សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (II)

នៅថ្ងៃនេះ យើងនឹងបន្តការប្រកបគ្នារបស់យើងអំពីប្រធានបទ «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់»។ យើងបានប្រកបគ្នាចំនួនពីរដងរួចមកហើយអំពីប្រធានបទនេះ ដែលទីមួយទាក់ទងនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយទីពីរទាក់ទងនឹងនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក្រោយពេលស្ដាប់ការប្រកបគ្នាទាំងពីរនេះហើយ តើអ្នករាល់គ្នាបានទទួលនូវការយល់ដឹងថ្មីអំពីអត្តសញ្ញាណ ឋានៈ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះទាំងនេះបានជួយអ្នករាល់គ្នាឱ្យទទួលបានចំណេះដឹងដ៏មានសារៈសំខាន់កាន់តែច្រើន និងមានភាពច្បាស់លាស់អំពីភាពពិតប្រាកដទាក់ទងនឹងអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំចង់និយាយបន្ថែមទៀតអំពីប្រធានបទ «សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់»។

ការយល់ដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចេញពីទិដ្ឋភាពម៉ាក្រូ និងទិដ្ឋភាពមីក្រូ

សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានលក្ខណៈវិសេសឯក។ វាជាការស្ដែងចេញនូវចរិតលក្ខណៈ សារជាតិដ៏ពិសេស និងអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយអ្វីៗទាំងអស់នេះមិនត្រូវបានកាន់កាប់ដោយភាវៈដែលបានបង្កើតមក ឬភាវៈដែលមិនបានបង្កើតមកនោះឡើយ ដ្បិតមានតែព្រះអាទិករមួយអង្គគត់ដែលមានសិទ្ធិអំណាចប្រភេទនេះ។ គឺអាចនិយាយបានថា មានតែព្រះអាទិករដែលជាព្រះមួយអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានស្ដែងចេញតាមរបៀបនេះ និងមានសារជាតិបែបនេះ។ ដូច្នេះ តើហេតុអ្វីបានជាយើងនិយាយអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គមានលក្ខណៈខុសគ្នាពី «សិទ្ធិអំណាច» ដែលមនុស្សមាននៅក្នុងគំនិតរបស់គេយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? តើវាមានអ្វីពិសេសទៅ? ហេតុអ្វីបានជាវាសំខាន់ដែលត្រូវលើកឡើងអំពីសិទ្ធិអំណាចមកនិយាយនៅទីនេះ? អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗត្រូវតែពិចារណាអំពីចំណុចនេះដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន «សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់» គឺជាគំនិតដ៏ស្រពេចស្រពិលមួយ ដែលតម្រូវឱ្យមានការខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីស្វែងយល់ ហើយរាល់ការពិភាក្សាអំពីចំណុចនេះ ហាក់ដូចជាមានការពិបាកនឹងយល់។ ដូច្នេះ វានឹងតែងតែមានចន្លោះប្រហោងជានិច្ចរវាងចំណេះដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សមានសមត្ថភាពទទួលបាន និងសារជាតិនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដើម្បីបំពេញចន្លោះប្រហោងនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវតែចាប់ផ្ដើមដឹងបន្ដិចម្ដងៗអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ អ្វីៗ និងបាតុភូតផ្សេងៗ ដែលស្ថិតនៅក្នុងការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស និងស្ថិតនៅក្នុងសមត្ថភាពមួយដែលអាចយល់អំពីជីវិតដ៏ពិតរបស់គេ។ ទោះបីឃ្លាថា «សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់» ហាក់ដូចជាមិនអាចវាស់ស្ទង់បានក៏ដោយ ប៉ុន្តែសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនសុទ្ធតែពិបាកយល់នោះទេ។ ទ្រង់មានព្រះវត្តមានគង់នៅជាមួយមនុស្សនៅគ្រប់វិនាទីនៃជីវិតរបស់គេ ហើយដឹកនាំមនុស្សជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងជីវិតពិត មនុស្សគ្រប់រូបនឹងមើលឃើញ ហើយមានបទពិសោធន៍នូវទិដ្ឋភាពជាក់ស្ដែងបំផុតនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទិដ្ឋភាពដ៏ជាក់ស្ដែងនេះគឺជាភស្តុតាងមួយដ៏គ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបញ្ជាក់ថា សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានមែន ហើយសិទ្ធិអំណាចនេះពិតជាអាចជួយគេឱ្យស្គាល់ និងយល់ពីការពិតថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានសិទ្ធិអំណាចបែបនោះមែន។

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតអ្វីៗសព្វសារពើមក ហើយដោយបានបង្កើតវាមក ដូច្នេះ ទ្រង់មានអំណាចត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើ។ បន្ថែមពីលើការមានអំណាចត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើ ទ្រង់ក៏គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់ដែរ។ តើគំនិតថា «ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់» នេះមានន័យដូចម្ដេចទៅ? តើគំនិតនេះអាចត្រូវបានពន្យល់ដោយរបៀបណា? តើគំនិតនេះអាចអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតពិតបានយ៉ាងដូចម្ដេច? តើការយល់ដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់អាចនាំឱ្យមានការយល់ដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេច? ចេញពីឃ្លាថា «ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់» យើងគួរតែមើលឃើញថា អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងនោះ មិនមែនជាផ្នែកមួយនៃភពនានា ឬផ្នែកមួយនៃការបង្កើត ហើយក៏មិនមែនជាផ្នែកមួយនៃមនុស្សជាតិដែរ ប៉ុន្តែគឺជាអ្វីៗទាំងអស់តែម្ដង៖ គឺចាប់តាំងពីវត្ថុដ៏ធំបំផុតរហូតដល់វត្ថុដ៏តូចល្អិតបំផុត ចាប់តាំងពីអ្វីៗដែលមើលឃើញរហូតដល់អ្វីៗដែលមើលមិនឃើញ ចាប់តាំងពីហ្វូងតារានៅលើមេឃរហូតដល់វត្ថុមានជីវិតនៅលើផែនដី ក៏ដូចជាអតិសុខុមប្រាណដែលភ្នែកមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ និងភាវៈដែលមាននៅក្នុងទម្រង់ផ្សេងៗដែរ។ នេះជានិយមន័យចំៗនៃ «អ្វីៗទាំងអស់» ដែលព្រះជាម្ចាស់ «ទ្រង់គ្រប់គ្រង» ហើយវាគឺជាវិសាលភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ជាទំហំនៃអធិបតេយ្យភាព និងការសោយរាជ្យរបស់ទ្រង់។

មុនពេលដែលមនុស្សនេះមានរូបរាង ចក្រវាឡ រួមទាំងភព និងហ្វូងតារាទាំងអស់នៅលើមេឃ បានមានវត្តមានរួចស្រេចទៅហើយ។ នៅកម្រិតម៉ាក្រូ តួនៅលើមេឃទាំងនេះបាន និងកំពុងធ្វើដំណើរគោចរជាទៀងទាត់សម្រាប់អត្ថិភាពទាំងអស់របស់វា ក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនថាវាមានវត្តមានប៉ុន្មានឆ្នាំនោះឡើយ។ ភពណាធ្វើដំណើរទៅកន្លែងណាក្នុងពេលវេលាជាក់លាក់ណាមួយ ភពណាធ្វើកិច្ចការណា ហើយនៅពេលណា ភពណាវិលជុំវិញគន្លងគោចរណា និងពេលណាដែលវាបាត់ទៅ ឬត្រូវជំនួសដោយភពមួយផ្សេង ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែដំណើរការទៅ ដោយគ្មានកំហុសសូម្បីតែបន្ដិចឡើយ។ ទីតាំងនៃភព និងចម្ងាយរវាងភពមួយទៅភពមួយទៀត សុទ្ធតែដើរតាមលំនាំដ៏តឹងរ៉ឹង ហើយទាំងអស់នេះអាចត្រូវបានពណ៌នាថា ជាទិន្នន័យដ៏ច្បាស់លាស់។ គន្លងផ្លូវដែលភពទាំងនេះធ្វើដំណើរ ល្បឿន និងលំនាំនៃគន្លងគោចររបស់ពួកវា ពេលវេលាដែលវាស្ថិតនៅតាមទីតាំងផ្សេងៗ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែអាចត្រូវបានកម្រិតទុកយ៉ាងច្បាស់លាស់ និងត្រូវបានពណ៌នាដោយច្បាប់ពិសេស។ ភពនានាបានគោរពតាមច្បាប់ទាំងនេះអស់រយៈពេលជាយូរយារណាស់មកហើយ គឺគ្មានភាពលម្អៀងសូម្បីតែបន្ដិចឡើយ។ គ្មានអំណាចណាមួយអាចផ្លាស់ប្ដូរ ឬបង្អាក់ដំណើរគោចរ ឬលំនាំដែលវាដើរតាមឡើយ។ ដោយសារតែច្បាប់ពិសេសដែលបានគ្រប់គ្រងលើចលនារបស់វា ហើយដោយសារតែទិន្នន័យដ៏ច្បាស់លាស់ដែលពណ៌នាអំពីវា ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ដោយសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ នោះពួកវាត្រូវតែស្ដាប់តាមច្បាប់ទាំងនេះដោយស្ម័គ្រចិត្ត ក្រោមអធិបតេយ្យភាព និងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអាទិករ។ នៅកម្រិតម៉ាក្រូ វាមិនពិបាកសម្រាប់មនុស្សក្នុងការរកឃើញលំនាំ ទិន្នន័យមួយចំនួន និងច្បាប់ប្លែកៗមួយចំនួនដែលពិបាកនឹងយល់ ឬអំពីបាតុភូតមួយចំនួននោះឡើយ។ ទោះបីមនុស្សមិនទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានព្រះវត្តមានគង់នៅ ឬទទួលយកការពិតថា ព្រះអាទិករបានបង្កើត និងមានអំណាចត្រួតត្រាលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយទោះបីជាគេមិនទទួលស្គាល់ពីអត្ថិភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករក៏ដោយ ក៏អ្នកវិទ្យាសាស្ត្រដែលសិក្សាអំពីមនុស្ស តារាវិទូ និងរូបវិទូកំពុងតែរកឃើញកាន់តែច្រើនទៅៗថា អត្ថិភាពនៃរបស់សព្វសារពើនៅក្នុងចក្រវាឡ គោលការណ៍ផ្សេងៗ និងលំនាំដែលកំណត់ពីចលនារបស់ចក្រវាឡ សុទ្ធតែត្រូវបានគ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាដោយថាមពលងងឹតមួយដ៏ធំល្វឹងល្វើយ និងមិនអាចមើលឃើញ។ ការពិតនេះជំរុញមនុស្សឱ្យប្រឈម និងទទួលស្គាល់ថា មានព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាមួយអង្គនៅកណ្ដាលលំនាំនៃចលនាទាំងនេះ ដែលកំពុងតែចាត់ចែងអ្វីៗទាំងអស់។ ព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ពិតជាអស្ចារ្យ ហើយទោះបីជាគ្មាននរណាអាចមើលឃើញព្រះភ័ក្ត្រដ៏ពិតរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែគ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាអ្វីៗទាំងអស់នៅគ្រប់វិនាទីដដែល។ គ្មានមនុស្ស ឬកម្លាំងណាមួយអាចខ្លាំងលើសពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ដោយប្រឈមនឹងការពិតនេះ មនុស្សត្រូវតែទទួលស្គាល់ថា ច្បាប់ដែលគ្រប់គ្រងលើអត្ថិភាពនៃរបស់សព្វសារពើ មិនអាចត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយមនុស្ស និងមិនអាចត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរដោយនរណាម្នាក់នោះឡើយ។ គេក៏ត្រូវទទួលស្គាល់ថា មនុស្សមិនអាចយល់បានទាំងស្រុងអំពីច្បាប់ទាំងនេះឡើយ ហើយអ្វីៗទាំងនោះមិនមែនកំពុងតែកើតឡើងដោយឯកឯងឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវបានបញ្ជាដោយព្រះអង្គដែលសោយរាជ្យវិញ។ ទាំងអស់នេះគឺជាការស្ដែងចេញអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សអាចសង្កេតឃើញនៅកម្រិតម៉ាក្រូ។

នៅកម្រិតមីក្រូវិញ គ្រប់ទាំងភ្នំ ទន្លេ បឹងបួ សមុទ្រ និងផ្ទៃដីដ៏ធំល្វឹងល្វើយដែលមនុស្សអាចមើលឃើញនៅលើផែនដី គ្រប់ទាំងរដូវកាលដែលគេមានបទពិសោធ គ្រប់អ្វីៗដែលរស់នៅលើផែនដី រួមទាំង រុក្ខជាតិ សត្វ អតិសុខុមប្រាណ និងមនុស្ស សុទ្ធតែចំណុះក្រោមអធិបតេយ្យភាព និងការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្រោមអធិបតេយ្យភាព និងការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ របស់សព្វសារពើមានរូបរាង ឬរលាយបាត់ទៅវិញស្របទៅតាមព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ហើយមានច្បាប់ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើអត្ថិភាពទាំងនេះ ហើយពួកវាត្រូវចម្រើនឡើង និងបង្កើតកូនចៅឱ្យច្រើនឡើង ដើម្បីគោរពតាមច្បាប់ទាំងនោះ។ គ្មានមនុស្ស ឬអ្វីមួយដែលខ្ពស់ជាងច្បាប់ទាំងនេះឡើយ។ តើហេតុអ្វីទៅ? ចម្លើយតែមួយគត់គឺ៖ វាដោយសារតែសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ឬអាចនិយាយមួយបែបទៀតថា វាគឺដោយសារតែព្រះតម្រិះ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដោយសារតែសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ នេះមានន័យថា វាជាសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រទានឱ្យមានច្បាប់ទាំងនេះ ដែលត្រូវផ្លាស់វេន និងផ្លាស់ប្ដូរ ស្របទៅតាមព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ហើយការផ្លាស់វេន និងការផ្លាស់ប្ដូរទាំងនេះ សុទ្ធតែកើតឡើង ឬបាត់ទៅវិញ សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ផែនការរបស់ទ្រង់។ សូមយកជំងឺរាតត្បាតមួយមកធ្វើជាឧទាហរណ៍ទៅចុះ។ ជំងឺនោះបានផ្ទុះឡើង ដោយគ្មានការព្រមានជាមុនឡើយ។ គ្មាននរណាដឹងអំពីប្រភពដើមនៃជំងឺនោះ ឬហេតុផលដ៏ច្បាស់លាស់ដែលវាបានកើតឡើងឡើយ ហើយគ្រប់ពេលដែលជំងឺរាតត្បាតនោះទៅដល់កន្លែងណាមួយ អស់អ្នកដែលមានសំណាងអាក្រក់ មិនអាចរួចជីវិតពីជំងឺនោះឡើយ។ វិទ្យាសាស្ត្រដែលសិក្សាអំពីមនុស្សមានការយល់ដឹងថា ជំងឺរាតត្បាតទាំងនោះត្រូវបានបង្កឡើងដោយការរីកសាយនៃអតិសុខុមប្រាណដ៏កាចសាហាវ ឬគ្រោះថ្នាក់ ហើយល្បឿន ចម្ងាយ និងវិធីសាស្ត្រនៃការចម្លងរបស់ពួកវាមិនអាចត្រូវបានព្យាករណ៍ ឬគ្រប់គ្រងបានដោយវិទ្យាសាស្ត្ររបស់មនុស្សឡើយ។ ទោះបីមនុស្សប្រឆាំងតបតនឹងជំងឺរាតត្បាត ដោយគ្រប់មធ្យោបាយដែលគេអាចធ្វើបានក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចគ្រប់គ្រងថា មនុស្ស ឬសត្វណាខ្លះដែលអាចចៀសផុតពីការរងគ្រោះ នៅពេលដែលជំងឺរាតត្បាតនោះផ្ទុះឡើងបានដែរ។ រឿងតែមួយគត់ដែលមនុស្សអាចធ្វើបាន គឺជាការព្យាយាមទប់ស្កាត់ ប្រឆាំង និងសិក្សាស្រាវជ្រាវអំពីជំងឺទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងអំពីឫសគល់ដំបូងដែលអាចពន្យល់អំពីទីចាប់ផ្ដើម ឬទីបញ្ចប់នៃជំងឺរាតត្បាតណាមួយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចគ្រប់គ្រងវាបានដែរ។ ដោយប្រឈមជាមួយការកើតឡើង និងការរីកសាយភាយនៃជំងឺរាតត្បាត វិធានការដំបូងដែលមនុស្សត្រូវធ្វើ គឺជាការបង្កើតថ្នាំវ៉ាក់សាំង ប៉ុន្តែជារឿយៗ ជំងឺរាតត្បាតទាំងនោះរលាយបាត់ទៅវិញដោយខ្លួនឯង មុនពេលថ្នាំវ៉ាក់សាំងត្រូវបានផលិតរួចរាល់ទៅទៀត។ ហេតុអ្វីបានជាជំងឺរាតត្បាតរលាយបាត់ទៅវិញ? អ្នកខ្លះនិយាយថា ជំងឺត្រូវគេគ្រប់គ្រងបាន ខណៈពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតនិយាយថា ពួកវារលាយបាត់ទៅវិញដោយសារតែការផ្លាស់ប្ដូរនៃរដូវកាល...។ ចំពោះថាតើទ្រឹស្ដីទាំងនេះសមហេតុផល ឬយ៉ាងណា វិទ្យាសាស្ត្រមិនអាចផ្ដល់នូវសេចក្តីពន្យល់ និងចម្លើយដ៏ច្បាស់លាស់នោះឡើយ។ មនុស្សមិនត្រូវអំពល់តែជាមួយទ្រឹស្ដីទាំងនេះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ត្រូវអំពល់ជាមួយនឹងកង្វះនៃការយល់ដឹងរបស់មនុស្សជាតិ និងអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចចំពោះជំងឺរាតត្បាតដែរ។ នៅក្នុងការវិភាគចុងក្រោយ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងឡើយអំពីហេតុផលដែលជំងឺរាត្បាតទាំងនោះចាប់ផ្ដើម ឬហេតុផលដែលពួកវាបញ្ចប់ទៅវិញ។ ដោយសារតែមនុស្សជាតិមានសេចក្តីជំនឿតែទៅលើវិទ្យាសាស្ត្រ អាងទាំងស្រុងទៅលើវា និងមិនទទួលស្គាល់សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ ឬទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ នោះពួកគេនឹងមិនដែលទទួលបានចម្លើយនោះឡើយ។

នៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ របស់សព្វសារពើបានកកើតឡើង មានជីវិតរស់នៅ និងវិនាសបាត់ ដោយសារតែសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ រឿងខ្លះកើតឡើង ហើយបាត់ទៅវិញស្ងាត់ៗ ហើយមនុស្សមិនអាចដឹងពីកន្លែងដែលវាចេញមក ឬយល់ពីលំនាំដែលវាដើរ ហើយគេក៏កាន់តែមិនយល់អំពីហេតុផលដែលរឿងទាំងនោះកើតឡើង ហើយបាត់ទៅវិញដែរ។ ទោះបីមនុស្សមានភ្នែកអាចមើលឃើញអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលឆ្លងកាត់ភ្នែករបស់គេ និងមានត្រចៀកអាចស្ដាប់ឮ ហើយមានរូបកាយដែលអាចដកពិសោធន៍ក៏ដោយ ហើយទោះបីវាសុទ្ធតែមានជាប់ទាក់ទងនឹងមនុស្ស និងទោះបីមនុស្សអាចយល់អំពីភាពមិនប្រក្រតី ភាពប្រក្រតី ឬសូម្បីតែភាពចម្លែកនៃបាតុភូតប្លែកៗទាំងមិនដឹងខ្លួនក៏ដោយ ក៏គេនៅតែមិនដឹងអំពីអ្វីដែលស្ថិតនៅពីក្រោយហេតុការណ៍ទាំងនោះ ដែលជាព្រះហឫទ័យ និងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអាទិករដែរ។ វាមានសាច់រឿងជាច្រើនដែលបង្កប់នៅពីក្រោយបាតុភូតទាំងនេះ ដែលបង្កប់នូវសេចក្តីពិតជាច្រើន។ ដោយសារតែមនុស្សបានឃ្លាតចេញឆ្ងាយពីព្រះអាទិករ និងដោយសារតែគេមិនទទួលស្គាល់ការពិតថា សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ នោះគេនឹងមិនដែលដឹង និងយល់ពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងនៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករឡើយ។ ភាគច្រើន ការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានកម្រិតខ្ពស់ហួសពីព្រំដែននៃការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស ហួសពីចំណេះដឹងរបស់មនុស្ស ហួសពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស និងហួសពីអ្វីដែលវិទ្យាសាស្ត្ររបស់មនុស្សអាចសម្រេចបាន ព្រោះថាវាលើសពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្សទៅទៀត។ មនុស្សមួយចំនួននិយាយថា «ដោយសារតែអ្នកមិនបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផង តើអ្នកអាចជឿយ៉ាងដូចម្ដេចថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែចំណុះក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់នោះ?» ការមើលឃើញមិនតែងតែជាការជឿគ្រប់ពេលនោះឡើយ ហើយការមើលឃើញក៏មិនតែងតែជាការទទួលស្គាល់ និងការយល់ដឹងគ្រប់ពេលនោះដែរ។ ដូច្នេះ តើជំនឿកើតមកពីណាទៅ? ខ្ញុំអាចនិយាយយ៉ាងច្បាស់ថា ជំនឿកើតចេញពីកម្រិត និងជម្រៅនៃការយល់ដឹង និងការដកពិសោធន៍របស់មនុស្សអំពីតថភាព និងដើមហេតុនៃរឿងរ៉ាវ។ ប្រសិនបើអ្នកជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានមែន ប៉ុន្តែអ្នកមិនអាចទទួលស្គាល់ ឬយល់បានអំពីការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើរបស់សព្វសារពើទេ នោះនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកនឹងមិនដែលទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចប្រភេទនេះ និងទទួលស្គាល់ថា សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានតែមួយនោះឡើយ។ អ្នកនឹងមិនដែលទទួលស្គាល់ព្រះអាទិករថាជាព្រះអម្ចាស់ និងជាព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នកនោះឡើយ។

វាសនារបស់មនុស្ស និងវាសនារបស់ចក្រវាឡ មិនអាចញែកចេញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករឡើយ

អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែជាមនុស្សធំពេញវ័យហើយ។ អ្នកខ្លះមានវ័យកណ្ដាល ហើយអ្នកខ្លះទៀតបានចូលដល់វ័យចំណាស់ទៅហើយ។ អ្នករាល់គ្នាបានចេញមកពីមនុស្សដែលមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់រហូតដល់ក្លាយជាអ្នកជឿលើទ្រង់ និងចេញពីការផ្ដើមជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ទៅកាន់ការទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងដកពិសោធន៍នូវកិច្ចការផ្សេងៗរបស់ទ្រង់។ តើអ្នករាល់គ្នាមានចំណេះដឹងច្រើនប៉ុន្មានហើយ អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើមានគតិជ្រៅជ្រះអ្វីខ្លះហើយ ដែលអ្នកបានទទួលទាក់ទងនឹងវាសនារបស់មនុស្ស? តើមនុស្សម្នាក់អាចសម្រេចបានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្លួនប៉ងប្រាថ្នានៅក្នុងជីវិតដែរឬទេ? ជាងពីរបីទសវត្សរ៍កន្លងមកនេះ តើមានបំណងប្រាថ្នាចំនួនប៉ុន្មានហើយ ដែលអ្នករាល់គ្នាសម្រេចបាន? តើមានរឿងប៉ុន្មានហើយបានកើតឡើង ដែលអ្នកមិនធ្លាប់បានប្រមើលទុកជាមុន? តើមានរឿងចំនួនប៉ុន្មានហើយដែលកើតឡើងជាការភ្ញាក់ផ្អើលល្អ? តើមានរឿងចំនួនប៉ុន្មានដែលមនុស្សនៅតែរង់ចាំទាំងរំពឹងថា វានឹងបង្កើតផលផ្លែ ដោយរង់ចាំពេលវេលាដ៏ត្រឹមត្រូវតាមបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌ទាំងមិនដឹងខ្លួន? តើមានរឿងប៉ុន្មានហើយដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍តែលតោល និងរាំងស្ទះ? មនុស្សគ្រប់គ្នាមានពេញដោយសេចក្តីសង្ឃឹមអំពីវាសនារបស់គេ ដោយប្រមើលឃើញថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងជីវិតរបស់គេនឹងកើតឡើងតាមសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នារបស់គេ គិតថាពួកគេនឹងមិនខ្វះខាតអាហារហូបចុក និងសម្លៀកបំពាក់ ហើយគិតទៀតថា ពួកគេនឹងមានទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់មិនខាន។ គ្មាននរណាម្នាក់ចង់បានជីវិតដែលក្រីក្រ ត្រូវគេជិះជាន់សង្កត់សង្កិន ពេញដោយទុក្ខលំបាក និងហ៊ុមព័ទ្ធដោយសេចក្តីវេទនានោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សមិនអាចដឹងជាមុន ឬត្រួតត្រាលើកិច្ចការទាំងនេះបានទេ។ ប្រហែលសម្រាប់អ្នកខ្លះ អតីតកាលគ្រាន់តែជាបទពិសោធដ៏ច្របូកច្របល់ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដែលរៀនសូត្រអំពីអ្វីដែលជាបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌ ហើយពួកគេក៏មិនខ្វល់ពីព្រះហឫទ័យនោះដែរ។ ពួកគេសម្ដែងចេញនូវជីវិតរបស់ខ្លួនដោយមិនចេះគិតដូចជាសត្វធាតុ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ មិនខ្វល់អំពីវាសនារបស់មនុស្ស ឬហេតុផលដែលមនុស្សមានជីវិតរស់នៅ ឬរបៀបដែលពួកគេគួរតែរស់នៅនោះដែរ។ មនុស្សបែបនេះចូលដល់វ័យចំណាស់ ដោយមិនទទួលបានការយល់ដឹងអំពីវាសនារបស់មនុស្សឡើយ ហើយរហូតដល់ពេលដែលពួកគេត្រូវស្លាប់ ក៏ពួកគេគ្មានគំនិតអំពីអត្ថន័យនៃជីវិតឡើយ។ មនុស្សបែបនេះជាមនុស្សស្លាប់ ពួកគេជាមនុស្សគ្មានវិញ្ញាណ ហើយពួកគេដូចជាសត្វតិរច្ឆានអ៊ីចឹង។ ទោះបីជាមនុស្សរស់នៅក្នុងការបង្កើត និងទទួលបានសេចក្តីរីករាយចេញពីផ្លូវជាច្រើនដែលលោកីយ៍បំពេញដល់តម្រូវការខាងសម្ភារៈរបស់គេ ហើយទោះបីជាពួកគេមើលឃើញពិភពលោកនេះ តែងតែជឿនលឿនទៅមុខជានិច្ចក៏ដោយ ប៉ុន្តែ បទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ជាអ្វីដែលដួងចិត្ត និងវិញ្ញាណរបស់គេមានអារម្មណ៍ និងដកពិសោធន៍នោះ គ្មានពាក់ព័ន្ធអ្វីជាមួយវត្ថុខាងសម្ភារៈ ហើយក៏គ្មានសម្ភារៈណាមួយដែលអាចជំនួសឱ្យបទពិសោធន៍ទាំងនេះបានដែរ។ បទពិសោធ គឺជាការទទួលស្គាល់ដ៏ជ្រាលជ្រៅនៅខាងក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ ហើយជាអ្វីមួយដែលមិនអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេឡើយ។ ការទទួលស្គាល់នេះស្ថិតនៅក្នុងការយល់ដឹង ការយល់ឃើញរបស់គេអំពីជីវិតជាមនុស្ស និងវាសនារបស់មនុស្ស។ ជារឿយៗ វានាំឱ្យគេមានការយល់ដឹងថា ចៅហ្វាយដែលគេមើលមិនឃើញ កំពុងតែរៀបចំ និងចាត់ចែងរបស់សព្វសារពើសម្រាប់មនុស្ស។ នៅក្នុងអំឡុងពេលដែលកំពុងតែរៀបចំនេះ មនុស្សមិនអាចធ្វើអ្វីក្រៅពីទទួលយកការរៀបចំ និងការចាត់ចែងនូវវាសនារបស់គេនោះឡើយ។ គេមិនអាចធ្វើអ្វីក្រៅពីទទួលយកផ្លូវខាងមុខដែលព្រះអាទិករបានគ្រោងទុក ដែលជាអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករលើវាសនារបស់មនុស្សនោះទេ។ នេះគឺជាការពិតមួយដែលមិនអាចប្រកែកបាន។ ទោះបីជាមនុស្សម្នាក់មានគតិជ្រៅជ្រះ និងអាកប្បកិរិយាបែបណាអំពីវាសនាក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្លាស់ប្ដូរការពិតនេះបានដែរ។

កន្លែងដែលអ្នកនឹងទៅរាល់ថ្ងៃ អ្វីដែលអ្នកនឹងធ្វើ មនុស្ស ឬអ្វីដែលអ្នកនឹងជួប អ្វីដែលអ្នកនឹងនិយាយ អ្វីដែលនឹងកើតឡើងចំពោះអ្នក តើចំណុចទាំងអស់នេះអាចត្រូវបានទស្សន៍ទាយទុកបានដែរឬទេ? មនុស្សមិនអាចមើលឃើញជាមុននូវហេតុការណ៍ទាំងអស់នេះបានឡើយ ហើយគេក៏មិនអាចគ្រប់គ្រងនូវរបៀបដែលស្ថានការណ៍ទាំងនេះនឹងកើតឡើងនោះដែរ។ នៅក្នុងជីវិត ហេតុការណ៍ដែលមិនអាចទស្សន៍ទាយទុកទាំងនេះកើតឡើងគ្រប់ពេលវេលា ហើយទាំងនេះសុទ្ធតែជាហេតុការណ៍ដែលកើតឡើងរាល់ថ្ងៃ។ ការប្រែប្រួលប្រចាំថ្ងៃទាំងនេះ និងរបៀបដែលវាលាតត្រដាង ឬលំនាំដែលវាដើរ សុទ្ធតែជាសេចក្តីរំឭកទៅកាន់មនុស្សថា គ្មានអ្វីមួយដែលកើតឡើងដោយឯកឯងនោះទេ ហើយថាដំណើរការនៃព្រឹត្តិការណ៍នីមួយៗ គឺជាធម្មជាតិដែលមិនអាចចៀសរួច ហើយវាមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរដោយឆន្ទៈរបស់មនុស្សបានឡើយ។ គ្រប់ហេតុការណ៍ដែលកើតឡើង សុទ្ធតែផ្ដល់នូវសេចក្តីដាស់តឿនពីព្រះអាទិករទៅកាន់មនុស្សជាតិ ហើយវាក៏បញ្ជូនសារថា មនុស្សមិនអាចគ្រប់គ្រងលើវាសនារបស់គេបានដែរ។ គ្រប់ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអស់សុទ្ធតែជាការឆ្លើយតបប្រឆាំងនឹងមហិច្ឆតា និងបំណងប្រាថ្នាដ៏សាហាវ និងឥតខ្លឹមសាររបស់មនុស្ស ដែលចង់កាន់កាប់វាសនានៅក្នុងដៃរបស់គេ។ ហេតុការណ៍ទាំងនោះប្រៀបបីដូចជាការទះកំផ្លៀងដ៏ខ្លាំងទៅលើផ្ទៃមុខរបស់មនុស្សម្នាក់ហើយម្នាក់ទៀត ព្រោះថាហេតុការណ៍នីមួយៗបង្ខំឱ្យមនុស្សពិចារណាឡើងវិញថា នរណាជាអ្នកគ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាលើវាសនារបស់គេនៅទីបញ្ចប់។ ហើយនៅពេលដែលមហិច្ឆតា និងបំណងប្រាថ្នារបស់គេចេះតែមិនបានសម្រេច និងខកចិត្ត មនុស្សក៏ចាប់ផ្ដើមព្រមទទួលយកនូវវាសនាដែលមានសម្រាប់គេដោយឯកឯង ដែលជាការទទួលយកការពិត ទទួលយកបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ។ ចាប់តាំងពីការប្រែប្រួលប្រចាំថ្ងៃទាំងនេះ រហូតដល់វាសនានៃជីវិតរបស់មនុស្សទាំងអស់ វាគ្មានអ្វីមួយដែលមិនបើកសម្ដែងអំពីផែនការរបស់ព្រះអាទិករ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់នោះឡើយ ហើយគ្មានអ្វីមួយដែលមិនបញ្ជូនសារថា «សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករមិនអាចរំលងបាន» និងមិនបញ្ជូននូវសេចក្តីពិតដ៏អស់កល្បថា «សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ គឺជាសិទ្ធិអំណាចដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត» នោះឡើយ។

វាសនារបស់មនុស្ស និងរបស់ចក្រវាឡ មានទំនាក់ទំនងគ្នាយ៉ាងស្អិតរមួតជាមួយនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដោយត្រូវបានចងប្រទាក់គ្នាយ៉ាងញឹកស្អេកទៅនឹងការចាត់ចែងរបស់ព្រះអាទិករ ហើយនៅទីបញ្ចប់ វាសនាទាំងនោះមិនអាចដាច់ចេញពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករនោះឡើយ។ នៅក្នុងច្បាប់នៃរបស់សព្វសារពើ មនុស្សចាប់ផ្ដើមយល់អំពីការចាត់ចែងរបស់ព្រះអាទិករ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ហើយនៅក្នុងច្បាប់អំពីការរស់រានមានជីវិតនៃរបស់សព្វសារពើ គេចាប់ផ្ដើមយល់អំពីអភិបាលកិច្ចរបស់ព្រះអាទិករ។ នៅក្នុងវាសនានៃរបស់សព្វសារពើ គេចាប់ផ្ដើមពិចារណាទៅលើផ្លូវដែលព្រះអាទិករអនុវត្តអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ និងត្រួតត្រាលើវាសនាទាំងនោះ។ ហើយនៅក្នុងវដ្ដជីវិតរបស់មនុស្ស និងរបស់សព្វសារពើ មនុស្សចាប់ផ្ដើមដកពិសោធន៍យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះអាទិករសម្រាប់របស់សព្វសារពើ និងភាវៈមានជីវិត ហើយចាប់ផ្ដើមមើលឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែកអំពីរបៀបដែលការចាត់ចែង និងការរៀបចំទាំងនោះ ធ្វើនិរាករច្បាប់ ក្បួន និងស្ថាប័នទាំងអស់នៅលើផែនដី គ្រប់ទាំងអំណាច និងកងកម្លាំងទាំងអស់។ វាកើតឡើងបែបនេះដើម្បីបង្ខំមនុស្សឱ្យទទួលស្គាល់ថា អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករមិនអាចត្រូវបានបំពានដោយភាវៈណាមួយដែលព្រះបានបង្កើតមក និងទទួលស្គាល់ថា គ្មានកម្លាំងណាមួយអាចដណ្ដើម ឬផ្លាស់ប្ដូរព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករនោះឡើយ។ ដោយសារតែអ្វីៗទាំងនេះស្ថិតនៅក្រោមច្បាប់ និងគោលការណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ទើបមនុស្សនិងរបស់សព្វសារពើត្រូវរស់នៅ និងកើនចំនួនច្រើនឡើងពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់។ តើនេះមិនមែនជាការតំណាងដ៏ពិតអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករទេឬអី? នៅក្នុងច្បាប់សត្យានុម័ត ទោះបីមនុស្សមើលឃើញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ និងការចេញបញ្ជារបស់ទ្រង់សម្រាប់គ្រប់ព្រឹត្តិការណ៍ និងរបស់សព្វសារពើក៏ដោយ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលអាចយល់អំពីគោលការណ៍អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើចក្រវាឡនេះទៅ? តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់អាចដឹង ទទួលស្គាល់ ទទួលយក និងចុះចូលយ៉ាងពិតប្រាកដចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ទៅលើវាសនារបស់គេទៅ? ដោយបានជឿទៅលើការពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើរបស់សព្វសារពើ តើនរណានឹងជឿ ហើយទទួលស្គាល់យ៉ាងពិតប្រាកដថា ព្រះអាទិករក៏ត្រួតត្រាលើវាសនានៃជីវិតរបស់មនុស្សផងដែរនោះ? តើនរណាអាចយល់ទៅថា វាសនារបស់មនុស្សពិតជាស្ថិតនៅក្នុងបាតព្រះហស្តរបស់ព្រះអាទិករ? តើមនុស្សគួរតែមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ នៅពេលដែលប្រឈមជាមួយការពិតដែលថា ទ្រង់គ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាលើវាសនារបស់មនុស្ស? នេះគឺជាការសម្រេចចិត្តមួយដែលមនុស្សគ្រប់រូប ត្រូវតែធ្វើសម្រាប់ខ្លួនឯង។

ដំណាក់កាលទាំងប្រាំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស

នៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់មនុស្ស បុគ្គលគ្រប់រូបត្រូវតែឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលសំខាន់ៗទៅតាមលំដាប់លំដោយរបស់វា។ ដំណាក់កាលទាំងនេះ គឺជាជំហានមូលដ្ឋាន និងសំខាន់បំផុត ដែលកំណត់ពីវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ខាងក្រោមនេះ គឺជាសេចក្តីពណ៌នាសង្ខេបៗអំពីស្លាកសញ្ញាដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវឆ្លងកាត់នៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់គេ។

ដំណាក់កាលទីមួយ៖ កំណើត

ទីកន្លែងកំណើត ក្រុមគ្រួសារដែលគេកើតមកជាមួយ ភេទ រូបរាង និងពេលវេលានៃការចាប់កំណើតរបស់គេ គឺជាសេចក្តីលម្អិតអំពីដំណាក់កាលទីមួយនៃជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់។

គ្មាននរណាម្នាក់អាចជ្រើសរើសសេចក្តីលម្អិតនៃដំណាក់កាលនេះបានឡើយ ព្រោះថាកត្តាទាំងអស់នេះត្រូវបានព្រះអាទិករកំណត់ទុកជាមុនជាយូរមកហើយ។ ចំណុចទាំងនេះមិនត្រូវបានរងឥទ្ធិពលដោយមជ្ឈដ្ឋានខាងក្រៅ ហើយក៏គ្មានកត្តាណាមួយដែលមនុស្សបង្កើត អាចផ្លាស់ប្ដូរការពិតដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ដោយព្រះអាទិករបានដែរ។ សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ដែលកើតមក នោះមានន័យថា ព្រះអាទិករបានសម្រេចជំហានទីមួយនៃវាសនាដែលទ្រង់បានរៀបចំទុកសម្រាប់បុគ្គលនោះរួចទៅហើយ។ ដោយសារតែទ្រង់បានកំណត់ទុកជាមុននូវសេចក្ដីលម្អិតទាំងអស់នេះជាយូរណាស់មកហើយ នោះគ្មាននរណាម្នាក់មានអំណាចទៅផ្លាស់ប្ដូរវាបានឡើយ។ មិនថាមនុស្សមានវាសនាទៅថ្ងៃខាងមុខបែបណាឡើយ លក្ខខណ្ឌនៃកំណើតរបស់គេត្រូវបានកំណត់ទុករួចជាស្រេចទៅហើយ ហើយលក្ខខណ្ឌទាំងនោះនៅតែដដែល។ វាមិនត្រូវបានរងឥទ្ធិពលតាមរបៀបណាមួយដោយវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស ហើយក៏មិនជះឥទ្ធិពលដល់អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករលើវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សនោះដែរ។

១. ជីវិតថ្មីមួយបានកើតចេញពីផែនការរបស់ព្រះអាទិករ

នៅក្នុងចំណោមសេចក្តីលម្អិតនៃដំណាក់កាលទីមួយ ដូចជា ទីកន្លែងកំណើត ក្រុមគ្រួសារ ភេទ រូបរាង ពេលវេលាកំណើត តើមនុស្សម្នាក់អាចជ្រើសរើសបានដែរឬទេ? ជាការពិត កំណើតរបស់មនុស្ស គឺជាព្រឹត្តិការណ៍មួយដែលមនុស្សមិនអាចជ្រើសរើសបានឡើយ។ ដោយមិនបានតាំងចិត្ត មនុស្សម្នាក់កើតមកនៅទីកន្លែងមួយ ពេលវេលាមួយ កើតក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយ មានរូបរាងតាមបែបណាមួយ ហើយគេក៏ក្លាយជាសមាជិកម្នាក់នៃក្រុមគ្រួសារមួយ ជាសែស្រឡាយនៃក្រុមគ្រួសារមួយ។ នៅក្នុងដំណាក់កាលទីមួយនៃជីវិតនេះ មនុស្សគ្មានជម្រើសអ្វីឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេកើតមកនៅក្នុងបរិយាកាសមួយដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាស្រេច ដោយស្របទៅតាមផែនការរបស់ព្រះអាទិករ នៅក្នុងគ្រួសារមួយជាក់លាក់ ជាមួយភេទ និងរូបរាងជាក់លាក់ និងនៅពេលវេលាមួយជាក់លាក់ ដែលត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងហ្មត់ចត់ជាមួយដំណើរជីវិតរបស់មនុស្ស។ តើមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើអ្វីបានខ្លះទៅនៅដំណាក់កាលដ៏សំខាន់មួយនេះ? ដូចបានប្រាប់ហើយថា មនុស្សគ្មានជម្រើសអ្វីសោះឡើយទាក់ទងនឹងកំណើតរបស់គេ។ ប្រសិនបើវាមិនមែនជាការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករ និងការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ទេ នោះជីវិតថ្មោងថ្មីដែលកើតចូលក្នុងពិភពលោកមួយនេះ នឹងមិនដឹងពីកន្លែងដែលត្រូវទៅ ឬកន្លែងដែលត្រូវស្នាក់នៅ នឹងគ្មានសាច់ញាតិបងប្អូន គ្មានកន្លែងជាកម្មសិទ្ធិ ហើយក៏គ្មានក្រុមគ្រួសារដ៏ពិតប្រាកដមួយដែរ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារតែការរៀបចំដ៏ប្រិតប្រៀងរបស់ព្រះអាទិករ ជីវិតថ្មីនេះមានកន្លែងស្នាក់នៅ មានឪពុកម្ដាយ មានកន្លែងជាកម្មសិទ្ធិ និងមានសាច់ញាតិបងប្អូន ដូច្នេះ ជីវិតនោះអាចចាប់ផ្ដើមធ្វើដំណើរនៅលើផ្លូវរបស់វាបាន។ នៅក្នុងដំណើរការនេះ ការបង្កកំណើតនៃជីវិតថ្មី ត្រូវបានកំណត់ទៅតាមផែនការរបស់ព្រះអាទិករ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលជីវិតនេះនឹងទទួលបាន ក៏ត្រូវបានប្រទានមកដោយព្រះអាទិករផងដែរ។ តាំងពីអំប្រ៊ីយ៉ុងអណ្តែតក្នុងផ្ទៃម្ដាយ ទាំងមិនទាន់មានឈ្មោះ បន្ដិចម្ដងៗ វាក៏វិវឌ្ឍក្លាយជារូបកាយមួយដែលមានសាច់ និងឈាមដែលអាចមើលឃើញ មានរូបរាងជាមនុស្ស ជាសត្តនិករមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលចេះគិត ចេះដកដង្ហើម និងចេះស្គាល់ក្ដៅ និងត្រជាក់ ហើយជាម្នាក់ដែលអាចចូលរួមគ្រប់សកម្មភាពទូទៅរបស់មនុស្សនៅក្នុងពិភពលោក ហើយក៏ជាអ្នកដែលនឹងឆ្លងកាត់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សនឹងត្រូវជួបប្រទះនៅក្នុងជីវិតផងដែរ។ ការកំណត់ទុកជាមុនអំពីកំណើតរបស់មនុស្សដោយព្រះអាទិករ មានន័យថា ទ្រង់នឹងប្រទានឱ្យមនុស្សនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់សម្រាប់ការរស់រានមានជីវិត។ ដូចគ្នាផងដែរ ការដែលមនុស្សកើតមក មានន័យថា ពួកគេនឹងទទួលបានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់សម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតពីព្រះអាទិករ ហើយចាប់ពីចំណុចនោះតទៅ ពួកគេនឹងរស់នៅក្នុងទម្រង់មួយផ្សេង ជាបែបផែននៃជីវិតដែលត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ដោយព្រះអាទិករ និងចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ។

២. ហេតុផលដែលមនុស្សខុសគ្នាកើតមកនៅក្រោមកាលៈទេសៈខុសគ្នា

ជារឿយៗ មនុស្សចូលចិត្តស្រមៃថា ប្រសិនបើពួកគេអាចកើតមកម្ដងទៀត នោះគេនឹងចង់កើតមកនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយដែលល្បីល្បាញ។ ប្រសិនបើពួកគេជាស្ត្រី ពួកគេចង់មានរូបរាងដូចជា ព្រះនាងព្រិលស និងចង់ឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាស្រឡាញ់នាង។ ហើយប្រសិនបើពួកគេជាបុរសវិញ ពួកគេចង់ក្លាយជាព្រះអង្គម្ចាស់ដ៏មានមន្តស្នេហ៍ ហើយគ្មានចង់បានអ្វី ក្រៅពីចង់ឱ្យពិភពលោកស្ដាប់តាមបញ្ជារបស់គាត់ឡើយ។ ជារឿយៗ មនុស្សមានគំនិតរវើរវាយជាច្រើនអំពីកំណើតរបស់គេ ហើយមិនពេញចិត្តជាមួយកំណើតរបស់ខ្លួន ដោយអន់ចិត្តជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់គេ រូបរាងរបស់គេ ភេទរបស់គេ និងសូម្បីតែពេលវេលានៃកំណើតរបស់គេទៀតផង។ ប៉ុន្តែ មនុស្សមិនដែលយល់ឡើយអំពីហេតុផលដែលពួកគេកើតចូលមកក្នុងក្រុមគ្រួសារមួយ ឬហេតុផលដែលនាំឱ្យគេមានរូបរាងបែបនោះ។ ពួកគេមិនបានដឹងឡើយថា ទោះបីជាគេកើតមកនៅទីកន្លែងណា ឬមានរូបរាងបែបណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេត្រូវដើរតួនាទីផ្សេងៗ និងត្រូវបំពេញបេសកកម្មខុសៗគ្នានៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអាទិករដែរ ហើយគោលបំណងនេះនឹងមិនដែលផ្លាស់ប្ដូរនោះឡើយ។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអាទិករ ទីកន្លែងកំណើត ភេទនិងរូបរាងរបស់គេ គឺជារឿងបណ្ដោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីៗទាំងនេះដូចជាត្រេអក្សរតូចៗ ជានិមិត្តសញ្ញាតូចៗនៅក្នុងដំណាក់កាលនីមួយៗនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់លើមនុស្សជាតិទាំងអស់ប៉ុណ្ណោះ។ ទិសដៅ និងលទ្ធផលដ៏ពិតរបស់មនុស្សម្នាក់ មិនត្រូវបានកំណត់ដោយកំណើតរបស់គេនៅក្នុងដំណាក់កាលណាមួយឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវបានកំណត់ដោយបេសកកម្មដែលពួកគេត្រូវបំពេញនៅក្នុងជីវិតរបស់គេ និងដោយការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះអាទិករចំពោះពួកគេ នៅពេលដែលផែនការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ត្រូវបានបញ្ចប់។

មានពាក្យស្លោកមួយបានពោលថា រាល់ផលទាំងអស់ តែងតែមានហេតុរបស់វា ហើយគ្មានផលណាមួយដែលកើតឡើង ដោយគ្មានហេតុឡើយ។ ដូច្នេះ កំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ពិតជាផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងជីវិតបច្ចុប្បន្ននេះ និងជីវិតមុនរបស់គេ។ ប្រសិនបើសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សម្នាក់បិទបញ្ចប់ជីវិតរបស់គេ នោះកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ គឺជាទីចាប់ផ្ដើមនៃវដ្ដមួយថ្មី។ ប្រសិនបើវដ្ដចាស់តំណាងឱ្យជីវិតមុនរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះវដ្ដថ្មីគឺជាជីវិតបច្ចុប្បន្ននេះរបស់គេហើយ។ ដោយសារតែកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងជីវិតអតីតកាល រួមទាំងជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់គេ នោះទាក់ទងនឹងទីកន្លែង ក្រុមគ្រួសារ ភេទ រូបរាង និងកត្តាផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងកំណើតរបស់គេ ក៏ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងជីវិតអតីតកាល និងបច្ចុប្បន្នរបស់គេផងដែរ។ ការនេះមានន័យថា កត្តាកំណត់ពីកំណើតរបស់បុគ្គលម្នាក់ មិនគ្រាន់តែរងឥទ្ធិពលដោយជីវិតមុនរបស់គេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាក៏ត្រូវបានកំណត់ដោយវាសនារបស់គេនៅក្នុងជីវិតបច្ចុប្បន្ន ដែលរាប់បញ្ចូលកាលៈទេសៈជីវិតផ្សេងៗរបស់មនុស្សដែលកើតមកផងដែរ៖ អ្នកខ្លះកើតមកនៅក្នុងគ្រួសារក្រីក្រ ឯអ្នកខ្លះទៀតកើតមកនៅក្នុងគ្រួសារអ្នកមាន។ អ្នកខ្លះកើតចេញពីគ្រួសារសាមញ្ញ ហើយអ្នកខ្លះទៀតមានសែស្រឡាយចេញពីគ្រួសារដែលល្បីល្បាញ។ អ្នកខ្លះកើតមកនៅទិសខាងត្បូង ឯអ្នកខ្លះទៀតកើតមកនៅទិសខាងជើង។ អ្នកខ្លះកើតនៅតំបន់វាលខ្សាច់ដ៏សោះកក្រោះ ហើយអ្នកខ្លះទៀតកើតមកនៅលើទឹកដីដ៏ខៀវស្រងាត់។ កំណើតរបស់អ្នកខ្លះត្រូវបានហែហមដោយសំឡេងហ៊ោកញ្ជ្រៀវ សំឡេងសើចសប្បាយ និងសំឡេងសាទរ ឯអ្នកខ្លះទៀតបែរជានាំមកនូវសំឡេងយំ សំឡេងទុក្ខព្រួយ និងសំឡេងទុក្ខសោកទៅវិញ។ អ្នកខ្លះកើតមកត្រូវបានគេស្រឡាញ់ថ្នាក់ថ្នម ឯអ្នកខ្លះទៀតត្រូវបានគេបោះចោលដូចជាស្មៅ។ អ្នកខ្លះកើតមកមានរូបកាយសម្បទាស្អាតពេញលេញ ឯអ្នកខ្លះទៀតកើតមកខ្វះនេះខ្វះនោះ។ អ្នកខ្លះមានរូបរាងគួរជាទីគយគន់ ឯអ្នកខ្លះទៀតមានរូបរាងអាក្រក់។ អ្នកខ្លះកើតមកនៅពាក់កណ្ដាលអាធ្រាត្រ ហើយអ្នកខ្លះទៀតកើតមកនៅពាក់កណ្ដាលថ្ងៃត្រង់។ ... កំណើតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវបានកំណត់ទុកដោយវាសនាដែលព្រះអាទិករមានសម្រាប់ពួកគេ។ កំណើតរបស់គេកំណត់ពីវាសនារបស់គេនៅក្នុងជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់គេ ក៏ដូចជាតួនាទីដែលពួកគេនឹងមាន និងបេសកកម្មដែលពួកគេនឹងត្រូវបំពេញផងដែរ។ អ្វីៗទាំងអស់នេះសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ព្រោះទ្រង់ជាអ្នកកំណត់ពីវាសនារបស់គេ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុតពីវាសនាដែលត្រូវបានកំណត់ទុកសម្រាប់ពួកគេនោះឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្លាស់ប្ដូរកំណើតរបស់គេ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចជ្រើសរើសវាសនារបស់ខ្លួនបានដែរ។

ដំណាក់កាលទីពីរ៖ ការធំធាត់ឡើង

ដោយអាស្រ័យលើប្រភេទនៃក្រុមគ្រួសារដែលពួកគេកើតមកជាមួយ មនុស្សធំធាត់ឡើងនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានគ្រួសារខុសៗគ្នា និងរៀនមេរៀនផ្សេងៗគ្នាចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់គេ។ កត្តាទាំងនេះកំណត់នូវលក្ខខណ្ឌនៃការលូតលាស់រហូតដល់ពេញវ័យដែលបុគ្គលម្នាក់មាន ហើយការធំធាត់ឡើង គឺជាដំណាក់កាលដ៏សំខាន់ទីពីរនៃជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់។ ពិតណាស់ នៅដំណាក់កាលនេះ មនុស្សគ្មានជម្រើសឡើយ ព្រោះវាក៏ត្រូវបានរៀបចំទុកជាមុន និងមិនប្រែប្រួលផងដែរ។

១. ព្រះអាទិករបានរៀបចំលក្ខខណ្ឌថេរសម្រាប់ការលូតលាស់ពេញវ័យរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ

បុគ្គលម្នាក់មិនអាចជ្រើសរើសមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ ឬអ្វីៗដែលពួកគេចង់ឱ្យមានឥទ្ធិពល ឬកសាងលើជីវិតរបស់គេ នៅពេលដែលពួកគេធំធាត់បានឡើយ។ គេមិនអាចជ្រើសរើសចំណេះដឹង ឬជំនាញដែលខ្លួនត្រូវមាន ឬទម្លាប់ដែលគេត្រូវបង្កើតនោះឡើយ។ គេមិនអាចជ្រើសរើសឪពុកម្ដាយ និងសាច់ញាតិបងប្អូនរបស់ខ្លួន ឬប្រភេទនៃមជ្ឈដ្ឋានដែលខ្លួនត្រូវលូតលាស់នោះទេ។ ទំនាក់ទំនងរបស់គេជាមួយមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានរបស់គេ និងរបៀបដែលវាជះឥទ្ធិពលលើការអភិវឌ្ឍរបស់គេ សុទ្ធតែលើសពីដែនគ្រប់គ្រងរបស់គេ។ បើដូច្នេះ តើនរណាជាអ្នកសម្រេចកិច្ចការទាំងនេះទៅ? តើនរណាជាអ្នករៀបចំវាទៅ? ដោយសារតែមនុស្សគ្មានជម្រើសនៅក្នុងកិច្ចការនេះ ដោយសារតែពួកគេមិនអាចសម្រេចរឿងទាំងនេះបានដោយខ្លួនឯង និងដោយសារតែពួកគេមើលឃើញមិនច្បាស់អំពីអនាគតរបស់គេនឹងទៅជាយ៉ាងណា នោះគឺអាចនិយាយបានថា ការរៀបចំចាត់ចែងមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗទាំងអស់នេះសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះអាទិករ។ ពិតប្រាកដណាស់ ដូចដែលព្រះអាទិកររៀបចំកាលៈទេសៈជាក់លាក់សម្រាប់គ្រប់កំណើតរបស់មនុស្សជាយ៉ាងណា ទ្រង់ក៏រៀបចំកាលៈទេសៈជាក់លាក់ដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវលូតលាស់ជាយ៉ាងនោះដែរ។ ប្រសិនបើកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់នាំមកនូវការផ្លាស់ប្ដូរទៅកាន់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលនៅជុំវិញពួកគេ នោះការលូតលាស់ និងការអភិវឌ្ឍរបស់មនុស្សនោះក៏នឹងជះឥទ្ធិពលលើការទាំងនេះផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ មនុស្សខ្លះកើតមកនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារក្រីក្រ ប៉ុន្តែធំធាត់ឡើងហ៊ុមព័ទ្ធដោយទ្រព្យសម្បត្តិ ឯអ្នកផ្សេងទៀតកើតមកនៅក្នុងក្រុមគ្រួសារមានទ្រព្យសម្បត្តិហូរហៀរ ប៉ុន្តែធ្វើឱ្យទ្រព្យសម្បត្តិគ្រួសាររបស់គេរលាយបាត់ទៅ ដូច្នេះ ពួកគេធំធាត់ឡើងនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានក្រីក្រ។ គ្មានកំណើតរបស់មនុស្សណាម្នាក់ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយក្បួនច្បាប់មួយថេរឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់ធំធាត់ឡើងនៅក្រោមកាលៈទេសៈមួយថេរ ដែលចៀសមិនផុតនោះដែរ។ ទាំងនេះមិនមែនជារឿងដែលមនុស្សម្នាក់អាចស្រមើស្រមៃ ឬគ្រប់គ្រងបានឡើយ ដ្បិតអ្វីៗទាំងនោះជាលទ្ធផលកើតចេញពីវាសនារបស់គេ និងត្រូវបានកំណត់ដោយវាសនារបស់គេ។ ពិតប្រាកដណាស់ ចំពោះឫសគល់របស់គេ អ្វីៗទាំងនេះត្រូវបានកំណត់ទុកដោយវាសនាដែលព្រះអាទិករបានកំណត់សម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ។ អ្វីៗទាំងនោះត្រូវបានកំណត់ទុក ដោយព្រះអាទិករដែលមានអធិបតេយ្យលើវាសនារបស់គេ និងដោយផែនការរបស់ទ្រង់។

២. កាលៈទេសៈផ្សេងៗដែលមនុស្សធំធាត់ឡើង បង្កើតឱ្យមានតួនាទីខុសៗគ្នា

កាលៈទេសៈនៃកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ បង្កើតជាកម្រិតមូលដ្ឋាននៃបរិយាកាស និងកាលៈទេសៈដែលពួកគេត្រូវលូតលាស់ឡើង ហើយកាលៈទេសៈដែលមនុស្សម្នាក់លូតលាស់ឡើង ក៏ជាលទ្ធផលចេញពីកាលៈទេសៈនៃកំណើតរបស់គេផងដែរ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ មនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមរៀនភាសា ហើយគំនិតរបស់គេចាប់ផ្ដើមជួបប្រទះ និងយល់នូវរឿងថ្មីៗជាច្រើន ហើយនេះជាដំណើរការមួយនៅក្នុងអំឡុងពេលដែលមនុស្សម្នាក់កំពុងតែលូតលាស់ឡើង។ អ្វីៗដែលមនុស្សម្នាក់ស្ដាប់ឮនឹងត្រចៀក មើលឃើញនឹងភ្នែក និងក្រេបជញ្ជក់ដោយគំនិតរបស់គេ បន្ដិចម្ដងៗ វានឹងបំពេញ ហើយផ្ដល់ជីវិតដល់ពិភពខាងក្នុងរបស់មនុស្សម្នាក់។ មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលបុគ្គលម្នាក់មានទំនាក់ទំនងជាមួយ រួមទាំងសុភនិច្ឆ័យ ចំណេះដឹង និងជំនាញដែលគេរៀន ហើយនិងរបៀបគិតដែលជះឥទ្ធិពលលើគេ តាមរយៈការបណ្តុះគំនិត ឬការរៀនសូត្រ ទាំងអស់នេះនឹងដឹកនាំ ហើយជះឥទ្ធិពលលើវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ភាសាដែលមនុស្សម្នាក់រៀននៅពេលដែលគេធំធាត់ឡើង និងរបៀបគិតរបស់គេ មិនអាចញែកចេញពីមជ្ឈដ្ឋានដែលបុគ្គលម្នាក់ចំណាយពេលនៅក្នុងពេលយុវវ័យរបស់គេបានឡើយ ហើយមជ្ឈដ្ឋាននោះរួមមាន ឪពុកម្ដាយ និងបងប្អូនបង្កើត និងមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលនៅជុំវិញពួកគេ។ ដូច្នេះ ដំណើរផ្លូវនៃការអភិវឌ្ឍរបស់មនុស្សត្រូវបានកំណត់ដោយមជ្ឈដ្ឋានដែលមនុស្សម្នាក់លូតលាស់នៅខាងក្នុង ហើយក៏អាស្រ័យលើមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលមនុស្សម្នាក់មានទំនាក់ទំនងជាមួយក្នុងអំឡុងពេលនេះផងដែរ។ ដោយសារតែលក្ខខណ្ឌដែលមនុស្សម្នាក់លូតលាស់ឡើង ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនយូរមកហើយ នោះមជ្ឈដ្ឋានដែលមនុស្សម្នាក់រស់នៅ ក្នុងអំឡុងនៃដំណើរការនេះក៏ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនផងដែរ។ វាមិនត្រូវបានសម្រេចដោយការជ្រើសរើស និងចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់មនុស្សឡើយ ប៉ុន្តែស្របតាមផែនការរបស់ព្រះអាទិករ ការរៀបចំចាត់ចែងដ៏ប្រុងប្រយ័ត្នរបស់ព្រះអាទិករ និងអធិបតេយ្យរបស់ទ្រង់លើវាសនាជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់។ ដូច្នេះ មនុស្សដែលគេត្រូវជួបនៅក្នុងដំណើរផ្លូវនៃការលូតលាស់ និងអ្វីៗដែលគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយ សុទ្ធតែត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយការរៀបចំ និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះអាទិករ។ មនុស្សមិនអាចដឹងមុនអំពីភាពទាក់ទងគ្នាដ៏ស្មុគស្មាញទាំងនេះ ហើយក៏មិនអាចគ្រប់គ្រង ឬវាស់ស្ទង់វាបានដែរ។ រឿងរ៉ាវជាច្រើន និងមនុស្សខុសៗគ្នា សុទ្ធតែមានភាពទាក់ទងគ្នានឹងមជ្ឈដ្ឋានដែលបុគ្គលម្នាក់ត្រូវលូតលាស់ឡើង ហើយគ្មានមនុស្សណាម្នាក់មានសមត្ថភាពរៀបចំ ឬចាត់ចែងសំណាញ់នៃភាពទាក់ទងគ្នាដ៏ស្អេកស្កះនេះបានឡើយ។ ក្រៅពីព្រះអាទិករ គ្មាននរណាម្នាក់ ឬអ្វីមួយអាចគ្រប់គ្រងលើការលេចមករបស់មនុស្ស កិច្ចការ និងព្រឹត្តិការណ៍ ហើយពួកគេក៏មិនអាចគ្រប់គ្រងលើការទាំងនេះ ឬគ្រប់គ្រងលើការបាត់ទៅវិញរបស់វាបានដែរ ហើយវាដូចជាសំណាញ់ដ៏ធំនៃភាពទាក់ទងគ្នា ដែលកែខៃដល់ការអភិវឌ្ឍរបស់មនុស្ស ដែលត្រូវបានកំណត់ទុកដោយព្រះអាទិករ ហើយបង្កើតឱ្យមានមជ្ឈដ្ឋានផ្សេងៗ ដែលមនុស្សត្រូវលូតលាស់ឡើង។ វាជាអ្វីមួយដែលបង្កើតឱ្យមានតួនាទីដ៏ចាំបាច់ផ្សេងៗសម្រាប់កិច្ចការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអាទិករ ដែលជាការចាក់គ្រឹះមូលដ្ឋានដ៏រឹងមាំ ដើម្បីឱ្យមនុស្សបំពេញបេសកកម្មរបស់គេប្រកបដោយជោគជ័យ។

ដំណាក់កាលទីបី៖ ឯករាជ្យភាព

ក្រោយពេលមនុស្សម្នាក់បានឆ្លងផុតវ័យកុមារភាព និងវ័យជំទង់ ហើយចូលទៅដល់ភាពពេញវ័យ នោះបន្ដិចម្ដងៗ និងដោយចៀសមិនផុត ជំហានបន្ទាប់គឺពួកគេត្រូវចាកចេញឱ្យផុតពីយុវវ័យរបស់គេ ហើយចាកចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់គេដើម្បីប្រឈមនឹងផ្លូវនៅមុខពួកគេ ក្នុងនាមជាមនុស្សពេញវ័យម្នាក់ដែលមានភាពឯករាជ្យ។ មកដល់ចំណុចនេះ ពួកគេត្រូវប្រឈមជាមួយគ្រប់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលមនុស្សពេញវ័យត្រូវប្រឈម ហើយជួបគ្រប់ផ្នែកនៃវាសនារបស់គេ ដែលនឹងបង្ហាញខ្លួនក្នុងពេលឆាប់ៗ។ នេះជាដំណាក់កាលទីបីដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវឆ្លងកាត់។

១. ក្រោយពេលមានឯករាជ្យ មនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមមានបទពិសោធអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ

ប្រសិនបើកំណើត និងការលូតលាស់របស់មនុស្សម្នាក់ ប្រៀបបាននឹង «អំឡុងពេលរៀបចំ» សម្រាប់ដំណើរផ្លូវនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ ដែលជាការចាក់គ្រឹះសំខាន់នៃវាសនារបស់មនុស្សម្នាក់ ដូច្នេះ ឯករាជ្យភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ គឺប្រៀបដូចជាការថ្លែងបើកសុន្ទរកថាចំពោះវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់គេដូច្នោះដែរ។ ប្រសិនបើកំណើត និងការលូតលាស់របស់មនុស្សម្នាក់ គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិដែលគេមានយ៉ាងសម្បូរសប្បាយ ជាការត្រៀមខ្លួនសម្រាប់វាសនារបស់គេនៅក្នុងជីវិត នោះឯករាជ្យភាពរបស់មនុស្ស គឺជាពេលមួយដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមចាយវាយ ឬរកបន្ថែមនូវទ្រព្យសម្បត្តិនោះ។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចាកចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួន ហើយក្លាយជាឯករាជ្យ នោះលក្ខខណ្ឌសង្គមដែលគេជួប និងប្រភេទនៃការងារ និងអាជីពដែលគេមាន គឺត្រូវបានកំណត់ទុកដោយវាសនា ហើយវាគ្មានពាក់ព័ន្ធអ្វីជាមួយនឹងឪពុកម្ដាយរបស់គេនោះឡើយ។ មនុស្សខ្លះជ្រើសរើសមុខវិជ្ជាល្អមួយនៅសាកលវិទ្យាល័យ ហើយរកបានការងារដ៏ជាទីពេញចិត្តមួយ ក្រោយពេលបញ្ចប់ការសិក្សា ដោយបង្កើតឱ្យមានជំហានដ៏ជោគជ័យមួយនៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់គេ។ អ្នកខ្លះខំប្រឹងរៀនសូត្រ និងមានជំនាញដ៏ប៉ិនប្រសប់ខុសៗគ្នាជាច្រើន ប៉ុន្តែបែរជាមិនមានការងារមួយដែលសក្តិសមនឹងខ្លួន ឬមិនមានមុខតំណែង ឬអាជីពមួយទៅវិញ។ នៅទីចាប់ផ្ដើមនៃការធ្វើដំណើរក្នុងជីវិតរបស់គេ ពួកគេជួបឧបសគ្គពីគ្រប់ទិស និងជួបបញ្ហាមិនចេះចប់ ហើយអនាគត និងជីវិតរបស់គេគួរឱ្យសង្វេគ និងមានភាពមិនច្បាស់លាស់។ មនុស្សខ្លះខំប្រឹងសិក្សាយ៉ាងឧស្សាហ៍ព្យាយាម ប៉ុន្តែបែរជាខកខានគ្រប់ទាំងឱកាស ដើម្បីទទួលបានការសិក្សាកាន់តែខ្ពស់។ ជីវិតរបស់គេហាក់ដូចជាមិនដែលទទួលបានជោគជ័យ ហើយសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដំបូងរបស់គេនៅក្នុងដំណើរជីវិត ហាក់ដូចជាកំពុងរលាយបាត់ទៅក្នុងខ្យល់។ ដោយមិនដឹងថាផ្លូវនៅខាងមុខ វារលូន ឬក៏រលាក់ ពួកគេចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ជាលើកដំបូងថា វាសនារបស់មនុស្សមានភាពប្រែប្រួលសព្វបែបយ៉ាង ហើយមើលឃើញជីវិតនេះពេញដោយសេចក្តីរំពឹងទុក និងសេចក្តីភ័យខ្លាច។ ទោះបីមិនទទួលបានការអប់រំល្អ ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះចេះសរសេរសៀវភៅ ហើយទទួលបានភាពល្បីល្បាញនៅក្នុងកម្រិតមួយ។ អ្នកខ្លះទៀត ទោះបីរៀនសូត្របានតិចតួចក៏ដោយ ប៉ុន្តែរកលុយបានច្រើននៅក្នុងការរកស៊ី ហើយអាចចិញ្ចឹមខ្លួនឯងបាន...។ អាជីពដែលមនុស្សម្នាក់ជ្រើសរើស របៀបដែលមនុស្សម្នាក់រកចំណូលមកចិញ្ចឹមជីវិត៖ តើមនុស្សមានភាពម្ចាស់ការណាមួយទៅលើថាតើពួកគេមានជម្រើសល្អ ឬមិនល្អនៅក្នុងរឿងទាំងនេះដែរឬទេ? តើរឿងទាំងនេះស្របតាមបំណងប្រាថ្នា និងការសម្រេចចិត្តរបស់មនុស្សដែរឬទេ? មនុស្សភាគច្រើនមានសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាទាំងនេះ៖ ធ្វើការតិច តែចង់បានលុយច្រើន មិនចង់ធ្វើការនឿយហត់នៅក្រោមពន្លឺថ្ងៃ និងភ្លៀង ស្លៀកពាក់ស្អាតបាត មានអនាគតត្រចះត្រចង់នៅគ្រប់ទីកន្លែង ចង់ប្រសើរជាងអ្នកដទៃ និងចង់នាំកិត្តិយសដល់ដូនតារបស់ខ្លួន។ មនុស្សសង្ឃឹមចង់បានភាពល្អឥតខ្ចោះ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគេបោះជំហានដំបូងនៅក្នុងដំណើរជីវិតរបស់គេ បន្ដិចម្ដងៗ ពួកគេចាប់ផ្ដើមដឹងអំពីវាសនាដែលមិនល្អឥតខ្ចោះរបស់មនុស្ស ហើយជាលើកដំបូង ពួកគេចាប់ផ្ដើមយល់យ៉ាងពិតប្រាកដថា ទោះបីមនុស្សម្នាក់អាចធ្វើផែនការយ៉ាងក្លៀវក្លាសម្រាប់អនាគតរបស់គេ ហើយទោះបីគេអាចមានចំណង់រវើរវាយដ៏ឥតកោតក្រែងក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់មានសមត្ថភាព ឬអំណាចសម្រេចបានក្ដីស្រមៃរបស់ខ្លួនឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់កាន់មុខតំណែងមួយ ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើអនាគតរបស់គេនោះដែរ។ វានឹងតែងតែមានគម្លាតខ្លះរវាងក្ដីសុបិន និងតថភាពជាក់ស្ដែង ដែលគេត្រូវជួបប្រទះ។ អ្វីៗនឹងមិនកើតឡើង ដូចការប៉ងប្រាថ្នារបស់គេឡើយ ហើយពេលដែលគេជួបតថភាពជាក់ស្ដែង មនុស្សអាចមានអារម្មណ៍មិនពេញចិត្ត ឬមិនស្កប់ចិត្ត។ មនុស្សខ្លះដែលមានការស្រមើស្រមៃខ្ពស់ គេនឹងខំប្រឹងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំង និងលះបង់យ៉ាងច្រើនសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ជីវភាព និងអនាគតរបស់គេ ដោយនៅក្នុងចេតនាចង់បំផ្លាស់បំប្រែវាសនារបស់គេ។ ប៉ុន្តែនៅទីបញ្ចប់ ទោះបីពួកគេអាចសម្រេចក្ដីស្រមៃ និងបំណងប្រាថ្នារបស់គេ ដោយមធ្យោបាយនៃការខំប្រឹងប្រែងធ្វើការក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរវាសនារបស់គេបានឡើយ ហើយមិនថាពួកគេព្យាយាមយ៉ាងសស្រាក់សស្រាំបែបណា ក៏ពួកគេមិនអាចបានប្រសើរលើសពីជោគជ័យដែលបានគ្រោងទុកសម្រាប់ពួកគេនោះដែរ។ មិនថាមនុស្សមានសមត្ថភាព បញ្ញា និងឆន្ទៈខុសគ្នាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេគ្រប់គ្នាមានវាសនាដូចគ្នា មិនថាពួកគេជាអ្នកធំឬអ្នកតូច មានឋានៈធំឬឋានៈតូច ជាមនុស្សខ្ពង់ខ្ពស់ឬមនុស្សតោកយ៉ាកនោះឡើយ។ អាជីពដែលគេខំដេញតាម មុខរបរដែលគេធ្វើដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិត និងទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មហាសាលដែលគេមាននៅក្នុងជីវិត មិនត្រូវបានសម្រេចដោយឪពុកម្ដាយ ទេពកោសល្យ កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែង ឬមហិច្ឆតារបស់មនុស្សម្នាក់ឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករវិញ។

២. ការចាកចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួន និងការចាប់ផ្ដើមធ្វើតួនាទីរបស់ខ្លួនយ៉ាងអស់ពីចិត្តនៅក្នុងឆាកជីវិត

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចូលដល់ភាពពេញវ័យ គេអាចចាកចេញពីឪពុកម្ដាយរបស់គេ ហើយចាប់ផ្ដើមដំណើរជីវិតដោយខ្លួនឯង ហើយគឺចំណុចនេះឯងដែលមនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួន ជាចំណុចដែលពពកអ័ព្ទត្រូវលើកចេញ ហើយបេសកកម្មនៅក្នុងជីវិតរបស់គេចាប់ផ្ដើមច្បាស់ឡើងបន្ដិចម្ដងៗ។ ឧបមាថា មនុស្សម្នាក់នៅតែស្នាក់នៅជាមួយឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែដោយសារតែបេសកកម្ម និងតួនាទីដែលគេត្រូវបំពេញនៅក្នុងជីវិតគ្មានពាក់ព័ន្ធអ្វីជាមួយម្ដាយ និងឪពុករបស់គេ ជាមូលដ្ឋាន ចំណងដ៏ស្និទ្ធស្នាលនេះត្រូវបានកាត់ផ្ដាច់នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមមានភាពឯករាជ្យបន្ដិចម្ដងៗ។ តាមទស្សនៈជីវសាស្ត្រ មនុស្សនៅតែពឹងអាងលើឪពុកម្ដាយរបស់ខ្លួននៅក្នុងអនុសម្បជញ្ញៈ ប៉ុន្តែបើចេញពីតថភាពជាក់ស្ដែងវិញ ពេលដែលពួកគេបានធំដឹងក្ដី ពួកគេផ្ដាច់ចេញជីវិតរបស់គេទាំងស្រុងពីឪពុកម្ដាយរបស់គេ ហើយគេនឹងបំពេញតួនាទីដែលគេត្រូវធ្វើដោយឯករាជ្យ។ ក្រៅពីការផ្ដល់កំណើត និងការចិញ្ចឹមបីបាច់ ទំនួលខុសត្រូវរបស់ឪពុកម្ដាយនៅក្នុងជីវិតកូនៗរបស់គេ គឺគ្រាន់តែផ្ដល់ឱ្យពួកគេនូវបរិយាកាសផ្លូវការមួយដើម្បីលូតលាស់ ព្រោះថាក្រៅពីការកំណត់វាសនាទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករ គ្មានអ្វីមួយដែលមានភាពទាក់ទងទៅលើវាសនារបស់មនុស្សឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគ្រប់គ្រងលើប្រភេទនៃអនាគតដែលគេនឹងមានឡើយ ព្រោះថាវាត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនយូរមកហើយ ទោះបីជាឪពុកម្ដាយរបស់គេក៏មិនអាចផ្លាស់ប្ដូរវាសនារបស់គេបានដែរ។ ពាក់ព័ន្ធនឹងវាសនា មនុស្សគ្រប់គ្នាមានភាពឯករាជ្យ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នាមានវាសនារបស់ខ្លួន។ ដូច្នេះ គ្មានឪពុកម្ដាយណាម្នាក់អាចកែខៃវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ ឬប្រើឥទ្ធិពលនៃតួនាទីដែលគេមានសូម្បីតែបន្ដិចនៅក្នុងជីវិត។ គឺអាចនិយាយបានថា ក្រុមគ្រួសារដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវបានកំណត់ទុកថានឹងកើតចូល និងមជ្ឈដ្ឋានដែលមនុស្សម្នាក់លូតលាស់ឡើង គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីលក្ខខណ្ឌកំណត់ទុកជាមុនសម្រាប់ការបំពេញបេសកកម្មនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់នោះឡើយ។ វាមិនបានកំណត់នូវវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស ឬប្រភេទនៃវាសនាដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវបំពេញបេសកកម្មរបស់គេឡើយ។ ដូច្នេះ គ្មានឪពុកម្ដាយណាម្នាក់អាចជួយគេឱ្យសម្រេចបេសកកម្មជីវិតរបស់គេបានឡើយ ហើយក៏គ្មានសាច់ញាតិបងប្អូនណាម្នាក់អាចជួយគេឱ្យធ្វើតួនាទីជីវិតរបស់គេបានដែរ។ របៀបដែលមនុស្សម្នាក់សម្រេចបេសកកម្មរបស់គេ និងប្រភេទនៃមជ្ឈដ្ឋានដ៏រស់រវើកដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវធ្វើតាមតួនាទីរបស់ខ្លួន គឺត្រូវបានកំណត់រួចស្រេចទៅហើយ ដោយវាសនានៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា គ្មានលក្ខខណ្ឌកម្មវត្ថុណាផ្សេងអាចមានឥទ្ធិពលលើបេសកកម្មរបស់មនុស្ស ដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករនោះឡើយ។ មនុស្សទាំងអស់ធំពេញវ័យនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានជាក់លាក់ដែលពួកគេត្រូវលូតលាស់ឡើង ហើយបន្តិចម្ដងៗ និងមួយជំហានម្ដងៗ ពួកគេចាប់ផ្ដើមដើរនៅលើផ្លូវរបស់ខ្លួនក្នុងជីវិត និងបំពេញវាសនាដែលព្រះអាទិករបានគ្រោងទុកសម្រាប់ពួកគេ។ តាមធម្មតា ពួកគេចូលទៅក្នុងសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយនៃមនុស្សជាតិ និងត្រូវកាន់តួនាទីរបស់ខ្លួននៅក្នុងជីវិតដោយមិនស្ម័គ្រពីចិត្ត ជាកន្លែងដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក សម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់ការកំណត់វាសនាទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករ និងសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់អធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់។

ដំណាក់កាលទីបួន៖ ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មានអាយុកាន់តែច្រើន ហើយពេញវ័យ គេកាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីឪពុកម្ដាយ និងមជ្ឈដ្ឋានដែលគេបានកើត និងធំដឹងក្ដី ហើយផ្ទុយទៅវិញ គេចាប់ផ្ដើមស្វែងរកទិសដៅមួយនៅក្នុងជីវិត និងបន្តដេញតាមគោលដៅជីវិតរបស់គេផ្ទាល់នៅក្នុងរបៀបមួយដែលខុសពីឪពុកម្ដាយរបស់គេ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ គេលែងត្រូវការឪពុកម្ដាយរបស់គេទៀតហើយ ប៉ុន្តែបែរជាត្រូវការដៃគូម្នាក់ដែលគេអាចចំណាយពេលវេលាពេញមួយជីវិតរបស់គេជាមួយ ហើយនោះគឺជាស្វាមី ឬភរិយា ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលមានវាសនាជំពាក់ជំពិនជាមួយគ្នា។ ដូច្នេះ ព្រឹត្តិការណ៍ជីវិតដ៏ធំទីមួយក្រោយឯករាជ្យភាព គឺជាជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលជាដំណាក់កាលទីបួនដែលមនុស្សត្រូវតែឆ្លងកាត់។

១. ជម្រើសរបស់មនុស្សមិនពាក់ព័ន្ធនឹងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ឡើយ

អាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សគ្រប់រូប។ វាជាពេលវេលាមួយដែលមនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមរ៉ាប់រងនូវការទទួលខុសត្រូវជាច្រើនប្រភេទ ហើយបន្តិចម្ដងៗ គេក៏ចាប់ផ្ដើមសម្រេចបេសកកម្មផ្សេងៗដែរ។ មនុស្សមានការនឹកស្រមៃជាច្រើនអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ មុនពេលពួកគេដកពិសោធន៍ដោយខ្លួនឯង ហើយគំនិតស្រមើស្រមៃទាំងអស់នេះស្រស់ស្អាតខ្លាំងណាស់។ ស្ត្រីៗស្រមៃថា បុរសរបស់គេនឹងជាព្រះអង្គម្ចាស់ដ៏មានមន្តស្នេហ៍ ហើយបុរសៗវិញស្រមៃថា ពួកគេនឹងរៀបការជាមួយព្រះនាងព្រិលស។ គំនិតរវើរវាយទាំងនេះបន្តបង្ហាញថា មនុស្សគ្រប់រូបមាននូវលក្ខខណ្ឌមួយចំនួនសម្រាប់ការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលជាការទាមទារចង់បាន និងបទដ្ឋានរបស់គេផ្ទាល់។ សូម្បីតែនៅក្នុងសម័យដ៏អាក្រក់នេះក៏ដោយ ក៏មនុស្សបានទទួលនូវគំនិតជាច្រើនទាក់ទងនឹងសារបែបបំភ្លៃអំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដែលបង្កើតឱ្យមានលក្ខខណ្ឌទាមទារកាន់តែច្រើន និងផ្ដល់ឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍គ្រប់ប្រភេទ និងអាកប្បកិរិយាប្លែកៗដែរ ប៉ុន្តែអស់អ្នកដែលបានដកពិសោធន៍ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ដោយផ្ទាល់ដឹងថា មិនថាមនុស្សម្នាក់យល់បែបណាអំពីវា មិនថាគេមានអាកប្បកិរិយាបែបណាអំពីវាឡើយ ជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនមែនជាជម្រើសមួយរបស់មនុស្សឡើយ។

មនុស្សម្នាក់ជួបនូវមនុស្សជាច្រើននាក់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថា នរណានឹងក្លាយជាដៃគូជីវិតរបស់ខ្លួននៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ឡើយ។ ទោះបីមនុស្សគ្រប់រូបមានគំនិត និងគោលជំហរផ្ទាល់ខ្លួនអំពីប្រធានបទនៃជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញជាមុនថា ចុងក្រោយ នរណានឹងក្លាយជាដៃគូជីវិតរបស់គេដ៏ពិតប្រាកដនោះដែរ ដូចនេះ គំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេអំពីរឿងនេះ មានតម្លៃតិចតួចណាស់។ ក្រោយពេលជួបមនុស្សដែលអ្នកចូលចិត្ត អ្នកអាចដេញតាមបុគ្គលនោះ ប៉ុន្តែមិនថាពួកគេចាប់អារម្មណ៍លើអ្នកវិញ មិនថាពួកគេអាចក្លាយជាដៃគូជីវិតរបស់អ្នក ឬក៏អត់នោះទេ គឺវាមិនមែនជាការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកឡើយ។ កម្មវត្ថុនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នកមិនចាំបាច់ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលអ្នកនឹងអាចចែករំលែកជីវិតរបស់អ្នកជាមួយឡើយ។ ហើយនៅគ្រាបច្ចុប្បន្ន មនុស្សម្នាក់ដែលអ្នកមិនធ្លាប់បានរំពឹងទុក ក៏អាចចូលក្នុងជីវិតរបស់អ្នកដោយស្ងាត់ៗ ហើយក្លាយជាដៃគូជីវិតរបស់អ្នក គេក្លាយជាបុគ្គលដ៏សំខាន់បំផុតនៅក្នុងវាសនារបស់អ្នក គេជាជីវិតពាក់កណ្ដាលទៀតរបស់អ្នក ព្រោះថាវាសនារបស់អ្នកត្រូវបានចងជំពាក់ជាមួយនឹងគេនោះ។ ដូច្នេះ ទោះបីមានអាពាហ៍ពិពាហ៍រាប់លានគូនៅក្នុងពិភពលោកក៏ដោយ ក៏អាពាហ៍ពិពាហ៍នីមួយៗមានលក្ខណៈខុសគ្នាដែរ៖ មានជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍យ៉ាងច្រើនដែលមានការមិនពេញចិត្តចំពោះគ្នា ហើយអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាច្រើនទៀតក៏សប្បាយចិត្ត។ ទិសខាងកើតនៅឆ្ងាយពីទិសខាងលិចយ៉ាងណា ទិសខាងជើង ក៏មានចម្ងាយសែនឆ្ងាយពីទិសខាងត្បូងយ៉ាងនោះដែរ។ មានមនុស្សយ៉ាងច្រើនដែលជាការចាប់គូយ៉ាងល្អឥតខ្ចោះ ហើយដៃគូជាច្រើនក៏ចេញមកពីវណ្ណៈសង្គមស្មើគ្នាដែរ។ មនុស្សជាច្រើនរស់នៅយ៉ាងរីករាយ និងចុះសម្រុងនឹងគ្នា ហើយក៏មានមនុស្សជាច្រើនទៀតរស់នៅយ៉ាងឈឺចាប់ និងពេញដោយទុក្ខសោកដែរ។ មនុស្សជាច្រើនមានចិត្តច្រណែនចំពោះអ្នកដទៃ ហើយក៏មានមនុស្សជាច្រើនទៀតមានការយល់ច្រឡំ និងខឹងចំពោះគ្នាដែរ។ មានមនុស្សជាច្រើនពេញដោយសេចក្តីអំណរ ហើយក៏មានមនុស្សជាច្រើនមានពេញដោយទឹកភ្នែក និងការអស់សង្ឃឹមដែរ...។ នៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ជាច្រើនប្រភេទរាប់មិនអស់ទាំងនេះ មនុស្សបើកបង្ហាញពីចិត្តស្វាមីភក្ដិ និងការប្ដេជ្ញាចិត្តដ៏យូរអង្វែងចំពោះអាពាហ៍ពិពាហ៍ ហើយពួកគេក៏បើកសម្ដែងពីសេចក្តីស្រឡាញ់ ការផ្សារភ្ជាប់ និងភាពមិនអាចដាច់ចេញពីគ្នា ឬភាពអត់ធ្មត់ និងភាពមិនអាចយល់បានផងដែរ។ អ្នកខ្លះក្បត់ដៃគូអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្លួន ឬថែមទាំងមានអារម្មណ៍ស្អប់ចំពោះដៃគូរបស់ខ្លួនទៀតផង។ មិនថាអាពាហ៍ពិពាហ៍មួយនាំមកនូវសុភមង្គល ឬការឈឺចាប់ឡើយ ប៉ុន្តែបេសកកម្មរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករ ហើយវានឹងមិនផ្លាស់ប្ដូរឡើយ។ បេសកកម្មរបស់គេគឺជាអ្វីមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវតែបំពេញ។ វាសនារបស់មនុស្សម្នាក់ៗដែលបង្កប់នៅពីក្រោយជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍គ្រប់រូប គឺមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបានឡើយ ព្រោះថាវាត្រូវបានកំណត់ទុក ដោយព្រះអាទិករជាយូរណាស់មកហើយ។

២. អាពាហ៍ពិពាហ៍កើតចេញពីវាសនារបស់ដៃគូទាំងពីរ

អាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺជាដំណាក់កាលដ៏សំខាន់មួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់។ វាជាផលកើតចេញពីវាសនារបស់មនុស្ស និងជាតំណដ៏សំខាន់ដែលភ្ជាប់ទៅនឹងវាសនារបស់គេ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍នេះមិនត្រូវបានបង្កើតឡើងចេញពីឆន្ទៈ ឬចំណង់ចំណូលចិត្តរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ ហើយក៏មិនរងឥទ្ធិពល ដោយកត្តាផ្សេងៗខាងក្រៅពីនោះដែរ ប៉ុន្តែវាត្រូវបានចារទុកទាំងស្រុងដោយវាសនារបស់ដៃគូទាំងពីរ តាមរយៈការរៀបចំ និងការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករសម្រាប់វាសនារបស់ដៃគូទាំងពីរ។ ក្នុងលក្ខណៈខាងក្រៅ គោលបំណងនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺដើម្បីបន្តពូជសាសន៍ជាមនុស្ស ប៉ុន្តែនៅក្នុងសេចក្តីពិតវិញ អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីជាពិធីមួយដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវឆ្លងកាត់នៅក្នុងដំណើរការនៃការបំពេញបេសកកម្មរបស់មនុស្សម្នាក់ឡើយ។ នៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ មនុស្សមិនគ្រាន់តែដើរតួនាទីនៃការចិញ្ចឹមអប់រំមនុស្សជំនាន់ក្រោយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏ត្រូវប្រើគ្រប់ទាំងតួនាទីផ្សេងៗដែលពាក់ព័ន្ធក្នុងការថែរក្សាអាពាហ៍ពិពាហ៍ និងបេសកកម្ម ដែលតម្រូវឱ្យប្រើតួនាទីទាំងនោះដើម្បីសម្រេចដែរ។ ដោយសារតែកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ជះឥទ្ធិពលឱ្យមានការផ្លាស់ប្ដូរដែលបានកើតឡើងដោយមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលនៅជុំវិញវា នោះជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់មនុស្សម្នាក់ក៏នឹងជះឥទ្ធិពលលើមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដោយចៀសមិនផុតឡើយ ហើយលើសពីនេះ វាក៏នឹងបំផ្លាស់បំប្រែអ្វីៗទាំងអស់នោះទៅតាមរបៀបផ្សេងៗដែរ។

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានឯករាជ្យ គេចាប់ផ្ដើមដំណើរជីវិតរបស់គេផ្ទាល់ ដែលមួយជំហានម្ដងៗ វានាំគេឆ្ពោះទៅរកមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលមានការផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់គេ។ ស្របពេលជាមួយគ្នានោះ ភាគីម្ខាងទៀតដែលនឹងក្លាយជាដៃគូជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះ ក៏កំពុងតែខិតចូលឆ្ពោះទៅរកមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដូចគ្នានោះមួយជំហានម្ដងៗដែរ។ នៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ មនុស្សពីរនាក់ដែលគ្មានទំនាក់ទំនងនឹងគ្នាសោះ តែមានវាសនាពាក់ព័ន្ធគ្នា ចូលទៅក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍តែមួយបន្ដិចម្ដងៗ ហើយដោយការអស្ចារ្យ ក៏ក្លាយជាក្រុមគ្រួសារមួយ៖ «សត្វកណ្ដូបពីរក្បាលកំពុងតោងជាប់នឹងខ្សែពួរតែមួយ»។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចូលទៅក្នុងជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ ដំណើរជីវិតរបស់គេនឹងជះឥទ្ធិពល និងប៉ះពាល់ដល់ជីវិតរបស់ដៃគូម្ខាងទៀត ហើយដំណើរជីវិតដៃគូរបស់គេក៏នឹងជះឥទ្ធិពល និងប៉ះពាល់លើវាសនាជីវិតរបស់គេដូចគ្នាដែរ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា វាសនារបស់មនុស្សមានភាពផ្សារភ្ជាប់គ្នាទៅវិញទៅមក ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចសម្រេចបេសកកម្មជីវិតរបស់គេ ឬបំពេញតួនាទីរបស់ខ្លួននៅក្នុងភាពឯករាជ្យទាំងស្រុងពីគ្នានោះឡើយ។ កំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់មានភាពជាប់ទាក់ទងនៅលើច្រវាក់ដ៏ធំមួយនៃទំនាក់ទំនង។ ការលូតលាស់ដឹងក្ដីក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងច្រវាក់ដ៏ស្មុគស្មាញនៃទំនាក់ទំនងនេះដែរ។ ហើយស្រដៀងគ្នានេះដែរ អាពាហ៍ពិពាហ៍កើតមានឡើងដោយចៀសមិនផុតឡើយ ហើយក៏ត្រូវបានថែរក្សានៅក្នុងសំណាញ់ដ៏ធំល្វឹងល្វើយ និងស្មុគស្មាញនៃបណ្ដាញទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្ស ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងសមាជិកទាំងអស់នៃសំណាញ់នោះ ហើយវាជះឥទ្ធិពលទៅលើវាសនារបស់មនុស្សគ្រប់រូបដែលជាផ្នែកមួយនៃសំណាញ់នោះ។ អាពាហ៍ពិពាហ៍មិនមែនជាលទ្ធផលដែលកើតចេញពីសមាជិកក្រុមគ្រួសារទាំងសងខាង កាលៈទេសៈដែលពួកគេបានធំធាត់ឡើង រូបរាងរបស់ពួកគេ អាយុរបស់ពួកគេ គុណសម្បត្តិរបស់ពួកគេ ទេពកោសល្យរបស់ពួកគេ ឬកត្តាណាផ្សេងនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ វាកើតឡើងចេញពីបេសកកម្មរួមមួយ និងវាសនាដែលពាក់ព័ន្ធគ្នា។ នេះហើយគឺជាប្រភពដើមនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ ជាលទ្ធផលនៃវាសនារបស់មនុស្ស ដែលត្រូវបានចាត់ចែង និងរៀបចំ ដោយព្រះអាទិករ។

ដំណាក់កាលទីប្រាំ៖ ការបង្កើតកូនចៅ

បន្ទាប់ពីរៀបការរួច មនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមចិញ្ចឹមបីបាច់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ។ គេគ្មានសិទ្ធិសម្រេចចិត្តអំពីកូនចំនួនប៉ុន្មាននាក់ និងកូនប្រភេទណាដែលគេចង់មាននោះឡើយ ព្រោះថាការនេះក៏ត្រូវបានកំណត់ទុកដោយវាសនារបស់មនុស្ស ដែលត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះអាទិកររួចទៅហើយ។ នេះគឺជាដំណាក់កាលទីប្រាំ ដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវឆ្លងកាត់។

ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់កើតមកដើម្បីបំពេញតួនាទីជាកូនរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះបុគ្គលនោះត្រូវចិញ្ចឹមអប់រំមនុស្សជំនាន់ក្រោយដើម្បីបំពេញតួនាទីជាឪពុកម្ដាយរបស់គេ។ ការប្ដូរវេននៅក្នុងតួនាទីនេះធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់ដកពិសោធន៍នូវដំណាក់កាលខុសៗគ្នានៃជីវិតចេញពីទស្សនៈខុសៗគ្នា។ វាក៏ផ្តល់ឱ្យគេនូវបណ្ដុំបទពិសោធជីវិតផ្សេងមួយ ដែលនាំឱ្យមនុស្សម្នាក់ចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដែលតែងតែត្រូវបានអនុម័តនៅក្នុងរបៀបដូចគ្នា និងជាបទពិសោធមួយដែលនាំឱ្យគេជួបនូវការពិតដែលថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចដើរហួស ឬផ្លាស់ប្ដូរវាសនាដែលបានកំណត់ទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករនោះឡើយ។

១. បុគ្គលម្នាក់មិនអាចគ្រប់គ្រងលើអនាគតកូនរបស់ខ្លួនបានឡើយ

កំណើត ការលូតលាស់ និងអាពាហ៍ពិពាហ៍ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែនាំមកនូវសេចក្តីខកចិត្តទៅតាមប្រភេទ និងនៅក្នុងកម្រិតខុសៗគ្នា។ មនុស្សមួយចំនួនមិនពេញចិត្តជាមួយក្រុមគ្រួសារ ឬរូបរាងកាយរបស់ខ្លួនទេ។ អ្នកខ្លះមិនចូលចិត្តឪពុកម្ដាយរបស់គេ។ អ្នកខ្លះអន់ចិត្ត ឬរអ៊ូរទាំអំពីមជ្ឈដ្ឋានដែលពួកគេបានធំធាត់ឡើង។ ហើយសម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន នៅក្នុងចំណោមសេចក្តីខកចិត្តទាំងអស់នេះ អាពាហ៍ពិពាហ៍គឺជាចំណុចដែលគេមិនពេញចិត្តជាទីបំផុត។ មិនថាមនុស្សម្នាក់មានភាពមិនពេញចិត្តជាមួយកំណើត ភាពធំពេញវ័យ ឬអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ខ្លួនបែបណាឡើយ ប៉ុន្តែមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលបានឆ្លងកាត់រឿងរ៉ាវទាំងនេះសុទ្ធតែដឹងថា គេមិនអាចជ្រើសរើសទីកន្លែង និងពេលវេលាដែលពួកគេត្រូវកើត រូបរាងរបស់គេ នរណាជាឪពុកម្ដាយរបស់គេ និងនរណាជាគូស្វាមីភរិយារបស់គេនោះឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវតែទទួលយកតាមបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលវាដល់ពេលសម្រាប់មនុស្សក្នុងការចិញ្ចឹមបីបាច់អ្នកជំនាន់ក្រោយ ពួកគេនឹងបង្ហាញគ្រប់ទាំងបំណងប្រាថ្នាដែលពួកគេបានបរាជ័យនៅពាក់កណ្ដាលជីវិតដំបូងរបស់គេ ទៅដល់កូនៗរបស់គេ ទាំងសង្ឃឹមថាកូនៗរបស់គេនឹងធ្វើការប៉ះប៉ូវសម្រាប់គ្រប់ទាំងសេចក្តីខកបំណងកាលពីពាក់កណ្ដាលជីវិតដំបូងរបស់គេ។ ដូច្នេះ មនុស្សក៏ផ្ដេកផ្ដួលទៅតាមសេចក្ដីរវើរវាយគ្រប់ប្រភេទអំពីអនាគតកូនៗរបស់គេ៖ ថាកូនស្រីរបស់ខ្លួននឹងធំឡើងមានសម្រស់គួរឱ្យស្រឡាញ់ កូនប្រុសរបស់គេនឹងក្លាយជាសុភាពបុរសដ៏អង់អាច ហើយថាកូនស្រីរបស់គេនឹងមានការអប់រំខ្ពស់ និងមានទេពកោសល្យ ព្រមទាំងថាកូនប្រុសរបស់គេនឹងក្លាយជាសិស្សពូកែ និងជាកីឡាករដ៏ល្បីល្បាញ ថាកូនស្រីរបស់គេនឹងក្លាយជាសុភាពនារីដែលប្រកបដោយគុណធម៌ និងមានសុភវិនិច្ឆ័យ ហើយកូនប្រុសរបស់គេនឹងមានបញ្ញាឈ្លាសវៃ មានសមត្ថភាព និងចេះគិតគូរវែងឆ្ងាយ។ ពួកគេសង្ឃឹមថា កូនៗរបស់គេ មិនថាពួកគេជាកូនស្រី ឬកូនប្រុសឡើយ គឺគេនឹងចេះគោរពចាស់ទុំ ចេះគិតគូរដល់ឪពុកម្ដាយរបស់គេ ទទួលបានការស្រឡាញ់រាប់អាន និងការសរសើរពីមនុស្សផងទាំងពួង...។ នៅត្រង់ចំណុចនេះ សេចក្តីសង្ឃឹមសម្រាប់ជីវិតចាប់ផ្ដើមមានភាពស្រស់ស្រាយ ហើយចិត្តឆេះឆួលថ្មីៗត្រូវបានបញ្ឆេះឡើងនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស។ មនុស្សដឹងថា ពួកគេគ្មានអំណាច និងគ្មានសេចក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងជីវិតនេះឡើយ ដឹងថាពួកគេនឹងគ្មានឱកាសថ្មី ឬសេចក្តីសង្ឃឹមម្ដងទៀត ដើម្បីមានកិត្តិនាមលេចធ្លោនៅក្នុងចំណោមបណ្ដាជន និងដឹងថាពួកគេគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីទទួលយកវាសនារបស់គេនោះឡើយ។ ដូច្នេះហើយបានជាពួកគេបង្ហាញគ្រប់ទាំងសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់គេ ដែលជាបំណងប្រាថ្នា និងឧត្តមគតិដែលពួកគេមិនបានសម្រេច ទៅដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយរបស់គេ ទាំងសង្ឃឹមថា កូនៗរបស់គេអាចជួយពួកគេទៅសម្រេចក្ដីសុបិន និងបំណងប្រាថ្នារបស់គេ ថាកូនស្រីនិងកូនប្រុសរបស់គេនឹងនាំមកនូវភាពរុងរឿងដល់នាមត្រកូលគ្រួសារ ក្លាយជាមនុស្សសំខាន់ មានទ្រព្យសម្បត្តិ ឬមានភាពល្បីល្បាញ។ ជារួមមក ពួកគេចង់ឃើញកូនៗរបស់គេមានទ្រព្យសម្បត្តិកាន់តែច្រើនឡើង។ ផែនការ និងសេចក្តីរវើរវាយរបស់មនុស្ស គឺល្អឥតខ្ចោះ ប៉ុន្តែតើពួកគេមិនដឹងទេឬថា ចំនួនកូនដែលពួកគេមាន រូបសម្បត្តិ និងសមត្ថភាពកូនៗរបស់គេ មិនមែនពួកគេជាអ្នកសម្រេច ហើយតើពួកគេមិនបានដឹងសូម្បីតែបន្ដិចទេឬថា គេមិនអាចគ្រប់គ្រងវាសនាកូនៗរបស់គេនៅក្នុងដៃរបស់គេនោះ? មនុស្សមិនមែនជាម្ចាស់លើវាសនារបស់ខ្លួនឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេសង្ឃឹមចង់ផ្លាស់ប្ដូរវាសនារបស់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ។ ពួកគេគ្មានអំណាចរត់គេចចេញពីវាសនារបស់គេផង ប៉ុន្តែគេបែរជាចង់គ្រប់គ្រងលើវាសនាកូនប្រុស កូនស្រីរបស់ខ្លួនទៅវិញ។ តើពួកគេមិនលើកខ្លួនឯងខ្ពស់ពេកទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាភាពល្ងីល្ងើ និងភាពអវិជ្ជារបស់មនុស្សទេឬអី? មនុស្សនឹងខំប្រឹងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងសម្រាប់ជាប្រយោជន៍ដល់កូនចៅរបស់គេ ប៉ុន្តែដល់ទីចុងបញ្ចប់ ផែនការ និងបំណងប្រាថ្នារបស់គេមិនអាចកំណត់ពីចំនួនកូនដែលគេមាន ឬលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់កូនៗទាំងនោះឡើយ។ មនុស្សខ្លះគ្មានលុយសោះ ប៉ុន្តែសម្បូរកូនណាស់។ អ្នកខ្លះទៀតមានទ្រព្យសម្បត្តិយ៉ាងច្រើន ប៉ុន្តែបែរជាគ្មានកូនសូម្បីតែមួយនាក់ក៏គ្មានផង។ អ្នកខ្លះចង់បានកូនស្រីតែបែរជាគ្មាន ហើយអ្នកខ្លះទៀតចង់បានកូនប្រុសតែបែរជាមិនសមដូចបំណង។ សម្រាប់អ្នកខ្លះ កូនចៅជាព្រះពរ។ សម្រាប់អ្នកផ្សេងទៀត កូនចៅជាបណ្ដាសា។ ប្ដីប្រពន្ធខ្លះមានបញ្ញាវៃឆ្លាត ប៉ុន្តែបែរជាមានកូនចៅខ្សោយបញ្ញា។ ឪពុកម្ដាយខ្លះជាមនុស្សឧស្សាហ៍ និងទៀងត្រង់ ប៉ុន្តែកូនដែលពួកគេចិញ្ចឹមបែរជាមនុស្សសោះអង្គើយ។ ឪពុកម្ដាយខ្លះជាមនុស្សចិត្តល្អ និងស្លូតត្រង់ ប៉ុន្តែបែរជាមានកូនចេះល្បិចកល និងកាចសាហាវទៅវិញ។ ឪពុកម្ដាយខ្លះទៀតមានគំនិត និងរូបរាងកាយល្អ ប៉ុន្តែបែរជាផ្តល់កំណើតដល់កូនដែលពិការទៅវិញ។ ឪពុកម្ដាយខ្លះជាមនុស្សសាមញ្ញ និងគ្មានភាពជោគជ័យឡើយ ប៉ុន្តែបែរជាមានកូនដែលសម្រេចបានសមិទ្ធិផលធំៗជាច្រើន។ ឪពុកម្ដាយខ្លះទៀតមានឋានៈតូចទាបទេ ប៉ុន្តែបែរជាមានកូនដែលមានឋានៈបុណ្យសក្ដិខ្ពង់ខ្ពស់ទៅវិញ។ ...

២. បន្ទាប់ពីការចិញ្ចឹមអប់រំអ្នកជំនាន់ក្រោយ មនុស្សទទួលបានការយល់ដឹងថ្មីមួយអំពីវាសនា

មនុស្សភាគច្រើនចាប់ផ្ដើមជីវិតជាប្ដីប្រពន្ធនៅក្នុងចន្លោះវ័យសាមសិបឆ្នាំ ហើយនេះជាពេលមួយនៅក្នុងជីវិតដែលគេមិនទាន់មានការយល់ដឹងអំពីវាសនារបស់មនុស្សនៅឡើយទេ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលមនុស្សចាប់ផ្ដើមចិញ្ចឹមអប់រំកូន ហើយនៅពេលដែលកូនៗរបស់គេចម្រើនវ័យឡើង ពួកគេមើលឃើញជីវិតរបស់មនុស្សជំនាន់ថ្មី និងគ្រប់ទាំងបទពិសោធរបស់មនុស្សជំនាន់មុន ហើយឃើញពីអតីតកាលកន្លងមករបស់ខ្លួន ដូច្នេះ ពួកគេក៏ទទួលស្គាល់ថា ផ្លូវដែលបានដើរដោយមនុស្សជំនាន់ក្រោយដែលដូចជាផ្លូវរបស់ខ្លួនដែរនោះ មិនអាចត្រូវបានរៀបចំផែនការ និងត្រូវបានជ្រើសរើសនោះឡើយ។ ដោយប្រឈមជាមួយការពិតនេះ ពួកគេគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីទទួលស្គាល់ថា វាសនារបស់មនុស្សគ្រប់រូបត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ហើយដោយមិនបានសម្រេចវា ពួកគេក៏លះបង់ចោលបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្លួន ហើយចិត្តឆេះឆួលដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់គេក៏រសាយ ហើយរលត់បាត់ទៅបន្ដិចម្ដងៗ...។ ដោយបានឆ្លងកាត់ផ្លូវសំខាន់ៗនៃជីវិត មនុស្សនៅក្នុងអំឡុងពេលនេះ ទទួលបាននូវការយល់ដឹងថ្មីមួយអំពីជីវិត ហើយបានទទួលយកនូវអាកប្បកិរិយាមួយថ្មី។ តើមនុស្សនៅសម័យនេះអាចរំពឹងចង់បានច្រើនកម្រិតណាពីអនាគត? ហើយតើមានសេចក្តីរំពឹងទុកអ្វីខ្លះដែលពួកគេទន្ទឹងរង់ចាំនោះ? តើស្ត្រីវ័យហាសិបឆ្នាំនៅតែសុបិនចង់បានព្រះអង្គម្ចាស់ដ៏មានមន្តស្នេហ៍ទៀតឬ? តើបុរសវ័យហាសិបឆ្នាំនៅតែសម្លឹងមើលព្រះនាងព្រិលសរបស់គាត់ទៀតឬ? តើស្ត្រីវ័យកណ្ដាលនៅតែសង្ឃឹមចង់ប្រែពីសត្វទាដ៏កខ្វក់ ឱ្យក្លាយជាសត្វហង្សដ៏ស្រស់ស្អាតឬ? តើបុរសចំណាស់ៗភាគច្រើនមានការជំរុញចិត្តនៅក្នុងអាជីព ដូចជាយុវជនដែរឬទេ? ជារួមមក មិនថាគេជាបុរស ឬស្ត្រីឡើយ អស់អ្នកណាដែលរស់នៅមកដល់វ័យនេះ ទំនងជាមានអាកប្បកិរិយាសមហេតុផល និងជាក់ស្ដែងចំពោះជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍ ក្រុមគ្រួសារ និងកូនចៅ។ មនុស្សបែបនេះគ្មានជម្រើសអ្វីដែលនៅសេសសល់ឡើយ ហើយក៏គ្មានកម្លាំងជំរុញឱ្យចង់តយុទ្ធនឹងវាសនាទៀតដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សមានបទពិសោធកាន់តែច្រើន នៅពេលដែលគេបានចូលទៅដល់វ័យនេះ តាមធម្មតា មនុស្សម្នាក់បង្កើតអាកប្បកិរិយាជាក់លាក់ណាមួយ៖ «គេត្រូវតែទទួលយកវាសនា ព្រោះកូនៗរបស់គេមានវាសនារៀងៗខ្លួន។ វាសនារបស់មនុស្សត្រូវបានកំណត់ទុកដោយស្ថានសួគ៌រួចហើយ»។ ក្រោយពេលបានឆ្លងកាត់ការឡើងចុះនៃជីវិត អារម្មណ៍មួម៉ៅ និងទុក្ខលំបាកនៃពិភពលោកនេះ មនុស្សភាគច្រើនដែលមិនយល់អំពីសេចក្តីពិត នឹងធ្វើការសង្ខេបគតិជ្រៅជ្រះរបស់គេអំពីជីវិតរបស់មនុស្សដោយប្រើឃ្លាមួយនេះ៖ «នោះហើយជាវាសនា!» ទោះបីឃ្លានេះសម្ដែងពីការសម្រេចវាសនាមនុស្សតាមបែបមនុស្សលោកីយ៍ និងបង្ហាញពីការបូកសរុបដែលពួកគេបានធ្វើ ហើយទោះបីវាស្ដែងចេញពីភាពតែលតោលរបស់មនុស្ស និងអាចត្រូវបានពណ៌នាថាមុតស្រួច និងសុក្រឹតក៏ដោយ ក៏វាស្ថិតនៅឆ្ងាយណាស់ពីការយល់ដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ហើយវាមិនអាចជំនួសឱ្យចំណេះដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករបានឡើយ។

៣. ការជឿលើវាសនា មិនអាចជំនួសចំណេះដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះឡើយ

ដោយបានដើរតាមព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ តើវាមានការផ្លាស់ប្ដូរដ៏សំខាន់រវាងចំណេះដឹងរបស់អ្នករាល់គ្នាអំពីវាសនា និងចំណេះដឹងអំពីមនុស្សលោកីយ៍ដែរឬទេ? តើអ្នកពិតជាបានយល់អំពីការកំណត់វាសនាទុករបស់ព្រះអាទិករ និងពិតជាដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករហើយឬនៅ? មនុស្សខ្លះមានការយល់ដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅ និងស៊ីជម្រៅអំពីឃ្លាដែលថា «នោះហើយជាវាសនា» ប៉ុន្តែគេមិនជឿលើអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់សូម្បីតែបន្ដិច។ ពួកគេមិនជឿថា វាសនារបស់មនុស្សត្រូវបានរៀបចំ និងចាត់ចែងដោយព្រះជាម្ចាស់ និងមិនព្រមចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ មនុស្សបែបនេះប្រៀបបីដូចជាមនុស្សដែលរសាត់អណ្ដែតនៅលើមហាសមុទ្រ ត្រូវបានបក់ផាត់ដោយរលកសមុទ្រ អណ្ដែតតាមចរន្តទឹក ដោយគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីអង្គុយរង់ចាំដោយអសកម្ម ហើយបោះបង់ខ្លួនចោលទៅតាមព្រេងវាសនានោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនទទួលស្គាល់ថា វាសនារបស់មនុស្សត្រូវតែចំណុះនៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ តាមគំនិតផ្ដួចផ្ដើមរបស់ខ្លួន ពួកគេមិនអាចស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយទទួលបានចំណេះដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឈប់ប្រឆាំងនឹងវាសនា ហើយរស់នៅក្រោមការមើលថែ ការការពារ និងការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ការទទួលយកវាសនា មិនមែនជារឿងដូចគ្នានឹងការចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករឡើយ។ ជំនឿលើវាសនាក៏មិនមានន័យថា មនុស្សម្នាក់ទទួលយក ទទួលស្គាល់ និងដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះដែរ។ ជំនឿលើវាសនាគឺគ្រាន់តែជាការទទួលស្គាល់ការពិតរបស់វា និងការស្ដែងចេញដ៏សើៗរបស់វាប៉ុណ្ណោះ។ ចំណុចនេះខុសគ្នាពីការដឹងអំពីរបៀបដែលព្រះអាទិករត្រួតត្រាលើវាសនារបស់មនុស្ស ខុសគ្នាពីការទទួលស្គាល់ថា ព្រះអាទិករជាប្រភពនៃអំណាចត្រួតត្រាលើវាសនានៃអ្វីៗទាំងអស់ ហើយក៏ខុសគ្នាស្រឡះពីការចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះអាទិករសម្រាប់វាសនារបស់មនុស្ស។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់គ្រាន់តែជឿលើវាសនា ទោះបីគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីវាក៏ដោយ ក៏គេមិនអាចដឹង និងទទួលស្គាល់នូវអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករលើវាសនារបស់មនុស្ស ចុះចូល និងទទួលយកវាសនានោះទេ ដូច្នេះ ជីវិតរបស់គេនឹងក្លាយជាសោកនាដកម្ម ជាជីវិតដែលរស់នៅដោយឥតន័យ ឥតខ្លឹមសារមិនខាន ព្រោះថាពួកគេនឹងនៅតែមិនអាចចូលក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះអាទិករ ក្លាយជាមនុស្សដែលមានការយល់ដឹងដ៏ពិតប្រាកដអំពីពាក្យនេះ ហើយរីករាយនឹងការអនុម័តរបស់ព្រះអាទិករនោះទេ។ មនុស្សម្នាក់ដែលមានការចេះដឹង និងដកពិសោធន៍យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ គួរតែស្ថិតនៅក្នុងសភាពដែលសកម្ម មិនមែនក្នុងសភាពដែលអកម្ម ឬតែលតោលនោះឡើយ។ ទោះបីបុគ្គលបែបនេះនឹងទទួលស្គាល់ថា របស់សព្វសារពើសុទ្ធតែត្រូវបានកំណត់វាសនាក៏ដោយ ក៏ពួកគេគួរតែមាននិយមន័យដ៏សុក្រឹត្យអំពីជីវិត និងវាសនាដែរ៖ គ្រប់ទាំងជីវិតត្រូវចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ។ នៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់ក្រឡេកមើលក្រោយទៅលើផ្លូវដែលខ្លួនបានដើរ នៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់រំលឹកពីគ្រប់ដំណាក់កាលនៃដំណើរជីវិតរបស់ខ្លួន នោះគេមើលឃើញថា នៅគ្រប់ជំហាន មិនថាដំណើររបស់គេមានភាពរដាក់រដុប ឬទៅមុខយ៉ាងរលូននោះឡើយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែដឹកនាំផ្លូវរបស់គេ តាមការគូរវាសរបស់ទ្រង់រួចទៅហើយ។ វាជាការរៀបចំយ៉ាងល្អិតល្អន់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាគម្រោងផែនការយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នរបស់ទ្រង់ ដែលបានដឹកនាំមនុស្សម្នាក់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ទាំងគេមិនដឹងខ្លួន។ ការដែលអាចទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ការទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ នេះពិតជាសំណាងដ៏ធំបំផុត! ប្រសិនបើបុគ្គលម្នាក់មានអាកប្បកិរិយាអវិជ្ជមានចំពោះវាសនាវាសនា វាបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា ពួកគេកំពុងតែប្រឆាំងនឹងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកសម្រាប់គេ ថាពួកគេមិនមានអាកប្បកិរិយាចុះចូលឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មានអាកប្បកិរិយាវិជ្ជមានចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើវាសនារបស់មនុស្ស នោះពេលដែលគេក្រឡេកក្រោយទៅលើដំណើរផ្លូវរបស់គេ នៅពេលដែលគេចាប់ផ្ដើមយល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ នោះគេនឹងកាន់តែមានបំណងចង់ចុះចូលចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំ ហើយគេនឹងកាន់តែមានការតាំងចិត្ត និងទំនុកចិត្តក្នុងការអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់ចាត់ចែងវាសនារបស់គេ ព្រមទាំងឈប់បះបោរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់មិនខាន។ សម្រាប់បុគ្គលម្នាក់ដែលមើលឃើញថា នៅពេលដែលគេមិនយល់អំពីវាសនា នៅពេលដែលគេមិនយល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលគេមានឆន្ទៈបន្តដំណើរទៅមុខទាំងដើរទ្រេតទ្រោត និងឃ្លីងឃ្លោងកាត់អ័ព្ទ នោះដំណើរនេះពិតជាពិបាក និងពិតជាខូចចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សទទួលស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើវាសនារបស់មនុស្ស មនុស្សដែលវៃឆ្លាតនឹងជ្រើសរើសចង់ដឹង និងទទួលយកវា បោះចោលគ្រាដ៏ឈឺចាប់នៅពេលដែលពួកគេបានព្យាយាមកសាងជីវិតដ៏ល្អជាមួយដៃទាំងពីររបស់គេ ហើយឈប់តយុទ្ធជាមួយនឹងវាសនា និងឈប់បន្តដេញតាម «គោលដៅជីវិត» របស់គេ តាមរបៀបរបស់គេទៀត។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មិនមានព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលគេមិនអាចមើលឃើញទ្រង់ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មិនអាចទទួលស្គាល់យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះគ្រប់ថ្ងៃទាំងអស់របស់គេសុទ្ធតែគ្មានន័យ គ្មានតម្លៃ និងមិនសប្បាយសោះឡើយ។ មិនថាគេនៅទីណា មិនថាគេមានការងារអ្វីឡើយ មធ្យោបាយនៃការរស់នៅរបស់គេ និងការដេញតាមគោលដៅរបស់គេ គ្មាននាំមកនូវអ្វីឡើយក្រៅពីការខូចចិត្តឥតស្រាកស្រាន និងទុក្ខវេទនាដោយគ្មានភាពធូរស្បើយ ហើយមនុស្សបែបនេះមិនអាចអត់ទ្រាំនឹងក្រឡេកក្រោយមើលអតីតកាលរបស់គេបានឡើយ។ មានតែនៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ ហើយស្វែងរកជីវិតមនុស្សដ៏ពិតប៉ុណ្ណោះ ទើបគេនឹងចាប់ផ្ដើមមានសេរីភាពពីគ្រប់ទាំងការខូចចិត្ត និងទុក្ខវេទនា ហើយកម្ចាត់ចោលគ្រប់ទាំងភាពឥតន័យនៅក្នុងជីវិតបន្ដិចម្ដងៗ។

៤. មានតែអស់អ្នកដែលចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចទទួលបានសេរីភាពដ៏ពិត

ដោយសារតែមនុស្សមិនទទួលស្គាល់ពីការចាត់ចែង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេតែងតែប្រឈមនឹងវាសនាដោយភាពរឹងទទឹង និងអាកប្បកិរិយាបះបោរ ហើយពួកគេតែងតែចង់ច្រានចោលសិទ្ធិអំណាច និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្វីៗដែលវាសនាបានចារទុក ទាំងសង្ឃឹមដោយឥតប្រយោជន៍ចង់ផ្លាស់ប្ដូរកាលៈទេសៈបច្ចុប្បន្នរបស់គេ និងកែប្រែវាសនារបស់គេ។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនអាចជោគជ័យ ហើយតែងតែខកបំណងជានិច្ច។ ការតយុទ្ធដ៏ស៊ីជម្រៅនៅក្នុងព្រលឹងរបស់គេនេះ នាំមកនូវការឈឺចាប់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ដែលចាក់ចូលដល់ឆ្អឹងរបស់គេ គឺដូចជាគេខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាពេញមួយជីវិតអ៊ីចឹង។ តើអ្វីទៅជាដើមហេតុនៃការឈឺចាប់នេះ? តើវាដោយសារតែអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ដោយសារតែបុគ្គលនោះកើតមកគ្មានសំណាង? ជាក់ស្ដែងណាស់ វាមិនមែនដោយសារចំណុចទាំងពីរនេះឡើយ។ ចំណុចសំខាន់នោះគឺថា វាបង្កឡើង ដោយសារតែផ្លូវដែលមនុស្សដើរ ជាផ្លូវដែលគេជ្រើសរើសរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ។ មនុស្សខ្លះអាចមិនបានដឹងអំពីរឿងទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកដឹងយ៉ាងពិតប្រាកដ នៅពេលដែលអ្នកទទួលស្គាល់យ៉ាងពិតប្រាកដថា ព្រះជាម្ចាស់មានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្ស នៅពេលដែលអ្នកយល់ដឹងយ៉ាងពិតប្រាកដថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកសម្រាប់អ្នក និងបានសម្រេចទុកសម្រាប់អ្នក គឺជាអត្ថប្រយោជន៍ និងការការពារដ៏ធំមួយ នោះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា ការឈឺចាប់របស់អ្នកចាប់ផ្ដើមស្រាលទៅៗ ហើយរូបកាយទាំងមូលរបស់អ្នកចាប់ផ្ដើមសម្រាក មានសេរីភាព និងត្រូវបានដោះលែង។ ការវិនិច្ឆ័យចេញពីសភាពរបស់មនុស្សភាគច្រើន ជាទូទៅ ពួកគេមិនអាចទទួលយកនូវគុណតម្លៃ និងអត្ថន័យជាក់ស្ដែងនៃអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើវាសនារបស់មនុស្សឡើយ ហើយទោះបីជានៅកម្រិតផ្ទាល់ខ្លួនវិញ ពួកគេក៏មិនចង់បន្តរស់នៅដូចដែលពួកគេបានរស់នៅកាលពីអតីតកាលដែរ ហើយគេចង់បានភាពធូរស្រាលចេញពីការឈឺចាប់របស់គេ។ ជាក់ស្ដែង ពួកគេមិនអាចទទួលស្គាល់ និងចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទេ ហើយពួកគេនៅតែមិនដឹងពីរបៀបស្វែងរក និងទទួលយកការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះអាទិករដដែល។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើមនុស្សមិនអាចទទួលស្គាល់ការពិតថា ព្រះអាទិករមានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្ស និងលើរឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាងរបស់មនុស្ស ហើយប្រសិនបើពួកគេមិនអាចចុះចូលយ៉ាងពិតប្រាកដចំពោះការត្រួតត្រារបស់ព្រះអាទិករ នោះវានឹងពិបាកសម្រាប់ពួកគេ ព្រោះពួកគេនៅតែទទួលការជំរុញចិត្ត និងការជាប់ជំពាក់ដោយគំនិតថា «វាសនារបស់មនុស្សម្នាក់ គឺស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់គេ»។ វានឹងពិបាកសម្រាប់ពួកគេក្នុងការរលាស់ចោលការឈឺចាប់នៃការពុះពារដ៏ខ្លាំងរបស់ពួកគេតទល់នឹងវាសនា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ ហើយជាការពិត វាក៏នឹងពិបាកសម្រាប់ពួកគេដែរក្នុងការរំដោះខ្លួន និងមានសេរីភាពយ៉ាងពិតប្រាកកដ ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សដែលថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ មានផ្លូវដ៏សាមញ្ញបំផុតមួយ ដើម្បីរំដោះខ្លួនចេញពីសភាពនេះ ដែលជាការលះបង់ចោលនូវរបៀបរស់នៅចាស់។ វាជាការនិយាយលាហើយទៅកាន់គោលដៅចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ។ ចូរធ្វើការសង្ខេប និងវិភាគទៅលើរបៀបរស់នៅចាស់ ទស្សនៈជីវិតចាស់ ការដេញតាមចាស់ បំណងប្រាថ្នា និងឧត្តមគតិចាស់របស់គេ បន្ទាប់មក ចូរធ្វើការប្រៀបធៀបអ្វីៗទាំងនេះជាមួយបំណងព្រះហឫទ័យ និងការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្ស ហើយមើលថាតើមានចំណុចណាខ្លះដែលស្របជាមួយបំណងព្រះហឫទ័យ និងការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថាតើមានចំណុចណាខ្លះដែលផ្ដល់នូវគុណតម្លៃដ៏ត្រឹមត្រូវនៃជីវិត ដែលនាំឱ្យគេមានការយល់ដឹងកាន់តែប្រសើរអំពីសេចក្តីពិត និងអនុញ្ញាតឱ្យគេរស់នៅជាមួយភាពជាមនុស្ស និងលក្ខណៈជាមនុស្ស។ នៅពេលដែលអ្នកបន្តអង្កេតមើល ហើយបន្តវះកាត់ពិនិត្យមើលយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ននូវគោលដៅដែលមនុស្សដេញតាមនៅក្នុងជីវិត និងរបៀបរស់នៅដ៏ច្រើនអនេករបស់គេ នោះអ្នកនឹងរកឃើញថា វាគ្មានចំណុចណាមួយដែលស្របតាមគោលបំណងដើមរបស់ព្រះអាទិករ ដែលទ្រង់បានបង្កើតមនុស្សឡើងមកនោះឡើយ។ ចំណុចទាំងអស់សុទ្ធតែទាញមនុស្សចេញពីអធិបតេយ្យភាព និងការមើលថែរបស់ព្រះអាទិករ។ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាអន្ទាក់ ដែលធ្វើឱ្យមនុស្សក្លាយជាខូចអាក្រក់ និងនាំពួកគេទៅរកស្ថាននរក។ ក្រោយពេលដែលអ្នកដឹងអំពីរឿងនេះហើយ កិច្ចការដែលអ្នកត្រូវធ្វើគឺត្រូវលះបង់ចោលទស្សនៈចាស់ៗអំពីជីវិត នៅឱ្យឆ្ងាយពីអន្ទាក់ផ្សេងៗ ហើយអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់អ្នក និងធ្វើការរៀបចំសម្រាប់អ្នក។ វាគឺជាការព្យាយាមចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាការរស់នៅ ដោយគ្មានជម្រើសរបស់បុគ្គល និងការក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះស្ដាប់ទៅងាយស្រួល ប៉ុន្តែ វាជារឿងពិបាកធ្វើ។ មនុស្សខ្លះអាចមានការឈឺចាប់ ឯអ្នកផ្សេងទៀតមិនមានការឈឺចាប់ឡើយ។ អ្នកខ្លះស្ម័គ្រចិត្តធ្វើតាម ឯអ្នកខ្លះទៀតមិនព្រមឡើយ។ អស់អ្នកណាដែលមិនព្រម គេខ្វះនូវបំណងចិត្ត និងការតាំងចិត្តក្នុងការធ្វើតាម។ ពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដឹងយ៉ាងប្រាកដថា គឺព្រះជាម្ចាស់ដែលរៀបគម្រោងផែនការ និងរៀបចំវាសនារបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែចាប់ចិត្ត នៅជាប់ផុង និងបន្តមិនស្រុះស្រួលគ្នាក្នុងការថ្វាយវាសនារបស់គេទៅក្នុងបាតព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ លើសពីនេះទៅទៀត ពួកគេអន់ចិត្តចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថែមទៀតផង។ ដូច្នេះ វានឹងតែងតែមានមនុស្សខ្លះដែលចង់ប្រើសមត្ថភាព ដើម្បីសម្រេចវាសនាដោយខ្លួនឯង។ ពួកគេចង់កែប្រែវាសនារបស់គេជាមួយដៃទាំងពីររបស់គេផ្ទាល់ ឬចង់ទទួលបានសុភមង្គល ដោយអំណាចរបស់គេផ្ទាល់ ចង់ឃើញថាតើពួកគេអាចដើរហួសព្រំដែននៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយឡើងហួសពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សោកនាដកម្មរបស់មនុស្សមិនមែនជាការដែលគេស្វែងរកជីវិតដែលមានសុភមង្គល មិនមែនការដែលគេដេញតាមភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិ ឬខំពុះពារប្រឆាំងនឹងវាសនារបស់គេដោយឆ្លងកាត់ផ្សែងដ៏អ័ព្ទអួនោះឡើយ ប៉ុន្តែបញ្ហាគឺថា ក្រោយពេលគេបានឃើញអត្ថិភាពនៃព្រះអាទិករ ក្រោយពេលគេបានដឹងអំពីការពិតថា ព្រះអាទិករមានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្សហើយ គេនៅតែមិនអាចកែកុនផ្លូវរបស់គេ និងមិនអាចទាញជើងរបស់គេចេញពីភក់ជ្រាំទៀត ប៉ុន្តែបែរជាមានចិត្តរឹងទទឹង ហើយនៅតែក្បាលរឹងចង់ធ្វើកំហុសដដែលៗ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេនៅតែបន្តបោកខ្លួននៅក្នុងភក់ជ្រាំ មានះខំប្រជែងតទល់នឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ប្រឆាំងនឹងវារហូតដល់ទីបញ្ចប់ដ៏ជូរចត់ ដោយគ្មានការភ្ញាក់ខ្លួនសូម្បីតែបន្ដិច។ គឺមានតែពេលដែលគេសណ្ដូកខ្លួនដោយខ្ទេចខ្ទាំចិត្ត និងហូរឈាមរហាមទេ ទើបគេព្រមសម្រេចចិត្តលះបង់ចោល ហើយបែរត្រឡប់ក្រោយវិញ។ នេះជាទុក្ខសោកដ៏ពិតប្រាកដរបស់មនុស្ស។ ដូចខ្ញុំនិយាយអ៊ីចឹង អស់អ្នកដែលជ្រើសរើសចុះចូល គឺជាមនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា ហើយអស់អ្នកដែលជ្រើសរើសរើបម្រះ ហើយរត់ចេញ គឺជាមនុស្សល្ងីល្ងើហើយ។

ដំណាក់កាលទីប្រាំមួយ៖ សេចក្តីស្លាប់

ក្រោយភាពមមាញឹក ភាពមួម៉ៅ និងភាពខកចិត្តជាច្រើន ក្រោយសេចក្តីអំណរ ទុក្ខព្រួយ និងការឡើងចុះជាច្រើន ក្រោយរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន ក្រោយមើលឃើញរដូវកាលផ្លាស់ប្ដូរម្ដងហើយម្ដងទៀត គេបានឆ្លងផុតដំណាក់កាលដ៏សំខាន់នៅក្នុងជីវិត ទាំងមិនដឹងខ្លួន ហើយមួយប៉ប្រិចភ្នែក គេក៏មកដល់ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់គេ។ ពេលវេលាបានបន្សល់ទុកនូវស្លាកស្នាមជាច្រើន ដែលត្រូវបានបោះជាប់នៅលើរាងកាយទាំងមូលរបស់គេ៖ គេលែងអាចឈរត្រង់ខ្លួន សក់របស់គេប្រែក្លាយពីខ្មៅទៅជាស ភ្នែកដែលធ្លាប់ភ្លឺ និងមើលឃើញច្បាស់ ប្រែក្លាយជាស្រអាប់ និងមិនច្បាស់ ហើយស្បែកដែលធ្លាប់តែរលើបរលោងទន់ស្អាតនោះ ក៏ប្រែជាជ្រីវជ្រួញ និងមានអាចម៍រុយដែរ។ សមត្ថភាពស្ដាប់របស់គេក៏ចុះខ្សោយ ធ្មេញរបស់គេក៏របូតជ្រុះ ប្រតិកម្មរបស់គេក្លាយជាស្ពឹក ហើយចលនារបស់គេក៏យឺត...។ មកដល់ចំណុចនេះ គេត្រូវលាជាលើកចុងក្រោយទៅកាន់ឆ្នាំដ៏ឆេះឆួលនៃជីវិតជាយុវវ័យ ហើយបានចូលទៅក្នុងវ័យជ្រេនៃជីវិតរបស់គេ៖ វ័យចំណាស់។ បន្ទាប់មក គេនឹងត្រូវជួបសេចក្តីស្លាប់ ដែលជាដំណាក់កាលចុងក្រោយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។

១. មានតែព្រះអាទិករប៉ុណ្ណោះ ដែលក្ដោបក្ដាប់អំណាចនៃការមានជីវិតរស់នៅ និងការស្លាប់របស់មនុស្ស

ប្រសិនបើកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ត្រូវបានកំណត់ទុក ដោយជីវិតមុនរបស់គេ នោះការស្លាប់របស់គេគូសបញ្ជាក់អំពីចុងបញ្ចប់នៃវាសនានោះ។ ប្រសិនបើកំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់គឺជាទីចាប់ផ្ដើមនៃបេសកកម្មរបស់គេនៅក្នុងជីវិតនេះ នោះសេចក្តីស្លាប់របស់គេគូសចំណាំពីទីបញ្ចប់នៃបេសកកម្មនោះ។ ដោយសារតែព្រះអាទិករបានកំណត់ទុកនូវបណ្ដុំនៃកាលៈទេសៈថេរមួយសម្រាប់កំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះវាអាចនិយាយបានថា ទ្រង់ក៏បានរៀបចំបណ្ដុំនៃកាលៈទេសៈថេរមួយសម្រាប់សេចក្តីស្លាប់របស់គេដែរ។ នៅក្នុងន័យម្យ៉ាងទៀតគឺ គ្មាននរណាម្នាក់កើតមកដោយចៃដន្យ ហើយក៏គ្មានមរណភាពរបស់នរណាម្នាក់មកដល់ភ្លាមៗដែរ ដ្បិតទាំងកំណើត និងមរណភាព ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់គ្នាជាមួយជីវិតមុន និងជីវិតបច្ចុប្បន្ននេះរបស់គេ។ កាលៈទេសៈនៃកំណើត និងមរណភាពរបស់គេ ត្រូវបានចារទុកជាមុនដោយព្រះអាទិករ ដូច្នេះ នេះគឺជាវាសនារបស់មនុស្ស។ ដោយសារតែមានសេចក្តីពន្យល់ជាច្រើនសម្រាប់កំណើតរបស់មនុស្សម្នាក់ នោះវាក៏ជាការពិតដែរដែលថា មរណភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ក៏នឹងកើតឡើង ក្រោមបណ្ដុំនៃកាលៈទេសៈផ្សេងៗរបស់វាដែរ។ នេះជាហេតុផលដែលនាំឱ្យមនុស្សមានអាយុកាលផ្សេងៗគ្នា ហើយទទួលមរណភាព ដោយមានឥរិយាបថ និងពេលវេលាខុសៗគ្នា។ មនុស្សខ្លះមានសុខភាពល្អ និងរឹងមាំ ប៉ុន្តែបែរជាស្លាប់ទាំងវ័យក្មេង។ អ្នកផ្សេងទៀតមានកម្លាំងទន់ខ្សោយ ហើយឈឺនេះឈឺនោះមិនចេះចប់ ប៉ុន្តែបែរជារស់នៅដល់វ័យចាស់ ហើយចែកឋានទៅយ៉ាងស្ងប់សុខ។ អ្នកខ្លះស្លាប់ទៅដោយមូលហេតុខុសពីធម្មតា ឯអ្នកផ្សេងទៀតស្លាប់ទៅតាមបែបធម្មជាតិ។ អ្នកខ្លះបញ្ចប់ជីវិតរបស់ខ្លួននៅឆ្ងាយពីផ្ទះ ឯអ្នកផ្សេងទៀតស្លាប់បិទភ្នែកជិត ដោយមានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នៅក្បែរពួកគេ។ មនុស្សខ្លះស្លាប់នៅលើអាកាស ឯអ្នកផ្សេងទៀតស្លាប់នៅក្រោមដី។ អ្នកខ្លះលិចចូលទៅក្រោមទឹក ឯអ្នកផ្សេងទៀតបានបាត់ខ្លួននៅក្នុងគ្រោះមហន្តរាយ។ អ្នកខ្លះស្លាប់ទៅនៅពេលព្រឹក ឯអ្នកផ្សេងទៀតស្លាប់ទៅនៅពេលយប់។ ... មនុស្សគ្រប់គ្នាចង់បានកំណើតដ៏ល្បីល្បាញ ជីវិតដ៏ត្រចះត្រចង់ និងការស្លាប់ដ៏រុងរឿង ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចទៅហួសពីវាសនារបស់ខ្លួននោះឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុតពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះដែរ។ នេះគឺជាវាសនារបស់មនុស្ស។ មនុស្សអាចធ្វើផែនការគ្រប់បែបយ៉ាងសម្រាប់អនាគតរបស់គេ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចរៀបចំផែនការអំពីរបៀប និងម៉ោងពេលនៃកំណើត និងការចាកចេញរបស់គេពីពិភពលោកនេះបានឡើយ។ ទោះបីមនុស្សព្យាយាមធ្វើអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីចៀសផុត ហើយប្រឆាំងនឹងការមកដល់នៃសេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ ក៏សេចក្តីស្លាប់ចូលមកជិតពួកគេស្ងាត់ៗដោយមិនបានដឹងខ្លួនដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងពេលដែលពួកគេនឹងត្រូវវិនាស ឬរបៀប និងទីកន្លែងដែលវានឹងកើតឡើងនោះឡើយ។ ជាក់ស្ដែងណាស់ មិនមែនមនុស្សឡើយដែលក្តោបក្ដាប់អំណាចនៃជីវិត និងសេចក្ដីស្លាប់ ហើយក៏មិនមែនភាវៈខ្លះនៅក្នុងពិភពលោកខាងធម្មជាតិនេះដែរ ប៉ុន្តែជាព្រះអាទិករវិញទេតើដែលមានអំណាចមួយនោះ ដ្បិតសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់មានលក្ខណៈវិសេសឯក។ ជីវិត និងសេចក្ដីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិមិនមែនជាលទ្ធផលកើតចេញពីច្បាប់មួយចំនួននៃពិភពលោកខាងធម្មជាតិឡើយ ប៉ុន្តែជាលទ្ធផលចេញពីអធិបតេយ្យភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករវិញទេ។

២. បុគ្គលម្នាក់ដែលមិនដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ នឹងត្រូវតាមលងដោយអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់

នៅពេលដែលបុគ្គលម្នាក់ចូលដល់វ័យចំណាស់ បញ្ហាប្រឈមដែលគេត្រូវជួប មិនមែនជាការរកលុយចិញ្ចឹមគ្រួសារ ឬការបង្កើតនូវមហិច្ឆតាដ៏ធំមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់គេឡើយ ប៉ុន្តែជារបៀបដែលគេត្រូវលាទៅកាន់ជីវិតរបស់គេ របៀបដែលគេជួបចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់គេ របៀបបិទបញ្ចប់ប្រយោគនៃជីវិតរបស់គេ។ ទោះបីនៅផ្ទៃខាងលើ វាហាក់ដូចជា មនុស្សមិនសូវជាយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះសេចក្តីស្លាប់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចចៀសផុតពីការសិក្សាអំពីប្រធានបទនេះឡើយ ដ្បិតគ្មាននរណាដឹងឡើយអំពីពិភពមួយដែលនៅជ្រុងម្ខាងទៀតនៃសេចក្តីស្លាប់ ជាពិភពមួយដែលមនុស្សមិនអាចយល់ ឬមានអារម្មណ៍ ហើយពួកគេមិនដឹងអ្វីសោះ។ ការនេះធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ខ្លាចក្នុងការប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់មុខទល់នឹងមុខ ខ្លាចក្នុងការតទល់នឹងវា ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេខំប្រឹងប្រែងគេចវេះពីប្រធានបទនេះ។ ដូច្នេះ វាបានបំពេញមនុស្សគ្រប់រូបនូវអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចចំពោះសេចក្តីស្លាប់ ហើយបន្ថែមស្បៃនៃសេចក្តីអាថ៌កំបាំងពីលើការពិតនៃជីវិតដែលមិនអាចចៀសផុតមួយនេះ ហើយមានស្រមោលតាមលងដួងចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់រូបមិនចេះចប់។

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មានអារម្មណ៍ថា រាងកាយរបស់គេកំពុងតែចុះទ្រុឌទ្រោម នៅពេលដែលគេដឹងថា គេកំពុងតែចូលកាន់តែជិតសេចក្តីស្លាប់ គេមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចញាប់ញ័រ ដែលមិនអាចពណ៌នាបាន។ ការខ្លាចស្លាប់ធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់មានអារម្មណ៍កាន់តែឯកោ និងកាន់តែតែលតោល ហើយពេលមកដល់ចំណុចនេះ គេសួរខ្លួនឯងថា៖ តើមនុស្សមានប្រភពមកពីកន្លែងណា? តើមនុស្សនឹងត្រូវទៅកន្លែងណា? តើនេះជារបៀបដែលមនុស្សត្រូវស្លាប់ឬ? តើនេះជាអំឡុងពេលមួយ ដែលគូសចំណាំពីចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់មនុស្សឬ? នៅចុងបញ្ចប់ តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃជីវិត? ចុងក្រោយ តើជីវិតមានតម្លៃអ្វីទៅ? តើជីវិតនេះសម្រាប់តែភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិឬ? តើជីវិតនេះសម្រាប់តែការចិញ្ចឹមបីបាច់គ្រួសារឬ? ... មិនថាមនុស្សបានគិតអំពីសំណួរទាំងនេះឬក៏អត់ មិនថាមនុស្សមានអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់ជ្រាលជ្រៅខ្លាំងប៉ុនណា ក៏នៅក្នុងជម្រៅនៃដួងចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់រូប តែងតែមានបំណងចិត្តចង់ស្វែងរកនូវសេចក្តីលាក់កំបាំង តែងតែមាននូវអារម្មណ៍នៃភាពមិនយល់អំពីជីវិត និងអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ជាមួយរឿងទាំងនេះ អារម្មណ៍មនោសញ្ចេតនាអំពីពិភពលោក និងភាពអល់អែកក្នុងការចាកចេញ។ ប្រហែលជាគ្មាននរណាម្នាក់អាចពន្យល់យ៉ាងច្បាស់អំពីអ្វីដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចអំពីអ្វីដែលមនុស្សកំពុងតែស្វែងរក អ្វីដែលធ្វើឱ្យគេមានអារម្មណ៍មនោសញ្ចេតនា និងអ្វីដែលនាំឱ្យគេមានចិត្តអល់អែកក្នុងការចាកចេញនោះឡើយ ...

ដោយសារតែពួកគេខ្លាចស្លាប់ មនុស្សមានការខ្វល់ខ្វាយជាច្រើន។ ដោយសារតែពួកគេខ្លាចស្លាប់ មនុស្សមានរឿងជាច្រើន ដែលពួកគេមិនអាចលះបង់ចោលបាន។ នៅពេលដែលពួកគេហៀបនឹងស្លាប់ មនុស្សខ្លះកើតទុក្ខអំពីការនេះ ឬការនោះ។ ពួកគេបារម្ភអំពីកូនៗរបស់គេ បារម្ភអំពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់ និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេ ដូចជាតាមរយៈការព្រួយបារម្ភនោះ អាចជួយឱ្យពួកគេលុបបំបាត់ចោលទុក្ខវេទនា និងអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចដែលកើតចេញពីសេចក្តីស្លាប់ និងដូចជាតាមរយៈការថែរក្សាភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយមនុស្សរស់ទាំងនោះ អាចជួយឱ្យពួកគេរួចផុតពីភាពតែលតោល និងអារម្មណ៍ឯកោ ដែលហែហមទៅជាមួយនឹងសេចក្តីស្លាប់អ៊ីចឹង។ នៅក្នុងជម្រៅនៃដួងចិត្តរបស់មនុស្ស មាននូវអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចដ៏ស្រពេចស្រពិលមួយ ជាអារម្មណ៍ខ្លាចក្នុងការចាកចេញពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួន ខ្លាចក្នុងការមិនបានឃើញមេឃដ៏ខៀវស្រងាត់ម្ដងទៀត ខ្លាចក្នុងការមិនបានសម្លឹងទៅកាន់ពិភពលោកម្ដងទៀត។ ដោយធ្លាប់តែមានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នៅជិតខ្លួន ព្រលឹងដ៏ឯកាមានការអល់អែកក្នុងការព្រលែងដៃរបស់ខ្លួន ហើយចាកចេញទៅតែម្នាក់ឯង ទៅរកពិភពលោកមួយដែលគេមិនធ្លាប់ដឹង និងមិនធ្លាប់ស្គាល់។

៣. ជីវិតមួយដែលចាយទៅលើការស្វែងរកភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិ បន្សល់ទុកឱ្យគេនូវភាពមិនច្បាស់លាស់ក្នុងការប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់

ដោយសារតែអធិបតេយ្យភាព និងការកំណត់ទុកជាមុនរបស់ព្រះអាទិករ ព្រលឹងដ៏ឯកាដែលចាប់ផ្ដើមដំបូងដោយខ្លួនទទេ ទទួលបានឪពុកម្ដាយ និងក្រុមគ្រួសារមួយ ទទួលបានឱកាសក្លាយជាសមាជិកនៃពូជសាសន៍មួយ ទទួលបានឱកាស ដើម្បីដកពិសោធន៍ជីវិតជាមនុស្ស និងមើលឃើញពិភពលោក។ ព្រលឹងនេះក៏ទទួលបានឱកាស ដើម្បីដកពិសោធន៍នូវអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដឹងអំពីភាពអស្ចារ្យនៃការបង្កើតពិភពលោករបស់ព្រះអាទិករ ហើយលើសពីនេះ គឺដើម្បីស្គាល់ និងក្លាយជាចំណុះក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ។ ប៉ុន្តែ មនុស្សភាគច្រើនមិនចាប់យកឱកាសដ៏កម្រ និងដ៏ខ្លីនេះឡើយ។ គេបែរជាខំប្រើកម្លាំងពេញមួយជីវិតរបស់គេតតាំងនឹងវាសនា ចាយពេលទាំងអស់របស់គេមមាញឹក ខំប្រឹងផ្គត់ផ្គង់ដល់ក្រុមគ្រួសាររបស់គេ ហើយប្រឹងប្រែងសម្រាប់តែទ្រព្យសម្បត្តិ និងបុណ្យសក្ដិប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីៗដែលមនុស្សឱ្យតម្លៃ គឺជាក្រុមគ្រួសារ លុយកាក់ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្បីល្បាញ ហើយពួកគេចាត់ទុករឿងទាំងប៉ុន្មាននេះជារបស់ដ៏មានតម្លៃបំផុតនៅក្នុងជីវិត។ មនុស្សទាំងអស់រអ៊ូរទាំអំពីវាសនារបស់គេ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមិនគិត ពិនិត្យ និងព្យាយាមយល់អំពីរឿងដែលសំខាន់បំផុតនោះឡើយ៖ ហេតុផលដែលមនុស្សមានជីវិតរស់នៅ របៀបដែលមនុស្សគួរតែរស់នៅ គុណតម្លៃ និងអត្ថន័យនៃជីវិត។ មិនថាពួកគេរស់នៅបានយូរប៉ុនណាឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេចំណាយពេលពេញមួយជីវិតរបស់គេគ្រាន់តែខំប្រឹងស្វែងរកភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិ រហូតដល់យុវវ័យរបស់គេបានកន្លងផុតទៅ ហើយសក់របស់គេប្រែជាស្កូវ និងមានមុខជ្រីវជ្រួញ។ ពួកគេរស់នៅក្នុងរបៀបនេះ រហូតដល់ពួកគេមើលឃើញថា កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិមិនអាចបញ្ឈប់ពួកគេទៅរកភាពចាស់វង្វេងវង្វាន់ មើលឃើញថា លុយមិនអាចបំពេញភាពទទេសូន្យនៃដួងចិត្ត មើលឃើញថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុតពីច្បាប់កើត ចាស់ ឈឺ និងស្លាប់ និងមើលឃើញទៀតថា គ្មាននរណាអាចរួចផុតពីអ្វីដែលវាសនាបានចារទុកនោះឡើយ។ មានតែពេលដែលពួកគេត្រូវបានបង្ខំឱ្យប្រឈមនឹងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតទេ ទើបពួកគេយល់យ៉ាងពិតប្រាកដថា សូម្បីតែមនុស្សម្នាក់ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ទោះបីគេមានឯកសិទ្ធិ និងបុណ្យសក្ដិខ្ពង់ខ្ពស់បែបណាក៏ដោយ ក៏គេនៅតែមិនអាចចៀសផុតពីសេចក្តីស្លាប់ដដែល ហើយគេត្រូវត្រឡប់ទៅរកគោលជំហរដើមរបស់គេវិញ៖ ព្រលឹងដ៏ឯកា ដែលមានតែខ្លួនទទេ។ នៅពេលដែលមនុស្សមានឪពុកម្ដាយ គេជឿថា ឪពុកម្ដាយរបស់គេជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។ នៅពេលដែលមនុស្សមានទ្រព្យសម្បត្តិ ដីធ្លី ផ្ទះសម្បែង គេគិតថា លុយកាក់គឺជាបន្ទាយដ៏រឹងមាំរបស់គេ ថាវាជាមធ្យោបាយមួយដែលគេត្រូវរស់នៅ។ នៅពេលដែលមនុស្សមានឋានៈបុណ្យសក្តិ ពួកគេខំស្រវាក្ដាប់វាយ៉ាងណែន ហើយហ៊ានប្រថុយជីវិតរបស់គេសម្រាប់តែបុណ្យសក្តិទាំងនោះ។ មានតែពេលដែលមនុស្សរៀបលាចាកពីលោកីយនេះប៉ុណ្ណោះ ទើបពួកគេទទួលស្គាល់ថា អ្វីៗដែលពួកគេខំចំណាយជីវិតរបស់គេដេញតាម គឺជាអ្វីដែលគ្មានតម្លៃ ជាអ្វីដែលពួកគេមិនអាចកាន់ជាប់ ជាអ្វីដែលគេមិនអាចយកទៅជាមួយបាន ជាអ្វីដែលមិនអាចធ្វើឱ្យគេរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ជាអ្វីដែលមិនអាចផ្ដល់ជាគ្នា ឬការកម្សាន្តទៅកាន់ព្រលឹងដ៏ឯកោនៅលើដំណើរត្រឡប់ទៅវិញរបស់គេ ហើយកាន់តែអាក្រក់បំផុតនោះគឺថា គ្មានអ្វីមួយដែលអាចសង្រ្គោះមនុស្ស និងជួយឱ្យពួកគេឆ្លងផុតសេចក្តីស្លាប់បានឡើយ។ ភាពល្បីល្បាញ និងទ្រព្យសម្បត្តិដែលមនុស្សម្នាក់ខំប្រឹងរកនៅក្នុងពិភពលោក ផ្ដល់ជាទីពេញចិត្តបណ្ដោះអាសន្ន ការសប្បាយភ្លើតភ្លើន អារម្មណ៍សុខស្រួលក្លែងក្លាយ ប៉ុន្តែនៅក្នុងដំណើរការនោះ របស់ទាំងអស់នេះក៏ធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់បាត់បង់ផ្លូវរបស់គេដែរ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សខំប្រឹងរើបម្រះនៅក្នុងសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយនៃមនុស្ស ដោយស្រេកឃ្លានចង់បានសន្ដិភាព ភាពសុខស្រួល និងភាពស្ងប់សុខនៃដួងចិត្ត ពួកគេក៏ត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធដោយរលកសមុទ្រមិនចេះចប់មិនចេះហើយដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សមិនទាន់ឆ្លើយសំណួរដ៏សំខាន់បំផុតដែលគេត្រូវយល់ ដូចជាកន្លែងដែលគេចេញមក ហេតុផលដែលគេមានជីវិតរស់នៅ កន្លែងដែលគេនឹងត្រូវទៅជាដើមទេនោះពួកគេត្រូវបានទាក់ចិត្តដោយកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិ ពួកគេបានចាញ់បញ្ឆោត និងត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយរបស់ទាំងនេះ ហើយចុងបញ្ចប់ ពួកគេបានវង្វេងផ្លូវ។ ពេលវេលាកន្លងផុតទៅយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំកន្លងផុតទៅក្នុងពេលមួយប៉ប្រិចភ្នែក ហើយមុនពេលគេភ្ញាក់ខ្លួន គេបានខាតបង់ឆ្នាំដ៏ល្អបំផុតនៃជីវិតរបស់គេទៅហើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ត្រូវចាកចេញពីពិភពលោកក្នុងពេលឆាប់ៗ គេក៏ភ្ញាក់ខ្លួនថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងពិភពលោកកំពុងតែរសាត់បាត់ទៅ ហើយថាមនុស្សលែងអាចគ្រប់គ្រងលើទ្រព្យសម្បត្តិ ដែលធ្លាប់ជារបស់គេទៀតហើយ។ នោះហើយជាពេលដែលគេមានអារម្មណ៍ដ៏ពិតថា គេប្រៀបដូចជាទារកម្នាក់ដែលកំពុងតែយំ ដែលទើបតែកើតចូលមកក្នុងពិភពលោកនេះដោយខ្លួនទទេទាំងមិនទាន់មានឈ្មោះនៅឡើយ។ នៅពេលដល់ចំណុចនេះ មនុស្សក៏ចាប់ផ្ដើមសញ្ជឹងគិតទៅលើអ្វីដែលខ្លួនបានធ្វើនៅក្នុងជីវិត អំពីតម្លៃនៃការរស់នៅរបស់គេ អំពីអត្ថន័យរបស់វា និងហេតុផលដែលគេបានកើតចូលមកក្នុងពិភពលោក។ គឺនៅចំណុចនេះហើយដែលគេចាប់ផ្ដើមចង់ដឹងកាន់តែខ្លាំងថាតើពិតជាមានជាតិក្រោយ ឬអត់ ថាតើស្ថានសួគ៌ពិតជាមានអត្ថិភាព ឬអត់ ថាតើពិតជាមានកម្មពៀរ ឬអត់...។ បើមនុស្សម្នាក់ខិតចូលកាន់តែជិតសេចក្តីស្លាប់ នោះគេក៏កាន់តែចង់យល់អំពីអត្ថន័យនៃជីវិតដែរ។ បើមនុស្សម្នាក់ខិតចូលកាន់តែជិតសេចក្តីស្លាប់ នោះដួងចិត្តរបស់គេនឹងកាន់តែទទេសូន្យ។ បើមនុស្សម្នាក់កាន់តែចូលជិតសេចក្តីស្លាប់ នោះគេកាន់តែមានអារម្មណ៍តែលតោល ហើយអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់របស់គេក៏កាន់តែខ្លាំងឡើងៗពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃដែរ។ មានហេតុផលពីរយ៉ាង ដែលអារម្មណ៍បែបនេះស្ដែងចេញនៅក្នុងមនុស្ស នៅពេលដែលពួកគេខិតចូលទៅរកសេចក្តីស្លាប់៖ ទីមួយ ពួកគេជិតបាត់បង់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិដែលពួកគេយកមកធ្វើជាពំនាក់នៅក្នុងជីវិត ពួកគេជិតចាកចោលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេមើលឃើញនៅក្នុងពិភពលោក ហើយទីពីរ ពួកគេហៀបនឹងប្រឈមតែម្នាក់ឯងនូវពិភពមួយដែលមិនស្គាល់ ជាពិភពដ៏អាថ៌កំបាំងមួយដែលពួកគេខ្លាចក្នុងការដាក់ជើង ជាកន្លែងដែលពួកគេគ្មានមនុស្សជាទីស្រឡាញ់នៅជាមួយ និងគ្មានមធ្យោបាយគាំទ្រ។ សម្រាប់ហេតុផលទាំងពីរនេះ វាធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ មានអារម្មណ៍មិនស្រួល ស្លន់ស្លោ និងអារម្មណ៍តែលតោល ហើយពួកគេមិនដែលមានអារម្មណ៍បែបនេះសោះឡើយកាលពីមុន។ មានតែនៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់បានមកដល់ចំណុចនេះទេ ទើបគេទទួលស្គាល់ថា នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ដាក់ជើងនៅលើផែនដីនេះ កិច្ចការដំបូងដែលពួកគេត្រូវយល់ គឺជាកន្លែងដែលមនុស្សចេញមក ហេតុផលដែលមនុស្សមានជីវិតរស់នៅ អ្នកដែលគ្រប់គ្រងវាសនាមនុស្ស និងអ្នកដែលប្រទានឱ្យ ព្រមទាំងមានអធិបតេយ្យភាពលើអត្ថិភាពរបស់មនុស្ស។ ចំណេះដឹងនេះ គឺជាមធ្យោបាយពិតប្រាកដដែលមនុស្សត្រូវរស់នៅ ជាមូលដ្ឋានដ៏សំខាន់សម្រាប់ការរស់នៅរបស់មនុស្ស មិនមែនជាការរៀនពីរបៀបផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់គ្រួសាររបស់គេ ឬរបៀបទទួលបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិ មិនមែនជាការរៀនពីរបៀបមានភាពលេចធ្លោនៅក្នុងចំណោមបណ្ដាជន ឬរបៀបរស់នៅជីវិតដ៏សម្បូរសប្បាយ ហើយក៏មិនមែនជាការរៀនពីរបៀបឡើងខ្ពស់ និងប្រកួតប្រជែងចង់មានជោគជ័យលើអ្នកដទៃនោះដែរ។ ទោះបីពួកគេចំណាយពេលហ្វឹកហាត់ជំនាញរបស់គេមានភាពប៉ិនប្រសប់ ដើម្បីទទួលបានភាពសុខស្រួល និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់យ៉ាងពេញបរិបូណ៌ក៏ដោយ ប៉ុន្តែជំនាញទាំងនោះមិនដែលនាំមកនូវសេចក្តីសុខសាន្ដ និងការលួងលោមចិត្តដ៏ពិតដល់ដួងចិត្តរបស់គេឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ វាបែរជាធ្វើឱ្យមនុស្សបាត់បង់ទិសដៅរបស់គេ មានការពិបាកក្នុងការគ្រប់គ្រងលើខ្លួនឯង និងខកខានគ្រប់ទាំងឱកាសដើម្បីរៀនអំពីអត្ថន័យជីវិតទៅវិញទេ។ បំនិនជីវិតទាំងនេះបង្កើតឱ្យមានអារម្មណ៍ថប់បារម្ភអំពីរបៀបប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់នៅក្នុងរបៀបដែលត្រឹមត្រូវ។ ជីវិតរបស់មនុស្សត្រូវបានបំផ្លាញតាមរបៀបនេះ។ ព្រះអាទិករបញ្ចេញរស្មីទៅលើមនុស្សគ្រប់រូបស្មើៗគ្នា ដោយផ្ដល់ឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នានូវតម្លៃនៃឱកាសពេញមួយជីវិត ដើម្បីដកពិសោធន៍ និងដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែ មានតែនៅពេលដែលសេចក្តីស្លាប់ជិតចូលមកដល់ នៅពេលដែលស្រមោលនៃសេចក្តីស្លាប់លេចចេញមកស្ទុងៗប៉ុណ្ណោះ ទើបគេចាប់ផ្ដើមមើលឃើញនូវពន្លឺ ប៉ុន្ដែវាយឺតពេលទៅហើយ!

មនុស្សចំណាយពេលពេញមួយជីវិតរបស់គេ ដេញតាមលុយ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះ។ ពួកគេខំស្រវាចាប់អ្វីៗទាំងនេះ ទាំងគិតថា វាជាមធ្យោបាយគាំទ្រតែមួយគត់ដើម្បីឱ្យគេអាចរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ ហើយវាប្រៀបបីដូចជាការមានរបស់ទាំងនេះ ធ្វើឱ្យគេអាចមានជីវិតរស់នៅបន្តអ៊ីចឹង។ ប៉ុន្តែ មានតែនៅពេលដែលពួកគេជិតស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ ទើបពួកគេដឹងថា របស់ទាំងនេះនៅឆ្ងាយពីពួកគេកម្រិតណា ដឹងថាពួកគេទន់ខ្សោយកម្រិតណាក្នុងការប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ ដឹងថាពួកគេមានភាពផុយស្រួយប៉ុនណា និងដឹងទៀតថា ពួកគេមានអារម្មណ៍ឯកោ និងតែលតាលប៉ុនណា ដោយសារតែភាពទ័លច្រករបស់គេ។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា ជីវិតមិនអាចត្រូវបានទិញដូរដោយទឹកប្រាក់ ឬកេរ្តិ៍ឈ្មោះឡើយ មិនថាគេជាមនុស្សមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនប៉ុនណា មិនថាពួកគេមានមុខតំណែងខ្ពង់ខ្ពស់យ៉ាងណា ទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែក្រីក្រ និងគ្មានសំខាន់សោះឡើយនៅចំពោះសេចក្តីស្លាប់។ ពួកគេទទួលស្គាល់ថា ទឹកប្រាក់មិនអាចទិញជីវិតបាន ភាពល្បីល្បាញមិនអាចលុបបំបាត់សេចក្តីស្លាប់ ហើយទឹកប្រាក់ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះមិនអាចពន្យារជីវិតរបស់គេបានឡើយ សូម្បីតែមួយនាទី ឬមួយវិនាទីក៏មិនបានផង។ បើមនុស្សមានអារម្មណ៍បែបនេះកាន់តែច្រើន នោះពួកគេនឹងស្រេកឃ្លានចង់បន្តរស់នៅកាន់តែខ្លាំង។ បើមនុស្សមានអារម្មណ៍បែបនេះកាន់តែច្រើន នោះពួកគេនឹងខ្លាចការមកដល់នៃសេចក្តីស្លាប់កាន់តែខ្លាំង។ មានតែមកដល់ចំណុចនេះទេ ទើបពួកគេទទួលស្គាល់ការពិតថា ជីវិតរបស់គេមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់គេ និងមិនមែនសម្រាប់ឱ្យពួកគេត្រួតត្រា ហើយទទួលស្គាល់ថា គេគ្មានអំណាចអ្វីនឹងសម្រេចថាតើគេត្រូវមានជីវិតរស់នៅ ឬស្លាប់នោះឡើយ ដ្បិតការទាំងអស់នេះហួសពីដែនត្រួតត្រារបស់គេហើយ។

៤. ចូរចូលមកនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះអាទិករ ហើយប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ដោយស្ងប់ចិត្ត

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់កើតមក ព្រលឹងដ៏ឯកោរបស់គេចាប់ផ្ដើមដកពិសោធន៍ជីវិតរបស់ខ្លួននៅលើផែនដី និងដកពិសោធន៍អំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ ដែលព្រះអាទិករបានរៀបចំទុកសម្រាប់គេ។ ជាការពិត សម្រាប់មនុស្ស ឬព្រលឹងរបស់គេ នេះគឺជាឱកាសដ៏ល្អបំផុត ដើម្បីទទួលបានចំណេះដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់។ មនុស្សរស់នៅដោយប្រើជីវិតរបស់គេនៅក្នុងច្បាប់នៃវាសនាដែលព្រះអាទិករបានគូរវាសសម្រាប់គេ ហើយសម្រាប់មនុស្សដែលចេះត្រិះរិះពិចារណា និងមានមនសិការ អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍នៃជីវិតរបស់គេ ការរៀនទទួលស្គាល់នូវអធិបតេ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ និងការចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ មិនមែនជារឿងពិបាកធ្វើនោះឡើយ។ ដូច្នេះ តាមរយៈបទពិសោធរបស់គេប៉ុន្មានទសវត្សរ៍មកនេះ វាគួរតែងាយស្រួលសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាក្នុងការទទួលស្គាល់ថា វាសនារបស់មនុស្សទាំងអស់ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ហើយវាគួរតែងាយស្រួលក្នុងការយល់ ឬសង្ខេបអំពីអត្ថន័យនៃការរស់រានមានជីវិត។ ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ក្រសោបយកមេរៀនជីវិតទាំងនេះ នោះបន្តិចម្ដងៗ គេនឹងយល់អំពីទីកន្លែងដែលជីវិតចេញមក យល់អំពីអ្វីដែលដួងចិត្តពិតជាត្រូវការ អ្វីដែលនឹងនាំគេទៅកាន់ផ្លូវដ៏ពិតនៃជីវិត និងអ្វីដែលគួរតែជាបេសកកម្ម និងគោលដៅនៃជីវិតរបស់មនុស្ស។ បន្ដិចម្ដងៗ គេនឹងទទួលស្គាល់ថា ប្រសិនបើគេមិនថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករ ប្រសិនបើគេមិនស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ទេ នោះនៅពេលដែលត្រូវប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ នៅពេលដែលព្រលឹងរបស់គេហៀបនឹងជួបព្រះអាទិករម្ដងទៀត នោះដួងចិត្តរបស់គេនឹងពេញទៅដោយអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច និងភាពច្របូកច្របល់យ៉ាងខ្លាំងមិនខាន។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់បានរស់នៅក្នុងពិភពលោកអស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍ ប៉ុន្តែ នៅមិនទាន់យល់ថាជីវិតរបស់មនុស្សចេញមកពីណា ឬទទួលស្គាល់ថា វាសនារបស់មនុស្សស្ថិតនៅក្នុងបាតព្រះហស្តរបស់នរណា នោះវាគ្មានអ្វីដែលត្រូវឆ្ងល់ឡើយថា ពួកគេនឹងមិនអាចប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់បានយ៉ាងស្ងប់ចិត្តនោះឡើយ។ តាមរយៈបទពិសោធន៍ជាច្រើនទសវត្សរ៍របស់គេអំពីជីវិតជាមនុស្ស មនុស្សម្នាក់ដែលបានទទួលចំណេះដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ គឺជាបុគ្គលម្នាក់ដែលមានការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីអត្ថន័យ និងគុណតម្លៃនៃជីវិត។ មនុស្សបែបនេះមានចំណេះដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅអំពីគោលបំណងនៃជីវិត មាននូវបទពិសោធ និងការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ហើយលើសពីនេះទៀត គេអាចចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករថែមទៀតផង។ មនុស្សបែបនេះយល់អំពីអត្ថន័យនៃការបង្កើតមនុស្សជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យល់ថាមនុស្សគួរតែថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករ យល់ថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សមាន សុទ្ធតែមានប្រភពចេញមកពីព្រះអាទិករ ហើយគេនឹងត្រឡប់ទៅរកទ្រង់វិញនៅថ្ងៃណាមួយនាពេលអនាគតមិនខាន។ មនុស្សប្រភេទនេះយល់ថា ព្រះអាទិកររៀបចំកំណើតរបស់មនុស្ស ហើយទ្រង់មានអធិបតេយ្យភាពលើសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្ស និងយល់ទៀតថា ទាំងជីវិតនិងសេចក្តីស្លាប់សុទ្ធតែត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុន ដោយសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ពិតជាយល់អំពីរឿងទាំងនេះ នោះគេនឹងអាចប្រឈមសេចក្តីស្លាប់ដោយស្ងប់ចិត្ត ហើយលះបង់ទ្រព្យសម្បត្តិខាងលោកីយ៍ទាំងអស់របស់គេយ៉ាងស្ងប់ចិត្ត ហើយព្រមទទួលយក និងចុះចូលយ៉ាងរីករាយចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលនៅខាងមុខគេ ព្រមទាំងស្វាគមន៍ជីវិត ឬដំណាក់កាលចុងក្រោយដែលត្រូវបានរៀបចំទុកដោយព្រះអាទិករ ជាជាងមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចទាំងងងឹតងងល់ចំពោះសេចក្តីស្លាប់ ហើយខំរើបម្រះទាស់នឹងវានោះ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មើលទៅកាន់ជីវិតថាជាឱកាសមួយដើម្បីដកពិសោធន៍នូវអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ហើយចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មើលឃើញជីវិតរបស់គេថាជាឱកាសក៏កម្រមួយដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់គេក្នុងនាមជាមនុស្ស និងដើម្បីសម្រេចបេសកកម្មរបស់គេ នោះគេប្រាកដនឹងជាមានទស្សនៈដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីជីវិត គេប្រាកដជានឹងមានជីវិតមួយដែលទទួលព្រះពរ និងការដឹកនាំពីព្រះអាទិករ គេប្រាកដជានឹងដើរនៅក្នុងពន្លឺនៃព្រះអាទិករ គេប្រាកដជានឹងដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ គេប្រាកដជានឹងស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ ហើយគេប្រាកដជានឹងក្លាយជាបន្ទាល់មួយអំពីទង្វើដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ ជាបន្ទាល់មួយអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់។ ជាការពិត ព្រះអាទិករប្រាកដជានឹងស្រឡាញ់ និងទទួលយកមនុស្សបែបនេះ ហើយមានតែមនុស្សបែបនេះប៉ុណ្ណោះដែលអាចរក្សាអាកប្បកិរិយាស្ងប់ស្ងាត់ចំពោះសេចក្តីស្លាប់ ហើយស្វាគមន៍ដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គេដោយសេចក្តីអំណរ។ ជាក់ស្ដែង មនុស្សម្នាក់ដែលរក្សាបាននូវអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះសេចក្តីស្លាប់ គឺជាយ៉ូប។ យ៉ូបបានស្ថិតនៅក្នុងទីតាំងមួយដែលទទួលយកដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតដោយក្ដីរីករាយ ព្រមទាំងបាននាំដំណើរជីវិតរបស់គាត់មកដល់ទីបញ្ចប់ដ៏រលូន ហើយដោយបានបំពេញបេសកកម្មនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ គាត់ក៏បានវិលត្រឡប់ទៅកាន់ព្រះអាទិករវិញ។

៥. ការដេញតាម និងការទទួលបានរបស់លោកយ៉ូបនៅក្នុងជីវិត ជួយឱ្យគាត់ប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ដោយចិត្តស្ងប់

នៅក្នុងបទគម្ពីរដែលត្រូវបាននិពន្ធឡើងអំពីយ៉ូប៖ «ដូច្នេះ យ៉ូបក៏ស្លាប់ក្នុងពេលដែលលោកមានអាយុយឺនយូរ ហើយស្កប់ស្កល់នឹងជីវិតផង» (យ៉ូប ៤២:១៧)។ នេះមានន័យថា នៅពេលដែលលោកយ៉ូបបានចែកឋានទៅ គាត់គ្មានវិប្បដិសារី ហើយក៏គ្មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ដែរ ប៉ុន្តែគាត់បានចាកចេញតាមធម្មតាពីពិភពលោកនេះ។ ដូចជាគ្រប់គ្នាបានដឹងហើយថា យ៉ូបគឺជាបុរសម្នាក់ដែលបានកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ខណៈពេលដែលគាត់មានជីវិតរស់នៅ។ ទង្វើរបស់គាត់ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់កោតសរសើរ និងត្រូវបានរំឭកឡើងដោយអ្នកដទៃ ហើយជីវិតរបស់គាត់អាចត្រូវបាននិយាយថាមានតម្លៃ និងមានសារៈសំខាន់លើសពីជីវិតរបស់អ្នកផ្សេងទៀតទាំងអស់។ យ៉ូបបានរីករាយនឹងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយត្រូវបានទ្រង់ហៅថាជាមនុស្សសុចរិតនៅលើផែនដី ហើយគាត់ក៏ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សាកល្បង និងត្រូវបានអារក្សសាតាំងល្បងលដែរ។ គាត់បានឈរជាបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសក្ដិសមដែលត្រូវបានទ្រង់ហៅថាជាមនុស្សសុចរិត។ ក្នុងពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ ក្រោយពេលដែលគាត់ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សាកល្បង គាត់បានរស់នៅក្នុងជីវិតមួយដែលកាន់តែមានតម្លៃ កាន់តែមានអត្ថន័យ កាន់តែជាមនុស្សនឹងន និងកាន់តែជាមនុស្សស្ងប់ចិត្តជាងពេលមុនៗ។ ដោយសារតែអំពើសុចរិតរបស់គាត់ ព្រះជាម្ចាស់បានសាកល្បងគាត់ ហើយដោយសារតែអំពើសុចរិតរបស់គាត់ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានលេចមកឱ្យគាត់ឃើញ និងបានមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់ដោយផ្ទាល់។ ដូច្នេះ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយពេលដែលគាត់ត្រូវបានសាកល្បង យ៉ូបក៏បានយល់ និងស្ញប់ស្ញែងចំពោះគុណតម្លៃនៃជីវិតកាន់តែរឹងមាំជាងមុន បានទទួលនូវការយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ និងបានទទួលនូវចំណេះដឹងកាន់តែច្បាស់ និងកាន់តែមានន័យអំពីរបៀបដែលព្រះអាទិករប្រទាន និងដកហូតនូវព្រះពររបស់ទ្រង់វិញ។ កណ្ឌគម្ពីរយ៉ូបកត់ត្រាថា ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានព្រះពរកាន់តែច្រើនដល់យ៉ូបជាងពេលមុនៗទៅទៀត ទាំងដាក់យ៉ូបនៅក្នុងមុខតំណែងមួយដែលកាន់តែប្រសើរ ដើម្បីស្គាល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ហើយប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់យ៉ាងស្ងប់ចិត្ត។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលគាត់មានវ័យចំណាស់ ហើយប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ យ៉ូបប្រាកដជាគ្មានអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយអំពីទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ឡើយ។ គាត់គ្មានការព្រួយបារម្ភ គ្មានវិប្បដិសារី ហើយក៏មិនខ្លាចស្លាប់ដែរ ដ្បិតគាត់បានចំណាយពេលវេលាពេញមួយជីវិតរបស់គាត់ដើរតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ គាត់គ្មានហេតុផលអ្វីដែលត្រូវព្រួយបារម្ភអំពីចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់គាត់ឡើយ។ តើមនុស្សប៉ុន្មាននាក់នាពេលសព្វថ្ងៃអាចប្រព្រឹត្តដូចជាអ្វីដែលយ៉ូបបានធ្វើនៅពេលដែលគាត់បានប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់? ហេតុអ្វីបានជាគ្មាននរណាម្នាក់អាចមានឥរិយាបថដ៏សាមញ្ញបែបនេះ? មានហេតុផលតែមួយគត់គឺ៖ យ៉ូបបានរស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ដោយការដេញតាមជំនឿ ការទទួលស្គាល់ និងការចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយដោយសារតែជំនឿ ការទទួលស្គាល់ និងការចុះចូលនេះហើយ ទើបគាត់បានឆ្លងផុតដំណាក់កាលដ៏សំខាន់នៅក្នុងជីវិត បានរស់នៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយរបស់គាត់ ទាំងស្វាគមន៍ដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់។ មិនថាយ៉ូបធ្លាប់មានបទពិសោធអ្វីនោះឡើយ ក៏ការដេញតាម និងគោលដៅជីវិតរបស់គាត់មិនមានការឈឺចាប់ឡើយ គឺមានតែការសប្បាយចិត្តវិញ។ គាត់បានសប្បាយចិត្ត មិនមែនដោយសារតែព្រះពរ ឬការស្ងើចសរសើរដែលព្រះអាទិករមានចំពោះគាត់នោះឡើយ ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់ជាងនោះគឺ ដោយសារតែការដេញតាម និងគោលដៅជីវិតរបស់គាត់ ដោយសារតែការកើនឡើងនូវចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដែលគាត់ទទួលបានតាមរយៈការគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត គឺដោយសារតែបទពិសោធផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ក្នុងនាមជាអ្នកដែលនៅក្រោមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ នៅក្រោមទង្វើដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបទពិសោធ ព្រមទាំងអនុស្សាវរីយ៍ដ៏ផ្អែមល្អែមមិនអាចបំភ្លេចបាន និងសហត្ថិភាព ភាពស្និទ្ធស្នាល និងការយល់ពីគ្នាទៅវិញទៅមករវាងមនុស្សនិងព្រះជាម្ចាស់។ យ៉ូបបានរីករាយដោយសារតែការកម្សាន្តចិត្ត និងសេចក្តីអំណរ ដែលចេញមកពីការស្គាល់បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអាទិករ និងដោយសារតែការគោរពយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដែលកើតចេញក្រោយបានឃើញថា ទ្រង់គឺជាព្រះដ៏ធំ អស្ចារ្យ គួរឱ្យស្រឡាញ់ និងស្មោះត្រង់។ យ៉ូបអាចប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់បានដោយគ្មានទុក្ខវេទនាណាមួយ គឺដោយសារតែគាត់បានដឹងថា ពេលស្លាប់ទៅ គាត់នឹងត្រឡប់ទៅក្បែរព្រះអាទិករវិញ។ គឺការដេញតាម និងការទទួលបាននៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់នេះហើយ ដែលបានអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់យ៉ាងស្ងប់ចិត្ត អនុញ្ញាតឱ្យគាត់ប្រឈមនឹងទិដ្ឋភាពដែលព្រះអាទិករកំពុងដកជីវិតរបស់គាត់ទៅវិញយ៉ាងស្ងប់ចិត្ត ហើយលើសពីនេះ គឺបានអនុញ្ញាតឱ្យគាត់ឈរយ៉ាងបរិសុទ្ធ និងមិនខ្វល់ខ្វាយនៅមុខព្រះអាទិករ។ តើមនុស្សសព្វថ្ងៃអាចទទួលបានសេចក្តីសុខបែបនេះ ដែលយ៉ូបមានដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាមានលក្ខខណ្ឌដ៏ចាំបាច់ដែរឬទេ? ដោយសារតែមនុស្សសព្វថ្ងៃមាននូវលក្ខខណ្ឌទាំងនេះ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនអាចរស់នៅយ៉ាងមានក្ដីសុខ ដូចជាយ៉ូបទៅ? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនអាចរួចខ្លួនពីទុក្ខវេទនានៃការខ្លាចស្លាប់ដូច្នេះ? នៅពេលដែលប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ មនុស្សខ្លះលេចនោមទាំងមិនដឹងខ្លួន ឯអ្នកផ្សេងទៀតភ័យស្លន់ស្លោ ញាប់ញ័រ ស្លេកស្លាំង ហើយបែរជារិះគន់ស្ថានសួគ៌ និងមនុស្សទៅវិញ។ អ្នកខ្លះថែមទាំងទ្រហ៊ោយំទៀតផង។ ទាំងអស់នេះមិនមែនជាប្រតិកម្មពីធម្មជាតិដែលកើតឡើងភ្លាមៗ នៅពេលដែលសេចក្តីស្លាប់ខិតជិតចូលមកដល់នោះឡើយ។ មនុស្សប្រព្រឹត្តឥរិយាបថដ៏គួរឱ្យអាម៉ាស់បែបនេះ ជាចម្បងគឺដោយសារតែនៅក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់គេ ពួកគេមានអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់ ដោយសារតែពួកគេមិនមានចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់លាស់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ ហើយគេក៏មិនចុះចូលចំពោះការរៀបចំទាំងនោះដែរ។ មនុស្សមានប្រតិកម្មបែបនេះ ដោយសារតែពួកគេមិនចង់បានអ្វីឡើយ ក្រៅពីចង់រៀបចំ និងគ្រប់គ្រងលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដោយខ្លួនឯង ចង់ត្រួតត្រាលើវាសនា ជីវិត និងការស្លាប់របស់គេផ្ទាល់។ ដូច្នេះ វាគ្មានអ្វីដែលត្រូវឆ្ងល់ឡើយ មនុស្សមិនអាចរួចផុតពីអារម្មណ៍ខ្លាចស្លាប់នោះទេ។

៦. មានតែតាមរយៈការទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទេ ទើបគេអាចត្រឡប់ទៅក្បែរទ្រង់បាន

នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់មិនមានចំណេះដឹង និងបទពិសោធច្បាស់លាស់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអំពីការរៀបចំរបស់ទ្រង់ នោះចំណេះដឹងរបស់គេអំពីវាសនា និងអំពីសេចក្តីស្លាប់ ក៏នឹងស្រពេចស្រពិលទៅតាមនោះដែរ។ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងស្ថិតនៅក្នុងបាតព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនដឹងថាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រា និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនទទួលស្គាល់ថា មនុស្សមិនអាចច្រានចោល ឬគេចផុតពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ សម្រាប់ហេតុផលនេះ នៅពេលដែលគេត្រូវប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ ពួកគេនៅតែមានពាក្យសម្ដីចុងក្រោយមិនចេះចប់ ការព្រួយបារម្ភ និងវិប្បដិសារីជាច្រើនទៀត។ ពួកគេត្រូវបានសង្កត់សង្កិនដោយរបស់របរ ភាពអល់អែក និងការភាន់ច្រឡំជាច្រើន។ ការនេះធ្វើឱ្យពួកគេខ្លាចសេចក្តីស្លាប់។ សម្រាប់មនុស្សណាដែលកើតចូលមកក្នុងពិភពលោកនេះ កំណើតគឺជាអ្វីដែលចៀសមិនរួច ហើយសេចក្តីស្លាប់ក៏ជាអ្វីមួយដែលគេចមិនផុតដែរ ដូច្នេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចរួចខ្លួនពីដំណើរជីវិតនេះឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ចង់ចាកចេញពីពិភពលោកនេះដោយគ្មានការឈឺចាប់ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ចង់ប្រឈមនឹងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតដោយគ្មានភាពអល់អែក ឬការព្រួយបារម្ភ ផ្លូវតែមួយគត់ គឺត្រូវចាកចេញទៅដោយគ្មានវិប្បដិសារី។ ហើយផ្លូវតែមួយគត់ក្នុងការចាកចេញដោយគ្មានវិប្បដិសារីនោះ គឺត្រូវស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ដឹងអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងចុះចូលចំពោះការទាំងនោះ។ មានតែតាមរបៀបនេះទេ ទើបគេអាចនៅឆ្ងាយពីសេចក្តីវេទនារបស់មនុស្ស ពីការអាក្រក់ ពីចំណងរបស់អារក្សសាតាំង ហើយមានតែតាមរបៀបនេះទេ ទើបគេអាចរស់នៅក្នុងជីវិតដូចជាយ៉ូប ជាជីវិតមួយដែលត្រូវបានដឹកនាំ និងទទួលព្រះពរពីព្រះអាទិករ ជាជីវិតមួយដែលមានសេរីភាព ជាជីវិតមួយដែលមានតម្លៃ និងអត្ថន័យ ជាជីវិតមួយដែលទៀងត្រង់ និងសប្បុរស។ មានតែបែបនេះទេ ទើបគេអាចចុះចូលដូចជាលោកយ៉ូបចំពោះការក្តីល្បងល និងការដកហូតអស់ទៅវិញរបស់ព្រះអាទិករ ចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះអាទិករ។ មានតែបែបនេះទេ ទើបគេអាចថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករពេញមួយជីវិតរបស់គេ ហើយទទួលបានការស្ងើចសរសើររបស់ទ្រង់ដូចជាយ៉ូប ហើយស្ដាប់ឮព្រះសូរសៀងរបស់ទ្រង់ និងមើលឃើញទ្រង់លេចមក។ មានតែបែបនេះទេ ទើបគេអាចរស់នៅ និងស្លាប់ទៅយ៉ាងរីករាយដូចយ៉ូប ដោយគ្មានការឈឺចាប់ គ្មានការព្រួយបារម្ភ និងគ្មានវិប្បដិសារី។ មានតែបែបនេះទេ ទើបគេអាចរស់នៅក្នុងពន្លឺដូចយ៉ូប ហើយឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលជីវិតនីមួយៗនៅក្នុងពន្លឺ បញ្ចប់ដំណើររបស់គេនៅក្នុងពន្លឺយ៉ាងរលូន បង្ហើយបេសកកម្មរបស់ខ្លួនប្រកបដោយជោគជ័យ ដោយដកពិសោធន៍ រៀនសូត្រ និងស្គាល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ ក្នុងនាមជាភាវៈដែលត្រូវបានបង្កើតមក ហើយស្លាប់ទៅវិញនៅក្នុងពន្លឺ ហើយបន្ទាប់ពីនោះមក ក៏ឈរនៅខាងព្រះអាទិករជារៀងរហូតក្នុងនាមជាមនុស្សដែលព្រះបានបង្កើតមក ដែលទទួលបានការសរសើរពីទ្រង់។

ចូរកុំខកខានឱកាសក្នុងការស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករឡើយ

ដំណាក់កាលទាំងប្រាំមួយដែលបានពណ៌នានៅខាងលើ គឺជាដំណាក់កាលដ៏សំខាន់ដែលត្រូវបានគូរវាស ដោយព្រះអាទិករ ដែលមនុស្សសាមញ្ញគ្រប់រូបត្រូវឆ្លងកាត់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ។ ចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្ស ដំណាក់កាលនីមួយៗគឺជាការពិត គ្មាននរណាម្នាក់អាចចៀសផុតឡើយ ហើយដំណាក់កាលទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធនឹងការកំណត់ទុកជាមុន និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករ។ ដូច្នេះ សម្រាប់មនុស្ស ដំណាក់កាលនីមួយៗ គឺជាចំណុចត្រួតពិនិត្យដ៏សំខាន់មួយ ហើយឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវប្រឈមនឹងសំណួរដ៏ពិបាកអំពីរបៀបឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលនីមួយៗប្រកបដោយភាពជោគជ័យ។

ជាច្រើនទសវត្សរ៍នៃជីវិតរបស់មនុស្ស អាចមានរយៈពេលវែង ឬខ្លី។ រយៈពេលម្ភៃប្លាយឆ្នាំរវាងកំណើត និងការពេញវ័យ កន្លងផុតតែមួយប៉ប្រិចភ្នែកប៉ុណ្ណោះ ហើយទោះបីនៅចំណុចនៃជីវិតនេះ មនុស្សត្រូវបានចាត់ទុកថាជាមនុស្សពេញវ័យក៏ដោយ ក៏មនុស្សនៅក្នុងក្រុមវ័យនេះ មិនដឹងអ្វីសោះអំពីជីវិតមនុស្ស និងវាសនារបស់មនុស្ស។ នៅពេលដែលគេទទួលបានបទពិសោធន៍កាន់តែច្រើន ពួកគេបោះជំហានបន្ដិចម្ដងៗចូលទៅក្នុងមជ្ឈិមវ័យ។ មនុស្សនៅក្នុងវ័យសាមសិបឆ្នាំ និងវ័យសែសិបឆ្នាំ ទទួលបាននូវបទពិសោធក្មេងខ្ចីអំពីជីវិត និងអំពីវាសនា ប៉ុន្តែគំនិតរបស់គេអំពីរឿងទាំងនេះនៅតែមិនទាន់ច្បាស់លាស់នៅឡើយទេ។ រហូតចូលដល់វ័យសែសិបឆ្នាំ ទើបមនុស្សខ្លះចាប់ផ្ដើមយល់អំពីមនុស្សជាតិ និងចក្រវាឡ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក និងយល់អំពីអត្ថន័យនៃជីវិតរបស់មនុស្ស ព្រមទាំងអ្វីដែលជាវាសនារបស់មនុស្ស។ ទោះបីពួកគេបានក្លាយជាអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ជាយូរឆ្នាំ ហើយឥឡូវនេះ ពួកគេបានចូលក្នុងមជ្ឈិមវ័យក៏ដោយ ក៏មនុស្សខ្លះនៅតែមិនអាចមានចំណេះដឹង និងនិយមន័យដ៏សុក្រឹត្យត្រឹមត្រូវអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនមានការចុះចូលពិតប្រាកដដដែល។ មនុស្សខ្លះគ្មានខ្វល់អ្វីឡើយ ក្រៅពីការស្វែងរកទទួលព្រះពរ ហើយទោះបីជាគេបានរស់នៅអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំហើយក៏ដោយ ក៏គេមិនដឹង ឬមិនយល់សូម្បីតែបន្ដិចអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើវាសនារបស់មនុស្ស និងមិនបានបោះជំហានសូម្បីតែបន្ដិចចូលទៅក្នុងមេរៀនជាក់ស្ដែងនៃការចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សបែបនេះពិតជាល្ងីល្ងើបំផុត ហើយជីវិតរបស់គេក៏ត្រូវបានរស់នៅដោយឥតន័យខ្លឹមសារដែរ។

ប្រសិនបើអំឡុងពេលនៃជីវិតរបស់មនុស្សត្រូវបានបែងចែកស្របតាមទៅកម្រិតនៃបទពិសោធជីវិតរបស់មនុស្ស និងចំណេះដឹងរបស់គេអំពីវាសនារបស់មនុស្សបាន នោះពួកគេទំនងជាអាចបែងចែកជាដំណាក់កាលចំនួនបី។ ដំណាក់កាលទីមួយ គឺជាយុវវ័យដែលជាឆ្នាំនៅចន្លោះកំណើត និងមជ្ឈឹមវ័យ ឬចាប់ពីកំណើតរហូតដល់វ័យសាបសិប។ ដំណាក់កាលទីពីរ គឺជាភាពចាស់ទុំ ចាប់ពីមជ្ឈិមវ័យដល់វ័យចំណាស់ ឬចាប់ពីវ័យសាមសិបរហូតដល់វ័យហុកសិប។ ហើយដំណាក់កាលទីបី គឺជាអំឡុងពេលដែលមនុស្សម្នាក់មានវ័យជរា ដែលចាប់ផ្ដើមនៅវ័យហុកសិបឆ្នាំរហូតដល់គេចាកចេញពីលោកិយនេះ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ចាប់ពីកំណើតដល់មជ្ឈិមវ័យ ចំណេះដឹងរបស់មនុស្សភាគច្រើនអំពីវាសនា និងអំពីជីវិត គឺនៅមានកម្រិត ដោយគេគ្រាន់តែចម្លងយកគំនិតរបស់អ្នកដទៃ ហើយវាសឹងតែគ្មានលក្ខណៈជាក់ស្ដែង និងពិតប្រាកដឡើយ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ទស្សនៈជីវិតរបស់គេ និងរបៀបដែលគេរស់នៅក្នុងពិភពលោក គឺនៅក្មេងខ្ចី និងរាក់កំផែល។ នេះជាអំឡុងពេលយុវភាពរបស់គេ។ មានតែក្រោយពេលដែលគេបានភ្លក់គ្រប់ទាំងអំណរ និងទុក្ខព្រួយនៃជីវិតប៉ុណ្ណោះ ទើបគេទទួលបានការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីវាសនា ហើយនៅក្នុងជម្រៅនៃដួងចិត្តរបស់គេ គឺគេចាប់ផ្ដើមយល់បន្ដិចម្ដងៗដោយមិនដឹងខ្លួន អំពីភាពមិនអាចត្រឡប់ក្រោយនៃវាសនា ហើយគេក៏ទទួលស្គាល់ថា អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករទៅលើវាសនារបស់មនុស្សពិតជាមានមែន។ នេះគឺជាអំឡុងពេលនៃភាពពេញវ័យរបស់មនុស្សម្នាក់។ មនុស្សម្នាក់ចូលទៅក្នុងអំឡុងពេលពេញវ័យ នៅពេលដែលគេឈប់តយុទ្ធប្រឆាំងនឹងវាសនា និងនៅពេលដែលគេលែងចង់ឈ្លោះប្រកែក ហើយផ្ទុយទៅវិញ គេដឹងអំពីវាសនារបស់គេនៅក្នុងជីវិត ចុះចូលចំពោះបំណងរបស់ស្ថានសួគ៌ សង្ខេបសមិទ្ធផល និងកំហុសរបស់គេនៅក្នុងជីវិត ហើយរង់ចាំការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះអាទិករចំពោះជីវិតរបស់គេ។ ការពិចារណាអំពីបទពិសោធផ្សេងៗ និងអ្វីៗដែលមនុស្សទទួលបានក្នុងអំឡុងពេលទាំងបីនេះ ដោយស្ថិតនៅក្រោមកាលៈទេសៈធម្មតា នោះទ្វារនៃឱកាសរបស់មនុស្សម្នាក់ក្នុងការដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករមិនបើកចំហធំឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់រស់នៅដល់វ័យហុកសិបឆ្នាំ គេនៅសល់ពេលតែសាមសិបឆ្នាំប៉ុណ្ណោះក្នុងការស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើគេចង់បានអំឡុងពេលយូរជាងនេះទៀត វាអាចទៅរួចបានលុះត្រាតែជីវិតរបស់គេមានរយៈពេលយូរគ្រប់គ្រាន់អាចរស់នៅបានមួយសតវត្សរ៍។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមនិយាយថា បើស្របតាមច្បាប់ធម្មតានៃអតិ្ថភាពរបស់មនុស្ស ទោះបីវាជាដំណើរការដ៏វែងឆ្ងាយមួយ ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សម្នាក់ជួបនូវប្រធានបទនៃការស្គាល់អធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាលើកដំបូង រហូតដល់ពេលដែលគេអាចទទួលស្គាល់ការពិតនៃអធិបតេយ្យភាពនោះ ហើយចាប់ពីពេលនោះ រហូតដល់ចំណុចមួយដែលគេអាចចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពនោះបាន ហើយប្រសិនបើគេរាប់ចំនួនឆ្នាំទាំងនោះ គឺគេមានពេលមិនលើសពីសាមសិបឆ្នាំ ឬសែសិបឆ្នាំឡើយ ក្នុងអំឡុងពេលដែលគេមានឱកាសដើម្បីទទួលបានរង្វាន់ទាំងនេះ។ ហើយជារឿយៗ មនុស្សបានបែកឆ្វេងទៅតាមបំណងប្រាថ្នា និងមហិច្ឆតារបស់គេ ដើម្បីចង់ទទួលបានព្រះពរ ដូច្នេះ គេមិនអាចឈ្វេងយល់ដឹងអំពីកន្លែងដែលនាំឱ្យជីវិតមនុស្សមានន័យខ្លឹមសារ ហើយក៏មិនយល់អំពីសារៈសំខាន់នៃការស្គាល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះដែរ។ មនុស្សបែបនេះមិនរីករាយនឹងឱកាសដ៏មានតម្លៃ ដើម្បីចូលទៅក្នុងពិភពលោករបស់មនុស្ស ដកពិសោធន៍នូវជីវិតជាមនុស្ស និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករនោះឡើយ ហើយគេក៏មិនទទួលស្គាល់ពីតម្លៃក្នុងនាមជាមនុស្ស ដែលទទួលបានការដឹកនាំដោយផ្ទាល់របស់ព្រះអាទិករដែរ។ ដូចនេះ ខ្ញុំសូមនិយាយថា មនុស្សទាំងឡាយណាដែលចង់ឱ្យកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចប់ក្នុងពេលឆាប់ៗ ដែលចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់រៀបចំចុងបញ្ចប់របស់មនុស្សឱ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដើម្បីឱ្យគេអាចមើលឃើញពីអង្គដ៏ពិតរបស់ទ្រង់ភ្លាមៗ និងចង់ទទួលបានព្រះពរឱ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាននោះ ពួកគេមានទោសដ៏អាក្រក់បំផុតចំពោះការមិនស្ដាប់បង្គាប់ ហើយពួកគេគឺជាមនុស្សល្ងីល្ងើបំផុត។ ក្នុងពេលនេះ មនុស្សដែលមានប្រាជ្ញា អស់អ្នកដែលមានបញ្ញាដ៏ឈ្លាសវៃបំផុត គឺជាមនុស្សដែលចង់យល់អំពីឱកាសដ៏វិសេសនេះ ដើម្បីយល់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះអាទិករក្នុងអំឡុងពេលដ៏មានកម្រិតរបស់គេ។ បំណងប្រាថ្នាផ្សេងគ្នាទាំងពីរនេះ បង្ហាញឱ្យឃើញពីទស្សនៈ និងការដេញតាមចំនួនពីរដែលផ្ទុយគ្នាស្រឡះ៖ អស់អ្នកដែលស្វែងរកព្រះពរ គឺជាមនុស្សអាត្មានិយម និងថោកទាប ហើយគ្មានការពិចារណាទៅលើព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនដែលព្យាយាមចង់ដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនដែលមានបំណងចង់ចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពនោះឡើយ ប៉ុន្តែគេគ្រាន់តែចង់រស់នៅតាមទំនើងចិត្តរបស់គេប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជាមនុស្សថោកទាប ហើយគឺមនុស្សប្រភេទនេះឯងដែលនឹងត្រូវបំផ្លាញចោលនោះ។ អស់អ្នកដែលស្វែងរកចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ អាចបោះចោលបំណងប្រាថ្នារបស់គេ និងព្រមចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេព្យាយាមក្លាយជាប្រភេទមនុស្សដែលចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងចង់បំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សបែបនេះរស់នៅក្នុងពន្លឺ និងនៅក្នុងចំណោមព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេនឹងប្រាកដជាទទួលបានការស្ងើចសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់មិនខាន។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ជម្រើសរបស់មនុស្សគឺគ្មានប្រយោជន៍ឡើយ ហើយមនុស្សមិនមានសិទ្ធិសម្រេចអំពីរយៈពេលដែលកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមាននោះឡើយ។ វាប្រសើរជាងដែលមនុស្សដាក់ខ្លួននៅក្រោមការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់។ ប្រសិនបើអ្នកមិនចង់ដាក់ខ្លួននៅក្រោមការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះទៅ? ជាលទ្ធផល តើព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកដែលនឹងខាតបង់ឬ? ប្រសិនបើអ្នកមិនដាក់ខ្លួននៅក្រោមការចាត់ចែងរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែបែរជាព្យាយាមត្រួតត្រាដោយខ្លួនឯង នោះអ្នកកំពុងតែធ្វើការជ្រើសរើសដ៏ល្ងីល្ងើ ហើយចុងបញ្ចប់ អ្នកនឹងក្លាយជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលត្រូវខាតបង់។ ប្រសិនបើមនុស្សសហការជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ប្រសិនបើពួកគេប្រញាប់ប្រញាល់ទទួលយកការចាត់ចែងរបស់ទ្រង់ ស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងយល់គ្រប់ទាំងកិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ នោះពួកគេនឹងមានសង្ឃឹមមិនខាន។ មានតែបែបនេះទេ ទើបជីវិតរបស់គេនឹងមិនត្រូវបានរស់នៅដោយឥតន័យខ្លឹមសារ ហើយពួកគេនឹងទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះមិនខាន។

គ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្លាស់ប្ដូរការពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់មានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្សបានឡើយ

ក្រោយពេលបានស្ដាប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំទើបតែនិយាយនេះរួច តើអ្នករាល់គ្នាមានគំនិតចង់កែប្រែវាសនាដែរឬទេ? តើអ្នកមានការយល់ដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស? និយាយដោយងាយ នៅក្រោមសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សគ្រប់គ្នាទទួលយកអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ ទាំងសកម្ម ឬអកម្ម ហើយមិនថាគេខំរើបម្រះនៅក្នុងផ្លូវនៃជីវិតរបស់គេបែបណា មិនថាពួកគេដើរតាមផ្លូវវៀចវេចំនួនប៉ុន្មាននោះទេ ដល់ទីបញ្ចប់ គេនឹងត្រឡប់ទៅកាន់គន្លងវិថីនៃវាសនាដែលព្រះអាទិករបានចារទុកសម្រាប់ពួកគេដដែល។ នេះជាភាពមិនអាចជម្នះបាននៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ និងជាឥរិយាបថដែលសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ត្រួតត្រា និងគ្រប់គ្រងលើចក្រវាឡ។ គឺជាភាពមិនអាចជម្នះបាន ជាទម្រង់នៃការត្រួតត្រា និងការគ្រប់គ្រងនេះហើយ ដែលត្រូវទទួលខុសត្រូវលើច្បាប់ដែលត្រួតត្រាលើជីវិតនៃរបស់សព្វសារពើ ដែលអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សចាប់កំណើតជាថ្មីម្ដងហើយម្ដងទៀតដោយគ្មានការរំខាន ដែលធ្វើឱ្យពិភពលោកវិល និងធ្វើចលនាជាទៀងទាត់ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ និងពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។ អ្នករាល់គ្នាបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែកនូវការពិតទាំងអស់នេះ ហើយអ្នកយល់អំពីការទាំងនោះ មិនថារាក់ក្ដី ឬជ្រៅក្ដី ហើយជម្រៅនៃការយល់ដឹងរបស់អ្នក គឺអាស្រ័យលើបទពិសោធ និងចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីសេចក្តីពិត និងចំណេះដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ថាតើអ្នកដឹងអំពីសេចក្តីពិតបានច្បាស់កម្រិតណា ថាតើអ្នកបានដកពិសោធន៍ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានច្រើនកម្រិតណា ថាតើអ្នកបានដឹងអំពីសារជាតិ និងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានល្អយ៉ាងណា ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែតំណាងឱ្យជម្រៅនៃការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើអត្ថិភាពនៃអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាស្រ័យលើការដែលមនុស្សចុះចូលចំពោះការទាំងនេះដែរឬទេ? តើការដែលព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចនេះ ត្រូវបានកំណត់ថាតើមនុស្សត្រូវតែចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចនេះដែរឬទេ? សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានជានិច្ច មិនថាស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈបែបណានោះឡើយ។ នៅក្នុងគ្រប់ស្ថានភាព ព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រា និងរៀបចំវាសនារបស់មនុស្សគ្រប់រូប និងរបស់សព្វសារពើ ដោយស្របតាមព្រះតម្រិះ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ការនេះនឹងមិនផ្លាស់ប្ដូរទៅតាមការផ្លាស់ប្ដូររបស់មនុស្សឡើយ។ វាមានភាពឯករាជ្យពីឆន្ទៈរបស់មនុស្ស មិនអាចត្រូវបានផ្លាស់ប្រែទៅតាមការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងពេលវេលា ដែនលំហ និងភូមិសាស្ត្រឡើយ ដ្បិតសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាសារជាតិដំបូងរបស់ទ្រង់។ មិនថាមនុស្សអាចដឹង និងទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនថាមនុស្សអាចចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពនោះក៏ដោយ ក៏ការពិតទាំងនេះមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរចំពោះការពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្សឡើយសូម្បីតែបន្ដិច។ គឺអាចនិយាយបានថា ទោះបីមនុស្សមានអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏វាមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរការពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់មានអធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្ស និងរបស់សព្វសារពើនោះដែរ។ ទោះបីអ្នកមិនចុះចូលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែបញ្ជាលើវាសនារបស់អ្នកដដែល។ ទោះបីអ្នកមិនអាចដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏សិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់នៅតែមានដដែល។ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស មានភាពឯករាជ្យពីឆន្ទៈរបស់មនុស្ស ហើយវាមិនផ្លាស់ប្ដូរស្របតាមចំណង់ចំណូលចិត្ត និងជម្រើសរបស់មនុស្សឡើយ។ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ស្ថិតនៅគ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់ម៉ោង គ្រប់នាទី។ ផ្ទៃមេឃ និងផែនដី នឹងរលាយបាត់ទៅ ប៉ុន្តែសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់នឹងមិនដែលបាត់សោះឡើយ ដ្បិតទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ទ្រង់មានសិទ្ធិអំណាចដ៏វិសេស ហើយសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់មិនត្រូវបានរឹតត្បិត ឬកម្រិតដោយមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ ឬអ្វីៗ ដោយដែនលំហ ឬដោយភូមិសាស្ត្រឡើយ។ គ្រប់ពេលវេលា ព្រះជាម្ចាស់កាន់កាប់សិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ បង្ហាញពីឫទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ និងបន្តកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ជានិច្ច។ នៅគ្រប់ពេលវេលា ទ្រង់គ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ ផ្គត់ផ្គង់ដល់របស់សព្វសារពើ ចាត់ចែងរបស់សព្វសារពើ ដូចជាទ្រង់តែងតែធ្វើកន្លងមកអ៊ីចឹង។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចផ្លាស់ប្ដូរការនេះបានឡើយ។ វាជាការពិតមួយ ហើយវាជាសេចក្តីពិតមួយដែលមិនប្រែប្រួលឡើយ តាំងពីយូរអង្វែងមកហើយ!

អាកប្បកិរិយា និងការអនុវត្តដ៏ត្រឹមត្រូវសម្រាប់មនុស្សដែលចង់ចុះចូលនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់

តើមនុស្សសព្វថ្ងៃគួរតែមានអាកប្បកិរិយាបែបណាដើម្បីដឹង និងគោរពចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស? នេះជាបញ្ហាដ៏ពិតមួយដែលមនុស្សគ្រប់រូបមាន។ នៅពេលដែលប្រឈមជាមួយបញ្ហាជាក់ស្ដែងនៃជីវិតនេះ តើអ្នកគួរតែមានចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់? នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហាទាំងនេះ ហើយមិនដឹងពីរបៀបត្រូវស្វែងយល់ ដោះស្រាយ និងដកពិសោធន៍នូវការទាំងនេះ តើអ្នកគួរតែមានអាកប្បកិរិយាបែបណាដើម្បីបង្ហាញពីចេតនារបស់អ្នកក្នុងការចុះចូល បំណងរបស់អ្នកក្នុងការចុះចូល និងភាពជាក់ស្ដែងនៃការចុះចូលរបស់អ្នកចំពោះអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ជាដំបូង អ្នកត្រូវតែរៀនចេះរង់ចាំ បន្ទាប់មក អ្នកត្រូវរៀនស្វែងរក ហើយបន្ទាប់មកទៀត អ្នកត្រូវរៀនចុះចូល។ «ការរង់ចាំ» មានន័យថា រង់ចាំពេលកំណត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ រង់ចាំមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលទ្រង់បានរៀបចំទុកសម្រាប់អ្នក រង់ចាំព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បើកសម្ដែងបន្ដិចម្ដងៗដល់អ្នក។ «ការស្វែងរក» មានន័យថាជាការសង្កេត និងការយល់ដឹងអំពីគោលបំណងដ៏ហ្មត់ចត់របស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់អ្នក តាមរយៈមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលទ្រង់បានគូរវាស ការយល់ដឹងអំពីសេចក្តីពិតតាមរយៈការទាំងនេះ ការយល់ដឹងអំពីអ្វីដែលមនុស្សត្រូវសម្រេច និងផ្លូវដែលគេត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់ ការយល់ដឹងអំពីលទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់សម្រេចនៅក្នុងមនុស្ស និងសមិទ្ធិផលអ្វីខ្លះដែលទ្រង់ចង់សម្រេចបាននៅក្នុងពួកគេ។ ចំណែកឯ «ការចុះចូល» វិញ សំដៅទៅលើការទទួលយកមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ចែង ទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ហើយតាមរយៈការទាំងនេះ អ្នកចាប់ផ្ដើមដឹងអំពីរបៀបដែលព្រះអាទិករត្រួតត្រាវាសនារបស់មនុស្ស របៀបដែលទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាមួយព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ និងរបៀបដែលទ្រង់សម្រេចសេចក្តីពិតនៅខាងក្នុងមនុស្ស។ របស់សព្វសារពើដែលស្ថិតនៅក្រោមការរៀបចំ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ស្ដាប់បង្គាប់តាមច្បាប់ធម្មជាតិ ហើយប្រសិនបើអ្នកតាំងចិត្តអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់រៀបចំ និងបញ្ជាអ្វីៗទាំងអស់សម្រាប់អ្នក នោះអ្នកគួរតែរៀនរង់ចាំ អ្នកគួរតែរៀនស្វែងរក ហើយអ្នកគួរតែរៀនចុះចូល។ នេះគឺជាអាកប្បកិរិយាមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលចង់ចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែមាន ដ្បិតនេះជាគុណសម្បត្តិមូលដ្ឋានដែលត្រូវតែមាន សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលចង់ទទួលយកអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដើម្បីមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះ ដើម្បីមានគុណសម្បត្តិបែបនេះ អ្នកត្រូវតែខំប្រឹងកាន់តែខ្លាំងឡើង។ នេះជាផ្លូវតែមួយគត់ដែលអ្នកអាចចូលទៅក្នុងការពិតបាន។

ការទទួលយកព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើជាម្ចាស់តែមួយគត់របស់អ្នក គឺជាជំហានដំបូងនៅក្នុងការទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះ

សេចក្ដីពិតទាក់ទងនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាសេចក្តីពិតដែលមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវតែគោរពយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ត្រូវតែដកពិសោធន៍ និងយល់ដោយចេញពីចិត្តរបស់គេ ដ្បិតសេចក្តីពិតទាំងនេះមានទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់មនុស្សគ្រប់រូប ទៅលើអតីតកាល បច្ចុប្បន្នកាល និងអនាគតកាលរបស់មនុស្សគ្រប់រូប ហើយទៅលើដំណាក់កាលសំខាន់ៗ ដែលមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវឆ្លងកាត់នៅក្នុងជីវិត និងទៅលើចំណេះដឹងរបស់មនុស្សអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាកប្បកិរិយាដែលគេគួរតែមាន ដើម្បីប្រឈមនឹងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ទាក់ទងនឹងទិសដៅចុងក្រោយរបស់មនុស្សគ្រប់រូបដែរ។ ដូច្នេះ វាត្រូវការថាមពលពេញមួយជីវិត ដើម្បីដឹង និងយល់អំពីសេចក្តីពិតទាំងនេះ។ នៅពេលដែលអ្នកសម្លឹងទៅកាន់សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ នៅពេលដែលអ្នកទទួលយកសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ នោះបនិ្ដចម្ដងៗ អ្នកនឹងទទួលស្គាល់ និងយល់សេចក្តីពិតអំពីអត្ថិភាពនៃសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនខាន។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកមិនដែលទទួលស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនដែលទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ទេ នោះមិនថាអ្នកមានជីវិតរស់នៅបានប៉ុន្មានឆ្នាំក៏ដោយ ក៏អ្នកនឹងមិនទទួលបានចំណេះដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ សូម្បីតែបន្ដិច។ ប្រសិនបើអ្នកមិនដឹង និងមិនយល់អំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះនៅពេលដែលអ្នកចូលទៅដល់ចុងផ្លូវ ទោះបីជាអ្នកបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនទសវត្សរ៍ក៏ដោយ ក៏អ្នកនឹងគ្មានអ្វីដើម្បីបង្ហាញសម្រាប់ជីវិតរបស់អ្នកដែរ ហើយអ្នកនឹងមិនមានចំណេះដឹងសូម្បីតែបន្ដិចអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស។ តើនេះមិនមែនជារឿងដ៏សោកសៅបំផុតទេឬអី? ដូច្នេះ មិនថាអ្នកដើរបានឆ្ងាយនៅក្នុងជីវិតកម្រិតណា មិនថាឥឡូវនេះអ្នកមានអាយុប៉ុន្មាន មិនថាអ្នកនៅសល់ដំណើរផ្លូវចម្ងាយប៉ុន្មានទៀតនោះទេ ជាដំបូង អ្នកត្រូវតែទទួលស្គាល់ពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគោរពសិទ្ធិអំណាចនេះយ៉ាងហ្មត់ចត់ ព្រមទាំងទទួលយកការពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាចៅហ្វាយតែមួយគត់របស់អ្នក។ ការទទួលបានចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់លាស់ និងសុក្រឹតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស គឺជាមេរៀនដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូប ហើយវាក៏ជាគន្លឹះដើម្បីដឹងអំពីជីវិតរបស់មនុស្ស និងដើម្បីទទួលបានសេចក្តីពិតដែរ។ នេះហើយជាជីវិតនៃការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាវគ្គមូលដ្ឋាននៃការសិក្សា ដែលមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវតែមានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចចៀសផុតបានដែរ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ចង់ដើរផ្លូវកាត់ ដើម្បីទៅសម្រេចគោលដៅនេះ នោះខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នកឥឡូវនេះថា វាមិនអាចទៅរួចនោះឡើយ! ប្រសិនបើអ្នកចង់រត់គេចចេញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះកាន់តែមិនអាចទៅរួចឡើយ! ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះអម្ចាស់តែមួយគត់របស់មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់ជាចៅហ្វាយតែមួយគត់នៃវាសនារបស់មនុស្ស ដូច្នេះហើយ វាមិនអាចទៅរួចទេសម្រាប់មនុស្សក្នុងការកាន់កាប់វាសនារបស់ខ្លួន ក៏មិនអាចទៅរួចសម្រាប់មនុស្សក្នុងការបោះជំហានចេញពីវាសនានេះដែរ។ មិនថាគេមានសមត្ថភាពខ្លាំងប៉ុនណាឡើយ ក៏គេមិនអាចមានឥទ្ធិពល ហើយក៏មិនអាចចាត់ចែង រៀបចំ ត្រួតត្រា ឬកែប្រែវាសនារបស់អ្នកដទៃបានដែរ។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ដ៏ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចបញ្ជារបស់សព្វសារពើសម្រាប់មនុស្សបាន។ ពីព្រោះមានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ដ៏ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ប៉ុណ្ណោះដែលមានសិទ្ធិអំណាចដ៏វិសេសក្នុងការក្តោបក្ដាប់អធិបតេយ្យភាពលើវាសនារបស់មនុស្ស មានតែព្រះអាទិករតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលជាចៅហ្វាយតែមួយគត់របស់មនុស្ស។ សិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនត្រឹមតែមានអធិបតេយ្យភាពលើមនុស្សដែលត្រូវបានបង្កើតមកប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ទៅលើភាវៈដែលមិនត្រូវបានបង្កើតមកដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចមើលឃើញ លើហ្វូងតារា និងលើសកលលោកដែរ។ នេះជាការពិតមួយដែលមិនអាចប្រកែកបាន ជាការពិតដែលពិតជាមានមែន ដែលគ្មានមនុស្ស ឬវត្ថុណាមួយអាចផ្លាស់ប្ដូរបានឡើយ។ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់នៅតែមិនពេញចិត្តជាមួយអ្វីដែលកើតឡើង ទាំងជឿថា អ្នកមានជំនាញ ឬសមត្ថភាពពិសេស និងនៅតែគិតថា ដោយសំណាងល្អណាមួយ អ្នកអាចផ្លាស់ប្ដូរកាលៈទេសៈបច្ចុប្បន្នរបស់អ្នកបាន ឬក៏អាចគេចផុតពីការទាំងនោះបាន ហើយប្រសិនបើអ្នកមានបំណងចង់កែប្រែវាសនារបស់អ្នក ដោយមធ្យោបាយនៃកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់មនុស្ស ហើយចង់ញែកខ្លួនចេញពីមិត្តសម្លាញ់របស់អ្នក និងចង់ទទួលបានភាពល្បីល្បាញ និងទ្រពស្យម្បត្តិ នោះខ្ញុំចង់និយាយប្រាប់អ្នកថា អ្នកកំពុងតែធ្វើឱ្យរឿងកាន់តែពិបាកសម្រាប់ខ្លួនអ្នកហើយ អ្នកកំពុងតែស្វែងរកបញ្ហាតែប៉ុណ្ណោះ អ្នកកំពុងតែជីកផ្នូរសម្រាប់ខ្លួនឯងហើយ! មិនយូរមិនឆាប់ នៅថ្ងៃមួយ អ្នកនឹងរកឃើញថា អ្នកបានធ្វើការសម្រេចចិត្តខុស ហើយកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកបានក្លាយជារឿងខ្ជះខ្ជាយ។ មហិច្ឆតារបស់អ្នក បំណងចង់រើបម្រះប្រឆាំងនឹងវាសនារបស់អ្នក និងទង្វើដ៏អាក្រក់របស់អ្នកនឹងនាំអ្នកឱ្យធ្លាក់ផ្លូវ ដោយគ្មានការបកក្រោយឡើយ ហើយដោយហេតុផលនេះ អ្នកនឹងត្រូវបង់ថ្លៃដ៏ជូរចត់មិនខាន។ ទោះបីជាពេលបច្ចុប្បន្ន អ្នកមិនទាន់មើលឃើញពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃផលវិបាកក៏ដោយ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលអ្នកបន្តដកពិសោធន៍ និងយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីសេចក្តីពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់ជាចៅហ្វាយនៃវាសនារបស់មនុស្ស នោះបន្ដិចម្ដងៗ អ្នកនឹងចាប់ផ្ដើមទទួលស្គាល់ពីអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយនៅថ្ងៃនេះ និងយល់អំពីការពិតរបស់វាមិនខាន។ មិនថាអ្នកមានដួងចិត្ត និងវិញ្ញាណដ៏ពិត ឬយ៉ាងណា ហើយមិនថាអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្រឡាញ់សេចក្តីពិត ឬយ៉ាងណានោះទេ គឺអាស្រ័យលើអាកប្បកិរិយាដែលអ្នកមានចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងចំពោះសេចក្តីពិតនេះហើយ។ តាមធម្មតា ការនេះកំណត់ថា តើអ្នកអាចដឹង និងយល់អំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ឬយ៉ាងណា។ ប្រសិនបើអ្នកមិនដែលដឹងអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់នៅក្នុងជីវិតទេ ហើយក៏មិនដែលទទួលស្គាល់ និងទទួលយកសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងនោះ ដូច្នេះ អ្នកនឹងគ្មានតម្លៃសោះឡើយ ហើយអ្នកនឹងក្លាយជាកម្មវត្ថុនៃការស្អប់ខ្ពើម និងការបដិសេធរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនខាន ដោយសារតែផ្លូវដែលអ្នកបានដើរ និងជម្រើសដែលអ្នកបានធ្វើ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់អស់អ្នកដែលអាចទទួលយកការល្បងលរបស់ទ្រង់ ទទួលយកអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ចុះចូលចំពោះសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ហើយបន្ដិចម្ដងៗ ទទួលបានបទពិសោធន៍ដ៏ពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ នឹងបានទទួលចំណេះដឹងដ៏ពិតអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទទួលបានការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ហើយពួកគេនឹងស្ថិតនៅក្រោមចំណុះដ៏ពិតរបស់ព្រះអាទិករ។ មានតែមនុស្សបែបនេះទេ ទើបគេនឹងទទួលបានការសង្រ្គោះដ៏ពិតប្រាកដ។ ដោយសារតែគេបានស្គាល់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារតែពួកគេបានទទួលយកអធិបតេយ្យភាពនោះ ការយល់ដឹងរបស់គេអំពីការពិតនៃអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើវាសនារបស់មនុស្ស ការចុះចូលរបស់គេចំពោះអធិបតេយ្យភាពនោះ គឺជាការពិត និងសុក្រឹត្យ។ នៅពេលដែលគេប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ នោះគេនឹងមានគំនិតដូចយ៉ូបដែលមិនខ្លាចស្លាប់ឡើយ ហើយគេនឹងចុះចូលចំពោះការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ដោយគ្មានការជ្រើសរើសផ្ទាល់ខ្លួន ហើយក៏គ្មានបំណងចិត្តផ្ទាល់ខ្លួននោះដែរ។ គឺមានតែមនុស្សបែបនេះទេ ទើបគេនឹងអាចវិលត្រឡប់ទៅក្បែរព្រះអាទិករវិញក្នុងនាមជាមនុស្សដ៏ពិតដែលទ្រង់បានបង្កើតមក។

ថ្ងៃទី១៧ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០១៣