នៅពេលដែលមនុស្សមើលឃើញព្រះដ៏ជាក់ស្ដែង នៅពេលដែលពួកគេរស់នៅដោយផ្ទាល់ ដើរទន្ទឹមគ្នា និងស្នាក់នៅជាមួយព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ពួកគេក៏ទុកការចង់ដឹងចង់ឮដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេអស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនោះមួយឡែកសិន។ ចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែលបាននិយាយកាលពីលើកមុន គ្រាន់តែជាជំហានដំបូងប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីជាមនុស្សមានចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ នៅតែមានមនិ្ទលសង្ស័យជាប់ជានិច្ចដដែល៖ តើព្រះជាម្ចាស់មកពីណា? តើព្រះជាម្ចាស់សោយអាហារដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់ខុសគ្នាខ្លាំងពីមនុស្សសាមញ្ញមែនទេ? ចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ តើការដោះស្រាយជាមួយមនុស្សរាល់គ្នា ជារឿងងាយស្រួល ដូចជាល្បែងក្មេងលេងមែនទេ? តើគ្រប់យ៉ាងដែលថ្លែងចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនៃស្ថានសួគ៌មែនទេ? តើគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គមានបន្ទូល ខ្ពង់ខ្ពស់ជាងអ្វីដែលភាវៈដែលព្រះបានបង្កើតមកទាំងអស់និយាយមែនទេ? តើមានពន្លឺចាំងចែងពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ។ល។ និង ។ល។ ទាំងអស់នេះគឺសុទ្ធតែសញ្ញាណរបស់មនុស្សអាចនឹកឃើញបាន។ ចំណុចទាំងនេះ ជាចំណុចដែលអ្នករាល់គ្នាគួរតែយល់ និងត្រូវចូលទៅក្នុងនោះ មុនអ្វីៗផ្សេងទៀតទាំងអស់។ នៅក្នុងសញ្ញាណរបស់មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស គឺនៅតែជាព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិលដដែល។ បើគ្មានចំណេះដឹងជាក់ស្ដែងទេ នោះមនុស្សនឹងមិនអាចស្គាល់ខ្ញុំបានឡើយ ហើយក៏នឹងមិនដែលមើលឃើញពីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំតាមរយៈបទពិសោធរបស់ពួកគេនោះដែរ។ ដោយសារតែខ្ញុំត្រឡប់ជាសាច់ឈាមនេះឯង ទើបមនុស្ស «មិនអាចយល់» ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំបាន។ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានត្រឡប់ជាសាច់ឈាមទេ ហើយនៅបន្តគង់នៅឯស្ថានសួគ៌ បន្តគង់នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ នោះមនុស្សនឹងបាន «ស្គាល់» ខ្ញុំមិនខាន។ ពួកគេនឹងឱនក្បាល ថ្វាយបង្គំខ្ញុំ រួចក៏និយាយអំពី «ចំណេះដឹង» របស់ពួកគេអំពីខ្ញុំតាមរយៈបទពិសោធរបស់ពួកគេផង ប៉ុន្តែ តើចំណេះដឹងបែបនេះមានប្រយោជន៍អ្វីទៅ? តើចំណេះដឹងនេះនឹងតម្លៃអ្វីធ្វើជាចំណុចសម្រាប់អះអាងនោះ? តើចំណេះដឹងដែលកើតចេញមកពីសញ្ញាណរបស់មនុស្សពិតដែរឬទេ? ខ្ញុំមិនចង់បានចំណេះដឹងកើតចេញពីខួរក្បាលរបស់មនុស្សឡើយ តែខ្ញុំចង់បានចំណេះដឹងជាក់ស្ដែងវិញ។

គ្រប់ពេលវេលាទាំងអស់ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ តែងត្រូវបានបើកសម្ដែងក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ហើយគ្រប់ពេលវេលា គឺតែងមានការស្រាយបំភ្លឺ និងការបំភ្លឺរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើអ្វីដោយផ្ទាល់នៅក្នុងភាពជាព្រះ នោះមិនចាំបាច់ត្រូវសម្រិតសម្រាំងតាមរយៈខួរក្បាលឡើយ ហើយក៏មិនចាំបាច់បន្ថែម «គ្រឿង» ដែរ ព្រោះនោះគឺជាសកម្មភាពផ្ទាល់នៃភាពជាព្រះ។ តើមនុស្សអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ? រាប់ចាប់តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ តើគ្រប់យ៉ាងមិនមែនខ្ញុំធ្វើដោយផ្ទាល់ទេឬអី? កាលពីអតីតកាល ខ្ញុំបានមានបន្ទូលអំពីព្រះវិញ្ញាណដ៏មានកម្លាំងខ្លាំងជាងនេះប្រាំពីរដង ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ពីសារជាតិរបស់ទ្រង់បានឡើយ។ សូម្បីតែពេលដែលពួកគេដឹងពីសារជាតិនោះក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចយល់បានទាំងស្រុងដែរ។ នៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនៅក្នុងភាពជាមនុស្ស នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងពីភាពជាព្រះ កិច្ចការនោះត្រូវហៅថាកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ដោយសារតែកិច្ចការនោះត្រូវធ្វើឡើងនៅក្នុងកាលៈទេសៈដែលមនុស្សជឿថា មិនអស្ចារ្យហួសវិស័យធម្មជាតិ តែជាកិច្ចការធម្មតាវិញ។ ដោយសារតែខ្ញុំមិនស្ថិតក្រោមការដាក់កំហិតពីសញ្ញាណរបស់មនុស្ស ហើយដោយសារតែខ្ញុំមិនស្ថិតក្រោមការកំណត់ពី «ភាពហួសវិស័យធម្មជាតិ» ដែលមាននៅក្នុងសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ដូច្នេះទើបនៅពេលដែលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការដោយផ្ទាល់នៅក្នុងភាពជាព្រះ កិច្ចការនោះក៏សម្រេចផលភ្លាមៗ។ កិច្ចការនេះធ្វើចំចំណុចសំខាន់នៃបញ្ហា ហើយហើយវាចាក់ចំចំណុចតែម្ដង។ ហេតុនេះហើយ ជំហាននៃកិច្ចការនេះ កាន់តែបរិសុទ្ធទៅៗ កាន់តែលឿនឡើងទ្វេដង ហើយការយល់ដឹងរបស់មនុស្សក៏កាន់ឆាប់រហ័ស ឯព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំក៏កាន់តែកើនឡើង ដោយធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាប្រញាប់ដេញតាមឱ្យទាន់។ ដោយសារប្រសិទ្ធភាពនិងមធ្យោបាយខុសគ្នា ដូច្នេះ លក្ខណៈនិងខ្លឹមសារនៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំមិនដូចគ្នានោះទេ ហើយជាងនេះទៅទៀត ដោយសារតែខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើការនៅខាងសាច់ឈាមជាផ្លូវការ ហេតុដូច្នេះហើយ ជំហាននៃកិច្ចការនេះ ត្រូវហៅថា «កិច្ចការនៃព្រះវិញ្ញាណដ៏មានកម្លាំងខ្លាំងជាងមុនប្រាំពីរដង»។ ចំណុចនេះមិនមែនជារឿងដែលអរូបីនោះទេ។ ក្រោយមានការវិវត្តប្រែប្រួលនៅក្នុងមធ្យោបាយដែលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ហើយក្រោយពីការមកដល់នៃនគរព្រះ នោះព្រះវិញ្ញាណដ៏មានកម្លាំងខ្លាំងជាងមុនប្រាំពីរដង ក៏ចាប់ផ្ដើមបំពេញកិច្ចការ ហើយកិច្ចការនេះក៏រីកធំជាលំដាប់ ហើយកាន់តែជ្រាលជ្រៅ និងខ្លាំងក្លាឡើងៗ។ នៅពេលដែលមនុស្សទាំងអស់មើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេសុទ្ធតែយល់ឃើញថា ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កំពុងគង់នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស នោះសារៈសំខាន់នៃការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ខ្ញុំ ក៏នឹងត្រូវលាតត្រដាងឱ្យឃើញច្បាស់ទាំងស្រុងដែរ។ មនុស្សដឹងរឿងនេះដោយឯកឯង មិនចាំបាច់ត្រូវសង្ខេបឱ្យខ្លីនោះទេ។

ពេលពិចារណាទៅលើទិដ្ឋភាពជាច្រើន ដូចជា វិធីសាស្ត្រដែលខ្ញុំធ្វើការ ជំហាននៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ សំនៀងនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ។ល។ និង ។ល។ ឃើញថាពេលនេះ មានតែបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះដែលជា «ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះវិញ្ញាណទាំងប្រាំពីរ» យ៉ាងពិតប្រាកដ។ ទោះបីជាខ្ញុំបានមានបន្ទូលកាលពីអតីតកាលក៏ដោយ ក៏បន្ទូលទាំងនោះស្ថិតក្នុងអំឡុងដំណាក់កាលនៃការកសាងក្រុមជំនុំទេ។ នោះគឺដូចជាបុព្វកថា និងមាតិកានៅក្នុងរឿងប្រលោមលោកដូច្នោះដែរ គ្មានខ្លឹមសារអ្វីទេ។ បើនិយាយដល់ខ្លឹមសារនៃព្រះសូរសៀងទាំងនោះវិញ មានតែព្រះសូរសៀងនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចហៅថា ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះវិញ្ញាញទាំងប្រាំពីរបាន។ «ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះវិញ្ញាណទាំងប្រាំពីរ» សំដៅលើព្រះសូរសៀងដែលថ្លែងចេញពីបល្ល័ង្ក ពោលគឺ ព្រះសូរសៀងនោះត្រូវបានថ្លែងចេញមកដោយផ្ទាល់នៅក្នុងភាពជាព្រះ។ ពេលដែលព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំងាកទៅបើកសម្ដែងពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងរបស់ស្ថានសួគ៌ គឺពេលនោះហើយដែលខ្ញុំបានមានបន្ទូលដោយផ្ទាល់នៅក្នុងភាពជាព្រះ។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា ខ្ញុំបានបើកសម្ដែងពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងទាំងអស់ដោយផ្ទាល់ និងពីកាលៈទេសៈនៃពិភពខាងវិញ្ញាណទាំងអស់ ដោយមិនមានការដាក់កំហិតអ្វីពីភាពជាមនុស្សឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានបន្ទូលថា កាលពីមុនខ្ញុំស្ថិតនៅក្រោមការកំណត់នៃភាពជាមនុស្ស? ចំណុចនេះតម្រូវឱ្យមានការពន្យល់ទើបបាន។ នៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់មនុស្ស គ្មាននរណាម្នាក់អាចបើកសម្ដែងពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងរបស់ស្ថានសួគ៌បានឡើយ។ ប្រសិនបើមិនមែនព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទេ នោះគ្មាននរណាម្នាក់នៅលើផែនដីនេះ អាចដឹងពីអាថ៌កំបាំងទាំងនោះបានឡើយ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំលើកឡើងពីសញ្ញាណរបស់មនុស្ស និងមានបន្ទូលថា មូលហេតុដែលខ្ញុំមិនបើកសម្ដែងពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងណាមួយកាលពីពេលមុន គឺដោយសារតែខ្ញុំស្ថិតនៅក្រោមដែនកំណត់នៃភាពជាមនុស្ស។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ចំណុចនេះមិនមែនជាបញ្ហាសំខាន់ឡើយ៖ ខ្លឹមសារនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំខុសពីមុន នៅពេលដែលកិច្ចការរបស់ខ្ញុំខុសគ្នា ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបំពេញព័ន្ធកិច្ចរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងភាពជាព្រះ ខ្ញុំក៏បើកសម្ដែងពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនានា។ កាលពីអតីតកាល ខ្ញុំត្រូវបំពេញកិច្ចការនៅក្នុងកាលៈទេសៈដែលមនុស្សទាំងអស់គ្នាចាត់ទុកថាធម្មតា ហើយព្រះបន្ទូលដែលខ្ញុំបានថ្លែងមក គឺអាចឱ្យសញ្ញាណរបស់មនុស្សយល់បាន។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមបើកសម្ដែងពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងនានា គ្មានសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងណាក្នុងចំណោមសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងទាំងនោះ ដែលអាចឱ្យសញ្ញាណរបស់មនុស្សយល់បានឡើយ។ សេចក្ដីអាថ៌កំបាំងទាំងនោះ មិនដូចជាការគិតរបស់មនុស្សឡើយ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមត្រឡប់ទៅមានបន្ទូលក្នុងភាពជាព្រះជាផ្លូវការវិញ ហើយព្រះបន្ទូលទាំងនោះ គឺជាព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះវិញ្ញាណទាំងប្រាំពីរយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ទោះបីជាព្រះបន្ទូលកាលពីអតីតកាល ជាព្រះសូរសៀងថ្លែងចេញមកពីបល្ល័ង្កក៏ដោយ ក៏ព្រះបន្ទូលទាំងនោះត្រូវបានថ្លែងមកដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋានដែលមនុស្សអាចយល់បានប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះហើយ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះ មិនបានថ្លែងមកដោយផ្ទាល់នៅក្នុងភាពជាព្រះនោះទេ។ ហេតុនេះ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះ មិនមែនជាព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះវិញ្ញាណទាំងប្រាំពីរយ៉ាងពិតប្រាកដឡើយ។