ក្នុងការជួបជុំគ្នាលើកចុងក្រោយរបស់យើង យើងបានប្រកបគ្នាអំពីប្រធានបទដ៏សំខាន់មួយ។ តើអ្នករាល់គ្នានៅចាំថា ប្រធានបទនោះជាអ្វីដែរទេ? ចាំខ្ញុំប្រាប់ម្ដងទៀតចុះ។ ប្រធានបទនៃការប្រកបគ្នាចុងក្រោយរបស់យើងគឺ៖ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ តើនេះមិនមែនជាប្រធានបទមួយដ៏សំខាន់ចំពោះអ្នករាល់គ្នាទេឬអី? តើផ្នែកណាមួយនៃប្រធានបទនេះដែលសំខាន់ជាងគេបំផុតចំពោះអ្នករាល់គ្នា? កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬមួយក៏ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ? តើមួយណាដែលអ្នករាល់គ្នាចាប់អារម្មណ៍ជាងគេ? តើមួយណាដែលអ្នករាល់គ្នាចង់ស្ដាប់ជាងគេ? ខ្ញុំដឹងថា អ្នករាល់គ្នាពិបាកនឹងឆ្លើយសំណួរនេះណាស់ ដ្បិតនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាចមើលឃើញបាននៅគ្រប់ចំណុចទាំងអស់នៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ក៏ត្រូវបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ជាប់ជានិច្ច និងគ្រប់ទីកន្លែងផងដែរ ហើយតំណាងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គថែមទៀត។ នៅក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជារួម កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ សុទ្ធតែមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ចេញពីគ្នាបានឡើយ។

ខ្លឹមសារនៃការប្រកបគ្នាលើកចុងក្រោយរបស់យើងអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានរួមបញ្ចូលកំណត់ត្រានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ទាក់ទងនឹងព្រឹត្តិការណ៍ដែលបានកើតឡើងជាយូរមកហើយផង។ កំណត់ត្រាទាំងនោះ សុទ្ធតែជារឿងរ៉ាវទាក់ទងនឹងមនុស្សនិងព្រះជាម្ចាស់ ហើយសុទ្ធតែជារឿងដែលបានកើតឡើងចំពោះមនុស្សទាំងអស់ ហើយក៏មានពាក់ព័ន្ធនឹងការចូលរួម និងការសម្ដែងចេញរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ ដូច្នេះ រឿងរ៉ាវទាំងអស់នេះ មានតម្លៃ និងសារសំខាន់ជាពិសេសសម្រាប់ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់។ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិមកភ្លាម ទ្រង់ក៏ចាប់ផ្ដើមទាក់ទងជាមួយមនុស្ស និងមានបន្ទូលជាមួយមនុស្ស ហើយនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ក៏ចាប់ផ្ដើមសម្ដែងចេញឱ្យមនុស្សបានឃើញ។ និយាយម្យ៉ាងទៀតគឺ ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទាក់ទងជាមួយមនុស្សជាតិជាលើកដំបូង ព្រះអង្គក៏ចាប់ផ្ដើមប្រកាសប្រាប់មនុស្សអំពីសារជាតិ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ផង ដោយគ្មានការរំខានណាមួយឡើយ។ មិនថាមនុស្សសម័យមុន ឬមនុស្សសម័យនេះអាចមើលឃើញ ឬយល់ពីសេចក្ដីទាំងនេះបានឬអត់នោះទេ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមានបន្ទូលមកកាន់មនុស្ស និងធ្វើកិច្ចការក្នុងចំណោមមនុស្សដែរ ដោយបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងសម្ដែងចេញនូវសារជាតិរបស់ទ្រង់ផង។ នេះគឺជាការពិតមួយ ដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចបដិសេធបានឡើយ។ នេះក៏បានន័យថា និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ តែងតែត្រូវបញ្ចេញមក និងបើកសម្ដែងឱ្យឃើញ នៅពេលដែលទ្រង់ធ្វើការ និងទាក់ទងជាមួយនឹងមនុស្ស។ ទ្រង់មិនដែលបិទបាំង ឬលាក់បាំងអ្វីមួយពីមនុស្សឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គមានតែប្រកាស និងបញ្ចេញប្រាប់ពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ដោយមិនសំចៃទុកអ្វីបន្តិចសោះឡើយ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់សង្ឃឹមថា មនុស្សអាចស្គាល់ទ្រង់ ហើយអាចស្គាល់ពីនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គបាន។ ទ្រង់មិនចង់ឱ្យមនុស្សចាត់ទុកនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់ ជារឿងអាថ៌កំបាំងដ៏អស់កល្បជានិច្ចឡើយ ហើយព្រះអង្គក៏មិនចង់ឱ្យមនុស្សចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាចំណោទបញ្ហាមួយដែលមិនអាចដោះស្រាយបាននោះដែរ។ ទាល់តែមនុស្សជាតិស្គាល់ពីព្រះជាម្ចាស់សិន ទើបមនុស្សអាចស្គាល់ពីផ្លូវដើរទៅមុខ និងអាចទទួលការដឹកនាំពីព្រះជាម្ចាស់បាន ហើយមានតែមនុស្សជាតិបែបនេះទេ ទើបអាចរស់នៅក្រោមការត្រួតត្រាពីព្រះជាម្ចាស់ និងអាចរស់នៅក្នុងពន្លឺ និងក្នុងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។

ព្រះបន្ទូល និងនិស្ស័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចេញ និងបើកសម្ដែងមកនោះ តំណាងឱ្យបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ហើយក៏តំណាងឱ្យសារជាតិរបស់ទ្រង់ដែរ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទាក់ទងជាមួយមនុស្ស មិនថាទ្រង់មានបន្ទូល ឬធ្វើកិច្ចការអ្វី មិនថាទ្រង់បើកសម្ដែងពីនិស្ស័យអ្វី ហើយមិនថាមនុស្សយល់ឃើញបែបណាចំពោះសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិនិងសារជាតិរបស់ទ្រង់នោះទេ អ្វីគ្រប់យ៉ាង គឺសុទ្ធតែតំណាងឱ្យបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស។ មិនថាមនុស្សអាចសម្គាល់ដឹង យល់ដឹង ឬយល់បានច្រើនប៉ុនណានោះទេ ក៏សេចក្ដីទាំងអស់នេះសុទ្ធតែតំណាងឱ្យបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ ពោលគឺតំណាងឱ្យបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស។ ចំណុចនេះគ្មានអ្វីត្រូវសង្ស័យនោះទេ! បំណងព្រះហឫទ័យដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សជាតិ គឺជាសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ដែលចង់ឱ្យពួកគេធ្វើជាមនុស្សបែបណា ជាអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវឱ្យគេធ្វើ ជារបៀបដែលទ្រង់តម្រូវឱ្យគេរស់នៅ និងជារបៀបដែលទ្រង់តម្រូវឱ្យគេអាចបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ តើសេចក្ដីទាំងនេះមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ចេញពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានទេមែនទេ? អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ព្រះជាម្ចាស់បញ្ចេញនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលជាកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ក្នុងពេលតែមួយដែលទ្រង់មានសេចក្ដីតម្រូវពីមនុស្សដែរ។ គ្មានពាក្យកុហក គ្មានការប្រឌិត គ្មានការបិទបាំង និងគ្មានការបន្ថែមបន្ថយអ្វីឡើយ។ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីក៏មនុស្សមិនអាចស្គាល់បាន ហើយហេតុអ្វីក៏មនុស្សនៅតែមិនអាចស្គាល់ច្បាស់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដូច្នេះ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សនៅតែមិនស្គាល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់? សេចក្ដីដែលព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្ដែង និងបញ្ចេញមកនោះ គឺជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយក៏ជាបំណែកនិងចម្រៀកនៃនិស្ស័យពិតប្រាកដរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមើលពុំឃើញ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនអាចមានចំណេះដឹងពេញលេញបាន? មានហេតុផលដ៏សំខាន់មួយចំពោះរឿងនេះ។ ដូច្នេះ តើមានហេតុផលអ្វី? តាំងតែពីគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក មនុស្សមិនដែលចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះឡើយ។ នៅសម័យដើម ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីដាក់មនុស្ស (មនុស្សដែលទើបនឹងត្រូវបានបង្កើតមក) ក៏ដោយ ក៏មនុស្សចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ត្រឹមតែជាអ្នកកំដរប៉ុណ្ណោះ ជាមនុស្សម្នាក់សម្រាប់ពឹងអាង ហើយមនុស្សក៏គ្មានចំណេះដឹង ឬការយល់ដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មានន័យថា មនុស្សមិនដឹងថា អ្វីដែលត្រូវបានបញ្ចេញមកដោយព្រះមួយអង្គនេះ (ព្រះដែលគេពឹងអាង និងយល់ថាជាអ្នកកំដរគេនេះ) គឺជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយគេក៏មិនដឹងដែរថា ព្រះមួយអង្គនេះ គឺជាព្រះដែលគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ។ និយាយឱ្យស្រួលស្ដាប់ទៅគឺថា មនុស្សនៅសម័យនោះ ពុំស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ។ ពួកគេមិនដឹងថា ផ្ទៃមេឃ ផែនដី និងរបស់សព្វសារពើ សុទ្ធតែត្រូវព្រះអង្គបង្កើតមកនោះទេ ហើយពួកគេក៏មិនដឹងដែរថា ទ្រង់យាងមកពីណា ហើយជាងនេះទៀត ពួកគេក៏មិនដឹងថា ទ្រង់មានលក្ខណបែបណានោះដែរ។ ពិតណាស់ កាលពីសម័យនោះ ព្រះជាម្ចាស់មិនតម្រូវឱ្យមនុស្សស្គាល់ ឬយល់ពីទ្រង់សោះឡើយ ក៏មិនឱ្យគេយល់ពីគ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើ ឬក៏យល់ពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់នោះដែរ ដ្បិតនោះគឺជាគ្រាដំបូងបង្អស់ បន្ទាប់ពីការបង្កើតមនុស្សជាតិមក។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចាប់ផ្ដើមរៀបចំកិច្ចការនៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានធ្វើកិច្ចការខ្លះសម្រាប់មនុស្ស ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមទាមទាររបស់ខ្លះពីមនុស្សដែរ ដោយប្រាប់គេពីរបៀបថ្វាយតង្វាយ និងរបៀបថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ជាដើម។ ទើបតែមកដល់ពេលនោះទេ ដែលមនុស្សមានគំនិតខ្លះៗអំពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយទាល់តែពេលនោះឯង ទើបគេស្គាល់ពីភាពខុសគ្នារវាងមនុស្សនិងព្រះជាម្ចាស់ និងដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដែលបានបង្កើតមនុស្សជាតិមក។ នៅពេលដែលមនុស្សដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះ ហើយមនុស្សគឺជាមនុស្ស ក៏កើតមានគម្លាតធំមួយរវាងមនុស្សនិងព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ក៏នៅតែមិនទាមទារឱ្យមនុស្សមានចំណេះដឹងទូលំទូលាយ ឬការយល់ដឹងស៊ីជម្រៅអ្វីអំពីទ្រង់ដែរ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតសេចក្ដីតម្រូវខុសៗគ្នាពីមនុស្ស ផ្អែកទៅតាមដំណាក់កាល និងកាលៈទេសៈនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងចំណុចនេះ? តើអ្នកស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រង់ចំណុចណាខ្លះ? តើព្រះជាម្ចាស់មានពិតដែរឬទេ? តើសេចក្ដីតម្រូវដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សស័ក្ដិសមដែរឬទេ? នៅគ្រាដំបូង បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមនុស្សជាតិមក នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មិនទាន់អនុវត្តកិច្ចការនៃការយកឈ្នះ និងការប្រោសមនុស្សឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ និងមិនទាន់ថ្លែងព្រះបន្ទូលជាច្រើនទៅកាន់មនុស្ស ទ្រង់មិនបានទាមទារអ្វីពីមនុស្សច្រើនទេ។ ទោះបីជាមនុស្សធ្វើអ្វី និងមិនថាគេមានឥរិយាបថបែបណានោះទេ ហើយទោះបីគេបានប្រព្រឹត្តរឿងដែលប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែអត់ទោស និងមើលរំលងសេចក្ដីនោះជានិច្ច។ នេះគឺមកពីព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបពីអ្វីដែលទ្រង់បានប្រទានដល់មនុស្ស និងជ្រាបពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ដូច្នេះ ទ្រង់ជ្រាបពីក្បួនខ្នាតនៃសេចក្ដីតម្រូវដែលទ្រង់គួរមានចំពោះមនុស្ស។ ទោះបីជានៅសម័យនោះ ក្បួនខ្នាតនៃសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ទាបពេកក៏ដោយ ក៏មិនមែនមានន័យថា និស្ស័យរបស់ទ្រង់មិនអស្ចារ្យ ឬថា ព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ គ្រាន់តែជាពាក្យឥតបានការនោះដែរ។ ចំពោះមនុស្ស មានផ្លូវតែមួយគត់ ដើម្បីស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្គាល់ពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ នោះគឺ៖ តាមរយៈការដើរតាមជំហាននៃកិច្ចការគ្រប់គ្រង និងសង្គ្រោះមនុស្សជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងការទទួលយកព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងទៅកាន់មនុស្សជាតិផង។ កាលណាមនុស្សស្គាល់ពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ហើយស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផង តើគេនឹងនៅតែសុំឱ្យព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញអង្គពិតរបស់ទ្រង់ឱ្យគេឃើញទៀតដែរឬទេ? អត់ទេ មនុស្សនឹងមិនសុំទេ ហើយក៏មិនហ៊ានសុំដែរ ដ្បិតពេលដែលគេបានស្គាល់ពីនិស្ស័យ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ នោះមនុស្សច្បាស់ជាបានឃើញពីព្រះដ៏ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងអង្គពិតរបស់ទ្រង់មិនខាន។ នេះជាលទ្ធផលដែលមិនចៀសផុត។

នៅពេលដែលកិច្ចការ និងផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់រីកចម្រើនទៅមុខឥតឈប់ឈរ ហើយបន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានតាំងសេចក្ដីសញ្ញាតាមរយៈឥន្ទធនូជាមួយនឹងមនុស្ស ទុកជាទីសម្គាល់ថា ទ្រង់នឹងមិនបំផ្លាញពិភពលោកនេះ ដោយទឹកជំនន់ម្ដងទៀត ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែមានបំណងប្រាថ្នាចង់ទទួលយកមនុស្សណាដែលអាចមានចិត្តគំនិតតែមួយជាមួយនឹងទ្រង់។ ដូច្នេះ ទ្រង់ក៏កាន់តែមានបំណងប្រាថ្នាចង់ទទួលយកមនុស្សដែលអាចធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី ហើយជាងនេះទៅទៀត គឺចង់ទទួលយកមនុស្សមួយក្រុមដែលអាចរើខ្លួនរួចពីកម្លាំងនៃសេចក្ដីងងឹត និងមិនជាប់ចំណងរបស់សាតាំង ជាក្រុមដែលអាចធ្វើបន្ទាល់អំពីទ្រង់នៅលើផែនដីនេះបាន។ ការទទួលយកមនុស្សមួយក្រុមនេះ គឺជាបំណងប្រាថ្នាដែលព្រះជាម្ចាស់មានជាយូរមកហើយ គឺជាបំណងប្រាថ្នាដែលទ្រង់រង់ចាំ តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើមកម្ល៉េះ។ ដូច្នេះ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់ប្រើទឹកជំនន់មកបំផ្លាញពិភពលោក ឬតាំងសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយមនុស្សក៏ដោយ ក៏បំណងព្រះហឫទ័យ គ្រោងព្រះតម្រិះ ផែនការ និងសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅតែដូចដើមដដែល។ អ្វីដែលទ្រង់ចង់ធ្វើ អ្វីដែលទ្រង់ទន្ទឹងរង់ចាំជាយូរ តាំងពីមុនគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក គឺដើម្បីទទួលបានមនុស្សនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យចង់ទទួលយក ដើម្បីទទួលបានមនុស្សមួយក្រុមដែលអាចយល់ និងស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ជាក្រុមមនុស្សដែលអាចថ្វាយបង្គំទ្រង់បាន។ ក្រុមមនុស្សបែបនេះ ពិតជាអាចធ្វើបន្ទាល់អំពីទ្រង់បាន ហើយអាចនិយាយបានថា ពួកគេនេះនឹងក្លាយជាមនុស្សជំនិតរបស់ទ្រង់មិនខាន។

ថ្ងៃនេះ យើងនឹងបន្តការដើរតាមស្នាមព្រះបាទារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើរតាមជំហាននៃកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គបន្តទៀត ដើម្បីឱ្យយើងអាចលាតត្រដាងពីគំនិត និងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ព្រមទាំងសេចក្ដីពិស្ដារនានាទាក់ទងនឹងព្រះជាម្ចាស់ផង ដែលសេចក្ដីគ្រប់យ៉ាងនេះ ត្រូវបាន «បិទទុក» អស់ពេលជាយូរមកហើយ។ តាមរយៈអ្វីទាំងអស់នេះ យើងនឹងចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យល់ពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយយើងនឹងអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់ចូលមកក្នុងដួងចិត្តរបស់យើង ហើយគ្រប់គ្នានេះ នឹងបានចូលមកកៀកព្រះជាម្ចាស់បន្តិចម្ដងៗ ដោយកាត់បន្ថយគម្លាតជាមួយព្រះជាម្ចាស់។

ផ្នែកដែលយើងបានពិភាក្សាគ្នាកាលពីលើកមុន ពាក់ព័ន្ធនឹងមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់បានតាំងសេចក្ដីសញ្ញាជាមួយមនុស្ស។ លើកនេះ យើងនឹងប្រកបគ្នាអំពីអត្ថបទគម្ពីរខាងក្រោម។ យើងនឹងចាប់ផ្ដើមដោយការអានបទគម្ពីរនេះ។

ក. លោកអ័ប្រាហាំ

១. ព្រះជាម្ចាស់សន្យាប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ឱ្យលោកអ័ប្រាហាំ

លោកុប្បត្តិ ១៧:១៥-១៧ រួចព្រះជាម្ចាស់ក៏មានបន្ទូលទៅលោកអ័ប្រាហាំថា ចំពោះសារ៉ាយជាភរិយាអ្នក អ្នកមិនត្រូវហៅនាងថាសារ៉ាយទៀតទេ ដ្បិតឈ្មោះនាងត្រូវហៅថាសារ៉ាវិញ។ រួចខ្ញុំនឹងប្រទានពរដល់នាង ហើយខ្ញុំនឹងប្រទានឱ្យអ្នកមានកូនប្រុសម្នាក់ ក៏ជាកូនរបស់នាង៖ អើ ខ្ញុំនឹងប្រទានពរដល់នាង ហើយនាងនឹងក្លាយជាម្ដាយនៃប្រជាជាតិជាច្រើន ក្សត្រជាច្រើននឹងកើតពីពូជនាង។ នោះអ័ប្រាហាំក៏ឱនមុខក្រាបចុះ ហើយក៏អស់សំណើច ហើយនិយាយតែក្នុងចិត្តថា តើមនុស្សដែលមានវ័យមួយរយឆ្នាំទៅហើយនឹងមានកូនទៀតឬ? ហើយតើសារ៉ាដែលមានវ័យកៅសិបឆ្នាំហើយ អាចនឹងកើតកូនបានដែរឬ?

លោកុប្បត្តិ ១៧:២១-២២ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនឹងតាំងសញ្ញារបស់ខ្ញុំជាមួយអ៊ីសាក ជាកូនដែលសារ៉ាបង្កើតឱ្យអ្នក នៅពេលវេលា កំណត់នេះនៅឆ្នាំក្រោយ។ រួចព្រះជាម្ចាស់ក៏ឈប់មានបន្ទូល ជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំ រួចទ្រង់ក៏យាងចេញពីគាត់បាត់ ទៅ។

គ្មាននរណាអាចរារាំងកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់តាំងព្រះហឫទ័យថានឹងធ្វើបានឡើយ

ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាទើបតែបានស្ដាប់រឿងរបស់លោកអ័ប្រាហាំអម្បាញ់មិញនេះ បានស្ដាប់ហើយមែនទេ? ក្រោយពីទឹកជំនន់បានបំផ្លាញពិភពលោកហើយ បុរសម្នាក់ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់រើសតាំង គាត់មានឈ្មោះថា អ័ប្រាហាំ។ ហើយកាលលោកមានវ័យមួយរយឆ្នាំ នោះភរិយារបស់លោក គឺនាងសារ៉ា ក៏មានវ័យកៅសិបឆ្នាំដែរ ហើយព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការសន្យានឹងគាត់។ តើព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាអ្វីនឹងគាត់? ព្រះជាម្ចាស់បានសន្យា ដែលមានចែងទុកក្នុងបទគម្ពីរថា៖ «រួចខ្ញុំនឹងប្រទានពរដល់នាង ហើយខ្ញុំនឹងប្រទានឱ្យអ្នកមានកូនប្រុសម្នាក់ ក៏ជាកូនរបស់នាង»។ តើមានសាវតារអ្វីបង្កប់ពីក្រោយសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ឱ្យគាត់? បទគម្ពីរផ្ដល់ជាដំណើររឿងដូចតទៅនេះ៖ «នោះអ័ប្រាហាំក៏ឱនមុខក្រាបចុះ ហើយក៏អស់សំណើច ហើយនិយាយតែក្នុងចិត្តថា តើមនុស្សដែលមានវ័យមួយរយឆ្នាំទៅហើយនឹងមានកូនទៀតឬ? ហើយតើសារ៉ាដែលមានវ័យកៅសិបឆ្នាំហើយ អាចនឹងកើតកូនបានដែរឬ?» អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា គូស្វាមីភរិយាចំណាស់មួយគូនេះ មានវ័យចាស់ពេកហើយក្នុងការបង្កើតកូន។ ហើយបន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានសន្យានឹងគាត់រួចហើយ តើលោកអ័ប្រាហាំបានធ្វើអ្វីខ្លះ? គាត់បានឱនមុខក្រាបចុះអស់សំណើច ហើយនិយាយក្នុងចិត្តថា «តើមនុស្សដែលមានវ័យមួយរយឆ្នាំទៅហើយនឹងមានកូនទៀតឬ?» លោកអ័ប្រាហាំជឿថា រឿងនេះមិនអាចទៅរួចនោះទេ។ មានន័យថា គាត់ជឿថាការសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះគាត់ គឺគ្រាន់តែជារឿងកំប្លែងមួយប៉ុណ្ណោះ។ តាមទស្សនៈរបស់មនុស្ស រឿងនេះមនុស្សមិនអាចធ្វើបាននោះទេ ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏គ្មានលទ្ធភាពអាចនឹងសម្រេចកិច្ចការនេះបានដូចគ្នាដែរ។ ប្រហែលចំពោះលោកអ័ប្រាហាំ នេះជារឿងអស់សំណើច៖ «ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្ស ប៉ុន្តែទ្រង់ហាក់ដូចជាមិនជ្រាបសោះថា មនុស្សចាស់បែបនេះមិនអាចបង្កើតកូនបានទេ។ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះតម្រិះថា ទ្រង់អាចឱ្យខ្ញុំបង្កើតកូនមួយបាន ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ដល់ខ្ញុំ។ ច្បាស់ណាស់ រឿងនេះមិនអាចទៅរួចនោះទេ!» ហេតុនេះបានជាអ័ប្រាហាំឱនមុខក្រាបចុះ ហើយក៏អស់សំណើច ដោយគិតក្នុងចិត្តថា៖ «មិនអាចទៅរួចនោះទេ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងលេងសើចនឹងខ្ញុំហើយ រឿងនេះមិនអាចក្លាយជាការពិតបានទេ!» គាត់ពុំបានយកចិត្តទុកដាក់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងពេកនោះទេ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើលោកអ័ប្រាហាំ គឺជាមនុស្សបែបណា? (សុចរិត។) តើត្រង់ចំណុចណាដែលបញ្ជាក់ថាគាត់ជាមនុស្សសុចរិត? អ្នករាល់គ្នាគិតថា មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅ សុទ្ធតែសុចរិតនិងគ្រប់លក្ខណ៍ ថាពួកគេសុទ្ធតែជាមនុស្សដែលដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់។ អ្នករាល់គ្នាប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងគោលលទ្ធិ! អ្នករាល់គ្នាត្រូវមើលឱ្យច្បាស់ថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់មនុស្សណាម្នាក់ ទ្រង់មិនមែនកំណត់គេតាមតែព្រះទ័យទ្រង់ឡើយ។ ក្នុងនេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលថា អ័ប្រាហាំគឺជាមនុស្សសុចរិតនោះទេ។ ក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គមានខ្នាតសម្រាប់វាស់មនុស្សគ្រប់គ្នា។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលថា លោកអ័ប្រាហាំជាមនុស្សបែបណាក៏ដោយ បើមើលតាមឥរិយាបថរបស់គាត់ តើអ័ប្រាហាំមានសេចក្ដីជំនឿបែបណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់? រៀងពិបាកយល់បន្តិចមែនទេ? តើគាត់មានសេចក្ដីជំនឿខ្លាំងដែរទេ? អត់ទេ! គាត់គ្មានសេចក្ដីជំនឿបែបនេះទេ! ការអស់សំណើច និងការគិតរបស់គាត់បានបង្ហាញថា គាត់ជាមនុស្សបែបណាហើយ ដូច្នេះ ការដែលអ្នករាល់គ្នាជឿថា គាត់ជាមនុស្សសុចរិតនោះ គ្រាន់តែជាការប្រឌិតតាមការស្រមៃរបស់អ្នករាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ វាគឺជាការអនុវត្តតាមគោលលទ្ធិទាំងងងឹតងងុល ហើយវាជាការវាយតម្លៃទាំងគ្មានទំនួលខុសត្រូវ។ តើព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញការអស់សំណើចរបស់អ័ប្រាហាំ និងការសម្ដែងចេញតិចតួចរបស់គាត់ទេ? តើទ្រង់ជ្រាបរឿងទាំងនេះទេ? ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាប។ ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់នឹងផ្លាស់ប្ដូរអ្វីដែលទ្រង់តាំងព្រះទ័យចង់ធ្វើដែរទេ? អត់ទេ! នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានផែនការ និងតាំងព្រះទ័យថា ទ្រង់នឹងរើសតាំងមនុស្សម្នាក់នេះហើយ នោះក៏ត្រូវសម្រេចដោយបែបនោះ។ ទាំងគំនិត ទាំងកិរិយាឫកពាររបស់មនុស្សនឹងគ្មានឥទ្ធិពល ឬមានការរំខានដល់ព្រះជាម្ចាស់សូម្បីបន្តិចណាឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនផ្លាស់ប្ដូរផែនការរបស់ទ្រង់តាមតែព្រះទ័យទេ ហើយទ្រង់ក៏មិនផ្លាស់ប្ដូរ ឬបញ្ឈប់ផែនការរបស់ទ្រង់តាមសន្ទុះព្រះទ័យ ដោយសារតែកិរិយាឫកពាររបស់មនុស្សនោះដែរ ទោះបីកិរិយាឫកពារនោះជាល្ងង់ខ្លៅក៏ដោយ។ ដូច្នេះ តើនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ១៧:២១-២២ មានចែងដូចម្ដេចខ្លះ? «ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនឹងតាំងសញ្ញារបស់ខ្ញុំជាមួយអ៊ីសាក ជាកូនដែលសារ៉ាបង្កើតឱ្យអ្នក នៅពេលវេលាកំណត់នេះនៅឆ្នាំក្រោយ។ រួចព្រះជាម្ចាស់ក៏ឈប់មានបន្ទូលជាមួយនឹងលោកអ័ប្រាហាំ រួចទ្រង់ក៏យាងចេញពីគាត់បាត់ទៅ»។ ព្រះជាម្ចាស់ពុំបានយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្វីដែលអ័ប្រាហាំគិត ឬនិយាយសូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ។ តើមូលហេតុអ្វីដែលទ្រង់មិនអើពើបែបនេះ? គឺមកពីនៅពេលនោះ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានទាមទារឱ្យមនុស្សមានសេចក្ដីជំនឿអ្វីច្រើនទេ ក៏មិនបានបង្គាប់ឱ្យគេមានចំណេះដឹងអ្វីច្រើនអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយលើសពីនេះ ទ្រង់ក៏មិនបានទាមទារឱ្យគេអាចយល់ពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ និងបានមានបន្ទូលនោះដែរ។ ដូច្នេះ ទ្រង់មិនបានទាមទារឱ្យមនុស្សយល់ពីអ្វីដែលទ្រង់តាំងព្រះទ័យចង់ធ្វើទាំងស្រុងនោះទេ ក៏មិនទាមទារឱ្យគេយល់ពីមនុស្សដែលទ្រង់តាំងព្រះទ័យត្រូវរើសតាំង ឬពីគោលការណ៍នៃសកម្មភាពរបស់ទ្រង់នោះដែរ ដ្បិតកម្ពស់របស់មនុស្ស មិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយទេ។ នៅគ្រានោះ ព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ទុកគ្រប់កិច្ចការដែលអ័ប្រាហាំបានធ្វើ និងគ្រប់វិធីដែលគាត់ប្រព្រឹត្តខ្លួនជារឿងធម្មតា។ ទ្រង់មិនបានថ្កោលទោស ឬស្ដីបន្ទោសអ្វីឡើយ គ្រាន់តែមានបន្ទូលថា៖ «សារ៉ានឹងបង្កើតអ៊ីសាក់ឱ្យអ្នក នៅពេលវេលាកំណត់នេះនៅឆ្នាំក្រោយ»។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបានប្រកាសព្រះបន្ទូលទាំងនេះរួច រឿងនេះក៏បានក្លាយជាការពិតបន្តិចម្ដងៗ។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ កិច្ចការដែលត្រូវសម្រេចតាមផែនការរបស់ទ្រង់ គឺបានសម្រេចរួចជាស្រេចទៅហើយ។ បន្ទាប់ពីបានសម្រេចការរៀបចំរឿងនេះរួចហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏យាងចេញទៅបាត់។ អ្វីដែលមនុស្សធ្វើ ឬគិត អ្វីដែលមនុស្សយល់ ផែនការរបស់មនុស្ស ទាំងអស់នេះគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងប្រព្រឹត្តទៅតាមផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវទៅតាមពេលវេលា និងដំណាក់កាលដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ទុក។ គោលការណ៍នៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺបែបនេះឯង។ ព្រះជាម្ចាស់មិនជ្រៀតជ្រែកក្នុងរឿងដែលមនុស្សគិត ឬដឹងនោះទេ តែទ្រង់ក៏មិនបណ្ដោយឱ្យផែនការរបស់ទ្រង់កន្លងផុតទៅ ឬក៏បោះបង់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ចោល ដោយសារតែមនុស្សមិនជឿ ឬមិនយល់នោះដែរ។ ដូច្នេះ ការពិតនេះក៏សម្រេចតាមផែនការ និងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចំណុចនេះ យើងមើលឃើញច្បាស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ៖ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឱ្យអ៊ីសាកកើតតាមពេលវេលាដែលទ្រង់បានកំណត់ទុក។ តើការពិតនេះបញ្ជាក់ថា កិរិយាឫកពារនិងការប្រព្រឹត្តរបស់មនុស្ស រារាំងដល់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? គឺមិនបានរារាំងដល់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ! តើសេចក្ដីជំនឿដ៏តិចតួចដែលមនុស្សមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងសញ្ញាណ និងការស្រមើស្រមៃដែលគេមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់នោះ ប៉ះពាល់ដល់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? អត់ទេ មិនប៉ះពាល់នោះទេ! មិនប៉ះពាល់សូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ! ផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនរងផលប៉ះពាល់ដោយសារមនុស្ស បញ្ហា ឬមជ្ឈដ្ឋានណាមួយឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់តាំងព្រះទ័យត្រូវធ្វើហើយ នោះនឹងត្រូវបំពេញនិងសម្រេចឱ្យបានទៅតាមពេលវេលា និងស្របតាមផែនការរបស់ទ្រង់ ហើយក៏គ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចរំខានកិច្ចការរបស់ទ្រង់បានដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងទិដ្ឋភាពល្ងីល្ងើ និងល្ងង់ខ្លៅមួយចំនួនរបស់មនុស្សឡើយ រួមទាំងទិដ្ឋភាពជាក់ស្ដែងខ្លះទាក់ទងនឹងការទាស់ទទឹង និងសញ្ញាណដែលគេមានចំពោះទ្រង់ផង ហើយមិនថាយ៉ាងណានោះទេ ក៏ទ្រង់នៅតែធ្វើកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើដដែល។ នេះជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាជាការឆ្លុះបញ្ចាំងឱ្យឃើញពីសព្វានុភាពរបស់ព្រះអង្គ។

២. លោកអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាក

លោកុប្បត្តិ ២២:២-៣ រួចទ្រង់មានបន្ទូលថា ឥឡូវនេះ ចូរយកកូនប្រុសអ្នក គឺអ៊ីសាក ជាកូនប្រុសតែមួយគត់របស់អ្នកដែល អ្នកស្រឡាញ់ រួចយកទៅឯស្រុកម៉ូរីយ៉ា ហើយថ្វាយវាជាតង្វាយដុតនៅលើភ្នំមួយ ដែលខ្ញុំនឹងប្រាប់ដល់អ្នក។ រួចអ័ប្រាហាំក៏ក្រោកឡើងពីព្រឹកព្រលឹម ហើយដាក់កែបលើខ្នងលារបស់គាត់ រួចនាំអ្នកបម្រើកម្លោះៗពីរនាក់ទៅជាមួយគាត់ ព្រមទាំងអ៊ីសាកជាកូនគាត់ផង រួចក៏ពុះអុសសម្រាប់រៀបចំតង្វាយដុត និងក្រោកឡើង ហើយចេញទៅកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់គាត់។

លោកុប្បត្តិ ២២:៩-១០ ពួកគេក៏មកដល់កន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់គាត់ រួចអ័ប្រាហាំក៏ស្អាងអាសនាមួយនៅទីនោះ ហើយរៀបអុសតាមលំដាប់ រួចចងអ៊ីសាកជាកូនរបស់គាត់ ហើយដាក់អ៊ីសាកលើអុសនៅលើអាសនានោះ។ រួចអ័ប្រាហាំក៏លូកដៃរបស់គាត់ ហើយយកកាំបិតបម្រុងសម្លាប់កូនរបស់គាត់។

កិច្ចការនៃការគ្រប់គ្រង និងកិច្ចការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ផ្ដើមចេញពីការដែលលោកអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាកជាយញ្ញបូជា

ព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំថា ទ្រង់នឹងប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ឱ្យអ័ប្រាហាំក៏សម្រេចការពិត។ នេះមិនមែនមានន័យថា ផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ឈប់ត្រឹមនេះនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ផែនការដ៏មហិមារបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ការគ្រប់គ្រង និងការសង្គ្រោះរបស់មនុស្សជាតិ ទើបតែចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ ចំណែកឯព្រះពរដែលទ្រង់ប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ដល់អ័ប្រាហាំ គឺគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្ដើមផែនការគ្រប់គ្រងជារួមរបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ នៅគ្រានោះ តើមាននរណាទៅដឹងថា សង្គ្រាមរវាងព្រះជាម្ចាស់និងសាតាំង បានចាប់ផ្ដើមដោយស្ងាត់ៗ នៅពេលដែលអ័ប្រាហាំបានថ្វាយអ៊ីសាកជាយញ្ញបូជាទៅ?

ព្រះជាម្ចាស់មិនខ្វល់ថាមនុស្សល្ងង់ខ្លៅឬអត់នោះទេ ទ្រង់គ្រាន់តែបង្គាប់ឱ្យគេស្មោះត្រង់ប៉ុណ្ណោះ

បន្ទាប់ទៅនេះ យើងនឹងមើលថាតើព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើអ្វីខ្លះចំពោះលោកអ័ប្រាហាំ។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ២២:២ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានសេចក្ដីបង្គាប់ដល់អ័ប្រាហាំ ដូចតទៅ៖ «ចូរយកកូនប្រុសអ្នក គឺអ៊ីសាក ជាកូនប្រុសតែមួយគត់របស់អ្នកដែលអ្នកស្រឡាញ់ រួចយកទៅឯស្រុកម៉ូរីយ៉ា ហើយថ្វាយវាជាតង្វាយដុតនៅលើភ្នំមួយ ដែលខ្ញុំនឹងប្រាប់ដល់អ្នក»។ អត្ថន័យនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ច្បាស់លាស់ណាស់ គឺទ្រង់កំពុងមានបន្ទូលប្រាប់អ័ប្រាហាំឱ្យថ្វាយអ៊ីសាកជាកូនប្រុសតែម្នាក់គត់ដែលគាត់ស្រឡាញ់នោះ ជាតង្វាយដុត។ ក្រឡេកមកមើលពេលសព្វថ្ងៃនេះវិញ តើសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ នៅតែផ្ទុយពីសញ្ញាណរបស់មនុស្សដែរឬទេ? ផ្ទុយ! អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនៅគ្រានោះ គឺផ្ទុយពីសញ្ញាណរបស់មនុស្ស ហើយមនុស្សមិនយល់ឡើយ។ នៅក្នុងសញ្ញាណរបស់មនុស្ស គេជឿដូច្នេះថា នៅពេលដែលមនុស្សមិនជឿ ហើយគិតថាមិនអាចទៅរួច នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ឱ្យគាត់ ហើយបន្ទាប់ពីគាត់បានកូនប្រុសម្នាក់ហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បង្គាប់ឱ្យគាត់ថ្វាយកូនប្រុសរបស់គាត់ជាយញ្ញបូជាទៅវិញ។ នេះពិតជាមិនគួរឱ្យជឿទាល់តែសោះ! តើព្រះជាម្ចាស់មានបំណងចង់ធ្វើអ្វីឱ្យប្រាកដទៅ? តើព្រះជាម្ចាស់មានចេតនាអ្វីឱ្យប្រាកដទៅ? ទ្រង់បានប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ដល់អ័ប្រាហាំដោយឥតលក្ខខណ្ឌ តែទ្រង់ក៏បានបង្គាប់ឱ្យអ័ប្រាហាំថ្វាយតង្វាយដោយឥតលក្ខខណ្ឌវិញដែរ។ តើចំណុចនេះហួសហេតុដែរទេ? តាមទស្សនៈរបស់ភាគីទីបី រឿងនេះមិនត្រឹមតែហួសហេតុនោះទេ តែថែមទាំងជាករណី «បង្ករឿងឥតមូលហេតុ» ថែមទៀតផង។ ប៉ុន្តែ អ័ប្រាហាំផ្ទាល់ក៏មិនជឿថា ព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ច្រើនពេកនោះដែរ។ ទោះបីជាគាត់មានគំនិតផ្ទាល់ខ្លួនតិចតូចអំពីរឿងនេះ ហើយទោះបីជាគាត់សង្ស័យនឹងព្រះជាម្ចាស់បន្តិចក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែរៀបចំថ្វាយតង្វាយដដែល។ ត្រង់ចំណុចនេះ តើអ្នកឃើញអ្វីខ្លះដែលបង្ហាញថា អ័ប្រាហាំព្រមថ្វាយកូនប្រុសរបស់គាត់មែន? តើក្នុងឃ្លាទាំងនេះ ចង់បានន័យថាម៉េច? អត្ថបទដើម កត់ត្រាទុកដូចតទៅនេះថា៖ «រួចអ័ប្រាហាំក៏ក្រោកឡើងពីព្រឹកព្រលឹម ហើយដាក់កែបលើខ្នងលារបស់គាត់ រួចនាំអ្នកបម្រើកម្លោះៗពីរនាក់ទៅជាមួយគាត់ ព្រមទាំងអ៊ីសាកជាកូនគាត់ផង រួចក៏ពុះអុសសម្រាប់រៀបចំតង្វាយដុត និងក្រោកឡើង ហើយចេញទៅកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់គាត់» (លោកុប្បត្តិ ២២:៣)។ «ពួកគេក៏មកដល់កន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់គាត់ រួចអ័ប្រាហាំក៏ស្អាងអាសនាមួយនៅទីនោះ ហើយរៀបអុសតាមលំដាប់ រួចក៏ចងអ៊ីសាកជាកូនរបស់គាត់ ហើយដាក់អ៊ីសាកលើអុសនៅលើអាសនានោះ។ រួចអ័ប្រាហាំក៏លូកដៃរបស់គាត់ ហើយយកកាំបិតបម្រុងសម្លាប់កូនរបស់គាត់» (លោកុប្បត្តិ ២២:៩-១០)។ នៅពេលដែលអ័ប្រាហាំលូកដៃយកកាំបិតបម្រុងសម្លាប់កូនរបស់គាត់ តើព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញពីទង្វើរបស់គាត់ដែរឬទេ? ទតឃើញ។ ដំណើររឿងទាំងមូល តាំងពីគ្រាដើមនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាកជាយញ្ញបូជា រហូតដល់ពេលដែលលោកអ័ប្រាហាំលើកកាំបិតបម្រុងនឹងសម្លាប់កូនរបស់គាត់ បង្ហាញឱ្យព្រះជាម្ចាស់ឃើញពីដួងចិត្តរបស់អ័ប្រាហាំ ហើយទោះបីពីមុន គាត់ល្ងីល្ងើ ល្ងង់ខ្លៅ និងយល់ខុសចំពោះព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នៅពេលនោះ ដួងចិត្តដែលអ័ប្រាហាំចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ជាដួងចិត្តស្មោះត្រង់ពិតប្រាកដ ហើយគាត់ពិតជាបម្រុងនឹងថ្វាយអ៊ីសាក ជាកូនប្រុសដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានមកឱ្យគាត់ ទៅព្រះជាម្ចាស់វិញមែន។ ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញថា គាត់មានការស្ដាប់បង្គាប់ ជាការស្ដាប់បង្គាប់ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យចង់បានណាស់។

ចំពោះមនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការជាច្រើនដែលរកយល់មិនបាន និងរកជឿមិនបាន។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ចាត់ចែងនរណាម្នាក់ ការចាត់ចែងនោះតែងតែផ្ទុយពីសញ្ញាណរបស់មនុស្ស ហើយមនុស្សរកយល់មិនបាន តែភាពមិនចុះសម្រុង និងលក្ខណៈដែលយល់មិនបាននោះហើយ ដែលជាការល្បងល និងជាការពិសោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស។ ចំណែកឯអ័ប្រាហាំវិញ គាត់អាចបង្ហាញពីការស្ដាប់បង្គាប់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងខ្លួនគាត់ ដែលជាលក្ខខណ្ឌមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏សំខាន់ដែលគាត់អាចបំពេញតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ទាល់តែពេលដែលអ័ប្រាហាំអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទាល់តែពេលដែលគាត់ថ្វាយអ៊ីសាក ទើបព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍ជឿទុកចិត្តប្រាកដ និងសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះមនុស្សជាតិ ពោលគឺចំពោះអ័ប្រាហាំ ជាមនុស្សដែលព្រះអង្គបានរើសតាំង។ ទាល់តែនៅពេលនោះ ទើបព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដថា មនុស្សម្នាក់ដែលទ្រង់បានរើសតាំងនេះ គឺជាអ្នកដឹកនាំដ៏សំខាន់ម្នាក់ដែលអាចបំពេញសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់បាន និងអាចអនុវត្តផែនការគ្រប់គ្រប់របស់ទ្រង់ជាបន្តបន្ទាប់បាន។ ទោះបីវាត្រឹមជាការល្បងល និងការពិសោធក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍សព្វព្រះទ័យដែរ ទ្រង់ជ្រាបពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សចំពោះទ្រង់ ហើយទ្រង់ត្រូវមនុស្សកម្សាន្តព្រះទ័យ ដែលពីមុនមក ទ្រង់មិនដែលមានអារម្មណ៍បែបនេះឡើយ។ ក្នុងវេលាដែលអ័ប្រាហាំលើកកាំបិតបម្រុងនឹងសម្លាប់អ៊ីសាក តើព្រះជាម្ចាស់បានឃាត់គាត់ដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់មិនបានឱ្យអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាកទេ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់ពុំមានចេតនាចង់យកជីវិតអ៊ីសាកឡើយ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបញ្ឈប់អ័ប្រាហាំទាន់ពេល។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការស្ដាប់បង្គាប់របស់អ័ប្រាហាំបានជាប់ការសាកល្បងហើយ អ្វីដែលគាត់បានធ្វើ គឺគ្រប់គ្រាន់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានទតឃើញពីលទ្ធផលនៃកិច្ចការដែលទ្រង់មានចេតនានឹងធ្វើនោះដែរ។ តើលទ្ធផលនេះគាប់ព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? អាចនិយាយបានថា លទ្ធផលនេះ គាប់ព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់ ជាលទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បាន ហើយជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់ឃើញជាយូរមកហើយ។ តើនេះជាការពិតទេ? ទោះបីព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីខុសៗគ្នាក្នុងបរិបទផ្សេងៗគ្នា ដើម្បីសាកល្បងមនុស្សម្នាក់ៗក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានទតឃើញអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យចង់ឃើញតាមរយៈទង្វើរបស់អ័ប្រាហាំដែរ ទ្រង់ទតឃើញថា ដួងចិត្តរបស់អ័ប្រាហាំ ជាដួងចិត្តពិត ហើយការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ ឥតលក្ខខណ្ឌនោះទេ។ ច្បាស់ណាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានអ្វីដែល «ឥតលក្ខខណ្ឌ» បែបនេះ។ មនុស្សតែងពោលជារឿយៗថា៖ «ខ្ញុំបានថ្វាយតង្វាយនេះហើយ ខ្ញុំបានថ្វាយតង្វាយនោះហើយ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនសព្វព្រះទ័យនឹងខ្ញុំទៀត? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់នៅតែល្បងលខ្ញុំទៀត? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់នៅតែបន្តសាកល្បងខ្ញុំទៀត?» ចំណុចនេះបង្ហាញពីការពិតមួយថា៖ ព្រះជាម្ចាស់មិនទាន់បានទតឃើញពីដួងចិត្តរបស់អ្នក និងមិនទាន់ទទួលបានដួងចិត្តរបស់អ្នកនៅឡើយទេ។ នេះមានន័យថា ទ្រង់មិនទាន់បានទតឃើញពីភាពស្មោះត្រង់ ដូចគ្រាដែលអ័ប្រាហាំអាចលើកកាំបិតបម្រុងនឹងសម្លាប់កូនគាត់ដោយផ្ទាល់ដៃ និងថ្វាយកូននោះដល់ព្រះជាម្ចាស់នៅឡើយទេ។ ទ្រង់មិនទាន់បានទតឃើញការស្ដាប់បង្គាប់ឥតលក្ខខណ្ឌរបស់អ្នកនៅឡើយទេ ហើយទ្រង់ក៏មិនទទួលបានការកម្សាន្តព្រះទ័យពីអ្នកដែរ។ ដូច្នេះ នេះជារឿងធម្មតាទេ ដែលព្រះជាម្ចាស់នៅតែសាកល្បងអ្នកនោះ។ តើនេះមិនមែនជាការពិតទេឬអី? ចំពោះប្រធានបទនេះ យើងនឹងស្លេះត្រឹមនេះសិន។ បន្តទៅទៀតនេះ យើងនឹងអាន «សេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះលោកអ័ប្រាហាំ» វិញម្ដង។

៣. សេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះលោកអ័ប្រាហាំ

លោកុប្បត្តិ ២២:១៦-១៨ ព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថា ខ្ញុំបានស្បថដោយនាមរបស់ខ្ញុំហើយ ដោយព្រោះតែឯងបានធ្វើដូច្នេះ ហើយមិនបានសំចៃទុកកូនប្រុសតែមួយរបស់អ្នក គឺជាកូនប្រុសតែម្នាក់គត់នោះ៖ ដើម្បីឱ្យមានព្រះពរ នោះខ្ញុំនឹងប្រទានពរដល់អ្នក ហើយចំពោះការចម្រើនឡើងវិញ ខ្ញុំនឹងពហុគុណដល់ពូជអ្នកដូចជាផ្កាយនៅលើមេឃ ហើយដូចជាគ្រាប់ខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ ហើយពូជអ្នកនឹងគ្រប់គ្រងទ្វារនៃពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់គេ។ ហើយប្រជាជាតិទាំងអស់នៅលើផែនដីនឹងបានពរ ដោយសារពូជអ្នក ដ្បិតអ្នកបានស្ដាប់តាមព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំ។

នេះជារឿងរ៉ាវទាំងស្រុងអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់អ័ប្រាហាំ។ ទោះបីជារឿងនេះខ្លីបន្តិច ប៉ុន្តែវាមានខ្លឹមសារពេញលេញ៖ វារួមបញ្ចូលទាំងមូលហេតុ និងសាវតារដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានអំណោយដល់អ័ប្រាហាំ ព្រមទាំងអ្វីដែលព្រះអង្គបានប្រទានឱ្យគាត់ផងដែរ។ រឿងនេះក៏ពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីអំណរ និងភាពសប្បាយរីករាយផងដែរ ដោយសារតែព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងចេញមកទាំងអស់នោះ ព្រមទាំងតម្រូវការជាបន្ទាន់ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យចង់បានមនុស្សដែលអាចស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បាន។ នៅក្នុងរឿងនេះ យើងឃើញពីព្រះទ័យស្រឡាញ់ និងភាពទន់ភ្លន់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សដែលស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះអង្គផង។ យើងក៏បានមើលឃើញផងដែរពីតម្លៃដែលទ្រង់បានលះបង់ ដើម្បីទទួលបានមនុស្ស ព្រមទាំងព្រះទ័យខ្វាយខ្វល់ និងព្រះតម្រិះដែលទ្រង់គិតដើម្បីទទួលបានពួកគេផង។ លើសពីនេះទៅទៀត អត្ថបទនេះមានឃ្លាថា «ខ្ញុំបានស្បថដោយនាមរបស់ខ្ញុំហើយ» ដែលធ្វើឱ្យយើងមានអារម្មណ៍ដឹងច្បាស់ពីភាពល្វីងជូរចត់ និងការឈឺចាប់ដែលព្រះជាម្ចាស់ស៊ូទ្រាំតែមួយព្រះអង្គឯង នៅពីក្រោយកិច្ចការនៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គនេះ។ អត្ថបទនេះ ជាអត្ថបទបំផុសគំនិតមួយ និងជាអត្ថបទដែលមានសារៈសំខាន់ ជាពិសេសសម្រាប់អ្នកដែលដេញតាម ហើយក៏មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងលើពួកគេផងដែរ។

មនុស្សទទួលបានព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារភាពស្មោះត្រង់ និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់គេ

តើព្រះពរដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឱ្យអ័ប្រាហាំ ដែលយើងបានអាននៅក្នុងអត្ថបទនេះ អស្ចារ្យដែរឬទេ? តើអស្ចារ្យបែបណា? មានប្រយោគដ៏សំខាន់មួយនៅទីនេះ៖ «ហើយប្រជាជាតិទាំងអស់នៅលើផែនដីនឹងបានពរ ដោយសារពូជអ្នក»។ ប្រយោគនេះបង្ហាញថា អ័ប្រាហាំបានទទួលព្រះពរ ដែលពុំធ្លាប់បានប្រទានដល់នរណាម្នាក់ តាំងពីមុន និងក្រោយសម័យរបស់គាត់ឡើយ។ នៅពេលដែលអ័ប្រាហាំ បានសងកូនប្រុសតែមួយគត់របស់គាត់ ជាកូនប្រុសសំណព្វចិត្តតែមួយគត់របស់គាត់ថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់វិញ តាមដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់មកនោះ (ក្នុងន័យនេះ យើងមិនអាចប្រើពាក្យថា «ថ្វាយជាតង្វាយ» បានទេ យើងគួរតែប្រើពាក្យថា សងកូនប្រុសរបស់គាត់ទៅព្រះជាម្ចាស់វិញ) ព្រះជាម្ចាស់មិនត្រឹមតែមិនអនុញ្ញាតឱ្យអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាកជាតង្វាយប៉ុណ្ណោះទេ តែព្រះអង្គថែមទាំងប្រទានពរដល់គាត់ថែមទៀតផង។ តើព្រះអង្គសន្យាប្រទានពរអ្វីខ្លះដល់អ័ប្រាហាំ? ព្រះអង្គបានប្រទានពរដល់គាត់ដោយសន្យានឹងបង្កើនពូជពង្សរបស់គាត់ជាពហុគុណ។ ហើយតើពួកគេនឹងកើនចំនួនជាពហុគុណនោះច្រើនប៉ុនណា? បទគម្ពីរមានកត់ត្រាទុកដូចតទៅនេះថា៖ «ដូចជាផ្កាយនៅលើមេឃ ហើយដូចជាគ្រាប់ខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ ហើយពូជអ្នកនឹងគ្រប់គ្រងទ្វារនៃពួកខ្មាំងសត្រូវរបស់គេ។ ហើយប្រជាជាតិទាំងអស់នៅលើផែនដីនឹងបានពរ»។ តើព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងព្រះបន្ទូលទាំងនេះក្នុងបរិបទអ្វី? និយាយឱ្យចំ តើលោកអ័ប្រាហាំបានទទួលព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ដោយវិធីណា? គាត់បានទទួលព្រះពរនេះ ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលនៅក្នុងបទគម្ពីរថា៖ «ដ្បិតអ្នកបានស្ដាប់តាមព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំ»។ នេះមានន័យថា ដោយសារតែអ័ប្រាហាំបានធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារតែគាត់បានធ្វើគ្រប់យ៉ាងតាមបន្ទូល និងសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយគ្មានត្អូញត្អែរបន្តិចណាសោះ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានសន្យាបែបនេះចំពោះគាត់។ មានឃ្លាសំខាន់មួយនៅក្នុងសេចក្ដីសន្យានេះ ដែលពាល់ដល់ព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅពេលនោះ។ តើអ្នករាល់គ្នាបានមើលឃើញទេ? អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថា «ខ្ញុំបានស្បថដោយនាមរបស់ខ្ញុំហើយ»។ អត្ថន័យនៃបន្ទូលនេះគឺ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងព្រះបន្ទូលនេះចេញមក គឺទ្រង់ស្បថដោយនាមរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ នៅពេលដែលមនុស្សស្បថ តើគេយកអ្វីមកស្បថ? គេយកស្ថានសួគ៌មកស្បថ មានន័យថា ពួកគេស្បថចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយយកព្រះជាម្ចាស់មកស្បថ។ មនុស្សប្រហែលជាពុំមានការយល់ដឹងច្រើនអំពីហេតុការណ៍នៃការដែលព្រះជាម្ចាស់ស្បថដោយនាមរបស់ទ្រង់នោះឡើយ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នានឹងអាចយល់បាន នៅពេលដែលខ្ញុំផ្ដល់ការបកស្រាយដ៏ត្រឹមត្រូវឱ្យអ្នករាល់គ្នាស្ដាប់។ ព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍ឯកោ និងអារម្មណ៍មិនប្រាកដប្រជាម្ដងទៀត នៅពេលដែលទ្រង់ប្រឈមនឹងមនុស្សម្នាក់ ដែលអាចស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលទ្រង់បាន តែមិនអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ អាចនិយាយបានថា ព្រះអង្គបានធ្វើរឿងធម្មតាបំផុតទាំងមិនដឹងខ្លួន និងដោយក្ដីអស់សង្ឃឹម៖ ព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ព្រះហស្តលើព្រះឱរាទ្រង់ ហើយថ្លែងបន្ទូលនឹងអង្គទ្រង់ នៅពេលកំពុងប្រទានសេចក្ដីសន្យានេះទៅអ័ប្រាហាំ ហើយតាមរយៈនេះ មនុស្សបានឮព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា «ខ្ញុំបានស្បថដោយនាមរបស់ខ្ញុំហើយ»។ តាមរយៈសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកប្រហែលជាគិតពីខ្លួនអ្នកហើយ។ នៅពេលដែលអ្នកដាក់ដៃលើទ្រូងខ្លួនឯង ហើយនិយាយនៅក្នុងចិត្ត តើអ្នកដឹងច្បាស់ទេថា អ្នកកំពុងនិយាយពីអ្វីខ្លះ? តើអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកស្មោះត្រង់ដែរឬទេ? តើអ្នកនិយាយដោយស្មោះត្រង់ចេញពីចិត្តរបស់អ្នកដែរឬទេ? ដូច្នេះ ត្រង់ចំណុចនេះ យើងឃើញថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលទៅកាន់អ័ប្រាហាំ ទ្រង់មានបន្ទូលដោយស្មោះត្រង់ និងឥតលាក់លៀមឡើយ។ នៅក្នុងពេលដែលកំពុងមានបន្ទូល និងប្រទានពរដល់អ័ប្រាហាំ ព្រះជាម្ចាស់ក៏កំពុងមានបន្ទូលទៅកាន់អង្គទ្រង់ផងដែរ។ ទ្រង់កំពុងមានបន្ទូលប្រាប់អង្គទ្រង់ថា៖ ខ្ញុំនឹងប្រទានពរដល់អ័ប្រាហាំ ហើយធ្វើឱ្យកូនចៅរបស់គាត់មានចំនួនច្រើនដូចផ្កាយនៅលើមេឃ និងច្រើនដូចជាខ្សាច់នៅមាត់សមុទ្រដែរ ដ្បិតគាត់បានស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ហើយគាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលខ្ញុំបានរើសតាំង។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ខ្ញុំបានស្បថដោយនាមរបស់ខ្ញុំហើយ» ព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យថា តាមរយៈអ័ប្រាហាំ ទ្រង់នឹងបង្កើតរាស្ត្ររើសតាំងនៃស្រុកអ៊ីស្រាអែល បន្ទាប់មក ទ្រង់នឹងដឹកនាំមនុស្សទាំងនេះទៅមុខយ៉ាងឆាប់រហ័សតាមរយៈកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ មានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើឱ្យកូនចៅរបស់អ័ប្រាហាំ ទទួលយកកិច្ចការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយអ្វីដែលសម្ដែងចេញតាមរយៈព្រះជាម្ចាស់ នឹងត្រូវចាប់ផ្ដើមពីលោកអ័ប្រាហាំនេះទៅ ហើយបន្តនៅក្នុងចំណោមកូនចៅរបស់អ័ប្រាហាំផង ហេតុនេះហើយក៏សម្រេចតាមបំណងប្រាថ្នារបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្គ្រោះមនុស្ស។ អ្វីដែលអ្នករាល់គ្នានិយាយនេះ តើមិនមែនជាព្រះពរទេឬអី? ចំពោះមនុស្សវិញ គ្មានព្រះពរណាធំជាងនេះទៀតឡើយ។ អាចនិយាយបានថា នេះគឺជាការព្រះពរធំបំផុតហើយ។ ព្រះពរដែលអ័ប្រាហាំបានទទួល មិនមែនជាការបង្កើនចំនួនកូនចៅរបស់គាត់ជាពហុគុណនោះទេ ប៉ុន្តែជាការដែលព្រះជាម្ចាស់សម្រេចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ សម្រេចបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ និងសម្រេចកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងចំណោមកូនចៅរបស់អ័ប្រាហាំវិញទេ។ នេះមានន័យថា ព្រះពរដែលអ័ប្រាហាំទទួលបាន មិនមែនជាព្រះពរបណ្ដោះអាសន្ននោះទេ តែបន្តជាប់រហូត នៅពេលដែលផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចម្រើនទៅមុខ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូល នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ស្បថដោយនាមរបស់ទ្រង់ គឺទ្រង់បានធ្វើការតាំងព្រះទ័យជាស្រេចហើយ។ តើដំណើរនៃការតាំងព្រះទ័យនេះពិតដែរឬទេ? តើជារឿងពិតដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យថា ចាប់ពីពេលនេះតទៅ ការប្រឹងប្រែងរបស់ទ្រង់ តម្លៃដែលទ្រង់បានលះបង់ អ្វីជាកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ របស់សព្វសារពើរបស់ទ្រង់ ហើយសូម្បីតែព្រះជន្មទ្រង់ផង នឹងត្រូវប្រទានទៅឱ្យអ័ប្រាហាំ និងកូនចៅរបស់អ័ប្រាហាំទាំងអស់។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏តាំងព្រះទ័យផងដែរថា ចាប់ពីមនុស្សមួយក្រុមនេះតទៅ ព្រះអង្គនឹងបើកបង្ហាញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីព្រះប្រាជ្ញាញាណ សិទ្ធិអំណាច និងព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់។

ការទទួលបានមនុស្សដែលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាចធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះអង្គបាន គឺជាបំណងប្រាថ្នាឥតប្រែប្រួលរបស់ព្រះជាម្ចាស់

ក្នុងពេលដែលទ្រង់កំពុងមានព្រះបន្ទូលក្នុងព្រះទ័យនោះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានព្រះបន្ទូលទៅកាន់អ័ប្រាហាំដែរ ប៉ុន្តែ ក្រៅពីការស្ដាប់ឮព្រះពរដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឱ្យគាត់ហើយ តើអ័ប្រាហាំអាចយល់ពីបំណងប្រាថ្នាពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ក្នុងពេលនោះទេ? គាត់មិនអាចយល់បានទេ! ហេតុនេះហើយបានជានៅពេលនោះ ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ស្បថដោយនាមរបស់ទ្រង់ ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់នៅតែឯកោ និងពេញដោយទុក្ខព្រួយដដែល។ នៅតែគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចយល់ ឬដឹងពីអ្វីដែលទ្រង់បម្រុងនឹងធ្វើ និងគ្រោងនឹងធ្វើនោះទេ។ នៅគ្រានោះ ពុំមាននរណាម្នាក់ សូម្បីតែលោកអ័ប្រាហាំក៏មិនអាចនិយាយទៅកាន់ព្រះអង្គដោយភាពជឿជាក់ដែរ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចសហការជាមួយទ្រង់បាននៅក្នុងការបំពេញកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវតែធ្វើនោះដែរ។ សម្បកក្រៅ ព្រះជាម្ចាស់ទទួលបានលោកអ័ប្រាហាំហើយ ជាមនុស្សម្នាក់ដែល អាចស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បាន។ ប៉ុន្តែតាមពិត ចំណេះដឹងរបស់មនុស្សម្នាក់នេះអំពីព្រះជាម្ចាស់ ស្ទើរតែគ្មានសោះឡើយ។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានពរដល់អ័ប្រាហាំក៏ដោយ ក៏នៅមិនទាន់បំពេញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅឡើយដែរ។ តើមិនទាន់បំពេញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានន័យដូចម្ដេច? មានន័យថា ការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គទើបតែចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ មានន័យថា មនុស្សដែលទ្រង់ចង់ទទួលបាន មនុស្សដែលទ្រង់ទន្ទឹងចង់ឃើញ មនុស្សដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ គឺនៅឆ្ងាយពីទ្រង់ដដែល។ ទ្រង់ត្រូវការពេលវេលា ទ្រង់ត្រូវរង់ចាំ ហើយទ្រង់ត្រូវអត់ធ្មត់។ ដ្បិតនៅពេលនោះ ក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងថា ទ្រង់ត្រូវការអ្វី ទ្រង់ប្រាថ្នាចង់ទទួលបានអ្វី ឬទ្រង់ទន្ទឹងចង់បានអ្វីនោះទេ។ ដូច្នេះ ក្នុងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យអរសប្បាយនោះ ទ្រង់ក៏មានអារម្មណ៍មិនសប្បាយព្រះទ័យផងដែរ។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមិនបានផ្អាកជំហានរបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយទ្រង់នៅតែបន្តធ្វើផែនការនៃកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើក្នុងជំហានបន្ទាប់ទៀតដដែល។

នៅក្នុងសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ័ប្រាហាំ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញពីអ្វីដែរ? ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានពរលើសលប់ដល់អ័ប្រាហាំ ដោយគ្រាន់តែគាត់ស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ថ្វីបើមើលពីសម្បកក្រៅ រឿងនេះហាក់ដូចជារឿងធម្មតាក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងនោះ យើងមើលឃើញពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃជាពិសេសដល់ការស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្សចំពោះទ្រង់ ហើយសព្វព្រះទ័យនឹងការយល់ដឹង និងភាពស្មោះត្រង់របស់មនុស្សចំពោះព្រះអង្គ។ តើព្រះជាម្ចាស់ពេញព្រះទ័យនឹងភាពស្មោះត្រង់នេះខ្លាំងប៉ុនណា? អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនដឹងទេថា ព្រះអង្គពេញព្រះទ័យនឹងសេចក្ដីនេះខ្លាំងប៉ុនណានោះ ហើយក៏ប្រហែលជាគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងរឿងនេះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ដល់អ័ប្រាហាំ ហើយនៅពេលដែលកូននោះធំឡើង ព្រះជាម្ចាស់ក៏បង្គាប់ឱ្យអ័ប្រាហាំថ្វាយកូនប្រុសម្នាក់នោះជាតង្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់។ អ័ប្រាហាំបានធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គាត់ស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ បានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់រំភើបព្រះទ័យ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏ឱ្យតម្លៃដែរ។ តើព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃទង្វើនោះខ្លាំងប៉ុនណា? ហើយហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃលើទង្វើនោះ? នៅគ្រាមួយដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬយល់ពីព្រះទ័យរបស់ទ្រង់បាន អ័ប្រាហាំបានធ្វើរឿងមួយដែលធ្វើឱ្យកក្រើកមេឃ រញ្ជួយដី ហើយរឿងនេះក៏បានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍ពេញព្រះទ័យដែរ ដែលទ្រង់មិនធ្លាប់មានពីមុនមកសោះ និងបានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានក្ដីអំណរក្នុងការទទួលបានមនុស្សម្នាក់ដែលអាចបង្គាប់ស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ការពេញព្រះទ័យ និងក្ដីអំណរនេះ បានមកពីសត្តនិករមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ ហើយជា «យញ្ញបូជា» ដំបូង ដែលមនុស្សបានថ្វាយជាតង្វាយដល់ទ្រង់ ចាប់តាំងពីគ្រាដែលមនុស្សត្រូវបានបង្កើតមក ហើយក៏ជាទង្វើមួយដែលព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃបំផុតដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានរង់ចាំយញ្ញបូជានេះយ៉ាងលំបាក ហើយទ្រង់បានចាត់ទុកវាជាអំណោយដ៏សំខាន់បំផុតនិងដំបូងគេបង្អស់ដែលទ្រង់ទទួលបានពីមនុស្សដែលទ្រង់បានបង្កើតមក។ ទង្វើនេះបង្ហាញដល់ព្រះជាម្ចាស់ពីផលដំបូងនៃការប្រឹងប្រែង និងជាផលនៃតម្លៃដែលទ្រង់បានលះបង់ ហើយធ្វើឱ្យទ្រង់ទតឃើញពីក្ដីសង្ឃឹមនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ។ បន្ទាប់មក ព្រះជាម្ចាស់ក៏កាន់តែចង់បានមនុស្សបែបនេះមួយក្រុមទៀត ដើម្បីបានជាគ្នានឹងទ្រង់ ប្រព្រឹត្តដាក់ទ្រង់ដោយភាពស្មោះត្រង់ ហើយយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះទ្រង់ដោយភាពស្មោះត្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់ថែមទាំងសង្ឃឹមថា លោកអ័ប្រាហានឹងរស់នៅបានយូរតទៅទៀត ដ្បិតទ្រង់ចង់មានមនុស្សដែលមានចិត្តដូចអ័ប្រាហាំអមដំណើរទ្រង់ ហើយនៅជាមួយទ្រង់ផង នៅពេលទ្រង់បន្តកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់តទៅមុខទៀត។ មិនថាព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានអ្វីក៏ដោយ ក៏នោះគ្រាន់តែជាក្ដីប្រាថ្នាមួយ គ្រាន់តែជាព្រះតម្រិះមួយប៉ុណ្ណោះ ដ្បិតអ័ប្រាហាំ គ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់ដែលអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមទ្រង់ តែគ្មានការយល់ដឹង ឬពុំស្គាល់ពីព្រះជាម្ចាស់សូម្បីតែបន្តិចសោះឡើយ។ អ័ប្រាហាំ ជាមនុស្សម្នាក់ដែលខ្វះខាត មិនគ្រប់តាមក្បួនខ្នាតនៃសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សទេ មានដូចជា ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ការអាចធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ និងការដែលមានចិត្តគំនិតតែមួយនឹងទ្រង់។ ដូច្នេះ អ័ប្រាហាំមិនអាចដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ក្នុងការដែលអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាកជាតង្វាយយញបូជា ព្រះជាម្ចាស់បានទតឃើញពីភាពស្មោះត្រង់ និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់អ័ប្រាហាំ និងបានទតឃើញថា គាត់អាចទ្រាំនឹងការសាកល្បងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះគាត់បាន។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់បានទទួលភាពស្មោះត្រង់ និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែគាត់នៅតែមិនស័ក្ដិសមនឹងធ្វើជាមនុស្សជំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល មិនស័ក្តិសមនឹងធ្វើជាមនុស្សដែលស្គាល់និងយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ និងជាមនុស្សដែលស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ រឹតតែមិនស័ក្តិសមនឹងធ្វើជាមនុស្សដែលមានចិត្តគំនិតតែមួយជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀត។ ដូច្នេះ ក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែឯកោ នៅតែខ្វល់ព្រះទ័យដដែល។ កាលណាព្រះជាម្ចាស់កាន់តែឯកោ និងខ្វល់ព្រះទ័យខ្លាំងឡើង នោះទ្រង់ក៏រឹតតែត្រូវបន្តកិច្ចការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ឱ្យបានឆាប់ និងដើម្បីអាចរើសតាំង ព្រមទាំងទទួលបានមនុស្សមួយក្រុម ដើម្បីសម្រេចផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ និងសម្រេចបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឱ្យបានកាន់តែឆាប់ផងដែរ។ នេះគឺជាសេចក្ដីប្រាថ្នាចង់បានខ្លាំងបំផុតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្ដីប្រាថ្នានេះ ក៏នៅតែមិនប្រែប្រួលតាំងពីគ្រាដំបូងដរាបដល់សព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សនៅគ្រាដំបូងមក ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានក្រុមអ្នកមានជ័យជម្នះមួយក្រុម ជាក្រុមដែលនឹងដើរជាមួយទ្រង់ ហើយអាចយល់ ស្គាល់ និងដឹងពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់បាន។ សេចក្ដីប្រាថ្នារបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ មិនដែលប្រែប្រួលឡើយ។ ទោះបីជាទ្រង់ត្រូវរង់ចាំយូរយ៉ាងណា ទោះបីជាផ្លូវខាងមុខលំបាកយ៉ាងណា ហើយទោះជាវត្ថុបំណងដែលព្រះអង្គចង់បាននោះនៅឆ្ងាយខ្លាំងប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលផ្លាស់ប្ដូរ ឬបោះបង់ក្ដីរំពឹងដែលទ្រង់មានចំពោះមនុស្សដែរ។ ឥឡូវនេះដោយសារខ្ញុំបាននិយាយអំពីរឿងនេះរួចហើយ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងពីបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ប្រហែលជាអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានដឹងនោះ មិនទាន់ជ្រាលជ្រៅនៅឡើយទេ តែវាគង់តែនឹងបានជ្រាលជ្រៅបន្តិចម្ដងៗទេ!

ក្នុងអំឡុងពេលតែមួយដែលអ័ប្រាហាំបានរស់នៅនោះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបំផ្លាញទីក្រុងមួយដែរ។ ទីក្រុងនោះឈ្មោះថា សូដុម។ គ្មានអ្វីត្រូវឆ្ងល់ទេ មនុស្សជាច្រើនសុទ្ធតែ ដឹងពីរឿងក្រុងសូដុមនេះ តែគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសាវតានៃការបំផ្លាញទីក្រុងនេះឡើយ។

ដូច្នេះនៅថ្ងៃនេះ តាមរយៈការសន្ទនារវាងព្រះជាម្ចាស់និងលោកអ័ប្រាហាំខាងក្រោមនេះ យើងនឹងសិក្សាពីព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់នៅគ្រានោះ ហើយយើងក៏នឹងសិក្សាពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ បន្ទាប់ទៅទៀតនេះ យើងនឹងអានអត្ថបទព្រះគម្ពីរខាងក្រោមនេះជាមួយគ្នា។

ខ. ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែបំផ្លាញក្រុមសូដុម

លោកុប្បត្តិ ១៨:២៦ រួចព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថា ប្រសិនបើខ្ញុំឃើញមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុងសូដុម នោះខ្ញុំនឹងទុកជីវិតដល់មនុស្សអស់នៅក្នុងទីក្រុងនេះ ដោយយល់ដល់អ្នកទាំងនោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:២៩ រួចលោកក៏ទូលទៅទ្រង់ម្ដងទៀត ហើយនិយាយថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែសែសិបនាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើទោសគេទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតសែសិបនាក់នោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:៣០ រួចលោកទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែសាមសិបនាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើទោសគេទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតសាមសិបនាក់នោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:៣១ រួចលោកទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែម្ភៃនាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតម្ភៃនាក់នោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:៣២ រួចលោកទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតដប់នាក់នោះ។

មានសម្រង់អត្ថបទមួយចំនួនតូចដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើសចេញពីព្រះគម្ពីរ។ អត្ថបទទាំងនោះមិនពេញលេញដូចកំណែដើមទេ។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាចង់មើលអត្ថបទដើម អ្នករាល់គ្នាអាចបើកមើលអត្ថបទទាំងនោះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរបានដោយខ្លួនឯង។ ដើម្បីចំណេញពេលវេលា ខ្ញុំបានរំលងខ្លឹមសារដើមចោលក្នុងផ្នែកខ្លះចោល។ នៅក្នុងនេះ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសតែអត្ថបទ និងឃ្លាល្បះសំខាន់មួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ ដោយបានដកឃ្លាប្រយោគខ្លះដែលពុំមានពាក់ព័ន្ធនឹងការប្រកបគ្នារបស់យើងនៅថ្ងៃនេះចេញ។ ក្នុងអត្ថបទ និងខ្លឹមសារដែលយើងប្រកបគ្នានេះ យើងមិនផ្ដោតសំខាន់លើសេចក្ដីពិស្ដារពីសាច់រឿង និងកិរិយាឫកពាររបស់មនុស្សនៅក្នុងសាច់រឿងនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងនិយាយតែពីព្រះតម្រិះនិងគំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រានោះប៉ុណ្ណោះ។ តាមរយៈព្រះតម្រិះនិងគំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងនឹងមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយតាមរយៈគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ យើងនឹងមើលឃើញពីព្រះដ៏ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយយើងនឹងសម្រេចនូវគោលបំណងរបស់យើង។

ព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់តែលើអ្នកណាដែលអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ

អត្ថបទខាងលើ មានពាក្យគន្លឹះជាច្រើន ដូចជាពាក់ព័ន្ធនឹងចំនួនលេខ។ ដំបូង ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះបន្ទូលថា ប្រសិនបើទ្រង់ឃើញមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុង នោះទ្រង់នឹងទុកទីក្រុងទាំងមូល ដែលនេះមានន័យថា ទ្រង់នឹងមិនបំផ្លាញទីក្រុងនេះទេ។ តាមពិតទៅ តើមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុមសូដុមទេ? គ្មាននោះទេ។ បន្តិចក្រោយមក តើលោកអ័ប្រាហាំទូលអ្វីខ្លះទៅព្រះជាម្ចាស់? គាត់ទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែសែសិបទេ? រួចព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ។ បន្ទាប់មក អ័ប្រាហាំទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុរចិតតែសាមសិបនាក់ទេ? ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ។ បើមានតែម្ភៃនាក់? ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញទេ។ ចុះបើមានតែដប់នាក់? ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញទេ។ ការពិត តើមានមនុស្សសុចរិតដប់នាក់នៅក្នុងក្រុងនោះទេ? មិនមានដល់ដប់នាក់ឡើយ គឺមានតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ម្នាក់នោះគឺឡុត។ នៅពេលនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែម្នាក់គត់នៅក្នុងក្រុងសូដុម ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់តឹងតែង ឬដាច់ខាតពេកដែរឬទេ នៅពេលនិយាយដល់ចំនួននេះ? អត់ទេ ព្រះអង្គពុំតឹងតែងឬដាច់ខាតពេកនោះទេ! ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សនៅតែសួរថា «ចុះបើមានតែសែសិបនាក់វិញ?» «ចុះបើមានតែសាមសិបនាក់វិញ?» រហូតដល់គាត់ទម្លាក់មកថា «ចុះបើមានតែដប់នាក់វិញ?» ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ទោះបើមានតែមនុស្សសុចរិតដប់នាក់ ក៏ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះដែរ។ ខ្ញុំនឹងទុកក្រុងនេះ ហើយលើកលែងទោសដល់មនុស្សផ្សេងទៀតក្រៅពីមនុស្សទាំងដប់នាក់នោះផង»។ ប្រសិនបើមានតែមនុស្សសុចរិតត្រឹមដប់នាក់ នោះល្មមគួរឱ្យអាណិតហើយ តែមែនទែនទៅ មនុស្សសុចរិតនៅក្នុងក្រុងសូដុមមានមិនដល់ចំនួននេះផង។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ អំពើបាប និងសេចក្ដីអាក្រក់របស់មនុស្សក្នុងទីក្រុងនេះ វាហួសល្បត់ដល់ថ្នាក់ព្រះជាម្ចាស់លែងមានជម្រើសអ្វីផ្សេងក្រៅតែពីបំផ្លាញពួកគេនោះឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ប្រសិនបើមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់ តើព្រះអង្គមានន័យដូចម្ដេច? ចំនួននេះមិនសំខាន់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទេ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺថាតើទីក្រុងនេះមានមនុស្សសុចរិតដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានដែរឬអត់។ ប្រសិនបើទីក្រុងនេះមានមនុស្សសុចរិតតែម្នាក់ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនឱ្យពួកគេវេទនា ដោយសារតែការបំផ្លាញទីក្រុងនេះដែរ។ នេះចង់បានន័យថា ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់នឹងត្រូវបំផ្លាញទីក្រុងនេះឬអត់ក៏ដោយចុះ ហើយទោះបីជាក្នុងទីក្រុងនេះ មានមនុស្សសុចរិតប៉ុន្មាននាក់ក៏ដោយ ក៏ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្រុងមួយដែលពោរពេញដោយអំពើបាបដែលត្រូវរងបណ្ដាសា និងកាន់តែអាក្រក់ខ្លាំងបែបនេះ គួរតែត្រូវបំផ្លាញចោល គួរតែត្រូវរលាយបាត់ពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំណែកឯមនុស្សសុចរិតវិញ គួរនៅមានជីវិតតទៅទៀត។ មិនថាយុគសម័យណា មិនថាមនុស្សវិវឌ្ឍដល់ដំណាក់កាលណានោះទេ ក៏អាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនប្រែប្រួលដែរ៖ ទ្រង់ស្អប់សេចក្ដីអាក្រក់ ហើយខ្វល់ព្រះទ័យពីមនុស្សដែលរាប់ជាសុចរិតនៅក្នុងព្រះនេត្រទ្រង់។ អាកប្បកិរិយាច្បាស់លាស់របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ក៏ជាការបើកសម្ដែងពីសារជាតិពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដោយសារនៅក្នុងទីក្រុងនោះមានមនុស្សសុចរិតតែម្នាក់ ទើបព្រះជាម្ចាស់ឈប់រារែកតទៅទៀត។ លទ្ធផលចុងក្រោយគឺ ទីក្រុងសូដុមចៀសមិនផុតពីត្រូវវិនាសនោះទេ។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងរឿងនេះ? នៅយុគសម័យនោះ ប្រសិនបើមានមនុស្សសុចរិតតែហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុងនោះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញទីក្រុងនោះទេ ហើយបើមានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ ក៏ទ្រង់មិនបំផ្លាញក្រុងនោះដែរ។ នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងសម្រេចព្រះទ័យអត់ទោសដល់មនុស្សជាតិ និងត្រាប្រណីចំពោះពួកគេ ឬធ្វើកិច្ចការណែនាំខ្លះដល់ពួកគេ ដ្បិតមានមនុស្សតិចតួចដែរ ដែលអាចគោរព និងថ្វាយបង្គំទ្រង់បាន។ ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃខ្លាំងទៅលើអំពើសុចរិតរបស់មនុស្ស ទ្រង់ឱ្យតម្លៃខ្ពស់ចំពោះមនុស្សដែលអាចថ្វាយបង្គំទ្រង់បាន ហើយទ្រង់ក៏ឱ្យតម្លៃខ្ពស់ដល់មនុស្សដែលអាចធ្វើអំពើល្អនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តទ្រង់ផងដែរ។

តាំងពីគ្រាដំបូងបង្អស់មកទល់នឹងបច្ចុប្បន្ននេះ តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់អានពីការដែលជាម្ចាស់មានបន្ទូលអំពីសេចក្ដីពិត ឬបន្ទូលអំពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់មនុស្សណាម្នាក់ក្នុងព្រះគម្ពីរដែរឬទេ? គ្មានទេ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងទៅកាន់មនុស្ស ដែលយើងអាននេះ គ្រាន់តែបានប្រាប់មនុស្សពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកខ្លះក៏បានទៅធ្វើតាម អ្នកខ្លះក៏មិនធ្វើតាម អ្នកខ្លះក៏ជឿ ហើយអ្នកខ្លះក៏មិនជឿ។ អ្វីៗគឺមានតែប៉ុណ្ណេះឯង។ ដូច្នេះ មនុស្សសុចរិតនៅយុគសម័យនោះ (មនុស្សសុចរិតនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់) ត្រឹមតែជាមនុស្សដែលអាចស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជាអ្នកបម្រើដែលធ្វើតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងចំណោមមនុស្ស។ តើមនុស្សបែបនេះអាចរាប់ថាជាមនុស្សដែលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? តើពួកគេអាចរាប់ថាជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ដែរឬទេ? អត់ទេ មិនអាចរាប់ពួកគេថាជាមនុស្សបែបនេះបានឡើយ! ដូច្នេះ មិនថាពួកគេមានចំនួនប៉ុន្មាននាក់នោះទេ នៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះជាម្ចាស់ តើមនុស្សទាំងនេះសមនឹងរាប់ថាជាមនុស្សជំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរទេ? តើអាចហៅពួកគេថាជាស្មរបន្ទាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? ច្បាស់ជាមិនអាចនោះទេ! ពួកគេច្បាស់ជាមិនស័ក្តិសមនឹងហៅថាជាមនុស្សជំនិត និងជាស្មរបន្ទាល់នោះទេ។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ហៅមនុស្សបែបនេះដូចម្ដេចវិញ? នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ មានឧទាហរណ៍ជាច្រើន ដែលព្រះជាម្ចាស់ហៅពួកគេថា «អ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំ»។ នេះមានន័យថា នៅគ្រានោះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សសុចរិតទាំងនេះ គឺជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេគឺជាមនុស្សដែលបានបម្រើព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដី។ ហើយតើព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះបែបណាចំពោះការហៅពួកគេបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ហៅពួកគេដូច្នេះ? តើព្រះជាម្ចាស់មានក្បួនខ្នាតក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់សម្រាប់ការហៅមនុស្សដោយបែបនេះដែរឬទេ? ទ្រង់ប្រាកដជាមានហើយ។ មិនថាទ្រង់ហៅពួកគេថាជាមនុស្សសុចរិត មនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ មនុស្សទៀងត្រង់ ឬជាអ្នកបម្រើនោះទេ ព្រះជាម្ចាស់សុទ្ធតែមានក្បួនខ្នាត។ នៅពេលទ្រង់ហៅមនុស្សម្នាក់ថាជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ គឺទ្រង់មានជំនឿមោះមុតថា មនុស្សម្នាក់នេះអាចទទួលអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បាន អាចធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់បាន និងអាចធ្វើតាមអ្វីដែលអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បង្គាប់ឱ្យគេធ្វើបាន។ តើមនុស្សម្នាក់នេះអនុវត្តកិច្ចការអ្វីខ្លះ? ពួកគេបំពេញកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យមនុស្សធ្វើ ហើយបំពេញកិច្ចការនេះនៅលើផែនដី។ នៅគ្រានោះ តើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យមនុស្សធ្វើ និងបំពេញនៅលើផែនដី អាចហៅថាជាផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? មិនអាចហៅបែបនេះបានទេ។ ដ្បិតនៅគ្រានោះ ព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យមនុស្សធ្វើតែកិច្ចការងាយៗពីរបីប៉ុណ្ណោះ។ ទ្រង់មានបន្ទូលពីសេចក្ដីបង្គាប់ងាយៗមួយចំនួនតូច ដោយមានបន្ទូលប្រាប់ឱ្យមនុស្សធ្វើតែកិច្ចការនេះ ឬកិច្ចការនោះប៉ុណ្ណោះ និងគ្មានបង្គាប់អ្វីលើសពីនេះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងបំពេញកិច្ចការទៅតាមផែនការរបស់ទ្រង់។ ដោយសារនៅគ្រានោះ មានលក្ខខណ្ឌជាច្រើនដែលមិនទាន់កើតមាននៅឡើយ ដោយសារពេលវេលាមិនទាន់មកដល់ ហើយមនុស្សជាតិពិបាកនឹងទទួលយកផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយ ផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនទាន់បានបញ្ចេញមកពីក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មនុស្សសុចរិតដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលនោះ ដែលយើងឃើញក្នុងទីនេះ មិនថាមានចំនួនសាមសិបនាក់ ឬម្ភៃនាក់ទេ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ពួកគេសុទ្ធតែជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ទាំងអស់។ នៅពេលដែលអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់មកជួបអ្នកបម្រើទាំងនេះ ពួកគេនឹងអាចទទួលអ្នកនាំសារទាំងនោះបាន ហើយអាចធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់ និងពាក្យរបស់ពួកគេបាន។ មនុស្សដែលជាអ្នកបម្រើនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ គួរតែធ្វើកិច្ចការនេះឱ្យបាន និងសម្រេចកិច្ចការនេះឱ្យបានជាប្រាកដ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រិតប្រៀងណាស់ក្នុងការដែលទ្រង់ហៅមនុស្ស។ ទ្រង់មិនមែនហៅពួកគេថាជាអ្នកបម្រើទ្រង់ ដោយសារតែពួកគេដូចជាអ្នករាល់គ្នានៅក្នុងពេលនេះនោះទេ មិនមែនដោយសារពួកគេបានស្ដាប់ឮការអធិប្បាយច្រើន ដឹងពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បម្រុងនឹងធ្វើ យល់ច្រើនអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដឹងពីផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់នោះទេ ប៉ុន្តែ គឺដោយសារតែពួកគេមានភាពស្មោះត្រង់ក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេអាចអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់បង្គាប់ពួកគេ ពួកគេអាចដាក់ចុះកិច្ចការដែលពួកគេកំពុងតែធ្វើមួយឡែកសិន ដោយបំពេញកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឱ្យពួកគេធ្វើ។ ដូច្នេះ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ពាក្យថាអ្នកបម្រើនេះ មានន័យមួយផ្សេងទៀត គឺពួកគេបានរួមសហការក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះ ហើយទោះពួកគេមិនមែនជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេជាប្រតិបត្តិករ និងជាអ្នកអនុវត្តព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដីនេះដែរ។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយថា អ្នកបម្រើ ឬមនុស្សសុចរិតទាំងនោះ មានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បម្រុងចាប់ផ្ដើមធ្វើនៅលើផែនដី មិនអាចធ្វើទៅបានដោយគ្មានមនុស្សសហការជាមួយព្រះអង្គបានឡើយ ហើយតួនាទីដែលត្រូវបំពេញដោយអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចជំនួសដោយអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បានឡើយ។ ភារកិច្ចនីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់បង្គាប់ដល់អ្នកបម្រើទាំងអស់នេះ មានសារៈសំខាន់ចំពោះព្រះអង្គខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះហើយ ទ្រង់មិនអាចបាត់បង់ពួកគេបានទេ។ បើគ្មានកិច្ចសហការរបស់អ្នកបម្រើទាំងនេះជាមួយនឹងទ្រង់ទេ នោះកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិមុខជានៅទ្រឹង ហើយលទ្ធផលនៃផែនការគ្រប់គ្រង និងក្ដីសង្ឃឹមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មុខជាអាសារឥតការមិនខាន។

ព្រះជាម្ចាស់ពេញដោយក្ដីមេត្តាករុណាបរិបូរចំពោះមនុស្សដែលទ្រង់យកព្រះហឫទ័យទុកដាក់ ហើយពេញដោយសេចក្ដីក្រោធក្រែលែងចំពោះមនុស្សដែលទ្រង់ស្អប់ និងបដិសេធ

នៅក្នុងសាច់រឿងនៃព្រះគម្ពីរនេះ តើក្នុងក្រុងសូដុម មានអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដប់នាក់ទេ? គ្មានទេ! តើទីក្រុងនេះស័ក្តិសមនឹងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទុកជីវិតឱ្យទេ? នៅក្នុងក្រុងនេះ មានមនុស្សម្នាក់គត់គឺឡុត ដែលបានទទួលអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តាមរយៈនេះ យើងអាចសន្និដ្ឋានបានថា នៅក្នុងទីក្រុងនេះមានអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែម្នាក់គត់ ដូច្នេះហើយព្រះជាម្ចាស់គ្មានជម្រើសផ្សេងណាក្រៅតែពីសង្គ្រោះឡុត និងបំផ្លាញក្រុងសូដុមចោលនោះទេ។ ការសន្ទនារវាងអ័ប្រាហាំនិងព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានដកស្រង់សម្ដីនៅផ្នែកខាងលើ អាចមើលទៅសាមញ្ញមែន ប៉ុន្តែវាបង្ហាញពីអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅណាស់៖ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានគោលការណ៍ ហើយមុនសម្រេចព្រះទ័យ ទ្រង់បានចំណាយពេលយ៉ាងយូរ ដើម្បីសង្កេត និងព្រះតម្រិះ។ ដាច់ខាតព្រះអង្គមិនធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យ ឬធ្វើការសន្និដ្ឋាន មុនពេលដែលវេលាដ៏សមគួរមកដល់នោះទេ។ ការសន្ទនារវាងអ័ប្រាហាំ និងព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញឱ្យយើងឃើញថា ការដែលព្រះជាម្ចាស់សម្រេចព្រះទ័យបំផ្លាញក្រុងសូដុម គឺមិនខុសទេសូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបជាស្រេចហើយថា នៅក្នុងទីក្រុងនេះ គ្មានមនុស្សសុចរិតសែសិបនាក់ សាមសិបនាក់ ឬម្ភៃនាក់នោះឡើយ។ សូម្បីតែដប់នាក់ក៏គ្មានផង។ មនុស្សសុចរិតតែម្នាក់គត់នៅក្នុងក្រុងនេះគឺ ឡុត។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងក្រុងសូដុម និងស្ថានការណ៍នានានៅក្នុងទីក្រុងនេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សង្កេតមើលអស់ហើយ ហើយព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបរឿងនេះច្បាស់ដូចជាបាតព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ដែរ។ ដូច្នេះ ការសម្រេចព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ គឺមិនអាចខុសនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើប្រៀបធៀបនឹងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សស្ពឹកស្រពន់ ល្ងីល្ងើ និងល្ងង់ខ្លៅខ្លាំងណាស់ ហើយក៏គ្មានការគិតគូរវែងឆ្ងាយដែរ។ នេះគឺជាអ្វីដែលយើងមើលឃើញតាមរយៈការសន្ទនារវាងអ័ប្រាហាំ និងព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចេញនិស្ស័យរបស់ទ្រង់តាំងពីគ្រាដើមដំបូង រហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នៅក្នុងចំណុចនេះ ក៏មាននិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយើងគួរមើលឃើញដូចគ្នាផងដែរ។ ចំនួនលេខគ្រាន់តែជារឿងធម្មតានោះទេ វាមិនបង្ហាញពីអ្វីទាំងអស់ ប៉ុន្តែ ត្រង់ចំណុចនេះមានការសម្ដែងចេញដ៏សំខាន់មួយពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ បើមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ។ តើនេះមកពីសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? តើនេះមកពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការត្រាប្រណីរបស់ព្រះអង្គមែនទេ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឃើញនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រង់ផ្នែកនេះដែរឬទេ? ទោះបីមានមនុស្សសុចរិតត្រឹមតែដប់នាក់ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនបំផ្លាញក្រុងនេះដែរ ដ្បិតទ្រង់យល់មុខដល់មនុស្សសុចរិតទាំងដប់នាក់នោះ។ តើនេះជាការត្រាប្រណី និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មែនឬមិនមែន? ដោយសារសេចក្ដីមេត្តាករុណា ការត្រាប្រណី និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សសុចរិតទាំងនោះ ព្រះអង្គនឹងមិនបំផ្លាញទីក្រុងនោះឡើយ។ នេះគឺជាការការត្រាប្រណីរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ តើយើងមើលឃើញលទ្ធផលបែបណា? នៅពេលដែលអ័ប្រាហាំនិយាយថា «ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ទេ» ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា «ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ»។ ក្រោយមកទៀត អ័ប្រាហាំក៏លែងនិយាយអ្វីទៀត ដ្បិតក្នុងក្រុងសូដុម គ្មានមនុស្សសុចរិតដល់ដប់នាក់ដូចគាត់និយាយនោះទេ រួចគាត់ក៏គ្មានពាក្យនិយាយទៀត ហើយនៅពេលនោះ គាត់ក៏យល់ពីមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យបំផ្លាញក្រុងសូដុមចោល។ នៅក្នុងចំណុចនេះ តើអ្នករាល់គ្នាឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់អ្វីខ្លះ? តើព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យអ្វីខ្លះ? ព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យថា បើក្រុងនេះគ្មានមនុស្សសុចរិតដល់ដប់នាក់ទេ នោះទ្រង់នឹងមិនទុកក្រុងនេះទៀតឡើយ ហើយចៀសមិនផុត ទ្រង់នឹងបំផ្លាញក្រុងនេះចោល។ តើនេះមិនមែនជាសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើសេចក្ដីក្រោធនេះ តំណាងឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ គឺជាការបើកសម្ដែងពីសារជាតិបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើនេះជាការបើកសម្ដែងពីសារជាតិសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សមិនអាចប្រមាថបានមែនដែរឬទេ? ដោយបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ក្នុងក្រុងសូដុមនេះ គ្មានមនុស្សសុចរិតដល់ដប់នាក់ផង ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដក្នុងព្រះទ័យថានឹងត្រូវបំផ្លាញទីក្រុងនេះចោល ហើយនឹងដាក់ទោសមនុស្សនៅក្នុងក្រុងនេះយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបំផុត ដ្បិតពួកគេទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយដោយសារតែពួកគេស្មោកគ្រោក និងពុករលួយដល់ឆ្អឹង។

ហេតុអ្វីបានយើងវិភាគអត្ថបទព្រះគម្ពីរទាំងនេះតាមវិធីនេះ? នេះមកពីឃ្លាប្រយោគសាមញ្ញៗទាំងអស់នេះ គឺជាការបង្ហាញទាំងស្រុងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីក្រោធ។ ក្នុងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃដល់មនុស្សសុចរិត និងមានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សក្នុងក្រុងសូដុម នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ក៏មានការស្អប់ខ្ពើមយ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្សទាំងអស់នៅក្នុងក្រុងនោះដែរ ដែលគេប្រែជាពុករលួយខ្លាំង។ តើនេះជាសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏ពេញបរិបូរ និងជាសេចក្ដីក្រោធដ៏ខ្លាំងក្រៃ មែនឬមិនមែន? តើព្រះជាម្ចាស់ប្រើមធ្យោបាយអ្វីមកបំផ្លាញក្រុងសូដុម? ដោយប្រើភ្លើង។ ហើយហេតុអ្វីបានជាទ្រង់បំផ្លាញទីក្រុងនេះ ដោយប្រើភ្លើង? នៅពេលដែលអ្នកមើលឃើញអ្វីម្យ៉ាងត្រូវភ្លើងឆេះ ឬនៅពេលដែលអ្នកបម្រុងនឹងដុតអ្វីម្យ៉ាងចោល តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះរបស់ទាំងនោះ? ហេតុអ្វីក៏អ្នកចង់ដុតវាចោល? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកលែងត្រូវការវាទៀតហើយ មានអារម្មណ៍ថា អ្នកលែងចង់ឃើញវាទៀតហើយមែនទេ? តើអ្នកចង់បោះបង់វាចោលមែនឬទេ? ការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើភ្លើង មានន័យថា ទ្រង់បោះបង់ចោល និងស្អប់របស់នោះណាស់ និងមានន័យថា ទ្រង់លែងចង់ទតឃើញក្រុងសូដុមទៀតហើយ។ នេះជាអារម្មណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់បំផ្លាញក្រុងសូដុមដោយប្រើភ្លើង។ ការប្រើភ្លើងតំណាងពីទំហំនៃសេចក្ដីខ្ញាល់ខ្លាំងក្រៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការត្រាប្រណីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានពិត ប៉ុន្តែភាពបរិសុទ្ធ និងភាពសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលទ្រង់បញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ ក៏បង្ហាញឱ្យមនុស្សឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ម្យ៉ាងទៀត ដែលមិនអត់ឱនចំពោះការប្រមាថណាមួយឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងបាន ហើយអាចប្រព្រឹត្តស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សពោរពេញដោយសេចក្ដីពុករលួយ សេចក្ដីស្អប់ និងភាពជាខ្មាំងសត្រូវនឹងទ្រង់ នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ខ្ញាល់ខ្លាំងណាស់ដែរ។ តើទ្រង់ខ្ញាល់ខ្លាំងកម្រិតណា? សេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងនៅបន្តមានរហូតដល់ទ្រង់លែងទតឃើញការទាស់ទទឹង និងទង្វើអាក្រក់របស់មនុស្សតទៅទៀត រហូតទាល់តែគេលែងមានវត្តមាននៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់តទៅទៀត។ ពេលនោះទើបសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់រលាយបាត់ទៅវិញ។ និយាយឱ្យចំទៅ មិនថាបុគ្គលនោះជានរណាឡើយ ប្រសិនបើចិត្តរបស់គេនៅឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយបែរចេញពីព្រះជាម្ចាស់មិនត្រឡប់ក្រោយ នោះទោះបីជាពីសម្បកក្រៅ ឬគេមានសេចក្ដីប្រាថ្នានៅក្នុងចិត្តចង់ថ្វាយបង្គំ ចង់ដើរតាម និងចង់ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្ត ឬក្នុងគំនិតរបស់គេយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែបញ្ចេញមកឥតឈប់ដដែល។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ចេញសេចក្ដីខ្ញាល់ខ្លាំងរបស់ទ្រង់ចេញមក បន្ទាប់ពីបានប្រទានឱកាសគ្រប់គ្រាន់ឱ្យមនុស្សហើយ នៅពេលដែលសេចក្ដីក្រោធនោះត្រូវបានបញ្ចេញមក គឺមិនអាចដកទៅវិញបានឡើយ ហើយទ្រង់នឹងគ្មានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការត្រាប្រណីដល់មនុស្សជាតិបែបនេះម្ដងទៀតឡើយ។ នេះជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយទៀត ដែលមិនអត់ឱនចំពោះការប្រមាថណាមួយឡើយ។ ត្រង់ចំណុចនេះ មនុស្សយល់ថាជារឿងធម្មតាទេ ដែលព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញក្រុងមួយចោល ដ្បិតក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្រុងមួយដែលពេញទៅដោយអំពើបាប មិនអាចទុកឱ្យនៅបន្តទៀតបានឡើយ ហើយវាសមហេតុផលដែលព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញក្រុងនោះចោល។ តែតាមរយៈរឿងដែលបានកើតឡើងមុននិងក្រោយការដែលទ្រង់បំផ្លាញក្រុងសូដុមនោះ យើងមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង។ ទ្រង់មានសេចក្ដីត្រាប្រណី និងពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាចំពោះអ្វីៗដែលសប្បុរស ស្រស់ស្អាត និងល្អប្រពៃ។ ប៉ុន្ដែចំពោះអ្វីៗដែលអាក្រក់ ពេញដោយអំពើបាប និងទុច្ចរិត គឺទ្រង់មានសេចក្ដីក្រោធជាខ្លាំង ដល់ថ្នាក់មិនអាចបញ្ឈប់សេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់បាន។ នេះគឺជាគោលការណ៍ពីរយ៉ាង និងជាទិដ្ឋភាពសំខាន់បំផុតអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត ចំណុចទាំងនេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់បើកសម្ដែងតាំងតែពីដើមរហូតដល់ទីបញ្ចប់៖ សេចក្ដីមេត្តាករុណាពេញបរិបូរ និងសេចក្ដីក្រោធខ្លាំង។ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ភាគច្រើនបានដឹងពីសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ តែនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះ មានមនុស្សតិចតួចណាស់ដែលបានស្គាល់ពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ។ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអាណិតស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចមើលឃើញបាននៅក្នុងខ្លួនមនុស្សគ្រប់គ្នា។ មានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់ពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាបរិបូរចំពោះមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់កម្រខ្ញាល់ណាស់ ឬអាចនិយាយបានថា មិនធ្លាប់ខ្ញាល់បុគ្គលណាម្នាក់ ឬក្រុមមនុស្សណាមួយក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះខ្លាំងឡើយ។ កុំព្រួយថ្វី! មិនយូរមិនឆាប់ទេ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងបានឃើញ នឹងបានស្គាល់ពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមិនខាន ប៉ុន្តែ ពេលនេះ មិនទាន់ដល់ពេលនោះទេ។ ហេតុអ្វី? នេះគឺមកពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់នឹងនរណាម្នាក់ជាប់ជានិច្ច ពោលគឺពេលដែលទ្រង់បញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធខ្លាំងរបស់ទ្រង់មកលើពួកគេ នេះមានន័យថា ទ្រង់ស្អប់ ហើយបដិសេធមនុស្សម្នាក់នេះតាំងពីយូរណាស់មកហើយ ទ្រង់ស្អប់អត្ថិភាពរបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់មិនអាចទ្រាំទតឃើញវត្តមានរបស់ពួកគេឡើយ។ នៅពេលដែលសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ទ្រង់ធ្លាក់មកលើពួកគេភ្លាម នោះពួកគេនឹងរលាយបាត់។ សព្វថ្ងៃនេះ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅមិនទាន់ឈានដល់ចំណុចនេះនៅឡើយទេ។ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចទ្រាំបានឡើយ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ខ្លាំងនោះ។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយថា នៅពេលនេះ ព្រះជាម្ចាស់មានតែសេចក្ដីមេត្ដាករុណាពេញបរិបូរចំពោះអ្នករាល់គ្នារាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្នកមិនទាន់បានឃើញពីសេចក្ដីខ្ញាល់ខ្លាំងរបស់ទ្រង់នៅឡើយទេ។ បើមានមនុស្សដែលនៅតែមិនព្រមជឿទៀត អ្នកអាចសុំឱ្យសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាក់មកលើខ្លួនអ្នកបាន ដើម្បីឱ្យអ្នកបានដឹងថា សេចក្ដីខ្ញាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែលមិនអត់ឱនចំពោះការប្រមាថណាមួយរបស់មនុស្សនោះ មានពិតមែនឬក៏អត់។ តើអ្នករាល់គ្នាហ៊ានដែរឬទេ?

មនុស្សនៅគ្រាចុងក្រោយ មើលឃើញសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ តែមិនដែលជួបប្រទះសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដឡើយ

តើនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងពីរចំណែកដែលមើលឃើញនៅក្នុងអត្ថបទព្រះគម្ពីរទាំងនេះ ស័ក្តិសមនឹងលើកមកប្រកបគ្នាដែរឬទេ? បន្ទាប់ពីបានស្ដាប់រឿងនេះហើយ តើអ្នកមានការយល់ដឹងថ្មីៗអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នកមានការយល់ដឹងបែបណាដែរ? អាចនិយាយបានថា ចាប់ពីគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើរហូតមកទល់នឹងពេលសព្វថ្ងៃនេះ មិនមានក្រុមមនុស្សណាដែលបានទទួលព្រះគុណ ឬសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអាណិតស្រឡាញ់ពីព្រះជាម្ចាស់ ដូចជាក្រុមមនុស្សនៅគ្រាចុងក្រោយនេះទេ។ ថ្វីបើក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើកិច្ចការនៃការជំនុំជម្រះ និងកិច្ចការវាយផ្ចាល និងបានបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ប្រកបដោយឫទ្ធានុភាព និងសេចក្ដីក្រោធក៏ដោយ ក៏ភាគច្រើន ព្រះជាម្ចាស់ប្រើតែព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះអង្គប្រើព្រះបន្ទូលដើម្បីបង្រៀន និងស្រោចស្រព ដើម្បីទំនុកបម្រុង និងប្រទានអាហារ។ ចំណែកឯសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ រមែងតែងលាក់កំបាំងជានិច្ច ហើយក្រៅពីការដកពិសោធន៍និស្ស័យដែលពោរពេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ មានមនុស្សតិចណាស់ដែលបានជួបនឹងសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ទ្រង់ដោយផ្ទាល់នោះ។ នេះមានន័យថា ក្នុងអំឡុងកិច្ចការនៃការជំនុំជម្រះ និងកិច្ចការនៃការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីជាសេចក្ដីក្រោធដែលបានបើកសម្ដែងតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ធ្វើឱ្យមនុស្សស្គាល់ពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការមិនអត់ឱនរបស់ទ្រង់ចំពោះការប្រមាថណាមួយក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីក្រោធនេះមិនលើសពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដែរ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រើព្រះបន្ទូលដើម្បីស្ដីបន្ទោសមនុស្ស លាតត្រដាងពីមនុស្ស ជំនុំជម្រះមនុស្ស វាយផ្ចាលមនុស្ស ហើយថែមទាំងថ្កោលទោសមនុស្សផង ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់នៅមិនទាន់ខ្ញាល់នឹងមនុស្សខ្លាំងនៅឡើយទេ ហើយរឹតតែមិនធ្លាប់បញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់មកលើមនុស្សដែរ លើកលែងតែតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអាណិតសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមនុស្សបានជួបប្រទះនៅក្នុងយុគសម័យនេះ គឺជាការបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំណែកឯសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមនុស្សបានជួបប្រទះនោះ គ្រាន់តែជាចំហាយនៃព្រះសូរសៀងទ្រង់ និងគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍ដឹងតាមរយៈព្រះសូរសៀងរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សជាច្រើនយល់ច្រឡំថា ចំហាយនេះជាបទពិសោធពិត និងជាចំណេះដឹងពិតអំពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ មនុស្សភាគច្រើនជឿថា ពួកគេបានឃើញពីសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអាណិតសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងជឿថាពួកគេមើលឃើញពីការមិនអត់ឱនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះការប្រមាថរបស់មនុស្ស ហើយពួកគេភាគច្រើនថែមទាំងចាប់ផ្ដើមឱ្យតម្លៃលើសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការត្រាប្រណីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សទៀតផង។ ដោយឡែក មិនថាឥរិយាបថរបស់មនុស្សអាក្រក់យ៉ាងណា មិនថានិស្ស័យរបស់គេពុករលួយយ៉ាងណា ក៏ព្រះជាម្ចាស់តែងអត់ទ្រាំជានិច្ច។ ក្នុងការអត់ទ្រាំនេះ ព្រះអង្គមានគោលបំណងរង់ចាំឱ្យព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានថ្លែងមក រង់ចាំឱ្យការប្រឹងប្រែងដែលទ្រង់បានធ្វើ និងតម្លៃដែលទ្រង់បានលះបង់ សម្រេចផលនៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលទ្រង់ចង់ទទួលយកសិន។ ការរង់ចាំឱ្យសម្រេចផលបែបនេះ ត្រូវការពេលយូរ និងតម្រូវឱ្យមានការបង្កើតមជ្ឈដ្ឋានខុសៗគ្នាសម្រាប់មនុស្ស ប្រៀបដូចមនុស្សកើតមកភ្លាម មិនអាចក្លាយជាមនុស្សធំដឹងក្ដីភ្លែតដូច្នោះដែរ។ គឺត្រូវការពេល ១៨ ឬ ១៩ ឆ្នាំសិន ហើយមនុស្សខ្លះ ត្រូវការរហូតដល់ទៅ ២០ ឬ ៣០ ឆ្នាំសិន ទម្រាំពួកគេមានចរិតចាស់ទុំ ក្លាយជាមនុស្សដឹងក្ដីពិតប្រាកដបាន។ ព្រះជាម្ចាស់រង់ចាំឱ្យដំណើរការនេះបញ្ចប់សិន ទ្រង់រង់ចាំឱ្យវេលានោះមកដល់សិន ហើយទ្រង់រង់ចាំឱ្យលទ្ធផលមួយនេះមកដល់សិន។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះអង្គរង់ចាំនេះ ព្រះជាម្ចាស់ពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាបរិបូរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងគ្រាដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងបំពេញកិច្ចការវិញ មានចំនួនមនុស្សតិចតួចណាស់ដែលត្រូវវាយផ្ដួល ហើយអ្នកខ្លះក៏ត្រូវដាក់ទោស ដោយសារតែការទាស់ទទឹងដ៏ខ្លាំងក្លាដែលពួកគេមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ឧទាហរណ៍ទាំងនេះ គឺជាភ័ស្តុតាងដ៏ល្អដែលបញ្ជាក់ ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនអត់ឱនចំពោះការប្រមាថណាមួយរបស់មនុស្ស និងបញ្ជាក់ទាំងស្រុងពីវត្តមានពិតនៃការត្រាប្រណី និងការអត់ទ្រាំដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះរាស្រ្តរើសតាំងរបស់ទ្រង់។ ជាការពិតណាស់ ក្នុងឧទាហរណ៍ទូទៅទាំងនេះ ការបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្នែកនេះនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សទាំងអស់នេះ មិនប៉ះពាល់ដល់ផែនការគ្រប់គ្រងជារួមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ តាមការពិត ក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ព្រះជាម្ចាស់បានស៊ូទ្រាំក្នុងគ្រាដែលទ្រង់កំពុងរង់ចាំនោះទាំងស្រុង ហើយទ្រង់បានយកការអត់ទ្រាំ និងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ ទៅប្ដូរនឹងសេចក្ដីសង្គ្រោះសម្រាប់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គវិញ។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញពីចំណុចនេះដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់មិនផ្លាស់ប្ដូរផែនការរបស់ទ្រង់ដោយគ្មានហេតុផលនោះឡើយ។ ព្រះអង្គអាចបញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់មកបាន ហើយទ្រង់ក៏អាចពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាផងដែរ។ នេះគឺជាការបើកសម្ដែងពីចំណែកដ៏សំខាន់ទាំងពីរនៃនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ តើចំណុចនេះច្បាស់ឬមិនច្បាស់? និយាយឱ្យចំទៅ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវនិងខុស យុត្តិធម៌និងអយុត្តិធម៌ វិជ្ជមាននិងអវិជ្ជមាន ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែត្រូវបានបង្ហាញឱ្យមនុស្សឃើញច្បាស់លាស់អស់ហើយ។ អ្វីដែលទ្រង់នឹងធ្វើ អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ និងអ្វីដែលទ្រង់ស្អប់ ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែអាចឆ្លុះបញ្ចាំងបានដោយផ្ទាល់តាមរយៈនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ សេចក្ដីទាំងអស់នេះ ក៏អាចមើលឃើញជាក់ស្ដែង និងច្បាស់លាស់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ ហើយសេចក្ដីទាំងនេះមិនមែនស្រពេចស្រពិល ឬធម្មតានោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីទាំងនេះអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពីអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់បានយ៉ាងច្បាស់ ប្រាកដ និងជាក់ស្ដែង។ នេះគឺជាព្រះដ៏ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។

និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនដែលលាក់បាំងពីមនុស្សឡើយ តែគឺចិត្តរបស់មនុស្សវិញទេ ដែលវង្វេងឃ្លាតចេញពីព្រះជាម្ចាស់នោះ

ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានប្រកបគ្នាអំពីសេចក្ដីទាំងនេះទេ នោះអ្នករាល់គ្នាមុខជាគ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញពីនិស្ស័យពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងសាច់រឿងព្រះគម្ពីរនេះឡើយ។ នេះគឺជាការពិត។ នោះគឺមកពីព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលតិចពេក ហើយទ្រង់ពុំបានណែនាំមនុស្សឱ្យស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដោយផ្ទាល់ ឬបញ្ចេញប្រាប់មនុស្សដោយបើកចំហពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ ទោះបីជារឿងក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងនេះ បានកត់ត្រាទុកនូវកិច្ចការខ្លះដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើក៏ដោយ។ មនុស្សជំនាន់ក្រោយៗមកទៀត បានចាត់ទុកកំណត់ត្រាទាំងអស់នេះត្រឹមតែជារឿងប៉ុណ្ណោះ ហេតុនេះទើបមនុស្សហាក់បីដូចជាយល់ឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់លាក់បំពួនអង្គទ្រង់មិនឱ្យមនុស្សឃើញ។ អ្វីដែលបានលាក់បំពួននោះ មិនមែនជាអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែជានិស្ស័យនិងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់វិញទេតើ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានប្រកបគ្នានៅថ្ងៃនេះរួច តើអ្នករាល់គ្នានៅយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់លាក់បំពួនមិនឱ្យមនុស្សមើលឃើញទ្រង់ទាំងស្រុងទៀតឬយ៉ាងណា? តើអ្នករាល់គ្នានៅតែជឿថា និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានលាក់បំពួនមិនឱ្យមនុស្សមើលឃើញទៀតឬយ៉ាងណា?

តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែងដើរអមជាមួយនឹងកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ និស្ស័យរបស់ទ្រង់មិនដែលលាក់បាំងពីមនុស្សឡើយ ប៉ុន្តែតែងត្រូវបានបញ្ចេញមកទាំងស្រុង និងត្រូវបង្ហាញឱ្យមនុស្សមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ លុះពេលវេលាកន្លងយូរទៅ ដួងចិត្តរបស់មនុស្សក៏កាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្ដីពុករលួយរបស់គេក៏កាន់តែខ្លាំងទៅៗ រួចមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់ក៏ឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នាកាន់តែឆ្ងាយទៅៗ។ ប្រាកដណាស់ថា មនុស្សបានរលាយបាត់ពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់បន្តិចម្ដងៗ។ មនុស្សក៏លែងអាច «មើលឃើញ» ព្រះជាម្ចាស់ទៀត ដែលធ្វើឱ្យគេគ្មាន «ដំណឹង» ណាពីព្រះជាម្ចាស់សោះ។ ដូច្នេះ គេមិនដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់មានឬគ្មាននោះទេ ហើយថែមទាំងដល់ថ្នាក់បដិសេធព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងផង។ ដូច្នេះ ការដែលមនុស្សមិនយល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនយល់ពីអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិនិងអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ គឺមិនមែនដោយសារព្រះជាម្ចាស់ត្រូវលាក់បំពួនពីមនុស្សទេ តែមកពីចិត្តរបស់គេ បានបែរចេញឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ដួងចិត្តរបស់គេគ្មានព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយគេមិនដឹងពីរបៀបស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ក៏មិនចង់ស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ដ្បិតដួងចិត្តរបស់គេមិនដែលស្និទ្ធស្នាលនឹងព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយគេតែងគេចវេសពីព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច។ ហេតុដូច្នេះហើយទើបបានជាដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ តើដួងចិត្តរបស់គេនៅឯណា? តាមពិត ដួងចិត្តរបស់មនុស្សមិនបានទៅណានោះទេ៖ គេពុំបានប្រគល់ដួងចិត្តរបស់គេថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ ឬបើកចិត្តនោះឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គេបែរជារក្សាចិត្តនោះទុកសម្រាប់ខ្លួនគេ។ នេះមិននិយាយដល់ការពិតខ្លះដែលមានមនុស្សមួយចំនួនតែងអធិដ្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ និងទូលទៅទ្រង់ថា «ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ សូមទតមើលចិត្តទូលបង្គំផង ដ្បិតទ្រង់ជ្រាបពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទូលបង្គំគិតហើយ» ហើយមនុស្សខ្លះថែមទាំងស្បថឱ្យព្រះជាម្ចាស់ពិនិត្យពិច័យពួកគេ និងដាក់ទោសពួកគេ ប្រសិនបើពួកគេក្បត់ពាក្យសម្បថរបស់ខ្លួន។ ទោះបីមនុស្សអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតមើលចិត្តរបស់គេ ក៏នេះមិនមែនមានន័យថា មនុស្សអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមការរៀបចំ និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ ក៏មិនមែនមានន័យថា គេទុកវាសនា និងក្ដីសង្ឃឹមរបស់គេ ព្រមទាំងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគេមាន នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ដូច្នេះមិនថា អ្នកស្បថចំពោះព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណា ឬប្រកាសចំពោះទ្រង់យ៉ាងណានោះទេ ក៏នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដួងចិត្តរបស់អ្នក នៅតែបិទជិតមិនឱ្យទ្រង់ទតឃើញដដែល ដ្បិតអ្នកគ្រាន់តែអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញដួងចិត្តរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែអ្នកមិនបានអនុញ្ញាតឱ្យទ្រង់គ្រប់គ្រងដួងចិត្តរបស់អ្នកឡើយ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា អ្នកមិនបានប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់សោះឡោះយ ហើយគ្រាន់តែនិយាយពាក្យពីរោះៗឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ព្រះស្ដាប់ប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងពេលនោះដែរ អ្នកក៏បានលាក់បាំងចេតនាបោកបញ្ចោតមួយចំនួន ព្រមទាំងចំណាប់អារម្មណ៍ គ្រោងការ និងផែនការនានារបស់អ្នកមិនឱ្យព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបផង ហើយក្ដោបក្ដាប់ក្ដីសង្ឃឹម និងវាសនារបស់អ្នកជាប់នៅក្នុងដៃ ដោយខ្លាចថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងដកយករបស់ទាំងនេះពីអ្នកវិញ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលទតឃើញពីភាពស្មោះត្រង់ដែលមនុស្សមានចំពោះទ្រង់ឡើយ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់សង្កេតមើលជម្រៅចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយអាចទតឃើញពីអ្វីដែលមនុស្សកំពុងគិត និងចង់ធ្វើនៅក្នុងចិត្តរបស់គេ និងអាចទតឃើញពីអ្វីដែលមនុស្សលាក់ទុកក្នុងដួងចិត្តរបស់គេក៏ដោយ ក៏ដួងចិត្តរបស់មនុស្សមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយគេក៏មិនបានប្រគល់ដួងចិត្តនេះថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីគ្រប់គ្រងនោះដែរ។ នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិសង្កេតមើល តែទ្រង់គ្មានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងដួងចិត្តគេទេ។ នៅក្នុងមនសិការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្ស គេមិនចង់ ឬគ្មានចេតនាថ្វាយខ្លួនរបស់គេឱ្យព្រះជាម្ចាស់ចាត់ចែងឡើយ។ មនុស្សមិនត្រឹមតែមិនចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់ចូលមកពាក់ព័ន្ធទេ តែក៏មានមនុស្សខ្លះទៀត ថែមទាំងគិតរកវិធីបិទបាំងដួងចិត្តខ្លួន ដោយប្រើសម្ដីប៉ិនប្រសព្វ និងពាក្យបញ្ចើចបញ្ជោ ដើម្បីបង្កើតចំណាប់អារម្មណ៍ក្លែងក្លាយ និងដើម្បីទទួលបានទំនុកចិត្តពីព្រះជាម្ចាស់ និងបិទបាំងមុខមាត់ពិតរបស់គេពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ គោលដៅដែលមិនឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ គឺដើម្បីកុំឱ្យព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបពីលក្ខណៈពិតប្រាកដរបស់គេ។ ពួកគេមិនចង់ប្រគល់ដួងចិត្តរបស់គេថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែចង់រក្សាចិត្តនោះទុកសម្រាប់ខ្លួនគេវិញ។ អត្ថន័យបង្កប់នៃទង្វើនេះគឺថា អ្វីដែលមនុស្សធ្វើ និងអ្វីដែលមនុស្សចង់បាន គឺសុទ្ធតែត្រូវមនុស្សគ្រោងទុក គិតទុក និងសម្រេចចិត្តរួចជាស្រេចទៅហើយ។ គេមិនត្រូវការការចូលរួម ឬការជ្រៀតជ្រែកពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ គេរឹតតែមិនចង់បានការរៀបចំ និងការចាត់ចែងពីព្រះជាម្ចាស់ទៀត។ ដូច្នេះ ទោះបីពាក់ព័ន្ធ ឬមិនពាក់ព័ន្ធនឹងសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ ឬសេចក្ដីតម្រូវដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានពីមនុស្សក៏ដោយ ក៏ការសម្រេចចិត្តរបស់មនុស្សធ្វើឡើងដោយផ្អែកលើចេតនា និងប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ផ្អែកលើសភាពនិងស្ថានការណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេនៅពេលនោះដែរ។ មនុស្សតែងប្រើចំណេះដឹង និងតម្រិះជ្រៅជ្រះដែលគេធ្លាប់ចេះដឹង និងបញ្ញារបស់គេផ្ទាល់មកវិនិច្ឆ័យ និងជ្រើសរើសផ្លូវដែលគេគួរដើរ និងមិនអនុញ្ញាតឱ្យមានការលូកដៃ ឬការគ្រប់គ្រងពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញថា មនុស្សមានដួងចិត្តបែបនេះឯង។

តាំងពីគ្រាដំបូងមកទល់បច្ចុប្បន្ននេះ មានតែមនុស្សប៉ុណ្ណោះដែលអាចសន្ទនាជាមួយព្រះជាម្ចាស់បាន។ ពោលគឺ ក្នុងចំណោមភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ និងក្នុងចំណោមសត្តនិករដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមក គ្មានអ្វីដែលអាចសន្ទនាជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់បានក្រៅតែពីមនុស្សនេះឡើយ។ មនុស្សមានត្រចៀកដែលអាចឱ្យគេស្ដាប់ឮបាន ហើយមានភ្នែកដែលអាចឱ្យគេមើលឃើញបាន គេមានភាសា និងមានគំនិតផ្ទាល់ខ្លួន ព្រមទាំងមានឆន្ទៈដោយសេរីផង។ គេមានគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់ដើម្បីស្ដាប់ឮព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ហើយគេយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងទទួលយកបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះព្រះជាម្ចាស់ក៏បង្ហាញពីបំណងប្រាថ្នារបស់ទ្រង់ឱ្យមនុស្សបានដឹង ដោយចង់ធ្វើឱ្យមនុស្សក្លាយជាអ្នករួមដំណើរម្នាក់ដែលមានចិត្តនិងគំនិតដូចនឹងទ្រង់ដែរ និងជាមនុស្សដែលអាចដើរជាមួយទ្រង់បាន។ តាំងពីពេលដែលទ្រង់ចាប់ផ្ដើមការគ្រប់គ្រងមក ព្រះជាម្ចាស់តែងរង់ចាំឱ្យមនុស្សថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ទ្រង់ ដើម្បឱ្យព្រះជាម្ចាស់អាចបន្សុទ្ធ និងបំពាក់បំប៉នដួងចិត្តគេបាន ធ្វើឱ្យគេធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ ធ្វើឱ្យគេគោរពព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់បានទន្ទឹងនិងរង់ចាំលទ្ធផលបែបនេះ។ តើមានមនុស្សបែបនេះនៅក្នុងកំណត់ត្រាព្រះគម្ពីរដែរឬទេ? និយាយឱ្យចំទៅ តើនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមានមនុស្សដែលអាចថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? ថ្ងៃនេះ យើងនឹងបន្តអានដំណើររឿងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរទៀត និងពិនិត្យមើលថាតើកិច្ចការដែលតួអង្គយ៉ូបបានធ្វើ មានទំនាក់ទំនងអ្វីនឹងប្រធានបទ «ការថ្វាយដួងចិត្តរបស់អ្នកដល់ព្រះជាម្ចាស់» ដែលយើងកំពុងជជែកគ្នានៅថ្ងៃនេះ។ យើងនឹងមើលថាតើព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ និងស្រឡាញ់យ៉ូបដែរឬទេ។

តើអ្នកមានចំណាប់អារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះយ៉ូប? យោងតាមបទគម្ពីរដើម មនុស្សខ្លះនិយាយថា យ៉ូប កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយងាកចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង។ «កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយងាកចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»៖ នេះគឺជាការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូប។ ប្រសិនបើអ្នកប្រើពាក្យពេចន៍ផ្ទាល់ខ្លួន តើអ្នកនឹងសរសេររៀបរាប់ពីយ៉ូបបែបណា? មនុស្សខ្លះនិយាយថា យ៉ូបជាមនុស្សល្អ និងមានហេតុផល។ អ្នកខ្លះទៀតថា គាត់មានសេចក្ដីជំនឿពិតប្រាកដលើព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកខ្លះទៀតក៏ថា យ៉ូបជាមនុស្សសុចរិត និងមានភាពជាមនុស្ស។ អ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានដឹងពីសេចក្ដីជំនឿរបស់យ៉ូបហើយ មានន័យថា នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា សុទ្ធតែកោតស្ញប់ស្ញែងពីសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ ហើយក៏មានក្ដីច្រណែនចំពោះសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ផងដែរ។ ដូច្នេះ នៅថ្ងៃនេះ យើងនឹងពិនិត្យមើលថាតើយ៉ូបមានអ្វីខ្លះនៅក្នុងខ្លួនគាត់ ដែលធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យនឹងគាត់បែបនេះ។ បន្តទៅនេះ សូមអានបទគម្ពីរខាងក្រោមទាំងអស់គ្នា។

គ. លោកយ៉ូប

១. ការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូប និងការវាយតម្លៃនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ

យ៉ូប ១:១ មានបុរសម្នាក់នៅស្រុកអ៊ូស មានឈ្មោះថាយ៉ូប ហើយបុរសម្នាក់នោះ គឺជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយទៀងត្រង់ និងជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយងាកចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង។

យ៉ូប ១:៥ លុះក្រោយមក កាលពិធីជប់លៀងរបស់គេបញ្ចប់ទៅ យ៉ូបក៏ចាត់គេទៅ ហើយញែកគេជាបរិសុទ្ធ រួចក្រោកពីព្រលឹម និងថ្វាយតង្វាយដុតតាមចំនួនកូនទាំងអស់៖ ដ្បិតយ៉ូបនិយាយថា កូនខ្ញុំប្រហែលជាបានប្រព្រឹត្តបាប ហើយដាក់បណ្ដាសាព្រះជាម្ចាស់ក្នុងចិត្តរបស់គេ។ យ៉ូបក៏ប្រព្រឹត្តបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់។

យ៉ូប ១:៨ រួចព្រះ‌យេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា៖ «តើអ្នកបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។

តើអ្វីជាចំណុចសំខាន់ដែលអ្នករាល់គ្នាឃើញនៅក្នុងអត្ថបទទាំងនេះ? អត្ថបទព្រះគម្ពីរខ្លីៗទាំងបីនេះ សុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធនឹងយ៉ូបទាំងអស់។ ទោះបីជាខ្លីក៏ពិតមែន តែវាបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា គាត់ជាមនុស្សបែបណា។ តាមរយៈការរៀបរាប់ក្នុងអត្ថបទទាំងនេះអំពីឥរិយាបថ និងកិរិយាឫកពារប្រចាំថ្ងៃរបស់យ៉ូប អត្ថបទទាំងនេះប្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាថា ការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូប មានមូលដ្ឋានច្បាស់លាស់ មិនមែនគ្មានមូលដ្ឋាននោះទេ។ អត្ថបទទាំងនេះប្រាប់យើងថា ទោះជាការវាយតម្លៃរបស់មនុស្សចំពោះយ៉ូប (យ៉ូប ១:១) ឬការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះគាត់ក្ដី (យ៉ូប ១:៨) ក៏ការវាយតម្លៃនោះសុទ្ធតែជាលទ្ធផលដែលកើតចេញពីទង្វើរបស់យ៉ូបនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់ និងនៅចំពោះមុខមនុស្សទាំងអស់ដែរ (យ៉ូប ១:៥)។

ដំបូង សូមអានអត្ថបទទីមួយសិន៖ «មានបុរសម្នាក់នៅស្រុកអ៊ូស មានឈ្មោះថាយ៉ូប ហើយបុរសម្នាក់នោះ គឺជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយទៀងត្រង់ និងជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយងាកចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។ នេះគឺជាការវាយតម្លៃទីមួយចំពោះយ៉ូបនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយប្រយោគនេះ ជាការវាយតម្លៃរបស់អ្នកនិពន្ធ ចំពោះយ៉ូប។ តាមធម្មតា នេះក៏តំណាងឱ្យការវាយតម្លៃរបស់មនុស្សចំពោះលោកយ៉ូបដែរ នោះគឺឃ្លាថា «បុរសម្នាក់នោះ គឺជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយទៀងត្រង់ និងជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយងាកចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។ បន្ទាប់មកទៀត យើងអានអំពីការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះលោកយ៉ូបវិញម្ដង៖ «គ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។ ក្នុងចំណោមការវាយតម្លៃទាំងពីរនេះ មួយជាការវាយតម្លៃពីមនុស្ស ឯមួយទៀតជាការវាយតម្លៃពីព្រះជាម្ចាស់។ ការវាយតម្លៃទាំងពីរនេះ គឺជាការវាយតម្លៃដែលមានខ្លឹមសារដូចគ្នា។ ដូច្នេះ យើងអាចមើលឃើញថា ឥរិយាបថ និងកិរយាឫកពាររបស់យ៉ូប ត្រូវមនុស្សឃើញផង និងត្រូវព្រះជាម្ចាស់សរសើរផង។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា កិរិយាឫកពាររបស់យ៉ូបនៅចំពោះមុខមនុស្ស និងកិរិយាឫកពាររបស់គាត់ចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់ គឺដូចគ្នា។ គាត់បានបង្ហាញពីកិរិយាឫកពារ និងការជំរុញចិត្តរបស់គាត់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់គ្រប់ពេលវេលា ដើម្បីឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតមើលពីចំណុចទាំងនេះ ហើយគាត់ជាមនុស្សម្នាក់ដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង។ ដូច្នេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងចំណោមមនុស្សនៅលើផែនដីនេះ គឺមានតែយ៉ូបម្នាក់គត់ ដែលគ្រប់លក្ខណ៍និងទៀងត្រង់ ជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។

ការបង្ហាញជាក់ច្បាស់ពីការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់យ៉ូប នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់

បន្ទាប់មកទៀត សូមយើងពិនិត្យមើលពីការបង្ហាញជាក់លាក់ពីការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់យ៉ូប។ បន្ថែមពីលើអត្ថបទនៅមុន និងក្រោយអត្ថបទនេះ សូមយើងអានផងដែរ យ៉ូប ១:៥ ដែលជាអត្ថបទមួយបង្ហាញឱ្យឃើញជាក់ពីការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់យ៉ូប។ អត្ថបទនេះ ទាក់ទងនឹងរបៀបដែលគាត់កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់។ អ្វីដែលលេចធ្លោជាងគេបំផុតនោះគេ គាត់មិនត្រឹមតែធ្វើអ្វីតាមដែលគាត់គួរធ្វើដើម្បីការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់គាត់ផ្ទាល់ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏បានថ្វាយតង្វាយដុតជាប្រចាំដល់ព្រះជាម្ចាស់ ជំនួសឱ្យកូនប្រុសៗរបស់គាត់ផងដែរ។ គាត់ខ្លាចក្រែងពួកគេឧស្សាហ៍ «ប្រព្រឹត្តបាប ហើយដាក់បណ្ដាសាព្រះជាម្ចាស់ក្នុងចិត្តរបស់គេ» ពេលកំពុងជប់លៀង។ តើការកោតខ្លាចនេះបានបង្ហាញឱ្យយើងឃើញយ៉ាងដូចម្ដេចតាមរយៈយ៉ូប? អត្ថបទដើមបានកត់ត្រាទុកដូចតទៅនេះថា៖ «លុះក្រោយមក កាលពិធីជប់លៀងរបស់គេបញ្ចប់ទៅ យ៉ូបក៏ចាត់គេទៅ ហើយញែកគេជាបរិសុទ្ធ រួចក្រោកពីព្រលឹម និងថ្វាយតង្វាយដុតតាមចំនួនកូនទាំងអស់»។ ការប្រព្រឹត្តរបស់យ៉ូបបង្ហាញយើងថា ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់របស់គាត់ កើតចេញមកពីចិត្តរបស់គាត់ មិនមែនជាការសម្ដែងចេញមកតែក្នុងឥរិយាបថពីសម្បកក្រៅនោះទេ ហើយការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ អាចមើលឃើញបានក្នុងគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ នៅគ្រប់ពេលវេលា ដ្បិតគាត់មិនត្រឹមតែគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់តែខ្លួនគាត់ទេ ប៉ុន្តែ គាត់ក៏ឧស្សាហ៍ថ្វាយតង្វាយដុតជំនួសកូនប្រុសៗរបស់គាត់ដែរ។ អាចនិយាយបានថា យ៉ូបមិនត្រឹមតែភ័យខ្លាចខ្លាំងចំពោះការប្រព្រឹត្តបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ និងការបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏បារម្ភខ្លាចកូនប្រុសរបស់គាត់អាចនឹងប្រព្រឹត្តបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយបោះបង់ទ្រង់ពីក្នុងចិត្តរបស់គេផងដែរ។ តាមរយៈសេចក្ដីនេះ យើងអាចមើលឃើញថា ការពិតទាក់ទងនឹងការដែលយ៉ូបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ មិនខ្លាចឱ្យគេពិនិត្យពិច័យឡើយ ហើយក៏គ្មានអ្វីឱ្យមនុស្សត្រូវសង្ស័យនោះដែរ។ តើគាត់ធ្វើបែបនេះម្ដងម្កាល ឬក៏ជាញឹកញាប់? ឃ្លាចុងក្រោយនៃអត្ថបទនេះគឺ «យ៉ូបក៏ប្រព្រឹត្តបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់»។ អត្ថន័យនៃឃ្លានេះគឺថា យ៉ូបមិនមែនទៅតាមដានកូនប្រុសរបស់គាត់ម្ដងម្កាល ឬនៅពេលណាដែលគាត់ចង់នោះទេ ហើយគាត់ក៏មិនលន់តួបាបចំពោះព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈការអធិដ្ឋានដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់តែងចាត់កូនប្រុសគាត់ឱ្យបានញែកជាបរិសុទ្ធជាប្រចាំ ហើយថ្វាយតង្វាយដុតជំនួសពួកគេផង។ ពាក្យថា «បន្តបន្ទាប់» ក្នុងអត្ថបទនេះ មិនមែនមានន័យថា គាត់ធ្វើដូច្នេះតែមួយថ្ងៃ ឬពីរថ្ងៃ ឬក៏មួយរយៈពេលខ្លីនោះទេ។ អាចនិយាយបានថា ការបង្ហាញពីការកោតខ្លាចរបស់យ៉ូបចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនបណ្ដោះអាសន្ននោះទេ ក៏មិនមែនឈប់ត្រឹមចំណេះដឹង និងពាក្យសម្ដីនិយាយចេញមកនេះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ របៀបនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នេះ បានដឹកនាំចិត្តរបស់គាត់ បានណែនាំឥរិយាបថរបស់គាត់ ហើយនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ នេះជាឫសគល់នៃជីវិតរស់រាន្តរបស់គាត់។ ការដែលគាត់ធ្វើបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់បង្ហាញថា នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ គឺគាត់តែងភ័យខ្លាចថា គាត់ខ្លួនឯងនឹងប្រព្រឹត្តបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ខ្លាចថា កូនប្រុសស្រីរបស់គាត់ នឹងប្រព្រឹត្តអំពើបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នេះបង្ហាញថា របៀបនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នេះ មានទម្ងន់ខ្លាំងប៉ុនណានៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។ គាត់ធ្វើបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់ ពីព្រោះនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ គាត់មានការខ្លបខ្លាចនិងការកោតខ្លាច គាត់ខ្លាចថាគាត់បានប្រព្រឹត្តអាក្រក់ និងប្រព្រឹត្តបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ និងខ្លាចថាគាត់ឃ្លាតឆ្ងាយពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនអាចធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះដែរ គាត់ក៏បារម្ភអំពីកូនប្រុសស្រីរបស់គាត់ ខ្លាចថាពួកគេបានប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះហើយជាការកិរិយាប្រព្រឹត្តជាធម្មតារបស់យ៉ូបនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់។ ប្រាកដណាស់ កិរិយាប្រព្រឹត្តជាធម្មតានេះហើយដែលបញ្ជាក់ថា ការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់យ៉ូប មិនមែនគ្រាន់តែជាពាក្យឥតបានការនោះទេ ហើយក៏បញ្ជាក់ថាយ៉ូបពិតជាបានរស់នៅតាមតថភាពបែបនេះមែន។ «យ៉ូបក៏ប្រព្រឹត្តបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់»៖ ពាក្យទាំងនេះប្រាប់យើងអំពីទង្វើដែលយ៉ូបបានធ្វើជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលគាត់ធ្វើបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់ តើកិរិយាឫកពារ និងដួងចិត្តរបស់គាត់បានទៅដល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? និយាយឱ្យចំទៅ តើព្រះជាម្ចាស់តែងតែសព្វព្រះទ័យនឹងដួងចិត្តនិងឥរិយាបថរបស់គាត់ដែរទេ? ចុះតើយ៉ូបធ្វើដូច្នេះជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងសភាព និងបរិបទបែបណា? មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «នោះមកពីព្រះជាម្ចាស់ឧស្សាហ៍លេចមកឱ្យយ៉ូបឃើញ ទើបគាត់ធ្វើដូច្នោះ»។ អ្នកខ្លះថា៖ «គាត់ធ្វើបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់ ដោយសារគាត់មានបំណងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់»។ ហើយអ្នកខ្លះទៀតថា៖ «ប្រហែលជាគាត់គិតថា ទ្រព្យរបស់គាត់មិនមែនបានមកដោយងាយៗទេ ហើយគាត់ដឹងថា ទ្រព្យទាំងនោះ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យគាត់ ដូច្នេះហើយ គាត់ពិតជាខ្លាចបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ជាខ្លាំង ដោយសារការប្រព្រឹត្តបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ឬការប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់»។ ក្នុងចំណោមសម្ដីទាំងអស់នេះ តើមានមានសម្ដីមួយណាពិតដែរឬទេ? ប្រាកដណាស់គឺគ្មានទេ។ ដ្បិតនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ទទួលយក និងសព្វព្រះទ័យនឹងយ៉ូបបំផុតនោះ គឺមិនមែនដោយសារតែគាត់ធ្វើបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់នោះទេ។ លើសពីនេះទៅទៀត គឺមកពីកិរិយាឫកពាររបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះមនុស្ស និងចំពោះសាតាំងនៅពេលដែលគាត់ត្រូវព្រះជាម្ចាស់ប្រគល់ទៅឱ្យសាតាំងល្បួងល។ ផ្នែកខាងក្រោមនេះ ផ្ដល់ជាភ័ស្តុតាងដ៏គួរឱ្យជឿជាក់បំផុត ជាភ័ស្តុតាងដែលបង្ហាញដល់យើងអំពីការពិតនៃការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូប។ បន្ទាប់ទៅទៀតនេះ យើងនឹងអានអត្ថបទគម្ពីរខាងក្រោមនេះទាំងអស់គ្នា។

២. សាតាំងល្បួងយ៉ូបលើកទីមួយ (ហ្វូងសត្វរបស់គាត់ត្រូវគេលួច ហើយសោកនាដកម្មបានធ្លាក់មកលើកូនៗរបស់គាត់)

ក. ព្រះបន្ទូលដែលថ្លែងដោយព្រះជាម្ចាស់

យ៉ូប ១:៨ រួចព្រះ‌យេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា៖ «តើអ្នកបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។

យ៉ូប ១:១២ រួចព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលទៅសាតាំងថា មើល៎ គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន ស្ថិតក្នុងអំណាចរបស់ឯងហើយ។ លើកលែងតែខ្លួនគាត់ប៉ុណ្ណោះដែលឯងមិនត្រូវលូកដៃទៅប៉ះឡើយ។ ដូច្នេះ សាតាំងក៏ចេញពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទៅ។

ខ. ចម្លើយតបរបស់សាតាំង

យ៉ូប ១:៩-១១ បន្ទាប់មក សាតាំងបានទូលឆ្លើយព្រះ‌យេហូវ៉ាថា៖ «តើយ៉ូបកោតខ្លាចព្រះ‌អង្គ ដោយសារតែគ្មានប្រយោជន៍ឬ? តើព្រះ‌អង្គមិនបានធ្វើរបងព័ទ្ធជុំ‌វិញគាត់ ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ និងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មានដែលគាត់មានទេឬអី? ព្រះ‌អង្គបានប្រទានពរដល់គ្រប់កិច្ចការដែលគាត់ធ្វើ ហើយទ្រព្យ‌សម្បត្តិរបស់គាត់បានកើនចំនួនច្រើនឡើងនៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះ‌ហស្តទៅពាល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានមើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាព្រះអង្គ នៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រទ្រង់មិនខាន»។

ព្រះជាម្ចាស់អនុញ្ញាតឱ្យសាតាំងល្បួងយ៉ូប ដើម្បីប្រោសសេចក្ដីជំនឿរបស់យ៉ូបឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍

កណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប ១:៨ គឺជាកំណត់ត្រាដំបូងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលយើងឃើញពីការសន្ទនារវាងព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ជាមួយនឹងសាតាំង។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលអ្វីខ្លះ? អត្ថបទដើមមានកត់ត្រាដូចតទៅនេះថា៖ «រួចព្រះ‌យេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា៖ តើអ្នកបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។ នេះគឺជាការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូបនៅនឹងមុខសាតាំង។ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា គាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយទៀងត្រង់ ជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង។ មុនពេលមានការសន្ទនារវាងព្រះជាម្ចាស់ និងសាតាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យជាស្រេចថា ទ្រង់នឹងប្រើសាតាំងឱ្យល្បួងយ៉ូប ថាទ្រង់នឹងប្រគល់យ៉ូបទៅឱ្យសាតាំង។ តាមការយល់ឃើញមួយបែប នេះគឺបង្ហាញថា ការសង្កេត និងការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូប គឺត្រឹមត្រូវ គ្មានខុសឡើយ ព្រមទាំងធ្វើឱ្យសាតាំងត្រូវអាម៉ាស់មុខដោយសារតែទីបន្ទាល់របស់យ៉ូបទៀតផង។ តាមទស្សនៈមួយទៀត ការនេះនឹងប្រោសសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់លើព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ និងឱ្យគាត់កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលសាតាំងចូលមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ព្រះជាម្ចាស់ពុំមានបន្ទូលអ្វីច្រើននោះទេ។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលចំៗ រួចសួរសាតាំងថា៖ «តើអ្នកបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។ នៅក្នុងសំណួររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានអត្ថន័យដូចតទៅ៖ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបថា សាតាំងបានដើរទៅមកគ្រប់ទីកន្លែង និងបានលបសង្កេតមើលយ៉ូប ដែលជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជារឿយៗផង។ វាឧស្សាហ៍ល្បួង និងវាយប្រហារយ៉ូប ដោយព្យាយាមរិះរកវិធីបំផ្លាញគាត់ ដើម្បីបញ្ជាក់ថា សេចក្ដីជំនឿនិងការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចជាប់លាប់បានឡើយ។ សាតាំងក៏បានរកឱកាសជាស្រេចដើម្បីធ្វើឱ្យយ៉ូបអន្តរាយ ដើម្បីឱ្យយ៉ូបបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីឱ្យវាអាចកញ្ឆក់យកគាត់ចេញពីព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានទតមើលដួងចិត្តរបស់យ៉ូប និងឃើញថា គាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ ហើយគាត់ក៏កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើសំណួរមួយប្រាប់ទៅសាតាំងថា យ៉ូប គឺជាមនុស្សសុចរិត និងទៀងត្រង់ម្នាក់ ដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយយ៉ូបនឹងមិនដែលបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ ទៅដើរតាមសាតាំងវិញឡើយ។ បន្ទាប់ពីបានឮការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូបហើយ ធ្វើឱ្យសាតាំងផ្ទុះកំហឹងចេញពីភាពអាម៉ាស់ ហើយសាតាំងក៏កាន់តែខឹងខ្លាំងឡើងៗ និងរឹតតែអន្ទះសាចង់ដណ្ដើមយកយ៉ូបឱ្យបាន ដ្បិតសាតាំងមិនដែលជឿសោះថា មនុស្សអាចគ្រប់លក្ខណ៍និងទៀងត្រង់បានឡើយ ក៏មិនជឿថា ពួកគេអាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បានដែរ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ សាតាំងក៏ស្អប់ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់នៅក្នុងខ្លួនមនុស្សដែរ ហើយវាក៏ស្អប់មនុស្សដែលអាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាចគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បានផងដែរ។ ដូច្នេះ ទើបមានចែងទុកក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប ១:៩-១១ ថា «បន្ទាប់មក សាតាំងបានទូលឆ្លើយព្រះ‌យេហូវ៉ាថា៖ 'តើយ៉ូបកោតខ្លាចព្រះ‌អង្គ ដោយសារតែគ្មានប្រយោជន៍ឬ? តើព្រះ‌អង្គមិនបានធ្វើរបងព័ទ្ធជុំ‌វិញគាត់ ក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់ និងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មានដែលគាត់មានទេឬអី? ព្រះ‌អង្គបានប្រទានពរដល់គ្រប់កិច្ចការដែលគាត់ធ្វើ ហើយទ្រព្យ‌សម្បត្តិរបស់គាត់បានកើនចំនួនច្រើនឡើងនៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះ‌ហស្តទៅពាល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានមើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាព្រះអង្គ នៅចំពោះព្រះ ភ័ក្ត្រទ្រង់មិនខាន'»។ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបច្បាស់ពីធម្មជាតិព្យាបាទរបស់សាតាំង និងជ្រាបច្បាស់ថា សាតាំងបានរៀបផែនការដើម្បីបំផ្លាញយ៉ូបជាយូរណាស់មកហើយ ដូច្នេះ តាមរយៈការមានបន្ទូលប្រាប់សាតាំងថា យ៉ូបជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ ហើយថាគាត់កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ជាថ្មីម្ដងទៀត គឺព្រះជាម្ចាស់ប្រាថ្នាឱ្យសាតាំងចូលមកពាក់ព័ន្ធនៅក្នុងរឿងនេះ ដើម្បីឱ្យសាតាំងបង្ហាញមុខមាត់ពិតរបស់វា ព្រមទាំងវាយប្រហារ និងល្បួងយ៉ូបផង។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ព្រះជាម្ចាស់មានចេតនាបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា យ៉ូបជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍និងទៀងត្រង់ ហើយគាត់កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង ហើយតាមវិធីនេះ ព្រះអង្គបានឱ្យសាតាំងវាយប្រហារយ៉ូប ដ្បិតសាតាំងខឹងស្អប់ចំពោះការដែលយ៉ូបគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ ហើយជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង។ ហេតុដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានធ្វើឱ្យសាតាំងអាម៉ាស់មុខ តាមរយៈការបញ្ជាក់ពីការពិតដែលថា យ៉ូបជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ ជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ពិតមែន ម្ល៉ោះហើយសាតាំងនឹងត្រូវអាម៉ាស់មុខ និងបរាជ័យទាំងស្រុង។ បន្ទាប់ពីនោះ សាតាំងនឹងលែងសង្ស័យ ឬចោទប្រកាន់មកលើភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ភាពទៀងត្រង់ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់យ៉ូបទៀតហើយ។ តាមវិធីនេះ ការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការល្បួងរបស់សាតាំង គឺសឹងតែចៀសមិនផុតទេ។ មនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលអាចទ្រាំទ្រនឹងការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការល្បួងរបស់សាតាំងបាន គឺមានតែយ៉ូបម្នាក់គត់។ តាមរយៈការសន្ទនាខាងក្រោមនេះ សាតាំងទទួលបានការអនុញ្ញាតឱ្យល្បួងយ៉ូប។ ហេតុនេះ ការវាយប្រហាររបស់សាតាំងនៅជុំទីមួយនេះក៏បានចាប់ផ្ដើម។ គោលដៅនៃការវាយប្រហារនេះ គឺលើទ្រព្យសម្បត្តិរបស់យ៉ូប ដ្បិតសាតាំងបានចោទប្រកាន់ទាស់នឹងយ៉ូបដូច្នេះថា៖ «តើយ៉ូប កោតខ្លាចព្រះ‌អង្គដោយសារតែគ្មានប្រយោជន៍ឬ? ... ព្រះ‌អង្គបានប្រទានពរដល់គ្រប់កិច្ចការដែលគាត់ធ្វើ ហើយ ទ្រព្យ‌សម្បត្តិរបស់គាត់បានកើនចំនួនច្រើនឡើងនៅលើផែនដី»។ ហេតុនេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏អនុញ្ញាតឱ្យសាតាំងដកយកគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន។ ហើយនេះគឺជាគោលបំណងតែមួយគត់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលជាមួយសាតាំង។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបង្គាប់សាតាំងថា «មើល៎ គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន ស្ថិតក្នុងអំណាចរបស់ឯងហើយ។ លើកលែងតែខ្លួនគាត់ប៉ុណ្ណោះដែលឯងមិនត្រូវលូកដៃទៅប៉ះឡើយ» (យ៉ូប ១:១២)។ នេះគឺជាលក្ខខណ្ឌដែលព្រះជាម្ចាស់បានដាក់ បន្ទាប់ពីទ្រង់បានអនុញ្ញាតឱ្យសាតាំងល្បួងយ៉ូប ហើយបានប្រគល់យ៉ូបទៅក្នុងដៃរបស់សាតាំង ហើយនេះគឺជាដែនកំណត់ដែលទ្រង់បានដាក់ឱ្យសាតាំង៖ ទ្រង់បានបង្គាប់សាតាំងមិនឱ្យធ្វើបាបយ៉ូបឡើយ។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ទទួលស្គាល់ថា យ៉ូបជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ និងដោយសារតែទ្រង់មានជំនឿថា ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់យ៉ូបចំពោះព្រះអង្គ មានប្រាកដមែន និងអាចស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលបាន ដូច្នេះបានជាព្រះជាម្ចាស់អនុញ្ញាតឱ្យសាតាំងល្បួងយ៉ូប ប៉ុន្តែបានដាក់កំហិតមួយដល់សាតាំង៖ សាតាំងអនុញ្ញាតឱ្យដកយកទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់យ៉ូប ប៉ុន្តែ វាមិនអាចលូកដៃទៅពាល់គាត់បានឡើយ។ តើនេះមានន័យដូចម្ដេច? មានន័យថា នៅពេលនោះព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រគល់យ៉ូបទៅឱ្យសាតាំងទាំងស្រុងឡើយ។ សាតាំងអាចល្បួងយ៉ូបតាមគ្រប់មធ្យោបាយដែលវាចង់ធ្វើបាន ក៏ប៉ុន្តែវាមិនអាចធ្វើបាបយ៉ូបបានឡើយ សូម្បីសក់ក្បាលគាត់មួយសរសៃក៏ប៉ះមិនបានផង ព្រោះគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សមាន ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកគ្រប់គ្រង ហើយដ្បិតការរស់ ឬការស្លាប់របស់មនុស្ស គឺព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកសម្រេច។ សាតាំងគ្មានសិទ្ធិធ្វើបែបនេះឡើយ។ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលដូច្នេះទៅសាតាំងហើយ នោះសាតាំងក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើការដោយមិនបង្អង់យូរឡើយ។ វាប្រើគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីល្បួងយ៉ូប ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន យ៉ូបក៏បាត់បង់ហ្វូងចៀម និងហ្វូងគោដែលមានតម្លៃស្មើនឹងភ្នំ ព្រមទាំងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអម្បាលម៉ានដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឱ្យគាត់ផង...។ ដូច្នេះ ការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏កើតមានដល់គាត់។

ទោះបីជាព្រះគម្ពីរប្រាប់យើងពីដើមចមនៃការដែលយ៉ូបត្រូវដាក់ក្នុងការល្បួងក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែតើយ៉ូបខ្លួនឯងនេះ ដែលជាមនុស្សត្រូវដាក់ទៅក្នុងការល្បួងទាំងនេះ បានដឹងពីអ្វីដែលនឹងត្រូវកើតឡើងទេ? យ៉ូបគ្រាន់តែជាមនុស្សធម្មតាម្នាក់។ ដូច្នេះពិតណាស់ថា គាត់មិនបានដឹងពីរឿងរ៉ាវដែលនឹងត្រូវកើតមាននៅជុំវិញខ្លួនគាត់ឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ព្រមទាំងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ បានធ្វើឱ្យគាត់ដឹងថា ការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានកើតមានដល់គាត់ហើយ។ គាត់មិនបានដឹងថានៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណនោះ មានរឿងអ្វីបានកើតឡើងឡើយ ហើយក៏មិនបានដឹងពីចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពីក្រោយការល្បងលនេះដែរ។ ប៉ុន្តែ ទោះជាមានអ្វីកើតឡើងចំពោះគាត់ក៏ដោយ គាត់បានដឹងថា គាត់គួរតែប្រកាន់ខ្ចាប់នូវភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ និងគួរប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នេះ។ អាកប្បកិរិយា និងប្រតិកម្មរបស់យ៉ូបចំពោះបញ្ហាទាំងអស់នេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញយ៉ាងច្បាស់។ តើព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញអ្វីខ្លះ? ទ្រង់ទតឃើញដួងចិត្តកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់របស់យ៉ូប ពីព្រោះតាំងពីគ្រាដំបូងរហូតដល់គ្រាដែលយ៉ូបត្រូវល្បងល ដួងចិត្តរបស់យ៉ូបនៅតែបើកចំហចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដដែល ដួងចិត្តគាត់ត្រូវបានលាតត្រដាងនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយយ៉ូបមិនបានបោះបង់ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនបានបោះបង់ ឬងាកចេញពីផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងផ្លូវគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរ។ គ្មានអ្វីដែលធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យជាងនេះទៀតឡើយ។ បន្ទាប់មក យើងនឹងមើលថាតើយ៉ូបបានឆ្លងកាត់ការល្បួងអ្វីខ្លះ ហើយតើគាត់ដោះស្រាយជាមួយនឹងការល្បងលទាំងនោះដោយរបៀបណា។ សូមអានបទគម្ពីរនេះទាំងអសគ្នា។

គ. ប្រតិកម្មរបស់យ៉ូប

យ៉ូប ១:២០-២១ នោះយ៉ូបក៏ក្រោកឡើង រួចហែកអាវ និងកោរសក់របស់ខ្លួន ហើយលុតក្រាបដល់ដី ថ្វាយបង្គំ រួចនិយាយថា ទូលបង្គំកើតពីពោះម្ដាយទាំងអាក្រាត ហើយទូលបង្គំនឹងត្រឡប់ទៅវិញទាំងអាក្រាតដែរ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ។ សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា។

យ៉ូបសុខចិត្តប្រគល់គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន ដែលបានមកពីការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់

បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលទៅសាតាំងថា «មើល៎ គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន ស្ថិតក្នុងអំណាចរបស់ឯងហើយ។ លើកលែងតែខ្លួនគាត់ប៉ុណ្ណោះដែលឯងមិនត្រូវលូកដៃទៅប៉ះឡើយ» សាតាំងក៏ចាកចេញទៅ ក្រោយមកមិនយូរប៉ុន្មាន យ៉ូបក៏ធ្លាក់ក្នុងការវាយប្រហារដ៏សាហាវមួយរំពេច៖ ដំបូង ហ្វូងគោ និងហ្វូងលារបស់គាត់ត្រូវគេប្លន់ ហើយបាវព្រាវខ្លះរបស់គាត់ ត្រូវគេសម្លាប់។ បន្ទាប់មក ហ្វូងចៀម និងបាវព្រាវខ្លះទៀតក៏ត្រូវភ្លើងដុតសម្លាប់។ ក្រោយមកទៀត ហ្វូងអូដ្ឋរបស់គាត់ក៏ត្រូវគេប្លន់ ហើយបាវព្រាវជាច្រើនទៀតក៏ត្រូវគេសម្លាប់ដែរ។ ជាចុងក្រោយ ជីវិតកូនប្រុស និងកូនស្រីរបស់គាត់ ក៏ត្រូវដកយកទៅទៀត។ ការវាយប្រហារជាបន្តបន្ទាប់នេះ គឺជាទុក្ខទារុណដែលយ៉ូបទទួលរងនៅក្នុងការល្បួងលើកទីមួយនេះ។ នៅក្នុងការវាយប្រហារនេះដែរ សាតាំងសំដៅតែទៅលើទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់យ៉ូបប៉ុណ្ណោះ ពុំបានធ្វើបាបយ៉ូបឡើយ គឺធ្វើដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់នោះមែន។ ទោះយ៉ាងណា យ៉ូបបានផ្លាស់ប្ដូរមួយរំពេច ពីមនុស្សម្នាក់ដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ទៅជាមនុស្សម្នាក់ដែលគ្មានអ្វីសោះ។ គ្មាននរណាអាចទ្រាំទ្រនឹងការវាយប្រហារដ៏គួរឱ្យតក់ស្លុតបែបនេះបានទេ ហើយក៏គ្មាននរណាអាចប្រតិកម្មតបទៅនឹងរឿងហេតុបែបនេះឱ្យបានសមស្របនោះដែរ។ ប៉ុន្តែយ៉ូបបានបង្ហាញពីផ្នែកដ៏អស្ចារ្យរបស់គាត់។ បទគម្ពីរបានកត់ត្រាទុកមកថា៖ «នោះយ៉ូបក៏ក្រោកឡើង រួចហែកអាវ និងកោរសក់របស់ខ្លួន ហើយលុតក្រាបដល់ដី ថ្វាយបង្គំ»។ បន្ទាប់ពីបានឮថា គាត់បានបាត់បង់កូនៗ និងទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់គាត់ យ៉ូបមានប្រតិកម្មដំបូងបែបនេះឯង។ ជាងនេះទៅទៀត គាត់ហាក់បីដូចជាមិនភ្ញាក់ផ្អើល ឬភ័យស្លន់ស្លោអ្វីនោះទេ ហើយគាត់ក៏មិនបញ្ចេញកំហឹង ឬការស្អប់ខ្ពើមអ្វីដែរ។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយថា នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ គាត់បានទទួលស្គាល់រួចជាស្រេចហើយថា មហន្តរាយទាំងអស់នេះ មិនមែនជារឿងចៃដន្យ ឬកើតមកពីស្នាដៃមនុស្សទេ ក៏មិនមែនកម្មពៀរមកដល់ ឬជាការដាក់ទោសនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការល្បងលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្លាក់មកលើគាត់ហើយ គឺព្រះយេហូវ៉ាដែលចង់ដកយកទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់គាត់។ ពេលនោះ យ៉ូបមានអារម្មណ៍នឹងធឹង និងមានការត្រិះរិះច្បាស់លាស់ណាស់។ ភាពជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់របស់គាត់ បានធ្វើឱ្យគាត់អាចវិនិច្ឆ័យ និងសម្រេចចិត្តបានសុក្រឹត្យត្រឹមត្រូវទៅតាមហេតុផល និងតាមលក្ខណៈនៃមហន្តរាយដែលបានកើតឡើងមកលើគាត់។ ហេតុនេះហើយទើបគាត់សម្ដែងកិរិយាឫកពារនឹងធឹងខុសពីធម្មតាបែបនេះ៖ «នោះយ៉ូបក៏ក្រោកឡើង រួចហែកអាវ និងកោរសក់របស់ខ្លួន ហើយលុតក្រាបដល់ដី ថ្វាយបង្គំ»។ «ហែកអាវរបស់គាត់» មានន័យថា គាត់គ្មានអ្វីស្លៀកពាក់ គ្មានទ្រព្យសម្បត្តិអ្វីទាំងអស់។ «កោរសក់របស់ខ្លួន» មានន័យថា គាត់បានត្រឡប់ទៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងលក្ខណៈដូចជាទារកដែលទើបនឹងកើតដែរ។ «លុតក្រាបដល់ដី ថ្វាយបង្គំ» មានន័យថា គាត់បានមកក្នុងលោកិយនេះដោយខ្លួនទទេ ហើយថ្ងៃនេះ គាត់ក៏នៅតែគ្មានអ្វីដដែល ហើយគាត់ត្រូវគេប្រគល់ត្រឡប់ទៅឯព្រះជាម្ចាស់វិញ ដូចជាទារកទើបនឹងកើតដូច្នោះដែរ។ អាកប្បកិរិយារបស់យ៉ូបចំពោះគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើងមកលើគាត់ គ្មានសត្តនិករណាមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក អាចធ្វើបានឡើយ។ សេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់លើព្រះយេហូវ៉ា ហួសពីវិស័យនៃជំនឿទៅទៀត ដ្បិតនេះគឺជាការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ជាការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់មិនត្រឹមតែអាចអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះការប្រទានអ្វីដល់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏អាចអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ចំពោះការដកយកអ្វីៗពីគាត់ទៅវិញដែរ។ ជាងនេះទៀត គាត់សុខចិត្តសងគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បានជំពាក់ ថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់វិញ បូករួមទាំងជីវិតរបស់គាត់ផង។

ការកោតខ្លាច និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់យ៉ូបចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺជាគំរូមួយសម្រាប់មនុស្សជាតិ ហើយភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ គឺជាចំណុចខ្ពស់បំផុតដែលមនុស្សគួរតែមាននៅក្នុងខ្លួន។ ទោះបីគាត់មើលមិនឃើញព្រះជាម្ចាស់ ក៏គាត់ទទួលស្គាល់ថា ព្រះជាម្ចាស់មានពិតប្រាកដ ហើយដោយសារតែការទទួលស្គាល់បែបនេះហើយ ទើបគាត់កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយដោយសារការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់របស់គាត់បែបនេះហើយ ទើបគាត់អាចស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ គាត់បានឱ្យព្រះជាម្ចាស់ដកយកអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន តាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ ហើយគាត់មិនបានត្អូញត្អែរអ្វីឡើយ គាត់បានក្រាបចុះចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយទូលទៅទ្រង់ថា នៅវេលានេះ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់យកទាំងសាច់ឈាមរបស់ទូលបង្គំ ក៏ទូលបង្គំត្រេកអរនឹងឱ្យទ្រង់ធ្វើដូច្នេះដោយមិនត្អូញត្អែរឡើយ។ កិរិយាឫកពាររបស់គាត់ទាំងអស់នេះ គឺមកពីភាពជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់របស់គាត់។ មានន័យថា ដោយសារភាពគ្មានទោស ភាពស្មោះត្រង់ និងក្ដីសប្បុរសរបស់គាត់នេះហើយ ទើបយ៉ូបឥតងាករេក្នុងការទទួលស្គាល់ថាព្រះជាម្ចាស់មានពិត និងក្នុងការដកពិសោធន៍ពីព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ឈរលើមូលដ្ឋាននេះ គាត់ក៏បានបង្គាប់ខ្លួន និងកំណត់ក្បួនខ្នាតនៃការគិត ការប្រព្រឹត្ត ឥរិយាបថ និងគោលការណ៍នៃការប្រព្រឹត្តរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ឱ្យស្របទៅនឹងការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលគាត់បានឃើញ ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើទាំងអស់។ លុះយូរទៅ បទពិសោធរបស់គាត់បានធ្វើឱ្យគាត់មានការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់យ៉ាងពិតប្រាកដ និងជាក់ស្ដែង។ នេះគឺជាប្រភពនៃភាពស្មោះត្រង់ដែលយ៉ូបប្រកាន់ខ្ជាប់។ យ៉ូបមានភាពជាមនុស្សស្មោះត្រង់ ឥតទោស និងសប្បុរស ហើយគាត់ក៏មានបទពិសោធពិតប្រាកដពីការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ក៏ដូចជាការដឹងថា «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ»។ ដោយសារតែលក្ខណៈទាំងនេះហើយ ទើបគាត់អាចប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទីបន្ទាល់របស់គាត់បាននៅក្នុងការវាយប្រហារដ៏សាហាវៗពីសំណាក់សាតាំង ហើយដោយសារលក្ខណៈទាំងនេះហើយ ទើបគាត់មិនធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខកព្រះទ័យ និងអាចផ្ដល់ចម្លើយដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់បាន នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានល្បងលគាត់។ ទោះបីកិរិយាឫកពាររបស់យ៉ូបក្នុងការល្បួងលើកទីមួយ មានភាពទៀងត្រង់ឥតវៀចវេរក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែមនុស្សជំនាន់ក្រោយៗមកទៀតមិនធានាថាអាចសម្រេចភាពទៀងត្រង់ឥតវៀចវេរបែបនេះបានដែរ ទោះបីជាខំប្រឹងពេញមួយជីវិតក៏ដោយ ហើយពួកគេក៏គ្មានកិរិយាឫកពាររបស់យ៉ូប ដូចបានរៀបរាប់ខាងលើនេះដែរ។ សព្វថ្ងៃនេះ ដោយបានឃើញពីកិរិយាឫកពារទៀងត្រង់ឥតវៀចវេររបស់យ៉ូប ហើយបើប្រៀបធៀបកិរិយាឫកពារនេះទៅនឹងសម្ដី និងការប្ដេជ្ញាចិត្តរបស់មនុស្សដែលអះអាងថាខ្លួនគេជាអ្នកជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងជាអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ដោយប្ដេជ្ញាចំពោះព្រះជាម្ចាស់ថា ពួកគេនឹង «ស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់ទាំងស្រុង និងស្មោះត្រង់រហូតដល់ស្លាប់» តើអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀន ឬក៏គ្មានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនទេ?

ពេលដែលអ្នកអានបទគម្ពីរអំពីអ្វីដែលយ៉ូបនិងគ្រួសារគាត់បានរងទុក្ខ តើអ្នកមានប្រតិកម្មបែបណា? តើអ្នកលង់នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកដែរឬទេ? តើអ្នកភ្ញាក់ផ្អើលទេ? តើការល្បងលដែលកើតមានដល់យ៉ូបនេះ អាចចាត់ទុកថា «គួរឱ្យខ្លាច» បានដែរឬទេ? និយាយឱ្យចំទៅ ការអានអំពីការល្បងលចំពោះយ៉ូប ដូចដែលបានរៀបរាប់នៅក្នុងបទគម្ពីរនោះ ពិតជាគួរឱ្យរន្ធត់ណាស់ទៅហើយ ទម្រាំបើកើតមានក្នុងជីវិតពិតទៀត នោះមិនចាំបាច់និយាយទេ។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយថា អ្វីដែលបានកើតមានចំពោះយ៉ូប គឺមិនមែនជា «ការហាត់សម» ទេ ប៉ុន្តែ វាគឺជា «សមរភូមិ» ពិត ប្រើប្រាស់ «កាំភ្លើង» និង «គ្រាប់រំសេវ» ពិត។ ប៉ុន្តែ តើការល្បងលដែលគាត់បានឆ្លងកាត់នេះ ជាស្នាដៃរបស់អ្នកណា? ពិតណាស់ វាជាទង្វើរបស់សាតាំង ហើយសាតាំងធ្វើកិច្ចការទាំងអស់នេះដោយដៃរបស់វាផ្ទាល់។ ទោះបីជាបែបនេះក្ដី ក៏ប៉ុន្តែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវព្រះជាម្ចាស់អនុញ្ញាតឱ្យធ្វើ។ តើព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់សាតាំងឱ្យល្បួងលោកយ៉ូបដោយវិធីអ្វីខ្លះដែរឬទេ? ទ្រង់មិនបានប្រាប់ទេ។ ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែដាក់លក្ខខណ្ឌមួយដែលសាតាំងត្រូវប្រកាន់តាមប៉ុណ្ណោះ រួចការល្បួងក៏កើតមានដល់យ៉ូប។ នៅពេលការល្បួងកើតមានចំពោះយ៉ូប បានធ្វើឱ្យមនុស្សដឹងពីសេចក្ដីអាក្រក់ និងភាពគួរឱ្យខ្ពើមរអើមរបស់សាតាំង ឱ្យឃើញពីភាពព្យាបាទ និងការស្អប់ខ្ពើមដែលវាមានចំពោះមនុស្ស និងពីភាពជាខ្មាំងសត្រូវរបស់វាចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងរឿងនេះ យើងឃើញថា ការល្បួងនោះសាហាវដល់កម្រិតដែលរកពាក្យមកពិពណ៌នាពុំបាន។ អាចនិយាយបានថា ធម្មជាតិព្យាបាទដែលសាតាំងប្រើមកធ្វើបាបមនុស្ស និងមុខមាត់អាក្រក់របស់វា ត្រូវបានបើកសម្ដែងចេញមកទាំងស្រុងនៅគ្រានោះ។ សាតាំងបានប្រើឱកាសនេះ គឺឱកាសដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានមកតាមរយៈការអនុញ្ញាតរបស់ទ្រង់ ដើម្បីគាបសង្កត់យ៉ូបឱ្យធ្លាក់ក្រោមការធ្វើបាបយ៉ាងឃោរឃៅ និងគ្មានមេត្តា ហើយវិធីសាស្ដ្រ និងកម្រិតនៃភាពឃោរឃៅនោះ គឺមិនអាចនឹកស្មានបានឡើយ ហើយមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ ក៏មិនអាចទ្រាំទ្របានដែរ។ យើងមិនគួរនិយាយថា យ៉ូបត្រូវសាតាំងល្បួង និងថាគាត់បានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទីបន្ទាល់របស់ខ្លួនក្នុងអំឡុងការល្បួងនេះនោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ យកល្អយើងគួរតែនិយាយថា យ៉ូបបានចាប់ផ្ដើមប្រកួតប្រជែងជាមួយនឹងសាតាំង ដើម្បីការពារភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ និងការពារផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ នៅក្នុងការល្បងលដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់គាត់នេះ។ នៅក្នុងការប្រកួតប្រជែងនេះ យ៉ូបបានបាត់បង់ហ្វូងចៀម និងហ្វូងគោដែលមានតម្លៃប៉ុនភ្នំ គាត់ក៏បានបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់របស់គាត់ និងបាត់បង់ទាំងកូនប្រុស និងកូនស្រីរបស់គាត់ផង។ ទោះយ៉ាងណា គាត់មិនបានបោះបង់ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ភាពទៀងត្រង់ ឬការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ពោលគឺនៅក្នុងការប្រកួតប្រជែងជាមួយសាតាំងនេះ យ៉ូបសុខចិត្តបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់គាត់ ក៏មិនសុខចិត្តបាត់បង់ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ភាពទៀងត្រង់ និងការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ដែឬ។ គាត់សុខចិត្តប្រកាន់តាមឫសគល់នៃអត្ថន័យពិតក្នុងការធ្វើជាមនុស្ស។ បទគម្ពីរបានកត់ត្រាទុកយ៉ាងច្បាស់ពីដំណើររឿងទាំងមូល ដែលយ៉ូបបាត់បង់ទ្រពសម្បត្តិរបស់គាត់ ហើយក៏បានកត់ត្រាទុកពីកិរិយាឫកពារ និងអាកប្បកិរិយារបស់យ៉ូបផងដែរ។ កំណត់ត្រាសង្ខេបខ្លីច្បាស់លាស់នេះបានឱ្យយើងដឹងថា យ៉ូបសឹងតែគ្មានអារម្មណ៍តឹងតែងទាល់តែសោះ ក្នុងការប្រឈមនឹងសេចក្ដីល្បួងនេះ ប៉ុន្តែប្រសិនបើរឿងពិតដែលបានកើតឡើងនោះ ត្រូវរៀបចំឱ្យកើតមានម្ដងទៀត ហើយបើគិតពិចារណាអំពីធម្មជាតិព្យាបាទរបស់សាតាំងផង នោះរឿងទាំងនេះនឹងមិនសាមញ្ញ ឬងាយស្រួល ដូចបានរៀបរាប់ក្នុងឃ្លាប្រយោគទាំងនេះឡើយ។ តាមជាក់ស្ដែង គឺអាចមានភាពឃោរឃៅលើសនេះទៅទៀត។ នេះហើយជាកម្រិតនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញ និងសេចក្ដីស្អប់ដែលសាតាំងធ្វើដាក់មនុស្សជាតិ និងមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យទទួលយក។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនប្រាប់សាតាំងកុំឱ្យធ្វើបាបយ៉ូបទេ នោះមិនចាំបាច់សង្ស័យទេ ម្ល៉េះសមសាតាំងនឹងសម្លាប់យ៉ូបដោយគ្មានការសោកសៅជាក់ជាមិនខាន។ សាតាំងមិនចង់ឱ្យនរណាម្នាក់ថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ទេ។ វាក៏មិនចង់ឱ្យមនុស្សដែលសុចរិតនៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សដែលគ្រប់លក្ខណ៍និងទៀងត្រង់ អាចបន្តកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បានទេ។ ចំពោះមនុស្សវិញ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នេះ មានន័យថា ពួកគេគេចចេញ និងបោះបង់សាតាំងចោល ដូច្នេះ សាតាំងក៏កេងចំណេញពីការអនុញ្ញាតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ដើម្បីបញ្ចេញកំហឹង និងការស្អប់ខ្ពើមទាំងអម្ចាលម៉ាលរបស់វាដាក់លើយ៉ូបដោយគ្មានមេត្តាសោះឡើយ។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយថា ទុក្ខវេទនាដែលយ៉ូបបានទទួលរងនោះខ្លាំងកម្រិតណាហើយ រាប់តាំងពីចិត្តគំនិតដល់សាច់ឈាម ពីខាងក្រៅដល់ខាងក្នុង។ សព្វថ្ងៃនេះ យើងមើលមិនឃើញថា នៅគ្រានោះ រឿងយ៉ាងណានោះទេ ហើយយើងអាចដឹងបានត្រឹមតាមរយៈកំណត់ត្រាក្នុងព្រះគម្ពីរប៉ុណ្ណោះ គឺដឹងបានពីអារម្មណ៍របស់យ៉ូបមួយភ្លែត នៅពេលដែលគាត់ស្ថិតក្នុងទុក្ខលំបាកខ្លាំងនៅពេលនោះប៉ុណ្ណោះ។

ភាពស្មោះត្រង់ឥតងាករេរបស់យ៉ូប ធ្វើឱ្យសាតាំងអាម៉ាស់មុខ ហើយធ្វើឱ្យវារត់គេចទាំងស្លន់ស្លោ

ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីខ្លះ នៅពេលដែលយ៉ូបត្រូវធ្លាក់ក្នុងទុក្ខវេទនាបែបនេះ? ព្រះជាម្ចាស់បានសង្កេត បានទតមើល និងបានរង់ចាំលទ្ធផល។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងសង្កេត និងទតមើលនោះ តើព្រះអង្គមានព្រះទ័យបែបណា? ពិតណាស់ ព្រះអង្គមានព្រះទ័យសោកសៅ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារតែអារម្មណ៍សោកសៅនេះ តើព្រះជាម្ចាស់អាចមានព្រះទ័យស្ដាយក្រោយដែរឬទេ ដែលព្រះអង្គបានអនុញ្ញាតឱ្យសាតាំងល្បួងយ៉ូបបែបនេះ? ចម្លើយគឺ អត់នោះទេ។ ព្រះអង្គមិនអាចមានអារម្មណ៍ស្ដាយក្រោយបែបនោះទេ។ ដ្បិតទ្រង់ជឿប្រាកដថា យ៉ូបជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ ទ្រង់ជឿថា គាត់កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែប្រទានឱកាសដល់សាតាំង ដើម្បីបញ្ជាក់ពីភាពសុចរិតរបស់យ៉ូបចំពោះទ្រង់ និងបើកសម្ដែងពីភាពទុច្ចរិត និងភាពគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមរបស់វាប៉ុណ្ណោះ។ ជាងនេះទៅទៀត នេះគឺជាឱកាសមួយសម្រាប់ឱ្យយ៉ូបធ្វើបន្ទាល់អំពីសេចក្ដីសុចរិតរបស់គាត់ និងពីការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នៅចំពោះមុខមនុស្សនៅក្នុងលោកីយ៍ ចំពោះមុខសាតាំង និងចំពោះមុខអ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ផង។ តើលទ្ធផលចុងក្រោយពិតជាបង្ហាញថា ការវាយតម្លៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូប ត្រឹមត្រូវ និងគ្មានខុស មែនទេ? តើយ៉ូបពិតជាបានយកឈ្នះលើសាតាំងមែនដែរឬទេ? ទីនេះ យើងបានអានពីសម្ដីគំរូដែលយ៉ូបបាននិយាយចេញមក គឺជាសម្ដីដែលបញ្ជាក់ថា គាត់បានយកឈ្នះលើសាតាំង។ គាត់បាននិយាយថា៖ «ទូលបង្គំកើតពីពោះម្ដាយទាំងអាក្រាត ហើយទូលបង្គំនឹងត្រឡប់ទៅវិញទាំងអាក្រាតដែរ»។ នេះគឺជាអាកប្បកិរិយានៃការស្ដាប់បង្គាប់របស់យ៉ូបចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ បន្ទាប់មក គាត់បាននិយាយថា៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ។ សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា»។ ពាក្យសម្ដីដែលយ៉ូបបាននិយាយទាំងនេះបញ្ជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់សង្កេតពីជម្រៅចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយទ្រង់អាចទតធ្លុះពីចិត្តរបស់មនុស្សបាន ហើយសម្ដីនេះសបញ្ជាក់ថា ការដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងយ៉ូប គឺមិនខុសនោះទេ ហើយមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនេះ គឺជាមនុស្សសុចរិត។ «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ។ សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា»។ ពាក្យទាំងនេះ គឺជាទីបន្ទាល់របស់យ៉ូបចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គឺពាក្យធម្មតាទាំងអស់នេះហើយ ដែលបានបំភ័យសាតាំងឱ្យខ្លាច ធ្វើឱ្យវាអាម៉ាស់មុខ និងធ្វើឱ្យវារត់គេចទាំងស្លន់ស្លោនោះ ហើយជាងនេះទៀត ពាក្យទាំងនេះបានដាក់ច្រវាក់សាតាំងជាប់ និងធ្វើឱ្យវាគ្មានសល់ធនធានអ្វីទៀតសោះឡើយ។ ពាក្យទាំងនេះក៏បានធ្វើឱ្យសាតាំងស្គាល់ពីភាពអស្ចារ្យ និងព្រះចេស្ដានៃកិច្ចការរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះផងដែរ ហើយធ្វើឱ្យវាយល់ពីភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់ជាពិសេសរបស់មនុស្សដែលដួងចិត្តគេត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ជាងនេះទៀត សម្ដីនេះបង្ហាញឱ្យសាតាំងឃើញពីភាពស្វាហាប់ក្លៀវក្លារបស់មនុស្សតូចទាប និងមិនសំខាន់ម្នាក់ ក្នុងការប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ហេតុដូច្នេះ សាតាំងក៏ត្រូវបរាជ័យនៅក្នុងការប្រកួតប្រជែងលើកទីមួយនេះ។ ទោះបីជា «បានរៀនពីការប្រកួតប្រជែងនេះ» ក៏ដោយ ក៏សាតាំងគ្មានចេតនាដោះលែងយ៉ូបឡើយ ហើយធម្មជាតិព្យាបាទរបស់វា ក៏មិនបានផ្លាស់ប្ដូរនោះដែរ។ សាតាំងបានព្យាយាមរកវិធីបន្តវាយប្រហារយ៉ូបទៀត ដូច្នេះ វាក៏បានមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ម្ដងទៀត ...

បន្ទាប់មកទៀត យើងនឹងអានបទគម្ពីរអំពីការល្បួងយ៉ូបជាលើកទីពីរ។

៣. សាតាំងល្បួងយ៉ូបម្ដងទៀត (ដំបៅខ្ទុះកើតពេញខ្លួនរបស់យ៉ូប)

ក. ព្រះបន្ទូលដែលថ្លែងដោយព្រះជាម្ចាស់

យ៉ូប ២:៣ រួចព្រះ‌យេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា តើអ្នកបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង ហើយគាត់នៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់សុចរិតភាពរបស់គាត់ដដែល ទោះបើអ្នកបានញុះញង់ឱ្យខ្ញុំទាស់នឹងគាត់ ឱ្យបំផ្លាញគាត់ ដោយគ្មានហេតុផលក៏ដោយ។

យ៉ូប ២:៦ រួចព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលទៅសាតាំងថា មើល៎ គាត់ស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់អ្នកហើយ ប៉ុន្តែត្រូវទុកជីវិតឱ្យគាត់។

ខ. ពាក្យសម្ដីរបស់សាតាំង

យ៉ូប ២:៤-៥ សាតាំងទូលទៅព្រះយេហូវ៉ាថា ស្បែកសងដោយស្បែក ដ្បិតមនុស្សនឹងព្រមលះ‌បង់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីឱ្យមានជីវិតរស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះហស្តទៅពាល់ឆ្អឹង និងសាច់របស់គាត់មើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះ‌អង្គមិនខាន។

គ. វិធីដែលយ៉ូបដោះស្រាយជាមួយនឹងការល្បងលនេះ

យ៉ូប ២:៩-១០ ប្រពន្ធគាត់ក៏និយាយនឹងគាត់ថា តើអ្នកនៅសច្ចភាពរបស់ខ្លួនដល់ណាទៀត? ជេរប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្លាប់ឱ្យផុតទៅ។ ប៉ុន្តែ គាត់ឆ្លើយនឹងនាងវិញថា អ្នកនិយាយដូចជាស្ត្រីល្ងង់។ ម្តេចបានជាបែបនេះទៅវិញ? យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន? ទង្វើនេះមិនបានធ្វើឱ្យយ៉ូបប្រព្រឹត្តបាបដោយបបូរមាត់របស់គាត់ឡើយ។

យ៉ូប ៣:៣-៤ សូមឱ្យថ្ងៃដែលទូលបង្គំកើត និងយប់ដែលគេនិយាយថាមានកូនប្រុសម្នាក់មកចាប់កំណើតនោះ វិនាសទៅ។ សូមឲ្យថ្ងៃនោះប្រែទៅជាងងឹត សូមកុំឲ្យព្រះជាម្ចាស់នឹករកថ្ងៃនោះពីស្ថានលើមក ហើយសូមកុំឲ្យពន្លឺចាំងមកនៅថ្ងៃនោះឡើយ។

យ៉ូបស្រឡាញ់ផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ លើសពីអ្វីៗទាំងអស់

បទគម្ពីរបានកត់ទុកបន្ទូលនិងពាក្យសម្ដីសន្ទនារវាងព្រះជាម្ចាស់ និងសាតាំង ដូចខាងក្រោម៖ «រួចព្រះ‌យេហូវ៉ាសួរសាតាំងថា តើអ្នកបានពិនិត្យឃើញយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង ហើយគាត់នៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់សុចរិតភាពរបស់គាត់ដដែល ទោះបើអ្នកបានញុះញង់ឱ្យខ្ញុំទាស់នឹងគាត់ ឱ្យបំផ្លាញគាត់ ដោយគ្មានហេតុផលក៏ដោយ» (យ៉ូប ២:៣)។ នៅក្នុងការសន្ទនានេះ ព្រះជាម្ចាស់បានសួរសំណួរដដែលទៅសាតាំង ជាសំណួរមួយដែលបង្ហាញពីការវាយតម្លៃដ៏មុតមាំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ចំពោះអ្វីដែលយ៉ូបបានបង្ហាញចេញ និងសម្ដែងចេញក្នុងអំឡុងការល្បងលលើកទីមួយ ហើយជាការវាយតម្លៃតែមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឡើងចំពោះយ៉ូប នៅមុនពេលដែលគាត់ឆ្លងកាត់ការល្បួងរបស់សាតាំង។ នេះមានន័យថា នៅមុនពេលកើតមានការល្បួងចំពោះយ៉ូប គាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់រួចទៅហើយ ដូច្នេះទើបព្រះជាម្ចាស់ការពារគាត់និងគ្រួសាររបស់គាត់ ព្រមទាំងប្រទានពរដល់គាត់ផង ដ្បិតនៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះជាម្ចាស់ គាត់ស័ក្តិសមនឹងទទួលបានព្រះពរ។ បន្ទាប់ពីការល្បួងរួច យ៉ូបមិនបានប្រព្រឹត្តបាបដោយបបូរមាត់របស់គាត់ ដ្បិតគាត់បានបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់គាត់ឡើយ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែបន្តសរសើរតម្កើងព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដដែល។ កិរិយាឫកពារពិតរបស់គាត់ បានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់សរសើរដល់គាត់ ហើយដោយសារបែបនេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់បានឱ្យពិន្ទុគាត់ពេញ។ ដ្បិតនៅក្នុងភ្នែករបស់យ៉ូប កូនចៅរបស់គាត់ ឬទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ មិនល្មមគ្រប់គ្រាន់នឹងឱ្យគាត់បោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ អាចនិយាយបានថា នៅក្នុងចិត្តគាត់ ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចជំនួសដោយកូនៗរបស់គាត់ ឬដោយទ្រព្យសម្បត្តិណាមួយបានឡើយ។ ក្នុងការល្បួងយ៉ូបលើកទីមួយ គាត់បានបង្ហាញដល់ព្រះជាម្ចាស់ថា សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះទ្រង់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះ ខ្លាំងលើសអ្វីៗទាំងអស់។ គ្រាន់តែថា នៅក្នុងការល្បងលនេះ យ៉ូបបានដកពិសោធន៍ពីការទទួលរង្វាន់ពីព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះផង និងបានដកពិសោធន៍ពីការដែលត្រូវទ្រង់ដកយកកូនៗ និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ទៅវិញផង។

ចំពោះយ៉ូប នេះគឺជាបទពិសោធពិតដែលបានលាងបន្សុទ្ធព្រលឹងរបស់គាត់ ជាការជ្រមុជទឹកនៃជីវិតដែលបានចាក់បំពេញដោយវត្តមានរស់នៅរបស់គាត់ ហើយលើសពីនេះ ជាពិធីជប់លៀងដ៏អស្ចារ្យដែលបានសាកល្បងពីការស្ដាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ការល្បួងនេះបានផ្លាស់ប្ដូរឋានៈរបស់យ៉ូបពីអ្នកមាន ទៅជាមនុស្សម្នាក់ដែលគ្មានសល់អ្វីសោះ ហើយក៏បានឱ្យគាត់ស្គាល់ពីការធ្វើបាបរបស់សាតាំងចំពោះមនុស្សជាតិដែរ។ ភាពក្រខ្សត់របស់គាត់ មិនបានធ្វើឱ្យគាត់ស្អប់សាតាំងនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់មើលឃើញសេចក្ដីអាក្រក់ និងភាពគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើសរបស់សាតាំង នៅក្នុងទង្វើដ៏សាហាវរបស់សាតាំង ព្រមទាំងឃើញពីភាពជាខ្មាំងសត្រូវ និងការបះបោររបស់សាតាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ផង ហើយចំណុចនេះបានលើកទឹកចិត្តគាត់ឱ្យប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់អស់កល្បជានិច្ច។ គាត់បានស្បថថា គាត់នឹងមិនបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនបែរខ្នងដាក់ផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយព្រោះតែកត្តាខាងក្រៅដូចជា ទ្រព្យសម្បត្តិ កូនចៅ ឬញាតិសន្ដាននោះឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនធ្វើជាទាសកររបស់សាតាំង ធ្វើជាទាសករទ្រព្យសម្បត្តិ ឬទាសកររបស់មនុស្សណាម្នាក់ដែរ។ ក្រៅតែពីព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើជាព្រះអម្ចាស់ ឬជាព្រះជាម្ចាស់របស់គាត់បានឡើយ។ យ៉ូបមានក្ដីប្រាថ្នាបែបនេះ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត យ៉ូបក៏ទទួលបានរបស់ខ្លះពីការល្បួងនេះដែរ៖ គាត់បានទទួលរបស់ជាច្រើនហូរហៀរ នៅក្នុងគ្រាដែលព្រះជាម្ចាស់ល្បងលគាត់នេះ។

ក្នុងគ្រាដែលយ៉ូបបានរស់នៅជាច្រើនទស្សវត្សមុននេះ គាត់បានមើលឃើញកិច្ចការរបស់ព្រះយេហូវ៉ា និងបានទទួលព្រះពរពីព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ដែលប្រទានឱ្យគាត់។ ព្រះពរទាំងនេះ ធ្វើឱ្យគាត់មានអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយ និងជាប់ជំពាក់ជាខ្លាំង ដ្បិតគាត់ជឿថា គាត់មិនបានធ្វើអ្វីដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ ប៉ុន្តែគាត់បែរទទួលបានព្រះពរដ៏ច្រើនសម្បើមបែបនេះជាកេរ្តិ៍ ហើយក៏ទទួលបានព្រះគុណជាច្រើនផងដែរ។ ដោយព្រោះតែមូលហេតុនេះហើយ ទើបគាត់តែងអធិដ្ឋានក្នុងចិត្ត ដោយសង្ឃឹមថា គាត់នឹងអាចតបស្នងព្រះជាម្ចាស់វិញបាន ដោយសង្ឃឹមថា គាត់មុខជាមានឱកាសធ្វើបន្ទាល់អំពីកិច្ចការ និងភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសង្ឃឹមថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងសាកល្បងការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ ហើយជាងនេះទៅទៀត គាត់សង្ឃឹមថា សេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់នឹងត្រូវបានបន្សុទ្ធ រហូតដល់ការស្ដាប់បង្គាប់ និងសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ ទទួលបានការសព្វព្រះទ័យពីព្រះជាម្ចាស់។ បន្ទាប់មក នៅពេលដែលការល្បងលធ្លាក់មកលើយ៉ូប គាត់បានជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានស្ដាប់ឮការអធិស្ឋានរបស់គាត់។ យ៉ូបឱ្យតម្លៃលើឱកាសនេះជាងអ្វីៗទាំងអស់ ដូច្នេះហើយ គាត់មិនហ៊ានប្រហែសបន្តិចណាឡើយ ដ្បិតសេចក្ដីប្រាថ្នាដ៏ធំបំផុតក្នុងមួយជីវិតរបស់គាត់ អាចនឹងក្លាយជាការពិត។ ឱកាសដែលមកដល់នេះ មានន័យថា ការស្ដាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើការសាកល្បងបាន ហើយក៏អាចប្រោសឱ្យបានបរិសុទ្ធដែរ។ ជាងនេះទៅទៀត នេះមានន័យថា យ៉ូបមានឱកាសទទួលបានការសព្វព្រះទ័យពីព្រះជាម្ចាស់ និងមានឱកាសចូលទៅក្បែរព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការល្បងលនេះ សេចក្ដីជំនឿ និងការដេញតាមបែបនេះ ធ្វើឱ្យគាត់កាន់តែគ្រប់លក្ខណ៍ និងកាន់តែស្គាល់ ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងឡើង។ យ៉ូបក៏រឹតតែដឹងគុណចំពោះព្រះពរ និងព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ គាត់បានសរសើរតម្កើងកាន់ច្រើនចំពោះទង្វើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគាត់រឹតតែកោតខ្លាច និងគោរពដល់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងឡើង ហើយចង់បានភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់ ភាពអស្ចារ្យ និងភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែខ្លាំង។ ពេលនោះ ក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ យ៉ូបជាមនុស្សម្នាក់ដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយបើនិយាយពីបទពិសោធរបស់គាត់វិញ សេចក្ដីជំនឿ និងចំណេះដឹងរបស់គាត់ បានរីកចម្រើនទៅមុខយ៉ាងខ្លាំង៖ សេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់បានកើនឡើង ការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ក៏មានជំហរជាប់លាប់ ហើយការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏កាន់តែខ្លាំងក្លាទៅដែរ។ ទោះបីជាការល្បងលនេះ បានផ្លាស់ប្ដូរវិញ្ញាណ និងជីវិតរបស់យ៉ូបក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែការផ្លាស់ប្ដូរនេះមិនបានធ្វើឱ្យយ៉ូបពេញចិត្តទេ ក៏មិនបានធ្វើឱ្យគាត់រីកចម្រើនទៅមុខយឺតយ៉ាវដែរ។ ក្នុងពេលដែលគាត់កំពុងគិតគូរពីអ្វីដែលគាត់បានទទួលពីការល្បងលនេះ និងកំពុងពិចារណាពីចំណុចខ្វះខាតរបស់គាត់ផ្ទាល់នោះ គាត់ក៏អធិស្ឋានស្ងាត់ៗ ដោយរង់ចាំឱ្យការល្បងលបន្ទាប់ទៀតធ្លាក់មកលើគាត់ ដ្បិតគាត់ស្រេកឃ្លានចង់ឱ្យសេចក្ដីជំនឿ ការស្ដាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានលើកឡើងក្នុងអំឡុងការល្បងលពីព្រះជាម្ចាស់នាពេលបន្ទាប់ទៀត។

ព្រះជាម្ចាស់សង្កេតមើលពីគំនិតកប់ជ្រៅនៅក្នុងចិត្តមនុស្ស និងគ្រប់ទាំងសម្ដីដែលមនុស្សនិយាយ និងទង្វើដែលគេធ្វើផង។ គំនិតយ៉ូបបានឮដល់ព្រះការណ៍របស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ហើយព្រះជាម្ចាស់បានស្ដាប់ឮពាក្យអធិដ្ឋានរបស់គាត់ ហេតុនេះហើយទើបការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូប ក៏កើតមានដល់រូបគាត់ដូចការរំពឹងទុកមែន។

ក្នុងគ្រាដែលគាត់កំពុងរងទុក្ខធំនោះ យ៉ូបក៏បានដឹងពីព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិប្រាកដមែន

ក្រោយពេលដែលព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ បានសួរសាតាំងរួច នោះសាតាំងក៏លួចសប្បាយចិត្ត។ នេះគឺមកពីសាតាំងដឹងថា វានឹងទទួលបានការអនុញ្ញាតឱ្យវាយប្រហារមនុស្សដែលគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះជាម្ចាស់ម្ដងទៀតហើយ ដ្បិតចំពោះសាតាំង នេះគឺជាឱកាសមួយដ៏កម្រ។ សាតាំងចង់ប្រើឱកាសនេះ ដើម្បីបំផ្លាញសេចក្ដីជំនឿរបស់យ៉ូបទាំងស្រុង ដើម្បីធ្វើឱ្យគាត់បាត់បង់សេចក្ដីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងលែងកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាទៀត។ កត្តានេះនឹងផ្ដល់ឱកាសមួយដល់សាតាំង៖ ទោះបីជានៅទីណា ឬពេលណា វានឹងធ្វើឱ្យយ៉ូបក្លាយទៅជារបស់លេង ដែលនឹងត្រូវធ្លាក់នៅក្រោមការបង្គាប់របស់វា។ សាតាំងលាក់បាំងចេតនាអាក្រក់របស់វាដោយគ្មានដានអ្វីឡើយ តែវាមិនអាចលាក់បាំងធម្មជាតិអាក្រក់របស់វាមិនឱ្យគេមើលឃើញបាននោះទេ។ ការពិតនេះត្រូវបានលេចឡើង នៅក្នុងចម្លើយដែលវាឆ្លើយតបទៅនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ដូចមានចែងទុកនៅក្នុងបទគម្ពីរថា៖ «សាតាំងទូលទៅព្រះយេហូវ៉ាថា ស្បែកសងដោយស្បែក ដ្បិតមនុស្សនឹងព្រមលះ‌បង់អ្វីគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីឱ្យមានជីវិតរស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គសាកលូកព្រះហស្តទៅពាល់ឆ្អឹង និងសាច់របស់គាត់មើល៍ នោះគាត់នឹងដាក់បណ្ដាសាទ្រង់ នៅចំពោះព្រះ‌ភ័ក្ត្ររបស់ព្រះ‌អង្គមិនខាន» (យ៉ូប ២:៤-៥)។ តាមរយៈការសន្ទនារវាងព្រះជាម្ចាស់ និងសាតាំងនេះ គឺមិនមែនថាមិនអាចទទួលបានចំណេះដឹង និងការវិនិច្ឆ័យសំខាន់ៗ ទាក់ទងនឹងការព្យាបាទរបស់សាតាំងនោះឡើយ។ បន្ទាប់ពីបានស្ដាប់ឮសម្ដីភូតកុហករបស់សាតាំងហើយ មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត និងស្អប់សេចក្ដីអាក្រក់ ច្បាស់ជារឹតតែស្អប់ភាពជួរជាតិ និងភាពឥតអៀនខ្មាសរបស់សាតាំងមិនខាន ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ពួកគេនឹងអធិដ្ឋានកាន់តែខ្លាំង និងប្រសិទ្ធិពរជ័យដោយសុទ្ធចិត្តដល់យ៉ូប ដោយអធិដ្ឋានសុំឱ្យមនុស្សទៀងត្រង់ម្នាក់នេះ អាចសម្រេចនូវភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងប្រាថ្នាឱ្យមនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ម្នាក់នេះ នឹងបានយកឈ្នះការល្បួងរបស់សាតាំង និងរស់នៅក្នុងពន្លឺ ក្រោមការដឹកនាំ និងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សបែបនេះក៏នឹងប្រាថ្នាឱ្យអំពើសុចរិតរបស់យ៉ូប បានជាការជំរុញចិត្ត និងជាការលើកទឹកចិត្តដល់មនុស្សណាដែលដេញតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ជារៀងរហូតដែរ។ ទោះបីជាបំណងព្យាបាទរបស់សាតាំង អាចមើលឃើញបាននៅក្នុងការអះអាងនេះក្ដី ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែយល់ព្រមនឹង «សំណូមពរ» របស់សាតាំងដោយព្រះទ័យរីករាយដដែល។ តែព្រះអង្គបានដាក់លក្ខខណ្ឌមួយគឺ៖ «គាត់ស្ថិតនៅក្នុងដៃរបស់អ្នកហើយ ប៉ុន្តែត្រូវទុកជីវិតឱ្យគាត់» (យ៉ូប ២:៦)។ ម្ដងនេះ ដោយសារសាតាំងបានសុំយកដៃរបស់វាទៅពាល់ធ្វើបាបដល់សាច់ឈាម និងឆ្អឹងរបស់យ៉ូប ដូច្នេះទើបព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ប៉ុន្តែត្រូវទុកជីវិតឱ្យគាត់»។ អត្ថន័យពាក្យនេះគឺ ទ្រង់បានប្រគល់សាច់ឈាមរបស់យ៉ូបឱ្យទៅសាតាំងហើយ ប៉ុន្តែជីវិតរបស់យ៉ូប គឺព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នករក្សាទុកវិញ។ សាតាំងមិនអាចយកជីវិតរបស់យ៉ូបបានឡើយ ប៉ុន្តែក្រៅពីនេះ សាតាំងអាចប្រើគ្រប់មធ្យោបាយ ឬវិធីសាស្ត្រទាំងអស់ដើម្បីធ្វើបាបយ៉ូបបាន។

បន្ទាប់ពីទទួលបានការអនុញ្ញាតពីព្រះជាម្ចាស់រួចហើយ សាតាំងក៏ប្រញាប់ទៅរកយ៉ូប ហើយបានលូកដៃរបស់វាទៅពាល់ស្បែកយ៉ូប ធ្វើឱ្យកើតជាដំបៅពងខ្ទុះពេញទាំងខ្លួនរបស់គាត់ ហើយយ៉ូបក៏មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់នៅលើស្បែកគាត់។ យ៉ូបបានសរសើរពីភាពអស្ចារ្យ និងភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ដែលធ្វើឱ្យសាតាំងកាន់តែបង្ហាញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់វារឹតតែច្បាស់។ ដោយសារវាមានចិត្តត្រេកអរក្នុងការធ្វើបាបមនុស្សបែបនេះ ហេតុដូច្នេះហើយទើបសាតាំងបានលាដៃរបស់វាមកខ្វាចសាច់របស់យ៉ូប ធ្វើឱ្យគាត់កើតជាដំបៅខ្ទុះពេញទាំងខ្លួន។ យ៉ូបក៏មានការឈឺចាប់ និងរងទុក្ខវេទនាខ្លាំងនៅលើសាច់របស់គាត់រកអ្វីប្រៀបផ្ទឹមពុំបាន ហើយគាត់មិនអាចធ្វើអ្វីបាន ក៏យកដៃមកត្រដុសខ្លួនគាត់ពីក្បាលដល់ចុងជើង គាត់ធ្វើបែបនេះ ហាក់បីដូចជាវាអាចជួលសម្រាលទុក្ខលំបាកដែលកំពុងវាយប្រហារមកលើវិញ្ញាណគាត់ តាមរយៈការឈឺចាប់នៃសាច់ឈាមរបស់គាត់ដូច្នោះដែរ។ គាត់ដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅក្បែរគាត់ ទាំងកំពុងទតមកគាត់ផង ហើយគាត់ក៏ព្យាយាមអស់ពីសមត្ថភាព ដើម្បីឱ្យគាត់មានការតាំងចិត្តនិងសេចក្ដីក្លាហាន។ គាត់បានលុតជង្គង់នៅលើដីម្ដងទៀត ហើយពោលថា៖ «ព្រះអង្គទតមើលដួងចិត្តមនុស្ស ទ្រង់សង្កេតពីទុក្ខវេទនារបស់គេ។ ហេតុអ្វីបានជាចំណុចខ្សោយរបស់គេធ្វើឱ្យទ្រង់ខ្វល់ព្រះទ័យ? សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ»។ សាតាំងបានឃើញការឈឺចាប់មិនអាចទ្រាំបានរបស់យ៉ូប តែវាមើលមិនឃើញថាយ៉ូបបោះបង់ចោលព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះឡើយ។ ដូច្នេះ វាក៏ប្រញាប់លូកដៃរបស់វាទៅពាល់ឆ្អឹងរបស់យ៉ូប គឺចង់ទាញផ្ដាច់អវយវៈរបស់គាត់ចេញពីគ្នា។ រំពេចនោះ យ៉ូបក៏ដឹងពីទារុណកម្មដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមកសោះនោះ។ ហាក់ដូចជាសាច់របស់គាត់ ត្រូវហែកផ្ដាច់ចេញពីឆ្អឹង ហើយឆ្អឹងរបស់គាត់ហាក់ដូចជាកំពុងត្រូវគេវាយបំបែកជាកង់ៗអ៊ីចឹង។ ទារុណកម្មដ៏សែនឈឺចាប់នេះ បានធ្វើឱ្យគាត់គិតថា បើស្លាប់បាត់ទៅគឺល្អជាង...។ សមត្ថភាពរបស់គាត់ ក្នុងការស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់នេះ បានឈានដល់កម្រិតហើយ...។ គាត់ចង់ស្រែកទ្រហោរយំ គាត់ចង់ពន្លះស្បែកលើរាងកាយរបស់គាត់ចេញ ដើម្បីបន្ធូរការឈឺចាប់ ប៉ុន្តែគាត់ប្រឹងទប់សម្រែករបស់គាត់ ហើយមិនបានពន្លះស្បែកនៅលើរាងកាយរបស់គាត់ទេ ដ្បិតគាត់មិនចង់ឱ្យសាតាំងមើលឃើញពីចំណុចខ្សោយរបស់គាត់ឡើយ។ ដូច្នេះ យ៉ូបក៏លុតជង្គង់ចុះម្ដងទៀត តែពេលនេះគាត់ហាក់ដូចជាគ្មានអារម្មណ៍ដឹងពីព្រះវត្តមានព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះនៅក្បែរគាត់ឡើយ។ គាត់ដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះតែងតែគង់នៅខាងមុខគាត់ នៅពីខាងក្រោយគាត់ និងនៅចំហៀងសងខាងគាត់។ តែក្នុងពេលដែលគាត់កំពុងឈឺចាប់នេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានទតមើលម្ដងណាសោះឡើយ។ ព្រះអង្គខ្ទប់ព្រះភ័ក្ត្រ និងលាក់បំពួនអង្គទ្រង់ ដ្បិតចេតនានៃការដែលព្រះអង្គបង្កើតមនុស្សមក គឺមិនមែននាំការឈឺចាប់មកឱ្យគេឡើយ។ ពេលនោះ យ៉ូបកំពុងទួញយំ និងខំប្រឹងអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ខាងសាច់ឈាម តែគាត់មិនអាចឃាត់ខ្លួនគាត់មិនឱ្យថ្វាយការអរព្រះគុណដល់ព្រះជាម្ចាស់បានទេ៖ «មនុស្សដួលចុះពេលត្រូវគេវាយជាលើកទីមួយ គេចុះខ្សោយ ហើយគ្មានកម្លាំងសោះ គេនៅក្មេងខ្ចី ហើយល្ងង់ខ្លៅផង ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ចង់យកព្រះទ័យទុកដាក់ និងថ្នាក់ថ្នមគេដល់ម្ល៉ឹង? ព្រះអង្គវាយទូលបង្គំ ប៉ុន្តែ ការវាយនេះក៏ធ្វើឱ្យទ្រង់ឈឺចាប់ដែរ។ តើមនុស្សមានតម្លៃអ្វីឱ្យទ្រង់យកព្រះហឫទ័យទុកដាក់ និងខ្វល់ខ្វាយចំពោះគេដល់ម្ល៉េះ?» ពាក្យអធិដ្ឋានរបស់យ៉ូប បានឮដល់ព្រះកាណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់នៅស្ងៀមទ្រឹងដដែល ទ្រង់គ្រាន់តែទតមើលដោយគ្មានចេញព្រះសូរសៀងអ្វីទាំងអស់...។ បន្ទាប់ពីបានព្យាយាមប្រើគ្រប់ល្បិចកលអស់ហើយ តែនៅគ្មានបានផលអ្វីទៀត ដូច្នេះ សាតាំងក៏ចាកចេញទៅដោយស្ងាត់ៗ តែការនេះមិនទាន់បញ្ឈប់ការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះយ៉ូបឡើយ។ ដោយសារព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងខ្លួនយ៉ូប មិនទាន់ត្រូវបានដឹងឮជាសាធារណៈ ដូច្នេះរឿងរបស់យ៉ូបក៏មិនទាន់បានបញ្ចប់ត្រឹមការដកខ្លួនថយរបស់សាតាំងនោះដែរ។ នៅពេលតួអង្គផ្សេងៗទៀតបានចូលមក នោះទស្សនីយភាពអស្ចារ្យជាច្រើនទៀត ក៏នឹងត្រូវចូលមកដល់ដែរ។

ការបង្ហាញឱ្យឃើញមួយទៀតពីការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់យ៉ូប គឺគាត់លើកសរសើរពីព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់រឿង

យ៉ូបបានរងទុក្ខពីការវាយដំពីសំណាក់សាតាំង តែគាត់នៅតែមិនបោះបង់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះដដែល។ ប្រពន្ធរបស់គាត់ជាមនុស្សទីមួយដែលឈានជើងចាកចេញនិងវាយប្រហារយ៉ូប ដោយដើរតួជាសាតាំងក្នុងលក្ខណៈមួយ ដែលមនុស្សអាចមើលឃើញនឹងភ្នែកបាន។ អត្ថបទដើមពណ៌នាបែបនេះថា៖ «ប្រពន្ធគាត់ក៏និយាយនឹងគាត់ថា តើអ្នកនៅសច្ចភាពរបស់ខ្លួនដល់ណាទៀត? ជេរប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្លាប់ឱ្យផុតទៅ» (យ៉ូប ២:៩)។ នេះគឺជាសម្ដីដែលសាតាំងនិយាយដោយការបន្លំខ្លួនធ្វើជាមនុស្ស។ ពាក្យនេះជាការវាយប្រហារ ជាការចោទប្រកាន់ ជាការលួងលោមចិត្ត ជាការល្បួង និងពាក្យមួលបង្កាច់។ បន្ទាប់ពីបរាជ័យក្នុងការវាយប្រហារសាច់ឈាមរបស់យ៉ូប សាតាំងក៏បានវាយប្រហារលើភាពទៀងត្រង់របស់យ៉ូបត្រង់ៗតែម្ដង ដោយចង់ប្រើវិធីនេះដើម្បីធ្វើឱ្យយ៉ូបលះបង់ភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ បោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ ហើយលែងរស់នៅតទៅទៀត។ សាតាំងក៏ចង់ប្រើពាក្យទាំងនេះ ដើម្បីល្បួងយ៉ូបដែរ៖ ប្រសិនបើយ៉ូបលះបង់ព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ា នោះគាត់មិនបាច់ទ្រាំនឹងទុក្ខទារុណបែបនេះតទៅទៀតទេ។ គាត់អាចរួចពីទុក្ខទារុណខាងសាច់ឈាមបាន។ ក្រោយពីបានពើបប្រទះនឹងពាក្យណែនាំរបស់ប្រពន្ធគាត់ហើយ យ៉ូបក៏បានស្ដីបន្ទោសដល់នាងដោយពោលថា៖ «អ្នកនិយាយដូចជាស្ត្រីល្ងង់។ ម្តេចបានជាបែបនេះទៅវិញ? យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន?» (យ៉ូប ២:១០)។ យ៉ូបបានដឹងពីពាក្យសម្ដីនេះជាយូរមកហើយ តែពេលនេះ ក៏បានបញ្ជាក់ឱ្យឃើញការពិតថាគាត់ពិតជាស្គាល់ពាក្យសម្ដីទាំងនេះមែន។

នៅពេលដែលប្រពន្ធរបស់គាត់ណែនាំគាត់ឱ្យប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់ រួចស្លាប់ឱ្យផុតទៅ ន័យរបស់នាងគឺ៖ «ព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នកប្រព្រឹត្តនឹងអ្នកយ៉ាងនេះ ម្ដេចក៏មិនប្រមាថដល់ទ្រង់ទៅ? នៅរស់ធ្វើអីទៀត? ព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នកអយុត្តិធម៌ចំពោះអ្នកណាស់ តែអ្នកនៅតែពោលថា 'សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា' ទៀត។ ម្ដេចក៏ទ្រង់នាំសេចក្ដីអន្តរាយដល់អ្នក ទាំងដែលអ្នកថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមទ្រង់យ៉ាងដូច្នេះ? ចូរប្រញាប់បោះបង់ចោលព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ភ្លាមទៅ ហើយឈប់ដើរតាមទ្រង់តទៀត។ នោះសេចក្ដីវេទនារបស់អ្នកនឹងត្រូវបញ្ចប់មិនខាន»។ នៅគ្រានោះ ក៏កើតមានទីបន្ទាល់មួយដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់ឃើញតាមរយៈយ៉ូបដែរ។ ពុំមានមនុស្សធម្មតាណាម្នាក់អាចធ្វើបន្ទាល់បែបនេះបានឡើយ ហើយយើងក៏មិនធ្លាប់បានអានពីទីបន្ទាល់នេះ នៅក្នុងរឿងណាផ្សេងក្នុងព្រះគម្ពីរដែរ តែព្រះជាម្ចាស់បានទតឃើញទីបន្ទាល់នេះ ទាំងមុនពេលដែលយ៉ូបបាននិយាយពាក្យនេះជាយូរណាស់មកហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែចង់ប្រើឱកាសនេះដើម្បីឱ្យយ៉ូបបញ្ជាក់ឱ្យគ្រប់គ្នាបានឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាត្រូវមែន។ បន្ទាប់ពីបានពើបប្រទះនឹងពាក្យណែនាំរបស់ប្រពន្ធគាត់រួច យ៉ូបមិនត្រឹមតែមិនបោះបង់ចោលភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ និងមិនបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ថែមទាំងនិយាយទៅប្រពន្ធគាត់ទៀតថា៖ «យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន?» តើពាក្យនេះមានទម្ងន់ណាស់មែនទេ? ត្រង់នេះ មានតែការពិតមួយគត់ដែល អាចបញ្ជាក់ពីទម្ងន់នៃពាក្យនេះបាន។ ទម្ងន់នៃពាក្យទាំងនេះគឺត្រង់ថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងពាក្យទាំងនេះនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ជាពាក្យដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រាថ្នាចង់បាន ជាពាក្យដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ព្រះសណ្ដាប់ ហើយជាផលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់ឃើញ។ ពាក្យទាំងនេះក៏ជាផ្នែកសំខាន់នៃទីបន្ទាល់របស់យ៉ូបដែរ។ ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ភាពទៀងត្រង់ ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់យ៉ូប ត្រូវបានបញ្ជាក់ឱ្យឃើញតាមរយៈពាក្យទាំងអស់នេះ។ តម្លៃរបស់យ៉ូប បង្កប់នៅត្រង់ថា គាត់នៅតែថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ ទោះក្នុងគ្រាដែលគាត់ត្រូវល្បួងបែបណា ឬពេលណាក៏ដោយ និងសូម្បីតែក្នុងគ្រាដែលរាងកាយគាត់ទាំងមូលចេញសុទ្ធតែដំបៅខ្ទុះ និងពេលដែលគាត់ស៊ូទ្រាំនឹងទណ្ឌកម្មដ៏លំបាកបំផុត ព្រមទាំងពេលដែលប្រពន្ធ និងសម្លាញ់របស់គាត់ទូន្មានគាត់ក៏ដោយ។ និយាយម្យ៉ាងទៀតគឺថា នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ គាត់ជឿថា ទោះសេចក្ដីល្បួងនោះជាអ្វីក៏ដោយ ទោះសេចក្ដីវេទនា ឬទុក្ខទារុណនោះធ្ងន់យ៉ាងណាក៏ដោយ ទោះសេចក្ដីស្លាប់នឹងត្រូវធ្លាក់មកលើគាត់ក៏ដោយ ក៏គាត់មិនបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ ឬបែរចេញពីផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរ។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយថា ព្រះជាម្ចាស់នៅតែសំខាន់ខ្លាំងបំផុតនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ ហើយក្នុងចិត្តរបស់គាត់ គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គគត់។ ដោយសារមូលហេតុនេះហើយ ទើបយើងអានដំណើររឿងរបស់គាត់នៅក្នុងបទគម្ពីរថា៖ ទង្វើនេះមិនបានធ្វើឱ្យយ៉ូបប្រព្រឹត្តបាបដោយបបូរមាត់របស់គាត់ឡើយ។ គាត់មិនត្រឹមតែមិនប្រព្រឹត្តបាបដោយបបូរមាត់របស់គាត់ទេ ប៉ុន្តែក្នុងចិត្តរបស់គាត់ ក៏គាត់មិនបានត្អូញត្អែរពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ គាត់មិនបាននិយាយពាក្យមិនពីរោះស្ដាប់ពីព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនបានប្រព្រឹត្តបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ គាត់មិនត្រឹមតែថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយបបូរមាត់របស់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ក៏ថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តគាត់ដែរ មាត់និងចិត្តរបស់គាត់តែមួយ។ យ៉ូបពិតដែលព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញគឺបែបនេះ ហើយនេះក៏ជាមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃយ៉ូបដែរ។

ការយល់ច្រឡំរបស់មនុស្សចំពោះយ៉ូប

ទុក្ខលំបាកដែលយ៉ូបបានទទួលរង មិនមែនជាកិច្ចការរបស់អ្នកនាំសារដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់មកឡើយ ក៏មិនមែនបង្កឡើងដោយព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាបង្កឡើងដោយសាតាំង ដែលជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ កម្រិតនៃទុក្ខលំបាកដែលយ៉ូបទទួលរង គឺពិតជាធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងណាស់។ ដោយឡែក ក្នុងគ្រានោះ យ៉ូបបានសម្ដែងឱ្យឃើញពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពីគោលការណ៍នៃសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ និងអាកប្បកិរិយាដែលគាត់មានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយគ្មានការលាក់លៀម។ នេះហើយគឺជាសេចក្ដីពិត។ បើយ៉ូបមិនត្រូវបានល្បួងទេ បើព្រះជាម្ចាស់មិនបានល្បងលយ៉ូបទេ នៅពេលដែលយ៉ូបនិយាយថា «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ។ សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា» នោះអ្នកមុខជានិយាយថា យ៉ូបគឺជាមនុស្សពុតត្បុត។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានទ្រព្យសម្បត្តិជាច្រើនដល់គាត់ ដូច្នេះ គាត់មុខជាថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ាហើយ។ មុនពេលដែលគាត់ត្រូវល្បងល ប្រសិនបើយ៉ូបនិយាយថា «យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន?» នោះអ្នកមុខជាថា យ៉ូបនិយាយបំផ្លើស ហើយថាគាត់មុខជាមិនបោះបង់ចោលព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដ្បិតគាត់តែងតែទទួលបានព្រះពរពីព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកមុខជានិយាយថា ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់នាំសេចក្ដីអន្តរាយមកដល់គាត់ នោះគាត់ច្បាស់ជាបោះបង់ចោលព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមិនខាន។ ដោយឡែក នៅពេលដែលយ៉ូបដឹងខ្លួនថា គាត់កំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដែលគ្មាននរណាម្នាក់ចង់បាន ឬចង់ឃើញ ក្នុងស្ថានភាពដែលគ្មាននរណាម្នាក់ចង់ឱ្យកើតមានដល់ខ្លួនពួកគេ ក្នុងស្ថានភាពដែលពួកគេខ្លាចថានឹងកើតមានមកលើពួកគេ ជាស្ថានភាពដែលសូម្បីតែព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនអាចទ្រាំនឹងទតមើលផង ក៏យ៉ូបនៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់នូវភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ដដែល៖ «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ។ សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា» និង «យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន?» ដោយបានឃើញកិរិយាឫកពាររបស់យ៉ូបនៅពេលនោះ អស់អ្នកដែលចូលចិត្តនិយាយពាក្យពីរោះ និងអ្នកដែលចូលចិត្តនិយាយតាមពាក្យពេចន៍និងគោលលទ្ធិ គឺសុទ្ធតែគាំងរកអ្វីនិយាយគ្មាន។ អស់អ្នកណាដែលលើកសរសើរពីព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រឹមតែពាក្យសម្ដី តែមិនដែលទទួលយកការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានថ្កោលទោសដោយសារភាពទៀងត្រង់ដែលយ៉ូបបានប្រកាន់ខ្ជាប់ ហើយអស់អ្នកណាដែលពុំដែលជឿថា មនុស្សអាចប្រកាន់ខ្ជាប់ផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ក៏ត្រូវជំនុំជម្រះដោយទីបន្ទាល់របស់យ៉ូបដែរ។ ដោយបានឃើញពីកិរិយាឫកពាររបស់យ៉ូបនៅក្នុងការល្បងលទាំងអស់នេះ ហើយដោយបានឃើញពីពាក្យពេចន៍ដែលគាត់និយាយនោះ មនុស្សខ្លះក៏មានការយល់ច្រឡំ អ្នកខ្លះក៏មានអារម្មណ៍ច្រណែន អ្នកខ្លះក៏មានអារម្មណ៍សង្ស័យ ហើយអ្នកខ្លះទៀតក៏ហាក់ដូចជាទើសចិត្ត ដោយបដិសេធមិនទទួលយកទីបន្ទាល់របស់យ៉ូបទេ ដោយសារតែពួកគេមិនត្រឹមតែមើលមិនឃើញពីទុក្ខទារុណដែលកើតមានលើយ៉ូបប៉ុណ្ណោះទេ តែពួកគេក៏បានឃើញពី «ចំណុចខ្សោយ» របស់មនុស្សផងដែរ ដែលយ៉ូបបានបង្ហាញចេញមក នៅពេលដែលការល្បងលធ្លាក់មកលើគាត់។ ពួកគេជឿថា «ចំណុចខ្សោយ» នេះ ជាចំណុចមិនគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងភាពគ្រប់លក្ខណ៍របស់យ៉ូប ជាភាពសៅហ្មងរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នោះ។ នេះមានន័យថា ពួកគេជឿថា មនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ជាមនុស្សឥតខុសសោះ ឥតសៅហ្មង និងឥតប្រឡាក់ប្រឡូស ឬគគ្រិច ថាពួកគេគ្មានចំណុចខ្សោយ ពុំស្គាល់ការឈឺចាប់ ថាពួកគេមិនដែលមានអារម្មណ៍មិនសប្បាយចិត្ត ឬក៏បាក់ទឹកចិត្ត និងគ្មានសេចក្ដីស្អប់ ឬគ្មានអាកប្បកិរិយាខាងក្រៅហួសហេតុឡើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ មនុស្សភាគច្រើនមិនជឿថា យ៉ូបជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ពិតនោះទេ។ មនុស្សមិនពេញចិត្តនឹងកិរិយាឫកពារមួយចំនួនធំដែលគាត់មាននៅក្នុងគ្រានៃការល្បងលនោះឡើយ។ ឧទាហរណ៍ នៅពេលដែលយ៉ូបបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់គាត់ គឺគាត់មិនបានទ្រហោរយំ ដូចដែលមនុស្សភាគច្រើនស្រមៃឡើយ។ «កង្វះគុណធម៌» របស់គាត់ ធ្វើឱ្យមនុស្សគិតថា គាត់ជាមនុស្សគ្មានមនោសញ្ចេតនា ដ្បិតគាត់គ្មានការយំសោក ឬក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះគ្រួសាររបស់គាត់ឡើយ។ ដំបូងបង្អស់ មនុស្សមានការយល់ឃើញមិនល្អបែបនេះលោកយ៉ូប។ ពួកគេយល់ថា អាកប្បកិរិយារបស់គាត់បន្ទាប់ពីនោះ គឺរឹតតែគួរឱ្យងឿងឆ្ងល់ថែមទៀត៖ មនុស្សបកស្រាយថា ការដែលគាត់ «ហែកអាវ» គឺជាការមិនគោរពចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេជឿទាំងខុសថាការ «កោរសក់របស់ខ្លួន» ជាការប្រមាថ និងការទាស់ទទឹងរបស់យ៉ូបចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ក្រៅពីសម្ដីដែលយ៉ូបបាននិយាយថា «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ។ សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា» មនុស្សមិនដឹងពីភាពទៀងត្រង់នៅក្នុងខ្លួនយ៉ូបដែលព្រះជាម្ចាស់សរសើរនោះទាល់តែសោះ ហេតុនេះហើយ ការវាយតម្លៃរបស់មនុស្សភាគច្រើនចំពោះយ៉ូប គ្មានអ្វីក្រៅតែពីការយល់មិនដល់ ការយល់ច្រឡំ ការសង្ស័យ ការថ្កោលទោស និងការពេញចិត្តត្រឹមតែទ្រឹស្ដីនោះឯង។ ក្នុងចំណោមពួកគេ គ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ និងស្គាល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាពិតប្រាកដដែលថ្លែងថា យ៉ូបគឺជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ ជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះឡើយ។

ផ្អែកលើការយល់ឃើញរបស់ពួកគេចំពោះយ៉ូបនៅផ្នែកខាងលើនេះ មនុស្សនៅមានការងឿងឆ្ងល់ថែមទៀតអំពីភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ ដ្បិតសកម្មភាពរបស់យ៉ូប និងកិរិយាឫកពាររបស់គាត់ដែលបានកត់ត្រាទុកក្នុងបទគម្ពីរនេះ គ្មានអ្វីរំជួលចិត្តខ្លាំងដូចដែលមនុស្សធ្លាប់ស្រមៃឡើយ។ គាត់មិនត្រឹមតែមិនបានធ្វើកិច្ចការអស្ចារ្យអ្វីនោះទេ តែគាត់ថែមទាំងយកអំបែងឆ្នាំងមកកោសខ្លួនគាត់ ទាំងដែលកំពុងអង្គុយនៅក្នុងផេះផង។ ទង្វើនេះធ្វើឱ្យមនុស្សជាច្រើនភ្ញាក់ផ្អើល ព្រមទាំងធ្វើឱ្យពួកគេសង្ស័យ ហើយថែមទាំងបដិសេធសេចក្ដីសុចរិតរបស់យ៉ូបផង ដ្បិតពេលដែលយ៉ូបកំពុងកោសខ្លួនគាត់នោះ គាត់មិនបានអធិដ្ឋាន ឬធ្វើការសន្យាអ្វីនឹងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ជាងនេះទៅទៀត គេក៏មិនឃើញគាត់ទួញយំដោយការឈឺចាប់អ្វីដែរ។ នៅគ្រានោះ មនុស្សមើលឃើញតែចំណុចខ្សោយរបស់យ៉ូបប៉ុណ្ណោះ មើលមិនឃើញពីអ្វីផ្សេងទៀតឡើយ ហេតុនេះហើយ ទើប នៅពេលដែលពួកគេស្ដាប់ឮយ៉ូបនិយាយថា «យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន?» ពួកគេគ្មានការរំជួលចិត្តអ្វីសោះឡើយ ឬពុំនោះសោត ពួកគេពុំយល់ស្របតាម ហើយនៅតែមិនយល់ពីសេចក្ដីសុចរិតរបស់យ៉ូប តាមរយៈសម្ដីរបស់គាត់ដដែល។ អ្វីដែលមនុស្សចាប់អារម្មណ៍ក្នុងអំឡុងគ្រាដែលយ៉ូបរងទុក្ខលំបាកពីការល្បងលនោះគឺថា គាត់មិនបន្ទាបខ្លួន ក៏មិនក្រអឺតក្រទមដែរ។ មនុស្សមើលមិនឃើញរឿងដែលបង្កប់នៅពីក្រោយឥរិយាបថដែលសម្ដែងចេញពីក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់គាត់ឡើយ ហើយពួកគេក៏មើលមិនឃើញពីការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ដែរ ឬការដែលគាត់ប្រកាន់ខ្ជាប់តាមគោលការណ៍នៃផ្លូវគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះដែរ។ ភាពស្ងប់ស្ងាត់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ ធ្វើ ឱ្យមនុស្សជាច្រើនគិតថា ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ គ្រាន់តែជាសម្ដីឥតន័យ ថាការដែលគាត់កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ គ្រាន់តែជាជំនឿខុសឆ្គងប៉ុណ្ណោះ។ ចំណែកឯ «ចំណុចខ្សោយ» ដែលគាត់បានបង្ហាញចេញមកតាមលក្ខណៈខាងក្រៅនេះ ធ្វើឱ្យពួកគេចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំង ធ្វើឱ្យពួកគេមាន «ទស្សនៈថ្មី» ហើយថែមទាំងមាន «ការយល់ដឹងថ្មី» អំពីមនុស្សម្នាក់ដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់ថា ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់។ «ទស្សនៈថ្មី» និង «ការយល់ដឹងថ្មី» នេះ ត្រូវបានបញ្ជាក់ឱ្យឃើញនៅពេលដែលយ៉ូបហាមាត់ដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃដែលគាត់កើត។

ទោះបីជាកម្រិតនៃការឈឺចាប់ដែលគាត់បានទទួលរងនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹកស្មានមិនដល់ និងមិនអាចយល់បានក៏ដោយ ក៏គាត់មិនបានពោលពាក្យដែលខុសឆ្គងដែរ តែ គាត់បានត្រឹមតែបន្ថយការឈឺចាប់នៃរាងកាយរបស់គាត់ទៅតាមមធ្យោបាយផ្ទាល់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ដូចបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងបទគម្ពីរ គាត់បាននិយាយថា៖ «សូមឱ្យថ្ងៃដែលទូលបង្គំកើត និងយប់ដែលគេនិយាយថាមានកូនប្រុសម្នាក់មកចាប់កំណើតនោះ វិនាសទៅ» (យ៉ូប ៣:៣)។ ប្រហែលជាគ្មាននរណាធ្លាប់គិតថាពាក្យពេចន៍នេះសំខាន់ទេ ហើយប្រហែលជាមានមនុស្សដែលធ្លាប់យកចិត្តទុកដាក់នឹងពាក្យសម្ដីទាំងនេះដែរក៏មិនដឹង។ តាមទស្សនៈរបស់អ្នករាល់គ្នា តើពាក្យសម្ដីទាំងនេះមានន័យថា យ៉ូបបានប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? តើពាក្យទាំងនេះគឺជាការត្អូញត្អែរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? ខ្ញុំដឹងថា អ្នករាល់គ្នាភាគច្រើនសុទ្ធតែមានគំនិតខ្លះចំពោះពាក្យពេចន៍ដែលយ៉ូបបាននិយាយនេះ និងជឿថា ប្រសិនបើយ៉ូបជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ នោះគាត់មិនគួរបង្ហាញចេញពីចំណុចខ្សោយ ឬទុក្ខសោកអ្វីឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់គួរតែប្រឈមមុខនឹងការវាយប្រហារពីសាតាំងដោយវិជ្ជមាន ហើយថែមទាំងត្រូវញញឹមដាក់ការល្បួងរបស់សាតាំងទៀតផង។ គាត់មិនគួរមានប្រតិកម្មតបទៅនឹងទុក្ខទារុណដែលសាតាំងបានបង្កមកលើសាច់ឈាមរបស់គាត់សូម្បីបន្តិចណាឡើយ។ គាត់ក៏មិនគួរបង្ហាញអារម្មណ៍ដែលគាត់មានក្នុងចិត្តរបស់គាត់ដែរ។ គាត់គួរណាស់ទូលសុំទៅព្រះជាម្ចាស់ឱ្យល្បងលគាត់ឱ្យកាន់តែឃោរឃៅជាងនេះវិញ។ មនុស្សដែលឥតងាករេ ហើយជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ពិតប្រាកដ គួរបង្ហាញចេញ និងមានលក្ខណៈបែបនេះ។ នៅក្នុងទុក្ខវេទនាដ៏ខ្លាំងសម្បើមនេះ យ៉ូបគ្រាន់តែដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃដែលគាត់កើតប៉ុណ្ណោះ។ គាត់មិនបានត្អូញត្អែរពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏គ្មានចេតនាប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ រឿងនេះ និយាយគឺស្រួលទេ តែធ្វើទើបពិបាក ដ្បិតតាំងពីសម័យបុរាណដរាបដល់បច្ចុប្បន្ននេះ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ការល្បួងបែបនេះទេ ឬធ្លាប់រងទុក្ខដូចដែលយ៉ូបបានឆ្លងកាត់នោះឡើយ។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាគ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់រងការល្បួងដូចយ៉ូប? តាមព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មូលហេតុគឺមកពីគ្មាននរណាម្នាក់អាចរ៉ាប់រងទំនួលខុសត្រូវ ឬបញ្ជាបេសកកម្មបែបនេះបានឡើយ គ្មាននរណាម្នាក់អាចធ្វើបានដូចយ៉ូបឡើយ ហើយជាងនេះទៅទៀត ក្រៅពីការដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃដែលគេកើត គ្មាននរណាម្នាក់នៅតែមិនព្រមបោះបង់ចោលព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបន្តថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ដូចដែលយ៉ូបបានធ្វើកាលគ្រាដែលទុក្ខទារុណកើតមានដល់គាត់នោះឡើយ។ តើមាននរណាអាចធ្វើដូច្នេះបានទេ? នៅពេលយើងនិយាយពីយ៉ូប តើយើងសរសើរដល់អាកប្បកិរិយារបស់គាត់ដែរឬទេ? គាត់ជាមនុស្សសុចរិតម្នាក់ ហើយអាចធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់បែបនេះបាន និងអាចធ្វើឱ្យសាតាំងរត់គេចទាំងក្ដីអាម៉ាស់ ដើម្បីកុំឱ្យវាត្រឡប់មកចោទប្រកាន់គាត់នៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់ម្ដងទៀត។ ដូច្នេះ តើការសរសើរគាត់មានអ្វីទាស់ខុសទៅ? តើអាចមកពីអ្នករាល់គ្នាមានក្បួនខ្នាតខ្ពស់ជាងព្រះជាម្ចាស់ទេដឹង? តើអាចថាមកពីអ្នកអាចធ្វើបានល្អជាងយ៉ូប នៅពេលដែលការល្បងលកើតមានដល់អ្នករាល់គ្នាទេដឹង? យ៉ូបត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់លើកសរសើរគាត់។ តើអ្នករាល់គ្នាមានអ្វីជំទាស់ខ្លះ?

យ៉ូបដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់ ដ្បិតគាត់មិនចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់ឈឺចាប់ដោយសារគាត់ទេ

ខ្ញុំតែងតែនិយាយជារឿយៗថា ព្រះជាម្ចាស់ទតមើលពីចិត្តរបស់មនុស្ស ចំណែកឯមនុស្សវិញមើលពីលក្ខណៈខាងក្រៅរបស់មនុស្ស។ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់ទតមើលពីក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ទើបទ្រង់យល់ពីសារជាតិរបស់ពួកគេ ចំណែកឯមនុស្សវិញ កំណត់ពីសារជាតិរបស់អ្នកដទៃ ដោយផ្អែកលើសម្បកក្រៅរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលយ៉ូបហាមាត់ដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់ បុគ្គលខាងវិញ្ញាណទាំងអស់ភ្ញាក់ផ្អើលនឹងទង្វើនេះណាស់ រួមទាំងសម្លាញ់ទាំងបីនាក់របស់គាត់ផង។ មនុស្សកើតចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយគួរតែដឹងគុណចំពោះជីវិត និងសាច់ឈាម ដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់គេ ក៏ដូចជាថ្ងៃកំណើតរបស់គេផង ហើយគាត់មិនគួរដាក់បណ្ដាសាទេ។ មនុស្សធម្មតាអាចយល់ និងនឹកគិតបែបនេះ។ ដ្បិតមនុស្សណាដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ការយល់ដឹងនេះ គឺពិសិដ្ឋនិងមិនអាចល្មើសបានឡើយ ហើយវាជាការពិតមួយដែលមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរបាន។ ចំណែកឯយ៉ូបវិញ គាត់បានល្មើសវិន័យ៖ គាត់បានដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតរបស់ខ្លួន។ នេះជាទង្វើមួយដែលមនុស្សធម្មតាចាត់ទុកនិងរាប់បញ្ចូលជាការឆ្លងព្រំដែនចូលទៅតំបន់ហាមឃាត់។ យ៉ូបមិនត្រឹមតែគ្មានសិទ្ធិទទួលបានការយោគយល់ និងចិត្តអាណិតអាសូរពីមនុស្សប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏គ្មានសិទ្ធិទទួលការអត់ទោសពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ មនុស្សកាន់តែច្រើនឡើង មានចិត្តសង្ស័យចំពោះសេចក្ដីសុចរិតរបស់យ៉ូប ដ្បិតគេហាក់មើលឃើញថា ការដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចំពោះយ៉ូប បានធ្វើឱ្យគាត់ក្លាយទៅជាមនុស្សបណ្ដែតបណ្ដោយ ធ្វើឱ្យគាត់ឥតកោតក្រែង និងព្រហើនខ្លាំង ដល់ថ្នាក់គាត់មិនត្រឹមតែមិនអរព្រះគុណដល់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះការដែលទ្រង់ប្រទានព្រះពរ និងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះគាត់ក្នុងអំឡុងជីវិតរស់នៅរបស់គាត់ទេ ប៉ុន្តែគាត់ថែមទាំងបានដាក់បណ្ដាសាឱ្យថ្ងៃដែលគាត់កើតនោះវិនាសទៀតផង។ បើមិនមែនជាការប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ទេ តើនេះជាអ្វីវិញ? ចំណុចរាល់កំភែលបែបនេះ ធ្វើឱ្យមនុស្សមានសម្អាង ក្នុងការថ្កោលទោសទង្វើរបស់យ៉ូប ប៉ុន្តែ តើមាននរណាអាចដឹងថាយ៉ូបកំពុងគិតអ្វីឱ្យប្រាកដទេនៅពេលនោះ? តើមាននរណាអាចដឹងពីមូលហេតុដែលយ៉ូបធ្វើបែបនេះទេ? មានតែព្រះជាម្ចាស់ និងយ៉ូបខ្លួនគាត់ប៉ុណ្ណោះ ទើបដឹងពីរឿងអាថ៌កំបាំង និងហេតុផលត្រង់ចំណុចនេះ។

នៅពេលដែលសាតាំងលាដៃរបស់វាទៅពាល់ឆ្អឹងរបស់យ៉ូប នោះយ៉ូបក៏ធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់វា ដោយគ្មានវិធីគេចចេញ ឬគ្មានកម្លាំងតតាំងនោះឡើយ។ រាងកាយ និងព្រលឹងរបស់គាត់ រងការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង ហើយការឈឺចាប់នេះ បានធ្វើឱ្យគាត់ដឹងច្បាស់អំពីភាពឥតតម្លៃ ភាពទន់ខ្សោយ និងភាពគ្មានអំណាចរបស់មនុស្សដែលកំពុងរស់នៅក្នុងសាច់ឈាមនេះ។ នៅក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ គាត់ក៏ទទួលបាននូវការជ្រួតជ្រាប និងការយល់ដឹងស៊ីជម្រៅពីមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់ និងមើលថែមនុស្សជាតិ។ នៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាតាំង យ៉ូបក៏បានដឹងថា មនុស្សដែលមានសាច់និងឈាម តាមពិតគ្មានអំណាច និងទន់ខ្សោយខ្លាំងណាស់។ នៅពេលដែលគាត់លុតជង្គង់ និងអធិដ្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ គាត់ហាក់មានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងខ្ទប់ព្រះភ័ក្ត្រ និងលាក់បំពួនអង្គទ្រង់ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់បានប្រគល់គាត់ទៅក្នុងដៃរបស់សាតាំងទាំងស្រុង។ ក្នុងពេលនោះដែរ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ទ្រង់ព្រះកន្សែងអាណិតគាត់ដែរ ហើយជាងនេះទៀត ទ្រង់ក៏ឈឺចាប់ជួសគាត់ដែរ។ ការឈឺចាប់របស់គាត់ ក៏ធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ឈឺចាប់ដែរ ហើយការរងទុក្ខរបស់គាត់ ក៏ធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់រងទុក្ខដែរ...។ យ៉ូបដឹងពីការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគាត់ក៏ដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ពិបាកទ្រាំប៉ុនណា...។ យ៉ូបមិនចង់នាំទុក្ខសោកដល់ព្រះជាម្ចាស់បន្ថែមទៀតឡើយ ក៏មិនចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ព្រះកន្សែងជួសគាត់ដែរ ហើយរឹតតែមិនចង់ឃើញព្រះជាម្ចាស់ឈឺចាប់ដោយសារគាត់ទៀត។ នៅពេលនោះ យ៉ូបចង់តែបោះបង់សាច់ឈាមរបស់គាត់ផ្ទាល់កុំឱ្យនៅទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ខាងសាច់ឈាមនេះទៀត ដ្បិតបែបនេះ ព្រះជាម្ចាស់មុខជាលែងរងទុក្ខវេទនាដោយការឈឺចាប់របស់គាត់ទៀតហើយ តែគាត់មិនអាចធ្វើបាន ហើយគាត់មិនត្រឹមតែត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ខាងសាច់ឈាមប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏ត្រូវស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់ដែលមិនចង់ធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ព្រួយព្រះទ័យផងដែរ។ ការឈឺចាប់ទាំងពីរនេះ ដែលមួយមកពីខាងសាច់ឈាម ឯមួយទៀតមកពីខាងវិញ្ញាណ បានធ្វើឱ្យយ៉ូបសោកសៅ និងឈឺចាប់ក្នុងចិត្តជាខ្លាំង ព្រមទាំងបានធ្វើឱ្យគាត់ដឹងថា ដែនកំណត់របស់មនុស្សដែលជាសាច់និងឈាមនេះ អាចធ្វើឱ្យគេមានអារម្មណ៍ខកចិត្ត និងគ្មានទីពឹងបាន។ ក្នុងកាលៈទេសៈបែបនេះ សេចក្ដីស្រេកឃ្លាតចង់បានព្រះជាម្ចាស់របស់គាត់ក៏កើនឡើងកាន់តែខ្លាំង ហើយចិត្តស្អប់របស់គាត់ចំពោះសាតាំង ក៏កាន់តែខ្លាំងឡើងដែរ។ នៅពេលនោះ យ៉ូបសុខចិត្តមិនឱ្យខ្លួនគាត់កើតនៅក្នុងពិភពមនុស្សនេះ គាត់សុខចិត្តគ្មានជីវិតរស់នៅ ល្អជាងមើលឃើញទឹកព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬឃើញព្រះជាម្ចាស់ព្រួយព្រះទ័យដោយសារគាត់។ គាត់ចាប់ផ្ដើមស្អប់សាច់ឈាមរបស់គាត់កាន់តែខ្លាំង ចាប់ផ្ដើមធុញទ្រាន់និងនឿយណាយនឹងខ្លួនគាត់ ស្អប់ថ្ងៃដែលគាត់កើត ហើយថែមទាំងស្អប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលពាក់ព័ន្ធនឹងខ្លួនគាត់។ គាត់មិនចង់ឱ្យគេរំឭកពីថ្ងៃដែលគាត់កើត ក៏មិនចង់ឱ្យគេរំឭកដល់អ្វីដែលពាក់ព័ន្ធនឹងថ្ងៃនោះដែរ រួចគាត់ក៏ហាមាត់ដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃដែលគាត់បានកើតនោះថា «សូមឱ្យថ្ងៃដែលទូលបង្គំកើត និងយប់ដែលគេនិយាយថាមានកូនប្រុសម្នាក់មកចាប់កំណើតនោះ វិនាសទៅ។ សូមឱ្យថ្ងៃនោះប្រែទៅជាងងឹត សូមកុំឱ្យព្រះជាម្ចាស់នឹករកថ្ងៃនោះពីស្ថានលើមក ហើយសូមកុំឱ្យពន្លឺចាំងមកនៅថ្ងៃនោះឡើយ» (យ៉ូប ៣:៣-៤)។ សម្ដីដែលយ៉ូបពោលថា «សូមឱ្យថ្ងៃដែលទូលបង្គំកើត និងយប់ដែលគេនិយាយថាមានកូនប្រុសម្នាក់មកចាប់កំណើតនោះ វិនាសទៅ» មានបង្កប់នូវការស្អប់ចំពោះខ្លួនគាត់ ក៏ដូចជាការបន្ទោសចំពោះខ្លួនគាត់ដែរ ព្រមទាំងមានអារម្មណ៍ជាប់ជំពាក់ ដ្បិតគាត់បានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ព្រួយព្រះទ័យ ក្នុងឃ្លាដែលគាត់ថា «សូមឱ្យថ្ងៃនោះប្រែទៅជាងងឹត សូមកុំឱ្យព្រះជាម្ចាស់នឹករកថ្ងៃនោះពីស្ថានលើមក ហើយសូមកុំឱ្យពន្លឺចាំងមកនៅថ្ងៃនោះឡើយ»។ អត្ថបទទាំងពីរនេះ គឺជាការសម្ដែងចេញពីអារម្មណ៍របស់យ៉ូបនៅគ្រានោះ ហើយក៏បង្ហាញពីភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ឱ្យមនុស្សទាំងអស់បានឃើញទាំងស្រុងផងដែរ។ នៅក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ សេចក្ដីជំនឿ ការស្ដាប់បង្គាប់ដែលគាត់មានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជាការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏ត្រូវបានលើកតម្កើងដូចដែលយ៉ូបចង់បានដែរ។ ពិតណាស់ ការលើកឡើងនេះ គឺច្បាស់ជាលទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់បានរំពឹងទុករួចហើយ។

យ៉ូបយកឈ្នះលើសាតាំង ហើយក្លាយជាមនុស្សពិត នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់

កាលយ៉ូបបានឆ្លងកាត់ការល្បងលជាលើកដំបូង គាត់បានបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់គាត់ទាំងអស់ ប៉ុន្តែទោះលទ្ធផលបែបនេះក្ដី ក៏គាត់មិនបានដួលចុះ ឬនិយាយអ្វីដែលជាអំពើបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គាត់បានយកឈ្នះលើសេចក្ដីល្បួងរបស់សាតាំង ហើយគាត់បានយកឈ្នះទាំងទ្រព្យសម្បត្តិ ទាំងកូនចៅ និងការល្បងលនៃការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិលោកិយទាំងអស់ផង ដែលនេះមានន័យថា គាត់អាចស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលទ្រង់ដកយកអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងចេញពីគាត់ ហើយគាត់ក៏អាចថ្វាយការអរព្រះគុណ និងការសរសើរតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ ដោយព្រោះអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើផងដែរ។ នេះហើយជាកិរិយាឫកពាររបស់យ៉ូបក្នុងគ្រាដែលគាត់ត្រូវសាតាំងល្បួងជាលើកដំបូង ហើយនេះក៏ជាទីបន្ទាល់របស់យ៉ូបក្នុងគ្រាដែលព្រះជាម្ចាស់ល្បងលគាត់ជាលើកដំបូងដែរ។ នៅក្នុងការល្បងលលើកទីពីរ សាតាំងបានលាដៃរបស់វាទៅពាល់យ៉ូប ហើយទោះបីយ៉ូបបានរងការឈឺចាប់លើសពីការដែលគាត់ធ្លាប់បានឆ្លងកាត់ពីមុនមក្ដី ក៏ទីបន្ទាល់របស់គាត់នៅតែល្មមនឹងអាចឱ្យមនុស្សភ្ញាក់ផ្អើលបានដែរ។ គាត់បានប្រើក្ដីអំណត់ ជំនឿសប់ និងការស្ដាប់បង្គាប់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជាការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ ដើម្បីយកឈ្នះលើសាតាំងម្ដងទៀត ហើយកិរិយាឫកពារ និងទីបន្ទាល់របស់គាត់ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សរសើរ និងសព្វព្រះហឫទ័យ។ ក្នុងអំឡុងការល្បួងនេះ យ៉ូបបានប្រើកិរិយាឫកពារជាក់ស្ដែងរបស់គាត់ ដើម្បីប្រកាសប្រាប់សាតាំងថា ការឈឺចាប់ខាងសាច់ឈាម មិនអាចផ្លាស់ប្ដូរសេចក្ដីជំនឿ និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ក៏មិនអាចដកយកភក្ដីភាព និងការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់បានដែរ ហើយគាត់់ក៏នឹងមិនបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ ឬបោះបង់ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ដោយសារតែគាត់ប្រឈបនឹងសេចក្ដីស្លាប់នោះដែរ។ ការតាំងចិត្តរបស់គាត់ បានធ្វើឱ្យសាតាំងប្រែជាកំសាក សេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់បានធ្វើឱ្យសាតាំងញញើតញាប់ញ័រ កម្លាំងដែលគាត់ប្រយុទ្ធតតាំងក្នុងសង្គ្រាមស្លាប់រស់ជាមួយសាតាំង បានធ្វើឱ្យសាតាំងកើតមានសេចក្ដីស្អប់ និងការខកចិត្តជាខ្លាំង។ ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ធ្វើឱ្យសាតាំងគ្មានសល់អ្វីដើម្បីធ្វើដាក់គាត់ទៀត ហេតុនេះហើយបានជាសាតាំងបោះបង់ការវាយប្រហារបស់វាមកលើគាត់ និងឈប់ចោទប្រកាន់ទាស់នឹងយ៉ូបដូចដែលវាបានចោទប្រកាន់គាត់នៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់កាលពីមុនទៀត។ នេះមានន័យថា យ៉ូបបានយកឈ្នះលើលោកីយ៍ គាត់បានឈ្នះលើសាច់ឈាម គាត់បានយកឈ្នះលើសាតាំង ហើយគាត់បានយកឈ្នះលើសេចក្ដីស្លាប់។ គាត់ពេញជាមនុស្សម្នាក់ ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង។ ក្នុងការល្បងលទាំងពីរលើកនេះ យ៉ូបបានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទីបន្ទាល់របស់ខ្លួន គាត់ពិតជាបានរស់នៅតាមភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់មែន ហើយបានពង្រីកទំហំគោលការណ៍រស់នៅរបស់គាត់ដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ក្រោយពីបានឆ្លងកាត់ការល្បងលទាំងពីរនេះហើយ យ៉ូបក៏ទទួលបានបទពិសោធកាន់តែច្រើន ហើយបទពិសោធនេះបានធ្វើឱ្យគាត់កាន់តែចាស់ទុំ និងកាន់តែចេះដឹង កាន់តែធ្វើឱ្យគាត់រឹងមាំ និងមានជំនឿកាន់តែអស្ចារ្យ ហើយក៏បានធ្វើឱ្យគាត់កាន់តែជឿជាក់លើភាពត្រឹមត្រូវ និងគុណតម្លៃនៃភាពទៀងត្រង់ដែលគាត់បានប្រកាន់ខ្ជាប់យ៉ាងមាំ។ ការល្បងលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះចំពោះ យ៉ូប ធ្វើឱ្យគាត់មានការស្គាល់និងការយល់ដឹងស៊ីជម្រៅអំពីព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស និងឱ្យគាត់បានដឹងពីតម្លៃនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលតាមរយៈនេះ ចំណុចគួរពិចារណា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏ត្រូវបានបន្ថែមទៅក្នុងការកោតខ្លាចដែល គាត់មានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ការល្បងលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ មិនត្រឹមតែមិនបានធ្វើឱ្យយ៉ូបឃ្លាតចេញឆ្ងាយពីព្រះអង្គទេ តែបាននាំឱ្យចិត្តរបស់គាត់ចូលមកកៀកនឹងព្រះជាម្ចាស់កាន់តែខ្លាំងវិញ។ នៅពេលដែលការឈឺចាប់ខាងសាច់ឈាមដែលយ៉ូបឆ្លងកាត់ ឈានដល់កម្រិតកំពូលហើយ នោះគាត់ដឹងថា ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះមានព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយចំពោះគាត់ ដូច្នេះគាត់គ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅតែពីការដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់ឡើយ។ កិរិយាឫកពារបែបនេះ គឺមិនបានគ្រោងទុកជាយូរមកហើយនោះទេ តែជាការបើកសម្ដែងដោយឯកឯងពីការគិតគូរ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ ជាការបើកសម្ដែងដោយឯកឯងចេញពីការគិតគូរ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលគាត់មានចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ នេះមានន័យថា ដោយសារគាត់ស្អប់ខ្លួនឯង ទើបគាត់មិនព្រម និងមិនអាចទ្រាំឱ្យព្រះជាម្ចាស់ឈឺចាប់បាន ដូច្នេះ ការគិតគូរ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ ក៏ឈានដល់កម្រិតមួយដែលលែងគិតពីខ្លួនឯងទៀត។ នៅពេលនោះ គាត់ក៏បានលើកការស្ញប់ស្ងែង និងការស្រេកឃ្លានចង់បានព្រះជាម្ចាស់ និងភក្ដីភាពរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ជាយូរមកហើយនោះឡើងទៅដល់កម្រិតដែលចេះគិតគូរ និងមានការស្រឡាញ់។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ គាត់ក៏បានលើកសេចក្ដីជំនឿ និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ឡើងទៅដល់កម្រិតដែលចេះគិតគូរ និងមានការស្រឡាញ់ផងដែរ។ គាត់មិនបានបណ្ដោយខ្លួនគាត់ឱ្យធ្វើរឿងអ្វីដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ គាត់មិនបានបណ្ដោយខ្លួនឱ្យប្រព្រឹត្តកិរិយាណាមួយដែលនាំឱ្យព្រះជាម្ចាស់ឈឺចាប់នោះទេ ហើយក៏មិនបណ្ដោយខ្លួនគាត់ឱ្យនាំក្ដីទុក្ខព្រួយ ក្ដីបារម្ភ ឬសូម្បីតែរឿងអពមង្គលដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារតែមូលហេតុផ្ទាល់ខ្លួនដែរ។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីយ៉ូបនៅតែជាយ៉ូបដូចកាលពីមុនក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីជំនឿ ការស្ដាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បានធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ពេញព្រះទ័យ និងត្រេកអរជាពន់ពេក។ នៅគ្រានោះ យ៉ូបបានសម្រេចភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ដែលព្រះជាម្ចាស់រំពឹងថាគាត់នឹងសម្រេចបាន។ គាត់បានក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលស័ក្ដិសមនឹងហៅថា «មនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់» នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទង្វើសុចរិតរបស់គាត់បានធ្វើឱ្យគាត់យកឈ្នះលើសាតាំង និងប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទីបន្ទាល់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ អំពើសុចរិតរបស់គាត់ ក៏បានធ្វើឱ្យគាត់គ្រប់លក្ខណ៍ផងដែរ និងបានធ្វើឱ្យគុណតម្លៃនៃជីវិតរបស់គាត់ត្រូវបានលើកឡើង និងខ្ពស់ត្រដែតជាងពេលណាៗទាំងអស់ផង ហើយក៏បានធ្វើឱ្យគាត់ក្លាយជាមនុស្សដំបូងគេដែលលែងត្រូវសាតាំងវាយប្រហារ និងល្បួងទៀត។ ដោយសារយ៉ូបជាមនុស្សសុចរិត ទើបគាត់ត្រូវសាតាំងចោទប្រកាន់ និងល្បួង ដោយសារតែយ៉ូបជាមនុស្សសុចរិត ទើបគាត់ត្រូវប្រគល់ទៅក្នុងដៃរបស់សាតាំង ហើយដោយសារតែយ៉ូបជាមនុស្សសុចរិតនេះហើយ ទើបគាត់បានយកឈ្នះ និងធ្វើឱ្យសាតាំងបរាជ័យ ហើយបានប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទីបន្ទាល់របស់គាត់បែបនេះ។ ដូច្នេះ យ៉ូបបានក្លាយជាមនុស្សដំបូងគេដែលនឹងលែងត្រូវប្រគល់ទៅឱ្យសាតាំងទៀត គាត់ពិតជាបានចូលមកចំពោះបល្ល័ង្ករបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបានរស់នៅក្នុងពន្លឺ នៅក្រោមព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយពុំមានការតាមឈ្លប ឬពុំមានការបំផ្លិចបំផ្លាញពីសាតាំងឡើយ...។ គាត់បានក្លាយជាមនុស្សពិតម្នាក់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគាត់ត្រូវបានដោះលែងឱ្យមានសេរីភាព ...

អំពីយ៉ូប

បន្ទាប់ពីបានដឹងពីរបៀបដែលយ៉ូបបានឆ្លងកាត់ការល្បងលរួចហើយ អ្នករាល់គ្នាភាគច្រើនមុខជាចង់ដឹងលម្អិតបន្ថែមទៀតអំពីយ៉ូបផ្ទាល់ជាក់ជាមិនខាន ជាពិសេស ទាក់ទងនឹងអាថ៌កំបាំងអំពីការដែលគាត់ទទួលបានការសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ នៅថ្ងៃនេះ យើងនឹងជជែកគ្នាអំពីយ៉ូប!

ក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់យ៉ូប យើងមើលឃើញពីភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ភាពទៀងត្រង់ ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់គាត់

បើយើងត្រូវពិភាក្សាអំពីយ៉ូបមែន ដូច្នេះ យើងត្រូវចាប់ផ្ដើមពីការវាយតម្លៃចំពោះគាត់ ដែលថ្លែងចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ថា៖ «គ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង»។

ដំបូង យើងត្រូវសិក្សាអំពីភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់យ៉ូបជាមុនសិន។

តើអ្នករាល់គ្នាយល់យ៉ាងណាចំពោះពាក្យ «គ្រប់លក្ខណ៍» និង «ទៀងត្រង់» នេះ? តើអ្នកជឿថា យ៉ូបគឺជាមនុស្សឥតខុសសោះ ជឿថាគាត់គឺជាមនុស្សមានកិត្តិយសមែនទេ? ប្រាកដណាស់ នេះគឺច្បាស់ជាការបកស្រាយ និងជាការយល់ឃើញបែបន័យត្រង់ចំពោះពាក្យថា «គ្រប់លក្ខណ៍» និង «ទៀងត្រង់» នេះហើយ។ ប៉ុន្តែ បរិបទនៃជីវិតពិត គឺជាចំណុចសំខាន់ចំពោះការស្គាល់ពីយ៉ូបនេះ ព្រោះពាក្យសម្ដី សៀវភៅ និងទ្រឹស្ដីតែប៉ុណ្ណេះ នឹងមិនទាន់ផ្ដល់ជាចម្លើយអ្វីទេ។ យើងនឹងចាប់ផ្ដើមដោយការពិនិត្យមើលពីជីវិតរស់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់យ៉ូប មើលថាតើទម្លាប់ធម្មតារបស់គាត់ក្នុងគ្រាដែលគាត់នៅរស់នោះមានអ្វីខ្លះ។ ធ្វើបែបនេះនឹងប្រាប់យើងអំពីគោលការណ៍ និងគោលបំណងនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ក៏ដូចជាប្រាប់យើងពីបុគ្គលិកលក្ខណៈ និងការដេញតាមរបស់គាត់ផងដែរ។ ពេលនេះ សូមយើងអានសម្ដីចុងក្រោយនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប ១:៣ «បុរសម្នាក់នេះ គឺជាមនុស្សអស្ចារ្យជាងគេក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់នៅស្រុកខាងកើត»។ អត្ថន័យនៃពាក្យសម្ដីទាំងនេះគឺថា ឋានៈ និងតួនាទីរបស់យ៉ូបខ្ពង់ខ្ពស់ណាស់ ហើយទោះបីជាគ្មានគេប្រាប់យើងពីមូលហេតុដែលថាគាត់គឺជាមនុស្សអស្ចារ្យជាងគេក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់នៅស្រុកខាងកើត ដោយសារទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ច្រើនរបស់គាត់ ឬក៏មកពីគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ និងកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ក៏ដោយ ក៏ជាទូទៅ យើងដឹងថា ឋានៈ និងតួនាទីរបស់យ៉ូប គឺខ្ពង់ខ្ពស់ខ្លាំងណាស់។ ដូចដែលបានកត់ត្រាទុកក្នុងព្រះគម្ពីរ អ្វីដែលមនុស្សចាប់អារម្មណ៍ដំបូងគេអំពីយ៉ូបគឺ យ៉ូបជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ គាត់កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយថាគាត់មានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើនសន្ធឹក និងមានឋានៈគួរឱ្យគោរពផង។ ចំពោះមនុស្សធម្មតាដែលរស់នៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋាន និងស្ថានភាពបែបនេះ របបអាហាររបស់យ៉ូប គុណភាពជីវិត និងទិដ្ឋភាពផ្សេងទៀតនៅក្នុងជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ នឹងក្លាយជាចំណុចដែលដែលមនុស្សភាគច្រើនយកចិត្តទុកដាក់បំផុត។ ដូច្នេះ យើងត្រូវបន្តអានបទគម្ពីរនេះតទៅទៀត៖ «ហើយកូនប្រុសទាំងអស់របស់គាត់ក៏ចេញទៅ ហើយជប់លៀងតាមផ្ទះរបស់គេ តាមវេនមួយថ្ងៃម្នាក់ រួចក៏ចាត់ឱ្យគេទៅហៅប្អូនស្រីទាំងបីរបស់គេ មកស៊ីផឹកជាមួយគេផង។ លុះក្រោយមក កាលពិធីជប់លៀងរបស់គេបញ្ចប់ទៅ យ៉ូបក៏ចាត់គេទៅ ហើយញែកគេជាបរិសុទ្ធ រួចក្រោកពីព្រលឹម និងថ្វាយតង្វាយដុតតាមចំនួនកូនទាំងអស់៖ ដ្បិតយ៉ូបនិយាយថា កូនខ្ញុំប្រហែលជាបានប្រព្រឹត្តបាប ហើយដាក់បណ្ដាសាព្រះជាម្ចាស់ក្នុងចិត្តរបស់គេ។ យ៉ូបក៏ប្រព្រឹត្តបែបនេះជាបន្តបន្ទាប់» (យ៉ូប ១:៤-៥)។ អត្ថបទគម្ពីរនេះប្រាប់យើងអំពីរឿងពីរយ៉ាង៖ ទីមួយគឺ កូនប្រុស និងកូនស្រីរបស់យ៉ូបជប់លៀងជាប្រចាំ ដោយមានការផឹកស៊ីយ៉ាងច្រើនហូរហៀរ។ ទីពីរគឺ យ៉ូបតែងថ្វាយតង្វាយដុត ពីព្រោះគាត់តែងបារម្ភក្រែងលោកូនប្រុសកូនស្រីរបស់គាត់ប្រព្រឹត្តបាប ខ្លាចថានៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេបានបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់។ នៅត្រង់ចំណុចនេះ មានរៀបរាប់ពីជីវិតមនុស្សពីរប្រភេទខុសគ្នា។ ប្រភេទទីមួយ កូនប្រុសស្រីរបស់យ៉ូប ដែលតែងតែជប់លៀងដោយសារទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ហូរហៀររបស់ពួកគេ ទាំងរស់នៅយ៉ាងខ្ជះខ្ជាយ គឺផឹកស៊ីទាល់តែគេស្កប់ចិត្ត ហើយសោយសុខនឹងគុណភាពជីវិតដ៏ឧត្ដុង្គឧត្ដម ដែលបានមកពីភោគទ្រព្យខាងសម្ភារៈផង។ ការរស់ក្នុងជីវិតបែបនេះ ពួកគេមុខជាឧស្សាហ៍ប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដោយគេចមិនផុតឡើយ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានសម្អាតខ្លួនគេជាបរិសុទ្ធ ឬថ្វាយតង្វាយដុតឡើយ។ ដូច្នេះ អ្នកអាចឃើញហើយថា នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ គ្មានព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ពួកគេពុំបានគិតគូរដល់ព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ក៏មិនខ្លាចប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយកាន់តែមិនខ្លាចនឹងបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេទៀត។ ពិតណាស់ យើងពុំផ្ដោតសំខាន់ទៅលើកូនៗរបស់យ៉ូបទេ ប៉ុន្តែ យើងផ្ដោតទៅលើទង្វើដែលយ៉ូបបានធ្វើនៅពេលដែលគាត់ប្រឈមនឹងរឿងរ៉ាវបែបនេះ។ នេះគឺជាបញ្ហាផ្សេងទៀតដែលរៀបរាប់នៅក្នុងអត្ថបទនេះ ជារឿងរ៉ាវដែលពាក់ព័ន្ធនឹងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យ៉ូប ហើយជាសារជាតិនៃភាពជាមនុស្សរបស់គាត់។ ត្រង់កន្លែងណាដែលមាននិយាយរៀបរាប់ពីការជប់លៀងរបស់កូនប្រុសស្រីរបស់យ៉ូប ត្រង់ចំណុចនោះពុំមាននិយាយអំពីយ៉ូបឡើយ គ្រាន់តែនិយាយថាកូនប្រុសស្រីរបស់យ៉ូប តែងផឹកស៊ីជាមួយគ្នាជាប្រចាំ។ និយាយម្យ៉ាងទៀត គាត់មិនបានរៀបចំជប់លៀងទេ ហើយគាត់ក៏មិនបានចូលរួមជាមួយកូនប្រុសស្រីរបស់គាត់ក្នុងការផឹកស៊ីយ៉ាងខ្ជះខ្ជាយដែរ។ ទោះបីជាយ៉ូបមានទ្រព្យសម្បត្តិហូរហៀរ និងមានអ្នកបម្រើច្រើនសន្ធឹកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ជីវិតរបស់គាត់ពុំមែនជាជីវិតហឺហានោះដែរ។ គាត់មិនបានចាញ់បញ្ឆោតមជ្ឈដ្ឋានរស់នៅដ៏ល្អប្រណីតនេះឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនបានចម្អែតខ្លួនឱ្យហួសហេតុ ជាមួយនឹងការកម្សាន្តសប្បាយខាងសាច់ឈាម ឬភ្លេចថ្វាយតង្វាយដុតដែរ ហើយកាន់តែមិនធ្វើឱ្យគាត់គេចចេញពីព្រះជាម្ចាស់បន្តិចម្ដងៗ នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់នោះដែរ។ ជាក់ស្ដែង យ៉ូបគឺជាមនុស្សមានវិន័យនៅក្នុងបែបផែននៃការរស់នៅរបស់គាត់ មិនមែនជាមនុស្សលោភលន់ ឬជាមនុស្សដែលត្រេកត្រអាលដោយសារតែព្រះពរដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានមកឱ្យគាត់ឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនបានផ្ដោតសំខាន់លើគុណភាពជីវិតដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ជាមនុស្សបន្ទាបខ្លួននិងដាក់ខ្លួនណាស់ គាត់មិនបណ្ដោយតាមភាពក្អេងក្អាងនោះទេ ហើយគាត់តែងប្រុងប្រយ័ត្ន និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ជាប់ជានិច្ច។ គាត់តែងគិតពីព្រះគុណ និងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ជាបន្តបន្ទាប់។ នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់យ៉ូប គាត់តែងតែភ្ញាក់ពីព្រហាម ដើម្បីថ្វាយតង្វាយដុតសម្រាប់កូនប្រុសស្រីគាត់។ និយាយឱ្យចំទៅ យ៉ូបមិនត្រឹមតែកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់តែខ្លួនគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែគាត់ក៏សង្ឃឹមថា កូនៗរបស់គាត់ក៏នឹងកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនប្រព្រឹត្តបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដូចជាគាត់ដែរ។ យ៉ូបមិនទុកទ្រព្យសម្បត្តិខាងសម្ភារៈនេះនៅក្នុងចិត្តគាត់ទេ ហើយវាក៏មិនបានជំនួសកន្លែងព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ សកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់យ៉ូបសុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធនឹងការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ទាំងអស់ មិនថាសកម្មភាពនោះដើម្បីខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ ឬដើម្បីកូនៗរបស់គាត់នោះទេ។ ការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ មិនមែនមាននៅតែត្រឹមបបូរមាត់របស់គាត់ឡើយ ប៉ុន្តែជារឿងដែលគាត់យកទៅអនុវត្ត និងសញ្ជឹងគិតក្នុងគ្រប់ផ្នែកទាំងអស់នៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់។ កិរិយាឫកពារពិតរបស់យ៉ូបនេះ បង្ហាញឱ្យយើងឃើញថា គាត់គឺជាមនុស្សស្មោះត្រង់ និងជាមនុស្សដែលមានសារជាតិស្រឡាញ់ភាពត្រឹមត្រូវ និងអ្វីៗដែលវិជ្ជមាន។ ការដែលយ៉ូបតែងតែចាត់កូនប្រុសស្រីរបស់គាត់ឱ្យទៅ និងញែកពួកគេជាបរិសុទ្ធ គឺមានន័យថា គាត់មិនបានសរសើរ ឬយល់ស្របនឹងឥរិយាបថកូនៗរបស់គាត់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ នៅក្នុងចិត្តគាត់ គាត់ខកចិត្តនឹងឥរិយាបថរបស់ពួកគេណាស់ ហើយក៏ថ្កោលទោសពួកគេដែរ។ គាត់បានសន្និដ្ឋានថា ឥរិយាបថរបស់កូនប្រុសស្រីគាត់ មិនគាប់ព្រះទ័យដល់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះឡើយ ដូច្នេះហើយទើបគាត់តែងប្រាប់ឱ្យពួកគេចូលទៅចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ហើយលន់តួបាបរបស់ពួកគេ។ ទង្វើរបស់យ៉ូបបង្ហាញឱ្យយើងឃើញពីភាពជាមនុស្សរបស់គាត់មួយផ្នែកទៀត ជាផ្នែកមួយដែលបង្ហាញថា គាត់មិនដើរជាមួយនឹងអ្នកដែលតែងតែប្រព្រឹត្តអំពើបាប និងប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានគេចចេញ ហើយចៀសឆ្ងាយពីពួកនោះទៅវិញ។ ទោះបីមនុស្សទាំងនោះ គឺជាកូនប្រុសស្រីរបស់គាត់ក៏ដោយ ក៏គាត់មិនបោះបង់ចោលគោលការណ៍នៃកិរិយាប្រព្រឹត្តផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ដោយសារតែពួកគេជាកូនចៅរបស់គាត់នោះដែរ ហើយគាត់ក៏មិនបណ្ដែតបណ្ដោយតាមអំពើបាបរបស់ពួកគេ ដោយសារតែមនោសញ្ចេតនាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានជំរុញឱ្យពួកគេឱ្យលន់តួបាប និងទទួលបាននូវការត្រាប្រណីពីព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ហើយគាត់ក៏បានដាស់តឿនពួកគេមិនឱ្យបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីតែប្រយោជន៍នៃការសប្បាយលោភលន់របស់ពួកគេនោះដែរ។ គោលការណ៍អំពីរបៀបដែលយ៉ូបប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកដទៃ មិនអាចកាត់ផ្ដាច់ចេញពីគោលការណ៍នៃការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បានឡើយ។ គាត់ស្រឡាញ់អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ទទួលយក ហើយស្អប់អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បដិសេធ។ គាត់ស្រឡាញ់មនុស្សដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយស្អប់មនុស្សដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ ឬអំពើបាបទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីស្អប់បែបនេះ ត្រូវបានបង្ហាញចេញមកនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ ហើយនោះជាភាពទៀងត្រង់ដ៏ពិតប្រាកដរបស់យ៉ូប ដែលព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានទតឃើញនឹងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គ។ តាមធម្មតា នេះក៏ជាការបង្ហាញចេញ និងជាការរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សពិតប្រាកដរបស់យ៉ូប នៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់គាត់ជាមួយនឹងមនុស្សដទៃនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ផងដែរ ដែលយើងត្រូវតែរៀនសូត្រតាម។

ការបង្ហាញឱ្យឃើញពីភាពជាមនុស្សរបស់យ៉ូប ក្នុងគ្រាដែលគាត់ត្រូវល្បងល (ការយល់ដឹងពីភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ភាពទៀងត្រង់ ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់យ៉ូបក្នុងគ្រាដែលគាត់កំពុងត្រូវល្បងល)

អ្វីដែលយើងបានចែករំលែកពីខាងដើម គឺជាទិដ្ឋភាពមួយចំនួនពាក់ព័ន្ធនឹងភាពជាមនុស្សរបស់យ៉ូប ដែលត្រូវបានបង្ហាញឱ្យឃើញនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ មុនពេលដែលគាត់ត្រូវសាកល្បង។ គ្មានអ្វីត្រូវឆ្ងល់នោះទេ ការបង្ហាញឱ្យឃើញក្នុងលក្ខណៈផ្សេងគ្នាៗនេះ ផ្ដល់នូវចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងដំបូងៗអំពីភាពទៀងត្រង់ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់របស់យ៉ូប ហើយក៏ផ្ដល់នូវការអះអាងដំបូងបង្អស់ដែរ។ មូលហេតុដែលខ្ញុំនិយាយថា «ដំបូង» គឺមកពីមនុស្សភាគច្រើននៅតែគ្មានការយល់ដឹងពិតប្រាកដពីបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យ៉ូប និងពីកម្រិតនៃការដែលគាត់ស្វែងរកផ្លូវនៃការស្ដាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះមានន័យថា ការយល់ដឹងរបស់មនុស្សភាគច្រើនចំពោះយ៉ូប គឺមិនបានស៊ីជម្រៅជាងចំណាប់អារម្មណ៍បន្តិចបន្តួចដែលគេមានចំពោះគាត់តាមរយៈអត្ថបទទាំងពីរនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលមានចែងមកថា «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ។ សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា» និងថា «យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន?» ដូច្នេះ យើងមានការចាំបាច់ខ្លាំងណាស់ក្នុងការយល់ដឹងពីរបៀបដែលយ៉ូបរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់គាត់ នៅពេលដែលគាត់បានទទួលការល្បងលពីព្រះជាម្ចាស់។ បែបនេះ ភាពជាមនុស្សពិតរបស់យ៉ូប នឹងត្រូវបង្ហាញចេញឱ្យមនុស្សទាំងអស់បានឃើញទាំងស្រុងមិនខាន។

នៅពេលដែលយ៉ូបបានឮថា ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ត្រូវចោរលួច ឮថាកូនប្រុសស្រីគាត់ត្រូវបាត់បង់ជីវិត និងឮថា បាវបម្រើរបស់គាត់ត្រូវគេសម្លាប់ គាត់បានប្រតិកម្មតបដូចតទៅ៖ «នោះយ៉ូបក៏ក្រោកឡើង រួចហែកអាវ និងកោរសក់របស់ខ្លួន ហើយលុតក្រាបដល់ដី ថ្វាយបង្គំ» (យ៉ូប ១:២០)។ ពាក្យសម្ដីនេះប្រាប់យើងនូវការពិតមួយថា៖ បន្ទាប់ពីបានឮដំណឹងនេះហើយ យ៉ូបមិនបានស្លន់ស្លោរទេ គាត់មិនបានទ្រហោយំ ឬស្ដីបន្ទោសដល់បាវបម្រើដែលបាននាំដំណឹងមកប្រាប់គាត់នោះទេ គាត់រឹតតែមិនបានទៅពិនិត្យកន្លែងកើតរឿងហេតុ ដើម្បីស៊ើបអង្កេត និងបញ្ជាក់ពីព័ត៌មានលម្អិត ហើយឈ្វេងយល់ថាតើមានរឿងអ្វីបានកើតឡើងពិតប្រាកដនោះដែរ។ គាត់មិនបានបង្ហាញការឈឺចាប់ ឬការសោកស្ដាយចំពោះការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិនោះទេ គាត់ក៏មិនបានសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារការបាត់បង់កូនៗ និងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់គាត់នោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បែរជាហែកសម្លៀកបំពាក់គាត់ចោល រួចកោរសក់របស់គាត់ លុតក្រាបដល់ដីថ្វាយបង្គំទៅវិញ។ ទង្វើរបស់យ៉ូប មិនដូចនឹងមនុស្សទូទៅឡើយ។ ទង្វើរបស់គាត់បានធ្វើឱ្យមនុស្សជាច្រើនភ័ន្តច្រឡំ ហើយបានធ្វើឱ្យគេបន្ទោសយ៉ូបនៅក្នុងចិត្ត ព្រោះតែ «ភាពជាមនុស្សឈាមត្រជាក់» របស់គាត់។ ចំពោះមនុស្សធម្មតាវិញ នៅពេលបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិភ្លាមៗមួយរំពេចបែបនេះ ពួកគេមុខជាបង្ហាញការខូចចិត្ត ឬការអស់សង្ឃឹមមិនខាន ហើយក្នុងករណីមនុស្សខ្លះទៀត ពួកគេប្រហែលជាធ្លាក់ក្នុងការបាក់ទឹកចិត្តខ្លាំងមិនខាន។ នោះគឺមកពីនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គេតំណាងឱ្យការខំប្រឹងប្រែងពេញមួយជីវិតរបស់គេ។ វាជាគ្រឹះដែលគេពឹងអាងក្នុងជីវិតរស់នៅរបស់គេ ជាសេចក្ដីសង្ឃឹមដែលឱ្យគេចង់រស់នៅបន្ត។ ចំពោះពួកគេ ការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិមានន័យថា ការខំប្រឹងប្រែងរបស់គេនឹងទៅជាឥតបានការ មានន័យថា ពួកគេគ្មានសង្ឃឹម ហើយក៏មានន័យថា ពួកគេគ្មានអនាគតទៀតផង។ នេះគឺជាអាកប្បកិរិយាដែលមនុស្សធម្មតាម្នាក់មានចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិ និងជាទំនាក់ទំនងជិតស្និទដែលពួកគេមាន ហើយនៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់មនុស្ស ទ្រព្យសម្បត្តិមានសារៈសំខាន់បែបនេះឯង។ ដូច្នេះហើយ ទើបមនុស្សភាគច្រើនភ័ន្តច្រឡំនឹងអាកប្បកិរិយារបស់យ៉ូប ចំពោះការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់។ ថ្ងៃនេះ យើងនឹងបំបាត់នូវការភ័ន្តច្រឡំដែលមនុស្សទាំងអស់នេះមាន តាមរយៈការពន្យល់ពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់យ៉ូប។

បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានទ្រព្យសម្បត្តិដ៏ហូរហៀរ បើតាមសុភវិនិច្ឆ័យបញ្ជាក់ថា យ៉ូបគួរតែមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនេះ ដ្បិតគាត់មិនបានថែទាំ ឬថែរក្សាទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់នេះឱ្យបានល្អ។ គាត់មិនបានរក្សាទ្រព្យសម្បត្តិដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឱ្យគាត់ឱ្យគត់មុត។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលគាត់ឮថា ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ត្រូវគេលួច ប្រតិកម្មដំបូងរបស់គាត់ គួរតែទៅមើលកន្លែងកើតរឿងហេតុសិន រួចធ្វើបញ្ជីរាយឈ្មោះទ្រព្យសម្បត្តិគ្រប់យ៉ាងដែលបានបាត់បង់ ហើយលន់តួទៅព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឱ្យគាត់អាចទទួលបានព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ម្ដងទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ យ៉ូបពុំបានធ្វើបែបនេះឡើយ ហើយធម្មតា គាត់មានហេតុផលផ្ទាល់ខ្លួនដែលគាត់មិនធ្វើដូច្នេះ។ នៅក្នុងចិត្តរបស់យ៉ូប គាត់ជឿពិតថា គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាន គឺព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកប្រទានឱ្យគាត់ ហើយមិនមែនជាផលនៃការខំប្រឹងរបស់គាត់ឡើយ។ ដូច្នេះ គាត់មិនយល់ឃើញថា ព្រះពរទាំងនេះជាទុនដែលត្រូវពឹងអាងនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ពឹងទៅលើគោលការណ៍នៃការរស់រានរបស់គាត់ ក្នុងការប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវដែលគួរប្រកាន់តាម ដោយកម្លាំងទាំងអម្បាលម៉ានដែលគាត់មាន។ គាត់ពេញចិត្តនឹងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគាត់បានអរព្រះគុណចំពោះរបស់ទាំងអស់នេះ ប៉ុន្តែ គាត់មិនបានងប់នឹងព្រះពរទាំងនេះទេ ហើយគាត់ក៏មិនស្វែងរកព្រះពរទាំងអស់នេះបន្ថែមទៀតដែរ។ នេះហើយជាអាកប្បកិរិយាដែលគាត់មានចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិ។ គាត់មិនបានធ្វើកិច្ចការអ្វីដើម្បីទទួលបានព្រះពរនោះទេ ក៏មិនបារម្ភ ឬព្រួយខ្វល់ដោយសារតែកង្វះខាត ឬការបាត់បង់ព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ គាត់ក៏មិនអរកញ្ឆេង សប្បាយហួសហេតុ ដោយសារតែព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយគាត់ក៏មិនបានព្រងើយកន្ដើយនឹងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ភ្លេចព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារតែព្រះពរដែលគាត់បានទទួលជារឿយៗនោះដែរ។ អាកប្បកិរិយារបស់យ៉ូបចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់ បង្ហាញឱ្យមនុស្សឃើញពីភាពជាមនុស្សពិតរបស់គាត់៖ ទីមួយ យ៉ូបមិនមែនជាមនុស្សលោភលន់ទេ ហើយគាត់ជាមនុស្សដែលស្កប់ស្កល់នឹងជីវិតខាងសាច់ឈាមរបស់គាត់។ ទីពីរ យ៉ូបមិនដែលខ្វល់ ឬខ្លាចថាព្រះជាម្ចាស់នឹងដកយកគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់មាននោះទេ ដែលនេះជាអាកប្បកិរិយានៃការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តគាត់។ និយាយឱ្យចំទៅ គាត់ពុំដែលទាមទារ ឬត្អួញត្អែរថាតើពេលណា ឬថាតើព្រះជាម្ចាស់នឹងដកយកអ្វីៗពីគាត់វិញ ឬអត់នោះទេ ហើយគាត់ក៏មិនសួររកហេតុផលអ្វីដែរ គឺគាត់មានតែព្យាយាមស្ដាប់តាមការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ទីបី គាត់មិនដែលជឿថា ទ្រព្យសម្បត្តិរបស់គាត់បានមកពីការខំប្រឹងធ្វើការផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ តែទ្រព្យសម្បត្តិទាំងនោះត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ប្រទានមកឱ្យគាត់។ នេះគឺជាសេចក្ដីជំនឿរបស់យ៉ូបចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ជាការប្រាប់ឱ្យយើងដឹងពីភាពជឿជាក់របស់គាត់ផងដែរ។ តើភាពជាមនុស្សរបស់យ៉ូប និងការដេញតាមពិតប្រាកដជារៀងរាល់ថ្ងៃរបស់គាត់ ត្រូវបានបញ្ជាក់ច្បាស់នៅក្នុងចំណុចសង្ខេបទាំងបីអំពីគាត់នេះដែរឬទេ? ភាពជាមនុស្ស និងការដេញតាមរបស់យ៉ូប សំខាន់ចំពោះកិរិយាឫកពារចិត្តត្រជាក់របស់គាត់ នៅពេលដែលប្រឈមនឹងការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ។ ប្រាកដណាស់ មកពីការដេញតាមរាល់ថ្ងៃរបស់គាត់នេះហើយ ទើបយ៉ូបមានកម្ពស់ និងភាពជឿជាក់ហ៊ាននិយាយថា «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ។ សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា» ក្នុងគ្រាត្រូវល្បងលពីព្រះជាម្ចាស់។ ពាក្យសម្ដីទាំងអស់នេះ មិនមែនកើតចេញមកភ្លាមៗនោះទេ ក៏ពុំមែនសុខៗស្រាប់តែលេចឡើងនៅក្នុងគំនិតយ៉ូបដែរ។ សម្ដីទាំងនេះគឺជាសេចក្ដីដែលគាត់បានឃើញ និងបានទទួលតាមបទពិសោធជីវិតរាប់សិបឆ្នាំរបស់គាត់។ ប្រៀបធៀបនឹងមនុស្សទាំងអស់ដែលស្វែងរកតែព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សដែលខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ដកយកពីពួកគេវិញ ព្រមទាំងអ្នកដែលស្អប់រឿងនេះ ហើយត្អូញត្អែរពីរឿងនេះផង តើការស្ដាប់បង្គាប់របស់យ៉ូប មិនមែនជាការស្ដាប់បង្គាប់ពិតទេឬអី? ធៀបទៅនឹងអស់អ្នកដែលជឿថាមានព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គ ប៉ុន្តែមិនដែលជឿថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើសព្វសារពើ តើយ៉ូបមិនមែនមានភាពស្មោះត្រង់ និងភាពទៀងត្រង់ដ៏អស្ចារ្យទេឬអី?

តម្រិះប្រកបដោយវិចារណញាណរបស់យ៉ូប

បទពិសោធជាក់ស្ដែងរបស់យ៉ូប និងភាពជាមនុស្សទៀងត្រង់ និងស្មោះត្រង់របស់គាត់ មានន័យថា គាត់បានធ្វើការវិនិច្ឆ័យ និងធ្វើការជ្រើសរើសដ៏ត្រឹមត្រូវនិងប្រកបដោយវិចារណញាណបំផុត នៅពេលដែលគាត់បាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនៗរបស់គាត់។ ជម្រើសដ៏ត្រឹមត្រូវប្រកបដោយវិចារណញាណបែបនេះ ពុំអាចកាត់ផ្ដាច់ពីការដេញតាមជារៀងរាល់ថ្ងៃរបស់គាត់ និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលគាត់ចាប់ផ្ដើមស្គាល់នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់បានឡើយ។ ភាពស្មោះត្រង់របស់យ៉ូបបានធ្វើឱ្យគាត់ជឿថា ព្រះហស្តរបស់ព្រះយេហូវ៉ាគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ ហើយជំនឿរបស់គាត់បានធ្វើឱ្យគាត់ដឹងពីការពិតទាក់ទងនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះលើរបស់សព្វសារពើ។ ចំណេះដឹងរបស់គាត់ ក៏បានធ្វើឱ្យគាត់យល់ព្រមស្ដាប់បង្គាប់តាមអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះដែរ។ ការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ ជួយឱ្យគាត់កាន់តែមានការកោតខ្លាចពិតប្រាកដដល់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ។ ការកោតខ្លាចរបស់គាត់ជួយឱ្យគាត់គេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ កាន់តែពិតប្រាកដឡើងៗ។ ទីបំផុត យ៉ូបក៏បានក្លាយជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ដ្បិតគាត់កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង។ ភាពគ្រប់លក្ខណ៍របស់គាត់ បានធ្វើឱ្យគាត់ឈ្លាសវៃ និងផ្ដល់ឱ្យគាត់មានតម្រិះប្រកបដោយវិចារណញាណខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត។

តើយើងគួរមានការយល់ដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះពាក្យថា «តម្រិះប្រកបដោយវិចារណញាណ» នេះ? ការបកស្រាយន័យត្រង់គឺ ពាក្យនេះមានន័យថា ញាណល្អ សមហេតុផល មានសុភវិនិច្ឆ័យក្នុងការត្រិះរិះ ត្រឹមត្រូវទាំងក្នុងការនិយាយស្ដី ការប្រព្រឹត្ត និងការវិនិច្ឆ័យ ព្រមទាំងមានក្បួនខ្នាតសីលធម៌ត្រឹមត្រូវទៅតាមច្បាប់ទម្លាប់ផង។ ប៉ុន្តែ ពាក្យតម្រិះប្រកបដោយវិចារណញាណរបស់យ៉ូបនេះ មិនងាយស្រួលពន្យល់នោះទេ។ នៅពេលដែលគេនិយាយនៅទីនេះថា យ៉ូបមានតម្រិះប្រកបដោយវិចារណញាណខ្ពស់បំផុត ពាក្យនេះត្រូវបានគេនិយាយផ្សារភ្ជាប់ទៅនឹងភាពជាមនុស្ស និងកិរិយាឫកពាររបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ព្រោះតែយ៉ូបគឺជាមនុស្សស្មោះត្រង់ ដូច្នេះហើយគាត់អាចជឿ និងស្ដាប់បង្គាប់តាមអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ដែលធ្វើឱ្យគាត់មានការយល់ដឹងដែលអ្នកដទៃមិនអាចយល់បាន ហើយចំណេះដឹងនេះបានធ្វើឱ្យគាត់អាចយល់ដឹង វិនិច្ឆ័យ និងកំណត់ពីរឿងរ៉ាវដែលកើតមានចំពោះគាត់បានកាន់តែត្រឹមត្រូវ និងធ្វើឱ្យគាត់អាចជ្រើសរើសអ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើ និងអ្វីដែលគាត់ត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់បានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ និងប្រកបដោយបញ្ញាវាងវៃបំផុត។ នេះមានន័យថា សម្ដីរបស់គាត់ ឥរិយាបថរបស់គាត់ គោលការណ៍បង្កប់ពីក្រោយសកម្មភាពរបស់គាត់ និងក្រមកិរិយាដែលគាត់ប្រព្រឹត្ត សុទ្ធតែត្រឹមត្រូវតាមគន្លង ច្បាស់លាស់ ហើយចំៗ ពុំមែនងងឹតងងុល ធ្វើតាមសន្ទុះចិត្ត ឬតាមអារម្មណ៍នោះទេ។ គាត់ដឹងពីរបៀបដែលត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះរឿងរ៉ាវដែលបានកើតឡើងមកលើគាត់ គាត់ដឹងពីរបៀបថ្លឹងថ្លែង និងរបៀបចាត់ចែងទំនាក់ទំនងរវាងព្រឹត្តិការណ៍ដ៏ស្មុគស្មាញ គាត់ដឹងពីរបៀបប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវដែលគួរប្រកាន់ខ្ជាប់ ហើយជាងនេះទៀត គាត់ដឹងពីវិធីដែលត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះការប្រទានឱ្យ និងការដកយកទៅវិញពីសំណាក់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ។ នេះជាតម្រិះប្រកបដោយវិចារណញាណរបស់យ៉ូប។ ច្បាស់ណាស់ថា ដោយសារយ៉ូបមានតម្រិះប្រកបវិចារណញាណបែបនេះហើយ ទើបគាត់និយាយថា «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ។ សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា» នៅពេលដែលគាត់បាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិ និងកូនប្រុសស្រីរបស់គាត់។

នៅពេលដែលយ៉ូបជួបនឹងការឈឺចាប់ខាងរាងកាយខ្លាំង ជួបនឹងការប្រឆាំងពីញាតិសន្ដាន និងមិត្តសម្លាញ់របស់គាត់ ហើយនៅពេលដែលគាត់ប្រឈមនឹងសេចក្ដីស្លាប់ កិរិយាឫកពារពិតរបស់គាត់ក៏បានបង្ហាញពីមុខមាត់ពិតរបស់គាត់ឱ្យមនុស្សទាំងអស់បានឃើញជាថ្មីម្ដងទៀត។

មុខមាត់ពិតរបស់យ៉ូប៖ ត្រង់ បរិសុទ្ធ គ្មានពុតត្បុត

យើងនាំគ្នាអានកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប ២:៧-៨ «ដូច្នេះសាតាំងក៏ចាកចេញពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះយេហូវ៉ាទៅ រួចវាយយ៉ូបឱ្យកើតដំបៅ ពីចុងជើងដល់ក្បាលរបស់គាត់។ គាត់ក៏យកអំបែងឆ្នាំងមកកោសខ្លួនគាត់ ហើយអង្គុយនៅក្នុងផេះ»។ នេះគឺជាការរៀបរាប់អំពីកិរិយាឫកពាររបស់យ៉ូប នៅពេលដែលដំបៅខ្ទុះកើតពេញខ្លួនរបស់គាត់។ នៅគ្រានោះ យ៉ូបអង្គុយក្នុងផេះ ពេលដែលគាត់ស៊ូទ្រាំនឹងការឈឺចាប់។ គ្មាននរណាព្យាបាលគាត់ ហើយក៏ពុំមាននរណាអាចជួយបន្ធូរការឈឺចាប់លើរាងកាយរបស់គាត់បានដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ប្រើអំបែងមកកោសក្រមរដំបៅចេញ។ សម្បកក្រៅ នេះគ្រាន់តែជាដំណាក់កាលមួយនៃការរងទុក្ខរបស់យ៉ូបប៉ុណ្ណោះ ហើយគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងភាពជាមនុស្ស និងការកោតខ្លាចដែលគាត់មានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដ្បិតយ៉ូបមិនបាននិយាយពាក្យអ្វីដើម្បីបង្ហាញពីអារម្មណ៍ និងទស្សនៈរបស់គាត់នៅពេលនេះឡើយ។ ដោយឡែក សកម្មភាពរបស់យ៉ូប និងកិរិយាឫកពាររបស់គាត់ នៅតែបង្ហាញឱ្យឃើញពិតពីភាពជាមនុស្សរបស់គាត់ដដែល។ នៅក្នុងកំណត់ត្រានៃជំពូកមុន យើងបានឃើញថា យ៉ូបគឺជាមនុស្សអស្ចារ្យជាងគេក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់នៅស្រុកខាងកើត។ ចំណែកឯ អត្ថបទនេះដែលដកស្រង់ពីជំពូកទីពីរ ក៏បង្ហាញយើងផងដែរថា មនុស្សដ៏អស្ចារ្យម្នាក់ដែលមកពីស្រុកខាងកើតនេះ ពិតជាបានយកអំបែងមកកោសខ្លួនគាត់មែន នៅពេលគាត់កំពុងអង្គុយក្នុងផេះ។ តើការពិពណ៌នាទាំងពីរនេះមិនមែនផ្ទុយគ្នាស្រឡះទេឬអី? នេះជាភាពខុសគ្នាមួយដែលបង្ហាញប្រាប់យើងពីលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនពិតប្រាកដរបស់យ៉ូប៖ ទោះបីជាគាត់មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ក៏ដោយ ក៏គាត់ពុំដែលបានស្រឡាញ់ ឬយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរឿងទាំងនេះដែរ។ គាត់មិនខ្វល់ថា អ្នកដទៃមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះឋានៈរបស់គាត់ទេ ក៏មិនខ្វល់ថាសកម្មភាព ឬកិរិយាឫកពាររបស់គាត់នឹងមានឬគ្មានផលអវិជ្ជមានដល់ឋានៈរបស់គាត់នោះដែរ។ គាត់ក៏មិនបណ្ដោយខ្លួនទៅតាមប្រយោជន៍នៃឋានៈ ក៏មិនត្រេកអរនឹងសិរីល្អដែលបានមកពីឋានៈ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះនោះដែរ។ គាត់ខ្វល់ខ្វាយតែចំពោះគុណតម្លៃរបស់គាត់ និងសារៈសំខាន់នៃការរស់នៅរបស់គាត់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ចរិតលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនពិតរបស់យ៉ូប គឺជាសារជាតិពិតរបស់គាត់៖ គាត់មិនស្រឡាញ់កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រពសម្បត្តិឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនរស់ដើម្បីកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បត្តិដែរ។ គាត់ជាមនុស្សត្រង់ បរិសុទ្ធ និងគ្មានពុតត្បុតឡើយ។

យ៉ូបញែកសេចក្ដីស្រឡាញ់ ចេញពីសេចក្ដីស្អប់

ផ្នែកម្ខាងទៀតនៃភាពជាមនុស្សរបស់យ៉ូប ត្រូវបានបង្ហាញឱ្យឃើញនៅក្នុងការសន្ទនារបស់យ៉ូប និងប្រពន្ធរបស់គាត់៖ «ប្រពន្ធគាត់ក៏និយាយនឹងគាត់ថា តើអ្នកនៅសច្ចភាពរបស់ខ្លួនដល់ណាទៀត? ជេរប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្លាប់ឱ្យផុតទៅ។ ប៉ុន្តែ គាត់ឆ្លើយនឹងនាងវិញថា អ្នកនិយាយដូចជាស្ត្រីល្ងង់។ ម្តេចបានជាបែបនេះទៅវិញ? យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន? ទង្វើនេះមិនបានធ្វើឱ្យយ៉ូបប្រព្រឹត្តបាបដោយបបូរមាត់របស់គាត់ឡើយ» (យ៉ូប ២:៩-១០)។ ដោយមើលឃើញទុក្ខវេទនាដែលគាត់កំពុងទទួលរង ភរិយារបស់យ៉ូបបានព្យាយាមឱ្យយោបល់ទៅយ៉ូប ដើម្បីជួយឱ្យគាត់រួចផុតពីទុក្ខវេទនានោះ ប៉ុន្តែ «ចេតនាល្អ» របស់នាងមិនទទួលបានការសរសើរពីយ៉ូបឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យោបល់នោះបញ្ឆេះកំហឹងគាត់ទៅវិញ ដ្បិតនាងបដិសេធសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ចំពោះព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ហើយក៏បានបដិសេធព្រះវត្តមានគង់នៅរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះផង។ ចំពោះរឿងនេះ យ៉ូបមិនអាចលើកលែងឱ្យបានឡើយ ដ្បិតគាត់ពុំដែលបណ្ដោយខ្លួនឱ្យធ្វើអ្វីមួយដែលប្រឆាំងទាស់ ឬធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ព្រួយព្រះទ័យឡើយ ក៏មិននិយាយអ្វីពីអ្នកដទៃណានោះដែរ។ តើគាត់អាចនៅតែមិនអើពើយ៉ាងដូចម្ដេចបាន នៅពេលដែលគាត់ឃើញអ្នកដទៃនិយាយពាក្យប្រមាថមើលងាយដល់ព្រះជាម្ចាស់បែបនេះ? ដូច្នេះ ទើបគាត់ហៅប្រពន្ធគាត់ថា «ស្ត្រីល្ងង់»។ អាកប្បកិរិយារបស់យ៉ូបចំពោះប្រពន្ធគាត់ គឺមានទាំងកំហឹងផង និងការស្អប់ផង ហើយក៏មានទាំងការរិះគន់ និងការស្ដីបន្ទោសផងដែរ។ នេះជាការបង្ហាញពីភាពជាមនុស្សរបស់យ៉ូបដោយឯកឯង (ជាការបែងចែកភាពខុសគ្នារវាងសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីស្អប់) ហើយវាក៏ជាការបង្ហាញឱ្យឃើញពិតប្រាកដពីភាពជាមនុស្សទៀងត្រង់របស់គាត់ផងដែរ។ យ៉ូបមានស្មារតីយុត្តិធម៌ ជាស្មារតីដែលធ្វើឱ្យគាត់ស្អប់ខ្យល់ និងរលកនៃសេចក្ដីអាក្រក់ ព្រមទាំងស្អប់ ថ្កោលទោស និងបដិសេធជំនឿខុសឆ្គងដែលផ្ទុយនឹងវិចារណញាណ ការជជែកវែកញែក និងការអះអាងគួរឱ្យអស់សំណើចផង ហើយស្មារតីនេះធ្វើឱ្យគាត់ប្រកាន់ខ្ជាប់តាមគោលការណ៍ និងជំហរត្រឹមត្រូវរបស់គាត់ផ្ទាល់ នៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានមនុស្សជាច្រើនបដិសេធ និងត្រូវមនុស្សដែលនៅក្បែរគាត់បោះបង់គាត់ចោល។

ចិត្តសប្បុរស និងភាពទៀងត្រង់របស់យ៉ូប

តាមរយៈកិរិយាឫកពាររបស់យ៉ូប យើងអាចមើលឃើញពីការសម្ដែងចេញនូវទិដ្ឋភាពជាច្រើននៃភាពជាមនុស្ស របស់យ៉ូប ដូច្នេះ តើយើងមើលឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់យ៉ូប នៅពេលដែលគាត់ហាមាត់ដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់? ប្រធានបទនេះ យើងនឹងចែករំលែកនៅខាងក្រោមនេះ។

ខ្ញុំបាននិយាយអំពីដើមចមនៃការដែលយ៉ូបដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់ពីខាងលើរួចហើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងរឿងនេះ? ប្រសិនបើយ៉ូបមានចិត្តរឹងរូស និងគ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ទេ ប្រសិនបើគាត់ជាមនុស្សសោះកក្រោះ គ្មានមនោសញ្ចេតនា ហើយគ្មានភាពជាមនុស្សទេ តើគាត់អាចមានចិត្តខ្វល់ខ្វាយនឹងបំណងប្រាថ្នានៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើគាត់អាចស្អប់ថ្ងៃកំណើតខ្លួនឯង ដោយសារតែគាត់ខ្វល់ខ្វាយនឹងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? ក្នុងន័យមួយវិញទៀត ប្រសិនបើយ៉ូបមានចិត្តរឹងរូស និងគ្មានភាពជាមនុស្សទេ តើគាត់អាចខ្វល់ខ្វាយដោយសារការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាសដែរឬទេ? តើគាត់អាចដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតខ្លួនឯងដោយសារព្រះជាម្ចាស់ព្រួយព្រះទ័យចំពោះគាត់ដែរឬទេ? ចម្លើយគឺ ច្បាស់ជាអត់ហើយ! ដោយសារយ៉ូបមានចិត្តសប្បុរស ទើបគាត់ខ្វល់ខ្វាយពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារយ៉ូបខ្វល់ខ្វាយពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទើបគាត់ដឹងពីការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារគាត់មានចិត្តសប្បុរស ទើបគាត់រងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំង ក៏ព្រោះគាត់ដឹងពីការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារគាត់ដឹងពីការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ទើបគាត់ចាប់ផ្ដើមស្អប់ថ្ងៃកំណើតខ្លួនឯង ព្រមទាំងដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់ផង។ ចំពោះអ្នកក្រៅ កិរិយាឫកពាទាំងអស់របស់យ៉ូបនៅក្នុងគ្រាដែលគាត់ត្រូវល្បងលនេះ គឺជាករណីគំរូមួយ។ មានតែការដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់ទេ ទើបកើតមានជាចម្ងល់អំពីភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់គាត់ ឬផ្ដល់ជាការវាយតម្លៃមួយដោយឡែក។ តាមពិត នេះជាការបង្ហាញឱ្យឃើញយ៉ាងពិតប្រាកដបំផុតអំពីសារជាតិនៃភាពជាមនុស្សរបស់យ៉ូប។ សារជាតិនៃភាពជាមនុស្សរបស់យ៉ូបមិនត្រូវបានបិទបាំង ឬលាក់បាំងអ្វីឡើយ ក៏មិនត្រូវបានផ្លាស់ប្ដូរដោយមនុស្សណាម្នាក់ដែរ។ នៅពេលដែលគាត់ដាក់បណ្ដាសាថ្ងៃកំណើតរបស់គាត់ គឺគាត់បង្ហាញពីចិត្តសប្បុរស និងភាពស្មោះត្រង់នៅក្នុងជម្រៅចិត្តគាត់។ គាត់ប្រៀបបានទៅនឹងទឹកផុសពីក្នុងដីដែលមានទឹកថ្លាយង់ មើលឃើញដល់បាតដីដូច្នោះដែរ។

បន្ទាប់ពីបានដឹងរឿងរ៉ាវរបស់យ៉ូបទាំងអស់នេះហើយ មិនចាំបាច់ឆ្ងល់នោះទេ មនុស្សភាគច្រើននឹងមានការវាយតម្លៃមួយដែលត្រឹមត្រូវ មិនលម្អៀង និងផ្អែកលើការពិតអំពីសារជាតិនៃភាពជាមនុស្សរបស់យ៉ូប។ ពួកគេក៏គួរតែស្គាល់និងយល់ដឹងបានជ្រាលជ្រៅ ជាក់ស្ដែង និងប្រសើរជាងមុនអំពីភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់យ៉ូប ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលដែរ។ សង្ឃឹមថាការយល់ដឹង និងការស្គាល់នេះ នឹងជួយឱ្យមនុស្សចាប់ផ្ដើមដើរលើផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ទៅចុះ។

ទំនាក់ទំនងរវាងការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រគល់យ៉ូបទៅឱ្យសាតាំង និងគោលដៅនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់

ទោះបីជាពេលនេះមនុស្សភាគច្រើនទទួលស្គាល់ថា យ៉ូបជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ ហើយថាគាត់កោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ក៏ដោយ ក៏ការទទួលស្គាល់នេះ មិនបានធ្វើឱ្យគេមានការយល់ដឹងពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើននោះដែរ។ ស្របពេលដែលពួកគេកំពុងច្រណែននឹងភាពជាមនុស្ស និងការដេញតាមរបស់យ៉ូប ពួកគេក៏សួរសំណួរទាំងនេះទៅព្រះជាម្ចាស់ថា៖ យ៉ូបគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ណាស់ មនុស្សជាច្រើនស្រឡាញ់គាត់ណាស់ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ប្រគល់គាត់ទៅឱ្យសាតាំង និងធ្វើឱ្យគាត់រងទុក្ខវេទនាដល់ម្ល៉េះ? មនុស្សជាច្រើន នឹងមានសំណួរបែបនេះនៅក្នុងចិត្តរបស់គេ ឬបើពុំដូច្នោះទេ នៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្សជាច្រើន សុទ្ធតែមានចម្ងល់បែបនេះ។ ដោយសារសំណួរនេះបានធ្វើឱ្យមនុស្សជាច្រើនទាល់តម្រិះ ដូច្នេះហើយទើបយើងត្រូវតែបើកកកាយ និងបកស្រាយសំណួរនេះឱ្យត្រឹមត្រូវ។

អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ សុទ្ធតែចាំបាច់ ហើយមានសារៈសំខាន់ឥតឧបមា ដ្បិតគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ធ្វើនៅមកលើមនុស្ស គឺសុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ និងការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ។ តាមធម្មតា កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើមកលើយ៉ូបក៏មិនខុសគ្នាដែរ ទោះបីជាយ៉ូបគឺជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយទៀងត្រង់នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ទោះបីជាកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ ឬមធ្យោបាយដែលទ្រង់ធ្វើកិច្ចការនោះយ៉ាងណា ទោះបីត្រូវលះបង់យ៉ាងណា ទោះបីជាទ្រង់មានគោលបំណងយ៉ាងណា ក៏គោលបំណងនៃសកម្មភាពរបស់ទ្រង់មិនប្រែប្រួលដែរ។ គោលបំណងរបស់ទ្រង់ គឺបញ្ចូលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ហើយបញ្ចូលសេចក្ដីតម្រូវ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្ស។ ម្យ៉ាងទៀត គោលបំណងនេះ គឺដើម្បីបញ្ចូលទៅក្នុងខ្លួនមនុស្សនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ជឿថាវិជ្ជមាន ស្របទៅនឹងជំហានរបស់ទ្រង់ ដោយជួយឱ្យគេអាចយល់ពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយយល់ពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សស្ដាប់បង្គាប់តាមអធិបតេយ្យភាព និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយធ្វើឱ្យមនុស្សទទួលបានការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង ពោលគឺអ្វីទាំងអស់នេះ គឺជាទិដ្ឋភាពមួយនៃគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើ។ ទិដ្ឋភាពមួយទៀតគឺដោយសារសាតាំងគឺជាតួអង្គអាក្រក់ និងជាវត្ថុបម្រើក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហេតុដូច្នេះហើយទើបមនុស្សរមែងត្រូវប្រគល់ទៅឱ្យសាតាំង។ នេះគឺជាមធ្យោបាយដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើដើម្បីឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីការល្បួងរបស់សាតាំង និងវាយប្រហារសេចក្ដីទុច្ចរិត ភាពស្មោកគ្រោក និងភាពគួរឱ្យស្អប់របស់សាតាំង ដោយធ្វើឱ្យមនុស្សស្អប់សាតាំង ហើយអាចដឹង និងទទួលស្គាល់នូវអ្វីដែលអវិជ្ជមានបាន។ ដំណើរនេះធ្វើឱ្យពួកគេដោះខ្លួនពីការគ្រប់គ្រង ការចោទប្រកាន់ ការជ្រៀតជ្រែក និងការវាយប្រហាររបស់សាតាំងបន្តិចម្ដងៗ រហូតទាល់តែពួកគេយកឈ្នះលើការវាយប្រហារ និងការចោទប្រកាន់របស់សាតាំង ដោយសារបានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំណេះដឹងដែលពួកគេមាន និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងសេចក្ដីជំនឿ និងការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ផង។ ទាល់តែពេលនោះទើបពួកគេត្រូវបានដោះលែងឱ្យរួចពីដែនយត្រួតត្រារបស់សាតាំងទាំងស្រុង។ ការរំដោះខ្លួនរបស់មនុស្សមានន័យថា សាតាំងត្រូវបរាជ័យ មានន័យថា មនុស្សលែងជាចំណីនៅក្នុងមាត់របស់សាតាំងទៀតហើយ។ សាតាំងមិនអាចលេបត្របាក់ពួកគេបានទៀតឡើយ តែបែរជាត្រូវខ្ជាក់ពួកគេចេញមកវិញ។ នេះក៏ដោយសារមនុស្សបែបនេះ ទៀងត្រង់ ដោយសារពួកគេមានសេចក្ដីជំនឿ មានការស្ដាប់បង្គាប់ និងមានការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមកពីពួកគេបែកចេញពីសាតាំងទាំងស្រុងផង។ ពួកគេបាននាំក្ដីអាម៉ាស់ឱ្យសាតាំង ពួកគេធ្វើឱ្យសាតាំងទៅជាកំសាក ហើយពួកគេបានយកឈ្នះលើសាតាំងទាំងស្រុង។ ភាពជឿជាក់របស់ពួកគេក្នុងការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងការស្ដាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចរបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បានយកឈ្នះលើសាតាំង និងធ្វើឱ្យសាតាំងលះបង់ពួកគេចោលទាំងស្រុង។ មានតែមនុស្សបែបនេះទេ ទើបត្រូវព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកយ៉ាងពិតប្រាកដ ហើយនេះទើបជាគោលបំណងចុងក្រោយបង្អស់ដែលព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះមនុស្ស។ ប្រសិនបើពួកគេចង់ឱ្យខ្លួនគេបានសង្គ្រោះ និងចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកគេទាំងស្រុង នោះអ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែប្រឈមនឹងការល្បួង ប្រឈមនឹងការវាយប្រហារទាំងធំទាំងតូចពីសាតាំង។ មនុស្សដែលងើបចេញពីការល្បួង និងការវាយប្រហារទាំងនេះ ហើយអាចយកឈ្នះលើសាតាំងបានទាំងស្រុង ទើបជាមនុស្សដែលនឹងត្រូវព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះ។ នេះចង់បានន័យថា អស់អ្នកណាដែលត្រូវព្រះជាម្ចាស់សង្គ្រោះ គឺជាអ្នកដែលបានឆ្លងកាត់ការល្បងលពីព្រះជាម្ចាស់ និងជាមនុស្សដែលត្រូវសាតាំងល្បួង និងវាយប្រហារជាច្រើនលើកច្រើនសា។ អ្នកដែលត្រូវសង្គ្រោះទៅឯព្រះជាម្ចាស់ យល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យ និងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអាចទទួលយកអធិបតេយ្យភាព និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ហើយពួកគេមិនបោះបង់ចោលផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ នៅក្នុងគ្រាកំពុងត្រូវសាតាំងល្បួងឡើយ។ អស់អ្នកណាដែលត្រូវសង្គ្រោះទៅឯខាងព្រះជាម្ចាស់ មានភាពស្មោះត្រង់ ពួកគេមានចិត្តសប្បុរស ពួកគេចេះបែងចែកសេចក្ដីស្រឡាញ់និងសេចក្ដីស្អប់ ពួកគេមានស្មារតីយុត្តិធម៌ និងមានវិចារណញាណ ហើយពួកគេអាចយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងឱ្យតម្លៃអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលជារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សបែបនេះ មិនជាប់ចំណង មិនត្រូវឈ្លបមើល មិនត្រូវចោទប្រកាន់ ឬត្រូវបំពានពីសំណាក់សាតាំងឡើយ។ ពួកគេមានសេរីភាពទាំងស្រុង ពួកគេត្រូវបានរំដោះឱ្យមានសេរីភាព ហើយត្រូវដោះលែងឱ្យរួចខ្លួនទាំងស្រុង។ យ៉ូបគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានសេរីភាពបែបនោះឯង ហើយច្បាស់ណាស់ នេះគឺជាមូលហេតុដ៏សំខាន់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រគល់គាត់ទៅឱ្យទៅសាតាំងនោះ។

យ៉ូបត្រូវសាតាំងធ្វើបាប តែគាត់ក៏បានទទួលសេរីភាព និងការដោះលែងជារៀងរហូតដែរ ហើយគាត់ទទួលបានសិទ្ធិលែងត្រូវដាក់ឱ្យនៅក្រោមសេចក្ដីពុករលួយ ការធ្វើបាប និងការចោទប្រកាន់ពីសំណាក់សាតាំងម្ដងទៀតដែរ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់រស់នៅក្នុងពន្លឺនៃព្រះភ័ក្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយមានសេរីភាព និងគ្មានបន្ទុកអ្វីទៀត ហើយរស់នៅក្នុងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលបានប្រទានដល់គាត់។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចដកយក បំផ្លាញ ឬដកហូតសិទ្ធនេះបានឡើយ។ សិទ្ធិនេះត្រូវបានប្រគល់ទៅឱ្យយ៉ូបទុកជាការតបស្នងដល់សេចក្ដីជំនឿ ការតាំងចិត្ត ការស្ដាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់។ យ៉ូបបានលះបង់តម្លៃជីវិតរបស់គាត់ដើម្បីបានមកវិញនូវសេចក្ដីអំណរ និងសុភមង្គលនៅលើផែនដី និងដើម្បីបានសិទ្ធិ និងការអនុញ្ញាត ដូចដែលបានបញ្ញត្តិទុកដោយស្ថានសួគ៌ និងបានទទួលស្គាល់ដោយផែនដី ដើម្បីថ្វាយបង្គំព្រះអាទិករដោយគ្មានការរំខានណាមួយ នៅក្នុងឋានៈជាសត្តនិករដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដីនេះ។ ការស៊ូទ្រាំរបស់យ៉ូបចំពោះការល្បួងនេះ ហុចផលដ៏ធំបំផុតនេះឯង។

នៅពេលដែលមនុស្សមិនទាន់បានសង្គ្រោះនៅឡើយ នោះជីវិតរបស់ពួកគេរមែងតែងត្រូវសាតាំងជ្រៀតជ្រែក ហើយថែមទាំងត្រូវវាគ្រប់គ្រងទៀតផង។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា មនុស្សដែលមិនទាន់បានសង្គ្រោះ គឺនៅជាអ្នកទោសរបស់សាតាំងនៅឡើយ ពួកគេគ្មានសេរីភាព ពួកគេមិនទាន់ត្រូវបានសាតាំងដោះលែងនៅឡើយទេ ពួកគេគ្មានលក្ខណៈសម្បត្តិ ក៏គ្មានសិទ្ធិថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយពួកគេត្រូវសាតាំងប្រដេញយ៉ាងប្រកៀក និងត្រូវវាវាយប្រហារយ៉ាងឃោរឃៅផង។ មនុស្សបែបនេះ គ្មានសុភមង្គលអ្វីត្រូវលើកមកនិយាយទេ ពួកគេគ្មានសិទ្ធិទទួលបានវត្តមាននៃជីវិតធម្មតាមួយដែលត្រូវលើកមកនិយាយផង ហើយជាងនេះទៀត ពួកគេគ្មានសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរនឹងលើកត្រូវមកនិយាយនោះទេ។ ទាល់តែអ្នកក្រោកឈរឡើង ហើយធ្វើសង្គ្រាមជាមួយសាតាំង ដោយប្រើសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងការស្ដាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់មកធ្វើជាគ្រឿងសាស្ត្រាវុធ ដើម្បីតយុទ្ធក្នុងសង្គ្រាមស្លាប់រស់ជាមួយសាតាំងនេះ ទើបអ្នកអាចយកឈ្នះលើសាតាំងទាំងស្រុងបាន និងធ្វើឱ្យវារត់គេច និងប្រែជាកំសាក ពេលណាវាឃើញអ្នក ដូច្នេះ ទើបវាបោះបង់ការវាយប្រហារ និងការចោទប្រកាន់របស់វាចំពោះអ្នកទាំងស្រុង។ ដល់ពេលនោះ ទើបអ្នកនឹងត្រូវសង្គ្រោះ ហើយមានសេរីភាពបាន។ ប្រសិនបើអ្នកតាំងចិត្តកាត់ផ្ដាច់ចេញពីសាតាំងទាំងស្រុង ប៉ុន្តែនៅមិនទាន់បំពាក់គ្រឿងសាស្ត្រាវុធនេះ ដែលនឹងជួយអ្នកឱ្យយកឈ្នះសាតាំង នោះអ្នកនឹងនៅតែស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ដដែល។ ពេលវេលាចេះតែកន្លងទៅមុខ ហើយនៅពេលដែលអ្នកត្រូវសាតាំងធ្វើទារុណកម្មខ្លាំង រហូតទាល់តែអ្នកអស់កម្លាំងពីខ្លួនរលីង ប៉ុន្តែអ្នកនៅមិនទាន់អាចធ្វើទីបន្ទាល់បាន នៅមិនទាន់បានរំដោះខ្លួនអ្នកទាំងស្រុងពីការចោទប្រកាន់ និងពីការវាយប្រហារទាស់នឹងអ្នកនៅឡើយ នោះអ្នកនឹងមានសង្ឃឹមទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះតិចតួចណាស់។ ទីបំផុត នៅពេលប្រកាសពីចុងបញ្ចប់នៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ នោះអ្នកនឹងនៅតែស្ថិតក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាតាំងដដែល មិនអាចរំដោះខ្លួនបានទេ ហេតុដូច្នេះហើយ អ្នកនឹងគ្មានឱកាស ឬគ្មានសង្ឃឹមទៀតទេ។ ពេលនោះ អាចសន្មតបានថា មនុស្សបែបនេះនឹងត្រូវស្ថិតក្នុងការចាប់បង្ខាំងពីសំណាក់សាតាំងទាំងស្រុង។

ទទួលយកការល្បងលពីព្រះជាម្ចាស់ យកឈ្នះលើការល្បួងរបស់សាតាំង និងអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលបានលក្ខណៈរបស់អ្នកទាំងស្រុង

ក្នុងអំឡុងកិច្ចការនៃការផ្គត់ផ្គង់ និងការទំនុកបម្រុងរយៈពេលវែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់មនុស្ស ព្រះអង្គមានបន្ទូលប្រាប់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ និងពីសេចក្ដីតម្រូវដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានពីមនុស្ស ហើយបង្ហាញពីកិច្ចការ និស្ស័យ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ដល់មនុស្សផង។ គោលបំណងគឺដើម្បីបំពាក់បំប៉នមនុស្សឱ្យមានកម្ពស់ និងអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សទទួលបានសេចក្ដីពិតជាច្រើនពីព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលកំពុងដើរតាមទ្រង់ ជាសេចក្ដីពិតដែលជាគ្រឿងសាស្ត្រាវុធដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យទៅមនុស្ស ដើម្បីតយុទ្ធជាមួយសាតាំង។ ក្រោយពេលបានបំពាក់គ្រឿងសាស្រ្ដាវុធរួចហើយ មនុស្សត្រូវតែប្រឈមនឹងការសាកល្បងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មានវិធី និងមធ្យោបាយជាច្រើនដើម្បីសាកល្បងមនុស្ស ប៉ុន្តែពួកគេគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែត្រូវការ «ការសហការ» ពីសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលជាសាតាំងនេះឯង។ នេះមានន័យថា ការប្រទានគ្រឿងសាស្ត្រាវុធដល់មនុស្សដើម្បីធ្វើសឹកជាមួយសាតាំង គឺព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្រគល់មនុស្សទៅឱ្យសាតាំង និងអនុញ្ញាតឱ្យសាតាំង «សាកល្បង» កម្ពស់របស់មនុស្សដែរ។ ប្រសិនបើមនុស្សអាចរើខ្លួនរួចពីក្បួនសឹករបស់សាតាំងបាន ប្រសិនបើគេអាចគេចផុតពីការឡោមព័ទ្ធរបស់សាតាំង ហើយនៅមានជីវិត នោះមនុស្សបានឆ្លងផុតការសាកល្បងជាមិនខាន។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើមនុស្សមិនអាចចាកចេញពីក្បួនសឹករបស់សាតាំងបាន ហើយចុះចូលនឹងសាតាំង នោះគេនឹងឆ្លងមិនផុតពីការសាកល្បងនេះទេ។ ទោះជាព្រះជាម្ចាស់ពិនិត្យពិច័យលើចំណុចណាមួយរបស់មនុស្សក៏ដោយ ក៏លក្ខខណ្ឌវិនិច្ឆ័យសម្រាប់ការពិនិត្យពិច័យរបស់ទ្រង់គឺថាតើមនុស្សអាចប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទីបន្ទាល់របស់ខ្លួនបានឬអត់ នៅពេលត្រូវសាតាំងវាយប្រហារ ហើយថាតើគេបានបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានចុះចាញ់ និងចុះចូលនឹងសាតាំងឬអត់ នៅពេលដែលគេជាប់អន្ទាក់របស់សាតាំង។ អាចនិយាយបានថា មនុស្សត្រូវបានសង្គ្រោះឬអត់នោះ គឺអាស្រ័យលើថា តើគេអាចយកឈ្នះ និងបង្ក្រាបសាតាំងបានឬអត់ ហើយគេអាចទទួលបានសេរីភាពឬអត់នោះ គឺអាស្រ័យលើថាតើគេខ្លួនឯងអាចលើកគ្រឿងសាស្ត្រាវុធដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឱ្យគេនោះ ដើម្បីយកឈ្នះលើចំណងរបស់សាតាំង ដោយធ្វើឱ្យសាតាំងលះបង់ក្ដីសង្ឃឹមចោលទាំងស្រុង ហើយទុកគេចោលឱ្យនៅម្នាក់ឯងឬអត់។ ប្រសិនបើសាតាំងលះបង់ក្ដីសង្ឃឹម ហើយដោះលែងនរណាម្នាក់ នោះមានន័យថា សាតាំងនឹងមិនព្យាយាមយកមនុស្សម្នាក់នេះចេញពីព្រះជាម្ចាស់ម្ដងទៀតឡើយ វានឹងលែងចោទប្រកាន់ និងជ្រៀតជ្រែកមនុស្សម្នាក់នេះទៀតឡើយ វាក៏នឹងឈប់ធ្វើទារុណកម្ម ឬវាយប្រហារពួកគេដោយគ្មានមេត្តាម្ដងទៀតដែរ។ មានតែមនុស្សបែបនេះទេ ដែលត្រូវព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកយ៉ាងពិតប្រាកដនោះ។ នេះគឺជាដំណើរទាំងស្រុងដែលព្រះជាម្ចាស់ទទួលបានមនុស្ស។

ការដាស់តឿន និងការបំភ្លឺរបស់យ៉ូបទៅកាន់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ តាមរយៈទីបន្ទាល់របស់គាត់

ក្នុងពេលដែលមនុស្សមានការយល់ដឹងអំពីដំណើរដែលព្រះជាម្ចាស់ទទួលបានមនុស្សទាំងស្រុង ក្នុងពេលនោះដែរ មនុស្សក៏នឹងយល់ពីគោលបំណង និងសារៈសំខាន់នៃការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រគល់យ៉ូបទៅឱ្យសាតាំងដែរ។ មនុស្សនឹងលែងត្រូវរងការរំខានពីទុក្ខវេទនារបស់យ៉ូបតទៅទៀត ហើយគេក៏មានការយល់ដឹងថ្មីមួយអំពីសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការនេះដែរ។ ពួកគេលែងខ្វល់ថាតើពួកគេផ្ទាល់នឹងត្រូវធ្លាក់នៅក្នុងការល្បួងដូចយ៉ូបឬអត់ណាស់ ហើយគេលែងប្រឆាំងទាស់ ឬបដិសេធការមកដល់នៃការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតហើយ។ សេចក្ដីជំនឿរបស់យ៉ូប ការស្ដាប់បង្គាប់ និងទីបន្ទាល់របស់គាត់អំពីការយកឈ្នះលើសាតាំង ជាប្រភពជំនួយ និងជាការលើកទឹកចិត្តដ៏ច្រើនលើសលប់ដល់មនុស្ស។ តាមរយៈយ៉ូប ពួកគេមើលឃើញពីក្ដីសង្ឃឹមដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ហើយឃើញថា តាមរយៈសេចក្ដីជំនឿ ការស្ដាប់បង្គាប់ ព្រមទាំងការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះនឹងអាចធ្វើឱ្យសាតាំងបរាជ័យ និងអាចយកឈ្នះលើសាតាំងបានទាំងស្រុង។ ពួកគេមើលឃើញថា ដរាបណាពួកគេទទួលយកអធិបតេយ្យភាព និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយដរាបណាពួកគេមានការតាំងចិត្ត និងសេចក្ដីជំនឿដែលមិនបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ចោល បន្ទាប់ពីបាត់បង់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង នោះពួកគេនឹងអាចនាំភាពអាម៉ាស់ និងការបរាជ័យដល់សាតាំងមិនខាន ហើយពួកគេយល់ថា ពួកគេគ្រាន់តែត្រូវមានការតាំងចិត្ត និងការតស៊ូអត់ធ្មត់ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទីបន្ទាល់របស់ពួកគេ ដើម្បីឱ្យសាតាំងភ័យខ្លាច ហើយកញ្ជ្រោលដកខ្លួនយ៉ាងប្រញាប់ ទោះបីពួកគេត្រូវលះបង់ជីវិតក៏ដោយ។ ទីបន្ទាល់របស់យ៉ូប គឺជាការដាស់តឿនទៅដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ ហើយការដាស់តឿននេះប្រាប់ពួកគេថា ប្រសិនបើពួកគេមិនបានធ្វើឱ្យសាតាំងបរាជ័យទេ នោះពួកគេនឹងមិនអាចរួចខ្លួនពីការចោទប្រកាន់ និងការជ្រៀតជ្រែករបស់សាតាំងបានឡើយ ហើយពួកគេក៏នឹងពុំអាចគេចផុតពីការធ្វើបាប និងការវាយប្រហារពីសំណាក់សាតាំងបាននោះដែរ។ ទីបន្ទាល់របស់យ៉ូបបានបំភ្លឺដល់មនុស្សជំនាន់ក្រោយ។ ការបំភ្លឺនេះបង្រៀនមនុស្សថា ទាល់តែពួកគេជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ ទើបពួកគេអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន។ ទីបន្ទាល់នេះបង្រៀនពួកគេថា ទាល់តែពួកគេកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ទើបពួកគេអាចធ្វើបន្ទាល់ដ៏ខ្លាំងក្លា និងកងរំពងថ្វាយព្រះជាម្ចាស់បាន។ ទាល់តែពួកគេធ្វើបន្ទាល់ដ៏ខ្លាំងក្លា និងកងរំពងថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ ទើបពួកគេលែងត្រូវសាតាំងគ្រប់គ្រងទៀត ហើយត្រូវរស់នៅក្រោមការដឹកនាំ និងការការពាររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទាល់តែពេលនោះទើបពួកគេត្រូវបានសង្គ្រោះយ៉ាងពិតប្រាកដ។ បុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់យ៉ូប និងការដេញតាមនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ គួរត្រូវមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលដេញតាមសេចក្ដីសង្គ្រោះយកតម្រាប់តាម។ នេះហើយជាបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលគាត់រស់នៅប្រកាន់តាមក្នុងជីវិតរបស់គាត់ទាំងមូល ហើយកិរិយាឫកពាររបស់គាត់ ក្នុងគ្រាដែលគាត់ត្រូវល្បងល ក៏ជាកំណប់ទ្រព្យដ៏មានតម្លៃដល់មនុស្សណាដែលព្យាយាមដេញតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផងដែរ។

ទីបន្ទាល់របស់យ៉ូប ធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់បានកម្សាន្តព្រះហឫទ័យ

ពេលនេះ បើខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា យ៉ូបគឺជាមនុស្សគួរឱ្យស្រឡាញ់ម្នាក់ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនអាចយល់ពីន័យក្នុងពាក្យសម្ដីទាំងនេះបានឡើយ ហើយប្រហែលជាមិនអាចដឹងពីមនោសញ្ចេតនាបង្កប់ពីក្រោយមូលហេតុដែលខ្ញុំនិយាយពីរឿងទាំងអស់នេះផង។ ប៉ុន្តែ ចូររង់ចាំរហូតដល់ថ្ងៃដែលអ្នករាល់គ្នាបានឆ្លងកាត់ការល្បងលដូចគ្នា ឬប្រហាក់ប្រហែលគ្នានឹងការល្បងលរបស់យ៉ូបសិនចុះ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាបានឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនា នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាបានឆ្លងកាត់ការល្បងលដោយផ្ទាល់ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាលះបង់គ្រប់យ៉ាង ហើយស៊ូទ្រាំនឹងការអាម៉ាស់ និងទុក្ខលំបាក ដើម្បីយកឈ្នះលើសាតាំង និងធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងគ្រាកំពុងត្រូវល្បួងនោះ ពេលនោះអ្នកនឹងអាចយល់ពីអត្ថន័យនៃពាក្យសម្ដីដែលខ្ញុំបាននិយាយទាំងអម្បាលម៉ាននេះមិនខាន។ ពេលនោះ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា អ្នកអន់ជាងយ៉ូបឆ្ងាយណាស់ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា យ៉ូបគួរឱ្យស្រឡាញ់ប៉ុនណា ហើយគាត់ស័ក្តិសមនឹងឱ្យគេយកតម្រាប់តាម។ នៅពេលដែលគ្រានោះមកដល់ អ្នកនឹងដឹងថា សម្ដីដែលយ៉ូបបាននិយាយកាលពីមុននោះ សំខាន់យ៉ាងណាចំពោះមនុស្សពុករលួយ និងចំពោះមនុស្សដែលរស់នៅក្នុងសម័យនេះ ហើយអ្នកនឹងដឹងថា អ្វីដែលយ៉ូបសម្រេចបាននោះ វាលំបាកយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ។ នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ដឹងថាវាពិបាក នោះអ្នកនឹងយល់ថា ព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់អន្ទះសា និងខ្វល់ខ្វាយកម្រិតណា នោះអ្នកនឹងដឹងថាតម្លៃដែលព្រះជាម្ចាស់បានលះបង់ច្រើនប៉ុនណា ដើម្បីទទួលបានមនុស្សបែបនេះ ហើយដឹងថា កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ និងការលះបង់សម្រាប់មនុស្សជាតិ មានតម្លៃកម្រិតណាមិនខាន។ ពេលនេះ ដោយសារអ្នកបានឮសម្ដីទាំងនេះហើយ ដូច្នេះតើអ្នករាល់គ្នាមានការយល់ដឹង និងការវាយតម្លៃសុក្រឹត្រត្រឹមត្រូវចំពោះយ៉ូបដែរឬទេ? ក្នុងក្រសែភ្នែករបស់អ្នករាល់គ្នា តើយ៉ូបគឺពិតជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់ ដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់មែនដែរឬទេ? ខ្ញុំជឿថា មនុស្សភាគច្រើន គឺច្បាស់ជាឆ្លើយថា មែនបែបនេះមិនខាន។ ចំពោះការពិតដែលយ៉ូបបានប្រព្រឹត្ត និងបានបង្ហាញឱ្យឃើញនោះ ទាំងមនុស្ស ទាំងសាតាំងសុទ្ធតែមិនអាចប្រកែកបានឡើយ។ ទាំងអស់នេះ គឺជាភ័ស្តុតាងមានឥទ្ធិពលបំផុតសម្រាប់បញ្ជាក់ពីជ័យជម្នះរបស់យ៉ូបលើសាតាំង។ ភ័ស្តុតាងនេះបង្កើតចេញពីយ៉ូប ហើយជាទីបន្ទាល់ដំបូងគេដែលព្រះជាម្ចាស់បានទទួល។ ហេតុនេះហើយ នៅពេលដែលយ៉ូបបានយកឈ្នះលើការល្បួងរបស់សាតាំង ហើយបានធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ទតឃើញពីក្ដីសង្ឃឹមតាមរយៈយ៉ូប ហើយព្រះអង្គក៏បានកម្សាន្តព្រះទ័យដោយសារយ៉ូបដែរ។ តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើមកទល់នឹងសម័យរបស់យ៉ូប នេះជាលើកទីមួយហើយដែលព្រះជាម្ចាស់បានស្គាល់ពីការកម្សាន្តព្រះទ័យពិតប្រាកដ និងបានស្គាល់រសជាតិដែលត្រូវមនុស្សកម្សាន្តព្រះទ័យទ្រង់បែបនេះ។ នេះជាលើកទីមួយហើយដែលទ្រង់បានទតឃើញ និងបានទទួលទីបន្ទាល់ពិត ដែលធ្វើឡើងសម្រាប់ទ្រង់។

បន្ទាប់ពីបានស្ដាប់ទីបន្ទាល់របស់យ៉ូប និងកំណត់ត្រាពាក់ព័ន្ធនឹងទិដ្ឋភាពផ្សេងៗរបស់យ៉ូបរួចហើយ ខ្ញុំជឿជាក់ថា មនុស្សភាគច្រើននឹងមានផែនការសម្រាប់ផ្លូវនៅចំពោះមុខគេមិនខាន។ ហើយខ្ញុំក៏ជឿជាក់ផងដែរថា មនុស្សភាគច្រើនដែលពោរពេញទៅដោយក្ដីអន្ទះសា និងការភ័យខ្លាចនោះ មុខជានឹងចាប់ផ្ដើមធូរស្បើយទាំងកាយនិងចិត្ត ហើយនឹងចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលបន្តិចម្ដងៗ ...

អត្ថបទខាងក្រោមនេះ ក៏ជាកំណត់ត្រាអំពីយ៉ូបដែរ។ សូមយើងបន្តអានទាំងអស់គ្នាទៀត។

៤. យ៉ូបស្ដាប់ឮព្រះជាម្ចាស់ ដោយស្ដាប់ឮនឹងត្រចៀក

យ៉ូប ៩:១១ មើល៎ ព្រះអង្គយាងកាត់មុខខ្ញុំ ក៏ខ្ញុំមើលមិនឃើញ ទ្រង់យាងហួសខ្ញុំទៅ ក៏ខ្ញុំមិនស្គាល់ទ្រង់ដែរ។

យ៉ូប ២៣:៨-៩ មើល៎ ទូលបង្គំដើរទៅមុខ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនគង់នៅទីនោះទេ ទូលបង្គំក៏ដើរទៅក្រោយ តែមិនអាចមើលទ្រង់ស្គាល់៖ នៅខាងឆ្វេង ដែលជាកន្លែងដែលទ្រង់ធ្វើការ ខ្ញុំក៏មិនអាចមើលឃើញទ្រង់៖ ទ្រង់បំពួនអង្គទ្រង់នៅខាងស្ដាំ តែខ្ញុំមិនអាចមើលទ្រង់ឃើញទេ។

យ៉ូប ៤២:២-៦ ទូលបង្គំដឹងថា ព្រះអង្គអាចធ្វើកិច្ចការគ្រប់យ៉ាង និងដឹងថា គ្មានអ្វីអាចឃាត់ព្រះតម្រិះពីទ្រង់បានឡើយ។ តើនរណាជាមនុស្សដែលលាក់ឱវាទ ដោយគ្មានចំណេះដឹង? ហេតុនេះ បានជាទូលបង្គំបាននិយាយនូវអ្វីដែលទូលបង្គំមិនយល់។ អ្វីៗអស្ចារ្យពេកណាស់សម្រាប់ទូលបង្គំ ដែលទូលបង្គំមិនដឹងសោះ។ សូមសណ្ដាប់ទូលបង្គំផង ទូលបង្គំសូមអង្វរទ្រង់ ហើយទូលបង្គំនឹងពោលថា៖ ទូលបង្គំនឹងទារពីទ្រង់ ហើយប្រកាសពីទ្រង់ចំពោះទូលបង្គំ។ ទូលបង្គំបានស្ដាប់ឮទ្រង់ ដោយស្ដាប់ឮនឹងត្រចៀក ប៉ុន្តែពេលនេះទូលបង្គំមើលឃើញទ្រង់នឹងភ្នែកហើយ។ ហេតុអ្វីបានជាទូលបង្គំខ្ពើមខ្លួនឯង ហើយប្រែចិត្តដោយលុតក្រាបក្នុងធូលី និងផេះ។

ទោះព្រះជាម្ចាស់មិនបានបង្ហាញអង្គទ្រង់ឱ្យយ៉ូបបានឃើញក៏ដោយ ក៏យ៉ូបជឿលើអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ

តើអ្វីទៅជាចំណុចសំខាន់នៃពាក្យសម្ដីទាំងនេះ? តើក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា មាននរណាដែលបានចាប់ភ្លឹកថា មានការពិតមួយនៅត្រង់ចំណុចនេះទេ? ដំបូង ហេតុដូចម្ដេចបានជាយ៉ូបដឹងថាមានព្រះជាម្ចាស់? បន្ទាប់មក ហេតុដូចម្ដេចបានជាគាត់ដឹងថា ផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ព្រមទាំងរបស់សព្វសារពើរផង ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយព្រះជាម្ចាស់? មានអត្ថបទមួយ ដែលឆ្លើយតបនឹងសំណួរទាំងពីរនេះ៖ «ទូលបង្គំបានស្ដាប់ឮទ្រង់ ដោយស្ដាប់ឮនឹងត្រចៀក ប៉ុន្តែពេលនេះ ទូលបង្គំមើលឃើញទ្រង់នឹងភ្នែកហើយ។ ហេតុអ្វីបានជាទូលបង្គំខ្ពើមខ្លួនឯង ហើយប្រែចិត្តដោយលុតក្រាបក្នុងធូលី និងផេះ»។ តាមរយៈសម្ដីទាំងអស់នេះ យើងដឹងថា យ៉ូបមិនបានឃើញព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់នឹងភ្នែករបស់គាត់ឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានដឹងពីព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈរឿងព្រេងនិទាន។ ដោយសារស្ថិតនៅក្រោមកាលៈទេសៈទាំងនេះហើយ ទើបគាត់ចាប់ផ្ដើមដើរលើមាគ៌ានៃការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយបន្ទាប់ពីនោះមក ទើបគាត់បញ្ជាក់ពីព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ និងក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើផង។ ត្រង់ចំណុចនេះ គឺមានការពិតមួយដែលមិនអាចបដិសេធបាន។ តើការពិតនោះគឺជាអ្វី? យ៉ូបមិនដែលបានឃើញព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ទោះគាត់អាចដើរតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បានក៏ដោយ។ ក្នុងន័យនេះ តើគាត់មិនមែនដូចមនុស្សក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះទេឬអី? យ៉ូបពុំដែលបានឃើញព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលតាមរយៈនេះ យើងអាចទាញសេចក្ដីសន្និដ្ឋានបានថា ទោះគាត់ធ្លាប់បានឮពីព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏គាត់ពុំបានដឹងអំពីកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់គង់នៅ ឬដឹងថាព្រះជាម្ចាស់មានលក្ខណៈបែបណា ឬព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើអ្វីនោះដែរ។ ទាំងអស់នេះ គឺជាកត្តាអត្តនោម័តិ។ បើនិយាយតាមសត្យានុម័តិវិញ ទោះគាត់បានដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលលេចមកឱ្យគាត់ឃើញ ឬមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់នោះដែរ។ តើនេះមិនមែនជាការពិតទេឬអី? ទោះព្រះជាម្ចាស់មិនធ្លាប់មានបន្ទូលទៅកាន់យ៉ូប ឬត្រាស់បង្គាប់អ្វីដល់គាត់ក៏ដោយ ក៏យ៉ូបបានឃើញពីព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបានឃើញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើដែរ និងបានឃើញតាមរយៈរឿងព្រេងនិទានដែលយ៉ូបធ្លាប់បានឮពីព្រះជាម្ចាស់ ដោយស្ដាប់ឮនឹងត្រចៀក ហើយបន្ទាប់ពីនោះមក គាត់បានចាប់ផ្ដើមជីវិតដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ទាំងនេះគឺជាដើមចម និងជាវិធី ដែលយ៉ូបដើរតាមព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ មិនថាគាត់កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់យ៉ាងណា មិនថាគាត់ប្រកាន់ខ្ជាប់តាមភាពទៀងត្រង់របស់គាត់យ៉ាងណានោះទេ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនធ្លាប់លេចមកឱ្យគាត់ឃើញដដែល។ សូមអានអត្ថបទនេះទាំងអស់គ្នា។ គាត់និយាយថា៖ «មើល៎ ព្រះអង្គយាងកាត់មុខខ្ញុំ ក៏ខ្ញុំមើលមិនឃើញ ទ្រង់យាងហួសខ្ញុំទៅ ក៏ខ្ញុំមិនស្គាល់ទ្រង់ដែរ» (យ៉ូប ៩:១១)។ អ្វីដែលពាក្យសម្ដីទាំងអស់នេះចង់បានន័យគឺថា យ៉ូបអាចមានអារម្មណ៍ដឹងថាព្រះជាម្ចាស់មានវត្តមាននៅជុំវិញខ្លួនគាត់ ឬក៏គាត់អាចគ្មានអារម្មណ៍ដឹងនោះទេ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលច្បាស់នោះគឺ គាត់មិនធ្លាប់បានឃើញព្រះជាម្ចាស់សោះឡើយ។ ច្រើនលើកហើយដែលគាត់ស្រមៃថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងយាងកាត់មុខគាត់ ឬកំពុងធ្វើសកម្មភាព ឬក៏កំពុងដឹកនាំមនុស្ស ប៉ុន្តែគាត់មិនធ្លាប់បានដឹងសោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់យាងមករកមនុស្ស នៅពេលដែលគេនឹកស្មានមិនដល់។ មនុស្សមិនដឹងថាព្រះជាម្ចាស់យាងមករកគេនៅពេលណាទេ ក៏មិនដឹងថាទ្រង់យាងមករកគេនៅកន្លែងណាដែរ ដ្បិតមនុស្សមិនអាចមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់បាន ដូច្នេះហើយ ទើបមនុស្សយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានលាក់បាំងពីគេ។

សេចក្ដីជំនឿរបស់យ៉ូបលើព្រះជាម្ចាស់ មិនបានរង្កោះរង្គើដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានលាក់បំពួនពីគាត់នោះឡើយ

នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរខាងក្រោមនេះ យ៉ូបបាននិយាយនៅពេលនោះថា៖ «មើល៎ ទូលបង្គំដើរទៅមុខ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនគង់នៅទីនោះទេ ទូលបង្គំក៏ដើរទៅក្រោយ តែមិនអាចមើលទ្រង់ស្គាល់៖ នៅខាងឆ្វេង ដែលជាកន្លែងដែលទ្រង់ធ្វើការ ខ្ញុំក៏មិនអាចមើលឃើញទ្រង់៖ ទ្រង់បំពួនអង្គទ្រង់នៅខាងស្ដាំ តែខ្ញុំមិនអាចមើលទ្រង់ឃើញទេ» (យ៉ូប ២៣:៨-៩)។ ក្នុងកំណត់ត្រានេះ យើងដឹងថា តាមរយៈបទពិសោធរបស់យ៉ូប ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានលាក់បំពួនពីគាត់រហូតមក។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលលេចមកឱ្យគាត់ឃើញដោយបើកចំហទេ ហើយព្រះអង្គក៏មិនបានមានបន្ទូលអ្វីដោយបើកចំហជាមួយគាត់ដែរ តែក្នុងចិត្តរបស់យ៉ូប គាត់ជឿជាក់លើព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់តែងជឿថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រហែលកំពុងដើរនៅមុខគាត់ ឬប្រហែលកំពុងធ្វើការនៅក្បែរគាត់ផង ហើយទោះគាត់មិនអាចមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅក្បែរគាត់ និងកំពុងគ្រប់គ្រងលើអ្វីគ្រប់យ៉ាងជារបស់គាត់ដែរ។ យ៉ូបមិនធ្លាប់បានឃើញព្រះជាម្ចាស់ទេ តែគាត់នៅតែអាចរក្សាសេចក្ដីជំនឿពិតរបស់គាត់បានដដែល ដែលគ្មានមនុស្សដទៃណាអាចធ្វើបានឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សដទៃមិនអាចធ្វើដូច្នោះបាន? នោះគឺមកពីព្រះជាម្ចាស់មិនដែលបានមានបន្ទូលទៅកាន់យ៉ូប ឬលេចមកឱ្យគាត់ឃើញទេ ហើយប្រសិនបើគាត់មិនបានជឿដោយពិតប្រាកដទេ ម្ល៉េះសមគាត់ក៏ពុំអាចបន្តដំណើរជីវិតទៅមុខទៀតបានដែរ ហើយគាត់ក៏មិនអាចប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះដែរ។ តើរឿងនេះពិតឬមិនពិត? តើអ្នកមានអារម្មណ៍បែបណា នៅពេលដែលអ្នកអានពាក្យសម្ដីដែលយ៉ូបបាននិយាយមកនេះ? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា ភាពគ្រប់លក្ខណ៍ និងភាពទៀងត្រង់របស់យ៉ូប ព្រមទាំងសេចក្ដីសុចរិតនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តព្រះជាម្ចាស់នេះ គឺសុទ្ធតែពិត គ្មានការបំផ្លើសពីព្រះជាម្ចាស់ មែនទេ? ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តដាក់យ៉ូបដូចមនុស្សដទៃ ដោយពុំបានលេចមកឱ្យគាត់ឃើញ ឬមានបន្ទូលទៅកាន់គាត់ក៏ដោយ ក៏យ៉ូបនៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្ដីសុចរិតរបស់គាត់ដដែល គាត់នៅតែជឿលើអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាងនេះទៅទៀត គាត់ក៏តែងតែថ្វាយតង្វាយដុត និងអធិដ្ឋាននៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច ដោយសារតែគាត់ខ្លាចប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់។ តាមសមត្ថភាពដែលយ៉ូបអាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ទាំងមិនធ្លាប់បានឃើញព្រះជាម្ចាស់ផងនោះ យើងឃើញថា គាត់ស្រឡាញ់សេចក្ដីវិជ្ជមានកម្រិតណាហើយ ហើយសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ក៏រឹងមាំ និងពិតប្រាកដខ្លាំងណាស់។ គាត់មិនបានបដិសេធព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់លាក់បំពួនអង្គទ្រង់មិនឱ្យគាត់ឃើញនោះឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនបានបាត់បង់សេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់ និងបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ចោល ដោយសារតែគាត់មិនធ្លាប់បានឃើញព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានទទួលស្គាល់ពីព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងកិច្ចការដ៏លាក់កំបាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ ហើយក៏បានដឹងពីអធិបតេយ្យភាព និងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ គាត់មិនបានបោះបង់ការធ្វើជាមនុស្សទៀងត្រង់ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់លាក់បំពួនអង្គទ្រង់នោះទេ ក៏មិនបានបោះបង់ចោលផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនធ្លាប់លេចមកឱ្យគាត់បានឃើញនោះដែរ។ យ៉ូបពុំដែលទូលសុំឱ្យព្រះជាម្ចាស់លេចមកឱ្យគាត់បានឃើញដោយបើកចំហ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ទ្រង់ឡើយ ដ្បិតគាត់បានមើលឃើញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ ហើយគាត់ជឿថា គាត់បានទទួលព្រះពរ និងព្រះគុណដែលអ្នកដទៃផ្សេងទៀតពុំទាន់បានទទួលដូចគាត់ឡើយ។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តលាក់បំពួនអង្គទ្រង់ពីយ៉ូបក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់លើព្រះជាម្ចាស់មិនដែលរង្គោះរង្គើឡើយ។ ដូច្នេះ គាត់បានប្រមូលផលដែលគ្មានអ្នកដទៃណាធ្លាប់ទទួលបានឡើយ។ ផលនោះគឺ ការសព្វព្រះទ័យពីព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់។

យ៉ូបថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនបានគិតពីព្រះពរ ឬក្ដីអន្តរាយឡើយ

មានការពិតមួយ ដែលមិនធ្លាប់បានលើកមកនិយាយនៅក្នុងរឿងរបស់យ៉ូបនៅក្នុងបទគម្ពីរទេ ហើយការពិតនេះនឹងក្លាយជាចំណុចផ្ដោតសំខាន់របស់យើងនៅថ្ងៃនេះ។ ថ្វីបើយ៉ូបមិនធ្លាប់បានឃើញព្រះជាម្ចាស់ ឬពុំធ្លាប់បានឮបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់នឹងត្រចៀករបស់គាត់ក៏ដោយ ក៏នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់យ៉ូបនៅមានព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ តើយ៉ូបមានអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់? អាកប្បកិរិយានោះត្រូវបានលើកឡើងពីខាងដើម តាមរយៈឃ្លាថា «សូមថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះយេហូវ៉ា»។ គាត់ថ្វាយព្រះពរដល់ព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ដោយឥតលក្ខខណ្ឌ ឥតគិតពីបរិបទ និងគ្មានជាប់ចំណងហេតុផលណាឡើយ។ យើងឃើញថា យ៉ូបបានប្រគល់ដួងចិត្តរបស់គាត់ថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងដួងចិត្តរបស់គាត់។ គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បានគិត គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បានសម្រេចចិត្ត និងគ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បានគ្រោងទុកនៅក្នុងចិត្ត សុទ្ធតែត្រូវលាតត្រដាងនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងគ្មានលាក់បាំងអ្វីពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដួងចិត្តរបស់គាត់ គ្មានការប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយគាត់ក៏ពុំដែលទូលសុំព្រះជាម្ចាស់ឱ្យធ្វើអ្វីដើម្បីគាត់ ឬប្រទានអ្វីដល់គាត់ដែរ ហើយគាត់ក៏ពុំធ្លាប់លាក់បាំងបំណងប្រាថ្នាហួសហេតុនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ថា គាត់នឹងទទួលបានអ្វីមួយត្រឡប់មកវិញតាមរយៈការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ យ៉ូបពុំបាននិយាយពាក្យដោះដូរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយក៏មិនបានទូលសុំ ឬទាមទារអ្វីពីព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ការដែលគាត់សរសើរព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មានព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចអស្ចារ្យក្នុងការគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ ហើយវាមិនមែនអាស្រ័យលើថាតើគាត់ទទួលបានព្រះពរ ឬត្រូវវាយប្រហាដោយគ្រោះមហន្តរាយនោះទេ។ គាត់ជឿថា ទោះព្រះជាម្ចាស់ប្រទានព្រះពរដល់មនុស្ស ឬក៏នាំសេចក្ដីអន្តរាយដល់គេក៏ដោយ ក៏ព្រះចេស្តា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនប្រែប្រួលដដែល ដូច្នេះហើយ មិនថាមនុស្សជួបកាលៈទេសៈបែបណាទេ ក៏គេត្រូវលើកសរសើរពីព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់មនុស្សម្នាក់ ដោយសារតែអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនៅពេលដែលសេចក្ដីអន្តរាយកើតមានដល់មនុស្ស ក៏ដោយសារតែអធិតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រង និងរៀបចំលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្ស ហើយការផ្លាស់ប្ដូរវាសនារបស់មនុស្ស គឺជាការបង្ហាញពីព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយទោះបីជាមនុស្សមានទស្សនៈយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គួរត្រូវលើកសរសើរដែរ។ នេះគឺជាអ្វីដែលយ៉ូបបានឆ្លងកាត់ និងបានដឹងក្នុងអំឡុងពេលរាប់សិបឆ្នាំដែលគាត់បានរស់នៅ។ ទាំងចិត្តគំនិត ទាំងសកម្មភាពរបស់យ៉ូប បានឮដល់ព្រះការណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ បានទតឃើញដោយព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយត្រូវព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកជារឿងសំខាន់។ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យនឹងការយល់ដឹងរបស់យ៉ូបនេះណាស់ ហើយឱ្យតម្លៃយ៉ូបដែលគាត់មានដួងចិត្តបែបនេះ។ ដួងចិត្តនេះរង់ចាំសេចក្ដីបង្គាប់ពីព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច ហើយគ្រប់ទីកន្លែងទាំងអស់ ហើយមិនថានៅពេលណា ឬកន្លែងណាទេ ក៏ដួងចិត្តនេះទទួលស្វាគមន៍រឿងគ្រប់យ៉ាងដែលកើតមានចំពោះគាត់ដែរ។ យ៉ូបមិនបានទាមទារអ្វីពីព្រះជាម្ចាស់ទេ។ អ្វីដែលគាត់ទាមទារពីខ្លួនគាត់នោះគឺ រង់ចាំ ទទួលយក ប្រឈមមុខ និងស្ដាប់បង្គាប់តាមការចាត់ចែងទាំងអស់ដែលមកអំពីព្រះជាម្ចាស់។ យ៉ូបជឿថា នេះជាភារកិច្ចរបស់គាត់ ហើយនោះច្បាស់ ជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់បាន។ យ៉ូបមិនធ្លាប់បានឃើញព្រះជាម្ចាស់ទេ ក៏មិនដែលបានឮទ្រង់មានព្រះបន្ទូលមួយព្រះឱស្ឋណាដែរ ក៏មិនធ្លាប់ឮទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ ឬប្រទានការបង្រៀន ឬការទូន្មានណាមួយដល់គាត់នោះដែរ។ បើនិយាយពីពេលសព្វថ្ងៃនេះវិញ ការដែលគាត់អាចមានការយល់ដឹង និងអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ពុំបានប្រទានការបំភ្លឺ ការដឹកនាំ ឬការទំនុកបម្រុងសេចក្ដីពិតដល់គាត់ គឺនេះពិតជាមានតម្លៃណាស់ ហើយការដែលគាត់អាចបង្ហាញសេចក្ដីទាំងនេះបាន ក៏គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ហើយទីបន្ទាល់របស់គាត់ក៏ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សរសើរ និងសព្វព្រះទ័យផងដែរ។ យ៉ូបមិនដែលបានឃើញព្រះជាម្ចាស់ ឬបានស្ដាប់ឮព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលបង្រៀនគាត់ដោយផ្ទាល់ទេ តែចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ ដួងចិត្តរបស់យ៉ូប និងខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ មានតម្លៃជាងអ្នកដែលអាចត្រឹមពោលពីទ្រឹស្ដីស៊ីជម្រៅនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មានតម្លៃជាងអ្នកដែលអាចត្រឹមអួតអាង និងនិយាយតែពីការថ្វាយតង្វាយ ប៉ុន្តែមិនដែលមានចំណេះដឹងពិតប្រាកដពីព្រះជាម្ចាស់ និងមិនដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដនោះទៅទៀត។ ដ្បិតដួងចិត្តរបស់យ៉ូបបរិសុទ្ធ និងគ្មានការលាក់បាំងពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយភាពជាមនុស្សរបស់គាត់ក៏ស្មោះត្រង់ និងសប្បុរសផង ហើយគាត់ស្រឡាញ់យុត្តិធម៌ និងអ្វីដែលវិជ្ជមាន។ មានតែមនុស្សម្នាក់ដែលមានដួងចិត្ត និងមានភាពជាមនុស្សដូចគាត់ទេ ទើបអាចដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ហើយអាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន។ មនុស្សបែបនេះ អាចមើលឃើញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចមើលឃើញពីសិទ្ធិអំណាច និងព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ ហើយអាចសម្រេចនូវការស្ដាប់បង្គាប់តាមអធិបតេយ្យភាព និងការចាត់ចែងរបស់ទ្រង់បាន។ មានតែមនុស្សបែបនេះទេ ទើបអាចសរសើរពីព្រះនាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានយ៉ាងពិតប្រាកដនោះ។ នោះគឺមកពីគាត់មិនបានមើលថាតើព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានពរឱ្យគាត់ ឬនាំសេចក្ដីអន្តរាយដល់គាត់នោះទេ ប៉ុន្ដែដោយសារគាត់ដឹងថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដឹងថាការដែលមនុស្សត្រូវខ្វល់ខ្វាយពីរឿងនេះ គឺជាសញ្ញានៃភាពល្ងីល្ងើ ល្ងង់ខ្លៅ ខ្វះវិចារណញាណ និងជាសញ្ញានៃក្ដីមន្ទិលចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើ និងជាសញ្ញានៃការមិនកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់។ ចំណេះដឹងរបស់យ៉ូប គឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានយ៉ាងប្រាកដ។ ដូច្នេះ តើយ៉ូបមានចំណេះដឹងខាងទ្រឹស្ដីអំពីព្រះជាម្ចាស់ច្រើនជាងអ្នករាល់គ្នាដែរទេ? ដោយសារកិច្ចការ និងព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រានោះមានតិចតួច ហេតុដូច្នេះហើយ ការសម្រេចបានការយល់ដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនមែនជារឿងងាយស្រួលនោះទេ។ សមិទ្ធផលរបស់យ៉ូបនេះ ជាសមិទ្ធផលដែលអាចចាត់ទុកថាអស្ចារ្យហើយ។ គាត់មិនបានឆ្លងកាត់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនធ្លាប់បានស្ដាប់ឮព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ក៏មិនធ្លាប់ឃើញព្រះភ័ក្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ការដែលគាត់អាចមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះព្រះជាម្ចាស់បាន គឺដោយសារតែភាពជាមនុស្ស និងការដេញតាមរបស់គាត់ទាំងស្រុង ពោលគឺជាភាពជាមនុស្ស និងការដេញតាមដែលមនុស្សបច្ចុប្បន្ននេះគ្មានឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ទើបនៅក្នុងយុគសម័យនោះ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «គ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែន‌ដីដូចគាត់ឡើយ ព្រោះគាត់ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់»។ ក្នុងយុគសម័យនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការវាយតម្លៃបែបនេះចំពោះគាត់ ហើយក៏បានសម្រេចការសន្និដ្ឋានបែបនេះដែរ។ ទម្រាំដល់សព្វថ្ងៃនេះទៀត តើសេចក្ដីនេះនឹងកាន់តែពិតយ៉ាងណាទៅ?

ទោះបីព្រះជាម្ចាស់ត្រូវលាក់បំពួនអង្គទ្រង់ពីមនុស្សក៏ដោយ ក៏កិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើនេះ សមល្មមនឹងឱ្យមនុស្សស្គាល់ទ្រង់ហើយ

យ៉ូបមិនធ្លាប់បានឃើញព្រះភ័ក្ដ្រព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនធ្លាប់បានឮព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងមកដែរ ហើយគាត់កាន់តែមិនធ្លាប់ឆ្លងកាត់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ទៀត តែការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងទីបន្ទាល់របស់គាត់ក្នុងគ្រាដែលគាត់ត្រូវល្បងល សុទ្ធតែត្រូវមនុស្សគ្រប់គ្នាមើលឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែក ហើយសេចក្ដីទាំងនេះក៏ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ ត្រេកអរ និងលើកសរសើរផងដែរ ហើយមនុស្សច្រណែន កោតសរសើរ ហើយជាងនេះទៅទៀត ពួកគេថែមទាំងច្រៀងសរសើរទៀតផង។ ជីវិតរបស់គាត់គ្មានអ្វីអស្ចារ្យ ឬពិសេសជាងគេនោះទេ៖ គាត់បានរស់នៅក្នុងជីវិតធម្មតាដូចជាមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់ដែរ ដោយចេញទៅធ្វើការតាំងពីព្រលឹម រួចត្រឡប់មកផ្ទះវិញសម្រាកនៅពេលព្រលប់។ ភាពខុសគ្នានោះគឺថា ក្នុងអំឡុងពេលនៃជីវិតរស់នៅរបស់គាត់ដែលគ្មានអ្វីគួរឱ្យកត់សម្គាល់ប៉ុន្មានទស្សវត្សរ៍នេះ គាត់បានយល់ច្បាស់អំពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានដឹង និងយល់ពីព្រះចេស្ដាដ៏អស្ចារ្យ ព្រមទាំងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផង ដ្បិតគ្មានបុគ្គលណាម្នាក់ធ្លាប់បានយល់ដឹងបែបនេះឡើយ។ គាត់មិនឆ្លាតជាងមនុស្សធម្មតានោះទេ ជីវិតរបស់គាត់ក៏គ្មានការតាំងចិត្តអ្វីពិសេសដែរ ហើយជាងនេះទៀត គាត់ក៏គ្មានជំនាញពិសេស ដែលគេមើលមិនឃើញអ្វីនោះដែរ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលគាត់មានប្រាកដនោះគឺ បុគ្គលិកលក្ខណៈមួយដែលស្មោះត្រង់ មានចិត្តសប្បុរស និងទៀងត្រង់ ជាបុគ្គលិកលក្ខណៈមួយដែលស្រឡាញ់ភាពត្រឹមត្រូវ សេចក្ដីសុចរិត និងអ្វីៗដែលវិជ្ជមាន។ មនុស្សធម្មតាភាគច្រើនគ្មានបុគ្គលិកលក្ខណៈទាំងអស់នេះទេ។ គាត់បែងចែកដាច់រវាងសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីស្អប់ ហើយមានស្មារតីស្រឡាញ់យុត្តិធម៌ និងនៅតែរក្សាគោលជំហរយ៉ាងមាំ ហើយតស៊ូ និងបានយកចិត្តទុកដាក់គិតគូរយ៉ាងល្អិតល្អន់។ ដូច្នេះ ក្នុងគ្រាដែលគាត់រស់ជាមនុស្សសាមញ្ញនៅលើផែនដី គាត់បានឃើញពីការអស្ចារ្យជាច្រើនដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ ហើយគាត់បានឃើញភាពអស្ចារ្យ ភាពបរិសុទ្ធ និងសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គាត់បានឃើញពីព្រះទ័យព្រួយបារម្ភរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ភាពពេញដោយព្រះគុណ និងការការពារសម្រាប់មនុស្ស ហើយគាត់ក៏បានឃើញពីព្រះកិត្តិនាម និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលឧត្តុង្គឧត្តមផងដែរ។ ហេតុផលទីមួយដែលយ៉ូបអាចទទួលបានអ្វីទាំងអស់នេះ ដែលមនុស្សធម្មតាមិនអាចសម្រេចបាន នោះគឺមកពីគាត់មានចិត្តបរិសុទ្ធ ហើយដួងចិត្តរបស់គាត់ជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងត្រូវព្រះអាទិករដឹកនាំ។ ហេតុផលទីពីរ គឺការដេញតាមរបស់គាត់៖ ការដេញតាមដើម្បីឱ្យបានជាមនុស្សឥតខ្ជោះ និងគ្រប់លក្ខណ៍ ដើម្បីឱ្យក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលធ្វើតាមបំណងស្ថានសួគ៌ ជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ និងជាមនុស្សដែលគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ យ៉ូបមានចំណុចទាំងអស់ ហើយគាត់ក៏បានព្យាយាមដេញតាមរបស់ទាំងអស់នេះដែរ នៅពេលដែលគាត់ពុំអាចមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ ឬស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីគាត់មិនធ្លាប់បានឃើញព្រះជាម្ចាស់ ក៏គាត់ចាប់ផ្ដើមដឹងពីមធ្យោបាយដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើដែរ ហើយគាត់ក៏បានយល់ពីព្រះប្រាជ្ញាញាណដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការនេះដែរ។ ទោះបីជាគាត់មិនធ្លាប់បានឮព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងមកក៏ដោយ ក៏យ៉ូបដឹងថា កិច្ចការនៃការប្រទានរង្វាន់ដល់មនុស្ស និងការដកយកពីមនុស្សវិញ គឺសុទ្ធតែមកអំពីព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់។ ទោះបីជាអាយុកាលនៃជីវិតរបស់គាត់មិនខុសពីមនុស្សធម្មតាក៏ដោយ ក៏គាត់មិនអនុញ្ញាតឱ្យភាពសាមញ្ញនៃជីវិតរបស់គាត់នោះ ប៉ះពាល់ដល់ការយល់ដឹងរបស់គាត់ចំពោះអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើ ឬប៉ះពាល់ដល់ការដើរតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរ។ ក្នុងក្រសែភ្នែករបស់គាត់ ក្រឹត្យក្រមនៃរបស់សព្វសារពើ ពោរពេញទៅដោយស្នាព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចមើលឃើញបាននៅគ្រប់ផ្នែកនៃជីវិតរបស់មនុស្ស។ គាត់មិនធ្លាប់បានឃើញព្រះជាម្ចាស់ទេ ប៉ុន្តែ គាត់អាចដឹងថា កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មាននៅគ្រប់ទីកន្លែង ហើយក្នុងគ្រាដែលគាត់រស់នៅក្នុងជីវិតសាមញ្ញនៅលើផែនដីនេះ គាត់អាចមើលឃើញ និងដឹងបានពីកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យ និងវិសេសវិសាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅគ្រប់ជ្រុងជ្រោយនៃជីវិតរបស់គាត់ ហើយគាត់ក៏អាចមើលឃើញពីការរៀបចំដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ ការលាក់បាំង និងភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពុំបានរារាំងយ៉ូបមិនឱ្យដឹងពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយក៏មិនប៉ះពាល់ដល់ការយល់ដឹងរបស់គាត់អំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើនោះដែរ។ នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ ជីវិតរបស់គាត់គឺជាការទទួលស្គាល់នូវអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលព្រះអង្គត្រូវលាក់បំពួនក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ។ នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គាត់ គាត់ក៏បានស្ដាប់ឮ និងយល់ពីព្រះសូរសៀងនៃព្រះហឫទ័យ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ ដែលស្ងប់ស្ងាត់នៅក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ តែសម្ដែងចេញនូវព្រះសូរសៀងនៃព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការគ្រប់គ្រងលើច្បាប់នៃរបស់សព្វសារពើផង។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយថា ប្រសិនបើមនុស្សមានភាពជាមនុស្ស និងការដេញតាមដូចយ៉ូបដែរ នោះពួកគេក៏អាចទទួលបានការទទួលស្គាល់ និងចំណេះដឹងដូចជាយ៉ូបដែរ ហើយអាចទទួលបានការយល់ដឹង និងចំណេះដឹងពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើដូចជាយ៉ូបដែរមិនខាន។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានលេចមកចំពោះមុខយ៉ូប ឬមានបន្ទូលមកកាន់គាត់ទេ ប៉ុន្តែយ៉ូបអាចធ្វើជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ និងទៀងត្រង់បាន ហើយកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ផង។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ គឺគ្រប់គ្រាន់នឹងឱ្យមនុស្សដឹងពីព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅ ព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយមិនចាំបាច់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់លេចមកឱ្យមនុស្សឃើញ ឬមានបន្ទូលមកកាន់គេនោះឡើយ ហើយព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ល្មមគ្រប់គ្រាន់នឹងធ្វើឱ្យមនុស្សដើរតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បានហើយ។ ដោយសារមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់ដូចជាយ៉ូបនេះ អាចសម្រេចនូវការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន នោះមនុស្សធម្មតាគ្រប់ៗគ្នាដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ក៏គួរតែអាចធ្វើដូច្នោះបានដែរ។ ទោះបីជាពាក្យទាំងនេះ ស្ដាប់ទៅហាក់ដូចជាការសន្និដ្ឋានដ៏សមហេតុផលក៏ដោយ ក៏នេះមិនផ្ទុយនឹងក្រឹត្យក្រមនៃរបស់សព្វសារពើដែរ។ ប៉ុន្តែ ការពិតមិនស៊ីគ្នាទៅនឹងការរំពឹងទុកនោះទេ៖ មើលទៅ ការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ គឺជាលក្ខណៈរបស់យ៉ូបតែម្នាក់គត់។ នៅពេលដែលនិយាយដល់ «ការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» មនុស្សគិតថា ការនេះគួរតែយ៉ូបជាអ្នកបំពេញតែម្នាក់ឯងប៉ុណ្ណោះ ហាក់ដូចជាផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នេះ ត្រូវបានឆ្លាក់ជាប់ដោយឈ្មោះរបស់យ៉ូបទៅហើយ ហើយគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងអ្នកដទៃឡើយ។ ហេតុផលនៃរឿងនេះគឺច្បាស់លាស់ណាស់៖ ដោយសារមានតែយ៉ូបប៉ុណ្ណោះ ដែលមានបុគ្គលិកលក្ខណៈស្មោះត្រង់ មានចិត្តសប្បុរស និងទៀងត្រង់ ស្រឡាញ់ភាពត្រឹមត្រូវ និងសេចក្ដីសុចរិត ព្រមទាំងអ្វីៗដែលវិជ្ជមានផង ដូច្នេះ មានតែយ៉ូបម្នាក់ទេ ទើបអាចដើរតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន។ អ្នករាល់គ្នាច្បាស់ជាមានការយល់ដឹងអំពីការសន្និដ្ឋាននៅត្រង់នេះហើយ ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់ដែលមានភាពជាមនុស្សស្មោះត្រង់ មានចិត្តសប្បុរស និងទៀងត្រង់ ព្រមទាំងស្រឡាញ់ភាពត្រឹមត្រូវ សេចក្ដីសុចរិត និងអ្វីៗដែលវិជ្ជមានឡើយ គ្មាននរណាម្នាក់អាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បានឡើយ ដូច្នេះហើយ មនុស្សមិនអាចទទួលបានសេចក្ដីអំណរពីព្រះជាម្ចាស់ ឬឈរមាំនៅក្នុងការល្បងលបានឡើយ។ នេះក៏មានន័យថា មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែនៅជាប់ចំណង និងជាប់អន្ទាក់របស់សាតាំងនៅឡើយ លើកលែងតែយ៉ូបម្នាក់ចេញ។ ពួកគេសុទ្ធតែត្រូវសាតាំងចោទប្រកាន់ វាយប្រហារ និងធ្វើបាបទាំងអស់។ ពួកគេជាមនុស្សដែលសាតាំងព្យាយាមលេបត្របាក់ ហើយពួកគេគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែគ្មានសេរីភាព ហើយជាអ្នកទោសដែលត្រូវសាតាំងចាប់ទុកជាឈ្លើយទាំងអស់។

ប្រសិនបើចិត្តរបស់មនុស្សមានភាពជាសត្រូវនឹងព្រះជាម្ចាស់ តើមនុស្សអាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ?

ដោយសារមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះគ្មានភាពជាមនុស្សដូចជាយ៉ូប ម្ល៉ោះហើយ តើពួកគេមានធម្មជាតិនិងសារជាតិ និងអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់? តើពួកគេកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើពួកគេគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរឬទេ? អ្នកដែលមិនកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬមិនគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ទេ អាចហៅដោយខ្លីត្រឹមពាក្យបីម៉ាត់ថា «សត្រូវព្រះ»។ អ្នករាល់គ្នាតែងនិយាយពាក្យបីម៉ាត់នេះ ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាមិនធ្លាប់បានដឹងពីអត្ថន័យពិតនៃពាក្យនេះទេ។ ពាក្យ «សត្រូវព្រះ» នេះ មានន័យថា៖ ពាក្យទាំងនេះពុំមែនចង់បានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់ ចាត់ទុកមនុស្សជាខ្មាំងសត្រូវទេ ប៉ុន្តែគឺមនុស្សវិញទេ ដែលចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាខ្មាំងសត្រូវនោះ។ ដំបូង ពេលមនុស្សចាប់ផ្ដើមជឿលើព្រះជាម្ចាស់ តើក្នុងចំណោមពួកគេ មានម្នាក់ណាដែលគ្មានគោលដៅ គោលបំណង និងមហិច្ឆតាផ្ទាល់ខ្លួននោះ? ទោះបីជាមនុស្សមួយចំណែកជឿលើព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបានឃើញពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់ នៅតែមានការជំរុញចិត្តទាំងនោះដដែល ហើយគោលបំណងចុងក្រោយរបស់ពួកគេក្នុងការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ គឺដើម្បីទទួលបានព្រះពររបស់ទ្រង់ និងរបស់ដែលពួកគេចង់បាន។ ក្នុងបទពិសោធជីវិតរបស់មនុស្ស ពួកគេរមែងគិតក្នុងចិត្តថា៖ «ខ្ញុំបានលះបង់គ្រួសារ និងការងាររបស់ខ្ញុំដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ហើយ ដូច្នេះតើព្រះអង្គបានប្រទានអ្វីខ្លះដល់ខ្ញុំ? ខ្ញុំត្រូវរាប់ និងបញ្ជាក់ឱ្យបានច្បាស់។ តើថ្មីៗនេះខ្ញុំបានទទួលព្រះពរដែរឬទេ? ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ខ្ញុំបានលះបង់ច្រើនណាស់ ខ្ញុំរត់ហើយរត់ទៀត ហើយបានរងទុក្ខជាច្រើន។ តើព្រះជាម្ចាស់បានសន្យាប្រទានអ្វីដល់ខ្ញុំវិញទេ? តើព្រះអង្គបានចងចាំពីអំពើល្អរបស់ខ្ញុំដែរឬទេ? តើទីបញ្ចប់របស់ខ្ញុំនឹងទៅជាយ៉ាងណា? តើខ្ញុំអាចទទួលបានព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ...» មនុស្សគ្រប់រូបរមែងគិតគូរបូកដកបែបនេះនៅក្នុងចិត្តរបស់គេ ហើយពួកគេទាមទារពីព្រះជាម្ចាស់ទៅតាមគោលបំណង មហិច្ឆតា និងផ្នត់គំនិតនៃការដោះដូរ។ នេះមានន័យថា នៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស គេតែងសាកល្បងព្រះជាម្ចាស់ តែងប្រឌិតផែនការអំពីព្រះជាម្ចាស់ តែងជជែកវែកញែកជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីទីបញ្ចប់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេជានិច្ច និងព្យាយាមដកស្រង់បន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីមើលថាតើ ព្រះជាម្ចាស់អាចប្រទានអ្វីដែលគេចង់បានដែរឬអត់។ ក្នុងពេលដែលមនុស្សកំពុងដេញតាមព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សមិនបានចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ថាជាព្រះឡើយ។ មនុស្សតែងតែព្យាយាមចរចាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច ដោយទាមទារពីទ្រង់ឥតឈប់ ហើយថែមទាំងដាក់សម្ពាធលើទ្រង់គ្រប់ជំហានទៀតផង បានមួយហើយមិនស្កប់ ចង់បានដប់បន្ថែមទៀត។ ក្នុងពេលដែលគេកំពុងចរចាជាមួយព្រះជាម្ចាស់នោះ មនុស្សក៏ប្រកែកជាមួយទ្រង់ដែរ ហើយថែមទាំងមានមនុស្សខ្លះទៅជាទន់ជ្រាយ អសកម្ម និងធ្វេសប្រហែសនៅក្នុងកិច្ចការរបស់គេ និងពោរពេញទៅដោយការត្អូញត្អែរអំពីព្រះជាម្ចាស់ឥតឈប់ នៅពេលដែលការល្បងលធ្លាក់មកលើពួកគេ ឬនៅពេលដែលពួកគេដឹងខ្លួនថា ពួកគេធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពជាក់លាក់មួយចំនួន។ ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សចាប់ផ្ដើមជឿលើព្រះជាម្ចាស់ជាលើកដំបូងមក គេបានចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាកន្ដ្រកផ្លែឈើគ្រប់មុខ ជាកាំបិតមានមុខច្រើនប្រើការបានសព្វមុខ ហើយគេចាត់ទុកខ្លួនឯងជាម្ចាស់បំណុលដ៏ធំបំផុតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហាក់ដូចជាការព្យាយាមទទួលបានព្រះពរ និងសេចក្ដីសន្យាពីព្រះជាម្ចាស់នោះ គឺជាសិទ្ធិមានពីកំណើត និងជាកាតព្វកិច្ចរបស់គេ ចំណែកឯព្រះជាម្ចាស់វិញ មានទំនួលខុសត្រូវក្នុងការការពារ និងមើលថែមនុស្ស និងទំនុកបម្រុងដល់គេដូច្នោះដែរ។ មនុស្សទាំងអស់ដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ មានការយល់ដឹងកម្រិតមូលដ្ឋានបែបនេះអំពី «ជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់» ហើយការយល់ដឹងបែបនេះ គឺជាការយល់ដឹងជ្រាលជ្រៅបំផុតរបស់ពួកគេអំពីគោលគំនិតនៃជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់។ រាប់ចាប់តាំងពីសារជាតិនិងធម្មជាតិរបស់មនុស្ស រហូតដល់ការដេញតាមក្នុងលក្ខណៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ គឺគ្មានអ្វីដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់សោះឡើយ។ គោលបំណងរបស់មនុស្សក្នុងការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ គ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ទេ។ នោះមានន័យថា មនុស្សមិនធ្លាប់គិត ឬក៏ធ្លាប់យល់ថា ជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ តម្រូវឱ្យមានការកោតខ្លាច និងការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ ទាក់ទងនឹងស្ថានភាពបែបនេះ សារជាតិរបស់មនុស្សស្ដែងចេញឱ្យឃើញច្បាស់ណាស់។ តើជាសារជាតិអ្វីដែរ? សារជាតិនោះគឺ ដួងចិត្តរបស់មនុស្សមានការព្យាបាទ លាក់ទុកសេចក្ដីវៀចវេរ និងបោកបញ្ឆោត ពុំស្រឡាញ់ភាពត្រឹមត្រូវ និងសេចក្ដីសុចរិត និងអ្វីៗដែលវិជ្ជមាន ហើយជាសារជាតិគួរឱ្យស្អប់ និងលោភលន់។ ចិត្តរបស់មនុស្សមិនអាចស្និទ្ធស្នាលនឹងព្រះជាម្ចាស់ជាងនេះបានទេ។ មនុស្សមិនបានប្រគល់ដួងចិត្តគេថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់សោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ពុំដែលទតឃើញពីដួងចិត្តពិតរបស់មនុស្សទេ ហើយមនុស្សក៏មិនដែលថ្វាយបង្គំទ្រង់ដែរ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់លះបង់តម្លៃធំធេងយ៉ាងណា ឬធ្វើកិច្ចការច្រើនយ៉ាងណា ឬប្រទានដល់មនុស្សច្រើនប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏មនុស្សនៅតែខ្វាក់ដដែល ហើយទីបំផុត ពួកគេក៏ព្រងើយកន្តើយនឹងរឿងទាំងអស់នេះ។ មនុស្សមិនដែលប្រគល់ដួងចិត្តរបស់គេថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ គេគ្រាន់តែចង់គិតពីចិត្តខ្លួនគេប៉ុណ្ណោះ ចង់ធ្វើការសម្រេចចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនគេប៉ុណ្ណោះ ហើយអត្ថន័យបង្កប់នៃរឿងនេះគឺថា មនុស្សមិនចង់ដើរតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ឬស្ដាប់បង្គាប់តាមអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ក៏មិនចង់ថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ទុកជាព្រះដែរ។ សភាពរបស់មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ គឺបែបនេះឯង។ ពេលនេះ សូមយើងក្រឡេកមើលពីយ៉ូបម្ដងទៀត។ ដំបូងបង្អស់ តើគាត់បានចរចាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ក្នុងការប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នេះ តើគាត់មានចេតនាលាក់កំបាំងដែរឬទេ? នៅគ្រានោះ តើព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់នរណាម្នាក់ពីទីបញ្ចប់ដែលនឹងត្រូវមកដល់ដែរឬទេ? នៅគ្រានោះ ព្រះជាម្ចាស់ពុំបានសន្យាជាមួយនរណាម្នាក់អំពីទីបញ្ចប់អ្វីទេ រីឯការដែលយ៉ូបអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយអាចគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន គឺផ្ទុយទៅនឹងសាវតារនៃរឿងនេះ។ តើមនុស្សសព្វថ្ងៃធ្វើបានដូចយ៉ូបទេ? គឺមានភាពខុសគ្នាច្រើនខ្លាំងណាស់ ពួកគេស្ថិតក្នុងកម្រិតខុសពីគ្នា។ ទោះបីជាយ៉ូបគ្មានចំណេះដឹងអ្វីច្រើនអំពីព្រះជាម្ចាស់ក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែគាត់បានប្រគល់ដួងចិត្តរបស់គាត់ថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយដួងចិត្តគាត់ជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់មិនដែលចរចាជាមួយព្រះជាម្ចាស់ទេ ក៏មិនដែលមានក្ដីប្រាថ្នា ឬការទាមទារហួសហេតុពីព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ជឿថា «ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រទានឱ្យ ហើយព្រះយេហូវ៉ាក៏ដកយកទៅវិញដែរ»។ នេះគឺជាអ្វីដែលគាត់បានឃើញ និងបានទទួលតាមរយៈការប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវនៃការកោតដល់ខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ក្នុងអំឡុងជីវិតរស់នៅជាច្រើនឆ្នាំរបស់គាត់។ ដូចគ្នានេះដែរ គាត់ក៏បានទទួលលទ្ធផលដែលបង្ហាញតាមឃ្លាថា៖ «យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន?» ប្រយោគទាំងពីរនេះ គឺជាអ្វីដែលគាត់បានឃើញ និងបានដឹងដោយសារអាកប្បកិរិយានៃការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងអំឡុងបទពិសោធជីវិតរបស់គាត់ ហើយនេះក៏ជាគ្រឿងសាស្ត្រាវុធដ៏មានអនុភាពបំផុត ដែលគាត់បានប្រើដើម្បីយកឈ្នះនៅក្នុងគ្រានៃសេចក្ដីល្បួងរបស់សាតាំង ហើយនេះក៏ជាគ្រឹះនៃការដែលគាត់ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទីបន្ទាល់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ តើអ្នកមាននឹកគិតក្នុងចិត្តថា យ៉ូបជាមនុស្សគួរឱ្យស្រឡាញ់ទេ? តើអ្នករាល់គ្នាសង្ឃឹមចង់ក្លាយជាមនុស្សបែបនេះទេ? តើអ្នករាល់គ្នាមានភ័យខ្លាចថានឹងត្រូវឆ្លងកាត់ការល្បួងរបស់សាតាំងទេ? តើអ្នករាល់គ្នាតាំងចិត្តអធិដ្ឋានទូលសុំឱ្យព្រះជាម្ចាស់ ឱ្យដាក់អ្នករាល់គ្នាទៅក្នុងការល្បងលដូចយ៉ូបដែរឬទេ? គ្មានអ្វីត្រូវឆ្ងល់នោះទេ មនុស្សភាគច្រើនមុខជាមិនហ៊ានអធិដ្ឋានទូលសុំអ្វីបែបនេះឡើយ។ ដូច្នេះ នេះជាភស្តុតាងបញ្ជាក់ថា សេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាតូចទាបខ្លាំងណាស់។ បើធៀបទៅនឹងយ៉ូប សេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នា មិនសមនឹងលើកមកនិយាយផង។ អ្នករាល់គ្នាជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នករាល់គ្នាមិនកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចប្រកាន់ខ្ចាប់នូវទីបន្ទាល់របស់ខ្លួនថ្វាយព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ហើយអ្នករាល់គ្នា ក៏មិនអាចយកឈ្នះលើការវាយប្រហារ ការចោទប្រកាន់ និងការល្បួងពីសំណាក់សាតាំងបាននោះដែរ។ តើអ្វីដែលធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការទទួលបាននូវសេចក្ដីសន្យាពីព្រះជាម្ចាស់នោះ? បន្ទាប់ពីបានស្ដាប់រឿងរបស់យ៉ូប និងបានយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការសង្គ្រោះមនុស្ស និងបានយល់ពីអត្ថន័យនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់មនុស្សហើយ តើពេលនេះអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីជំនឿក្នុងការទទួលយកការល្បងលដូចយ៉ូបដែរឬទេ? តើអ្នកគួរមានការតាំងចិត្តតិចតួច ដើម្បីឱ្យខ្លួនអ្នកអាចដើរតាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរឬទេ?

មិនត្រូវមានការសង្ស័យពីការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ

បន្ទាប់ពីទទួលបានទីបន្ទាល់ពីយ៉ូបក្រោយពេលការល្បងលរបស់គាត់បញ្ចប់ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានតាំងព្រះទ័យថា ព្រះអង្គនឹងទទួលយកមនុស្សដូចយ៉ូបឱ្យបានមួយក្រុម ឬច្រើនក្រុមជាងនេះផង ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏បានតាំងព្រះទ័យដែរថានឹងមិនបណ្ដោយឱ្យសាតាំងវាយប្រហារ ឬធ្វើបាបមនុស្សណាផ្សេងទៀតណា ដោយប្រើមធ្យោបាយដែលវាធ្លាប់ល្បួង វាយប្រហារ និងធ្វើបាបយ៉ូបតាមរយៈការភ្នាល់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនអនុញ្ញាតឱ្យសាតាំងធ្វើរឿងបែបនេះមកលើមនុស្សដែលទន់ខ្សោយ ល្ងីល្ងើ និងល្ងង់ខ្លៅទៀតទេ ព្រោះការដែលសាតាំងល្បួងយ៉ូបនោះ គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ! ការដែលមិនបណ្ដោយឱ្យសាតាំងធ្វើបាបមនុស្សតាមដែលចិត្តវាចង់នោះ គឺជាសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការដែលយ៉ូបបានរងនូវការល្បួង និងការធ្វើបាបពីសាតាំងនោះ គឺវាគ្រប់គ្រាន់ណាស់ទៅហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនអនុញ្ញាតឱ្យសាតាំងធ្វើរឿងបែបនេះម្ដងទៀតនោះទេ ដ្បិតជីវិត និងអ្វីគ្រប់យ៉ាងរបស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែត្រូវបានគ្រប់គ្រង និងចាត់ចែងដោយព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់ ហើយសាតាំងពុំមានសិទ្ធិមកបញ្ជារាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមអំពើចិត្តបានឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាគប្បីយល់ពីចំណុចនេះឱ្យបានច្បាស់! ព្រះជាម្ចាស់ខ្វល់ព្រះទ័យនឹងចំណុចខ្សោយរបស់មនុស្ស ហើយជ្រាបពីភាពល្ងីល្ងើ និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់គេ។ ទោះដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចត្រូវបានសង្គ្រោះទាំងស្រុង ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែប្រគល់មនុស្សទៅឱ្យសាតាំងក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់មិនព្រមទ្រាំទតមើលមនុស្សត្រូវសាតាំងយកទៅលេងសើច និងធ្វើបាបនោះទេ ហើយព្រះអង្គក៏មិនចង់ទតឃើញមនុស្សរងទុក្ខវេទនារហូតនោះដែរ។ មនុស្សត្រូវព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមក ហើយការដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រង និងរៀបចំគ្រប់យ៉ាងពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្សនេះ គឺត្រូវបានបញ្ញត្តិទុកដោយស្ថានសួគ៌ និងទទួលស្គាល់ដោយផែនដី។ នេះគឺជាទំនួលខុសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនេះគឺជាសិទ្ធិអំណាចដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើដើម្បីគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ! ព្រះជាម្ចាស់មិនបណ្ដោយឱ្យសាតាំងធ្វើបាប និងប្រព្រឹត្តមិនសមរម្យដាក់មនុស្សតាមអំពើចិត្តទេ ទ្រង់ក៏មិនបណ្ដោយឱ្យសាតាំងប្រើមធ្យោបាយផ្សេងៗមកនាំមនុស្សឱ្យវង្វេងដែរ ហើយជាងនេះទៅទៀត ព្រះអង្គក៏មិនបណ្ដោយឱ្យសាតាំងជ្រៀតជ្រែកក្នុងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើមនុស្ស ក៏មិនអនុញ្ញាតឱ្យសាតាំងជាន់ឈ្លី និងបំផ្លាញក្រឹត្យក្រមដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើនោះដែរ នេះមិនបាច់និយាយដល់កិច្ចការដ៏អស្ចារ្យនៃការគ្រប់គ្រង និងការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិផង! មនុស្សណាដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់សង្គ្រោះ ហើយមនុស្សណាដែលអាចធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់បាន គឺជាចំណុចស្នូល និងជាកញ្ចក់ឆ្លុះពីកិច្ចការនៃផែនការគ្រប់គ្រងរយៈពេលប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ជាតម្លៃនៃការខំប្រឹងប្រែងរបស់ទ្រង់នៅក្នុងកិច្ចការរយៈពេលប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំនេះដែរ។ តើព្រះជាម្ចាស់អាចប្រគល់មនុស្សទាំងនេះទៅឱ្យសាតាំងដោយងាយៗយ៉ាងដូចម្ដេចបានទៅ?

មនុស្សតែងតែខ្វល់ខ្វាយ និងភ័យខ្លាចការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែពួកគេបែរជារស់នៅក្នុងអន្ទាក់របស់សាតាំង និងរស់នៅក្នុងដែនដីគ្រោះថ្នាក់ ដែលពួកគេត្រូវសាតាំងវាយប្រហារ និងធ្វើបាបគ្រប់ពេលទៅវិញ។ ពួកគេបែរជាគ្មានការភ័យខ្លាច ឬការរំជួលចិត្តអ្វីសោះទៅវិញ។ តើហេតុអ្វី? សេចក្ដីជំនឿរបស់មនុស្សលើព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានកំហិតត្រឹមអ្វីដែលគេអាចមើលឃើញប៉ុណ្ណោះ។ គេគ្មានការយល់ដឹងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងព្រះទ័យព្រួយបារម្ភរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងភាពទន់ភ្លន់ និងព្រះទ័យគិតគូររបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សសូម្បីបន្តិចណាឡើយ។ ប៉ុន្តែដោយសារការខ្លាចរអាបន្តិចបន្តួច ការភ័យខ្លាចចំពោះការល្បងល ការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាល ព្រមទាំងឫទ្ធានុភាព និងសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ទើបបានជាមនុស្សគ្មានការយល់ដឹងពីចេតនាល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់សូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ។ នៅពេលនិយាយដល់ការល្បងល មនុស្សមានអារម្មណ៍ហាក់ដូចជា ព្រះជាម្ចាស់មានចេតនាលាក់កំបាំងច្រើន ហើយមនុស្សខ្លះថែមទាំងជឿថា ព្រះជាម្ចាស់មានបង្កប់គ្រោងការអាក្រក់ និងមិនដឹងថាព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើអ្វីដាក់ពួកគេនោះទេ។ ដូច្នេះ ក្នុងពេលដែលពួកគេកំពុងស្រែកពីការស្ដាប់បង្គាប់តាមអធិបតេយ្យភាព និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេក៏ធ្វើគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ដើម្បីប្រឆាំងទាស់នឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើមនុស្ស និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សផងដែរ ដ្បិតពួកគេជឿថា ប្រសិនបើពួកគេមិនប្រយ័ត្នទេ នោះពួកគេនឹងត្រូវព្រះជាម្ចាស់នាំវង្វេងមិនខាន ហើយថា ប្រសិនបើពួកគេមិនក្ដាប់វាសនាខ្លួននៅក្នុងដៃពួកគេទេ នោះគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេមាន នឹងត្រូវព្រះជាម្ចាស់ដកយកទៅវិញមិនខាន ហើយជីវិតរបស់ពួកគេក៏អាចនឹងត្រូវបញ្ចប់ផងដែរ។ មនុស្សស្ថិតនៅក្នុងជំរុំរបស់សាតាំង ប៉ុន្តែ គេមិនដែលព្រួយបារម្ភពីការដែលខ្លួនគេត្រូវសាតាំងធ្វើបាបឡើយ ហើយគេត្រូវសាតាំងធ្វើបាប តែគេក៏មិនដែលភ័យខ្លាចត្រូវសាតាំងចាប់ជាឈ្លើយនោះដែរ។ គេនៅតែនិយាយថា គេទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះពីព្រះជាម្ចាស់ តែគេមិនដែលទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ ឬជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងសង្គ្រោះមនុស្សឱ្យរួចពីក្រញាំរបស់សាតាំងយ៉ាងពិតប្រាកដឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សអាចចុះចូលនឹងការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ហើយអាចប្រគល់លក្ខណៈទាំងស្រុងរបស់គេទៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ដូច្នេះតើទីបញ្ចប់របស់គេនឹងមិនដូចជាទីបញ្ចប់របស់យ៉ូប ដែលជាការទទួលបានព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? ប្រសិនបើមនុស្សអាចទទួលយក ហើយចុះចូលនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន តើមានអ្វីត្រូវខាតបង់ទៅ? ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមទូន្មានអ្នករាល់គ្នាឱ្យប្រយ័ត្នចំពោះទង្វើរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះគ្រប់យ៉ាង ដែលបម្រុងនឹងកើតចំពោះអ្នករាល់គ្នា។ ចូរកុំប្រញាប់ប្រញាល់ ឬធ្វើតាមអំពើចិត្តអី ហើយមិនត្រូវប្រព្រឹត្តដាក់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងមនុស្ស បញ្ហា និងវត្ថុដែលព្រះអង្គបានរៀបចំសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ទៅតាមអារម្មណ៍ឆេវឆាវ និងចរិតពីកំណើតរបស់អ្នករាល់គ្នា ឬប្រព្រឹត្តទៅតាមការស្រមើស្រមៃ និងសញ្ញាណរបស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ។ អ្នកត្រូវប្រយ័ត្នចំពោះទង្វើរបស់អ្នក ហើយត្រូវអធិដ្ឋាន និងស្វែងរកបន្ថែមទៀត ដើម្បីចៀសពីការដុតបញ្ឆេះសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចូរចងចាំពីសេចក្ដីនេះទុកចុះ!

បន្ទាប់មកទៀត យើងនឹងមើលពីស្ថានភាពរបស់យ៉ូប បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវល្បងលរួច។

៥. យ៉ូបក្រោយពេលត្រូវល្បងលរួច

យ៉ូប ៤២:៧-៩ ក្រោយពេលព្រះយេហូវ៉ាបានថ្លែងព្រះបន្ទូលទាំងនេះដល់យ៉ូបហើយ ព្រះអង្គក៏មានបន្ទូលទៅអេលីផាស ជាសាសន៍ថេម៉ានថា សេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំឆេះទាស់នឹងអ្នក ព្រមទាំងសម្លាញ់ពីរនាក់របស់អ្នកផង៖ ដ្បិតអ្នកមិនបាននិយាយត្រឹមត្រូវពីខ្ញុំ ដូចយ៉ូបដែលជាអ្នកបម្រើខ្ញុំទេ។ ដូច្នេះ ចូរអ្នកយកគោឈ្មោលប្រាំពីរក្បាល និងយកចៀមឈ្មោលប្រាំពីរក្បាលទៅឱ្យយ៉ូបជាអ្នកបម្រើខ្ញុំ រួចថ្វាយជាតង្វាយដុតសម្រាប់ខ្លួនអ្នករាល់គ្នា ហើយឱ្យយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើខ្ញុំអធិស្ឋានឱ្យអ្នករាល់គ្នា ដ្បិតខ្ញុំនឹងទទួលពាក្យគាត់ មិនដូច្នោះទេ ខ្ញុំនឹងប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នា តាមសេចក្ដីលេលារបស់អ្នករាល់គ្នា ដ្បិតអ្នករាល់គ្នាមិនបានពោលពាក្យដែលត្រឹមត្រូវពីខ្ញុំ ដូចយ៉ូបដែលជាអ្នកបម្រើខ្ញុំ។ ហេតុនោះ អេលីផាស់ ដែលជាសាសន៍ថេម៉ាន និងប៊ីលដាឌ ជាសាសន៍ស៊ូអា និងសូផារ ជាសាសន៍ន៉ាអាម៉ា ក៏ចេញទៅ ហើយបានធ្វើតាមដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់ដល់ពួកគេ៖ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានទទួលតាមពាក្យយ៉ូបដែរ។

យ៉ូប ៤២:១០ ព្រះយេហូវ៉ាបានប្រោសយ៉ូបឱ្យរួចពីចំណង កាលលោកអធិស្ឋានឱ្យសម្លាញ់របស់លោក៖ ព្រះយេហូវ៉ាក៏បានប្រទានឱ្យលោកមានលើសដើមទ្វេដងវិញ។

យ៉ូប ៤២:១២ ហេតុនោះ ព្រះយេហូវ៉ាក៏ប្រទានពរយ៉ូប ក្នុងគ្រាក្រោយនោះ លើសជាងពីគ្រាដំបូងផង ដ្បិតគាត់មានចៀមរហូតដល់ទៅមួយម៉ឺនបួនពាន់ក្បាល និងអូដ្ឋប្រាំមួយពាន់ក្បាល មានគោមួយពាន់នឹម និងលាញីមួយពាន់ក្បាល។

យ៉ូប ៤២:១៧ ដូច្នេះ លោកយ៉ូបក៏ស្លាប់ ក្នុងពេលដែលលោកមានអាយុយឺនយូរ ហើយស្កប់ស្កល់នឹងជីវិតផង។

មនុស្សណាដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ត្រូវព្រះជាម្ចាស់ទតមើលដោយព្រះទ័យស្រឡាញ់ពេញចិត្ត រីឯមនុស្សណាដែលល្ងង់ខ្លៅ ត្រូវព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកជាមនុស្សថោកទាប

នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប ៤២:៧-៩ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា យ៉ូបជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់។ ការដែលទ្រង់ប្រើពាក្យ «អ្នកបម្រើ» នេះ ដើម្បីសំដៅលើយ៉ូប បង្ហាញថាយ៉ូបសំខាន់នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់។ ទោះព្រះជាម្ចាស់ពុំបានហៅយ៉ូបឱ្យបានខ្ពង់ខ្ពស់ជាងនេះ ក៏ការហៅនេះពុំមានឥទ្ធិពលអាក្រក់អ្វីដល់សារៈសំខាន់របស់យ៉ូប នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ការហៅថា «អ្នកបម្រើ» នៅត្រង់នេះ ជាសម្មតិនាម ដែលព្រះជាម្ចាស់ដាក់ឱ្យយ៉ូប។ ការដែលព្រះជាម្ចាស់លើកឡើងជាច្រើនដងថា «យ៉ូបជាអ្នកបម្រើខ្ញុំ» បង្ហាញថាព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យនឹងយ៉ូបណាស់។ ទោះព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានព្រះបន្ទូលអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថា «អ្នកបម្រើ» នេះក៏ដោយ ក៏និយមន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះពាក្យថា «អ្នកបម្រើ» នេះ អាចមើលឃើញបានតាមរយៈអត្ថបទគម្ពីរនេះដែរ។ ដំបូង ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលទៅកាន់អេលីផាស ជាសាសន៍ថេម៉ានថា៖ «សេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំឆេះទាស់នឹងអ្នក ព្រមទាំងសម្លាញ់ពីរនាក់របស់អ្នកផង៖ ដ្បិតអ្នកមិនបាននិយាយត្រឹមត្រូវពីខ្ញុំ ដូចយ៉ូបដែលជាអ្នកបម្រើខ្ញុំទេ»។ ព្រះបន្ទូលនេះគឺជាលើកទីមួយហើយដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងប្រាប់មនុស្សដោយបើកចំហថា ព្រះអង្គទទួលយកគ្រប់យ៉ាងដែលយ៉ូបនិយាយ និងបានធ្វើ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានល្បងលគាត់រួច ហើយក៏ជាលើកទីមួយដែរ ដែលព្រះអង្គបញ្ជាក់ដោយបើកចំហពីសុក្រឹត្យភាព និងភាពត្រឹមត្រូវនៃអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលយ៉ូបបានធ្វើ និងបាននិយាយ។ ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់នឹងអេលីផាស និងអ្នកដទៃ ដោយសារតែការនិយាយស្ដីមិនត្រឹមត្រូវ មិនសមហេតុផលរបស់ពួកគេ ដ្បិតពួកគេក៏មិនអាចមើលឃើញការលេចមករបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលដែលព្រះអង្គថ្លែងមកនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេដូចជាយ៉ូបដែរ តែយ៉ូបបែរជាមានចំណេះដឹងយ៉ាងប្រត្យក្សអំពីព្រះជាម្ចាស់ ចំណែកឯពួកគេវិញ បានត្រឹមតែគិតស្មានពីព្រះជាម្ចាស់ទាំងងងឹតងងុល ដោយប្រព្រឹត្តទាស់នឹងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសាកល្បងភាពអត់ធ្មត់របស់ទ្រង់នៅគ្រប់កិច្ចការដែលពួកគេធ្វើផង។ ហេតុដូច្នេះហើយ ក្នុងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងទទួលយកគ្រប់យ៉ាងដែលយ៉ូបបានធ្វើ និងបាននិយាយនោះ ព្រះអង្គក៏កាន់តែមានសេចក្ដីក្រោធនឹងអ្នកដទៃដែរ ដ្បិតនៅក្នុងខ្លួនពួកគេ ព្រះអង្គមិនត្រឹមតែមិនអាចទតឃើញពីការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដនោះទេ ប៉ុន្តែព្រះអង្គក៏ទតមិនឃើញពីការកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងពាក្យសម្ដីដែលគេនិយាយស្ដីសូម្បីបន្តិចណាសោះដែរ។ ហេតុនេះហើយទើបក្រោយមកទៀត ព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ពួកគេដូច្នេះថា៖ «ដូច្នេះ ចូរអ្នកយកគោឈ្មោលប្រាំពីរក្បាល និងយកចៀមឈ្មោលប្រាំពីរក្បាលទៅឱ្យយ៉ូបជាអ្នកបម្រើខ្ញុំ រួចថ្វាយជាតង្វាយដុតសម្រាប់ខ្លួនអ្នករាល់គ្នា ហើយឱ្យយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើខ្ញុំអធិស្ឋានឱ្យអ្នករាល់គ្នា ដ្បិតខ្ញុំនឹងទទួលពាក្យគាត់ មិនដូច្នោះទេ ខ្ញុំនឹងប្រព្រឹត្តនឹងអ្នករាល់គ្នា តាមសេចក្ដីលេលារបស់អ្នករាល់គ្នា»។ នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរនេះ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងថ្លែងប្រាប់ទៅអេលីផាស និងអ្នកដទៃទៀត ឱ្យធ្វើកិច្ចការដែលនឹងប្រោសលោះអំពើបាបរបស់ពួកគេ ដ្បិតភាពលេលារបស់ពួកគេ គឺជាអំពើបាបទាស់នឹងព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ហេតុនេះហើយ ពួកគេត្រូវតែថ្វាយតង្វាយដុត ដើម្បីលុបលាងកំហុសរបស់ពួកគេ។ ជាទូទៅ តង្វាយដុតត្រូវថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ជារឿយៗ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខុសប្រក្រតីពាក់ព័ន្ធនឹងតង្វាយដុតនេះគឺថា តង្វាយដុតនេះត្រូវប្រគល់ឱ្យទៅយ៉ូប។ ព្រះជាម្ចាស់បានទទួលយកយ៉ូប ដ្បិតគាត់បានធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រាដែលគាត់ត្រូវល្បងល។ ចំណែកឯសម្លាញ់របស់យ៉ូបទាំងប៉ុន្មាននាក់នេះវិញ ត្រូវបានលាតត្រដាងនៅក្នុងគ្រាដែលគាត់ត្រូវល្បងល។ ដោយសារតែភាពលេលារបស់ពួកគេនេះហើយ ទើបពួកគេត្រូវព្រះជាម្ចាស់ថ្កោលទោស។ ពួកគេបានបញ្ឆេះសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ម្ល៉ោះហើយពួកគេគួរតែត្រូវព្រះជាម្ចាស់ដាក់ទោស គឺដាក់ទោសដោយថ្វាយតង្វាយដុតនៅចំពោះមុខយ៉ូប ហើយបន្ទាប់មក យ៉ូបក៏អធិដ្ឋានឱ្យពួកគេ ដើម្បីសុំលើកលែងការដាក់ទោស និងសេចក្ដីក្រោធដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់មានចេតនា ធ្វើឱ្យពួកគេអាម៉ាស់មុខ ដ្បិតពួកគេមិនមែនជាមនុស្សដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ ហើយពួកគេបានថ្កោលទោសសេចក្ដីសុចរិតរបស់យ៉ូបផង។ ក្នុងន័យមួយ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងថ្លែងប្រាប់ពួកគេថា ព្រះអង្គមិនទទួលយកទង្វើរបស់គេទេ ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គទទួលយក និងសព្វព្រះទ័យនឹងយ៉ូបណាស់។ ឯក្នុងន័យមួយទៀត ព្រះជាម្ចាស់កំពុងថ្លែងប្រាប់ពួកគេថា ការដែលត្រូវព្រះជាម្ចាស់ទទួលយក គឺជាការលើកមនុស្សឡើងនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ស្អប់មនុស្សដោយសារភាពលេលារបស់គេ ហើយភាពលេលារបស់គេនេះហើយដែលប្រមាថដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងជាលក្ខណៈអន់ថយ និងថោកទាបនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទាំងអស់នេះហើយគឺជានិយមន័យដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់សម្រាប់មនុស្សពីរប្រភេទ ហើយក៏ជាព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងអំពីតម្លៃ និងឋានៈរបស់មនុស្សទាំងពីរប្រភេទនេះដែរ។ ទោះព្រះជាម្ចាស់ហៅយ៉ូបថាជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ អ្នកបម្រើម្នាក់នេះ ជាមនុស្សសំណព្វ ហើយត្រូវប្រទានសិទ្ធិអំណាចដើម្បីអធិដ្ឋានឱ្យអ្នកដទៃ និងអត់ទោសដល់អំពើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេផង។ អ្នកបម្រើនេះអាចទូលទៅព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ និងអាចមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ ហើយឋានៈរបស់គាត់ក៏ខ្ពង់ខ្ពស់ និងមានកិត្តិយសជាងអ្នកដទៃទៀតដែរ។ នេះគឺជាអត្ថន័យពិតប្រាកដនៃពាក្យ «អ្នកបម្រើ» ដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលនោះ។ យ៉ូបត្រូវបានប្រទានកិត្តិយសដ៏ពិសេសនេះ ដោយសារតែការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ចំណែកមូលហេតុដែលអ្នកដទៃមិនត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ហៅថាជាអ្នកបម្រើ គឺមកពីពួកគេមិនកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ អាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងពីរដែលខុសគ្នាស្រឡះនេះ គឺជាអាកប្បកិរិយាដែលទ្រង់មានចំពោះមនុស្សទាំងពីរប្រភេទ៖ អ្នកដែលកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ទទួលយក ហើយចាត់ទុកជារបស់មានតម្លៃនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ចំណែកឯមនុស្សដែលល្ងង់ខ្លៅ មិនកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន ហើយមិនអាចទទួលបានការពេញព្រះទ័យពីព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេត្រូវព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ខ្ពើម និងថ្កោលទោសជារឿយៗ ហើយជាមនុស្សថោកទាបនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។

ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានសិទ្ធិអំណាដល់យ៉ូប

យ៉ូបបានអធិដ្ឋានឱ្យសម្លាញ់របស់គាត់ ហើយបន្ទាប់មក ដោយសារតែការអធិដ្ឋានរបស់យ៉ូប ទើបព្រះជាម្ចាស់មិនបានដោះស្រាយជាមួយពួកគេឱ្យសមនឹងភាពលេលារបស់ពួកគេ។ ព្រះអង្គមិនបានដាក់ទោសពួកគេ ឬសងសឹកពួកគេឡើយ។ ហេតុអ្វីបែបនេះ? នោះគឺមកពីការអធិដ្ឋានដែលយ៉ូប ជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានអធិដ្ឋានឱ្យពួកគេនោះ បានឮដល់ព្រះការណ៍របស់ទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់អត់ទោសដល់ពួកគេ ដោយសារទ្រង់ទទួលយកការអធិដ្ឋានរបស់យ៉ូប។ ដូច្នេះ តាមរយៈចំណុចនេះ តើយើងមើលឃើញអ្វីខ្លះ? នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់នរណាម្នាក់ ព្រះអង្គប្រទានរង្វាន់ជាច្រើនដល់គេ មិនមែនត្រឹមតែជារង្វាន់ខាងសម្ភារៈនោះទេ៖ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្រទានសិទ្ធអំណាចដល់ពួកគេ ប្រទានសិទ្ធិឱ្យពួកគេអធិដ្ឋានឱ្យអ្នកដទៃ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បំភ្លេច និងទតរំលងពីអំពើរំលងរបស់មនុស្ស ដោយសារតែទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ឮពាក្យអធិដ្ឋានទាំងអស់នេះ។ នេះគឺជាសិទ្ធិអំណាចដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់យ៉ូប។ ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ក៏បានធ្វើឱ្យមនុស្សល្ងង់ខ្លៅអាម៉ាស់មុខតាមរយៈពាក្យអធិដ្ឋានរបស់យ៉ូបផងដែរ ហើយជាការពិតណាស់ នោះគឺជាការដាក់ទោសពិសេសរបស់ទ្រង់ចំពោះអេលីផាស និងអ្នកដទៃទៀត។

យ៉ូបត្រូវព្រះជាម្ចាស់ប្រទានព្រះពរសាជាថ្មី ហើយលែងត្រូវសាតាំងចោទប្រកាន់ទៀត

ក្នុងចំណោមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ គឺមានព្រះបន្ទូលថា «អ្នករាល់គ្នាមិនបានពោលពាក្យដែលត្រឹមត្រូវពីខ្ញុំ ដូចយ៉ូបដែលជាអ្នកបម្រើខ្ញុំ»។ តើយ៉ូបបាននិយាយអ្វីខ្លះ? នោះគឺចំណុចដែលយើងបាននិយាយពីខាងដើម ក៏ដូចជាពាក្យសម្ដីជាច្រើនទំព័រទៀត នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប ដែលបានកត់ត្រាទុកនូវសម្ដីដែលយ៉ូបបាននិយាយ។ នៅក្នុងពាក្យសម្ដីជាច្រើនទំព័រនេះ យ៉ូបពុំដែលមានពាក្យត្អូញត្អែរ ឬការសង្ស័យពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គាត់គ្រាន់តែរង់ចាំឱ្យលទ្ធផលកើតឡើងប៉ុណ្ណោះ។ ការរង់ចាំនេះហើយ គឺជាអាកប្បកិរិយានៃការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់នោះឯង ហើយដោយសារអាកប្បកិរិយាបែបនេះ ហើយដោយសារពាក្យសម្ដីដែលគាត់បាននិយាយទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់នេះហើយ ទើបធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកយ៉ូប។ នៅពេលដែលគាត់ទទួលរងការល្បងល និងរងទុក្ខលំបាក ព្រះជាម្ចាស់ក៏គង់នៅក្បែរគាត់ ហើយទោះបីជាទុក្ខលំបាករបស់គាត់មិនបានធូរស្បើយ ដោយសារព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់បានទតឃើញនូវអ្វីដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យចង់ទតឃើញ និងបានព្រះសណ្ដាប់នូវអ្វីដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យចង់ឮដែរ។ គ្រប់ទាំងទង្វើ និងសម្ដីរបស់យ៉ូប បានឮដល់ព្រះការណ៍ និងបានទតឃើញដោយព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ព្រះសណ្ដាប់ឮ ហើយទ្រង់ក៏បានទតឃើញដែរ។ នេះគឺជាការពិត។ ចំណេះដឹងរបស់យ៉ូបអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងការគិតនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់អំពីព្រះជាម្ចាស់ នៅគ្រានោះ ក្នុងអំឡុងពេលនោះ មិនជាក់លាក់ដូចមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះក៏ដោយ តែស្ថិតក្នុងបរិបទសម័យនោះ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែទទួលស្គាល់គ្រប់យ៉ាងដែលគាត់បាននិយាយដដែល ដ្បិតឥរិយាបថរបស់គាត់ គំនិតនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ ព្រមទាំងអ្វីដែលគាត់បានសម្ដែងចេញ និងបើកសម្ដែងមកនោះ សមល្មមនឹងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះអង្គហើយ។ នៅក្នុងគ្រាដែលយ៉ូបត្រូវធ្លាក់ទៅក្នុងការល្បងល អ្វីដែលគាត់គិតនៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់ និងកិច្ចការដែលគាត់តាំងចិត្តធ្វើ បានបង្ហាញឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញពីលទ្ធផលមួយ ជាលទ្ធផលដែលគាប់ព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់ ហើយបន្ទាប់ពីនោះមក ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដកការល្បងលចេញពីយ៉ូបវិញ រួចយ៉ូបក៏បានងើបចេញពីបញ្ហារបស់គាត់ ហើយការល្បងលមកលើគាត់ ក៏បាត់ទៅវិញ ហើយមិនដែលកើតមានលើគាត់ម្ដងទៀតឡើយ។ ដោយសារតែយ៉ូបត្រូវបានដាក់ក្នុងការល្បងលជាច្រើន ហើយគាត់ក៏បានឈរមាំក្នុងការល្បងលទាំងអស់នោះ និងបានយកឈ្នះលើសាតាំងទាំងស្រុង ទើបព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរឱ្យគាត់ តាមដែលគាត់សមនឹងទទួលបាន។ ដូចបានកត់ត្រាទុកក្នុងកណ្ឌគម្ពីរយ៉ូប ៤២:១០,១២ យ៉ូបត្រូវបានប្រទានពរម្ដងទៀត ហើយព្រះពរនោះច្រើនជាងគ្រាដែលគាត់បានទទួលកាលពីលើកទីមួយទៅទៀត។ នៅពេលនោះ សាតាំងបានដកថយ ហើយលែងនិយាយឬធ្វើអ្វីទៀត ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក យ៉ូបក៏លែងត្រូវសាតាំងជ្រៀតជ្រែក ឬវាយប្រហារទៀតដែរ ហើយសាតាំងក៏លែងចោទប្រកាន់ទាស់នឹងព្រះពរដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់យ៉ូបទៀតដែរ។

យ៉ូបចំណាយពេលពាក់កណ្ដាលជីវិតចុងក្រោយរបស់គាត់ នៅក្នុងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់

ទោះបីជាព្រះពររបស់ទ្រង់នៅសម័យនោះ ត្រូវបានកំហិតត្រឹមហ្វូងចៀម ហ្វូងគោ ហ្វូងអូដ្ឋ របស់ទ្រព្យផ្សេងៗ ។ល។ ក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែព្រះពរដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រាថ្នាចង់ប្រទានដល់យ៉ូបនៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ គឺច្រើនជាងនេះទៅទៀត។ នៅគ្រានោះ តើមានកំណត់ត្រាពីសេចក្ដីសន្យាអស់កល្បជានិច្ចប្រភេទណាដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រាថ្នាចង់ប្រទានដល់យ៉ូបដែរឬទេ? ក្នុងការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់យ៉ូប ព្រះអង្គមិនបានមានបន្ទូល ឬនិយាយដល់ទីបញ្ចប់របស់គាត់ឡើយ ហើយទោះបីជាយ៉ូបសំខាន់យ៉ាងណា ឬមានឋានៈអ្វីនៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ និយាយរួម ព្រះជាម្ចាស់មានខ្នាតច្បាស់លាស់នៅក្នុងការប្រទានពរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រកាសពីទីបញ្ចប់របស់យ៉ូបឡើយ។ តើនេះមានន័យដូចម្ដេច? នៅគ្រានោះ នៅពេលដែលផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនទាន់ឈានដល់ចំណុចដែលត្រូវប្រកាសពីទីបញ្ចប់របស់មនុស្សទេ ហើយផែនការក៏មិនទាន់ឈានចូលដល់ដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដែរ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលអំពីទីបញ្ចប់អ្វីទេ ព្រះអង្គគ្រាន់តែមានបន្ទូលពីការប្រទានពរជារបស់ទ្រព្យដល់មនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។ អត្ថន័យនៃសេចក្ដីនេះគឺ ពាក់កណ្ដាលជីវិតចុងក្រោយរបស់យ៉ូប ត្រូវឆ្លងកាត់ព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលធ្វើឱ្យគាត់ខុសប្លែកពីមនុស្សដទៃទៀត។ ប៉ុន្តែគាត់ក៏ចាស់ដូចអ្នកដទៃដែរ ហើយដល់ថ្ងៃមួយ គាត់ក៏ត្រូវលាចាកលោកិយនេះដូចមនុស្សធម្មតាឯទៀតដែរ។ ហេតុនេះទើបមានសេចក្ដីកត់ត្រាទុកមកថា «ដូច្នេះ លោកយ៉ូបក៏ស្លាប់ ក្នុងពេលដែលលោកមានអាយុយឺនយូរ ហើយស្កប់ស្កល់នឹងជីវិតផង» (យ៉ូប ៤២:១៧)។ តើពាក្យថា «ស្លាប់ដោយស្កប់ស្កល់នឹងជីវិត» នៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ មានន័យដូចម្ដេច? ក្នុងសម័យកាលមុនគ្រាដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រកាសពីទីបញ្ចប់របស់មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់អាយុរស់នៅសម្រាប់យ៉ូប ហើយនៅពេលដែលឈានដល់អាយុកាលនោះ ព្រះអង្គក៏អនុញ្ញាតឱ្យយ៉ូបលាចាកពីលោកីយ៍នេះតាមសម្រួល។ ចាប់តាំងពីពេលដែលយ៉ូបទទួលបានព្រះពរជាលើកទីពីររហូតដល់ពេលដែលគាត់ស្លាប់ទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់ពុំបានបន្ថែមទុក្ខលំបាកអ្វីដល់គាត់ទៀតឡើយ។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការស្លាប់របស់យ៉ូប គឺជារឿងតាមធម្មជាតិ ហើយក៏ជាការចាំបាច់ផងដែរ។ នេះគឺជារឿងធម្មតាបំផុត មិនមែនជាការជំនុំជម្រះ ឬជាការថ្កោលទោសនោះទេ។ នៅពេលដែលគាត់នៅមានជីវិតរស់នៅឡើយ យ៉ូបថ្វាយបង្គំ និងកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់។ ទាក់ទងទៅនឹងទីបញ្ចប់បែបណាដែលគាត់នឹងត្រូវទទួលបានក្រោយគាត់ស្លាប់ទៅនោះ ព្រះជាម្ចាស់ពុំបានមានបន្ទូលអ្វីសោះឡើយ ហើយក៏មិនបានអធិប្បាយពីរឿងនេះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបច្បាស់អំពីភាពសមគួរក្នុងសេចក្ដីដែលទ្រង់មានបន្ទូល និងកិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើ ហើយខ្លឹមសារ និងគោលការណ៍នៃព្រះបន្ទូល និងសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ ក៏ស្របគ្នាទៅនឹងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងគ្រាដែលទ្រង់កំពុងធ្វើការនោះដែរ។ នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើមនុស្សម្នាក់ដូចជាយ៉ូបនេះ មានទីបញ្ចប់បែបណា? ក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើព្រះអង្គបានសម្រេចព្រះទ័យបែបណាហើយឬនៅ? ព្រះអង្គប្រាកដជាបានសម្រេចព្រះទ័យរួចហើយ! គ្រាន់តែថាមនុស្សមិនបានដឹងពីរឿងនេះតែប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនចង់ប្រាប់មនុស្សទេ ហើយទ្រង់ក៏ពុំមានចេតនានឹងប្រាប់មនុស្សឱ្យដឹងដែរ។ ដូច្នេះ និយាយឱ្យស្រួលស្ដាប់ទៅ យ៉ូបស្លាប់ក្នុងពេលដែលគាត់ស្កប់ស្កល់នឹងជីវិត ហើយខ្សែជីវិតយ៉ូបគឺបែបនេះឯង។

តម្លៃដែលយ៉ូបរស់នៅតាមក្នុងគ្រាដែលគាត់នៅមានជីវិតនៅឡើយ

តើយ៉ូបបានរស់នៅក្នុងជីវិតដែលមានតម្លៃដែរឬទេ? តើតម្លៃនោះស្ថិតនៅត្រង់ណា? ហេតុអ្វីក៏គេនិយាយថា គាត់បានរស់នៅក្នុងជីវិតដែលមានតម្លៃ? ចំពោះមនុស្ស តើអ្វីជាតម្លៃរបស់គាត់? តាមទស្សនៈរបស់មនុស្ស គាត់តំណាងឱ្យមនុស្សជាតិដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់សង្គ្រោះ ក្នុងការធ្វើបន្ទាល់ដ៏កងរំពងថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ នៅចំពោះមុខសាតាំង និងចំពោះមុខមនុស្សនៅក្នុងលោកីយ៍នេះ។ គាត់បានបំពេញភារកិច្ចដែលសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់គួរតែបំពេញ គាត់បានធ្វើជាឧទាហរណ៍ និងបានដើរតួជាគំរូ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រាថ្នាចង់សង្គ្រោះ ដោយឱ្យមនុស្សមើលឃើញថា ការយកជ័យជម្នះលើសាតាំង គឺជារឿងដែលអាចធ្វើបានទាំងស្រុង ដោយពឹងអាងលើព្រះជាម្ចាស់។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ តើគាត់មានតម្លៃអ្វី? ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ តម្លៃនៃជីវិតរបស់យ៉ូប ស្ថិតនៅលើសមត្ថភាពដែលគាត់អាចកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើបន្ទាល់ពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសរសើរតម្កើងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់បានកម្សាន្តព្រះទ័យ និងនាំសេចក្ដីអំណរថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ តម្លៃនៃជីវិតរបស់យ៉ូបក៏ស្ថិតនៅលើរបៀបដែលយ៉ូបបានឆ្លងកាត់ការល្បងល និងបានយកឈ្នះលើសាតាំង ហើយបានធ្វើទីបន្ទាល់កងរំពងថ្វាយព្រះជាម្ចាស់នៅចំពោះមុខសាតាំង និងចំពោះមុខមនុស្សក្នុងពិភពលោកនេះ នៅមុនពេលដែលគាត់ស្លាប់ ដើម្បីឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលបានសិរីល្អពីក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ដោយធ្វើឱ្យព្រះអង្គបានក្សាន្តព្រះទ័យ និងឱ្យព្រះទ័យដ៏អន្ទះសារបស់ទ្រង់ បានទតឃើញពីលទ្ធផល និងក្ដីសង្ឃឹម។ ទីបន្ទាល់របស់គាត់បានធ្វើជាគំរូមួយ សម្រាប់សមត្ថភាពក្នុងការប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទីបន្ទាល់របស់ខ្លួនថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ និងសមត្ថភាពក្នុងការធ្វើឱ្យសាតាំងអាម៉ាស់មុខជំនួសព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងកិច្ចការនៃគ្រប់គ្រងមនុស្សជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើនេះមិនមែនជាតម្លៃនៃជីវិតរបស់យ៉ូបទេឬអី? យ៉ូបបាននាំការកម្សាន្តព្រះទ័យដល់ព្រះជាម្ចាស់ គាត់បានថ្វាយព្រះជាម្ចាស់នូវរសជាតិត្រេកអរនឹងការទទួលបានសិរីល្អ និងបានផ្ដល់ការចាប់ផ្ដើមដ៏អស្ចារ្យមួយសម្រាប់ផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចាប់ពីចំណុចនេះតទៅ ឈ្មោះរបស់យ៉ូបបានក្លាយជានិមិត្តរូបនៃការទទួលបានសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបានក្លាយជាទីសម្គាល់នៃជ័យជម្នះរបស់មនុស្សជាតិលើសាតាំង។ អ្វីដែលយ៉ូបបានរស់នៅតាមក្នុងគ្រាដែលគាត់មានជីវិតនៅឡើយ ក៏ដូចជាជ័យជម្នះដ៏អស្ចារ្យរបស់គាត់លើសាតាំង នឹងត្រូវព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យអស់កល្បជានិច្ច ហើយភាពគ្រប់លក្ខណ៍ ភាពទៀងត្រង់ និងការកោតខ្លាចរបស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នឹងត្រូវមនុស្សជំនាន់ក្រោយគោរព និងយកតម្រាប់តាម។ គាត់នឹងត្រូវព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យអស់កល្បជានិច្ច ប្រៀបដូចជាគជ់ដ៏មានរស្មីចិញ្ចាចល្អឥតខ្ចោះដូច្នោះដែរ ហើយគាត់ក៏ស័ក្តិសមនឹងឱ្យមនុស្សគោរពឱ្យតម្លៃគាត់ដែរ!

បន្ទាប់ទៀត យើងពិនិត្យមើលកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យវិញម្ដង។

ឃ. បទបញ្ជានៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ

បញ្ញត្តិទាំងដប់ប្រការ

គោលការណ៍សម្រាប់ការសាងសង់អាសនា

បទបញ្ជាសម្រាប់ការប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកបម្រើ

បទបញ្ជាសម្រាប់អំពើលួចប្លន់ និងការផ្ដល់សំណង

ការកាន់តាមឆ្នាំសប្ប័ទ និងពិធីបុណ្យទាំងបី

បទបញ្ជាសម្រាប់ថ្ងៃសប្ប័ទ

បទបញ្ជាសម្រាប់ការថ្វាយតង្វាយ

តង្វាយដុត

តង្វាយធញ្ញជាតិ

តង្វាយមេត្រី

តង្វាយលោះបាប

តង្វាយសេចក្ដីរំលង

បទបញ្ជាសម្រាប់តង្វាយដែលថ្វាយដោយពួកសង្ឃ (អើរ៉ុន និងពួកកូនប្រុសៗរបស់លោកត្រូវបានបង្គាប់ឱ្យអនុវត្តតាម)

តង្វាយដុត ថ្វាយដោយពួកសង្ឃ

តង្វាយម្សៅ ថ្វាយដោយពួកសង្ឃ

តង្វាយលោះបាប ថ្វាយដោយពួកសង្ឃ

តង្វាយសេចក្ដីរំលង ថ្វាយដោយពួកសង្ឃ

តង្វាយមេត្រី ថ្វាយដោយពួកសង្ឃ

បទបញ្ជាសម្រាប់ការបរិភោគតង្វាយដោយពួកសង្ឃ

ពពួកសត្វបរិសុទ្ធ និងសត្វមិនបរិសុទ្ធ (សត្វដែលអាចបរិភោគបាន និងសត្វដែលមិនអាចបរិភោគបាន)

បទបញ្ជាសម្រាប់ការញែកស្ត្រីជាបរិសុទ្ធ បន្ទាប់ពីសម្រាលកូនរួច

បទដ្ឋានសម្រាប់ការពិនិត្យរកជំងឺឃ្លង់

បទបញ្ជាសម្រាប់មនុស្សដែលបានជាពីជំងឺឃ្លង់

បទបញ្ជាសម្រាប់ការសម្អាតផ្ទះដែលបានឆ្លងរោគ

បទបញ្ជាសម្រាប់ស្ត្រីដែលមានជំងឺធ្លាក់សខុសធម្មតា

ថ្ងៃធួននឹងបាប ដែលត្រូវតែប្រតិបត្តិតាមមួយឆ្នាំម្ដង

ច្បាប់សម្រាប់ការសម្លាប់សត្វគោ និងសត្វចៀម

បម្រាមមិនឱ្យអនុវត្តតាមទម្លាប់ដ៏គួរឱ្យស្អប់របស់សាសន៍ដទៃ (មិនឱ្យប្រព្រឹត្តស្មន្ធការ ។ល។)

បទបញ្ជាដែលបណ្ដាជនត្រូវអនុវត្តតាម («ចូរឱ្យអ្នករាល់គ្នាបានបរិសុទ្ធ ដ្បិតខ្ញុំជាព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះជាម្ចាស់នៃអ្នករាល់គ្នា គឺជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធ» (លេវីវិន័យ ១៩:២))

ទោសប្រហារជីវិតចំពោះអ្នកណាដែលថ្វាយកូនរបស់ខ្លួនជាយញ្ញបូជាទៅព្រះម៉ូឡុក

បទបញ្ជាសម្រាប់ការដាក់ទោសបទឧក្រិដ្ឋនៃអំពើសហាយស្មន់

ច្បាប់ដែលពួកសង្ឃត្រូវបដិបត្តិតាម (ច្បាប់សម្រាប់ឥរិយាបថប្រចាំថ្ងៃ ច្បាប់សម្រាប់ការទទួលទានរបស់បរិសុទ្ធ ច្បាប់សម្រាប់ការថ្វាយតង្វាយ ។ល។)

បុណ្យដែលគួរកាន់តាម (ថ្ងៃសប្ប័ទ បុណ្យរំលង បុណ្យថ្ងៃទី៥០ ថ្ងៃធួននឹងបាប ។ល។)

បទបញ្ជាផ្សេងៗ (ការអុជចង្កៀង បុណ្យឆ្នាំទី៥០ សិទ្ធិលោះដី ការសច្ចាប្រណិធាន តង្វាយមួយភាគដប់ ។ល។)

បទបញ្ជានៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ជាភ័ស្តុតាងពិតអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រង់ទិសមនុស្សជាតិគ្រប់គ្នា

ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាបានអានបទបញ្ជា និងគោលការណ៍នៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យរួចហើយមែនទេ? តើបទបញ្ជាទាំងនេះមានវិសាលភាពគ្របដណ្ដប់ធំទូលាយណាស់មែនទេ? ដំបូង គឺគ្របដណ្ដប់លើបញ្ញត្តិទាំងដប់ប្រការ ក្រោយមកទៀត ក៏មានបទបញ្ជាអំពីរបៀបសាងសង់អាសនា ជាដើម ។ល។ បន្ទាប់មកទៀត គឺមានបទបញ្ជាសម្រាប់ការកាន់តាមថ្ងៃសប្ប័ទ និងពិធីបុណ្យទាំងបី ហើយបន្ទាប់ពីនោះមក មានបទបញ្ជាសម្រាប់ការថ្វាយតង្វាយ។ តើអ្នករាល់គ្នាឃើញថាមានតង្វាយប៉ុន្មានប្រភេទដែរទេ? មានតង្វាយដុត តង្វាយធញ្ញជាតិ តង្វាយមេត្រី តង្វាយលោះបាប ។ល។ និង ។ល។ បន្ទាប់មកទៀត មានបទបញ្ជាសម្រាប់តង្វាយដែលថ្វាយដោយពួកសង្ឃ បូករួមទាំងតង្វាយដុត និងតង្វាយម្សៅ ដែលថ្វាយដោយពួកសង្ឃ ព្រមទាំងប្រភេទនៃតង្វាយដទៃទៀតផង។ បទបញ្ជាទីប្រាំបីនោះគឺ ការបរិភោគតង្វាយពីសំណាក់ពួកសង្ឃ។ បន្ទាប់មក ក៏មានបទបញ្ជាសម្រាប់អ្វីដែលគួរកាន់តាមនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ មានការចែងអំពីទិដ្ឋភាពជាច្រើនក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស ដូចជាបទបញ្ជាសម្រាប់របស់ដែលគេគួរបរិភោគ ឬមិនគួរបរិភោគ បទបញ្ជាសម្រាប់ការញែកស្ត្រីជាបរិសុទ្ធក្រោយពេលសម្រាលកូនរួច និងបទបញ្ជាសម្រាប់អ្នកដែលបានជាពីជំងឺឃ្លង់ជាដើម។ ក្នុងបទបញ្ជាទាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់ដល់ថ្នាក់មានបន្ទូលអំពីជំងឺ ហើយថែមទាំងមានទាំងច្បាប់សម្រាប់ការសម្លាប់ចៀម និងគោទៀតផង ។ល។ និង ។ល។ សត្វចៀម និងសត្វគោ ត្រូវព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមក ដូច្នេះអ្នកគប្បីសម្លាប់វាទៅតាមរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងប្រាប់ដល់អ្នក។ ប្រាកដណាស់ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានហេតុផល។ ការប្រព្រឹត្តតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជាមកនោះ គឺពិតជាត្រឹមត្រូវគ្មានការសង្ស័យឡើយ ហើយច្បាស់ជាមានប្រយោជន៍ដល់មនុស្សមិនខាន។ ក៏មានទាំងពិធីបុណ្យ និងច្បាប់ដែលត្រូវកាន់តាម ដូចជាថ្ងៃសប្ប័ទ បុណ្យរំលង និងបុណ្យជាច្រើនទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់សុទ្ធតែមានបន្ទូលអំពីពិធីបុណ្យទាំងអស់នេះ។ ចូរយើងក្រឡេកមើលបទបញ្ជាចុងក្រោយ៖ បទបញ្ជាផ្សេងៗដូចជា ការដុតចង្កៀងនៅឆ្នាំទី៥០ សិទ្ធិលោះដី ការសច្ចាប្រណិធាន តង្វាយមួយភាគដប់ ។ល។ តើបទបញ្ជាទាំងនេះមានវិសាលភាពគ្រប់ដណ្ដប់ធំទូលាយដែរឬទេ? រឿងទីមួយដែលត្រូវយកមកជជែកគឺ រឿងបញ្ហាតង្វាយរបស់បណ្ដាជន។ បន្ទាប់មក មានបទបញ្ជាសម្រាប់អំពើលួចប្លន់ និងការផ្ដល់សំណង ព្រមទាំងការកាន់តាមថ្ងៃសប្ប័ទ...។ ចំណុចលម្អិតគ្រប់យ៉ាងក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានការពាក់ព័ន្ធ។ នេះមានន័យថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចាប់ផ្ដើមកិច្ចការនៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ជាផ្លូវការ ព្រះអង្គក៏បានកំណត់ពីបទបញ្ជាជាច្រើនដែលមនុស្សត្រូវអនុវត្តតាម។ បទបញ្ជាទាំងអស់នេះគឺដើម្បីឱ្យមនុស្សដឹកនាំជីវិតធម្មតារបស់គេនៅលើផែនដី ជាជីវិតរបស់មនុស្សធម្មតាម្នាក់ ដែលមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ពីព្រះជាម្ចាស់ និងការដឹកនាំរបស់ទ្រង់បានឡើយ។ ដំបូង ព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងប្រាប់មនុស្សអំពីរបៀបសាងសង់អាសនា និងរបៀបដំឡើងអាសនា។ បន្ទាប់មក ទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សអំពីរបៀបថ្វាយតង្វាយ និងបញ្ញត្តិពីរបៀបដែលមនុស្សត្រូវរស់នៅ ពោលគឺមនុស្សត្រូវយកចិត្តទុកដាក់លើអ្វីខ្លះនៅក្នុងជីវិត គេត្រូវប្រកាន់តាមអ្វីខ្លះ ហើយគេគួរ ឬមិនគួរធ្វើអ្វីខ្លះ។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ញត្តិទុកសម្រាប់មនុស្សគឺល្អិតល្អន់ណាស់ ហើយតាមរយៈទំនៀមទម្លាប់ បទបញ្ជា និងគោលការណ៍ទាំងអស់នេះ ព្រះអង្គបានកំណត់ជាក្បួនខ្នាតឥរិយាបថរបស់មនុស្ស ដឹកនាំជីវិតពួកគេ ដឹកនាំឱ្យពួកគេឱ្យស្គាល់ពីក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដឹកនាំពួកគេឱ្យមកចំពោះអាសនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដឹកនាំពួកគេក្នុងការរស់នៅ ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតសម្រាប់មនុស្ស ដែលសុទ្ធតែមានសណ្ដាប់ធ្នាប់ ភាពទៀងទាត់ និងភាពជាកណ្ដាល។ ដំបូង ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើបទបញ្ជា និងគោលការណ៍សាមញ្ញទាំងអស់នេះ ដើម្បីដាក់កំហិតលើមនុស្ស ដើម្បីឱ្យមនុស្សនៅលើផែនដី មានជីវិតធម្មតាដែលថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ និងមានជីវិតរស់នៅជាមនុស្សធម្មតា។ នោះហើយគឺជាខ្លឹមសារជាក់លាក់នៃការចាប់ផ្ដើមផែនការគ្រប់គ្រង រយៈពេលប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ទ្រង់។ បទបញ្ជា និងច្បាប់ទាំងនេះ គ្របដណ្ដប់ខ្លឹមសារទូលំទូលាយណាស់ ជាបញត្តិជាក់លាក់អំពីការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ហើយមនុស្សដែលបានមកដល់យុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ត្រូវតែទទួលយក និងស្ដាប់បង្គាប់តាមបញ្ញត្តិទាំងនេះ ហើយបញ្ញត្តិទាំងនេះ គឺជាការកំណត់ត្រាអំពីកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ហើយក៏ជាភ័ស្តុតាងពិតអំពីការដឹកនាំ និងការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់មនុស្សជាតិគ្រប់គ្នា។

មនុស្សជាតិមិនអាចផ្ដាច់ចេញពីការបង្រៀន និងការទំនុកបម្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជារៀងរហូត

តាមរយៈបទបញ្ជាទាំងនេះ យើងមើលឃើញថា អាកប្បកិរិយាដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ចំពោះការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ និងចំពោះមនុស្សជាតិ គឺប្រាកដប្រជា ប្រយ័ត្នប្រយែង ម៉ឺងម៉ាត់ និងមានទំនួលខុសត្រូវ។ ព្រះអង្គធ្វើកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ស្របតាមជំហានរបស់ទ្រង់ ដោយគ្មានភាពល្អៀងគ្នាសូម្បីតែបន្តិច ដោយថ្លែងនូវព្រះបន្ទូល ដែលទ្រង់ត្រូវថ្លែងប្រាប់មនុស្សជាតិគ្មានខុស ឬភ្លេចភ្លាំងសូម្បីបន្តិច ដោយអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សមើលឃើញថា គេមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ចេញពីការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ និងបង្ហាញឱ្យគេឃើញថា គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ និងមានថ្លែងទៅកាន់មនុស្សជាតិ ពិតជាសំខាន់យ៉ាងណា។ កាលដើមដំបូងឡើយ ក្នុងអំឡុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ទោះបីជាមនុស្សទៅជាយ៉ាងណា ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបំពេញកិច្ចការទាំងអស់នេះដដែលដែរ។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គំនិតដែលមនុស្សមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ លោកីយ៍ និងមនុស្សជាតិក្នុងយុគសម័យនោះ គឺពិបាកយល់ និងស្មុគស្មាញណាស់ ហើយទោះបីជាពួកគេមានគំនិត និងចេតនាប្រកបដោយមនសិការក៏ដោយ ក៏ពួកគេទាំងអស់គ្នាមិនយល់ច្បាស់ និងមិនត្រឹមត្រូវដែរ ហេតុនេះហើយទើបមនុស្សជាតិមិនអាចកាត់ផ្ដាច់ ចេញពីការបង្រៀន និងការទំនុកបម្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ពួកគេបាន។ មនុស្សជំនាន់ដើមបង្អស់មិនដឹងអ្វីទេ ដូច្នេះទើបព្រះជាម្ចាស់ត្រូវចាប់ផ្ដើមបង្រៀនមនុស្ស ចាប់តាំងពីគោលការណ៍សាមញ្ញ និងងាយៗបំផុតសម្រាប់ការចិញ្ចឹមជីវិត និងបទបញ្ជានានាសម្រាប់ការរស់នៅ ដោយបញ្ជ្រាបឱ្យគេយល់ពីសេចក្ដីទាំងនេះក្នុងចិត្តរបស់គេបន្តិចម្ដងៗ។ តាមរយៈក្រឹត្យវិន័យដែលជាសុទ្ធតែជាព្រះបន្ទូល និងតាមរយៈបទបញ្ជាទាំងនេះ ព្រះអង្គធ្វើឱ្យមនុស្សមានការយល់ដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់បន្តិចម្ដងៗ ធ្វើឱ្យគេមានការដឹងគុណ និងយល់ដឹងអំពីការដឹកនាំរបស់ទ្រង់សន្សឹមៗ និងប្រទានឱ្យគេនូវទស្សនទានជាមូលដ្ឋានអំពីទំនាក់ទំនងរវាងទ្រង់ និងមនុស្ស។ ទាល់តែសម្រេចបានលទ្ធផលនេះ ទើបព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើនៅពេលក្រោយបានបន្តិចម្ដងៗ។ ហេតុនេះ បទបញ្ជាទាំងអស់នេះ និងកិច្ចការដែលត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់បំពេញនៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ គឺជាទ្រនាប់នៃកិច្ចការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិរបស់ទ្រង់ ហើយជាដំណាក់កាលទីមួយនៃកិច្ចការនៅក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មុនកិច្ចការនៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលទៅកាន់អ័ដាម អេវ៉ា និងកូនចៅរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីបង្គាប់ និងការបង្រៀនទាំងអម្បាលម៉ាននេះគ្មានមានលក្ខណៈជាប្រព័ន្ធ ឬជាក់លាក់ ដោយបានបញ្ចេញមកម្ដងមួយៗឱ្យមនុស្សដឹង និងមិនបានកត់ត្រាទុក ក៏មិនបានក្លាយជាបទបញ្ជាដែរ។ នោះមកពីនៅគ្រានោះ ផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនទាន់សម្រេចបានច្រើនម្ល៉ឹងទេ ទាល់តែពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានដឹកនាំមនុស្សមកដល់ដំណាក់កាលនេះ ទើបព្រះអង្គអាចចាប់ផ្ដើមថ្លែងពីបទបញ្ជាក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យទាំងអស់នេះ ហើយចាប់ផ្ដើមធ្វើឱ្យមនុស្សអនុវត្តសេចក្ដីទាំងនេះ។ ទំនៀមទម្លាប់ និងបទបញ្ជាដ៏សាមញ្ញទាំងអស់នេះ បង្ហាញឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីជំហាននៃកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ត្រូវបានបើកសម្ដែងក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបពីខ្លឹមសារ និងមធ្យោបាយដែលទ្រង់ត្រូវប្រើដើម្បីចាប់ផ្ដើម ជ្រាបពីមធ្យោបាយដើម្បីបន្ត និងជ្រាបពីមធ្យោបាយដែលទ្រង់ត្រូវប្រើសម្រាប់បញ្ចប់ ដើម្បីឱ្យទ្រង់អាចទទួលបានមនុស្សមួយក្រុម ជាមនុស្សដែលធ្វើបន្ទាល់ពីទ្រង់ និងឱ្យទ្រង់អាចទទួលបានមនុស្សមួយក្រុម ជាមនុស្សដែលមានចិត្តគំនិតដូចទ្រង់។ ទ្រង់ជ្រាបពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស និងជ្រាបពីអ្វីដែលមនុស្សគ្មាន។ ទ្រង់ជ្រាបអំពីអ្វីដែលទ្រង់ត្រូវប្រទាន និងជ្រាបពីរបៀបដែលទ្រង់គួរដឹកនាំមនុស្ស ហើយទ្រង់ក៏ជ្រាបពីអ្វីដែលមនុស្សគួរធ្វើ ឬមិនគួរធ្វើដែរ។ មនុស្សប្រៀបបានទៅនឹងអាយ៉ង៖ ទោះបីជាគេពុំមានការយល់ដឹងអំពីបំណងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏គេពុំអាចជួយអ្វីបានដែរ ប៉ុន្តែ មានតែត្រូវព្រះជាម្ចាស់ដឹកនាំតាមរយៈកិច្ចការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ម្ដងមួយជំហានៗ រហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គ្មានភាពស្រពេចស្រពិល ទាក់ទងនឹងអ្វីដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើទេ នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ គឺមានផែនការច្បាស់លាស់ និងរស់រវើក ហើយទ្រង់ក៏បានអនុវត្តកិច្ចការដែលទ្រង់ផ្ទាល់ព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យចង់ធ្វើ ស្របតាមជំហាន និងផែនការរបស់ទ្រង់ រាប់ចាប់តាំងពីកិច្ចការកំប៉ិកកំប៉ុក រហូតកិច្ចការសំខាន់។ ទោះបីជាទ្រង់មិនបង្ហាញប្រាប់អំពីកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើនៅពេលក្រោយក៏ដោយ ក៏កិច្ចការបន្ទាប់របស់ទ្រង់នៅតែត្រូវអនុវត្តបន្ត ហើយរីកចម្រើនពិតប្រាកដទៅតាមផែនការរបស់ទ្រង់ ដែលនោះគឺការបង្ហាញឱ្យឃើញពីអ្វីដែលកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ជាសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ។ ទោះបីជាព្រះអង្គកំពុងធ្វើការនៅក្នុងដំណាក់កាលណាមួយនៅក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏និស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់នៅតែតំណាងឱ្យព្រះអង្គផ្ទាល់ដដែល។ នេះជាការពិតបំផុត។ ទោះបីជាស្ថិតក្នុងយុគសម័យណា ឬស្ថិតក្នុងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការណាក៏ដោយ ក៏មានរឿងជាច្រើនដែលប្រែប្រួលសោះឡើយ៖ ដូចជាប្រភេទមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ ប្រភេទមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ និស្ស័យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ផង។ ទោះបីជាបទបញ្ជា និងគោលការណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតឡើងតាមរយៈកិច្ចការនៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ហាក់មើលទៅសាមញ្ញ និងងាយៗចំពោះមនុស្សសម័យបច្ចុប្បន្ន ហើយទោះជាសេចក្ដីទាំងនេះងាយយល់ និងងាយធ្វើបានក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងសេចក្ដីទាំងនេះ មានព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងនៅមាននិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងមានកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ផង។ ដ្បិតនៅក្នុងបទបញ្ជាដែលមើលពីក្រៅឃើញថា សាមញ្ញនេះ បានស្ដែងចេញឱ្យឃើញនូវទំនួលខុសត្រូវ និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានមកលើមនុស្សជាតិ ព្រមទាំងសារជាតិល្អផ្ដាច់គេនៃព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សទទួលស្គាល់ជាប្រាកដថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ ហើយរបស់សព្វសារពើក៏ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ដែរ។ មិនថាមនុស្សជាតិមានចំណេះដឹងស្ទាត់យ៉ាងណា ឬមានទ្រឹស្ដី ឬយល់ពីអាថ៌កំបាំងច្រើនប៉ុនណាអំពីព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ក៏គ្មានសេចក្ដីណាក្នុងចំណោមសេចក្ដីទាំងនេះ អាចមកជំនួសការទំនុកបម្រុង និងការដឹកនាំរបស់ ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សជាតិដែរ។ មនុស្សមិនអាចនៅដាច់ឆ្ងាយពីការដឹកនាំ និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គជារៀងរហូត។ នេះហើយជាទំនាក់ទំនងបេះមិនដាច់រវាងមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់។ គោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺដឹកនាំមនុស្សទៅកាន់អនាគតដ៏ស្រស់ត្រកាលមួយ មិនថាព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់បង្គាប់ ឬចេញបទបញ្ជា ឬប្រទានសេចក្ដីពិតសម្រាប់ឱ្យអ្នកយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ហើយមិនថាទ្រង់ធ្វើអ្វីក៏ដោយ។ ព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែង និងកិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើ គឺសុទ្ធតែជាការបង្ហាញឱ្យឃើញពីចំណុចមួយនៃសារជាតិរបស់ទ្រង់ ហើយជាការបង្ហាញឱ្យឃើញពីចំណុចមួយនៃនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ទ្រង់។ ទាំងអស់នេះ គឺសុទ្ធតែជាជំហានសំខាន់ៗនៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ រឿងនេះមិនត្រូវមើលរំលងឡើយ! បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មាននៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនខ្លាចការការនិយាយខុសរបស់មនុស្សឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនខ្លាចរអានឹងសញ្ញាណ ឬតម្រិះណាមួយដែលមនុស្សមានចំពោះទ្រង់នោះដែរ។ ទ្រង់គ្រាន់តែបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយបន្តការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ស្របតាមផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ដោយគ្មានការបង្ខិតបង្ខំពីមនុស្ស ពីបញ្ហា ឬពីគោលបំណងណាឡើយ។

ល្អណាស់។ ថ្ងៃនេះ សូមបញ្ចប់ត្រឹមនេះចុះ។ ជួបគ្នាលើកក្រោយទៀត!

ថ្ងៃទី៩ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៣