តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃភាពធម្មតា និងភាពសាមញ្ញរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស? តើភាពធម្មតា និងភាពសាមញ្ញនោះគ្រាន់តែជាអ្វីៗដែលកើតមាន ដើម្បីឱ្យព្រះអង្គអាចបំពេញកិច្ចការបានមែនទេ? តើដើម្បីបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ទ្រង់គឺជាព្រះគ្រីស្ទមែនទេ? មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ប្រាកដជាត្រូវតែមានសាច់ឈាមសាមញ្ញ និងធម្មតាហើយ»។ តើមានន័យត្រឹមប៉ុណ្ណេះឬ? ការដែលនិយាយថា «ប្រសិនបើព្រះអង្គជាព្រះគ្រីស្ទមែន នោះទ្រង់ប្រាកដជាត្រូវមានសាច់ឈាមសាមញ្ញ និងធម្មតាហើយ» តើនេះមិនមែនជាការដាក់កំហិតព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើពាក្យថា «ប្រាកដជា» មានន័យដូចម្ដេច? អ្នកខ្លះនិយាយថា «ពាក្យនេះគឺដើម្បីសម្ដែងចេញនូវព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចងាយស្រួលទាក់ទងជាមួយទ្រង់»។ តើនេះជាគោលបំណងតែមួយគត់មែនទេ? ពេលពិនិត្យមើលចំណុចនេះដោយគិតលើសារជាតិរបស់ព្រះគ្រីស្ទឃើញថា សារជាតិរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទាំងស្រុង និងពេញលេញ។ គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ សុទ្ធតែមានន័យ។ រូបអង្គនៃសាច់ឈាមដែលបានកំណត់ជាពិសេសដែលមានរូបអង្គកាយកំណត់ជាពិសេស គ្រួសារដែលបានកំណត់ជាពិសេស មជ្ឈដ្ឋានរស់នៅដែលបានកំណត់ជាពិសេស ពោលគឺអ្វីៗទាំងនេះដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ សុទ្ធតែមានន័យ។ មនុស្សខ្លះសួរថា៖ «ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាខ្ញុំមើលមិនឃើញពីសារៈសំខាន់អស្ចារ្យនៅពីក្រោយការគ្រងសាច់ឈាមធម្មតា និងសាមញ្ញរបស់ព្រះជាម្ចាស់អ៊ីចឹង? តើសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់មិនមែនគ្រាន់តែជាសម្បកក្រៅទេឬ? នៅពេលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ តើសម្បកក្រៅនេះ នឹងមិនប្រែជាឥតន័យទេឬអី?» នៅក្នុងការស្រមើស្រមៃ និងការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស ពួកគេគិតថា សម្បកក្រៅនៃសាច់ឈាមធម្មតា និងសាមញ្ញនេះ គ្មានប្រយោជន៍ធំដុំអ្វីឡើយ ថាសម្បកក្រៅនេះមិនបម្រើដល់គោលបំណងធំនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ទេ ហើយវាកើតមានគ្រាន់តែដើម្បីសម្រេចកិច្ចការនៅដំណាក់កាលនេះប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សជឿថា សម្បកក្រៅនេះ គឺដើម្បីឱ្យពួកគេងាយស្រួលទាក់ទងជាមួយទ្រង់ និងស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចមើលឃើញ និងអាចប៉ះពាល់ទ្រង់បាន ហើយសម្បកក្រៅនេះ គ្មានប្រយោជន៍អ្វីផ្សេងទៀតឡើយ។ កាលពីមុន មនុស្សយល់ថា ការយកកំណើតជាមនុស្ស មានសារៈសំខាន់បែបនេះឯង។ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ ក្នុងអំឡុងពេលបំពេញកិច្ចការជាសាច់ឈាមសាមញ្ញ និងធម្មតា និងក្នុងអំឡុងពេលនៃការយកកំណើតជាមនុស្ស ក្រៅពីការរែកពុនបន្ទុកកិច្ចការរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ទ្រង់ក៏បំពេញការងារមួយដែលគ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់បានគិតពិចារណាដែរ។ តើនោះជាការងារអ្វីទៅ? ក្រៅពីការបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទ្រង់ ព្រះអង្គក៏យាងមកដើម្បីដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខរបស់មនុស្សផងដែរ។ កាលពីអតីតកាល មនុស្សមិនបានដឹងរឿងនេះទេ។

កាលពីមុន មនុស្សមិនដែលយល់ពីមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សតែងរងទុក្ខដោយសារជំងឺ ក៏មិនយល់ពីគោលបំណងនៃការរងទុក្ខនេះដែរ។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់បន្ទាបខ្លួន និងលាក់បាំង ព្រះជាម្ចាស់ឆ្លងកាត់ការរងទុក្ខនេះ ដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់មនុស្ស...»។ សេចក្តីពន្យល់របស់ពួកគេនេះ មិនមានភាពច្បាស់លាស់ទេ។ តើវាពិតជាការចាំបាច់បំផុតដែរឬទេ ដែលទ្រង់ត្រូវរងទុក្ខទាំងនេះដើម្បីសង្រ្គោះមនុស្សជាតិនោះ? ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស មិនបានឆ្លងកាត់ការរងទុក្ខនេះទេ តើព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គអាចសម្រេចកិច្ចការនេះបានដែរឬទេ? ព្រះអង្គអាចសម្រេចបាន។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «នៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ យើងគ្រាន់តែត្រូវការអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ទៅបានហើយ នោះជំងឺដែលកើតឡើង នឹងបានជាសះស្បើយវិញភ្លាមៗមិនខាន។ យើងមិនត្រូវការថ្នាំពេទ្យអ្វីទេ ហើយមានមនុស្សខ្លះបានអធិស្ឋានរហូតសូម្បីជំងឺមហារីកក៏បានជាសះស្បើយវិញដែរ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស តែងត្រូវញាំញីដោយជំងឺបែបនេះទៅវិញ? ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គមិនដែលមានសុខភាពល្អ? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សមិនទទួលបានព្រះគុណច្រើនដូចមនុស្ស?» ចំណុចនេះតែងនៅជាអាថ៌កំបាំងសម្រាប់មនុស្សជាតិជាប់ជានិច្ច។ នេះជាចំណងមួយនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយមនុស្សមិនសូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរឿងនេះខ្លាំងប៉ុន្មានទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេធ្វើការពន្យល់ទាំងភាន់ច្រឡំថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់មនុស្ស ហេតុដូច្នេះហើយទើបព្រះជាម្ចាស់រងទុក្ខដើម្បីមនុស្សជាតិ។ សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះក៏ដោយ ក៏មនុស្សនៅមិនទាន់យល់ពីចំណុចនេះឱ្យត្រឹមត្រូវនៅឡើយទេ។ ការដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ គឺជាទំនួលលខុសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស។ តើការដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ គឺដើម្បីគោលបំណងអ្វី? នេះជាចំណោទបញ្ហាមួយទៀត។ ការដែលព្រះជាម្ចាស់យាងមកដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ គឺជារឿងមួយដែលព្រះវិញ្ញាណមិនអាចធ្វើបានទេ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ដែលជាសាច់ឈាមសាមញ្ញ ធម្មតា និងទាំងស្រុង ហើយជាព្រះដែលបានក្លាយជាមនុស្សពេញលេញប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះបានទាំងស្រុង។ ប្រសិនបើព្រះវិញ្ញាណពិតជាត្រូវធ្វើកិច្ចការនេះមែន នោះព្រះអង្គមុខជាមិនអាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខណាមួយបានឡើយ។ ព្រះអង្គអាចត្រឹមទតឃើញ និងយល់ជ្រាបប៉ុណ្ណោះ។ តើការទតឃើញ ការយល់ជ្រាប និងការដកពិសោធន៍ ជារឿងតែមួយនិងសុទ្ធតែដូចគ្នាដែរឬទេ? មិនដូចគ្នានោះទេ។ កាលពីមុន ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំជ្រាបអំពីភាពឥតន័យខ្លឹមសារនៃលោកីយ៍នេះ ហើយខ្ញុំជ្រាបពីទុក្ខលំបាកដែលកើតមាននៅក្នុងជីវិតមនុស្ស។ ខ្ញុំបានយាងទៅកន្លែងជិតឆ្ងាយនៅក្នុងពិភពលោកនេះ និងបានទតឃើញសេចក្តីវេទនាយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំបានទតឃើញពីទុក្ខលំបាក សេចក្តីវេទនា និងភាពឥតន័យខ្លឹមសារនៅក្នុងជីវិតមនុស្ស»។ ប៉ុន្តែ ចំពោះសំណួរថាតើព្រះអង្គបានដកពិសោធន៍សេចក្ដីនេះឬអត់ នោះជាបញ្ហាមួយផ្សេងទៀត។ ឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាអំពីគ្រួសារមួយដែលខំតស៊ូដើម្បីរស់។ អ្នកឃើញស្ថានភាពនេះ ហើយអ្នកក៏មានការយល់ដឹងខ្លះដែរ ប៉ុន្តែតើអ្នកបានដកពិសោធន៍នូវស្ថានភាពរបស់ពួកគេដោយផ្ទាល់់ដែរឬទេ? តើអ្នកយល់ពីការលំបាករបស់ពួកគេ យល់ពីការរងទុក្ខរបស់ពួកគេ និងយល់ពីអារម្មណ៍នេះ ឬមានបទពិសោធនេះដែរឬទេ? គឺអ្នកគ្មានឡើយ។ នោះគឺចង់បានន័យថា ការមើលឃើញ និងការដកពិសោធន៍ គឺជារឿងពីរផ្សេងគ្នា។ អាចនិយាយបានថា រឿងនេះ ពោលគឺកិច្ចការនេះតែម្ដង ត្រូវការឱ្យព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សជាអ្នកបំពេញ។ ចំពោះរឿងនេះ ព្រះវិញ្ញាណគ្មានសមត្ថភាពធ្វើឡើយ។ នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយទៀតអំពីសារៈសំខាន់នៃការយកកំណើតជាមនុស្ស៖ ព្រះជាម្ចាស់យាងមក ដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ និងការរងទុក្ខដែលមនុស្សជួបប្រទះ។ តើព្រះអង្គត្រូវដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខអ្វីខ្លះ? ព្រះអង្គដកពិសោធន៍ការលំបាកដែលមាននៅក្នុងជីវិតមនុស្ស សំណាងអាក្រក់ក្នុងគ្រួសារ ការបោកបញ្ឆោត ការបោះបង់ និងការបៀតបៀនរបស់មនុស្ស ក៏ដូចជាជំងឺនៃរាងកាយ ដែលអ្វីទាំងអស់នេះរាប់ជាសេចក្ដីទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ។ ការរងទុក្ខដោយជំងឺ ការវាយប្រហារពីសំណាក់មនុស្ស និងវត្ថុជុំវិញខ្លួន សំណាងអាក្រក់នៅក្នុងគ្រួសារ ការត្រូវមនុស្សបោះបង់ ប្រមាថ មួលបង្កាច់ ទាស់ទទឹង បះបោរ ជេរប្រទេច និងយល់ច្រឡំ ជាដើម ។ល។ គឺព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ត្រូវដកពិសោធន៍រឿងទាំងអស់នេះទុកជាការវាយប្រហារមួយ។ ចំពោះអស់អ្នកដែលទទួលរងការឈឺចាប់ដោយសារបញ្ហាទាំងអស់នេះ ក៏រាប់បញ្ហានេះថាជាការវាយប្រហារមួយផងដែរ។ មិនថាគេជាមនុស្សអស្ចារ្យ ជាមនុស្សពិសេស ឬជាមនុស្សមានចិត្តទូលាយនោះទេ សេចក្ដីទុក្ខនេះ ពោលគឺអ្វីៗទាំងនេះ គឺជាការវាយប្រហារមួយចំពោះពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់ឆ្លងកាត់ការបៀតបៀនពីខាងលោកីយ៍ ដោយគ្មានកន្លែងសម្រាកព្រះសិរសាទ្រង់ គ្មានកន្លែងស្នាក់នៅ និងគ្មានមនុស្សជំនិតឡើយ...។ រឿងទាំងអស់នេះ ឈឺចាប់ណាស់។ ថ្វីត្បិតតែរឿងទាំងនេះ ប្រហែលមិនទាន់ឈានដល់ចំណុចកំពូលនៃការរងទុក្ខក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែព្រះអង្គបានដកពិសោធន៍រឿងទាំងនេះអស់ហើយ។ មនុស្សខ្លះធ្លាប់ឆ្ងល់ថា៖ «នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស តើព្រះជាម្ចាស់មិនអាចដកជំងឺទាំងនេះចេញបានទេឬអី? ដើម្បីឱ្យព្រះអង្គបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដោយងាយស្រួល និងដើម្បីកុំឱ្យមនុស្សបះបោរប្រឆាំង ឬទាស់ទទឹងនឹងទ្រង់ តើព្រះអង្គមិនអាចធ្វើកិច្ចការទាំងនេះបានទេឬអី? ប្រសិនបើព្រះអង្គដាក់ទោសមនុស្ស ដូច្នេះពួកគេមុខជាមិនហ៊ានទាស់ទទឹងនឹងទ្រង់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាច ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាទ្រង់បណ្ដោយឱ្យអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ? ប្រសិនបើនរណាម្នាក់មានជំងឺ គេគ្រាន់តែអធិស្ឋាន នោះជំងឺគេនឹងបានជាសះស្បើយ ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាព្រះជាម្ចាស់ត្រូវរងទុក្ខដោយសារជំងឺបែបនេះដោយផ្ទាល់ទៅវិញ?» ព្រះអង្គធ្វើបែបនេះ ដើម្បីឱ្យទ្រង់អាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះបាន។ តាមរយៈសាច់ឈាមដែលទ្រង់យកកំណើតជាមនុស្សនេះ ព្រះអង្គមិនបានដកចេញនូវទុក្ខលំបាក ឬទុក្ខវេទនាដោយសារជំងឺទេ ហើយទ្រង់ក៏មិនបានដកចេញនូវការរងទុក្ខពីការបោះបង់ចោលនៅក្រោមដៃរបស់មនុស្សដែរ។ ព្រះអង្គចម្រើនវ័យធំធាត់តាមធម្មតា និងបំពេញកិច្ចការនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានដ៏លំបាកនេះតែម្ដង។ បែបនេះ ព្រះអង្គអាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះបាន។ ប្រសិនបើគ្មានរឿងទាំងអស់នេះទេ នោះព្រះអង្គក៏នឹងមិនបានភ្លក់រសជាតិនៃការរងទុក្ខនេះដែរ។ ប្រសិនបើជំងឺមិនកើតមានលើអង្គទ្រង់ទេ ឬប្រសិនបើទ្រង់មិនកើតមានជំងឺណាមួយដែលធ្វើឱ្យមនុស្សធម្មតារងទុក្ខទេ ដូច្នេះ តើការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់នឹងមិនកាន់តែតិចទៅហើយទេ? អាចរៀបចំកុំឱ្យព្រះអង្គឈឺព្រះសិរសា ឬមានអារម្មណ៍នឿយហត់ បន្ទាប់ពីប្រើព្រះមត្ថលុង្គ (ខួរក្បាល) ច្រើនពេក ចំណែកឯអ្នកផ្សេងទៀត ទុកឱ្យគេឈឺក្បាលនិងនឿយហត់ទៅចុះ តើបានទេ? ពិតជាអាចរៀបចំបែបនេះបាន ក៏ប៉ុន្តែលើកនេះ អ្វីៗត្រូវបានធ្វើខុសពីមុន។ ក្នុងអំឡុងយុគសម័យដែលព្រះយេស៊ូវកំពុងបំពេញកិច្ចការ ព្រះអង្គអាចអត់អាហារ ឬអត់ទឹកបានរយៈពេល ៤០ ថ្ងៃ ៤០ យប់ ហើយទ្រង់គ្មានអារម្មណ៍ស្រេកឃ្លានអ្វីទាំងអស់។ ប៉ុន្តែនៅយុគសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សមានអារម្មណ៍ឃ្លាន សូម្បីតែទ្រង់ខានសោយអាហារតែមួយពេលក៏ដោយ។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «តើព្រះជាម្ចាស់មិនមែនមានគ្រប់ព្រះចេស្ដាទេឬអី? តាមដែលខ្ញុំមើលឃើញ គឺព្រះអង្គមិនមានគ្រប់ព្រះចេស្តានោះទេ។ សូម្បីតែរឿងតូចតាចប៉ុណ្ណេះ ក៏ព្រះអង្គមិនទាំងអាចធ្វើបានផង។ ស្ដាប់តាមរបៀបដែលទ្រង់មានបន្ទូល យើងអាចយល់បានថា ព្រះអង្គគឺជាព្រះជាម្ចាស់ ចុះហេតុអ្វីបានជាទ្រង់មិនអាចសម្រេចរឿងទាំងនេះបាន?» មិនមែនថាព្រះជាម្ចាស់មិនអាចសម្រេចរឿងទាំងនេះបាននោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គមិនធ្វើរឿងទាំងនេះតាមរបៀបនោះទេ។ គោលបំណងនៃការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ គឺមិនមែនធ្វើកិច្ចការដែលមនុស្សគិតថា ព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើបាននោះទេ។ ព្រះអង្គដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ ហើយការដែលទ្រង់ធ្វើបែបនេះ មានសារៈសំខាន់របស់វា។ ពេលនោះ អ្នកខ្លះក៏សួរថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ ការដែលទ្រង់ដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ តើមានប្រយោជន៍អ្វី? តើព្រះអង្គអាចរងទុក្ខជំនួសមនុស្សបានដែរឬទេ? សព្វថ្ងៃនេះ តើមនុស្សមិនមែនកំពុងតែរងទុក្ខទេឬអ្វី?» កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បំពេញ គ្មានកិច្ចការណាមួយដែលធ្វើឡើងដោយចៃដន្យនោះទេ។ នៅពេលទ្រង់បានរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍ នៅពេលទ្រង់បានទតឃើញនិងជ្រាបពីលក្ខណៈរបស់លោកីយ៍នេះហើយ ទ្រង់ពុំបានយាងចាកចេញទៅឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គយាងមកដើម្បីបញ្ចប់កិច្ចការទាំងអស់ដែលតម្រូវឱ្យការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ទ្រង់បំពេញនោះ ឱ្យបានចប់សព្វគ្រប់ទាំងអស់។ មនុស្សខ្លះគិតថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលជាទម្លាប់នឹងការសោយសុខក្នុងជីវិតមួយដែលស្រណុក និងសុខស្រួលខ្លាំងពេក ថាព្រះអង្គគ្រាន់តែចង់រងទុក្ខតិចតួច ថាព្រះអង្គរស់នៅក្នុងសេចក្ដីសុខសាន្ត ហើយពុំជ្រាបពីរសជាតិនៃការរងទុក្ខ ដូច្នេះ ព្រះអង្គគ្រាន់តែចង់ជ្រាបពីរសជាតិនៃការរងទុក្ខនេះប៉ុណ្ណោះ។ ទាំងអស់នេះគ្រាន់តែជាការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ ការដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នាពេលសព្វថ្ងៃនេះ គឺជារឿងដែលអាចធ្វើបានតែក្នុងអំឡុងពេលនៃការយកកំណើតជាមនុស្សនេះប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ត្រូវបានបញ្ចប់ទាំងស្រុង ហើយកិច្ចការនៅដំណាក់កាលបន្ទាប់ បានចាប់ផ្ដើមរួចហើយ នោះគួរតែគ្មាន «ការដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ» ទៀតឡើយ។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ មានហេតុផលអ្វីឱ្យពិតប្រាកដទៅ? តើមាននរណាដឹងទេ? មានសេចក្ដីទំនាយដែលបានទាយទុកមកថា មនុស្សនឹងលែងស្រក់ទឹកភ្នែក លែងទួញយំ និងលែងរងទុក្ខទៀតហើយ ហើយនៅក្នុងលោកីយ៍នេះ ក៏នឹងគ្មានជំងឺទៀតដែរ។ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស កំពុងតែដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះ ហើយនៅពេលទ្រង់បានបញ្ចប់កិច្ចការនេះហើយ ព្រះអង្គនឹងនាំមនុស្សជាតិទៅកាន់ទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងមួយ ហើយគ្រប់ការរងទុក្ខទាំងអម្បាលម៉ានកាលពីមុន នឹងលែងមានតទៅទៀតហើយ។ ហេតុអ្វីបានជានឹងលែងមានការរងទុក្ខតទៅទៀត? នឹងលែងមានតទៅទៀត ព្រោះតែព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សបានដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខទាំងអស់នោះដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គរួចហើយ ហើយព្រះអង្គនឹងដកសេចក្ដីទុក្ខនេះចេញពីមនុស្សជាតិ។ គឺព្រោះតែគោលបំណងនេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់ដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខរបស់មនុស្សនេះឯង។

ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ គឺដើម្បីរៀបចំទិសដៅទៅអនាគតរបស់មនុស្សជាតិឱ្យកាន់តែប្រសើរ ដើម្បីឱ្យទិសដៅនោះកាន់តែស្រស់ស្អាត និងកាន់តែគ្រប់លក្ខណ៍។ នេះគឺជាទិដ្ឋភាពដ៏សំខាន់បំផុតនៃការយកកំណើតជាមនុស្ស ហើយក៏ជាផ្នែកមួយនៃកិច្ចការនៃការយកកំណើតជាមនុស្សផងដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ មានបញ្ហាមួយទៀត។ ក្នុងការត្រលប់ជាសាច់ឈាម និងការដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងដកសេចក្ដីទុក្ខនេះចេញពីមនុស្សជាតិនៅពេលក្រោយ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើគ្មានការយកកំណើតជាមនុស្ស និងគ្មានការដកពិសោធន៍នេះទេ តើសេចក្ដីទុក្ខនេះអាចដកចេញបានដែរឬទេ? បាន គឺនៅតែអាចដកចេញបានដដែល។ នៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ នៅពេលព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេឆ្កាង ព្រះអង្គជាមនុស្សសុចរិតម្នាក់ដែលមានសាច់ឈាមដូចមនុស្សដែលមានបាប ហើយបានយកអង្គទ្រង់ជាតង្វាយលោះបាប ហើយក៏ប្រោសលោះមនុស្សជាតិទាំងអស់ ព្រមទាំងរំដោះពួកគេចេញពីកណ្ដាប់ដៃរបស់សាតាំងផង។ នេះគឺជាគោលបំណងនិងសារៈសំខាន់នៃការដែលព្រះយេស៊ូវត្រូវគេឆ្កាង៖ ព្រះអង្គបានប្រោសលោះមនុស្សជាតិ ដោយព្រះលោហិតដ៏មានតម្លៃរបស់ទ្រង់ ដើម្បីឱ្យអំពើបាបរបស់មនុស្សជាតិនឹងបានអត់ទោសឱ្យ។ ឥឡូវ ព្រះជាម្ចាស់ដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខរបស់មនុស្ស ដែលមានន័យថា ព្រះអង្គដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះគ្រប់យ៉ាងជំនួសមនុស្ស ហើយបន្ទាប់ពីនេះទៅ មនុស្សមិនចាំបាច់ត្រូវរងទុក្ខម្ដងទៀតឡើយ។ អ្នកត្រូវតែចងចាំពាក្យបន្ទាប់ទៅនេះ៖ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រប់ដំណាក់កាល គឺព្រះអង្គធ្វើសឹកសង្គ្រាមជាមួយនឹងសាតាំង ហើយកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅគ្រប់ដំណាក់កាល គឺមានពាក់ព័ន្ធខ្លះទៅនឹងការធ្វើសឹកសង្រ្គាមជាមួយនឹងសាតាំងនេះឯង។ នៅក្នុងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការដែលត្រូវបានធ្វើឡើងនៅក្នុងអំឡុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ រាល់អំពើបាបរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ត្រូវបានអត់ទោសឱ្យ ពោលគឺមនុស្សត្រូវបានប្រោសលោះតាមរយៈការឆ្កាង។ ប្រសិនបើគ្មានការពិតនេះទេ ពោលគឺបើគ្មានការពិតនៃការឆ្កាងនេះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើការអត់ទោសអំពើបាបរបស់មនុស្ស ត្រូវពឹងតែទៅលើព្រះបន្ទូលតែមួយមុខ នោះសាតាំងមុខជាមិនជឿជាក់ឡើយ។ វាមុខជានិយាយថា៖ «ព្រះអង្គពុំបានរងទុក្ខទាល់តែសោះ ហើយព្រះអង្គក៏មិនបានទទួលយកអំពើបាបរបស់មនុស្សដែរ។ គ្រាន់តែបន្ទូលមួយព្រះឱស្ឋ តើអាចឱ្យអំពើបាបរបស់មនុស្សជាតិអត់ទោសកើតដែរ? រឿងនេះមិនអាចទទួលយកបានឡើយ! ព្រះអង្គជាអ្នកបង្កើតមនុស្សជាតិឡើងមក ដូច្នេះ ប្រសិនបើព្រះអង្គមិនទទួលយកអំពើបាបជំនួសមនុស្សជាតិទេ នោះព្រះអង្គមិនអាចអត់ទោសបាបឱ្យពួកគេបានឡើយ»។ ឥឡូវ នៅក្នុងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សដែលត្រូវបានសង្រ្គោះទាំងអស់ ត្រូវបាននាំទៅកាន់ទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រង នាំទៅក្នុងយុគសម័យបន្ទាប់។ មនុស្សជាតិលែងត្រូវរងទុក្ខ លែងត្រូវកើតមានជំងឺទៀតហើយ។ ប៉ុន្តែ តើមនុស្សលែងត្រូវកើតមានជំងឺទៀតនេះ ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានអ្វីទៅ? តើពិភពលោកលែងមានទុក្ខវេទនាតទៅទៀត ដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានអ្វីដែរ? ជារឿងសមហេតុផលក្នុងការនិយាយថា ដោយសារមនុស្សមាននិស្ស័យពុករលួយ ហើយអាចទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់បាន ដូច្នេះពួកគេគួរតែទទួលរងសេចក្ដីទុក្ខនេះ។ តើបញ្ហានេះអាចដោះស្រាយបានតាមរបៀបណា? ម្ល៉ោះហើយ ព្រះដែលយកកំណើតជាមនុស្សនៅលើកនេះ ក៏ធ្វើរឿងដ៏សំខាន់បំផុតផងដែរ នោះគឺត្រូវជំនួសកន្លែងមនុស្សជាតិ ហើយទទួលយកការឈឺចាប់ទាំងអស់របស់ពួកគេ។ «បទពិសោធ» នៃការត្រលប់ជាសាច់ឈាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ និងការដកពិសោធន៍នូវការឈឺចាប់របស់មនុស្សនេះ គឺជាការដែលព្រះអង្គរងទុក្ខជំនួសមនុស្សជាតិ។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «ឥឡូវ ព្រះជាម្ចាស់រងទុក្ខជំនួសមនុស្សជាតិហើយ ចុះហេតុអ្វីក៏យើងនៅតែរងទុក្ខដដែលបែបនេះ?» សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកកំពុងតែដកពិសោធន៍កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកមិនទាន់ត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ទាំងស្រុងនៅឡើយទេ អ្នកមិនទាន់បានចូលទៅក្នុងយុគសម័យបន្ទាប់ទាំងស្រុងនៅឡើយទេ ហើយនិស្ស័យរបស់អ្នកក៏នៅពុករលួយដដែលដែរ។ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនទាន់ដល់កម្រិតកំពូលនៅឡើយទេ ហើយកិច្ចការនេះនៅកំពុងដំណើរការនៅឡើយ។ ដូច្នេះ មនុស្សមិនត្រូវរអ៊ូរទាំអំពីការរងទុក្ខរបស់ពួកគេឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សនៅតែត្រូវរងទុក្ខ ចុះទម្រាំមនុស្សទៀតនោះ។ តើការដែលព្រះជាម្ចាស់ដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខរបស់មនុស្សមិនមែនសំខាន់អស្ចារ្យទេឬអី? ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សមិនបានយាងមកបំពេញកិច្ចការពីរបី រួចក៏យាងចាកចេញទៅបាត់នោះឡើយ។ ការយល់ដឹងរបស់មនុស្សរាក់កំផែលពេកហើយ។ ពួកគេជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សបានយាងមកបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គ ថាសាច់ឈាមនេះគ្រាន់តែយាងមកដើម្បីសម្ដែងចេញនូវព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញកិច្ចការជំនួសព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ មានអ្នកខ្លះទៀតថែមទាំងគិតថា សាច់ឈាមនេះគ្រាន់តែជាសម្បកខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែនេះជាទស្សនៈខុសឆ្គងទាំងស្រុង ហើយក៏ជាការប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សសុទ្ធសាធផងដែរ។ កិច្ចការរបស់សាច់ឈាមនេះ គឺមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់បានយាងមកដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គបានត្រលប់ជាសាច់ឈាម ដើម្បីដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខរបស់មនុស្ស។ នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាមនុស្ស ដើម្បីដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខរបស់មនុស្ស។ មនុស្សជឿថា មានតែសម្បកក្រៅនៃសាច់ឈាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលបានយាងមកដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះ ឯព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់មិនបានរងទុក្ខនៅខាងក្នុងឡើយ។ តើការជឿបែបនេះត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? នៅពេលដែលសាច់ឈាមរងទុក្ខ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏រងទុក្ខដូចគ្នាដែរ។ នៅពេលព្រះយេស៊ូវត្រូវបានគេឆ្កាង ព្រះអង្គបានអធិស្ឋានថា៖ «ឱព្រះវរបិតានៃទូលបង្គំអើយ ប្រសិនបើអាច សូមឱ្យពែងនេះរំលងពីទូលបង្គំទៅ សូមកុំតាមចិត្តទូលបង្គំឡើយ តែសូមតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់វិញ» (ម៉ាថាយ ២៦:៣៩)។ ព្រះអង្គប្រាថ្នាចង់បានបែបនេះ ព្រោះថានៅពេលដែលសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់រងទុក្ខ នោះព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ក៏រងទុក្ខនៅខាងក្នុងសាច់ឈាមនោះដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកនិយាយថា មានតែសម្បកក្រៅនៃសាច់ឈាមដែលរងទុក្ខ ឯព្រះជាម្ចាស់ដែលស្ថិតក្នុងភាពជាព្រះមិនរងទុក្ខទាល់តែសោះ ថាទ្រង់មិនរងទុក្ខទារុណអ្វី នោះអ្នកយល់ខុសហើយ។ ប្រសិនបើយល់បែបនេះ នោះសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា អ្នកមិនបានយល់ពីទិដ្ឋភាពនៃសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សឡើយ។ ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាគេនិយាយថា ឥឡូវនេះ ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅក្នុងរូបអង្គជាសាច់ឈាម? ព្រះជាម្ចាស់អាចយាងមក និងយាងត្រលប់ទៅវិញបានគ្រប់ពេល តាមដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនបានធ្វើបែបនេះទេ។ ព្រះអង្គបានត្រលប់ជាមនុស្ស ដើម្បីទទួលរងសេចក្ដីទុក្ខនេះ ជាសេចក្ដីទុក្ខពិតប្រាកដជាក់ស្ដែង ដើម្បីឱ្យពេលដែលរឿងនេះកើតឡើង មនុស្សនឹងអាចមើលឃើញនិងមានអារម្មណ៍ដឹងបាន។ ព្រះអង្គអាចមានអារម្មណ៍ដឹងពីការរងទុក្ខដែលទ្រង់ឆ្លងកាត់ ទ្រង់ដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ គ្មានពេលម្ដងណាដែលសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់បានរងទុក្ខ ឬរងទារុណកម្មហើយ តែព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់មិនបានជ្រាបនោះទេ ពោលគឺ សាច់ឈាមនិងព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ មានអារម្មណ៍ និងរងទុក្ខដូចគ្នា។ តើរឿងនេះងាយស្រួលយល់ដែរឬទេ? មិនងាយស្រួលនោះទេ។ មិនស្រួលព្រោះថា អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សអាចមើលឃើញបាន គឺត្រឹមជាសាច់ឈាមប៉ុណ្ណោះ ហើយពួកគេមិនអាចមើលឃើញព្រះវិញ្ញាណរងទុក្ខដូចដែលសាច់ឈាមរងទុក្ខនោះឡើយ។ តើអ្នកជឿថា នៅពេលនរណាម្នាក់រងទុក្ខ នោះព្រលឹងរបស់ពួកគេរងទុក្ខដូចគ្នាដែរទេ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សនិយាយថា ពួកគេមានអារម្មណ៍បែបនេះបែបនោះដក់ជាប់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ? នោះព្រោះតែសាច់ឈាម និងវិញ្ញាណរបស់មនុស្ស គឺតែមួយ។ វិញ្ញាណ និងសាច់ឈាមរបស់មនុស្សគ្រប់រូប គឺតែមួយ និងដូចគ្នា។ ទាំងវិញ្ញាណទាំងសាច់ឈាមរងទុក្ខដូចគ្នា និងមានអារម្មណ៍រីករាយដូចគ្នា។ គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ នៅពេលរងការឈឺចាប់ពិតប្រាកដ បែរជាមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់តែនៅខាងសាច់ឈាម ឯដួងចិត្តរបស់ពួកគេអរសប្បាយនោះទេ។ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់ដែលនឹងនិយាយថា សាច់ឈាមរបស់ពួកគមិនរងទុក្ខទាល់តែសោះ ចំណែកឯដួងចិត្តពួកគេវិញកំពុងតែរងទុក្ខនោះឡើយ។ អ្វីៗនៅក្នុងចិត្តដែលបង្កើតឱ្យមានអារម្មណ៍ ឬការឈឺចាប់ ឬអ្វីដែលអាចដកពិសោធន៍បាននៅក្នុងចិត្ត អ្វីៗទាំងនេះ សាច់ឈាមក៏អាចមានអារម្មណ៍ដឹងបានដែរ។

ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សបានយាងមកបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ មកដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ ដើម្បីយកការឈឺចាប់ទាំងអស់របស់មនុស្សមកដាក់លើអង្គទ្រង់ផ្ទាល់។ នៅពេលព្រះអង្គបានឆ្លងកាត់ការរងទុក្ខនេះរហូតដល់ទីបញ្ចប់ហើយ នោះកិច្ចការបែបនេះនឹងមិនចាំបាច់ត្រូវធ្វើម្ដងទៀតនៅក្នុងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការបន្ទាប់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សជាតិអាចនាំទៅកាន់ទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងបាន។ ដោយសារតែទ្រង់បានរងការឈឺចាប់នេះជំនួសមនុស្ស ហេតុនេះ ព្រះអង្គមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីនាំមនុស្សទៅកាន់ទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងនេះ។ នេះគឺជាផែនការរបស់ទ្រង់។ មនុស្សដែលគ្មានហេតុផលមួយចំនួននិយាយថា៖ «ហេតុដូចម្ដេចបានជាខ្ញុំមើលមិនឃើញព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សរងទុក្ខទាំងអស់នេះ? ព្រះអង្គមិនបានរងទុក្ខទាំងអស់នេះឱ្យបានពេញលេញគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ ព្រះអង្គគួររងទុក្ខសព្វគ្រប់បែបយ៉ាង ហើយយ៉ាងហោចណាស់ ក៏ទ្រង់គួរតែរងទុក្ខដោយការឆ្កាងដែរ»។ ការឈឺចាប់នៃការឆ្កាងនេះ ព្រះអង្គបានឆ្លងកាត់កាលពីមុនរួចហើយ មិនត្រូវការឱ្យរងទុក្ខម្ដងទៀតឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត មនុស្សមិនត្រូវនិយាយបែបនេះទេ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ តើព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សមិនបានរងទុក្ខច្រើនមកហើយទេឬអី? មានតែមនុស្សដែលគ្មានហេតុផលប៉ុណ្ណោះដែលគិតបែបនេះ។ ក្នុងទំហំនៃការរងទុក្ខដែលព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សអាចស៊ូទ្រាំបាន ជាទូទៅ ការរងទុក្ខដែលកើតមានចំពោះមនុស្សជាតិ សុទ្ធតែអាចកើតមានលើទ្រង់ទាំងអស់។ ចំពោះការរងទុក្ខខ្លាំងបំផុត ជាការរងទុក្ខដែលមានតែមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមួយពាន់នាក់ដែលអាចស៊ូទ្រាំបាន នោះព្រះជាម្ចាស់មិនចាំបាច់ស៊ូទ្រាំនោះទេ ព្រោះទុក្ខវេទនានេះធ្លាប់មានអ្នកតំណាងរួចហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់អាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខប្រភេទទាំងនេះបាន នោះសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ព្រះអង្គគ្មានខុសអ្វីពីមនុស្សធម្មតាទេ គ្មានការញែកទ្រង់ដាច់ចេញពីមនុស្ស គ្មានការបែងចែករវាងទ្រង់និងមនុស្សឡើយ ហើយទ្រង់ក៏រងទុក្ខដូចមនុស្សដែរ។ នៅពេលមនុស្សរងទុក្ខ ព្រះជាម្ចាស់ក៏រងទុក្ខដូចគ្នា។ ពីមួយពេលទៅមួយពេល មនុស្សធ្លាក់ខ្លួនឈឺ និងរងការឈឺចាប់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ក៏ជួបរឿងបែបនេះដែរ ពោលគឺព្រះអង្គបានភ្លក់រសជាតិនៃការរងទុក្ខទាំងអស់នេះរួចហើយ។ លើកនេះ ការរងទុក្ខរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស គឺមិនដូចលើកមុនទេ មិនដូចពេលដែលទ្រង់ត្រូវភ្លក់រសជាតិនៃសេចក្តីស្លាប់នៅលើឈើឆ្កាងឡើយ។ រឿងនេះមិនចាំបាច់នោះទេ ព្រោះទ្រង់បានដកពិសោធន៍រួចហើយ។ លើកនេះគឺគ្រាន់តែជាការដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខរបស់មនុស្ស និងការទទួលយកសេចក្ដីទុក្ខរបស់មនុស្សមកដាក់លើអង្គទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ កាលពីមុន ព្រះយេហូវ៉ាបានបំពេញកិច្ចការជាព្រះវិញ្ញាណ ហើយតាមរយៈការនេះ មនុស្សអាចទទួលបានអ្វីៗមួយចំនួន។ ក៏ប៉ុន្តែ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស អាចឱ្យមនុស្សមើលឃើញ និងមានអារម្មណ៍ដឹងបាន ដែលធ្វើឱ្យវាកាន់តែងាយស្រួល និងងាយទទួលយកសម្រាប់មនុស្ស ជាងកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណទៅទៀត។ នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយ។ ទិដ្ឋភាពមួយទៀតគឺ ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស អាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះបាន។ កិច្ចការនេះ ព្រះវិញ្ញាណមិនអាចសម្រេចបានជាដាច់ខាត ហើយតាមភាពចាំបាច់ កិច្ចការនេះអាចសម្រេចទៅបានតែតាមរយៈការយកកំណើតជាមនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើជាព្រះវិញ្ញាណដែលត្រូវធ្វើការវិញមែន នោះព្រះវិញ្ញាណនឹងមានបន្ទូលអំពីអ្វីដែលទ្រង់ត្រូវមានបន្ទូល រួចក៏យាងចាកចេញទៅបាត់។ ទោះបីពេលទ្រង់ទាក់ទងជាមួយមនុស្សក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែមិនអាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះបានដែរ។ មនុស្សខ្លះប្រហែលចង់សួរថា៖ «ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សរងទុក្ខ ដូច្នេះតើព្រះវិញ្ញាណក៏មិនរងទុក្ខដូចគ្នាទៅហើយទេ? តើព្រះវិញ្ញាណមិនអាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះបានទេ មែនទេ?» តើគំនិតបែបនេះក៏មិនសមហេតុផលដែរ មែនទេ? ព្រះវិញ្ញាណអាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះបាន តែនៅក្រោយពេលដែលព្រះអង្គគ្រងសាច់ឈាមប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះវិញ្ញាណនិងសាច់ឈាម មិនអាចញែកចេញពីគ្នាបានទេ។ ព្រះវិញ្ញាណក៏ដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៃសាច់ឈាមផងដែរ។ ប្រសិនបើព្រះវិញ្ញាណមិនគ្រងសាច់ឈាមទេ នោះទ្រង់មុខជាមិនអាចដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះបានឡើយ។ អារម្មណ៍នៃការរងទុក្ខនៅខាងសាច់ឈាម មានលក្ខណៈលម្អិតជាង ជាក់ស្ដែងជាង និងច្បាស់លាស់ជាង។ ចំណុចទាំងនេះ ព្រះវិញ្ញាណមិនអាចសម្រេចបាននោះទេ។ មានរបស់ខ្លះនៅក្នុងពិភពរូបធាតុ ដែលកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណមិនអាចជំនួសបានឡើយ។ នេះគឺជាសារៈសំខាន់ជ្រាលជ្រៅបំផុតនៃការយកកំណើតជាមនុស្ស។

កាលពីមុន គេបាននិយាយថា ព្រះគ្រីស្ទមិនចូលពាក់ព័ន្ធនឹងសេចក្ដីសុខគ្រួសារក្នុងលោកីយ៍នេះឡើយ។ អ្នកខ្លះនិយាយថា៖ «នៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលព្រះគ្រីស្ទបានយាងទៅ មនុស្សបានទទួលរាក់ទាក់ទ្រង់យ៉ាងល្អ។ មានមនុស្សខ្លះថែមទាំងទិញរបស់ប្រណីតៗថ្វាយដល់ទ្រង់ទៀតផង ហើយព្រះអង្គទទួលបានការគោរពយ៉ាងខ្លាំងពីគ្រប់មជ្ឈដ្ឋាន។ ព្រះអង្គប្រាកដជាបានសោយសុខណាស់ហើយ ហើយព្រះអង្គមិនបានរងទុក្ខអ្វីទាល់តែសោះ ដូច្នេះ តើគេអាចនិយាយថា ព្រះអង្គមិនចូលពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនេះយ៉ាងដូចម្ដេចកើតទៅ?» ចុះសម្ដីនេះយ៉ាងដូចម្ដេចវិញ? ការដែលនិយាយថា ទ្រង់មិនចូលពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនេះ មិនមែនមានន័យថា ទ្រង់មិនត្រេកអរនឹងអ្វីទាំងនេះឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់ក៏មិនបានរងទុក្ខតិចជាងមុន ព្រោះតែរឿងទាំងនេះដែរ។ ឃ្លាដែលថា «ទ្រង់មិនចូលពាក់ព័ន្ធក្នុងរឿងនេះ» គឺមានន័យបែបនេះឯង។ ឧទាហរណ៍ ឧបមាថាអ្នកកើតជំងឺ ហើយមានបុគ្គលម្នាក់ឱ្យសម្លៀកបំពាក់ស្អាតៗដល់អ្នក។ តើការរងទុក្ខដោយសារជំងឺរបស់អ្នកនេះ នឹងបានធូរស្បើយព្រោះតែសម្លៀកបំពាក់ស្អាតៗទាំងនេះដែរឬទេ? អត់នោះទេ។ ការរងទុក្ខរបស់អ្នក នឹងមិនបានធូរស្បើយសោះឡើយ។ អ្នកនៅតែត្រូវរងទុក្ខដោយសាររឿងដែលអ្នកត្រូវរងទុក្ខដដែល ហើយឃ្លាថា «មិនចូលពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនេះ» គឺមានន័យបែបនេះឯង។ ឧទាហរណ៍ ការរងទុក្ខដែលកើតចេញពីជំងឺណាមួយ ឬពីការរឹតត្បិតពីមជ្ឈដ្ឋានរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ មិនអាចធូរស្បើយដោយសារការរីករាយនៃរាងកាយទេ ហើយព្រះគ្រីស្ទមិនបានយកអ្វីទាំងនេះមកធ្វើជាការកម្សាន្តព្រះទ័យទ្រង់ឡើយ។ ហេតុនេះ គេក៏និយាយថា៖ «ទ្រង់មិនចូលពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងនេះ»។ មនុស្សដែលគ្មានហេតុផលមួយចំនួនគិតថា៖ «ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនចូលពាក់ព័ន្ធនឹងសេចក្ដីសុខគ្រួសារក្នុងលោកីយ៍នេះទេ ដូច្នេះ មិនថាយើងទទួលរាក់ទាក់ទ្រង់បែបណាក៏ដោយ ក៏មិនសំខាន់នោះដែរ ព្រោះថា ទោះយើងធ្វើអ្វីក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់គង់តែត្រូវរងទុក្ខដដែលទេ»។ ការយល់បែបនេះ ពិតជាគ្មានហេតុផលទាល់តែសោះ ហើយវាបង្ហាញថា ពួកគេមានចិត្តព្យាបាទ។ មនុស្សត្រូវប្រើដួងចិត្តរបស់ខ្លួនឱ្យអស់ពីលទ្ធភាព ហើយត្រូវតែបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនឱ្យអស់ពីសមត្ថភាព។ ក្រោយមក មានមនុស្សដែលយល់បែបនេះថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់មានសេចក្ដីសុខសាន្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយឥឡូវ ទ្រង់បានយាងមកដើម្បីសាកល្បងអ្វីដែលខុសប្លែកពីមុន ដែលជាការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ»។ តើរឿងសាមញ្ញបែបនេះឬ? អ្នកត្រូវតែយល់ពីមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់យាងមកដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ មានសារៈសំខាន់ជ្រាលជ្រៅខ្លាំងណាស់។ ឧទាហរណ៍ សូមពិចារណាអំពីការឆ្កាងព្រះយេស៊ូវចុះ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះយេស៊ូវត្រូវគេឆ្កាង? តើមិនមែនដើម្បីប្រោសលោះមនុស្សជាតិទាំងអស់ទេឬអី? ដូច្នេះ ការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ក៏មានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ដែរ ហើយការដកបទពិសោធការរងទុក្ខនៅខាងលោកីយ៍នេះ គឺដើម្បីទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងរបស់មនុស្សជាតិ។ នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែធ្វើនូវកិច្ចការណាដែលជាក់ស្ដែងជាងគេបំផុត។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញមនុស្សជាអ្នកគ្មានបាប ហើយមនុស្សនោះអាចមានសំណាងបានមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់? នោះគឺដោយសារតែព្រះយេស៊ូវបានជាប់ឆ្កាង បានទទួលបាបរបស់មនុស្ស និងបានប្រោសលោះមនុស្សជាតិ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាពេលនោះមនុស្សជាតិនឹងលែងរងទុក្ខ លែងមានអារម្មណ៍ទុក្ខព្រួយ លែងបង្ហូរទឹកភ្នែក និងលែងដកដង្ហើមធំតទៅទៀត? នោះគឺដោយសារតែការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ បានទទួលយកសេចក្ដីទុក្ខទាំងអស់នេះមកដាក់លើអង្គទ្រង់ ហើយឥឡូវសេចក្ដីទុក្ខនេះ ត្រូវបានទ្រង់ទទួលរងជំនួសមនុស្សហើយ។ ដូចជាអ្នកម្ដាយដែលឃើញកូនរបស់ខ្លួនឈឺ ហើយអធិស្ឋានទៅស្ថានសួគ៌ ដោយបន់ឱ្យកាត់អាយុរបស់ខ្លួន ឱ្យតែកូនរបស់ខ្លួនអាចជាសះស្បើយបាន។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ធ្វើការតាមរបៀបនេះដែរ ដោយយកការឈឺចាប់របស់ទ្រង់ជាថ្នូរនឹងទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងដែលនឹងកើតមានសម្រាប់មនុស្សជាតិនៅពេលក្រោយទៀត។ នឹងលែងមានទុក្ខព្រួយ លែងមានទឹកភ្នែក លែងមានការដកដង្ហើមធំ និងលែងមានទុក្ខវេទនាតទៅទៀតហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់លះបង់តម្លៃនៃការដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខខាងលោកីយ៍ដោយផ្ទាល់អង្គទ្រង់ ជាថ្នូរនឹងទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងដែលនឹងកើតមានដល់មនុស្សជាតិនៅពេលក្រោយទៀត។ ការដែលនិយាយថា កិច្ចការនេះត្រូវបានធ្វើឡើង «ជាថ្នូរនឹង» ទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងនេះ ពុំមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានព្រះចេស្ដា ឬគ្មានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការប្រទានទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងដល់មនុស្សជាតិឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ គឺព្រះជាម្ចាស់ចង់រកទីសម្អាងមួយដែលជាក់ស្ដែងនិងមានព្រះចេស្ដាជាងនេះ ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សជឿជាក់ទាំងស្រុង។ ព្រះជាម្ចាស់បានដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះរួចហើយ ដូច្នេះ ទ្រង់មានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ ទ្រង់មានព្រះចេស្ដា ហើយជាងនេះទៅទៀត ទ្រង់មានសិទ្ធិអំណាច ដើម្បីបញ្ជូនមនុស្សជាតិទៅកាន់ទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រង ដើម្បីប្រទានទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រង និងសេចក្តីសន្យានេះដល់មនុស្សជាតិ។ សាតាំងនឹងជឿជាក់ទាំងស្រុង ហើយគ្រប់ទាំងរបស់សព្វសារពើនៃចក្រវាលនេះ ក៏នឹងជឿជាក់ទាំងស្រុងដែរ។ នៅទីបំផុត ព្រះជាម្ចាស់នឹងអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សជាតិទទួលបាននូវសេចក្ដីសន្យា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ សុទ្ធតែជាក់ស្ដែង គ្មានកិច្ចការណាដែលទ្រង់ធ្វើ គ្មានន័យនោះទេ ហើយទ្រង់ដកបទពិសោធន៍កិច្ចការនោះដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ ព្រះជាម្ចាស់លះបង់តម្លៃនៃការដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខដោយផ្ទាល់ ជាថ្នូរនឹងទិសដៅសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ តើនេះមិនមែនជាកិច្ចការជាក់ស្ដែងទេឬអី? ឪពុកម្ដាយអាចលះបង់អស់ពីចិត្តដើម្បីតែកូនៗរបស់ខ្លួន ហើយនេះតំណាងឱ្យសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះកូន។ ជាការពិតណាស់ ក្នុងការបំពេញកិច្ចការនេះ ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ទ្រង់ទៀងត្រង់និងស្មោះត្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិខ្លាំងជាទីបំផុត។ សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺស្មោះត្រង់ ទ្រង់មានបន្ទូលបែបណា ទ្រង់ធ្វើបែបនោះ ហើយគ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើ សុទ្ធតែបានសម្រេចផល។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ធ្វើសម្រាប់មនុស្ស គឺទៀងត្រង់។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែមានព្រះបន្ទូលចោលនោះទេ។ នៅពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងលះបង់តម្លៃណាមួយ នោះទ្រង់ពិតជាលះបង់តម្លៃនោះប្រាកដមែន។ នៅពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលថា ទ្រង់ទទួលយកការរងទុក្ខរបស់មនុស្ស ហើយរងទុក្ខជំនួសពួកគេ នោះទ្រង់ពិតជាយាងមករស់នៅក្នុងចំណោមពួកគេ ដោយទទួលអារម្មណ៍ និងដកពិសោធន៍ការរងទុក្ខនេះដោយផ្ទាល់។ ក្រោយពីនោះមក របស់សព្វសារពើនៅក្នុងចក្រវាលនឹងទទួលស្គាល់ថា គ្រប់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ សុទ្ធតែត្រឹមត្រូវ និងសុចរិតទាំងអស់ ពោលគឺអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ សុទ្ធតែពិតទាំងអស់។ នេះជាភស្ដុតាងដ៏មានព្រះចេស្តាមួយ។ បន្ថែមលើនេះទៀត មនុស្សជាតិនឹងមានទិសដៅដ៏ស្រស់បំព្រងមួយនៅពេលអនាគត ហើយអស់អ្នកដែលនៅមានជីវិត នឹងសរសើរតម្កើងព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេនឹងលាន់មាត់សរសើរថា កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាធ្វើចេញពីសេចក្ដីស្រលាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សពិតប្រាកដមែន។ ព្រះជាម្ចាស់យាងមកក្នុងចំណោមមនុស្សដោយបន្ទាបអង្គទ្រង់ ធ្វើជាមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែបំពេញកិច្ចការខ្លះ ថ្លែងព្រះបន្ទូលខ្លះ ហើយក៏យាងចាកចេញទៅបាត់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មានបន្ទូល និងធ្វើកិច្ចការពិតមែន ហើយក៏ឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់នៅខាងលោកីយ៍នេះដែរ។ ទាល់តែពេលដែលព្រះអង្គបានបញ្ចប់ការដកពិសោធន៍ការឈឺចាប់នេះរួច ទើបទ្រង់នឹងយាងចាកចេញទៅ។ នេះហើយជាលក្ខណៈពិត និងជាក់ស្ដែងនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអស់អ្នកណាដែលនៅមានជីវិត នឹងសរសើរតម្កើងទ្រង់ដោយព្រោះរឿងនេះ ហើយពួកគេនឹងមើលឃើញពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស និងឃើញពីព្រះទ័យសប្បុរសរបស់ទ្រង់។ សារជាតិនៃភាពស្រស់ស្អាត និងសេចក្ដីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចមើលឃើញបានតាមរយៈសារៈសំខាន់នៃការយកកំណើតជាសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់។ គ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើសុទ្ធតែទៀងត្រង់ ហើយគ្រប់បន្ទូលដែលទ្រង់ថ្លែងមក សុទ្ធតែទៀងត្រង់ និងស្មោះត្រង់។ គ្រប់កិច្ចការដែលព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើ នោះទ្រង់នឹងធ្វើមែន។ នៅពេលដែលត្រូវលះបង់តម្លៃ នោះព្រះអង្គនឹងលះបង់តម្លៃនោះមែន។ ព្រះអង្គមិនគ្រាន់តែមានព្រះបន្ទូលចោលនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាព្រះដ៏សុចរិត។ ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាព្រះដ៏ស្មោះត្រង់។

និទាឃរដូវ ឆ្នាំ១៩៩៧