ការប្រកបគ្នារបស់យើងពីរបីដងកន្លងមកបានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗ។ ឥឡូវនេះ នៅទីបំផុត មនុស្សអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីអត្ថិភាពដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដឹងទៀតថា ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាគង់នៅជិតមនុស្សមែន។ ទោះបីជាមនុស្សបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនដែលយល់យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីព្រះតម្រិះ និងយោបល់របស់ទ្រង់ ដូចជាពេលបច្ចុប្បន្ននេះដែរ ហើយពួកគេក៏មិនធ្លាប់មានបទពិសោធយ៉ាងពិតប្រាកដពីទង្វើជាក់ស្ដែងរបស់ទ្រង់ ដូចឥឡូវនេះដែរ។ មិនថាវាជាចំណេះដឹង ឬជាការអនុវត្តជាក់ស្ដែងនោះឡើយ មនុស្សភាគច្រើនបានរៀនអ្វីមួយថ្មី និងបានទទួលនូវការយល់ដឹងកាន់តែខ្ពស់ ព្រមទាំងបានទទួលស្គាល់ពីកំហុសឆ្គងនៅក្នុងការដេញតាមរបស់ពួកគេកាលពីអតីតកាល ក៏ដូចជាទទួលស្គាល់ពីភាពរាក់កំផែលនៃបទពិសោធរបស់ពួកគេ និងដឹងទៀតថា បទពិសោធភាគច្រើនរបស់ពួកគេ គឺមិនស្របតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ទទួលស្គាល់ដែរថា អ្វីដែលមនុស្សខ្វះបំផុតនោះ គឺជាចំណេះដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចំណេះដឹងដែលមនុស្សមាននេះគ្រាន់តែជាប្រភេទនៃចំណេះដឹងផ្អែកលើទស្សនៈយល់ឃើញប៉ុណ្ណោះ ហើយដើម្បីឡើងទៅដល់កម្រិតនៃចំណេះដឹងបែបវិចារណញ្ញាណ វាតម្រូវឱ្យមានការស៊ីជម្រៅ និងការពង្រឹងបន្ដិចម្ដងៗតាមរយៈបទពិសោធរបស់គេ។ មុនពេលមនុស្សយល់យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺអាចនិយាយបានថា ពួកគេជឿលើអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពួកគេគ្មានការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីសំណួរដ៏ជាក់លាក់ ដូចជា តើទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទណា? តើទ្រង់មានបំណងព្រះហឫទ័យបែបណា? តើទ្រង់មាននិស្ស័យអ្វីខ្លះទៅ? និង តើទ្រង់មានអាកប្បកិរិយាដ៏ពិតចំពោះមនុស្សជាតិបែបណា? ការមិនយល់អំពីសំណួរទាំងនេះពិតជាធ្វើឱ្យខូចដល់សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាជាការរាំងស្ទះមិនឱ្យសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេទទួលបានភាពបរិសុទ្ធ ឬភាពគ្រប់លក្ខណ៍។ ទោះបីជាអ្នកជួបព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មុខទល់នឹងមុខ ឬមានអារម្មណ៍ថា អ្នកបានជួបព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈបទពិសោធរបស់អ្នកក៏ដោយ ក៏វានៅតែមិនអាចនិយាយបានថា អ្នកយល់ពីទ្រង់បានទាំងស្រុងនោះឡើយ។ ដោយសារតែអ្នកមិនបានដឹងអំពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬមិនបានដឹងអំពីអ្វីដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ និងអ្វីដែលទ្រង់ស្អប់ អ្វីដែលធ្វើឱ្យទ្រង់ខ្ញាល់ និងអ្វីដែលនាំឱ្យទ្រង់មានសេចក្តីអំណរ ដូច្នេះ អ្នកមិនមានការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីទ្រង់ឡើយ។ សេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកត្រូវបានសង់ឡើងលើមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃភាពស្រពេចស្រពិល និងការស្រមើស្រមៃ ផ្អែកលើសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាបែបអត្តនោម័តរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ។ ជំនឿបែបនេះស្ថិតនៅឆ្ងាយណាស់ពីជំនឿដ៏ពិត ហើយអ្នកក៏ស្ថិតនៅឆ្ងាយពីការធ្វើជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតប្រាកដដែរ។ សេចក្តីពន្យល់អំពីឧទាហរណ៍ចេញពីសាច់រឿងព្រះគម្ពីរទាំងនេះបានជួយឱ្យមនុស្សស្គាល់ពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្វីដែលទ្រង់កំពុងតែមានព្រះតម្រិះនៅគ្រប់ជំហានក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងហេតុផលដែលទ្រង់បានធ្វើកិច្ចការនេះ អ្វីដែលជាបំណងព្រះហឫទ័យដើម និងផែនការរបស់ទ្រង់ នៅពេលដែលទ្រង់បានធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ របៀបដែលទ្រង់សម្រេចតាមព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ និងរបៀបដែលទ្រង់រៀបចំ និងបង្កើតផែនការរបស់ទ្រង់។ តាមរយៈសាច់រឿងទាំងនេះ យើងអាចទទួលបាននូវការយល់ដឹងដ៏ល្អិតល្អន់ និងជាក់លាក់អំពីគ្រប់ទាំងបំណងព្រះហឫទ័យជាក់លាក់ និងព្រះតម្រិះដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងអំឡុងនៃកិច្ចការគ្រប់គ្រងរយៈពេលប្រាំមួយពាន់ឆ្នាំរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងយល់អំពីអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ដែលមានចំពោះមនុស្សនៅពេលវេលាខុសគ្នា និងយុគសម័យខុសគ្នាដែរ។ ប្រសិនបើមនុស្សអាចយល់អំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានព្រះតម្រិះ យល់អំពីអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ និងនិស្ស័យដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែងនៅពេលដែលទ្រង់បានជួបគ្រប់ស្ថានភាព នោះវាអាចជួយឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាកាន់តែទទួលស្គាល់អំពីអត្ថិភាពដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកាន់តែមានអារម្មណ៍អំពីភាពជាក់ស្ដែង និងភាពពិតប្រាកដរបស់ទ្រង់មិនខាន។ ការដែលខ្ញុំប្រាប់សាច់រឿងទាំងនេះ គោលដៅរបស់ខ្ញុំ គឺមិនមែនដើម្បីឱ្យមនុស្សយល់អំពីប្រវត្តិសាស្ត្រព្រះគម្ពីរ ស្គាល់ខគម្ពីរ ឬស្គាល់តួអង្គដែលស្ថិតនៅក្នុងសាច់រឿងទាំងនោះឡើយ ហើយវាក៏មិនមែនឱ្យមនុស្សយល់អំពីសាវតារនៃកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ ក្នុងអំឡុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គោលដៅរបស់ខ្ញុំ គឺដើម្បីជួយមនុស្សឱ្យយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងគ្រប់ផ្នែកតូចៗរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងដើម្បីទទួលបាននូវការយល់ដឹង និងចំណេះដឹងកាន់តែពិត និងកាន់តែសុក្រឹតអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ធ្វើបែបនេះ ដួងចិត្តរបស់មនុស្សអាចបើកចំហចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយទ្រង់ ហើយពួកគេអាចកាន់តែយល់អំពីទ្រង់ យល់អំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ សារជាតិរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងកាន់តែស្គាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតបន្ដិចម្ដងៗ។

ចំណេះដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ អាចជះឥទ្ធិពលវិជ្ជមានទៅលើមនុស្ស។ វាអាចជួយឱ្យពួកគេកាន់តែមានទំនុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ និងជួយឱ្យពួកគេមានការស្តាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចដ៏ពិតចំពោះទ្រង់។ បន្ទាប់មក ពួកគេនឹងលែងដើរតាម ឬថ្វាយបង្គំទ្រង់ទាំងងងឹតងងល់តទៅទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យចង់បានមនុស្សល្ងីល្ងើ ឬអស់អ្នកដែលដើរតាមបណ្ដាជនទាំងងងឹតងងល់ឡើយ ប៉ុន្តែទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានមនុស្សមួយក្រុមដែលមានការយល់ដឹង និងចំណេះដឹងដ៏ច្បាស់លាស់អំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយក៏ជាអ្នកដែលអាចធ្វើជាស្មរបន្ទាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ដោយសារតែភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ហើយដោយសារតែនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ ពួកគេនឹងក្លាយជាមនុស្សដែលមិនបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ក្នុងនាមជាអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើអ្នកនៅតែមានភាពមិនច្បាស់លាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ឬនៅតែមានភាពស្រពេចស្រពិល ឬភាពច្របូកច្របល់អំពីអត្ថិភាពដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងអំពីផែនការរបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ នោះសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកមិនអាចទទួលបានការស្ងើចសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យចង់បានមនុស្សប្រភេទនេះមកដើរតាមទ្រង់ឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនសព្វព្រះទ័យឱ្យមនុស្សប្រភេទនេះចូលមកចំពោះទ្រង់នោះដែរ។ ដោយសារតែមនុស្សប្រភេទនេះមិនយល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេមិនអាចថ្វាយដួងចិត្តរបស់ពួកគេដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយដោយសារតែដួងចិត្តរបស់ពួកគេមិននៅជិតស្និទ្ធនឹងទ្រង់ នោះសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់ គឺពេញដោយភាពមិនបរិសុទ្ធ។ ការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់របស់ពួកគេអាចត្រូវបានហៅថាជាការដើរតាមទាំងខ្វាក់ភ្នែកប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សអាចទទួលបានជំនឿដ៏ពិត និងក្លាយជាអ្នកដើរតាមដ៏ពិតបាន លុះត្រាតែពួកគេមាននូវការយល់ដឹង និងចំណេះដឹងដ៏ពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ ព្រោះថាការយល់ដឹង និងចំណេះដឹងទាំងនេះហើយដែលបង្កើតឱ្យមានការស្ដាប់បង្គាប់ និងការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដនៅក្នុងពួកគេ។ មានតែបែបនេះទេ ទើបពួកគេអាចថ្វាយដួងចិត្តរបស់ពួកគេដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងបើកដួងចិត្តរបស់ពួកគេដល់ទ្រង់។ នេះជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន ដោយសារតែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេធ្វើ និងគិត អាចទ្រាំទ្រនឹងការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏អាចធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ គ្រប់ទាំងសេចក្តីដែលខ្ញុំប្រាស្រ័យទាក់ទងទៅកាន់អ្នករាល់គ្នា សុទ្ធតែទាក់ទងនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ឬអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងអំពីព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើ ហើយចេញពីគ្រប់ទិដ្ឋភាព គ្រប់ជ្រុងជ្រោយដែលខ្ញុំនិយាយ គឺក្នុងគោលបំណង ដើម្បីចង់ជួយឱ្យអ្នកដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីអត្ថិភាពដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងយល់កាន់តែពិតប្រាកដអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សជាតិ ហើយយល់អំពីការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្ស និងបំណងព្រះហឫទ័យដ៏ស្មោះរបស់ទ្រង់ក្នុងការគ្រប់គ្រង និងសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ។

ការពិនិត្យឡើងវិញអំពីព្រះតម្រិះ យោបល់ និងសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាំងពីការបង្កើតពិភពលោករបស់ទ្រង់

នៅថ្ងៃនេះ យើងនឹងសង្ខេបអំពីព្រះតម្រិះ យោបល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងគ្រប់ទាំងជំហានរបស់ទ្រង់ជាមុនសិន គឺចាប់តាំងពីព្រះអង្គបានបង្កើតមនុស្សជាតិមក។ យើងនឹងពិនិត្យមើលអ្វីដែលទ្រង់បានអនុវត្ត ចាប់តាំងពីការបង្កើតពិភពលោក រហូតដល់ការចាប់ផ្ដើមយុគសម័យនៃព្រះគុណជាផ្លូវការ។ បន្ទាប់មក យើងអាចស្វែងយល់មើលថា តើមានព្រះតម្រិះ និងយោបល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ណាខ្លះដែលមនុស្សមិនបានដឹង ហើយចេញពីចំណុចនេះ យើងអាចបញ្ជាក់ពីលំដាប់លំដោយនៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងយល់យ៉ាងហ្មត់ចត់អំពីបរិបទដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ប្រភពរបស់វា និងដំណើរវិវឌ្ឍ ហើយក៏យល់យ៉ាងហ្មត់ចត់អំពីលទ្ធផលអ្វីខ្លះដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់សម្រេចចេញពីកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ដែរ ដូច្នេះ នេះគឺជាចំណុចស្នូល និងជាគោលបំណងនៃកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ ដើម្បីយល់អំពីចំណុចទាំងនេះ យើងត្រូវតែត្រលប់ទៅកាន់សម័យកាលដ៏សែនឆ្ងាយ ស្ងប់ស្ងៀម និងស្ងាត់ជ្រងំមួយ ជាសម័យកាលមួយដែលមិនទាន់មានមនុស្សនៅឡើយ ...

ព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមនុស្សរស់ដំបូងគេបង្អស់ដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គ

នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានក្រោកចេញពីក្រឡាបន្ទំរបស់ទ្រង់ ព្រះតម្រិះដំបូងដែលទ្រង់មានគឺបែបនេះ៖ ត្រូវបង្កើតមនុស្សរស់ម្នាក់ ជាមនុស្សរស់ពិតប្រាកដ ជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវរស់នៅជាមួយទ្រង់ និងក្លាយជាមនុស្សជំនិតរបស់ទ្រង់ជារៀងរហូត។ មនុស្សនេះអាចស្ដាប់ទ្រង់ ហើយទ្រង់អាចមានបន្ទូលប្រាប់រឿងសម្ងាត់ ព្រមទាំងជជែកលេងជាមួយគេបាន។ បន្ទាប់មក ទ្រង់បានប្រមូលធូលីដីមួយក្ដាប់ជាលើកដំបូង ហើយបង្កើតចេញជាមនុស្សដែលមានជីវិតដំបូងគេ ស្របតាមរូបភាពដែលទ្រង់បានស្រមើស្រមៃនៅក្នុងព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់បានដាក់ឈ្មោះឱ្យមនុស្សដែលមានជីវិតនេះថា អ័ដាម។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានមនុស្សដែលមានជីវិតរស់ និងចេះដកដង្ហើមនេះហើយ តើទ្រង់មានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចទៅ? ជាលើកដំបូង ទ្រង់មានអំណរយ៉ាងខ្លាំង ដ្បិតទ្រង់មានមនុស្សជំនិតជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់។ ទ្រង់ក៏មានអារម្មណ៍ជាលើកដំបូងអំពីទំនួលខុសត្រូវជាឪពុក ហើយក៏មានក្តីបារម្ភដែរ។ មនុស្សដែលមានជីវិត និងចេះដកដង្ហើមនេះ បាននាំឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីសុខ និងសេចក្តីអំណរ ហើយទ្រង់ក៏មានព្រះទ័យកម្សាន្តចិត្តជាលើកដំបូងដែរ។ នេះជាកិច្ចការទីមួយហើយដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ ដោយមិនសម្រេចតាមព្រះតម្រិះ ឬតាមព្រះបន្ទូលឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវបានសម្រេចដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ នៅពេលដែលភាវៈប្រភេទនេះ ពោលគឺមនុស្សដែលមានជីវិតនិងចេះដកដង្ហើម បានឈរនៅចំពោះព្រះភ័ក្ដ្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាមនុស្សដែលត្រូវបានកើតចេញពីសាច់ និងឈាម មានរូបកាយ និងទ្រង់ទ្រាយ ហើយអាចនិយាយជាមួយព្រះជាម្ចាស់បានទៀតនោះ ទ្រង់បានមានសេចក្តីអំណរមួយប្រភេទដែលទ្រង់មិនធ្លាប់មានពីមុនមក។ ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានព្រះទ័យដឹងពីទំនួលខុសត្រូវរបស់ទ្រង់ ហើយដឹងថាសត្តនិករដែលមានជីវិតនេះ មិនគ្រាន់តែដក់ជាប់នៅក្នុងដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែគេក៏ផ្ដល់នូវភាពកក់ក្ដៅ និងធ្វើឱ្យទ្រង់រំជួលព្រះហឫទ័យដែរ នៅគ្រប់ជំហានតូចៗដែលគេដើរ។ នៅពេលដែលមនុស្សដែលមានជីវិតនេះបានឈរនៅចំពោះព្រះភ័ក្ដ្រព្រះជាម្ចាស់ វាជាលើកដំបូងហើយដែលទ្រង់បានមានព្រះតម្រិះចង់បានថែមទៀតពីមនុស្សបែបនេះ។ នេះគឺជាសាច់រឿងបន្តបន្ទាប់ដែលបានចាប់ផ្ដើមជាមួយព្រះតម្រិះដំបូងគេបង្អស់ ដែលព្រះជាម្ចាស់មាន។ សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះកំពុងតែកើតឡើងជាលើកដំបូង ប៉ុន្តែមិនថាទ្រង់មានព្រះទ័យបែបណានៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ដំបូងៗទាំងនេះនោះទេ ពោលគឺមិនថាជាសេចក្តីអំណរ ការទទួលខុសត្រូវ ឬក៏ក្តីបារម្ភនោះឡើយ គឺគ្មាននរណាម្នាក់ដែលទ្រង់អាចចែកចាយពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ជាមួយបានឡើយ។ ចាប់ពីពេលនោះមក ព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍ឯកោ និងព្រួយព្រះហឫទ័យ ដែលទ្រង់មិនធ្លាប់មានពីមុនមកឡើយ។ ទ្រង់មានព្រះទ័យថា មនុស្សមិនអាចទទួលយក ឬយល់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្តីបារម្ភរបស់ទ្រង់ ឬមិនយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សឡើយ ដូច្នេះ ទ្រង់នៅតែមានព្រះទ័យកើតទុក្ខ និងឈឺចាប់នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដដែល។ ទោះបីទ្រង់បានធ្វើកិច្ចការទាំងនេះសម្រាប់មនុស្សក៏ដោយ ក៏មនុស្សមិនបានដឹង និងយល់អំពីវាឡើយ។ ក្រៅពីសេចក្តីសុខ សេចក្តីអំណរ និងការកម្សាន្តចិត្ត ដែលមនុស្សនាំមកឱ្យទ្រង់ ភ្លាមៗនោះ វាក៏ធ្វើឱ្យទ្រង់ព្រួយព្រះហឫទ័យ និងឯកោជាលើកដំបូងដែរ។ នេះគឺជាព្រះតម្រិះ និងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រានោះ។ ខណៈពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើកិច្ចការទាំងអស់នេះ នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គបានចេញពីសេចក្តីអំណរទៅរកទុក្ខព្រួយ និងចេញពីទុក្ខព្រួយទៅរកការឈឺចាប់ ហើយអារម្មណ៍ទាំងនេះបានលាយឡំជាមួយភាពខ្វល់ខ្វាយ។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើ គឺចង់ឱ្យមនុស្សនេះឆាប់ដឹងអំពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងឆាប់យល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ បន្ទាប់មក ពួកគេអាចក្លាយជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ យល់ពីព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ហើយធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ពួកគេនឹងលែងគ្រាន់តែស្ដាប់ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ហើយបន្តនៅស្ងាត់ឈឹងទៀតហើយ។ ពួកគេនឹងលែងគ្មានចំណេះដឹងអំពីរបៀបចូលរួមជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយលើសពីនេះ ពួកគេនឹងលែងក្លាយជាមនុស្សដែលមិនអើពើចំពោះលក្ខខណ្ឌតម្រូវរបស់ទ្រង់ទៀតហើយ។ កិច្ចការដំបូងៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ គឺជាកិច្ចការដ៏មានអត្ថន័យ និងមានតម្លៃយ៉ាងខ្លាំងសម្រាប់ផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងសម្រាប់មនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃ។

បន្ទាប់ពីការបង្កើតរបស់សព្វសារពើ និងមនុស្សជាតិមក ព្រះជាម្ចាស់មិនបានសម្រាកឡើយ។ ទ្រង់មានព្រះទ័យអន្ទះសាចង់អនុវត្តការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ និងចង់ទទួលបានមនុស្សដែលទ្រង់ស្រឡាញ់យ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ។

ព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការជាបន្តបន្ទាប់ ដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនជុំវិញយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ

បន្ទាប់មក ក្រោយពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមិនយូរប៉ុន្មានផង ចេញពីព្រះគម្ពីរ យើងឃើញមានទឹកជំនន់ដ៏ធំមួយនៅទូទាំងពិភពលោក។ ណូអេត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុងកំណត់ត្រានៃទឹកជំនន់ ហើយគេអាចនិយាយបានថា ណូអេជាមនុស្សដំបូងគេដែលទទួលបានការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការធ្វើការជាមួយទ្រង់ ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ជាការពិត នេះក៏ជាលើកដំបូងដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅមនុស្សនៅលើផែនដី ឱ្យធ្វើអ្វីមួយស្របតាមបញ្ជារបស់ទ្រង់ដែរ។ នៅពេលដែលលោកណូអេបានបញ្ចប់ការសង់ទូកធំ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឱ្យផែនដីលិចលង់ដោយទឹកជំនន់ជាលើកដំបូង។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបំផ្លាញផែនដីដោយទឹកជំនន់ វាជាលើកទីមួយហើយតាំងពីបង្កើតមនុស្សមកដែលទ្រង់មានព្រះទ័យស្អប់ខ្ពើមយ៉ាងខ្លាំងចំពោះពួកគេ ហើយដោយសារតែព្រះទ័យស្អប់ខ្ពើមដ៏ខ្លាំងនេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់សម្រេចព្រះទ័យដ៏ឈឺចាប់ក្នុងការបំផ្លាញពូជសាសន៍មនុស្សនេះចោល តាមរយៈទឹកជំនន់។ ក្រោយពេលដែលទឹកជំនន់បានបំផ្លាញផែនដី ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការតាំងសញ្ញាជាលើកដំបូងជាមួយមនុស្ស ជាការតាំងសញ្ញាមួយដែលបង្ហាញថា ទ្រង់នឹងមិនបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ម្ដងទៀតឡើយ។ ទីសម្គាល់នៃការតាំងសញ្ញានេះគឺជាឥន្ទធនូ។ នេះគឺជាការតាំងសញ្ញាលើកទីមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយមនុស្សជាតិ ដូច្នេះ ឥន្ទធនូគឺជាទីសម្គាល់ទីមួយនៃការតាំងសញ្ញាដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមក ហើយឥន្ទធនូគឺជាវត្ថុដ៏ពិតដែលកើតមានមែន។ ជារឿយៗ គឺវត្តមាននៃឥន្ទធនូដែលធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យសោកសៅសម្រាប់ពូជសាសន៍មនុស្សកាលពីមុន ដែលទ្រង់បានបាត់បង់ ហើយឥន្ទធនូនោះបានបម្រើជាសេចក្តីរំឭកដល់ទ្រង់ឥតឈប់ឈរអំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះពួកគេ...។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបន្ថយល្បឿនរបស់ទ្រង់ឡើយ ដូច្នេះ ទ្រង់មានព្រះទ័យអន្ទះសាចង់បោះជំហានបន្ទាប់នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ ជាលទ្ធផល ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសអ័ប្រាហាំ ជាជម្រើសដំបូង ដើម្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់តាមរយៈអ៊ីស្រាអែល។ នេះក៏ជាលើកទីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើសបេក្ខជនបែបនេះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចព្រះទ័យចាប់ផ្ដើមអនុវត្តកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិតាមរយៈបុគ្គលនេះ ហើយបន្តកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមពូជពង្សរបស់បុគ្គលនេះ។ នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ យើងអាចមើលឃើញថា នេះគឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើជាមួយអ័ប្រាហាំ។ បន្ទាប់មក ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឱ្យអ៊ីស្រាអែលក្លាយទៅជាទឹកដីជ្រើសតាំងដំបូងគេ ហើយបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ តាមរយៈពូជជ្រើសតាំងរបស់ទ្រង់ គឺពួកអ៊ីស្រាអែល។ ជាថ្មីម្ដងទៀត ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់អ៊ីស្រាអែលជាលើកដំបូងនូវក្បួនច្បាប់ និងក្រឹត្យវិន័យដ៏ជាក់លាក់ ដែលមនុស្សជាតិគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់ ហើយទ្រង់បានពន្យល់ពួកគេយ៉ាងលម្អិត។ នេះគឺជាលើកទីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់មនុស្សនូវក្បួនច្បាប់បទដ្ឋានដ៏ជាក់លាក់អំពីរបៀបដែលពួកគេគួរតែថ្វាយយញ្ញបូជា របៀបដែលពួកគេគួរតែរស់នៅ អ្វីដែលពួកគេគួរធ្វើ និងមិនគួរធ្វើ ពិធីបុណ្យ និងថ្ងៃណាខ្លះដែលពួកគេគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់ ព្រមទាំងគោលការណ៍ដែលពួកគេគួរតែដើរតាមនៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលគេធ្វើ។ នេះគឺជាលើកទីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់មនុស្សជាតិនូវក្បួនច្បាប់ និងគោលការណ៍បទដ្ឋានយ៉ាងលម្អិតបែបនេះអំពីរបៀបដែលពួកគេត្រូវរស់នៅ។

គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំនិយាយថា «ជាលើកទីមួយ» វាសំដៅលើប្រភេទនៃកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់មិនធ្លាប់បានធ្វើកាលពីមុនមក។ វាសំដៅលើកិច្ចការដែលមិនធ្លាប់កើតឡើងពីមុនមក ហើយទោះបីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិ សត្វ និងរបស់សព្វសារពើទាំងអស់ក៏ដោយ ក៏នេះជាកិច្ចការមួយដែលទ្រង់មិនធ្លាប់បានធ្វើពីមុនមកដែរ។ កិច្ចការនេះពាក់ព័ន្ធនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ ហើយវាត្រូវពាក់ព័ន្ធជាមួយមនុស្ស ព្រមទាំងការសង្រ្គោះ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស។ បន្ទាប់ពីអ័ប្រាហាំ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើកិច្ចការលើកទីមួយម្ដងទៀត គឺទ្រង់បានជ្រើសរើសយ៉ូបឱ្យក្លាយជាបុគ្គលម្នាក់ដែលរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ និងដែលអាចអត់ទ្រាំនឹងសេចក្តីល្បួងរបស់អារក្សសាតាំង ក្នុងពេលដែលគាត់បន្តកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ គេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ និងឈរជាបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះក៏ជាលើកទីមួយដែរដែលព្រះជាម្ចាស់បានអនុញ្ញាតឱ្យសាតាំងល្បួងមនុស្សម្នាក់ ហើយក៏ជាលើកទីមួយដែលទ្រង់បានធ្វើការភ្នាល់ជាមួយសាតាំង។ នៅទីបញ្ចប់ វាជាលើកទីមួយដែលទ្រង់ទទួលបានមនុស្សម្នាក់ដែលអាចឈរជាបន្ទាល់សម្រាប់ទ្រង់ និងធ្វើបន្ទាល់អំពីទ្រង់ ក្នុងពេលប្រឈមជាមួយសាតាំង ហើយក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលអាចធ្វើឱ្យសាតាំងបាក់មុខយ៉ាងខ្លាំង។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិមក ដូច្នេះ នេះជាបុគ្គលទីមួយហើយដែលទ្រង់ទទួលបាន ជាអ្នកដែលអាចធ្វើបន្ទាល់សម្រាប់ទ្រង់។ នៅពេលដែលទ្រង់បានទទួលមនុស្សនេះ ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែមានព្រះទ័យអន្ទះសាក្នុងការបន្តការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ និងអនុវត្តដំណាក់កាលបន្ទាប់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ដោយរៀបចំទីតាំង និងមនុស្សដែលទ្រង់នឹងជ្រើសរើសសម្រាប់ជំហានបន្ទាប់នៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់។

បន្ទាប់ពីបានប្រកបគ្នាអំពីចំណុចទាំងអស់នេះហើយ តើអ្នករាល់គ្នាមានការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកកិច្ចការគ្រប់គ្រងមនុស្សជាតិ ព្រមទាំងការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិរបស់ទ្រង់មានសារៈសំខាន់ជាងកិច្ចការផ្សេងទៀត។ ទ្រង់ធ្វើកិច្ចការទាំងនេះ មិនមែនតែជាមួយព្រះតម្រិះ ព្រះបន្ទូល និងអាកប្បកិរិយាធម្មតាៗប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ទ្រង់ក៏ធ្វើកិច្ចការទាំងអស់នេះ ដោយមានផែនការ គោលដៅ បទដ្ឋាន និងជាមួយបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដែរ។ វាស្ដែងឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា កិច្ចការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិនេះមានភាពសំខាន់ខ្លាំងណាស់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ និងសម្រាប់មនុស្ស។ មិនថាកិច្ចការនេះលំបាកបែបណា មិនថាវាមានឧបសគ្គធំៗយ៉ាងណា មិនថាមនុស្សទន់ខ្សោយកម្រិតណា ឬមិនថាមនុស្សជាតិមានការបះបោរខ្លាំងបែបណានោះឡើយ ក៏គ្មានកិច្ចការណាមួយដែលពិបាកចំពោះព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បន្តមមាញឹក ខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំង និងបន្តគ្រប់គ្រងកិច្ចការដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់អនុវត្ត។ ទ្រង់ក៏កំពុងតែរៀបចំអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយអនុវត្តអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់លើមនុស្សទាំងអស់ដែលទ្រង់នឹងធ្វើការ ព្រមទាំងគ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់ចង់សម្រេច ហើយគ្មានកិច្ចការណាមួយធ្លាប់បានធ្វើកាលពីមុនឡើយ។ នេះគឺជាលើកទីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើវិធីសាស្ត្រទាំងនេះ និងបានបង់ថ្លៃដ៏ធំបែបនេះសម្រាប់គម្រោងដ៏ធំនៃការគ្រប់គ្រង និងការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ។ ក្នុងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែអនុវត្តកិច្ចការនេះ ទ្រង់កំពុងតែបង្ហាញ និងបញ្ចេញទៅកាន់មនុស្សជាតិបន្ដិចម្ដងៗ ដោយគ្មានលាក់ទុកនូវកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងដ៏ខ្លាំងរបស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងព្រះចេស្ដារបស់ទ្រង់ និងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ទ្រង់បញ្ចេញ និងបង្ហាញចំណុចទាំងនេះ ព្រោះទ្រង់មិនធ្លាប់បានធ្វើពីមុនមកឡើយ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងចក្រវាលទាំងមូល ក្រៅពីមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់មានបំណងចង់គ្រប់គ្រង និងសង្រ្គោះ គឺមិនធ្លាប់មានសត្តនិករណាមួយដែលជិតស្និទ្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយមានទំនាក់ទំនងស្និទ្ធស្នាលជាមួយទ្រង់នោះឡើយ។ នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ មនុស្សជាតិដែលទ្រង់ចង់គ្រប់គ្រង និងសង្រ្គោះនេះ គឺមានតម្លៃសំខាន់បំផុត។ ព្រះអង្គឱ្យតម្លៃទៅលើមនុស្សជាតិនេះខ្ពស់លើសអ្វីៗទាំងអស់។ ទោះបីទ្រង់បានលះបង់តម្លៃដ៏ធំធេងសម្រាប់ពួកគេ ហើយទោះបីពួកគេចេះតែបន្តមិនស្ដាប់បង្គាប់ និងធ្វើឱ្យទ្រង់ឈឺចាប់ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់មិនដែលបោះបង់ពួកគេចោលដែរ ហើយទ្រង់នៅតែបន្តធ្វើការយ៉ាងនឿយហត់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដោយគ្មានការរអ៊ូរទាំ ឬវិប្បដិសារីឡើយ។ នោះគឺដោយសារតែទ្រង់ជ្រាបថា មិនយូរមិនឆាប់ទេ មនុស្សនឹងភ្ញាក់ដោយសារការត្រាស់ហៅរបស់ទ្រង់ ហើយត្រូវបន្ទូលរបស់ទ្រង់បណ្ដាលចិត្តផង ព្រមទាំងទទួលស្គាល់ថា ទ្រង់ជាព្រះអម្ចាស់ដែលបង្កើតរបស់សព្វសារពើ រួចក៏ត្រលប់មកខាងទ្រង់វិញជាមិនខាន ...

ក្រោយពេលបានឮមេរៀននៅថ្ងៃនេះហើយ អ្នករាល់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ធ្វើ គឺជារឿងសាមញ្ញបំផុត។ ចេញពីព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ វាហាក់ដូចជាមនុស្សតែងតែមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីបំណងព្រះហឫទ័យមួយចំនួនដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់ពួកគេ ប៉ុន្តែវាតែងតែមានគម្លាតមួយនៅចន្លោះរវាងអារម្មណ៍ និងចំណេះដឹងរបស់ពួកគេ និងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានព្រះតម្រិះ។ នេះជាហេតុផលដែលខ្ញុំគិតថា វាចាំបាច់ក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សទាំងអស់អំពីហេតុផលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិមក និងប្រវត្តិសាវតារនៅពីក្រោយបំណងរបស់ទ្រង់ក្នុងការទទួលបានមនុស្សជាតិដែលទ្រង់ប៉ងប្រាថ្នានោះ។ វាជាការសំខាន់ណាស់ដែលត្រូវចែករំលែករឿងនេះជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នា ដើម្បីឱ្យគ្រប់គ្នាមានភាពច្បាស់លាស់ និងយល់ពីសេចក្ដីនេះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ។ ដោយសារតែគ្រប់ទាំងព្រះតម្រិះ និងយោបល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគ្រប់ដំណាក់កាល និងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់មានទំនាក់ទំនង និងចំណងភ្ជាប់ដ៏តឹងណែនទៅនឹងកិច្ចការគ្រប់គ្រងទាំងមូលរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ នៅពេលដែលអ្នកយល់អំពីព្រះតម្រិះ យោបល់ និងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់ជំហាននៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ នោះអ្នកក៏យល់អំពីរបៀបដែលកិច្ចការនៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ដំណើរការទៅដែរ។ គឺនៅលើមូលដ្ឋានគ្រឹះនេះហើយដែលអ្នកត្រូវមានការយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីព្រះជាម្ចាស់នោះ។ ទោះបីអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ នៅពេលដែលទ្រង់បានបង្កើតពិភពលោកជាលើកដំបូង ដែលខ្ញុំទើបតែលើកឡើងមុននេះ ហាក់ដូចជាគ្រាន់តែជា «ព័ត៌មាន» មិនទាក់ទងនឹងការដេញតាមសេចក្តីពិតក៏ដោយ ប៉ុន្តែនៅលើដំណើរផ្លូវនៃបទពិសោធរបស់អ្នក នោះនឹងមានថ្ងៃមួយដែលអ្នកគិតថា នេះមិនមែនជាអ្វីមួយដែលសាមញ្ញដូចជាព័ត៌មានធម្មតាៗនោះឡើយ ហើយក៏មិនមែនជាសេចក្តីអាថ៌កំបាំងនោះដែរ។ នៅពេលដែលជីវិតរបស់អ្នកវិវឌ្ឍទៅមុខ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានកន្លែងខ្លះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ឬនៅពេលដែលអ្នកយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់កាន់តែហ្មត់ចត់ និងស៊ីជម្រៅ នោះអ្នកនឹងយល់យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីសារៈសំខាន់ និងភាពចាំបាច់នៃអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែនិយាយនៅថ្ងៃនេះ។ ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាទទួលយកសេចក្តីនេះនៅកម្រិតណាក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នក៏ដោយ ក៏វានៅតែចាំបាច់ដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវយល់ និងត្រូវដឹងអំពីរឿងទាំងនេះដដែល។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីមួយ នៅពេលដែលទ្រង់អនុវត្តកិច្ចការរបស់ទ្រង់ មិនថាទ្រង់ធ្វើវាជាមួយព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ឬដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ មិនថាវាជាលើកទីមួយដែលទ្រង់បានធ្វើវា ឬជាលើកចុងក្រោយនោះឡើយ នៅទីបំផុត ព្រះជាម្ចាស់មានផែនការមួយ ហើយទ្រង់តែងតែមានគោលបំណង និងព្រះតម្រិះនៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើ។ គោលបំណង និងព្រះតម្រិះទាំងនេះតំណាងឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាស្ដែងចេញឱ្យឃើញអំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់នេះហើយ គឺជាចំណុចដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវតែមានការយល់ដឹង។ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់យល់អំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងយល់អំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ពួកគេអាចយល់អំពីហេតុផលដែលនាំឱ្យទ្រង់ធ្វើកិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើ និងយល់អំពីហេតុផលដែលនាំឱ្យទ្រង់មានបន្ទូលនូវអ្វីដែលទ្រង់មានបន្ទូលនេះបន្ដិចម្ដងៗ។ ចេញពីមូលដ្ឋាននេះ នោះពួកគេអាចមានសេចក្តីជំនឿកាន់តែខ្លាំងក្នុងការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការដេញតាមសេចក្តីពិត និងក្នុងការផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យរបស់ពួកគេ។ ជារួមមក ការយល់ដឹងរបស់មនុស្សអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់មិនអាចដាច់ចេញពីគ្នាបានឡើយ។

ប្រសិនបើអ្វីដែលមនុស្សមានចំណេះដឹង និងយល់ដឹងនោះ គឺជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ នោះអ្វីដែលពួកគេទទួលបាននោះ នឹងក្លាយជាជីវិតដែលចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់មិនខាន។ នៅពេលដែលជីវិតបែបនេះត្រូវបានលូតលាស់ឡើងនៅខាងក្នុងអ្នក នោះការគោរពកោតខ្លាចរបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមានកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ នេះគឺជាការលូតលាស់មួយដែលដុះឡើងដោយឯកឯង។ ប្រសិនបើអ្នកមិនចង់យល់ ឬចង់ដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬសារជាតិរបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើអ្នកមិនចង់ពិចារណា ឬផ្តោតទៅលើចំណុចទាំងនេះទេ នោះខ្ញុំអាចនិយាយប្រាប់អ្នកយ៉ាងច្បាស់ថា ផ្លូវដែលអ្នកកំពុងតែដេញតាមសេចក្ដីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះជាម្ចាស់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ មិនអាចជួយឱ្យអ្នកបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ឬទទួលបានការស្ងើចសរសើរពីទ្រង់នោះឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត អ្នកមិនអាចទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះយ៉ាងពិតប្រាកដឡើយ។ ទាំងនេះហើយជាផលវិបាកចុងក្រោយនោះ។ នៅពេលដែលមនុស្សមិនយល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ នោះដួងចិត្តរបស់គេមិនអាចបើកចំហចំពោះទ្រង់ឡើយ។ នៅពេលដែលពួកគេបានយល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេនឹងចាប់ផ្ដើមកោតសរសើរ និងឱ្យតម្លៃលើអ្វីដែលមាននៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ដោយការចាប់អារម្មណ៍ និងសេចក្តីជំនឿ។ នៅពេលដែលអ្នកកោតសរសើរ និងឱ្យតម្លៃលើអ្វីដែលមាននៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះដួងចិត្តរបស់អ្នកនឹងបើកចំហចំពោះទ្រង់បន្ដិចម្ដងៗមិនខាន។ នៅពេលដែលដួងចិត្តរបស់អ្នកបើកចំហចំពោះទ្រង់ នោះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍អាម៉ាស់ និងគួរឱ្យខ្ពើមអំពីកិច្ចសន្ទនារបស់អ្នកជាមួយព្រះជាម្ចាស់ អំពីការទាមទារចង់បានរបស់អ្នកពីព្រះជាម្ចាស់ និងអំពីបំណងប្រាថ្នាដ៏ខ្ជីខ្ជារបស់អ្នក។ នៅពេលដែលដួងចិត្តរបស់អ្នកបើកចំហយ៉ាងពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងមើលឃើញថា ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់គឺជាពិភពលោកមួយដែលគ្មានដែនកំណត់ ហើយអ្នកនឹងចូលទៅក្នុងពិភពលោកមួយ ដែលអ្នកមិនធ្លាប់មានបទពិសោធពីមុនមកឡើយ។ នៅក្នុងពិភពមួយនេះ វាគ្មានការបោកប្រាស់ គ្មានការបោកបញ្ឆោត គ្មានសេចក្តីងងឹត ហើយក៏គ្មានការអាក្រក់ដែរ។ វាមានតែភាពស្មោះសរ និងសេចក្តីស្មោះត្រង់ មានតែពន្លឺ និងភាពត្រឹមត្រូវ មានតែសេចក្តីសុចរិត និងសេចក្តីសប្បុរសប៉ុណ្ណោះ។ វាជាពិភពមួយដែលពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ ពេញដោយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងសេចក្តីអត់ឱន ហើយតាមរយៈពិភពមួយនេះ អ្នកមានអារម្មណ៍អំពីសេចក្តីសុខ និងសេចក្តីអំណរនៃការមានជីវិតរស់នៅទីនោះ។ ចំណុចទាំងនេះគឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងបើកសម្ដែងដល់អ្នក នៅពេលដែលអ្នកបើកចំហដួងចិត្តរបស់អ្នកដល់ទ្រង់។ ពិភពលោកដែលគ្មានដែនកំណត់នេះ គឺជាពិភពមួយ ដែលពេញដោយព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងសព្វានុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាក៏ពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ដែរ។ នៅក្នុងពិភពនេះ អ្នកអាចមើលឃើញគ្រប់ទាំងទិដ្ឋភាពនៃកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ មើលឃើញអ្វីដែលនាំឱ្យទ្រង់មានអំណរ អ្វីដែលនាំឱ្យទ្រង់ខ្វល់ខ្វាយ អ្វីដែលនាំឱ្យទ្រង់កើតទុក្ខ ព្រមទាំងអ្វីដែលនាំឱ្យទ្រង់ខ្ញាល់...។ នេះជាអ្វីដែលមនុស្សគ្រប់រូបអាចមើលឃើញ សម្រាប់អ្នកដែលបើកចំហដួងចិត្តរបស់គេ ហើយអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់យាងចូល។ ព្រះជាម្ចាស់អាចយាងចូលក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកបាន លុះត្រាតែអ្នកបើកចំហឱ្យទ្រង់យាងចូល។ អ្នកអាចមើលឃើញកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់បាន ហើយអ្នកអាចមើលឃើញពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់សម្រាប់អ្នកបាន លុះត្រាតែទ្រង់យាងចូលក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក។ នៅពេលនោះ អ្នកនឹងស្វែងយល់ឃើញថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានតម្លៃ ព្រមទាំងដឹងទៀតថា កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ គឺជាកំណប់ទ្រព្យដ៏មានតម្លៃបំផុត។ បើប្រៀបធៀបជាមួយការនេះ មនុស្សដែលនៅជុំវិញអ្នក វត្ថុ និងព្រឹត្តិការណ៍នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ហើយថែមទាំងមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក ដៃគូរបស់អ្នក ព្រមទាំងអ្វីៗដែលអ្នកចូលចិត្តនោះ គឺគ្មានតម្លៃនឹងប្រៀបស្មើបានឡើយ។ អ្វីៗទាំងនេះគឺតូចតាច និងទន់ទាបណាស់។ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា គ្មានវត្ថុខាងសម្ភារៈណានឹងអាចទាញអ្នកឱ្យត្រលប់មកវិញ ឬមានអារម្មណ៍ថា គ្មានវត្ថុសម្ភារៈណាមួយនឹងអាចទាក់ទាញអ្នកឱ្យបង់ថ្លៃណាមួយសម្រាប់វាឡើយ។ នៅក្នុងការបន្ទាបអង្គទ្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកនឹងមើលឃើញពីភាពធំធេង និងភាពខ្ពង់ខ្ពស់របស់ទ្រង់។ លើសពីនេះទៅទៀត អ្នកនឹងមើលឃើញនៅក្នុងស្នាព្រះហស្ដមួយចំនួនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកធ្លាប់បានជឿតិចតួចអំពីព្រះប្រាជ្ញាញាណដ៏គ្មានព្រំដែន និងសេចក្តីអត់ឱនរបស់ទ្រង់ ហើយអ្នកនឹងមើលឃើញពីព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ព្រះទ័យអត់ទ្រាំ និងការយល់របស់ទ្រង់ពីអ្នក។ ការនេះនឹងធ្វើឱ្យអ្នកមានការគោរពស្ញប់ស្ញែងចំពោះទ្រង់។ នៅថ្ងៃនោះ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា មនុស្សជាតិកំពុងតែរស់នៅក្នុងពិភពលោកដ៏ស្មោកគ្រោក មានអារម្មណ៍ថា មនុស្សដែលនៅជិតអ្នក និងអ្វីៗដែលកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ហើយថែមទាំងមនុស្សដែលអ្នកស្រឡាញ់ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះអ្នក ព្រមទាំងការការពារ និងក្ដីកង្វល់របស់ពួកគេដែលមានចំពោះអ្នកនោះ គឺមិនសក្ដិសមនឹងលើកឡើងនោះឡើយ។ គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គគត់ដែលជាព្រះដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក ហើយមានតែព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គប៉ុណ្ណោះដែលអ្នកត្រូវឱ្យតម្លៃយ៉ាងខ្ពស់បំផុត។ នៅពេលដែលថ្ងៃនោះមកដល់ ខ្ញុំជឿថា វានឹងមានមនុស្សខ្លះដែលនិយាយថា៖ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាធំធេងណាស់ ហើយសារជាតិរបស់ទ្រង់ក៏បរិសុទ្ធដែរ គឺថានៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ គ្មានការបោកបញ្ឆោត គ្មានការអាក្រក់ គ្មានការច្រណែន ហើយក៏គ្មានជម្លោះនោះដែរ គឺមានតែសេចក្តីសុចរិត និងភាពពិតប្រាកដ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ គួរតែជាអ្វីដែលមនុស្សទន្ទឹងចង់បាន។ មនុស្សគួរតែស្វះស្វែង និងចង់បានវា។ តើសមត្ថភាពរបស់មនុស្សជាតិដែលចង់សម្រេចនោះ ត្រូវបានសង់ពីលើមូលដ្ឋានអ្វីទៅ? វាត្រូវបានសង់ពីលើមូលដ្ឋាននៃការយល់ដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ ការយល់ដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងការយល់ដឹងអំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ គឺជាមេរៀនពេញមួយជីវិតសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូប។ នេះជាគោលដៅពេញមួយជីវិតដែលត្រូវដេញតាមដោយមនុស្សគ្រប់រូប ដែលស្វះស្វែងចង់ផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យរបស់ពួកគេ ព្រមទាំងស្វះស្វែងចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់។

ការត្រឡប់ជាសាច់ឈាមលើកដំបូងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីបំពេញកិច្ចការ

យើងទើបតែបាននិយាយអំពីគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ ជាស៊េរីកិច្ចការដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមកដែលទ្រង់បានអនុវត្ត។ កិច្ចការនីមួយៗទាំងនេះសុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងផែនការគ្រប់គ្រង និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កិច្ចការទាំងនេះក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់ដែរ។ ប្រសិនបើយើងចង់យល់ថែមទៀតអំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ យើងមិនអាចឈប់នៅត្រឹមសញ្ញាចាស់ ឬនៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យឡើយ យើងត្រូវតែបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ដើរជាមួយជំហានដែលព្រះជាម្ចាស់បានយាងនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចប់យុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ហើយចាប់ផ្ដើមយុគសម័យនៃព្រះគុណ ចូរឱ្យជំហានរបស់យើងដើរតាមពីក្រោយចូលទៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ ដែលជាយុគសម័យមួយពេញដោយព្រះគុណ និងការប្រោសលោះ។ នៅក្នុងយុគសម័យនេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានធ្វើកិច្ចការដ៏សំខាន់មួយដែលមិនធ្លាប់បានធ្វើកាលពីមុនមកដែរ។ កិច្ចការនៅក្នុងយុគសម័យថ្មីនេះ សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សជាតិ គឺជាទីចាប់ផ្ដើមថ្មីមួយ ដែលបូកផ្សំជាមួយកិច្ចការថ្មីមួយទៀតដែលត្រូវបានធ្វើឡើងដោយព្រះជាម្ចាស់ ជាកិច្ចការដែលទ្រង់មិនធ្លាប់បានធ្វើពីមុនមកឡើយ។ កិច្ចការថ្មីនេះមិនធ្លាប់បានធ្វើពីមុនឡើយ ព្រោះវាជាអ្វីមួយដែលហួសពីអំណាចនៃការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស និងសត្តនិករទាំងអស់។ វាជាអ្វីមួយដែលមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃបានដឹងទាំងអស់គ្នា។ នេះជាលើកទីមួយហើយដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាមនុស្ស ហើយក៏ជាលើកទីមួយដែរដែលទ្រង់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការថ្មីនៅក្នុងទម្រង់ជាមនុស្ស ដោយមានអត្តសញ្ញាណជាមនុស្ស។ កិច្ចការថ្មីនេះបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ និងមានន័យទៀតថា ទ្រង់លែងធ្វើការ ឬមានបន្ទូលអ្វីមួយនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យទៀតហើយ។ ទ្រង់មិនមានបន្ទូល ឬធ្វើការអ្វីមួយនៅក្នុងទម្រង់នៃក្រឹត្យវិន័យ ឬស្របតាមគោលការណ៍ ឬក្បួនច្បាប់នៃក្រឹត្យវិន័យទៀតឡើយ។ នេះមានន័យថា គ្រប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ដែលផ្អែកលើក្រឹត្យវិន័យ ត្រូវបានចប់ជារៀងរហូត និងឈប់បន្តតទៅទៀត ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ចាប់ផ្ដើមកិច្ចការថ្មី និងធ្វើកិច្ចការថ្មី។ ជាថ្មីម្ដងទៀត ផែនការរបស់ទ្រង់មានទីចាប់ផ្ដើមមួយថ្មី ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែដឹកនាំមនុស្សជាតិចូលទៅក្នុងយុគសម័យបន្ទាប់។

ដំណឹងនេះអាចធ្វើឱ្យមនុស្សរីករាយផង ឬមានអារម្មណ៍គំរាមកំហែងផង គឺវាអាស្រ័យលើសារជាតិរបស់បុគ្គលម្នាក់ៗ។ អាចនិយាយបានថា ចំពោះមនុស្សខ្លះ ដំណឹងនេះមិនធ្វើឱ្យគេរីករាយឡើយ ប៉ុន្តែជាការគំរាមកំហែងវិញ ដោយសារតែនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់ អស់អ្នកដែលដើរតាមក្រឹត្យវិន័យ និងក្បួនច្បាប់ អ្នកដែលដើរតាមគោលលទ្ធិ តែមិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ មានទំនោរចង់ប្រើប្រាស់កិច្ចការចាស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីថ្កោលទោសកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់។ សម្រាប់មនុស្សទាំងនេះ នេះជាដំណឹងដ៏គំរាមកំហែង។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូបដែលស្លូតត្រង់ និងបើកចំហ ជាអ្នកដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងព្រមទទួលយកការប្រោសលោះរបស់ទ្រង់ ការយកកំណើតជាមនុស្សលើកទីមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាដំណឹងដ៏គួរឱ្យរីករាយខ្លាំងណាស់។ ដ្បិតចាប់តាំងពីមនុស្សដំបូងត្រូវបានបង្កើតមក នេះគឺជាលើកទីមួយហើយដែលព្រះជាម្ចាស់បានលេចមក ហើយបានរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិនៅក្នុងទម្រង់មួយដែលមិនមែនជាព្រះវិញ្ញាណ។ លើកនេះ ទ្រង់បានប្រសូតមកចេញពីមនុស្ស ហើយរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ក្នុងនាមជាបុត្រមនុស្ស និងបានធ្វើការនៅកណ្ដាលចំណោមពួកគេ។ «លើកទីមួយ» នេះបានបញ្ចប់សញ្ញាណរបស់មនុស្ស។ វាហួសពីការស្រមើស្រមៃទាំងអស់។ លើសពីនេះទៅទៀត អ្នកដើរតាមទាំងអស់របស់ព្រះជាម្ចាស់បានទទួលអត្ថប្រយោជន៍បែបរូបិយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនគ្រាន់តែបានបញ្ចប់យុគសម័យចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏បានបញ្ចប់របៀប និងវិធីសាស្ត្រធ្វើការបែបចាស់ៗរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ទ្រង់លែងស្នើសុំទេវតានាំសាររបស់ទ្រង់ ឱ្យបញ្ជូនសារអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ទៀតហើយ។ ទ្រង់លែងលាក់ព្រះភ័ក្ត្រនៅក្នុងពពក ហើយក៏លែងលេចមក ឬមានបន្ទូលមកកាន់មនុស្សតាមរយៈផ្គររន្ទះទៀតដែរ។ ខុសពីរបៀបមុនៗ តាមរយៈវិធីសាស្ត្រមួយដែលមនុស្សនឹកស្រមៃមិនដល់ ព្រមទាំងពិបាកសម្រាប់ពួកគេក្នុងការយល់ ឬទទួលយក តាមរយៈការត្រលប់ជាសាច់ឈាមនេះ ទ្រង់បានក្លាយជាបុត្រមនុស្ស ដើម្បីចាប់ផ្ដើមកិច្ចការនៃយុគសម័យនោះ។ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះបានធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង។ វាបានធ្វើឱ្យពួកគេបាក់មុខ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការថ្មី ដែលទ្រង់មិនធ្លាប់បានធ្វើពីមុនមក។ នៅថ្ងៃនេះ យើងនឹងពិនិត្យមើលកិច្ចការថ្មីដែលព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចនៅក្នុងយុគសម័យថ្មី ហើយយើងនឹងពិចារណាមើលថាតើមានចំណុចណាខ្លះដែលយើងអាចរៀនសូត្របានចេញពីកិច្ចការថ្មីនេះ ទាក់ទងនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។

ខាងក្រោមនេះគឺជាព្រះបន្ទូលដែលត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី៖

១. ព្រះយេស៊ូវបូតកួរស្រូវបរិភោគនៅថ្ងៃសប្ប័ទ

ម៉ាថាយ ១២:១ នៅវេលានោះ ព្រះយេស៊ូវបានយាងកាត់វាលស្រែនៅថ្ងៃសប្ប័ទ ហើយពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានឃ្លាន ហើយគេចាប់ផ្ដើមបូតគ្រាប់ស្រូវ មកបរិភោគ។

២. បុត្រមនុស្ស គឺជាព្រះអម្ចាស់នៃថ្ងៃសប្ប័ទ

ម៉ាថាយ ១២:៦-៨ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នៅកន្លែងនេះ មានបុគ្គលម្នាក់ប្រសើរជាងព្រះ‌វិហារទៅទៀត។ ប៉ុន្តែ បើអ្នករាល់គ្នាបានយល់អំពីអត្ថន័យនៃសេចក្តីដែលចែងទុកមកថា ខ្ញុំមិនចង់បានយញ្ញបូជាទេ ប៉ុន្តែចង់បានសេចក្តីមេត្តា‌ករុណាវិញ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមិនថ្កោលទោសពួកអ្នកដែលគ្មានទោសឡើយ។ ដ្បិតបុត្រមនុស្សជាព្រះអម្ចាស់លើថ្ងៃសប្ប័ទ។

ជាដំបូង ចូរយើងពិនិត្យមើលអត្ថបទគម្ពីរនេះ៖ «នៅវេលានោះ ព្រះយេស៊ូវបានយាងកាត់វាលស្រែនៅថ្ងៃសប្ប័ទ ហើយពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានឃ្លាន ហើយគេចាប់ផ្ដើមបូតគ្រាប់ស្រូវ មកបរិភោគ»។

ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំជ្រើសរើសអត្ថបទនេះ? តើអត្ថបទនេះមានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅ? នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរនេះ ចំណុចទីមួយដែលយើងដឹងនោះគឺថា វាជាថ្ងៃសប្ប័ទ ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានយាងចេញខាងក្រៅ ហើយដឹកនាំសិស្សរបស់ទ្រង់ដើរកាត់ចម្ការពោត។ អ្វីដែលកាន់តែ «ខុសឆ្គង» ទៀតនោះគឺថា ពួកគេថែមទាំង «ចាប់ផ្ដើមបូតគ្រាប់ស្រូវ មកបរិភោគ» ទៀតផង។ នៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានចែងថា មនុស្សមិនអាចចេញទៅខាងក្រៅ ឬចូលរួមសកម្មភាពណាមួយនៅថ្ងៃសប្ប័ទឡើយ ហើយមានកិច្ចការជាច្រើនដែលពួកគេមិនអាចធ្វើបាននៅថ្ងៃសប្ប័ទ។ សកម្មភាពដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវធ្វើនេះ កំពុងតែធ្វើឱ្យមនុស្សដែលរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យអស់រយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកនោះ មានការភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ហើយទង្វើនេះថែមទាំងបង្កឱ្យមានការរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងទៀតផង។ ចំពោះការភាន់ច្រឡំរបស់ពួកគេ និងរបៀបដែលពួកគេបាននិយាយអំពីអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ឥឡូវនេះ យើងនឹងទុកវានៅម្ដុំសិន ហើយជាដំបូង យើងនឹងពិភាក្សាអំពីហេតុផលដែលនាំឱ្យព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវជ្រើសរើសធ្វើកិច្ចការនេះនៅថ្ងៃសប្ប័ទនៅក្នុងចំណោមថ្ងៃទាំងអស់ និងអ្វីដែលទ្រង់ចង់ប្រាស្រ័យទាក់ទងទៅកាន់មនុស្សដែលកំពុងតែរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ តាមរយៈទង្វើនេះ។ នេះគឺជាទំនាក់ទំនងរវាងអត្ថបទនេះ និងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលខ្ញុំចង់និយាយ។

នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានយាងមក ទ្រង់បានប្រើសកម្មភាពជាក់ស្ដែងរបស់ទ្រង់ ដើម្បីប្រាប់ដល់មនុស្សថា ព្រះជាម្ចាស់បានចាកចេញពីយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ហើយបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការថ្មី និងចង់ប្រាប់ទៀតថា កិច្ចការថ្មីនេះមិនតម្រូវឱ្យមានការកាន់តាមថ្ងៃសប្ប័ទនោះឡើយ។ ការយាងចេញរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពីព្រំដែនកម្រិតនៃថ្ងៃសប្ប័ទ គ្រាន់តែជាការភ្លក់ជាមុនអំពីកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ព្រោះថាកិច្ចការដ៏ពិត និងអស្ចារ្យនោះគឺនៅខាងមុខនៅឡើយទេ។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គបានបោះចោល «ច្រវាក់» នៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ហើយទ្រង់បានកាត់ផ្ដាច់បទបញ្ញត្តិ និងគោលការណ៍នៃយុគសម័យនោះ។ នៅក្នុងទ្រង់ គ្មានដាននៃអ្វីមួយដែលទាក់ទងនឹងក្រឹត្យវិន័យឡើយ។ ទ្រង់បានបោះចោលទាំងស្រុង និងលែងកាន់តាមវាទៀតហើយ ព្រមទាំងលែងតម្រូវឱ្យមនុស្សជាតិកាន់តាមក្រឹត្យវិន័យទៀតដែរ។ ដូច្នេះ នៅត្រង់នេះ អ្នកមើលឃើញព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានយាងកាត់ចម្ការពោតនៅថ្ងៃសប្ប័ទ និងឃើញទៀតថា ព្រះអម្ចាស់មិនបានសម្រាកឡើយ។ ទ្រង់បានធ្វើការនៅខាងក្រៅ ដោយមិនសម្រាកឡើយ។ ទង្វើរបស់ទ្រង់នេះបានធ្វើឱ្យសញ្ញាណរបស់មនុស្សមានភាពតក់ស្លុត ហើយវាបានប្រាស្រ័យទាក់ទងទៅកាន់ពួកគេថា ទ្រង់លែងរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យទៀតហើយ។ ទង្វើនេះក៏ប្រាប់ទៀតថា ទ្រង់បានយាងចេញពីព្រំដែនកម្រិតនៃថ្ងៃសប្ប័ទ ហើយបានបង្ហាញអង្គទ្រង់នៅចំពោះមនុស្សជាតិ និងនៅកណ្ដាលចំណោមពួកគេក្នុងរូបអង្គមួយថ្មី រួមជាមួយរបៀបធ្វើការមួយថ្មីដែរ។ សកម្មភាពរបស់ទ្រង់នេះបានប្រាប់ដល់មនុស្សថា ទ្រង់បាននាំមកជាមួយទ្រង់នូវកិច្ចការមួយថ្មី ដែលបានចាប់ផ្ដើមដោយការងើបចេញពីការស្ថិតនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ ហើយកំពុងតែចាកចេញពីថ្ងៃសប្ប័ទ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានអនុវត្តកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គលែងប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងអតីតកាល ហើយទ្រង់ក៏លែងខ្វល់ខ្វាយអំពីបទបញ្ញត្តិនៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យទៀតដែរ។ ទ្រង់មិនបានរងឥទ្ធិពលដោយកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងយុគសម័យមុនឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានធ្វើការនៅថ្ងៃសប្ប័ទ ដូចជាទ្រង់បានធ្វើការនៅថ្ងៃផ្សេងទៀតដែរ ហើយនៅពេលដែលពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានឃ្លាននៅថ្ងៃសប្ប័ទ ពួកគេអាចបេះគ្រាប់ស្រូវ មកបរិភោគបាន។ នេះគឺជារឿងធម្មតានៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់អាចមានទីចាប់ផ្ដើមថ្មីសម្រាប់កិច្ចការថ្មីភាគច្រើនដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើ និងព្រះបន្ទូលថ្មីៗដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់មានបន្ទូល។ នៅពេលដែលទ្រង់ចាប់ផ្ដើមអ្វីមួយថ្មី ទ្រង់មិនលើកឡើងអំពីកិច្ចការចាស់របស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនបន្តអនុវត្តវាទៀតដែរ។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មានគោលការណ៍របស់ទ្រង់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ នៅពេលដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ចាប់ផ្ដើមកិច្ចការថ្មី នោះជាពេលដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់នាំមនុស្សជាតិចូលទៅក្នុងដំណាក់កាលថ្មីនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយវាក៏ជាពេលដែលកិច្ចការរបស់ទ្រង់នឹងចូលទៅកាន់ដំណាក់កាលកាន់តែខ្ពស់ដែរ។ ប្រសិនបើមនុស្សបន្តប្រព្រឹត្តតាមពាក្យភាសិត ឬបទបញ្ញត្តិចាស់ៗ ឬបន្តប្រកាន់ខ្ជាប់តាមការទាំងនេះ នោះទ្រង់នឹងមិននឹកចាំ ឬយល់ព្រមនោះឡើយ។ នោះគឺដោយសារតែទ្រង់បាននាំមកនូវកិច្ចការថ្មី និងបានចូលក្នុងដំណាក់កាលថ្មីនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់រួចទៅហើយ។ នៅពេលដែលទ្រង់ចាប់ផ្ដើមកិច្ចការថ្មី ទ្រង់លេចមកឱ្យមនុស្សជាតិឃើញជាមួយរូបអង្គមួយថ្មីទាំងស្រុង ចេញពីជ្រុងថ្មីទាំងស្រុង និងនៅក្នុងរបៀបមួយថ្មីទាំងស្រុង ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចមើលឃើញទិដ្ឋភាពផ្សេងៗនៃនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ នេះជាគោលដៅមួយរបស់ទ្រង់នៅក្នុងកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងរឿងចាស់ៗ ឬដើរនៅលើផ្លូវដ៏ពេញនិយមឡើយ។ នៅពេលដែលទ្រង់ធ្វើការ និងមានបន្ទូល ទ្រង់មិនហួសហេតុដូចអ្វីដែលមនុស្សស្រមៃនោះឡើយ។ នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងមានឥស្សរភាព និងសេរីភាព ហើយគ្មានការហាមប្រាម ឬការរឹតត្បិតឡើយ គឺថាអ្វីដែលទ្រង់នាំទៅកាន់មនុស្សជាតិ គឺជាឥស្សរភាព និងសេរីភាព។ ទ្រង់ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់យ៉ាងពិតប្រាកដមែន។ ទ្រង់មិនមែនជារូបត្លុក ឬជារូបសំណាកធ្វើពីដីឥដ្ឋឡើយ ហើយទ្រង់មានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះពីរូបសំណាកដែលមនុស្សដាក់តម្កល់ និងថ្វាយបង្គំ។ ទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ ហើយអ្វីដែលព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់នាំមកកាន់មនុស្សជាតិ គឺជាជីវិត និងពន្លឺ ជាឥស្សរភាព និងសេរីភាព ដោយសារតែទ្រង់ជាសេចក្តីពិត ជាជីវិត និងជាផ្លូវ ព្រោះថាទ្រង់មិនត្រូវបានដាក់កម្រិតដោយអ្វីមួយនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ឡើយ។ មិនថាមនុស្សនិយាយអ្វី ហើយមិនថាពួកគេមើលឃើញ ឬវាយតម្លៃកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់បែបណានោះទេ គឺទ្រង់នឹងអនុវត្តតាមកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ដោយមិនខ្វល់ខ្វាយអំពីអ្វីសោះឡើយ។ ទ្រង់នឹងមិនខ្វល់ខ្វាយអំពីសញ្ញាណ ឬការចោទប្រកាន់របស់នរណាម្នាក់ទាក់ទងនឹងកិច្ចការ និងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ឬថែមទាំងមិនខ្វល់អំពីការប្រឆាំង និងការជំទាស់ដ៏ខ្លាំងរបស់គេចំពោះកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់ឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមការបង្កើតទាំងអស់អាចប្រើការត្រិះរិះពិចារណារបស់មនុស្ស ឬការស្រមើស្រមៃ ប្រើចំណេះដឹង ឬក្រមសីលធម៌របស់មនុស្ស ដើម្បីវាស់វែង ឬកំណត់នូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ ដើម្បីបង្ខូច បង្អាក់ ឬរាំងស្ទះដល់កិច្ចការរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ វាគ្មានការហាមប្រាមនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ និងអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើឡើយ ហើយវាក៏នឹងមិនត្រូវបានរឹតត្បិតដោយមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ ឬវត្ថុណាមួយ ព្រមទាំងមិនត្រូវបានបង្អាក់ដោយកម្លាំងប្រឆាំងណាមួយឡើយ។ ចំពោះកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់ ទ្រង់ជាព្រះមហាក្សត្រដ៏មានជ័យជម្នះ ហើយគ្រប់ទាំងកម្លាំងប្រឆាំង សាសនាខុសឆ្គង និងជំនឿខុសឆ្គងទាំងអស់របស់មនុស្សត្រូវដួលរលំនៅក្រោមព្រះបាទារបស់ទ្រង់។ ទោះបីទ្រង់កំពុងតែអនុវត្តដំណាក់កាលថ្មីណាមួយនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏កិច្ចការនោះនឹងត្រូវវិវឌ្ឍទៅមុខ និងពង្រីកធំឡើងនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ហើយត្រូវបានអនុវត្តយ៉ាងរលូននៅទូទាំងចក្រវាល រហូតដល់កិច្ចការដ៏ធំរបស់ទ្រង់ត្រូវបានបញ្ចប់ដែរ។ នេះគឺជាព្រះចេស្ដា និងព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាសិទ្ធិអំណាច និងឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវអាចយាងចេញទៅខាងក្រៅ ហើយធ្វើការដោយចំហនៅថ្ងៃសប្ប័ទបាន ដោយសារតែនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ វាគ្មានក្បួនច្បាប់ គ្មានចំណេះដឹង ឬគោលលទ្ធិណាមួយដែលមានប្រភពចេញមកពីមនុស្សជាតិឡើយ។ អ្វីដែលទ្រង់មាន គឺជាកិច្ចការថ្មីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងជាផ្លូវដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កិច្ចការរបស់ទ្រង់ គឺជាផ្លូវដ៏ពិត ដើម្បីរំដោះមនុស្សជាតិឱ្យមានសេរីភាព ដើម្បីស្រាយចំណងមនុស្ស ហើយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេមានជីវិតរស់នៅក្នុងពន្លឺ។ ក្នុងពេលឥឡូវនេះ អស់អ្នកដែលថ្វាយបង្គំរូបសំណាក ឬព្រះក្លែងក្លាយ រស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេរាល់ថ្ងៃ ដោយជាប់ចំណងរបស់សាតាំង ត្រូវបានរឹតត្បិតដោយក្បួនច្បាប់ និងបម្រាមគ្រប់យ៉ាង ពោលគឺនៅថ្ងៃនេះ គេហាមមិនឱ្យធ្វើរឿងមួយ ហើយថ្ងៃស្អែក គេហាមមិនឱ្យធ្វើរឿងមួយទៀត ដូច្នេះ ពួកគេគ្មានសេរីភាពនៅក្នុងជីវិតរបស់គេឡើយ។ ពួកគេប្រៀបដូចជាអ្នកទោសដែលជាប់ច្រវាក់ ដែលកំពុងតែរស់នៅដោយគ្មានអំណរក្នុងការនិយាយស្ដីអ៊ីចឹង។ តើ «ការហាមប្រាម» តំណាងឱ្យអ្វីទៅ? វាតំណាងឱ្យការរឹតត្បិត ចំណង និងការអាក្រក់។ នៅពេលណាដែលមនុស្សម្នាក់ថ្វាយបង្គំរូបសំណាក គឺពួកគេកំពុងតែថ្វាយបង្គំព្រះក្លែងក្លាយ ដែលជាវិញ្ញាណអាក្រក់ហើយ។ ការហាមប្រាមលេចចេញឡើង នៅពេលដែលសកម្មភាពបែបនេះត្រូវបានពាក់ព័ន្ធ។ អ្នកមិនអាចបរិភោគរបស់នេះ ឬរបស់នោះ នៅថ្ងៃនេះអ្នកមិនអាចចេញក្រៅបានឡើយ ថ្ងៃស្អែកអ្នកមិនអាចចម្អិនម្ហូបបានទេ នៅថ្ងៃបន្ទាប់អ្នកមិនអាចរើទៅនៅផ្ទះថ្មីបានឡើយ គេអាចរៀបមង្គលការ និងធ្វើពិធីបុណ្យសពតែនៅថ្ងៃជាក់លាក់ណាមួយ និងរួមទាំងការសម្រាលកូនដែរ។ តើការនេះត្រូវបានហៅថាជាអ្វីទៅ? វាត្រូវបានហៅថាជាការហាមប្រាម។ វាជាចំណងរបស់មនុស្សជាតិ ហើយវាជាច្រវាក់របស់សាតាំង និងពួកវិញ្ញាណអាក្រក់ ដែលកំពុងតែត្រួតត្រាលើមនុស្ស និងកំពុងរឹតត្បិតដួងចិត្ត និងរូបកាយរបស់ពួកគេ។ តើការហាមប្រាមទាំងនេះប្រើជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? នៅពេលដែលនិយាយអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាដំបូង អ្នកគួរតែគិតអំពីការនេះ៖ ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ គឺគ្មានការហាមប្រាមឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើគោលការណ៍ដែលមានចែងនៅក្នុងព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែវាគ្មានការហាមប្រាមឡើយ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គជាសេចក្តីពិត ជាផ្លូវ និងជាជីវិត។

ឥឡូវនេះ ចូរយើងពិនិត្យមើលបទគម្ពីរខាងក្រោម៖ «ប៉ុន្តែ ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា នៅកន្លែងនេះ មានបុគ្គលម្នាក់ប្រសើរជាងព្រះ‌វិហារទៅទៀត។ ប៉ុន្តែ បើអ្នករាល់គ្នាបានយល់អំពីអត្ថន័យនៃសេចក្តីដែលចែងទុកមកថា ខ្ញុំមិនចង់បានយញ្ញបូជាទេ ប៉ុន្តែចង់បានសេចក្តីមេត្តា‌ករុណាវិញ នោះអ្នករាល់គ្នានឹងមិនថ្កោលទោសពួកអ្នកដែលគ្មានទោសឡើយ។ ដ្បិតបុត្រមនុស្សជាព្រះអម្ចាស់លើថ្ងៃសប្ប័ទ» (ម៉ាថាយ ១២:៦-៨)។ តើពាក្យថា «ព្រះវិហារ» នៅត្រង់នេះសំដៅលើអ្វីទៅ? ជារួមមក វាសំដៅលើអគារដ៏ខ្ពស់ស្កឹមស្កៃ ហើយនៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ព្រះវិហារគឺជាកន្លែងមួយដែលពួកសង្ឃថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលថា «នៅកន្លែងនេះ មានបុគ្គលម្នាក់ប្រសើរជាងព្រះ‌វិហារទៅទៀត» តើពាក្យថា «បុគ្គលម្នាក់នេះ» សំដៅលើនរណាទៅ? ច្បាស់ណាស់ «បុគ្គលម្នាក់នេះ» គឺជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅក្នុងសាច់ឈាម ព្រោះថាមានតែទ្រង់ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះដែលប្រសើរជាងព្រះវិហារនោះ។ តើពាក្យទាំងនោះប្រាប់មនុស្សអំពីអ្វីខ្លះទៅ? ពាក្យទាំងនោះប្រាប់មនុស្សឱ្យចេញពីព្រះវិហារ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់បានចាកចេញពីព្រះវិហាររួចហើយ ហើយទ្រង់ក៏លែងធ្វើការនៅក្នុងព្រះវិហារទៀតដែរ ដូច្នេះ មនុស្សគួរតែស្វែងរកដានព្រះបាទារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលនៅខាងក្រៅព្រះវិហារ ហើយដើរតាមជំហានរបស់ទ្រង់នៅក្នុងកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់វិញ។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានបន្ទូលបែបនេះ វាមានសេចក្តីសន្និដ្ឋានមួយនៅពីក្រោយព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដែលស្ថិតនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ គឺថាមនុស្សមើលឃើញព្រះវិហារជាអ្វីមួយដែលប្រសើរជាងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទៅទៀត។ ដោយសារតែមនុស្សបានថ្វាយបង្គំព្រះវិហារ ជាជាងថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានព្រមានពួកគេមិនឱ្យថ្វាយបង្គំរូបសំណាកឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់វិញ ដ្បិតទ្រង់ជាព្រះដ៏ឧត្តុង្គឧត្តម។ ដូច្នេះ ទ្រង់បានមានបន្ទូលថា «ខ្ញុំមិនចង់បានយញ្ញបូជាទេ ប៉ុន្តែចង់បានសេចក្តីមេត្តាករុណាវិញ»។ នេះសបញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ មនុស្សភាគច្រើនដែលកំពុងតែរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ លែងថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាទៀតហើយ ប៉ុន្តែពួកគេគ្រាន់តែធ្វើតាមទម្លាប់នៃការថ្វាយយញ្ញបូជាប៉ុណ្ណោះ ហើយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានកំណត់ថា ទង្វើនេះជាការថ្វាយបង្គំរូបសំណាក។ អ្នកថ្វាយបង្គំរូបសំណាកទាំងនេះបានមើលឃើញព្រះវិហារជាអ្វីមួយដែលប្រសើរ និងខ្ពស់ជាងព្រះជាម្ចាស់ទៅទៀត។ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ មានតែព្រះវិហារប៉ុណ្ណោះ គឺគ្មានព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយបើពួកគេត្រូវបាត់បង់ព្រះវិហារ នោះពួកគេនឹងដូចជាបាត់បង់ទីលំនៅរបស់ពួកគេអ៊ីចឹង។ បើគ្មានព្រះវិហារទេ នោះពួកគេនឹងគ្មានកន្លែងថ្វាយបង្គំ ហើយគេមិនអាចអនុវត្តការការថ្វាយយញ្ញបូជារបស់ពួកគេបានឡើយ។ «ទីលំនៅ» របស់ពួកគេគឺជាកន្លែងដែលពួកគេប្រើ ដើម្បីធ្វើពុតក្លែងជាថ្វាយបង្គំព្រះយេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ ដើម្បីបន្តនៅក្នុងព្រះវិហារ និងអនុវត្តកិច្ចការផ្ទាល់របស់ពួកគេ។ «ការថ្វាយយញ្ញបូជា» របស់ពួកគេគឺជាការដែលពួកគេអនុវត្តការដោះដូរដ៏គួរឱ្យអាម៉ាស់របស់ពួកគេ នៅក្រោមការក្លែងបន្លំនៃការបម្រើរបស់ពួកគេនៅក្នុងព្រះវិហារ។ នេះគឺជាហេតុផលដែលមនុស្សនៅសម័យនោះបានមើលឃើញព្រះវិហារប្រសើរជាងព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលទាំងនេះ ជាពាក្យព្រមានទៅកាន់មនុស្ស ដោយសារតែពួកគេកំពុងតែប្រើព្រះវិហារមកធ្វើជាលេស ហើយប្រើយញ្ញបូជាធ្វើជារបាំងមុខ ដើម្បីបោកបញ្ឆោតមនុស្ស និងបោកបញ្ឆោតព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើអ្នកអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលទាំងនេះនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ព្រះបន្ទូលនេះនៅតែមានសុពលភាព និងសមហេតុផលដដែល។ ទោះបីមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃបានដកពិសោធន៍កិច្ចការផ្សេងៗរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខ្លាំងជាងមនុស្សនៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យក៏ដោយ ប៉ុន្តែសារជាតិនៃធម្មជាតិរបស់ពួកគេគឺនៅដដែល។ នៅក្នុងបរិបទនៃកិច្ចការនាពេលសព្វថ្ងៃ មនុស្សនឹងនៅតែធ្វើកិច្ចការដដែល ដោយយកពាក្យ «ព្រះវិហារប្រសើរជាងព្រះជាម្ចាស់» មកធ្វើជាតំណាង។ ឧទាហរណ៍ មនុស្សមើលឃើញការបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ ជាការងាររបស់ពួកគេ។ ពួកគេមើលឃើញការធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ និងប្រយុទ្ធទាស់នឹងនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម ជាចលនានយោបាយនៅក្នុងការការពារសិទ្ធិមនុស្ស សម្រាប់លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងសេរីភាព។ ពួកគេយកភារកិច្ចរបស់ពួកគេ ដើម្បីប្រើជំនាញរបស់ពួកគេនៅក្នុងអាជីព ប៉ុន្តែពួកគេចាត់ទុកការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ថាគ្មានន័យខ្លឹមសារ គឺគ្រាន់តែជាគោលលទ្ធិសាសនាមួយប៉ុណ្ណោះ។ តើឥរិយាបថទាំងនេះមិនមានសារៈសំខាន់ដូចគ្នាទៅនឹង «ព្រះវិហារប្រសើរជាងព្រះជាម្ចាស់» ទេឬ? ភាពខុសគ្នាគឺនៅត្រង់ថា កាលពីពីរពាន់ឆ្នាំមុន មនុស្សធ្វើការរកស៊ីនៅក្នុងព្រះវិហាររូបិយ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះវិញ មនុស្សធ្វើការរកស៊ីនៅក្នុងព្រះវិហារអរូបិយ។ មនុស្សដែលឱ្យតម្លៃលើក្បួនច្បាប់ទាំងនោះ មើលឃើញក្បួនច្បាប់ថាប្រសើរជាងព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សដែលស្រឡាញ់ឋានៈទាំងនោះ មើលឃើញឋានៈថាប្រសើរជាងព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សដែលស្រឡាញ់អាជីពទាំងនោះ មើលឃើញអាជីពថាប្រសើរជាងព្រះជាម្ចាស់ជាដើម ដូច្នេះ រាល់ការសម្ដែងចេញរបស់ពួកគេ នាំឱ្យខ្ញុំនិយាយថា៖ «មនុស្សសរសើរតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ថាខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត តាមរយៈពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងភ្នែករបស់ពួកគេវិញ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺប្រសើរជាងព្រះជាម្ចាស់ទៅទៀត»។ នោះគឺដោយសារតែពេលណាដែលមនុស្សមានឱកាសនៅលើដំណើរផ្លូវនៃការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីបង្ហាញពីទេពកោសល្យរបស់ពួកគេ ឬអាចធ្វើជំនួញរកស៊ីបាន ឬចំណេញដល់អាជីពរបស់ពួកគេ នោះពួកគេនឹងដកខ្លួនចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយហក់ចូលទៅក្នុងអាជីពដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេមិនខាន។ ចំពោះអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានផ្ទុកផ្ដាក់ដល់ពួកគេ និងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គឺពួកគេបានបោះបង់ចោលតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។ តើអ្វីទៅជាភាពខុសគ្នារវាងសភាពរបស់មនុស្សទាំងនេះ និងមនុស្សដែលបានធ្វើជំនួញរកស៊ីនៅក្នុងព្រះវិហារ កាលពីពីរពាន់ឆ្នាំមុនទៅ?

បន្ទាប់មក ចូរយើងពិនិត្យមើលឃ្លាចុងក្រោយនៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ៖ «ដ្បិតបុត្រមនុស្សជាព្រះអម្ចាស់លើថ្ងៃសប្ប័ទ»។ តើឃ្លានេះមានភាពជាក់ស្ដែងដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាអាចមើលឃើញអំពីភាពជាក់ស្ដែងឬទេ? អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល សុទ្ធតែចេញមកពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់មានបន្ទូលបែបនេះ? តើអ្នករាល់គ្នាយល់យ៉ាងដូចម្ដេចដែរ? ឥឡូវ អ្នករាល់គ្នាអាចយល់អំពីអត្ថន័យនៃឃ្លានេះហើយ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលឃ្លានេះត្រូវបានថ្លែងឡើងនៅសម័យនោះ គឺមិនមានមនុស្សច្រើនឡើយដែលយល់ ដោយសារតែមនុស្សជាតិទើបតែចេញពីយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ។ សម្រាប់ពួកគេ ការចាកចេញពីថ្ងៃសប្ប័ទ គឺជារឿងដ៏ពិបាកធ្វើមួយ ដោយសារតែពួកគេមិនយល់អំពីអត្ថន័យដ៏ពិតនៃថ្ងៃសប្ប័ទ។

ឃ្លាថា «បុត្រមនុស្សជាព្រះអម្ចាស់លើថ្ងៃសប្ប័ទ» ប្រាប់មនុស្សថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនចេញមកពីធម្មជាតិខាងសម្ភារៈឡើយ ហើយទោះបីព្រះជាម្ចាស់អាចប្រទានដល់គ្រប់តម្រូវការខាងសម្ភារៈរបស់អ្នក នៅពេលដែលគ្រប់សេចក្តីតម្រូវការខាងផ្នែកសម្ភារៈរបស់អ្នកត្រូវបានបំពេញហើយក៏ដោយ តើសេចក្តីស្កប់ចិត្តចេញពីរបស់ទាំងនេះអាចជំនួសឱ្យការដេញតាមរបស់អ្នកចំពោះសេចក្តីពិតដែរឬទេ? នោះជារឿងមិនអាចទៅរួចឡើយ! និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ដែលយើងបានប្រកបគ្នានេះ សុទ្ធតែជាសេចក្តីពិត។ តម្លៃរបស់វាមិនអាចត្រូវបានវាស់វែងដោយវត្ថុខាងសម្ភារៈណាមួយឡើយ ទោះបីវាមានតម្លៃកម្រិតណា ឬតម្លៃរបស់វាត្រូវបានកំណត់ដោយចំនួនជាលុយក៏ដោយ ព្រោះថាអ្វីដែលបំពេញដល់តម្រូវការនៃដួងចិត្តរបស់មនុស្សម្នាក់ៗនោះ មិនមែនជាវត្ថុខាងសម្ភារៈឡើយ។ សម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា តម្លៃនៃសេចក្តីពិតអរូបិយទាំងនេះគួរតែមានតម្លៃខ្ពស់ជាងតម្លៃរបស់វត្ថុខាងសម្ភារៈដែលអ្នកផ្ដល់តម្លៃ មិនអ៊ីចឹងឬ? ឃ្លានេះជាអ្វីមួយដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវតែយកទៅពិចារណា។ ចំណុចសំខាន់អំពីអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយគឺថា កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺជារឿងដ៏សំខាន់បំផុតសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ៗ ហើយវាមិនអាចត្រូវបានជំនួសដោយវត្ថុខាងសម្ភារៈណាមួយឡើយ។ ខ្ញុំនឹងផ្ដល់ឱ្យអ្នកនូវឧទាហរណ៍មួយ៖ នៅពេលដែលអ្នកឃ្លាន អ្នកត្រូវការអាហារ។ អាហារនេះអាចជាអាហារល្អ ឬមិនសូវល្អ អាចជាអាហារដែលអ្នកចូលចិត្ត ឬមិនសូវជាចូលចិត្ត ប៉ុន្តែដរាបណាអ្នកអាចបរិភោគឆ្អែត នោះអារម្មណ៍មិនសុខស្រួលដែលចេញពីការស្រេកឃ្លានរបស់អ្នកនឹងលែងមានតទៅទៀត។ អ្នកអាចអង្គុយដោយសន្ដិភាព ហើយរាងកាយរបស់អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ស្រួលខ្លួន។ ភាពស្រេកឃ្លានរបស់មនុស្សអាចត្រូវបានដោះស្រាយជាមួយអាហារ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលអ្នកកំពុងតែដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយមានអារម្មណ៍ថា អ្នកគ្មានការយល់ដឹងអំពីទ្រង់ តើអ្នកអាចដោះស្រាយភាពទទេនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកដោយរបៀបណាទៅ? តើវាអាចត្រូវបានដោះស្រាយជាមួយអាហារបានដែរឬទេ? ឬនៅពេលដែលអ្នកកំពុងតែដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ តើអ្នកអាចប្រើអ្វីទៅ ដើម្បីបំពេញភាពស្រេកឃ្លាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក? នៅក្នុងដំណើរការនៃបទពិសោធរបស់អ្នកចំពោះសេចក្តីសង្រ្គោះតាមរយៈព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងពេលដេញតាមការផ្លាស់ប្ដូរមួយនៅក្នុងនិស្ស័យរបស់អ្នក ប្រសិនបើអ្នកមិនយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ឬមិនស្គាល់អ្វីទៅជាសេចក្តីពិត ប្រសិនបើអ្នកមិនយល់អំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកនឹងមិនមានអារម្មណ៍រសាប់រសល់ទេឬអី? តើអ្នកនឹងមិនមានអារម្មណ៍កាន់តែស្រេកឃ្លាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកទេឬ? តើអារម្មណ៍ទាំងនេះមិនរារាំងអ្នកមិនឱ្យមានអារម្មណ៍ស្រួលចិត្តទេឬ? ដូច្នេះ តើអ្នកនឹងបំពេញការស្រេកឃ្លាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកដោយរបៀបណាទៅ? តើវាមានផ្លូវដើម្បីដោះស្រាយឬទេ? មនុស្សខ្លះជ្រើសរើសយកការដើរផ្សារទិញទំនិញ អ្នកខ្លះស្វែងរកមិត្តភក្តិដែលគេទុកចិត្ត អ្នកខ្លះដេកយ៉ាងយូរនៅលើគ្រែ អ្នកផ្សេងទៀតអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែច្រើន ឬក៏ធ្វើការកាន់ខ្លាំង និងលះបង់កម្លាំងកាន់តែខ្លាំង ដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ។ តើកិច្ចការទាំងនេះអាចដោះស្រាយទុក្ខលំបាកជាក់ស្ដែងរបស់អ្នកដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែយល់អំពីការអនុវត្តប្រភេទទាំងនេះហើយ។ នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍អស់កម្លាំង នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ចង់បានការបំភ្លឺពីព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំង ដើម្បីជួយឱ្យអ្នកដឹងអំពីតថភាពនៃសេចក្តីពិត និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ តើអ្នកត្រូវការអ្វីខ្លាំងបំផុត? អ្វីដែលអ្នកត្រូវការនោះ មិនមែនជាការបរិភោគអាហារឆ្អែតៗ មិនមែនជាព្រះបន្ទូលពីរបី ហើយក៏មិនមែនជាភាពស្រណុក និងការស្កប់ចិត្តបណ្ដោះអាសន្នខាងសាច់ឈាមនោះដែរ ប៉ុន្តែអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ គឺឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់អ្នកដោយផ្ទាល់ និងច្បាស់ៗអំពីអ្វីដែលអ្នកគួរតែធ្វើ និងរបៀបដែលអ្នកគួរតែធ្វើវា គឺប្រាប់អ្នកច្បាស់ៗអំពីអ្វីទៅជាសេចក្តីពិត។ ក្រោយពេលដែលអ្នកបានយល់អំពីការនេះហើយ ទោះបីអ្នកទទួលបានការយល់ដឹងតែបន្ដិចបន្តួចក៏ដោយ តើអ្នកនឹងមិនមានអារម្មណ៍ស្កប់ស្កល់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ខ្លាំងជាងអ្នកបានបរិភោគអាហារដ៏ឆ្ងាញ់មួយចានទេឬអី? នៅពេលដែលដួងចិត្តរបស់អ្នកបានស្កប់ស្កល់ តើដួងចិត្ត និងជីវិតរបស់អ្នកទាំងស្រុងមិនទទួលបានសេចក្តីស្ងប់ចិត្តពិតប្រាកដទេឬ? តាមរយៈការប្រៀបធៀប និងការវិភាគនេះ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ហើយឬនៅឥឡូវនេះអំពីហេតុផលដែលខ្ញុំចង់ចែករំលែកជាមួយអ្នករាល់គ្នាអំពីឃ្លាថា «បុត្រមនុស្សជាព្រះអម្ចាស់លើថ្ងៃសប្ប័ទ»? អត្ថន័យរបស់វាគឺថា អ្វីដែលចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីទ្រង់ គឺប្រសើរខ្ពស់ជាងអ្វីៗផ្សេងទៀត រួមទាំងវត្ថុ ឬមនុស្សដែលអ្នកធ្លាប់ឱ្យតម្លៃបំផុតកាលពីមុនទៅទៀត។ គឺអាចនិយាយបានថា ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មិនអាចទទួលបានព្រះបន្ទូលចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬពួកគេមិនយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ទេ នោះពួកគេមិនអាចទទួលបានសេចក្ដីសម្រាកឡើយ។ នៅក្នុងបទពិសោធនាពេលអនាគតរបស់អ្នក អ្នករាល់គ្នានឹងយល់អំពីហេតុផលដែលខ្ញុំចង់ឱ្យអ្នករាល់គ្នាយល់អំពីបទគម្ពីរនេះនៅថ្ងៃនេះ ព្រោះថាវាពិតជាសំខាន់ណាស់។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ គឺជាសេចក្តីពិត និងជាជីវិត។ សេចក្តីពិតគឺជាអ្វីមួយដែលមនុស្សមិនអាចខ្វះបាននៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ គឺវាជាអ្វីមួយដែលពួកគេខ្វះមិនបានតែម្ដង។ អ្នកក៏អាចនិយាយថា វាជារឿងដ៏សំខាន់បំផុតដែរ។ ទោះបីអ្នកមិនអាចមើលឃើញ ឬពាល់វាបានក៏ដោយ ប៉ុន្តែភាពសំខាន់របស់វាចំពោះអ្នក មិនអាចព្រងើយកន្ដើយបានឡើយ ព្រោះថាវាជារឿងតែមួយគត់ដែលធ្វើឱ្យដួងចិត្តរបស់អ្នកបានស្ងប់។

តើការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីសេចក្តីពិត ត្រូវបានបញ្ចូលគ្នាជាមួយសភាពរបស់អ្នកឬ? នៅក្នុងជីវិតពិត ជាដំបូង អ្នកត្រូវតែគិតថាតើមានសេចក្តីពិតណាខ្លះដែលទាក់ទងនឹងមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ ឬវត្ថុដែលអ្នកបានជួបប្រទះ ដោយសារតែនៅក្នុងចំណោមសេចក្តីពិតទាំងនេះហើយ ដែលអ្នកអាចរកឃើញបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផ្សារភ្ជាប់អ្វីដែលអ្នកបានជួបជាមួយនឹងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ប្រសិនបើអ្នកមិនដឹងអំពីទិដ្ឋភាពនៃសេចក្តីពិតណាខ្លះដែលទាក់ទងនឹងរឿងរ៉ាវដែលអ្នកបានជួបផង ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ បែរជាចូលទៅដោយផ្ទាល់ ដើម្បីស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នេះគឺជាវិធីសាស្ត្រដ៏ងងឹតងងល់មួយដែលមិននាំឱ្យទទួលបានលទ្ធផលឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ស្វែងរកសេចក្តីពិត និងចង់យល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាដំបូង អ្នកត្រូវតែមើលទៅកាន់ប្រភេទនៃរឿងរ៉ាវដែលបានកើតឡើងចំពោះអ្នក ថាតើមានទិដ្ឋភាពនៃសេចក្តីពិតណាខ្លះដែលវាពាក់ព័ន្ធជាមួយ ហើយស្វែងរកសេចក្តីពិតជាក់លាក់នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលទាក់ទងនឹងអ្វីដែលអ្នកបានមានបទពិសោធនោះ។ បន្ទាប់មក អ្នកស្វែងរកមាគ៌ាអនុវត្តដែលត្រឹមត្រូវសម្រាប់អ្នកនៅក្នុងសេចក្តីពិតនោះ ព្រោះថាបើធ្វើបែបនេះ អ្នកអាចទទួលបានការយល់ដឹងដោយប្រយោលអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការស្វែងរក និងការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត មិនមែនជាការអនុវត្តតាមគោលលទ្ធិ ឬការធ្វើតាមរូបមន្តនោះឡើយ។ សេចក្តីពិតមិនមែនជាការធ្វើតាមរូបមន្តទេ ហើយវាក៏មិនមែនជាក្រឹត្យវិន័យដែរ។ វាមិនមែនជាអ្វីមួយដែលស្លាប់ឡើយ ប៉ុន្តែ វាជាជីវិត វាជាអ្វីមួយដែលមានជីវិត ហើយវាជាក្បួនច្បាប់មួយដែលមនុស្សត្រូវដើរតាមនៅក្នុងជីវិត និងជាក្បួនច្បាប់ដែលមនុស្សត្រូវមាននៅក្នុងជីវិត។ នេះជាអ្វីមួយដែលអ្នកត្រូវតែយល់ឱ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន តាមរយៈបទពិសោធន៍របស់អ្នក។ មិនថាអ្នកបានមកដល់ដំណាក់កាលណានៅក្នុងបទពិសោធរបស់អ្នកឡើយ គឺអ្នកមិនអាចដាច់ចេញពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬសេចក្តីពិតបានឡើយ ហើយអ្វីដែលអ្នកយល់អំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្វីដែលអ្នកដឹងអំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់នោះ គឺត្រូវបានស្ដែងចេញនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ វាត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់យ៉ាងស្អិតរមួតទៅនឹងសេចក្តីពិត។ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ គឺជាសេចក្តីពិតដោយផ្ទាល់។ សេចក្តីពិតជាការសម្ដែងចេញដ៏ពិតអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ វាធ្វើឱ្យកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ មានភាពរឹងមាំច្បាស់លាស់ ហើយវាបង្កើតចេញជាប្រយោគដ៏ច្បាស់មួយអំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ វាប្រាប់អ្នកកាន់តែចំៗអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ អ្វីដែលទ្រង់មិនសព្វព្រះទ័យ អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឱ្យអ្នកធ្វើ និងអ្វីដែលទ្រង់មិនចង់ឱ្យអ្នកធ្វើ មនុស្សណាខ្លះដែលទ្រង់ស្អប់ ហើយមនុស្សណាខ្លះដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ។ នៅពីក្រោយសេចក្តីពិតដែលព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងចេញ មនុស្សអាចមើលឃើញពីភាពរីករាយ ព្រះពិរោធ ទុក្ខព្រួយ និងសេចក្តីសុខរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងសារជាតិរបស់ទ្រង់ដែរ ដ្បិតនេះគឺជាការបើកសម្ដែងអំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ ក្រៅពីការដឹងអំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងយល់ដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ចេញពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ អ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ គឺជាតម្រូវការដើម្បីទទួលបានការយល់ដឹងនេះ តាមរយៈបទពិសោធជាក់ស្ដែង។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់នៅដាច់ចេញពីជីវិតពិត ដើម្បីស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេនឹងមិនអាចសម្រេចបានឡើយ។ ទោះបីមានមនុស្សដែលអាចទទួលបានការយល់ដឹងខ្លះចេញពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ការយល់ដឹងរបស់ពួកគេនៅមានកម្រិតត្រឹមជាទ្រឹស្ដី និងពាក្យពេចន៍ប៉ុណ្ណោះ ហើយវានៅតែមានភាពខុសគ្នាជាមួយលក្ខណៈដ៏ពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គដដែល។

អ្វីដែលយើងកំពុងតែប្រាស្រ័យទាក់ទងឥឡូវនេះ គឺស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃសាច់រឿងដែលត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ តាមរយៈសាច់រឿងទាំងនេះ និងតាមរយៈការវិភាគលើអ្វីដែលបានកើតឡើង មនុស្សអាចយល់អំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ដែលព្រះអង្គបានបង្ហាញចេញ ដើម្បីជួយឱ្យពួកគេដឹងអំពីគ្រប់ទិដ្ឋភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែទូលំទូលាយ កាន់តែស៊ីជម្រៅ កាន់តែយល់ និងកាន់តែហ្មត់ចត់។ ដូច្នេះ តើផ្លូវតែមួយគត់ ដើម្បីដឹងអំពីគ្រប់ទិដ្ឋភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺតាមរយៈសាច់រឿងទាំងនេះឬ? អត់ទេ វាមិនមែនជាផ្លូវតែមួយគត់ឡើយ! ព្រោះថាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល និងកិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើនៅក្នុងយុគសម័យនៃនគរព្រះ អាចជួយឱ្យមនុស្សកាន់តែដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ និងដឹងអំពីវាកាន់តែពេញលេញ។ យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំគិតថា វាកាន់តែងាយស្រួលជាងក្នុងការដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងយល់អំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ តាមរយៈឧទាហរណ៍ ឬសាច់រឿងខ្លះដែលត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ដែលមនុស្សបានស្គាល់។ ប្រសិនបើខ្ញុំយកព្រះបន្ទូលអំពីការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាល ព្រមទាំងសេចក្តីពិតដែលព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងចេញជាព្រះបន្ទូល និងព្រះបន្ទូលនាពេលសព្វថ្ងៃ ដើម្បីជួយឱ្យអ្នកស្គាល់ទ្រង់នៅក្នុងរបៀបនេះ នោះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា វាគួរឱ្យធុញ និងគួរឱ្យនឿយហត់មិនខាន ហើយអ្នកខ្លះនឹងថែមទាំងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហាក់ដូចជាថ្លែងតាមទម្លាប់ប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើខ្ញុំយកសាច់រឿងព្រះគម្ពីរទាំងនេះមកធ្វើជាឧទាហរណ៍ ដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេនឹងមិនមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ឡើយ។ អ្នកអាចនិយាយបានថា នៅក្នុងដំណើរនៃការពន្យល់ឧទាហរណ៍ទាំងនេះ សេចក្តីលម្អិតអំពីអ្វីដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រានោះ ដែលជាអារម្មណ៍ ឬមនោសញ្ចេតនារបស់ទ្រង់ ឬជាព្រះតម្រិះ ឬយោបល់របស់ទ្រង់នោះ ត្រូវបានថ្លែងប្រាប់ដល់មនុស្សជាភាសាមនុស្សរួចហើយ ហើយគោលដៅនៃការធ្វើបែបនេះ គឺដើម្បីជួយឱ្យពួកគេយល់ ដើម្បីឱ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ដឹងថា កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់នោះ មិនមែនជាការថ្លែងឡើងតាមទម្លាប់ឡើយ។ វាមិនមែនជារឿងព្រេងនិទាន ឬជាអ្វីមួយដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ឬប៉ះពាល់បានឡើយ។ វាជាអ្វីមួយដែលពិតជាបានកើតឡើង ជាអ្វីមួយដែលមនុស្សអាចមានអារម្មណ៍ដឹង និងយល់បាន។ នេះគឺជាគោលដៅចុងក្រោយ។ អ្នកអាចនិយាយបានថា មនុស្សដែលរស់នៅក្នុងយុគសម័យនេះពិតជាមានពរណាស់។ ពួកគេអាចបើកមើលសាច់រឿងព្រះគម្ពីរ ដើម្បីទទួលបានការយល់ដឹងកាន់តែទូលំទូលាយអំពីកិច្ចការមុនៗរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេអាចមើលឃើញនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ តាមរយៈកិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើ។ ពួកគេអាចយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្សជាតិ តាមរយៈនិស្ស័យទាំងនេះដែលទ្រង់បានបង្ហាញចេញ និងយល់អំពីការស្ដែងចេញដ៏ច្បាស់លាស់អំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ និងការមើលថែរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស ហើយមានតែបែបនេះទេ ទើបពួកគេអាចទទួលបានចំណេះដឹងកាន់តែលម្អិត និងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំជឿថា ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍អំពីការនេះហើយ!

ដោយស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃកិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានសម្រេចនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ អ្នកអាចមើលឃើញនូវទិដ្ឋភាពមួយទៀតអំពីអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ ទិដ្ឋភាពនេះត្រូវបានស្ដែងចេញតាមរយៈសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ ហើយមនុស្សអាចមើលឃើញ និងយល់អំពីទិដ្ឋភាពនេះបានដោយសារតែភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់។ នៅក្នុងបុត្រមនុស្ស មនុស្សបានមើលឃើញរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងសាច់ឈាម បានរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ ហើយពួកគេបានឃើញភាពជាព្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានសម្ដែងចេញតាមរយៈសាច់ឈាមដែរ។ ការសម្តែងចេញទាំងពីរប្រភេទនេះ បានជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិត ហើយវាក៏ជួយឱ្យមនុស្សមាននូវគោលគំនិតខុសៗគ្នាអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ យ៉ាងណាមិញ ក្នុងអំឡុងពេលរវាងការបង្កើតពិភពលោក និងចុងបញ្ចប់នៃយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ពោលគឺ មុនពេលយុគសម័យនៃព្រះគុណ ទិដ្ឋភាពតែមួយគត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមនុស្សមើលឃើញ ស្ដាប់ឮ និងដកពិសោធន៍បាន គឺជាភាពជាព្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ និងមានបន្ទូលនៅក្នុងពិភពលោកមួយដែលមិនមែនសម្ភារៈ ព្រមទាំងអ្វីៗដែលទ្រង់បានសម្ដែងចេញពីរូបអង្គដ៏ពិតរបស់ទ្រង់ ដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ឬប៉ះពាល់បាន។ ជារឿយៗ អ្វីៗទាំងនេះបានធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅទីដ៏ខ្ពស់ ពេញដោយភាពធំធេងអស្ចារ្យ ហើយពួកគេមិនអាចចូលទៅជិតទ្រង់បានឡើយ។ ការស្ដែងចេញដែលព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ចកាលប្រទានដល់មនុស្សគឺថា ទ្រង់បានធ្វើចលនាភ្លឹបភ្លែតៗ ដែលនាំឱ្យពួកគេគ្មានសមត្ថភាពនឹងយល់ពីទ្រង់ ហើយមនុស្សថែមទាំងមានអារម្មណ៍ថា គ្រប់ទាំងព្រះតម្រិះ និងយោបល់របស់ទ្រង់ សុទ្ធតែជាសេចក្តីអាថ៌កំបាំង និងពិបាកខ្លាំង ដែលពួកគេគ្មានផ្លូវនឹងយល់ ហើយពួកគេក៏គ្មានបំណងចង់យល់ និងចង់ស្គាល់ព្រះតម្រិះទាំងនោះឡើយ។ សម្រាប់មនុស្ស អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីព្រះជាម្ចាស់គឺនៅឆ្ងាយណាស់ នៅសែនឆ្ងាយដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ឬប៉ះពាល់បានឡើយ។ ទ្រង់ហាក់ដូចជាគង់នៅលើមេឃដ៏សែនខ្ពស់ ហើយហាក់ដូចជាគ្មានព្រះជន្មទាល់តែសោះ។ ដូច្នេះ សម្រាប់មនុស្ស ការយល់ដឹងអំពីព្រះហឫទ័យ និងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនអាចទៅរួចឡើយ ហើយក៏លើសពីសមត្ថភាពរបស់ពួកគេដែរ។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើកិច្ចការដ៏ច្បាស់លាស់មួយចំនួននៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ ហើយបានថ្លែងព្រះបន្ទូលជាក់លាក់មួយចំនួន និងបានបង្ហាញនូវនិស្ស័យខ្លះ ដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សអាចស្គាល់ និងទទួលបានចំណេះដឹងដ៏ពិតខ្លះអំពីទ្រង់ក៏ដោយ ក៏នៅទីបំផុត ការសម្ដែងចេញអំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់នេះ ចេញមកពីពិភពដែលមិនមែនជាសម្ភារៈដដែល ហើយអ្វីដែលមនុស្សបានយល់ អ្វីដែលពួកគេបានដឹង គឺនៅតែអំពីទិដ្ឋភាពជាព្រះទាក់ទងនឹងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ដដែល។ មនុស្សជាតិមិនអាចទទួលបានគោលគំនិតដ៏ច្បាស់លាស់ចេញពីការស្ដែងចេញអំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់នេះឡើយ ហើយការចាប់អារម្មណ៍របស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺនៅតែជាប់គាំងក្នុងវិសាលភាពនៃ «រូបកាយខាងវិញ្ញាណមួយដែលពិបាកចូលទៅជិត ជារូបកាយដែលភ្លឹបភ្លែតៗ»។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រើវត្ថុជាក់លាក់ ឬរូបអង្គមួយដែលជាកម្មសិទ្ធិនៃពិភពខាងសម្ភារៈ ដើម្បីលេចមកនៅមុខមនុស្ស ដូច្នេះ ពួកគេនៅតែមិនអាចកំណត់ភិនភាគរបស់ទ្រង់ ដោយប្រើប្រាស់ភាសារបស់មនុស្សដដែល។ នៅក្នុងដួងចិត្ត និងគំនិតរបស់មនុស្ស ពួកគេតែងតែចង់ប្រើភាសារបស់ពួកគេផ្ទាល់ ដើម្បីបង្កើតជាបទដ្ឋានមួយសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីច្នៃទ្រង់ឱ្យមនុស្សអាចមើលឃើញ និងធ្វើឱ្យទ្រង់មានរូបជាមនុស្ស ដូចជា កម្ពស់ មាឌ រូបរាងរបស់ទ្រង់ អ្វីដែលទ្រង់ចូលចិត្ត និងបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ ជាការពិត នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រាបដឹងថា មនុស្សកំពុងតែគិតបែបនេះរួចទៅហើយ។ ទ្រង់ជ្រាបដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីតម្រូវការរបស់មនុស្ស ហើយទ្រង់ក៏ជ្រាបដឹងអំពីអ្វីដែលទ្រង់គួរតែធ្វើដែរ ដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់បានអនុវត្តកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងរបៀបខុសៗគ្នានៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណនោះ។ របៀបថ្មីនេះ គឺជារបៀបបែបជាព្រះផង និងបែបជាមនុស្សផង។ នៅក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវកំពុងតែធ្វើការ មនុស្សអាចមើលឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់មានការស្ដែងចេញរបស់មនុស្សជាច្រើន។ ឧទាហរណ៍ ទ្រង់អាចរាំ ទ្រង់អាចចូលរួមពិធីមង្គលការ ទ្រង់អាចប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្ស មានបន្ទូលជាមួយពួកគេ និងពិភាក្សារឿងរ៉ាវផ្សេងៗជាមួយពួកគេ។ បន្ថែមពីលើនេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក៏បានសម្រេចកិច្ចការជាច្រើនដែលតំណាងឱ្យភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ដែរ ហើយកិច្ចការទាំងអស់នេះគឺជាការបង្ហាញ និងការបើកសម្ដែងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ នៅពេលដែលភាពជាព្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានគេដឹងនៅក្នុងសាច់ឈាមធម្មតាតាមរបៀបមួយដែលមនុស្សអាចមើលឃើញ និងប៉ះពាល់បាន នោះពួកគេលែងមានអារម្មណ៍ថា ទ្រង់កំពុងតែភ្លឹបភ្លែតៗ ឬមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមិនអាចចូលជិតទ្រង់បានទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេអាចព្យាយាមយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬយល់ពីភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការធ្វើចលនា ព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការរបស់បុត្រមនុស្ស។ បុត្រមនុស្សដែលយកកំណើតជាមនុស្សនេះបានបង្ហាញចេញនូវភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ តាមរយៈភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ ហើយបានបង្ហាញព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅកាន់មនុស្សជាតិ។ តាមរយៈការសម្ដែងចេញរបស់ទ្រង់អំពីព្រះហឫទ័យ និងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់ក៏បានបើកសម្ដែងឱ្យមនុស្សមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ឬប៉ះពាល់បាន ជាព្រះដែលគង់នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណដែរ។ អ្វីដែលមនុស្សបានឃើញ គឺជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គនៅក្នុងទម្រង់រូបិយ ដែលមានជាសាច់ និងឈាម។ ដូច្នេះ បុត្រមនុស្សដែលយកកំណើតជាមនុស្សបានធ្វើឱ្យអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឋានៈ រូបអង្គ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ មានភាពច្បាស់លាស់ និងតាមបែបជាមនុស្ស។ ទោះបីរូបរាងខាងក្រៅរបស់បុត្រមនុស្សមាននូវដែនកំណត់ខ្លះ ទាក់ទងនឹងរូបអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សារជាតិរបស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ អាចតំណាងឱ្យអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏វាមាននូវភាពខុសគ្នាមួយចំនួននៅក្នុងទម្រង់នៃការបង្ហាញចេញដែរ។ យើងមិនអាចបដិសេធបានថា បុត្រមនុស្សតំណាងឱ្យអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទាំងនៅក្នុងទម្រង់នៃភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ និងនៅក្នុងភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការតាមរយៈសាច់ឈាម បានមានបន្ទូលចេញពីទិដ្ឋភាពនៃសាច់ឈាម និងបានឈរនៅមុខមនុស្សជាតិជាមួយអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈជាបុត្រមនុស្ស ហើយការនេះបានផ្ដល់ឱ្យមនុស្សនូវឱកាស ដើម្បីជួប និងដកពិសោធន៍នូវព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ។ វាក៏បានជួយឱ្យមនុស្សទទួលបានគតិជ្រៅជ្រះអំពីភាពជាព្រះ និងភាពធំធេងរបស់ទ្រង់នៅក្នុងការបន្ទាបអង្គទ្រង់ ក៏ដូចជាទទួលបានការយល់ដឹង និងនិយមន័យដំបូងអំពីភាពពិតប្រាកដ និងតថភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ទោះបីកិច្ចការត្រូវបានសម្រេចដោយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក៏ដោយ ក៏របៀបនៃការធ្វើការរបស់ទ្រង់ និងទិដ្ឋភាពចេញពីការដែលទ្រង់មានបន្ទូល មានលក្ខណៈខុសគ្នាពីរូបអង្គពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណដែរ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីទ្រង់ពិតជាបានតំណាងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គមែន ដែលមនុស្សជាតិមិនធ្លាប់បានឃើញកាលពីមុនមកឡើយហើយការនេះមិនអាចបដិសេធបានឡើយ! គឺអាចនិយាយបានថា ទោះបីព្រះជាម្ចាស់លេចមកនៅក្នុងទម្រង់បែបណា មិនថាទ្រង់មានបន្ទូលចេញពីទិដ្ឋភាពមួយណា ឬទ្រង់ជួបជាមួយមនុស្សនៅក្នុងរូបភាពអ្វីនោះឡើយ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានតំណាងឱ្យអ្វីឡើយ ក្រៅពីអង្គទ្រង់ផ្ទាល់។ ទ្រង់មិនតំណាងឱ្យមនុស្សណាម្នាក់ ឬមនុស្សជាតិដ៏ពុករលួយណាមួយឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយការនេះមិនអាចបដិសេធបានឡើយ។

បន្ទាប់មក យើងនឹងពិនិត្យមើលប្រស្នាមួយដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបាននិទាននៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ។

៣. ប្រស្នាអំពីចៀមដែលបាត់

ម៉ាថាយ ១៨:១២-១៤ តើអ្នករាល់គ្នាយល់យ៉ាងដូចម្ដេច? បើមនុស្សម្នាក់មានចៀមមួយរយក្បាល ហើយចៀមមួយក្បាលបានវងេ្វងបាត់ តើមិនគួរឱ្យគាត់ទុកចៀមកៅ‌សិបប្រាំបួនក្បាល ហើយទៅតាមភ្នំតាមរកចៀមមួយក្បាលដែលវង្វេងបាត់នោះទេឬ? ខ្ញុំសូមប្រាប់អ្នករាល់គ្នាយ៉ាងច្បាស់ថា បើគាត់រកឃើញចៀមមួយនោះ គាត់ប្រាកដជាអរសប្បាយចំពោះចៀមនោះ ខ្លាំងជាងចៀមកៅ‌សិបប្រាំបួន ដែលមិនវង្វេងបាត់ទៅទៀត។ ដូចគ្នាផងដែរ ព្រះ‌វរបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថាន‌សួគ៌មិនសព្វព្រះ‌ហឫ‌ទ័យឱ្យអ្នកណាម្នាក់ ក្នុងចំណាមអ្នកតូច‌តាចទាំងនេះ ត្រូវវិនាសឡើយ។

បទគម្ពីរនេះជាប្រស្នាមួយ។ តើប្រស្នានេះធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចទៅ? ប្រស្នានេះគឺជាន័យធៀបនៅក្នុងភាសារបស់មនុស្ស ហើយវាក៏ស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃចំណេះដឹងរបស់មនុស្សដែរ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលអ្វីមួយស្រដៀងគ្នានៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ នោះមនុស្សនឹងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះបន្ទូលបែបនោះមិនស្របគ្នាជាមួយអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជានរណានោះឡើយ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលបុត្រមនុស្សមានបន្ទូលទាំងនេះនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ វាបានធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍កម្សាន្តចិត្ត កក់ក្ដៅ និងស្និទ្ធស្នាល។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម នៅពេលដែលទ្រង់បានលេចមកនៅក្នុងទម្រង់ជាមនុស្ស ទ្រង់បានប្រើនូវប្រស្នាដ៏សមគួរមួយដែលចេញមកពីភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ ដើម្បីសម្ដែងចេញនូវព្រះសូរសៀងអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ព្រះសូរសៀងនេះតំណាងឱ្យព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកិច្ចការដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើនៅក្នុងយុគសម័យនោះ។ វាក៏តំណាងឱ្យអាកប្បកិរិយាដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណដែរ។ បើពិនិត្យមើលតាមទស្សននៃអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះមនុស្សវិញ ទ្រង់បានប្រៀបធៀបមនុស្សម្នាក់ៗទៅនឹងចៀមមួយក្បាល។ ប្រសិនបើចៀមនោះវង្វេងបាត់ នោះទ្រង់នឹងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីរកចៀមនោះឱ្យឃើញ។ ការនេះបានតំណាងឱ្យគោលការណ៍នៃការធ្វើការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិនៅគ្រានោះ កាលទ្រង់គង់នៅក្នុងសាច់ឈាម។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើប្រស្នានេះ ដើម្បីពណ៌នាអំពីការតាំងចិត្ត និងអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់នៅក្នុងកិច្ចការនោះ។ នេះគឺជាគុណប្រយោជន៍មួយនៃការដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រលប់ជាសាច់ឈាម៖ ទ្រង់អាចទាញប្រយោជន៍ចេញពីចំណេះដឹងរបស់មនុស្សជាតិ ហើយប្រើប្រាស់ភាសារបស់មនុស្ស ដើម្បីមានបន្ទូលទៅកាន់មនុស្ស និងដើម្បីសម្ដែងអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានពន្យល់ ឬ «បកស្រាយ» ទៅកាន់មនុស្សអំពីភាសាជាព្រះដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់ទ្រង់ដែលមនុស្សពិបាកនឹងយល់នៅក្នុងភាសារបស់មនុស្ស ព្រមទាំងនៅក្នុងរបៀបរបស់មនុស្ស។ ការនេះបានជួយឱ្យមនុស្សយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងដឹងអំពីអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើ។ ទ្រង់ក៏អាចមានកិច្ចសន្ទនាជាមួយមនុស្សចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្ស ដោយប្រើប្រាស់ភាសារបស់មនុស្ស និងប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្សនៅក្នុងរបៀបមួយដែលពួកគេអាចយល់បានដែរ។ ទ្រង់ថែមទាំងអាចមានបន្ទូល និងធ្វើការ ដោយប្រើប្រាស់ភាសា និងចំណេះដឹងរបស់មនុស្ស ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីសេចក្តីសប្បុរស និងភាពស្និទ្ធស្នាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយឱ្យពួកគេអាចមើលឃើញពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ទៀតផង។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញអ្វីខ្លះទៅនៅក្នុងការនេះ? តើមានបម្រាមណាមួយនៅក្នុងព្រះបន្ទូល និងទង្វើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? របៀបដែលមនុស្សមើលឃើញនោះគឺថា គ្មានផ្លូវណាមួយដែលព្រះជាម្ចាស់អាចប្រើប្រាស់ចំណេះដឹង ភាសា ឬរបៀបនិយាយបែបមនុស្ស ដើម្បីនិយាយអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យចង់មានបន្ទូល កិច្ចការដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើ ឬបង្ហាញពីបំណងព្រះហឫទ័យផ្ទាល់របស់ទ្រង់នោះឡើយ។ ប៉ុន្តែ នេះជាគំនិតភាន់ច្រឡំហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រើប្រស្នានេះ ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចមានអារម្មណ៍ដឹងពីភាពពិត និងភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងដើម្បីឱ្យមើលឃើញពីអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ដែលមានចំពោះមនុស្សក្នុងអំឡុងពេលនោះ។ ប្រស្នានេះបានជួយដាស់ស្មារតីមនុស្សដែលកំពុងតែរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យអស់រយៈពេលជាយូរ ហើយវាក៏បានជួយបណ្ដាលចិត្តមនុស្សដែលបានរស់នៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណពីមួយជំនាន់ទៅមួយជំនាន់ដែរ។ តាមរយៈការអានបទគម្ពីរអំពីប្រស្នានេះ មនុស្សដឹងអំពីភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ និងយល់អំពីទម្ងន់ និងសារៈសំខាន់របស់មនុស្សជាតិនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

ចូរយើងពិនិត្យមើលឃ្លាចុងក្រោយនៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ៖ «ដូចគ្នាផងដែរ ព្រះ‌វរបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថាន‌សួគ៌មិនសព្វព្រះ‌ហឫ‌ទ័យឱ្យអ្នកណាម្នាក់ ក្នុងចំណាមអ្នកតូច‌តាចទាំងនេះ ត្រូវវិនាសឡើយ»។ តើនេះជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ឬក៏ជាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌? បើមើលសើរៗ វាដូចជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវកំពុងតែមានបន្ទូល ប៉ុន្តែព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់តំណាងឱ្យព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា៖ «ដូចគ្នាផងដែរ ព្រះ‌វរបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថាន‌សួគ៌មិនសព្វព្រះ‌ហឫ‌ទ័យឱ្យអ្នកណាម្នាក់ ក្នុងចំណាមអ្នកតូច‌តាចទាំងនេះ ត្រូវវិនាសឡើយ»។ មនុស្សនៅគ្រានោះទទួលស្គាល់ព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ថាជាព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ ហើយគេជឿថា បុគ្គលដែលពួកគេបានឃើញនៅមុខគេនេះ គ្រាន់តែជាបុគ្គលម្នាក់ដែលទ្រង់បានបញ្ជូនមកប៉ុណ្ណោះ ហើយគាត់មិនអាចតំណាងឱ្យព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌បានឡើយ។ នេះជាហេតុផលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានបន្ថែមឃ្លានេះនៅចុងនៃប្រស្នា ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្សជាតិ និងមានអារម្មណ៍ដឹងពីភាពពិតប្រាកដ និងភាពសុក្រឹតអំពីសេចក្តីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល។ ទោះបីឃ្លានេះងាយស្រួលនិយាយក៏ដោយ ប៉ុន្តែវាត្រូវបានថ្លែងចេញដោយមានការយកចិត្តទុកដាក់ និងដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយវាបានបើកសម្ដែងពីការបន្ទាបអង្គទ្រង់ និងការលាក់កំបាំងរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម ឬថាតើទ្រង់បានធ្វើការនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានជ្រាបយ៉ាងច្បាស់អំពីដួងចិត្តរបស់មនុស្ស និងយល់យ៉ាងច្បាស់អំពីអ្វីដែលមនុស្សត្រូវការ អ្វីដែលមនុស្សព្រួយបារម្ភ និងអ្វីដែលធ្វើឱ្យពួកគេច្របូកច្របល់ដែរ នេះហើយជាហេតុផលដែលនាំឱ្យទ្រង់បានបន្ថែមឃ្លានេះ។ ឃ្លានេះបានបង្ហាញចេញនូវបញ្ហាមួយដែលកប់ទុកនៅក្នុងមនុស្សជាតិ៖ មនុស្សមានមន្ទិលសង្ស័យអំពីអ្វីដែលបុត្រមនុស្សបានមានបន្ទូល គឺអាចនិយាយបានថា នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវកំពុងតែមានបន្ទូលអំពីសេចក្តីដែលទ្រង់បានបន្ថែម៖ «ដូចគ្នាផងដែរ ព្រះ‌វរបិតារបស់អ្នករាល់គ្នាដែលគង់នៅស្ថាន‌សួគ៌មិនសព្វព្រះ‌ហឫ‌ទ័យឱ្យអ្នកណាម្នាក់ ក្នុងចំណាមអ្នកតូច‌តាចទាំងនេះ ត្រូវវិនាសឡើយ» ហើយមានតែអាងលើសេចក្តីនេះទេ ទើបព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់អាចបង្កើតផលផ្លែ ធ្វើឱ្យមនុស្សជឿលើភាពសុក្រឹត្យនៃព្រះបន្ទូលនេះ ហើយបង្កើនភាពគួរឱ្យជឿទុកចិត្តរបស់ពួកគេ។ ការនេះបង្ហាញថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាបុត្រមនុស្សធម្មតាម្នាក់ ព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សជាតិបានមានទំនាក់ទំនងមិនល្អ និងបង្ហាញទៀតថា ស្ថានភាពរបស់បុត្រមនុស្សពិតជាគួរឱ្យអាម៉ាស់ណាស់។ វាក៏បង្ហាញដែរ អំពីភាពមិនសំខាន់នៃឋានៈរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅក្នុងចំណោមនុស្សកាលនៅគ្រានោះ។ នៅពេលដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលសេចក្តីនេះ តាមពិតទៅ វាជាការប្រាប់មនុស្សថា៖ អ្នករាល់គ្នាអាចប្រាកដចិត្តបានថា ព្រះបន្ទូលទាំងនេះមិនតំណាងឱ្យអ្វីដែលមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំឡើយ ប៉ុន្តែវាជាព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលស្ថិតនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាវិញ។ សម្រាប់មនុស្សជាតិ តើនេះមិនមែនជារឿងឡេះឡោះទេឬ? ទោះបីព្រះជាម្ចាស់ដែលកំពុងធ្វើការនៅក្នុងសាច់ឈាម មានគុណប្រយោជន៍ជាច្រើនដែលទ្រង់មិនមាននៅក្នុងអង្គរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែទ្រង់ត្រូវតែអត់ទ្រាំនឹងភាពសង្ស័យ និងការបដិសេធរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាភាពស្ពឹកស្រពន់ និងភាពគួរឱ្យធុញទ្រាន់របស់ពួកគេដែរ។ គឺអាចនិយាយបានថា ដំណើរការនៃកិច្ចការរបស់បុត្រមនុស្ស គឺជាដំណើរការនៃការទទួលការបដិសេធរបស់មនុស្សជាតិ និងការទទួលការប្រឆាំងរបស់ពួកគេចំពោះទ្រង់។ លើសពីនេះទៅទៀត វាគឺជាដំណើរការនៃការបន្តយកឈ្នះ ដើម្បីទទួលបានការទុកចិត្តរបស់មនុស្ស និងយកឈ្នះលើមនុស្សជាតិ តាមរយៈកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងតាមរយៈនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ នេះមិនមែនមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សកំពុងតែធ្វើសង្រ្គាមនៅលើដីទាស់នឹងអារក្សសាតាំងឡើយ ប៉ុន្តែវាមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាមនុស្សធម្មតា ហើយបានចាប់ផ្ដើមតយុទ្ធជាមួយអស់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់ ហើយនៅក្នុងការតយុទ្ធនេះ បុត្រមនុស្សបានសម្រេចកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ដោយការបន្ទាបអង្គទ្រង់ ជាមួយកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងជាមួយសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានទទួលមនុស្សដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន ទទួលបានអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈដែលទ្រង់សមនឹងទទួល ហើយ «បានយាងត្រលប់» ទៅកាន់បល្ល័ង្ករបស់ទ្រង់វិញ។

បន្ទាប់មកទៀត ចូរយើងពិនិត្យមើលបទគម្ពីរពីរខាងក្រោម។

៤. ចូរអត់ទោសប្រាំពីរចិតសិបដង

ម៉ាថាយ ១៨:២១-២២ ពេលនោះ ពេត្រុសក៏មករកទ្រង់ ហើយទូលថា៖ «ព្រះ‌អម្ចាស់អើយ តើត្រូវឱ្យទូលបង្គំអត់ទោសដល់បងប្អូនទូលបង្គំដែលប្រព្រឹត្តបាបទាស់នឹងទូលបង្គំប៉ុន្មានទៅ? រហូតដល់ប្រាំពីរដងឬ?» ព្រះ‌យេស៊ូវមានព្រះ‌បន្ទូលតបទៅគាត់ថា៖ «ខ្ញុំមិនមានបន្ទូលឱ្យអ្នកអត់ទោសត្រឹមតែប្រាំពីរដងឡើយ តែដល់ប្រាំពីរចិត‌សិបដងទៅទៀត»។

៥. សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអម្ចាស់

ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩ ព្រះ‌យេស៊ូវបានមានព្រះ‌បន្ទូលទៅគាត់ថា៖ អ្នកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នក យ៉ាងអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង និងអស់ពីគំនិតរបស់អ្នក។ នេះជាបទ‌បញ្ជាទីមួយ និងសំខាន់ជាងគេ។ ហើយបទ‌បញ្ជាទីពីរក៏សំខាន់ដូចគ្នាគឺ អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នកឱ្យដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង។

ចេញពីអត្ថបទទាំងពីរនេះ អត្ថបទមួយចែងអំពីការអត់ទោស ហើយបទគម្ពីរមួយទៀតចែងអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់។ នេះគឺជាប្រធានបទចំនួនពីរដែលលើកឡើងអំពីកិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវចង់អនុវត្តនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ។

នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម ទ្រង់បាននាំមកជាមួយទ្រង់នូវដំណាក់កាលមួយនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ដែលជាកិច្ចការជាក់លាក់ និងជានិស្ស័យដែលទ្រង់ចង់បង្ហាញនៅក្នុងយុគសម័យនេះ។ នៅក្នុងអំឡុងពេលនោះ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលបុត្រមនុស្សបានធ្វើ ពាក់ព័ន្ធតែជាមួយកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់អនុវត្តនៅក្នុងយុគសម័យនេះប៉ុណ្ណោះ។ ទ្រង់នឹងមិនធ្វើលើសពីនេះ និងតិចជាងនេះឡើយ។ គ្រប់សេចក្តីដែលទ្រង់មានបន្ទូល និងគ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់បានអនុវត្ត សុទ្ធតែទាក់ទងនឹងយុគសម័យនេះទាំងអស់។ មិនថាទ្រង់បានបង្ហាញវានៅក្នុងរបៀបជាមនុស្ស ដោយភាសារបស់មនុស្ស ឬតាមរយៈភាសារបស់ព្រះ ហើយទោះបីជាទ្រង់បានធ្វើវានៅក្នុងរបៀបណាមួយ ឬចេញពីទស្សនៈណាមួយក៏ដោយ ក៏គោលដៅរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីជួយមនុស្សឱ្យយល់អំពីអ្វីដែលទ្រង់ចង់ធ្វើ អ្វីដែលជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងអ្វីដែលជាសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សដែរ។ ទ្រង់អាចប្រើមធ្យោបាយ និងទស្សនៈខុសៗគ្នា ដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សយល់ និងដឹងអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងដើម្បីយល់អំពីកិច្ចការនៃការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ នៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ យើងអាចមើលឃើញថា ភាគច្រើន ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវប្រើប្រាស់ភាសារបស់មនុស្ស ដើម្បីបង្ហាញអំពីអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ប្រាស្រ័យទាក់ទងទៅកាន់មនុស្សជាតិ។ លើសពីនេះទៅទៀត យើងក៏មើលឃើញទ្រង់ចេញពីទស្សនៈរបស់មគ្គទេសក៍ដ៏សាមញ្ញម្នាក់ដែលនិយាយជាមួយមនុស្ស ផ្គត់ផ្គង់ដល់តម្រូវការរបស់ពួកគេ និងជួយបំពេញសំណើរបស់ពួកគេ។ របៀបនៃការធ្វើការនេះ មិនត្រូវបានមើលឃើញនៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យដែលកើតមុនយុគសម័យនៃព្រះគុណឡើយ។ ទ្រង់កាន់តែមានភាពស្និទ្ធស្នាល និងកាន់តែមានព្រះទ័យក្ដួលអាណិតចំពោះមនុស្សជាតិ ក៏ដូចជាកាន់តែអាចសម្រេចបានលទ្ធផលជាក់ស្ដែងទាំងនៅក្នុងទម្រង់ និងឥរិយាបថដែរ។ សាច់រឿងប្រៀបធៀបអំពីការអត់ទោសមនុស្សប្រាំពីរចិតសិបដងនេះ ពិតជាបញ្ជាក់អំពីចំណុចនេះ។ គោលបំណងដែលត្រូវសម្រេច ដោយចំនួនដងនៅក្នុងសាច់រឿងប្រៀបធៀបនេះ គឺដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅគ្រាដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលនេះ។ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់គឺថា មនុស្សគួរតែអត់ទោសឱ្យអ្នកដទៃ មិនមែនម្ដង ឬពីរដងឡើយ ហើយក៏មិនមែនប្រាំពីរដងដែរ ប៉ុន្តែ គឺប្រាំពីរចិតសិបដងវិញ។ តើទស្សនៈ «ប្រាំពីរចិតសិបដង» នេះមានបង្កប់នូវអត្ថន័យដូចម្ដេចទៅ? នេះគឺដើម្បីនាំមនុស្សឱ្យយកការអត់ទោសជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ ជាអ្វីមួយដែលពួកគេត្រូវតែរៀនសូត្រ និងជា «ផ្លូវ» មួយដែលពួកគេត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់។ ទោះបីវាគ្រាន់តែជារឿងប្រៀបធៀបក៏ដោយ ក៏រឿងនេះបានបង្ហាញនូវចំណុចដ៏សំខាន់។ វាបានជួយឱ្យមនុស្សយល់ដឹងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីអ្វីដែលទ្រង់ចង់មានអត្ថន័យ និងឱ្យគេរកផ្លូវអនុវត្ត និងគោលការណ៍ ព្រមទាំងបទដ្ឋាននៃការអនុវត្តដ៏ត្រឹមត្រូវ។ រឿងប្រៀបធៀបនេះបានជួយឱ្យមនុស្សយល់យ៉ាងច្បាស់ និងបានផ្ដល់ឱ្យពួកគេនូវគោលគំនិតដ៏ត្រឹមត្រូវ ថាពួកគេគួរតែរៀនអំពីការអត់ទោស ហើយអត់ទោសនៅគ្រប់ពេល ដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌឡើយ ប៉ុន្តែអត់ទោសដោយមានអាកប្បកិរិយានៃការអត់ឱន និងការយល់ចិត្តរបស់អ្នកដទៃ។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលអំពីការនេះ តើអ្វីទៅដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់? តើទ្រង់ពិតជាកំពុងតែព្រះតម្រិះអំពីតួលេខ «ប្រាំពីរចិតសិបដង» ឬ? អត់ទេ ទ្រង់មិនបានព្រះតម្រិះបែបនេះឡើយ។ តើមានចំនួនដងដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងអត់ទោសដល់មនុស្សឬ? មានមនុស្សជាច្រើនដែលចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំងទៅលើ «ចំនួនដង» ដែលបានលើកឡើងនៅត្រង់នេះ ជាអ្នកដែលចង់យល់អំពីប្រភពដើម និងអត្ថន័យនៃតួលេខនេះ។ ពួកគេចង់យល់អំពីហេតុផលដែលនាំឱ្យព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវលើកឡើងអំពីតួលេខនេះ ដ្បិតពួកគេជឿថា តួលេខនេះមានបង្កប់អត្ថន័យដ៏ស៊ីជម្រៅ។ ប៉ុន្តែ ជាក់ស្ដែង វាគ្រាន់តែភាសាប្រៀបធៀបរបស់មនុស្ស ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើប៉ុណ្ណោះ។ រាល់ន័យធៀប ឬអត្ថន័យណាមួយ ត្រូវតែយកមកពិចារណាជាមួយសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មិនទាន់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម មនុស្សមិនបានយល់ច្រើនឡើយអំពីអ្វីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល ដោយសារតែព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានចេញមកពីភាពជាព្រះទាំងស្រុង។ ទស្សនៈ និងបរិបទនៃអ្វីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល គឺមនុស្សជាតិមិនអាចមើលឃើញ និងពាល់បានឡើយ ហើយវាត្រូវបានស្ដែងឡើងចេញពីពិភពខាងវិញ្ញាណដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ។ សម្រាប់មនុស្សដែលបានរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ពួកគេមិនអាចឆ្លងកាត់ពិភពខាងវិញ្ញាណបានឡើយ។ ប៉ុន្តែ ក្រោយពេលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម ទ្រង់បានមានបន្ទូលទៅកាន់មនុស្សជាតិចេញពីទស្សនៈនៃភាពជាមនុស្ស ហើយទ្រង់បានយាងចេញពីពិភពខាងវិញ្ញាណ និងយាងហួសវិសាលភាពនៃពិភពនេះទៅទៀត។ ទ្រង់អាចបង្ហាញនិស្ស័យជាព្រះ បំណងព្រះហឫទ័យ និងអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ តាមរយៈអ្វីៗដែលមនុស្សអាចស្រមៃឃើញ អ្វីដែលពួកគេមើលឃើញ និងជួបប្រទះនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រដែលមនុស្សអាចទទួលយក នៅក្នុងភាសាមួយដែលពួកគេអាចយល់ និងជាមួយចំណេះដឹងមួយដែលពួកគេអាចចាប់បាន ដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សជាតិអាចយល់ និងដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងបទដ្ឋានតម្រូវរបស់ទ្រង់ដែលស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃសមត្ថភាពរបស់ពួកគេ និងនៅកម្រិតមួយដែលពួកគេអាចធ្វើបាន។ នេះគឺជាវិធីសាស្ត្រ និងគោលការណ៍នៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្ស។ ទោះបីរបៀបរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងគោលការណ៍នៃការធ្វើការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងសាច់ឈាម ត្រូវបានសម្រេចភាគច្រើន ដោយមធ្យោបាយ ឬតាមរយៈភាពជាមនុស្សក៏ដោយ ប៉ុន្តែវាពិតជាបានសម្រេចលទ្ធផល ដែលមិនអាចសម្រេចបាន តាមរយៈការធ្វើការដោយផ្ទាល់នៅក្នុងភាពជាព្រះនោះឡើយ។ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សមានលក្ខណៈច្បាស់លាស់ ពិតត្រង់ និងចំគោលដៅជាង ហើយវិធីសាស្ត្រមានភាពបត់បែនជាង និងស្ថិតនៅក្នុងទម្រង់មួយដែលហួសពីកិច្ចការដែលត្រូវបានអនុវត្តនៅក្នុងយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យ។

បន្ទាប់មក ចូរយើងនិយាយអំពីការស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ និងការស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង។ តើនេះជាអ្វីមួយដែលត្រូវបានសម្ដែងចេញដោយផ្ទាល់នៅក្នុងភាពជាព្រះឬ? អត់ទេ វាមិនបែបនេះឡើយ! នេះគឺជារឿងដែលបុត្រមនុស្សបានមានបន្ទូលនៅក្នុងភាពជាមនុស្ស ហើយមានតែមនុស្សប៉ុណ្ណោះដែលអាចនិយាយអ្វីមួយបែបនេះ «ចូរស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នកឱ្យដូចស្រឡាញ់ខ្លួនអ្នកដែរ»។ «ចូរស្រឡាញ់អ្នកដទៃឱ្យដូចអ្នកស្រឡាញ់ជីវិតរបស់អ្នកដែរ»។ ការនិយាយបែបនេះគឺជាការនិយាយស្ដីបែបមនុស្សសុទ្ធសាធ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានបន្ទូលបែបនេះឡើយ។ យ៉ាងហោចណាស់ ព្រះជាម្ចាស់មិនមានភាសាបែបនេះនៅក្នុងភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ឡើយ ដោយសារតែទ្រង់មិនត្រូវការគោលការណ៍បែបនេះ «ចូរស្រឡាញ់អ្នកជិតខាង ដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង» ដើម្បីកំណត់នូវសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សជាតិឡើយ ព្រោះថាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្សជាតិ គឺជាការបើកសម្ដែងពីធម្មជាតិមួយអំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឮព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «ខ្ញុំស្រឡាញ់មនុស្សជាតិ ដូចខ្ញុំស្រឡាញ់ខ្លួនឯង» ដែរឬទេ? អ្នកមិនធ្លាប់ឮឡើយ ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់គឺស្ថិតនៅក្នុងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងនៅក្នុងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្សជាតិ និងអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងរបៀបដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្ស គឺជាការសម្ដែងចេញពីធម្មជាតិ និងជាការបើកសម្ដែងអំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មិនចាំបាច់ធ្វើកិច្ចការនេះនៅក្នុងរបៀបជាក់លាក់មួយ ឬធ្វើតាមវិធីសាស្ត្រ ឬក្រមសីលធម៌ណាមួយ ដើម្បីឱ្យទ្រង់អាចស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងទ្រង់ដូចស្រឡាញ់អង្គទ្រង់នោះឡើយ ព្រោះថាទ្រង់មានសារជាតិនេះរួចទៅហើយ។ តើអ្នកមើលឃើញអ្វីខ្លះអំពីចំណុចនេះ? នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការនៅក្នុងភាពជាមនុស្ស មានវិធីសាស្ត្រ ព្រះបន្ទូល និងសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ជាច្រើនត្រូវបានស្ដែងចេញនៅក្នុងរបៀបជាមនុស្ស។ ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលដូចគ្នានោះ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ត្រូវបានស្ដែងចេញឱ្យមនុស្សដឹង និងយល់។ អ្វីដែលពួកគេបានដឹង និងយល់នោះ គឺជាសារជាតិរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់តែម្ដង ដែលតំណាងឱ្យអត្តសញ្ញាណដើម និងឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ គឺអាចនិយាយបានថា បុត្រមនុស្សនៅក្នុងសាច់ឈាមបានបង្ហាញនិស្ស័យ និងសារជាតិដើមរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅកម្រិតដ៏ខ្ពស់ និងសុក្រឹតបំផុតតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ភាពជាមនុស្សរបស់បុត្រមនុស្សមិនគ្រាន់តែមិនក្លាយជារនាំង ឬឧបសគ្គចំពោះការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងអន្តរកម្មរបស់មនុស្សជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ វាជាបណ្ដាញ និងជាស្ពានតែមួយគត់សម្រាប់មនុស្សជាតិ ដើម្បីផ្សារភ្ជាប់ជាមួយព្រះអម្ចាស់នៃរបស់សព្វសារពើ។ ឥឡូវ មកដល់ត្រង់នេះ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមានអារម្មណ៍ថា វាមានភាពស្រដៀងគ្នាជាច្រើនរវាងធម្មជាតិ និងវិធីសាស្ត្រនៃកិច្ចការដែលត្រូវបានធ្វើ ដោយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ និងដំណាក់កាលបច្ចុប្បន្ននៃកិច្ចការទេឬ? ដំណាក់កាលបច្ចុប្បន្ននៃកិច្ចការនេះក៏ប្រើប្រាស់ភាសាមនុស្សជាច្រើនដែរ ដើម្បីបង្ហាញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងភាសា និងវិធីសាស្ត្រជាច្រើនចេញពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្សជាតិ និងចំណេះដឹងរបស់មនុស្ស ដើម្បីបង្ហាញពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រលប់ជាសាច់ឈាម ទោះបីទ្រង់កំពុងតែមានបន្ទូលចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្ស ឬទស្សនៈរបស់ព្រះក៏ដោយ ក៏ភាសា និងវិធីសាស្ត្ររបស់ទ្រង់ជាច្រើនចេញមកតាមរយៈមធ្យោបាយជាភាសា និងវិធីសាស្ត្ររបស់មនុស្សដែរ។ ព្រោះថានៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រលប់ជាសាច់ឈាម នេះជាឱកាសដ៏ល្អបំផុតសម្រាប់អ្នក ដើម្បីមើលឃើញពីសព្វានុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងដើម្បីដឹងអំពីគ្រប់ទិដ្ឋភាពដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម ខណៈពេលដែលទ្រង់កំពុងតែលូតលាស់ឡើង ទ្រង់បានចាប់ផ្ដើមយល់ រៀនសូត្រ មានចំណេះដឹង សុភនិច្ឆ័យ ភាសា និងវិធីសាស្ត្ររបស់មនុស្សជាតិអំពីការបង្ហាញចេញនៅក្នុងភាពជាមនុស្ស។ ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស មានចំណុចទាំងអស់នេះដែលចេញមកពីមនុស្សដែលទ្រង់បានបង្កើតមក។ វាបានក្លាយជាឧបករណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ដើម្បីបង្ហាញពីនិស្ស័យ និងភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងជួយឱ្យទ្រង់ធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់កាន់តែសមហេតុផល កាន់តែពិតច្បាស់ និងកាន់តែសុក្រឹត នៅពេលដែលទ្រង់កំពុងតែធ្វើការនៅកណ្ដាលចំណោមមនុស្សជាតិ ដោយចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្ស និងប្រើប្រាស់ភាសាមនុស្ស។ ការនេះបានធ្វើឱ្យមនុស្សកាន់តែទទួលបាន និងកាន់តែយល់អំពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយវាសម្រេចបានលទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន។ តើការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការនៅក្នុងសាច់ឈាមបែបនេះមិនកាន់តែជាក់ស្ដែងទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម នៅពេលដែលសាច់ឈាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាចរ៉ាប់រងកិច្ចការដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់អនុវត្ត នោះជាពេលដែលទ្រង់នឹងបង្ហាញពីនិស្ស័យ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយនោះក៏ជាពេលដែលទ្រង់គួរតែចាប់ផ្ដើមព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ជាផ្លូវការ ក្នុងនាមជាបុត្រមនុស្សដែរ។ នេះមានន័យថា វាលែងមាន «គម្លាតជំនាន់» រវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សទៀតហើយ មានន័យថា ក្នុងពេលឆាប់ៗ ព្រះជាម្ចាស់នឹងបញ្ចប់ការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ទ្រង់ តាមរយៈអ្នកនាំសារ និងមានន័យទៀតថា ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គអាចបង្ហាញគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូល និងកិច្ចការដោយផ្ទាល់នៅក្នុងសាច់ឈាមដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើ។ វាក៏មានន័យថា មនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សង្រ្គោះ កាន់តែមានទំនាក់ទំនងស្និទ្ធស្នាលជាមួយទ្រង់ មានន័យថា កិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់បានចូលក្នុងដែនដីថ្មី និងមានន័យទៀតថា មនុស្សជាតិទាំងអស់ជិតជួបជាមួយយុគសម័យថ្មីហើយ។

មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលបានអានព្រះគម្ពីរ សុទ្ធតែដឹងថា ព្រឹត្តិការណ៍ជាច្រើនបានកើតឡើង នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រសូតមក។ ព្រឹត្តិការណ៍ដ៏ធំបំផុតមួយនៅក្នុងចំណោមព្រឹត្តិការណ៍ជាច្រើនផ្សេងទៀត គឺជាពេលមួយដែលទ្រង់ត្រូវបានស្ដេចអារក្សតាមប្រមាញ់។ នេះជាព្រឹត្តិការណ៍មួយដ៏សំខាន់បំផុត ដ្បិតកុមារទាំងអស់នៅក្នុងទីក្រុងដែលមានអាយុចាប់ពីពីរឆ្នាំចុះ ត្រូវបានគេសម្លាប់។ វាស្ដែងឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់បានប្រថុយប្រថានយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការត្រលប់ជាសាច់ឈាមនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ព្រោះថាតម្លៃដ៏ធំបំផុតដែលទ្រង់បានបង់ ដើម្បីបញ្ចប់ការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ ក៏ស្ដែងឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ដែរ។ សេចក្ដីសង្ឃឹមដ៏ធំដែលព្រះជាម្ចាស់មានសម្រាប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិនៅក្នុងសាច់ឈាម ក៏ត្រូវបានស្ដែងចេញឱ្យឃើញដែរ។ នៅពេលដែលសាច់ឈាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាចរ៉ាប់រងកិច្ចការនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិបាន តើទ្រង់មានព្រះទ័យយ៉ាងដូចម្ដេចដែរ? មនុស្សគួរតែមានការយល់ដឹងនៅកម្រិតណាមួយហើយ មែនទេ? យ៉ាងហោចណាស់ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យរីករាយ ដោយសារតែទ្រង់អាចចាប់ផ្ដើមអនុវត្តកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវត្រូវបានជ្រមុជទឹក និងចាប់ផ្ដើមកិច្ចការរបស់ទ្រង់ជាផ្លូវការ ដើម្បីសម្រេចព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានអំណរយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែក្រោយការរង់ចាំ និងការត្រៀមខ្លួនជាច្រើនឆ្នាំមក នៅទីបំផុត ទ្រង់អាចពាក់សាច់ឈាមជាមនុស្សធម្មតា ហើយចាប់ផ្ដើមកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់នៅក្នុងទម្រង់ជាមនុស្សដែលមានសាច់ និងឈាម ជាអ្នកដែលមនុស្សអាចមើលឃើញ និងប៉ះពាល់បាន។ នៅទីបំផុត ទ្រង់អាចមានបន្ទូលមុខទល់នឹងមុខ ព្រមទាំងចិត្តទល់នឹងចិត្តជាមួយមនុស្ស តាមរយៈអត្តសញ្ញាណជាមនុស្ស។ នៅទីបំផុត ព្រះជាម្ចាស់អាចយាងមកមុខទល់នឹងមុខជាមួយមនុស្សជាតិ តាមរបៀប និងភាសារបស់មនុស្ស។ ទ្រង់អាចផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាតិ បំភ្លឺដល់ពួកគេ និងជួយពួកគេឱ្យប្រើប្រាស់ភាសារបស់មនុស្ស ហើយទ្រង់អាចបរិភោគនៅលើតុតែមួយ និងរស់នៅកន្លែងតែមួយជាមួយពួកគេ។ ទ្រង់ក៏អាចទតមើលឃើញមនុស្ស ទតមើលឃើញរបស់របរ និងទតមើលឃើញអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទៅតាមរបៀបដែលមនុស្សមើលឃើញ និងសូម្បីតែតាមរយៈភ្នែករបស់ពួកគេទៀតផង។ គឺអាចនិយាយបានដែរថា វាជាការសម្រេចនៃកិច្ចការដ៏ធំមួយ ហើយជាការពិត វាជាអ្វីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានព្រះទ័យរីករាយបំផុត។ ដោយចាប់ផ្ដើមពីចំណុចនេះ ជាលើកដំបូង ព្រះជាម្ចាស់បានមានអារម្មណ៍កម្សាន្តចិត្តនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ។ គ្រប់ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអស់ដែលបានលេចជារូបរាង សុទ្ធតែមានលក្ខណៈជាក់ស្ដែង និងធម្មជាតិ ហើយការកម្សាន្តចិត្តដែលព្រះជាម្ចាស់មាននោះ គឺជាការពិត។ សម្រាប់មនុស្សជាតិ គ្រប់ពេលដែលដំណាក់កាលថ្មីនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានសម្រេច ហើយគ្រប់ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍ស្កប់ព្រះទ័យ នោះហើយជាពេលដែលមនុស្សជាតិអាចចូលកាន់តែជិតព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នេះក៏ជាការចាប់ផ្ដើមនៃកិច្ចការថ្មីរបស់ទ្រង់ ជាការបោះជំហានទៅមុខនៅក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ហើយលើសពីនេះ ក៏ជាពេលដែលបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ត្រូវបានសម្រេចទាំងស្រុងដែរ។ សម្រាប់មនុស្សជាតិ ការមកដល់នៃឱកាសនេះគឺជាសំណាង និងល្អប្រពៃណាស់ ព្រោះថាសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ដែលរង់ចាំសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នេះជាដំណឹងដ៏សំខាន់ និងរីករាយបំផុត។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់អនុវត្តដំណាក់កាលថ្មីនៃកិច្ចការ នោះទ្រង់មានទីចាប់ផ្ដើមថ្មី ហើយនៅពេលដែលកិច្ចការថ្មី និងទីចាប់ផ្ដើមថ្មីនេះត្រូវបានដំណើរការ និងណែនាំឱ្យស្គាល់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ នោះជាពេលដែលលទ្ធផលនៃដំណាក់កាលនៃកិច្ចការនេះត្រូវបានកំណត់ទុក និងសម្រេច ហើយព្រះជាម្ចាស់បានទតឃើញអំពីលទ្ធផល និងផលផ្លែចុងក្រោយរួចស្រេចទៅហើយ។ នេះជាពេលដែលលទ្ធផលទាំងនេះធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះទ័យ ហើយជាការពិត វាក៏ជាពេលដែលព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់រីករាយដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យជឿជាក់ជាថ្មី ដោយសារតែនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានទតឃើញ និងកំណត់យកមនុស្សដែលទ្រង់កំពុងតែស្វែងរក ហើយបានទទួលយកមនុស្សក្រុមនេះរួចហើយ ជាក្រុមមួយដែលអាចធ្វើឱ្យកិច្ចការរបស់ទ្រង់ទទួលបានជោគជ័យ និងនាំឱ្យទ្រង់ស្កប់ព្រះទ័យ។ ដូចនេះ ទ្រង់ឈប់ព្រួយព្រះទ័យ ហើយទ្រង់មានព្រះទ័យរីករាយឡើងវិញ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា នៅពេលដែលសាច់ឈាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាចយាងនៅលើកិច្ចការថ្មីនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ហើយដោយគ្មានការបង្អាក់ ទ្រង់ក៏ចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើ ហើយនៅពេលដែលទ្រង់មានអារម្មណ៍ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានសម្រេចហើយ នោះសម្រាប់ទ្រង់ ទ្រង់ទតឃើញផលចុងក្រោយរួចស្រេចទៅហើយ។ ដោយសារតែការនេះ ទ្រង់បានស្កប់ព្រះទ័យ ហើយព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់មានភាពរីករាយ។ តើព្រះហឫទ័យរីករាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានស្ដែងចេញដោយរបៀបណាទៅ? តើអ្នករាល់គ្នាអាចស្រមៃឃើញចម្លើយនេះដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់អាចព្រះកន្សែងដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់ព្រះកន្សែងដែរឬ? តើព្រះជាម្ចាស់អាចទះព្រះហស្តឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់អាចរាំឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់អាចច្រៀងឬទេ? បើដូច្នេះ តើទ្រង់នឹងច្រៀងអំពីអ្វីទៅ? ជាការពិត ព្រះជាម្ចាស់អាចច្រៀងបទចម្រៀងមួយដ៏ពីរោះរំជួលចិត្ត ជាបទមួយដែលអាចបង្ហាញនូវសេចក្តីអំណរ និងសេចក្តីសុខដែលមាននៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់អាចច្រៀងឱ្យមនុស្សជាតិស្ដាប់ ច្រៀងតែអង្គទ្រង់ និងសម្រាប់អ្វីៗសព្វសារពើ។ សេចក្តីសុខរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាចត្រូវបានសម្ដែងចេញនៅក្នុងរបៀបណាមួយ ហើយវាជារឿងធម្មតា ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីអំណរ និងទុក្ខព្រួយ ហើយអារម្មណ៍របស់ទ្រង់អាចបង្ហាញចេញនៅក្នុងរបៀបខុសៗគ្នាដែរ។ នេះជាសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ ហើយវាជារឿងធម្មតា និងសមគួរទេ។ មនុស្សមិនគួរគិតអ្វីផ្សេងនោះឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាមិនគួរព្យាយាមប្រើ «បាលីកងរឹតក្បាល»^[ក] ទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ដោយប្រាប់ទ្រង់ថា ទ្រង់មិនគួរធ្វើការនេះ ឬការនោះ ទ្រង់មិនគួរប្រព្រឹត្តបែបនេះ ឬបែបនោះឡើយ ព្រោះថាការធ្វើបែបនេះដាក់ដែនកំណត់ដល់សេចក្តីសុខរបស់ទ្រង់ ឬកម្រិតនូវអារម្មណ៍ដែលទ្រង់អាចមាន។ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចរីករាយ មិនអាចស្រក់ទឹកភ្នែក មិនអាចព្រះកន្សែងទេ គឺទ្រង់មិនអាចសម្ដែងព្រះទ័យណាមួយបានឡើយ។ តាមរយៈអ្វីដែលយើងបានប្រាស្រ័យទាក់ទងក្នុងអំឡុងការប្រកបគ្នាទាំងពីរនេះ ខ្ញុំជឿថា អ្នករាល់គ្នានឹងលែងមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់តាមបែបនេះទៀតហើយ ប៉ុន្តែវានឹងជួយឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានសេរីភាពក្នុងការបញ្ចេញអារម្មណ៍របស់ទ្រង់វិញ។ នេះគឺជារឿងដ៏ល្អណាស់។ ទៅថ្ងៃអនាគត ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីទុក្ខព្រួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលអ្នកឮថា ទ្រង់មានព្រះទ័យសោកសៅ ហើយអ្នករាល់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីសេចក្តីសុខរបស់ទ្រង់ នៅពេលដែលអ្នកឮថា ទ្រង់កំពុងតែរីករាយ នោះយ៉ាងហោចណាស់ អ្នកនឹងអាចដឹង និងយល់យ៉ាងច្បាស់អំពីអ្វីដែលធ្វើឱ្យទ្រង់រីករាយ និងអ្វីដែលធ្វើឱ្យទ្រង់សោកសៅ។ នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍សោកសៅ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យសោកសៅ និងមានអារម្មណ៍រីករាយ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យរីករាយ នោះទ្រង់នឹងទទួលបានដួងចិត្តរបស់អ្នកទាំងស្រុង ហើយវានឹងលែងមានរនាំងណាមួយនៅចន្លោះអ្នក និងទ្រង់ទៀតហើយ។ អ្នកនឹងលែងព្យាយាមរឹតត្បិតព្រះជាម្ចាស់ជាមួយការស្រមើស្រមៃ សញ្ញាណ និងចំណេះដឹងរបស់មនុស្សទៀតហើយ។ ក្នុងពេលដូចគ្នានោះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមានព្រះជន្មរស់ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក។ ទ្រង់នឹងក្លាយជាព្រះជាម្ចាស់នៃជីវិតរបស់អ្នក និងជាម្ចាស់នៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីអ្នក។ តើអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីប្រាថ្នាប្រភេទនេះឬទេ? តើអ្នកជឿជាក់ថា អ្នកអាចសម្រេចសេចក្ដីប្រាថ្នានេះបានដែរឬទេ?

បន្ទាប់មកទៀត ចូរយើងអានបទគម្ពីរខាងក្រោម៖

៦. សេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ

ពរដ៏ពិតប្រាកដ (ម៉ាថាយ ៥:៣-១២)

អំបិល និងពន្លឺ (ម៉ាថាយ ៥:១៣-១៦)

ក្រឹត្យវិន័យ (ម៉ាថាយ ៥:១៧-២០)

កំហឹង (ម៉ាថាយ ៥:២១-២៦)

សេចក្តីកំផិត (ម៉ាថាយ ៥:២៧-៣០)

ការលែងលះគ្នា (ម៉ាថាយ ៥:៣១-៣២)

ពាក្យសម្បថ (ម៉ាថាយ ៥:៣៣-៣៧)

ភ្នែកធួននឹងភ្នែក (ម៉ាថាយ ៥:៣៨-៤២)

ចូរស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នក (ម៉ាថាយ ៥:៤៣-៤៨)

សេចក្តីណែនាំអំពីការធ្វើទាន (ម៉ាថាយ ៦:១-៤)

ការអធិស្ឋាន (ម៉ាថាយ ៦:៥-៨)

៧. ប្រស្នារបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ

ប្រស្នាអំពីអ្នកព្រោះពូជ (ម៉ាថាយ ១៣:១-៩)

ប្រស្នាអំពីស្រងែ (ម៉ាថាយ ១៣:២៤-៣០)

ប្រស្នាអំពីគ្រាប់ពូជល្អិត (ម៉ាថាយ ១៣:៣១-៣២)

ប្រស្នាអំពីមេនំប៉័ង (ម៉ាថាយ ១៣:៣៣)

ប្រស្នាអំពីស្រងែ ត្រូវបានពន្យល់ (ម៉ាថាយ ១៣:៣៦-៤៣)

ប្រស្នាអំពីកំណប់ (ម៉ាថាយ ១៣:៤៤)

ប្រស្នាអំពីកែវ‌មុក្តាដ៏មានតម្លៃ (ម៉ាថាយ ១៣:៤៥-៤៦)

ប្រស្នាអំពីអួន (ម៉ាថាយ ១៣:៤៧-៥០)

៨. បទបញ្ញត្តិ

ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩ ព្រះ‌យេស៊ូវបានមានព្រះ‌បន្ទូលទៅគាត់ថា៖ អ្នកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះ‌អម្ចាស់ ជាព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នក យ៉ាងអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង និងអស់ពីគំនិតរបស់អ្នក។ នេះជាបទ‌បញ្ជាទីមួយ និងសំខាន់ជាងគេ។ ហើយបទ‌បញ្ជាទីពីរក៏សំខាន់ដូចគ្នាគឺ អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នកឱ្យដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង។

ជាដំបូង ចូរយើងពិនិត្យមើលផ្នែកនីមួយៗអំពី «សេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ»។ តើផ្នែកទាំងអស់នេះចែងអំពីអ្វីខ្លះទៅ? គឺអាចនិយាយបានថា អ្វីដែលប្រាកដច្បាស់នោះគឺថា មាតិកានៃផ្នែកទាំងនេះកាន់តែត្រូវបានលើកឡើង កាន់តែច្បាស់ និងកាន់តែពាក់ព័ន្ធនឹងជីវិតរបស់មនុស្ស ជាងបទបញ្ញតិនៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យទៅទៀត។ បើនិយាយនៅក្នុងពាក្យសម័យទំនើបវិញ រឿងទាំងនេះកាន់តែពាក់ព័ន្ធនឹងការអនុវត្តជាក់ស្ដែងរបស់មនុស្ស។

ចូរយើងអានអំពីខ្លឹមសារជាក់លាក់ខាងក្រោម៖ តើអ្នកគួរតែយល់យ៉ាងដូចម្ដេចអំពីព្រះពរដ៏ពិតប្រាកដ? តើអ្នកយល់យ៉ាងណាចំពោះក្រឹត្យវិន័យ? តើកំហឹងគួរតែមានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្ដេច? តើអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់គួរតែត្រូវបានដោះស្រាយដោយរបៀបណា? តើត្រូវនិយាយយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីការលែងលះគ្នា? តើគួរតែមានច្បាប់អ្វីខ្លះទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ? តើនរណាអាចលែងលះគ្នាបាន ហើយតើនរណាដែលមិនអាចលែងលះគ្នាបាន? ចុះទាក់ទងនឹងពាក្យសម្បថ ភ្នែកធួននឹងភ្នែក ការស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នក និងការមានចិត្តសប្បុរសវិញ? មេរៀនទាំងអស់នេះទាក់ទងនឹងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃការអនុវត្តជំនឿរបស់មនុស្សជាតិលើព្រះជាម្ចាស់ និងទាក់ទងនឹងការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់។ ការអនុវត្តខ្លះនៅតែប្រើបាននៅឡើយនាពេលសព្វថ្ងៃ ទោះបីវាមានលក្ខណៈរាក់កំផែលជាងអ្វីដែលតម្រូវពីមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃក៏ដោយ ប៉ុន្តែវាជាសេចក្តីពិតមូលដ្ឋានដែលមនុស្សជួបប្រទះនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់។ តាំងពីពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវចាប់ផ្ដើមធ្វើការ គឺទ្រង់បានកំពុងតែអនុវត្តកិច្ចការទៅលើនិស្ស័យនៃជីវិតរបស់មនុស្សទៅហើយ ប៉ុន្តែទិដ្ឋភាពនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ទាំងនេះមានមូលដ្ឋានគ្រឹះចេញពីក្រឹត្យវិន័យ។ តើក្បួនច្បាប់ និងរបៀបនៃការនិយាយអំពីប្រធានបទទាំងនេះមានទំនាក់ទំនងអ្វីមួយជាមួយសេចក្តីពិតឬទេ? ពិតណាស់ វាមានភាពទាក់ទងគ្នា! គ្រប់ទាំងបទបញ្ញត្តិ និងគោលការណ៍មុនៗ ក៏ដូចជាសេចក្តីអធិប្បាយទាំងនេះនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ គឺសុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ និងសេចក្តីពិត។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញចេញដោយរបៀបណា ហើយទោះបីទ្រង់ប្រើការសម្ដែងចេញ ឬភាសាបែបណាក៏ដោយ ក៏សេចក្តីដែលទ្រង់បង្ហាញនោះ សុទ្ធតែមានមូលដ្ឋាន ប្រភពដើម និងចំណុចចាប់ផ្ដើមរបស់វានៅក្នុងគោលការណ៍នៃនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ដែរ។ នេះជាការពិត។ ដូច្នេះ ទោះបីសេចក្តីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលទាំងនេះហាក់ដូចជារាក់កំផែលបន្ដិចនាពេលសព្វថ្ងៃក៏ដោយ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនអាចនិយាយបានថា វាមិនមែនជាសេចក្តីពិតនោះឡើយ ព្រោះថាវាជាសេចក្តីដ៏សំខាន់ ដើម្បីឱ្យមនុស្សនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងទទួលបានការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងនិស្ស័យនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ តើអ្នកអាចនិយាយថា សេចក្តីអធិប្បាយទាំងនេះមានសេចក្តីណាមួយដែលមិនស្របតាមសេចក្តីពិតដែរឬទេ? អត់ទេ អ្នកមិនអាចនិយាយបែបនេះឡើយ! សេចក្តីទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាសេចក្តីពិត ដោយសារតែសេចក្តីទាំងនេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្សជាតិ ហើយវាជាគោលការណ៍ និងវិសាលភាពដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមក ដើម្បីបង្ហាញពីរបៀបដែលមនុស្សគួរតែប្រព្រឹត្ត ហើយវាតំណាងឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ យ៉ាងណាមិញ ដោយផ្អែកលើកម្រិតនៃការលូតលាស់របស់ពួកគេនៅក្នុងជីវិតនាគ្រានោះ ទាំងនេះជាសេចក្តីតែមួយគត់ដែលពួកគេអាចទទួលយក និងយល់បាន។ ដោយសារតែបាបរបស់មនុស្សជាតិមិនទាន់ត្រូវបានដោះស្រាយ ដូច្នេះ ទាំងនេះគឺជាព្រះបន្ទូលតែមួយគត់ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវអាចថ្លែងបាន ហើយទ្រង់អាចប្រើសេចក្តីបង្រៀនដ៏សាមញ្ញដែលស្ថិតក្នុងវិសាលភាពបែបនេះប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សនៅគ្រានោះអំពីរបៀបដែលពួកគេគួរតែប្រព្រឹត្ត អ្វីដែលពួកគេគួរតែធ្វើ ដោយស្ថិតនៅលើគោលការណ៍ និងវិសាលភាពនៃអ្វីដែលពួកគេគួរតែធ្វើ និងរបៀបដែលពួកគេគួរតែជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់។ អ្វីៗទាំងអស់នេះត្រូវបានកំណត់ទុក ដោយផ្អែកលើកម្ពស់របស់មនុស្សជាតិនាគ្រានោះ។ វាមិនងាយស្រួលសម្រាប់មនុស្សដែលកំពុងតែរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យក្នុងការទទួលយកសេចក្តីបង្រៀនទាំងនេះឡើយ ដូច្នេះ អ្វីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានបង្រៀន ត្រូវតែស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនេះ។

បន្ទាប់មកទៀត ចូរយើងពិនិត្យមើលទៅលើមាតិការផ្សេងៗអំពី «ប្រសា្នរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ»។

ដំបូងគេ គឺជាប្រស្នាអំពីអ្នកព្រោះពូជ។ នេះជាប្រស្នាមួយដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ ព្រោះថាការព្រោះគ្រាប់ពូជគឺជាព្រឹត្តិការណ៍ទូទៅមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ទីពីរគឺជាប្រស្នាអំពីស្រងែ។ អ្នកណាដែលដាំស្រូវ ហើយប្រាកដណាស់គឺ មនុស្សពេញវ័យទាំងអស់នឹងដឹងថាអ្វីទៅជា «ស្រងែ» ហើយ។ ទីបីគឺជាប្រស្នាអំពីគ្រាប់ពូជល្អិត។ អ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីគ្រាប់ពូជល្អិតហើយ មែនទេ? ប្រសិនបើអ្នកមិនទាន់ដឹងទេ អ្នកអាចមើលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរបាន។ ប្រស្នាទីបួន គឺជាប្រស្នាអំពីមេនំប៉័ង។ ឥឡូវនេះ មនុស្សភាគច្រើនដឹងថា មេនំប៉័ងត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ការធ្វើឱ្យឡើងមេ ហើយនេះជាអ្វីមួយដែលមនុស្សប្រើនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ។ ប្រស្នាបន្តបន្ទាប់ទៀត រួមមាន ទីប្រាំមួយ គឺជាប្រស្នាអំពីកំណប់ ទីប្រាំពីរជាប្រស្នាអំពីកែវ‌មុក្តាដ៏មានតម្លៃ ហើយទីប្រាំបីជាប្រស្នាអំពីអួន។ ប្រស្នាទាំងអស់នេះសុទ្ធតែដកស្រង់ និងមានប្រភពចេញពីជីវិតពិតរបស់មនុស្ស។ តើប្រស្នាទាំងនេះគូរចេញជារូបភាពអ្វីខ្លះទៅ? វាជារូបភាពមួយអំពីព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែក្លាយជាមនុស្សសាមញ្ញ ហើយរស់នៅរួមជាមួយមនុស្សជាតិ ដោយប្រើប្រាស់ភាសានៃជីវិត គឺភាសារបស់មនុស្ស ដើម្បីប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្ស និងប្រទានដល់ពួកគេនូវអ្វីដែលពួកគេត្រូវការ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម ហើយរស់នៅកណ្ដាលចំណោមមនុស្សជាតិអស់រយៈពេលជាយូរឆ្នាំ ក្រោយទ្រង់បានឆ្លងកាត់បទពិសោធន និងឃើញផ្ទាល់ភ្នែកអំពីរបៀបរស់នៅផ្សេងៗរបស់មនុស្ស បទពិសោធទាំងនេះបានក្លាយជាសម្ភារៈបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់បានផ្លាស់ប្ដូរភាសាជាព្រះរបស់ទ្រង់ ឱ្យក្លាយជាភាសាមនុស្សវិញ។ ជាការពិត រឿងរ៉ាវដែលទ្រង់បានទតឃើញ និងស្ដាប់ឮនៅក្នុងជីវិតនេះ ក៏ជួយឱ្យបុត្រមនុស្សមាននូវបទពិសោធន៍ដ៏សម្បូរបែបជាមនុស្សដែរ។ នៅពេលដែលទ្រង់ចង់ឱ្យមនុស្សយល់អំពីសេចក្តីពិតខ្លះ ចង់ឱ្យយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លះ នោះទ្រង់អាចប្រើប្រស្នាដែលស្រដៀងទៅនឹងប្រស្នាខាងលើ ដើម្បីប្រាប់មនុស្សអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអំពីសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ។ ប្រស្នាទាំងនេះសុទ្ធតែទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់មនុស្ស គឺគ្មានប្រស្នាណាមួយដែលមិនពាក់ព័ន្ធនឹងជីវិតរបស់មនុស្សឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានរស់នៅជាមួយមនុស្សជាតិ ទ្រង់បានទតឃើញកសិករកំពុងតែព្យួរស្រែ ហើយទ្រង់បានស្គាល់ស្រងែ ព្រមទាំងមេនំប៉័ង។ ទ្រង់បានយល់ថា មនុស្សស្រឡាញ់កំណប់ ដូច្នេះ ទ្រង់បានប្រើប្រាស់សាច់រឿងប្រៀបធៀបអំពីកំណប់ និងកែវ‌មុក្តាដ៏មានតម្លៃ។ នៅក្នុងជីវិត ទ្រង់បានទតឃើញជាញឹកញាប់នូវអ្នកនេសាទដែលកំពុងតែអូសអួនរបស់ពួកគេ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញទិដ្ឋភាពនេះ ព្រមទាំងសកម្មភាពផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់មនុស្ស ហើយទ្រង់ក៏បានដកពិសោធន៍នូវជីវិតប្រភេទនោះដែរ។ ដូចជាជីវិតមនុស្សសាមញ្ញផ្សេងទៀតដែរ ទ្រង់បានដកពិសោធន៍នូវទម្លាប់រស់នៅប្រចាំថ្ងៃជាមនុស្ស និងការទទួលទានអាហារបីពេលក្នុងមួយថ្ងៃ។ ទ្រង់បានដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់នូវជីវិតជាមនុស្សធម្មតា ហើយបានសង្កេតមើលជីវិតរបស់អ្នកដទៃ។ នៅពេលដែលទ្រង់បានសង្កេតមើល និងដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់អំពីការទាំងអស់នេះ អ្វីដែលទ្រង់បានព្រះតម្រិះ មិនមែនជារបៀបមានជីវិតដ៏ល្អ ឬរបៀបដែលទ្រង់អាចរស់នៅដោយមានសេរីភាព និងដោយសុខស្រួលនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចេញពីបទពិសោធនៃជីវិតមនុស្សពិតរបស់ទ្រង់នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញនូវទុក្ខលំបាកនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ទ្រង់បានទតឃើញទុក្ខលំបាក ទុក្ខវេទនា និងទុក្ខព្រួយរបស់មនុស្សដែលកំពុងតែរស់នៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់សាតាំង និងការរស់នៅក្នុងជីវិតនៃអំពើបាប ក្រោមសេចក្តីពុករលួយរបស់អារក្សសាតាំង។ ខណៈពេលដែលទ្រង់កំពុងតែដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់នូវជីវិតជាមនុស្សនោះ ទ្រង់ក៏បានដកពិសោធន៍ពីមនុស្សតែលតោលដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងសេចក្តីពុករលួយដែរ ហើយទ្រង់បានទតឃើញ និងដកពិសោធន៍នូវស្ថានភាពដ៏កំសត់របស់មនុស្សដែលបានរស់នៅក្នុងអំពើបាប ដែលបានបាត់បង់ទិសដៅ ក្នុងពេលពួកគេរងទារុណកម្ម ដោយសារតែការស្ថិតក្រោមចំណុះរបស់អារក្សសាតាំង និងការអាក្រក់។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញការទាំងនេះ តើទ្រង់បានទតឃើញពួកគេជាមួយភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ ឬក៏ដោយភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់? ភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ពិតជាមានមែន ហើយក៏រស់រវើកដែរ ព្រោះថាទ្រង់អាចដកពិសោធន៍ និងទតមើលឃើញការទាំងអស់នេះ។ ប៉ុន្តែ ពិតមែនហើយ ទ្រង់ក៏បានទតឃើញការទាំងនេះនៅក្នុងសារជាតិរបស់ទ្រង់ ដែលជាភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ដែរ។ គឺថា ព្រះគ្រីស្ទផ្ទាល់ព្រះអង្គ ដែលជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលជាមនុស្ស ដោយបានទតឃើញការនេះ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់បានទតឃើញ បានធ្វើឱ្យទ្រង់មានមានព្រះទ័យដឹងអំពីភាពសំខាន់ និងភាពចាំបាច់នៃកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើក្នុងអំឡុងពេលដែលទ្រង់បានរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម។ ទោះបីទ្រង់ផ្ទាល់ព្រះអង្គបានទតឃើញថា ទំនួលខុសត្រូវដែលទ្រង់ត្រូវរ៉ាប់រងនៅក្នុងសាច់ឈាមនោះ ធំសម្បើម ហើយទោះបីទ្រង់បានជ្រាបដឹងពីការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងដែលទ្រង់នឹងត្រូវទទួលក៏ដោយ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សជាតិដែលតែលតោលនៅក្នុងអំពើបាប នៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញទុក្ខវេទនានៃជីវិតរបស់ពួកគេ និងការខំប្រឹងដ៏ទន់ខ្សោយរបស់ពួកគេនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ ទ្រង់ក៏មានអារម្មណ៍កាន់តែទួញសោក ហើយកាន់តែអន្ទះសាចង់សង្រ្គោះមនុស្សជាតិពីអំពើបាបដែរ។ ទោះបីទ្រង់នឹងត្រូវជួបទុក្ខលំបាក ឬរងការឈឺចាប់ខ្លាំងបែបណាក៏ដោយ ក៏ទ្រង់កាន់តែមានការតាំងចិត្តក្នុងការប្រោសលោះមនុស្សជាតិ ដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងអំពើបាបដែរ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណើរការនេះ អ្នកអាចនិយាយបានថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានចាប់ផ្ដើមយល់កាន់តែច្បាស់អំពីកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើ និងកិច្ចការដែលទ្រង់បានទទួលការផ្ទុកផ្ដាក់ឱ្យធ្វើ។ ទ្រង់ក៏កាន់តែចង់បញ្ចប់កិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវរ៉ាប់រង គឺទទួលយកបាបទាំងអស់របស់មនុស្សជាតិ លោះបាបរបស់មនុស្សជាតិ ដើម្បីឱ្យពួកគេលែងរស់នៅក្នុងអំពើបាបតទៅទៀត ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នា ព្រះជាម្ចាស់នឹងអាចអត់ទោសដល់បាបរបស់មនុស្ស ដោយសារតែតង្វាយលោះបាប ដើម្បីឱ្យទ្រង់អាចបន្តកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ។ គឺអាចនិយាយបានថា នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ទ្រង់ព្រមលះបង់អង្គទ្រង់សម្រាប់មនុស្សជាតិ ព្រមលះបង់អង្គទ្រង់ជាយញ្ញបូជា។ ទ្រង់ក៏ព្រមធ្វើជាតង្វាយលោះបាប ដោយជាប់នឹងឈើឆ្កាងដែរ ហើយទ្រង់ពិតជាចង់បញ្ចប់កិច្ចការនេះខ្លាំងណាស់។ នៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញស្ថានភាពដ៏កំសត់នៃជីវិតរបស់មនុស្ស ទ្រង់កាន់តែចង់បញ្ចប់បេសកកម្មរបស់ទ្រង់ឱ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដោយគ្មានចង់ពន្យារពេលមួយនាទី ឬសូម្បីតែមួយវិនាទីនោះឡើយ។ ដោយមានអារម្មណ៍បន្ទាន់បែបនេះ ទ្រង់មិនបានព្រះតម្រិះអំពីការឈឺចាប់ដែលទ្រង់នឹងត្រូវរងទុក្ខ ឬព្រះតម្រិះអំពីការថប់អារម្មណ៍នៃភាពអាម៉ាស់ដ៏ខ្លាំងដែលទ្រង់នឹងត្រូវទទួលនោះឡើយ។ ទ្រង់មានការជឿជាក់តែមួយគត់នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់៖ ដរាបណាទ្រង់បានលះបង់អង្គទ្រង់ ដរាបណាទ្រង់ត្រូវបានជាប់នៅលើឈើឆ្កាងជាតង្វាយលោះបាប នោះបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងត្រូវបានអនុវត្ត ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងអាចចាប់ផ្ដើមកិច្ចការថ្មីមិនខាន។ ជីវិតរបស់មនុស្សជាតិ និងសភាពនៃអត្ថិភាពរបស់ពួកគេនៅក្នុងអំពើបាប នឹងត្រូវបានបំផ្លាស់បំប្រែទាំងស្រុង។ ការជឿជាក់របស់ទ្រង់ និងអ្វីដែលទ្រង់បានតាំងចិត្តធ្វើ គឺទាក់ទងនឹងការសង្រ្គោះមនុស្ស ហើយទ្រង់មានកម្មវត្ថុតែមួយគត់ គឺជាការធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឱ្យព្រះជាម្ចាស់អាចចាប់ផ្ដើមដំណាក់កាលថ្មីនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ប្រកបដោយភាពជោគជ័យ។ នេះគឺជាអ្វីដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅគ្រានោះ។

ដោយរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សមាននូវភាពជាមនុស្សសាមញ្ញ ហើយទ្រង់ក៏មានអារម្មណ៍ និងវិចារណញ្ញាណជាមនុស្សធម្មតាដែរ។ ទ្រង់បានទតឃើញនូវអ្វីដែលជាសេចក្តីសុខ អ្វីជាការឈឺចាប់ ហើយនៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សជាតិកំពុងតែរស់នៅក្នុងជីវិតបែបនេះ ទ្រង់បានមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅថា ការគ្រាន់តែប្រទានឱ្យពួកគេនូវសេចក្តីបង្រៀនខ្លះ ប្រទានឱ្យពួកគេនូវអ្វីមួយ ឬបង្រៀនពួកគេអំពីអ្វីមួយ នឹងមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីនាំពួកគេចេញពីបាបឡើយ។ គ្មានអ្វីមួយអាចជួយឱ្យពួកគេស្ដាប់បង្គាប់តាមបទបញ្ញត្តិ ដើម្បីប្រោសលោះពួកគេពីអំពើបាបឡើយ គឺមានតែពេលដែលទ្រង់ទទួលយកអំពើបាបរបស់មនុស្ស ហើយបានត្រលប់ជាមានលក្ខណៈដូចជាសាច់ឈាមដែលមានបាបប៉ុណ្ណោះ ទើបទ្រង់អាចធ្វើការដោះដូរ ដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សជាតិទទួលបានសេរីភាព និងការអត់ទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ ក្រោយពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានដកពិសោធន៍ និងបានទតឃើញផ្ទាល់ភ្នែកនូវជីវិតរបស់មនុស្សដែលរស់នៅក្នុងអំពើបាប ទ្រង់ស្រាប់តែមានសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដ៏ខ្លាំងនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ពោលគឺដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សអាចរំដោះខ្លួនឯងចេញពីជីវិតដែលរងទុក្ខលំបាកនៅក្នុងអំពើបាប។ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នានេះបានធ្វើឱ្យទ្រង់កាន់តែមានអារម្មណ៍ខ្លាំងឡើងថា ទ្រង់ត្រូវតែយាងទៅឈើឆ្កាង និងទទួលយកបាបរបស់មនុស្សឱ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ នេះគឺជាព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅគ្រានោះ ក្រោយពេលទ្រង់បានរស់នៅជាមួយមនុស្ស ហើយបានទតឃើញ បានស្ដាប់ឮ និងមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីការលំបាកវេទនាដែលពួកគេរស់នៅក្នុងអំពើបាប។ ការដែលព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សអាចមានព្រះហឫទ័យបែបនេះសម្រាប់មនុស្សជាតិ ការដែលទ្រង់អាចបង្ហាញ និងបើកសម្ដែងនូវនិស្ស័យបែបនេះ តើនេះជាអ្វីមួយដែលមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់អាចមានឬទេ? ដោយរស់នៅក្នុងបរិយាកាសបែបនេះ តើមនុស្សធម្មតានឹងមើលឃើញអ្វីខ្លះ? តើពួកគេនឹងគិតអំពីអ្វីខ្លះទៅ? ប្រសិនបើមនុស្សធម្មតាម្នាក់ជួបការទាំងអស់នេះ តើពួកគេនឹងមើលទៅកាន់បញ្ហាចេញពីទស្សនៈមួយដែលបានលើកឡើងឬ? គឺមិនបែបនេះឡើយ! ទោះបីរូបរាងខាងក្រៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សដូចបេះដាក់ទៅនឹងមនុស្សក៏ដោយ ហើយទោះបីទ្រង់មានចំណេះដឹងរបស់មនុស្ស និងចេះនិយាយភាសារបស់មនុស្ស ហើយពេលខ្លះ ទោះបីជាទ្រង់បង្ហាញព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់តាមរយៈវិធីសាស្ត្រ ឬរបៀបនៃការនិយាយរបស់មនុស្សជាតិក៏ដោយ ក៏របៀបដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សលោក និងទតឃើញសារជាតិនៃរឿងទាំងនោះ មិនដូចគ្នាទៅនឹងរបៀបដែលមនុស្សដ៏ពុករលួយមើលឃើញមនុស្សជាតិ និងសារជាតិនៃរឿងរ៉ាវនោះដែរ។ ទស្សនៈ និងការលើកឡើងរបស់ទ្រង់ដែលទ្រង់ប្រកាន់យក គឺជាអ្វីមួយដែលមនុស្សដ៏ពុករលួយមិនអាចយល់បានឡើយ។ នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិត ដោយសារតែសាច់ឈាមដែលទ្រង់ពាក់នោះ ក៏មានសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ និងការដែលភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់បានសម្ដែងចេញនោះ ក៏ជាសេចក្តីពិតដែរ។ សម្រាប់មនុស្សដ៏ពុករលួយ អ្វីដែលទ្រង់សម្ដែងចេញនៅក្នុងសាច់ឈាម គឺជាការប្រទាននូវសេចក្ដីពិត និងជីវិត។ ការប្រទានមកនេះ មិនមែនគ្រាន់តែសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ឡើយ ប៉ុន្តែសម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់វិញ។ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សដ៏ពុករលួយ មានមនុស្សមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះ ដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។ ពួកគេខ្វល់ខ្វាយ និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះតែមនុស្សមួយក្ដាប់តូចនេះប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលគ្រោះមហន្តរាយលេចឡើង ជាដំបូង ពួកគេគិតដល់កូនចៅ ប្ដីប្រពន្ធ ឬឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ។ លើសពីនេះទៅទៀត មនុស្សដែលកាន់តែមានចិត្តអាណិតអាសូរនឹងយកគំនិតមកគិតអំពីសាច់ញាតិបងប្អូន ឬមិត្តល្អមួយចំនួន ប៉ុន្តែ តើគំនិតរបស់បុគ្គលដែលមានចិត្តអាណិតអាសូរនេះ អាចបង្ហាញចេញលើសពីនេះដែរឬទេ? អត់ទេ គឺមិនអាចឡើយ! ដោយសារតែមនុស្សគឺជាមនុស្ស ហើយពួកគេអាចមើលទៅកាន់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងចេញពីការលើកឡើង និងទស្សនៈរបស់មនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះដែលយកកំណើតជាមនុស្ស មានលក្ខណៈខុសស្រឡះពីមនុស្សលោកដ៏ពុករលួយ។ ទោះបីជាសាច់ឈាមនៃការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានភាពសាមញ្ញ ធម្មតា ព្រមទាំងទន់ទាបកម្រិតណា ឬទោះបីជាមនុស្សចំអកមើលងាយទ្រង់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះតម្រិះ និងអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ គឺជាអ្វីដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចមាន ឬយកតម្រាប់តាមបានឡើយ។ ទ្រង់នឹងតែងតែសង្កេតមើលមនុស្សចេញពីទស្សនៈនៃភាពជាព្រះ ចេញពីការលើកឡើងនៃមុខតំណែងរបស់ទ្រង់ ក្នុងនាមជាព្រះអាទិករ។ ទ្រង់នឹងតែងតែទតមើលឃើញមនុស្សជាតិ តាមរយៈសារជាតិ និងផ្នត់គំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់មិនអាចទតមើលមនុស្សជាតិចេញពីទស្សនៈទន់ទាបរបស់មនុស្សសាមញ្ញ ឬចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្សដ៏ពុករលួយនោះឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សមើលទៅកាន់មនុស្សជាតិ ពួកគេមើលចេញពីភ្នែករបស់មនុស្ស ហើយពួកគេប្រើប្រាស់ចំណេះដឹង ក្បួនច្បាប់ និងទ្រឹស្ដីជាមនុស្សមកធ្វើជាខ្នាតវាស់វែង។ ការនេះស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃអ្វីដែលមនុស្សអាចមើលឃើញជាមួយភ្នែករបស់ពួកគេ និងវិសាលភាពដែលមនុស្សដ៏ពុករលួយអាចសម្រេចបាន។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទតមើលទៅកាន់មនុស្សជាតិ ទ្រង់ទតមើលជាមួយព្រះនេត្រជាព្រះ ហើយទ្រង់ប្រើប្រាស់សារជាតិរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ធ្វើជាខ្នាតវាស់វែង។ វិសាលភាពនេះ រួមបញ្ចូលចំណុចដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ហើយនេះជាទីកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស និងមនុស្សដ៏ពុករលួយមានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះ។ ភាពខុសគ្នានេះត្រូវបានកំណត់ដោយសារជាតិខុសគ្នារបស់មនុស្ស និងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រោះថាគឺជាសារជាតិខុសគ្នាទាំងនេះហើយដែលកំណត់ពីអត្តសញ្ញាណ និងមុខតំណែងរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាទស្សនៈ និងការលើកឡើងចេញពីអ្វីដែលពួកគេមើលឃើញ។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញការបង្ហាញ និងការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែរឬទេ? អ្នកអាចនិយាយបានថា អ្វីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ និងមានបន្ទូល គឺទាក់ទងនឹងព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងទាក់ទងនឹងកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនោះគឺជាការបង្ហាញ និងការបើកសម្ដែងអំពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីទ្រង់មានការបើកបង្ហាញជាមនុស្សក៏ដោយ ក៏សារជាតិជាព្រះរបស់ទ្រង់ និងការបើកសម្ដែងនៃភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់មិនអាចត្រូវបដិសេធនោះដែរ។ តើការបើកបង្ហាញរបស់មនុស្សនេះ ពិតជាការបើកបង្ហាញអំពីភាពជាមនុស្សដែរឬទេ? ដោយសារជាតិរបស់វា ការបើកបង្ហាញបែបមនុស្សរបស់ទ្រង់ មានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះពីការបើកបង្ហាញបែបមនុស្សរបស់មនុស្សដ៏ពុករលួយ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគឺជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស។ ប្រសិនបើទ្រង់បានត្រលប់ជាមនុស្សដ៏ពុករលួយធម្មតាម្នាក់មែន តើទ្រង់អាចទតឃើញជីវិតរបស់មនុស្សនៅក្នុងអំពើបាបចេញពីទស្សនៈជាព្រះដែរឬទេ? ពិតជាមិនអាចឡើយ! នេះគឺជាភាពខុសគ្នារវាងបុត្រមនុស្ស និងមនុស្សធម្មតា។ មនុស្សពុករលួយសុទ្ធតែរស់នៅក្នុងអំពើបាប ហើយនៅពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតមើលឃើញអំពើបាប ពួកគេមិនមានអារម្មណ៍ជាក់លាក់ណាមួយអំពីវាឡើយ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាគឺដូចគ្នា ដូចជាសត្វជ្រូកដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងភក់ជ្រាំ ដែលគ្មានអារម្មណ៍ដឹងទាល់តែសោះអំពីភាពមិនសុខស្រួល ឬភក់ជ្រាំ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគិតតែពីរឿងស៊ីចុក និងដេកលក់យ៉ាងស្រួលប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់លាងសម្អាតទ្រុងជ្រូក សត្វជ្រូកនឹងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលឡើយ ហើយវានឹងមិនបន្តរក្សាខ្លួនឱ្យស្អាតឡើយ។ មិនយូរមិនឆាប់ វានឹងទៅរមៀលខ្លួនយ៉ាងសុខស្រួលនៅក្នុងភក់ជ្រាំម្ដងទៀត ដោយសារតែវាជាសត្វដ៏ស្មោកគ្រោក។ មនុស្សមើលឃើញសត្វជ្រូកជាសត្វស្មោកគ្រោក ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកលាងសម្អាតទ្រុងជ្រូក នោះវាគ្មានបានប្រសើរអ្វីឡើយ នេះជាហេតុផលដែលគ្មាននរណាម្នាក់ទុកសត្វជ្រូកនៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេឡើយ។ របៀបដែលមនុស្សមើលឃើញសត្វជ្រូក នឹងតែងតែខុសគ្នាពីរបៀបដែលសត្វជ្រូកមានអារម្មណ៍ពីខ្លួនវា ដោយសារតែមនុស្ស និងសត្វជ្រូកមិនស្ថិតនៅក្នុងប្រភេទដូចគ្នាឡើយ។ ហើយដោយសារតែបុត្រមនុស្សដែលយកកំណើតជាមនុស្សមិនចេញមកពីមនុស្សដ៏ពុករលួយ នោះមានតែព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចឈរចេញពីទស្សនៈជាព្រះ ចេញពីការលើកឡើងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចេញពីទីដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សជាតិ និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។

តើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវរងទុក្ខលំបាកអ្វីខ្លះទៅ នៅពេលដែលទ្រង់ត្រលប់ជាសាច់ឈាម និងរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ? តើទុក្ខវេទនានេះជាអ្វីទៅ? តើមាននរណាម្នាក់យល់ដែរឬទេ? មនុស្សខ្លះនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់រងទុក្ខលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ទោះបីជាទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ទោះបីជាមនុស្សមិនយល់អំពីសារជាតិរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏មនុស្សតែងតែចាត់ទុកទ្រង់ដូចជាមនុស្ស ដែលនាំឱ្យទ្រង់មានព្រះទ័យឈឺចាប់ និងមានកំហុស។ ដោយសារតែហេតុផលទាំងនេះ ពួកគេនិយាយថា ការរងទុក្ខលំបាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាធំធេងណាស់។ មនុស្សផ្សេងទៀតនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានកំហុស និងគ្មានបាបឡើយ ប៉ុន្តែទ្រង់បែរជារងទុក្ខដូចជាមនុស្សជាតិ ដោយទ្រង់ជួបការបៀតបៀន ការមួលបង្កាច់ និងការឈឺចិត្តរួមជាមួយមនុស្សជាតិទៅវិញ។ ពួកគេនិយាយថា ទ្រង់ក៏រងការយល់ច្រឡំ និងការមិនស្ដាប់បង្គាប់ពីអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់ដែរ។ ដូច្នេះ ពួកគេនិយាយថា ការរងទុក្ខរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមិនអាចវាស់វែងបានឡើយ។ ឥឡូវនេះ វាហាក់ដូចជាអ្នករាល់គ្នាមិនទាន់យល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ជាការពិត ទុក្ខវេទនាដែលអ្នករាល់គ្នានិយាយនេះ មិនទាន់ចាត់ទុកជាទុក្ខវេទនាដ៏ពិតសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដោយសារតែមានការរងទុក្ខដែលធំជាងនេះទៅទៀត។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅជាការរងទុក្ខដ៏ពិតសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់? តើអ្វីទៅជាការរងទុក្ខដ៏ពិតសម្រាប់សាច់ឈាមដែលយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់? សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ការដែលមនុស្សជាតិមិនយល់អំពីទ្រង់ មិនត្រូវបានរាប់ជាការរងទុក្ខឡើយ ហើយការដែលមនុស្សមានការយល់ច្រឡំអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងមិនឃើញទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនរាប់ជាការរងទុក្ខនោះដែរ។ យ៉ាងណាមិញ ជារឿយៗ មនុស្សមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែរងភាពអយុត្តិធម៌ដ៏ធំ មានអារម្មណ៍ថា ក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចំណាយពេលនៅក្នុងសាច់ឈាម ទ្រង់មិនអាចបង្ហាញអង្គជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ទៅកាន់មនុស្សជាតិ និងអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីភាពធំធេងរបស់ទ្រង់ និងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែបន្ទាបអង្គទ្រង់លាក់ព្រះកាយនៅក្នុងសាច់ឈាមដ៏តូចទាប និងមានអារម្មណ៍ថា ការនេះត្រូវតែជាទារុណកម្មដ៏ធំមួយសម្រាប់ទ្រង់។ មនុស្សយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្វីដែលពួកគេអាចយល់ និងអ្វីដែលពួកគេអាចមើលឃើញអំពីការរងទុក្ខរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចាប់ផ្ដើមបង្ហាញការយល់ចិត្តគ្រប់យ៉ាងអំពីទ្រង់ ហើយជារឿយៗ ពួកគេថែមទាំងសម្ដែងការសរសើរតម្កើងតិចតួចចំពោះការរងទុក្ខរបស់ទ្រង់ទៀតផង។ នៅក្នុងតថភាពជាក់ស្ដែង វាមានភាពខុសគ្នា។ វាមានគម្លាតមួយនៅចន្លោះអ្វីដែលមនុស្សយល់អំពីការរងទុក្ខរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្វីដែលទ្រង់មានអារម្មណ៍យ៉ាងពិតប្រាកដ។ ខ្ញុំកំពុងតែប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីការពិតថា សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ មិនថាជាព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬជាសាច់ឈាមដែលយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ការរងទុក្ខដែលត្រូវបានពណ៌នាខាងលើនេះ មិនមែនជាការរងទុក្ខដ៏ពិតប្រាកដឡើយ។ តើអ្វីទៅជាការរងទុក្ខពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់? យើងនឹងនិយាយអំពីការរងទុក្ខរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយចេញពីទស្សនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។

នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រលប់ជាសាច់ឈាម ត្រលប់ជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាម្នាក់ ដែលរស់នៅជាមួយមនុស្សនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ តើទ្រង់មិនអាចទតឃើញ និងមានព្រះទ័យដឹងអំពីវិធីសាស្ត្រ ក្បួនច្បាប់ និងទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នៅរបស់មនុស្សទេឬ? តើវិធីសាស្ត្រ និងក្បួនច្បាប់សម្រាប់ការរស់នៅទាំងនេះ ធ្វើឱ្យទ្រង់មានព្រះទ័យដូចម្ដេចដែរ? តើទ្រង់មានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឬទេ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់មានព្រះទ័យស្អប់ខ្ពើម? តើវិធីសាស្ត្រ និងក្បួនច្បាប់សម្រាប់ការរស់នៅរបស់មនុស្សមានអ្វីខ្លះទៅ? តើវាចាក់ឫសនៅក្នុងគោលការណ៍អ្វីខ្លះ? តើវាមានមូលដ្ឋានលើអ្វីទៅ? វិធីសាស្ត្រ ក្បួនច្បាប់របស់មនុស្សជាតិ និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលមានទំនាក់ទំនងនឹងរបៀបរស់នៅ សុទ្ធតែត្រូវបានបង្កើតឡើងលើមូលដ្ឋានតក្កៈ ចំណេះដឹង និងទស្សនវិជ្ជារបស់អារក្សសាតាំងទាំងអស់។ មនុស្សដែលកំពុងតែរស់នៅក្រោមក្បួនច្បាប់ទាំងនេះ គ្មានភាពជាមនុស្សឡើយ ហើយក៏គ្មានសេចក្តីពិតដែរ ដ្បិតក្បួនច្បាប់ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែបង្ខូចដល់សេចក្តីពិត និងប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើយើងពិនិត្យមើលសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះយើងនឹងមើលឃើញថា សារជាតិរបស់ទ្រង់ពិតជាផ្ទុយស្រឡះពីតក្កៈ ចំណេះដឹង និងទស្សនវិជ្ជារបស់អារក្សសាតាំង។ សារជាតិរបស់ទ្រង់គឺពេញដោយសេចក្តីសុចរិត សេចក្តីពិត និងភាពបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងភាពវិជ្ជមានទាំងអស់ផ្សេងទៀត។ តើព្រះជាម្ចាស់ដែលមានសារជាតិនេះ និងរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិបែបនេះ មានព្រះទ័យបែបណាទៅ? តើទ្រង់មានព្រះទ័យយ៉ាងណាខ្លះនៅក្នុងដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់? តើវាមិនពេញដោយការឈឺចាប់ទេឬអី? ដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់រងការឈឺចាប់ ជាការឈឺចាប់មួយដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ ឬជួបប្រទះឡើយ។ នោះគឺដោយសារតែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ជួបប្រទះ ស្ដាប់ឮ ទតឃើញ និងដកពិសោធន៍ សុទ្ធតែជាសេចក្តីពុករលួយ ការអាក្រក់ ការបះបោរ និងការជំទាស់របស់មនុស្សដែលមានចំពោះសេចក្តីពិត។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលចេញមកពីមនុស្ស គឺជាប្រភពនៃទុក្ខវេទនារបស់ទ្រង់។ គឺអាចនិយាយបានថា ដោយសារតែសារជាតិរបស់ទ្រង់មិនដូចជាសារជាតិរបស់មនុស្សដ៏ពុករលួយ ទើបសេចក្តីពុករលួយរបស់មនុស្សក្លាយជាប្រភពនៃទុក្ខវេទនាដ៏ធំបំផុតរបស់ទ្រង់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រលប់ជាសាច់ឈាម តើទ្រង់អាចរកឃើញនរណាម្នាក់ដែលមានភាសាដូចគ្នាជាមួយទ្រង់ឬទេ? មនុស្សបែបនេះមិនអាចរកឃើញនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដែលទ្រង់អាចប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយ ឬអាចមានកិច្ចសន្ទនាបែបនេះជាមួយព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ តើអ្នកនឹងនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍បែបណាទៅ? អ្វីដែលមនុស្សពិភាក្សា ស្រឡាញ់ ដេញតាម និងទន្ទឹងចង់បាន សុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធជាមួយអំពើបាប និងទំនោរខាងការអាក្រក់ទាំងអស់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ជួបរឿងទាំងនេះ តើវាមិនដូចជាយកកាំបិតមកចាក់ដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ទេឬ? ដោយជួបជាមួយរឿងទាំងនេះ តើទ្រង់អាចមានអំណរនៅក្នុងដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដែរឬ? តើទ្រង់អាចមានការកម្សាន្តព្រះទ័យដែរឬទេ? អស់អ្នកដែលកំពុងតែរស់នៅជាមួយទ្រង់ គឺជាមនុស្សដែលពេញដោយការបះបោរ និងការអាក្រក់ តើដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់អាចមិនរងទុក្ខយ៉ាងម៉េចកើតទៅ? តើទុក្ខវេទនានេះធំធេងប៉ុនណា ហើយតើមាននរណាខ្លះខ្វល់ខ្វាយអំពីទុក្ខរបស់ទ្រង់ទៅ? តើនរណាយកចិត្តទុកដាក់ទៅ? តើនរណាមានសមត្ថភាពអាចយល់បានទៅ? មនុស្សគ្មានផ្លូវនឹងយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ការរអទុក្ខរបស់ទ្រង់ជាអ្វីមួយដែលមនុស្សមិនអាចយល់បានឡើយ ហើយភាពត្រជាក់ និងភាពស្ពឹកស្រពន់របស់មនុស្សធ្វើឱ្យការរងទុក្ខរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានកាន់តែខ្លាំងឡើង។

មានមនុស្សមួយចំនួនដែលមានចិត្តអាណិតអាសូរដល់ស្ថានភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទជារឿយៗ ដោយសារតែមានខគម្ពីរមួយចែងថា៖ «កញ្ជ្រោងមានរូងរបស់វា ហើយសត្វបក្សាបក្សីក៏មានសម្បុករបស់វាដែរ ក៏ប៉ុន្តែបុត្រមនុស្សគ្មានកន្លែងណានឹងកើយព្រះសិរសាទ្រង់ឡើយ»។ នៅពេលដែលមនុស្សឮអំពីខគម្ពីរនេះ ពួកគេយកដាក់ក្នុងចិត្ត ហើយជឿថា នេះគឺជាទុក្ខវេទនាដ៏ធំបំផុតដែលព្រះជាម្ចាស់មាន និងជាទុក្ខវេទនាដ៏ធំបំផុតដែលព្រះគ្រីស្ទមាន។ ឥឡូវនេះ បើមើលទៅកាន់បញ្ហានេះចេញពីទស្សនៈនៃការពិតវិញ តើវាជាទុក្ខវេទនាឬទេ? គឺអត់ទេ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនជឿថា ទុក្ខលំបាកទាំងនេះជាការរងទុក្ខឡើយ។ ទ្រង់មិនដែលស្រែកឡើងអំពីភាពអយុត្តិធម៌ ដោយសារតែទុក្ខលំបាកខាងសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនដែលឱ្យមនុស្សតបស្នង ឬផ្ដល់រង្វាន់ដល់ទ្រង់ជាអ្វីមួយនោះដែរ។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីមនុស្សជាតិ និងអំពីជីវិតដ៏ពុករលួយ និងការអាក្រក់របស់មនុស្សពុករលួយ នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញថា មនុស្សជាតិស្ថិតនៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាតាំង និងត្រូវបានជាប់ឃុំឃាំងដោយអារក្សសាតាំង ហើយគេមិនអាចរត់គេចបាន គឺថាមនុស្សដែលកំពុងរស់នៅក្នុងអំពើបាប មិនដឹងអ្វីជាសេចក្តីពិតឡើយ ហើយទ្រង់មិនអាចអត់ឱនចំពោះអំពើបាបទាំងអស់នេះបានទេ។ ការស្អប់ខ្ពើមរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សចេះតែកើនឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែទ្រង់មានតែអត់ទ្រាំប៉ុណ្ណោះ។ នេះជាការរងទុក្ខដ៏ធំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចបញ្ចេញព្រះសូរសៀងនៃដួងព្រះហឫទ័យទាំងអស់របស់ទ្រង់ ឬបញ្ចេញព្រះទ័យរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នកដើរតាមទ្រង់អាចយល់អំពីទុក្ខវេទនារបស់ទ្រង់នោះដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ព្យាយាមយល់ ឬកម្សាន្តព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ គឺទ្រង់ត្រូវតែអត់ទ្រាំទទួលយកការរងទុក្ខនេះពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ និងពីមួយពេលទៅមួយពេលប៉ុណ្ណោះ។ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងចំណុចនេះ? ព្រះជាម្ចាស់មិនបានទាមទារឱ្យមនុស្សតបស្នងសងគុណទ្រង់ចំពោះអ្វីដែលទ្រង់បានប្រទានដល់គេនោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយសារតែសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនអាចអត់ឱនចំពោះការអាក្រក់ សេចក្តីពុករលួយ និងអំពើបាបរបស់មនុស្សតទៅទៀតបានឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មានព្រះទ័យខ្ពើមរអើម និងស្អប់យ៉ាងខ្លាំង ដែលនាំឱ្យព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ត្រូវអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខវេទនាមិនចេះចប់។ តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់មើលឃើញការនេះឬទេ? ភាគច្រើន គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាអាចមើលឃើញការនេះឡើយ ដោយសារតែគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាអាចយល់ពីព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដឡើយ។ យូរទៅ អ្នកគួរតែដកពិសោធន៍អំពីការនេះដោយខ្លួនឯងបន្ដិចម្ដងៗ។

បន្ទាប់មក ចូរយើងពិនិត្យមើលបទគម្ពីរខាងក្រោម៖

៩. ព្រះយេស៊ូវសម្ដែងឫទ្ធិបារមី

ក. ព្រះយេស៊ូវប្រទានអាហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់

យ៉ូហាន ៦:៨-១៣ នៅក្នុងចំណោមសិស្សរបស់ទ្រង់ មានសិស្សម្នាក់ ឈ្មោះអនទ្រេ ជាប្អូនស៊ីម៉ូន-ពេត្រុស ទូលប្រាប់ទ្រង់ថា៖ នៅទីនេះ មានក្មេងប្រុសម្នាក់មាននំបុ័ងម្សៅប្រាំដុំ និងត្រីតូចៗពីរកន្ទុយ ប៉ុន្តែ តើវានឹងឱ្យគ្រាន់ដល់មនុស្សដ៏ច្រើននេះដូចម្ដេចទៅ? ព្រះ‌យេស៊ូវមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ ចូរឱ្យមនុស្សទាំងអស់អង្គុយចុះទៅ។ នៅទីនោះ មានស្មៅជាច្រើន ដូច្នេះ គេនាំគ្នាអង្គុយចុះ ហើយមានចំនួនប្រហែលជាប្រាំពាន់នាក់។ ព្រះ‌យេស៊ូវយកនំបុ័ងមកអរព្រះ‌គុណ រួចប្រទានទៅឱ្យពួកសិស្ស គេក៏ចែកដល់ពួកអ្នកដែលអង្គុយ។ ហើយទ្រង់ក៏ធ្វើបែបនេះចំពោះត្រីផងដែរ ហើយចែកដល់ពួកគេ តាមតែគេចង់បាន។ កាលពួកគេបានឆ្អែតគ្រប់គ្នាហើយ ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទៅពួកសិស្សថា៖ ចូរប្រមូលបំណែកដែលនៅសល់ ដើម្បីកុំឱ្យបាត់អ្វីឡើយ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏បានប្រមូលបំណែកនំបុ័ងម្សៅ ដែលនៅសល់ពីនំប៉័ងប្រាំដុំ ក្រោយពីបានបរិ‌ភោគហើយនោះ បានពេញដប់ពីរកន្ត្រក។

ខ. ការរស់ឡើងវិញរបស់ឡាសារ ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់

យ៉ូហាន ១១:៤៣-៤៤ កាលព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទាំងនេះរួច ទ្រង់ក៏បន្លឺព្រះសូរសៀងខ្លាំងៗថា៖ ឡាសារអើយ ចូរចេញមក! ហើយមនុស្សដែលបានស្លាប់នោះក៏ចេញមក ទាំងមានក្រណាត់រុំសព រុំព័ទ្ធជុំវិញដៃជើង ហើយមានកន្សែងគ្របមុខផង។ ព្រះ‌យេស៊ូវមានព្រះ‌បន្ទូលទៅពួកគេថា៖ ចូរស្រាយក្រណាត់ចេញពីខ្លួនគាត់ ហើយឱ្យគាត់អញ្ជើញទៅចុះ។

នៅក្នុងចំណោមឫទ្ធិបារមីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ យើងបានជ្រើសរើសឫទ្ធិបារមីតែពីរប៉ុណ្ណោះ ដោយសារតែឫទ្ធិបារមីទាំងនេះមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបង្ហាញអំពីអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយនៅត្រង់នេះ។ ឫទ្ធិបារមីទាំងពីរនេះពិតជាគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល និងជាតំណាងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់អំពីឫទ្ធិបារមីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ នៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ។

ជាដំបូង ចូរយើងពិនិត្យមើលបទគម្ពីរទីមួយ៖ ព្រះយេស៊ូវប្រទានអាហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់។

តើអ្វីទៅជាគោលគំនិតនៃ «នំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ»? តាមធម្មតា តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់អាចទទួលទានបានគ្រប់គ្រាន់ជាមួយនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយទៅ? ប្រសិនបើអ្នកវាស់វែងជាមួយរបបអាហាររបស់មនុស្សធម្មតាម្នាក់ នោះវានឹងបានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់តែមនុស្សពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ។ នេះគឺជាគោលគំនិតចម្បងបំផុតនៃ «នំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ»។ យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលបានទទួលទានឆ្អែត ដោយសារតែនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយទៅ? ខាងក្រោមនេះគឺជាអ្វីដែលត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុងបទគម្ពីរ៖ «នៅទីនោះ មានស្មៅជាច្រើន ដូច្នេះ គេនាំគ្នាអង្គុយចុះ ហើយមានចំនួនប្រហែលជាប្រាំពាន់នាក់»។ បើធៀបជាមួយនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ តើមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ជាចំនួនដ៏ច្រើនឬទេ? តើវាបង្ហាញដោយរបៀបណាទៅថា តួលេខនេះជាចំនួនដ៏ធំ? ចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្ស ការបែងចែកនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយជាមួយមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ គឺជារឿងមិនអាចទៅរួចនោះឡើយ ដោយសារតែភាពខុសគ្នារវាងមនុស្ស និងអាហារនោះ គឺធំធេងពេក។ ទោះបីជាមនុស្សគ្រប់គ្នាបរិភោគម្នាក់តែមួយម៉ាត់ ក៏វានៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់នោះដែរ។ ប៉ុន្តែ នៅត្រង់នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានសម្ដែងឫទ្ធិបារមីមួយ។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែធានាឱ្យមនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់អាចទទួលទានបានឆ្អែតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏នៅមានអាហារសេសសល់ទៀតផង។ បទគម្ពីរចែងថា៖ «កាលពួកគេបានឆ្អែតគ្រប់គ្នាហើយ ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទៅពួកសិស្សថា៖ ចូរប្រមូលបំណែកដែលនៅសល់ ដើម្បីកុំឱ្យបាត់អ្វីឡើយ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏បានប្រមូលបំណែកនំបុ័ងម្សៅ ដែលនៅសល់ពីនំប៉័ងប្រាំដុំ ក្រោយពីបានបរិ‌ភោគហើយនោះ បានពេញដប់ពីរកន្ត្រក»។ ឫទ្ធិបារមីនេះបានជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយក៏មើលឃើញថា គ្មានអ្វីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើមិនកើតនោះឡើយ។ តាមរបៀបនេះ ពួកគេបានមើលឃើញពីសេចក្ដីពិតនៃសព្វានុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយគឺមានចំនួនគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចម្អែតមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើវាគ្មានអាហារទាំងនេះវិញ តើព្រះជាម្ចាស់នឹងអាចប្រទានអាហារដល់មនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់នេះបានដែរឬទេ? ជាការពិត ទ្រង់ពិតជាអាចធ្វើបាន! នេះគឺជាឫទ្ធិបារមី ដូច្នេះ មនុស្សមានអារម្មណ៍ថា វាពិតជាហួសពីការយល់ដឹង ពិតជាអស្ចារ្យ និងមានអាថ៌កំបាំងខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ វាគ្មានអ្វីដែលអស្ចារ្យនោះឡើយ។ ដោយសារតែនេះជារឿងសាមញ្ញសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហេតុអ្វីបានជាយើងជ្រើសរើសយករឿងនេះមកធ្វើការបកស្រាយឥឡូវនេះ? គឺដោយសារតែអត្ថន័យដែលនៅពីក្រោយឫទ្ធិបារមីនេះ គឺជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដែលមនុស្សជាតិមិនធ្លាប់បានដឹងពីមុនមកឡើយ។

ជាដំបូង ចូរយើងព្យាយាមយល់អំពីប្រភេទមនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់នេះសិន។ តើពួកគេជាអ្នកដើរតាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវឬ? តាមរយៈបទគម្ពីរ យើងដឹងថា ពួកគេមិនមែនជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ឡើយ។ តើពួកគេបានដឹងអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវជានរណាដែរឬទេ? គឺអត់ឡើយ! យ៉ាងហោចណាស់ ពួកគេមិនបានដឹងថា បុគ្គលដែលកំពុងតែឈរនៅចំពោះមុខពួកគេ គឺជាព្រះគ្រីស្ទ ឬប្រហែលមានមនុស្សខ្លះបានស្គាល់ព្រះនាមរបស់ទ្រង់ និងធ្លាប់ដឹង ឬធ្លាប់ឮអ្វីមួយដែលទ្រង់បានធ្វើតែប៉ុណ្ណោះ។ ការចង់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវត្រូវបានកើតឡើង នៅពេលដែលពួកគេបានឮសាច់រឿងអំពីទ្រង់ ប៉ុន្តែអ្នកមិនអាចនិយាយបានថា ពួកគេបានដើរតាមទ្រង់ ឬក៏បានយល់អំពីទ្រង់នោះឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញមនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់នេះ ពួកគេបានស្រេកឃ្លាន ហើយគិតតែអំពីអាហារមកចម្អែតក្រពះរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ គឺស្ថិតនៅក្នុងបរិបទនេះហើយដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានបំពេញតាមបំណងរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលទ្រង់បានបំពេញតាមបំណងរបស់ពួកគេ តើទ្រង់មានព្រះហឫទ័យយ៉ាងណាទៅ? តើទ្រង់មានអាកប្បកិរិយាអ្វីខ្លះចំពោះមនុស្សទាំងនេះ ដែលគ្រាន់តែចង់បានអាហារមកចម្អែតក្រពះនោះ? នៅគ្រានោះ ព្រះតម្រិះ និងអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ គឺទាក់ទងនឹងនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយប្រឈមជាមួយមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ដែលនៅពោះទទេ ស្រេកឃ្លានចង់បានអាហារញ៉ាំឱ្យឆ្អែត ដោយប្រឈមជាមួយមនុស្សពេញដោយភាពចង់ដឹង និងសេចក្តីសង្ឃឹមលើទ្រង់ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានព្រះតម្រិះអំពីការប្រើប្រាស់ឫទ្ធិបារមីនេះ ដើម្បីប្រទានព្រះគុណទៅលើពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងណាមិញ ទ្រង់មិនបានបង្កើនសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ទ្រង់ថា ពួកគេនឹងក្លាយជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ឡើយ ព្រោះទ្រង់បានជ្រាបថា ពួកគេគ្រាន់តែចង់ចូលរួមសប្បាយ និងបរិភោគឱ្យឆ្អែតតែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ ទ្រង់បានប្រើប្រាស់អ្វីដែលទ្រង់មាននៅទីនោះឱ្យអស់លទ្ធភាព ហើយប្រើប្រាស់នំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ ដើម្បីប្រទានអាហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់។ ទ្រង់បានបើកភ្នែករបស់មនុស្សទាំងនេះ ដែលរីករាយនឹងអ្វីៗដ៏រំភើប ជាអ្នកដែលចង់ឃើញការអស្ចារ្យ ហើយពួកគេបានឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែករបស់ពួកគេនូវកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សអាចសម្រេចបាន។ ទោះបីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រើអ្វីមួយរូបិយ ដើម្បីចម្អែតការចង់ដឹងរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ទ្រង់ក៏បានជ្រាបក្នុងដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់រួចទៅហើយថា មនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់នេះគ្រាន់តែចង់បានអាហារដ៏ឆ្ងាញ់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ ទ្រង់មិនបានអធិប្បាយព្រះបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេ ឬមានបន្ទូលអំពីអ្វីមួយសោះឡើយ គឺទ្រង់គ្រាន់តែឱ្យពួកគេមើលឃើញឫទ្ធិបារមីដែលបានកើតឡើងតែប៉ុណ្ណោះ។ ពិតណាស់ ទ្រង់មិនអាចប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សទាំងនេះទៅតាមរបៀបដូចគ្នាដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្តចំពោះសិស្សរបស់ទ្រង់ ដែលបានដើរតាមទ្រង់យ៉ាងពិតប្រាកដឡើយ ប៉ុន្តែនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ សត្តនិករទាំងអស់សុទ្ធតែស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងអនុញ្ញាតឱ្យសត្តនិករទាំងអស់ដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ទទួលបានព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដ៏ចាំបាច់។ ទោះបីជាមនុស្សទាំងអស់នេះមិនស្គាល់ទ្រង់ជានរណា និងមិនបានយល់ពីទ្រង់ ឬមិនមានការចាប់អារម្មណ៍ ឬចិត្តកតញ្ញូចំពោះទ្រង់ សូម្បីតែក្រោយពេលដែលពួកគេបានទទួលទាននំប៉័ង និងត្រីក៏ដោយ ក៏នេះមិនមែនជាអ្វីមួយដែលធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានកង្វល់នោះដែរ ដោយសារតែទ្រង់បានប្រទានឱ្យមនុស្សទាំងនេះនូវឱកាសដ៏អស្ចារ្យមួយ ដើម្បីរីករាយនឹងព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់មានគោលការណ៍នៅក្នុងអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើ គេនិយាយថា ទ្រង់មិនទតមើល ឬការពារអ្នកមិនជឿ និងនិយាយថែមទៀតថា ទ្រង់មិនអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេរីករាយនឹងព្រះគុណរបស់ទ្រង់ឡើយ។ តើវាពិតជាបែបនេះមែនទេ? នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដរាបណាពួកគេជាសត្តនិករដែលមានជីវិត ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក នោះទ្រង់នឹងគ្រប់គ្រង និងមើលថែពួកគេ ហើយទ្រង់នឹងព្យាបាលពួកគេ រៀបចំផែនការសម្រាប់ពួកគេ និងគ្រប់គ្រងពួកគេតាមរបៀបជាច្រើនយ៉ាង។ នេះគឺជាព្រះតម្រិះ និងអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះអ្វីៗទាំងអស់។

ទោះបីមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ដែលបានទទួលទាននំប៉័ង និងត្រី មិនមានគម្រោងដើរតាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក៏ដោយ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនបានទាមទារអ្វីមួយពីពួកគេឡើយ។ នៅពេលដែលពួកគេទទួលទានឆ្អែតហើយ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើដែរឬទេ? តើទ្រង់បានប្រកាសព្រះបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេដែរឬទេ? តើទ្រង់បានយាងទៅណា ក្រោយពេលចម្អែតពួកគេរួចហើយ? បទគម្ពីរមិនបានកត់ត្រាថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលអ្វីទៅកាន់ពួកគេឡើយ គឺគ្រាន់តែកត់ត្រាថា ទ្រង់បានចាកចេញទៅស្ងាត់ៗ នៅពេលដែលទ្រង់បានធ្វើឫទ្ធិបារមីរបស់ទ្រង់ហើយ។ ដូច្នេះ តើទ្រង់មានសេចក្ដីតម្រូវណាមួយចំពោះមនុស្សទាំងនេះដែរឬទេ? តើមានការស្អប់ណាមួយឬទេ? គឺគ្មានឡើយ។ ទ្រង់លែងចង់យកព្រះតម្រិះទៅគិតលើមនុស្សទាំងនេះ ដែលមិនអាចដើរតាមទ្រង់ទៀតហើយ ហើយនៅពេលនោះ ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់មានការឈឺចាប់។ ដោយសារតែទ្រង់បានទតឃើញភាពអាក្រក់របស់មនុស្សជាតិ ហើយទ្រង់មានព្រះទ័យដឹងពីការបដិសេធរបស់មនុស្សចំពោះទ្រង់ នៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សទាំងនេះ ហើយទ្រង់បានគង់នៅជាមួយពួកគេ ភាពល្ងីល្ងើ និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់មនុស្សបានធ្វើឱ្យទ្រង់សោកសៅយ៉ាងខ្លាំង ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានឈឺចាប់ ហើយអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើ គឺចាកចេញពីមនុស្សទាំងនេះកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ព្រះអម្ចាស់មិនបានទាមទារអ្វីពីពួកគេនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ ទ្រង់មិនចង់យកព្រះតម្រិះទៅគិតពីពួកគេទេ ហើយលើសពីនេះ ទ្រង់មិនចង់ចំណាយថាមពលរបស់ទ្រង់ទៅលើពួកគេទៀតឡើយ។ ទ្រង់បានជ្រាបថា ពួកគេមិនអាចដើរតាមទ្រង់ឡើយ ប៉ុន្តែ ថ្វីបើទ្រង់ជ្រាបដឹងបែបនេះក៏ដោយ ក៏អាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេនៅតែច្បាស់លាស់ដដែល។ ទ្រង់គ្រាន់តែចង់ធ្វើល្អដាក់ពួកគេ ប្រទានព្រះគុណដល់ពួកគេ ហើយពិតណាស់ នេះជាអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះសត្តនិករគ្រប់រូបដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ គឺជាការធ្វើល្អដាក់សត្តនិករគ្រប់រូប ផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកគេ និងជួយឱ្យពួកគេលូតលាស់បានល្អ។ សម្រាប់ហេតុផលដែលនាំឱ្យព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក្លាយជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ទ្រង់បានបើកសម្ដែងយ៉ាងច្បាស់អំពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សទាំងនេះយ៉ាងល្អ។ ទ្រង់បានប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេដោយព្រះហឫទ័យមេត្តា និងសេចក្តីអត់ឱន ហើយទ្រង់ក៏បង្ហាញព្រះហឫទ័យសប្បុរសដល់ពួកគេដែរ។ មិនថាមនុស្សទាំងនេះបានមើលទៅព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបែបណា ហើយទោះបីវាមានលទ្ធផលបែបណាក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានប្រព្រឹត្តចំពោះសត្តនិករគ្រប់រូប ដោយផ្អែកលើគោលជំហររបស់ទ្រង់ ក្នុងនាមជាព្រះអម្ចាស់នៃការបង្កើតទាំងអស់ដែរ។ ដោយគ្មានការលើកលែង អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែង គឺជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើរឿងនេះស្ងាត់ៗ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់បានចាកចេញទៅស្ងាត់ៗ។ តើនេះជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងទិដ្ឋភាពបែបណាទៅ? តើអ្នកអាចនិយាយថា នេះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? តើអ្នកអាចនិយាយថា នេះជាភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? តើនេះជាអ្វីមួយដែលមនុស្សធម្មតាអាចធ្វើបានឬទេ? មិនប្រាកដឡើយ! ជារួមមក តើនរណាទៅជាមនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រទានអាហារជាមួយនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយនោះ? តើអ្នកអាចនិយាយបានថា ពួកគេជាមនុស្សដែលបានចុះសម្រុងជាមួយទ្រង់ឬ? តើអ្នកអាចនិយាយថា ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ឬ? គឺអាចនិយាយបានយ៉ាងប្រាកដថា ពួកគេមិនបានចុះសម្រុងជាមួយព្រះអម្ចាស់ទេ ហើយសារជាតិរបស់ពួកគេក៏ប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់បានប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេដោយរបៀបណាទៅ? ទ្រង់បានប្រើវិធីសាស្ត្រកាត់បន្ថយការប្រឆាំងរបស់មនុស្សដែលមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ វិធីសាស្ត្រនេះត្រូវបានហៅថា «ចិត្តសប្បុរស»។ ព្រោះថាទោះបីជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញមនុស្សទាំងនេះជាមនុស្សបាបក៏ដោយ ប៉ុន្តែនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេជាការបង្កើតរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ ទ្រង់នៅតែប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សបាបទាំងនេះដោយព្រះហឫទ័យសប្បុរសដដែល។ នេះគឺជាសេចក្តីអត់ទ្រាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្តីអត់ទ្រាំនេះត្រូវបានកំណត់ដោយអត្តសញ្ញាណ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ នេះជាអ្វីមួយដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមកនោះ អាចធ្វើបានឡើយ។ គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចធ្វើបាន។

នៅពេលដែលអ្នកអាចយល់យ៉ាងពិតប្រាកដអំពីព្រះតម្រិះ និងអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះមនុស្សជាតិ នៅពេលដែលអ្នកអាចយល់អំពីអារម្មណ៍ និងក្ដីកង្វល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះការបង្កើតនីមួយៗ នោះអ្នកនឹងអាចយល់អំពីភក្ដីភាព និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអាទិករមានចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗដែលទ្រង់បានបង្កើតមកមិនខាន។ នៅពេលដែលការនេះកើតឡើង អ្នកនឹងប្រើពាក្យចំនួនពីរ ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើអ្វីទៅជាពាក្យទាំងពីរនោះ? អ្នកខ្លះនិយាយថា «មិនអាត្មានិយម» ហើយអ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា «សប្បុរសមេត្តា»។ នៅក្នុងចំណោមពាក្យទាំងពីរនេះ ពាក្យ «សប្បុរសមេត្តា» គឺជាពាក្យដែលសក្ដិសមតិចជាងគេបំផុតក្នុងការពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាពាក្យមួយដែលមនុស្សប្រើ ដើម្បីពណ៌នាអំពីមនុស្សម្នាក់ដែលមានចិត្តអធ្យាស្រ័យ ឬចិត្តទូលាយ។ ខ្ញុំស្អប់ពាក្យនេះណាស់ ដោយសារតែវាសំដៅទៅលើការបរិច្ចាគសប្បុរសធម៌បែបចោះៗ មិនរើសមុខ ដោយគ្មានពិចារណាលើគោលការណ៍។ វាជាអារម្មណ៍ទន់ទោរជ្រុល ដែលមានចំពោះមនុស្សល្ងីល្ងើ និងមនុស្សច្របូកច្របល់។ នៅពេលដែលពាក្យនេះត្រូវបានប្រើ ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ វាមានបង្កប់នូវន័យប្រមាថដោយចៀសមិនផុតឡើយ។ នៅត្រង់នេះ ខ្ញុំមានពាក្យចំនួនពីរដែលសក្ដិសមជាង ក្នុងការពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើវាជាពាក្យអ្វីទៅ? ពាក្យទីមួយគឺ «ធំសម្បើម»។ តើពាក្យនេះមិនដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តពេកទេឬ? ពាក្យទីពីរគឺ «ធំល្វឹងល្វើយ»។ វាមានអត្ថន័យដ៏ពិតដែលស្ថិតនៅពីក្រោយពាក្យទាំងនេះ ដែលខ្ញុំប្រើដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ បើពិនិត្យមើលន័យចំនៃពាក្យថា «ធំសម្បើម» វាពណ៌នាអំពីទំហំ ឬសមត្ថភាពរបស់វត្ថុមួយ ប៉ុន្តែមិនថាវត្ថុនោះធំប៉ុនណាឡើយ វាជាអ្វីមួយដែលមនុស្សអាចប៉ះពាល់ និងមើលឃើញ។ នោះគឺដោយសារតែវាជាវត្ថុមានពិត មិនមែនជាវត្ថុអរូបិយឡើយ ប៉ុន្តែជាអ្វីមួយដែលអាចផ្ដល់ឱ្យមនុស្សនូវគំនិតនៅក្នុងរបៀបមួយដែលសុក្រឹត្យ និងជាក់ស្ដែង។ មិនថាអ្នកមើលវាតាមរូបភាពវិមាត្រពីរ ឬវិមាត្របីនោះទេ គឺអ្នកមិនចាំបាច់ស្រមើស្រមៃថាវាមានពិតរអត់នោះទេ ដោយសារតែវាជាវត្ថុមួយដែលមានពិតមែនជាក់ស្ដែង។ ទោះបីប្រើប្រាស់ពាក្យ «ធំសម្បើម» ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចធ្វើឱ្យមានអារម្មណ៍ថាជាចេតនាក្នុងការកំណត់បរិមាណនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏វាផ្ដល់នូវអារម្មណ៍មួយថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មិនអាចរាប់អស់នោះឡើយ។ ខ្ញុំនិយាយថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់អាចរាប់បាន ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មិនទទេ និងមិនមែនជារឿងព្រេងនិទានឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាជាអ្វីមួយដែលត្រូវបានចែករំលែកដោយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាអ្វីមួយដែលត្រូវបានរីករាយដោយគ្រប់សត្តនិករទៅតាមកម្រិតខុសៗគ្នា និងចេញពីទស្សនៈខុសៗគ្នា។ ទោះបីមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ឬប៉ះពាល់វាបានក៏ដោយ ក៏សេចក្តីស្រឡាញ់នេះនាំមកនូវការទ្រទ្រង់ និងជីវិតទៅកាន់អ្វីៗទាំងអស់ដែរ នៅពេលដែលវាត្រូវបានបើកសម្ដែងបន្ដិចម្ដងៗនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេអាចពឹងអាង និងធ្វើបន្ទាល់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលពួកគេរីករាយនៅក្នុងពេលវេលានីមួយៗដែលកន្លងផុតទៅ។ ខ្ញុំនិយាយថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ជាចំនួនមិនអាចរាប់បាន ដោយសារតែសេចក្តីអាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលផ្គត់ផ្គង់ និងចិញ្ចឹមអ្វីៗទាំងអស់ គឺជាអ្វីមួយដែលពិបាកសម្រាប់មនុស្សក្នុងការវាស់ស្ទង់ ដូចជាព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង និងជាពិសេសគឺព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ។ គឺអាចនិយាយបានថា គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងអំពីព្រះលោហិត និងទឹកនេត្រាដែលព្រះអាទិករបានបង្ហូរមកសម្រាប់មនុស្សជាតិឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ គ្មាននរណាម្នាក់អាចដឹងអំពីជម្រៅ ឬទម្ងន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអាទិករមានសម្រាប់មនុស្សជាតិ ដែលទ្រង់បានបង្កើតឡើងដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់នោះឡើយ។ ការពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ថាធំសម្បើម គឺដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សយល់ ព្រមទាំងដឹងពីទទឹង និងការពិតនៃអត្ថិភាពរបស់វាប៉ុណ្ណោះ។ ការធ្វើបែបនេះក៏ដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សអាចយល់កាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីអត្ថន័យជាក់ស្ដែងនៃពាក្យថា «ព្រះអាទិករ» និងដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចទទួលបានការយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីអត្ថន័យពិតនៃងារជា «ការបង្កើត» ដែរ។ តើពាក្យថា «ធំល្វឹងល្វើយ» ជានិច្ចកាលពណ៌នាអំពីអ្វីទៅ? ជាទូទៅ វាត្រូវបានប្រើដើម្បីពណ៌នាអំពីមហាសមុទ្រ ឬចក្រវាល ឧទាហរណ៍៖ «ចក្រវាលដ៏ធំល្វឹងល្វើយ» ឬ «មហាសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយ»។ ភាពធំល្វឹងល្វើយ និងជម្រៅដ៏ស្ងប់ស្ងាត់នៃចក្រវាល គឺលើសពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស។ វាជាអ្វីមួយដែលធ្វើឱ្យមនុស្សស្រមើស្រមៃថាជាអ្វីមួយដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ស្ញប់ស្ញែងយ៉ាងខ្លាំង។ សេចក្តីអាថ៌កំបាង និងភាពជ្រាលជ្រៅរបស់វាអាចមើលឃើញ ប៉ុន្តែមិនអាចចាប់បានឡើយ។ នៅពេលដែលអ្នកគិតដល់មហាសមុទ្រ អ្នកគិតដល់ចម្ងាយរបស់វា វាមើលទៅគ្មានដែនកំណត់ ហើយអ្នកអាចមានអារម្មណ៍អំពីសេចក្តីអាថ៌កំបាំង និងសមត្ថភាពដ៏ធំធេងរបស់វាក្នុងការផ្ទុកនូវអ្វីៗជាច្រើន។ នេះជាហេតុផលដែលខ្ញុំប្រើពាក្យ «ធំល្វឹងល្វើយ» ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីតម្លៃរបស់វា មានអារម្មណ៍ដឹងអំពីសោភ័ណភាពដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និងមានអារម្មណ៍ដឹងទៀតថា ព្រះចេស្ដានៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់គឺគ្មានដែនកំណត់ និងធំល្វឹងល្វើយ។ ខ្ញុំបានប្រើពាក្យនេះ ដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីភាពបរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ហើយភាពថ្លៃថ្នូរ និងភាពមិនអាចប្រមាថបានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ត្រូវបានសម្ដែងចេញតាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដែរ។ ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា ពាក្យ «ធំល្វឹងល្វើយ» ជាពាក្យដ៏សក្ដិសម ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់អាចត្រូវបានពណ៌នាគ្រប់គ្រាន់ជាមួយពាក្យទាំងពីរ «ធំសម្បើម» និង «ធំល្វឹងល្វើយ» នេះដែរឬទេ? ពិតជាបាន! នៅក្នុងភាសារបស់មនុស្ស ពាក្យទាំងពីរនេះគឺសមរម្យ ហើយអាចយកមកពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនគិតដូច្នោះទេឬ? ប្រសិនបើខ្ញុំឱ្យអ្នករាល់គ្នាពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នករាល់គ្នានឹងប្រើពាក្យទាំងពីរនេះដែរឬទេ? ភាគច្រើន អ្នករាល់គ្នានឹងមិនប្រើឡើយ ដោយសារតែការយល់ដឹង និងការកោតសរសើររបស់អ្នករាល់គ្នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានកម្រិតត្រឹមវិសាលភាពនៃទស្សនៈដែលមានវិមាត្រពីរ ហើយមិនបានឡើងទៅដល់កម្រិតកម្ពស់លំហមានវិមាត្រាបីឡើយ។ ដូច្នេះ បើខ្ញុំឱ្យអ្នករាល់គ្នាពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នករាល់គ្នានឹងមានអារម្មណ៍ថា អ្នកខ្វះពាក្យ ឬអ្នកប្រហែលជាទ័លគំនិតគ្មានពាក្យនឹងនិយាយផងមើលទៅ។ ពាក្យទាំងពីរដែលខ្ញុំបាននិយាយនៅថ្ងៃនេះ អាចពិបាកយល់សម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ឬអ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនយល់ស្របផង។ ការនេះគ្រាន់តែបង្ហាញថា ការយល់ដឹង និងការកោតសរសើររបស់អ្នករាល់គ្នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺរាក់កំផែល ហើយមានវិសាលភាពនៅមានកម្រិតនៅឡើយ។ ខ្ញុំបាននិយាយកាលពីមុនរួចហើយថា ព្រះជាម្ចាស់មិនអាត្មានិយមឡើយ ហើយអ្នករាល់គ្នាចងចាំពាក្យថា «មិនអាត្មានិយម» នេះហើយ។ តើពាក្យនេះមិនមានវិសាលភាពចង្អៀតពេកទេឬ? អ្នកគួរតែពិចារណាលើចំណុចនេះឱ្យបានច្រើន ដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចទទួលបានអ្វីមួយចេញពីវា។

ចំណុចខាងលើ គឺជាអ្វីដែលយើងបានមើលឃើញអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់តាមរយៈការអស្ចារ្យទីមួយ។ ទោះបីនេះជាសាច់រឿងមួយដែលមនុស្សបានកំពុងតែអានអស់រយៈពេលជាច្រើនពាន់ឆ្នាំហើយក៏ដោយ ក៏វាមាននូវដំណើររឿងដ៏សាមញ្ញមួយ ហើយវាជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញនូវបាតុភូតដ៏សាមញ្ញមួយដែរ ប៉ុន្តែនៅក្នុងដំណើររឿងដ៏សាមញ្ញនេះ យើងអាចមើលឃើញអ្វីមួយកាន់តែមានតម្លៃ ដែលជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ទាំងនេះ តំណាងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ និងជាការសម្ដែងចេញអំពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងចេញព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ វាជាការសម្ដែងចេញអំពីព្រះសូរសៀងដែលមាននៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់សង្ឃឹមថា នឹងមានមនុស្សដែលអាចយល់ពីទ្រង់ និងស្គាល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងជាអ្នកដែលអាចស្ដាប់ឮព្រះសូរសៀងដែលចេញពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងអាចសហការយ៉ាងសកម្ម ដើម្បីបំពេញតាមបណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ កិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើទាំងនេះ គឺជាការសម្ដែងចេញដោយគ្មានព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

បន្ទាប់មកទៀត ចូរយើងពិនិត្យមើលបទគម្ពីរខាងក្រោម៖ ការរស់ឡើងវិញរបស់ឡាសារ ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់។

តើអ្នករាល់គ្នាមានការចាប់អារម្មណ៍អ្វីខ្លះ បន្ទាប់ពីបានអានបទគម្ពីរនេះហើយ? ភាពសំខាន់នៃការអស្ចារ្យដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ គឺកាន់តែធំធេងជាងឫទ្ធិបារមីមុន ដោយសារតែគ្មានការអស្ចារ្យណាដែលគួរឱ្យស្រឡាំងកាំងជាងការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញនោះឡើយ។ នៅក្នុងយុគសម័យនោះ វាពិតជាសំខាន់ណាស់ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើកិច្ចការបែបនេះ។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម នោះមនុស្សអាចមើលឃើញតែរូបរាងរបស់ទ្រង់ ផ្នែកជាក់ស្ដែងរបស់ទ្រង់ និងផ្នែកមិនសូវសំខាន់របស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីជាមនុស្សខ្លះបានឃើញ និងបានយល់អំពីអ្វីមួយចេញពីអត្តចរិតរបស់ទ្រង់ ឬដឹងអំពីសមត្ថភាពពិសេសខ្លះដែលទ្រង់មានក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងពីកន្លែងដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានយាងមក ដឹងថាទ្រង់ជានរណាឱ្យពិតប្រាកដនៅក្នុងសារជាតិរបស់ទ្រង់ និងចំណុចផ្សេងទៀតដែលទ្រង់អាចធ្វើបាននោះឡើយ។ អ្វីៗទាំងអស់នេះ គឺមនុស្សជាតិមិនបានដឹងឡើយ។ មានមនុស្សជាច្រើនចង់រកភស្តុតាង ដើម្បីឆ្លើយសំណួរទាំងនេះអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងចង់ដឹងអំពីសេចក្តីពិត។ តើព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ នេះជារឿងងាយស្រួលបំផុត គឺស្រួលដូចជាបកចេកអ៊ីចឹង។ ទ្រង់អាចធ្វើអ្វីមួយនៅគ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់ពេលវេលា ដើម្បីបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់មានរបៀបនៃការធ្វើការរបស់ទ្រង់ គឺទ្រង់មានផែនការ និងជំហាននៃការធ្វើការរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មិនធ្វើកិច្ចការតាមការនឹកឃើញឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់រកមើលពេលវេលា និងឱកាសដ៏ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីធ្វើអ្វីមួយដែលនឹងជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញ ជាអ្វីមួយដែលជ្រួតជ្រាបពេញដោយអត្ថន័យ។ តាមរបៀបនេះ ទ្រង់បានបញ្ជាក់ពីសិទ្ធិអំណាច និងអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ តើការរស់ឡើងវិញរបស់ឡាសារអាចបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានដែរឬទេ? ចូរយើងពិនិត្យមើលអត្ថបទគម្ពីរខាងក្រោម៖ «កាលព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទាំងនេះរួច ទ្រង់ក៏បន្លឺព្រះសូរសៀងខ្លាំងៗថា៖ ឡាសារអើយ ចូរចេញមក! ហើយមនុស្សដែលបានស្លាប់នោះក៏ចេញមក...»។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើការនេះ ទ្រង់គ្រាន់តែមានបន្ទូលតែមួយចំណុចគត់៖ «ឡាសារអើយ ចូរចេញមក»។ បន្ទាប់មក ឡាសារក៏បានចេញពីផ្នូររបស់គាត់ ហើយការនេះបានសម្រេច ដោយសារតែព្រះបន្ទូលពីរបីម៉ាត់ដែលព្រះអម្ចាស់បានថ្លែងប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមិនបានរៀបចំអាសនាមួយ ហើយទ្រង់មិនបានធ្វើសកម្មភាពណាផ្សេងឡើយ។ ទ្រង់គ្រាន់តែមានបន្ទូលតែមួយចំណុចគត់។ តើនេះគួរតែហៅថាជាឫទ្ធិបារមី ឬក៏ជាការបញ្ជា? ឬក៏វាជាប្រភេទនៃវេទមន្តអ្វីមួយ? បើមើលសើៗ វាហាក់ដូចជាអាចហៅថាជាឫទ្ធិបារមី ហើយប្រសិនបើអ្នកពិនិត្យមើលរឿងនេះចេញពីទស្សនៈមួយនៅសម័យទំនើប ពិតណាស់ អ្នកនៅតែអាចហៅការនេះថាជាឫទ្ធិបារមីដដែល។ យ៉ាងណាមិញ វាមិនអាចត្រូវបានចាត់ទុកជាប្រភេទនៃមន្តអាគមណាមួយ ដែលអាចហៅព្រលឹងមនុស្សឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនោះឡើយ ហើយវាក៏មិនមែនជាវេទមន្តអ្វីនោះដែរ។ វាជារឿងត្រឹមត្រូវក្នុងការនិយាយថា ឫទ្ធិបារមីនេះគឺជាការសម្ដែងចេញដ៏តិចតួច និងធម្មតាបំផុតអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ។ នេះគឺជាសិទ្ធិអំណាច និងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការឱ្យមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ ឱ្យវិញ្ញាណរបស់គេចាកចេញពីរាងកាយ ហើយត្រលប់ទៅកាន់ស្ថានឃុំព្រលឹង ឬទៅកាន់កន្លែងណាដែលវាគួរតែទៅ។ ពេលកំណត់នៃសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សម្នាក់ និងទីកន្លែងដែលពួកគេនឹងត្រូវទៅក្រោយសេចក្តីស្លាប់ គឺត្រូវបានកំណត់ទុកជាស្រេចដោយព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់អាចធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យទាំងនេះនៅគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែង ដោយមិនត្រូវបានកម្រិតដោយមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ វត្ថុ លំហ ឬភូមិសាស្ត្រឡើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើវា ទ្រង់អាចធ្វើបាន ដោយសារតែរបស់សព្វសារពើ និងភាវៈមានជីវិតស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ ហើយអ្វីៗសព្វសារពើបង្កើតកូនចៅ មានជីវិតរស់ និងវិនាសទៅវិញ ក៏ដោយសារតែព្រះបន្ទូល និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ដែរ។ ទ្រង់អាចប្រោសមនុស្សស្លាប់ឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ ហើយការនេះក៏ជាអ្វីមួយដែលទ្រង់អាចធ្វើនៅគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែងដែរ។ នេះគឺជាសិទ្ធិអំណាចដែលមានតែព្រះអាទិករមួយអង្គប៉ុណ្ណោះដែលមាន។

នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើកិច្ចការ ដូចជាការប្រោសឱ្យឡាសារបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ គោលដៅរបស់ទ្រង់គឺដើម្បីប្រទានភស្តុតាងដល់មនុស្ស និងឱ្យសាតាំងមើលឃើញ ហើយក៏ជួយឱ្យមនុស្ស និងសាតាំងដឹងថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីមនុស្សជាតិ ជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិ សុទ្ធតែត្រូវបានកំណត់ទុកជាស្រេចដោយព្រះជាម្ចាស់ ហើយទោះបីជាទ្រង់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាមក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានបន្តគ្រប់គ្រងលើពិភពខាងសាច់ឈាម ដែលអាចមើលឃើញ ក៏ដូចជាពិភពខាងវិញ្ញាណដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញដែរ។ ការនេះគឺត្រូវបានធ្វើឡើង ដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិ និងសាតាំងដឹងថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីមនុស្សជាតិមិនស្ថិតនៅក្រោមការបង្គាប់បញ្ជារបស់សាតាំងឡើយ។ នេះគឺជាការបើកសម្ដែង និងការបង្ហាញអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាក៏ជារបៀបមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ជូនសារទៅកាន់របស់សព្វសារពើថា ជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិគឺស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រោសឡាសារឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើង គឺជាវិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីជាច្រើនទៀតដែលព្រះអាទិករសព្វព្រះហឫទ័យចង់បង្រៀន និងណែនាំទៅកាន់មនុស្សជាតិ។ វាជាសកម្មភាពដ៏ច្បាស់លាស់មួយដែលទ្រង់បានប្រើព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ដើម្បីណែនាំ និងប្រទានដល់មនុស្សជាតិ។ នេះជារបៀបមួយដែលព្រះអាទិករអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សជាតិមើលឃើញពីសេចក្តីពិតថា ទ្រង់គ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ ដោយមិនចាំបាច់ប្រើព្រះបន្ទូល។ វាជារបៀបមួយដែលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សជាតិ តាមរយៈសកម្មភាពជាក់ស្ដែងថា ក្រៅពីតាមរយៈទ្រង់ គឺគ្មានសេចក្តីសង្រ្គោះណាផ្សេងទៀតឡើយ។ វិធីសាស្ត្រដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ដែលទ្រង់បានប្រើដើម្បីណែនាំដល់មនុស្សជាតិនេះ គឺជាវិធីសាស្ត្រដ៏អស់កល្បជានិច្ច និងមិនសាបសូន្យ ដែលនាំឱ្យមនុស្សរន្ធត់ចិត្ត និងប្រទាននូវការបំភ្លឺដែលមិនអាចរលាយបាត់នោះឡើយ។ ការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញរបស់ឡាសារបានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះជះឥទ្ធិពលដ៏ជ្រាលជ្រៅទៅលើអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ម្នាក់ៗ។ វាធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់ៗដែលមើលឃើញហេតុការណ៍នេះ ទទួលបាននូវការយល់ដឹង ព្រមទាំងនិមិត្តថា មានតែព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គប៉ុណ្ណោះដែលអាចគ្រប់គ្រងលើជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិ។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចបែបនេះ ហើយទោះបីទ្រង់បានផ្ញើសារអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ដែលមានទៅលើជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិ តាមរយៈការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញរបស់ឡាសារក៏ដោយ ក៏នេះមិនមែនជាកិច្ចការចម្បងរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ដោយគ្មានអត្ថន័យនោះឡើយ។ គ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើ មានតម្លៃដ៏ធំធេង ហើយប្រៀបដូចជាគ្រឿងអលង្ការដ៏មានតម្លៃបំផុតនៅក្នុងឃ្លាំងកំណប់ទ្រព្យអ៊ីចឹង។ ប្រាកដណាស់ ទ្រង់នឹងមិនដាក់ «ការប្រោសមនុស្សម្នាក់ចេញពីផ្នូរ» ជាគោលដៅ ឬរឿងរ៉ាវចម្បង ឬតែមួយនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើអ្វីមួយដែលគ្មានន័យនោះឡើយ។ ការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញរបស់ឡាសារ ដែលជាព្រឹត្តិការណ៍តែមួយនេះ គឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្ហាញពីព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ នេះជាហេតុផលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមិនបានធ្វើឫទ្ធិបារមីប្រភេទនេះម្ដងទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការស្របតាមគោលការណ៍របស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ នៅក្នុងភាសារបស់មនុស្ស គឺគេអាចនិយាយបានថា នៅក្នុងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានតែបញ្ហាសំខាន់ៗប៉ុណ្ណោះ។ នេះមានន័យថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ទ្រង់មិនឃ្លាតចាកពីគោលបំណងនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ទ្រង់ជ្រាបដឹងអំពីកិច្ចការអ្វីដែលទ្រង់ត្រូវអនុវត្តនៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់សម្រេច ហើយទ្រង់នឹងធ្វើការយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ស្របតាមផែនការរបស់ទ្រង់។ ប្រសិនបើមនុស្សដ៏ពុករលួយមានសមត្ថភាពបែបនេះ នោះគេនឹងគ្រាន់តែគិតអំពីរបៀប ដើម្បីបង្ហាញពីសមត្ថភាពរបស់គេ ដើម្បីឱ្យអ្នកដទៃដឹងថាគេអស្ចារ្យយ៉ាងណាប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ អ្នកទាំងនោះនឹងក្រាបគោរពគេ ហើយគេអាចត្រួតត្រា និងបំផ្លាញពួកគេបាន។ នេះជាសេចក្តីអាក្រក់ដែលចេញមកពីសាតាំង ដែលមានឈ្មោះថាសេចក្តីពុករលួយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនមាននិស្ស័យបែបនេះឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនមានសារជាតិបែបនេះដែរ។ គោលបំណងរបស់ទ្រង់ក្នុងការធ្វើកិច្ចការទាំងនេះ គឺមិនមែនដើម្បីសម្ញែងអង្គទ្រង់ឡើយ ប៉ុន្តែដើម្បីប្រទានឱ្យមនុស្សជាតិនូវការបើកសម្ដែង និងការចង្អុលបង្ហាញកាន់តែច្រើនវិញ ហើយនេះជាហេតុផលដែលមនុស្សឃើញមានឧទាហរណ៍តិចតួចណាស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរអំពីព្រឹត្តិការណ៍បែបនេះ។ ការនេះមិនមែនមានន័យថា ព្រះចេស្ដារបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានកម្រិត ឬមានន័យថា ទ្រង់គ្មានសមត្ថភាពធ្វើការទាំងនេះនោះឡើយ។ វាគ្រាន់តែមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើវាប៉ុណ្ណោះ ព្រោះការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវប្រោសឡាសារឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ មាននូវភាពសំខាន់ជាក់ស្ដែង ហើយក៏ដោយសារតែកិច្ចការចម្បងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការត្រលប់ជាសាច់ឈាម មិនមែនដើម្បីធ្វើឫទ្ធិបារមី មិនមែនដើម្បីប្រោសមនុស្សឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនោះឡើយ ប៉ុន្តែជាកិច្ចការនៃការប្រោសលោះសម្រាប់មនុស្សជាតិវិញ។ ដូច្នេះ កិច្ចការភាគច្រើនដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ គឺជាការបង្រៀនមនុស្ស ការផ្គត់ផ្គង់ដល់តម្រូវការរបស់ពួកគេ និងការជួយដល់ពួកគេ ហើយព្រឹត្តិការណ៍ដូចជាការប្រោសឡាសារឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ គឺគ្រាន់តែជាផ្នែកដ៏តូចមួយនៃព័ន្ធកិច្ចដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានអនុវត្តប៉ុណ្ណោះ។ លើសពីនេះទៅទៀត អ្នកអាចនិយាយថា «ការសម្ញែង» មិនមែនជាផ្នែកមួយនៃសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្មានបំណងអ្វីចង់ដាក់កម្រិត តាមរយៈការមិនបង្ហាញឫទ្ធិបារមីថែមទៀត ឬដោយសារតែដែនកំណត់ខាងបរិយាកាស ព្រមទាំងដោយសារតែទ្រង់ខ្វះនូវព្រះចេស្ដានោះឡើយ។

នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រោសឡាសារឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានប្រើតែព្រះបន្ទូលពីរបីម៉ាត់ប៉ុណ្ណោះ៖ «ឡាសារអើយ ចូរចេញមក»។ ទ្រង់មិនបានមានបន្ទូលណាផ្សេងពីនេះឡើយ។ ដូច្នេះ តើព្រះបន្ទូលទាំងនេះបង្ហាញអំពីអ្វីទៅ? ព្រះបន្ទូលនេះបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់អាចសម្រេចអ្វីៗក៏បាន ដោយការមានបន្ទូល ដោយរួមទាំងការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឱ្យរស់ឡើងវិញដែរ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ នៅពេលដែលទ្រង់បានបង្កើតពិភពលោក ទ្រង់ក៏បានធ្វើដោយមានព្រះបន្ទូលដែរ ជាព្រះបន្ទូលនៃការបង្គាប់បញ្ជា ព្រះបន្ទូលប្រកបដោយសិទ្ធិអំណាច ហើយតាមរបៀបនេះ របស់សព្វសារពើក៏ត្រូវបានបង្កើតមក និងបានសម្រេចឡើង។ ព្រះបន្ទូលតែពីរបីម៉ាត់ ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានថ្លែងនោះ គឺដូចជាព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែងដែរ នៅពេលដែលទ្រង់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ព្រមទាំងរបស់សព្វសារពើ។ ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ក៏មាននូវសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះអាទិករដែរ។ របស់សព្វសារពើត្រូវបានបង្កើតឡើង និងបន្តនៅស្ថិតស្ថេរ ដោយសារតែព្រះបន្ទូលដែលចេញមកពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយដូចគ្នានេះដែរ ឡាសារបានដើរចេញពីផ្នូររបស់គាត់មក ដោយសារតែព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ នេះគឺជាសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលត្រូវបានបង្ហាញ និងបានសម្រេចជាការពិតនៅក្នុងសាច់ឈាមដែលយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ទ្រង់។ សិទ្ធិអំណាច និងសមត្ថភាពបែបនេះជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអាទិករ និងរបស់បុត្រមនុស្សដែលព្រះអាទិករបានស្ដែងចេញនៅក្នុងអង្គទ្រង់។ ការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសឡាសារឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញនេះ គឺជាការយល់ដឹងមួយដែលទ្រង់ចង់បង្រៀនដល់មនុស្សជាតិ។ ឥឡូវនេះ យើងនឹងបញ្ចប់កិច្ចពិភាក្សារបស់យើងអំពីប្រធានបទនេះ។ បន្ទាប់មក ចូរយើងអានបន្ថែមទៀតចេញពីបទគម្ពីរ។

១០. ការវិនិច្ឆ័យរបស់ពួកផារីស៊ីទៅលើព្រះយេស៊ូវ

ម៉ាកុស ៣:២១-២២ ហើយពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់ទ្រង់បានឮដំណឹងនេះ ពួកគេបានចេញទៅចាប់ព្រះ‌អង្គមកវិញ ព្រោះពួកគេបាននិយាយថា ព្រះ‌អង្គវង្វេងស្មារតី។ ហើយពួកអាចារ្យដែលចុះមកពីក្រុងយេរូ‌សាឡឹមនិយាយថា៖ «ទ្រង់មានអារក្សបេលសេ‌ប៊ូលចូល ហើយទ្រង់ដេញអារក្សបាន ដោយសារមេអារក្សនោះ»។

១១. ការស្ដីបន្ទោសរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅកាន់ពួកផារីស៊ី

ម៉ាថាយ ១២:៣១-៣២ ហេតុដូច្នេះបានជាខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា រាល់ទាំងអំពើបាប និងពាក្យប្រមាថនឹងត្រូវអត់ទោសដល់មនុស្សបាន ប៉ុន្តែមនុស្សដែលពោលពាក្យប្រមាថចំពោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នឹងមិនត្រូវអត់ទោសឡើយ។ ហើយអ្នកណាដែលពោលពាក្យប្រឆាំងនឹងបុត្រមនុស្ស គេនឹងត្រូវអត់ទោសឱ្យបាន ប៉ុន្តែអ្នកណាដែលពោលពាក្យប្រឆាំងនឹងព្រះ‌វិញ្ញាណបរិសុទ្ធ អ្នកនោះនឹងមិនត្រូវអត់ទោសឱ្យឡើយ ទោះនៅក្នុងលោកនេះ ឬលោកខាងមុខក៏ដោយ។

ម៉ាថាយ ២៣:១៣-១៥ ប៉ុន្តែ ពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ីដ៏មានពុតអើយ អ្នករាល់គ្នាត្រូវវេទនាហើយ! ព្រោះអ្នករាល់គ្នាបិទមិនឱ្យមនុស្សចូលទៅក្នុងនគរស្ថាន‌សួគ៌ឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាមិនព្រមចូលខ្លួនឯងហើយ ថែមទាំងរាំងស្ទះអស់អ្នកដែលកំពុងចូលនោះ មិនឱ្យចូលទៀត។ ពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ីដ៏មានពុតអើយ អ្នករាល់គ្នាត្រូវវេទនាហើយ! ព្រោះអ្នករាល់គ្នាបំផ្លាញផ្ទះរបស់ស្រ្ដីមេម៉ាយ ហើយធ្វើពុតជាអធិស្ឋានយូរ។ បើដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាមុខជាទទួលទោសកាន់តែធ្ងន់មិនខាន។ ពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ីដ៏មានពុតអើយ អ្នករាល់គ្នាត្រូវវេទនាហើយ! ព្រោះអ្នករាល់គ្នាខំធ្វើដំណើរតាមផ្លូវទឹក និងផ្លូវគោក ដើម្បីបានមនុស្សម្នាក់ចូលសាសនា តែកាលណាគេចូលសាសនាហើយ អ្នករាល់គ្នាបែរជាធ្វើឱ្យគេអាក្រក់សមនឹងធ្លាក់នរក ជាងអ្នករាល់គ្នាមួយទ្វេជាពីរ។

មាតិកានៃអត្ថបទគម្ពីរទាំងពីរខាងលើនេះមានលក្ខណៈខុសគ្នា។ ជាដំបូង ចូរយើងពិនិត្យមើលអត្ថបទគម្ពីរទីមួយ៖ ការវិនិច្ឆ័យរបស់ពួកផារីស៊ីទៅលើព្រះយេស៊ូវ។

នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ការវាយតម្លៃរបស់ពួកផារីស៊ីទៅលើព្រះយេស៊ូវផ្ទាល់ព្រះអង្គ និងកិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើគឺ៖ «... ពួកគេបាននិយាយថា ព្រះ‌អង្គវង្វេងស្មារតី។ ... ទ្រង់មានអារក្សបេលសេ‌ប៊ូលចូល ហើយទ្រង់ដេញអារក្សបាន ដោយសារមេអារក្សនោះ» (ម៉ាកុស ៣:២១-២២)។ ការវិនិច្ឆ័យរបស់ពួកអាចារ្យ និងពួកផារីស៊ីទៅលើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ គឺមិនមែនពួកគេគ្រាន់តែយកតម្រាប់តាមពាក្យរបស់អ្នកដទៃឡើយ ហើយក៏មិនមែនជាការសន្និដ្ឋានដែលគ្មានមូលដ្ឋាននោះដែរ ប៉ុន្តែវាជាការសន្និដ្ឋានមួយដែលពួកគេមានអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ចេញពីអ្វីដែលពួកគេបានឃើញ និងបានស្ដាប់ឮ តាមរយៈទង្វើរបស់ទ្រង់។ ទោះបីជាសេចក្តីសន្និដ្ឋានរបស់ពួកគេត្រូវបានធ្វើឡើងដោយអួតក្អេងក្អាងនៅក្នុងនាមសេចក្តីយុត្តិធម៌ ហើយមនុស្សមើលទៅហាក់ដូចជាសមហេតុផលក៏ដោយ ក៏ការដែលពួកគេបានវិនិច្ឆ័យព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវទាំងភាពក្រអឺតក្រទមនោះ ពិតជាពិបាកសម្រាប់ពួកគេក្នុងការទប់ស្កាត់ណាស់។ ថាមពលដ៏ក្ដៅនៃចិត្តស្អប់របស់ពួកគេដែលមានចំពោះព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ បានបង្ហាញចេញពីមហិច្ឆតាដ៏ព្រៃផ្សៃ និងទឹកមុខដ៏អាក្រក់បែបសាតាំងរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជានិស្ស័យព្យាបាទរបស់ពួកគេដែលនាំឱ្យពួកគេប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ អ្វីៗដែលពួកគេបាននិយាយនៅក្នុងការវិនិច្ឆ័យរបស់ពួកគេចំពោះព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ត្រូវបានជំរុញចេញមកពីមហិច្ឆតាដ៏ព្រៃផ្សៃ ចិត្តឈ្នានីស និស្ស័យដ៏អាក្រក់ និងព្យាបាទនៃការប្រឆាំងរបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្តីពិត។ ពួកគេមិនបានស៊ើបអង្កេតរកមើលប្រភពនៃសកម្មភាពរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយក៏មិនបានស៊ើបរកមើលសារជាតិនៃអ្វីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូល ឬបានធ្វើនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយភាពងងឹតងងុល នៅក្នុងសភាពនៃអារម្មណ៍ដ៏ឆ្កួតឡប់ និងដោយចិត្តព្យាបាទផងនោះ ពួកគេបានវាយប្រហារ និងនិយាយមើលងាយដល់កិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើ។ ពួកគេបានថែមទាំងនិយាយបង្កាច់បង្ខូចដល់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ដែលជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងជាព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ នេះជាអ្វីដែលពួកគេចង់មានន័យ នៅពេលដែលពួកគបាននិយាយថា៖ «ព្រះ‌អង្គវង្វេងស្មារតី» «បេលសេប៊ូល» និង «មេអារក្ស»។ គឺអាចនិយាយបានថា ពួកគេបាននិយាយថា ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាអារក្សបេលសេប៊ូល និងជាមេអារក្ស។ ពួកគេបានចាត់ថ្នាក់កិច្ចការយកកំណើតជាមនុស្សនៃព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានពាក់អង្គទ្រង់នៅក្នុងរូបសាច់នោះថាជាដំណើរឆ្កួតលីលា។ ពួកគេមិនគ្រាន់តែប្រមាថព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថាជាអារក្សបេលសេប៊ូល និងជាមេអារក្សប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេក៏បានថ្កោលទោសកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងថ្កោលទោស និងប្រមាថដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទដែរ។ សារជាតិនៃការប្រឆាំង និងការប្រមាថព្រះជាម្ចាស់របស់គេ គឺដូចទាំងស្រុងទៅនឹងសារជាតិនៃការប្រឆាំង និងការប្រមាថព្រះជាម្ចាស់របស់សាតាំង និងពួកអារក្សដែរ។ ពួកគេមិនគ្រាន់តែតំណាងឱ្យមនុស្សជាតិដ៏ពុករលួយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏ជាតំណាងឱ្យសាតាំងដែរ។ ពួកគេជាបណ្ដាញរបស់សាតាំងនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ហើយពួកគេជាអ្នកសមគំនិត និងជាបាវបម្រើរបស់សាតាំង។ សារជាតិនៃការប្រមាថ និងការនិយាយបង្កាច់បង្ខូចរបស់ពួកគេចំពោះព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ គឺជាការប្រយុទ្ធរបស់ពួកគេទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីចង់បានឋានៈ ការប្រកួតប្រជែងរបស់ពួកគេជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងការល្បងលមិនចេះចប់មិនចេះហើយរបស់ពួកគេជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ សារជាតិនៃការប្រឆាំងរបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងអាកប្បកិរិយាប្រឆាំងរបស់ពួកគេចំពោះទ្រង់ ក៏ដូចជាពាក្យសម្ដី ព្រមទាំងគំនិតដែលពួកគេបានប្រមាថដោយផ្ទាល់ដល់ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងធ្វើឱ្យទ្រង់ខ្ញាល់យ៉ាងខ្លាំង។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចនូវការជំនុំជម្រះដ៏សមហេតុផលមួយ ដោយផ្អែកលើអ្វីដែលពួកគេបាននិយាយ និងបានធ្វើ ហើយព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ថា ទង្វើរបស់ពួកគេជាអំពើបាបនៃការប្រមាថទាស់នឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ អំពើបាបនេះមិនអាចអត់ទោសឱ្យបានឡើយ ទាំងនៅក្នុងលោកនេះ និងលោកខាងមុខ ដ្បិតនេះជាអ្វីដែលមានចែងទុកនៅក្នុងបទគម្ពីរខាងក្រោម៖ «មនុស្សដែលពោលពាក្យប្រមាថចំពោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នឹងមិនត្រូវអត់ទោសឡើយ» ហើយ «អ្នកណាដែលពោលពាក្យប្រឆាំងនឹងព្រះ‌វិញ្ញាណបរិសុទ្ធ អ្នកនោះនឹងមិនត្រូវអត់ទោសឱ្យឡើយ ទោះនៅក្នុងលោកនេះ ឬលោកខាងមុខក៏ដោយ»។ នៅថ្ងៃនេះ ចូរយើងជជែកគ្នាអំពីអត្ថន័យដ៏ពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងនេះ៖ «អ្នកនោះនឹងមិនត្រូវអត់ទោសឱ្យឡើយ ទោះនៅក្នុងលោកនេះ ឬលោកខាងមុខក៏ដោយ»។ ដូច្នេះ ចូរយើងពន្យល់ពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់សម្រេចតាមព្រះបន្ទូលថា៖ «អ្នកនោះនឹងមិនត្រូវអត់ទោសឱ្យឡើយ ទោះនៅក្នុងលោកនេះ ឬលោកខាងមុខក៏ដោយ»។

អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងបានជជែកគ្នានេះ សុទ្ធតែទាក់ទងនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាកប្បកិរិយាដែលទ្រង់មានចំពោះមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីៗផ្សេងៗ។ តាមធម្មតា អត្ថបទគម្ពីរទាំងពីរខាងលើនេះ គឺគ្មានការលើកលែងឡើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាបានកត់សម្គាល់អ្វីមួយនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរទាំងពីរនេះទេ? អ្នកខ្លះនិយាយថា ពួកគេមើលឃើញព្រះពិរោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរទាំងនេះ។ អ្នកខ្លះនិយាយថា ពួកគេមើលឃើញជ្រុងមួយនៃនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនអត់ឱនចំពោះការបំពានរបស់មនុស្សជាតិ ហើយនិយាយទៀតថា ប្រសិនបើមនុស្សធ្វើអ្វីមួយដែលប្រមាថចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេនឹងមិនទទួលបានការអត់ទោសរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ក្រៅពីការពិតដែលមនុស្សមើលឃើញ និងយល់ឃើញអំពីព្រះពិរោធ និងការមិនអត់ឱនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះការបំពានរបស់មនុស្សជាតិនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរទាំងពីរនេះ ពួកគេនៅតែមិនទាន់យល់អំពីអាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់នៅឡើយទេ។ នៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរទាំងពីរនេះ មានបង្កប់ន័យអំពីអាកប្បកិរិយាពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងវិធីសាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដែលត្រូវធ្វើចំពោះមនុស្សដែលប្រមាថ និងធ្វើឱ្យទ្រង់ខ្ញាល់។ អាកប្បកិរិយា និងវិធីសាស្ត្ររបស់ទ្រង់បង្ហាញអំពីអត្ថន័យពិតនៃអត្ថបទគម្ពីរខាងក្រោម៖ «អ្នកណាដែលពោលពាក្យប្រឆាំងនឹងព្រះ‌វិញ្ញាណបរិសុទ្ធ អ្នកនោះនឹងមិនត្រូវអត់ទោសឱ្យឡើយ ទោះនៅក្នុងលោកនេះ ឬលោកខាងមុខក៏ដោយ»។ នៅពេលដែលមនុស្សប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ និងនៅពេលដែលពួកគេធ្វើឱ្យទ្រង់ខ្ញាល់ ទ្រង់ចេញសាលក្រមមួយ ហើយសាលក្រមនេះគឺជាលទ្ធផលដែលទ្រង់បានសម្រេច។ វាត្រូវបានពណ៌នាតាមបែបនេះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ៖ «ហេតុដូច្នេះបានជាខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា រាល់ទាំងអំពើបាប និងពាក្យប្រមាថនឹងត្រូវអត់ទោសដល់មនុស្សបាន ប៉ុន្តែមនុស្សដែលពោលពាក្យប្រមាថចំពោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នឹងមិនត្រូវអត់ទោសឡើយ» (ម៉ាថាយ ១២:៣១)។ និង «ប៉ុន្តែ ពួកអាចារ្យ និងពួកផារិស៊ីដ៏មានពុតអើយ អ្នករាល់គ្នាត្រូវវេទនាហើយ!» (ម៉ាថាយ ២៣:១៣)។ យ៉ាងណាក៏ដោយ តើនៅក្នុងព្រះគម្ពីរមានកត់ត្រាទុកដែរឬទេអំពីលទ្ធផលរបស់ពួកអាចារ្យ និងពួកផារីស៊ី ព្រមទាំងមនុស្សដែលបាននិយាយថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវឆ្កួតឡប់ ក្រោយពេលដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលទាំងនេះ? តើមានកត់ត្រាទុកដែរឬទេថា ពួកគេបានទទួលទារុណកម្មណាមួយ? យើងអាចនិយាយយ៉ាងច្បាស់ថា គឺអត់ទេ។ ការនិយាយថា «អត់ទេ» នៅត្រង់នេះ មិនមែនមានន័យថា វាគ្មានការកត់ត្រាបែបនេះឡើយ ប៉ុន្តែវាគ្រាន់តែមានន័យថា នៅចំពោះភ្នែករបស់មនុស្ស គឺគេមិនអាចមើលឃើញលទ្ធផលនោះឡើយ។ ការនិយាយថា «វាមិនត្រូវបានកត់ត្រាទុក» ចង់បង្ហាញអំពីអាកប្បកិរិយា និងគោលការណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការដោះស្រាយកិច្ចការផ្សេងៗប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រោសឱ្យជាភ្នែកដែលខ្វាក់ ឬត្រចៀកដែលថ្លង់របស់មនុស្សដែលប្រមាថ ឬប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ឬមនុស្សដែលនិយាយបង្កាច់បង្ខូចទ្រង់ ជាមនុស្សដែលមានបំណងវាយប្រហារ និយាយបង្កាច់បង្ខូច និងជេរប្រទេចផ្ដាសាទ្រង់ឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មានអាកប្បកិរិយាច្បាស់លាស់មួយចំពោះពួកគេ។ ទ្រង់ស្អប់ខ្ពើមមនុស្សទាំងនេះ ហើយទ្រង់ថ្កោលទោសពួកគេនៅក្នុងដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ថែមទាំងប្រកាសដោយចំហអំពីលទ្ធផលដែលពួកគេនឹងទទួលបាន ដើម្បីឱ្យមនុស្សដឹងថា ទ្រង់មានអាកប្បកិរិយាច្បាស់លាស់មួយចំពោះមនុស្សដែលប្រមាថទ្រង់ និងដើម្បីឱ្យពួកគេដឹងអំពីរបៀបដែលទ្រង់នឹងកំណត់លទ្ធផលរបស់ពួកគេ។ យ៉ាងណាមិញ ក្រោយពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលរឿងទាំងនេះរួច មនុស្សសឹងតែមិនអាចមើលឃើញពីសេចក្តីពិតអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងដោះស្រាយជាមួយមនុស្សទាំងនោះ ហើយពួកគេក៏មិនអាចយល់អំពីគោលការណ៍ដែលនៅពីក្រោយលទ្ធផល និងសាលក្រមដែលព្រះជាម្ចាស់បានចេញចំពោះពួកគេដែរ។ គឺអាចនិយាយបានថា មនុស្សមិនអាចមើលឃើញវិធីសាស្ត្រ និងរបៀបដ៏ជាក់ស្ដែងដែលព្រះជាម្ចាស់មានក្នុងការដោះស្រាយជាមួយពួកគេឡើយ។ ការនេះត្រូវពាក់ព័ន្ធនឹងគោលការណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការធ្វើកិច្ចការ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់ព្រឹត្តិការណ៍នៃការពិត ដើម្បីដោះស្រាយជាមួយឥរិយាបថអាក្រក់របស់មនុស្សមួយចំនួន។ នេះមានន័យថា ទ្រង់មិនប្រកាសពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ ហើយមិនកំណត់ពីលទ្ធផលរបស់ពួកគេឡើយ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់ប្រើប្រាស់ព្រឹត្តិការណ៍នៃការពិត ដើម្បីប្រទានជាទោសទណ្ឌ និងការដាក់ទោសដល់ពួកគេ។ នៅពេលដែលការពិតទាំងនេះកើតឡើង គឺសាច់ឈាមរបស់មនុស្សដែលរងទោសទណ្ឌ ហើយទោសទណ្ឌនេះ មានន័យថាជាអ្វីមួយដែលភ្នែកមនុស្សអាចមើលឃើញ។ នៅពេលដែលដោះស្រាយជាមួយឥរិយាបថអាក្រក់របស់មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែមានព្រះបន្ទូលដាក់បណ្ដាសាពួកគេ ហើយព្រះពិរោធរបស់ទ្រង់ក៏ធ្លាក់លើពួកគេដែរ ប៉ុន្តែទោសទណ្ឌដែលពួកគេទទួលនោះ គឺជាអ្វីមួយដែលមនុស្សមើលមិនឃើញឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ លទ្ធផលប្រភេទនេះអាចមានកម្រិតធ្ងន់ធ្ងរជាងលទ្ធផលដែលមនុស្សអាចមើលឃើញ ដូចជាការរងទារុណកម្ម ឬត្រូវគេសម្លាប់ទៅទៀត។ នោះគឺដោយសារតែនៅក្រោមកាលៈទេសៈដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់នោះ មិនបានសង្រ្គោះមនុស្សបែបនេះ លែងបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាករុណា ឬលែងមានការអត់ឱនចំពោះពួកគេ និងប្រទានឱកាសដល់ពួកគេទៀតហើយ ដូច្នេះ អាកប្បកិរិយាដែលទ្រង់មានចំពោះពួកគេ គឺជាការបោះបង់ពួកគេចោល។ តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃ «ការទុកនៅដោយឡែក»? អត្ថន័យមូលដ្ឋាននៃពាក្យនេះ គឺជា ការទុកពួកគេនៅដោយឡែក ឬលែងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកគេតទៅទៀត។ ប៉ុន្តែនៅត្រង់នេះ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ ទុកមនុស្សណាម្នាក់នៅដោយឡែក វាមានសេចក្តីពន្យល់ពីរខុសគ្នាអំពីអត្ថន័យរបស់វា៖ សេចក្តីពន្យល់ទីមួយគឺថា ទ្រង់បានប្រគល់ជីវិត និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងរបស់បុគ្គលនោះទៅឱ្យសាតាំង ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងលែងទទួលខុសត្រូវ និងគ្រប់គ្រងលើបុគ្គលនោះទៀតហើយ។ មិនថាបុគ្គលនោះឆ្កួត ឬល្ងង់ខ្លៅ ឬមិនថាពួកគេស្លាប់ ឬរស់ ឬប្រសិនបើពួកគេធ្លាក់ទៅក្នុងស្ថាននរកសម្រាប់ទារុណកម្មរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏វាគ្មានពាក់ព័ន្ធអ្វីជាមួយព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ នោះមានន័យថា សត្តនិករបែបនេះនឹងគ្មានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយព្រះអាទិករឡើយ។ សេចក្តីពន្យល់ទីពីរគឺថា ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចថា ទ្រង់ផ្ទាល់ព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើអ្វីមួយជាមួយបុគ្គលនេះ ដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ ទ្រង់អាចនឹងប្រើការបម្រើរបស់បុគ្គលនេះ ឬទ្រង់អាចនឹងប្រើពួកគេជារូបឆ្លុះ។ ទ្រង់អាចនឹងមានរបៀបដ៏ពិសេសមួយក្នុងការដោះស្រាយជាមួយបុគ្គលប្រភេទនេះ ជារបៀបដ៏ពិសេសមួយក្នុងការប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេ ឧទាហរណ៍ ដូចជាប៉ុល។ នេះគឺជាគោលការណ៍ និងអាកប្បកិរិយាដែលមាននៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលទ្រង់បានសម្រេច ដើម្បីដោះស្រាយជាមួយមនុស្សប្រភេទនេះ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ និយាយបង្កាច់បង្ខូច និងប្រមាថទ្រង់ ប្រសិនបើពួកគេធ្វើឱ្យនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ខ្ញាល់ ឬប្រសិនបើពួកគេធ្វើហួសដែនកំណត់នៃសេចក្ដីអត់ធ្មត់របស់ទ្រង់ នោះផលវិបាកនឹងហួសពីការគិតរបស់គេទៅទៀត។ ផលវិបាកដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតគឺថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រគល់ជីវិត និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីពួកគេទៅឱ្យសាតាំងតែម្ដងជាសម្រេច។ ពួកគេនឹងមិនទទួលបានការអត់ទោសអស់កល្បជានិច្ច។ នេះមានន័យថា បុគ្គលនេះបានក្លាយជាអាហារនៅក្នុងមាត់របស់សាតាំង ជារបស់លេងនៅក្នុងដៃរបស់វា ហើយចាប់ពីពេលនោះមក ព្រះជាម្ចាស់គ្មានពាក់ព័ន្ធអ្វីទៀតជាមួយពួកគេឡើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាអាចស្រមៃឃើញពីទុក្ខវេទនារបស់យ៉ូប នៅពេលដែលសាតាំងបានល្បួងគាត់ដែរឬទេ? ទោះបីស្ថិតនៅក្រោមលក្ខខណ្ឌដែលថា សាតាំងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យប៉ះពាល់ជីវិតរបស់យ៉ូបក៏ដោយ ក៏យ៉ូបនៅតែរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំងដដែល។ តើវាមិនកាន់តែពិបាកស្រមើស្រមៃអំពីទុក្ខវេទនាដែលសាតាំងនឹងធ្វើទៅលើមនុស្សម្នាក់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រគល់ទៅក្នុងដៃរបស់សាតាំង ដែលមនុស្សម្នាក់នេះស្ថិតក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់វាទាំងស្រុង គេបានបាត់បង់ការយកចិត្តទុកដាក់ និងសេចក្តីមេត្តាករុណាទាំងស្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលលែងស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះអាទិករ ដែលត្រូវបានដកហូតសិទ្ធិក្នុងការថ្វាយបង្គំទ្រង់ និងសិទ្ធិក្នុងការក្លាយជាសត្តនិករម្នាក់នៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានកាត់ផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងទាំងស្រុងជាមួយព្រះអម្ចាស់នៃសត្តនិករនោះ ទេឬអី? ការបៀតបៀនរបស់សាតាំងចំពោះលោកយ៉ូប គឺជាអ្វីមួយដែលភ្នែករបស់មនុស្សអាចមើលឃើញ ប៉ុន្តែប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ប្រគល់ជីវិតរបស់មនុស្សទៅឱ្យសាតាំងវិញ នោះផលវិបាកនឹងហួសពីការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្សទៅទៀត។ ឧទាហរណ៍ មនុស្សខ្លះអាចកើតម្ដងទៀតជាសត្វគោ ឬសត្វលា ខណៈពេលដែលអ្នកខ្លះទៀតអាចត្រូវបានគ្រប់គ្រង និងកាន់កាប់ដោយពួកវិញ្ញាណអាក្រក់ ឬពួកវិញ្ញាណមិនបរិសុទ្ធជាដើម។ ទាំងនេះគឺជាលទ្ធផលរបស់មនុស្សមួយចំនួនដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រគល់ទៅឱ្យសាតាំង។ បើមើលពីសម្បកខាងក្រៅ វាហាក់ដូចជាមនុស្សដែលចំអក និយាយបង្កាច់បង្ខូច ថ្កោលទោស និងប្រមាថដល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវទាំងនោះ មិនទទួលរងផលវិបាកណាមួយឡើយ។ ប៉ុន្ដែការពិតនោះគឺថា ព្រះជាម្ចាស់មានវិធីសាស្ត្រមួយក្នុងការដោះស្រាយជាមួយអ្វីៗទាំងអស់។ ទ្រង់មិនអាចប្រើភាសាច្បាស់លាស់ ដើម្បីមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សអំពីលទ្ធផលនៃរបៀបដែលទ្រង់ដោះស្រាយជាមួយមនុស្សគ្រប់ប្រភេទនោះឡើយ។ ពេលខ្លះ ទ្រង់មិនមានបន្ទូលដោយផ្ទាល់ឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បែរជាធ្វើដោយផ្ទាល់វិញ។ ការដែលទ្រង់មិនមានបន្ទូលនោះ មិនមែនមានន័យថា វាគ្មានលទ្ធផលនោះឡើយ ប៉ុន្តែនៅក្នុងករណីនេះ លទ្ធផលអាចនឹងមានកម្រិតកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរផង។ បើមើលពីខាងក្រៅ វាអាចមានមនុស្សខ្លះដែលព្រះជាម្ចាស់មិនមានបន្ទូលច្បាស់ៗប្រាប់អំពីឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ឡើយ នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់លែងគិតគូរអំពីពួកគេតាំងពីយូរណាស់មកហើយ។ ទ្រង់លែងចង់ឃើញពួកគេទៀតហើយ។ ដោយសាតែអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើ និងឥរិយាបថរបស់ពួកគេ ដោយសារតែនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ពួកគេ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឱ្យពួកគេរលាយបាត់ពីព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់តែម្ដង ទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ប្រគល់ពួកគេដោយផ្ទាល់ទៅឱ្យសាតាំង ចង់ប្រទានវិញ្ញាណ ព្រលឹង និងរូបកាយរបស់ពួកគេទៅឱ្យសាតាំង និងបើកដៃឱ្យសាតាំងធ្វើអ្វីតាមអំពើចិត្តរបស់វាជាមួយពួកគេ។ វាស្ដែងចេញឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់អំពីកម្រិតដែលព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ពួកគេ ឃើញពីកម្រិតដែលទ្រង់បានខ្ពើមរអើមពួកគេ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ដល់កម្រិតមួយដែលព្រះជាម្ចាស់មិនចង់ឃើញពួកគេតទៅទៀត ហើយត្រៀមបោះបង់ពួកគេចោលទាំងស្រុង ដល់កម្រិតមួយដែលទ្រង់លែងចង់ពាក់ព័ន្ធជាមួយពួកគេទៀត ហើយប្រសិនបើវាដល់កម្រិតមួយដែលទ្រង់នឹងប្រគល់ពួកគេទៅឱ្យសាតាំងធ្វើតាមអំពើចិត្តរបស់វា បើកដៃឱ្យសាតាំងត្រួតត្រា ស៊ីបំផ្លាញ និងប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេតាមទំនើងចិត្តរបស់វាទៅហើយ បុគ្គលនេះត្រូវចប់ទាំងស្រុងមិនខាន។ សិទ្ធិរបស់ពួកគេក្នុងការធ្វើជាមនុស្ស ត្រូវបានដកហូតជាអចិន្ត្រៃយ៍ ហើយសិទ្ធិរបស់ពួកគេក្នុងការធ្វើជាសត្តនិករមួយនៃការបង្កើតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ ក៏បានមកដល់ទីបញ្ចប់ដែរ។ តើនេះមិនមែនជាទារុណកម្មដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតទេឬអី?

សេចក្ដីពន្យល់ទាំងអស់ខាងលើ គឺជាសេចក្តីពន្យល់ដ៏ពេញលេញមួយអំពីព្រះបន្ទូលថា៖ «អ្នកនោះនឹងមិនត្រូវអត់ទោសឱ្យឡើយ ទោះនៅក្នុងលោកនេះ ឬលោកខាងមុខក៏ដោយ» ហើយវាក៏បម្រើជាសេចក្ដីអត្ថាធិប្បាយដ៏សាមញ្ញមួយអំពីអត្ថបទគម្ពីរទាំងនេះដែរ។ ខ្ញុំជឿថា ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាមានការយល់ដឹងអំពីអត្ថន័យរបស់វាហើយ។

ឥឡូវនេះ ចូរយើងអានបទគម្ពីរខាងក្រោម។

១២. ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ក្រោយព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ

យ៉ូហាន ២០:២៦-២៩ ហើយប្រាំបីថ្ងៃក្រោយមក ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានជុំគ្នានៅក្នុងផ្ទះម្តងទៀត ហើយថូម៉ាសក៏នៅជាមួយដែរ។ កាលនោះ ព្រះ‌យេស៊ូវបានយាងមក ទាំងទ្វារនៅបិទ ទ្រង់ឈរនៅកណ្ដាលពួកគេ ហើយមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ សូមឱ្យសេចក្តីសុខសាន្តកើតមានដល់អ្នករាល់គ្នា។ បន្ទាប់មក ទ្រង់មានព្រះ‌បន្ទូលទៅថូម៉ាសថា៖ ចូរយកម្រាមដៃអ្នក ស្ទាបមើលដៃខ្ញុំមើល៍ ហើយលូកដៃអ្នកមកចាក់ឆ្អឹងជំនីរខ្ញុំនៅត្រង់នេះ។ កុំរឹងរូសមិនព្រមជឿដូច្នេះឡើយ ចូរជឿទៅ។ ថូម៉ាសទូលព្រះ‌អង្គថា៖ ឱព្រះ‌អម្ចាស់នៃទូលបង្គំ និងព្រះជាម្ចាស់នៃទូលបង្គំអើយ! ព្រះ‌យេស៊ូវបានមានព្រះ‌បន្ទូលទៅគាត់ថា៖ ថូម៉ាសអើយ អ្នកបានជឿដោយសារតែអ្នកបានឃើញខ្ញុំ ដូច្នេះមានពរហើយចំពោះអ្នកណាដែលជឿ ដោយមិនបានឃើញនោះ។

យ៉ូហាន ២១:១៦-១៧ ព្រះ‌អង្គបានមានព្រះ‌បន្ទូលទៅគាត់ជាលើកទីពីរថា៖ ស៊ីម៉ូន កូនយ៉ូហានអើយ តើអ្នកស្រឡាញ់ខ្ញុំឬទេ? គាត់ទូលទៅទ្រង់ថា៖ ក្រាបទូលព្រះ‌អម្ចាស់ ព្រះ‌អង្គជ្រាបស្រាប់ហើយថា ទូលបង្គំស្រឡាញ់ព្រះ‌អង្គ។ ព្រះ‌យេស៊ូវបានមានព្រះ‌បន្ទូលទៅគាត់ថា៖ ចូរឱ្យចំណីហ្វូងចៀមរបស់ខ្ញុំផង។ ព្រះ‌អង្គបានមានព្រះ‌បន្ទូលជាលើកទីបីថា៖ ស៊ីម៉ូន កូនយ៉ូហានអើយ តើអ្នកស្រឡាញ់ខ្ញុំឬទេ? ពេត្រុសបានចិត្តព្រួយ ដោយសារតែព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលជាលើកទីបីថា តើអ្នកស្រឡាញ់ខ្ញុំឬទេ? លោកទូលតបទៅព្រះ‌អង្គថា៖ ព្រះ‌អម្ចាស់អើយ ព្រះ‌អង្គជ្រាបអំពីអ្វីៗទាំងអស់ ហើយទ្រង់ក៏ជ្រាបដែរថា ទូលបង្គំស្រឡាញ់ព្រះ‌អង្គ។ ព្រះ‌យេស៊ូវមានព្រះ‌បន្ទូលទៅគាត់ថា៖ ចូរឱ្យចំណីហ្វូងចៀមរបស់ខ្ញុំផង។

អ្វីដែលអត្ថបទគម្ពីរទាំងនេះពណ៌នា គឺជាកិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ និងបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ក្រោយពេលដែលព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ។ ជាដំបូង ចូរយើងពិនិត្យមើលអំពីភាពខុសគ្នាដែលអាចមាននៅក្នុងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមុនពេល និងក្រោយពេលការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ តើទ្រង់នៅតែជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដដែលដូចកាលពីមុនឬទេ? អត្ថបទគម្ពីរមានចែងអំពីឃ្លាមួយដែលពណ៌នាអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ក្រោយព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញថា៖ «កាលនោះ ព្រះ‌យេស៊ូវបានយាងមក ទាំងទ្វារនៅបិទ ទ្រង់ឈរនៅកណ្ដាលពួកគេ ហើយមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ សូមឱ្យសេចក្តីសុខសាន្តកើតមានដល់អ្នករាល់គ្នា!» វាស្ដែងឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅគ្រានោះលែងគង់សណ្ឋិតនៅក្នុងរូបកាយខាងសាច់ឈាមទៀតហើយ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ ទ្រង់បានគង់នៅក្នុងរូបកាយខាងវិញ្ញាណវិញ។ នោះគឺដោយសារតែទ្រង់បានឡើងហួសដែនកំណត់ខាងសាច់ឈាម ហើយទោះបីជាទ្វារបានជាប់សោក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នៅតែអាចយាងចូលទៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ហើយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេមើលឃើញទ្រង់ដដែល។ នេះគឺជាភាពខុសគ្នាដ៏ធំមួយរវាងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលមានព្រះជន្មនៅក្នុងសាច់ឈាម មុនពេលការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ទោះបីវាគ្មានភាពខុសគ្នារវាងរូបរាងនៃរូបកាយខាងវិញ្ញាណនាពេលនោះ និងរូបរាងរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវកាលពីមុនក៏ដោយ ប៉ុន្តែព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅក្នុងពេលនោះ បានក្លាយជាព្រះមួយអង្គដែលធ្វើឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ថាមិនស្គាល់ទ្រង់ឡើយ ដោយសារតែទ្រង់បានក្លាយជារូបកាយខាងវិញ្ញាណ ក្រោយទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ ហើយបើធៀបទៅនឹងសាច់ឈាមពីមុនរបស់ទ្រង់វិញ រូបកាយខាងវិញ្ញាណនេះធ្វើឱ្យមនុស្សច្របូកច្របល់ និងភាន់ច្រឡំកាន់តែខ្លាំង។ វាក៏បានបង្កើតឱ្យមានគម្លាតកាន់តែខ្លាំងរវាងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងមនុស្សដែរ ហើយមនុស្សមានអារម្មណ៍នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនាពេលនោះកាន់តែមានសភាពអាថ៌កំបាំង។ ការដែលមនុស្សមានការយល់ដឹង និងអារម្មណ៍ទាំងនេះ បាននាំពួកគេវិលត្រលប់ទៅកាន់យុគសម័យនៃការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនអាចមិនឃើញ ឬប៉ះពាល់បានមួយរំពេច។ ដូច្នេះ កិច្ចការដំបូងគេដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ គឺជាការជួយឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាមើលឃើញទ្រង់ និងដើម្បីបញ្ជាក់ថា ទ្រង់ពិតជាមានព្រះជន្មរស់មែន ព្រមទាំងដើម្បីបញ្ជាក់ពីការពិតនៃការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ លើសពីនេះទៅទៀត សកម្មភាពនេះបានស្ដារទំនាក់ទំនងរបស់ទ្រង់ដែលមានជាមួយពួកគេឱ្យវិលត្រលប់ដូចដើមឡើងវិញ ពោលគឺដូចកាលដែលទ្រង់កំពុងតែធ្វើការនៅក្នុងសាច់ឈាម នៅពេលដែលទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ ដែលពួកគេអាចមើលឃើញ និងប៉ះពាល់បាន។ លទ្ធផលមួយចេញពីសកម្មភាពនេះគឺ មនុស្សលែងមានមន្ទិលសង្ស័យថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវត្រូវបានមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ ក្រោយត្រូវបានជាប់ឆា្កង ហើយពួកគេក៏លែងមានមន្ទិលសង្ស័យទៅលើកិច្ចការរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក្នុងការប្រោសលោះមនុស្សជាតិទៀតដែរ។ លទ្ធផលមួយទៀតគឺថា ការពិតដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវលេចមកឱ្យពួកគេឃើញ ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ និងជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញ និងប៉ះពាល់ទ្រង់នេះ បានជួយឱ្យមនុស្សនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណមានជំនឿជាក់ថា ចាប់តាំងពីពេលនេះតទៅ មនុស្សនឹងមិនវិលត្រលប់ទៅកាន់យុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យកាលពីមុន ដោយឈរលើមូលដ្ឋាននឹកស្មានថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ «បានបាត់ព្រះកាយ» ឬនឹកស្មានថា ទ្រង់បាន «ចាកចេញទៅដោយមិនបានលាគ្នាមួយម៉ាត់» នោះឡើយ។ ដូច្នេះ ទ្រង់បានធានាថា ពួកគេនឹងបន្តធ្វើដំណើរទៅមុខ ដើរតាមសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងកិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើ។ ដូច្នោះ ដំណាក់កាលថ្មីមួយនៅក្នុងកិច្ចការនាយុគសម័យនៃព្រះគុណត្រូវបានបើកសម្ពោធជាផ្លូវការ ហើយចាប់ពីពេលនេះតទៅ មនុស្សដែលបានកំពុងតែរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ បានងើបចេញពីក្រឹត្យវិន័យជាផ្លូវការ ហើយចូលទៅក្នុងយុគសម័យមួយថ្មី ដែលជាទីចាប់ផ្ដើមថ្មី។ ទាំងនេះគឺជាពហុអត្ថន័យនៃការលេចមករបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវឱ្យមនុស្សជាតិឃើញ ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់។

ដោយសារតែឥឡូវនេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវកំពុងតែគង់នៅក្នុងរូបកាយខាងវិញ្ញាណ តើមនុស្សអាចប៉ះពាល់ និងមើលឃើញទ្រង់ដោយរបៀបណាទៅ? សំណួរនេះទាក់ទងនឹងភាពសំខាន់នៃការលេចមករបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវឱ្យមនុស្សជាតិឃើញ។ តើអ្នករាល់គ្នាបានកត់សម្គាល់ឃើញអ្វីមួយនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរដែលយើងទើបតែបានអាននេះឬទេ? ជាទូទៅ រូបកាយខាងវិញ្ញាណមិនអាចមើលឃើញ ឬប៉ះពាល់បានឡើយ ហើយក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ កិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើនោះ ក៏បានបញ្ចប់ដែរ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងទ្រឹស្ដី ទ្រង់មិនចាំបាច់វិលត្រលប់មកគង់នៅកណ្ដាលចំណោមមនុស្សនៅក្នុងរូបអង្គដើមរបស់ទ្រង់ ដើម្បីជួបជាមួយពួកគេឡើយ ប៉ុន្តែការលេចមកនៃរូបកាយខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅចំពោះមនុស្សដូចជាការលេចមកនៅចំពោះមុខថូម៉ាស បានធ្វើឱ្យភាពសំខាន់នៃការលេចមករបស់ទ្រង់កាន់តែច្បាស់លាស់ ដើម្បីឱ្យវាចូលកាន់តែស៊ីជម្រៅទៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស។ នៅពេលដែលទ្រង់បានយាងទៅរកថូម៉ាស ទ្រង់បានឱ្យថូម៉ាសដែលមានមន្ទិលសង្ស័យនេះ ពាល់ព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ ដោយមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ថា៖ «លូកដៃអ្នកមកចាក់ឆ្អឹងជំនីរខ្ញុំនៅត្រង់នេះ។ កុំរឹងរូសមិនព្រមជឿដូច្នេះឡើយ ចូរជឿទៅ»។ ព្រះបន្ទូល និងសកម្មភាពទាំងនេះ មិនមែនជាអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវសព្វព្រះហឫទ័យចង់មានបន្ទូល និងចង់ធ្វើ ក្រោយពេលដែលទ្រង់បានមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញនោះឡើយ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ ទាំងនេះគឺជាអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់មានបន្ទូល និងធ្វើ មុនពេលទ្រង់ត្រូវបានគេឆ្កាងទៅនឹងឈើឆ្កាង ពីព្រោះសេចក្ដីមន្ទិលរបស់ថូម៉ាស មិនមែនទើបតែនឹងកើតនៅពេលនោះទេ ប៉ុន្តែគាត់មានសេចក្ដីមន្ទិលនេះគ្រប់ពេល ចាប់តាំងពីគាត់បានដើរតាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមក។ នេះជាភស្ដុតាងបញ្ជាក់ថា មុនពេលដែលទ្រង់ត្រូវបានគេឆ្កាងទៅនឹងឈើឆ្កាង ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានស្គាល់មនុស្ស ដូចជាថូម៉ាសរួចស្រេចទៅហើយ។ ដូច្នេះ តើយើងអាចរៀនបានអ្វីខ្លះចេញពីការនេះ? ទ្រង់នៅតែជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដដែល ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់។ សារជាតិរបស់ទ្រង់មិនបានផ្លាស់ប្ដូរឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ នេះគឺជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលបានមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ និងបានយាងត្រលប់មកពីពិភពខាងវិញ្ញាណវិញជាមួយរូបអង្គដើមរបស់ទ្រង់ ជាមួយនិស្ស័យដើមរបស់ទ្រង់ និងជាមួយការយល់ដឹងរបស់ទ្រង់អំពីមនុស្សជាតិ ចេញពីពេលដែលទ្រង់គង់នៅក្នុងសាច់ឈាម ដូច្នេះ ទ្រង់បានយាងទៅរកថូម៉ាស ហើយឱ្យថូម៉ាសពាល់ឆ្អឹងជំនីររបស់ទ្រង់ ដើម្បីកុំឱ្យថូម៉ាសគ្រាន់តែមើលឃើញរូបកាយខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែក៏ដើម្បីឱ្យថូម៉ាសពាល់ និងមានអារម្មណ៍ពីអត្ថិភាពនៃរូបកាយខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ហើយជម្រះចោលរាល់មន្ទិលសង្ស័យទាំងអស់របស់គាត់ដែរ។ មុនពេលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានជាប់ឆ្កាង ថូម៉ាសតែងតែសង្ស័យថា ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ ហើយមិនអាចមានជំនឿឡើយ។ សេចក្តីជំនឿរបស់គាត់លើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានតាំងឡើងនៅលើមូលដ្ឋាននៃអ្វីដែលគាត់អាចមើលឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែក ព្រមទាំងអ្វីដែលគាត់អាចពាល់ដោយផ្ទាល់ដៃរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់អំពីសេចក្តីជំនឿរបស់មនុស្សប្រភេទនេះ។ ពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌តែមួយអង្គប៉ុណ្ណោះ ហើយពួកគេមិនជឿលើព្រះមួយអង្គដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនមកនេះឡើយ ឬមិនជឿលើព្រះគ្រីស្ទដែលគង់នៅក្នុងសាច់ឈាម ហើយពួកគេក៏មិនទទួលយកទ្រង់នោះដែរ។ ដើម្បីឱ្យថូម៉ាសទទួលស្គាល់ និងជឿលើអត្ថិភាពរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងជឿថា ទ្រង់ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ទ្រង់បានឱ្យថូម៉ាសលូកដៃមកពាល់ឆ្អឹងជំនីររបស់ទ្រង់។ តើភាពមន្ទិលសង្ស័យរបស់ថូម៉ាសមានលក្ខណៈខុសគ្នាដែរឬទេ មុនពេល និងក្រោយពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ? គាត់តែងតែសង្ស័យជានិច្ច ហើយមានតែពេលដែលរូបកាយខាងវិញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវលេចមកឱ្យគាត់បានឃើញដោយផ្ទាល់ និងជួយឱ្យគាត់ពាល់ស្នាមដែកគោលដែលមាននៅលើព្រះកាយរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ បើមិនដូច្នោះទេ គ្មាននរណាម្នាក់អាចដោះមន្ទិល និងធ្វើឱ្យគាត់ជម្រះចោលរាល់ភាពសង្ស័យរបស់គាត់នោះឡើយ។ ដូច្នេះ ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានឱ្យថូម៉ាសពាល់ឆ្អឹងជំនីររបស់ទ្រង់ និងឱ្យគាត់មានអារម្មណ៍ដឹងអំពីអត្ថិភាពនៃស្នាមដែកគោលមក ភាពសង្ស័យរបស់ថូម៉ាសក៏បានរលាយបាត់សូន្យឈឹង ហើយគាត់បានដឹងយ៉ាងប្រាកដថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវពិតជាបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ហើយគាត់បានទទួលស្គាល់ និងជឿថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ និងជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សយ៉ាងប្រាកដមែន។ ទោះបីនៅពេលនោះថូម៉ាសលែងមានមន្ទិលសង្ស័យក៏ដោយ ក៏គាត់បានបាត់បង់ជារៀងរហូតនូវឱកាសដើម្បីជួបជាមួយព្រះគ្រីស្ទដែរ។ គាត់បានបាត់បង់ជារៀងរហូតនូវឱកាស ដើម្បីនៅជាមួយទ្រង់ ដើរតាមទ្រង់ និងស្គាល់ទ្រង់។ គាត់បានបាត់បង់នូវឱកាស ដើម្បីឱ្យព្រះគ្រីស្ទប្រោសគាត់ឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍។ ការលេចមករបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ បានប្រទាននូវសេចក្តីសន្និដ្ឋាន និងសាលក្រមមួយទៅលើសេចក្តីជំនឿរបស់អស់អ្នកដែលពេញដោយភាពសង្ស័យ។ ទ្រង់បានប្រើប្រាស់ព្រះបន្ទូល និងសកម្មភាពពិតៗរបស់ទ្រង់ ដើម្បីមានបន្ទូលប្រាប់ដល់បុគ្គលមានចិត្តសង្ស័យ ប្រាប់មនុស្សដែលគ្រាន់តែជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ តែមិនជឿលើព្រះគ្រីស្ទថា៖ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានកោតសរសើរដល់ជំនឿរបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់ក៏មិនកោតសរសើរពួកគេសម្រាប់ការដើរតាមទ្រង់ ក្នុងពេលដែលពួកគេសង្ស័យលើទ្រង់នោះដែរ។ ថ្ងៃដែលពួកគេជឿទាំងស្រុងលើព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះគ្រីស្ទ មានតែជាថ្ងៃដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចប់កិច្ចការដ៏ធំរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ជាការពិត ថ្ងៃនោះក៏ជាថ្ងៃដែលសាលក្រមត្រូវបានសម្រេចចំពោះភាពសង្ស័យរបស់ពួកគេដែរ។ អាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេដែលមានចំពោះព្រះគ្រីស្ទបានកំណត់នូវវាសនារបស់ពួកគេ ហើយភាពសង្ស័យដ៏រឹងចចេសរបស់ពួកគេបានធ្វើឱ្យសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេមិនបង្កើតផលផ្លែ ហើយចិត្តរឹងរបស់ពួកគេបានធ្វើឱ្យសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេទៅជាអសារឥតការ។ ដោយសារតែជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌បានពេញដោយភាពភាន់ច្រឡំ ហើយភាពសង្ស័យរបស់គេចំពោះព្រះគ្រីស្ទ គឺជាអាកប្បកិរិយាពិតរបស់ពួកគេដែលមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីជាពួកគេបានពាល់ស្នាមដែកគោលនៅលើព្រះកាយរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក៏ដោយ ក៏សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេនៅតែគ្មានប្រយោជន៍ ហើយលទ្ធផលរបស់ពួកគេអាចត្រូវបានពណ៌នា ដូចជាការដងទឹកដោយប្រើកន្ត្រកឫស្សីអ៊ីចឹង គឺវាគ្មានបានការអ្វីសោះឡើយ។ អ្វីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ថូម៉ាស ក៏ជារបៀបដែលទ្រង់កំពុងតែមានបន្ទូលប្រាប់ទៅកាន់មនុស្សគ្រប់រូបយ៉ាងច្បាស់ថា៖ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលបានរស់ឡើងវិញ គឺជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលបានចំណាយពេលសាមសិបបីឆ្នាំកន្លះធ្វើការនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិដែរ។ ទោះបីជាទ្រង់ត្រូវបានជាប់ឆ្កាង និងបានឆ្លងកាត់ជ្រោះម្លប់នៃសេចក្តីស្លាប់ ហើយទោះបីជាទ្រង់បានឆ្លងកាត់ការរស់ឡើងវិញក៏ដោយ ក៏ទ្រង់មិនមានការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងទិដ្ឋភាពណាមួយដែរ។ ទោះបីជាឥឡូវនេះ ទ្រង់មានស្នាមដែកគោលនៅលើព្រះកាយរបស់ទ្រង់ ហើយទោះបីទ្រង់បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និងបានយាងចេញពីផ្នូរក៏ដោយ ក៏និស្ស័យរបស់ទ្រង់ ការយល់ដឹងរបស់ទ្រង់អំពីមនុស្សជាតិ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិមិនបានផ្លាស់ប្ដូរសោះឡើយ សូម្បីតែបន្ដិចក៏គ្មានផង។ ជាមួយគ្នានេះដែរ ទ្រង់កំពុងតែមានបន្ទូលប្រាប់ដល់មនុស្សថា ទ្រង់បានយាងចុះពីឈើឆ្កាង យកឈ្នះលើបាប យកឈ្នះលើទុក្ខលំបាក និងសេចក្តីស្លាប់រួចហើយ។ ស្នាមដែកគោលគ្រាន់តែជាភស្ដុតាងអំពីជ័យជម្នះរបស់ទ្រង់លើសាតាំង ជាភស្តុតាងនៃការក្លាយជាតង្វាយលោះបាប ដើម្បីប្រោសលោះមនុស្សជាតិទាំងអស់ប្រកបដោយភាពជោគជ័យប៉ុណ្ណោះ។ ទ្រង់កំពុងតែមានបន្ទូលប្រាប់ដល់មនុស្សថា ទ្រង់បានទទួលយកបាបរបស់មនុស្សជាតិរួចស្រេចទៅហើយ និងចង់ប្រាប់ទៀតថា ទ្រង់បានបញ្ចប់កិច្ចការនៃការប្រោសលោះរបស់ទ្រង់រួចហើយ។ នៅពេលដែលទ្រង់យាងត្រលប់មកជួបពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់នូវសារនេះដល់ពួកគេតាមវិធីសាស្ដ្រនៃការលេចមករបស់ទ្រង់៖ «ខ្ញុំនៅមានព្រះជន្មរស់ ខ្ញុំនៅមានជីវិតនៅឡើយទេ។ ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំកំពុងតែឈរនៅមុខអ្នករាល់គ្នា ដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចមើលឃើញ និងប៉ះពាល់ខ្ញុំបាន។ ខ្ញុំនឹងតែងតែគង់នៅជាមួយអ្នករាល់គ្នាជានិច្ច»។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក៏សព្វព្រះហឫទ័យចង់ប្រើប្រាស់ករណីរបស់ថូម៉ាស ជាសេចក្តីព្រមានមួយដើម្បីប្រាប់ដល់មនុស្សនៅថ្ងៃអនាគតថា៖ ទោះបីអ្នកមិនអាចមើលឃើញ ឬប៉ះពាល់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើទ្រង់ក៏ដោយ ក៏អ្នកមានពរហើយដែរ ដោយសារតែសេចក្តីជំនឿដ៏ពិតរបស់អ្នក ហើយអ្នកអាចមើលឃើញព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដោយសារតែសេចក្តីជំនឿដ៏ពិតរបស់អ្នក ហើយបុគ្គលបែបនេះមានពរហើយ។

ព្រះបន្ទូលដែលចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូល នៅពេលដែលទ្រង់បានលេចមកឱ្យថូម៉ាសបានឃើញ បានផ្ដល់ជាជំនួយដ៏ធំចំពោះមនុស្សទាំងអស់នៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ។ ការលេចមករបស់ទ្រង់នៅចំពោះថូម៉ាស និងព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានថ្លែងទៅកាន់គាត់ បានជះឥទ្ធិពលយ៉ាងជ្រាលជ្រៅទៅលើមនុស្សជំនាន់ក្រោយៗ ហើយវាមាននូវភាពសំខាន់ដ៏ស្ថិតស្ថេរជានិច្ច។ ថូម៉ាសតំណាងឱ្យមនុស្សមួយប្រភេទដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ទាំងចិត្តសង្ស័យលើព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេមាននិស្ស័យសង្ស័យ មានដួងចិត្តដ៏កំណាច ទុយ៌ស ហើយមិនជឿលើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់អាចសម្រេចបាននោះឡើយ។ ពួកគេមិនជឿលើសព្វានុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សដែរ។ យ៉ាងណាមិញ ការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានលក្ខណៈផ្ទុយពីចរិតលក្ខណៈទាំងនេះដែលពួកគេមាន ហើយវាក៏បានផ្ដល់ឱ្យពួកគេនូវឱកាស ដើម្បីរកឃើញពីភាពសង្ស័យរបស់ពួកគេ ឱ្យស្គាល់ពីភាពសង្ស័យរបស់ពួកគេ និងទទួលស្គាល់ពីភាពទុយ៌សរបស់ពួកគេ ហើយចាប់ផ្ដើមជឿយ៉ាងពិតប្រាកដលើអត្ថិភាព និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែរ។ អ្វីដែលបានកើតឡើងជាមួយថូម៉ាស គឺជាសេចក្តីព្រមាន និងសេចក្តីដាស់តឿនមួយសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយៗ ដើម្បីឱ្យមានមនុស្សកាន់តែច្រើនចេះដាស់តឿនខ្លួនឯងកុំឱ្យក្លាយជាមនុស្សសង្ស័យ ដូចជាថូម៉ាស និងជាការដាស់តឿនថា ប្រសិនបើពួកគេចម្អែតខ្លួនដោយភាពសង្ស័យ នោះពួកគេនឹងលិចលង់ចូលទៅក្នុងសេចក្តីងងឹតមិនខាន។ ប្រសិនបើអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែដើរតាមបែបថូម៉ាស ដែលតែងតែចង់ពាល់ឆ្អឹងជំនីររបស់ព្រះអម្ចាស់ និងចង់ពាល់ស្នាមដែកគោលរបស់ទ្រង់ ដើម្បីបញ្ជាក់ ផ្ទៀងផ្ទាត់ ស្ទង់មើលថាតើព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមានព្រះជន្មរស់ឬក៏អត់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងបោះបង់អ្នកចោលមិនខាន។ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវតម្រូវឱ្យមនុស្សកុំធ្វើដូចជាលោកថូម៉ាស ដែលគ្រាន់តែជឿលើអ្វីដែលពួកគេអាចមើលឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែក ប៉ុន្តែទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឱ្យពួកគេក្លាយជាមនុស្សដ៏បរិសុទ្ធ ស្មោះត្រង់ មិនមានចិត្តសង្ស័យចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយគ្រាន់តែជឿ និងដើរតាមទ្រង់។ មនុស្សបែបនេះ គឺមានពរហើយ។ នេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវដ៏តិចតួចមួយដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានចំពោះមនុស្ស ហើយវាក៏ជាសេចក្តីព្រមានមួយដល់អ្នកដើរតាមទ្រង់ដែរ។

ខាងលើនេះគឺជាអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលមានចំពោះអស់អ្នកដែលពេញដោយចិត្តសង្ស័យ។ ដូច្នេះ តើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូល និងធ្វើអ្វីខ្លះទៅចំពោះមនុស្សដែលអាចជឿ និងដើរតាមទ្រង់យ៉ាងស្មោះត្រង់? នេះជាអ្វីដែលយើងនឹងពិនិត្យមើលបន្ទាប់ទៀត តាមរយៈកិច្ចសន្ទនាមួយរវាងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងលោកពេត្រុស។

នៅក្នុងកិច្ចសន្ទនានេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានសួរទៅកាន់ពេត្រុសម្ដងហើយម្ដងទៀតអំពីសំណួរមួយ៖ «ស៊ីម៉ូន កូនយ៉ូហានអើយ តើអ្នកស្រឡាញ់ខ្ញុំឬទេ?» នេះគឺជាបទដ្ឋានដ៏ខ្ពស់មួយដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទាមទារពីមនុស្ស ដូចជាពេត្រុស ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ជាមនុស្សដែលជឿលើព្រះគ្រីស្ទយ៉ាងពិតប្រាកដ និងស្វះស្វែងស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់។ សំណួរនេះគឺជាប្រភេទនៃការស៊ើបអង្កេត និងការសួរដេញដោល ប៉ុន្តែលើសពីនេះទៅទៀត វាក៏ជាការទាមទារចង់បាន និងជាសេចក្តីរំពឹងទុកចំពោះមនុស្ស ដូចជាលោកពេត្រុសដែរ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រនៃការសួរដេញដោលនេះ ដើម្បីឱ្យមនុស្សឆ្លុះកញ្ចក់មើលខ្លួនឯង ដោយសួរថា៖ តើសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវចំពោះមនុស្សមានអ្វីខ្លះ? តើខ្ញុំស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ឬទេ? តើខ្ញុំជាបុគ្គលម្នាក់ដែលស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? តើខ្ញុំគួរតែស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងដូចម្ដេច? ទោះបីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានសួរសំណួរនេះទៅកាន់ពេត្រុសក៏ដោយ ក៏ការពិតនោះគឺថា តាមរយៈការសួរសំណួរទាំងនេះទៅកាន់ពេត្រុស នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ទ្រង់ចង់ប្រើឱកាសនេះ ដើម្បីសួរសំណួរដូចគ្នានេះទៅមនុស្សកាន់តែច្រើន ដែលព្យាយាមស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ពេត្រុសពិតជាមានពរណាស់ដែលអាចដើរតួជាអ្នកតំណាងឱ្យមនុស្សប្រភេទនេះ ក្នុងការទទួលសំណួរនេះពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដោយផ្ទាល់នោះ។

បើធៀបទៅនឹងព្រះបន្ទូលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានថ្លែងទៅកាន់ថូម៉ាស ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់៖ «លូកដៃអ្នកមកចាក់ឆ្អឹងជំនីរខ្ញុំនៅត្រង់នេះ។ កុំរឹងរូសមិនព្រមជឿដូច្នេះឡើយ ចូរជឿទៅ» ជាមួយសំណួរដដែលៗចំនួនបីដងរបស់ទ្រង់ទៅកាន់លោកពេត្រុស៖ «ស៊ីម៉ូន កូនយ៉ូហានអើយ តើអ្នកស្រឡាញ់ខ្ញុំឬទេ?» នោះវាជួយឱ្យមនុស្សកាន់តែដឹងអំពីភាពប្រាកដប្រជានៃអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងភាពបន្ទាន់ដែលទ្រង់មាន ក្នុងអំឡុងពេលនៃការចោទសួររបស់ទ្រង់។ ចំពោះថូម៉ាស ដែលជាអ្នកមានមន្ទិល ជាមួយនឹងនិស្ស័យបោកបញ្ឆោតរបស់គាត់ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានអនុញ្ញាតឱ្យគាត់លូកម្រាមដៃរបស់គាត់ ហើយពាល់ស្នាមដែកគោលនៅក្នុងព្រះកាយរបស់ទ្រង់ ដែលនាំឱ្យគាត់ជឿថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវជាបុត្រមនុស្សដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និងទទួលស្គាល់អត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវថាជាព្រះគ្រីស្ទ។ ហើយទោះបីជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមិនបានស្ដីបន្ទោសថូម៉ាសខ្លាំងៗ និងមិនបានសម្ដែងការជំនុំជម្រះច្បាស់ៗចំពោះគាត់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែទ្រង់បានប្រើសកម្មភាពជាក់ស្ដែង ដើម្បីជួយឱ្យថូម៉ាសដឹងថា ទ្រង់បានយល់ពីគាត់ ខណៈពេលដែលទ្រង់កំពុងតែបង្ហាញអាកប្បកិរិយា និងការតាំងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សបែបនេះ។ សេចក្ដីតម្រូវ និងសេចក្តីរំពឹងទុករបស់ព្រះជាម្ចាស់យេស៊ូវចំពោះមនុស្សបែបនោះ មិនអាចត្រូវបានមើលឃើញចេញពីអ្វីដែលទ្រង់មានបន្ទូលឡើយ ព្រោះមនុស្សបែបថូម៉ាសមិនមានសេចក្តីជំនឿដ៏ពិតប្រាកដឡើយ សូម្បីតែបន្ដិចក៏គ្មានផង។ សេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវសម្រាប់ពួកគេ គឺមានកម្រិត ប៉ុន្តែអាកប្បកិរិយាដែលទ្រង់បង្ហាញចំពោះមនុស្សបែបពេត្រុស គឺមានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះ។ ទ្រង់មិនបានតម្រូវឱ្យពេត្រុសលូកម្រាមដៃរបស់គាត់មកពាល់ស្នាមដែកគោលរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពេត្រុសថា៖ «កុំរឹងរូសមិនព្រមជឿដូច្នេះឡើយ ចូរជឿទៅ!» ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានសួរលោកពេត្រុសនូវសំណួរដដែលៗ។ សំណួរនេះជាសំណួរចាក់ដោតគំនិត និងមានអត្ថន័យ ជាសំណួរមួយដែលធ្វើឱ្យអ្នកដើរតាមព្រះគ្រីស្ទគ្រប់រូបមានវិប្បដិសារី និងអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ប៉ុន្តែវាក៏នាំឱ្យដឹងពីអារម្មណ៍អន្ទះអន្ទែង និងសោកសៅរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែរ។ ហើយនៅពេលដែលពួកគេមានការឈឺចាប់ និងកំពុងរងទុក្ខយ៉ាងខ្លាំង ពួកគេកាន់តែអាចយល់ពីក្ដីកង្វល់របស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ទ្រង់។ ពួកគេចាប់ផ្ដើមដឹងអំពីសេចក្ដីបង្រៀនដ៏ស្មោះអស់ពីចិត្ត និងសេចក្ដីតម្រូវដ៏តឹងរ៉ឹងរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សដ៏បរិសុទ្ធ និងទៀងត្រង់។ សំណួររបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវជួយឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ដឹងថា សេចក្តីរំពឹងទុករបស់ព្រះអម្ចាស់ចំពោះមនុស្សដែលបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងព្រះបន្ទូលដ៏សាមញ្ញនេះ គឺមិនគ្រាន់តែជាការជឿ និងការដើរតាមទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ត្រូវមានការស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នកដែរ។ សេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះ គឺជាការយកចិត្តទុកដាក់ និងការស្ដាប់បង្គាប់។ វាជាការដែលមនុស្សរស់នៅសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ស៊ូស្លាប់ដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ ឧទ្ទិសអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងលះបង់ ព្រមទាំងថ្វាយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះក៏កំពុងតែថ្វាយការកម្សាន្តចិត្តដល់ព្រះជាម្ចាស់ ជួយឱ្យទ្រង់រីករាយនឹងទីបន្ទាល់ និងបានស្ងប់ព្រះទ័យផងដែរ។ វាជាការតបស្នងសងគុណរបស់មនុស្សជាតិចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ជាទំនួលខុសត្រូវ កាតព្វកិច្ច និងភារកិច្ចរបស់មនុស្ស ហើយវាជាផ្លូវមួយដែលមនុស្សត្រូវដើរតាមអស់មួយជីវិតរបស់ពួកគេ។ សំណួរទាំងបីនេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវ និងជាការដាស់តឿនដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលទៅកាន់ពេត្រុស និងមនុស្សទាំងអស់ដែលទ្រង់នឹងប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ គឺសំណួរទាំងបីនេះហើយដែលបានដឹកនាំ និងជំរុញចិត្តរបស់ពេត្រុសឱ្យដើរតាមមាគ៌ានៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់រហូតដល់ទីបញ្ចប់ ហើយគឺសំណួរទាំងបីនៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវរៀបនឹងចាកចេញនេះហើយ ដែលបាននាំលោកពេត្រុសឱ្យចាប់ផ្ដើមមាគ៌ារបស់គាត់ក្នុងការប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះព្រះអម្ចាស់ សំណួរទាំងនេះបានដឹកនាំគាត់ឱ្យខ្វល់ខ្វាយអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់ ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអម្ចាស់ ផ្ដល់ការកម្សាន្តចិត្តដល់ព្រះអម្ចាស់ និងលះបង់ជីវិតរបស់គាត់ទាំងស្រុង ព្រមទាំងអ្វីៗទាំងអស់របស់គាត់ ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់នេះ។

ក្នុងអំឡុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្តោតជាចម្បងទៅលើមនុស្សពីរប្រភេទ។ ប្រភេទទីមួយជាមនុស្សដែលជឿ និងដើរតាមទ្រង់ ជាអ្នកដែលអាចកាន់តាមបទបញ្ញត្តិ និងលីឈើឆ្កាងបាន និងជាអ្នកដែលអាចកាន់តាមផ្លូវនៃយុគសម័យនៃព្រះគុណបាន។ មនុស្សប្រភេទនេះនឹងទទួលបានព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយរីករាយនឹងព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សប្រភេទទីពីរ គឺដូចជាពេត្រុស ជាម្នាក់ដែលអាចត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ ដូច្នេះ ក្រោយពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានធ្វើកិច្ចការដ៏មានអត្ថន័យបំផុតចំនួនពីរមុនគេបង្អស់។ កិច្ចការនេះត្រូវបានធ្វើជាមួយថូម៉ាស ហើយកិច្ចការទីពីរគឺជាមួយពេត្រុស។ តើកិច្ចការទាំងពីរនេះតំណាងឱ្យអ្វីខ្លះទៅ? តើកិច្ចការទាំងពីរនេះតំណាងឱ្យបំណងព្រះហឫទ័យដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិដែរឬទេ? តើកិច្ចការទាំងពីរនេះតំណាងឱ្យភាពស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិដែរឬទេ? កិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើជាមួយថូម៉ាស គឺជាការព្រមានដល់មនុស្សមិនឱ្យក្លាយជាអ្នកចូលចិត្តសង្ស័យ ប៉ុន្តែគឺឱ្យគ្រាន់តែជឿចុះ។ កិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើជាមួយពេត្រុស គឺជាការពង្រឹងសេចក្តីជំនឿរបស់មនុស្សបែបពេត្រុស និងដើម្បីប្រាប់ឱ្យដឹងច្បាស់អំពីសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ដែលមានចំពោះមនុស្សបែបនេះ ដោយបង្ហាញគោលដៅដែលពួកគេគួរតែដេញតាម។

ក្រោយពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានលេចមកឱ្យមនុស្សដែលទ្រង់ចាត់ទុកថាសំខាន់បានឃើញ ទ្រង់បានមានបន្ទូលជាមួយពួកគេ ហើយបានប្រាប់ពួកគេអំពីសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ ដោយឱ្យពួកគេបានដឹងអំពីបំណងព្រះហឫទ័យ និងសេចក្តីរំពឹងទុករបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស។ គឺអាចនិយាយបានថា ក្នុងនាមជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ក្តីបារម្ភរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ និងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស មិនដែលផ្លាស់ប្ដូរឡើយ ហើយវានៅតែដដែល នៅពេលដែលទ្រង់បានគង់នៅក្នុងសាច់ឈាម និងនៅពេលដែលទ្រង់គង់នៅក្នុងរូបកាយខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ក្រោយពេលដែលទ្រង់បានជាប់ឆ្កាង និងមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ទ្រង់បានខ្វល់ខ្វាយអំពីពួកសិស្សទាំងនេះ មុនពេលដែលទ្រង់ជាប់ឆ្កាង ហើយនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គបានជ្រាបដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីសភាពរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ទ្រង់បានយល់អំពីភាពទន់ខ្សោយរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ហើយជាការពិត ការយល់ដឹងរបស់ទ្រង់អំពីមនុស្សគ្រប់រូប ក្រោយពេលដែលទ្រង់បានសុគត បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និងក្លាយជារូបកាយខាងវិញ្ញាណ គឺដូចគ្នាទៅនឹងពេលដែលទ្រង់គង់នៅក្នុងសាច់ឈាមដែរ។ ទ្រង់បានជ្រាបថា មនុស្សមិនបានដឹងច្បាស់អំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ថា ជាព្រះគ្រីស្ទឡើយ ប៉ុន្តែក្នុងអំឡុងពេលដែលទ្រង់គង់នៅក្នុងសាច់ឈាម ទ្រង់មិនមានការទាមទារដ៏តឹងរ៉ឹងពីមនុស្សឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ ក្រោយពេលដែលទ្រង់បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានលេចមកឱ្យពួកគេឃើញ ហើយទ្រង់បានធ្វើឱ្យពួកគេដឹងយ៉ាងប្រាកដថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានយាងមកពីព្រះជាម្ចាស់ និងដឹងទៀតថា ទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ហើយទ្រង់ប្រើការលេចមក និងការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់នេះ ជានិមិត្ត និងការជំរុញចិត្តដ៏ខ្ពស់បំផុតសម្រាប់ការដេញតាមអស់មួយជីវិតរបស់មនុស្សជាតិ។ ការមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញរបស់ទ្រង់មិនគ្រាន់តែបានផ្ដល់កម្លាំងដល់អស់អ្នកដែលបានដើរតាមទ្រង់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែការនេះក៏បានអនុវត្តកិច្ចការនៅយុគសម័យនៃព្រះគុណរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សបានយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ដែរ ហើយជាលទ្ធផល ដំណឹងល្អអំពីសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ បានផ្សព្វផ្សាយទៅកាន់គ្រប់ជ្រុងនៃមនុស្សជាតិបន្ដិចម្ដងៗ។ តើអ្នកនឹងនិយាយថា ការលេចមករបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ មានភាពសំខាន់ណាមួយឬទេ? បើអ្នកជាថូម៉ាស ឬជាពេត្រុសនៅគ្រានោះ ហើយអ្នកបានជួបហេតុការណ៍ដូចគ្នានេះនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក ជាហេតុការណ៍ដ៏មានអត្ថន័យបំផុត តើវានឹងជះឥទ្ធិពលអ្វីខ្លះទៅលើអ្នក? តើអ្នកនឹងមើលឃើញហេតុការណ៍នេះជានិមិត្តដ៏ល្អបំផុត និងធំបំផុតនៃជីវិតរបស់អ្នកដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ឬ? តើអ្នកនឹងមើលឃើញហេតុការណ៍នេះ ជាកម្លាំងជំរុញចិត្តអ្នក នៅពេលដែលអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ស្វះស្វែងខំបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងព្យាយាមស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នកទាំងស្រុងឬ? តើអ្នកនឹងខិតខំប្រឹងប្រែងអស់មួយជីវិត ដើម្បីផ្សព្វផ្សាយអំពីនិមិត្តដ៏ធំបំផុតនេះឬ? តើអ្នកនឹងទទួលយកភារកិច្ចនៃការផ្សព្វផ្សាយសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ជាបញ្ជាបេសកកម្មមួយមកពីព្រះជាម្ចាស់ឬ? ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាមិនទាន់បានដកពិសោធន៍ហេតុការណ៍នេះក៏ដោយ ប៉ុន្តែឧទាហរណ៍ចំនួនពីររបស់ថូម៉ាស និងពេត្រុសគឺគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មនុស្សសម័យទំនើប ដើម្បីទទួលបានការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់លាស់អំពីព្រះជាម្ចាស់ និងអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ គឺអាចនិយាយបានថា ក្រោយពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម ក្រោយពេលដែលទ្រង់បានដកពិសោធន៍ជីវិតដោយផ្ទាល់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ និងដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់នូវជីវិតមនុស្ស ហើយក្រោយពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញសេចក្តីអាក្រក់របស់មនុស្សជាតិ និងស្ថានភាពនៃជីវិតមនុស្សនៅគ្រានោះ ព្រះជាម្ចាស់ដែលគង់នៅក្នុងសាច់ឈាមបានមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅអំពីភាពតែលតោល ភាពអាណោចអាធ័ម និងភាពគួរឱ្យអាណិតរបស់មនុស្សជាតិ។ ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែមានព្រះទ័យអាណិតអាសូរចំពោះស្ថានភាពរបស់មនុស្ស ដោយសារតែភាពជាមនុស្សដែលទ្រង់មាន ខណៈពេលទ្រង់កំពុងតែមានព្រះជន្មរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ដោយសារតែសភាវៈខាងសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់។ ការនេះបាននាំឱ្យទ្រង់មានអារម្មណ៍ខ្វល់ខ្វាយកាន់តែខ្លាំងចំពោះអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់។ នេះប្រហែលជាអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាមិនអាចយល់បានឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំអាចពណ៌នាអំពីក្ដីបារម្ភ និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់ដែលព្រះជាម្ចាស់គង់ក្នុងសាច់ឈាមមានចំពោះអ្នកដើរតាមគ្រប់រូបរបស់ទ្រង់ ដោយគ្រាន់តែប្រើពាក្យពីរម៉ាត់ប៉ុណ្ណោះ៖ «បារម្ភយ៉ាងខ្លាំង» ទោះបីពាក្យនេះចេញមកពីភាសារបស់មនុស្សក៏ដោយ ហើយទោះបីវាមានលក្ខណៈជាមនុស្សក្ដី ប៉ុន្តែពាក្យនេះពិតជាបង្ហាញ និងពណ៌នាអំពីអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់។ ចំពោះការបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស នៅលើដំណើរផ្លូវនៃបទពិសោធរបស់អ្នក នោះអ្នករាល់គ្នានឹងយល់អំពីអារម្មណ៍នេះ និងភ្លក់រសជាតិនៃអារម្មណ៍នេះបន្ដិចម្ដងៗ។ យ៉ាងណាមិញ ការនេះអាចសម្រេចទៅបានតាមរយៈការយល់បន្តិចម្ដងៗអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយឈរលើមូលដ្ឋាននៃការដេញតាមការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងនិស្ស័យរបស់អ្នកផ្ទាល់។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានលេចមក វាបានធ្វើឱ្យក្ដីបារម្ភយ៉ាងខ្លាំងរបស់ទ្រង់ដែលមានចំពោះអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់នៅក្នុងភាពជាមនុស្ស បានសម្ដែងចេញ និងបន្តទៅកាន់រូបកាយខាងវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ ឬក៏អ្នកអាចនិយាយបានថា ទៅកាន់ភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់។ ការលេចមកនេះបានជួយឱ្យមនុស្សដកពិសោធន៍ និងមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីក្តីបារម្ភ និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ម្ដងទៀត ហើយក៏បញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ដែរថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដែលផ្ដើមយុគសម័យមួយ ដែលលាតត្រដាងយុគសម័យមួយ ហើយក៏ជាព្រះដែលបិទបញ្ចប់យុគសម័យមួយដែរ។ តាមរយៈការលេចមកនេះ ព្រះអង្គបានពង្រឹងសេចក្តីជំនឿរបស់មនុស្សទាំងអស់ និងបានបញ្ជាក់ទៅកាន់ពិភពលោកនូវការពិតថា ទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ ការនេះបានធ្វើឱ្យអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់ទទួលបាននូវការបញ្ជាក់ដ៏អស់កល្បជានិច្ច ហើយតាមរយៈការលេចមកនេះ ព្រះអង្គក៏បានផ្ដើមនូវដំណាក់កាលមួយនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងយុគសម័យថ្មីដែរ។

១៣. ព្រះយេស៊ូវបរិភោគនំប៉័ង និងពន្យល់អំពីបទគម្ពីរ ក្រោយពេលដែលព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ

លូកា ២៤:៣០-៣២ លុះដល់ពេលជប់លាង ពេលទ្រង់គង់នៅតុអាហារជាមួយគ្នា ព្រះ‌អង្គបានយកនំបុ័ង ហើយក៏ប្រទានពរ រួចកាច់ប្រទានឱ្យគេ។ ហើយភ្នែកគេបើកភ្លឺឡើង ហើយគេក៏បានស្គាល់ទ្រង់ តែព្រះ‌អង្គក៏បាត់ពីភ្នែករបស់គេទៅ។ ហើយពួកគេនិយាយគ្នាថា៖ តើដួងចិត្តរបស់យើងមិនឆេះឆួលទេឬអី ពេលដែលទ្រង់មានព្រះ‌បន្ទូលមកកាន់យើងនៅតាមផ្លូវ និងក្នុងពេលទ្រង់បកស្រាយបទគម្ពីរប្រាប់យើង?

១៤. ពួកសិស្សថ្វាយត្រីអាំងដល់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីបរិភោគ

លូកា ២៤:៣៦-៤៣ ហើយកាលពួកគេកំពុងនិយាយអំពីរឿងទាំងនេះ ព្រះ‌យេស៊ូវក៏បានគង់នៅកណ្ដាលចំណោមពួកគេ ហើយមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ សូមឱ្យសេចក្តីសុខសាន្តកើតមានដល់អ្នករាល់គ្នាចុះ។ ប៉ុន្ដែ ពួកគេបានភ័យតក់ស្លុតជាខ្លាំង ព្រោះគេស្មានថាជាខ្មោចលង។ ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទៅគេថា៖ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាថប់បារម្ភ និងមានចិត្តសង្ស័យដូច្នេះ? ចូរមើលដៃជើងខ្ញុំទៅ ដើម្បីឱ្យប្រាកដថា នេះគឺខ្ញុំមែន។ សាកស្ទាបខ្ញុំមើល៍ ដ្បិតខ្មោចគ្មានសាច់ និងឆ្អឹង ដូចជាអ្នករាល់គ្នាឃើញខ្ញុំនេះទេ។ ពេលទ្រង់មានព្រះ‌បន្ទូលទាំងនេះរួចហើយ ព្រះអង្គក៏បង្ហាញព្រះ‌ហស្ត និងព្រះ‌បាទាទ្រង់ឱ្យគេឃើញ។ កាលពួកគេមិនទាន់ជឿនៅឡើយ ដោយព្រោះតែគេអរផង និងងឿងឆ្ងល់ផង ព្រះ‌អង្គក៏មានព្រះ‌បន្ទូលសួរគេថា៖ នៅទីនេះ តើអ្នករាល់គ្នាមានអ្វីបរិ‌ភោគឬទេ? ពួកគេក៏យកត្រីអាំងមួយដុំ និងផ្លិតឃ្មុំមកថ្វាយព្រះ‌អង្គ ហើយព្រះ‌អង្គទទួលយកមកសោយនៅចំពោះមុខពួកគេ។

បន្ទាប់មកទៀត យើងនឹងពិនិត្យមើលទៅលើអត្ថបទគម្ពីរខាងលើ។ អត្ថបទគម្ពីរទីមួយ គឺជាការពណ៌នាអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលកំពុងបរិភោគនំប៉័ង និងកំពុងតែពន្យល់អំពីបទគម្ពីរ ក្រោយទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ហើយអត្ថបទគម្ពីរទីពីរគឺជាពណ៌នាអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលកំពុងតែបរិភោគត្រីអាំង។ តើអត្ថបទគម្ពីរទាំងពីរនេះជួយឱ្យអ្នកដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? តើអ្នកអាចស្រមៃឃើញអំពីរូបភាពដែលអ្នកទទួលបានចេញពីសេចក្តីពណ៌នាទាំងនេះអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលកំពុងបរិភោគនំប៉័ង ហើយបន្ទាប់មក បរិភោគត្រីអាំងដែរឬទេ? តើអ្នកអាចស្រមៃឃើញទេថា បើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវកំពុងតែឈរនៅមុខអ្នករាល់គ្នា កំពុងតែបរិភោគនំប៉័ង តើអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចដែរ? ឬប្រសិនបើទ្រង់កំពុងតែបរិភោគរួមតុជាមួយអ្នករាល់គ្នា បរិភោគត្រី និងនំប៉័ងជាមួយមនុស្ស តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចដែរនៅពេលនោះ? ប្រសិនបើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះអម្ចាស់ និងមានអារម្មណ៍ថា ទ្រង់មានភាពស្និទ្ធស្នាលជាមួយអ្នក នោះវាជាអារម្មណ៍ត្រឹមត្រូវហើយ។ នេះគឺជាលទ្ធផលដ៏ជាក់ច្បាស់ថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវចង់នាំឱ្យមានការបរិភោគនំប៉័ង និងត្រីនៅមុខក្រុមមនុស្ស ក្រោយទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ។ ប្រសិនបើព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលជាមួយមនុស្ស ក្រោយទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ប្រសិនបើពួកគេមិនអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីសាច់ និងឆ្អឹងរបស់ទ្រង់ទេ ប៉ុន្តែ ផ្ទុយទៅវិញ មានអារម្មណ៍ថា ទ្រង់ជាព្រះវិញ្ញាណដែលមិនអាចពាល់បាន តើពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចទៅ? តើពួកគេនឹងមិនត្រូវខកចិត្តទេឬ? ដោយមានអារម្មណ៍ខកចិត្ត តើមនុស្សនឹងមិនមានអារម្មណ៍ថា ទ្រង់បានបោះបង់ពួកគេចោលដែរទេឬ? តើពួកគេនឹងមិនមានអារម្មណ៍ពីគម្លាតរវាងខ្លួនឯង និងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទទេឬ? តើគម្លាតនេះនឹងបង្កើតឱ្យមានការជះឥទ្ធិពលអវិជ្ជមានអ្វីខ្លះទៅលើទំនាក់ទំនងរបស់មនុស្សជាមួយព្រះជាម្ចាស់? មនុស្សនឹងប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច មិនហ៊ានចូលជិតទ្រង់ឡើយ ហើយជាលទ្ធផល ពួកគេនឹងមានអាកប្បកិរិយាចង់រក្សាគម្លាតនៅឆ្ងាយពីទ្រង់មិនខាន។ ចាប់ពីពេលនោះទៅ ពួកគេនឹងប្រិតប្រៀងទំនាក់ទំនងដ៏ជិតស្និទ្ធរបស់ពួកគេជាមួយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទ ហើយវិលត្រលប់ទៅកាន់ទំនាក់ទំនងមួយរវាងមនុស្សជាតិ និងព្រះជាម្ចាស់ដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ដែលមានកាលមុនយុគសម័យនៃព្រះគុណវិញ។ រូបកាយខាងវិញ្ញាណដែលមនុស្សមិនអាចពាល់បាន ឬមានអារម្មណ៍ដឹងនេះ នឹងនាំមកនូវការលុបបំបាត់ភាពស្និទ្ធស្នាលរបស់ពួកគេជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាក៏នឹងបញ្ចប់ទំនាក់ទំនងស្និទ្ធស្នាល ដែលបានបង្កើតឡើងក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្រីស្ទបានគង់នៅក្នុងសាច់ឈាម ជាពេលដែលគ្មានគម្លាតរវាងទ្រង់ និងមនុស្សនោះ ត្រូវបញ្ចប់ដែរ។ អារម្មណ៍តែមួយគត់ដែលផុសឡើងនៅក្នុងមនុស្សតាមរយៈរូបកាយខាងវិញ្ញាណ គឺជាអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ការគេចវេះ និងការសម្លក់សម្លឹងដោយឥតមាត់ក។ ពួកគេនឹងមិនហ៊ានចូលជិត ឬចូលរួមសន្ទនាជាមួយទ្រង់ឡើយ ហើយក៏មិនហ៊ានដើរតាម ទុកចិត្ត ឬសម្លឹងមើលទៅកាន់ទ្រង់ដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនចង់ទតឃើញមនុស្សមានអារម្មណ៍បែបនេះចំពោះទ្រង់ឡើយ ទ្រង់មិនចង់ទតឃើញមនុស្សគេចវេះពីទ្រង់ ឬដកខ្លួនចេញពីទ្រង់នោះទេ។ ទ្រង់គ្រាន់តែសព្វព្រះហឫទ័យចង់ឱ្យមនុស្សយល់ពីទ្រង់ ចូលជិតទ្រង់ និងក្លាយជាក្រុមគ្រួសាររបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក កូនចៅរបស់អ្នកបានឃើញអ្នក ប៉ុន្តែមិនទទួលស្គាល់អ្នក និងមិនហ៊ានចូលជិតអ្នក តែបែរជាចេះតែគេចវេះពីអ្នក ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចទទួលបានការយល់ដឹងរបស់ពួកគេសម្រាប់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកបានធ្វើសម្រាប់ពួកគេ តើវានឹងធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចទៅ? តើវានឹងមិនធ្វើឱ្យអ្នកឈឺចាប់ទេឬ? តើអ្នកនឹងមិនខូចចិត្តទេឬ? នោះហើយជាអារម្មណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់មាន នៅពេលដែលមនុស្សគេចវេះពីទ្រង់។ ដូច្នេះ ក្រោយពេលដែលទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅតែលេចមកឱ្យមនុស្សបានឃើញនៅក្នុងទម្រង់ជាសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នៅតែសោយអាហារជាមួយពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញមនុស្សជាក្រុមគ្រួសារមួយ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឱ្យមនុស្សមើលឃើញទ្រង់ជាព្រះដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេផងដែរ។ គឺមានតែបែបនេះទេ ទើបព្រះជាម្ចាស់អាចទទួលបានមនុស្សយ៉ាងពិតប្រាកដ ហើយមានតែបែបនេះទេ ទើបមនុស្សអាចស្រឡាញ់ និងថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ។ ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាអាចយល់ហើយឬនៅអំពីបំណងរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងការដកស្រង់បទគម្ពីរទាំងពីរនេះ ដែលចែងអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបរិភោគនំប៉័ង និងពន្យល់អំពីបទគម្ពីរ ក្រោយពេលដែលទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និងចែងអំពីពួកសិស្សថ្វាយត្រីអាំងឱ្យព្រះយេស៊ូវសោយ?

អាចនិយាយបានថា រឿងជាច្រើនដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូល និងបានធ្វើ ក្រោយពេលព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ គឺមានគំនិតស្មោះត្រង់នៅក្នុងនោះ។ រឿងទាំងនេះបានពេញដោយសេចក្តីសប្បុរស និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្ស ហើយក៏ពេញដោយសេចក្តីថ្នាក់ថ្នម និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់ដែលទ្រង់មានចំពោះទំនាក់ទំនងដ៏ស្និទ្ធស្នាលដែលទ្រង់បានបង្កើតឡើងជាមួយមនុស្សជាតិ ក្នុងអំឡុងពេលដែលទ្រង់គង់នៅក្នុងសាច់ឈាមដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត សាច់រឿងទាំងនេះក៏ពេញដោយភាពអាឡោះអាល័យ និងអារម្មណ៍ប៉ងចង់បរិភោគអាហារ និងរស់នៅជាមួយអ្នកដើរតាមទ្រង់ ក្នុងពេលដែលទ្រង់គង់នៅក្នុងសាច់ឈាមដែរ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនចង់ឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ថាមានគម្លាតរវាងព្រះជាម្ចាស់និងមនុស្សឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនចង់ឱ្យមនុស្សជាតិឃ្លាតចេញពីព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត ទ្រង់មិនចង់ឱ្យមនុស្សជាតិមានអារម្មណ៍ថា ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវលែងជាព្រះអម្ចាស់ដែលធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងស្និទ្ធស្នាលជាមួយមនុស្ស មិនចង់ឱ្យគេមានអារម្មណ៍ថា ទ្រង់លែងនៅជាមួយមនុស្សជាតិ ដោយសារតែទ្រង់បានយាងត្រលប់ទៅឯពិភពខាងវិញ្ញាណ ត្រលប់ទៅឯព្រះវរបិតាដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ឬពាល់បាន។ ទ្រង់មិនចង់ឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ពីភាពខុសគ្នាណាមួយនៅក្នុងឋានៈដែលបានលេចឡើងរវាងទ្រង់និងមនុស្សជាតិឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញមនុស្សដែលចង់ដើរតាមទ្រង់ តែរក្សាគម្លាតនៅឆ្ងាយពីទ្រង់ ដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានឈឺចាប់ ពីព្រោះនោះមានន័យថា ដួងចិត្តរបស់ពួកគេគឺនៅឆ្ងាយពីទ្រង់ និងមានន័យទៀតថា វានឹងពិបាកខ្លាំងសម្រាប់ទ្រង់ក្នុងការទទួលបានដួងចិត្តរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើទ្រង់បានលេចមកឱ្យមនុស្សឃើញនៅក្នុងរូបកាយខាងវិញ្ញាណ ដែលពួកគេមិនអាចមើលឃើញ ឬពាល់បាន នោះវានឹងធ្វើឱ្យមនុស្សឃ្លាតឆ្ងាយចេញពីព្រះជាម្ចាស់ម្ដងទៀត ហើយវានឹងនាំឱ្យមនុស្សយល់ច្រឡំចំពោះព្រះគ្រីស្ទ ក្រោយពេលទ្រង់មានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ ដោយចាត់ទុកទ្រង់ថាខ្ពង់ខ្ពស់ ហើយមានលក្ខណៈខុសប្លែកពីមនុស្ស និងជាម្នាក់ដែលលែងរួមតុ ទទួលទានអាហារជាមួយមនុស្ស ដោយសារតែមនុស្សមានបាប និងស្មោកគ្រោក ហើយគេមិនអាចចូលជិតព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ដើម្បីលុបបំបាត់ការយល់ច្រឡំរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើកិច្ចការមួយចំនួនដែលទ្រង់ធ្លាប់បានធ្វើនៅក្នុងសាច់ឈាម ដូចបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថា៖ «ព្រះ‌អង្គបានយកនំបុ័ង ហើយក៏ប្រទានពរ រួចកាច់ប្រទានឱ្យគេ»។ ទ្រង់ក៏បានពន្យល់បទគម្ពីរទៅពួកគេ ដូចដែលទ្រង់ធ្លាប់បានធ្វើកាលពីអតីតកាល។ គ្រប់កិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើនេះ បានធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាដែលបានឃើញទ្រង់ មានអារម្មណ៍ថា ព្រះអម្ចាស់មិនបានផ្លាស់ប្ដូរឡើយ មានអារម្មណ៍ថា ទ្រង់នៅតែជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដដែល។ ទោះបីទ្រង់បានជាប់ឆ្កាង ហើយបានដកពិសោធន៍សេចក្តីស្លាប់ហើយក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ និងមិនបានចាកចោលមនុស្សជាតិនោះឡើយ។ ទ្រង់បានត្រលប់មកគង់នៅកណ្ដាលចំណោមមនុស្ស ហើយគ្មានអ្វីមួយអំពីទ្រង់ដែលផ្លាស់ប្ដូរឡើយ។ បុត្រមនុស្សដែលកំពុងតែឈរនៅមុខមនុស្ស គឺនៅតែជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដដែល។ ឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ និងរបៀបនៃការសន្ទនារបស់ទ្រង់ជាមួយមនុស្ស គឺនៅតែដដែល។ ទ្រង់នៅតែជាព្រះពេញដោយសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរស ព្រះគុណ និងការអត់ធ្មត់។ ទ្រង់នៅតែជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែលស្រឡាញ់អ្នកដទៃ ដូចព្រះអង្គស្រឡាញ់អង្គទ្រង់ ដែលអាចអត់ទោសឱ្យមនុស្សជាតិប្រាំពីរចិតសិបដង។ ដូចជាទ្រង់តែងតែធ្វើកាលពីមុន គឺទ្រង់បានសោយអាហារជាមួយមនុស្ស ពិភាក្សាអំពីបទគម្ពីរជាមួយពួកគេ ហើយអ្វីដែលកាន់តែសំខាន់នោះគឺ ដូចកាលគ្រាមុនដែរ ទ្រង់បានចេញមកពីសាច់ឈាម ហើយមនុស្សអាចមើលឃើញ និងប៉ះពាល់ទ្រង់បាន។ បុត្រមនុស្សដែលធ្លាប់ជួយឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាល មានអារម្មណ៍ស្រួលចិត្ត និងមានអំណរក្នុងការទទួលបានម្ដងទៀតនូវអ្វីមួយដែលធ្លាប់បានបាត់បង់។ តាមរយៈភាពស្រួលចិត្តយ៉់ាងខ្លាំងនោះ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមពឹងអាង និងសម្លឹងទៅកាន់បុត្រមនុស្សនេះ ដែលអាចអត់ទោសដល់មនុស្សជាតិពីអំពើបាបរបស់ពួកគេ ដោយចិត្តក្លាហាន និងទំនុកចិត្ត។ ពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋាននៅក្នុងព្រះនាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដោយគ្មានចិត្តអល់អែក អធិស្ឋានចង់ទទួលបានព្រះគុណ ព្រះពររបស់ទ្រង់ និងទទួលបានសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីអំណរពីទ្រង់ ទទួលបានការយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងការការពារពីទ្រង់ ហើយពួកគេចាប់ផ្ដើមប្រោសអ្នកជំងឺឱ្យជា និងបណ្ដេញអារក្សនៅក្នុងព្រះនាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។

ក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើការនៅក្នុងសាច់ឈាម អ្នកដើរតាមទ្រង់ភាគច្រើនមិនអាចផ្ទៀងផ្ទាត់ទាំងស្រុងអំពីអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ និងសេចក្តីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលនោះឡើយ។ នៅពេលដែលទ្រង់កំពុងតែចូលទៅជិតឈើឆ្កាង អាកប្បកិរិយារបស់អ្នកដើរតាមទ្រង់ គឺជាការអង្កេតមើល។ បន្ទាប់មក ចាប់តាំងពីពេលដែលទ្រង់បានជាប់ឆ្កាង រហូតដល់ទ្រង់បានសុគតនៅក្នុងផ្នូរ អាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សដែលមានចំពោះទ្រង់ គឺជាការខកចិត្ត។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ មនុស្សបានចាប់ផ្ដើមចេញពីការមានភាពសង្ស័យក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេទៅលើសេចក្តីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូល ក្នុងអំឡុងពេលដែលទ្រង់គង់នៅក្នុងសាច់ឈាម ទៅរកការបដិសេធសេចក្តីទាំងនោះទាំងស្រុងតែម្ដង។ បន្ទាប់មក នៅពេលដែលទ្រង់បានយាងចេញពីផ្នូរ ហើយបានលេចមកឱ្យពួកគេបានឃើញម្ដងមួយៗ នោះមនុស្សភាគច្រើនដែលបានឃើញទ្រង់ផ្ទាល់នឹងភ្នែក ឬបានឮដំណឹងអំពីការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ក៏ចាប់ផ្ដើមប្ដូរអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេបន្ដិចម្ដងៗ ពីការបដិសេធទៅរកភាពសង្ស័យវិញ។ ទាល់តែនៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានឱ្យថូម៉ាសលូកម្រាមដៃរបស់គាត់ពាល់ឆ្អឹងជំនីររបស់ទ្រង់ និងនៅពេលដែលទ្រង់បានកាច់នំប៉័ង ហើយសោយអាហារនៅមុខបណ្ដាជន ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ ហើយបន្ទាប់មក បន្តសោយត្រីអាំងនៅមុខពួកគេប៉ុណ្ណោះ ទើបពួកគេបានទទួលយកការពិតថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវពិតជាព្រះគ្រីស្ទដែលគង់នៅក្នុងសាច់ឈាមមែន។ អ្នកអាចនិយាយបានថា មើលទៅដូចជារូបកាយនៃសាច់ និងឈាមខាងវិញ្ញាណនេះកំពុងតែឈរនៅមុខមនុស្សទាំងនោះ ដែលកំពុងតែដាស់ពួកគេម្នាក់ៗឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលពីសុបិនអ៊ីចឹង៖ បុត្រមនុស្សដែលកំពុងតែឈរនៅមុខពួកគេ គឺជាព្រះដែលបានមានព្រះជន្មរស់តាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។ ទ្រង់មានរូបរាង មានសាច់ និងឆ្អឹង ហើយទ្រង់ក៏បានរស់នៅ និងសោយអាហាររួមជាមួយមនុស្សជាតិអស់រយៈពេលជាយូរឆ្នាំមកហើយដែរ...។ នៅពេលនេះ មនុស្សមានអារម្មណ៍ថា អត្ថិភាពរបស់ទ្រង់គឺជាការពិត និងពិតជាអស្ចារ្យណាស់។ នៅពេលដូចគ្នានោះ ពួកគេក៏មានអំណរ ហើយចិត្តរីករាយ និងមានអារម្មណ៍រំជើបរំជួលយ៉ាងខ្លាំងដែរ។ ការលេចមកនេះបានជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីការបន្ទាបអង្គទ្រង់របស់ទ្រង់ មានអារម្មណ៍ដឹងអំពីភាពស្និទ្ធស្នាល និងការជំពាក់ព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ ព្រមទាំងមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីទំហំដែលទ្រង់បានគិតគូរអំពីពួកគេ។ ការជួបជុំដ៏ខ្លីនេះបានធ្វើឱ្យមនុស្សដែលបានឃើញព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ មានអារម្មណ៍ថា ឆាកជីវិតនេះបានកន្លងផុតទៅហើយ។ ដួងចិត្តដែលធ្លាប់បាត់បង់ ច្របូកច្របល់ ភ័យខ្លាច អន្ទះសា ស្រេកឃ្លាន និងស្ពឹកស្រពន់របស់ពួកគេ ទទួលបានការកម្សាន្តចិត្ត។ ពួកគេលែងសង្ស័យ ឬខកចិត្តទៀតហើយ ដោយសារតែពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ឥឡូវនេះ គេមានសេចក្តីសង្ឃឹម និងអ្វីមួយដែលពួកគេអាចពឹងអាស្រ័យបាន។ បន្ទាប់មក បុត្រមនុស្សដែលបានឈរនៅចំពោះពួកគេ នឹងក្លាយជាអង្គរក្សរបស់ពួកគេជារៀងរហូត។ ទ្រង់នឹងក្លាយជាប៉មដ៏រឹងមាំរបស់ពួកគេ ជាជម្រករបស់ពួកគេអស់កល្បជានិច្ច។

ទោះបីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញក៏ដោយ ក៏ព្រះហឫទ័យ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់មិនបានចាកចោលមនុស្សជាតិឡើយ។ តាមរយៈការលេចមកឱ្យមនុស្សបានឃើញ ទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា ទោះបីទ្រង់បានគង់នៅក្នុងទម្រង់អ្វីក៏ដោយ ក៏ទ្រង់នឹងនៅតាមការពារមនុស្ស យើងជាមួយពួកគេ និងគង់នៅជាមួយពួកគេគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែងដែរ។ ទ្រង់បានមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេថា នៅគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែង ទ្រង់នឹងផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាតិ និងតាមមើលថែពួកគេ អនុញ្ញាតឱ្យពួកគេមើលឃើញ និងប៉ះពាល់ទ្រង់ ហើយធានាថា ពួកគេនឹងមិនមានអារម្មណ៍តែលតោលម្ដងទៀតឡើយ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក៏សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឱ្យមនុស្សដឹងថា ពួកគេមិនរស់នៅតែម្នាក់ឯងនៅក្នុងលោកនេះឡើយ។ មនុស្សជាតិមាននូវការមើលថែរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះអម្ចាស់គង់នៅជាមួយពួកគេ។ ពួកគេតែងតែអាចពឹងអាងលើព្រះជាម្ចាស់បានជានិច្ច ហើយទ្រង់ជាគ្រួសារដល់អ្នកដើរតាមទ្រង់គ្រប់គ្នា។ ដោយមានព្រះជាម្ចាស់ជាទីពំនាក់ មនុស្សជាតិនឹងលែងមានអារម្មណ៍ឯកោ ឬតែលតោល ហើយអស់អ្នកដែលទទួលយកទ្រង់ ជាតង្វាយលោះបាបរបស់ពួកគេ នឹងលែងជាប់នៅក្នុងបាបតទៅទៀតហើយ។ នៅក្នុងភ្នែករបស់មនុស្ស ចំណែកនៃកិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានអនុវត្ត ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ទាំងនេះ គឺជាកិច្ចការតូចតាចបំផុត ប៉ុន្តែរបៀបដែលខ្ញុំមើលឃើញនោះគឺថា គ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើ សុទ្ធតែមានន័យ មានតម្លៃ សំខាន់ និងពេញដោយសារៈសំខាន់។

ទោះបីពេលវេលានៃការធ្វើការនៅក្នុងសាច់ឈាមរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ មានពេញដោយទុក្ខលំបាក និងទុក្ខវេទនាក៏ដោយ ក៏ទ្រង់សម្រេចបានទាំងស្រុង និងបានយ៉ាងគ្រប់លក្ខណ៍នូវកិច្ចការរបស់ទ្រង់កាលគ្រាដែលទ្រង់គង់នៅខាងក្នុងសាច់ឈាម ដើម្បីប្រោសលោះមនុស្សជាតិ តាមរយៈការលេចមកនៅក្នុងរូបកាយខាងវិញ្ញាណនៃសាច់ និងឈាមរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានចាប់ផ្ដើមព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការត្រលប់ជាសាច់ឈាម ហើយទ្រង់បានបញ្ចប់ព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការលេចមកឱ្យមនុស្សជាតិបានឃើញនៅក្នុងទម្រង់ខាងសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់បានប្រកាសអំពីយុគសម័យនៃព្រះគុណ ដោយចាប់ផ្ដើមយុគសម័យមួយថ្មី តាមរយៈអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ។ តាមរយៈអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ជាព្រះគ្រីស្ទ ទ្រង់បានអនុវត្តកិច្ចការនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ ហើយទ្រង់បានពង្រឹង និងដឹកនាំអ្នកដើរតាមទ្រង់ទាំងអស់នៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ។ គឺអាចនិយាយបានថា ទ្រង់ពិតជាបានបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលទ្រង់បានចាប់ផ្ដើម។ វាមាននូវជំហាន និងផែនការ ហើយកិច្ចការនេះក៏ពេញដោយព្រះប្រាជ្ញាញាណ សព្វានុភាព ទង្វើដ៏អស្ចារ្យរបស់ទ្រង់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ ព្រមទាំងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ដែរ។ ជាការពិត រឿងដ៏សំខាន់ដែលមាននៅទូទាំងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការមើលថែរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ ព្រោះព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានពេញដោយក្តីបារម្ភដែលទ្រង់មិនអាចបោះចោលបានឡើយ។ នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់ សេចក្តីសង្ឃឹម និងក្ដីបារម្ភដ៏មិនផ្លាស់ប្រែរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ ត្រូវបានបើកសម្ដែង ហើយការយកព្រះទ័យទុកដាក់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ ក៏ត្រូវបានលាតត្រដាងដែរ។ គ្មានអ្វីមួយបានផ្លាស់ប្ដូរឡើយ តាំងពីដើមរហូតដល់ពេលបច្ចុប្បន្ន គឺនៅតែដដែល។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញអំពីការនេះឬទេ? នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញការនេះ តើដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាមិនស្រូបចូលកាន់តែជិតព្រះជាម្ចាស់ទាំងមិនដឹងខ្លួនទេឬ? ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាបានរស់នៅក្នុងយុគសម័យនោះ ហើយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានលេចមកឱ្យអ្នកបានឃើញ ក្រោយការមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញរបស់ទ្រង់នៅក្នុងទម្រង់រូបិយ ហើយប្រសិនបើទ្រង់បានគង់នៅពីមុខអ្នក សោយនំប៉័ង និងត្រី ហើយពន្យល់អំពីបទគម្ពីរដល់អ្នករាល់គ្នា និងមានបន្ទូលជាមួយអ្នករាល់គ្នា តើអ្នករាល់គ្នានឹងមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចដែរ? តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍រីករាយដែរឬទេ? ឬក៏អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ពិរុទ្ធ? ការយល់ច្រឡំ និងការគេចចេញពីព្រះជាម្ចាស់កាលពីអតីតកាល ជម្លោះ និងភាពសង្ស័យលើព្រះជាម្ចាស់ តើអ្វីៗទាំងអស់មិនត្រូវរលាយបាត់ទេឬអី? តើទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សនឹងមិនកាន់តែមានភាពធម្មតា និងត្រឹមត្រូវទេឬ?

តាមរយៈការបកស្រាយជំពូកដ៏តិចតួចនៃព្រះគម្ពីរ តើអ្នករាល់គ្នារកឃើញគុណវិបត្តិណាមួយនៅក្នុងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាឃើញមានសេចក្តីមិនបរិសុទ្ធណាមួយនៅក្នុងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញសេចក្តីបញ្ឆោត ឬការអាក្រក់ណាមួយនៅក្នុងសព្វានុភាព ឬព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? គឺប្រាកដជាគ្មានឡើយ! ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាអាចនិយាយយ៉ាងប្រាកដថា ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បរិសុទ្ធដែរឬទេ? តើអ្នកអាចនិយាយយ៉ាងប្រាកដថា អារម្មណ៍នីមួយៗរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការបើកសម្ដែងអំពីសារជាតិ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ក្រោយពេលអ្នករាល់គ្នាបានអានព្រះបន្ទូលទាំងនេះហើយ ការយល់ដឹងដែលអ្នករាល់គ្នាទទួលបានពីព្រះបន្ទូលទាំងនេះ នឹងជួយដល់អ្នក ហើយផ្ដល់ជាប្រយោជន៍ដល់អ្នកនៅក្នុងការដេញតាមចង់បានការផ្លាស់ប្ដូរមួយនៅក្នុងនិស្ស័យ និងការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយសង្ឃឹមថា វានឹងបង្កើតផលផ្លែនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា ជាផលផ្លែដែលចម្រើនឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ដូច្នេះ នៅក្នុងដំណើរការនៃការដេញតាមនេះ អ្នករាល់គ្នានឹងចូលទៅកាន់តែជិតព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងចូលកាន់តែជិតបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវទុកដែរ។ អ្នកនឹងលែងធុញទ្រាន់ក្នុងការដេញតាមសេចក្តីពិតព្រមទាំងលែងមានអារម្មណ៍ថា ការដេញតាមសេចក្តីពិត និងការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងនិស្ស័យ គឺជារឿងក្ដៅក្រហាយ ឬជាបន្ទុកដ៏លើសលប់ទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយទទួលបានការជំរុញចិត្តពីការបង្ហាញនិស្ស័យដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសារជាតិដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នករាល់គ្នានឹងទន្ទឹងចង់បានពន្លឺ ចង់បានសេចក្តីយុត្តិធម៌ ចង់ដេញតាមសេចក្តីពិត ដេញតាមការបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកនឹងក្លាយជាបុគ្គលម្នាក់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានទទួល ពោលគឺក្លាយជាមនុស្សដ៏ពិតម្នាក់។

នៅថ្ងៃនេះ យើងបានពិភាក្សាគ្នាអំពីកិច្ចការមួយចំនួនដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ នៅពេលដែលទ្រង់បានយកកំណើតជាមនុស្សជាលើកទីមួយ។ ចេញពីចំណុចទាំងនេះ យើងបានមើលឃើញពីនិស្ស័យដែលទ្រង់បានបង្ហាញចេញ និងបើកសម្ដែងនៅក្នុងសាច់ឈាម ក៏ដូចជាគ្រប់ផ្នែកនៃកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ ទិដ្ឋភាពទាំងអស់អំពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់នេះ មើលទៅហាក់មានលក្ខណៈបែបមនុស្ស ប៉ុន្តែការពិតនោះគឺថា សារជាតិនៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែង និងបង្ហាញនោះ មិនអាចដាច់ចេញពីនិស្ស័យផ្ទាល់របស់ទ្រង់ឡើយ។ គ្រប់វិធីសាស្ត្រ និងគ្រប់ទិដ្ឋភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ដែលកំពុងបង្ហាញអំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់នៅក្នុងភាពជាមនុស្ស ត្រូវបានតភ្ជាប់យ៉ាងជំពាក់ជំពិនជាមួយសារជាតិរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ ដូច្នេះ វាពិតជាសំខាន់ណាស់ដែលព្រះជាម្ចាស់ចូលទៅរកមនុស្សជាតិ ដោយប្រើរបៀបនៃការយកកំណើតជាមនុស្ស។ កិច្ចការដែលទ្រង់បានធ្វើនៅក្នុងសាច់ឈាមក៏សំខាន់ដែរ ប៉ុន្តែអ្វីដែលកាន់តែសំខាន់ចំពោះមនុស្សគ្រប់រូបដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ហើយកំពុងរស់នៅក្នុងសេចក្តីពុករលួយនោះ គឺជានិស្ស័យដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែង និងបំណងព្រះហឫទ័យដែលទ្រង់បានបង្ហាញ។ តើនេះជាអ្វីមួយដែលអ្នករាល់គ្នាអាចយល់ដែរឬទេ? ក្រោយបានយល់អំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកម្មសិទ្ធិ ព្រមទាំងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ហើយ តើអ្នករាល់គ្នាបានទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានណាមួយអំពីរបៀបដែលអ្នកគួរតែប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ចុងបញ្ចប់ ដើម្បីឆ្លើយសំណួរនេះ ខ្ញុំចង់ផ្ដល់នូវដំបូន្មានចំនួនបីចំណុចដល់អ្នករាល់គ្នា៖ ដំបូន្មានទីមួយ មិនត្រូវល្បងលព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ មិនថាអ្នករាល់គ្នាយល់អំពីព្រះជាម្ចាស់កម្រិតណា មិនថាអ្នកចេះដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បែបណានោះឡើយ ប៉ុន្តែមិនត្រូវល្បងលទ្រង់នោះឡើយ។ ដំបូន្មានទីពីរ មិនត្រូវប្រយុទ្ធចង់បានឋានៈជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឋានៈអ្វីដល់អ្នក ឬទ្រង់ផ្ទុកផ្ដាក់កិច្ចការបែបណាដល់អ្នក មិនថាទ្រង់បានតាំងអ្នកឡើងឱ្យបំពេញភារកិច្ចអ្វី ហើយមិនថាអ្នកបានលះបង់ខ្លួន និងពលីសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ គឺអ្នកមិនត្រូវប្រកួតចង់បានឋានៈជាមួយទ្រង់នោះឡើយ។ ដំបូន្មានទីបី មិនត្រូវប្រកួតជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ មិនថាអ្នកយល់ដឹងកម្រិតណា ឬប្រសិនបើអ្នកអាចចុះចូលចំពោះអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើជាមួយអ្នក អ្វីដែលទ្រង់រៀបចំទុកសម្រាប់អ្នក និងកិច្ចការដែលទ្រង់ប្រទានដល់អ្នកក៏ដោយ គឺអ្នកមិនត្រូវប្រកួតជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចធ្វើតាមដំបូន្មានទាំងបីនេះ នោះអ្នកនឹងមានសុវត្ថិភាព ហើយអ្នកនឹងមិនឆាប់ធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់នោះឡើយ។ យើងនឹងបញ្ចប់ការប្រកបគ្នារបស់យើងថ្ងៃនេះ នៅត្រឹមនេះហើយ។

ថ្ងៃទី២៣ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០១៣

លេខយោង៖

ក. «បាលីកងរឹតក្បាល» គឺជាបាលីមួយដែលលោកសង្ឃ ថាងសានចាង (ថាំងចេង) ប្រើនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តចិនមួយដែលមានចំណងជើងថា ដំណើរទៅទិសខាងលិច (យុទ្ធសិល្ប៍ស៊ុនអ៊ូខុង)។ លោកសង្ឃថាងបានប្រើបាលីនេះ ដើម្បីគ្រប់គ្រងលើស៊ុនអ៊ូខុង ដោយរឹតបន្តឹងកងព័ទ្ធជុំវិញក្បាលវា ធ្វើឱ្យវាឈឺក្បាលខ្លាំងទ្រាំមិនបាន ដូច្នេះហើយទើបលោកសង្ឃថាងអាចគ្រប់គ្រងលើវាបាន។ ពាក្យនេះ ក៏ក្លាយជាពាក្យប្រៀបធៀបមួយ ដើម្បីពណ៌នាអំពីអ្វីមួយដែលចងមនុស្សជាប់រើមិនរួច។