនឹងខ្ញុំតាំងពីពេលនោះមក។ ដ្បិតមេឃនៅខាងលើមនុស្សជាតិ ខ្មៅងងឹតសូន្យសុង គ្មានពន្លឺមើលច្បាស់សូម្បីបន្តិចសោះឡើយ ហើយពិភពមនុស្សបានធ្លាក់ទៅក្នុងភាពងងឹតសូន្យសុង ដូចនេះ មនុស្សដែលរស់នៅក្នុងពិភពនោះ មិនអាចមើលឃើញដៃរបស់ខ្លួនដែលលាតសន្ធឹងនៅចំពោះមុខ ឬឃើញព្រះអាទិត្យ នៅពេលគេងើយក្បាលឡើងលើឡើយ។ ផ្លូវនៅខាងក្រោមជើងរបស់គេ ជាដីភក់ និងសម្បូរទៅដោយគ្រហុក មានលក្ខណៈខ្វាត់ខ្វែង និងក្រវិចក្រវៀន។ ដីទាំងមូលពោរពេញទៅដោយសាកសព។ ជ្រុងដែលងងឹតៗ មានពេញទៅដោយសាកសពនៃអ្នកស្លាប់ ហើយនៅជ្រុងដែលត្រជាក់និងមានស្រមោលបាំង ពួកវិញ្ញាណកំណាចជាច្រើនបានយកធ្វើជាទីលំនៅ។ ហើយនៅគ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់ នៅក្នុងពិភពមនុស្ស វិញ្ញាណអាក្រក់បានចូលមកទាំងក្រុមៗ។ កូនសត្វគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់ ដែលប្រឡាក់ទៅដោយភាពស្មោកគ្រោគ ត្រូវជាប់នៅក្នុងសង្គ្រាមឈ្លានពាន ដែលសំឡេងនៃសង្គ្រាមនោះធ្វើឱ្យមានការភ័យតក់ស្លុតនៅក្នុងចិត្ត។ នៅពេលនោះ ស្ថិតក្នុងពិភពមួយបែបនេះ នៅក្នុង «ស្ថានសួគ៌លោកិយ» មួយបែបនេះ តើមនុស្សទៅស្វែងរកកន្លែងបរមសុខនៅក្នុងជីវិតនៅទីណាបាន? តើមនុស្សអាចទៅស្វែងរកទិសដៅជីវិតរបស់ខ្លួននៅទីណាបាន? ចាប់តាំងពីត្រូវសាតាំងជាន់ឈ្លីនៅក្រោមបាទជើងមក ជាលើកដំបូងហើយដែលមនុស្សជាតិបានក្លាយជាតួអង្គដែលត្រាប់តាមរូបកាយរបស់សាតាំង លើសពីនេះ មនុស្សជាតិគឺជាតំណាងរបស់សាតាំង និងធ្វើជាទីសម្អាងដែលធ្វើបន្ទាល់ឱ្យសាតាំង ដោយសំឡេងឮៗ និងច្បាស់ៗ។ តើពូជមនុស្សបែបនេះ ក្រុមមនុស្សថោកទាបគ្មានគុណធម៌បែបនេះ កូនចៅនៃអំបូរមនុស្សពុករលួយបែបនេះ អាចធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយព្រះជាម្ចាស់បានដោយរបៀបណា? តើសិរីល្អរបស់ខ្ញុំចូលមកដល់នៅពេលណា? តើនៅទីណាដែលមនុស្សអាចចាប់ផ្ដើមនិយាយអំពីទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំបាន? ដ្បិតសត្រូវដែលឈរទទឹងទាស់នឹងខ្ញុំ ដែលបានធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិពុករលួយ បានដណ្ដើមយកមនុស្សជាតិរួចជាស្រេចទៅហើយ ព្រមទាំងធ្វើឱ្យពួកគេប្រឡាក់ប្រឡូសអស់ ជាមនុស្សជាតិដែលខ្ញុំបានបង្កើតតាំងពីយូរមកហើយ និងបានទទួលសិរីល្អរបស់ខ្ញុំ និងការសម្ដែងចេញរបស់ខ្ញុំ តាមរយៈការស់នៅ។ វាបានឆក់យកសិរីល្អរបស់ខ្ញុំ ហើយអ្វីទាំងអស់ដែលវាបានបញ្ជ្រាបចូលទៅក្នុងខ្លួនមនុស្សនោះគឺថ្នាំពុល ដែលបានលាយយ៉ាងច្រើនជាមយយនឹងភាពអាក្រក់របស់សាតាំង រួមនឹងទឹកផ្លែឈើពីផ្លែឈើនៃដើមដឹងខុសត្រូវផង។ ការពីដើមឡើយ ខ្ញុំបានបង្កើតមនុស្សជាតិ ពោលគឺខ្ញុំបានបង្កើតដូនតារបស់មនុស្សជាតិមក គឺអ័ដាម។ ព្រះប្រទានទម្រង់ និងរូបអង្គ ដែលពេញប្រៀបទៅដោយថាមពល ពេញប្រៀបទៅដោយភាពក្លៀវក្លា រួមជាមួយនឹងសិរីល្អរបស់ខ្ញុំថែមទៀតផង។ នោះគឺជាថ្ងៃដ៏មានសិរីល្អ នៅពេលដែលខ្ញុំបានបង្កើតមនុស្សមក។ ក្រោយមក អេវ៉ា ក៏ត្រូវបង្កើតចេញពីរូបកាយរបស់អ័ដាម ហើយនាងក៏ជាដូនតារបស់មនុស្សដែរ។ ដូច្នេះ មនុស្សដែលខ្ញុំបានបង្កើតមក ត្រូវបំពេញដោយខ្យល់ដង្ហើមរបស់ខ្ញុំ និងពេញប្រៀបទៅដោយសិរីល្អរបស់ខ្ញុំ។ ដំបូងឡើយ អ័ដាមកើតចេញពីស្នាព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំ ហើយជារូបអង្គតំណាងរបស់ខ្ញុំ។ ហេតុនេះ អត្ថន័យដំបូងរបស់ «អ័ដាម» គឺជាភាវៈមួយដែលខ្ញុំបានបង្កើតឡើង ពោរពេញទៅដោយអនុភាពជីវិតរបស់ខ្ញុំ ជ្រួតជ្រាបទៅដោយសិរីល្អរបស់ខ្ញុំ មានទម្រង់និងរូបអង្គ ហើយមានព្រលឹង និងខ្យល់ដង្ហើម។ គាត់ជាសភាវៈដែលបានបង្កើតមកតែមួយគត់ ដែលមានព្រលឹង មានសមត្ថភាពតំណាងឱ្យខ្ញុំបាន អាចមានរូបអង្គរបស់ខ្ញុំបាន និងអាចទទួលបានខ្យល់ដង្ហើមជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ កាលដើមដំបូងឡើយ អេវ៉ា គឺជាមនុស្សទីពីរដែលទទួលបានការប្រទានខ្យល់ដង្ហើមជីវិត ជាស្នាព្រះហស្ដដែលខ្ញុំបានបង្កើតឡើង។ ដូចនេះ អត្ថន័យរបស់ «អេវ៉ា» គឺជាសភាវៈដែលបានបង្កើតឡើង ដែលនឹងបន្តសិរីល្អរបស់ខ្ញុំ និងពេញទៅដោយភាពក្លៀវក្លារបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងទទួលបាននូវការប្រទានសិរីល្អរបស់ខ្ញុំផង។ អេវ៉ាកើតចេញពីអ័ដាម ដូចនេះ នាងក៏មានរូបអង្គរបស់ខ្ញុំដែរ ដ្បិតនាងជាមនុស្សទីពីរដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងរូបអង្គរបស់ខ្ញុំ។ អត្ថន័យដើមរបស់ «អេវ៉ា» គឺជាមនុស្សរស់ ដែលមានព្រលឹង សាច់ឈាម និងឆ្អឹង ជាទីបន្ទាល់ទីពីររបស់ខ្ញុំ ក៏ដូចជារូបអង្គទីពីររបស់ខ្ញុំក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិដែរ។ ពួកគេជាដូនតារបស់មនុស្សជាតិ ជាសម្បត្តិដ៏ល្អបរិសុទ្ធ និងមានតម្លៃរបស់មនុស្ស ហើយពីដំបូងឡើយ គេជាភាវៈមានជីវិត ដែលត្រូវបានប្រទានព្រលឹងឱ្យ។ ក៏ប៉ុន្តែ មេកំណាចបានជាន់ឈ្លី និងចាប់កូនចៅនៃដូនតារបស់មនុស្សជាតិជាឈ្លើយ ដោយទម្លាក់ពិភពមនុស្សទៅក្នុងភាពងងឹតសូន្យសុង និងធ្វើឱ្យពិភពនេះប្រែទៅជាបែបនេះ ដើម្បីឱ្យកូនចៅគេលែងជឿលើវត្តមានរបស់ខ្ញុំទៀត។ អ្វីដែលគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមជាងនេះទៀតនោះគឺថា មេកំណាចមិនត្រឹមតែធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ និងជាន់ឈ្លីលើពួកគេនោះទេ វាសាហាវឃោឃៅដោយដណ្ដើមយកសិរីល្អរបស់ខ្ញុំ ទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំ សេចក្តីក្លៀវក្លាដែលខ្ញុំបានប្រទានដល់ពួកគេ ខ្យល់ដង្ហើម និងជីវិតដែលខ្ញុំបានផ្លុំបញ្ចូលទៅឱ្យពួកគេ គ្រប់ទាំងសិរីល្អរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងពិភពមនុស្ស និងគ្រប់ទាំងឈាមនៅក្នុងបេះដូងដែលខ្ញុំបានលះបង់ទៅលើមនុស្សជាតិផង។ មនុស្សជាតិលែងស្ថិតនៅក្នុងពន្លឺទៀតហើយ មនុស្សបានបាត់បង់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបានប្រទានដល់ពួកគេ ហើយពួកគេបានលះបង់សិរីល្អដែលខ្ញុំបានប្រទានឱ្យពួកគេនោះ។ តើពួកគេអាចទទួលស្គាល់ថាខ្ញុំជាព្រះអម្ចាស់នៃភាវៈទាំងអស់ដែលបានបង្កើតមកដោយរបៀបណា? តើពួកគេអាចបន្តជឿលើវត្តមានរបស់ខ្ញុំនៅស្ថានសួគ៌បានដោយរបៀបណា? តើពួកគេអាចស្វែងរកការសម្ដែងចេញនូវសិរីល្អរបស់ខ្ញុំនៅលើផែនដីនេះបានដោយរបៀបណា? តើចៅប្រុស និងចៅស្រីទាំងអស់នេះ អាចទទួលយកព្រះជាម្ចាស់ ដែលដូនតារបស់ពួកគេគោរពបូជា ជាព្រអម្ចាស់ដែលបង្កើតគេមកនោះ បានដោយរបៀបណា? ចៅប្រុស និងចៅស្រីដ៏គួរឱ្យអាណិតទាំងអស់នេះ បាន «ផ្ដល់ជូន» ដោយសុទ្ធចិត្តនូវសិរីល្អ រូបអង្គ និងទីបន្ទាល់ដែលខ្ញុំបានប្រទានដល់អ័ដាមនិងអេវ៉ា ក៏ដូចជាជីវិតដែលខ្ញុំបានប្រទានដល់មនុស្សជាតិ ដែលពួកគេត្រូវការដើម្បីរស់រាននោះ ទៅឱ្យមេកំំណាច។ ហើយពួកគេមិនបានចាប់ភ្លឹកទាល់តែសោះចំពោះវត្តមានរបស់មេកំណាច ហើយបានផ្ដល់សិរីល្អទាំងអស់របស់ខ្ញុំ ទៅឱ្យវា។ តើនេះមិនមែនជាប្រភព នៃងារជា «មនុស្សថោកទាប» ទេឬអី? តើមនុស្សបែបនេះ អារក្សកំណាចបែបនេះ សាកសពចេះដើរបែបនេះ រូបតំណាងរបស់សាតាំងបែបនេះ សត្រូវរបស់ខ្ញុំបែបនេះ អាចទទួលបាននូវសិរីល្អរបស់ខ្ញុំដោយរបៀបណា? ខ្ញុំនឹងយកសិរីល្អរបស់ខ្ញុំមកវិញ យកទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំដែលមាននៅក្នុងចំណោមមនុស្សមកវិញ និងយកអ្វីគ្រប់ទាំងអស់ដែលធ្លាប់ជារបស់ខ្ញុំ និងអ្វីដែលខ្ញុំបានប្រទានទៅឱ្យមនុស្សជាតិជាយូរលង់មកហើយ ខ្ញុំនឹងយកឈ្នះលើមនុស្សជាតិ ឱ្យបានទាំងស្រុង។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាគួរដឹងថា មនុស្សដែលខ្ញុំបានបង្កើតមក គឺជាមនុស្សដែលមានរូបអង្គរបស់ខ្ញុំ និងមានសិរីល្អរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់សាតាំងឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនមែនជារបស់ដែលត្រូវឱ្យវាជាន់ឈ្លីដែរ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែជាការបើកបង្ហាញរបស់ខ្ញុំសុទ្ធសាធ មិនមានដានជាតិពុលរបស់សាតាំងសូម្បីបន្តិច។ ដូចច្នេះហើយ ខ្ញុំប្រាប់មនុស្សថា ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់បានអ្វីដែលខ្ញុំបានបង្កើតឡើងដោយព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ ជារបស់បរិសុទ្ធដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ និងរបស់ដែលមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់អ្នកណាម្នាក់។ បន្ថែមលើនេះ ខ្ញុំនឹងមានសេចក្តីអំណរពីរបស់ទាំងនោះ និងចាត់ទុកវាជាសិរីល្អរបស់ខ្ញុំ។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន គឺមិនមែនជាមនុស្សជាតិដែលត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយនោះទេ ហើយក៏មិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់សាតាំងក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះដែរ ព្រោះនោះលែងជារបស់ដើមដែលខ្ញុំបានបង្កើតឡើងមកទៀតហើយ។ ដោយសារខ្ញុំមានបំណងចង់យកមកវិញនូវសិរីល្អរបស់ខ្ញុំដែលមាននៅក្នុងពិភពមនុស្ស ខ្ញុំត្រូវយកឈ្នះលើអ្នកនៅរស់ក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិឱ្យបានទាំងស្រុង ជាសេចក្តីសម្អាងនៃសិរីល្អរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងការយកឈ្នះលើសាតាំង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែយកទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំមកវិញប៉ុណ្ណោះ ជារូបអង្គផ្ទាល់របស់ខ្ញុំដែលថ្លាដូចកញ្ចក់ ជារបស់ដែលខ្ញុំត្រេកអរ។ នេះគឺជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ។

(ដកស្រង់ពី «តើក្លាយជាមនុស្សពិតប្រាកដម្នាក់មានន័យដូចម្តេច» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៤៩

ប្រវត្តិសាស្រ្តមនុស្សជាតិត្រូវការពេលរាប់សិបពាន់ឆ្នាំទម្រាំមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សជាតិដែលខ្ញុំបានបង្កើតតាំងពីដើមដំបូងមក បានលិចចូលទៅក្នុងភាពចុះអន់ថយជាយូរលង់មកហើយ។ មនុស្សជាតិលែងជាមនុស្សដែលខ្ញុំចង់បានទៀតហើយ ហេតុនេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំ មនុស្សលែងស័ក្តិសមនឹងទទួលឈ្មោះជាមនុស្សជាតិទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេជាមនុស្សជាតិថោកទាបដែលសាតាំងបានចាប់ជាឈ្លើយ ជាសាកសពរលួយស្អុយដែលចេះដើរ ដែលសាតាំងចូលសណ្ឋិត និងដែលសាតាំងយកធ្វើជាសម្លៀកបំពាក់របស់វា។ មនុស្សគ្មានទំនុកចិត្តលើវត្តមានរបស់ខ្ញុំទេ ហើយពួកគេមិនស្វាគមន៍ចំពោះការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ខ្ញុំឡើយ។ មនុស្សជាតិគ្រាន់តែឆ្លើយតបទៅនឹងសំណើរបស់ខ្ញុំ ដោយសេចក្តីច្រណែនឈ្នានីស ដោយយល់ព្រមជាបណ្ដោះអាសន្នចំពោះសំណើទាំងនោះ តែមិនបានរួមសុខទុក្ខជាមួយខ្ញុំនៅក្នុងជីវិតដោយសេចក្ដីស្មោះត្រង់ឡើយ។ ដោយសារមនុស្សគិតថា គេមិនអាចយល់ពីខ្ញុំបាន ពួកគេញញឹមដោយសេចក្តីឈ្នានីស អត្តចរិតរបស់ពួកគេត្រេកអរចំពោះអ្នកដែលមានអំណាច ដ្បិតមនុស្សពុំមានចំណេះដឹងអំពីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំឡើយ ហើយកាន់តែមិនដឹងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះទៀត។ ខ្ញុំនឹងនិយាយដោយត្រង់ចំពោះអ្នករាល់គ្នា៖ នៅពេលថ្ងៃនោះបានមកដល់ ទុក្ខសោករបស់មនុស្សដែលថ្វាយបង្គំខ្ញុំ នឹងបានធូរស្បើយជាងទុក្ខសោករបស់អ្នករាល់គ្នា។ កម្រិតនៃសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកចំពោះខ្ញុំ តាមពិតទៅ មិនលើសពីសេចក្តីជំនឿរបស់យ៉ូបឡើយ បើទោះបីជាសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកផារិស៊ីនៃសាសន៍យូដា ក៏លើសពីសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើថ្ងៃដែលភ្លើងធ្លាក់មក ទុក្ខសោករបស់អ្នករាល់គ្នានឹងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរជាងទុក្ខសោករបស់ពួកផារិស៊ី នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវ បានស្ទីបន្ទោសឱ្យ ហើយក៏ខ្លាំងជាងពួកមេដឹកនាំទាំង ២៥០ នាក់ ដែលប្រឆាំងទាស់នឹងម៉ូសេ និងខ្លាំងជាងក្រុងសូដូមដែលត្រូវបំផ្លិចបំផ្លាញដោយអណ្ដាតភ្លើងដែលឆេះរោលរាលនោះទៅទៀត។ នៅពេលដែលម៉ូសេវាយថ្ម ទឹកដែលព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ក៏ហូរចេញមក នោះក៏ព្រោះសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ដែរ។ នៅពេលដែលដាវីឌលេងស៊ុងដោយមានដួងចិត្តពោរពេញដោយសេចក្តីអរសប្បាយដើម្បីសរសើរតម្កើងខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ា នោះក៏ព្រោះសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ដែរ។ នៅពេលដែលយ៉ូបបាត់បង់សត្វចិញ្ចឹមរបស់គាត់ដែលនៅពេញភ្នំ និងទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងច្រើនសម្បើម ហើយរាងកាយរបស់គាត់ចេញដំបៅខ្ទុះពេញទាំងខ្លួនផង នោះក៏ព្រោះសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ដែរ។ នៅពេលដែលគាត់អាចស្ដាប់ឮព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ា និងឃើញសិរីល្អរបស់ខ្ញុំដែលជាព្រះយេហូវ៉ា នោះក៏ព្រោះសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ដែរ។ ការដែលពេត្រុសអាចស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ នោះក៏ព្រោះសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ដែរ។ ការដែលគាត់អាចឱ្យគេឆ្កាងគាត់ទៅនឹងឈើឆ្កាង នោះក៏ព្រោះតែព្រះនាមរបស់ខ្ញុំដែរ ហើយការដែលគាត់អាចធ្វើបន្ទាល់ដ៏មានសិរីល្អ នោះក៏ព្រោះសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ដែរ។ នៅពេលដែលយ៉ូហានបានឃើញពីរូបអង្គប្រកបដោយសិរីល្អរបស់បុត្រមនុស្ស នោះក៏ព្រោះសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ដែរ។ នៅពេលដែលគាត់បានឃើញពីនិមិត្តនៃគ្រាចុងក្រោយ នោះក៏ព្រោះសេចក្តីជំនឿរបស់គាត់ដែរ។ មូលហេតុដែលក្រុមមនុស្សនៃជាតិសាសន៍ដទៃ បានទទួលការបើកសម្ដែងរបស់ខ្ញុំ និងបានដឹងថា ខ្ញុំបានយាងត្រឡប់ជាសាច់ឈាមវិញ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការរបស់ខ្ញុំក្នុងចំណោមមនុស្ស នោះក៏ព្រោះតែសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេដែរ។ អស់អ្នកណាដែលត្រូវបន្ទូលមិនពីរោះស្ដាប់របស់ខ្ញុំលត់ដំ អ្នកនោះនឹងបានធូរស្បើយក្នុងចិត្ត ព្រមទាំងទទួលបានការសង្គ្រោះផង។ តើពួកគេមិនមែនធ្វើបែបនេះដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេទេឬអី? អស់អ្នកណាដែលជឿលើខ្ញុំ តែមិនទាន់បានរងទុក្ខលំបាក តើពួកគេមិនត្រូវពិភពលោកនេះបដិសេធចោលទេឬអី? អស់អ្នកណាដែលរស់នៅក្រៅព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ដោយគេចចេញពីការរងទុក្ខនៃការល្បងល តើពួកគេមិនមែនកំពុងរសាត់អណ្ដែតនៅក្នុងពិភពលោកនេះទេឬអី? ពួកគេស្រដៀងគ្នានឹងស្លឹកឈើនាសរទរដូវដែរ ដែលបក់រវិចម្តងទៅនេះ ម្តងទៅនោះ គ្មានពេលឈប់ ហើយបន្ទូលរបស់ខ្ញុំក៏មិនអាចឱ្យគេបានធូរស្បើយក្នុងចិត្តដែរ។ បើទោះបីជាការកាត់ទោស និងការបន្សុទ្ធរបស់ខ្ញុំ ពុំធ្វើតាមពួកគេក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែតើពួកគេមិនដូចជាអ្នកសុំទាន ដែលរសាត់អណ្ដែតពីកន្លែងមួយទៅកន្លែងមួយ ដោយដើរតាមផ្លូវនានានៅខាងក្រៅនគរស្ថានសួគ៌ទេឬអី? តើពិភពលោកនេះ គឺជាកន្លែងសម្រាប់អ្នកឈប់សម្រាកមែនទេ? តាមរយៈការគេចវេសពីការកាត់ទោសរបស់ខ្ញុំ តើអ្នកពិតជាអាចទទួលបាននូវស្នាមញញឹមនៃការពេញចិត្តចំពោះពិភពលោកនេះដែរឬទេ? តើអ្នកពិតជាអាចប្រើសេចក្តីរីករាយដ៏ខ្លីរបស់អ្នកដើម្បីលាក់បាំងនូវភាពទទេស្អាតនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ជាភាពទទេស្អាតដែលមិនអាចលាក់បាំងបាននេះ បានដែរឬទេ? អ្នកអាចបោកបញ្ឆោតមនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងគ្រួសាររបស់អ្នកបាន ប៉ុន្តែអ្នកមិនអាចបោកប្រាស់ខ្ញុំបានឡើយ។ ដោយសារសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកស្ដួចស្ដើងខ្លាំងពេក មកទល់សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកនៅតែគ្មានអំណាច ដើម្បីស្វែងរកជីវិតស្រស់បំព្រងដែលគួរទទួលបានដដែល។ ខ្ញុំទទូចដល់អ្នកចុះ៖ យកល្អគួរចំណាយពេលពាក់កណ្ដាលជីវិតរបស់អ្នកដោយការស្មោះត្រង់ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំ ជាជាងចំណាយពេលពេញមួយជីវិតនៅក្នុងភាពថ្លៃថ្នូរ និងការងាររវល់ដើម្បីតែខាងសាច់ឈាម ដោយតស៊ូឆ្លងកាត់ទុក្ខសោកទាំងអស់ដែលមនុស្សកម្រនឹងអាចតស៊ូអត់ទ្រាំបាន។ តើមានគោលបំណងអ្វីដែលត្រូវទុកទ្រព្យសម្បត្តិឱ្យខ្លួនអ្នកច្រើនដល់ម្ល៉េះ ហើយគេចចេញពីការវាយផ្ចាលរបស់ខ្ញុំនោះ? តើមានគោលបំណងអ្វីដែលត្រូវលាក់បាំងខ្លួនអ្នកពីការវាយផ្ចាលត្រឹមមួយពេលរបស់ខ្ញុំ ដោយគ្រាន់តែចង់បានការអាម៉ាស់ និងការវាយផ្ចាលដ៏អស់កល្បជានិច្ចនោះវិញ? តាមពិត ខ្ញុំមិនបានពត់នរណាម្នាក់ទៅតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំទេ។ ប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់ពិតជាសុខចិត្តចុះចូលនឹង ផែនការទាំងអស់របស់ខ្ញុំមែន នោះខ្ញុំនឹងមិនធ្វើដាក់ពួកគេ អាក្រក់ពេកទេ។ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំត្រូវការឱ្យមនុស្សទាំងអស់ជឿលើខ្ញុំ ដូចជាយ៉ូបជឿលើខ្ញុំដ៏ជាព្រះយេហូវ៉ាដែរ។ ប្រសិនបើសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើសពីសេចក្តីជំនឿរបស់ថូម៉ាស់ នោះសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នានឹងទទួលបានការកោតសរសើរអំពីខ្ញុំចំពោះភាពស្មោះត្រង់របស់អ្នករាល់គ្នា អ្នកនឹងរកឃើញ សិរីល្អរបស់ខ្ញុំ ហើយអ្នកនឹងប្រាកដជាឃើញសិរីល្អរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងសម័យរបស់អ្នករាល់គ្នាមិនខាន។ ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលជឿលើពិភពលោកនេះ និងជឿលើអារក្ស បានធ្វើឱ្យចិត្តរបស់គេរឹងដូចដែក ដូចជាហ្វូងមនុស្សនៃទីក្រុងសូដុម ដែលត្រូវគ្រាប់ខ្សាច់បក់ចូលភ្នែក និងមានគ្រឿងតង្វាយពីពួកអារក្សនៅក្នុងមាត់របស់ពួកគេ ដែលចិត្តគំនិតមោហ៍បាំងរបស់ពួកគេ ត្រូវបានមេកំណាចដែលបានដណ្ដើមពិភពលោកនេះ គ្រប់គ្រងមកជាយូរយកហើយ។ គំនិតរបស់ពួកគេ ស្ទើរតែធ្លាក់ជាឈ្លើយទាំងស្រុងទៅក្នុងដៃរបស់ពួកអារក្សនៃសម័យមុន។ ដូច្នេះហើយ សេចក្តីជំនឿរបស់មនុស្សជាតិ បានរសាត់ទៅបាត់តាមខ្យល់ ហើយពួកគេមិនអាចកត់សម្គាល់ឃើញសូម្បីតែកិច្ចការរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេអាចធ្វើបាន គឺខិតខំប្រឹងប្រែងទាំងឥតកម្លាំងដើម្បីបំពេញកិច្ចការរបស់ខ្ញុំដោយបង្គ្រប់កិច្ច ឬដោយវិភាគកិច្ចការនោះច្បោលៗប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតពួកគេត្រូវជោគជាំដោយថ្នាំពុលរបស់សាតាំងជាយូរមកហើយ។

(ដកស្រង់ពី «តើក្លាយជាមនុស្សពិតប្រាកដម្នាក់មានន័យដូចម្តេច» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥០

ខ្ញុំនឹងយកឈ្នះលើមនុស្សជាតិ ដោយសារខ្ញុំបង្កើតមនុស្សមក ហើយថែមទាំងបានសោយសុខនឹងរបស់ជាច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ដែលខ្ញុំបានបង្កើតមកផង។ ប៉ុន្តែមនុស្សក៏បានបដិសេធខ្ញុំវិញដែរ។ ខ្ញុំបាត់ចេញពីក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេគិតថា ខ្ញុំជាអម្រែកនៅក្នុងការរស់នៅរបស់ពួកគេ ដល់ថ្នាក់សូម្បីតែពួកគេបានឃើញខ្ញុំហើយ ក៏ពួកគេនៅតែបដិសេធខ្ញុំទៀត ហើយប្រឹងប្រើខួររបស់ពួកគេ គិតរកវិធីអ្វីដែលអាចយកឈ្នះលើខ្ញុំបាន។ មនុស្សមិនព្រមឱ្យខ្ញុំប្រព្រឹត្តតឹងតែងដាក់ពួកគេទេ ឬមិនចង់ឱ្យខ្ញុំទាមទារអ្វីខ្លាំងពីពួកគេពេកនោះទេ ហើយពួកគេ ក៏មិនព្រមឱ្យខ្ញុំវិនិច្ឆ័យ ឬវាយផ្ចាលសេចក្តីទុច្ចរិតរបស់ពួកគេដែរ។ ពួកគេបែរជា មិនចាប់អារម្មណ៍លើរឿងនេះ និងគិតថារឿងនេះគួរឱ្យធុញទ្រាន់ទៅវិញ។ ដូច្នេះហើយ កិច្ចការរបស់ខ្ញុំ គឺត្រូវយកមនុស្សជាតិដែលហូប ផឹក និងអរសប្បាយក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ តែមិនស្គាល់ខ្ញុំ ហើយត្រូវយកឈ្នះលើពួកគេ។ ខ្ញុំនឹងដោះគ្រឿងសាស្ត្រាវុធចេញពីមនុស្ស ហើយបន្ទាប់មក ខ្ញុំនឹងយាងត្រឡប់ទៅកាន់ទីសំណាក់របស់ខ្ញុំវិញ ដោយនាំយកពួកទេវតា និងសិរីល្អរបស់ខ្ញុំទៅជាមយយ។ ដ្បិតសកម្មភាពរបស់មនុស្ស បានធ្វើឱ្យខ្ញុំខកព្រះទ័យជាយូរមកហើយ ហើយធ្វើឱ្យកិច្ចការរបស់ខ្ញុំបែកខ្ញែកជាចំណែកតូចៗអស់។ ខ្ញុំមានបំណងចង់យកសិរីល្អរបស់ខ្ញុំដែលមេកំណាចបានយកទៅជាយូរមកហើយនោះត្រឡប់មកវិញ មុនពេលដែលខ្ញុំយាងដើរចេញដោយព្រះទ័យត្រេកអរ ដោយទុកឱ្យមនុស្សបន្តរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ បន្ត «រស់នៅនិងធ្វើការក្នុងសុខសន្តិភាព និងសេចក្តីសប្បាយរីករាយ» បន្ត «ភ្ជួររាស់ដាំដុះលើដីស្រែចម្ការពួកគេ» ទៀត ហើយខ្ញុំនឹងលែងជ្រៀតជ្រែកជីវិតរបស់ពួកគេទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានបំណងចង់យកសិរីល្អរបស់ខ្ញុំពីដៃរបស់មេកំណាចមកវិញទាំងស្រុង ចង់យកសិរីល្អដែលខ្ញុំប្រទានទៅឱ្យមនុស្ស នៅពេលខ្ញុំបង្កើតពិភពលោកនេះមកវិញទាំងស្រុង។ ខ្ញុំនឹងមិនប្រទានសិរីល្អនេះដល់ពូជមនុស្សនៅលើផែនដីជាថ្មីឡើយ។ ដ្បិតមនុស្សមិនត្រឹមតែមិនបានថែរក្សាសិរីល្អរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេថែមទាំងបានផ្លាស់ប្តូរវាទៅជារូបរបស់សាតាំងទៀតផង។ មនុស្សពុំអរសប្បាយ នឹងការមកដល់របស់ខ្ញុំទេ ហើយពួកគេពុំឱ្យតម្លៃលើថ្ងៃនៃសិរីល្អរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ពួកគេមិនអរសប្បាយនឹងទទួលនូវការវាយផ្ចាលរបស់ខ្ញុំទេ ពួកគេក៏មិនសុខចិត្តត្រឡប់មករកសិរីល្អរបស់ខ្ញុំនៅចំពោះព្រះភក្ត្រខ្ញុំដែរ ហើយពួកគេក៏មិនសុខចិត្តបន្សាបថ្នាំពុលរបស់មេកំណាចដែរ។ មនុស្សបន្តបោកបញ្ឆោតខ្ញុំតាមវិធីចាស់ៗដដែល មនុស្សនៅបន្តពាក់មុខញញឹមពព្រាយ និងសប្បាយរីករាយ តាមរបៀបចាស់ៗដដែល។ ពួកគេពុំបានដឹងអំពីជម្រៅនៃភាពងងឹត ដែលនឹងចុះមកលើមនុស្សជាតិក្រោយពេលសិរីល្អរបស់ខ្ញុំចាកចេញទៅនោះទេ។ ជាពិសេស ពួកគេពុំបានដឹងថា នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំចុះមកក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិទាំងមូល នោះពួកគេនឹងកាន់តែលំបាក ជាងមនុស្សនៅក្នុងសម័យ ណូអេ ទៅទៀត ដ្បិតពួកគេពុំបានដឹងថា តើប្រទេសអ៊ីស្រាអែលទៅជាងងឹតដោយបែបណានោះទេ នៅពេលដែលសិរីល្អរបស់ខ្ញុំបានចេញផុតពីទីនោះ ដ្បិតនៅពេលថ្ងៃរះ មនុស្សភ្លេចថាការដើរក្នុងយប់ងងឹតសូន្យសុងនោះ ពិបាកយ៉ាងណាហើយ។ នៅពេលព្រះអាទិត្យលិចបាត់ទៅវិញជាថ្មីម្ដងទៀត ហើយនៅពេលភាពអន្ធកាចុះមកគ្របដណ្ដប់លើមនុស្សជាថ្មី គេនឹងទួញសោក និងសង្កៀតធ្មេញម្ដងទៀតនៅក្នុងភាពងងឹត។ តើអ្នករាល់គ្នាបានភ្លេចថា ពួកសាសន៍អ៊ីស្រាអែលត្រូវរងទុក្ខក្នុងសម័យនោះដោយបែបណាហើយមែនទេ នៅពេលដែលសិរីល្អរបស់ខ្ញុំបានចាកចេញពីស្រុកអ៊ីស្រាអែលទៅ? បច្ចុប្បន្ននេះ គឺជាពេលដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវឃើញពីសិរីល្អរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ជាពេលដែលអ្នករាល់គ្នារួមរស់ក្នុងថ្ងៃនៃសិរីល្អរបស់ខ្ញុំដែរ។ មនុស្សនឹងទួញសោកនៅពាក់កណ្ដាលយប់ នៅពេលដែលសិរីល្អរបស់ខ្ញុំចាកចេញពីដីដ៏ស្មោកគ្រោកនេះ។ បច្ចុប្បន្ននេះគឺជាថ្ងៃនៃសិរីល្អ ជាពេលដែលខ្ញុំបំពេញកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ហើយជាថ្ងៃដែលខ្ញុំធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិគេចផុតពីការរងទុក្ខវេទនា ដ្បិតខ្ញុំនឹងមិនចែករំលែកពេលវេលាទុក្ខទារុណ និងទុក្ខសោកនេះជាមួយពួកគេឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់យកឈ្នះលើមនុស្សជាតិ និងយកឈ្នះលើពួកមេកំណាចរបស់មនុស្សជាតិឱ្យបានទាំងស្រុងប៉ុណ្ណោះ។

(ដកស្រង់ពី «តើក្លាយជាមនុស្សពិតប្រាកដម្នាក់មានន័យដូចម្តេច» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥១

ខ្ញុំបានស្វែងរកមនុស្សជាច្រើននៅលើផែនដី ដើម្បីឱ្យគេធ្វើជាអ្នកដើរតាមខ្ញុំ។ ក្នុងចំណោមអ្នកដើរតាមទាំងអស់នេះ មានអ្នកខ្លះបម្រើការងារជាពួកសង្ឃ អ្នកខ្លះជាអ្នកដឹកនាំ អ្នកខ្លះជាពួកកូនប្រុសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកខ្លះជារាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកខ្លះទៀតធ្វើការបម្រើព័ន្ធកិច្ច។ ខ្ញុំបែងចែកពួកគេទៅតាមភាពស្មោះត្រង់ ដែលពួកគេបង្ហាញចំពោះខ្ញុំ។ នៅពេលមនុស្សទាំងអស់ត្រូវបានបែងចែកទៅតាមជំពូករួចហើយ ពោលគឺនៅពេលដែលលក្ខណៈនៃជំពូកមនុស្សម្នាក់ៗត្រូវបានបែងចែកច្បាស់លាស់អស់ហើយ នោះខ្ញុំនឹងដាក់លេខរៀងពួកគេម្នាក់ៗ ទៅក្នុងជំពូកដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់គេ រួចដាក់ជំពូកមនុស្សនីមួយៗទៅក្នុងកន្លែងដែលស័ក្តិសមសម្រាប់ពួកគេ ដើម្បីសម្រេចបាននូវគោលដៅនៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ ខ្ញុំត្រាស់ហៅអស់អ្នកដែលខ្ញុំចង់ប្រោសលោះ នៅក្នុងដំណាក់របស់ខ្ញុំជាក្រុមៗ ហើយបន្ទាប់មកឱ្យពួកគេរាល់គ្នាទទួលយកកិច្ចការរបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃចុងក្រោយ។ ក្នុងពេលនោះដែរ ខ្ញុំបែងចែកពួកគេទៅតាមជំពូក បន្ទាប់មក ផ្តល់រង្វាន់ ឬដាក់ទោសពួកគេម្នាក់ៗ ទៅតាមទង្វើរបស់ពួកគេ។ ទាំងនេះ គឺជាដំណាក់កាលនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។

សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំរស់នៅលើផែនដី ហើយខ្ញុំរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សលោក។ មនុស្សមានបទពិសោធពីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ និងចាំផ្ទៀងស្តាប់សូរសៀងរបស់ខ្ញុំ ហើយជាមួយគ្នានេះ ខ្ញុំក៏ប្រទានសេចក្តីពិតទាំងអស់ទៅដល់មនុស្សរាល់គ្នាដែលដើរតាមខ្ញុំ ដើម្បីពួកគេអាចទទួលបានជីវិតពីខ្ញុំ ហើយក៏ទទួលបានផ្លូវមួយដែលពួកគេអាចដើរបាន។ ដ្បិតខ្ញុំជាព្រះជាម្ចាស់ ជាអ្នកប្រទានជីវិត។ អំឡុងពេលជាច្រើនឆ្នាំក្នុងការបំពេញកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ មនុស្សបានទទួលក៏ច្រើន ហើយបោះបង់ចោលក៏ច្រើន ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែពោលថា ពួកគេនៅមិនទាន់ជឿលើខ្ញុំដោយពិតប្រាកដឡើយ។ ដ្បិតមនុស្សលោកគ្រាន់តែទទួលស្គាល់ថា ខ្ញុំជាព្រះជាម្ចាស់ដោយមាត់របស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពួកគេមិនយល់ស្របនឹងសេចក្តីពិតដែលខ្ញុំមានបន្ទូលនោះទេ ហើយជាងនេះទៅទៀត ពួកគេមិនអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតដែលខ្ញុំបង្គាប់ពីពួកគេនោះឡើយ។ នោះមានន័យថា មនុស្សទទួលស្គាល់ត្រឹមថា មានព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែមិនទទួលស្គាល់ថាមានសេចក្តីពិតនោះទេ។ មនុស្សទទួលស្គាល់ត្រឹមថាមានព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែមិនទទួលស្គាល់ថា មានជីវិតនោះទេ។ មនុស្សទទួលស្គាល់ត្រឹមព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែមិនទទួលស្គាល់លក្ខណៈរបស់ទ្រង់នោះទេ។ ខ្ញុំស្អប់ពួកគេ ដោយសារតែចិត្តងប់ងល់របស់ពួកគេ ដ្បិតពួកគេគ្រាន់តែប្រើពាក្យសម្តីពិរោះៗដើម្បីបោកប្រាស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេថ្វាយបង្គំខ្ញុំដោយពិតប្រាកដនោះទេ។ ពាក្យសម្តីរបស់អ្នករាល់គ្នា មានបង្កប់នូវសេចក្ដីល្បួងរបស់សត្វពស់ ហើយជាសម្ដីអួតខ្លាំងជាទីបំផុត ជាសេចក្តីប្រកាសដ៏ពិតប្រាកដដោយមហាទេវតា។ ជាងនេះទៅទៀត ទង្វើរបស់អ្នករាល់គ្នាត្រូវបានបំផ្លាញខ្ទេចខ្ទីដល់កម្រិតមួយយ៉ាងអាម៉ាស់។ ក្តីប្រាថ្នាច្រើនហួសប្រមាណ និងបំណងលោភលន់របស់អ្នករាល់គ្នា គឺទាស់ត្រចៀកខ្លាំងណាស់។ អ្នករាល់គ្នាបានក្លាយជាសត្វខ្មូត នៅក្នុងដំណាក់របស់ខ្ញុំ ជាវត្ថុដែលត្រូវបោះចោលដោយសារសេចក្ដីសម្អប់។ ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ស្រឡាញ់សេចក្តីពិតនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកប្រាថ្នាចង់ទទួលបានព្រះពរ ចង់បានទៅឋានសួគ៌ ចង់មើលឃើញទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែលទ្រង់សម្តែងឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះ។ ប៉ុន្តែ តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់គិតទេថា មនុស្សដូចជាអ្នករាល់គ្នា មនុស្សដែលពុករលួយយ៉ាងខ្លាំង ជាមនុស្សដែលមិនដឹងថាព្រះជាម្ចាស់ជាអ្វីផងនោះ ស័ក្ដិសមនឹងដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ដូចម្តេចបាន? តើអ្នកអាចទៅឋានសួគ៌បានដូចម្ដេចទៅ? តើអ្នកស័ក្តិសមនឹងមើលឃើញទិដ្ឋភាពដ៏អស្ចារ្យ ជាទិដ្ឋភាពដ៏ល្អត្រចះត្រចង់ មិនដែលធ្លាប់មានពីមុនមកនោះ បានដោយរបៀបណា? មាត់របស់អ្នក ពោរពេញដោយពាក្យសម្ដីបោកប្រាស់ និងពាក្យស្មោកគ្រោក ពាក្យមិនស្មោះត្រង់ និងពាក្យក្រអឺតក្រទម។ អ្នកមិនដែលនិយាយពាក្យស្មោះត្រង់ចំពោះខ្ញុំឡើយ គ្មានពាក្យបរិសុទ្ធ គ្មានពាក្យចុះចូលចំពោះខ្ញុំ នៅពេលស្តាប់ឮបន្ទូលរបស់ខ្ញុំឡើយ។ នៅទីបំផុត តើជំនឿរបស់អ្នកមានលក្ខណៈបែបណាទៅ? នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា គ្មានអ្វីក្រៅពីសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា និងប្រាក់កាសឡើយ ហើយនៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏គ្មានអ្វីក្រៅពីទ្រព្យសម្បត្តិដែរ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នកត្រិះរិះថា ត្រូវធ្វើបែបណាដើម្បីទទួលបានអ្វីមួយពីខ្ញុំ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នករាប់ចំនួនទ្រព្យសម្បត្តិ និងចំនួនរបស់ទ្រព្យដែលអ្នកបានទទួលពីខ្ញុំ។ រៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នកទន្ទឹងរង់ចាំឱ្យព្រះពរធ្លាក់មករកអ្នករាល់គ្នាទៀត ដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចត្រេកអរសប្បាយនឹងរបស់ទ្រព្យគួរជាទីត្រេកអរសប្បាយ ដែលមានចំនួនកាន់តែច្រើន និងមានក្បួនខ្នាតកាន់តែខ្ពស់ជាងមុន។ នៅគ្រប់ពេលទាំងអស់ នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកពុំមានរូបខ្ញុំឡើយ ក៏មិនមានសេចក្តីពិតដែលមកអំពីខ្ញុំដែរ តែផ្ទុយទៅវិញ គំនិតរបស់អ្នក មានតែប្តី ឬប្រពន្ធកូនប្រុស កូនស្រីរបស់អ្នករាល់គ្នា និងគ្រឿងបរិភោគ ព្រមទាំងសម្លៀកបំពាក់របស់អ្នករាល់គ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកគិតថា តើត្រូវធ្វើដូចម្តេច ទើបអ្នកអាចទទួលបានភាពរីករាយកាន់តែច្រើន និងកាន់តែខ្លាំងជាងនេះ។ ប៉ុន្តែ បើទោះបីជាពេលដែលអ្នកបានចម្អែតក្រពះរបស់អ្នករាល់គ្នារហូតដល់ផ្ទុះពោះក្តី តើអ្នកនៅតែមិនមែនជាសាកសពទេឬអី? សូម្បីតែពេលដែលអ្នកតុបតែងខ្លួនឯងពីខាងក្រៅដោយសម្លៀកបំពាក់ស្អាតៗបែបនេះក្ដី តើអ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាសាកសពចេះដើរ ដែលគ្មានជីវិតទេឬអី? អ្នករាល់គ្នា ខំធ្វើការនឿយហត់ព្រោះតែក្រពះ រហូតដល់សក់ក្បាលប្រែទៅជាស្កូវ តែគ្មាននរណាលះបង់សក់មួយសរសៃដើម្បីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំទេ។ អ្នករាល់គ្នាកំពុងទៅមុខឥតឈប់ឈរ ដោយប្រើកម្លាំងកាយ និងញាំញីខួរក្បាល ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ខាងសាច់ឈាមរបស់អ្នកផ្ទាល់ និងសម្រាប់កូនប្រុសស្រីរបស់អ្នក ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បង្ហាញការព្រួយបារម្ភ ឬក្តីកង្វល់អំពីបំណងហឫទ័យរបស់ខ្ញុំឡើយ។ តើនៅមានអ្វីខ្លះទៀតដែលអ្នករាល់គ្នាសង្ឃឹមថានឹងទទួលបានពីខ្ញុំ?

នៅពេលខ្ញុំធ្វើការ ខ្ញុំមិនដែលប្រញាប់ប្រញាល់នោះទេ។ មិនខ្វល់ថាមនុស្សដើរតាមខ្ញុំដោយរបៀបណានោះទេ ខ្ញុំធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្ញុំស្របទៅតាមជំហាននីមួយៗ ស្របទៅតាមផែនការរបស់ខ្ញុំ។ ដូចនេះ មិនថាអ្នករាល់គ្នាបះបោរនឹងខ្ញុំយ៉ាងណានោះទេ ក៏ខ្ញុំនៅតែបន្តធ្វើការឥតឈប់ដែរ ហើយខ្ញុំនៅតែបន្តនិយាយពាក្យពេចន៍ដែលខ្ញុំត្រូវនិយាយ។ ខ្ញុំត្រាស់ហៅអស់អ្នកដែលខ្ញុំបានដៅទុកជាមុនឱ្យមកដំណាក់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចស្តាប់បន្ទូលរបស់ខ្ញុំបាន។ ខ្ញុំនឹងនាំយកអស់អ្នកណាដែលចុះចូលនឹងបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ អ្នកដែលស្រេកឃ្លានចង់បានបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ មកចំពោះបល្ល័ង្ករបស់ខ្ញុំ។ អស់អ្នកណាដែលបែរខ្នងដាក់បន្ទូលរបស់ខ្ញុំ អ្នកដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំ និងបំពានមកលើខ្ញុំដោយបើកចំហ ខ្ញុំនឹងទុកពួកគេចោលមួយឡែក ដើម្បីរង់ចាំការដាក់ទោសចុងក្រោយរបស់គេ។ មនុស្សទាំងអស់ សុទ្ធតែរស់នៅក្នុងសេចក្ដីពុករលួយ និងស្ថិតនៅក្រោមដៃរបស់មេកំណាច ដូច្នេះហើយ អ្នកដើរតាមខ្ញុំពុំសូវមានអ្នកដែលមានចិត្តប្រាថ្នាចង់បានសេចក្តីពិតនោះទេ។ មានន័យថា ពួកគេភាគច្រើនមិនថ្វាយបង្គំខ្ញុំដោយពិតប្រាកដទេ។ ពួកគេមិនថ្វាយបង្គំខ្ញុំដោយសេចក្តីពិតទេ ប៉ុន្តែពួកគេព្យាយាមទទួលបានការជឿជាក់ពីខ្ញុំ តាមរយៈសេចក្ដីពុករលួយ និងការបះបោរដោយមធ្យោបាយបោកបញ្ឆោត។ ហេតុដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំនិយាយថា៖ មនុស្សជាច្រើនត្រូវបានត្រាស់ហៅ តែមានមនុស្សតិចណាស់ដែលត្រូវបានជ្រើសរើស។ មនុស្សដែលត្រូវបានត្រាស់ហៅ ពុករលួយខ្លាំងណាស់ ហើយទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែរស់នៅក្នុងយុគសម័យតែមួយ ប៉ុន្តែមនុស្សដែលត្រូវបានជ្រើសរើស គឺជាចំណែកមួយក្នុងចំណោមពួកគេ ពួកគេគឺជាអ្នកជឿ និងទទួលស្គាល់សេចក្តីពិត ហើយជាអ្នកអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតនេះ។ មនុស្សទាំងអស់នេះ គ្រាន់តែជាចំណែកដ៏តូចមួយ ក្នុងចំណោមពួកគេ ហើយខ្ញុំនឹងទទួលបានសិរីល្អថែមទៀតពីក្នុងចំណោមពួកគេនេះ។ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងពាក្យសម្តីទាំងនេះ តើអ្នកដឹងទេថា អ្នករាល់គ្នាស្ថិតនៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលត្រូវជ្រើសដែរឬទេ? តើចុងបញ្ចប់របស់អ្នករាល់គ្នានឹងមានលក្ខណៈដូចម្តេច?

(ដកស្រង់ពី «មនុស្សជាច្រើនត្រូវបានត្រាស់ហៅ តែមានមនុស្សតិចណាស់ដែលត្រូវបានជ្រើសរើស» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥២

ដូចខ្ញុំមានបន្ទូលហើយថា អ្នកដែលដើរតាមខ្ញុំ គឺមានច្រើនណាស់ ប៉ុន្តែអ្នកដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំដោយពិតប្រាកដនោះ គឺមានតិចណាស់។ ប្រហែលអ្នកខ្លះអាចសួរថា «បើទូលបង្គំមិនស្រឡាញ់ទ្រង់ទេ តើទួលបង្គំនឹងលះបង់តម្លៃធំធេងដល់ម្ល៉ឹងទេ? បើទូលបង្គំមិនបានស្រឡាញ់ទ្រង់ទេ តើទូលបង្គំដើរតាមទ្រង់រហូតដល់ពេលនេះម្ដេចកើត?» ប្រាកដណាស់ អ្នកមានហេតុផលជាច្រើន ហើយក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នក គឺធំធេងប្រាកដណាស់ ប៉ុន្តែតើអ្វីទៅជាសារជាតិនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះខ្ញុំ? តាមនិយមន័យ «សេចក្តីស្រឡាញ់» គឺសំដៅលើមនោសញ្ចេតនាដ៏បរិសុទ្ធ និងឥតសៅហ្មង ជាទីដែលអ្នកប្រើដួងចិត្តរបស់អ្នកដើម្បីស្រឡាញ់ ដើម្បីសម្តែងអារម្មណ៍ និងដើម្បីគិតពិចារណា។ នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ គ្មានលក្ខខណ្ឌ គ្មានរនាំងខណ្ឌចែក និងគ្មានគម្លាតនោះទេ។ នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ គ្មានមន្ទិលសង្ស័យគ្មានការបោកបញ្ឆោត និងគ្មានកលល្បិចនោះទេ។ នៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់ គ្មានទេគម្លាតពីគ្នា និងគ្មានភាពមន្ទិលសៅហ្មងឡើយ។ បើអ្នកស្រឡាញ់ នោះអ្នកនឹងមិនបោកបញ្ឆោត ត្អូញត្អែរ ផិតក្បត់ បះបោរ ទាមទារ ឬស្វែងរកផលប្រយោជន៍អ្វីមួយ ឬដើម្បីទទួលបានលាភសក្ការៈក្នុងចំនួនណាមួយឡើយ។ បើអ្នកស្រឡាញ់ នោះអ្នកនឹងលះបង់ខ្លួនឯងដោយក្តីរីករាយ សុខចិត្តរងការលំបាក ដោយក្តីរីករាយ អ្នកនឹងមានការចុះសម្រុងជាមួយនឹងខ្ញុំ អ្នកនឹងបោះបង់ចោលអ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកមានដើម្បីខ្ញុំ អ្នកនឹងលះបង់គ្រួសាររបស់អ្នក អនាគតរបស់អ្នក យុវភាពរបស់អ្នក និងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់អ្នក។ ពុំនោះសោត ក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នក នឹងមិនមែនជាក្តីស្រឡាញ់ដែលពិតប្រាកដនោះទេ គ្រាន់តែជាការបោកបញ្ឆោត និងការផិតក្បត់ប៉ុណ្ណោះ! តើក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នក គឺជាក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទណា? តើវាជាក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដមែនដែរឬទេ? ឬមួយក្លែងក្លាយ? តើអ្នកបានលះបង់ច្រើនប៉ុនណាហើយ? តើអ្នកបានថ្វាយច្រើនប៉ុនណាហើយ? តើខ្ញុំទទួលបានក្តីស្រឡាញ់អ្នក ច្រើនប៉ុនណាហើយ? តើអ្នកដឹងដែរឬទេ? ដួងចិត្តរបស់អ្នកពោរពេញទៅដោយសេចក្តីអាក្រក់ អំពើក្បត់ និងការបោកបញ្ឆោត ហើយបើបែបនេះ តើក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នកស្មោកគ្រោកខ្លាំងប៉ុនណា? អ្នករាល់គ្នាគិតថា អ្នកបានលះបង់ច្រើនគ្រប់គ្រាន់ហើយសម្រាប់ខ្ញុំ។ អ្នករាល់គ្នាគិតថាក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះខ្ញុំ វាច្រើនគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ បើដូច្នោះមែន តើហេតុអ្វីបានជាពាក្យសម្តី និងទង្វើរបស់អ្នករាល់គ្នា តែងតែបះបោរ និងបោកបញ្ឆោតទៅវិញ? អ្នករាល់គ្នាដើរតាមខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្នកមិនទទួលស្គាល់បន្ទូលរបស់ខ្ញុំឡើយ។ តើនេះចាត់ទុកជាក្តីស្រឡាញ់បានដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាដើរតាមខ្ញុំ ប៉ុន្តែបែរជាទុកខ្ញុំចោលទៅវិញ។ តើនេះចាត់ទុកជាក្តីស្រឡាញ់ដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាដើរតាមខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនទុកចិត្តខ្ញុំ។ តើនេះចាត់ទុកជាក្តីស្រឡាញ់ដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាដើរតាមខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនអាចទទួលថាខ្ញុំមានពិតនោះទេ។ តើនេះចាត់ទុកជាក្តីស្រឡាញ់បានដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាដើរតាមខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនប្រព្រឹត្តនឹងខ្ញុំឱ្យស័ក្តិសមឋានៈរបស់ខ្ញុំទេ ហើយអ្នកតែងធ្វើឱ្យខ្ញុំមានការពិបាកជានិច្ច។ តើនេះចាត់ទុកជាក្តីស្រឡាញ់បានដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាដើរតាមខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្នករាល់ព្យាយាមបន្លំខ្ញុំ និងបោកបញ្ឆោតខ្ញុំគ្រប់រឿងទាំងអស់។ តើនេះចាត់ទុកជាក្តីស្រឡាញ់បានទេ? អ្នករាល់គ្នាបម្រើខ្ញុំ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនខ្លាចរអាចំពោះខ្ញុំសោះឡើយ។ តើនេះចាត់ទុកជាក្តីស្រឡាញ់បានទេ? អ្នករាល់គ្នាទាស់ទទឹងនឹងខ្ញុំសព្វគ្រប់បែបយ៉ាងទាំងអស់។ តើទាំងអស់នេះ ចាត់ទុកជាក្តីស្រឡាញ់បានដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាបានលះបង់ជាច្រើន វាជាការពិត ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នា មិនដែលបានអនុវត្តទៅតាមអ្វីដែលខ្ញុំតម្រូវឱ្យអ្នកធ្វើនោះទេ។ តើនេះអាចចាត់ទុកជាក្តីស្រឡាញ់បានទេ? តាមការគិតពិចារណាដោយយកចិត្តទុកដាក់ បង្ហាញថា នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា គ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះខ្ញុំសូម្បីបន្តិចសោះឡើយ។ បន្ទាប់ពីបំពេញកិច្ចការអស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំ និងតាមរយៈពាក្យសម្តីជាច្រើនដែលខ្ញុំមានបន្ទូល តើអ្នករាល់គ្នា ទទួលបានច្រើនប៉ុនណាហើយ? តើការនេះមិនសមនឹងពិចារណាឡើងវិញដោយយកចិត្តទុកដាក់ទេឬអី? ខ្ញុំសូមទូន្មានអ្នករាល់គ្នាថា៖ មនុស្សដែលខ្ញុំត្រាស់ហៅឱ្យមកឯខ្ញុំ មិនមែនជាមនុស្សដែលពុំធ្លាប់ពុករលួយពីមុនមកនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សដែលខ្ញុំជ្រើសយក គឺជាមនុស្សដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំដោយពិតប្រាកដ។ ហេតុដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែមានការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះពាក្យសម្តី និងទង្វើរបស់ខ្លួន ហើយពិនិត្យមើលបំណង និងគំនិតរបស់ខ្លួន ដើម្បីកុំឱ្យវាជ្រុលជ្រួសហួសកំណត់។ នៅក្នុងពេលនៃគ្រាចុងក្រោយ ចូរខំប្រឹងឱ្យអស់ពីលទ្ធភាពដើម្បីថ្វាយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នករាល់គ្នាមកខ្ញុំ ក្រែងសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំ មិនរសាយចេញពីអ្នករាល់គ្នាសោះ!

(ដកស្រង់ពី «មនុស្សជាច្រើនត្រូវបានត្រាស់ហៅ តែមានមនុស្សតិចណាស់ដែលត្រូវបានជ្រើសរើស» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥៣

ជារៀងរាល់ថ្ងៃ អំពើ និងគំនិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ត្រូវបានទតឃើញដោយព្រះនេត្យរបស់ព្រះដ៏ពិតតែមួយអង្គ ហើយក៏ជាការត្រៀមសម្រាប់ថ្ងៃស្អែកផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះដែរ។ នេះគឺជាផ្លូវដែលត្រូវតែដើរដោយអស់អ្នកដែលកំពុងរស់នៅ វាគឺជាផ្លូវដែលខ្ញុំបានកំណត់ទុកមុនសម្រាប់គ្រប់គ្នា ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុត ឬត្រូវបានលើកលែងឡើយ។ ព្រះបន្ទូលដែលខ្ញុំបានថ្លែង គ្មានចំនួនកំណត់ទេ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត កិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើ គឺមិនអាចវាស់ស្ទង់បានទេ។ តាមធម្មតា រៀងរាល់ថ្ងៃខ្ញុំទតមើលមនុស្សម្នាក់ៗអនុវត្តការងារទាំងអស់ដែលពួកគេធ្វើ អាស្រ័យតាមចរិតកំណើតរបស់ពួកគេ និងការវិវឌ្ឍនៃធម្មជាតិរបស់ពួកគេ។ មនុស្សជាច្រើន បានស្ថិតនៅលើ «ផ្លូវត្រូវ» ដែលខ្ញុំបានកំណត់ ដើម្បីពន្យល់ពីជំពូកមនុស្សខុសៗគ្នា ដោយមិនដឹងខ្លួន។ មនុស្សជំពូកខុសៗគ្នាទាំងនេះ ខ្ញុំបានដាក់ពួកគេនៅក្នុងបរិស្ថានខុសគ្នា តាំងពីយូរមកហើយ ហើយម្នាក់ៗបានបង្ហាញលក្ខណៈពីកំណើតរបស់គេ តាមកន្លែងរៀងៗខ្លួនរបស់គេដែរ។ គ្មានអ្នកណាចងពួកគេទេ ហើយក៏គ្មានអ្នកណាបោកបញ្ឆោតពួកគេដែរ។ ពួកគេមានសេរីភាពពេញលេញទាំងស្រុង ហើយកិរិយាដែលពួកគេស្ដែងចេញ គឺចេញមកតាមលក្ខណៈធម្មជាតិ។ មានតែវត្ថុមួយប៉ុណ្ណោះដែលរក្សាពួកគេឱ្យស្ថិតក្នុងការត្រួតពិនិត្យគឺ៖ ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះ មនុស្សមួយចំនួនពិតជាបានអានព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទាំងមិនពេញចិត្ត ទាំងមិនដែលអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលខ្ញុំឡើយ តែគេធ្វើដូច្នោះដើម្បីចៀសវាងពីសេចក្ដីស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ ទន្ទឹមនឹងនេះ អ្នកផ្សេងទៀតពិបាកទ្រាំរស់ណាស់ បើថ្ងៃណាគ្មានព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំមកណែនាំ និងផ្គត់ផ្គង់ពួកគេទេ ដូច្នេះហើយ ពួកគេជាធម្មតាកាន់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំគ្រប់ពេលវេលា។ ពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅ ពួកគេរកឃើញអាថ៌កំបាំងនៃជីវិតមនុស្ស ទិសដៅរបស់មនុស្សលោក និងតម្លៃជីវិតជាមនុស្ស។ នេះគ្រាន់តែជាសភាពដែលមនុស្សជាតិ ស្ថិតក្នុងវត្តមាននៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំគ្រាន់តែអនុញ្ញាតឱ្យរឿងរ៉ាវកើតឡើងតាមដំណើររបស់ពួកវា។ ខ្ញុំមិនធ្វើកិច្ចការណាមួយដែលបង្ខំមនុស្សឱ្យយកព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំធ្វើជាគ្រឹះនៃអត្ថិភាពរបស់ពួកគេនោះទេ។ ដូច្នេះ មនុស្សដែលមិនធ្លាប់មានមនសិការ និងដែលអត្ថិភាពរបស់ពួកគេ មិនធ្លាប់មានគុណតម្លៃអ្វីសោះ ហ៊ានបោះចោលព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទៅម្ខាង ហើយធ្វើតាមចំណង់របស់ពួកគេ ក្រោយពេលអង្កេតមើលរឿងរ៉ាវកើតឡើងយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ ពួកគេចាប់ផ្ដើមធុញទ្រាន់នឹងសេចក្ដីពិត និងគ្រប់យ៉ាងដែលចេញមកពីខ្ញុំ។ លើសពីនេះទៅទៀត ពួកគេធុញទ្រាន់នឹងការស្នាក់នៅក្នុងដំណាក់របស់ខ្ញុំ។ មនុស្សទាំងនេះ ស្នាក់នៅក្នុងដំណាក់របស់ខ្ញុំមួយរយៈ សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់គោលដៅរបស់ពួកគេ និងដើម្បីរួចផុតពីការដាក់ទណ្ឌកម្ម ទោះបីជាពួកគេកំពុងបម្រើព័ន្ធកិច្ចក៏ដោយ។ ដោយឡែក ចេតនា និងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ មិនដែលផ្លាស់ប្តូរឡើយ។ ទង្វើនេះបង្កើនសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ពួកគេចំពោះព្រះពរ និងបង្កើនសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ពួកគេក្នុងការចូលទៅនគរព្រះតែមួយដង ហើយស្ថិតនៅទីនោះជារៀងរហូតតទៅ ទាំងចូលក្នុងស្ថានសួគ៌ដ៏អស់កល្ប។ កាលណាពួកគេរឹតតែចង់ឱ្យថ្ងៃរបស់ខ្ញុំឆាប់មកដល់ ពួកគេកាន់តែមានអារម្មណ៍ថា សេចក្ដីពិតក្លាយជាឧបសគ្គ ជាថ្មជំពប់ដល់ផ្លូវរបស់ពួកគេ។ ពួកគេស្ទើរតែមិនអាចរង់ចាំឈានជើងចូលក្នុងនគរព្រះ ដើម្បីទទួលបានព្រះពរពីនគរស្ថានសួគ៌ជារៀងរហូត ដោយមិនចាំបាច់តាមរកសេចក្ដីពិត ឬទទួលយកការជំនុំជម្រះ និងការដាក់ទោសអ្វីទាំងអស់ ហើយសំខាន់ជាងគេ គឺមិនចាំបាច់លុតក្រាបនៅក្នុងដំណាក់ខ្ញុំ និងធ្វើតាមខ្ញុំបញ្ជា។ មនុស្សទាំងនេះចូលក្នុងដំណាក់ខ្ញុំ មិនមែនដើម្បីបំពេញសេចក្ដីប្រាថ្នារបស់គេ ក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីពិត ឬសហការជាមួយការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំទេ គោលបំណងរបស់ពួកគេ គឺគ្រាន់តែឱ្យបានស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមិនរងសេចក្ដីវិនាសនៅក្នុងយុគសម័យដែលនឹងមកដល់។ ហេតុដូច្នេះ ដួងចិត្តរបស់ពួកគេមិនដែលស្គាល់អ្វីទៅជាសេចក្ដីពិត ឬធ្វើដូចម្ដេចទើបទទួលបានសេចក្ដីពិតឡើយ។ នេះជាមូលហេតុដែលមនុស្សបែបនេះ មិនដែលអនុវត្តសេចក្ដីពិត ឬដឹងពីជម្រៅនៃសេចក្ដីពុករលួយរបស់ពួកគេ ហើយនៅតែរស់នៅក្នុងដំណាក់របស់ខ្ញុំ ក្នុងនាមជា «អ្នកបម្រើ» រហូត។ ពួកគេរង់ចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំមកដល់ «ទាំងអត់ធ្មត់» ហើយក៏មិនចេះនឿយហត់ ខណៈពេលដែលពួកគេត្រូវបានរុញទៅរុញមកដោយលក្ខណៈនៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែមិនថាពួកគេខិតខំប្រឹងប្រែងខ្លាំងយ៉ាងណា ឬពួកគេបង់សងក្នុងតម្លៃណានោះទេ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ឃើញពួកគេរងទុក្ខដើម្បីសេចក្ដីពិតទេ ឬក៏ផ្ដល់អ្វីមួយ សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំដែរ។ ក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ កំពុងតែរសាប់រសល់ចង់ឃើញថ្ងៃដែលខ្ញុំបញ្ចប់យុគសម័យចាស់ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត គេមិនអាចទ្រាំចាំមើលភាពអស្ចារ្យនៃព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ខ្ញុំឡើយ។ រឿងដែលពួកគេមិនដែលរួសរាន់ធ្វើសោះនោះ គឺការកែខ្លួន និងតាមរកសេចក្តីពិត។ ពួកគេស្រឡាញ់អ្វីៗដែលខ្ញុំធុញទ្រាន់ ប៉ុន្តែពួកគេធុញទ្រាន់នឹងអ្វីៗដែលខ្ញុំស្រឡាញ់។ ពួកគេចង់បានយ៉ាងខ្លាំងនូវអ្វីៗដែលខ្ញុំស្អប់ ហើយពួកគេខ្លាចបាត់បង់អ្វីៗដែលខ្ញុំស្អប់ខ្ពើមខ្លាំង។ ពួកគេរស់នៅក្នុងលោកិយដ៏អាក្រក់នេះ មិនដែលស្អប់ខ្ពើមវា ហើយបែរជាខ្លាចខ្ញុំបំផ្លាញវាចោលយ៉ាងខ្លាំងទៅវិញ។ ក្នុងចេតនាផ្ទុយគ្នារបស់ពួកគេ ពួកគេស្រឡាញ់លោកិយដែលខ្ញុំស្អប់ខ្ពើមនេះ ប៉ុន្តែពួកគេក៏ចង់ឱ្យខ្ញុំបំផ្លាញវាយ៉ាងរួសរាន់ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចរួចជីវិតពីការរងទុក្ខដោយក្ដីអន្តរាយ ហើយក្លាយទៅជាចៅហ្វាយនៃយុគសម័យបន្ទាប់ មុនពេលពួកគេងាកចេញពីផ្លូវពិត។ នេះក៏ព្រោះតែពួកគេមិនស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត ហើយក៏ធុញទ្រាន់នឹងគ្រប់យ៉ាងដែលចេញមកពីខ្ញុំ។ ពួកគេអាចក្លាយជា «មនុស្សដែលស្តាប់បង្គាប់» ក្នុងរយៈពេលខ្លី ដើម្បីកុំឱ្យបាត់បង់ព្រះពរ ប៉ុន្តែភាពអន្ទះសារបស់ពួកគេក្នុងការទទួលបានព្រះពរ ព្រមទាំងការភ័យខ្លាចការវិនាស និងការចូលក្នុងបឹងភ្លើង មិនអាចបិទបាំងបានរហូតនោះទេ។ នៅពេលដែលថ្ងៃរបស់យើលជិតមកដល់ សេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ពួកគេ ក៏ដុះដាលខ្លាំងឡើងជាលំដាប់។ ហើយពេលមហន្តរាយកាន់តែខ្លាំង វាកាន់តែធ្វើឱ្យពួកគេគ្មានទីពឹង ទាំងមិនដឹងថា ត្រូវចាប់ផ្ដើមពីកន្លែងណា ដើម្បីធ្វើឱ្យខ្ញុំរីករាយព្រះទ័យ និងចៀសវាងការបាត់បង់ព្រះពរដែលពួកគេចង់បានយ៉ាងខ្លាំងជាយូរមកហើយ។ មនុស្សបែបនេះ ទទូចចង់ធ្វើសកម្មភាពបម្រើការជាទ័ពស្រួច ឱ្យបានទាន់ពេលដែលដៃរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការ។ ពួកគេគិតតែពីការកញ្ជ្រោលឡើងទៅជួរមុខបំផុតរបស់កងទ័ព ដោយខ្លាចខ្ញុំមើលមិនឃើញពួកគេយ៉ាងខ្លាំង។ ពួកគេធ្វើ និងនិយាយនូវអ្វីដែលពួកគេគិតថាត្រឹមត្រូវ ដោយមិនដែលដឹងថា អំពើ និងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ មិនទាក់ទងនឹងសេចក្ដីពិតទាល់តែសោះ ហើយអំពើរបស់ពួកគេបានត្រឹមតែរំខាន និងបង្អាក់ផែនការរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេប្រហែលជាបានប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំង ហើយអាចជាមានឆន្ទៈ និងចេតនាស្មោះត្រង់ពិតក្នុងការស៊ូទ្រាំនឹងភាពលំបាក ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានធ្វើអ្វីសោះដែលទាក់ទងនឹងខ្ញុំ ដ្បិតខ្ញុំមិនដែលឃើញថា អំពើរបស់ពួកគេចេញមកពីចេតនាល្អសោះ ហើយខ្ញុំរឹតតែមិនធ្លាប់ឃើញពួកគេថ្វាយអ្វីមួយនៅលើអាសនៈរបស់ខ្ញុំដែរ។ ទាំងនេះ គឺជាអំពើដែលពួកគេបាន និងកំពុងធ្វើនៅចំពោះមុខខ្ញុំអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកនេះ។

(ដកស្រង់ពី «អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែពិចារណានូវទង្វើរបស់ខ្លួន» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥៤

កាលពីដើម ខ្ញុំធ្លាប់ចង់ផ្គត់ផ្គង់ដល់អ្នករាល់គ្នានូវសេចក្តីពិតច្រើនជាងនេះ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវតែអត់ធ្មត់ មិនផ្ដល់ឱ្យច្រើនទៀតទេ ព្រោះអាកប្បកិរិយារបស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះសេចក្តីពិត គឺសោះកក្រោះ និងតោះតើយពេកហើយ ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យការខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំត្រូវចោលទទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនចង់ឃើញមនុស្សដែលកាន់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ បែរជាធ្វើគ្រប់បែបយ៉ាងដែលប្រឆាំងនឹងខ្ញុំ បង្ខូចខ្ញុំ និងប្រមាថខ្ញុំដែរ។ ដោយសារតែអាកប្បកិរិយា និងភាពជាមនុស្សរបស់អ្នករាល់គ្នា ទើបខ្ញុំគ្រាន់តែផ្គត់ផ្គង់ដល់អ្នករាល់គ្នានូវចំណែកដ៏តិចតួច និងសំខាន់បំផុតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ដែលជាកិច្ចការសាកល្បងរបស់ខ្ញុំក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ សម្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ មានតែឥឡូវនេះទេ ដែលខ្ញុំបានបញ្ជាក់យ៉ាងពិតប្រាកដថា ការសម្រេចចិត្ត និងផែនការដែលខ្ញុំបានធ្វើ គឺសក្តិសមនឹងសេចក្តីត្រូវការរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយជាងនេះទៅទៀត អាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្សជាតិ គឺជាឥរិយាបថដ៏ត្រឹមត្រូវ។ អាកប្បកិរិយាជាច្រើនឆ្នាំរបស់អ្នករាល់គ្នានៅចំពោះមុខខ្ញុំ បានផ្ដល់ឱ្យខ្ញុំនូវចម្លើយដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមក ហើយសំណួរចំពោះចម្លើយនេះគឺ៖ «តើមនុស្សមានអាកប្បកិរិយាបែបណា នៅចំពោះមុខសេចក្តីពិត និងព្រះដ៏ពិត?» ការប្រឹងប្រែង ដែលខ្ញុំបានបូជាចំពោះមនុស្ស គឺបញ្ជាក់ពីទម្ងន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្ស ហើយរាល់សកម្មភាពរបស់មនុស្សនៅចំពោះមុខខ្ញុំ បញ្ជាក់ពីទម្ងន់ នៃការស្អប់ខ្ពើមរបស់ពួកគេចំពោះសេចក្តីពិត ហើយទាស់ទទឹងនឹងខ្ញុំ។ គ្រប់ពេលវេលា ខ្ញុំបារម្ភពីអស់អ្នកដែលដើរតាមខ្ញុំ ប៉ុន្តែគ្មានពេលណាមួយដែលអ្នកដើរតាមខ្ញុំទាំងនោះអាចទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទេ ពួកគេមិនអាចទទួលយកសូម្បីតែការទូន្មានរបស់ខ្ញុំ។ នេះជារឿងដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំក្រៀមក្រំបំផុត។ គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចយល់ពីខ្ញុំសោះ ហើយជាងនេះទៅទៀត ក៏គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចទទួលយកខ្ញុំ ទោះបីជាអាកប្បកិរិយាខ្ញុំស្មោះត្រង់ ហើយព្រះបន្ទូលខ្ញុំទន់ភ្លន់ក៏ដោយ។ គ្រប់គ្នាព្យាយាមធ្វើកិច្ចការដែលខ្ញុំបានប្រគល់ឱ្យ តាមគំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ពួកគេមិនស្វះស្វែងរកហឫទ័យរបស់ខ្ញុំឡើយ កុំថាឡើយសួរពីអ្វីដែលខ្ញុំទាមទារពីពួកគេ។ ពួកគេនៅតែអះអាងថា បម្រើខ្ញុំដោយស្មោះត្រង់ ខណៈដែលពួកគេបះបោរប្រឆាំងនឹងខ្ញុំគ្រប់ពេល។ មនុស្សជាច្រើនជឿថា សេចក្តីពិតដែលពួកគេមិនអាចទទួលយក ឬដែលពួកគេមិនអាចអនុវត្តបាន គឺមិនមែនជាសេចក្តីពិតទេ។ ចំពោះមនុស្សបែបនេះ សេចក្តីពិតរបស់ខ្ញុំក្លាយជារបស់ដែលត្រូវបានបដិសេធ និងបោះចោលទៅម្ខាង។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ មនុស្សទទួលស្គាល់ខ្ញុំថាជាព្រះជាម្ចាស់ ត្រឹមតែពាក្យសម្ដី ក៏ជឿថាខ្ញុំជាអ្នកក្រៅ ដែលមិនមែនជាសេចក្តីពិត មិនមែនជាផ្លូវ ឬមិនមែនជាជីវិតផងដែរ។ គ្មានអ្នកណាស្គាល់សេចក្តីពិតនេះទេ៖ ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ គឺជាសេចក្តីពិត ដែលមិនប្រែប្រួលរហូត។ ខ្ញុំជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់ជីវិតដល់មនុស្ស និងជាមគ្គុទេសក៍តែមួយគត់សម្រាប់មនុស្សជាតិ។ តម្លៃ និងអត្ថន័យនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ មិនត្រូវបានកំណត់ត្រង់ថាមនុស្សលោកទទួលស្គាល់ ឬទទួលយក ឬក៏អត់នោះទេ ប៉ុន្តែសារជាតិនៃព្រះបន្ទូលទេ ដែលជាអ្នកកំណត់ដោយខ្លួនឯង។ ទោះបីជាគ្មានមនុស្សណាម្នាក់នៅលើផែនដីនេះអាចទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំបានក៏ដោយ ក៏គុណតម្លៃ និងជំនួយនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្សលោក គឺមិនអាចគណនាបានទេ ចំពោះមនុស្សណាក៏ដោយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ នៅពេលប្រឈមមុខជាមួយមនុស្សជាច្រើនដែលបះបោរប្រឆាំង ឆ្លើយបដិសេធ ឬមើលងាយយ៉ាងខ្លាំងចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ជំហររបស់ខ្ញុំគឺមានតែ៖ ទុកឱ្យពេលវេលា និងហេតុការណ៍ធ្វើជាសាក្សីរបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងបង្ហាញថា ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំគឺជាសេចក្តីពិត ជាផ្លូវ និងជាជីវិត។ ទុកឱ្យពួកវាបង្ហាញថា អ្វីដែលខ្ញុំបានថ្លែងគឺសុទ្ធតែត្រឹមត្រូវ ជាព្រះបន្ទូលដែលដែលមនុស្សគួរប្រដាប់ឱ្យជាប់ខ្លួន ហើយជាងនេះទៅទៀត ជាអ្វីដែលមនុស្សគួរតែទទួលយក។ ខ្ញុំនឹងឱ្យអស់អ្នកដែលដើរតាមខ្ញុំ ដឹងពីហេតុការណ៍នេះ៖ អ្នកដែលមិនអាចទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំបានពេញលេញ អ្នកដែលមិនអាចអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ អ្នកដែលមិនអាចរកឃើញពីគោលបំណងនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងអ្នកដែលមិនអាចទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ សុទ្ធតែជាអ្នកដែលត្រូវទទួលការផ្ដន្ទាទោសដោយព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ហើយជាងនេះទៅទៀត ពួកគេបានបាត់បង់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំ ហើយដំបងរបស់ខ្ញុំក៏នឹងមិនដែលងាកចេញពីពួកគេដែរ។

(ដកស្រង់ពី «អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែពិចារណានូវទង្វើរបស់ខ្លួន» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥៥

ដោយសារតែការបង្កើតវិទ្យាសាស្រ្តសង្គមរបស់មនុស្ស ទើបគំនិតរបស់គេត្រូវពង្វក់ដោយវិទ្យាសាស្ត្រ និងចំណេះដឹង។ ក្រោយមក វិទ្យាសាស្រ្ត និងចំណេះដឹងក៏បានក្លាយជាឧបករណ៍ សម្រាប់គ្រប់គ្រងមនុស្សលោក ហើយលែងមានចន្លោះគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ឱ្យមនុស្សថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ និងលែងមានលក្ខខណ្ឌអនុគ្រោះសម្រាប់ការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ទៀតដែរ។ ឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានធ្លាក់ចុះកាន់តែទាបនៅក្នុងចិត្តមនុស្ស។ បើគ្មានព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តទេ ពិភពខាងក្នុងរបស់មនុស្សនឹងងងឹត អស់សង្ឃឹម និងទទេសូន្យ។ ក្រោយៗមកទៀត អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តសង្គម អ្នកប្រវត្តិសាស្រ្ត និងអ្នកនយោបាយជាច្រើន បានក្លាយជាអ្នកនាំមុខគេ ក្នុងការបង្ហាញពីទ្រឹស្ដីវិទ្យាសាស្រ្តសង្គម ទ្រឹស្ដីនៃការវិវត្តរបស់មនុស្សលោក និងទ្រឹស្ដីផ្សេងៗទៀត ដែលផ្ទុយទៅនឹងសេចក្តីពិតដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សលោក ដើម្បីបំពេញតាមចិត្ត និងគំនិតរបស់មនុស្សលោក។ ដោយសារតែបែបនេះ ទើបមនុស្សដែលជឿថាព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង មានកាន់តែតិចទៅៗ ហើយមនុស្សដែលជឿលើទ្រឹស្ដីនៃការវិវត្ត នោះក៏កាន់តែមានចំនួនច្រើនឡើងៗ។ មនុស្សកាន់តែច្រើនឡើង ចាត់ទុកកំណត់ត្រានៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបន្ទូលរបស់ទ្រង់ក្នុងសម័យនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ ជាទេវកថា និងជារឿងព្រេងនិទាន។ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ មនុស្សលែងអើពើចំពោះភាពថ្លៃថ្នូរ និងភាពមហិមារបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតហើយ គេលែងអើពើចំពោះគោលជំនឿថា ព្រះជាម្ចាស់មានពិត និងមានអំណាចត្រួតត្រាលើគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់។ ការរស់រានរបស់មនុស្សលោក និងវាសនាប្រទេស និងជាតិសាសន៍នានា លែងសំខាន់ចំពោះពួកគេទៀតហើយ ហើយមនុស្សរស់នៅក្នុងពិភពដែលគ្មានសារជាតិ ដែលខ្វល់ខ្វាយតែនឹងរឿងហូបចុក ស៊ីផឹក និងរឿងសប្បាយ។ ... មានមនុស្សតិចណាស់ដែលគិតថា ខ្លួនមានកាតព្វកិច្ច ក្នុងការស្វែងរកទីកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់នាពេលសព្វថ្ងៃនេះ ឬព្យាយាមស្វែងយល់ពីរបៀបដែលទ្រង់គ្រប់គ្រង និងរៀបចំទិសដៅរបស់មនុស្សលោក។ ហើយដោយបែបនេះ ទើបអរិយធម៌របស់មនុស្ស កាន់តែមិនអាចត្រួសត្រាយក្ដីប្រាថ្នារបស់មនុស្សលោកបាន ក៏លែងមានមនុស្សស្គាល់ ហើយខណៈកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពបែបនេះ ទើបមនុស្សច្រើនណាស់មានអារម្មណ៍ថា ពួកគេសប្បាយចិត្ត តិចជាងមនុស្សដែលបានស្លាប់ទៅហើយ។ សូម្បីតែប្រជាជននៃប្រទេសដែលធ្លាប់មានអរិយធម៌ថ្កុំថ្កើង ក៏ជួបនឹងទុក្ខព្រួយបែបនេះដែរ។ មិនថា មេដឹកនាំ និងអ្នកប្រាជ្ញសង្គមវិទ្យា ខំប្រឹងប្រើខួរក្បាលរបស់ពួកគេ ដើម្បីថែរក្សាអរិយធម៌របស់មនុស្សលោកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏វាគ្មានបានការអ្វីដែរ ដ្បិតគ្មានការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចបំពេញដួងចិត្តទទេស្អាតរបស់មនុស្សលោកបានទេ ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើជាជីវិតរបស់មនុស្សលោកបានឡើយ ហើយគ្មានទ្រឹស្ដីសង្គមណាមួយ អាចរំដោះមនុស្សចេញពីភាពទទេស្អាត ដែលធ្វើឱ្យគេរងទុក្ខវេទនាបានដែរ។ វិទ្យាសាស្រ្ត ចំណេះដឹង សេរីភាព លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ ការកម្សាន្ត ភាពស្រាកស្រាន្ត កត្តាទាំងអស់នេះ អាចលួងលោមចិត្តមនុស្សបានបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីជាមានកត្តាទាំងអស់នេះក្ដី ក៏មនុស្សនៅតែប្រព្រឹត្តបាប និងទួញសោកចំពោះអំពើអយុត្តិធម៌ក្នុងសង្គម ដោយជៀសមិនផុតដែរ។ ចំណុចទាំងអស់នេះ មិនអាចហាមឃាត់ចំណង់ និងសេចក្តីប្រាថ្នារបស់មនុស្ស ដើម្បីរុករកអ្វីថ្មីៗបានឡើយ។ នេះគឺដោយសារព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមនុស្សលោកមក ហើយការលះបង់ និងការរុករកឥតន័យខ្លឹមសាររបស់មនុស្ស អាចត្រឹមនាំទៅរកសេចក្ដីទុក្ខព្រួយកាន់តែខ្លាំងឡើង និងធ្វើឱ្យមនុស្សរស់នៅក្នុងអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចឥតឈប់តែប៉ុណ្ណោះ ទាំងមិនដឹងថា ត្រូវប្រឈមមុខចំពោះអនាគតរបស់មនុស្សលោកដោយរបៀបណា ឬត្រូវប្រឈមមុខនឹងផ្លូវនៅខាងមុខនោះដោយបែបណាឡើយ។ មនុស្សកាន់តែមានការកោតខ្លាចចំពោះវិទ្យាសាស្រ្ត និងចំណេះដឹង និងកាន់តែភ័យខ្លាចចំពោះអារម្មណ៍ទទេសូន្យ។ នៅក្នុងពិភពលោកនេះ មិនថាអ្នករស់នៅក្នុងប្រទេសសេរី ឬប្រទេសដែលគ្មានសិទ្ធិមនុស្សឡើយ អ្នកគ្មានសមត្ថភាពគេចចេញពីវាសនារបស់មនុស្សលោកបានទេ។ មិនថា អ្នកជាមេដឹកនាំ ឬត្រូវគេដឹកនាំនោះទេ ទីបំផុត អ្នកនៅតែគ្មានសមត្ថភាពគេចពីចំណង់ក្នុងការរុករកវាសនា សេចក្ដីអាថ៌កំបាំង និងទិសដៅរបស់មនុស្សលោកបានឡើយ ហើយអ្នកកាន់តែគ្មានសមត្ថភាពគេចចេញពីគំនិតវិលវល់នៃអារម្មណ៍ទទេសូន្យនេះដែរ។ បាតុភូតបែបនេះ កើតមានជាទូទៅចំពោះមនុស្សគ្រប់រូប ហើយត្រូវអ្នកសង្គមវិទ្យាហៅថា បាតុភូតសង្គម ប៉ុន្តែគ្មានមនុស្សអស្ចារ្យណាម្នាក់ដែលអាចមកដោះស្រាយបញ្ហាបែបនេះបានឡើយ។ ចុងក្រោយទៅ មនុស្សនៅតែជាមនុស្ស ហើយគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ ដែលអាចជំនួសឋានៈ និងព្រះជន្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ មនុស្សលោកមិនត្រឹមតែត្រូវការសង្គមមួយដែលមានយុត្តិធម៌ ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាមានអាហារគ្រប់គ្រាន់ រស់នៅស្មើភាពគ្នា និងមានសេរីភាពនោះទេ តែអ្វីដែលមនុស្សលោកត្រូវការ គឺសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការប្រទានជីវិតពីទ្រង់ ដល់ពួកគេ។ ទាល់តែមនុស្សទទួលបានការប្រទានជីវិតពីព្រះជាម្ចាស់ និងការសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ ពេលនោះទើបសេចក្តីត្រូវការ ការស្រេកឃ្លានក្នុងការរុករក និងភាពទទេស្អាតនៃវិញ្ញាណរបស់មនុស្ស អាចដោះស្រាយបាន។ ប្រសិនបើប្រជាជននៃប្រទេស ឬជាតិសាសន៍មួយ មិនអាចទទួលបានសេចក្តីសង្គ្រោះ និងព្រះទ័យទុកដាក់ពីព្រះជាម្ចាស់ទេ ដូច្នេះ ប្រទេស ឬជាតិសាសន៍នោះ នឹងធ្វើដំណើរលើផ្លូវនៃការធ្លាក់ចុះ ឆ្ពោះទៅរកភាពងងឹត និងត្រូវព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឱ្យវិនាសសាបសូន្យ។

(ដកស្រង់ពី «ឧបសម្ព័ន្ធ ២៖ ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើវាសនារបស់មនុស្សលោកទាំងអស់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥៦

នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក មានរឿងរ៉ាវអាថ៌កំបាំងជាច្រើនដែលអ្នកមិនធ្លាប់ដឹងសោះ ដ្បិតអ្នកកំពុងរស់នៅក្នុងពិភពមួយដែលគ្មានពន្លឺ។ ដួងចិត្ត និងវិញ្ញាណរបស់អ្នក ត្រូវបានមេកំណាចចាប់យកទៅ។ ភ្នែករបស់អ្នកស្រអាប់ដោយសារភាពងងឹត ហើយអ្នកមើលមិនឃើញព្រះអាទិត្យនៅលើមេឃ ឬផ្កាយភ្លឺព្រិចៗនៅពេលយប់ឡើយ។ ត្រចៀករបស់អ្នកត្រូវបិទជិត ដោយពាក្យកុហកបោកប្រាស់ ហើយអ្នកស្តាប់មិនឮព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដែលលាន់ឮដូចផ្គរលាន់ និងមិនឮសំឡេងទឹកហូរមកពីបល្ល័ង្កទ្រង់ទេ។ អ្នកបានបាត់បង់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលជាកម្មសិទ្ធិស្របច្បាប់របស់អ្នក អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដាបានប្រទានមកឱ្យអ្នក។ អ្នកបានចូលមកក្នុងសមុទ្រទុក្ខដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ដោយគ្មានកម្លាំងដើម្បីសង្គ្រោះខ្លួនឯង គ្មានសង្ឃឹមថានឹងអាចរួចជីវិតបានឡើយ ហើយអ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកធ្វើនោះ គឺការពុះពារជម្នះ និងការគេចចេញយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់...។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក អ្នកត្រូវមេកំណាចធ្វើឱ្យទទួលទុក្ខវេទនា ដោយឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះពររបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា នៅឆ្ងាយផុតពីការទំនុកបម្រុងរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា ដោយដើរនៅលើផ្លូវដែលគ្មានថ្ងៃត្រឡប់ក្រោយ។ សម្រែកដង្ហោយរាប់សិបលានដង ក៏មិនអាចដាស់ចិត្តនិងវិញ្ញាណអ្នកឱ្យភ្ញាក់ដឹងខ្លួនបានដែរ។ អ្នកដេកលង់លក់យ៉ាងស្កប់ស្កល់នៅក្នុងដៃរបស់មេកំណាចដែលបានល្បួងអ្នកទៅក្នុងពិភពមួយដែលគ្មានព្រំដែន គ្មានគោលដៅ ឬកន្លែងឈប់សំចតឡើយ។ ហេតុនេះ អ្នកបាត់បង់ចិត្តស្លូតត្រង់ និងចិត្តបរិសុទ្ធដើមរបស់អ្នក ហើយចាប់ផ្ដើមគេចចេញពីការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា។ នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក មេកំណាចកាច់ចង្កូតជីវិតអ្នកលើគ្រប់បញ្ហាទាំងអស់ ហើយវាថែមទាំងបានក្លាយជាជីវិតរបស់អ្នកទៀតផង។ អ្នកលែងខ្លាចវា លែងគេចចេញពីវា និងលែងសង្ស័យវា ហើយផ្ទុយទៅវិញ អ្នកចាត់ទុកវាជាព្រះនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក។ អ្នកចាប់ផ្ដើមធ្វើទីតម្កល់ និងថ្វាយបង្គំវា ហើយទាំងអ្នក ទាំងមេកំណាច ក៏បានក្លាយជារូបកាយ និងស្រមោលដែលមិនអាចបំបែកពីគ្នាបាន ដោយតាំងចិត្តស្លាប់រស់ជាមួយគ្នា។ អ្នកមិនដឹងថា អ្នកមកដល់ពីពេលណា ហេតុអ្វីក៏អ្នកចាប់កំណើត ឬហេតុអ្វីក៏អ្នកស្លាប់នោះទេ។ អ្នកសម្លឹងមើលទៅព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដាថាជាបុគ្គលចម្លែក។ អ្នកពុំបានដឹងអំពីដើមកំណើតរបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយអ្នកកាន់តែមិនដឹងថា ទ្រង់បានធ្វើអ្វីខ្លះសម្រាប់អ្នកនោះទេ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមកអំពីទ្រង់ បានក្លាយជាសេចក្តីសម្អប់ចំពោះអ្នក។ អ្នកមិនបានត្រេកអរនឹងសេចក្ដីទាំងនេះឡើយ ហើយក៏មិនបានដឹងអំពីតម្លៃរបស់វាដែរ។ អ្នករួមដំណើរជាមួយមេកំណាច ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលអ្នកបានទទួលការទំនុកបម្រុងអំពីព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា។ អ្នកបានឆ្លងកាត់ភាពស្មុគស្មាញ និងព្យុះជីវិតរាប់សិបពាន់ឆ្នាំមកហើយជាមួយនឹងមេកំណាច ហើយអ្នកឈរនៅខាងវា ដើម្បីទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដែលជាប្រភពនៃជីវិតរបស់អ្នក។ អ្នកមិនដឹងអំពីការប្រែចិត្តទាល់តែសោះ ហើយអ្នកក៏រឹតតែមិនដឹងទៀតថា អ្នកបានខិតមកជិតសេចក្តីវិនាសហើយ។ អ្នកភ្លេចហើយថាមេកំណាចបានបោកប្រាស់ និងធ្វើឱ្យអ្នករងទុក្ខវេទនា អ្នកភ្លេចចំណុចចាប់ផ្ដើមរបស់ខ្លួនហើយ។ ហេតុនេះហើយ ទើបមេកំណាចបោកប្រាស់អ្នកនៅគ្រប់ជំហាន តាំងពីដើមរហូតដល់ពេលនេះ។ ដួងចិត្ត និងវិញ្ញាណរបស់អ្នក ត្រូវបានធ្វើឱ្យស្ពឹកស្រពន់ និងពុកផុយ។ អ្នកឈប់រអ៊ូរទាំនឹងទុក្ខលំបាកនៃពិភពមនុស្សទៀតហើយ អ្នកលែងជឿហើយថា ពិភពលោកនេះគ្មានយុត្តិធម៌។ អ្នករឹតតែលែងខ្វល់ថា ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា ពិតជាមានវត្តមានមែន។ នេះគឺដោយសារ អ្នកចាត់ទុកមេកំណាចជាឪពុកដ៏ពិតរបស់អ្នក តាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ ហើយក៏មិនអាចឃ្លាតចេញឆ្ងាយពីវាបានដែរ។ នេះហើយគឺជាអាថ៌កំបាំងនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក។

ពេលព្រលឹមស្រាងៗបានចូលមកដល់ ផ្កាយព្រឹកក៏ចាប់ផ្តើមរះនៅទិសខាងកើត។ ផ្កាយនេះមិនធ្លាប់រះត្រង់ទិសនោះទេពីមុនមក ហើយវារះបំភ្លឺផ្ទៃមេឃដែលស្ងប់ស្ងាត់ និងមានពន្លឺព្រិចៗ ធ្វើឱ្យពន្លឺក្នុងចិត្តមនុស្សដែលបានរលត់បាត់ទៅហើយនោះ ឆេះឆួលឡើងវិញ។ មនុស្សលែងនៅឯកាទៀតហើយ ដោយសារតែពន្លឺដែលរះចែងចាំងមកលើអ្នក និងមនុស្សឯទៀត។ ប៉ុន្តែ អ្នកបែរជាបន្តគេងលង់លក់ក្នុងយប់ងងឹតនោះទៅវិញ។ អ្នកមិនបានស្ដាប់ឮសម្លេង ក៏មិនបានឃើញពន្លឺអ្វីដែរ។ អ្នកមិនបានដឹងអំពីការមកដល់នៃផ្ទៃមេឃ និងផែនដីថ្មី និងយុគសម័យថ្មីឡើយ ដ្បិតឪពុករបស់អ្នកប្រាប់អ្នកថា «កូនអើយ! កុំទាន់ក្រោកអី មេឃមិនទាន់ភ្លឺច្បាស់នៅឡើយទេ។ អាកាសធាតុត្រជាក់ណាស់ ចូរកុំចេញទៅក្រៅឱ្យសោះ ក្រែងលោភ្នែកកូននឹងត្រូវចាក់ដោយផ្លែដាវ និងលំពែង»។ អ្នកជឿតែពាក្យដាស់តឿនរបស់ឪពុកអ្នកប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះអ្នកជឿថា មានតែឪពុកអ្នកទេដែលនិយាយត្រូវ ដ្បិតឪពុកអ្នកមានវ័យចាស់ជាងអ្នក ហើយគាត់ស្រលាញ់អ្នកជាខ្លាំង។ ការដាស់តឿន និងសេចក្តីស្រលាញ់នេះ ធ្វើឱ្យអ្នកលែងជឿលើរឿងដែលគេដំណាលថា នឹងមានពន្លឺនៅក្នុងលោកិយនេះ ក៏ធ្វើឱ្យអ្នកលែងខ្វាយខ្វល់ថា នៅក្នុងលោកិយនេះមានឬគ្មានសេចក្តីពិតទៀតដែរ។ អ្នកលែងហ៊ានសង្ឃឹមលើការសង្គ្រោះពីព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដាទៀត។ អ្នកពេញចិត្តនឹងស្ថានភាពបច្ចុប្បន្ននេះ អ្នកលែងទន្ទឹងរង់ចាំការមកដល់នៃពន្លឺ លែងទន្ទឹងចាំមើលការយាងមកដល់នៃព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា ដូចដែលគេបាននិទានក្នុងរឿងដំណាលទៀតហើយ។ តាមអ្វីដែលអ្នកបានដឹង អ្វីៗដែលស្រស់ស្អាត មិនអាចត្រលប់មកដូចដើមវិញបានទេ គឺគ្មានសោះឡើយ។ នៅក្នុងភ្នែករបស់អ្នក ថ្ងៃស្អែករបស់មនុស្សជាតិ ពោលគឺអនាគតរបស់មនុស្សជាតិ បានរលាយបាត់បង់ទៅហើយ។ អ្នកប្រឹងតោងសម្លៀកបំពាក់ឪពុករបស់អ្នក តាមកម្លាំងដែលអ្នកមាន ដោយសុខចិត្តចែករំលែកការលំបាករបស់គាត់ ដោយភ័យខ្លាចបាត់បង់ដៃគូរួមដំណើរ ហើយវង្វេងគោលដៅនៃការធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយរបស់អ្នក។ ពិភពលោកដ៏ធំធេង និងស្រពេចស្រពិលនេះ បានបង្កើតមនុស្សជាច្រើនដូចជាអ្នករាល់គ្នា ជាមនុស្សអង់អាចក្លាហាន និងមោះមុតនៅក្នុងការបំពេញតួនាទីផ្សេងៗនៅក្នុងលោកិយនេះ។ វាបានបង្កើត «អ្នកចម្បាំង» ជាច្រើន ដែលមិនខ្លាចរអារនឹងសេចក្តីស្លាប់។ លើសពីនេះ ពិភពលោកនេះក៏បានបង្កើតមនុស្សមួយក្រុមហើយ មួយក្រុមទៀតដែលជាពពួកមនុស្សខ្វិនខ្វង់ ដែលមិនដឹងពីបុព្វហេតុនៃការបង្កើតពួកគេមកឡើយ។ ព្រះនេត្ររបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា ទ្រង់ទតរំពៃបុគ្គលម្នាក់ៗ ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំង។ អ្វីដែលទ្រង់ស្តាប់ឮ គឺសម្រែកយំសោករបស់មនុស្សដែលកំពុងរងការឈឺចាប់ អ្វីដែលទ្រង់ទតឃើញ គឺភាពឥតខ្មាសរបស់មនុស្សដែលរងទុក្ខវេទនា ហើយអ្វីដែលទ្រង់មានព្រះទ័យអាណិតអាសូរនោះ គឺសេចក្តីអស់សង្ឃឹម និងភាពភ័យខ្លាចរបស់មនុស្សដែលបាត់បង់ព្រះគុណនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះ។ មនុស្សបដិសេធការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ទ្រង់ ដោយបានជ្រើសយកផ្លូវដើរដោយខ្លួនឯង និងព្យាយាមគេចចេញពីខ្សែព្រះនេត្រឃ្លាំមើលរបស់ទ្រង់ ដោយក្រេបរសជាតិប្រៃល្វីងនៃសមុទ្រដ៏ជ្រៅជាមួយនឹងសត្រូវរបស់ទ្រង់រហូតដល់ដំណក់ចុងក្រោយ។ ខ្យល់ដង្ហើមនៃព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា ដែលមនុស្សធ្លាប់ស្ដាប់ឮ ក៏លែងមាន ព្រះហស្តនៃព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដាដែលស៊ូនៅបបោសអង្អែលមនុស្សវេទនានេះ ក៏លែងមានដែរ។ ទ្រង់ក្រសោបគេមកវិញម្ដងហើយម្ដងទៀត ហើយទ្រង់ក៏បរាជ័យម្ដងហើយម្ដងទៀតដែរ ដូច្នេះ ទើបកិច្ចការរបស់ទ្រង់ត្រូវធ្វើដដែលជាដដែល។ តាំងពីពេលនោះមក ទ្រង់ចាប់ផ្តើមស្រងាកព្រះទ័យ មានអារម្មណ៍ល្វើយ ហើយទ្រង់ឈប់ធ្វើកិច្ចការដែលមានក្នុងព្រះហស្តទ្រង់ ហើយក៏លែងយាងទៅមកក្នុងចំណោមមនុស្សដែរ...។ មនុស្ស មិនបានដឹងអំពីការផ្លាស់ប្តូរទាំងអស់នេះទេ មិនដឹងអំពីការមកដល់ និងការយាងត្រឡប់ទៅវិញនៃព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា ក៏មិនដឹងអំពីព្រះទ័យទុក្ខព្រួយ និងភាពសោកសង្រេងរបស់ទ្រង់ដែរ។

(ដកស្រង់ពី «ខ្យល់ដង្ហើមនៃព្រះដ៏មានគ្រប់ចេស្ដា» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥៧

ថ្វីបើការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានលក្ខណៈ ជ្រាលជ្រៅក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែក៏មិនមែនហួសពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្សដែរ។ នេះគឺមកពីកិច្ចការទាំងអស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងការគ្រប់គ្រង និងកិច្ចការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិរបស់ទ្រង់ ហើយក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងជីវិត ការរស់នៅ និងគោលដៅជីវិតរបស់មនុស្សជាតិដែរ។ កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស អាចនិយាយបានថាជាកិច្ចការដ៏ជាក់ច្បាស់ ហើយពោរពេញដោយអត្ថន័យទៀតផង។ មនុស្សអាចមើលឃើញ និងអាចស្គាល់កិច្ចការនេះច្បាស់ ម្យ៉ាងកិច្ចការនេះមិនមែនជាកិច្ចការអរូបីនោះទេ។ ប្រសិនបើមនុស្សមិនអាចទទួលយកកិច្ចការទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ នោះតើកិច្ចការរបស់ទ្រង់មានសារៈប្រយោជន៍អ្វី? ហើយតើការគ្រប់គ្រងបែបនេះ អាចនាំមនុស្សទៅសេចក្ដីសង្គ្រោះបានដោយរបៀបណា? មនុស្សជាច្រើនដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ខ្វល់ខ្វាយតែនឹងរឿងធ្វើយ៉ាងណាទើបបានព្រះពរ ឬធ្វើយ៉ាងណាទើបចៀសផុតពីក្ដីវិនាសអន្តរាយតែប៉ុណ្ណោះ។ កាលណាកិច្ចការនិងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានលើកយកមកនិយាយ នោះពួកគេនឹងស្ងាត់មាត់ឈឹង ហើយលែងចាប់អារម្មណ៍ភ្លាម។ ពួកគេគិតថា ការយល់ដឹងអំពីបញ្ហាដ៏គួរឱ្យធុញទ្រាន់បែបនេះ នឹងមិនជួយឱ្យជីវិតរបស់គេចម្រើនឡើង ឬផ្ដល់ជាប្រយោជន៍អ្វីនោះឡើយ។ ហេតុនេះ បើទោះបីជាពួកគេបានឮអំពីការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេពុំសូវជាយកចិត្តទុកដាក់ប៉ុន្មានដែរ។ ពួកគេមិនរាប់សេចក្ដីនេះទុកជារបស់មានតម្លៃ ដែលត្រូវទទួលទុកទេ ក៏រឹតតែមិនទទួលយកសេចក្ដីនេះ មកធ្វើជាចំណែកនៃជីវិតរបស់គេផងដែរ។ មនុស្សបែបនេះមានគោលដៅដ៏សាមញ្ញមួយគត់ ក្នុងការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយគោលដៅសាមញ្ញមួយនោះគឺ ការទទួលព្រះពរ។ មនុស្សបែបនេះមិនរវល់យកចិត្តទុកដាក់នឹងអ្វីៗផ្សេងទៀត ដែលមិនពាក់ព័ន្ធគោលដៅនេះឡើយ។ ចំពោះពួកគេ ការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ គឺគ្មានគោលដៅណាមួយដែលស័ក្តិសមជាងការទទួលព្រះពរនោះឡើយ នេះហើយគឺជាគុណតម្លៃដ៏ពិតនៃសេចក្ដីជំនឿរបស់គេ។ ប្រសិនបើកិច្ចការផ្សេងទៀត គ្មានចំណេញអ្វីសោះដល់គោលបំណងមួយនេះ ពួកគេនឹងមិនខ្វល់នឹងកិច្ចការនោះឡើយ។ នេះគឺជាករណីសម្រាប់មនុស្សភាគច្រើនដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់នាពេលសព្វថ្ងៃនេះ។ គោលបំណង និងក្ដីប្រាថ្នារបស់គេ ហាក់បីដូចជាស័ក្តិសមណាស់ ដ្បិតនៅពេលដែលពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេលះបង់ខ្លួនដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេដាក់ចិត្តកាយថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញភារកិច្ចរបស់គេទៀតផង។ ពួកគេបោះបង់យុវភាពរបស់ខ្លួន បោះបង់គ្រួសារ និងការងាររបស់ពួកគេ ថែមទាំងចំណាយពេលជាច្រើនឆ្នាំនៅឆ្ងាយពីគ្រួសារ ធ្វើឱ្យខ្លួនឯងមមាញឹក។ ដោយសារគោលបំណងចុងក្រោយរបស់ខ្លួន ពួកគេផ្លាស់ប្ដូរចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ផ្លាស់ប្ដូរទស្សនចំពោះជីវិតរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងបោះបង់ទិសដៅជីវិតដែលគេស្វះស្វែងរក ប៉ុន្តែពួកគេមិនអាចបោះបង់គោលបំណងនៃជំនឿរបស់គេលើព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ពួកគេវីវក់វិលវល់នឹងការគ្រប់គ្រងគំនិតស្រមើស្រមៃផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ទោះបីជាផ្លូវនោះឆ្ងាយយ៉ាងណា ហើយទោះបីជាមានការលំបាក និងឧបសគ្គនៅតាមផ្លូវច្រើនយ៉ាងណា ក៏ពួកគេនៅតែតស៊ូ ហើយមិនភ័យខ្លាចចំពោះសេចក្ដីស្លាប់ដែរ។ តើមានអនុភាពអ្វីមកជំរុញឱ្យពួកគេបន្តដាក់ចិត្តកាយលះបង់របៀបនេះ? តើវាជាបញ្ញាចិត្តរបស់គេមែនទេ? តើវាជាចរិតឆ្នើម និងថ្លៃថ្នូររបស់គេមែនទេ? តើវាជាការតាំងចិត្តតយុទ្ធនឹងអំណាចវិញ្ញាណអាក្រក់ រហូតដល់ទីបញ្ចប់មែនទេ? តើវាជាសេចក្ដីជំនឿរបស់គេ ក្នុងការធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ ដោយមិនគិតចង់បានរង្វាន់មែនទេ? តើវាជាភាពស្មោះត្រង់របស់គេ ក្នុងការស្ម័គ្រចិត្តលះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីសម្រេចបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? ឬមួយវាជាទឹកចិត្តភក្ដីរបស់ពួកគេក្នុងការពលីជានិច្ចនូវការទាមទារផ្ទាល់ខ្លួនដ៏ហួសហេតុ? សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ដែលមិនធ្លាប់យល់ពីកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែនៅលះបង់ច្រើនដល់ម្ល៉ឹង និយាយឱ្យខ្លីទៅ គឺអស្ចារ្យណាស់! ចូរយើងផ្អាកជជែកពីទំហំនៃការលះបង់របស់មនុស្សបែបនេះមួយគ្រាសិន។ យ៉ាងណាមិញ ឥរិយាបថរបស់ពួកគេ គឺពិតជាសមនឹងឱ្យយើងយកមកវិភាគមែន។ ក្រៅពីអត្ថប្រយោជន៍ដែលមានការពាក់ព័ន្ធយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងពួកគេ តើអាចមានហេតុផលអ្វីខ្លះទៀត ដែលធ្វើឱ្យមនុស្សដែលមិនយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ ហ៊ានលះបង់ច្រើនដល់ម្ល៉ឹង? ក្នុងអត្ថបទនេះ យើងរកឃើញបញ្ហាមួយដែលមិនត្រូវបានគេរកឃើញពីមុនមកសោះគឺ៖ សម្ពន្ធភាពរបស់មនុស្សជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ គឺគ្រាន់តែជាសម្ពន្ធភាពដើម្បីប្រយោជន៍ខ្លួនឯងសុទ្ធសាធ។ សម្ពន្ធភាពនេះ គឺជាសម្ពន្ធភាពរវាងអ្នកទទួលព្រះពរនិងអ្នកប្រទានព្រះពរ។ និយាយឱ្យចំទៅ គឺស្រដៀងគ្នានឹងសម្ពន្ធភាពរវាងកូនឈ្នួលនិងថៅកែដែរ។ កូនឈ្នួលធ្វើការដើម្បីទទួលតែរង្វាន់ដែលថៅកែផ្ដល់ឱ្យ។ សម្ពន្ធភាពមួយនេះ មិនមាននូវទឹកចិត្តស្រឡាញ់ទេ មានតែការជួញដូរ។ ការស្រឡាញ់ និងការទទួលនូវការស្រឡាញ់ គឺគ្មានទេ មានតែភាពសប្បុរស និងចិត្តមេត្តា។ គ្មានការយោគយល់ មានតែការតូចចិត្តដែលត្រូវគេសង្កត់សង្កិន និងការបោកប្រាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ ភាពស្និទ្ធស្នាលក៏គ្មាន គឺមានតែភាពខ្វែងគំនិត ដែលមិនអាចឆ្លងគ្នាបាន។ ពេលនេះ អ្វីៗក៏បានឈានមកដល់ចំណុចនេះទៅហើយ តើនរណាអាចឱ្យសកម្មភាពនេះ ត្រឡប់ទៅក្រោយវិញបាន? ហើយតើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ ដែលអាចយល់ដឹងយ៉ាងប្រាកដថា សម្ពន្ធភាពនេះដុនដាបដល់កម្រិតណាហើយ? ខ្ញុំជឿថា កាលណាមនុស្សពន្លិចខ្លួនឯងទៅក្នុងអំណរនៃការទទួលព្រះពរនោះ គឺគ្មាននរណាម្នាក់គិតស្មានសោះថា ទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់បែបនេះ គួរឱ្យអាម៉ាស់ និងគួរឱ្យស្អប់ខ្លាំងណាស់។

រឿងដ៏សោកសៅបំផុតអំពីជំនឿរបស់មនុស្សជាតិលើព្រះជាម្ចាស់គឺ មនុស្សអនុវត្តការគ្រប់គ្រងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ភាពបរាជ័យដ៏ធំបំផុតរបស់មនុស្ស ស្ថិតនៅក្នុងរបៀបដែលមនុស្សកំពុងបង្កើតគោលដៅជីវិតដ៏ល្អជារបស់ខ្លួនឯង ហើយរៀបគម្រោងធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីទទួលបាននូវព្រះពរដ៏ធំបំផុត និងគោលដៅជីវិតដ៏ល្អបំផុត ខណៈដែលគេកំពុងព្យាយាមចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងថ្វាយបង្គំទ្រង់ ក្នុងពេលជាមួយគ្នា។ ប្រសិនបើមនុស្សយល់ដឹងថា ពួកគេគួរឱ្យអាណិត គួរឱ្យស្អប់ និងគួរឱ្យអាសូរកម្រិតណា តើមនុស្សប៉ុន្មាននាក់អាចបោះបង់គំនិត និងសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់គេភ្លាមៗបាន? តើនរណាខ្លះអាចផ្អាកដំណើរជីវិតរបស់ខ្លួនឯង ហើយបញ្ឈប់គំនិតអាត្មានិយមដែលគិតតែពីខ្លួនឯងបាន? ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវការមនុស្សណាដែលសហការយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយទ្រង់ ដើម្បីសម្រេចការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គ។ ទ្រង់ត្រូវការអស់អ្នកដែលចុះចូលចំពោះទ្រង់ ដោយលះបង់គំនិត និងរូបកាយ ដើម្បីកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មិនត្រូវការមនុស្សណាដែលលាដៃសុំពីទ្រង់រាល់ថ្ងៃឡើយ ក៏រឹតតែមិនត្រូវការមនុស្សណាដែលលះបង់តែបន្តិចបន្តួច រួចហើយទន្ទឹងរង់ចាំទទួលរង្វាន់ធំនោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ស្អប់អស់អ្នកដែលធ្វើទានបន្តិចបន្តួច ហើយស្កប់ចិត្តនឹងស្នាដៃរបស់ខ្លួន ទាំងមិនធ្វើអ្វីសោះ។ ទ្រង់ស្អប់មនុស្សឈាមត្រជាក់ដែលពេញចិត្តចំពោះកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ហើយចង់និយាយតែអំពីរឿងទៅស្ថានសួគ៌ និងការទទួលបានព្រះពរ។ ទ្រង់ក៏រឹតតែស្អប់អស់អ្នកដែលកេងចំណេញពីឱកាសដែលផ្ដល់ដោយកិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើក្នុងការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ។ នោះគឺមកពីមនុស្សទាំងអស់នេះ មិនដែលខ្វល់ខ្វាយចំពោះលទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់សម្រេច និងយកឱ្យបានតាមរយៈកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ទេ។ ពួកគេខ្វល់តែរឿងធ្វើយ៉ាងណាឱ្យពួកគេអាចប្រើឱកាស ដែលត្រូវបានផ្ដល់ឱ្យដោយកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មកទទួលយកព្រះពរតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនខ្វល់ពីដួងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយរវល់គិតអំពីអនាគត និងជោគវាសនាផ្ទាល់របស់ពួកគេ។ មនុស្សដែលអាក់អន់ចិត្ដនឹងកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែគ្មានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះមនុស្សជាតិ និងចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ សូម្បីតែបន្តិច គឺពួកគេកំពុងតែផ្គាប់ចិត្តខ្លួនឯងតាមរបៀបមួយ ដែលដាច់ចេញពីកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មិននឹកចាំ និងមិនទទួលឥរិយាបថរបស់ពួកគេឡើយ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏រឹតតែមិនទតមកពួកគេដោយពេញព្រះហឫទ័យដែរ។

(ដកស្រង់ពី «ឧបសម្ព័ន្ធ ៣៖ មានតែក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ទើបមនុស្សអាចត្រូវបានសង្គ្រោះ» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥៨

កិច្ចការរបស់ខ្ញុំនឹងត្រូវបានបញ្ចប់ឆាប់ៗនេះ ហើយរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំជាមួយគ្នានេះ បានក្លាយជាការចងចាំដែលមិនអាចទ្រាំទ្របាន។ ខ្ញុំបាននិយាយបន្ទូលរបស់ខ្ញុំដដែលៗឥតឈប់ឈរ ហើយបានលាតត្រដាងកិច្ចការថ្មីរបស់ខ្ញុំជានិច្ច។ ពិតណាស់ ដំបូន្មានរបស់ខ្ញុំ គឺជាធាតុផ្សំដ៏ចាំបាច់នៃចំណែកកិច្ចការនីមួយៗដែលខ្ញុំធ្វើ។ ដោយគ្មានពាក្យទូន្មានរបស់ខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាមុខជាបែកឆ្វេង ថែមទាំងយល់ឃើញថា ខ្លួនឯងវង្វេងទាំងស្រុងផង។ កិច្ចការរបស់ខ្ញុំពេលនេះ គឺជិតនឹងបញ្ចប់ហើយ ក៏ស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយដែរ។ ខ្ញុំនៅតែចង់ធ្វើកិច្ចការនៃការផ្ដល់ដំបូន្មាន ពោលគឺ ផ្ដល់នូវពាក្យទូន្មានសម្រាប់ឱ្យអ្នករាល់គ្នាស្ដាប់។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាមិនអាចបណ្ដោយឱ្យការឈឺចាប់ដែលខ្ញុំបានទទួលយកនេះ នឹងទៅជាអសារបង់នោះទេហើយជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកអាចយល់ពីការយកទុកដាក់ដ៏ប្រិតប្រៀនដែលខ្ញុំមាន និងចាត់ទុកបន្ទូលរបស់ខ្ញុំជាគ្រឹះសម្រាប់របៀបដែលអ្នកប្រព្រឹត្តខ្លួនក្នុងនាមជាមនុស្ស។ ទោះបីជាព្រះបន្ទូលនេះ មិនមែនជាប្រភេទបន្ទូលដែលអ្នករាល់គ្នាព្រមស្ដាប់ ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាមិនពេញចិត្តនឹងការទទួលយកព្រះបន្ទូលទាំងនេះ ឬអាចទទួលបន្ទូលនេះបានទាំងមិនស្រណុកចិត្ត ក៏អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែចាត់ទុកបន្ទូលទាំងនេះជាព្រះបន្ទូលដ៏សំខាន់ដែរ។ ពុំនោះទេ និស្ស័យ និងចរិយាឥតព្រៀងនិងឥតខ្វល់ខ្វាយរបស់អ្នករាល់គ្នា នឹងធ្វើឱ្យខ្ញុំព្រួយចិត្តជាខ្លាំង ហើយស្អប់ខ្ពើមខ្ញុំខ្លាំងទៀតផង។ ខ្ញុំសង្ឃឹមជាខ្លាំងថា អ្នករាល់គ្នាអាចអានព្រះបន្ទូលខ្ញុំម្ដងហើយម្ដងទៀតរាប់ពាន់ដង និងសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាថែមទាំងអាចចាំព្រះបន្ទូលទាំងនេះទុកក្នុងចិត្ត។ មានតែវិធីនេះទេ ទើបអ្នកមិនអាចធ្វើឱ្យខកខុសពីការរំពឹងរបស់ខ្ញុំចំពោះអ្នករាល់គ្នាបាន។ យ៉ាងណាមិញ ពេលនេះ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាកំពុងរស់ក្នុងសភាពនេះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែលង់ក្នុងជីវិតដែលខុសគន្លងធម៌ ជាជីវិតនៃការផឹកស៊ីតាមទំនើងចិត្ត ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំចម្រើនដួងចិត្ត និងព្រលឹងរបស់អ្នកឡើយ។ ដោយព្រោះហេតុនេះហើយ ទើបខ្ញុំចាប់ផ្ដើមសន្និដ្ឋានអំពីមុខមាត់ពិតរបស់មនុស្សជាតិថា៖ មនុស្សអាចក្បត់ខ្ញុំពេលណាក៏បាន ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ស្មោះត្រង់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុងឡើយ។

«មនុស្សត្រូវសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយ រហូតដល់ថ្នាក់គេលែងមានអការៈខាងក្រៅជាមនុស្សទៀតហើយ»។ ពេលនេះ មនុស្សភាគច្រើនទទួលស្គាល់សម្ដីមួយឃ្លានេះយ៉ាងទូលំទូលាយ។ ខ្ញុំនិយាយដូច្នេះ ពីព្រោះ «ការទទួលស្គាល់» ដែលខ្ញុំនិយាយនេះ គឺគ្រាន់តែជាការទទួលស្គាល់លំៗ ដែលផ្ទុយនឹងចំណេះដឹងពិតតែប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា អាចវាយតម្លៃខ្លួនឯងបានសុក្រឹត្យ ឬវិភាគខ្លួនឯងឱ្យបានហ្មត់ចត់ ទើបអ្នករាល់គ្នានៅតែសង្ស័យលើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ តែពេលនេះ ខ្ញុំកំពុងប្រើហេតុពិតមកពន្យល់ពីបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយដែលមាននៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា។ បញ្ហានោះ គឺអំពើក្បត់។ អ្នកទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែស្គាល់ពាក្យថា «អំពើក្បត់» ដ្បិតមនុស្សភាគច្រើនសុទ្ធតែធ្វើនូវទង្វើខ្លះដែលក្បត់នឹងអ្នកដទៃ ដូចជាប្ដីក្បត់ប្រពន្ធរបស់ខ្លួន ប្រពន្ធក្បត់ប្ដីរបស់ខ្លួន កូនប្រុសក្បត់ឪពុករបស់ខ្លួន កូនស្រីក្បត់ម្ដាយរបស់ខ្លួន ទាសករក្បត់ចៅហ្វាយរបស់ខ្លួន មិត្តភក្ដិក្បត់គ្នាទៅវិញទៅមក សាច់ញាតិក្បត់គ្នាទៅវិញទៅមក អ្នកលក់ក្បត់អ្នកទិញ ។ល។ ឧទាហរណ៍ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែមានសារជាតិនៃអំពើក្បត់។ និយាយឱ្យខ្លី អំពើក្បត់គឺជាទម្រង់នៃអកប្បកិរិយាដែលបំពានសន្យា ល្មើសនឹងគោលការណ៍សីលធម៌ ឬទង្វើផ្ទុយទៅនឹងក្រមសីលធម៌របស់មនុស្ស ដោយបង្ហាញនូវការបាត់បង់ភាពជាមនុស្ស។ និយាយជារួម ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលកើតមកក្នុងលោកនេះ អ្នកនឹងបានធ្វើនូវទង្វើដែលបង្កើតបានជាអំពើក្បត់នឹងសេចក្ដីពិត បើទោះបីជាអ្នកនឹកចាំពីការដែលអ្នកធ្លាប់ប្រព្រឹត្តអំពើក្បត់នឹងនរណាម្នាក់ផ្សេងទៀត ឬអ្នកធ្លាប់ក្បត់អ្នកដទៃពីមុនមកច្រើនដងក៏ដោយ។ ដោយព្រោះអ្នកអាចក្បត់ទាំងឪពុកម្ដាយ ឬមិត្តភក្ដិរបស់អ្នក នោះអ្នកក៏អាចក្បត់អ្នកដទៃបានដែរ ហើយជាងនេះទៀត អ្នកក៏អាចក្បត់ខ្ញុំ ហើយប្រព្រឹត្តនូវទង្វើដែលខ្ញុំស្អប់ទៀតផង។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា អំពើក្បត់គឺមិនគ្រាន់តែជាឥរិយាបថអសីលធម៌បែបលំៗនោះទេ តែវាជាទង្វើដែល ផ្ទុយនឹងសេចក្ដីពិត។ ប្រាកដណាស់ នេះគឺជាប្រភពនៃការតតាំង និងចរិតរឹងចចេសរបស់មនុស្សជាតិចំពោះខ្ញុំ។ ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំសង្ខេបជាសម្ដីយ៉ាងខ្លីដូចតទៅថា៖ អំពើក្បត់គឺជាធម្មជាតិរបស់មនុស្ស ហើយធម្មជាតិនេះ គឺជាខ្មាំងនៃភាពចុះសម្រុងដែលបុគ្គលម្នាក់ៗមានចំពោះខ្ញុំ។

(ដកស្រង់ពី «បញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ៖ អំពើក្បត់ (១)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៥៩

ឥរិយាបថដែលមិនអាចស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំទាំងស្រុង គឺជាអំពើក្បត់ហើយ។ ឥរិយាបថដែលមិនអាចស្មោះត្រង់នឹងខ្ញុំ គឺជាអំពើក្បត់ហើយ។ ការបោកប្រាស់ខ្ញុំ និងការប្រើពាក្យកុហកដើម្បីបោកប្រាស់ខ្ញុំ គឺជាអំពើក្បត់ហើយ។ ការលាក់ទុកនូវសញ្ញាណជាច្រើន ហើយផ្សព្វផ្សាយពីសញ្ញាណនោះទៅគ្រប់ទីកន្លែង គឺជាអំពើក្បត់ហើយ។ ការដែលមិនអាចកាន់ខ្ជាប់តាមទីបន្ទាល់ និងផលប្រយោជន៍របស់ខ្ញុំ គឺជាអំពើក្បត់ហើយ។ ការផ្ដល់នូវស្នាមញញឹមក្លែងក្លាយ ពេលដែលដួងចិត្តនៅឆ្ងាយពីខ្ញុំ នោះក៏ជាអំពើក្បត់ដែរ។ ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែជាអំពើក្បត់ដែលអ្នករាល់គ្នាតែងតែអាចធ្វើទៅរួច ហើយទង្វើនេះ គឺជារឿងធម្មតានៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា។ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងគិតថា ទង្វើនេះគឺជាបញ្ហានោះឡើយ ប៉ុន្តែនោះមិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំគិតនោះទេ។ ខ្ញុំមិនអាចចាត់ទុកអំពើក្បត់របស់បុគ្គលណាម្នាក់ គឺជារឿងលេងសើចនោះឡើយ ហើយខ្ញុំក៏ប្រាកដជាមិនអាចព្រងើយកន្តើយនឹងរឿងនេះដែរ។ បច្ចុប្បន្ននេះ កាលខ្ញុំកំពុងធ្វើការក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា អ្នករាល់គ្នាមានកិរិយាបែបនេះ ប្រសិនបើថ្ងៃនោះមកដល់ ពេលគ្មាននរណាឃ្លាំមើលអ្នករាល់គ្នា តើអ្នករាល់គ្នាមិនប្រៀបបានទៅនឹងចោរដែលបានប្រកាសថា ខ្លួនឯងជាស្ដេចនៃភ្នំតូចៗរបស់ពួកគេទេឬអី? នៅពេលដែលរឿងនោះកើតឡើង ហើយអ្នករាល់គ្នាបានបង្កនូវចលាចល តើនរណាជាអ្នកដោះស្រាយបញ្ហានេះបន្ទាប់ពីអ្នក? អ្នករាល់គ្នាគិតថា អំពើក្បត់ខ្លះគ្រាន់តែជារឿងហេតុចៃដន្យម្ដងម្កាល មិនមែនជាឥរិយាបថអចិន្ត្រៃយ៍របស់អ្នករាល់គ្នាទេ ហើយក៏មិនសមនឹងយកមកពិភាក្សាដោយភាពតឹងរ៉ឹងថ្នាក់ហ្នឹង គឺដល់ថ្នាក់ត្រូវបង្ខូចដល់សេចក្ដីអំណួតរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាពិតជាគិតដូច្នេះ នោះអ្នករាល់គ្នាខ្វះសតិហើយ។ ការគិតដូច្នេះ គឺធ្វើជាសំណាក និងជាគំរូនៃការបះបោរហើយ។ ធម្មជាតិរបស់មនុស្ស គឺជាជីវិតរបស់គេ វាគឺជាគោលការណ៍មួលដែលគេពឹងអាង ដើម្បីរក្សាជីវិត ហើយគេមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរវាបានឡើយ។ ចូរយកធម្មជាតិនៃអំពើក្បត់ធ្វើជាឧទាហរណ៍។ ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើរឿងអ្វីម្យ៉ាង ដើម្បីក្បត់សាច់ញាតិ ឬមិត្តភក្តិនោះបង្ហាញថា វាជាផ្នែកមួយនៃជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នា និងជាធម្មជាតិមួយ ដែលអ្នកមានស្រាប់តាំងពីកំណើតមក។ នេះគឺជារឿងមួយដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចបដិសេធបានឡើយ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់សប្បាយនឹងលួចគេ នោះ ភាពរីករាយនឹងការលួចនេះ គឺជាផ្នែកមួយនៃជីវិតរបស់គេ ទោះបីជាគេលួចរបស់អ្វី ឬមិនលួចរបស់អ្វីក៏ដោយ។ ទោះបីជាគេលួច ឬមិនលួច ក៏វាមិនអាចបញ្ជាក់ថា ទង្វើលួចរបស់គេនេះ គ្រាន់តែជាឥរិយាបថមួយប្រភេទរបស់គេបានឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាបញ្ជាក់ថា វាគឺជាចំណែកមួយនៃជីវិតរបស់គេ ពោលគឺជាធម្មជាតិរបស់គេតែម្ដង។ អ្នកខ្លះនឹងសួរថា៖ ដោយសារវាជាធម្មជាតិរបស់គេ ចុះហេតុអ្វីក៏នៅពេលដែលពួកគេឃើញរបស់ល្អៗ ពេលខ្លះពួកគេមិនព្រមលួច? ចម្លើយគឺសាមញ្ញបំផុត។ មានហេតុផលជាច្រើនដែលគេមិនលួច។ ពួកគេអាចនឹងមិនលួចរបស់ខ្លះ ដោយសារតែរបស់ដែលត្រូវលួចនោះធំពេក លាក់មិនជិតភ្នែកដែលចាំឃ្លាំមើល ឬមកពីគ្មានពេលវេលាសមស្របនឹងលួច ឬរបស់នោះថ្លៃពេក គេឃ្លាំមើលតឹងរ៉ឹងពេក ឬប្រហែលមកពីពួកគេគ្មានចំណាប់អារម្មណ៍អ្វីពិសេសចំពោះរបស់នោះ ឬមួយគេមើលមិនឃើញថារបស់នោះមានប្រយោជន៍អ្វីសម្រាប់ពួកគេ ។ល។ ហេតុផលទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែជាហេតុផលដែលអាចទៅរួច។ តែទោះជាហេតុផលអ្វីក៏ដោយ ទោះបីជាពួកគេលួច ឬមិនលួចរបស់ក៏ដោយ ក៏មិនអាចបញ្ជាក់ថា គំនិតនេះគ្រាន់តែជាគំនិតដែលមានឡើងមួយឆាវ ដូចភ្លើងហ្វាជែងនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាជាចំណែកមួយនៃធម្មជាតិរបស់គេ ដែលពិបាកកែប្រែឱ្យប្រសើរឡើង។ មនុស្សបែបនេះ លួចម្ដងគឺមិនស្កប់ចិត្តទេ គំនិតដែលគិតទាមទារកម្មសិទ្ធិរបស់គេមកធ្វើជាកម្មសិទ្ធិរបស់ខ្លួនបែបនេះ កើតឡើងនៅពេលណាដែលពួកគេប្រទះឃើញរបស់ល្អ ឬស្ថិតក្នុងស្ថានភាពសមប្រកបមួយ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលខ្ញុំនិយាយថា ប្រភពដើមនៃគំនិតគិតដូច្នេះ មិនមែនជាឥរិយាបថដែលគេមានម្ដងម្កាលនោះឡើយ តែវាជាចរិតដែលមាននៅក្នុងធម្មជាតិរបស់បុគ្គលម្នាក់នេះតែម្ដង។

(ដកស្រង់ពី «បញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ៖ អំពើក្បត់ (១)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦០

នរណាៗក៏អាចប្រើពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាពរបស់ពួកគេផ្ទាល់ មកបង្ហាញពីមុខមាត់ពិតរបស់ពួកគេបានដែរ។ ពិតណាស់ មុខមាត់ពិតនេះ គឺជាធម្មជាតិរបស់ពួកគេនោះឯង។ ប្រសិនបើអ្នកគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលនិយាយស្ដីវៀចវេរ នោះអ្នកមានធម្មជាតិវៀចវេរ។ ប្រសិនបើធម្មជាតិរបស់អ្នកប្រកបដោយល្បិចកល នោះអ្នកនឹងប្រព្រឹត្តតាមបែបមានល្បិច ហើយអ្នកនឹងធ្វើយ៉ាងណាឱ្យអ្នកដទៃងាយលង់នឹងល្បិចកលរបស់អ្នក។ ប្រសិនបើធម្មជាតិរបស់អ្នកចង្រៃឧត្បាត នោះសម្ដីរបស់អ្នកអាចនឹងពីរោះស្ដាប់ តែទង្វើរបស់អ្នកមិនអាចលាក់បាំងល្បិចកលឧត្បាតរបស់អ្នកបានឡើយ។ ប្រសិនបើធម្មជាតិរបស់អ្នកខ្ជិលច្រអូស នោះគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នករាល់គ្នានិយាយ ក៏ដើម្បីគេចវេសពីទំនួលខុសត្រូវចំពោះការបង្គ្រប់កិច្ច និងភាពខ្ជិលច្រអូសរបស់អ្នករាល់គ្នា ចំណែកសកម្មភាពរបស់អ្នករាល់គ្នាទៀតសោតក៏យឺតយ៉ាវ និងបង្គ្រប់កិច្ច ហើយប៉ិនប្រសប់ខាងលាក់បំបាំងសេចក្ដីពិតផង។ ប្រសិនបើធម្មជាតិរបស់អ្នករាល់គ្នាចេះយល់ចិត្ត នោះសម្ដីរបស់អ្នករាល់គ្នានឹងមានហេតុផល ហើយសកម្មភាពរបស់អ្នករាល់គ្នា ក៏អនុលោមគ្នាយ៉ាងត្រសងនឹងសេចក្ដីពិតដែរ។ ប្រសិនបើធម្មជាតិរបស់អ្នករាល់គ្នាស្មោះត្រង់ នោះពាក្យសម្ដីរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏ប្រាកដជាស្មោះត្រង់ ហើយវិធីដែលអ្នកប្រព្រឹត្តក៏សាមញ្ញ មិនមានអ្វីដែលអាចធ្វើឱ្យចៅហ្វាយរបស់អ្នកទើសទាល់នោះឡើយ។ ប្រសិនបើធម្មជាតិរបស់អ្នកពេញដោយចំណង់ ឬលោភលន់ចង់បានប្រាក់ នោះដួងចិត្តរបស់អ្នកក៏ពោរពេញដោយសេចក្ដីទាំងនេះ ហើយអ្នកនឹងប្រព្រឹត្តទាំងមិនដឹងខ្លួន នូវទង្វើខុសគេ និងទង្វើអសីលធម៌ ដែលមនុស្សនឹងមិនបំភ្លេចបានងាយៗ និងធ្វើឱ្យគេខ្ពើមរអើមទៀតផង។ ដូចខ្ញុំបាននិយាយរួចហើយថា ប្រសិនបើអ្នកមានធម្មជាតិនៃអំពើក្បត់ នោះអ្នកមិនងាយនឹងអាចរើខ្លួនពីវាបានឡើយ។ ចូរកុំទុកចិត្តព្រេងសំណាងដែលថា ប្រសិនបើអ្នកមិនបានប្រព្រឹត្តខុសនឹងអ្នកដទៃ នោះអ្នកគ្មានធម្មជាតិនៃអំពើក្បត់នោះឡើយ។ ប្រសិនបើនោះជាអ្វីដែលអ្នកគិត នោះអ្នកពិតជាកំពុងបះបោរប្រឆាំងហើយ។ រាល់ពេលដែលខ្ញុំថ្លែងបន្ទូលទាំងអស់របស់ខ្ញុំ គឺសុទ្ធតែតម្រង់ឆ្ពោះទៅរកមនុស្សទាំងអស់ មិនមែនតម្រង់ទៅរកបុគ្គលតែម្នាក់ ឬក៏បុគ្គលតែមួយប្រភេទនោះឡើយ។ ដោយព្រោះតែអ្នកមិនបានក្បត់ខ្ញុំនៅក្នុងរឿងមួយ មិនមែនបញ្ជាក់ថា អ្នកមិនអាចក្បត់ខ្ញុំនៅក្នុងរឿងណាមួយនោះឡើយ។ មនុស្សខ្លះនៅពេលមានឧបសគ្គនៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេ គឺបាត់បង់ជំនឿចិត្តរបស់ខ្លួនក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីពិត។ មនុស្សខ្លះបោះបង់កាតព្វកិច្ចរបស់ខ្លួនក្នុងការធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ចំពោះខ្ញុំ នៅពេលបែកបាក់គ្រួសារ។ មនុស្សខ្លះបោះបង់ខ្ញុំចោល ដើម្បីស្វះស្វែងរកឱកាសសប្បាយ និងរីករាយ។ មនុស្សខ្លះសុខចិត្តធ្លាក់ទៅក្នុងជ្រោះងងឹត ក៏មិនសុខចិត្តរស់នៅក្នុងពន្លឺ និងទទួលបាននូវភាពរីករាយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ។ មនុស្សខ្លះមិនអើពើនឹងដំបូន្មានរបស់មិត្តភក្ដិ ដើម្បីបំពេញចំណង់លោភលន់ចង់បានទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេ ហើយសូម្បីតែពេលនេះ ក៏ពួកគេមិនអាចទាំងទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួន ហើយកែប្រែទង្វើរបស់ខ្លួនផង។ មនុស្សខ្លះរស់នៅក្រោមឈ្មោះរបស់ខ្ញុំបានតែមួយគ្រា ដើម្បីទទួលនូវការការពាររបស់ខ្ញុំ ខណៈដែលមនុស្សខ្លះទៀត ប្ដូរផ្ដាច់តែបន្តិចចំពោះការបង្គាប់បញ្ជារបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ដោយសារតែពួកគេតោងទាមជីវិត និងភ័យខ្លាចស្លាប់។ លើសពីនេះ តើទង្វើទាំងអស់នេះ និងទង្វើអសីលធម៌ដែលគ្មានសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរ មិនគ្រាន់តែជាឥរិយាបថដែលមនុស្សបានក្បត់នឹងខ្ញុំយ៉ាងជ្រាលជ្រៅនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ជាយូរមកហើយទេឬអី? ពិតណាស់ ខ្ញុំដឹងថា មនុស្សគ្មានផែនការក្បត់ខ្ញុំជាមុននោះទេ ហើយក៏គ្មាននរណាសប្បាយចិត្តដែរ ដ្បិតពួកគេបានធ្វើអ្វីម្យ៉ាងក្បត់នឹងខ្ញុំ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេញាប់ញ័រដោយភាពខ្លាច តើមែនទេ? ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាកំពុងគិតរកវិធីលោះអំពើក្បត់ទាំងនេះ និងគិតរកវិធីផ្លាស់ប្ដូរស្ថានភាពបច្ចុប្បន្ននេះដែរឬទេ?

(ដកស្រង់ពី «បញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ៖ អំពើក្បត់ (១)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦១

ធម្មជាតិរបស់មនុស្ស ខុសគ្នាពីសារជាតិរបស់ខ្ញុំឆ្ងាយណាស់ ដ្បិតធម្មជាតិពុករលួយរបស់មនុស្សកើតចេញមកទាំងស្រុងពីសាតាំង។ ធម្មជាតិរបស់មនុស្សត្រូវបានកែច្នៃ និងត្រូវធ្វើឱ្យពុករលួយដោយសាតាំង។ ពោលគឺ មនុស្សរស់នៅក្រោមឥទ្ធិពលនៃសេចក្ដីអាក្រក់ និងភាពគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមរបស់វា។ មនុស្សមិនលូតលាស់នៅក្នុងពិភពនៃសេចក្ដីពិត ឬក្នុងមជ្ឍដ្ឋានដ៏បរិសុទ្ធនោះទេ និងរឹតតែមិនរស់នៅក្នុងពន្លឺ។ ដូច្នេះ ការដែលមនុស្សណាម្នាក់មានសេចក្ដីពិតនៅក្នុងធម្មជាតិរបស់ពួកគេតាំងពីពេលដែលគេកើតមក គឺវាមិនអាចទៅរួចនោះឡើយ ហើយរឹតតែគ្មាននរណាម្នាក់អាចកើតមកដោយមានសារជាតិដែលកោតខ្លាច និងស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ទៅទៀត។ មនុស្សមានធម្មជាតិមួយដែលតតាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ មិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះសេចក្ដីពិតឡើយ។ ធម្មជាតិនេះគឺជាបញ្ហាដែលខ្ញុំចង់ពិភាក្សា ហើយវាគឺជាអំពើក្បត់។ អំពើក្បត់ គឺជាប្រភពនៃការតតាំងរបស់មនុស្សម្នាក់ៗចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាបញ្ហាមួយដែលមានតែនៅក្នុងមនុស្សប៉ុណ្ណោះ និងគ្មាននៅក្នុងខ្ញុំទេ។ អ្នកខ្លះនឹងសួរថា៖ ដោយសារមនុស្សទាំងអស់សុទ្ធតែរស់នៅក្នុងលោកីយ៍ដូចព្រះគ្រីស្ទដែរ ហេតុអ្វីបានមនុស្សទាំងអស់មានធម្មជាតិដែលក្បត់នឹងព្រះជាម្ចាស់ តែព្រះគ្រីស្ទមិនក្បត់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដូច្នេះ? នេះគឺជាបញ្ហាមួយដែលត្រូវតែយកមកបកស្រាយប្រាប់អ្នករាល់គ្នាឱ្យបានច្បាស់។

មូលដ្ឋាននៃអត្ថិភាពរបស់មនុស្សជាតិ ការចាប់កំណើតខាងព្រលឹងម្ដងទៀត។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា មនុស្សគ្រប់ៗរូបទទួលបានជីវិតជាមនុស្សនៅក្នុងសាច់ឈាម នៅពេលដែលព្រលឹងរបស់គេចាប់កំណើតឡើងវិញ។ បន្ទាប់ពីរូបកាយរបស់មនុស្សបានកើតមក ជីវិតរបស់គេក៏បន្តរហូតទាល់តែសាច់ឈាមនេះឈានដល់ដែនកំណត់ចុងក្រោយបំផុតរបស់វា គឺជាពេលដែលព្រលឹងចាកចេញពីសំបកកាយរបស់គេ។ ដំណើរការនេះ កើតឡើងដដែលៗ ម្ដងហើយម្ដងទៀត ដោយព្រលឹងមនុស្សម្នាក់ទៅមកៗ ម្ដងហើយម្ដងទៀត ដូច្នេះហើយទើបអត្ថិភាពរបស់មនុស្សក៏ត្រូវបានរក្សាទុក។ ជីវិតនៃសាច់ឈាមនេះ ក៏ជាជីវិតនៃព្រលឹងរបស់មនុស្សដែរ ហើយព្រលឹងរបស់មនុស្សទ្រទ្រង់ដល់អត្ថិភាពនៃសាច់ឈាមរបស់មនុស្ស។ មានន័យថា ជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗកើតចេញពីព្រលឹងរបស់ពួកគេ ហើយជីវិតនេះមិនមែនជាប់ជាមួយនឹងសាច់ឈាមឡើយ។ ដូច្នេះ ធម្មជាតិរបស់មនុស្សកើតចេញមកពីព្រលឹងមិនមែនពីសាច់ឈាមនោះទេ។ មានតែព្រលឹងរបស់មនុស្សម្នាក់ៗទេ ទើបដឹងថាគេបានឆ្លងកាត់ការល្បួង ទុក្ខវេទនា និងសេចក្ដីពុករលួយរបស់សាតាំងដោយរបៀបណា។ សាច់ឈាមរបស់មនុស្សមិនអាចដឹងពីសេចក្ដីទាំងនេះបានឡើយ។ ដូច្នេះ មនុស្សជាតិក៏កាន់តែងងឹតងងល់ កាន់តែស្មោកគ្រោក និងកាន់តែអាក្រក់ទៅៗទាំងមិនដឹងខ្លួន ខណៈដែលគម្លាតរវាងមនុស្សនិងខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ ក៏កាន់តែឆ្ងាយទៅៗ ហើយជីវិតក៏កាន់តែងងឹតទៅៗសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ សាតាំងក្រសោបព្រលឹងរបស់មនុស្សនៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់វា ដូច្នេះ សាច់ឈាមរបស់មនុស្សពិតជាត្រូវសាតាំងកាន់កាប់មែន។ តើសាច់ឈាមបែបនេះ និងមនុស្សបែបនេះ អាចមិនតតាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងដូចម្ដេចកើត? តើពួកគេអាចស្របគ្នាជាមួយដោយរបៀបណា? ហេតុផលដែលខ្ញុំបណ្ដេញសាតាំងឱ្យចុះមកកណ្ដាលអាកាស គឺដោយសារតែវាក្បត់ខ្ញុំ។ ហើយចុះតើមនុស្សអាចរួចពីចំណងពាក់ព័ន្ធរបស់ពួកគេដោយរបៀបណា? ហេតុនេះទើបអំពើក្បត់ គឺជាធម្មជាតិរបស់មនុស្ស។ ខ្ញុំទុកចិត្តថា កាលណាអ្នករាល់គ្នាយល់ពីការលើកហេតុផលនេះហើយ អ្នករាល់គ្នាក៏គួរតែមានមាត្រដ្ឋាននៃខ្លះៗអំពីជំនឿលើសារជាតិរបស់ព្រះគ្រីស្ទដែរ។ សាច់ឈាមដែលព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះជាម្ចាស់សណ្ឋិត គឺជាសាច់ឈាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់។ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឧត្ដុង្គឧត្ដមណាស់។ ទ្រង់ប្រកបដោយព្រះចេស្ដា ទ្រង់បរិសុទ្ធ ហើយសុចរិតផង។ ដូចគ្នាដែរ សាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ក៏ឧត្ដុង្គឧត្ដមប្រកបដោយព្រះចេស្ដា បរិសុទ្ធ និងសុចរិតដែរ។ សាច់ឈាមបែបនេះ អាចធ្វើបានតែកិច្ចការណាដែលសុចរិត និងមានប្រយោជន៍ដល់មនុស្សជាតិប៉ុណ្ណោះ គឺជាកិច្ចការដែលបរិសុទ្ធ ប្រកបដោយសិរីល្អ និងប្រកបដោយព្រះចេស្ដា។ ទ្រង់មិនអាចធ្វើកិច្ចការដែលបំពានសេចក្ដីពិត បំពានសីលធម៌ និងភាពយុត្តិធម៌ ហើយរឹតតែមិនអាចធ្វើកិច្ចការដែលក្បត់នឹងវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់បរិសុទ្ធ ដូច្នេះសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ក៏សាតាំងមិនអាចធ្វើឱ្យពុករលួយបានដែរ។ សាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ជាសាច់ឈាមដែលមានសារជាតិខុសពីសាច់ឈាមរបស់មនុស្ស។ ដ្បិតនេះជាមនុស្សដែលត្រូវសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយ មិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ សាតាំងមិនអាចធ្វើឱ្យសាច់ឈាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពូករលួយបានឡើយ។ ហេតុនេះ ទោះបីជាមនុស្ស និងព្រះគ្រីស្ទ ស្ថិតនៅក្នុងកន្លែងតែមួយដូចគ្នា ក៏មានតែមនុស្សទេទើបត្រូវបានកាន់កាប់ ប្រើប្រាស់ និងជាប់អន្ទាក់សាតាំង។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះគ្រីស្ទមិនរញ្ជួយដោយសារសេចក្ដីពុករលួយរបស់សាតាំងជានិរន្តន៍ ពីព្រោះសាតាំងមិនអាចទឡើងទៅស្ថានដ៏ខ្ពស់បំផុត ហើយមិនអាចចូលមកកៀកនឹងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នាគប្បីដឹងថា គឺមានតែមនុស្សជាតិដែលត្រូវបានពុករលួយដោយសាតាំងទេ ទើបក្បត់ខ្ញុំ។ អំពើក្បត់មិនមែនជាបញ្ហាដែលពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះគ្រីស្ទបន្តិចឡើយ។

(ដកស្រង់ពី «បញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ៖ អំពើក្បត់ (២)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦២

ព្រលឹងទាំងអស់ដែលសាតាំងបានធ្វើឱ្យពុករលួយ សុទ្ធតែជាទាសករនៅក្នុងដែនត្រួតត្រារបស់សាតាំង។ មានតែអស់អ្នកដែលជឿលើព្រះគ្រីស្ទប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវបានញែកដាច់ដោយឡែក និងបានសង្គ្រោះចេញពីជុំរុំរបស់សាតាំង ព្រមទាំងនាំចូលទៅក្នុងនគរព្រះនាពេលសព្វថ្ងៃនេះ។ មនុស្សទាំងអស់នេះលែងរស់នៅក្រោមឥទ្ធិពលរបស់សាតាំងទៀតហើយ។ ទោះបីជាដូច្នេះក៏ដោយ ក៏ធម្មជាតិរបស់មនុស្សនៅតែចាក់ឫសក្នុងសាច់ឈាមរបស់មនុស្សដែរ ពោលគឺទោះបីជាព្រលឹងរបស់អ្នករាល់គ្នាបានសង្គ្រោះហើយក៏ដោយ ក៏ធម្មជាតិរបស់អ្នករាល់គ្នានៅតែដូចមុនដែរ ហើយឱកាសដែលអ្នករាល់គ្នានឹងក្បត់ខ្ញុំក៏នៅមួយរយភាគរយដែរ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលកិច្ចការរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅយូរអង្វែង ដូចដែលធម្មជាតិរបស់អ្នករាល់គ្នាអាចយល់បាន។ ឥលូវនេះ អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែកំពុងឆ្លងកាត់ការលំបាកអស់ពីសមត្ថភាពរបស់អ្នក នៅពេលដែលអ្នកបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួន ប៉ុន្ដែម្នាក់ៗក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចក្បត់ខ្ញុំ ហើយត្រលប់ទៅរកដែនត្រួតត្រារបស់សាតាំង ទៅរកជុំរុំរបស់វា និងត្រលប់ទៅរកជីវិតចាស់របស់អ្នករាល់គ្នាវិញ ហើយនេះគឺជាការពិតមួយដែលមិនអាចបដិសេធបាន។ នៅពេលនោះ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចនឹងបង្ហាញពីចំណែកណាមួយនៃភាពជាមនុស្ស ឬក៏លក្ខណៈជាមនុស្ស ដូចដែលអ្នកបង្ហាញនៅពេលឥលូវនេះឡើយ។ ក្នុងករណីធ្ងន់ធ្ងរ អ្នកនឹងត្រូវបំផ្លាញចោល ហើយលើសពីនោះទៀត អ្នកនឹងត្រូវផ្ដន្ទាទោសជារៀងរហូត ដាក់ទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ និងមិនបានចាប់កំណើតម្ដងទៀតឡើយ។ នេះគឺជាបញ្ហាដែលបានលាតត្រដាងនៅចំពោះមុខអ្នករាល់គ្នា។ ជាដំបូង ខ្ញុំសូមរំឭកអ្នករាល់គ្នាតាមរបៀបនេះ ដើម្បីកុំឱ្យកិច្ចការរបស់ខ្ញុំក្លាយជាអសារឥតការ ហើយបន្ទាប់មកទៀត គឺដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចរស់នៅក្នុងគ្រានៃពន្លឺ។ តាមពិតទៅ ទោះបីជាកិច្ចការរបស់ខ្ញុំក្លាយជាអសារឥតការ ក៏មិនមែនជាបញ្ហាធំដុំអ្វីដែរ។ អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺ អ្នករាល់គ្នាមានជីវិតរីករាយ និងមានអនាគតមួយដ៏ត្រចះត្រចង់។ កិច្ចការរបស់ខ្ញុំ គឺជាកិច្ចការនៃការសង្គ្រោះព្រលឹងមនុស្ស។ ប្រសិនបើព្រលឹងរបស់អ្នកធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់សាតាំង រូបកាយរបស់អ្នកនឹងមិនរស់នៅក្នុងសន្ដិភាពឡើយ។ ប្រសិនបើខ្ញុំការពាររូបកាយរបស់អ្នក ព្រលឹងរបស់អ្នកក៏ប្រាកដជានឹងស្ថិតនៅក្រោមការថែទាំរបស់ខ្ញុំដែរ។ ប្រសិនបើខ្ញុំពិតជាស្អប់អ្នក នោះរូបកាយ និងព្រលឹងរបស់អ្នកនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់សាតាំងភ្លាម។ ដូច្នេះ តើអ្នកអាចស្រមៃពីស្ថានភាពរបស់អ្នកបានទេ? ប្រសិនបើនៅថ្ងៃណាមួយ ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំត្រូវបាត់បង់ដោយសារអ្នក នោះខ្ញុំនឹងប្រគល់អ្នករាល់គ្នាទៅឱ្យសាតាំង ដែលនឹងធ្វើទារុណកម្មអ្នករាល់គ្នាយ៉ាងខ្លាំង រហូតដល់កំហឹងរបស់ខ្ញុំបានរលាយបាត់ទាំងស្រុង ឬក៏ខ្ញុំនឹងដាក់ទោសអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សដែលមិនអាចលើកលែងឱ្យបាននេះដោយផ្ទាល់ ដ្បិតចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែលក្បត់ខ្ញុំ នឹងមិនដែលផ្លាស់ប្ដូរឡើយ។

(ដកស្រង់ពី «បញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ៖ អំពើក្បត់ (២)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦៣

ឥលូវនេះ អ្នករាល់គ្នាគ្នាគួរតែព្យាយាមស្គាល់ខ្លួនឯងឱ្យបានឆាប់តាមដែលអ្នកអាចធ្វើបាន ដើម្បីមើលឱ្យដឹងថា អំពើក្បត់ចំពោះខ្ញុំដែលនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា មានច្រើនយ៉ាងណា។ ខ្ញុំកំពុងរង់ចាំការឆ្លើយតបរបស់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងអន្ទះសា។ ចូរកុំដោះស្រាយជាមួយនឹងខ្ញុំ ដើម្បីបង្គ្រប់កិច្ចនោះឡើយ។ ខ្ញុំមិនលេងសើចជាមួយនឹងមនុស្សទេ។ ប្រសិនបើខ្ញុំនិយាយថា ខ្ញុំនឹងធ្វើអ្វីម្យ៉ាង នោះខ្ញុំប្រាកដជានឹងធ្វើការនោះមែន។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗនឹងធ្វើជាមនុស្សម្នាក់ដែលផ្ដល់សារៈសំខាន់ដល់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ហើយមិនគិតថា បន្ទូលទាំងនេះគ្រាន់តែជារឿងប្រឌិតខាងវិទ្យាសាស្ត្រនោះឡើយ។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់បាន គឺសកម្មភាពដ៏ជាក់លាក់ពីអ្នករាល់គ្នា មិនមែនជាការស្រមើស្រមៃរបស់អ្នករាល់គ្នានោះទេ។ បន្ទាប់មក អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែឆ្លើយនឹងសំណួររបស់ខ្ញុំ ដែលមានដូចតទៅ៖

១. ប្រសិនបើអ្នក គឺពិតជាអ្នកស៊ីឈ្នួលមែន តើអ្នកអាចបម្រើដល់ខ្ញុំដោយស្មោះត្រង់ ដោយគ្មានភាពធូររលុង និងភាពអវិជ្ជមានបានទេ?

២. ប្រសិនបើអ្នករកឃើញថា ខ្ញុំមិនធ្លាប់ឱ្យតម្លៃអ្នកសោះ តើអ្នកនឹងនៅតែអាចនៅនឹងខ្ញុំ ហើយបម្រើខ្ញុំអស់មួយជីវិតទេ?

៣. ប្រសិនបើខ្ញុំនៅតែសោះអង្គើយដាក់អ្នក បើទោះបីជាអ្នកបានលះបង់ការប្រឹងប្រែងជាច្រើនហើយក្ដី តើអ្នកនឹងអាចបន្តធ្វើការដើម្បីខ្ញុំដោយសម្ងាត់បានដែរឬទេ?

៤. បន្ទាប់ពីអ្នកបានធ្វើការ លះបង់សម្រាប់ខ្ញុំហើយ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនពេញចិត្តនឹងការទាមទារកំប៉ិកកំប៉ុករបស់អ្នក តើអ្នកនឹងទៅជានឿយណាយ ហើយខកចិត្តនឹងខ្ញុំ ឬកាន់តែខឹងក្រេវក្រោធ ហើយគំហកមើលងាយដែរឬទេ?

៥. ប្រសិនបើអ្នកតែងតែស្មោះត្រង់រហូតមក ដោយមានទាំងសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងច្រើនចំពោះខ្ញុំ តែអ្នករងនូវទណ្ឌកម្មជាជំងឺ ភាពក្រខ្សត់ និងការបោះបង់ចោលពីមិត្តភក្ដិ និងសាច់ញាតិ ឬប្រសិនបើអ្នកទ្រាំទ្រនឹងគ្រោះអកុសលផ្សេងៗក្នុងជីវិត តើភាពស្មោះត្រង់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះខ្ញុំនៅតែបន្តដែរឬទេ?

៦. ប្រសិនបើ អ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាស្រមៃក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាគ្មានអ្វីមួយត្រូវគ្នានឹងកិច្ចការដែលខ្ញុំបានធ្វើ តើអ្នកនឹងដើរលើមាគ៌ាអនាគតរបស់ខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច?

៧. ប្រសិនបើអ្នក មិនទទួលបាននូវសេចក្ដី ដែលអ្នកសង្ឃឹមថានឹងបាន តើអ្នកអាចបន្តធ្វើជាអ្នកដើរតាមខ្ញុំដែរឬទេ?

៨. ប្រសិនបើអ្នកពុំធ្លាប់បានយល់ពីគោលបំណង និងសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ តើអ្នកអាចធ្វើជាមនុស្សស្ដាប់បង្គាប់ម្នាក់ដែលមិនធ្វើការវិនិច្ឆ័យនិងធ្វើការសន្និដ្ឋានតាមទំនើងចិត្តរបស់ខ្លួនដែរឬទេ?

៩. តើអ្នកអាចផ្ដល់តម្លៃដល់ព្រះបន្ទូលគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបានថ្លែង និងកិច្ចការគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបានធ្វើកាលដែលខ្ញុំនៅជាមួយមនុស្សជាតិបានដែរឬទេ?

១០. តើអ្នកអាចធ្វើជាអ្នកដើរតាមដ៏ស្មោះត្រង់របស់ខ្ញុំ ទាំងស៊ូរងទ្រាំងនូវទុក្ខលំបាកពេញមួយជីវិតដើម្បីខ្ញុំ ទាំងដែលអ្នកមិនទទួលបានអ្វីសោះដែរឬទេ?

១១. ដើម្បីខ្ញុំ តើអ្នកអាចឈប់ពិចារណា បង្កើតផែនការ ឬរៀបចំផ្លូវដើម្បីរួចជីវិតនៅពេលអនាគតសម្រាប់ខ្លួនអ្នកបានដែរឬទេ?

ទាំងអស់នេះគឺជាសំណួរដែលបង្ហាញអំពីសេចក្ដីតម្រូវជាចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំពីអ្នករាល់គ្នា ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាអាចផ្ដល់ចម្លើយឱ្យខ្ញុំបាន។ ប្រសិនបើអ្នកបានសម្រេចនូវកិច្ចការម្យ៉ាង ឬពីរយ៉ាង ដែលសំណួរនេះសុំពីអ្នក នោះអ្នកត្រូវតែបន្តព្យាយាមថែមទៀត។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចសម្រេចបាននូវសេចក្ដីតម្រូវណាមួយ ពីក្នុងសេចក្ដីតម្រូវទាំងនេះ នោះអ្នកមុខជាប្រភេទមនុស្សដែលនឹងត្រូវបោះទៅក្នុងស្ថាននរកហើយ។ ចំពោះមនុស្សបែបនេះ ខ្ញុំមិនចាំបាច់និយាយអ្វីទៀតទេ ដ្បិតពួកគេប្រាកដជាមិនមែនមនុស្សដែលអាចចុះសម្រុងនឹងខ្ញុំនោះឡើយ។ តើឱ្យខ្ញុំអាចទុកមនុស្សម្នាក់ដែលអាចក្បត់ខ្ញុំក្នុងគ្រប់កាលៈទេសៈឱ្យនៅក្នុងផ្ទះរបស់ខ្ញុំដូចម្ដេចបាន? ហើយចំពោះអស់អ្នកណាដែលនៅតែអាចក្បត់ខ្ញុំ ស្ទើរគ្រប់កាលៈទេសៈនោះ ខ្ញុំនឹងសង្កេតមើលលំនាំនៃការអនុវត្តរបស់គេ មុនពេលធ្វើការរៀបចំដទៃទៀត។ យ៉ាងណាមិញ អស់អ្នកណាដែលអាចក្បត់ខ្ញុំ ទោះបីស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពណាក៏ដោយ ខ្ញុំនឹងមិនបំភ្លេចឡើយ ខ្ញុំនឹងនឹកចាំពីពួកគេក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ហើយទន្ទឹងចាំឱកាសតបស្នងនឹងទង្វើរបស់គេវិញជាមិនខាន។ សេចក្ដីតម្រូវដែលខ្ញុំបានលើកឡើង គឺសុទ្ធតែជាបញ្ហាដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវតែពិនិត្យពិច័យនៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នា។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាអាចពិចារណាពីរឿងនេះយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ហើយមិនដោះស្រាយជាមួយខ្ញុំ ដោយបង្គ្រប់កិច្ចនោះ ទេ។ នៅក្នុងអនាគតដ៏ខ្លីខាងមុខ ខ្ញុំនឹងពិនិត្យមើលចម្លើយដែលអ្នករាល់គ្នាបានផ្ដល់ធៀបទៅនឹងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំនឹងមិនតម្រូវអ្វីពីអ្នករាល់គ្នាទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនផ្ដល់នូវការក្រើនរម្លឹកដ៏ស្មោះត្រង់ដល់អ្នកទៀតដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំនឹងប្រើប្រាស់សិទ្ធិអំណាចរបស់ខ្ញុំ។ អស់អ្នកណាដែលគួរត្រូវរក្សាទុក នឹងត្រូវបានរក្សាទុក អស់អ្នកណាដែលគួរត្រូវផ្ដល់រង្វាន់ នឹងទទួលបានរង្វាន់ អស់អ្នកណាដែលគួរត្រូវប្រគល់ទៅឱ្យសាតាំង នឹងត្រូវប្រគល់ទៅឱ្យសាតាំង អស់អ្នកណាដែលគួរត្រូវដាក់ទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ នឹងត្រូវដាក់ទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយអស់អ្នកណាដែលគួរវិនាសទៅនោះ ក៏នឹងត្រូវបំផ្លាញចោលដែរ។ ដូច្នេះ នឹងគ្មាននរណាមករំខានដល់ខ្ញុំ ក្នុងគ្រាដែលខ្ញុំកំពុងនៅរស់បានឡើយ។ តើអ្នកជឿលើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទេ? តើអ្នកជឿលើការដាក់ទោសឬទេ? តើអ្នកជឿថា ខ្ញុំនឹងដាក់ទោសដល់មនុស្សអាក្រក់ ដែលបោកប្រាស់ និងក្បត់ខ្ញុំដែរឬទេ? តើអ្នកសង្ឃឹមចង់ឱ្យថ្ងៃនោះមកដល់ឆាប់ៗ ឬឱ្យវាមកដល់នៅពេលក្រោយ? តើអ្នកជាមនុស្សដែលខ្លាចការដាក់ទោស ឬជាមនុស្សដែលតតាំងនឹងខ្ញុំ ទោះបីជាគេត្រូវទទួលការដាក់ទោស? នៅពេលដែលថ្ងៃនោះមកដល់ តើអ្នកអាចស្រមៃបានទេថា អ្នកនឹងរស់ក្នុងសំណើច និងភាពក្អាកក្អាយ ឬក៏អ្នកនឹងត្រូវយំ ហើយសង្កៀតធ្មេញវិញ? តើអ្នកសង្ឃឹមចង់ពើបប្រទះនឹងទីបញ្ចប់ប្រភេទណា? តើអ្នកធ្លាប់បានពិចារណាយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ទេថា អ្នកជឿលើខ្ញុំមួយរយភាគរយ ឬសង្ស័យខ្ញុំមួយរយភាគរយ? តើអ្នកធ្លាប់បានពិចារណាពីប្រភេទនៃផលវិបាក និងលទ្ធផលដែលសកម្មភាព និងឥរិយាបថរបស់អ្នកផ្ដល់ជូនអ្នកដែរឬទេ? តើអ្នកពិតជាសង្ឃឹមថា ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំនឹងត្រូវបានសម្រេចម្ដងមួយៗ ឬអ្នកភ័យខ្លាចថា ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំនឹងត្រូវសម្រេចម្ដងមួយៗ? ប្រសិនបើអ្នកសង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងចាកចេញទៅឆាប់ៗ ដើម្បីសម្រេចព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ តើអ្នកនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាពរបស់អ្នកយ៉ាងដូចម្ដេច? ប្រសិនបើអ្នកសង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងចាកចេញទៅឆាប់ៗ ដើម្បីសម្រេចព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ តើអ្នកគួរប្រព្រឹត្តចំពោះពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាពរបស់ខ្លួនឯងដោយរបៀបណា? ប្រសិនបើអ្នកមិនទន្ទឹងចាំការចាកចេញរបស់ខ្ញុំ និងមិនសង្ឃឹមឱ្យព្រះបន្ទូលទាំងអស់របស់ខ្ញុំបានសម្រេចភ្លាមទេ ហេតុអ្វីក៏អ្នកជឿលើខ្ញុំដល់ម្ល៉ឹង? តើអ្នកពិតជាដឹងមែនទេថា ហេតុអ្វីបានជាអ្នកកំពុងដើរតាមខ្ញុំ? ប្រសិនបើហេតុផលរបស់អ្នកគ្រាន់តែដើម្បីពង្រីកចំណេះដឹងរបស់ខ្លួន នោះមិនចាំបាច់ឱ្យខ្ញុំបង្កបញ្ហាដល់ខ្លួនអ្នកម្ល៉ឹងទេ។ ប្រសិនបើការធ្វើឡើងដើម្បីឱ្យបានព្រះពរ និងគេចចេញពីគ្រោះមហន្តរាយដែលនឹងមកដល់ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនខ្វល់ខ្វាយនឹងកិរិយាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនសួរខ្លួនឯងមើលថា តើអ្នកអាចបំពេញសេចក្ដីតម្រូវរបស់ខ្ញុំដែរឬទេ? ហេតុអ្វីបានអ្នកមិនសួរខ្លួនឯងមើលថា អ្នកមាន ឬគ្មានលក្ខណសម្បត្តិទទួលនូវព្រះពរដែលនឹងត្រូវមកដល់ដូច្នេះ?

(ដកស្រង់ពី «បញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ៖ អំពើក្បត់ (២)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦៤

រាស្ត្ររបស់ខ្ញុំទាំងអស់ដែលបម្រើនៅចំពោះខ្ញុំ គួរតែគិតត្រឡប់ក្រោយវិញអំពីអតីតកាល៖ តើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះខ្ញុំ មានប្រឡាក់ប្រឡូសដោយភាពមិនបរិសុទ្ធដែរឬទេ? តើភក្ដីភាពរបស់អ្នកចំពោះខ្ញុំបរិសុទ្ធនិងស្មោះអស់ពីចិត្តដែរឬទេ? តើអ្នកស្គាល់ខ្ញុំពិតប្រាកដដែរឬទេ? តើនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា ខ្ញុំសំខាន់ប៉ុនណា? តើខ្ញុំបានបំពេញដួងចិត្តរបស់អ្នកទាំងស្រុងដែរឬទេ? តើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទទួលជោគជ័យប៉ុនណានៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នា? កុំស្មានថាខ្ញុំភ្លីភ្លើឱ្យសោះ! រឿងទាំងនេះខ្ញុំដឹងច្បាស់ខ្លាំងណាស់! សព្វថ្ងៃនេះ ពេលព្រះសូរសៀងអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំត្រូវបានបន្លឺឡើង តើមានការកើនឡើងនូវសេចក្ដីស្រលាញ់របស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះខ្ញុំខ្លះដែរឬទេ? តើចំណែកនៃភក្ដីភាពរបស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះខ្ញុំក្លាយជាបរិសុទ្ធដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាស្គាល់ខ្ញុំបានស៊ីជម្រៅហើយឬនៅ? តើការលើកសរសើរដែលបានធ្វើក្នុងអតីតកាល បានចាក់គ្រឹះយ៉ាងរឹងមាំសម្រាប់ការស្គាល់របស់អ្នករាល់គ្នានាពេលសព្វថ្ងៃនេះដែរឬទេ? តើព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំកាន់កាប់អ្នករាល់គ្នាបានប៉ុន្មាន? តើរូបអង្គរបស់ខ្ញុំកាន់កាប់កន្លែងធំប៉ុនណានៅក្នុងខ្លួនរបស់អ្នករាល់គ្នា? តើព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំចាក់ចំចំណុចនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាពិតជាមានអារម្មណ៍ថា អ្នករាល់គ្នាគ្មានកន្លែងសម្រាប់លាក់បាំងភាពអាម៉ាស់របស់ខ្លួនដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាពិតជាជឿថា អ្នករាល់គ្នាគ្មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើជារាស្ត្ររបស់ខ្ញុំមែនឬ? ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាមិនចាប់ភ្លឹកនឹងសំណួរខាងលើនេះទាល់តែសោះ នោះបង្ហាញថា អ្នកកំពុងរកត្រីក្នុងទឹកល្អក់ខ្វល់ ហើយអ្នកនៅទីនោះ ចេះតែរកនឹកថាចាប់ត្រីបានច្រើនប៉ុនណាប៉ុណ្ណោះ លុះដល់ពេលដែលខ្ញុំបានកំណត់ទុកជាមុនចូលមកដល់ នោះអ្នកប្រាកដជានឹងត្រូវផាត់ចោល និងបោះចូលទៅក្នុងជង្ហុកធំជាលើកទីពីរមិនខាន។ ទាំងនេះគឺជាព្រះបន្ទូលដាស់តឿនរបស់ខ្ញុំ ហើយអ្នកណាមើលស្រាលព្រះបន្ទូលទាំងនេះ នឹងត្រូវវាយផ្ដួលដោយការជំនុំជម្រះរបស់ខ្ញុំ ហើយនៅគ្រាដែលពេលបានកំណត់ទុកនោះមកដល់ ពួកគេនឹងជួបគ្រោះមហន្តរាយមិនខាន។ តើវាមិនដូច្នោះទេឬ? តើខ្ញុំនៅតែត្រូវផ្ដល់ឧទាហរណ៍ផ្សេងៗដើម្បីពន្យល់បង្ហាញពីរឿងនេះទៀតដែរឬទេ? តើខ្ញុំត្រូវតែមានព្រះបន្ទូលឱ្យច្បាស់ជាងមុនដើម្បីផ្ដល់ជាឧទាហរណ៍គំរូដល់អ្នករាល់គ្នាទៀតដែរឬទេ? ចាប់តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតលោកីយ៍នេះ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ មនុស្សជាច្រើនបានឈប់ស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ម្ល៉ោះហើយពួកគេក៏ត្រូវបានបណ្ដេញ និងបាត់ចោលពីអូរនៃការសះជារបស់ខ្ញុំ ហើយនៅទីបំផុត រូបកាយរបស់ពួកគេក៏ត្រូវវិនាស ឯវិញ្ញាណរបស់ពួកគេក៏ត្រូវបោះចូលទៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង ហើយសូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ ក៏ពួកគេនៅតែទទួលរងការដាក់ទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរផងដែរ។ មនុស្សជាច្រើនបានធ្វើតាមព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែពួកគេបានប្រឆាំងទាស់នឹងការបំភ្លឺ និងការស្រាយបំភ្លឺរបស់ខ្ញុំ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏ត្រូវបានខ្ញុំទាត់ចោលផងដែរ ហើយក៏ធ្លាក់ក្រោមដែនត្រួតត្រារបស់សាតាំង និងក្លាយជាអ្នកដែលប្រឆាំងនឹងខ្ញុំ។ (សព្វថ្ងៃនេះ អស់អ្នកដែលប្រឆាំងនឹងខ្ញុំដោយផ្ទាល់ ស្ដាប់បង្គាប់តែសេចក្ដីរាក់កំផែលនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ហើយមិនស្ដាប់បង្គាប់ទម្ងន់នៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទេ។) ក៏មានមនុស្សជាច្រើនផងដែរ ដែលពួកគេគ្រាន់តែស្ដាប់ព្រះបន្ទូលដែលខ្ញុំបានថ្លែងកាលពីម្សិលមិញ និងពួកអ្នកដែលបានរក្សាទុក «សំណល់ឥតបានការ» ពីអតីតកាល ហើយមិនឱ្យតម្លៃ «ផល» នៃបច្ចុប្បន្នកាល។ មនុស្សទាំងនេះមិនត្រឹមតែត្រូវសាតាំងចាប់ឃុំខ្លួនប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានក្លាយជាមនុស្សមានបាបអស់កល្បជានិច្ច និងបានក្លាយជាសត្រូវរបស់ខ្ញុំថែមទៀតផង ហើយពួកគេក៏ប្រឆាំងនឹងខ្ញុំដោយផ្ទាល់ដែរ។ មនុស្សបែបនេះជារបស់ដែលខ្ញុំត្រូវជំនុំជម្រះតាមទំហំនៃសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំ ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេនៅតែខ្វាក់ នៅតែស្ថិតក្នុងគុកងងឹតដដែល (និយាយឱ្យចំគឺថា មនុស្សបែបនេះគឺជាសាកសពដែលរលួយលែងដឹងអ្វី ដែលត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសាតាំង ពីព្រោះភ្នែករបស់ពួកគេត្រូវបានខ្ញុំគ្របហើយ ខ្ញុំចង់មានន័យថា ពួកគេខ្វាក់ភ្នែក)។ វាជាការល្អក្នុងការផ្ដល់ឧទាហរណ៍ធ្វើជាសេចក្ដីសំអាងដល់អ្នករាល់គ្នាដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នារៀនពីវា៖

តាមការលើកឡើងរបស់ប៉ូល អ្នករាល់គ្នានឹងគិតអំពីប្រវត្តិរបស់គាត់ និងរឿងរ៉ាវមួយចំនួនអំពីគាត់ ដែលមិនត្រឹមត្រូវ និងមិនសមស្របជាមួយការពិត។ គាត់ត្រូវបានឪពុកម្ដាយបង្រៀនតាំងតែពីតូច និងទទួលបានជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយដោយសារការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ខ្ញុំ គាត់មានគុណសម្បត្តិដែលខ្ញុំត្រូវការ។ នៅអាយុ ១៩ ឆ្នាំ គាត់បានអានសៀវភៅជាច្រើនអំពីជីវិត ម្ល៉ោះហើយខ្ញុំមិនចាំបាច់រៀបរាប់លម្អិតអំពីរបៀបអ្វីមួយឡើយ ព្រោះគាត់មានគុណសម្បត្តិរួចហើយ ឯខ្ញុំក៏បានបំភ្លឺ និងពន្យល់ហើយដែរ គាត់មិនត្រឹមតែអាចនិយាយដោយមានពន្លឹខាងក្នុងមួយចំនួនអំពីបញ្ហាខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ថែមទាំងអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំទៀតផង។ ពិតមែនហើយ នេះមិនទាន់ដកចេញនូវកត្តាខាងក្នុង និងខាងក្រៅនៅឡើយទេ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ គាត់មានភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍មួយគឺថា ដោយសារតែទេពកោសល្យរបស់គាត់ ធ្វើឱ្យគាត់ប្រសប់និយាយ និងប្រសប់អួត។ ជាលទ្ធផល ដោយសារតែការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ ដែលក្នុងនោះមានដូចជាការធ្វើជាតំណាងឱ្យមហាទេវតាដោយផ្ទាល់ជាដើម នៅពេលខ្ញុំត្រលប់ជាសាច់ឈាមជាលើកដំបូង គាត់បានប្រឹងធ្វើសព្វបែបយ៉ាងដើម្បីផ្គើនប្រឆាំងខ្ញុំ។ គាត់ជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកអ្នកដែលមិនស្គាល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ហើយកន្លែងរបស់ខ្ញុំដែលនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់បានបាត់អស់ហើយ។ មនុស្សបែបនេះប្រឆាំងនឹងភាពជាព្រះរបស់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ និងត្រូវបានខ្ញុំវាយទម្លាក់ ហើយនៅចុងបញ្ចប់ គេមានតែឱនក្បាល និងសារភាពពីបាបរបស់ពួកគេ។ ហេតុដូច្នេះហើយ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានប្រើចំណុចខ្លាំងរបស់គាត់ហើយ (និយាយឱ្យចំគឺថា ក្រោយពេលគាត់បានធ្វើការថ្វាយខ្ញុំមួយរយៈមក) គាត់ធ្លាក់ចូលក្នុងមាគ៌ាចាស់របស់គាត់ម្ដងទៀត ហើយទោះបីជាគាត់មិនបានស្ដាប់បង្គាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ក្ដី តែគាត់មិនបានស្ដាប់បង្គាប់ការណែនាំ និងការបំភ្លឺពីខាងក្នុងរបស់ខ្ញុំទេ ម្ល៉ោះហើយអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បានធ្វើក្នុងអតីតកាលគឺឥតប្រយោជន៍ ឬនិយាយម៉្យាងទៀតថា មកុដនៃសិរីល្អដែលគាត់បាននិយាយនោះ បានក្លាយជាពាក្យឥតខ្លឹមសារ ដែលជាផលនៃការស្រមើលស្រមៃរបស់គាត់ផ្ទាល់ ដ្បិតសូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ គាត់នៅតែត្រូវទទួលរងការជំនុំជម្រះរបស់ខ្ញុំ ដោយស្ថិតក្នុងភាពជាប់ឃុំដោយចំណងរបស់ខ្ញុំ។

តាមរយៈឧទាហរណ៍ខាងលើនេះ គេអាចមើលឃើញថា អស់អ្នកណាដែលប្រឆាំងនឹងខ្ញុំ (ដោយមិនមែនត្រឹមតែប្រឆាំងទាស់នឹងអង្គខាងសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសំខាន់ជាងនេះទៀតនោះគឺ ប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំទៀត និយាយឱ្យចំគឺប្រឆាំងនឹង ភាពជាព្រះរបស់ខ្ញុំ) ត្រូវទទួលការជំនុំជម្រះរបស់ខ្ញុំនៅខាងសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ ពេលព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំចាកចេញពីអ្នក ជាពេលដែលអ្នកធ្លាក់ចុះភ្លាមទៅក្រោម ដោយធ្លាក់ចូលទៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹងដោយផ្ទាល់។ ហើយទោះបីជារូបកាយខាងសាច់ឈាមរបស់អ្នកនៅលើផែនដីក៏ដោយ ក៏អ្នកដូចជាមនុស្សម្នាក់ដែលរងទុក្ខដោយសារជំងឺផ្លូវចិត្តដែរ៖ អ្នកបានបាត់បង់ហេតុផលរបស់អ្នក ហើយភ្លាមៗនោះមានអារម្មណ៍ប្រៀបដូចជាសាកសពអ៊ីចឹង រហូតដល់ថ្នាក់អ្នកអង្វរខ្ញុំឱ្យបញ្ចប់សាច់ឈាមរបស់អ្នកដោយមិនបាច់បង្អង់។ អ្នករាល់គ្នាដែលមានវិញ្ញាណ ភាគច្រើនឱ្យតម្លៃខ្លាំងចំពោះកាលៈទេសៈទាំងនេះ ហើយខ្ញុំមិនចាំបាច់រៀបរាប់លម្អិតបន្ថែមទៀតទេ។ កាលពីមុន នៅពេលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការក្នុងភាពជាមនុស្សធម្មតា មនុស្សភាគច្រើនបានវាស់ស្ទង់ខ្លួនគេធៀបនឹងសេចក្ដីក្រោធ និងឫទ្ធានុភាពរបស់ខ្ញុំរួចទៅហើយ ព្រមទាំងបានដឹងពីព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំបន្តិចបន្ដួចខ្លះហើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំថ្លែងព្រះបន្ទូល និងធ្វើការដោយផ្ទាល់ក្នុងភាពជាព្រះ ហើយក៏នៅតែមានមនុស្សមួយចំនួនដែលនឹងមើលឃើញសេចក្ដីក្រោធ និងការជំនុំជម្រះរបស់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ភ្នែករបស់ពួកគេដដែល។ ជាងនេះទៅទៀត កិច្ចការចម្បងនៃផ្នែកទីពីរក្នុងយុគសម័យនៃការជំនុំជម្រះនេះ គឺដើម្បីឱ្យរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំទាំងអស់ដឹងពីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំនៅខាងសាច់ឈាមដោយផ្ទាល់ និងដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាបានឃើញពីនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់។ តែដោយសារខ្ញុំនៅក្នុងសាច់ឈាម នោះខ្ញុំបានព្រះតម្រិះមើលពីចំណុចខ្សោយរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាមិនចាត់ទុកវិញ្ញាណ ព្រលឹង និងរូបកាយរបស់អ្នករាល់គ្នាថាជារបស់លេងនោះទេ ដោយខ្វះការពិចារណាលះបង់ពួកវាទៅឱ្យសាតាំងឡើយ។ វាកាន់តែប្រសើរក្នុងការឱ្យតម្លៃខ្លាំងដល់អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នករាល់គ្នាមាន ហើយកុំចាត់ទុកវាដូចជាល្បែង ដ្បិតរបស់ទាំងនេះវាទាក់ទងដល់វាសនារបស់អ្នករាល់គ្នា។ តើអ្នករាល់គ្នាពិតជាអាចយល់ពីអត្ថន័យពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាមានសមត្ថភាពក្នុងការយល់ពីអារម្មណ៍ពិតរបស់ខ្ញុំឬទេ?

តើអ្នករាល់គ្នាចង់បានព្រះពររបស់ខ្ញុំនៅលើផែនដី ដែលស្រដៀងនឹងព្រះពរនៅលើស្ថានសួគ៌ដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាចង់ស្វែងរកនូវការយល់ដឹងអំពីខ្ញុំ ដែលជាការរីករាយនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងការស្គាល់ខ្ញុំ ថាជារបស់ដែលមានតម្លៃ និងមានន័យបំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាពិតជាអាចចុះចូលនឹងខ្ញុំយ៉ាងពេញលេញដោយមិនគិតពីក្ដីសង្ឃឹមផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាពិតជាអាចឱ្យខ្ញុំសម្លាប់អ្នករាល់គ្នា និងដឹកនាំអ្នករាល់គ្នា ដូចជាសត្វចៀមដែរឬទេ? តើមាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាដែលមានសមត្ថភាពសម្រេចបានរបស់ទាំងនេះដែរឬទេ? តើវាអាចទៅរួចទេដែលថា អស់អ្នកដែលខ្ញុំព្រមទទួលយក ហើយទទួលបានការសន្យារបស់ខ្ញុំ គឺជាអ្នកដែលទទួលនូវព្រះពររបស់ខ្ញុំ? តើអ្នករាល់គ្នាបានយល់ដឹងពីព្រះបន្ទូលទាំងនេះហើយឬនៅ? ប្រសិនបើខ្ញុំល្បងលអ្នករាល់គ្នា តើអ្នករាល់គ្នាពិតជាអាចដាក់ខ្លួនឯងឱ្យស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុង និងស្ថិតក្នុងការល្បងលទាំងនេះ ហើយស្វែងរកបំណងហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងស្គាល់ពីដួងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំដែរឬទេ? ខ្ញុំមិនប្រាថ្នាឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចនិយាយនូវពាក្យសម្ដីដែលធ្វើឱ្យរំជួលចិត្តច្រើនទេ ឬក៏និទានរឿងដែលធ្វើឱ្យរំភើបច្រើនឡើយ ផ្ទុយទៅវិញខ្ញុំបង្គាប់ឱ្យអ្នកអាចធ្វើបន្ទាល់ល្អៗអំពីខ្ញុំ និងឱ្យអ្នកអាចចូលទៅក្នុងការពិតឱ្យបានពេញលេញ និងស៊ីជម្រៅ។ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានមានព្រះបន្ទូលដោយផ្ទាល់ទេ តើអ្នកអាចលះបង់គ្រប់យ៉ាងដែលនៅជុំវិញខ្លួនអ្នក និងអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំប្រើអ្នកបានដែរឬទេ? តើនេះមិនមែនជាតថភាពដែលខ្ញុំតម្រូវទេឬអី? តើអ្នកណាអាចយល់ពីអត្ថន័យនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំបាន? ប៉ុន្តែខ្ញុំសុំឱ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់ព្រួយបារម្ភដោយសារតែក្ដីសង្ស័យ និងសុំឱ្យអ្នកមានភាពសកម្មជាងមុននៅក្នុងច្រកចូលរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយចាប់យល់ពីជម្រៅដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ បែបនេះនឹងបង្ការមិនឱ្យអ្នករាល់គ្នាយល់ច្រឡំពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងបង្ការមិនឱ្យមានភាពស្រពេចស្រពិលអំពីអត្ថន័យរបស់ខ្ញុំរហូតទៅជាបំពានបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំចំពោះអ្នករាល់គ្នាតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ ចូរឈប់គិតពីក្ដីសង្ឃឹមផ្ទាល់ខ្លួនតទៅទៀត ហើយត្រូវធ្វើដូចអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានតាំងចិត្តនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំ ដើម្បីចុះចូលនឹងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើ។ អស់អ្នកដែលឈរក្នុងដំណាក់របស់ខ្ញុំ គួរតែធ្វើឱ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ហើយអ្នកគួរតែផ្ដល់នូវអ្វីដែលល្អបំផុតអំពីខ្លួនឯងទៅឱ្យផ្នែកចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំនៅលើផែនដី។ តើអ្នកពិតជាចង់អនុវត្តការទាំងនេះមែនឬទេ?

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ៤ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦៥

នៅលើផែនដី វិញ្ញាណអាក្រក់ៗគ្រប់បែបយ៉ាងតែងតែក្រវែលលបៗរកកន្លែងសម្រាក និងកំពុងស្វែងរកសាកសពមនុស្សដែលអាចស៊ីបានឥតឈប់ឈរ។ រាស្ត្រខ្ញុំអើយ! អ្នកត្រូវតែស្ថិតនៅក្នុងការថែទាំ និងការការពាររបស់ខ្ញុំជានិច្ច។ ចូរកុំប្រព្រឹត្តខុសគន្លងឡើយ! កុំប្រកាន់ឫកពាព្រហើន! អ្នករាល់គ្នាគួរតែថ្វាយភក្ដីភាពរបស់ខ្លួនទាំងអស់នៅក្នុងដំណាក់របស់ខ្ញុំ ហើយមានតែភក្ដីភាពប៉ុណ្ណោះដែលអ្នករាល់គ្នាអាចធ្វើការវាយលុកតបប្រឆាំងនឹងឧបាយកលរបស់អារក្សបាន។ ទោះស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ មិនគួរអ្នកប្រកាន់ឫកពាដូចដែលអ្នកបានធ្វើកាលពីមុនឡើយ ដោយធ្វើរឿងមួយនៅចំពោះព្រះភក្ត្រខ្ញុំ ហើយមួយទៀតនៅពីក្រោយខ្នងខ្ញុំ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើបែបនេះ នោះអ្នកឃ្លាតឆ្ងាយពីការប្រោសលោះ។ តើខ្ញុំមិនបានថ្លែងនូវព្រះបន្ទូលទាំងនេះលើសពីគ្រប់គ្រាន់ទេឬ? វាច្បាស់ណាស់ ពីព្រោះនិស្ស័យចាស់របស់មនុស្សមិនអាចកែបានទេ រហូតដល់ថ្នាក់ខ្ញុំត្រូវតែធ្វើការក្រើនរំលឹកមនុស្សម្ដងហើយម្ដងទៀត។ កុំធុញធ្វើអ្វី! អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំមានព្រះបន្ទូល គឺសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ការធានាវាសនារបស់អ្នករាល់គ្នា! កន្លែងស្អុយ និងស្មោកគ្រោក ជាអ្វីដែលសាតាំងត្រូវការយ៉ាងពិតប្រាកដ បើអ្នកកាន់តែអស់សង្ឃឹមក្នុងការកែលម្អឡើងវិញបាន នោះអ្នកក៏កាន់តែប្រព្រឹត្តខុសគន្លង ដោយបដិសេធមិនចុះចូលនឹងការអត់ធ្មត់ បន្ទាប់មកពួកវិញ្ញាណមិនស្អាតទាំងនោះកាន់តែច្រើននឹងរកប្រយោជន៍ឱ្យខ្លួនពួកវាពីឱកាសជ្រៀតចូលក្នុងខ្លួនឯង។ ប្រសិនបើអ្នកបានដល់ចំណុចនេះ នោះភក្ដីភាពរបស់អ្នករាល់គ្នា នឹងគ្មានអ្វីក្រៅតែពីការនិយាយលេងឥតបានការ ដោយគ្មានការពិតអ្វីបន្តិចសោះ ហើយពួកវិញ្ញាណមិនស្អាត នឹងលេបសេចក្ដីតាំងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយប្រែក្លាយវាទៅជាការមិនស្ដាប់បង្គាប់ និងទៅជាផែនការសម្ងាត់បែបសាតាំងដែលត្រូវបានប្រើដើម្បីរំខានដល់កិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ មកដល់ចំណុចនេះ អ្នកអាចត្រូវបានខ្ញុំផ្ចាញ់ពេលណាក៏បាន។ គ្មាននរណាម្នាក់យល់ពីទម្ងន់នៃស្ថានភាពនេះទេ មនុស្សទាំងអស់បានត្រឹមតែធ្វើគធ្វើថ្លង់ចំពោះអ្វីៗដែលពួកគេឮ និងគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្នអ្វីបន្តិចសោះឡើយ។ ខ្ញុំចាំថា គ្មានអ្វីត្រូវបានធ្វើកាលពីមុនទេ តើអ្នកពិតជានៅតែកំពុងរង់ចាំឱ្យខ្ញុំអត់ឱនដល់អ្នកដោយ «ការបំភ្លេចចោល» ម្តងទៀតឬ? ទោះបីជាមនុស្សបានប្រឆាំងខ្ញុំក្ដី ក៏ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើការប្រឆាំងតបពួកគេវិញដែរ ដ្បិតពួកគេមានឋានៈតូចពេក ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំមិនបានធ្វើការទាមទារខ្ពស់ហួសហេតុពីពួកគេនោះទេ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំទាមទារ គឺឱ្យពួកគេឈប់ប្រព្រឹត្តខុសគន្លង និងឱ្យពួកគេស្ដាប់បង្គាប់ការទប់ស្កាត់។ ប្រាកដណាស់ថា វាមិនហួសពីសមត្ថភាពរបស់អ្នករាល់គ្នាក្នុងការបំពេញតាមលក្ខខណ្ឌពិសេសមួយនេះនោះទេ មែនទេ? មនុស្សភាគច្រើនកំពុងតែរង់ចាំឱ្យខ្ញុំបើកសម្ដែងពីអាថ៌កំបាំងឱ្យច្រើនថែមទៀតដើម្បីឱ្យពួកគេបានសប្បាយភ្នែកមើល។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ថ្វីបើអ្នកបានងាកមកយល់ពីអាថ៌កំបាំងទាំងអស់នៃស្ថានសួគ៌ក៏ដោយ តែជាក់ស្ដែង តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីបានជាមួយចំណេះដឹងទាំងនោះ? តើវានឹងបង្កើនក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះខ្ញុំបានទេ? តើវានឹងដាស់អារម្មណ៍ស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះខ្ញុំដែរឬទេ? ខ្ញុំមិនមើលងាយមនុស្ស ហើយក៏មិនវិនិច្ឆ័យវអំពីពួកគេដោយងាយៗដែរ។ ប្រសិនបើទាំងនេះមិនមែនជាស្ថានភាពជាក់ស្តែងរបស់មនុស្សទេ ខ្ញុំនឹងមិនពាក់លើក្បាលពួកគេនូវស្លាកបែបនេះយ៉ាងគាប់ជួនដូច្នេះសោះឡើយ។ ចូរគិតពីអតីតកាលឡើងវិញ៖ តើខ្ញុំធ្លាប់មួលបង្កាច់អ្នករាល់គ្នាប៉ុន្មានដងហើយ? តើខ្ញុំធ្លាប់បានមើលងាយអ្នករាល់គ្នាប៉ុន្មានដងហើយ? តើខ្ញុំធ្លាប់បានមើលមកអ្នករាល់គ្នាដោយមិនគិតពីស្ថានភាពជាក់ស្ដែងរបស់អ្នករាល់គ្នាប៉ុន្មានដងហើយ? តើព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំបានបរាជ័យក្នុងការយកឈ្នះអ្នករាល់គ្នាយ៉ាងអស់ពីចិត្តប៉ុន្មានដងហើយ? តើខ្ញុំបានមានព្រះបន្ទូលដោយគ្មានការបង្កើតសំឡេងត្រូវគ្នាដែលខ្ទរយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងខ្លួនអ្នករាល់គ្នាឬទេ? តើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា អ្នកណាទៅដែលបានអានព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំដោយគ្មានការកោតខ្លាច និងញាប់ញ័រ ដោយភ័យខ្លាចយ៉ាងខ្លាំងថា ខ្ញុំនឹងវាយទម្លាក់ពួកអ្នកចូលទៅក្នុងជង្ហុកធំ? តើអ្នកណាទៅដែលមិនស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលមកពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ? សិទ្ធិអំណាចមាននៅក្នុងព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែនេះមិនមែនសម្រាប់កាត់សេចក្ដីតាមធម្មតាលើមនុស្សនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយគិតដល់ស្ថានភាពជាក់ស្ដែងរបស់ពួកគេ ខ្ញុំតែងតែបង្ហាញច្បាស់ដល់ពួកគេអំពីអត្ថន័យដែលមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ តាមពិតទៅ តើមានអ្នកណាម្នាក់ដែលមានសមត្ថភាពក្នុងការស្គាល់ព្រះ‌ចេស្ដាដ៏មានសព្វានុភាពនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើមានអ្នកណាម្នាក់ដែលអាចទទួលបានមាសសុទ្ធបំផុតដែលកើតពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំឬទេ? តើខ្ញុំបានសម្ដែងត្រឹមតែប៉ុន្មានព្រះបន្ទូលទេឬ? តើមានអ្នកណាម្នាក់ដែលធ្លាប់រក្សាទុកនូវព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំជាកំណប់ទ្រព្យឬទេ?

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ១០ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦៦

ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ខ្ញុំឈរពិនិត្យមើលលើសាកលលោក ហើយខ្ញុំលាក់ព្រះកាយរបស់ខ្ញុំយ៉ាងសុភាពនៅក្នុងទីកន្លែងរស់នៅរបស់ខ្ញុំ ដោយមានបទពិសោធជីវិតរបស់មនុស្ស និងសិក្សាទង្វើនីមួយៗរបស់មនុស្សយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់។ គ្មាននរណាម្នាក់បានថ្វាយខ្លួនយ៉ាងពិតប្រាកដចំពោះខ្ញុំនោះទេ។ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់តាមរកសេចក្តីពិតឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ ឬធ្វើសេចក្តីតាំងចិត្តចំពោះខ្ញុំ ហើយក្រោយមករក្សាភារកិច្ចរបស់ពួកគេឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំស្នាក់នៅក្នុងពួកគេឡើយ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ផ្តល់តម្លៃដល់ខ្ញុំ ដូចជាមនុស្សអាចធ្វើបានស្មើនឹងជីវិតរបស់ពួកគេឡើយ។ នៅក្នុងការពិតជាក់ស្តែង គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់បានឃើញគ្រប់យ៉ាងអំពីលក្ខណៈនៃភាពជាព្រះរបស់ខ្ញុំឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ចង់មានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងផ្ទាល់ព្រះអង្គឡើយ។ នៅពេលទឹកលេបត្របាក់មនុស្សទាំងមូល នោះខ្ញុំសង្គ្រោះពួកចេញពីទឹកដ៏កខ្វក់នោះ ហើយផ្តល់ឱកាសឱ្យពួកគេរស់នៅជាថ្មីម្តងទៀត។ នៅពេលដែលមនុស្សបាត់បង់ភាពជឿជាក់ដើម្បីរស់នៅ នោះខ្ញុំទាញពួកគេឡើងពីមាត់ជ្រោះនៃសេចក្តីស្លាប់ ដោយផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវភាពក្លាហានក្នុងការបន្តទៅមុខទៀត នោះទើបពួកគេអាចប្រើប្រាស់ខ្ញុំជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់វត្តមានរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលមនុស្សមិនស្តាប់បង្គាប់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបណ្តាលឱ្យពួកគេស្គាល់ខ្ញុំចេញពីការមិនស្តាប់បង្គាប់របស់ពួកគេ។ បើពិចារណាអំពីធម្មជាតិដ៏ចាស់គំរិលរបស់មនុស្ស ហើយបើពិចារណាអំពីសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេប្រែចិត្ត និងបង្កើតការចាប់ផ្តើមថ្មីមួយ ជាជាងដាក់ពួកគេទៅក្នុងសេចក្តីស្លាប់។ នៅពេលដែលពួកគេទទួលរងនូវគ្រោះទុរភិក្ស ទោះបីជាពួកគេនៅសល់ខ្យល់ដង្ហើមមួយនៅក្នុងរាងកាយរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំកន្ត្រាក់ពួកគេចេញពីសេចក្តីស្លាប់ដែរ ដោយការពារពួកគេមិនឱ្យធ្លាក់ជាចំណីនៃការបោកបញ្ឆោតរបស់សាតាំងឡើយ។ ច្រើនដងណាស់ដែលមនុស្សបានឃើញព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំ ច្រើនដងណាស់ដែលពួកគេបានឃើញដោយផ្ទាល់នឹងភ្នែកនូវទឹកព្រះភ័ក្ត្រដ៏សប្បុរស និងព្រះភ័ក្រ្តប្រកបដោយស្នាមញញឹមរបស់ខ្ញុំ ហើយច្រើនដងណាស់ដែលពួកគេបានឃើញឫទ្ធានុភាព និងសេចក្តីក្រោធរបស់ខ្ញុំ។ ទោះបីជាមនុស្សមិនដែលស្គាល់ខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនឆ្លៀតឱកាសយកផលប្រយោជន៍ពីភាពកំសោយរបស់ពួកគេ ដើម្បីបង្កបញ្ហាដោយចេតនាដែរ។ ការមានបទពិសោធអំពីការលំបាករបស់មនុស្ស បានធ្វើឱ្យខ្ញុំអាចមានការអាណិតអាសូរចំពោះភាពកំសោយរបស់មនុស្ស។ ដោយសារតែការឆ្លើយតបចំពោះការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងការមិនដឹងគុណរបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះ ទើបខ្ញុំកំណត់ការវាយផ្ចាលតាមកម្រិតផ្សេងៗគ្នា។

ខ្ញុំលាក់ព្រះកាយនៅពេលដែលមនុស្សជាប់រវល់ ហើយបើកសម្តែងព្រះកាយនៅពេលដែលពួកគេទំនេរ។ មនុស្សគិតថា ខ្ញុំជ្រាបដឹងគ្រប់យ៉ាង។ ពួកគេចាត់ទុកខ្ញុំជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ដែលទទួលយកការអង្វរករទាំងអស់។ ដូច្នេះ មនុស្សភាគច្រើនមកនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំ គ្រាន់តែស្វែងរកជំនួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ មិនមែនដោយសារមហិច្ឆតាណាមួយដែលចង់ស្គាល់ខ្ញុំនោះទេ។ នៅពេលស្ថិតនៅក្នុងការឈឺចាប់ដោយសារជំងឺ នោះមនុស្សអង្វរករសុំជំនួយរបស់ខ្ញុំយ៉ាងអន្ទះសារ។ នៅពេលមានគ្រោះអាក្រក់ ពួកគេរ៉ាយរ៉ាប់ការលំបាករបស់ពួកគេឱ្យខ្ញុំស្តាប់យ៉ាងអស់ពីកម្លាំងកាយចិត្ត ដើម្បីយកការឈឺចាប់របស់ពួកគេចេញឱ្យកាន់តែប្រសើរជាងមុន។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ ខណៈដែលនៅក្នុងសភាពសុខស្រួល អាចស្រឡាញ់ខ្ញុំផងដែរក្នុងពេលតែមួយនោះទេ។ នៅពេលមានសេចក្តីស្ងប់ និងសុភមង្គល គ្មាននរណាម្នាក់បានមករកខ្ញុំ ដែលខ្ញុំអាចចូលរួមនឹងសេចក្តីអំណររបស់ពួកគេនោះទេ។ នៅពេលដែលគ្រួសារតូចៗរបស់ពួកគេមានសេចក្តីសុខ និងល្អប្រសើរ នោះមនុស្សបានទុកខ្ញុំមួយឡែក ឬបិទទ្វារដោយមិនឱ្យខ្ញុំចូល នោះទើបពួកគេអាចរីករាយនឹងសុភមង្គលប្រកបដោយព្រះពរនៃគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ចិត្តរបស់មនុស្សគឺតូចចង្អៀតណាស់ វាតូចពេក មិនអាចសូម្បីតែទទួលយកខ្ញុំជាព្រះដែលគួរឱ្យស្រឡាញ់ ប្រកបដោយក្តីមេត្តាករុណា និងដែលអាចចូលទៅរកបាន។ ច្រើនដងណាស់ដែលមនុស្សបានបានបដិសេធខ្ញុំ នៅពេលដែលពួកគេសើចសប្បាយយ៉ាងក្អាកក្អាយ។ ច្រើនដងណាស់ ដែលខ្ញុំត្រូវបានមនុស្សផ្អែកលើដូចជន្ទល់មួយ នៅពេលដែលពួកគេជំពប់ដួល។ ច្រើនដងណាស់ ដែលមនុស្សកំពុងទទួលរងការឈឺចាប់ដោយសារជំងឺ បានបង្ខំឱ្យខ្ញុំធ្វើជាវេជ្ជបណ្ឌិត។ មនុស្សអីក៏សាហាវម្ល៉េះ! និយាយទៅ ពួកគេពិតជាគ្មានហេតុផល និងគ្មានសីលធម៌ទាល់តែសោះ។ សូម្បីតែអារម្មណ៍ដែលមនុស្សត្រូវមាន ក៏គ្មាននៅក្នុងពួកគេដែរ។ ពួកគេស្ទើរតែគ្មានដានណាមួយរបស់មនុស្សទាល់តែសោះ។ ចូរសញ្ជឹងគិតអំពីអតីតកាល ហើយប្រៀបធៀបវាមកបច្ចុប្បន្ន៖ តើមានការផ្លាស់ប្តូរណាមួយកើតឡើងនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាឬទេ? តើអ្នកបានបោះបង់ចោលរបស់មួយចំនួនពីអតីតកាលរបស់អ្នកឬនៅ? ឬក៏អតីតកាលនោះមិនទាន់ត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរនៅឡើយទេ?

ខ្ញុំបានយាងឆ្លងកាត់ជួរភ្នំនានា និងជ្រលងទន្លេនានា ដោយឆ្លងកាត់បទពិសោធអំពីការឡើងចុះនៃពិភពរបស់មនុស្ស។ ខ្ញុំបានយាងនៅក្នុងចំណោមពួកគេ ខ្ញុំបានរស់នៅអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំនៅក្នុងចំណោមពួកគេ ប៉ុន្តែវាហាក់ដូចជានិស្ស័យរបស់មនុស្សបានផ្លាស់ប្តូរតិចតួច។ ហើយវាប្រៀបដូចជាធម្មជាតិចាស់គំរិលរបស់មនុស្សបានចាក់ឫសគល់ និងពន្លកនៅក្នុងពួកគេអ៊ីចឹង។ ពួកគេមិនអាចផ្លាស់ប្តូរធម្មជាតិចាស់គំរិលនោះបានទេ។ ពួកគេគ្រាន់តែធ្វើឱ្យវាចម្រើនក្នុងកម្រិតមួយ នៅលើមូលដ្ឋានគ្រឹះដើមរបស់វាប៉ុណ្ណោះ។ ដូចជាមនុស្សនិយាយថា លក្ខណៈមិនបានផ្លាស់ប្តូរនោះទេ ប៉ុន្តែសណ្ឋានបានផ្លាស់ប្តូរច្រើន។ មនុស្សទាំងអស់ហាក់ដូចជាព្យាយាមពង្វក់ និងបំភាន់ខ្ញុំ នោះពួកគេអាចបំភាន់ ហើយទទួលបានការសរសើររបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនកោតសរសើរ ហើយក៏មិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការបោកបញ្ឆោតរបស់មនុស្សដែរ។ ក្រៅពីហោះហើរទៅក្នុងជ្រលងមួយ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសយកអាកប្បកិរិយាមួយនៃការមើល តែមើលមិនឃើញនោះទេ។ ខ្ញុំមានផែនការដើម្បីប្រទានប្រឡោះក្នុងកម្រិតជាក់លាក់មួយដល់មនុស្ស ហើយបន្ទាប់មក ដោះស្រាយជាមួយមនុស្សទាំងអស់ជាមួយគ្នា។ ដោយសារតែមនុស្សទាំងអស់ គ្មានតម្លៃ ដែលមិនស្រឡាញ់ខ្លួនឯង និងមិនស្រឡាញ់ខ្លួនទាល់តែសោះ នោះហេតុអ្វីទើបពួកគេត្រូវការខ្ញុំដើម្បីបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាករុណា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ម្តងទៀតនោះ? ដោយគ្មានលើកលែងនរណាម្នាក់ មនុស្សមិនស្គាល់ខ្លួនឯង ហើយពួកគេក៏មិនស្គាល់ពីតម្លៃរបស់ខ្លួនឯងដែរ។ ពួកគេគួរតែថ្លឹងខ្លួនគេនៅនឹងជញ្ជីង។ មនុស្សមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំនោះទេ ដូច្នេះខ្ញុំក៏មិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ខ្លាំងចំពោះពួកគេដែរ។ ពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ ដូច្នេះខ្ញុំក៏មិនត្រូវការធ្វើការឱ្យខ្លាំងជាងមុនណាមួយចំពោះពួកគេដែរ។ តើនេះមិនល្អបំផុតសម្រាប់ពិភពទាំងពីរទេឬ? តើនេះមិនមែនពណ៌នាអំពីអ្នករាល់គ្នា ដែលជារាស្ត្ររបស់ខ្ញុំឬ? តើនរណាក្នុងចំណោមអ្នកបានធ្វើសេចក្តីតាំងចិត្តនៅចំពោះខ្ញុំ ហើយមិនបោះបង់វាចោលបន្ទាប់ពីនោះ? តើនរណាបានធ្វើសេចក្តីតាំងចិត្តរយៈពេលវែងនៅចំពោះខ្ញុំ ជាជាងតម្រូវចិត្តរបស់ពួកគេជារឿយៗទៅលើអ្វីៗនោះ? មនុស្សតែងតែធ្វើសេចក្តីតាំងចិត្តនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្ររបស់ខ្ញុំ នៅពេលដែលងាយស្រួលប៉ុណ្ណោះ ហើយក្រោយមក នៅពេលដែលមានគ្រោះអាក្រក់ ពួកគេបោះបង់ពួកវាចោលទាំងអស់។ ក្រោយមក ពួកគេរើសសេចក្តីតាំងចិត្តរបស់ពួកគេត្រឡប់មកវិញ ហើយបង្កើតវានៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្ររបស់ខ្ញុំ។ តើខ្ញុំមិនគួរឱ្យគោរពណាស់ឬ ដែលខ្ញុំនឹងទទួលយកសំរាមនេះម្តងម្កាល ដែលមនុស្សបានរើសពីគំនរសំរាមនោះ? មនុស្សមួយចំនួនតូច ប្រកាន់យ៉ាងមុតមាំចំពោះសេចក្តីតាំងចិត្តរបស់ពួកគេ មនុស្សមួយចំនួនតូចបរិសុទ្ធ ហើយមនុស្សមួយចំនួនតូចថ្វាយរបស់ដែលមានតម្លៃបំផុតចំពោះពួកគេក្នុងការលះបង់ថ្វាយខ្ញុំ។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនដូចគ្នាទេឬ? ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចរក្សាភារកិច្ចរបស់អ្នកជាសមាជិកនៃរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំនៅក្នុងនគរព្រះនោះទេ នោះខ្ញុំនឹងស្អប់ ហើយបដិសេធអ្នក!

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ១៤ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦៧

មនុស្សទាំងអស់គឺជាសត្ដនិករដែលខ្វះចំណេះដឹងពីខ្លួនឯង ហើយពួកគេមិនអាចស្គាល់ខ្លួនឯងបានទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ពួកគេស្គាល់អ្នកដទៃគ្រប់គ្នា ដូចស្គាល់ខ្នងដៃខ្លួនឯងអ៊ីចឹង វាដូចជាគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកដទៃបានធ្វើ និងបាននិយាយ ត្រូវបានពួកគេ «ត្រួតពិនិត្យ» នៅចំពោះមុខពួកគេ និងទទួលបានការអនុញ្ញាតពីពួកគេជាមុនសិន មុននឹងធ្វើ។ ជាលទ្ធផល វាដូចជាពួកគេបានវាស់ស្ទង់អ្នកដទៃគ្រប់គ្នា ដាក់ក្នុងសភាពចិត្តវិជ្ជារបស់ពួកគេអ៊ីចឹង។ មនុស្សទាំងអស់គឺដូចនេះ។ ទោះបីជាពួកគេបានចូលទៅក្នុងយុគសម័យនៃនគរព្រះនាពេលបច្ចុប្បន្នក៏ដោយ ក៏ធម្មជាតិរបស់ពួកគេនៅតែមិនផ្លាស់ប្តូរដដែល។ ពួកគេនៅតែធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើ នៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តខ្ញុំ ខណៈដែលនៅពីក្រោយខ្នងខ្ញុំ ពួកគេចាប់ ផ្តើមធ្វើ «កិច្ចការ» មួយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នាពេលបន្ទាប់ នៅពេលដែលពួកគេមកចំពោះព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំ ពួកគេដូចមនុស្សផ្សេងទាំងស្រុងតែម្តង គឺមើលទៅស្ងប់ស្ងាត់ ហើយមិនរួញរា ដោយមានទឹកមុខស្រគត់ស្រគំ និងមានចង្វាក់ជីពចរស្មើ។ តើនេះ មិនមែនជាអ្វីដែលពិតជាធ្វើឱ្យមនុស្សគួរឱ្យស្អប់ណាស់ទេឬអី? មនុស្សច្រើនណាស់ ពាក់មុខពីរផ្សេងគ្នាដាច់ មួយគឺពេលនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំ និងមុខមួយទៀតនៅពេលដែលនៅក្រោយខ្នងរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេច្រើនណាស់ ប្រព្រឹត្តដូចកូនចៀមដែលទើបនឹងកើត នៅពេលដែលនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្ររបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែនៅខាងក្រោយខ្នងរបស់ខ្ញុំ ពួកគេបានប្តូរទៅជាសត្វខ្លាដ៏កាចសាហាវ ហើយក្រោយមក ប្រព្រឹត្តដូចជាកូនបក្សីតូចៗ ដែលហើរយ៉ាងរីករាយពីភ្នំមួយ ទៅភ្នំមួយអ៊ីចឹង។ មនុស្សច្រើនណាស់ បង្ហាញពីគោលបំណង និងការតាំងចិត្ត នៅចំពោះព្រះភ័ក្តរបស់ខ្ញុំ។ មនុស្សច្រើនណាស់ មកនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំ ស្វះស្វែងរកព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំដោយភាពស្រេកឃ្លាន និងចំណង់ ប៉ុន្តែនៅពីក្រោយខ្នងរបស់ខ្ញុំ ពួកគេឈប់ខ្វាយខ្វល់ ហើយបោះបង់ចោលព្រះបន្ទូលនោះ វាដូចជាព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំជារបស់ដែលទើសទែងមួយអ៊ីចឹង។ ច្រើនលើកច្រើនសាណាស់ ខ្ញុំបានបោះបង់ចោល សេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងមនុស្ស ដោយទតឃើញថា ជាតិសាសន៍មនុស្សត្រូវបានពុករលួយដោយសត្រូវរបស់ខ្ញុំ។ ច្រើនលើកច្រើនសាណាស់នៅពេលដែលខ្ញុំទតឃើញពួកគេមកចំពោះព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំ ដោយស្វះស្វែងរកការអភ័យទោសទាំងទឹកភ្នែក ប៉ុន្តែដោយសារតែការខ្វះការគោរពខ្លួនឯង និងភាពចចេសរឹងរូសរបស់ពួកគេ ទើបខ្ញុំបានបិទព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំទាំងកំហឹងចំពោះទង្វើរបស់ពួកគេ ទោះបីជានៅពេលដែលចិត្តរបស់ពួកគេពិតប្រាកដ ហើយបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេស្មោះត្រង់ក៏ដោយ។ ច្រើនលើកច្រើនសាណាស់ ដែលខ្ញុំបានទតឃើញមនុស្សមានទំនុកចិត្តគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីសហការជាមួយខ្ញុំ នៅពេលនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំ ជាអ្នកដែលហាក់ដូចជានៅក្នុងការឱបក្រសោបរបស់ខ្ញុំ ដោយភ្លក់រសជាតិភាពកក់ក្តៅនៃការឱបក្រសោបនោះ។ ច្រើនលើកច្រើនសាណាស់ ដោយបានទតឃើញជាក់ស្តែងនូវភាពស្លូតត្រង់ ភាពរស់រវើក និងភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់នៃរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ខ្ញុំ តើខ្ញុំមិនអាចទទួលយកភាពសប្បាយរីករាយ ដោយសាររបស់ទាំងនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? មនុស្សមិនដឹងពីវិធីរីករាយនឹងព្រះពរដែលបានកំណត់ទុករបស់ពួកគេនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំ ដោយសារពួកគេមិនយល់ពីអ្វីជាអត្ថន័យពិតប្រាកដ ទាំងពាក្យ «ព្រះពរ» និងពាក្យ «ការការរងទុក្ខ»។ ដោយសារមូលហេតុនេះហើយ ទើបមនុស្សនៅឆ្ងាយពីការស្វះស្វែងរកខ្ញុំដ៏ពិតប្រាកដ។ ប្រសិនបើមិនមានថ្ងៃស្អែកនោះទេ នោះតើនរណាក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាដែលឈរនៅមុខព្រះភ័ក្ត្ររបស់ខ្ញុំ នឹងអាចបរិសុទ្ធដូចជាព្រឹលធ្លាក់ ហើយឥតខ្ចោះដូចជាថ្លើមថ្មនោះ? តើវាអាចទៅជាបែបនោះទេ ដែលសេចក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះខ្ញុំ ត្រឹមតែជារបស់ដែលអាចប្តូរនឹងអាហារដ៏ឆ្ងាញ់មួយពេល អាចដូរនឹងសម្លៀកបំពាក់ដ៏ទំនើបទាន់សម័យមួយកំផ្លេ ឬក៏ដូរនឹងតំណែងខ្ពស់មួយដែលមានប្រាក់ខែល្អនោះ? តើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះខ្ញុំ អាចប្តូរជាមួយនឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលអ្នកដទៃមានចំពោះអ្នកឬទេ? តើវាអាចទៅជាបែបនោះទេ ដែលការឆ្លងកាត់ការល្បងល ពិតជាអាចជំរុញឱ្យមនុស្សបោះបង់សេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះខ្ញុំនោះ? តើការឈឺចាប់ និងទុក្ខព្រួយ នឹងបណ្តាលឱ្យពួកគេរអ៊ូរទាំចំពោះការរៀបចំរបស់ខ្ញុំឬទេ? គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់កោតសរសើរចំពោះដាវដ៏មុតស្រួចដែលនៅក្នុងព្រះឱស្ឋរបស់ខ្ញុំនោះទេ៖ ពួកគេដឹងត្រឹមតែអត្ថន័យដ៏អស្ចារ្យរបស់វាប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនបានយល់ពិតប្រាកដពីអ្វីដែលវាមានភាពចាំបាច់នោះទេ។ ប្រសិនបើមនុស្សអាចមើលឃើញភាពមុតស្រួចនៃដាវរបស់ខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រាកដនោះ ពួកគេនឹងរត់យ៉ាងលឿនដូចសត្វកណ្តុរចូលក្នុងរន្ធរបស់ពួកវាអ៊ីចឹង។ ដោយសារតែភាពស្ពឹកស្រពន់របស់ពួកគេ ទើបមនុស្សមិនយល់អ្វីសោះពីអត្ថន័យពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះហើយ ពួកគេពុំមានតម្រុយដើម្បីដឹងថា តើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំគួរឱ្យខ្លាចប៉ុនណា ឬតើព្រះបន្ទូលនោះបើកសម្តែងពីធម្មជាតិរបស់មនុស្សប៉ុនណា ហើយតើសេចក្តីពុករលួយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេត្រូវបានជំនុំជម្រះដោយព្រះបន្ទូលទាំងនោះប៉ុនណានោះទេ។ ចំពោះហេតុផលនេះ ដោយសារគំនិតនៅស្ទើររបស់ពួកគេអំពីអ្វីដែលខ្ញុំមានបន្ទូល ទើបមនុស្សភាគច្រើនបានប្រកាន់យកអាកប្បកិរិយាមិនសូវឧស្សាហ៍ព្យាយាម។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ១៥ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦៨

អស់រយៈពេលជាច្រើនសម័យកាលមកហើយ ដែលមនុស្សជាច្រើនបានចាកចេញពីលោកីយ៍នេះទាំងខកចិត្ត និងស្ទាក់ស្ទើរ ហើយមនុស្សជាច្រើនទៀតបានមកដោយក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីជំនឿ។ ខ្ញុំបានរៀបចំឱ្យមនុស្សជាច្រើនមក ហើយក៏បានបញ្ជូនមនុស្សជាច្រើនចេញដែរ។ មនុស្សរាប់មិនអស់បានឆ្លងកាត់ព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំ។ វិញ្ញាណជាច្រើនត្រូវបានបោះចូលទៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង វិញ្ញាណជាច្រើនបានរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ហើយវិញ្ញាណជាច្រើនបានស្លាប់ និងបានកើតវិញនៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ មិនដែលមានវិញ្ញាណណាមួយមានឱកាសទទួលបានព្រះពរនៃនគរព្រះនាពេលសព្វថ្ងៃនេះទេ។ ខ្ញុំបានប្រទានឱ្យមនុស្សច្រើនណាស់ ប៉ុន្តែគេទទួលបានតិចតួច ដោយសារការវាយលុករបស់កម្លាំងសាតាំង បានធ្វើឱ្យពួកគេមិនអាចរីករាយគ្រប់ទាំងភាពបរិបូរណ៍របស់ខ្ញុំបាន។ គេបានត្រឹមតែមើលប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែមិនអាចរីករាយជាមួយនឹងភាពបរិបូរណ៍នោះបានឡើយ។ មនុស្សមិនដែលបានរកឃើញផ្ទះរតនសម្បត្តិនៅក្នុងរាងកាយរបស់គាត់ ដើម្បីទទួលយកភាពបរិបូរណ៍នៃស្ថានសួគ៌បានទេ ដូច្នេះគេបាត់បង់ព្រះពរដែលខ្ញុំបានប្រទានដល់គេហើយ។ តើវិញ្ញាណរបស់មនុស្ស មិនមែនជាអំណាចតែមួយដែលភ្ជាប់គេជាមួយវិញ្ញាណខ្ញុំទេឬ? ហេតុអ្វីមនុស្សមកជិតខ្ញុំដោយសាច់ឈាមបាន ប៉ុន្តែមិនអាចមកជិតខ្ញុំដោយវិញ្ញាណបាន? តើព្រះភ័ក្រ្ដពិតរបស់ខ្ញុំ ជាព្រះភ័ក្រ្ដសាច់ឈាមមែនទេ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនដឹងពីសារជាតិបស់ខ្ញុំ? តើនៅក្នុងវិញ្ញាណរបស់មនុស្ស ពិតជាមិនដែលមានដានណាមួយរបស់ខ្ញុំមែនឬ? តើខ្ញុំបានបាត់ចេញពីវិញ្ញាណរបស់មនុស្សទាំងស្រុងឬ? ប្រសិនបើមនុស្សមិនចូលទៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ តើគេអាចចាប់បានគោលបំណងរបស់ខ្ញុំដោយវិធីណា? នៅក្នុងភ្នែករបស់មនុស្ស តើមានអ្វីដែលអាចធ្វើឱ្យយល់ពីរឿងខាងវិញ្ញាណដោយផ្ទាល់ទេ? ជាច្រើនលើកដែលខ្ញុំបានហៅមនុស្សដោយព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែមនុស្សធ្វើដូចជាខ្ញុំបានចាក់គេ ហើយគោរពខ្ញុំពីចម្ងាយ ដោយភ័យខ្លាចខ្ញុំនឹងនាំគេទៅកាន់ពិភពថ្មីមួយទៀត។ ជាច្រើនលើកដែលខ្ញុំបានសាកសួរនៅក្នុងវិញ្ញាណរបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែគេពិតជាខ្លាចជាខ្លាំង ខ្លាចខ្ញុំចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់គេ ហើយរកឱកាសដើម្បីដកកម្មសិទ្ធិគ្រប់យ៉ាងរបស់គេ។ ដូច្នេះ គេក៏បិទទ្វារដោយទុកឱ្យខ្ញុំនៅខាងក្រៅ ទុកឱ្យខ្ញុំរងារ ដោយបិទទ្វារយ៉ាងណែន។ ជាច្រើនលើកច្រើនសាដែលមនុស្សបានធ្លាក់ ហើយខ្ញុំបានសង្គ្រោះគេ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីគេក្រោកដើររួច គេក៏ចាកចេញពីខ្ញុំមួយរំពេច ហើយសម្លឹងមើលខ្ញុំដោយការប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយមិនបានប៉ះពាល់ចិត្តដោយសារក្តីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំទេ ព្រោះខ្ញុំមិនដែលធ្វើឱ្យចិត្តមនុស្សបានកក់ក្តៅឡើយ។ មនុស្សគឺជាសត្វដែលមានឈាមត្រជាក់ គ្មានមនោសញ្ចេតនា។ ទោះបីខ្ញុំឱបគេដោយកក់ក្តៅក៏ដោយ ក៏គេមិនដែលរំជួលចិត្តខ្លាំងដោយសារការឱបនោះដែរ។ មនុស្សប្រៀបដូចជាសត្វសាហាវនៅក្នុងភ្នំ។ គេមិនដែលផ្តល់តម្លៃដល់ការលើកទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្សនោះទេ។ គេមិនចង់មករកខ្ញុំឡើយ គឺចង់តែរស់នៅកណ្ដាលភ្នំ ជាកន្លែងដែលគេស៊ូទ្រាំនឹងការគម្រាមកំហែងរបស់ពពួកម្រឹគព្រៃ ប៉ុន្តែគេនៅតែមិនចង់មកជ្រកកោននៅក្នុងខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនបង្ខំមនុស្សណាម្នាក់នោះទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ គង់មានថ្ងៃណាមួយដែលមនុស្សនឹងហែលពីកណ្តាលមហាសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយមកខាងខ្ញុំវិញមិនខាន ដើម្បីឱ្យគេអាចសោយសុខនឹងភាពសម្បូរបែបនៅលើផែនដី ហើយគេចផុតពីគ្រោះដែលត្រូវសមុទ្រលេបត្របាក់យកទៅ

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ២០ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៦៩

មនុស្សជាច្រើនមានបំណងចង់ស្រឡាញ់ខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រាកដ ប៉ុន្តែដោយសារតែចិត្តរបស់ពួកគេមិនមែនជារបស់ពួកគេផ្ទាល់ ទើបពួកគេពុំមានការគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯង។ មនុស្សជាច្រើនស្រឡាញ់ខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រាកដ នៅពេលដែលពួកគេមានបទពិសោធពីការល្បងលដែលខ្ញុំប្រទានឱ្យ ប៉ុន្តែពួកគេមិនមានសមត្ថភាពក្នុងការយល់ដឹងថាខ្ញុំពិតជាមានវត្ដមានគង់នៅនោះទេ ហើយពួកគេគ្រាន់តែស្រឡាញ់ខ្ញុំដោយភាពទទេ មិនមែនដោយសារតែព្រះវត្តមានពិតរបស់ខ្ញុំនោះទេ។ មនុស្សជាច្រើនថ្វាយចិត្តរបស់ពួកគេនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំ ហើយក្រោយមកពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះដួងចិត្តរបស់ពួកគេនោះទេ ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបដួងចិត្តរបស់ពួកគេត្រូវបានសាតាំងឆក់យកទៅនៅពេលដែលវាមានឱកាស ហើយក្រោយមកពួកគេក៏ចាកចេញពីខ្ញុំ។ មនុស្សជាច្រើនស្រឡាញ់ខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រាកដ នៅពេលដែលខ្ញុំប្រទានព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំដល់គេ ប៉ុន្តែពួកគេមិនស្រឡាញ់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេប្រើប្រាស់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំម្តងម្កាល ដូចជាទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈអ៊ីចឹង ហើយនៅពេលណាក៏ដោយដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ចូលចិត្ត ពួកគេបោះចោលព្រះបន្ទូលនោះទៅកាន់កន្លែងដើមវិញ។ មនុស្សស្វែងរកខ្ញុំក្នុងភាពឈឺចាប់ ហើយគេមើលមកកាន់ខ្ញុំក្នុងចំណោមការល្បងលទាំងឡាយ។ អំឡុងពេលសន្តិភាពគេរីករាយជាមួយខ្ញុំ នៅពេលដែលគេស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់គេបដិសេធខ្ញុំ នៅពេលដែលគេជាប់រវល់ គេភ្លេចខ្ញុំ ហើយនៅពេលដែលគេទំនេរ គេធ្វើព្រងើយកន្តើយដាក់ខ្ញុំ ទោះបីជាយ៉ាងណា គ្មាននរណាម្នាក់ស្រឡាញ់ខ្ញុំពេញមួយជីវិតរបស់ពួកគេនោះទេ។ ខ្ញុំមានបំណងចង់ឱ្យមនុស្សស្មោះត្រង់នៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំ៖ ខ្ញុំមិនបង្គាប់ឱ្យគេថ្វាយអ្វីដល់ខ្ញុំនោះទេ គ្រាន់តែចង់ឱ្យមនុស្សទាំងអស់យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះខ្ញុំ នោះគឺ ពួកគេអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំនាំយកភាពស្មោះត្រង់របស់មនុស្សត្រឡប់មកវិញ ជាជាងទាញខ្ញុំទៅរកពួកគេ។ ការបំភ្លឺ ការស្រាយបំភ្លឺ និងតម្លៃនៃការប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំ ជ្រួតជ្រាបទៅគ្រប់មនុស្សទាំងអស់ ចំណែកការបោកបញ្ឆោតរបស់ពួគេចំពោះខ្ញុំ ក៏ដូចគ្នាដែរ។ វាហាក់ដូចជាគ្រឿងផ្សំនៃការបោកបញ្ឆោតរបស់មនុស្ស នៅជាមួយគេតាំងពីពួកគេនៅក្នុងផ្ទៃម្តាយអ៊ីចឹង វាហាក់ដូចជាគេមានជំនាញដ៏ពិសេសនៃការបោកប្រាស់ទាំងនេះតាំងពីកំណើតអ៊ីចឹង។ ជាងនេះទៅទៀត គេមិនដែលបោះបង់ចោលល្បែងបែបនេះទេ ហើយក៏គ្មាននរណាធ្លាប់បានឃើញច្បាស់ពីប្រភពនៃជំនាញបោកបញ្ឆោតទាំងនេះដែរ។ ជាលទ្ធផល មនុស្សរស់នៅក្នុងការបោកបញ្ឆោតដោយគ្មានដឹងខ្លួននោះទេ ហើយវាដូចជាគេអភ័យទោសដល់ខ្លួនឯងអ៊ីចឹង វាដូចជាបង្ហាញថា នេះជាការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងការបោកបញ្ឆោតដែលបានគ្រោងទុករបស់គេចំពោះខ្ញុំអ៊ីចឹង។ តើនេះមិនមែនជាប្រភពចម្បងនៃការបោកបញ្ឆោតរបស់មនុស្ស ចំពោះខ្ញុំទេឬ? តើនេះមិនមែនជាផែនការប្រកបដោយឧបាយកលទេឬ? ខ្ញុំមិនដែលជាប់នឹងការពង្វក់ដោយសារតែការបញ្ជោរ និងឧបាយកលរបស់មនុស្សនោះទេ ដោយសារតែខ្ញុំបានយល់ពីចិត្តរបស់គេជាយូរមកហើយ។ តើនរណាដឹងថា ភាពមិនបរិសុទ្ធដែលមាននៅក្នុងឈាមរបស់គេមានប៉ុន្មាន ហើយពិសរបស់សាតាំងដែលមាននៅក្នុងខួរឆ្អឹងរបស់គេ មានប៉ុន្មាននោះ? រាល់ថ្ងៃនេះ មនុស្សកាន់តែស៊ាំនឹងសាតាំងទៅហើយ ហេតុនោះទើបគេមិនមានអារម្មណ៍ថា សាតាំងបានធ្វើឱ្យពួកគេគ្រោះថ្នាក់នោះ ហើយដោយហេតុនោះ ទើបគេគ្មានចំណាប់អារម្មណ៍ក្នុងការស្វែងរកឱ្យឃើញនូវ «សិល្បៈនៃជីវិតដ៏រឹងមាំមួយ» នោះ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ២១ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៧០

មនុស្សរស់នៅក្នុងពន្លឺ ប៉ុន្តែគេមិនដឹងពីតម្លៃនៃពន្លឺនោះទេ។ គេមិនដឹងពីសារជាតិនៃពន្លឺ និងប្រភពនៃពន្លឺនោះទេ ហើយជាងនេះទៅទៀត គេមិនដឹងថាពន្លឺនោះជារបស់នរណាទេ។ នៅពេលដែលខ្ញុំមានព្រះបន្ទូលពីពន្លឺនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំពិនិត្យមើលសណ្ឋាននៅក្នុងចំណោមមនុស្ស៖ ដោយសារតែពន្លឺ មនុស្សទាំងអស់កំពុងតែផ្លាស់ប្តូរ និងរីកចម្រើន ហើយបានចាកចេញពីភាពងងឹតហើយ។ ខ្ញុំបានទតមើលគ្រប់ទីកន្លែងនៃពិភពលោក ហើយឃើញថា ភ្នំទាំងឡាយគ្របដណ្តប់ដោយអ័ព្ទ ទឹកបានកកក្នុងភាពត្រជាក់ ហើយដោយសារតែការមកដល់នៃពន្លឺ នោះមនុស្សសម្លឹងមើលទៅទិសខាងកើត ដែលពួកគេអាចរកឃើញអ្វីម៉្យាងដែលមានតម្លៃជាង។ ទោះបីជាយ៉ាងណា មនុស្សនៅតែគ្មានសមត្ថភាពក្នុងការមើលឃើញទិសដៅដ៏ច្បាស់មួយនៅក្នុងអ័ព្ទនោះទេ។ ដោយសារពិភពលោកទាំងមូលគ្របដណ្តប់ទៅដោយអ័ព្ទ នៅពេលដែលខ្ញុំទតចេញពីពពកមក មិនដែលមានមនុស្សណាម្នាក់រកឃើញព្រះវត្តមានរបស់ខ្ញុំនោះទេ។ មនុស្សកំពុងតែស្វែងរកអ្វីម៉្យាងនៅលើផែនដី។ គេហាក់ដូចជាកំពុងតែស្វែងរក ហាក់ដូចជាគេមានបំណងចង់ទន្ទឹងរង់ចាំការមកដល់របស់ខ្ញុំអ៊ីចឹង ប៉ុន្តែគេមិនដឹងពេលវេលារបស់ខ្ញុំនោះទេ ហើយគេអាចត្រឹមតែសម្លឹងមើលពន្លឺនៅទិសខាងកើតជារឿយៗប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ ខ្ញុំស្វែងរកអស់អ្នកណាដែលសុខចិត្តតាមព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ខ្ញុំយាងនៅក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ ហើយរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ ប៉ុន្តែមនុស្សនៅលើផែនដីមានសុខសុវត្ថិភាព ដូច្នេះហើយ គ្មាននរណាម្នាក់សុខចិត្តតាមព្រះហឫទ័យដោយផ្ទាល់របស់ខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រាកដនោះទេ។ មនុស្សមិនដឹងពីវិធីថែរក្សាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំនោះទេ ពួកគេមិនអាចមើលឃើញសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ ហើយពួកគេមិនអាចផ្លាស់ទីនៅក្នុងពន្លឺ និងបានភ្លឺដោយសារពន្លឺនោះទេ។ ទោះបីជាមនុស្សធ្លាប់ផ្តល់តម្លៃដល់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ ក៏គេគ្មានសមត្ថភាពក្នុងការមើលធ្លុះផែនការបោកប្រាស់របស់សាតាំងឡើយ។ ដោយសារតែកម្ពស់របស់មនុស្សតូចទាបពេក ទើបគេមិនអាចធ្វើបានដូចដែលចិត្តគេប៉ងចង់ធ្វើនោះទេ។ មនុស្សមិនដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំដោយស្មោះស្ម័គ្រនោះទេ។ នៅពេលដែលខ្ញុំលើកតម្កើងគេឡើង គេមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនគេគ្មានតម្លៃ ប៉ុន្តែរឿងនេះមិនបានធ្វើឱ្យគេព្យាយាមដើម្បីធ្វើឱ្យខ្ញុំសព្វព្រះហឫទ័យនោះទេ។ គេគ្រាន់តែកាន់ «ទីតាំង» ដែលខ្ញុំបានប្រទាននៅក្នុងដៃគេ ហើយពិនិត្យថ្លឹងថ្លែងវាប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនអាចមើលឃើញភាពដែលគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេមានៈរឹងរូសក្នុងការទទួលយកព្រះពរនៃទីតាំងរបស់គេ។ តើនេះមិនមែនជាភាពខ្វះខាតរបស់មនុស្សទេឬ? នៅពេលដែលភ្នំទាំងឡាយរំកិល តើពួកគេអាចធ្វើផ្លូវវាងដើម្បីប្រយោជន៍នៃទីតាំងរបស់អ្នកឬទេ? នៅពេលដែលទឹកហូរ តើទឹកនោះអាចឈប់នៅចំពោះទីតាំងរបស់មនុស្សឬទេ? តើស្ថានសួគ៌ និងផែនដី អាចផ្លាស់ប្តូរដោយសារទីតាំងរបស់មនុស្សឬទេ? ខ្ញុំធ្លាប់មានព្រះហឫទ័យសណ្តោសចំពោះមនុស្សម្តងហើយម្តងទៀត ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំង និងផ្តល់តម្លៃដល់រឿងនេះទេ។ ពួកគេគ្រាន់តែស្តាប់ដូចជាស្តាប់រឿងនិទាន ឬគ្រាន់តែអានដូចជារឿងប្រលោមលោកអ៊ីចឹង។ តើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំពិតជាមិនប៉ះពាល់ចិត្តរបស់មនុស្សមែនទេ? តើព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំពិតជាមិនមានឥទ្ធិពលមែនទេ? តើអាចទេដែលគ្មាននរណាម្នាក់ជឿលើព្រះវត្តមានរបស់ខ្ញុំនោះ? មនុស្សមិនស្រឡាញ់ខ្លួននោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គេរួមដៃជាមួយសាតាំងដើម្បីវាយប្រហារខ្ញុំ ហើយប្រើប្រាស់សាតាំងជា «ទ្រព្យ» មួយ ដើម្បីបម្រើខ្ញុំ។ ខ្ញុំនឹងចូលទៅក្នុងផែនការបោកប្រាស់របស់សាតាំងទាំងអស់ ហើយបញ្ឈប់មនុស្សនៅលើផែនដី មិនឱ្យទទួលយកការបោកប្រាស់របស់សាតាំងតទៅទៀតទេ នោះទើបពួកគេមិនប្រឆាំងជំទាស់ខ្ញុំ ដោយសារតែវត្តមានរបស់វា។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ២២ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៧១

នៅក្នុងក្រសែព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំ មនុស្សគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងនៃរបស់សព្វសារពើ។ ខ្ញុំបានប្រទានសិទ្ធិអំណាចមិនតិចទេដល់គេ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យគេគ្រប់គ្រងរបស់សព្វសារពើនៅលើផែនដី មានដូចជា ស្មៅនៅលើភ្នំ សត្វនៅក្នុងព្រៃ និងត្រីនៅក្នុងទឹក។ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយពីការសប្បាយរីករាយដោយសារតែសិទ្ធិអំណាចនេះ មនុស្សបែរជាត្រូវបានរំខានដោយការព្រួយបារម្ភទៅវិញ។ ជីវិតទាំងមូលរបស់គេ គឺជាជីវិតនៃការព្រួយបារម្ភ និងការប្រញាប់ប្រញាល់រត់រកក្ដីសប្បាយដែលបានបន្ថែមលើភាពទទេស្អាត។ នៅក្នុងជីវិតរបស់គេទាំងមូល ពុំមានការច្នៃប្រឌិត និងការបង្កើតថ្មីៗនោះទេ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចដោះខ្លួនចេញពីជីវិតដែលទទេនេះបានទេ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់រកឃើញជីវិតដ៏មានន័យមួយ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់មានបទពិសោធជីវិតពិតនោះទេ។ ទោះបីជាមនុស្សសព្វថ្ងៃទាំងអស់ រស់នៅក្រោមពន្លឺដ៏ចែងចាំងរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនដឹងអ្វីសោះពីជីវិតនៅលើស្ថានសួគ៌។ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនមានសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះមនុស្ស ហើយខ្ញុំមិនសង្គ្រោះមនុស្សជាតិនោះទេ នោះមនុស្សទាំងអស់ប្រែមកជាឥតប្រយោជន៍។ ជីវិតរបស់គេនៅលើផែនដីគឺគ្មានន័យ ហើយពួកគេនឹងស្លាប់ទៅដោយឥតខ្លឹមសារ គ្មានអ្វីដែលគេអាចមានមោទនភាពនោះទេ។ មនុស្សនៃគ្រប់សាសនា គ្រប់វិស័យនៃសង្គម គ្រប់ជាតិសាសន៍ និងគ្រប់និកាយទាំងអស់សុទ្ធតែដឹងពីភាពទទេស្អាតនៅលើផែនដី ហើយពួកគេទាំងអស់ស្វះស្វែងរកខ្ញុំ និងទន្ទឹងរង់ចាំការយាងត្រឡប់មកវិញរបស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ តើនរណាអាចស្គាល់ខ្ញុំបាន នៅពេលដែលខ្ញុំយាងមកដល់នោះ? ខ្ញុំបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ខ្ញុំបង្កើតមនុស្ស ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានចុះមកក្នុងចំណោមមនុស្ស។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សវាយបកមករកខ្ញុំ ហើយសងសឹកដាក់ខ្ញុំ។ តើកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើចំពោះមនុស្ស មិនផ្តល់ផលប្រយោជន៍ដល់គេទេឬ? តើខ្ញុំពិតជាមិនអាចធ្វើឱ្យមនុស្សពេញចិត្តទេឬ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សបដិសេធខ្ញុំ? ហេតុអី្វបានជាមនុស្សគ្មានចិត្ត ហើយមិនអើពើចំពោះខ្ញុំ? ហេតុអ្វីបានជាផែនដីគ្របដណ្តប់ដោយសាកសព? តើនេះពិតជាសភាពនៃពិភពលោកដែលខ្ញុំបានបង្កើតសម្រាប់មនុស្សមែនទេ? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំប្រទានភាពសម្បូរណ៍ហូរហៀរដែលមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបានដល់មនុស្ស តែគេបែរជាថ្វាយដៃទទេត្រឡប់មកឱ្យខ្ញុំទៅវិញ? ហេតុអ្វីបានមនុស្សមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រាកដ? ហេតុអ្វីបានជាគេមិនដែលចូលមកនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្ររបស់ខ្ញុំ? តើព្រះបន្ទូលទាំងអស់របស់ខ្ញុំពិតជាមិនមានប្រយោជន៍មែនទេ? តើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំបានរលាយបាត់ដូចជាកម្តៅចេញពីទឹកមែនទេ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនចង់សហការជាមួយខ្ញុំ? តើការមកដល់នៃថ្ងៃរបស់ខ្ញុំ ពិតជាពេលវេលានៃសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សមែនទេ? តើខ្ញុំពិតជាអាចបំផ្លាញមនុស្សនៅពេលដែលនគររបស់ខ្ញុំត្រូវបានបង្កើតឬ? ហេតុអ្វីក្នុងអំឡុងពេលនៃផែនការគ្រប់គ្រងទាំងមូលរបស់ខ្ញុំ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់យល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំអ៊ីចឹង? ហេតុអី្វផ្ទុយពីការស្រឡាញ់ព្រះសូរសៀងដែលចេញព្រះឱស្ឋរបស់ខ្ញុំ មនុស្សបែរជាស្អប់ ហើយបដិសេធព្រះសូរសៀងនោះទៅវិញ? ខ្ញុំមិនថ្កោលទោសនរណាម្នាក់នោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើឱ្យមនុស្សទាំងអស់វិលត្រឡប់មករកភាពស្ងប់ស្ងៀម ហើយធ្វើការឆ្លុះបញ្ចាំងខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ២៥ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៧២

មនុស្សធ្លាប់ទទួលបានភាពកក់ក្ដៅពីខ្ញុំ មនុស្សធ្លាប់បម្រើខ្ញុំយ៉ាងស្មោះត្រង់ ហើយមនុស្សធ្លាប់ចុះចូលនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្ដខ្ញុំយ៉ាងស្មោះត្រង់ ដោយធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ខ្ញុំនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្ដខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែការនេះមិនអាចសម្រេចបានដោយមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះទេ ពួកគេមិនធ្វើអ្វីក្រៅពីយំនៅក្នុងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ប្រៀបដូចជាពួកគេត្រូវបានឆក់យកដោយចចកដ៏ស្រេកឃ្លានអ៊ីចឹង ហើយពួកគេអាចត្រឹមតែមើលមកខ្ញុំទាំងធ្វើអ្វីមិនកើត ហើយស្រែករកខ្ញុំគ្មានឈប់ប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែនៅទីបញ្ចប់ ពួកគេមិនអាចគេចផុតពីស្ថានការណ៍ដ៏លំបាករបស់ពួកគេបានឡើយ។ ខ្ញុំព្រះតម្រិះឡើងវិញពីរបៀបដែលមនុស្សកាលពីមុនបានសន្យានៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្ដខ្ញុំ ដោយស្បថនៅលើឋានសួគ៌ និងផែនដីនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្ដខ្ញុំថា នឹងតបស្នងក្ដីអាណិតរបស់ខ្ញុំដោយក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ។ ពួកគេបានយំសោកសង្រេងនៅចំពោះមុខខ្ញុំ ហើយសំឡេងយំរបស់ពួកគេធ្វើឱ្យឈឺចាប់ និងពិបាកទ្រាំណាស់។ ដោយសារតែការតាំងចិត្តរបស់ពួកគេ ខ្ញុំក៏ប្រទានជំនួយដល់មនុស្សជារឿយៗ។ ជាច្រើនដងរាប់មិនអស់ ដែលមនុស្សបានមកចំពោះព្រះភ័ក្រ្ដខ្ញុំដើម្បីចុះចូលនឹងខ្ញុំ ហើយឫកពាគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ពួកគេពិបាកនឹងភ្លេចណាស់។ ជាច្រើនដងរាប់មិនអស់ ដែលពួកគេបានស្រឡាញ់ខ្ញុំ ដោយមិនរេរាក្នុងភក្ដីភាពរបស់ពួកគេឡើយ ហើយភាពស្មោះត្រង់របស់ពួកគេគួរឱ្យកោតសរសើរណាស់។ ជាច្រើនដងរាប់មិនអស់ ដែលពួកគេបានស្រឡាញ់ខ្ញុំដល់ថ្នាក់លះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ពួកគេបានស្រឡាញ់ខ្ញុំលើសពីខ្លួនរបស់ពួកគេទៅទៀត ហើយដោយឃើញនូវសេចក្ដីស្មោះត្រង់របស់ពួកគេ ខ្ញុំក៏ព្រមទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ។ ជាច្រើនដងរាប់មិនអស់ ដែលពួកគេបានលះបង់ខ្លួនរបស់ពួកគេនៅចំពោះព្រះភ័ក្ដ្រខ្ញុំ ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ខ្ញុំ ដោយមិនខ្វល់ពីសេចក្ដីស្លាប់ឡើយ ហើយខ្ញុំបានរម្ងាប់សេចក្ដីព្រួយពីថ្ងាសរបស់ពួកគេ និងបានពិនិត្យយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នពីទឹកមុខរបស់ពួកគេ។ មានច្រើនដងរាប់មិនអស់ដែលខ្ញុំបានស្រឡាញ់ពួកគេដូចកំណប់ទ្រព្យដែលត្រូវស្រឡាញ់ថែរក្សា ហើយមានច្រើនដងរាប់មិនអស់ដែលខ្ញុំបានស្អប់ពួកគេដូចជាសត្រូវផ្ទាល់របស់ខ្ញុំ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្វីដែលស្ថិតក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំនៅតែហួសពីការយល់ឃើញរបស់មនុស្សដដែល។ នៅពេលមនុស្សសោកសៅ ខ្ញុំមកលួងលោមពួកគេ ហើយនៅពេលពួកគេខ្សោយ ខ្ញុំមកតាមជួយពួកគេ។ នៅពេលពួកគេវង្វេង ខ្ញុំប្រទានការណែនាំដល់ពួកគេ។ នៅពេលពួកគេយំ ខ្ញុំជូតទឹកភ្នែកឱ្យពួកគេ។ ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំសោកសៅ តើនរណាអាចលួងលោមខ្ញុំដោយដួងចិត្តរបស់ពួកគេបាន? នៅពេលខ្ញុំព្រួយព្រះហឫទ័យខ្លាំង តើនរណាចេះគិតដល់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ? នៅពេលខ្ញុំមានទុក្ខព្រួយ តើនរណាអាចព្យាបាលរបួសនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំបាន? នៅពេលខ្ញុំត្រូវការគ្នីគ្នា តើនរណាស្ម័គ្រចិត្តរួមកម្លាំងជាមួយខ្ញុំ? តើវាអាចទៅរួចទេថា អាកប្បកិរិយាពីមុនរបស់មនុស្សចំពោះខ្ញុំបាត់អស់ហើយឥឡូវនេះ លែងត្រឡប់មកវិញបានហើយ? ហេតុអ្វីបានជាគ្មានអ្វីនៅសល់នៅក្នុងការចងចាំរបស់ពួកគេអំពីរឿងនោះដូច្នេះ? តើមនុស្សភ្លេចរឿងទាំងអស់នេះបានដោយរបៀបណា? តើនេះមិនមែនសុទ្ធតែដោយសារសេចក្ដីពុករលួយរបស់មនុស្សជាតិ ដែលបណ្ដាលមកពីសត្រូវរបស់ពួកគេទេឬ?

(ដកស្រង់ពី «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ២៧ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ៣៧៣

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលទ្រង់យាងមកពិភពរបស់មនុស្ស នោះមនុស្សព្យាយាមទាស់ទទឹងនឹងទ្រង់ ហើយយកទ្រង់ចេញពីដែនដីរបស់ពួកគេ វាហាក់ដូចជាទ្រង់ត្រឹមតែជាក្មេងកំព្រា ដែលរសាត់អណ្ដែតក្នុងពិភពលោក ឬដូចជាមនុស្សលោកដែលគ្មានប្រទេសអ៊ីចឹង។ គ្មាននរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ជាប់ទាក់ទងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ គ្មាននរណាម្នាក់ស្រឡាញ់ទ្រង់យ៉ាងពិតប្រាកដ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ស្វាគមន៍ការយាងមករបស់ទ្រង់ដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ នៅពេលដែលពួកគេឃើញពីការយាងមករបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពពកបានគ្របបាំងផ្ទៃមុខដ៏អំណរដោយស្រមោលក្នុងមួយប៉ព្រិចភ្នែក ហាក់ដូចជាព្យុះកំពុងតែបក់មកភ្លាមៗមួយរំពេច ឬហាក់ដូចជាព្រះជាម្ចាស់អាចនឹងយកសេចក្ដីសុខចេញពីគ្រួសាររបស់ពួកគេ និងហាក់ដូចជាព្រះជាម្ចាស់មិនដែលប្រទានពរដល់មនុស្សអ៊ីចឹង ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់គ្រាន់តែនាំយកភាពអកុសលឱ្យពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះហើយ នៅក្នុងគំនិតរបស់មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនជាប្រយោជន៍នោះទេ ផ្ទុយទៅវិញជាម្នាក់ដែលតែងតែដាក់បណ្ដាសាពួកគេ។ ដោយសារតែហេតុផលនេះ ទើបមនុស្សមិនយកចិត្តទុកដាក់លើទ្រង់ ឬក៏ស្វាគមន៍ទ្រង់។ ពួកគេតែងតែមិនអើពីចំពោះទ្រង់ ហើយរឿងនេះតែងតែក្លាយជាបញ្ហា។ ដោយសារតែមនុស្សមាននូវរបស់ទាំងនេះដាក់ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ទើបព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា មនុស្សគ្មានហេតុផល និងគ្មានសីលធម៌ទាល់តែសោះ ហើយថា សូម្បីតែអារម្មណ៍ដែលមនុស្សត្រូវមាន ក៏គ្មាននៅក្នុងពួកគេដែរ។ មនុស្សមិនបង្ហាញការក្រែងចិត្តណាមួយចំពោះព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេប្រើប្រាស់អ្វីដែលហៅថា «សេចក្ដីសុចរិត» ដើម្បីដោះស្រាយជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេធ្វើបែបនេះអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ហើយដោយសារតែមូលហេតុនេះ ទើបព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា និស្ស័យរបស់ពួកគេមិនបានផ្លាស់ប្ដូរនោះទេ។ នេះបង្ហាញឱ្យឃើញថា ពួកគេគ្មានលក្ខណៈលើសពីស្លាបបក្សីមួយក្ដាប់នោះទេ។ អាចនិយាយបានថា មនុស្សគឺជាជនអកុសលដែលគ្មានតម្លៃ ដោយសារតែពួកគេមិនផ្ដល់តម្លៃដល់ខ្លួនឯង។ ប្រសិនបើពួកគេមិនស្រឡាញ់សូម្បីតែខ្លួនឯងផង ផ្ទុយទៅវិញបណ្ដែតបណ្ដោយខ្លួន នោះតើនេះមិនមែនបង្ហាញអំពីភាពគ្មានតម្លៃរបស់ពួកគេទេឬ? មនុស្សគឺដូចជាស្ត្រីអសីលធម៌ម្នាក់ដែលលេងសើច ហើយហុចដៃឱ្យអ្នកដទៃបំពានលើខ្លួនអ៊ីចឹង។ ទោះបីជាបែបនេះក៏ដោយ ក៏មនុស្សនៅតែមិនទទួលស្គាល់ថា ពួកគេថោកទាបប៉ុនណានោះដែរ។ ពួកគេសប្បាយនឹងការធ្វើការសម្រាប់អ្នកដទៃ ឬនិយាយជាមួយអ្នកដទៃ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកដទៃគ្រប់គ្រងខ្លួន។ តើនេះមិនមែនជាភាពអាប់ឱនរបស់មនុស្សជាតិទេឬ? ទោះបីជាខ្ញុំមិនមានបទពិសោធជីវិតនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ហើយខ្ញុំគ្មានបទពិសោធជីវិតរបស់មនុស្សយ៉ាងពិតប្រាកដក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំទទួលបាននូវការយល់ដឹងច្បាស់អំពីចលនានីមួយៗ សកម្មភាពនីមួយៗ ពាក្យនីមួយៗ និងទង្វើនីមួយៗដែលមនុស្សធ្វើដែរ។ ខ្ញុំក៏អាចបង្ហាញមនុស្សរហូតដល់ភាពអាម៉ាស់យ៉ាងខ្លាំងរបស់ពួកគេ ដល់ចំណុចដែលធ្វើឱ្យពួកគេលែងហ៊ានបើកសម្ដែងការផឹកស៊ីសប្បាយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ឬលែងហ៊ានបើកផ្លូវចំពោះចំណង់តណ្ហារបស់ពួកគេទៀតផង។ ដូចជាសត្វខ្យងដែលលឹបក្បាលចូលទៅក្នុងសម្បករបស់ពួកវាអ៊ីចឹង ពួកវាលែងហ៊ានបញ្ចេញសភាពដ៏អាក្រក់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវាចេញមកក្រៅទៀតហើយ។ ដោយសារតែមនុស្សមិនស្គាល់ខ្លួនឯង នោះគុណវិបត្តិដ៏ធំបំផុតរបស់ពួកគេគឺ ចំណង់ដែលចង់សម្ញែងភាពស្រស់ស្អាតរបស់ពួកគេនៅចំពោះមុខអ្នកដទៃ ដោយសម្ញែងមុខមាត់ដ៏អាក្រក់របស់ពួកគេ។ នេះគឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ស្អប់បំផុត។ នេះគឺដោយសារតែទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្សខុសប្រក្រតី ហើយមានការខ្វះខាតទំនាក់ទំនងជាអន្តរបុគ្គលរវាងមនុស្ស ជាងនេះទៅទៀតគឺទំនាក់ទំនងជាប្រក្រតីរវាងពួកគេនិងងព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលជាច្រើន ហើយតាមរយៈការធ្វើបែបនោះ វត្ថុបំណងចម្បងរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីកាន់កាប់ទីកន្លែងនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ប្រយោជន៍ឱ្យពួកគេអាចយកព្រះក្លែងក្លាយដែលស្នាក់នៅក្នុងចិត្តទាំងអស់នោះចេញពីពួកគេ។ នៅពេលនោះ ព្រះជាម្ចាស់អាចប្រើប្រាស់ព្រះចេស្ដាលើមនុស្សទាំងអស់ ហើយសម្រេចបានគោលបំណងនៃវត្តមានរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី។

(ដកស្រង់ពី «ការបកស្រាយអាថ៌កំបាំងអំពី ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ១៤ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)