នៅពេលដែលមនុស្សជឿ ស្រឡាញ់ និងបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេនឹងប្រើដួងចិត្តពួកគេទៅពាល់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេក៏ទទួលបានការពេញព្រះទ័យពីទ្រង់ ពួកគេប្រើដួងចិត្តពួកគេដើម្បីប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហេតុនេះហើយទើបពួកគេទទួលបាននូវការបណ្ដាលចិត្តពីព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ ប្រសិនបើអ្នកប្រាថ្នាចង់រស់នៅក្នុងជីវិតខាងវិញ្ញាណតាមបែបធម្មតា និងបង្កើតទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដំបូង អ្នកចាំបាច់ត្រូវប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយដល់ទ្រង់ជាមុនសិន។ ទាល់តែអ្នកធ្វើចិត្តខ្លួនឯងឱ្យស្ងប់នៅចំពោះទ្រង់ និងប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយដល់ទ្រង់ទាំងស្រុងជាមុនសិន ទើបអ្នកនឹងអាចបង្កើតជីវិតខាងវិញ្ញាណតាមបែបធម្មតាបន្តិចម្តងៗបាន។ នៅក្នុងជំនឿរបស់មនុស្សលើព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើពួកគេពុំបានប្រគល់ដួងចិត្តថ្វាយដល់ទ្រង់ទេ ប្រសិនបើដួងចិត្តរបស់ពួកគេមិននៅនឹងទ្រង់ទេ ហើយពួកគេពុំបានចាត់ទុកបន្ទុករបស់ទ្រង់ឱ្យដូចជាបន្ទុករបស់ខ្លួនទេ នោះគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេធ្វើ គឺសុទ្ធតែជាទង្វើបោកបញ្ឆោតព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់ ជាទង្វើរបស់មនុស្សធម្មតាដែលជឿសាសនា ហើយទង្វើនេះនឹងមិនទទួលបានការសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនទទួលបានអ្វីសោះពីមនុស្សប្រភេទនេះ ពួកគេអាចដើរតួត្រឹមជាវត្ថុឆ្លុះបញ្ចាំងឱ្យឃើញពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សទាំងនេះ ប្រៀបដូចជាគ្រឿងតុបតែងលម្អនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដូច្នោះដែរ ពួកគេគឺជាវត្ថុជំនួស ជាសំរាម ហើយព្រះជាម្ចាស់មិនប្រើពួកគេឡើយ។ នៅក្នុងចំណោមពួកគេនេះ មិនត្រឹមតែគ្មានឱកាសឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបំពេញកិច្ចការលើពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏គ្មានតម្លៃណាមួយក្នុងការប្រោសពួកគេឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍នោះដែរ។ មនុស្សប្រភេទនេះ គឺជាខ្មោចឆៅយ៉ាងប្រាកដ។ ពួកគេគ្មានចំណែកណាមួយដែលអាចឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រើបានឡើយ។ ពួកគេត្រូវសាតាំងត្រួតត្រា និងធ្វើឱ្យពុករលួយដល់ឆ្អឹង។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងផាត់មនុស្សទាំងនេះចោល។ នៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រើប្រាស់មនុស្សនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែប្រើចំណែកដែលគួរជាទីចង់បានរបស់ពួកគេមកសម្រេចកិច្ចការប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏ផ្លាស់ប្ដូរ និងប្រោសចំណែកដែលមិនគួរជាទីចង់បានរបស់ពួកគេនោះ ឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ផងដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ និងអាចធ្វើចិត្តឱ្យស្ងប់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់បាន នោះអ្នកនឹងមានឱកាស និងមានលក្ខណៈសម្បត្តិឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រើ និងទទួលបាននូវការបំភ្លឺ និងការស្រាយបំភ្លឺពីទ្រង់មិនខាន។ ជាងនេះទៅទៀត អ្នកនឹងមានឱកាសឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានកែលម្អចំណុចខ្វះខាតរបស់អ្នកថែមទៀតផង។ នៅពេលអ្នកប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ចំណុចវិជ្ជមានគឺ អ្នកនឹងអាចចូលទៅក្នុងបានកាន់តែជ្រៅ និងសម្រេចនូវការយល់ដឹងក្នុងកម្រិតកាន់តែខ្ពស់។ ឯផ្នែកអវិជ្ជមានវិញ អ្នកនឹងមានការយល់ដឹងកាន់តែច្រើនអំពីភាពទន់ខ្សោយ និងចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្លួន ហើយអ្នកនឹងកាន់តែស្រេកឃ្លាន និងស្វះស្វែងដើម្បីបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បន្ថែមទៀត។ ជាងនេះទៅទៀត អ្នកនឹងលែងអសកម្មទៀតហើយ តែអ្នកនឹងអាចចូលទៅក្នុងបានយ៉ាងសកម្មវិញ។ ចំណុចនេះបង្ហាញថា អ្នកគឺជាមនុស្សត្រឹមត្រូវម្នាក់ហើយ។ ឧបមាថា អ្នកអាចធ្វើចិត្តឱ្យស្ងប់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់បាន ពេលនោះ ត្រង់ថាអ្នកអាចទទួលបានការសរសើរពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឬអត់ ហើយត្រង់ថាអ្នកអាចបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬអត់ សំខាន់គឺអាស្រ័យលើថាតើអ្នកអាចចូលទៅក្នុងបានយ៉ាងសកម្មដែរឬអត់។ នៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបំភ្លឺ និងប្រើមនុស្ស ទ្រង់មិនដែលធ្វើឱ្យពួកគេអវិជ្ជមានឡើយ ទ្រង់តែងធ្វើឱ្យពួកគេចម្រើនទៅមុខយ៉ាងសកម្មជានិច្ច។ ពេលទ្រង់ធ្វើបែបនេះ មនុស្សនៅតែមានចំណុចខ្សោយរបស់ពួកគេដដែល ប៉ុន្តែពួកគេមិនមែនរស់នៅតាមចំណុចខ្សោយរបស់ខ្លួនឡើយ។ ពួកគេមិនបានធ្វើឱ្យវឌ្ឍនភាពជីវិតមានការយឺតយ៉ាវនោះទេ ហើយពួកគេបន្តស្វែងរកដើម្បីបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាស្ដង់ដាមួយ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើបែបនេះបាន នោះបញ្ជាក់ថា អ្នកបានទទួលព្រះវត្តមានរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធហើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់តែងតែអវិជ្ជមានជាប់ជានិច្ច ហើយទោះបីទទួលបានការបំភ្លឺនិងបានស្គាល់ខ្លួនឯងហើយក្ដី ប្រសិនបើពួកគេនៅតែបន្តអវិជ្ជមាន និងអសកម្មទៀត ហើយពួកគេមិនអាចក្រោកឈរ និងធ្វើការរួមគ្នាជាមួយព្រះជាម្ចាស់បាន នោះពួកគេបានទទួលត្រឹមព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ហើយព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនបានគង់នៅជាមួយពួកគេឡើយ។ ភាពអវិជ្ជមានរបស់ពួកគេ មានន័យថា ដួងចិត្តរបស់ពួកគេមិនបានបែរទៅរកព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ក៏មិនត្រូវបានព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពាល់ដែរ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាគប្បីត្រូវយល់ពីចំណុចនេះ។

តាមរយៈបទពិសោធឃើញថា ការដែលមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើចិត្តឱ្យស្ងប់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់បាន គឺពិតជាសំខាន់ខ្លាំងបំផុត។ ចំណុចនេះពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ហាជាប់ទាក់ទងនឹងជីវិតខាងវិញ្ញាណ និងវឌ្ឍនភាពជីវិតរបស់មនុស្ស។ ការដេញតាមសេចក្តីពិត និងការផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យរបស់អ្នក នឹងសម្រេចចេញជាផ្លែផ្កាបាន លុះត្រាណាតែអ្នកអាចធ្វើចិត្តឱ្យស្ងប់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់បាន។ នោះដោយសារតែអ្នកបានមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទាំងរែកពុនបន្ទុកផង និងដោយសារតែអ្នកតែងយល់ថា អ្នកមានចំណុចខ្វះខាតច្រើន ថានៅមានសេចក្តីពិតជាច្រើនទៀតដែលអ្នកត្រូវតែដឹង ថានៅមានតថភាពជាច្រើនទៀតដែលអ្នកត្រូវដកពិសោធន៍ ដូច្នេះហើយ អ្នកគួរបង្ហាញការគិតគូរពីបំណងព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់។ ចំណុចទាំងអស់នេះ តែងដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកជានិច្ច ហាក់ដូចជាវាកំពុងប្រើកម្លាំងសង្កត់មកលើអ្នក ធ្វើឱ្យអ្នកដកដង្ហើមមិនរួច ដូច្នេះហើយ អ្នកមានអារម្មណ៍ពិបាកចិត្តជាខ្លាំង (ទោះបីជាអ្នកមិនស្ថិតក្នុងសភាពអវិជ្ជមានក៏ដោយ)។ មានតែមនុស្សប្រភេទនេះទេ ទើបមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់នឹងទទួលបានការបំភ្លឺពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងទទួលបានការបណ្ដាលចិត្តពីព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេទទួលបានការបំភ្លឺ និងការស្រាយបំភ្លឺពីព្រះជាម្ចាស់ គឺដោយសារបន្ទុកដែលពួកគេរែកពុន ដោយសារពួកគេមានអារម្មណ៍ពិបាកចិត្តខ្លាំង ហើយអាចនិយាយបានថា គឺដោយសារតម្លៃដែលពួកគេបានលះបង់ ព្រមទាំងទុក្ខលំបាកដែលពួកគេបានឆ្លងកាត់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ផង។ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់មិនដែលប្រព្រឹត្តដាក់អ្នកណាម្នាកជាពិសេសឡើយ។ ទ្រង់តែងតែប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដោយស្មើភាពគ្នាជានិច្ច ហើយទ្រង់ក៏មិនដែលប្រទានអ្វីមួយដល់មនុស្សតាមតែព្រះទ័យទ្រង់ ឬដោយឥតលក្ខខណ្ឌនោះដែរ។ នេះគឺនិស្ស័យសុចរិតរបស់ទ្រង់មួយផ្នែក។ នៅក្នុងជីវិតជាក់ស្តែង មនុស្សភាគច្រើនមិនទាន់ឈានដល់កម្រិតនេះនៅឡើយទេ។ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏ចិត្តរបស់ពួកគេនៅពុំទាន់បានបែរទៅរកព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងដែរ ហេតុនេះទើបនិស្ស័យជីវិតរបស់ពួកគេពុំទាន់មានការផ្លាស់ប្តូរជាដុំកំភួនណាមួយនៅឡើយ។ នេះមកពីពួកគេរស់នៅតែក្នុងព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ មិនទាន់ទទួលបានកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅឡើយទេ។ លក្ខណៈវិនិច្ឆ័យដែលមនុស្សត្រូវតែបំពេញឱ្យបាន ដើម្បីឱ្យព្រះជាម្ចាស់អាចប្រើគេបាន មានដូចតទៅ៖ ដួងចិត្តរបស់ពួកគេត្រូវតែបែរទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេត្រូវរែកពុនបន្ទុកនៃព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ពួកគេត្រូវតែមានដួងចិត្តដែលស្រេកឃ្លាន ហើយពួកគេត្រូវតែមានការតាំងចិត្តក្នុងការស្វែងរកសេចក្តីពិត។ មានតែមនុស្សបែបនេះទេ ទើបអាចទទួលបានកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងទទួលបានការបំភ្លឺ និងការស្រាយបំភ្លឺពីទ្រង់ជារឿយៗ។ មនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ពីសម្បកក្រៅហាក់ដូចជាគ្មានហេតុផល និងគ្មានទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយអ្នកដទៃនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេនិយាយស្ដីចេះប្រយ័ត្នប្រយែង មានការគួរសម ហើយពួកគេតែងអាចធ្វើចិត្តឱ្យស្ងប់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់បានជានិច្ច។ នេះទើបពិតជាមនុស្សដែលស័ក្ដិសមនឹងឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រើជាប្រាកដមែន។ មនុស្ស «គ្មានហេតុផល» ដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលមកនេះ មើលទៅដូចជាគ្មានទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយអ្នកដទៃទេ ហើយពួកគេក៏ពុំខ្វាយខ្វល់នឹងសេចក្តីស្រឡាញ់ ឬការអនុវត្តតែពីសម្បកក្រៅនោះដែរ ប៉ុន្តែនៅពេលពួកគេប្រកបគ្នាអំពីបញ្ហាខាងវិញ្ញាណវិញ ពួកគេអាចបើកចិត្ត និងផ្តល់ការស្រាយបំភ្លឺ និងការបំភ្លឺដែលពួកគេទទួលបានពីបទពិសោធជាក់ស្តែងនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដល់អ្នកដទៃដោយមិនកំណាញ់អ្វីឡើយ។ ពួកគេតែងបង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់តាមរបៀបនេះឯង។ នៅពេលដែលអ្នកដទៃនិយាយមួលបង្កាច់ និងសើចចំអកដាក់ពួកគេ ពួកគេគេចមិនឱ្យមនុស្ស បញ្ហា ឬរឿងរ៉ាវផ្សេងៗពីខាងក្រៅជះឥទ្ធិពលមកលើពួកគេឡើយ ហើយពួកគេបន្តនៅស្ងៀមចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដដែល។ មើលទៅហាក់ដូចជាពួកគេមានការយល់ដឹងពិសេសផ្ទាល់ខ្លួនដូច្នោះដែរ។ មិនថាអ្នកដទៃធ្វើអ្វីនោះទេ ក៏ដួងចិត្តរបស់ពួកគេមិនដែលបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ចោលដែរ។ ពេលដែលអ្នកដទៃកំពុងជជែកគ្នានិងសើចសប្បាយ ដួងចិត្តរបស់ពួកគេនៅជាប់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេសញ្ជឹងគិតពីបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬអធិដ្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ស្ងាត់ៗនៅក្នុងចិត្ត ដោយស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ មនុស្សទាំងអស់នេះ មិនដែលផ្ដល់តម្លៃសំខាន់ទៅលើការរក្សាទំនាក់ទំនងធម្មតារវាងគ្នានិងគ្នាឡើយ ហើយពួកគេដូចជាគ្នានទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នោះទេ។ ពួកគេមើលទៅដូចជារស់រវើក គួរឱ្យស្រឡាញ់ និងគ្មានល្បិចកលអ្វីទេ ហើយពួកគេក៏មានភាពស្ងប់ស្ងៀមនៅក្នុងខ្លួនផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើមនុស្សដែលមានលក្ខណៈដូចគ្នានេះឯង។ ចំណុចមួយចំនួនដូចជា ទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នៅ ឬ «ហេតុផលធម្មតា» ជាដើម ពុំមានឥទ្ធិពលលើបុគ្គលប្រភេទនេះឡើយ។ ពួកគេបានដាក់ចិត្តទៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង ហើយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ គឺហាក់ដូចជាមានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ បុគ្គលបែបនេះឯងដែលព្រះជាម្ចាស់សំដៅដល់ថាជាបុគ្គល «គ្មានហេតុផល» នោះឯង ហើយប្រាកដណាស់ គឺបុគ្គលបែបនេះឯង ដែលត្រូវព្រះជាម្ចាស់ប្រើ។ ទីសម្គាល់នៃបុគ្គលដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើគឺ៖ មិនថានៅពេលណា ឬទីកន្លែងណានោះទេ ដួងចិត្តរបស់ពួកគេ តែងនៅជាប់នឹងព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច ហើយមិនថា អ្នកដទៃខិលខូចយ៉ាងណា ឬមិនថាមនុស្សដទៃបណ្ដែតបណ្តោយខ្លួនទៅតាមសេចក្ដីស្រើបស្រាល និងទៅតាមសាច់ឈាមយ៉ាងណានោះទេ ក៏ដួងចិត្តរបស់មនុស្សនេះ មិនដែលបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ចោលដែរ ហើយពួកគេមិនតម្រាប់តាមហ្វូងមនុស្សឡើយ។ មានតែមនុស្សបែបនេះទេ ទើបសមនឹងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ហើយមានតែមនុស្សបែបនេះទេ ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រោសឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចសម្រេចចំណុចនេះបានទេ នោះអ្នកគ្មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់នឹងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលយក ឬឱ្យព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រោសឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ឡើយ។

ប្រសិនបើអ្នកចង់បង្កើតទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ អ្នកត្រូវបង្វែរដួងចិត្តរបស់អ្នកទៅរកព្រះជាម្ចាស់។ មានមូលដ្ឋាននេះជាបង្អែកហើយ ពេលនោះ អ្នកនឹងមានទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយមនុស្សដទៃទៀតជាក់ជាមិនខាន។ ប្រសិនបើអ្នកគ្មានទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះទោះអ្នកខំរក្សាទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយអ្នកដទៃយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនថាអ្នកខិតខំព្យាយាមខ្លាំងប៉ុនណា ឬមិនថាអ្នកខំចំណាយកម្លាំងច្រើនប៉ុនណានោះទេ ក៏វាគ្រាន់តែជាទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នៅរបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកនឹងការពារតួនាទីរបស់ខ្លួននៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ហើយទទួលបានការសរសើរតាមរយៈទស្សនវិស័យ និងទស្សនវិជ្ជារបស់មនុស្ស ជាជាងការបង្កើតទំនាក់ទំនងធម្មតារវាងបុគ្គលនិងបុគ្គលស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើអ្នកពុំផ្តោតសំខាន់លើទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយនឹងមនុស្សទេ តែបែរជារក្សាទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់វិញ ប្រសិនបើអ្នកព្រមប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងរៀនគោរពទ្រង់ នោះទំនាក់ទំនងរវាងបុគ្គលនិងបុគ្គលរបស់អ្នកជាមួយនឹងអ្នកដទៃ នឹងក្លាយជាធម្មតាដោយឯកឯងមិនខាន។ ពេលនោះ ទំនាក់ទំនងទាំងអស់នេះ នឹងមិនមែនបង្កើតឡើងដោយឈរលើមូលដ្ឋានខាងសាច់ឈាមនោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។ អ្នកនឹងសឹងតែគ្មានទំនាក់ទំនងខាងសាច់ឈាមជាមួយអ្នកដទៃណាសោះតែម្ដង ប៉ុន្តែនៅកម្រិតខាងវិញ្ញាណវិញ គឺតែងមានការប្រកបគ្នា មានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក មានភាពសុខស្រួល និងមានការទំនុកបម្រុងឱ្យរវាងគ្នានឹងគ្នា។ អ្វីទាំងអស់នេះ គឺធ្វើឡើងដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទំនាក់ទំនងទាំងនេះ មិនមែនរក្សាបានដោយការពឹងផ្អែកលើទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នៅរបស់មនុស្សឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយការរែកពុនបន្ទុកដើម្បីព្រះជាម្ចាស់។ ទំនាក់ទំនងទាំងនោះមិនតម្រូវឱ្យមានការខំប្រឹងប្រែងបែបក្លែងក្លាយពីមនុស្សឡើយ។ អ្នកគ្រាន់តែអនុវត្តវាទៅតាមគោលការណ៍នៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅបានហើយ។ តើអ្នកសុខចិត្តគិតគូរពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នកសុខចិត្តធ្វើជាបុគ្គលដែល «គ្មានហេតុផល» នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នកសុខចិត្តប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង និងឈប់គិតពីតួនាទីរបស់អ្នកនៅក្នុងចំណោមមនុស្សផងទាំងពួងដែរឬទេ? ក្នុងចំណោមមនុស្សផងទាំងពួងដែលអ្នកប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយ តើអ្នកមានទំនាក់ទំនងល្អជាងគេបំផុតជាមួយអ្នកណាដែរ? តើអ្នកមានទំនាក់ទំនងអាក្រក់បំផុតជាមួយអ្នកណាដែរ? តើទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយអ្នកដទៃធម្មតាដែរឬទេ? តើអ្នកប្រព្រឹត្តដាក់មនុស្សទាំងអស់ ដោយស្មើភាពគ្នាដែរឬទេ? តើអ្នករក្សាទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយអ្នកដទៃ ស្របទៅតាមទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នៅរបស់អ្នកមែនទេ? ឬមួយតើទំនាក់ទំនងនោះ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? នៅពេលមនុស្សមិនបានប្រគល់ដួងចិត្តរបស់ពួកគេថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះវិញ្ញាណរបស់ពួកគេប្រែជាជាល្ងីល្ងើ ស្ពឹកស្រពន់ និងគ្មានសតិ។ មនុស្សបែបនេះ នឹងមិនដែលយល់ពីបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ហើយក៏មិនដែលមានទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយពួកគេនឹងមិនដែលសម្រេចនូវការផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យរបស់ពួកគេឡើយ។ ការផ្លាស់ប្តូរនិស្ស័យរបស់មនុស្សម្នាក់ គឺជាដំណើរនៃការប្រគល់ដួងចិត្តរបស់គេទាំងស្រុងថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងជាការទទួលនូវការបំភ្លឺ និងការស្រាយបំភ្លឺពីបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សបានចូលទៅក្នុងយ៉ាងសកម្ម ហើយក៏អនុញ្ញាតឱ្យពួកគេលះបង់នូវផ្នែកអវិជ្ជមានផ្ទាល់ខ្លួនពួកគេចោលផងដែរ ក្រោយពីពួកគេបានស្គាល់ខ្លួនឯងរួចហើយ។ នៅពេលដែលអ្នកប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ដឹងគ្រប់ពេលថា វិញ្ញាណរបស់អ្នកត្រូវបានពាល់ និងដឹងពីគ្រប់ផ្នែកនៃការបំភ្លឺ និងការស្រាយបំភ្លឺពីព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើអ្នកបន្តធ្វើបែបនេះទៀត នោះបន្តិចម្ដងៗ អ្នកនឹងបានចូលទៅក្នុងមាគ៌ាមួយដែលត្រូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រោសឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍មិនខាន។ កាលណាចិត្តរបស់អ្នកកាន់តែស្ងប់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នោះវិញ្ញាណរបស់អ្នកនឹងកាន់តែឆាប់ដឹង និងកាន់តែល្អិតល្អន់ ហើយវិញ្ញាណរបស់អ្នកនឹងកាន់តែអាចដឹងពីវិធីដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបណ្ដាលចិត្តមិនខាន ហើយទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ក៏កាន់តែធម្មតាដែរ។ ទំនាក់ទំនងធម្មតារវាងបុគ្គលនិងបុគ្គល ត្រូវបង្កើតឡើងផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃការបង្វែរដួងចិត្តរបស់ពួកគេទៅរកព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនតាមរយៈការខំប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្សឡើយ។ ប្រសិនបើក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស គ្មានព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះទំនាក់ទំនងរបស់ពួកគេជាមួយអ្នកដទៃ គឺគ្រាន់តែជាទំនាក់ទំនងខាងសាច់ឈាមតែប៉ុណ្ណោះ។ ទំនាក់ទំនងទាំងនេះ មិនមែនជាទំនាក់ទំនងធម្មតាទេ គឺជាការបំពេញនូវចំណង់ស្រើបស្រាល ហើយព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ខ្ពើមទំនាក់ទំនងបែបនេះណាស់។ ប្រសិនបើអ្នកនិយាយថា វិញ្ញាណរបស់អ្នកត្រូវបានពាល់រួចហើយ ប៉ុន្តែអ្នកព្រមប្រកបគ្នាតែជាមួយមនុស្សដែលអ្នកចូលចិត្ត និងមនុស្សដែលគោរព ហើយអ្នកមានគំនិតអគតិ និងបដិសេធមិនព្រមនិយាយជាមួយមនុស្សដែលអ្នកស្អប់ នៅពេលពួកគេមកស្វែងរកអ្នក ចំណុចនេះកាន់តែបញ្ជាក់បន្ថែមទៀតថា អ្នកកំពុងត្រូវអារម្មណ៍ត្រួតត្រា ហើយអ្នកគ្មានទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ។ នេះបង្ហាញថា អ្នកកំពុងតែប៉ុនប៉ងបោកបញ្ឆោតព្រះជាម្ចាស់ និងកំពុងលាក់បាំងភាពស្មោគគ្រោករបស់អ្នកហើយ។ អ្នកប្រហែលជាអាចចែករំលែកការយល់ដឹងរបស់អ្នកបានខ្លះ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកមានចេតនាមិនត្រឹមត្រូវទេ នោះគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ គឺល្អបានត្រឹមតែស្ដង់ដារបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះ ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនសរសើរអ្នកឡើយ។ អ្វីដែលជំរុញឱ្យអ្នកធ្វើកិច្ចការ គឺខាងសាច់ឈាម មិនមែនដោយសារបន្ទុករបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ អ្នកស័ក្តិសមនឹងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រើបាន លុះត្រាណាតែអ្នកអាចធ្វើចិត្តឱ្យស្ងប់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងមានទំនាក់ទំនងធម្មតាជាមួយមនុស្សទាំងឡាយណាដែលស្រឡាញ់ទ្រង់។ ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើបែបនេះបាន នោះមិនថាអ្នកប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយអ្នកដទៃដោយរបៀបណានោះទេ ក៏អ្នកនឹងមិនធ្វើអ្វីតាមទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នៅដែរ តែអ្នកនឹងគិតគូរពីបន្ទុករបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងរស់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា តើមានមនុស្សប្រភេទនេះច្រើនប៉ុនណា? តើទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកជាមួយអ្នកដទៃ ពិតជាធម្មតាមែនដែរឬទេ? តើទំនាក់ទំនងទាំងនោះ ត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានអ្វីដែរ? តើនៅក្នុងខ្លួនអ្នក មានទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នៅច្រើនប៉ុនណា? តើអ្នកបានលះបង់ទស្សនវិជ្ជាទាំងនោះចោលហើយឬនៅ? ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចបង្វែរដួងចិត្តរបស់អ្នកទៅរកព្រះជាម្ចាស់បានទាំងស្រុងទេ នោះអ្នកមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែជាកម្មសិទ្ធិរបស់សាតាំងវិញ ហើយចុងក្រោយ អ្នកនឹងត្រឡប់ទៅរកសាតាំង ហើយអ្នកមិនស័ក្តិសមនឹងធ្វើជារាស្រ្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ អ្នកត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ពិនិត្យពិច័យចំណុចទាំងនេះឱ្យល្អិតល្អន់ទើបបាន។