ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២០

ការយល់ដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចេញពីទិដ្ឋភាពម៉ាក្រូ និងទិដ្ឋភាពមីក្រូ

សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានលក្ខណៈវិសេសឯក។ វាជាការស្ដែងចេញនូវចរិតលក្ខណៈ សារជាតិដ៏ពិសេស និងអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយអ្វីៗទាំងអស់នេះមិនត្រូវបានកាន់កាប់ដោយភាវៈដែលបានបង្កើតមក ឬភាវៈដែលមិនបានបង្កើតមកនោះឡើយ ដ្បិតមានតែព្រះអាទិករមួយអង្គគត់ដែលមានសិទ្ធិអំណាចប្រភេទនេះ។ គឺអាចនិយាយបានថា មានតែព្រះអាទិករដែលជាព្រះមួយអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានស្ដែងចេញតាមរបៀបនេះ និងមានសារជាតិបែបនេះ។ ដូច្នេះ តើហេតុអ្វីបានជាយើងនិយាយអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គមានលក្ខណៈខុសគ្នាពី «សិទ្ធិអំណាច» ដែលមនុស្សមាននៅក្នុងគំនិតរបស់គេយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? តើវាមានអ្វីពិសេសទៅ? ហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់ដែលត្រូវលើកឡើងអំពីសិទ្ធិអំណាចមកនិយាយនៅទីនេះ? អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗត្រូវតែពិចារណាអំពីចំណុចនេះដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន «សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់» គឺជាគំនិតដ៏ស្រពេចស្រពិលមួយ ដែលតម្រូវឱ្យមានការខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីស្វែងយល់ ហើយរាល់ការពិភាក្សាអំពីចំណុចនេះ ហាក់ដូចជាមានការពិបាកនឹងយល់។ ដូច្នេះ វានឹងតែងតែមានចន្លោះប្រហោងជានិច្ចរវាងចំណេះដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សមានសមត្ថភាពទទួលបាន និងសារជាតិនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដើម្បីបំពេញចន្លោះប្រហោងនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវតែចាប់ផ្ដើមដឹងបន្ដិចម្ដងៗអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ អ្វីៗ និងបាតុភូតផ្សេងៗ ដែលស្ថិតនៅក្នុងការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស និងស្ថិតនៅក្នុងសមត្ថភាពមួយដែលអាចយល់អំពីជីវិតដ៏ពិតរបស់គេ។ ទោះបីឃ្លាថា «សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់» ហាក់ដូចជាមិនអាចវាស់ស្ទង់បានក៏ដោយ ប៉ុន្តែសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនសុទ្ធតែពិបាកយល់នោះទេ។ ទ្រង់មានព្រះវត្តមានគង់នៅជាមួយមនុស្សនៅគ្រប់វិនាទីនៃជីវិតរបស់គេ ហើយដឹកនាំមនុស្សជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងជីវិតពិត មនុស្សគ្រប់រូបនឹងមើលឃើញ ហើយមានបទពិសោធន៍នូវទិដ្ឋភាពជាក់ស្ដែងបំផុតនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទិដ្ឋភាពដ៏ជាក់ស្ដែងនេះគឺជាភស្តុតាងមួយដ៏គ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបញ្ជាក់ថា សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានមែន ហើយសិទ្ធិអំណាចនេះពិតជាអាចជួយគេឱ្យស្គាល់ និងយល់ពីការពិតថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានសិទ្ធិអំណាចបែបនោះមែន។

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតអ្វីៗសព្វសារពើមក ហើយដោយបានបង្កើតវាមក ដូច្នេះ ទ្រង់មានអំណាចត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើ។ បន្ថែមពីលើការមានអំណាចត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់ក៏គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ដែរ។ តើគំនិតថា «ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់» នេះមានន័យដូចម្ដេចទៅ? តើគំនិតនេះអាចត្រូវបានពន្យល់ដោយរបៀបណា? តើគំនិតនេះអាចអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតពិតបានយ៉ាងដូចម្ដេច? តើការយល់ដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់អាចនាំឱ្យមានការយល់ដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច? ចេញពីឃ្លាថា «ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់» យើងគួរតែមើលឃើញថា អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងនោះ មិនមែនជាផ្នែកមួយនៃភពនានា ឬផ្នែកមួយនៃការបង្កើត ហើយក៏មិនមែនជាផ្នែកមួយនៃមនុស្សជាតិដែរ ប៉ុន្តែគឺជាអ្វីៗទាំងអស់តែម្ដង៖ គឺចាប់តាំងពីវត្ថុដ៏ធំបំផុតរហូតដល់វត្ថុដ៏តូចល្អិតបំផុត ចាប់តាំងពីអ្វីៗដែលមើលឃើញរហូតដល់អ្វីៗដែលមើលមិនឃើញ ចាប់តាំងពីហ្វូងតារានៅលើមេឃរហូតដល់វត្ថុមានជីវិតនៅលើផែនដី ក៏ដូចជាអតិសុខុមប្រាណដែលភ្នែកមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ និងភាវៈដែលមាននៅក្នុងទម្រង់ផ្សេងៗដែរ។ នេះជានិយមន័យចំៗនៃ «អ្វីៗទាំងអស់» ដែលព្រះជាម្ចាស់ «ទ្រង់គ្រប់គ្រង» ហើយវាគឺជាវិសាលភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ជាទំហំនៃអធិបតេយ្យភាព និងការសោយរាជ្យរបស់ទ្រង់។

មុនពេលដែលមនុស្សនេះមានរូបរាង ចក្រវាឡ រួមទាំងភព និងហ្វូងតារាទាំងអស់នៅលើមេឃ បានមានវត្តមានរួចស្រេចទៅហើយ។ នៅកម្រិតម៉ាក្រូ តួនៅលើមេឃទាំងនេះបាន និងកំពុងធ្វើដំណើរគោចរជាទៀងទាត់សម្រាប់អត្ថិភាពទាំងអស់របស់វា ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនថាវាមានវត្តមានប៉ុន្មានឆ្នាំនោះឡើយ។ ភពណាធ្វើដំណើរទៅកន្លែងណាក្នុងពេលវេលាជាក់លាក់ណាមួយ ភពណាធ្វើកិច្ចការណា ហើយនៅពេលណា ភពណាវិលជុំវិញគន្លងគោចរណា និងពេលណាដែលវាបាត់ទៅ ឬត្រូវជំនួសដោយភពមួយផ្សេង ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែដំណើរការទៅ ដោយគ្មានកំហុសសូម្បីតែបន្ដិចឡើយ។ ទីតាំងនៃភព និងចម្ងាយរវាងភពមួយទៅភពមួយទៀត សុទ្ធតែដើរតាមលំនាំដ៏តឹងរ៉ឹង ហើយទាំងអស់នេះអាចត្រូវបានពណ៌នាថា ជាទិន្នន័យដ៏ច្បាស់លាស់។ គន្លងផ្លូវដែលភពទាំងនេះធ្វើដំណើរ ល្បឿន និងលំនាំនៃគន្លងគោចររបស់ពួកវា ពេលវេលាដែលវាស្ថិតនៅតាមទីតាំងផ្សេងៗ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែអាចត្រូវបានកម្រិតទុកយ៉ាងច្បាស់លាស់ និងត្រូវបានពណ៌នាដោយច្បាប់ពិសេស។ ភពនានាបានគោរពតាមច្បាប់ទាំងនេះអស់រយៈពេលជាយូរយារណាស់មកហើយ គឺគ្មានភាពលម្អៀងសូម្បីតែបន្ដិចឡើយ។ គ្មានអំណាចណាមួយអាចផ្លាស់ប្ដូរ ឬបង្អាក់ដំណើរគោចរ ឬលំនាំដែលវាដើរតាមឡើយ។ ដោយសារតែច្បាប់ពិសេសដែលបានគ្រប់គ្រងលើចលនារបស់វា ហើយដោយសារតែទិន្នន័យដ៏ច្បាស់លាស់ដែលពណ៌នាអំពីវា ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ដោយសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ នោះពួកវាត្រូវតែស្ដាប់តាមច្បាប់ទាំងនេះដោយស្ម័គ្រចិត្ត ក្រោមអធិបតេយ្យភាព និងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអាទិករ។ នៅកម្រិតម៉ាក្រូ វាមិនពិបាកសម្រាប់មនុស្សក្នុងការរកឃើញលំនាំ ទិន្នន័យមួយចំនួន និងច្បាប់ប្លែកៗមួយចំនួនដែលពិបាកនឹងយល់ ឬអំពីបាតុភូតមួយចំនួននោះឡើយ។ ទោះបីមនុស្សមិនទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានព្រះវត្តមានគង់នៅ ឬទទួលយកការពិតថា ព្រះអាទិករបានបង្កើត និងមានអំណាចត្រួតត្រាលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយទោះបីជាគេមិនទទួលស្គាល់ពីអត្ថិភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករក៏ដោយ ក៏អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលសិក្សាអំពីមនុស្ស តារាវិទូ និងរូបវិទូកំពុងតែរកឃើញកាន់តែច្រើនទៅៗថា អត្ថិភាពនៃរបស់សព្វសារពើនៅក្នុងចក្រវាឡ គោលការណ៍ផ្សេងៗ និងលំនាំដែលកំណត់ពីចលនារបស់ចក្រវាឡ សុទ្ធតែត្រូវបានគ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាដោយថាមពលងងឹតមួយដ៏ធំល្វឹងល្វើយ និងមិនអាចមើលឃើញ។ ការពិតនេះជំរុញមនុស្សឱ្យប្រឈម និងទទួលស្គាល់ថា មានព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាមួយអង្គនៅកណ្ដាលលំនាំនៃចលនាទាំងនេះ ដែលកំពុងតែចាត់ចែងអ្វីៗទាំងអស់។ ព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ពិតជាអស្ចារ្យ ហើយទោះបីជាគ្មាននរណាអាចមើលឃើញព្រះភ័ក្ត្រដ៏ពិតរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែគ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាអ្វីៗទាំងអស់នៅគ្រប់វិនាទីដដែល។ គ្មានមនុស្ស ឬកម្លាំងណាមួយអាចខ្លាំងលើសពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ដោយប្រឈមនឹងការពិតនេះ មនុស្សត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា ច្បាប់ដែលគ្រប់គ្រងលើអត្ថិភាពនៃរបស់សព្វសារពើ មិនអាចឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្រងបានឡើយ ហើយក៏មិនអាចឱ្យនរណាម្នាក់ផ្លាស់ប្ដូរបានដែរ។ មនុស្សក៏ត្រូវទទួលស្គាល់ថា មនុស្សមិនអាចយល់ពីច្បាប់ទាំងនេះបានទាំងស្រុងឡើយ ហើយច្បាប់ទាំងនោះមិនមែនកើតឡើងដោយឯកឯងនោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវបានបញ្ជាដោយអធិបតេយ្យភាពមួយ។ ទាំងអស់នេះគឺជាការសម្ដែងចេញនូវសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សជាតិអាចយល់ដឹងបាននៅកម្រិតធំ។

នៅកម្រិតមីក្រូវិញ គ្រប់ទាំងភ្នំ ទន្លេ បឹងបួ សមុទ្រ និងផ្ទៃដីដ៏ធំល្វឹងល្វើយដែលមនុស្សអាចមើលឃើញនៅលើផែនដី គ្រប់ទាំងរដូវកាលដែលគេមានបទពិសោធ គ្រប់អ្វីៗដែលរស់នៅលើផែនដី រួមទាំង រុក្ខជាតិ សត្វ អតិសុខុមប្រាណ និងមនុស្ស សុទ្ធតែចំណុះក្រោមអធិបតេយ្យភាព និងការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្រោមអធិបតេយ្យភាព និងការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ របស់សព្វសារពើមានរូបរាង ឬរលាយបាត់ទៅវិញស្របទៅតាមព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ហើយមានច្បាប់ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើអត្ថិភាពទាំងនេះ ហើយពួកវាត្រូវចម្រើនឡើង និងបង្កើតកូនចៅឱ្យច្រើនឡើង ដើម្បីគោរពតាមច្បាប់ទាំងនោះ។ គ្មានមនុស្ស ឬអ្វីមួយដែលខ្ពស់ជាងច្បាប់ទាំងនេះឡើយ។ តើហេតុអ្វីទៅ? ចម្លើយតែមួយគត់គឺ៖ វាដោយសារតែសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ឬអាចនិយាយមួយបែបទៀតថា វាគឺដោយសារតែព្រះតម្រិះ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដោយសារតែសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ នេះមានន័យថា វាជាសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រទានឱ្យមានច្បាប់ទាំងនេះ ដែលត្រូវផ្លាស់វេន និងផ្លាស់ប្ដូរ ស្របទៅតាមព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ហើយការផ្លាស់វេន និងការផ្លាស់ប្ដូរទាំងនេះ សុទ្ធតែកើតឡើង ឬបាត់ទៅវិញ សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ផែនការរបស់ទ្រង់។ សូមយកជំងឺរាតត្បាតមួយមកធ្វើជាឧទាហរណ៍ទៅចុះ។ ជំងឺនោះបានផ្ទុះឡើង ដោយគ្មានការព្រមានជាមុនឡើយ។ គ្មាននរណាដឹងអំពីប្រភពដើមនៃជំងឺនោះ ឬហេតុផលដ៏ច្បាស់លាស់ដែលវាបានកើតឡើងឡើយ ហើយគ្រប់ពេលដែលជំងឺរាតត្បាតនោះទៅដល់កន្លែងណាមួយ អស់អ្នកដែលមានសំណាងអាក្រក់ មិនអាចរួចជីវិតពីជំងឺនោះឡើយ។ វិទ្យាសាស្ត្រដែលសិក្សាអំពីមនុស្សមានការយល់ដឹងថា ជំងឺរាតត្បាតទាំងនោះត្រូវបានបង្កឡើងដោយការរីកសាយនៃអតិសុខុមប្រាណដ៏កាចសាហាវ ឬគ្រោះថ្នាក់ ហើយល្បឿន ចម្ងាយ និងវិធីសាស្ត្រនៃការចម្លងរបស់ពួកវាមិនអាចត្រូវបានព្យាករណ៍ ឬគ្រប់គ្រងបានដោយវិទ្យាសាស្ត្ររបស់មនុស្សឡើយ។ ទោះបីមនុស្សប្រឆាំងតបតនឹងជំងឺរាតត្បាត ដោយគ្រប់មធ្យោបាយដែលគេអាចធ្វើបានក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចគ្រប់គ្រងថា មនុស្ស ឬសត្វណាខ្លះដែលអាចចៀសផុតពីការរងគ្រោះ នៅពេលដែលជំងឺរាតត្បាតនោះផ្ទុះឡើងបានដែរ។ រឿងតែមួយគត់ដែលមនុស្សអាចធ្វើបាន គឺជាការព្យាយាមទប់ស្កាត់ ប្រឆាំង និងសិក្សាស្រាវជ្រាវអំពីជំងឺទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងអំពីឫសគល់ដំបូងដែលអាចពន្យល់អំពីទីចាប់ផ្ដើម ឬទីបញ្ចប់នៃជំងឺរាតត្បាតណាមួយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចគ្រប់គ្រងវាបានដែរ។ ដោយប្រឈមជាមួយការកើតឡើង និងការរីកសាយភាយនៃជំងឺរាតត្បាត វិធានការដំបូងដែលមនុស្សត្រូវធ្វើ គឺជាការបង្កើតថ្នាំវ៉ាក់សាំង ប៉ុន្តែជារឿយៗ ជំងឺរាតត្បាតទាំងនោះរលាយបាត់ទៅវិញដោយខ្លួនឯង មុនពេលថ្នាំវ៉ាក់សាំងត្រូវបានផលិតរួចរាល់ទៅទៀត។ ហេតុអ្វីបានជាជំងឺរាតត្បាតរលាយបាត់ទៅវិញ? អ្នកខ្លះនិយាយថា ជំងឺត្រូវគេគ្រប់គ្រងបាន ខណៈពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតនិយាយថា ពួកវារលាយបាត់ទៅវិញដោយសារតែការផ្លាស់ប្ដូរនៃរដូវកាល...។ ចំពោះថាតើទ្រឹស្ដីទាំងនេះសមហេតុផល ឬយ៉ាងណា វិទ្យាសាស្ត្រមិនអាចផ្ដល់នូវសេចក្តីពន្យល់ និងចម្លើយដ៏ច្បាស់លាស់នោះឡើយ។ មនុស្សមិនត្រូវអំពល់តែជាមួយទ្រឹស្ដីទាំងនេះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ត្រូវអំពល់ជាមួយនឹងកង្វះនៃការយល់ដឹងរបស់មនុស្សជាតិ និងអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចចំពោះជំងឺរាតត្បាតដែរ។ នៅក្នុងការវិភាគចុងក្រោយ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងឡើយអំពីហេតុផលដែលជំងឺរាត្បាតទាំងនោះចាប់ផ្ដើម ឬហេតុផលដែលពួកវាបញ្ចប់ទៅវិញ។ ដោយសារតែមនុស្សជាតិមានសេចក្តីជំនឿតែទៅលើវិទ្យាសាស្ត្រ អាងទាំងស្រុងទៅលើវា និងមិនទទួលស្គាល់សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ ឬទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ នោះពួកគេនឹងមិនដែលទទួលបានចម្លើយនោះឡើយ។

នៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ របស់សព្វសារពើបានកកើតឡើង មានជីវិតរស់នៅ និងវិនាសបាត់ ដោយសារតែសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ រឿងខ្លះកើតឡើង ហើយបាត់ទៅវិញស្ងាត់ៗ ហើយមនុស្សមិនអាចដឹងពីកន្លែងដែលវាចេញមក ឬយល់ពីលំនាំដែលវាដើរ ហើយគេក៏កាន់តែមិនយល់អំពីហេតុផលដែលរឿងទាំងនោះកើតឡើង ហើយបាត់ទៅវិញដែរ។ ទោះបីមនុស្សមានភ្នែកអាចមើលឃើញអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលឆ្លងកាត់ភ្នែករបស់គេ និងមានត្រចៀកអាចស្ដាប់ឮ ហើយមានរូបកាយដែលអាចដកពិសោធន៍ក៏ដោយ ហើយទោះបីវាសុទ្ធតែមានជាប់ទាក់ទងនឹងមនុស្ស និងទោះបីមនុស្សអាចយល់អំពីភាពមិនប្រក្រតី ភាពប្រក្រតី ឬសូម្បីតែភាពចម្លែកនៃបាតុភូតប្លែកៗទាំងមិនដឹងខ្លួនក៏ដោយ ក៏គេនៅតែមិនដឹងអំពីអ្វីដែលស្ថិតនៅពីក្រោយហេតុការណ៍ទាំងនោះ ដែលជាព្រះហឫទ័យ និងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអាទិករដែរ។ វាមានសាច់រឿងជាច្រើនដែលបង្កប់នៅពីក្រោយបាតុភូតទាំងនេះ ដែលបង្កប់នូវសេចក្តីពិតជាច្រើន។ ដោយសារតែមនុស្សបានឃ្លាតចេញឆ្ងាយពីព្រះអាទិករ និងដោយសារតែគេមិនទទួលស្គាល់ការពិតថា សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ នោះគេនឹងមិនដែលដឹង និងយល់ពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងនៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករឡើយ។ ភាគច្រើន ការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានកម្រិតខ្ពស់ហួសពីព្រំដែននៃការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស ហួសពីចំណេះដឹងរបស់មនុស្ស ហួសពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស និងហួសពីអ្វីដែលវិទ្យាសាស្ត្ររបស់មនុស្សអាចសម្រេចបាន ព្រោះថាវាលើសពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្សទៅទៀត។ មនុស្សមួយចំនួននិយាយថា «ដោយសារតែអ្នកមិនបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផង តើអ្នកអាចជឿយ៉ាងដូចម្ដេចថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែចំណុះក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់នោះ?» ការមើលឃើញមិនតែងតែជាការជឿគ្រប់ពេលនោះឡើយ ហើយការមើលឃើញក៏មិនតែងតែជាការទទួលស្គាល់ និងការយល់ដឹងគ្រប់ពេលនោះដែរ។ ដូច្នេះ តើជំនឿកើតមកពីណាទៅ? ខ្ញុំអាចនិយាយយ៉ាងច្បាស់ថា ជំនឿកើតចេញពីកម្រិត និងជម្រៅនៃការយល់ដឹង និងការដកពិសោធន៍របស់មនុស្សអំពីតថភាព និងដើមហេតុនៃរឿងរ៉ាវ។ ប្រសិនបើអ្នកជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានមែន ប៉ុន្តែអ្នកមិនអាចទទួលស្គាល់ ឬយល់បានអំពីការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើរបស់សព្វសារពើទេ នោះនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកនឹងមិនដែលទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចប្រភេទនេះ និងទទួលស្គាល់ថា សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានតែមួយនោះឡើយ។ អ្នកនឹងមិនដែលទទួលស្គាល់ព្រះអាទិករថាជាព្រះអម្ចាស់ និងជាព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នកនោះឡើយ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២១

វាសនារបស់មនុស្ស និងវាសនារបស់ចក្រវាឡ មិនអាចញែកចេញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករឡើយ

អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្សធំពេញវ័យហើយ។ អ្នកខ្លះមានវ័យកណ្ដាល ហើយអ្នកខ្លះទៀតបានចូលដល់វ័យចំណាស់ទៅហើយ។ អ្នករាល់គ្នាបានចេញមកពីមនុស្សដែលមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់រហូតដល់ក្លាយជាអ្នកជឿលើទ្រង់ និងចេញពីការផ្ដើមជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ទៅកាន់ការទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងដកពិសោធន៍នូវកិច្ចការផ្សេងៗរបស់ទ្រង់។ តើអ្នករាល់គ្នាមានចំណេះដឹងច្រើនប៉ុន្មានហើយ អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើមានគតិជ្រៅជ្រះអ្វីខ្លះហើយ ដែលអ្នកបានទទួលទាក់ទងនឹងវាសនារបស់មនុស្ស? តើមនុស្សម្នាក់អាចសម្រេចបានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្លួនប៉ងប្រាថ្នានៅក្នុងជីវិតដែរឬទេ? ជាងពីរបីទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ តើមានបំណងប្រាថ្នាចំនួនប៉ុន្មានហើយ ដែលអ្នករាល់គ្នាសម្រេចបាន? តើមានរឿងប៉ុន្មានហើយបានកើតឡើង ដែលអ្នកមិនធ្លាប់បានប្រមើលទុកជាមុន? តើមានរឿងចំនួនប៉ុន្មានហើយដែលកើតឡើងជាការភ្ញាក់ផ្អើលល្អ? តើមានរឿងចំនួនប៉ុន្មានដែលមនុស្សនៅតែរង់ចាំទាំងរំពឹងថា វានឹងបង្កើតផលផ្លែ ដោយរង់ចាំពេលវេលាដ៏ត្រឹមត្រូវតាមបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌ទាំងមិនដឹងខ្លួន? តើមានរឿងប៉ុន្មានហើយដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍តែលតោល និងរាំងស្ទះ? មនុស្សគ្រប់គ្នាមានពេញដោយសេចក្តីសង្ឃឹមអំពីវាសនារបស់គេ ដោយប្រមើលឃើញថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងជីវិតរបស់គេនឹងកើតឡើងតាមសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់គេ គិតថាពួកគេនឹងមិនខ្វះខាតអាហារហូបចុក និងសម្លៀកបំពាក់ ហើយគិតទៀតថា ពួកគេនឹងមានទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់មិនខាន។ គ្មាននរណាម្នាក់ចង់បានជីវិតដែលក្រីក្រ ត្រូវគេជិះជាន់សង្កត់សង្កិន ពេញដោយទុក្ខលំបាក និងហ៊ុមព័ទ្ធដោយសេចក្តីវេទនានោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សមិនអាចដឹងជាមុន ឬត្រួតត្រាលើកិច្ចការទាំងនេះបានទេ។ ប្រហែលសម្រាប់អ្នកខ្លះ អតីតកាលគ្រាន់តែជាបទពិសោធដ៏ច្របូកច្របល់ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដែលរៀនសូត្រអំពីអ្វីដែលជាបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌ ហើយពួកគេក៏មិនខ្វល់ពីព្រះហឫទ័យនោះដែរ។ ពួកគេសម្ដែងចេញនូវជីវិតរបស់ខ្លួនដោយមិនចេះគិតដូចជាសត្វធាតុ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ មិនខ្វល់អំពីវាសនារបស់មនុស្ស ឬហេតុផលដែលមនុស្សមានជីវិតរស់នៅ ឬរបៀបដែលពួកគេគួរតែរស់នៅនោះដែរ។ មនុស្សបែបនេះចូលដល់វ័យចំណាស់ ដោយមិនទទួលបានការយល់ដឹងអំពីវាសនារបស់មនុស្សឡើយ ហើយរហូតដល់ពេលដែលពួកគេត្រូវស្លាប់ ក៏ពួកគេគ្មានគំនិតអំពីអត្ថន័យនៃជីវិតឡើយ។ មនុស្សបែបនេះជាមនុស្សស្លាប់ ពួកគេជាមនុស្សគ្មានវិញ្ញាណ ហើយពួកគេដូចជាសត្វតិរច្ឆានអ៊ីចឹង។ ទោះបីជាមនុស្សរស់នៅក្នុងការបង្កើត និងទទួលបានសេចក្តីរីករាយចេញពីផ្លូវជាច្រើនដែលលោកីយ៍បំពេញដល់តម្រូវការខាងសម្ភារៈរបស់គេ ហើយទោះបីជាពួកគេមើលឃើញពិភពលោកនេះ តែងតែជឿនលឿនទៅមុខជានិច្ចក៏ដោយ ប៉ុន្តែ បទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ជាអ្វីដែលដួងចិត្ត និងវិញ្ញាណរបស់គេមានអារម្មណ៍ និងដកពិសោធន៍នោះ គ្មានពាក់ព័ន្ធអ្វីជាមួយវត្ថុខាងសម្ភារៈ ហើយក៏គ្មានសម្ភារៈណាមួយដែលអាចជំនួសឱ្យបទពិសោធន៍ទាំងនេះបានដែរ។ បទពិសោធ គឺជាការទទួលស្គាល់ដ៏ជ្រាលជ្រៅនៅខាងក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ ហើយជាអ្វីមួយដែលមិនអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេឡើយ។ ការទទួលស្គាល់នេះស្ថិតនៅក្នុងការយល់ដឹង ការយល់ឃើញរបស់គេអំពីជីវិតជាមនុស្ស និងវាសនារបស់មនុស្ស។ ជារឿយៗ វានាំឱ្យគេមានការយល់ដឹងថា ចៅហ្វាយដែលគេមើលមិនឃើញ កំពុងតែរៀបចំ និងចាត់ចែងរបស់សព្វសារពើសម្រាប់មនុស្ស។ នៅក្នុងអំឡុងពេលដែលកំពុងតែរៀបចំនេះ មនុស្សមិនអាចធ្វើអ្វីក្រៅពីទទួលយកការរៀបចំ និងការចាត់ចែងនូវវាសនារបស់គេនោះឡើយ។ គេមិនអាចធ្វើអ្វីក្រៅពីទទួលយកផ្លូវខាងមុខដែលព្រះអាទិករបានគ្រោងទុក ដែលជាអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករលើវាសនារបស់មនុស្សនោះទេ។ នេះគឺជាការពិតមួយដែលមិនអាចប្រកែកបាន។ ទោះបីជាមនុស្សម្នាក់មានគតិជ្រៅជ្រះ និងអាកប្បកិរិយាបែបណាអំពីវាសនាក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្លាស់ប្ដូរការពិតនេះបានដែរ។

កន្លែងដែលអ្នកនឹងទៅរាល់ថ្ងៃ អ្វីដែលអ្នកនឹងធ្វើ មនុស្ស ឬអ្វីដែលអ្នកនឹងជួប អ្វីដែលអ្នកនឹងនិយាយ អ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះអ្នក តើចំណុចទាំងអស់នេះអាចត្រូវបានទស្សន៍ទាយទុកបានដែរឬទេ? មនុស្សមិនអាចមើលឃើញជាមុននូវហេតុការណ៍ទាំងអស់នេះបានឡើយ ហើយគេក៏មិនអាចគ្រប់គ្រងនូវរបៀបដែលស្ថានការណ៍ទាំងនេះនឹងកើតឡើងនោះដែរ។ នៅក្នុងជីវិត ហេតុការណ៍ដែលមិនអាចទស្សន៍ទាយទុកទាំងនេះកើតឡើងគ្រប់ពេលវេលា ហើយទាំងនេះសុទ្ធតែជាហេតុការណ៍ដែលកើតឡើងរាល់ថ្ងៃ។ ការប្រែប្រួលប្រចាំថ្ងៃទាំងនេះ និងរបៀបដែលវាលាតត្រដាង ឬលំនាំដែលវាដើរ សុទ្ធតែជាសេចក្តីរំឭកទៅកាន់មនុស្សថា គ្មានអ្វីមួយដែលកើតឡើងដោយឯកឯងនោះទេ ហើយថាដំណើរការនៃព្រឹត្តិការណ៍នីមួយៗ គឺជាធម្មជាតិដែលមិនអាចចៀសរួច ហើយវាមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរដោយឆន្ទៈរបស់មនុស្សបានឡើយ។ គ្រប់ហេតុការណ៍ដែលកើតឡើង សុទ្ធតែផ្ដល់នូវសេចក្តីដាស់តឿនពីព្រះអាទិករទៅកាន់មនុស្សជាតិ ហើយវាក៏បញ្ជូនសារថា មនុស្សមិនអាចគ្រប់គ្រងលើវាសនារបស់គេបានដែរ។ គ្រប់ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអស់សុទ្ធតែជាការឆ្លើយតបប្រឆាំងនឹងមហិច្ឆតា និងបំណងប្រាថ្នាដ៏សាហាវ និងឥតខ្លឹមសាររបស់មនុស្ស ដែលចង់កាន់កាប់វាសនានៅក្នុងដៃរបស់គេ។ ហេតុការណ៍ទាំងនោះប្រៀបបីដូចជាការទះកំផ្លៀងដ៏ខ្លាំងទៅលើផ្ទៃមុខរបស់មនុស្សម្នាក់ហើយម្នាក់ទៀត ព្រោះថាហេតុការណ៍នីមួយៗបង្ខំឱ្យមនុស្សពិចារណាឡើងវិញថា នរណាជាអ្នកគ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាលើវាសនារបស់គេនៅទីបញ្ចប់។ ហើយនៅពេលដែលមហិច្ឆតា និងបំណងប្រាថ្នារបស់គេចេះតែមិនបានសម្រេច និងខកចិត្ត មនុស្សក៏ចាប់ផ្ដើមព្រមទទួលយកនូវវាសនាដែលមានសម្រាប់គេដោយឯកឯង ដែលជាការទទួលយកការពិត ទទួលយកបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ។ ចាប់តាំងពីការប្រែប្រួលប្រចាំថ្ងៃទាំងនេះ រហូតដល់វាសនានៃជីវិតរបស់មនុស្សទាំងអស់ វាគ្មានអ្វីមួយដែលមិនបើកសម្ដែងអំពីផែនការរបស់ព្រះអាទិករ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់នោះឡើយ ហើយគ្មានអ្វីមួយដែលមិនបញ្ជូនសារថា «សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករមិនអាចរំលងបាន» និងមិនបញ្ជូននូវសេចក្តីពិតដ៏អស់កល្បថា «សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ គឺជាសិទ្ធិអំណាចដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត» នោះឡើយ។

វាសនារបស់មនុស្ស និងរបស់ចក្រវាឡ មានទំនាក់ទំនងគ្នាយ៉ាងស្អិតរមួតជាមួយនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដោយត្រូវបានចងប្រទាក់គ្នាយ៉ាងញឹកស្អេកទៅនឹងការចាត់ចែងរបស់ព្រះអាទិករ ហើយនៅទីបញ្ចប់ វាសនាទាំងនោះមិនអាចដាច់ចេញពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករនោះឡើយ។ នៅក្នុងច្បាប់នៃរបស់សព្វសារពើ មនុស្សចាប់ផ្ដើមយល់អំពីការចាត់ចែងរបស់ព្រះអាទិករ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ហើយនៅក្នុងច្បាប់អំពីការរស់រានមានជីវិតនៃរបស់សព្វសារពើ គេចាប់ផ្ដើមយល់អំពីអភិបាលកិច្ចរបស់ព្រះអាទិករ។ នៅក្នុងវាសនានៃរបស់សព្វសារពើ គេចាប់ផ្ដើមពិចារណាទៅលើផ្លូវដែលព្រះអាទិករអនុវត្តអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ និងត្រួតត្រាលើវាសនាទាំងនោះ។ ហើយនៅក្នុងវដ្ដជីវិតរបស់មនុស្ស និងរបស់សព្វសារពើ មនុស្សចាប់ផ្ដើមដកពិសោធន៍យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះអាទិករសម្រាប់របស់សព្វសារពើ និងភាវៈមានជីវិត ហើយចាប់ផ្ដើមមើលឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកអំពីរបៀបដែលការចាត់ចែង និងការរៀបចំទាំងនោះ ធ្វើនិរាករច្បាប់ ក្បួន និងស្ថាប័នទាំងអស់នៅលើផែនដី គ្រប់ទាំងអំណាច និងកងកម្លាំងទាំងអស់។ វាកើតឡើងបែបនេះដើម្បីបង្ខំមនុស្សឱ្យទទួលស្គាល់ថា អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករមិនអាចត្រូវបានបំពានដោយភាវៈណាមួយដែលព្រះបានបង្កើតមក និងទទួលស្គាល់ថា គ្មានកម្លាំងណាមួយអាចដណ្ដើម ឬផ្លាស់ប្ដូរព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករនោះឡើយ។ ដោយសារតែអ្វីៗទាំងនេះស្ថិតនៅក្រោមច្បាប់ និងគោលការណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ទើបមនុស្សនិងរបស់សព្វសារពើត្រូវរស់នៅ និងកើនចំនួនច្រើនឡើងពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់។ តើនេះមិនមែនជាការតំណាងដ៏ពិតអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករទេឬអី? នៅក្នុងច្បាប់សត្យានុម័ត ទោះបីមនុស្សមើលឃើញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ និងការចេញបញ្ជារបស់ទ្រង់សម្រាប់គ្រប់ព្រឹត្តិការណ៍ និងរបស់សព្វសារពើក៏ដោយ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលអាចយល់អំពីគោលការណ៍អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើចក្រវាឡនេះទៅ? តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់អាចដឹង ទទួលស្គាល់ ទទួលយក និងចុះចូលយ៉ាងពិតប្រាកដចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ទៅលើវាសនារបស់គេទៅ? ដោយបានជឿទៅលើការពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើរបស់សព្វសារពើ តើនរណានឹងជឿ ហើយទទួលស្គាល់យ៉ាងពិតប្រាកដថា ព្រះអាទិករក៏ត្រួតត្រាលើវាសនានៃជីវិតរបស់មនុស្សផងដែរនោះ? តើនរណាអាចយល់ទៅថា វាសនារបស់មនុស្សពិតជាស្ថិតនៅក្នុងបាតព្រះហស្តរបស់ព្រះអាទិករ? តើមនុស្សគួរតែមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ នៅពេលដែលប្រឈមជាមួយការពិតដែលថា ទ្រង់គ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាលើវាសនារបស់មនុស្ស? នេះគឺជាការសម្រេចចិត្តមួយដែលមនុស្សគ្រប់រូបដែលប្រឈមជាមួយនឹងការពិតនេះ ត្រូវតែធ្វើការសម្រេចចិត្តដើម្បីខ្លួនពួកគេ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២២

ដំណាក់កាលទាំងប្រាំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

នៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់មនុស្ស បុគ្គលគ្រប់រូបត្រូវតែឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលសំខាន់ៗទៅតាមលំដាប់លំដោយរបស់វា។ ដំណាក់កាលទាំងនេះ គឺជាជំហានមូលដ្ឋាន និងសំខាន់បំផុត ដែលកំណត់ពីវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ខាងក្រោមនេះ គឺជាសេចក្តីពណ៌នាសង្ខេបអំពីដំណាក់កាលសំខាន់ៗដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវឆ្លងកាត់នៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់ពួកគេ។

ដំណាក់កាលទីមួយ៖ កំណើត

ទីកន្លែងកំណើត ក្រុមគ្រួសារដែលគេកើតមកជាមួយ ភេទ រូបរាង និងពេលវេលានៃការចាប់កំណើតរបស់គេ គឺជាសេចក្តីលម្អិតអំពីដំណាក់កាលទីមួយនៃជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់។

គ្មាននរណាម្នាក់អាចជ្រើសរើសសេចក្តីលម្អិតនៃដំណាក់កាលនេះបានឡើយ ព្រោះថាកត្តាទាំងអស់នេះត្រូវបានព្រះអាទិករកំណត់ទុកជាមុនជាយូរមកហើយ។ ចំណុចទាំងនេះមិនត្រូវបានរងឥទ្ធិពលដោយមជ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅ ហើយក៏គ្មានកត្តាណាមួយដែលមនុស្សបង្កើត អាចផ្លាស់ប្ដូរការពិតដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ដោយព្រះអាទិករបានដែរ។ សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ដែលកើតមក នោះមានន័យថា ព្រះអាទិករបានសម្រេចជំហានទីមួយនៃវាសនាដែលទ្រង់បានរៀបចំទុកសម្រាប់បុគ្គលនោះរួចទៅហើយ។ ដោយសារតែទ្រង់បានកំណត់ទុកជាមុននូវសេចក្ដីលម្អិតទាំងអស់នេះជាយូរណាស់មកហើយ នោះគ្មាននរណាម្នាក់មានអំណាចទៅផ្លាស់ប្ដូរវាបានឡើយ។ មិនថាមនុស្សមានវាសនាទៅថ្ងៃខាងមុខបែបណាឡើយ លក្ខខណ្ឌនៃកំណើតរបស់គេត្រូវបានកំណត់ទុករួចជាស្រេចទៅហើយ ហើយលក្ខខណ្ឌទាំងនោះនៅតែដដែល។ វាមិនត្រូវបានរងឥទ្ធិពលតាមរបៀបណាមួយដោយវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស ហើយក៏មិនជះឥទ្ធិពលដល់អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករលើវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សនោះដែរ។

១. ជីវិតថ្មីមួយបានកើតចេញពីផែនការរបស់ព្រះអាទិករ

នៅក្នុងចំណោមសេចក្តីលម្អិតនៃដំណាក់កាលទីមួយ ដូចជា ទីកន្លែងកំណើត ក្រុមគ្រួសារ ភេទ រូបរាង ពេលវេលាកំណើត តើមនុស្សម្នាក់អាចជ្រើសរើសបានដែរឬទេ? ជាការពិត កំណើតរបស់មនុស្ស គឺជាព្រឹត្តិការណ៍មួយដែលមនុស្សមិនអាចជ្រើសរើសបានឡើយ។ ដោយមិនបានតាំងចិត្ត មនុស្សម្នាក់កើតមកនៅទីកន្លែងមួយ ពេលវេលាមួយ កើតក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយ មានរូបរាងតាមបែបណាមួយ ហើយគេក៏ក្លាយជាសមាជិកម្នាក់នៃក្រុមគ្រួសារមួយ ជាសែស្រឡាយនៃក្រុមគ្រួសារមួយ។ នៅក្នុងដំណាក់កាលទីមួយនៃជីវិតនេះ មនុស្សគ្មានជម្រើសអ្វីឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេកើតមកនៅក្នុងបរិយាកាសមួយដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាស្រេច ដោយស្របទៅតាមផែនការរបស់ព្រះអាទិករ នៅក្នុងគ្រួសារមួយជាក់លាក់ ជាមួយភេទ និងរូបរាងជាក់លាក់ និងនៅពេលវេលាមួយជាក់លាក់ ដែលត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងហ្មត់ចត់ជាមួយដំណើរជីវិតរបស់មនុស្ស។ តើមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើអ្វីបានខ្លះទៅនៅដំណាក់កាលដ៏សំខាន់មួយនេះ? ដូចបានប្រាប់ហើយថា មនុស្សគ្មានជម្រើសអ្វីសោះឡើយទាក់ទងនឹងកំណើតរបស់គេ។ ប្រសិនបើវាមិនមែនជាការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករ និងការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ទេ នោះជីវិតថ្មោងថ្មីដែលកើតចូលក្នុងពិភពលោកមួយនេះ នឹងមិនដឹងពីកន្លែងដែលត្រូវទៅ ឬកន្លែងដែលត្រូវស្នាក់នៅ នឹងគ្មានសាច់ញាតិបងប្អូន គ្មានកន្លែងជាកម្មសិទ្ធិ ហើយក៏គ្មានក្រុមគ្រួសារដ៏ពិតប្រាកដមួយដែរ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារតែការរៀបចំដ៏ប្រិតប្រៀងរបស់ព្រះអាទិករ ជីវិតថ្មីនេះមានកន្លែងស្នាក់នៅ មានឪពុកម្ដាយ មានកន្លែងជាកម្មសិទ្ធិ និងមានសាច់ញាតិបងប្អូន ដូច្នេះ ជីវិតនោះអាចចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរនៅលើផ្លូវរបស់វាបាន។ នៅក្នុងដំណើរការនេះ ការបង្កកំណើតនៃជីវិតថ្មី ត្រូវបានកំណត់ទៅតាមផែនការរបស់ព្រះអាទិករ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលជីវិតនេះនឹងទទួលបាន ក៏ត្រូវបានប្រទានមកដោយព្រះអាទិករផងដែរ។ តាំងពីអំប្រ៊ីយ៉ុងអណ្តែតក្នុងផ្ទៃម្ដាយ ទាំងមិនទាន់មានឈ្មោះ បន្ដិចម្ដងៗ វាក៏វិវឌ្ឍក្លាយជារូបកាយមួយដែលមានសាច់ និងឈាមដែលអាចមើលឃើញ មានរូបរាងជាមនុស្ស ជាសត្តនិករមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលចេះគិត ចេះដកដង្ហើម និងចេះស្គាល់ក្ដៅ និងត្រជាក់ ហើយជាម្នាក់ដែលអាចចូលរួមគ្រប់សកម្មភាពទូទៅរបស់មនុស្សនៅក្នុងពិភពលោក ហើយក៏ជាអ្នកដែលនឹងឆ្លងកាត់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សនឹងត្រូវជួបប្រទះនៅក្នុងជីវិតផងដែរ។ ការកំណត់ទុកជាមុនអំពីកំណើតរបស់មនុស្សដោយព្រះអាទិករ មានន័យថា ទ្រង់នឹងប្រទានឱ្យមនុស្សនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់សម្រាប់ការរស់រានមានជីវិត។ ដូចគ្នាផងដែរ ការដែលមនុស្សកើតមក មានន័យថា ពួកគេនឹងទទួលបានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់សម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតពីព្រះអាទិករ ហើយចាប់ពីចំណុចនោះតទៅ ពួកគេនឹងរស់នៅក្នុងទម្រង់មួយផ្សេង ជាបែបផែននៃជីវិតដែលត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ដោយព្រះអាទិករ និងចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ។

២. ហេតុផលដែលមនុស្សខុសគ្នាកើតមកនៅក្រោមកាលៈទេសៈខុសគ្នា

ជារឿយៗ មនុស្សចូលចិត្តស្រមៃថា ប្រសិនបើពួកគេអាចកើតមកម្ដងទៀត នោះគេនឹងចង់កើតមកនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយដែលល្បីល្បាញ។ ប្រសិនបើពួកគេជាស្ត្រី ពួកគេចង់មានរូបរាងដូចជា ព្រះនាងព្រិលស និងចង់ឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាស្រឡាញ់នាង។ ហើយប្រសិនបើពួកគេជាបុរសវិញ ពួកគេចង់ក្លាយជាព្រះអង្គម្ចាស់ដ៏មានមន្តស្នេហ៍ ហើយគ្មានចង់បានអ្វី ក្រៅពីចង់ឱ្យពិភពលោកស្ដាប់តាមបញ្ជារបស់គាត់ឡើយ។ ជារឿយៗ មនុស្សមានគំនិតរវើរវាយជាច្រើនអំពីកំណើតរបស់គេ ហើយមិនពេញចិត្តជាមួយកំណើតរបស់ខ្លួន ដោយអន់ចិត្តជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់គេ រូបរាងរបស់គេ ភេទរបស់គេ និងសូម្បីតែពេលវេលានៃកំណើតរបស់គេទៀតផង។ ប៉ុន្តែ មនុស្សមិនដែលយល់ឡើយអំពីហេតុផលដែលពួកគេកើតចូលមកក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយ ឬហេតុផលដែលនាំឱ្យគេមានរូបរាងបែបនោះ។ ពួកគេមិនបានដឹងឡើយថា ទោះបីជាគេកើតមកនៅទីកន្លែងណា ឬមានរូបរាងបែបណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេត្រូវដើរតួនាទីផ្សេងៗ និងត្រូវបំពេញបេសកកម្មខុសៗគ្នានៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអាទិករដែរ ហើយគោលបំណងនេះនឹងមិនដែលផ្លាស់ប្ដូរនោះឡើយ។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអាទិករ ទីកន្លែងកំណើត ភេទនិងរូបរាងរបស់គេ គឺជារឿងបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីៗទាំងនេះដូចជាត្រេអក្សរតូចៗ ជានិមិត្តសញ្ញាតូចៗនៅក្នុងដំណាក់កាលនីមួយៗនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់លើមនុស្សជាតិទាំងអស់ប៉ុណ្ណោះ។ ទិសដៅ និងលទ្ធផលដ៏ពិតរបស់មនុស្សម្នាក់ មិនត្រូវបានកំណត់ដោយកំណើតរបស់គេនៅក្នុងដំណាក់កាលណាមួយឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវបានកំណត់ដោយបេសកកម្មដែលពួកគេត្រូវបំពេញនៅក្នុងជីវិតរបស់គេ និងដោយការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះអាទិករចំពោះពួកគេ នៅពេលដែលផែនការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ត្រូវបានបញ្ចប់។

មានពាក្យស្លោកមួយបានពោលថា រាល់ផលទាំងអស់ តែងតែមានហេតុរបស់វា ហើយគ្មានផលណាមួយដែលកើតឡើង ដោយគ្មានហេតុឡើយ។ ដូច្នេះ កំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ពិតជាផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងជីវិតបច្ចុប្បន្ននេះ និងជីវិតមុនរបស់គេ។ ប្រសិនបើសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សម្នាក់បិទបញ្ចប់ជីវិតរបស់គេ នោះកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ គឺជាទីចាប់ផ្ដើមនៃវដ្ដមួយថ្មី។ ប្រសិនបើវដ្ដចាស់តំណាងឱ្យជីវិតមុនរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះវដ្ដថ្មីគឺជាជីវិតបច្ចុប្បន្ននេះរបស់គេហើយ។ ដោយសារតែកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងជីវិតអតីតកាល រួមទាំងជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់គេ នោះទាក់ទងនឹងទីកន្លែង ក្រុមគ្រួសារ ភេទ រូបរាង និងកត្តាផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងកំណើតរបស់គេ ក៏ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងជីវិតអតីតកាល និងបច្ចុប្បន្នរបស់គេផងដែរ។ ការនេះមានន័យថា កត្តាកំណត់ពីកំណើតរបស់បុគ្គលម្នាក់ មិនគ្រាន់តែរងឥទ្ធិពលដោយជីវិតមុនរបស់គេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ត្រូវបានកំណត់ដោយវាសនារបស់គេនៅក្នុងជីវិតបច្ចុប្បន្ន ដែលរាប់បញ្ចូលកាលៈទេសៈជីវិតផ្សេងៗរបស់មនុស្សដែលកើតមកផងដែរ៖ អ្នកខ្លះកើតមកនៅក្នុងគ្រួសារក្រីក្រ ឯអ្នកខ្លះទៀតកើតមកនៅក្នុងគ្រួសារអ្នកមាន។ អ្នកខ្លះកើតចេញពីគ្រួសារសាមញ្ញ ហើយអ្នកខ្លះទៀតមានសែស្រឡាយចេញពីគ្រួសារដែលល្បីល្បាញ។ អ្នកខ្លះកើតមកនៅទិសខាងត្បូង ឯអ្នកខ្លះទៀតកើតមកនៅទិសខាងជើង។ អ្នកខ្លះកើតនៅតំបន់វាលខ្សាច់ដ៏សោះកក្រោះ ហើយអ្នកខ្លះទៀតកើតមកនៅលើទឹកដីដ៏ខៀវស្រងាត់។ កំណើតរបស់អ្នកខ្លះត្រូវបានហែហមដោយសំឡេងហ៊ោកញ្ជ្រៀវ សំឡេងសើចសប្បាយ និងសំឡេងសាទរ ឯអ្នកខ្លះទៀតបែរជានាំមកនូវសំឡេងយំ សំឡេងទុក្ខព្រួយ និងសំឡេងទុក្ខសោកទៅវិញ។ អ្នកខ្លះកើតមកត្រូវបានគេស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នម ឯអ្នកខ្លះទៀតត្រូវបានគេបោះចោលដូចជាស្មៅ។ អ្នកខ្លះកើតមកមានរូបកាយសម្បទាស្អាតពេញលេញ ឯអ្នកខ្លះទៀតកើតមកខ្វះនេះខ្វះនោះ។ អ្នកខ្លះមានរូបរាងគួរជាទីគយគន់ ឯអ្នកខ្លះទៀតមានរូបរាងអាក្រក់។ អ្នកខ្លះកើតមកនៅពាក់កណ្ដាលអាធ្រាត្រ ហើយអ្នកខ្លះទៀតកើតមកនៅពាក់កណ្ដាលថ្ងៃត្រង់។ ... កំណើតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវបានកំណត់ទុកដោយវាសនាដែលព្រះអាទិករមានសម្រាប់ពួកគេ។ កំណើតរបស់គេកំណត់ពីវាសនារបស់គេនៅក្នុងជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់គេ ក៏ដូចជាតួនាទីដែលពួកគេនឹងមាន និងបេសកកម្មដែលពួកគេនឹងត្រូវបំពេញផងដែរ។ អ្វីៗទាំងអស់នេះសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ព្រោះទ្រង់ជាអ្នកកំណត់ពីវាសនារបស់គេ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុតពីវាសនាដែលត្រូវបានកំណត់ទុកសម្រាប់ពួកគេនោះឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្លាស់ប្ដូរកំណើតរបស់គេ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចជ្រើសរើសវាសនារបស់ខ្លួនបានដែរ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២៣

ដំណាក់កាលទាំងប្រាំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

ដំណាក់កាលទីពីរ៖ ការធំធាត់ឡើង

ដោយអាស្រ័យលើប្រភេទនៃក្រុមគ្រួសារដែលពួកគេកើតមកជាមួយ មនុស្សធំធាត់ឡើងនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានគ្រួសារខុសៗគ្នា និងរៀនមេរៀនផ្សេងៗគ្នាចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់គេ។ កត្តាទាំងនេះកំណត់នូវលក្ខខណ្ឌនៃការលូតលាស់រហូតដល់ពេញវ័យដែលបុគ្គលម្នាក់មាន ហើយការធំធាត់ឡើង គឺជាដំណាក់កាលដ៏សំខាន់ទីពីរនៃជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់។ ពិតណាស់ នៅដំណាក់កាលនេះ មនុស្សគ្មានជម្រើសឡើយ ព្រោះវាក៏ត្រូវបានរៀបចំទុកជាមុន និងមិនប្រែប្រួលផងដែរ។

១. ព្រះអាទិករបានរៀបចំលក្ខខណ្ឌថេរសម្រាប់ការលូតលាស់ពេញវ័យរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ

បុគ្គលម្នាក់មិនអាចជ្រើសរើសមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ ឬអ្វីៗដែលពួកគេចង់ឱ្យមានឥទ្ធិពល ឬកសាងលើជីវិតរបស់គេ នៅពេលដែលពួកគេធំធាត់បានឡើយ។ គេមិនអាចជ្រើសរើសចំណេះដឹង ឬជំនាញដែលខ្លួនត្រូវមាន ឬទម្លាប់ដែលគេត្រូវបង្កើតនោះឡើយ។ គេមិនអាចជ្រើសរើសឪពុកម្ដាយ និងសាច់ញាតិបងប្អូនរបស់ខ្លួន ឬប្រភេទនៃមជ្ឈដ្ឋានដែលខ្លួនត្រូវលូតលាស់នោះទេ។ ទំនាក់ទំនងរបស់គេជាមួយមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានរបស់គេ និងរបៀបដែលវាជះឥទ្ធិពលលើការអភិវឌ្ឍរបស់គេ សុទ្ធតែលើសពីដែនគ្រប់គ្រងរបស់គេ។ បើដូច្នេះ តើនរណាជាអ្នកសម្រេចកិច្ចការទាំងនេះទៅ? តើនរណាជាអ្នករៀបចំវាទៅ? ដោយសារតែមនុស្សគ្មានជម្រើសនៅក្នុងកិច្ចការនេះ ដោយសារតែពួកគេមិនអាចសម្រេចរឿងទាំងនេះបានដោយខ្លួនឯង និងដោយសារតែពួកគេមើលឃើញមិនច្បាស់អំពីអនាគតរបស់គេនឹងទៅជាយ៉ាងណា នោះគឺអាចនិយាយបានថា ការរៀបចំចាត់ចែងមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗទាំងអស់នេះសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអាទិករ។ ពិតប្រាកដណាស់ ដូចដែលព្រះអាទិកររៀបចំកាលៈទេសៈជាក់លាក់សម្រាប់គ្រប់កំណើតរបស់មនុស្សជាយ៉ាងណា ទ្រង់ក៏រៀបចំកាលៈទេសៈជាក់លាក់ដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវលូតលាស់ជាយ៉ាងនោះដែរ។ ប្រសិនបើកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់នាំមកនូវការផ្លាស់ប្ដូរទៅកាន់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលនៅជុំវិញពួកគេ នោះការលូតលាស់ និងការអភិវឌ្ឍរបស់មនុស្សនោះក៏នឹងជះឥទ្ធិពលលើការទាំងនេះផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ មនុស្សខ្លះកើតមកនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារក្រីក្រ ប៉ុន្តែធំធាត់ឡើងហ៊ុមព័ទ្ធដោយទ្រព្យសម្បត្តិ ឯអ្នកផ្សេងទៀតកើតមកនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារមានទ្រព្យសម្បត្តិហូរហៀរ ប៉ុន្តែធ្វើឱ្យទ្រព្យសម្បត្តិគ្រួសាររបស់គេរលាយបាត់ទៅ ដូច្នេះ ពួកគេធំធាត់ឡើងនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានក្រីក្រ។ គ្មានកំណើតរបស់មនុស្សណាម្នាក់ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយក្បួនច្បាប់មួយថេរឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់ធំធាត់ឡើងនៅក្រោមកាលៈទេសៈមួយថេរ ដែលចៀសមិនផុតនោះដែរ។ ទាំងនេះមិនមែនជារឿងដែលមនុស្សម្នាក់អាចស្រមើស្រមៃ ឬគ្រប់គ្រងបានឡើយ ដ្បិតអ្វីៗទាំងនោះជាលទ្ធផលកើតចេញពីវាសនារបស់គេ និងត្រូវបានកំណត់ដោយវាសនារបស់គេ។ ពិតប្រាកដណាស់ ចំពោះឫសគល់របស់គេ អ្វីៗទាំងនេះត្រូវបានកំណត់ទុកដោយវាសនាដែលព្រះអាទិករបានកំណត់សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ។ អ្វីៗទាំងនោះត្រូវបានកំណត់ទុក ដោយព្រះអាទិករដែលមានអធិបតេយ្យលើវាសនារបស់គេ និងដោយផែនការរបស់ទ្រង់។

២. កាលៈទេសៈផ្សេងៗដែលមនុស្សធំធាត់ឡើង បង្កើតឱ្យមានតួនាទីខុសៗគ្នា

កាលៈទេសៈនៃកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ បង្កើតជាកម្រិតមូលដ្ឋាននៃបរិយាកាស និងកាលៈទេសៈដែលពួកគេត្រូវលូតលាស់ឡើង ហើយកាលៈទេសៈដែលមនុស្សម្នាក់លូតលាស់ឡើង ក៏ជាលទ្ធផលចេញពីកាលៈទេសៈនៃកំណើតរបស់គេផងដែរ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ មនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមរៀនភាសា ហើយគំនិតរបស់គេចាប់ផ្ដើមជួបប្រទះ និងយល់នូវរឿងថ្មីៗជាច្រើន ហើយនេះជាដំណើរការមួយនៅក្នុងអំឡុងពេលដែលមនុស្សម្នាក់កំពុងតែលូតលាស់ឡើង។ អ្វីៗដែលមនុស្សម្នាក់ស្ដាប់ឮនឹងត្រចៀក មើលឃើញនឹងភ្នែក និងក្រេបជញ្ជក់ដោយគំនិតរបស់គេ បន្ដិចម្ដងៗ វានឹងបំពេញ ហើយផ្ដល់ជីវិតដល់ពិភពខាងក្នុងរបស់មនុស្សម្នាក់។ មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលបុគ្គលម្នាក់មានទំនាក់ទំនងជាមួយ រួមទាំងសុភនិច្ឆ័យ ចំណេះដឹង និងជំនាញដែលគេរៀន ហើយនិងរបៀបគិតដែលជះឥទ្ធិពលលើគេ តាមរយៈការបណ្តុះគំនិត ឬការរៀនសូត្រ ទាំងអស់នេះនឹងដឹកនាំ ហើយជះឥទ្ធិពលលើវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ភាសាដែលមនុស្សម្នាក់រៀននៅពេលដែលគេធំធាត់ឡើង និងរបៀបគិតរបស់គេ មិនអាចញែកចេញពីមជ្ឈដ្ឋានដែលបុគ្គលម្នាក់ចំណាយពេលនៅក្នុងពេលយុវវ័យរបស់គេបានឡើយ ហើយមជ្ឈដ្ឋាននោះរួមមាន ឪពុកម្ដាយ និងបងប្អូនបង្កើត និងមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលនៅជុំវិញពួកគេ។ ដូច្នេះ ដំណើរផ្លូវនៃការអភិវឌ្ឍរបស់មនុស្សត្រូវបានកំណត់ដោយមជ្ឈដ្ឋានដែលមនុស្សម្នាក់លូតលាស់នៅខាងក្នុង ហើយក៏អាស្រ័យលើមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលមនុស្សម្នាក់មានទំនាក់ទំនងជាមួយក្នុងអំឡុងពេលនេះផងដែរ។ ដោយសារតែលក្ខខណ្ឌដែលមនុស្សម្នាក់លូតលាស់ឡើង ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនយូរមកហើយ នោះមជ្ឈដ្ឋានដែលមនុស្សម្នាក់រស់នៅ ក្នុងអំឡុងនៃដំណើរការនេះក៏ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនផងដែរ។ វាមិនត្រូវបានសម្រេចដោយការជ្រើសរើស និងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់មនុស្សឡើយ ប៉ុន្តែស្របតាមផែនការរបស់ព្រះអាទិករ ការរៀបចំចាត់ចែងដ៏ប្រុងប្រយ័ត្នរបស់ព្រះអាទិករ និងអធិបតេយ្យរបស់ទ្រង់លើវាសនាជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់។ ដូច្នេះ មនុស្សដែលគេត្រូវជួបនៅក្នុងដំណើរផ្លូវនៃការលូតលាស់ និងអ្វីៗដែលគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយ សុទ្ធតែត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយការរៀបចំ និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះអាទិករ។ មនុស្សមិនអាចដឹងមុនអំពីភាពទាក់ទងគ្នាដ៏ស្មុគស្មាញទាំងនេះ ហើយក៏មិនអាចគ្រប់គ្រង ឬវាស់ស្ទង់វាបានដែរ។ រឿងរ៉ាវជាច្រើន និងមនុស្សខុសៗគ្នា សុទ្ធតែមានភាពទាក់ទងគ្នានឹងមជ្ឈដ្ឋានដែលបុគ្គលម្នាក់ត្រូវលូតលាស់ឡើង ហើយគ្មានមនុស្សណាម្នាក់មានសមត្ថភាពរៀបចំ ឬចាត់ចែងសំណាញ់នៃភាពទាក់ទងគ្នាដ៏ស្អេកស្កះនេះបានឡើយ។ ក្រៅពីព្រះអាទិករ គ្មាននរណាម្នាក់ ឬអ្វីមួយអាចគ្រប់គ្រងលើការលេចមករបស់មនុស្ស កិច្ចការ និងព្រឹត្តិការណ៍ ហើយពួកគេក៏មិនអាចគ្រប់គ្រងលើការទាំងនេះ ឬគ្រប់គ្រងលើការបាត់ទៅវិញរបស់វាបានដែរ ហើយវាដូចជាសំណាញ់ដ៏ធំនៃភាពទាក់ទងគ្នា ដែលកែខៃដល់ការអភិវឌ្ឍរបស់មនុស្ស ដែលត្រូវបានកំណត់ទុកដោយព្រះអាទិករ ហើយបង្កើតឱ្យមានមជ្ឈដ្ឋានផ្សេងៗ ដែលមនុស្សត្រូវលូតលាស់ឡើង។ វាជាអ្វីមួយដែលបង្កើតឱ្យមានតួនាទីដ៏ចាំបាច់ផ្សេងៗសម្រាប់កិច្ចការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអាទិករ ដែលជាការចាក់គ្រឹះមូលដ្ឋានដ៏រឹងមាំ ដើម្បីឱ្យមនុស្សបំពេញបេសកកម្មរបស់គេប្រកបដោយជោគជ័យ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២៤

ដំណាក់កាលទាំងប្រាំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

ដំណាក់កាលទីបី៖ ឯករាជ្យភាព

ក្រោយពេលមនុស្សម្នាក់បានឆ្លងផុតវ័យកុមារភាព និងវ័យជំទង់ ហើយចូលទៅដល់ភាពពេញវ័យ នោះបន្ដិចម្ដងៗ និងដោយចៀសមិនផុត ជំហានបន្ទាប់គឺពួកគេត្រូវចាកចេញឱ្យផុតពីយុវវ័យរបស់គេ ហើយចាកចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់គេដើម្បីប្រឈមនឹងផ្លូវនៅមុខពួកគេ ក្នុងនាមជាមនុស្សពេញវ័យម្នាក់ដែលមានភាពឯករាជ្យ។ មកដល់ចំណុចនេះ ពួកគេត្រូវប្រឈមជាមួយគ្រប់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលមនុស្សពេញវ័យត្រូវប្រឈម ហើយជួបគ្រប់ផ្នែកនៃវាសនារបស់គេ ដែលនឹងបង្ហាញខ្លួនក្នុងពេលឆាប់ៗ។ នេះជាដំណាក់កាលទីបីដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវឆ្លងកាត់។

១. ក្រោយពេលមានឯករាជ្យ មនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមមានបទពិសោធអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ

ប្រសិនបើកំណើត និងការលូតលាស់របស់មនុស្សម្នាក់ ប្រៀបបាននឹង «អំឡុងពេលរៀបចំ» សម្រាប់ដំណើរផ្លូវនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ ដែលជាការចាក់គ្រឹះសំខាន់នៃវាសនារបស់មនុស្សម្នាក់ ដូច្នេះ ឯករាជ្យភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ គឺប្រៀបដូចជាការថ្លែងបើកសុន្ទរកថាចំពោះវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់គេដូច្នោះដែរ។ ប្រសិនបើកំណើត និងការលូតលាស់របស់មនុស្សម្នាក់ គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដែលគេមានយ៉ាងសម្បូរសប្បាយ ជាការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់វាសនារបស់គេនៅក្នុងជីវិត នោះឯករាជ្យភាពរបស់មនុស្ស គឺជាពេលមួយដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមចាយវាយ ឬរកបន្ថែមនូវទ្រព្យសម្បត្តិនោះ។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចាកចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួន ហើយក្លាយជាឯករាជ្យ នោះលក្ខខណ្ឌសង្គមដែលគេជួប និងប្រភេទនៃការងារ និងអាជីពដែលគេមាន គឺត្រូវបានកំណត់ទុកដោយវាសនា ហើយវាគ្មានពាក់ព័ន្ធអ្វីជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយរបស់គេនោះឡើយ។ មនុស្សខ្លះជ្រើសរើសមុខវិជ្ជាល្អមួយនៅសាកលវិទ្យាល័យ ហើយរកបានការងារដ៏ជាទីពេញចិត្តមួយ ក្រោយពេលបញ្ចប់ការសិក្សា ដោយបង្កើតឱ្យមានជំហានដ៏ជោគជ័យមួយនៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់គេ។ អ្នកខ្លះខំប្រឹងរៀនសូត្រ និងមានជំនាញដ៏ប៉ិនប្រសប់ខុសៗគ្នាជាច្រើន ប៉ុន្តែបែរជាមិនមានការងារមួយដែលសក្តិសមនឹងខ្លួន ឬមិនមានមុខតំណែង ឬអាជីពមួយទៅវិញ។ នៅទីចាប់ផ្ដើមនៃការធ្វើដំណើរក្នុងជីវិតរបស់គេ ពួកគេជួបឧបសគ្គពីគ្រប់ទិស និងជួបបញ្ហាមិនចេះចប់ ហើយអនាគត និងជីវិតរបស់គេគួរឱ្យសង្វេគ និងមានភាពមិនច្បាស់លាស់។ មនុស្សខ្លះខំប្រឹងសិក្សាយ៉ាងឧស្សាហ៍ព្យាយាម ប៉ុន្តែបែរជាខកខានគ្រប់ទាំងឱកាស ដើម្បីទទួលបានការសិក្សាកាន់តែខ្ពស់។ ជីវិតរបស់គេហាក់ដូចជាមិនដែលទទួលបានជោគជ័យ ហើយសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដំបូងរបស់គេនៅក្នុងដំណើរជីវិត ហាក់ដូចជាកំពុងរលាយបាត់ទៅក្នុងខ្យល់។ ដោយមិនដឹងថាផ្លូវនៅខាងមុខ វារលូន ឬក៏រលាក់ ពួកគេចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ជាលើកដំបូងថា វាសនារបស់មនុស្សមានភាពប្រែប្រួលសព្វបែបយ៉ាង ហើយមើលឃើញជីវិតនេះពេញដោយសេចក្តីរំពឹងទុក និងសេចក្តីភ័យខ្លាច។ ទោះបីមិនទទួលបានការអប់រំល្អ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះចេះសរសេរសៀវភៅ ហើយទទួលបានភាពល្បីល្បាញនៅក្នុងកម្រិតមួយ។ អ្នកខ្លះទៀត ទោះបីរៀនសូត្របានតិចតួចក៏ដោយ ប៉ុន្តែរកលុយបានច្រើននៅក្នុងការរកស៊ី ហើយអាចចិញ្ចឹមខ្លួនឯងបាន...។ អាជីពដែលមនុស្សម្នាក់ជ្រើសរើស របៀបដែលមនុស្សម្នាក់រកចំណូលមកចិញ្ចឹមជីវិត៖ តើមនុស្សមានភាពម្ចាស់ការណាមួយទៅលើថាតើពួកគេមានជម្រើសល្អ ឬមិនល្អនៅក្នុងរឿងទាំងនេះដែរឬទេ? តើរឿងទាំងនេះស្របតាមបំណងប្រាថ្នា និងការសម្រេចចិត្តរបស់មនុស្សដែរឬទេ? មនុស្សភាគច្រើនមានសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាទាំងនេះ៖ ធ្វើការតិច តែចង់បានលុយច្រើន មិនចង់ធ្វើការនឿយហត់នៅក្រោមពន្លឺថ្ងៃ និងភ្លៀង ស្លៀកពាក់ស្អាតបាត មានអនាគតត្រចះត្រចង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង ចង់ប្រសើរជាងអ្នកដទៃ និងចង់នាំកិត្តិយសដល់ដូនតារបស់ខ្លួន។ មនុស្សសង្ឃឹមចង់បានភាពល្អឥតខ្ចោះ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេបោះជំហានដំបូងនៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់គេ បន្ដិចម្ដងៗ ពួកគេចាប់ផ្ដើមដឹងអំពីវាសនាដែលមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់មនុស្ស ហើយជាលើកដំបូង ពួកគេចាប់ផ្ដើមយល់យ៉ាងពិតប្រាកដថា ទោះបីមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើផែនការយ៉ាងក្លៀវក្លាសម្រាប់អនាគតរបស់គេ ហើយទោះបីគេអាចមានចំណង់រវើរវាយដ៏ឥតកោតក្រែងក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់មានសមត្ថភាព ឬអំណាចសម្រេចបានក្ដីស្រមៃរបស់ខ្លួនឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់កាន់មុខតំណែងមួយ ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើអនាគតរបស់គេនោះដែរ។ វានឹងតែងតែមានគម្លាតខ្លះរវាងក្ដីសុបិន និងតថភាពជាក់ស្ដែង ដែលគេត្រូវជួបប្រទះ។ អ្វីៗនឹងមិនកើតឡើង ដូចការប៉ងប្រាថ្នារបស់គេឡើយ ហើយពេលដែលគេជួបតថភាពជាក់ស្ដែង មនុស្សអាចមានអារម្មណ៍មិនពេញចិត្ត ឬមិនស្កប់ចិត្ត។ មនុស្សខ្លះដែលមានការស្រមើស្រមៃខ្ពស់ គេនឹងខំប្រឹងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង និងលះបង់យ៉ាងច្រើនសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ជីវភាព និងអនាគតរបស់គេ ដោយនៅក្នុងចេតនាចង់បំផ្លាស់បំប្រែវាសនារបស់គេ។ ប៉ុន្តែនៅទីបញ្ចប់ ទោះបីពួកគេអាចសម្រេចក្ដីស្រមៃ និងបំណងប្រាថ្នារបស់គេ ដោយមធ្យោបាយនៃការខំប្រឹងប្រែងធ្វើការក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរវាសនារបស់គេបានឡើយ ហើយមិនថាពួកគេព្យាយាមយ៉ាងសស្រាក់សស្រាំបែបណា ក៏ពួកគេមិនអាចបានប្រសើរលើសពីជោគជ័យដែលបានគ្រោងទុកសម្រាប់ពួកគេនោះដែរ។ មិនថាមនុស្សមានសមត្ថភាព បញ្ញា និងឆន្ទៈខុសគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេគ្រប់គ្នាមានវាសនាដូចគ្នា មិនថាពួកគេជាអ្នកធំឬអ្នកតូច មានឋានៈធំឬឋានៈតូច ជាមនុស្សខ្ពង់ខ្ពស់ឬមនុស្សតោកយ៉ាកនោះឡើយ។ អាជីពដែលគេខំដេញតាម មុខរបរដែលគេធ្វើដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត និងទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មហាសាលដែលគេមាននៅក្នុងជីវិត មិនត្រូវបានសម្រេចដោយឪពុកម្ដាយ ទេពកោសល្យ កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែង ឬមហិច្ឆតារបស់មនុស្សម្នាក់ឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករវិញ។

២. ការចាកចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួន និងការចាប់ផ្ដើមធ្វើតួនាទីរបស់ខ្លួនយ៉ាងអស់ពីចិត្តនៅក្នុងឆាកជីវិត

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចូលដល់ភាពពេញវ័យ គេអាចចាកចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់គេ ហើយចាប់ផ្ដើមដំណើរជីវិតដោយខ្លួនឯង ហើយគឺចំណុចនេះឯងដែលមនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួន ជាចំណុចដែលពពកអ័ព្ទត្រូវលើកចេញ ហើយបេសកកម្មនៅក្នុងជីវិតរបស់គេចាប់ផ្ដើមច្បាស់ឡើងបន្ដិចម្ដងៗ។ ឧបមាថា មនុស្សម្នាក់នៅតែស្នាក់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែដោយសារតែបេសកកម្ម និងតួនាទីដែលគេត្រូវបំពេញនៅក្នុងជីវិតគ្មានពាក់ព័ន្ធអ្វីជាមួយម្ដាយ និងឪពុករបស់គេ ជាមូលដ្ឋាន ចំណងដ៏ស្និទ្ធស្នាលនេះត្រូវបានកាត់ផ្ដាច់នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមមានភាពឯករាជ្យបន្ដិចម្ដងៗ។ តាមទស្សនៈជីវសាស្ត្រ មនុស្សនៅតែពឹងអាងលើឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួននៅក្នុងអនុសម្បជញ្ញៈ ប៉ុន្តែបើចេញពីតថភាពជាក់ស្ដែងវិញ ពេលដែលពួកគេបានធំដឹងក្ដី ពួកគេផ្ដាច់ចេញជីវិតរបស់គេទាំងស្រុងពីឪពុកម្ដាយរបស់គេ ហើយគេនឹងបំពេញតួនាទីដែលគេត្រូវធ្វើដោយឯករាជ្យ។ ក្រៅពីការផ្ដល់កំណើត និងការចិញ្ចឹមបីបាច់ ទំនួលខុសត្រូវរបស់ឪពុកម្ដាយនៅក្នុងជីវិតកូនៗរបស់គេ គឺគ្រាន់តែផ្ដល់ឱ្យពួកគេនូវបរិយាកាសផ្លូវការមួយដើម្បីលូតលាស់ ព្រោះថាក្រៅពីការកំណត់វាសនាទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករ គ្មានអ្វីមួយដែលមានភាពទាក់ទងទៅលើវាសនារបស់មនុស្សឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគ្រប់គ្រងលើប្រភេទនៃអនាគតដែលគេនឹងមានឡើយ ព្រោះថាវាត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនយូរមកហើយ ទោះបីជាឪពុកម្ដាយរបស់គេក៏មិនអាចផ្លាស់ប្ដូរវាសនារបស់គេបានដែរ។ ពាក់ព័ន្ធនឹងវាសនា មនុស្សគ្រប់គ្នាមានភាពឯករាជ្យ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នាមានវាសនារបស់ខ្លួន។ ដូច្នេះ គ្មានឪពុកម្ដាយណាម្នាក់អាចកែខៃវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ ឬប្រើឥទ្ធិពលនៃតួនាទីដែលគេមានសូម្បីតែបន្ដិចនៅក្នុងជីវិត។ គឺអាចនិយាយបានថា ក្រុមគ្រួសារដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានកំណត់ទុកថានឹងកើតចូល និងមជ្ឈដ្ឋានដែលមនុស្សម្នាក់លូតលាស់ឡើង គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីលក្ខខណ្ឌកំណត់ទុកជាមុនសម្រាប់ការបំពេញបេសកកម្មនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់នោះឡើយ។ វាមិនបានកំណត់នូវវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស ឬប្រភេទនៃវាសនាដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវបំពេញបេសកកម្មរបស់គេឡើយ។ ដូច្នេះ គ្មានឪពុកម្ដាយណាម្នាក់អាចជួយគេឱ្យសម្រេចបេសកកម្មជីវិតរបស់គេបានឡើយ ហើយក៏គ្មានសាច់ញាតិបងប្អូនណាម្នាក់អាចជួយគេឱ្យធ្វើតួនាទីជីវិតរបស់គេបានដែរ។ របៀបដែលមនុស្សម្នាក់សម្រេចបេសកកម្មរបស់គេ និងប្រភេទនៃមជ្ឈដ្ឋានដ៏រស់រវើកដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវធ្វើតាមតួនាទីរបស់ខ្លួន គឺត្រូវបានកំណត់រួចស្រេចទៅហើយ ដោយវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា គ្មានលក្ខខណ្ឌកម្មវត្ថុណាផ្សេងអាចមានឥទ្ធិពលលើបេសកកម្មរបស់មនុស្ស ដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករនោះឡើយ។ មនុស្សទាំងអស់ធំពេញវ័យនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានជាក់លាក់ដែលពួកគេត្រូវលូតលាស់ឡើង ហើយបន្តិចម្ដងៗ និងមួយជំហានម្ដងៗ ពួកគេចាប់ផ្ដើមដើរនៅលើផ្លូវរបស់ខ្លួនក្នុងជីវិត និងបំពេញវាសនាដែលព្រះអាទិករបានគ្រោងទុកសម្រាប់ពួកគេ។ តាមធម្មតា ពួកគេចូលទៅក្នុងសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយនៃមនុស្សជាតិ និងត្រូវកាន់តួនាទីរបស់ខ្លួននៅក្នុងជីវិតដោយមិនស្ម័គ្រពីចិត្ត ជាកន្លែងដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ការកំណត់វាសនាទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករ និងសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់អធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២៥

ដំណាក់កាលទាំងប្រាំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

ដំណាក់កាលទីបួន៖ ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មានអាយុកាន់តែច្រើន ហើយពេញវ័យ គេកាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីឪពុកម្ដាយ និងមជ្ឈដ្ឋានដែលគេបានកើត និងធំដឹងក្ដី ហើយផ្ទុយទៅវិញ គេចាប់ផ្ដើមស្វែងរកទិសដៅមួយនៅក្នុងជីវិត និងបន្តដេញតាមគោលដៅជីវិតរបស់គេផ្ទាល់នៅក្នុងរបៀបមួយដែលខុសពីឪពុកម្ដាយរបស់គេ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ គេលែងត្រូវការឪពុកម្ដាយរបស់គេទៀតហើយ ប៉ុន្តែបែរជាត្រូវការដៃគូម្នាក់ដែលគេអាចចំណាយពេលវេលាពេញមួយជីវិតរបស់គេជាមួយ ហើយនោះគឺជាស្វាមី ឬភរិយា ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលមានវាសនាជំពាក់ជំពិនជាមួយគ្នា។ ដូច្នេះ ព្រឹត្តិការណ៍ជីវិតដ៏ធំទីមួយក្រោយឯករាជ្យភាព គឺជាជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលជាដំណាក់កាលទីបួនដែលមនុស្សត្រូវតែឆ្លងកាត់។

១. ជម្រើសរបស់មនុស្សមិនពាក់ព័ន្ធនឹងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ឡើយ

អាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សគ្រប់រូប។ វាជាពេលវេលាមួយដែលមនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមរ៉ាប់រងនូវការទទួលខុសត្រូវជាច្រើនប្រភេទ ហើយបន្តិចម្ដងៗ គេក៏ចាប់ផ្ដើមសម្រេចបេសកកម្មផ្សេងៗដែរ។ មនុស្សមានការនឹកស្រមៃជាច្រើនអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ មុនពេលពួកគេដកពិសោធន៍ដោយខ្លួនឯង ហើយគំនិតស្រមើស្រមៃទាំងអស់នេះស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់។ ស្ត្រីៗស្រមៃថា បុរសរបស់គេនឹងជាព្រះអង្គម្ចាស់ដ៏មានមន្តស្នេហ៍ ហើយបុរសៗវិញស្រមៃថា ពួកគេនឹងរៀបការជាមួយព្រះនាងព្រិលស។ គំនិតរវើរវាយទាំងនេះបន្តបង្ហាញថា មនុស្សគ្រប់រូបមាននូវលក្ខខណ្ឌមួយចំនួនសម្រាប់ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលជាការទាមទារចង់បាន និងបទដ្ឋានរបស់គេផ្ទាល់។ សូម្បីតែនៅក្នុងសម័យដ៏អាក្រក់នេះក៏ដោយ ក៏មនុស្សបានទទួលនូវគំនិតជាច្រើនទាក់ទងនឹងសារបែបបំភ្លៃអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលបង្កើតឱ្យមានលក្ខខណ្ឌទាមទារកាន់តែច្រើន និងផ្ដល់ឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍គ្រប់ប្រភេទ និងអាកប្បកិរិយាប្លែកៗដែរ ប៉ុន្តែអស់អ្នកដែលបានដកពិសោធន៍ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយផ្ទាល់ដឹងថា មិនថាមនុស្សម្នាក់យល់បែបណាអំពីវា មិនថាគេមានអាកប្បកិរិយាបែបណាអំពីវាឡើយ ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនមែនជាជម្រើសមួយរបស់មនុស្សឡើយ។

មនុស្សម្នាក់ជួបនូវមនុស្សជាច្រើននាក់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថា នរណានឹងក្លាយជាដៃគូជីវិតរបស់ខ្លួននៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ឡើយ។ ទោះបីមនុស្សគ្រប់រូបមានគំនិត និងគោលជំហរផ្ទាល់ខ្លួនអំពីប្រធានបទនៃជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញជាមុនថា ចុងក្រោយ នរណានឹងក្លាយជាដៃគូជីវិតរបស់គេដ៏ពិតប្រាកដនោះដែរ ដូចនេះ គំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេអំពីរឿងនេះ មានតម្លៃតិចតួចណាស់។ ក្រោយពេលជួបមនុស្សដែលអ្នកចូលចិត្ត អ្នកអាចដេញតាមបុគ្គលនោះ ប៉ុន្តែមិនថាពួកគេចាប់អារម្មណ៍លើអ្នកវិញ មិនថាពួកគេអាចក្លាយជាដៃគូជីវិតរបស់អ្នក ឬក៏អត់នោះទេ គឺវាមិនមែនជាការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកឡើយ។ កម្មវត្ថុនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នកមិនចាំបាច់ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលអ្នកនឹងអាចចែករំលែកជីវិតរបស់អ្នកជាមួយឡើយ។ ហើយនៅគ្រាបច្ចុប្បន្ន មនុស្សម្នាក់ដែលអ្នកមិនធ្លាប់បានរំពឹងទុក ក៏អាចចូលក្នុងជីវិតរបស់អ្នកដោយស្ងាត់ៗ ហើយក្លាយជាដៃគូជីវិតរបស់អ្នក គេក្លាយជាបុគ្គលដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងវាសនារបស់អ្នក គេជាជីវិតពាក់កណ្ដាលទៀតរបស់អ្នក ព្រោះថាវាសនារបស់អ្នកត្រូវបានចងជំពាក់ជាមួយនឹងគេនោះ។ ដូច្នេះ ទោះបីមានអាពាហ៍ពិពាហ៍រាប់លានគូនៅក្នុងពិភពលោកក៏ដោយ ក៏អាពាហ៍ពិពាហ៍នីមួយៗមានលក្ខណៈខុសគ្នាដែរ៖ មានជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍យ៉ាងច្រើនដែលមានការមិនពេញចិត្តចំពោះគ្នា ហើយអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាច្រើនទៀតក៏សប្បាយចិត្ត។ ទិសខាងកើតនៅឆ្ងាយពីទិសខាងលិចយ៉ាងណា ទិសខាងជើង ក៏មានចម្ងាយសែនឆ្ងាយពីទិសខាងត្បូងយ៉ាងនោះដែរ។ មានមនុស្សយ៉ាងច្រើនដែលជាការចាប់គូយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ហើយដៃគូជាច្រើនក៏ចេញមកពីវណ្ណៈសង្គមស្មើគ្នាដែរ។ មនុស្សជាច្រើនរស់នៅយ៉ាងរីករាយ និងចុះសម្រុងនឹងគ្នា ហើយក៏មានមនុស្សជាច្រើនទៀតរស់នៅយ៉ាងឈឺចាប់ និងពេញដោយទុក្ខសោកដែរ។ មនុស្សជាច្រើនមានចិត្តច្រណែនចំពោះអ្នកដទៃ ហើយក៏មានមនុស្សជាច្រើនទៀតមានការយល់ច្រឡំ និងខឹងចំពោះគ្នាដែរ។ មានមនុស្សជាច្រើនពេញដោយសេចក្តីអំណរ ហើយក៏មានមនុស្សជាច្រើនមានពេញដោយទឹកភ្នែក និងការអស់សង្ឃឹមដែរ...។ នៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាច្រើនប្រភេទរាប់មិនអស់ទាំងនេះ មនុស្សបើកបង្ហាញពីចិត្តស្វាមីភក្ដិ និងការប្ដេជ្ញាចិត្តដ៏យូរអង្វែងចំពោះអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយពួកគេក៏បើកសម្ដែងពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ការផ្សារភ្ជាប់ និងភាពមិនអាចដាច់ចេញពីគ្នា ឬភាពអត់ធ្មត់ និងភាពមិនអាចយល់បានផងដែរ។ អ្នកខ្លះក្បត់ដៃគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្លួន ឬថែមទាំងមានអារម្មណ៍ស្អប់ចំពោះដៃគូរបស់ខ្លួនទៀតផង។ មិនថាអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយនាំមកនូវសុភមង្គល ឬការឈឺចាប់ឡើយ ប៉ុន្តែបេសកកម្មរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករ ហើយវានឹងមិនផ្លាស់ប្ដូរឡើយ។ បេសកកម្មរបស់គេគឺជាអ្វីមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវតែបំពេញ។ វាសនារបស់មនុស្សម្នាក់ៗដែលបង្កប់នៅពីក្រោយជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍គ្រប់រូប គឺមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបានឡើយ ព្រោះថាវាត្រូវបានកំណត់ទុក ដោយព្រះអាទិករជាយូរណាស់មកហើយ។

២. អាពាហ៍ពិពាហ៍កើតចេញពីវាសនារបស់ដៃគូទាំងពីរ

អាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺជាដំណាក់កាលដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់។ វាជាផលកើតចេញពីវាសនារបស់មនុស្ស និងជាតំណដ៏សំខាន់ដែលភ្ជាប់ទៅនឹងវាសនារបស់គេ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍នេះមិនត្រូវបានបង្កើតឡើងចេញពីឆន្ទៈ ឬចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ ហើយក៏មិនរងឥទ្ធិពល ដោយកត្តាផ្សេងៗខាងក្រៅពីនោះដែរ ប៉ុន្តែវាត្រូវបានចារទុកទាំងស្រុងដោយវាសនារបស់ដៃគូទាំងពីរ តាមរយៈការរៀបចំ និងការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករសម្រាប់វាសនារបស់ដៃគូទាំងពីរ។ ក្នុងលក្ខណៈខាងក្រៅ គោលបំណងនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺដើម្បីបន្តពូជសាសន៍ជាមនុស្ស ប៉ុន្តែនៅក្នុងសេចក្តីពិតវិញ អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីជាពិធីមួយដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវឆ្លងកាត់នៅក្នុងដំណើរការនៃការបំពេញបេសកកម្មរបស់មនុស្សម្នាក់ឡើយ។ នៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ មនុស្សមិនគ្រាន់តែដើរតួនាទីនៃការចិញ្ចឹមអប់រំមនុស្សជំនាន់ក្រោយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏ត្រូវប្រើគ្រប់ទាំងតួនាទីផ្សេងៗដែលពាក់ព័ន្ធក្នុងការថែរក្សាអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងបេសកកម្ម ដែលតម្រូវឱ្យប្រើតួនាទីទាំងនោះដើម្បីសម្រេចដែរ។ ដោយសារតែកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ជះឥទ្ធិពលឱ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរដែលបានកើតឡើងដោយមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលនៅជុំវិញវា នោះជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់មនុស្សម្នាក់ក៏នឹងជះឥទ្ធិពលលើមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដោយចៀសមិនផុតឡើយ ហើយលើសពីនេះ វាក៏នឹងបំផ្លាស់បំប្រែអ្វីៗទាំងអស់នោះទៅតាមរបៀបផ្សេងៗដែរ។

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានឯករាជ្យ គេចាប់ផ្ដើមដំណើរជីវិតរបស់គេផ្ទាល់ ដែលមួយជំហានម្ដងៗ វានាំគេឆ្ពោះទៅរកមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលមានការផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គេ។ ស្របពេលជាមួយគ្នានោះ ភាគីម្ខាងទៀតដែលនឹងក្លាយជាដៃគូជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះ ក៏កំពុងតែខិតចូលឆ្ពោះទៅរកមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដូចគ្នានោះមួយជំហានម្ដងៗដែរ។ នៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ មនុស្សពីរនាក់ដែលគ្មានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នាសោះ តែមានវាសនាពាក់ព័ន្ធគ្នា ចូលទៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍តែមួយបន្ដិចម្ដងៗ ហើយដោយការអស្ចារ្យ ក៏ក្លាយជាក្រុមគ្រួសារមួយ៖ «សត្វកណ្ដូបពីរក្បាលកំពុងតោងជាប់នឹងខ្សែពួរតែមួយ»។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចូលទៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដំណើរជីវិតរបស់គេនឹងជះឥទ្ធិពល និងប៉ះពាល់ដល់ជីវិតរបស់ដៃគូម្ខាងទៀត ហើយដំណើរជីវិតដៃគូរបស់គេក៏នឹងជះឥទ្ធិពល និងប៉ះពាល់លើវាសនាជីវិតរបស់គេដូចគ្នាដែរ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា វាសនារបស់មនុស្សមានភាពផ្សារភ្ជាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចសម្រេចបេសកកម្មជីវិតរបស់គេ ឬបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួននៅក្នុងភាពឯករាជ្យទាំងស្រុងពីគ្នានោះឡើយ។ កំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់មានភាពជាប់ទាក់ទងនៅលើច្រវាក់ដ៏ធំមួយនៃទំនាក់ទំនង។ ការលូតលាស់ដឹងក្ដីក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងច្រវាក់ដ៏ស្មុគស្មាញនៃទំនាក់ទំនងនេះដែរ។ ហើយស្រដៀងគ្នានេះដែរ អាពាហ៍ពិពាហ៍កើតមានឡើងដោយចៀសមិនផុតឡើយ ហើយក៏ត្រូវបានថែរក្សានៅក្នុងសំណាញ់ដ៏ធំល្វឹងល្វើយ និងស្មុគស្មាញនៃបណ្ដាញទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងសមាជិកទាំងអស់នៃសំណាញ់នោះ ហើយវាជះឥទ្ធិពលទៅលើវាសនារបស់មនុស្សគ្រប់រូបដែលជាផ្នែកមួយនៃសំណាញ់នោះ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍មិនមែនជាលទ្ធផលដែលកើតចេញពីសមាជិកក្រុមគ្រួសារទាំងសងខាង កាលៈទេសៈដែលពួកគេបានធំធាត់ឡើង រូបរាងរបស់ពួកគេ អាយុរបស់ពួកគេ គុណសម្បត្តិរបស់ពួកគេ ទេពកោសល្យរបស់ពួកគេ ឬកត្តាណាផ្សេងនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ វាកើតឡើងចេញពីបេសកកម្មរួមមួយ និងវាសនាដែលពាក់ព័ន្ធគ្នា។ នេះហើយគឺជាប្រភពដើមនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ជាលទ្ធផលនៃវាសនារបស់មនុស្ស ដែលត្រូវបានចាត់ចែង និងរៀបចំ ដោយព្រះអាទិករ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២៦

ដំណាក់កាលទាំងប្រាំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

ដំណាក់កាលទីប្រាំ៖ ការបង្កើតកូនចៅ

បន្ទាប់ពីរៀបការរួច មនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ។ គេគ្មានសិទ្ធិសម្រេចចិត្តអំពីកូនចំនួនប៉ុន្មាននាក់ និងកូនប្រភេទណាដែលគេចង់មាននោះឡើយ ព្រោះថាការនេះក៏ត្រូវបានកំណត់ទុកដោយវាសនារបស់មនុស្ស ដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិកររួចទៅហើយ។ នេះគឺជាដំណាក់កាលទីប្រាំ ដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវឆ្លងកាត់។

ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់កើតមកដើម្បីបំពេញតួនាទីជាកូនរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះបុគ្គលនោះត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំមនុស្សជំនាន់ក្រោយដើម្បីបំពេញតួនាទីជាឪពុកម្ដាយរបស់គេ។ ការប្ដូរវេននៅក្នុងតួនាទីនេះធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់ដកពិសោធន៍នូវដំណាក់កាលខុសៗគ្នានៃជីវិតចេញពីទស្សនៈខុសៗគ្នា។ វាក៏ផ្តល់ឱ្យគេនូវបណ្ដុំបទពិសោធជីវិតផ្សេងមួយ ដែលនាំឱ្យមនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដែលតែងតែត្រូវបានអនុម័តនៅក្នុងរបៀបដូចគ្នា និងជាបទពិសោធមួយដែលនាំឱ្យគេជួបនូវការពិតដែលថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចដើរហួស ឬផ្លាស់ប្ដូរវាសនាដែលបានកំណត់ទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករនោះឡើយ។

១. បុគ្គលម្នាក់មិនអាចគ្រប់គ្រងលើអនាគតកូនរបស់ខ្លួនបានឡើយ

កំណើត ការលូតលាស់ និងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែនាំមកនូវសេចក្តីខកចិត្តទៅតាមប្រភេទ និងនៅក្នុងកម្រិតខុសៗគ្នា។ មនុស្សមួយចំនួនមិនពេញចិត្តជាមួយក្រុមគ្រួសារ ឬរូបរាងកាយរបស់ខ្លួនទេ។ អ្នកខ្លះមិនចូលចិត្តឪពុកម្ដាយរបស់គេ។ អ្នកខ្លះអន់ចិត្ត ឬរអ៊ូរទាំអំពីមជ្ឈដ្ឋានដែលពួកគេបានធំធាត់ឡើង។ ហើយសម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន នៅក្នុងចំណោមសេចក្តីខកចិត្តទាំងអស់នេះ អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាចំណុចដែលគេមិនពេញចិត្តជាទីបំផុត។ មិនថាមនុស្សម្នាក់មានភាពមិនពេញចិត្តជាមួយកំណើត ភាពធំពេញវ័យ ឬអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្លួនបែបណាឡើយ ប៉ុន្តែមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលបានឆ្លងកាត់រឿងរ៉ាវទាំងនេះសុទ្ធតែដឹងថា គេមិនអាចជ្រើសរើសទីកន្លែង និងពេលវេលាដែលពួកគេត្រូវកើត រូបរាងរបស់គេ នរណាជាឪពុកម្ដាយរបស់គេ និងនរណាជាគូស្វាមីភរិយារបស់គេនោះឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវតែទទួលយកតាមបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលវាដល់ពេលសម្រាប់មនុស្សក្នុងការចិញ្ចឹមបីបាច់អ្នកជំនាន់ក្រោយ ពួកគេនឹងបង្ហាញគ្រប់ទាំងបំណងប្រាថ្នាដែលពួកគេបានបរាជ័យនៅពាក់កណ្ដាលជីវិតដំបូងរបស់គេ ទៅដល់កូនៗរបស់គេ ទាំងសង្ឃឹមថាកូនៗរបស់គេនឹងធ្វើការប៉ះប៉ូវសម្រាប់គ្រប់ទាំងសេចក្តីខកបំណងកាលពីពាក់កណ្ដាលជីវិតដំបូងរបស់គេ។ ដូច្នេះ មនុស្សក៏ផ្ដេកផ្ដួលទៅតាមសេចក្ដីរវើរវាយគ្រប់ប្រភេទអំពីអនាគតកូនៗរបស់គេ៖ ថាកូនស្រីរបស់ខ្លួននឹងធំឡើងមានសម្រស់គួរឱ្យស្រឡាញ់ កូនប្រុសរបស់គេនឹងក្លាយជាសុភាពបុរសដ៏អង់អាច ហើយថាកូនស្រីរបស់គេនឹងមានការអប់រំខ្ពស់ និងមានទេពកោសល្យ ព្រមទាំងថាកូនប្រុសរបស់គេនឹងក្លាយជាសិស្សពូកែ និងជាកីឡាករដ៏ល្បីល្បាញ ថាកូនស្រីរបស់គេនឹងក្លាយជាសុភាពនារីដែលប្រកបដោយគុណធម៌ និងមានសុភវិនិច្ឆ័យ ហើយកូនប្រុសរបស់គេនឹងមានបញ្ញាឈ្លាសវៃ មានសមត្ថភាព និងចេះគិតគូរវែងឆ្ងាយ។ ពួកគេសង្ឃឹមថា កូនៗរបស់គេ មិនថាពួកគេជាកូនស្រី ឬកូនប្រុសឡើយ គឺគេនឹងចេះគោរពចាស់ទុំ ចេះគិតគូរដល់ឪពុកម្ដាយរបស់គេ ទទួលបានការស្រឡាញ់រាប់អាន និងការសរសើរពីមនុស្សផងទាំងពួង...។ នៅត្រង់ចំណុចនេះ សេចក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់ជីវិតចាប់ផ្ដើមមានភាពស្រស់ស្រាយ ហើយចិត្តឆេះឆួលថ្មីៗត្រូវបានបញ្ឆេះឡើងនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស។ មនុស្សដឹងថា ពួកគេគ្មានអំណាច និងគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងជីវិតនេះឡើយ ដឹងថាពួកគេនឹងគ្មានឱកាសថ្មី ឬសេចក្តីសង្ឃឹមម្ដងទៀត ដើម្បីមានកិត្តិនាមលេចធ្លោនៅក្នុងចំណោមបណ្ដាជន និងដឹងថាពួកគេគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីទទួលយកវាសនារបស់គេនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយបានជាពួកគេបង្ហាញគ្រប់ទាំងសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គេ ដែលជាបំណងប្រាថ្នា និងឧត្តមគតិដែលពួកគេមិនបានសម្រេច ទៅដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយរបស់គេ ទាំងសង្ឃឹមថា កូនៗរបស់គេអាចជួយពួកគេទៅសម្រេចក្ដីសុបិន និងបំណងប្រាថ្នារបស់គេ ថាកូនស្រីនិងកូនប្រុសរបស់គេនឹងនាំមកនូវភាពរុងរឿងដល់នាមត្រកូលគ្រួសារ ក្លាយជាមនុស្សសំខាន់ មានទ្រព្យសម្បត្តិ ឬមានភាពល្បីល្បាញ។ ជារួមមក ពួកគេចង់ឃើញកូនៗរបស់គេមានទ្រព្យសម្បត្តិកាន់តែច្រើនឡើង។ ផែនការ និងសេចក្តីរវើរវាយរបស់មនុស្ស គឺល្អឥតខ្ចោះ ប៉ុន្តែតើពួកគេមិនដឹងទេឬថា ចំនួនកូនដែលពួកគេមាន រូបសម្បត្តិ និងសមត្ថភាពកូនៗរបស់គេ មិនមែនពួកគេជាអ្នកសម្រេច ហើយតើពួកគេមិនបានដឹងសូម្បីតែបន្ដិចទេឬថា គេមិនអាចគ្រប់គ្រងវាសនាកូនៗរបស់គេនៅក្នុងដៃរបស់គេនោះ? មនុស្សមិនមែនជាម្ចាស់លើវាសនារបស់ខ្លួនឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេសង្ឃឹមចង់ផ្លាស់ប្ដូរវាសនារបស់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ។ ពួកគេគ្មានអំណាចរត់គេចចេញពីវាសនារបស់គេផង ប៉ុន្តែគេបែរជាចង់គ្រប់គ្រងលើវាសនាកូនប្រុស កូនស្រីរបស់ខ្លួនទៅវិញ។ តើពួកគេមិនលើកខ្លួនឯងខ្ពស់ពេកទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាភាពល្ងីល្ងើ និងភាពអវិជ្ជារបស់មនុស្សទេឬអី? មនុស្សនឹងខំប្រឹងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់កូនចៅរបស់គេ ប៉ុន្តែដល់ទីចុងបញ្ចប់ ផែនការ និងបំណងប្រាថ្នារបស់គេមិនអាចកំណត់ពីចំនួនកូនដែលគេមាន ឬលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់កូនៗទាំងនោះឡើយ។ មនុស្សខ្លះគ្មានលុយសោះ ប៉ុន្តែសម្បូរកូនណាស់។ អ្នកខ្លះទៀតមានទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងច្រើន ប៉ុន្តែបែរជាគ្មានកូនសូម្បីតែមួយនាក់ក៏គ្មានផង។ អ្នកខ្លះចង់បានកូនស្រីតែបែរជាគ្មាន ហើយអ្នកខ្លះទៀតចង់បានកូនប្រុសតែបែរជាមិនសមដូចបំណង។ សម្រាប់អ្នកខ្លះ កូនចៅជាព្រះពរ។ សម្រាប់អ្នកផ្សេងទៀត កូនចៅជាបណ្ដាសា។ ប្ដីប្រពន្ធខ្លះមានបញ្ញាវៃឆ្លាត ប៉ុន្តែបែរជាមានកូនចៅខ្សោយបញ្ញា។ ឪពុកម្ដាយខ្លះជាមនុស្សឧស្សាហ៍ និងទៀងត្រង់ ប៉ុន្តែកូនដែលពួកគេចិញ្ចឹមបែរជាមនុស្សសោះអង្គើយ។ ឪពុកម្ដាយខ្លះជាមនុស្សចិត្តល្អ និងស្លូតត្រង់ ប៉ុន្តែបែរជាមានកូនចេះល្បិចកល និងកាចសាហាវទៅវិញ។ ឪពុកម្ដាយខ្លះទៀតមានគំនិត និងរូបរាងកាយល្អ ប៉ុន្តែបែរជាផ្តល់កំណើតដល់កូនដែលពិការទៅវិញ។ ឪពុកម្ដាយខ្លះជាមនុស្សសាមញ្ញ និងគ្មានភាពជោគជ័យឡើយ ប៉ុន្តែបែរជាមានកូនដែលសម្រេចបានសមិទ្ធិផលធំៗជាច្រើន។ ឪពុកម្ដាយខ្លះទៀតមានឋានៈតូចទាបទេ ប៉ុន្តែបែរជាមានកូនដែលមានឋានៈបុណ្យសក្ដិខ្ពង់ខ្ពស់ទៅវិញ។ ...

២. បន្ទាប់ពីការចិញ្ចឹមអប់រំអ្នកជំនាន់ក្រោយ មនុស្សទទួលបានការយល់ដឹងថ្មីមួយអំពីវាសនា

មនុស្សភាគច្រើនចាប់ផ្ដើមជីវិតជាប្ដីប្រពន្ធនៅក្នុងចន្លោះវ័យសាមសិបឆ្នាំ ហើយនេះជាពេលមួយនៅក្នុងជីវិតដែលគេមិនទាន់មានការយល់ដឹងអំពីវាសនារបស់មនុស្សនៅឡើយទេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលមនុស្សចាប់ផ្ដើមចិញ្ចឹមអប់រំកូន ហើយនៅពេលដែលកូនៗរបស់គេចម្រើនវ័យឡើង ពួកគេមើលឃើញជីវិតរបស់មនុស្សជំនាន់ថ្មី និងគ្រប់ទាំងបទពិសោធរបស់មនុស្សជំនាន់មុន ហើយឃើញពីអតីតកាលកន្លងមករបស់ខ្លួន ដូច្នេះ ពួកគេក៏ទទួលស្គាល់ថា ផ្លូវដែលបានដើរដោយមនុស្សជំនាន់ក្រោយដែលដូចជាផ្លូវរបស់ខ្លួនដែរនោះ មិនអាចត្រូវបានរៀបចំផែនការ និងត្រូវបានជ្រើសរើសនោះឡើយ។ ដោយប្រឈមជាមួយការពិតនេះ ពួកគេគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីទទួលស្គាល់ថា វាសនារបស់មនុស្សគ្រប់រូបត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ហើយដោយមិនបានសម្រេចវា ពួកគេក៏លះបង់ចោលបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន ហើយចិត្តឆេះឆួលដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់គេក៏រសាយ ហើយរលត់បាត់ទៅបន្ដិចម្ដងៗ...។ ដោយបានឆ្លងកាត់ផ្លូវសំខាន់ៗនៃជីវិត មនុស្សនៅក្នុងអំឡុងពេលនេះ ទទួលបាននូវការយល់ដឹងថ្មីមួយអំពីជីវិត ហើយបានទទួលយកនូវអាកប្បកិរិយាមួយថ្មី។ តើមនុស្សនៅសម័យនេះអាចរំពឹងចង់បានច្រើនកម្រិតណាពីអនាគត? ហើយតើមានសេចក្តីរំពឹងទុកអ្វីខ្លះដែលពួកគេទន្ទឹងរង់ចាំនោះ? តើស្ត្រីវ័យហាសិបឆ្នាំនៅតែសុបិនចង់បានព្រះអង្គម្ចាស់ដ៏មានមន្តស្នេហ៍ទៀតឬ? តើបុរសវ័យហាសិបឆ្នាំនៅតែសម្លឹងមើលព្រះនាងព្រិលសរបស់គាត់ទៀតឬ? តើស្ត្រីវ័យកណ្ដាលនៅតែសង្ឃឹមចង់ប្រែពីសត្វទាដ៏កខ្វក់ ឱ្យក្លាយជាសត្វហង្សដ៏ស្រស់ស្អាតឬ? តើបុរសចំណាស់ៗភាគច្រើនមានការជំរុញចិត្តនៅក្នុងអាជីព ដូចជាយុវជនដែរឬទេ? ជារួមមក មិនថាគេជាបុរស ឬស្ត្រីឡើយ អស់អ្នកណាដែលរស់នៅមកដល់វ័យនេះ ទំនងជាមានអាកប្បកិរិយាសមហេតុផល និងជាក់ស្ដែងចំពោះជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ ក្រុមគ្រួសារ និងកូនចៅ។ មនុស្សបែបនេះគ្មានជម្រើសអ្វីដែលនៅសេសសល់ឡើយ ហើយក៏គ្មានកម្លាំងជំរុញឱ្យចង់តយុទ្ធនឹងវាសនាទៀតដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សមានបទពិសោធកាន់តែច្រើន នៅពេលដែលគេបានចូលទៅដល់វ័យនេះ តាមធម្មតា មនុស្សម្នាក់បង្កើតអាកប្បកិរិយាជាក់លាក់ណាមួយ៖ «គេត្រូវតែទទួលយកវាសនា ព្រោះកូនៗរបស់គេមានវាសនារៀងៗខ្លួន។ វាសនារបស់មនុស្សត្រូវបានកំណត់ទុកដោយស្ថានសួគ៌រួចហើយ»។ ក្រោយពេលបានឆ្លងកាត់ការឡើងចុះនៃជីវិត អារម្មណ៍មួម៉ៅ និងទុក្ខលំបាកនៃពិភពលោកនេះ មនុស្សភាគច្រើនដែលមិនយល់អំពីសេចក្តីពិត នឹងធ្វើការសង្ខេបគតិជ្រៅជ្រះរបស់គេអំពីជីវិតរបស់មនុស្សដោយប្រើឃ្លាមួយនេះ៖ «នោះហើយជាវាសនា!» ទោះបីឃ្លានេះសម្ដែងពីការសម្រេចវាសនាមនុស្សតាមបែបមនុស្សលោកីយ៍ និងបង្ហាញពីការបូកសរុបដែលពួកគេបានធ្វើ ហើយទោះបីវាស្ដែងចេញពីភាពតែលតោលរបស់មនុស្ស និងអាចត្រូវបានពណ៌នាថាមុតស្រួច និងសុក្រឹតក៏ដោយ ក៏វាស្ថិតនៅឆ្ងាយណាស់ពីការយល់ដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ហើយវាមិនអាចជំនួសឱ្យចំណេះដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករបានឡើយ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២៧

ការជឿលើវាសនា មិនអាចជំនួសចំណេះដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះឡើយ

ក្រោយបានដើរតាមព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ តើមានភាពខុសគ្នាខ្លាំងរវាងចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីវាសនា និងចំណេះដឹងរបស់មនុស្សខាងលោកីយ៍ដែរឬទេ? តើអ្នកពិតជាបានយល់អំពីការកំណត់វាសនាទុករបស់ព្រះអាទិករ និងពិតជាដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករហើយឬនៅ? មនុស្សខ្លះមានការយល់ដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងស៊ីជម្រៅអំពីឃ្លាដែលថា «នោះហើយជាវាសនា» ប៉ុន្តែគេមិនជឿលើអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់សូម្បីតែបន្ដិច។ ពួកគេមិនជឿថា វាសនារបស់មនុស្សត្រូវបានរៀបចំ និងចាត់ចែងដោយព្រះជាម្ចាស់ និងមិនព្រមចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ មនុស្សបែបនេះប្រៀបបីដូចជាមនុស្សដែលរសាត់អណ្ដែតនៅលើមហាសមុទ្រ ត្រូវបានបក់ផាត់ដោយរលកសមុទ្រ អណ្ដែតតាមចរន្តទឹក ដោយគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីអង្គុយរង់ចាំដោយអសកម្ម ហើយបោះបង់ខ្លួនចោលទៅតាមព្រេងវាសនានោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនទទួលស្គាល់ថា វាសនារបស់មនុស្សត្រូវតែចំណុះនៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ តាមគំនិតផ្ដួចផ្ដើមរបស់ខ្លួន ពួកគេមិនអាចស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយទទួលបានចំណេះដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឈប់ប្រឆាំងនឹងវាសនា ហើយរស់នៅក្រោមការមើលថែ ការការពារ និងការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ការទទួលយកវាសនា មិនមែនជារឿងដូចគ្នានឹងការចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករឡើយ។ ជំនឿលើវាសនាក៏មិនមានន័យថា មនុស្សម្នាក់ទទួលយក ទទួលស្គាល់ និងដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះដែរ។ ជំនឿលើវាសនាគឺគ្រាន់តែជាការទទួលស្គាល់ការពិតរបស់វា និងការស្ដែងចេញដ៏សើៗរបស់វាប៉ុណ្ណោះ។ ចំណុចនេះខុសគ្នាពីការដឹងអំពីរបៀបដែលព្រះអាទិករត្រួតត្រាលើវាសនារបស់មនុស្ស ខុសគ្នាពីការទទួលស្គាល់ថា ព្រះអាទិករជាប្រភពនៃអំណាចត្រួតត្រាលើវាសនានៃអ្វីៗទាំងអស់ ហើយក៏ខុសគ្នាស្រឡះពីការចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះអាទិករសម្រាប់វាសនារបស់មនុស្ស។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់គ្រាន់តែជឿលើវាសនា ទោះបីគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីវាក៏ដោយ ក៏គេមិនអាចដឹង និងទទួលស្គាល់នូវអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករលើវាសនារបស់មនុស្ស ចុះចូល និងទទួលយកវាសនានោះទេ ដូច្នេះ ជីវិតរបស់គេនឹងក្លាយជាសោកនាដកម្ម ជាជីវិតដែលរស់នៅដោយឥតន័យ ឥតខ្លឹមសារមិនខាន ព្រោះថាពួកគេនឹងនៅតែមិនអាចចូលក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះអាទិករ ក្លាយជាមនុស្សដែលមានការយល់ដឹងដ៏ពិតប្រាកដអំពីពាក្យនេះ ហើយរីករាយនឹងការអនុម័តរបស់ព្រះអាទិករនោះទេ។ មនុស្សម្នាក់ដែលមានការចេះដឹង និងដកពិសោធន៍យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ គួរតែស្ថិតនៅក្នុងសភាពដែលសកម្ម មិនមែនក្នុងសភាពដែលអកម្ម ឬតែលតោលនោះឡើយ។ ទោះបីបុគ្គលបែបនេះនឹងទទួលស្គាល់ថា របស់សព្វសារពើសុទ្ធតែត្រូវបានកំណត់វាសនាក៏ដោយ ក៏ពួកគេគួរតែមាននិយមន័យដ៏សុក្រឹត្យអំពីជីវិត និងវាសនាដែរ៖ គ្រប់ទាំងជីវិតត្រូវចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ។ នៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់ក្រឡេកមើលក្រោយទៅលើផ្លូវដែលខ្លួនបានដើរ នៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់រំលឹកពីគ្រប់ដំណាក់កាលនៃដំណើរជីវិតរបស់ខ្លួន នោះគេមើលឃើញថា នៅគ្រប់ជំហាន មិនថាដំណើររបស់គេមានភាពរដាក់រដុប ឬទៅមុខយ៉ាងរលូននោះឡើយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែដឹកនាំផ្លូវរបស់គេ តាមការគូរវាសរបស់ទ្រង់រួចទៅហើយ។ វាជាការរៀបចំយ៉ាងល្អិតល្អន់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាគម្រោងផែនការយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នរបស់ទ្រង់ ដែលបានដឹកនាំមនុស្សម្នាក់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ទាំងគេមិនដឹងខ្លួន។ ការដែលអាចទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ការទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ នេះពិតជាសំណាងដ៏ធំបំផុត! ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់មានអាកប្បកិរិយាអវិជ្ជមានចំពោះវាសនាវាសនា វាបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ពួកគេកំពុងតែប្រឆាំងនឹងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកសម្រាប់គេ ថាពួកគេមិនមានអាកប្បកិរិយាចុះចូលឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មានអាកប្បកិរិយាវិជ្ជមានចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើវាសនារបស់មនុស្ស នោះពេលដែលគេក្រឡេកក្រោយទៅលើដំណើរផ្លូវរបស់គេ នៅពេលដែលគេចាប់ផ្ដើមយល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ នោះគេនឹងកាន់តែមានបំណងចង់ចុះចូលចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំ ហើយគេនឹងកាន់តែមានការតាំងចិត្ត និងទំនុកចិត្តក្នុងការអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់ចាត់ចែងវាសនារបស់គេ ព្រមទាំងឈប់បះបោរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់មិនខាន។ សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ដែលមើលឃើញថា នៅពេលដែលគេមិនយល់អំពីវាសនា នៅពេលដែលគេមិនយល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលគេមានឆន្ទៈបន្តដំណើរទៅមុខទាំងដើរទ្រេតទ្រោត និងឃ្លីងឃ្លោងកាត់អ័ព្ទ នោះដំណើរនេះពិតជាពិបាក និងពិតជាខូចចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សទទួលស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើវាសនារបស់មនុស្ស មនុស្សដែលវៃឆ្លាតនឹងជ្រើសរើសចង់ដឹង និងទទួលយកវា បោះចោលគ្រាដ៏ឈឺចាប់នៅពេលដែលពួកគេបានព្យាយាមកសាងជីវិតដ៏ល្អជាមួយដៃទាំងពីររបស់គេ ហើយឈប់តយុទ្ធជាមួយនឹងវាសនា និងឈប់បន្តដេញតាម «គោលដៅជីវិត» របស់គេ តាមរបៀបរបស់គេទៀត។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មិនមានព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលគេមិនអាចមើលឃើញទ្រង់ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មិនអាចទទួលស្គាល់យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះគ្រប់ថ្ងៃទាំងអស់របស់គេសុទ្ធតែគ្មានន័យ គ្មានតម្លៃ និងមិនសប្បាយសោះឡើយ។ មិនថាគេនៅទីណា មិនថាគេមានការងារអ្វីឡើយ មធ្យោបាយនៃការរស់នៅរបស់គេ និងការដេញតាមគោលដៅរបស់គេ គ្មាននាំមកនូវអ្វីឡើយក្រៅពីការខូចចិត្តឥតស្រាកស្រាន និងទុក្ខវេទនាដោយគ្មានភាពធូរស្បើយ ហើយមនុស្សបែបនេះមិនអាចអត់ទ្រាំនឹងក្រឡេកក្រោយមើលអតីតកាលរបស់គេបានឡើយ។ មានតែនៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ ហើយស្វែងរកជីវិតមនុស្សដ៏ពិតប៉ុណ្ណោះ ទើបគេនឹងចាប់ផ្ដើមមានសេរីភាពពីគ្រប់ទាំងការខូចចិត្ត និងទុក្ខវេទនា ហើយកម្ចាត់ចោលគ្រប់ទាំងភាពឥតន័យនៅក្នុងជីវិតបន្ដិចម្ដងៗ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២៨

មានតែអស់អ្នកដែលចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចទទួលបានសេរីភាពដ៏ពិត

ដោយសារតែមនុស្សមិនទទួលស្គាល់ពីការចាត់ចែង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេតែងតែប្រឈមនឹងវាសនាដោយភាពរឹងទទឹង និងអាកប្បកិរិយាបះបោរ ហើយពួកគេតែងតែចង់ច្រានចោលសិទ្ធិអំណាច និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្វីៗដែលវាសនាបានចារទុក ទាំងសង្ឃឹមដោយឥតប្រយោជន៍ចង់ផ្លាស់ប្ដូរកាលៈទេសៈបច្ចុប្បន្នរបស់គេ និងកែប្រែវាសនារបស់គេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនអាចជោគជ័យ ហើយតែងតែខកបំណងជានិច្ច។ ការតយុទ្ធដ៏ស៊ីជម្រៅនៅក្នុងព្រលឹងរបស់គេនេះ នាំមកនូវការឈឺចាប់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ដែលចាក់ចូលដល់ឆ្អឹងរបស់គេ គឺដូចជាគេខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាពេញមួយជីវិតអ៊ីចឹង។ តើអ្វីទៅជាដើមហេតុនៃការឈឺចាប់នេះ? តើវាដោយសារតែអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ដោយសារតែបុគ្គលនោះកើតមកគ្មានសំណាង? ជាក់ស្ដែងណាស់ វាមិនមែនដោយសារចំណុចទាំងពីរនេះឡើយ។ ចំណុចសំខាន់នោះគឺថា វាបង្កឡើង ដោយសារតែផ្លូវដែលមនុស្សដើរ ជាផ្លូវដែលគេជ្រើសរើសរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ។ មនុស្សខ្លះអាចមិនបានដឹងអំពីរឿងទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកដឹងយ៉ាងពិតប្រាកដ នៅពេលដែលអ្នកទទួលស្គាល់យ៉ាងពិតប្រាកដថា ព្រះជាម្ចាស់មានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្ស នៅពេលដែលអ្នកយល់ដឹងយ៉ាងពិតប្រាកដថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកសម្រាប់អ្នក និងបានសម្រេចទុកសម្រាប់អ្នក គឺជាអត្ថប្រយោជន៍ និងការការពារដ៏ធំមួយ នោះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា ការឈឺចាប់របស់អ្នកចាប់ផ្ដើមស្រាលទៅៗ ហើយរូបកាយទាំងមូលរបស់អ្នកចាប់ផ្ដើមសម្រាក មានសេរីភាព និងត្រូវបានដោះលែង។ ការវិនិច្ឆ័យចេញពីសភាពរបស់មនុស្សភាគច្រើន ជាទូទៅ ពួកគេមិនអាចទទួលយកនូវគុណតម្លៃ និងអត្ថន័យជាក់ស្ដែងនៃអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើវាសនារបស់មនុស្សឡើយ ហើយទោះបីជានៅកម្រិតផ្ទាល់ខ្លួនវិញ ពួកគេក៏មិនចង់បន្តរស់នៅដូចដែលពួកគេបានរស់នៅកាលពីអតីតកាលដែរ ហើយគេចង់បានភាពធូរស្រាលចេញពីការឈឺចាប់របស់គេ។ ជាក់ស្ដែង ពួកគេមិនអាចទទួលស្គាល់ និងចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទេ ហើយពួកគេនៅតែមិនដឹងពីរបៀបស្វែងរក និងទទួលយកការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះអាទិករដដែល។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើមនុស្សមិនអាចទទួលស្គាល់ការពិតថា ព្រះអាទិករមានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្ស និងលើរឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាងរបស់មនុស្ស ហើយប្រសិនបើពួកគេមិនអាចចុះចូលយ៉ាងពិតប្រាកដចំពោះការត្រួតត្រារបស់ព្រះអាទិករ នោះវានឹងពិបាកសម្រាប់ពួកគេ ព្រោះពួកគេនៅតែទទួលការជំរុញចិត្ត និងការជាប់ជំពាក់ដោយគំនិតថា «វាសនារបស់មនុស្សម្នាក់ គឺស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់គេ»។ វានឹងពិបាកសម្រាប់ពួកគេក្នុងការរលាស់ចោលការឈឺចាប់នៃការពុះពារដ៏ខ្លាំងរបស់ពួកគេតទល់នឹងវាសនា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ ហើយជាការពិត វាក៏នឹងពិបាកសម្រាប់ពួកគេដែរក្នុងការរំដោះខ្លួន និងមានសេរីភាពយ៉ាងពិតប្រាកកដ ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សដែលថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ មានផ្លូវដ៏សាមញ្ញបំផុតមួយ ដើម្បីរំដោះខ្លួនចេញពីសភាពនេះ ដែលជាការលះបង់ចោលនូវរបៀបរស់នៅចាស់។ វាជាការនិយាយលាហើយទៅកាន់គោលដៅចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ។ ចូរធ្វើការសង្ខេប និងវិភាគទៅលើរបៀបរស់នៅចាស់ ទស្សនៈជីវិតចាស់ ការដេញតាមចាស់ បំណងប្រាថ្នា និងឧត្តមគតិចាស់របស់គេ បន្ទាប់មក ចូរធ្វើការប្រៀបធៀបអ្វីៗទាំងនេះជាមួយបំណងព្រះហឫទ័យ និងការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្ស ហើយមើលថាតើមានចំណុចណាខ្លះដែលស្របជាមួយបំណងព្រះហឫទ័យ និងការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថាតើមានចំណុចណាខ្លះដែលផ្ដល់នូវគុណតម្លៃដ៏ត្រឹមត្រូវនៃជីវិត ដែលនាំឱ្យគេមានការយល់ដឹងកាន់តែប្រសើរអំពីសេចក្តីពិត និងអនុញ្ញាតឱ្យគេរស់នៅជាមួយភាពជាមនុស្ស និងលក្ខណៈជាមនុស្ស។ នៅពេលដែលអ្នកបន្តអង្កេតមើល ហើយបន្តវះកាត់ពិនិត្យមើលយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ននូវគោលដៅដែលមនុស្សដេញតាមនៅក្នុងជីវិត និងរបៀបរស់នៅដ៏ច្រើនអនេករបស់គេ នោះអ្នកនឹងរកឃើញថា វាគ្មានចំណុចណាមួយដែលស្របតាមគោលបំណងដើមរបស់ព្រះអាទិករ ដែលទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សឡើងមកនោះឡើយ។ ចំណុចទាំងអស់សុទ្ធតែទាញមនុស្សចេញពីអធិបតេយ្យភាព និងការមើលថែរបស់ព្រះអាទិករ។ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាអន្ទាក់ ដែលធ្វើឱ្យមនុស្សក្លាយជាខូចអាក្រក់ និងនាំពួកគេទៅរកស្ថាននរក។ ក្រោយពេលដែលអ្នកដឹងអំពីរឿងនេះហើយ កិច្ចការដែលអ្នកត្រូវធ្វើគឺត្រូវលះបង់ចោលទស្សនៈចាស់ៗអំពីជីវិត នៅឱ្យឆ្ងាយពីអន្ទាក់ផ្សេងៗ ហើយអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់អ្នក និងធ្វើការរៀបចំសម្រាប់អ្នក។ វាគឺជាការព្យាយាមចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាការរស់នៅ ដោយគ្មានជម្រើសរបស់បុគ្គល និងការក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះស្ដាប់ទៅងាយស្រួល ប៉ុន្តែ វាជារឿងពិបាកធ្វើ។ មនុស្សខ្លះអាចមានការឈឺចាប់ ឯអ្នកផ្សេងទៀតមិនមានការឈឺចាប់ឡើយ។ អ្នកខ្លះស្ម័គ្រចិត្តធ្វើតាម ឯអ្នកខ្លះទៀតមិនព្រមឡើយ។ អស់អ្នកណាដែលមិនព្រម គេខ្វះនូវបំណងចិត្ត និងការតាំងចិត្តក្នុងការធ្វើតាម។ ពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដឹងយ៉ាងប្រាកដថា គឺព្រះជាម្ចាស់ដែលរៀបគម្រោងផែនការ និងរៀបចំវាសនារបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែចាប់ចិត្ត នៅជាប់ផុង និងបន្តមិនស្រុះស្រួលគ្នាក្នុងការថ្វាយវាសនារបស់គេទៅក្នុងបាតព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ លើសពីនេះទៅទៀត ពួកគេអន់ចិត្តចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថែមទៀតផង។ ដូច្នេះ វានឹងតែងតែមានមនុស្សខ្លះដែលចង់ប្រើសមត្ថភាព ដើម្បីសម្រេចវាសនាដោយខ្លួនឯង។ ពួកគេចង់កែប្រែវាសនារបស់គេជាមួយដៃទាំងពីររបស់គេផ្ទាល់ ឬចង់ទទួលបានសុភមង្គល ដោយអំណាចរបស់គេផ្ទាល់ ចង់ឃើញថាតើពួកគេអាចដើរហួសព្រំដែននៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយឡើងហួសពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សោកនាដកម្មរបស់មនុស្សមិនមែនជាការដែលគេស្វែងរកជីវិតដែលមានសុភមង្គល មិនមែនការដែលគេដេញតាមភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិ ឬខំពុះពារប្រឆាំងនឹងវាសនារបស់គេដោយឆ្លងកាត់ផ្សែងដ៏អ័ព្ទអួនោះឡើយ ប៉ុន្តែបញ្ហាគឺថា ក្រោយពេលគេបានឃើញអត្ថិភាពនៃព្រះអាទិករ ក្រោយពេលគេបានដឹងអំពីការពិតថា ព្រះអាទិករមានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្សហើយ គេនៅតែមិនអាចកែកុនផ្លូវរបស់គេ និងមិនអាចទាញជើងរបស់គេចេញពីភក់ជ្រាំទៀត ប៉ុន្តែបែរជាមានចិត្តរឹងទទឹង ហើយនៅតែក្បាលរឹងចង់ធ្វើកំហុសដដែលៗ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេនៅតែបន្តបោកខ្លួននៅក្នុងភក់ជ្រាំ មានះខំប្រជែងតទល់នឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ប្រឆាំងនឹងវារហូតដល់ទីបញ្ចប់ដ៏ជូរចត់ ដោយគ្មានការភ្ញាក់ខ្លួនសូម្បីតែបន្ដិច។ គឺមានតែពេលដែលគេសណ្ដូកខ្លួនដោយខ្ទេចខ្ទាំចិត្ត និងហូរឈាមរហាមទេ ទើបគេព្រមសម្រេចចិត្តលះបង់ចោល ហើយបែរត្រឡប់ក្រោយវិញ។ នេះជាទុក្ខសោកដ៏ពិតប្រាកដរបស់មនុស្ស។ ដូចខ្ញុំនិយាយអ៊ីចឹង អស់អ្នកដែលជ្រើសរើសចុះចូល គឺជាមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា ហើយអស់អ្នកដែលជ្រើសរើសរើបម្រះ ហើយរត់ចេញ គឺជាមនុស្សល្ងីល្ងើហើយ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១២៩

ដំណាក់កាលទាំងប្រាំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

ដំណាក់កាលទីប្រាំមួយ៖ សេចក្តីស្លាប់

ក្រោយភាពមមាញឹក ភាពមួម៉ៅ និងភាពខកចិត្តជាច្រើន ក្រោយសេចក្តីអំណរ ទុក្ខព្រួយ និងការឡើងចុះជាច្រើន ក្រោយរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន ក្រោយមើលឃើញរដូវកាលផ្លាស់ប្ដូរម្ដងហើយម្ដងទៀត គេបានឆ្លងផុតដំណាក់កាលដ៏សំខាន់នៅក្នុងជីវិត ទាំងមិនដឹងខ្លួន ហើយមួយប៉ប្រិចភ្នែក គេក៏មកដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់គេ។ ពេលវេលាបានបន្សល់ទុកនូវស្លាកស្នាមជាច្រើន ដែលត្រូវបានបោះជាប់នៅលើរាងកាយទាំងមូលរបស់គេ៖ គេលែងអាចឈរត្រង់ខ្លួន សក់របស់គេប្រែក្លាយពីខ្មៅទៅជាស ភ្នែកដែលធ្លាប់ភ្លឺ និងមើលឃើញច្បាស់ ប្រែក្លាយជាស្រអាប់ និងមិនច្បាស់ ហើយស្បែកដែលធ្លាប់តែរលើបរលោងទន់ស្អាតនោះ ក៏ប្រែជាជ្រីវជ្រួញ និងមានអាចម៍រុយដែរ។ សមត្ថភាពស្ដាប់របស់គេក៏ចុះខ្សោយ ធ្មេញរបស់គេក៏របូតជ្រុះ ប្រតិកម្មរបស់គេក្លាយជាស្ពឹក ហើយចលនារបស់គេក៏យឺត...។ មកដល់ចំណុចនេះ គេត្រូវលាជាលើកចុងក្រោយទៅកាន់ឆ្នាំដ៏ឆេះឆួលនៃជីវិតជាយុវវ័យ ហើយបានចូលទៅក្នុងវ័យជ្រេនៃជីវិតរបស់គេ៖ វ័យចំណាស់។ បន្ទាប់មក គេនឹងត្រូវជួបសេចក្តីស្លាប់ ដែលជាដំណាក់កាលចុងក្រោយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។

១. មានតែព្រះអាទិករប៉ុណ្ណោះ ដែលក្ដោបក្ដាប់អំណាចនៃការមានជីវិតរស់នៅ និងការស្លាប់របស់មនុស្ស

ប្រសិនបើកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ត្រូវបានកំណត់ទុក ដោយជីវិតមុនរបស់គេ នោះការស្លាប់របស់គេគូសបញ្ជាក់អំពីចុងបញ្ចប់នៃវាសនានោះ។ ប្រសិនបើកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់គឺជាទីចាប់ផ្ដើមនៃបេសកកម្មរបស់គេនៅក្នុងជីវិតនេះ នោះសេចក្តីស្លាប់របស់គេគូសចំណាំពីទីបញ្ចប់នៃបេសកកម្មនោះ។ ដោយសារតែព្រះអាទិករបានកំណត់ទុកនូវបណ្ដុំនៃកាលៈទេសៈថេរមួយសម្រាប់កំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះវាអាចនិយាយបានថា ទ្រង់ក៏បានរៀបចំបណ្ដុំនៃកាលៈទេសៈថេរមួយសម្រាប់សេចក្តីស្លាប់របស់គេដែរ។ នៅក្នុងន័យម្យ៉ាងទៀតគឺ គ្មាននរណាម្នាក់កើតមកដោយចៃដន្យ ហើយក៏គ្មានមរណភាពរបស់នរណាម្នាក់មកដល់ភ្លាមៗដែរ ដ្បិតទាំងកំណើត និងមរណភាព ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់គ្នាជាមួយជីវិតមុន និងជីវិតបច្ចុប្បន្ននេះរបស់គេ។ កាលៈទេសៈនៃកំណើត និងមរណភាពរបស់គេ ត្រូវបានចារទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករ ដូច្នេះ នេះគឺជាវាសនារបស់មនុស្ស។ ដោយសារតែមានសេចក្តីពន្យល់ជាច្រើនសម្រាប់កំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះវាក៏ជាការពិតដែរដែលថា មរណភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ក៏នឹងកើតឡើង ក្រោមបណ្ដុំនៃកាលៈទេសៈផ្សេងៗរបស់វាដែរ។ នេះជាហេតុផលដែលនាំឱ្យមនុស្សមានអាយុកាលផ្សេងៗគ្នា ហើយទទួលមរណភាព ដោយមានឥរិយាបថ និងពេលវេលាខុសៗគ្នា។ មនុស្សខ្លះមានសុខភាពល្អ និងរឹងមាំ ប៉ុន្តែបែរជាស្លាប់ទាំងវ័យក្មេង។ អ្នកផ្សេងទៀតមានកម្លាំងទន់ខ្សោយ ហើយឈឺនេះឈឺនោះមិនចេះចប់ ប៉ុន្តែបែរជារស់នៅដល់វ័យចាស់ ហើយចែកឋានទៅយ៉ាងស្ងប់សុខ។ អ្នកខ្លះស្លាប់ទៅដោយមូលហេតុខុសពីធម្មតា ឯអ្នកផ្សេងទៀតស្លាប់ទៅតាមបែបធម្មជាតិ។ អ្នកខ្លះបញ្ចប់ជីវិតរបស់ខ្លួននៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ឯអ្នកផ្សេងទៀតស្លាប់បិទភ្នែកជិត ដោយមានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នៅក្បែរពួកគេ។ មនុស្សខ្លះស្លាប់នៅលើអាកាស ឯអ្នកផ្សេងទៀតស្លាប់នៅក្រោមដី។ អ្នកខ្លះលិចចូលទៅក្រោមទឹក ឯអ្នកផ្សេងទៀតបានបាត់ខ្លួននៅក្នុងគ្រោះមហន្តរាយ។ អ្នកខ្លះស្លាប់ទៅនៅពេលព្រឹក ឯអ្នកផ្សេងទៀតស្លាប់ទៅនៅពេលយប់។ ... មនុស្សគ្រប់គ្នាចង់បានកំណើតដ៏ល្បីល្បាញ ជីវិតដ៏ត្រចះត្រចង់ និងការស្លាប់ដ៏រុងរឿង ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចទៅហួសពីវាសនារបស់ខ្លួននោះឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុតពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះដែរ។ នេះគឺជាវាសនារបស់មនុស្ស។ មនុស្សអាចធ្វើផែនការគ្រប់បែបយ៉ាងសម្រាប់អនាគតរបស់គេ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចរៀបចំផែនការអំពីរបៀប និងម៉ោងពេលនៃកំណើត និងការចាកចេញរបស់គេពីពិភពលោកនេះបានឡើយ។ ទោះបីមនុស្សព្យាយាមធ្វើអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីចៀសផុត ហើយប្រឆាំងនឹងការមកដល់នៃសេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ ក៏សេចក្តីស្លាប់ចូលមកជិតពួកគេស្ងាត់ៗដោយមិនបានដឹងខ្លួនដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងពេលដែលពួកគេនឹងត្រូវវិនាស ឬរបៀប និងទីកន្លែងដែលវានឹងកើតឡើងនោះឡើយ។ ជាក់ស្ដែងណាស់ មិនមែនមនុស្សឡើយដែលក្តោបក្ដាប់អំណាចនៃជីវិត និងសេចក្ដីស្លាប់ ហើយក៏មិនមែនភាវៈខ្លះនៅក្នុងពិភពលោកខាងធម្មជាតិនេះដែរ ប៉ុន្តែជាព្រះអាទិករវិញទេតើដែលមានអំណាចមួយនោះ ដ្បិតសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់មានលក្ខណៈវិសេសឯក។ ជីវិត និងសេចក្ដីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិមិនមែនជាលទ្ធផលកើតចេញពីច្បាប់មួយចំនួននៃពិភពលោកខាងធម្មជាតិឡើយ ប៉ុន្តែជាលទ្ធផលចេញពីអធិបតេយ្យភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករវិញទេ។

២. បុគ្គលម្នាក់ដែលមិនដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ នឹងត្រូវតាមលងដោយអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់

នៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់ចូលដល់វ័យចំណាស់ បញ្ហាប្រឈមដែលគេត្រូវជួប មិនមែនជាការរកលុយចិញ្ចឹមគ្រួសារ ឬការបង្កើតនូវមហិច្ឆតាដ៏ធំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់គេឡើយ ប៉ុន្តែជារបៀបដែលគេត្រូវលាទៅកាន់ជីវិតរបស់គេ របៀបដែលគេជួបចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់គេ របៀបបិទបញ្ចប់ប្រយោគនៃជីវិតរបស់គេ។ ទោះបីនៅផ្ទៃខាងលើ វាហាក់ដូចជា មនុស្សមិនសូវជាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចចៀសផុតពីការសិក្សាអំពីប្រធានបទនេះឡើយ ដ្បិតគ្មាននរណាដឹងឡើយអំពីពិភពមួយដែលនៅជ្រុងម្ខាងទៀតនៃសេចក្តីស្លាប់ ជាពិភពមួយដែលមនុស្សមិនអាចយល់ ឬមានអារម្មណ៍ ហើយពួកគេមិនដឹងអ្វីសោះ។ ការនេះធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ខ្លាចក្នុងការប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់មុខទល់នឹងមុខ ខ្លាចក្នុងការតទល់នឹងវា ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេខំប្រឹងប្រែងគេចវេះពីប្រធានបទនេះ។ ដូច្នេះ វាបានបំពេញមនុស្សគ្រប់រូបនូវអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចចំពោះសេចក្តីស្លាប់ ហើយបន្ថែមស្បៃនៃសេចក្តីអាថ៌កំបាំងពីលើការពិតនៃជីវិតដែលមិនអាចចៀសផុតមួយនេះ ហើយមានស្រមោលតាមលងដួងចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់រូបមិនចេះចប់។

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មានអារម្មណ៍ថា រាងកាយរបស់គេកំពុងតែចុះទ្រុឌទ្រោម នៅពេលដែលគេដឹងថា គេកំពុងតែចូលកាន់តែជិតសេចក្តីស្លាប់ គេមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចញាប់ញ័រ ដែលមិនអាចពណ៌នាបាន។ ការខ្លាចស្លាប់ធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់មានអារម្មណ៍កាន់តែឯកោ និងកាន់តែតែលតោល ហើយពេលមកដល់ចំណុចនេះ គេសួរខ្លួនឯងថា៖ តើមនុស្សមានប្រភពមកពីកន្លែងណា? តើមនុស្សនឹងត្រូវទៅកន្លែងណា? តើនេះជារបៀបដែលមនុស្សត្រូវស្លាប់ឬ? តើនេះជាអំឡុងពេលមួយ ដែលគូសចំណាំពីចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់មនុស្សឬ? នៅចុងបញ្ចប់ តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃជីវិត? ចុងក្រោយ តើជីវិតមានតម្លៃអ្វីទៅ? តើជីវិតនេះសម្រាប់តែភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិឬ? តើជីវិតនេះសម្រាប់តែការចិញ្ចឹមបីបាច់គ្រួសារឬ? ... មិនថាមនុស្សបានគិតអំពីសំណួរទាំងនេះឬក៏អត់ មិនថាមនុស្សមានអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់ជ្រាលជ្រៅខ្លាំងប៉ុនណា ក៏នៅក្នុងជម្រៅនៃដួងចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់រូប តែងតែមានបំណងចិត្តចង់ស្វែងរកនូវសេចក្តីលាក់កំបាំង តែងតែមាននូវអារម្មណ៍នៃភាពមិនយល់អំពីជីវិត និងអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ជាមួយរឿងទាំងនេះ អារម្មណ៍មនោសញ្ចេតនាអំពីពិភពលោក និងភាពអល់អែកក្នុងការចាកចេញ។ ប្រហែលជាគ្មាននរណាម្នាក់អាចពន្យល់យ៉ាងច្បាស់អំពីអ្វីដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចអំពីអ្វីដែលមនុស្សកំពុងតែស្វែងរក អ្វីដែលធ្វើឱ្យគេមានអារម្មណ៍មនោសញ្ចេតនា និងអ្វីដែលនាំឱ្យគេមានចិត្តអល់អែកក្នុងការចាកចេញនោះឡើយ ...

ដោយសារតែពួកគេខ្លាចស្លាប់ មនុស្សមានការខ្វល់ខ្វាយជាច្រើន។ ដោយសារតែពួកគេខ្លាចស្លាប់ មនុស្សមានរឿងជាច្រើន ដែលពួកគេមិនអាចលះបង់ចោលបាន។ នៅពេលដែលពួកគេហៀបនឹងស្លាប់ មនុស្សខ្លះកើតទុក្ខអំពីការនេះ ឬការនោះ។ ពួកគេបារម្ភអំពីកូនៗរបស់គេ បារម្ភអំពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេ ដូចជាតាមរយៈការព្រួយបារម្ភនោះ អាចជួយឱ្យពួកគេលុបបំបាត់ចោលទុក្ខវេទនា និងអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចដែលកើតចេញពីសេចក្តីស្លាប់ និងដូចជាតាមរយៈការថែរក្សាភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយមនុស្សរស់ទាំងនោះ អាចជួយឱ្យពួកគេរួចផុតពីភាពតែលតោល និងអារម្មណ៍ឯកោ ដែលហែហមទៅជាមួយនឹងសេចក្តីស្លាប់អ៊ីចឹង។ នៅក្នុងជម្រៅនៃដួងចិត្តរបស់មនុស្ស មាននូវអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចដ៏ស្រពេចស្រពិលមួយ ជាអារម្មណ៍ខ្លាចក្នុងការចាកចេញពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន ខ្លាចក្នុងការមិនបានឃើញមេឃដ៏ខៀវស្រងាត់ម្ដងទៀត ខ្លាចក្នុងការមិនបានសម្លឹងទៅកាន់ពិភពលោកម្ដងទៀត។ ដោយធ្លាប់តែមានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នៅជិតខ្លួន ព្រលឹងដ៏ឯកាមានការអល់អែកក្នុងការព្រលែងដៃរបស់ខ្លួន ហើយចាកចេញទៅតែម្នាក់ឯង ទៅរកពិភពលោកមួយដែលគេមិនធ្លាប់ដឹង និងមិនធ្លាប់ស្គាល់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣០

ជីវិតមួយដែលចាយទៅលើការស្វែងរកភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិ បន្សល់ទុកឱ្យគេនូវភាពមិនច្បាស់លាស់ក្នុងការប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់

ដោយសារតែអធិបតេយ្យភាព និងការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករ ព្រលឹងដ៏ឯកាដែលចាប់ផ្ដើមដំបូងដោយខ្លួនទទេ ទទួលបានឪពុកម្ដាយ និងក្រុមគ្រួសារមួយ ទទួលបានឱកាសក្លាយជាសមាជិកនៃពូជសាសន៍មួយ ទទួលបានឱកាស ដើម្បីដកពិសោធន៍ជីវិតជាមនុស្ស និងមើលឃើញពិភពលោក។ ព្រលឹងនេះក៏ទទួលបានឱកាស ដើម្បីដកពិសោធន៍នូវអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដឹងអំពីភាពអស្ចារ្យនៃការបង្កើតពិភពលោករបស់ព្រះអាទិករ ហើយលើសពីនេះ គឺដើម្បីស្គាល់ និងក្លាយជាចំណុះក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សភាគច្រើនមិនចាប់យកឱកាសដ៏កម្រ និងដ៏ខ្លីនេះឡើយ។ គេបែរជាខំប្រើកម្លាំងពេញមួយជីវិតរបស់គេតតាំងនឹងវាសនា ចាយពេលទាំងអស់របស់គេមមាញឹក ខំប្រឹងផ្គត់ផ្គង់ដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់គេ ហើយប្រឹងប្រែងសម្រាប់តែទ្រព្យសម្បត្តិ និងបុណ្យសក្ដិប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីៗដែលមនុស្សឱ្យតម្លៃ គឺជាក្រុមគ្រួសារ លុយកាក់ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីល្បាញ ហើយពួកគេចាត់ទុករឿងទាំងប៉ុន្មាននេះជារបស់ដ៏មានតម្លៃបំផុតនៅក្នុងជីវិត។ មនុស្សទាំងអស់រអ៊ូរទាំអំពីវាសនារបស់គេ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមិនគិត ពិនិត្យ និងព្យាយាមយល់អំពីរឿងដែលសំខាន់បំផុតនោះឡើយ៖ ហេតុផលដែលមនុស្សមានជីវិតរស់នៅ របៀបដែលមនុស្សគួរតែរស់នៅ គុណតម្លៃ និងអត្ថន័យនៃជីវិត។ មិនថាពួកគេរស់នៅបានយូរប៉ុនណាឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេចំណាយពេលពេញមួយជីវិតរបស់គេគ្រាន់តែខំប្រឹងស្វែងរកភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិ រហូតដល់យុវវ័យរបស់គេបានកន្លងផុតទៅ ហើយសក់របស់គេប្រែជាស្កូវ និងមានមុខជ្រីវជ្រួញ។ ពួកគេរស់នៅក្នុងរបៀបនេះ រហូតដល់ពួកគេមើលឃើញថា កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិមិនអាចបញ្ឈប់ពួកគេទៅរកភាពចាស់វង្វេងវង្វាន់ មើលឃើញថា លុយមិនអាចបំពេញភាពទទេសូន្យនៃដួងចិត្ត មើលឃើញថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុតពីច្បាប់កើត ចាស់ ឈឺ និងស្លាប់ និងមើលឃើញទៀតថា គ្មាននរណាអាចរួចផុតពីអ្វីដែលវាសនាបានចារទុកនោះឡើយ។ មានតែពេលដែលពួកគេត្រូវបានបង្ខំឱ្យប្រឈមនឹងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតទេ ទើបពួកគេយល់យ៉ាងពិតប្រាកដថា សូម្បីតែមនុស្សម្នាក់ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ទោះបីគេមានឯកសិទ្ធិ និងបុណ្យសក្ដិខ្ពង់ខ្ពស់បែបណាក៏ដោយ ក៏គេនៅតែមិនអាចចៀសផុតពីសេចក្តីស្លាប់ដដែល ហើយគេត្រូវត្រឡប់ទៅរកគោលជំហរដើមរបស់គេវិញ៖ ព្រលឹងដ៏ឯកា ដែលមានតែខ្លួនទទេ។ នៅពេលដែលមនុស្សមានឪពុកម្ដាយ គេជឿថា ឪពុកម្ដាយរបស់គេជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ នៅពេលដែលមនុស្សមានទ្រព្យសម្បត្តិ ដីធ្លី ផ្ទះសម្បែង គេគិតថា លុយកាក់គឺជាបន្ទាយដ៏រឹងមាំរបស់គេ ថាវាជាមធ្យោបាយមួយដែលគេត្រូវរស់នៅ។ នៅពេលដែលមនុស្សមានឋានៈបុណ្យសក្តិ ពួកគេខំស្រវាក្ដាប់វាយ៉ាងណែន ហើយហ៊ានប្រថុយជីវិតរបស់គេសម្រាប់តែបុណ្យសក្តិទាំងនោះ។ មានតែពេលដែលមនុស្សរៀបលាចាកពីលោកីយនេះប៉ុណ្ណោះ ទើបពួកគេទទួលស្គាល់ថា អ្វីៗដែលពួកគេខំចំណាយជីវិតរបស់គេដេញតាម គឺជាអ្វីដែលគ្មានតម្លៃ ជាអ្វីដែលពួកគេមិនអាចកាន់ជាប់ ជាអ្វីដែលគេមិនអាចយកទៅជាមួយបាន ជាអ្វីដែលមិនអាចធ្វើឱ្យគេរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ជាអ្វីដែលមិនអាចផ្ដល់ជាគ្នា ឬការកម្សាន្តទៅកាន់ព្រលឹងដ៏ឯកោនៅលើដំណើរត្រឡប់ទៅវិញរបស់គេ ហើយកាន់តែអាក្រក់បំផុតនោះគឺថា គ្មានអ្វីមួយដែលអាចសង្រ្គោះមនុស្ស និងជួយឱ្យពួកគេឆ្លងផុតសេចក្តីស្លាប់បានឡើយ។ ភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិដែលមនុស្សម្នាក់ខំប្រឹងរកនៅក្នុងពិភពលោក ផ្ដល់ជាទីពេញចិត្តបណ្ដោះអាសន្ន ការសប្បាយភ្លើតភ្លើន អារម្មណ៍សុខស្រួលក្លែងក្លាយ ប៉ុន្តែនៅក្នុងដំណើរការនោះ របស់ទាំងអស់នេះក៏ធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់បាត់បង់ផ្លូវរបស់គេដែរ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សខំប្រឹងរើបម្រះនៅក្នុងសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយនៃមនុស្ស ដោយស្រេកឃ្លានចង់បានសន្ដិភាព ភាពសុខស្រួល និងភាពស្ងប់សុខនៃដួងចិត្ត ពួកគេក៏ត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយរលកសមុទ្រមិនចេះចប់មិនចេះហើយដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សមិនទាន់ឆ្លើយសំណួរដ៏សំខាន់បំផុតដែលគេត្រូវយល់ ដូចជាកន្លែងដែលគេចេញមក ហេតុផលដែលគេមានជីវិតរស់នៅ កន្លែងដែលគេនឹងត្រូវទៅជាដើមទេនោះពួកគេត្រូវបានទាក់ចិត្តដោយកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិ ពួកគេបានចាញ់បញ្ឆោត និងត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយរបស់ទាំងនេះ ហើយចុងបញ្ចប់ ពួកគេបានវង្វេងផ្លូវ។ ពេលវេលាកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងផុតទៅក្នុងពេលមួយប៉ប្រិចភ្នែក ហើយមុនពេលគេភ្ញាក់ខ្លួន គេបានខាតបង់ឆ្នាំដ៏ល្អបំផុតនៃជីវិតរបស់គេទៅហើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវចាកចេញពីពិភពលោកក្នុងពេលឆាប់ៗ គេក៏ភ្ញាក់ខ្លួនថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងពិភពលោកកំពុងតែរសាត់បាត់ទៅ ហើយថាមនុស្សលែងអាចគ្រប់គ្រងលើទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលធ្លាប់ជារបស់គេទៀតហើយ។ នោះហើយជាពេលដែលគេមានអារម្មណ៍ដ៏ពិតថា គេប្រៀបដូចជាទារកម្នាក់ដែលកំពុងតែយំ ដែលទើបតែកើតចូលមកក្នុងពិភពលោកនេះដោយខ្លួនទទេទាំងមិនទាន់មានឈ្មោះនៅឡើយ។ នៅពេលដល់ចំណុចនេះ មនុស្សក៏ចាប់ផ្ដើមសញ្ជឹងគិតទៅលើអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើនៅក្នុងជីវិត អំពីតម្លៃនៃការរស់នៅរបស់គេ អំពីអត្ថន័យរបស់វា និងហេតុផលដែលគេបានកើតចូលមកក្នុងពិភពលោក។ គឺនៅចំណុចនេះហើយដែលគេចាប់ផ្ដើមចង់ដឹងកាន់តែខ្លាំងថាតើពិតជាមានជាតិក្រោយ ឬអត់ ថាតើស្ថានសួគ៌ពិតជាមានអត្ថិភាព ឬអត់ ថាតើពិតជាមានកម្មពៀរ ឬអត់...។ បើមនុស្សម្នាក់ខិតចូលកាន់តែជិតសេចក្តីស្លាប់ នោះគេក៏កាន់តែចង់យល់អំពីអត្ថន័យនៃជីវិតដែរ។ បើមនុស្សម្នាក់ខិតចូលកាន់តែជិតសេចក្តីស្លាប់ នោះដួងចិត្តរបស់គេនឹងកាន់តែទទេសូន្យ។ បើមនុស្សម្នាក់កាន់តែចូលជិតសេចក្តីស្លាប់ នោះគេកាន់តែមានអារម្មណ៍តែលតោល ហើយអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់របស់គេក៏កាន់តែខ្លាំងឡើងៗពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃដែរ។ មានហេតុផលពីរយ៉ាង ដែលអារម្មណ៍បែបនេះស្ដែងចេញនៅក្នុងមនុស្ស នៅពេលដែលពួកគេខិតចូលទៅរកសេចក្តីស្លាប់៖ ទីមួយ ពួកគេជិតបាត់បង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិដែលពួកគេយកមកធ្វើជាពំនាក់នៅក្នុងជីវិត ពួកគេជិតចាកចោលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេមើលឃើញនៅក្នុងពិភពលោក ហើយទីពីរ ពួកគេហៀបនឹងប្រឈមតែម្នាក់ឯងនូវពិភពមួយដែលមិនស្គាល់ ជាពិភពដ៏អាថ៌កំបាំងមួយដែលពួកគេខ្លាចក្នុងការដាក់ជើង ជាកន្លែងដែលពួកគេគ្មានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នៅជាមួយ និងគ្មានមធ្យោបាយគាំទ្រ។ សម្រាប់ហេតុផលទាំងពីរនេះ វាធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ មានអារម្មណ៍មិនស្រួល ស្លន់ស្លោ និងអារម្មណ៍តែលតោល ហើយពួកគេមិនដែលមានអារម្មណ៍បែបនេះសោះឡើយកាលពីមុន។ មានតែនៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានមកដល់ចំណុចនេះទេ ទើបគេទទួលស្គាល់ថា នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ដាក់ជើងនៅលើផែនដីនេះ កិច្ចការដំបូងដែលពួកគេត្រូវយល់ គឺជាកន្លែងដែលមនុស្សចេញមក ហេតុផលដែលមនុស្សមានជីវិតរស់នៅ អ្នកដែលគ្រប់គ្រងវាសនាមនុស្ស និងអ្នកដែលប្រទានឱ្យ ព្រមទាំងមានអធិបតេយ្យភាពលើអត្ថិភាពរបស់មនុស្ស។ ចំណេះដឹងនេះ គឺជាមធ្យោបាយពិតប្រាកដដែលមនុស្សត្រូវរស់នៅ ជាមូលដ្ឋានដ៏សំខាន់សម្រាប់ការរស់នៅរបស់មនុស្ស មិនមែនជាការរៀនពីរបៀបផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់គ្រួសាររបស់គេ ឬរបៀបទទួលបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិ មិនមែនជាការរៀនពីរបៀបមានភាពលេចធ្លោនៅក្នុងចំណោមបណ្ដាជន ឬរបៀបរស់នៅជីវិតដ៏សម្បូរសប្បាយ ហើយក៏មិនមែនជាការរៀនពីរបៀបឡើងខ្ពស់ និងប្រកួតប្រជែងចង់មានជោគជ័យលើអ្នកដទៃនោះដែរ។ ទោះបីពួកគេចំណាយពេលហ្វឹកហាត់ជំនាញរបស់គេមានភាពប៉ិនប្រសប់ ដើម្បីទទួលបានភាពសុខស្រួល និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់យ៉ាងពេញបរិបូណ៌ក៏ដោយ ប៉ុន្តែជំនាញទាំងនោះមិនដែលនាំមកនូវសេចក្តីសុខសាន្ដ និងការលួងលោមចិត្តដ៏ពិតដល់ដួងចិត្តរបស់គេឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ វាបែរជាធ្វើឱ្យមនុស្សបាត់បង់ទិសដៅរបស់គេ មានការពិបាកក្នុងការគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯង និងខកខានគ្រប់ទាំងឱកាសដើម្បីរៀនអំពីអត្ថន័យជីវិតទៅវិញទេ។ បំនិនជីវិតទាំងនេះបង្កើតឱ្យមានអារម្មណ៍ថប់បារម្ភអំពីរបៀបប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់នៅក្នុងរបៀបដែលត្រឹមត្រូវ។ ជីវិតរបស់មនុស្សត្រូវបានបំផ្លាញតាមរបៀបនេះ។ ព្រះអាទិករប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សគ្រប់រូបយ៉ាងត្រឹមត្រូវ ដោយប្រទានឱកាសដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាពេញមួយជីវិត ដើម្បីដកពិសោធន៍ និងស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែ ទាល់តែពេលដែលសេចក្តីស្លាប់ខិតជិតចូលមកដល់ ទាល់តែពេលដែលស្រមោលនៃសេចក្តីស្លាប់លេចចេញមក ទើបមនុស្សចាប់ផ្ដើមមើលឃើញពន្លឺ។ ប៉ុន្ដែដល់ពេលនោះ គឺយឺតពេលទៅហើយ!

មនុស្សចំណាយពេលពេញមួយជីវិតរបស់គេ ដេញតាមលុយ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ។ ពួកគេខំស្រវាចាប់អ្វីៗទាំងនេះ ទាំងគិតថា វាជាមធ្យោបាយគាំទ្រតែមួយគត់ដើម្បីឱ្យគេអាចរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ហើយវាប្រៀបបីដូចជាការមានរបស់ទាំងនេះ ធ្វើឱ្យគេអាចមានជីវិតរស់នៅបន្តអ៊ីចឹង។ ប៉ុន្តែ មានតែនៅពេលដែលពួកគេជិតស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ ទើបពួកគេដឹងថា របស់ទាំងនេះនៅឆ្ងាយពីពួកគេកម្រិតណា ដឹងថាពួកគេទន់ខ្សោយកម្រិតណាក្នុងការប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ ដឹងថាពួកគេមានភាពផុយស្រួយប៉ុនណា និងដឹងទៀតថា ពួកគេមានអារម្មណ៍ឯកោ និងតែលតាលប៉ុនណា ដោយសារតែភាពទ័លច្រករបស់គេ។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា ជីវិតមិនអាចត្រូវបានទិញដូរដោយទឹកប្រាក់ ឬកេរ្តិ៍ឈ្មោះឡើយ មិនថាគេជាមនុស្សមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនប៉ុនណា មិនថាពួកគេមានមុខតំណែងខ្ពង់ខ្ពស់យ៉ាងណា ទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែក្រីក្រ និងគ្មានសំខាន់សោះឡើយនៅចំពោះសេចក្តីស្លាប់។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា ទឹកប្រាក់មិនអាចទិញជីវិតបាន ភាពល្បីល្បាញមិនអាចលុបបំបាត់សេចក្តីស្លាប់ ហើយទឹកប្រាក់ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះមិនអាចពន្យារជីវិតរបស់គេបានឡើយ សូម្បីតែមួយនាទី ឬមួយវិនាទីក៏មិនបានផង។ បើមនុស្សមានអារម្មណ៍បែបនេះកាន់តែច្រើន នោះពួកគេនឹងស្រេកឃ្លានចង់បន្តរស់នៅកាន់តែខ្លាំង។ បើមនុស្សមានអារម្មណ៍បែបនេះកាន់តែច្រើន នោះពួកគេនឹងខ្លាចការមកដល់នៃសេចក្តីស្លាប់កាន់តែខ្លាំង។ មានតែមកដល់ចំណុចនេះទេ ទើបពួកគេទទួលស្គាល់ការពិតថា ជីវិតរបស់គេមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់គេ និងមិនមែនសម្រាប់ឱ្យពួកគេត្រួតត្រា ហើយទទួលស្គាល់ថា គេគ្មានអំណាចអ្វីនឹងសម្រេចថាតើគេត្រូវមានជីវិតរស់នៅ ឬស្លាប់នោះឡើយ ដ្បិតការទាំងអស់នេះហួសពីដែនត្រួតត្រារបស់គេហើយ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣១

ចូរចូលមកនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះអាទិករ ហើយប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ដោយស្ងប់ចិត្ត

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់កើតមក ព្រលឹងដ៏ឯកោរបស់គេចាប់ផ្ដើមដកពិសោធន៍ជីវិតរបស់ខ្លួននៅលើផែនដី និងដកពិសោធន៍អំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ ដែលព្រះអាទិករបានរៀបចំទុកសម្រាប់គេ។ ជាការពិត សម្រាប់មនុស្ស ឬព្រលឹងរបស់គេ នេះគឺជាឱកាសដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីទទួលបានចំណេះដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់។ មនុស្សរស់នៅដោយប្រើជីវិតរបស់គេនៅក្នុងច្បាប់នៃវាសនាដែលព្រះអាទិករបានគូរវាសសម្រាប់គេ ហើយសម្រាប់មនុស្សដែលចេះត្រិះរិះពិចារណា និងមានមនសិការ អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍នៃជីវិតរបស់គេ ការរៀនទទួលស្គាល់នូវអធិបតេ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ និងការចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ មិនមែនជារឿងពិបាកធ្វើនោះឡើយ។ ដូច្នេះ តាមរយៈបទពិសោធរបស់គេប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មកនេះ វាគួរតែងាយស្រួលសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងការទទួលស្គាល់ថា វាសនារបស់មនុស្សទាំងអស់ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ហើយវាគួរតែងាយស្រួលក្នុងការយល់ ឬសង្ខេបអំពីអត្ថន័យនៃការរស់រានមានជីវិត។ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ក្រសោបយកមេរៀនជីវិតទាំងនេះ នោះបន្តិចម្ដងៗ គេនឹងយល់អំពីទីកន្លែងដែលជីវិតចេញមក យល់អំពីអ្វីដែលដួងចិត្តពិតជាត្រូវការ អ្វីដែលនឹងនាំគេទៅកាន់ផ្លូវដ៏ពិតនៃជីវិត និងអ្វីដែលគួរតែជាបេសកកម្ម និងគោលដៅនៃជីវិតរបស់មនុស្ស។ បន្ដិចម្ដងៗ គេនឹងទទួលស្គាល់ថា ប្រសិនបើគេមិនថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករ ប្រសិនបើគេមិនស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ទេ នោះនៅពេលដែលត្រូវប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ នៅពេលដែលព្រលឹងរបស់គេហៀបនឹងជួបព្រះអាទិករម្ដងទៀត នោះដួងចិត្តរបស់គេនឹងពេញទៅដោយអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច និងភាពច្របូកច្របល់យ៉ាងខ្លាំងមិនខាន។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់បានរស់នៅក្នុងពិភពលោកអស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍ ប៉ុន្តែ នៅមិនទាន់យល់ថាជីវិតរបស់មនុស្សចេញមកពីណា ឬទទួលស្គាល់ថា វាសនារបស់មនុស្សស្ថិតនៅក្នុងបាតព្រះហស្តរបស់នរណា នោះវាគ្មានអ្វីដែលត្រូវឆ្ងល់ឡើយថា ពួកគេនឹងមិនអាចប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់បានយ៉ាងស្ងប់ចិត្តនោះឡើយ។ តាមរយៈបទពិសោធន៍ជាច្រើនទសវត្សរ៍របស់គេអំពីជីវិតជាមនុស្ស មនុស្សម្នាក់ដែលបានទទួលចំណេះដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ គឺជាបុគ្គលម្នាក់ដែលមានការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីអត្ថន័យ និងគុណតម្លៃនៃជីវិត។ មនុស្សបែបនេះមានចំណេះដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅអំពីគោលបំណងនៃជីវិត មាននូវបទពិសោធ និងការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ហើយលើសពីនេះទៀត គេអាចចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករថែមទៀតផង។ មនុស្សបែបនេះយល់អំពីអត្ថន័យនៃការបង្កើតមនុស្សជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យល់ថាមនុស្សគួរតែថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករ យល់ថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សមាន សុទ្ធតែមានប្រភពចេញមកពីព្រះអាទិករ ហើយគេនឹងត្រឡប់ទៅរកទ្រង់វិញនៅថ្ងៃណាមួយនាពេលអនាគតមិនខាន។ មនុស្សប្រភេទនេះយល់ថា ព្រះអាទិកររៀបចំកំណើតរបស់មនុស្ស ហើយទ្រង់មានអធិបតេយ្យភាពលើសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្ស និងយល់ទៀតថា ទាំងជីវិតនិងសេចក្តីស្លាប់សុទ្ធតែត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ដោយសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ពិតជាយល់អំពីរឿងទាំងនេះ នោះគេនឹងអាចប្រឈមសេចក្តីស្លាប់ដោយស្ងប់ចិត្ត ហើយលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកីយ៍ទាំងអស់របស់គេយ៉ាងស្ងប់ចិត្ត ហើយព្រមទទួលយក និងចុះចូលយ៉ាងរីករាយចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលនៅខាងមុខគេ ព្រមទាំងស្វាគមន៍ជីវិត ឬដំណាក់កាលចុងក្រោយដែលត្រូវបានរៀបចំទុកដោយព្រះអាទិករ ជាជាងមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចទាំងងងឹតងងល់ចំពោះសេចក្តីស្លាប់ ហើយខំរើបម្រះទាស់នឹងវានោះ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មើលទៅកាន់ជីវិតថាជាឱកាសមួយដើម្បីដកពិសោធន៍នូវអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ហើយចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មើលឃើញជីវិតរបស់គេថាជាឱកាសក៏កម្រមួយដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់គេក្នុងនាមជាមនុស្ស និងដើម្បីសម្រេចបេសកកម្មរបស់គេ នោះគេប្រាកដនឹងជាមានទស្សនៈដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីជីវិត គេប្រាកដជានឹងមានជីវិតមួយដែលទទួលព្រះពរ និងការដឹកនាំពីព្រះអាទិករ គេប្រាកដជានឹងដើរនៅក្នុងពន្លឺនៃព្រះអាទិករ គេប្រាកដជានឹងដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ គេប្រាកដជានឹងស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ ហើយគេប្រាកដជានឹងក្លាយជាបន្ទាល់មួយអំពីទង្វើដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ជាបន្ទាល់មួយអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់។ ជាការពិត ព្រះអាទិករប្រាកដជានឹងស្រឡាញ់ និងទទួលយកមនុស្សបែបនេះ ហើយមានតែមនុស្សបែបនេះប៉ុណ្ណោះដែលអាចរក្សាអាកប្បកិរិយាស្ងប់ស្ងាត់ចំពោះសេចក្តីស្លាប់ ហើយស្វាគមន៍ដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គេដោយសេចក្តីអំណរ។ ជាក់ស្ដែង មនុស្សម្នាក់ដែលរក្សាបាននូវអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះសេចក្តីស្លាប់ គឺជាយ៉ូប។ យ៉ូបបានស្ថិតនៅក្នុងទីតាំងមួយដែលទទួលយកដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតដោយក្ដីរីករាយ ព្រមទាំងបាននាំដំណើរជីវិតរបស់គាត់មកដល់ទីបញ្ចប់ដ៏រលូន ហើយដោយបានបំពេញបេសកកម្មនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះអាទិករវិញ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣២

ការដេញតាម និងការទទួលបានរបស់លោកយ៉ូបនៅក្នុងជីវិត ជួយឱ្យគាត់ប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ដោយចិត្តស្ងប់

នៅក្នុងបទគម្ពីរដែលត្រូវបាននិពន្ធឡើងអំពីយ៉ូប៖ «ដូច្នេះ យ៉ូបក៏ស្លាប់ក្នុងពេលដែលលោកមានអាយុយឺនយូរ ហើយស្កប់ស្កល់នឹងជីវិតផង» (យ៉ូប ៤២:១៧)។ នេះមានន័យថា នៅពេលដែលលោកយ៉ូបបានចែកឋានទៅ គាត់គ្មានវិប្បដិសារី ហើយក៏គ្មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ដែរ ប៉ុន្តែគាត់បានចាកចេញតាមធម្មតាពីពិភពលោកនេះ។ ដូចជាគ្រប់គ្នាបានដឹងហើយថា យ៉ូបគឺជាបុរសម្នាក់ដែលបានកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ខណៈពេលដែលគាត់មានជីវិតរស់នៅ។ ទង្វើរបស់គាត់ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់កោតសរសើរ និងត្រូវបានរំឭកឡើងដោយអ្នកដទៃ ហើយជីវិតរបស់គាត់អាចត្រូវបាននិយាយថាមានតម្លៃ និងមានសារៈសំខាន់លើសពីជីវិតរបស់អ្នកផ្សេងទៀតទាំងអស់។ យ៉ូបបានរីករាយនឹងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយត្រូវបានទ្រង់ហៅថាជាមនុស្សសុចរិតនៅលើផែនដី ហើយគាត់ក៏ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សាកល្បង និងត្រូវបានអារក្សសាតាំងល្បងលដែរ។ គាត់បានឈរជាបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសក្ដិសមដែលត្រូវបានទ្រង់ហៅថាជាមនុស្សសុចរិត។ ក្នុងពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ ក្រោយពេលដែលគាត់ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សាកល្បង គាត់បានរស់នៅក្នុងជីវិតមួយដែលកាន់តែមានតម្លៃ កាន់តែមានអត្ថន័យ កាន់តែជាមនុស្សនឹងន និងកាន់តែជាមនុស្សស្ងប់ចិត្តជាងពេលមុនៗ។ ដោយសារតែអំពើសុចរិតរបស់គាត់ ព្រះជាម្ចាស់បានសាកល្បងគាត់ ហើយដោយសារតែអំពើសុចរិតរបស់គាត់ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានលេចមកឱ្យគាត់ឃើញ និងបានមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់ដោយផ្ទាល់។ ដូច្នេះ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយពេលដែលគាត់ត្រូវបានសាកល្បង យ៉ូបក៏បានយល់ និងស្ញប់ស្ញែងចំពោះគុណតម្លៃនៃជីវិតកាន់តែរឹងមាំជាងមុន បានទទួលនូវការយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ និងបានទទួលនូវចំណេះដឹងកាន់តែច្បាស់ និងកាន់តែមានន័យអំពីរបៀបដែលព្រះអាទិករប្រទាន និងដកហូតនូវព្រះពររបស់ទ្រង់វិញ។ កណ្ឌគម្ពីរយ៉ូបកត់ត្រាថា ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានព្រះពរកាន់តែច្រើនដល់យ៉ូបជាងពេលមុនៗទៅទៀត ទាំងដាក់យ៉ូបនៅក្នុងមុខតំណែងមួយដែលកាន់តែប្រសើរ ដើម្បីស្គាល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ហើយប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់យ៉ាងស្ងប់ចិត្ត។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលគាត់មានវ័យចំណាស់ ហើយប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ យ៉ូបប្រាកដជាគ្មានអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយអំពីទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ឡើយ។ គាត់គ្មានការព្រួយបារម្ភ គ្មានវិប្បដិសារី ហើយក៏មិនខ្លាចស្លាប់ដែរ ដ្បិតគាត់បានចំណាយពេលវេលាពេញមួយជីវិតរបស់គាត់ដើរតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ គាត់គ្មានហេតុផលអ្វីដែលត្រូវព្រួយបារម្ភអំពីចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់គាត់ឡើយ។ តើមនុស្សប៉ុន្មាននាក់នាពេលសព្វថ្ងៃអាចប្រព្រឹត្តដូចជាអ្វីដែលយ៉ូបបានធ្វើនៅពេលដែលគាត់បានប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់? ហេតុអ្វីបានជាគ្មាននរណាម្នាក់អាចមានឥរិយាបថដ៏សាមញ្ញបែបនេះ? មានហេតុផលតែមួយគត់គឺ៖ យ៉ូបបានរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ដោយការដេញតាមជំនឿ ការទទួលស្គាល់ និងការចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយដោយសារតែជំនឿ ការទទួលស្គាល់ និងការចុះចូលនេះហើយ ទើបគាត់បានឆ្លងផុតដំណាក់កាលដ៏សំខាន់នៅក្នុងជីវិត បានរស់នៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយរបស់គាត់ ទាំងស្វាគមន៍ដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់។ មិនថាយ៉ូបធ្លាប់មានបទពិសោធអ្វីនោះឡើយ ក៏ការដេញតាម និងគោលដៅជីវិតរបស់គាត់មិនមានការឈឺចាប់ឡើយ គឺមានតែការសប្បាយចិត្តវិញ។ គាត់បានសប្បាយចិត្ត មិនមែនដោយសារតែព្រះពរ ឬការស្ងើចសរសើរដែលព្រះអាទិករមានចំពោះគាត់នោះឡើយ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់ជាងនោះគឺ ដោយសារតែការដេញតាម និងគោលដៅជីវិតរបស់គាត់ ដោយសារតែការកើនឡើងនូវចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដែលគាត់ទទួលបានតាមរយៈការគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត គឺដោយសារតែបទពិសោធផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ក្នុងនាមជាអ្នកដែលនៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ នៅក្រោមទង្វើដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបទពិសោធ ព្រមទាំងអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ផ្អែមល្អែមមិនអាចបំភ្លេចបាន និងសហត្ថិភាព ភាពស្និទ្ធស្នាល និងការយល់ពីគ្នាទៅវិញទៅមករវាងមនុស្សនិងព្រះជាម្ចាស់។ យ៉ូបបានរីករាយដោយសារតែការកម្សាន្តចិត្ត និងសេចក្តីអំណរ ដែលចេញមកពីការស្គាល់បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអាទិករ និងដោយសារតែការគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដែលកើតចេញក្រោយបានឃើញថា ទ្រង់គឺជាព្រះដ៏ធំ អស្ចារ្យ គួរឱ្យស្រឡាញ់ និងស្មោះត្រង់។ យ៉ូបអាចប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់បានដោយគ្មានទុក្ខវេទនាណាមួយ គឺដោយសារតែគាត់បានដឹងថា ពេលស្លាប់ទៅ គាត់នឹងត្រឡប់ទៅក្បែរព្រះអាទិករវិញ។ គឺការដេញតាម និងការទទួលបាននៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់នេះហើយ ដែលបានអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់យ៉ាងស្ងប់ចិត្ត អនុញ្ញាតឱ្យគាត់ប្រឈមនឹងទិដ្ឋភាពដែលព្រះអាទិករកំពុងដកជីវិតរបស់គាត់ទៅវិញយ៉ាងស្ងប់ចិត្ត ហើយលើសពីនេះ គឺបានអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ឈរយ៉ាងបរិសុទ្ធ និងមិនខ្វល់ខ្វាយនៅមុខព្រះអាទិករ។ តើមនុស្សសព្វថ្ងៃអាចទទួលបានសេចក្តីសុខបែបនេះ ដែលយ៉ូបមានដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាមានលក្ខខណ្ឌដ៏ចាំបាច់ដែរឬទេ? ដោយសារតែមនុស្សសព្វថ្ងៃមាននូវលក្ខខណ្ឌទាំងនេះ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនអាចរស់នៅយ៉ាងមានក្ដីសុខ ដូចជាយ៉ូបទៅ? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនអាចរួចខ្លួនពីទុក្ខវេទនានៃការខ្លាចស្លាប់ដូច្នេះ? នៅពេលដែលប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ មនុស្សខ្លះលេចនោមទាំងមិនដឹងខ្លួន ឯអ្នកផ្សេងទៀតភ័យស្លន់ស្លោ ញាប់ញ័រ ស្លេកស្លាំង ហើយបែរជារិះគន់ស្ថានសួគ៌ និងមនុស្សទៅវិញ។ អ្នកខ្លះថែមទាំងទ្រហ៊ោយំទៀតផង។ ទាំងអស់នេះមិនមែនជាប្រតិកម្មពីធម្មជាតិដែលកើតឡើងភ្លាមៗ នៅពេលដែលសេចក្តីស្លាប់ខិតជិតចូលមកដល់នោះឡើយ។ មនុស្សប្រព្រឹត្តឥរិយាបថដ៏គួរឱ្យអាម៉ាស់បែបនេះ ជាចម្បងគឺដោយសារតែនៅក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់គេ ពួកគេមានអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់ ដោយសារតែពួកគេមិនមានចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់លាស់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ ហើយគេក៏មិនចុះចូលចំពោះការរៀបចំទាំងនោះដែរ។ មនុស្សមានប្រតិកម្មបែបនេះ ដោយសារតែពួកគេមិនចង់បានអ្វីឡើយ ក្រៅពីចង់រៀបចំ និងគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដោយខ្លួនឯង ចង់ត្រួតត្រាលើវាសនា ជីវិត និងការស្លាប់របស់គេផ្ទាល់។ ដូច្នេះ វាគ្មានអ្វីដែលត្រូវឆ្ងល់ឡើយ មនុស្សមិនអាចរួចផុតពីអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់នោះទេ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣៣

មានតែតាមរយៈការទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទេ ទើបគេអាចត្រឡប់ទៅក្បែរទ្រង់បាន

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មិនមានចំណេះដឹង និងបទពិសោធច្បាស់លាស់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអំពីការរៀបចំរបស់ទ្រង់ នោះចំណេះដឹងរបស់គេអំពីវាសនា និងអំពីសេចក្តីស្លាប់ ក៏នឹងស្រពេចស្រពិលទៅតាមនោះដែរ។ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងស្ថិតនៅក្នុងបាតព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនដឹងថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រា និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនទទួលស្គាល់ថា មនុស្សមិនអាចច្រានចោល ឬគេចផុតពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ សម្រាប់ហេតុផលនេះ នៅពេលដែលគេត្រូវប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ ពួកគេនៅតែមានពាក្យសម្ដីចុងក្រោយមិនចេះចប់ ការព្រួយបារម្ភ និងវិប្បដិសារីជាច្រើនទៀត។ ពួកគេត្រូវបានសង្កត់សង្កិនដោយរបស់របរ ភាពអល់អែក និងការភាន់ច្រឡំជាច្រើន។ ការនេះធ្វើឱ្យពួកគេខ្លាចសេចក្តីស្លាប់។ សម្រាប់មនុស្សណាដែលកើតចូលមកក្នុងពិភពលោកនេះ កំណើតគឺជាអ្វីដែលចៀសមិនរួច ហើយសេចក្តីស្លាប់ក៏ជាអ្វីមួយដែលគេចមិនផុតដែរ ដូច្នេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចរួចខ្លួនពីដំណើរជីវិតនេះឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ចង់ចាកចេញពីពិភពលោកនេះដោយគ្មានការឈឺចាប់ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ចង់ប្រឈមនឹងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតដោយគ្មានភាពអល់អែក ឬការព្រួយបារម្ភ ផ្លូវតែមួយគត់ គឺត្រូវចាកចេញទៅដោយគ្មានវិប្បដិសារី។ ហើយផ្លូវតែមួយគត់ក្នុងការចាកចេញដោយគ្មានវិប្បដិសារីនោះ គឺត្រូវស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងចុះចូលចំពោះការទាំងនោះ។ មានតែតាមរបៀបនេះទេ ទើបគេអាចនៅឆ្ងាយពីសេចក្តីវេទនារបស់មនុស្ស ពីការអាក្រក់ ពីចំណងរបស់អារក្សសាតាំង ហើយមានតែតាមរបៀបនេះទេ ទើបគេអាចរស់នៅក្នុងជីវិតដូចជាយ៉ូប ជាជីវិតមួយដែលត្រូវបានដឹកនាំ និងទទួលព្រះពរពីព្រះអាទិករ ជាជីវិតមួយដែលមានសេរីភាព ជាជីវិតមួយដែលមានតម្លៃ និងអត្ថន័យ ជាជីវិតមួយដែលទៀងត្រង់ និងសប្បុរស។ មានតែបែបនេះទេ ទើបគេអាចចុះចូលដូចជាលោកយ៉ូបចំពោះការក្តីល្បងល និងការដកហូតអស់ទៅវិញរបស់ព្រះអាទិករ ចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះអាទិករ។ មានតែបែបនេះទេ ទើបគេអាចថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករពេញមួយជីវិតរបស់គេ ហើយទទួលបានការស្ងើចសរសើររបស់ទ្រង់ដូចជាយ៉ូប ហើយស្ដាប់ឮព្រះសូរសៀងរបស់ទ្រង់ និងមើលឃើញទ្រង់លេចមក។ មានតែបែបនេះទេ ទើបគេអាចរស់នៅ និងស្លាប់ទៅយ៉ាងរីករាយដូចយ៉ូប ដោយគ្មានការឈឺចាប់ គ្មានការព្រួយបារម្ភ និងគ្មានវិប្បដិសារី។ មានតែបែបនេះទេ ទើបគេអាចរស់នៅក្នុងពន្លឺដូចយ៉ូប ហើយឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលជីវិតនីមួយៗនៅក្នុងពន្លឺ បញ្ចប់ដំណើររបស់គេនៅក្នុងពន្លឺយ៉ាងរលូន បង្ហើយបេសកកម្មរបស់ខ្លួនប្រកបដោយជោគជ័យ ដោយដកពិសោធន៍ រៀនសូត្រ និងស្គាល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ក្នុងនាមជាភាវៈដែលត្រូវបានបង្កើតមក ហើយស្លាប់ទៅវិញនៅក្នុងពន្លឺ ហើយបន្ទាប់ពីនោះមក ក៏ឈរនៅខាងព្រះអាទិករជារៀងរហូតក្នុងនាមជាមនុស្សដែលព្រះបានបង្កើតមក ដែលទទួលបានការសរសើរពីទ្រង់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣៤

ចូរកុំខកខានឱកាសក្នុងការស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករឡើយ

ជាច្រើនទសវត្សរ៍នៃជីវិតរបស់មនុស្ស អាចមានរយៈពេលវែង ឬខ្លី។ រយៈពេលម្ភៃប្លាយឆ្នាំរវាងកំណើត និងការពេញវ័យ កន្លងផុតតែមួយប៉ប្រិចភ្នែកប៉ុណ្ណោះ ហើយទោះបីនៅចំណុចនៃជីវិតនេះ មនុស្សត្រូវបានចាត់ទុកថាជាមនុស្សពេញវ័យក៏ដោយ ក៏មនុស្សនៅក្នុងក្រុមវ័យនេះ មិនដឹងអ្វីសោះអំពីជីវិតមនុស្ស និងវាសនារបស់មនុស្ស។ នៅពេលដែលគេទទួលបានបទពិសោធន៍កាន់តែច្រើន ពួកគេបោះជំហានបន្ដិចម្ដងៗចូលទៅក្នុងមជ្ឈិមវ័យ។ មនុស្សនៅក្នុងវ័យសាមសិបឆ្នាំ និងវ័យសែសិបឆ្នាំ ទទួលបាននូវបទពិសោធក្មេងខ្ចីអំពីជីវិត និងអំពីវាសនា ប៉ុន្តែគំនិតរបស់គេអំពីរឿងទាំងនេះនៅតែមិនទាន់ច្បាស់លាស់នៅឡើយទេ។ រហូតចូលដល់វ័យសែសិបឆ្នាំ ទើបមនុស្សខ្លះចាប់ផ្ដើមយល់អំពីមនុស្សជាតិ និងចក្រវាឡ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក និងយល់អំពីអត្ថន័យនៃជីវិតរបស់មនុស្ស ព្រមទាំងអ្វីដែលជាវាសនារបស់មនុស្ស។ ទោះបីពួកគេបានក្លាយជាអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ជាយូរឆ្នាំ ហើយឥឡូវនេះ ពួកគេបានចូលក្នុងមជ្ឈិមវ័យក៏ដោយ ក៏មនុស្សខ្លះនៅតែមិនអាចមានចំណេះដឹង និងនិយមន័យដ៏សុក្រឹត្យត្រឹមត្រូវអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនមានការចុះចូលពិតប្រាកដដដែល។ មនុស្សខ្លះគ្មានខ្វល់អ្វីឡើយ ក្រៅពីការស្វែងរកទទួលព្រះពរ ហើយទោះបីជាគេបានរស់នៅអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំហើយក៏ដោយ ក៏គេមិនដឹង ឬមិនយល់សូម្បីតែបន្ដិចអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើវាសនារបស់មនុស្ស និងមិនបានបោះជំហានសូម្បីតែបន្ដិចចូលទៅក្នុងមេរៀនជាក់ស្ដែងនៃការចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សបែបនេះពិតជាល្ងីល្ងើបំផុត ហើយជីវិតរបស់គេក៏ត្រូវបានរស់នៅដោយឥតន័យខ្លឹមសារដែរ។

ប្រសិនបើរយៈពេលនៃជីវិតរបស់មនុស្សត្រូវបានបែងចែកស្របទៅតាមកម្រិតនៃបទពិសោធជីវិតរបស់មនុស្ស និងតាមចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីវាសនាមនុស្ស នោះប្រហែលជាអាចបែងចែករយៈពេលនោះជាបីដំណាក់កាលបាន។ ដំណាក់កាលទីមួយ គឺបឋមវ័យ ដែលជាឆ្នាំចន្លោះពីពេលកើតរហូតដល់វ័យកណ្ដាល ឬចាប់ពីពេលកើតរហូតដល់អាយុសាបសិបឆ្នាំ។ ដំណាក់កាលទីពីរ គឺមជ្ឈិមវ័យ ចាប់ពីវ័យកណ្ដាលរហូតដល់វ័យចំណាស់ ឬចាប់ពីអាយុសាមសិបឆ្នាំរហូតដល់អាយុហុកសិបឆ្នាំ។ ហើយដំណាក់កាលទីបី គឺបច្ឆិមវ័យរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ដែលរាប់ចាប់ពីវ័យចាស់មក ដោយចាប់ផ្ដើមពីអាយុហុកសិបឆ្នាំរហូតដល់ថ្ងៃដែលពួកគេលាចាកលោកនេះ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ចាប់ពីកំណើតដល់មជ្ឈិមវ័យ ចំណេះដឹងរបស់មនុស្សភាគច្រើនអំពីវាសនា និងអំពីជីវិត គឺនៅមានកម្រិត ដោយគេគ្រាន់តែចម្លងយកគំនិតរបស់អ្នកដទៃ ហើយវាសឹងតែគ្មានលក្ខណៈជាក់ស្ដែង និងពិតប្រាកដឡើយ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ទស្សនៈជីវិតរបស់គេ និងរបៀបដែលគេរស់នៅក្នុងពិភពលោក គឺនៅក្មេងខ្ចី និងរាក់កំផែល។ នេះជាអំឡុងពេលយុវភាពរបស់គេ។ មានតែក្រោយពេលដែលគេបានភ្លក់គ្រប់ទាំងអំណរ និងទុក្ខព្រួយនៃជីវិតប៉ុណ្ណោះ ទើបគេទទួលបានការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីវាសនា ហើយនៅក្នុងជម្រៅនៃដួងចិត្តរបស់គេ គឺគេចាប់ផ្ដើមយល់បន្ដិចម្ដងៗដោយមិនដឹងខ្លួន អំពីភាពមិនអាចត្រឡប់ក្រោយនៃវាសនា ហើយគេក៏ទទួលស្គាល់ថា អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើវាសនារបស់មនុស្សពិតជាមានមែន។ នេះគឺជាអំឡុងពេលនៃភាពពេញវ័យរបស់មនុស្សម្នាក់។ មនុស្សម្នាក់ចូលទៅក្នុងអំឡុងពេលពេញវ័យ នៅពេលដែលគេឈប់តយុទ្ធប្រឆាំងនឹងវាសនា និងនៅពេលដែលគេលែងចង់ឈ្លោះប្រកែក ហើយផ្ទុយទៅវិញ គេដឹងអំពីវាសនារបស់គេនៅក្នុងជីវិត ចុះចូលចំពោះបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌ សង្ខេបសមិទ្ធផល និងកំហុសរបស់គេនៅក្នុងជីវិត ហើយរង់ចាំការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះអាទិករចំពោះជីវិតរបស់គេ។ ការពិចារណាអំពីបទពិសោធផ្សេងៗ និងអ្វីៗដែលមនុស្សទទួលបានក្នុងអំឡុងពេលទាំងបីនេះ ដោយស្ថិតនៅក្រោមកាលៈទេសៈធម្មតា នោះទ្វារនៃឱកាសរបស់មនុស្សម្នាក់ក្នុងការដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករមិនបើកចំហធំឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់រស់នៅដល់វ័យហុកសិបឆ្នាំ គេនៅសល់ពេលតែសាមសិបឆ្នាំប៉ុណ្ណោះក្នុងការស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើគេចង់បានអំឡុងពេលយូរជាងនេះទៀត វាអាចទៅរួចបានលុះត្រាតែជីវិតរបស់គេមានរយៈពេលយូរគ្រប់គ្រាន់អាចរស់នៅបានមួយសតវត្សរ៍។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមនិយាយថា បើស្របតាមច្បាប់ធម្មតានៃអតិ្ថភាពរបស់មនុស្ស ទោះបីវាជាដំណើរការដ៏វែងឆ្ងាយមួយ ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សម្នាក់ជួបនូវប្រធានបទនៃការស្គាល់អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាលើកដំបូង រហូតដល់ពេលដែលគេអាចទទួលស្គាល់ការពិតនៃអធិបតេយ្យភាពនោះ ហើយចាប់ពីពេលនោះ រហូតដល់ចំណុចមួយដែលគេអាចចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពនោះបាន ហើយប្រសិនបើគេរាប់ចំនួនឆ្នាំទាំងនោះ គឺគេមានពេលមិនលើសពីសាមសិបឆ្នាំ ឬសែសិបឆ្នាំឡើយ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគេមានឱកាសដើម្បីទទួលបានរង្វាន់ទាំងនេះ។ ហើយជារឿយៗ មនុស្សបានបែកឆ្វេងទៅតាមបំណងប្រាថ្នា និងមហិច្ឆតារបស់គេ ដើម្បីចង់ទទួលបានព្រះពរ ដូច្នេះ គេមិនអាចឈ្វេងយល់ដឹងអំពីកន្លែងដែលនាំឱ្យជីវិតមនុស្សមានន័យខ្លឹមសារ ហើយក៏មិនយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃការស្គាល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះដែរ។ មនុស្សបែបនេះមិនរីករាយនឹងឱកាសដ៏មានតម្លៃ ដើម្បីចូលទៅក្នុងពិភពលោករបស់មនុស្ស ដកពិសោធន៍នូវជីវិតជាមនុស្ស និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះឡើយ ហើយគេក៏មិនទទួលស្គាល់ពីតម្លៃក្នុងនាមជាមនុស្ស ដែលទទួលបានការដឹកនាំដោយផ្ទាល់របស់ព្រះអាទិករដែរ។ ដូចនេះ ខ្ញុំសូមនិយាយថា មនុស្សទាំងឡាយណាដែលចង់ឱ្យកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចប់ក្នុងពេលឆាប់ៗ ដែលចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់រៀបចំចុងបញ្ចប់របស់មនុស្សឱ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីឱ្យគេអាចមើលឃើញពីអង្គដ៏ពិតរបស់ទ្រង់ភ្លាមៗ និងចង់ទទួលបានព្រះពរឱ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាននោះ ពួកគេមានទោសដ៏អាក្រក់បំផុតចំពោះការមិនស្ដាប់បង្គាប់ ហើយពួកគេគឺជាមនុស្សល្ងីល្ងើបំផុត។ ក្នុងពេលនេះ មនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា អស់អ្នកដែលមានបញ្ញាដ៏ឈ្លាសវៃបំផុត គឺជាមនុស្សដែលចង់យល់អំពីឱកាសដ៏វិសេសនេះ ដើម្បីយល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករក្នុងអំឡុងពេលដ៏មានកម្រិតរបស់គេ។ បំណងប្រាថ្នាផ្សេងគ្នាទាំងពីរនេះ បង្ហាញឱ្យឃើញពីទស្សនៈ និងការដេញតាមចំនួនពីរដែលផ្ទុយគ្នាស្រឡះ៖ អស់អ្នកដែលស្វែងរកព្រះពរ គឺជាមនុស្សអាត្មានិយម និងថោកទាប ហើយគ្មានការពិចារណាទៅលើព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនដែលព្យាយាមចង់ដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនដែលមានបំណងចង់ចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពនោះឡើយ ប៉ុន្តែគេគ្រាន់តែចង់រស់នៅតាមទំនើងចិត្តរបស់គេប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជាមនុស្សថោកទាប ហើយគឺមនុស្សប្រភេទនេះឯងដែលនឹងត្រូវបំផ្លាញចោលនោះ។ អស់អ្នកដែលស្វែងរកចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ អាចបោះចោលបំណងប្រាថ្នារបស់គេ និងព្រមចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេព្យាយាមក្លាយជាប្រភេទមនុស្សដែលចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងចង់បំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សបែបនេះរស់នៅក្នុងពន្លឺ និងនៅក្នុងចំណោមព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេនឹងប្រាកដជាទទួលបានការស្ងើចសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់មិនខាន។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជម្រើសរបស់មនុស្សគឺគ្មានប្រយោជន៍ឡើយ ហើយមនុស្សមិនមានសិទ្ធិសម្រេចអំពីរយៈពេលដែលកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមាននោះឡើយ។ វាប្រសើរជាងដែលមនុស្សដាក់ខ្លួននៅក្រោមការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់។ ប្រសិនបើអ្នកមិនចង់ដាក់ខ្លួននៅក្រោមការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះទៅ? ជាលទ្ធផល តើព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកដែលនឹងខាតបង់ឬ? ប្រសិនបើអ្នកមិនដាក់ខ្លួននៅក្រោមការចាត់ចែងរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែបែរជាព្យាយាមត្រួតត្រាដោយខ្លួនឯង នោះអ្នកកំពុងតែធ្វើការជ្រើសរើសដ៏ល្ងីល្ងើ ហើយចុងបញ្ចប់ អ្នកនឹងក្លាយជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលត្រូវខាតបង់។ ប្រសិនបើមនុស្សសហការជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ប្រសិនបើពួកគេប្រញាប់ប្រញាល់ទទួលយកការចាត់ចែងរបស់ទ្រង់ ស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងយល់គ្រប់ទាំងកិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ នោះពួកគេនឹងមានសង្ឃឹមមិនខាន។ មានតែបែបនេះទេ ទើបជីវិតរបស់គេនឹងមិនត្រូវបានរស់នៅដោយឥតន័យខ្លឹមសារ ហើយពួកគេនឹងទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះមិនខាន។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣៥

គ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្លាស់ប្ដូរការពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់មានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្សបានឡើយ

នៅក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សគ្រប់គ្នាទទួលយកអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ ទាំងសកម្ម ឬអកម្ម ហើយមិនថាគេខំរើបម្រះនៅក្នុងផ្លូវនៃជីវិតរបស់គេបែបណា មិនថាពួកគេដើរតាមផ្លូវវៀចវេចំនួនប៉ុន្មាននោះទេ ដល់ទីបញ្ចប់ គេនឹងត្រឡប់ទៅកាន់គន្លងវិថីនៃវាសនាដែលព្រះអាទិករបានចារទុកសម្រាប់ពួកគេដដែល។ នេះជាភាពមិនអាចជម្នះបាននៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ និងជាឥរិយាបថដែលសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ត្រួតត្រា និងគ្រប់គ្រងលើចក្រវាល។ គឺជាភាពមិនអាចជម្នះបាន ជាទម្រង់នៃការត្រួតត្រា និងការគ្រប់គ្រងនេះហើយ ដែលត្រូវទទួលខុសត្រូវលើច្បាប់ដែលត្រួតត្រាលើជីវិតនៃរបស់សព្វសារពើ ដែលអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សចាប់កំណើតជាថ្មីម្ដងហើយម្ដងទៀតដោយគ្មានការរំខាន ដែលធ្វើឱ្យពិភពលោកវិល និងធ្វើចលនាជាទៀងទាត់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ និងពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។ អ្នករាល់គ្នាបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកនូវការពិតទាំងអស់នេះ ហើយអ្នកយល់អំពីការទាំងនោះ មិនថារាក់ក្ដី ឬជ្រៅក្ដី ហើយជម្រៅនៃការយល់ដឹងរបស់អ្នក គឺអាស្រ័យលើបទពិសោធ និងចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីសេចក្តីពិត និងចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ថាតើអ្នកដឹងអំពីសេចក្តីពិតបានច្បាស់កម្រិតណា ថាតើអ្នកបានដកពិសោធន៍ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានច្រើនកម្រិតណា ថាតើអ្នកបានដឹងអំពីសារជាតិ និងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានល្អយ៉ាងណា ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែតំណាងឱ្យជម្រៅនៃការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើអត្ថិភាពនៃអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាស្រ័យលើការដែលមនុស្សចុះចូលចំពោះការទាំងនេះដែរឬទេ? តើការដែលព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចនេះ ត្រូវបានកំណត់ថាតើមនុស្សត្រូវតែចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចនេះដែរឬទេ? សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានជានិច្ច មិនថាស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈបែបណានោះឡើយ។ នៅក្នុងគ្រប់ស្ថានភាព ព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រា និងរៀបចំវាសនារបស់មនុស្សគ្រប់រូប និងរបស់សព្វសារពើ ដោយស្របតាមព្រះតម្រិះ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ការនេះនឹងមិនផ្លាស់ប្ដូរទៅតាមការផ្លាស់ប្ដូររបស់មនុស្សឡើយ។ វាមានភាពឯករាជ្យពីឆន្ទៈរបស់មនុស្ស មិនអាចត្រូវបានផ្លាស់ប្រែទៅតាមការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងពេលវេលា ដែនលំហ និងភូមិសាស្ត្រឡើយ ដ្បិតសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាសារជាតិដំបូងរបស់ទ្រង់។ មិនថាមនុស្សអាចដឹង និងទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនថាមនុស្សអាចចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពនោះក៏ដោយ ក៏ការពិតទាំងនេះមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរចំពោះការពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្សឡើយសូម្បីតែបន្ដិច។ គឺអាចនិយាយបានថា ទោះបីមនុស្សមានអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏វាមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរការពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់មានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្ស និងរបស់សព្វសារពើនោះដែរ។ ទោះបីអ្នកមិនចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែបញ្ជាលើវាសនារបស់អ្នកដដែល។ ទោះបីអ្នកមិនអាចដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏សិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់នៅតែមានដដែល។ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស មានភាពឯករាជ្យពីឆន្ទៈរបស់មនុស្ស ហើយវាមិនផ្លាស់ប្ដូរស្របតាមចំណង់ចំណូលចិត្ត និងជម្រើសរបស់មនុស្សឡើយ។ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ស្ថិតនៅគ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់ម៉ោង គ្រប់នាទី។ ផ្ទៃមេឃ និងផែនដី នឹងរលាយបាត់ទៅ ប៉ុន្តែសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់នឹងមិនដែលបាត់សោះឡើយ ដ្បិតទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ទ្រង់មានសិទ្ធិអំណាចដ៏វិសេស ហើយសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់មិនត្រូវបានរឹតត្បិត ឬកម្រិតដោយមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ ឬអ្វីៗ ដោយដែនលំហ ឬដោយភូមិសាស្ត្រឡើយ។ គ្រប់ពេលវេលា ព្រះជាម្ចាស់កាន់កាប់សិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ បង្ហាញពីឫទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងបន្តកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ជានិច្ច។ នៅគ្រប់ពេលវេលា ទ្រង់គ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ ផ្គត់ផ្គង់ដល់របស់សព្វសារពើ ចាត់ចែងរបស់សព្វសារពើ ដូចជាទ្រង់តែងតែធ្វើកន្លងមកអ៊ីចឹង។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្លាស់ប្ដូរការនេះបានឡើយ។ វាជាការពិតមួយ ហើយវាជាសេចក្តីពិតមួយដែលមិនប្រែប្រួលឡើយ តាំងពីយូរអង្វែងមកហើយ!

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣៦

អាកប្បកិរិយា និងការអនុវត្តដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់មនុស្សដែលចង់ចុះចូលនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់

តើមនុស្សសព្វថ្ងៃគួរតែមានអាកប្បកិរិយាបែបណាដើម្បីដឹង និងគោរពចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស? នេះជាបញ្ហាដ៏ពិតមួយដែលមនុស្សគ្រប់រូបមាន។ នៅពេលដែលប្រឈមជាមួយបញ្ហាជាក់ស្ដែងនៃជីវិតនេះ តើអ្នកគួរតែមានចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់? នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហាទាំងនេះ ហើយមិនដឹងពីរបៀបត្រូវស្វែងយល់ ដោះស្រាយ និងដកពិសោធន៍នូវការទាំងនេះ តើអ្នកគួរតែមានអាកប្បកិរិយាបែបណាដើម្បីបង្ហាញពីចេតនារបស់អ្នកក្នុងការចុះចូល បំណងរបស់អ្នកក្នុងការចុះចូល និងភាពជាក់ស្ដែងនៃការចុះចូលរបស់អ្នកចំពោះអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ជាដំបូង អ្នកត្រូវតែរៀនចេះរង់ចាំ បន្ទាប់មក អ្នកត្រូវរៀនស្វែងរក ហើយបន្ទាប់មកទៀត អ្នកត្រូវរៀនចុះចូល។ «ការរង់ចាំ» មានន័យថា រង់ចាំពេលកំណត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ រង់ចាំមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលទ្រង់បានរៀបចំទុកសម្រាប់អ្នក រង់ចាំព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បើកសម្ដែងបន្ដិចម្ដងៗដល់អ្នក។ «ការស្វែងរក» មានន័យថាជាការសង្កេត និងការយល់ដឹងអំពីគោលបំណងដ៏ហ្មត់ចត់របស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់អ្នក តាមរយៈមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលទ្រង់បានគូរវាស ការយល់ដឹងអំពីសេចក្តីពិតតាមរយៈការទាំងនេះ ការយល់ដឹងអំពីអ្វីដែលមនុស្សត្រូវសម្រេច និងផ្លូវដែលគេត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់ ការយល់ដឹងអំពីលទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់សម្រេចនៅក្នុងមនុស្ស និងសមិទ្ធិផលអ្វីខ្លះដែលទ្រង់ចង់សម្រេចបាននៅក្នុងពួកគេ។ ចំណែកឯ «ការចុះចូល» វិញ សំដៅទៅលើការទទួលយកមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ចែង ទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ហើយតាមរយៈការទាំងនេះ អ្នកចាប់ផ្ដើមដឹងអំពីរបៀបដែលព្រះអាទិករត្រួតត្រាវាសនារបស់មនុស្ស របៀបដែលទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាមួយព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ និងរបៀបដែលទ្រង់សម្រេចសេចក្តីពិតនៅខាងក្នុងមនុស្ស។ របស់សព្វសារពើដែលស្ថិតនៅក្រោមការរៀបចំ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ស្ដាប់បង្គាប់តាមច្បាប់ធម្មជាតិ ហើយប្រសិនបើអ្នកតាំងចិត្តអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់រៀបចំ និងបញ្ជាអ្វីៗទាំងអស់សម្រាប់អ្នក នោះអ្នកគួរតែរៀនរង់ចាំ អ្នកគួរតែរៀនស្វែងរក ហើយអ្នកគួរតែរៀនចុះចូល។ នេះគឺជាអាកប្បកិរិយាមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលចង់ចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែមាន ដ្បិតនេះជាគុណសម្បត្តិមូលដ្ឋានដែលត្រូវតែមាន សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលចង់ទទួលយកអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដើម្បីមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះ ដើម្បីមានគុណសម្បត្តិបែបនេះ អ្នកត្រូវតែខំប្រឹងកាន់តែខ្លាំងឡើង។ នេះជាផ្លូវតែមួយគត់ដែលអ្នកអាចចូលទៅក្នុងការពិតបាន។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣៧

ការទទួលយកព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើជាម្ចាស់តែមួយគត់របស់អ្នក គឺជាជំហានដំបូងនៅក្នុងការទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះ

សេចក្ដីពិតទាក់ទងនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាសេចក្តីពិតដែលមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវតែគោរពយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ត្រូវតែដកពិសោធន៍ និងយល់ដោយចេញពីចិត្តរបស់គេ ដ្បិតសេចក្តីពិតទាំងនេះមានទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់មនុស្សគ្រប់រូប ទៅលើអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងអនាគតកាលរបស់មនុស្សគ្រប់រូប ហើយទៅលើដំណាក់កាលសំខាន់ៗ ដែលមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវឆ្លងកាត់នៅក្នុងជីវិត និងទៅលើចំណេះដឹងរបស់មនុស្សអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាកប្បកិរិយាដែលគេគួរតែមាន ដើម្បីប្រឈមនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ទាក់ទងនឹងទិសដៅចុងក្រោយរបស់មនុស្សគ្រប់រូបដែរ។ ដូច្នេះ វាត្រូវការថាមពលពេញមួយជីវិត ដើម្បីដឹង និងយល់អំពីសេចក្តីពិតទាំងនេះ។ នៅពេលដែលអ្នកសម្លឹងទៅកាន់សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ នៅពេលដែលអ្នកទទួលយកសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ នោះបនិ្ដចម្ដងៗ អ្នកនឹងទទួលស្គាល់ និងយល់សេចក្តីពិតអំពីអត្ថិភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនខាន។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកមិនដែលទទួលស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនដែលទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ទេ នោះមិនថាអ្នកមានជីវិតរស់នៅបានប៉ុន្មានឆ្នាំក៏ដោយ ក៏អ្នកនឹងមិនទទួលបានចំណេះដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ សូម្បីតែបន្ដិច។ ប្រសិនបើអ្នកមិនដឹង និងមិនយល់អំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះនៅពេលដែលអ្នកចូលទៅដល់ចុងផ្លូវ ទោះបីជាអ្នកបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍ក៏ដោយ ក៏អ្នកនឹងគ្មានអ្វីដើម្បីបង្ហាញសម្រាប់ជីវិតរបស់អ្នកដែរ ហើយអ្នកនឹងមិនមានចំណេះដឹងសូម្បីតែបន្ដិចអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស។ តើនេះមិនមែនជារឿងដ៏សោកសៅបំផុតទេឬអី? ដូច្នេះ មិនថាអ្នកដើរបានឆ្ងាយនៅក្នុងជីវិតកម្រិតណា មិនថាឥឡូវនេះអ្នកមានអាយុប៉ុន្មាន មិនថាអ្នកនៅសល់ដំណើរផ្លូវចម្ងាយប៉ុន្មានទៀតនោះទេ ជាដំបូង អ្នកត្រូវតែទទួលស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគោរពសិទ្ធិអំណាចនេះយ៉ាងហ្មត់ចត់ ព្រមទាំងទទួលយកការពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាចៅហ្វាយតែមួយគត់របស់អ្នក។ ការទទួលបានចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់លាស់ និងសុក្រឹតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស គឺជាមេរៀនដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូប ហើយវាក៏ជាគន្លឹះដើម្បីដឹងអំពីជីវិតរបស់មនុស្ស និងដើម្បីទទួលបានសេចក្តីពិតដែរ។ នេះហើយជាជីវិតនៃការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាវគ្គមូលដ្ឋាននៃការសិក្សា ដែលមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវតែមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចចៀសផុតបានដែរ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ចង់ដើរផ្លូវកាត់ ដើម្បីទៅសម្រេចគោលដៅនេះ នោះខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកឥឡូវនេះថា វាមិនអាចទៅរួចនោះឡើយ! ប្រសិនបើអ្នកចង់រត់គេចចេញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះកាន់តែមិនអាចទៅរួចឡើយ! ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះអម្ចាស់តែមួយគត់របស់មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់ជាចៅហ្វាយតែមួយគត់នៃវាសនារបស់មនុស្ស ដូច្នេះហើយ វាមិនអាចទៅរួចទេសម្រាប់មនុស្សក្នុងការកាន់កាប់វាសនារបស់ខ្លួន ក៏មិនអាចទៅរួចសម្រាប់មនុស្សក្នុងការបោះជំហានចេញពីវាសនានេះដែរ។ មិនថាគេមានសមត្ថភាពខ្លាំងប៉ុនណាឡើយ ក៏គេមិនអាចមានឥទ្ធិពល ហើយក៏មិនអាចចាត់ចែង រៀបចំ ត្រួតត្រា ឬកែប្រែវាសនារបស់អ្នកដទៃបានដែរ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ដ៏ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចបញ្ជារបស់សព្វសារពើសម្រាប់មនុស្សបាន។ ពីព្រោះមានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ដ៏ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះដែលមានសិទ្ធិអំណាចដ៏វិសេសក្នុងការក្តោបក្ដាប់អធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្ស មានតែព្រះអាទិករតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលជាចៅហ្វាយតែមួយគត់របស់មនុស្ស។ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនត្រឹមតែមានអធិបតេយ្យភាពលើមនុស្សដែលត្រូវបានបង្កើតមកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ទៅលើភាវៈដែលមិនត្រូវបានបង្កើតមកដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចមើលឃើញ លើហ្វូងតារា និងលើសកលលោកដែរ។ នេះជាការពិតមួយដែលមិនអាចប្រកែកបាន ជាការពិតដែលពិតជាមានមែន ដែលគ្មានមនុស្ស ឬវត្ថុណាមួយអាចផ្លាស់ប្ដូរបានឡើយ។ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់នៅតែមិនពេញចិត្តជាមួយអ្វីដែលកើតឡើង ទាំងជឿថា អ្នកមានជំនាញ ឬសមត្ថភាពពិសេស និងនៅតែគិតថា ដោយសំណាងល្អណាមួយ អ្នកអាចផ្លាស់ប្ដូរកាលៈទេសៈបច្ចុប្បន្នរបស់អ្នកបាន ឬក៏អាចគេចផុតពីការទាំងនោះបាន ហើយប្រសិនបើអ្នកមានបំណងចង់កែប្រែវាសនារបស់អ្នក ដោយមធ្យោបាយនៃកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស ហើយចង់ញែកខ្លួនចេញពីមិត្តសម្លាញ់របស់អ្នក និងចង់ទទួលបានភាពល្បីល្បាញ និងទ្រពស្យម្បត្តិ នោះខ្ញុំចង់និយាយប្រាប់អ្នកថា អ្នកកំពុងតែធ្វើឱ្យរឿងកាន់តែពិបាកសម្រាប់ខ្លួនអ្នកហើយ អ្នកកំពុងតែស្វែងរកបញ្ហាតែប៉ុណ្ណោះ អ្នកកំពុងតែជីកផ្នូរសម្រាប់ខ្លួនឯងហើយ! មិនយូរមិនឆាប់ នៅថ្ងៃមួយ អ្នកនឹងរកឃើញថា អ្នកបានធ្វើការសម្រេចចិត្តខុស ហើយកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកបានក្លាយជារឿងខ្ជះខ្ជាយ។ មហិច្ឆតារបស់អ្នក បំណងចង់រើបម្រះប្រឆាំងនឹងវាសនារបស់អ្នក និងទង្វើដ៏អាក្រក់របស់អ្នកនឹងនាំអ្នកឱ្យធ្លាក់ផ្លូវ ដោយគ្មានការបកក្រោយឡើយ ហើយដោយហេតុផលនេះ អ្នកនឹងត្រូវបង់ថ្លៃដ៏ជូរចត់មិនខាន។ ទោះបីជាពេលបច្ចុប្បន្ន អ្នកមិនទាន់មើលឃើញពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃផលវិបាកក៏ដោយ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលអ្នកបន្តដកពិសោធន៍ និងយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីសេចក្តីពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់ជាចៅហ្វាយនៃវាសនារបស់មនុស្ស នោះបន្ដិចម្ដងៗ អ្នកនឹងចាប់ផ្ដើមទទួលស្គាល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយនៅថ្ងៃនេះ និងយល់អំពីការពិតរបស់វាមិនខាន។ មិនថាអ្នកមានដួងចិត្ត និងវិញ្ញាណដ៏ពិត ឬយ៉ាងណា ហើយមិនថាអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្រឡាញ់សេចក្តីពិត ឬយ៉ាងណានោះទេ គឺអាស្រ័យលើអាកប្បកិរិយាដែលអ្នកមានចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងចំពោះសេចក្តីពិតនេះហើយ។ តាមធម្មតា ការនេះកំណត់ថា តើអ្នកអាចដឹង និងយល់អំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ឬយ៉ាងណា។ ប្រសិនបើអ្នកមិនដែលដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតទេ ហើយក៏មិនដែលទទួលស្គាល់ និងទទួលយកសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងនោះ ដូច្នេះ អ្នកនឹងគ្មានតម្លៃសោះឡើយ ហើយអ្នកនឹងក្លាយជាកម្មវត្ថុនៃការស្អប់ខ្ពើម និងការបដិសេធរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនខាន ដោយសារតែផ្លូវដែលអ្នកបានដើរ និងជម្រើសដែលអ្នកបានធ្វើ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់អស់អ្នកដែលអាចទទួលយកការល្បងលរបស់ទ្រង់ ទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ហើយបន្ដិចម្ដងៗ ទទួលបានបទពិសោធន៍ដ៏ពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ នឹងបានទទួលចំណេះដឹងដ៏ពិតអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទទួលបានការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ហើយពួកគេនឹងស្ថិតនៅក្រោមចំណុះដ៏ពិតរបស់ព្រះអាទិករ។ មានតែមនុស្សបែបនេះទេ ទើបគេនឹងទទួលបានការសង្រ្គោះដ៏ពិតប្រាកដ។ ដោយសារតែគេបានស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារតែពួកគេបានទទួលយកអធិបតេយ្យភាពនោះ ការយល់ដឹងរបស់គេអំពីការពិតនៃអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស ការចុះចូលរបស់គេចំពោះអធិបតេយ្យភាពនោះ គឺជាការពិត និងសុក្រឹត្យ។ នៅពេលដែលគេប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ នោះគេនឹងមានគំនិតដូចយ៉ូបដែលមិនខ្លាចស្លាប់ឡើយ ហើយគេនឹងចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ដោយគ្មានការជ្រើសរើសផ្ទាល់ខ្លួន ហើយក៏គ្មានបំណងចិត្តផ្ទាល់ខ្លួននោះដែរ។ គឺមានតែមនុស្សបែបនេះទេ ទើបគេនឹងអាចវិលត្រឡប់ទៅក្បែរព្រះអាទិករវិញក្នុងនាមជាមនុស្សដ៏ពិតដែលទ្រង់បានបង្កើតមក។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣៨

សេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះចំពោះមនុស្ស

លោកុប្បត្តិ ២:១៥-១៧ ហើយព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានយកមនុស្សទៅដាក់នៅក្នុងសួន‌អេដែន ដើម្បីឱ្យគាត់ធ្វើការរៀបចំ និងថែរក្សា។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានបង្គាប់ដល់មនុស្សថា នៅក្នុងចំណោមផ្លែឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួន អ្នកអាចបរិ‌ភោគបានដោយសេរី។ ប៉ុន្តែ មិនត្រូវបរិ‌ភោគផ្លែចេញពីដើមដឹងខុសត្រូវឡើយ៖ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិ‌ភោគវា អ្នកប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន។

ការល្បួងរបស់សត្វពស់ចំពោះស្រ្តី

លោកុប្បត្តិ ៣:១-៥ ឯពស់ជាសត្វមួយដែលមានល្បិចកលប្រសប់ជាងអស់ទាំងសត្វព្រៃ ដែលព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានបង្កើត។ វាពោលទៅកាន់ស្ត្រីថា៖ តើព្រះ‌ជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវបរិ‌ភោគផ្លែឈើទាំងប៉ុន្មានដែលនៅក្នុងសួន‌ មែនឬ? ស្ត្រីពោលទៅកាន់ពស់ថា យើងអាចបរិ‌ភោគផ្លែឈើទាំងឡាយនៅក្នុងសួន‌បាន ប៉ុន្តែព្រះ‌ជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ចំពោះផ្លែឈើដែលនៅចំកណ្ដាលសួន អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវបរិ‌ភោគវា ហើយក៏មិនត្រូវប៉ះពាល់វាដែរ ក្រែង‌លោអ្នករាល់គ្នាត្រូវស្លាប់។ ប៉ុន្ដែ ពស់និយាយទៅកាន់ស្ត្រីថា អ្នករាល់គ្នានឹងប្រាកដជាមិនស្លាប់ឡើយ ដ្បិតព្រះ‌ជាម្ចាស់ជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នករាល់គ្នាបរិ‌ភោគផ្លែឈើនោះ ភ្នែករបស់អ្នកនឹងបានភ្លឺឡើង ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងបានដូចជាព្រះដែរ ដោយដឹងខុសត្រូវ។

អត្ថបទទាំងពីរនេះ គឺជាអត្ថបទដកស្រង់ចេញពីក័ណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានដឹងពីអត្ថបទទាំងពីរនេះដែរឬទេ? អត្ថបទទាំងពីរនេះ រៀបរាប់ពីព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានកើតឡើងតាំងពីគ្រាដំបូងមកម្ល៉េះ ជាគ្រាដែលមនុស្សជាតិត្រូវបានបង្កើតមក។ ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះ គឺជារឿងពិត។ ជាដំបូង យើងនាំគ្នាពិនិត្យមើលថាតើព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់អ្វីខ្លះដល់អ័ដាម និងអេវ៉ា។ ខ្លឹមសារនៃសេចក្ដីបង្គាប់នេះ មានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់សម្រាប់ប្រធានបទរបស់យើងនៅថ្ងៃនេះ។ «ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានបង្គាប់ដល់មនុស្សថា នៅក្នុងចំណោមផ្លែឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួន អ្នកអាចបរិ‌ភោគបានដោយសេរី។ ប៉ុន្តែ មិនត្រូវបរិ‌ភោគផ្លែចេញពីដើមដឹងខុសត្រូវឡើយ៖ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិ‌ភោគវា អ្នកប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន»។ តើសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សនៅក្នុងអត្ថបទនេះមានសារៈសំខាន់អ្វីខ្លះ? ទីមួយ ព្រះជាម្ចាស់ប្រាប់មនុស្សអំពីអាហារដែលគេអាចបរិភោគបាន ពោលគឺផ្លែឈើជាច្រើនប្រភេទដែលគ្មានគ្រោះថ្នាក់ និងគ្មានជាតិពុល។ មនុស្សអាចបរិភោគផ្លែឈើទាំងនោះបានតាមចិត្ត និងដោយសេរី មិនចាំបាច់ព្រួយបារម្ភ ឬសង្ស័យអ្វីឡើយ។ នេះគឺជាសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់មួយផ្នែក ហើយមួយផ្នែកទៀត គឺជាការព្រមាន។ នៅក្នុងការព្រមាននេះដែរ ព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ទៅមនុស្សថា គេមិនត្រូវបរិភោគផ្លែឈើពីដើមដឹងខុសត្រូវជាដាច់ខាត។ ប្រសិនបើមនុស្សបរិភោគផ្លែចេញពីដើមឈើនោះ តើនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង? ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សថា៖ ដ្បិតថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគវា អ្នកប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន។ តើព្រះបន្ទូលនេះមិនមែនត្រង់ៗទេឬអ្វី? ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់អ្នកបែបនេះ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកមិនបានយល់ពីមូលហេតុ តើអ្នកនឹងចាត់ទុកព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ជាច្បាប់ ឬបទបញ្ជាដែលត្រូវស្តាប់បង្គាប់តាមដែរឬទេ? ព្រះបន្ទូលបែបនេះ គួរតែត្រូវស្តាប់បង្គាប់តាម។ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះបីជាមនុស្សអាចស្តាប់បង្គាប់តាមបានឬអត់ក៏ដោយ ក៏ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានន័យច្បាស់លាស់ដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សយ៉ាងច្បាស់ពីអ្វីដែលគេអាចបរិភោគបាន និងអ្វីដែលគេមិនអាចបរិភោគបាន និងរឿងដែលនឹងត្រូវកើតឡើង បើគេបរិភោគអ្វីដែលគេមិនគួរបរិភោគនោះ។ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលដ៏ខ្លីដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែងមក តើអ្នកអាចមើលឃើញថាមានអ្វីខ្លះជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់នេះពិតដែរឬទេ? តើមានការបោកបញ្ឆោតណាមួយដែរឬទេ? តើមានចំណុចណាមួយមិនពិតដែរឬទេ? តើមានការសម្លុតកំហែងដែរឬទេ? (គ្មានទេ។) ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សតាមត្រង់ ពិតប្រាកដ និងសុទ្ធចិត្ត អំពីអ្វីដែលគេអាចបរិភោគបាន និងអ្វីដែលគេមិនអាចបរិភោគបាន។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលយ៉ាងច្បាស់ គ្មានបត់បែនអ្វីនោះទេ។ តើមានន័យបង្កប់នៅក្នុងព្រះបន្ទូលទាំងនេះដែរឬទេ? តើព្រះបន្ទូលទាំងនេះ មិនមែនថ្លែងមកដោយត្រង់ទេឬអី? តើចាំបាច់ត្រូវធ្វើការប៉ាន់ស្មានដែរឬទេ? គ្មានចាំបាច់អ្វីត្រូវស្មានព្រាវៗនោះទេ។ គ្រាន់តែក្រឡេកមើល ក៏ឃើញអត្ថន័យច្បាស់លាស់នៃព្រះបន្ទូលនេះបាត់ទៅហើយ។ នៅពេលអានព្រះបន្ទូលនេះរួច មនុស្សនឹងយល់ច្បាស់ទាំងស្រុងពីអត្ថន័យនៃព្រះបន្ទូលនេះ។ មានន័យថា អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់មានបន្ទូល និងអ្វីដែលព្រះអង្គចង់សម្ដែងចេញ គឺចេញពីដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងចេញ គឺស្អាតស្អំ ត្រង់គ្មានបត់បែន និងច្បាស់លាស់។ នៅក្នុងនោះ គ្មានបំណងលាក់បាំង និង អត្ថន័យបង្កប់អ្វីឡើយ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅកាន់មនុស្សត្រង់ៗ ដោយប្រាប់គេពីអ្វីដែលគេអាចបរិភោគបាន និងអ្វីដែលគេមិនអាចបរិភោគបាន។ មានន័យថា តាមរយៈព្រះបន្ទូលទាំងនេះ មនុស្សអាចដឹងថា ដួងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាដួងព្រះហឫទ័យស្មោះ មិនពិបាកយល់ទេ។ គ្មានដាននៃការកុហកបោកបញ្ឆោតនៅក្នុងនោះឡើយ។ នេះមិនមែនជាករណីដែលប្រាប់កុំឱ្យអ្នកបរិភោគអ្វីដែលអ្នកអាចបរិភោគបាន ឬប្រាប់ឱ្យអ្នក «បរិភោគអ្វីដែលអ្នកមិនអាចបរិភោគបាន ហើយចាំមើលថាមានរឿងអ្វីកើតឡើង» នោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ពុំមានចេតនាបែបនេះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់គិតអ្វីនៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ នោះព្រះអង្គនឹងមានបន្ទូលពីសេចក្ដីនោះចេញមក។ បើខ្ញុំថាព្រះជាម្ចាស់បរិសុទ្ធ ដោយព្រោះព្រះអង្គបង្ហាញនិងបើកសម្ដែងអង្គទ្រង់តាមរយៈព្រះបន្អូលទាំងអម្បាលម៉ាននេះ និងតាមរយៈរបៀបទាំងនេះ នោះអ្នកប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំនិយាយពន្លើសថាដំបូកជាភ្នំ ឬថាខ្ញុំបានបំផ្លើសការពិតជ្រុលពេកហើយ។ បើដូច្នេះ ចូរកុំបារម្ភធ្វើអ្វី ដ្បិតយើងមិនទាន់បញ្ចប់នៅឡើយទេ។

ឥឡូវនេះ យើងនាំគ្នានិយាយអំពី «ការល្បួងរបស់សត្វពស់ចំពោះស្ត្រី» វិញម្តង។ តើសត្វពស់ជានរណា? គឺជាសាតាំង។ សាតាំងដើរតួជាតួអង្គអាក្រក់នៅក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរយៈពេលប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាតួអង្គមួយដែលយើងត្រូវលើកមកនិយាយ នៅពេលដែលយើងប្រកបគ្នាអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហេតុអ្វីខ្ញុំនិយាយយ៉ាងដូច្នេះ? បើអ្នកមិនដឹងពីសេចក្ដីអាក្រក់ និងសេចក្ដីពុករលួយរបស់សាតាំងទេ បើអ្នកមិនដឹងពីសារជាតិរបស់សាតាំងទេ នោះអ្នកគ្មានផ្លូវទទួលស្គាល់ពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយអ្នកក៏មិនអាចដឹងបានថាភាពបរិសុទ្ធនោះគឺជាអ្វីដែរ។ មនុស្សជឿទាំងវង្វេងថា អ្វីដែលសាតាំងធ្វើ គឺជារឿងត្រឹមត្រូវ ពីព្រោះពួកគេរស់នៅក្នុងនិស្ស័យពុករលួយបែបនេះឯង។ បើគ្មានតួអង្គអាក្រក់នេះទេ បើគ្មានចំណុចប្រៀបធៀបទេ នោះអ្នកក៏មិនអាចដឹងបានថាអ្វីជាភាពបរិសុទ្ធដែរ។ ហេតុនេះហើយទើបយើងត្រូវតែលើកយកសាតាំងមកនិយាយនៅត្រង់នេះ។ ការលើកមកនិយាយបែបនេះ មិនមែនជាការនិយាយឥតប្រយោជន៍នោះទេ។ តាមរយៈពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់សាតាំង យើងនឹងឃើញពីរបៀបដែលសាតាំងធ្វើការ របៀបដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិពុករលួយ និងធម្មជាតិនិងមុខមាត់ពិតរបស់សាតាំង។ ដូច្នេះ តើស្ត្រីនោះបាននិយាយអ្វីទៅកាន់សត្វពស់? ស្ដ្រីបានរៀបរាប់ប្រាប់ពីអ្វីដែលព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានមានបន្ទូលបង្គាប់ទៅនាង។ នៅពេលនាងនិយាយពាក្យទាំងនេះ តើនាងប្រាកដទេថា អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅកាន់នាង គឺជាការពិត? នាងមិនប្រាកដនោះទេ។ ក្នុងនាមជាមនុស្សម្នាក់ដែលទើបនឹងត្រូវបង្កើតមកថ្មីៗ នាងគ្មានសមត្ថភាពយល់ដឹងថាអ្វីល្អ អ្វីអាក្រក់នោះទេ ហើយនាងក៏មិនបានដឹងពីអ្វីៗដែលនៅជុំវិញខ្លួននាងដែរ។ បើវិនិច្ឆ័យទៅតាមពាក្យសម្ដីដែលនាងបាននិយាយទៅកាន់សត្វពស់ យើងអាចដឹងបានថា នាងនៅមិនទាន់ប្រាកដក្នុងចិត្តថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាបន្ទូលត្រឹមត្រូវនោះទេ។ នាងមានឫកពារបែបនេះឯង។ ហេតុនេះ នៅពេលសត្វពស់ឃើញស្ត្រីនោះមានឫកពារមិនច្បាស់លាស់ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បែបនេះ វាក៏បាននិយាយទៅកាន់នាងថា៖ «អ្នករាល់គ្នានឹងប្រាកដជាមិនស្លាប់ឡើយ ដ្បិតព្រះ‌ជាម្ចាស់ជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នករាល់គ្នាបរិ‌ភោគផ្លែឈើនោះ ភ្នែករបស់អ្នកនឹងបានភ្លឺឡើង ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងបានដូចជាព្រះដែរ ដោយដឹងខុសត្រូវ»។ តើក្នុងព្រះបន្ទូលទាំងនេះ មានបញ្ហាអ្វីដែរឬទេ? នៅពេលអ្នករាល់គ្នាអានប្រយោគនេះ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងពីចេតនារបស់សត្វពស់ដែរឬទេ? តើមានចេតនាអ្វីខ្លះ? វាចង់ល្បួងស្ត្រីនោះ ដើម្បីឱ្យនាងឈប់យកចិត្តទុកដាក់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀត។ ប៉ុន្តែវាមិនបាននិយាយចំណុចនេះចេញមកត្រង់ៗឡើយ។ ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយបានថា វាមានល្បិចកលណាស់។ វាបង្ហាញពីអត្ថន័យរបស់វាដោយប្រើឧបាយកល និងការពង្វាងដាន ដើម្បីឈានទៅសម្រេចគោលដៅដែលវាប៉ងទុក ជាគោលដៅដែលវាបានលាក់នៅក្នុងចិត្តរបស់វា ព្រមទាំងលាក់បាំងមិនឱ្យមនុស្សដឹងទេ។ សត្វពស់នោះ មានល្បិចកលបែបនេះឯង។ សាតាំងតែងមានរបៀបនិយាយ និងរបៀបប្រព្រឹត្ដបែបនេះជានិច្ចដរាប។ វានិយាយថា «មិនប្រាកដទេ» ដោយមិនបញ្ជាក់ឱ្យច្បាស់ថាហេតុអ្វីមិនប្រាកដនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយពីឮបែបនេះ ដួងចិត្តរបស់ស្ត្រីល្ងង់ខ្លៅ ក៏រងការញុះញង់។ សត្វពស់មានក្តីរំភើប ពីព្រោះពាក្យរបស់វា មានឥទ្ធិពលដូចដែលវាចង់បាន។ នេះហើយជាចេតនាប្រកបដោយល្បិចកលរបស់សត្វពស់។ ជាងនេះទៅទៀត តាមរយៈការសន្យាផ្ដល់ផលប្រយោជន៍មួយដែលគួរជាទីចង់បានរបស់មនុស្ស វាបានលួងលោមនាងថា៖ «នៅថ្ងៃណាដែលអ្នករាល់គ្នាបរិ‌ភោគផ្លែឈើនោះ ភ្នែករបស់អ្នកនឹងបានភ្លឺឡើង»។ ដូច្នេះ នាងបានសញ្ជឹងគិតថា៖ «ដើម្បីឱ្យភ្នែកខ្ញុំបានភ្លឺឡើង គឺជារឿងល្អណាស់!»។ ហើយបន្ទាប់មក វាបាននិយាយអ្វីៗដែលកាន់តែទាក់ចិត្តជាងនេះថែមទៀត គឺជាសម្ដីដែលមនុស្សមិនធ្លាប់បានឮពីមុនមកសោះ ជាសម្ដីដ៏មានអានុភាពអស្ចារ្យក្នុងការល្បួងមនុស្សណាដែលបានឮសម្ដីនោះ៖ «ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងបានដូចជាព្រះដែរ ដោយដឹងខុសត្រូវ»។ តើសម្ដីទាំងនេះមិនទាក់ទាញចិត្តមនុស្សខ្លាំងទេឬអី? សម្ដីនេះប្រៀបដូចជាមានមនុស្សម្នាក់និយាយមកកាន់អ្នកថា៖ «ទម្រង់មុខរបស់អ្នកស្អាតណាស់ ទាស់តែខ្ទង់ច្រមុះរាងទាបបន្តិច។ បើអ្នកកែកុនវាតែបន្តិច នោះអ្នកនឹងក្លាយនារីកំពូលសម្រស់ក្នុងលោកនេះជាមិនខាន!» តើសម្ដីទាំងនេះនឹងធ្វើឱ្យចិត្តមនុស្សដែលគ្មានចេតនាចង់កែសម្ផស្សសោះនោះ នៅស្ងៀមបានដែរឬទេ? តើសម្ដីទាំងនេះមិនប្រលោមចិត្តទេឬអី? តើការប្រលោមចិត្តនេះមិនមែនកំពុងតែល្បួងអ្នកទេឬអី? ហើយតើនេះមិនមែនជាការល្បួងទេឬអី? (ជាការល្បួង។) តើព្រះជាម្ចាស់ មានបន្ទូលបែបនេះដែរឬទេ? តើមានតម្រុយណាមួយនៃពាក្យបែបនេះ នៅក្នុងបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយើងទើបនឹងបានអានអម្បាញ់មិញនេះដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលពីអ្វីដែលទ្រង់ព្រះតម្រិះនៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់មែនទេ? តើមនុស្សអាចដឹងពីទឹកព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានដែរឬទេ? (ដឹងបាន។) ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលសត្វពស់និយាយពាក្យទាំងនោះទៅកាន់ស្ត្រីនោះវិញ តើអ្នកអាចដឹងពីចិត្តរបស់វាបានដែរឬទេ? អត់ទេ។ ហើយដោយសារតែភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់មនុស្ស ទើបមនុស្សត្រូវចាញ់កលពាក្យសម្ដីលួងលោមរបស់សត្វពស់ ហើយបានឆ្លាក់ទៅក្នុងការបោកបញ្ឆោតដោយងាយស្រួល។ ដូច្នេះ តើអ្នកអាចដឹងពីចេតនារបស់សាតាំងបានដែរឬទេ? តើអ្នកអាចដឹងពីគោលបំណងបង្កប់នៅពីក្រោយសម្ដីរបស់សាតាំងបានដែរឬទេ? តើអ្នកអាចដឹងពីផែនការ និងឧបាយកលរបស់សាតាំងបានដែរឬទេ? (អត់ទេ។) តើរបៀបនិយាយរបស់សាតាំងតំណាងឱ្យនិស្ស័យប្រភេទណាដែរ? តាមរយៈពាក្យសម្ដីទាំងនេះ តើអ្នកបានឃើញថានៅក្នុងខ្លួនសាតាំងមានសារជាតិប្រភេទណា? តើមិនមែនជាសារជាតិកិច្ចកលទេឬអី? សម្បកក្រៅ វាប្រហែលជាញញឹមដាក់អ្នក ឬប្រហែលជាវាមិនសម្ដែងចេញអ្វីទាំងអស់។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងចិត្តវាវិញ វាកំពុងរិះរកវិធី ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់វាឱ្យបាន ហើយអ្នកមិនអាចមើលដឹងពីគោលបំណងរបស់វាបានឡើយ។ រាល់ការសន្យារបស់វាចំពោះអ្នក រាល់ផលប្រយោជន៍ទាំងអស់ដែលវាពិពណ៌នា សុទ្ធតែជាការបិទបាំងល្បិចលួងលោមរបស់វាទាំងអស់។ អ្នកយល់ថា អ្វីទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែល្អ ដូច្នេះហើយ អ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្វីដែលវានិយាយមានប្រយោជន៍ជាង និងសំខាន់ជាងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលទៅទៀត។ នៅពេលរឿងនេះកើតឡើង តើមនុស្សមិនមែនក្លាយទៅជាអ្នកទោសដែលចូលខ្លួនស្រួលៗទេឬអី? តើយុទ្ធសាស្ត្រដែលសាតាំងបានប្រើនេះ មិនមែនជាយុទ្ធសាស្ត្រដ៏អាក្រក់ទេឬអី? អ្នកបានបណ្ដែតបណ្តោយខ្លួនអ្នកឱ្យឆ្លាក់ចូលទៅក្នុងភាពអន់ថយ។ សាតាំងមិនចាំបាច់លើកម្រាមដៃផង គ្រាន់តែនិយាយពាក្យតែពីរប្រយោគនេះ ក៏អ្នកសប្បាយចិត្តដើរតាមសាតាំង និងធ្វើអ្វីៗតាមតែសាតាំងបង្គាប់ដែរ។ ដូច្នេះ សាតាំងក៏បានសម្រេចគោលបំណងរបស់វា។ តើចេតនានេះមិនមែនអាក្រក់ទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាមុខមាត់ពិតរបស់សាតាំងទេឬអី? តាមរយៈសម្ដីរបស់សាតាំង មនុស្សអាចដឹងពីបំណងអាក្រក់របស់វា ឃើញពីមុខមាត់គួរឱ្យខ្ពើមរបស់វា និងដឹងពីសារជាតិរបស់វា។ តើដូច្នេះមែនទេ? នៅក្នុងការប្រៀបធៀបប្រយោគទាំងនេះ បើអ្នកគ្មានការវិភាគអ្វីទេ នោះអ្នកប្រហែលជាមានអារម្មណ៍ថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ គឺដូចជាមិនសូវមានន័យអ្វីទេ ធម្មតា និងសាមញ្ញ ថាពាក្យទាំងនោះមិនសមជាពាក្យខ្ពង់ខ្ពស់ក្នុងការសរសើរពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងអត្ថបទនេះឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលយើងយល់ឃើញពាក្យសម្ដីរបស់សាតាំង និងមុខមាត់គួរឱ្យខ្ពើមរបស់វាជាវត្ថុឆ្លុះបញ្ចាំង តើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់ មិនមែនមានខ្លឹមសារសំខាន់សម្រាប់មនុស្សនាសម័យនេះទេឬអី? (មាន។) តាមរយៈការប្រៀបធៀបនេះ មនុស្សអាចដឹងច្បាស់ពីភាពឥតខ្ចោះហ្មត់ហ្មងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គ្រប់ពាក្យសម្ដីដែលសាតាំងនិយាយ ក៏ដូចជាបំណង ចេតនា និងរបៀបដែលវានិយាយ សុទ្ធតែស្មោគគ្រោកទាំងអស់។ តើរបៀបនិយាយរបស់សាតាំងមានលក្ខណៈពិសេសសំខាន់អ្វី? សាតាំងប្រើពាក្យកុហកបោកប្រាស់ ដើម្បីលួងលោមអ្នក ដោយមិនឱ្យអ្នកមើលដឹងពីចិត្តវៀចវេររបស់វាឡើយ ហើយក៏មិនឱ្យអ្នកដឹងពីគោលបំណងរបស់វាដែរ។ សាតាំងដាក់នុយឱ្យអ្នកស៊ីមែន តែអ្នកក៏ត្រូវច្រៀងសរសើរពីគុណបុណ្យរបស់វាដែរ។ តើការបោកបញ្ឆោតនេះ មិនមែនជាវិធីសាស្ត្រដែលសាតាំងជ្រើសប្រើជាទម្លាប់ទៅហើយទេឬអី? (មែនហើយ។)

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IV» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៣៩

ការសន្ទនារវាងសាតាំង និងព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ (អត្ថបទសម្រាំង)

យ៉ូប ១:៦-១១ កាលថ្ងៃមួយ ពួកកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានចូលគាល់នៅចំពោះព្រះ‌យេហូវ៉ា ហើយសាតាំងក៏មកនៅក្នុងចំណោមគេដែរ។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលសួរសាតាំងថា៖ «តើឯងមកពីណា?» សាតាំងក៏បានទូលថា៖ «ទើបតែទៅ និងមក ដើរចុះឡើងនៅលើផែនដី»។ រួចព្រះ‌យេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា៖ «តើឯងបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់អញឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។ បន្ទាប់មក សាតាំងបានទូលឆ្លើយព្រះ‌យេហូវ៉ាថា៖ «តើយ៉ូបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ដោយឥតអំពើឬ? តើព្រះ‌អង្គមិនបានធ្វើរបងព័ទ្ធជុំ‌វិញគាត់ ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ និងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មានដែលគាត់មានទេឬអី? ព្រះ‌អង្គបានប្រទានពរដល់គ្រប់កិច្ចការដែលគាត់ធ្វើ ហើយទ្រព្យ‌សម្បត្តិរបស់គាត់បានកើនចំនួនច្រើនឡើងនៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះ‌ហស្តទៅពាល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានមើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាព្រះអង្គ នៅចំពោះព្រះ ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះអង្គមិនខាន»។

យ៉ូប ២:១-៥ កាលថ្ងៃមួយទៀត ពួកកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានចូលគាល់នៅចំពោះព្រះ‌យេហូវ៉ា ហើយសាតាំងក៏នៅក្នុងចំណោមពួកគេ ដើម្បីចូលគាល់ព្រះ‌យេហូវ៉ាដែរ។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលសួរសាតាំងថា៖ តើឯងមកពីណា? ហើយសាតាំងទូលឆ្លើយថា៖ ទើបតែទៅ និងមក ដើរចុះឡើងនៅលើផែនដី។ រួចព្រះ‌យេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា តើឯងបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់អញឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង ហើយគាត់នៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់សុចរិតភាពរបស់គាត់ដដែល ទោះបើឯងបានញុះញង់ឱ្យអញទាស់នឹងគាត់ ឱ្យបំផ្លាញគាត់ ដោយគ្មានហេតុផលក៏ដោយ។ សាតាំងទូលទៅព្រះយេហូវ៉ាថា ស្បែកសងដោយស្បែក ដ្បិតមនុស្សនឹងព្រមលះ‌បង់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីឱ្យមានជីវិតរស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ទៅពាល់ឆ្អឹង និងសាច់របស់គាត់មើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះ‌អង្គមិនខាន។

នៅក្នុងអត្ថបទទាំងពីរនេះ គឺជាការសន្ទនាគ្នាទាំងស្រុង រវាងព្រះជាម្ចាស់និងសាតាំង ដែលបានកត់ត្រានូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូល និងអ្វីដែលសាតាំងបាននិយាយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលអ្វីច្រើននោះទេ ហើយព្រះអង្គមានបន្ទូលយ៉ាងសាមញ្ញបំផុត។ តើយើងអាចមើលឃើញភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈព្រះបន្ទូលដ៏សាមញ្ញរបស់ព្រះអង្គបានដែរឬទេ? អ្នកខ្លះនឹងថា មិនងាយនឹងមើលឃើញនោះទេ។ ដូច្នេះ តើយើងអាចមើលឃើញភាពអាក្រក់របស់សាតាំងតាមរយៈការឆ្លើយតបរបស់វាបានដែរឬទេ? ដំបូង យើងនាំគ្នាពិនិត្យមើលប្រភេទសំណួរដែលព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានចោទសួរទៅសាតាំងសិន។ «តើឯងមកពីណា?» តើនេះមិនមែនជាសំណួរត្រង់ៗទេឬអី? តើមានអត្ថន័យលាក់បាំងអ្វីដែរឬទេ? គ្មានទេ។ នេះគ្រាន់តែជាសំណួរត្រង់ៗមួយប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើខ្ញុំជាអ្នកសួរអ្នករាល់គ្នាវិញថា៖ «តើអ្នកមកពីណា?» តើអ្នករាល់គ្នានឹងឆ្លើយយ៉ាងដូចម្តេចវិញ? តើសំណួរនេះពិបាកឆ្លើយដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នានឹងឆ្លើយថា៖ «ទើបតែទៅ និងមក ដើរចុះឡើងនៅលើផែនដី» ដូច្នេះឬ? (អត់ទេ។) អ្នករាល់គ្នានឹងមិនឆ្លើយបែបនេះទេ។ ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍បែបណា នៅពេលអ្នករាល់គ្នាឃើញសាតាំងឆ្លើយរបៀបនេះ? (យើងមានអារម្មណ៍ថា សាតាំងមិនត្រឹមតែនិយាយខុសទំនងទេ តែក៏ពោរពេញទៅដោយការបោកបញ្ឆោតដែរ។) តើអ្នករាល់គ្នាអាចដឹងថាខ្ញុំមានអារម្មណ៍បែបណាទេ? រាល់ពេលដែលខ្ញុំឃើញពាក្យសម្ដីរបស់សាតាំងទាំងអស់នេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្ពើមរអើមណាស់ ព្រោះថាសម្ដីរបស់សាតាំងសុទ្ធតែជាពាក្យដែលគ្មានខ្លឹមសារទាល់តែសោះ។ តើសាតាំងបានឆ្លើយសំណួររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? អត់ទេ ពាក្យសម្ដីដែលសាតាំងបាននិយាយ មិនមែនជាចម្លើយទេ ក៏គ្មានប្រយោជន៍អ្វីដែរ។ សម្ដីទាំងនោះមិនមែនជាការឆ្លើយសំណួររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ «ទើបតែទៅ និងមក ដើរចុះឡើងនៅលើផែនដី»។ តើអ្នកយល់យ៉ាងណាចំពោះពាក្យទាំងអស់នេះ? តើសាតាំងទើបមកពីណាឱ្យប្រាកដ? តើអ្នករាល់គ្នាបានទទួលចម្លើយសំណួរនេះហើយឬនៅ? (នៅទេ។) នេះគឺជា «ភាពឈ្លាសវៃ» នៃគ្រោងការបោកបញ្ឆោតរបស់សាតាំង ដោយមិនឱ្យនរណាម្នាក់ដឹងថា វាកំពុងនិយាយអ្វីនោះទេ។ ក្រោយពីបានឮពាក្យសម្ដីទាំងនេះហើយ អ្នកនៅតែមិនអាចយល់ពីអ្វីដែលវាបាននិយាយដដែល ទោះវាបានឆ្លើយសំណួរនេះហើយក៏ដោយ។ ក៏ប៉ុន្តែ សាតាំងជឿថា វាបានឆ្លើយសំណួរនេះល្អឥតខ្ចោះរួចហើយ។ ដូច្នេះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ? មានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមមែនទេ? (មែនហើយ។) ពេលនេះ អ្នកចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមពាក្យទាំងអស់នេះហើយ។ ពាក្យសម្ដីសាតាំងមានលក្ខណៈពិសេសរបស់វា៖ អ្វីដែលសាតាំងនិយាយធ្វើឱ្យអ្នកអេះក្បាលឆ្ងល់ មិនដឹងថាពាក្យរបស់វាមានប្រភពមកពីណា។ ពេលខ្លះ សាតាំងមានបំណងនិយាយតាមត្រង់ ពេលខ្លះ សម្ដីនោះត្រូវគ្រប់គ្រងដោយធម្មជាតិរបស់វា ជាពាក្យដែលចេញពីមាត់របស់សាតាំងផ្ទាល់ និងចេញមកដោយឯកឯង។ សាតាំងមិនបានចំណាយពេលច្រើនថ្លឹងថ្លែងពីពាក្យទាំងនេះទេ តែពាក្យសម្ដីទាំងនោះនិយាយចេញមកដោយគ្មានគិតពិចារណាអ្វីឡើយ។ ពេលព្រះជាម្ចាស់សួរវាថាមកពីណា សាតាំងឆ្លើយនឹងទ្រង់ដោយប្រើពាក្យពេចន៍មិនច្បាស់លាស់។ អ្នកមានអារម្មណ៍ងឿងឆ្ងល់ជាខ្លាំង មិនដឹងថាសាតាំងមកពីណាឱ្យប្រាកដនោះទេ។ តើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះ មាននរណាដែលនិយាយដូចនេះដែរឬទេ? តើសម្ដីបែបនេះ ជាសម្ដីប្រភេទបែបណាវិញ? (ជាសម្ដីមិនច្បាស់លាស់ ហើយមិនបានផ្តល់ចម្លើយជាក់លាក់ទេ។) តើយើងគួរប្រើពាក្យបែបណាមកពិពណ៌នាពីសម្ដីបែបនេះ? វាគឺជាសម្ដីលេងសើច និងនាំឱ្យមានការយល់ច្រឡំ។ ឧបមាថា មាននរណាម្នាក់មិនចង់ឱ្យអ្នកដទៃដឹងថាខ្លួនបានធ្វើអ្វីខ្លះកាលពីម្សិលមិញ។ អ្នកសួរគេថា៖ «ខ្ញុំឃើញគាត់ កាលពីម្សិលមិញ។ តើគាត់ទៅណា?» គេនឹងមិនប្រាប់អ្នកដោយត្រង់ថា កាលពីម្សិលមិញ គេបានទៅកន្លែងណាទេនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេនឹងនិយាយថា៖ «ម្សិលមិញសប្បាយណាស់។ ពិតជាអស់កំលាំងមែន!» តើគេបានឆ្លើយសំណួររបស់អ្នកដែរឬទេ? គេបានឆ្លើយហើយ តែគេមិនបានផ្តល់ចម្លើយដែលអ្នកចង់បាននោះទេ។ នេះគឺជា «ភាពឈ្លាសវៃ» នៅក្នុងឧបាយកលនៃការនិយាយស្ដីរបស់មនុស្ស។ អ្នកមិនដែលដឹងពីន័យដែលពួកគេចង់និយាយ ហើយក៏មិនដឹងពីប្រភព ឬចេតនានៃពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេដែរ។ អ្នកមិនអាចដឹងថាពួកគេកំពុងព្យាយាមគេចវេសពីអ្វីនោះទេ ពីព្រោះគេមានរឿងផ្ទាល់ខ្លួនលាក់បាំងនៅក្នុងចិត្តពួកគេ។ នេះគេហៅថា ស្នៀតបញ្ឆោត។ តើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា មាននរណាម្នាក់ដែលតែងនិយាយរបៀបនេះដែរទេ? (មាន។) ដូច្នេះ តើអ្នកមានគោលបំណងអ្វី? ពេលខ្លះ ដើម្បីការពារប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនអ្នកមែនទេ? ពេលខ្លះ ដើម្បីរក្សាកិត្តិយស មុខតំណែង និងមុខមាត់របស់អ្នក និងដើម្បីរក្សាអាថ៌កំបាំងនៃជីវិតឯកជនរបស់អ្នកមែនទេ? ទោះបីមានគោលបំណងអ្វីក៏ដោយ ក៏វាមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ចេញពីរឿងផលប្រយោជន៍របស់អ្នកបានដែរ គឺវាជាប់ទាក់ទងនឹងផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកទាំងអស់។ តើមនុស្សមិនមែនមានធម្មជាតិបែបនេះទេឬអី? មនុស្សទាំងឡាយណាដែលមានធម្មជាតិបែបនេះ មានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធនឹងសាតាំង បើពុំនោះទេ ក៏ជិតស្និទ្ធជាមួយគ្រួសាររបស់ពួកគេដែរ។ យើងអាចនិយាយបែបនេះបានដែរឬទេ? និយាយទៅ ការបង្ហាញឱ្យឃើញបែបនេះ គឺគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម និងអាក្រក់ជាទីបំផុត។ ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាក៏មានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមដែរមែនទេ? (មែនហើយ។)

សូមយើងពិនិត្យមើលខគម្ពីរខាងក្រោម។ សាតាំងឆ្លើយតបនឹងសំណួររបស់ព្រះយេហូវ៉ាម្ដងទៀតថា ដោយពោលថា៖ «តើយ៉ូបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ដោយឥតអំពើឬ?» សាតាំង កំពុងបើកការវាយប្រហារទៅលើការវាយតម្លៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះយ៉ូប ហើយការវាយប្រហារនេះ គឺជាការលាបពណ៌ដោយការជំទាស់។ «តើព្រះ‌អង្គមិនបានធ្វើរបងព័ទ្ធជុំ‌វិញគាត់ ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ និងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មានដែលគាត់មានទេឬអី?» នេះគឺជាការយល់ដឹង និងការវាយតម្លៃរបស់សាតាំងទៅលើកិច្ចការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះយ៉ូប។ សាតាំងវាយតម្លៃយ៉ាងដូចនេះ ហើយពោលថា៖ «ព្រះ‌អង្គបានប្រទានពរដល់គ្រប់កិច្ចការដែលគាត់ធ្វើ ហើយទ្រព្យ‌សម្បត្តិរបស់គាត់បានកើនចំនួនច្រើនឡើងនៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះ‌ហស្តទៅពាល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានមើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាព្រះអង្គ នៅចំពោះព្រះ ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះអង្គមិនខាន»។ សាតាំងតែងតែនិយាយមិនច្បាស់លាស់ ក៏ប៉ុន្តែនៅទីនេះ វានិយាយតាមពាក្យយ៉ាងជាក់លាក់។ យ៉ាងណាមិញ ពាក្យទាំងនេះគឺជាការវាយប្រហារ ការពោលពាក្យប្រមាថ និងជាទង្វើទាស់ទទឹងនឹងព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះផ្ទាល់ព្រះអង្គ ទោះបីពាក្យនេះត្រូវបាននិយាយក្នុងន័យជាក់លាក់ក៏ដោយ។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា នៅពេលអ្នករាល់គ្នា បានឮពាក្យទាំងនេះ? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ទាស់ចិត្តទេ? តើអ្នកអាចមើលដឹងអំពីចេតនារបស់សាតាំងទេ? ដំបូងបង្អស់ សាតាំងបានបដិសេធការវាយតម្លៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ាចំពោះយ៉ូបដែលថា លោកជាមនុស្សគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីការអាក្រក់។ បន្ទាប់មក សាតាំងបដិសេធអ្វីៗទាំងអស់ដែលយ៉ូបនិយាយ និងធ្វើ ពោលគឺបដិសេធការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ា។ តើនេះមិនមែនជាការចោទប្រកាន់ទេឬអី? សាតាំងកំពុងចោទប្រកាន់ កំពុងបដិសេធ និងកំពុងសង្ស័យទៅលើអ្វីៗដែលព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើ និងមានបន្ទូលផងដែរ។ វាមិនជឿទេ ថែមទាំងនិយាយថា៖ «ប្រសិនបើព្រះអង្គមានបន្ទូលដូច្នេះមែន ចុះម្តេចបានជាទូលបង្គំមិនឃើញមានអីកើតឡើងសោះដូច្នេះ? ប្រសិនបើព្រះអង្គប្រទានពរដល់គាត់ច្រើនម្ល៉ឹងៗ ចុះម្ដេចបានជាគាត់មិនកោតខ្លាចដល់ព្រះអង្គដូច្នេះ?» តើនេះមិនមែនជាការបដិសេធគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើទេឬអី? ការចោទប្រកាន់ ការបដិសេធ ការពោលពាក្យប្រមាថ តើមិនមែនជាពាក្យវាយប្រហាររបស់សាតាំងទេឬអី? តើទាំងអស់នេះមិនមែនជាការបង្ហាញ ពីអ្វីដែលសាតាំងគិតនៅក្នុងចិត្តរបស់វាប្រាកដទេឬអី? ពាក្យសម្ដីទាំងនេះ ពិតជាមិនដូចពាក្យសម្ដីដែលយើងទើបតែបានអានថា «ទើបតែទៅ និងមក ដើរចុះឡើងនៅលើផែនដី»។ នោះទេ ពាក្យសម្ដីទាំងនេះខុសគ្នាទាំងស្រុង។ តាមពាក្យសម្ដីទាំងនេះ សាតាំងបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែតពីការពិតនៅក្នុងចិត្តរបស់វា គឺអាកប្បកិរិយារបស់វាចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយនិងការមិនពេញចិត្តរបស់វា ចំពោះការកោតខ្លាចរបស់យ៉ូបចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលរឿងនេះកើតឡើង ចរិតព្យាបាទនិងឃោរឃៅរបស់វា ត្រូវបានលាតត្រដាងចេញមកទាំងស្រុង។ វាស្អប់អ្នកដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្អប់អ្នកដែលគេចចេញពីអំពើអាក្រក់ និងរឹតតែស្អប់ខ្ពើមព្រះយេហូវ៉ា ចំពោះការប្រទានពរដល់មនុស្សផងដែរ។ វាចង់ប្រើឱកាសនេះដើម្បីបំផ្លាញយ៉ូប ជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់បានលើកគាត់ឡើងដោយព្រះហស្តទ្រង់ផ្ទាល់ និងដើម្បីកម្ចាត់កម្ចាត់គាត់ចោល ដោយនិយាយថា៖ «ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា យ៉ូបកោតខ្លាចព្រះអង្គ ព្រមទាំងគេចចេញពីសេចក្តីអាក្រក់ផងដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ទូលបង្គំមើលឃើញផ្សេងវិញ»។ វាប្រើវិធីផ្សេងៗមកពន្យុះ និងល្បួងព្រះយេហូវ៉ា ព្រមទាំងប្រើកលល្បិចផ្សេងៗ ដើម្បីឱ្យព្រះយេហូវ៉ាប្រគល់យ៉ូបទៅឱ្យវា ដើម្បីពង្វក់ ធ្វើបាប និងវាយធ្វើទុក្ខឥតមេត្តា។ វាចង់ទាញយកប្រយោជន៍ពីឱកាសនេះ មកបំផ្លាញបុរសដែលជាមនុស្សសុចរិត និងគ្រប់លក្ខណ៍នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ម្នាក់នេះ។ តើមកពីសន្ទុះចិត្តមួយគ្រាទេដឹង ទើបបណ្តាលឱ្យសាតាំងមានចិត្តបែបនេះ? ទេមិនមែនទេ។ ចរិតបែបនេះ គឺមានមកតាំងពីយូរហើយ។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការ យកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះបុគ្គលណាម្នាក់ និងពិនិត្យពិច័យលើបុគ្គលនេះ ហើយនៅពេលដែលទ្រង់ពេញព្រះទ័យ និងយល់ព្រមចំពោះបុគ្គលនេះ សាតាំងក៏តាមយ៉ាងប្រកិត ដោយព្យាយាមបោកបញ្ឆោតបុគ្គលនោះ ហើយនាំគេទៅរកគ្រោះថ្នាក់។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានមនុស្សម្នាក់នោះ សាតាំងនឹងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងតាមអានុភាពរបស់វា ដើម្បីរារាំងព្រះជាម្ចាស់ ដោយប្រើកលល្បិចអាក្រក់ជាច្រើនមកល្បួង រំខាន និងធ្វើឱ្យខូចកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីសម្រេចគោលដៅលាក់កំបាំងរបស់វា។ តើគោលបំណងនេះជាអ្វី? វាមិនចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលបាននរណាម្នាក់ឡើយ។ វាចង់កញ្ឆក់យកអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់ទទួលយក វាចង់គ្រប់គ្រងពួកគេ មើលខុសត្រូវលើពួកគេ ដើម្បីឱ្យពួកគេថ្វាយបង្គំវា និងដើម្បីឱ្យពួកគេចូលរួមប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ និងទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ជាមួយវាដែរ។ តើនេះមិនមែនជាបំណងចិត្ដអាក្រក់របស់សាតាំងទេឬអី? អ្នករាល់គ្នាច្រើនតែនិយាយថា សាតាំងសាហាវ សាតាំងអាក្រក់ ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានឃើញវាសាហាវនិងអាក្រក់បែបនោះទេ? អ្នកអាចមើលឃើញហើយថា មនុស្សជាតិអាក្រក់ប៉ុនណា តែអ្នកមិនអាចមើលឃើញថា សាតាំងអាក្រក់ប៉ុនណានោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ទាក់ទិននឹងរឿងរបស់យ៉ូប អ្នកបានសង្កេតឃើញយ៉ាងច្បាស់ហើយថា សាតាំងអាក្រក់ប៉ុនណានោះ។ បញ្ហានេះបានធ្វើឱ្យទឹកមុខអាក្រក់របស់សាតាំង និងសារជាតិមិនល្អរបស់វាបង្ហាញចេញមកយ៉ាងច្បាស់។ នៅក្នុងការធ្វើសង្គ្រាមជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងដេញតាមពីក្រោយព្រះអង្គ គោលបំណងរបស់សាតាំង គឺដើម្បីបំផ្លាញការងារទាំងអស់ ដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ធ្វើ ដើម្បីកាន់កាប់ និងត្រួតត្រាលើអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់បាន ដើម្បីលុបបំបាត់មនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់បានចោលឱ្យអស់ទៀតផង។ ប្រសិនបើពួកគេមិនត្រូវបានលុបបំបាត់ចោលទេ នោះពួកគេត្រូវក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់សាតាំង ដើម្បីឱ្យវាប្រើ នេះហើយគឺជាគោលបំណងរបស់វា។ ហើយតើព្រះជាម្ចាស់ង់ធ្វើអ្វីខ្លះ? ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលជាប្រយោគសាមញ្ញមួយនៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ។ គ្មានកំណត់ត្រាអ្វីផ្សេងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើលើសពីនេះនោះឡើយ ក៏ប៉ុន្តែយើងឃើញថា មានកំណត់ត្រាជាច្រើនទៀត ទាក់ទងនឹងអ្វីដែលសាតាំងធ្វើ និងនិយាយ។ ក្នុងខគម្ពីរខាងក្រោមនេះ ព្រះយេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា៖ «តើឯងមកពីណា?» តើចម្លើយរបស់សាតាំងឆ្លើយយ៉ាងម៉េច? (វានៅតែឆ្លើយដដែលថា៖ «ទើបតែទៅ និងមក ដើរចុះឡើងនៅលើផែនដី»។) វានៅតែជាប្រយោគដដែល។ ពាក្យនេះបានក្លាយជាបាវចនា និងជានាមប័ណ្ណរបស់សាតាំងទៅហើយ។ ម្ដេចក៏ទៅជាបែបនេះ? តើសាតាំងមិនគួរឱ្យស្អប់ទេឬអី? ប្រាកដណាស់ ការនិយាយប្រយោគតែមួយលើក គឺវាល្មមនឹងគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមទៅហើយ។ ហេតុអ្វីបានជាសាតាំងនៅតែបន្តនិយាយពាក្យនេះ ម្តងហើយម្តងទៀត? នេះបង្ហាញពីរឿងមួយថា៖ និស្ស័យរបស់សាតាំងមិនផ្លាស់ប្តូរទេ។ សាតាំងមិនអាចប្រើពុតត្បុត មកលាក់មុខមាត់ដ៏អាក្រក់របស់វាបានទេ។ ព្រះជាម្ចាស់សួរវាមួយសំណួរ ហើយនេះជារបៀបដែលវាឆ្លើយតបមកវិញ។ ដោយសារតែបែបនេះ សូមយើងស្រមៃមើលថា វានឹងប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដោយរបៀបណា! សាតាំងមិនខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ទេ វាមិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏មិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គផងដែរ។ វាហ៊ានធ្វើបែបនេះនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយគ្មានខ្លាចក្រែងបន្តិចសោះ វាហ៊ានប្រើពាក្យដដែលនេះ មកផាត់សំណួររបស់ព្រះជាម្ចាស់ចោល វាហ៊ានប្រើចម្លើយដដែលៗ មកឆ្លើយនឹងសំណួររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងព្យាយាមប្រើចម្លើយនេះផ្ចាញ់ផ្ចាលព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង នេះហើយគឺជាមុខមាត់អាក្រក់របស់សាតាំង។ វាមិនជឿលើឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនជឿលើសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយច្បាស់ជាមិនសុខចិត្តចុះចូលចំពោះអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ វាតែងតែប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ជាប់ជានិច្ច តែងតែវាយប្រហារកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើជាប់ជានិច្ច ហើយព្យាយាមបំផ្លាញកិច្ចការគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើផងដែរ។ នេះជាគោលបំណងដ៏អាក្រក់របស់វា។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IV» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤០

ការសន្ទនារវាងសាតាំង និងព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ (អត្ថបទសម្រាំង)

យ៉ូប ១:៦-១១ កាលថ្ងៃមួយ ពួកកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានចូលគាល់នៅចំពោះព្រះ‌យេហូវ៉ា ហើយសាតាំងក៏មកនៅក្នុងចំណោមគេដែរ។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលសួរសាតាំងថា៖ «តើឯងមកពីណា?» សាតាំងក៏បានទូលថា៖ «ទើបតែទៅ និងមក ដើរចុះឡើងនៅលើផែនដី»។ រួចព្រះ‌យេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា៖ «តើឯងបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់អញឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។ បន្ទាប់មក សាតាំងបានទូលឆ្លើយព្រះ‌យេហូវ៉ាថា៖ «តើយ៉ូបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ដោយឥតអំពើឬ? តើព្រះ‌អង្គមិនបានធ្វើរបងព័ទ្ធជុំ‌វិញគាត់ ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ និងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មានដែលគាត់មានទេឬអី? ព្រះ‌អង្គបានប្រទានពរដល់គ្រប់កិច្ចការដែលគាត់ធ្វើ ហើយទ្រព្យ‌សម្បត្តិរបស់គាត់បានកើនចំនួនច្រើនឡើងនៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះ‌ហស្តទៅពាល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានមើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាព្រះអង្គ នៅចំពោះព្រះ ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះអង្គមិនខាន»។

យ៉ូប ២:១-៥ កាលថ្ងៃមួយទៀត ពួកកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានចូលគាល់នៅចំពោះព្រះ‌យេហូវ៉ា ហើយសាតាំងក៏នៅក្នុងចំណោមពួកគេ ដើម្បីចូលគាល់ព្រះ‌យេហូវ៉ាដែរ។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាបានមានបន្ទូលសួរសាតាំងថា៖ តើឯងមកពីណា? ហើយសាតាំងទូលឆ្លើយថា៖ ទើបតែទៅ និងមក ដើរចុះឡើងនៅលើផែនដី។ រួចព្រះ‌យេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា តើឯងបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់អញឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង ហើយគាត់នៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់សុចរិតភាពរបស់គាត់ដដែល ទោះបើឯងបានញុះញង់ឱ្យអញទាស់នឹងគាត់ ឱ្យបំផ្លាញគាត់ ដោយគ្មានហេតុផលក៏ដោយ។ សាតាំងទូលទៅព្រះយេហូវ៉ាថា ស្បែកសងដោយស្បែក ដ្បិតមនុស្សនឹងព្រមលះ‌បង់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីឱ្យមានជីវិតរស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ទៅពាល់ឆ្អឹង និងសាច់របស់គាត់មើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះ‌អង្គមិនខាន។

អត្ថបទទាំងពីរនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប ដែលកត់ត្រាពីសម្ដីនិងទង្វើរបស់សាតាំង តំណាងឱ្យការទាស់ទទឹងរបស់វាទៅនឹងផែនការគ្រប់គ្រងរយៈពេលប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ត្រង់ចំណុចនេះ សម្បុរពិតប្រាកដរបស់សាតាំង ក៏ត្រូវបានលាតត្រដាងចេញមក។ តើអ្នកធ្លាប់ឃើញពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់សាតាំងនៅក្នុងជីវិតជាក់ស្ដែងដែរឬទេ? នៅពេលអ្នកបានឃើញ អ្នកអាចនឹងមិនគិតថា វាជាសម្ដីរបស់សាតាំងទេ តែផ្ទុយទៅវិញ អ្នកគិតថា វាជាសម្ដីរបស់មនុស្ស។ ពេលដែលមនុស្សនិយាយពាក្យសម្ដីបែបនេះចេញមក តើវាតំណាងឱ្យអ្វី? វាតំណាងឱ្យសាតាំងនេះឯង។ ទោះបីជាអ្នកសម្គាល់ដឹងពីពាក្យសម្ដីនោះក៏ដោយ ក៏អ្នកនៅតែមិនអាចដឹងបានថាតើពាក្យសម្ដីនោះពិតជាសាតាំងជាអ្នកនិយាយមែនឬអត់ណាស។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅទីនេះនិងក្នុងពេលនេះ អ្នកបានឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីអ្វីដែលសាតាំងផ្ទាល់បាននិយាយហើយ។ ឥឡូវ អ្នកមានការយល់ដឹងច្បាស់លាស់ពីមុខមាត់ដ៏គួរឱ្យខ្ពើមរបស់សាតាំង និងសេចក្ដីអាក្រក់របស់វាហើយ គឺច្បាស់ដូចជាកញ្ចក់អ៊ីចឹង។ ដូច្នេះ តើអត្ថបទទាំងពីរដែលសាតាំងបាននិយាយមកនេះ មានតម្លៃក្នុងការជួយមនុស្សជំនាន់នេះ ឱ្យទទួលបានការយល់ដឹងពីធម្មជាតិរបស់សាតាំងដែរទេ? តើអត្ថបទទាំងពីរនេះ ស័ក្ដិសមនឹងត្រូវចាំទុកឱ្យល្អ ដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិជំនាន់នេះ អាចស្គាល់ពីមុខមាត់ដ៏គួរឱ្យខ្ពើមរបស់សាតាំង ស្គាល់ពីមុខមាត់ដើមពិតប្រាកដរបស់វាដែរឬទេ? ទោះបីនេះហាក់ដូចជារឿងដែលមិនសមនឹងនិយាយក៏ដោយ ក៏បន្ទូលដែលបានសម្ដែងចេញមកទាំងអម្បាលម៉ាននេះ មិនអាចសម្ដែងចេញឱ្យច្បាស់ជាងនេះទៀតទេ។ ពិតណាស់ នេះគឺជាមធ្យោបាយតែមួយគត់ ដែលខ្ញុំអាចសម្ដែងចេញពីគំនិតនេះបាន ហើយឱ្យតែអ្នករាល់គ្នាអាចយល់បាន គឺមិនអីនោះទេ។ សាតាំងវាយប្រហារកិច្ចការដែលព្រះយេហូវ៉ាធ្វើ ម្ដងហើយម្ដងទៀត ដោយចោទប្រកាន់មកលើយ៉ូបក្នុងរឿងកោតខ្លាចដល់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ។ សាតាំងប៉ុនប៉ងធ្វើគ្រប់វិធីដើម្បីអុចអាលព្រះយេហូវ៉ា ដោយព្យាយាមធ្វើយ៉ាងណាឱ្យព្រះយេហូវ៉ាអនុញ្ញាតឱ្យវាល្បងលយ៉ូប។ ហេតុនេះហើយទើបពាក្យសម្ដីរបស់វាមានលក្ខណៈអុចអាលខ្លាំងបែបនេះ។ ដូច្នេះ សាកប្រាប់ខ្ញុំមកមើល នៅពេលដែលសាតាំងនិយាយពាក្យទាំងនេះហើយ តើព្រះជាម្ចាស់អាចទតឃើញច្បាស់ពីអ្វីដែលសាតាំងចង់ធ្វើដែរឬទេ? (អាចទតឃើញ។) នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើបុរសម្នាក់ឈ្មោះយ៉ូប ដែលព្រះជាម្ចាស់បានពិនិត្យពិច័យ ជាបាវបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់រាប់ជាសុចរិត និងជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នោះ អាចទ្រាំទ្រនឹងការល្បួងប្រភេទនេះបានដែរឬទេ? (អាចទ្រាំបាន។) ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដអំពីរឿងនេះខ្លាំងម៉្លេះ? តើព្រះជាម្ចាស់តែងតែពិនិត្យមើលដួងចិត្តរបស់មនុស្សមែនទេ? (មែនហើយ។) ដូច្នេះ តើសាតាំងអាចពិនិត្យមើលចិត្តរបស់មនុស្សបានដែរឬទេ? សាតាំងមិនអាចធ្វើបានទេ។ ទោះបីជាសាតាំងអាចមើលដឹងពីចិត្តរបស់អ្នកក៏ដោយ ក៏ធម្មជាតិអាក្រក់របស់វា នឹងមិនឱ្យវាជឿថា ភាពបរិសុទ្ធ គឺជាភាពបរិសុទ្ធ ឬថាភាពស្មោគគ្រោក គឺជាភាពស្មោគគ្រោកដែរ។ សាតាំងដ៏អាក្រក់នេះ មិនឱ្យតម្លៃទៅលើអ្វីដែលបរិសុទ្ធ សុចរិត ឬភ្លឺឡើយ។ សាតាំងមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅតែពីប្រព្រឹត្តតាមធម្មជាតិរបស់វា តាមសេចក្ដីអាក្រក់របស់វា និងតាមវិធីសាស្រ្តជាទម្លាប់របស់វា ទាំងមិនចេះនឿយហត់នោះឡើយ។ ទោះបីជាវាត្រូវព្រះជាម្ចាស់ដាក់ទោស ឬត្រូវបំផ្លាញក៏ដោយ ក៏វាមិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ទាំងរឹងចចេសដែរ។ នេះគឺជាសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយជាធម្មជាតិរបស់សាតាំង។ ដូច្នេះ ទើបនៅក្នុងអត្ថបទនេះ សាតាំងនិយាយថា៖ «ស្បែកសងដោយស្បែក ដ្បិតមនុស្សនឹងព្រមលះ‌បង់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីឱ្យមានជីវិតរស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ទៅពាល់ឆ្អឹង និងសាច់របស់គាត់មើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះ‌អង្គមិនខាន»។ សាតាំងគិតថា មនុស្សកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារតែមនុស្សបានទទួលផលប្រយោជន៍ជាច្រើនពីព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សទទួលបានផលប្រយោជន៍ពីព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ ទើបគេនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់ល្អ ក៏ប៉ុន្តែ មិនមែនដោយសារព្រះជាម្ចាស់ល្អនោះទេ គឺគ្រាន់តែដោយសារមនុស្សទទួលបានផលប្រយោជន៍ច្រើនប៉ុណ្ណោះ ទើបបានជាគេអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់បែបនេះ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ដកផលប្រយោជន៍របស់គេទាំងអស់ចេញវិញ នោះគេប្រាកដជាបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ជាមិនខាន។ តាមធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង វាមិនជឿថា ចិត្តមនុស្សអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដនោះទេ។ ដោយសារធម្មជាតិអាក្រក់របស់វានេះហើយ ទើបវាមិនដឹងថា អ្វីជាភាពបរិសុទ្ធ ក៏រឹតតែមិនដឹងថា អ្វីជាការគោរពកោតខ្លាចដែរ។ វាមិនដឹងថា អ្វីជាការស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនដឹងថាអ្វីជាការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ដោយសារតែវាមិនដឹងរឿងទាំងអស់នេះហើយ ទើបវាគិតថា មនុស្សក៏មិនអាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរ។ សូមប្រាប់ខ្ញុំមកមើល តើសាតាំងអាក្រក់មែនទេ? ក្រៅតែពីពួកជំនុំរបស់យើងចេញ គឺគ្មានសាសនានិងនិកាយផ្សេងៗឯណា ឬក្រុមសាសនា និងក្រុមសង្គមណាមួយ ជឿថាមានព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ពួកគេរឹតតែមិនជឿថា ព្រះជាម្ចាស់បានត្រឡប់ជាសាច់ឈាមវិញ និងកំពុងបំពេញកិច្ចការនៃការជំនុំជម្រះឡើយ ដូច្នេះ ពួកគេគិតថា អ្វីដែលអ្នកជឿនោះ មិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ទេ។ មនុស្សគ្មានសីលធម៌ សម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួនគេ ហើយចាត់ទុកមនុស្សគ្រប់គ្នាថាជាមនុស្សគ្មានសីលធម៌ដូចខ្លួនគេដែរ។ រីឯមនុស្សកុហក សម្លឹងមើលជុំវិញខ្លួនគេ ឃើញសុទ្ធតែភាពមិនស្មោះត្រង់ និងការភូតភរប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សអាក្រក់ យល់ឃើញថាមនុស្សគ្រប់គ្នាជាមនុស្សអាក្រក់ ហើយចង់តែវាយតប់នឹងមនុស្សណាដែលគេឃើញទេ។ មនុស្សដែលមានភាពស្មោះត្រង់ខ្លាំង យល់ឃើញថាមនុស្សគ្រប់គ្នាជាមនុស្សស្មោះត្រង់ ហេតុនេះទើបពួកគេតែងតែត្រូវគេបញ្ឆោត ត្រូវគេបោកប្រាស់ជានិច្ច ហើយពួកគេមិនអាចធ្វើអ្វីបានឡើយ។ ខ្ញុំលើកឧទាហរណ៍មួយចំនួនតូចនេះឡើង គឺដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាកាន់តែជឿជាក់ថា៖ ធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង មិនមែនជាសន្ទុះចិត្តតែមួយគ្រា ឬត្រូវបានកំណត់ឃើញតាមកាលៈទេសៈនោះទេ ក៏មិនមែនជាការបង្ហាញឱ្យឃើញជាបណ្តោះអាសន្ន ដែលកើតឡើងពីហេតុផល ឬកត្តាបរិបទណាមួយដែរ។ ច្បាស់ណាស់ គឺមិនមែនបែបនេះឡើយ! សាតាំងមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅតែពីបណ្ដោយតាមរបៀបនេះទេ! វាមិនអាចធ្វើអ្វីដែលល្អនោះទេ។ ទោះបីពេលវានិយាយអ្វីដែលពីរោះស្តាប់ក៏ដោយ ក៏វាគ្រាន់តែនិយាយដើម្បីលួងលោមអ្នកប៉ុណ្ណោះ។ កាលណាសម្ដីវាកាន់តែស្រទន់ កាន់តែពីរោះស្ដាប់ សម្ដីនោះកាន់តែមានល្បិចកល ហើយចេតនាអាក្រក់បង្កប់នៅក្នុងពាក្យសម្ដីទាំងនោះ ក៏មានកាន់តែច្រើនដែរ។ តាមរយៈអត្ថបទទាំងពីរនេះ តើសាតាំងបង្ហាញឱ្យឃើញពីមុខមាត់និងធម្មជាតិបែបណា? (ល្បិចកល ព្យាបាទ និងអាក្រក់។) ចរិតលក្ខណៈចម្បងរបស់សាតាំង គឺអាក្រក់។ សំខាន់ជាងគេនោះគឺ សាតាំងមានលក្ខណៈអាក្រក់ និងព្យាបាទគេ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IV» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤១

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្ស ហើយក៏បានដឹកនាំជីវិតមនុស្សជាតិតាំងពីពេលនោះមក។ មិនថាតាមរយៈការប្រទានព្រះពរដល់មនុស្សជាតិ ការបង្កើតក្រឹត្យវិន័យ និងបញ្ញត្តិនានាសម្រាប់មនុស្ស ឬការកំណត់ច្បាប់ផ្សេងៗសម្រាប់ជីវិតរស់នៅទេ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងទេថាព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការទាំងអស់នេះក្នុងគោលបំណងអ្វី? ទីមួយ តើអ្នកអាចប្រាកដថា កិច្ចការទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ គឺសុទ្ធតែដើម្បីជាប្រយោជន៍មនុស្សជាតិដែរទេ? ចំពោះអ្នករាល់គ្នា បន្ទូលទាំងអស់នេះហាក់ដូចជាបន្ទូលដ៏មានព្រះចេស្ដាតែគ្មានន័យខ្លឹមសារអ៊ីចឹង ក៏ប៉ុន្តែនៅពេលពិនិត្យមើលឱ្យល្អិតល្អន់នៅក្នុងបន្ទូលទាំងនោះ តើមិនមែនគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ សុទ្ធតែមានបំណងដើម្បីដឹកនាំ និងតម្រង់មនុស្សឆ្ពោះទៅរកជីវិតរស់នៅបែបធម្មតាទេឬអី? មិនថាកិច្ចការនោះជាកិច្ចការនាំមនុស្សឱ្យគោរពតាមការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ឬគោរពតាមក្រឹត្យវិន័យរបស់ទ្រង់ទេ ក៏គោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនដើម្បីឱ្យមនុស្សធ្លាក់ខ្លួនថ្វាយបង្គំសាតាំង និងត្រូវសាតាំងធ្វើបាបដែរ។ នេះជាចំណុចសំខាន់បំផុត ហើយក៏ជាកិច្ចការដែលបានធ្វើតាំងពីដើមដំបូងមកដែរ។ តាំងពីដើមដំបូងមក នៅពេលដែលមនុស្សមិនយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏បង្កើតក្រឹត្យវិន័យ ក្បួនច្បាប់ និងបទបញ្ញត្តិងាយៗមួយចំនួនឡើង ដែលគ្រប់គ្រងលើបញ្ហានានាដែលអាចគិតយល់បាន។ បទបញ្ញត្តិទាំងនេះសាមញ្ញក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែមានបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងនោះ។ ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃ ពេញព្រះទ័យ និងស្រឡាញ់មនុស្សជាតិខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ តើយើងអាចនិយាយបានទេថា ព្រះទ័យទ្រង់បរិសុទ្ធ? តើយើងអាចនិយាយបានទេថា ព្រះទ័យទ្រង់ល្អស្អាត? (បាន។) តើព្រះជាម្ចាស់មានបំណងអ្វីផ្សេងទៀតដែរឬទេ? (គ្មានទេ។) ដូច្នេះ តើគោលបំណងរបស់ទ្រង់ ត្រឹមត្រូវនិងល្អដែរឬទេ? នៅក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គ្រប់ទាំងបទបញ្ញត្តិដែលទ្រង់បានបង្កើតមក សុទ្ធតែមានផលល្អដល់មនុស្ស ដោយដឹកនាំផ្លូវមនុស្ស។ ដូច្នេះ តើក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានគំនិតដែលគិតតែពីខ្លួនព្រះអង្គដែរឬទេ? បើនិយាយទាក់ទងនឹងមនុស្សវិញ តើព្រះជាម្ចាស់មានគោលបំណងផ្សេងទៀតដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់ចង់ប្រើមនុស្សសម្រាប់គោលបំណងអ្វីផ្សេងទៀតដែរទេ? សូម្បីតែបន្តិចក៏គ្មានផង។ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលបែបណា ទ្រង់ធ្វើបែបនោះហើយ ហើយព្រះបន្ទូលនិងសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ដូចគ្នានឹងព្រះតម្រិះដែលមាននៅក្នុងព្រះទ័យទ្រង់ដែរ។ គ្មានទេគោលបំណងមិនស្អាតស្អំ គ្មានទេគំនិតអាត្មានិយម។ ព្រះអង្គមិនបានធ្វើកិច្ចការណាដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់អង្គទ្រង់ឡើយ។ គ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ដែលព្រះអង្គធ្វើ គឺព្រះអង្គធ្វើដើម្បីមនុស្ស គ្មានគោលបំណងផ្ទាល់ព្រះអង្គឡើយ។ ទោះបីជាព្រះអង្គមានផែនការនិងបំណងសម្រាប់មនុស្សក៏ដោយ ក៏ក្នុងចំណោមផែនការនិងបំណងទាំងនោះ មិនមែនដើម្បីជាប្រយោជន៍សម្រាប់អង្គទ្រង់ផ្ទាល់នោះដែរ។ កិច្ចការគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គធ្វើ គឺដើម្បីមនុស្សជាតិសុទ្ធសាធ ដើម្បីការពារមនុស្សជាតិ ដើម្បីកុំឱ្យមនុស្សជាតិវង្វេងផ្លូវ។ ដូច្នេះ តើព្រះទ័យរបស់ទ្រង់មិនមានតម្លៃទេឬអី? នៅក្នុងខ្លួនសាតាំង តើអ្នកអាចមើលឃើញដួងចិត្តដ៏មានតម្លៃបែបនេះសូម្បីតែបន្តិចដែរឬទេ? នៅក្នុងខ្លួនសាតាំង អ្នកមិនអាចមើលឃើញតម្រុយនៃដួងចិត្តបែបនេះសូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ។ កិច្ចការគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ ត្រូវបានបើកសម្ដែងដោយឯកឯង។ ឥឡូវនេះ ចូរយើងក្រឡេកមើលពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់វិញម្ដង។ តើព្រះអង្គបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្តេច? តើព្រះជាម្ចាស់យកក្រឹត្យវិន័យនិងព្រះបន្ទូលទាំងអស់របស់ទ្រង់ ទៅចងរឹតក្បាលមនុស្សគ្រប់គ្នាយ៉ាងតឹងណែន ដូចជាបាលីកងរឹតក្បាល^[ក] ដោយដាក់ឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអនុវត្តតាមមែនទេ? តើព្រះអង្គធ្វើការតាមរបៀបនេះមែនទេ? (អត់ទេ។) ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដោយរបៀបណា? តើព្រះអង្គគំរាមកំហែងមែនទេ? នៅពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅកាន់អ្នករាល់គ្នា តើព្រះអង្គមានបន្ទូលត្រឡប់ត្រឡិនមែនទេ? (អត់ទេ។) នៅពេលដែលអ្នកមិនយល់ពីសេចក្ដីពិត តើព្រះជាម្ចាស់ដឹកនាំអ្នកយ៉ាងដូចម្តេច? ព្រះអង្គបញ្ចេញពន្លឺមកលើអ្នក ដោយប្រាប់អ្នកយ៉ាងច្បាស់ថា ការធ្វើបែបនេមិនស្របទៅនឹងសេចក្តីពិតទេ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់ប្រាប់អ្នកពីអ្វីដែលអ្នកគួរធ្វើ។ តាមរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការនេះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកមានទំនាក់ទំនងបែបណាជាមួយព្រះជាម្ចាស់? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់ឆ្ងាយមិនអាចទៅដល់មែនទេ? (អត់ទេ។) ដូច្នេះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា នៅពេលអ្នកឃើញពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការ? ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាក់ស្ដែងណាស់ ហើយទំនាក់ទំនងរបស់ទ្រង់ជាមួយមនុស្សក៏ធម្មតាណាស់ដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជិតអ្នកបង្កើយ ហើយអ្នកក៏មិននៅឆ្ងាយពីព្រះអង្គដែរ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ដឹកនាំអ្នក នៅពេលដែលព្រះអង្គទំនុកបម្រុងដល់អ្នក ជួយអ្នក និងគាំទ្រអ្នក នោះអ្នកនឹងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គួរឱ្យស្រឡាញ់យ៉ាងណា និងគួរគោរពកោតខ្លាចប៉ុនណា។ អ្នកមានអារម្មណ៍ថា ព្រះអង្គពិតជាគួរឱ្យស្រឡាញ់ណាស់ អ្នកមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅចំពោះទ្រង់។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ស្តីបន្ទោសអ្នកដោយព្រោះតែសេចក្ដីពុករលួយ ឬនៅពេលដែលព្រះអង្គជំនុំជម្រះ និងប្រៀនប្រដៅអ្នក ព្រោះតែការបះបោរប្រឆាំងនឹងទ្រង់ តើព្រះអង្គប្រើវិធីណា? តើព្រះអង្គស្តីបន្ទោសអ្នកតាមរយៈព្រះបន្ទូលមែនទេ? តើទ្រង់ប្រៀនប្រដៅអ្នកតាមរយៈបរិស្ថានរស់នៅរបស់អ្នក និងតាមរយៈមនុស្ស កិច្ចការ និងរបស់ផ្សេងៗមែនទេ? (មែនហើយ។) តើព្រះជាម្ចាស់ប្រៀនប្រដៅអ្នកដល់កម្រិតណា? តើព្រះជាម្ចាស់ប្រៀនប្រដៅមនុស្សក្នុងកម្រិតដូចគ្នាដែលសាតាំងធ្វើបាបមនុស្សដែរទេ? (អត់ទេ ព្រះជាម្ចាស់ប្រៀនប្រដៅមនុស្សតែក្នុងកម្រិតដែលមនុស្សអាចស៊ូទ្រាំបានប៉ុណ្ណោះ។) ព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការក្នុងលក្ខណៈមួយដែលសុភាពរាបសា ទន់ភ្លន់ គួរឱ្យស្រឡាញ់ ប្រកបដោយការយកព្រះទ័យទុកដាក់ គឺក្នុងលក្ខណៈមួយដែលត្រូវបានគិតគូរហ្មត់ចត់ និងត្រឹមត្រូវបំផុត។ វិធីរបស់ទ្រង់ មិនបានជំរុញឱ្យអ្នកមានប្រតិកម្មតានតឹងក្នុងអារម្មណ៍ ដូចជាថា «ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យខ្ញុំធ្វើរឿងនេះឱ្យបាន» ឬ «ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យខ្ញុំធ្វើរឿងនោះឱ្យបាន» នោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើឱ្យអ្នកមានចិត្តឬអារម្មណ៍តានតឹង ដែលមិនអាចទ្រាំបាននោះឡើយ។ តើមែនទេ? សូម្បីតែនៅពេលដែលអ្នកទទួលយកព្រះបន្ទូលជំនុំជម្រះ និងព្រះបន្ទូលវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ តើពេលនោះអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ? នៅពេលដែលអ្នកដឹងពីសិទ្ធិអំណាច និងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើពេលនោះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាព្រះនិងមិនអាចល្មើសបានមែនទេ? តើពេលនេះអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកហើយនិងព្រះជាម្ចាស់ នៅឆ្ងាយពីគ្នាមែនទេ? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ដែរទេ? អត់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកមានអារម្មណ៍គោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ទៅវិញ។ តើនេះមិនមែនដោយសារកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី ទើបធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍បែបនេះ? ប្រសិនបើសាតាំងជាអ្នកធ្វើការទាំងអស់នេះវិញ តើពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍បែបនេះដែរទេ? មិនអាចជាដាច់ខាត។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើព្រះបន្ទូល សេចក្តីពិត និងជីវិតរបស់ទ្រង់ ដើម្បីទំនុកបម្រុង និងគាំទ្រដល់មនុស្សឥតឈប់ឈរ។ នៅពេលដែលមនុស្សទន់ខ្សោយ នៅពេលដែលមនុស្សមានអារម្មណ៍នឿយណាយចិត្ត នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនថ្លែងបន្ទូលគ្រោតគ្រាតថា៖ «កុំនឿយណាយចិត្តធ្វើអ្វី។ តើមានអ្វីដែលត្រូវនឿយណាយចិត្តទៅ? ហេតុអ្វីក៏ឯងទន់ជ្រាយបែបនេះ? តើមានមូលហេតុអ្វីដែលត្រូវទន់ជ្រាយទៅ? ឯងតែងទន់ជ្រាយមកជានិច្ច ហើយឯងក៏តែងអវិជ្ជមានគ្រប់ពេលដែរ! តើឯងរស់នៅបន្តទៀតមានប្រយោជន៍អ្វី? ស្លាប់ទៅវាល្អជាង!» តើព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការតាមរបៀបនេះមែនទេ? (អត់ទេ។) តើព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចនឹងធ្វើទង្វើបែបនេះដែរឬទេ? ទ្រង់មានសិទ្ធិអំណាចនឹងធ្វើបែបនេះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើបែបនេះឡើយ។ មូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើបែបនេះ គឺដោយសារតែសារជាតិរបស់ទ្រង់ គឺសារជាតិបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស ការឱ្យតម្លៃ និងការបីបមថ្នមថ្នាក់របស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្ស មិនអាចសម្ដែងចេញមកឱ្យបានច្បាស់លាស់ត្រឹមតែពាក្យមួយប្រយោគ ឬពីរប្រយោគប៉ុណ្ណេះបានឡើយ។ សេចក្ដីនេះមិនមែនបានមកដោយការអួតអាងរបស់មនុស្សទេ ក៏ប៉ុន្តែ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់នាំមកតាមរយៈការអនុវត្តជាក់ស្តែង ជាការបើកសម្តែងពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការទាំងអស់នេះ អាចធ្វើឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គបានដែរឬទេ? របៀបគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការ រួមបញ្ចូលទាំងបំណងព្រះហឫទ័យល្អរបស់ទ្រង់ រួមបញ្ចូលទាំងផលដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់សម្រេចបានលើមនុស្ស ប្រភេទនៃកិច្ចការដែលទ្រង់បំពេញ និងអ្វីដែលទ្រង់ចង់ឱ្យមនុស្សយល់ផងនោះ តើអ្នកមើលឃើញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ឬការបោកបញ្ឆោតណាមួយ នៅក្នុងបំណងព្រះហឫទ័យល្អរបស់ព្រះអង្គដែរឬទេ? (អត់ទេ។) ដូច្នេះ ក្នុងកិច្ចការគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ បន្ទូលគ្រប់ព្រះឱស្ឋដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែង រឿងគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គព្រះតម្រិះក្នុងព្រះទ័យទ្រង់ ក៏ដូចជាគ្រប់សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់បើកសម្ដែង តើយើងអាចហៅព្រះជាម្ចាស់ថាបរិសុទ្ធបានដែរឬទេ? (ហៅបាន។) តើមានមនុស្សណាម្នាក់ធ្លាប់បានឃើញពីភាពបរិសុទ្ធនេះនៅក្នុងលោកិយ ឬនៅក្នុងខ្លួនរបស់គេដែរឬទេ? ក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកធ្លាប់ឃើញមានសារជាតិនេះនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សណាម្នាក់ ឬនៅក្នុងខ្លួនសាតាំងទេ? (មិនអាចទេ។) តាមរយៈការពិភាក្សារបស់យើងរហូតមកដល់ពេលនេះ តើយើងអាចហៅព្រះជាម្ចាស់ថា ជាព្រះដ៏វិសេសឯក និងជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធផ្ទាល់ព្រះអង្គបានដែរឬទេ? (បាន។) គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់មនុស្ស រួមទាំងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ របៀបផ្សេងៗដែលព្រះជាម្ចាស់កែខៃមនុស្ស បន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងប្រាប់ដល់មនុស្ស រឿងដែលព្រះជាម្ចាស់រំឮកដល់មនុស្ស ព្រមទាំងអ្វីដែលទ្រង់ទូន្មាននិងលើកទឹកចិត្តផង ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែមានប្រភពចេញពីសារជាតិតែមួយគឺ ភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើគ្មានព្រះដ៏បរិសុទ្ធបែបនេះទេ គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ អាចជំនួសកន្លែងទ្រង់ ដើម្បីធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គបំពេញនោះឡើយ។ បើព្រះជាម្ចាស់ប្រគល់មនុស្សទាំងនេះទៅឱ្យសាតាំងទាំងស្រុង តើអ្នករាល់ធ្លាប់គិតទេថា សព្វថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នានឹងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពបែបណា? តើអ្នករាល់គ្នានឹងអង្គុយនៅទីនេះជុំគ្នាដោយសេរីបានទេ? តើអ្នកនឹងហ៊ានថា៖ «ទើបតែទៅ និងមក ដើរចុះឡើងនៅលើផែនដី» ដែរទេ? តើអ្នកនឹងនិយាយពាក្យនេះដោយឥតអៀនខ្មាស ក្រអឺតក្រទម និងក្អេងក្អាងខ្លាំងបែបនេះទេ? តើអ្នកនឹងអួតអាងទាំងឥតគ្មានអៀនខ្មាសចំពោះព្រះភ័ក្រ្តព្រះជាម្ចាស់ដែរទេ? អ្នកមុខជាធ្វើបែបនោះមិនខាន មិនចាំបាច់សង្ស័យអ្វីសូម្បីតែបន្តិចឡើយ! ឫកពាររបស់សាតាំងចំពោះមនុស្ស ធ្វើឱ្យមនុស្សអាចមើលឃើញថា ធម្មជាតិនិងសារជាតិរបស់សាតាំង ខុសគ្នាទាំងស្រុងពីធម្មជាតិនិងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើសាតាំងមានសារជាតិអ្វីដែលផ្ទុយគ្នាពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់? (គឺសេចក្ដីអាក្រក់របស់សាតាំង។) ធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង ផ្ទុយគ្នាពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មូលហេតុដែលមនុស្សភាគច្រើន មិនដឹងពីការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសារជាតិនៃភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺដោយសារតែពួកគេរស់នៅក្រោមដែនត្រួតត្រារបស់សាតាំង នៅក្នុងសេចក្ដីពុករលួយរបស់សាតាំង និងនៅក្នុងការហ៊ុំព័ទ្ធរបស់សាតាំង។ ពួកគេមិនដឹងថា អ្វីជាភាពបរិសុទ្ធទេ ក៏មិនដឹងថាភាពបរិសុទ្ធនោះមានន័យដូចម្ដេចដែរ។ សូម្បីតែពេលដែលអ្នកយល់ពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏អ្នកនៅតែមិនអាចកំណត់ថានេះជាភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយប្រាកដបានដែរ។ ចំណេះដឹងរបស់មនុស្សអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅមានចំណុចខ្វះខាត។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IV» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

លេខយោង៖

(ក) «បាលីកងរឹតក្បាល» គឺជាបាលីមួយដែលលោកសង្ឃ ថាងសានចាង (ថាំងចេង) ប្រើនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តចិនមួយដែលមានចំណងជើងថា «ដំណើរទៅទិសខាងលិច» (យុទ្ធសិល្ប៍ស៊ុនអ៊ូខុង)។ លោកសង្ឃថាងបានប្រើបាលីនេះ ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើស៊ុនអ៊ូខុង ដោយរឹតបន្តឹងកងព័ទ្ធជុំវិញក្បាលវា ធ្វើឱ្យវាឈឺក្បាលខ្លាំងទ្រាំមិនបាន ដូច្នេះហើយទើបលោកសង្ឃថាងអាចគ្រប់គ្រងលើវាបាន។ ពាក្យនេះ ក៏ក្លាយជាពាក្យប្រៀបធៀបមួយ ដើម្បីពណ៌នាអំពីអ្វីមួយដែលចងមនុស្សជាប់រើមិនរួច។

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤២

តើកិច្ចការរបស់សាតាំងលើមនុស្សមានចរិតលក្ខណៈអ្វីខ្លះ? អ្នកគួរតែអាចដឹងពីរឿងនេះបានតាមរយៈបទពិសោធផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នករាល់គ្នា។ កិច្ចការនេះមានលក្ខណៈពិសេសជាគំរូរបស់សាតាំង ជាកិច្ចការដែលវាធ្វើម្តងហើយម្តងទៀត ជាកិច្ចការដែលវាព្យាយាមធ្វើជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ប្រហែលដោយសារអ្នកមិនអាចមើលឃើញពីលក្ខណៈពិសេសនេះបាន ម្ល៉ោះហើយទើបអ្នករាល់គ្នាមិនមានអារម្មណ៍ថា សាតាំងគួរឱ្យខ្លាច និងគួរស្អប់ខ្លាំងទេ។ តើមានអ្នកណាម្នាក់ដឹងថា លក្ខណៈពិសេសនេះជាអ្វីដែរទេ? (វាល្បួង លួងលោម និងបញ្ឆោតមនុស្ស។) ត្រឹមត្រូវហើយ។ លក្ខណៈពិសេសនេះត្រូវបង្ហាញឱ្យឃើញតាមរយៈវិធីមួយចំនួននេះឯង។ សាតាំងក៏និយាយបង្កាច់បង្ខូច វាយប្រហារ និងចោទប្រកាន់មនុស្សផងដែរ។ ចំណុចទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែជាការបង្ហាញឱ្យឃើញពីលក្ខណៈរបស់វា។ តើមានចំណុចអ្វីផ្សេងទៀតដែរទេ? (វានិយាយកុហក។) ការបោកបញ្ឆោត និងការភូតភរ សាតាំងពូកែខ្លាំងបំផុត។ សាតាំងតែងធ្វើរឿងទាំងនេះជាញឹកញាប់។ ក៏មានផងដែរនូវការបញ្ជាមនុស្សឱ្យធ្វើការ ដោយញុះញង់ពួកគេ បង្ខំឱ្យពួកគេធ្វើរឿងផ្សេងៗ ប្រាប់ពួកគេថាត្រូវធ្វើអ្វី និងយកទ្រព្យសម្បត្តិពួកគេទាំងបង្ខំ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំនឹងរៀបរាប់រឿងខ្លះប្រាប់ដល់អ្នករាល់គ្នា ដែលនឹងធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាភ័យបះសក់ ក៏ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនមែននិយាយបែបនេះ ដើម្បីបំភ័យអ្នករាល់គ្នាទេ។ ព្រះជាម្ចាស់កែខៃមនុស្ស ស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមមនុស្ស ទាំងក្នុងអាកប្បកិរិយា និងក្នុងដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ផ្ទុយទៅវិញ សាតាំងពុំបានស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នមមនុស្សសោះឡើយ វាចំណាយពេលទាំងអស់គិតអំពីរបៀបធ្វើបាបមនុស្ស។ តើអញ្ចឹងមែនទេ? នៅពេលដែលវាកំពុងគិតអំពីការធ្វើបាបមនុស្ស តើសភាពចិត្តរបស់វាបន្ទាន់ខ្លាំងដែរទេ? (បន្ទាន់ខ្លាំង។) ដូច្នេះ ទាក់ទងនឹងកិច្ចការរបស់សាតាំងទៅលើមនុស្ស ខ្ញុំមានឃ្លាចំនួនពីរដែលអាចពណ៌នាបានយ៉ាងត្រឹមត្រូវពីសេចក្ដីអាក្រក់ និងការព្យាបាទរបស់សាតាំង ដែលអាចឱ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងពីសេចក្ដីស្អប់របស់សាតាំងបាន៖ ក្នុងវិធីដែលសាតាំងប្រព្រឹត្តដាក់មនុស្ស វាតែងតែចង់គ្រប់គ្រងលើមនុស្សទាំងបង្ខំ និងចង់សណ្ឋិតក្នុងខ្លួនមនុស្សគ្រប់គ្នា រហូតដល់កម្រិតមួយដែលវាអាចគ្រប់គ្រងមនុស្សបានទាំងស្រុង និងអាចធ្វើបាបមនុស្សយ៉ាងព្រៃផ្សៃបាន ដើម្បីឱ្យវាអាចសម្រេចគោលដៅ និងបំពេញមហិច្ឆតាដ៏ធំរបស់វាបាន។ តើពាក្យ «ការគ្រប់គ្រងទាំងបង្ខំ» នេះ មានន័យដូចម្តេច? តើជារឿងដែលកើតឡើងដោយមានការព្រមព្រៀងពីអ្នក ឬគ្មានការព្រមព្រៀងពីអ្នកទេ? តើវាកើតឡើងដោយអ្នកបានដឹង ឬមិនដឹងទេ? ចម្លើយគឺ វាកើតឡើងដោយអ្នកមិនបានដឹងអ្វីទាល់តែសោះ! វាកើតឡើងនៅក្នុងស្ថានភាពដែលអ្នកមិនបានចាប់ភ្លឹក ឬប្រហែលវាមិនទាំងបាននិយាយ ឬធ្វើអ្វីមួយមកលើអ្នកផង គ្មានការសម្អាង គ្មានបរិបទទាល់តែសោះ។ នៅទីនោះ សាតាំងកំពុងតែឡោមព័ទ្ធ និងហ៊ុំគ្រងអ្នក។ វារកឱកាសដើម្បីកេងប្រវ័ញ្ចលើអ្នក ហើយបន្ទាប់មក វាក៏គ្រប់គ្រងអ្នកទាំងបង្ខំ ដើម្បីសម្រេចគោលបំណងរបស់វា នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងលើអ្នកទាំងស្រុង រួចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់អ្នក។ នេះគឺជាបំណង និងឥរិយាបថកើតមានញឹកញាប់បំផុតរបស់សាតាំង នៅពេលដែលវាខំប្រែងប្រជែងដណ្តើមមនុស្សពីព្រះជាម្ចាស់។ តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍បែបណា ពេលអ្នករាល់គ្នាឮបែបនេះ? (មានអារម្មណ៍តក់ស្លត់ និងភ័យខ្លាចនៅក្នុងចិត្តរបស់យើង។) តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមដែរឬទេ? (មាន។) នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមបែបនេះ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា សាតាំងគ្មានភាពអៀនខ្មាសមែនទេ? នៅពេលអ្នករាល់គ្នាគិតថា សាតាំងគ្មានភាពអៀនខ្មាស ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមមនុស្សទាំងឡាយដែលនៅជុំវិញខ្លួនអ្នករាល់គ្នា ដែលតែងតែចង់គ្រប់គ្រងអ្នករាល់គ្នា ដែលមានមហិច្ឆតាចង់បានឋានៈ និងផលប្រយោជន៍ខ្លាំង មែនទេ? (មែន។) ដូច្នេះ តើសាតាំងប្រើវិធីអ្វីខ្លះ ដើម្បីសណ្ឋិតលើខ្លួនមនុស្ស និងគ្រប់គ្រងមនុស្សទាំងបង្ខំ? តើអ្នករាល់គ្នាយល់ច្បាស់ពីបញ្ហានេះដែរឬទេ? នៅពេលអ្នកឮពាក្យទាំងពីរនេះ «ការគ្រប់គ្រងទាំងបង្ខំ» និង «ការសណ្ឋិត» អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើម ហើយអ្នកអាចដឹងអំពីសេចក្ដីអាក្រក់នៃពាក្យទាំងពីរនេះ។ សាតាំងសណ្ឋិតលើខ្លួនអ្នក គ្រប់គ្រងអ្នកទាំងបង្ខំ និងធ្វើឱ្យអ្នកពុករលួយ ទាំងគ្មានការយល់ព្រម ឬការដឹងឮពីអ្នកឡើយ។ តើអ្នកអាចភ្លក្សរសជាតិអ្វីខ្លះនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើម និងជិនឆ្អន់ដែរឬទេ? (មាន។) នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើម និងជិនឆ្អន់នឹងរបៀបរបស់សាតាំងនេះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់? (អារម្មណ៍ដឹងគុណ។) មានអារម្មណ៍ដឹងគុណចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានសង្រ្គោះអ្នក។ ដូច្នេះឥឡូវនេះ ពេលនេះ តើអ្នកមានបំណងប្រាថ្នា ឬសុខចិត្តឱ្យព្រះជាម្ចាស់កាន់កាប់ និងគ្រប់គ្រងអ្វីទាំងអស់ដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់អ្នកដែរឬទេ? (យល់ព្រម។) តើអ្នកឆ្លើយដូច្នេះក្នុងបរិបទណា? តើអ្នកឆ្លើយថា «យល់ព្រម» បែបនេះ ព្រោះតែអ្នកខ្លាចត្រូវសាតាំងគ្រប់គ្រងទាំងបង្ខំ និងសណ្ឋិតលើអ្នកមែនទេ? (មែន។) អ្នកមិនត្រូវមានចិត្តគំនិតបែបនេះទេ។ ចិត្តគំនិតបែបនេះមិនត្រឹមត្រូវឡើយ។ ចូរកុំខ្លាចធ្វើអ្វី ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់គង់នៅទីនេះហើយ។ គ្មានអ្វីដែលត្រូវត្រូវខ្លាចនោះទេ។ នៅពេលដែលអ្នកបានយល់ពីសារជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង អ្នកគួរតែមានការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់ ឬមានការស្រឡាញ់ពេញចិត្តកាន់តែខ្លាំងចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះទ័យក្ដួតអាណិតនិងសេចក្ដីត្រាប្រណីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស ក៏ដូចជានិស្ស័យសុចរិតរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ សាតាំងគួរឱ្យស្អប់ណាស់។ បើបែបនេះហើយ នៅតែមិនជំរុញឱ្យអ្នកស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ទៀត មិនជំរុញឱ្យអ្នកពឹងអាង និងទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ទៀត ដូច្នេះ តើអ្នកជាមនុស្សប្រភេទណា? តើអ្នកសុខចិត្តឱ្យសាតាំងធ្វើបាបអ្នកបែបនេះមែនទេ? ក្រោយពីបានមើលឃើញពីសេចក្ដីអាក្រក់ និងសេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់សាតាំងហើយ ឥឡូវយើងក៏ងាកមកមើលព្រះជាម្ចាស់វិញម្ដង។ តើពេលនេះ ចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់ បានផ្លាស់ប្តូរហើយឬនៅ? តើយើងអាចនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់បរិសុទ្ធបានទេ? តើយើងអាចនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានកំហុសសោះបានទេ? «ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធតែមួយអង្គគត់»។ តើព្រះជាម្ចាស់ស័ក្ដិសមនឹងព្រះនាមមួយនេះដែរឬទេ? (ស័ក្តិសម។) ដូច្នេះ នៅក្នុងលោកិយនេះ និងក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ តើមិនមែនមានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទេឬ ដែលស័ក្ដិសមនឹងឱ្យមនុស្សយល់បែបនេះចំពោះព្រះអង្គនោះ? (មែនហើយ។) ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអ្វីដល់មនុស្សឱ្យប្រាកដទៅ? តើព្រះជាម្ចាស់ប្រទានការយកព្រះទ័យទុកដាក់ ព្រះទ័យព្រួយបារម្ភ និងព្រះទ័យគិតគូរដល់អ្នកតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណេះ ដោយមិនឱ្យអ្នកដឹងឬមួយយ៉ាងណា? តើព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានអ្វីខ្លះដល់មនុស្ស? ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានជីវិតដល់មនុស្ស ប្រទានគ្រប់យ៉ាងដល់មនុស្ស ហើយប្រទានអ្វីគ្រប់យ៉ាងដល់មនុស្សដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ ដោយគ្មានទាមទារអ្វីទាំងអស់ ដោយគ្មានគំនិតលាក់កំបាំងណាមួយឡើយ។ ព្រះអង្គប្រើសេចក្តីពិត ព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងជីវិតរបស់ទ្រង់ ដើម្បីណែនាំ និងដឹកនាំមនុស្ស ដោយនាំមនុស្សគេចចេញពីការធ្វើបាបរបស់សាតាំង គេចចេញពីការល្បួង និងការបញ្ចុះបញ្ចូលរបស់សាតាំងទាំងអម្បាលម៉ាន ហើយឱ្យមនុស្សមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីធម្មជាតិអាក្រក់ និងមុខមាត់គួរឱ្យខ្ពើមរបស់សាតាំង។ តើសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះទ័យខ្វល់ព្រួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ ពិតដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាអាចដកពិសោធន៍ពីសេចក្ដីទាំងនេះបានដែរឬទេ? (បាន។)

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IV» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤៣

សូមក្រឡេកមើលជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នារហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះចុះ មើលពីគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើមកលើអ្នកនៅក្នុងអំឡុងពេលដែលអ្នកជឿព្រះចុះ។ មិនថាអារម្មណ៍របស់អ្នកប្រែប្រួលម្ដងជ្រៅម្ដងរាក់នោះទេ សួរថាតើនេះមិនមែនជារបស់ដែលចាំបាច់បំផុតសម្រាប់អ្នកទេឬអី? តើនេះមិនមែនជារបស់ដែលអ្នកត្រូវការខ្លាំងបំផុតទេឬអី? (ត្រូវការ។) តើនេះមិនមែនជាសេចក្ដីពិតទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាជីវិតទេឬអី? (ជាសេចក្ដីនិងជាជីវិត។) នៅពេលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានការបំភ្លឺដល់អ្នក តើព្រះអង្គធ្លាប់សុំអ្វីពីអ្នកជាថ្នូរនឹងអ្វីដែលព្រះអង្គបានប្រទានដល់អ្នកដែរឬទេ? (អត់ទេ។) ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់មានគោលបំណងអ្វី? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើដូច្នេះ? តើព្រះជាម្ចាស់មានគោលបំណងគ្រប់គ្រងលើអ្នកដែរឬទេ? (គ្មានទេ។) តើព្រះជាម្ចាស់ចង់ឡើងសោយរាជ្យជាស្ដេចនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សដែរឬទេ? (ចង់។) ដូច្នេះ រវាងព្រះជាម្ចាស់ឡើងសោយរាជ្យជាស្ដេច និងការគ្រប់គ្រងទាំងបង្ខំរបស់សាតាំងមានភាពខុសគ្នាដែរទេ? ព្រះជាម្ចាស់ចង់យកឈ្នះចិត្តមនុស្ស ព្រះអង្គចង់កាន់កាប់ដួងចិត្តមនុស្ស។ តើមានន័យដូចម្តេច? តើនេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យមនុស្សក្លាយជាអាយ៉ងរបស់ទ្រង់ ឬក្លាយជាម៉ាស៊ីនរបស់ទ្រង់មែនទេ? (អត់ទេ។) ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់មានបំណងអ្វី? រវាងព្រះជាម្ចាស់ដែលចង់កាន់កាប់ដួងចិត្តមនុស្ស និងសាតាំងដែលចង់គ្រប់គ្រងមនុស្សទាំងបង្ខំនិងចង់សណ្ឋិតលើខ្លួនមនុស្ស តើមានភាពខុសគ្នាដែរឬទេ? (មាន។) តើខុសប្លែកគ្នាត្រង់ណា? តើអ្នកអាចប្រាប់ខ្ញុំឱ្យច្បាស់បានទេ? (សាតាំងធ្វើវាដោយការបង្ខិតបង្ខំ ចំណែកឯព្រះជាម្ចាស់វិញ អនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សស្ម័គ្រចិត្តដោយខ្លួនឯង។) តើនេះគឺជាភាពខុសគ្នាមែនទេ? នៅក្នុងដួងចិត្តអ្នក តើព្រះជាម្ចាស់មានប្រយោជន៍អ្វី? ហើយក្នុងការកាន់កាន់លើអ្នកនេះ តើព្រះជាម្ចាស់មានប្រយោជន៍អ្វី? នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា តើអ្នករាល់គ្នាយល់យ៉ាងណាចំពោះពាក្យថា «ព្រះជាម្ចាស់កាន់កាប់លើដួងចិត្តមនុស្ស»? យើងត្រូវតែនិយាយអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅត្រង់ចំណុចនេះឱ្យបានត្រឹមត្រូវ បើមិនដូច្នោះទេ មនុស្សនឹងតែងយល់ច្រឡំជានិច្ច ហើយគិតថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់តែងចង់កាន់កាប់ខ្ញុំជានិច្ច។ តើព្រះអង្គចង់កាន់កាប់ខ្ញុំដើម្បីអ្វី? ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យគេកាន់កាប់ខ្ញុំឡើយ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ធ្វើជាម្ចាស់លើខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកថាសាតាំងកាន់កាប់មនុស្ស ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ក៏កាន់កាប់មនុស្សដូចគ្នាដែរ។ ទោះអ្នកណាកាន់កាប់ តើមិនដូចតែគ្នាទេឬអី? ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យអ្នកណាម្នាក់កាន់កាប់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំជាម្ចាស់ខ្លួនខ្ញុំ!» តើត្រង់ចំណុចនេះ មានភាពខុសគ្នាអ្វីដែរ? សាកគិតបន្តិចទៅមើល។ ខ្ញុំសូមសួរអ្នករាល់គ្នាចុះថា តើពាក្យថា «ព្រះជាម្ចាស់កាន់កាប់លើមនុស្ស» ជាពាក្យគ្មានន័យមែនទេ? តើព្រះជាម្ចាស់កាន់កាប់លើមនុស្ស មានន័យថា ព្រះអង្គគង់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ហើយគ្រប់គ្រងរាល់ពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់អ្នកមែនទេ? ប្រសិនបើព្រះអង្គប្រាប់ឱ្យអ្នកអង្គុយ តើអ្នកហ៊ានឈរដែរទេ? ប្រសិនបើព្រះអង្គប្រាប់ឱ្យអ្នកទៅកើត តើអ្នកហ៊ានទៅលិចដែរទេ? តើពាក្យ «ការកាន់កាប់» នេះ សំដៅទៅលើពាក្យដែលមានន័យស្រដៀងនឹងឃ្លាខាងលើនេះមែនទេ? (ទេ មិនមែនទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យមនុស្សរស់នៅទៅតាមលក្ខណៈនិងកម្មសិទ្ធរបស់ទ្រង់។) ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយដែលព្រះជាម្ចាស់បានគ្រប់គ្រងលើមនុស្ស ហើយនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់លើមនុស្សរហូតមកដល់ដំណាក់កាលចុងក្រោយនេះ តើព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែងមកទាំងអម្បាលម៉ាលនេះ បានសម្រេចផលអ្វីខ្លះដល់មនុស្សហើយ? តើនោះគឺមនុស្សរស់នៅតាមលក្ខណៈនិងកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? បើក្រឡេកមើលពីន័យត្រង់នៃពាក្យថា «ព្រះជាម្ចាស់កាន់កាប់ដួងចិត្តមនុស្ស» វិញ ហាក់ដូចជា ព្រះជាម្ចាស់យកដួងចិត្តមនុស្សមកកាន់កាប់ ហើយគង់នៅក្នុងនោះមិនព្រមចេញមក។ ព្រះអង្គក៏ក្លាយជាម្ចាស់នៃមនុស្ស ហើយអាចត្រួតត្រានិងរៀបចំដួងចិត្តមនុស្សទៅតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ មនុស្សត្រូវតែធ្វើអ្វីតាមដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រាប់គេឱ្យធ្វើ។ ក្នុងន័យនេះ ហាក់ដូចជាមនុស្សគ្រប់គ្នា សុទ្ធតែអាចក្លាយជាព្រះ និងសុទ្ធតែអាចមានសារជាតិនិងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់បាន។ ដូច្នេះ ក្នុងករណីនេះ តើមនុស្សក៏អាចធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរមែនទេ? តើពាក្យ «ការកាន់កាប់» អាចពន្យល់តាមរបៀបនេះបានដែរឬទេ? (មិនបានទេ។) ដូច្នេះ តើន័យពិតនោះបែបណាវិញ? ខ្ញុំសូមសួរអ្នករាល់គ្នាថា៖ តើគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល និងសេចក្តីពិត ដែលព្រះជាម្ចាស់ទំនុកបម្រុងដល់មនុស្ស គឺជាការបើកសម្ដែងពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងពីលក្ខណៈនិងកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់មែនទេ? (មែនហើយ។) នេះជាការពិត។ ក៏ប៉ុន្ដែ តើព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គចាំបាច់ត្រូវអនុវត្ត និងមានគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គទំនុកបម្រុងដល់មនុស្សដែរឬទេ? សាកគិតបន្តិចមើល។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់ជំនុំជម្រះមនុស្ស ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គជំនុំជម្រះ? តើព្រះបន្ទូលទាំងនេះកើតមានឡើងយ៉ាងដូចម្តេច? នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ជំនុំជម្រះមនុស្ស តើព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គថ្លែងមក មានខ្លឹមសារអ្វីខ្លះ? តើផ្អែកលើអ្វីដែរ? តើផ្អែកទៅលើនិស្ស័យពុករលួយរបស់មនុស្សមែនទេ? (មែនហើយ។) ដូច្នេះ តើផលដែលសម្រេចបានពីការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើមនុស្ស ពឹងផ្អែកលើសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? (មែនហើយ។) ដូច្នេះ តើពាក្យ «ការកាន់កាប់លើមនុស្ស» របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ គឺជាឃ្លាគ្មានន័យមែនទេ? ច្បាស់ជាអត់ហើយ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលបែបនេះទៅកាន់មនុស្ស? ក្នុងការដែលទ្រង់មានបន្ទូលបែបនេះ តើព្រះអង្គមានគោលបំណងអ្វី? តើព្រះអង្គ ចង់ប្រើពាក្យទាំងនេះធ្វើជាជីវិតមនុស្សមែនទេ? (មែនហើយ។) ព្រះជាម្ចាស់ចង់ប្រើសេចក្តីពិតទាំងអស់ ដែលទ្រង់បានថ្លែងមកតាមរយៈបន្ទូលទាំងនេះ មកធ្វើជាជីវិតរបស់មនុស្ស។ នៅពេលដែលមនុស្សទទួលយកសេចក្តីពិត និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់នេះ ហើយបំផ្លាស់បម្រែវាទៅជាជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ពេលនោះ តើមនុស្សអាចស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? ពេលនោះ តើមនុស្សអាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? តើមនុស្សអាចគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បានដែរឬទេ? នៅពេលមនុស្សឈានដល់ចំណុចនេះ ពេលនោះ តើពួកគេអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? ពេលនោះ តើមនុស្សអាចចុះចូលនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? នៅពេលដែលមនុស្សដូចយ៉ូប ឬដូចពេត្រុស ឈានដល់ទីបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់ពួកគាត់ នៅពេលដែលជីវិតរបស់ពួកគាត់អាចចាត់ទុកថាមានភាពចាស់ទុំ នៅពេលពួកគាត់មានការយល់ដឹងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់ ពេលនោះ តើសាតាំងនៅតែអាចនាំពួកគាត់ឱ្យឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់បានទៀតទេ? ពេលនោះ តើសាតាំងនៅតែអាចកាន់កាប់ពួកគាត់បានទៀតទេ? តើសាតាំងនៅតែអាចសណ្ឋិតលើខ្លួនពួកគាត់ទាំងបង្ខំបានទៀតទេ? (មិនបានទេ។) ដូច្នេះ តើគេជាមនុស្សប្រភេទណា? តើគេជាមនុស្សដែលត្រូវព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកទាំងស្រុងមែនទេ? (មែនហើយ។) នៅក្នុងន័យនេះ តើអ្នកយល់ឃើញបែបណាចំពោះប្រភេទមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់បានទទួលយកទាំងស្រុងនេះ? តាមទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងកាលៈទេសៈនេះ ព្រះអង្គបានកាន់កាប់ដួងចិត្តមនុស្សនេះរួចហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើបុគ្គលនេះមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាដែរ? តើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានក្លាយជាជីវិតនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ហើយជីវិតនេះបានកាន់កាប់រូបកាយទាំងមូលរបស់ពួកគេ ធ្វើឱ្យអ្វីៗទាំងអស់ដែលគេរស់នៅ ក៏ដូចជាសារជាតិរបស់គេផងនោះ គ្រប់គ្រាន់នឹងបំពេញតាមព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? តាមទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើចិត្តមនុស្សជាតិនៅក្នុងពេលនេះ កំពុងត្រូវព្រះអង្គកាន់កាប់មែនទេ? (មែន។) ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាយល់យ៉ាងដូចម្តេចដែរចំពោះអត្ថន័យនៅកម្រិតនេះ? តើព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ ដែលកាន់កាប់លើអ្នកនោះ? (មិនមែនទេ គឺព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញទេ ដែលកាន់កាប់លើយើង។) គឺផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះហើយ ដែលបានក្លាយជាជីវិតរបស់អ្នក ហើយគឺសេចក្តីពិតនោះហើយ ដែលបានក្លាយជាជីវិតរបស់អ្នក។ នៅពេលនោះ មនុស្សនឹងមានជីវិតមកពីព្រះជាម្ចាស់ ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចនិយាយថាជីវិតនោះ ជាជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានទេ។ និយាយម៉្យាងទៀត យើងមិនអាចនិយាយថា ជីវិតមនុស្សដែលបានមកអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដូច្នេះ មិនថាមនុស្សដើរតាមព្រះជាម្ចាស់យូរប៉ុនណា មិនថាមនុស្សទទួលបានព្រះបន្ទូលពីព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណានោះទេ ក៏មនុស្សមិនអាចក្លាយជាព្រះបានដែរ។ ទោះបីថ្ងៃមួយ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំបានកាន់កាប់ដួងចិត្តរបស់អ្នកហើយ ពេលនេះ អ្នកមានជីវិតរបស់ខ្ញុំហើយ» ពេលនោះ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា អ្នកជាព្រះមែនទេ? (អត់ទេ។) ពេលនោះ តើអ្នកនឹងក្លាយជាអ្វីទៅ? តើអ្នកនឹងមិនមែនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងទេឬអី? តើដួងចិត្តរបស់អ្នកនឹងមិនពេញទៅដោយជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់អ្នកទេឬអី? នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កាន់កាប់ដួងចិត្តរបស់មនុស្ស នោះនឹងមានការបង្ហាញឱ្យឃើញដោយសាមញ្ញបែបនេះ។ នេះគឺជាការពិត។ ដូច្នេះ បើពិនិត្យមើលតាមទិដ្ឋភាពនេះ តើមនុស្សអាចក្លាយជាព្រះបានដែរឬទេ? នៅពេលដែលមនុស្សអាចរស់នៅតាមតថភាពនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ពេលនោះ តើមនុស្សអាចមានសារជាតិជីវិត និងភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? មិនអាចជាដាច់ខាត។ មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ចុងក្រោយ មនុស្សនៅតែជាមនុស្សដដែល។ អ្នកគឺជាភាវៈមួយដែលព្រះបានបង្កើតមក។ នៅពេលដែលអ្នកបានទទួលព្រះបន្ទូលពីព្រះជាម្ចាស់ និងបានទទួលយកផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកគ្រាន់តែមានជីវិតដែលមកពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ អ្នកអាចក្លាយមនុស្សម្នាក់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានលើកតម្កើង តែអ្នកនឹងមិនអាចមានសារជាតិជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬមានភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ IV» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤៤

សេចក្តីល្បួងរបស់អារក្សសាតាំង (អត្ថបទសម្រាំង)

ម៉ាថាយ ៤:១-៤ គ្រានោះ ព្រះវិញ្ញាណបាននាំព្រះយេស៊ូវទៅកាន់ឯវាលរហោស្ថាន ដើម្បីឱ្យអារក្សល្បួងទ្រង់។ ហើយនៅពេលដែលទ្រង់បានតមអាហារសែសិបថ្ងៃសែសិបយប់រួចហើយ ទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យឃ្លានអាហារ។ នៅពេលដែលមេល្បួងបានចូលមករកទ្រង់ វាបាននិយាយថា បើលោកជាព្រះបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន ចូរបញ្ជាឱ្យដុំថ្មទាំងនេះក្លាយជានំប៉័ងមើល៍។ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បានឆ្លើយតបវិញថា ដូចមានចែងក្នុងគម្ពីរថា មនុស្សមិនមែនរស់ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។

ទាំងនេះគឺជាពាក្យដែលអារក្សបានព្យាយាមល្បួងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវជាលើកដំបូង។ តើសម្ដីដែលអារក្សបាននិយាយនោះ មានខ្លឹមសារដូចម្ដេច? («បើលោកជាព្រះបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន ចូរបញ្ជាឱ្យដុំថ្មទាំងនេះក្លាយជានំប៉័ងមើល៍»។) ពាក្យដែលអារក្សបាននិយាយទាំងនេះ មានលក្ខណៈសាមញ្ញទេ ប៉ុន្តែ តើខ្លឹមសាររបស់វាមានបញ្ហាដែរឬទេ? អារក្សបាននិយាយថា៖ «បើលោកជាព្រះបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន» ប៉ុន្តែ នៅក្នុងចិត្តរបស់វា តើវាបានដឹង ឬក៏មិនបានដឹងទេថា ព្រះយេស៊ូវជាព្រះបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើវាបានដឹង ឬក៏មិនបានដឹងទេថា ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ? (វាបានដឹង។) ចុះហេតុអ្វីបានជាវានិយាយថា «បើលោកជា» ដូច្នេះវិញ? (វាកំពុងព្យាយាមល្បួងព្រះជាម្ចាស់។) ប៉ុន្តែ តើវាធ្វើបែបនេះមានគោលបំណងអ្វី? វាបាននិយាយថា៖ «បើលោកជាព្រះបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន»។ នៅក្នុងចិត្តរបស់វា វាបានដឹងហើយថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងចិត្តវា វាដឹងរឿងនេះច្បាស់ណាស់ ប៉ុន្តែទោះបីជាវាដឹងក៏ដោយ តើវាបានចុះចូលនឹងទ្រង់ និងបានថ្វាយបង្គំទ្រង់ដែរឬទេ? (អត់ទេ។) តើវាចង់ធ្វើអ្វី? វាចង់ប្រើវិធីសាស្ត្រនេះ និងប្រើពាក្យទាំងនេះ ដើម្បីធ្វើឱ្យព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក្រោធ ហើយបន្ទាប់មក បញ្ឆោតទ្រង់ឱ្យធ្វើតាមបំណងរបស់វា។ តើពាក្យរបស់អារក្សមិនមែនមានន័យបង្កប់បែបនេះទេឬអី? នៅក្នុងចិត្តរបស់វា អារក្សដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា នេះគឺជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ប៉ុន្តែវានៅតែនិយាយពាក្យទាំងនេះទៀត។ តើនេះមិនមែនជាធម្មជាតិរបស់សាតាំងទេឬអី? តើធម្មជាតិរបស់សាតាំងគឺជាអ្វីទៅ? (ល្បិចកល អាក្រក់ និងគ្មានការគោរពចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។) តើការមិនគោរពព្រះជាម្ចាស់នឹងទទួលផលវិបាកអ្វីខ្លះ? តើវាមិនមែនចង់វាយប្រហារព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? វាចង់ប្រើវិធីសាស្ត្រនេះ មកវាយប្រហារព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយបានជាវានិយាយថា៖ «បើលោកជាព្រះបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន ចូរបញ្ជាឱ្យដុំថ្មទាំងនេះក្លាយជានំប៉័ងមើល៍»។ តើនេះមិនមែនជាចេតនាអាក្រក់របស់សាតាំងទេឬអី? តើវាកំពុងតែព្យាយាមធ្វើអ្វីឱ្យប្រាកដទៅ? គោលបំណងរបស់វា គឺអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់៖ វាកំពុងតែព្យាយាមប្រើវិធីសាស្ត្រនេះ ដើម្បីបដិសេធតួនាទី និងអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ។ អ្វីដែលសាតាំងចង់មានន័យតាមរយៈពាក្យទាំងនោះគឺថា «បើលោកជាបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន ធ្វើឱ្យដុំថ្មទាំងនេះក្លាយជានំប៉័ងទៅ។ បើលោកមិនអាចធ្វើបានទេ នោះលោកមិនមែនជាបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដូច្នេះ លោកមិនគួរបំពេញកិច្ចការរបស់លោកទៀតឡើយ»។ តើវាមិនមែនមានបំណងបែបនេះទេឬ? វាចង់ប្រើវិធីសាស្ត្រនេះ ដើម្បីវាយប្រហារព្រះជាម្ចាស់ វាចង់កម្ទេច និងបំផ្លាញកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាការតាមព្យាបាទរបស់សាតាំង។ ការតាមព្យាបាទរបស់វា គឺជាការសម្ដែងចេញពីធម្មជាតិរបស់វាមកដោយឯកឯង។ ទោះបីវាដឹងថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទជាបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏វានៅតែធ្វើរឿងបែបនេះដដែល ដោយដើរតាមពីក្រោយព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងប្រកិត ព្យាយាមវាយប្រហារទ្រង់ និងខំប្រឹងធ្វើគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីបង្អាក់ និងបំផ្លាញកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

ឥឡូវនេះ យើងនាំគ្នាវិភាគអំពីឃ្លាដែលសាតាំងបាននិយាយ៖ «ចូរបញ្ជាឱ្យដុំថ្មទាំងនេះក្លាយជានំប៉័ងមើល៍»។ តើឃ្លាថា ‹ធ្វើឱ្យដុំថ្មក្លាយជានំប៉័ង› មានន័យដូចម្ដេច? ប្រសិនបើមានអាហារហើយ ហេតុអ្វីមិនទទួលទានទៅ? ហេតុអ្វីចាំបាច់ទៅធ្វើឱ្យដុំថ្មក្លាយជាអាហារធ្វើអ្វី? តើអាចថា ឃ្លានេះគ្មានន័យបានដែរឬទេ? ទោះបីទ្រង់កំពុងតែតមអាហារនៅពេលនោះក៏ដោយ តើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានអាហារសម្រាប់ទទួលទានដែរឬទេ? (ទ្រង់មាន។) ដូច្នេះ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងអាចមើលឃើញពីភាពខុសទំនងនៃសម្ដីរបស់សាតាំង។ ក្នុងសេចក្ដីវៀចវេរ និងការព្យាបាទរបស់សាតាំងទាំងអស់ យើងនៅតែអាចមើលឃើញពីភាពខុសទំនង និងភាពមិនហេតុផលរបស់វាដដែល។ សាតាំងធ្វើរឿងជាច្រើន ដែលអាចឱ្យអ្នកមើលឃើញធ្លុះពីនិស្ស័យព្យាបាទរបស់វាបាន។ អ្នកអាចមើលឃើញវាធ្វើរឿងដែលបំផ្លាញដល់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពេលឃើញបែបនេះ អ្នកមានអារម្មណ៍ថា វាពិតជាគួរឱ្យស្អប់មែន និងគួរឱ្យខឹងណាស់។ នេះម្យ៉ាង ប៉ុន្តែម្យ៉ាងទៀត តើអ្នកមើលមិនឃើញពីធម្មជាតិដ៏ឆោតល្ងង់ក្មេងខ្ចីបង្កប់នៅក្នុងពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់វាទេឬអី? នេះជាការបើកសម្ដែងឱ្យឃើញពីធម្មជាតិរបស់សាតាំង។ ដោយសារតែសាតាំងមានធម្មជាតិបែបនេះហើយ ទើបវាធ្វើរឿងបែបនេះឯង។ ចំពោះមនុស្សសព្វថ្ងៃ ពាក្យរបស់សាតាំងនេះ គឺជាពាក្យខុសទំនង និងគួរឱ្យចង់សើច។ ប៉ុន្តែ សាតាំងនៅតែអាចនិយាយពាក្យទាំងនេះចេញមកទៀត។ តើយើងអាចថា វាពិតជាល្ងីល្ងើ និងគ្មានហេតុផលបានដែរឬទេ? សេចក្ដីអាក្រក់របស់សាតាំងមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង ហើយសេចក្ដីអាក្រក់នេះកំពុងតែត្រូវបើកសម្ដែងជាបន្តបន្ទាប់។ ដូច្នេះ តើព្រះអម្ចាស់បានឆ្លើយតបទៅកាន់វាយ៉ាងដូចម្ដេច? («មនុស្សមិនមែនរស់ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ»។) តើបន្ទូលទាំងនេះមានព្រះចេស្ដាដែរឬទេ? (ពិតជាមាន។) ហេតុអ្វីបានជាយើងនិយាយថា បន្ទូលទាំងនេះមានព្រះចេស្ដា? នោះគឺដោយសារតែបន្ទូលទាំងនេះ គឺជាសេចក្តីពិត។ តើមនុស្សរស់នៅដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះឬ? ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានតមអាហាររយៈពេលសែសិបថ្ងៃសែសិបយប់។ តើទ្រង់ឃ្លានដល់សុគតដែរឬទេ? ទ្រង់មិនបានឃ្លានដល់សុគតទេ ដូច្នេះ សាតាំងក៏បានចូលទៅរកទ្រង់ ក្នុងចេតនាចង់ឱ្យទ្រង់ធ្វើដុំថ្មឱ្យក្លាយជាអាហារ ដោយនិយាយថា៖ «បើលោកធ្វើឱ្យដុំថ្មទាំងនេះក្លាយជាអាហារបាន តើលោកនឹងមិនមានអាហារសម្រាប់ទទួលទានទេឬ? បើដូច្នេះ តើលោកចាំបាច់ទៅតមអាហារ ឱ្យខ្លួនឯងឃ្លានធ្វើអ្វី?» ប៉ុន្តែ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា «មនុស្សមិនមែនរស់ដោយសារតែនំប៉័ងប៉ុណ្ណោះទេ» ដែលនេះមានន័យថា ទោះបីមនុស្សរស់នៅក្នុងរូបកាយខាងឈាច់ឈាមក៏ដោយ ក៏មិនមែនអាហារដែរ ដែលជួយឱ្យរូបកាយមានជីវិតរស់ និងដកដង្ហើម ប៉ុន្តែ គេរស់បាន ដោយសារតែគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលថ្លែងចេញមកពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញទេ។ ម្យ៉ាងទៀត បន្ទូលទាំងនេះគឺជាសេចក្តីពិត ហើយវាផ្ដល់សេចក្ដីជំនឿដល់មនុស្ស ធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេអាចពឹងអាងលើព្រះជាម្ចាស់បាន និងថាទ្រង់គឺជាសេចក្តីពិត។ នេះម្យ៉ាង ហើយម្យ៉ាងទៀត តើបន្ទូលទាំងនេះមានទិដ្ឋភាពជាក់ស្ដែងដែរឬទេ? ក្រោយពេលទ្រង់តមអាហារសែសិបថ្ងៃសែសិបយប់ តើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមិនមែនកំពុងឈរ និងនៅមានព្រះជន្មរស់នៅឡើយទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាឧទាហរណ៍ពិតជាក់ស្ដែងទេឬអី? ទ្រង់មិនបានសោយអាហាររយៈពេលសែសិបថ្ងៃសែសិបយប់ ប៉ុន្តែ ទ្រង់នៅតែមានព្រះជន្មរស់នៅឡើយ។ នេះគឺជាភស្តុតាងដ៏មានឥទ្ធិពលមួយដែលអាចបញ្ជាក់អំពីសេចក្តីពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ បន្ទូលទាំងនេះសាមញ្ញមែន ប៉ុន្តែចំពោះព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវវិញ តើទ្រង់បានមានបន្ទូលទាំងនេះ តែនៅពេលដែលសាតាំងបានល្បួងទ្រង់ឬ? ឬតើបន្ទូលទាំងនេះជាផ្នែកមួយរបស់ទ្រង់រួចស្រេចទៅហើយ? និយាយមួយបែបទៀតគឺថា ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិត ហើយព្រះជាម្ចាស់ជាជីវិត ប៉ុន្ដែតើសេចក្តីពិតនិងជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ជាការបន្ថែមមកតាមក្រោយមែនទេ? តើវាកើតចេញពីបទពិសោធនៅពេលក្រោយទៀតមែនទេ? អត់ទេ។ សេចក្ដីពិតនិងជីវិត គឺជាលក្ខណៈដែលមានស្រាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ អាចនិយាយបានថា សេចក្តីពិតនិងជីវិត គឺជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងចំពោះទ្រង់ គ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់បើកសម្ដែង គឺជាសេចក្តីពិត។ បន្ទូលទាំងនេះគឺជាសេចក្តីពិត មិនថាខ្លឹមសារនៃបន្ទូលរបស់ទ្រង់នោះវែង ឬក៏ខ្លីនោះទេ ប៉ុន្តែ វាអាចជួយឱ្យមនុស្សរស់នៅបាន និងប្រទានជីវិតដល់មនុស្ស។ បន្ទូលទាំងនេះអាចឱ្យមនុស្សទទួលបានសេចក្តីពិត និងមានភាពច្បាស់លាស់អំពីផ្លូវនៃជីវិតរបស់គេ និងអាចឱ្យពួកគេមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់បាន។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា ប្រភពដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើបន្ទូលទាំងនេះ គឺវិជ្ជមាន។ ដូច្នេះ តើយើងអាចថា អ្វីដែលវិជ្ជមាននេះបរិសុទ្ធបានដែរឬទេ? (ពិតជាបាន។) ពាក្យរបស់សាតាំងទាំងអស់នោះ ចេញមកពីធម្មជាតិរបស់វា។ សាតាំងបើកសម្ដែងពីធម្មជាតិអាក្រក់ និងព្យាបាទរបស់វានៅគ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់ពេលវេលា។ ឥឡូវនេះ តើសាតាំងធ្វើការបើកសម្ដែងចំណុចទាំងនេះចេញមកដោយឯកឯងមែនទេ? តើមាននរណាម្នាក់បង្គាប់វាឱ្យធ្វើបែបនេះដែរឬទេ? តើមាននរណាម្នាក់ជួយវាដែរឬទេ? តើមាននរណាម្នាក់បង្ខំវាដែរឬទេ? អត់ទេ។ គ្រប់ការបើកសម្ដែងទាំងអស់នេះ គឺធ្វើឡើងចេញពីចេតនារបស់វាផ្ទាល់តែម្ដង។ នេះគឺជាធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង។ មិនថាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីនោះទេ ហើយមិនថាទ្រង់ធ្វើកិច្ចការនោះដោយរបៀបណាទេ សាតាំងតែងតែយកតម្រាប់តាមគ្រប់ជំហាន។ សារជាតិ និងធម្មជាតិពិតនៃអ្វីដែលសាតាំងនិយាយនិងធ្វើ គឺជាសារជាតិរបស់សាតាំង ជាសារជាតិអាក្រក់ និងព្យាបាទ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤៥

សេចក្តីល្បួងរបស់អារក្សសាតាំង (អត្ថបទសម្រាំង)

ម៉ាថាយ ៤:៥-៧ បន្ទាប់មក អារក្សនាំទ្រង់ឡើងទៅកាន់ទីក្រុងដ៏បរិសុទ្ធ ហើយដាក់ទ្រង់នៅលើកំពូលព្រះវិហារ ហើយបាននិយាយទៅកាន់ទ្រង់ថា បើលោកជាបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន ចូរទម្លាក់ខ្លួនចុះទៅក្រោមមើល៍ ដ្បិតមានចែងទុកមកថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងបញ្ជូនទេវតារបស់ទ្រង់មកតាមថែរក្សាលោក ហើយទេវតាទាំងនោះនឹងចាំទ្រលោកនៅក្នុងដៃរបស់គេ ដោយមិនឱ្យជើងលោកទង្គិចនឹងថ្មឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅវាវិញថា ដូចមានសេចក្ដីចែងទុកមកទៀតថា អ្នកមិនត្រូវល្បួងព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នកឡើយ។

ដំបូង យើងនាំគ្នាមើលពាក្យដែលសាតាំងបាននិយាយនៅត្រង់ចំណុចនេះសិន។ សាតាំងបាននិយាយថា៖ «បើលោកជាបុត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែន ចូរទម្លាក់ខ្លួនចុះទៅក្រោមមើល៍» ហើយបន្ទាប់មក វាបានដកស្រង់បទគម្ពីរថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់នឹងបញ្ជូនទេវតារបស់ទ្រង់មកតាមថែរក្សាលោក ហើយទេវតាទាំងនោះនឹងចាំទ្រលោកនៅក្នុងដៃរបស់គេ ដោយមិនឱ្យជើងលោកទង្គិចនឹងថ្មឡើយ»។ តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណា នៅពេលដែលអ្នកឮសម្ដីរបស់សាតាំង? តើសម្ដីទាំងនេះមិនមែនផ្ដេសផ្ដាសពេកទេឬអី? សម្ដីទាំងនេះផ្ដេសផ្ដាស ខុសទំនង និងគួរឱ្យខ្ពើមណាស់។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? ជារឿយៗ សាតាំងតែងធ្វើរឿងល្ងង់ខ្លៅបែបនេះ ហើយវាជឿថា ខ្លួនវាឆ្លាតណាស់។ ជារឿយៗ វាតែងដកស្រង់បទគម្ពីរ (សូម្បីតែព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែងមកក៏ដោយ) ដោយព្យាយាមប្រើបន្ទូលទាំងនោះទៅទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ វាយប្រហារទ្រង់ និងល្បួងទ្រង់ ក្នុងបំណងចង់សម្រេចគោលដៅរបស់វាដែលចង់បំផ្លាញផែនការកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តាមរយៈសម្ដីដែលសាតាំងបាននិយាយនេះ តើអ្នកមើលឃើញចំណុចអ្វីដែរឬទេ? (សាតាំងលាក់បាំងចេតនាអាក្រក់។) គ្រប់កិច្ចការដែលសាតាំងធ្វើ វាតែងតែព្យាយាមចង់ល្បួងមនុស្សជាតិ។ សាតាំងមិននិយាយឱ្យចំៗឡើយ ប៉ុន្តែវាចូលចិត្តនិយាយបញ្ឆិតបញ្ឆៀង ដោយប្រើសេចក្តីល្បួង ការលួងបញ្ឆោត និងការទាក់ចិត្ត។ សាតាំងប្រើប្រាស់សេចក្តីល្បួងរបស់វាដាក់ព្រះជាម្ចាស់ ហាក់ដូចជាទ្រង់ជាមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់អ៊ីចឹង ដោយជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ក៏ល្ងីល្ងើ ល្ងង់ខ្លៅ និងមិនចេះវែកញែករកខុសត្រូវឱ្យបានច្បាស់លាស់ដូចជាមនុស្សដែរ។ សាតាំងគិតថា ទាំងព្រះជាម្ចាស់ ទាំងមនុស្ស សុទ្ធតែមិនអាចមើលធ្លុះពីសារជាតិរបស់វា ពីការបោកបញ្ឆោត និងចេតនាអាក្រក់របស់វាបានឡើយ។ តើនេះមិនមែនជាភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់សាតាំងទេឬអី? លើសពីនេះទៅទៀត សាតាំងដកស្រង់បទគម្ពីរ ទាំងជឿជាក់ថា ការធ្វើបែបនេះ នឹងធ្វើឱ្យអ្នកកាន់តែឱ្យតម្លៃលើវា និងជឿថា អ្នកនឹងមិនអាចចាប់ចំណុចខ្សោយណាមួយនៅក្នុងសម្ដីរបស់វាបានទេ ឬចៀសផុតពីចាញ់បញ្ឆោតវាបានឡើយ។ តើនេះមិនមែនជាភាពគ្មានហេតុផល និងភាពក្មេងខ្ចីរបស់សាតាំងទេឬអី? រឿងនេះគឺដូចជាពេលដែលមនុស្សផ្សាយដំណឹងល្អ និងធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ៖ ពេលខ្លះ តើអ្នកមិនជឿនឹងមិននិយាយសម្ដីស្រដៀងនឹងសម្ដីដែលសាតាំងបាននិយាយនេះទេឬអី? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឮមនុស្សនិយាយសម្ដីស្រដៀងគ្នានេះដែរឬទេ? តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណា នៅពេលអ្នកឮគេនិយាយបែបនេះ? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ខ្ពើមដែរឬទេ? (មាន។) នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ខ្ពើម តើអ្នកមានអារម្មណ៍ទាស់ចិត្ត និងស្អប់ដែរឬទេ? នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍បែបនេះ តើអ្នកអាចទទួលស្គាល់ថា សាតាំង និងនិស្ស័យពុករលួយដែលសាតាំងបង្កឡើងនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ជារឿងអាក្រក់ដែរឬទេ? នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក តើអ្នកធ្លាប់មានការទទួលស្គាល់បែបនេះដែរឬទេ៖ «នៅពេលដែលសាតាំងនិយាយ វានិយាយដើម្បីវាយប្រហារ និងដើម្បីល្បួង។ ពាក្យសម្ដីរបស់សាតាំងជាពាក្យគ្មានហេតុផល គួរឱ្យចង់សើច ផ្ដេសផ្ដាស និងគួរឱ្យខ្ពើម។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់វិញ ទ្រង់នឹងមិនដែលមានបន្ទូល ឬធ្វើបែបនេះឡើយ ហើយពិតណាស់ ទ្រង់មិនដែលបានធ្វើបែបនេះឡើយ»? ជាការពិត នៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ មនុស្សអាចយល់បានតែបន្ដិចប៉ុណ្ណោះ ហើយនៅមិនទាន់អាចយល់ពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅឡើយទេ។ តាមរយៈកម្ពស់របស់អ្នករាល់គ្នាបច្ចុប្បន្ននេះ អ្នករាល់គ្នាគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ថា៖ «គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល គឺជាសេចក្តីពិត មានប្រយោជន៍សម្រាប់យើងរាល់គ្នា ហើយយើងត្រូវតែទទួលយកព្រះបន្ទូល»។ ទោះបីអ្នកអាចទទួលយកបានឬអត់ក៏ដោយ ក៏អ្នកនឹងនិយាយដោយគ្មានការលើកលែងថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាសេចក្តីពិត ថាព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិតដែរ ប៉ុន្តែអ្នកមិនដឹងថា គឺសេចក្តីពិតនេះឯងដែលបរិសុទ្ធ ហើយព្រះជាម្ចាស់នេះឯងដែលបរិសុទ្ធនោះទេ។

ដូច្នេះ តើព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលតបទៅនឹងសម្ដីរបស់សាតាំងដូចម្ដេច? ព្រះយេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅវាថា៖ «ដូចមានសេចក្ដីចែងទុកមកទៀតថា អ្នកមិនត្រូវល្បួងព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នកឡើយ»។ តើនៅក្នុងបន្ទូលដែលព្រះយេស៊ូវបានថ្លែងមកនេះ មានសេចក្ដីពិតដែរឬទេ? នៅក្នុងបន្ទូលទាំងនោះ ច្បាស់ជាមានសេចក្ដីពិតហើយ។ សម្បកក្រៅ បន្ទូលទាំងនេះគឺជាបញ្ញត្តិមួយសម្រាប់ឱ្យមនុស្សធ្វើតាម ប៉ុន្តែទោះយ៉ាងណា ទាំងមនុស្ស ទាំងសាតាំង បានល្មើសនឹងបន្ទូលទាំងនេះជារឿយៗ។ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅសាតាំងថា «អ្នកមិនត្រូវល្បួងព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នកឡើយ» ដោយសារតែសាតាំងតែងធ្វើបែបនេះជាញឹកញាប់ ដូច្នេះ វាធ្វើរឿងនេះមិនចេះខ្ជិលទេ។ អាចនិយាយបានថា សាតាំងបានធ្វើរឿងនេះយ៉ាងគឃ្លើន និងឥតអៀនខ្មាសសោះឡើយ។ គឺធម្មជាតិនិងសារជាតិរបស់សាតាំងនេះហើយ ដែលមិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងមិនគោរពព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តវានោះ។ សូម្បីតែពេលដែលសាតាំងបានឈរនៅក្បែរព្រះជាម្ចាស់ និងអាចមើលឃើញទ្រង់ក៏ដោយ ក៏វានៅតែល្បួងព្រះជាម្ចាស់កើតទៀត។ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅសាតាំងថា៖ «អ្នកមិនត្រូវល្បួងព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នកឡើយ»។ ព្រះជាម្ចាស់តែងមានបន្ទូលបែបនេះទៅសាតាំងជារឿយៗ។ ដូច្នេះ តើឃ្លានេះស័ក្តិសមនឹងយកមកអនុវត្តនៅក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះដែរទេ? (ពិតជាស័ក្តិសម ដ្បិតយើងក៏ល្បួងព្រះជាម្ចាស់ជារឿយៗដែរ។) ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សល្បួងព្រះជាម្ចាស់ជារឿយៗបែបនេះ? តើដោយសារតែមនុស្សពេញដោយនិស្ស័យពុករលួយបែបសាតាំងមែនទេ? (មែនហើយ។) ដូច្នេះ តើសម្ដីរបស់សាតាំងខ្ពង់ខ្ពស់ជាងសម្ដីដែលមនុស្សតែងនិយាយមកជារឿយៗមែនទេ? តើមនុស្សនិយាយពាក្យទាំងនេះនៅក្នុងស្ថានភាពបែបណា? គេអាចនិយាយបានថា មនុស្សនិយាយបែបទាំងនេះ ដោយគ្មានគិតពីពេលវេលា និងទីកន្លែងនោះទេ។ ការនេះបញ្ជាក់បានថា និស្ស័យរបស់មនុស្សមិនខុសពីនិស្ស័យពុករលួយរបស់សាតាំងឡើយ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានថ្លែងបន្ទូលសាមញ្ញពីរបីពាក្យ ជាបន្ទូលដែលតំណាងឱ្យសេចក្តីពិត ជាបន្ទូលដែលមនុស្សត្រូវការ។ ក៏ប៉ុន្តែ ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនេះ តើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានបន្ទូលបែបនេះដើម្បីឈ្លោះប្រកែកជាមួយសាតាំងមែនទេ? តើបន្ទូលដែលទ្រង់ថ្លែងទៅកាន់សាតាំងនេះ មានលក្ខណៈបង្ករឿងដែរឬទេ? (អត់ទេ។) នៅក្នុងដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ តើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានព្រះទ័យដូចម្ដេចចំពោះសេចក្តីល្បួងរបស់សាតាំង? តើទ្រង់មានព្រះទ័យខ្ពើមរអើមដែរឬទេ? ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានព្រះទ័យខ្ពើមរអើម ប៉ុន្តែទ្រង់នៅតែមិនឈ្លោះប្រកែកជាមួយសាតាំងឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនបានមានបន្ទូលអ្វីអំពីគោលការណ៍សំខាន់ៗដែរ។ តើហេតុអ្វីទៅ? (ដោយសារតែសាតាំងតែងតែបែបនេះឯង វាមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបានឡើយ។) តើអាចនិយាយថា សាតាំងមិនងាយនឹងទទួលយកហេតុផលបានទេ? (ពិតជាបាន។) តើសាតាំងអាចទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិតបានដែរឬទេ? សាតាំងនឹងមិនដែលទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិតឡើយ ហើយវាក៏នឹងមិនដែលសារភាពថា ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិតនោះដែរ ដ្បិតនេះជាធម្មជាតិរបស់វា។ ធម្មជាតិរបស់សាតាំង នៅមានទិដ្ឋភាពមួយទៀតដែលគួរឱ្យខ្ពើមរអើម។ តើជាអ្វីទៅ? ពេលសាតាំងខំប្រឹងល្បួងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ វាបានគិតថា ទោះបីវាមិនបានជោគជ័យក៏ដោយ ក៏វានៅតែព្យាយាមធ្វើបែបនេះដដែល។ ទោះបីវានឹងត្រូវរងការដាក់ទោសក៏ដោយ ក៏វានៅតែជ្រើសរើសសាកល្បងធ្វើបែបនេះដដែល។ ទោះបីវានឹងមិនទទួលប្រយោជន៍អ្វីពីការធ្វើបែបនេះក៏ដោយ ក៏វានៅតែព្យាយាមធ្វើបែបនេះ ដោយក្រាញ់ននៀលខំប្រឹងនិងឈរតតាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ រហូតដល់ទីបញ្ចប់។ តើនេះជាធម្មជាតិប្រភេទអ្វីទៅ? តើនេះមិនមែនជាធម្មជាតិអាក្រក់ទេឬអី? ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ច្រឡោតខឹង នៅពេលដែលគេនិយាយពីព្រះជាម្ចាស់ តើគេបានឃើញព្រះជាម្ចាស់ហើយឬនៅ? តើគេដឹងថានរណាជាព្រះជាម្ចាស់ទេ? គេមិនដឹងថានរណាជាព្រះជាម្ចាស់ទេ គេមិនជឿលើទ្រង់ឡើយ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនដែលមានបន្ទូលទៅកាន់គេដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលបង្កបញ្ហាដល់គេទេ ចុះហេតុអ្វីបានជាគេច្រឡោតខឹងដូច្នេះ? តើយើងអាចនិយាយថា មនុស្សនេះអាក្រក់បានដែរឬទេ? និន្នាការខាងលោកីយ៍ ការស៊ីផឹក ការស្វែងរកការសប្បាយភ្លើតភ្លើន ការដេញតាមពួកតារា ទាំងអស់នេះគ្មានអ្វីដែលរំខានដល់ចិត្តមនុស្សនេះឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលនិយាយពី «ព្រះជាម្ចាស់» ឬពីសេចក្តីពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គេបែរជាច្រឡោតខឹងទៅវិញ។ តើនេះមិនរាប់បញ្ចូលថាជាការមានធម្មជាតិអាក្រក់ទេឬអី? នេះជាភស្តុតាងគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបញ្ជាក់ថា នេះជាធម្មជាតិអាក្រក់របស់មនុស្ស។ ឥឡូវនេះ និយាយចំពោះអ្នករាល់គ្នាវិញ នៅពេលដែលគេនិយាយពីសេចក្តីពិត ឬនៅពេលដែលគេនិយាយពីការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មកលើមនុស្សជាតិ ឬពីព្រះបន្ទូលជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើមនុស្ស តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ទាស់ចិត្ត មានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើម មិនចង់ឮរឿងទាំងនេះដែរឬទេ? អ្នកអាចគិតក្នុងចិត្តថា៖ «តើមនុស្សមិនសុទ្ធតែនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិតទេឬ? ព្រះបន្ទូលខ្លះ មិនមែនជាសេចក្ដីពិតទេ! ច្បាស់ណាស់ នោះគ្រាន់តែជាបន្ទូលដាស់តឿនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ!» មនុស្សខ្លះថែមទាំងមានអារម្មណ៍ទាស់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយគិតថា៖ «ឮតែគេនិយាយពីការល្បងលរបស់ទ្រង់ ការជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់រាល់តែថ្ងៃ តើពេលណាគេឈប់និយាយទៅហ្ន៎? តើពេលណាទើបយើងទទួលបានទិសដៅដ៏ល្អមួយទៅ?» គ្មានអ្នកណាដឹងឡើយថា កំហឹងគ្មានហេតុផលបែបនេះ កើតចេញមកពីណាទេ។ តើនេះជាធម្មជាតិបែបណា? (ធម្មជាតិអាក្រក់។) ធម្មជាតិបែបនេះ ត្រូវបានណែនាំ និងដឹកនាំដោយធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង។ តាមទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទាក់ទងនឹងធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង និងនិស្ស័យពុករលួយរបស់មនុស្ស ទ្រង់មិនដែលឈ្លោះប្រកែក ឬគុំកួនចំពោះមនុស្សឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនដែលយកព្រះទ័យទុកដាក់អ្វីច្រើនដែរ នៅពេលដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តទាំងល្ងង់ខ្លៅបែបនេះ។ អ្នកនឹងមិនដែលឃើញព្រះជាម្ចាស់មានទស្សនៈលើរឿងអ្វីមួយដូចមនុស្សឡើយ ហើយជាងនេះទៅទៀត អ្នកក៏នឹងមិនដែលឃើញទ្រង់ប្រើទស្សនៈ ចំណេះដឹង វិទ្យាសាស្ត្រ ទស្សនវិជ្ជា ឬការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស មកដោះស្រាយបញ្ហានានាដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គ្រប់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បំពេញ និងគ្រប់សេចក្តីដែលព្រះជាម្ចាស់បើកសម្ដែង គឺផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងសេចក្តីពិត។ មានន័យថា គ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានថ្លែង និងគ្រប់ទាំងសកម្មភាពដែលទ្រង់បានធ្វើ ត្រូវផ្សាយភ្ជាប់ទៅនឹងសេចក្តីពិត។ សេចក្តីពិតនេះមិនមែនជាផលដែលកើតចេញពីសេចក្តីរវើរវាយគ្មានមូលដ្ឋាននោះទេ ប៉ុន្តែ សេចក្តីពិត ព្រមទាំងព្រះបន្ទូលទាំងនេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងចេញតាមរយៈសារជាតិ និងជីវិតរបស់ទ្រង់។ ដោយសារតែព្រះបន្ទូលទាំងនេះ និងសារជាតិនៃគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ ជាសេចក្តីពិត ហេតុនេះ យើងអាចនិយាយបានថា សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺ បរិសុទ្ធ។ និយាយម្យ៉ាងទៀតគឺថា គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលនិងធ្វើ នាំមកនូវភាពរស់រវើក និងពន្លឺដល់មនុស្ស ធ្វើឱ្យមនុស្សអាចមើលឃើញពីអ្វីៗដែលវិជ្ជមាន និងតថភាពនៃអ្វីៗដែលវិជ្ជមាន ព្រមទាំងចង្អុលបង្ហាញផ្លូវដល់មនុស្ស ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចដើរនៅលើផ្លូវត្រូវបាន។ សេចក្ដីទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែត្រូវកំណត់ដោយសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដោយសារជាតិនៃភាពបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ទាំងអស់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤៦

សេចក្តីល្បួងរបស់អារក្សសាតាំង (អត្ថបទសម្រាំង)

ម៉ាថាយ ៤:៨-១១ ម្ដងទៀត អារក្សក៏នាំព្រះ‌អង្គទៅលើកំពូលភ្នំមួយយ៉ាងខ្ពស់ ហើយបង្ហាញនគរទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោក ព្រមទាំងសិរី‌ល្អនៃនគរទាំងនោះ ថ្វាយព្រះ‌អង្គទត រួចវាទូលព្រះ‌អង្គថា៖ ប្រសិន‌បើលោកក្រាបថ្វាយ‌បង្គំខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងប្រគល់របស់ទាំងអស់នេះដល់លោក។ នោះ ព្រះ‌យេស៊ូវមានព្រះ‌បន្ទូលទៅវាថា៖ សាតាំងអើយ ចូរឯងថយចេញទៅ ដ្បិតមានសេចក្តីចែងទុកមកថា ឯងត្រូវថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះ‌របស់ឯង ហើយត្រូវគោរពបម្រើព្រះ‌អង្គតែមួយប៉ុណ្ណោះ។ ពេលនោះ អារក្សក៏ថយចេញពីទ្រង់ រួចមានពួកទេវតាមកបម្រើទ្រង់។

ពេលល្បិចកលទាំងពីរលើកកាលពីមុនបរាជ័យ អារក្សសាតាំងបានព្យាយាមម្ដងទៀត៖ វាបានបង្ហាញនគរទាំងអស់នៅក្នុងពិភពលោក និងសិរីល្អនៃនគរទាំងនោះថ្វាយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវទត ហើយសុំឱ្យព្រះអង្គថ្វាយបង្គំវា។ តាមរយៈស្ថានភាពបែបនេះ តើអ្នកអាចមើលឃើញពីលក្ខណៈអ្វីខ្លះរបស់អារក្ស? តើអារក្សសាតាំងមិនមែនមានភាពឥតអៀនខ្មាសទេឬអី? (មែនហើយ។) តើវាគ្មានភាពអៀនខ្មាសយ៉ាងដូចម្ដេចកើតទៅ? ព្រះជាម្ចាស់បង្កើតរបស់សព្វសារពើឡើង តែសាតាំងបែរជាមើលជុំវិញខ្លួន ហើយបង្ហាញគ្រប់យ៉ាងថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ទតទៅវិញ ដោយនិយាយថា៖ «មើលពីភាពសម្បូររុងរឿង និងសិរីល្អនៃនគរទាំងនេះចុះ។ ប្រសិនបើលោកថ្វាយបង្គំខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងប្រគល់របស់ទាំងអស់នេះដល់លោក»។ តើនេះមិនមែនជាការប្រែក្រឡាស់តួនាទីទាំងស្រុងទេឬអី? តើសាតាំងគ្មានភាពអៀនខ្មាសទេឬអី? ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ប៉ុន្តែ តើទ្រង់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើឡើងមកដើម្បីជាការកម្សាន្តព្រះទ័យរបស់ទ្រង់មែនទេ? ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានគ្រប់យ៉ាងដល់មនុស្សជាតិ ប៉ុន្តែសាតាំងចង់រឹបអូសយករបស់ទាំងអស់នោះវិញ ហើយពេលវារឹបអូសបានហើយ វាបានប្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ថា៖ «ថ្វាយបង្គំខ្ញុំទៅ! ថ្វាយបង្គំខ្ញុំទៅ នោះខ្ញុំនឹងប្រគល់របស់ទាំងអស់នេះដល់លោក»។ នេះគឺជាមុខមាត់អាក្រក់របស់សាតាំង។ វាគ្មានភាពអៀនខ្មាសសោះឡើយ! សាតាំងមិនទាំងដឹងពីអត្ថន័យនៃពាក្យ «អៀនខ្មាស» ផង។ នេះគ្រាន់តែជាឧទាហរណ៍មួយទៀតពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់វាប៉ុណ្ណោះ។ វាថែមទាំងមិនដឹងថាអៀនខ្មាសជាអ្វីទេ។ សាតាំងដឹងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ហើយក៏ដឹងថា ទ្រង់គ្រប់គ្រង និងមានការត្រួតត្រាលើរបស់គ្រប់សារពើដែរ។ របស់សព្វសារពើមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់មនុស្ស ហើយក៏មិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់សាតាំងដែរ ប៉ុន្តែជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទោះយ៉ាងនេះក្ដី អារក្សសាតាំងនៅតែនិយាយទាំងឥតអៀនខ្មាសថា វានឹងប្រគល់របស់ទាំងអស់នោះដល់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។ តើនេះមិនមែនជាឧទាហរណ៍មួយទៀតដែលបញ្ជាក់អំពីការដែលសាតាំងធ្វើខុសទំនង និងឥតអៀនខ្មាសជាថ្មីម្ដងទៀតទេឬ? ទង្វើនេះធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ស្អប់សាតាំងកាន់តែខ្លាំងឡើង មែនទេ? ប៉ុន្តែ មិនថាសាតាំងបានព្យាយាមបែបណានោះទេ តើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានចាញ់បញ្ឆោតវាដែរឬទេ? តើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលអ្វីខ្លះ? («ឯងត្រូវថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះ‌របស់ឯង ហើយត្រូវគោរពបម្រើព្រះ‌អង្គតែមួយប៉ុណ្ណោះ»។) តើព្រះបន្ទូលទាំងនេះមានអត្ថន័យជាក់ស្ដែងដែរឬទេ? (មាន។) តើជាអត្ថន័យជាក់ស្ដែងបែបណា? យើងមើលដឹងពីសេចក្ដីអាក្រក់ និងភាពឥតអៀនខ្មាសរបស់សាតាំងតាមរយៈពាក្យសម្ដីរបស់វា។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើមនុស្សថ្វាយបង្គំសាតាំងមែន តើនឹងមានលទ្ធផលបែបណា? តើពួកគេនឹងទទួលបានភាពសម្បូររុងរឿង និងសិរីល្អរបស់នគរទាំងអស់នោះដែរឬទេ? (អត់ទេ។) តើពួកគេនឹងទទួលបានអ្វីខ្លះ? តើមនុស្សជាតិនឹងប្រែជាឥតអៀនខ្មាស និងគួរឱ្យចង់សើច ដូចជាសាតាំងដែរមែនទេ? (មែន។) ពេលនោះ ពួកគេនឹងគ្មានអ្វីខុសប្លែកពីសាតាំងឡើយ។ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលទាំងនេះ ដែលជាបន្ទូលដ៏សំខាន់សម្រាប់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា៖ «ឯងត្រូវថ្វាយ‌បង្គំព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះ‌របស់ឯង ហើយត្រូវគោរពបម្រើព្រះ‌អង្គតែមួយប៉ុណ្ណោះ»។ នេះមានន័យថា ក្រៅពីព្រះអម្ចាស់ ក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ប្រសិនបើអ្នកបម្រើអ្នកផ្សេង ប្រសិនបើអ្នកថ្វាយបង្គំអារក្សសាតាំង នោះអ្នកនឹងត្រូវលង់នៅក្នុងសេចក្តីស្មោកគ្រោក ដូចជាសាតាំងដែរមិនខាន។ ពេលនោះ អ្នកនឹងមានភាពឥតអៀនខ្មាស និងសេចក្ដីអាក្រក់របស់សាតាំង ហើយដូចជាសាតាំងដែរ អ្នកនឹងល្បួងព្រះជាម្ចាស់ និងវាយប្រហារព្រះជាម្ចាស់មិនខាន។ ដូច្នេះ តើអ្នកនឹងទទួលបានលទ្ធផលបែបណា? អ្នកនឹងត្រូវព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ខ្ពើម ត្រូវព្រះជាម្ចាស់វាយផ្ដួល និងត្រូវព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញ។ ក្រោយពេលសាតាំងបានល្បួងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវជាច្រើនដងតែមិនបានជោគជ័យហើយ តើវាបានព្យាយាមល្បួងទ្រង់ម្ដងទៀតដែរឬទេ? សាតាំងមិនបានព្យាយាមម្ដងទៀតឡើយ រួចវាក៏បានចាកចេញទៅ។ តើសេចក្ដីនេះចង់បញ្ជាក់អំពីអ្វីដែរ? សេចក្ដីនេះបញ្ជាក់ថា ធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង ការព្យាបាទរបស់វា និងភាពគ្មានហេតុផល ព្រមទាំងភាពខុសទំនងរបស់វា គ្មានតម្លៃអ្វីក្នុងការលើកមកនិយាយនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានយកឈ្នះលើសាតាំង ដោយប្រើព្រះបន្ទូលតែបីប្រយោគប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់ពីនោះមក សាតាំងបានដើរចេញយ៉ាងលឿនដោយសេចក្ដីខ្មាសអៀនយ៉ាងខ្លាំង ហើយវាខ្មាសខ្លាំងមិនហ៊ានបង្ហាញមុខទេ ហើយវាក៏មិនដែលល្បួងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវម្ដងទៀតដែរ។ ដោយសារតែព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានយកឈ្នះលើសេចក្តីល្បួងរបស់សាតាំងរួចហើយ ដូច្នេះពេលនេះ ទ្រង់អាចបន្តធ្វើកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើ និងកិច្ចការដែលនៅខាងមុខទ្រង់បានយ៉ាងងាយស្រួល។ ប្រសិនបើព្រះបន្ទូលនេះត្រូវយកមកអនុវត្តនៅក្នុងគ្រាបច្ចុប្បន្ន តើគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើនិងបានមានបន្ទូលនៅក្នុងស្ថានភាពនេះ មានអត្ថន័យជាក់ស្ដែងសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា ដែរឬទេ? (ពិតជាមាន។) តើវាមានអត្ថន័យជាក់ស្ដែងអ្វីខ្លះ? តើការយកឈ្នះលើសាតាំង ជារឿងងាយស្រួលធ្វើមែនទេ? តើមនុស្សត្រូវតែមានការយល់ដឹងឱ្យបានច្បាស់ពីធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំងដែរឬទេ? តើមនុស្សត្រូវតែមានការយល់ដឹងឱ្យបានសុក្រឹតពីសេចក្តីល្បួងរបស់សាតាំងដែរឬទេ? (ត្រូវតែមាន។) នៅពេលដែលជួបសេចក្តីល្បួងរបស់សាតាំងនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ប្រសិនបើអ្នកអាចមើលធ្លុះពីធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង តើអ្នកនឹងមិនអាចយកឈ្នះលើវាបានដែរឬទេ? ប្រសិនបើអ្នកបានដឹងអំពីភាពគ្មានហេតុផល និងភាពខុសទំនងរបស់សាតាំង តើអ្នកនឹងនៅតែឈរខាងសាតាំង ហើយវាយប្រហារព្រះជាម្ចាស់ទៀតដែរទេ? ប្រសិនបើអ្នកបានដឹងថា ការព្យាបាទនិងភាពឥតអៀនខ្មាសរបស់សាតាំងត្រូវបានបើកសម្ដែងតាមរយៈអ្នក ប្រសិនបើអ្នកសម្គាល់ដឹង និងយល់ពីរឿងទាំងនេះបានយ៉ាងច្បាស់ តើអ្នកនឹងនៅតែវាយប្រហារ និងល្បួងព្រះជាម្ចាស់បែបនេះទៀតមែនទេ? (អត់ទេ យើងនឹងមិនធ្វើបែបនេះឡើយ។) តើអ្នកនឹងធ្វើបែបណា? (យើងនឹងបះបោរទាស់នឹងសាតាំង ហើយបណ្ដេញវាចេញ។) តើនេះជារឿងងាយស្រួលធ្វើដែរឬទេ? វាមិនស្រួលឡើយ។ ដើម្បីធ្វើបែបនេះបាន មនុស្សត្រូវតែអធិស្ឋានឱ្យបានញឹកញាប់ ពួកគេត្រូវតែដាក់ខ្លួនគេនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ជារឿយៗ និងពិនិត្យមើលពីខ្លួនពួកគេ។ ហើយពួកគេត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រៀនប្រដៅ ជំនុំជម្រះ និងវាយផ្ចាលពួកគេ។ មានតែបែបនេះទេ ទើបមនុស្សនឹងអាចដកខ្លួនចេញពីសេចក្តីបញ្ឆោត និងការត្រួតត្រារបស់សាតាំងបន្តិចម្ដងៗបាន។

ពេលពិនិត្យមើលពាក្យទាំងអស់ដែលសាតាំងបាននិយាយ ឥឡូវនេះ យើងនឹងសង្ខេបអំពីចំណុចដែលផ្សំគ្នាបង្កើតបានជាសារជាតិរបស់សាតាំង។ ដំបូង សារជាតិរបស់សាតាំង អាចនិយាយបានជាទូទៅថា ជាសារជាតិអាក្រក់ ផ្ទុយពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយថា សារជាតិរបស់សាតាំង អាក្រក់? ដើម្បីឆ្លើយនឹងសំណួរនេះ គេត្រូវតែពិនិត្យមើលពីផលនៃទង្វើដែលសាតាំងបានធ្វើមកលើមនុស្សសិន។ សាតាំងត្រួតត្រាមនុស្ស និងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ ហើយឱ្យមនុស្សប្រព្រឹត្តនៅក្រោមនិស្ស័យដ៏ពុករលួយរបស់សាតាំង និងរស់នៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្សដែលត្រូវសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយ។ មនុស្សជាតិត្រូវសាតាំងសណ្ឋិត និងក្លាយជាចំណែករបស់សាតាំងទាំងមិនដឹងខ្លួន។ ដូច្នេះហើយទើបមនុស្សមាននិស្ស័យពុករលួយរបស់សាតាំង ដែលជាធម្មជាតិរបស់សាតាំង។ តាមរយៈគ្រប់យ៉ាងដែលសាតាំងបាននិយាយនិងបានធ្វើ តើអ្នកបានឃើញពីភាពក្រអឺតក្រទមរបស់វាដែរឬទេ? តើអ្នកបានឃើញពីការបោកបញ្ឆោត និងការព្យាបាទរបស់វាដែរឬទេ? តើភាពក្រអឺតក្រទមរបស់សាតាំងត្រូវបានបង្ហាញចេញមកសំខាន់តាមរបៀបណា? តើសាតាំងតែងតែមានការលាក់បាំងពីបំណងចង់កាន់តួនាទីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? សាតាំងតែងតែចង់បំផ្លាញកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចោល និងចង់កាន់មុខតំណែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឱ្យមនុស្សដើរតាមវា គាំទ្រវា និងថ្វាយបង្គំវា។ នេះហើយជាធម្មជាតិក្រអឺតក្រទមរបស់សាតាំង។ នៅពេលដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ តើវាប្រាប់ពួកគេដោយផ្ទាល់ថាពួកគេគួរតែធ្វើអ្វីដែរឬទេ? នៅពេលដែលសាតាំងល្បួងព្រះជាម្ចាស់ តើវាចេញមកនិយាយថា៖ «ខ្ញុំកំពុងតែល្បួងលោក ខ្ញុំកំពុងតែវាយប្រហារលោក» ដែរឬទេ? វាមិនធ្វើបែបនេះជាដាច់ខាត។ ដូច្នេះ តើសាតាំងប្រើវិធីសាស្ត្របែបណា? វាទាក់ចិត្ត ល្បួង វាយប្រហារ និងដាក់អន្ទាក់ ហើយថែមទាំងដកស្រង់បន្ទូលចេញពីបទគម្ពីរទៀតផង។ សាតាំងនិយាយ និងប្រព្រឹត្តតាមរបៀបផ្សេងៗ ដើម្បីសម្រេចគោលបំណង និងចេតនាអាក្រក់របស់វា។ បន្ទាប់ពីសាតាំងបានធ្វើបែបនេះហើយ តើគេអាចមើលឃើញអ្វីខ្លះតាមរយៈការបើកសម្ដែងនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស? តើមនុស្សមិនមែនមានភាពក្រអឺតក្រទមដែរទេឬអី? មនុស្សបានរងទុក្ខដោយសារសេចក្តីពុករលួយរបស់សាតាំងអស់ពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ ដូច្នេះ មនុស្សក៏មានភាពក្រអឺតក្រទម ការបោកបញ្ឆោត ការព្យាបាទ និងភាពល្ងីល្ងើផងដែរ។ គ្រប់សេចក្ដីអាក្រក់ទាំងអម្បាលម៉ាននេះកើតចេញពីធម្មជាតិរបស់សាតាំង។ ដោយសារតែធម្មជាតិរបស់សាតាំងអាក្រក់ ដូច្នេះ វាក៏បានផ្ដល់និស្ស័យអាក្រក់ និងនិស្ស័យពុករលួយមកឱ្យមនុស្សដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សរស់នៅក្រោមនិស្ស័យពុករលួយបែបសាតាំង ហើយមនុស្សក៏ប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ វាយប្រហារព្រះជាម្ចាស់ និងល្បួងទ្រង់ដូចជាសាតាំងដែរ។ មនុស្សបែបនេះមិនអាចថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់បានទេ ហើយគេក៏គ្មានដួងចិត្តដែលគោរពដល់ទ្រង់ដែរ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤៧

របៀបដែលសាតាំងប្រើចំណេះដឹងដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ

តើមនុស្សចាត់ទុកចំណេះដឹងជាអ្វីដែលវិជ្ជមានមែនទេ? យ៉ាងហោចណាស់ ក៏មនុស្សគិតថា អត្ថន័យបង្កប់នៃពាក្យ «ចំណេះដឹង» នេះ មានភាពវិជ្ជមាន ជាជាងអវិជ្ជមានដែរ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាយើងលើកឡើងនៅទីនេះថា សាតាំងប្រើចំណេះដឹង ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយទៅវិញ? តើទ្រឹស្ដីនៃការវិវត្តន៍មិនមែនជាទិដ្ឋភាពនៃចំណេះដឹងមួយទេឬអី? តើច្បាប់វិទ្យាសាស្ត្ររបស់ញូតុន មិនមែនជាចំណេះដឹងមួយផ្នែកទេឬអី? ទំនាញផែនដីក៏ជាចំណេះដឹងមួយផ្នែកដែរ មែនទេ? (មែនហើយ។) ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាចំណេះដឹងត្រូវបានរាប់បញ្ចូលក្នុងចំណោមរបស់ដែលសាតាំងប្រើ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិពុករលួយ? តើអ្នករាល់គ្នាមានទស្សនៈបែបណាចំពោះរឿងនេះ? តើចំណេះដឹងមានសេចក្តីពិតសូម្បីតែមួយចំណិតនៅក្នុងនោះដែរឬទេ? (អត់ទេ។) ដូច្នេះ តើសារជាតិនៃចំណេះដឹងជាអ្វី? តើចំណេះដឹងទាំងអស់ដែលមនុស្សបានរៀនសូត្រ មានមូលដ្ឋានផ្អែកលើអ្វី? តើវាផ្អែកលើមូលដ្ឋានទ្រឹស្ដីនៃការវិវត្តន៍មែនទេ? តើចំណេះដឹងដែលមនុស្សទទួលបានតាមរយៈការរុករក និងការសន្និដ្ឋាន មិនមែនមានមូលដ្ឋានផ្អែកលើលទ្ធិមិនជឿព្រះទេឬអី? តើចំណេះដឹងណាមួយបែបនេះ មានការផ្សារភ្ជាប់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើវាត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើវាត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយសេចក្តីពិតដែរឬទេ? (អត់ទេ។) ដូច្នេះ តើសាតាំងប្រើចំណេះដឹងដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយដោយរបៀបណា? ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយថា គ្មានចំណេះដឹងណាមួយត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ឬជាមួយសេចក្តីពិតឡើយ។ មនុស្សមួយចំនួនគិតពីសម្ដីខ្ញុំបែបនេះ៖ «ចំណេះដឹងអាចនឹងមិនទាក់ទងអ្វីជាមួយនឹងសេចក្តីពិតក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែវាក៏មិនធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយនោះដែរ»។ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ឃើញបែបណាចំពោះទស្សនៈនេះ? តើចំណេះដឹងបង្រៀនអ្នកថា សេចក្តីសុខរបស់មនុស្សត្រូវបង្កើតឡើងដោយដៃទាំងពីររបស់មនុស្ស មែនទេ? តើចំណេះដឹងបង្រៀនអ្នកថា វាសនារបស់មនុស្សស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់គេ មែនទេ? (មែន។) តើនេះជាសម្ដីបែបណាដែរ? (ជាសម្ដីរបស់អារក្ស។) ពិតជាត្រឹមត្រូវណាស់! វាជាសម្ដីរបស់អារក្ស! ចំណេះដឹង គឺជាប្រធានបទដ៏ស្មុគស្មាញមួយក្នុងពិភាក្សាគ្នា។ អ្នកអាចត្រឹមនិយាយថា ចំណេះដឹងក្នុងវិស័យណាមួយ គ្មានអ្វីក្រៅពីចំណេះដឹងឡើយ។ នោះគឺចំណេះដឹងមួយផ្នែកដែលរៀនសូត្រនៅលើមូលដ្ឋាននៃការមិនថា្វយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ និងផ្អែកលើការមិនយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកបង្កើតរបស់សព្វសារពើ។ នៅពេលដែលមនុស្សសិក្សាអំពីចំណេះដឹងប្រភេទនេះ ពួកគេមិនយល់ឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់មានអធិបតេយ្យភាពលើរបស់សព្វសារពើឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនយល់ឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែត្រួតត្រា ឬកំពុងគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេធ្វើ គឺស្រាវជ្រាវ និងរុករកគ្មានទីបញ្ចប់ទៅលើចំណេះដឹងមួយផ្នែកនោះ ហើយព្យាយាមរកចម្លើយ ដោយផ្អែកលើចំណេះដឹង។ យ៉ាងណាមិញ ប្រសិនបើមនុស្សមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេបែរជាគ្រាន់តែធ្វើការស្រាវជ្រាវទៅវិញ តើពិតទេដែលថាពួកគេនឹងមិនដែលរកឃើញចម្លើយពិតនោះ? ចំណេះដឹងទាំងអស់នោះ អាចផ្ដល់ជីវភាព ការងារ និងប្រាក់ចំណូលដល់អ្នកបាន ដើម្បីកុំឱ្យអ្នកស្រេកឃ្លាន ប៉ុន្តែ វានឹងមិនធ្វើឱ្យអ្នកថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយវាក៏នឹងមិនដែលនាំអ្នកឱ្យចេញឆ្ងាយពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះដែរ។ កាលណាអ្នកសិក្សាពីចំណេះដឹងកាន់តែច្រើន នោះអ្នកនឹងកាន់តែមានបំណងចង់បះបោរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ កាន់តែចង់ដាក់ព្រះជាម្ចាស់ទៅក្នុងកម្មវត្ថុនៃការសិក្សា កាន់តែចង់ល្បួងព្រះជាម្ចាស់ និងកាន់តែចង់ទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងឡើង។ ដូច្នេះ ឥឡូវនេះ តើយើងមើលឃើញអ្វីខ្លះដែលចំណេះដឹងកំពុងតែបង្រៀនដល់មនុស្ស? វាសុទ្ធតែជាទស្សនវិជ្ជារបស់សាតាំងទាំងអស់។ តើទស្សនវិជ្ជានិងក្បួនច្បាប់នៃការរស់រាន ដែលសាតាំងផ្សព្វផ្សាយនៅក្នុងចំណោមមនុស្សពុករលួយ មានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយសេចក្តីពិតដែរឬទេ? វាគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធទាល់ជាមួយនឹងសេចក្តីពិត ហើយតាមពិតទៅ វាផ្ទុយទៅនឹងសេចក្តីពិតវិញទេ។ ជារឿយៗ មនុស្សតែងនិយាយថា៖ «ជីវិតត្រូវមានចលនា» និង «មនុស្សគឺជាដែក ឯបាយគឺជាដែកថែប បើមនុស្សមិនបរិភោគបាយទេ គេនឹងឃ្លានមិនខាន»។ តើឃ្លាទាំងនេះមានន័យដូចម្ដេច? ឃ្លានេះជាពាក្យកុហក ហើយពេលឮពាក្យទាំងនេះ មានអារម្មណ៍គួរឱ្យខ្ពើម។ នៅក្នុងអ្វីដែលមនុស្សហៅថាជាចំណេះដឹងនេះ សាតាំងបានបញ្ជ្រាបទស្សនវិជ្ជាអំពីការរស់នៅ និងការគិតរបស់វាចូលក្នុងនោះបន្តិចបន្តួចដែរ។ ហើយនៅពេលដែលសាតាំងធ្វើបែបនេះ វាអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សប្រើគំនិត ទស្សនវិជ្ជា និងទស្សនៈយល់ឃើញរបស់វា ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចបដិសេធអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បដិសេធការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើរបស់សព្វសារពើ និងលើវាសនារបស់មនុស្ស។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលការសិក្សារបស់មនុស្សកាន់តែចម្រើនទៅមុខ ហើយនៅពេលគេទទួលបានចំណេះដឹងកាន់តែច្រើន នោះគេមានអារម្មណ៍កាន់តែស្រពេចស្រពិលអំពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេថែមទាំងលែងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់មានពិតប្រាកដមែនថែមទៀតផង។ ដោយសារសាតាំងបានបណ្ដុះគំនិត ទស្សនៈ និងសញ្ញាណជាក់លាក់មួយចំនួននៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលសាទាំងបានចាក់បំពេញជាតិពិសនេះចូលក្នុងខ្លួនមនុស្សហើយ តើមនុស្សនឹងមិនត្រូវចាញ់កល់ និងត្រូវសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយទេឬអី? ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ឃើញថា មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះរស់នៅតាមអ្វីដែរ? តើពួកគេមិនមែនរសនៅតាមចំណេះដឹង និងគំនិតដែលសាតាំងបានបណ្ដុះនេះទេឬអី? ហើយអ្វីៗដែលលាក់បាំងនៅក្នុងចំណេះដឹងនិងគំនិតនេះ តើវាមិនមែនជាទស្សនវិជ្ជា និងជាតិពិសរបស់សាតាំងទេឬអី? មនុស្សរស់នៅតាមទស្សនៈវិជ្ជានិងជាតិពិសរបស់សាតាំង។ ហើយតើចំណុចស្នូលនៃការដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយជាអ្វី? សាតាំងចង់ឱ្យមនុស្សធ្វើការបដិសេធ ជំទាស់ និងក្រោកឈរប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដូចជាវាដែរ។ នេះជាគោលដៅរបស់សាតាំងក្នុងការធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ ហើយក៏ជាមធ្យោបាយដែលសាតាំងប្រើដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយផងដែរ។

យើងនឹងចាប់ផ្ដើមដោយលើកឡើងអំពីចំណេះដឹងក្នុងទិដ្ឋភាពរាក់កំផែលជាងគេបំផុតសិន។ តើវេយ្យាករណ៍ និងពាក្យពេចន៍នៅក្នុងភាសាអាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបានដែរឬទេ? តើពាក្យពេចន៍អាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបានដែរឬទេ? ពាក្យពេចន៍មិនអាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយទេ ប៉ុន្តែ វាជាឧបករណ៍មួយដែលមនុស្សប្រើប្រាស់ដើម្បីនិយាយ ហើយវាក៏ជាមធ្យោបាយដែលមនុស្សអាចប្រើ ដើម្បីប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ ហើយមិនចាំបាច់និយាយដល់ទៅថា ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើភាសានិងពាក្យពេចន៍ដើម្បីប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សផង។ ភាសានិងពាក្យពេចន៍ជាឧបករណ៍ ហើយក៏ជារបស់ចាំបាច់មួយផងដែរ។ មួយបូកនឹងមួយស្មើពីរ ហើយពីរគុណនឹងពីរស្មើបួន។ តើនេះមិនមែនជាចំណេះដឹងទេឬ? ប៉ុន្តែ តើវាអាចធ្វើឱ្យអ្នកពុករលួយបានដែរឬទេ? នេះគឺជាចំណេះដឹងទូទៅ វាមានលក្ខណៈមិនប្រែប្រួល ដូច្នេះ វាមិនអាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបានទេ។ ដូច្នេះ តើចំណេះដឹងប្រភេទណាទៅដែលធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ? ចំណេះដឹងដែលធ្វើឱ្យពុករលួយ គឺជាចំណេះដឹងដែលត្រូវបានច្របាច់បញ្ចូលគ្នាជាមួយទស្សនៈ និងគំនិតរបស់សាតាំង។ សាតាំងព្យាយាមបណ្ដុះទស្សនៈ និងគំនិតទាំងនេះចូលទៅក្នុងខ្លួនមនុស្សជាតិ តាមរយៈមធ្យោបាយនៃចំណេះដឹងនេះ។ ឧទាហរណ៍៖ នៅក្នុងអត្ថបទមួយ ពាក្យដែលគេសរសេរនៅក្នុងនោះ គ្មានបញ្ហានោះទេ។ បញ្ហាស្ថិតនៅត្រង់ទស្សនៈ និងចេតនារបស់អ្នកនិពន្ធនៅពេលដែលគេសរសេរអត្ថបទនោះ ក៏ដូចជានៅលើខ្លឹមសារនៃគំនិតរបស់គេនោះផងដែរ។ ទាំងនេះគឺជាអ្វីដែលចេញមកពីវិញ្ញាណ ហើយវាអាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបាន។ ឧទាហរណ៍៖ ប្រសិនបើអ្នកកំពុងតែមើលកម្មវិធីទូរទស្សន៍មួយ តើនៅក្នុងកម្មវិធីនោះមានអ្វីដែលដែលអាចផ្លាស់ប្ដូរទស្សនៈរបស់មនុស្សបានទេ? តើពាក្យពេចន៍ដែលតួសម្ដែងបាននិយាយ អាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបានដែរឬទេ? (អត់ទេ។) តើមានអ្វីដែលធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ? នោះប្រាកដជាគំនិត និងខ្លឹមសារសំខាន់នៃការសម្ដែងនោះហើយ ដែលតំណាងឱ្យទស្សនៈរបស់អ្នកដឹកនាំ។ ព័ត៌មានដែលមាននៅក្នុងទស្សនីយភាពទាំងនេះ អាចជះឥទ្ធិពលទៅលើដួងចិត្ត និងគំនិតរបស់មនុស្សបាន។ តើមិនបែបនេះទេឬអី? ពេលនេះ អ្នករាល់គ្នាដឹងថាខ្ញុំកំពុងនិយាយសំដៅទៅលើអ្វីហើយនៅក្នុងកិច្ចពិភាក្សារបស់យើងអំពីការដែលសាតាំងប្រើប្រាស់ចំណេះដឹងដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយនោះ។ អ្នកនឹងមិនយល់ច្រឡំទៀតទេ មែនទេ? ដូច្នេះ លើកក្រោយ នៅពេលដែលអ្នកអានរឿងប្រលោមលោក ឬអត្ថបទណាមួយ តើអ្នកនឹងចេះវាយតម្លៃថាតើគំនិតដែលសម្ដែងចេញតាមរយៈសំណេរនោះ ធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិពុករលួយ ឬក៏ជួយជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សជាតិបានដែរឬទេ? (អាចធ្វើបានបន្ដិចបន្តួចដែរ។) រឿងនេះត្រូវការសិក្សា និងដកពិសោធន៍បន្តិចម្ដងៗ ហើយវាមិនមែនជារឿងដែលងាយស្រួលយល់ភ្លាមៗឡើយ។ ឧទាហរណ៍៖ នៅពេលស្រាវជ្រាវ ឬសិក្សាអំពីចំណេះដឹងក្នុងវិស័យណាមួយ ផ្នែកវិជ្ជមានខ្លះនៃចំណេះដឹងនោះ អាចជួយដល់អ្នកក្នុងការយល់ដឹងពីចំណេះដឹងទូទៅខ្លះអំពីវិស័យនោះ ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ វាក៏អាចឱ្យអ្នកដឹងថាមនុស្សគួរតែចៀសវាងអ្វីខ្លះផងដែរ។ ចូរយក «អគ្គិសនី» ធ្វើជាឧទាហរណ៍ចុះ។ នេះជាចំណេះដឹងមួយផ្នែកដែរ មែនទេ? បើអ្នកមិនដឹងថា អគ្គិសនីអាចឆក់ និងបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្សទេ នោះអ្នកល្ងង់ដែរឬអត់? ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកដឹងពីចំណេះដឹងក្នុងផ្នែកនេះហើយ នោះអ្នកនឹងលែងខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្នទៅប៉ះវត្ថុដែលមានចរន្តអគ្គិសនីទៀតហើយ អ្នកនឹងដឹងអំពីរបៀបប្រើប្រាស់អគ្គិសនីមិនខាន។ រឿងនេះវិជ្ជមានទាំងពីរ។ ឥឡូវ តើអ្នកយល់ច្បាស់ហើយឬនៅអំពីអ្វីដែលយើងបានពិភាក្សាគ្នាទាក់ទងនឹងរបៀបដែលចំណេះដឹងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយនេះ? នៅក្នុងពិភពលោកនេះ មាននូវចំណេះដឹងជាច្រើនប្រភេទទៀតដែលត្រូវបានគេសិក្សា ហើយអ្នករាល់គ្នាត្រូវតែចំណាយពេលបែងចែកចំណេះដឹងទាំងនោះដោយខ្លួនឯង។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤៨

របៀបដែលសាតាំងប្រើវិទ្យាសាស្ត្រដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ

តើវិទ្យាសាស្ត្រជាអ្វី? នៅក្នុងគំនិតមនុស្សគ្រប់គ្នា តើគេមិនមែនចាត់ទុកវិទ្យាសាស្ត្រនេះជាអ្វីដែលឧត្ដុង្គឧត្តម និងជ្រាលជ្រៅទេឬអី? នៅពេលដែលនិយាយអំពីវិទ្យាសាស្ត្រ តើមនុស្សមិនមែនមានអារម្មណ៍ថា៖ «នេះជាប្រធានបទដែលមនុស្សសាមញ្ញមិនអាចយល់បានទេ។ នេះជាប្រធានបទមួយដែលមានតែអ្នកស្រាវជ្រាវ ឬអ្នកជំនាញផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចយល់បាន។ វាគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងហ្វូងមនុស្សធម្មតាដូចជាយើងនេះឡើយ»? តើវាមានទំនាក់ទំនងណាមួយជាមួយមនុស្សធម្មតាដែរឬទេ? (មាន។) តើសាតាំងប្រើវិទ្យាសាស្ត្រទៅធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយដោយរបៀបណា? នៅក្នុងកិច្ចពិភាក្សារបស់យើងនៅត្រង់ចំណុចនេះ យើងនឹងនិយាយតែអំពីអ្វីៗដែលមនុស្សជួបប្រទះជាញឹកញាប់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេប៉ុណ្ណោះ ចំណែកឯរឿងផ្សេងទៀត យើងនឹងមិនពិភាក្សាឡើយ។ មានពាក្យមួយគឺ «ហ្សែន»។ តើអ្នកធ្លាប់ឮពាក្យនេះដែរឬទេ? អ្នកទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែធ្លាប់ស្គាល់ពាក្យនេះហើយ។ តើហ្សែនមិនមែនត្រូវបានរកឃើញតាមរយៈវិទ្យាសាស្ត្រទេឬអី? តើហ្សែនមានន័យដូចម្ដេចចំពោះមនុស្ស? តើវាមិនមែនធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ថា រាងកាយគឺជារបស់អាថ៌កំបាំងមួយទេឬអី? នៅពេលដែលគេចាប់ផ្ដើមនិយាយពីប្រធានបទនេះឱ្យមនុស្សស្ដាប់ នោះនឹងមានមនុស្សមួយចំនួន (ជាពិសេសអ្នកចង់ចេះចង់ដឹង) ដែលនឹងកាន់តែចង់ដឹងថែមទៀត ហើយចង់បានសេចក្ដីលម្អិតបន្ថែមទៀតអំពីប្រធានបទនេះ។ តើដូច្នេះមែនទេ? មនុស្សដែលចង់ដឹងទាំងនេះ នឹងចំណាយកម្លាំងរបស់គេទៅលើប្រធានបទនេះ ហើយនៅពេលដែលគេទំនេរ គេនឹងសិក្សាស្រាវជ្រាវស្វែងរកព័ត៌មាននៅក្នុងសៀវភៅផ្សេងៗ និងនៅលើអ៊ីនធើណិត ដើម្បីស្វែងយល់បន្ថែមអំពីប្រធានបទនេះ។ តើវិទ្យាសាស្ត្រជាអ្វី? និយាយដោយងាយយល់ វិទ្យាសាស្ត្រគឺជាគំនិត និងទ្រឹស្ដីអំពីអ្វីៗដែលមនុស្សចង់ដឹង អ្វីៗដែលគេមិនធ្លាប់ដឹង និងអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រាប់គេឱ្យដឹង។ វិទ្យាសាស្ត្រ គឺជាគំនិត និងទ្រឹស្ដីអំពីរឿងអាថ៌កំបាំងដែលមនុស្សចង់រុករក។ តើវិទ្យាសាស្ត្រមានវិសាលភាពកម្រិតណា? អ្នកអាចនិយាយថា វាមានវិសាលភាពធំធេងណាស់ ដ្បិតមនុស្សអាចស្រាវជ្រាវ និងសិក្សាពីអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគេចាប់អារម្មណ៍បាន។ វិទ្យាសាស្ត្រពាក់ព័ន្ធនឹងការស្រាវជ្រាវរកសេចក្តីលម្អិត និងច្បាប់ដែលគ្រប់គ្រងលើសេចក្តីទាំងនេះ បន្ទាប់មក បង្កើតចេញជាទ្រឹស្ដីសមទំនងមួយដែលធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាគិតថា៖ «អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រទាំងនេះពិតជាអស្ចារ្យណាស់! ពួកគេដឹងរឿងជាច្រើន ល្មមគ្រប់គ្រាន់ឱ្យគេយល់ពីអ្វីទាំងនេះបាន!» មនុស្សមានការកោតសរសើរដល់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រយ៉ាងខ្លាំង មែនទេ? មនុស្សដែលស្រាវជ្រាវវិទ្យាសាស្ត្រ តើពួកគេមានទស្សនៈបែបណា? តើពួកគេមិនមែនចង់ស្រាវជ្រាវអំពីចក្រវាឡ ស្រាវជ្រាវអំពីរឿងអាថ៌កំបាំងនៅក្នុងផ្នែកដែលពួកគេចាប់អារម្មណ៍ទេឬអី? តើការស្រាវជ្រាវនេះចុងក្រោយមានលទ្ធផលបែបណា? នៅក្នុងវិទ្យាសាស្ត្រខ្លះ មនុស្សធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានតាមរយៈការប៉ាន់ស្មានរបស់ពួកគេ ហើយនៅក្នុងវិទ្យាសាស្ត្រខ្លះទៀត ពួកគេពឹងផ្អែកលើបទពិសោធរបស់មនុស្ស ដើម្បីធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋាន។ នៅក្នុងផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រផ្សេងទៀត មនុស្សធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានដោយផ្អែកលើការអង្កេតបែបប្រវត្តិសាស្ត្រ និងសាវតារ។ តើបែបនេះមែនទេ? ដូច្នេះ តើវិទ្យាសាស្ត្រផ្ដល់ប្រយោជន៍អ្វីខ្លះដល់មនុស្ស? អ្វីដែលវិទ្យាសាស្ត្រផ្ដល់ដល់មនុស្សនោះគឺគ្រាន់តែអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សមើលឃើញវត្ថុនៅក្នុងពិភពរូបធាតុនេះ និងដើម្បីជួយចម្អែតចំណង់ចង់ដឹងចង់ស្គាល់របស់មនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែវាមិនអាចជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីច្បាប់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានការត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើឡើយ។ មនុស្សហាក់ដូចជាចង់ស្វែងរកចម្លើយខាងវិទ្យាសាស្ត្រ ប៉ុន្តែចម្លើយទាំងនោះធ្វើឱ្យមានភាពច្របូកច្របល់ ហើយនាំមកនូវការពេញចិត្តតែមួយគ្រាប៉ុណ្ណោះ ជាការពេញចិត្តដែលគ្រាន់តែជួយបង្ខាំងចិត្តមនុស្សនៅត្រឹមពិភពរូបធាតុនេះប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេបានទទួលចម្លើយពីវិទ្យាសាស្ត្រ ដូច្នេះ មិនថាមានបញ្ហាអ្វីកើតឡើងទេ ពួកគេប្រើទស្សនៈតាមបែបវិទ្យាសាស្ត្រមកធ្វើជាមូលដ្ឋាន ដើម្បីបញ្ជាក់ និងទទួលយកបញ្ហានោះ។ ចិត្តរបស់មនុស្សបានងប់ងល់នឹងវិទ្យាសាស្ត្រ ហើយត្រូវវិទ្យាសាស្រ្តគ្រប់គ្រងទាំងស្រុង រហូតដល់ថ្នាក់មនុស្សលែងមានគំនិតចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ លែងចង់ថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ លែងជឿថារបស់សព្វសារពើមកពីព្រះជាម្ចាស់ និងលែងជឿថាមនុស្សគួរតែទៅរកទ្រង់ដើម្បីបានចម្លើយទៀតហើយ។ តើមិនដូច្នេះទេឬអី? កាលណាមនុស្សជឿលើវិទ្យាសាស្ត្រកាន់តែខ្លាំង នោះគេកាន់តែភ្លើ កាន់តែជឿថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែមានដំណោះស្រាយបែបវិទ្យាសាស្ត្រ កាន់តែជឿថាការស្រាវជ្រាវអាចដោះស្រាយបញ្ហាគ្រប់យ៉ាងបាន។ ពួកគេមិនស្វែងរកព្រះជាមា្ចស់ ហើយគេមិនជឿថា ព្រះជាម្ចាស់មានពិតប្រាកដនោះទេ។ នៅពេលប្រឈមនឹងបញ្ហាណាមួយ សូម្បីតែមនុស្សជាច្រើនដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ជាយូរមកហើយក៏ដោយ ក៏នៅតែប្រើកុំព្យូទ័រដើម្បីរកមើលចម្លើយដែរ។ ពួកគេជឿតែលើចំណេះដឹងវិទ្យាសាស្រ្តប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនជឿថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិតឡើយ ពួកគេមិនជឿថាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាចដោះស្រាយបញ្ហាទាំងអស់របស់មនុស្សជាតិបានឡើយ ហើយពួកគេមិនបានគិតពិចារណាពីបញ្ហាជាច្រើនរបស់មនុស្សជាតិ តាមទិដ្ឋភាពនៃសេចក្ដីពិតឡើយ។ មិនថាពួកគេជួបប្រទះបញ្ហាអ្វីនោះទេ ពួកគេមិនដែលអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ ឬស្វែងរកដំណោះស្រាយដោយស្វែងរកការពិតនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នៅក្នុងបញ្ហាជាច្រើន ពួកគេជ្រើសរើសជឿថា ចំណេះដឹងអាចដោះស្រាយបញ្ហាបាន។ សម្រាប់ពួកគេ វិទ្យាសាស្ត្រគឺជាចម្លើយតែមួយគត់។ នៅក្នុងចិត្តមនុស្សបែបនេះ គ្មានព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ពួកគេជាអ្នកមិនជឿព្រះ ហើយទស្សនៈរបស់ពួកគេចំពោះជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនខុសពីអ្នកសិក្សាជ្រៅជ្រះ និងអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រល្បីៗនោះទេ ដែលតែងតែព្យាយាមពិនិត្យពិច័យពីព្រះជាម្ចាស់ តាមវិធីសាស្ត្របែបវិទ្យាសាស្ត្រជានិច្ច។ ឧទាហរណ៍៖ មានអ្នកជំនាញខាងសាសនាជាច្រើននាក់ដែលបានឡើងទៅលើភ្នំ ដែលទូកធំបានទើរនៅទីនោះ ហើយពួកគេក៏បានបញ្ជាក់ពីវត្តមាននៃទូកធំនោះមែន។ ប៉ុន្តែ ទោះបីគេទទួលស្គាល់ពីវត្តមានរបស់ទូកធំនោះក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនយល់ថាមានព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ពួកគេជឿតែទៅលើសាច់រឿង និងប្រវត្តិសាស្ត្រប៉ុណ្ណោះ។ នេះហើយជាលទ្ធផលចេញពីការស្រាវជ្រាវ និងការសិក្សាបែបវិទ្យាសាស្ត្ររបស់គេអំពីពិភពរូបធាតុនេះ។ បើអ្នកស្រាវជ្រាវលើវត្ថុអ្វីមួយ មិនថាជាអតិសុខុមជីវសាស្ត្រ តារាសាស្ត្រ ឬភូមិសាស្ត្រឡើយ នោះអ្នកនឹងមិនដែលរកឃើញលទ្ធផលដែលកំណត់ថា ព្រះជាម្ចាស់មានពិតនោះទេ ឬថាទ្រង់មានអធិបតេយ្យភាពលើរបស់សព្វសារពើឡើយ។ ដូច្នេះ តើវិទ្យាសាស្ត្រមានប្រយោជន៍អ្វីខ្លះសម្រាប់មនុស្ស? តើវាមិនមែនធ្វើឱ្យមនុស្សឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើវាមិនធ្វើឱ្យមនុស្សយកព្រះជាម្ចាស់មកធ្វើជាកម្មវត្ថុនៃការសិក្សាទេឬអី? តើវាមិនមែនធ្វើឱ្យមនុស្សកាន់តែសង្ស័យពីអត្ថិភាព និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏បដិសេធ និងក្បត់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? នេះហើយជាផលវិបាក។ ដូច្នេះ នៅពេលសាតាំងប្រើប្រាស់វិទ្យាសាស្ត្រ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ តើសាតាំងកំពុងព្យាយាមចង់សម្រេចគោលបំណងអ្វី? វាចង់ប្រើសេចក្តីសន្និដ្ឋានបែបវិទ្យាសាស្ត្រ ដើម្បីបោកបញ្ឆោតមនុស្ស ដើម្បីឱ្យមនុស្សស្ពឹកស្រពន់ ហើយប្រើចម្លើយមិនច្បាស់លាស់មកដាក់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ដើម្បីឱ្យពួកគេឈប់ស្វែងរក ឬឈប់ជឿលើអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀត។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំនិយាយថា វិទ្យាសាស្ត្រគឺជាវិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីជាច្រើនទៀតដែលសាតាំងប្រើ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយនោះ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៤៩

របៀបដែលសាតាំងប្រើប្រាស់វប្បធម៌ប្រពៃណីដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ

តើមានអ្វីៗច្រើនទេដែលត្រូវបានចាត់ទុកជាផ្នែកមួយនៃវប្បធម៌ប្រពៃណី? (មានច្រើន។) តើ «វប្បធម៌ប្រពៃណី» មានន័យដូចម្ដេច? អ្នកខ្លះនិយាយថា វាជាអ្វីដែលត្រូវបានផ្ទេរបន្តពីដូនតាមក។ នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយ។ តាំងពីដើមដំបូងមក ផ្លូវជីវិត ទំនៀមទម្លាប់ ពាក្យទំនៀម និងក្បួនច្បាប់ផ្សេងៗ ត្រូវបានផ្ទេរបន្តនៅតាមគ្រួសារ ក្រុមជនជាតិ និងនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិទាំងមូលផង ហើយវាបានចាសក់ឫសទៅក្នុងគំនិតរបស់មនុស្ស។ មនុស្សខ្លះចាត់ទុកវប្បធម៌ទាំងនេះជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់នៃជីវិតរបស់គេ ហើយចាត់ទុកវាជាក្បួនច្បាប់ ដោយប្រកាន់ខ្ជាប់តាមក្បួនច្បាប់នោះដូចជាជីវិតរបស់គេដូច្នោះដែរ។ ជាការពិត ពួកគេមិនដែលចង់ផ្លាស់ប្ដូរ ឬចង់បោះបង់ចោលរបស់ទាំងនេះឡើយ ដោយសារតែរបស់ទាំងនោះត្រូវបានផ្ទេរបន្តពីដូនតារបស់គេ។ មានទិដ្ឋភាពផ្សេងទៀតនៃវប្បធម៌បែបប្រពៃណីនេះ ដែលត្រូវបានជ្រួតជ្រាបចូលទៅក្នុងឆ្អឹងរបស់មនុស្ស ដូចជាវប្បធម៌ដែលត្រូវបានបន្សល់ទុកពីខុងជឺ និងម៉ឹងសឺ និងសេចក្តីដែលត្រូវបានបង្រៀនដល់មនុស្សតាមលទ្ធិតាវ និងលទ្ធិខុងជឺរបស់ចិនជាដើម។ តើរឿងមិនមែនបែបនេះទេឬអី? តើមានចំណុចអ្វីខ្លះដែលត្រូវបានរាប់បញ្ចូលនៅក្នុងវប្បធម៌ប្រពៃណី? តើវារួមបញ្ចូលទាំងថ្ងៃបុណ្យឈប់សម្រាកដែលមនុស្សប្រារព្ធធ្វើដែរឬទេ? ឧទាហរណ៍៖ ថ្ងៃបុណ្យចូលឆ្នាំចិន បុណ្យបង្ហោះគោម បុណ្យឆេងម៉េង បុណ្យអុំទូក បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ព្រមទាំងបុណ្យសែនព្រះខែផង។ ក្រុមគ្រួសារខ្លះថែមទាំងធ្វើបុណ្យខួបដល់មនុស្សចាស់ ឬអបអរថ្ងៃដែលកូនរបស់គេបានអាយុមួយខែ ឬបាន ១០០ ថ្ងៃ ជាដើម។ ទាំងនេះគឺជាថ្ងៃបុណ្យតាមប្រពៃណី។ បង្កប់ពីក្រោយថ្ងៃបុណ្យឈប់សម្រាកទាំងនេះ តើមិនមែនមានវប្បធម៌ប្រពៃណីនៅក្នុងនោះទេឬអី? តើអ្វីទៅជាចំណុចស្នូលនៃវប្បធម៌បែបប្រពៃណីនេះ? តើវាមានពាក់ព័ន្ធអ្វីជាមួយនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់? តើវាមានពាក់ព័ន្ធអ្វីនឹងការប្រាប់ឱ្យមនុស្សអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត? តើមានថ្ងៃបុណ្យណាមួយដែលធ្វើឱ្យមនុស្សថ្វាយយញ្ញបូជាដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឱ្យគេទៅកាន់ទីអាសនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងទទួលយកការបង្រៀនរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? តើមានថ្ងៃបុណ្យបែបនេះដែរទេ? (អត់ទេ។) តើមនុស្សធ្វើអ្វីខ្លះនៅថ្ងៃបុណ្យទាំងនេះ? នៅក្នុងសម័យទំនើប គេឃើញមនុស្សស៊ីផឹកសប្បាយនៅថ្ងៃទាំងនេះ។ តើអ្វីទៅជាប្រភពដែលបង្កប់នៅពីក្រោយវប្បធម៌ប្រពៃណីនេះ? តើវប្បធម៌ប្រពៃណីចេញមកពីនរណា? វាចេញមកពីសាតាំង។ នៅពីក្រោយឆាកនៃថ្ងៃបុណ្យតាមប្រពៃណីទាំងនេះ សាតាំងបណ្ដុះរឿងជាក់លាក់មួយចំនួននៅក្នុងគំនិតមនុស្ស។ តើរឿងទាំងនោះមានអ្វីខ្លះ? គឺដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាឱ្យមនុស្សចងចាំពីដូនតារបស់គេ។ តើនេះមិនមែនជារឿងមួយនៅក្នុងចំណោមរឿងជាច្រើនទៀតទេឬអី? ឧទាហរណ៍៖ នៅថ្ងៃបុណ្យឆេងម៉េង មនុស្សសម្អាតផ្នូរ និងរៀបចំរបស់សែនដល់ដូនតារបស់គេ ក្នុងបំណងដើម្បីកុំឱ្យភ្លេចដូនតារបស់គេ។ សាតាំងក៏ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យមនុស្សបន្តចងចាំពីការស្នេហាមាតុភូមិ ដូចជា ពិធីបុណ្យអុំទូកជាដើម។ ចុះចំណែកបុណ្យសែនព្រះខែវិញ? (ការជួបជុំគ្រួសារ។) តើអ្វីទៅជាប្រវត្តិនៃការជួបជុំគ្រួសារ? តើវាមានហេតុផលអ្វី? ហេតុផលនោះគឺ ដើម្បីប្រាស្រ័យទាក់ទង និងផ្សារភ្ជាប់ខាងមនោសញ្ចេតនា។ ជាការពិត មិនថាជាការអបអរបុណ្យចូលឆ្នាំចិន មិនថាជាបុណ្យបង្ហោះគោមទេ វាមានរបៀបជាច្រើនដើម្បីពិពណ៌នាពីហេតុផលដែលនៅពីក្រោយពិធីបុណ្យទាំងនេះ។ មិនថាគេពណ៌នាពីហេតុផលទាំងនោះតាមបែបណាទេ ហេតុផលនីមួយៗគឺសុទ្ធតែជារបៀបដែលសាតាំងបណ្ដុះទស្សនវិជ្ជា និងការគិតរបស់វាចូលទៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ដើម្បីឱ្យពួកគេឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីកុំឱ្យគេដឹងថា មានព្រះជាម្ចាស់មែន ហើយដាក់សែនដល់ដូនតារបស់គេ ឬទៅឱ្យសាតាំង ឬស៊ីផឹកសប្បាយដើម្បីតែបំណងប្រាថ្នាខាងសាច់ឈាមរបស់គេ។ ដោយសារតែពិធីបុណ្យនីមួយៗនេះត្រូវបានគេប្រារព្ធឡើង ដូច្នេះហើយគំនិតនិងទស្សនៈរបស់សាតាំង ត្រូវបានដាំដុះនៅក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់មនុស្សទាំងមិនដឹងខ្លួន។ នៅពេលដែលមនុស្សចូលដល់វ័យសែសិប ហាសិប ឬចាស់ជាងនេះ នោះគំនិតនិងទស្សនៈរបស់សាតាំងទាំងអស់នេះ បានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គេរួចស្រេចទៅហើយ។ លើសពីនេះ មនុស្សខិតខំយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីផ្ទេរគំនិតទាំងនេះ ទាំងខុសទាំងត្រូវ ទៅកាន់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ ដោយគ្មានបែងចែង និងគ្មានលាក់ទុកឡើយ។ តើបែបនេះមែនទេ? (គឺបែបនេះឯង។) តើវប្បធម៌ប្រពៃណី និងថ្ងៃបុណ្យទាំងនេះធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយដោយរបៀបណា? តើអ្នកដឹងដែរឬទេ? (មនុស្សត្រូវក្បួនច្បាប់ប្រពៃណីទាំងនេះចងរឹតជាប់ ជាហេតុនាំឱ្យពួកគេគ្មានពេល ឬគ្មានកម្លាំងស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។) នេះជាទិដ្ឋភាពមួយ។ ឧទាហរណ៍៖ មនុស្សគ្រប់គ្នាអបអរសាទរថ្ងៃបុណ្យចូលឆ្នាំចិន ប្រសិនបើអ្នកមិនអបអរបុណ្យនេះទេ តើអ្នកមិនមែនមានអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្តទេឬអី? តើនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក មានអបិយជំនឿអ្វីខ្លះ? អ្នកអាចមានអារម្មណ៍ថា៖ «ខ្ញុំមិនបានអបអរថ្ងៃចូលឆ្នាំថ្មី ហើយដោយសារតែថ្ងៃបុណ្យចូលឆ្នាំចិន គឺជាថ្ងៃមិនល្អ ដូច្នេះ តើថ្ងៃដែលសេសសល់ប៉ុន្មានទៀតនៅឆ្នាំនេះ នឹងមិនក្លាយជាថ្ងៃអាក្រក់ទៅហើយទេ»? តើអ្នកនឹងមិនមានអារម្មណ៍មិនស្រួលចិត្ត ឬខ្លាចតិចតួចដែរទេឬអី? មានមនុស្សខ្លះទៀតដែលមិនបានរៀបចំសែនឱ្យដូនតារបស់គេអស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំ ហើយគេស្រាប់តែយល់សប្តិឃើញមនុស្សស្លាប់ណាម្នាក់មកសុំលុយពីពួកគេ។ តើពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេច? «ពិតជាគួរឱ្យអាណិតអ្នកដែលបានស្លាប់ទៅនោះណាស់ ព្រោះគេគ្មានលុយចាយ! ខ្ញុំនឹងដុតក្រដាសប្រាក់សែនខ្លះទៅឱ្យពួកគេ។ បើខ្ញុំមិនដុតឱ្យទេ ដូចជាមិនត្រឹមត្រូវនោះទេ។ វាអាចបង្កបញ្ហាដល់យើង ដែលជាមនុស្សរស់។ តើនរណាទៅដឹងទៅថា សំណាងអាក្រក់នឹងកើតឡើងនៅពេលណានោះ?» ពួកគេនឹងតែងតែមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច និងព្រួយបារម្ភបន្តិចបន្ដួចបែបនេះនៅក្នុងចិត្តរបស់គេ។ តើនរណាធ្វើឱ្យគេព្រួយបារម្ភ? សាតាំងគឺជាប្រភពនៃការព្រួយបារម្ភនេះ។ តើនេះមិនមែនជាវិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីជាច្រើនទៀតដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយទេឬអី? វាប្រើប្រាស់មធ្យោបាយ និងហេតុផលផ្សេងៗគ្នា ដើម្បីត្រួតត្រាអ្នក គំរាមកំហែងអ្នក និងចងអ្នក ដើម្បីឱ្យអ្នកធ្លាក់ទៅក្នុងការវង្វេងស្មារតី ហើយចុះចូលនឹងវា។ សាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយតាមរបៀបនេះឯង។ ជារឿយៗ នៅពេលដែលមនុស្សទន់ខ្សោយ ឬនៅពេលដែលពួកគេមិនយល់អំពីស្ថានភាពនេះទាំងស្រុងទេ ពួកគេអាចធ្វើរឿងអ្វីមួយដែលធ្វេសប្រហែសនិងលេលា។ និយាយមួយបែបទៀត គឺពួកគេធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាតាំង ហើយប្រព្រឹត្តទាំងមិនដឹងខ្លួន អាចធ្វើកិច្ចការផ្សេងៗទាំងមិនដឹងថាខ្លួនគេកំពុងតែធ្វើផង។ សាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយតាមវិធីនេះឯង។ សូម្បីពេលនេះ ក៏នៅមានមនុស្សមួយចំនួនតូចដែលនៅអល់អែកមិនព្រមលះបង់វប្បធម៌ប្រពៃណីដែលចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនេះទៀត គឺពួកគេមិនអាចបោះបង់វាចោលបាននោះទេ។ ជាពិសេស នៅពេលណាដែលពួកគេទន់ជ្រាយនិងអកម្ម ពួកគេចង់ប្រារព្ធបុណ្យទាំងនេះ ហើយពួកគេចង់ជួបសាតាំង និងបំពេញតាមចិត្តសាតាំងម្ដងទៀត ដើម្បីឱ្យគេបានស្រណុកចិត្ត។ តើវប្បធម៌ប្រពៃណីមានសាវតារបែបណា? តើដៃរបស់សាតាំងដែលនៅទីងងឹតកំពុងទាញខ្សែនៅពីក្រោយឆាកមែនទេ? តើធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំងកំពុងតែសម្លុតគំរាម និងត្រួតត្រាមែនទេ? តើសាតាំងមានឥទ្ធិពលខ្លាំងទៅលើរឿងនេះមែនទេ? (មែនហើយ។) នៅពេលមនុស្សរស់នៅក្នុងវប្បធម៌ប្រពៃណី និងអបអរថ្ងៃបុណ្យឈប់សម្រាកតាមបែបប្រពៃណីទាំងនេះ តើយើងអាចនិយាយបានថា នេះជាមជ្ឈដ្ឋានមួយដែលមនុស្សត្រូវបានសាតាំងបញ្ឆោត និងធ្វើឱ្យពុករលួយបានដែរឬទេ? ហើយលើសពីនេះទៀត តើអាចថាពួកគេរីករាយនឹងឱ្យសាតាំងបញ្ឆោត និងធ្វើឱ្យពុករលួយដែរទេ? (មែនហើយ។) នេះជាអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នា សុទ្ធតែទទួលស្គាល់ សុទ្ធតែដឹង។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥០

របៀបដែលសាតាំងប្រើអបិយជំនឿដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ

តើសាតាំងប្រើអបិយជំនឿដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយដោយរបៀបណា? មនុស្សទាំងអស់ចង់ដឹងពីវាសនារបស់គេ ដូច្នេះ សាតាំងកេងចំណេញពីការចង់ដឹងរបស់មនុស្សនេះ ដើម្បីបញ្ឆោតចិត្តពួកគេ។ មនុស្សពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងការមើលជោគជតារាសី ការរកគ្រូទាយ និងការទស្សន៍ទាយផ្ទៃមុខ ដើម្បីដឹងថានឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះពួកគេនៅថ្ងៃអនាគត និងចង់ដឹងថា នៅខាងមុខពួកគេ មានផ្លូវអ្វីខ្លះ។ ចុងបញ្ចប់ តើជោគវាសនា និងអនាគតដែលមនុស្សខ្វល់ខ្វាយយ៉ាងខ្លាំងនោះ ធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់នរណា? (នៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់។) អ្វីទាំងអស់នេះស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តាមរយៈការប្រើវិធីសាស្ត្រទាំងនេះ តើសាតាំងចង់ឱ្យមនុស្សដឹងអ្វីខ្លះ? សាតាំងចង់ប្រើការទស្សន៍ទាយមុខ និងការទាយពីជោគវាសនា ដើម្បីប្រាប់មនុស្សថា វាដឹងអំពីជោគវាសនាទៅអនាគតរបស់ពួកគេ និងចង់ប្រាប់ពួកគេថា វាមិនគ្រាន់តែដឹងអំពីរឿងទាំងនេះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏គ្រប់គ្រងលើអនាគតរបស់ពួកគេផងដែរ។ សាតាំងចង់កេងចំណេញពីឱកាសនេះ ហើយប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រទាំងនេះ ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើមនុស្ស ដើម្បីឱ្យមនុស្សជឿលើវាទាំងងងឹតងងល់ ហើយស្ដាប់តាមសម្ដីគ្រប់ម៉ាត់របស់វា។ ឧទាហរណ៍៖ ប្រសិនបើអ្នកឱ្យគេទស្សន៍ទាយមុខ ប្រសិនបើគ្រូទាយបិទភ្នែក ហើយទាយប្រាប់អ្នកពីគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើងលើអ្នកកាលពីម្ភៃសាមសិបឆ្នាំមុនយ៉ាងច្បាស់ តើក្នុងចិត្តអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណាដែរ? ភ្លាមៗនោះ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា៖ «គាត់និយាយត្រូវណាស់! ពីមុនមក ខ្ញុំមិនដែលប្រាប់រឿងអតីតកាលរបស់ខ្ញុំទៅនរណាម្នាក់ឡើយ តើគាត់ដឹងរឿងនេះយ៉ាងម៉េចទៅ? ខ្ញុំសូមសរសើរគ្រូទាយម្នាក់នេះហើយ!» ចំពោះសាតាំង គ្រាន់តែការដឹងអំពីអតីតកាលរបស់អ្នក តើនោះមិនងាយស្រួលទេឬអី? ព្រះជាម្ចាស់បានដឹកនាំអ្នកមកដល់កន្លែងដែលអ្នកស្ថិតនៅសព្វថ្ងៃនេះ ហើយក្នុងពេលនោះដែរ សាតាំងក៏តែងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ និងតាមពីក្រោយអ្នកជាប់ផងដែរ។ ផ្លូវជីវិតរបស់អ្នកជាច្រើនទសវត្សរ៍ គ្មានអ្វីពិបាកសោះឡើយចំពោះសាតាំង ហើយការដឹងពីរឿងទាំងនេះ គ៏គ្មានអ្វីពិបាកសម្រាប់សាតាំងនោះដែរ។ នៅពេលដែលអ្នកដឹងថា គ្រប់អ្វីៗដែលសាតាំងនិយាយសុទ្ធតែសុក្រឹតត្រឹមត្រូវ តើអ្នកនឹងមិនប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកដល់វាទេឬអី? តើអ្នកនឹងមិនពឹងផ្អែកលើវា ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើអនាគត និងជោគវាសនារបស់អ្នកទេឬអី? ដួងចិត្តរបស់អ្នកនឹងមានការគោរព ឬការកោតខ្លាចដល់វាមួយរំពេច ហើយត្រង់ចំណុចនេះ ព្រលឹងរបស់មនុស្សមួយចំនួន នឹងត្រូវអារក្សឆក់យក។ ហើយភ្លាមៗនោះ អ្នកនឹងសួរគ្រូទាយថា៖ «បន្ទាប់មក តើខ្ញុំគួរធ្វើបែបណា? តើក្នុងឆ្នាំក្រោយ ខ្ញុំគួរចៀសវាងអ្វីខ្លះ? តើមានរឿងអ្វីខ្លះដែលខ្ញុំមិនគួរធ្វើ?» ហើយពេលនោះ គ្រូទាយនឹងនិយាយថា៖ «អ្នកមិនត្រូវទៅកន្លែងនេះ អ្នកមិនត្រូវធ្វើរឿងនេះ មិនត្រូវពាក់សម្លៀកបំពាក់ពណ៌នេះ អ្នកគួរតែទៅកន្លែងនេះតិចជាងមុន ឬធ្វើរឿងនេះឱ្យច្រើនជាងមុន...។» តើអ្នកនឹងមិនជឿលើពាក្យគ្រប់ម៉ាត់ ដែលគ្រូនោះនិយាយភ្លាមទេឬអី? អ្នកនឹងទន្ទេញពាក្យរបស់គ្រូនោះឱ្យរត់មាត់ជាងទន្ទេញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅទៀត។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកត្រូវទន្ទេញពាក្យគ្រូទាយនោះឆាប់បែបនេះ? គឺដោយសារតែអ្នកចង់ពឹងលើសាតាំង ដើម្បីបានសំណាងល្អ។ តើនេះមិនមែនជាពេលដែលវាឆក់យកចិត្តរបស់អ្នកទេឬអី? នៅពេលដែលការទស្សន៍ទាយរបស់វាក្លាយជាការពិតម្ដងមួយៗ តើអ្នកនឹងមិនចង់ត្រឡប់ទៅរកវាវិញភ្លាម ដើម្បីចង់ដឹងពីជោគវាសនារបស់អ្នកនៅឆ្នាំក្រោយទេឬអី? (ចង់។) អ្នកនឹងធ្វើតាមអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលសាតាំងប្រាប់អ្នកឱ្យធ្វើ ហើយអ្នកនឹងចៀសវាងគ្រប់យ៉ាងដែលវាប្រាប់ឱ្យចៀសវាង។ បើដូច្នេះ តើអ្នកមិនមែនស្ដាប់បង្គាប់តាមគ្រប់យ៉ាងដែលវានិយាយទេឬអី? អ្នកនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់វាមួយរំពេច ចាញ់បញ្ឆោតវា និងស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់វា។ រឿងនេះកើតឡើងដោយសារតែអ្នកជឿថា អ្វីដែលវានិយាយគឺជាការពិត និងដោយសារតែអ្នកជឿថា វាដឹងពីជីវិតកាលអតីតកាលរបស់អ្នក ជីវិតបច្ចុប្បន្នកាលរបស់អ្នក និងអនាគតរបស់អ្នក។ នេះគឺជាវិធីសាស្ត្រដែលសាតាំងប្រើ ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើមនុស្ស។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងតថភាពជាក់ស្ដែងវិញ តើនរណាជាអ្នកគ្រប់គ្រងឱ្យពិតប្រាកដទៅ? គឺព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គជាអ្នកគ្រប់គ្រង មិនមែនសាតាំងឡើយ។ សាតាំងគ្រាន់តែប្រើឧបាយកលដ៏វៃឆ្លាតរបស់វា ដើម្បីបញ្ឆោតមនុស្សល្ងង់ខ្លៅ បញ្ឆោតមនុស្សដែលមើលឃើញតែពិភពរូបធាតុ ឱ្យជឿ និងពឹងអាងលើវាប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់មក ពួកគេក៏ធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាតាំង ហើយស្ដាប់តាមពាក្យគ្រប់ម៉ាត់របស់វា។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលមនុស្សចង់ជឿ និងដើរតាមព្រះជាម្ចាស់វិញ តើសាតាំងធ្លាប់បន្ធូរដៃរបស់វាដែរឬទេ? សាតាំងមិនដែលឡើយ។ នៅក្នុងស្ថានភាពនេះ តើមនុស្សពិតជាធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាតាំងមែនទេ? (មែន។) តើយើងអាចនិយាយថា ឥរិយាបថរបស់សាតាំងក្នុងរឿងនេះ ជាឥរិយាបថឥតអៀនខ្មាសបានដែរឬទេ? (បាន។) ហេតុអ្វីបានជាយើងនិយាយដូច្នេះ? គឺដោយសារតែទាំងនេះជាស្នៀតក្លែងបន្លំ ជាស្នៀតបោកបញ្ឆោត។ សាតាំងគ្មានការអៀនខ្មាសឡើយ ហើយវាធ្វើឱ្យមនុស្សយល់ច្រឡំថា វាត្រួតត្រាលើអ្វីគ្រប់យ៉ាងពាក់ព័ន្ធនឹងពួកគេ និងថា វាគ្រប់គ្រងលើវាសនារបស់ពួកគេទាំងអស់។ ទង្វើនេះធ្វើឱ្យមនុស្សល្ងង់ខ្លៅស្ដាប់បង្គាប់វាទាំងស្រុង។ ពួកគេចាញ់បញ្ឆោតវា ត្រឹមតែពាក្យពីរបីម៉ាត់ប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងដំណើរវង្វេងស្មារតីរបស់គេ មនុស្សលុតជង្គង់នៅចំពោះមុខវា។ ដូច្នេះ តើសាតាំងប្រើវិធីសាស្ត្រអ្វីខ្លះ? តើវានិយាយអ្វីខ្លះបានជាធ្វើឱ្យអ្នកជឿលើវាបែបនេះ? ឧទាហរណ៍៖ អ្នកប្រហែលជាមិនបានប្រាប់សាតាំងពីចំនួនមនុស្សនៅក្នុងក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នកឡើយ ប៉ុន្តែវានៅតែអាចទាយដឹងពីចំនួនមនុស្សក្នុងគ្រួសាររបស់អ្នក និងអាយុឪពុកម្ដាយ និងកូនៗរបស់អ្នក។ ទោះបីជាអ្នកអាចមានមន្ទិល និងការសង្ស័យអំពីសាតាំងពីមុនមកក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែក្រោយពេលបានឮវានិយាយបែបនេះ តើអ្នកនឹងមិនកាន់តែមានអារម្មណ៍ជឿលើវាខ្លាំងជាងមុនបន្ដិចទេឬអី? បន្ទាប់មក សាតាំងអាចនិយាយថា ការងាររបស់អ្នកនាពេលថ្មីៗនេះជួបការលំបាកជាច្រើន ថាចៅហ្វាយរបស់អ្នកមិនបានទទួលស្គាល់ស្នាដៃរបស់អ្នកឱ្យស័ក្ដិសមនឹងការងារដែលអ្នកខំប្រឹងនោះឡើយ ហើយតែងតែធ្វើការប្រឆាំងនឹងអ្នកជានិច្ច។ ក្រោយពេលបានឮបែបនេះហើយ អ្នកក៏គិតថា៖ «រឿងនេះពិតជាត្រូវមែន! អ្វីៗដូចជាដំណើរការមិនសូវរលូនសោះនៅកន្លែងធ្វើការ»។ ដូច្នេះ អ្នកនឹងជឿលើសាតាំងច្រើនជាងមុនបន្តិចទៀត។ បន្ទាប់មក វានឹងនិយាយរឿងផ្សេងទៀត ដើម្បីបញ្ឆោតអ្នកឱ្យជឿវាកាន់តែខ្លាំងជាងមុន។ បន្ដិចម្ដងៗ អ្នកនឹងជឿស្លុងលែងប្រកែក លែងមានចិត្តសង្ស័យចំពោះវាតទៅទៀត។ សាតាំងគ្រាន់តែប្រើល្បិចកំប៉ិកកំប៉ុកពីរបីក្បាច់ប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែធ្វើឱ្យអ្នកឡប់អស់។ នៅពេលដែលអ្នកឡប់លែងដឹងអ្វី អ្នកនឹងគ្មានគោលជំហរខ្លួនឯងទេ អ្នកនឹងមិនដឹងច្បាស់ថាត្រូវធ្វើអ្វីទេ ហើយអ្នកនឹងចាប់ផ្ដើមធ្វើតាមអ្វីដែលសាតាំងនិយាយ។ នេះគឺជាវិធីសាស្ត្រ «ដ៏ចំណាន» ដែលសាតាំងប្រើ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ ដែលធ្វើឱ្យអ្នកធ្លាក់ទៅក្នុងអន្ទាក់របស់វា ហើយជាប់ចិត្តនឹងវាដោយមិនដឹងខ្លួន។ សាតាំងប្រាប់រឿងមួយចំនួនដែលមនុស្សស្រមៃថាជារឿងល្អឱ្យអ្នកដឹង ហើយបន្ទាប់មក វាប្រាប់អ្នកពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើ និងអ្វីដែលត្រូវចៀសវាង។ នេះជារបៀបដែលអ្នកចាញ់កលវាទាំងមិនដឹងខ្លួន។ ពេលដែលអ្នកជាប់ចិត្តនឹងវាហើយ នោះអ្វីៗនឹងជាប់ស្អិតនឹងខ្លួនអ្នកមិនខាន។ អ្នកនឹងតែងតែគិតអំពីអ្វីដែលសាតាំងបាននិយាយ និងអ្វីដែលវាបានប្រាប់អ្នកឱ្យធ្វើ ហើយវានឹងសណ្ឋិតលើខ្លួនអ្នកទាំងអ្នកមិនដឹងខ្លួន។ ហេតុអ្វីបានជាបែបនេះ? គឺដោយសារតែមនុស្សជាតិខ្វះសេចក្តីពិត ដូច្នេះ គេមិនអាចឈរមាំ ដើម្បីប្រឆាំងនឹងការទាក់ចិត្ត និងសេចក្តីល្បួងពីសាតាំងបានឡើយ។ ប្រឈមជាមួយនឹងសេចក្ដីអាក្រក់ ការបញ្ឆោត ភាពវៀចវេរ និងការព្យាបាទរបស់របស់សាតាំង មនុស្សជាតិពិតជាល្ងង់ខ្លៅ ក្មេងខ្ចី និងទន់ជ្រាយណាស់ មែនទេ? តើនេះមិនមែនជាវិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីជាច្រើនទៀតដែលសាតាំងប្រើ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយទេឬអី? (មែន។) សាតាំងប្រើវិធីសាស្ត្រផ្សេងៗធ្វើឱ្យមនុស្សចាញ់បញ្ឆោត និងចាញ់ល្បិចវាបន្តិចម្ដងៗដោយមិនដឹងខ្លួន នេះក៏ដោយសារតែពួកគេខ្វះសមត្ថភាពក្នុងការវែកញែករវាងអ្វីវិជ្ជមាន និងអ្វីអវិជ្ជមាន។ ពួកគេខ្វះនូវកម្ពស់នេះ និងខ្វះនូវសមត្ថភាពដើម្បីយកឈ្នះលើសាតាំង។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥១

របៀបដែលសាតាំងប្រើប្រាស់និន្នាការសង្គមដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ

តើនិន្នាការសង្គមបានកើតមានឡើងនៅពេលណា? តើវាទើបតែលេចឡើងនៅក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះឬ? គេអាចនិយាយបានថា និន្នាការសង្គមកើតមានឡើង នៅពេលដែលសាតាំងចាប់ផ្ដើមធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។ តើនិន្នាការសង្គមរួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ? (បែបផែននៃការស្លៀកពាក់ និងការតុបតែងខ្លួន។) នេះជារឿងដែលមនុស្សជួបប្រទះញឹកញាប់បំផុត។ បែបផែននៃការស្លៀកពាក់ ម៉ូតសម្លៀកបំពាក់ និងទំនោរផ្សេងៗជាដើម ទាំងអស់នេះបង្កើតបានជាទិដ្ឋភាពតូចមួយ។ តើមានអ្វីផ្សេងទៀតទេ? តើឃ្លាប្រយោគដ៏ពេញនិយមដែលមនុស្សប្រើជារឿយៗ ត្រូវរាប់បញ្ចូលក្នុងនោះដែរឬទេ? តើបែបផែនជីវិតដែលមនុស្សប្រាថ្នាចង់បានត្រូវរាប់បញ្ចូលក្នុងនោះដែរឬទេ? តើតារាចម្រៀង សិល្បករល្បីៗ ទស្សនាវដ្ដី និងរឿងប្រលោមលោកដែលមនុស្សចូលចិត្តអាន រាប់បញ្ចូលនៅក្នុងនោះដែរឬទេ? (រាប់បញ្ចូល។) នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា តើទិដ្ឋភាពនិន្នាការសង្គមមួយណាដែលអាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបាន? តើនិន្នាការណាមួយក្នុងចំណោមនេះដែលធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងបំផុតនោះ? មនុស្សមួយចំនួននិយាយថា៖ «យើងទាំងអស់គ្នាបានឈានចូលដល់វ័យនេះហើយ យើងស្ថិតនៅក្នុងវ័យហាសិប ហុកសិប ចិតសិប ឬប៉ែតសិបហើយ ដូច្នេះ យើងមិនអាចតាមទាន់និន្នាការទាំងនេះបានទេ ហើយវាក៏មិនធ្វើឱ្យយើងចាប់អារម្មណ៍ដែរ»។ តើការនិយាយបែបនេះត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? មនុស្សមួយចំនួនទៀតនិយាយថា៖ «យើងមិនធ្វើតាមពួកតារាល្បីៗឡើយ ដ្បិតនោះជារឿងដែលពួកយុវជនក្នុងវ័យម្ភៃផ្លាយធ្វើប៉ុណ្ណោះ។ យើងក៏មិនពាក់សម្លៀកបំពាក់ទាន់សម័យអ្វីដែរ ដ្បិតនោះសម្រាប់មនុស្សដែលចង់ស្អាតតែប៉ុណ្ណោះ»។ ដូច្នេះ តើនិន្នាការបែបណាទៅដែលអាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបាន? (ភាសិតពេញនិយម។) តើពាក្យភាសិតទាំងនេះអាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបានដែរឬទេ? ខ្ញុំនឹងឱ្យជាឧទាហរណ៍មួយ ហើយអ្នករាល់គ្នាអាចមើលបានថាតើវាអាចធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយឬអត់៖ «លុយអាចប្រើខ្មោចឱ្យកិនម្សៅបាន» តើនេះជានិន្នាការមួយដែរឬទេ? បើធៀបទៅនឹងម៉ូដសម្លៀកបំពាក់ និងនិន្នាការម្ហូបអាហារឆ្ងាញ់ៗដែលអ្នករាល់គ្នាបានលើកឡើង តើភាសិតនេះមិនកាន់តែអាក្រក់ទៀតទេឬអី? «លុយអាចប្រើខ្មោចឱ្យកិនម្សៅបាន» គឺជាទស្សនវិជ្ជារបស់សាតាំង។ ទស្សនវិជ្ជានេះកំពុងតែរាលដាលនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិទាំងមូល និងក្នុងសង្គមជាតិទាំងអស់។ អ្នកអាចនិយាយបានថា នេះគឺជានិន្នាការមួយ។ នេះគឺដោយសារតែទស្សនវិជ្ជានេះត្រូវបានគេបណ្ដុះគំនិតនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ៗដែលពីដើមដំបូងឡើយ មនុស្សនេះមិនបានទទួលយកភាសិតនេះទេ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មក ក៏ព្រមទទួលយកដោយស្ងាត់ស្ងៀម នៅពេលដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមមានទំនាក់ទំនងនៅក្នុងជីវិតជាក់ស្ដែង ហើយចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថា ពាក្យទាំងនេះពិតជាត្រឹមត្រូវមែន។ តើនេះមិនមែនជាដំណើរមួយដែលសាតាំងដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយទេឬអី? ប្រហែលមនុស្សមិនយល់ពីពាក្យភាសិតនេះនៅក្នុងកម្រិតដូចគ្នាឡើយ ប៉ុន្តែមនុស្សគ្រប់គ្នាមានកម្រិតនៃការបកស្រាយ និងកម្រិតនៃការទទួលស្គាល់ភាសិតនេះខុសៗគ្នា ផ្អែកលើរឿងរ៉ាវដែលបានកើតឡើងជុំវិញខ្លួនពួកគេ និងផ្អែកលើបទពិសោធរបស់ពួកគេផ្ទាល់។ តើរឿងមិនបែបនេះទេឬអី? មិនថាមនុស្សម្នាក់មានបទពិសោធច្រើនប៉ុនណាពាក់ព័ន្ធពាក្យភាសិតនេះឡើយ តើវាអាចមានផលអវិជ្ជមានអ្វីខ្លះទៅលើចិត្តរបស់មនុស្សណាម្នាក់? រឿងខ្លះត្រូវបានបើកសម្ដែងតាមរយៈនិស្ស័យរបស់មនុស្សនៅក្នុងលោកីយ៍នេះ រួមទាំងអ្នករាល់គ្នាគ្រប់ៗរូបផងដែរ។ តើនេះវាជាអ្វីទៅ? នេះជាការថ្វាយបង្គំលុយ។ តើវាពិបាកនឹងដកចេញពីដួងចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់មែនទេ? ពិតជាពិបាកណាស់! ហាក់ដូចជាការដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយនោះ ជ្រាលជ្រៅខ្លាំងណាស់! សាតាំងប្រើលុយដើម្បីល្បួងមនុស្ស និងធ្វើឱ្យពួកគេពុករលួយ ធ្លាក់ខ្លួនទៅក្នុងការថ្វាយបង្គំលុយ គោរពបូជាវត្ថុផ្សេងៗ។ ហើយតើការថ្វាយបង្គំលុយនេះ បានបង្ហាញពីអ្វីខ្លះនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស? អ្នករាល់គ្នាធ្លាប់មានអារម្មណ៍ថា អ្នករាលគ្នាមិនអាចរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះបានទេបើគ្មានលុយ ឬមិនអាចរស់នៅបានសូម្បីតែមួយថ្ងៃបើគ្មានលុយ។ តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍បែបនេះដែរឬទេ? ឋានៈរបស់មនុស្សអាស្រ័យលើទៅចំនួនទឹកប្រាក់ដែលគេមាន ហើយកម្រិតនៃការគោរព ក៏អាស្រ័យលើទឹកប្រាក់ផងដែរ។ អ្នកក្រខំឱនលំទោនទាំងភាពអាម៉ាស់ ឯអ្នកមានវិញរីករាយនឹងឋានៈដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់គេ។ ពួកគេឈរពើងទ្រូង ទាំងមានអំនួតផង ដោយនិយាយឮៗ និងរស់នៅទាំងក្រអឺតក្រទម។ តើពាក្យភាសិត និងនិន្នាការនេះ នាំអ្វីខ្លះដល់មនុស្ស? តើវាមិនមែនជាការពិតទេឬអីដែលមនុស្សជាច្រើនហ៊ានលះបង់គ្រប់យ៉ាង ដើម្បីដេញតាមទឹកលុយនោះ? តើមិនមែនមានមនុស្សជាច្រើនដែលបាត់បង់សេចក្តីថ្លៃថ្នូរ និងភាពសុចរិតរបស់ខ្លួនដោយសារតែដេញតាមលុយនេះទេឬអី? តើមិនមែនមានមនុស្សជាច្រើនដែលបាត់បង់ឱកាសក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួន និងដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីតែប្រាក់នេះទេឬអី? តើការបាត់បង់ឱកាសដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីពិត និងត្រូវបានសង្រ្គោះ មិនមែនជាការបាត់បង់ដ៏ធំធេងបំផុតសម្រាប់មនុស្សទេឬអី? តើសាតាំងមិនអាក្រក់ទេឬអីដែលប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រ និងពាក្យភាសិតនេះ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយដល់កម្រិតនេះនោះ? តើនេះមិនមែនជាកលល្បិចព្យាបាទទេឬអី? នៅពេលដែលអ្នកផ្លាស់ប្ដូរពីការប្រឆាំងនឹងពាក្យភាសិតដ៏ពេញនិយមនេះ ហើយចុងក្រោយបែរចាទទួលស្គាល់ថាវាជាការពិត នោះដួងចិត្តរបស់អ្នកនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាតាំងទាំងស្រុង ដូច្នេះហើយ អ្នកនឹងត្រូវរស់នៅតាមពាក្យភាសិតនេះទាំងមិនដឹងខ្លួន។ តើពាក្យភាសិតនេះបានជះឥទ្ធិពលដល់អ្នកក្នុងកម្រិតណា? អ្នកអាចដឹងអំពីផ្លូវពិត ហើយអ្នកអាចដឹងអំពីសេចក្តីពិត ប៉ុន្តែអ្នកគ្មានអំណាចក្នុងការដេញតាមវាឡើយ។ អ្នកអាចដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិត ប៉ុន្តែអ្នកមិនព្រមលះបង់ ឬព្រមរងទុក្ខ ដើម្បីទទួលបានសេចក្តីពិតនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកបែរជាលះបង់អនាគត និងទិសដៅផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកដើម្បីប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដល់ទីបំផុតទៅវិញ។ មិនថាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលបែបណា មិនថាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីនោះទេ មិនថាអ្នកយល់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នកជ្រាលជ្រៅ និងខ្លាំងប៉ុនណាឡើយ អ្នកនៅតែក្បាលរឹងទទូចចង់ដើរតាមផ្លូវរបស់ខ្លួន និងហ៊ានលះបង់ដើម្បីពាក្យភាសិតមួយនេះទៀត។ មានន័យថា ពាក្យភាសិតនេះបានបោកបញ្ឆោត និងគ្រប់គ្រងលើគំនិតរបស់អ្នករួចហើយ វាបានគ្រប់គ្រងលើឥរិយាបថរបស់អ្នករួចហើយ ហើយអ្នកសុខចិត្តឱ្យវាគ្រប់គ្រងលើវាសនារបស់អ្នក ជាជាងលះបង់ការដេញតាមរកទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អ្នក។ ការដែលមនុស្សអាចធ្វើដូច្នេះបាន ការដែលពួកគេអាចឱ្យសម្ដីរបស់សាតាំងគ្រប់គ្រង និងបោកប្រើបានដូច្នេះ តើនេះមិនមានន័យថាពួកគេត្រូវបានសាតាំងបោកបញ្ឆោត និងធ្វើឱ្យពុករលួយទេឬអី? តើទស្សនវិជ្ជា និងផ្នត់គំនិតរបស់សាតាំង និងនិស្ស័យរបស់សាតាំង មិនមែនបានចាក់ឫសក្នុងចិត្តរបស់អ្នកទេឬអី? នៅពេលដែលអ្នកដេញតាមទ្រព្យសម្បត្តិទាំងងងឹតងងុល ហើយលះបង់ចោលការស្វះស្វែងរកសេចក្ដីពិត តើសាតាំងមិនមែនបានសម្រេចគោលបំណងរបស់វាក្នុងការបោកបញ្ឆោតអ្នកទេឬអី? ករណីនេះពិតដូច្នេះមែន។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលអ្នកត្រូវសាតាំងបោកបញ្ឆោត និងធ្វើឱ្យពុករលួយ តើអ្នកអាចមានអារម្មណ៍ដឹងបានដែរឬទេ? អ្នកមិនអាចដឹងបានទេ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចមើលឃើញសាតាំងឈរនៅខាងមុខអ្នក ឬមិនអាចមានអារម្មណ៍ដឹងថា សាតាំងកំពុងធ្វើរឿងនៅពីក្រោយខ្នងអ្នក តើអ្នកអាចនឹងមើលឃើញពីសេចក្ដីទុច្ចរិតរបស់សាតាំងបានដែរឬទេ? តើអ្នកអាចដឹងថាសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិពុករលួយដោយរបៀបណាបានទេ? សាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយគ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែង។ សាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សមិនអាចការពារខ្លួនទល់នឹងសេចក្តីពុករលួយនេះបាន ហើយធ្វើឱ្យមនុស្សគ្មានអ្នកជួយ មិនអាចប្រឆាំងទាស់នឹងវាបាន។ សាតាំងធ្វើឱ្យអ្នកទទួលយកគំនិតនិងទស្សនៈរបស់វា ព្រមទាំងរឿងអាក្រក់ៗដែលកើតចេញពីវានៅក្នុងស្ថានភាពដែលអ្នកមិនដឹងខ្លួន និងនៅពេលដែលអ្នកមិនដឹងថាមានអ្វីកំពុងកើតឡើងមកលើអ្នក។ មនុស្សទទួលយករឿងទាំងនេះដោយគ្មានប្រកែកអ្វីឡើយ។ ពួកគេប្រកាន់យក និងឱ្យតម្លៃលើរឿងទាំងនេះដូចជាកំណប់ទ្រព្យ ហើយពួកគេបណ្ដោយឱ្យរឿងទាំងនេះគ្រប់គ្រងពួកគេ និងលេងសើចជាមួយពួកគេ។ នេះហើយជារបៀបដែលមនុស្សរស់នៅក្រោមអំណាចរបស់សាតាំង និងស្តាប់បង្គាប់សាតាំងទាំងមិនដឹងខ្លួននោះ ហើយការដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ កាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥២

សាតាំងប្រើវិធីសាស្ត្រជាច្រើននេះ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។ មនុស្សមានចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងអំពីគោលការណ៍វិទ្យាសាស្ត្រខ្លះៗ មនុស្សរស់នៅក្រោមឥទ្ធិពលនៃវប្បធម៌ប្រពៃណី ហើយមនុស្សគ្រប់រូប សុទ្ធតែជាអ្នកស្នង និងជាអ្នកផ្ទេរវប្បធម៌ប្រពៃណីនោះ។ មនុស្សត្រូវបានជាប់ចំណងនៃការបន្តវប្បធម៌ប្រពៃណីដែលសាតាំងបានបន្សល់ទុកដល់គេ ហើយមនុស្សក៏ត្រូវសម្របខ្លួនតាមនិន្នាការសង្គម ដែលសាតាំងផ្ដល់ដល់មនុស្សជាតិផងដែរ។ មនុស្សមិនអាចផ្ដាច់ខ្លួនចេញពីសាតាំងបានទេ ដោយត្រូវសម្របខ្លួនតាមគ្រប់យ៉ាងដែលសាតាំងធ្វើគ្រប់ពេល ទទួលយកសេចក្ដីអាក្រក់ ការបញ្ឆោត ការព្យាបាទ និងភាពក្រអឺតក្រទមរបស់វា។ នៅពេលដែលមនុស្សចាប់ផ្ដើមមាននិស្ស័យរបស់សាតាំងទាំងនេះហើយ តើពួកគេរស់នៅដោយក្ដីរីករាយ ឬដោយក្ដីទុក្ខព្រួយនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិពុករលួយនេះ? (ដោយក្ដីទុក្ខព្រួយ។) ហេតុអ្វីបានជាអ្នកនិយាយបែបនេះ? (គឺដោយសារតែមនុស្សត្រូវបានជាប់ចំណង និងត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយអ្វីៗដែលពុករលួយទាំងនេះ គេរស់នៅក្នុងអំពើបាប ហើយត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយបញ្ហាដ៏សែនលំបាក។) មនុស្សខ្លះពាក់វ៉ែនតា មើលទៅហាក់ដូចជាមនុស្សមានបញ្ញាខ្លាំងណាស់អ៊ីចឹង។ សម្ដីសំដៅរបស់ពួកគេគួរឱ្យគោរព ប្រកបដោយវោហាសព្ទ និងហេតុផល ហើយដោយសារតែពួកគេបានឆ្លងកាត់រឿងរ៉ាវជាច្រើន ដូច្នេះ ពួកគេអាចមានបទពិសោធ និងប្រាជ្ញាវៃឆ្លាតច្រើនផង។ ពួកគេអាចនិយាយបានល្អិតល្អន់អំពីរឿងតូចធំ ពួកគេក៏អាចវាយតម្លៃពីភាពពិត និងចេះថ្លឹងថ្លែងហេតុផលផងដែរ។ អ្នកខ្លះអាចមើលពីឥរិយាបថ និងលក្ខណៈខាងក្រៅរបស់មនុស្សទាំងនេះ ព្រមទាំងមើលពីអត្តចរិត ភាពជាមនុស្ស ការប្រព្រឹត្ត និងចំណុចផ្សេងៗរបស់គេផងដែរ ហើយមើលមិនឃើញទាស់ត្រង់ណាសោះឡើយ។ មនុស្សបែបនេះ ពិតជាអាចសម្របខ្លួនបានយ៉ាងល្អទៅតាមនិន្នាការសង្គមបច្ចុប្បន្ននេះណាស់។ ទោះបីមនុស្សទាំងនេះអាចមានវ័យចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនបណ្ដោយខ្លួនឱ្យតាមមិនទាន់និន្នាការ និងប្រកាន់នូវគំនិតចាស់គំរឹល រៀនមិនកើតនោះដែរ។ សម្បកក្រៅ គ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញពីកំហុសរបស់មនុស្សនេះឡើយ ប៉ុន្តែសារជាតិខាងក្នុងរបស់ពួកគេវិញ ពួកគេត្រូវសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយទាំងស្រុងតែម្ដង។ ទោះបីមនុស្សទាំងនេះ រកមិនឃើញកំហុសពីសំបកក្រៅក៏ពិតមែន ទោះសម្បកក្រៅ ពួកគេហាក់ដូចជាទន់ភ្លន់ ថ្លៃថ្នូរ ចេះដឹង មានសីលធម៌ល្អ និងមានសេចក្ដីសុចរិតក៏ពិតមែន ហើយទោះបីពួកគេមានចំណេះដឹងមិនចាញ់ពួកយុវជនក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែបើនិយាយពីធម្មជាតិ និងសារជាតិរបស់ពួកគេវិញ មនុស្សបែបនេះគឺជាខ្នាតគំរូរស់របស់សាតាំងទាំងស្រុងតែម្ដង ពួកគេគឺជារូបតំណាងរបស់សាតាំងគ្មានខុសអ្វីបន្តិចឡើយ។ នេះគឺជា «ផលផ្លែ» កើតចេញពីការដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។ អ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយអាចធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាឈឺចាប់ ប៉ុន្តែវាជាការពិត។ ចំណេះដឹងដែលមនុស្សរៀន វិទ្យាសាស្ត្រដែលគេយល់ និងមធ្យោបាយដែលគេជ្រើសរើសដើម្បីសម្របខ្លួនទៅតាមនិន្នាការសង្គម គឺសុទ្ធតែជាឧបករណ៍ដែលសាតាំងប្រើដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។ នេះគឺជាការពិតឥតប្រកែកបានឡើយ។ ដូច្នេះ មនុស្សរស់នៅក្នុងនិស្ស័យមួយដែលសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយដល់ឆ្អឹង ហើយមនុស្សគ្មានផ្លូវនឹងដឹងថាអ្វីជាភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬអ្វីជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ នេះគឺដោយសារតែពីសម្បកក្រៅ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញកំហុសអំពីវិធីដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបាន ហើយតាមរយៈឥរិយាបថរបស់មនុស្សណាម្នាក់ គេមិនអាចដឹងថាអ្វីខុសឆ្គងនោះទេ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាទៅធ្វើកិច្ចការរបស់គេជាធម្មតា ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេជាធម្មតា ហើយគេអានសៀវភៅ និងកាសែតតាមធម្មតា ពួកគេសិក្សា និងនិយាយតាមធម្មតា។ មនុស្សខ្លះបានរៀនសូត្រពីក្រមសីលធម៌មួយចំនួន ហើយគេពូកែនិយាយ មានការយល់ដឹង និងរួសរាយរាក់ទាក់ ចេះជួយយកអាសាគេ និងមានចិត្តល្អ ហើយមិនឈ្លោះប្រកែក ឬកេងចំណេញពីមនុស្សណាឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ និស្ស័យពុករលួយបែបសាតាំងរបស់ពួកគេ បានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងខ្លួនពួកគេ ហើយសារជាតិនេះមិនអាចត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរបានតាមរយៈការពឹងលើការខំប្រឹងពីសម្បកក្រៅនោះឡើយ។ ដោយសារតែសារជាតិនេះ មនុស្សមិនអាចដឹងពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ហើយទោះបីជាសារជាតិនៃភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានបើកបង្ហាញឱ្យមនុស្សដឹងក៏ដោយ ក៏មនុស្សមិនយកចិត្តទុកដាក់មើលដែរ។ នេះគឺដោយសារតែសាតាំងបានគ្រប់គ្រងទាំងស្រុងទៅលើអារម្មណ៍ គំនិត ទស្សនៈ និងការគិតរបស់មនុស្ស តាមរយៈមធ្យោបាយផ្សេងៗរួចទៅហើយ។ ការគ្រប់គ្រង និងសេចក្តីពុករលួយនេះមិនមែនបណ្ដោះអាសន្ន ឬម្ដងម្កាលឡើយ ប៉ុន្តែ វាមានវត្តមាននៅគ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់ពេលវេលា។ ដូច្នេះ មនុស្សច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ដែលបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់រយៈពេលបីឬបួនឆ្នាំ ឬសូម្បីតែប្រាំឬប្រាំមួយឆ្នាំក្ដី ក៏នៅតែទទួលយកគំនិត ទស្សនៈ ហេតុផលខុសត្រូវ និងទស្សនវិជ្ជាដែលសាតាំងបានបណ្ដុះគំនិតនៅក្នុងខ្លួនពួកគេទុកដូចជាកំណប់ទ្រព្យដែរ ហើយពួកគេមិនអាចលះបង់វាបានឡើយ។ ដោយសារតែមនុស្សបានទទួលយកសេចក្ដីអាក្រក់ ភាពក្រអឺតក្រទម និងការព្យាបាទដែលមកពីធម្មជាតិរបស់សាតាំង ដូច្នេះ ចៀសមិនផុតទេ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងអន្តរបុគ្គលរវាងមនុស្សនិងមនុស្ស ជារឿយៗ តែងមានជម្លោះ ការឈ្លោះប្រកែកគ្នា និងការមិនចុះសម្រុងគ្នា ដែលកើតចេញពីធម្មជាតិក្រអឺតក្រទមរបស់សាតាំង។ ប្រសិនបើសាតាំងបានផ្ដល់អ្វីដែលវិជ្ជមានដល់មនុស្ស ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើលទ្ធិខុងជឺ និងលទ្ធិតាវនិយមដែលចែងអំពីវប្បធម៌ប្រពៃណី ដែលមនុស្សបានទទួលយកនោះ គឺជារឿងល្អមែន ដូច្នេះមនុស្សប្រភេទស្រដៀងគ្នានេះ គួរណាស់តែអាចចុះសម្រុងជាមួយគ្នាបាន បន្ទាប់ពីពួកបានទទួលយករឿងទាំងនោះ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជារវាងមនុស្សដែលបានទទួលយករឿងដូចគ្នានេះ បែរជាមានការបែកចែងគ្នាខ្លាំងដូច្នេះទៅវិញ? ហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ? នេះគឺដោយសារតែរឿងទាំងនេះកើតចេញមកពីសាតាំង ហើយសាតាំងធ្វើឱ្យមានការបែកបាក់នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស។ រឿងដែលកើតចេញមកពីសាតាំង មិនថាសម្បកក្រៅ មើលទៅហាក់ដូចជាថ្លៃថ្នូរ ឬអស្ចារ្យបែបណាទេ ក៏វាគ្មានអ្វីក្រៅតែពីនាំមកនូវភាពក្រអឺតក្រទមដល់ជីវិតមនុស្សប៉ុណ្ណោះ ហើយគ្មានអ្វីក្រៅពីការបោកបញ្ឆោតពីធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំងឡើយ។ តើវាមិនបែបនេះទេឬ? មនុស្សម្នាក់ដែលអាចក្លែងបន្លំខ្លួនបាន ដែលមានចំណេះដឹងច្រើន ឬជាអ្នកដែលមានការអប់រំល្អ ក៏នៅតែមានពេលខ្លះពិបាកក្នុងការលាក់បាំងពីនិស្ស័យពុករលួយបែបសាតាំងរបស់ពួកគេដែរ។ គឺអាចនិយាយបានថា មិនថាបុគ្គលម្នាក់នេះខំបិទបាំងខ្លួនគេតាមវិធីច្រើនប៉ុនណានោះទេ មិនថាអ្នកចាត់ទុកពួកគេជាពួកបរិសុទ្ធក៏ដោយ ឬប្រសិនបើអ្នកគិតថា ពួកគេជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះ ឬប្រសិនបើអ្នកគិតថា ពួកគេជាទេវតា មិនថាអ្នកគិតថា ពួកគេបរិសុទ្ធយ៉ាងណានោះទេ តើជីវិតពិតរបស់គេនៅពីក្រោយឆាកនោះ យ៉ាងណាដែរ? តើអ្នកមើលឃើញពីសារជាតិអ្វីខ្លះនៅក្នុងការបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យរបស់គេ? ពុំចាំបាច់ឆ្ងល់ទេ អ្នកនឹងមើលឃើញពីធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង។ តើអាចនិយាយបែបនេះបានទេ? (បាន។) ឧទាហរណ៍៖ ឧបមាថា អ្នកស្គាល់មនុស្សម្នាក់ដែលជិតស្និទ្ធនឹងអ្នក ដែលអ្នកគិតថា គេជាមនុស្សល្អ ឬអាចថាជាមនុស្សម្នាក់ដែលអ្នកចាត់ទុកជានិមិត្តរូបរបស់អ្នក។ តាមរយៈកម្ពស់បច្ចុប្បន្នរបស់អ្នក តើអ្នកនឹងគិតបែបណាចំំពោះគេ? ដំបូង អ្នកវាយតម្លៃមើលថាតើបុគ្គលប្រភេទនេះមានភាពជាមនុស្សដែរឬទេ ថាតើគេជាមនុស្សទៀងទ្រង់ឬអត់ ថាតើគេមានសេចក្តីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដចំពោះមនុស្សដែរឬទេ ថាតើពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់គេជួយអ្នកដទៃ និងមានប្រយោជន៍ដល់អ្នកដទៃដែរឬទេ។ (ពួកគេគ្មានលក្ខណៈបែបនេះឡើយ។) តើអ្វីទៅជាចិត្តសប្បុរស ចិត្តស្រឡាញ់ ឬចិត្តត្រាប្រណី ដែលមនុស្សទាំងនេះបើកសម្ដែងនោះ? ទាំងអស់សុទ្ធនេះតែក្លែងក្លាយ សុទ្ធតែជាលក្ខណៈខាងក្រៅតែប៉ុណ្ណោះ។ បង្កប់ពីក្រោយលក្ខណៈខាងក្រៅនេះ គឺមានគោលបំណងលាក់កំបាំងដ៏អាក្រក់មួយ៖ គឺដើម្បីឱ្យបុគ្គលនោះទទួលបានការគោរព និងក្លាយជានិមិត្តរូបអ្នកដទៃ។ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ពីចំណុចនេះច្បាស់ដែរឬទេ? (យល់ច្បាស់។)

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥៣

តើវិធីសាស្រ្តដែលសាតាំងប្រើដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយនោះ នាំអ្វីខ្លះមកដល់មនុស្សជាតិ? តើវានាំមកនូវរឿងវិជ្ជមានដែរឬទេ? ជាដំបូង តើមនុស្សអាចបែងចែករវាងសេចក្ដីល្អ និងសេចក្ដីអាក្រក់បានដែរឬទេ? មិនថាជាបុគ្គលល្បីល្បាញ ឬអស្ចារ្យ មិនថាជាទស្សនាវដ្ដី ឬឯកសារបោះពុម្ពផ្សាយអ្វីនោះទេ តើអ្នកនឹងនិយាយថា នៅក្នុងពិភពលោកនេះ បទដ្ឋានដែលគេប្រើដើម្បីវិនិច្ឆ័យថាអ្វីមួយល្អឬអាក្រក់ អ្វីមួយត្រូវឬខុសនោះ សុក្រឹតដែរឬទេ? តើការវាយតម្លៃរបស់ពួកគេទៅលើព្រឹត្តិការណ៍ និងទៅលើមនុស្ស មានភាពត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? តើមានសេចក្តីពិតនៅក្នុងនោះដែរឬទេ? តើពិភពលោកនេះ មនុស្សជាតិនេះ វាយតម្លៃលើរឿងវិជ្ជមាន និងអវិជ្ជមាន ដោយផ្អែលើបទដ្ឋាននៃសេចក្តីពិតឬអត់? (អត់ទេ។) ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សគ្មានសមត្ថភាពនោះ? មនុស្សបានសិក្សារៀនសូត្រពីចំណេះដឹងជាច្រើន ហើយក៏ដឹងពីវិទ្យាសាស្ត្រច្រើនផងដែរ ដូច្នេះ ពួកគេមានសមត្ថភាពពូកែខ្លាំងណាស់ មែនទេ? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនអាចបែងចែករវាងរឿងវិជ្ជមាន និងរឿងអវិជ្ជមានបានទៅវិញ? ហេតុអ្វីបានជាបែបនេះ? (គឺដោយសារតែមនុស្សគ្មានសេចក្តីពិត។ វិទ្យាសាស្ត្រ និងចំណេះដឹង មិនមែនជាសេចក្តីពិតឡើយ។) អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលសាតាំងនាំមកឱ្យមនុស្សជាតិ គឺជាសេចក្ដីអាក្រក់ សេចក្ដីពុករលួយ និងខ្វះសេចក្តីពិត ជីវិត និងផ្លូវ។ តាមរយៈសេចក្ដីអាក្រក់ និងសេចក្តីពុករលួយដែលសាតាំងនាំមកឱ្យមនុស្ស តើអ្នកអាចនិយាយបានថា សាតាំងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដែរឬទេ? តើអ្នកអាចនិយាយបានថា មនុស្សមានសេចក្តីស្រឡាញ់ដែរឬទេ? មនុស្សខ្លះអាចនិយាយថា៖ «អ្នកនិយាយនេះខុសហើយ។ មានមនុស្សជាច្រើននៅជុំវិញពិភពលោក ដែលជួយដល់អ្នកក្រីក្រ ឬជនអនាថា។ តើពួកគេមិនមែនជាមនុស្សល្អទេឬអី? ហើយក៏មានអង្គការមនុស្សធម៌ជាច្រើនដែលបានធ្វើការងារល្អផងដែរ តើការងារដែលពួកគេធ្វើនោះ មិនមែនជាការងារល្អទេឬអី?» តើអ្នកនឹងឆ្លើយបែបណាចំពោះសេចក្ដីនេះ? សាតាំងប្រើវិធីសាស្ត្រ និងទ្រឹស្ដីខុសៗគ្នាជាច្រើន ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ ដូច្នេះ តើសេចក្តីពុករលួយរបស់មនុស្សនេះ ជាគោលគំនិតមួយស្រពិចស្រពិលឬ? អត់ទេ មិនស្រពិចស្រពិលឡើយ។ សាតាំងក៏ធ្វើរឿងជាក់ស្ដែងមួយចំនួនផងដែរ ហើយវាក៏ផ្សព្វផ្សាយពីទស្សនៈ ឬទ្រឹស្ដីនៅក្នុងពិភពលោកនេះ និងនៅក្នុងសង្គមផងដែរ។ នៅក្នុងគ្រប់សែរាជវង្ស និងនៅគ្រប់សម័យកាល សាតាំងផ្សព្វផ្សាយពីទ្រឹស្ដីណាមួយ និងបណ្ដុះគំនិតនានានៅក្នុងចិត្តមនុស្ស។ គំនិត និងទ្រឹស្ដីទាំងនោះ ចាក់ឫសបន្ដិចម្ដងៗទៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេចាប់ផ្ដើមរស់នៅតាមគំនិតទាំងនោះ។ នៅពេលដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមរស់នៅតាមគំនិតទាំងនេះហើយ តើពួកគេមិនមែនក្លាយខ្លួនដូចជាសាតាំងទាំងមិនដឹងខ្លួនទេឬអី? បន្ទាប់មក តើមនុស្សមិនមែនក្លាយជាមនុស្សតែមួយនឹងសាតាំងទេឬអី? នៅពេលដែលមនុស្សបានក្លាយមនុស្សតែមួយនឹងសាតាំងហើយ ចុងក្រោយ តើចិត្តគំនិតរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រែជាបែបណា? តើវាមិនមែនជាចិត្តគំនិតដូចគ្នាដែលសាតាំងមានមកលើព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? គ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានទទួលស្គាល់ចំណុចនេះទេ មែនទេ? ពិតជាគួរឱ្យខ្លាចណាស់! ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយថា ធម្មជាតិរបស់សាតាំងអាក្រក់? ខ្ញុំមិននិយាយបែបនេះដោយគ្មានមូលដ្ឋាននោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ធម្មជាតិរបស់សាតាំងត្រូវបានកំណត់ និងវិភាគ ផ្អែកលើអ្វីដែលវាបានធ្វើ និងអ្វីដែលវាបានបើកសម្ដែង។ ប្រសិនបើខ្ញុំគ្រាន់តែថា សាតាំងអាក្រក់ តើអ្នករាល់គ្នានឹងគិតបែបណា? អ្នករាល់គ្នានឹងគិតថា៖ «ជាក់ស្ដែងណាស់ សាតាំងគឺអាក្រក់មែន»។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសួរអ្នកថា៖ «តើទិដ្ឋភាពណាខ្លះរបស់សាតាំងដែលអាក្រក់ទៅ?» ប្រសិនបើអ្នកឆ្លើយថា៖ «ការទាស់ទទឹងរបស់សាតាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺអាក្រក់» នោះអ្នកនៅមិនទាន់និយាយដោយភាពច្បាស់លាស់នៅឡើយទេ។ ឥឡូវខ្ញុំបាននិយាយច្បាស់លាស់លម្អិតបែបនេះហើយ តើអ្នករាល់គ្នាមានការយល់ពីខ្លឹមសារជាក់លាក់នៃសារជាតិអាក្រក់របស់សាតាំងដែរឬទេ? (យល់។) ប្រសិនបើអ្នកអាចមើលឃើញច្បាស់ពីធម្មជាតិអាក្រក់របស់សាតាំង នោះអ្នកនឹងមើលឃើញពីស្ថានភាពរបស់ខ្លួនអ្នកដែរហើយ។ តើរឿងទាំងពីរយ៉ាងនេះមានទំនាក់ទំនងគ្នាដែរឬទេ? តើវាមានប្រយោជន៍ចំពោះអ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? (មានប្រយោជន៍។) នៅពេលដែលខ្ញុំប្រកបគ្នាអំពីសារជាតិនៃភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើខ្ញុំមានការចាំបាច់ត្រូវប្រកបគញនាអំពីសារជាតិអាក្រក់របស់សាតាំងដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាមានទស្សនៈបែបណាចំពោះចំណុចនេះ? (ពិតជាមានការចាំបាច់។) ហេតុអ្វីទៅ? (សេចក្ដីអាក្រក់របស់សាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សកត់សម្គាល់ឃើញពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដោយងាយ។) តើបែបនេះមែនទេ? និយាយបែបនេះត្រូវបានខ្លះ ក្នុងន័យថា បើគ្មានសេចក្ដីអាក្រក់របស់សាតាំងទេ នោះមនុស្សក៏នឹងមិនដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បរិសុទ្ធដែរ។ និយាយបែបនេះ ត្រឹមត្រូវហើយ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកនិយាយថា ភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់កើតមានឡើង ក៏ព្រោះតែវាផ្ទុយទៅនឹងសេចក្ដីអាក្រក់របស់សាតាំងតែប៉ុណ្ណោះ តើនិយាយនេះត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? របៀបនៃការវែកញែករកខុសត្រូវបែបនេះ មិនត្រឹមត្រូវទេ។ ភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីជាពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បើកសម្ដែងពីភាពបរិសុទ្ធនោះតាមរយៈកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏វានៅតែការសម្ដែងចេញពីធម្មជាតិនៃសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល ហើយវានៅតែជាសារជាតិពីកំណើតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល។ ដូច្នេះ ភាពបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់តែងតែមានជានិច្ច ហើយជាសារជាតិដើម នៅជាប់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ ទោះបីជាមនុស្សមើលមិនឃើញពីភាពបរិសុទ្ធនោះក៏ដោយ។ នេះគឺដោយសារតែមនុស្សរស់នៅក្នុងនិស្ស័យពុករលួយរបស់សាតាំង និងនៅក្រោមឥទ្ធិពលរបស់សាតាំង ហើយពួកគេមិនដឹងពីភាពបរិសុទ្ធ ក៏មិនដឹងពីខ្លឹមសារលម្អិតនៃភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដូច្នេះ តើការដែលយើងត្រូវប្រកបគ្នាអំពីសារជាតិអាក្រក់របស់សាតាំងជាមុននេះ មានការចាំបាច់ដែរឬទេ? (ចាំបាច់។) មនុស្សខ្លះអាចសម្ដែងការសង្ស័យខ្លះថា៖ «ទ្រង់កំពុងតែប្រកបគ្នាអំពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់តែងតែមានបន្ទូលអំពីរបៀបដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ និងរបៀបដែលធម្មជាតិរបស់សាតាំងអាក្រក់ទៅវិញ?» ពេលនេះ អ្នកអាចរម្ងាប់ការសង្ស័យនេះបានហើយ មែនទេ? នៅពេលដែលមនុស្សមានការយល់ដឹងពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់សាតាំង ហើយនៅពេលដែលពួកគេមាននិយមន័យសុក្រឹតមួយអំពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះ នៅពេលដែលមនុស្សអាចមើលឃើញច្បាស់ពីខ្លឹមសារ និងការបង្ហាញឱ្យឃើញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ប្រភពនិងសារជាតិនៃសេចក្ដីអាក្រក់ តាមរយៈការពិភាក្សាអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះមនុស្សអាចដឹងច្បាស់ ឬទទួលស្គាល់ថាអ្វីជាភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្វីជាភាពបរិសុទ្ធហើយ។ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនពិភាក្សាអំពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់សាតាំងទេ នោះមនុស្សខ្លះនឹងច្រឡំជឿថា រឿងខ្លះដែលមនុស្សធ្វើនៅក្នុងសង្គម និងនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ឬរឿងខ្លះដែលកើតឡើងនៅក្នុងពិភពលោកនេះ អាចទាក់ទងនឹងភាពបរិសុទ្ធ។ តើនេះមិនមែនជាទស្សនៈខុសឆ្គងទេឬអី? (ជាទស្សនៈខុសឆ្គង។)

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ V» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥៤

សាតាំងប្រើចំណេះដឹងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ ហើយវាប្រើកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងលាភសក្ការៈដើម្បីត្រួតត្រាមនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

ក្នុងចំណោមវិធីប្រាំយ៉ាងដែលសាតាំងប្រើដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយរួមមាន៖ វិធីទីមួយដែលយើងនឹងលើកឡើង គឺចំណេះដឹង ដូច្នេះ ចូរយើងយកចំណេះដឹងជាប្រធានបទដំបូងរបស់យើងដើម្បីមកប្រកបគ្នា។ សាតាំងប្រើចំណេះដឹងជានុយ។ សូមស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់៖ ចំណេះដឹងគ្រាន់តែជានុយមួយប្រភេទប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សត្រូវបានលួងលោមដើម្បីឱ្យខិតខំ និងធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ដើម្បីសម្រួចចំណេះដឹង និងបំពាក់វាលើខ្លួនរបស់ពួកគេ ហើយបន្ទាប់មកប្រើចំណេះដឹង ដើម្បីបើកទ្វារចូលទៅកាន់វិទ្យាសាស្ត្រ។ ម៉្យាងទៀត នៅពេលដែលអ្នកទទួលបានចំណេះដឹងកាន់តែច្រើន នោះអ្នកនឹងយល់កាន់តែច្រើន។ សាតាំងប្រាប់មនុស្សទាំងអស់អំពីរឿងនេះ គឺវាប្រាប់មនុស្សឱ្យបង្កើនឧត្តមគតិខ្ពង់ខ្ពស់ឡើង នៅពេលពួកគេកំពុងរៀនសូត្រពីចំណេះដឹង ព្រមទាំងណែនាំពួកគេឱ្យបង្កើតមហិច្ឆតា និងសេចក្តីប្រាថ្នារបស់ខ្លួន។ មនុស្សមិនដឹងថាសាតាំង នាំយកសារជាច្រើនបែបនេះ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍មិនដឹងខ្លួនថារបស់ទាំងនេះត្រឹមត្រូវ ឬមានប្រយោជន៍នោះទេ។ ជាច្រើនលើកច្រើនសារ មនុស្សបានដើរលើផ្លូវនេះប្រកបដោយឧត្តមគតិ និងមហិច្ឆតាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេដោយមិនដឹងខ្លួន។ មួយជំហានម្ដងៗ ពួកគេរៀនសូត្រពីចំណេះដឹងដែលបានផ្តល់ឱ្យដោយសាតាំងទាំងមិនដឹងខ្លួន ដោយរៀនពីរបៀបដែលមនុស្សអស្ចារ្យ ឬមនុស្សល្បីល្បាញគិត។ ពួកគេក៏រៀនពីរឿងមួយចំនួនស្តីពីទង្វើរបស់មនុស្សដែលត្រូវបានចាត់ទុកថាជាវីរជនផងដែរ។ តើសាតាំងកំពុងគាំទ្រអ្វីខ្លះសម្រាប់មនុស្សក្នុងទង្វើរបស់វីរជនទាំងនេះ? តើវាចង់បណ្តុះគំនិតអ្វីខ្លះនៅក្នុងមនុស្ស? មុស្សនោះត្រូវតែជាអ្នកស្នេហាជាតិ មានសេចក្តីថ្លៃថ្នូរចំពោះជាតិ និងមានស្មារតីជាវីរជនផងដែរ។ តើមនុស្សរៀនអ្វីខ្លះពីរឿងប្រវត្តិសាស្រ្ត ឬជីវប្រវត្តិរបស់វីរជន? គឺដើម្បីមានស្មារតីស្មោះត្រង់ផ្ទាល់ខ្លួន និងដើម្បីត្រៀមខ្លួនធ្វើអ្វីមួយសម្រាប់មិត្តភក្តិ និងបងប្អូនរបស់ខ្លួនដែរ។ នៅក្នុងចំណេះដឹងរបស់សាតាំងនេះ មនុស្សបានរៀននូវរឿងជាច្រើនដោយមិនដឹងខ្លួន ដែលភាគច្រើនមិនមានភាពវិជ្ជមានទាល់តែសោះ។ នៅចំកណ្តាលនៃការមិនប្រុងប្រយ័ត្នរបស់មនុស្ស នោះគ្រាប់ពូជដែលសាតាំងបានរៀបចំ ក៏ត្រូវបានដាក់ដាំនៅក្នុងគំនិតមិនទាន់ពេញវ័យរបស់មនុស្ស។ គ្រាប់ពូជទាំងនេះធ្វើឱ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេគួរតែជាមនុស្សពូកែ ជាមនុស្សល្បីល្បាញ ជាវីរជន ជាអ្នកស្នេហាជាតិ ជាមនុស្សដែលស្រឡាញ់ក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេ និងជាមនុស្សដែលធ្វើអ្វីៗដើម្បីមិត្តភកិ្តជាមួយនឹងស្មារតីស្មោះត្រង់របស់ខ្ខួន។ ដោយការលួងលោមរបស់សាតាំង ពួកគេបានដើរតាមផ្លូវដែលវាបានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេដោយមិនដឹងខ្លួន។ នៅពេលពួកគេធ្វើដំណើរតាមផ្លូវនេះ ពួកគេត្រូវបានបង្ខំឱ្យទទួលយកច្បាប់នៃការរស់នៅរបស់សាតាំង។ ពួកគេមិនបានដឹងទាំងស្រុងទេថា ពួកគេបង្កើតច្បាប់ផ្ទាល់ខ្លួនដែលពួកគេរស់នៅ ប៉ុន្តែច្បាប់ទាំងនេះមិនមានអ្វីក្រៅពីច្បាប់របស់សាតាំងដែលវាបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងពួកគេដោយបង្ខំនោះទេ។ សាតាំងបានរៀបចំជីវិតរបស់ពួកគេក្នុងអំឡុងពេលនៃការរៀនសូត្រ ជំរុញគោលបំណងរបស់ពួកគេ និងកំណត់គោលដៅជីវិតរបស់ពួកគេ ច្បាប់ដើម្បីរស់នៅ និងទិសដៅនៅក្នុងជីវិត សាតាំងបានបណ្តុះអ្វីៗទាំងអស់នេះនៅក្នុងពួកគេ ដោយការប្រើរឿងរ៉ាវ ជីវប្រវត្តិ និងមធ្យោបាយផ្សេងទៀតដែលអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីទាក់ទាញមនុស្សបន្ដិចម្ដងៗ រហូតដល់ពួកគេស៊ីនុយនោះ។ តាមវិធីនេះ ក្នុងអំឡុងពេលរៀនសូត្ររបស់ពួកគេ អ្នកខ្លះចូលចិត្តអក្សរសាស្ត្រ អ្នកខ្លះចូលចិត្តសេដ្ឋកិច្ច ខ្លះទៀតចូលចិត្តតារាវិទ្យា ឬភូមិវិទ្យាជាដើម។ ហើយក៏មានអ្នកខ្លះចូលចិត្ដនយោបាយ អ្នកខ្លះចូលចិត្តរូបវិទ្យា គីមីវិទ្យា និងអ្នកខ្លះទៀតចូលចិត្តទេវសាស្ដ្រជាដើម។ ទាំងនេះគឺសុទ្ធតែជាផ្នែកនៃចំណេះដឹងទូទៅ។ នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក ម្នាក់ៗដឹងថា តើរឿងទាំងនេះគឺជាអ្វីឱ្យប្រាកដ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏ធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកវាពីមុនមករួចហើយដែរ។ អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗមានសមត្ថភាពក្នុងការនិយាយមិនចេះចប់មិនចេះហើយអំពីមែកធាងនៃចំណេះដឹងទាំងនេះ។ ដូច្នេះវាច្បាស់ណាស់ថា ចំណេះដឹងនេះបានជ្រួតជ្រាបដល់គំនិតរបស់មនុស្សហើយ។ វាជាការធម្មតាទេដែលមើលឃើញទីតាំងដែលកាន់កាប់ដោយចំណេះដឹងនេះ នៅក្នុងគំនិតរបស់មនុស្ស និងថាតើវាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងប៉ុនណាលើពួកគេ។ នៅពេលដែលមាននរណាម្នាក់បង្កើនឥទ្ធិពលចំពោះផ្នែកនៃចំណេះដឹង ឬនៅពេលមនុស្សម្នាក់បានលង់ស្រឡាញ់វាខ្លាំង ហើយបន្ទាប់មកពួកគេបានអភិវឌ្ឍមហិច្ឆតា ដោយមិនដឹងខ្លួន តួយ៉ាងដូចជា៖ អ្នកខ្លះចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធ អ្នកខ្លះចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ អ្នកខ្លះចង់បង្កើតអាជីពដែលកើតចេញពីនយោបាយ ហើយអ្នកខ្លះចង់ចូលរួមផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច និងក្លាយជាអ្នកជំនួញជាដើម។ ហើយមានមនុស្សមួយចំណែកតូច ដែលចង់ក្លាយជាវីរជន ក្លាយជាមនុស្សអស្ចារ្យ ឬល្បីល្បាញជាដើម។ មិនខ្វល់ថា គេចង់ក្លាយទៅជាមនុស្សប្រភេទណានោះទេ តែគោលដៅរបស់ពួកគេ គឺយកវិធីសាស្រ្តនៃការរៀនសូត្រពីចំណេះដឹងនេះ មកប្រើវាដើម្បីខ្លួនរបស់គេផ្ទាល់ ដើម្បីសម្រេចបំណងប្រាថ្នា និងមហិច្ឆតារបស់គេតែប៉ុណ្ណោះ។ មិនខ្វល់ថាវាស្តាប់មើលទៅល្អប៉ុនណានោះទេ ទោះបីពួកគេចង់សម្រេចក្តីសុបិន្តរបស់ពួកគេ មិនឱ្យខ្ជះខ្ជាយជីវិត ឬក៏មានអាជីពជាក់លាក់ណាមួយក៏ដោយ គឺពួកគេបានលើកកម្ពស់ឧត្តមគតិ និងមហិច្ឆតាខ្ពស់បំផុតរបស់ខ្លួនឯង ប៉ុន្តែតើអ្វីទាំងអស់នេះ វាមានសារៈសំខាន់អ្វីខ្លះ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានពិចារណាសំណួរនេះពីមុនដែរឬទេ? ហេតុអ្វីបានជាសាតាំងធ្វើរបៀបនេះ? តើអ្វីជាគោលបំណងរបស់សាតាំងក្នុងការបណ្តុះរបស់ទាំងនេះក្នុងមនុស្ស? ដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា ត្រូវតែច្បាស់លាស់ចំពោះសំណួរនេះ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥៥

សាតាំងប្រើចំណេះដឹងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ ហើយវាប្រើកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងលាភសក្ការៈដើម្បីត្រួតត្រាមនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណើរការរៀនសូត្រពីចំណេះដឹងរបស់មនុស្ស សាតាំងប្រើវិធីសាស្រ្តគ្រប់បែបយ៉ាង មិនថាតាមរយៈការនិទានរឿងជាច្រើននោះទេ គឺសុទ្ធតែដើម្បីផ្ដល់ឱ្យគេនូវចំណេះដឹងខ្លះៗ ឬអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេបំពេញបំណងប្រាថ្នា ឬមហិច្ឆតារបស់ពួកគេ។ តើផ្លូវអ្វីដែលសាតាំងចង់ដឹកនាំអ្នកចុះទៅ? មនុស្សគិតថាវាមិនមានអ្វីខុសឆ្គងទេចំពោះការរៀនសូត្រពីចំណេះដឹងនោះ ដ្បិតវាជារឿងធម្មតាទៅហើយ។ និយាយឱ្យស្រួលស្ដាប់ទៅ ដើម្បីឱ្យមានការជំរុញឧត្តមគតិខ្ពង់ខ្ពស់ ឬឱ្យមានមហិច្ឆតា គឺត្រូវតែមានការជំរុញ ហើយនេះគឺជាផ្លូវត្រឹមត្រូវក្នុងជីវិត។ តើវាមិនមែនជាវិធីដ៏ប្រសើររុងរឿងមួយទេឬអី សម្រាប់មនុស្សក្នុងការរស់នៅ ប្រសិនបើពួកគេអាចដឹងពីឧត្តមគតិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ឬសម្រេចបាននូវអាជីពដោយជោគជ័យ? តាមរយៈការធ្វើអ្វីៗទាំងនេះ មនុស្សមិនត្រឹមតែអាចគោរពដល់បុព្វបុរសរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងមានឱកាសបន្សល់ទុកនូវប្រវតិ្តសាស្រ្តផងដែរ តើនេះមិនមែនជារឿងល្អទេឬអី? នេះជារឿងល្អនៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់មនុស្សលោកីយ៍ ហើយចំពោះពួកគេ វាគួរតែជារឿងត្រឹមត្រូវ និងវិជ្ជមាន។ ដូច្នេះ ចំពោះបំណងអាក្រក់របស់សាតាំង ដែលនាំមនុស្សដើរលើផ្លូវប្រភេទនេះ តើវាមិនល្អដែរទេឬអី? វាមិនមែនជារឿងល្អនោះទេ។ តាមពិតទៅ មិនថាឧត្តមគតិរបស់មនុស្សខ្ពស់យ៉ាងណា ទោះបីជាបំណងប្រាថ្នារបស់មនុស្សមានភាពប្រាកដនិយម ឬវាមើលទៅសមហេតុផលយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏អី្វៗដែលមនុស្សទាំងអស់ចង់សម្រេចបាន ឬស្វែងរក មានជាប់ទាក់ទងទៅនឹងពាក្យពីរម៉ាត់នេះដែរ។ ពាក្យទាំងពីរនេះ គឺសំខាន់ណាស់សម្រាប់ជីវិតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា ហើយវាជាអ្វីដែលសាតាំងមានបំណងចង់បណ្តុះនៅក្នុងមនុស្ស។ តើពាក្យទាំងពីរម៉ាត់នេះជាអ្វី? ពាក្យទាំងពីរម៉ាត់នោះរួមមាន៖ «កិត្តិយស» និង «បុណ្យសក្តិ»។ សាតាំងប្រើវិធីសាស្រ្ដដែលឈ្លាសវៃបំផុត ជាវិធីសាស្រ្តមួយដែលមានភាពស៊ីសង្វាក់គ្នាយ៉ាងខ្លាំងទៅនឹងការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស និងមិនមានលក្ខណៈតឹងតែងទាល់តែសោះ ដោយសារតែបែបនេះហើយ ទើបវាធ្វើឱ្យមនុស្សទទួលយករបៀបរបប ច្បាប់ទម្លាប់រស់នៅរបស់វាដោយមិនដឹងខ្លួន ដើម្បីសម្រេចបានគោលដៅ ហើយនិងទិសដៅជីវិតនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ មិនតែប៉ុណ្ណោះ ការធ្វើដូច្នេះក៏ធ្វើឱ្យពួកគេមានមហិច្ឆតាក្នុងជីវិតដោយមិនដឹងខ្លួនផងដែរ។ មិនថាមហិច្ឆតាជីវិតទាំងនេះមើលទៅអស្ចារ្យប៉ុនណានោះទេ តែវាត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងពាក្យពីរម៉ាត់គឺ «កិត្តិយស» និង «បុណ្យសក្តិ»។ តាមពិតទៅ គ្រប់មនុស្សទាំងអស់ មិនថាមនុស្សអស្ចារ្យ ឬល្បីល្បាញ ឬមនុស្សធម្មតានោះទេ គឺសុទ្ធតែរស់នៅមានទំនាក់ទំនងទៅនឹងពាក្យទាំងពីរម៉ាត់នេះគឺ «កិត្តិយស» និង «បុណ្យសក្តិ»។ មនុស្សគិតថា នៅពេលដែលគេមានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍ហើយ នោះគេអាចទាញយកប្រយោជន៍ពីវាបាន ដូចជាទទួលបានឋានៈខ្ពស់ និងមានទ្រព្យសម្បត្ដិស្តុកស្តម្ភ ព្រមទាំងរស់នៅរីករាយនៅក្នុងជីវិត។ ពួកគេគិតថាកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍ គឺជាដើមទុនមួយដែលពួកគេអាចប្រើ ដើម្បីទទួលបានជីវិតដែលស្វែងរកសេចក្ដីសុខ និងភាពរីករាយនៃសាច់ឈាម។ ដោយសារប្រយោជន៍នៃកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍ដែលមនុស្សលោភលន់ចង់បាន ទោះបីមិនដឹងពីអ្វីៗសោះ មនុស្សហ៊ានស្ម័គ្រចិត្ត ប្រគល់រាងកាយ ចិត្តគំនិត និងអ្វីទាំងអស់ដែលពួកគេមាន រួមទាំងអនាគត និងជោគវាសនារបស់ពួកគេឱ្យទៅសាតាំងដោយមិនស្តាយស្រណោះ។ ពួកគេធ្វើដូច្នេះ ដោយគ្មានការស្ទាក់ស្ទើរសូម្បីតែបន្តិច ថែមទាំងមិនខ្វល់ខ្វាយ ដើម្បីស្តារអ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេបានប្រគល់ឱ្យមកវិញឡើយ។ តើមនុស្សអាចគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯងបានទេ នៅពេលដែលពួកគេស្ថិតក្រោមជម្រករបស់សាតាំង និងស្មោះត្រង់ចំពោះវានោះ? ពិតជាមិនអាចទេ។ ពួកគេត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយសាតាំងទាំងស្រុង។ ពួកគេបានលិចចូលយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងទីភក់មួយកន្លែង ហើយមិនអាចរំដោះខ្លួនឯងបានឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍ ពួកគេលែងស្វែងរកអ្វីដែលភ្លឺ អ្វីដែលសុចរិត ឬអ្វីដែលស្រស់ស្អាត និងល្អទៀតហើយ។ នេះគឺដោយសារតែអំណាចងប់ងល់នៃកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍ នៅលើមនុស្សវាធំខ្លាំងពេក ហើយពួកវាបានក្លាយជាអ្វីដែលមនុស្សដេញតាមស្វែងរកនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ និងអស់កល្បជានិច្ចគ្មានទីបញ្ចប់។ តើនេះមិនពិតទេឬអី? មនុស្សមួយចំនួននឹងនិយាយថាការរៀនសូត្រពីចំណេះដឹង គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីការអានសៀវភៅ ឬរៀនអ្វីមួយចំនួនដែលពួកគេមិនបានដឹង ដើម្បីកុំឱ្យដើរក្រោយគេ ឬរត់តាមពិភពលោកមិនទាន់។ ចំណេះដឹងត្រូវតែរៀនសូត្រ ដើម្បីមានអនាគតល្អប្រសើរ និងមានលទ្ធភាពផ្គត់ផ្គង់នូវតម្រូវការចាំបាច់នានារបស់ខ្លួនបាន។ តើមានមនុស្សណាដែលស៊ូទ្រាំនឹងការខិតខំសិក្សាអស់រយៈពេលរាប់ឆ្នាំ ដើម្បីគ្រាន់តែអាចបំពេញតែតម្រូវការប្រចាំថ្ងៃ ឬក៏ដើម្បីតែដោះស្រាយបញ្ហាក្រពះតែមួយមុខនោះ? ទេ គ្មាននរណាធ្វើបែបនេះឡើយ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សត្រូវទទួលរងនូវការលំបាកទាំងនេះ អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំបែបនេះ? គឺដើម្បីកិត្តិយស និងបុណ្យសក្ដិនេះឯង។ កិត្តិយស និងបុណ្យសក្ដិកំពុងរង់ចាំពួកគេពីចម្ងាយ ហើយក៏កំពុងហៅពួកគេផងដែរ ពួកគេជឿថាមានតែតាមរយៈការឧស្សាហ៍ព្យាយាម ការលំបាក និងការតស៊ូរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ ទើបពួកគេអាចដើរតាមផ្លូវដែលនាំឱ្យពួកគេទទួលបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍បាន។ មនុស្សបែបនេះ ត្រូវតែរងនូវការលំបាកទាំងនេះ សម្រាប់ផ្លូវអនាគតផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីភាពរីករាយនាពេលអនាគត និងដើម្បីទទួលបានជីវិតប្រសើរ។ តើអ្នករាល់គ្នាអាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេថា ចំណេះដឹងនេះជាអ្វី? តើវាមិនមែនជាច្បាប់ និងទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នៅ ដែលសាតាំងបានបណ្ដុះនៅក្នុងមនុស្សដូចជា «ស្រឡាញ់គណៈបក្ស ស្រឡាញ់ប្រទេស និងស្រឡាញ់សាសនារបស់អ្នក» ហើយ «មនុស្សឆ្លាតចេះបត់បែនតាមកាលៈទេសៈ» ទេឬអី? តើវាមិនមែនជា «ឧត្តមគតិដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់» នៃជីវិតដែលសាតាំងបានបណ្តុះនៅក្នុងមនុស្សទេឬអី? ជាឧទាហរណ៍ សូមគិតអំពីគំនិតរបស់មនុស្សអស្ចារ្យ សេចក្តីស្មោះត្រង់របស់មនុស្សល្បីល្បាញ ឬភាពក្លាហាននៃឥស្សរជន វីរៈបុរស ឬក៏ភាពក្លាហានប្រកបដោយសីលធម៌ និងសេចក្តីសប្បុរសរបស់តួឯក និងអ្នកគុនដាវនៅក្នុងប្រលោមលោកសិល្បៈក្បាច់គុនជាដើម តើទាំងនេះមិនមែនជារបៀបដែលសាតាំងបញ្ចូលក្នុងគំនិតទាំងអស់នេះទេឬអី? គំនិតទាំងនេះជះឥទ្ធិពលដល់មនុស្សពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ ហើយមនុស្សនៅក្នុងជំនាន់នីមួយៗ ត្រូវបាននាំឱ្យទៅទទួលយកគំនិតទាំងនេះ។ ពួកគេនៅជាប់គាំងជានិច្ចក្នុងការស្វះស្វែងរក «ឧត្តមគតិដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់» ដែលពួកនឹងគេថែមទាំងហ៊ានលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេសម្រាប់ការនោះទៀងផង។ នេះជាមធ្យោបាយ និងយុទ្ធសាស្រ្ដ ដែលសាតាំងប្រើចំណេះដឹង ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។ ដូច្នេះ បន្ទាប់ពីសាតាំងដឹកនាំមនុស្សមកតាមគន្លងនេះហើយ តើពួកគេអាចស្ដាប់បង្គាប់ និងថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់បានឬទេ? ហើយតើពួកគេអាចទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្វះស្វែងរកសេចក្ដីពិតឬទេ? ពិតជាមិនមែនទេ ដោយព្រោះពួកគេត្រូវបានសាតាំងនាំឱ្យវង្វេង។ ចូរយើងពិនិត្យមើលម្តងទៀតអំពីចំណេះដឹង គំនិត និងយោបល់ដែលសាតាំងបានបណ្ដុះនៅក្នុងមនុស្ស៖ តើការទាំងនេះ មានសេចក្ដីពិតនៃការស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ និងការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើមានសេចក្ដីពិតនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរឬទេ? តើមានព្រះបន្ទូលខ្លះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើមានអ្វីនៅក្នុងពួកគេ ដែលទាក់ទងនឹងសេចក្ដីពិត? គ្មានទាល់តែសោះ។ ការទាំងនេះ គឺមិនមានសោះឡើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាអាចប្រាកដច្បាស់ទេថា អ្វីៗដែលសាតាំងបានបណ្ដុះនៅក្នុងមនុស្សនោះគ្មានសេចក្ដីពិតទេ? អ្នកមិនហ៊ាននោះទេ ក៏ប៉ុន្តែមិនជាបញ្ហាអ្វីទេ។ ដរាបណាអ្នកដឹងថា «កេរ្ដិ៍ឈ្មោះ» និង «ផលប្រយោជន៍» គឺជាពាក្យសំខាន់ពីរម៉ាត់ដែលសាតាំងប្រើដើម្បីទាក់ទាញមនុស្សឱ្យដើរលើផ្លូវអាក្រក់ នោះគឺវាគ្រប់គ្រាន់ណាសទៅហើយ។

សូមយើងពិចារណាឡើងវិញដោយសង្ខេបនូវអ្វីដែលយើងបានពិភាក្សាមកដល់ចំណុចនេះ។ តើសាតាំងប្រើអ្វីដើម្បីរក្សាមនុស្សឱ្យស្ថិតជាប់នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់វា? (គឺកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍។) ដូច្នេះ សាតាំងប្រើកេរ្ដិ៍ឈ្មោះនិងផលប្រយោជន៍ ដើម្បីគ្រប់គ្រងគំនិតរបស់មនុស្ស រហូតទាល់តែមនុស្សគិតតែពីកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍ប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេតស៊ូប្រឹងប្រែងដើម្បីកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងផលប្រយោជន៍ ទទួលរងទុក្ខលំបាកដើម្បីកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងបុណ្យសក្តិ ស៊ូទ្រាំភាពអាម៉ាស់ដើម្បីកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងផលប្រយោជន៍ លះបង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេមានដើម្បីកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងផលប្រយោជន៍ ហើយពួកគេនឹងធ្វើការវិនិច្ឆ័យ ឬការសម្រេចចិត្តណាមួយដើម្បីកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងផលប្រយោជន៍។ តាមវិធីនេះ សាតាំងបានចងមនុស្សនឹងច្រវាក់ដែលមើលមិនឃើញ ហើយពួកគេមិនមានកម្លាំង ក៏គ្មានសេចក្ដីក្លាហានក្នុងការដោះច្រវាក់នោះចេញដែរ។ ពួកគេមិនបានដឹងសោះថាខ្លួនគេ កំពុងជាប់ច្រវាក់ និងដើរទៅមុខដោយក្ដីលំបាកជាខ្លាំង។ ដោយសារកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងផលប្រយោជន៍ នេះ មនុស្សជាតិបានគេចចេញពីព្រះ និងក្បត់ព្រះអង្គ ហើយក្លាយជាមនុស្សអាក្រក់កាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ហេតុដូច្នេះ ពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ មនុស្សត្រូវបានបំផ្លាញក្រោមឥទ្ធិពលកេរ្តិ៍ឈ្មោះនិងផលប្រយោជន៍របស់សាតាំង។ សូមសំឡឹងមើលពីទង្វើរបស់សាតាំង តើបំណងអាក្រក់របស់វា មិនគួរជាទីស្អប់ខ្ពើមណាស់ទេឬអី? ប្រហែលជាថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នានៅតែមិនអាចមើលឃើញបំណងអាក្រក់របស់សាតាំង ពីព្រោះអ្នកគិតថាមនុស្សម្នាក់មិនអាចរស់នៅដោយគ្មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍បានទេ។ អ្នកគិតថាប្រសិនបើមនុស្សចាកចោលកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍ នោះពួកគេនឹងលែងមើលឃើញផ្លូវទៅមុខ លែងមើលឃើញគោលដៅរបស់ពួកគេទៀតហើយ ព្រមទាំងថាអនាគតរបស់ពួកគេនឹងក្លាយជាងងឹតអាប់អួរជាមិនខាន។ ក៏ប៉ុន្តែ យូរៗទៅ នៅថ្ងៃណាមួយអ្នករាល់គ្នានឹងដឹងថាកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍ គឺជាច្រវាក់ដ៏អាក្រក់ជាទីបំផុតដែលសាតាំងប្រើដើម្បីចងមនុស្ស។ នៅពេលដែលថ្ងៃនោះមកដល់ អ្នកនឹងតទល់យ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ចំពោះការគ្រប់គ្រងរបស់សាតាំង ហើយប្រឆាំងយ៉ាងខ្លាំងនឹងខ្សែដែលសាតាំងប្រើដើម្បីចងអ្នក។ នៅពេលដែលពេលវេលាដែលអ្នកចង់បោះចោលរបស់ទាំងអស់ ដែលសាតាំងបានបណ្តុះក្នុងខ្លួនអ្នកមកដល់ នោះអ្នកនឹងបែកចេញពីសាតាំង ហើយអ្នកនឹងស្អប់អ្វីទាំងអស់ដែលសាតាំងបាននាំយកមកឱ្យអ្នក។ មានតែពេលនោះទេ ដែលមនុស្សជាតិនឹងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រមទាំងប្រាថ្នាចង់បានព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥៦

សាតាំងប្រើវិទ្យាសាស្ត្រធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ

សាតាំងប្រើឈ្មោះវិទ្យាសាស្ត្រ ដើម្បីបំពេញតាមការចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់មនុស្ស បំណងប្រាថ្នាចង់ស្រាវជ្រាវផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្ររបស់មនុស្ស និងការស្រាវជ្រាវអាថ៌កំបាំងជាដើម។ ក្នុងនាមវិទ្យាសាស្ត្រ សាតាំងបំពេញតម្រូវការខាងសម្ភារៈនិយមរបស់មនុស្ស និងសេចក្ដីត្រូវការរបស់មនុស្សដើម្បីបន្តលើកកម្ពស់គុណភាពជីវិតរបស់ពួកគេឱ្យកាន់តែប្រសើរឡើង។ ហេតុដូច្នេះ វាគឺជាហេតុផលដែលសាតាំងប្រើវិទ្យាសាស្ត្រ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។ តើមានតែចិត្តឬគំនិតរបស់មនុស្សតែប៉ុណ្ណឹងទេឬ ដែលសាតាំងបានធ្វើឱ្យពុករលួយតាមរយៈការប្រើវិទ្យាសាស្រ្តនេះ? មិនមែនតែប៉ុណ្ណឹងទេ គឺមានដូចជា មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលយើងអាចមើលឃើញនៅជុំវិញយើង និងមានទំនាក់ទំនងជាមួយដែរ តើមានអ្វីផ្សេងទៀតដែរឬទេ ដែលសាតាំងប្រើវិទ្យាសាស្ត្រដើម្បីធ្វើឱ្យពុករលួយនោះ? (បរិស្ថានធម្មជាតិ។) ត្រឹមត្រូវ។ អ្នករាល់គ្នាហាក់ដូចជារងផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងពីបញ្ហានេះ ព្រមទាំងទទួលឥទ្ធិពលពីវាយ៉ាងខ្លាំងផងដែរ។ ក្រៅពីការប្រើប្រាស់ ការរកឃើញ និងការសន្និដ្ឋានផ្សេងៗនៃវិទ្យាសាស្ត្រ ដើម្បីបំភាន់មនុស្សរួចមក សាតាំងក៏ប្រើវិទ្យាសាស្ត្រជាមធ្យោបាយមួយ ដើម្បីអនុវត្តការបំផ្លិចបំផ្លាញ និងការកេងប្រវ័ញ្ចបរិស្ថានរស់នៅដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់មនុស្សផងដែរ។ វាធ្វើបែបនេះក្រោមលេសថាប្រសិនបើមនុស្សធ្វើការស្រាវជ្រាវបែបវិទ្យាសាស្ត្រ នោះបរិយាកាសរស់នៅ និងគុណភាពជីវិតរបស់មនុស្សនឹងកាន់តែប្រសើរឡើងជាបន្តបន្ទាប់ ហើយគោលបំណងនៃការអភិវឌ្ឍវិទ្យាសាស្ត្រ គឺដើម្បីបំពេញបំណងនៃការកើនឡើងនូវតម្រូវការសម្ភារៈនិយមជាប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្ស ហើយតម្រូវការរបស់ពួកគេបន្តធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងនូវគុណភាពជីវិតរបស់ពួកគេ។ នេះគឺជាមូលដ្ឋានខាងទ្រឹស្តីនៃការអភិវឌ្ឍវិទ្យាសាស្ត្ររបស់សាតាំង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ តើវិទ្យាសាស្ត្របាននាំអ្វីខ្លះដល់មនុស្សជាតិ? តើបរិស្ថានរស់នៅរបស់យើង និងបរិស្ថានរស់នៅរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ មិនត្រូវបានខូចបង់ទេឬអី? តើខ្យល់ដែលមនុស្សដកដង្ហើមមិនត្រូវបានខូចបង់ទេឬអី? តើទឹកដែលយើងផឹកមិនត្រូវបានខូចបង់ទេឬអី? តើអាហារដែលយើងទទួលទាន នៅតែជាសរីរាង្គ និងធម្មជាតិដែរឬទេ? គ្រាប់ធញ្ញជាតិ និងបន្លែភាគច្រើនត្រូវបានកែប្រែហ្សែន ពួកវាត្រូវបានដាំដុះដោយប្រើជី ហើយខ្លះទៀតជាបម្រែបម្រួលដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយវិទ្យាសាស្ត្រ។ បន្លែ និងផ្លែឈើដែលយើងញ៉ាំក៏លែងមានលក្ខណៈធម្មជាតិទៀតដែរ។ សព្វថ្ងៃ សូម្បីតែស៊ុតធម្មជាតិក៏ពិបាករកដែរ ហើយស៊ុតទៀតសោត ក៏លែងមានរសជាតិដូចកាលពីមុនដែរ ទាំងអស់នេះគឺដោយសារតែអ្វីៗត្រូវបំលែង និងកែច្នៃទាំងស្រុងដោយដំណើរការវិទ្យាសាស្ត្ររបស់សាតាំង។ សូមក្រឡេកមើលរូបភាពធំៗ បរិយាកាសទាំងមូលត្រូវបានបំផ្លាញ និងបំពុល។ ភ្នំ បឹងបួរ ព្រៃឈើ ទន្លេ មហាសមុទ្រ និងអ្វីៗទាំងអស់ទាំងនៅខាងលើ និងនៅខាងក្រោមដី ត្រូវបានបំផ្លាញដោយអ្វីដែលគេហៅថា សមិទ្ធផលវិទ្យាសាស្ត្រ។ សរុបសេចក្ដីមក បរិស្ថានធម្មជាតិទាំងមូល ដែលជាបរិស្ថានរស់នៅដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យមនុស្ស គឺត្រូវបានបំផ្លាញ និងខូចខ្ទេចខ្ទីដោយសារវិទ្យាសាស្ត្រ។ ទោះបីជាមានមនុស្សជាច្រើនដែលទទួលបាននូវអ្វីដែលពួកគេតែងតែសង្ឃឹមចង់បាន ដើម្បីបំពេញទៅលើគុណភាពនៃជីវិត ទាំងសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា និងសាច់ឈាមរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏បរិស្ថានដែលមនុស្សរស់នៅត្រូវបានបំផ្លាញ និងខូចខ្ទេចខ្ទី ដោយសមិទ្ធផលផ្សេងៗដែលកើតចេញមកពីវិទ្យាសាស្ត្រដែរ។ ឥឡូវនេះយើងលែងមានសិទ្ធិដកដង្ហើមយកខ្យល់អាកាសបរិសុទ្ធទៀតហើយ។ តើនេះមិនមែនជាទុក្ខព្រួយរបស់មនុស្សជាតិទេឬអី? តើមានសុភមង្គលនៅសេសសល់ណាខ្លះ ដែលនិយាយជំនួសមនុស្សទេ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវរស់នៅក្នុងកន្លែងបែបនេះ? ទីកន្លែង និងបរិយកាសដែលមនុស្សបានរស់នៅនេះ គឺកាលដើមដំបូងឡើយ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមកសម្រាប់មនុស្ស។ ទឹកសម្រាប់មនុស្សផឹក ខ្យល់សម្រាប់មនុស្សដកដង្ហើម អាហារផ្សេងៗសម្រាប់មនុស្សបរិភោគ រួមទាំងរុក្ខជាតិ និងភាវៈមានជីវិត ហើយថែមទាំងភ្នំ បឹងបួរ និងមហាសមុទ្រ ហើយនិងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃបរិយាកាសរស់នៅនេះ ត្រូវបានប្រទានមកមនុស្សតាមរយៈព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាមានលក្ខណៈធម្មជាតិ ដែលដំណើរការស្របតាមច្បាប់ធម្មជាតិដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឡើង។ បើគ្មានវិទ្យាសាស្រ្តទេ នោះមនុស្សនៅតែដើរតាមវិធីសាស្រ្ដដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់ពួកគេ ដោយពួកគេនឹងអាចរីករាយជាមួយអ្វីៗទាំងអស់ដែលមានតាំងពីដើម និងមានលក្ខណៈធម្មជាតិ ហើយពួកគេនឹងរីករាយ។ ឥឡូវនេះ អ្វីៗទាំងអស់ត្រូវបានបំផ្លាញដោយសាតាំង។ ទីកន្លែងរស់នៅជាមូលដ្ឋានរបស់មនុស្ស គឺលែងមានលក្ខណៈដើមរបស់វាទៀតហើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់មានសមត្ថភាពអាចដឹងអំពីអ្វីដែលបណ្តាល ឬរបៀបដែលធ្វើឱ្យបញ្ហានេះកើតឡើងយ៉ាងដូចម្តេចនោះទេ ហើយមានមនុស្សជាច្រើនទៀតចូលទៅរកវិទ្យាសាស្ត្រ ព្រមទាំងយល់ដឹងពីវា តាមរយៈគំនិតដែលសាតាំងបានបណ្តុះឡើងនៅក្នុងពួកគេ។ តើនេះមិនគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម និងគួរឱ្យអាណិតអាសូរទេឬអី? ពេលនេះ សាតាំងបានយកកន្លែងដែលមានមនុស្សរស់នៅ ព្រមទាំងបរិយាកាសរស់នៅរបស់ពួកគេ ដោយធ្វើឱ្យពួកគេពុករលួយនៅក្នុងសភាពនេះ ហើយនិងធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិបន្តរស់នៅតាមរបៀបនេះដដែល តើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបំផ្លាញមនុស្សទាំងនេះចោលដោយផ្ទាល់ដែរឬទេ? ប្រសិនបើមនុស្សបន្តរស់នៅតាមរបៀបនេះ តើពួកគេនឹងទៅជាយ៉ាងណា? (ពួកគេនឹងត្រូវបានលុបបំបាត់ចោល។) តើពួកគេនឹងត្រូវលុបបំបាត់ចោលដោយរបៀបណា? បន្ថែមពីលើភាពលោភលន់របស់មនុស្ស ដែលចង់បានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងផលប្រយោជន៍ នោះពួកគេបន្តការរុករកវិទ្យាសាស្ត្រ និងធ្វើការស្រាវជ្រាវឱ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅ ហើយបន្តធ្វើសកម្មភាពដោយឥតឈប់ឈរ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការសម្ភារៈនិយម និងបំណងប្រាថ្នាផ្ទាល់ខ្លួន។ តើអ្វីជាផលវិបាកចំពោះមនុស្ស? ជាដំបូង គឺតុល្យភាពបរិស្ថានត្រូវខូច ហើយនៅពេលដែលវាកើតឡើង នោះរាងកាយរបស់មនុស្ស សរីរាង្គខាងក្នុងរបស់ពួកគេត្រូវកខ្វក់ និងខូចខាតដោយសារបរិយាកាសគ្មានតុល្យភាពនេះ ហើយបណ្តាលឱ្យកើតមានជំងឺឆ្លង និងជំងឺរាតត្បាតផ្សេងៗជាច្រើន រាលដាលពាសពេញពិភពលោក។ តើវាមិនពិតទេឬអី ដែលថាស្ថានភាពពេលនេះគឺ មនុស្សមិនអាចគ្រប់គ្រងបានឡើយ? ឥឡូវ ដែលអ្នករាល់គ្នាយល់អំពីរឿងនេះហើយ ប្រសិនបើមនុស្សមិនធ្វើតាមព្រះជាម្ចាស់ តែបែរទៅធ្វើតាមសាតាំងវិញ តាមរយៈការប្រើចំណេះដឹងដើម្បីបង្កើនខ្លួនឯង ការប្រើវិទ្យាសាស្ត្រដើម្បីរុករកឥតឈប់ឈរអំពីអនាគតនៃជីវិតមនុស្សជាតិ និងការប្រើវិធីសាស្រ្តបែបនេះដើម្បីបន្តរស់នៅ នោះតើអ្នកអាចដឹងទេថាវិធីនេះនឹងបញ្ចប់មនុស្សជាតិយ៉ាងដូចម្ដេច? មនុស្សជាតិនឹងផុតពូជដោយឯកឯង៖ មួយជំហានម្ដងៗ មនុស្សជាតិឈានឆ្ពោះទៅរកការបំផ្លិចបំផ្លាញ ឆ្ពោះទៅរកការបំផ្លិចបំផ្លាញខ្លួនពួកគេផ្ទាល់! តើនេះមិននាំមកនូវការបំផ្លិចបំផ្លាញមកលើខ្លួនឯងទេឬអី? ហើយតើវាមិនមែនជាផលវិបាកនៃការរីកចម្រើនផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រទេឬ? ឥឡូវ វាហាក់ដូចជាវិទ្យាសាស្ត្រ ជាប្រភេទនៃវេទមន្តមួយ ដែលសាតាំងបានរៀបចំសម្រាប់មនុស្ស ដូច្នេះនៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាព្យាយាមស្វែងយល់ពីអ្វីមួយ គឺអ្នកធ្វើវានៅក្នងអ័ព្ទដ៏ក្រាស់ ហើយមិនថាអ្នកខំប្រឹងមើលវាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏អ្នកមិនអាចមើលឃើញអ្វីៗបានច្បាស់ដែរ ហើយទោះបីជាអ្នកព្យាយាមយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏អ្នកមិនអាចរកឃើញវាបានដែរ។ ទោះយ៉ាងណា សាតាំងប្រើឈ្មោះវិទ្យាសាស្ត្រដើម្បីធ្វើឱ្យអ្នកស្រេកឃ្លាន រួចដាក់កន្លុះអ្នកដឹកយកទៅម្តងមួយជំហានៗ ឆ្ពោះទៅកាន់ទីជម្រៅ និងសេចក្តីស្លាប់។ ហើយចំពោះករណីនេះ មនុស្សនឹងឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា តាមពិត ការបំផ្លិចបំផ្លាញមនុស្សត្រូវបានធ្វើឡើងដោយដៃរបស់សាតាំង។ សាតាំងជាមេខ្លោង។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥៧

សាតាំងប្រើវប្បធម៌បែបប្រពៃណីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ

វប្បធម៌ប្រពៃណី សាតាំងប្រើប្រាស់វប្បធម៌ប្រពៃណីដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។ មានភាពស្រដៀងគ្នាជាច្រើនរវាងវប្បធម៌ប្រពៃណីប្រពៃណី និងអបិយជំនឿ ក៏ប៉ុន្តែភាពខុសគ្នានោះ គឺថាវប្បធម៌ប្រពៃណី មានរឿងរ៉ាវ ឯកសារយោង និងប្រភពមួយជាក់លាក់។ សាតាំងបានប្រឌិត និងបង្កើតរឿងព្រេងឬរឿងរ៉ាវជាច្រើន ដែលមាននៅក្នុងសៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្តដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ចំពោះតួលេខវប្បធម៌ ឬអបិយជំនឿជាដើម។ ឧទាហរណ៍នៅក្នុងប្រទេសចិន មានរឿងព្រេងល្បីៗមួយចំនួនដូចជា៖ «មនុស្សអមតៈទាំងប្រាំបីនាក់ឆ្លងកាត់សមុទ្រ» «ដំណើរទៅទិសខាងលិច» «អធិរាជមេឃា» «ទេវបុត្រណាចាយកឈ្នះលើស្តេចនាគ» និង «ពិធីតែងតាំងទេវតា» ជាដើម។ តើអ្វីៗទាំងនេះមិនមាននៅក្នុងគំនិតរបស់មនុស្សទេឬអី? ទោះបីជាអ្នកខ្លះមិនដឹងសាច់រឿងលម្អិតទាំងអស់នេះក៏ដោយ ក៏អ្នកនៅតែដឹងរឿងរ៉ាវទូទៅ ហើយខ្លឹមសារទូទៅនេះនឹងដក់នៅក្នុងចិត្តនិងគំនិតរបស់អ្នក ដែលធ្វើឱ្យអ្នកមិនអាចបំភ្លេចវាបានឡើយ។ ទាំងនេះគឺជាគំនិត ឬរឿងព្រេងផ្សេងៗដែលសាតាំងបានរៀបចំសម្រាប់មនុស្សតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ ហើយវាត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយនៅក្នុងសម័យកាលខុសៗគ្នា។ រឿងទាំងនេះបង្កអន្តរាយដោយផ្ទាល់ និងស៊ីរូងព្រលឹងមនុស្សបន្តិចម្តងៗ ព្រមទាំងដាក់អំពើលើមនុស្សមួយហើយមួយទៀត។ នោះគឺមានន័យថា នៅពេលដែលអ្នកបានទទួលយកវប្បធម៌ប្រពៃណី រឿងព្រេង ឬរឿងអបិយជំនឿបែបនេះ ហើយនៅពេលដែលពួកវាត្រូវបានកកើតឡើងនៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នក ព្រមទាំងបានដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកហើយនោះ គឺប្រៀបដូចជាអ្នកត្រូវអំពើអ៊ីចឹង គឺអ្នកបានជាប់នៅក្នុងសំណាញ់ និងរងឥទ្ធិពលពីអន្ទាក់នៃវប្បធម៌ ផ្នត់គំនិត និងរឿងព្រេងបុរាណទាំងអស់នោះ។ ពួកវាជះឥទ្ធិពលលើជីវិតរបស់អ្នក ទស្សនៈជីវិតរបស់អ្នក ហើយនិងការវិនិច្ឆ័យទៅលើរឿងរ៉ាវផ្សេងៗរបស់អ្នកដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត ពួកវាក៏ជះឥទ្ធិពលលើការស្វែងរកផ្លូវពិតនៃជីវិតរបស់អ្នកដែរ។ វាគឺពិតជាការដាក់អំពើមួយដ៏អាក្រក់បំផុត។ សូមព្យាយាមធ្វើឱ្យអស់ពីសមត្ថភាពរបស់អ្នក គឺអ្នកមិនអាចបេះវាចេញពីខ្លួនបានទេ អ្នកចញ្ច្រាំវា តែវាអត់ខ្ទេចទេ អ្នកវាយវា តែវាមិនឈឺទេ។ លើសពីនេះទៀត ក្រោយពីមនុស្សធ្លាក់ទៅក្នុងអំពើប្រភេទនេះហើយ នោះពួកគេនឹងចាប់ផ្តើមថ្វាយបង្គំសាតាំង ព្រមទាំងបង្កើតរូបភាពរបស់សាតាំងនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេដោយមិនដឹងខ្លួន។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា គឺពួកគេយកសាតាំងធ្វើជារូបព្រះរបស់ពួកគេ ជារបស់សម្រាប់ពួកគេគោរពថ្វាយបង្គំ និងទុកជាទីសង្ឃឹម ហើយជាងនេះទៀតគឺ ពួកគេចាត់ទុកវាជាព្រះថែមទៀតផង។ រឿងទាំងនេះស្ថិតនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស វាបានគ្រប់គ្រងពាក្យសម្ដី និងការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេដោយមិនដឹងខ្លួន។ លើសពីនេះទៅទៀត ពីដំបូងឡើយ អ្នកចាត់ទុករឿងបុរាណ និងរឿងព្រេងនិទានទាំងនេះជារឿងមិនពិត ក៏ប៉ុន្តែក្រោយមកទៀត អ្នកបែរជាទទួលស្គាល់អត្ថិភាពរបស់ពួកវាដោយមិនដឹងខ្លួន ដោយធ្វើឱ្យពួកវាក្លាយជារូបភាពពិត ព្រមទាំងប្រែក្លាយវាទៅជាវត្ថុពិតដែលមានជីវិតទៅវិញ។ ដោយការធ្វេសប្រហែសរបស់អ្នក អ្នកក៏ទទួលគំនិតទាំងនេះ និងអត្ថិភាពនៃវត្ថុទាំងនេះដោយមិនដឹងខ្លួន។ អ្នកក៏ទទួលអារក្សសាតាំង រួមនិងរូបព្រះជាច្រើន ចូលទៅក្នុងផ្ទះរបស់អ្នក និងទៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកដោយមិនដឹងខ្លួនដែរ នេះគឺពិតជាការដាក់អំពើមួយយ៉ាងជាក់។ តើពាក្យទាំងនេះមានឥទ្ធិពលលើអ្នករាល់គ្នាទេ? (គឺមាន។) តើមាននរណាខ្លះក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ដែលធ្លាប់បានអុជធូប និងគោរពបូជាព្រះពុទ្ធដែរឬទេ? (គឺមាន។) ដូច្នេះ តើអ្វីជាគោលបំណងនៃការដុតធូប និងគោរពបូជាព្រះពុទ្ធនោះ? (បួងសួងដើម្បីសូមសេចក្តីសុខ។) ពេលនេះ ចូរគិតពិចារណាអំពីចំណុចនេះចុះ តើនេះមិនមែនជាការបួងសួងដល់សាតាំងដើម្បីសូមនូវសេចក្តីសុខទេឬអី? តើសាតាំងនាំមកនូវសេចក្តីសុខដែរឬទេ? (អត់ទេ។) តើអ្នកមិនគិតទេថា អ្នកល្ងង់ខ្លៅប៉ុនណានៅពេលនោះ? ឥរិយាបថប្រភេទនោះ គឺមិនសមហេតុផល ល្ងីល្ងើ និងឆោតល្ងង់ជាទីបំផុត មែនឬអត់? សាតាំងគិតតែធ្វើយ៉ាងណាឱ្យអ្នកពុករលួយតែប៉ុណ្ណោះ។ វាមិនអាចផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវសេចក្តីសុខបានទេ វាអាចឱ្យបានតែបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ ហើយដើម្បីទទួលបានរឿងបែបនេះ អ្នកត្រូវតែធ្វើការស្បថស្បែ ហើយប្រសិនបើអ្នកបំពានពាក្យសន្យា ឬការស្បថស្បែរបស់អ្នក ដែលអ្នកបានធ្វើចំពោះសាតាំង ពេលនោះអ្នកនឹងឃើញថា វាធ្វើទុក្ខអ្នកយ៉ាងដូចម្តេច។ ក្នុងការធ្វើឱ្យអ្នកស្បថស្បែ តាមពិតទៅគឺវាចង់គ្រប់គ្រងលើអ្នកប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលអ្នកបួងសួងសុំសេចក្តីសុខ តើអ្នកទទួលបានសេចក្តីសុខឬទេ? (មិនបានទេ។) អ្នកមិនបានទទួលសេចក្តីសុខទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកបាននាំមកនូវគ្រោះកាច និងមហន្តរាយដែលគ្មានទីបញ្ចប់ទៅវិញ ប្រៀបដូចជាមហាសាគរនៃភាពល្វីងជូរចត់ដែលគ្មានកោះត្រើយ។ សេចក្តីសុខគ្មានទេនៅក្នុងដែនត្រួតត្រារបស់សាតាំង ហើយនេះគឺជាសេចក្ដីពិត។ នេះគឺជាផលវិបាកដែលមនុស្សជាតិទទួលបានពីអបិយជំនឿ និងវប្បធម៌ប្រពៃណី។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥៨

សាតាំងប្រើនិន្នាការសង្គមធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ

សាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ និងគ្រប់គ្រងលើមនុស្ស តាមរយៈនិន្នាការសង្គម។ «និន្នាការសង្គម» គ្របដណ្ដប់នូវទិដ្ឋភាពជាច្រើន រាប់បញ្ចូលទាំងចំណុចផ្សេងៗ ដូចជាការថ្វាយបង្គំរូបសំណាកឥស្សរជនល្បីៗ ក៏ដូចជាតារាភាពយន្ត និងតន្ត្រីករដែលខ្លួនពេញចិត្ត ការថ្វាយបង្គំតារាល្បី លេងហ្គេមអនឡាញជាដើម។ ទាំងនេះ ជាផ្នែកទាំងអស់នៃនិន្នាការសង្គម ហើយមិនចាំត្រូវការនិយាយលម្អិតនៅត្រង់នេះទេ។ យើងនឹងគ្រាន់តែនិយាយអំពីគំនិត ដែលនិន្នាការសង្គមនាំមកនៅក្នុងមនុស្ស របៀបដែលពួកវាបណ្តាលឱ្យមនុស្សប្រតិបត្តិខ្លួននៅក្នុងពិភពលោក គោលដៅជីវិត និងទស្សនវិស័យដែលពួកវានាំមកនៅក្នុងមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។ ទាំងនេះគឺសំខាន់ណាស់។ ពួកវាអាចគ្រប់គ្រង និងជះឥទ្ធិពលលើគំនិត និងយោបល់របស់មនុស្ស។ និន្នាការទាំងនេះ កើតមានឡើងមួយហើយមួយទៀត ហើយពួកវាទាំងអស់សុទ្ធតែមានឥទ្ធិពលអាក្រក់ ដែលតែងតែបណ្តាលឱ្យមនុស្សជាតិអាប់ឱនកិត្តិយស បាត់បង់មនសិការ ភាពជាមនុស្ស និងគ្មានហេតុផល ធ្វើឱ្យសីលធម៌និងចរិតលក្ខណៈរបស់ពួកគេចុះខ្សោយកាន់តែខ្លាំង រហូតដល់កម្រិតដែលយើងអាចនិយាយបានថា មនុស្សភាគច្រើនលែងមានភាពស្មោះត្រង់ គ្មានភាពជាមនុស្ស ហើយពួកគេនឹងលែងមានមនសិការ និងរឹតតែគ្មានហេតុផល។ ដូច្នេះតើនិន្នាការសង្គមទាំងនេះគឺជាអ្វី? ពួកវាគឺជានិន្នាការដែលអ្នកមិនអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេបានឡើយ។ នៅពេលដែលនិន្នាការថ្មីសាយពាសពេញពិភពលោក ប្រហែលជាមានមនុស្សមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះដែលកំពុងដើរតួជាអ្នកដើរតាមនិន្នាការនោះ។ ពួកគេចាប់ផ្តើមធ្វើរឿងរ៉ាវថ្មី រួចក៏ទទួលយកគំនិត ឬទស្សនៈទាំងនោះ។ ទោះយ៉ាងណា មនុស្សភាគច្រើននឹងត្រូវរងផលប៉ះពាល់ ទាក់ទាញ និងជ្រួតជ្រាបជាបន្តបន្ទាប់ដោយនិន្នាការនេះ នៅក្នុងសភាពដែលមិនដឹងខ្លួន រហូតទាល់តែពួកគេទាំងអស់ទទួលយកវា ព្រមទាំងត្រូវជោគជាំ និងគ្រប់គ្រងដោយវា ដោយមិនដឹងខ្លួននិងដោយអចេតនា។ ពីមួយទៅមួយ និន្នាការបែបនេះបណ្តាលឱ្យមនុស្សដែលមានចិត្តនិងគំនិតមិនត្រឹមត្រូវ មិនស្គាល់អ្វីជាសេចក្តីពិត និងមិនចេះវែកញែកពីភាពខុសគ្នារវាងរឿងវិជ្ជមាន និងរឿងអវិជ្ជមាន ទទួលយកសេចក្តីរីករាយ ក៏ដូចជាទស្សនៈជីវិត និងគុណតម្លៃដែលមកពីសាតាំងវិញ។ ពួកគេទទួលយកនូវអ្វីៗដែលសាតាំងប្រាប់ពួកគេអំពីរបៀបចូលទៅក្នុងជីវិត និងរបៀបរស់នៅដែលសាតាំង «ផ្តល់ឱ្យ» ពួកគេ ហើយពួកគេក៏មិនមានកម្លាំង ឬសមត្ថភាពអ្វី ហើយរឹតតែមិនសូវបានដឹង ដើម្បីទប់ទល់បានឡើយ។ ដូច្នេះតើធ្វើដូចម្ដេចដើម្បីដឹងពីនិន្នាការបែបនេះ? ខ្ញុំបានជ្រើសរើសឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញមួយដែលអ្នករាល់គ្នាអាចនឹងយល់បន្តិចម្តងៗ។ ឧទាហរណ៍ ពីមុនមនុស្សបានបើកអាជីវកម្មរបស់ពួកគេ ដោយគ្មាននរណាម្នាក់ចេះបោកប្រាស់គ្នាឡើយ។ ពួកគេបានលក់របស់របរក្នុងតម្លៃដូចគ្នា ដោយមិនគិតពីអ្នកណាជាអ្នកទិញឡើយ។ តើធាតុផ្សំនៃមនសិការល្អ និងភាពជាមនុស្សមិនត្រូវបានបង្ហាញនៅទីនេះទេឬ? នៅពេលដែលមនុស្សប្រកបអាជីវកម្មដូចនេះដោយស្មោះត្រង់ វាបានបង្ហាញឃើញថា ពួកគេនៅតែមានមនសិការ និងជាភាពជាមនុស្សខ្លះនៅពេលនោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ ជាមួយនឹងតម្រូវការលុយរបស់មនុស្សដែលចេះតែកើនឡើងជាលំដាប់ នោះមនុស្សក៏ចាប់ផ្តើមស្រលាញ់លុយ ឋានៈ និងបុណ្យសក្តិកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ តើមនុស្សមិនផ្ដល់អទិភាពលើលុយ ច្រើនជាងមុនទេឬ? នៅពេលដែលមនុស្សចាត់ទុកលុយជារឿងសំខាន់ខ្លាំង នោះពួកគេចាប់ផ្តើមលែងខ្វល់ពីកេរ្តិ៍ឈ្មោះ មុខមាត់ និងសុចរិតភាពរបស់ខ្លួនទៀតហើយ តើត្រូវទេ? នៅពេលដែលអ្នកធ្វើអាជីវកម្ម អ្នកនឹងឃើញអ្នកដទៃ ក្លាយជាអ្នកមាន ដោយការលួចបន្លំមនុស្ស។ ថ្វីត្បិតតែលុយដែលរកបានមក គឺជាលុយដែលមិនសុចរិតក៏ដោយ តែពួកគេកាន់តែមានឡើងៗ។ ដោយឃើញគ្រួសាររបស់ពួកគេរីករាយ នោះនឹងធ្វើឱ្យអ្នកអាក់អន់ចិត្ត៖ «យើងទាំងពីររកស៊ី ប៉ុន្តែពួកគេក្លាយជាអ្នកមាន។ ហេតុអ្វីខ្ញុំមិនអាចរកលុយបានច្រើន? ខ្ញុំមិនអាចទទួលបានទេ។ ខ្ញុំត្រូវតែរកវិធីដើម្បីរកប្រាក់បន្ថែមទៀត»។ បន្ទាប់ពីនោះមក អ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកគិត គឺវិធីដើម្បីបានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន។ នៅពេលដែលអ្នកបានបោះបង់ចោលនូវជំនឿដែលថា «លុយគួរតែរកបានដោយមនសិការ ដោយមិនបោកបញ្ឆោតនរណាម្នាក់» នោះ ពីកត្ដាជំរុញដើម្បីផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក របៀបនៃការគិតរបស់អ្នកបានផ្លាស់ប្តូរបន្តិចម្តងៗ ដូចជាគោលការណ៍នៅពីក្រោយសកម្មភាពរបស់អ្នកអ៊ីចឹងដែរ។ នៅពេលអ្នកបោកប្រាស់នរណាម្នាក់ជាលើកដំបូង នោះអ្នកមានអារម្មណ៍ថាបន្ទោសចំពោះមនសិការរបស់អ្នក ហើយដួងចិត្តរបស់អ្នកប្រាប់អ្នកថា «នៅពេលធ្វើកិច្ចការរួច នេះជាលើកចុងក្រោយហើយដែលខ្ញុំនឹងបោកប្រាស់នរណាម្នាក់។ ការបោកប្រាស់មនុស្សជានិច្ចជាកាល នឹងត្រូវទទួលទោស!» នេះគឺជាមុខងារនៃសតិសម្បជញ្ញៈរបស់មនុស្ស ដើម្បីធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ខ្វល់ចិត្ត និងស្តីបន្ទោសឱ្យខ្លួនឯង ព្រមទាំងធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ថាខុសប្រក្រតី នៅពេលដែលអ្នកបោកប្រាស់នរណាម្នាក់។ ក៏ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីអ្នកបានបោកបញ្ឆោតអ្នកណាម្នាក់ដោយជោគជ័យហើយ នោះអ្នកឃើញថាអ្នកមានលុយច្រើនជាងមុន ហើយអ្នកគិតថាវិធីនេះ អាចមានអត្ថប្រយោជន៍ច្រើនសម្រាប់អ្នក។ ថ្វីបើអ្នកមានការឈឺចិត្តក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែអ្នកនៅតែមានអារម្មណ៍អបអរសាទរចំពោះជោគជ័យរបស់អ្នក ហើយអ្នកមានអារម្មណ៍រីករាយចំពោះខ្លួនឯងថែមទៀតផង។ ជាលើកដំបូង ដែលអ្នកបានយល់ព្រមលើអាកប្បកិរិយា និងរបៀបបោកបញ្ឆោតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក។ នៅពេលមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានបំពុលដោយការឆបោកនេះ វាមិនខុសគ្នាអ្វីនឹងអ្នកដែលចូលរួមក្នុងវង់ល្បែងទេ យូរៗទៅក៏ក្លាយខ្លួនជាអ្នកលេងល្បែងយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ អ្នកបានផ្តល់ការយល់ព្រមចំពោះឥរិយាបថបោកប្រាស់របស់ខ្លួនអ្នក ហើយទទួលយកវាដោយមិនដឹងខ្លួន។ អ្នកបានយកការបោកប្រាស់ ធ្វើជាឥរិយាបថពាណិជ្ជកម្មស្របច្បាប់ និងជាមធ្យោបាយដែលមានប្រយោជន៍បំផុតសម្រាប់ការរស់រាន និងជីវភាពរស់នៅរបស់អ្នក។ អ្នកគិតថា តាមរយៈការធ្វើបែបនេះ អ្នកអាចរកលុយបានយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ នេះជាដំណើរការមួយ៖ មានន័យថា ពីដំបូងឡើយ មនុស្សមិនអាចទទួលយកឥរិយាបថប្រភេទនេះបានឡើយ ហើយពួកគេក៏មើលងាយឥរិយាបថ និងការអនុវត្តបែបនេះដែរ។ ក្រោយមក ពួកគេចាប់ផ្តើមពិសោធន៍ជាមួយនឹងឥរិយាបថនេះដោយខ្លួនឯង ទាំងសាកល្បងវាតាមវិធីផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ហើយចិត្តរបស់ពួកគេចាប់ផ្តើមផ្លាស់ប្តូរបន្តិចម្តងៗ។ តើការផ្លាស់ប្តូរប្រភេទនេះគឺជាអ្វី? វាគឺជាការយល់ព្រម និងការទទួលយកនូវនិន្នាការនៃគំនិត ដែលបានបង្កើតឡើងនៅក្នុងខ្លួនអ្នកដោយនិន្នាការសង្គម។ ប្រសិនបើអ្នកមិនបោកប្រាស់មនុស្សនៅពេលធ្វើជំនួញជាមួយពួកគេទេ អ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកជាមនុស្សអន់ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ប្រសិនបើអ្នកមិនបោកប្រាស់មនុស្សទេ អ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកបានបាត់បង់អ្វីមួយ។ ការបោកប្រាស់នេះបានក្លាយជាព្រលឹង ជាឆ្អឹងខ្នង និងជាឥរិយាបថដែលមិនអាចខ្វះបាន ដែលជាគោលការណ៍នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកដោយមិនដឹងខ្លួន។ បន្ទាប់ពីមនុស្សបានទទួលយកឥរិយាបថ និងការគិតបែបនេះ តើនេះមិនបាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេទេឬ? ចិត្តរបស់អ្នកបានផ្លាស់ប្តូរ ដូច្នេះតើសេចក្តីស្មោះត្រង់របស់អ្នកបានផ្លាស់ប្តូរដែរឬទេ? តើភាពជាមនុស្សរបស់អ្នកបានផ្លាស់ប្តូរហើយឬនៅ? តើមនសិការរបស់អ្នកបានផ្លាស់ប្តូរហើយឬនៅ? ភាពជាមនុស្សទាំងមូលរបស់អ្នក គឺចាប់ពីចិត្តរបស់អ្នកទៅដល់គំនិតរបស់អ្នក ពីខាងក្នុងទៅខាងក្រៅ មានការផ្លាស់ប្តូរ ហើយនេះជាកាផ្លាស់ប្ដូរប្រកបដោយគុណភាព។ ការផ្លាស់ប្ដូរនេះ រុញអ្នកចេញពីព្រះជាម្ចាស់កាន់តែឆ្ងាយទៅៗ ហើយធ្វើឱ្យអ្នកកាន់តែមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធនឹងសាតាំង ក៏ដូចជាធ្វើឱ្យអ្នកកាន់តែដូចសាតាំងផងដែរ ជាមួយនឹងលទ្ធផលដែលថា សេចក្ដីពុករលួយរបស់សាតាំងធ្វើឱ្យអ្នកក្លាយជាអារក្ស។

នៅពេលក្រឡេកមើលនិន្នាការសង្គមទាំងនេះ តើអ្នកអាចនិយាយបានទេថា ពួកវាមានឥទ្ធិពលខ្លាំងប៉ុនណាទៅលើមនុស្ស? តើពួកវាមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងទៅលើមនុស្សដែរឬទេ? គឺពួកវាពិតជាមានផលប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងទៅលើមនុស្ស។ តើទិដ្ឋភាពណាខ្លះរបស់មនុស្ស ដែលសាតាំងប្រើនិន្នាការនីមួយៗទាំងនេះ ដើម្បីធ្វើឱ្យពុករលួយ? សាតាំងជាមេធ្វើឱ្យពុករលួយដល់មនសិការ សតិសម្បជញ្ញៈ មនុស្សជាតិ សីលធម៌ និងទស្សនៈជីវិតរបស់មនុស្ស។ ហើយតើនិន្នាការសង្គមទាំងនេះ មិនបន្ទាបបន្ថោក និងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយបន្ដិចម្ដងៗទេឬ? សាតាំងប្រើនិន្នាការសង្គមទាំងនេះ ដើម្បីទាក់ទាញមនុស្សមួយជំហានម្តងៗ ឱ្យចូលទៅក្នុងសំបុករបស់វា ដូច្នេះ មនុស្សដែលធ្លាក់ចូលក្នុងនិន្នាការសង្គម ក៏មានបំណងប្រាថ្នាចង់បានប្រាក់ និងសម្ភារៈនិយម ប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ និងអំពើហិង្សាដោយមិនដឹងខ្លួន។ នៅពេលដែលអ្វីៗទាំងអស់បានចូលមកក្នុងចិត្ដរបស់មនុស្សហើយ តើមនុស្សនឹងទៅជាយ៉ាងណា? មនុស្សក្លាយជាអារក្ស ដែលជាសាតាំង! ហេតុអ្វី? តើដោយព្រោះតែទំនោរចិត្តសាស្ត្រដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សឬ? តើមនុស្សគោរពអ្វី? មនុស្សចាប់ផ្តើមរីករាយនឹងអំពើអាក្រក់ អំពើឃោរឃៅ ដោយលែងមានសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះភាពស្រស់ស្អាត ឬសេចក្ដីល្អ និងរឹតតែលែងមានសន្ដិភាព។ មនុស្សមិនសុខចិត្តរស់នៅក្នុងជីវិតសាមញ្ញនៃភាពជាមនុស្សធម្មតាទេ តែផ្ទុយទៅវិញ គេមានបំណងចង់ទទួលបានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ និងមានទ្រព្យសម្បត្ដិស្តុកស្តម្ភ ដើម្បីត្រេកត្រអាលនឹងភាពហ៊ឺហាខាងសាច់ឈាម ខិតខំប្រឹងប្រែងដើម្បីបំពេញចិត្តចំណង់ខាងសាច់ឈាមរបស់ខ្លួន លែងមានលក្ខខណ្ឌ លែងមានការកម្រិតសម្រាប់ខ្លួនឯងទៀតហើយ ឬអាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា ពួកគេធ្វើអ្វីៗដែលពួកគេចង់ធ្វើ។ ដូច្នេះនៅពេលដែលមនុស្សបានជ្រួតជ្រាបទៅក្នុងនិន្នាការទាំងនេះ តើចំណេះដឹង ដែលអ្នកបានរៀនសូត្រអាចជួយរំដោះអ្នកឱ្យមានសេរីភាពបានទេ? តើការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីវប្បធម៌ និងអបិយជំនឿ អាចជួយអ្នកឱ្យរត់គេចពីស្ថានភាពលំបាកនេះបានទេ? តើសីលធម៌និងពិធីប្រពៃណីដែលមនុស្សបានស្គាល់ អាចជួយមនុស្សឱ្យអត់ធ្មត់បានទេ? ចូរយកអាណាលេក និងតាវតេជីង មកធ្វើជាឧទាហរណ៍។ តើពួកគេអាចជួយទាញជើងរបស់មនុស្សចេញពីនិន្នាការនៃភក់ជ្រៅដ៏អាក្រក់ទាំងនេះបានទេ? ប្រាកដជាមិនបានទេ។ ដូច្នេះ វាធ្វើឱ្យមនុស្សកាន់តែអាក្រក់ទៅៗ មានចរិតក្រអឺតក្រទម អួតអាង អាត្មានិយម និងសាហាវឃោរឃៅ។ មួយវិញទៀត ក៏ធ្វើឱ្យមនុស្សលែងមានការរាប់អានរវាងគ្នានឹងគ្នា លែងមានសេចក្តីស្រឡាញ់រវាងសមាជិកគ្រួសារ លែងមានការយោគយល់ក្នុងចំណោមសាច់ញាតិ និងមិត្តភក្តិទៀតហើយ ហើយទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សត្រូវបានកំណត់ដោយអំពើហិង្សាវិញ។ មនុស្សម្នាក់ៗព្យាយាមប្រើវិធីឃោរឃៅ ដើម្បីរស់នៅក្នុងចំណោមបក្សពួករបស់ខ្លួន ពួកគេប្រើអំពើហិង្សា ដើម្បីក្រពះប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ ពួកគេប្រើអំពើហិង្សាដើម្បីដណ្តើមយកតំណែង និងទទួលបានប្រាក់ចំណេញរបស់ពួកគេ។ ពួកគេប្រើមធ្យោបាយឃោរឃៅ និងអាក្រក់ ដើម្បីធ្វើអ្វីៗដែលពួកគេចង់បាន។ តើភាពជាមនុស្សប្រភេទនេះ មិនគួរឱ្យព្រឺព្រួចទេឬ? គឺវាប្រាកដជាអញ្ចឹងហើយ៖ ពួកគេមិនត្រឹមតែឆ្កាងព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងសម្លាប់អស់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ផងដែរ ពីព្រោះមនុស្សអាក្រក់ខ្លាំងពេក។ បន្ទាប់ពីបានឮរឿងទាំងអស់នេះ ដែលខ្ញុំទើបតែបាននិយាយ តើអ្នករាល់គ្នាមិនគិតថា វាគួរឱ្យរន្ធត់ណាស់មែនទេដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវរស់នៅក្នុងបរិយាកាស ក្នុងពិភពលោក និងក្នុងចំណោមមនុស្សប្រភេទនេះ ដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិពុករលួយនោះ? (មែនហើយ។) ដូច្នេះ តើអ្នកធ្លាប់គិតថា ខ្លួនអ្នកគួរឱ្យអាណិតដែរទេ? អ្នកប្រហែលមានអារម្មណ៍បែបនេះបន្តិចបន្តួចនៅក្នុងពេលនេះ តើមែនទេ? (មែនហើយ។) តាមការស្តាប់សម្លេងរបស់អ្នក អ្នកហាក់ដូចជាកំពុងគិតថា «សាតាំងមានវិធីផ្សេងៗគ្នាជាច្រើនក្នុងការធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។ វាចាប់យករាល់ឱកាស និងនៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលយើងទៅ។ តើមនុស្សនៅតែអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះដែរឬទេ?» តើមនុស្សនៅតែអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះដែរឬទេ? តើមនុស្សអាចសង្គ្រោះខ្លួនឯងបានទេ? (មិនអាចទេ។) តើព្រះឥទ្រ្ទាធិរាជអាចជួយសង្គ្រោះមនុស្សបានទេ? តើខុងជឺអាចសង្គ្រោះមនុស្សបានទេ? តើព្រះម៉ែគង់ស៊ីអ៊ីមអាចសង្គ្រោះមនុស្សបានទេ? (មិនអាចទេ។) ដូច្នេះ តើនរណាអាចជួយសង្គ្រោះមនុស្សបាន? (គឺព្រះជាម្ចាស់។) ទោះយ៉ាងណា មនុស្សមួយចំនួននឹងនឹកឆ្ងល់ក្នុងចិត្តថា «សាតាំងធ្វើបាបយើងយ៉ាងសាហាវ នៅក្នុងភាពវក់វីច្របូកច្របល់ ដូច្នេះយើងគ្មានសង្ឃឹមរស់ទេ ហើយក៏គ្មានទំនុកចិត្តក្នុងការរស់នៅដែរ។ យើងទាំងអស់គ្នារស់នៅក្នុងសេចក្ដីពុករលួយ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នាតែងតែប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយចិត្តរបស់យើងបានលិចកាន់តែជ្រៅទៅៗ។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់គង់នៅឯណា នៅពេលដែលសាតាំងកំពុងធ្វើឱ្យយើងពុករលួយ? តើព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើអ្វី? អ្វីក៏ដោយដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើដើម្បីយើង គឺយើងមិនដែលមានអារម្មណ៍អ្វីឡើយ!» អ្នកខ្លះចៀសមិនផុតពីមានអារម្មណ៍ថាត្រូវគេបដិសេធនោះទេ ហើយខ្លះទៀតមានអារម្មណ៍ខូចចិត្ត។ ចំពោះអ្នករាល់គ្នា អារម្មណ៍នេះគឺជ្រាលជ្រៅណាស់ ពីព្រោះអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយ គឺចង់ឱ្យមនុស្សឆាប់យល់ និងទទួលអារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំងទៅៗ ថាពួកគេគ្មានក្តីសង្ឃឹម ហើយត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់បោះបង់ចោល។ ក៏ប៉ុន្តែ ចូរកុំបារម្ភឡើយ។ ប្រធានបទនៃការប្រកបគ្នារបស់យើងសម្រាប់ថ្ងៃនេះ «អំពើអាក្រក់របស់សាតាំង» មិនមែនជាផ្ទៃរឿងពិតប្រាកដរបស់យើងទេ។ យ៉ាងណាក្ដី ដើម្បីនិយាយអំពីសារៈសំខាន់នៃភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាដំបូងយើងត្រូវពិភាក្សាអំពីរបៀបដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ និងអំពើអាក្រក់របស់វាជាមុនសិន ដើម្បីឱ្យមនុស្សកាន់តែដឹងច្បាស់ថា តើពេលនេះពួកគេកំពុងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពបែបណា។ គោលបំណងមួយក្នុងការនិយាយអំពីរឿងនេះ គឺដើម្បីឱ្យមនុស្សដឹងពីអំពើអាក្រក់របស់សាតាំង និងមួយទៀត គឺដើម្បីអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សយល់កាន់តែច្បាស់ថាតើភាពបរិសុទ្ធពិតប្រាកដគឺជាអ្វី។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៥៩

ការយល់ដឹងអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈកិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើចំពោះមនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

នៅពេលណាដែលសាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ ឬបង្កអន្តរាយដល់មនុស្ស នោះព្រះជាម្ចាស់មិនឈរមើលដោយមិនធ្វើអ្វីឡើយ ហើយព្រះអង្គក៏មិនធ្វើព្រងើយកន្ដើយចំពោះអស់អ្នកដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើសដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់យល់ច្បាស់នូវអ្វីៗទាំងអស់ដែលសាតាំងធ្វើ។ មិនខ្វល់ថាសាតាំងធ្វើអ្វី ឬនិន្នាការអ្វីដែលវាប្រើនោះឡើយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបគ្រប់ទាំងអស់នូវអ្វីដែលសាតាំងព្យាយាមធ្វើ ហើយព្រះជាម្ចាស់មិនបោះបង់ចោលអស់អ្នកដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើសនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់ដោយអាថ៌កំបាំង និងស្ងៀមស្ងាត់ ហើយក៏មិនធ្វើឱ្យមានការចាប់អារម្មណ៍អ្វីមួយដែរ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចាប់ផ្តើមធ្វើការលើនរណាម្នាក់ នៅពេលដែលព្រះអង្គបានជ្រើសរើសនរណាម្នាក់ គឺព្រះអង្គមិនបានប្រកាសដំណឹងនេះប្រាប់ដល់នរណាម្នាក់ ឬក៏ដល់សាតាំងឡើយ រឹតតែមិនសម្ដែងកាយវិការធំដុំណាមួយនោះឡើយ។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែធ្វើកិច្ចការអ្វីដែលចាំបាច់ទៅតាមធម្មជាតិ និងដោយស្ងាត់ស្ងៀមជាទីបំផុត។ ជាដំបូង គឺព្រះអង្គ ទ្រង់ជ្រើសរើសគ្រួសារមួយសម្រាប់អ្នក សាវតាគ្រួសារ ឪពុកម្តាយ ជីដូនជីតារបស់អ្នកជាដើម ទាំងអស់នេះ គឺព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចព្រះហឫទ័យទុកជាមុនរួចទៅហើយ។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតថា គឺព្រះជាម្ចាស់មិនបានធ្វើការសម្រេចព្រះហឫទ័យរឿងទាំងនេះដោយព្រះតម្រិះភ្លាមធ្វើភ្លាមនោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺព្រះអង្គបានចាប់ផ្តើមការងារនេះជាយូរមកហើយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសគ្រួសារមួយសម្រាប់អ្នក គឺព្រះអង្គនឹងជ្រើសរើសយកថ្ងៃដែលអ្នកនឹងត្រូវចាប់កំណើតមកជាមុន។ បន្ទាប់មកទៀត ព្រះជាម្ចាស់ទតមើលនៅពេលដែលអ្នកកើតមក និងនៅពេលដែលអ្នកស្រែកយំនៅលើពិភពលោកនេះ។ ព្រះអង្គឃ្លាំមើលកំណើតរបស់អ្នក ឃ្លាំមើលនៅពេលដែលអ្នកចាំផ្តើមនិយាយពាក្យដំបូង ឃ្លាំមើលនៅពេលដែលអ្នកជំពប់ជើង និងបោះជំហានដំបូងរបស់អ្នក នៅពេលដែលអ្នករៀនដើរលើកដំបូង។ ជាដំបូង អ្នកបោះមួយជំហាន ហើយបន្ទាប់មក អ្នកបោះមួយជំហានទៀត រហូតទាល់តែអ្នកអាចរត់ លោត និយាយ និងសម្ដែងអារម្មណ៍របស់អ្នកបាន...។ នៅពេលដែលមនុស្សធំឡើង សាតាំងចាប់ផ្តើមសម្លក់សម្លឹងដោយមិនដាក់ភ្នែកទៅលើពួកគេម្នាក់ៗ ដូចជាសត្វខ្លាកំពុងសម្លឹងមើលចំណីរបស់វាយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងការបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ គឺព្រះជាម្ចាស់មិនដែលស្ថិតនៅក្រោមការដាក់កម្រិតណាមួយដែលកើតឡើងពីមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ ឬវត្ថុនៃទីកន្លែង ឬពេលវេលាឡើយ ព្រះអង្គធ្វើអ្វីដែលព្រះអង្គគួរធ្វើ និងអ្វីដែលព្រះអង្គត្រូវតែធ្វើដែរ។ នៅក្នុងដំណើរការនៃការធំពេញរូបពេញរាង អ្នកអាចនឹងជួបរឿងរ៉ាវជាច្រើនដែលអ្នកមិនចូលចិត្ត ដូចជាជំងឺ និងការខកចិត្តជាដើម។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកដើរតាមផ្លូវនេះ ជីវិតនិងអនាគតរបស់អ្នកស្ថិតនៅក្រោមការយកព្រះហឫទ័យទុកដាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកប្រទាននូវការធានាដ៏ពិតប្រាកដមួយដល់ជីវិតរបស់អ្នកអស់មួយជីវិត ពីព្រោះព្រះអង្គគង់នៅក្បែរអ្នក ការពារអ្នក ហើយមើលថែរក្សាអ្នកគ្រប់ពេលវេលា។ អ្នកធំពេញវ័យឡើងដោយមិនបានដឹងអំពីរឿងនេះទេ។ អ្នកចាប់ផ្តើមមានទំនាក់ទំនងជាមួយរបស់ថ្មីៗ ហើយចាប់ផ្តើមស្គាល់ពិភពលោក និងមនុស្សជាតិនេះ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺស្រស់ស្អាត និងថ្មីសម្រាប់អ្នក។ អ្នកមានរឿងខ្លះដែលអ្នកចូលចិត្តធ្វើ។ អ្នករស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក អ្នករស់នៅក្នុងតំបន់របស់ខ្លួនឯង ហើយអ្នកមានជាការយល់ឃើញតិចតួចអំពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ទតមើលអ្នកគ្រប់ជំហាននៃការធំពេញវ័យឡើងរបស់អ្នក ហើយព្រះអង្គក៏ទតមើលអ្នកនៅពេលដែលអ្នកបោះជំហានទៅមុខដែរ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលអ្នកកំពុងរៀនចំណេះដឹង ឬសិក្សាអំពីវិទ្យាសាស្ត្រ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលទុកឱ្យអ្នកនៅឆ្ងាយពីព្រះអង្គមួយជំហានណាឡើយ។ អ្នកក៏មិនខុសគ្នាពីមនុស្សដទៃទៀតដែរ នៅក្នុងការស្គាល់ពិភពលោក និងចូលរួមជាមួយវា អ្នកបានបង្កើតឧត្តមគតិផ្ទាល់ខ្លួន អ្នកមានចំណង់ចំណូលចិត្តផ្ទាល់ខ្លួន មានចំណាប់អារម្មណ៍ផ្ទាល់ខ្លួន ហើយអ្នកក៏មានមហិច្ឆតាខ្ពស់ដែរ។ ជារឿយៗ អ្នករាល់គ្នាតែងតែពិចារណាអំពីអនាគតរបស់ខ្លួន តែងតែគូសព្រាងពីគម្រោងអនាគតរបស់អ្នកថានឹងទៅជាយ៉ាងណា។ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះបីមានបញ្ហាអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញវាយ៉ាងច្បាស់ដែរ។ ប្រហែលជាអ្នកខ្លួនឯងបានភ្លេចពីអតីតកាលរបស់ខ្លួន ក៏ប៉ុន្តែ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ គឺគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ពីអ្នកប្រសើរជាងព្រះអង្គឡើយ។ អ្នករស់នៅក្រោមការឃ្លាំមើលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ រហូតទាល់តែធំធាត់ពេញវ័យឡើង។ នៅក្នុងអំឡុងពេលនេះ ភារកិច្ចសំខាន់ជាងគេបំផុតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាអ្វីមួយដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ និងដឹងមុនបានឡើយ។ ពិតប្រាកដណាស់ គឺព្រះជាម្ចាស់មិនមានបន្ទូលប្រាប់នរណាម្នាក់អំពីរឿងនេះទេ។ ដូច្នេះតើអ្វីគឺជារឿងដ៏សំខាន់បំផុត? អាចនិយាយបានថា វាជាការធានាថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងជួយសង្គ្រោះមនុស្សទាំងអស់។ នេះមានន័យថា ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ចង់ជួយសង្គ្រោះបុគ្គលនេះ គឺព្រះអង្គនឹងធ្វើយ៉ាងជាក់។ កិច្ចការនេះ គឺសំខាន់ណាស់សម្រាប់មនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់។ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងថា វាជាអ្វីដែរទេ? វាហាក់ដូចជាអ្នករាល់គ្នាមិនមានអារម្មណ៍អំពីបញ្ហានេះ ឬគំនិតណាមួយទាល់តែសោះ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ ចាប់តាំងពីពេលដែលអ្នកកើតមករហូតមកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ព្រះជាម្ចាស់បានបំពេញកិច្ចការជាច្រើនដល់អ្នក ក៏ប៉ុន្តែព្រះអង្គមិនបានឱ្យអ្នកជ្រាបពីអ្វីៗគ្រប់ផ្នែកដែលព្រះអង្គបានធ្វើនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកដឹងពីរឿងនេះទេ ហើយព្រះអង្គក៏មិនបានប្រាប់អ្នកដែរ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ សម្រាប់មនុស្សជាតិ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គធ្វើគឺសំខាន់ទាំងអស់។ ដរាបណាព្រះជាម្ចាស់យកព្រះហឫទ័យទុកដាក់ គឺព្រះអង្គត្រូវតែធ្វើ។ នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គ មានរឿងរ៉ាវដ៏សំខាន់ដែលព្រះអង្គត្រូវតែធ្វើ ដើម្បីយកឈ្នះលើរឿងរ៉ាវទាំងអស់នេះ។ នោះគឺចាប់ពីពេលដែលមនុស្សម្នាក់កើតមករហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែធានាពីសុវត្ថិភាពរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលអ្នកឮពាក្យទាំងនេះ អ្នកអាចមានអារម្មណ៍ថា អ្នករាល់គ្នាមិនយល់ច្បាស់។ អ្នកអាចសួរថា «តើសុវត្ថិភាពនេះ វាសំខាន់ណាស់មែនទេ?» តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យពិតនៃពាក្យ «សុវត្ថិភាព» នេះ? ប្រហែលជាអ្នករាល់គ្នាយល់ថា វាមានន័យថា សន្តិភាព ឬប្រហែលជាអ្នករាល់គ្នាយល់ថា វាមានន័យថា មិនដែលជួបប្រទះគ្រោះមហន្តរាយ ឬការអាក្រក់ រស់នៅបានសុខ ឬរស់នៅធម្មតាជាដើម។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក អ្នកត្រូវតែដឹងថា វាមិនមែនសាមញ្ញបែបនោះទេ។ ដូច្នេះ តើអ្វីជារឿងដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែធ្វើ ដែលខ្ញុំចង់និយាយពិតប្រាកដនោះ? តើពាក្យសុវត្ថិភាពមានន័យយ៉ាងណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់? តើវាពិតជាការធានានូវអត្ថន័យធម្មតានៃពាក្យ «សុវត្ថិភាព» មែនទេ? ទេ! មិនមែនបែបហ្នឹងឡើយ។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ? ពាក្យ «សុវត្ថិភាព» នេះមានន័យថា អ្នកនឹងមិនត្រូវសាតាំងលេបត្របាក់ឡើយ។ តើនេះសំខាន់ដែរទេ? តើការដែលមិនត្រូវសាតាំងលេបត្របាក់នេះចាត់ទុកថាមានសុវត្ថិភាពចំពោះអ្នក ឬអត់? ពិតណាស់ វារាប់ថាជាសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ហើយវាគ្មានអ្វីសំខាន់ជាងនេះទៀតទេ។ នៅពេលដែលអ្នកត្រូវបានសាតាំងលេបត្របាក់ នោះព្រលឹងនិងសាច់ឈាមរបស់អ្នកលែងជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏នឹងលែងជួយសង្រ្គោះអ្នកទៀតដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បោះបង់ចោលព្រលឹង និងមនុស្សដែលត្រូវបានសាតាំងលេបត្របាក់។ ដូច្នេះ ខ្ញុំនិយាយអ្វីដែលសំខាន់បំផុតដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវធ្វើ គឺធានាពីសុវត្ថិភាពរបស់អ្នក ដើម្បីធានាថាអ្នកនឹងមិនត្រូវបានសាតាំងលេបត្របាក់ឡើយ។ នេះពិតជាសំខាន់ណាស់មែនទេ? ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនអាចឆ្លើយបាន? អ្នកហាក់បីដូចជាមិនអាចមានអារម្មណ៍ដឹងពីសេចក្ដីសប្បុរសដ៏ធំធេងរបស់ព្រះជាម្ចាស់!

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦០

ការយល់ដឹងអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈកិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើចំពោះមនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើលើសពីការធានាពីសុវត្ថិភាពរបស់មនុស្សច្រើនណាស់ ដោយការធានាថាពួកគេនឹងមិនត្រូវបានលេបត្របាក់ដោយសាតាំងឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ធ្វើកិច្ចការត្រៀមជាច្រើនមុននឹងជ្រើសរើស ហើយសង្គ្រោះនរណាម្នាក់។ ជាដំបូង ព្រះជាម្ចាស់រៀបចំកិច្ចការយ៉ាងល្អិតល្អន់ទាក់ទងនឹងចរិតលក្ខណៈដែលអ្នកនឹងមាន តើអ្នកត្រូវកើតនៅក្នុងត្រកូលគ្រួសារបែបណា តើនរណាជាឪពុក ជាម្ដាយរបស់អ្នក តើអ្នកនឹងមានបងប្អូនប្រុសស្រីប៉ុន្មាននាក់ តើគ្រួសារដែលអ្នកកើតមកនោះនឹងមានជីវភាពរស់នៅ ស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ច និងលក្ខខណ្ឌគ្រួសារបែបណា។ តើអ្នកដឹងទេថា រាស្ដ្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ភាគច្រើននឹងកើតនៅក្នុងគ្រួសារប្រភេទណា? តើពួកគេជាគ្រួសារលេចធ្លោទេ? យើងមិនអាចនិយាយឱ្យប្រាកដថា គ្មាននរណាម្នាក់ដែលកើតនៅក្នុងគ្រួសារលេចធ្លោនោះទេ។ វាអាចមានខ្លះដែរ ក៏ប៉ុន្តែពួកគេមានតិចតួចណាស់។ តើពួកគេនឹងកើតក្នុងគ្រួសារដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិមហាសាល គ្រួសារមហាសេដ្ឋីដែលមានប្រាក់រាប់ពាន់លាន ឬសេដ្ឋីប្រាក់រាប់លានមែនទេ? ទេ! មិនដូច្នោះទេ គឺពួកគេស្ទើរតែមិនដែលកើតនៅក្នុងគ្រួសារប្រភេទនេះទេ។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់រៀបចំគ្រួសារបែបណា សម្រាប់មនុស្សទាំងនេះ? (គឺគ្រួសារធម្មតា។) ដូច្នេះតើក្រុមគ្រួសារណាដែលអាចត្រូវបានចាត់ទុកថាជា «គ្រួសារធម្មតា»? ពួកគេរាប់បញ្ចូលគ្រួសារដែលធ្វើការងារ ពោលគឺអ្នកដែលពឹងផ្អែកលើប្រាក់ឈ្នួលដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត ដែលអាចមានលទ្ធភាពបំពេញនូវតម្រូវការចាំបាច់ប្រចាំថ្ងៃ និងមិនមែនជាអ្នកដែលមានជីវភាពប្រសើរនោះទេ ហើយពួកគេក៏រួមបញ្ចូលក្រុមគ្រួសារកសិករដែរ។ កសិករពឹងផ្អែកលើការដាំដុះសម្រាប់ធ្វើជាម្ហូបចំណីររបស់ពួកគេ មានគ្រាប់ធញ្ញជាតិសម្រាប់បរិភោគ និងមានសម្លៀកបំពាក់សម្រាប់ស្លៀកពាក់ ដើម្បីកុំឱ្យអត់ឃ្លាន និងរងារជាដើម។ បន្ទាប់មក មានគ្រួសារខ្លះដែលបើកអាជីវកម្មខ្នាតតូច ហើយខ្លះទៀតមានឪពុកម្តាយជាបញ្ញវន្ត ហើយទាំងនេះក៏អាចត្រូវបានរាប់ជាគ្រួសារសាមញ្ញដែរ។ ក៏មានឪពុកម្តាយខ្លះដែលជាបុគ្គលិកការិយាល័យ ឬមន្រ្តីរាជការដែលមានបុណ្យស័ក្ដិតូចទាបជាដើម ដែលមិនអាចត្រូវបានរាប់ថាជាគ្រួសារលេចធ្លោនោះទេ។ ភាគច្រើនកើតក្នុងគ្រួសារសាមញ្ញ ហើយអ្វីៗទាំងអស់នេះត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់រៀបចំឡើង។ នោះមានន័យថា ដំបូងបង្អស់គឺបរិយាកាសដែលអ្នករស់នៅនេះ គឺមិនមែនជាក្រុមគ្រួសារក្រាស់ក្រែល ដែលមនុស្សអាចស្រមៃនោះទេ ហើយនេះគឺជាគ្រួសារដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់អ្នក ហើយមនុស្សភាគច្រើននឹងរស់នៅក្នុងដែនកំណត់នៃក្រុមគ្រួសារប្រភេទនេះ។ ហើយចុះចំពោះឋានៈសង្គមវិញយ៉ាងម៉េចដែរ? ស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់ឪពុកម្តាយភាគច្រើន គឺមធ្យម ហើយពួកគេមិនមានឋានៈសង្គមខ្ពង់ខ្ពស់អ្វីនោះទេ សម្រាប់ពួកគេការមានការងារធ្វើ នោះគឺគ្រប់គ្រាន់ទៅហើយ។ តើពួកគេរួមបញ្ចូលទាំងអភិបាលដែរឬទេ? ឬប្រធានាធិបតីនៃជាតិសាសន៍ដែរទេ? អត់ទេ មែនទេ? ភាគច្រើនពួកគេជាអ្នកគ្រប់គ្រងអាជីវកម្មខ្នាតតូច ឬជាម្ចាស់អាជីវកម្មខ្នាតតូចតែប៉ុណ្ណោះ។ ឋានៈសង្គមរបស់ពួកគេគឺមានលក្ខណៈធម្មតា ហើយស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចរបស់ពួកគេក៏មធ្យមដែរ។ កត្តាមួយទៀត គឺបរិយាកាសរស់នៅរបស់គ្រួសារ។ ដំបូងបង្អស់ គ្មានឪពុកម្តាយក្នុងចំណោមគ្រួសារទាំងនេះដែលអាចមានឥទ្ធិពលលើកូនៗរបស់ពួកគេឱ្យដើរតាមផ្លូវដ៏ល្អក្រៃលែង និងទៅតាមការទស្សន៍ទាយនោះទេ ទាំងនេះគឺមានតិចតួចណាស់ដែលចូលរួមក្នុងរឿងបែបនេះ។ ឪពុកម្តាយភាគច្រើនគឺធម្មតា។ ស្របពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ជ្រើសរើសមនុស្ស ព្រះអង្គបានរៀបចំបរិយាកាសប្រភេទនេះសម្រាប់ពួកគេ ដែលជាគុណប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំងដល់កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គក្នុងការជួយសង្គ្រោះមនុស្ស។ មើលពីក្រៅ មើលទៅដូចជាព្រះជាម្ចាស់មិនបានធ្វើអ្វីពិសេសសម្រាប់មនុស្សឡើយ គឺព្រះអង្គគ្រាន់តែដំណើរការដោយស្ងាត់ស្ងៀម និងដោយសម្ងាត់ ដើម្បីធ្វើអ្វីទាំងអស់ដែលព្រះអង្គធ្វើ ដោយបន្ទាបព្រះអង្គទ្រង់ និងនៅស្ងៀម។ ក៏ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ អ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ គឺព្រះអង្គធ្វើដើម្បីចាក់គ្រឹះសម្រាប់សេចក្ដីសង្រ្គោះរបស់អ្នក ដើម្បីរៀបចំផ្លូវទៅមុខ និងគ្រប់លក្ខខណ្ឌចាំបាច់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់អ្នក។ បន្ទាប់មក ព្រះជាម្ចាស់នាំមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រឡប់មកវិញនៅចំពោះព្រះអង្គ តាមពេលវេលាដែលបានកំណត់ គឺជាពេលដែលអ្នកនឹងឮព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងជាពេលដែលអ្នកចូលមកចំពោះទ្រង់។ នៅពេលដែលរឿងនេះកើតឡើង មនុស្សខ្លះបានក្លាយជាឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេរួចទៅហើយ ខណៈដែលអ្នកផ្សេងទៀតនៅតែជាកូនរបស់នរណាម្នាក់ផ្សេងទៀតនៅឡើយ។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា អ្នកខ្លះបានរៀបការ និងមានកូនមានចៅ រីឯអ្នកខ្លះទៀតនៅលីវ មិនទាន់រៀបការកសាងគ្រួសារសម្រាប់ខ្លួននៅឡើយ។ ប៉ុន្តែទោះជាមានស្ថានភាពយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ពេលវេលា ដែលអ្នកនឹងត្រូវបានជ្រើសរើស ហើយនៅពេលណាដែលដំណឹងល្អ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គបានទៅដល់អ្នកដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់កាលៈទេសៈ ហើយបានរៀបចំមនុស្ស ឬបរិបទជាក់លាក់មួយរួចទៅហើយ ដើម្បីឱ្យដំណឹងល្អបានចូលទៅដល់អ្នក ដើម្បីឱ្យអ្នកបានឮព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់អ្នកនូវលក្ខខណ្ឌចាំបាច់ទាំងអស់។ តាមរបៀបនេះ ទោះបីមនុស្ស មិនដឹងថាវាកំពុងកើតឡើងក៏ដោយ ក៏មនុស្សចូលមករកព្រះអង្គ ហើយវិលត្រឡប់មកឯគ្រួសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញដែរ។ មនុស្សក៏ដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ដោយមិនដឹងខ្លួន ហើយចូលក្នុងជំហាននីមួយៗនៃកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងចូលទៅក្នុងជំហាននីមួយៗរបស់ផ្លូវនៃកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ដែលទ្រង់បានរៀបចំសម្រាប់មនុស្សដែរ។ តើព្រះជាម្ចាស់ ប្រើវិធីអ្វីខ្លះនៅពេលដែលព្រះអង្គធ្វើអ្វីៗសម្រាប់មនុស្សនៅពេលនេះ? ជាដំបូង រឿងដ៏សំខាន់ជាងគេ គឺការយកព្រះហឫទ័យទុកដាក់ និងការការពារសេចក្តីសុខរបស់មនុស្ស។ ក្រៅពីនេះ ព្រះជាម្ចាស់កំណត់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងរឿងរ៉ាវផ្សេងៗជាច្រើន ដើម្បីឱ្យមនុស្សបានឃើញពីអត្ថិភាព និងការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះអង្គ។ ឧទាហរណ៍ មានមនុស្សមួយចំនួនបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដោយព្រោះតែមាននរណាម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់ពួកគេឈឺ។ នៅពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អដល់ពួកគេ នោះពួកគេក៏ចាប់ផ្តើមជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ កើតឡើងដោយសារស្ថានភាពបែបនេះឯង។ ដូច្នេះតើអ្នកណាជាអ្នករៀបចំស្ថានការណ៍នេះ? (គឺព្រះជាម្ចាស់។) តាមរយៈជំងឺនេះ ក្រុមគ្រួសារខ្លះមានសមាជិកទាំងអស់បានទទួលជឿ ហើយខ្លះទៀតក៏មានសមាជិកមួយចំនួនបានទទួលជឿផងដែរ។ បើមើលពីខាងក្រៅ វាហាក់ដូចជាមាននរណាម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់អ្នកមានជំងឺ ក៏ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ វាជាលក្ខខណ្ឌដែលបានផ្តល់ឱ្យអ្នក ដើម្បីឱ្យអ្នកអាចចូលមកឯព្រះជាម្ចាស់ ហើយនេះគឺជាសេចក្តីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សម្រាប់មនុស្សមួយចំនួន ជីវិតគ្រួសារពិតជាមានការលំបាកណាស់ ពួកគេមិនដែលស្គាល់ទេសេចក្តីសុខនៅក្នុងជីវិត ក្រោយមកមានគេផ្សាយដំណឹងល្អ ហើយបា្រប់ថា «ចូរជឿលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវទៅ នោះអ្នកនឹងមានសេចក្តីសុខសាន្ត» ដូច្នេះ ពួកគេក៏សម្រេចចិត្តជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដោយឯកឯង ទាំងមិនដឹងខ្លួន ដូច្នេះ តើនេះមិនមែនជាប្រភេទនៃលក្ខខណ្ឌទេឬ? តាមពិតទៅ គឺក្រុមគ្រួសាររបស់ពួកគេមិនដែលមានសេចក្តីសុខសាន្តមែន តែព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គបានគ្របដណ្តប់លើពួកគេវិញ។ ហើយក៏មានអ្នកខ្លះទៀត បានទទួលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារហេតុផលផ្សេងៗទៀតដែរ។ មានហេតុផល និងរបៀបផ្សេងៗគ្នាជាច្រើននៃជំនឿរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ក៏ប៉ុន្តែមិនខ្វល់ថាហេតុផលអ្វីដែលនាំឱ្យអ្នកទទួលជឿលើព្រះជាម្ចាស់នោះទេ តែអ្នកត្រូវតែដឹងថា គ្រប់អ្វីទាំងអស់គឺព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នករៀបចំ និងដឹកនាំវិញ។ ជាដំបូង ព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីផ្សេងៗដើម្បីជ្រើសរើសអ្នក និងនាំអ្នកមកក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះអង្គ។ នេះគឺជាព្រះគុណ ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦១

ការយល់ដឹងអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈកិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើចំពោះមនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

នៅក្នុងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការបច្ចុប្បន្នរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងរឿងទាំងនេះ គឺនៅគ្រាចុងក្រោយ ព្រះអង្គលែងប្រទានព្រះគុណ និងព្រះពរដល់មនុស្ស ដូចកាលដែលព្រះអង្គធ្វើពីមុនទៀតហើយ ហើយព្រះអង្គក៏នឹងមិនបញ្ចុះបញ្ចូលឱ្យមនុស្សប្រឹងឆ្ពោះទៅមុខទៀតដែរ។ ក្នុងអំឡងពេលនៃដំណាក់កាលនៃកិច្ចការនេះ តើមនុស្សបានឃើញអ្វីខ្លះ ពីគ្រប់ផ្នែកនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលពួកគេបានឆ្លងកាត់នោះ? មនុស្សបានឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទាននូវការផ្គត់ផ្គង់ ការបំភ្លឺ និងកាដឹកនាំដល់មនុស្ស ដូច្នេះមនុស្សក៏ចាប់ផ្តើមស្គាល់បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គបន្តិចម្តងៗ ព្រមទាំងស្គាល់ព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូល ហើយនិងស្គាល់ពីសេចក្តីពិតដែលព្រះអង្គបានប្រទានទៅដល់មនុស្សដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សទន់ខ្សោយ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានបោះបង់ចោល នៅពេលដែលពួកគេគ្មានកន្លែងត្រូវទៅ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីលួងលោម ផ្តល់ដំបូន្មាន និងលើកទឹកចិត្តដល់ពួកគេ ដើម្បីឱ្យមនុស្សដែលកម្ពស់តូចទាបអាចមានកម្លាំងជាបន្តបន្ទាប់ មានភាពវិជ្ជមានផុសឡើង ហើយនិងមានឆន្ទៈក្នុងការសហការជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលមនុស្សមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ ឬនៅពេលដែលមនុស្សបង្ហាញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់ពួកគេ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនសំដែងសេចក្តីមេត្តាករុណា នៅក្នុងការវាយផ្ចាល និងការដាក់វិន័យចំពោះមនុស្សឡើយ។ ទោះយ៉ាងណា ព្រះជាម្ចាស់នឹងបង្ហាញសេចក្តីត្រាប្រណី និងការអត់ធ្មត់ចំពោះភាពល្ងង់ខ្លៅ ភាពល្ងីល្ងើ ភាពទន់ខ្សោយ និងភាពមិនទាន់ពេញវ័យរបស់មនុស្ស។ តាមរបៀបនេះ តាមរយៈការងារទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើសម្រាប់មនុស្ស មនុស្សក៏មានភាពរីកចម្រើន លូតលាស់បន្តិចម្តងៗ និងស្គាល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ស្គាល់សេចក្ដីពិតយ៉ាងជាក់ ស្គាល់ថាអ្វីវិជ្ជមាន អ្វីអវិជ្ជមាន ព្រមទាំងស្គាល់អ្វីដែលអាក្រក់ និងខ្មៅងងឹតដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនចាំតែវាយផ្ចាល និងប្រៀនប្រដៅមនុស្សគ្រប់ពេលនោះទេ ហើយព្រះអង្គក៏មិនបង្ហាញការលើកលែង និងការអត់ធ្មត់ជារៀងរហូតដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គប្រទានឱ្យមនុស្សម្នាក់ៗតាមរបៀបផ្សេងៗពីគ្នា តាមភាពខុសគ្នានៃដំណាក់កាល និងយោងតាមកម្ពស់ និងគុណសម្បត្តិផ្សេងគ្នារបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន។ ព្រះអង្គធ្វើអ្វីៗជាច្រើនសម្រាប់មនុស្ស ទាំងចេញថ្លៃជំនួសពួកគេដ៏ធំធេង រីឯមនុស្សមិនបានដឹងអ្វី ឬចំណាយអ្វីទាល់តែសោះ ក៏ប៉ុន្ដែអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះអង្គធ្វើ គឺព្រះអង្គពិតជាធ្វើសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មានភាពជាក់ស្ដែង៖ តាមរយៈព្រះគុណនៃព្រះ មនុស្សចៀសផុតពីគ្រោះមហន្តរាយ មួយហើយ មួយទៀត ហើយរាល់ពេល ព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញសេចក្តីត្រាប្រណីម្តងហើយម្តងទៀត ចំពោះភាពទន់ខ្សោយរបស់មនុស្ស។ ការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលពីព្រះ ធ្វើឱ្យមនុស្សបានដឹងបន្តិចម្តងៗ ពីសេចក្ដីពុករលួយ និងសារជាតិបែបសាតាំងរបស់មនុស្ស។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យ ការបំភ្លឺរបស់ព្រះអង្គសម្រាប់មនុស្ស និងគ្រប់ទាំងការដឹកនាំរបស់ព្រះអង្គ សុទ្ធតែដើម្បីឱ្យមនុស្សដឹងកាន់តែច្រើនពីសារជាតិនៃសេចក្តីពិត និងកាន់តែដឹងច្បាស់នូវអ្វីដែលជាសេចក្តីត្រូវការរបស់មនុស្ស ផ្លូវណាដែលពួកគេគួរដើរ ពួកគេរស់នៅដើម្បីអ្វី អ្វីខ្លះជាគុណតម្លៃ និងអត្ថន័យនៃជីវិតរបស់ពួកគេ និងរបៀបដើរនៅលើផ្លូវខាងមុខជាដើម។ គ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ គឺមិនអាចញែកចេញពីគោលបំណងដើមតែមួយរបស់ព្រះអង្គបានឡើយ។ ដូច្នេះ តើគោលបំណងនេះជាអ្វី? ហេតុអ្វីព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីទាំងនេះ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្ស? តើព្រះអង្គចង់ទទួលបានលទ្ធផលអ្វី? ម៉្យាងទៀត តើព្រះអង្គចង់ឃើញអ្វីនៅក្នុងមនុស្ស? តើព្រះអង្គចង់បានអ្វីពីមនុស្ស? អ្វីដែលព្រះចង់ទតឃើញ គឺចិត្តមនុស្សអាចត្រឡប់ទៅសភាពដើមវិញ។ វិធីសាស្រ្តទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើដើម្បីធ្វើការលើមនុស្ស គឺជាការខិតខំប្រឹងប្រែងឥតឈប់ឈរ ដើម្បីដាស់ចិត្ត និងវិញ្ញាណរបស់មនុស្សឱ្យភ្ញាក់ឡើងវិញ និងដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សអាចស្វែងយល់ថាពួកគេមកពីណា តើនរណាជាអ្នកដឹកនាំ គាំទ្រ និងផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកគេ ហើយតើនរណាដែលអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សរស់នៅរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ រឿងទាំងនេះសុទ្ធតែជាមធ្យោបាយជួយមនុស្សឱ្យស្គាល់ថា នរណាជាព្រះអទិករ ពួកគេគួរថ្វាយបង្គំនរណា ផ្លូវណាដែលគេគួរដើរ ហើយតើមនុស្សគួរតែចូលមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់តាមរបៀបណា។ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាមធ្យោបាយដើម្បីដាស់ចិត្តរបស់មនុស្សឱ្យងើបឡើងវិញជាបណ្តើរៗ ដើ្បម្បីឱ្យពួកគេស្គាល់ និងយល់ពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងឱ្យយល់ពីការយកព្រះហឫទ័យទុកដាក់ និងព្រះតម្រិះដ៏អស្ចារ្យនៅពីក្រោយកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្ស។ ពេលចិត្តមនុស្សភ្ញាក់រឮកឡើងវិញ នោះពួកគេលែងមានបំណងចង់រស់នៅក្នុងនិស្ស័យថោកទាប និងពុករលួយទៀតហើយ គឺពួកគេចង់ស្វែងរកសេចក្តីពិត ដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់វិញ។ នៅពេលដែលចិត្តរបស់មនុស្សបានភ្ញាក់ដឹងខ្លួនហើយ នៅពេលនោះមនុស្សអាចផ្តាច់ខ្លួនចេញពីសាតាំងបានទាំងស្រុង។ ពួកគេនឹងលែងត្រូវសាតាំងធ្វើបាប លែងត្រូវវាគ្រប់គ្រង ឬបោកបានទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សអាចសហការបានយ៉ាងសកម្មនៅក្នុងកិច្ចការស់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ ដោយសម្រេចនូវការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ នេះជាគោលបំណងដើមនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦២

ការយល់ដឹងអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈកិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើចំពោះមនុស្ស (អត្ថបទសម្រាំង)

ការពិភាក្សា ដែលយើងទើបតែបានលើកឡើងស្តីពីអំពើអាក្រក់របស់សាតាំង ធ្វើឱ្យគ្រប់គ្នាមានអារម្មណ៍ដូចជាមនុស្សកំពុងរស់នៅក្នុងអពមង្គលដ៏មហាសាល ដែលធ្វើឱ្យជីវិតរបស់មនុស្សពោរពេញទៅដោយភាពអកុសល។ ក៏ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើចំពោះមនុស្ស តើវាធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្តេច? (រីករាយណាស់។) យើងអាចមើលឃើញថា អ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ អ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានរៀបចំយ៉ាងយកព្រះហឫទ័យទុកដាក់សម្រាប់មនុស្ស គឺមិនចេះរីងស្ងួតឡើយ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ គឺគ្មានចន្លោះប្រហោងឡើយ មានន័យថា វាគ្មានកំហុសអ្វីទាល់តែសោះ ដោយមិនចាំបាច់ត្រូវការនរណាម្នាក់មកកែសម្រួល ណែនាំ ឬធ្វើការផ្លាស់ប្តូរអ្វីទាំងអស់។ អ្វីទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើសម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ៗ គឺហួសពីការងឿងឆ្ងល់ ហើយព្រះអង្គដឹកនាំមនុស្សគ្រប់គ្នាដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ព្រមទាំងមើលថែរក្សាអ្នកគ្រប់វិនាទី និងមិនដែលចាកចោលពីអ្នកឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សធំឡើងនៅក្នុងបរិយាកាសបែបនេះ និងមានសាវតារបែបនេះ តើយើងអាចនិយាយបានថា មនុស្សធំធាត់ឡើងនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានទេ? (បាន។) ដូច្នេះ មកទល់ពេលនេះ តើអ្នករាល់គ្នានៅតែមានអារម្មណ៍ថាបាត់បង់ដែរឬទេ? តើមានអ្នកណានៅតែមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនត្រូវគេបោះបង់ចោលដែរឬទេ? តើមាននរណាម្នាក់គិតថាព្រះជាម្ចាស់បានបោះបង់ចោលមនុស្សជាតិដែរឬទេ? (មិនអាចទេ។) ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើអ្វីខ្លះនៅពេលនោះ? (គឺព្រះអង្គបានបន្ដថែរក្សាមនុស្សជាតិ។) ព្រះតម្រិះ និងការយកព្រះហឫទ័យទុកដាក់ដ៏អស្ចារ្យដែលព្រះដាក់លើអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះអង្គធ្វើ គឺហួសពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស។ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះទៅទៀត គឺថាក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើ គឺព្រះអង្គតែងតែធ្វើដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ។ ព្រះអង្គមិនដែលតម្រូវឱ្យអ្នកណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដឹងពីតម្លៃដែលព្រះអង្គបង់សម្រាប់អ្នក ដើម្បីធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ដឹងគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះព្រះអង្គឡើយ។ តើព្រះជាម្ចាស់ ដែលធ្លាប់ទាមទារបែបនេះពីអ្នកដែរទេ? (មិនអាចទេ។) នៅក្នុងដំណើរវែងឆ្ងាយនៃជីវិតរបស់មនុស្ស មនុស្សស្ទើរតែគ្រប់គ្នាបានជួបប្រទះនឹងស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់ និងប្រឈមមុខជាមួយសេចក្តីល្បួងជាច្រើន។ នេះគឺដោយសារតែសាតាំងកំពុងឈរនៅក្បែរអ្នក ហើយភ្នែករបស់វាកំពុងសម្លឹងមើលអ្នកជានិច្ច។ នៅពេលដែលគ្រោះមហន្តរាយវាយប្រហារអ្នក សាតាំងរីករាយនៅក្នុងរឿងនេះ នៅពេលទុក្ខវេទនាកើតឡើងចំពោះអ្នក នៅពេលដែលគ្មានរឿងល្អកើតឡើងសម្រាប់អ្នក នៅពេលដែលអ្នកធ្លាក់ចូលក្នុងសំណាញ់របស់សាតាំង គឺសាតាំងបានសើចសប្បាយនឹងរឿងទាំងអស់នេះវិញ។ តែចំណែកឯអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើ គឺព្រះអង្គកំពុងតែការពារអ្នកគ្រប់ពេលវេលា ហើយនាំអ្នកចេញឆ្ងាយពីរឿងអកុសលមួយហើយមួយទៀត ក៏ដូចជាចេញពីគ្រោះមហន្តរាយមួយហើយមួយទៀតដែរ។ ហេតុនេះហើយ បានជាខ្ញុំពោលថា អ្វីៗទាំងអស់ដែលមនុស្សមាន ដូចជាសេចក្តីសុខសាន្ត និងអំណរ ព្រះពរ និងសុវត្ថិភាពផ្ទាល់ខ្លួន គឺសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់ គឺព្រះអង្គជាអ្នកដឹកនាំ និងសម្រេចជោគវាសនារបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់មានឋានៈដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ដូចមនុស្សមួយចំនួននិយាយដែរទេ? តើព្រះជាម្ចាស់បានប្រកាសប្រាប់អ្នកថា «ខ្ញុំគឺអស្ចារ្យបំផុតលើសអ្វីៗទាំងអស់។ គឺខ្ញុំនេះហើយជាអ្នកមើលការខុសត្រូវលើអ្នករាល់គ្នា។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវអង្វរដល់ខ្ញុំ សុំសេចក្ដីមេត្ដាករុណា ហើយការមិនស្ដាប់បង្គាប់នឹងត្រូវទទួលទណ្ឌកម្មដល់ស្លាប់» ដែរទេ? តើព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់គំរាមកំហែងមនុស្សជាតិតាមរបៀបនេះឬទេ? (មិនអាចទេ។) តើព្រះអង្គធ្លាប់មានបន្ទូលថា «មនុស្សជាតិពុករលួយ ដូច្នេះ ទោះបើខ្ញុំខំធ្វើបែបណាចំពោះពួកគេក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែប្រព្រឹត្តការអាក្រក់ដដែល។ ហេតុនេះ ខ្ញុំមិនចាំបាច់រៀបចំផ្លូវល្អសម្រាប់ពួកគេឡើយ» ដែរទេ? តើព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ព្រះតម្រិះបែបយ៉ាងដូច្នេះឬ? តើព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់បានប្រព្រឹត្ដបែបយ៉ាងដូច្នេះឬ? (អត់ទេ។) ផ្ទុយទៅវិញ គឺព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្ដចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗ ដោយស្មោះត្រង់ និងដោយការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្ដចំពោះអ្នក ប្រកបដោយទំនួលខុសត្រូវច្រើនជាងអ្នកធ្វើចំពោះខ្លួនឯងទៅទៀត។ តើមិនមែនដូច្នេះទេឬ? ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានបន្ទូលដោយឥតប្រយោជន៍ទេ ហើយព្រះអង្គក៏មិនបង្ហាញឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះអង្គ ដើម្បីបញ្ឆោតមនុស្សដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គឺព្រះអង្គធ្វើអ្វីៗដោយអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ដោយភាពស្មោះត្រង់ និងដោយស្ងៀមស្ងាត់។ រឿងទាំងអស់នេះនាំមកនូវព្រះពរ សេចក្តីសុខសាន្ត និងអំណរដល់មនុស្ស។ ពួកវានាំមនុស្សចូលមកចំពោះព្រះនេត្រ និងក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយសេចក្តីសុខសាន្ត និងអំណររីករាយ រួចមកពួកគេរស់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងទទួលយកសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះអង្គ ដោយហេតុផល និងការគិតដ៏សាមញ្ញ។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ដែលបោកបញ្ឆោតមនុស្ស នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គដែរទេ? តើព្រះអង្គធ្លាប់បានបង្ហាញនូវសេចក្តីសប្បុរសក្លែងក្លាយដល់មនុស្ស ដោយដំបូងធ្វើឱ្យមនុស្សវីវក់ នឹងសេចក្តីរីករាយពីរបី រួចក្រោយមក ព្រះអង្គក្បត់ពួកគេដែរឬទេ? (អត់ទេ។) តើព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់មានបន្ទូលពីអ្វីមួយ ហើយបែរជាទៅធ្វើរឿងផ្សេងដែរទេ? តើព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់សន្យាចោល ឬអួតប្រាប់មនុស្សថា ព្រះអង្គអាចធ្វើការនេះ ឬការនោះសម្រាប់ពួកគេបាន តែក្រោយមកបែរជាគ្មានកើតការអ្វីទាំងអស់ដែរទេ? (អត់ទេ។) ដ្បិតនៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ គ្មានការបោកបញ្ឆោត ឬការមិនពិតឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ស្មោះត្រង់ ហើយព្រះអង្គពិតប្រាកដនៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើ។ ព្រះអង្គគឺជាព្រះតែមួយគត់ ដែលមនុស្សអាចទុកចិត្តបាន។ ព្រះអង្គគឺជាព្រះដែលមនុស្សអាចប្រគល់ជីវិត និងអ្វីៗដែលពួកគេមានបាន។ ដោយសារតែនៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់គ្មានការបោកបញ្ឆោត តើយើងអាចហៅព្រះជាម្ចាស់ ថាជាព្រះដ៏ទៀងត្រង់បំផុតបានទេ? (ពិតជាបាន។) ពិតបា្រកដណាស់យើងអាចធ្វើយ៉ាងដូច្នោះបាន! ទោះបីថាពាក្យ «ទៀងត្រង់» នេះ គឺខ្សោយពេក ឬមានលក្ខណៈជាមនុស្សពេកនៅពេលដែលប្រើវាចំពោះព្រះជាម្ទាស់ក៏ដោយ តើមានពាក្យអ្វីទៀត ដែលយើងអាចយកមកប្រើជំនួសពាក្យនេះបានទេ? ទាំងនេះគឺដែនកំណត់នៃភាសារបស់មនុស្ស។ ទោះបីវាជាការមិនសមហេតុផលក្នុងការហៅព្រះជាម្ចាស់ថា «ទៀងត្រង់» ក៏ដោយ ក៏យើងនឹងប្រើពាក្យនេះនៅពេលបច្ចុប្បន្នដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ស្មោះត្រង់ និងទៀងត្រង់។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលយើងនិយាយអំពីទិដ្ឋភាពទាំងនេះ តើយើងសំដៅទៅលើអ្វី? តើយើងកំពុងសំដៅទៅលើភាពខុសគ្នារវាងព្រះជាម្ចាស់និងមនុស្ស ឬភាពខុសគ្នារវាងព្រះជាម្ចាស់និងសាតាំងឬ? មែនហើយ យើងអាចនិយាយយ៉ាងដូច្នេះបាន។ នេះគឺដោយសារតែមនុស្សមិនអាចមើលឃើញដាននៃនិស្ស័យពុករលួយរបស់សាតាំងណាមួយនៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ តើខ្ញុំនិយាយដូច្នេះត្រឹមត្រូវទេ? អាម៉ែនឬអត់? (អាម៉ែន!) គ្មានគំនិតអាក្រក់ណាមួយរបស់សាតាំង ត្រូវបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដ្បិតអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ និងបើកសម្ដែង គឺសុទ្ធតែមានប្រយោជន៍ និងជួយដល់មនុស្សទាំងស្រុង គឺសុទ្ធតែត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្ស គឺពេញទៅដោយជីវិត ហើយផ្តល់ឱ្យមនុស្សនូវផ្លូវដែលត្រូវដើរ និងទិសដៅដែលត្រូវទៅ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនពុករលួយទេ ជាងនេះទៅទៀត ចូរសំឡឹងមើលអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះអង្គធ្វើ តើយើងអាចនិយាយបានថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះបរិសុទ្ធបានទេ? ដោយសារព្រះជាម្ចាស់គ្មាននិស្ស័យពុករលួយរបស់មនុស្សជាតិ ក៏មិនខុសពីសារជាតិបែបសាតាំងរបស់មនុស្សជាតិដែលពុករលួយដែរ។ ចេញពីទស្សនៈនេះ យើងអាចនិយាយបានទាំងស្រុងថា ព្រះជាម្ចាស់គឺបរិសុទ្ធ។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនបានបង្ហាញសេចក្ដីពុករលួយណាមួយ ហើយក្នុងពេលដំណាលគ្នាជាមួយនឹងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់បើកសម្ដែងពីលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ព្រះអង្គ ដែលសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គគឺបរិសុទ្ធ។ តើអ្នករាល់គ្នាឃើញការនេះទេ? ដើម្បីស្គាល់ពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចូរយើងក្រឡេកមើលទិដ្ឋភាពទាំងពីរនេះសិន៖ ទីមួយ នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ គឺគ្មានដាននៃនិស្ស័យពុករលួយឡើយ ហើយទីពីរ សារជាតិនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះមនុស្សអាចឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីសារជាតិផ្ទាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសារជាតិនេះគឺវិជ្ជមានទាំងស្រុង។ ដ្បិតអ្វីៗដែលគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នាំមកឱ្យមនុស្ស គឺសុទ្ធតែមានភាពវិជ្ជមាន។ ដំបូងបង្អស់ ព្រះជាម្ចាស់តម្រូវឱ្យមនុស្សស្មោះត្រង់ តើនេះមិនមែនជារឿងវិជ្ជមានទេឬអី? ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានប្រាជ្ញាដល់មនុស្ស តើនេះមិនមែនជាភាពវិជ្ជមានទេឬអី? ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឱ្យមនុស្សអាចយល់ច្បាស់រវាងអំពើល្អ និងអាក្រក់ តើនេះមិនមែនជាភាពវិជ្ជមានទេឬអី? ព្រះអង្គអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សយល់ពីអត្ថន័យ និងគុណតម្លៃនៃជីវិតរបស់ពួកគេ តើនេះមិនមែនជាភាពវិជ្ជមានទេឬអី? ព្រះអង្គអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្ស មើលឃើញពីសារជាតិរបស់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងស្របតាមសេចក្តីពិត តើនេះមិនមែនជាភាពវិជ្ជមានទេឬអី? ពិតមែនហើយ! ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាភាពវិជ្ជមាន។ ហើយជាលទ្ធផលនៃការទាំងអស់នេះ គឺមនុស្សលែងត្រូវបានបោកបញ្ឆោត លែងត្រូវបានធ្វើទុក្ខ ឬគ្រប់គ្រងដោយសាតាំងទៀតហើយ។ ម៉្យាងទៀត រឿងទាំងនេះអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សបានរួចផុតពីសេចក្ដីពុករលួយរបស់សាតាំងទាំងស្រុង ហើយឱ្យពួកគេដើរទៅមុខបន្តិចម្តងៗ នៅលើផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផងដែរ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦៣

សាតាំងប្រើល្បិចកលសំខាន់ៗប្រាំមួយយ៉ាង ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ

ល្បិចទីមួយ គឺការគ្រប់គ្រង និងការបង្ខិតបង្ខំ។ នោះគឺមានន័យថា សាតាំងនឹងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងតាមដែលអាចធ្វើបានដើម្បីគ្រប់គ្រងចិត្តរបស់អ្នក។ តើ «ការបង្ខិតបង្ខំ» មានន័យដូចម្តេច? វាមានន័យថា ជាការប្រើវិធីគំរាមកំហែង និងបង្ខំដើម្បីធ្វើឱ្យអ្នកគោរពតាមវា ហើយវាធ្វើឱ្យអ្នកគិតពីផលវិបាកដែលកើតមានចំពោះអ្នក ប្រសិនបើអ្នកមិនស្ដាប់បង្គាប់។ ដោយសាតែអ្នកខ្លាច និងមិនហ៊ានជំទាស់នឹងវា ហេតុដូច្នេះ អ្នកនឹងចុះចូលចំពោះវាជាមិនខាន។

ទីពីរ គឺការបោកប្រាស់ និងឧបាយកល។ តើ «ការបោកប្រាស់ និងឧបាយកល» រួមបញ្ចូលអ្វីខ្លះ? សាតាំងបង្កើតរឿង និងការកុហកមួយចំនួន ដើម្បីបញ្ឆោតអ្នកឱ្យជឿលើពួកវា។ ជាទូទៅ វាមិនដែលប្រាប់អ្នកថា មនុស្សគឺព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកបង្កើតឡើងមកទេ ហើយវាក៏មិនបាននិយាយដោយផ្ទាល់ថាអ្នកមិនបានបង្កើតដោយព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ វាមិនប្រើពាក្យថា «ព្រះជាម្ចាស់» ទាល់តែសោះ តែផ្ទុយទៅវិញ វាប្រើរបស់ផ្សេងទៀតមកជំនួសវិញ ដោយប្រើរឿងនេះមកបញ្ឆោតអ្នក ដើម្បីឱ្យអ្នកមានគំនិតថាគ្មានព្រះជាម្ចាស់ទេ។ តាមពិតទៅ «ឧបាយកល» នេះរួមបញ្ចូលនូវទិដ្ឋភាពជាច្រើនផ្សេងទៀត មិនមែនតែមួយនេះប៉ុណ្ណឹងទេ។

ទីបី គឺការដាក់មនោគមវិជ្ជាដោយបង្ខំ។ តើមានមនោគមអ្វីខ្លះដែលមនុស្សត្រូវបានបង្ខំឱ្យទទួលយក? តើការដាក់មនោគមវិជ្ជាដោយបង្ខំ ធ្វើឡើងដោយមនុស្សខ្លួនឯងជាអ្នកជ្រើសរើសឬ? តើវាត្រូវបានធ្វើដោយការយល់ព្រមពីមនុស្សទេ? ប្រាកដជាអត់ទេ។ ទោះបីអ្នកមិនយល់ព្រមក៏ដោយ ក៏គ្មានអ្វីដែលអ្នកអាចទាមទារបានដែរ។ ដោយការធ្វេសប្រហែសរបស់អ្នក សាតាំងបានដាក់មនោគមលើអ្នក ដោយបណ្ដុះផ្នត់គំនិត ច្បាប់ទម្លាប់ជីវិត ព្រមទាំងសារជាតិរបស់វានៅក្នុងអ្នក។

ទីបួន គឺការបំភិតបំភ័យ និងការលួងបញ្ឆោត។ មានន័យថា សាតាំងប្រើល្បិចផ្សេងៗ ដើម្បីធ្វើឱ្យអ្នកទទួលយកវា ដើរតាមវា ហើយធ្វើការនៅក្នុងសេវាកម្មរបស់វាដែរ។ វានឹងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់វា។ មានម្តងម្កាល វាយកចិត្តអ្នកបន្ដិចបន្ដួច ដើម្បីធ្វើយ៉ាងណាបញ្ឆោតអ្នកឱ្យប្រព្រឹត្ដអំពើបាប។ ប្រសិនបើអ្នកមិនធ្វើតាមវាទេ វានឹងដាក់ទោសអ្នក ហើយធ្វើឱ្យអ្នករងទុក្ខ ហើយវានឹងប្រើវិធីផ្សេងៗដើម្បីវាយប្រហារ និងគ្រោងប្រឆាំងនឹងអ្នក។

ទីប្រាំ គឺការបោកបញ្ឆោត និងការស្ពឹកស្រពន់។ «ការបោកបញ្ឆោត និងការស្ពឹកស្រពន់» គឺនៅពេលដែលសាតាំងបណ្ដុះនៅក្នុងមនុស្សដោយប្រើពាក្សសំដីផ្អែមល្អែម និងគោលគំនិតដែលស៊ីគ្នានឹងសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ហើយហាក់ដូចជាអាចជឿទុកចិត្តបាន ដើម្បីធ្វើឱ្យមើលទៅដូចជាកំពុងយកចិត្តទុកដាក់នឹងស្ថានភាពខាងសាច់ឈាមរបស់មនុស្ស ក៏ដូចជាជីវិត និងអនាគតរបស់ពួកគេដែរ តែតាមពិតទៅ គោលដៅរបស់វាគឺដើម្បីបំភាន់អ្នករាល់គ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។ បន្ទាប់មក វានឹងធ្វើឱ្យអ្នកគាំងមិនអាចដឹងថាអ្វីត្រូវ និងអ្វីខុសនោះទេ យ៉ាងនោះអ្នកក៏ចាញ់ឧបាយកលរបស់វា ហើយស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់វាដោយមិនដឹងខ្លួន។

ទីប្រាំមួយ គឺការបំផ្លាញរាងកាយ និងចិត្តគំនិត។ តើសាតាំងបំផ្លាញផ្នែកណាខ្លះរបស់មនុស្ស? សាតាំងបំផ្លាញគំនិតរបស់អ្នក ធ្វើឱ្យអ្នកលែងមានកម្លាំងតទល់ជាមួយវាបាន មានន័យថា ចិត្តរបស់អ្នកនឹងងាកទៅរកសាតាំងបន្តិចម្តងៗ ដោយខ្លួនឯង។ វាបានបណ្តុះរឿងទាំងនេះនៅក្នុងអ្នកជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយប្រើគំនិត និងវប្បធម៌ទាំងនេះដើម្បីជះឥទ្ធិពល និងអន្ទងចិត្តអ្នក ដើម្បីធ្វើឱ្យឆន្ទៈរបស់អ្នកអន្តរាយបន្តិចម្តងៗ ហើយនៅទីបំផុត អ្នកនឹងលែងចង់ធ្វើមនុស្សល្អ ព្រមទាំងលែងចង់ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវអ្វីដែលអ្នកហៅថា «សេចក្តីសុចរិត» តទៅទៀតហើយ។ អ្នកនឹងលែងមានអំណាចឆន្ទៈដើម្បីប្រឆាំងនឹងស្ថានភាពបច្ចុប្បន្ននេះតទៅទៀត ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ អ្នកនឹងបណ្តោយខ្លួនទៅតាមវាដោយមិនដឹងខ្លួន។ «ការបំផ្លាញ» មានន័យថាសាតាំងធ្វើទារុណកម្មមនុស្សយ៉ាងខ្លាំងរហូតធ្វើឱ្យពួកគេក្លាយជាស្រមោលរបស់ខ្លួនឯង លែងជាមនុស្សតទៅទៀតហើយ។ ការនេះកើតឡើងនៅពេលដែលសាតាំងវាយប្រហារ រឹបអូស និងលេបត្របាក់ពួកគេ។

កលល្បិចនីមួយៗដែលសាតាំងប្រើដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ ធ្វើឱ្យមនុស្សលែងមានកម្លាំងតទល់ ហើយកលល្បិចនីមួយៗនេះ មានគ្រោះថ្នាក់យ៉ាងខ្លាំងដល់មនុស្ស។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា អ្វីក៏ដោយដែលសាតាំងធ្វើ និងកលល្បិចទាំងឡាយដែលវាប្រើ សុទ្ធតែអាចបណ្តាលឱ្យអ្នកចុះខ្សោយ នាំអ្នកឱ្យស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សាតាំង ហើយអាចធ្វើឱ្យអ្នកធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្តាប់ដៃនៃអំពើអាក្រក់ និងអំពើបាបទៀតផង។ នេះជាកលល្បិចដែលសាតាំងប្រើដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦៤

សម្រាប់ពេលនេះ ភាពឆ្លាតវៃដែលផ្អែកលើការយល់ដឹងជាមូលដ្ឋានរបស់អ្នកអំពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅតែត្រូវការរយៈពេលយូរ ដើម្បីរៀនសូត្រ ដើម្បីបញ្ជាក់ ដើម្បីទទួលអារម្មណ៍និងបទពិសោធពីការនេះ រហូតដល់ថ្ងៃណាមួយ ដែលអ្នករាល់គ្នានឹងយល់ចេញពីជម្រៅចិត្តរបស់អ្នកថា «ភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់» មានន័យថា សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺល្អឥតខ្ចោះ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺគ្មានភាពអាត្មានិយម អ្វីទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់មនុស្ស គឺមិនគិតពីអង្គទ្រង់ខ្លួនឯងឡើយ ហើយអ្នកនឹងដឹងថា ភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺឥតសៅហ្មង និងគ្មានកំហុសឡើយ។ ទិដ្ឋភាពនៃសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់នេះ មិនមែនគ្រាន់តែជាព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គប្រើ ដើម្បីបង្ហាញពីឋានៈរបស់ព្រះអង្គឡើយ ក៏ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់ប្រើសារជាតិរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីប្រព្រឹត្ដចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗដោយទៀងត្រង់។ ម៉្យាងទៀត សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនមែនទទេឡើយ ហើយក៏មិនមែនជាទ្រឹស្តី ឬក៏ជាគោលលទ្ធិ ហើយក៏មិនមែនជាប្រភេទនៃចំណេះដឹងមួយដែរ។ វាមិនមែនជាប្រភេទនៃការអប់រំសម្រាប់មនុស្សឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាការបើកសម្ដែងពិតប្រាកដអំពីសកម្មភាពផ្ទាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបានបើកសម្ដែងអំពីសារជាតិដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងជាលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សគួរតែដឹងពីសារជាតិនេះ ហើយយល់ពីវាឱ្យច្បាស់ ពីព្រោះអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ និងគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូល គឺសុទ្ធតែមានតម្លៃ និងមានសារៈសំខាន់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្សគ្រប់ៗរូប។ នៅពេលដែលអ្នកយល់អំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកអាចជឿជាក់លើព្រះអង្គបាន។ នៅពេលដែលអ្នកយល់អំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកពិតជាអាចយល់បាននូវអត្ថន័យពិតប្រាកដនៃពាក្យថា «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់»។ អ្នកនឹងលែងរវើរវាយតទៅទៀត ដោយគិតថាមានផ្លូវផ្សេងទៀតក្រៅពីផ្លូវមួយនេះ ដែលអ្នកអាចជ្រើសរើសដើរបាន ហើយអ្នកនឹងលែងមានឆន្ទៈក្បត់អ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់អ្នក។ ពីព្រោះសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺបរិសុទ្ធ មានន័យថាមានតែអ្នកទេដែលអាចដើរឆ្លងកាត់ជីវិតលើផ្លូវសុចរិតនៃពន្លឺបាន មានតែព្រះជាម្ចាស់ទេដែលអាចឱ្យអ្នកយល់ដឹងអំពីអត្ថន័យជីវិត មានតែព្រះជាម្ចាស់ទេដែលអាចឱ្យអ្នករស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សពិតបា្រកដបាន និងស្គាល់ ព្រមទាំងទទួលបានសេចក្តីពិតធ្វើជាកម្មសិទ្ធិ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលអាចឱ្យអ្នកទទួលបានជីវិតចេញពីសេចក្តីពិត។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទេ ដែលអាចជួយអ្នក ឱ្យគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ និងរំដោះអ្នកពីការធ្វើទុក្ខ និងការគ្រប់គ្រងរបស់សាតាំងបាន។ ក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់ គ្មាននរណាម្នាក់ និងគ្មានអ្វីណាមួយអាចជួយសង្រ្គោះអ្នកពីសមុទ្រទុក្ខបានឡើយ ដើម្បីកុំឱ្យអ្នករងទុក្ខលំបាកតទៅទៀត។ ការនេះត្រូវបានកំណត់ដោយសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលសង្គ្រោះអ្នកដោយមិនខ្វល់ពីអង្គទ្រង់ខ្លួនឯង។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះអនាគត ជោគវាសនា និងជីវិតរបស់អ្នក ហើយព្រះអង្គបានរៀបចំអ្វីៗទាំងអស់សម្រាប់អ្នក។ គ្មានអ្វីណាមួយដែលបានបង្កើត ឬមិនបានបង្កើតមក មានសារជាតិដូចជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ ហើយក៏គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ អ្វីណាមួយដែលមានសមត្ថភាពជួយសង្គ្រោះអ្នក ឬដឹកនាំអ្នកបានឡើយ។ នេះជាសារៈសំខាន់នៃសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស។ ជាគោលការណ៍ ប្រហែលជាអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ថា ពាក្យទាំងនេះដែលខ្ញុំបាននិយាយ អាចជួយបានបន្តិចបន្តួច។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកបានស្វែងរកការពិត ប្រសិនបើអ្នកស្រឡាញ់សេចក្តីពិត នោះអ្នកនឹងទទួលបានបទពិសោធពីរបៀបដែលពាក្យទាំងនេះ មិនត្រឹមតែអាចផ្លាស់ប្តូរជោគវាសនារបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែលើសពីនេះទៀត ពាក្យនេះនឹងនាំអ្នកទៅកាន់ផ្លូវត្រឹមត្រូវនៃជីវិតមនុស្ស។ តើអ្នកយល់ពីរឿងនេះទេ?

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់  សម្រង់សម្ដីទី ១៦៥

ខ្ញុំចង់និយាយជាមួយអ្នករាល់គ្នា អំពីអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើពីដំបូងស្ដីពីការជួបជុំរបស់យើងនៅថ្ងៃនេះ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើល។ អ្នករាល់គ្នាមួយចំនួនប្រហែលជាកំពុងថែរក្សាទុកនូវអារម្មណ៍ដឹងគុណ ប្រហែលជាអ្នកមានអារម្មណ៍ដឹងគុណ ដូច្នេះហើយ អារម្មណ៍របស់អ្នកធ្វើឱ្យមានសកម្មភាពដែលត្រូវគ្នា។ អ្វីដែលអ្នកបានធ្វើ មិនមែនជាអ្វីដែលត្រូវការការតិះដៀលនោះទេ។ វាគ្មានអ្វីខុស អ្វីត្រូវនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ វាជាអ្វីដែលខ្ញុំចង់អោយអ្នករាល់គ្នាដឹង។ តើខ្ញុំចង់ឱ្យអ្នកដឹងពីអ្វី? ដំបូង ខ្ញុំចង់សួរអ្នករាល់គ្នាអំពីអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានធ្វើនៅពេលនេះ។ តើវាធ្វើឱ្យអ្នកក្រាបចុះ ឬលុតជង្គង់ថ្វាយបង្គំដែរទេ? តើមានអ្នកណាអាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេ? (យើងជឿថា វាកំពុងធ្វើឱ្យអ្នកក្រាបចុះ។) អ្នករាល់គ្នាជឿថាវាកំពុងធ្វើឱ្យអ្នកក្រាបចុះ ដូច្នេះតើអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃការក្រាបចុះ? (គឺជាការថ្វាយបង្គំ។) ដូច្នេះ តើការលុតជង្គង់ថ្វាយបង្គំគឺជាអ្វី? ខ្ញុំមិនបានបង្រៀនការនេះដល់អ្នកពីមុនមកទេ ក៏ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វាចាំបាច់ក្នុងការធ្វើរឿងនេះ។ នៅពេលជួបជុំគ្នាធម្មតាតើអ្នកក្រាបថ្វាយបង្គំដែរឬទេ? (អត់ទេ។) នៅពេលដែលអ្នកអធិស្ឋាន តើអ្នកក្រាបថ្វាយបង្គំដែរឬទេ? (ក្រាប។) រាល់ពេលអធិស្ឋានម្តងៗ តើអ្នកលុតក្រាបដែរឬទេ នៅពេលដែលស្ថានភាពអំណោយផល? (បាទ ចាស។) ជារឿងល្អមែន។ ក៏ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំចង់ឱ្យអ្នកយល់ដឹងនៅថ្ងៃនេះថា ព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកការលុតជង្គង់ពីមនុស្សពីរប្រភេទប៉ុណ្ណោះ។ យើងមិនចាំបាច់ពិគ្រោះលើព្រះគម្ពីរ ឬការប្រព្រឹត្ដ និងក្រមសីលធម៌របស់បុគ្គលល្បីឈ្មោះខាងវិញ្ញាណណាម្នាក់ទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចាប់ពីពេលនេះទៅ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នានូវការពិតមួយ។ ជាដំបូង ការលុតក្រាបនិងការលុតជង្គង់ថ្វាយបង្គំព្រះគឺមិនដូចគ្នាទេ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកការលុតជង្គង់ពីអស់អ្នកដែលលុតក្រាបដោយខ្លួនឯង? គឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅនរណាម្នាក់មករកព្រះអង្គ ហើយកោះហៅមនុស្សនេះឱ្យទទួលយកបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះព្រះជាម្ចាស់នឹងអនុញ្ញាតឱ្យគេក្រាបចុះនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្ដព្រះអង្គ។ នេះគឺជាប្រភេទមនុស្សទីមួយ។ ប្រភេទទីពីរ គឺការលុតជង្គង់ថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់របស់នរណាម្នាក់ដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្តីអាក្រក់។ មានតែមនុស្សពីរប្រភេទនេះប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ តើអ្នកស្ថិតនៅក្នុងប្រភេទមនុស្សមួយណា? តើអ្នកអាចបា្រប់បានទេ? នេះគឺជាការពិត ទោះបីជាវាអាចប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៍របស់អ្នកបន្តិចក៏ដោយ។ មិនមានអ្វីដែលត្រូវនិយាយអំពីការលុតជង្គង់របស់មនុស្សនៅក្នុងពេលអធិស្ឋាននោះទេ វាជារឿងត្រឹមត្រូវ ហើយក៏ជារឿងដែលគួរធ្វើដែរ ពីព្រោះនៅពេលដែលមនុស្សអធិស្ឋាន ភាគច្រើន ពួកគេអធិស្ឋានដើម្បីសូមអ្វីមួយ ដើម្បីបើកចិត្តរបស់ពួកគេទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចូលទៅជួបព្រះអង្គដោយផ្ទាល់។ វាគឺជាការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងជាការផ្លាស់ប្តូររវាងចិត្ត និងចិត្តជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ ការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ដោយការលុតជង្គង់របស់អ្នក មិនគួរគ្រាន់តែជាទម្រង់ផ្លូវការប៉ុណ្ណោះទេ។ ខ្ញុំគ្មានបំណងចង់ស្តីបន្ទោសដល់អ្នក ចំពោះអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើនៅថ្ងៃនេះទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ប្រាប់អ្នកឱ្យដឹងច្បាស់ ដើម្បីអ្នកយល់ពីគោលការណ៍នេះប៉ុណ្ណោះ តើអ្នកដឹងពីការនេះហើយមែនទេ? (ពួកយើងដឹងហើយ។) ខ្ញុំកំពុងប្រាប់អ្នកពីរឿងនេះ ដើម្បីកុំឱ្យរឿងនេះកើតឡើងម្តងទៀត។ ដូច្នេះ តើមនុស្សមានឱកាសលុតក្រាប និងលុតជង្គង់នៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្ដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ? វាមិនមែនថាគ្មានឱកាសបែបនេះទេ។ មិនយូរមិនឆាប់ គ្រានោះនឹងមកដល់ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះមិនទាន់ដល់ពេលទេ។ តើអ្នកឃើញទេ? តើការនេះធ្វើឱ្យអ្នកខកចិត្តទេ? (អត់ទេ។) អ៊ីចឹង ល្អហើយ។ ប្រហែលជាពាក្យទាំងនេះនឹងជុំរុញ ឬលើកទឹកចិត្តអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឱ្យអ្នកអាចដឹងនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកអំពីស្ថានភាពបច្ចុប្បន្ន រវាងព្រះជាម្ចាស់និងមនុស្ស ហើយទំនាក់ទំនងបែបណាដែលមានរវាងព្រះជាម្ចាស់និងមនុស្សនាពេលឥឡូវនេះ។ ទោះបីជាថ្មីៗនេះយើងបាននិយាយ និងបានផ្លាស់ប្តូរមួយចំនួនទៀតក៏ដោយ តែការយល់ដឹងរបស់មនុស្សអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺនៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយទេ។ មនុស្សនៅមានផ្លូវវែងឆ្ងាយទៀត ដើម្បីបន្តស្វែងយល់ពីព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំគ្មានចេតនាធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើវាជារឿងបន្ទាន់ ឬដើម្បីប្រញាប់ប្រញាល់បង្ហាញពីសេចក្តីប្រាថ្នា ឬអារម្មណ៍ទាំងនេះនោះទេ។ អ្វីដែលអ្នកបានធ្វើនៅថ្ងៃនេះអាចបង្ហាញ និងបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍ពិតរបស់អ្នក ហើយខ្ញុំក៏បានដឹងដែរ។ ដូច្នេះ ខណៈពេលដែលអ្នកកំពុងធ្វើវា ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ក្រោកឈរ ហើយផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវសេចក្តីសុខរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះខ្ញុំសូមជូនពរឱ្យអ្នកមានសុខភាពល្អ។ ដូច្នេះ ក្នុងគ្រប់ពាក្យ និងគ្រប់សកម្មភាពរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំខំប្រឹងអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីជួយអ្នករាល់គ្នា ដឹកនាំអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចមានការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវ និងមានទស្សនៈត្រឹមត្រូវអំពីរបស់សព្វសារពើ។ អ្នករាល់គ្នាអាចយល់រឿងនេះបាន តើមែនឬអត់? (មែន។) បើអ៊ីចឹងល្អណាស់។ ទោះបីមនុស្សមានការយល់ដឹងខ្លះអំពីនិស្ស័យផ្សេងៗរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទិដ្ឋភាពនៃកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ ហើយភាគច្រើននៃការយល់ដឹងនេះ គ្មានអ្វីក្រៅពីការអានព្រះបន្ទូលនៅលើទំព័រ ឬការស្វែងយល់ពីគោលការណ៍ ឬគ្រាន់តែគិតអំពីព្រះបន្ទូលទាំងនោះប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលមនុស្សខ្វះបំផុតគឺការយល់ដឹង និងការយល់ច្បាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ដែលកើតចេញពីបទពិសោធជាក់ស្តែងនោះទេ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗដើម្បីដាស់ចិត្តរបស់មនុស្សក៏ដោយ ក៏នៅតែមានផ្លូវវែងឆ្ងាយក្នុងការដើរ មុនពេលដែលការនេះអាចសម្រេចបានដែរ។ ខ្ញុំមិនចង់ឃើញនរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់បានទុកឱ្យពួកគេនៅរងារខាងក្រៅនោះទេ ឬក៏ថាព្រះជាម្ចាស់បានបោះបង់ចោលពួកគេ ឬបែរខ្នងដាក់ពួកគេនោះដែរ។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់ឃើញ គឺមនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើផ្លូវឆ្ពោះទៅរកសេចក្តីពិត ហើយស្វែងរកការយល់ដឹងពីព្រះជាម្ចាស់ ដោយដើរទៅមុខដោយភាពអង់អាច ជាមួយនឹងការប្តេជ្ញាចិត្តខ្ពស់ ដោយគ្មានការធ្វេសប្រហែស ឬបន្ទុកណាមួយឡើយ។ មិនថាអ្នកបានធ្វើខុសច្រើនប៉ុនណា មិនថាអ្នកបានវង្វេងឆ្ងាយប៉ុនណា ឬធ្វើខុសធ្ងន់ធ្ងរប៉ុនណានោះទេ សូមកុំទុកឱ្យបន្ទុកទាំងនេះក្លាយជាបន្ទុក ឬសំពាយដ៏ធ្ងន់លើសទំងន់ដែលអ្នកត្រូវស្ពាយទៅតាមខ្លួន ក្នុងការតាមស្វែងយល់អំពីព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នកនោះឡើយ។ ចូរបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់រក្សាទុកសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់មនុស្សនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គគ្រប់ពេលវេលា គឺទ្រង់មិនដែលប្រែប្រួលឡើយ។ នេះគឺជាផ្នែកដ៏មានតម្លៃបំផុតនៃសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

(ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ VI» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)