ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦៦

តើអ្នករាល់គ្នាដឹងទេថា តើចំណេះដឹងអ្វីដែលជាគន្លឹះក្នុងការយល់អំពីនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់? មានរឿងជាច្រើនដែលអាចនិយាយចេញពីបទពិសោធចំពោះប្រធានបទនេះ ប៉ុន្តែជាដំបូង មានចំណុចសំខាន់ៗមួយចំនួនដែលខ្ញុំត្រូវតែប្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ ដើម្បីយល់ពីនិស្ស័យសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដំបូងមនុស្សត្រូវយល់ពីអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមុនសិន៖ តើទ្រង់ស្អប់អ្វី តើទ្រង់ស្អប់ខ្ពើមអ្វី តើទ្រង់ស្រឡាញ់អ្វី តើទ្រង់អត់ឱននិងពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាចំពោះអ្នកណា ហើយតើទ្រង់ផ្ដល់សេចក្ដីមេត្តាករុណាឱ្យមនុស្សប្រភេទណា។ នេះជាចំនុចសំខាន់មួយ។ គ្រប់គ្នាក៏ត្រូវតែយល់ដែរថាព្រះជាម្ចាស់គួរឱ្យស្រឡាញ់យ៉ាងណាប៉ុនណានោះទេ មិនថាទ្រង់មានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះមនុស្សប៉ុនណានោះទេ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនត្រាប្រណីចំពោះអ្នកណាម្នាក់ដែលប្រមាថឋានៈ និងតំណែងរបស់ទ្រង់ដែរ ហើយទ្រង់ក៏មិនត្រាប្រណីចំពោះអ្នកណាម្នាក់ដែលប្រមាថកិត្តិយសរបស់ទ្រង់ដែរ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់មនុស្សក៏ដោយ ក៏ទ្រង់មិនថ្នាក់ថ្នមពួកគេដែរ។ ទ្រង់ប្រទានឱ្យមនុស្សនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ សេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ និងសេចក្ដីត្រាប្រណីរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនដែលថ្នាក់ថ្នមពួកគេឡើយ ព្រះជាម្ចាស់មានគោលការណ៍របស់ទ្រង់ និងដែនកំណត់របស់ទ្រង់។ មិនខ្វល់ថាអ្នកទទួលអារម្មណ៍អំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណានោះទេ មិនខ្វល់ថាសេចក្ដីស្រឡាញ់នោះមានជម្រៅប៉ុនណានោះទេ ក៏អ្នកមិនត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដូចដែលអ្នកនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដទៃនោះដែរ។ ថ្វីបើវាជាការពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដោយភាពស្និទ្ធស្នាលបំផុតក៏ដោយ ប្រសិនបើមនុស្សចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ត្រឹមតែដូចមនុស្សឯទៀត ហាក់ដូចជាទ្រង់គ្រាន់តែជាភាវៈដែលត្រូវបានបង្កើតមួយទៀត ដូចជាមិត្តភក្តិ ឬជាវត្ថុសម្រាប់ថ្វាយបង្គំ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងលាក់ព្រះភ័ក្ត្ររបស់ទ្រង់ពីពួកគេ ហើយបោះបង់ចោលពួកគេ។ នេះជានិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ហើយមនុស្សមិនត្រូវខ្វះការពិចារណាលើបញ្ហានេះឡើយ។ ដូច្នេះ យើងច្រើនតែមើលឃើញព្រះបន្ទូលបែបនេះដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងអំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់៖ វាមិនសំខាន់ថា តើអ្នកបានធ្វើដំណើរលើផ្លូវចំនួនប៉ុន្មាននោះទេ តើអ្នកបានធ្វើកិច្ចការច្រើនប៉ុនណានោះទេ ឬតើអ្នកបានស៊ូទ្រាំការរងទុក្ខច្រើនប៉ុនណានោះទេ នៅពេលអ្នកប្រមាថនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ នោះទ្រង់នឹងសងឱ្យអ្នកម្នាក់ៗវិញទៅតាមអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើ។ នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដោយភាពស្និទ្ធស្នាលបំផុត ប៉ុន្តែ មនុស្សមិនត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដូចជាមិត្តភក្តិ ឬសាច់ញាតិនោះទេ។ កុំហៅព្រះជាម្ចាស់ថាជា «មិត្តជិតស្និទ្ធ» របស់អ្នកឡើយ។ មិនថាអ្នកបានទទួលសេចក្ដីស្រឡាញ់ច្រើនប៉ុនណាពីទ្រង់នោះទេ មិនថាទ្រង់បានផ្ដល់សេចក្ដីត្រាប្រណីច្រើនប៉ុនណាដល់អ្នកនោះទេ អ្នកមិនត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដូចជាមិត្តភក្តិរបស់អ្នកឡើយ។ នេះហើយជានិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើអ្នកយល់ទេ? តើខ្ញុំត្រូវនិយាយបន្ថែមទៀតអំពីរឿងនេះទេ? តើអ្នករាល់គ្នាមានការយល់ដឹងពីមុនខ្លះទេអំពីបញ្ហានេះ? និយាយជាទូទៅ នេះជាកំហុសដែលមនុស្សងាយធ្វើណាស់ ទោះបីជាពួកគេយល់អំពីគោលលទ្ធិ ឬក៏ពួកគេមិនធ្លាប់ជញ្ជឹងគិតអំពីបញ្ហានេះពីមុនមកក៏ដោយ។ នៅពេលមនុស្សប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ វាប្រហែលជាមិនមែនដោយសារតែព្រឹត្តិការណ៍មួយ ឬរឿងមួយដែលពួកគេបាននិយាយនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ គឺដោយសារតែអាកប្បកិរិយាដែលពួកគេប្រកាន់យក និងសភាពដែលពួកគេស្ថិតនៅក្នុង។ នេះពិតជារឿងគួរឱ្យភ័យខ្លាចណាស់។ មនុស្សមួយចំនួនជឿថា ពួកគេមានការយល់ដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេស្គាល់ទ្រង់បានខ្លះដែរ ហើយពួកគេថែមទាំងអាចធ្វើរឿងមួយចំនួនដែលបំពេញព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ទៅទៀត។ ពួកគេចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ថាស្មើគ្នានឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេបានប្រើកលល្បិចយ៉ាងឆ្លាតវៃ ដើម្បីឱ្យពួកគេមានមិត្តភាពជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ អារម្មណ៍ទាំងនេះជាការខុសធ្ងន់ធ្ងរណាស់។ បើអ្នកមិនមានការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះអំពីរឿងនេះទេ បើអ្នកមិនយល់ពីរឿងនេះច្បាស់លាស់ទេ នោះអ្នកនឹងងាយប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ និងនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ខ្លាំងណាស់។ អ្នកយល់ពីរឿងនេះហើយឥឡូវនេះ មែនទេ? តើនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនមានតែមួយទេឬ? តើនិស្ស័យនេះអាចស្មើនឹងចរិតលក្ខណៈ ឬតម្លៃសីលធម៌របស់មនុស្សឬទេ? វាមិនអាចទេ។ ដូច្នេះ អ្នកមិនត្រូវភ្លេចទេថា មិនថាព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សយ៉ាងណានោះទេ មិនថាទ្រង់គិតពីមនុស្សយ៉ាងណានោះទេ ក៏តំណែង សិទ្ធិអំណាច និងឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនផ្លាស់ប្ដូរសោះឡើយ។ ចំពោះមនុស្សជាតិ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះអម្ចាស់នៃរបស់សព្វសារពើ និងជាព្រះអាទិករជានិច្ច។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦៧

រឿងទី ១៖ គ្រាប់ពូជ ផែនដី ដើមឈើ ពន្លឺព្រះអាទិត្យ បក្សាបក្សី និងមនុស្ស

មានគ្រាប់ពូជតូចមួយបានធ្លាក់ទៅលើផែនដី។ ភ្លៀងមួយមេយ៉ាងធំបានធ្លាក់ចុះមក ហើយគ្រាប់ពូជនោះក៏ដុះពន្លកខ្ចីចេញមក ឯឫសរបស់វាក៏ចាក់ចូលសន្សឹមៗទៅក្នុងដីខាងក្រោម។ ពន្លកក៏បានដុះខ្ពស់ឡើងៗតាមពេលវេលា ដោយបានស៊ូទ្រាំនឹងខ្យល់កំណាច និងភ្លៀងខ្លាំងនានា ដោយបានឆ្លងកាត់ការផ្លាស់ប្ដូររដូវនានាដូចដំណើរព្រះចន្ទម្ដងខ្នើតម្ដងរនោច។ នៅរដូវក្តៅ ផែនដីនាំយកទឹកមកជាអំណោយ ដើម្បីឱ្យពន្លកអាចស៊ូទ្រាំនឹងកម្ដៅរោលរាលនៃរដូវនេះបាន។ ហើយដោយសារតែផែនដី កម្ដៅផ្ចាញ់ពន្លកមិនបានទេ ដូច្នេះហើយកម្ដៅដ៏អាក្រក់បំផុតនៃរដូវក្ដៅនេះក៏បានកន្លងផុតទៅ។ នៅពេលរដូវរងារមកដល់ ផែនដីបានហ៊ុមព័ទ្ធពន្លកនៅក្នុងរង្វង់ដៃដ៏កក់ក្ដៅរបស់ខ្លួន ហើយផែនដី និងពន្លកបានកាន់ដៃគ្នាទៅវិញទៅមកយ៉ាងជាប់។ ផែនដីបានផ្ដល់កម្ដៅឱ្យពន្លក ដូច្នេះហើយវាបានរួចជីវិតពីភាពត្រជាក់យ៉ាងខ្លាំងនៃរដូវនេះ និងមិនរងគ្រោះដោយសារព្យុះព្រិល និងព្យុះនៃរដូវរងារ។ ដោយបានទទួលជម្រកពីផែនដី ពន្លកនេះបានដុះលូតលាស់យ៉ាងអង់អាច និងរីករាយ ហើយដោយបានផែនដីចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយមិនគិតពីខ្លួនឯង ពន្លកនេះក៏បានដុះលូតលាស់យ៉ាងល្អ និងរឹងមាំ។ វាបានដុះឡើងយ៉ាងរីករាយ ដោយច្រៀងក្នុងពេលភ្លៀង ហើយរាំ និងយោលយោគតាមខ្យល់។ ពន្លក និងផែនដីពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក ...

ច្រើនឆ្នាំកន្លងផុតទៅ ពន្លកបានដុះទៅជាដើមឈើដ៏ខ្ពស់ត្រដែតមួយ។ វាឈរយ៉ាងរឹងមាំនៅលើផែនដី ដោយមានមែកមាំ និងស្លឹករាប់មិនអស់នៅតាមចុងមែក។ ឫសរបស់ដើមឈើនេះនៅតែចាក់ចូលក្នុងផែនដីដូចពីមុន ហើយឥឡូវនេះ ពួកវាបានចាក់ចូលយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងដីខាងក្រោម។ ផែនដីដែលធ្លាប់ការពារពន្លកដ៏តូចមួយ ឥឡូវនេះគឺជាគ្រឹះសម្រាប់ដើមឈើដ៏ធំសម្បើមមួយ។

កាំរស្មីព្រះអាទិត្យបានចាំងមកលើដើមឈើនេះ។ ដើមឈើនេះបានយោលយោគខ្លួនរបស់វា ហើយសន្ធឹងដៃរបស់វាចេញយ៉ាងធំ រួចដកដង្ហើមវែងៗស្រូបយកខ្យល់ដែលទទួលពន្លឺពីព្រះអាទិត្យ។ ដីនៅខាងក្រោមបានដកដង្ហើមស្របពេលជាមួយនឹងដើមឈើ ហើយផែនដីមានអារម្មណ៍ល្អឡើងវិញ។ ស្រាប់តែពេលនោះ ខ្យល់រំភើយបរិសុទ្ធបានបក់ចេញពីមែកឈើ ហើយដើមឈើញាប់ញ័រក្នុងក្ដីរីករាយ ដោយរេរាំប្រកបដោយថាមពល។ ដើមឈើ និងពន្លឺព្រះអាទិត្យពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក ...

មនុស្សបានអង្គុយក្រោមម្លប់ដ៏ត្រជាក់របស់ដើមឈើ ហើយរីករាយទទួលនូវខ្យល់ដ៏ត្រជាក់ និងក្រអូប។ ខ្យល់បានសម្អាតបេះដូង និងសួតរបស់ពួកគេ ហើយវាបានសម្អាតឈាមនៅក្នុងខ្លួនពួកគេ រីឯរាងកាយរបស់ពួកគេលែងស្រយុតស្រយង់ ឬតឹងតែងទៀតហើយ។ មនុស្ស និងដើមឈើពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក ...

ហ្វូងបក្សាបក្សីតូចៗយំចេចចាចបានចុះទំលើមែកឈើនោះ។ ប្រហែលជាពួកវាបានទំនៅទីនោះដើម្បីគេចពីសត្វរំពា ឬដើម្បីបង្កាត់ពូជ និងចិញ្ចឹមកូនៗរបស់ពួកវា ឬប្រហែលជាពួកវាកំពុងតែសម្រាកមួយរយៈ។ បក្សាបក្សី និងដើមឈើពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក ...

ឫសរបស់ដើមឈើរមួល និងប្រទាក់គ្នា ហើយចាក់ជ្រៅចូលទៅក្នុងផែនដី។ តាមរយៈដើមរបស់វា វាបានការពារផែនដីពីខ្យល់ និងភ្លៀង ហើយវាបានសន្ធឹងជើងរបស់វាដើម្បីការពារផែនដីដែលនៅក្រោមបាតជើងរបស់វា។ ដើមឈើធ្វើដូច្នេះ ពីព្រោះផែនដីគឺជាម្ដាយរបស់វា។ ពួកវាពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក និងពឹងអាស្រ័យគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយពួកវានឹងមិនបែកពីគ្នាឡើយ ...

............

អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំទើបតែមានបន្ទូល ជាអ្វីមួយដែលអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឃើញពីមុនមក។ ឧទាហរណ៍ គ្រាប់ពូជដុះទៅជាដើមឈើ ហើយទោះបីជាអ្នកមិនអាចឃើញដំណើរការនេះបានលម្អិតគ្រប់យ៉ាងក្ដី ក៏អ្នកដឹងថាវាកើតឡើងមែនដែរ មែនទេ? អ្នកក៏ដឹងដែរអំពីផែនដី និងពន្លឺព្រះអាទិត្យ។ រូបភាពបក្សាបក្សីទំលើដើមឈើជាអ្វីដែលគ្រប់គ្នាធ្លាប់ឃើញហើយ មែនទេ? ហើយរូបភាពអំពីមនុស្សជ្រកក្រោមម្លប់នៃដើមឈើ ជាអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់ឃើញ មែនទេ? (មែន។) ដូច្នេះ នៅពេលដែលភាវៈទាំងអស់នេះស្ថិតនៅក្នុងរូបភាពតែមួយ តើរូបភាពនោះបង្កើតឱ្យមានអារម្មណ៍ដូចម្តេច? (អារម្មណ៍នៃភាពសុខដុម។) តើវត្ថុនីមួយៗនៅក្នុងរូបភាពនេះបានមកពីព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? (មែន។) ដោយសារទាំងនេះសុទ្ធតែចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបដឹងអំពីតម្លៃ និងសារៈសំខាន់នៃអត្ថិភាពរបស់ផែនដីចំពោះភាវៈទាំងអស់នេះ។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ នៅពេលដែលទ្រង់បានធ្វើផែនការ និងបានបង្កើតភាវៈនីមួយៗមក គឺទ្រង់បានធ្វើដូច្នេះដោយមានចេតនា ហើយនៅពេលដែលទ្រង់បានបង្កើតភាវៈទាំងនោះ ភាវៈនីមួយៗពោរពេញទៅដោយជីវិត។ បរិស្ថានដែលទ្រង់បានបង្កើតសម្រាប់អត្ថិភាពនៃមនុស្សជាតិ ដូចទើបបានរៀបរាប់នៅក្នុងរឿងរបស់យើង ជាកន្លែងមួយដែលគ្រាប់ពូជ និងផែនដីពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក ដែលផែនដីអាចចិញ្ចឹមបីបាច់គ្រាប់ពូជ ហើយគ្រាប់ពូជត្រូវបានចងសម្ព័ន្ធជាមួយនឹងផែនដី។ ទំនាក់ទំនងនេះត្រូវបានកំណត់វាសនាដោយព្រះជាម្ចាស់តាំងតែពីដើមដំបូងនៃការបង្កើតរបស់ទ្រង់។ ឈុតឆាកអំពីដើមឈើ ពន្លឺព្រះអាទិត្យ បក្សាបក្សី និងមនុស្ស ជាការពណ៌នាអំពីបរិស្ថានមានជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតសម្រាប់មមនុស្សជាតិ។ ជាបឋម ដើមឈើមិនអាចចាកចេញពីផែនដីបានឡើយ ហើយវាក៏មិនអាចរស់នៅដោយគ្មានពន្លឺព្រះអាទិត្យបានដែរ។ ដូច្នេះ តើអ្វីជាគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការបង្កើតដើមឈើ? តើយើងអាចនិយាយបានទេថា វាមានន័យសម្រាប់តែផែនដី? តើយើងអាចនិយាយបានទេថា វាមានន័យសម្រាប់តែបក្សាបក្សី? តើយើងអាចនិយាយបានទេថា វាមានន័យសម្រាប់តែមនុស្ស? (ទេ។) តើអ្វីជាទំនាក់ទំនងរវាងរបស់ទាំងអស់នេះ? ទំនាក់ទំនងរវាងពួកវាជាទំនាក់ទំនងមួយក្នុងចំណោមការពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក និងភាពមិនអាចផ្ដាច់ចេញពីគ្នាបាន។ និយាយឱ្យចំគឺថា ផែនដី ដើមឈើ ពន្លឺព្រះអាទិត្យ បក្សាបក្សី និងមនុស្ស ពឹងអាស្រ័យគ្នាទៅវិញទៅមកដើម្បីអត្ថិភាព និងចិញ្ចឹមបីបាច់គ្នាទៅវិញទៅមក។ ដើមឈើការពារផែនដី ហើយផែនដីចិញ្ចឹមបីបាច់ដើមឈើ ឯពន្លឺព្រះអាទិត្យផ្គត់ផ្គង់ដល់ដើមឈើ ខណៈដើមឈើទទួលខ្យល់បរិសុទ្ធពីពន្លឺព្រះអាទិត្យ និងបន្ថយកម្ដៅរោលរាលនៃព្រះអាទិត្យមកលើផែនដី។ តើចុងក្រោយអ្នកណាទទួលអត្ថប្រយោជន៍ពីការនេះ? គឺមនុស្សជាតិ មែនទេ? នេះជាគោលការណ៍មួយដែលជាមូលដ្ឋាននៃបរិស្ថានដែលមនុស្សជាតិរស់នៅ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក នេះហើយជារបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានតាំងតែពីដំបូង។ ទោះបីជារូបភាពនេះជារូបភាពដ៏សាមញ្ញមួយក្ដី ក៏យើងអាចមើលឃើញប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់នៅក្នុងនេះដែរ។ មនុស្សជាតិមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានផែនដី ឬដោយគ្មានដើមឈើបានទេ ហើយរឹតតែមិនអាចគ្មានបក្សាបក្សី និងពន្លឺព្រះអាទិត្យទៅទៀត។ តើមិនអ៊ីចឹងទេឬ? ទោះបីនេះគ្រាន់តែជារឿងមួយក៏ដោយ ក៏អ្វីៗដែលវាពណ៌នាគឺជាអតិសុខុមលោកនៃការបង្កើតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នូវផ្ទៃមេឃ និងផែនដី និងរបស់សព្វសារពើ ព្រមទាំងបរិស្ថានដែលជាអំណោយរបស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សជាតិអាចរស់នៅបាន។

ផ្ទែមេឃ និងផែនដី និងរបស់សព្វសារពើ ព្រមទាំងបរិស្ថាន សុទ្ធតែត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់បង្កើតឡើងសម្រាប់ឱ្យមនុស្សជាតិរស់នៅ។ ជាបឋម ចំណុចសំខាន់នៃរឿងរបស់យើងបានបង្ហាញពីការពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ការពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក និងសហត្ថិភាពនៃរបស់សព្វសារពើ។ ក្រោមគោលការណ៍នេះ បរិស្ថានសម្រាប់អត្ថិភាពរបស់មនុស្សត្រូវបានការពារ វាអាចមានអត្ថិភាព និងស្ថិតស្ថេរ។ ដោយហេតុនេះហើយទើបមនុស្សជាតិអាចចម្រើនលូតលាស់ និងបង្កើតកូនចៅបាន។ រូបភាពដែលយើងបានឃើញជារូបភាពនៃដើមឈើ ផែនដី ពន្លឺព្រះអាទិត្យ បក្សាបក្សី និងមនុស្សរួមជាមួយគ្នា។ តើព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងរូបភាពនេះដែរឬទេ? មនុស្សមើលមិនឃើញទ្រង់ទេ។ ប៉ុន្តែគ្រប់គ្នាបានឃើញច្បាប់នៃការពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក និងការពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមករវាងអ្វីៗនៅក្នុងឈុតឆាកនេះ ហើយនៅក្នុងច្បាប់នេះ គ្រប់គ្នាអាចឃើញអត្ថិភាព និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើគោលការណ៍បែបនេះ និងច្បាប់បែបនេះដើម្បីរក្សាជីវិត និងអត្ថិភាពនៃរបស់សព្វសារពើ។ តាមរបៀបនេះ ទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់ដល់របស់សព្វសារពើ និងដល់មនុស្សជាតិ។ តើរឿងនេះបានផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងផ្ទៃរឿងចម្បងរបស់យើងដែរឬទេ? មើលពីក្រៅ វាហាក់ដូចជាមិនមែន ប៉ុន្តែក្នុងភាពភាពជាក់ស្ដែង ច្បាប់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឱ្យមានជាមួយរបស់សព្វសារពើ និងភាពជាម្ចាស់របស់ទ្រង់លើរបស់សព្វសារពើ ទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ជាប្រភពនៃជីវិតសម្រាប់របស់សព្វសារពើ។ ការពិតទាំងនេះមិនអាចផ្ដាច់ចេញពីគ្នាបានឡើយ។ ឥឡូវនេះអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែចាប់ផ្ដើមរៀនអំពីអ្វីមួយហើយ!

ព្រះជាម្ចាស់ចេញច្បាប់ដែលគ្រប់គ្រងការប្រព្រឹត្តទៅនៃរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់ចេញច្បាប់ដែលគ្រប់គ្រងការរស់រាននៃរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់គ្រប់គ្រងរបស់សព្វសារពើ ហើយកំណត់ឱ្យពួកវាពង្រឹងគ្នា និងពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមកដើម្បីកុំឱ្យពួកវាវិនាស ឬបាត់បង់ទៅ។ មានតែដូច្នេះទេ ទើបមនុស្សជាតិអាចរស់នៅបាន មានតែដូច្នេះទេ ទើបពួកគេអាចរស់នៅក្រោមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានបែបនេះ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាម្ចាស់នៃច្បាប់នៃការប្រព្រឹត្តទៅទាំងនេះ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចបង្អាក់ ឬអាចផ្លាស់ប្ដូរច្បាប់ទាំងនេះបានទេ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទេដែលជ្រាបដឹងអំពីច្បាប់ទាំងនេះ ហើយមានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទេដែលគ្រប់គ្រងលើពួកវា។ ពេលណាដែលដើមឈើនឹងដុះពន្លក ពេលណាដែលវានឹងភ្លៀង ទឹក និងសារធាតុចិញ្ចឹមប៉ុន្មានដែលផែនដីនឹងផ្ដល់ឱ្យដើមឈើ រដូវណាដែលស្លឹកឈើនឹងជ្រុះ រដូវណាដែលដើមឈើនឹងមានផ្លែ សារធាតុចិញ្ចឹមប៉ុន្មានដែលពន្លឺព្រះអាទិត្យនឹងផ្ដល់ឱ្យដើមឈើ អ្វីដែលដើមឈើដកដង្ហើមបញ្ចេញក្រោយពេលទទួលការចិញ្ចឹមពីពន្លឺព្រះអាទិត្យ អ្វីៗទាំងអស់នេះសុទ្ធតែត្រូវបានកំណត់ជាមុនដោយព្រះជាម្ចាស់នៅពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ពោលគឺជាច្បាប់ដែលគ្មានអ្នកណាអាចបំពានបានឡើយ។ អ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត មិនថាមានជីវិត ឬគ្មានជីវិតនៅក្នុងកែវភ្នែករបស់មនុស្ស សុទ្ធតែស្ថិតនៅក្នុងកណ្ដាប់ព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់ ជាកន្លែងដែលទ្រង់គ្រប់គ្រងពួកវា និងសោយរាជ្យលើពួកវា។ គ្មាននរណាអាចផ្លាស់ប្ដូរ ឬបំពានច្បាប់ទាំងនេះបានឡើយ។ និយាយឱ្យចំគឺថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់បានកំណត់ទុកជាមុនថា បើគ្មានផែនដីទេ ដើមឈើមិនអាចចាក់ឫស ដុះពន្លក និងលូតលាស់បានឡើយ ហើយថា បើផែនដីគ្មានដើមឈើទេ នោះវានឹងស្ងួតហែង ព្រមទាំងថា ដើមឈើគួរតែក្លាយជាផ្ទះរបស់បក្សាបក្សី និងជាកន្លែងដែលពួកវាអាចជ្រកគេចពីខ្យល់បាន។ តើដើមឈើអាចរស់នៅដោយគ្មានផែនដីបានទេ? ច្បាស់ជាមិនអាចបានហើយ។ តើវាអាចរស់នៅដោយគ្មានព្រះអាទិត្យ និងងទឹកភ្លៀងបានទេ? វាក៏មិនអាចដែរ។ អ្វីៗទាំងអស់នេះគឺសុទ្ធតែសម្រាប់មនុស្សជាតិ សម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិ។ មនុស្សទទួលខ្យល់បរិសុទ្ធពីដើមឈើ ហើយមនុស្សរស់នៅលើផែនដី ដែលត្រូវបានការពារដោយដើមឈើ។ មនុស្សមិនអាចរស់នៅដោយគ្មានពន្លឺព្រះអាទិត្យ ឬភាវរស់ផ្សេងៗបានទេ។ ទោះបីជាទំនាក់ទំនងទាំងនេះស្មុគស្មាញក៏ដោយ ក៏អ្នកត្រូវតែចាំថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតច្បាប់ដែលគ្រប់គ្រង់លើរបស់សព្វសារពើដើម្បីឱ្យពួកវាអាចពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក និងមានអត្ថិភាពជាមួយគ្នា។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា រាល់ភាវៈនីមួយៗដែលទ្រង់បានបង្កើតគឺសុទ្ធតែមានតម្លៃ និងមានសារៈសំខាន់។ បើព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតអ្វីមួយដែលគ្មានសារៈសំខាន់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើឱ្យវាបាត់បង់ទៅវិញ។ នេះជាវិធីសាស្ត្រមួយដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់របស់សព្វសារពើ។ តើពាក្យ «ផ្គត់ផ្គង់ដល់» សំដៅទៅលើអ្វីនៅក្នុងរឿងនេះ? តើព្រះជាម្ចាស់ស្រោចទឹកឱ្យដើមឈើរាល់ថ្ងៃឬទេ? តើដើមឈើត្រូវការជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីដកដង្ហើមឬទេ? (ទេ។) «ផ្គត់ផ្គង់ដល់» នៅទីនេះសំដៅទៅលើការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើក្រោយពេលបង្កើតពួកវា ហើយវាសមល្មមសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការគ្រប់គ្រងពួកវា បន្ទាប់ពីបានបង្កើតច្បាប់ដែលត្រួតត្រាពួកវា។ នៅពេលដែលគ្រាប់ពូជត្រូវបានដាំនៅលើផែនដី ដើមឈើដុះដោយខ្លួនឯង។ លក្ខខណ្ឌសម្រាប់ការដុះលូតលាស់របស់វាត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតពន្លឺព្រះអាទិត្យ ទឹក ដី ខ្យល់ និងបរិស្ថានជុំវិញ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតខ្យល់ សន្សើម ព្រិល និងភ្លៀង ព្រមទាំងរដូវកាលទាំងបួន។ ទាំងនេះជាលក្ខខណ្ឌដែលដើមឈើត្រូវការដើម្បីដុះលូតលាស់ ហើយទាំងនេះជាអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំឡើង។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃបរិស្ថានរស់នៅនេះមែនឬទេ? (មែន។) តើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវរាប់ស្លឹកឈើនីមួយៗនៅលើដើមឈើរាល់ថ្ងៃឬទេ? ទេ! ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនចាំបាច់ជួយដើមឈើក្នុងការដកដង្ហើម ឬដាស់ពន្លឺព្រះអាទិត្យរាល់ថ្ងៃ ដោយមានបន្ទូលថា «ដល់ពេលបញ្ចេញពន្លឺទៅលើដើមឈើហើយ» នោះដែរ។ ទ្រង់មិនចាំបាច់ធ្វើដូច្នោះទេ។ ពន្លឺព្រះអាទិត្យបញ្ចេញពន្លឺដោយខ្លួនឯងនៅពេលដល់ពេលវាបញ្ចេញពន្លឺ ស្របតាមច្បាប់ ហើយវាលេចមក និងបញ្ចេញពន្លឺមកលើដើមឈើ ឯដើមឈើស្រូបយកពន្លឺព្រះអាទិត្យនៅពេលវាត្រូវការ ហើយនៅពេលវាមិនត្រូវការ ដើមឈើនៅតែរស់នៅតាមច្បាប់ដដែល។ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនអាចពន្យល់ពីបាតុភូតនេះឱ្យបានច្បាស់លាស់ទេ ប៉ុន្តែទោះយ៉ាងណា វាជាការពិតដែលគ្រប់គ្នាអាចមើលឃើញ និងទទួលស្គាល់។ អ្វីដែលអ្នកត្រូវធ្វើគឺទទួលស្គាល់ថា ច្បាប់ដែលគ្រប់គ្រងអត្ថិភាពនៃរបស់សព្វសារពើបានមកពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់មានអំណាចត្រួតត្រាលើការលូតលាស់ និងការរស់រាននៃរបស់សព្វសារពើ។

ឥឡូវ តើរឿងនេះមានអ្វីដែលមនុស្សហៅថា «ពាក្យប្រៀបធៀប» ដែរឬទេ? តើវាជាការធ្វើបដិរូបកម្មមែនទេ? (មិនមែនទេ។) ខ្ញុំបាននិទានប្រាប់នូវរឿងពិត។ ភាវៈមានជីវិតគ្រប់ប្រភេទ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមានជីវិត ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយព្រះជាម្ចាស់ ហើយភាវៈមានជីវិតនីមួយៗត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់បំពេញទៅដោយជីវិតនៅពេលវាត្រូវបានបង្កើតឡើង ដូច្នេះជីវិតនៃរបស់សព្វសារពើដែលមានជីវិត សុទ្ធតែបានមកពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយធ្វើដំណើរតាមគន្លង និងច្បាប់ដែលដឹកនាំវា។ វាមិនត្រូវការឱ្យមនុស្សកែប្រែវាទេ ហើយក៏មិនត្រូវការជំនួយពីមនុស្សដែរ វាជាផ្លូវមួយដែលព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់ដល់របស់សព្វសារពើ។ អ្នកយល់ហើយ មែនទេ? តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា មនុស្សចាំបាច់ទទួលស្គាល់ការនេះឬទេ? (ចាំបាច់។) ដូច្នេះតើរឿងនេះមានអ្វីទាក់ទងនឹងជីវវិទ្យាឬទេ? តើវាទាក់ទងតាមរៀបណាមួយទៅនឹងវិស័យណាមួយនៃចំណេះដឹង ឬមែកធាងណាមួយនៃការសិក្សាឬទេ? យើងមិនមែនកំពុងពិភាក្សាគ្នាអំពីជីវវិទ្យាទេ ហើយយើងពិតជាមិនមែនកំពុងធ្វើការស្រាវជ្រាវខាងជីវវិទ្យានោះដែរ។ តើអ្វីជាគំនិតសំខាន់នៃការពិភាក្សារបស់យើង? (ព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃជីវិត សម្រាប់របស់សព្វសារពើ។) តើអ្នករាល់គ្នាបានឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងការបង្កើត? តើអ្នកបានឃើញដើមឈើទេ? តើអ្នកបានឃើញផែនដីទេ? (ឃើញ។) អ្នកបានឃើញពន្លឺព្រះអាទិត្យ មែនទេ? តើអ្នកបានឃើញបក្សាបក្សីទំលើដើមឈើទេ? (យើងបានឃើញ។) តើមនុស្សជាតិរីករាយនឹងរស់នៅក្នុងបរិស្ថានបែបនោះឬទេ? (រីករាយ។) និយាយឱ្យចំគឺថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រើរបស់សព្វសារពើ (អ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើត) ដើម្បីរក្សា និងការពារផ្ទះរបស់មនុស្សជាតិ និងបរិស្ថានជីវិតរបស់ពួកគេ។ តាមរបៀបនេះ ព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាតិ និងដល់របស់សព្វសារពើ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦៨

រឿងទី ២៖ ភ្នំធំ មួយ អូរតូចមួយ ខ្យល់ខ្លាំងមួយ និងរលកយក្សមួយ

មានអូរតូចមួយដែលហូរបត់បែនទៅមករហូតដល់ជើងភ្នំដ៏ធំមួយ។ ភ្នំនេះបានរាំងផ្លូវរបស់អូរដ៏តូចនេះ ដូច្នេះអូរក៏បាននិយាយទៅកាន់ភ្នំដោយសម្លេងខ្សាវៗតិចៗថា «សូមឱ្យខ្ញុំឆ្លងកាត់ផង។ លោកកំពុងតែឈររាំងផ្លូវខ្ញុំមិនឱ្យទៅមុខរួចហើយ»។ ភ្នំបានសួរថា៖ «តើឯងកំពុងទៅណា?»។ អូរបានឆ្លើយថា៖ «ខ្ញុំកំពុងរកមើលផ្ទះរបស់ខ្ញុំ»។ «មិនអីទេអ៊ីចឹង ឯងធ្វើដំណើរទៅមុខដោយហូរពីលើខ្លួនខ្ញុំមកចុះ!» ប៉ុន្តែអូរដ៏តូចនេះនៅទន់ខ្សោយ និងក្មេងខ្ចីខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះ វាគ្មានផ្លូវណានឹងហូរពីលើភ្នំដ៏ធំដូចនេះបានឡើយ។ វាអាចត្រឹមបន្តហូរប្របនឹងជើងភ្នំនោះប៉ុណ្ណោះ ...

ខ្យល់ដ៏ខ្លាំងមួយបានបោកបក់មក ដោយនាំយកទាំងខ្សាច់ និងកម្ទេចកម្ទីទៅកាន់ភ្នំនេះ។ ខ្យល់នេះគំហកដាក់ភ្នំថា «ឱ្យអញឆ្លងទៅ!» «តើអ្នកកំពុងតែទៅណា?» ភ្នំបានសួរ។ «អញចង់ឆ្លងទៅម្ខាងទៀតនៃភ្នំអ្នក» ខ្យល់ឆ្លើយដោយសម្លុត។ «មិនអីទេ បើអ្នកអាចបំបែកឆ្លងចង្កេះខ្ញុំបាន នោះអ្នកអាចទៅបាន!» ខ្យល់ដ៏ខ្លាំងនេះបានបក់យ៉ាងសន្ធឹកម្ដងតាមនេះ ម្ដងតាមនោះ ប៉ុន្តែទោះបីជាវាបក់បោកខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏វាមិនអាចបំបែកឆ្លងចង្កេះភ្នំបានដែរ។ ខ្យល់នេះបានកើតការនឿយហត់ ហើយក៏ឈប់សម្រាកទៅ រីឯនៅម្ខាងទៀតនៃភ្នំនេះ ខ្យល់រំភើយបានចាប់ផ្ដើមបក់ ដោយធ្វើឱ្យមនុស្សម្នានៅទីនោះបានរីករាយ។ នេះជាការស្វាគមន៍របស់ភ្នំចំពោះមនុស្ស ...

នៅឯឆ្នេរសមុទ្រ ទឹកសមុទ្រសាចបោកផ្ទប់ច្រាំងថ្មថ្នមៗ។ ភ្លាមៗនោះ រលកយក្សមួយបានកើតឡើង ហើយបានគ្រហឹមបក់បោកឆ្ពោះទៅភ្នំ។ «ចៀសចេញ!» រលកយក្សស្រែក។ «តើអ្នកកំពុងតែទៅណា?» ភ្នំបានសួរ។ ដោយមិនអាចបញ្ឈប់សន្ទុះរបស់វាបាន រលកនេះបានគំហកថា «អញកំពុងតែពង្រីកទឹកដីរបស់អញ! អញចង់សន្ធឹងដៃរបស់អញ!» «មិនអីទេ បើអ្នកអាចឆ្លងផុតកំពូលខ្ញុំបាន ខ្ញុំនឹងឱ្យអ្នកទៅ។» រលកដ៏អស្ចារ្យនេះដកថយបន្តិច បន្ទាប់មកក៏ខ្ជោលឡើងម្ដងទៀតសំដៅទៅកាន់ភ្នំ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាវាព្យាយាមយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏វាមិនអាចឡើងផុតកំពូលភ្នំបានដែរ។ រលកនេះអាចត្រឹមតែរសាត់យឺតៗត្រឡប់ទៅសមុទ្រវិញប៉ុណ្ណោះ ...

រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ អូរតូចនេះបានហូរតិចៗថ្នមៗក្បែរជើងភ្នំ។ ដោយធ្វើតាមការណែនាំរបស់ភ្នំ អូរតូចនេះក៏មានផ្លូវត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ជាកន្លែងដែលវាបានជួបជាមួយទន្លេដែលបន្តទៅជួបជាមួយសមុទ្រ។ ក្រោមការថែទាំរបស់ភ្នំ អូរតូចនេះមិនដែលវង្វេងផ្លូវរបស់វាឡើយ។ អូរ និងភ្នំបានពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក ពួកវាបានបន្ថែមកម្លាំងឱ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ទប់ទល់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមានអត្ថិភាពជាមួយគ្នា។

រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ ខ្យល់ខ្លាំងនេះបានបក់យ៉ាងសន្ធឹកតាមទម្លាប់របស់វា។ វានៅតែមក «ជួប» ភ្នំជារឿយៗ ជាមួយនឹងការកួចខ្សាច់យ៉ាងខ្លាំងដែលវិលចូលក្នុងកំសួលរបស់វា។ វាបានគំរាមកំហែងភ្នំ តែវាមិនដែលបំបែកឆ្លងចង្កេះភ្នំបានទេ។ ខ្យល់ និងភ្នំបានពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក ពួកវាបានបន្ថែមកម្លាំងឱ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ទប់ទល់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមានអត្ថិភាពជាមួយគ្នា។

រាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ រលកយក្សនេះមិនដែលឈប់សម្រាកទេ ហើយវាបានដើរទៅមុខដោយឥតបង្អង់ដៃដើម្បីបន្តពង្រីកទឹកដីរបស់វា។ វាបានគ្រហឹម និងកញ្ជ្រោលឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀតឆ្ពោះទៅកាន់ភ្នំ តែភ្នំមិនដែលរំកិលចេញមួយអ៊ិន្ឈ៍ឡើយ។ ភ្នំបានមើលថែសមុទ្រ ហើយដោយបែបនេះ សត្វនានានៅក្នុងសមុទ្របានកើតកូនចៅច្រើនឡើង និងបានចម្រើនលូតលាស់។ រលក និងភ្នំបានពង្រឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ហើយពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមក ពួកវាបានបន្ថែមកម្លាំងឱ្យគ្នាទៅវិញទៅមក ទប់ទល់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយមានអត្ថិភាពជាមួយគ្នា។

ដូច្នេះ រឿងរបស់យើងចប់ហើយ។ ដំបូង ចូរប្រាប់ខ្ញុំមើលថាតើរឿងនេះនិយាយអំពីអ្វី? ដំបូងឡើយ គឺមានភ្នំធំមួយ កូនអូរតូចមួយ ខ្យល់ខ្លាំងមួយ និងរលកយក្សមួយ។ តើមានអ្វីកើតឡើងនៅក្នុងអត្ថបទទីមួយ រវាងកូនអូរ និងភ្នំធំ? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំជ្រើសរើសនិយាយអំពីអូរ និងភ្នំ? (ក្រោមការមើលថែទាំរបស់ភ្នំ អូរមិនដែលវង្វេងផ្លូវរបស់វាឡើយ។ ពួកវាពឹងផ្អែកគ្នាទៅវិញទៅមក។) តើអ្នកនឹងនិយាយថា ភ្នំបានការពារ ឬរារាំងអូរតូចនេះ? (វាការពារអូរ។) ប៉ុន្តែតើវាមិនបានរារាំងអូរទេឬ? វា និងអូរបានពិនិត្យមើលគ្នាទៅវិញទៅមក ភ្នំបានការពារអូរផង និងរារាំងអូរផង។ ភ្នំបានការពារអូរឱ្យបានទៅជួបជាមួយទន្លេ ប៉ុន្តែបានរារាំងវាមិនឱ្យហូរទៅកន្លែងដែលវានឹងហូរទៅដែលធ្វើឱ្យមានទឹកជំនន់ និងនាំមកនូវគ្រោះមហន្តរាយដល់មនុស្ស។ តើនេះមិនមែនជាខ្លឹមសារនៃវគ្គនេះទេឬ? តាមរយៈការការពារ និងទប់ស្កាត់អូរ ភ្នំបានរក្សាការពារផ្ទះរបស់មនុស្ស។ ក្រោយមក អូរតូចនេះបានជួបជាមួយទន្លេនៅឯជើងភ្នំ ហើយបានហូរបន្តទៅក្នុងសមុទ្រ។ តើនេះមិនមែនជាច្បាប់ដែលគ្រប់គ្រងអត្ថិភាពរបស់អូរទេឬ? តើអ្វីដែលធ្វើឱ្យអូរអាចជួបជាមួយទន្លេ និងសមុទ្របាន? តើវាមិនមែនជាភ្នំទេឬ? អូរបានពឹងផ្អែកលើកិច្ចការពារ និងការរារាំងរបស់ភ្នំ។ ដូច្នេះ តើនេះមិនមែនជាចំណុចសំខាន់ទេឬ? តើនៅក្នុងនេះអ្នកមើលឃើញពីសារៈសំខាន់របស់ភ្នំចំពោះទឹកឬទេ? តើក្នុងការបង្កើតភ្នំទាំងធំទាំងតូចនេះ ព្រះជាម្ចាស់មានគោលបំណងរបស់ទ្រង់ឬទេ? (មាន។) វគ្គខ្លីនេះគ្មានអ្វីក្រៅពីអូរដ៏តូចមួយ និងភ្នំដ៏ធំមួយនោះទេ ចូរយើងមើលពីតម្លៃ និងសារៈសំខាន់នៃការបង្កើតវត្ថុទាំងពីរនេះដោយព្រះជាម្ចាស់ចុះ ហើយវាក៏បង្ហាញដល់យើងនូវប្រាជ្ញា និងគោលបំណងនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់លើពួកវាដែរ។ តើមិនដូច្នេះទេឬ?

តើវគ្គទីពីរនៃរឿងនេះនិយាយអំពីអ្វី? (ខ្យល់ខ្លាំងមួយ និងភ្នំធំមួយ។) តើខ្យល់ជាវត្ថុល្អឬទេ? (ល្អ។) តែមិនទាំងស្រុងទេ ពេលខ្លះខ្យល់ខ្លាំងពេក បង្កឱ្យមានគ្រោះមហន្តរាយ។ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាប្រសិនបើអ្នកត្រូវបានបង្កើតមកដើម្បីរារាំងខ្យល់ដ៏ខ្លាំង? វាអាស្រ័យលើកម្លាំងខ្យល់។ ប្រសិនបើវាជាខ្យល់កម្រិតបី ឬបួន គេនឹងអាចទ្រាំបាន។ ភាគច្រើន មនុស្សអាចនឹងពិបាកក្នុងការបើកភ្នែក។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើខ្យល់បក់ខ្លាំង ហើយក្លាយជាព្យុះកំបុតត្បូង តើអ្នកនឹងអាចទប់ទល់វាបានទេ? អ្នកនឹងមិនអាចទប់ទល់ទេ។ ដូច្នេះ វាមិនត្រឹមត្រូវទេដែលមនុស្សដែលនិយាយថាខ្យល់ល្អជានិច្ច ឬថាវាអាក្រក់ជានិច្ច ព្រោះនេះអាស្រ័យលើកម្លាំងរបស់វា។ ឥឡូវនេះ តើភ្នំមានមុខងារអ្វីនៅទីនេះ? តើមុខងាររបស់វាមិនមែនជាការត្រងខ្យល់ទេឬ? តើភ្នំកាត់បន្ថយខ្យល់ដ៏ខ្លាំងទៅជាអ្វី? (ខ្យល់រំភើយ។) ឥឡូវនេះ នៅក្នុងបរិស្ថានដែលមនុស្សរស់នៅ តើមនុស្សភាគច្រើនជួបប្រទះព្យុះសង្ឃរា ឬខ្យល់រំភើយ? (ខ្យល់រំភើយ។) តើនេះមិនមែនជាគោលបំណងមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬ ដែលជាបំណងព្រះហឫទ័យមួយរបស់ទ្រង់ក្នុងការបង្កើតភ្នំ? តើវានឹងទៅជាយ៉ាងណា ប្រសិនបើមនុស្សរស់នៅក្នុងបរិស្ថានមួយដែលមានខ្សាច់ហោះហើរខ្លាំងនៅក្នុងខ្យល់ ដោយគ្មានការរារាំង និងដោយគ្មានការត្រង? តើវានឹងអាចទេថា ដីដែលឡោមព័ទ្ធដោយខ្សាច់ និងថ្មប៉ើងហើរពាសពេញ នឹងមិនអាចរស់នៅបាន? ថ្មអាចនឹងបុកត្រូវមនុស្ស ហើយខ្សាច់អាចនឹងធ្វើឱ្យពួកគេខ្វាក់ភ្នែក។ ខ្យល់អាចនឹងបក់បោកមនុស្សហើបជើងផុតពីដី ឬនាំយកពួកគេទៅក្នុងអាកាស។ ផ្ទះអាចនឹងត្រូវបំផ្លាញ ហើយគ្រោះមហន្តរាយគ្រប់បែបយ៉ាងនឹងកើតឡើង។ ប៉ុន្តែ តើវាមានតម្លៃទេក្នុងការមានខ្យល់ខ្លាំង? ខ្ញុំបាននិយាយថា វាមិនល្អទេ ដូច្នេះគ្រប់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍ថា វាគ្មានតម្លៃទេ ប៉ុន្តែតើវាអ៊ីចឹងមែនឬ? តើវាគ្មានតម្លៃទេឬ នៅពេលវាប្រែទៅជាខ្យល់រំភើយ? តើមនុស្សត្រូវការអ្វីច្រើនបំផុតនៅពេលអាកាសធាតុសើម ឬក្ដៅហប់ខ្លាំង? ពួកគេត្រូវការខ្យល់រំភើយតិចៗ បក់មកលើពួកគេថ្នមៗ ធ្វើឱ្យពួកគេស្រស់ស្រាយ និងសម្អាតខួរក្បាលរបស់ពួកគេ ធ្វើឱ្យការគិតរបស់ពួកគេមុតស្រួច ជួសជុល និងធ្វើឱ្យស្ថានភាពចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេប្រសើរឡើង។ ឧទាហរណ៍ថា ឥឡូវនេះអ្នករាល់គ្នាអង្គុយក្នុងបន្ទប់មួយដែលមានមនុស្សច្រើន ហើយហប់ខ្យល់ តើអ្នកត្រូវការអ្វីបំផុត? (ខ្យល់រំភើយតិចៗ។) ការទៅកាន់កន្លែងមួយដែលមានខ្យល់កខ្វក់ និងស្មោកគ្រោក អាចធ្វើឱ្យការគិតរបស់មនុស្សថយចុះ កាត់បន្ថយចរន្តឈាម និងបន្ថយភាពច្បាស់លាស់នៃចិត្តគំនិតរបស់មនុស្ស។ ប៉ុន្ដែទោះជាយ៉ាងណា ចលនា និងចរន្តខ្យល់តែបន្តិចធ្វើឱ្យខ្យល់ស្រស់ថ្លា ហើយមនុស្សមានអារម្មណ៍ខុសគ្នានៅក្នុងខ្យល់ស្រស់ថ្លា។ ទោះជាអូរតូចនេះអាចបង្កឱ្យមានគ្រោះមហន្តរាយក្ដី ទោះជាខ្យល់ខ្លាំងនេះអាចបង្កឱ្យមានគ្រោះមហន្តរាយក្ដី ដរាបណាមានភ្នំនៅទីនោះ វានឹងប្រែក្លាយគ្រោះថ្នាក់នោះទៅជាកម្លាំងដែលផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ដល់មនុស្សវិញ។ តើមិនអ៊ីចឹងទេឬ?

តើវគ្គទីបីនៃរឿងនេះនិយាយអំពីអ្វី? (ភ្នំធំ និងរលកយក្ស។) ភ្នំធំ និងរលកយក្ស។ វគ្គនេះកើតហេតុនៅឯឆ្នេរសមុទ្រនាជើងភ្នំ។ យើងមើលឃើញភ្នំ ទឹកសមុទ្រសាច និងរលកដ៏ធំមួយ។ តើភ្នំជាអ្វីចំពោះរលកនៅក្នុងឧទាហរណ៍នេះ? (អ្នកការពារ និងរបាំង។) វាជាអ្នកការពារផង និងជារបាំងផង។ ក្នុងនាមជាអ្នកការពារ វារក្សាសមុទ្រមិនឱ្យទៅបាត់ ដើម្បីឱ្យសត្វនានាដែលរស់នៅក្នុងនោះអាចកើតកូនចៅច្រើនឡើង និងចម្រើនលូតលាស់។ ក្នុងនាមជារបាំង ភ្នំការពារទឹកសមុទ្រមិនឱ្យហូរហៀរបង្កគ្រោះមហន្តរាយ មិនឱ្យបង្កគ្រោះថ្នាក់ និងបំផ្លាញផ្ទះរបស់មនុស្ស។ ដូច្នេះយើងអាចនិយាយបានថា ភ្នំនេះជាអ្នកការពារផង និងជារបាំងផង។

នេះជាសារៈសំខាន់នៃអន្តរទំនាក់ទំនងរវាងភ្នំដ៏ធំ និងអូរដ៏តូច ភ្នំដ៏ធំ និងខ្យល់ដ៏ខ្លាំង ភ្នំដ៏ធំ និងរលកយក្ស ហើយនេះជាសារៈសំខាន់នៃការពង្រឹង និងការទប់ទល់គ្នាទៅវិញទៅមករបស់ពួកវា និងសហត្ថិភាពរបស់ពួកវា។ វត្ថុដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតទាំងនេះ ត្រូវបានគ្រប់គ្រងក្នុងអត្ថិភាពរបស់ពួកវាដោយច្បាប់ និងច្បាប់។ ដូច្នេះ តើអ្នកមើលឃើញទង្វើអ្វីខ្លះរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងរឿងនេះ? តើព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់ព្រងើយកន្តើយនឹងរបស់សព្វសារពើឬទេ ចាប់តាំងពីពេលទ្រង់បានបង្កើតពួកវាមក? តើទ្រង់បានបង្កើតច្បាប់ និងរចនាបែបបទដំណើរការនៃរបស់សព្វសារពើ ដើម្បីតែទុកពួកវាចោលបន្ទាប់ពីបង្កើតហើយមែនទេ? តើវាកើតឡើងដូច្នោះមែនទេ? (ទេ។) ដូចនេះតើមានអ្វីកើតឡើង? ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តគ្រប់គ្រង។ ទ្រង់គ្រប់គ្រងទឹក ខ្យល់ និងរលក។ ទ្រង់មិនឱ្យពួកវារត់ផ្ដេសផ្ដាសទេ ហើយទ្រង់ក៏មិនឱ្យពួកវាបង្កអន្តរាយ ឬបំផ្លាញផ្ទះដែលមនុស្សរស់នៅដែរ។ ដោយហេតុនេះ មនុស្សអាចរស់នៅបាន ហើយកើតកូនកើតចៅច្រើនឡើង និងចម្រើនលូតលាស់នៅលើដី។ នេះមានន័យថា នៅពេលទ្រង់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំច្បាប់សម្រាប់អត្ថិភាពរបស់ពួកវារួចជាស្រេច។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតវត្ថុនីមួយៗ ទ្រង់បានធានាថា វានឹងផ្ដល់ផលប្រយោជន៍ដល់មនុស្សជាតិ ហើយទ្រង់បានគ្រប់គ្រងលើវា ដើម្បីកុំឱ្យវាអាចបង្កបញ្ហាដល់មនុស្សជាតិ ឬបង្កគ្រោះមហន្តរាយដល់ពួកគេ។ តើវាមិនមែនសម្រាប់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងទេឬ តើទឹកនឹងមិនហូរដោយគ្មានការទប់ស្កាត់ទេឬ? តើខ្យល់នឹងមិនបក់ដោយគ្មានការទប់ស្កាត់ទេឬ? តើទឹក និងខ្យល់ធ្វើតាមច្បាប់ដែរឬទេ? ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនបានគ្រប់គ្រងពួកវាទេ នោះនឹងគ្មានច្បាប់ណាមួយគ្រប់គ្រងលើពួកវាបានឡើយ ហើយខ្យល់នឹងបក់បោកយ៉ាងសន្ធឹក ឯទឹកនឹងគ្មានអ្វីទប់ស្កាត់ហើយបង្កជាទឹកជំនន់។ ប្រសិនបើរលកខ្ពស់ជាងភ្នំ តើសមុទ្រនឹងអាចមានទេ? វានឹងគ្មានទេ។ ប្រសិនបើភ្នំមិនខ្ពស់ស្មើរលក នោះសមុទ្រនឹងគ្មានទេ ហើយភ្នំនឹងបាត់បង់តម្លៃ និងសារៈសំខាន់របស់វា។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦៩

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមានអត្ថិភាព ហើយទ្រង់មានអំណាចត្រួតត្រាអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមានអត្ថិភាព ទ្រង់គ្រប់គ្រងរាល់អ្វីៗទាំងអស់ ហើយទ្រង់ធ្វើការផ្គត់ផ្គង់ដល់អ្វីៗទាំងអស់ រីឯនៅក្នុងរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់ទតឃើញ និងពិនិត្យមើលគ្រប់ពាក្យ និងសកម្មភាពនៃអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមានអត្ថិភាព។ ដូច្នេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ និងពិនិត្យមើលបានគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនៃជីវិតមនុស្សផងដែរ។ ហេតុដូចនេះ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបដឹងយ៉ាងលម្អិតនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមានអត្ថិភាពនៅក្នុងការបង្កើតរបស់ទ្រង់ ចាប់តាំងពីមុខងាររបស់វត្ថុនីមួយៗ លក្ខណៈរបស់វា និងច្បាប់សម្រាប់រស់រានរបស់វា រហូតដល់សារៈសំខាន់នៃជីវិតរបស់វា និងតម្លៃនៃអត្ថិភាពរបស់វា អ្វីៗទាំងអស់នេះព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាបដឹងគ្មានសល់។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា ទ្រង់ត្រូវការសិក្សាពីច្បាប់ដែលគ្រប់គ្រងពួកវាឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវការសិក្សាពីវិទ្យាសាស្ត្រ ឬចំណេះដឹងរបស់មនុស្ស ដើម្បីរៀន និងស្វែងយល់អំពីពួកវាឬទេ? (ទេ។) តើមាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិដែលមានការរៀនសូត្រ និងមានចំណេះវិជ្ជាជ្រៅជ្រះ ដើម្បីស្វែងយល់ពីរបស់សព្វសារពើដូចព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? គ្មានទេ មែនទេ? តើមានតារាវិទូ ឬជីវវិទូណាម្នាក់ដែលយល់ពិតប្រាកដអំពីច្បាប់ដែលរបស់សព្វសារពើរស់នៅ និងដុះលូតលាស់តាមដែរឬទេ? តើពួកគេយល់ពិតប្រាកដអំពីតម្លៃនៃអត្ថិភាពរបស់វត្ថុនីមួយៗឬទេ? (ទេ ពួកគេមិនអាចទេ។) នេះមកពីរបស់សព្វសារពើត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនថាមនុស្សជាតិសិក្សាពីចំណេះដឹងនេះបានជ្រៅជ្រះប៉ុនណា ឬច្រើនយ៉ាងណា ឬក៏ពួកគេខំប្រឹងខ្នះខ្នែងរៀនពីវាយូរប៉ុនណានោះទេ ក៏ពួកគេនឹងមិនអាចវាស់ស្ទង់នូវអាថ៌កំបាំង ឬគោលបំណងដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតរបស់សព្វសារពើមកបានដែរ។ តើមិនអ៊ីចឹងទេឬ? ឥឡូវនេះ តាមរយៈការពិភាក្សារបស់យើងមកទល់ពេលនេះ តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ថា បានទទួលការយល់ដឹងមួយផ្នែកអំពីអត្ថន័យពិតប្រាកដនៃឃ្លាដែលថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃជីវិត សម្រាប់របស់សព្វសារពើ» ហើយឬនៅ? (យល់។) ខ្ញុំជ្រាបដឹងថា នៅពេលដែលខ្ញុំពិភាក្សាអំពីប្រធានបទនេះ (ព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃជីវិត សម្រាប់របស់សព្វសារពើ) មនុស្សជាច្រើននឹងគិតភ្លាមដល់ឃ្លាមួយទៀតថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្ដីពិត ហើយព្រះជាម្ចាស់ប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់យើង» ហើយគ្មានអ្វីដែលហួសពីកម្រិតអត្ថន័យនៃប្រធានបទនេះនោះទេ។ អ្នកខ្លះថែមទាំងអាចមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់ជីវិតមនុស្ស អាហារ និងភេសជ្ជៈប្រចាំថ្ងៃ ព្រមទាំងចាំបាច់ប្រចាំថ្ងៃ មិនរាប់ថាជាការផ្គត់ផ្គង់របស់ទ្រង់ដល់មនុស្សនោះទេ។ តើគ្មានអ្នកដែលមានអារម្មណ៍បែបនេះទេឬ? ប៉ុន្តែ តើចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការបង្កើតរបស់ទ្រង់ (ដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិមានអត្ថិភាព និងរស់នៅជាធម្មតា) មិនជាក់ស្ដែងទេឬ? ព្រះជាម្ចាស់ថែទាំបរិស្ថានដែលមនុស្សរស់នៅ ហើយទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់គ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ដែលមនុស្សជាតិត្រូវការសម្រាប់ការរស់រានរបស់ពួកគេ។ លើសពីនេះទៅទៀត ទ្រង់គ្រប់គ្រង និងរក្សាអធិបតេយ្យភាពលើរបស់សព្វសារពើ។ អ្វីៗទាំងអស់នេះអាចឱ្យមនុស្សជាតិរស់នៅ និងចម្រើនលូតលាស់ ព្រមទាំងកើតកូនចៅច្រើនឡើងជាធម្មតា នេះហើយជារបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់ដល់ស្នាព្រះហស្ដទាំងអស់ និងដល់មនុស្សជាតិ។ តើវាមិនពិតទេឬ ដែលថាមនុស្សត្រូវទទួលស្គាល់ និងយល់ពីអ្វីៗទាំងនេះ? ប្រហែលជាអ្នកខ្លះអាចនិយាយថា «ប្រធានបទនេះនៅឆ្ងាយពេកពីការដែលយើងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយយើងមិនចង់ដឹងអំពីរឿងនេះទេ ព្រោះយើងមិនមែនរស់ដោយសារនំប៉័ងតែមួយមុខនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ យើងរស់ដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់»។ តើការយល់ឃើញនេះត្រឹមត្រូវឬទេ? (ទេ។) ហេតុអ្វីបានជាមិនត្រឹមត្រូវ? បើគ្រាន់តែស្គាល់នូវអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលនោះ តើអ្នករាល់គ្នាអាចមានការយល់ដឹងពេញលេញអំពីព្រះជាម្ចាស់ទេ? បើគ្រាន់តែទទួលស្គាល់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងទទួលស្គាល់ការជំនុំជម្រះ ព្រមទាំងការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ តើអ្នករាល់គ្នាអាចមានការយល់ដឹងពេញលេញអំពីព្រះជាម្ចាស់ទេ? បើគ្រាន់តែដឹងនូវផ្នែកតូចមួយអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ផ្នែកតូចមួយអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ តើអ្នករាល់គ្នានឹងចាត់ទុកថា គ្រប់គ្រាន់ក្នុងការសម្រេចបានការយល់ដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ហើយមែនទេ? (ទេ។) សកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមដោយទ្រង់បង្កើតរបស់សព្វសារពើ ហើយពួកវាបន្តដល់សព្វថ្ងៃនេះ (សកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់សុទ្ធតែអាចមើលឃើញគ្រប់ពេលវេលា ពីមួយពេលទៅមួយពេល។) បើមនុស្សម្នាក់ជឿថា ព្រះជាម្ចាស់មានមែន ដោយសារតែទ្រង់បានរើសតាំងរាស្ត្រមួយក្រុមឱ្យទៅសង្គ្រោះ និងបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ក្រៅពីនោះគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ មិនថាសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ឋានៈរបស់ទ្រង់ ឬក៏សកម្មភាពរបស់ទ្រង់នោះទេ ដូច្នេះតើគេអាចចាត់ទុកមនុស្សម្នាក់នេះថា ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដឬទេ? មនុស្សដែលគេហៅថា «ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់» បែរជាមានការយល់ដឹងត្រឹមតែមួយជ្រុងប៉ុណ្ណោះ យោងទៅតាមការដែលពួកគេកម្រិតទង្វើរបស់ទ្រង់ត្រឹមតែចំពោះមនុស្សមួយក្រុម។ តើនេះជាការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដឬទេ? តើមនុស្សដែលមានការស្គាល់ប្រភេទនេះ មិនបដិសេធការបង្កើតរបស់សព្វសារពើដោយព្រះជាម្ចាស់ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់លើពួកគេទេឬ? មនុស្សមួយចំនួនមិនចង់ពាក់ព័ន្ធនឹងចំណុចនេះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គេបែរជាគិតក្នុងចិត្តខ្លួនឯងថា៖ «ខ្ញុំមិនដែលឃើញអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើនោះទេ។ គំនិតនេះខុសប្លែកណាស់ ហើយខ្ញុំមិនខ្វល់ក្នុងការយល់ដឹងពីវានោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើ ហើយវាគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែទទួលស្គាល់ភាពជាអ្នកដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចទទួលបានការសង្គ្រោះ និងភាពគ្រប់លក្ខណ៍ពីព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ គ្មានអ្វីទៀតដែលសំខាន់សម្រាប់ខ្ញុំទេ។ ច្បាប់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតនៅពេលដែលទ្រង់បង្កើតរបស់សព្វសារពើ និងអ្វីៗដែលទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់ដល់របស់សព្វសារពើ និងដល់មនុស្សជាតិ គ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធជាមួយខ្ញុំទេ។» តើនេះជាពាក្យសម្ដីប្រភេទណាទៅវិញ? តើនេះមិនមែនជាអំពើបះបោរទេឬ? តើមានអ្នកណាក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាមានការយល់ឃើញបែបនេះឬទេ? ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាមិននិយាយដូច្នេះក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំជ្រាបដឹងថា អ្នករាល់គ្នានៅទីនេះភាគច្រើនយល់ដូច្នោះដែរ។ តាមច្បាប់ មនុស្សបែបនេះមើលទៅអ្វីគ្រប់យ៉ាងតាមទស្សនៈ «ខាងវិញ្ញាណ» ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។ ពួកគេចង់ដាក់ដែនកំណត់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យនៅត្រឹមតែក្នុងព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះ គឺដាក់ដែនកំណត់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានសម្ដែង ឱ្យនៅត្រឹមតែអត្ថន័យដែលទាញចេញពីព្រះបន្ទូលដែលសរសេរត្រង់ៗប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនជាងនេះទេ ហើយពួកគេមិនចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់បំបែកការយកព្រះហឫទ័យទុកដាក់របស់ទ្រង់ទៅធ្វើការអ្វីផ្សេងទៀតទេ។ ការគិតរបៀបនេះគឺដូចកូនក្មេងអ៊ីចឹង ហើយវាក៏មានលក្ខណៈសាសនាហួសហេតុដែរ។ តើមនុស្សដែលមានទស្សនៈទាំងនេះអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ពួកគេនឹងពិបាកស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងណាស់។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបាននិទានរឿងពីរ ដែលរឿងនីមួយៗនិយាយអំពីទិដ្ឋភាពខុសៗគ្នា។ នៅពេលដែលទើបតែស្ដាប់រឿងនេះ អ្នករាល់គ្នាអាចនឹងមានអារម្មណ៍ថា រឿងទាំងនេះជ្រាលជ្រៅ ឬអរូបីបន្តិច ពិបាកក្នុងការយល់ដឹង និងស្វែងយល់ណាស់។ វាអាចនឹងពិបាកក្នុងការផ្សារភ្ជាប់រឿងទាំងនេះជាមួយនឹងសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សកម្មភាពទាំងអស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្វីទាំងអស់ដែលទ្រង់បានធ្វើនៅក្នុងការបង្កើត និងក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ គួរតែត្រូវបានស្គាល់យ៉ាងច្បាស់ និងត្រឹមត្រូវ ដោយមនុស្សគ្រប់រូប និងគ្រប់គ្នាដែលប្រឹងប្រែងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់។ ការស្គាល់នេះនឹងផ្ដល់ឱ្យអ្នកនូវភាពប្រាកដប្រជានៅក្នុងជំនឿរបស់អ្នកចំពោះអត្ថិភាពដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ វាក៏នឹងផ្ដល់ឱ្យអ្នកនូវការស្គាល់ច្បាស់នូវប្រាជ្ញាញាណនៃព្រះជាម្ចាស់ ព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ និងបែបបទដែលទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់ដល់របស់សព្វសារពើផងដែរ។ វានឹងអាចឱ្យអ្នកនឹកគិតយ៉ាងច្បាស់លាស់អំពីអត្ថិភាពដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយឃើញថា អត្ថិភាពរបស់ទ្រង់មិនមែនប្រឌិត មិនមែនជាទេវកថា មិនមែនស្រពេចស្រពិល មិនមែនជាទ្រឹស្ដី ហើយប្រាកដជាមិនមែនជាប្រភេទនៃការលួងលោមចិត្តខាងវិញ្ញាណទេ ប៉ុន្តែជាអត្ថិភាពពិត។ លើសពីនេះ វានឹងអាចឱ្យមនុស្សដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់តែងតែផ្គត់ផ្គង់ដល់ការបង្កើតទាំងអស់ និងដល់មនុស្សជាតិ ហើយព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ធ្វើដូច្នេះតាមវិធីរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ និងស្របតាមចង្វាក់ភ្លេងរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់។ ដូច្នេះ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ និងបានឱ្យពួកវានូវច្បាប់ដែលពួកវានីមួយៗ ស្ថិតក្រោមការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ទ្រង់ អាចអនុវត្តភារកិច្ចដែលបានបែងចែកឱ្យពួកវា បំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ព្រមទាំងអនុវត្តតួនាទីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវា ដោយស្ថិតក្រោមការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ទ្រង់ វត្ថុនីមួយៗមានប្រយោជន៍រៀងខ្លួនក្នុងការបម្រើ មនុស្សជាតិ និងលំហ ព្រមទាំងបរិស្ថានដែលមនុស្សជាតិរស់នៅ។ បើព្រះជាម្ចាស់មិនបានធ្វើដូច្នេះទេ ហើយមនុស្សជាតិគ្មានបរិស្ថានបែបនេះដើម្បីរស់នៅទេ នោះការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ឬការធ្វើតាមទ្រង់នឹងមិនអាចធ្វើទៅរួចទេសម្រាប់មនុស្សជាតិ ហើយវានឹងស្មើត្រឹមតែជាសម្ដីគ្មានខ្លឹមសារទាំងអស់។ តើមិនអ៊ីចឹងទេឬ?

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧០

មជ្ឈដ្ឋានចាំបាច់សម្រាប់ជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតឡើងសម្រាប់មនុស្សជាតិ (អត្ថបទសម្រាំង)

យើងបានពិភាក្សាគ្នាអំពីប្រធានបទ និងខ្លឹមសារជាច្រើនដែលទាក់ទងនឹងឃ្លាថា «ព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃជីវិត សម្រាប់របស់សព្វសារពើ» ប៉ុន្តែ ក្រៅពីការទំនុកបម្រុងដល់អ្នករាល់គ្នានូវព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងការបំពេញកិច្ចការនៃការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់លើអ្នករាល់គ្នា តើក្នុងចិត្តអ្នករាល់គ្នាដឹងពីអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់មនុស្សជាតិដែរឬទេ? មនុស្សមួយចំនួនប្រហែលជានិយាយថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានព្រះគុណ និងព្រះពរដល់ខ្ញុំ។ ទ្រង់ផ្ដល់ការប្រៀនប្រដៅ និងភាពសុខស្រួលដល់ខ្ញុំ ហើយទ្រង់ផ្ដល់ការថែទាំ និងការការពារតាមគ្រប់មធ្យោបាយដល់ខ្ញុំ»។ អ្នកខ្លះទៀតនឹងថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអាហារ និងភេសជ្ជៈដល់ខ្ញុំជារៀងរាល់ថ្ងៃ»។ រីឯអ្នកខ្លះទៀតថែមទាំងនិយាយថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដល់ខ្ញុំ» ទៀតផង។ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាដោះស្រាយបញ្ហាផ្សេងៗដែលមនុស្សជួបប្រទះនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ តាមរបៀបមួយដែលទាក់ទងនឹងព្រំដែនបទពិសោធន៍ជីវិតខាងសាច់ឈាមផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានរបស់ជាច្រើនដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា តែអ្វីដែលយើងកំពុងពិភាក្សាគ្នានៅទីនេះ មិនកំណត់ត្រឹមព្រំដែននៃតម្រូវការប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្សទេ ក៏ប៉ុន្តែ ក៏មានចេតនាពង្រីកទស្សនៈយល់ឃើញរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ និងអនុញ្ញាតឱ្យគេពិនិត្យមើលអ្វីៗទៅតាមទស្សនៈធំទូលាយផងដែរ។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃជីវិត សម្រាប់របស់សព្វសារពើ តើទ្រង់រក្សាជីវិតនៃរបស់សព្វសារពើតាមរបៀបណា? ម៉្យាងទៀត តើព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអ្វីខ្លះដល់របស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើតឡើង ដើម្បីរក្សាវត្ដមាននៃរបស់អស់ទាំងនោះ និងរក្សាច្បាប់នានាដែលទ្រទ្រង់ដល់វត្ដមាននោះ ដើម្បីឱ្យរបស់សព្វសារពើអាចមានវត្ដមានតទៅទៀតបាន? នេះគឺជាចំណុចសំខាន់នៃការពិភាក្សារបស់យើងនៅថ្ងៃនេះ។ ... ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាអាចផ្សារភ្ជាប់ប្រធានបទនេះ ទៅនឹងអ្វីដែលខ្ញុំនឹងនិយាយពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាជាងផ្សារភ្ជាប់វាទៅនឹងចំណេះដឹង វប្បធម៌មនុស្សជាតិ ឬការស្រាវជ្រាវណាមួយ។ ខ្ញុំនឹងនិយាយតែអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺនិយាយអំពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់តែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមានសំណូមពរដល់អ្នករាល់គ្នាបែបនេះ។ ខ្ញុំជឿជាក់ថា អ្នករាល់គ្នាច្បាស់ជាយល់ហើយ មែនទេ?

ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានរបស់ជាច្រើនដល់មនុស្សជាតិ។ ខ្ញុំនឹងចាប់ផ្តើមដោយនិយាយអំពីអ្វីៗដែលមនុស្សអាចមើលឃើញ ពោលគឺ អ្វីៗដែលពួកគេអាចមានអារម្មណ៍ដឹងបាន។ ទាំងនេះជាអ្វីៗដែលមនុស្សអាចទទួលយក និងយល់ដឹងនៅក្នុងចិត្ដរបស់ពួកគេបាន។ ដូច្នេះ ដំបូង យើងចាប់ផ្តើមដោយនិយាយអំពីអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់មនុស្សជាតិ រួមជាមួយនឹងការពិភាក្សាគ្នាអំពីពិភពរូបធាតុផង។

ក. ខ្យល់

ដំបូង ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតខ្យល់ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចដកដង្ហើមបាន។ ខ្យល់គឺជាអ្វីដែលមនុស្សអាចប៉ះរាល់ថ្ងៃបាន ហើយវាជាធាតុដែលមនុស្សពឹងផ្អែកគ្រប់ខណៈពេលទាំងអស់ សូម្បីតែពេលសម្រាន្តក៏ដោយ។ ខ្យល់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឡើង គឺមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំងសម្រាប់មនុស្សជាតិ៖ វាចាំបាច់សម្រាប់ដំណកដង្ហើម និងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ធាតុដែលគេអាចមានអារម្មណ៍ដឹងបាន តែមើលមិនឃើញនេះ ជាអំណោយទានដំបូងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់របស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើតមក។ ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីបង្កើតខ្យល់ហើយ តើព្រះជាម្ចាស់ឈប់ត្រឹមនេះ ដោយចាត់ទុកថាកិច្ចការរបស់ទ្រង់បានចប់ហើយ មែនទេ? ឬតើទ្រង់បានព្រះតម្រិះថាតើគួរឱ្យមានកំហាប់ខ្យល់ប៉ុនណាមែនទេ? តើទ្រង់បានព្រះតម្រិះអំពីធាតុផ្សំដែលខ្យល់គួរតែមានដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់បានព្រះតម្រិះអំពីអ្វីរឿងអ្វីខ្លះនៅពេលទ្រង់បង្កើតខ្យល់? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់បង្កើតខ្យល់ ហើយតើទ្រង់មានហេតុផលអ្វីដែរ? មនុស្សត្រូវការខ្យល់ មនុស្សត្រូវការដកដង្ហើម។ ដំបូង ដង់ស៊ីតេខ្យល់គួរតែសមស្របនឹងសួតរបស់មនុស្ស។ តើមានអ្នកណាដឹងអំពីដង់ស៊ីតេខ្យល់ដែរឬទេ? តាមពិតទៅ មនុស្សពុំចាំបាច់ត្រូវដឹងចម្លើយនៃសំណួរនេះពាក់ព័ន្ធនឹងតួលេខ ឬទិន្នន័យអ្វីជាពិសេសនោះទេ ហើយពិតណាស់ គឺពុំចាំបាច់ត្រូវដឹងចម្លើយនោះទេ គ្រាន់តែមានគំនិតទូទៅមួយ គឺគ្រប់គ្រាន់ពេកណាស់ទៅហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតខ្យល់ដោយមានដង់ស៊ីតេដែលសមស្របបំផុតសម្រាប់សួតរបស់មនុស្សដកដង្ហើម។ ពោលគឺ ទ្រង់បានបង្កើតខ្យល់ដើម្បីឱ្យវាអាចចូលក្នុងខ្លួនមនុស្សបានតាមរយៈដំណកដង្ហើមរបស់ពួកគេ និងដើម្បីកុំឱ្យវាបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់រាងកាយនៅពេលដកដង្ហើម។ ពេលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតខ្យល់ ទ្រង់បានព្រះតម្រិះពីរឿងអស់ទាំងនេះ។ បន្ទាប់មកទៀត យើងនឹងនិយាយអំពីធាតុដែលមាននៅក្នុងខ្យល់។ ធាតុរបស់ខ្យល់មិនធ្វើឱ្យមនុស្សពុលឡើយ ហើយក៏មិនធ្វើឱ្យខូចសួត ឬផ្នែកណាមួយនៃរាងកាយដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែព្រះតម្រិះអំពីចំណុចទាំងអស់នេះ។ ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែព្រះតម្រិះថា ខ្យល់ដែលមនុស្សដកដង្ហើមគួរតែចូលនិងចេញពីរាងកាយដោយរលូន ហើយបន្ទាប់ពីស្រូបចូលរួច លក្ខណៈនិងបរិមាណនៃសារធាតុនៅក្នុងខ្យល់ គួរតែបម្លែងបានយ៉ាងល្អជាមួយឈាម ក៏ដូចជាសំណល់ខ្យល់នៅក្នុងសួត ព្រមទាំងរាងកាយទាំងមូលផងដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត ទ្រង់ត្រូវតែព្រះតម្រិះថា ខ្យល់មិនគួរមានសារធាតុពុលទេ។ បំណងរបស់ខ្ញុំក្នុងការប្រាប់អ្នកអំពីបទដ្ឋានខ្យល់ទាំងពីរនេះ គឺមិនមែនដើម្បីផ្ដល់ចំណេះដឹងជាក់លាក់ណាមួយដល់អ្នករាល់គ្នានោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីបង្ហាញអ្នករាល់គ្នាថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់នីមួយៗឡើងស្របតាមព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ ហើយរបស់ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក គឺល្អបំផុត។ លើសពីនេះទៀត ចំពោះបរិមាណធូលីនៅក្នុងខ្យល់ ព្រមទាំងបរិមាណធូលី ខ្សាច់ និងកម្ទេចកម្ទីនៅលើផែនដី ក៏ដូចជាបរិមាណធូលីដែលរសាត់ចុះពីលើមេឃមកផែនដីនេះ ព្រះជាម្ចាស់មានវិធីរបស់ទ្រង់ក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ទាំងនេះ មានវិធីក្នុងការកម្ចាត់ពួកវា ឬក៏ធ្វើឱ្យពួកវាបែកខ្ញែក។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតធូលីក្នុងបរិមាណជាក់លាក់ណាមួយ ដើម្បីកុំឱ្យធូលីនោះបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់រាងកាយមនុស្ស ឬបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ការដកដង្ហើមរបស់មនុស្ស ហើយទ្រង់បានបង្កើតធូលីឱ្យមានទំហំតូចៗដែលមិនបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់រាងកាយ។ តើការបង្កើតខ្យល់ដោយព្រះជាម្ចាស់មិនមែនជារឿងអាថ៌កំបាំងទេឬ? តើវាជារឿងធម្មតាមួយ ដូចការផ្លុំខ្យល់ដង្ហើមចេញតាមព្រះឱស្ឋរបស់ទ្រង់មែនទេ? (មិនមែនទេ។) សូម្បីតែនៅក្នុងការបង្កើតរបស់ដ៏សាមញ្ញបំផុតក៏ដោយ ក៏អាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដំណើរការនៃព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ របៀបដែលទ្រង់ព្រះតម្រិះ និងព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ទ្រង់ គឺសុទ្ធតែអាចមើលឃើញច្បាស់។ តើព្រះជាម្ចាស់មិនជាក់ស្ដែងទេឬ? (ទ្រង់ជាក់ស្ដែង។) អត្ថន័យត្រង់ចំណុចនេះគឺថា សូម្បីតែនៅក្នុងការបង្កើតរបស់សាមញ្ញៗ ក៏ព្រះជាម្ចាស់បានព្រះតម្រិះដល់មនុស្សជាតិដែរ។ ពីដំបូង ខ្យល់ដែលមនុស្សដកដង្ហើមត្រូវតែស្អាត ហើយធាតុរបស់ខ្យល់ ត្រូវតែសមស្របសម្រាប់មនុស្សដកដង្ហើម មិនពុល និងមិនបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្សឡើយ។ ដូចគ្នានេះដែរ ដង់ស៊ីតេខ្យល់ ក៏សមស្របសម្រាប់ការដកដង្ហើមរបស់មនុស្សផងដែរ។ ខ្យល់ដែលមនុស្សដកដង្ហើមចូលនិងដកដង្ហើមចេញឥតឈប់នេះ គឺចាំបាច់បំផុតចំពោះរាងកាយមនុស្ស និងសាច់ឈាមមនុស្ស។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលមនុស្សអាចដកដង្ហើមបានដោយសេរី ដោយគ្មានឧបសគ្គ ឬកង្វល់។ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេអាចដកដង្ហើមបានជាធម្មតា។ ខ្យល់គឺជារបស់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតតាំងតែពីដំបូងមក ហើយជារបស់ដែលមិនអាចខ្វះបានសម្រាប់ដង្ហើមមនុស្ស។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VIII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧១

មជ្ឈដ្ឋានចាំបាច់សម្រាប់ជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតឡើងសម្រាប់មនុស្សជាតិ (អត្ថបទសម្រាំង)

ខ. សីតុណ្ហភាព

របស់ទីពីរដែលយើងនឹងពិភាក្សាគ្នាគឺ សីតុណ្ហភាព។ មនុស្សគ្រប់គ្នាដឹងថាសីតុណ្ហភាពជាអ្វីរួចហើយ។ សីតុណ្ហភាព គឺជាធាតុដែលចាំបាច់ចំពោះបរិស្ថាន ដែលសមស្របសម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតរបស់មនុស្ស។ ប្រសិនបើសីតុណ្ហភាពខ្ពស់ពេក (ឧទាហរណ៍៖ ឧបមាថាសីតុណ្ហភាពឡើងខ្ពស់ជាងសែសិបអង្សារសេ) តើនេះនឹងមិនមែនក្ដៅស្ងួតហួតហែងសម្រាប់មនុស្សពេកទេឬ? តើរស់នៅក្នុងលក្ខខណ្ឌបែបនេះ មិនធ្វើឱ្យមនុស្សអស់កម្លាំងល្ហិតល្ហៃទេឬ? ហើយប្រសិនបើសីតុណ្ហភាពទាបពេក តើយ៉ាងណាវិញ? ឧបមាថា សីតុណ្ហភាពធ្លាក់ដល់ដកសែសិបអង្សារសេ មនុស្សក៏មិនអាចទ្រាំនឹងលក្ខខណ្ឌទាំងនេះបានដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់មានការល្អិតល្អន់ណាស់ក្នុងការកំណត់កម្រិតសីតុណ្ហភាព ឱ្យនៅកម្រិតដែលរាងកាយមនុស្សអាចសម្របខ្លួនបាន ក្នុងចន្លោះពីដកសាមសិបអង្សារសេ និងបូកសែសិបអង្សារសេ មិនឱ្យទាបជាង ឬខ្ពស់ជាងនេះឡើយ។ សីតុណ្ហភាពនៅលើផែនដីពីភាគខាងជើងទៅភាគខាងត្បូង គឺស្ថិតនៅក្នុងចន្លោះនេះ។ នៅក្នុងតំបន់ត្រជាក់ខ្លាំង សីតុណ្ហភាពអាចធ្លាក់ចុះដល់ប្រហែលដកហាសិប ឬហុកសិបអង្សារសេ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនឱ្យមនុស្សរស់នៅក្នុងតំបន់បែបនេះទេ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាមានតំបន់ត្រជាក់ខ្លាំងទាំងនេះ? ចំពោះរឿងនេះ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ ហើយទ្រង់មានបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់។ ទ្រង់នឹងមិនឱ្យអ្នកទៅក្បែរកន្លែងទាំងនោះទេ។ កន្លែងដែលក្តៅខ្លាំង និងត្រជាក់ខ្លាំង ត្រូវបានការពារដោយព្រះជាម្ចាស់ មានន័យថា ទ្រង់មិនបានដាក់ផែនការឱ្យមនុស្សទៅរស់នៅទីនោះទេ។ កន្លែងទាំងនេះ មិនមែនសម្រាប់មនុស្សជាតិទេ។ ប៉ុន្តែតើហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់បង្កើតកន្លែងបែបនេះនៅលើផែនដី? ប្រសិនបើកន្លែងទាំងនេះជាកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់មិនឱ្យមនុស្សរស់នៅ ឬសូម្បីតែរួចជីវិតក៏មិនបានផង ចុះហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់បង្កើតកន្លែងទាំងនោះមក? ក្នុងនេះមានព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពោលគឺព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់កម្រិតសីតុណ្ហភាពបរិស្ថានសមស្រប ដែលមនុស្សអាចរស់រានបាន។ នៅក្នុងនេះក៏មានការចូលរួមពីច្បាប់ធម្មជាតិផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់មួយចំនួនដើម្បីរក្សាលំនឹង និងគ្រប់គ្រងសីតុណ្ហភាព។ តើរបស់ទាំងនោះមានអ្វីខ្លះ? ដំបូង ព្រះអាទិត្យអាចផ្ដល់កម្ដៅដល់មនុស្ស ប៉ុន្តែនៅពេលកម្ដៅនោះក្ដៅខ្លាំងពេក តើមនុស្សអាចទ្រាំនឹងកម្ដៅនោះបានទេ? តើមានអ្នកណាម្នាក់ដែលហ៊ានចូលទៅជិតព្រះអាទិត្យដែរឬទេ? តើមានឧបករណ៍វិទ្យាសាស្ត្រណាមួយនៅលើផែនដីនេះ ដែលអាចចូលទៅជិតព្រះអាទិត្យបានទេ? (អត់ទេ។) ហេតុអ្វីបានជាមិនមាន? គឺមកពីព្រះអាទិត្យក្ដៅពេក។ អ្វីក៏ដោយដែលចូលទៅជិតពេក នឹងត្រូវរលាយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់បានព្រះតម្រិះជាពិសេសដើម្បីកំណត់កម្ពស់ព្រះអាទិត្យឱ្យនៅពីលើមនុស្សជាតិ និងកំណត់ចម្ងាយព្រះអាទិត្យនិងមនុស្សស្របតាមការគណនាយ៉ាងល្អិតល្អន់ និងតាមបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់។ បន្ទាប់មក ផែនដីមានប៉ូលពីរ គឺប៉ូលខាងត្បូង និងប៉ូលខាងជើង។ តំបន់ទាំងពីរនេះ គ្រប់ដណ្ដប់ដោយទឹកកកទាំងស្រុង និងត្រជាក់ខ្លាំងណាស់។ តើមនុស្សជាតិអាចរស់នៅក្នុងតំបន់ផែនទឹកកកបានទេ? តើកន្លែងបែបនេះសមស្របឱ្យមនុស្សរស់រានបានទេ? មិនបានទេ។ ដូច្នេះ មនុស្សមិនទៅកន្លែងទាំងនេះទេ។ ដោយសារមនុស្សមិនទៅប៉ូលខាងត្បូង និងប៉ូលខាងជើង ទើបផែនទឹកកករបស់ប៉ូលទាំងពីរ ត្រូវរក្សាគង់វង្ស និងអាចបម្រើដល់គោលបំណងរបស់ប៉ូលទាំងពីរនេះក្នុងការគ្រប់គ្រងសីតុណ្ហភាពបាន។ អ្នកយល់ហើយ មែនទេ? ប្រសិនបើគ្មានប៉ូលខាងត្បូង និងគ្មានប៉ូលខាងជើងទេ នោះកម្ដៅឥតឈប់ឈររបស់ព្រះអាទិត្យនឹងធ្វើឱ្យមនុស្សនៅលើផែនដីនេះវិនាសមិនខាន។ ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់រក្សាសីតុណ្ហភាពនៅក្នុងកម្រិតមួយដែលសមស្របសម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្សតាមរយៈរបស់តែពីរយ៉ាងនេះមែនទេ? អត់ទេ។ នៅមានភាវៈរស់គ្រប់ប្រភេទផងដែរ ដូចជា ស្មៅនៅតាមទីវាល ដើមឈើផ្សេងៗ និងរុក្ខជាតិគ្រប់ប្រភេទនៅក្នុងព្រៃ ដែលស្រូបយកកំដៅព្រះអាទិត្យ ហេតុដូច្នោះហើយ ពួកវាកាត់បន្ថយថាមពលកម្ដៅរបស់ព្រះអាទិត្យតាមរយៈការរក្សាសីតុណ្ហភាពបរិស្ថានដែលមនុស្សជាតិរស់នៅ។ ក៏មានទាំងប្រភពទឹកផងដែរ ដូចជាទន្លេ និងបឹងបួជាដើម។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចកំណត់ផ្ទៃដីដែលគ្របដណ្តប់ដោយទន្លេ និងបឹងបួបាននោះទេ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគ្រប់គ្រងបរិមាណទឹកដែលត្រូវមាននៅលើផែនដីនេះបានទេ ហើយក៏ពុំអាចកំណត់ទីតាំងដែលទឹកត្រូវហូរ ទិសដៅនៃលំហូរទឹក ចំណុះទឹក និងល្បឿនទឹកបាននោះដែរ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះទើបជ្រាបការនេះ។ ប្រភពទឹកផ្សេងៗគ្នាទាំងនេះ រាប់ចាប់តាំងពីទឹកក្រោមដីរហូតដល់ទន្លេនិងបឹងដែលអាចមើលឃើញនៅលើដី ក៏អាចរក្សាសីតុណ្ហភាពបរិស្ថានដែលមនុស្សរស់នៅបានផងដែរ។ ក្រៅពីប្រភពទឹក ក៏នៅមានសណ្ឋានភូមិសាស្ត្រគ្រប់ប្រភេទផងដែរ ដូចជា ភ្នំ វាលទំនាប អន្លង់ជ្រៅៗ និងតំបន់ដីសើមជាដើម ដែលសុទ្ធតែរក្សាសីតុណ្ហភាពក្នុងកម្រិតមួយសមាមាត្រទៅនឹងតំបន់ និងទំហំភូមិសាស្ត្រនោះ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើភ្នំមួយមានព្រំដែនព័ទ្ធជុំវិញមួយរយគីឡូម៉ែត្រ នោះទំហំមួយរយគីឡូម៉ែត្រនោះ នឹងរួមចំណែកដល់ភាពមានប្រយោជន៍ប្រើការបានមួយរយគីឡូម៉ែត្រដែរ។ ចំពោះចំនួននៃជួរភ្នំ និងអន្លង់ជ្រៅៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតនៅលើផែនដីនេះ គឺជាចំនួនដែលព្រះជាម្ចាស់បានព្រះតម្រិះរួចហើយ។ ម៉្យាងទៀត នៅពីក្រោយអត្ថិភាពនៃគ្រប់វត្ថុនីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក សុទ្ធតែមានរឿងហេតុ ហើយវត្ថុនីមួយៗសុទ្ធតែមានព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចូរពិចារណាអំពីព្រៃឈើ និងរុក្ខជាតិគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់ជាឧទាហរណ៍ចុះ ចម្ងាយ និងទំហំនៃតំបន់ដែលពួកវាដុះ និងលូតលាស់ គឺហួសពីសមត្ថភាពគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្សរាល់គ្នា ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចបញ្ជារឿងទាំងនេះបានទេ។ ដូចគ្នានេះដែរ គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលអាចគ្រប់គ្រងបរិមាណទឹកដែលរុក្ខជាតិទាំងនោះស្រូបយកបាននោះទេ ហើយក៏មិនអាចគ្រប់គ្រងបរិមាណថាមពលកម្ដៅដែលពួកវាស្រូបពីព្រះអាទិត្យបានដែរ។ អ្វីៗទាំងអស់នេះស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃផែនការដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឡើង នៅពេលទ្រង់បង្កើតរបស់សព្វសារពើ។

គឺដោយសារតែបានព្រះជាម្ចាស់ធ្វើផែនការ មានព្រះតម្រិះ និងរៀបចំគ្រប់បែបយ៉ាងដោយប្រុងប្រយ័ត្នបែបនេះ ទើបមនុស្សអាចរស់នៅក្នុងបរិស្ថានមួយដែលមានសីតុណ្ហភាពសមស្របបាន។ ហេតុដូច្នេះហើយ របស់នីមួយៗដែលមនុស្សមើលឃើញដោយភ្នែករបស់ពួកគេ ដូចជា ព្រះអាទិត្យ ប៉ូលខាងត្បូង និងប៉ូលខាងជើងដែលមនុស្សតែងតែឮគេនិយាយញឹកញាប់ ក៏ដូចជាភាវៈរស់ផ្សេងៗនៅលើដី ក្រោមដី និងក្នុងទឹក ព្រមទាំងទំហំផ្ទៃដីដែលគ្របដណ្ដប់ដោយព្រៃឈើនិងរុក្ខជាតិផ្សេងៗ ប្រភពទឹក ផ្ទៃទឹកផ្សេងៗ បរិមាណទឹកសមុទ្រនិងទឹកសាប ព្រមទាំងបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រខុសៗគ្នា ទាំងនេះសុទ្ធតែជារបស់គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើដើម្បីរក្សាសីតុណ្ហភាពធម្មតាសម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតរបស់មនុស្ស។ ការនេះល្អឥតខ្ចោះ។ គឺដោយសារតែបានព្រះជាម្ចាស់មានព្រះតម្រិះយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីការទាំងអស់នេះហើយ ទើបមនុស្សអាចរស់នៅនៅក្នុងបរិស្ថានមួយដែលមានសីតុណ្ហភាពសមស្របបែបនេះបាន។ វាមិនត្រូវត្រជាក់ពេក ហើយក៏មិនត្រូវក្តៅពេកដែរ៖ កន្លែងណាដែលក្ដៅពេក ដែលមានសីតុណ្ហភាពលើសពីកម្រិតដែលរាងកាយមនុស្សអាចសម្របខ្លួនបាន ព្រះជាម្ចាស់ច្បាស់ជាមិនទុកសម្រាប់ឱ្យអ្នកឡើយ។ កន្លែងណាដែលត្រជាក់ពេក ដែលមានសីតុណ្ហភាពទាបខ្លាំង ដែលមនុស្សនឹងកកខ្លួនទាំងមូលក្រោយពេលទៅដល់ទីនោះត្រឹមតែពីរបីនាទី ដល់ថ្នាក់ពួកគេមិនអាចនិយាយបាន ខួរក្បាលរបស់ពួកគេកកអស់ ពួកគេមិនអាចគិតបាន ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេក៏ថប់ដង្ហើម កន្លែងបែបនេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនទុកសម្រាប់ឱ្យមនុស្សជាតិដែរ។ មិនថាមនុស្សចង់ធ្វើការស្រាវជ្រាវបែបណានោះទេ មិនថាពួកគេចង់កែប្រែថ្មី ឬក៏ទម្លុះដែនកំណត់នេះក៏ដោយ ទោះជាមនុស្សមានគំនិតបែបណាក្ដី ក៏ពួកគេនឹងមិនអាចចេញផុតពីដែនកំណត់ដែលរាងកាយមនុស្សអាចសម្របខ្លួនបានឡើយ។ ពួកគេនឹងមិនអាចគេចផុតពីដែនកំណត់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឡើងសម្រាប់មនុស្សឡើយ។ នេះក៏ព្រោះតែព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមក ហើយព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបច្បាស់ពីកម្រិតសីតុណ្ហភាពដែលរាងកាយមនុស្សអាចសម្របខ្លួនបាន។ ប៉ុន្តែមនុស្សខ្លួនឯងមិនដឹងនោះទេ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយថាមនុស្សមិនដឹង? តើមនុស្សបានធ្វើរឿងឆោតល្ងង់អ្វីខ្លះ? មានមនុស្សជាច្រើនបានប៉ុនប៉ងឥតឈប់ដើម្បីយកឈ្នះលើប៉ូលខាងជើង និងប៉ូលខាងត្បូង មែនទេ? មនុស្សបែបនេះតែងតែចង់ទៅកន្លែងទាំងនោះដើម្បីកាន់កាប់ដី ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចចាក់ឫសនៅទីនោះបាន។ នេះជាទង្វើដែលមិនសមហេតុផលទេ។ ទោះបីជាអ្នកបានស្រាវជ្រាវតំបន់ប៉ូលបានយ៉ាងហ្មត់ចត់ក៏ដោយ ដូច្នេះ តើវាយ៉ាងម៉េច? ទោះបីជាអ្នកអាចសម្របខ្លួនទៅនឹងសីតុណ្ហភាពទាំងនោះ ហើយអាចរស់នៅទីនោះបានក៏ដោយ តើវានឹងផ្ដល់ផលប្រយោជន៍អ្វីដល់មនុស្សជាតិដែរទេ បើអ្នកពិតជា «កែសម្រួល» បរិស្ថានបច្ចុប្បន្នសម្រាប់ជីវិតនៅប៉ូលខាងត្បូង និងប៉ូលខាងជើងពិតមែននោះ? មនុស្សជាតិមានបរិស្ថានមួយដែលអាចរស់រានបាន ប៉ុន្តែមនុស្សមិននៅទីនោះដោយស្ងាត់ស្ងៀម និងដោយការចុះចូលនោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេទទូចផ្សងព្រេងទៅកន្លែងផ្សេងៗដែលពួកគេមិនអាចរស់រានបាន។ តើទង្វើនេះមានន័យអ្វីទៅ? ពួកគេកើតមានការធុញទ្រាន់ និងគ្មានការអត់ធ្មត់នឹងជីវិតនៅក្នុងសីតុណ្ហភាពសមស្របនេះ ហើយបានសោយសុខនឹងព្រះពរច្រើនពេកហើយ។ ក្រៅពីនេះ បរិស្ថានធម្មតាសម្រាប់ជីវិតនេះ ត្រូវបានមនុស្សជាតិបំផ្លាញស្ទើរតែទាំងស្រុងទៅហើយ ដូច្នេះឥឡូវនេះ ពួកគេគិតថា ពួកគេក៏អាចទៅប៉ូលខាងត្បូង និងប៉ូលខាងជើងដើម្បីធ្វើការបំផ្លាញបន្ថែមទៀត ឬដេញតាម «ហេតុផល» មួយចំនួន ដែលពួកគេអាចរកឃើញវិធីមួយចំនួនក្នុងការ «ត្រួសត្រាយផ្លូវថ្មី»។ តើនេះមិនមែនជាការឆោតល្ងង់ទេឬ? និយាយឱ្យចំទៅ នៅក្រោមការដឹកនាំរបស់បុព្វបុរសសាតាំងរបស់ពួកគេ មនុស្សជាតិនេះ នៅតែបន្តធ្វើរឿងមិនសមហេតុផលមួយហើយមួយទៀតដដែល ដោយបំផ្លាញផ្ទះដ៏ស្រស់ស្អាតដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឱ្យពួកគេ ដោយឥតកោតក្រែង និងគ្មានមេត្តា។ នេះគឺជាទង្វើរបស់សាតាំង។ លើសពីនេះទៀត ដោយយល់ឃើញថា ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិនៅលើផែនដីអាចត្រូវវិនាសនៅពេលណាមួយ ដូច្នេះ មនុស្សជាច្រើនបានស្វះស្វែងរកវិធីទៅកាន់ឋានព្រះចន្ទ ដោយចង់រកវិធីរស់នៅទីនោះ។ ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត ព្រះចន្ទគ្មានអុកស៊ីសែន។ តើមនុស្សអាចរស់រានដោយគ្មានអុកស៊ីសែនបានទេ? ដោយសារព្រះចន្ទគ្មានអុកស៊ីសែន ដូច្នេះ វាមិនមែនជាកន្លែងដែលមនុស្សអាចស្នាក់នៅបានទេ ក៏ប៉ុន្តែមនុស្សនៅតែជម្នះចង់ទៅទីនោះទៀត។ តើគួរហៅឥរិយាបថនេះដូចម្ដេច? ឥរិយាបថនេះ ក៏ជាការបំផ្លាញខ្លួនឯងផងដែរ។ ព្រះចន្ទ គឺជាកន្លែងដែលគ្មានខ្យល់ ហើយសីតុណ្ហភាពរបស់វាមិនសមស្របសម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្សទេ ហេតុដូច្នេះហើយ វាមិនមែនជាកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់ទុកសម្រាប់ឱ្យមនុស្សទេ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VIII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧២

មជ្ឈដ្ឋានចាំបាច់សម្រាប់ជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតឡើងសម្រាប់មនុស្សជាតិ (អត្ថបទសម្រាំង)

គ. សំឡេង

តើរបស់ទីបីនេះគឺជាអ្វី? វាក៏ជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់មួយនៃបរិស្ថានធម្មតានៃអត្ថិភាពរបស់មនុស្សដែរ ជារបស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែធ្វើការរៀបចំ នៅពេលទ្រង់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើឡើង។ វាមានសារៈសំខាន់ណាស់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងចំពោះមនុស្សគ្រប់រូប។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនបានយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះរឿងនេះទេ នោះវានឹងរំខានដល់ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិជាខ្លាំង មានន័យថា វានឹងជះឥទ្ធិពលខ្លាំងដល់ជីវិតមនុស្ស និងរូបកាយខាងសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ រហូតដល់ថ្នាក់មនុស្សជាតិនឹងមិនអាចរស់រានបាននៅក្នុងបរិស្ថានបែបនេះ។ អាចនិយាយបានថា គ្មានភាវៈរស់ណាមួយអាចរស់រាននៅក្នុងបរិស្ថានបែបនេះបានឡើយ។ ដូច្នេះ របស់ដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយនេះ គឺជាអ្វី? ខ្ញុំកំពុងនិយាយអំពីសំឡេង។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយអ្វីៗទាំងអស់នោះ រស់នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ទ្រង់។ របស់គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក សុទ្ធតែកំពុងរស់នៅ និងមានចលនាជាទៀងទាត់ក្រោមការទតមើលរបស់ទ្រង់។ សម្ដីនេះ ខ្ញុំចង់បានន័យថា របស់នីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក សុទ្ធតែមានតម្លៃ និងអត្ថន័យនៅក្នុងអត្ថិភាពរបស់វា។ ពោលគឺ អត្ថិភាពនៃរបស់ទាំងអស់ សុទ្ធតែមានសារៈសំខាន់។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ របស់នីមួយៗសុទ្ធតែមានជីវិត ហើយដោយសារតែរបស់សព្វសារពើសុទ្ធតែមានជីវិតនេះហើយ ទើបរបស់នីមួយៗក្នុងចំណោមនោះបង្កើតជាសំឡេង។ ឧទាហរណ៍ ផែនដីវិលឥតឈប់ ព្រះអាទិត្យវិលឥតឈប់ ហើយព្រះចន្ទក៏វិលឥតឈប់ដែរ។ ដោយសារតែរបស់សព្វសារពើដុះដាល លូតលាស់ និងផ្លាស់ទី ដូច្នេះ ពួកវាក៏បញ្ចេញសំឡេងឥតឈប់ដែរ។ របស់សព្វសារពើទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក ដែលមាននៅលើផែនដី សុទ្ធតែកំពុងដុះដាល លូតលាស់ និងផ្លាស់ទីឥតឈប់។ ឧទាហរណ៍ដូចជា ជើងភ្នំកំពុងតែផ្លាស់ទី និងរំកិល ហើយភាវៈរស់ទាំងអស់នៅក្នុងសមុទ្រដ៏ជ្រៅកំពុងតែហែល និងផ្លាស់ទីចុះឡើង។ នេះមានន័យថា ភាវៈរស់ទាំងនេះ ពោលគឺរបស់សព្វសារពើនៅក្រោមការទតមើលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែមានចលនាជាទៀងទាត់ឥតឈប់ ស្របតាមលំនាំដែលបានបង្កើតឡើង។ ដូច្នេះ តើរបស់អ្វីដែលបានបង្កើតឡើង ដែលដុះដាល និងលូតលាស់ក្នុងទីងងឹត ហើយផ្លាស់ទីដោយស្ងាត់ៗ? គឺសំឡេងនេះឯង ជាសំឡេងដ៏មានថាមពលអស្ចារ្យណាស់។ ក្រៅពីភពផែនដី ភពគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់ ក៏មានចលនាឥតឈប់ដែរ ហើយសារពាង្គកាយ និងភាវរស់នានានៅលើភពទាំងនេះ ក៏កំពុងតែដុះដាល លូតលាស់ និងផ្លាស់ទីឥតឈប់ដូចគ្នា។ ពោលគឺ របស់សព្វសារពើ ទាំងមានជីវិតនិងគ្មានជីវិត កំពុងតែផ្លាស់ទីទៅមុខជានិច្ចក្រោមការទតមើលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនៅពេលរបស់ទាំងនោះផ្លាស់ទី របស់នីមួយៗនោះក៏បញ្ចេញសំឡេងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានធ្វើការរៀបចំសំឡេងទាំងនេះ ហើយខ្ញុំជឿថា អ្នករាល់គ្នាដឹងពីហេតុផលរបស់ទ្រង់ចំពោះបញ្ហានេះហើយ មែនទេ? នៅពេលអ្នកចូលទៅជិតយន្តហោះ តើសំឡេងម៉ាស៊ីនយន្តហោះមានឥទ្ធិពលដូចម្ដេចមកលើអ្នក? ប្រសិនបើអ្នកនៅជិតវាយូរពេក នោះត្រចៀកអ្នកនឹងថ្លង់។ ចុះបេះដូងរបស់អ្នកវិញ? តើវាអាចទប់ទល់ជាមួយស្ថានភាពដ៏អាក្រក់បែបនេះបានទេ? មនុស្សមួយចំនួនដែលមានបេះដូងខ្សោយ នឹងមិនអាចទ្រាំបានទេ។ ជាការពិតណាស់ សូម្បីតែអស់អ្នកដែលមានបេះដូងរឹងមាំ ក៏មិនអាចទ្រាំបានយូរពេកដែរ។ និយាយឱ្យចំគឺថា ឥទ្ធិពលសំឡេងមកលើរាងកាយមនុស្ស មិនថាត្រចៀក ឬបេះដូងនោះទេ គឺមានឥទ្ធិពលខ្លាំងណាស់ ហើយសំឡេងដែលឮខ្លាំងពេក នឹងបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្ស។ ហេតុដូច្នេះហើយ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ និងបន្ទាប់ពីរបស់ទាំងនោះបានចាប់ផ្ដើមដំណើរការជាធម្មតាហើយ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសំឡេងទាំងនេះយ៉ាងសមស្រប គឺជាសំឡេងនៃរបស់សព្វសារពើដែលកំពុងមានចលនា។ នេះក៏ជាបញ្ហាមួយដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវព្រះតម្រិះផងដែរ នៅពេលបង្កើតបរិស្ថានសម្រាប់មនុស្សជាតិ។

ដំបូង កម្ពស់បរិយាកាសពីលើផ្ទៃផែនដីមានឥទ្ធិពលទៅលើសំឡេង។ លើសពីនេះ ទំហំនៃចន្លោះក្នុងដីក៏នឹងគ្រប់គ្រង ហើយមានឥទ្ធិពលលើសំឡេងផងដែរ។ បន្ទាប់មក បន្សំនៃបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រផ្សេងៗគ្នាក៏ជះឥទ្ធិពលដល់សំឡេងផងដែរ។ និយាយឱ្យចំទៅ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីសាស្ត្រមួយជាក់លាក់ដើម្បីបំបាត់សំឡេងខ្លះចេញ ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចរស់រានបាននៅក្នុងបរិស្ថានមួយដែលត្រចៀកនិងបេះដូងរបស់ពួកគេអាចទ្រាំទ្របាន។ បើមិនដូច្នោះទេ សំឡេងនឹងបង្កជាឧបសគ្គយ៉ាងធំដល់ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិ ដោយក្លាយជាការរំខានយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ និងបង្កើតជាបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរសម្រាប់ពួកគេ។ នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់ល្អិតល្អន់ណាស់នៅក្នុងការបង្កើតដី បរិយាកាស និងប្រភេទបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រផ្សេងគ្នាៗ ហើយនៅក្នុងរបស់នីមួយៗនេះមានព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការយល់ដឹងរបស់មនុស្សជាតិអំពីរឿងនេះ មិនចាំបាច់លម្អិតពេកទេ ព្រោះវាសមល្មមសម្រាប់ឱ្យមនុស្សដឹងថា នៅក្នុងនោះមានសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាប្រាប់ខ្ញុំមកថា កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនេះ ពោលគឺការកំណត់កម្រិតសំឡេងដើម្បីរក្សាបរិស្ថានរស់នៅ និងជីវិតរស់នៅជាធម្មតារបស់មនុស្សជាតិនេះ តើចាំបាច់ឬទេ? (ចាំបាច់។) ដោយសារតែកិច្ចការនេះចាំបាច់ ហើយតាមទស្សនៈនេះ តើគេអាចនិយាយបានថា ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើកិច្ចការនេះធ្វើជាមធ្យោបាយដើម្បីទំនុកបម្រុងដល់របស់សព្វសារពើ? ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតបរិស្ថានដ៏ស្ងប់ស្ងាត់មួយនេះ ដើម្បីជាការទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាតិ ដើម្បីឱ្យរាងកាយមនុស្សអាចរស់នៅស្ងប់ស្ងាត់បានជាធម្មតានៅក្នុងបរិស្ថាននេះ ដោយមិនរងការរំខានណាមួយឡើយ និងដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិអាចមានវត្ដមាន និងរស់នៅបានជាធម្មតា។ ដូច្នេះ តើនេះជាមធ្យោយបាយមួយក្នុងចំណោមមធ្យោបាយដទៃដែលព្រះជាម្ចាស់ទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាតិ មែនទេ? តើនេះជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ មែនទេ? (មែនហើយ។) កិច្ចការនេះមានតម្រូវការខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាឱ្យតម្លៃកិច្ចការនេះយ៉ាងដូចម្តេច? ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាមិនអាចដឹងបានថា នេះជាសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនបានដឹងពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើសកម្មភាពនេះនៅពេលនោះក៏ដោយ តែអ្នករាល់គ្នានៅតែអាចដឹងបានពីភាពចាំបាច់នៃការដែលព្រះជាម្ចាស់បានបំពេញកិច្ចការនេះដែរ មែនទេ? តើអ្នករាល់គ្នាអាចដឹងពីព្រះប្រាជ្ញាញាណ ព្រះទ័យទុកដាក់ និងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើការនេះដែរទេ? (យើងអាចដឹងបាន។) ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍ដឹងបាន ដូច្នេះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើសកម្មភាពជាច្រើនក្នុងចំណោមរបស់នានាដែលទ្រង់បានបង្កើតមក ដែលមនុស្សមិនអាចដឹង និងមើលមិនឃើញបាន។ ខ្ញុំលើកឡើងពីចំណុចនេះ គ្រាន់តែចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាឱ្យដឹងពីសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ទាំងនេះជាតម្រុយដែលអាចជួយឱ្យអ្នករាល់គ្នាស្គាល់ និងយល់ពីព្រះជាម្ចាស់បានកាន់តែប្រសើរ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VIII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧៣

មជ្ឈដ្ឋានចាំបាច់សម្រាប់ជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតឡើងសម្រាប់មនុស្សជាតិ (អត្ថបទសម្រាំង)

ឃ. ពន្លឺ

របស់ទីបួនទាក់ទងនឹងភ្នែករបស់មនុស្ស៖ នោះគឺពន្លឺ។ របស់នេះក៏សំខាន់ខ្លាំងណាស់ដែរ។ នៅពេលអ្នកឃើញពន្លឺភ្លឺ ហើយភាពភ្លឺនៃពន្លឺនោះឈានដល់កម្រិតខ្លាំងជាក់លាក់ណាមួយ នោះវាអាចធ្វើឱ្យភ្នែករបស់មនុស្សខ្វាក់បាន។ ទោះជាយ៉ាងណា ភ្នែករបស់មនុស្ស គឺជាភ្នែកខាងសាច់ឈាម។ ភ្នែកមនុស្សមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងការរលាកបានទេ។ តើមានអ្នកណាម្នាក់ហ៊ានសម្លឹងមើលព្រះអាទិត្យដោយផ្ទាល់ទេ? មនុស្សមួយចំនួនបានសាកល្បងធ្វើបែបនេះ ហើយបើពួកគេពាក់វ៉ែនតាការពារពន្លឺថ្លៃ នោះវាមិនអីនោះទេ តែនេះគឺត្រូវប្រើឧបករណ៍។ បើគ្មានឧបករណ៍ការពារទេ ភ្នែកទទេរបស់មនុស្សគ្មានសមត្ថភាពប្រឈម និងសម្លឹងមើលព្រះអាទិត្យដោយផ្ទាល់បានឡើយ។ តែទោះយ៉ាងណា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតព្រះអាទិត្យដើម្បីផ្ដល់ពន្លឺមកដល់មនុស្សជាតិ ហើយពន្លឺនេះក៏ជារបស់ដែលទ្រង់គ្រប់គ្រងផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនគ្រាន់តែបង្កើតព្រះអាទិត្យមក ហើយយកវាទៅដាក់នៅកន្លែងណាមួយ រួចឈប់អើពើនឹងវានោះទេ។ នោះមិនមែនជារបៀបធ្វើការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ទ្រង់មានការប្រុងប្រយ័ត្នខ្លាំងណាស់ចំពោះសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់ព្រះតម្រិះយ៉ាងហ្មត់ចត់អំពីសកម្មភាពទាំងនោះ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតភ្នែកសម្រាប់មនុស្សជាតិ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចមើលឃើញ ហើយទ្រង់ក៏បានកំណត់ជាមុនផងដែរនូវកម្រិតពន្លឺដែលមនុស្សមើលបាន។ ប្រសិនបើពន្លឺតិចពេក នោះវាមិនល្អទេ។ នៅពេលងងឹតខ្លាំងដល់ថ្នាក់មនុស្សមិនអាចមើលឃើញម្រាមដៃរបស់ខ្លួននៅពីមុខពួកគេបាន នោះភ្នែករបស់ពួកគេនឹងបាត់បង់មុខងារ ហើយប្រើការលែងកើត។ ប៉ុន្តែពន្លឺដែលភ្លឺខ្លាំងពេក ក៏ធ្វើឱ្យភ្នែករបស់មនុស្សមិនអាចមើលឃើញដូចគ្នាដែរ ព្រោះភាពភ្លឺធ្វើឱ្យភ្នែកមិនអាចទ្រាំបាន។ ហេតុដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្អិតសម្អាងបរិស្ថានសម្រាប់វត្ដមានរបស់មនុស្សជាតិ ដោយមានកម្រិតពន្លឺសមល្មមសម្រាប់ភ្នែកមនុស្ស ជាកម្រិតមួយដែលនឹងមិនធ្វើឱ្យឈឺ ឬខូចភ្នែកមនុស្សឡើយ ហើយក៏មិនធ្វើឱ្យភ្នែកនោះបាត់បង់មុខងារដែរ។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់បានបន្ថែមស្រទាប់ពពកនៅជុំវិញព្រះអាទិត្យ និងផែនដី ហើយក៏ជាមូលហេតុដែលដង់ស៊ីតេខ្យល់អាចច្រោះយកប្រភេទពន្លឺដែលអាចធ្វើឱ្យគ្រោះថ្នាក់ដល់ភ្នែក ឬស្បែករបស់មនុស្សចេញបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវផងដែរ។ ទាំងនេះមានលក្ខណៈសមស្របគ្នា។ លើសពីនេះទៀត ពណ៌របស់ផែនដីដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឡើង ចាំងផ្លាតពន្លឺព្រះអាទិត្យ និងពន្លឺគ្រប់ប្រភេទផ្សេងទៀត ហើយអាចកម្ចាត់ប្រភេទពន្លឺដែលភ្លឺខ្លាំងពេកសម្រាប់ឱ្យភ្នែកមនុស្សសម្របតាម។ ម្ល៉ោះហើយ មនុស្សអាចដើរនៅខាងក្រៅបាន និងដឹកនាំជីវិតរបស់ពួកគេដោយមិនចាំបាច់ពាក់វ៉ែនតាការពារពន្លឺពណ៌ខ្មៅជាប់ជានិច្ចនោះទេ។ នៅក្រោមលក្ខខណ្ឌធម្មតា ភ្នែកមនុស្សអាចមើលឃើញអ្វីៗនៅក្នុងដែនគំហើញរបស់វាបាន ដោយគ្មានការរំខានពីពន្លឺឡើយ។ និយាយឱ្យចំទៅ ប្រសិនបើពន្លឺភ្លឺខ្លាំងពេក ឬប្រសិនបើពន្លឺភ្លឺតិចពេក នោះវាមិនល្អនោះទេ។ ប្រសិនបើវាភ្លឺតិចពេក នោះភ្នែករបស់មនុស្សនឹងត្រូវខូច ហើយក្រោយពេលប្រើបានមួយរយៈខ្លី ភ្នែកក៏ត្រូវខូច។ ប្រសិនបើវាភ្លឺខ្លាំងពេក នោះភ្នែករបស់មនុស្សនឹងមិនអាចទ្រាំបានទេ។ ពន្លឺដែលមនុស្សមាន ត្រូវតែសមស្របសម្រាប់ឱ្យភ្នែកមនុស្សមើលឃើញបាន ហើយព្រះជាម្ចាស់បានប្រើវិធីសាស្ត្រផ្សេងៗជាច្រើនដើម្បីកាត់បន្ថយការធ្វើឱ្យខូចភ្នែកមនុស្សដោយសារពន្លឺ ហើយទោះបីជាពន្លឺនេះអាចផ្ដល់អត្ថប្រយោជន៍ ឬបង្កបញ្ហាដល់ភ្នែកមនុស្សក៏ដោយ ក៏វាគ្រប់គ្រាន់នឹងឱ្យមនុស្សអាចប្រើប្រាស់ភ្នែករបស់ពួកគេរហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់ពួកគេបានដែរ។ តើព្រះជាម្ចាស់មិនមែនព្រះតម្រិះអំពីរឿងនេះដោយហ្មត់ចត់ទេឬ? រីឯអារក្សសាតាំងវិញ ធ្វើសកម្មភាពដោយគ្មានការគិតពិចារណាបែបនេះទេ សូម្បីតែយកចិត្តទៅគិតតែបន្តិចក៏គ្មានផង។ ចំពោះសាតាំងវិញ ពន្លឺមានតែពីរយ៉ាងទេ គឺភ្លឺខ្លាំង ឬភ្លឺតិច។ នេះហើយជារបៀបធ្វើការរបស់សាតាំង។

ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការទាំងនេះសម្រាប់គ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃរាងកាយមនុស្សដូចជា ការមើលឃើញ ការស្ដាប់ឮ ការដឹងរសជាតិ ការដកដង្ហើម ការដឹងអារម្មណ៍ជាដើម ដើម្បីបង្កើនលទ្ធភាពសម្របខ្លួនក្នុងការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិ ដូច្នេះពួកគេអាចរស់នៅបានជាធម្មតា និងជាដរាប។ និយាយម៉្យាងទៀតគឺថា បរិស្ថានសម្រាប់ជីវិតបច្ចុប្បន្ន ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក គឺជាបរិស្ថានដែលសមស្រប និងមានប្រយោជន៍បំផុតសម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិ។ មនុស្សមួយចំនួនអាចនឹងគិតថា នេះមិនមែនជាបញ្ហាធំដុំនោះទេ ថាវាសុទ្ធតែជារឿងសាមញ្ញខ្លាំងណាស់។ សំឡេង ពន្លឺ និងខ្យល់ ជារបស់ដែលមនុស្សយល់ថាជាសិទ្ធិមានពីកំណើតរបស់ពួកគេមក ដែលពួកគេមានតាំងពីពេលពួកគេកើតមកភ្លាមម្ល៉េះ។ ប៉ុន្តែនៅពីក្រោយរបស់ដែលអ្នកអាចទទួលបាននេះ ព្រះជាម្ចាស់បាន និងកំពុងធ្វើការឥតឈប់។ នេះហើយជាអ្វីដែលមនុស្សត្រូវយល់ និងត្រូវដឹង។ ទោះបីជាអ្នកគិតថា វាមិនចាំបាច់ក្នុងការយល់ ឬដឹងពីរឿងទាំងនេះក៏ដោយ និយាយឱ្យខ្លីទៅ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់ទាំងនេះមក ទ្រង់បានគិតគូរយ៉ាងច្រើន ទ្រង់មានផែនការ ហើយទ្រង់មានព្រះតម្រិះប្រាកដប្រជា។ ទ្រង់មិនមែនចេះតែដាក់ ឬគ្រាន់តែដាក់មនុស្សជាតិឱ្យរស់នៅក្នុងបរិស្ថានបែបនេះអស់មួយជីវិត ដោយគ្មានការគិតគូរនោះទេ។ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាគិតថា ខ្ញុំបាននិយាយអស្ចារ្យពេកអំពីរបស់តូចតាចនេះ ប៉ុន្តែតាមទស្សនៈរបស់ខ្ញុំ របស់នីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាតិ គឺចាំបាច់សម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្ស។ នៅក្នុងនោះ មានសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VIII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧៤

មជ្ឈដ្ឋានចាំបាច់សម្រាប់ជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតឡើងសម្រាប់មនុស្សជាតិ (អត្ថបទសម្រាំង)

ង. លំហូរខ្យល់

តើរបស់ទីប្រាំនេះគឺជាអ្វី? របស់នេះទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ទំនាក់ទំនងរបស់វាជិតស្និទ្ធនឹងជីវិតមនុស្សខ្លាំងបំផុត រហូតដល់ថ្នាក់រាងកាយមនុស្សមិនអាចរស់នៅក្នុងពិភពរូបធាតុនេះបានដោយគ្មានវានោះទេ។ របស់នេះគឺ លំហូរខ្យល់។ គ្រាន់តែបានឮភ្លាម ប្រហែលជាអ្នកណាក៏អាចយល់ពីពាក្យ «លំហូរខ្យល់» នេះបានដែរ។ ដូច្នេះ តើលំហូរខ្យល់គឺជាអ្វី? អ្នករាល់គ្នាអាចឆ្លើយបានថា «លំហូរខ្យល់» គឺជាចលនាលំហូរនៃខ្យល់។ លំហូរខ្យល់ គឺជាខ្យល់ដែលភ្នែកមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ។ វាក៏ជារបៀបមួយដែលឧស្ម័នផ្លាស់ទីផងដែរ។ ក៏ប៉ុន្ដែ នៅក្នុងការពិភាក្សានេះ តើ «លំហូរខ្យល់» សំដៅទៅលើអ្វីជាចម្បង? ឱ្យតែខ្ញុំនិយាយចេញមកភ្លាម នោះអ្នករាល់គ្នានឹងបានយល់មិនខាន។ ផែនដីទ្រភ្នំ សមុទ្រ និងរបស់សព្វសារពើដែលបានបង្កើតមកនៅពេលវាវិល ហើយនៅពេលវាវិល វាវិលដោយមានល្បឿន។ ទោះបីជាអ្នកមិនមានអារម្មណ៍ដឹងពីការវិលនេះក៏ដោយ ក៏រង្វិលរបស់ផែនដីនៅតែមានដដែល។ តើរង្វិលរបស់វាបង្កើតបានអ្វីខ្លះ? នៅពេលអ្នករត់ តើមិនមានខ្យល់កើតឡើង ហើយបក់ប៉ះត្រចៀករបស់អ្នកទេឬ? ប្រសិនបើខ្យល់អាចបង្កើតឡើងបាននៅពេលដែលអ្នករត់ ដូច្នេះនៅពេលដែលផែនដីវិល តើអាចមិនកើតមានខ្យល់យ៉ាងដូចម្ដេចបានទៅ? នៅពេលផែនដីវិល របស់សព្វសារពើសុទ្ធតែមានចលនា។ ផែនដីខ្លួនឯងក៏មានចលនា និងវិលក្នុងល្បឿនជាក់លាក់មួយ ចំណែកឯរបស់សព្វសារពើនៅលើនោះ ក៏កំពុងតែដុះដាល និងលូតលាស់ឥតឈប់ឈរផងដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ការមានចលនាក្នុងល្បឿនជាក់លាក់មួយ នឹងបង្កើតបានជាលំហូរខ្យល់ដោយឯកឯង។ នេះហើយជាអត្ថន័យនៃពាក្យ «លំហូរខ្យល់» ដែលខ្ញុំចង់សំដៅដល់នោះ។ តើលំហូរខ្យល់នេះមិនប៉ះពាល់ដល់រាងកាយរបស់មនុស្សខ្លះទេឬ? ចូរពិចារណាអំពីព្យុះទីហ្វុងចុះ៖ ព្យុះទីហ្វុងធម្មតាមិនមានអានុភាពខ្លាំងទេ ប៉ុន្តែនៅពេលវាវាយប្រហារ មនុស្សមិនអាចទាំងឈរឱ្យនឹងបានផង ហើយពួកគេក៏ពិបាកក្នុងការដើរនៅក្នុងខ្យល់ដែរ។ សូម្បីតែមួយជំហានក៏ពិបាកណាស់ដែរ ហើយអ្នកខ្លះថែមទាំងត្រូវបានខ្យល់បក់ផ្ទប់ទៅនឹងវត្ថុអ្វីមួយ រើខ្លួនមិនរួចថែមទៀតផង។ នេះហើយជារបៀបដែលលំហូរខ្យល់អាចប៉ះពាល់ដល់មនុស្សជាតិបាន។ ប្រសិនបើផែនដីទាំងមូលត្រូវគ្របដណ្ដប់ដោយវាលទំនាប ដូច្នេះនៅពេលផែនដី និងរបស់សព្វសារពើវិល នោះរាងកាយរបស់មនុស្សនឹងមិនអាចទប់ទល់នឹងលំហូរខ្យល់ដែលកើតឡើងមកបានឡើយ។ មុខជាពិបាកក្នុងការឆ្លើយតបទៅនឹងស្ថានភាពបែបនេះខ្លាំងមិនខាន។ ប្រសិនបើករណីនេះពិតជាកើតឡើងមែន នោះលំហូរខ្យល់បែបនេះ នឹងមិនត្រឹមតែបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្សជាតិប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏នឹងបំផ្លាញខ្ទេចគ្មានសល់ដែរ។ មនុស្សនឹងមិនអាចរស់រានក្នុងបរិស្ថានបែបនេះបានទេ។ ហេតុនេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់បង្កើតបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រខុសៗគ្នា ដើម្បីដោះស្រាយលំហូរខ្យល់បែបនេះ ព្រោះនៅក្នុងបរិស្ថានខុសៗគ្នា លំហូរខ្យល់ប្រែជាខ្សោយទៅៗ ផ្លាស់ប្ដូរទិសដៅ ផ្លាស់ប្ដូរល្បឿន និងផ្លាស់ប្ដូរកម្លាំងខ្យល់។ ដូច្នោះហើយទើបមនុស្សអាចឃើញលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រខុសៗគ្នាបែបនេះ ដូចជា ភ្នំ ជួរភ្នំធំៗ វាលទំនាប ទីទួល តំបន់ដីសណ្ដ ជ្រលងភ្នំ ខ្ពង់រាប និងទន្លេធំៗជាដើម។ ព្រះជាម្ចាស់ប្ដូរល្បឿន ទិសដៅ និងកម្លាំងលំហូរខ្យល់តាមរយៈលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រខុសៗគ្នាទាំងនេះ។ នេះជាវិធីសាស្ត្រដែលទ្រង់ប្រើដើម្បីកាត់បន្ថយ ឬគ្រប់គ្រងលំហូរខ្យល់ឱ្យទៅជាខ្យល់បក់ដែលមានល្បឿន ទិសដៅ និងកម្លាំងសមស្រប ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចមានបរិស្ថានធម្មតាមួយសម្រាប់រស់នៅ។ តើត្រូវការបែបនេះទេ? (ត្រូវការ។) ចំពោះមនុស្ស ការធ្វើរឿងបែបនេះ ហាក់ដូចជាពិបាកមែន ប៉ុន្តែចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ វាងាយស្រួលទេ ព្រោះទ្រង់គ្រប់គ្រងរបស់សព្វសារពើ។ សម្រាប់ទ្រង់ ការបង្កើតបរិស្ថានមួយដែលមានលំហូរខ្យល់សមស្របសម្រាប់មនុស្សជាតិ មិនអាចជារឿងសាមញ្ញពេក ឬងាយស្រួលពេកនោះទេ។ ហេតុដូច្នេះហើយ នៅក្នុងបរិស្ថានដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក របស់នីមួយៗដែលស្ថិតក្នុងការបង្កើតរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ សុទ្ធតែចាំបាច់មិនអាចខ្វះបាន។ អត្ថិភាពនៃរបស់នីមួយៗ សុទ្ធមានតម្លៃ និងភាពចាំបាច់នៅក្នុងនោះ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មិនថាសាតាំង ឬក៏មនុស្សជាតិដែលត្រូវបានធ្វើឱ្យពុករលួយទេ គឺមិនយល់ពីគោលការណ៍នេះឡើយ។ ពួកគេបន្តបំផ្លាញ អភិវឌ្ឍ និងធ្វើអាជីវកម្ម តាមការស្រមើស្រមៃឥតប្រយោជន៍អំពីការប្រែក្លាយភ្នំឱ្យទៅជាដីរាបស្មើ ការចាក់បំពេញអន្លង់ជ្រៅៗ និងការសាងសង់អាគារខ្ពស់ៗនៅលើដីរាបស្មើដើម្បីបង្កើតជាព្រៃបេតុង។ ព្រះជាម្ចាស់មានក្ដីរំពឹងទុកថា មនុស្សជាតិអាចរស់នៅដោយរីករាយ ធំធាត់ដោយរីករាយ និងចំណាយពេលរាល់ថ្ងៃដោយរីករាយនៅក្នុងបរិស្ថានដ៏សមស្របបំផុត ដែលទ្រង់បានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេ។ ហេតុដូច្នោះហើយទើបព្រះជាម្ចាស់មិនដែលធ្វេសប្រហែសទាល់តែសោះចំពោះការដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្ដដាក់បរិស្ថានដែលមនុស្សរស់នៅ។ រាប់ចាប់តាំងពីសីតុណ្ហភាពរហូតដល់ខ្យល់ ពីសំឡេងរហូតដល់ពន្លឺ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតផែនការ និងការរៀបចំយ៉ាងស្មុគស្មាញ ដើម្បីឱ្យរាងកាយមនុស្ស និងបរិស្ថានរស់នៅរបស់ពួកគេ មិនទទួលរងការរំខានពីលក្ខខណ្ឌធម្មជាតិនានា តែផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សជាតិនឹងអាចរស់នៅបាន ហើយកើតកូនចៅច្រើនឡើងជាប្រក្រតី ព្រមទាំងរស់នៅជាធម្មតាជាមួយរបស់សព្វសារពើប្រកបដោយភាពសុខដុមរមនា។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានរបស់អ្វីៗទាំងនេះដល់របស់សព្វសារពើ និងដល់មនុស្សជាតិ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VIII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧៥

ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាបានដឹងអំពីភាពខុសគ្នាខ្លាំងរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សជាតិហើយឬនៅ? ចុងក្រោយ តើអ្នកណាជាម្ចាស់នៃរបស់សព្វសារពើនេះ? តើជាមនុស្សមែនទេ? (មិនមែនទេ។) ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សប្រព្រឹត្ដខុសគ្នាដូចម្ដេចខ្លះចំពោះអ្វីៗដែលបានបង្កើតមក? (ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រង និងរៀបចំរបស់សព្វសារពើ រីឯមនុស្សវិញ សោយសុខនឹងរបស់អស់ទាំងនោះ។) តើអ្នករាល់គ្នាយល់ស្របនឹងចម្លើយនេះទេ? ភាពខុសគ្នាធំបំផុតរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សជាតិគឺថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រង និងទំនុកបម្រុងដល់របស់សព្វសារពើដែលបានបង្កើតមក។ ទ្រង់ជាប្រភពនៃរបស់គ្រប់បែបយ៉ាង ហើយក្នុងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទំនុកបម្រុងដល់របស់សព្វសារពើដែលបានបង្កើតមក មនុស្សជាតិវិញសោយសុខនឹងរបស់ទាំងអស់នោះ។ និយាយឱ្យចំទៅ មនុស្សសោយសុខនឹងរបស់សព្វសារពើដែលបានបង្កើតមក នៅពេលពួកគេទទួលស្គាល់ជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់របស់សព្វសារពើ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាម្ចាស់ ឯមនុស្សជាតិវិញសោយសុខនឹងផលផ្លែពីការបង្កើតរបស់សព្វសារពើដោយព្រះជាម្ចាស់។ ចុះបើគិតតាមទស្សនៈដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតរបស់សព្វសារពើនោះវិញ តើព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សជាតិ មានអ្វីខុសគ្នាទៅ? ព្រះជាម្ចាស់អាចទតឃើញច្បាស់អំពីច្បាប់ដែលរបស់សព្វសារពើនោះលូតលាស់ ហើយទ្រង់គ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាលើច្បាប់ទាំងនេះ។ ពោលគឺ របស់សព្វសារពើស្ថិតក្រោមការទតមើលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្ថិតក្នុងវិសាលភាពនៃការពិនិត្យពិច័យល្អិតល្អន់របស់ទ្រង់។ តើមនុស្សជាតិអាចមើលឃើញរបស់សព្វសារពើបានឬទេ? មនុស្សជាតិអាចមើលឃើញតែអ្វីៗដែលនៅនឹងមុខពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើអ្នកឡើងភ្នំ នោះអ្វីដែលអ្នកមើលឃើញ គឺត្រឹមតែជាភ្នំនោះឯង។ អ្នកមិនអាចមើលឃើញអ្វីៗដែលនៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃភ្នំនោះបានទេ។ ប្រសិនបើអ្នកទៅកាន់មាត់សមុទ្រ នោះអ្វីដែលអ្នកមើលឃើញ គឺគ្រាន់តែជាផ្នែកមួយនៃមហាសមុទ្រប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្នកមិនអាចដឹងថាតើនៅផ្នែកម្ខាងទៀតនៃមហាសមុទ្រនោះដូចម្ដេចឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកចូលទៅក្នុងព្រៃ អ្នកអាចមើលឃើញរុក្ខជាតិដែលនៅពីមុខរបស់អ្នក និងនៅជុំវិញអ្នក ប៉ុន្តែអ្នកមិនអាចមើលឃើញអ្វីៗដែលនៅឆ្ងាយជាងនោះបានទេ។ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញទីកន្លែងណាដែលខ្ពស់ ឆ្ងាយ និងជ្រៅខ្លាំងពេកបានទេ។ អ្វីដែលពួកគេអាចមើលឃើញ គឺជាអ្វីៗនៅមុខពួកគេផ្ទាល់ នៅក្នុងកម្រិតដែលពួកគេអាចមើលឃើញបាន។ ទោះបីជាមនុស្សដឹងពីច្បាប់ដែលកំណត់រដូវទាំងបួនក្នុងមួយឆ្នាំ ឬច្បាប់នានាអំពីការលូតលាស់នៃរបស់សព្វសារពើក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមិនអាចគ្រប់គ្រង ឬកំណត់របស់សព្វសារពើនោះបានដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ទតមើលរបស់សព្វសារពើដែលបានបង្កើតមក គឺប្រៀបដូចជារបៀបដែលទ្រង់ទតមើលម៉ាស៊ីនដែលទ្រង់បានបង្កើតឡើងដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គដូច្នោះដែរ។ ទ្រង់ស្គាល់ពីគ្រប់គ្រឿងបង្គំ និងកន្លែងតភ្ជាប់ទាំងអស់យ៉ាងល្អិតល្អន់ ទ្រង់ជ្រាបពីគោលការណ៍របស់វា ពីលំនាំរបស់វា និងគោលបំណងរបស់វា។ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបសព្វការទាំងអស់នេះយ៉ាងច្បាស់លាស់បំផុត។ ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់គឺព្រះ ឯមនុស្សគឺមនុស្ស! ទោះបីជាមនុស្សអាចស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្ត្រ និងច្បាប់នានាដែលគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើបានយ៉ាងជ្រៅជ្រះក៏ដោយ ក៏ការស្រាវជ្រាវនោះនៅតែមានដែនកំណត់ដែរ ចំណែកឯព្រះជាម្ចាស់វិញ ទ្រង់គ្រប់គ្រងគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ដែលចំពោះមនុស្ស នេះគឺជាការគ្រប់គ្រងដែលគ្មានដែនកំណត់ទេ។ មនុស្សម្នាក់អាចចំណាយពេលពេញមួយជីវិតដើម្បីស្រាវជ្រាវអំពីកិច្ចការដ៏តូចបំផុតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមិនទទួលបានលទ្ធផលពិតប្រាកដអ្វីក៏មាន។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើអ្នកប្រើតែចំណេះដឹង និងអ្វីៗដែលអ្នកបានរៀនដើម្បីសិក្សាអំពីព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងមិនអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬយល់ពីទ្រង់បានឡើយ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកជ្រើសរើសយកផ្លូវស្វែងរកសេចក្ដីពិត និងស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ ហើយពិនិត្យមើលព្រះជាម្ចាស់តាមទស្សនៈនៃការបែរមកស្គាល់ទ្រង់ នោះថ្ងៃណាមួយ អ្នកនឹងទទួលស្គាល់ថា សកម្មភាព និងព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង ហើយអ្នកនឹងបានដឹងពីមូលហេតុដែលគេហៅព្រះជាម្ចាស់ថា ម្ចាស់នៃរបស់សព្វសារពើ និងជាប្រភពនៃជីវិតសម្រាប់របស់សព្វសារពើ។ កាលណាអ្នកទទួលបានការយល់ដឹងបែបនេះកាន់តែច្រើន នោះអ្នកនឹងកាន់តែយល់ពីមូលហេតុដែលគេហៅព្រះជាម្ចាស់ថាជាម្ចាស់នៃរបស់សព្វសារពើមិនខាន។ របស់សព្វសារពើ និងរបស់គ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ រួមទាំងខ្លួនអ្នកផង សុទ្ធតែកំពុងទទួលបានការទំនុកបម្រុងពីព្រះជាម្ចាស់ជាហូរហែឥតដាច់។ អ្នកក៏នឹងអាចដឹងយ៉ាងច្បាស់ផងដែរថា នៅក្នុងពិភពលោកនេះ និងក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិនេះ ក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់ គ្មាននរណាម្នាក់ដែលអាចមានសមត្ថភាព និងសារជាតិក្នុងការត្រួតត្រា គ្រប់គ្រង និងថែរក្សាអត្ថិភាពនៃរបស់សព្វសារពើនេះបានឡើយ។ នៅពេលអ្នកឈានដល់ការយល់ដឹងបែបនេះ នោះអ្នកនឹងពិតជាទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះរបស់អ្នក។ នៅពេលអ្នកឈានដល់ចំណុចនេះ អ្នកនឹងបានទទួលយកព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដ ហើយអនុញ្ញាតឱ្យទ្រង់ធ្វើជាព្រះ និងជាម្ចាស់របស់អ្នក។ នៅពេលអ្នកបានទទួលការយល់ដឹងបែបនេះ ហើយជីវិតរបស់អ្នកបានឈានដល់ចំណុចបែបនេះ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងលែងសាកល្បង និងជំនុំជម្រះអ្នកទៀតហើយ ហើយទ្រង់ក៏នឹងមិនទាមទារអ្វីពីអ្នកទៀតដែរ ពីព្រោះអ្នកមុខជាយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ មុខជាស្គាល់បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ហើយមុខជាបានទទួលយកព្រះជាម្ចាស់ចូលក្នុងដួងចិត្ដរបស់អ្នកដោយពិតប្រាកដមិនខាន។ នេះហើយគឺជាមូលហេតុដ៏សំខាន់ក្នុងការប្រកបគ្នាអំពីប្រធានបទស្ដីពីការត្រួតត្រា និងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើនេះ។ ការធ្វើដូច្នេះគឺដើម្បីផ្ដល់ចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងដល់មនុស្សបន្ថែមទៀត មិនមែនគ្រាន់តែឱ្យអ្នកទទួលស្គាល់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏ដើម្បីឱ្យអ្នកបានដឹង និងយល់ពីសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរបៀបកាន់តែជាក់ស្ដែងជាងមុន។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VIII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧៦

អាហារ និងភេសជ្ជៈប្រចាំថ្ងៃដែលព្រះជាម្ចាស់រៀបចំសម្រាប់មនុស្សជាតិ (អត្ថបទសម្រាំង)

ធញ្ញជាតិ ផ្លែឈើនិងបន្លែ និងគ្រាប់ផ្លែឈើគ្រប់ប្រភេទ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាអាហារគ្មានសាច់។ ទោះវាជាអាហារគ្មានសាច់ក្ដី ក៏វាផ្ទុកនូវសារធាតុចិញ្ចឹមគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់បំពេញតាមសេចក្ដីត្រូវការនៃរាងកាយមនុស្សដែរ។ តែទោះយ៉ាងនេះក្ដី ព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានព្រះបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំនឹងប្រទានអាហារត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះដល់មនុស្សជាតិទេ។ ចូរឱ្យពួកគេបរិភោគតែប៉ុណ្ណេះបានហើយ!» ព្រះជាម្ចាស់មិនបានឈប់ត្រឹមនេះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់បានបន្តរៀបចំអាហារជាច្រើនទៀតដែលរឹតតែមានឱជារសជាតិឆ្ងាញ់ពិសាជាងមុន សម្រាប់មនុស្សជាតិ។ តើអាហារទាំងនេះមានអ្វីខ្លះ? គឺមានសាច់ និងត្រីជាច្រើនប្រភេទដែលភាគច្រើនអ្នករាល់គ្នាអាចមើលឃើញ និងបរិភោគបាន។ ទ្រង់បានរៀបចំទាំងសាច់ និងត្រីជាច្រើនប្រភេទណាស់សម្រាប់មនុស្ស។ ត្រីរស់នៅក្នុងទឹក ហើយសាច់របស់ត្រីក្នុងទឹកមានសារធាតុខុសប្លែកពីសាច់របស់សត្វដែលរស់នៅលើគោក ហើយវាអាចផ្ដល់ឱ្យសារធាតុចិញ្ចឹមផ្សេងៗគ្នាដល់មនុស្សបាន។ ត្រីក៏មានលក្ខណៈសម្បត្តិដែលអាចគ្រប់គ្រងភាពក្ដៅ និងភាពត្រជាក់នៅក្នុងខ្លួនមនុស្សបានផងដែរ ដែលវាមានអត្ថប្រយោជន៍ដ៏អស្ចារ្យសម្រាប់មនុស្ស។ ប៉ុន្តែ មិនត្រូវបរិភោគអាហារឆ្ងាញ់ៗច្រើនហួសហេតុនោះទេ។ ដូចដែលខ្ញុំបាននិយាយរួចមកហើយថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់មនុស្សជាតិក្នុងបរិមាណនិងពេលវេលាត្រឹមត្រូវ ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចទទួលបានអំណោយប្រទានពីទ្រង់បានត្រឹមត្រូវ ក្នុងលក្ខណៈធម្មតា និងស្របទៅតាមរដូវ និងពេលវេលា។ ឥឡូវនេះ តើអាហារប្រភេទណាខ្លះដែលស្ថិតក្នុងប្រភេទសាច់បក្សី? មានដូចមាន់ ក្រួច ព្រាប ។ល។ និង ។ល។ មនុស្សជាច្រើនក៏បរិភោគទា និងក្ងានផងដែរ។ ថ្វីបើព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានសាច់គ្រប់ប្រភេទក្ដី តែទ្រង់ក៏បានកំណត់លក្ខខណ្ឌតម្រូវមួយចំនួនដល់រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ទ្រង់ និងដាក់កំហិតជាក់លាក់អំពីរបបអាហាររបស់ពួកគេនៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យផងដែរ។ សព្វថ្ងៃនេះ ការដាក់កំហិតទាំងនេះ ត្រូវផ្អែកតាមរសនិយមរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ និងតាមការបកស្រាយផ្ទាល់ខ្លួន។ សាច់ជាច្រើនប្រភេទនេះផ្ដល់សារធាតុចិញ្ចឹមចម្រុះដល់រាងកាយ ដើម្បីបង្គ្រប់ប្រូតេអ៊ីននិងជាតិដែក ជំនួយឈាម ពង្រឹងសាច់ដុំនិងឆ្អឹង និងបង្កើតកម្លាំងរាងកាយ។ មិនថាមនុស្សចម្អិន និងបរិភោគសាច់យ៉ាងណានោះទេ សាច់អាចជួយបន្ថែមរសជាតិអាហាររបស់មនុស្ស និងបង្កើនចំណង់បរិភោគរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងបំពេញចំណង់ក្រពះរបស់ពួកគេផងដែរ។ សំខាន់បំផុតនោះគឺ អាហារទាំងនេះអាចផ្គត់ផ្គង់ដល់រាងកាយមនុស្សតាមតម្រូវការអាហារូបត្ថម្ភប្រចាំថ្ងៃ។ នេះហើយជាព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលទ្រង់បានរៀបចំអាហារសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ មានបន្លែ មានសាច់ តើនេះមិនសម្បូរហូរហៀរទៀតឬ? ប៉ុន្តែមនុស្សគួរតែយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅពេលទ្រង់បានរៀបចំអាហារទាំងអស់សម្រាប់មនុស្សជាតិ។ តើវាដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិបរិភោគអាហារទាំងនេះហួសប្រមាណឬ? តើមានអ្វីកើតឡើងនៅពេលមនុស្សជាប់នៅក្នុងការប៉ុនប៉ងបំពេញចំណង់ខាងសម្ភារៈទាំងនេះ? តើពួកគេមិនមែនទទួលទានអាហារលើសកម្រិតទេឬ? តើការទទួលទានអាហារច្រើនពេកមិនមែនធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់រាងកាយមនុស្សច្រើនយ៉ាងទេឬ? (ប៉ះពាល់។) ហេតុនេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់បែងចែកឱ្យមានបរិមាណត្រឹមត្រូវ ពេលវេលាត្រឹមត្រូវ ហើយឱ្យមនុស្សបរិភោគអាហារផ្សេងៗគ្នាទៅតាមពេលវេលា និងរដូវកាលខុសៗគ្នា។ ឧទាហរណ៍ បន្ទាប់ពីរដូវក្ដៅខ្លាំងហើយ មនុស្សស្រូបកម្ដៅច្រើននៅក្នុងខ្លួនពួកគេ ក៏ដូចជាកើតជំងឺខ្សោះជាតិទឹក និងលើសជាតិទឹកផងដែរ។ ពេលរដូវលំហើយមកដល់ ផ្លែឈើជាច្រើនប្រភេទបានទុំ ហើយពេលមនុស្សបរិភោគផ្លែឈើទាំងនេះ ជាតិទឹកលើសនៅក្នុងខ្លួនរបស់ពួកគេក៏ត្រូវបានបណ្ដេញចេញមកក្រៅ។ នៅពេលនោះ គោក្របីនិងចៀម ក៏លូតលាស់ពេញកម្លាំងដែរ ដូច្នេះ នេះជាពេលដែលមនុស្សគួរតែបរិភោគសាច់ឱ្យបានច្រើន។ តាមរយៈការបរិភោគសាច់ច្រើន រាងកាយរបស់មនុស្សទទួលបានថាមពល និងកម្ដៅដើម្បីឱ្យជួយពួកគេទប់ទល់នឹងភាពត្រជាក់នៃរដូវរងាបាន ដូច្នោះហើយ ពួកគេអាចឆ្លងកាត់រដូវរងារបានដោយសុវត្ថិភាព និងមានសុខភាពល្អ។ ដោយមានការយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងការប្រុងប្រយ័ត្នបំផុត ទើបព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រង និងសម្របសម្រួលថាត្រូវប្រទានអ្វីខ្លះដល់មនុស្សជាតិ ហើយត្រូវប្រទាននៅពេលវេលា ក៏ដូចជាពេលវេលាដែលទ្រង់នឹងឱ្យរបស់ផ្សេងៗដុះលូតលាស់ ចេញផ្លែ និងទុំផងដែរ។ ការនេះទាក់ទងនឹង «របៀបដែលព្រះជាម្ចាស់រៀបចំអាហារដែលមនុស្សត្រូវការក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ»។ បន្ថែមពីលើអាហារដ៏ច្រើនប្រភេទនេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្រទានប្រភពទឹកដល់មនុស្សជាតិផងដែរ។ បន្ទាប់ពីបរិភោគរួច មនុស្សត្រូវការផឹកទឹក។ តើផ្លែឈើតែម្យ៉ាងគ្រប់គ្រាន់ដែរឬទេ? មនុស្សមិនអាចរស់ដោយពឹងលើផ្លែឈើតែម្យ៉ាងនោះទេ ហើយក្រៅពីនេះ នៅរដូវខ្លះ ក៏គ្មានផ្លែឈើដែរ។ ដូច្នេះ តើអាចដោះស្រាយបញ្ហាទឹករបស់មនុស្សជាតិបានយ៉ាងដូចម្តេច? ព្រះជាម្ចាស់បានដោះស្រាយបញ្ហានេះតាមរយៈការរៀបចំប្រភពទឹកជាច្រើននៅលើដី និងក្រោមដី ដូចជា បឹង ទន្លេ និងទឹកចេញពីក្រោមដី។ ប្រភពទឹកទាំងនេះសុទ្ធតែអាចផឹកបានឱ្យតែគ្មានការឆ្លងមេរោគ និងឱ្យតែមនុស្សមិនបានប្រឡូកប្រឡាក់ ឬបំផ្លាញប្រភពទឹកទាំងនោះ។ ម៉្យាងទៀត បើនិយាយពីប្រភពអាហារដែលទ្រទ្រង់ជីវិតនៃរូបកាយមនុស្សវិញ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំយ៉ាងច្បាស់លាស់ ត្រឹមត្រូវ និងសមស្របបំផុត ដើម្បីឱ្យជីវិតរបស់មនុស្សសម្បូរសប្បាយ និងមិនខ្វះអ្វីទាំងអស់។ នេះជាអ្វីដែលមនុស្សអាចដឹង និងមើលឃើញបាន។

លើសពីនេះទៅទៀត ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតដើមឈើ សត្វ និងរុក្ខជាតិឱសថផ្សេងៗ ដែលប្រើជាពិសេសក្នុងការព្យាបាលរបួស ឬជំងឺនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស។ ឧទាហរណ៍ថា បើពួកគេរលាកភ្លើង ឬរលាកទឹកក្ដៅដោយចៃដន្យ តើពួកគេគួរតែធ្វើដូចម្ដេច? តើអ្នកអាចគ្រាន់តែលាងការរលាកដោយប្រើទឹកបានឬទេ? តើអ្នកអាចគ្រាន់តែរុំរបួសជាមួយកំណាត់ចាស់ៗបានឬទេ? បើអ្នកធ្វើដូច្នោះ មុខរបួសអាចនឹងមានសុទ្ធតែខ្ទុះ ឬក៏ឆ្លងមេរោគ។ ឧទាហរណ៍ថា បើមាននរណាម្នាក់ក្ដៅខ្លួន ឬគ្រុនផ្ដាសាយ រងរបួសក្នុងពេលកំពុងធ្វើការ កើតមានបញ្ហាឈឺក្រពះដោយសារការបរិភោគមិនត្រឹមត្រូវ ឬកើតមានជំងឺមួយចំនួន ដែលបណ្ដាលមកពីកត្តាបែបផែននៃការរស់នៅ ឬបញ្ហាផ្លូវចិត្ត រួមបញ្ចូលទាំងជំងឺសរសៃឈាម ជំងឺផ្លូវចិត្ត ឬជំងឺសរីរាង្គខាងក្នុងជាដើម នោះមានរុក្ខជាតិស័ក្តិសម ដែលអាចព្យាបាលជំងឺរបស់ពួកគេបាន។ មានរុក្ខជាតិខ្លះជួយសម្រួលចលនាឈាមរត់ និងកម្ចាត់ការស្ទះឈាម បំបាត់ការឈឺចាប់ ឃាត់ឈាម ធ្វើឱ្យស្ពឹក ជួយព្យាបាលស្បែកឱ្យត្រឡប់ទៅរកស្ថានភាពធម្មតាវិញ និងបំបែកឈាមកក និងកម្ចាត់ជាតិពុលចេញពីរាងកាយជាដើម។ សរុបមក រុក្ខជាតិទាំងនេះមានការប្រើប្រាស់នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។ មនុស្សអាចប្រើរុក្ខជាតិទាំងនេះបាន ហើយព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំវាសម្រាប់រាងកាយមនុស្ស ក្នុងករណីមានតម្រូវការចាំបាច់។ ព្រះជាម្ចាស់បានអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សរកឃើញរុក្ខជាតិឱសថមួយចំនួនដោយការគាប់ជួន រីឯរុក្ខជាតិឱសថមួយចំនួនទៀត ត្រូវបានរកឃើញដោយមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់បានរើសតាំងឱ្យធ្វើកិច្ចការនេះ ឬតាមរយៈបាតុភូតពិសេសៗដែលទ្រង់បានចាត់ចែង។ ក្រោយរកឃើញរុក្ខជាតិទាំងនេះហើយ មនុស្សជាតិនឹងប្រាប់តៗគ្នាទៅអ្នកជំនាន់ក្រោយ ហើយមនុស្សជាច្រើននឹងដឹងអំពីរុក្ខជាតិទាំងនោះ។ ម្ល៉ោះហើយ ការដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតរុក្ខជាតិទាំងនេះឡើង គឺមានតម្លៃ និងខ្លឹមសាររបស់វា។ ជារួម របស់ទាំងនេះសុទ្ធតែបានមកពីព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែទ្រង់រៀបចំ និងដាំដុះ នៅពេលទ្រង់បង្កើតបរិស្ថានរស់នៅរបស់មនុស្សជាតិឡើង។ អ្វីៗអស់ទាំងនេះ សុទ្ធតែសំខាន់ចាំបាច់។ តើព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានដំណើរហ្មត់ចត់ជាងគំនិតរបស់មនុស្សជាតិដែរឬទេ? នៅពេលអ្នកមើលឃើញពីគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ តើអ្នកដឹងពីភាពជាក់ស្តែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការស្ងាត់ៗ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់ទាំងអស់នេះ តាំងពីពេលមនុស្សមិនទាន់កើតក្នុងពិភពលោកនេះម្ល៉េះ តាំងពីពេលដែលទ្រង់មិនទាន់មានទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សជាតិមកម្ល៉េះ។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយមានការគិតគូរដល់មនុស្សជាតិជានិច្ច ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អត្ថិភាពរបស់មនុស្ស និងដោយមានការគិតគូរពីការរស់រានរបស់ពួកគេ ដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិអាចរស់នៅដោយសុខសាន្តនៅក្នុងពិភពរូបធាតុដ៏សម្បូរបែបដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំឱ្យពួកគេនេះ ដោយគ្មានការព្រួយបារម្ភអំពីអាហារ ឬសម្លៀកបំពាក់ ឬព្រួយខ្វះខាតអ្វីឡើយ។ នៅក្នុងបរិស្ថានបែបនេះ មនុស្សជាតិអាចបន្តបង្កើតកូនចៅ និងរស់រានបានតទៅទៀត។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VIII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧៧

យើងបានចាប់ផ្ដើមដោយការនិយាយអំពីបរិស្ថានដែលមនុស្សរស់នៅ និងអំពីកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើសម្រាប់បរិស្ថាននោះ ព្រមទាំងការរៀបចំរបស់ទ្រង់។ យើងបានពិភាក្សាគ្នាអំពីអ្វីៗដែលទ្រង់បានចាត់ចែង ក៏ដូចជាទំនាក់ទំនងរវាងអ្វីៗដែលបានបង្កើតមក ដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់មនុស្សជាតិ ព្រមទាំងរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទំនាក់ទំនងទាំងនេះ ដើម្បីកុំឱ្យអ្វីៗដែលទ្រង់បានបង្កើតមក បង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្សជាតិ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានកាត់បន្ថយគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារកត្តាផ្សេងៗជាច្រើននៅក្នុងការបង្កើតរបស់សព្វសារពើរបស់ទ្រង់ អាចជះឥទ្ធិពលលើបរិស្ថានរបស់មនុស្សជាតិ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យរបស់សព្វសារពើបម្រើឱ្យបំណងធំបំផុតរបស់ខ្លួន និងនាំមកនូវបរិស្ថានដ៏មានប្រយោជន៍ដែលមានធាតុផ្សំមានប្រយោជន៍ជាច្រើនដល់មនុស្ស ហេតុដូច្នេះហើយទើបមនុស្សជាតិអាចសម្របខ្លួនទៅនឹងបរិស្ថានបែបនោះបាន ព្រមទាំងបន្តវដ្ដជីវិត និងការបន្តពូជយ៉ាងទៀងទាត់។ បន្ទាប់មកទៀត យើងបាននិយាយអំពីអាហារដែលរាងកាយមនុស្សត្រូវការ គឺអាហារនិងភេសជ្ជៈប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្សជាតិ។ នេះក៏ជាលក្ខខណ្ឌចាំបាច់សម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិផងដែរ។ និយាយឱ្យចំទៅ រាងកាយរបស់មនុស្សមិនអាចរស់នៅដោយមានត្រឹមការដកដង្ហើមតែម្យ៉ាង រួមជាមួយនឹងពន្លឺព្រះអាទិត្យសម្រាប់ទ្រទ្រង់ជីវិត ឬជាមួយខ្យល់ ឬជាមួយសីតុណ្ហភាពសមស្របតែប៉ុណ្ណោះទេ។ មនុស្សក៏ត្រូវការចម្អែតក្រពះរបស់ពួកគេដែរ ហើយព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់មនុស្សជាតិ ដោយមិនបានមើលរំលងចំណុចណាមួយឡើយ រាប់ចាប់តាំងពីប្រភពនៃរបស់សព្វសារពើដែលពួកគេអាចរស់រានបាន រហូតដល់ប្រភពនៃអាហាររបស់មនុស្សជាតិ។ នៅពេលអ្នកបានឃើញកសិផលដ៏បរិបូរហូរហៀរបែបនេះ (ប្រភពនៃអាហារនិងភេសជ្ជៈរបស់មនុស្សជាតិ) តើអ្នកអាចនិយាយបានថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាប្រភពនៃការទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាតិ និងជាប្រភពនៃរបស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើតមកដែរឬទេ? ប្រសិនបើក្នុងអំឡុងពេលនៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតត្រឹមតែដើមឈើនិងស្មៅ ឬភាវៈមានជីវិតមួយចំនួនផ្សេងទៀតប៉ុណ្ណោះ ហើយប្រសិនបើភាវៈមានជីវិត និងរុក្ខជាតិផ្សេងៗទាំងនោះ គឺសម្រាប់តែគោនិងចៀមស៊ី ឬសម្រាប់តែសេះបង្កង់ ក្តាន់ និងសត្វប្រភេទផ្សេងៗទៀតស៊ី ឧទាហរណ៍ដូចជា តោត្រូវស៊ីសត្វដូចជា សេះបង្កង់និងក្តាន់ជាដើម ហើយខ្លាត្រូវស៊ីសត្វ ដូចជា ចៀមនិងជ្រូកជាដើម ប៉ុន្តែមិនមានរបស់ណាមួយដែលមនុស្សអាចបរិភោគបានសោះ តើបែបនេះនឹងអាចទៅរួចដែរឬទេ? នឹងមិនអាចទៅរួចទេ។ មនុស្សជាតិមុខជាមិនអាចរស់រានបានយូរឡើយ។ ចុះបើមនុស្សបរិភោគតែស្លឹកឈើវិញ? តើបែបនេះនឹងទៅរួចដែរទេ? តើមនុស្សអាចបរិភោគស្មៅសម្រាប់ឱ្យចៀមស៊ីបានទេ? ប្រហែលមិនឈឺនោះទេ ប្រសិនបើមនុស្សសាកបរិភោគវាតែបន្តិច ក៏ប៉ុន្តែបើពួកគេបរិភោគរបស់ទាំងនេះក្នុងពេលយូរ នោះក្រពះរបស់ពួកគេនឹងមិនអាចទ្រាំទ្របានឡើយ ហើយមនុស្សនឹងរស់នៅមិនបានយូរទេ។ ក៏មានរបស់ខ្លះដែលសត្វអាចស៊ីបាន ប៉ុន្តែវាពុលដល់មនុស្សក៏មាន។ សត្វស៊ីរបស់ទាំងនោះដោយគ្មានបញ្ហាអ្វីទេ ប៉ុន្តែបើមនុស្សបរិភោគវិញ វានឹងមានគ្រោះថ្នាក់មិនខាន។ និយាយឱ្យចំទៅ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមក ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបច្បាស់បំផុតអំពីគោលការណ៍ និងរចនាសម្ព័ន្ធនៃរាងកាយមនុស្ស ក៏ដូចជាអ្វីដែលមនុស្សត្រូវការផងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបច្បាស់គ្មានចន្លោះអំពីសមាសភាព និងធាតុផ្សំនៃរាងកាយ តម្រូវការរបស់រាងកាយ និងមុខងារនៃសរីរាង្គខាងក្នុងរបស់វា និងរបៀបដែលសរីរាង្គនោះស្រូបយក បញ្ចេញចោល និងរំលាយសារធាតុផ្សេងៗ។ ឯមនុស្សវិញមិនដឹងការនេះទេ។ ពេលខ្លះ ពួកគេបរិភោគដោយធ្វេសប្រហែស ឬគ្មានការប្រុងប្រយ័ត្នក្នុងការថែខ្លួន ការធ្វេសប្រហែសនិងគ្មានបម្រុងប្រយ័ត្នច្រើនហួសហេតុ បណ្ដាលឱ្យបាត់បង់តុល្យភាព។ ប្រសិនបើអ្នកបរិភោគ ហើយសោយសុខនឹងអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំឱ្យអ្នកតាមធម្មតា នោះអ្នកនឹងមិនមានបញ្ហាសុខភាពឡើយ។ ទោះបីជាពេលខ្លះអ្នកមានអារម្មណ៍មិនល្អ ហើយអ្នកមានការស្ទះឈាមក៏ដោយ ក៏វាមិនបង្កជាបញ្ហាអ្វីដែរ។ អ្នកគ្រាន់តែត្រូវការបរិភោគរុក្ខជាតិមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ នោះការស្ទះនេះនឹងបាត់ទៅវិញអស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការរៀបចំសម្រាប់របស់សព្វសារពើរួចហើយ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សជាតិខ្ពង់ខ្ពស់ជាងភាវៈមានជីវិតផ្សេងៗទៀតឆ្ងាយណាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំបរិស្ថានមួយសម្រាប់រុក្ខជាតិគ្រប់ប្រភេទ ហើយទ្រង់បានរៀបចំអាហារនិងបរិស្ថានសម្រាប់សត្វគ្រប់ប្រភេទ ប៉ុន្តែមនុស្សជាតិមានតម្រូវការបរិស្ថានតឹងរ៉ឹងបំផុត ហើយតម្រូវការទាំងនោះមិនអាចមើលរំលងបន្តិចណាបានឡើយ។ បើហ៊ានតែមើលរំលង នោះមនុស្សជាតិនឹងមិនអាចបន្តការលូតលាស់ ការរស់នៅ និងការបន្តពូជតាមធម្មតាបានទេ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះទើបជ្រាបរឿងនេះច្បាស់បំផុតនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើរឿងនេះ ទ្រង់បានយកព្រះទ័យទុកដាក់ខ្លាំងលើកិច្ចការនេះច្រើនជាងកិច្ចការផ្សេងទៀត។ ប្រហែលជាអ្នកមិនអាចដឹងពីសារៈសំខាន់នៃរឿងធម្មតាមួយចំនួនដែលអ្នកអាចមើលឃើញ និងសោយសុខនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ឬក៏រឿងដែលអ្នកមើលឃើញ និងសោយសុខ ដែលអ្នកមានតាំងពីកំណើតមកនោះទេ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការរៀបចំសម្រាប់អ្នករួចជាស្រេចជាយូរមកហើយ ឬដោយសម្ងាត់។ ព្រះជាម្ចាស់បានដកចេញ និងកាត់បន្ថយនូវធាតុអវិជ្ជមានទាំងអស់ដែលមិនអំណោយផលដល់មនុស្សជាតិ និងដែលអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់រាងកាយមនុស្ស ក្នុងកម្រិតច្រើនបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ តើចំណុចនេះបង្ហាញអំពីអ្វី? តើនេះបង្ហាញពីអាកប្បកិរិយាដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សជាតិនៅពេលទ្រង់បានបង្កើតពួកគេនៅពេលនោះមែនទេ? តើអាកប្បកិរិយានោះបែបណា? ព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាប្រុងប្រយ័ត្ន និងស្មោះត្រង់បំផុត ព្រមទាំងមិនបណ្ដោយឱ្យមានការរំខានពីកម្លាំងសត្រូវ ឬកត្តាខាងក្រៅ ឬលក្ខខណ្ឌនានាដែលមិនមែនជារបស់ទ្រង់ឡើយ។ តាមរយៈនេះ គេអាចមើលឃើញពីអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការបង្កើត និងការគ្រប់គ្រងមនុស្សជាតិនៅពេលនេះ។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណា? តាមរយៈបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រាន និងជីវិតដែលមនុស្សជាតិទទួលបាន ក៏ដូចជាតាមរយៈអាហារនិងភេសជ្ជៈ និងសេចក្ដីត្រូវការប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ យើងអាចមើលឃើញពីអាកប្បកិរិយាប្រកបដោយការទទួលខុសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ ដែលទ្រង់បានប្រកាន់ខ្ជាប់តាំងពីពេលទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សមកម្ល៉េះ ក៏ដូចជាការប្ដេជ្ញារបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិនៅពេលនេះផងដែរ។ តើអាចមើលឃើញភាពពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងរបស់ទាំងនេះដែរឬទេ? តើអាចមើលឃើញភាពអស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ដែរទេ? តើអាចមើលឃើញភាពមិនអាចវាស់ស្ទង់បានរបស់ទ្រង់ដែរទេ? តើអាចមើលឃើញសព្វានុភាពរបស់ទ្រង់ដែរទេ? ព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីដ៏មានព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងមានគ្រប់ព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ ដើម្បីទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សជាតិទាំងអស់ ក៏ដូចជារបស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើតមកផងដែរ។ ដោយសារខ្ញុំបាននិយាយជាមួយអ្នករាល់គ្នាច្រើនណាស់មកហើយ តើអ្នករាល់គ្នាអាចនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃជីវិត សម្រាប់របស់សព្វសារពើបានទេ? (បាន។) ពិតជាដូច្នោះមែនហើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាមានការសង្ស័យអ្វីទេ? (គ្មានទេ។) ការទំនុកប្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់របស់សព្វសារពើគ្រប់គ្រាន់នឹងបង្ហាញថា ទ្រង់ជាប្រភពនៃជីវិតសម្រាប់របស់សព្វសារពើ ពីព្រោះទ្រង់ជាប្រភពនៃការទំនុកបម្រុងដែលបានធ្វើឱ្យរបស់សព្វសារពើមានអត្ថិភាព មានជីវិត បង្កើតកូនចៅ និងបន្តពូជពង្សតទៅទៀតបាន ហើយគ្មានប្រភពណាផ្សេងក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ទំនុកបម្រុងគ្រប់តម្រូវការនៃរបស់សព្វសារពើ និងគ្រប់តម្រូវការរបស់មនុស្សជាតិ មិនថានោះជាតម្រូវការខាងបរិស្ថានចាំបាច់បំផុតរបស់មនុស្ស ជាតម្រូវការក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ឬក៏ជាតម្រូវការសេចក្ដីពិតដែលទ្រង់ប្រទានដល់វិញ្ញាណរបស់មនុស្សនោះទេ។ គ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់ ទាំងអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងឋានៈរបស់ទ្រង់ មានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទេ ទើបជាប្រភពនៃជីវិតសម្រាប់របស់សព្វសារពើ។ និយាយឱ្យចំទៅ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាអ្នកដឹកនាំ ជាម្ចាស់ និងជាអ្នកទំនុកបម្រុងពិភពនេះ ជាពិភពដែលមនុស្សអាចមើលឃើញ និងដឹងបាន។ សម្រាប់មនុស្សជាតិ តើនេះមិនមែនជាអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? គ្មានអ្វីដែលមិនពិតនៅក្នុងរឿងនេះទេ។ ដូច្នេះ នៅពេលអ្នកឃើញបក្សាបក្សីហើរនៅលើមេឃ អ្នកគួរតែដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអាចហើរបាន។ មានទាំងភាវៈមានជីវិតដែលហែលនៅក្នុងទឹកផង ហើយពួកវាមានវិធីរស់រានរបស់វាផ្ទាល់។ ដើមឈើ និងរុក្ខជាតិដែលដុះនៅលើដី ចេញពន្លកនិងក្រពុំផ្កានៅរដូវផ្ការីក ហើយចេញផ្លែនិងជ្រុះស្លឹកនៅរដូវលំហើយ មកដល់ត្រឹមរដូវរងា ស្លឹកឈើទាំងអស់ក៏ជ្រុះអស់គ្មានសល់ ព្រោះរុក្ខជាតិទាំងនោះត្រៀមខ្លួនសម្រាប់រដូវរងារ។ នោះជាវិធីរស់រានរបស់ពួកវា។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើឡើង ហើយរបស់នីមួយៗរស់នៅតាមទម្រង់ និងរបៀបខុសៗគ្នា ហើយប្រើវិធីសាស្ត្រខុសៗគ្នាក្នុងការបង្ហាញពីកម្លាំងជីវិតរបស់ខ្លួន និងទម្រង់ដែលវារស់នៅ។ មិនថារបស់ទាំងអស់រស់នៅតាមបែបណានោះទេ ពួកវាសុទ្ធតែស្ថិតក្រោមច្បាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់។ តើព្រះជាម្ចាស់មានគោលបំណងអ្វីក្នុងការគ្រប់គ្រងលើគ្រប់ទម្រង់ជីវិត និងភាវៈមានជីវិតទាំងអស់? តើនោះគឺដើម្បីការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិមែនទេ? ទ្រង់គ្រប់គ្រងច្បាប់នៃជីវិតទាំងអស់ គ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែដើម្បីការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិ។ ការនេះបង្ហាញថា ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិសំខាន់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងណាស់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VIII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧៨

ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនគ្រាន់តែជាព្រះនៃរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះនោះទេ។ បច្ចុប្បន្ននេះ អ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយទ្រង់គឺជាព្រះរបស់អ្នក ក៏ប៉ុន្តែ តើទ្រង់គឺជាព្រះរបស់អ្នកដែលមិនដើរតាមទ្រង់ដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់ក៏ជាព្រះរបស់មនុស្សទាំងអស់នោះដែលមិនដើរតាមទ្រង់ដែរ មែនទេ? តើព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះនៃរបស់សព្វសារពើមែនទេ? (មែន។) ដូច្នេះ តើកិច្ចការ និងសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កំណត់ត្រឹមចំពោះអស់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ប៉ុណ្ណោះឬ? (អត់ទេ។) តើកិច្ចការ និងសកម្មភាពរបស់ទ្រង់មានវិសាលភាពប៉ុនណា? ក្នុងកម្រិតតូចបំផុត វិសាលភាពនៃកិច្ចការ និងសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ គ្របដណ្ដប់លើមនុស្សជាតិ និងរបស់ដែលត្រូវបានបង្កើតមកទាំងអស់។ ឯក្នុងកម្រិតធំបំផុតគឺ វាគ្របដណ្ដប់លើសកលលោកទាំងមូលដែលមនុស្សមើលមិនឃើញ។ ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយបានថា ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការ និងធ្វើសកម្មភាពរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិទាំងអស់ ហើយនេះគ្រប់គ្រាន់នឹងឱ្យមនុស្សបែរមកស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងហើយ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ចង់ស្គាល់ទ្រង់ដោយពិតប្រាកដ ចង់យល់ពីទ្រង់ឱ្យបានពិតប្រាកដ ចូរកុំដាក់កំហិតខ្លួនឯងត្រឹមដំណាក់កាលទាំងបីនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬត្រឹមដំណើររឿងអំពីកិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើកាលពីមុនឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកព្យាយាមស្គាល់ទ្រង់តាមវិធីនេះ នោះមានន័យថាអ្នកកំពុងតែដាក់កំហិតព្រះជាម្ចាស់ ដោយកំណត់ព្រំដែនទ្រង់ហើយ។ អ្នកកំពុងតែចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ដូចវត្ថុដ៏តូចបំផុតមួយ។ តើការធ្វើដូច្នោះនឹងជះឥទ្ធិពលយ៉ាងណាដល់មនុស្ស? អ្នកនឹងមិនអាចដឹងអំពីការអស្ចារ្យ និងភាពឧដុង្គឧត្ដមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជាព្រះចេស្ដា សព្វានុភាព ព្រមទាំងវិសាលភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់សោះឡើយ។ ការយល់ដឹងបែបនេះនឹងមានឥទ្ធិពលលើសមត្ថភាពរបស់អ្នកក្នុងការទទួលយកការពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកដឹកនាំនៃរបស់សព្វសារពើ ក៏ដូចជាចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ម៉្យាងទៀត ប្រសិនបើការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានកម្រិតឱ្យនៅតែក្នុងវិសាលភាពនេះ នោះអ្វីៗដែលអ្នកអាចទទួលបានក៏នៅមានកម្រិតដូចគ្នាដែរ។ ហេតុនេះហើយអ្នកត្រូវតែពង្រីកវិសាលភាពរបស់អ្នក និងពង្រីកព្រំដែនចំណេះរបស់អ្នកឱ្យធំទូលាយ។ អ្នកគួរតែស្វះស្វែងដើម្បីបានយល់អំពីការទាំងអស់នេះ ដូចជា វិសាលភាពនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ និងរបស់សព្វសារពើដែលទ្រង់គ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាលើ។ អ្នកគួរតែបែរមកយល់ពីសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈចំណុចទាំងនេះ។ ដោយមានការយល់ដឹងបែបនេះ អ្នកនឹងយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រា គ្រប់គ្រង និងទំនុកបម្រុងដល់របស់សព្វសារពើដោយមិនដឹងខ្លួន ហើយអ្នកក៏នឹងយល់យ៉ាងប្រាកដថា អ្នកគឺជាចំណែកមួយ និងជាសមាជិកនៃរបស់សព្វសារពើនោះ។ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ទំនុកបម្រុងដល់របស់សព្វសារពើ ដូច្នេះអ្នកក៏កំពុងតែទទួលយកការគ្រប់គ្រង និងការទំនុកបម្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នេះគឺជាការពិតដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចប្រកែកបានឡើយ។ របស់សព្វសារពើត្រូវនៅក្រោមច្បាប់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់វា ដែលស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ របស់សព្វសារពើនោះមានច្បាប់ផ្ទាល់ខ្លួនសម្រាប់ការរស់រាន។ វាសនា និងតម្រូវការរបស់មនុស្សជាតិ ក៏ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់គ្នាជាមួយការគ្រប់គ្រង និងការទំនុកបម្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ ដូច្នោះហើយទើបមនុស្សជាតិ និងរបស់សព្វសារពើមានការទាក់ទងគ្នា ពឹងពាក់គ្នា និងពាក់ព័ន្ធគ្នាទៅវិញទៅមក ស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រា និងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះហើយជាគោលបំណង និងតម្លៃដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតរបស់សព្វសារពើឡើងមក។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VIII» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៧៩

ចាប់តាំងពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក ពួកវាបាននិងកំពុងធ្វើការ និងបន្តរីកលូតលាស់ទៅតាមរបៀបដ៏មានសណ្តាប់ធ្នាប់ និងដោយផ្អែកលើក្រឹត្យវិន័យដែលទ្រង់បានដាក់ចេញ។ នៅក្រោមការទតមើលរបស់ទ្រង់ នៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ មនុស្សជាតិបានរស់រាន ហើយគ្រប់របស់សព្វសារពើបានរីកចម្រើនទៅតាមរបៀបដ៏មានសណ្តាប់ធ្នាប់មួយ។ ពុំមានអ្វីដែលអាចផ្លាស់ប្តូរ ឬបំផ្លាញក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះបានទេ។ គឺដោយសារតែការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទើបភាវៈគ្រប់យ៉ាងអាចបង្កើនចំនួនបាន ហើយដោយសារតែការត្រួតត្រា និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ទើបភាវៈគ្រប់យ៉ាងអាចរស់រានបាន។ មានន័យថា នៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ភាវៈគ្រប់យ៉ាងមានអត្ថិភាព ចម្រើនលូតលាស់ បាត់បង់ ហើយកើតឡើងវិញទៅតាមរបៀបដ៏មានសណ្តាប់ធ្នាប់មួយ។ នៅពេលដែលនិទាឃរដូវឈានចូលមកដល់ នោះភ្លៀងរលឹមស្រិចៗក៏នាំយកអារម្មណ៍នៃរដូវដ៏ស្រស់ស្រាយមក និងធ្វើឱ្យផែនដីមានសំណើម។ ដីចាប់ផ្តើមរលាយ ហើយស្មៅលាស់ឡើងចេញពីដី និងចាប់ផ្តើមចេញពន្លក ខណៈពេលដែលដើមឈើទាំងឡាយប្រែជាពណ៌បៃតងបន្តិចម្តងៗ។ វត្ថុមានជីវិតទាំងអស់នេះ នាំយកជីវិតដ៏ស្រស់ត្រកាលមកកាន់ផែនដី។ នេះគឺជាអ្វីដែលកើតឡើង នៅពេលដែលភាវៈទាំងអស់មានអត្ថិភាព និងចម្រើនលូតលាស់។ សត្វគ្រប់ប្រភេទចេញពីរូងរបស់ពួកវា ដើម្បីទទួលយកអារម្មណ៍កក់ក្តៅនៃនិទាឃរដូវ ហើយចាប់ផ្តើមឆ្នាំថ្មី។ ភាវៈទាំងអស់សំដិលខ្លួននៅក្នុងកម្តៅថ្ងៃក្នុងអំឡុងពេលរដូវក្តៅ ហើយរីករាយនឹងភាពកក់ក្តៅដែលរដូវក្ដៅនាំមក។ ពួកវារីកធំធាត់យ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ដើមឈើ ស្មៅ និងរុក្ខជាតិគ្រប់ប្រភេទ កំពុងតែលូតលាស់យ៉ាងឆាប់រហ័ស រហូតដល់ចុងក្រោយ ពួកវាចេញផ្កា និងផ្លែ។ ភាវៈទាំងអស់មានភាពមមាញឹកក្នុងអំឡុងពេលរដូវក្តៅ រួមទាំងមនុស្សដែរ។ នៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ភ្លៀងនាំយកភាពត្រជាក់នៃរដូវស្លឹកឈើជ្រុះមក ហើយភាវៈមានជីវិតគ្រប់ប្រភេទចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ដឹងពីការមកដល់នៃរដូវប្រមូលផល។ ភាវៈទាំងអស់បង្កើតផលផ្លែ ហើយមនុស្សចាប់ផ្តើមប្រមូលផលនៃផលផ្លែជាច្រើនប្រភេទទាំងនេះ ដើម្បីត្រៀមអាហារសម្រាប់រដូវរងារ។ នៅក្នុងរដូវរងារ ភាវៈទាំងអស់ចាប់ផ្តើមចូលទៅរស់នៅដោយភាពស្ងប់ស្ងាត់ និងសម្រាកជាបន្តបន្ទាប់ ហើយមនុស្សក៏សម្រាកក្នុងអំឡុងរដូវនេះដែរ។ ពីរដូវមួយទៅរដូវមួយ ការផ្លាស់ប្តូរពីរដូវផ្ការីកទៅរដូវក្តៅ ទៅរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ ទៅរដូវរងារ គឺការផ្លាស់ប្តូរទាំងនេះកើតឡើងដោយផ្អែកលើក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត។ ទ្រង់ដឹកនាំរបស់សព្វសារពើ ហើយមនុស្សជាតិកំពុងតែប្រើប្រាស់ក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះ។ ទ្រង់បានបង្កើតមាគ៌ាជីវិតដែលឆើតឆាយ និងសម្បូរណ៍បែបសម្រាប់មនុស្សជាតិ ដោយរៀបចំបរិស្ថានមួយសម្រាប់ការរស់រាន ដែលមានរដូវ និងសីតុណ្ហភាពផ្សេងៗគ្នា។ ដូច្នេះ នៅក្នុងបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដ៏មានសណ្តាប់ធ្នាប់ប្រភេទនេះ មនុស្សអាចរស់រាន និងបង្កើតកូនចៅច្រើនឡើងទៅតាមរបៀបដ៏មានសណ្តាប់ធ្នាប់មួយ។ មនុស្សមិនអាចផ្លាស់ប្តូរក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះបានទេ ហើយគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ ឬភាវៈណាមួយអាចល្មើសនឹងក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះបានឡើយ។ ទោះបីជាការផ្លាស់ប្តូរបានកើតឡើងរាប់មិនអស់ក៏ដោយ ដូចជាសមុទ្របានក្លាយជាវាល ខណៈដែលវាលបានក្លាយជាសមុទ្រ ក៏ក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះនៅតែបន្តមានអត្ថិភាពដដែល។ ក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះមានអត្ថិភាព ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មានអត្ថិភាព ហើយដោយសារតែការត្រួតត្រា និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ តាមរយៈបរិស្ថានដ៏ធំទូលាយ និងមានសណ្តាប់ធ្នាប់ប្រភេទនេះ ជីវិតរបស់មនុស្សក៏ដំណើរការទៅនៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យ និងច្បាប់វិន័យទាំងនេះ។ នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះ មនុស្សពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ត្រូវបានចិញ្ចឹមបីបាច់ ហើយមនុស្សពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ ក៏បានរស់រានក្រោមក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះដែរ។ មនុស្សបានរីករាយនឹងបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដ៏មានសណ្តាប់ធ្នាប់នេះ ក៏ដូចជារបស់សព្វសារពើជាច្រើន ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់មួយដែរ។ ទោះបីជាមនុស្សមានអារម្មណ៏ថា ច្បាប់ប្រភេទនេះមានពីធម្មជាតិ ហើយមើលស្រាលមិនអើពើនឹងច្បាប់ទាំងនេះក៏ដោយ ហើយទោះបីជាពួកគេមិនមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងចាត់ចែងច្បាប់ទាំងនេះ ថាព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែត្រួតត្រាលើច្បាប់ទាំងនេះក៏ដោយ មិនថាបែបណានោះទេ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែពាក់ព័ន្ធនឹងកិច្ចការដែលឥតផ្លាស់ប្តូរនេះជាប់ជានិច្ច។ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់នៅក្នុងកិច្ចការដែលឥតផ្លាស់ប្តូរនេះ គឺការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិ ហេតុដូចនេះទើបមនុស្សជាតិអាចរស់នៅបាន។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IX» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨០

ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ព្រំដែនសម្រាប់របស់សព្វសារពើ ក៏ដូចជាចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សជាតិទាំងអស់ (អត្ថបទសម្រាំង)

ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងមានបន្ទូលអំពីប្រធានបទ ដែលទាក់ទង់នឹងរបៀបដែលថាតើប្រភេទនៃក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់របស់សព្វសារពើទាំងនេះ ចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សជាតិទាំងអស់យ៉ាងដូចម្ដេច។ នេះគឺជាប្រធានបទដែលធំជាងមុនបន្តិច ដូច្នេះយើងអាចបែងចែកវាជាពីរបីផ្នែក ហើយពិភាក្សាម្តងមួយៗ ដើម្បីឱ្យវាអាចបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ដល់អ្នករាល់គ្នា។ វិធីនេះងាយស្រួលនឹងឱ្យអ្នករាល់គ្នាចាប់បានខ្លឹមសារជាង ហើយអ្នករាល់គ្នាអាចយល់ពីវាបន្តិចម្តងៗ។

ភាគ ១៖ ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ព្រំដែនសម្រាប់ ប្រភេទនៃសណ្ឋានដីនីមួយៗ

ដូច្នេះ ចូរយើងចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងផ្នែកទីមួយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់បានគូរព្រំដែនសម្រាប់ភ្នំ តំបន់វាលទំនាប វាលខ្សាច់ ភ្នំតូចៗ ទន្លេ និងបឹងបួ។ នៅលើផែនដីមានភ្នំ តំបន់វាលទំនាប វាលខ្សាច់ និងភ្នំតូចៗ ក៏ដូចជាសណ្ឋានទឹកផ្សេងៗគ្នា។ ទាំងនេះបង្កើតជាលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រផ្សេងៗគ្នា មិនអ៊ីចឹងទេឬ? នៅចន្លោះពួកវា ព្រះជាម្ចាស់បានគូសព្រំដែន។ នៅពេលដែលយើងនិយាយអំពីការគូសព្រំដែន វាមានន័យថា ភ្នំមានបន្ទាត់របស់វា តំបន់វាលទំនាបមានបន្ទាត់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់វា វាលខ្សាច់មានដែនកំណត់ជាក់លាក់ ហើយភ្នំតូចៗមានផ្ទៃក្រឡាមិនប្រែប្រួលមួយ។ ក៏មានចំនួននៃសណ្ឋានរបស់ទឹកដែលមិនប្រែប្រួលផងដែរ ដូចជាទន្ល និងបឹងជាដើម។ មានន័យថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់បានបែងចែកគ្រប់យ៉ាងច្បាស់ណាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់រួចជាស្រេច ពីចំនួនគីឡូម៉ែត្រនៃចម្ងាយរបស់ភ្នំនីមួយៗ និងទំហំរបស់វា។ ទ្រង់ក៏បានកំណត់ពីចំនួនគីឡូម៉ែត្រនៃចម្ងាយរបស់តំបន់វាលទំនាបនីមួយៗ និងទំហំរបស់វាផងដែរ។ នៅពេលបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់ក៏បានកំណត់ដែនកំណត់នៃវាលខ្សាច់ ក៏ដូចជាបរិវេណនៃភ្នំតូចៗ ទំហំរបស់វា និងព្រំដែនដែលពួកវាជាប់ជាមួយ។ ទាំងអស់នេះ ត្រូវបានកំណត់ដោយទ្រង់។ ទ្រង់បានកំណត់បរិវេណរបស់ទន្លេ និងបឹងបួ អំឡុងពេលដែលទ្រង់បង្កើតពួកវា គឺពួកវាទាំងអស់មានព្រំដែនរបស់ពួកវា។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលយើងនិយាយអំពី «ព្រំដែន» តើមានន័យដូចម្តេច? យើងទើបតែបាននិយាយអំពីវិធីដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើ តាមរយៈការបង្កើតក្រឹត្យវិន័យសម្រាប់របស់សព្វសារពើ។ មានន័យថា បរិវេណ និងព្រំដែននៃភ្នំទាំងឡាយនឹងមិនរីក ឬរួម ដោយសារតែរង្វិលរបស់ផែនដី ឬក៏ការកន្លងផុតទៅនៃពេលវេលានោះទេ។ ពួកវាមិនប្រែប្រួល មិនផ្លាស់ប្តូរ ហើយគឺជាព្រះជាម្ចាស់ដែលបង្គាប់បញ្ជាការមិនផ្លាស់ប្តូររបស់ពួកវានោះ។ សម្រាប់ផ្ទៃក្រឡានៃតំបន់វាលទំនាប បរិវេណរបស់ពួកវា ព្រំដែនជាប់ជាមួយពួកវា ទាំងនេះត្រូវបានកំណត់ដោយព្រះជាម្ចាស់។ ពួកវាមានព្រំដែនរបស់ពួកវា ហេតុដូចនេះ វានឹងមិនអាចទៅរួចនោះទេ ដែលទួលមួយនៃផែនដីអាចងើបចេញពីតំបន់វាលទំនាបមួយដោយចៃដន្យនោះ។ វាលទំនាបមិនអាចក្លាយជាភ្នំមួយភ្លាមៗបានទេ រឿងនេះមិនអាចទៅរួចឡើយ។ នេះគឺជាអត្ថន័យនៃក្រឹត្យវិន័យ និងព្រំដែន ដែលយើងទើបតែបាននិយាយ។ ចំពោះវាលខ្សាច់ យើងនឹងមិនលើកឡើងអំពីមុខងារជាក់លាក់របស់វាលខ្សាច់ ឬក៏ប្រភេទនៃលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រផ្សេងទៀត ឬក៏តំបន់ភូមិសាស្ត្រនៅទីនេះនោះទេ យើងនឹងនិយាយតែអំពីព្រំដែនរបស់ពួកវាប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែនកំណត់នៃវាលខ្សាច់ក៏នឹងមិនរីកបានដែរ។ នេះដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានក្រឹត្យវិន័យដែលជាដែនកំណត់របស់វា ដល់វា។ ទំហំនៃផ្ទៃក្រឡារបស់វា មុខងាររបស់វា ព្រំដែននៅជាប់វា និងទីតាំងរបស់វា ទាំងនេះគឺត្រូវបានកំណត់ដោយព្រះជាម្ចាស់រួចហើយ។ វានឹងមិនទៅហួសពីដែនកំណត់របស់វា ឬផ្លាស់ប្តូរទីតាំងរបស់វា ហើយផ្ទៃក្រឡារបស់វានឹងមិនរីកតាមអំពើចិត្តនោះទេ។ ទោះបីជាលំហូរនៃទឹក ដូចជាទន្លេ និងបឹងបួ ក៏សុទ្ធតែមានសណ្តាប់ធ្នាប់ និងដំណើរការទៅមុខជាបន្តបន្ទាប់ដែរ ពួកវានឹងមិនដែលផ្លាស់ទីនៅខាងក្រៅបរិវេណ ឬក្រៅព្រំដែនរបស់ពួកវានោះទេ។ ពួកវាទាំងអស់ហូរក្នុងទិសដៅមួយ ជាទិសដៅដែលពួកវាត្រូវបានកំណត់ឱ្យហូរតាមរបៀបដ៏មានសណ្តាប់ធ្នាប់មួយ។ ដូច្នេះ នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យនៃការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ គ្មានទន្លេ ឬបឹងបួ នឹងរីងស្ងួតតាមអំពើចិត្ត ឬផ្លាស់ប្តូរទិសដៅ ឬចំនួននៃលំហូររបស់វា ដោយសាររង្វិលរបស់ផែនដី ឬការកន្លងហួសទៅនៃពេលវេលា ទៅតាមអំពើចិត្តនោះទេ។ ទាំងអស់នេះ គឺស្ថិតនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អាចនិយាយបានថា របស់សព្វសារពើដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ មានទីតាំងកំណត់ ផ្ទៃក្រឡា និងដែនកំណត់របស់ពួកវា។ មានន័យថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ នោះព្រំដែនរបស់ពួកវាត្រូវបានបង្កើត ហើយពួកវាមិនអាចកែប្រែ ធ្វើជាថ្មីឡើងវិញ ឬផ្លាស់ប្តូរតាមអំពើចិត្តបានទេ។ តើ «តាមអំពើចិត្ត» មានន័យដូចម្តេច? វាមានន័យថា ពួកវានឹងមិនផ្លាស់ប្តូរ ពង្រីក ឬប្រែប្រួលសណ្ឋានរបស់ពួកវាដោយចៃចន្យ ដោយសារអាកាសធាតុ សីតុណ្ហភាព ឬល្បឿនរង្វិលនៃផែនដីនោះទេ។ ឧទាហរណ៍ ភ្នំមួយមានកម្ពស់ជាក់លាក់មួយ ទីតាំងរបស់វាគឺមានផ្ទៃក្រឡាជាក់លាក់មួយ វាមានរយៈកម្ពស់ជាក់លាក់មួយ ហើយវាមានចំនួនរុក្ខជាតិដ៏ជាក់លាក់មួយ។ ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែត្រូវបានដាក់ផែនការ និងគន់គូរដោយព្រះជាម្ចាស់ ហើយវានឹងមិនផ្លាស់ប្តូរតាមអំពើចិត្តនោះទេ។ ចំពោះតំបន់វាលទំនាប មនុស្សភាគច្រើនរស់នៅតំបន់វាលទំនាប ហើយគ្មានការប្រែប្រួលនៃអាកាសធាតុដែលនឹងមានឥទ្ធិពលដល់ផ្ទៃក្រឡា ឬតម្លៃនៃអត្ថិភាពរបស់តំបន់វាលទំនាបនោះទេ។ សូម្បីតែវត្ថុដែលមាននៅក្នុងលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រផ្សេងៗ និងបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រផ្សេងៗទាំងនេះ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត ក៏នឹងមិនអាចផ្លាស់ប្តូរតាមអំពើចិត្តបានដែរ។ ឧទាហរណ៍ ធាតុផ្សំនៃវាលខ្សាច់ ប្រភេទនៃស្រទាប់រ៉ែក្នុងដី ចំនួនគ្រាប់ខ្សាច់ និងព័ណ៌របស់វាដែលមាននៅវាលខ្សាច់ កម្រាស់នៃវាលខ្សាច់ ទាំងអស់នេះនឹងមិនផ្លាស់ប្តូរតាមអំពើចិត្តនោះទេ។ ហេតុអ្វីបានជាវាមិនអាចផ្លាស់ប្តូរតាមអំពើចិត្តបាន? គឺដោយសារតែការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ នៅក្នុងលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រ និងបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រខុសៗគ្នាដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមកទាំងអស់នេះ ទ្រង់កំពុងតែគ្រប់គ្រងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទៅតាមរបៀបដ៏មានសណ្តាប់ធ្នាប់ និងបានដាក់ផែនការជាមុន។ ដូច្នេះ បរិស្ថានភូមិសាស្ត្រទាំងអស់នេះ នៅតែមានអត្ថិភាព ហើយកំពុងតែបន្តបំពេញមុខងាររបស់វាដដែល អស់រយៈពេលរាប់ពាន់ រាប់ម៉ឺនឆ្នាំ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតពួកវា។ ទោះបីជាមានរយៈពេលជាក់លាក់នៅពេលដែលភ្នំភ្លើងផ្ទុះ ឬរយៈពេលនៅពេលដែលរញ្ជួយផែនដីកើតឡើង ហើយមានការប្រែប្រួលមួយចំនួនធំនៃដីក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ពិតជានឹងមិនអនុញ្ញាតឱ្យលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រណាមួយ បាត់បង់តួនាទីដើមរបស់វាឡើយ។ ដោយសារតែការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការត្រួតត្រា និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់លើក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះប៉ុណ្ណោះ ទើបគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សជាតិមើលឃើញ និងរីករាយ អាចរស់រានលើផែនដីទៅតាមរបៀបដ៏មានសណ្តាប់ធ្នាប់មួយ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រផ្សេងៗដែលមាននៅលើផែនដីទាំងអស់នេះ តាមវិធីនេះ? បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់គឺថា វត្ថុមានជីវិតដែលរស់រានក្នុងបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រខុសៗគ្នា នឹងមានបរិស្ថានដ៏ស្ថិរភាពមួយ ប្រយោជន៍ឱ្យពួកវាអាចបន្តរស់នៅ និងបង្កើតកូនចៅច្រើនឡើងនៅក្នុងបរិស្ថានដ៏មានស្ថិរភាពនោះ។ របស់សព្វសារពើទាំងអស់នេះ ទាំងរបស់ដែលផ្លាស់ទី និងរបស់ដែលមិនផ្លាស់ទី ទាំងរបស់ដែលដកដង្ហើមតាមរន្ធច្រមុះរបស់ពួកវា និងរបស់ដែលមិនដកដង្កើមតាមរន្ធច្រមុះ បង្កើតជាបរិស្ថានមួយសម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិ។ មានតែបរិស្ថានប្រភេទនេះទេ ដែលអាចចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់បាន ហើយមានតែបរិស្ថានប្រភេទនេះទេ ដែលអាចអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សបន្តរស់នៅដោយសុខសាន្ត ពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់។

អ្វីដែលខ្ញុំទើបតែនិយាយ គឺគ្រាន់តែជាប្រធានបទដ៏ធំមួយប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ ប្រហែលវាអាចជារបស់អ្វីម៉្យាងដែលគេបានយកចេញពីជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នាផង ប៉ុន្តែខ្ញុំជឿជាក់ថា អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែអាចយល់ពីប្រធានបទនេះបាន។ មានន័យថា ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់លើរបស់សព្វសារពើ គឺមានសារៈសំខាន់ណាស់ ពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់! តើអ្វីជាលក្ខខណ្ឌដំបូងសម្រាប់ការលូតលាស់នៃភាវៈទាំងអស់ នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះ? គឺដោយសារតែការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គឺដោយសារតែការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ ទើបរបស់សព្វសារពើបំពេញតួនាទីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវានៅក្នុងការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់។ ឧទាហរណ៍ ភ្នំទាំងឡាយចិញ្ចឹមបីបាច់ព្រៃឈើ ហើយព្រៃឈើវិញចិញ្ចឹមបីបាច់ និងការពារបក្សាបក្សី និងសត្វនានាដែលរស់នៅក្នុងពួកវា។ តំបន់វាលទំនាប គឺជាទីលានដែលត្រូវបានរៀបចំសម្រាប់មនុស្សដើម្បីដាំដំណាំ ក៏ដូចជាសម្រាប់បក្សាបក្សី និងសត្វនានាដែរ។ ពួកវាអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សភាគច្រើនរស់នៅលើដីរាបស្មើ ហើយផ្តល់ភាពងាយស្រួលដល់ជីវិតរបស់មនុស្ស។ ហើយតំបន់វាលទំនាបក៏រួមបញ្ចូលដីវាលស្មៅដែរ គឺជាដីវាលស្មៅដ៏ធំ។ វាលស្មៅផ្តល់រុក្ខជាតិតូចៗសម្រាប់គ្របធ្វើជាកម្រាលនៃផែនដី។ ពួកវាការពារដី និងចិញ្ចឹមគោក្របី ចៀម និងសេះ ដែលរស់នៅលើវាលស្មៅ។ វាលខ្សាច់ក៏បំពេញតួនាទីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់វាដែរ។ វាមិនត្រឹមតែជាទីកន្លែងសម្រាប់មនុស្សរស់នៅប៉ុណ្ណោះទេ។ តួនាទីរបស់វាគឺធ្វើឱ្យអាកាសធាតុសើមទៅជាស្ងួត។ លំហូរទឹកនៃទន្លេ និងបឹងបួ នាំយកទឹកពិសារឱ្យមនុស្សតាមវិធីដ៏ងាយស្រួលមួយ។ ទីណាក៏ដោយដែលវាហូរទៅ នោះមនុស្សនឹងមានទឹកសម្រាប់ពិសារ ហើយរបស់សព្វសារពើដែលត្រូវការទឹកនឹងត្រូវបានបំពេញចិត្តយ៉ាងងាយស្រួល។ ទាំងនេះគឺជាព្រំដែនដែលព្រះជាម្ចាស់បានគូរ សម្រាប់លក្ខណៈភូមិសាស្ត្រនានា។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IX» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨១

ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ព្រំដែនសម្រាប់របស់សព្វសារពើ ក៏ដូចជាចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សជាតិទាំងអស់ (អត្ថបទសម្រាំង)

ភាគ ២៖ ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ព្រំដែនសម្រាប់ទម្រង់នៃភាវៈរស់នីមួយៗ

ដោយសារតែព្រំដែនដែលព្រះជាម្ចាស់បានគូរទាំងនេះ ទើបលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រនានាបានបង្កើតបរិស្ថានផ្សេងៗគ្នាសម្រាប់ការរស់រាន ហើយបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានទាំងនេះ បានបង្កភាពងាយស្រួលសម្រាប់បក្សាបក្សី និងសត្វជាច្រើនប្រភេទ ហើយក៏បានផ្តល់ទីកន្លែងដើម្បីឱ្យពួកវារស់រានដែរ។ ចាប់ផ្តើមពីនេះ ព្រំដែននៃបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រាននៃភាវៈមានជីវិតនានា ត្រូវបានអភិវឌ្ឍ។ នេះគឺជាផ្នែកទីពីរ ដែលយើងនឹងនិយាយនៅពេលបន្ទាប់។ ដំបូង តើបក្សាបក្សី សត្វ និងសត្វល្អិតរស់នៅទីណា? តើពួកវារស់នៅក្នុងព្រៃ និងព្រៃរបោះមែនទេ? ទាំងនេះគឺជាផ្ទះរបស់ពួកវា។ ដូច្នេះ ក្រៅពីការបង្កើតព្រំដែនសម្រាប់បរិស្ថានភូមិសាស្ត្រនានា ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានគូរព្រំដែន និងបង្កើតក្រឹត្យវិន័យសម្រាប់បក្សាបក្សី និងសត្វនានា ត្រី សត្វល្អិត និងរុក្ខជាតិទាំងអស់ដែរ។ ដោយសារតែភាពខុសគ្នារវាងបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រនានា និងដោយសារតែអត្ថិភាពនៃបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រផ្សេងៗគ្នា ទើបបក្សាបក្សី និងសត្វ ត្រី សត្វល្អិត និងរុក្ខជាតិប្រភេទខុសគ្នា មានបរិស្ថានផ្សេងៗគ្នាសម្រាប់រស់រាន។ បក្សាបក្សី សត្វ និងសត្វល្អិត រស់នៅក្នុងរុក្ខជាតិនានា ត្រីរស់នៅក្នុងទឹក ហើយរុក្ខជាតិលូតលាស់នៅលើដី។ ដីរួមបញ្ចូលទាំងតំបន់ផ្សេងៗគ្នា ដូចជាភ្នំ តំបន់វាលទំនាប និងភ្នំតូចៗ។ នៅពេលដែលបក្សាបក្សី និងសត្វមានផ្ទះដែលបានរៀបចំផ្ទាល់ខ្លួន នោះពួកវានឹងឈប់ធ្វើដំណើរវិលវល់ទៀតហើយ ដោយធ្វើដំណើរទៅតាមផ្លូវណាក៏បានដែរ។ ផ្ទះរបស់ពួកវាគឺជាព្រៃ និងភ្នំទាំងឡាយ។ ប្រសិនបើថ្ងៃមួយ ផ្ទះរបស់ពួកវាត្រូវបានបំផ្លាញ នោះសណ្តាប់ធ្នាប់នេះនឹងត្រូវបានបោះចូលទៅក្នុងភាពវឹកវរ។ នៅពេលដែលសណ្តាប់ធ្នាប់ត្រូវបានបោះចូលទៅក្នុងភាពវឹកវរ តើមានលទ្ធផលអ្វី? តើនរណាជាអ្នកឈឺចាប់ដំបូងគេ? គឺមនុស្សជាតិ។ នៅក្នុងក្រឹត្យវិន័យ និងដែនកំណត់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតទាំងនេះ តើអ្នករាល់គ្នាបានឃើញបាតុភូតចម្លែកណាមួយហើយឬនៅ? ឧទាហរណ៍ សត្វដំរីកំពុងដើរនៅក្នុងវាលខ្សាច់។ តើអ្នកធ្លាប់ឃើញអ្វីបែបនោះទេ? ប្រសិនបើរឿងនេះពិតជាកើតឡើងមែន វានឹងក្លាយជាបាតុភូតចម្លែកណាស់ ដោយសារតែសត្វដំរីរស់នៅក្នុងព្រៃ ហើយព្រៃនោះគឺជាបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រាន ដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់ពួកវា។ ពួកវាមានបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវា និងផ្ទះដែលបានរៀបចំផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវា ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាពួកវានឹងរត់ចុះឡើងមិនដឹងទីដៅនោះ? តើមាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ឃើញសត្វតោ ឬសត្វខ្លាដើរនៅតាមមាត់មហាសមុទ្រឬទេ? ទេ អ្នកមិនធ្លាប់ឃើញទេ។ ផ្ទះរបស់សត្វតោ និងសត្វខ្លា គឺជាព្រៃ និងភ្នំ។ តើមាននរណាធ្លាប់ឃើញត្រីបាឡែន ឬត្រីឆ្លាមនៃមហាសមុទ្រហែលនៅលើវាលខ្សាច់ឬទេ? ទេ អ្នកមិនធ្លាប់ឃើញទេ។ ត្រីបាឡែន និងត្រីឆ្លាម ធ្វើសំបុករបស់ពួកវានៅក្នុងមហាសមុទ្រ។ នៅក្នុងបរិស្ថានរស់នៅរបស់មនុស្ស តើមានមនុស្សដែលរស់នៅជាមួយសត្វខ្លាឃ្មុំពណ៌ត្នោតឬទេ? តើមានមនុស្សដែលតែងតែមានសត្វក្ងោក និងសត្វបក្សាបក្សីផ្សេងទៀតនៅជុំវិញខ្លួន ទាំងនៅក្នុងផ្ទះ និងនៅក្រៅផ្ទះរបស់ពួកគេឬទេ? តើមាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ឃើញសត្វឥន្ទ្រី ឬក្ងានព្រៃលេងជាមួយសត្វស្វាឬទេ? (អត់មានទេ។) ទាំងអស់នេះ នឹងអាចជាបាតុភូតចម្លែក។ មូលហេតុដែលខ្ញុំនិយាយពីវត្ថុទាំងនេះ ដែលហាក់ដូចជាចម្លែកសម្រាប់ត្រចៀករបស់អ្នករាល់គ្នា គឺដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាយល់ថា របស់សព្វសារពើដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត គឺមានបទបញ្ញត្តិផ្ទាល់ខ្លួនសម្រាប់រស់រាន មិនថាពួកវាស្ថិតនៅកន្លែងតែមួយមិនអាចផ្លាស់ទីបាន មិនថាពួកវាអាចដកដង្ហើមតាមរន្ធច្រមុះរបស់ពួកវានោះទេ។ មុនពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតភាវៈមានជីវិតទាំងនេះ ទ្រង់បានរៀបចំសម្រាប់ពួកវានូវផ្ទះផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវា និងបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវា តាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។ ភាវៈមានជីវិតទាំងនេះមានបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដោយមិនប្រែប្រួលផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវា និងទីកន្លែងដែលមានសីតុណ្ហភាពសមស្របសម្រាប់ការរស់នៅរបស់ពួកវា។ ដូច្នេះ ពួកវាមិនធ្វើដំណើរដោយគ្មានទិសដៅ ឬបំផ្លាញការរស់រានរបស់មនុស្ស ឬក៏ធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ជីវិតរបស់មនុស្សនោះទេ។ នេះគឺជាវិធីដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងរបស់សព្វសារពើ ដោយទ្រង់ប្រទានដល់មនុស្សនូវបរិស្ថានដ៏ល្អបំផុតមួយសម្រាប់ការរស់រាន។ ភាវៈមានជីវិតនៅក្នុងរបស់សព្វសារពើ សុទ្ធតែមានអាហារទ្រទ្រង់ជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវា នៅក្នុងបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវា។ តាមរយៈអាហារនោះ ពួកវាផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដើមរបស់ពួកវា។ នៅក្នុងបរិស្ថានប្រភេទនោះ ពួកវាបន្តរស់រាន បង្កើតកូនចៅច្រើនឡើង និងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅមុខ ផ្អែកទៅលើក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតសម្រាប់ពួកវា។ ដោយសារតែក្រឹត្យវិន័យប្រភេទនេះ និងដោយសារការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទើបរបស់សព្វសារពើ រស់នៅក្នុងភាពស្រុះស្រួលជាមួយមនុស្ស ហើយមនុស្សរស់នៅជាមួយគ្នា ដោយការពឹងពាក់គ្នាទៅវិញទៅមកជាមួយនឹងរបស់សព្វសារពើ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IX» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨២

ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ព្រំដែនសម្រាប់របស់សព្វសារពើ ក៏ដូចជាចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សជាតិទាំងអស់ (អត្ថបទសម្រាំង)

ភាគ ៣៖ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រទ្រង់បរិស្ថាន និងអេកូឡូស៊ី ដើម្បីចិញ្ចឹមមនុស្សជាតិ

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ហើយទ្រង់បានបង្កើតព្រំដែនសម្រាប់ពួកគេ។ ក្នុងចំណោមនោះ ទ្រង់បានចិញ្ចឹមបីបាច់វត្ថុមានជីវិតគ្រប់ប្រភេទ។ ស្របពេលជាមួយគ្នានេះ ទ្រង់ក៏បានរៀបចំមធ្យោបាយនៃការរស់រានខុសៗគ្នាសម្រាប់មនុស្សជាតិផងដែរ ដើម្បីឱ្យអ្នកអាចឃើញថា មនុស្សមិនមែនមានត្រឹមវិធីមួយសម្រាប់រស់រាននោះទេ ហើយពួកគេក៏មិនមែនមានត្រឹមបរិស្ថានមួយប្រភេទសម្រាប់រស់រាននោះដែរ។ យើងបាននិយាយពីមុនអំពីព្រះជាម្ចាស់រៀបចំម្ហូបអាហារ និងប្រភពទឹកជាច្រើនប្រភេទសម្រាប់មនុស្ស ដែលមានសារៈសំខាន់ដើម្បីអនុញ្ញាតឱ្យជីវិតនៅក្នុងសាច់ឈាមរបស់មនុស្សជាតិ បន្តទៅមុខទៀត។ ទោះបីជាយ៉ាងណា នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិនេះ មិនមែនមនុស្សទាំងអស់រស់រានមានជីវិតដោយសារគ្រាប់ធញ្ញជាតិនោះទេ។ មនុស្សមានមធ្យោបាយនៃការរស់រានផ្សេងៗគ្នា អាស្រ័យលើភាពខុសគ្នានៃបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រ និងលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រ។ មធ្យោបាយនៃការរស់រានទាំងនេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់រៀបចំទាំងអស់។ ដូច្នេះ មិនមែនមនុស្សទាំងអស់ ច្រើនតែធ្វើស្រែចម្ការនោះទេ។ មានន័យថា មិនមែនមនុស្សទាំងអស់ទទួលបានអាហារពីការដាំដុះដំណាំនោះទេ។ នេះគឺជាផ្នែកទីបី ដែលយើងនឹងនិយាយ៖ ព្រំដែនបានលេចឡើង ដោយសាររបៀបរស់នៅខុសៗគ្នារបស់មនុស្សជាតិ។ ដូច្នេះ តើអ្វីជាវិធីរស់នៅប្រភេទផ្សេងទៀត ដែលមនុស្សមាន? ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រភពអាហារខុសៗគ្នា តើមានមនុស្សប្រភេទណាទៀត? មានប្រភេទចម្បងៗមួយចំនួន។

ទីមួយ គឺរបៀបរស់នៅដោយការបរបាញ់។ គ្រប់គ្នាដឹងថារបៀបរស់នៅបែបនោះជាអ្វីហើយ។ តើមនុស្សរស់នៅដោយការបរបាញ់ទទួលទានអ្វី? (សត្វប្រមាញ់។) ពួកគេទទួលទានបក្សាបក្សី និងសត្វនៅក្នុងព្រៃ។ «សត្វប្រមាញ់» គឺជាពាក្យទំនើបមួយ។ អ្នកប្រមាញ់មិនគិតថាវាគឺជាសត្វប្រមាញ់នោះទេ ពួកគេគិតថាវាគឺជាអាហារ គឺជាការទ្រទ្រង់ប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ។ ឧទាហរណ៍ ពួកគេទទួលបានក្តាន់មួយក្បាល។ នៅពេលដែលពួកគេទទួលបានក្តាន់នេះ វាហាក់ដូចជាកសិករម្នាក់ទទួលបានអាហារពីដីអ៊ីចឹង។ កសិករម្នាក់ទទួលបានអាហារពីដី ហើយនៅពេលដែលគាត់ឃើញអាហារនេះ គាត់សប្បាយរីករាយ ហើយមានអារម្មណ៍រសាយ។ គ្រួសារនឹងមិនឃ្លានដោយសារមានផលដំណាំដើម្បីទទួលទាន។ ចិត្តរបស់កសិករ គឺលែងខ្វល់ខ្វាយ ហើយមានអារម្មណ៍ពេញចិត្ត។ អ្នកប្រមាញ់ក៏មានអារម្មណ៍ធូរស្រាល និងពេញចិត្តដែរនៅពេលដែលគាត់សម្លឹងមើលអ្វីដែលគាត់ចាប់បាន ដោយសារតែគាត់មិនត្រូវការព្រួយបារម្ភអំពីអាហារតទៅទៀតទេ។ មានរបស់សម្រាប់ទទួលទាននៅពេលអាហារបន្ទាប់ ហើយមិនចាំបាច់ឃ្លាននោះទេ។ នេះគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលបរបាញ់សត្វសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិត។ ភាគច្រើននៃមនុស្សដែលរស់រានមានជីវិតដោយការបរបាញ់ទាំងនោះ គឺរស់នៅក្នុងព្រៃភ្នំ។ ពួកគេមិនធ្វើស្រែចម្ការនោះទេ។ វាមិនមែនជារឿងងាយស្រួលក្នុងការស្វែងរកដីដែលអាចដាំដុះបាននៅទីនោះទេ ដូច្នេះពួកគេរស់រានដោយអាស្រ័យវត្ថុមានជីវិតនានា និងពឹងផ្អែកលើប្រភេទរំពាផ្សេងៗ។ នេះគឺជាប្រភេទទីមួយនៃរបៀបរស់នៅដែលខុសពីមនុស្សសាមញ្ញ។

ប្រភេទទីពីរ គឺជារបៀបរស់នៅរបស់អ្នកចិញ្ចឹមសត្វ។ តើមនុស្សដែលប្រកបរបរចិញ្ចឹមសត្វ ធ្វើស្រែចម្ការដែរឬទេ? (អត់ទេ។) ដូច្នេះ តើពួកគេធ្វើអ្វី? តើពួកគេរស់នៅដោយរបៀបណា? (ភាគច្រើន ពួកគេប្រកបរបរចិញ្ចឹមសត្វគោក្របី និងចៀម ហើយនៅរដូវរងារ ពួកគេសម្លាប់សត្វចិញ្ចឹមរបស់ពួកគេ និងទទួលទានសាច់សត្វទាំងនោះ។ អាហារសំខាន់របស់ពួកគេ គឺសាច់គោ និងសាច់ចៀម ហើយពួកគេផឹកតែទឹកដោះគោ។ ទោះបីជាអ្នកចិញ្ចឹមសត្វ រវល់ទាំងបួនរដូវក៏ដោយ ក៏ពួកគេទទួលទានយ៉ាងល្អប្រសើរដែរ។ ពួកគេមានទឹកដោះគោ ផលិតផលទឹកដោះគោរ និងសាច់ជាច្រើន។) មនុស្សដែលចញ្ចឹមសត្វដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត ទទួលទានសាច់គោ និងសាច់ចៀម ផឹកទឹកដោះចៀម និងទឹកដោះគោជាចម្បង ហើយពួកគេជិះគោក្របី និងសេះ ដើម្បីឃ្វាលសត្វរបស់ពួកគេនៅតាមទីវាល ដែលមានខ្យល់បក់ប៉ះសក់របស់ពួកគេ និងមានពន្លឺថ្ងៃនៅលើផ្ទៃមុខរបស់ពួកគេ។ ពួកគេមិនប្រឈមមុខនឹងភាពតប់ប្រមល់នៃជីវិតបែបទំនើបនោះទេ។ ពួកគេសម្លឹងមើលទៅលើមេឃពណ៌ខៀវ និងខ្ពង់រាបដែលមានស្មៅដ៏ធំល្វឹងល្វើយពេញមួយថ្ងៃ។ ភាគច្រើននៃមនុស្សដែលចិញ្ចឹមជីវិតដោយសារការចិញ្ចឹមសត្វ រស់នៅលើដីវាលស្មៅ ហើយពួកគេអាចបន្តរបៀបរស់នៅបែបពនេចររបស់ពួកគេអស់ជាច្រើនជំនាន់។ ទោះបីជាជីវិតនៅលើវាលស្មៅមានភាពកណ្តោចកណ្តែងបន្តិចក៏ដោយ ក៏វាជាជីវិតដ៏មានសុភមង្គលមួយដែរ។ វាមិនមែនជារបៀបរស់នៅដែលអាក្រក់នោះទេ។

ប្រភេទទីបី គឺរបៀបរស់នៅដោយការនេសាទ។ មនុស្សមួយចំនួនតូចរស់នៅជិតមហាសមុទ្រ ឬនៅលើកោះតូចៗ។ ពួកគេហ៊ុំព័ទ្ធទៅដោយទឹក ដោយបែរមុខទៅរកមហាសមុទ្រ។ មនុស្សទាំងនេះនេសាទដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត។ តើអ្វីជាប្រភពនៃអាហារសម្រាប់អស់អ្នកដែលនេសាទដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតនោះ? ប្រភពអាហាររបស់ពួកគេ រួមមានត្រីគ្រប់ប្រភេទ អាហារសមុទ្រ និងផលិតផលសមុទ្រផ្សេងទៀត។ មនុស្សដែលនេសាទដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត មិនធ្វើកសិកម្មនៅលើដីនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចំណាយពេលវេលារាល់ថ្ងៃដើម្បីនេសាទ។ អាហារសំខាន់របស់ពួកគេ រួមមានត្រីប្រភេទផ្សេងៗ និងផលិតផលសមុទ្រ។ យូរៗម្តង ពួកគេដោះដូរវត្ថុទាំងនេះ ជាមួយអង្ករ ម៉្សៅ និងវត្ថុចាំបាច់នានាប្រចាំថ្ងៃ។ នេះគឺជារបៀបរស់នៅផ្សេងមួយ ដែលដឹកនាំដោយមនុស្សដែលរស់នៅជិតទឹក។ ការរស់នៅជិតទឹក ពួកគេពឹងផ្អែកលើទឹកសម្រាប់អាហាររបស់ពួកគេ ហើយរកស៊ីចិញ្ចឹមជីវិតពីការនេសាទ។ ការនេសាទមិនត្រឹមតែផ្តល់ឱ្យពួកគេនូវប្រភពអាហារប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងផ្តល់នូវមធ្យោបាយមួយសម្រាប់របរចិញ្ចឹមជីវិតទៀតផង។

ក្រៅពីការធ្វើកសិកម្មនៅលើដី មនុស្សភាគច្រើនរស់នៅដោយផ្អែកលើរបៀបរស់នៅទាំងបីយ៉ាងដែលបានលើកឡើងខាងលើ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មានមនុស្សច្រើនណាស់ដែលធ្វើស្រែចម្ការដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត ហើយមានក្រុមមនុស្សមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះ ដែលរស់នៅដោយការចញ្ចឹមសត្វ ការនេសាទ និងការបរបាញ់។ ហើយ តើមនុស្សដែលរស់នៅដោយការធ្វើស្រែចម្ការត្រូវការអ្វី? អ្វីដែលពួកគេត្រូវការគឺដី។ ពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ ពួកគេរស់នៅដោយការដាំដុះដំណាំនៅលើដី ហើយមិនថាពួកគេដាំបន្លែ ផ្លែឈើ ឬធញ្ញជាតិក៏ដោយ គឺពួកគេទទួលបានអាហារ និងវត្ថុចាំបាច់ប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេពីផែនដី។

តើអ្វីជាលក្ខខណ្ឌមូលដា្ឋនដែលកំណត់របៀបរស់នៅរបស់មនុស្សខុសៗគ្នាទាំងនេះ? តើពិតជាមិនចាំបាច់ទេឬ ដែលបរិស្ថានដែលពួកគេអាចរស់នៅ ត្រូវរក្សាទុកក្នុងកម្រិតមូលដ្ឋានមួយ? មានន័យថា ប្រសិនបើអស់អ្នកដែលរស់រានមានជីវិតដោយការបរបាញ់កំពុងតែបាត់បង់ព្រៃភ្នំ ឬបាត់បង់បក្សាបក្សី និងសត្វនានា នោះប្រភពនៃរបរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ពួកគេនឹងបាត់បង់។ ទិសដៅដែលជនជាតិនេះ និងមនុស្សប្រភេទនេះគួរទៅ នឹងមិនមានភាពច្បាស់លាស់ ហើយពួកគេអាចបាត់បង់ទៅក៏ថាបាន។ ចុះអស់អ្នកដែលចញ្ចឹមសត្វសម្រាប់របរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់គេវិញ តើយ៉ាងម៉េចដែរ? តើពួកគេរំពឹងលើអ្វី? អ្វីដែលពួកគេពិតជារំពឹងលើគឺមិនមែនសត្វរបស់ពួកគេនោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាបរិស្ថានដែលសត្វរបស់ពួកគេអាចរស់នៅបាន ពោលគឺវាលស្មៅ។ ប្រសិនបើគ្មានវាលស្មៅនោះទេ តើអ្នកចិញ្ចឹមសត្វឱ្យចំណីសត្វរបស់ពួកគេនៅទីណា? តើសត្វគោក្របី និងសត្វចៀមស៊ីអ្វី? បើគ្មានសត្វនោះទេ នោះមនុស្សពនេចរទាំងនេះ នឹងគ្មានរបរចិញ្ចឹមជីវិតនោះទេ។ បើគ្មានប្រភពសម្រាប់របរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ពួកគេនោះទេ តើមនុស្សទាំងនេះនឹងទៅទីណា? វាអាចនឹងមានការលំបាកសម្រាប់ពួកគេដើម្បីបន្តរស់រានតទៅទៀត ហើយពួកគេនឹងគ្មានអនាគតមួយនោះទេ។ ប្រសិនបើគ្មានប្រភពទឹក ហើយទន្លេ និងបឹងបួរីងស្ងួតទាំងស្រុង តើត្រីដែលពឹងផ្អែកលើទឹកដើម្បីរស់ទាំងនោះ នឹងនៅតែមានជីវិតឬទេ? ពួកវានឹងមិនរស់ទេ។ តើមនុស្សដែលពឹងផ្អែកលើទឹក និងត្រីសម្រាប់របរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ពួកគេទាំងនេះ នឹងបន្តរស់រានបានឬទេ? នៅពេលដែលពួកគេលែងមានអាហារ នៅពេលដែលពួកគេលែងមានប្រភពនៃរបរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ពួកគេ នោះមនុស្សទាំងនេះនឹងមិនអាចបន្តរស់រានតទៅទៀតបានទេ។ មានន័យថា ប្រសិនបើជនជាតិណាមួយ ជួបប្រទះនូវបញ្ហាចំពោះរបរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ពួកគេ ឬការរស់រានរបស់ពួកគេ នោះជនជាតិនោះនឹងលែងបន្តតទៅទៀត ហើយពួកអាចបាត់ចេញពីផ្ទៃផែនដី និងវិនាសសាបសូន្យទៅ។ ហើយប្រសិនបើអស់អ្នកដែលធ្វើស្រែចម្ការដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតបាត់បង់ដីរបស់ពួកគេ ប្រសិនបើពួកគេមិនអាចប្រមូលផលដំណាំគ្រប់ប្រភេទ ហើយមិនអាចទទួលបានអាហារពីដំណាំទាំងនោះ នោះតើលទ្ធផលនឹងទៅជាយ៉ាងណា? ដោយគ្មានអាហារ តើមនុស្សនឹងមិនអត់ឃ្លានរហូតដល់ស្លាប់ទេឬ? ប្រសិនបើមនុស្សកំពុងអត់ឃ្លានរហូតដល់ស្លាប់ តើជាតិសាសន៍មនុស្សនោះនឹងមិនបាត់បង់ទេឬ? ដូច្នេះ នេះគឺជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការរក្សាទុកបរិស្ថានប្រភេទផ្សេងៗគ្នា។ ព្រះជាម្ចាស់មានបំណងព្រះហឫទ័យតែមួយគត់នៅក្នុងការរក្សាទុកនូវប្រព័ន្ធធម្មជាតិ និងបរិស្ថានផ្សេងៗគ្នា ព្រមទាំងគ្រប់ភាវៈមានជីវិតទាំងអស់នៅក្នុងពួកវា នោះគឺដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សគ្រប់ប្រភេទ និងដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សដែលរស់នៅក្នុងបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រផ្សេងៗគ្នា។

ប្រសិនបើរបស់សព្វសារពើនៃការបង្កើតបាត់បង់បទបញ្ញត្តិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកវា នោះពួកវានឹងលែងមានវត្តមានតទៅទៀតហើយ។ ប្រសិនបើបទបញ្ញត្តិនៃរបស់សព្វសារពើបាត់បង់ នោះភាវៈមានជីវិតនៅក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើនឹងមិនអាចបន្តទៅមុខតទៅទៀតទេ។ មនុស្សក៏នឹងបាត់បង់បរិស្ថានរបស់ពួកគេ ដែលពួកគេពឹងផ្អែកសម្រាប់ការរស់រានដែរ។ ប្រសិនបើមនុស្សបាត់បង់បរិស្ថានទាំងអស់នោះ នោះពួកគេនឹងមិនអាចបន្តទៅមុខតទៅទៀត ដូចដែលពួកគេកំពុងធ្វើ ដើម្បីចម្រើនលូតលាស់ និងបង្កើតកូនចៅពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយបានតទៅទៀតនោះទេ។ មូលហេតុដែលមនុស្សបានរស់រានរហូតមកដល់ពេលនេះ គឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកគេ ដោយរបស់សព្វសារពើនៃការបង្កើត ដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់ពួកគេ ដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សជាតិតាមវិធីខុសៗគ្នា។ គឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សជាតិតាមវិធីផ្សេងៗគ្នាប៉ុណ្ណោះ ទើបមនុស្សជាតិបានរស់រានរហូតមកដល់ពេលនេះ គឺពេលបច្ចុប្បន្ន។ ជាមួយនឹងបរិសា្ថនសម្រាប់ការរស់រានដែលមិនប្រែប្រួលមួយ ដែលផ្តល់ផលអនុគ្រោះ និងដែលច្បាប់ធម្មជាតិមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អ នោះមនុស្សគ្រប់ប្រភេទខុសៗគ្នាទាំងអស់នៅលើផែនដី ជាតិសាសន៍ខុសៗគ្នាទាំងអស់ អាចរស់នៅក្នុងតំបន់ដែលបានកំណត់ដោយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចទៅហួសពីតំបន់ទាំងនេះ ឬក៏ទៅហួសពីព្រំដែនដែលនៅចន្លោះពួកគេនោះទេ ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកដែលបានគូសព្រំដែនទាំងនោះ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់នឹងគូសព្រំដែនតាមវិធីនេះ? នេះគឺជាបញ្ហាមួយដែលមានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់ គឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់!

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IX» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨៣

ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ព្រំដែនសម្រាប់របស់សព្វសារពើ ក៏ដូចជាចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សជាតិទាំងអស់ (អត្ថបទសម្រាំង)

ភាគ ៤៖ ព្រះជាម្ចាស់គូសព្រំដែនរវាងពូជសាសន៍ខុសៗគ្នា

ទីបួន ព្រះជាម្ចាស់បានគូសព្រំដែនរវាងជាតិសាសន៍ផ្សេងៗគ្នា។ នៅលើផែនដីមានជនជាតិស្បែកស ជនជាតិស្បែកខ្មៅ ជនជាតិស្បែកខ្មៅស្រអែម និងជនជាតិស្បែកលឿង។ ទាំងនេះគឺជាប្រភេទមនុស្សខុសៗគ្នា។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានកំណត់ទំហំមួយសម្រាប់ជីវិតរបស់មនុស្សប្រភេទខុសៗគ្នាទាំងនេះដែរ ហើយមនុស្សរស់នៅក្នុងបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដ៏សមស្របរបស់ពួកគេដោយមិនដឹងខ្លួន នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចឈានចេញក្រៅពីនេះបានទេ។ ឧទាហរណ៍ ចូរយើងពិចារណាអំពីជនជាតិស្បែកស។ តើអ្វីជាបរិវេណភូមិសាស្ត្រដែលភាគច្រើននៃពួកគេរស់នៅ? ពួកគេភាគច្រើនរស់នៅតំបន់អឺរ៉ុប និងអាមេរិក។ បរិវេណភូមិសាស្ត្រដែលជនជាតិស្បែកខ្មៅភាគច្រើនរស់នៅ គឺនៅអាហ្រ្វិក។ ជនជាតិសម្បុរសណ្តែកបាយ ភាគច្រើននៅក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ និងអាស៊ីខាងត្បូង ដូចជាប្រទេសថៃ ឥណ្ឌា មីយ៉ាន់ម៉ា វៀតណាម និងឡាវ។ ជនជាតិស្បែកលឿងភាគច្រើនរស់នៅតំបន់អាស៊ី ពោលគឺនៅក្នុងប្រទេសដូចជា ចិន ជប៉ុន និងកូរ៉េខាងត្បូង។ ព្រះជាម្ចាស់បានបែកចែកយ៉ាងសមរម្យសម្រាប់ពូជសាសន៍ប្រភេទខុសៗគ្នាទាំងនេះ ដូច្នេះហើយទើបពូជសាសន៍ខុសៗគ្នាទាំងនេះត្រូវបានបែងចែកទៅគ្រប់តំបន់ផ្សេងៗគ្នានៃពិភពលោក។ នៅក្នុងតំបន់ផ្សេងៗគ្នានៃពិភពលោកទាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានមួយតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ ដែលសមស្របសម្រាប់ពូជសាសន៍មនុស្សនីមួយខុសៗគ្នា។ នៅក្នុងបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានទាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំដីដែលមានពណ៌ និងធាតុផ្សំផ្សេងៗគ្នាសម្រាប់ពួកគេ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា សមាសធាតុផ្សំដែលបង្កើតរាងកាយរបស់ជនជាតិស្បែកស គឺមិនដូចគ្នាទៅនឹងសមាសធាតុផ្សំដែលបង្កើតរាងកាយជនជាតិស្បែកខ្មៅនោះទេ ហើយពួកវាក៏ខុសពីសមាសធាតុផ្សំដែលបង្កើតរាងកាយរបស់មនុស្សនៃពូជសាសន៍ដទៃទៀតដែរ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់បានរៀបចំរួចជាស្រេចនូវបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដល់ពូជសាសន៍នោះ។ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ក្នុងការធ្វើបែបនេះ គឺដើម្បីនៅពេលដែលមនុស្សប្រភេទនោះចាប់ផ្តើមបង្កើតកូនចៅ ហើយមានចំនួនកើនឡើង ពួកគេអាចស្ថិតនៅដោយមិនផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងបរិវេណដ៏ជាក់លាក់មួយ។ មុនពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្ស ទ្រង់បានគិតរឿងទាំងអស់នេះរួចជាស្រេចហើយ។ ទ្រង់អាចរក្សាទុកតំបន់អឺរ៉ុប និងតំបន់អាមេរិកសម្រាប់ជនជាតិស្បែកស ដើម្បីអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេអភិវឌ្ឍ និងរស់រាន។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែបង្កើតផែនដី គឺទ្រង់មានផែនការមួយរួចជាស្រេចទៅហើយ ទ្រង់មានគោលដៅ និងបំណងព្រះហឫទ័យមួយដើម្បីដាក់អ្វីដែលទ្រង់បានដាក់ទៅក្នុងដីមួយកន្លែងនោះ ហើយចិញ្ចឹមបីបាច់អ្វីដែលទ្រង់បានចិញ្ចឹមបីបាច់នៅក្នុងដីមួយកន្លែងនោះ។ ឧទាហរណ៍ ឈ្មោះភ្នំ ចំនួននៃតំបន់វាលទំនាប ចំនួននៃប្រភពទឹក ប្រភេទនៃបក្សាបក្សី និងសត្វ ប្រភេទត្រី និងប្រភេទរុក្ខជាតិដែលនឹងនៅលើដីនោះ គឺព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំពួកគេទាំងអស់តាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងរៀបចំបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានមួយសម្រាប់មនុស្សប្រភេទណាមួយ និងពូជសាសន៍ណាមួយ គឺព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែពិចារណាបញ្ហាជាច្រើនពីគ្រប់មជ្ឈដ្ឋាន៖ បរិស្ថានភូមិសាស្ត្រ សមាសធាតុផ្សំនៃដី ប្រភេទបក្សាបក្សី និងសត្វផ្សេងៗគ្នា ទំហំនៃប្រភេទត្រីខុសៗគ្នា សមាសធាតុផ្សំដែលបង្កើតរាងកាយរបស់ត្រី ភាពខុសគ្នារវាងគុណភាពទឹក ក៏ដូចជាប្រភេទរុក្ខជាតិផ្សេងៗគ្នាដែរ...។ គឺព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំរបស់ទាំងនោះតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។ បរិស្ថានប្រភេទនោះ គឺជាបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត និងបានរៀបចំសម្រាប់ជនជាតិស្បែកស ហើយវាជាកម្មសិទ្ធិកេរ្ត៍តំណែលរបស់ពួកគេ។ តើអ្នករាល់គ្នាបានឃើញថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់បានព្រះតម្រិះយ៉ាងច្រើនអំពីការនេះ ហើយបានធ្វើសកម្មភាពតាមផែនការមួយទេឬអី? (ត្រូវហើយ យើងបានឃើញថា ការពិចារណារបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្សប្រភេទផ្សេងៗគ្នា គឺទ្រង់ព្រះតម្រិះបានល្អិតល្អន់ណាស់។ ចំពោះបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដែលទ្រង់បានបង្កើតសម្រាប់ប្រភេទមនុស្សផ្សេងៗគ្នា ប្រភេទបក្សាបក្សី និងសត្វ ប្រភេទត្រី ចំនួនភ្នំ និងចំនួនតំបន់វាលទំនាបដែលទ្រង់នឹងរៀបចំ គឺទ្រង់បានពិចារណាដោយព្រះតម្រិះល្អិតល្អន់ និងជាក់លាក់បំផុត។) ចូរយកជនជាតិស្បែកសធ្វើជាឧទាហរណ៍។ តើអាហារអ្វីដែលជនជាតិស្បែកសទទួលទានជាចម្បង? អាហារដែលជនជាតិស្បែកសទទួលទាន គឺខុសគ្នាឆ្ងាយពីអាហារដែលមនុស្សនៅអាស៊ីទទួលទាន។ អាហារសំខាន់បំផុតដែលជនជាតិស្បែកសទទួលទានជាចម្បងមានដូចជា សាច់ ស៊ុត ទឹកដោះគោ និងមាន់ទា។ ជាទូទៅ ធញ្ញជាតិដូចជានំប៉័ង និងអង្ករ គឺជាអាហារបន្ទាប់បន្សំដែលដាក់នៅចំហៀងចានប៉ុណ្ណោះ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលញាំបន្លែក៏ដោយ ក៏ពួកគេចង់ដាក់សាច់គោ ឬសាច់មាន់ដុតពីរបីដុំដែរ ហើយសូម្បីតែនៅពេលដែលទទួលទានអាហារដែលធ្វើពីស្រូវសាលី ក៏ពួកគេចង់ដាក់ឈីស ស៊ុត ឬសាច់ដែរ។ អាចនិយាយបានថា អាហារដ៏សំខាន់បំផុតរបស់ពួកគេ គឺមិនមែនជាអាហារដែលធ្វើពីស្រូវសាលី ឬអង្ករជាចម្បងនោះទេ។ ពួកគេទទួលទានសាច់ និងឈីសជាច្រើន។ ជារឿយៗ ពួកគេតែងផឹកទឹកកក ដោយសារតែអាហារដែលពួកគេទទួលទានគឺមានកាឡូរីខ្ពស់។ ដូច្នេះ បានជាជនជាតិស្បែកសខ្លាំងរឹងមាំប្លែកពីធម្មតា។ ទាំងនេះ គឺជាប្រភពនៃរបរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយជាបរិស្ថានរស់នៅដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេ ដែលអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេមានរបៀបរស់នៅបែបនេះ គឺជារបៀបមួយដែលខុសពីរបៀបរស់នៅរបស់មនុស្សនៃពូជសាសន៍ដទៃទៀត។ នៅក្នុងរបៀបរស់នៅបែបនេះ មិនមានត្រូវ ឬខុសនោះទេ ពោលគឺ វាជារបៀបរស់នៅពីកំណើត ដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ទុកជាមុន ហើយវាចេញមកពីការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់។ ការដែលពូជសាសន៍នេះមានរបៀបរស់នៅ និងប្រភពសម្រាប់របរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់ពួកគេទាំងនេះ គឺដោយសារតែពូជសាសន៍របស់ពួកគេ និងដោយសារតែបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រាន ដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេ។ អ្នកអាចនិយាយបានថា បរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់ជនជាតិស្បែកស និងការទ្រទ្រង់ប្រចាំថ្ងៃដែលពួកគេទទួលបានពីបរិស្ថានទាំងនោះ គឺសម្បូរណ៍បែប និងច្រើនហូរហៀរ។

ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានរៀបចំបរិស្ថានចាំបាច់សម្រាប់ការរស់រានដល់ជាតិសាសន៍ដទៃផងដែរ។ ក៏មានជនជាតិស្បែកខ្មៅដែរ តើជនជាតិស្បែកខ្មៅនៅទីណា? ពួកគេភាគច្រើននៅតំបន់អាហ្រ្វិកកណ្តាល និងអាហ្រ្វិកខាងត្បូង។ តើព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំអ្វីសម្រាប់ពួកគេ នៅក្នុងបរិស្ថានរស់នៅប្រភេទនោះ? ព្រៃត្រូពិច បក្សាបក្សី និងសត្វគ្រប់ប្រភេទ ព្រមទាំងវាលខ្សាច់ និងរុក្ខជាតិគ្រប់ប្រភេទដែលរស់នៅជាមួយមនុស្សផងដែរ។ ពួកគេមានប្រភពដើម្បីទទួលបានទឹក របរចិញ្ចឹមជីវិត និងអាហារ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនលំអៀងដាក់ពួកគេនោះទេ។ មិនថាពួកគេធ្លាប់ធ្វើអ្វីនោះទេ ការរស់រានរបស់ពួកគេមិនដែលមានបញ្ហានោះទេ។ ពួកគេក៏កាន់កាប់ទីតាំង និងតំបន់មួយជាក់លាក់នៅក្នុងផ្នែកមួយនៃពិភពលោកផងដែរ។

ពេលនេះ ចូរយើងនិយាយអំពីជនជាតិស្បែកលឿង។ ជនជាតិស្បែកលឿងគឺភាគច្រើននៅភាគខាងកើតនៃផែនដី។ តើអ្វីជាភាពខុសគ្នារវាងបរិស្ថាន និងទីតាំងភូមិសាស្ត្ររបស់តំបន់ភាគខាងលិច និងតំបន់ភាគខាងកើត? នៅភាគខាងកើត ដីភាគច្រើនមានជីជាតិ ហើយសម្បូរណ៍ទៅដោយវត្ថុធាតុដើម និងស្រទាប់រ៉ែ។ មានន័យថា ដីនៅខាងលើ និងនៅខាងក្រោមគ្រប់ប្រភេទគឺសម្បូរណ៍ឥតខ្វះ។ ហើយសម្រាប់ក្រុមមនុស្សនេះ សម្រាប់ពូជសាសន៍នេះ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំដីដែលស៊ីគ្នានឹងអាកាសធាតុ និងបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រនានាដែលសមស្របសម្រាប់ពួកគេ។ ទោះបីជាមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំងរវាងបរិស្ថានភូមិសាស្ត្រនោះ ជាមួយនឹងបរិស្ថាននៅតំបន់ភាគខាងលិចក៏ដោយ ក៏អាហារចាំបាច់របស់មនុស្ស របរចិញ្ចឹមជីវិត និងប្រភពសម្រាប់ការរស់រាន ត្រូវបានរៀបចំដោយព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ វាគ្រាន់តែជាបរិស្ថានរស់នៅដែលខុសពីបរិស្ថានរស់នៅរបស់ជនជាតិស្បែកសនៅតំបន់ភាគខាងលិចប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ តើអ្វីគឺជារឿងមួយដែលខ្ញុំត្រូវនិយាយប្រាប់អ្នករាល់គ្នា? ចំនួនមនុស្សនៃពូជសាសន៍នៅភាគខាងកើត បើប្រៀបធៀបទៅគឺច្រើនជាង ដូច្នេះព្រះជាម្ចាស់បន្ថែមវត្ថុធាតុជាច្រើននៅក្នុងផ្នែកនោះនៃផែនដី ដែលខុសគ្នាពីតំបន់ភាគខាងលិច។ នៅទីនោះ ទ្រង់បានបន្ថែមទស្សនីយភាពខុសៗគ្នាជាច្រើន និងវត្ថុធាតុដើមគ្រប់ប្រភេទយ៉ាងច្រើនក្រៃលែង។ ធនធានធម្មជាតិនៅទីនោះ គឺមានច្រើនក្រៃលែង។ លក្ខណៈភូមិសាស្ត្រក៏ច្រើនប្រភេទ និងផ្សេងៗពីគ្នា ដែលគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការចិញ្ចឹមបីបាច់ចំនួនមនុស្សនៃពូជសាសន៍ភាគខាងកើតយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។ អ្វីដែលធ្វើឱ្យតំបន់ភាគខាងលិច និងតំបន់ភាគខាងកើតខុសគ្នាគឺ នៅតំបន់ភាគខាងកើត ដែលលាតសន្ធឹងពីត្បូងទៅជើង និងពីកើតទៅលិច គឺអាកាសធាតុប្រសើរជាងតំបន់ភាគខាងលិច។ រដូវទាំងបួនគឺបែងចែកខុសគ្នាយ៉ាងច្បាស់ សីតុណ្ហភាពមានលក្ខណៈសមស្រប ធនធានធម្មជាតិមានលក្ខណៈសម្បូរណ៍បែប ហើយទេសភាពធម្មជាតិ និងប្រភេទនៃលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រមានលក្ខណៈប្រសើរជាងនៅតំបន់ភាគខាងលិចឆ្ងាយណាស់។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនេះ? ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតតុល្យភាពសមហេតុផលមួយរវាងជនជាតិស្បែកសនិងជនជាតិស្បែកលឿង។ តើនេះមានន័យដូចម្តេច? វាមានន័យថា គ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃអាហាររបស់ជនជាតិស្បែកស វត្ថុដែលពួកគេប្រើប្រាស់ និងវត្ថុដែលត្រូវបានផ្តល់សម្រាប់ភាពសប្បាយរីករាយរបស់ពួកគេ គឺប្រសើរជាងអ្វីដែលជនជាតិស្បែកលឿងអាចរីករាយជាមួយឆ្ងាយណាស់។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់មិនលម្អៀងដាក់ពូជសាសន៍ណាមួយនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានបរិស្ថានសម្រាប់រស់រានដែលប្រសើរជាង និងស្អាតជាងដល់ជនជាតិស្បែកលឿង។ នេះគឺជាតុល្យភាព។

ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកជាមុននូវប្រភេទមនុស្សប្រភេទដែលគួររស់នៅក្នុងផ្នែកណានៃពិភពលោក។ តើមនុស្សអាចទៅហួសពីដែនកំណត់នេះបានទេ? (ទេ ពួកគេមិនអាចទេ។) ពិតជាអស្ចារ្យណាស់! ទោះបីជាមានសង្គ្រាម ឬការទន្ទ្រានកាន់កាប់ក្នុងយុគសម័យខុសៗគ្នា ឬក្នុងពេលវេលាមិនសាមញ្ញនានាក៏ដោយ ក៏សង្គ្រាម និងការទន្ទ្រានកាន់កាប់ទាំងនេះ មិនអាចបំផ្លាញបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រាន ដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ទុកជាមុនសម្រាប់ពូជសាសន៍នីមួយៗនោះឡើយ។ មានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ប្រភេទមនុស្សជាក់លាក់មួយនៅក្នុងផ្នែកជាក់លាក់មួយនៃពិភពលោក ហើយពួកគេមិនអាចទៅហួសព្រំដែនទាំងនោះបានទេ។ ទោះបីជាមនុស្សមានមហិច្ឆតាមួយចំនួនចង់ផ្លាស់ប្តូរ ឬពង្រីកដែនដីរបស់ពួកគេក៏ដោយ បើគ្មានការអនុញ្ញាតពីព្រះជាម្ចាស់ទេនោះ រឿងនេះគឺពិបាកនឹងសម្រេចបានខ្លាំងណាស់។ វាពិបាកនឹងឱ្យពួកគេជោគជ័យណាស់។ ឧទាហរណ៍ ជនជាតិស្បែកសចង់ពង្រីកដែនដីរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេធ្វើអាណានិគមទៅលើប្រទេសមួយចំនួនផ្សេងទៀត។ ប្រទេសអាឡឺម៉ង់ចូលកាន់កាប់ប្រទេសមួយចំនួន ហើយប្រទេសអង់គ្លេសធ្លាប់ចូលកាន់កាប់ប្រទេសឥណ្ឌាម្តង។ តើអ្វីជាលទ្ធផល? នៅទីបញ្ចប់ ពួកគេបរាជ័យ។ តើអ្វីដែលយើងឃើញពីការបរាជ័យរបស់ពួកគេ? អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ទុក គឺមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យបំផ្លាញនោះទេ។ ដូច្នេះ មិនថាអ្នកអាចបានឃើញសន្ទុះនៃការពង្រីកដែនដីរបស់ប្រទេសអង់គ្លេសខ្លាំងប៉ុនណានោះទេ ចុងបញ្ចប់ពួកគេត្រូវតែដកចេញ ដោយទុកដីជាកម្មសិទ្ធិរបស់ប្រទេសឥណ្ឌាដដែល។ អស់អ្នកដែលរស់នៅលើដីនោះ គឺជាជនជាតិឥណ្ឌាដដែល មិនមែនជាជនជាតិអង់គ្លេសនោះទេ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនអនុញ្ញាត។ មនុស្សមួយចំនួនដែលស្រាវជ្រាវប្រវត្តិសាស្ត្រ ឬនយោបាយ បានផ្តល់ការអះអាងចំពោះរឿងនេះ។ ពួកគេផ្តល់ហេតុផលជាច្រើនចំពោះមូលហេតុដែលប្រទេសអង់គ្លេសបរាជ័យ ដោយនិយាយថា វាអាចដោយសារជនជាតិមួយជាក់លាក់ មិនអាចត្រូវបានយកឈ្នះ ឬអាចមកពីមូលហេតុដ៏ទៃទៀតរបស់មនុស្ស...។ ទាំងនេះមិនមែនជាមូលហេតុពិតប្រាកដនោះទេ។ មូលហេតុពិតប្រាកដគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ គឺទ្រង់នឹងមិនអនុញ្ញាតឡើយ! ព្រះជាម្ចាស់អនុញ្ញាតឱ្យជនជាតិមួយរស់នៅលើដីមួយកន្លែងដ៏ជាក់លាក់ ហើយដាក់ពួកគេឱ្យរស់នៅទីនោះ ហើយប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនអនុញ្ញតឱ្យពួកគេផ្លាស់ទីចេញពីដីនោះទេ ពួកគេនឹងមិនអាចផ្លាស់ទីបានឡើយ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់លៃទុកតំបន់ជាក់លាក់មួយសម្រាប់ពួកគេ នោះពួកគេនឹងរស់នៅក្នុងតំបន់នោះ។ មនុស្សជាតិមិនអាចបំបែកខ្លួន ឬដកខ្លួនពួកគេចេញពីតំបន់ដែលបានកំណត់ទុកទាំងនេះបានទេ។ នេះគឺជារឿងច្បាស់លាស់។ មិនថាអ្នកទន្ទ្រានកាន់កាប់មានកម្លាំងធំប៉ុនណា ឬអស់អ្នកដែលត្រូវបានគេទន្ទ្រានខ្សោយបណ្ណានោះទេ គឺចុងក្រោយព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកសម្រេចលើភាពជោគជ័យរបស់អ្នកឈ្លានពានកាន់កាប់។ វាត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយទ្រង់រួចស្រេចទៅហើយ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចប្តូរវាបានទេ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IX» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨៤

ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ និងទំនុកបម្រុងដល់របស់សព្វសារពើ ព្រះអង្គគឺជាព្រះនៃរបស់សព្វសារពើ (អត្ថបទសម្រាំង)

ការសម្លឹងមើលចេញពីទិដ្ឋភាពនៃក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ សម្រាប់ការរីកចម្រើនលូតលាស់នៃរបស់សព្វសារពើ តើមនុស្សជាតិទាំងអស់ដែលមានពូជសាសន៍ខុសៗគ្នា មិនត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ និងចិញ្ចឹមបីបាច់ដោយព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? ប្រសិនបើក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះត្រូវបានបំផ្លាញ ឬប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនបានបង្កើតក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះសម្រាប់មនុស្សជាតិ តើសេចក្តីរំពឹងរបស់មនុស្សជាតិនឹងទៅជាយ៉ាងណា? បន្ទាប់ពីមនុស្សបាត់បង់បរិស្ថានជាមូលដ្ឋានរបស់ពួកគេសម្រាប់រស់រាន តើពួកគេនឹងអាចមានប្រភពអាហារឬទេ? វាអាចទៅរួចដែលថា ប្រភពអាហារនឹងក្លាយជាបញ្ហាមួយ។ ប្រសិនបើមនុស្សបាត់បង់ប្រភពអាហាររបស់ពួកគេ ពោលគឺប្រសិនបើពួកគេមិនអាចទទួលបានអ្វីដើម្បីទទួលទាន តើពួកគេអាចបន្តរស់នៅបានប៉ុន្មានថ្ងៃ? អាចថា ពួកគេនឹងមិនអាចរស់នៅបានសូម្បីតែមួយខែផង ហើយការរស់រានរបស់ពួកគេនឹងក្លាយជាបញ្ហាមួយ។ ដូច្នេះ រាល់រឿងរ៉ាវនីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើសម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្ស សម្រាប់ការបន្តវត្តមានរបស់ពួកគេ សម្រាប់ការបង្កកំណើតរបស់ពួកគេ និងសម្រាប់ការចិញ្ចឹមបីបាច់របស់ពួគេ គឺមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ រាល់រឿងរ៉ាវនីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើនៅក្នុងវត្ថុដែលទ្រង់បង្កើត គឺទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិ និងមិនអាចបំបែកចេញបានឡើយ។ ប្រសិនបើការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិក្លាយជាបញ្ហាមួយ តើការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាចបន្តទៀតបានទេ? តើការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែមានឬទេ? ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺនៅជាមួយនឹងការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ ដែលទ្រង់បានចិញ្ចឹមបីបាច់ ដូច្នេះ មិនថាព្រះជាម្ចាស់រៀបចំអ្វីសម្រាប់របស់សព្វសារពើនៃការបង្កើតរបស់ទ្រង់ ហើយមិនថាទ្រង់ធ្វើអ្វីសម្រាប់មនុស្សនោះទេ ទាំងអស់នេះគឺមានភាពចាំបាច់ចំពោះទ្រង់ ហើយវាមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិ។ ប្រសិនបើក្រឹត្យវិន័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់សម្រាប់របស់សព្វសារពើទាំងនេះត្រូវបានសម្លាប់ ប្រសិនបើបញ្ញត្តិទាំងនេះត្រូវបានបំពាន ឬរំខាន នោះរបស់សព្វសារពើនឹងមិនអាចមានវត្តមានតទៅទៀតឡើយ បរិស្ថានរបស់មនុស្សជាតិសម្រាប់ការរស់រាននឹងមិនបន្តមានវត្តមានតទៅទៀតទេ ទាំងការទ្រទ្រង់ប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ និងខ្លួនរបស់ពួកគេផ្ទាល់ក៏ដូច្នោះដែរ។ ដោយសារហេតុផលនេះ ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់មនុស្សជាតិ ក៏នឹងលែងមានដែរ។

គ្រប់យ៉ាងដែលយើងបានពិភាក្សា រឿងរ៉ាវនីមួយៗ គ្រប់ចំណុចនីមួយៗ គឺសុទ្ធតែទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងការរស់រានរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ អ្នករាល់គ្នាអាចនិយាយថា «អ្វីដែលអ្នកកំពុងនិយាយ គឺធំទូលាយខ្លាំងណាស់ វាមិនមែនជាអ្វីមួយដែលយើងអាចមើលឃើញទេ» ហើយប្រហែលជាមានមនុស្សដែលនឹងនិយាយថា «អ្វីដែលអ្នកកំពុងតែនិយាយ គឺគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងខ្ញុំទេ»។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ចូរកុំភ្លេចថា អ្នកកំពុងតែរស់នៅក្នុងនាមជាផ្នែកមួយនៃរបស់សព្វសារពើ។ អ្នកគឺជាម្នាក់ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើនៃការបង្កើតដែលស្ថិតក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ វត្ថុដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមកមិនអាចកាត់ផ្តាច់ចេញពីការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់បានទេ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្តាច់ខ្លួនចេញពីការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់បានដែរ។ ការបាត់បង់ការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ និងការបាត់បង់បទបញ្ញត្តិរបស់ទ្រង់ គឺមានន័យថា ជីវិតរបស់មនុស្ស ជីវិតខាងសាច់ឈាមរបស់មនុស្សនឹងបាត់ទៅ។ នេះគឺជាចំណុចសំខាន់ដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដល់មនុស្សជាតិ។ មិនថាអ្នកមានពូជសាសន៍អ្វី ឬអ្នករស់នៅលើទឹកដីកន្លែងណា នៅតំបន់ភាគខាងលិច ឬក៏នៅតំបន់ភាគខាងកើតនោះទេ អ្នកមិនអាចផ្តាច់ខ្លួនចេញពីបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រាន ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតសម្រាប់មនុស្សជាតិបានឡើយ ហើយអ្នកក៏មិនអាចផ្តាច់ខ្លួនចេញពីការចិញ្ចឹមបីបាច់ និងការផ្គត់ផ្គង់នៃបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រាន ដែលទ្រង់បានបង្កើតសម្រាប់មនុស្សបានដែរ។ មិនថារបរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់អ្នកជាអ្វី អ្នកពឹងពាក់លើអ្វីសម្រាប់រស់នៅ ហើយអ្នកពឹងពាក់លើអ្វីដើម្បីធ្វើឱ្យជីវិតខាងសាច់ឈាមរបស់អ្នកមានស្ថិរភាពនោះទេ គឺអ្នកមិនអាចផ្តាច់ខ្លួនចេញពីការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់បានឡើយ។ មនុស្សមួយចំនួននិយាយថា «ខ្ញុំមិនមែនជាកសិករ ខ្ញុំមិនដាំដំណាំដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតនោះទេ។ ខ្ញុំមិនពឹងពាក់លើមេឃសម្រាប់អាហារ ដូច្នេះការរស់រានរបស់ខ្ញុំគឺមិនស្ថិតនៅក្នុងបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតនោះទេ។ បរិស្ថានប្រភេទនោះមិនទាន់បានផ្តល់អ្វីឱ្យខ្ញុំផង»។ តើការនិយាយបែបនោះត្រូវទេ? អ្នកនិយាយថា អ្នកមិនដាំដំណាំសម្រាប់ចិញ្ចឹមជីវិត ប៉ុន្តែតើអ្នកមិនទទួលទានធញ្ញជាតិទេឬ? តើអ្នកមិនទទួលទានសាច់ និងស៊ុតទេឬ? ហើយតើអ្នកមិនទទួលទានបន្លែ និងផ្លែឈើទេឬ? គ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកទទួលទាន គ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកត្រូវការទាំងនេះ គឺមិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតសម្រាប់មនុស្សជាតិបានទេ។ ហើយប្រភពនៃគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សត្រូវការ មិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីវត្ថុដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក ដែលពួកវាទាំងអស់ចូលរួមបង្កើតបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានរបស់អ្នកនោះឡើយ។ ទឹកដែលអ្នកផឹក សម្លៀកបំពាក់ដែលអ្នកស្លៀក និងវត្ថុគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកប្រើប្រាស់ តើវត្ថុណាមួយក្នុងចំណោមវត្ថុទាំងនេះ មិនទទួលបានពីក្នុងចំណោមវត្ថុដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមកនោះ? មនុស្សមួយចំនួននិយាយថា «មានវត្ថុមួយចំនួនដែលមិនបានមកពីវត្ថុដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត។ អ្នកឃើញទេ ថង់ផ្លាស្ទិកគឺជាវត្ថុមួយក្នុងចំណោមវត្ថុទាំងនោះ។ វាគឺជាវត្ថុដែលមានសារធាតុគីមី គឺជាវត្ថុដែលមនុស្សបង្កើត»។ តើការនិយាយបែបនោះត្រូវទេ? ពិតណាស់ ថង់ផ្លាស្ទិកគឺជាវត្ថុដែលមនុស្សបង្កើត ហើយវាគឺជាវត្ថុដែលមានសារធាតុគីមី ប៉ុន្តែតើសមាសធាតុផ្សំដើមរបស់ថង់ផ្លាស្ទិកបានមកពីណា? សមាសធាតុផ្សំដើម គឺទទួលបានពីវត្ថុធាតុដើមដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត។ វត្ថុទាំងឡាយដែលអ្នកមើលឃើញ ហើយរីករាយជាមួយ វត្ថុនីមួយៗដែលអ្នកប្រើប្រាស់ គឺទាំងអស់នេះបានមកពីវត្ថុដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត។ អាចនិយាយបានថា មិនថាមនុស្សម្នាក់ស្ថិតក្នុងពូជសាសន៍អ្វី មិនថារបរចិញ្ចឹមជីវិតជាអ្វី ឬមិនថាបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានប្រភេទណាដែលពួកគេអាចរស់នៅ គឺពួកគេមិនអាចផ្តាច់ខ្លួនចេញពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទាននោះទេ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IX» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨៥

ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ និងទំនុកបម្រុងដល់របស់សព្វសារពើ ព្រះអង្គគឺជាព្រះនៃរបស់សព្វសារពើ (អត្ថបទសម្រាំង)

ទោះបីជាមានការយល់ដឹងច្រើនប៉ុនណាអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សក៏ដោយ ក៏នោះគឺជាទំហំនៃទីតាំងដែលទ្រង់គង់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេដែរ។ ទោះបីជាមានកម្រិតនៃចំណេះដឹងដ៏អស្ចា្យអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏នោះគឺជាភាពអស្ចារ្យដែលព្រះជាម្ចាស់គង់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេដែរ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកស្គាល់ គឺទទេ និងមិនច្បាស់លាស់ នោះព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកជឿក៏ទទេ ហើយក៏មិនច្បាស់លាស់ដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកស្គាល់ គឺត្រូវបានកំណត់ត្រឹមទំហំនៃជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ហើយមិនមានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គដ៏ពិតប្រាកដនោះទេ។ ដូច្នេះហើយ ការស្គាល់សកម្មភាពជាក់ស្តែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការស្គាល់ការពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសព្វានុភាពរបស់ទ្រង់ ការស្គាល់អត្តសញ្ញាណពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ការស្គាល់ពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ការស្គាល់សកម្មភាពដែលទ្រង់បានសម្តែងឱ្យឃើញនៅក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើត ទាំងអស់នេះមានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ ដែលស្វែងរកចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ពួកវាមានមានឥទ្ធិពលផ្ទាល់មួយទៅលើថាតើមនុស្សអាចចូលទៅក្នុងតថភាពនៃសេចក្តីពិតបានទេ។ ប្រសិនបើអ្នកកម្រិតដែនកំណត់នៃការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់ ត្រឹមតែជាពាក្យសម្តី ប្រសិនបើអ្នកកម្រិតដែនកំណត់វាត្រឹមជាបទពិសោធតិចតួចផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ត្រឹមអ្វីដែលអ្នកវាស់ស្ទង់ពីព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ត្រឹមទីបន្ទាល់តិចតួចរបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំសូមប្រាប់ថា ព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកជឿគឺពិតជាមិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គដ៏ពិតនោះទេ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងអាចនិយាយបានថា ព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកជឿ គឺជាព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងក្តីស្រមៃ មិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតនោះទេ។ នេះដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិត គឺជាព្រះមួយអង្គដែលត្រួតត្រាលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលយាងក្នុងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង និងដែលគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ ទ្រង់គឺជាព្រះមួយអង្គដែលកាន់កាប់វាសនារបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមាននៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់។ កិច្ចការ និងសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលខ្ញុំកំពុងតែនិយាយ គឺមិនត្រូវបានកំណត់ត្រឹមតែជាមនុស្សមួយចំណែកដ៏តូចនោះទេ។ មានន័យថា ពួកគេមិនត្រូវបានកំណត់ត្រឹមតែមនុស្សដែលដើរតាមទ្រង់ពេលនេះនោះទេ។ ស្នាព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់ត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងរបស់សព្វសារពើ នៅក្នុងការរស់រាននៃរបស់សព្វសារពើ និងនៅក្នុងបទបញ្ញត្តិនៃការផ្លាស់ប្តូរនៃរបស់សព្វសារពើ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចមើលឃើញ ឬស្គាល់ស្នាព្រះហស្ដណាមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងរបស់សព្វសារពើនៃការបង្កើតរបស់ទ្រង់ នោះអ្នកមិនអាចនាំទីបន្ទាល់ចំពោះស្នាព្រះហស្ដណាមួយរបស់ទ្រង់នោះទេ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចនាំយកទីបន្ទាល់ថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើអ្នកបន្តនិយាយពី «ព្រះជាម្ចាស់» ដ៏តូចដែលអ្នកស្គាល់ ព្រះជាម្ចាស់នោះហើយដែលត្រូវបានកម្រិតដែនកំណត់ទៅតាមទស្សនៈផ្ទាល់របស់អ្នក និងមានវត្តមានតែនៅក្នុងដែនកំណត់តូចចង្អៀតនៃចិត្តរបស់អ្នក ប្រសិនបើអ្នកបន្តនិយាយអំពីព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទនោះ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនដែលសរសើរសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកនោះទេ។ នៅពេលដែលអ្នកនាំយកទីបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើដូច្នោះត្រឹមតែអំពីរបៀបដែលអ្នករីករាយនឹងព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ របៀបដែលអ្នកទទួលយកសេចក្ដីប្រៀនប្រដៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការវាយផ្ចាលរបស់ទ្រង់ និងរបៀបដែលអ្នករីករាយនឹងព្រះពររបស់ទ្រង់នៅក្នុងទីបន្ទាល់របស់អ្នកសម្រាប់ទ្រង់ នោះគ្មានផ្លូវដែលនៅជិត ឬក្បែរចំណុចដែលអាចធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យនោះទេ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់នាំយកទីបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ តាមវិធីដែលស្របតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ដើម្បីនាំយកទីបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គដ៏ពិត នោះអ្នកត្រូវតែមើលឃើញអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មាន និងអ្វីជាទ្រង់ចេញពីសកម្មភាពរបស់ទ្រង់។ អ្នកត្រូវតែមើលសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចេញពីការគ្រប់គ្រងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរបស់ទ្រង់ ហើយមើលសេចក្តីពិតនៃវិធីដែលទ្រង់ប្រទានសម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់។ ប្រសិនបើអ្នកត្រឹមតែទទួលស្គាល់ថា ការទ្រទ្រង់ប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នក និងវត្ថុចាំបាច់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកមកពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែអ្នកបរាជ័យក្នុងការមើលឃើញសេចក្តីពិត ដែលព្រះជាម្ចាស់បានយករបស់សព្វសារពើនៃការបង្កើតរបស់ទ្រង់សម្រាប់ការផ្គត់ផ្គង់មនុស្សជាតិ ហើយតាមរយៈការត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់កំពុងតែដឹកនាំមនុស្សជាតិទាំងអស់ នោះអ្នកនឹងមិនអាចនាំយកទីបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់បានទេ។ តើអ្វីជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំក្នុងការនិយាយរឿងទាំងអស់នេះ? នោះគឺ អ្នករាល់គ្នាមិនយកចិត្តទុកដាក់តិចតួចចំពោះរឿងនេះ នោះគឺអ្នកមិនជឿដោយច្រឡំថា ប្រធានបទដែលខ្ញុំបាននិយាយទាំងនេះ មិនទាក់ទង់នឹងច្រកចូលទៅកាន់ជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ហើយអ្នកមិនយកប្រធានបទទាំងនេះត្រឹមតែជាប្រភេទនៃចំណេះដឹង ឬគោលលទ្ធិប៉ុណ្ណោះទេ។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាស្តាប់អ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែនិយាយ ដោយអាកប្បកិរិយាប្រភេទនោះ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមិនទទួលបានអ្វីសូម្បីតែមួយនោះទេ។ អ្នករាល់គ្នានឹងបាត់បង់ឱកាសដ៏អស្ចារ្យនេះដើម្បីស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់។

តើអ្វីជាគោលដៅរបស់ខ្ញុំក្នុងការនិយាយអំពីរឿងទាំងអស់នេះ? គោលបំណងរបស់ខ្ញុំគឺដើម្បីឱ្យមនុស្សស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឱ្យមនុស្សយល់ពីសកម្មភាពជាក់ស្តែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលអ្នកយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកស្គាល់សកម្មភាពរបស់ទ្រង់ មានតែពេលនោះទេទើបអ្នកមានឱកាស ឬលទ្ធភាពដើម្បីស្គាល់ទ្រង់។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើអ្នកចង់យល់អំពីមនុស្សម្នាក់ តើអ្នកយល់ពួកគេតាមវិធីណា? តើអាចតាមរយៈការសម្លឹងមើលរូបរាងខាងក្រៅរបស់ពួកគេបានទេ? តើអាចតាមរយៈការសម្លឹងមើលអ្វីដែលពួកគេស្លៀកពាក់ និងរបៀបដែលពួកគេស្លៀកពាក់បានទេ? តើអាចតាមរយៈការសម្លឹងមើលរបៀបដែលពួកគេដើរបានទេ? តើអាចតាមរយៈការសម្លើងមើលកម្រិតនៃចំណេះដឹងរបស់ពួកគេបានទេ? (ទេ។) ដូច្នេះ តើអ្នកយល់អំពីមនុស្សម្នាក់ដោយវិធីណា? អ្នកធ្វើការកាត់សេចក្តីដោយផ្អែកលើការនិយាយ និងឥរិយាបថរបស់មនុស្សម្នាក់ គំនិតរបស់ពួកគេ និងវត្ថុទាំងឡាយដែលពួកគេបញ្ចេញ និងបើកបង្ហាញអំពីខ្លួនពួកគេ។ នេះគឺជាវិធីដែលអ្នកស្គាល់មនុស្សម្នាក់ និងវិធីដែលអ្នកយល់អំពីមនុស្សម្នាក់។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើអ្នកចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើអ្នកចង់យល់អំពីផ្នែកជាក់ស្តែងរបស់ទ្រង់ ផ្នែកដ៏ពិតរបស់ទ្រង់ នោះអ្នកត្រូវតែស្គាល់ទ្រង់តាមរយៈស្នាព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់ និងតាមរយៈកិច្ចការជាក់ស្តែងនីមួយៗដែលទ្រង់ធ្វើ។ នេះគឺជាវិធីដែលល្អបំផុត ហើយវាគឺជាវិធីតែមួយ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IX» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨៦

ព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើឱ្យទំនាក់ទំនងរវាងរបស់សព្វសារពើមានតុល្យភាព ដើម្បីប្រទានដល់មនុស្សជាតិនូវបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានប្រកបដោយស្ថិរភាព (អត្ថបទសម្រាំង)

នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់បានប្រើវិធីសាស្ត្រ និងមធ្យោបាយគ្រប់ប្រភេទដើម្បីធ្វើឱ្យពួកវាមានតុល្យភាព ដើម្បីធ្វើឱ្យស្ថានភាពភ្នំ និងបឹងបួ រុក្ខជាតិ និងសត្វ បក្សាបក្សី និងសត្វល្អិតគ្រប់ប្រភេទមានតុល្យភាព។ គោលដៅរបស់ទ្រង់គឺអនុញ្ញាតឱ្យភាវៈមានជីវិតគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់រស់នៅ និងបង្កើនចំនួននៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យដែលទ្រង់បានបង្កើត។ គ្មានវត្ថុណាមួយដែលទ្រង់បានបង្កើតមក អាចចេញក្រៅពីក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះបានទេ ហើយក្រឹត្យវិន័យទាំងនេះក៏មិនអាចត្រូវបានបំពានដែរ។ មានតែនៅក្នុងបរិស្ថានជាមូលដ្ឋានប្រភេទនេះប៉ុណ្ណោះ ទើបមនុស្សអាចរស់រាន និងបង្កើនចំនួនដោយសុវត្ថិភាពពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ។ ប្រសិនបើសត្វមានជីវិតណាមួយលើសពីចំនួន និងទំហំដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត ឬប្រសិនបើវាលើសពីអត្រាកំណើន ភាពញឹកញាប់នៃការបន្តពូជ ឬក៏លើសពីចំនួនដែលទ្រង់បានកំណត់ នោះបរិស្ថានរបស់មនុស្សជាតិសម្រាប់ការរស់រាន នឹងទទួលរងនូវការបំផ្លាញក្នុងកម្រិតផ្សេងៗគ្នា។ ហើយស្របពេលជាមួយគ្នានេះ ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិនឹងត្រូវបានគំរាមកំហែង។ ប្រសិនបើសត្វមានជីវិតមួយប្រភេទ មានចំនួនច្រើនពេក វានឹងប្លន់អាហារពីមនុស្ស វានឹងបំផ្លាញប្រភពទឹករបស់មនុស្ស ហើយវានឹងបំផ្លាញទឹកដីកំណើតរបស់ពួកគេ។ តាមរយៈវិធីនោះ ការបន្តពូជរបស់មនុស្សជាតិ ឬសភាពនៃការរស់រាននឹងទទួលរងឥទ្ធិពលភ្លាមៗ។ ឧទាហរណ៍ ទឹកមានសារៈសំខាន់សម្រាប់របស់សព្វសារពើ។ ប្រសិនមានសត្វកណ្តុរ សត្វស្រមោច សត្វកណ្តូប សត្វកង្កែប ឬសត្វប្រភេទណាមួយច្រើនពេក ពួកវានឹងផឹកទឹកច្រើនជាងមុន។ ពេលដែលចំនួនទឹកដែលពួកវាផឹកកើនឡើង នោះទឹកសម្រាប់ពិសារបស់មនុស្ស និងប្រភពទឹកដែលនៅក្នុងទំហំកំណត់នៃប្រភពទឹកពិសា និងតំបន់ដែលមានទឹកនានានឹងត្រូវបានកាត់បន្ថយ ហើយពួកគេនឹងជួបប្រទះនូវការខ្វះខាតទឹក។ ប្រសិនបើទឹកពិសារបស់មនុស្សត្រូវបានបំផ្លាញ ត្រូវបានធ្វើឱ្យកខ្វក់ ឬត្រូវបានកាត់ផ្តាច់ដោយសារតែសត្វគ្រប់ប្រភេទមានចំនួនកើនឡើង ហើយស្ថិតក្រោមបរិស្ថានសម្រាប់ការរាននៅដ៏អាក្រក់ប្រភេទនោះ ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិនឹងត្រូវបានគំរាមកំហែងយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ប្រសិនបើត្រឹមតែវត្ថុមានជីវិតមួយប្រភេទ ឬច្រើនប្រភេទកើនហួសពីចំនួនសមស្របរបស់ពួកវា នោះខ្យល់ សីតុណ្ហភាព សំណើម និងសូម្បីតែសមាសធាតុផ្សំនៃខ្យល់នៅក្នុងទីតាំងសម្រាប់ការរស់រានរបស់មនុស្សជាតិនឹងត្រូវបំពុល និងបំផ្លាញនៅក្នុងកម្រិតផ្សេងៗ។ ស្ថិតក្រោមស្ថានភាពបែបនេះ ការរស់រាន និងជោគវាសនារបស់មនុស្សនឹងទទួលរងនូវការគំរាមកំហែង ដែលបង្កឡើងដោយកត្តាធម្មជាតិទាំងនេះ។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើតុល្យភាពទាំងនេះត្រូវបាត់បង់ នោះខ្យល់ដែលមនុស្សដកដង្ហើមនឹងត្រូវខូច ទឹកដែលពួកគេផឹកនឹងកខ្វក់ ហើយសីតុណ្ហភាពដែលពួកគេត្រូវការក៏នឹងផ្លាស់ប្តូរដែរ ហើយនឹងត្រូវរងផលប៉ះពាល់ក្នុងកម្រិតផ្សេងៗគ្នា។ ប្រសិនបើរឿងនោះកើតឡើង នោះបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានដែលជាកម្មសិទ្ធកេរ្ត៍តំណែលរបស់មនុស្សជាតិ នឹងទទួលរងផលប៉ះពាល់ និងជួបបញ្ហាប្រឈមជាច្រើន។ នៅក្នុងសេនារីយោដែលបរិស្ថានសម្រាប់ការរស់រានជាមូលដ្ឋានរបស់មនុស្សត្រូវបានបំផ្លាញប្រភេទនេះ តើជោគវាសនា និងក្តីរំពឹងរបស់មនុស្សជាតិនឹងទៅជាយ៉ាងណា? នេះគឺជាបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរមួយ! ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបពីហេតុផលនៃអត្ថិភាពរបស់វត្ថុនីមួយៗដែលទ្រង់បានបង្កើតមក គឺដើម្បីផលប្រយោជន៍របស់មនុស្សជាតិ ទ្រង់ជ្រាបពីតួនាទីរបស់វត្ថុគ្រប់ប្រភេទដែលទ្រង់បានបង្កើត ទ្រង់ជ្រាបពីផលប៉ះពាល់ដែលវត្ថុនីមួយៗមានចំពោះមនុស្សជាតិ និងកម្រិតនៃផលប្រយោជន៍ដែលវាផ្តល់សម្រាប់មនុស្សជាតិ ហើយដោយសារតែនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានផែនការមួយសម្រាប់វត្ថុទាំងអស់នេះ ហើយទ្រង់គ្រប់គ្រងទិដ្ឋភាពនីមួយៗនៃរបស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើត ដូច្នេះហើយទើបកិច្ចការនីមួយៗដែលទ្រង់ធ្វើ គឺមានសារៈសំខាន់ ហើយចាំបាច់សម្រាប់មនុស្សជាតិខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ ចាប់ពីពេលនេះតទៅ នៅពេលដែលអ្នកសង្កេតពិនិត្យទៅលើបាតុភូតអេកូឡូស៊ីនៅក្នុងចំណោមវត្ថុដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក ឬសង្កេតពិនិត្យច្បាប់ធម្មជាតិមួយចំនួនដែលកំពុងប្រើប្រាស់នៅក្នុងចំណោមវត្ថុដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក នោះអ្នកនឹងលែងឆ្ងល់ពីភាពចាំបាច់នៃវត្ថុនីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតតទៅទៀតហើយ។ អ្នកនឹងលែងប្រើប្រាស់ពាក្យសម្តីដែលមិនដឹងអី ដើម្បីធ្វើការកាត់សេចក្តីដោយរំលោភបំពានទៅលើការរៀបចំរបស់សព្វសារពើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងវិធីនៃការផ្គត់ផ្គង់នានារបស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សតទៅទៀតហើយ ហើយអ្នកក៏នឹងលែងសន្និដ្នានដោយរំលោភបំពានទៅលើក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់របស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើតមកតទៅទៀតដែរ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IX» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨៧

របៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រា និងគ្រប់គ្រងពិភពខាងវិញ្ញាណ

សម្រាប់ពិភពរូបធាតុ នៅពេលណាដែលមនុស្សមិនយល់ពីអ្វីមួយ ឬបាតុភូតណាមួយ ពួកគេអាចស្រាវជ្រាវរកព័ត៌មានពាក់ព័ន្ធ ឬប្រើប្រាស់មធ្យោបាយផ្សេងៗដើម្បីស្វែងរកប្រភពដើម និងសាវតារនៃរបស់ទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែ ចំពោះពិភពផ្សេងទៀតដែលយើងនឹងយកមកជជែកគ្នានៅថ្ងៃនេះវិញ (ពិភពខាងវិញ្ញាណដែលនៅក្រៅពិភពរូបធាតុ) មនុស្សពិតជាគ្មានវិធី ឬមធ្យោបាយដើម្បីរៀនសូត្រពីពិភពនោះទេ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? ខ្ញុំនិយាយបែបនេះ គឺដោយសារតែនៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្សជាតិ គ្រប់យ៉ាងចេញពីពិភពរូបធាតុ មិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីវត្តមានរូបកាយរបស់មនុស្សបានទេ ហើយដោយសារតែមនុស្សមានអារម្មណ៍ថា គ្រប់យ៉ាងចេញពីពិភពរូបធាតុ មិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីការរស់នៅខាងរូបកាយ និងជីវិតខាងរាងកាយរបស់ពួកគេបាន ទើបមនុស្សភាគច្រើនត្រឹមតែដឹងឬយល់ពីវត្ថុដែលអាចមើលឃើញនៅចំពោះមុខរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលនិយាយដល់ពិភពខាងវិញ្ញាណ ពោលគឺគ្រប់យ៉ាងដែលស្ថិតនៅក្នុងពិភពផ្សេងទៀត នោះអាចនិយាយបានថា មនុស្សភាគច្រើនមិនជឿនោះទេ។ ដោយសារតែមនុស្សមិនអាចមើលឃើញបាន ហើយជឿថា គ្មានអ្វីចាំបាច់ត្រូវយល់ ឬស្គាល់អី្វៗពីពិភពនោះទេ ហើយជាងនេះទៅទៀត ពិភពខាងវិញ្ញាណខុសគ្នាពីពិភពរូបធាតុទាំងស្រុង ហើយតាមព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិភពខាងវិញ្ញាណ គ្មានអាថ៌កំបាំងនោះទេ ប៉ុន្តែចំពោះមនុស្សវិញ ពិភពនេះគឺជាពិភពអាថ៌កំបាំង និងបិទជិត ដូច្នេះហើយទើបមនុស្សពិបាកក្នុងការស្វែងរកផ្លូដើម្បីយល់ពីទិដ្ឋភាពផ្សេងៗរបស់ពិភពនេះ។ ទិដ្ឋភាពខុសៗគ្នានៃពិភពខាងវិញ្ញាណដែលខ្ញុំនឹងនិយាយ គឺទាក់ទងត្រឹមតែការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំនឹងមិនបើកបង្ហាញអំពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងណាមួយឡើយ ហើយខ្ញុំក៏នឹងមិនប្រាប់អ្នករាល់គ្នាពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងណាមួយដែលអ្នករាល់គ្នាចង់ដឹងដែរ។ ដោយសាររឿងនេះទាក់ទងនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការគ្រប់គ្រង់របស់ទ្រង់ និងការទំនុកបម្រុងរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំនឹងនិយាយតែអំពីផ្នែកណាដែលចាំបាច់សម្រាប់ឱ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងប៉ុណ្ណោះ។

ដំបូង ខ្ញុំសូមសួរអ្នករាល់គ្នាមួយសំណួរសិន៖ នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា តើពិភពខាងវិញ្ញាណគឺជាអ្វីដែរ? និយាយឱ្យទូលាយទៅ វាគឺជាពិភពមួយផ្សេងពីពិភពរូបធាតុ គឺជាពិភពមួយដែលមនុស្សមើលមិនឃើញ ប៉ះមិនបាន។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងការស្រមៃរបស់អ្នករាល់គ្នា តើពិភពខាងវិញ្ញាណ គួរជាពិភពបែបណា? ប្រហែលជាដោយសារតែអ្នកមិនអាចមើលឃើញ ទើបអ្នកគិតមិនចេញ។ ទោះយ៉ាងណា នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាស្តាប់រឿងព្រេងនិទានផ្សេងៗ អ្នករាល់នៅតែនឹកគិតដល់រឿងនោះ ហើយអ្នកមិនអាចឈប់គិតបានទេ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? កាលពីក្មេង មានរឿងដែលបានកើតឡើងចំពោះមនុស្សភាគច្រើន៖ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់និយាយរឿងដ៏គួរឱ្យខ្លាចប្រាប់ពួកគេ ដូចជារឿងខ្មោច ឬព្រលឹងផ្សេងៗជាដើម ពួកគេមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់។ តើពួកគេខ្លាចដោយសារមូលហេតុអ្វីឱ្យពិតប្រាកដទៅ? គឺដោយសារតែពួកគេស្រមើស្រមៃអំពីរឿងទាំងនោះ។ ទោះបីជាពួកគេមើលមិនឃើញខ្មោចឬវិញ្ញាណនោះក្ដី ក៏ពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ខ្មោចឬវិញ្ញាណទាំងអស់នោះនៅជុំវិញបន្ទប់របស់ពួកគេ នៅតាមទីកន្លៀតងងឹតៗ និងនៅកន្លែងលាក់បាំងមួយចំនួន ហើយពួកគេភ័យខ្លាចខ្លាំងរហូតដល់ថ្នាក់មិនហ៊ានទៅគេងក៏មាន។ ជាពិសេសនៅពេលយប់ ពួកគេមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចមិនហ៊ាននៅក្នុងបន្ទប់ម្នាក់ឯង មិនហ៊ានដើរម្នាក់ឯងនៅទីធ្លាក្រៅផ្ទះជាដើម។ នោះឯង គឺជាពិភពខាងវិញ្ញាណដែលកើតចេញការស្រមើស្រមៃរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយគឺជាពិភពដែលមនុស្សគិតថា គួរឱ្យខ្លាច។ តាមពិតទៅ មនុ្សម្នាក់ៗស្រមើស្រមៃពីពិភពនោះនៅក្នុងកម្រិតមួយ ហើយគេអាចមានអារម្មណ៍ដឹងតិចតួចពីពិភពនោះ។

យើងគួរចាប់ផ្តើមនិយាយពីពិភពខាងវិញ្ញាណ។ តើពិភពខាងវិញ្ញាណជាអ្វី? ខ្ញុំសូមផ្តល់ការពន្យល់ដ៏ខ្លី និងសាមញ្ញមួយសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាចុះ៖ ពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺជាទីកន្លែងដ៏សំខាន់មួយ ជាកន្លែងមួយដែលខុសពីពិភពរូបធាតុ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយថាវាសំខាន់? យើងនឹងពិភាក្សាចំណុចនេះដោយលម្អិត។ វត្តមាននៃពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺជាប់ទាក់ទងយ៉ាងស្អិតរមួតទៅនឹងពិភពរូបធាតុរបស់មនុស្សជាតិ។ វាដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងវដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើ។ នេះគឺជាតួនាទីរបស់ពិភពនេះ ហើយនេះគឺជាមូលហេតុមួយដែលវត្តមាននៃពិភពនេះមានសារៈសំខាន់នោះ។ ដោយសារតែពិភពនេះ គឺជាកន្លែងមួយដែលមិនអាចដឹងបានតាមរយៈវិញ្ញាណទាំងប្រាំ នោះគ្មាននរណាម្នាក់ អាចវិនិច្ឆ័យឱ្យត្រឹមត្រូវថាតើពិភពខាងវិញ្ញាណមាន ឬគ្មាននោះទេ។ កម្លាំងឌីណាមិចរបស់ពិភពនេះ ជាប់ទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងវត្តមានរបស់មនុស្ស ហេតុនេះហើយ លំដាប់លំដោយនៃជីវិតរបស់មនុស្សជាតិ ក៏ទទួលរងឥទ្ធិពលយ៉ាងច្រើនពីពិភពខាងវិញ្ញាណនេះផងដែរ។ តើរឿងនេះជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ជាប់ពាក់ព័ន្ធ។ នៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយបែបនេះ អ្នករាល់គ្នាយល់ពីមូលហេតុដែលខ្ញុំកំពុងពិភាក្សាអំពីប្រធានបទនេះហើយ៖ គឺដោយសារតែវាពាក់ព័ន្ធនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ នៅក្នុងពិភពដែលមនុស្សមើលមិនឃើញនេះ រាល់បទបញ្ជា បញ្ញត្តិ និងប្រព័ន្ធរដ្ឋបាលនៃស្ថានសួគ៌ គឺខ្ពស់ជាងច្បាប់ និងប្រព័ន្ធរបស់ប្រទេសណាមួយនៅខាងពិភពរូបធាតុនេះទៅទៀត ហើយគ្មានភាវៈមានជីវិតណានៅក្នុងពិភពនេះ ហ៊ានល្មើស ឬបំពានច្បាប់និងប្រព័ន្ធនោះឡើយ។ តើរឿងនេះទាក់ទងនឹងអធិបតេយ្យភាព និងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ មានបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលច្បាស់លាស់ មានបទបញ្ជាស្ថានសួគ៌ច្បាស់លាស់ និងមានលក្ខន្តិកៈច្បាស់លាស់។ មន្ត្រីកម្រិតខុសៗគ្នា និងមន្ត្រីនៅតាមផ្នែកផ្សេងៗគ្នា គោរពតាមតួនាទីរបស់ខ្លួន និងប្រតិបត្តិតាមក្រឹត្យវិន័យ និងបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ដោយសារពួកគេដឹងថា ការរំលោភបំពានបទបញ្ជារបស់ស្ថានសួគ៌នឹងមានផលបែបណា។ ពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថាព្រះជាម្ចាស់ដាក់ទោសមនុស្សអាក្រក់បែបណា និងប្រទានរង្វាន់ដល់មនុស្សល្អបែបណា និងដឹងពីរបៀបដែលទ្រង់គ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីរបៀបដែលទ្រង់អនុវត្តបទបញ្ជា និងលក្ខន្តិកៈស្ថានសួគ៌របស់ទ្រង់។ តើចំណុចទាំងនេះខុសគ្នាពីពិភពរូបធាតុដែលមនុស្សជាតិរស់នៅដែរឬទេ? ពិតជាមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង។ ពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺជាពិភពមួយដែលមានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះពីពិភពរូបធាតុ។ ដោយសារតែមានបទបញ្ជា និងលក្ខន្តិកៈរបស់ស្ថានសួគ៌ ដូច្នេះ វាទាក់ទងនឹងអធិបតេយ្យភាព និងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជាទាក់ទងទៅនឹងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ពេលឮបែបនេះ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវតែនិយាយពីប្រធានបទនេះទេឬ? តើអ្នករាល់គ្នាមិនចង់ដឹងពីអាថ៌កំបាំងក្នុងរឿងនេះទេឬ? (ពួកយើងចង់ដឹង។) នេះហើយគឺជាគោលគំនិតអំពីពិភពខាងវិញ្ញាណ។ ទោះបីជាវាកើតមានជាមួយនឹងពិភពរូបធាតុ និងស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដូចគ្នាក៏ដោយ ក៏ការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើពិភពនេះ តឹងរឹងខ្លាំងជាងការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់នៅក្នុងពិភពរូបធាតុដែរ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨៨

ក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ខ្ញុំបែងចែកមនុស្សទាំងអស់ជាបីប្រភេទ។ ទីមួយគឺអ្នកមិនជឿ ជាអ្នកដែលគ្មានជំនឿខាងសាសនា។ ពួកគេត្រូវហៅថា អ្នកមិនជឿ។ អ្នកមិនជឿ ភាគច្រើនលើសលប់ មានជំនឿតែទៅលើលុយមួយមុខប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេគិតតែពីផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនទេ ជាមនុស្សសម្ភារៈនិយម ហើយជឿតែលើពិភពសម្ភារៈតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនជឿលើវដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់ ឬជឿលើអ្វីដែលនិយាយពីអាទិទេព ឬខ្មោចនោះទេ។ ខ្ញុំចាត់ថ្នាក់មនុស្សប្រភេទនេះជា អ្នកមិនជឿ ហើយពួកគេគឺជាមនុស្សប្រភេទទីមួយ។ ប្រភេទទីពីរ គឺរួមបញ្ចូលទាំងមនុស្សមានជំនឿផ្សេងៗក្រៅពីអ្នកមិនជឿ។ ក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ខ្ញុំបែងចែកមនុស្សដែលមានជំនឿទាំងអស់នេះ ជាក្រុមធំៗមួយចំនួន៖ ក្រុមទីមួយគឺពួកសាសន៍យូដា ទីពីរគឺពួកកាតូលិក ទីបីគឺពួកគ្រីស្ទបរិស័ទ ទីបួនពួកមូស្លីម និងទីប្រាំគឺពួកពុទ្ធបរិស័ទ ទាំងអស់មានប្រាំក្រុម។ ទាំងនេះគឺជាប្រភេទនៃមនុស្សដែលមានជំនឿ។ ប្រភេទទីបី រួមបញ្ចូលពួកអ្នកដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយនេះក៏រួមបញ្ចូលទាំងអ្នករាល់គ្នាផងដែរ។ អ្នកជឿប្រភេទនេះ គឺពួកអ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់សព្វថ្ងៃនេះឯង។ មនុស្សទាំងនេះត្រូវបែងចែកជាពីរប្រភេទគឺ រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកស៊ីឈ្នួល។ ប្រភេទធំៗរបស់មនុស្ស ត្រូវបានបែងចែកយ៉ាងច្បាស់។ ដូច្នេះហើយ ក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាពេលនេះ អ្នករាល់គ្នាអាចញែកបានយ៉ាងច្បាស់រវាងប្រភេទ និងចំណាត់ថ្នាក់របស់មនុស្សហើយ មែនទេ? ប្រភេទទីមួយ គឺមានអ្នកមិនជឿ ហើយខ្ញុំបាននិយាយអំពីលក្ខណៈរបស់ពួកគេរួចហើយ។ តើពួកអ្នកដែលជឿលើទេវតានៅលើមេឃ ត្រូវបានរាប់ជាអ្នកមិនជឿដែរឬទេ? អ្នកមិនជឿជាច្រើនត្រឹមជឿលើទេវតានៅលើមេឃប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជឿថា ខ្យល់ ភ្លៀង ផ្គរលាន់ ។ល។ គឺត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយទេវតា ដែលពួកគេពឹងផ្អែកលើសម្រាប់ការដាំដុះ និងការប្រមូលផល ប៉ុន្តែនៅពេលដែលនិយាយអំពីជំនឿនៅព្រះជាម្ចាស់វិញ ពួកគេមិនចង់ជឿទ្រង់នោះទេ។ តើទង្វើនេះ អាចហៅថាការមានសេចក្តីជំនឿដែរឬទេ? មនុស្សប្រភេទនេះ ត្រូវបានរាប់បញ្ចូលជាមួយពួកអ្នកមិនជឿដែរ។ តើអ្នកយល់ពីរឿងនេះហើយ មែនទេ? ចូរកុំច្រឡំប្រភេទទាំងនេះឱ្យសោះ។ ប្រភេទទីពីរ គឺរួមបញ្ចូលមនុស្សដែលមានជំនឿ ហើយប្រភេទទីបី គឺពួកអ្នកដែលកំពុងតែដើរតាមព្រះជាម្ចាស់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ ដូចច្នេះហើយ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំបែងចែកមនុស្សទាំងអស់តាមប្រភេទទាំងនេះ? (ដោយសារតែប្រភេទមនុស្សផ្សេងៗគ្នា មានទីបញ្ចប់ និងទិសដៅខុសៗគ្នា។) នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយនៃការបែងចែកមនុស្សជាតិ។ នៅពេលដែលជាតិសាសន៍ផ្សេងៗ និងប្រភេទមនុស្សទាំងនេះត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ នោះពួកគេម្នាក់ៗនឹងមានទីកន្លែងខុសៗគ្នាដើម្បីទៅ ហើយនឹងត្រូវស្ថិតនៅក្រោមច្បាប់នៃការកើត និងការស្លាប់ផ្សេងៗគ្នា ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំបែងចែកមនុស្សទៅជាប្រភេទធំៗទាំងអស់នេះ។

វដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកមិនជឿ (អត្ថបទសម្រាំង)

ចូរយើងចាប់ផ្តើមដោយនិយាយអំពីវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកមិនជឿ។ បន្ទាប់ពីស្លាប់ទៅ មនុស្សម្នាក់ត្រូវមន្ត្រីមកពីពិភពខាងវិញ្ញាណនាំយកទៅ។ តើត្រូវនាំយកអ្វីទៅឱ្យពិតប្រាកដទៅ? មិនមែនជាសាច់ឈាមរបស់មនុស្សម្នាក់នោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាព្រលឹងរបស់គេវិញ។ នៅពេលដែលព្រលឹងរបស់មនុស្សម្នាក់ត្រូវបាននាំយកទៅ នោះព្រលឹងគេក៏មកដល់ទីកន្លែងមួយ ដែលជាកន្លែងនៃពិភពខាងវិញ្ញាណ ដែលទទួលយកព្រលឹងរបស់មនុស្សដែលទើបនឹងស្លាប់នេះតែម្ដង។ នោះគឺជាទីកន្លែងដំបូងដែលមនុស្សម្នាក់ទៅដល់បន្ទាប់ពីស្លាប់ ពោលគឺជាកន្លែងដែលព្រលឹងមិនធ្លាប់ស្គាល់។ នៅពេលដែលព្រលឹងត្រូវបាននាំយកមកកាន់ទីកន្លែងនោះ មានមន្ត្រីម្នាក់ធ្វើការត្រួតពិនិត្យជាលើកដំបូង ដោយបញ្ជាក់ពីឈ្មោះ អាសយដ្ឋាន អាយុ និងបទពិសោធទាំងអស់របស់ពួកគេ។ គ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេបានធ្វើនៅពេលដែលពួកគេនៅរស់ ត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងក្រាំងមួយ ហើយត្រូវបានផ្ទៀងផ្ទាត់បញ្ជាក់ថាត្រឹមត្រូវពិតដូចកំណត់ត្រានោះអត់។ បន្ទាប់ពីត្រួតពិនិត្យរួច ឥរិយាបថ និងសកម្មភាពរបស់មនុស្សក្នុងមួយជីវិតរបស់ពួកគេ នឹងត្រូវប្រើដើម្បីកំណត់ថាតើពួកគេនឹងត្រូវទទួលទោស ឬបន្តចាប់កំណើតជាមនុស្សសាជាថ្មីទៀតឬអត់ ដែលនេះគឺជាដំណាក់កាលទីមួយ។ តើដំណាក់កាលទីមួយនេះគួរឱ្យខ្លាចឬទេ? វាមិនគួរឱ្យខ្លាចណាស់ណាទេ ព្រោះថា រឿងតែមួយគត់ដែលកើតឡើងគឺ មនុស្សបានមកដល់ទីកន្លែងងងឹត និងមិនធ្លាប់ស្គាល់។

នៅក្នុងដំណាក់កាលទីពីរ ប្រសិនបើបុគ្គលនេះបានធ្វើរឿងអាក្រក់ច្រើនក្នុងមួយជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយបានប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតច្រើន នោះពួកគេនឹងត្រូវនាំយកទៅកាន់កន្លែងកាត់ទោសដើម្បីដោះស្រាយជាមួយពួកគេ។ ច្បាស់ណាស់ ទីនោះគឺជាកន្លែងប្រើសម្រាប់ដាក់ទោសមនុស្ស។ ការដាក់ទោសត្រូវធ្វើឡើងយ៉ាងណានោះ គឺអាស្រ័យលើអំពើបាបដែលពួកគេប្រព្រឹត្ត ក៏ដូចជាចំនួននៃអំពើទុច្ចរិតដែលពួកគេបានសាងមុនពេលដែលពួកគេស្លាប់។ នេះគឺជាស្ថានភាពទីមួយដែលកើតឡើងនៅក្នុងដំណាក់កាលទីពីរ។ ដោយសារតែអំពើអាក្រក់ដែលពួកគេបានធ្វើ និងអំពើទុច្ចរិតដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្តមុនពេលដែលពួកគេស្លាប់ នៅពេលដែលពួកគេចាប់កំណើតសាជាថ្មីបន្ទាប់ពីការដាក់ទោសហើយ គឺនៅពេលដែលពួកគេកើតនៅក្នុងពិភពរូបធាតុម្ដងទៀត នោះមនុស្សមួយចំនួននឹងបន្តកើតជាមនុស្ស ចំណែកឯអ្នកផ្សេងៗទៀតនឹងកើតជាសត្វ។ មានន័យថា បន្ទាប់ពីមនុស្សម្នាក់ត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ ពួកគេត្រូវបានដាក់ទោសទៅតាមអំពើអាក្រក់ដែលពួកគេបានសាង។ ជាងនេះទៅទៀត ដោយសារតែអំពើទុច្ចរិតដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត នៅក្នុងការចាប់កំណើតសាជាថ្មីនៅពេលបន្ទាប់ ពួកគេអាចនឹងមិនកើតជាមនុស្សទេ ប៉ុន្តែអាចកើតជាសត្វវិញ។ ប្រភេទសត្វដែលពួកគេអាចនឹងចាប់កំណើតនោះរួមមាន គោ សេះ ជ្រូក និងឆ្កែជាដើម។ មនុស្សមួយចំនួនអាចកើតជាសត្វស្លាប ឬជាទា ឬជាក្ងាន...។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានកើតសាជាថ្មីជាសត្វហើយ នៅពេលដែលពួកគេស្លាប់ម្តងទៀត ពួកគេនឹងត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ។ ដូចពីលើកមុនដែរ នៅទីនោះ ពិភពខាងវិញ្ញាណនឹងសម្រេចទៅតាមឥរិយាបថមុនពេលស្លាប់របស់ពួកគេ ថាតើពួកគេត្រូវកើតជាមនុស្សវិញឬអត់។ មនុស្សភាគច្រើនប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ច្រើនពេក ហើយអំពើបាបរបស់ពួកគេធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងពេក ដូច្នេះពួកគេត្រូវកើតជាសត្វពីប្រាំពីរទៅដប់ពីរដង។ ប្រាំពីរទៅដប់ពីរដង តើវាមិនគួរឱ្យខ្លាចទេឬ? (គួរឱ្យខ្លាចណាស់។) តើអ្វីដែលធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាខ្លាច? មនុស្សម្នាក់ក្លាយជាសត្វ នោះគឺជារឿងដែលគួរឱ្យខ្លាចណាស់។ ហើយចំពោះមនុស្សវិញ តើអ្វីដែលឈឺចាប់បំផុតចំពោះការកើតជាសត្វនេះ? គ្មានភាសា មានតែការគិតធម្មតា គ្រាន់តែអាចធ្វើរឿងដែលសត្វត្រូវធ្វើ ហើយស៊ីចំណីដែលសត្វស៊ី មានផ្នត់គំនិតសាមញ្ញ និងមានភាសាកាយវិការរបស់សត្វ មិនអាចដើរត្រង់ខ្លួនបាន មិនអាចទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សបាន ហើយពិតណាស់ គ្មានឥរិយាបថ ឬសកម្មភាពរបស់មនុស្សពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងសត្វនោះទេ។ មានន័យថា ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ ការក្លាយជាសត្វនេះ ធ្វើឱ្យអ្នកទាបជាងភាវៈមានជីវិតផ្សេងៗទាំងអស់ ហើយត្រូវរងការឈឺចាប់ច្រើនជាងមនុស្សទៅទៀត។ នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយនៃការដាក់ទោសនៃពិភពខាងវិញ្ញាណលើអ្នកដែលបានធ្វើអំពើអាក្រក់ច្រើន និងបានសាងអំពើបាបច្រើន។ នៅពេលនិយាយអំពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃការដាក់ទោសពួកគេ រឿងនេះត្រូវសម្រេចដោយផ្អែកលើប្រភេទសត្វណាមួយដែលពួកគេនឹងត្រូវចាប់កំណើត។ ឧទាហរណ៍ តើការកើតជាជ្រូក ល្អជាងកើតជាឆ្កែដែរឬទេ? តើសត្វជ្រូករស់នៅស្រួលជាងសត្វឆ្កែមែនទេ? អាក្រក់ជាង ត្រូវទេ? ប្រសិនបើមនុស្សកើតជាគោ ឬសេះ តើពួកគេនឹងរស់នៅបានគ្រាន់បើជាង ឬយ៉ាប់ជាងពួកគេកើតជាជ្រូក? (គ្រាន់បើជាង។) បើមនុស្សម្នាក់កើតជាឆ្មាវិញ តើវាមិនសុខស្រួលជាងកើតជាសត្វផ្សេងទៀតទេឬ? គេនឹងកើតជាសត្វដូចគ្នាទេ តែការកើតជាឆ្មា អាចមានភាពងាយស្រួលជាងការកើតជាគោ ឬសេះ ដោយសាតែសត្វឆ្មាខ្ជិលច្រអូស ភាគច្រើនគិតតែពីដេកទេ។ ការកើតជាសត្វគោ ឬសត្វសេះ គឺត្រូវប្រើកម្លាំងពលកម្មច្រើនជាង។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ត្រូវកើតជាថ្មីជាសត្វគោ ឬសត្វសេះ នោះពួកគេត្រូវធ្វើការធ្ងន់ ដែលស្រដៀងគ្នានឹងការដាក់ទោសធ្ងន់ធ្ងរដែរ។ ការកើតជាឆ្កែអាចនឹងល្អជាងការកើតជាគោ ឬសេះបន្តិច ដោយសារតែសត្វឆ្កែមានទំនាក់ទំនងស្និទ្ធស្នាលជាមួយម្ចាស់វា។ សត្វឆ្កែខ្លះ បន្ទាប់ពីម្ចាស់ចិញ្ចឹមបានពីរបីឆ្នាំរួចមក ពួកវាក៏អាចយល់បានច្រើនពីអ្វីដែលម្ចាស់របស់វានិយាយ។ ពេលខ្លះ ឆ្កែអាចសម្របទៅតាមអារម្មណ៍ និងតម្រូវការរបស់ម្ចាស់វាបាន ហើយម្ចាស់មើលថែសត្វឆ្កែល្អជាង ហើយឆ្កែស៊ី និងផឹកបានប្រសើរជាង ហើយនៅពេលដែលវាឈឺ គេមើលថែវាច្រើនជាង។ ដូចនេះ តើសត្វឆ្កែមិនទទួលបានជីវិតដ៏មានសុភមង្គលទេឬ? ដូច្នេះហើយ ការកើតជាឆ្កែ គឺប្រសើរជាងការកើតជាគោ ឬសេះ។ ក្នុងន័យនេះ ភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃទោសរបស់បុគ្គលម្នាក់ កំណត់ពីចំនួនដងដែលបុគ្គលម្នាក់នោះត្រូវកើតជាសត្វ ក៏ដូចជាប្រភេទសត្វដែលគេត្រូវកើតជាថ្មីនោះផងដែរ។

ដោយសារតែមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើបាបច្រើននៅពេលដែលពួកគេនៅមានជីវិត មនុស្សមួយចំនួនត្រូវបានដាក់ទោសឱ្យកើតជាសត្វ ពីប្រាំពីរទៅដប់ពីរជាតិ។ ពេលទទួលបានការដាក់ទោសគ្រប់ចំនួនហើយ ពេលពួកគេត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ នោះពួកគេត្រូវបាននាំយកទៅកន្លែងផ្សេង ជាកន្លែងមួយដែលព្រលឹងនានាត្រូវបានដាក់ទោសរួចហើយ និងជាប្រភេទព្រលឹងដែលកំពុងត្រៀមចាប់កំណើតជាមនុស្សសាជាថ្មី។ នៅក្នុងទីកន្លែងនេះ ព្រលឹងនីមួយៗត្រូវបានបែងចែកជាប្រភេទផ្អែកតាមប្រភេទគ្រួសារដែលពួកគេនឹងត្រូវទៅកើតជាមួយ ប្រភេទនៃតួនាទីដែលពួកគេនឹងត្រូវបំពេញនៅពេលពួកគេចាប់កំណើតសាជាថ្មី ។ល។ និង ។ល។ ឧទាហរណ៍ មនុស្សខ្លះនឹងក្លាយជាអ្នកចម្រៀងនៅពេលដែលពួកគេកើតក្នុងពិភពលោកនេះ ដូច្នេះក៏ត្រូវដាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នកចម្រៀងទៅ។ មនុស្សខ្លះនឹងក្លាយជាអ្នកជំនួញនៅពេលដែលពួកគេកើតក្នុងពិភពលោកនេះ ដូច្នេះពួកគេក៏ត្រូវដាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នកជំនួញទៅ។ ហើយប្រសិនបើនរណាម្នាក់នឹងក្លាយជាអ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្របន្ទាប់ពីកើតជាមនុស្សវិញ នោះពួកគេត្រូវដាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រទៅ។ បន្ទាប់ពីចាត់ថ្នាក់ពួកគេរួច នោះព្រលឹងនីមួយៗត្រូវបានបញ្ជូនទៅកើតតាមពេលវេលា និងថ្ងៃកំណត់ខុសៗគ្នា ប្រៀបដូចជាមនុស្សផ្ញើអ៊ីមែលនៅពេលសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ត្រង់នេះ វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់មួយវដ្ដ នឹងត្រូវបញ្ចប់។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលមនុស្សម្នាក់មកដល់ពិភពខាងវិញ្ញាណ រហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃការដាក់ទោសពួកគេ ឬរហូតដល់ពួកគេចាប់កំណើតជាសត្វបានច្រើនដងហើយ និងត្រៀមយកកំណើតជាមនុស្សសាជាថ្មីវិញ ដំណើរនេះ ត្រូវចប់សព្វគ្រប់មួយវដ្ដ។

សម្រាប់អ្នកដែលត្រូវបានដាក់ទោសរួចអស់ហើយ និងលែងកើតជាសត្វទៀត តើពួកគេនឹងត្រូវបញ្ជូនទៅកាន់ពិភពខាងរូបធាតុវិញ ដើម្បីប្រញាប់ចាប់កំណើតជាមនុស្សវិញមែនទេ? ឬ តើត្រូវការពេលយូរប៉ុនណា មុនពេលដែលពួកគេអាចចាប់កំណើតក្នុងចំណោមមនុស្សវិញបាន? តើរឿងនេះអាចកើតឡើងញឹកញាប់ប៉ុនណា? ចំពោះចំណុចនេះ មានការកំណត់ពេលវេលាត្រឹមត្រូវ។ គ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ត្រូវស្ថិតក្រោមការកំណត់នៃពេលវេលា និងក្បួនច្បាប់ច្បាស់លាស់ ដែលរឿងនេះ អ្នករាល់គ្នានឹងយល់ ប្រសិនបើខ្ញុំពន្យល់ជាតួលេខ។ ចំពោះអ្នកដែលត្រូវចាប់កំណើតសាជាថ្មីនៅក្នុងរយៈពេលខ្លី នោះពេលពួកគេស្លាប់ទៅ នឹងមានការត្រៀមរៀបចំសម្រាប់ពួកគេរួចជាស្រេច ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចចាប់កំណើតជាមនុស្សសាជាថ្មីវិញ។ ពេលវេលាដ៏ខ្លីបំផុតដែលករណីនេះអាចកើតឡើងបាន គឺក្នុងរយៈពេលបីថ្ងៃ។ ចំពោះមនុស្សខ្លះ ត្រូវការពេលបីខែ មនុស្សខ្លះទៀត ត្រូវការពេលបីឆ្នាំ មនុស្សខ្លះទៀត ត្រូវការពេលសាមសិបឆ្នាំ មនុស្សខ្លះទៀត ត្រូវការពេលបីរយឆ្នាំ ។ល។ និង ។ល។ ដូច្នេះ តើអាចនិយាយយ៉ាងណាអំពីក្បួនច្បាប់ពេលវេលាទាំងនេះ ហើយតើវាមានភាពជាក់លាក់អ្វីខ្លះ? គឺវាអាស្រ័យលើតម្រូវការពីពិភពរូបធាតុ (ពិភពរបស់មនុស្ស) ចំពោះព្រលឹងនោះ ហើយអាស្រ័យលើតួនាទីដែលព្រលឹងនោះនឹងត្រូវបំពេញនៅក្នុងពិភពនេះ។ នៅពេលដែលមនុស្សចាប់កំណើតជាថ្មីជាមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់ ពួកគេភាគច្រើនចាប់កំណើតមកវិញលឿន ដោយសារតែពិភពរបស់មនុស្សត្រូវការមនុស្សសាមញ្ញបែបនេះច្រើន ដូច្នេះហើយ បីថ្ងៃក្រោយមក ពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់គ្រួសារមួយ ដែលខុសគ្នាទាំងស្រុងពីគ្រួសារដែលពួកគេធ្លាប់នៅជាមួយមុនពេលពួកគេស្លាប់។ ក៏ប៉ុន្តែ មានមនុស្សមួយចំនួនដែលបំពេញតួនាទីពិសេសមួយនៅក្នុងពិភពនេះ។ ពាក្យថា «ពិសេស» មានន័យថា មិនមានតម្រូវការមនុស្សទាំងនេះច្រើននោះទេនៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្ស។ មិនត្រូវការឱ្យមានមនុស្សច្រើនដើម្បីបំពេញតួនាទីបែបនេះទេ ដូច្នេះ វាអាចត្រូវការពេលបីរយឆ្នាំ។ ម្យ៉ាង ព្រលឹងនេះនឹងមកចាប់កំណើតក្នុងរយៈពេលបីរយឆ្នាំម្តង ឬក្នុងរយៈពេលបីពាន់ឆ្នាំម្តងតែប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុអ្វីបានជាបែបនេះ? គឺដោយសារ មិនថាក្នុងរយៈពេលបីរយឆ្នាំ ឬបីពាន់ឆ្នាំនេះទេ តួនាទីបែបនេះ ពិភពរបស់មនុស្សមិនត្រូវការនោះទេ ដូច្នេះ ព្រលឹងនោះត្រូវរក្សាទុកនៅកន្លែងណាមួយនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។ ចូរយកខុងជឺជាឧទាហរណ៍ចុះ៖ គាត់មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើវប្បធម៌ប្រពៃណីចិន ហើយការចាប់កំណើតរបស់គាត់ គឺមានឥទ្ធិពលយ៉ាងជ្រាលជ្រៅខាងផ្នែកវប្បធម៌ ចំណេះដឹង ប្រពៃណី និងមនោគមវិទ្យារបស់ប្រជាជននៅពេលនោះ។ ទោះបីជាយ៉ាងណា មនុស្សបែបនេះ មិនត្រូវការរៀងរាល់ឆ្នាំនោះទេ ដូច្នេះគាត់ត្រូវស្ថិតនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ រង់ចាំនៅទីនោះរយៈពេលបីរយឆ្នាំ ឬបីពាន់ឆ្នាំ មុនពេលដែលគាត់អាចចាប់កំណើតសាជាថ្មីបាន។ ដោយសារពិភពរបស់មនុស្ស មិនត្រូវការមនុស្សប្រភេទនេះ ទើបគាត់ត្រូវរង់ចាំដោយស្ងប់ស្ងៀម ដ្បិតមានតួនាទីដូចគាត់នេះតិចតួចណាស់ ហើយគ្មានកិច្ចការច្រើនសម្រាប់ឱ្យគាត់ធ្វើនោះទេ។ ដូចនេះ គាត់ត្រូវតែស្ថិតនៅកន្លែងណាមួយក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណស្ទើរគ្រប់ពេល រង់ចាំដោយនៅស្ងៀមស្ងាត់ដើម្បីបញ្ជូនមកកើតវិញ នៅពេលដែលពិភពរបស់មនុស្សមានតម្រូវការគាត់។ នេះគឺជាក្បួនច្បាប់ពេលវេលារបស់ពិភពខាងវិញ្ញាណ ពាក់ព័ន្ធនឹងភាពញឹកញាប់ដែលមនុស្សភាគច្រើនចាប់កំណើតសាជាថ្មី។ មិនថាមនុស្សនោះ ជាមនុស្សសាមញ្ញ ឬពិសេសនោះទេ ពិភពខាងវិញ្ញណមានក្បួនច្បាប់សមស្រប និងការអនុវត្តត្រឹមត្រូវសម្រាប់ដោះស្រាយការយកកំណើតសាជាថ្មីរបស់ពួកគេ ហើយក្បួនច្បាប់ និងការអនុវត្តទាំងនេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ប្រទានមក មិនមែនសម្រេច និងគ្រប់គ្រងដោយមន្ត្រីណាមួយ ឬភាវៈណាមួយនៅពិភពខាងវិញ្ញាណឡើយ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៨៩

វដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកមិនជឿ (អត្ថបទសម្រាំង)

ចំពោះព្រលឹងណាមួយ ការយកកំណើតសាជាថ្មី តួនាទីនៃព្រលឹងនោះនៅក្នុងជីវិតនេះ គ្រួសារដែលគេត្រូវទៅកើតជាមួយ និងស្ថានភាពជីវិតបែបណានោះ គឺទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងអតីតជាតិនៃព្រលឹងនោះ។ មនុស្សគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់មកកើតនៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្ស ហើយតួនាទីដែលពួកគេត្រូវបំពេញ គឺខុសៗគ្នា ហើយកិច្ចការដែលពួកគេធ្វើ ក៏ផ្សេងៗគ្នាដែរ។ តើកិច្ចការទាំងនេះមានអ្វីខ្លះ? មនុស្សមួយចំនួនមកកើតដើម្បីសងបំណុល៖ ប្រសិនបើពួកគេបានជំពាក់លុយអ្នកដទៃច្រើនពេកកាលពីអតីតជាតិ នោះពួកគេនឹងមកកើតដើម្បីសងបំណុលនៅក្នុងជាតិនេះ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ក៏មានមនុស្សមួយចំនួនទៀតមកកើតដើម្បីទារបំណុលវិញដែរ៖ ពួកគេត្រូវបានគេបោកបញ្ឆោតយករបស់ទ្រព្យ និងលុយកាក់ជាច្រើនកាលពីជាតិមុន។ ហេតុដូច្នេះហើយ បន្ទាប់ពីពួកគេមកដល់ពិភពខាងវិញ្ញាណ ពិភពនេះក៏ផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ពួកគេវិញ និងអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេទារបំណុលនៅក្នុងជាតិនេះ។ មនុស្សខ្លះទៀតមកកើតដើម្បីតបស្នងសងគុណ៖ កាលពីជាតិមុន ពោលគឺជីវិតដែលកើតសាជាថ្មីកាលពីលើកមុន មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលធ្វើល្អចំពោះពួកគេ ហើយដោយសារតែពួកគេទទួលបានឱកាសដ៏ប្រសើរដើម្បីចាប់កំណើតសាជាថ្មីនៅក្នុងជាតិនេះ ទើបពួកគេកើតមកដើម្បីសងគុណដែលបានជំពាក់នោះ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ក៏មានអ្នកដទៃទៀតមកកើតក្នុងជាតិនេះ ដើម្បីទារជីវិតផងដែរ។ តើពួកគេទារជីវិតពីនរណា? ពួកគេទារជីវិតមនុស្សដែលបានសម្លាប់ពួកគេកាលពីជាតិមុន។ សរុបមក ជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ មានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយអតីតជាតិរបស់ពួកគេ។ ទំនាក់ទំនងនេះគឺមិនអាចកាត់ផ្តាច់បាននោះទេ។ នោះមានន័យថា ជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ គឺទទួលឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងពីជីវិតកាលពីអតីតជាតិ។ ឧទាហរណ៍៖ ឧបមាថាមុនពេលស្លាប់ ចាងលួចបន្លំប្រាក់លីយ៉ាងច្រើន។ តើពេលនោះចាងជំពាក់បំណុលលីទេ? គឺគាត់ជំពាក់ ដូច្នេះ លីគួរទារបំណុលពីចាងវិញ រឿងនេះជារឿងធម្មតាទេមែនទេ? ដូច្នេះហើយ បន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ទៅ គឺពួកគេមានបំណុលដែលត្រូវដោះស្រាយជាមួយគ្នា។ នៅពេលដែលពួកគេយកកំណើតសាជាថ្មី ពេលចាងបានកើតជាមនុស្ស តើលីទារបំណុលរបស់គាត់ពីចាងវិញដូចម្តេច? វិធីមួយ គឺឱ្យលីកើតមកជាកូនរបស់ចាង។ ចាងរកប្រាក់បានយ៉ាងច្រើន រួចក៏ត្រូវលីចាយខ្ជះខ្ជាយអស់។ មិនថាចាងរកប្រាក់បានច្រើនប៉ុន្មានទេ លីដែលជាកូនប្រុសរបស់គាត់តែងចាយវាយខ្ជះខ្ជាយអស់។ មិនថាចាងរកប្រាក់បានច្រើនប៉ុន្មានទេ គឺមិនដែលគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះដែរ កូនរបស់គាត់តែងតែចាយលុយដែលឪពុករកបាន តាមមធ្យោបាយផ្សេងៗ។ ចាងក៏ឆ្ងល់ ដោយសួរខ្លួនឯងថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាកូនប្រុសខ្ញុំម្នាក់នេះនាំតែសំណាងអាក្រក់ដល់ខ្ញុំបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាកូនប្រុសរបស់អ្នកដទៃទៀតមានកិរិយាល្អម៉្លេះ? ហេតុអ្វីបានជាកូនប្រុសខ្ញុំគ្មានមហិច្ចតាសោះអ៊ីចឹង? ហេតុអ្វីបានជាកូននេះឥតបានការ មិនចេះរកលុយសោះអ៊ីចឹង? ហើយហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំត្រូវផ្គត់ផ្គង់កូននេះជានិច្ចអ៊ីចឹង? ដោយសារខ្ញុំត្រូវទំនុកបម្រុងវាហើយ ដូច្នេះខ្ញុំច្បាស់ជាឱ្យប្រាក់វាហើយ តែមិនថាខ្ញុំឱ្យប្រាក់វាច្រើនប៉ុនណាទេ ហេតុអ្វីបានជាវាតែងតែត្រូវការថែមរហូតបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាវាមិនចេះធ្វើការស្មោះត្រង់ បែរជាធ្វើរឿងផ្សេងៗដូចជា ចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍ ស៊ីផឹក មានស្រីញី និងលេងល្បែងស៊ីសងទៅវិញ? តើមានរឿងអ្វីទៅ?» ក្រោយមក ចាងក៏បានគិតមួយស្របក់៖ «ប្រហែលជាខ្ញុំជំពាក់បំណុលវាកាលពីជាតិមុនហើយមើលទៅ។ មិនអីទេ ខ្ញុំនឹងសងបំណុលនេះ! ពេលណាខ្ញុំសងគ្រប់ចំនួនហើយ រឿងនេះនឹងត្រូវបញ្ចប់!» ថ្ងៃនោះនឹងមកដល់ នៅពេលដែលលីទទួលបានបំណុលរបស់គាត់មកវិញអស់ ហើយពេលគាត់មានអាយុខ្ទង់ ៤០ ឬខ្ទង់ ៥០ ឆ្នាំ គាត់អាចភ្ញាក់ខ្លួនមួយរំពេច ដោយដឹងថា «ជិតពាក់កណ្តាលជីវិតហើយ ខ្ញុំមិនបានអំពើល្អសូម្បីតែមួយសោះ! ខ្ញុំបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយប្រាក់ដែលឪពុករបស់ខ្ញុំរកបាន ដូច្នេះ ខ្ញុំគួរតែចាប់ផ្តើមធ្វើជាមនុស្សល្អវិញ! ខ្ញុំនឹងលត់ដំខ្លួន។ ខ្ញុំនឹងធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ និងរស់នៅឱ្យបានសមរម្យ ហើយខ្ញុំនឹងលែងនាំទុក្ខលំបាកដល់ឪពុករបស់ខ្ញុំតទៅទៀតហើយ!» ហេតុអ្វីបានជាគាត់គិតបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាគាត់ស្រាប់តែផ្លាស់ប្តូរទៅជាល្អមួយរំពេចបែបនេះ? តើរឿងនេះមានហេតុផលអ្វីដែរ? តើមានហេតុផលអ្វី? (គឺដោយសារតែលីបានទារបំណុលរបស់គាត់មកវិញ ហើយចាងក៏បានសងបំណុលអស់ដែរ។) នៅក្នុងរឿងនេះ គឺមានហេតុ និងផលរបស់វា។ រឿងរ៉ាវបានកើតមានតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ តាំងពីមុនបច្ចុប្បន្នជាតិរបស់ពួកគេទៅទៀត។ រឿងរ៉ាវជីវិតកាលពីអតីតជាតិរបស់ពួកគេ បានបន្តមកដល់បច្ចុប្បន្ន ហើយពួកគេទាំងពីរ មិនអាចបន្ទោសគ្នាបានទេ។ មិនថាចាងបង្រៀនកូនប្រុសគាត់បែបណាទេ កូនគាត់មិនដែលស្តាប់ ឬធ្វើការទៀងត្រង់ឡើយ។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃដែលបំណុលនោះត្រូវបានសងរួចអស់ហើយ ពុំចាំបាច់ត្រូវបង្រៀនកូនប្រុសរបស់គាត់ទៀតទេ គឺកូនប្រុសគាត់នឹងយល់ដោយឯកឯង។ នេះគឺជាឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញមួយ។ តើមានឧទាហរណ៍បែបនេះច្រើនទេ? (មានច្រើន។) តើរឿងនេះប្រាប់អ្វីខ្លះដល់មនុស្ស? (ប្រាប់ឱ្យពួកគេប្រព្រឹត្ដល្អ ហើយមិនត្រូវប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ឡើយ។) ប្រាប់ពួកគេថាមិនគួរប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ឡើយ ត្បិតនឹងមានកម្មពៀរចំពោះទង្វើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ! អ្នកមិនជឿភាគច្រើនប្រព្រឹត្តតែអំពើអាក្រក់ ហើយទង្វើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ ត្រូវជាប់កម្មពៀរ ត្រូវទេ? ក៏ប៉ុន្តែ តើកម្មពៀរបែបនេះកើតឡើងតាមអំពើចិត្តឬទេ? គ្រប់ទង្វើទាំងអស់ គឺមានដំណើរដើមទង និងមូលហេតុនៅពីក្រោយកម្មពៀរនោះ។ បន្ទាប់ពីអ្នកបានបោកប្រាស់យកប្រាក់ពីនរណាម្នាក់ហើយ តើអ្នកគិតថា នឹងគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នកមែនទេ? តើអ្នកគិតថា បន្ទាប់ពីបោកប្រាស់យកប្រាក់នោះរួចហើយ អ្នកនឹងមិនប្រឈមនឹងផលកម្មណាមួយមែនទេ? បែបនេះ មិនអាចទៅរួចនោះទេ។ គឺច្បាស់ជានឹងមានផលកម្មមិនខាន! មិនថាពួកគេជានរណា ឬមិនថាពួកគេជឿថាមានព្រះជាម្ចាស់ឬអត់នោះទេ គ្រប់គ្នាត្រូវតែទទួលខុសត្រូវលើឥរិយាបថរបស់ខ្លួន ហើយត្រូវទទួលយកផលនៃទង្វើដែលពួកគេបានធ្វើ។ ទាក់ទិនទៅនឹងឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញមួយនេះ ចាងត្រូវរងការដាក់ទោស ហើយលីកំពុងទទួលបានការតបស្នងវិញ តើនេះមិនយុត្តិធម៌ទេឬ? នៅពេលដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តបែបនេះ ពួកគេនឹងជួបផលដូច្នេះឯង។ ការគ្រប់គ្រងរបស់ពិភពខាងវិញ្ញាណ មិនអាចកាត់ផ្ដាច់បាននោះទេ។ មិនខ្វល់ថាពួកគេជាអ្នកមិនជឿនោះទេ វត្តមានរបស់អ្នកមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែស្ថិតក្រោមបទបញ្ជា និងបញ្ញត្តិនៃស្ថានសួគ៌ដែលធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះទាំងអស់។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុតបានឡើយ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចជៀសផុតពីសច្ចភាពនេះបានឡើយ។

អ្នកដែលគ្មានសេចក្តីជំនឿ តែងជឿថា គ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សមើលឃើញ គឺមានពិត ចំណែកឯគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សមើលមិនឃើញ ឬដែលនៅឆ្ងាយពីមនុស្ស គឺគ្មានពិតនោះទេ។ ពួកគេចូលចិត្តជឿថា ពុំមាន «វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់» ទេ ហើយជឿថា ពុំមាន «ការដាក់ទោស» នោះទេ ហេតុនេះហើយ ទើបពួកគេប្រព្រឹត្តអំពើបាប និងសាងអំពើអាក្រក់ដោយគ្មានស្ដាយក្រោយសោះ។ បន្ទាប់មក ពួកគេក៏ត្រូវបានដាក់ទោស ឬក៏ពួកគេចាប់កំណើតជាថ្មីជាសត្វជាដើម។ មនុស្សជាច្រើនក្នុងចំណោមប្រភេទអ្នកមិនជឿ ធ្លាក់ទៅក្នុងវដ្តកម្មនិងផលនេះ។ នេះគឺដោយសារតែពួកគេមិនដឹងថា ពិភពខាងវិញ្ញាណ មានការគ្រប់គ្រងតឹងរឹងលើភាវៈមានជីវិតទាំងអស់។ មិនថាអ្នកជឿ ឬមិនជឿនោះទេ ការពិតនេះគឺមានប្រាកដមែន ត្បិតគ្មាននរណាម្នាក់ ឬវត្ថុណាមួយអាចគេចផុតពីវិសាលភាពដែលព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់សង្កេតមើលបាននោះទេ ហើយគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ ឬវត្ថុណាមួយអាចគេចផុតពីក្បួនច្បាប់ និងដែនកំណត់នៃបទបញ្ជា និងបញ្ញត្តិស្ថានសួគ៌របស់ទ្រង់បានឡើយ។ ដូច្នេះ ឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញនេះ ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា មិនថាអ្នកជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ឬអត់នោះទេ ការសាងអំពើបាប និងការប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ មិនអាចទទួលយកបានទេ ហើយគ្រប់ទង្វើទាំងអស់ គឺតែងមានផលរបស់វា។ នៅដែលពេលមនុស្សម្នាក់បោកប្រាស់យកប្រាក់ពីមនុស្សម្នាក់ទៀត ត្រូវបានដាក់ទោស នោះការដាក់ទោសបែបនេះ គឺយុត្តិធម៌ណាស់។ ឥរិយាបថដែលគេមើលឃើញជាញឹកញាប់បែបនេះ ត្រូវបានដាក់ទោសនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ហើយការដាក់ទោសបែបនេះ គឺធ្វើឡើងតាមបញ្ញត្តិ និងបទបញ្ជាស្ថានសួគ៌របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះហើយ ឥរិយាបថប្រព្រឹត្តអំពើឧក្រិដ្ឋឃោរឃៅ និងឥរិយាបថអាក្រក់ៗ ដូចជា ការប្លន់រំលោភ ការក្លែងបន្លំបោកប្រាស់ ការលួចប្លន់ ការសម្លាប់មនុស្សដុតផ្ទះ ។ល។ គឺត្រូវទទួលការដាក់ទោសធ្ងន់ធ្ងរផ្សេងៗបន្ថែមទៀត។ តើការដាក់ទោសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរទាំងនេះមានអ្វីខ្លះ? ការដាក់ទោសខ្លះប្រើពេលវេលាធ្វើជាកម្រិតនៃភាពធ្ងន់ធ្ងរ ចំណែកឯការដាក់ទោសខ្លះទៀតធ្វើឡើងតាមវិធីសាស្ត្រផ្សេងៗ។ ក៏នៅមានការដាក់ទោសផ្សេងទៀត ដែលកំណត់ទីកន្លែងដែលមនុស្សត្រូវទៅកើត នៅពេលដែលពួកគេយកកំណើតជាថ្មីផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ មនុស្សមួយចំនួនមាត់ស្អុយ។ តើពាក្យ «មាត់ស្អុយ» មានន័យដូចម្ដេច? គឺមានន័យថា ជាការពោលពាក្យប្រទេចផ្ដាសាជារឿយៗដាក់អ្នកដទៃ និងប្រើភាសាព្យាបាទដើម្បីដាក់បណ្តាសាអ្នកដទៃ។ តើភាសាព្យាបាទបង្ហាញពីអ្វី? គឺបង្ហាញថាមនុស្សម្នាក់នោះមានចិត្តព្យាបាទ។ ភាសាអាក្រក់ដែលដាក់បណ្តាសាអ្នកដទៃ តែងតែចេញមកពីមាត់របស់មនុស្សប្រភេទនេះឯង ហើយភាសាព្យាបាទបែបនេះ នឹងហុចផលអាក្រក់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ បន្ទាប់ពីមនុស្សទាំងនេះបានស្លាប់ និងបានទទួលការដាក់ទោសសមស្របរួចហើយ ពួកគេនឹងអាចកើតមកម្តងទៀតជាមនុស្សគ។ មនុស្សមួយចំនួនគិតប្រយោជន៍ខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់ នៅពេលដែលពួកគេនៅរស់។ ពួកគេតែងតែកេងប្រវ័ញ្ចប្រយោជន៍ពីអ្នកដទៃ គ្រោងការតូចៗរបស់ពួកគេ មានការរៀបចំបានយ៉ាងល្អណាស់ ហើយពួកគេបង្កគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើនដល់អ្នកដទៃ។ នៅពេលដែលពួកគេកើតមកម្តងទៀត ពួកគេអាចក្លាយជាមនុស្សមានសតិមិនគ្រប់ ឬក៏ជាមនុស្សដែលខូចសតិ។ មនុស្សមួយចំនួនតែងតែលួចមើលរឿងឯកជនរបស់អ្នកដទៃ។ ភ្នែករបស់ពួកគេមើលឃើញរឿងជាច្រើនដែលពួកគេមិនគួរឃើញ ហើយពួកគេដឹងរឿងជាច្រើនដែលពួកគេមិនគួរដឹង។ ហេតុនេះហើយ នៅពេលដែលពួកគេកើតមកសាជាថ្មី ពួកគេអាចនឹងខ្វាក់ភ្នែក។ មនុស្សមួយចំនួនរហ័សដៃរហ័សជើងណាស់ នៅពេលដែលពួកគេនៅរស់។ ពួកគេតែងតែវាយតប់គ្នា និងធ្វើរឿងអាក្រក់ជាច្រើន។ ដោយហេតុនេះហើយ ពួកគេអាចកើតជាថ្មីជាមនុស្សពិការ អវយវៈមិនគ្រប់ ឬបាត់ដៃមួយចំហៀងជាដើម។ បើមិនដូច្នេះទេ ពួកគេអាចកើតជាថ្មីមានខ្នងកោង ឬកវៀច ដើរជើងម្ខាង មានជើងម្ខាងខ្លីជើងម្ខាងវែង ។ល។ និង ។ល។ ចំពោះរឿងនេះ ពួកគេត្រូវទទួលការដាក់ទោសផ្សេងៗអាស្រ័យលើកម្រិតនៃអំពើអាក្រក់ដែលពួកគេបានសាង នៅពេលពួកគេនៅរស់។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាគិតថា មនុស្សមួយចំនួនមានភ្នែកខ្សោយ? តើមនុស្សបែបនេះមានច្រើនទេ? សព្វថ្ងៃនេះ មានមនុស្សប្រភេទនេះច្រើន មិនមែនពីរបីនាក់ទេ។ មនុស្សខ្លះមានភ្នែកខ្សោយដោយសារតែកាលពីជាតិមុន ពួកគេប្រើភ្នែកច្រើនពេក និងធ្វើរឿងអាក្រក់ជាច្រើន ដូច្នេះ ពួកគេកើតក្នុងជាតិនេះដោយមានភ្នែកខ្សោយ ហើយក្នុងករណីធ្ងន់ធ្ងរ ពួកគេកើតមកខ្វាក់ក៏មាន។ នេះគឺជាកម្មផល! មនុស្សខ្លះមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកដទៃមុនពេលដែលពួកគេស្លាប់។ ពួកគេធ្វើរឿងល្អៗជាច្រើនដើម្បីសាច់ញាតិ មិត្តភក្តិ អ្នកធ្វើការជាមួយ ឬមនុស្សដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។ ពួកគេចែកទាន និងគិតគូរដល់អ្នកដទៃ ឬជួយអ្នកដទៃខាងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ហើយមនុស្សម្នាក៏លើកសរសើរពួកគេ។ នៅពេលដែលមនុស្សប្រភេទនេះត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ ពួកគេមិនត្រូវបានដាក់ទោសនោះទេ។ ចំពោះអ្នកមិនជឿ ដើម្បីកុំឱ្យត្រូវទទួលទោសតាមវិធីណាមួយ ដូច្នេះ ពួកគេត្រូវតែធ្វើជាមនុស្សល្អណាស់។ ពួកគេមិនជឿថាមានព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ពួកគេជឿតែលើទេវតានៅលើមេឃប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សបែបនេះត្រឹមជឿថា មានវិញ្ញាណនៅពីលើពួកគេ កំពុងមើលគ្រប់ទង្វើដែលពួកគេធ្វើប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជឿតែប៉ុណ្ណេះឯង។ លទ្ធផលគឺថា មនុស្សនេះគឺមានឥរិយាបថប្រសើរជាងច្រើន។ មនុស្សប្រភេទនេះមានសណ្តានចិត្តល្អ និងសប្បុរស ហើយចុងក្រោយ នៅពេលដែលពួកគេត្រឡប់មកពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ ពិភពខាងវិញ្ញាណនឹងប្រព្រឹត្តដាក់ពួកគេយ៉ាងល្អ ហើយពួកគេនឹងចាប់កំណើតជាថ្មីយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ នៅពេលដែលពួកគេកើតជាថ្មី តើពួកគេនឹងកើតក្នុងគ្រួសារបែបណា? ទោះបីជាគ្រួសារនោះមិនមានជីវភាពធូរធារក៏ដោយ ក៏ពួកគេនឹងរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់នានា មានសមាជិកគ្រួសារចុះសម្រុងគ្នា។ នៅទីនោះ មនុស្សដែលយកកំណើតសាជាថ្មីទាំងនេះ នឹងរស់នៅដោយរីករាយ និងមានសុវត្ថិភាព ហើយគ្រប់គ្នានឹងអរសប្បាយ ព្រមទាំងរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏ល្អប្រសើរ។ នៅពេលដែលមនុស្សទាំងនេះពេញវ័យ ពួកគេនឹងមានគ្រួសារដ៏ធំ មានគ្នាច្រើន។ កូនចៅរបស់ពួកគេនឹងមានទេពកោសល្យ និងទទួលបានភាពជោគជ័យ ហើយគ្រួសាររបស់ពួកគេនឹងសោយសុខនឹងសំណាងល្អនេះ។ លទ្ធផលបែបនេះ គឺមានទំនាក់ទំនងគ្នាយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងអតីតជាតិរបស់មនុស្សទាំងនេះ។ មានន័យថា ទីកន្លែងដែលពួកគេត្រូវទៅបន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ និងកើតសាជាថ្មី មិនថាពួកគេជាបុរស ឬស្ត្រី មិនថាបេសកកម្មរបស់ពួកគេជាអ្វី មិនថាពួកគេនឹងឆ្លងកាត់រៀងអ្វីខ្លះនៅក្នុងជីវិត មិនថាពួកគេជួបការលំបាកអ្វីខ្លះ មិនថាពួកគេនឹងទទួលបានព្រះពរអ្វីខ្លះ មិនថាពួកគេនឹងត្រូវជួបនរណា ហើយមិនថាមានរឿងអ្វីខ្លះត្រូវកើតឡើងចំពោះពួកគេនោះទេ គឺគ្មាននរណាម្នាក់អាចទស្សន៍ទាយដឹង អាចជៀសផុត ឬគេចផុតបានឡើយ។ អាចនិយាយបានថា នៅពេលដែលជីវិតរបស់អ្នកត្រូវបានកំណត់ស្រេចហើយ មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នកទេ អ្នកគ្មានវិធីកែប្រែខ្សែជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់អ្នកនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណនោះបានទេ ទោះបីជាអ្នកព្យាយាមគេចចេញ និងប្រើប្រាស់មធ្យោបាយបែបណាក៏ដោយ។ ព្រោះថា នៅពេលដែលអ្នកយកកំណើតសាជាថ្មី វាសនាជីវិតរបស់អ្នកត្រូវបានកំណត់រួចជាស្រេចទៅហើយ។ មិនថាវាសនានោះល្អ ឬអាក្រក់ទេ មនុស្សគ្រប់គ្នាគួរតែព្រមប្រឈមនឹងរឿងនេះ ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ នេះគឺជារឿងមួយដែលគ្មានអ្នកណាម្នាក់ដែលរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះអាចគេចផុតបានឡើយ ហើយគ្មានរឿងណាមួយដែលពិតជាងនេះទៀតទេ។ អ្នកទាំងអស់គ្នាបានយល់គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបាននិយាយហើយ មែនទេ?

ដោយបានយល់ពីរឿងទាំងអស់នេះហើយ ពេលនេះតើអ្នករាល់គ្នាបានឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់មានការត្រួតពិនិត្យ និងការគ្រប់គ្រងតឹងរឹង និងប្រិតប្រៀនចំពោះវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកមិនជឿខ្លាំងហើយមែនទេ? ដំបូង ទ្រង់បានបង្កើតបទបញ្ជា បញ្ញត្តិ និងប្រព័ន្ធនៃស្ថានសួគ៌នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ហើយនៅពេលដែលបទបញ្ជា បញ្ញត្តិ និងប្រព័ន្ធទាំងនោះត្រូវបានប្រកាសហើយ ភាវៈដែលកាន់តំណែងជាមន្ត្រីក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណនោះ ត្រូវអនុវត្តតាមបទបញ្ជា បញ្ញត្តិ និងប្រព័ន្ធនោះយ៉ាងតឹងរឹងបំផុត ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានបំពានឡើយ។ ដូច្នេះហើយ នៅក្នុងវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សជាតិនៅក្នុងពិភពមនុស្ស មិនថានរណាម្នាក់យកកំណើតសាជាថ្មីជាសត្វ ឬជាមនុស្សនោះទេ គឺមានច្បាប់សម្រាប់កំណើតទាំងពីរប្រភេទនេះ។ ដោយសារច្បាប់ទាំងនេះមកពីព្រះជាម្ចាស់ គ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានបំពានច្បាប់ទាំងនេះឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចល្មើសច្បាស់ទាំងនេះបានដែរ។ គឺដោយសារតែអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដោយសារតែមានច្បាប់បែបនេះហើយ ទើបពិភពរូបធាតុដែលមនុស្សមើលឃើញ មានលក្ខណៈទៀងទាត់ និងមានសណ្តាប់ធ្នាប់។ គឺដោយសារតែអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះឯង ទើបមនុស្សអាចរស់នៅ យ៉ាងស្ងប់សុខជាមួយនឹងពិភពផ្សេងមួយទៀតដែលពួកគេមើលមិនឃើញទាល់តែសោះ និងអាចរស់នៅក្នុងភាពសុខដុមរមនាជាមួយពិភពនោះបាន។ ទាំងអស់នេះ គឺមិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាននោះទេ។ បន្ទាប់ពីជីវិតខាងសាច់ឈាមរបស់មនុស្សម្នាក់ស្លាប់ទៅ ព្រលឹងរបស់គេនៅតែមានជីវិត ដូច្នេះ តើនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើព្រលឹងនោះមិនស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ព្រលឹងនោះមុខជាដើរត្រាច់ចរគ្រប់ទីកន្លែង ទន្ទ្រានគ្រប់ទីកន្លែង និងអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ភាវៈមានជីវិតនៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្សទៀតផង។ គ្រោះថ្នាក់បែបនោះមិនត្រឹមតែអាចកើតមានចំពោះមនុស្សជាតិនោះទេ តែក៏អាចកើតមានចំពោះរុក្ខជាតិ និងសត្វថែមទៀតផង។ ទោះយ៉ាងណា អ្នកដែលទទួលរងគ្រោះមុនគេ គឺមនុស្សមិនខាន។ ប្រសិនបើព្រលឹងទាំងនោះ គ្មានការគ្រប់គ្រងទេ ហើយបើរឿងនេះកើតឡើងមែន វាមុខជាបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្សជាប្រាកដ ហើយមុខជាធ្វើរឿងអាក្រក់ៗជាក់ជាមិនខាន។ ដូច្នេះ ព្រលឹងនេះក៏នឹងត្រូវដោះស្រាយនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណឱ្យបានសមស្របផងដែរ៖ បើករណីធ្ងន់ធ្ងរ មិនយូរទេព្រលឹងនោះនឹងលែងមានវត្តមានតទៅទៀត ហើយនឹងត្រូវបំផ្លាញចោល។ ប្រសិនបើអាច ព្រលឹងនោះនឹងត្រូវដាក់នៅកន្លែងណាមួយ ហើយក្រោយមកក៏ចាប់កំណើតសាជាថ្មី។ មានន័យថា ការគ្រប់គ្រងវិញ្ញាណនានារបស់ពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺមានបញ្ជា និងត្រូវអនុវត្តស្របទៅតាមជំហាន និងច្បាប់នានា។ គឺដោយសារមានការគ្រប់គ្រងបែបនេះហើយ ទើបពិភពរូបធាតុរបស់មនុស្សមិនបានធ្លាក់ក្នុងភាពវឹកវរ ហើយមនុស្សនៃពិភពរូបធាតុមានចិត្តគំនិតធម្មតា មានហេតុផលធម្មតា និងមានជីវិតខាងសាច់ឈាមមានរបៀបរៀបរយល្អ។ ក្រោយពីមនុស្សជាតិមានជីវិតធម្មតាបែបនេះហើយ ទើបអ្នកដែលរស់ខាងសាច់ឈាម នឹងអាចបន្តរីកចម្រើន និងបង្កើតកូនចៅរាប់ជំនាន់ទៀតបាន។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៩០

វដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកមិនជឿ (អត្ថបទសម្រាំង)

នៅពេលនិយាយដល់អ្នកមិនជឿ តើគោលការណ៍ដែលព្រះប្រើដើម្បីអនុវត្តសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ ជាគោលការណ៍ប្រទានរង្វាន់ដល់មនុស្សល្អ និងដាក់ទោសមនុស្សអាក្រក់មែនទេ? តើមានករណីលើកលែងណាមួយដែរទេ? (គ្មានទេ។) តើអ្នករាល់គ្នាយល់ថានៅពីក្រោយសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានគោលការណ៍ណាមួយដែរឬទេ? តាមពិត អ្នកមិនជឿ ពុំបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដនោះទេ ហើយពួកគេក៏មិនចុះចូលនឹងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ដែរ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេមិនបានដឹងពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ទេ ហើយពួកគេក៏មិនបានទទួលស្គាល់ទ្រង់ដែរ។ យ៉ាប់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺ ពួកគេមិនគោរពព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ពួកគេដាក់បណ្តាសាទ្រង់ និងប្រទូសទាស់នឹងអ្នកដែលជឿព្រះជាម្ចាស់។ ទោះពួកគេមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់លើពួកគេ នៅតែមិនអាចកាត់ផ្តាច់ចេញពីគោលការណ៍របស់ទ្រង់ដែរ។ ទ្រង់គ្រប់គ្រងពួកគេយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយ ស្របតាមគោលការណ៍ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ តើទ្រង់មានព្រះតម្រិះបែបណាចំពោះការប្រឆាំងទាស់របស់ពួកគេ? ទ្រង់ព្រះតម្រិះថា នោះជាភាពល្ងង់ខ្លៅ! ហេតុនេះហើយ ទ្រង់បានឱ្យមនុស្សទាំងនេះ ដែលភាគច្រើនជាអ្នកមិនជឿ ទៅយកកំណើតសាជាថ្មីជាសត្វ កាលពីជាតិមុន។ ដូច្នេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកមិនជឿ គឺជាអ្វីឱ្យពិតប្រាកដ? ពួកគេទាំងអស់ សុទ្ធតែជាសត្វតិរច្ឆាន។ ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងសត្វតិរច្ឆានផង មនុស្សជាតិផង ហើយទ្រង់ក៏មានគោលការណ៍ចំពោះមនុស្សបែបនេះដូចគ្នាដែរ។ សូម្បីតែនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់លើមនុស្សទាំងនេះ ក៏នៅតែអាចមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែរ ដូចដែលអាចមើលឃើញពីច្បាប់នៅពីក្រោយការត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើបែបនោះដែរ។ ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគោលការណ៍ដែលទ្រង់គ្រប់គ្រងអ្នកមិនជឿ ដែលខ្ញុំទើបនឹងលើកឡើងនេះហើយមែនទេ? តើអ្នកមើលឃើញនិស្ស័យសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? (យើងមើលឃើញ។) និយាយមួយបែបទៀត មិនថាទ្រង់ដោះស្រាយជាមួយភាវៈណាមួយក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើនោះទេ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើសកម្មភាពផ្អែកលើគោលការណ៍ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ នេះគឺជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់នឹងមិនបំពានលើបញ្ញត្តិ ឬបទបញ្ជាស្ថានសួគ៌ដែលទ្រង់បានកំណត់មក ដោយព្រោះតែទ្រង់ចាត់ទុកមនុស្សបែបនោះជាសត្វតិរិច្ឆាននោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីទៅតាមគោលការណ៍ គ្មានការធ្វេសប្រហែសសូម្បីតែបន្តិច ហើយសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ មិនទទួលរងឥទ្ធិពលពីកត្តាណាមួយសោះឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ធ្វើ គឺស្របតាមគោលការណ៍របស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ នេះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មានសារជាតិជាព្រះផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយនៃសារជាតិរបស់ទ្រង់ ដែលគ្មានភាវៈដែលព្រះបានបង្កើតមកណាមួយមាននោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ញាណ និងទទួលខុសត្រូវលើការដោះស្រាយបញ្ហា វិធីសាស្ត្រ ការរៀបចំ ការគ្រប់គ្រង និងការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់លើវត្ថុនីមួយៗ មនុស្សម្នាក់ៗ និងភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើតមក ហើយចំពោះរឿងនេះ ទ្រង់មិនដែលធ្វេសប្រហែសឡើយ។ ទ្រង់មានព្រះទ័យសណ្ដោសប្រណីនិងសប្បុរសចំពោះមនុស្សល្អ។ ចំពោះមនុស្សអាក្រក់វិញ ទ្រង់ប្រទានទោសដោយគ្មានព្រះទ័យស្ដាយក្រោយឡើយ ហើយទ្រង់រៀបចំសម្រាប់ភាវៈមានជីវិតផ្សេងៗយ៉ាងសមស្រប ទៅតាមលក្ខណៈទៀងទាត់ និងតាមពេលវេលា ផ្អែកលើតម្រូវការនៃពិភពមនុស្ស ទៅតាមពេលវេលាខុសៗគ្នា។ តាមលក្ខណៈនេះ ភាវៈមានជីវិតផ្សេងៗគ្នាទាំងនោះ ចាប់កំណើតជាថ្មី ផ្អែកលើតួនាទីរបស់វា ក្នុងលក្ខណៈមួយដែលមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អ ហើយផ្លាស់ទីនៅចន្លោះពិភពរូបធាតុ និងពិភពខាងវិញ្ញាណ ទៅតាមលក្ខណៈវិធីសាស្ត្រ។

សេចក្តីស្លាប់របស់ភាវៈមានជីវិត ដែលជាទីបញ្ចប់នៃជីវិតខាងរូបកាយ បញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ភាវៈមានជីវិតបានឆ្លងកាត់ពីពិភពរូបធាតុទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណហើយ ចំណែកឯការកើតនៃជីវិតខាងរូបកាយថ្មីមួយ បញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ភាវៈមានជីវិតបានចេញមកពីពិភពខាងវិញ្ញាណចូលទៅក្នុងពិភពខាងរូបធាតុវិញហើយ និងចាប់ផ្តើមទទួលយកនិងបំពេញតួនាទីរៀងៗខ្លួន។ មិនថាជាការចាកចេញ ឬការមកដល់នៃភាវៈណាមួយនោះទេ រឿងទាំងពីរនេះ មិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីកិច្ចការនៃពិភពខាងវិញ្ញាណបានឡើយ។ ទម្រាំដល់ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចូលមកដល់ក្នុងពិភពរូបធាតុនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំ និងធ្វើការកំណត់យ៉ាងសមស្របនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណរួចជាស្រេចទៅហើយ ថាតើគ្រួសារមួយណាដែលមនុស្សនោះនឹងត្រូវទៅកើតជាមួយ យុគសម័យមួយណាដែលបុគ្គលនោះនឹងមកដល់ ម៉ោងប៉ុន្មានដែលពួកគេនឹងមកដល់ និងតួនាទីអ្វីដែលពួកគេនឹងត្រូវបំពេញ។ ដោយហេតុនេះហើយ ជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់នេះទាំងមូល ទាំងអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើ និងផ្លូវដែលពួកគេត្រូវដើរ នឹងត្រូវកើតមានទៅតាមការរៀបចំនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ដោយគ្មានភាពខុសគ្នាសូម្បីតែបន្តិច។ ជាងនេះទៅទៀត ពេលវេលាដែលជីវិតខាងរូបកាយត្រូវរលត់ទៅវិញ ព្រមទាំងលក្ខណៈនិងទីកន្លែងដែលជីវិតនោះត្រូវបញ្ចប់ គឺពិភពខាងវិញ្ញាណអាចដឹងបានយ៉ាងច្បាស់។ ព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រាពិភពរូបធាតុ ហើយទ្រង់ក៏ត្រួតត្រាពិភពខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ ទ្រង់នឹងមិនពន្យារវដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់ជាធម្មតានៃព្រលឹងណាមួយឡើយ ហើយទ្រង់ក៏នឹងមិនបង្កើតកំហុសណាមួយនៅក្នុងការរៀបចំវដ្តនោះដែរ។ មន្ត្រីកាន់តំណែងផ្លូវការម្នាក់ៗនៃពិភពខាងវិញ្ញាណ អនុវត្តកិច្ចការរបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន និងធ្វើកិច្ចការណាដែលពួកគេគួរធ្វើ ស្របតាមការណែនាំ និងបញ្ញត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ នៅក្នុងពិភពមនុស្សជាតិ បាតុភូតរូបធាតុនីមួយៗដែលមនុស្សមើលឃើញ គឺមានលំដាប់លំដោយ ហើយគ្មានភាពរញ៉េរញ៉ៃនោះទេ។ អ្វីទាំងអស់នេះគឺដោយសារការគ្រប់គ្រងមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើ និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ដែលគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ។ ការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ រួមបញ្ចូលទាំងពិភពរូបធាតុដែលមនុស្សរស់នៅ ក៏ដូចជាពិភពខាងវិញ្ញាណដែលមនុស្សមើលមិនឃើញផងដែរ។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើមនុស្សមានបំណងចង់មានជីវិតដ៏ល្អប្រសើរ ហើយសង្ឃឹមរស់នៅក្នុងបរិស្ថានល្អមួយ បន្ថែមពីលើពិភពរូបធាតុដែលពួកគេអាចមើលឃើញអ្វីៗទាំងអស់ដែលបានប្រទានមកដល់ពួកគេ នោះព្រះក៏ត្រូវប្រទានពិភពខាងវិញ្ញាណទៅឱ្យពួកគេផងដែរ ជាពិភពមួយគ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញ ជាពិភពមួយដែលគ្រប់គ្រងភាវៈមានជីវិតគ្រប់យ៉ាងជំនួសឱ្យមនុស្សជាតិ និងជាពិភពដែលមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៩១

វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សមានជំនឿ

យើងទើបតែបានពិភាក្សាគ្នាអំពីវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សនៅក្នុងប្រភេទទីមួយ គឺអ្នកមិនជឿ។ ពេលនេះ យើងនាំគ្នាពិភាក្សាអំពីប្រភេទទីពីរម្ដង នោះគឺមនុស្សមានជំនឿ។ «វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សមានជំនឿ» គឺជាប្រធានបទដ៏មានសារៈសំខាន់មួយទៀត ហើយអ្នករាល់គ្នាចាំបាច់ត្រូវមានការយល់ដឹងអំពីប្រធានបទនេះ។ ដំបូង យើងនាំគ្នានិយាយអំពីប្រភេទនៃជំនឿផ្សេងៗ ពោលគឺ «ជំនឿ» ដែល «មនុស្សមានជំនឿ» សំដៅលើ៖ សាសនាធំៗទាំងប្រាំ ដូចជា សាសនាយូដា សាសនាគ្រីស្ទ សាសនាកាតូលិក សាសនាឥស្លាម និងសាសនាព្រះពុទ្ធ។ ក្រៅពីអ្នកមិនជឿ មនុស្សដែលជឿលើសាសនាទាំងប្រាំនេះ គ្របដណ្ដប់លើចំនួនប្រជាជនពិភពលោកមួយផ្នែកធំ។ នៅក្នុងចំណោមសាសនាទាំងប្រាំនេះ អ្នកដែលមានការងារចេញពីជំនឿរបស់ពួកគេ គឺមានតិចតួចទេ ប៉ុន្តែសាសនាទាំងនេះមានអ្នកជឿជាច្រើន។ ពួកគេនឹងទៅកន្លែងខុសៗគ្នា នៅពេលដែលពួកគេស្លាប់ទៅ។ តើ «ខុសគ្នា» ពីអ្នកណា? គឺខុសគ្នាពីអ្នកមិនជឿ ដែលជាមនុស្សគ្មានជំនឿសាសនា ដែលយើងទើបតែបាននិយាយគ្នារួច។ បន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ទៅ អ្នកមានជំនឿលើសាសនាទាំងប្រាំនេះ ទៅកន្លែងផ្សេងទៀត ជាកន្លែងខុសគ្នាពីកន្លែងរបស់អ្នកមិនជឿ។ ទោះយ៉ាងណា ក៏វានៅតែស្ថិតក្នុងដំណើរការដូចគ្នាដដែល។ ដូច្នេះហើយ ពិភពខាងវិញ្ញាណនឹងជំនុំជម្រះពួកគេដោយផ្អែកលើទង្វើគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេបានធ្វើមុនពេលពួកគេស្លាប់ បន្ទាប់ពីនោះមក ពួកគេនឹងត្រូវរៀបចំទៅតាមនោះឯង។ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សទាំងនេះត្រូវបញ្ជូនទៅកាន់កន្លែងផ្សេងដើម្បីទទួលបានការរៀបចំ? រឿងនេះគឺមានមូលហេតុសំខាន់មួយ។ តើជាអ្វីទៅ? ខ្ញុំនឹងពន្យល់សេចក្ដីនេះទៅកាន់អ្នករាល់គ្នា ដោយលើកជាឧទាហរណ៍មួយមកបញ្ជាក់។ ក៏ប៉ុន្តែ មុនពេលដែលខ្ញុំពន្យល់ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាអាចគិតក្នុងចិត្តថា៖ «គឺអាចដោយសារតែពួកគេមានជំនឿតិចតួចលើព្រះជាម្ចាស់! ពួកគេមិនមែនមិនជឿសោះនោះទេ»។ ក៏ប៉ុន្តែ នេះមិនមែនជាមូលហេតុពិតនោះទេ។ មានមូលហេតុដ៏សំខាន់មួយដែលពួកគេត្រូវបានដាក់ឱ្យនៅដាច់ដោយឡែកពីអ្នកដទៃ។

យើងលើកឧទាហរណ៍ពីសាសនាព្រះពុទ្ធមកនិយាយទៅចុះ។ ខ្ញុំនឹងប្រាប់ការពិតមួយដល់អ្នករាល់គ្នា។ ទីមួយ ពុទ្ធបរិស័ទ គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានផ្លាស់ប្តូរទៅជឿលើសាសនាព្រះពុទ្ធ ហើយគេគឺជាបុគ្គលម្នាក់ដែលដឹងថាខ្លួនជឿលើអ្វី។ នៅពេលពុទ្ធបរិស័ទនោះកោរសក់ធ្វើជាព្រះសង្ឃ ឬដូនជី នោះមានន័យថា គេបានញែកខ្លួនពីពិភពលោកិយ ដោយចាកចេញពីសំឡេងរំខាននៃពិភពមនុស្សហើយ។ រាល់ថ្ងៃ ពួកគេសូត្រធម៌ ថ្វាយបង្គំព្រះពុទ្ធ ឆាន់អាហារបួស រស់នៅក្នុងជីវិតជាបព្វជិត និងរស់នៅតែជាមួយនឹងពន្លឺចង្កៀងប្រេងកាតភ្លឺប្លុងៗប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេចំណាយពេលពេញមួយជីវិតដោយបែបនេះ។ នៅពេលជីវិតខាងរូបកាយរបស់ពុទ្ធបរិស័ទបញ្ចប់ ពួកគេនឹងគិតពីបុណ្យបាបនៃជីវិតរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងចិត្តពួកគេ ពួកគេមិនដឹងថាពួកគេត្រូវទៅកន្លែងណានោះទេបន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ទៅ មិនដឹងថាត្រូវជួបមនុស្សណាខ្លះ ឬពួកគេនឹងទទួលផលបែបណានោះទេ៖ នៅក្នុងចិត្តពួកគេ នឹងគ្មានការយល់ដឹងច្បាស់លាស់អំពីរបស់រឿងឡើយ។ ពួកគេមិនបានធ្វើអ្វីក្រៅតែពីប្រណិប័តន៍ជំនឿទាំងងងឹតងងល់ពេញមួយជីវិតរបស់ពួកគេនោះទេ ដែលក្រោយមក ពួកគេនឹងត្រូវចាកចេញពីពិភពមនុស្សជាមួយនឹងបំណង និងឧត្តមគតិល្ងឹតល្ងង់របស់ពួកគេ។ នេះគឺជាទីបញ្ចប់នៃជីវិតខាងរូបកាយរបស់ពុទ្ធបរិស័ទ នៅពេលដែលពួកគេចាកចេញពីពិភពរបស់សត្វលោក។ បន្ទាប់មក ពួកគេត្រឡប់ទៅកាន់ទីកន្លែងដើមរបស់ពួកគេវិញនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។ មិនថាមនុស្សនេះយកកំណើតសាជាថ្មី ត្រឡប់មកផែនដីវិញ និងបន្តសន្សំសេចក្ដីល្អផ្ទាល់ខ្លួនទៀតឬអត់នោះ គឺអាស្រ័យលើឥរិយាបថ និងការប្រណិប័តន៍របស់ពួកគេមុនពេលដែលពួកគេស្លាប់។ ប្រសិនបើពួកគេមិនបានធ្វើអ្វីខុសអំឡុងពេលជីវិតរស់នៅរបស់ពួកគេទេ នោះពួកគេនឹងចាប់កំណើតជាថ្មីវិញបានលឿន ហើយត្រូវបញ្ជូនត្រឡប់មកផែនដីម្តងទៀត ដែលនៅទីនេះ គេនឹងបួសជាព្រះសង្ឃ ឬដូនជីម្តងទៀត។ មានន័យថា ពួកគេអនុវត្តការសន្សំសេចក្ដីល្អផ្ទាល់ខ្លួនអំឡុងពេលនៃជីវិតខាងរូបកាយរបស់ពួកគេ ឱ្យស្របទៅនឹងការដែលពួកគេបានអនុវត្តការសន្សំសេចក្ដីល្អកាលពីលើកទីមួយដែរ ហើយបន្ទាប់ពីជីវិតខាងរូបកាយរបស់ពួកគេផុតរលត់ទៅ ពួកគេត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ ជាកន្លែងដែលពួកគេត្រូវទទួលការត្រួតពិនិត្យម្ដងទៀត។ បន្ទាប់ពីនោះ ប្រសិនបើរកមិនឃើញមានបញ្ហាអ្វីទេ ពួកគេអាចវិលត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពមនុស្សម្តងទៀត ហើយជឿលើសាសនាព្រះពុទ្ធម្តងទៀត ហើយក៏បន្តការប្រតិបត្តរបស់ពួកគេទៀតដែរ។ បន្ទាប់ពីយកកំណើតជាថ្មីបានបីទៅប្រាំពីរជាតិហើយ ពួកគេនឹងត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណម្តងទៀត ជាកន្លែងដែលពួកគេត្រូវទៅបន្ទាប់ពីជីវិតខាងរូបកាយក្នុងជាតិនីមួយៗបានបញ្ចប់។ ប្រសិនបើលក្ខណៈសម្បត្តិ និងឥរិយាបថរបស់ពួកគេនៅក្នុងពិភពមនុស្ស ស្របទៅតាមបទបញ្ជាស្ថានសួគ៌នៃពិភពខាងវិញ្ញាណ ដូច្នេះ ចាប់ពីចំណុចនោះតទៅ ពួកគេនឹងត្រូវស្ថិតនៅទីនោះ។ ពួកគេនឹងលែងកើតជាមនុស្សទៀតហើយ ហើយពួកគេក៏នឹងលែងមានហានិភ័យដែលត្រូវទទួលទោសចំពោះទង្វើអាក្រក់នៅលើផែនដីតទៅទៀតដែរ។ ពួកគេនឹងលែងឆ្លងកាត់ដំណើរការនេះទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេនឹងទទួលយកតួនាទីនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ផ្អែកលើស្ថានភាពរបស់ពួកគេ។ ពុទ្ធបរិស័ទចាត់ទុកចំណុចនេះថាជា «ការសម្រេចសម្មាសម្ពោធិញាណ»។ ការសម្រេចសម្មាសម្ពោធិញាណ មានន័យថា ជាការសម្រេចជាមន្ត្រីម្នាក់នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ហើយបន្ទាប់ពីនោះមក ពួកគេលែងចាក់កំណើតសាជាថ្មី ឬត្រូវរងការដាក់ទោសទៀតហើយ។ ជាងនេះទៅទៀត មានន័យថា បន្ទាប់ពីការយកកំណើតសាជាថ្មី ពួកគេលែងទទួលរងទុក្ខវេទនាក្នុងភាពជាមនុស្សទៀតហើយ។ ដូច្នេះ តើពួកគេនៅតែអាចមានឱកាសចាប់កំណើតជាសត្វទៀតដែរឬទេ? (អត់ទេ។) នេះមានន័យថា ពួកគេនឹងនៅកាន់តួនាទីនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណដដែល ហើយនឹងលែងយកកំណើតជាថ្មីតទៅទៀតហើយ។ នេះគឺជាឧទាហរណ៍មួយនៃការសម្រេចសម្មាសម្ពោធិញាណនៅក្នុងពុទ្ធសាសនា។ ចំពោះអ្នកដែលមិនបានសម្រេចមគ្គផលវិញ នៅពេលដែលពួកគេត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណ ពួកគេនឹងត្រូវទទួលការត្រួតពិនិត្យ និងការបញ្ជាក់ពីមន្ត្រីពាក់ព័ន្ធ បើរកឃើញថា នៅពេលដែលពួកគេនៅរស់នៅឡើយ ពួកគេមិនបានអនុវត្តការសន្សំបុណ្យកុសល្យផ្ទាល់ខ្លួនដោយក្ដីឧស្សាហ៍ព្យាយាម ឬមិនយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការសូត្រធម៌ ថ្វាយបង្គំព្រះពុទ្ធ ដូចដែលបានបញ្ញត្តិទុកក្នុងសាសនាព្រះពុទ្ធ តែបែរជាប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ច្រើន និងមានអាកប្បកិរិយាមិនល្អ ដូច្នេះ នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ នឹងមានការជំនុំជម្រះចំពោះអំពើអាក្រក់របស់ពួកគេ ហើយបន្ទាប់ពីនោះមក ពួកគេប្រាកដជាត្រូវទទួលទោសមិនខាន។ ចំពោះចំណុចនេះ គឺពុំមានករណីលើកលែងនោះទេ។ តាមលក្ខណៈនេះ តើពេលណាទើបមនុស្សបែបនេះអាចសម្រេចមគ្គផលបាន? គឺនៅក្នុងជាតិដែលពួកគេមិនបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ហើយបន្ទាប់ពីត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ ត្រូវគេមើលឃើញថា ពួកគេមិនបានធ្វើអ្វីខុសមុនពេលដែលពួកគេស្លាប់។ ក្រោយមក ពួកគេបន្តយកកំណើតសាជាថ្មីទៀត ដោយបន្តសូត្រធម៌ ថ្វាយបង្គំព្រះពុទ្ធ រស់នៅក្នុងពន្លឺចង្កៀងប្រេងកាតភ្លឺប្លុងៗ វៀរចាកការសម្លាប់សត្វ ឬទទួលទានសាច់។ ពួកគេមិនចូលរួមក្នុងពិភពមនុស្ស ដោយទុកបញ្ហាលោកិយមួយឡែក ហើយមិនបង្កជម្លោះជាមួយអ្នកដទៃ។ នៅក្នុងដំណើរនេះ ប្រសិនបើពួកគេមិនបានប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ទេ នោះក្រោយពីពួកគេត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ ហើយបន្ទាប់ពីបានត្រួតពិនិត្យគ្រប់ទាំងទង្វើ និងអាកប្បកិរិយារបស់ពួកហើយ នោះពួកគេនឹងត្រូវបញ្ជូនមកកើតក្នុងពិភពមនុស្សម្ដងទៀត នៅក្នុងវដ្តមួយដែលបន្តកើតស្លាប់ចំនួនបីទៅប្រាំពីរជាតិទៀត។ ប្រសិនបើនៅក្នុងអំឡុងពេលនោះ ពួកគេមិនបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងអ្វីទេ នោះការសម្រេចសម្មាសម្ពោធិញាណរបស់ពួកគេ នឹងអាចកើតមាន ហើយក៏គ្មានការពន្យារពេលដែរ។ នេះគឺជាលក្ខណៈពិសេសនៃវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សដែលមានជំនឿទាំងអស់៖ ពួកគេអាច «សម្រេចមគ្គផល» និងទទួលយកតួនាទីមួយនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។ នេះគឺជាភាពខុសគ្នារវាងពួកគេនិងអ្នកមិនជឿ។ ដំបូង នៅពលដែលពួកគេរស់នៅលើផែនដីនៅឡើយ តើអ្នកដែលអាចកាន់តួនាទីនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណប្រព្រឹត្តយ៉ាងដូចម្តេច? ពួកគេត្រូវតែប្រាកដថា ពួកគេមិនប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ណាមួយឡើយ៖ ពួកគេមិនត្រូវសម្លាប់មនុស្ស ដុតផ្ទះ ចាប់រំលោភ ឬលួចប្លន់ទេ។ ប្រសិនបើពួកគេពាក់ព័ន្ធនឹងការក្លែងបន្លំ ការបោកបញ្ឆោទ ការលួច ការប្លន់ នោះពួកគេមិនអាចសម្រេចមគ្គផលឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រសិនបើពួកគេជាប់ពាក់ព័ន្ធ ឬមានទំនាក់ទំនងនឹងអំពើអាក្រក់ណាក៏ដោយ ពួកគេនឹងមិនអាចគេចផុតពីការដាក់ទោសដែលពិភពខាងវិញ្ញាណបានកំណត់សម្រាប់ពួកគេឡើយ។ ពិភពខាងវិញ្ញាណ ធ្វើការរៀបចំយ៉ាងសមស្របសម្រាប់ពុទ្ធបរិស័ទដែលសម្រេចសម្មាសម្ពោធិញាណ៖ ពួកគេអាចទទួលបានការចាត់តាំងឱ្យគ្រប់គ្រងអ្នកជឿលើពុទ្ធសាសនា និងអ្នកជឿលើទេវតានៅលើមេឃ ពួកគេអាចទទួលបានអំណាចគ្រប់គ្រងជាដើម។ ពួកគេក៏អាចទទួលបន្ទុកមើលខុសត្រូវត្រឹមអ្នកមិនជឿ ឬមានតួនាទីដែលមានកាតព្វកិច្ចតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ការបែងចែកបែបនេះ ធ្វើឡើងអាស្រ័យលើធម្មជាតិនៃព្រលឹងរបស់ពួកគេ។ នេះគឺជាឧទាហរណ៍មួយអំពីពុទ្ធសាសនា។

ក្នុងចំណោមសាសនាទាំងប្រាំដែលយើងបាននិយាយ គ្រីស្ទសាសនា គឺជាសាសនាពិសេសជាងគេ បើប្រៀបធៀបនឹងសាសនាដទៃ។ តើអ្វីដែលធ្វើឱ្យគ្រីស្ទបរិស័ទពិសេសខ្លាំងបែបនេះ? អ្នកទាំងនេះ គឺជាមនុស្សដែលជឿលើព្រះដ៏ពិត។ តើអ្នកដែលជឿលើព្រះដ៏ពិត ត្រូវបានចាត់ថ្នាក់នៅទីនេះយ៉ាងដូចម្ដេចកើតទៅ? ការដែលនិយាយថា គ្រីស្ទសាសនាគឺជាប្រភេទជំនឿមួយបែប មិនចាំបាច់ឆ្ងល់ទេ គឺយើងនិយាយត្រឹមតែជំនឿប៉ុណ្ណោះ។ យើងនិយាយត្រឹមប្រភេទនៃពិធីសាសនា ប្រភេទនៃសាសនាប៉ុណ្ណោះ និងជាប្រភេទជំនឿខុសគ្នាទាំងស្រុងពីជំនឿរបស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដ។ មូលហេតុដែលខ្ញុំបញ្ចូលគ្រីស្ទសាសនាទៅក្នុងបញ្ជីនៃសាសនាធំៗទាំងប្រាំ គឺដោយសារតែគ្រីស្ទសាសនាត្រូវទម្លាក់មកត្រឹមកម្រិតដូចគ្នានឹងសាសនាយូដា សាសនាព្រះពុទ្ធ និងសាសនាឥស្លាមដែរ។ មនុស្សភាគច្រើននៅក្រុមនេះ មិនជឿថាមានព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ឬមិនជឿថាទ្រង់ត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើដែរ។ ពួកគេកាន់តែមិនជឿលើវត្ដមានរបស់ទ្រង់ទៅទៀត។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេគ្រាន់តែប្រើប្រាស់បទគម្ពីរដើម្បីពិភាក្សាអំពីទេវសាស្រ្ត និងប្រើប្រាស់ទេវសាស្រ្តដើម្បីបង្រៀនមនុស្សឱ្យមានចិត្ដសប្បុរស ចេះអត់ទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ និងចេះធ្វើអំពើល្អប៉ុណ្ណោះ។ សាសនាគ្រីស្ទ បានក្លាយជាសាសនាប្រភេទនេះទៅហើយ៖ សាសនានេះត្រឹមតែផ្តោតទៅលើទ្រឹស្តីបែបទេវសាស្រ្តប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនមានទំនាក់ទំនងទៅនឹងកិច្ចការនៃការគ្រប់គ្រង និងការសង្គ្រោះមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ។ សាសនានេះបានក្លាយជាសាសនារបស់មនុស្សដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែជាអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់មិនទទួលស្គាល់ដោយពិតប្រាកដនោះទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្ដី ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានគោលការណ៍នៅក្នុងវិធីសាស្ត្ររបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សប្រភេទនេះផងដែរ។ ទ្រង់មិនចាត់ការឬដោះស្រាយជាមួយពួកគេធម្មតាៗតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ ដូចដែលទ្រង់បានធ្វើដាក់អ្នកមិនជឿនោះទេ។ ទ្រង់ប្រព្រឹត្តដាក់ពួកគេដូចដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្តដាក់ពួកពុទ្ធបរិស័ទដែរ៖ ប្រសិនបើអំឡុងពេលមានជីវិត គ្រីស្ទបរិស័ទណាម្នាក់អាចអនុវត្តការលត់ដំខ្លួន ដោយគោរពយ៉ាងតឹងរឹងតាមបទបញ្ញត្តិទាំងដប់ប្រការ ហើយធ្វើខ្លួនឱ្យមានករិយាស្របតាមក្រឹត្យវិន័យ និងបញ្ញត្តិ ព្រមទាំងប្រកាន់ខ្ជាប់នូវក្រឹត្យវិន័យ និងបទបញ្ញត្តិទាំងនេះពេញមួយជីវិត នោះពួកគេក៏ត្រូវចំណាយពេលដើម្បីឆ្លងកាត់វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់ដូចគ្នាផងដែរ មុនពេលដែលពួកគេអាចសម្រេច «ការលើកឡើងទៅក្នុងពពក» បាន។ បន្ទាប់ពីសម្រេចបានការលើកឡើងទៅក្នុងពពកនេះហើយ ពួកគេនៅតែស្ថិតនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណដដែល ដែលនៅទីនោះ ពួកគេទទួលយកតំណែង ហើយក្លាយជាមន្ត្រីម្នាក់។ ដូចគ្នាដែរ ប្រសិនបើពួកគេប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់នៅលើផែនដី (ប្រសិនបើពួកគេមានបាបច្រើនពេក និងប្រព្រឹត្តអំពើបាបច្រើនពេក) នោះពួកគេនឹងជៀសមិនផុតពីការដាក់ទោស និងការប្រៀនប្រដៅក្នុងកម្រិតធ្ងន់ធ្ងរផ្សេងៗគ្នានោះទេ។ នៅក្នុងពុទ្ធសាសនា ការសម្រេចមគ្គផល មានន័យថា ជាការចូលទៅដល់ដែនដីបរិសុទ្ធជាទីបរមសុខ ប៉ុន្តែនៅក្នុងគ្រីស្ទសាសនាវិញ តើគេហៅទីនោះយ៉ាងដូចម្ដេច? គេហៅថា «ការចូលទៅស្ថានសួគ៌» និង «ការត្រូវបានលើកឡើងទៅក្នុងពពក»។ អស់អ្នកដែលត្រូវបានលើកឡើងទៅក្នុងពពកពិតប្រាកដ ក៏ត្រូវឆ្លងកាត់វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់ចាប់ពីបីដល់ប្រាំពីរដងផងដែរ បន្ទាប់ពីនោះមក ពេលពួកគេស្លាប់ ពួកគេនឹងមកពិភពខាងវិញ្ញាណ ប្រៀបដូចជាពួកគេបានដេកលង់លក់ដូច្នោះដែរ។ ប្រសិនបើពួកបំពេញតាមបទដ្ឋានបានត្រឹមត្រូវ ពួកគេអាចនៅទីនោះដើម្បីទទួលយកតំណែងណាមួយ ហើយខុសពីមនុស្សនៅលើផែនដីនេះ ពួកគេនឹងមិនយកកំណើតសាជាថ្មីជាធម្មតា ឬផ្អែកលើទម្លាប់នោះទេ។

នៅក្នុងចំណោមសាសនាទាំងអស់នេះ ទីបញ្ចប់ដែលពួកគេនិយាយ និងទីបញ្ចប់ដែលពួកគេខំប្រឹងតាមរក គឺដូចទៅនឹងការសម្រេចមគ្គផលនៅក្នុងពុទ្ធសាសនាដែរ។ គ្រាន់តែថា «មគ្គផល» នេះ សម្រេចបានតាមមធ្យោបាយខុសៗគ្នាប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេទាំងអស់នេះ គឺជាបក្សាបក្សីដែលមានស្លាប។ ចំពោះចំនួនអ្នកគោរពជឿលើសាសនាទាំងនេះ ដែលអាចមានឥរិយាបថគោរពប្រណិប័តន៍យ៉ាងតឹងរឹងទៅតាមគោលគំនិតសាសនា នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានទិសដៅ និងទីកន្លែងសមរម្យមួយសម្រាប់ទៅ និងដោះស្រាយជាមួយពួកគេតាមការគួរ។ ទាំងអស់នេះ គឺសមហេតុផល ប៉ុន្តែវាមិនដូចអ្វីដែលមនុស្សនឹកស្រមៃនោះទេ។ ពេលនេះ បន្ទាប់ពីបានឮពីអ្វីដែលកើតឡើងចំពោះមនុស្សនៅក្នុងគ្រីស្ទសាសនាហើយ តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍បែបណា? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ស្ថានភាពរបស់ពួកគេមិនយុត្តិធម៌ទេ មែនទេ? តើអ្នកអាណិតពួកគេទេ? (អាណិតតិចៗដែរ។) យើង មិនអាចជួយអ្វីបានឡើយ មានតែត្រូវស្តីបន្ទោសពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការពិត។ ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ និងពិតជាក់ស្ដែង ហើយកិច្ចការរបស់ទ្រង់ មានគោលដៅទៅលើមនុស្សជាតិទាំងអស់ និងបុគ្គលគ្រប់ៗគ្នា។ ចុះហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនទទួលយកកិច្ចការនេះ? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេទាស់ទទឹង និងធ្វើទុក្ខបុកម្នេញព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងបែបនេះ? ពួកគេគួរតែគិតថា ខ្លួនគេមានសំណាងដែលទទួលបានលទ្ធផលបែបនេះ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាមានចិត្តអាណិតពួកគេទៅវិញ? ការដែលពួកគេត្រូវបានដោះស្រាយតាមវិធីនេះ បង្ហាញពីការអត់ធ្មត់ខ្លាំងណាស់។ បើនិយាយពីកម្រិតដែលពួកគេទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់វិញ ពួកគេគួរណាស់តែត្រូវបំផ្លាញចោល ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើបែបនេះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់គ្រាន់តែដោះស្រាយជាមួយគ្រីស្ទសាសនា ដូចគ្នាទៅនឹងសាសនាធម្មតាដែរ។ ដូច្នេះ តើមានតម្រូវការណាមួយដើម្បីពិភាក្សាលម្អិតអំពីសាសនាដទៃដែរឬទេ? ធម៌ប្រៀនប្រដៅរបស់សាសនាទាំងអស់នេះ គឺដើម្បីឱ្យមនុស្សស៊ូទ្រាំនឹងការលំបាកឱ្យបានច្រើនជាងមុន មិនប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ប្រព្រឹត្តតែអំពើល្អ មិនប្រទេចផ្តាសាអ្នកដទៃ មិនថ្កោលទោសអ្នកដទៃ ជៀសឆ្ងាយពីជម្លោះ និងធ្វើជាមនុស្សល្អ។ ការបង្រៀនរបស់សាសនាភាគច្រើន គឺបែបនេះ។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើមនុស្សមានជំនឿទាំងនេះ (អ្នកជឿលើសាសនា និងនិកាយផ្សេងៗ) អាចប្រណិប័តន៍តាមការប្រៀនប្រដៅខាងសាសនារបស់ពួកគេបានហ្មត់ហ្មងល្អ នោះពួកគេនឹងមិនប្រព្រឹត្តកំហុសធ្ងន់ធ្ងរ ឬប្រព្រឹត្តអំពើបាបធ្ងន់ធ្ងរក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេរស់នៅលើផែនដីនេះទេ ហើយបន្ទាប់ពីពួកគេចាប់កំណើតសាជាថ្មីបានពីបីទៅប្រាំពីរដងហើយ មនុស្សទាំងអស់នេះ (អ្នកអាចប្រណិប័តន៍តាមការប្រៀនប្រដៅខាងសាសនាបានយ៉ាងហ្មត់ហ្មងល្អ) ភាគច្រើននឹងទទួលបានតំណែងនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។ តើមនុស្សបែបនេះមានច្រើនទេ? (មិនសូវមានច្រើនទេ។) តើចម្លើយរបស់អ្នកសម្អាងលើអ្វី? ការធ្វើអំពើល្អ និងប្រណិប័តន៍តាមវិន័យ និងច្បាប់សាសនា មិនងាយស្រួលនោះទេ។ ពុទ្ធសាសនា មិនអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សទទួលទានសាច់សត្វទេ តើអ្នកអាចធ្វើបែបនោះបានទេ? ប្រសិនបើអ្នកត្រូវស្លៀកស្បងពណ៌ប្រផេះ ហើយត្រូវសូត្រធម៌ ថ្វាយបង្គំព្រះពុទ្ធនៅក្នុងវិហារពុទ្ធសាសានាពេញមួយថ្ងៃ តើអ្នកអាចធ្វើបែបនេះបានទេ? វាមិនងាយស្រួលនោះទេ។ គ្រីស្ទសាសនាមានបទបញ្ញត្តិដប់ប្រការ បទបញ្ញត្តិ និងក្រឹត្យវិន័យផ្សេងៗទៀត។ តើទាំងអស់នេះងាយស្រួលនឹងគោរពតាមដែរឬទេ? មិនងាយនោះទេ ត្រូវទេ? យើងលើកឧទាហរណ៍ពីការហាមមិនឱ្យប្រទេចផ្តាសាអ្នកដទៃចុះ៖ មនុស្សពិតជាមិនអាចគោរពតាមក្រឹត្យវិន័យនេះបានទេ។ ដោយមិនអាចឃាត់ខ្លួនឯងបាន ពួកគេប្រទេចផ្តាសាគេ ហើយបន្ទាប់ពីប្រទេចផ្តាសាហើយ ពួកគេមិនអាចលេបសម្តីខ្លួនឯងវិញបាន ដូច្នេះ តើពួកគេធ្វើយ៉ាងណា? នៅពេលយប់ ពួកគេលន់តួបាប។ ពេលខ្លះ បន្ទាប់ពីពួកគេប្រទេចផ្តាសាដាក់អ្នកដទៃហើយ ពួកគេនៅមានចិត្តស្អប់ទៀត ហើយពួកគេថែមទាំងធ្វើជ្រុលដល់ថ្នាក់កំណត់ពេលវេលាធ្វើបាបមនុស្សទាំងនោះថែមទៀតផង។ សរុបមក សម្រាប់អ្នកដែលរស់នៅក្នុងគោលការណ៍ងាប់ក្រឡានេះ មិនងាយស្រួលនឹងគេចផុតពីការប្រព្រឹត្តអំពើបាប ឬប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ឡើយ។ ដូច្នេះហើយ នៅគ្រប់សាសនាទាំងអស់ មានតែមនុស្សមួយក្តាប់តូចប៉ុណ្ណោះដែលសម្រេចមគ្គផលពិតប្រាកដបាន។ ដោយសារមានមនុស្សច្រើនណាស់ដែលគោរពសាសនាទាំងនេះ ដូច្នេះតើអ្នកសន្មតថា មនុស្សភាគច្រើននឹងអាចទទួលបានតួនាទីនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណមែនទេ? តាមពិត មិនមានច្រើនបែបនោះទេ។ មានតិចតួចប៉ុណ្ណោះដែលអាចទទួលបានផលបែបនេះមែន។ ចំពោះវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សមានជំនឿ សន្មតថាចប់ត្រឹមប៉ុណ្ណេះចុះ។ អ្វីដែលធ្វើឱ្យពួកគេខុសពីអ្នកដទៃនោះគឺ ពួកគេអាចសម្រេចមគ្គផលបាន ហើយនេះគឺមូលហេតុដែលធ្វើឱ្យពួកគេខុសពីអ្នកមិនជឿ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៩២

វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ (អត្ថបទសម្រាំង)

បន្ទាប់មកទៀត យើងនាំគ្នានិយាយអំពីវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់វិញម្ដង។ រឿងនេះពាក់ព័ន្ធនឹងអ្នករាល់គ្នានេះឯង ដូច្នេះ ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ឱ្យមែនទែន៖ ដំបូង ត្រូវគិតថាតើអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានចាត់ក្នុងប្រភេទណា? (រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកស៊ីឈ្នួល។) ពិតណាស់ គឺមានពីរប្រភេទ៖ រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកស៊ីឈ្នួល។ ដំបូង យើងនាំគ្នានិយាយអំពីរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមុនសិន។ ពួកនេះមានចំនួនតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ តើ «រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់» សំដៅលើនរណា? បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើរួចមក ហើយបន្ទាប់ពីមានវត្តមានមនុស្សជាតិ ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសមនុស្សមួយក្រុមដែលនឹងដើរតាមទ្រង់។ មនុស្សទាំងនេះហើយ ដែលត្រូវហៅថា «រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់»។ ការដែលព្រះជាម្ចាស់ជ្រើសរើសមនុស្សទាំងនេះ គឺមានវិសាលភាព និងសារៈសំខាន់របស់វា។ វិសាលភាពដែលពិសេសនៅក្នុងនោះគឺថា ត្រូវកំណត់ជ្រើសរើសមនុស្សក្នុងចំនួនតិចតួច ដែលត្រូវមកកើតនៅពេលទ្រង់បំពេញកិច្ចការសំខាន់។ តើមានសារៈសំខាន់អ្វី? ដោយសារពួកគេគឺជាក្រុមមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានរើសតាំង សារៈសំខាន់នោះគឺអស្ចារ្យណាស់។ ពោលគឺ ព្រះជាម្ចាស់មានបំណងចង់ប្រោសឱ្យមនុស្សទាំងនេះបានពេញខ្នាត និងប្រោសឱ្យពួកគេបានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយនៅពេលដែលកិច្ចការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ត្រូវបានបញ្ចប់ ទ្រង់នឹងទទួលយកមនុស្សទាំងនេះ។ តើសារៈសំខាន់នេះមិនអស្ចារ្យទេឬ? ដូច្នេះ រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងនេះ គឺមានសារៈសំខាន់ណាស់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតពួកគេជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ទទួលយក។ យើងផ្អាកនិយាយពីប្រធានបទនៃការតម្រូវទុកជាមុនរបស់ព្រះជាម្ចាស់បន្តិចសិន ហើយជាដំបូង យើងនិយាយអំពីប្រភពដើមរបស់ពួកអ្នកស៊ីឈ្នួលសិន។ តាមន័យត្រង់ ពាក្យ «អ្នកស៊ីឈ្នួល» នេះ គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលធ្វើការបម្រើព្រះ។ ពួកអ្នកដែលបម្រើព្រះ គឺជាអ្នកធ្វើការបណ្តោះអាសន្ន ពួកគេមិនធ្វើការរយៈពេលវែង ឬជាអចិន្ត្រៃយ៍នោះទេ។ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានជួល ឬជ្រើសរើសឱ្យធ្វើការជាបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ ប្រភពដើមរបស់ពួកគេភាគច្រើនត្រូវបានជ្រើសរើសចេញពីចំណោមអ្នកមិនជឿ។ ពួកគេមកកើតនៅផែនដីនេះនៅពេលដែលមានបញ្ញត្តិថា ពួកគេនឹងត្រូវកាន់តួនាទីជាអ្នកស៊ីឈ្នួលនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ជាតិមុន ពួកគេអាចកើតជាសត្វ ឬអាចកើតជាអ្នកមិនជឿក៏មាន។ អ្នកស៊ីឈ្នួលមានជាប្រភពដើមបែបនេះឯង។

យើងនាំគ្នានិយាយអំពីរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់បន្ថែមទៀត។ នៅពេលដែលពួកគេស្លាប់ទៅ ពួកគេទៅកាន់កន្លែងខុសគ្នាទាំងស្រុងពីកន្លែងរបស់អ្នកមិនជឿ និងអ្នកមានជំនឿ។ កន្លែងនោះ ពួកគេរស់នៅជាមួយពួកទេវតា និងអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅកន្លែងនោះ ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ នៅទីនោះ ទោះបីរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ដោយភ្នែករបស់ពួកគេផ្ទាល់បានក៏ដោយ ក៏វាមិនដូចគ្នានឹងកន្លែងផ្សេងទៀតនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណដែរ។ ទីនោះគឺជាកន្លែងមួយផ្សេង ដែលមនុស្សមួយភាគនេះទៅដល់បន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់។ នៅពេលដែលពួកគេស្លាប់ ពួកគេក៏ត្រូវទទួលការស៊ើបអង្កេតដ៏តឹងរឹងពីសំណាក់អ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ តើត្រូវស៊ើបអង្កេតចំណុចអ្វីខ្លះ? អ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ស៊ើបអង្កេតផ្លូវដែលមនុស្សទាំងនេះបានជ្រើសដើរក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេទាំងមូល នៅក្នុងជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់ ថាតើពួកគេធ្លាប់ទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ឬដាក់បណ្តាសាទ្រង់នៅពេលនោះឬអត់ ថាតើពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើបាប ឬអំពើអាក្រក់ធ្ងន់ធ្ងរឬអត់។ ការស៊ើបអង្កេតនេះ នឹងឆ្លើយតបទៅសំណួរថាតើមនុស្សម្នាក់នេះត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យស្នាក់នៅបន្ត ឬត្រូវចាកចេញ។ តើពាក្យថា «ចាកចេញ» មានន័យដូចម្តេច? ហើយពាក្យថា «ស្នាក់នៅបន្ត» មានន័យដូចម្តេច? ផ្អែកលើឥរិយាបថរបស់ពួកគេ ពាក្យថា «ចាកចេញ» មានន័យថា ពួកគេត្រូវស្ថិតនៅក្នុងចំណោមឋានៈជារាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតឬអត់ ឯការអនុញ្ញាតឱ្យ «ស្នាក់នៅបន្ត» មានន័យថា ពួកគេអាចបន្តស្ថិតនៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រោសឱ្យបានពេញខ្នាតនៅគ្រាចុងក្រោយ។ សម្រាប់អ្នកដែលស្នាក់នៅបន្ត ព្រះជាម្ចាស់មានការរៀបចំពិសេសៗសម្រាប់ពួកគេ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការនីមួយៗរបស់ទ្រង់ ទ្រង់នឹងបញ្ជូនមនុស្សប្រភេទនេះឱ្យទៅបំពេញតួនាទីជាពួកសាវ័ក ឬទៅបំពេញកិច្ចការនៃការធ្វើឱ្យក្រុមជំនុំផុសផុលឡើងវិញ ឬទៅមើលថែទាំក្រុមជំនុំជាដើម។ ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលមានសមត្ថភាពធ្វើកិច្ចការបែបនេះ គឺមិនចាប់កំណើតសាជាថ្មីញឹកញាប់ដូចអ្នកមិនជឿទេ ដែលចាប់កំណើតពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេត្រូវត្រឡប់ទៅកាន់ផែនដីវិញដោយផ្អែកលើសេចក្ដីតម្រូវ និងជំហាននៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេមិនយកកំណើតជាថ្មីញឹកញាប់នោះទេ។ ដូច្នេះ តើមានក្បួនច្បាប់ណាមួយអំពីពេលវេលាដែលពួកគេយកកំណើតជាថ្មីដែរឬទេ? តើពួកគេមកចាប់កំណើតរាល់ពីរបីឆ្នាំម្តងមែនទេ? តើពួកមកចាប់កំណើតញឹកញាប់បែបនេះមែនទេ? អត់ទេ។ ទាំងអស់នេះគឺអាស្រ័យលើកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អាស្រ័យលើជំហាននៃកិច្ចការនោះ និងអាស្រ័យលើតម្រូវការរបស់ទ្រង់ ហើយគ្មានក្បួនច្បាប់កំណត់នោះទេ។ ក្បួនច្បាប់តែមួយគត់់់់់់់់នោះគឺ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយ អំឡុងពេលនៃគ្រាចុងក្រោយ រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់នឹងមកចាប់កំណើត ហើយការមកចាប់កំណើតនេះ នឹងជាការចាប់កំណើតលើកចុងក្រោយរបស់ពួកគេ។ ហេតុអ្វីបានជាបែបនោះ? នេះគឺផ្អែកលើលទ្ធផលដែលនឹងត្រូវសម្រេចបានក្នុងអំឡុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតក្នុងអំឡុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រោសរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ទ្រង់់ទាំងអស់នេះឱ្យបានពេញខ្នាតទាំងស្រុង។ តើនេះមានន័យដូចម្តេច? ប្រសិនបើក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណាក់កាលចុងក្រោយនេះ មនុស្សទាំងនេះត្រូវបានប្រោសឱ្យបានពេញខ្នាត និងគ្រប់លក្ខណ៍ នោះពួកគេនឹងលែងចាប់កំណើតសាជាថ្មីដូចពីមុននោះទៀតហើយ។ ដំណើរនៃការកើតជាមនុស្សរបស់ពួកគេ នឹងមកដល់ទីបញ្ចប់ទាំងស្រុង ហើយដំណើរនៃការចាប់កំណើតសាជាថ្មីរបស់ពួកគេក៏បញ្ចប់ទាំងស្រុងដូចគ្នាដែរ។ ចំណុចនេះទាក់ទងនឹងអ្នកដែលនឹងត្រូវស្នាក់នៅបន្ត។ ដូច្នេះ តើអ្នកដែលមិនអាចស្នាក់នៅបន្តបាន ត្រូវទៅទីណា? អ្នកដែលមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យស្នាក់នៅបន្ត មានទិសដៅសមស្របរបស់ពួកគេផ្ទាល់ខ្លួន។ ដំបូងឡើយ ដោយសារលទ្ធផលនៃការប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់របស់ពួកគេ ដោយសារកំហុសដែលពួកគេបានធ្វើ និងអំពើបាបដែលពួកគេបានសាង ពួកគេក៏នឹងត្រូវដាក់ទោសផងដែរ។ បន្ទាប់ពីពួកគេត្រូវបានដាក់ទោសរួចហើយ ព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើការរៀបចំបញ្ជូនពួកគេទៅក្នុងចំណោមអ្នកមិនជឿឱ្យសមទៅនឹងស្ថានភាព ឬក៏រៀបចំពួកគេឱ្យទៅកើតក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមានជំនឿ។ និយាយមួយបែបទៀត គឺអាចមានលទ្ធផលពីរយ៉ាងសម្រាប់ពួកគេ៖ ទីមួយគឺត្រូវដាក់ទោស ហើយប្រហែលជាអាចរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សកាន់សាសនាជាក់លាក់ណាមួយ បន្ទាប់ពីបានកើតជាថ្មី ហើយទីពីរគឺក្លាយជាអ្នកមិនជឿ។ ប្រសិនបើពួកគេក្លាយជាអ្នកមិនជឿ នោះពួកគេនឹងបាត់បង់ឱកាសទាំងស្រុង។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើពួកគេក្លាយជាមនុស្សមានជំនឿ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើពួកគេក្លាយជាគ្រីស្ទបរិស័ទ នោះពួកគេនឹងនៅតែមានឱកាសដើម្បីវិលត្រឡប់ទៅកាន់ឋានៈជារាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល។ ចំពោះចំណុចនេះ មានទំនាក់ទំនងស្មុគស្មាញណាស់។ សរុបមក ប្រសិនបើរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ណាម្នាក់ ធ្វើអ្វីមួយដែលប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេនឹងត្រូវដាក់ទោស ដូចជាមនុស្សគ្រប់គ្នាផ្សេងទៀតដែរ។ ចូរយកប៉ុល ដែលយើងបាននិយាយពីមុន មកធ្វើជាឧទាហរណ៍ចុះ។ លោកប៉ុលគឺជាឧទាហរណ៍អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវដាក់ទោស។ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែនិយាយនេះទេ? តើចំនួនរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានកំណត់មែនទេ? (មែន គឺស្ទើរតែទាំងស្រុង។) ភាគច្រើន គឺត្រូវបានកំណត់រួចហើយ ប៉ុន្តែមួយផ្នែកតូច មិនត្រូវបានកំណត់នោះទេ។ ហេតុអ្វីបានជាបែបនោះ? ចំណុចនេះ ខ្ញុំបាននិយាយរួចហើយអំពីមូលហេតុជាក់ស្ដែងបំផុត នោះគឺ ការប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់។ នៅពេលដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះទ័យចង់បានពួកគេទេ ហើយនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះទ័យចង់បានពួកគេ ទ្រង់ក៏បោះពួកគេទៅក្នុងជាតិសាសន៍ និងប្រភេទមនុស្សផ្សេងៗ។ ការធ្វើបែបនេះ គឺធ្វើឱ្យពួកគេគ្មានក្ដីសង្ឃឹម និងធ្វើឱ្យពួកគេកាន់តែពិបាកក្នុងត្រឡប់មកវិញ។ សេចក្ដីទាំងនេះ គឺទាក់ទងនឹងវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់នៃរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៩៣

វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ (អត្ថបទសម្រាំង)

ប្រធានបទបន្ទាប់នេះ ទាក់ទងនឹងវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកស៊ីឈ្នួល។ យើងទើបតែបាននិយាយអំពីប្រភពដើមរបស់អ្នកស៊ីឈ្នួល។ ជាការពិតដែលពួកគេបានយកកំណើតសាជាថ្មី បន្ទាប់ពីបានកើតជាអ្នកមិនជឿ និងកើតជាសត្វនៅក្នុងអតីតជាតិរបស់ពួកគេហើយ។ ក្នុងការមកចាប់កំណើតនៅដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះ ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសមនុស្សមួយក្រុមចេញពីអ្នកមិនជឿ ហើយក្រុមនេះមានលក្ខណៈពិសេស។ គោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការរើសតាំងមនុស្សទាំងនេះ គឺដើម្បីឱ្យពួកគេបម្រើកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ «ការស៊ីឈ្នួល» មិនមែនជាពាក្យដែលពិរោះស្តាប់ណាស់ណានោះទេ ហើយវាក៏មិនស្របតាមបំណងប្រាថ្នារបស់មនុស្សគ្រប់គ្នានោះដែរ ប៉ុន្តែយើងគួរតែសម្លឹងមើលទៅលើបុគ្គលដែលពាក្យនេះចង់សំដៅដល់។ វត្ដមាននៃអ្នកស៊ីឈ្នួលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានសារៈសំខាន់ជាពិសេសមួយ។ គ្មានអ្នកដទៃផ្សេងទៀតណាអាចបំពេញតួនាទីរបស់ពួកគេបានឡើយ ដោយសារតែពួកគេត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់រើសតាំងរួចហើយ។ តើអ្នកស៊ីឈ្នួលទាំងអស់នេះមានតួនាទីអ្វីខ្លះ? គឺដើម្បីបម្រើរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ភាគច្រើន តួនាទីរបស់ពួកគេ គឺដើម្បីផ្តល់ការបម្រើដល់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីសហការជាមួយកិច្ចការទ្រង់ និងដើម្បីសម្រុះសម្រួលដល់ការប្រោសរាស្រ្តរើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានពេញខ្នាត។ មិនថាពួកគេកំពុងប្រើកម្លាំងពលកម្ម អនុវត្តកិច្ចការក្នុងទិដ្ឋភាពណាខ្លះ ឬក៏កំពុងធ្វើកិច្ចការជាក់លាក់ណាមួយនោះទេ តើព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្ដីតម្រូវអ្វីខ្លះចំពោះអ្នកស៊ីឈ្នួលទាំងនេះ? តើនៅក្នុងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេមានការទាមទារខ្លាំងណាស់មែនទេ? (អត់ទេ ទ្រង់គ្រាន់តែសុំឱ្យពួកគេស្មោះត្រង់ប៉ុណ្ណោះ។) អ្នកស៊ីឈ្នួល ក៏ត្រូវតែស្មោះត្រង់ដែរ។ មិនថាអ្នកមានប្រភពដើមជាអ្វី ឬហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ជ្រើសរើសអ្នកនោះទេ អ្នកត្រូវតែស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះបញ្ជាបេសកកម្មដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់អ្នក ចំពោះកិច្ចការដែលអ្នកទទួលខុសត្រូវ និងចំពោះកាតព្វកិច្ចដែលអ្នកបំពេញ។ ចំពោះអ្នកស៊ីឈ្នួលដែលមានសមត្ថភាពធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ និងធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ តើពួកគេនឹងមានលទ្ធផលបែបណា? ពួកគេនឹងអាចស្ថិតនៅបន្តទៀត។ តើការក្លាយជាអ្នកស៊ីឈ្នួលដែលអាចស្ថិតនៅបន្តទៀតបាន គឺជាព្រះពរមែនទេ? តើការស្ថិតនៅបន្តនេះ មានន័យដូចម្តេច? តើព្រះពរនេះមានសារៈសំខាន់អ្វីដែរ? តាមឋានៈ ពួកគេមើលទៅមិនដូចជារាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ពួកគេមើលទៅខុសគ្នា។ ប៉ុន្តែតាមពិត តើអ្វីដែលពួកគេទទួលបាននៅក្នុងជីវិតនេះ មិនដូចគ្នានឹងអ្វីដែលរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទទួលបានទេឬអី? គឺដូចគ្នាស្ទើរតែទាំងស្រុងនៅក្នុងជាតិនេះ។ អ្នករាល់គ្នាមិនបដិសេធរឿងនេះទេ មែនទេ? ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការទំនុកបម្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើមាននរណាដែលមិនទទួលបានរបស់ទាំងអស់នេះទៅ? គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែទទួលបានភាពសម្បូរហូរហៀរបែបនេះ។ អត្តសញ្ញាណរបស់អ្នកស៊ីឈ្នួល គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលធ្វើការបម្រើព្រះ ប៉ុន្តែចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ ពួកគេគ្រាន់តែជារបស់មួយក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើតមកប៉ុណ្ណោះ។ គ្រាន់តែថា តួនាទីរបស់ពួកគេគឺជាអ្នកស៊ីឈ្នួលប៉ុណ្ណោះឯង។ ទាំងអ្នកស៊ីឈ្នួល ទាំងរាស្រ្តរើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែជារបស់ដែលព្រះបង្កើតមក តើមានភាពខុសគ្នាដែរឬទេរវាងអ្នកស៊ីឈ្នួល និងរាស្រ្តរើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ? បើនិយាយជាទូទៅ គឺគ្មានភាពខុសគ្នានោះទេ។ តែបើនិយាយលម្អិតវិញ គឺមានភាពខុសគ្នា។ នៅក្នុងសារជាតិ និងតួនាទីដែលពួកគេបំពេញ គឺមានភាពខុសគ្នាម្យ៉ាង។ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រព្រឹត្តដាក់មនុស្សក្រុមនេះដោយអយុត្តិធម៌នោះទេ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សទាំងនេះត្រូវបានកំណត់ថាជាអ្នកស៊ីឈ្នួលទៅវិញ? អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែមានការយល់ដឹងខ្លះៗអំពីចំណុចនេះ! អ្នកស៊ីឈ្នួលចេញមកពីក្នុងចំណោមអ្នកមិនជឿ។ នៅពេលដែលយើងលើកឡើងថា ពួកគេចេញមកពីក្នុងចំណោមអ្នកមិនជឿ គឺច្បាស់ណាស់ថា ពួកគេមានប្រវត្តិមិនល្អ៖ ពួកគេទាំងអស់ សុទ្ធតែអ្នកមិនជឿថាមានព្រះ ហើយពីអតីតកាល ក៏ពួកគេមិនជឿថាមានព្រះដែរ។ ពួកគេមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយទាស់នឹងទ្រង់ ទាស់នឹងសេចក្តីពិត ទាស់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលវិជ្ជមាន។ ពួកគេមិនជឿលើព្រះ ហើយក៏មិនជឿថាមានព្រះដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយ តើពួកគេមានសមត្ថភាពយល់ដឹងពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ភាគច្រើន គឺសមស្របដែលថា ពួកគេមិនយល់នោះ។ អ្នកស៊ីឈ្នួលមិនអាចយល់បន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងថ្លែងមក យល់ពីអ្វីដែលទ្រង់ត្រូវការ ឬយល់ពីមូលហេតុដែលទ្រង់តម្រូវបែបនេះនោះទេ ប្រៀបដូចសត្វដែលមិនអាចយល់សម្ដីមនុស្សបានដូច្នោះដែរ។ ពួកគេមិនយល់នោះទេ។ ពួកគេមិនអាចយល់សេចក្ដីទាំងអស់នេះបានឡើយ ហើយពួកគេនៅតែគ្មានការបំភ្លឺដដែល។ ដោយសារមូលហេតុនេះហើយ ទើបមនុស្សទាំងនេះមិនមានជីវិតដែលយើងទើបនឹងបាននិយាយរួចមកនេះ។ បើគ្មានជីវិត តើមនុស្សអាចយល់សេចក្ដីពិតបានដែរឬទេ? តើពួកគេមានការបំពាក់បំប៉នដោយសេចក្ដីពិតដែរឬទេ? តើពួកគេមានបទពិសោធ និងចំណេះដឹងអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? (គ្មានទេ។) អ្នកស៊ីឈ្នួលមានប្រភពដើមបែបនេះឯង។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឱ្យមនុស្សទាំងនេះក្លាយជាអ្នកស៊ីឈ្នួល ទើបសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេនៅតែមានបទដ្ឋានដដែល។ ទ្រង់មិនបានមើលងាយពួកគេទេ ហើយទ្រង់ក៏មិនមែនមិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេដែរ។ ទោះបីជាពួកគេមិនយល់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងគ្មានជីវិតក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់នៅតែប្រព្រឹត្តដាក់ពួកគេដោយព្រះទ័យករុណាដដែល ហើយពេលនិយាយដល់សេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេ ក៏នៅតែមានបទដ្ឋានដដែល។ អ្នករាល់គ្នាទើបតែបាននិយាយអំពីបទដ្ឋានទាំងនេះរួច៖ ត្រូវមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងធ្វើអ្វីទៅតាមបន្ទូលទ្រង់។ នៅក្នុងការបម្រើរបស់អ្នក អ្នកត្រូវតែបម្រើនៅកន្លែងណាដែលមានតម្រូវការ ហើយអ្នកត្រូវតែបម្រើឱ្យដល់ទីបញ្ចប់។ ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើជាអ្នកស៊ីឈ្នួលដ៏ស្មោះត្រង់ ដែលអាចបម្រើព្រះរហូតដល់ទីបញ្ចប់បាន ហើយអាចបំពេញបញ្ជាបេសកកម្មដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឱ្យអ្នក នោះអ្នកនឹងរស់នៅក្នុងជីវិតមួយដែលមានតម្លៃ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើបែបនេះបាន នោះអ្នកនឹងអាចស្ថិតនៅបន្តបានហើយ។ ប្រសិនបើអ្នកប្រឹងប្រែងព្យាយាមបន្តិចទៀត ប្រសិនបើអ្នកព្យាយាមឱ្យខ្លាំងជាងនេះបន្តិចទៀត អាចខំប្រឹងប្រែងទ្វេដងដើម្បីស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ អាចនិយាយពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បានបន្តិចបន្ដួច អាចធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយទ្រង់ ហើយជាងនេះទៅទៀត ប្រសិនបើអ្នកអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ អាចសហការនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាចគិតគូរពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានខ្លះ ដូច្នេះ ក្នុងនាមជាអ្នកស៊ីឈ្នួល អ្នកនឹងជួបប្រទះការផ្លាស់ប្តូរវាសនា។ តើការផ្លាស់ប្តូរវាសនានេះជាអ្វី? អ្នកនឹងមិនគ្រាន់តែអាចស្ថិតនៅបន្តទៀតនោះទេ តែផ្អែកលើការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នក ព្រមទាំងបំណងប្រាថ្នា និងការដេញតាមផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រោសឱ្យអ្នកក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ទ្រង់។ នេះគឺជាការផ្លាស់ប្តូរវាសនារបស់អ្នក។ ចំពោះអ្នកស៊ីឈ្នួលវិញ តើអ្វីជារឿងល្អបំផុតពាក់ព័ន្ធនឹងការប្ដូរវាសនានេះ? គឺថាពួកគេអាចក្លាយជារាស្រ្តរើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ប្រសិនបើពួកគេក្លាយជារាស្រ្តរើសតាំងមែន នោះមានន័យថា ពួកគេនឹងលែងចាប់កំណើតសាជាថ្មីជាសត្វដូចអ្នកមិនជឿទៀតហើយ។ តើចំណុចនេះល្អដែរទេ? ល្អ ហើយក៏ជាដំណឹងល្អផងដែរ៖ មានន័យថា អ្នកស៊ីឈ្នួលអាចកែប្រែវាសនាបាន។ ចំពោះអ្នកស៊ីឈ្នួល មិនមែនថា ឱ្យតែព្រះជាម្ចាស់បានតម្រូវទុកថាពួកគេជាអ្នកស៊ីឈ្នួល ហើយពួកគេនឹងត្រូវធ្វើជាអ្នកស៊ីឈ្នួលជារៀងរហូតនោះទេ មិនចាំបាច់ទាល់តែបែបនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងចាត់ចែង និងឆ្លើយតបចំពោះពួកគេ តាមលក្ខណៈសមស្របទៅនឹងការប្រព្រឹត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។

ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មានអ្នកស៊ីឈ្នួលដែលមិនអាចបម្រើព្រះដល់ទីបញ្ចប់ផងដែរ។ ក្នុងអំឡុងពេលបម្រើការ មានពួកអ្នកដែលបោះបង់ចោលពាក់កណ្តាលទី បោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជាមានពួកដែលប្រព្រឹត្តទង្វើខុសឆ្គងជាច្រើនផងដែរ។ ក៏មានពួកអ្នកដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងច្រើន និងធ្វើឱ្យកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខាតបង់ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ហើយក៏មានសូម្បីអ្នកស៊ីឈ្នួលដែលដាក់បណ្តាសាព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ ។ល។ និង ។ល។ តើផលវិបាកដែលមិនអាចកែខៃបាននេះ បង្ហាញពីអ្វី? សកម្មភាពអាក្រក់បែបនេះ នឹងបញ្ជាក់ឱ្យដឹងពីការបញ្ចប់នៃការបម្រើព្រះរបស់ពួកគេ។ ដោយសារតែការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកក្នុងអំឡុងពេលនៃការបម្រើព្រះនោះអន់ខ្លាំងពេក ហើយដោយសារតែអ្នកបានធ្វើហួសជ្រុលពេក នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញថា ការបម្រើរបស់អ្នកមិនត្រូវតាមបទដ្ឋាន នោះទ្រង់នឹងដកហូតសិទ្ធិបម្រើការរបស់អ្នកចេញ។ ទ្រង់នឹងឈប់អនុញ្ញាតឱ្យអ្នកបម្រើការតទៅទៀត។ ទ្រង់នឹងដកអ្នកចេញពីព្រះភ័ក្រ្តទ្រង់ ដកអ្នកចេញពីដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើដោយសារតែអ្នកមិនចង់បម្រើព្រះមែនទេ? តើអ្នកមិនមែនចង់ធ្វើអំពើអាក្រក់ឥតឈប់ទេឬ? តើអ្នកមិនមែនវៀចវេជានិច្ចទេឬ? ពិតមែនហើយ នឹងមានដំណោះស្រាយដ៏ងាយស្រួលមួយ៖ អ្នកនឹងត្រូវដកហូតសិទ្ធិបម្រើការរបស់អ្នកចេញ។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការដកហូតសិទ្ធបម្រើការរបស់អ្នកស៊ីឈ្នួល មានន័យថា ទីបញ្ចប់របស់អ្នកស៊ីឈ្នួលនោះត្រូវបានប្រកាសហើយ ហើយពួកគេនឹងគ្មានសិទ្ធិបម្រើព្រះជាម្ចាស់តទៅទៀតឡើយ។ ទ្រង់មិនត្រូវការការបម្រើពីមនុស្សនេះតទៅទៀតទេ ហើយមិនថាពួកគេអាចនិយាយពាក្យល្អបែបណានោះទេ ពាក្យទាំងនោះនឹងគ្មានប្រយោជន៍ឡើយ។ នៅពេលដែលរឿងរ៉ាវមកដល់ចំណុចនេះ ស្ថានភាពនឹងមិនអាចកែខៃបានឡើយ។ អ្នកស៊ីឈ្នួលបែបនេះ នឹងគ្មានផ្លូវត្រឡប់ក្រោយឡើយ។ ពេលនោះ តើព្រះជាម្ចាស់ដោះស្រាយជាមួយអ្នកស៊ីឈ្នួលបែបនេះ យ៉ាងដូចម្តេច? តើទ្រង់គ្រាន់តែបញ្ឈប់ពួកគេលែងឱ្យបម្រើការប៉ុណ្ណេះឬ? អត់ទេ។ តើទ្រង់គ្រាន់តែឃាត់ឃាំងពួកគេកុំឱ្យស្ថិតនៅបន្តប៉ុណ្ណេះមែនទេ? ឬ តើទ្រង់ដាក់ពួកគេទៅទីម្ខាង ហើយរង់ចាំពួកគេប្រែចិត្តមកវិញឬ? ទ្រង់មិនធ្វើដូច្នោះទេ។ ពិតណាស់ ចំពោះអ្នកស៊ីឈ្នួល ព្រះជាម្ចាស់មិនគួរឱ្យស្រឡាញ់ណាស់ណានោះទេ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មានអាកប្បកិរិយាបែបនេះនៅក្នុងការបម្រើព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងដកហូតសិទ្ធិបម្រើរបស់ពួកគេចេញ ដោយសារអាកប្បកិរិយាបែបនេះ ហើយនឹងបោះពួកគេទៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកមិនជឿម្ដងទៀត។ តើពួកអ្នកស៊ីឈ្នួលដែលត្រូវបោះទៅក្នុងចំណោមពួកអ្នកមិនជឿវិញនោះ មានវាសនាដូចម្ដេច? ពួកគេនឹងមានវាសនាដូចអ្នកមិនជឿដែរ៖ ពួកគេនឹងចាប់កំណើតជាថ្មីជាសត្វ ហើយទទួលការដាក់ទោសនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណដូចគ្នាទៅនឹងអ្នកមិនជឿដែរ។ ជាងនេះទៅទៀត ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះការដាក់ទោសលើមនុស្សបែបនេះទេ ដ្បិតមនុស្សនេះលែងមានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយនឹងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់តទៅទៀតហើយ។ នេះមិនត្រឹមតែជាទីបញ្ចប់នៃជីវិតក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់ទេ តែក៏ជាទីបញ្ចប់នៃវាសនាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាការប្រកាសនូវវាសនារបស់ពួកគេផងដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើអ្នកស៊ីឈ្នួលបម្រើការមិនបានល្អ ពួកគេនឹងត្រូវទទួលផលដោយខ្លួនឯង។ ប្រសិនបើអ្នកស៊ីឈ្នួលណាម្នាក់គ្មានសមត្ថភាពបម្រើការរហូតដល់ទីបញ្ចប់ទេ ឬត្រូវបានដកហូតសិទ្ធិបម្រើការនៅពាក់កណ្តាលទី នោះពួកគេនឹងត្រូវបោះចូលទៅក្នុងចំណោមអ្នកមិនជឿវិញ ហើយប្រសិនបើរឿងនេះកើតឡើងមែន មនុស្សនេះនឹងត្រូវបានដោះស្រាយតាមវិធីដូចគ្នានឹងវិធីដោះស្រាយជាមួយសត្វ ជាមួយមនុស្សគ្មានប្រាជ្ញា ឬជាមួយមនុស្សគ្មានហេតុផលដែរ។ នៅពេលដែលខ្ញុំពន្យល់បែបនោះ តើអ្នកអាចយល់បានទេ?

អ្វីដែលបានលើកឡើងខាងដើម គឺជាវិធីដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ចែងវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់នៃរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកស៊ីឈ្នួល។ បន្ទាប់ពីបានស្ដាប់ការពន្យល់នេះហើយ តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍បែបណា? ពីមុនមក តើខ្ញុំធ្លាប់និយាយពីប្រធានបទនេះដែរឬទេ? តើខ្ញុំធ្លាប់បាននិយាយពីប្រធានបទពាក់ព័ន្ធរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកស៊ីឈ្នួលដែរឬទេ? តាមពិតទៅ ខ្ញុំពិតជាធ្លាប់បាននិយាយមែន ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនចាំ។ ព្រះជាម្ចាស់សុចរិតណាស់ចំពោះរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ទ្រង់ និងអ្នកស៊ីឈ្នួល។ ទ្រង់សុចរិតនៅគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់។ តើមានកន្លែងណាមួយដែលអ្នកអាចរកឃើញកំហុសដែរឬទេ? តើមិនមានមនុស្សដែលនិយាយថា៖ «ហេតុអ្វីព្រះជាម្ចាស់អត់ទ្រាំនឹងរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ទ្រង់ដល់ម្ល៉េះ? ហើយហេតុអ្វីបានជាទ្រង់មានការអត់ទ្រាំតិចតួចចំពោះអ្នកស៊ីឈ្នួល?» តើមាននរណាម្នាក់ចង់តវ៉ាដើម្បីអ្នកស៊ីឈ្នួលដែរឬទេ? «តើព្រះជាម្ចាស់អាចប្រទានពេលវេលាដល់អ្នកស៊ីឈ្នួលច្រើនជាងនេះ ហើយអត់ធ្មត់និងអត់ទ្រាំចំពោះពួកគេច្រើនជាងនេះបានទេ?» តើការសួរសំណួរបែបនេះត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? (មិនត្រឹមត្រូវទេ។) ហេតុអ្វីបានជាមិនត្រឹមត្រូវ? (ដោយសារតែការប្រោសឱ្យក្លាយជាអ្នកស៊ីឈ្នួលនោះ គឺជាការបង្ហាញក្តីសណ្តោសដល់យើងហើយ។) ការអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកស៊ីឈ្នួលបានបម្រើការថ្វាយព្រះ គឺជាការបង្ហាញពីក្តីសណ្តោសហើយ! បើគ្មាននាមជា «អ្នកស៊ីឈ្នួល» ទេ ហើយបើគ្មានកិច្ចការដែលពួកគេធ្វើទេ តើមនុស្សទាំងនេះនឹងត្រូវទៅទីណា? ពួកគេនឹងត្រូវស្ថិតនៅក្នុងចំណោមអ្នកមិនជឿ ដោយរស់ និងស្លាប់ជាមួយនឹងសត្វ។ នេះជាព្រះគុណដ៏ធំធេងណាស់ដែលពួកគេទទួលបាននៅថ្ងៃនេះ ដោយទទួលបានការអនុញ្ញាតឱ្យមកចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់ និងចូលមកក្នុងដំណាក់របស់ព្រះ! នេះគឺជាព្រះគុណដ៏ធំធេងណាស់! ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រទានឱកាសដល់អ្នកដើម្បីបម្រើការនោះទេ នោះអ្នកនឹងគ្មានឱកាសចូលមកចំពោះព្រះភ័ក្ត្រទ្រង់ឡើយ។ និយាយឱ្យអស់ទៅ សូម្បីតែអ្នកគឺជាពុទ្ធបរិស័ទម្នាក់ដែលបានសម្រេចមគ្គផលក៏ដោយ យ៉ាងច្រើនបំផុត អ្នកបានត្រឹមអ្នកធ្វើការកំប៉ិកកំប៉ុកនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកនឹងមិនដែលជួបព្រះជាម្ចាស់ ស្តាប់ឮព្រះសូរសៀង ឬព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ឬមានអារម្មណ៍ដឹងពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះពររបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយអ្នកក៏មិនអាចជួបទ្រង់ដោយផ្ទាល់បានដែរ។ រឿងតែម៉្យាងគត់ដែលពួកពុទ្ធបរិស័ទទទួលបាននៅចំពោះមុខពួកគេ គឺកិច្ចការសាមញ្ញធម្មតា។ ពួកគេមិនអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បានទេ ហើយពួកគេបានត្រឹមតែប្រតិបត្តិតាម និងស្ដាប់បង្គាប់តាមប៉ុណ្ណោះ ចំណែកឯអ្នកស៊ីឈ្នួលវិញ ទទួលបានអ្វីៗជាច្រើនក្នុងអំឡុងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការនេះ! ទីមួយ ពួកគេអាចចូលមកចំពោះព្រះភ័ក្រ្តព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ ស្តាប់ឮព្រះសូរសៀងទ្រង់ ស្តាប់ឮព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងមានបទពិសោធអំពីព្រះគុណនិងព្រះពរ ដែលទ្រង់ប្រទានដល់មនុស្ស។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេអាចត្រេកអរនឹងព្រះបន្ទូល និងសេចក្តីពិតដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមក។ អ្នកស៊ីឈ្នួលពិតជាទទួលបានច្រើនណាស់! ដូច្នេះ ក្នុងនាមជាអ្នកស៊ីឈ្នួលម្នាក់ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចខំប្រឹងប្រែងឱ្យសមស្របនឹងព្រះគុណនេះទេ តើព្រះជាម្ចាស់នៅតែទុកអ្នកទៀតដែរទេ? ទ្រង់មិនអាចទុកអ្នកទៀតបានទេ។ ទ្រង់ពុំបានសុំអ្វីពីអ្នកច្រើនទេ ប៉ុន្តែអ្នកបែរជាមិនអាចធ្វើអ្វីដែលទ្រង់សុំនោះឱ្យបានសមរម្យទៅវិញ។ អ្នកមិនអាចប្រកាន់ខ្ជាប់តាមភារកិច្ចរបស់ខ្លួនបាន។ ហេតុនេះ ពុំចាំបាច់ឆ្ងល់ទេ ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចទុកអ្នកបានឡើយ។ នេះគឺជានិស្ស័យសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនការពារអ្នកជ្រុលហួសហេតុ ហើយទ្រង់ក៏មិនរើសអើងអ្នកដែរ។ ទាំងនេះគឺជាគោលការណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់អនុវត្ត។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តដាក់មនុស្ស និងសត្វទាំងអស់តាមរបៀបនេះ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៩៤

វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ (អត្ថបទសម្រាំង)

ប្រសិនបើភាវៈនានានៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណនេះធ្វើអ្វីមួយខុស ឬមិនធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្លួនឱ្យបានត្រឹមត្រូវទេ នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏មានបទបញ្ជា និងបញ្ញត្តិស្ថានសួគ៌សមស្រប ដើម្បីដោះស្រាយជាមួយពួកគេផងដែរ។ នេះគឺជាការពិត។ ដូច្នេះហើយ អំឡុងពេលនៃកិច្ចការគ្រប់គ្រងរាប់ពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកធ្វើកិច្ចការមួយចំនួនដែលប្រព្រឹត្តទង្វើខុសឆ្គង ត្រូវកម្ទេចចោល ឯអ្នកមួយចំនួនទៀតកំពុងជាប់ឃុំ និងត្រូវដាក់ទោសនៅឡើយ រហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ភាវៈនីមួយៗត្រូវតែប្រឈមមុខចំពោះរឿងនេះ។ ប្រសិនបើពួកគេធ្វើអ្វីមួយខុស ឬប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ នោះពួកគេនឹងត្រូវទទួលទោស ហើយនេះក៏ជាវិធីសាស្ត្រដូចគ្នាដែលព្រះជាម្ចាស់អនុវត្តចំពោះរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ទ្រង់ និងអ្នកស៊ីឈ្នួលផងដែរ។ ដូច្នេះ ទាំងនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ និងក្នុងពិភពរូបធាតុ គោលការណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់អនុវត្ត មិនផ្លាស់ប្តូរនោះទេ។ មិនថាអ្នកអាចមើលឃើញសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬក៏អត់នោះទេ គោលការណ៍ទាំងនោះមិនផ្លាស់ប្តូរឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ គឺព្រះជាម្ចាស់មានគោលការណ៍ដូចគ្នានៅក្នុងវិធីសាស្ត្ររបស់ទ្រង់ចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង និងនៅក្នុងការដោះស្រាយរបស់ទ្រង់ចំពោះរបស់សព្វសារពើផង។ គោលការណ៍នេះមិនអាចផ្លាស់ប្តូរបានទេ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមានព្រះទ័យសប្បុរសចំពោះមនុស្សទាំងឡាយក្នុងចំណោមអ្នកមិនជឿ ដែលរស់នៅក្នុងឥរិយាបថសមរម្យ ហើយទ្រង់នឹងទុកឱកាសសម្រាប់អ្នកដែលជឿសាសនានីមួយៗ ដែលប្រព្រឹត្តល្អ មិនប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួនក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រង និងធ្វើការអ្វីដែលពួកគេគួរធ្វើ។ ស្រដៀងគ្នានេះផងដែរ ក្នុងចំណោមអ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ និងក្នុងចំណោមរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់មិនរើសអើងនរណាម្នាក់ ដោយផ្អែកលើគោលការណ៍របស់ទ្រង់ទាំងនេះឡើយ។ ទ្រង់មានព្រះទ័យសប្បុរសចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលអាចដើរតាមទ្រង់ដោយស្មោះស ហើយទ្រង់ស្រលាញ់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលដើរតាមទ្រង់ដោយស្មោះស។ គ្រាន់តែថា មនុស្សប្រភេទអស់នេះមួយចំនួន (អ្នកមិនជឿ អ្នកមានជំនឿ និងរាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់) ទទួលបានការប្រទានពីព្រះជាម្ចាស់ ខុសៗគ្នា។ ចូរយកអ្នកមិនជឿមកធ្វើជាឧទាហរណ៍ចុះ៖ ទោះបីជាពួកគេមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកពួកគេថាជាសត្វតិរច្ឆានក៏ដោយ ក៏នៅក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើនោះ របស់នីមួយៗមានអាហារដើម្បីបរិភោគ មានទីកន្លែងផ្ទាល់ខ្លួន និងមានវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់ជាធម្មតា។ អ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ នឹងត្រូវទទួលទោស ហើយអ្នកណាដែលប្រព្រឹត្តអំពើល្អ នឹងត្រូវទទួលព្រះពរ និងសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ រឿងរ៉ាវប្រព្រឹត្តទៅដោយបែបនេះឯង។ ចំពោះអ្នកមានជំនឿ ប្រសិនបើពួកគេអាចប្រកាន់តាមការប្រៀនប្រដៅខាងសាសនារបស់ពួកគេបានខ្ជាប់ខ្ជួនល្អ ពីជាតិមួយទៅជាតិមួយទៀត ដូច្នេះ បន្ទាប់ពីការយកកំណើតជាថ្មីទាំងអស់នោះចប់ហើយ ចុងក្រោយ ព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើការប្រកាសដល់ពួកគេ។ ស្រដៀងគ្នានេះដែរ ចំពោះអ្នករាល់គ្នាក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ មិនថាអ្នកជារាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬជាអ្នកស៊ីឈ្នួលនោះទេ ព្រះជាម្ចាស់នឹងឱ្យអ្នកទៅតម្រៀបជួរ រួចកំណត់លទ្ធផលរបស់អ្នក ដោយផ្អែកលើបទបញ្ញត្តិ និងបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលដែលទ្រង់បានកំណត់មកដូចគ្នាដែរ។ ក្នុងចំណោមប្រភេទមនុស្សទាំងអស់នេះ អ្នកជឿសាសនាខុសៗគ្នា ពោលគឺអ្នកដែលកាន់សាសនាផ្សេងៗ តើព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានកន្លែងសម្រាប់ពួកគេរស់នៅដែរឬទេ? តើពួកកាន់សាសនាយូដានៅទីណា? តើព្រះជាម្ចាស់បានជ្រៀតជ្រែកក្នុងជំនឿរបស់ពួកគេដែរឬទេ? ទ្រង់មិនបានជ្រៀតជ្រែកទេ។ ចុះចំណែកពួកគ្រីស្ទបរិស័ទវិញ? ទ្រង់ក៏មិនបានជ្រៀតជ្រែកក្នុងជំនឿពួកគេដែរ។ ទ្រង់អនុញ្ញាតឱ្យពួកគេប្រកាន់ខ្ជាប់តាមទម្រង់ការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ទ្រង់មិនបានថ្លែងបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេ ឬប្រទានការបំភ្លឺណាមួយដល់ពួកគេឡើយ។ ជាងនេះទៅទៀត ទ្រង់មិនបើកសម្ដែងសេចក្ដីអ្វីមួយដល់ពួកគេឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកគិតថាវាជារឿងត្រឹមត្រូវ ចូរជឿតាមផ្លូវនេះចុះ។ ពួកកាតូលិកជឿលើនាងម៉ារី ហើយជឿថា ព្រះយេស៊ូវទទួលបានដំណឹងតាមរយៈនាងម៉ារី។ ពួកគេមានលក្ខណៈជំនឿបែបនេះ។ តើព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់បានកែតម្រូវជំនឿរបស់ពួកគេដែរឬទេ? ទ្រង់ប្រទានសេរីភាពដល់ពួកគេ។ ទ្រង់មិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេឡើយ ហើយទ្រង់ប្រទានកន្លែងជាក់លាក់មួយសម្រាប់ពួកគេរស់នៅ។ ពាក់ព័ន្ធនឹងសាសនិកឥស្លាម និងពុទ្ធបរិស័ទ តើទ្រង់មិនធ្វើដូចគ្នាទេឬ? ទ្រង់ក៏បានកំណត់ព្រំដែនសម្រាប់ពួកគេផងដែរ ហើយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេមានកន្លែងរស់នៅផ្ទាល់ខ្លួនពួកគេ ដោយមិនជ្រៀតជ្រែកជំនឿរបស់ពួកគេឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងគឺមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អណាស់។ ចុះតើអ្នកមើលឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងរឿងទាំងអស់នេះ? មើលឃើញថាព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាច ប៉ុន្តែទ្រង់មិនបំពានសិទ្ធិអំណាចនេះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់រៀបចំរបស់សព្វសារពើតាមលំដាប់លំដោយល្អឥតខ្ចោះ ហើយទ្រង់រៀបចំយ៉ាងមានសណ្តាប់ធ្នាប់ ហើយក្នុងនោះ មានព្រះប្រាជ្ញាញាណនិងសព្វានុភាពរបស់ទ្រង់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៩៥

អត្តសញ្ញាណ និងឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ

ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាព្រះមួយអង្គដែលត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើ និងគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ។ ទ្រង់បានបង្កើតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមាន ទ្រង់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមាន ទ្រង់ត្រួតត្រាលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមាន ហើយទ្រង់ទំនុកបម្រុងដល់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមាន។ នេះគឺជាឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ ចំពោះរបស់សព្វសារពើ និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមាន អត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាព្រះអាទិករ និងអ្នកត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើដែលបានបង្កើតមក។ នេះគឺជាអត្តសញ្ញាណដែលព្រះជាម្ចាស់មាន ហើយទ្រង់គឺជាព្រះតែមួយអង្គគត់នៅក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ។ គ្មានរបស់ណាមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក (មិនថាស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ឬក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណទេ) អាចប្រើមធ្យោបាយ ឬលេសដោះសាណាមួយដើម្បីត្រាប់តាម ឬជំនួសអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ដ្បិតមានព្រះតែមួយអង្គគត់នៅក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ ដែលមានអត្តសញ្ញាណ ព្រះចេស្ដា សិទ្ធិអំណាច និងសមត្ថភាពក្នុងការត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើដែលបានបង្កើតមក នោះគឺព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់។ ទ្រង់គង់នៅ និងផ្លាស់ទីក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ។ ទ្រង់អាចឈរនៅទីខ្ពស់បំផុតពីលើរបស់សព្វសារពើ។ ទ្រង់អាចបន្ទាបព្រះកាយទ្រង់ផ្ទាល់ធ្វើជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សនៅខាងសាច់ឈាម មកជួបមុខមនុស្សផ្ទាល់ និងចែករំលែកសុខទុក្ខជាមួយពួកគេ ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះដែរ ទ្រង់បញ្ជាគ្រប់យ៉ាងដែលមាន ដោយសម្រចវាសនានៃរបស់គ្រប់យ៉ាងដែលមាន និងសម្រេចទិសដៅដែលពួកគេត្រូវទៅ។ ជាងនេះទៅទៀត ទ្រង់ដឹកនាំវាសនារបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ ហើយតម្រង់ទិសដៅរបស់ពួកគេ។ ភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ថ្វាយបង្គំ ស្ដាប់បង្គាប់ និងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានលក្ខណៈបែបនេះ។ ដូច្នេះ មិនថាអ្នកស្ថិតនៅក្នុងក្រុមឬប្រភេទមនុស្សជាតិបែបណាទេ ការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ការគោរពព្រះជាម្ចាស់ ការទទួលយកការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ និងការទទួលយកការរៀបចំវាសនារបស់អ្នកពីទ្រង់ គឺជាជម្រើសតែមួយគត់ ជាជម្រើសដ៏ចាំបាច់ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា និងសម្រាប់ភាវៈមានជីវិតទាំងអស់។ នៅក្នុងភាពដែលមានតែមួយគត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សមើលឃើញថា សិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ សារជាតិរបស់ទ្រង់ និងមធ្យោបាយនានាដែលទ្រង់ទំនុកបម្រុងដល់របស់សព្វសារពើ គឺសុទ្ធតែមានលក្ខណៈវិសេសឯក។ ភាពដែលមានតែមួយគត់នេះ កំណត់ពីអត្តសញ្ញាណដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយក៏កំណត់ឋានៈរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ដូច្នេះហើយ ក្នុងចំណោមសត្វលោកទាំងអស់ ប្រសិនបើភាវៈមានជីវិតណាមួយនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ឬនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ចង់ឈរធ្វើជាតំណាងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះមិនអាចសម្រេចជោគជ័យបានឡើយ ហើយការប៉ុនប៉ងចង់ត្រាប់តាមព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនអាចទៅរួចដែរ។ នេះជាការពិត។ តើព្រះអាទិករ និងអ្នកត្រួតត្រាដែលមានអត្តសញ្ញាណ ព្រះចេស្ដា និងឋានៈជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គនោះ មានសេចក្ដីតម្រូវអ្វីខ្លះពីមនុស្សជាតិ? ចំណុចនេះអ្នករាល់គ្នាគួរដឹង និងចាំច្បាស់។ ចំណុចនេះមានសារៈសំខាន់ណាស់ទាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងចំពោះមនុស្ស!

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៩៦

អាកប្បកិរិយាផ្សេងៗរបស់មនុស្សជាតិចំពោះព្រះជាម្ចាស់

ឥរិយាបថរបស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់ កំណត់ពីវាសនារបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាកំណត់ពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រព្រឹត្តដាក់ពួកគេ និងដោះស្រាយជាមួយពួកគេផងដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំនឹងលើកឧទាហរណ៍មួយចំនួនពីរបៀបដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តដាក់ព្រះជាម្ចាស់។ ចូរយើងស្តាប់ ហើយគិតមើលថាតើឥរិយាបថ និងអាកប្បកិរិយាដែលពួកគេប្រព្រឹត្តខ្លួននៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់នោះ ត្រឹមត្រូវ ឬមិនត្រឹមត្រូវ។ ចូរយើងពិចារណាអំពីការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្សប្រាំពីរប្រភេទដូចខាងក្រោមនេះ។

១. មានមនុស្សមួយប្រភេទ ដែលមានអាកប្បកិរិយាមិនសមទំនងចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សទាំងនេះគិតថា ព្រះជាម្ចាស់ គឺដូចគ្នានឹងព្រះពោធិសត្វ ឬពួកបរិសុទ្ធក្នុងរឿងព្រេងនិទានរបស់មនុស្សដែរ និងតម្រូវឱ្យមនុស្សឱនក្បាលថ្វាយបង្គំបីដង និងអុជធូបក្រោយពីការទទួលទានអាហារម្ដងៗហើយ។ ហេតុដូចនេះហើយ នៅពេលដែលពួកគេមានអារម្មណ៍អរគុណចំពោះព្រះគុណរបស់ទ្រង់ និងមានអារម្មណ៍ដឹងគុណចំពោះទ្រង់ ពួកគេតែងតែមានការជំរុញចិត្តឱ្យធ្វើបែបនេះ។ ពួកគេចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់ដែលពួកគេជឿសព្វថ្ងៃនេះ អាចទទួលយកវិធីដែលពួកគេឱនក្បាលថ្វាយបង្គំបីដង និងអុជធូបបន្ទាប់ពីការទទួលទានអាហារម្ដងៗហើយ ដូចទៅនឹងពួកបរិសុទ្ធដែលពួកគេទន្ទឹងចង់បាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេដូច្នោះដែរ។

២. មនុស្សខ្លះចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះពុទ្ធរស់មួយអង្គ ដែលអាចរំដោះអ្នកនៅរស់ពីទុក្ខសោក និងសង្គ្រោះពួកគេបាន។ ពួកគេចាត់ទុកទ្រង់ជាព្រះពុទ្ធរស់ដែលអាចនាំពួកគេចេញផុតពីសមុទ្រទុក្ខបាន។ ជំនឿរបស់មនុស្សទាំងនេះលើព្រះជាម្ចាស់ ក៏រាប់បញ្ចូលទាំងការថ្វាយបង្គំទ្រង់ថាជាព្រះពុទ្ធផងដែរ។ ទោះបីជាពួកគេមិនអុជធូប មិនលុតជង្គង់ថ្វាយបង្កំ ឬមិនថ្វាយតង្វាយក៏ដោយ ក៏នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជាព្រះពុទ្ធមួយអង្គដែលសុំឱ្យពួកគេមានចិត្តល្អ សប្បុរស មិនឱ្យពួកគេសម្លាប់សត្វមានជីវិត ជៀសវាងការប្រទេចផ្តាសាអ្នកដទៃ រស់នៅក្នុងជីវិតស្មោះត្រង់ និងមិនប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនានាប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជឿថា ចំណុចទាំងអស់នេះ គឺជាសេចក្ដីតម្រូវដែលទ្រង់ចង់បានពីពួកគេ។ នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ព្រះជាម្ចាស់គឺបែបនេះឯង។

៣. មនុស្សមួយចំនួនថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ដូចទ្រង់គឺជាមនុស្សអស្ចារ្យ ឬបុគ្គលល្បីល្បាញអ៊ីចឹង។ ឧទាហរណ៍៖ មិនថាបុគ្គលអស្ចារ្យម្នាក់នោះចូលចិត្តនិយាយប្រើមធ្យោបាយបែបណា មានការលើកដាក់សំឡេងបែបណា ប្រើពាក្យពេចន៍ និងវាក្យស័ព្ទអ្វីខ្លះ មានសំឡេង កាយវិការ មានទស្សនៈនិងសកម្មភាព មានការស្លៀកពាក់បែបណាទេ ពួកគេយកតម្រាប់តាមទាំងអស់ ហើយទាំងអស់នេះជះឥទ្ធិពលមកលើពួកគេទាំងស្រុង នៅក្នុងដំណើរនៃការជឿលើព្រះជាម្ចាស់។

៤. មនុស្សខ្លះចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាស្ដេចមួយអង្គ ដោយយល់ថា ទ្រង់ខ្ពង់ខ្ពស់លើសអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានប្រមាថទ្រង់ឡើយ ហើយប្រសិនបើនរណាហ៊ានធ្វើបែបនោះមែន មនុស្សម្នាក់នោះនឹងត្រូវទទួលទោសមិនខាន។ ពួកគេថ្វាយបង្គំស្ដេចនោះ ដោយសារតែស្ដេចនោះសំខាន់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ។ គំនិត ឥរិយាបថ សិទ្ធិអំណាច និងធម្មជាតិរបស់អ្នកដឹកនាំ សូម្បីតែចំណាប់អារម្មណ៍ និងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកដឹកនាំនោះ សុទ្ធតែក្លាយជារឿងដែលមនុស្សទាំងនោះយល់ថា ពួកគេត្រូវតែស្វែងយល់។ ចំណុចទាំងអស់នេះបានក្លាយជាបញ្ហា និងរឿងរ៉ាវដែលពួកគេខ្វល់ខ្វាយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ពួកគេថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ដូចជាស្ដេចមួយអង្គដែរ។ លក្ខណៈនៃជំនឿបែបនេះ គឺគួរឱ្យអស់សំណើចណាស់។

៥. មនុស្សមួយចំនួនមានជំនឿជាពិសេសលើព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជំនឿនេះមានលក្ខណៈជ្រាលជ្រៅ និងដាច់ខាត។ ទោះយ៉ាងណា ដោយសារតែចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅស្ទើរពេក ហើយពួកគេគ្មានបទពិសោធច្រើនអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះពួកគេថ្វាយបង្គំទ្រង់ដូចជារូបព្រះដែរ។ រូបព្រះនេះគឺជាព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ។ រូបព្រះនេះគឺជារបស់ដែលពួកគេយល់ថា ពួកគេត្រូវតែកោតខ្លាច និងឱនគោរព ហើយជារបស់ដែលពួកគេត្រូវដើរតាម និងត្រាប់តាម។ ពួកគេចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជានិមិត្តរូប ដែលពួកគេត្រូវតែដើរតាមពេញមួយជីវិតពួកគេ។ ពួកគេត្រាប់តាមសំឡេងដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ហើយពីសប្បកក្រៅ ពួកគេយកតម្រាប់តាមអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ។ ពួកគេតែងធ្វើអ្វីៗដែលមិនវៀចវេរ បរិសុទ្ធ និងស្មោះត្រង់ ហើយពួកគេថែមទាំងដើរតាមព្រះក្លែងក្លាយនេះដូចជាដៃគូ ឬមិត្តភ័ក្រដែលពួកគេមិនអាចបែកគ្នាបានដូច្នោះដែរ។ ជំនឿរបស់ពួកគេ មានលក្ខណៈបែបនេះឯង។

៦. មានមនុស្សមួយប្រភេទ មិនថាបានអានព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់ និងបានស្ដាប់ការអធិប្បាយច្រើនប៉ុនណាទេ នៅក្នុងចិត្តពួកគេយល់ថា គោលការណ៍តែមួយគត់នៅពីក្រោយឥរិយាបថរបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់គឺ ពួកគេគួរតែអែបអប និងលុតក្រាបជាប់ជានិច្ច ឬក៏ពួកគេគួរលើកតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ និងសរសើរទ្រង់ក្នុងលក្ខណៈមួយដែលខុសពីការពិត។ ពួកគេជឿថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះដែលតម្រូវឱ្យពួកគេប្រព្រឹត្តបែបនេះ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេជឿថា ប្រសិនបើពួកគេមិនធ្វើបែបនេះទេ នោះពួកគេអាចធ្វើឱ្យទ្រង់មានកំហឹងគ្រប់ពេល ឬធ្លាក់ចូលក្នុងការប្រព្រឹត្តអំពើបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយដោយសារការប្រព្រឹត្តបាបនេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងដាក់ទោសពួកគេមិនខាន។ នេះហើយគឺជាព្រះជាម្ចាស់ដែលពួកទុកនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេនោះ។

៧. បន្ទាប់មក មានមនុស្សភាគច្រើនដែលស្វែងរកការទំនុកបម្រុងខាងវិញ្ញាណពីព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺដោយសារតែពួកគេរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះ គ្មានសេចក្ដីសុខសាន្ត ឬសុភមង្គល ហើយគ្មានកន្លែងណាមួយដែលពួកគេរកឃើញភាពសុខស្រួលឡើយ។ នៅពេលដែលពួកគេរកឃើញព្រះជាម្ចាស់ បន្ទាប់ពីពួកគេបានឃើញ និងបានស្តាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់រួច ពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមមានសេចក្តីអំណរ និងសេចក្តីរីករាយស្ងាត់ៗនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ។ នេះគឺដោយសារតែពួកគេជឿថា នៅទីបំផុត ពួកគេបានរកឃើញកន្លែងមួយដែលធ្វើឱ្យវិញ្ញាណរបស់ពួកគេបានអរសប្បាយ ហើយគេជឿថា នៅទីបំផុត ពួកគេបានរកឃើញព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គដែលនឹងប្រទានការទំនុកបម្រុងខាងវិញ្ញាណដល់ពួកគេ។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានទទួលយកព្រះជាម្ចាស់ និងចាប់ផ្តើមដើរតាមទ្រង់ ពួកគេមានអារម្មណ៍រីករាយ ហើយជីវិតរបស់ពួកគេ ក៏បានស្កប់ស្កល់។ ពួកគេលែងធ្វើដូចអ្នកមិនជឿ ដែលគេងមមើពេញមួយជីវិតដូចជាសត្វតទៀតហើយ ហើយពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមានរបស់ម្យ៉ាងដើម្បីទន្ទឹងរង់ចាំនៅក្នុងជីវិត។ ដូច្នេះ ពួកគេគិតថា ព្រះជាម្ចាស់អង្គនេះអាចបំពេញតម្រូវការខាងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេបានយ៉ាងច្រើន និងនាំសុភមង្គលដ៏អស្ចារ្យមកឱ្យពួកគេ ទាំងក្នុងចិត្ត និងខាងវិញ្ញាណ។ ពួកគេមិនបានចាប់អារម្មណ៍ដឹងថា ពួកគេមិនអាចចាកចេញពីព្រះដែលប្រទានការទំនុកបម្រុងខាងវិញ្ញាណ និងប្រទានសុភមង្គលដល់វិញ្ញាណរបស់ពួកគេ និងទៅកាន់សមាជិកនៅក្នុងគ្រួសាររបស់ពួកគេទាំងអស់ឡើយ។ ពួកគេជឿថា ជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ មិនត្រូវការអ្វីក្រៅពីការទំនុកបម្រុងខាងវិញ្ញាណនោះទេ។

តើមាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះ ដែលមានអាកប្បកិរិយាដូចបានរៀបរាប់ខាងដើម ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? (មាន។) ប្រសិនបើក្នុងជំនឿរបស់នរណាម្នាក់លើព្រះជាម្ចាស់ ដួងចិត្តរបស់គេមានអាកប្បកិរិយាណាមួយក្នុងចំណោមអាកប្បកិរិយាទាំងនោះ តើពួកគេអាចមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដបានដែរឬទេ? ប្រសិនបើនរណាម្នាក់មានអាកប្បកិរិយាណាមួយក្នុងចំណោមអាកប្បកិរិយាទាំងនេះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ តើពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើមនុស្សប្រភេទនេះ ជឿលើព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គតែមួយអង្គគត់ដែរឬទេ? (អត់ទេ។) ដោយសារតែអ្នកមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គតែមួយអង្គគត់ តើអ្នកជឿលើនរណា? ប្រសិនបើអ្វីដែលអ្នកជឿមិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គតែមួយអង្គគត់ទេ នោះអ្នកអាចជឿលើរូបព្រះ ឬបុគ្គលអស្ចារ្យណាម្នាក់ ឬក៏ជឿលើព្រះពោធិសត្វ ឬអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះពុទ្ធនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក។ ជាងនេះទៅទៀត អ្នកអាចជឿលើមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាណាម្នាក់។ សរុបមក ដោយសារតែមនុស្សមានទម្រង់នៃជំនឿ និងអាកប្បកិរិយាផ្សេងៗគ្នាចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទើបពួកគេទុកព្រះដែលកើតចេញការយល់ដឹងផ្ទាល់ខ្លួនពួកគេនៅក្នុងចិត្តពួកគេ បង្កើតការស្រមើស្រមៃអំពីព្រះជាម្ចាស់ យកអាកប្បកិរិយា និងការស្រមើស្រមៃរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់ មកប្រព្រឹត្តដាក់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គតែមួយអង្គគត់ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេទុកព្រះទាំងនោះលើហ៊ឹងដើម្បីឱ្យពួកគេបានថ្វាយបង្គំ។ តើមានន័យដូចម្តេច នៅពេលដែលមនុស្សមានឥរិយាបថមិនសមរម្យបែបនេះចំពោះព្រះជាម្ចាស់? មានន័យថា ពួកគេបានបដិសេធព្រះដ៏ពិត ហើយកំពុងថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ។ ចំណុចនេះបង្ហាញឱ្យឃើញថា នៅពេលកំពុងជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេបដិសេធ និងទាស់ទទឹងនឹងទ្រង់ ហើយថាពួកគេបដិសេធអត្ថិភាពរបស់ព្រះដ៏ពិត។ ប្រសិនបើមនុស្សនៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់នូវលក្ខណៈជំនឿបែបនេះទៀត តើពួកគេនឹងប្រឈមផលវិបាកអ្វីខ្លះ? ដោយមានលក្ខណៈជំនឿបែបនេះ តើពួកគេនឹងអាចខិតមករកការបំពេញសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានទេ? (ពួកគេនឹងមិនអាចទេ។) ផ្ទុយទៅវិញ ដោយសារតែសញ្ញាណ និងការស្រមើស្រមៃរបស់ពួកគេ ពួកគេនឹងវង្វេងកាន់តែឆ្ងាយពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតទិសដៅដែលពួកគេស្វែងរក គឺផ្ទុយពីទិសដៅដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវឱ្យពួកគេដើរ។ តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឮរឿង «ការធ្វើដំណើរទៅទិសខាងត្បូង តែបររទេះទៅទិសខាងជើង» ដែរឬទេ? នេះអាចគ្រាន់តែជាករណីមួយនៃការធ្វើដំណើរទៅទិសខាងត្បូង តែបែរជាបររទេះទៅទិសខាងជើងប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់តាមរបៀបដ៏គួរឱ្យអស់សំណើចបែបនេះ កាលណាអ្នកព្យាយាមបររទេះ នោះអ្នកទៅកាន់តែទៅឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។ ហេតុដូចនេះ ខ្ញុំសូមដាស់តឿនអ្នករាល់គ្នាថា៖ មុនពេលដែលអ្នករាល់គ្នាចាប់ផ្តើមធ្វើដំណើរ ដំបូងអ្នកត្រូវតែមើលឱ្យច្បាស់ជាមុនសិនថាតើអ្នកពិតជាកំពុងធ្វើដំណើរតាមទិសដៅត្រឹមត្រូវដែរឬទេ។ ផ្តោតលើការខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នក ហើយកុំភ្លេចសួរខ្លួនឯងថា៖ «តើព្រះដែលខ្ញុំជឿនោះ ជាព្រះត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើមែនទេ? តើព្រះដែលខ្ញុំជឿនោះ គ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់ដែលទំនុកបម្រុងខាងវិញ្ញាណដល់ខ្ញុំមែនទេ? តើទ្រង់គ្រាន់តែជានិមិត្តរូបរបស់ខ្ញុំមែនទេ? តើព្រះដែលខ្ញុំជឿនោះត្រូវការអ្វីខ្លះពីខ្ញុំ? តើព្រះជាម្ចាស់យល់ស្របចំពោះគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើដែរឬទេ? តើសកម្មភាព និងការដេញតាមរបស់ខ្ញុំ ស្របតាមការស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើសកម្មភាព និងការដេញតាមរបស់ខ្ញុំស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះខ្ញុំដែរឬទេ? តើផ្លូវដែលខ្ញុំដើរ ត្រូវព្រះជាម្ចាស់ទទួលស្គាល់ និងយល់ព្រមដែរឬទេ? តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងជំនឿរបស់ខ្ញុំដែរឬទេ?» អ្នកគួរតែសួរខ្លួនឯងនូវសំណួរទាំងនេះជារឿយៗ ម្តងហើយម្តងទៀត។ ប្រសិនបើអ្នកមានបំណងចង់ស្វះស្វែងដើម្បីបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកត្រូវតែមានសតិសម្បជញ្ញៈជ្រះស្រឡះ និងមានវត្ថុបំណងច្បាស់លាស់ មុនពេលដែលអ្នកអាចសម្រេចជោគជ័យក្នុងការគាប់ព្រះហឫទ័យទ្រង់បាន។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៩៧

អាកប្បកិរិយាដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវឱ្យមនុស្សជាតិមានចំពោះទ្រង់

តាមពិត ព្រះជាម្ចាស់មិនទាមទារពីមនុស្សជាតិខ្លាំងណាស់ណានោះទេ។ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏ទ្រង់មិនទាមទារដូចមនុស្សនឹកស្រមៃដែរ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនបានថ្លែងព្រះបន្ទូលណាមួយ ហើយប្រសិនបើទ្រង់មិនបានសម្ដែងចេញនិស្ស័យ ឬកិច្ចការណាមួយរបស់ទ្រង់ទេ ដូច្នេះសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់មុខជាលំបាកខ្លាំងមិនខាន ដោយសារមនុស្សត្រូវសន្និដ្ឋានពីចេតនានិងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ បែបនេះមុខជាពិបាកខ្លាំងមិនខាន។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលជាច្រើន បានធ្វើកិច្ចការជាច្រើន និងបានលើកឡើងពីសេចក្ដីតម្រូវជាច្រើនដល់មនុស្ស។ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងក្នុងកិច្ចការជាច្រើនរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានប្រាប់ដល់មនុស្សអំពីអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ អ្វីដែលទ្រង់ស្អប់ និងប្រភេទមនុស្សដែលពួកគេគួរធ្វើ។ បន្ទាប់ពីយល់អំពីចំណុចទាំងនេះហើយ មនុស្សគួរតែកំណត់និយមន័យត្រឹមត្រូវមួយនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ អំពីសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតពួកគេលែងជឿលើទ្រង់ទាំងស្រពេចស្រពិល និងឈប់ជឿព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិលទៀតហើយ ហើយពួកគេក៏លែងជឿលើព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រពេចស្រពិល ឬទាំងភាពទទេស្អាតទៀតដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេអាចស្តាប់ឮព្រះសូរសៀងរបស់ទ្រង់ យល់ពីបទដ្ឋាននៃសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ និងសម្រេចបទដ្ឋាននោះ ហើយព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់ភាសាមនុស្សដើម្បីប្រាប់ពួកគេទាំងអស់ឱ្យដឹងពីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេគួរតែដឹង និងគួរតែយល់។ សព្វថ្ងៃនេះ ប្រសិនបើមនុស្សនៅតែមិនស្គាល់ថាព្រះជាម្ចាស់ជាអ្វីទៀត មិនដឹងថាទ្រង់ត្រូវការអ្វីខ្លះពីពួកគេទេ ប្រសិនបើពួកគេមិនដឹងថាហេតុអ្វីមនុស្សម្នាក់គួរជឿលើព្រះជាម្ចាស់ មិនដឹងពីវិធីដើម្បីជឿទ្រង់ ឬវិធីប្រព្រឹត្តដាក់ទ្រង់ទៀតនោះ ដូច្នេះច្បាស់ជាមានបញ្ហាមិនខាន។ ... សេចក្ដីតម្រូវដ៏ត្រឹមត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ និងអ្នកដែលដើរតាមទ្រង់មានដូចតទៅ។ ទ្រង់ត្រូវការចំណុចប្រាំយ៉ាងពីអ្នកដែលដើរតាមទ្រង់៖ ជំនឿពិត ការដើរតាមដោយស្មោះស ការចុះចូលទាំងស្រុង ចំណេះដឹងពិតប្រាកដ និងការគោរពអស់ពីចិត្ត។

នៅក្នុងសេចក្ដីតម្រូវទាំងប្រាំប្រការនេះ ព្រះជាម្ចាស់តម្រូវឱ្យមនុស្សឈប់សួរទ្រង់ ឬដើរតាមទ្រង់ដោយប្រើប្រាស់ការស្រមើស្រមៃ ឬការយល់ឃើញបែបអរូបី ឬស្រពេចស្រពិលតទៅទៀត។ ពួកគេមិនត្រូវដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ដោយផ្អែកលើការស្រមើស្រមៃ ឬសញ្ញាណណាមួយឡើយ។ ទ្រង់តម្រូវឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងចំណោមអ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ ដើរតាមដោយស្មោះស មិនមែនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងចិត្ត ឬគ្មានការប្តេជ្ញាចិត្តនោះទេ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់តាំងសេចក្ដីតម្រូវណាមួយសម្រាប់អ្នក សាកល្បងអ្នក ជំនុំជម្រះអ្នក ដោះស្រាយជាមួយអ្នក និងលួសកាត់អ្នក ឬប្រៀនប្រដៅនិងលត់ដំអ្នក អ្នកគួរតែចុះចូលចំពោះទ្រង់ដាច់ខាត។ អ្នកមិនគួរសួរពីមូលហេតុ ឬដាក់លក្ខខណ្ឌអ្វីឡើយ ហើយអ្នកក៏មិនគួរនិយាយពីមូលហេតុអ្វីដែរ។ អ្នកត្រូវតែស្ដាប់បង្គាប់ដាច់ខាត។ ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាចំណុចដែលមនុស្សភាគច្រើនខ្វះខាត។ ពួកគេតែងតែយកពាក្យភាសិត សូរសៀង និងពាក្យសម្តីដែលមិនទាក់ទងនឹងព្រះជាម្ចាស់ មកដាក់លើទ្រង់ ដោយជឿថា ពាក្យសម្តីទាំងនោះ គឺជានិយមន័យដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេដឹងតិចណាស់ថា ពាក្យភាសិតទាំងនេះ ដែលចេញពីការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស ចេញពីហេតុផលផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ និងចេញពីចំណេះដឹងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ មិនជាប់ទាក់ទងនឹងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់បន្តិចណាសោះ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នៅពេលដែលនិយាយដល់ចំណេះដឹងដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យមនុស្សមាន ទ្រង់មិនគ្រាន់តែសុំឱ្យអ្នកទទួលស្គាល់ទ្រង់ និងទទួលស្គាល់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់តែប៉ុណ្ណេះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏តម្រូវឱ្យចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់នោះ ត្រឹមត្រូវផងដែរ។ ទោះបីជាអ្នកអាចនិយាយបានត្រឹមពាក្យមួយឃ្លា ឬអ្នកគ្រាន់តែដឹងបន្តិចបន្តួចក៏ដោយ ក៏ចំណេះដឹងដ៏តិចតួចនេះត្រឹមត្រូវនិងពិតប្រាកដដែរ ហើយស៊ីគ្នាជាមួយសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ នេះដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ការសរសើរតម្កើង ឬការកោតសរសើរទ្រង់ដែលមិនពិត ឬគ្មានការពិចារណានោះខ្លាំងបំផុត។ ជាងនោះទៅទៀត ទ្រង់ស្អប់នៅពេលដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តដាក់ទ្រង់ដូចជាខ្យល់។ ក្នុងអំឡុងពេលពិភាក្សាគ្នាពីប្រធានបទអំពីព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់ស្អប់មនុស្សនិយាយមិនគិតពីការពិត មនុស្សនិយាយតាមតែចិត្តនឹកឃើញ គ្មានការអល់អែក និងមនុស្សនិយាយអ្វីៗដែលពួកគេគិតថាសមរម្យ។ ជាងនេះទៅទៀត ទ្រង់ស្អប់អ្នកដែលជឿថាខ្លួនស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមានអំនួតចំពោះចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់នោះ ដោយពិភាក្សាប្រធានបទដែលទាក់ទងនឹងទ្រង់ ដោយសេរី គ្មានការក្រែងរអា។ ចំណុចចុងក្រោយនៃសេចក្ដីតម្រូវទាំងប្រាំដែលបានលើកឡើងពីខាងលើ គឺការគោរពអស់ពីចិត្ត៖ នេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់។ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់មានចំណេះដឹងពិតប្រាកដ និងត្រឹមត្រូវអំពីព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេអាចគោរពព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដបាន ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ការគោរពនេះ ចេញមកពីជម្រៅចិត្តរបស់ពួកគេ។ ការគោរពនេះ កើតមានដោយការស្ម័គ្រចិត្ត មិនមែនដោយសារការដាក់សម្ពាធពីព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនតម្រូវឱ្យអ្នកថ្វាយអំណោយនៃអាកប្បកិរិយា ការប្រព្រឹត្ត ឬឥរិយាបថល្អតែពីសម្បកក្រៅ ដល់ទ្រង់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់តម្រូវឱ្យអ្នកគោរព និងកោតខ្លាចទ្រង់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក។ ការគោរពបែបនេះកើតមានដោយសារលទ្ធផលនៃការផ្លាស់ប្តូរនិស្ស័យជីវិតរបស់អ្នក ដោយសារការទទួលបានចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងការយល់ដឹងពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារការយល់ដឹងពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការដែលអ្នកទទួលស្គាល់ការពិតថា អ្នកគឺជាភាវៈមួយក្នុងចំណោមភាវៈនានាដែលព្រះបានបង្កើតមក។ ដូច្នេះហើយ គោលបំណងរបស់ខ្ញុំក្នុងការប្រើពាក្យ «ចេញពីចិត្ត» ដើម្បីកំណត់និយមន័យនៃការគោរពនៅទីនេះ គឺដើម្បីឱ្យមនុស្សយល់ថា ការដែលពួកគេគោរពព្រះជាម្ចាស់ គួរតែចេញពីដួងចិត្តរបស់ពួកគេ។

ពេលនេះ ចូរពិចារណាអំពីសេចក្ដីតម្រូវទាំងប្រាំប្រការនេះ៖ តើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះ មាននរណាអាចសម្រេចសេចក្ដីតម្រូវទាំងបីប្រការដំបូងបានទេ? ការសួរបែបនេះ ខ្ញុំចង់សំដៅទៅលើជំនឿពិត ការដើរតាមដោយស្មោះស និងការចុះចូលទាំងស្រុង។ តើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះ មាននរណាមានសមត្ថភាពអនុវត្តចំណុចទាំងនេះទេ? ខ្ញុំដឹងថា ប្រសិនបើខ្ញុំនិយាយពីសេចក្ដីតម្រូវទាំងប្រាំប្រការតែម្ដង នោះមិនបាច់ឆ្ងល់ទេ គឺគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះអាចសម្រេចបានឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានបន្ថយមកត្រឹមតែបីប្រការប៉ុណ្ណោះ។ ចូរគិតមើលថាតើអ្នករាល់គ្នាសម្រេចបានសេចក្ដីតម្រូវទាំងនេះហើយឬនៅ? តើ «ជំនឿពិត» ងាយនឹងសម្រេចបានដែរឬទេ? (មិនងាយទេ។) វាមិនងាយស្រួលនោះទេ ដ្បិតមនុស្សតែងតែមានមន្ទិលអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ចុះ «ការដើរតាមដោយស្មោះស» វិញ យ៉ាងម៉េចដែរ? តើពាក្យ «ស្មោះស» នេះ សំដៅទៅលើអ្វី? (គឺមិនស្ទាក់ស្ទើរ តែអស់ពីចិត្ត។) មិនស្ទាក់ស្ទើរ តែអស់ពីចិត្ត។ អ្នកឆ្លើយត្រូវចំចំណុចតែម្តង! ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាអាចសម្រេចសេចក្ដីតម្រូវនេះបានដែរឬទេ? អ្នកត្រូវព្យាយាមខ្លាំងជាងនេះ មែនទេ? ពេលនេះ អ្នកមិនទាន់សម្រេចបានសេចក្ដីតម្រូវនេះនៅឡើយទេ។ ចុះចំណែក «ការចុះចូលទាំងស្រុង» វិញ តើអ្នកបានសម្រេចហើយឬទេ? (នៅទេ។) អ្នកក៏មិនទាន់បានសម្រេចតាមសេចក្ដីតម្រូវនេះដែរ។ អ្នកមិនស្តាប់បង្គាប់ ហើយតែងបះបោរជារឿយៗ។ អ្នកតែងតែមិនស្តាប់ មិនចង់ស្តាប់បង្គាប់ ឬមិនចង់ឮ។ នេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវសំខាន់បំផុតទាំងបី ដែលមនុស្សត្រូវមាន បន្ទាប់ពីសម្រេចច្រកចូលទៅក្នុងជីវិតហើយ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នានៅមិនទាន់សម្រេចចំណុចនេះនៅឡើយទេ។ ដូច្នេះ នៅពេលនេះ តើអ្នករាល់គ្នាមានសក្តានុពលអស្ចារ្យហើយឬទេ? ថ្ងៃនេះ ពេលឮខ្ញុំនិយាយពាក្យនេះ តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ព្រួយចិត្តដែរឬទេ? (មាន។) ត្រឹមត្រូវហើយ ដែលអ្នកគួរតែមានការព្រួយចិត្ត។ ចូរកុំព្យាយាមគេចពីអារម្មណ៍ព្រួយចិត្តធ្វើអ្វី។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ព្រួយចិត្តជំនួសអ្នករាល់គ្នាណាស់។ ខ្ញុំនឹងមិននិយាយអំពីសេចក្ដីតម្រូវពីរទៀតនោះទេ។ មិនបាច់ឆ្ងល់នោះទេ គឺគ្មាននរណាម្នាក់នៅទីនេះ អាចសម្រេចសេចក្ដីតម្រូវទាំងពីរនោះបានឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាព្រួយចិត្ត។ ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាបានកំណត់វត្ថុបំណងរបស់អ្នករាល់គ្នាហើយឬនៅ? តើអ្នកគួរតែស្វែងរក និងសម្រួចការខំប្រឹងរបស់អ្នកតាមរយៈវត្ថុបំណង និងទិសដៅអ្វីខ្លះ? តើអ្នកមានវត្ថុបំណងណាមួយដែរឬទេ? ចាំខ្ញុំនិយាយឱ្យងាយយល់ចុះ៖ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាសម្រេចសេចក្ដីតម្រូវទាំងប្រាំប្រការនេះ អ្នកនឹងបានគាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្ដីតម្រូវនីមួយៗ គឺជាសូចនករមួយ ក៏ដូចជាវត្ថុបំណងចុងក្រោយមួយផងដែរ គឺជាភាពចាស់ទុំនៃច្រកចូលទៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់។ ទោះបីជាខ្ញុំត្រឹមតែជ្រើសរើសសេចក្ដីតម្រូវមួយក្នុងចំណោមសេចក្ដីតម្រូវទាំងអស់នេះមកនិយាយឱ្យលម្អិត ហើយតម្រូវឱ្យអ្នករាល់គ្នាអនុវត្តតាម ក៏វាមិនងាយនឹងសម្រេចបានដែរ។ អ្នកត្រូវរងទុក្ខលំបាកក្នុងកម្រិតជាក់លាក់ណាមួយ ហើយត្រូវមានការខំប្រឹងប្រែងក្នុងកម្រិតមួយ។ តើអ្នករាល់គ្នាគួរមានចិត្តគំនិតបែបណា? គួរតែដូចគ្នាទៅនឹងចិត្តរបស់អ្នកជំងឺមហារីកម្នាក់ ដែលទន្ទឹងរង់ចាំចូលទៅកន្លែងវះកាត់ដែរ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? ប្រសិនបើអ្នកចង់ជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រសិនបើអ្នកចង់ទទួលបានព្រះជាម្ចាស់ និងទទួលបានការសព្វព្រះហឫទ័យពីទ្រង់ លុះត្រាតែអ្នករងការឈឺចាប់ក្នុងកម្រិតជាក់លាក់ណាមួយ និងមានការខំប្រឹងប្រែងក្នុងកម្រិតណាមួយ បើពុំដូច្នោះទេ អ្នកនឹងមិនអាចសម្រេចសេចក្ដីតម្រូវទាំងអស់នេះបានឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាបានស្ដាប់ការអធិប្បាយជាច្រើន ប៉ុន្តែបើគ្រាន់ស្ដាប់ នោះមិនមែនមានន័យថា ការអធិប្បាយនោះគឺជាការអធិប្បាយរបស់អ្នកនោះទេ។ អ្នកត្រូវតែចាប់យក និងប្រែក្លាយវាទៅជាកម្មសិទ្ធិរបស់អ្នក។ អ្នកត្រូវតែបញ្ជ្រាបវាទៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ហើយនាំយកវាចូលទៅក្នុងអត្ថិភាពរបស់អ្នក ដោយអនុញ្ញាតឱ្យពាក្យពេចន៍ និងសេចក្ដីអធិប្បាយទាំងនេះ នាំផ្លូវអ្នកក្នុងការរស់នៅ និងនាំមកនូវគុណតម្លៃអត្ថិភាព និងអត្ថន័យដល់ជីវិតរបស់អ្នក។ នៅពេលរឿងនេះកើតឡើង នោះការដែលអ្នកស្តាប់ឮពាក្យពេចន៍ទាំងនេះនឹងមានតម្លៃ។ ប្រសិនបើពាក្យសម្តីដែលខ្ញុំនិយាយ មិននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ឬបន្ថែមគុណតម្លៃទៅក្នុងអត្ថិភាពរបស់អ្នកនោះទេ នោះការស្តាប់របស់អ្នក គឺគ្មានន័យអ្វីនោះទេ។ អ្នករាល់គ្នាយល់ពីចំណុចនេះហើយ មែនទេ? ពេលបានយល់ពីចំណុចនេះហើយ នោះអ្វីៗដែលកើតឡើងរឿងបន្ទាប់ទៀត គឺអាស្រ័យលើអ្នករាល់គ្នាទេ។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែធ្វើការ! អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះរឿងគ្រប់យ៉ាង! មិនត្រូវវង្វេងវង្វាន់នោះទេ! ពេលវេលាកំពុងតែដើរទៅមុខ! ភាគច្រើនក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា បានជឿលើព្រះជាម្ចាស់ជាងមួយទសវត្សរ៍មកហើយ។ ចូរក្រឡេកមើលពេលវេលាដែលកន្លងផុតទៅក្នុងអំឡុងពេលដប់ឆ្នាំកន្លងមកនេះ៖ តើអ្នករាល់គ្នារៀនសូត្របានច្រើនប៉ុនណា? ហើយតើអ្នករាល់គ្នានៅសល់ពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ទៀតដើម្បីរស់នៅក្នុងជាតិនេះ? អ្នកមិនមានពេលយូរទេ។ មិនចាំបាច់គិតអំពីថាតើកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់កំពុងរង់ចាំអ្នក ថាតើទ្រង់បានបន្សល់ទុកឱកាសមួយដល់អ្នក ឬថាតើទ្រង់នឹងធ្វើកិច្ចការដូចគ្នាម្តងទៀតឬអត់នោះទេ។ ចូរកុំនិយាយពីរឿងទាំងនេះតទៀតធ្វើអ្វី។ តើអ្នកអាចប្តូរមាគ៌ាជីវិតដប់ឆ្នាំដែលកន្លងផុតទៅរបស់អ្នកបានដែរឬទេ? មួយថ្ងៃៗចេះតែកន្លងផុតទៅ ហើយគ្រប់ជំហានដែលអ្នកបានដើរ គឺអ្នកសល់ពេលកាន់តែតិចទៅៗ។ ពេលវេលាមិនរង់ចាំនរណាម្នាក់នោះទេ! មានតែតាមរយៈសេចក្តីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលអ្នកនឹងទទួលបានផល នេះប្រសិនបើអ្នកចាត់ទុកសេចក្តីជំនឿជារបស់អស្ចារ្យបំផុតនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ជារបស់ដែលសំខាន់ជាងសូម្បីតែម្ហូបអាហារ សម្លៀកបំពាក់ ឬអ្វីផ្សេងទៀតក៏ដោយ។ ប្រសិនបើអ្នកគ្រាន់តែជឿនៅពេលដែលអ្នកមានឱកាស ហើយមិនអាចដាក់ចិត្តដាក់កាយយកចិត្តទុកដាក់លើសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកទាំងស្រុងទេ ហើយប្រសិនបើអ្នកតែងតែវក់វីដោយសារការវង្វេង នោះអ្នកនឹងមិនទទួលបានអ្វីសោះឡើយ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)