ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១

ឯងរាល់គ្នាម្នាក់ៗគួរពិនិត្យពិច័យម្ដងទៀតអំពីរបៀបដែលឯងរាល់គ្នាជឿលើព្រះជាម្ចាស់ក្នុងជីវិតរបស់ឯងពីដើមមក ដើម្បីឲ្យឯងរាល់គ្នាអាចមើលឃើញថា ឯងពិតជាបានយល់ ដឹង ពិតជាបានយល់ច្បាស់ និងពិតជាចាប់ផ្ដើមស្គាល់ព្រះជា ម្ចាស់មែន ឬមិនមែន នៅក្នុងដំណើរការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ មើលឃើញថា ឯងពិតជាស្គាល់ឥរិយាបទអ្វីខ្លះដែលព្រះជាម្ចាស់ ដាក់ក្នុងជំពូកមនុស្សខុសៗគ្នាមែន ឬមិនមែន មើលឃើញថា ឯងពិតជាយល់ពីកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើលើឯង ហើយពិតជាយល់អំពីវិធីដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់គ្រប់ទង្វើរបស់ឯងមែន ឬមិនមែន។ ព្រះជាម្ចាស់អង្គនេះ ជាព្រះដែលគង់នៅក្បែរឯង កំពុងតែដឹកនាំទិសដៅនៃការវិវឌ្ឍន៍របស់ឯង កំពុងគ្រប់គ្រងវាសនារបស់ឯង ហើយកំពុងផ្គត់ផ្គង់សេចក្ដីត្រូវការរបស់ឯង តើឯងយល់ពីព្រះជាម្ចាស់អង្គនេះកម្រិតណា នៅពេលដែលគ្រប់យ៉ាងត្រូវបាននិយាយរួច ហើយត្រូវបានធ្វើរួច។ តើឯងពិតជាស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់អង្គនេះកម្រិតណា? តើឯងស្គាល់កិច្ចការដែលទ្រង់ប្រគល់ឲ្យឯងរៀងរាល់ថ្ងៃនេះទេ? តើឯងស្គាល់គោលការណ៍ និងគោលបំណងនានាដែលទ្រង់ប្រើជាគ្រឹះនៃគ្រប់សកម្មភាពរបស់ទ្រង់ទេ? តើឯងដឹងពីរបៀបដែលទ្រង់ដឹកនាំឯងទេ? តើឯងដឹងពីមធ្យោបាយដែលទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់ឯងទេ? តើឯងស្គាល់ទ្រឹស្ដីដែលទ្រង់ដឹកនាំឯងទេ? តើឯងស្គាល់អ្វីដែលទ្រង់ចង់ទទួលបានពីឯង និងដឹងពីអ្វីដែលទ្រង់ចង់សម្រេចនៅក្នុងឯងទេ? តើឯងស្គាល់ឥរិយាបទដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រកាន់ខ្ជាប់ចំពោះរបៀបនានាដែលឯងបញ្ចេញកិរិយាទេ? តើឯងដឹងថា ឯងជាមនុស្សម្នាក់ដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យមែន ឬមិនមែន? តើឯងដឹងអំពីប្រភពដើមនៃសេចក្ដីអំណរ ព្រះពិរោធ ទុក្ខសោក និងព្រះហឫទ័យដ៏រីករាយរបស់ទ្រង់ រួមទាំងព្រះតម្រិះ និងយោបល់ដែលនៅពីក្រោយលក្ខណៈទាំងអស់នេះ ព្រមទាំងឥរិយាបទពិតរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? ចុងក្រោយ តើឯងដឹងទេថា ព្រះជាម្ចាស់ដែលឯងជឿអង្គនេះ ជាព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទណា? តើសំណួរទាំងនេះ និងសំណួរផ្សេងទៀត សុទ្ធតែជាសំណួរដែលឯងមិនធ្លាប់យល់ ឬមិនធ្លាប់គិតដល់មែនទេ? ក្នុងការព្យាយាមឲ្យបាននៅក្នុងជំនឿរបស់ឯងលើព្រះជាម្ចាស់ តើឯងបានកម្ចាត់ការយល់ខុសរបស់ឯងចំពោះទ្រង់ តាមរយៈការថ្លែងអំណរគុណពិតប្រាកដ និងតាមរយៈបទពិសោធនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ឬទេ? បន្ទាប់ពីទទួលការដាក់វិន័យ និងការវាយផ្ចាលពីព្រះជាម្ចាស់ តើឯងទទួលបានការស្ដាប់បង្គាប់ និងការមើលថែដ៏ពិតហើយឬនៅ? ក្នុងគ្រាដែលកំពុងទទួលការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើឯងបានចាប់ផ្ដើមស្គាល់ ចរិតបះបោរ និងធម្មជាតិជាសាតាំងរបស់មនុស្ស និងទទួលបានការយល់ដឹងបន្តិចបន្តួចអំពីភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ឬនៅ? ក្រោមការដឹកនាំ និងការបំភ្លឺនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើឯងបានចាប់ផ្ដើមមានទស្សនៈថ្មីចំពោះជីវិត ហើយឬនៅ? ក្នុងគ្រាកំពុងត្រូវឆ្លងកាត់នូវការល្បងលដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ឲ្យមក តើឯងបានស្គាល់ពីការមិនលើលែងរបស់ទ្រង់ ចំពោះសេចក្ដីល្មើសរបស់មនុស្ស ក៏ដូចជាអ្វីដែលទ្រង់តម្រូវពីឯង និងរបៀបដែលទ្រង់កំពុងសង្គ្រោះឯងហើយឬនៅ? ប្រសិនបើឯងមិនដឹងថា ការយល់ខុសចំពោះព្រះជាម្ចាស់គឺជាអ្វី ឬមិនដឹងពីរបៀបបំបាត់ការយល់ខុសនេះ នោះគេអាចនិយាយបានថា ឯងមិនធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងពិតជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងមិនធ្លាប់យល់ពីព្រះជាម្ចាស់ ឬយ៉ាងហោចណាស់ ក៏គេអាចនិយាយបានថា ឯងមិនដែលប្រាថ្នាចង់យល់អំពីព្រះអង្គឡើយ។ ប្រសិនឯងមិនដឹងថា អ្វីទៅជាការដាក់វិន័យ និងការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះឯងប្រាកដជាមិនស្គាល់អ្វីទៅជាការស្ដាប់បង្គាប់ ឬយ៉ាងហោចណាស់ក៏ឯងមិនធ្លាប់ស្ដាប់បង្គាប់ ឬខ្វល់ខ្វាយនឹងព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដឡើយ។ ប្រសិនបើឯងមិនធ្លាប់ឆ្លងកាត់ការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះឯងច្បាស់ជាមិនស្គាល់អ្វីទៅជាភាពបរិសុទ្ធរបស់ទ្រង់ ហើយឯងក៏រឹតតែមិនច្បាស់ពីអ្វីដែលជាការបះបោររបស់មនុស្សឡើយ។ ប្រសិនបើឯងមិនធ្លាប់មានទស្សនៈត្រឹមត្រូវចំពោះជីវិតដ៏ពិតប្រាកដ ឬគោលបំណងត្រឹមត្រូវមួយក្នុងជីវិត ប៉ុន្តែ ឯងនៅតែមានសភាពយល់ច្រឡំ និងអល់អែកចំពោះផ្លូវអនាគតរបស់ឯងក្នុងជីវិតដល់ថ្នាក់រារែកក្នុងការបន្តដំណើរទៅមុខ គឺច្បាស់ ណាស់ថា ឯងមិនធ្លាប់បានទទួលការបំភ្លឺ និងការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ក៏គ្មាននរណាអាចនិយាយបានថា ឯងមិនធ្លាប់ត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ ឬត្រូវបានបំពេញដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ប្រសិនបើឯងមិនទាន់បាន ឆ្លងកាត់ការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ មិនចាំបាច់និយាយក៏ដឹងដែរថា ឯងច្បាស់ជាមិនស្គាល់ការមិនលើកលែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះសេចក្ដីល្មើសរបស់មនុស្សឡើយ ហើយឯងក៏មុខជាមិនយល់អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវពីឯងជាចុងក្រោយដែរ ហើយនៅទីបំផុត ឯងរឹតតែមិនយល់ថា អ្វីទៅជាកិច្ចការគ្រប់គ្រង និងកិច្ចការសង្គ្រោះមនុស្សរបស់ទ្រង់ឡើយ។ មិនថាបុគ្គលម្នាក់បានជឿលើព្រះជាម្ចាស់ប៉ុន្មានឆ្នាំហើយក៏ដោយ ប្រសិនបើពួកគេមិនធ្លាប់បានស្គាល់ ឬមិនដឹងអ្វីសោះអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេក៏ច្បាស់ជាមិនមែនកំពុងដើរតាមផ្លូវឆ្ពោះទៅរកសេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ សេចក្ដីជំនឿរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏ប្រាកដជាគ្មានខ្លឹមសារជាក់ស្ដែង ចំណេះដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ក៏ច្បាស់គ្មានដែរ ហើយមិនចាំបាច់ និយាយក៏ដឹងដែរថា ពួកគេមិនដឹងសោះថា អ្វីទៅគឺជាការគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់។

ដកស្រង់ពី «ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២

កម្មសិទ្ធិ និងភាវៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺសុទ្ធតែត្រូវបានបើកសម្ដែងឲ្យមនុស្សស្គាល់ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ កាលណាមនុស្សស្គាល់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ គេនឹងចាប់ផ្ដើមយល់ពីគោលបំណងដែលនៅពីក្រោយព្រះបន្ទូល ដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែង និងយល់ពីប្រភព ព្រមទាំងសាវតានៃព្រះ បន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ រួចយល់ និងអរគុណដល់ឥទ្ធិពល ដែលបានគ្រោងទុកនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដំណើរការនៃការយកព្រះបន្ទូលទាំងនេះទៅអនុវត្ត។ សម្រាប់មនុស្សទាំងអស់នេះជាសេចក្ដីគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សត្រូវតែឆ្លងកាត់ ត្រូវតែយល់ និងត្រូវតែទទួលឲ្យបាន ដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីពិត និងជីវិត យល់ពីបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យរបស់ខ្លួនហើយអាចស្ដាប់ បង្គាប់អធិបតេយ្យភាព និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នា មនុស្សដែលឆ្លងកាត់ យល់ ហើយទទួលបានសេចក្ដីទាំងនេះ នោះគេនឹងទទួលបានការយល់ដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់បន្តិចម្ដងៗ ហើយនៅពេលនេះ គេក៏នឹងបានទទួលកម្រិតខុសគ្នានៃចំណេះដឹងអំពីព្រះអង្គដែរ។ ការយល់ដឹង និងចំណេះដឹងនេះ មិនមែនកើតចេញមកពីអ្វីម្យ៉ាងដែលមនុស្សធ្លាប់ស្រមៃ ឬប្រឌិតឡើងទេ ប៉ុន្តែកើតចេញពីអ្វីដែលគេឲ្យតម្លៃ គេឆ្លងកាត់ គេដឹង និងបញ្ជាក់ក្នុងខ្លួនគេផ្ទាល់។ លុះត្រាតែគេឲ្យតម្លៃ ស្គាល់ ដឹង និងបញ្ជាក់ពីសេចក្ដីទាំងនេះ ទើបចំណេះដឹងរបស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទទួលបាននូវខ្លឹមសារ។ មានតែចំណេះដឹងដែលមនុស្សម្នាក់នោះទទួលបាននៅពេលនេះប៉ុណ្ណោះ ទើបជាចំណេះដឹងជាក់ស្ដែង ពិតប្រាកដ និងត្រឹមត្រូវ ហើយដំណើរការនៃការទទួលបានការយល់ដឹង និងចំណេះដឹងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈការឲ្យតម្លៃ ការឆ្លងកាត់ ការដឹង និងការបញ្ជាក់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់នេះ មិនមែនជាអ្វីផ្សេង ក្រៅពីសម្ពន្ធវង្សពិតប្រាកដរវាងមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ ក្នុងទំនាក់ទំនងបែបនេះ មនុស្សគឺពិតជាដឹង និងចាប់ផ្ដើមយល់ពីចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាចាប់ផ្ដើមយល់ និងស្គាល់ពីកម្មសិទ្ធិ និងភាវៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាចាប់ផ្ដើមយល់ និងស្គាល់ពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចាប់ផ្ដើមយល់ និងស្គាល់អំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ឈានដល់ការជឿជាក់យ៉ាងពិតប្រាកដ ព្រមទាំង និយមន័យដ៏ត្រឹមត្រូវអំពីការពិតនៃអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើសត្តនិករទាំងអស់ និងទទួលបានការអត់ធ្មត់ដ៏សំខាន់ និងចំណេះដឹងពីអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងប្រភេទនេះ មនុស្សផ្លាស់ប្ដូរគំនិតរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ លែងស្រមៃពីទ្រង់ដោយពុំមានអ្វីសោះ ឬសង្ស័យចំពោះព្រះអង្គតាមទំនើងចិត្ត ឬយល់ខុសចំពោះទ្រង់ ឬថ្កោលទោសទ្រង់ ឬទិតៀនទ្រង់ ឬសង្ស័យ ទ្រង់បន្តិចម្ដងៗទៀតហើយ។ ដូច្នេះ មនុស្សនឹងមានការជំទាស់ជាមួយព្រះជាម្ចាស់រឹតតែតិចទៅៗ គេនឹងមានជម្លោះជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់រឹតតែតិច ហើយឱកាសដែលមនុស្សបះបោរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ ក៏មានរឹតតែតិចទៅដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ការយកចិត្តទុកដាក់របស់មនុស្ស និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នឹងកើនឡើងកាន់តែខ្លាំង ហើយការកោតខ្លាច របស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏កាន់តែពិតប្រាកដ ហើយជ្រាលជ្រៅដែរ។ នៅក្នុងសម្ពន្ធវង្សបែបនេះ មនុស្សនឹងទទួលបានត្រឹមតែការផ្ដល់ជូននូវសេចក្ដីពិត និងពិធីបុណ្យជ្រមុជនៃជីវិតប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលជាមួយគ្នា គេក៏នឹងទទួលបាននូវចំណេះដឹងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងបែបនេះ មនុស្សនឹងមិនត្រឹមតែបានបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យរបស់គេ ហើយទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះនោះទេ តែក្នុងពេលជាមួយគ្នា គេក៏ទទួលបាននូវការគោរពកោតខ្លាច និងការថ្វាយបង្គំដ៏ពិតប្រាកដដែលមនុស្សមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដោយសារការមានទំនាក់ទំនងបែបនេះ សេចក្ដីជំនឿដែលមនុស្សមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់នឹងលែងជាក្រដាសទទេ ឬជាសេចក្ដីសន្យាដែលផ្ដល់ជូនត្រឹមបបូរមាត់ ឬជាទម្រង់នៃការព្យាយាមឲ្យបាន និងការគោរពស្រឡាញ់ទាំងងងឹតងងុលទៀតហើយ។ មានតែទំនាក់ទំនងបែបនេះទេ ទើបជីវិតរបស់មនុស្សលូតលាស់ទៅរកភាពចាស់ទុំពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ហើយមានតែពេលនេះទេ ទើបនិស្ស័យរបស់គេនឹងត្រូវបំផ្លាស់បំប្រែបន្តិចម្ដងៗ ហើយសេចក្ដីជំនឿរបស់គេលើព្រះជាម្ចាស់ នឹងប្ដូរពីសេចក្ដីជំនឿដ៏ស្រពិចស្រពិល និងមិនច្បាស់លាស់ ទៅជាការស្ដាប់បង្គាប់ និងការយកចិត្តទុកដាក់ពិតប្រាកដ ទៅជាការគោរពកោតខ្លាចដ៏ពិតបន្តិចម្ដងៗ ហើយមនុស្សក៏នឹងវិវឌ្ឍពីជំហរអសកម្ម ទៅជាជំហរសកម្ម ពីជំហរអវិជ្ជមាន ទៅជាជំហរវិជ្ជមានសន្សឹមៗនៅក្នុងដំណើរការនៃការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់។ គឺមានតែទំនាក់ទំនងបែបនេះទេ ទើបមនុស្សឈានដល់ការស្គាល់ និងការយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដ ជាចំណេះដឹងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារមនុស្សភាគច្រើនមិនធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងពិតប្រាកដជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ចំណេះដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ ឈប់ទ្រឹង ត្រឹមកម្រិតទ្រឹស្ដី គឺត្រឹមកម្រិតន័យពាក្យ និងគោលលទ្ធិ។ មានន័យថា មនុស្សមួយចំនួនធំ ទោះបីជាពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ច្រើនឆ្នាំយ៉ាងណា ឲ្យតែនិយាយដល់ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺនៅតែដដែលដូចពេលដែលគេចាប់ផ្ដើម គឺនៅទ្រឹងក្នុងដំណាក់កាលមូលដ្ឋាននៃការគោរពបែបប្រពៃណី ដោយប្រើអបិយជំនឿពីបុរាណ និងស្លាកស្នាមអណ្ដែតអណ្ដូង ដែលគេធ្លាប់មានពីមុនមក។ ចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់របស់មនុស្សម្នាក់នោះ គួរតែនៅទ្រឹងត្រឹមចំណុចចាប់ផ្ដើមរបស់វា មានន័យថា តាមជាក់ស្ដែង ចំណេះដឹងនេះគឺគ្មានវត្តមានទេ។ ក្រៅពីការបញ្ជាក់របស់មនុស្សអំពីនិស្ស័យ និងអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សេចក្ដីជំនឿរបស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺនៅតែស្ថិតក្នុងភាពមិនប្រាកដប្រជាដ៏ស្រពិចស្រពិលដដែលដែរ។ ជាលទ្ធផល តើមនុស្សអាចប្រកាន់ខ្ជាប់ចំពោះការគោរពកោតខ្លាចដ៏ ពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បានប៉ុនណា?

ទោះបីជាឯងជឿលើអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ជាប់ខ្ជួនយ៉ាងណា ក៏ជំនឿនេះមិនអាចជំនួសចំណេះដឹងរបស់ឯងអំពីព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ក៏មិនអាចជំនួសការគោរព ការកោតខ្លាចរបស់ឯងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ទោះបីជាឯងបានរីករាយនឹងអំណរ និងព្រះគុណរបស់ទ្រង់ប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏ការ រីករាយនេះមិនអាចជំនួសចំណេះដឹងរបស់ឯងអំពព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ទោះបីជាឯងព្រមបូជាគ្រប់យ៉ាងដែលឯងមាន និងលះបង់គ្រប់យ៉ាងដែលឯងមានដោយយល់ដល់ព្រះនាមទ្រង់ក៏ដោយ ការនេះក៏មិនអាចជំនួសចំណេះដឹងរបស់ឯងអំពីព្រះជាម្ចាស់បានដែរ។ ប្រហែលជាឯងកាន់តែស្គាល់ព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែង ឬឯងថែមទាំងចងចាំព្រះបន្ទូលទាំងនោះក្នុងចិត្ត ហើយអាចសូត្រយ៉ាងចាំមាត់ទៀតផង ប៉ុន្តែ ការនេះមិនអាចជំនួសចំណេះដឹងរបស់ឯងអំពីព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ទោះបីជាមនុស្សអាចនឹងកំពុងដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ដោយចេតនាបែបណាក៏ដោយ ប្រសិនបើគេមិនដែលធ្លាប់មានទំនាក់ទំនងពិតជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ឬមិនធ្លាប់មានបទពិសោធពិតអំពីព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់ នោះចំណេះដឹងគេអំពីព្រះជាម្ចាស់ មុខជាចាក់គ្រឹះនៅក្នុងភាពទទេស្អាត ឬក្នុងគំនិតរវើរវាយដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ដ្បិតអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលឯងប្រហែលជាមាន «បានទង្គិចស្មា» ជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការឆ្លងកាត់គ្នា ឬជួបជាមួយទ្រង់មុខ និងមុខ ចំណេះដឹងរបស់ឯងចំពោះព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែសូន្យទទេ ហើយការគោរពកោតខ្លាចរបស់ឯងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក៏គ្មានអ្វីលើសពីពាក្យសម្ដីដែលធ្វើឲ្យគេចាប់អារម្មណ៍ ឬជាទស្សនៈដែលត្រូវតាមឧត្ដមគតិប៉ុណ្ណោះ។

ដកស្រង់ពី «ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ៣

មនុស្សជាច្រើនកាន់ខ្ជាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីអានរៀងរាល់ថ្ងៃ រហូតដល់ថ្នាក់តាំងចិត្តទន្ទេញអត្ថបទ ក្នុងព្រះបន្ទូលទាំងបុរាណនោះយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ដូចជាសម្បត្តដ៏មានតម្លៃបំផុតរបស់គេ ហើយជាងនេះទៅទៀត គេក៏ផ្សាយព្រះបន្ទូលទៅគ្រប់ទីកន្លែងទាំងផ្គត់ផ្គង់ និងជួយដល់អ្នកដទៃ ដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ ពួកគេគិតថា ការធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើបន្ទាល់ពី ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ គិតថាការធ្វើបែបនេះ គឺជាការដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេគិតថា ការធ្វើបែបនេះ គឺជាការរស់នៅតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គិតថា ការធ្វើបែបនេះ គឺជាការនាំយកព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់មកដាក់ក្នុងជីវិតរស់នៅផ្ទាល់របស់គេ គិតថាការធ្វើបែបនេះនឹងអាចឲ្យគេទទួលបានការសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយដើម្បីឲ្យបានសង្គ្រោះ និងបានប្រោសឲ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ ប៉ុន្តែ សូម្បីតែពេលដែលពួកគេផ្សាយព្រះបន្ទូលព្រះជាម្ចាស់ ក៏ពួកគេមិនធ្លាប់ប្រព្រឹត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការអនុវត្ត ឬព្យាយាមនាំខ្លួនឯងឲ្យបានស្របជាមួយនឹងអ្វីដែលត្រូវបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីទទួលបាននូវការស្រឡាញ់ និងការទុកចិត្តអ្នកដទៃដោយប្រើល្បិច ដើម្បីចូលទៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេផ្ទាល់ និងដើម្បីបន្លំ និងលួចយកសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ។ ពួកគេសង្ឃឹមកេងយកឱកាសដែលបានមកពីការផ្សាយព្រះបន្ទូលទាំងមិនបានការ ដើម្បីឲ្យបានកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការសរសើររបស់ទ្រង់ជារង្វាន់។ ប៉ុន្មានឆ្នាំបានកន្លងផុតទៅហើយ ប៉ុន្តែ មនុស្សទាំងនេះមិនត្រឹមតែមិនអាចទទួលបានការសរសើររបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដំណើរការនៃការផ្សាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេក៏មិនត្រឹមតែមិនអាចស្វែងរកផ្លូវដែលពួកគេគួរដើរតាមនៅក្នុងដំណើរការនៃការធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេមិនត្រឹមតែមិនបានជួយ ឬផ្គត់ផ្គង់សម្រាប់ខ្លួនឯងនៅក្នុងដំណើរការនៃការជួយ និងការផ្គត់ផ្គង់អ្នកដទៃដោយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេមិនត្រឹមតែមិនអាចស្គាល់ព្រះ ជាម្ចាស់ ឬដាស់ខ្លួនឯងឲ្យមានការគោរពកោតខ្លាចពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដំណើរការនៃការធ្វើកិច្ចការទាំងអស់នេះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ការយល់ខុសរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺកាន់តែជ្រៅទៅៗ ការសង្ស័យរបស់គេក៏កាន់តែធ្ងន់ធ្ងរទៅៗ ហើយគំនិតរវើរវាយរបស់គេចំពោះទ្រង់ ក៏កាន់តែខុសឆ្ងាយពីការពិតទៅទៀតផង។ ដោយត្រូវបានផ្គត់ផ្គង់ ហើយដឹកនាំដោយទ្រឹស្ដីរបស់គេចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេហាក់ដូចជាកំពុងប្រើជំនាញរបស់គេយ៉ាងងាយស្រួល ដោយមិនបាច់ប្រឹង ពួកគេហាក់ដូចជាបានរកឃើញគោលបំណង របស់គេក្នុងជីវិតបេសកកម្មរបស់គេ ហើយពួកគេក៏ហាក់ដូចជារកបានជីវិតថ្មី និងហាក់ដូចជាបានសង្គ្រោះដោយមានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហូរចេញមកម៉ាត់ៗ តាមការរ៉ាយរ៉ាប់ដោយអណ្ដាតរបស់គេដែរ ពួកគេបានទទួលនូវសេចក្ដីពិត និង បានយល់ពីចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយហាក់ដូចជាបានរកឃើញផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងដំណើរការនៃការផ្សាយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេច្រើនតែមករកព្រះជាម្ចាស់ ដោយមុខទល់នឹងមុខ។ ពួកគេក៏ឧស្សាហ៍ត្រូវបាន «បណ្ដាលចិត្ត» ឲ្យដាក់វេនគ្នាយំ និងរមែងត្រូវបាននាំដោយ «ព្រះជាម្ចាស់» នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេក៏ហាក់ដូចជាកំពុងយល់ពីក្ដីកង្វល់ដ៏ស្មោះត្រង់ និងចេតនាដ៏សប្បុរសរបស់ទ្រង់ឥតឈប់ឈរដែរ ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នា គេហាក់ដូចជាបានយល់ពីសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់មនុស្សជាតិ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ហាក់ដូចជាចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពីសារជាតិរបស់ទ្រង់ និងហាក់ដូចជាបានយល់ពីនិស្ស័យសុចរិតរបស់ទ្រង់ដែរ។ ផ្អែកលើមូលដ្ឋានគ្រឹះនេះ ពួកគេហាក់ដូចជាជឿលើអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែខ្លាំងជាងមុន កាន់តែដឹងអំពីសភាពរុងរឿងរបស់ទ្រង់ជាងមុន ព្រមទាំងដឹងអំពីភាពមហស្ចារ្យ និងឧត្ដមភាពរបស់ទ្រង់កាន់តែស៊ីជម្រៅ។ ដោយបានផុងជ្រៅក្នុងចំណេះដឹងលំៗរបស់គេអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សេចជំនឿរបស់គេហាក់ដូចជាបានចម្រើនឡើង ការតាំងចិត្តរបស់គេក្នុងការទ្រាំទ្រនឹងទុក្ខលំបាក ក៏កាន់តែរឹងមាំ ហើយចំណេះ ដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ ក៏កាន់តែជ្រាលជ្រៅដែរ។ ពួកគេសឹងតែមិនដឹងសោះថា ចំណេះដឹងគ្រប់យ៉ាងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងគំនិតរបស់គេអំពីព្រះអង្គ គឺសុទ្ធតែកើតពីគំនិតរវើរវាយ និងការគិតស្មានរបស់គេផ្ទាល់តាមចិត្តដែលគេប្រាថ្នា។ សេចក្ដីជំនឿរបស់គេមុខជាមិនបានបង្ហាញថា បានឆ្លងកាត់នូវការល្បងលណាមួយពីព្រះជាម្ចាស់ ជីវិតខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ និងឋានៈដែលគេអួតនោះ មុខជាមិនបង្ហាញថា បានឆ្លងកាត់នូវការល្បងល ឬការពិនិត្យពិច័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយការតាំងចិត្តរបស់គេ គ្រាន់តែជាប្រាសាទដែលធ្វើពីដីខ្សាច់ ហើយចំណេះដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ ក៏គ្រាន់តែជាការប្រឌិតនៃគំនិតរវើរវាយរបស់គេប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត មនុស្សទាំងនេះ ធ្លាប់យកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែមិនធ្លាប់បានដឹងសោះថា អ្វីទៅជាជំនឿពិត អ្វីទៅជាការស្ដាប់បង្គាប់ពិត អ្វីទៅជាការយកចិត្តទុកដាក់ពិត ឬក៏អ្វីទៅជាចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេយកទ្រឹស្ដី ការស្រមើស្រមៃ ចំណេះដឹង អំណោយទាន ប្រពៃណី អបិយជំនឿ ហើយនិងគុណតម្លៃសីលធម៌របស់មនុស្ស រួចក៏យកសេចក្ដីទាំងនេះមកធ្វើជា «មូលធន» និងជា «អាវុធ» សម្រាប់ការជឿលើ ព្រះជាម្ចាស់ និងការដើរតាមទ្រង់ ថែមទាំងធ្វើឲ្យសេចក្ដីទាំងនេះក្លាយជាគ្រឹះនៃជំនឿរបស់គេលើព្រះជាម្ចាស់ និងការដែលគេដើរតាមព្រះអង្គថែមទៀតផង។ នៅក្នុងពេលជាមួយគ្នា ពួកគេក៏យកមូលធន និងអាវុធនេះ មកប្រែក្លាយជាវត្ថុស័ក្ដិសិទ្ធមានវេទមន្ត ដែលធ្វើឲ្យគេស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ការប្រឈម និងការដោះស្រាយជាមួយការពិនិត្យពិច័យ ការល្បងល ការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅទីបញ្ចប់ ពួកគេមិនទទួលបានអ្វីសោះ ក្រៅតែពីការសន្និដ្ឋានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដែលផុងជ្រៅក្នុងន័យលាក់កំបាំងខាងសាសនា ក្នុងអបិយជំនឿហួសសម័យ និងក្នុងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលនាំឲ្យរំជួលចិត្ត ប្លែកក្នុងចិត្ត និងជាអាថ៌កំបាំង។ មាគ៌ានៃការស្គាល់ និងការដែលគេកំណត់និយមន័យព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានដៅជាប់នៅក្នុងពុម្ពតែមួយ ជាមួយនឹងមនុស្សដែលជឿតែត្រឹមថា ស្ថានសួគ៌នៅខាងលើ ឬបុរសចំណាស់នៅលើមេឃ ខណៈដែលភាពពិតជាក់ស្ដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សារជាតិរបស់ទ្រង់ និស្ស័យរបស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិ និងអត្ថិភាពរបស់ទ្រង់ ។ល។ និង ។ល។ គ្រប់យ៉ាងដែលទាក់ទងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គ គឺសុទ្ធតែជាសេចក្ដីដែលចំណេះដឹងរបស់គេយល់មិនដល់ ជាសេចក្ដីដែលចំណេះដឹងរបស់គេត្រូវបានផ្ដាច់ចេញស្រឡះ ហើយថែមទាំងនៅឆ្ងាយពីគ្នាស្រឡះ ដូចពីប៉ូលខាងជើងទៅប៉ូលខាងត្បូង។ តាមរបៀបនេះ ទោះបីជាមនុស្សទាំងអស់នេះរស់នៅក្រោមការផ្គត់ផ្គង់ និងការទំនុក បម្រុងនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមិនអាចដើរលើមាគ៌ានៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់យ៉ាងពិតប្រាកដដែរ។ ហេតុផលពិតចំពោះរឿងនេះ គឺពួកគេមិនធ្លាប់បានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ ហើយពួកគេក៏មិនធ្លាប់មានទំនាក់ទំនង ឬសម្ពន្ធវង្សជាមួយព្រះអង្គដែរ ដូច្នេះហើយ ពួកគេមិនអាចឈនដល់ការយោគយល់គ្នាទៅវិញទៅមកជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ឬដាស់ជំនឿពិតដែលគេមានក្នុងខ្លួនពួកគេ ការដើរតាម ឬការថ្វាយបង្គំសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដែលពួកគេគួរគិតបែបនេះចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលពួកគេគួរគិតបែបនេះចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទស្សនៈ និងឥរិយាបទនេះបានបំផ្លាញពួកគេឲ្យត្រឡប់ពីការប្រឹងប្រែងរបស់គេដោយដៃទទេ បានបំផ្លាញពួកគេមិនឲ្យពួកគេអាចដើរលើមាគ៌ានៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន រហូតអស់កល្បជានិច្ច។ គោលដៅដែលពួកគេកំពុងតម្រង់ឆ្ពោះ និងទិសដៅដែលគេកំពុងទៅ បង្ហាញថា ពួកគេជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់អស់កល្ប ជានិច្ច និងបញ្ជាក់ថាពួកគេនឹងមិនអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះអស់កល្បជានិច្ចឡើយ។

ដកស្រង់ពី «ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ៤

ប្រសិនបើក្នុងករណីដែលបុគ្គលម្នាក់បានដើរតាមព្រះ ជាម្ចាស់ជាច្រើនឆ្នាំ ហើយបានអាស្រ័យផលពីការផ្គត់ផ្គង់នៃព្រះបន្ទូលទ្រង់ជាច្រើនឆ្នាំហើយ និយមន័យរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺដូចគ្នានឹងនិយមន័យរបស់មនុស្ស ដែលដាក់ខ្លួនក្រាបបង្គំចំពោះរូបព្រះខ្លាំងណាស់ ហើយសេចក្ដីនេះនឹងបញ្ជាក់បានថា បុគ្គលម្នាក់នេះមិនបានទទួលនូវតថភាពនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ នេះគឺមកពីពួកគេមិនបានចូលទៅក្នុងតថភាពនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់សោះតែម្ដង ហើយដោយព្រោះហេតុផលនេះ តថភាព សេចក្ដីពិត ចេតនា និងការទាមទារពីមនុស្ស គ្រប់យ៉ាងដែលមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពុំមានពាក់ព័ន្ធអ្វីសោះនឹងបុគ្គលម្នាក់នោះ។ មានន័យថា ទោះបីជាបុគ្គលម្នាក់ខំប្រឹងរៀនអំពីផ្ទៃខាងក្រៅនៃអត្ថន័យព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីទាំងអស់នេះសុទ្ធតែឥតបានការដែរ ដ្បិតអ្វីដែលពួកគេព្យាយាមឲ្យបាន គឺត្រឹមតែជាពាក្យសម្ដី ហើយអ្វីដែលគេទទួលបាន ក៏ត្រឹមតែជាពាក្យសម្ដីចាំបាច់ដែរ។ ទោះបីជាព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែង មានន័យត្រង់ ឬន័យជ្រាលជ្រៅបើមើលតាមសម្បកក្រៅទៅក៏ដោយ ក៏ព្រះបន្ទូលទាំងនោះសុទ្ធតែជាសេចក្ដិពិត ដែលសំខាន់ចំពោះមនុស្សដែរ នៅពេលដែលគេចូលទៅក្នុងជីវិត។ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះ គឺជាប្រភពទឹករស់ដែលអាចឲ្យមនុស្សរស់រានទាំងនៅក្នុងវិញ្ញាណ និងសាច់ឈាម។ ព្រះបន្ទូលនេះផ្ដល់នូវអ្វីដែលមនុស្សត្រូវការ ដើម្បីរក្សាជីវិតឲ្យនៅរស់រាន ជាគោលការណ៍ និងគោលជំនឿសម្រាប់ការប្រតិបត្តិជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់គេ ជាផ្លូវ គោលដៅ និងទិសដៅដែលគេត្រូវឆ្លងកាត់ ដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះ ជាសេចក្ដីពិតសព្វបែបយ៉ាង ដែលគេគួរមាន ក្នុងនាមជាភាវៈដែលត្រូវបានបង្កើត នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងជាសេចក្ដីពិតគ្រប់យ៉ាងដែលទាក់ទងនឹងវិធីដែលមនុស្សស្ដាប់បង្គាប់ និងថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះ ជាការធានា ដែលធានានូវការរស់រានមានជីវិតរបស់មនុស្ស ជានំម៉ាន៉ាប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្ស ហើយក៏ជាជំនួយដ៏រឹងមាំ ដែលជួយឲ្យមនុស្សមានកម្លាំងខ្លាំងក្លា ហើយអាចក្រោកឈរបានដែរ។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះសម្បូរទៅដោយ តថភាពនៃសេចក្ដីពិតទាក់ទងនឹងភាពជាមនុស្សធម្មតាព្រោះមនុស្សជាតិដែលត្រូវបានបង្កើតមក បានស្ដែងចេញតាមរយៈការរស់នៅរបស់គេ សម្បូរដោយសេចក្ដីពិតដែលជួយមនុស្សជាតិឲ្យរួចពីសេចក្ដីពុករលួយនិងគេចផុតពីអន្ទាក់របស់សាតាំង សម្បូរដោយសេចក្ដីបង្រៀន ការទូន្មាន និងការលើកទឹកចិត្ត ឥតនឿយហត់ និងភាពធូរស្បើយដែលព្រះអាទិករប្រទានឲ្យមនុស្សដែលត្រូវបានបង្កើតមក។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះគឺជាចង្កៀងដែលដឹកនាំ និងបំភ្លឺមនុស្សឲ្យយល់សេចក្ដីគ្រប់យ៉ាងដែលវិជ្ជមាន ជាការធានាដែលធានាបានថា មនុស្សនឹងស្ដែងចេញតាមរយៈការរស់នៅរបស់គេហើយចាប់ផ្ដើមមានគ្រប់យ៉ាងដែលសុចរិត និងល្អប្រពៃ ជាលក្ខណវិនិច្ឆ័យ ដែលវាស់ស្ទង់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងវត្ថុទាំងអស់ ហើយជាសញ្ញាសម្គាល់ទិសដែលនាំមនុស្សទៅរកសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងមាគ៌ានៃពន្លឺ។ មានតែនៅក្នុងបទពិសោធន៍ជាក់ស្ដែងពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ទើបអាចប្រទានឲ្យមនុស្សមានសេចក្ដីពិត និងជីវិតបាន ហើយមានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេ ទើបមនុស្សអាចចាប់ផ្ដើមយល់ថាអ្វីទៅជាភាពជាមនុស្សធម្មតា អ្វីទៅជាជីវិតដ៏មានន័យ អ្វីទៅជាមនុស្សពិត អ្វីទៅជាការស្ដាប់បង្គាប់ដ៏ពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយមានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេទើបមនុស្សអាចចាបផ្ដើមយល់ពីវិធីដែលគេគួរយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ យល់អំពីវិធីដែលគេគួរមានភាពដូចគ្នារបស់មនុស្សពិត មានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេ ទើបមនុស្សអាចចាប់ផ្ដើមយល់ពីអត្ថន័យនៃសេចក្ដីជំនឿពិត និងការថ្វាយបង្គំពិត មានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេ ទើបមនុស្សចាប់ផ្ដើមយល់ថានរណាជាអ្នកគ្រប់គ្រងស្ថានសួគ៌ និងផែនដី និងរបស់សព្វសារពើ មានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលនេះទេ ទើបមនុស្សអាចយល់ពីមធ្យោបាយ ដែលព្រះដ៏ជាចៅហ្វាយលើសព្វសារពើ ទ្រង់គ្រប់គ្រង ដឹកនាំ និងផ្គត់ផ្គង់ដល់អ្វីៗទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក ហើយមានតែនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ទេ ទើបមនុស្សអាចចាប់ផ្ដើមដឹង និងយល់ពីមធ្យោបាយដែលព្រះដ៏ជាចៅហ្វាយលើរបស់ទាំងអស់ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក មានអត្ថិភាព សម្ដែងអង្គទ្រង់ ហើយនិងធ្វើការ។ ដោយត្រូវបានកាត់ផ្ដាច់ពីបទពិសោធន៍ពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សពុំមានចំណេះដឹងពិត ឬការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះខាងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្ដីពិតទេ។ មនុស្សបែបនេះ គឺជាសាកសពមានជីវិតដ៏ពិតប្រាកដ ជាសម្បកស្នូកសុទ្ធសាធ ហើយចំណេះដឹងទាំងអស់ទាក់ទងនឹងព្រះអាទិករ គឺគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងគេសោះ។ នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សបែបនេះមិនបានជឿលើទ្រង់សោះឡើយ ក៏មិនធ្លាប់ដើរតាមព្រះអង្គដែរ ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនទទួលស្គាល់គេថាជាអ្នកជឿលើព្រះអង្គ ឬជាអ្នកដើរតាមទ្រង់នោះដែរ រឹតតែមិនមែនជាភាវៈដែលទ្រង់បានបង្កើតពិតប្រាកដផង។

ដកស្រង់ពី «ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ៥

ភាវាៈដែលព្រះបានបង្កើតពិតប្រាកដ ត្រូវដឹងថា ព្រះអាទិករជានរណា មនុស្សកើតមកដើម្បីអ្វី ត្រូវបំពេញទំនួលខុសត្រូវជាមនុស្សដោយរបៀបណា ហើយត្រូវថ្វាយបង្គំព្រះអម្ចាស់នៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលបានបង្កើតមក ត្រូវដឹង ត្រូវយល់ ត្រូវស្គាល់ និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះចេតនា បំណងព្រះហឫទ័យ និងការ ទាមទាររបស់ព្រះអាទិករ ហើយត្រូវប្រព្រឹត្តស្របតាមផ្លូវរបស់ ព្រះអាទិករ គឺកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។

តើការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់គឺជាអ្វី? ហើយតើមនុស្ស អាចគេចពីសេចក្ដីអាក្រក់យ៉ាងដូចម្ដេច?

«ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់» មិនមែនជាការភិតភ័យ និងរន្ធត់បែបអនាមិក ក៏មិនមែនជាការគេចចេញទៅឲ្យឆ្ងាយ ក៏មិនមែនជាការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ ឬអបិយជំនឿនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាការស្ងើចសរសើរ ការគោរព ការជឿទុកចិត្ត ការយល់ដឹង ការយកចិត្តទុកដាក់ ការស្ដាប់បង្គាប់ ការញែកជាបរិសុទ្ធ ក្ដីស្រឡាញ់ ក៏ដូចជាការថ្វាយបង្គំ ការតបស្នង និងការចុះចូលឥតលក្ខខណ្ឌ ព្រមទាំងគ្មានការរអ៊ូរទាំ។ គ្មានចំណេះដឹងពិតប្រាកដអំពីព្រះជាម្ចាស់ នោះមនុស្សក៏មិនមានការ ស្ងើចសរសើរ ការជឿទុកចិត្ត ការយល់ដឹង ការយកចិត្តទុក ដាក់ ឬការស្ដាប់បង្គាប់ដ៏ពិតប្រាកដដែរ មានតែការយល់ដឹង និងការគេចចេញគួរឲ្យខ្លាច មានតែការសង្ស័យ និងការគេចមុខប៉ុណ្ណោះ។ បើគ្មានចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សនឹងគ្មានការញែកជាបរិសុទ្ធ និងការតបស្នងពិតប្រាកដឡើយ។ បើគ្មានចំណេះពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សនឹងគ្មានការថ្វាយបង្គំ និងការចុះចូលពិតប្រាកដឡើយ មានតែការថ្វាយបង្គំរូបព្រះ និងអបិយជំនឿដ៏ងងឹតងងុលប៉ុណ្ណោះ។ បើគ្មានចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សមិនអាចប្រព្រឹត្តស្របទៅនឹងមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ឬគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គ្រប់សកម្មភាព និងអាកប្បកិរិយាដែលមនុស្សពាក់ព័ន្ធនឹងពោរពេញទៅដោយការបះបោរ និងការរឹងទទឹង ពេញដោយការចោទប្រកាន់ដោយមួលបង្កាច់ និងការវិនិច្ឆ័យ អគតិចំពោះទ្រង់ និងពេញដោយកិរិយាអាក្រក់ ដែលកំពុងតែដំណើរការផ្ទុយនឹងសេចក្ដីពិត និងអត្ថន័យពិតនៃព្រះបន្ទូល របស់ព្រះជាម្ចាស់។

នៅពេលដែលមនុស្សមានទំនុកចិត្តពិតលើព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេនឹងដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយពឹងអាងលើទ្រង់ពិតប្រាកដ មានតែទំនុកចិត្ត និងការពឹងអាងពិតប្រាកដលើព្រះជាម្ចាស់ទេ ទើបមនុស្សអាចមានការយល់ដឹង និងការជ្រួតជ្រាបដ៏ពិតប្រាកដ។ ការជ្រួតជ្រាបពីព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដ មកជាមួយនឹងការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះអង្គពិតប្រាកដ។ ទាល់តែមានការយកចិត្តទុកដាក់ពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទើបមនុស្សអាចមានការស្ដាប់បង្គាប់ពិតប្រាកដ។ ទាល់តែមានការស្ដាប់បង្គាប់ពិតប្រាកដ ទើបមនុស្សអាចមានការញែកជាបរិសុទ្ធពិតប្រាកដ។ ទាល់តែមានការញែកជាបរិសុទ្ធពិតប្រាកដ ទើបមនុស្សអាចមានការតបស្នងឥតលក្ខខណ្ឌ និងគ្មានការរអ៊ូរទាំ។ ទាល់តែមានការជឿទុកចិត្ត និងការពឹងអាងពិតប្រាកដ មានការយល់ដឹង និងការយកចិត្តទុកដាក់ពិតប្រាកដ មានការស្ដាប់បង្គាប់ពិតប្រាកដ មានការញែកជាបរិសុទ្ធ និងមាន ការតបស្នងពិតប្រាកដ ទើបមនុស្សអាចចាប់ផ្ដើមស្គាល់ពិតប្រាកដនូវអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអាទិករ។ ទាល់តែពួក គេចាប់ផ្ដើមស្គាល់ព្រះអាទិករពិតប្រាកដ ទើបមនុស្សអាចបង្កើតឲ្យមានការថ្វាយបង្គំ និងការចុះចូលពិតប្រាកដនៅក្នុងខ្លួនគេផ្ទាល់បាន។ ទាល់តែមនុស្សមានការថ្វាយបង្គំ និងការចុះចូលពិតប្រាកដចំពោះព្រះអាទិករ ទើបពួកគេពិតជាអាចលះបង់ផ្លូវអាក្រក់របស់គេ ពោលគឺគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។

ការនេះបង្កើតនូវតំណើរការទាំងមូលនៃ «ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» ហើយក៏ជាខ្លឹមសារនៃភាពពេញលេញនៃដំណើរការនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរ។ នេះជាផ្លូវដែល ត្រូវតែឆ្លងកាត់ ដើម្បីទទួលបាននូវការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។

«ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» និងការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់គ្នាឥតដាច់ដោយតំណជាច្រើន ហើយការផ្សារភ្ជាប់រវាងសេចក្ដីទាំងនេះ បញ្ជាក់ចេញមកយ៉ាងច្បាស់ ដោយមិនបាច់ពន្យល់។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ចង់ទទួលបានការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ដំបូងគេត្រូវមានការកោតខ្លាចពិតចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើគេចង់ទទួលបានការកោតខ្លាចពិតចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដំបូងគេត្រូវតែមានចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើគេចង់ទទួលបានចំណេះដឹងពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ ដំបូងគេត្រូវឆ្លងកាត់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចូលទៅក្នុងតថភាពនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឆ្លងកាត់ការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះរបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើមនុស្សចង់ឆ្លងកាត់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដំបូងគេត្រូវប្រឈមនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមុខទល់នឹងមុខ ប្រឈមនឹងព្រះជាម្ចាស់ដោយមុខទល់នឹងមុខ និងទូលសុំព្រះជាម្ចាស់ឲ្យប្រទានឱកាសឆ្លងកាត់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងគ្រប់សណ្ឋាន គ្រប់ប្រភេទនៃបរិយាកាសទាក់ទងនឹងមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងវត្ថុបំណង ហើយប្រសិនបើគេចង់ប្រឈមជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដោយមុខទល់នឹងមុខ ដំបូងគេត្រូវមានចិត្តសាមញ្ញ និងស្មោះត្រង់ មានការត្រៀមខ្លួនទទួលសេចក្ដីពិត និងមានឆន្ទៈក្នុងការទ្រាំទ្រទុក្ខលំបាក មានការតាំងចិត្ត និងភាពក្លាហានក្នុងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ និងមានមហិច្ឆតាចង់ក្លាយជាមនុស្សដែលត្រូវបានបង្កើតពិតប្រាកដ...។ តាមវិធីនេះ ឯងនឹងចូលទៅកៀកព្រះជាម្ចាស់ ដោយឆ្ពោះទៅមុខមួយជំហានម្ដងៗ ដួងចិត្តរបស់ឯងនឹងរឹតតែស្អាតបរិសុទ្ធ ហើយជីវិត និង គុណតម្លៃនៃការរស់រានរបស់ឯង នឹងកាន់តែមានន័យ ហើយកាន់តែធំភ្លឺថ្លាឡើង ជាមួយនឹងចំណេះដឹងរបស់ឯង អំពីព្រះជាម្ចាស់។ លុះដល់ថ្ងៃមួយ ឯងនឹងដឹងថា ព្រះ អាទិករលែងជាប្រស្នាទៀតហើយ ដឹងថាព្រះអាទិករមិនធ្លាប់លាក់បំពួនពីឯងឡើយ ដឹងថាព្រះអាទិករមិនធ្លាប់លាក់ព្រះភក្ត្រពីឯង ដឹងថាព្រះអាទិករនៅមិនឆ្ងាយពីឯង ដឹងថាព្រះអាទិករលែងជាព្រះដែលឯងចង់បានជាដរាប ក្នុងគំនិតរបស់ឯងទៀតហើយ ប៉ុន្តែ ជាព្រះដែលឯងមិនអាចឈោងដល់ដោយអារម្មណ៍របស់ឯង ដឹងថា ទ្រង់ពិតជា និងប្រាកដជាកំពុងឈរការពារឯងពីខាងឆ្វេង ដល់ខាងស្ដាំឯង ទាំងផ្គត់ផ្គង់ជីវិតឯង ហើយគ្រប់គ្រងជោគវាសនារបស់ឯងផង។ ទ្រង់មិនមែននៅជើងមេឃសន្លឹម ក៏មិនបានលាក់បំពួនអង្គទ្រង់យ៉ាងខ្ពស់នៅក្នុងពពកដែរ។ ទ្រង់នៅក្បែរឯងបង្កើយ ទ្រង់ជាអ្វីៗ គ្រប់យ៉ាងដែលឯងមាន ហើយទ្រង់ជារបស់តែមួយគត់ដែលឯងមាន។ ព្រះជាម្ចាស់បែបនេះ អនុញ្ញាតឲ្យឯងស្រឡាញ់ទ្រង់ ចេញពីចិត្ត ប្រតោងទ្រង់ឲ្យជាប់ ប្រទាញទ្រង់ឲ្យកៀក ស្ងើចសរសើរទ្រង់ ខ្លាចបាត់បង់ទ្រង់ ហើយមិនព្រមបោះបង់ទ្រង់តទៅទៀត លែងរឹងចចេសនឹងទ្រង់ ឬលែងគេចពីទ្រង់ ឬនៅឆ្ងាយពីទ្រង់។ គ្រប់យ៉ាងដែលឯងចង់បានគឺយកចិត្តទុកដាក់នឹងទ្រង់ តបស្នងគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យឯង ហើយ ចុះចូលនឹងអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ ឯងលែងបដិសេធមិនឲ្យទ្រង់ដឹងនាំ មិនឲ្យទ្រង់ផ្គត់ផ្គង់ មិនឲ្យទ្រង់ការពារ និងមិនឲ្យទ្រង់ថែរក្សា លែងបដិសេធនូវអ្វីដែលទ្រង់បង្គាប់ និងបញ្ជាឲ្យឯងធ្វើទៀតហើយ។ គ្រប់យ៉ាងដែលឯងចង់បានគឺដើរតាមទ្រង់ ដើរក្បែរទ្រង់ គ្រប់យ៉ាងដែលឯងចង់បានគឺទទួលទ្រង់ធ្វើជាជីវិតតែមួយគត់របស់ឯង ទទួលទ្រង់ធ្វើជាព្រះអម្ចាស់តែមួយគត់របស់ឯង និងជាព្រះជាម្ចាស់តែមួយគត់របស់ឯង។

ដកស្រង់ពី «ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាផ្លូវឆ្ពោះទៅរកការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ៦

ជំនឿរបស់មនុស្សមិនអាចជំនួសកន្លែងសេចក្តីពិតបានឡើយ

មនុស្សខ្លះអាចទ្រាំទ្រនឹងទុក្ខលំបាក អាចបង់ថ្លៃ សំបកក្រៅពូកែសម្ដែង ជាបុគ្គលដែលមនុស្សម្នាគោរពស្រឡាញ់ ហើយគេរីករាយនឹងការកោតសរសើររបស់មនុស្ស។ តើអ្នករាល់គ្នានឹងនិយាយថា អាកប្បកិរិយាខាងក្រៅនេះអាចចាត់ទុកជាការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតដែរឬទេ? តើគេអាចកំណត់ថា មនុស្សបែបនេះកំពុងតែបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ហេតុអ្វីបានជាម្ដងហើយម្ដងទៀត នៅពេលដែលមនុស្សមើលឃើញបុគ្គលបែបនេះ គេគិតថា ពួកគេកំពុងតែបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កំពុងតែដើរលើមាគ៌ានៃការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត និងកាន់តាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកខ្លះគិតបែបនេះ? វាមានសេចក្តីពន្យល់តែមួយគត់សម្រាប់ការនេះ។ តើវាជាសេចក្តីពន្យល់អ្វីទៅ? សម្រាប់មនុស្សភាគច្រើន សំណួរដូចជា តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត? តើអ្វីទៅជាអត្ថន័យនៃការបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើអ្វីទៅជាការមានតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត? គឺពួកគេមិនទាន់យល់ច្បាស់នៅឡើយទេ។ ដូច្នេះហើយបានជារឿយៗ អ្នកខ្លះចាញ់បញ្ឆោតមនុស្សដែលធ្វើខ្លួនដូចជាពូកែខាងវិញ្ញាណ ថ្លៃថ្នូរ ខ្ពង់ខ្ពស់ និងអស្ចារ្យ។ សម្រាប់មនុស្សដែលប្រសប់និយាយន័យពាក្យ និងគោលលទ្ធិ និងអ្នកដែលមានសម្ដីសំដៅ និងទង្វើហាក់ដូចជាគួរឲ្យស្ងើចសរសើរ ចំពោះមនុស្សដែលចាញ់បញ្ឆោតអ្នកទាំងនេះ ពួកគេមិនដែលសម្លឹងមើលសារជាតិនៃទង្វើ គោលការណ៍បង្កប់ពីក្រោយទង្វើ ឬអ្វីជាគោលដៅនៃទង្វើរបស់អ្នកទាំងនោះឡើយ។ លើសពីនេះ ពួកគេមិនដែលសម្លឹងមើលថាតើមនុស្សទាំងនេះពិតជាចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ឬគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឬអត់នោះឡើយ។ ពួកគេមិនដែលឈ្វេងយល់ពីសារជាតិនៃភាពជាមនុស្សរបស់មនុស្សទាំងនេះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយចាប់ផ្ដើមស្គាល់អ្នកទាំងនោះដំបូងៗ ពួកគេបែរជាស្ងើចសរសើរ និងគោរពមនុស្សទាំងនេះបន្ដិចម្ដងៗ រហូតដល់ទីបំផុត ពួកគេក៏ចាត់ទុកមនុស្សទាំងនេះជារូបព្រះរបស់ពួកគេ។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកខ្លះ រូបព្រះដែលពួកគេថ្វាយបង្គំ និងបុគ្គលដែលគេជឿថាអាចបោះបង់ចោលក្រុមគ្រួសារ និងការងាររបស់ខ្លួនចោល និងហាក់ដូចជាអាចបង់ថ្លៃបាននោះ គឺជាបុគ្គលដែលពិតជាបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាចទទួលបានលទ្ធផល និងវាសនាដ៏ល្អយ៉ាងពិតប្រាកដ។ នៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេ រូបព្រះទាំងនេះគឺជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ស្ងើចសរសើរ។ តើអ្វីទៅដែលនាំឲ្យពួកគេជឿបែបនេះ? តើអ្វីទៅជាសារជាតិនៃបញ្ហានេះ? តើអ្វីទៅជាផលវិបាកដែលអាចកើតឡើង? ជាដំបូង ចូរយើងពិភាក្សាអំពីសារជាតិរបស់វាជាមុនសិន។

អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា បញ្ហាទាំងអស់នេះដែលទាក់ទងនឹងទស្សនៈរបស់មនុស្ស វិធីសាស្ត្រនៃការអនុវត្តរបស់ពួកគេ គោលការណ៍នៃការអនុវត្តដែលពួកគេជ្រើសរើសប្រើ និងចំណុចដែលពួកគេម្នាក់ៗមានទំនោរចង់ផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើនោះ គ្មានទាក់ទងនឹងការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិឡើយ។ មិនថាមនុស្សផ្តោតលើរឿងដ៏រាក់កំផែល ឬក៏រឿងដ៏ជ្រាលជ្រៅ ឬផ្ដោតលើន័យពាក្យ និងគោលលទ្ធិ ឬក៏លើតថភាពជាក់ស្ដែងនោះទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងកិច្ចការដែលពួកគេគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់បំផុតនោះឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនបានដឹងអំពីរឿងដែលពួកគេគួរតែដឹងបំផុតនោះដែរ។ ហេតុផលសម្រាប់ការនេះគឺថា មនុស្សមិនចូលចិត្តសេចក្តីពិតឡើយ ដែលជាហេតុនាំឲ្យពួកគេមិនព្រមចំណាយពេលវេលា និងកម្លាំង ដើម្បីស្វែងយល់ និងអនុវត្តតាមគោលការណ៍នៃការអនុវត្តដែលមានចែងនៅក្នុងព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចង់ប្រើផ្លូវកាត់ ដោយសង្ខេបនូវអ្វីដែលពួកគេយល់ និងដឹងថាជាការអនុវត្ត និងអាកប្បកិរិយាដ៏ល្អ ហើយសេចក្តីសង្ខេបនេះក្លាយជាគោលដៅដែលពួកគេដេញតាម ដែលពួកគេយកមកធ្វើជាសេចក្តីពិត និងត្រូវអនុវត្តតាម។ ផលវិបាកដោយផ្ទាល់ចេញពីការនេះគឺថា មនុស្សប្រើប្រាស់អាកប្បកិរិយាល្អជាមនុស្ស មកជំនួសឲ្យការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត ហើយការនេះក៏ជួយបំពេញបំណងរបស់ពួកគេក្នុងការផ្គាប់ផ្គុនព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ការនេះផ្ដល់ឲ្យពួកគេជាដើមទុន ដើម្បីតតាំងជាមួយសេចក្តីពិត ហើយពួកគេក៏ប្រើវា ដើម្បីដេញដោល និងប្រកួតប្រជែងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ មនុស្សក៏បោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ចោលដោយឥតអៀនខ្មាស ហើយជំនួសមកវិញដោយរូបព្រះដែលពួកគេស្ងើចសរសើរនោះ។ វាមានដើមហេតុតែមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សមានសកម្មភាព និងទស្សនៈដ៏ល្ងង់ខ្លៅ ឬមានទស្សនៈ និងការអនុវត្តតែមួយជ្រុងបែបនេះ ហើយនៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីដើមហេតុមួយនេះ៖ ទោះបីមនុស្សដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ អធិស្ឋានទៅទ្រង់រាល់ថ្ងៃ និងអានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់រាល់ថ្ងៃក៏ដោយ ហេតុផលនោះគឺថា ពួកគេមិនយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ នេះហើយជាឫសគល់នៃបញ្ហានោះ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់យល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដឹងអំពីអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ អ្វីដែលទ្រង់ស្អប់ខ្ពើម អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន អ្វីដែលទ្រង់បដិសេធ មនុស្សប្រភេទណាដែលទ្រង់ស្រឡាញ់ មនុស្សប្រភេទណាដែលទ្រង់មិនស្រឡាញ់ បទដ្ឋានប្រភេទណាដែលទ្រង់ប្រើប្រាស់ នៅពេលដែលទ្រង់ទាមទារពីមនុស្ស និងវិធីសាស្ត្របែបណាដែលទ្រង់ប្រើ ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ តើបុគ្គលនោះអាចនៅតែមានទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួនទៀតឬ? តើមនុស្សបែបនេះអាចទៅថ្វាយបង្គំអ្នកផ្សេងកើតឬ? តើមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់អាចក្លាយជារូបព្រះរបស់គេបានឬ? មនុស្សដែលមានការយល់ដឹងអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដជាមានទស្សនៈរិះគិតដ៏សមហេតុផលជាងនេះបន្ដិចហើយ។ ពួកគេនឹងមិនយកមនុស្សដ៏ពុករលួយម្នាក់មកធ្វើជាព្រះរបស់គេតាមអំពើចិត្ត ហើយក្នុងពេលកំពុងដើរលើមាគ៌ានៃការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត ពួកគេក៏នឹងមិនជឿទាំងងងឹតងងុល ប្រកាន់ខ្ជាប់តាមក្បួនច្បាប់ ឬគោលការណ៍ដ៏សាមញ្ញពីរបី ថាមានតម្លៃស្មើនឹងការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតនោះដែរ។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ៧

មនុស្សមានទស្សនៈជាច្រើនទាក់ទងនឹងបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ដើម្បីកំណត់នូវលទ្ធផលរបស់មនុស្ស

អ្វីដែលបុគ្គលគ្រប់រូបខ្វល់ខ្វាយនោះ គឺជាលទ្ធផលរបស់គេ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់លទ្ធផលដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់កំណត់លទ្ធផលរបស់បុគ្គលម្នាក់ដោយរបៀបណា? លើសពីនេះ តើទ្រង់នឹងប្រើបទដ្ឋានអ្វី ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលនោះ? នៅពេលដែលលទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់មិនទាន់បានកំណត់ តើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ ដើម្បីបើកសម្ដែងអំពីលទ្ធផលនោះ? តើមាននរណាម្នាក់ដឹងដែរឬទេ? ដូចខ្ញុំបាននិយាយនៅមុននេះបន្ដិចអ៊ីចឹង មានមនុស្សខ្លះបានចំណាយពេលយ៉ាងយូរ ដើម្បីស្រាវជ្រាវអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែង ដើម្បីស្វែងរកតម្រុយអំពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស អំពីចំណាត់ថ្នាក់ដែលលទ្ធផលទាំងនេះត្រូវបានបែងចែក និងអំពីលទ្ធផលដែលមនុស្សប្រភេទខុសៗគ្នាត្រូវទទួលបាន។ ពួកគេក៏សង្ឃឹមចង់ស្វែងយល់ពីរបៀបដែលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់កំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស ចង់យល់ពីបទដ្ឋានអ្វីខ្លះដែលទ្រង់ប្រើប្រាស់ និងរបៀបដ៏ច្បាស់លាស់ដែលទ្រង់កំណត់អំពីលទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់។ ប៉ុន្ដែ នៅទីបំផុត មនុស្សទាំងនេះមិនដែលរកឃើញចម្លើយណាមួយឡើយ។ ជាក់ស្ដែង នៅក្នុងចំណោមព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានចែងតិចតួចណាស់អំពីរឿងនេះ។ តើហេតុអ្វីទៅ? ដរាបណាលទ្ធផលរបស់មនុស្សមិនទាន់ត្រូវបានបើកសម្ដែង ព្រះជាម្ចាស់មិនចង់មានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សណាម្នាក់អំពីអ្វីដែលនឹងកើតឡើងនៅទីបញ្ចប់ឡើយ ហើយក៏មិនចង់ជូនដំណឹងដល់នរណាម្នាក់អំពីវាសនារបស់គេនៅថ្ងៃខាងមុខដែរ ព្រោះថាការធ្វើបែបនេះនឹងមិនផ្ដល់ប្រយោជន៍អ្វីដល់មនុស្សឡើយ។ ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស អំពីគោលការណ៍ដែលទ្រង់ប្រើនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ដើម្បីកំណត់ និងបង្ហាញពីលទ្ធផលទាំងនេះ និងអំពីបទដ្ឋានដែលទ្រង់ប្រើ ដើម្បីកំណត់ថាតើមនុស្សម្នាក់អាចមានជីវិតរស់ឬអត់ប៉ុណ្ណោះ។ តើនេះមិនមែនជាសំណួរដែលអ្នករាល់គ្នាខ្វល់ខ្វាយបំផុតទេឬអី? បើដូច្នេះ តើមនុស្សជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្សដោយរបៀបណាទៅ? មុននេះ អ្នករាល់គ្នាបានលើកឡើងអំពីផ្នែកខ្លះនៃចម្លើយនេះរួចទៅហើយ៖ អ្នកខ្លះបាននិយាយថា វាទាក់ទងនឹងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនយ៉ាងស្មោះត្រង់ និងលះបង់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកខ្លះបាននិយាយថា វាទាក់ទងនឹងការចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងការបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ អ្នកខ្លះនិយាយថា វាជាការចុះចូលចំពោះការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា គន្លឹះសំខាន់គឺត្រូវបន្ទាបខ្លួន...។ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតទាំងនេះ ហើយនៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាអនុវត្តស្របតាមគោលការណ៍ដែលអ្នកជឿថាជារឿងត្រឹមត្រូវ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ពិចារណាដែរឬអត់ថា អ្វីដែលកើតឡើងនោះកំពុងតែបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់? តើវាបំពេញតាមបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? តើវាបំពេញតាមការទាមទាររបស់ទ្រង់ឬទេ? ខ្ញុំជឿថា មនុស្សភាគច្រើនមិនធ្លាប់គិតអំពីសំណួរទាំងនេះឡើយ។ ពួកគេគ្រាន់តែអនុវត្តតាមផ្នែកមួយនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬផ្នែកមួយនៃសេចក្ដីអធិប្បាយ ឬបទដ្ឋានរបស់បុគ្គលខាងវិញ្ញាណខ្លះដែលពួកគេចាត់ទុកជារូបព្រះ ដោយបង្ខំខ្លួនឯងឲ្យធ្វើបែបនេះ និងធ្វើបែបនោះប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជឿថា នេះគឺជាផ្លូវដែលត្រឹមត្រូវ ដូច្នេះ ពួកគេបន្តប្រកាន់ខ្ជាប់ និងធ្វើតាមចំណុចទាំងនោះ ទោះបីនៅទីបញ្ចប់ មានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ។ អ្នកខ្លះគិតថា «ខ្ញុំមានសេចក្តីជំនឿជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំតែងតែអនុវត្តបែបនេះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំបានទទួលជាច្រើនចេញពីការធ្វើបែបនេះដែរ។ នោះគឺដោយសារតែខ្ញុំបានយល់អំពីសេចក្តីពិតជាច្រើនក្នុងអំឡុងពេលនេះ ព្រមទាំងរឿងជាច្រើនដែលខ្ញុំមិនបានយល់កាលពីមុន។ ជាក់ស្ដែង មានគំនិត និងទស្សនៈរបស់ខ្ញុំជាច្រើនបានផ្លាស់ប្ដូរ គុណតម្លៃជីវិតខ្ញុំបានផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងច្រើន ហើយឥឡូវនេះ ខ្ញុំមានការយល់ដឹងដ៏ប្រសើរអំពីលោកីយ៍នេះ។» មនុស្សខ្លះជឿថា នេះគឺជាការប្រមូលផលមួយ និងជឿទៀតថា នេះគឺជាលទ្ធផលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្ស។ នៅក្នុងយោបល់របស់អ្នករាល់គ្នា ជាមួយបទដ្ឋានទាំងនេះ និងគ្រប់ទាំងការអនុវត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែលបានធ្វើ តើអ្នកកំពុងតែបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? អ្នកខ្លះនឹងនិយាយយ៉ាងប្រាកដថា «ពិតណាស់! យើងកំពុងតែអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងកំពុងតែអនុវត្តតាមសេចក្តីដែលបានអធិប្បាយ និងប្រាស្រ័យទាក់ទងខាងលើ។ យើងកំពុងតែបំពេញភារកិច្ចរបស់យើងគ្រប់ពេល និងកំពុងតែដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច ហើយយើងមិនដែលបោះបង់ទ្រង់ចោលឡើយ។ ដូច្នេះ យើងអាចនិយាយយ៉ាងជឿជាក់ថា យើងកំពុងតែបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មិនថាយើងយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានច្រើនកម្រិតណា ហើយមិនថាយើងយល់អំពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានច្រើនបែបណាឡើយ យើងតែងតែស្ថិតនៅលើផ្លូវនៃការព្យាយាមចុះសម្រុងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច។ ដរាបណាយើងប្រព្រឹត្ត និងអនុវត្តបានត្រឹមត្រូវ នោះយើងនឹងទទួលបានលទ្ធផលត្រឹមត្រូវមិនខាន។» តើអ្នកគិតដូចម្ដេចដែរអំពីទស្សនៈនេះ? តើវាត្រឹមត្រូវឬទេ? អ្នកខ្លះទៀតអាចនិយាយថា «ខ្ញុំមិនធ្លាប់គិតអំពីរឿងទាំងនេះពីមុនមកឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែគិតថា ដរាបណាខ្ញុំបន្តបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ និងបន្តប្រព្រឹត្តស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវនៃព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំអាចរស់រានមានជីវិតហើយ។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់ពិចារណាអំពីសំណួរថាតើខ្ញុំអាចបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬថាតើខ្ញុំកំពុងតែបំពេញតាមបទដ្ឋានដែលទ្រង់បានកំណត់មកនោះឡើយ។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានបន្ទូលប្រាប់ខ្ញុំ ឬប្រទានសេចក្តីណែនាំដ៏ច្បាស់លាស់ណាមួយដល់ខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំជឿថា ដរាបណាខ្ញុំបន្តធ្វើការមិនឈប់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងសព្វព្រះហឫទ័យ ហើយទ្រង់មិនគួរទាមទារអ្វីបន្ថែមទៀតពីខ្ញុំឡើយ។» តើជំនឿទាំងនេះត្រឹមត្រូវឬទេ? ចំពោះខ្ញុំ ការអនុវត្តបែបនេះ ការគិតបែបនេះ និងទស្សនៈទាំងនេះសុទ្ធតែជាគំនិតបែបរវើរវាយ ហើយក៏មានការខ្វាក់ភ្នែកបន្ដិចដែរ។ ប្រហែលជា អ្វីដែលខ្ញុំនិយាយនេះធ្វើឲ្យអ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ខូចចិត្តបន្តិច ព្រោះគេគិតថា «ការខ្វាក់ភ្នែក? បើការនេះជាការខ្វាក់ភ្នែកទៅហើយ នោះសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់យើងសម្រាប់សេចក្តីសង្រ្គោះ និងការរស់រានមានជីវិត គឺមានតិចតួច និងមិនច្បាស់លាស់ឡើយ តើមែនទេ? បើដូច្នេះ តើទ្រង់មិនកំពុងបំបាក់ទឹកចិត្តយើងទេឬអី?» មិនថាអ្នករាល់គ្នាជឿអ្វីឡើយ សេចក្តីដែលខ្ញុំនិយាយ និងធ្វើ មិនមានចេតនាធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាបាក់ទឹកចិត្តនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំនិយាយសេចក្តីទាំងនោះ ដើម្បីអភិវឌ្ឍដល់ការយល់ដឹងរបស់អ្នករាល់គ្នាអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីបង្កើនការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែព្រះតម្រិះ អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់សម្រេច ប្រភេទមនុស្សដែលទ្រង់ចូលចិត្ត អ្វីដែលទ្រង់ស្អប់ខ្ពើម ប្រភេទមនុស្សដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ទទួល និងប្រភេទមនុស្សដែលទ្រង់ច្រានចោល។ សេចក្តីដែលខ្ញុំនិយាយនោះ គឺដើម្បីផ្ដល់ឲ្យគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នាមានភាពច្បាស់លាស់ និងផ្ដល់ឲ្យអ្នកមានការយល់ដឹងច្បាស់លាស់អំពីគម្លាតដ៏ឆ្ងាយដែលសកម្មភាព និងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗចាកឆ្ងាយពីបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់បានតម្រូវទុក។ តើវាចាំបាច់ដែរឬទេក្នុងការពិភាក្សាអំពីប្រធានបទទាំងនេះ? ដោយសារតែខ្ញុំដឹងថា អ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីជំនឿជាយូរឆ្នាំ ហើយបានស្ដាប់សេចក្តីអធិប្បាយជាច្រើនផង ប៉ុន្តែ នោះជាសេចក្តីដែលអ្នកនៅខ្វះខាតបំផុត។ ទោះបីអ្នករាល់គ្នាបានកត់ត្រាទុកគ្រប់ទាំងសេចក្ដីពិតនៅក្នុងសៀវភៅសរសេររបស់អ្នក ព្រមទាំងទន្ទេញ និងចារឹកនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកនូវសេចក្តីមួយចំនួនដែលអ្នកជឿជាក់ថាសំខាន់ ហើយទោះបីអ្នករៀបចំផែនការប្រើសេចក្តីទាំងនេះ ដើម្បីបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងពេលដែលអ្នកអនុវត្ត ប្រើសេចក្តីទាំងនោះ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាចាំបាច់ត្រូវការ ប្រើសេចក្តីទាំងនោះ ដើម្បីឆ្លងផុតគ្រាដ៏លំបាកនៅខាងមុខ ឬគ្រាន់តែឲ្យសេចក្តីទាំងនោះដើរជាមួយអ្នករាល់គ្នា ក្នុងពេលដែលអ្នករស់នៅក៏ដោយ ចំពោះខ្ញុំវិញ មិនថាអ្នករាល់គ្នាធ្វើវាតាមរបៀបណាឡើយ ប្រសិនបើអ្នកកំពុងតែធ្វើវា ការនេះមិនសំខាន់នោះឡើយ។ បើដូច្នេះ តើអ្វីទៅដែលសំខាន់បំផុតនោះ? អ្វីដែលសំខាន់នោះគឺថា ក្នុងពេលដែលអ្នកកំពុងតែអនុវត្ត អ្នកត្រូវតែដឹងយ៉ាងប្រាកដច្បាស់ថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកកំពុងតែធ្វើ គឺគ្រប់ទាំងទង្វើដែលអ្នកធ្វើ ត្រូវតែស្របតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន និងត្រូវប្រាកដទៀតថា គ្រប់ទាំងសកម្មភាពរបស់អ្នក គ្រប់ទាំងគំនិតរបស់អ្នក ព្រមទាំងគ្រប់លទ្ធផល និងគោលដៅដែលអ្នកចង់សម្រេចបាននោះ ថាតើវាបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញតាមការទាមទាររបស់ទ្រង់ដែរឬទេ បើមិនដូច្នោះទេ ទ្រង់មិនទទួលយកវាឡើយ។ ទាំងនេះហើយជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុតនោះ។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ៨

ចូរដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់

មានពាក្យស្លោកមួយដែលអ្នករាល់គ្នាគួរតែកត់ត្រាទុក។ ខ្ញុំជឿថា ពាក្យស្លោកនេះសំខាន់ណាស់ ព្រោះថាសម្រាប់ខ្ញុំ ឃ្លានេះបានចូលក្នុងគំនិតរបស់ខ្ញុំជាច្រើនដងរាប់មិនអស់ឡើយនៅក្នុងមួយថ្ងៃ។ ហេតុអ្វីទៅ? នោះគឺដោយសារតែគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំជួបជាមួយមនុស្សម្នាក់ គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំឮសាច់រឿងរបស់នរណាម្នាក់ និងគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំឮអំពីបទពិសោធន៍ ឬទីបន្ទាល់របស់មនុស្សម្នាក់ក្នុងការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំតែងតែប្រើពាក្យស្លោកនេះ ដើម្បីសម្រេចនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំថាតើបុគ្គលនេះជាប្រភេទនៃមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន និងជាប្រភេទមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ចូលចិត្តឬក៏អត់។ ដូច្នេះ តើពាក្យស្លោកនោះជាអ្វីទៅ? ឥឡូវ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាទន្ទឹងចង់ដឹងអំពីពាក្យស្លោកដែលខ្ញុំរៀបនឹងនិយាយនេះហើយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំប្រាប់អំពីពាក្យស្លោកនេះ ប្រហែលអ្នករាល់គ្នានឹងមានអារម្មណ៍ខកចិត្ត ដោយសារតែមានមនុស្សខ្លះបានយល់ព្រមតែបបូរមាត់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ ប៉ុន្ដែ ខ្ញុំមិនដែលយល់ព្រមតែបបូរមាត់ម្ដងណាឡើយ។ ពាក្យស្លោកនេះស្ថិតនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះ តើពាក្យស្លោកនេះគឺជាអ្វីទៅ? វាគឺ៖ «ចូរដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីសេចក្តីអាក្រក់។» តើនេះមិនមែនជាឃ្លាមួយដ៏សាមញ្ញទេឬ? ថ្វីបើវាសាមញ្ញក៏ពិតមែន ប៉ុន្តែ មនុស្សដែលមានការយល់ដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅយ៉ាងពិតប្រាកដអំពីពាក្យទាំងនេះ នឹងមានអារម្មណ៍ថា ពាក្យទាំងនេះមានទម្ងន់ធ្ងន់ណាស់ មានអារម្មណ៍ថា ឃ្លានេះពិតជាមានតម្លៃខ្លាំងណាស់សម្រាប់ការអនុវត្តរបស់គេ មានអារម្មណ៍ថា វាជាឃ្លាមួយចេញមកពីភាសានៃជីវិតដែលមានផ្ទុកនូវតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត មានអារម្មណ៍ថា វាគឺជាកម្មវត្ថុពេញមួយជីវិតសម្រាប់អស់អ្នកដែលកំពុងតែព្យាយាមបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមានអារម្មណ៍ទៀតថា វាជាផ្លូវដ៏យូរអង្វែងសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលពិចារណាលើបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គួរតែដើរតាម។ ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាគិតយ៉ាងដូចម្ដេច៖ តើពាក្យស្លោកនេះមិនមែនជាសេចក្តីពិតទេឬ? តើវាមានសារៈសំខាន់ដែរឬទេ? ជាមួយគ្នានេះដែរ អ្នកខ្លះប្រហែលជាកំពុងតែគិតអំពីពាក្យស្លោកនេះ ហើយព្យាយាមរិះគិត ហើយអ្នកខ្លះទៀតប្រហែលមានអារម្មណ៍សង្ស័យអំពីពាក្យស្លោកនេះ៖ តើពាក្យស្លោកនេះសំខាន់ណាស់ឬ? តើវាសំខាន់ណាស់ឬ? តើវាចាំបាច់ក្នុងការគូសបញ្ជាក់ខ្លាំងឬ? ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះទៀតដែលមិនចូលចិត្តពាក្យស្លោកនេះប៉ុន្មានទេ ដោយសារតែអ្នកគិតថា ការដើរតាមមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការចម្រាញ់យកអត្ថន័យចេញពីពាក្យស្លោកនេះ គឺជារឿងសម្រាយជ្រុលពេក។ ការយកសេចក្តីទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ហើយចម្រាញ់វាមកត្រឹមតែពាក្យស្លោកមួយ តើនេះមិនមែនកំពុងតែលែងផ្តល់សារៈសំខាន់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើវាបែបនេះឬ? គឺអាចនិយាយបានថា អ្នករាល់គ្នាភាគច្រើនមិនយល់ទាំងស្រុងអំពីសារៈសំខាន់ដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃព្រះបន្ទូលទាំងនេះឡើយ។ ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាបានកត់ត្រាព្រះបន្ទូលក៏ដោយ ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាគ្មានបំណងចង់រក្សាទុកព្រះបន្ទូលទាំងនេះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកឡើយ គឺថាអ្នកគ្រាន់តែកត់ត្រានៅក្នុងសៀវភៅសរសេររបស់អ្នក ដើម្បីរំឭកឡើងវិញ និងសញ្ជឹងគិតនៅពេលទំនេរតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកខ្លះប្រហែលជាមិនរំឭកព្រះបន្ទូលទាំងនេះផង ហើយក៏គ្មានបំណងចង់ប្រើវាជាប្រយោជន៍អ្វីនោះដែរ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំចង់លើកឡើងអំពីឃ្លានេះ? មិនថាអ្នករាល់គ្នាមានទស្សនៈ និងគំនិតបែបណាឡើយ ខ្ញុំត្រូវតែលើកឡើងអំពីឃ្លានេះ ដ្បិតវាពាក់ព័ន្ធយ៉ាងខ្លាំងទៅនឹងរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ មិនថាបច្ចុប្បន្ន អ្នករាល់គ្នាមានការយល់ដឹងយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីពាក្យស្លោកនេះ ឬចាត់ទុកពាក្យស្លោកនេះក្នុងន័យបែបណានោះឡើយ ខ្ញុំនឹងនៅតែប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា៖ ប្រសិនបើមនុស្សអាចអនុវត្តតាមពាក្យពេចន៍នៃពាក្យស្លោកនេះ ហើយដកពិសោធន៍ និងសម្រេចតាមបទដ្ឋាននៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ នោះពួកគេនឹងប្រាកដជាមានជីវិតរស់រាន ហើយគេនឹងប្រាកដជាមានលទ្ធផលល្អមិនខាន។ យ៉ាងណាមិញ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចបំពេញតាមបទដ្ឋានដែលបានបញ្ចេញចេញតាមរយៈពាក្យស្លោកនេះទេ គឺអាចនិយាយបានថា លទ្ធផលរបស់អ្នកនឹងមិនដឹងឡើយ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំនិយាយទៅកាន់អ្នករាល់គ្នាអំពីពាក្យស្លោកនេះ ដើម្បីឲ្យអ្នករៀបចំផ្លូវចិត្តរបស់ខ្លួន និងដើម្បីឲ្យអ្នកដឹងអំពីប្រភេទនៃបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ដើម្បីវាស់វែងអ្នករាល់គ្នា។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ៩

ព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់ការល្បងលផ្សេងៗ ដើម្បីល្បងលមើលថាតើមនុស្សពិតជាកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរឬអត់

នៅគ្រប់យុគសម័យទាំងអស់ ក្នុងពេលដែលកំពុងធ្វើការនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានព្រះបន្ទូលខ្លះដល់ពួកគេ និងមានបន្ទូលប្រាប់ពួកគេអំពីសេចក្តីពិតមួយចំនួន។ សេចក្តីពិតទាំងនេះបម្រើជាផ្លូវដែលមនុស្សគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់ ជាផ្លូវដែលពួកគេគួរតែដើរតាម ជាផ្លូវដែលជួយឲ្យពួកគេកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ព្រមទាំងជាផ្លូវដែលមនុស្សគួរតែយកមកអនុវត្ត និងប្រកាន់ខ្ជាប់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេ និងនៅលើដំណើរផ្លូវនៃជីវិតរបស់គេផង។ គឺដោយសារតែហេតុផលទាំងនេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះសូរសៀងទាំងនេះទៅកាន់មនុស្ស។ មនុស្សគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់ព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះជាម្ចាស់ទាំងនេះ ហើយការប្រកាន់ខ្ជាប់ចំពោះព្រះបន្ទូលទាំងនេះ គឺជាការទទួលបានជីវិត។ ប្រសិនបើមនុស្សមិនប្រកាន់ខ្ជាប់តាមព្រះបន្ទូលទាំងនេះ មិនអនុវត្តតាម និងមិនរស់នៅតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតរបស់គេទេ នោះបុគ្គលនេះមិនមែនកំពុងអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត ប្រសិនបើមនុស្សមិនអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតទេ នោះពួកគេមិនមែនកំពុងតែកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មនុស្សដែលគ្មានសមត្ថភាពបំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចទទួលបានការសរសើរពីទ្រង់ឡើយ ហើយមនុស្សបែបនេះក៏គ្មានលទ្ធផលអ្វីនោះដែរ។ ដូច្នេះ ក្នុងពេលទ្រង់កំពុងតែធ្វើការ តើព្រះជាម្ចាស់កំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់ដោយរបៀបណា? តើព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីសាស្ត្រអ្វី ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់? ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជានៅស្រពេចស្រពិលអំពីរឿងនេះនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីដំណើរការរបស់វា នោះវានឹងស្ដែងឲ្យឃើញកាន់តែច្បាស់ ព្រោះថាអ្នករាល់គ្នាជាច្រើននាក់បានដកពិសោធន៍ដោយខ្លួនឯងរួចហើយ។

នៅលើដំណើរផ្លូវនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ចាប់តាំងពីដើមដំបូងមក ព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ទុកនូវការល្បងលសម្រាប់មនុស្សគ្រប់រូប ឬអ្នកអាចនិយាយបានថា មនុស្សគ្រប់រូបដែលដើរតាមទ្រង់ ហើយការល្បងលទាំងនោះសោត គឺមានគ្រប់ទំហំតែម្ដង។ មានមនុស្សដែលដកពិសោធន៍នូវការល្បងល តាមរយៈការជួបការបដិសេធពីក្រុមគ្រួសាររបស់គេ អ្នកដែលបានដកពិសោធន៍នូវការល្បងលនៃបរិយាកាសប្រឆាំង អ្នកដែលដកពិសោធន៍នូវការល្បងលដែលត្រូវគេចាប់ខ្លួន និងធ្វើទារុណកម្ម អ្នកដែលដកពិសោធន៍នូវការល្បងលដែលប្រឈមនឹងការសម្រេចចិត្ត និងអ្នកដែលប្រឈមនឹងល្បងលខាងលុយកាក់ និងឋានៈ។ បើនិយាយជាទូទៅ អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗបានជួបនូវការល្បងលគ្រប់ប្រភេទ។ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នាបែបនេះ? តើទ្រង់ចង់បានលទ្ធផលបែបណាទៅ? នេះជាចំណុចសំខាន់ដែលខ្ញុំចង់ប្រាប់ឲ្យអ្នករាល់គ្នាដឹង៖ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ដឹងថាតើបុគ្គលនេះជាប្រភេទមនុស្សដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឬក៏អត់។ អត្ថន័យរបស់វាគឺថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែល្បងលអ្នក ហើយឲ្យអ្នកប្រឈមនឹងកាលៈទេសៈពិបាក បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីល្បងលមើលថាតើអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឬក៏អត់។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់មានភារកិច្ចមើលខុសត្រូវប្រាក់តង្វាយ ហើយភារកិច្ចនេះនាំឲ្យគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយប្រាក់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកនឹងនិយាយថា នេះជាអ្វីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកដែរឬទេ? ពិតប្រាកដណាស់! អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកជួបប្រទះ គឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុក។ នៅពេលដែលអ្នកជួបជាមួយរឿងនេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងសង្កេតមើលអ្នកដោយស្ងាត់ៗ ទតមើលអ្វីដែលអ្នកសម្រេចចិត្តជ្រើសរើស របៀបដែលអ្នកអនុវត្ត និងគំនិតដែលអ្នកមាន។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ខ្វល់ខ្វាយបំផុតនោះគឺជាលទ្ធផលចុងក្រោយ ដោយសារតែលទ្ធផលនេះហើយដែលនឹងជួយឲ្យទ្រង់វាស់វែងថា តើអ្នកបានរស់នៅតាមបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ដែរឬអត់ តាមរយៈការល្បងលមួយនោះ។ យ៉ាងណាមិញ គ្រប់ពេលដែលមនុស្សជួបនូវបញ្ហាអ្វីមួយ ជារឿយៗ ពួកគេមិនបានគិតអំពីហេតុផលដែលនាំឲ្យពួកគេជួបវា បទដ្ឋានអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់រំពឹងឲ្យពួកគេបំពេញតាម អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ទតឃើញនៅក្នុងពួកគេ ឬអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ទទួលបានចេញពីពួកគេនោះឡើយ។ នៅពេលដែលជួបបញ្ហានេះ មនុស្សបែបនេះគ្រាន់តែគិតថា «នេះជាអ្វីមួយដែលខ្ញុំកំពុងតែជួប។ ខ្ញុំត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយមិនត្រូវធ្វេសប្រហែសឡើយ! ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នេះជាប្រាក់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំមិនអាចប៉ះពាល់បានឡើយ។» ដោយមានគំនិតដ៏សាមញ្ញបែបនេះ មនុស្សជឿថា ពួកគេបានបំពេញតាមទំនួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ។ តើលទ្ធផលចេញពីការល្បងលនេះធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះហឫទ័យដែរឬទេ? សូមអញ្ជើញចែករំលែកអំពីគំនិតរបស់អ្នកមក។ (ប្រសិនបើមនុស្សកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គេ នោះនៅពេលដែលជួបជាមួយភារកិច្ចមួយដែលអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេមានទំនាក់ទំនងជាមួយប្រាក់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេនឹងគិតពិចារណាថា វានឹងងាយស្រួលណាស់ក្នុងការបំពានលើនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ ពួកគេត្រូវតែធ្វើការដោយមានការប្រុងប្រយ័ត្ន។) ចម្លើយរបស់អ្នកស្ថិតនៅលើផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវហើយ ប៉ុន្តែ វាមិនទាន់ត្រូវទាំងស្រុងនៅឡើយទេ។ ការដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនជាការកាន់តាមក្បួនច្បាប់បែបលំៗនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ វាមានន័យថា នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហាមួយ ជាដំបូង អ្នកមើលទៅកាន់បញ្ហានោះ ថាជាស្ថានភាពមួយដែលត្រូវបានរៀបចំ ដោយព្រះជាម្ចាស់ ជាទំនួលខុសត្រូវមួយដែលទ្រង់បានប្រទានដល់អ្នក ឬជាកិច្ចការមួយដែលទ្រង់បានផ្ទុកផ្ដាក់ដល់អ្នកឬយ៉ាងណា។ នៅពេលដែលជួបបញ្ហានេះ អ្នកគួរតែមើលឃើញវាថាជាការល្បងលមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ទុកសម្រាប់អ្នក។ នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហានេះ អ្នកត្រូវតែមានបទដ្ឋានមួយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ហើយអ្នកត្រូវតែគិតថា រឿងនេះមកពីព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកត្រូវតែគិតអំពីវិធីដោះស្រាយជាមួយវានៅក្នុងរបៀបមួយដែលអ្នកអាចបំពេញតាមទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកផង ព្រមទាំងបន្តមានស្វាមីភក្ដិចំពោះព្រះជាម្ចាស់ផង ហើយក៏ត្រូវគិតអំពីរបៀបធ្វើវា ដោយមិនធ្វើឲ្យទ្រង់ខ្ញាល់ ឬបំពានលើនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែរ។ មុននេះបន្ដិច យើងបាននិយាយអំពីការមើលថែប្រាក់តង្វាយ។ រឿងនេះពាក់ព័ន្ធនឹងប្រាក់តង្វាយ ហើយវាក៏ប៉ះពាល់ដល់ភារកិច្ច និងទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដែរ។ អ្នកមានភារកិច្ចត្រូវរ៉ាប់រងលើទំនួលខុសត្រូវនេះ។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលជួបបញ្ហានេះ តើមានការល្បួងដែរឬទេ? ពិតប្រាកដណាស់! តើការល្បួងនេះចេញមកពីកន្លែងណា? ការល្បួងនេះចេញមកពីសាតាំង ហើយវាក៏ចេញមកពីនិស្ស័យដ៏ពុករលួយ និងអាក្រក់របស់មនុស្សដែរ។ ដោយសារតែវាជាការល្បួង ដូច្នេះ បញ្ហានេះពាក់ព័ន្ធនឹងការឈរជាបន្ទាល់ដែលមនុស្សគួរតែឈរ ហើយនេះក៏ជាទំនួលខុសត្រូវ និងភារកិច្ចរបស់អ្នកដែរ។ អ្នកខ្លះនិយាយថា «នេះជាកិច្ចការកំប៉ិកកំប៉ុកទេ។ តើវាចាំបាច់អ្វីដែលត្រូវឲ្យតម្លៃខ្លាំងម្ល៉េះ?» វាពិតជាសំខាន់ណាស់! ព្រោះថា ដើម្បីដើរតាមមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន យើងមិនអាចបោះបង់ចោលអ្វីមួយដែលកើតឡើងចំពោះយើង ឬជុំវិញយើង រួមទាំងរឿងតូចៗនោះឡើយ។ ទោះបីយើងគិតថា យើងគួរតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះរឿងនេះឬក៏អត់ កិច្ចការណាក៏ដោយដែលយើងកំពុងតែជួប យើងមិនត្រូវបណ្ដែតបណ្ដោយនោះឡើយ។ អ្វីៗទាំងអស់ដែលកើតឡើង គួរតែត្រូវបានចាត់ទុកជាការល្បងលដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់យើង។ តើអ្នកគិតដូចម្ដេចដែរអំពីទស្សនៈនេះ? ប្រសិនបើអ្នកមានឥរិយាបថបែបនេះ នោះវាបញ្ជាក់អំពីការពិតថា៖ នៅក្នុងជម្រៅចិត្ត អ្នកគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកព្រមគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ប្រសិនបើអ្នកមានបំណងដែលចង់បំពេញតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្វីដែលអ្នកយកទៅអនុវត្ត នឹងមិនឃ្លាតចាកពីការបំពេញតាមបទដ្ឋាននៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះឡើយ។

ជារឿយៗ មានមនុស្សដែលជឿថា កិច្ចការដែលមនុស្សមិនសូវជាយកចិត្តទុកដាក់ និងមិនសូវជាលើកឡើង គឺជាកិច្ចការកំប៉ិកកំប៉ុកដែលគ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយនឹងការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតឡើយ។ នៅពេលដែលជួបជាមួយបញ្ហាបែបនេះ មនុស្សទាំងនេះមិនគិតច្រើនឡើយ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេបណ្ដោយឲ្យវារសាត់បាត់ទៅ។ យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងការពិតជាក់ស្ដែង រឿងនេះគឺជាមេរៀនមួយដែលអ្នកគួរតែរៀនសូត្រ ជាមេរៀនអំពីរបៀបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងរបៀបគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ លើសពីនេះទៅទៀត អ្វីដែលអ្នកគួរតែខ្វល់ខ្វាយកាន់តែខ្លាំងនោះ គឺជាការដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើ នៅពេលដែលរឿងនេះកើតមានចំពោះអ្នក។ ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជិតអ្នក សង្កេតមើលគ្រប់ទាំងពាក្យសម្ដី និងទង្វើរបស់អ្នក ហើយទតមើលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ និងការផ្លាស់ប្ដូរដែលកើតឡើងនៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នក។ នេះហើយជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកខ្លះសួរថា «បើនេះជាសេចក្តីពិត ចុះហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍អំពីវាដូច្នេះ?» អ្នកមិនមានអារម្មណ៍អំពីវា ដោយសារតែអ្នកមិនបានប្រកាន់ខ្ជាប់តាមផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ដែលជាផ្លូវដ៏សំខាន់របស់អ្នក។ ដូច្នេះហើយបានជាអ្នកមិនមានអារម្មណ៍អំពីកិច្ចការដ៏ល្អិតល្អន់ដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើនៅក្នុងមនុស្ស ដែលស្ដែងចេញស្របតាមគំនិត និងសកម្មភាពផ្សេងៗរបស់មនុស្ស។ អ្នកពិតជាភ្លេចច្រើនមែន! តើអ្វីទៅជាកិច្ចការធំ? តើអ្វីទៅជាកិច្ចការតូច? កិច្ចការដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចបែងចែកជាកិច្ចការធំ ឬកិច្ចការតូចឡើយ ប៉ុន្តែ តើអ្នករាល់គ្នាអាចទទួលយកការនេះដែរឬទេ? (យើងអាចទទួលយកវាបាន។) ទាក់ទងនឹងកិច្ចការប្រចាំថ្ងៃវិញ មានកិច្ចការខ្លះដែលមនុស្សចាត់ទុកជាកិច្ចការធំ និងសំខាន់ខ្លាំង ហើយកិច្ចការខ្លះទៀតដែលគេចាត់ទុកជាកិច្ចការកំប៉ិកកំប៉ុក។ ជារឿយៗ មនុស្សមើលឃើញកិច្ចការធំទាំងនេះ ជាកិច្ចការសំខាន់ ហើយគេចាត់ទុកកិច្ចការទាំងនោះ ជាកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ជូនមក។ ទោះបីជាយ៉ាងណា នៅពេលដែលកិច្ចការធំទាំងនេះកើតឡើង ដោយសារតែឋានៈក្មេងខ្ចីរបស់មនុស្ស និងដោយសារតែគុណសម្បត្តិទន់ខ្សោយរបស់គេ ជារឿយៗ មនុស្សមិនអាចបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ គេមិនអាចទទួលបានការបើកសម្ដែងណាមួយ ព្រមទាំងមិនអាចទទួលបានចំណេះដឹងជាក់ស្ដែងណាមួយដែលមានតម្លៃឡើយ។ ទាក់ទងនឹងកិច្ចការតូចៗវិញ មនុស្សចូលចិត្តមើលរំលង ហើយឲ្យកន្លងផុតទៅស្ងាត់ៗបន្តិចម្ដងៗ។ បើបែបនេះ មនុស្សបានបាត់បង់ឱកាសជាច្រើនក្នុងការទទួលបានការពិនិត្យនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីឲ្យទ្រង់ល្បងលហើយ។ តើវាមានន័យដូចម្ដេចទៅ បើអ្នកតែងតែមើលរំលងមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ វត្ថុ និងស្ថានភាពដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកសម្រាប់អ្នកនោះ? វាមានន័យថា រាល់ថ្ងៃ និងសូម្បីតែរាល់វិនាទីផង អ្នកកំពុងតែបដិសេធការប្រោសឲ្យគ្រប់លក្ខណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នក ក៏ដូចជាការដឹកនាំរបស់ទ្រង់ហើយ។ គ្រប់ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់រៀបចំស្ថានភាពមួយសម្រាប់អ្នក នោះទ្រង់នឹងទតមើលនៅទីលាក់កំបាំង សម្លឹងមើលដួងចិត្តរបស់អ្នក សង្កេតមើលគំនិត និងការសញ្ជឹងគិតរបស់អ្នក ទតមើលពីរបៀបដែលអ្នកគិត និងរង់ចាំមើលរបៀបដែលអ្នកនឹងប្រព្រឹត្ត។ ប្រសិនបើអ្នកជាមនុស្សធ្វេសប្រហែស ជាម្នាក់ដែលមិនហ្មត់ចត់នឹងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងព្រះបន្ទូល ឬសេចក្តីពិតរបស់ទ្រង់ នោះអ្នកនឹងមិនគិតគូរ ឬយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់សម្រេច ឬសេចក្ដីតម្រូវដែលទ្រង់រំពឹងឲ្យអ្នកបំពេញ នៅពេលដែលទ្រង់រៀបចំបរិយាកាសជាក់លាក់មួយសម្រាប់អ្នកនោះឡើយ។ អ្នកនឹងមិនដឹងអំពីរបៀបដែលមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងវត្ថុដែលអ្នកជួបនោះ មានទំនាក់ទំនងនឹងសេចក្តីពិត ឬព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ក្រោយពេលដែលអ្នកជួបជាមួយកាលៈទេសៈ និងការល្បងលដដែលៗបែបនេះ ហើយព្រះជាម្ចាស់មិនបានទតឃើញលទ្ធផលណាមួយនៅក្នុងអ្នក តើទ្រង់នឹងចាត់ការដោយរបៀបណាទៅ? ក្រោយពេលជួបការល្បងលដដែលៗ អ្នកមិនបានពង្រីកព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកឡើយ ហើយអ្នកក៏មិនបានមើលឃើញកាលៈទេសៈដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់អ្នក ទុកជាការល្បងល និងវិញ្ញាសាមកពីព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកបានបដិសេធឱកាសដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់អ្នកដដែលៗ ដោយបណ្ដែតបណ្ដោយឲ្យវារសាត់បាត់ទៅម្ដងហើយម្ដងទៀត។ តើនេះមិនមែនជាការមិនស្ដាប់បង្គាប់បំផុតដែលមនុស្សបង្ហាញចេញទេឬ? (វាពិតមែនហើយ។) តើព្រះជាម្ចាស់នឹងមានព្រះទ័យឈឺចាប់ ដោយសារតែការមិនស្ដាប់បង្គាប់នេះដែរឬទេ? (ទ្រង់នឹងឈឺចាប់)។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនឈឺចាប់ឡើយ! នៅពេលដែលឮខ្ញុំនិយាយបែបនេះ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមានអារម្មណ៍រន្ធត់ចិត្តម្ដងទៀត។ អ្នកប្រហែលជាគិតថា៖ «តើវាមិនបានថ្លែងពីខាងលើថា ព្រះជាម្ចាស់តែងតែមានព្រះទ័យឈឺចាប់ទេឬ? ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនឈឺចាប់ទេឬ? អ៊ីចឹង តើទ្រង់ឈឺចាប់នៅពេលណាទៅ?» ជារួមមក ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនឈឺចាប់នៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះឡើយ។ បើដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់មានចិត្តគំនិតបែបណាទៅចំពោះឥរិយាបថដែលបានពណ៌នាខាងលើ? នៅពេលដែលមនុស្សបដិសេធការល្បងល និងវិញ្ញាសាដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ជូនមកពួកគេ ហើយនៅពេលដែលពួកគេគេចវេះពីការល្បងលទាំងនោះ ព្រះជាម្ចាស់មានឥរិយាបថតែមួយប៉ុណ្ណោះចំពោះមនុស្សបែបនេះ។ តើវាជាចិត្តគំនិតអ្វីទៅ? ព្រះជាម្ចាស់ច្រានចោលមនុស្សប្រភេទនេះចេញពីជម្រៅនៃព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ សម្រាប់ពាក្យថា «ច្រានចោល» មានអត្ថន័យពីរយ៉ាង។ តើខ្ញុំគួរតែពន្យល់ពាក្យនេះចេញពីទស្សនៈរបស់ខ្ញុំដោយរបៀបណាទៅ? នៅក្នុងជម្រៅចិត្ត ពាក្យថា «ច្រានចោល» មានបង្កប់ន័យអំពីការខ្ពើមរអើម និងការស្អប់។ ចុះអត្ថន័យមួយទៀតរបស់វាជាអ្វីទៅ? នោះជាផ្នែកមួយដែលសំដៅលើការបោះបង់ចោលអ្វីមួយ។ អ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីអត្ថន័យនៃពាក្យថា «បោះបង់ចោល» ហើយមែនទេ? សរុបមក ពាក្យថា «ច្រានចោល» គឺជាពាក្យមួយដែលតំណាងឲ្យប្រតិកម្ម និងឥរិយាបថចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះមនុស្សទាំងឡាយដែលកំពុងតែប្រព្រឹត្តនៅក្នុងរបៀបបែបនេះ។ វាជាការស្អប់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះពួកគេ និងជាការខ្ពើមរអើមផង ហើយជាលទ្ធផល វាបង្កើតឲ្យមានការសម្រេចចិត្តបោះបង់ពួកគេចោល។ នេះគឺជាការសម្រេចព្រះទ័យចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សដែលមិនដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ឥឡូវ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញពីសារៈសំខាន់នៃសុភាសិតដែលខ្ញុំបានលើកឡើងនៅខាងលើហើយឬនៅ?

ឥឡូវ តើអ្នករាល់គ្នាយល់អំពីវិធីសាស្ត្រដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ដើម្បីកំណត់អំពីលទ្ធផលរបស់មនុស្សហើយឬនៅ? (ទ្រង់រៀបចំកាលៈទេសៈផ្សេងៗជារៀងរាល់ថ្ងៃ។) «ទ្រង់រៀបចំកាលៈទេសៈផ្សេងៗ» នេះជាអ្វីដែលមនុស្សអាចមានអារម្មណ៍ និងប៉ះពាល់បាន។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការធ្វើបែបនេះ? បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីប្រទានដល់មនុស្សម្នាក់ៗនូវវិធីនៃការល្បងលផ្សេងៗនៅពេលវេលាខុសគ្នា និងទីកន្លែងខុសគ្នា។ តើទិដ្ឋភាពអ្វីខ្លះរបស់មនុស្សដែលត្រូវសាកល្បងក្នុងអំឡុងពេលនៃការល្បងល? ការល្បងលជួយកំណត់ថាតើអ្នកជាប្រភេទមនុស្សដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលអ្នកជួប ស្ដាប់ឮ មើលឃើញ និងដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់ឬអត់។ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងជួបការល្បងលប្រភេទនេះ ព្រោះព្រះជាម្ចាស់មានព្រះទ័យយុត្តិធម៌ចំពោះមនុស្សទាំងអស់។ អ្នកខ្លះនិយាយថា «ខ្ញុំបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ចុះហេតុដូចម្ដេចបានជាខ្ញុំមិនបានជួបការល្បងលណាមួយដូច្នេះ?» អ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកមិនទាន់បានជួបការល្បងលណាមួយ ដោយសារតែគ្រប់ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំកាលៈទេសៈសម្រាប់អ្នក អ្នកមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកាលៈទេសៈទាំងនោះ ហើយមិនចង់ដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដូច្នេះហើយបានជាអ្នកមិនមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះបែបនេះ។ អ្នកខ្លះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានជួបការល្បងលចំនួនពីរបីដែរ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនដឹងអំពីរបៀបអនុវត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវឡើយ។ ទោះបីជានៅពេលដែលខ្ញុំបានអនុវត្តក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនដឹងថាតើខ្ញុំបានឈររឹងមាំ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។» មនុស្សនៅក្នុងសភាពបែបនេះមានមិនតិចឡើយ។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅជាបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើ ដើម្បីវាស់វែងមនុស្ស? គឺដូចអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយមុននេះបន្ដិចអ៊ីចឹង៖ វាជាការដែលអ្នកកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលអ្នកធ្វើ គិត និងបង្ហាញចេញ។ នេះជារបៀប ដើម្បីកំណត់ថាតើអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងគេចចេញពីការអាក្រក់ឬអត់។ តើគោលគំនិតនេះសាមញ្ញ ឬក៏អត់? យើងអាចនិយាយបានថា វាសាមញ្ញ ប៉ុន្តែ តើវាងាយស្រួលក្នុងការអនុវត្តដែរឬទេ? (វាមិនងាយស្រួលឡើយ។) ហេតុអ្វីបានជាវាមិនសូវងាយស្រួល? (ដោយសារតែមនុស្សមិនស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេមិនដឹងពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសមនុស្សឲ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ ដូច្នេះ នៅពេលដែលពួកគេជួបបញ្ហា ពួកគេមិនដឹងពីរបៀបស្វែងរកសេចក្តីពិត ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហារបស់គេឡើយ។ ពួកគេត្រូវឆ្លងកាត់ការល្បងល ការបន្សុទ្ធ ការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះផ្សេងៗ មុនពេលដែលពួកគេអាចមានតថភាពជាក់ស្ដែងអំពីការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់។) អ្នករាល់គ្នាអាចនិយាយចេញបែបនេះ ប៉ុន្តែ ចំពោះអ្នករាល់គ្នាវិញ ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ហាក់ដូចជាងាយស្រួលក្នុងការធ្វើឥឡូវនេះ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? នោះគឺដោយសារតែអ្នករាល់គ្នាបានស្ដាប់នូវសេចក្ដីអធិប្បាយជាច្រើន និងបានទទួលការស្រោចទឹកមិនតិចឡើយចេញពីតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត។ ការនេះបានជួយឲ្យអ្នករាល់គ្នាយល់ ទាំងផ្នែកទ្រឹស្ដី និងផ្នែកបញ្ញាអំពីរបៀបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ទាក់ទងនឹងការអនុវត្តនូវការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីការអាក្រក់ ចំណេះដឹងនេះសុទ្ធតែមានប្រយោជន៍ និងធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍ថា វាអាចសម្រេចបានយ៉ាងងាយ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនដែលសម្រេចវាបានដូច្នេះ? នោះគឺដោយសារតែសារជាតិនៃធម្មជាតិរបស់មនុស្សដែលមិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាចូលចិត្តសេចក្ដីអាក្រក់។ នេះហើយជាហេតុផលដ៏ពិតនោះ។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១០

មិនកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ គឺជាការប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់

សព្វថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នាជួបព្រះជាម្ចាស់មុខទល់នឹងមុខ និងជួបជាមួយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មុខទល់នឹងមុខ ហើយអ្នករាល់គ្នាមានចំណេះដឹងច្រើនជាងលោកយ៉ូបឆ្ងាយណាស់។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំលើកឡើងអំពីចំណុចនេះ? តើខ្ញុំនិយាយអំពីរឿងនេះក្នុងគោលបំណងអ្វីទៅ? ខ្ញុំចង់ពន្យល់ការពិតមួយដល់អ្នក ប៉ុន្តែ មុនពេលខ្ញុំនិយាយ ខ្ញុំចង់សួរអ្នករាល់គ្នានូវសំណួរមួយថា៖ លោកយ៉ូបបានដឹងតិចតួចប៉ុណ្ណោះអំពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ គាត់នៅតែអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់បាន។ តើហេតុអ្វីបានជាមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃមិនអាចធ្វើបានដូចគាត់? (ពួកគេបានពុករលួយយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ។) «សេចក្ដីពុករលួយយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ» នេះជាកត្តាខាងលើដែលបង្កឲ្យមានបញ្ហាប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំនឹងមិនមើលឃើញវាបែបនេះឡើយ។ ជារឿយៗ អ្នករាល់គ្នាយកគោលលទ្ធិ និងពាក្យដែលគេនិយមប្រើជាញឹកញាប់ ដូចជា «សេចក្ដីពុករលួយដ៏ជ្រាលជ្រៅ» «ការបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់» «ការគ្មានស្វាមីភក្ដិចំពោះព្រះជាម្ចាស់» «ការមិនស្ដាប់បង្គាប់» «ការមិនចូលចិត្តសេចក្តីពិត» ជាដើម ហើយប្រើឃ្លាដ៏ចាប់ចិត្តទាំងនេះ ដើម្បីពន្យល់អំពីសារជាតិនៃបញ្ហានីមួយៗ។ នេះគឺជារបៀបអនុវត្តដ៏ខុសឆ្គងមួយ។ ការប្រើប្រាស់ចម្លើយដូចគ្នា ដើម្បីពន្យល់អំពីធម្មជាតិខុសគ្នា វានឹងបង្កឲ្យមានមន្ទិលសង្ស័យអំពីសេចក្តីពិត និងព្រះជាម្ចាស់ ដោយចៀសមិនផុតឡើយ។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តឮចម្លើយប្រភេទនេះឡើយ។ ចូរគិតឲ្យបានដិតដល់បន្ដិច! អ្នករាល់គ្នា គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់គិតអំពីរឿងនេះឡើយ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំអាចមើលឃើញវាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍អំពីវា។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែប្រព្រឹត្ត ខ្ញុំកំពុងតែមើល។ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើអ្វីមួយ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីសារជាតិរបស់វាឡើយ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលខ្ញុំមើល ខ្ញុំអាចមើលឃើញពីសារជាតិរបស់វា ហើយខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីសារជាតិរបស់វាដែរ។ ដូច្នេះ តើសារជាតិនេះគឺជាអ្វីទៅ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សសព្វថ្ងៃមិនអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់? ចម្លើយរបស់អ្នករាល់គ្នាមិនអាចពន្យល់អំពីសារជាតិនៃបញ្ហានេះឡើយ ហើយវាក៏មិនអាចដោះស្រាយបញ្ហានេះបានដែរ។ នោះគឺដោយសារតែវាមានប្រភពមួយដែលអ្នករាល់គ្នាមិនដឹង។ តើប្រភពនេះជាអ្វីទៅ? ខ្ញុំដឹងថា អ្នករាល់គ្នាចង់ឮអំពីប្រភពនោះ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីប្រភពនៃបញ្ហានេះ។

ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការ តើទ្រង់បានប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សដោយរបៀបណា? ព្រះជាម្ចាស់បានសង្រ្គោះពួកគេ។ ទ្រង់បានទតឃើញមនុស្ស ដូចជាសមាជិកនៃគ្រួសាររបស់ទ្រង់ ជាកម្មវត្ថុនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ជាបុគ្គលដែលទ្រង់ចង់យកឈ្នះ និងសង្រ្គោះ និងជាមនុស្សដែលទ្រង់ចង់ប្រោសឲ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ នេះគឺជាឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស តាំងពីដើមដំបូងនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់មកម្ល៉េះ។ ចុះតើមនុស្សមានឥរិយាបថបែបណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រានោះទៅ? មនុស្សមិនទាន់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយពួកគេចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាជនចម្លែក។ គឺអាចនិយាយបានថា ឥរិយាបថរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មិនទទួលបានលទ្ធផលដែលត្រឹមត្រូវឡើយ ហើយគេក៏មិនមានការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់លាស់អំពីរបៀបដែលពួកគេគួរតែប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ហេតុនេះហើយបានជាពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះទ្រង់តាមទំនើងចិត្តដែលពួកគេចង់ និងធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេចូលចិត្ត។ តើពួកគេមានទស្សនៈណាមួយអំពីព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ជាដំបូង ពួកគេមិនមានឡើយ។ ទស្សនៈរបស់គេចេញមកពីសញ្ញាណ និងការសន្មតរបស់គេអំពីទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេបានទទួលយកអ្វីដែលស្របតាមសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ហើយនៅពេលដែលអ្វីមួយមិនស្របតាមសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ពួកគេស្ដាប់បង្គាប់សើៗប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងជម្រៅចិត្ត ពួកគេមានអារម្មណ៍ជំទាស់យ៉ាងខ្លាំង ហើយពួកគេបានប្រឆាំងនឹងវា។ នេះជាទំនាក់ទំនងរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សកាលពីដើមដំបូង៖ ព្រះជាម្ចាស់បានចាត់ទុកពួកគេជាសមាជិកគ្រួសារ ប៉ុន្តែ ពួកគេបានចាត់ទុកទ្រង់ជាជនចម្លែក។ យ៉ាងណាមិញ ក្រោយអំឡុងពេលនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សបានចាប់ផ្ដើមយល់អំពីអ្វីដែលទ្រង់កំពុងតែព្យាយាមចង់សម្រេច ហើយពួកគេបានដឹងថា ទ្រង់ជាព្រះដ៏ពិត។ ពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមដឹងថា ពួកគេអាចទទួលបានពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ តើមនុស្សបានប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងដូចម្ដេចទៅនៅពេលនេះ? ពួកគេបានឃើញទ្រង់ជាព្រះអង្គសង្រ្គោះ ហើយសង្ឃឹមទទួលបានព្រះគុណ ព្រះពរ និងព្រះបន្ទូលសន្យារបស់ទ្រង់។ នៅពេលនេះ តើព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកមនុស្សយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ទ្រង់បានទតឃើញពួកគេជាគោលដៅសម្រាប់ការយកឈ្នះរបស់ទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ប្រើព្រះបន្ទូល ដើម្បីជំនុំជម្រះពួកគេ ដើម្បីសាកល្បងពួកគេ និងដើម្បីឲ្យពួកគេឆ្លងកាត់ការល្បងល។ យ៉ាងណាមិញ ទាក់ទងនឹងមនុស្សកាលគ្រានោះ ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជាវត្ថុមួយដែលពួកគេអាចប្រើ ដើម្បីសម្រេចនូវគោលដៅរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សបានឃើញថា សេចក្តីពិតដែលចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់អាចយកឈ្នះ និងសង្រ្គោះពួកគេ មើលឃើញថា ពួកគេមានឱកាស ដើម្បីទទួលបានអ្វីៗដែលពួកគេចង់បានពីទ្រង់ ក៏ដូចជាទទួលបានវាសនាដែលពួកគេចង់បានដែរ។ ដោយសារតែហេតុផលនេះ ពួកគេក៏មានដួងចិត្តស្មោះសរបន្ដិចបន្ដួច ហើយព្រមដើរតាមព្រះជាម្ចាស់។ ពេលវេលាកន្លងផុតទៅ និងដោយសារតែពួកគេទទួលបានចំណេះដឹងរាក់កំផែល និងបែបគោលលទ្ធិអំពីព្រះជាម្ចាស់បានខ្លះផងនោះ ដូច្នេះ គឺអាចនិយាយបានថា មនុស្សចាប់ផ្ដើម «ស្គាល់» ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់មានបន្ទូល ដឹងអំពីការអធិប្បាយរបស់ទ្រង់ ស្គាល់សេចក្តីពិតដែលទ្រង់ថ្លែងចេញមក និងស្គាល់ពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ ពួកគេបានស្ថិតនៅក្រោមការយល់ខុសថា ពួកគេបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ និងយល់ខុសទៀតថា ពួកគេបានបោះជំហានលើមាគ៌ានៃការចុះសម្រុងជាមួយព្រះជាម្ចាស់រួចហើយ។ មកដល់ពេលនេះ មនុស្សបានស្ដាប់ឮសេចក្ដីអធិប្បាយជាច្រើនអំពីសេចក្តីពិត និងបានដកពិសោធន៍នូវកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាច្រើន។ យ៉ាងណាមិញ ដោយសារតែការជ្រៀតជ្រែក និងការបង្អាក់ ដែលបង្កឡើងដោយកត្តា និងកាលៈទេសៈខុសៗគ្នាជាច្រើន ធ្វើឲ្យមនុស្សភាគច្រើនមិនអាចទទួលបានជោគជ័យក្នុងការអនុវត្តតាមសេចក្តីពិត ហើយក៏មិនអាចបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរ។ មនុស្សកាន់តែខ្ជិលច្រអូស ហើយពួកគេកាន់តែគ្មានទំនុកចិត្ត។ ពួកគេកាន់តែមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមិនដឹងអំពីលទ្ធផលរបស់គេឡើយ។ ពួកគេមិនហ៊ានមានគំនិតដ៏ខ្ជីខ្ជាណាមួយ ហើយពួកគេមិនព្យាយាមប្រឹងលូតលាស់ឡើយ។ ពួកគេដើរទៅមុខមួយជំហានម្ដងៗ ទាំងចិត្តរារែក។ ទាក់ទងនឹងសភាពបច្ចុប្បន្នរបស់មនុស្ស តើព្រះជាម្ចាស់មានឥរិយាបថដូចម្ដេចទៅចំពោះពួកគេ? ទ្រង់ចង់ប្រទានសេចក្តីពិតទាំងនេះទៅដល់ពួកគេ និងបំពាក់បំប៉នពួកគេជាមួយផ្លូវរបស់ទ្រង់ ហើយបន្ទាប់មក រៀបចំកាលៈទេសៈផ្សេងៗ ដើម្បីសាកល្បងពួកគេនៅក្នុងរបៀបខុសៗគ្នា។ គោលដៅរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីយកព្រះបន្ទូលទាំងនេះ សេចក្តីពិតទាំងនេះ និងកិច្ចការរបស់ទ្រង់ បង្កើតចេញជាលទ្ធផលមួយ ដែលមនុស្សអាចកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ មនុស្សភាគច្រើនដែលខ្ញុំបានឃើញ គ្រាន់តែយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចាត់ទុកព្រះបន្ទូលទាំងនោះជាគោលលទ្ធិ គ្រាន់តែជាន័យពាក្យនៅលើក្រដាស ជាបទបញ្ញត្តិដែលត្រូវកាន់តាមតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅក្នុងទង្វើ និងពាក្យសម្ដីរបស់គេ ឬក្នុងពេលជួបជាមួយការល្បងល ពួកគេមិនចាត់ទុកផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាផ្លូវមួយដែលពួកគេគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់ឡើយ។ នេះជាការពិត ពិសេសនៅពេលដែលមនុស្សជួបការល្បងលធំៗ គឺខ្ញុំមិនធ្លាប់ឃើញមនុស្សទាំងនេះអនុវត្តតាមទិសដៅនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ។ ដូច្នេះ ឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស គឺពេញដោយការស្អប់ខ្ពើម និងការទាស់ចិត្តទាំងស្រុងតែម្ដង! ទោះបីទ្រង់ប្រទានការល្បងលដដែលៗដល់ពួកគេរាប់រយដងក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមិនមានឥរិយាបថច្បាស់លាស់ទាក់ទងនឹងការបង្ហាញពីការប្ដេជ្ញាចិត្តរបស់ពួកគេដែរ៖ «ខ្ញុំចង់កោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់!» ដោយសារតែមនុស្សមិនមានការតាំងចិត្តបែបនេះ ហើយមិនបង្ហាញពីទឹកចិត្តបែបនេះ ដូច្នេះ ឥរិយាបថបច្ចុប្បន្នរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះពួកគេ មិនដូចគ្រាមុន ដែលទ្រង់បានបង្ហាញដល់ពួកគេនូវសេចក្តីមេត្តាករុណា ការអត់ឱន ការទ្រាំទ្រ និងសេចក្តីអត់ធ្មត់នោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់បានខកព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្ស។ តើនរណាទៅដែលធ្វើឲ្យមានការខកព្រះទ័យនេះ? តើឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សអាស្រ័យលើនរណាទៅ? វាអាស្រ័យលើបុគ្គលម្នាក់ៗដែលដើរតាមទ្រង់។ នៅលើដំណើរផ្លូវនៃការធ្វើការជាច្រើនឆ្នាំរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់បានទាមទារជាច្រើនពីមនុស្ស និងបានរៀបចំកាលៈទេសៈជាច្រើនសម្រាប់ពួកគេ។ មិនថាពួកគេបានធ្វើ និងមានឥរិយាបថបែបណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ មនុស្សមិនបានអនុវត្តតាមគោលដៅដ៏ច្បាស់លាស់នៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ទេ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំនឹងផ្ដល់នូវឃ្លាសង្ខេបមួយ ហើយប្រើឃ្លានេះ ដើម្បីពន្យល់អំពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលយើងទើបតែបាននិយាយ អំពីហេតុផលដែលនាំឲ្យមនុស្សមិនអាចដើរនៅលើមាគ៌ានៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ តើប្រយោគនោះជាអ្វីទៅ? ប្រយោគនោះគឺ៖ ព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកមនុស្ស ជាកម្មវត្ថុនៃសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ទ្រង់ និងជាកម្មវត្ថុនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ចំណែកឯមនុស្សវិញ ពួកគេចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាសត្រូវ និងគូប្រឆាំងរបស់ពួកគេ។ ឥឡូវ តើអ្នកមានការយល់ដឹងច្បាស់លាស់អំពីរឿងនេះដែរឬទេ? វាស្ដែងឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់អំពីឥរិយាបថរបស់មនុស្ស អំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងទំនាក់ទំនងរវាងមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីអ្នករាល់គ្នាបានស្ដាប់ការអធិប្បាយជាច្រើន ជាសេចក្តីដែលអ្នករាល់គ្នាទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួន ដូចជា ការស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការស្វែងរកមាគ៌ានៃការចុះសម្រុងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ការចង់លះបង់ជីវិតសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ និងការចង់រស់នៅសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ជាដើមក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ចំពោះខ្ញុំ ការទាំងអស់នេះមិនមែនជាឧទាហរណ៍អំពីការដឹងខ្លួនថាដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាការគោរពកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ វាគ្រាន់តែជាផ្លូវដែលអ្នករាល់គ្នាអាចទទួលបាន ដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ។ ដើម្បីទទួលបានការទាំងនោះ អ្នករាល់គ្នាកាន់តាមបទបញ្ញត្តិមួយចំនួន ទាំងចិត្តអល់អែក ហើយគឺបទបញ្ញត្តិទាំងនេះហើយដែលនាំមនុស្សឲ្យឃ្លាតចេញកាន់តែឆ្ងាយពីមាគ៌ានៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ហើយវាបែរជាដាក់ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យប្រឆាំងនឹងមនុស្សជាតិបន្ថែមទៀតទៅវិញ។

ប្រធានបទនៅថ្ងៃនេះ ដូចជាធ្ងន់បន្ដិចហើយ ប៉ុន្តែ យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំនៅតែសង្ឃឹមថា នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ និងពេលវេលាខាងមុខហើយ នោះអ្នកនឹងអាចធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំទើបតែប្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ មិនត្រូវចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ដូចជាមិនដឹងខ្យល់ គឺដូចជាទ្រង់មានអត្ថិភាពនៅពេលដែលទ្រង់មានប្រយោជន៍ចំពោះអ្នក ប៉ុន្តែ ទ្រង់មិនមានអត្ថិភាព នៅពេលដែលទ្រង់គ្មានប្រយោជន៍ចំពោះអ្នកនោះឡើយ។ នៅពេលដែលអ្នកមានគំនិតបែបនេះដោយមិនដឹងខ្លួន នោះអ្នកបានធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់រួចទៅហើយ។ ប្រហែលជា មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនបានចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ដូចមិនដឹងខ្យល់នោះឡើយ។ ខ្ញុំតែងតែអធិស្ឋានទៅកាន់ទ្រង់ ហើយខ្ញុំតែងតែព្យាយាមបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើ តែងតែស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាព បទដ្ឋាន និងគោលការណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវជានិច្ច។ ខ្ញុំមិនដែលអនុវត្តតាមគំនិតរបស់ខ្ញុំឡើយ។» មែនហើយ របៀបដែលអ្នកកំពុងតែអនុវត្តនេះ គឺជារឿងត្រឹមត្រូវហើយ! ប៉ុន្ដែ តើអ្នកគិតអ្វីខ្លះដែរ នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហាអ្វីមួយ? តើអ្នកអនុវត្តយ៉ាងដូចម្ដេច នៅពេលដែលអ្នកជួបបញ្ហាអ្វីមួយ? អ្នកខ្លះមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់មានអត្ថិភាពមែន នៅពេលដែលពួកគេអធិស្ឋាន និងទូលអង្វរទៅកាន់ទ្រង់ ប៉ុន្តែ គ្រប់ពេលដែលពួកគេជួបបញ្ហា ពួកគេបែរជាមានគំនិតផ្ទាល់ខ្លួន ហើយចង់ប្រកាន់តាមគំនិតរបស់ខ្លួនទៅវិញ។ នេះមានន័យថា ពួកគេចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ថាមិនដឹងខ្យល់អ្វីឡើយ ហើយការធ្វើបែបនេះប្រៀបដូចជាព្រះជាម្ចាស់គ្មានអត្ថិភាពនៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេអ៊ីចឹង។ មនុស្សជឿថា ព្រះជាម្ចាស់គួរតែមានអត្ថិភាព នៅពេលដែលពួកគេត្រូវការទ្រង់ ប៉ុន្តែ មិនមានអត្ថិភាពនៅពេលដែលពួកគេមិនត្រូវការទ្រង់។ មនុស្សគិតថា ការអនុវត្តដែលផ្អែកលើគំនិតរបស់គេ គឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ ពួកគេជឿថា ពួកគេអាចធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេចង់ធ្វើ ហើយពួកគេមិនជឿថាពួកគេត្រូវស្វែងរកមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ សម្រាប់មនុស្សដែលកំពុងតែស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ និងជាប់នៅក្នុងសភាពបែបនេះ តើពួកគេមិនមែនកំពុងប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ទេឬ? អ្នកខ្លះនិយាយថា «ទាក់ទងនឹងរឿងថាតើខ្ញុំកំពុងតែប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់ឬក៏អត់ ខ្ញុំជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបោះបង់ខ្ញុំចោលឡើយ ព្រោះខ្ញុំមានជំនឿជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដូច្នេះ ទ្រង់មិនអាចធ្វើបែបនេះបានឡើយ។» អ្នកផ្សេងទៀតនិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានជឿលើព្រះអម្ចាស់តាំងពីខ្ញុំនៅក្នុងផ្ទៃម្ដាយខ្ញុំមកម្ល៉េះ។ វាមានរយៈពេលសែសិប ឬហាសិបឆ្នាំមកហើយ ដូច្នេះ ទាក់ទងនឹងពេលវេលានេះ ខ្ញុំសក្ដិសមបំផុតនឹងឲ្យព្រះជាម្ចាស់សង្រ្គោះខ្ញុំ ហើយខ្ញុំសក្ដិសមបំផុតក្នុងការរស់រានមានជីវិត។ រយៈពេលជាងបួន ឬប្រាំទសវត្សរ៍មកនេះ ខ្ញុំបានបោះបង់ចោលក្រុមគ្រួសារ និងការងាររបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានលះបង់ចោលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំមាន ដូចជា លុយកាក់ ឋានៈ ការសប្បាយរីករាយ និងពេលវេលាជាមួយគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនបានបរិភោគអាហារឆ្ងាញ់ៗជាច្រើនមុខ ខ្ញុំមិនបានសប្បាយរីករាយនឹងការលេងកម្សាន្តជាច្រើន ខ្ញុំមិនបានទៅលេងកន្លែងដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើន ហើយខ្ញុំថែមទាំងជួបការរងទុក្ខ ដែលមនុស្សធម្មតាមិនអាចទ្រាំទ្របានឡើយ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនអាចសង្រ្គោះខ្ញុំ ដោយសារតែការទាំងនេះទេ នោះខ្ញុំកំពុងតែរងភាពអយុត្តិធម៌ ហើយខ្ញុំមិនអាចជឿលើព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទនេះឡើយ។» តើមនុស្សដែលមានទស្សនៈបែបនេះមានច្រើនដែរឬទេ? (មានច្រើន។) ដូច្នេះ នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំនឹងជួយឲ្យអ្នករាល់គ្នាយល់អំពីការពិតដែលថា៖ មនុស្សដែលមានទស្សនៈបែបនេះ កំពុងតែនាំបញ្ហាដាក់ខ្លួនហើយ។ នោះគឺដោយសារតែពួកគេកំពុងតែបាំងភ្នែករបស់ខ្លួនដោយប្រើការស្រមើស្រមៃរបស់ខ្លួន។ ជាក់ស្ដែងណាស់ គឺការស្រមើស្រមៃ និងការសន្និដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួននេះហើយ ដែលដើរតួជំនួសបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវឲ្យមនុស្សបំពេញ និងរារាំងពួកគេមិនឲ្យទទួលយកបំណងព្រះហឫទ័យដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ។ វាធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីអត្ថិភាពដ៏ពិតរបស់ទ្រង់ ហើយវាក៏ធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់ឱកាស ដើម្បីឲ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រោសឲ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ដោយបោះបង់ចោលនូវផ្នែកណាមួយ ឬចំណែកនៅក្នុងសេចក្ដីសន្យារបស់ព្រះជាម្ចាស់។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១១

របៀបដែលព្រះជាម្ចាស់កំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស និងបទដ្ឋានដែលទ្រង់ប្រើ

មុនពេលដែលអ្នកប្រកាន់យកទស្សនៈ ឬធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានណាមួយ ជាដំបូង អ្នកគួរតែយល់ជាមុនសិនអំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នក និងអ្វីដែលទ្រង់កំពុងតែមានព្រះតម្រិះ បន្ទាប់មក អ្នកអាចសម្រេចចិត្តថា គំនិតរបស់អ្នកនោះគឺត្រឹមត្រូវឬអត់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលប្រើប្រាស់ពេលវេលាជាខ្នាតរង្វាស់ ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្សឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនដែលផ្អែកការសម្រេចព្រះទ័យនេះទៅលើកម្រិតដែលមនុស្សម្នាក់បានរងទុក្ខនោះដែរ។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់អ្វីទៅជាបទដ្ឋាន ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់? ការកំណត់លទ្ធផល ដោយផ្អែកលើពេលវេលា គឺជាអ្វីដែលមនុស្សភាគច្រើនមានសញ្ញាណ។ លើសពីនេះទៅទៀត មានមនុស្សផ្សេងទៀតដែលអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញជាញឹកញាប់ ដែលពេលមួយ គេធ្លាប់បានពលីយ៉ាងខ្លាំង លះបង់ជាច្រើន បានបង់ថ្លៃដ៏ធំ និងធ្លាប់រងទុក្ខលំបាកយ៉ាងខ្លាំងរ។ តាមរបៀបដែលអ្នករាល់គ្នាយល់ឃើញ ពួកគេជាមនុស្សដែលអាចទទួលបានសេចក្ដីសង្រ្គោះពីព្រះជាម្ចាស់។ គ្រប់ទង្វើដែលមនុស្សទាំងនេះបានបង្ហាញ និងរស់នៅ គឺស្របតាមសញ្ញាណរបស់មនុស្សអំពីបទដ្ឋានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ មិនថាអ្នករាល់គ្នាជឿបែបណាឡើយ ខ្ញុំនឹងមិនរៀបរាប់ឧទាហរណ៍ទាំងនេះម្ដងមួយៗឡើយ។ ជារួមមក អ្វីក៏ដោយដែលមិនមែនជាបទដ្ឋានដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែចេញមកពីការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស ហើយអ្វីទាំងអស់នេះ គឺជាសញ្ញាណរបស់មនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើអ្នកនៅតែទទូចទាំងងងឹតងងុលចង់ទៅតាមសញ្ញាណ និងភាពរវើរវាយរបស់អ្នក តើលទ្ធផលនឹងក្លាយជាបែបណាទៅ? វាស្ដែងឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ផលវិបាកចេញពីការនេះ គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់ច្រានអ្នកចោលប៉ុណ្ណោះ។ នោះគឺដោយសារតែអ្នកតែងតែសម្ញែងគុណសម្បត្តិរបស់អ្នកនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ប្រកួតប្រជែង និងឈ្លោះប្រកែកជាមួយទ្រង់ ហើយអ្នកមិនព្យាយាមយល់អំពីព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនព្យាយាមយល់អំពីព្រះហឫទ័យ ឬឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ដែលមានចំពោះមនុស្សជាតិនោះដែរ។ ដ្បិតការធ្វើបែបនេះ ជាការលើកខ្លួនអ្នកឡើងខ្ពស់ ហើយវាមិនលើកតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ អ្នកជឿលើខ្លួនអ្នក ហើយអ្នកមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យចង់បានមនុស្សបែបនេះឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិននាំសេចក្តីសង្រ្គោះមកដល់ពួកគេដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចលះបង់ទស្សនៈបែបនេះចោល ហើយលើសពីនេះទៀត កែតម្រូវលើទស្សនៈមិនត្រឹមត្រូវទាំងអស់ដែលអ្នកមានកាលពីអតីតកាល ប្រសិនបើអ្នកអាចប្រព្រឹត្តស្របតាមការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើអ្នកអាចអនុវត្តផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ចាប់ពីចំណុចនេះតទៅ ប្រសិនបើអ្នកអាចលើកតម្កើងព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះដែលធំធេងនៅក្នុងគ្រប់អ្វីៗទាំងអស់ ហើយមិនប្រើប្រាស់ភាពរវើរវាយ ទស្សនៈ ឬជំនឿផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក មកកំណត់អត្ថន័យអំពីខ្លួនអ្នក និងព្រះជាម្ចាស់ ហើយប្រសិនបើអ្នកអាចស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់ផ្នែក ព្យាយាមស្វែងយល់ និងយល់ដឹងអំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស និងបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ តាមរយៈការធ្វើតាមបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ នោះវានឹងក្លាយជារឿងដ៏អស្ចារ្យមិនខាន! វានឹងក្លាយជាសញ្ញាដែលបង្ហាញថា អ្នកកំពុងតែដើរតាមមាគ៌ានៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ហើយ។

ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនប្រើប្រាស់គំនិត យោបល់ និងទស្សនៈរបស់មនុស្ស មកធ្វើជាបទដ្ឋានដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់គេទេ តើទ្រង់ប្រើបទដ្ឋានអ្វីទៅ ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស? ទ្រង់ប្រើការល្បងល ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ មានបទដ្ឋានចំនួនពីរចំពោះការប្រើប្រាស់ការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស៖ ទីមួយ គឺជាចំនួននៃការល្បងលដែលមនុស្សឆ្លងកាត់ ហើយទីពីរ គឺជាលទ្ធផលដែលការល្បងលទាំងនេះបង្កើតឡើងទៅលើមនុស្ស។ នេះជាសូចនាករចំនួនពីរដែលបង្កើតឲ្យមានលទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ ឥឡូវនេះ យើងនឹងបរិយាយអំពីបទដ្ឋានទាំងពីរនេះ។

ជាដំបូង នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ជួបការល្បងលពីព្រះជាម្ចាស់ (សម្គាល់៖ នៅក្នុងភ្នែករបស់អ្នក ជួនកាល អ្នកមើលឃើញការល្បងលនេះថាជារឿងតូចតាច ហើយមិនឲ្យតម្លៃវាឡើយ) ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យអ្នកដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា នេះជាព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ដាក់ពីលើអ្នក និងដឹងទៀតថា គឺទ្រង់ហើយដែលបានរៀបចំកាលៈទេសៈនេះសម្រាប់អ្នក។ ក្នុងពេលដែលអ្នកមានកម្ពស់នៅក្មេងខ្ចីនៅឡើយ ព្រះជាម្ចាស់នឹងរៀបចំការល្បងល ដើម្បីសាកល្បងអ្នក ហើយការល្បងលទាំងនេះនឹងស្របទៅតាមកម្ពស់របស់អ្នក អ្វីដែលអ្នកអាចយល់ និងអ្វីដែលអ្នកអាចទ្រាំទ្របាន។ តើផ្នែកណាខ្លះរបស់អ្នកដែលនឹងត្រូវល្បងលទៅ? ឥរិយាបថរបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ តើឥរិយាបថនេះសំខាន់ខ្លាំងឬទេ? មែនហើយ វាពិតជាសំខាន់ណាស់! វាសំខាន់យ៉ាងពិសេស! ឥរិយាបថនៅក្នុងមនុស្សនេះហើយ គឺជាលទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន ហើយចំពោះទ្រង់ វាគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។ បើមិនដូច្នោះទេ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនខំប្រឹងប្រែងធ្វើការលើមនុស្ស តាមរយៈការចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការបែបនេះឡើយ។ តាមរយៈការល្បងលទាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ដឹងអំពីឥរិយាបថរបស់អ្នកដែលមានចំពោះទ្រង់ គឺទ្រង់ចង់ដឹងថាតើអ្នកកំពុងតែដើរនៅលើមាគ៌ាដ៏ត្រឹមត្រូវឬយ៉ាងណា។ ទ្រង់ក៏ចង់ដឹងថាតើអ្នកកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឬក៏អត់។ ដូច្នេះ ទោះបីអ្នកយល់ដឹងអំពីសេចក្តីពិតច្រើន ឬក៏តិចនៅពេលជាក់លាក់ណាមួយក៏ដោយ ក៏អ្នកនឹងនៅតែជួបជាមួយការល្បងលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល ហើយក្រោយពេលការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីសេចក្តីពិតមានចំនួនកើនឡើង នោះទ្រង់នឹងបន្តរៀបចំការល្បងលសមស្របផ្សេងទៀតសម្រាប់អ្នក។ នៅពេលដែលអ្នកជួបជាមួយការល្បងលម្ដងទៀត នោះព្រះជាម្ចាស់ចង់ដឹងថាតើទស្សនៈ យោបល់ និងឥរិយាបថរបស់អ្នកដែលមានចំពោះទ្រង់ បានដកពិសោធន៍នូវការលូតលាស់ណាមួយនៅក្នុងចន្លោះពេលនោះ។ អ្នកខ្លះឆ្ងល់ថា «ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់តែងតែសព្វព្រះហឫទ័យចង់ឃើញពីឥរិយាបថរបស់មនុស្ស? តើទ្រង់មិនបានទតឃើញរួចហើយទេឬអី អំពីរបៀបដែលពួកគេអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតនោះ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់នៅតែចង់ឃើញពីឥរិយាបថរបស់គេទៀត?» នេះពិតជាសំណួរដ៏ឆ្កួតលីលាមែន! ការដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនេះ គឺទ្រង់ប្រាកដជាមានបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ហើយ។ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែសង្កេតមើលពីជ្រុងម្ខាង ទតមើលគ្រប់ទាំងពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាព គ្រប់ទាំងទង្វើ និងចលនារបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់ថែមទាំងសង្កេតមើលគ្រប់ទាំងគំនិត និងយោបល់របស់គេទៀតផង។ ព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់លើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងចំពោះមនុស្ស ដូចជា ទង្វើល្អរបស់គេ កំហុសរបស់ពួកគេ សេចក្តីល្មើសរបស់ពួកគេ រួមទាំងការបះបោរ និងអំពើក្បត់របស់ពួកគេ ទុកជាភស្ដុតាង ដើម្បីកំណត់ពីលទ្ធផលរបស់ពួកគេ។ មួយជំហានម្ដងៗ នៅពេលដែលកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានរីកចម្រើនឡើង នោះអ្នកនឹងឮសេចក្តីពិតកាន់តែច្រើន ហើយចាប់ផ្ដើមទទួលយករឿង និងព័ត៌មានវិជ្ជមានកាន់តែច្រើន ហើយអ្នកក៏នឹងទទួលបានតថភាពនៃសេចក្តីពិតកាន់តែច្រើនដែរ។ នៅក្នុងដំណើរការនេះទាំងមូល សេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នកក៏នឹងកើនឡើងដែរ ហើយនៅពេលដែលសេចក្ដីតម្រូវកើនឡើង ព្រះជាម្ចាស់នឹងរៀបចំការល្បងលពិបាកៗកាន់តែច្រើនសម្រាប់អ្នក។ គោលដៅរបស់ទ្រង់គឺដើម្បីពិនិត្យមើលថាតើឥរិយាបថរបស់អ្នកចំពោះទ្រង់ មានវឌ្ឍនភាពឬអត់ក្នុងចន្លោះពេលនោះ។ ពិតមែនហើយ នៅពេលដែលការនេះកើតឡើង ទស្សនៈដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវទាមទារពីអ្នក នឹងស្របតាមការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត។

នៅពេលដែលឋានៈរបស់អ្នកកើនឡើងបន្ដិចម្ដងៗ នោះបទដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់ទាមទារពីអ្នកក៏នឹងកើនឡើងទៅតាមនោះដែរ។ ក្នុងពេលដែលអ្នកនៅក្មេងខ្ចីនៅឡើយ ទ្រង់នឹងកំណត់បទដ្ឋានតូចៗ ដើម្បីឲ្យអ្នកបំពេញតាម។ នៅពេលដែលកម្ពស់របស់អ្នកកើនឡើងជាងមុនបន្ដិច នោះទ្រង់នឹងតម្លើងបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ខ្ពស់ជាងមុនបន្តិចដែរ។ ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើអ្វីខ្លះទៅ ក្រោយពេលដែលអ្នកបានទទួលការយល់ដឹងអំពីគ្រប់ទាំងសេចក្តីពិត? ទ្រង់នឹងឲ្យអ្នកជួបការល្បងលកាន់តែធំ។ ក្នុងពេលជួបការល្បងលទាំងនេះ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ទទួលបានពីអ្នក អ្វីដែលទ្រង់ចង់ទតឃើញពីអ្នក គឺជាចំណេះដឹងកាន់តែជ្រាលជ្រៅអំពីទ្រង់ ជាការគោរពស្រឡាញ់ទ្រង់យ៉ាងពិតប្រាកដ។ នៅពេលនេះ សេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះអ្នក នឹងមានកម្រិតខ្ពស់ និង «ឃោរឃៅ» ជាងសេចក្ដីតម្រូវកាលដែលកម្ពស់របស់អ្នកនៅក្មេងខ្ចីជាង (សម្គាល់៖ មនុស្សអាចមើលឃើញសេចក្ដីតម្រូវទាំងនេះថាឃោរឃៅ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញសេចក្ដីតម្រូវទាំងនេះថាសមហេតុផលវិញទេ។) នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែល្បងលមនុស្ស តើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បង្កើតឲ្យមានតថភាពជាក់ស្ដែងអ្វីទៅ? ទ្រង់កំពុងតែស្នើសុំឲ្យមនុស្សថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ទ្រង់។ អ្នកខ្លះនឹងនិយាយថា៖ «តើខ្ញុំអាចថ្វាយដូចម្ដេចទៅ? ខ្ញុំបានបំពេញភារកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានបោះបង់ផ្ទះសម្បែង និងជីវភាពរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានលះបង់ខ្លួនឯង។ តើទាំងនេះមិនមែនជាការថ្វាយដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំដល់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? តើខ្ញុំអាចថ្វាយដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំដល់ព្រះជាម្ចាស់តាមរបៀបណាផ្សេងទៀតទៅ? តើនេះមិនមែនជារបៀបនៃការថ្វាយដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំដល់ទ្រង់ទេឬ? តើអ្វីទៅជាសេចក្ដីតម្រូវជាក់លាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់?» សេចក្ដីតម្រូវគឺសាមញ្ញណាស់។ ជាការពិត មានមនុស្សខ្លះដែលបានថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់រួចហើយនៅកម្រិតផ្សេងៗ ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណាក់កាលជួបការល្បងលរបស់គេ ប៉ុន្តែ មនុស្សភាគច្រើនមិនដែលថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ល្បងលអ្នក ទ្រង់ចង់ដឹងថាតើដួងចិត្តរបស់អ្នកនៅជាមួយទ្រង់ នៅជាមួយសាច់ឈាម ឬក៏នៅជាមួយសាតាំង។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ល្បងលអ្នក ទ្រង់ចង់ដឹងថាតើអ្នកកំពុងតែឈរប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ឬក៏ឈរស្របជាមួយទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏ចង់ដឹងថាតើដួងចិត្តរបស់អ្នកនៅខាងទ្រង់ឬអត់។ នៅពេលដែលអ្នកនៅក្មេងខ្ចី និងជួបការល្បងល អ្នកមានទំនុកចិត្តតិចតួច ហើយអ្នកមិនអាចដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីអ្វីដែលអ្នកត្រូវការ ដើម្បីបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ព្រោះថាការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីសេចក្តីពិត គឺនៅមានកម្រិត។ យ៉ាងណាមិញ ប្រសិនបើអ្នកនៅតែអាចអធិស្ឋានទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងទៀងត្រង់ និងស្មោះពិត ហើយប្រសិនបើអ្នកព្រមថ្វាយដួងចិត្តរបស់អ្នកដល់ទ្រង់ យកទ្រង់ធ្វើជាព្រះមហាក្សត្ររបស់អ្នក ហើយព្រមថ្វាយដល់ទ្រង់គ្រប់ទាំងអ្វីៗដែលអ្នកជឿថាមានតម្លៃបំផុត នោះអ្នកនឹងបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់នូវដួងចិត្តរបស់អ្នករួចហើយ។ នៅពេលដែលអ្នកស្ដាប់ឮសេចក្ដីអធិប្បាយកាន់តែច្រើន ហើយយល់អំពីសេចក្តីពិតកាន់តែច្រើន នោះកម្ពស់របស់អ្នកក៏នឹងចម្រើនឡើងបន្ដិចម្ដងៗដែរ។ នៅពេលនេះ បទដ្ឋាននៃការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនដូចជាពេលដែលអ្នកនៅក្មេងខ្ចីនោះឡើយ ព្រោះថាទ្រង់នឹងទាមទារនូវបទដ្ឋានកាន់តែខ្ពស់ពីអ្នក។ នៅពេលដែលមនុស្សថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់បន្ដិចម្ដងៗ ដួងចិត្តរបស់គេក៏កាន់តែចូលទៅជិតទ្រង់បន្ដិចម្ដងៗដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សអាចចូលទៅកាន់តែជិតព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ នោះដួងចិត្តរបស់គេនឹងគោរពស្រឡាញ់ទ្រង់កាន់តែខ្លាំង។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាន គឺជាដួងចិត្តបែបនេះហើយ។

នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ទ្រង់នឹងដាក់បុគ្គលនោះឲ្យឆ្លងកាត់ការល្បងលជាច្រើន។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃការល្បងលទាំងនេះ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនទទួលបានដួងចិត្តរបស់គេទេ ឬទតឃើញថា បុគ្គលនេះមានចិត្តគំនិតណាមួយ ដែលអាចនិយាយបានថា ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនទតឃើញបុគ្គលនេះអនុវត្ត ឬប្រព្រឹត្តនៅក្នុងរបៀបមួយដែលបង្ហាញការគោរពស្រឡាញ់ចំពោះទ្រង់ ហើយប្រសិនបើទ្រង់មិនទតឃើញនៅក្នុងបុគ្គលនេះនូវចិត្តគំនិត និងការតាំងចិត្តចង់គេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ ក្រោយឆ្លងកាត់ការល្បងលជាច្រើនរួចមកទេ នោះព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមួយពួកគេនឹងត្រូវបានដកហូត ហើយទ្រង់នឹងលែងអត់ឱនចំពោះពួកគេទៀតហើយ។ ទ្រង់នឹងលែងល្បងលបុគ្គលនេះ ហើយទ្រង់ក៏នឹងលែងធ្វើការលើពួកគេទៀតដែរ។ ដូច្នេះ តើការនេះបង្ហាញយ៉ាងដូចម្ដេចទៅអំពីលទ្ធផលរបស់បុគ្គលនេះ? វាមានន័យថា ពួកគេគ្មានលទ្ធផលឡើយ។ បុគ្គលនេះប្រហែលជាមិនបានធ្វើការអាក្រក់ឡើយ។ ពួកគេប្រហែលជាមិនបានធ្វើអ្វីដែលបង្អាក់ និងបង្កជាការរំខាននោះឡើយ។ ពួកគេប្រហែលជាមិនបានប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ដោយចំហទេ។ ប៉ុន្ដែ ដួងចិត្តរបស់បុគ្គលនេះបន្តលាក់បាំងពីព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេមិនដែលមានឥរិយាបថ និងទស្សនៈដ៏ច្បាស់លាស់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់មិនអាចទតឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ដួងចិត្តរបស់គេត្រូវបានថ្វាយដល់ទ្រង់ ឬទតឃើញយ៉ាងច្បាស់ថា ពួកគេកំពុងតែព្យាយាមកោតខ្លាចទ្រង់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បាត់បង់ព្រះទ័យអត់ធ្មត់ចំពោះមនុស្សបែបនេះ ហើយទ្រង់នឹងលែងបង់ថ្លៃណាផ្សេងសម្រាប់ពួកគេ លែងសម្ដែងសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះពួកគេ ឬធ្វើការលើពួកគេទៀតហើយ។ ជីវិតនៃសេចក្តីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់របស់បុគ្គលបែបនេះ បានស្លាប់បាត់ទៅហើយ។ នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនបានទទួលលទ្ធផលដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាននៅក្នុងគ្រប់ទាំងការល្បងលដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់ពួកគេ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំមិនបានឃើញការបំភ្លឺ និងការស្រាយបំភ្លឺរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងមនុស្សជាច្រើន។ តើខ្ញុំអាចមើលឃើញដោយរបៀបណាទៅ? មនុស្សទាំងនេះអាចជឿលើព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ហើយនៅសំបកក្រៅ ពួកគេបានប្រព្រឹត្តយ៉ាងក្លៀវក្លា ពួកគេបានអានសៀវភៅជាច្រើន បានដោះស្រាយកិច្ចការជាច្រើន បានកត់ត្រាសៀវភៅបួនដប់ក្បាល ហើយមានភាពប៉ិនប្រសប់ខាងឯវោហាស័ព្ទ និងគោលលទ្ធិទៀតផង។ ប៉ុន្ដែ វាគ្មានការលូតលាស់ជាក់ស្ដែងនៅក្នុងពួកគេទេ ទស្សនៈរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅតែអរូបិយ ហើយឥរិយាបថរបស់ពួកគេក៏នៅតែមិនច្បាស់លាស់ដែរ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ដួងចិត្តរបស់គេមិនអាចត្រូវបានមើលឃើញឡើយ ព្រោះថាពួកគេតែងតែរុំ និងគ្របបាំងដួងចិត្តរបស់ពួកគេពីព្រះជាម្ចាស់។ ជាលទ្ធផល ទ្រង់ទតមិនឃើញដួងចិត្តដ៏ពិតរបស់ពួកគេ ទ្រង់មិនបានទតឃើញនៅក្នុងមនុស្សទាំងនេះនូវការគោរពស្រឡាញ់ដ៏ពិតណាមួយសម្រាប់ទ្រង់ទេ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត ទ្រង់ទតមិនឃើញរបៀបដែលមនុស្សទាំងនេះដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនទទួលបានមនុស្សបែបនេះឥឡូវនេះទេ តើទ្រង់អាចទទួលបានពួកគេនៅពេលអនាគតឬទេ? ទ្រង់មិនអាចឡើយ! តើទ្រង់នឹងបន្តប្រឹងប្រែងចំពោះអ្វីដែលទ្រង់មិនអាចទទួលបានឬទេ? ទ្រង់នឹងមិនធ្វើឡើយ! បច្ចុប្បន្ននេះ តើព្រះជាម្ចាស់មានឥរិយាបទបែបណាចំពោះមនុស្សបែបនេះ? (ទ្រង់ច្រានពួកគេចោល និងព្រងើយកន្តើយចំពោះពួកគេ។) ទ្រង់ព្រងើយកន្ដើយពួកគេ! ព្រះជាម្ចាស់មិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សបែបនេះឡើយ គឺទ្រង់ច្រានពួកគេចោលតែម្ដង។ អ្នករាល់គ្នាបានទន្ទេញព្រះបន្ទូលទាំងនេះយ៉ាងឆាប់រហ័ស និងយ៉ាងសុក្រឹត្យ។ បើមើលទៅ វាហាក់ដូចជាអ្នករាល់គ្នាបានយល់នូវសេចក្តីដែលអ្នកបានឮ!

នៅពេលដែលពួកគេចាប់ផ្ដើមដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ អ្នកខ្លះនៅក្មេងខ្ចី និងល្ងង់ខ្លៅ ហើយពួកគេមិនយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនដឹងអំពីអ្វីដែលពួកគេត្រូវជឿលើទ្រង់ដែរ។ ពួកគេទទួលយកការជឿ និងការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ទៅតាមរបៀបខុសឆ្គងតាមការយល់ឃើញរបស់មនុស្ស។ នៅពេលដែលមនុស្សបែបនេះជួបការល្បងល ពួកគេមិនដឹងអំពីវាឡើយ ហើយពួកគេនៅតែមិនដឹងអំពីការដឹកនាំ និងការបំភ្លឺរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេមិនដឹងអំពីអត្ថន័យនៃការថ្វាយដួងចិត្តរបស់ពួកគេដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬអត្ថន័យនៃការឈររឹងមាំក្នុងពេលជួបការល្បងលឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានឲ្យមនុស្សបែបនេះនូវពេលវេលាដ៏មានកម្រិត ហើយក្នុងអំឡុងពេលនេះ ទ្រង់នឹងជួយឲ្យពួកគេយល់ពីអ្វីទៅជាការល្បងលរបស់ទ្រង់ និងអ្វីទៅជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ក្រោយមក មនុស្សទាំងនេះនឹងបង្ហាញចេញពីទស្សនៈរបស់គេ។ សម្រាប់មនុស្សដែលស្ថិតនៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែនៅរង់ចាំនៅឡើយ។ សម្រាប់មនុស្សដែលមានទស្សនៈរេរាចង់ថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ មិនទាន់ចង់ផ្សះផ្សា និងអ្នកដែលព្យាយាមលាក់បាំង និងបោះបង់ចោល នៅពេលដែលជួបការល្បងលធំៗ ទោះបីជាពួកគេបានអនុវត្តតាមសេចក្តីពិតមូលដ្ឋានខ្លះហើយក៏ដោយ តើព្រះជាម្ចាស់មានឥរិយាបថបែបណាចំពោះពួកគេទៅ? ទ្រង់នៅតែរំពឹងតិចតួចពីពួកគេ ហើយលទ្ធផល គឺអាស្រ័យលើឥរិយាបថ និងការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ។ ប្រសិនបើមនុស្សមិនសកម្មក្នុងការលូតលាស់ទេ តើព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីទៅ? ទ្រង់បោះបង់ពួកគេចោល។ នោះគឺដោយសារតែអ្នកបានបោះបង់ខ្លួនឯងចោល មុនពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បោះបង់អ្នកចោលទៅទៀត។ ហេតុនេះ អ្នកមិនអាចបន្ទោសព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ តើអ្នកអាចទេ? តើវាយុត្តិធម៌ឬអត់? (វាយុត្តិធម៌ហើយ។)

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១២

នៅពេលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សកម្រយកចិត្តទុកដាក់លើព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ណាស់ ហើយគេក៏កម្រយកចិត្តទុកដាក់លើព្រះតម្រិះ និងឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សដែរ។ មនុស្សមិនយល់អំពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដូច្នេះ នៅពេលដែលគេសួរនាំអំពីបំណងព្រះហឫទ័យ និងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នករាល់គ្នាក៏ចាប់ផ្ដើមច្របូកច្របល់។ អ្នករាល់គ្នាធ្លាក់ក្នុងភាពមិនច្បាស់លាស់ដ៏ជ្រៅ ហើយបន្ទាប់មក អ្នកក៏ទាយ ឬប្រថុយមើល៍។ តើនេះជាផ្នត់គំនិតប្រភេទអ្វីទៅ? វាបញ្ជាក់អំពីការពិតថា៖ មនុស្សភាគច្រើនដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ចាត់ទុកទ្រង់ដូចជាមិនដឹងខ្យល់អ្វី និងចាត់ទុកទ្រង់ដូចជាអ្វីមួយដែលមានអត្ថិភាពមួយនាទី ហើយបន្ទាប់មកក៏បាត់ស្រមោលទៅ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? គឺដោយសារតែគ្រប់ពេលដែលអ្នករាល់គ្នាមានបញ្ហា អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនដឹងអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់? វាមិនមែនអ្នកមិនដឹងតែពេលឥឡូវនេះទេ ប៉ុន្តែ គឺតាំងពីដើមដំបូងរហូតដល់ទីបញ្ចប់ អ្នកមិនដឹងពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះបញ្ហានេះឡើយ។ អ្នកមិនអាចវាស់ស្ទង់វា ហើយក៏មិនដឹងអំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ប៉ុន្តែ តើអ្នកធ្លាប់គិតច្រើនអំពីរឿងនេះទេ? តើអ្នកធ្លាប់ព្យាយាមស្វែងយល់ពីវាទេ? តើអ្នកធ្លាប់ប្រកបគ្នាអំពីវាទេ? គឺអត់ឡើយ! ការនេះបញ្ជាក់ពីការពិតថា៖ ព្រះជាម្ចាស់នៃសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក គ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៃតថភាពជាក់ស្ដែងឡើយ។ នៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះជាម្ចាស់ អ្នកសញ្ជឹងគិតតែលើបំណងរបស់អ្នក និងអ្នកដឹកនាំរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្នកគ្រាន់តែគិតទៅលើអត្ថន័យបែបគោលលទ្ធិ និងដ៏រាក់កំផែលនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយគ្មានចេតនាចង់ដឹង ឬចង់ស្វែងរកព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់សោះឡើយ។ តើនេះមិនមែនជារឿងពិតទេឬ? សារជាតិនៃរឿងនេះ គឺគួរឲ្យខ្លាចណាស់! ក្រោយពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សជាច្រើនដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់។ តើជំនឿរបស់គេបានផ្លាស់ប្ដូរព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគំនិតរបស់គេអ្វីខ្លះទៅ? អ្នកខ្លះជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដូចជាទ្រង់មិនដឹងខ្យល់អ្វីអ៊ីចឹង។ មនុស្សទាំងនេះគ្មានចម្លើយចំពោះសំណួរអំពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដោយសារតែពួកគេមិនអាចមានអារម្មណ៍ ក៏មិនដឹងថាទ្រង់មានព្រះវត្តមាន ឬក៏អត់ ហើយក៏គេមើលមិនឃើញ ឬយល់មិនច្បាស់អំពីការនេះដែរ។ មនុស្សទាំងនេះគិតទាំងមិនដឹងខ្លួនថា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានពិតនោះឡើយ។ អ្នកផ្សេងទៀតជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដូចទ្រង់ជាមនុស្សម្នាក់ដូច្នេះ។ មនុស្សទាំងនេះគិតថា ទ្រង់មិនអាចធ្វើកិច្ចការទាំងឡាយណាដែលពួកគេមិនអាចធ្វើបាន និងគិតទៀតថា ទ្រង់គួរតែព្រះតម្រិះដូចអ្វីដែលពួកគេគិតដែរ។ និយមន័យរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់គឺជា «បុគ្គលម្នាក់អរូបិយ និងមិនអាចប៉ះពាល់បាន។» ក៏មានមនុស្សមួយក្រុមទៀតដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដូចទ្រង់ជារូបអាយ៉ងអ៊ីចឹង។ មនុស្សទាំងនេះជឿថា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានអារម្មណ៍ឡើយ។ ពួកគេគិតថា ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជារូបចម្លាក់ធ្វើពីដីឥដ្ឋ និងគិតទៀតថា ពេលជួបបញ្ហា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានឥរិយាបថ ទស្សនៈ ឬយោបល់អ្វីឡើយ។ ពួកគេជឿថា ទ្រង់ត្រូវបានបញ្ឆោតដោយមនុស្សជាតិ។ មនុស្សគ្រាន់តែជឿលើអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេចង់ជឿ។ ប្រសិនបើពួកគេលើកបន្តុបទ្រង់ឲ្យឡើងខ្ពស់ នោះទ្រង់នឹងឡើងខ្ពស់ ហើយប្រសិនបើពួកគេទម្លាក់ទ្រង់ចុះទាប នោះទ្រង់នឹងចុះទាបមិនខាន។ នៅពេលដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើបាប ហើយត្រូវការសេចក្តីមេត្តាករុណា សេចក្តីអត់ឱន និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេសន្មតថា ព្រះជាម្ចាស់គួរតែបង្ហាញសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់។ មនុស្សទាំងនេះច្នៃបង្កើត «ព្រះជាម្ចាស់» មួយនៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ហើយបន្ទាប់មក ឲ្យ «ព្រះជាម្ចាស់» រូបនេះសម្រេចតាមការទាមទារបស់គេ និងបំពេញគ្រប់ទាំងបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេ។ មិនថានៅពេលណា ឬកន្លែងណា ហើយមិនថាមនុស្សបែបនេះធ្វើអ្វីឡើយ ពួកគេនឹងប្រើការរវើរវាយនេះនៅក្នុងការប្រព្រឹត្តរបស់គេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់គេ។ ថែមទាំងមានអ្នកខ្លះដែលបានធ្វើឲ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ខ្លាំង នៅជឿថា ទ្រង់អាចសង្រ្គោះពួកគេ ដោយសារតែពួកគេគិតថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់គ្មានដែនកំណត់ ហើយនិស្ស័យរបស់ទ្រង់គឺសុចរិត ហើយទោះបីបុគ្គលម្នាក់បំពានព្រះជាម្ចាស់កម្រិតណា ក៏ទ្រង់នឹងមិននឹកចាំអំពីការបំពាននោះដែរ។ ពួកគេគិតថា ដោយសារតែកំហុសរបស់មនុស្ស សេចក្តីរំលងរបស់មនុស្ស និងការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្ស គឺជាការស្ដែងចេញមួយរយៈអំពីនិស្ស័យរបស់មនុស្ស ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានឱកាសដល់មនុស្ស ហើយទ្រង់នឹងអត់ឱន ព្រមទាំងអត់ធ្មត់ជាមួយពួកគេ។ ពួកគេជឿថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែស្រឡាញ់ពួកគេដូចមុនដដែល។ ដូច្នេះ ពួកគេនៅតែមានសេចក្តីសង្ឃឹមខ្ពស់ក្នុងការទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះ។ ជាការពិត ទោះបីមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់បែបណាក៏ដោយ ដរាបណាពួកគេមិនដេញតាមសេចក្តីពិតទេ នោះទ្រង់នឹងមានឥរិយាបថអវិជ្ជមានចំពោះពួកគេមិនខាន។ នោះគឺដោយសារតែនៅលើដំណើរផ្លូវនៃសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីអ្នកបានទទួលយកកណ្ឌគម្ពីរនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមើលឃើញព្រះបន្ទូលនោះជាកំណប់ ព្រមទាំងបានសិក្សា ហើយអានព្រះបន្ទូលជារៀងរាល់ថ្ងៃក៏ដោយ ប៉ុន្តែ អ្នកនៅតែបោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតដដែល។ អ្នកចាត់ទុកទ្រង់ ដូចជាឥតដឹងខ្យល់ ឬគ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់ ហើយអ្នករាល់គ្នាខ្លះទៀតចាត់ទុកទ្រង់ ដូចជារូបអាយ៉ងអ៊ឺចឹង។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? ខ្ញុំនិយាយបែបនេះ ដោយសារតែរបៀបដែលខ្ញុំមើលឃើញវា មិនថាអ្នករាល់គ្នាជួបបញ្ហា ឬជួបកាលៈទេសៈអ្វីមួយឡើយ ក៏អ្វីៗដែលមានអត្ថិភាពនៅក្នុងការមិនដឹងខ្លួនរបស់អ្នក អ្វីៗដែលអ្នកឲ្យនោះ វាផុសឡើងខាងក្នុងអ្នក ហើយវាគ្មានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬជាមួយការដេញតាមសេចក្តីពិតឡើយ។ អ្នកគ្រាន់តែដឹងអំពីអ្វីជាគំនិតដែលអ្នកកំពុងតែមាន អ្វីជាទស្សនៈរបស់អ្នក បន្ទាប់មក អ្នកបង្ខំឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកគំនិត និងយោបល់របស់អ្នក។ អ្នកគិតថា ទស្សនៈរបស់អ្នក ក៏ជាទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកយកទស្សនៈទាំងនេះ ធ្វើជាបទដ្ឋានដែលអ្នកប្រកាន់ខ្ជាប់មិនងាករេឡើយ។ លុះយូរទៅ ការធ្វើបែបនេះ នាំអ្នកឲ្យឃ្លាតចេញពីព្រះជាម្ចាស់កាន់តែឆ្ងាយទៅៗ។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១៣

ត្រូវយល់អំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបោះបង់ចោលរាល់គំនិតខុសឆ្គងអំពីព្រះជាម្ចាស់

សព្វថ្ងៃនេះ តើព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទណាដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែជឿ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់គិតអំពីសំណួរនេះទេ? នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សអាក្រក់ម្នាក់កំពុងតែប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ តើទ្រង់ស្អប់ខ្ពើមវាឬទេ? (មែនហើយ ទ្រង់ស្អប់) តើទ្រង់មានឥរិយាបថបែបណា នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សល្ងង់ខ្លៅធ្វើខុស? (ព្រួយព្រះទ័យ)។ នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សកំពុងតែលួចប្រាក់តង្វាយរបស់ទ្រង់ តើទ្រង់មានឥរិយាបថបែបណាទៅ? (ទ្រង់ស្អប់ខ្ពើមពួកគេ។) វាបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ណាស់ មែនទេ? នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញមនុស្សម្នាក់មានភាពច្របូកច្របល់នៅក្នុងជំនឿរបស់ពួកគេលើទ្រង់ ដែលមិនស្គាល់ផ្លូវដេញតាមសេចក្តីពិត តើព្រះជាម្ចាស់មានឥរិយាបថបែបណាទៅ? អ្នករាល់គ្នាមិនប្រាកដឡើយ មែនទេ? «ការច្របូកច្របល់» ជាឥរិយាបថមួយ មិនមែនជាអំពើបាបឡើយ ហើយវាក៏មិនបំពានលើព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មនុស្សមានអារម្មណ៍ថា វាមិនមែនជាផ្នែកមួយនៃកំហុសដ៏ធំឡើយ។ ដូច្នេះ សាកប្រាប់ខ្ញុំមើល៍ តើព្រះជាម្ចាស់មានឥរិយាបថបែបណាទៅចំពោះករណីនេះ? (ទ្រង់មិនព្រមទទួលស្គាល់ពួកគេឡើយ។) «ការមិនព្រមទទួលស្គាល់» តើនេះជាឥរិយាបថបែបណាទៅ? វាមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់មើលងាយមនុស្សទាំងនេះ ហើយមិនទទួលពួកគេឡើយ! របៀបដែលទ្រង់ដោះស្រាយជាមួយមនុស្សបែបនេះ គឺជាការបដិសេធពួកគេ។ វិធីសាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺទុកពួកគេចោលទៅម្ខាង មិនធ្វើការណាមួយទៅលើពួកគេ ហើយការនេះក៏រាប់បញ្ចូលទាំងកិច្ចការនៃការបំភ្លឺ ការស្រាយបំភ្លឺ ការវាយផ្ចាល និងការប្រៀនប្រដៅដែរ។ មនុស្សបែបនេះមិនត្រូវបានរាប់បញ្ចូលនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ តើព្រះជាម្ចាស់មានឥរិយាបថបែបណាចំពោះអស់អ្នកដែលធ្វើឲ្យនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ខ្ញាល់ និងបំពានលើបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ទ្រង់? ស្អប់ខ្ពើមយ៉ាងខ្លាំងបំផុត! ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែមានព្រះពិរោធយ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្សដែលមិនទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួនអំពីការធ្វើឲ្យនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ខ្ញាល់! «ខ្ញាល់» ជាពាក្យមួយបញ្ជាក់ពីអារម្មណ៍ប៉ុណ្ណោះ ហើយវាមិនឆ្លើយតបចំពោះឥរិយាបថដ៏ច្បាស់លាស់មួយឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ អារម្មណ៍នេះនឹងនាំឲ្យមានលទ្ធផលមួយសម្រាប់មនុស្សបែបនេះ៖ វានឹងធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ខ្ពើមយ៉ាងខ្លាំងបំផុត! តើអ្វីទៅជាលទ្ធផលកើតចេញពីការស្អប់ខ្ពើមដ៏ខ្លាំងបំផុតនេះ? លទ្ធផលគឺថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងបោះបង់មនុស្សទាំងនេះចោល ហើយទ្រង់មិនឆ្លើយតបចំពោះពួកគេមួយរយៈ។ បន្ទាប់មក ទ្រង់នឹងចាំដោះស្រាយជាមួយពួកគេ «ក្រោយរដូវស្លឹកឈើជ្រុះ។» តើវាមានន័យដូចម្ដេចទៅ? តើមនុស្សទាំងនេះនឹងនៅតែមានលទ្ធផលទៀតឬ? ព្រះជាម្ចាស់គ្មានបំណងប្រទានលទ្ធផលណាមួយដល់មនុស្សទាំងនេះឡើយ! ដូច្នេះ តើវាមិនមែនជារឿងធម្មតាទេឬ ដែលព្រះជាម្ចាស់មិនឆ្លើយតបចំពោះមនុស្សបែបនេះក្នុងពេលឥឡូវ? (មែនហើយ វាជារឿងធម្មតា។) តើមនុស្សបែបនេះគួរតែត្រៀមខ្លួនធ្វើអ្វីខ្លះទៅ? ពួកគេគួរតែត្រៀមខ្លួនទទួលយកផលវិបាកអវិជ្ជមានដែលកើតចេញពីឥរិយាបថរបស់គេ និងចេញពីទង្វើអាក្រក់ដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត។ នេះគឺជាការឆ្លើយតបរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សបែបនេះ។ ដូច្នេះ ឥឡូវ ខ្ញុំចង់និយាយច្បាស់ៗទៅកាន់មនុស្សបែបនេះថា៖ មិនត្រូវប្រកាន់ខ្ជាប់គំនិតខុសឆ្គងរបស់អ្នកទៀតឡើយ ហើយមិនត្រូវពាក់ព័ន្ធនឹងគំនិតបែបផ្សងព្រេងទៀតដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនអត់ឱនចំពោះមនុស្សជារៀងរហូតនោះឡើយ។ ទ្រង់នឹងមិនទ្រាំទ្រចំពោះសេចក្តីរំលង ឬការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់គេជានិច្ចនិរន្តរ៍ឡើយ។ អ្នកខ្លះនឹងនិយាយថា «ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សបែបនេះពីរបីនាក់ដែរ ហើយនៅពេលដែលពួកគេអធិស្ឋាន ពួកគេមានអារម្មណ៍យ៉ាងពិសេសថា ព្រះជាម្ចាស់បានប៉ះពាល់ពួកគេ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេបានយំយ៉ាងជូរចត់។ ជានិច្ចកាល ពួកគេក៏សប្បាយចិត្តខ្លាំងដែរ ហើយពួកគេហាក់ដូចជាមានព្រះវត្តមាន និងការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅជាមួយពួកគេដែរ។» សូមកុំនិយាយសម្ដីដ៏គ្មានន័យបែបនេះឡើយ! ទឹកភ្នែកដ៏ជូរចត់មិនប្រាកដជាមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប៉ះពាល់គេ ឬគេរីករាយនឹងព្រះវត្តមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការដឹកនាំរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ តើទ្រង់នឹងនៅតែដឹកនាំពួកគេដែរឬទេ? ជារួមមក នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់សម្រេចព្រះទ័យលុបបំបាត់ចោល និងបោះបង់មនុស្សម្នាក់ លទ្ធផលរបស់បុគ្គលនោះក៏បាត់បង់រួចទៅហើយ។ ទោះបីជានៅពេលដែលពួកគេអធិស្ឋាន ពួកគេសម្ដែងអារម្មណ៍រីករាយបែបណា ឬពួកគេមានជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គេយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏វាមិនសំខាន់ដែរ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺថា ព្រះជាម្ចាស់មិនត្រូវការសេចក្តីជំនឿបែបនេះឡើយ ព្រោះទ្រង់បានច្រានមនុស្សទាំងនេះចោលរួចហើយ។ របៀបដោះស្រាយជាមួយពួកគេទៅថ្ងៃអនាគត ក៏មិនសំខាន់ដែរ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺថា ដោយសារតែមនុស្សទាំងនេះបានធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ ដូច្នេះ លទ្ធផលរបស់គេត្រូវបានកំណត់ទុករួចហើយ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចព្រះទ័យមិនសង្រ្គោះមនុស្សបែបនេះ នោះពួកគេនឹងត្រូវបោះបង់ចោល ដើម្បីទទួលទោសមិនខាន។ នេះហើយជាឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

ទោះបីជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានផ្ទុកសមាសធាតុនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយទោះបីជាទ្រង់មានសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗក៏ដោយ ក៏មនុស្សបានមើលរំលង និងបំភ្លេចចោលការពិតដែលថា សារជាតិរបស់ទ្រង់ក៏មានសេចក្តីថ្លៃថ្នូរដែរ។ ការដែលទ្រង់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ មិនមែនមានន័យថា មនុស្សអាចបំពានទ្រង់តាមទំនើងចិត្ត ដោយមិនបញ្ឆេះអារម្មណ៍របស់ទ្រង់ ឬធ្វើឲ្យទ្រង់មានប្រតិកម្មនោះឡើយ ហើយការដែលទ្រង់មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ក៏មិនមែនមានន័យថា ទ្រង់គ្មានគោលការណ៍ទាក់ទងនឹងរបៀបដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សនោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះជន្មរស់ ហើយទ្រង់ពិតជាមានអត្ថិភាពមែន។ ទ្រង់មិនមែនជារូបអាយ៉ងដែលគេស្រមៃ ឬជាវត្ថុណាមួយនោះឡើយ។ ទាក់ទងនឹងការដែលទ្រង់មានព្រះជន្មមែន យើងគួរតែស្ដាប់ព្រះសូរសៀងនៃព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដោយប្រុងប្រយ័ត្នគ្រប់ពេលវេលា យកចិត្តទុកដាក់ចំពោះឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ ហើយព្យាយាមយល់អំពីអារម្មណ៍របស់ទ្រង់។ យើងមិនគួរប្រើការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស ដើម្បីកំណត់អត្ថន័យព្រះជាម្ចាស់ ឬមិនគួរបង្ខំឲ្យទ្រង់ធ្វើតាមគំនិត ឬបំណងប្រាថ្នារបស់មនុស្ស ដោយឲ្យព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សទៅតាមការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្សនោះឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើបែបនេះ អ្នកកំពុងតែធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ កំពុងតែល្បួងសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ និងប៉ះពាល់ដល់សេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់ទ្រង់ហើយ! ដូច្នេះ នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាចាប់ផ្ដើមយល់អំពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃរឿងនេះ ខ្ញុំសូមដាស់តឿនអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗថា អ្នកគួរតែប្រុងប្រយ័ត្ន និងប្រព្រឹត្តដោយប្រាជ្ញាផងនៅក្នុងទង្វើរបស់អ្នក។ ចូរប្រុងប្រយ័ត្ន និងមានប្រាជ្ញានៅក្នុងការនិយាយស្ដីរបស់អ្នក ហើយទាក់ទងនឹងរបៀបដែលអ្នកប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ បើអ្នកមានការប្រុងប្រយ័ត្ន និងមានប្រាជ្ញាកាន់តែច្រើន នោះវាកាន់តែប្រសើរ! នៅពេលដែលអ្នកមិនយល់អំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចូររៀនចេះទប់មាត់កុំនិយាយពាក្យសម្ដីផ្ដេសផ្ដាស ត្រូវចេះប្រុងប្រយ័ត្នជាមួយទង្វើរបស់អ្នក ហើយមិនត្រូវនិយាយទទឹងទិសនោះឡើយ។ កាន់តែសំខាន់ទៀតនោះគឺ មិនត្រូវឆាប់ធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានតាមអំពើចិត្តឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកគួរតែរង់ចាំ និងស្វែងរក ព្រោះទង្វើទាំងនេះក៏ជាការស្ដែងចេញអំពីការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត ប្រសិនបើអ្នកអាចសម្រេចការនេះបាន ហើយបើអ្នកមានឥរិយាបថបែបនេះទៀត នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនស្ដីបន្ទោសអ្នកចំពោះភាពល្ងង់ខ្លៅ ភាពល្ងីល្ងើ និងកង្វះការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីហេតុផលដែលនៅពីក្រោយនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយសារតែអ្នកមានឥរិយាបថខ្លាចបំពានព្រះជាម្ចាស់ គោរពចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងព្រមស្ដាប់បង្គាប់តាមទ្រង់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងនឹកចាំពីអ្នក ដឹកនាំ និងបំភ្លឺអ្នក ឬអត់ឱនចំពោះភាពក្មេងខ្ចី និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់អ្នកមិនខាន។ ផ្ទុយទៅវិញ បើឥរិយាបថរបស់អ្នកចំពោះទ្រង់ជាការមិនគោរព ការវិនិច្ឆ័យទ្រង់ តាមចិត្តដែលអ្នកចង់ ឬចេះតែស្មាន និងកំណត់អត្ថន័យតាមទំនើងចិត្តចំពោះព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងថ្កោលទោសអ្នក ប្រៀនប្រដៅអ្នក ហើយថែមទាំងដាក់ទោសអ្នកទៀតផង ឬក៏ទ្រង់អាចនឹងមានបន្ទូលផ្ដល់យោបល់ដល់អ្នក។ ប្រហែលជាការផ្ដល់យោបល់នេះនឹងបញ្ចូលនៅក្នុងលទ្ធផលរបស់អ្នក។ ដូច្នេះហើយ បានជាខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ម្ដងទៀតថា៖ អ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗគួរតែប្រុងប្រយ័ត្ន និងមានប្រាជ្ញាអំពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលចេញមកពីព្រះជាម្ចាស់។ មិនត្រូវនិយាយផ្ដេសផ្ដាស ហើយក៏មិនត្រូវធ្វេសប្រហែសនៅក្នុងទង្វើរបស់អ្នកដែរ។ មុនពេលដែលអ្នកនិយាយអ្វីមួយ អ្នកគួរគិតសិនថា៖ តើទង្វើរបស់ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ឬទេ? ដោយធ្វើបែបនេះ តើខ្ញុំកំពុងតែគោរពស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ទោះបីនៅក្នុងរឿងដ៏សាមញ្ញក៏ដោយ ក៏អ្នកគួរតែព្យាយាមស្វែងយល់អំពីសំណួរទាំងនេះ ហើយចំណាយពេលពិចារណាអំពីសំណួរទាំងនេះបន្ថែមទៀតដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកអាចអនុវត្តបានយ៉ាងពិតប្រាកដស្របតាមគោលការណ៍ទាំងនេះនៅគ្រប់ទិដ្ឋភាព នៅគ្រប់កិច្ចការ គ្រប់ពេលវេលា ហើយមានឥរិយាបថបែបនេះ ជាពិសេស នៅពេលដែលអ្នកមិនយល់អំពីអ្វីមួយ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងតែងតែដឹកនាំអ្នក និងប្រទានដល់អ្នកនូវផ្លូវមួយក្នុងការដើរតាមមិនខាន។ ទោះបីជាមនុស្សខំប្រឹងសម្ដែងបែបណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញពួកគេយ៉ាងច្បាស់ និងយ៉ាងស្រួល ហើយទ្រង់នឹងប្រទាននូវការវាយតម្លៃដ៏សុក្រឹត្យ និងត្រឹមត្រូវចំពោះការសម្ដែងរបស់អ្នក។ ក្រោយពេលដែលអ្នកបានឆ្លងកាត់ការល្បងលចុងក្រោយ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងយកគ្រប់ទាំងអាកប្បកិរិយារបស់អ្នក ហើយធ្វើការបូកសរុប ដើម្បីកំណត់លទ្ធផលរបស់អ្នក។ លទ្ធផលនេះនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបជឿទាំងស្រុង ដោយគ្មានមន្ទិលសង្ស័យណាមួយឡើយ។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នានៅត្រង់នេះ គឺថា៖ គ្រប់ទង្វើរបស់អ្នករាល់គ្នា គ្រប់សកម្មភាពរបស់អ្នករាល់គ្នា និងគ្រប់គំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា សុទ្ធតែកំណត់ពីវាសនារបស់អ្នករាល់គ្នា។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១៤

តើនរណាជាអ្នកកំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស?

មានរឿងមួយទៀតដែលសំខាន់បំផុតដែលត្រូវពិភាក្សា ហើយរឿងនោះគឺជាឥរិយាបថរបស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ឥរិយាបថនេះពិតជាសំខាន់ណាស់! វាកំណត់ថាតើនៅទីចុងបំផុត អ្នករាល់គ្នានឹងដើរទៅរកសេចក្តីវិនាសអន្តរាយ ឬក៏ទៅរកវាសនាដ៏ស្រស់បំព្រងដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំទុកសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា។ នៅក្នុងយុគសម័យនៃនគរព្រះ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការរយៈពេលជាងម្ភៃឆ្នាំរួចហើយ ហើយប្រហែលជានៅក្នុងរយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍នេះ នៅក្នុងជម្រៅចិត្តអ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនសូវដឹងអំពីរបៀបដែលអ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តឡើយ។ ប៉ុន្ដែ នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់បានកត់ត្រាទុកអំពីរឿងពិត និងជាក់ស្ដែងអំពីអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលបុគ្គលម្នាក់ៗបានចាប់ផ្ដើមដើរតាមទ្រង់ និងស្ដាប់ឮសេចក្ដីអធិប្បាយរបស់ទ្រង់ ហើយបន្ដិចម្ដងៗ យល់ដឹងកាន់តែច្រើនអំពីសេចក្តីពិត ហើយរហូតដល់ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ៗចាប់ផ្ដើមបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួន ព្រះជាម្ចាស់បានកត់ត្រាទុកគ្រប់ទាំងការដែលមនុស្សម្នាក់ៗបានប្រព្រឹត្ត។ ក្នុងពេលបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ និងបានជួបគ្រប់ទាំងមជ្ឈដ្ឋាន និងការល្បងល តើមនុស្សមានឥរិយាបថបែបណាខ្លះទៅ? តើពួកគេប្រព្រឹត្តដោយរបៀបណាទៅ? តើពួកគេមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចទៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ?... ព្រះជាម្ចាស់មានបញ្ជីមួយអំពីរឿងទាំងអស់នេះ ហើយទ្រង់បានកត់ត្រាទុកគ្រប់រឿងទាំងអស់នេះ។ ចេញពីទស្សនៈរបស់អ្នករាល់គ្នា ប្រហែលជារឿងទាំងនេះកំពុងតែច្របូកច្របល់។ ប៉ុន្ដែ ចេញពីគោលជំហររបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ អ្វីៗទាំងអស់នោះស្ដែងចេញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់ ហើយវាគ្មានតម្រុយទាល់តែសោះអំពីភាពធ្វេសប្រហែស។ នេះជាបញ្ហាមួយទាក់ទងនឹងលទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ហើយក៏ប៉ះពាល់ដល់វាសនា និងអនាគតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗដែរ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត នេះជាទីកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់លះបង់កិច្ចខិតខំប្រឹងយ៉ាងរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនព្រងើយកន្ដើយចំពោះកិច្ចការនេះបន្ដិចសោះឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនអត់ឱនចំពោះទង្វើដែលធ្វេសប្រហែសនោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែកត់ត្រារឿងរបស់មនុស្សជាតិ កត់ត្រាអំពីដំណើរទាំងមូលរបស់មនុស្សនៅក្នុងការដែលពួកគេដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ចាប់តាំងពីដើមដំបូង រហូតដល់ទីចុងបញ្ចប់។ ឥរិយាបថរបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក្នុងកំឡុងពេលនេះ បានកំណត់ពីវាសនារបស់អ្នក។ តើនេះមិនមែនជាការពិតទេឬ? ឥឡូវនេះ តើអ្នកជឿដែរឬទេថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏សុចរិត? តើទង្វើរបស់ទ្រង់ត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? តើអ្នករាល់គ្នានៅតែមានការស្រមើស្រមៃណាផ្សេងអំពីព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នកទៀតឬ? (អត់ទេ) បើដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នានឹងនិយាយថា លទ្ធផលរបស់មនុស្សទុកឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកកំណត់ ឬក៏ទុកឲ្យមនុស្សជាអ្នកកំណត់ដោយខ្លួនឯង? (ពួកគេត្រូវឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកកំណត់។) តើនរណាទៅជាអ្នកកំណត់វាសនារបស់ពួកគេ? (ព្រះជាម្ចាស់) តើអ្នកនៅមិនទាន់ច្បាស់ទៀតឬ? បងប្អូនប្រុសស្រីមកពីទីក្រុងហុងកុង សូមនិយាយបន្តិចមើល៍ តើនរណាជាអ្នកកំណត់វាសនារបស់គេទៅ? (មនុស្សត្រូវកំណត់វាសនារបស់ខ្លួន) តើមនុស្សជាអ្នកកំណត់ជោគវាសនារបស់ខ្លួនឬ? តើនេះមិនមែនមានន័យថា លទ្ធផលរបស់មនុស្សគ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? បងប្អូនប្រុសស្រីមកពីកូរ៉េខាងត្បូង សូមនិយាយបន្តិចមើល៍។ (ព្រះជាម្ចាស់កំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស ស្របតាមសកម្មភាព និងទង្វើរបស់ពួកគេ ហើយក៏ស្របជាមួយផ្លូវដែលពួកគេកំពុងដើរដែរ។) នេះគឺជាចម្លើយដ៏ច្បាស់លាស់ណាស់។ នៅត្រង់នេះ មានការពិតមួយដែលខ្ញុំត្រូវតែប្រាប់អ្នករាល់គ្នា៖ នៅលើដំណើរផ្លូវនៃកិច្ចការសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់បានកំណត់នូវបទដ្ឋានមួយសម្រាប់មនុស្ស។ បទដ្ឋាននេះគឺថា ពួកគេត្រូវតែស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើរនៅលើផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ បទដ្ឋាននេះហើយដែលត្រូវបានប្រើ ដើម្បីថ្លឹងថ្លែងអំពីលទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ ប្រសិនបើអ្នកអនុវត្តស្របតាមបទដ្ឋានរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយនេះ នោះអ្នកអាចទទួលបានលទ្ធផលល្អ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអនុវត្តតាមទេ នោះអ្នកមិនអាចទទួលបានលទ្ធផលល្អឡើយ។ បើដូច្នេះ តើអ្នកនឹងនិយាយថា នរណាទៅជាអ្នកកំណត់លទ្ធផលនេះ? គឺមិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គឡើយ ដែលកំណត់នូវលទ្ធផលនេះ ប៉ុន្តែ គឺព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សជាអ្នកកំណត់មួយគ្នា។ តើការនេះត្រឹមត្រូវឬទេ? (មែនហើយ) ហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ? នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ចូលរួមយ៉ាងសកម្មនៅក្នុងកិច្ចការនៃសេចក្ដីសង្រ្គោះរបស់មនុស្សជាតិ ហើយរៀបចំវាសនាដ៏ល្អមួយសម្រាប់មនុស្សជាតិ ដូច្នេះ មនុស្សគឺជាកម្មវត្ថុនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយលទ្ធផលនេះ វាសនានេះ គឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់រៀបចំសម្រាប់ពួកគេ។ បើទ្រង់ធ្វើការដោយគ្មានកម្មវត្ថុទេ នោះទ្រង់នឹងមិនចាំបាច់ធ្វើកិច្ចការនេះឡើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់មិនធ្វើកិច្ចការនេះទេ នោះមនុស្សនឹងមិនមានឱកាសទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះឡើយ។ មនុស្សគឺជាបុគ្គលដែលត្រូវទទួលបានការសង្រ្គោះ ហើយទោះបីជាការទទួលបានការសង្រ្គោះ គឺជាផ្នែកដ៏អកម្មនៃដំណើរការនេះក៏ដោយ ប៉ុន្តែ វាគឺជាឥរិយាបថរបស់មនុស្សដែលកំពុងតែដើរតួនាទីនេះ ដែលកំណត់ថាតើព្រះជាម្ចាស់នឹងទទួលបានជោគជ័យនៅក្នុងកិច្ចការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិរបស់ទ្រង់ឬអត់។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនប្រទានការចង្អុលបង្ហាញដល់អ្នកទេ នោះអ្នកនឹងមិនដឹងអំពីបទដ្ឋានរបស់ទ្រង់ឡើយ ហើយអ្នកក៏មិនមានកម្មវត្ថុនោះដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកមានបទដ្ឋាន ឬកម្មវត្ថុនេះ ប៉ុន្តែ អ្នកនៅតែមិនសហការ មិនអនុវត្ត ឬមិនបង់ថ្លៃទេ នោះអ្នកនឹងមិនទទួលបានលទ្ធផលនេះឡើយ។ សម្រាប់ហេតុផលនេះ ខ្ញុំចង់និយាយថា លទ្ធផលរបស់មនុស្សម្នាក់មិនអាចដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយវាក៏មិនអាចដាច់ចេញពីមនុស្សដែរ។ ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាគួរតែដឹងថានរណាជាអ្នកកំណត់ពីលទ្ធផលរបស់មនុស្សហើយ។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១៥

មនុស្សមានទំនោរដាក់កម្រិតព្រះជាម្ចាស់ ដោយផ្អែកលើបទពិសោធន៍

នៅពេលដែលប្រាស្រ័យទាក់ទងអំពីប្រធានបទនៃការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នករាល់គ្នាបានកត់សម្គាល់អំពីអ្វីមួយឬទេ? តើអ្នកកត់សម្គាល់ដែរទេថា ឥរិយាបថរបស់ទ្រង់នាពេលសព្វថ្ងៃបានឆ្លងកាត់ការបំផ្លាស់បំប្រែ? តើឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សផ្លាស់ប្ដូរដែរឬទេ? តើទ្រង់នឹងតែងតែទ្រាំទ្របែបនេះ បង្ហាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ទៅកាន់មនុស្សដោយគ្មានដែនកំណត់ឬ? រឿងនេះក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ... បន្ថែមពីលើការដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់មនុស្ស ពួកគេដាក់កម្រិតទ្រង់ជានិមិត្តសញ្ញានៃសេចក្តីស្រឡាញ់៖ ពួកគេជឿថា មិនថាពួកគេធ្វើអ្វី មិនថាពួកគេប្រព្រឹត្តដោយរបៀបណា មិនថាពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់បែបណា ហើយមិនថាពួកគេមិនស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់យ៉ាងណានោះទេ ចំណុចទាំងអស់នេះគ្មានអ្វីមួយដែលសំខាន់ឡើយ ព្រោះថាព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់គ្មានដែនកំណត់ និងមិនអាចវាស់វែងបានឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ដូច្នេះ ទ្រង់អាចអត់ឱនចំពោះមនុស្ស ហើយព្រះជាម្ចាស់មានសេចក្តីស្រឡាញ់ ដូច្នេះ ទ្រង់អាចមានសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះមនុស្ស ចំពោះភាពក្មេងខ្ចីរបស់ពួកគេ ចំពោះភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់ពួកគេ និងចំពោះការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់ពួកគេ។ តើវាពិតជាបែបនេះឬ? សម្រាប់អ្នកខ្លះ នៅពេលដែលពួកគេបានដកពិសោធន៍អំពីព្រះទ័យអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់បានម្ដង ឬបានពីរបីដង ពួកគេនឹងចាត់ទុកបទពិសោធន៍ទាំងនេះជាដើមទុននៅក្នុងការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់ ទាំងជឿថា ទ្រង់នឹងមានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ និងមានសេចក្តីមេត្តាករុណាចំពោះពួកគេជារៀងរហូត បន្ទាប់មក នៅលើដំណើរផ្លូវនៃជីវិតរបស់គេ ពួកគេយកព្រះទ័យអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ មកធ្វើជាបទដ្ឋានមួយដែលនាំឲ្យទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេ។ បន្ទាប់ពីបានដកពិសោធន៍សេចក្តីអត់ឱនរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានម្ដង ក៏មានមនុស្សខ្លះនឹងកំណត់ព្រះជាម្ចាស់ថាជាព្រះដែលអត់ឱនជារៀងរហូត ហើយនៅក្នុងគំនិតរបស់គេ សេចក្តីអត់ឱននេះគឺគ្មានដែនកំណត់ គ្មានលក្ខខណ្ឌ ហើយថែមទាំងគ្មានគោលការណ៍ទាល់តែសោះ។ តើជំនឿបែបនេះត្រឹមត្រូវឬទេ? គ្រប់ពេលដែលកិច្ចការនៃសារជាតិ ឬនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានពិភាក្សា អ្នករាល់គ្នាហាក់ដូចជាសុញគំនិត។ ដោយឃើញអ្នករាល់គ្នាបែបនេះ ធ្វើឲ្យខ្ញុំខ្វល់ខ្វាយយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នករាល់គ្នាបានឮអំពីសេចក្តីពិតជាច្រើនទាក់ទងនឹងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នករាល់គ្នាក៏បានស្ដាប់ឮកិច្ចពិភាក្សាជាច្រើនអំពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែរ។ យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា បញ្ហាទាំងនេះ និងសេចក្តីពិតនៃទិដ្ឋភាពទាំងនេះ គ្រាន់តែជាការចងចាំផ្អែកលើទ្រឹស្ដី និងសំណេរព្រះបន្ទូលប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់អ្នកវិញ គ្មាននរណាម្នាក់អាចដកពិសោធន៍ ឬមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតប្រាកដនោះឡើយ។ ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែមានភាពច្របូកច្របល់នៅក្នុងជំនឿរបស់អ្នក។ អ្នករាល់គ្នាកំពុងតែជឿទាំងងងឹតងងុល រហូតដល់កម្រិតមួយដែលអ្នកមានឥរិយាបថដែលខ្វះការគោរពចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយថែមទាំងមិនឲ្យតម្លៃលើទ្រង់ផង។ តើឥរិយាបថរបស់អ្នករាល់គ្នាចំពោះព្រះជាម្ចាស់បែបនេះ នាំទៅរកអ្វីទៅ? វាតែងតែនាំឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលអ្នកបានទទួលចំណេះដឹងបន្ដិចបន្ដួច នោះអ្នកមានអារម្មណ៍ស្កប់ចិត្ត ដូចជាអ្នកបានទទួលព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងអ៊ីចឹង។ ក្រោយមកទៀត អ្នកចាប់ផ្ដើមសន្និដ្ឋានថា ព្រះជាម្ចាស់គឺបែបនេះ ហើយអ្នកមិនអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់ធ្វើចលនាដោយសេរីឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត គ្រប់ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីមួយថ្មី អ្នកក៏បដិសេធមិនទទួលស្គាល់ថា ទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នៅថ្ងៃមួយ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ខ្ញុំមិនស្រឡាញ់មនុស្សជាតិទៀតឡើយ ហើយខ្ញុំក៏នឹងមិនសម្ដែងសេចក្តីមេត្តាករុណាទៅកាន់មនុស្សទៀតដែរ។ ខ្ញុំលែងមានសេចក្តីអត់ឱន ឬព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ចំពោះពួកគេទៀតហើយ។ ខ្ញុំឆ្អែតឆ្អន់ ហើយខ្ញុំស្អប់ខ្ពើម និងគ្មានសេចក្តីអាណិតអាសូរចំពោះពួកគេទៀតឡើយ។» ប្រយោគបែបនេះនឹងធ្វើឲ្យមានការទាស់ចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកខ្លះថែមទាំងនិយាយថា៖ «ទ្រង់លែងជាព្រះរបស់ទូលបង្គំទៀតហើយ។ ទ្រង់លែងជាព្រះដែលទូលបង្គំចង់ដើរតាមទៀតហើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់មានបន្ទូលបែបនេះមែន នោះទ្រង់គ្មានគុណសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើជាព្រះរបស់ទូលបង្គំឡើយ ហើយទូលបង្គំមិនចង់បន្ដដើរតាមទ្រង់ទៀតឡើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់នឹងមិនប្រទានសេចក្តីមេត្តាករុណា សេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្តីអត់ឱនតទៅទៀត នោះទូលបង្គំនឹងឈប់ដើរតាមទ្រង់ហើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់អត់ឱនចំពោះទូលបង្គំ ដោយគ្មានដែនកំណត់ តែងតែមានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ចំពោះទូលបង្គំ និងអនុញ្ញាតឲ្យទូលបង្គំមើលឃើញថា ទ្រង់ជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ឃើញថា ទ្រង់មានព្រះហឫទ័យអត់ធ្មត់ និងឃើញទៀតថា ទ្រង់មានព្រះទ័យអត់ឱន នោះទូលបង្គំអាចដើរតាមទ្រង់ ហើយមានតែបែបនេះទេ ទើបទូលបង្គំនឹងមានទំនុកចិត្តក្នុងការដើរតាមទ្រង់រហូតដល់ទីបំផុត។ ដោយសារតែទូលបង្គំមានសេចក្តីអត់ធ្មត់ និងសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ ការមិនស្ដាប់បង្គាប់ និងសេចក្តីរំលងរបស់ទូលបង្គំអាចត្រូវបានអត់ទោស និងអធ្យាស្រ័យដោយគ្មានដែនកំណត់ ហើយទូលបង្គំអាចប្រព្រឹត្តអំពើបាបបានគ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែង លន់តួបាប ហើយទទួលបានការអត់ទោសនៅគ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែង ព្រមទាំងធ្វើឲ្យទ្រង់ខ្ញាល់នៅគ្រប់ពេល និងគ្រប់ទីកន្លែង។ ទ្រង់មិនគួរមានទស្សនៈ ឬការសន្និដ្ឋានណាមួយអំពីទូលបង្គំឡើយ។» ទោះបីគ្មានអ្នករាល់គ្នាណាម្នាក់ធ្លាប់គិតបែបនេះក្នុងរបៀបស្រមើស្រមៃ ឬក្នុងមនសិការក៏ដោយ ប៉ុន្តែ គ្រប់ពេលដែលអ្នកចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាឧបករណ៍មួយ ដែលអ្នកប្រើប្រាស់ ដើម្បីអត់ទោសអំពើបាបរបស់អ្នក ឬជាវត្ថុមួយដែលត្រូវប្រើ ដើម្បីទទួលបានវាសនាដ៏ល្អ នោះអ្នកប្រើល្បិចដាក់ព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ឲ្យប្រឆាំងនឹងអ្នក ទុកដូចជាសត្រូវរបស់ទ្រង់ហើយ។ នេះជាអ្វីដែលខ្ញុំមើលឃើញ។ អ្នកអាចបន្តនិយាយថា «ខ្ញុំជឿលើព្រះជាម្ចាស់» «ខ្ញុំស្វែងរកសេចក្តីពិត» «ខ្ញុំចង់ផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំ» «ខ្ញុំចង់មានសេរីភាពពីឥទ្ធិពលនៃសេចក្តីងងឹត» «ខ្ញុំចង់បំពេញបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់» «ខ្ញុំចង់ចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់» «ខ្ញុំចង់ស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំឲ្យបានល្អ» ជាដើម។ យ៉ាងណាមិញ ទោះបីសម្ដីរបស់អ្នកផ្អែមល្អែមប៉ុនណា ទោះបីអ្នកដឹងអំពីទ្រឹស្ដីច្រើនយ៉ាងណា ហើយទោះបីទ្រឹស្ដីនោះអស្ចារ្យ ឬថ្លៃថ្នូរបែបណាក៏ដោយ ក៏ការពិតនោះគឺថា ឥឡូវនេះ មានអ្នករាល់គ្នាជាច្រើននាក់ដែលបានរៀនរួចហើយអំពីរបៀបប្រើប្រាស់បទបញ្ញត្តិ គោលលទ្ធិ និងទ្រឹស្ដីដែលអ្នកបានរៀន ដើម្បីទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាលទ្ធផល អ្នកកំពុងតែប្រឆាំងនឹងទ្រង់ហើយ។ ទោះបីអ្នកអាចមានជំនាញខាងន័យពាក្យ និងគោលលទ្ធិក៏ដោយ ក៏អ្នកមិនទាន់បានចូលទៅក្នុងតថភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិតនោះដែរ ដូច្នេះ វាពិតជាពិបាកសម្រាប់អ្នកក្នុងការចូលជិតព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការស្គាល់ទ្រង់ និងយល់ពីទ្រង់។ នេះជារឿងដ៏គួរឲ្យអាណោចអាធ័មណាស់!

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១៦

ឥរិយាបថបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអស់អ្នកដែលរត់ចេញ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់

មានមនុស្សបែបនេះនៅគ្រប់ទីកន្លែង៖ ក្រោយពេលដែលពួកគេបានដឹងច្បាស់អំពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ដោយហេតុផលណាមួយ ពួកគេក៏ចាកចេញទៅស្ងាត់ៗ ដោយមិនបានលាគ្នា គឺពួកគេចេញទៅបាត់ ហើយធ្វើអ្វីតាមទំនើងចិត្តរបស់ពួកគេទៅវិញ។ ដោយសារតែពេលវេលាយើងខ្លី ដូច្នេះ យើងនឹងមិននិយាយអំពីហេតុផលដែលនាំឲ្យមនុស្សទាំងនេះចាកចេញឡើយ ប៉ុន្តែ ជាដំបូង យើងនឹងមើលទៅកាន់ឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះមនុស្សប្រភេទនេះ។ វាស្ដែងចេញឲ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់! ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សទាំងនេះដើរចេញ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ រយៈពេលនៃសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេក៏ត្រូវចប់ដែរ។ ការបញ្ចប់នេះមិនមែនមនុស្សជាអ្នកធ្វើឡើយ ប៉ុន្តែ ជាព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ការដែលបុគ្គលនេះបានចាកចោលព្រះជាម្ចាស់ មានន័យថា ពួកគេបានបដិសេធព្រះជាម្ចាស់រួចទៅហើយ គេលែងចង់បានទ្រង់ទៀតហើយ ហើយគេក៏លែងទទួលបានសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដោយសារតែមនុស្សបែបនេះមិនចង់បានព្រះជាម្ចាស់ តើទ្រង់នៅតែសព្វព្រះហឫទ័យចង់បានពួកគេទៀតឬ? លើសពីនេះ នៅពេលដែលមនុស្សបែបនេះមានចិត្តឥរិយាបថបែបនេះនេះ ទស្សនៈបែបនេះ ហើយបានតាំងចិត្តចាកចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ ពួកគេបានធ្វើឲ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់រួចទៅហើយ។ ទោះបីជាពួកគេមិនបានកម្រោលខឹង ហើយជេរប្រទេចផ្ដាសាព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ទោះបីពួកគេមិនបានប្រព្រឹត្តឥរិយាបថដ៏ថោកទាប ឬជ្រុលហួសហេតុក៏ដោយ ហើយទោះបីជាមនុស្សទាំងនេះកំពុងតែគិតថា «ប្រសិនបើនៅថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានសប្បាយឆ្អែតឆ្អន់នៅខាងក្រៅហើយ ឬនៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវការព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់អ្វីមួយ នោះខ្ញុំនឹងត្រលប់មកវិញ។ ឬប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ហៅខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងត្រលប់មកវិ» ឬពួកគេនិយាយថា «នៅពេលដែលខ្ញុំឈឺចាប់នៅខាងក្រៅ ឬនៅពេលដែលខ្ញុំមើលឃើញថា ពិភពលោកខាងក្រៅងងឹតពេក និងអាក្រក់ពេក ហើយខ្ញុំលែងចង់ទៅតាមផ្លូវរបស់ពួកគេទៀត នោះខ្ញុំនឹងត្រលប់ទៅរកព្រះជាម្ចាស់វិញ។» ទោះបីជាមនុស្សទាំងនេះបានគិតគូរនៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេអំពីពេលវេលាដ៏ជាក់លាក់ដែលពួកគេនឹងត្រលប់មកវិញ ហើយទោះបីជាពួកគេបានព្យាយាមបើកចំហទ្វារសម្រាប់ការវិលត្រលប់មកវិញរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនដឹងថា ទោះបីជាពួកគេជឿលើអ្វី ឬមានផែនការបែបណា ក៏នេះគ្រាន់តែជាការគិតបែបប៉ងប្រាថ្នាប៉ុណ្ណោះ។ កំហុសដ៏ធំបំផុតរបស់គេ គឺជាការមិនដឹងច្បាស់អំពីរបៀបដែលបំណងចង់ចាកចេញរបស់ពួកគេ ធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍បែបណា។ ចាប់តាំងពីពេលដែលពួកគេសម្រេចចិត្តចាកចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់ក៏បានបោះបង់ចោលពួកគេទាំងស្រុងដែរ ហើយតាំងពីពេលនោះមក ទ្រង់បានកំណត់នូវលទ្ធផលរបស់បុគ្គលនោះនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់រួចទៅហើយ។ តើនោះជាលទ្ធផលអ្វីទៅ? លទ្ធផលនោះគឺថា បុគ្គលនេះនឹងក្លាយជាសត្វកណ្ដុរមួយក្បាលនៅក្នុងចំណោមសត្វកណ្ដុរជាច្រើនទៀត ហើយគេនឹងត្រូវវិនាសរួមជាមួយពួកគេមិនខាន។ ដូច្នេះ ជារឿយៗ មនុស្សមើលឃើញស្ថានភាពបែបនេះ៖ មនុស្សម្នាក់បោះបង់ចោលព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ គេមិនទទួលទោសឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើការស្របតាមគោលការណ៍របស់ទ្រង់។ មានគោលការណ៍ខ្លះ មនុស្សអាចមើលឃើញ ប៉ុន្តែ មានគោលការណ៍ខ្លះទៀត ព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញលទ្ធផលនោះឡើយ។ ផ្នែកដែលមនុស្សអាចមើលឃើញ មិនប្រាកដថាជាផ្នែកដ៏ពិតនោះឡើយ ប៉ុន្តែ ផ្នែកម្ខាងទៀត ជាផ្នែកដែលអ្នកមើលមិនឃើញ មានផ្ទុកនូវព្រះតម្រិះ និងសេចក្តីសន្និដ្ឋានដ៏ពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

មនុស្សដែលរត់ចេញ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាមនុស្សដែលបោះបង់ចោលផ្លូវដ៏ពិត

ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់អាចប្រទានទោសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរដល់មនុស្សប្រភេទនេះយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ខ្ញាល់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះពួកគេ? ជាដំបូង យើងត្រូវដឹងថា និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាឫទ្ធានុភាព និងព្រះពិរោធ។ ទ្រង់មិនមែនជាកូនចៀមដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចសម្លាប់ ហើយក៏មិនមែនជាអាយ៉ងដែលត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយមនុស្សតាមអំពើចិត្តរបស់គេនោះដែរ។ ទ្រង់ក៏មិនមែនជាព្រះមិនដឹងខ្យល់ ដែលចាំតែគេបញ្ជាក្បាលនោះដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកពិតជាជឿថា ព្រះជាម្ចាស់មានអត្ថិភាពមែន នោះអ្នកគួរតែមានដួងចិត្តដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកគួរតែដឹងថា សារជាតិរបស់ទ្រង់មិនមែនជាសារជាតិមួយដែលមិនចេះខ្ញាល់នោះឡើយ។ សេចក្តីខ្ញាល់នេះអាចបង្កឡើង ដោយពាក្យសម្ដីមួយម៉ាត់ ឬប្រហែលជាគំនិតមួយ អាកប្បកិរិយាដែលគ្មានបានការ ឬសូម្បីតែអាកប្បកិរិយាស្លូតបូត ព្រោះវាជាអាកប្បកិរិយាមួយដែលសមគួរនៅក្នុងភ្នែក និងក្រមសីលធម៌របស់មនុស្ស ឬប្រហែលជាព្រះពិរោធនេះកើតឡើងដោយសារតែគោលលទ្ធិ ឬក៏ទ្រឹស្ដីមួយ។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលអ្នកបានធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ ឱកាសរបស់អ្នកត្រូវបានបាត់បង់ ហើយថ្ងៃចុងក្រោយរបស់អ្នកបានមកដល់។ នេះជារឿងដ៏អាក្រក់ណាស់! ប្រសិនបើអ្នកមិនយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចបំពានលើ នោះអ្នកប្រហែលជាមិនខ្លាចទ្រង់ឡើយ ហើយអ្នកនឹងមានទម្លាប់បំពានលើទ្រង់មិនខាន។ ប្រសិនបើអ្នកមិនដឹងពីរបៀបកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះអ្នកមិនអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ហើយអ្នកនឹងមិនដឹងពីរបៀបយកខ្លួនដើរនៅលើផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលជាការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់នោះដែរ។ នៅពេលដែលអ្នកដឹង និងយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចបំពានលើ នោះអ្នកនឹងដឹងពីអត្ថន័យនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់មិនខាន។

ការដើរនៅក្នុងផ្លូវនៃការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ មិនសូវទាក់ទងនឹងចំនួននៃសេចក្តីពិតដែលអ្នកដឹង ចំនួននៃការល្បងលដែលអ្នកបានដកពិសោធន៍ ឬកម្រិតដែលអ្នកបានទទួលការប្រៀនប្រដៅនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាអាស្រ័យលើប្រភេទនៃឥរិយាបថដែលអ្នកមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក និងអាស្រ័យលើសារជាតិដែលអ្នកសម្ដែងចេញវិញទេ។ សារជាតិរបស់មនុស្ស និងចិត្តគំនិតដ៏ស្រមើស្រមៃរបស់គេ ពិតជាសំខាន់ណាស់។ ចំពោះអស់អ្នកដែលបានលះបង់ និងចាកចោលព្រះជាម្ចាស់ ឥរិយាបថដ៏គួរឲ្យខ្ពើមរបស់គេចំពោះទ្រង់ និងដួងចិត្តរបស់គេដែលស្អប់ខ្ពើមសេចក្តីពិត បានធ្វើឲ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់រួចទៅហើយ ដូច្នេះ ចំពោះទ្រង់ ពួកគេនឹងមិនទទួលបានការអត់ទោសឡើយ។ ពួកគេបានដឹងអំពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានដឹងព័ត៌មានថា ទ្រង់បានយាងត្រលប់មកវិញ ហើយថែមទាំងបានដកពិសោធន៍កិច្ចការថ្មីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ ការចាកចេញរបស់គេមិនមែនជាករណីមួយនៃការយល់ខុស ឬការច្របូកច្របល់ ឬក៏ត្រូវបានបង្ខំឲ្យចាកចេញនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានជ្រើសរើសចាកចេញពីព្រះជាម្ចាស់ដោយខ្លួនឯង ទាំងមនសិការជ្រះថ្លា។ ការចាកចេញរបស់ពួកគេមិនមែនជារឿងវង្វេងផ្លូវ ឬក៏ត្រូវបោះបង់ចោលនោះឡើយ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេមិនមែនជាកូនចៀមដែលបានវង្វេងចេញពីហ្វូង ហើយក៏មិនមែនជាកូនពៅដែលបានវង្វេងផ្លូវនោះដែរ។ ពួកគេបានចាកចេញជាមួយនិទណ្ឌភាព ហើយលក្ខខណ្ឌ ស្ថានភាពបែបនេះបានធ្វើឲ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ ហើយចេញពីសេចក្តីខ្ញាល់នេះហើយ ដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យពួកគេនូវលទ្ធផលដែលគ្មានសង្ឃឹមនោះ។ តើលទ្ធផលប្រភេទនេះមិនគួរឲ្យខ្លាចទេឬ? ប្រសិនបើមនុស្សមិនស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេអាចបំពានលើទ្រង់។ នេះមិនមែនជារឿងតូចតាចឡើយ! ប្រសិនបើមនុស្សមិនយកចិត្តទុកដាក់លើឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយនៅតែជឿថា ទ្រង់កំពុងតែទន្ទឹងរង់ចាំការវិលត្រលប់មកវិញរបស់ពួកគេ ដោយសារតែពួកគេជាកូនចៀមរបស់ទ្រង់ដែលវង្វេង ហើយទ្រង់នៅតែរង់ចាំឲ្យពួកគេប្រែចិត្ត នោះពួកគេនៅមិនឆ្ងាយពីថ្ងៃនៃការទទួលទោសរបស់ពួកគេឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនគ្រាន់តែបដិសេធមិនទទួលយកពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ ហើយដោយសារតែនេះជាលើកទីពីររបស់ពួកគេដែលធ្វើឲ្យនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ខ្ញាល់ ដូច្នេះ រឿងនេះនឹងកាន់តែអាក្រក់មិនខាន! ឥរិយាបថដែលមិនគោរពរបស់មនុស្សទាំងនេះ បានបំពានលើបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើទ្រង់នឹងនៅតែទទួលយកពួកគេទៀតឬ? នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គោលការណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ទាក់ទងនឹងរឿងនេះគឺថា មនុស្សម្នាក់បានទទួលភាពច្បាស់លាស់អំពីផ្លូវមួយណាជាផ្លូវដ៏ពិត ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែអាចបដិសេធព្រះជាម្ចាស់ ហើយចាកចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ទាំងមនសិការជ្រះថ្លាទៀត បើដូច្នេះ ទ្រង់នឹងកាត់ផ្ដាច់ផ្លូវចំពោះសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់បុគ្គលបែបនេះ ហើយសម្រាប់បុគ្គលនេះ ផ្លូវចូលទៅកាន់នគរព្រះ នឹងត្រូវបិទមិនខាន។ នៅពេលដែលបុគ្គលនេះចូលមកគោះទ្វារម្ដងទៀត ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបើកទ្វារឡើយ ហើយទ្រង់នឹងបិទទ្វារចំពោះបុគ្គលនេះជារៀងរហូត។ ប្រហែលជា អ្នករាល់គ្នាខ្លះបានអានសាច់រឿងរបស់លោកម៉ូសេនៅក្នុងព្រះគម្ពីររួចហើយ។ ក្រោយពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចាក់ប្រេងតាំងលើលោកម៉ូសេ មានអ្នកដឹកនាំចំនួន២៥០នាក់បានសម្ដែងការមិនស្ដាប់បង្គាប់ចំពោះលោកម៉ូសេ ដោយសារតែទង្វើរបស់គាត់ និងហេតុផលជាច្រើនផ្សេងទៀត។ តើពួកគេបានបដិសេធមិនចុះចូលចំពោះនរណាទៅ? គឺមិនមែនជាលោកម៉ូសេឡើយ។ ពួកគេបានបដិសេធមិនព្រមចុះចូលចំពោះការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេបដិសេធមិនព្រមចុះចូលចំពោះកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅលើបញ្ហានេះ។ ពួកគេបាននិយាយដូចខាងក្រោម៖ «ពួកឯងរាល់គ្នាធ្វើជ្រុលពេកហើយ! ដោយឃើញក្រុមជំនុំម្នាក់ៗបរិសុទ្ធ ព្រះយេហូវ៉ាគង់នៅកណ្ដាលចំណោមពួកគេ...» បើចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្ស តើពាក្យ និងឃ្លាទាំងនេះធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងឬទេ? វាមិនធ្ងន់ធ្ងរនោះឡើយ! យ៉ាងហោចណាស់ អត្ថន័យត្រង់នៃពាក្យទាំងនេះ មិនធ្ងន់ធ្ងរឡើយ។ នៅក្នុងន័យច្បាប់ ពួកគេមិនបានល្មើសច្បាប់ណាមួយឡើយ ដោយសារតែនៅផ្នែកខាងលើនេះមិនមែនជាភាសា ឬពាក្យបែបប្រឆាំងឡើយ ហើយក៏មិនមានន័យលាក់កំបាំងបែបប្រមាថនោះដែរ។ នេះគ្រាន់តែជាប្រយោគបែបសាមញ្ញប៉ុណ្ណោះ។ ចុះហេតុអ្វីបានជាពាក្យទាំងនេះធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់យ៉ាងខ្លាំងបែបនេះ? នោះគឺដោយសារតែពួកគេមិនបាននិយាយទៅកាន់មនុស្សឡើយ ប៉ុន្តែ ទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់វិញ។ ឥរិយាបថ និងនិស្ស័យដែលពួកគេសម្ដែងចេញ ធ្វើឲ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ ហើយពួកគេបំពានលើនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនអាចបំពានលើឡើយ។ យើងទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែដឹងអំពីលទ្ធផលដែលអ្នកដឹកនាំទាំងនេះទទួលបាននៅទីចុងបញ្ចប់ហើយ។ ទាក់ទងនឹងមនុស្សដែលបានបោះបង់ព្រះជាម្ចាស់ តើពួកគេមានទស្សនៈដូចម្ដេចទៅ? ចុះហេតុអ្វីបានជាទស្សនៈ និងឥរិយាបថរបស់ពួកគេធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ដោះស្រាយជាមួយពួកគេបែបនេះ? ហេតុផលនោះគឺថា ទោះបីជាពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែជ្រើសរើសក្បត់ទ្រង់ទៀត។ នេះហើយជាហេតុផលដែលនាំឲ្យពួកគេមិនទទួលបានឱកាសសម្រាប់សេចក្តីសង្រ្គោះ។ ដូចមានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថា «ដ្បិតប្រសិនបើយើងប្រព្រឹត្តបាបដោយចេតនា បន្ទាប់ពីយើងបានទទួលចំណេះដឹងអំពីសេចក្ដីពិតហើយ នោះគ្មានតង្វាយលោះបាបទៀតឡើយ។» ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ច្បាស់អំពីរឿងនេះហើយឬនៅ?

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១៧

វាសនារបស់មនុស្សត្រូវបានសម្រេច ដោយឥរិយាបថរបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់

ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ហើយដូចដែលមនុស្សមានអាកប្បកិរិយាខុសៗគ្នានៅក្នុងស្ថានភាពខុសគ្នាយ៉ាងណា ឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ចំពោះអាកប្បកិរិយាទាំងនេះ ក៏ខុសគ្នាដែរ ដោយសារតែទ្រង់មិនមែនជាអាយ៉ង ហើយក៏មិនមែនជាព្រះដែលមិនដឹងខ្យល់នោះដែរ។ ការដឹងអំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជារឿងដែលសក្ដិសមក្នុងការស្វែងយល់សម្រាប់មនុស្សជាតិ។ តាមរយៈការដឹងអំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សគួរតែរៀនពីរបៀបដែលពួកគេអាចទទួលបានបន្ដិចម្ដងៗនូវចំណេះដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងយល់ពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ នៅពេលដែលអ្នកចាប់ផ្ដើមយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បន្ដិចម្ដងៗ នោះអ្នកនឹងមិនមានអារម្មណ៍ថា ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ និងការគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ គឺជារឿងដែលពិបាកសម្រេចបាននោះឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅពេលដែលអ្នកយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងមិនទំនងជាទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីទ្រង់ឡើយ។ នៅពេលដែលអ្នកឈប់ទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងទំនងជាមិនសូវបំពានទ្រង់ឡើយ ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងនាំអ្នកឲ្យទទួលបានចំណេះដឹងអំពីទ្រង់ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ការនេះនឹងបំពេញដួងចិត្តរបស់អ្នកនូវការគោរពស្រឡាញ់ចំពោះទ្រង់។ បន្ទាប់មក អ្នកនឹងឈប់ដាក់កម្រិតព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈរបៀបនៃគោលលទ្ធិ ន័យពាក្យ និងទ្រឹស្ដីដែលអ្នកបានរៀន។ ផ្ទុយទៅវិញ តាមរយៈការបន្តស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការ នោះអ្នកនឹងក្លាយជាបុគ្គលស្ងួនភ្ញារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទាំងមិនដឹងខ្លួន។

មនុស្សមិនអាចមើលឃើញ និងប៉ះពាល់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ប៉ុន្តែ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់វិញ ទ្រង់ជ្រាបដឹង ហើយថែមទាំងទតមើលឃើញទង្វើរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ រួមជាមួយឥរិយាបថរបស់ពួកគេដែលមានចំពោះទ្រង់ទៀតផង។ នេះជាអ្វីមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាគួរតែទទួលស្គាល់ និងដឹងយ៉ាងច្បាស់។ អ្នកប្រហែលជាសួរខ្លួនឯងគ្រប់ពេលថា៖ «តើព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបដឹងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែធ្វើនៅទីនេះទេ? តើទ្រង់ជ្រាបដឹងអំពីអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងតែគិតឥឡូវនេះឬទេ? ប្រហែលជា ទ្រង់ជ្រាបដឹង ហើយទ្រង់ប្រហែលជាមិនជ្រាបដឹងឡើយ។» ប្រសិនបើអ្នកមានទស្សនៈបែបនេះ នោះការដើរតាម និងការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ទាំងមានចិត្តសង្ស័យចំពោះកិច្ចការ និងអត្ថិភាពរបស់ទ្រង់ នោះមិនយូរមិនឆាប់ អ្នកនឹងធ្វើឲ្យទ្រង់ខ្ញាល់នៅថ្ងៃណាមួយមិនខាន ព្រោះថាអ្នកកំពុងតែឈរឃ្លីងឃ្លោងនៅចុងជ្រោះដ៏គ្រោះថ្នាក់។ ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សដែលបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែមិនទទួលបានតថភាពនៃសេចក្តីពិត ហើយក៏មិនបានយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មនុស្សទាំងនេះគ្មានវឌ្ឍនភាពនៅក្នុងជីវិត និងកម្ពស់របស់ពួកគេឡើយ ដ្បិតពួកគេប្រកាន់ខ្ជាប់តែនឹងគោលលទ្ធិដ៏រាក់កំផែលបំផុតប៉ុណ្ណោះ។ នោះគឺដោយសារតែមនុស្សបែបនេះមិនដែលអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេក៏មិនដែលទទួលយក និងទទួលស្គាល់អត្ថិភាពរបស់ទ្រង់ដែរ។ តើអ្នកគិតថា ព្រះជាម្ចាស់មានពេញដោយសេចក្តីអំណរចំពោះមនុស្សបែបនេះឬទេ? តើពួកគេកម្សាន្តព្រះទ័យទ្រង់ឬទេ? ដូច្នេះ វាជារបៀបដែលមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់កំណត់ពីវាសនារបស់ខ្លួន។ ទាក់ទងនឹងរបៀបដែលមនុស្សស្វែងរក និងរបៀបដែលមនុស្សចូលទៅជិតព្រះជាម្ចាស់ ឥរិយាបថរបស់ពួកគេពិតជាសំខាន់ណាស់។ មិនត្រូវព្រងើយកន្ដើយចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដូចទ្រង់ជាព្រះដែលមិនដឹងខ្យល់អីនោះឡើយ។ អ្នកត្រូវគិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកជឿ ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ជាព្រះដ៏ពិតវិញ។ ទ្រង់មិនមែនជាព្រះដែលកំពុងតែគង់នៅស្ថានសួគ៌ជាន់ទីបី ទាំងគ្មានកិច្ចការដែលត្រូវធ្វើនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់តែងតែទតមើលដួងចិត្តរបស់មនុស្សគ្រប់រូប សង្កេតមើលអ្វីដែលអ្នកធ្វើ ទតមើលគ្រប់ទាំងពាក្យសម្ដី និងគ្រប់ទាំងទង្វើតូចៗរបស់អ្នក ទតមើលពីរបៀបដែលអ្នកប្រព្រឹត្ត និងឥរិយាបថដែលអ្នកមានចំពោះទ្រង់។ មិនថាអ្នកព្រមថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏អត់នោះឡើយ គ្រប់ទាំងអាកប្បកិរិយា គំនិត និងយោបល់របស់អ្នកសុទ្ធតែត្រូវបានលាតត្រដាងនៅចំពោះទ្រង់ ហើយទ្រង់កំពុងតែទតឃើញយ៉ាងច្បាស់។ ដោយសារតែអាកប្បកិរិយា ទង្វើ និងឥរិយាបថរបស់អ្នកដែលមានចំពោះទ្រង់ នោះព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នក និងឥរិយាបថដែលទ្រង់មានចំពោះអ្នក ក៏ផ្លាស់ប្ដូរទៅតាមនោះដែរ។ ខ្ញុំចង់ផ្ដល់ជាដំបូន្មានខ្លះដល់មនុស្សមួយចំនួនថា៖ កុំចាត់ទុកខ្លួន ដូចជាទារកនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគិតថាទ្រង់គួរតែស្រឡាញ់អ្នក ទ្រង់មិនអាចចាកចោលអ្នក ហើយឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ចំពោះអ្នកនៅតែដដែល និងមិនប្រែប្រួលនោះឡើយ ហើយខ្ញុំសូមផ្ដល់យោបល់ថា អ្នកគួរតែឈប់ស្រមើស្រមៃទៀតទៅ! ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏សុចរិតនៅក្នុងការប្រព្រឹត្តរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗ ហើយទ្រង់តែងតែស្មោះត្រង់ចំពោះវិធីសាស្ត្ររបស់ទ្រង់ក្នុងការយកឈ្នះ និងការសង្រ្គោះមនុស្ស។ នេះគឺជាការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ គឺមិនដូចជាសត្វចិញ្ចឹមដែលប្រលែងលេងនោះឡើយ។ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស មិនមែនជាសេចក្តីស្រឡាញ់បែបថ្នាក់ថ្នម ឬបែបធ្វើឲ្យក្មេងខូចនោះឡើយ ហើយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងសេចក្តីអត់ឱនរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិវិញ ក៏មិនបណ្ដែតបណ្តោយ ឬធ្វេសប្រហែសនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សពាក់ព័ន្ធនឹងការស្ញប់ស្ញែង ការអាណិត និងការគោរពចំពោះជីវិត ហើយសេចក្តីមេត្តាករុណា និងសេចក្តីអត់ឱនរបស់ទ្រង់បង្ហាញពីសេចក្តីរំពឹងទុករបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេ ហើយវាជាអ្វីដែលមនុស្សត្រូវការដើម្បីរស់រាន។ ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏មានព្រះជន្មរស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់តែងតែមានអត្ថិភាពជានិច្ច។ ឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិផ្អែកលើសេចក្តីសុចរិត មិនមែនចេញពីក្បួនច្បាប់ដ៏ម៉ឺងម៉ាត់ឡើយ ហើយវាអាចផ្លាស់ប្ដូរបាន។ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិកំពុងតែផ្លាស់ប្ដូរ និងផ្លាស់ប្រែបន្ដិចម្ដងៗទៅតាមពេលវេលា អាស្រ័យលើកាលៈទេសៈដែលកើតឡើង និងស្របតាមឥរិយាបថរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ។ ដូច្នេះ អ្នកគួរតែដឹងនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកយ៉ាងច្បាស់ថា សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនប្រែប្រួលឡើយ ហើយដឹងទៀតថា និស្ស័យរបស់ទ្រង់នឹងបង្ហាញចេញនៅពេលវេលាខុសគ្នា និងនៅក្នុងបរិបទខុសគ្នា។ អ្នកប្រហែលជាគិតថា នេះមិនមែនជារឿងធំឡើយ ហើយអ្នកអាចប្រើសញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ដើម្បីស្រមៃពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់គួរតែធ្វើរឿងផ្សេងៗ។ យ៉ាងណាមិញ វាមានពេលខ្លះដែលភាពផ្ទុយគ្នាទាំងស្រុងនៃទស្សនៈរបស់អ្នកអាចជាការពិត ហើយដោយប្រើប្រាស់សញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ដើម្បីព្យាយាមវាស់ស្ទង់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកបានធ្វើឲ្យទ្រង់ខ្ញាល់រួចទៅហើយ។ នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើការតាមរបៀបដែលអ្នកគិតថា ទ្រង់ត្រូវធ្វើនោះឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនចាត់ទុករឿងនេះ ដូចអ្វីដែលអ្នកនិយាយថា ទ្រង់នឹងចាត់ទុកនោះដែរ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសូមរំឭកអ្នកឲ្យប្រុងប្រយ័ត្ន និងមានប្រាជ្ញានៅក្នុងរបៀបគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ ហើយរៀនពីរបៀបដើរតាមគោលការណ៍នៃការដើរនៅក្នុងផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ ដែលជាការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់វិញ។ អ្នកត្រូវតែមានការយល់ដឹងឲ្យបានម៉ឺងម៉ាត់ទាក់ទងនឹងព្រះហឫទ័យ និងឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកត្រូវតែរកមនុស្សដែលទទួលបានការបំភ្លឺ ដើម្បីប្រាប់រឿងនេះដល់អ្នក ហើយអ្នកត្រូវតែស្វែងរកទ្រង់យ៉ាងអស់ពីចិត្ត។ មិនត្រូវចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់នៃសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នក ដូចជាអាយ៉ង ដោយវិនិច្ឆ័យទ្រង់តាមចិត្ត ទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានតាមអំពើចិត្តអំពីទ្រង់ ហើយមិនប្រព្រឹត្តចំពោះទ្រង់ ដោយការគោរពដែលទ្រង់សមទទួលនោះឡើយ។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែនាំសេចក្តីសង្រ្គោះដល់អ្នក និងកំពុងតែកំណត់ពីលទ្ធផលរបស់អ្នកក៏ដោយ ក៏ទ្រង់អាចប្រទានដល់អ្នកនូវសេចក្តីមេត្តាករុណា សេចក្តីអត់ឱន ឬការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលបានដែរ ប៉ុន្តែ លើសពីនេះ ឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ចំពោះអ្នកមិននៅដដែលឡើយ។ វាអាស្រ័យលើចិត្តគំនិតរបស់អ្នកដែលមានចំពោះទ្រង់ ក៏ដូចជាការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីទ្រង់ដែរ។ មិនត្រូវបណ្ដោយឲ្យទិដ្ឋភាពមួយនៃចំណេះដឹង ឬការយល់ដឹងរបស់អ្នកអំពីព្រះជាម្ចាស់ មកកំណត់ដាក់កម្រិតទ្រង់ជារៀងរហូតឡើយ។ មិនត្រូវជឿលើព្រះដែលស្លាប់ឡើយ ប៉ុន្តែ ចូរជឿលើព្រះដែលមានព្រះជន្មរស់វិញ។ ត្រូវចាំជានិច្ចអំពីការនេះ! ទោះបីជាខ្ញុំបានពិភាក្សាអំពីសភាពពិតប្រាកដខ្លះនៅត្រង់នេះ ជាសេចក្តីពិតដែលអ្នករាល់គ្នាត្រូវតែឮ ទាក់ទងនឹងសភាពបច្ចុប្បន្ន និងកម្ពស់បច្ចុប្បន្នរបស់អ្នករាល់គ្នាក៏ដោយ ក៏ឥឡូវនេះ ខ្ញុំនឹងមិនទាមទារខ្លាំងពេកពីអ្នកឡើយ ដើម្បីកុំឲ្យរលត់ដល់អារម្មណ៍រំភើបរបស់អ្នករាល់គ្នា។ ដ្បិតការធ្វើបែបនេះ អាចធ្វើឲ្យដួងចិត្តរបស់អ្នកពេញដោយភាពងងឹតអាប់អួរខ្លាំងពេក និងធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ខកចិត្តខ្លាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាអាចប្រើសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក ហើយមានឥរិយាបថគោរពចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលដើរនៅលើផ្លូវដែលនៅខាងមុខ។ មិនត្រូវចាត់ទុកការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ជារឿងមិនសំខាន់ឡើយ ប៉ុន្តែ ត្រូវចាត់ទុកវាថាជារឿងដ៏ធំបំផុតមួយ។ ចូរដាក់វានៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក យកវាទៅអនុវត្ត ហើយផ្សារភ្ជាប់វាជាមួយជីវិតពិត។ មិនត្រូវគ្រាន់តែនិយាយឲ្យរួចពីមាត់ឡើយ ព្រោះថានេះគឺជារឿងស្លាប់រស់ និងជារឿងមួយដែលនឹងកំណត់ពីវាសនារបស់អ្នក។ មិនត្រូវចាត់ទុករឿងនេះជារឿងលេងសើច ឬជារឿងក្មេងបៀមដៃឡើយ! បន្ទាប់ពីចែកចាយពាក្យទាំងនេះជាមួយអ្នករាល់គ្នានៅថ្ងៃនេះហើយ ខ្ញុំចង់ដឹងថាតើអ្នករាល់គ្នាទទួលបានការយល់ដឹងកម្រិតណាទៅ។ ចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយនេះ តើអ្នករាល់គ្នាមានសំណួរចង់សួរឬទេ?

ទោះបីជាប្រធានបទទាំងនេះហាក់ដូចជាថ្មីបន្តិច និងខុសគ្នាបន្ដិចពីទស្សនៈរបស់អ្នករាល់គ្នា ខុសពីការស្វែងរកជាធម្មតារបស់អ្នករាល់គ្នា និងអ្វីដែលអ្នកចង់យកចិត្តទុកដាក់ក៏ដោយ ប៉ុន្តែ ខ្ញុំគិតថា នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាបានប្រកបគ្នាជាមួយប្រធានបទទាំងនេះអស់មួយរយៈពេលមក នោះអ្នកនឹងមានការយល់ដឹងទូទៅមួយអំពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបាននិយាយនៅត្រង់នេះមិនខាន។ ប្រធានបទទាំងនេះគឺថ្មីស្រឡាង និងជាប្រធានបទដែលអ្នករាល់គ្នាមិនធ្លាប់បានពិចារណាពីមុនមកឡើយ ដូច្នេះ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា វានឹងមិនបន្ថែមជាបន្ទុកដល់អ្នករាល់គ្នានោះទេ។ នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិននិយាយពាក្យទាំងនេះ ដើម្បីបន្លាចអ្នករាល់គ្នាឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនប្រើប្រាស់ពាក្យទាំងនេះមកធ្វើជារបៀបដោះស្រាយជាមួយអ្នករាល់គ្នានោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គោលបំណងរបស់ខ្ញុំ គឺដើម្បីជួយអ្នករាល់គ្នាឲ្យយល់ពីតថភាពជាក់ស្ដែងអំពីសេចក្តីពិត។ ដោយសារតែមានភាពខុសគ្នារវាងមនុស្សជាតិ និងព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនដែលយល់ពីទ្រង់ ឬដឹងពីឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ដែរ។ មនុស្សក៏មិនដែលមានចិត្តរំភើបចង់ដឹងពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានជឿ និងបានប្រព្រឹត្តទាំងងងឹតងងុល និងបានធ្វេសប្រហែសនៅក្នុងចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងរបស់គេអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ ខ្ញុំពិតជាចង់ជម្រះបញ្ហាទាំងអស់នេះឲ្យជ្រះស្អាតសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា និងជួយឲ្យអ្នករាល់គ្នាយល់អំពីប្រភេទនៃព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នករាល់គ្នាជឿលើនោះ ក៏ដូចជាយល់អំពីអ្វីដែលទ្រង់កំពុងតែមានព្រះតម្រិះ យល់ពីឥរិយាបថដែលទ្រង់មានទាក់ទងនឹងការប្រព្រឹត្តរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សផ្សេងៗ យល់ដឹងអំពីគម្លាតដែលអ្នករាល់គ្នាមិនបានបំពេញតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ និងយល់អំពីភាពខុសគ្នាដ៏ធំរវាងទង្វើរបស់អ្នក និងបទដ្ឋានដែលទ្រង់ទាមទារ។ គោលដៅក្នុងការប្រាប់អ្នកអំពីរឿងទាំងនេះ គឺដើម្បីផ្ដល់ឲ្យអ្នករាល់គ្នានូវម៉ែត្រវាស់ ដើម្បីវាស់វែងខ្លួនឯង ហើយក៏ដើម្បីឲ្យអ្នកដឹងអំពីលទ្ធផលដែលអ្នកនឹងទទួលបាននៅលើផ្លូវដែលអ្នកដើរ ដឹងអំពីអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាមិនទទួលបាននៅលើផ្លូវនេះ និងនៅក្នុងផ្នែកអ្វីខ្លះដែលអ្នករាល់គ្នាមិនបានចូលរួមពាក់ព័ន្ធ។ ក្នុងពេលប្រាស្រ័យទាក់ទងនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ជានិច្ចកាល អ្នកនិយាយអំពីប្រធានបទពិភាក្សាទូទៅពីរបី ដែលមានវិសាលភាពចង្អៀត និងមានខ្លឹមសាររាក់កំផែល។ វាមាននូវចម្ងាយ និងគម្លាត រវាងការដែលអ្នកពិភាក្សា និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជារវាងកិច្ចពិភាក្សារបស់អ្នក និងវិសាលភាព និងបទដ្ឋាននៃការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ការបន្តធ្វើបែបនេះតទៅទៀត នឹងនាំឲ្យអ្នករាល់គ្នាងាកចេញពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែឆ្ងាយមិនខាន។ អ្នករាល់គ្នាកំពុងតែយកព្រះសូរសៀងបច្ចុប្បន្នរបស់ព្រះជាម្ចាស់មកធ្វើជាកម្មវត្ថុនៃការថ្វាយបង្គំ ហើយចាត់ទុកជាក្បួនពិធី និងបទបញ្ញត្តិ។ នេះជាគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នករាល់គ្នាកំពុងតែធ្វើ! ជាក់ស្ដែង ព្រះជាម្ចាស់គ្មានកន្លែងនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនដែលទទួលបានដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរ។ មនុស្សខ្លះគិតថា ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់គឺជារឿងពិបាកណាស់ ហើយនេះគឺជាសេចក្តីពិត។ វាពិតជាពិបាកមែន! ប្រសិនបើមនុស្សត្រូវបានបង្កើតមក ដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ និងសម្រេចតែកិច្ចការផ្នែកខាងក្រៅ ហើយខំប្រឹងធ្វើការ នោះពួកគេនឹងគិតថា ការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ គឺជារឿងងាយស្រួលណាស់ ដោយសារតែកិច្ចការទាំងអស់នេះស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃដែនសមត្ថភាពរបស់មនុស្ស។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលប្រធានបទប្ដូរទៅរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស នោះចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា អ្វីៗហាក់ដូចជាចាប់ផ្ដើមពិបាកជាងមុន។ នោះគឺដោយសារតែការនេះពាក់ព័ន្ធនឹងការយល់ដឹងរបស់មនុស្សអំពីសេចក្តីពិត និងច្រកចូលរបស់គេទៅក្នុងការពិត ដូច្នេះ វាច្បាស់ជានឹងមានភាពលំបាកនៅកម្រិតណាមួយ! ទោះបីជាយ៉ាងណា នៅពេលដែលអ្នកឆ្លងកាត់ទ្វារទីមួយ ហើយចាប់ផ្ដើមទទួលបានច្រកចូល នោះអ្វីៗនឹងកាន់តែស្រួលបន្ដិចម្ដងៗមិនខាន។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១៨

ទីចាប់ផ្ដើមសម្រាប់ការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការចាត់ទុកទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់

មុននេះបន្ដិច មានមនុស្សម្នាក់បានសួរថា៖ តើវាយ៉ាងដូចម្ដេចវិញ បានជា ទោះបីជាយើងស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនជាងលោកយ៉ូបក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែមិនអាចគោរពទ្រង់បាន? យើងបានពិភាក្សាអំពីរឿងនេះខ្លះៗហើយមុននេះ មិនអ៊ីចឹងឬ? តាមពិតទៅ យើងក៏បានពិភាក្សាអំពីសារជាតិនៃសំណួរនេះកាលពីមុនដែរ ដែលបង្ហាញពីការពិតថា ទោះបីជាលោកយ៉ូបមិនបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់កាលគ្រានោះក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែចាត់ទុកទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ ហើយគោរពទ្រង់ ដូចជាម្ចាស់នៃស្ថានសួគ៌ និងផែនដី ព្រមទាំងរបស់សព្វសារពើដែរ។ លោកយ៉ូបមិនបានចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជាខ្មាំងសត្រូវឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់បានថ្វាយបង្គំទ្រង់ ដូចជាព្រះអាទិករនៃរបស់សព្វសារពើ។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សសព្វថ្ងៃប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនអាចគោរពទ្រង់បាន? ហេតុផលមួយគឺថា ពួកគេត្រូវបានអារក្សសាតាំងធ្វើឲ្យពុករលួយយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ហើយជាមួយនិស្ស័យសាតាំងដែលជាប់យ៉ាងជ្រៅនេះ ពួកគេបានក្លាយជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ ទោះបីជាពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែអាចប្រឆាំងនឹងទ្រង់ ហើយដាក់ខ្លួនប្រឆាំងនឹងទ្រង់ដដែល។ ការនេះត្រូវបានកំណត់ដោយនិស្ស័យរបស់មនុស្ស។ ហេតុផលមួយទៀតគឺថា ទោះបីជាពួកគេមានជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏មនុស្សមិនបានចាត់ទុកទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចាត់ទុកទ្រង់ជាអ្នកប្រឆាំងចំពោះមនុស្ស ចាត់ទុកទ្រង់ជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេមិនអាចជានាជាមួយព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ហេតុផលគឺសាមញ្ញបែបនេះ។ តើរឿងនេះមិនត្រូវបានលើកឡើងនៅក្នុងវគ្គមុនរបស់យើងទេឬ? សូមគិតអំពីការនេះ៖ តើនេះមិនមែនជាហេតុផលទេឬ? អ្នកអាចមានចំណេះដឹងបន្ដិចបន្ដួចអំពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែ តើចំណេះដឹងនេះមានអ្វីខ្លះទៅ? តើនេះមិនមែនជាអ្វីមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាកំពុងតែជជែកគ្នាទេឬ? តើវាមិនមែនជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់អ្នកទេឬ? អ្នកដឹងតែទិដ្ឋភាពខាងទ្រឹស្ដី និងខាងគោលលទ្ធិប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ តើអ្នកធ្លាប់ស្គាល់ព្រះភ័ក្ត្រដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? តើអ្នកមានចំណេះដឹងបែបស្រមើស្រមៃឬ? តើអ្នកមានចំណេះដឹង និងបទពិសោធន៍ជាក់ស្ដែងឬទេ? ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនធ្លាប់មានបន្ទូលប្រាប់អ្នកទេ តើអ្នកអាចដឹងឬ? ចំណេះដឹងបែបទ្រឹស្ដីរបស់អ្នកមិនតំណាងឲ្យចំណេះដឹងដ៏ពិតឡើយ។ ជារួមមក ទោះបីជាអ្នកដឹងច្រើនកម្រិតណា ឬអ្នកបានដឹងអំពីវាដោយរបៀបណាក៏ដោយ ប្រសិនបើអ្នកមិនទទួលបានការយល់ដឹងដ៏ពិតអំពីព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះទ្រង់នឹងក្លាយជាសត្រូវរបស់អ្នក ហើយប្រសិនបើអ្នកមិនចាប់ផ្ដើមចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះទ្រង់នឹងប្រឆាំងជាមួយអ្នក ព្រោះថាអ្នកជាអ្នកតំណាងរបស់អារក្សសាតាំង។

នៅពេលដែលអ្នកនៅជាមួយព្រះគ្រីស្ទ អ្នកប្រហែលជាអាចបម្រើទ្រង់នូវអាហារបីពេលក្នុងមួយថ្ងៃ ឬប្រហែលជាបម្រើទឹកតែទ្រង់ និងជួយមើលថែតម្រូវការជីវិតរបស់ទ្រង់ នោះអ្នកនឹងបានចាត់ទុកព្រះគ្រីស្ទថា ជាព្រះជាម្ចាស់។ គ្រប់ពេលដែលមានអ្វីមួយកើតឡើង ទស្សនៈរបស់មនុស្សតែងតែផ្ទុយពីទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមនុស្សតែងតែមិនយល់ និងមិនទទួលយកទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ទោះបីមនុស្សអាចចុះសម្រុងជាមួយព្រះជាម្ចាស់នៅសម្បកក្រៅក៏ដោយ ក៏នេះមិនមែនមានន័យថា ពួកគេពិតជាចុះសម្រុងជាមួយទ្រង់នោះដែរ។ នៅពេលដែលមានអ្វីមួយកើតឡើង សេចក្តីពិតនៃការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្សជាតិចាប់ផ្ដើមលេចឡើង ដើម្បីបញ្ជាក់ពីការប្រឆាំងដែលកើតមានរវាងមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់។ ការប្រឆាំងនេះមិនមែនជាការប្រឆាំងមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស ឬអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ប្រឆាំងចំពោះពួកគេនោះទេ ហើយវាក៏មិនមែនទ្រង់ដែលដាក់ពួកគេឲ្យប្រឆាំងនឹងទ្រង់ បន្ទាប់មក ទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេបែបនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគឺជាសារជាតិប្រឆាំងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែលពួនសម្ងំនៅក្នុងឆន្ទៈដ៏ស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស និងនៅក្នុងការមិនដឹងខ្លួនរបស់គេ។ ដោយសារតែមនុស្សចាត់ទុកការទាំងអស់ដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ ជាវត្ថុសម្រាប់ការស្រាវជ្រាវរបស់ពួកគេ ដូច្នេះ ការឆ្លើយតបរបស់ពួកគេចំពោះអ្វីដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ និងចំពោះអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការទាយស្មាន ការសង្ស័យ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេក៏ផ្ដើមមានឥរិយាបថដែលប្រឆាំង និងជំទាស់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ក្រោយមកទៀត ពួកគេផ្ដើមមានអារម្មណ៍អវិជ្ជមាននៅក្នុងការជំទាស់ ឬប្រជែងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ រហូតដល់សង្ស័យក្នុងចិត្តថាតើព្រះជាម្ចាស់សក្ដិសមឲ្យពួកគេដើរតាមឬក៏អត់។ ទោះបីវិចារណញ្ញាណរបស់ពួកគេប្រាប់ពួកគេថា ពួកគេមិនគួរប្រព្រឹត្តតាមបែបនេះតទៅទៀតក៏ដោយ ក៏ពួកគេនឹងនៅតែជ្រើសរើសប្រកាន់យកវាដដែល គឺបន្តធ្វើរហូតដល់ទីបញ្ចប់ ដោយគ្មានចិត្តអល់អែកនោះឡើយ។ ឧទាហរណ៍ តើអ្វីទៅជាប្រតិកម្មដំបូងដែលមនុស្សខ្លះមាន នៅពេលដែលពួកគេឮពាក្យចចាមអារ៉ាម ឬពាក្យមូលបង្កាច់អំពីព្រះជាម្ចាស់? ប្រតិកម្មដំបូងរបស់ពួកគេ គឺចាប់ផ្ដើមឆ្ងល់ថាតើពាក្យចចាមអារ៉ាមទាំងនោះជាការពិត ឬក៏អត់ និងថាតើពាក្យចចាមអារ៉ាមទាំងនេះមានពិត ឬក៏អត់ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេចាប់ផ្ដើមមានឥរិយាបថបែបរង់ចាំមើល។ បន្ទាប់មក ពួកគេចាប់ផ្ដើមគិតថា «វាគ្មានផ្លូវក្នុងការផ្ទៀងផ្ទាត់រឿងនេះឡើយ។ តើវាពិតជាបានកើតឡើងឬទេ? តើពាក្យចចាមអារ៉ាមនេះជាការពិតឬក៏អត់?» ទោះបីមនុស្សបែបនេះមិនបង្ហាញវាចេញមកខាងក្រៅក៏ដោយ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេបានចាប់ផ្ដើមសង្ស័យ និងចាប់ផ្ដើមបដិសេធព្រះជាម្ចាស់រួចទៅហើយ។ តើអ្វីទៅជាសារជាតិនៃឥរិយាបថបែបនេះ និងសារជាតិនៃទស្សនៈបែបនេះទៅ? តើវាមិនមែនជាអំពើក្បត់ទេឬ? ប្រសិនបើពួកគេមិនបានជួបរឿងនេះទេ នោះអ្នកមិនអាចមើលឃើញអំពីទស្សនៈរបស់មនុស្សទាំងនេះឡើយ។ វាហាក់ដូចជាពួកគេមិនមានជម្លោះជាមួយព្រះជាម្ចាស់ឡើយ និងហាក់ដូចជាពួកគេមិនចាត់ទុកទ្រង់ជាសត្រូវរបស់គេអ៊ីចឹង។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលពួកគេបានជួបបញ្ហា ភ្លាមៗនោះពួកគេក៏ឈរជាមួយសាតាំង ហើយប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ តើការនេះមានន័យដូចម្ដេចទៅ? វាមានន័យថា មនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប្រឆាំងគ្នា! វាមិនមែនព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកមនុស្សជាខ្មាំងសត្រូវឡើយ ប៉ុន្តែ វាជាសារជាតិរបស់មនុស្សផ្ទាល់ ដែលប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីជាពួកគេបានដើរតាមទ្រង់យូរប៉ុនណា ឬពួកគេធ្លាប់បានបង់ថ្លៃដ៏ធំយ៉ាងណា ហើយទោះបីជាពួកគេបានសរសើរតម្កើងព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណា ពួកគេខំទប់ខ្លួនកុំឲ្យប្រឆាំងនឹងទ្រង់យ៉ាងណា ហើយទោះបីជាពួកគេខំជំរុញខ្លួនឯងឲ្យស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងកម្រិតណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ថា ជាព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ តើនេះមិនត្រូវបានកំណត់ដោយសារជាតិរបស់មនុស្សទេឬ? ប្រសិនបើអ្នកចាត់ទុកទ្រង់ថា ជាព្រះជាម្ចាស់ ហើយជឿយ៉ាងប្រាកដថា ទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកនៅតែអាចមានមន្ទិលចំពោះទ្រង់ទៀតឬ? តើដួងចិត្តរបស់អ្នកនៅតែមានសំណួរអំពីទ្រង់ទៀតឬ? វាមិនអាចមានតទៅទៀតឡើយ មែនទេ? ទំនោររបស់លោកីយ៍នេះ គឺអាក្រក់ណាស់ ហើយពូជសាសន៍មនុស្សនេះក៏អាក្រក់ដែរ បើដូច្នេះ តើអ្នកអាចមិនមានសញ្ញាណណាមួយអំពីទំនោរទាំងនោះយ៉ាងម៉េចកើតទៅ? អ្នកជាមនុស្សអាក្រក់ណាស់ ដូច្នេះ តើអ្នកអាចមិនមានសញ្ញាណអំពីការនេះយ៉ាងម៉េចកើតទៅ? ហើយមួយទៀត ដោយគ្រាន់តែឮពាក្យចចាមអារ៉ាមពីរបី និងពាក្យមួលបង្កាច់មួយចំនួនអាចធ្វើឲ្យអ្នកមានសញ្ញាណជាច្រើនអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងនាំឲ្យអ្នកស្រមើស្រមើអំពីរឿងជាច្រើនទៅហើយ បើដូច្នេះ វាបង្ហាញថា កម្ពស់របស់អ្នកនៅក្មេងខ្ចីខ្លាំងណាស់! ដោយគ្រាន់តែ «សំឡេង» សត្វមុស និងសត្វរុយពីរបីក្បាល តើវាអាចបញ្ឆោតអ្នកបានឬ? តើនេះជាមនុស្សប្រភេទណាទៅ? តើអ្នកដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះអំពីមនុស្សបែបនេះទេ? ព្រះជាម្ចាស់មានឥរិយាបថយ៉ាងច្បាស់ទាក់ទងនឹងរបៀបដែលទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់មានវិធានការណ៍តែមួយគត់ចំពោះមនុស្សទាំងនេះ គឺច្រានពួកគេចោល។ នេះមានន័យថា ទ្រង់លែងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ ហើយលែងខ្វល់ខ្វាយចំពោះមនុស្សដ៏ល្ងីល្ងើទាំងនេះទៀតហើយ។ ហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ? នោះគឺដោយសារតែនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនដែលមានផែនការទទួលយកមនុស្សដែលស្បថស្បែប្រឆាំងនឹងទ្រង់ រហូតដល់ទីបញ្ចប់ និងអស់អ្នកដែលមិនមានគម្រោងស្វែងរកផ្លូវ ដើម្បីចុះសម្រុងជាមួយទ្រង់នោះឡើយ។ ពាក្យដែលខ្ញុំបាននិយាយនេះ ប្រហែលជាធ្វើឲ្យមនុស្សមួយចំនួនតូចឈឺចាប់។ តើអ្នករាល់គ្នាព្រមឲ្យខ្ញុំធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈឺចាប់បែបនេះរហូតឬ? មិនថាអ្នកព្រម ឬមិនព្រមឡើយ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំនិយាយ គឺជាសេចក្តីពិត! ប្រសិនបើខ្ញុំធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាឈឺចាប់រហូត និងលាតត្រដាងពីស្នាមរបួសរបស់អ្នករាល់គ្នាបែបនេះ តើវានឹងជះឥទ្ធិពលដល់រូបអង្គដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលអ្នកមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? (វានឹងមិនជះឥទ្ធិពលឡើយ) ខ្ញុំយល់ស្របថា វានឹងមិនជះឥទ្ធិពលឡើយ ព្រោះថានៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា គ្មានព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ដែលស្ថិតនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា ជាអ្វីមួយដែលអ្នកការពារយ៉ាងខ្លាំងនោះ មិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ គេជារូបភាពប្រឌិតនៃការស្រមើស្រមៃរបស់មនុស្ស គឺវាមិនមានពិតឡើយ។ ដូច្នេះ វាជាការប្រសើរជាងដែលខ្ញុំប្រាប់ពីចម្លើយចំពោះពាក្យប្រដៅនេះ។ តើនេះមិនលាតត្រដាងពីសេចក្តីពិតទាំងមូលទេឬ? ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិត មិនមែនជាអ្វីដែលមនុស្សស្រមើស្រមៃអំពីទ្រង់នោះទេ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាអាចប្រឈមនឹងតការពិតនេះ ហើយវានឹងជួយនៅក្នុងចំណេះដឹងរបស់អ្នករាល់គ្នាអំពីព្រះជាម្ចាស់។

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ១៩

មនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់មិនទទួលស្គាល់

មានមនុស្សមួយចំនួនដែលព្រះជាម្ចាស់មិនដែលទទួលស្គាល់សេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ព្រះជាម្ចាស់មិនទទួលស្គាល់ថា ពួកគេជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ឡើយ ដោយសារតែទ្រង់មិនសរសើរដល់ជំនឿរបស់ពួកគេ។ សម្រាប់មនុស្សទាំងនេះ ទោះបីជាពួកគេបានដើរតាមព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំបែបណាក៏ដោយ ក៏គំនិត និងយោបល់របស់ពួកគេមិនដែលផ្លាស់ប្ដូរឡើយ គឺពួកគេនៅតែជាអ្នកមិនជឿ ដោយប្រកាន់ខ្ជាប់តាមគោលការណ៍ និងរបៀបនៃការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកមិនជឿ ព្រមទាំងច្បាប់នៃការរស់នៅ និងសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកមិនជឿដដែល។ ពួកគេមិនដែលទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មកធ្វើជាជីវិតរបស់គេ មិនដែលជឿថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិត មិនដែលមានបំណងចង់ទទួលយកសេចក្តីសង្រ្គោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនដែលទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ថាជាព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ពួកគេមើលឃើញការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ថាជាទម្លាប់កម្សាន្ត ចាត់ទុកទ្រង់គ្រាន់តែជាអាហារខាងវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនបានគិតថា វាសក្ដិសមនឹងឲ្យពួកគេព្យាយាមយល់អំពីនិស្ស័យ ឬសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គឺអាចនិយាយបានថា រាល់អ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិត គ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយមនុស្សទាំងនេះឡើយ ដូច្នេះ ពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍ ហើយពួកគេក៏មិនខ្វល់នឹងយកចិត្តទុកដាក់នោះដែរ។ នោះគឺដោយសារតែនៅខាងក្នុងជម្រៅចិត្តរបស់ពួកគេ វាមាននូវសំឡេងដ៏ខ្លាំងមួយដែលតែងតែប្រាប់ពួកគេថា៖ «មនុស្សមិនអាចមើលឃើញ និងប៉ះព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ ដូច្នេះ គ្មានឡើយព្រះជាម្ចាស់។» ពួកគេជឿថា ការព្យាយាមយល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ប្រភេទនេះ នឹងមិនសមឲ្យពួកគេខំប្រឹងប្រែងនោះឡើយ ហើយដោយការធ្វើបែបនេះ ពួកគេកំពុងតែបញ្ឆោតខ្លួនអ្នកវិញទេ។ ពួកគេជឿថា តាមរយៈការគ្រាន់តែទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ត្រឹមតែពាក្យសម្ដី ដោយគ្មានគោលជំហរដ៏ពិត ឬការបណ្ដាក់ទុននៅក្នុងសកម្មភាពជាក់ស្ដែងណាមួយ នោះពួកគេជាមនុស្សឆ្លាតហើយ។ តើព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញយ៉ាងដូចម្ដេចចំពោះមនុស្សបែបនេះ? ទ្រង់ចាត់ទុកពួកគេជាអ្នកមិនជឿ។ មនុស្សខ្លះសួរថា៖ «តើអ្នកមិនជឿអាចអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬ? តើពួកគេអាចបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេដែរឬទេ?» តើពួកគេអាចនិយាយពាក្យថា «ខ្ញុំនឹងរស់នៅសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដែរឬទេ?» អ្វីដែលមនុស្សមើលឃើញជាញឹកញាប់នោះ គឺជាការសម្ដែងដែលមនុស្សបង្ហាញនៅផ្ទៃខាងលើប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនបានឃើញពីសារជាតិរបស់មនុស្សឡើយ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះជាម្ចាស់មិនទតមើលទៅកាន់ការសម្ដែងសើៗទាំងនេះឡើយ គឺទ្រង់ទតមើលទៅលើសារជាតិខាងក្នុងរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ នេះគឺជាប្រភេទនៃឥរិយាបថ និងនិយមន័យដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សទាំងនេះ។ មនុស្សទាំងនេះអាចនិយាយថា «ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើបែបនោះ? ខ្ញុំមិនយល់ការនេះទេ។ ខ្ញុំមិនយល់ការនោះឡើយ។ ការនេះមិនស្របជាមួយសញ្ញាណរបស់មនុស្សទេ។ ទ្រង់ត្រូវតែពន្យល់ការនោះឲ្យខ្ញុំយល់...» ដើម្បីឆ្លើយសំណួរនេះ ខ្ញុំសុំសួរថា៖ តើវាពិតជាចាំបាច់ឬទេក្នុងការពន្យល់រឿងទាំងនេះដល់អ្នក? តើរឿងទាំងនេះមានទាក់ទងអ្វីដែរជាមួយអ្នក? តើអ្នកគិតថា អ្នកជានរណាទៅ? តើអ្នកមកពីណាទៅ? តើអ្នកសក្តិសមនឹងផ្ដល់ដំបូន្មានដល់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? តើអ្នកជឿលើទ្រង់ឬ? តើទ្រង់ទទួលស្គាល់សេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកឬទេ? ដោយសារតែសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកគ្មានទាក់ទងអ្វីជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ តើទ្រង់មានកិច្ចការអ្វីដែលត្រូវធ្វើជាមួយអ្នកទៅ? អ្នកមិនដឹងពីទីកន្លែងដែលអ្នកស្ថិតនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផង ដូច្នេះ តើអ្នកអាចមានគុណសម្បត្តិសក្ដិសមក្នុងការចូលរួមកិច្ចសន្ទនាជាមួយទ្រង់យ៉ាងដូចម្ដេចទៅ?

ព្រះបន្ទូលអំពីការដាស់តឿន

បន្ទាប់ពីឮសេចក្ដីទាំងនេះហើយ តើអ្នករាល់គ្នានៅតែមានអារម្មណ៍សុខស្រួលទៀតឬ? ទោះបីជាអ្នករាល់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍មិនចង់ស្ដាប់ ឬមិនចង់ទទួលយកសេចក្តីទាំងនេះក៏ដោយ ប៉ុន្តែ សេចក្តីទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាការពិត។ ដោយសារតែនេះជាដំណាក់កាលនៃកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវធ្វើការ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកមិនខ្វល់ខ្វាយអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ មិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ និងមិនយល់អំពីសារជាតិ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ទេ នោះនៅទីបំផុត អ្នកនឹងក្លាយជាម្នាក់ដែលនឹងត្រូវខាតបង់មិនខាន។ ចូរកុំបន្ទោសពាក្យពេចន៍របស់ខ្ញុំថាពិបាកយល់ ហើយកុំបន្ទោសពាក្យពេចន៍ទាំងនោះថា ធ្វើឲ្យខូចអារម្មណ៍រំភើបរបស់អ្នករាល់គ្នាឡើយ។ ខ្ញុំនិយាយអំពីសភាពពិតនៃបញ្ហានេះប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្ញុំគ្មានបំណងបំបាក់ទឹកចិត្តអ្នករាល់គ្នាឡើយ។ មិនថាខ្ញុំស្នើសុំអ្វីពីអ្នករាល់គ្នា ហើយមិនថាខ្ញុំតម្រូវឲ្យអ្នករាល់គ្នាធ្វើអ្វីនោះឡើយ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាដើរនៅលើមាគ៌ាត្រឹមត្រូវ និងដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសង្ឃឹមទៀតថា អ្នកមិនងាករេចេញពីមាគ៌ាត្រឹមត្រូវឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនធ្វើតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬដើរតាមផ្លូវរបស់ទ្រង់ទេ នោះអ្នកនឹងប្រាកដជាបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ និងបានវង្វេងចេញពីមាគ៌ាត្រឹមត្រូវមិនខាន។ ដូច្នេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានរឿងខ្លះដែលខ្ញុំត្រូវតែបញ្ជាក់ជាមួយអ្នករាល់គ្នា និងមានរឿងខ្លះដែលខ្ញុំត្រូវតែធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាជឿជាក់ ដោយគ្មានមន្ទិល ពិតប្រាកដ និងច្បាស់ដូចថ្ងៃ ហើយខ្ញុំចង់ជួយឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានការយល់ដឹងដ៏ច្បាស់លាស់អំពីឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ អំពីរបៀបដែលទ្រង់ប្រោសមនុស្សឲ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ និងអំពីរបៀបដែលទ្រង់កំណត់លទ្ធផលរបស់មនុស្ស។ បើថ្ងៃមួយអ្នកមិនអាចដើរនៅលើផ្លូវនេះទេ នោះខ្ញុំមិនទទួលខុសត្រូវឡើយ ព្រោះថាព្រះបន្ទូលទាំងនេះបានថ្លែងទៅកាន់អ្នកយ៉ាងច្បាស់រួចទៅហើយ។ ទាក់ទងនឹងលទ្ធផលដែលអ្នកនឹងទទួលបាន នេះគឺជាកិច្ចការមួយដែលអាស្រ័យលើអ្នកទាំងស្រុងតែម្ដង។ ចំពោះលទ្ធផលរបស់មនុស្សប្រភេទផ្សេងៗ ព្រះជាម្ចាស់មាននូវឥរិយាបថខុសៗគ្នា ទ្រង់មាននូវរបៀបរបស់ទ្រង់ក្នុងការថ្លឹងថ្លែងពួកគេ ហើយក៏មានបទដ្ឋាននៃសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់សម្រាប់ពួកគេដែរ។ បទដ្ឋានរបស់ទ្រង់នៃការថ្លឹងថ្លែងលទ្ធផលរបស់មនុស្ស គឺជាបទដ្ឋានមួយដែលយុត្តិធម៌ចំពោះមនុស្សគ្រប់គ្នា ដូច្នេះ វាគ្មានអ្វីដែលត្រូវសង្ស័យនោះឡើយ! ដូច្នេះ វាមិនចាំបាច់អ្វីដែលអ្នកខ្លះត្រូវមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចនោះឡើយ។ ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាបានធូរចិត្តហើយឬនៅ?

ដកស្រង់ពី «របៀបដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងលទ្ធផលដែលកើតចេញពីកិច្ចការរបស់ទ្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២០

តាមពិតទៅ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺបើកចំហសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា ហើយក៏មិនបានលាក់លៀមអ្វីនោះដែរ ត្បិតព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនដែលគេចវេសពីមនុស្សណាម្នាក់ ហើយក៏មិនដែលព្យាយាមបិទបាំងអង្គទ្រង់ ដើម្បីរារាំងមនុស្សមិនឲ្យស្គាល់ព្រះអង្គ ឬក៏យល់ពីព្រះអង្គនោះឡើយ។ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺតែងតែបើកចំហ និងបែរទៅរកមនុស្សម្នាក់ៗដោយស្មោះត្រង់។ នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ទតមើលទៅឯមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា ហើយកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គត្រូវបានធ្វើចប់សព្វគ្រប់នៅលើមនុស្សម្នាក់។ នៅពេលដែលព្រះអង្គធ្វើកិច្ចការនេះ គឺព្រះអង្គកំពុងបង្ហាញនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ ហើយបន្តប្រើប្រាស់សារជាតិរបស់ព្រះអង្គ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីណែនាំ និងផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។ នៅគ្រប់សម័យកាល និងគ្រប់ដំណាក់កាល មិនថាកាលៈទេសៈល្អ ឬអាក្រក់នោះទេ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែងតែបើកចំហដល់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា ហើយអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ គឺតែងតែបើកចំហរដល់មនុស្សម្នាក់ៗ ដូចជាជីវិតរបស់ព្រះអង្គ គឺព្រះអង្គតែងប្រទាន និងគាំទ្រដល់មនុស្សជាតិដោយឥតឈប់ឈរ។ ទោះជាបែបនេះក៏ដោយ តែព្រះជាម្ចាស់ ក៏បានរក្សាការអាថ៌កំបាំងមួយចំនួនចំពោះមនុស្សដែរ។ តើមូលហេតុអ្វី? ពីព្រោះទោះបីមនុស្សទាំងនេះ រស់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយដើរតាមព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនដែលបានស្វែងយល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏មិនចង់ស្គាល់ព្រះអង្គ ក៏មិនខ្វល់នឹងចង់នៅក្បែរព្រះអង្គនោះដែរ។ ចំពោះមនុស្សទាំងអស់នេះ ការយល់ដឹងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាប្រផ្នូលថាទីបញ្ចប់របស់ពួកគេជិតមកដល់ហើយ វាមានន័យថាពួកគេ ហៀបនឹងត្រូវបានជំនុំជម្រះ និងថ្កោលទោសដោយនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបពួកគេមិនដែលមានបំណងចង់យល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ ឬនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គឡើយ ហើយក៏មិនដែលចង់រៀនសូត្រឲ្យយល់ដឹងស៊ីជម្រៅ ឬមានចំណេះដឹងអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ពួកគេមិនស្វះស្វែងដើម្បីឲ្យយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈឆន្ទៈសហប្រតិបត្តិការនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេសប្បាយរីករាយរហូត ហើយមិនដែលនឿយហត់ក្នុងការធ្វើអ្វីដែលពួកគេចង់ធ្វនោះឡើយ។ ពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់តាមតែពួកគេចង់ជឿ ពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែលមានអត្ថិភាពតែនៅក្នុងការស្រមើស្រម៉ៃរបស់ពួកគេ ជាព្រះដែលមានតែនៅក្នុងសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ហើយជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនអាចញែកចេញពីពួកគេបាន នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលនិយាយអំពីព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គនោះ ពួកគេបោះបង់ចោលទាំងស្រុង ហើយគ្មានបំណងចង់យល់ពីព្រះអង្គ ឬយកចិត្តទុកដាក់នឹងព្រះអង្គឡើយ ហើយមិនតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេមិនសូវមានបំណងចង់ចូលទៅកៀកកិតនឹងព្រះអង្គឡើយ។ ពួកគេប្រើព្រះបន្ទូល ដែលព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញ សម្រាប់តែដើម្បីតុបតែងខ្លួន និងវេចខ្ចប់ខ្លួនឯងតែប៉ុណ្ណោះ។ ចំពោះពួកគេ ការនេះធ្វើឲ្យពួកគេក្លាយទៅជាមនុស្សដែលមានជ័យជម្នះ និងជាមនុស្សដែលមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេរួចទៅហើយ។ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេត្រូវបានដឹកនាំដោយការស្រមើលស្រមៃ សញ្ញាណ និងសូម្បីតែនិយមន័យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គ គ្មានអ្វីទាក់ទងជាមួយពួកគេឡើយ។ ដោយសារតែ ពួកគេត្រូវយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គយល់ពីនិស្ស័យពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងយល់ពីកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់នោះមានន័យថា រាល់សកម្មភាព សេចក្ដីជំនឿ និងការខិតខំរបស់ពួកគេទាំងអស់ នឹងត្រូវបានថ្កោលទោសទៅវិញ។ នោះហើយជាមូលហេតុ ដែលពួកគេអត់ចូលចិត្តក្នុងការយល់ពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្អប់ និងគ្មានឆន្ទៈក្នុងការស្វែងរក ឬសកម្មក្នុងសេចក្តីអធិស្ឋាន ដើម្បីឲ្យកាន់តែយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ កាន់តែស្គាល់ពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនិងកាន់តែយល់ច្បាស់អំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ ចំពោះពួកគេ ព្រះជាម្ចាស់ប្រៀបបីដូចជាអ្វីមួយ ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើង មានលក្ខណៈប្រហោង និងមិនច្បាស់។ ម្យ៉ាងទៀត ពួកគេរាប់ព្រះជាម្ចាស់ថា ជាបុគ្គលមួយរូបដែលដូចទៅនឹងការស្រមើស្រមៃរបស់ពួកគេ ជាបុគ្គលម្នាក់ដែលនៅក្បែរពួកគេ ហើយពួកគេអាចហៅរកបានគ្រប់ពេល មិនដែលនឿយហត់នៅក្នុងការផ្គត់ផ្គង់ ហើយព្រះអង្គនៅទំនេរជានិច្ចសម្រាប់ពួកគេ។ នៅពេលដែលពួកគេចង់រីករាយនឹងព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេទូលសុំឲ្យព្រះជាម្ចាស់ធ្វើជាព្រះគុណនោះសម្រាប់ពួកគេ។ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវការព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេទូលសុំព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យធ្វើជាព្រះពរនោះសម្រាប់ពួកគេ។ នៅពេលដែលប្រឈមមុខនឹងភាពលំបាក ពួកគេបានទូលសុំព្រះជាម្ចាស់ ឲ្យធ្វើជាភាពកក់ក្តៅដល់ពួកគេ និងធ្វើជាខែលរឹងមាំការពារពួកគេដែរ។ ចំណេះដឹងរបស់មនុស្សទាំងនេះអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺស្ថិតនៅក្នុងមហិច្ឆតាចង់បានព្រះគុណ និងព្រះពរតែប៉ុណ្ណោះ។ ការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ» ក៏ត្រូវបានដាក់កម្រិតលើការស្រមើលស្រមៃតាមន័យពាក្យ និងគោលលទ្ធិរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ មានមនុស្សមួយចំនួនដែលចង់ស្វែងយល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចង់ឃើញព្រះជាម្ចាស់ពិត និងយល់ច្បាស់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ដែរ។ មនុស្សទាំងនេះកំពុងស្វះស្វែងរកភាពជាកស្ដែងនៃសេចក្តីពិត និងសេចក្តីសង្រ្គោះពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្វែងរកដើម្បីទទួលបានជ័យជម្នះ សេចក្តីសង្រ្គោះ និងភាពគ្រប់លក្ខណ៍ពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ពួកគេប្រើដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ដើម្បីអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រើដួងចិត្តរបស់ពួកគេឲ្យពេញចិត្តចំពោះស្ថានភាព និងមនុស្សគ្រប់រូប ព្រឹត្តិការណ៍ និងអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេ ហើយពួកគេអធិស្ឋាន និងស្វែងរកដោយស្មោះត្រង់។ អ្វីដែលពួកគេចង់ដឹងបំផុត គឺបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយដើម្បីយល់ឲ្យកាន់តែច្បាស់ពីនិស្ស័យ ហើយនិងសារជាតិពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យពួកគេលែងប្រមាថព្រះជាម្ចាស់តទៅទៀត ហើយតាមរយៈបទពិសោធន៍របស់ពួកគេ នោះពួកគេអាចមើលឃើញកាន់តែច្រើនអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងផ្នែកពិតរបស់ព្រះអង្គដែរ។ ហើយព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតប្រាកដ ទ្រង់ក៏នឹងមានព្រះវត្តមានគង់នៅខាងក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេដែរ ដូច្នេះព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់នឹងមានកន្លែងមួយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយនឹងធ្វើឲ្យពួកគេលែងរស់នៅក្នុងការស្រមើលស្រមៃ សញ្ញាណ ឬភាពស្រពិចស្រពិលទៀតហើយ។ សម្រាប់មនុស្សទាំងនេះ មូលហេតុដែលពួកគេមានបំណងចង់ស្វែងយល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គ គឺដោយសារតែនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គនេះ គឺជាតម្រូវការចាំបាច់សម្រាប់មនុស្សជាតិពីមួយពេលទៅមួយពេលនៅក្នុងដំណើរនៃបទពិសោធន៍របស់ពួកគេ ព្រោះនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គនេះហើយ ដែលផ្គល់នូវជីវិតពេញមួយជីវិតរបស់មនុស្ស។ នៅពេលដែលពួកគេស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេនឹងកាន់តែគោរពដល់ព្រះជាម្ចាស់ កាន់តែចូលរួមសហការជាមួយកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកាន់តែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងបំពេញកាតព្វកិច្ចដោយអស់ពីសមត្ថភាពរបស់ពួកគេទៀតផង។ ឥរិយាបថបែបនេះចំពោះនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឡើងដោយមនុស្សពីរប្រភេទ។ មនុស្សប្រភេទទីមួយ គឺជាប្រភេទមនុស្សដែលមិនចង់ដឹង មិនចង់យល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ទោះបីជាពួកគេនិយាយថា ពួកគេចង់យល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ចង់ឃើញកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ ហើយពេញចិត្តនឹងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅក៏ដោយ តែពួកគេថាគ្មានព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ពីព្រោះដោយសារមនុស្សប្រភេទនេះមិនស្ដាប់បង្គាប់ ព្រមទាំងប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ទើបពួកគេប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីដណ្តើមតំណែងនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ហើយជាញឹកញាប់ពួកគេសង្ស័យ ឬបដិសេធអំពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេមិនចង់អនុញ្ញាតឲ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គ កាន់កាប់ដួងចិត្តរបស់ពួកគេឡើយ។ ពួកគេគ្រាន់តែចង់បំពេញបំណងប្រាថ្នា ការស្រមើលស្រមៃ និងមហិច្ឆិតារបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ មនុស្សទាំងនេះអាចជឿលើព្រះជាម្ចាស់ អាចធ្វើតាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏អាចលះបង់គ្រួសារ និងការងាររបស់ពួកគេដើម្បីព្រះអង្គដែរ តែពួកគេមិនបោះបង់ចោលផ្លូវអាក្រក់របស់ពួកគេបានឡើយ។ មានអ្នកមួយចំនួន ថែមទាំងបានលួច ឬប្រើប្រាស់ប្រាក់ដង្វាយខ្ជះខ្ជាយ ឬជេរប្រមាថព្រះជាម្ចាស់ដោយស្ងាត់ៗ ខណៈពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតអាចប្រើមុខតំណែងរបស់ខ្លួន ដើម្បីធ្វើបន្ទាល់អំពីខ្លួនគេ លើកខ្លួនឯងឡើង និងប្រកួតប្រជែងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់មនុស្ស និងឋានៈថែមទៀតផង។ ពួកគេប្រើវិធី និងវិធានការណ៍ផ្សេងៗ ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សគោរពថ្វាយបង្គំពួកគេ ដោយព្យាយាមយកឈ្នះលើមនុស្ស និងគ្រប់គ្រងពួកគេជានិច្ច។ អ្នកខ្លះថែមទាំងបំភាន់មនុស្សដោយចេតនាថាពួកគេជាព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចត្រូវបានគេចាត់ទុកដូចជាព្រះជាម្ចាស់។ ពួកគេមិនដែលបង្ហាញប្រាប់នរណាម្នាក់ថាពួកគេត្រូវបានធ្វើឲ្យពុករលួយឬថាពួកគេជាមនុស្សពុករលួយ និងក្រអឺតក្រទមដែរនោះទេ ដូច្នេះ មិនត្រូវថ្វាយបង្គំពួកគេឡើយ មិនខ្វល់ថាពួកគេធ្វើបានល្អប៉ុនណានោះទេ ដ្បិតការលើកតម្កើងអាស្រ័យលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេគួរតែធ្វើអ្វីដែលពួកគេគួរធ្វើ។ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិននិយាយរឿងទាំងនេះ? ពីព្រោះពួកគេខ្លាចបាត់បង់កន្លែងរបស់ពួកគេនៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស។ នេះជាមូលហេតុ ដែលមនុស្សបែបនេះមិនដែលលើកដំកើងព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏មិនដែលធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ គឺថាពួកគេមិនដែលព្យាយាមស្វែងយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ តើពួកគេអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមិនយល់ពីព្រះអង្គបានដែរទេ? មិនអាចទៅរួចទេ! ដូច្នេះគ្រប់ទាំងពាក្យពេចន៍នៅក្នុងប្រធានបទ «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ» នេះ អាចមានលក្ខណៈសាមញ្ញ តែពួកវាមានអត្ថន័យខុសគ្នាៗចំពោះមនុស្សម្នាក់ៗ។ ចំពោះអ្នកដែលតែងតែមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយតាំងខ្លួនជាសត្រូវចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នោះពាក្យទាំងនេះបានក្លាយជាប្រផ្នូលនៃការថ្កោលទោសទៅវិញ។ ចំណែកឯអ្នកដែលដេញតាមភាពជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត ហើយតែងតែចូលមករកព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីស្វែងរកព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គេនឹងទទួលយកពាក្យទាំងនេះ ប្រៀបដូចជាត្រីដែលត្រូវការទឹកយ៉ាងអ៊ីចឹងដែរ។ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា មានអ្នកខ្លះ នៅពេលដែលឮនិយាយអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចាប់ផ្តើមឈឺក្បាល ដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ជំទាស់ ហើយពួកគេចាប់ផ្តើមានអារម្មណ៍មិនស្រួលនៅក្នុងខ្លួន។ ក៏ប៉ុន្តែមានអ្នកផ្សេងទៀតក្នុងចំណោមអ្នកដែលគិតថា៖ ប្រធានបទនេះ គឺពិតជាអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវការ ពីព្រោះប្រធានបទនេះ មានអត្ថប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។ វាគឺជាអ្វីដែលមិនអាចអត់បាននៅក្នុងបទពិសោធជីវិតរបស់ខ្ញុំ វាគឺជាចំណុចដែលសំខាន់បំផុត ជាគ្រឹះនៃសេចក្ដីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាអ្វីដែលមនុស្សជាតិមិនអាចបោះបង់ចោលបានឡើយ។ សម្រាប់អ្នកទាំងអស់គ្នាប្រធានបទនេះអាចហាក់ដូចជានៅជិតបន្តិច ឆ្ងាយបន្តិច ដូចជានៅស្រពិចស្រពិល មិនទាន់ស្គាល់ច្បាស់នៅឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នេះគឺជាប្រធានបទមួយ ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវស្តាប់ ត្រូវតែដឹង និងត្រូវតែយល់។ មិនថាអ្នកដោះស្រាយវាយ៉ាងម៉េច មិនថាអ្នកសំលឹងមើលវាបែបណា ឬអ្នកយល់ពីវាយ៉ាងណានោះទេ តែសារៈសំខាន់នៃប្រធានបទនេះ មិនអាចមិនអើពើបានឡើយ។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២១

ព្រះជាម្ចាស់បានបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតមនុស្សជាតិមកម្ល៉េះ។ នៅពេលចាប់ផ្តើម វាជាការងារដ៏សាមញ្ញបំផុត ថ្វីបើវាសាមញ្ញបែបណាក៏ដោយ តែវាបានបង្ហាញពីសារជាតិនិងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់រីកធំឡើងហើយកិច្ចការនេះត្រឡប់ជាធំសម្បើម និងរឹងមាំចំពោះអស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គ ជាមួយការសម្តែងចេញដ៏អស្ចារ្យនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ នោះអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ត្រូវបានលាក់បាំងពីមនុស្សជាតិ។ ទោះបីជាព្រះអង្គបានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្សពីរដង រាប់តាំងពីសម័យរឿងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ រហូតដល់សម័យទំនើបនេះក៏ដោយ តើធ្លាប់មាននរណាបានឃើញអង្គពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? បើផ្អែកលើការយល់ដឹងរបស់អ្នករាល់គ្នា តើមាននរណាម្នាក់ធ្លាប់បានឃើញអង្គពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ទេ! គ្មានទេ។ ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់ ធ្លាប់បានឃើញអង្គពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ មានន័យថា គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់បានឃើញរូបពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នេះគឺជាអ្វីដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាយល់ស្របតាម។ នោះគឺចង់និយាយថា អង្គពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានលាក់កំបាំងពីមនុស្សជាតិទាំងអស់ រួមទាំងអ័ដាម និងអេវ៉ាដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមក ហើយសូម្បីតែលោកយ៉ូបដែលជាមនុស្សសុចរិត និងជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យដល់ព្រះអង្គ ក៏ត្រូវបានលាក់បាំងដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ ធា្លប់បានឃើញអង្គពិតប្រាកដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ក៏ប៉ុន្ដែ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានចេតនាបិទបាំងអង្គពិតប្រាកដរបស់ព្រះអង្គទៅវិញ? មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «មកពីព្រះជាម្ចាស់ខ្លាចក្រែងធ្វើឲ្យមនុស្សភ័យខ្លាចព្រះអង្គ»។ អ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់លាក់អង្គពិតរបស់ព្រះអង្គ ដោយព្រោះថាមនុស្សតូចទាបពេក រីឯព្រះជាម្ចាស់ គឺព្រះអង្គធំអស្ចារ្យ។ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញព្រះអង្គឡើយ បើមិនដូច្នេះទេ ពួកគេនឹងត្រូវស្លាប់ជាមិនខាន»។ ហើយក៏មានអ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា «មកពីព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គរវល់ក្នុងការគ្រប់គ្រងកិច្ចការរបស់របស់ព្រះអង្គរាល់ថ្ងៃ អ៊ីចឹងហើយ បានជាព្រះអង្គមិនមានពេលដើម្បីបង្ហាញឲ្យមនុស្សឃើញព្រះអង្គឡើយ» មិនថាអ្នករាល់គ្នាជឿបែបណានោះទេ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំមានសេចក្តីសន្និដ្ឋានមួយនៅទីនេះ។ តើការសន្និដ្ឋាននោះជាអ្វី? គឺថាព្រះជាម្ចាស់ មិនចង់ឲ្យមនុស្សមើលឃើញអង្គពិតប្រាកដរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ ការលាក់បាំងពីមនុស្សជាតិ គឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើដោយចេតនា។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា នេះគឺជាចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមិនចង់ឲ្យមនុស្សមើលឃើញអង្គពិតប្រាកដរបស់ព្រះអង្គ។ ដូច្នេះមកដល់ទីនេះ មនុស្សទាំងអស់គួរតែយល់ច្បាស់ហើយ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនបង្ហាញអោយមនុស្សស្គាល់រូបអង្គរបស់ព្រះអង្គ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា អង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានវត្តមានដែរឬទេ? ពិតណាស់ (គឺព្រះអង្គពិតជាមានវត្តមានមែន)។ អត្ថិភាពនៃអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺលើសពីការសង្ស័យទាំងអស់។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំពោះថាតើអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់អស្ចារ្យប៉ុនណា ឬព្រះអង្គមានរូបរាងបែបណានោះ តើសំណួរទាំងនេះមនុស្សជាតិគួរស៊ើបអង្កេតដែរឬទេ? ទេ ចម្លើយគឺអវិជ្ជមាន។ ប្រសិនបើអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនជាប្រធានបទដែលយើងគួរតែស្វែងយល់ទេនោះ តើ (និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់) (កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់) ជាអ្វីទៅវិញ? មុនពេលដែលយើងចាប់ផ្តើមសិក្សាទាក់ទងនឹងប្រធានបទផ្លូវការរបស់យើងសូមយើងងាកទៅមើលអ្វីដែលយើងបានពិភាក្សាជាមួយគ្នានៅមុននេះបន្តិច៖ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ មិនដែលបើកសម្ដែងពីរូបអង្គរបស់ព្រះអង្គអោយមនុស្សជាតិស្គាល់? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ មានចេតនាលាក់បាំងអង្គរបស់ព្រះអង្គពីមនុស្ស? មានហេតុផលតែមួយគត់ ហើយហេតុផលនោះគឺថា៖ ទោះបីជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក មានបទពិសោធន៍រាប់ពាន់ឆ្នាំអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ស្គាល់ពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គដែរ។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សបែបនេះគឺជាអ្នកប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបើកសម្ដែងអង្គទ្រង់ដល់មនុស្សដែលស្អប់ខ្ពើមចំពោះទ្រង់ឡើយ។ នេះគឺជាហេតុផលតែមួយគត់ ដែលព្រះជាម្ចាស់មិនបានបើកសម្ដែងអង្គរបស់ព្រះអង្គ ដល់មនុស្សជាតិហើយនិងមូលហេតុដែលព្រះអង្គមានចេតនាបិទបាំងអង្គរបស់ព្រះអង្គពីមនុស្សជាតិ។ តើនៅពេលនេះ សារៈសំខាន់នៃការស្គាល់និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ច្បាស់ហើយឬនៅចំពោះអ្នករាល់គ្នា?

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២២

ចាប់តាំងពីអត្ថិភាពនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មក ព្រះអង្គតែងតែលះបង់គ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងការបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ។ ទោះបីជាព្រះអង្គបានបិទបាំងអង្គរបស់ព្រះអង្គពីមនុស្សក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គតែងតែគង់នៅក្បែរមនុស្ស បំពេញកិច្ចការលើមនុស្ស បង្ហាញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ ដឹកនាំមនុស្សជាតិទាំងអស់ជាមួយនឹងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងបំពេញកិច្ចការលើមនុស្សគ្រប់រូប តាមរយៈព្រះចេស្ដា ព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអង្គ ប្រយោជន៍នាំពួកគេចូលទៅក្នុងយុគសម័យកិ្រត្យនៃវិន័យ យុគសម័យនៃព្រះគុណ ហើយនិងយុគសម័យនៃនគរព្រះនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់លាក់បាំងអង្គរបស់ព្រះអង្គពីមនុស្សក៏ដោយ ក៏និស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ លក្ខណៈ និងកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះអង្គ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ ត្រូវបានបង្ហាញដោយឥតលាក់លៀមចំពោះមនុស្សដែរ ដើម្បីឲ្យពួកគេមើលឃើញ និងទទួលបានបទពិសោធន៍។ អាចនិយាយម៉្យាងវិញទៀតបានថា ទោះបីជាមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ឬប៉ះពាល់ព្រះជាម្ចាស់បានក្តី តែនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សជាតិបានជួបប្រទះ គឺជាការសម្តែងឲ្យឃើញយ៉ាងជាក់ពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ តើនោះមិនមែនការពិតទេឬអី? មិនថាវិធី ឬមុំនៃវិធីសាស្រ្តដែលព្រះជាម្ចាស់ជ្រើសរើសសម្រាប់កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គបែបណានោះទេ ព្រះអង្គតែងតែប្រព្រឹត្ដចំពោះមនុស្សតាមរយៈអត្ដសញ្ញាណពិតរបស់ព្រះអង្គ បំពេញកិច្ចការដែលជាភារៈកិច្ចរបស់ព្រះអង្គ ហើយមានបន្ទូលនូវអ្វីដែលព្រះអង្គចាំបាច់ត្រូវមានបន្ទូល។ មិនខ្វល់ថាព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មានបន្ទូលចេញពីឋានៈជាអ្វីនោះទេ ទោះបើព្រះអង្គឈរមានបន្ទូលពីស្ថានសួគ៌ ឬក្នុងសាច់ឈាមកី្ត ឬក្នុងឋានៈជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាក្តីក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គតែងតែមានបន្ទូលទៅកាន់មនុស្សដោយអស់ពីព្រះហឫទ័យនិងអស់ពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអង្គ ដោយគ្មានការបោកប្រាស់ ឬការលាក់បាំងអ្វីឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះអង្គបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ គឺព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះបន្ទូល និងនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងបង្ហាញពីលក្ខណៈ និងកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គដោយគ្មានសំចៃអ្វីទាំងអស់។ ព្រះអង្គដឹកនាំមនុស្សជាតិដោយជីវិតរបស់ទ្រង់ និងលក្ខណៈ និងកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអង្គផងដែរ។ នេះគឺជារបៀបដែលមនុស្សបានរស់នៅតាមរយៈយុគសម័យនៃក្រិត្យវិន័យ ដែលជាយុគសម័យដើមរបស់មនុស្ស ក្រោមការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែល «មិនអាចមើលឃើញ និងមិនអាចប៉ះពាល់បាន»។

ព្រះជាម្ចាស់បានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្សជាលើកដំបូងក្រោយពីយុគសម័យនៃក្រិត្យវិន័យ ពោលគឺជាការយកកំណើតជាមនុស្សមួយ ដែលបានត្រឹមតែអាយុសាមសិបបីឆ្នាំកន្លះប៉ុណ្ណោះ។ សម្រាប់មនុស្ស តើអាយុសាមសិបបីឆ្នាំកន្លះជារយៈពេលយូរដែរឬទេ? (វាមិនយូរទេ។) តាមធម្មតាអាយុកាល (តាំងពីពេលកើតរហូតដល់ស្លាប់) របស់មនុស្ស គឺយូរជាងសាមសិបឆ្នាំទៅទៀត ហើយនេះមិនមែនជាពេលវេលាយូរសម្រាប់មនុស្សឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ការយាងមកយកកំណើតជាមនុស្សអស់រយៈពេលសាមសិបបីឆ្នាំកន្លះនេះ គឺពិតជាយូរណាស់។ ព្រះអង្គបានត្រឡប់ជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាម្នាក់ ដែលបានទទួលយកកិច្ចការ និងបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះមានន័យថា ព្រះអង្គបានទទួលយកកិច្ចការមួយ ដែលមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាមិនអាចធ្វើបាន ហើយនិងការស៊ូទ្រាំនឹងការរងទុក្ខដែលមនុស្សសាមញ្ញមិនអាចទ្រាំបាន។ បរិមាណនៃការរងទុក្ខ ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានស៊ូទ្រាំនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ ចាប់តាំងពីការចាប់ផ្តើមនៃកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គរហូតដល់ពេលដែលព្រះអង្គត្រូវបានគេដុំដែកគោលលើឈើឆ្កាង ប្រហែលជាមិនមែនជាអ្វីមួយដែលមនុស្សនៅសព្វថ្ងៃនេះអាចបានឃើញដោយផ្ទាល់នោះទេ ក៏ប៉ុន្តែយ៉ាងហោចណាស់ អ្នករាល់គ្នាក៏អាចមានគំនិតអំពីរឿងនេះ តាមរយៈរឿងរ៉ាវនៅក្នុងព្រះគម្ពីរដែរ មែនទេ? មិនខ្វល់ថាចំនួនពត៌មានលំអិត ដែលមាននៅក្នុងកំណត់ហេតុដែលបានកត់ត្រាទាំងនេះច្រើនប៉ុនណានោះទេ និយាយជារួមកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងអំឡុងពេលនេះ គឺពោរពេញទៅដោយការលំបាក និងការរងទុក្ខ។ សម្រាប់មនុស្សពុករលួយអាយុសាមសិបបីឆ្នាំកន្លះ គឺមិនយូរនោះទេ។ ការរងទុក្ខតិចតួច គឺគ្រាន់តែជារឿងកំប៉ិកកំប៉ុកប៉ុណ្ណោះ។ តែសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ជាព្រះដ៏បរិសុទ្ធ គ្មានបាប ដែលត្រូវផ្ទុកអំពើបាបគ្រប់យ៉ាងរបស់មនុស្សជាតិ ត្រូវមកបរិភោគ សម្រាក និងរស់នៅជាមួយមនុស្សមានបាប ការរងទុក្ខនេះគឺជាការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងដែលមិនគួឲ្យជឿ។ ព្រះអង្គជាព្រះអទិករ ជាអធិបតេយ្យភាពនៃអ្វីៗទាំងអស់ និងជាអ្នកគ្រប់គ្រង់លើអ្វីៗទាំងអស់ តែនៅពេលដែលព្រះអង្គត្រូវយាងមកក្នុងពិភពលោកនេះ ព្រះអង្គត្រូវស៊ូទ្រាំជាមួយនឹងការជិះជាន់ និងអំពើព្រៃផ្សៃរបស់មនុស្សជាតិ ដែលពុករលួយទាំងអស់នេះ។ ដើម្បីបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ និងដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សជាតិពីសមុទ្រទុក្ខ ព្រះអង្គត្រូវមនុស្សធ្វើទុក្ខ ហើយត្រូវផ្ទុកអំពើបាបទាំងអស់របស់ពួកគេទៀតផង។ ទំហំនៃការរងទុក្ខដែលព្រះអង្គបានឆ្លងកាត់ មិនអាចវាស់ស្ទង់ ឬតបស្នងមកវិញពីមនុស្សសាមញ្ញបាននោះឡើយ។ តើការរងទុក្ខនេះតំណាងពីអ្វី? គឺវាតំណាងឲ្យភក្ដីភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិ។ វាតំណាងឲ្យភាពអាម៉ាស់ ដែលព្រះអង្គបានរងទុក្ខ និងថ្លៃដែលព្រះអង្គបានបង់សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់មនុស្ស ដើម្បីលោះអំពើបាបរបស់ពួកគេ និងដើម្បីបញ្ចប់ដំណាក់កាលនៃកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គដែរ។ វាក៏មានន័យថា មនុស្សត្រូវបានលោះចេញពីឈើឆ្កាងតាមរយៈព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ នេះគឺជាថ្លៃ ដែលបានទូទាត់ ដោយឈាម និងជីវិត វាជាថ្លៃមួយ ដែលគ្មាននរណា ឬអ្វីមួយដែលបានបង្កើតមក អាចមានលទ្ធភាពទូទាត់បានឡើយ។ គឺដោយសារតែព្រះអង្គ ទ្រង់មាន សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមានអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាហេតុធ្វើឲ្យព្រះអង្គអាចទ្រាំទ្រនូវការរងទុក្ខប្រភេទនេះបាន ក៏ដូចជាអាចបំពេញកិច្ចការបែបនេះបានដែរ។ នេះគឺជាកិច្ចការមួយដែលគ្មាននរណាអាចធ្វើជំនួសព្រះអង្គបានឡើយ សូម្បីតែអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបានបង្កើតមកក៏មិនអាចធ្វើបានដែរ។ នេះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ និងការបើកសម្តែងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ។ តើនេះបានបើកសម្តែងអ្វីៗទាំងអស់ ដែលជាកម្មសិទ្ធ និងជាលក្ខណៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើវាសាកសមនឹងឲ្យមនុស្សជាតិដឹងរឿងនេះដែរឬទេ?

នៅក្នុងកាលសម័យនោះ ទោះបីជាមនុស្សមិនបានឃើញអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេបានទទួលដង្វាយនៃការលោះបាបរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងបានរំដោះពីឈើឆ្កាងតាមរយៈព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មនុស្សជាតិ ប្រហែលជាមិនទាន់ស៊ាំនឹងកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណនៅឡើយទេ ក៏ប៉ុន្តែតើមាននរណាមួយ ធ្លាប់ស្គាល់ពីនិស្ស័យ និងបំណងព្រះហឫទ័យដែលបានសម្តែងចេញដោយព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងសម័យនេះដែរឬទេ? មនុស្សគ្រាន់តែដឹងអំពីព័ត៌មានលំអិតនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងសម័យផ្សេងៗ និងតាមរយៈបណ្តាញផ្សេងៗ ឬគ្រាន់តែដឹងពីរឿងរ៉ាវ ដែលទាក់ទងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានកើតឡើងទន្ទឹមគ្នា ក្នុងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ។ ពត៌មានលំអិត និងរឿងរ៉ាវទាំងនេះភាគច្រើនគ្រាន់តែជាព័ត៌មាន ឬរឿងព្រេងមួយចំនួនអំពីព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ តែវាមិនមានអ្វីដែលទាក់ទងនឹងនិស្ស័យ ហើយនិងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដូច្នេះ មិនថាមានរឿងរ៉ាវប៉ុន្មាន ដែលមនុស្សដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់នោះទេ គឺវាមិនមានន័យថា ពួកគេមានការយល់ដឹង និងមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះអំពីនិស្ស័យ ឬសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ ដូចគ្នាទៅនឹងយុគសម័យនៃក្រិត្យវិន័យយ៉ាងដូច្នោះដែរ ទោះបីជាមនុស្សនៅសម័យព្រះគុណបានជួបជាមួយព្រះជាម្ចាស់ក្នុងរូបភាពជាសាច់ឈាមផ្ទាល់ៗក៏ដោយ តែចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ស្ទើរតែគ្មានសោះតែម្តង។

នៅក្នុងយុគសម័យនៃនគរព្រះ ព្រះជាម្ចាស់បានយាងមកយកកំណើតជាមនុស្សម្តងទៀត តាមរបៀបដូចដែលទ្រង់បានយាងមកជាលើកដំបូងដែរ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការនេះ គឺព្រះជាម្ចាស់នៅតែសម្តែងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គដោយឥតលាក់លៀម ធ្វើកិច្ចការដែលព្រះអង្គត្រូវធ្វើ និងបង្ហាញពីអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គដដែល។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ ព្រះអង្គនៅតែបន្តស៊ូទ្រាំ និងអត់ធ្មត់ចំពោះការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់មនុស្ស។ តើព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តមិនបើកសម្តែងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ ក៏ដូចជាសម្តែងចេញពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការនេះដដែលឬ? ហេតុដូច្នេះហើយ ចាប់តាំងពីការបង្កើតមនុស្សរហូតមកដល់ឥឡូវនេះ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ លក្ខណៈ និងជាកម្មសិទ្ធរបស់ព្រះអង្គ ក៏ដូចជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គ គឺតែងតែនៅបើកចំហសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នាដដែល។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានចេតនាលាក់បាំង សារជាតិរបស់ព្រះអង្គ និស្ស័យ ឬបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ វាគ្រាន់តែថាមនុស្សជាតិ មិនខ្វល់អំពីអ្វីដែលព្រះអង្គកំពុងធ្វើ និងពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះហើយ ទើបបានជាមនុស្សមានការយល់ដឹងស្តួចស្តើងបែបនេះចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា ថ្វីបើព្រះជាម្ចាស់លាក់បាំងអង្គរបស់ព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែឈរក្បែរមនុស្សជាតិគ្រប់ពេលវេលា ដោយបើកបង្ហាញជាចំហនូវបំណងព្រះហឫទ័យ និស្ស័យ ហើយនិងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គគ្រប់ពេលវេលា។ និយាយឲ្យងាយយល់ អង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺបើកចំហចំពោះមនុស្ស ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារតែភាពងងឹតងងង់ និងការមិនស្តាប់បង្គាប់របស់ពួកគេ ទើបធ្វើឲ្យពួកគេមិនអាចមើលឃើញការលេចមករបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដូច្នេះបើអ៊ីចឹងមែន តើការស្វែងយល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនិងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គគឺមិនងាយស្រួលសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នាទេមែនទេ? តើនេះគឺជាសំណួរ ដែលពិបាកឆ្លើយណាស់មែនទេ? អ្នកអាចឆ្លើយថា វាងាយស្រួល ក៏ប៉ុន្តែ មានមនុស្សមួយចំនូន ដែលចង់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងខ្លាំងតែពួកគេពិតជាមិនអាចស្គាល់ព្រះអង្គ ឬយល់ច្បាស់អំពីព្រះអង្គបានឡើយ គឺវាតែងតែនៅស្រអាប់ និងស្រពិចស្រពិល។ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកឆ្លើយថា វាមិនងាយស្រួលទេ នោះក៏មិនត្រឹមត្រូវដែរ។ ដោយសារយើងបានក្លាយជាកម្មវត្ថុនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាយូរមកហើយ ហេតុនេះ តាមរយៈបទពិសោធន៍ដ៏ច្រើនរបស់ពួកគេ មនុស្សគ្រប់គ្នា គួរតែស្គាល់ច្បាស់ពីព្រះអង្គហើយ។ យ៉ាងហោចណាស់ ពួកគេគួរតែស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងកម្រិតមួយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេឬត្រូវបាន ដុសខាត់ខាងវិញ្ញាណជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ហើយយ៉ាងហោចណាស់ពួកគេគួរតែមានការយល់ដឹងខ្លះអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬទទួលបានការយល់ដឹងខ្លះអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សចាប់ផ្តើមដើរតាមព្រះជាម្ចាស់រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សជាតិទទួលបានច្រើនណាស់ ក៏ប៉ុន្តែដោយសារតែហេតុផលសព្វគ្រប់ តួយ៉ាងដូចជា៖ ខ្សត់ខ្សោយគុណសម្បតិ្ត ភាពក្រអឺតក្រទម ការប្រឆាំងបះបោរ និងចេតនាផ្សេងៗជាច្រើនទៀត ទើបធ្វើឲ្យមនុស្សជាតិបាត់បង់យ៉ាងច្រើនទៅវិញដូច្នេះ។ តើព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រទានឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្រាន់ ហើយទេឬអី? ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់លាក់អង្គរបស់ព្រះអង្គពីមនុស្សក៏ដោយក្តី ក៏ព្រះអង្គផ្គត់ផ្គង់ឲ្យមនុស្សនូវអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គរួមទាំងជីវិតរបស់ទ្រង់ផង ហេតុដូចនេះ ចំណេះដឹងរបស់មនុស្សជាតិ អំពីព្រះជាម្ចាស់ គួរតែមិនមែននៅតែប៉ុណ្ណឹងដូចពេលនេះនោះឡើយ។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២៣

បទបញ្ជារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ័ដាម

លោកុប្បត្តិ ២:១៥-១៧ ហើយព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានយកមនុស្សទៅដាក់នៅក្នុងសួន‌អេដែន ដើម្បីឲ្យគាត់ធ្វើការរៀបចំ និងថែរក្សា។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានបង្គាប់ដល់មនុស្សថា នៅក្នុងចំណោមផ្លែឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួន ឯងអាចបរិ‌ភោគបានដោយសេរី។ ប៉ុន្តែ មិនត្រូវបរិ‌ភោគផ្លែចេញពីដើមដឹងខុសត្រូវឡើយ៖ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលឯងបរិ‌ភោគវា ឯងប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន។

តើអ្នករាល់គ្នាទទួលបានអ្វីពីខគម្ពីរទាំងនេះ? តើ បទគម្ពីរត្រង់ផ្នែកនេះ ធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្តេច? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំសំរេចចិត្តនិយាយអំពីបទបញ្ជារបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ័ដាមទៅវិញ? តើអ្នករាល់គ្នាម្នាក់ៗ មានរូបអង្គនៃព្រះ និងអ័ដាមនៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? អ្នកអាចសាកស្រមៃមើល៖ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងឈុតនោះ តើអ្នកគិតថាព្រះជាម្ចាស់មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច? តើការគិតបែបនេះ ធ្វើឲ្យអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងដូចម្តេច? នេះគឺជារូបភាព ដែលមានចលនា និងកក់ក្តៅ។ ទោះបីមានតែព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សនៅក្នុងនោះក៏ពិតមាន តែភាពស្និទ្ធស្នាលរវាងពួកគេ បានបំពេញ អ្នកដោយអារម្មណ៍នៃការកោតស្ញប់ស្ញែង៖ ដ្បិតសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលលើសលប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានប្រទានមកឲ្យមនុស្សដោយទទេ និងនៅព័ទ្ធជុំវិញគេផង មនុស្សស្អាតស្អំ និងបរិសុទ្ធ គ្មានសេចក្តីលំបាក និងគ្មានកង្វល់ រស់នៅពោរពេញទៅដោយសេចក្តីសុខ នៅក្រោមព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្ស រីឯមនុស្សរស់នៅក្រោមការការពារ និងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ដែលមនុស្សធ្វើ និងនិយាយ គឺមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដោយមិនអាចកាត់ផ្តាច់បានឡើយ។

នេះអាចត្រូវបានហៅថា ជាបទបញ្ជាដំបូងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស បន្ទាប់ពីព្រះអង្គបង្កើតគេមក។ តើពាក្យបទបញ្ជានេះ បង្ហាញពីអ្វីខ្លះ? វាបង្ហាញពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងពីក្តីបារម្ភរបស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្សជាតិ។ នេះគឺជាបទបញ្ជាទីមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនេះក៏ជាលើកទីមួយ ដែលព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញការព្រួយបារម្ភចំពោះមនុស្សដែរ។ នេះគឺចង់និយាយថា ព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍ទទួលខុសត្រូវចំពោះមនុស្ស តាំងពីពេលដែលព្រះអង្គបានបង្កើតគេមកម្ល៉េះ។ តើអ្វីទៅជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ព្រះអង្គ? ព្រះអង្គត្រូវការពារមនុស្ស និង មើលថែរក្សាមនុស្ស។ ព្រះអង្គសង្ឃឹមថាមនុស្សអាចទុកចិត្ត និងគោរពស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ។ នេះក៏ជាក្តីរំពឹងចង់បានលើកដំបូងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពីមនុស្សដែរ។ ដោយសារការរំពឹងទុកនេះហើយ ដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលដូចតទៅថា៖ «នៅក្នុងចំណោមផ្លែឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួន ឯងអាចបរិ‌ភោគបានដោយសេរី។ ប៉ុន្តែ មិនត្រូវបរិ‌ភោគផ្លែចេញពីដើមដឹងខុសត្រូវឡើយ៖ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលឯងបរិ‌ភោគវា ឯងប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន»។ ព្រះបន្ទូលសាមញ្ញទាំងនេះតំណាងឲ្យបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះក៏បើកសម្ដែងថា ព្រះជាម្ចាស់បានចាប់ផ្តើមបង្ហាញការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដែរ។ ក្នុងចំណោមអ្វីៗទាំងអស់ មានតែអ័ដាមមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងឲ្យមានលក្ខណៈដូចជារូបអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ័ដាមជាភាវៈមានជីវិតតែមួយគត់ ដែលមានដង្ហើមជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គាត់អាចដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏អាចនិយាយសន្ទនាជាមួយព្រះជាម្ចាស់បានដែរ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានបទបញ្ជានេះទៅឲ្យគាត់។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតវាឡើងយ៉ាងច្បាស់ណាស់នៅក្នុងបទបញ្ជារបស់ព្រះអង្គ ថាអ្វីដែលមនុស្សអាច និងមិនអាចធ្វើបាន។

នៅក្នុងព្រះបន្ទូលសាមញ្ញពីរបីនេះ យើងមើលឃើញពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ តើព្រះទ័យប្រភេទណាដែលបង្ហាញឲ្យឃើញនោះ? តើមានសេចក្តីស្រឡាញ់នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែឬទេ? តើមានការព្រួយបារម្ភដែរឬទេ? នៅក្នុងខទាំងនេះ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនត្រឹមតែត្រូវបានដឹងគុណប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែថែមទាំងមានអារម្មណ៍ជិតស្និទ្ធទៀតផង។ តើអ្នកយល់ស្របបែបនេះដែរឬទេ? បន្ទាប់ពីឮខ្ញុំនិយាយបែបនេះហើយ តើអ្នកនៅតែគិតថា ទាំងនេះគ្រាន់តែជាព្រះបន្ទូលសាមញ្ញៗទៀតដែរឬទេ? តាមពិតទៅ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះមិនមានលក្ខណៈសាមញ្ញនោះទេ តើមែនទេ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានដឹងអំពីរឿងនេះពីមុនមកដែរទេ? ប្រសិនបើ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលដោយផ្ទាល់នូវព្រះបន្ទូលពីរបីខនេះ តើអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណានៅខាងក្នុងចិត្តរបស់អ្នក? ប្រសិនបើអ្នកមិនមែនជាមនុស្សទេ ប្រសិនបើចិត្តរបស់អ្នក កកដូចជាទឹកកក នោះអ្នកនឹងមិនមានអារម្មណ៍អ្វីទាំងអស់ អ្នកមិនអរព្រះគុណចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកក៏នឹងមិនព្យាយាមយល់ពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជាមនុស្សដែលមានមនសិការ និងវិចារណញ្ញាណនៃភាពជាមនុស្សជាតិនោះឯងមានអារម្មណ៍ផ្សេង។ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ អ្នកនឹងទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ និងស្រឡាញ់ ហើយអ្នកក៏នឹងមានអារម្មណ៍រីករាយដែរ។ តើអ៊ីចឹងមែនអត់? នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍អំពីរឿងទាំងនេះ តើអ្នកនឹងធ្វើយ៉ាងណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា បានភ្ជាប់ទៅនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរទេ? តើអ្នកនឹងស្រឡាញ់ ហើយគោរពស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់អស់ពីបេះដូងរបស់អ្នកដែរទេ? តើដួងចិត្តរបស់អ្នកនឹងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរទេ? នៅត្រង់នេះ អ្នកអាចមើលឃើញពីសារៈសំខាន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស។ ក៏ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺការកោតសរសើរ និងការយល់ដឹងរបស់មនុស្សអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តាមពិតទៅ តើព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនបានមានបន្ទូលស្រដៀងគ្នាច្រើនក្នុងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ទេឫអី? សព្វថ្ងៃនេះ តើមានមនុស្សដែលពេញចិត្តចំពោះព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នកអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលខ្ញុំទើបតែបាននិយាយនេះទេ? អ្នករាល់គ្នាពិតជាមិនអាចពេញចិត្តចំពោះព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នៅពេលដែលវារឹងមាំ ពិត និងជាក់ស្តែងបែបនេះ។ នោះហើយជាមូលហេតុ ដែលខ្ញុំនិយាយថាអ្នករាល់គ្នា មិនមានចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដឡើយ តើពិតមែនអត់?

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២៤

ព្រះជាម្ចាស់បង្កើតអេវ៉ា

លោកុប្បត្តិ ២:១៨-២០ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះ‌បានមានព្រះ‌បន្ទូលថា វាមិនល្អឡើយដែលបុរសនៅតែម្នាក់ឯងនោះ អញនឹងបង្កើតអ្នកជំនួយម្នាក់ឲ្យបានជាគ្នា។ ហើយ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានយកមកសូនធ្វើគ្រប់ទាំងសត្វជើងបួន និងសត្វស្លាបហើរលើអាកាសទាំងប៉ុន្មានចេញពីដី រួចក៏យកមកឲ្យអ័ដាម ដើម្បីឲ្យដឹងថាគាត់នឹងហៅពួកវាយ៉ាងដូចម្តេច។ ហើយអ្វីដែលអ័ដាមបានហៅសត្វទាំងអស់នោះ ក៏ក្លាយជាឈ្មោះរបស់វា។ អ័ដាមបានដាក់ឈ្មោះឲ្យដល់គ្រប់ទាំងសត្វស្រុក សត្វស្លាបហើរលើអាកាស និងសត្វព្រៃទាំងអស់ ប៉ុន្តែសម្រាប់អ័ដាម មិនមានជំនួយណាដែលអាចជួយគាត់បានឡើយ។

លោកុប្បត្តិ ២:២២-២៣ ហើយឆ្អឹងដែលព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានយកចេញពីបុរស ព្រះ‌អង្គបានបង្កើតចេញជាស្ត្រី ហើយក៏នាំនាងមកជួបបុរសនោះ។ អ័ដាមក៏ពោលឡើងថា នេះហើយជាឆ្អឹងដែលចេញពីឆ្អឹងរបស់អញ និងជាសាច់ដែលចេញពីសាច់របស់អញ ត្រូវហៅនាងថា ស្ត្រី ព្រោះនាងត្រូវបានយកចេញពីបុរស។

មានឃ្លាសំខាន់មួយនៅក្នុងបទគម្ពីរត្រង់ផ្នែកនេះដែលចែងថា៖ «ហើយអ្វីដែលអ័ដាមបានហៅសត្វទាំងអស់នោះ ក៏ក្លាយជាឈ្មោះរបស់វា»។ ដូច្នេះ តើនរណាជាអ្នកដាក់ឈ្មោះឲ្យសត្វមានជីវិតទាំងអស់? គឺជាអ័ដាម មិនមែនព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ឃ្លានេះបានប្រាប់ការពិតដល់មនុស្សជាតិថា ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យមនុស្សនូវបញ្ញា នៅពេលដែលព្រះអង្គបានបង្កើតគេមក។ នេះគឺចង់និយាយថា ភាពវៃឆ្លាតរបស់មនុស្ស គឺបានមកពីព្រះជាម្ចាស់។ នេះជាការពិត។ ក៏ប៉ុន្តែ តើហេតុអ្វី? ក្រោយពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតអ័ដាមរួចមក តើអ័ដាមបានទៅសាលារៀនដែរឬទេ? តើគាត់ចេះអានអក្សរដែរឬទេ? ក្រោយពីព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតភាវៈរស់ផ្សេងៗ តើអ័ដាមស្គាល់សត្វទាំងអស់នោះដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់គាត់ថា ពួកវាមានឈ្មោះអ្វីដែរឬទេ? ជាការពិត ព្រះជាម្ចាស់ក៏មិនបានបង្រៀនគាត់ពីរបៀបបង្កើតឈ្មោះរបស់សត្វទាំងនេះដែរ។ នោះគឺជាការពិត! បើដូច្នេះ តើអ័ដាមដឹងពីរបៀបដាក់ឈ្មោះឲ្យសត្វមានជីវិតទាំងនេះ ហើយឈ្មោះអ្វីគួរដាក់ឲ្យពួកវា ដោយរបៀបណាបាន? នេះទាក់ទងនឹងសំណួរថាតើព្រះជាម្ចាស់បានបន្ថែមអ្វីខ្លះទៅលើអ័ដាម នៅពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតគាត់មក។ ការពិតបង្ហាញថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមនុស្សមក គឺព្រះអង្គបានបន្ថែមភាពវៃឆ្លាតរបស់ព្រះអង្គដល់គេ។ នេះជាចំណុចសំខាន់ ដូច្នេះសូមស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់។ ក៏មានចំណុចសំខាន់មួយទៀត ដែលអ្នកគួរយល់ដែរគឺថា៖ បន្ទាប់ពីអ័ដាមបានដាក់ឈ្មោះសត្វមានជីវិតទាំងនេះចប់សព្វគ្រប់ នោះឈ្មោះទាំងនេះក៏បានត្រូវកំណត់ចូលទៅក្នុងវាក្យស័ព្ទរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ហេតុអ្វីខ្ញុំលើកពីចំណុចនេះមក? ពីព្រោះនេះក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយនេះជាចំណុចដែលខ្ញុំត្រូវពន្យល់បន្ថែមទៀត។

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្ស ព្រះអង្គបានផ្លុំខ្យល់ ដង្ហើមជីវិតចូលក្នុងគេ ហើយព្រះអង្គក៏បានប្រទាននូវភាពវាងវៃ សមត្ថភាព និងអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ ឲ្យដល់គេមួយចំនួនដែរ។ បន្ទាប់ពីព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានរបស់ទាំងអស់នេះដល់មនុស្សរួចហើយ នោះគេក៏អាចធ្វើកិច្ចការខ្លះដោយឯករាជ្យ ហើយអាចគិតដោយខ្លួនឯងបាន។ ប្រសិនបើអ្វីដែលមនុស្សគិត និងធ្វើ មើលទៅជាការល្អនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងព្រមទទួលយក ហើយព្រះអង្គមិនរារាំងគេឡើយ។ ប្រសិនបើមនុស្សធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងអនុញ្ញាតឲ្យវាកើតឡើងបែបយ៉ាងនោះ។ ដូច្នេះ តើឃ្លាដែលថា «ហើយអ្វីដែលអ័ដាមបានហៅសត្វទាំងអស់នោះ ក៏ក្លាយជាឈ្មោះរបស់វា»។ នេះមានន័យយ៉ាងដូចម្តេច? នេះចង់បញ្ជាក់ថា ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យនឹងការផ្លាស់ប្តូរឈ្មោះណាមួយដែលបានដាក់ឲ្យសត្វមានជីវិតទាំងនោះទេ។ ឈ្មោះអ្វីដែលអ័ដាមបានហៅសត្វទាំងនោះ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមានបន្ទូលថា «ចូរឲ្យកើតឡើងដូច្នេះចុះ» ដែលបញ្ជាក់ពីឈ្មោះរបស់សត្វមានជីវិតទាំងនោះ។ តើព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកផ្តួចផ្តើមគំនិតក្នុងរឿងនេះឬ? ទេ! គឺព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គពិតជាមិនបានធ្វើបែបនោះទេ។ ដូច្នេះតើអ្នករាល់គ្នាទទួលបានអ្វីពីរឿងនេះ? ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានប្រាជ្ញាដល់មនុស្ស ហើយមនុស្សបានប្រើបញ្ញាដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានមកឲ្យនោះ យកទៅធ្វើអ្វីៗទាំងអស់។ ប្រសិនបើអ្វីដែលមនុស្សធ្វើទៅ មានភាពវិជ្ជមាននៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងគាំទ្រ ទទួលស្គាល់ និងទទួលយកដោយគ្មានថ្កោលទោស ឬទិទៀនអ្វីឡើយ។ នេះគឺជាអ្វីមួយដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ ឬវិញ្ញាណអាក្រក់ ឬសាតាំងអាចធ្វើបានឡើយ។ តើអ្នករាល់គ្នាមានឃើញការបើកសម្តែងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅទីនេះដែរឬទេ? តើមនុស្សជាតិដែលជាមនុស្សពុករលួយ ឬក៏សាតាំងអាចអនុញ្ញាតឲ្យនរណាម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយនៅក្នុងនាមរបស់ពួកគេ ឬនៅក្រោមភ្នែក ក្រោមច្រមុះរបស់ពួកគេបានដែរឬទេ? ពិតណាស់ គឺមិនអាចទៅរួចទេ! តើពួកគេនឹងប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងតំណែងនេះជាមួយមនុស្សផ្សេងទៀត ឬកម្លាំងផ្សេងទៀតដែលខុសពីពួកគេដែរឬទេ? ប្រាកដណាស់ ពួកគេនឹងធ្វើបែបនោះ! ប្រសិនបើពេលនោះមានមនុស្សពុករលួយ ឬក៏សាតាំងនៅជាមួយអ័ដាម នោះពួកគេប្រាកដជាបដិសេធនូវអ្វីដែលអ័ដាមកំពុងធ្វើជាមិនខាន។ ដើម្បីបង្ហាញថាពួកគេមានសមត្ថភាពគិតដោយឯករាជ្យ និងមានការយល់ដឹងពិសេសផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ នោះពួកគេច្បាស់ជាបដិសេធនូវអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ័ដាមបានធ្វើ៖ «តើអ្នកចង់ហៅវាបែបនេះឬ? តែខ្ញុំនឹងមិនហៅវាបែបនេះឡើយ គឺខ្ញុំនឹងហៅវាបែបនោះវិញ អ្នកហៅវាថាថម (Tom) តែខ្ញុំនឹងហៅវាថាហេរី(Harry) វិញ។ ខ្ញុំត្រូវតែបង្ហាញថា ខ្ញុំឆ្លាតវៃប៉ុនណា»។ តើនិស្ស័យប្រភេទនេះ ជានិស្ស័យអ្វី? តើវាមិនក្រអឺតក្រទមពេកទេឬអី? ហើយចុះ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណាដែរ? តើព្រះអង្គមាននិស្ស័យបែបនេះដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់មានជំទាស់ចំពោះអ្វីដែលអ័ដាមកំពុងតែធ្វើដែរឬទេ? ចម្លើយគឺច្បាស់ជាអត់មានទេ! ចំពោះនិស្ស័យដែលព្រះជាម្ចាស់បានបើកសម្តែងនោះ មិនមានសញ្ញាណសូម្បីតែបន្តិចទៅលើការប្រកែកតវ៉ា ភាពក្រអឺតក្រទម ឬការរាប់ខ្លួនឯងជាសុចរិតនោះទេ។ រឿងនោះច្បាស់លាស់ណាស់នៅទីនេះ។ នេះអាចជាចំណុចតូចតាចមួយ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកមិនយល់ពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយប្រសិនបើចិត្តអ្នកមិនព្យាយាមរកមើល ថាតើព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្តយ៉ាងដូចម្តេច ហើយតើអ្វីជាឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះឯងនឹងមិនដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ខាស់ ឬមើលឃើញការបង្ហាញ និងការបើកសម្តែងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ តើមែនអត់? តើអ្នករាល់គ្នាយល់ស្របនឹងអ្វីដែលខ្ញុំទើបតែបានពន្យល់អ្នកដែរឬទេ? នៅក្នុងការឆ្លើយតបទៅនឹងការប្រព្រឹត្ដរបស់អ័ដាម ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រកាសដោយអំនួតថា «ឯងធ្វើបានល្អណាស់ ឯងធ្វើត្រឹមត្រូវណាស់ អញយល់ស្របតាមឯង! នោះឡើយ» តែយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ ព្រះជាម្ចាស់បានយល់ព្រម ឲ្យតម្លៃ និងអបអរសាទរចំពោះអ្វីដែលអ័ដាមបានធ្វើ។ នេះជារឿងដំបូងបង្អស់ ចាប់តាំងពីការបង្កបង្កើតមក ដែលមនុស្សបានធ្វើកិច្ចការសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់តាមការណែនាំរបស់ព្រះអង្គ។ វាគឺជាអ្វីដែលមនុស្សបានធ្វើជំនួសព្រះជាម្ចាស់ និងនៅក្នុងនាមព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការនេះបានកើតឡើងចេញពីភាពវៃឆ្លាតដែលព្រះអង្គបានប្រទានដល់មនុស្ស។ ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់ទតឃើញថាវាជារឿងល្អ និងជារឿងវិជ្ជមាន។ អ្វីដែលអ័ដាមបានធ្វើនៅពេលនោះ គឺជាការបង្ហាញឲ្យឃើញដំបូងគេអំពីប្រាជ្ញាវាងវៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងមនុស្ស។ នេះជាការបង្ហាញឲ្យឃើញយ៉ាងល្អតាមរយៈទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្វីដែលខ្ញុំចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នានៅទីនេះគឺថា គោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការប្រទានឲ្យមនុស្សនូវអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ និងប្រាជ្ញាវាងវៃរបស់ព្រះអង្គ គឺដើម្បីឲ្យមនុស្សអាចក្លាយជាសត្វមានជីវិត ដែលរស់នៅតំណាងឲ្យព្រះអង្គ។ ដើម្បីឲ្យសត្វមានជីវិតទាំងនេះ ធ្វើសកម្មភាពជំនួសព្រះអង្គ ហើយនេះគឺពិតជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ឃើញ។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២៥

ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអាវពីស្បែកឲ្យអ័ដាម និងអេវ៉ា

លោកុប្បត្តិ ៣:២០-២១ ហើយអ័ដាមបានដាក់ឈ្មោះឲ្យប្រពន្ធរបស់គាត់ថា អេវ៉ា ព្រោះនាងជាម្តាយនៃជីវិតមនុស្សទាំងអស់។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានធ្វើអាវពីស្បែកសត្វឲ្យអ័ដាម និងប្រពន្ធគាត់ ដើម្បីស្លៀកពាក់បិទបាំងកាយ។

«ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានធ្វើអាវពីស្បែកសត្វឲ្យអ័ដាម និងប្រពន្ធគាត់ ដើម្បីស្លៀកពាក់បិទបាំងកាយ»។ នៅក្នុងឈុតនេះ តើយើងឃើញព្រះជាម្ចាស់ដើរតួជាអ្វី នៅពេលដែលព្រះអង្គគង់នៅជាមួយអ័ដាម និងអេវ៉ា? តើព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញអង្គទ្រង់នៅក្នុងពិភពលោកនេះយ៉ាងដូចម្តេ តាមរយៈមនុស្សតែពីរនាក់នេះ? តើព្រះអង្គបង្ហាញអង្គទ្រង់នៅក្នុងនាមជាព្រះជាម្ចាស់ឬ? សូមឲ្យបងប្អូនប្រុសស្រីមកពីហុងកុងឆ្លើយសំណួរនេះ។ (គឺក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយ) សូមឲ្យបងប្អូនប្រុសស្រីមកពីប្រទេសកូរ៉េខាងត្បូងឆ្លើយវិញម្តង តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា ព្រះជាម្ចាស់លេចមកក្នុងនាមជាអ្វី? (ជាមេគ្រួសារ) សូមឲ្យបងប្អូនប្រុសស្រីមកពីតៃវ៉ាន់ម្តង តើអ្នកគិតយ៉ាងណាដែរ? (គឺក្នុងនាមជាបុគ្គលម្នាក់នៅក្នុងគ្រួសាររបស់អ័ដាម និងអេវ៉ា ជាសមាជិកគ្រួសារម្នាក់។) មានអ្នកខ្លះគិតថាព្រះជាម្ចាស់លេចមក ក្នុងនាមជាសមាជិកគ្រួសាររបស់អ័ដាម និងអេវ៉ា រីឯអ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់លេចមកក្នុងនាមជាមេគ្រួសារ ហើយក៏មានអ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយ ចម្លើយទាំងអស់នេះគឺសុទ្ធតែសមរម្យទាំងអស់។ ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្នកដឹងទេថា ខ្ញុំកំពុងតែគិតយ៉ាងដូចម្តេច? គឺព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សទាំងពីរនាក់នេះ ហើយព្រះអង្គបានចាត់ទុកពួកគេជាដៃគូរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងនាមជាក្រុមគ្រួសារតែមួយគត់របស់ពួកគេ គឺព្រះជាម្ចាស់បានមើលថែរក្សាជីវិតរបស់ពួកគេ និងទំនុកបំរុងអាហារ សម្លៀកបំពាក់ និងតម្រូវការទីជម្រកសម្រាប់ពួកគេដែរ។ នៅទីនេះ ព្រះជាម្ចាស់បាន លេចមកក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយរបស់អ័ដាម និងអេវ៉ា។ ខណៈពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើរឿងនេះ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញពីភាពថ្លៃថ្នូររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ គេមិនបានឃើញភាពខ្ពង់ខ្ពស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះអង្គ ហើយជាពិសេស មិនមើលឃើញសេចក្តីក្រោធ ឬឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ អ្វីដែលគេបានឃើញ គឺការបន្ទាបខ្លួនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការស្រឡាញ់ ការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្ស ការទទួលខុសត្រូវ និងការមើលថែទាំរបស់ព្រះអង្គចំពោះគេតែប៉ុណ្ណោះ។ ឥរិយាបថ និងរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រព្រឹត្ដចំពោះអ័ដាម និងអេវ៉ា គឺស្រដៀងទៅនឹងរបៀបដែលឪពុកម្តាយបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកូនៗរបស់ពួកគេយ៉ាងដូច្នោះដែរ។ វាក៏ដូចជារបៀបដែលឪពុកម្តាយស្រឡាញ់ ថែរក្សា និងបីបាច់កូនប្រុសកូនស្រីរបស់ពួកគេដែរ ពោលគឺពិតប្រាកដ អាចមើលឃើញ និងជាក់ស្ដែង។ ជំនួសឲ្យការលើកតម្កើងខ្លួនឡើងទៅកាន់ឋានៈមួយដែលខ្ពង់ខ្ពស់ និងខ្លាំងពូកែនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានយកស្បែកសត្វមកធ្វើអាវដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គសម្រាប់បំពាក់ឲ្យមនុស្ស។ វាមិនសំខាន់ទេថា តើអាវរោមសត្វនេះត្រូវបានគេប្រើ ដើម្បីគ្របដណ្ដប់លើភាពថ្លៃថ្នូររបស់ពួកគេ ឬដើម្បីការពារពួកគេពីភាពត្រជាក់ក្តី ក៏ប៉ុន្តែអ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺថាសម្លៀកបំពាក់ សម្រាប់គ្របដណ្ដាប់ខ្លួនមនុស្សនេះ គឺត្រូវបានធ្វើឡើងដោយព្រះហស្តផ្ទាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សអាចនឹងគិតថាព្រះជាម្ចាស់ ប្រើមធ្យោបាយអស្ចារ្យនៅក្នុងការធ្វើអាវស្បែកនោះ តែព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើអ្វីមួយដែលមនុស្សគិតថាព្រះជាម្ចាស់គួរធ្វើ ឬមិនគួរធ្វើវា។ រឿងនេះមើលទៅដូចជារឿងតូចតាច ប្រហែលជាមានមនុស្សមួយចំនួនគិតថាមិនគួរលើកមកនិយាយនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែវាអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ណាម្នាក់ ដែលមានគំនិតស្រពិចស្រពិលអំពីព្រះអង្គ ទទួលបានការយល់ដឹងស៊ីជម្រៅអំពីភាពពិតប្រាកដ និងភាពគួរឲ្យស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងអាចមើលឃើញភាពស្មោះត្រង់ និងការបន្ទាបអង្គទ្រង់របស់ព្រះអង្គដែរ។ វាធ្វើឲ្យមនុស្សក្រអឺតក្រទម ដែលគិតថាមានតែខ្លួនឯងអស្ចារ្យជាងគេ ឱនក្បាលនៃភាពអំណួតរបស់ពួកគេដោយក្តីអាម៉ាស់នៅមុខភាពពិតប្រាកដនិងការបន្ទាបអង្គទ្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ត្រង់ចំណុចនេះ សេចក្តីពិត និងការបន្ទាបអង្គទ្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់អាចជួយមនុស្ស ឲ្យមើលឃើញថា ព្រះអង្គគួរឲ្យស្រឡាញ់ណាស់។ ផ្ទុយពីនេះ ព្រះ «ដ៏ធំមហិមា» ព្រះ «ដែលគួរឲ្យស្រឡាញ់» និងជា ព្រះ «ដែលប្រកបដោយសព្វានុភាព» ដែលមនុស្សរក្សាទុកនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ បានប្រែទៅជាទាបថោក ហើយអាក្រក់ និងបែកបាក់ទៅជាបំណែកតូចៗទៅវិញ។ នៅពេលដែលអ្នកឃើញខគម្ពីរនេះ ហើយនិងស្ដាប់ឮរឿងនេះ តើអ្នកនឹងមើលងាយចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយព្រោះព្រះអង្គបានធ្វើរឿងបែបនេះឬទេ? មនុស្សខ្លះប្រហែលជាបែបនោះ ក៏ប៉ុន្តែ មានអ្នកផ្សេងទៀតក៏នឹងមានប្រតិកម្មផ្ទុយពីនេះដែរ។ ពួកគេនឹងគិតថា ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះពិតប្រាកដ និងគួរឲ្យស្រឡាញ់ ហើយវាច្បាស់ណាស់ថា គឺភាពពិតប្រាកដ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះហើយ ដែលបានជំរុញពួកគេ។ កាលណាពួកគេមើលឃើញផ្នែកពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែច្រើន នោះពួកគេកាន់តែយល់ពីអត្ថិភាពនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសារៈសំខាន់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ និងរបៀបដែលព្រះអង្គឈរនៅក្បែរពួកគេគ្រប់ពេលវេលា។

ឥឡូវនេះ សូមឲ្យយើងបង្វែរការពិភាក្សារបស់យើងត្រឡប់មកបច្ចុប្បន្ននេះវិញ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើរឿងតូចតាចផ្សេងៗសម្រាប់មនុស្សដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមកតាំងពីដើមដំបូង សូម្បីតែរឿងដែលមនុស្សមិនដែលគិត ឬរំពឹងទុកទាល់តែសោះ នោះតើព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើរឿងបែបនេះសម្រាប់មនុស្សនៅសព្វថ្ងៃនេះបានដែរឬទេ? អ្នកខ្លះឆ្លើយថា «អាច!» ហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ? ដោយសារតែសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនមែនក្លែងក្លាយ ហើយភាពគួរឲ្យស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គក៏មិនមែនក្លែងក្លាយដែរ។ សារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានពិតប្រាកដមែន ហើយវាមិនមែនជាអ្វីដែលបានបន្ថែមដោយអ្នកដទៃណាមួយឡើយ ហើយក៏ប្រាកដជាមិនមែនជាអ្វី ដែលផ្លាស់ប្តូរទៅតាមពេលវេលា ទីកន្លែង និងសម័យកាលខុសគ្នានោះដែរ។ ភាពពិតប្រាកដ និងភាពគួរឲ្យស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាអាចកើតចេញតាមរយៈការធ្វើអ្វីមួយ ដែលមនុស្សគិតថាមិនគួរឲ្យជឿ និងមិនសំខាន់ ជាអ្វីដែលតូចតាចបំផុត ដែលមនុស្សមិនដែលគិតថាគេនឹងចង់ធ្វើវាឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនចេះវាយឫកខ្ពស់ទេ។ គ្មានការនិយាយបំផ្លើស ការក្លែងបន្លំ អំណួត ឬភាពក្រអឺតក្រទមណាមួយ នៅក្នុងនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ ព្រះអង្គ មិនដែលអួតខ្លួនឡើយ តែផ្ទុយទៅវិញព្រះអង្គស្រឡាញ់ បង្ហាញការយកព្រះទ័យកទុកដាក់ ថែរក្សា និងដឹកនាំ ដោយភាពស្មោះត្រង់ និងភាពទៀងត្រង់ចំពោះមនុស្សដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមក។ មិនខ្វល់ថាមនុស្សនឹងដឹងគុណព្រះអង្គតិចប៉ុនណា មានអារម្មណ៍យ៉ាងណា ឬអត់ឃើញអ្វីដែលព្រះអង្គធ្វើក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គជានិច្ច។ តើការដែលដឹងថាព្រះជាម្ចាស់មានលក្ខណៈសំខាន់បែបនេះ អាចប៉ះពាល់ដល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់មនុស្សចំពោះព្រះអង្គដែរឬទេ? តើវានឹងជះឥទ្ធិពលដល់ការកោតខ្លាចរបស់ពួកគេដល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ខ្ញុំសង្ឃឹមថា នៅពេលដែលអ្នកស្គាល់ពីផ្នែកពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកនឹងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះអង្គ ហើយអាចឲ្យតម្លៃកាន់តែខ្លាំងចំពោះសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្សជាតិ ក៏ដូចជាអាចថ្វាយដួងចិត្តដល់ព្រះអង្គ ហើយក៏លែងមានការសង្ស័យ ឬស្រពិចស្រពិលអំពីព្រះអង្គទៀតដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងសម្រាប់មនុស្សដោយស្ងាត់ស្ងៀម ធ្វើអ្វីៗទាំងអស់ដោយស្ងៀមស្ងាត់តាមរយៈភាពទៀងត្រង់ ភាពស្មោះត្រង់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមិនដែលមានការភ័យខ្លាច ឬការសោកស្តាយចំពោះអ្វីដែលព្រះអង្គធ្វើនោះទេ ហើយក៏មិនដែលត្រូវការនរណាម្នាក់សងគុណព្រះអង្គតាមមធ្យោបាយណាមួយ ឬមានចេតនាចង់ទទួលបានអ្វីពីមនុស្សណាម្នាក់ឡើយ។ គោលបំណងតែមួយគត់នៃអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះអង្គបានធ្វើគឺ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គអាចទទួលបានសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតរបស់មនុស្សជាតិ។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២៦

ព្រះជាម្ចាស់មានបំណងបំផ្លាញពិភពលោក ដោយទឹកជំនន់ ហើយព្រះអង្គបានណែនាំលោកណូអេឲ្យសង់ទូកធំមួយ។

លោកុប្បត្តិ ៦:៩-១៤ នេះជាតំណពូជពង្សរបស់លោកណូអេ។ លោកណូអេជាមនុស្សសុចរិត និងគ្រប់លក្ខណ៍នៅជំនាន់របស់លោក ហើយលោកបានដើរជា‌មួយព្រះជាម្ចាស់។ លោកណូអេបង្កើតបានកូនប្រុសបីនាក់ គឺសិម ហាំ និងយ៉ាផែត។ ផែន‌ដីក៏បានពុករលួយនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយផែនដីមានពេញដោយអំពើឃោរ‌ឃៅ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានមើលមកកាន់ផែនដី ហើយទតឃើញថា ផែន‌ដីបានពុករលួយ ព្រោះគ្រប់សាច់ឈាមទាំងអស់បានពុករលួយតាមផ្លូវរបស់ខ្លួននៅលើផែន‌ដី។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលមកកាន់លោកណូអេថា អញសម្រេចបំផ្លាញសាច់ឈាមទាំងអស់ឲ្យវិនាសផុតពីមុខអញ ដ្បិតផែន‌ដីបានពេញដោយអំពើឃោរ‌ឃៅ ដោយសារតែពួកគេ។ មើល៍ អញនឹងបំផ្លាញពួកគេវិនាសទៅជា‌មួយនឹងផែន‌ដី។ ចូរឯងយកឈើម៉ៃសាក់មកធ្វើជាទូកធំមួយ ឯងត្រូវធ្វើបន្ទប់នៅក្នុងទូកនោះ ហើយយកជ័រមកលាប ទាំងក្នុងទាំងក្រៅផង។

លោកុប្បត្តិ ៦:១៨-២២ ប៉ុន្ដែ អញនឹងតាំងសញ្ញារបស់អញជា‌មួយឯង ហើយឯងនឹងចូលទៅក្នុងទូកធំនោះ ជា‌មួយកូនប្រុសៗ ប្រពន្ធ និងកូនប្រសាស្រីរបស់ឯង។ ចំណែកឯអស់ទាំងសត្វដែលមានជីវិតទាំងឡាយ ឯងត្រូវនាំយកសត្វមួយគូៗចេញពីគ្រប់ទាំងពូជ ចូលទៅក្នុងទូក ដើម្បីឲ្យបានរួចជីវិតជា‌មួយឯង។ វាត្រូវមានទាំងសត្វឈ្មោល និងសត្វញី។ គឺត្រូវមានសត្វស្លាបហើរតាមពូជ សត្វជើងបួនតាមពូជ និងសត្វលូនវារទាំងអស់នៅលើដីតាមពូជ គ្រប់ទាំងពូជសត្វមួយគូៗនឹងមកឯឯង ដើម្បីឲ្យបានរួចជីវិត។ ហើយត្រូវយកអាហារគ្រប់មុខដែលធ្លាប់បរិ‌ភោគ ឯងត្រូវប្រមូលទុកជាស្បៀងសម្រាប់ឯង និងសម្រាប់សត្វទាំងនោះដែរ។ លោកណូអេបានធ្វើតាម គឺធ្វើតាមគ្រប់ទាំងសេចក្តីដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់មក។

ក្រោយពីអានអត្ថបទនេះចប់ តើអ្នករាល់គ្នាស្គាល់លោកណូអេជានរណាដែរឬទេ? តើលោកណូអេជាមនុស្សប្រភេទណា? នៅក្នុងអត្ថបទដើមចែងថា៖ «នេះជាតំណពូជពង្សរបស់លោកណូអេ។ លោកណូអេជាមនុស្សសុចរិត និងគ្រប់លក្ខណ៍នៅជំនាន់របស់លោក»។ បើយោងទៅតាមការយល់ដឹងរបស់មនុស្សនៅសម័យទំនើប តើមនុស្សប្រភេទណាដែលរាប់ជា «មនុស្សសុចរិត» នៅគ្រានោះ? មនុស្សសុចរិត គួរតែជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍។ តើអ្នករាល់គ្នា ដឹងថា មនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ម្នាក់នេះ ជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នៅចំពោះភ្នែករបស់មនុស្ស ឬគ្រប់លក្ខណ៍នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬអត់? ដោយគ្មានការសង្ស័យ មនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ម្នាក់នេះ គឺជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែននៅក្នុងភ្នែករបស់មនុស្សទេ។ នេះគឺជាការពិត! នេះគឺដោយសារតែមនុស្សខ្វាក់ ហើយមើលមិនឃើញ គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលមើលមកលើផែនដីទាំងមូល និងលើមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា ហើយមានតែព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលជ្រាបដឹងថាលោកណូអេជាមនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍។ ដូច្នេះ ផែនការរបស់ ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់បានចាប់ផ្តើម ពីពេលដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅលោកណូអេមកម្ល៉េះ។

…………

តាមពិត លោកណូអេត្រូវបានត្រាស់ហៅដ៏សាមញ្ញមួយក៏ប៉ុន្តែចំណុចសំខាន់នៃអ្វីដែលយើងកំពុងនិយាយ អំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គ ហើយនិងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គគឺមិនសាមញ្ញឡើយ។ ដើម្បីយល់ពីទិដ្ឋភាពទាំងនេះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាដំបូង យើងត្រូវតែស្គាល់ពីប្រភេទមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យត្រាស់ហៅជាមុនសិន ហើយតាមរយៈការនេះ ធ្វើឲ្យយើង អាចយល់ដឹងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ បំណងព្រះហឫទ័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះអង្គ។ នេះពិតជាសំខាន់ណាស់។ ដូច្នេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើមនុស្សដែលព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅនោះជាមនុស្សបែបណា? គឺគេត្រូវតែជាមនុស្សដែលអាចស្តាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ ហើយអាចធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះអង្គ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះដែរ ក៏ត្រូវតែជាមនុស្សដែលមានស្មារតីទទួលខុសត្រូវ ជាម្នាក់ដែលនឹងអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយចាត់ទុកវាជាការទទួលខុសត្រូវ និងកាតព្វកិច្ចដែលពួកគេត្រូវបំពេញ។ ហើយចុះ តើបុគ្គលនេះចាំបាច់ត្រូវស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? មិនចាំបាច់ទេ! ដ្បិតនៅគ្រានោះ លោកណូអេមិនសូវបានឮច្រើនអំពីសេចក្តីបង្រៀនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏មានបទពិសោធន៍អំពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ ហេតុដូច្នេះ លោកណូអេមានចំណេះដឹងស្តួចស្តើងណាស់អំពីព្រះជាម្ចាស់។ ថ្វីបើនៅទីនេះបានកត់ត្រានថា លោកណូអេបានដើរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ក្តី សួរថាតើគាត់ដែលបានឃើញអង្គព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ដែរឬទេ? ចម្លើយពិតប្រាកដជាអត់ទេ! ដិ្បតនៅសម័យនោះ មានតែអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ ដែលចុះមកនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស។ ថ្វីបើពួកគេអាចតំណាងឲ្យព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងការមានបន្ទូល និងធ្វើអ្វីៗបានក៏ដោយ តែពួកគេគ្រាន់តែចង់បង្ហាញឲ្យឃើញពីបំណងព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងគម្រោងផែនការរបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ អង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនត្រូវបានបង្ហាញឲ្យមនុស្សឃើញផ្ទាល់ភ្នែកនោះទេ។ នៅក្នុងបទគម្ពីរត្រង់ផ្នែកនេះ អ្វីដែលយើងមើលឃើញជាទូទៅ គឺកិច្ចការដែលលោកណូអេត្រូវធ្វើ និងការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះគាត់។ ដូច្នេះ តើអ្វីជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលបានបង្ហាញនៅទីនេះ? អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ គឺត្រូវបានគ្រោងទុកដោយភាពជាក់លាក់។ នៅពេលដែលព្រះអង្គបានទតឃើញរឿង ឬស្ថានភាពអ្វីមួយកំពុងកើតឡើង នោះនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គមានបទដ្ឋាន ដើម្បីវាស់វែងវារួចទៅហើយ បទដ្ឋាននេះកំណត់ថាតើព្រះអង្គចាប់ផ្តើមគម្រោងការដើម្បីដោះស្រាយវា ឬប្រើវិធីសាស្រ្តដោះស្រាយអ្វីក្នុងរឿង ឬស្ថានភាពនេះ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលព្រងើយកណ្តើយ ឬខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះអ្វីៗទាំងអស់នោះឡើយ។ តាមពិតវាជាភាពផ្ទុយគ្នាទាំងស្រុង។ មានខគម្ពីរមួយដែលចែងពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលទៅកាន់លោកណូអេថា៖ «អញសម្រេចបំផ្លាញសាច់ឈាមទាំងអស់ឲ្យវិនាសផុតពីមុខអញ ដ្បិតផែន‌ដីបានពេញដោយអំពើឃោរ‌ឃៅ ដោយសារតែពួកគេ។ មើល៍ អញនឹងបំផ្លាញពួកគេវិនាសទៅជា‌មួយនឹងផែន‌ដី»។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលបែបដូច្នេះ តើព្រះអង្គមានន័យថា ព្រះអង្គនឹងបំផ្លាញតែមនុស្សប៉ុណ្ណោះ ឬយ៉ាងណា? ទេ អត់ទេ! គឺព្រះជាម្ចាស់ចង់មានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងបំផ្លាញអ្វីៗដែលមានជីវិតចោលទាំងអស់។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ចង់បំផ្លាញចោល? មានការបើកសម្តែងអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយផ្សេងទៀតនៅទីនេះ នៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គមានកម្រិតនៃការអត់ធ្មត់ចំពោះសេចក្ដីពុករលួយរបស់មនុស្ស ចំពោះភាពស្មោគគ្រោគ អំពើឃោរឃៅ និងការមិនស្តាប់បង្គាប់របស់មនុស្សទាំងអស់។ តើអ្វីទៅជាដែនកំណត់របស់ព្រះអង្គ? ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «ព្រះ‌ជាម្ចាស់បានមើលមកកាន់ផែនដី ហើយទតឃើញថា ផែន‌ដីបានពុករលួយ ព្រោះគ្រប់សាច់ឈាមទាំងអស់បានពុករលួយតាមផ្លូវរបស់ខ្លួននៅលើផែន‌ដី»។ តើឃ្លា «ព្រោះគ្រប់សាច់ឈាមទាំងអស់បានពុករលួយតាមផ្លូវរបស់ខ្លួននៅលើផែន‌ដ» នេះមានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្តេច? វាមានន័យថា គ្រប់ទាំងភាវៈរស់ទាំងអស់ រួមទាំងអស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ អ្នកដែលអំពាវនាវដល់ព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ អ្នកដែលថ្វាយតង្វាយដុតដល់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកដែលទទួលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយថែមទាំងសរសើរព្រះជាម្ចាស់ដែរ ដ្បិតនៅពេលដែលអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីពុករលួយឈានដល់ព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះអង្គត្រូវតែបំផ្លាញពួកគេចោល។ នោះគឺជាដែនកំណត់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់រក្សាការអត់ធ្មត់របស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្ស និងសេចក្ដីពុករលួយនៃសត្វមានជីវិតទាំងអស់ដល់កម្រិតណា? គឺដល់កម្រិតមួយដែលមនុស្សទាំងអស់ មិនថាអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ឬអ្នកមិនជឿ ដើរតាមផ្លូវមិនត្រឹមត្រូវ។ ដល់កម្រិតមួយ ពេលដែលមនុស្សលែងមានភាពទៀងត្រង់ មានសីលធម៌ពុករលួយ និងពោពេញទៅដោយអំពើអាក្រក់ ក៏ប៉ុន្តែនៅកន្លែងណាដែលគ្មានអ្នកណាបានជឿលើអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះសូមឲ្យអ្នកទាំងអស់គ្នាជឿថាព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ ហើយថាមានតែព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គគត់ដែលអាចនាំមនុស្សចូលទៅក្នុងពន្លឺ និងផ្លូវត្រឹមត្រូវបាន។ ក្នុងកម្រិតដែលមនុស្សមើលងាយដល់អត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថែមទាំងពោលថាគ្មានព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ នៅពេលដែលសេចក្ដីពុករលួយរបស់មនុស្សបានឈានដល់ចំណុចនេះហើយ នោះព្រះជាម្ចាស់ទ្រាំលែងបានតទៅទៀតហើយ។ តើអ្វីដែលនឹងមកជំនួស? គឺការមកដល់នៃសេចក្ដីក្រោធ និងការដាក់ទណ្ឌកម្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ តើនោះមិនមែនជាការបើកសំដែងមួយផ្នែកនៃនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? នៅក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ តើគ្មានមនុស្សណាម្នា្កក់ ដែលសុចរិតនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? តើគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ ដែលល្អឥតខ្ចោះនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? តើនេះគឺជាយុគសម័យមួយដែលអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដីសុទ្ធតែពុករលួយនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? នៅថ្ងៃនេះ និងយុគសម័យនេះ ក្រៅពីអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ធ្វើឲ្យបានពេញខ្នាតនិងអស់អ្នកដែលអាចដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយទទួលយកសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ព្រះអង្គ តើមិនមែនសុទ្ធតែជាមនុស្សខាងសាច់ឈាមដែលកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងដែនកំណត់នៃការអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើអ្វីៗដែលកើតឡើងនៅក្បែរអ្នករាល់គ្នា អ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានឃើញដោយផ្ទាល់ភ្នែក និងស្ដាប់ឮដោយផ្ទាល់ត្រចៀក ហើយមានបទពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់ជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅក្នុងពិភពលោកនេះ មិនមែនពេញដោយហិង្សាទេឬអី? នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើពិភពលោកបែបនេះ យុគសម័យបែបនេះ មិនគួរឲ្យត្រូវបញ្ចប់ចោលទេឬអី? ទោះបីជាសាវតានៃយុគសម័យបច្ចុប្បន្ន គឺខុសគ្នាទាំងស្រុងពីសាវតារបស់សម័យលោកណូអេក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែអារម្មណ៍ និងសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះសេចក្ដីពុករលួយរបស់មនុស្សនៅតែដដែលដូចមុន។ ព្រះជាម្ចាស់អាចអត់ធ្មត់បាន ដោយសារកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ ក៏ប៉ុន្តែ បើមើលទៅលើកាលៈទេសៈ និងស្ថានការណ៍វិញ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិភពលោកនេះគួរតែត្រូវបានបំផ្លាញជាយូរមកហើយ។ កាលៈទេសៈគឺលើសពីមុនឆ្ងាយណាស់ កាលដែលពិភពលោកត្រូវបានបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់នោះ។ ក៏ប៉ុន្តែ តើអ្វីទៅដែលជាភាពខុសគ្នា? នេះក៏ជារឿងដែលធ្វើឲ្យព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្រៀមក្រំជាទីបំផុត ហើយប្រហែលជាគ្មានអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាណាម្នាក់អាចយល់ដឹងបានឡើយ។

នៅពេលដែលព្រះអង្គបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ នោះព្រះអង្គបានត្រាស់ហៅលោកណូអេឲ្យ សង់ទូកធំមួយ ព្រមទាំងធ្វើកិច្ចការត្រៀមរៀបចំមួយចំនួន។ ព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅដល់បុរសម្នាក់គឺលោកណូអេ ឲ្យធ្វើរឿងទាំងនេះសំរាប់ព្រះអង្គ។ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនមានអ្នកណាម្នាក់ ដែលព្រះអង្គអាចត្រាស់ហៅបានទេ។ ហេតុអ្វីបានជាបែបហ្នឹង? មនុស្សគ្រប់គ្នាដែលអង្គុយនៅទីនេះ ប្រហែលជាយល់ និងដឹងពីហេតុផលយ៉ាងច្បាស់។ តើអ្នកត្រូវការឲ្យខ្ញុំពន្យល់លម្អិតពីរឿងនេះដែរឬទេ? ការឆ្លើយខ្លាំងៗអាចធ្វើឲ្យអ្នកបាក់មុខ និងធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាមិនសប្បាយចិត្ត។ មនុស្សខ្លះអាចនិយាយថា៖ «ទោះបីយើងមិនមែនជាមនុស្សសុចរិតហើយក៏មិនមែនជាមនុស្សល្អឥតខ្ចោះ នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ តែប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ណែនាំយើងឲ្យធ្វើអ្វីមួយ នោះយើងនៅតែអាចធ្វើវាបានសម្រាប់ព្រះអង្គដដែល។ នៅមុនពេលដែល ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា គ្រោះមហន្តរាយកំពុងតែមកដល់ហើយ នោះយើងនឹងចាប់ផ្តើមរៀបចំស្បៀងអាហារហើយនិងរបស់របរដែលត្រូវការចាំបាច់ទុកសម្រាប់គ្រោះមហន្តរាយនោះ។ តើអ្វីៗទាំងអស់នេះមិនបានធ្វើស្របតាមការទាមទាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី?» តើយើងមិនសហការជាមួយកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើរឿងដែលយើងបានធ្វើទាំងអស់នេះមិនអាចប្រៀបធៀបទៅនឹងអ្វីដែលលោកណូអេបានធ្វើទេឬអី? តើមិនមែនអ្វីដែលយើងបានធ្វើ រាប់ជាការស្តាប់បង្គាប់ពិតប្រាកដទេឬអី? តើយើងមិនបានធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើយើងមិនបានធ្វើអ្វីតាមដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ដោយព្រោះយើងមានសេចក្ដីជំនឿលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? ចុះហេតុដូចម្តេច បានជាព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនសប្បាយព្រះទ័យ? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា គ្មាននរណាម្នាក់ដែលព្រះអង្គអាចត្រាស់ហៅបាន? តើសកម្មភាពរបស់អ្នក និងសកម្មភាពរបស់លោកណូអេមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងដូចម្តេច? តើអ្វីទៅជាភាពខុសគ្នា?(ការរៀបស្បៀងអាហាទុកនៅថ្ងៃនេះ សម្រាប់គ្រោះមហន្តរាយខាងមុខ គឺជាចេតនាផ្ទាល់របស់យើង)។ តែអ្វីដែលលោកណូអេបានធ្វើ គឺខុសគ្នាពីអ្វីដែលមនុស្សកំពុងធ្វើនៅពេលនេះឆ្ងាយណាស់។ នៅពេលដែលលោកណូអេធ្វើកិច្ចការទៅតាមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះគាត់មិនបានដឹងពីចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គាត់មិនបានដឹងថាតើព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើអ្វីនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែបង្គាប់បញ្ជា ហើយណែនាំគាត់ឲ្យធ្វើកិច្ចការមួយដោយគ្មានការពន្យល់ច្រើនប៉ុណ្ណោះ ឯលោកណូអេក៏បានស្តាប់តាម រួចធ្វើកិច្ចការនោះតែម្តង។ គាត់មិនបានព្យាយាមជីកឫសជីគល់ចង់ដឹងពីបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយសម្ងាត់ទេ ហើយគាត់ក៏មិនប្រឆាំងតវ៉ានឹងព្រះជាម្ចាស់ ឬបង្ហាញភាពមិនស្មោះត្រង់នោះដែរ។ គាត់បានចេញទៅ ហើយធ្វើវាដោយដួងចិត្តមួយដែលបរិសុទ្ធ និងសាមញ្ញ។ អ្វីក៏ដោយ ដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឲ្យគាត់ធ្វើ គាត់ក៏បានធ្វើតាម ហើយការស្តាប់បង្គាប់ និងការស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គ បានបញ្ជាក់ពីជំនឿរបស់គាត់ទៅលើអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ។ នោះជារបៀបដែលគាត់បានប្រព្រឹត្ដដោយត្រង់ៗ ហើយសាមញ្ញចំពោះអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រគល់ឲ្យធ្វើ។ សារជាតិរបស់គាត់ ពោលគឺសារជាតិនៃសកម្មភាពរបស់គាត់ គឺការស្ដាប់បង្គាប់ មិនមែនការទាយស្មានលើកទីពីរ មិនមែនជាការប្រឆាំងតវ៉ា ហើយលើសពីនេះទៅទៀត គឺមិនមែនជាការគិតពីផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ឬផលចំណេញ និងការខាតបង់របស់ខ្លួនឯងឡើយ។ ជាងនេះទៀត នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ព្រះអង្គនឹងបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ នោះលោកណូអេ មិនបានសួរដេញដោលថា តើវាកើតឡើងពេលណា ឬសួរថាតើនឹងមានអ្វីកើតឡើងនោះឡើយ ហើយលោកក៏មិនបានសួរព្រះជាម្ចាស់អំពីរបៀបដែលព្រះអង្គនឹងបំផ្លាញពិភពលោកយ៉ាងម៉េចនោះដែរ។ គាត់គ្រាន់តែធ្វើតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានណែនាំគាត់ប៉ុណ្ណោះ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យការនេះបានកើតឡើង គឺកើតឡើងតាមអ្វីដែលគាត់បានធ្វើ ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឲ្យធ្វើ ហើយត្រូវតែចាប់ផ្តើមធ្វើសកម្មភាពភ្លាមៗដែរ។ គាត់បានធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមានឥរិយាបថចង់គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់។ តើគាត់បានធ្វើកិច្ចការនេះ ដើម្បីជួយខ្លួនគាត់ឲ្យរួចផុតពីគ្រោះមហន្តរាយឬ? ទេ អត់ទេ! តើគាត់មានបានសួរព្រះជាម្ចាស់ទេថា តើនៅសល់ពេលយូរប៉ុនណាទៀត ទំរំាដល់ពេលដែលពិភពលោកត្រូវបំផ្លាញចោល? គាត់មិនបានសួរទេ។ តើគាត់មានបានសួរព្រះជាម្ចាស់ ឬតើគាត់មានបានដឹងទេថា តើត្រូវចំណាយពេលយូរប៉ុនណា ដើម្បីសាងសង់ទូកធំឲ្យរួច? គាត់ក៏មិនបានដឹងរឿងនោះដែរ។ គាត់គ្រាន់តែបានស្ដាប់បង្គាប់ ស្តាប់តាម និងប្រព្រឹត្ដតាមប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សឥឡូវ គឺមិនដូចគ្នានោះទេ៖ គ្រាន់តែលេចឮនូវពត៌មានអី្វបន្តិចតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ភ្លាម ឬគ្រាន់តែនៅពេលដែលគេឮខ្យល់បក់ស្លឹកឈើសោះ នោះពួកគេចាប់ផ្តើមស្លន់ស្លោ ធ្វើសកម្មភាពភ្លាមៗ មិនខ្វល់ថាមានបញ្ហា ឬមិនគិតពីតម្លៃអី្វទាំងអស់ គឺពួកគេចាប់ផ្តើម រៀបចំទុកដាក់នូវស្បៀងអាហារ និងរបស់របរប្រើប្រាស់បម្រុងផ្សេងៗទៀត មិនតែប៉ុណ្ណោះ ថែមទាំងបានរៀបចំផែនការរត់គេចខ្លួននៅពេលគ្រោះមហន្តរាយកើតឡើងទៀតផង។ អ្វីដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ជាងនេះទៅទៀតនោះ គឺថានៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ខួរក្បាលរបស់មនុស្សគឺឈ្លាសវៃណាស់ នៅក្នុងការបំពេញការងារ។ ថ្វីបើនៅក្នុងកាលៈទេសៈមួយដែលព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រទានការណែនាំណាមួយក៏ដោយ ក៏មនុស្សអាចរៀបចំផែនការគ្រប់យ៉ាងបានយ៉ាងសមរម្យជាទីបំផុតដែរ។ អ្នកគួរតែប្រើពាក្យថា «ល្អឥតខ្ចោះ» វិញ ដើម្បីពិពណ៌នាពីផែនការបែបនោះ។ ចំពោះអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ឬអ្វីដែលជាចេតនារបស់ព្រះអង្គ ឬអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បាននោះ គឺគ្មាននរណាម្នាក់យកចិត្តទុកដាក់ជាមួយ និងគ្មាននរណាម្នាក់ព្យាយាមយល់អំពីការនោះឡើយ។ តើនោះមិនមែនជាភាពខុសគ្នាធំបំផុតរវាងមនុស្សនៅសម័យនេះ និងនៅសម័យលោកណូអេទេឬអី?

នៅក្នុងកំណត់ត្រានៃរឿងរបស់លោកណូអេ តើអ្នក រាល់គ្នាឃើញផ្នែកមួយនៃនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ការអត់ធ្មត់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានកម្រិតចំពោះសេចក្ដីពុករលួយ ភាពស្មោគគ្រោគ និងអំពើហិង្សារបស់មនុស្ស។ នៅពេលដែលព្រះអង្គឈានដល់កម្រិតនោះហើយ នោះព្រះអង្គនឹងលែងអត់ធ្មត់ ហើយនឹងចាប់ផ្តើមការគ្រប់គ្រងថ្មី និងផែនការថ្មីរបស់ព្រះអង្គ ចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីដែលព្រះអង្គត្រូវធ្វើ បើកសម្តែងពីការប្រព្រឹត្ដរបស់ព្រះអង្គ និងផ្នែកមួយទៀតនៃនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ។ សកម្មភាពរបស់ព្រះអង្គនេះ គឺមិនមែនដើម្បីបង្ហាញថា ព្រះអង្គដាច់ខាតមិនឲ្យមនុស្សវាយប្រហារបាន ឬថាព្រះអង្គពេញដោយសិទ្ធិអំណាច និងសេចក្តីក្រោធឡើយ ហើយវាក៏មិនមែនបង្ហាញថា ព្រះអង្គអាចបំផ្លាញមនុស្សបានតាមតែព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គនោះដែរ។ វាគឺដោយសារតែនិស្ស័យ និងសារជាតិដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះអង្គ លែងអនុញ្ញាត ឬអត់ធ្មត់បានចំពោះមនុស្សជាតិប្រភេទនេះ ឲ្យរស់នៅចំពោះព្រះអង្គ ឬក៏រស់នៅក្រោមអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គទៀតហើយ។ នោះគឺមានន័យថា នៅពេលដែលមនុស្សទាំងអស់ប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ ហើយនៅពេលដែលគ្មាននរណាម្នាក់ អាចជួយសង្គ្រោះនៅលើផែនដីទាំងមូលបាន នោះទ្រង់នឹងមិនអត់ធ្មត់ចំពោះមនុស្សប្រភេទនេះទេ ហើយព្រះអង្គនឹងអនុវត្តផែនការរបស់ព្រះអង្ក ដើម្បីបំផ្លាញមនុស្សប្រភេទនេះដោយគ្មានការរារែក ឬសោកស្តាយឡើយ។ ការប្រព្រឹត្ដបែបនេះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានកំណត់ដោយនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ។ នេះគឺជាផលវិបាកដ៏ចាំបាច់មួយ ហើយជាផលវិបាកដែលមនុស្សទាំងអស់ ដែលបានបង្កើតមកនៅក្រោមអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែទទួល។ តើការនេះមិនបានបង្ហាញ ថាព្រះជាម្ចាស់មិនអាចរង់ចាំតទៅ ដើម្បីបញ្ចប់ផែនការរបស់ព្រះអង្គ ហើយជួយសង្គ្រោះមនុស្សដែលព្រះអង្គចង់សង្រ្គោះនៅក្នុងយុគសម័យបច្ចុប្បន្ននេះទេឬ? ក្នុងកាលៈទេសៈទាំងនេះ តើព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងអ្វីជាងគេ? គឺមិនមែនជាអ្នកដែលមិនដើរតាមព្រះអង្គទាល់តែសោះ ឬអ្នកដែលប្រឆាំង ឬរឹងទទឹងនឹងព្រះអង្គ ឬមនុស្សដែលកំពុងប្រមាថមាក់ងាយដល់ព្រះអង្គឡើយ។ ព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់តែចំពោះអស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គ យកចិត្តទុកដាក់លើគោលបំណងនៃសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះអង្គ នៅក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គ អស់អ្នកដែលបានពេញខ្នាតដោយសារព្រះអង្គ និងបានជាទីគាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គតែប៉ុណ្ណោះ។ ចំណែកឯអស់អ្នកដែលមិនដើរតាមព្រះអង្គវិញ គឺព្រះអង្គនឹងផ្តល់នូវការដាក់ទោស ទុកជាការព្រមាន ដើម្បីបង្ហាញពីសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះអង្គ។ ឧទាហរណ៍ដូចជា រលកយក្សស៊ូណាមិ ការរញ្ជួយដី និងការផ្ទុះភ្នំភ្លើងជាដើម។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ ព្រះអង្គក៏កំពុងការពារ និងមើលថែរក្សាអស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គយ៉ាងខ្លាំង ហើយព្រះអង្គក៏កំពុងចាំសង្គ្រោះពួកគេដែរ។ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺយ៉ាងនេះ៖ នៅផ្នែកម្ខាង ព្រះអង្គអាចមានការអត់ធ្មត់យ៉ាងខ្លាំង និងមានអធ្យាស្រ័យខ្ពស់ចំពោះមនុស្ស ដែលព្រះអង្គមានបំណងធ្វើឲ្យបានពេញខ្នាត ហើយព្រះអង្គអាចរង់ចាំពួកគេ ដរាបណាព្រះអង្គអាចធ្វើបាន។ រីឯផ្នែកម្ខាងទៀតវិញ ព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ និងខ្ពើមរអើមដល់មនុស្សប្រភេទសាតាំង ដែលមិនដើរតាមព្រះអង្គ និងប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ។ ទោះបីជាព្រះអង្គមិនខ្វល់ថា តើមនុស្សប្រភេទសាតាំងទាំងនេះដើរតាមព្រះអង្គ ឬថ្វាយបង្គំព្រះអង្គក៏ដោយក្តី តែព្រះអង្គនៅតែស្អប់ពួកគេនៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ ក្នុងពេលដែលព្រះអង្គអត់ធ្មត់ចំពោះពួកគេ ហើយនៅពេលដែលព្រះអង្គកំណត់ទីបញ្ចប់នៃប្រភេទមនុស្សសាតាំងទាំងនេះ នោះព្រះអង្គក៏កំពុងតែរង់ចាំការមកដល់នៃជំហានផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះអង្គដែរ។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២៧

ព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះលោកណូអេក្រោយពីទឹកជំនន់

លោកុប្បត្តិ ៩:១-៦ ហើយព្រះ‌ជាម្ចាស់បានប្រទានពរដល់លោកណូអេ និងកូនប្រុសរបស់លោក ព្រមទាំងមានបន្ទូលទៅពួក‌គេថា ចូរបង្កើតកូនចៅ ពហុគុណ ហើយបំពេញផែន‌ដីទៅ។ គ្រប់ទាំងសត្វនៅផែន‌ដី សត្វស្លាបដែលហើរលើអាកាស សត្វលូនវារនៅដី និងត្រីក្នុងសមុទ្រទាំងប៉ុន្មាន នឹងខ្លាច ហើយញញើតដល់ឯងរាល់គ្នា។ អញប្រគល់សត្វទាំងអស់នោះមកក្នុងដៃរបស់ឯងរាល់គ្នាហើយ។ សត្វទាំងប៉ុន្មានដែលមានចលនា ហើយនៅរស់ នឹងក្លាយជាអាហារដល់ឯងរាល់គ្នា។ អញប្រទានអ្វីៗទាំងអស់ដល់ឯងរាល់គ្នា ដូចដែលអញបានឲ្យតិណ‌ជាតិទាំងឡាយដល់ឯងរាល់គ្នាដែរ។ ប៉ុន្ដែ ឯងរាល់គ្នាមិនត្រូវបរិ‌ភោគសាច់ដែលនៅមានជីវិត ជាសាច់ដែលមានជាប់ឈាមឡើយ។ ចំពោះជីវិតមនុស្សវិញ បើអ្នកណាយកជីវិតគេ អញនឹងទារឈាមពីជីវិតអ្នកនោះវិញ។ ចំពោះសត្វណាដែលសម្លាប់មនុស្ស អញនឹងទារយកជីវិតសត្វនោះវិញ។ គឺអញទារយកជីវិតរបស់មនុស្សវិញ ដោយសារតែដៃរបស់បងប្អូនរបស់អ្នកដែលស្លាប់ទៅ។ អស់អ្នកណាដែលកម្ចាយឈាមរបស់មនុស្ស អ្នកនោះនឹងត្រូវគេកម្ចាយឈាមវិញ ដ្បិតព្រះ‌ជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមកនៅក្នុងរូបអង្គទ្រង់។

ក្រោយពីលោកណូអេបានទទួលយកការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានសង់ទូកធំ និងរស់នៅជាច្រើនថ្ងៃក្នុងគ្រាដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រើទឹកជំនន់ដើម្បីបំផ្លាញពិភពលោកមក នោះមានតែលោកណូអេ និងគ្រួសារទាំងមូលរបស់គាត់ចំនួន៨នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលបានរួចជីវិត។ មានតែក្រុមគ្រួសារទាំង៨នាក់របស់លោកណូអេប៉ុណ្ណោះដែលបានរួចជីវិត ក្រៅពីនោះទាំងមនុស្សជាតិ និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលមានជីវិតនៅលើផែនដី គឺសុទ្ធតែត្រូវបានបំផ្លាញទាំងអស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានពរ ព្រមទាំងមានបន្ទូលរឿងមួយចំនួនប្រាប់ដល់លោកណូអេ និងកូនប្រុសៗរបស់គាត់។ ទាំងអស់នេះ ជាអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់គាត់ ហើយរួមទាំងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នេះគឺជាព្រះពរ និងការសន្យាដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់អស់អ្នកដែលអាចស្តាប់តាមព្រះអង្គ ហើយទទួលយកការណែនាំរបស់ព្រះអង្គ ហើយនេះក៏ជារបៀបដែលព្រះអង្គប្រទានរង្វាន់ដល់មនុស្សដែរ។ ពោលគឺ មិនចំពោះថាលោកណូអេជាមនុស្សសុចរិត ឬទៀងត្រង់នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏ថាគាត់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បែបណានោះឡើយ និយាយយ៉ាងខ្លីទៅ គឺលោកណូអេ និងកូនប្រុសទាំងបីរបស់គាត់សុទ្ធតែបានស្តាប់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសហការជាមួយកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយធ្វើតាមអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើស្របតាមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ជាលទ្ធផល ពួកគេបានរក្សាមនុស្ស រួមនិងសត្វមានជីវិតផ្សេងៗជាច្រើនសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ក្រោយពីការបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ ព្រមទាំងបានចូលរួមចំណែកយ៉ាងធំធេងដល់ជំហានបន្ទាប់នៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ ដោយសារតែអ្វីៗដែលគាត់បានធ្វើ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានប្រទានពរដល់គាត់។ ប្រហែលជាសម្រាប់មនុស្សនៅបច្ចុប្បន្ននេះ យល់ឃើញថាអ្វីៗដែលលោកណូអេបានធ្វើ គឺមិនសមនឹងលើកមកនិយាយទេ។ ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះគិតថា៖ លោកណូអេមិនបានធ្វើអ្វីទេ គឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានសម្រេចព្រះហប្ញទ័យទុកជីវិតឲ្យគាត់ប៉ុណ្ណោះ ទើបបានជាគាត់អាចរួចផុតពីគ្រោះមហន្តរាយបែបនេះ។ ការរស់រានមានជីវិតរបស់គាត់ មិនមែនកើតឡើងដោយសារតែសមិទ្ធិផលផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់នោះឡើយ។ នេះជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ឲ្យកើតឡើងតែប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះមនុស្សមិនអាចប្រកែកបាន។ ក៏ប៉ុន្តែ នោះមិនមែនជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានព្រះតម្រិះនោះទេ។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មិនថាមនុស្សនោះជាមនុស្សអស្ចារ្យ ឬសំខាន់យ៉ាងណានោះឡើយ ដរាបណាពួកគេអាចស្តាប់ព្រះអង្គ ស្ដាប់បង្គាប់តាមការណែនាំរបស់ព្រះអង្គ និងអ្វីដែលព្រះអង្គបានប្រគល់ឲ្យ ហើយគេអាចសហការជាមួយកិច្ចការ បំណងព្រះហឫទ័យ និងផែនការរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីឲ្យបំណងព្រះហឬទ័យ និងផែនការរបស់ព្រះអង្គអាចសម្រេចបានដោយរលូន នោះការប្រព្រឹត្ដរបស់គេសាកសមនឹងទទួលបានការចងចាំ ក៏ដូចជា ទទួលព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យតម្លៃដល់មនុស្សបែបនេះ ហើយព្រះអង្គគាប់ព្រះទ័យនឹងសកម្មភាពសេចក្តីស្រឡាញ់ និងការជាប់ចិត្តរបស់ពួកគេចំពោះព្រះអង្គដែរ។ នេះគឺជាឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចុះហេតុអ្វី បានជាព្រះជាម្ចាស់ប្រទានពរដល់លោកណូអេ? ពីព្រោះនេះជារបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រព្រឹត្ដចំពោះទង្វើ និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្សបែបនេះ។

ទាក់ទងនឹងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះលោកណូអេ មានមនុស្សមួយចំនួននឹងនិយាយថា៖ «បើមនុស្ស ស្តាប់តាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយគាប់ព្រះហឫទ័យចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានពរដល់ពួកគេ។ តើវាមិនទៅដោយមិននិយាយទេឬ?» តើយើងអាចនិយាយបែបនេះបានទេ? មានអ្នកខ្លះនិយាយថា «មិនអាចទេ» ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនអាចនិយាយដូច្នេះបាន? មនុស្សខ្លះនិយាយថា៖ «មនុស្សមិនសមនឹងទទួលព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ទេ»។ នោះមិនត្រឹមត្រូវទាល់តែសោះ។ ពីព្រោះនៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ ទទួលយកនូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់ពួកគេ គឺព្រះជាម្ចាស់មានបទដ្ឋានរបស់ព្រះអង្គរួចទៅហើយ សម្រាប់វិនិច្ឆ័យថា តើសកម្មភាពរបស់គេល្អ ឬអាក្រក់ ឬថាតើបុគ្គលនោះបានស្តាប់បង្គាប់តាម ឬថាតើបុគ្គលនោះបានគាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ និងថាតើពួកគេធ្វើអ្វីដែលត្រឹមត្រូវតាមបទដ្ឋាននោះដែរឬអត់។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់ គឺដួងចិត្តរបស់មនុស្ស មិនមែនសកម្មភាពរបស់ពួកគេនៅខាងក្រៅនោះទេ។ មិនមែនឲ្យតែនរណាម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានពរឲ្យ ដោយមិនគិតពីរបៀបដែលពួកគេធ្វើនោះជាយ៉ាងណាឡើយ។ នេះគឺជាការយល់ច្រឡំរបស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនគ្រាន់តែមើលលទ្ធផលចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្ដែព្រះអង្គក៏ផ្តោតការយកព្រះទ័យទុកដាក់ថែមទៀតទៅលើ ថាតើចិត្ត និងឥរិយាបថរបស់មនុស្សបែបណា នៅពេលអ្វីៗមានការរីកចំរើន ហើយព្រះអង្គក៏ទតមើល ថាតើមានការស្តាប់បង្គាប់ ការពិចារណា និងបំណងប្រាថ្នា ដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេដែរឬទេ។ តើលោកណូអេស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណានៅពេលនោះ? តើវាច្រើនដូចគ្នានឹងគោលលទ្ធិដែលអ្នកដឹងនៅសព្វថ្ងៃនេះឬទេ? បើនិយាយពីទិដ្ឋភាពនៃសេចក្តីពិត ដូចជាគំនិត និងចំណេះដឹងអំពីព្រះជាម្ចាស់ តើគាត់បានទទួលស្រោចស្រប់ និងដឹកនាំច្រើនដូចអ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? ទេ គាត់មិនទទួលបានច្រើនទេ! ក៏ប៉ុន្តែ មានការពិតមួយដែលយើងមិនអាចប្រកែកបានឡើយ នោះគឺ៖ នៅក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈ ចិត្តគំនិត និងសូម្បីតែជម្រៅនៃដួងចិត្តរបស់មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ យើងឃើញថា ចិត្តគំនិត និងឥរិយាបថរបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ មានលក្ខណៈស្រពិចស្រពិល និងមានភាពមិនច្បាស់លាស់ឡើយ។ អ្នកក៏អាចនិយាយបានថា ផ្នែកមួយនៃអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សគឺនៅមានភាពអវិជ្ជមានចំពោះអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែនៅក្នុងចិត្តរបស់លោកណូអេ និងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់គាត់វិញ អត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺមានលក្ខណៈពេញលេញ ហើយគ្មានអ្វីដែលត្រូវសង្ស័យឡើយ ជាហេតុដែលធ្វើឲ្យការស្តាប់បង្គាប់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់គឺអស់ពីចិត្ត ហើយក៏អាចស៊ូទ្រាំនឹងការសាកល្បងបានដែរ។ ដួងចិត្តរបស់គាត់ គឺបរិសុទ្ធ ហើយបើកចំហចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់មិនត្រូវការចំណេះដឹងខាងគោលលទ្ធិជាច្រើន ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលខ្លួនឯងឲ្យធ្វើតាមគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយក៏មិនត្រូវការហេតុផលជាច្រើន ដើម្បីបញ្ជាក់ពីអត្ថិភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប្រយោជន៍អាចទទួលយកនូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រគល់ឲ្យគាត់ និងមានសមត្ថភាពធ្វើអ្វីៗដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឲ្យគាត់ធ្វើនោះដែរ។ នេះគឺជាភាពខុសគ្នាដ៏សំខាន់រវាងលោកណូអេ និងមនុស្សនៅសព្វថ្ងៃនេះ។ ហើយវាក៏ជានិយមន័យពិតនៃអ្វីដែលហៅថា មនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ គឺមនុស្សដូចជាលោកណូអេ។ គាត់ជាប្រភេទមនុស្ស ដែលព្រះជាម្ចាស់សរសើរ ហើយគាត់ក៏ជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានព្រះពរដែរ។ តើអ្នករាល់គ្នាបានទទួលការបំភ្លឺណាមួយពីការនេះដែរឬទេ? មនុស្សមើលទៅមនុស្សតែសំបកខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ រីឯព្រះជាម្ចាស់វិញ គឺព្រះអង្គទតមើលដួងចិត្តរបស់មនុស្ស និងសារជាតិរបស់ពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនអនុញ្ញាតឲ្យនរណាម្នាក់មានចិត្តពាក់កណ្តាល ឬការសង្ស័យចំពោះព្រះអង្គឡើយ ហើយក៏មិនអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សនៅមន្ទិល ឬល្បងលព្រះអង្គតាមរបៀបណាមួយឡើយ។ ហេតុដូច្នេះ ទោះបីជាមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះជួបមុខទល់នឹងមុខជាមួយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬអ្នកអាចនិយាយបានថា ជួបមុខទល់នឹងមុខជាមួយព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈអ្វីមួយនៅក្នុងជម្រៅដួងចិត្តរបស់ពួកគេ អត្ថិភាពនៃសារធាតុពុករលួយ និងឥរិយាបថអរិភាពរបស់ពួកគេចំពោះព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏មនុស្សត្រូវបានរារាំង ពីការមានជំនឿដ៏ពិតទៅលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយត្រូវបានរារាំងមិនឲ្យស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គដែរ។ ដោយសារបញ្ហានេះ វាពិតជាពិបាកណាស់សម្រាប់ពួកគេក្នុងការទទួលបានព្រះពរតែមួយដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់លោកណូអេ។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២៨

ព្រះជាម្ចាស់ប្រើឥន្ទនូ ជានិមិត្តរូបនៃការតាំងសញ្ញារបស់ព្រះអង្គជាមួយមនុស្ស

លោកុប្បត្តិ ៩:១១-១៣ ហើយអញនឹងតាំងសញ្ញារបស់អញជា‌មួយឯងរាល់គ្នាថា គ្រប់សាច់ទាំងអស់នឹងមិនត្រូវបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់ទៀតទេ។ ហើយក៏នឹងលែងមានទឹកជំនន់មកបំផ្លិចបំផ្លាញផែន‌ដីទៀតដែរ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «នេះជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញាដែលអញតាំងរវាងអញ និងឯងរាល់គ្នា និងភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ ដែលនៅជា‌មួយឯងរាល់គ្នា នៅគ្រប់ជំនាន់ជានិច្ចនិរន្តរ៍ គឺអញដាក់ឥន្ធ‌ធនូរបស់អញនៅក្នុងពពក ហើយឥន្ធ‌ធនូនេះនឹងបានជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញា ដែលអញបានតាំងរវាងអញ និងផែន‌ដី»។

ជាបន្ទាប់ សូមយើងមើលបទគម្ពីរត្រង់ផ្នែកនេះ ដែលនិយាយអំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើឥន្ធនូ ជានិមិត្តរូបនៃការតាំងសញ្ញារបស់ព្រះអង្គជាមួយមនុស្ស។

មនុស្សភាគច្រើនស្គាល់ថាឥន្ធនូគឺជាអ្វី ហើយក៏បានស្ដាប់ឮរឿងខ្លះទាក់ទងនឹងឥន្ធនូដែរ។ ចំពោះរឿងអំពីឥន្ធនូនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ មានមនុស្សខ្លះក៏ជឿ ហើយមានខ្លះទៀតចាត់ទុកថា វាជារឿងព្រេង រីឯអ្នកខ្លះទៀតក៏មិនជឿទាល់តែសោះ។ ទោះយ៉ាងណា ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងអស់ ដែលបានកើតឡើងទាក់ទងនឹងឥន្ធនូ គឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបានកើតឡើងនៅក្នុងដំណើរការនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើមនុស្ស។ ព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះត្រូវបានកត់ត្រាទុកពិតប្រាកដណាស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ។ កំណត់ត្រាទាំងនេះមិនបានប្រាប់យើងពីអារម្មណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់មាននៅក្នុងពេលនោះ ឬចេតនានៅពីក្រោយព្រះបន្ទូល ដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលទាំងនេះឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត ក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ពីអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាក់ទងនឹងព្រឹត្តិការណ៍ទាំងមូលនេះ ត្រូវបានបើកសម្ដែងនៅក្នុងអត្ថបទគម្ពីរនេះ។ វាហាក់ដូចជាព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអង្គនៅពេលនោះ បានលោតចេញពីទំព័រតាមរយៈពាក្យ និងឃ្លានីមួយៗនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់អ៊ីចឹង។

ព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាអ្វីដែលមនុស្សគួរយកចិត្តទុកដាក់ និងអ្វីដែលពួកគេគួរតែព្យាយាមស្គាល់ បំផុត។ នេះគឺដោយសារតែព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានជាប់ទាក់ទងនឹងការយល់ដឹងរបស់មនុស្សអំពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយការយល់ដឹងរបស់មនុស្សអំពីព្រះជាម្ចាស់ គឺជាទំនាក់ទំនងដែលមិនអាចខ្វះបាន នៅក្នុងការចូលទៅរកជីវិតរបស់មនុស្ស។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះយ៉ាងដូចម្តេច នៅពេលដែលព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះកើតឡើង?

កាលដើមឡើយ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សមក នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះអង្គ គឺពួកគេល្អណាស់ ហើយក៏ជិតស្និទ្ធនឹងព្រះអង្គដែរ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានបំផ្លាញចោលដោយទឹកជំនន់ ក្រោយពីមានការបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះអង្គ។ តើវាបានធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ឈឺចាប់ដែរឬទេ នៅពេលដែលមនុស្សត្រូវបាត់បង់ភ្លាមៗបែបនេះ? ជាការពិត វាជារឿងដែលគួរឲ្យឈឺចាប់ណាស់! ដូច្នេះ តើអ្វីជាការបង្ហាញពីការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គ? តើវាត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរយ៉ាងដូចម្តេច? វាត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរជាពាក្យពេចន៍ដូចខាងក្រោម៖ «ហើយអញនឹងតាំងសញ្ញារបស់អញជា‌មួយឯងរាល់គ្នាថា គ្រប់សាច់ទាំងអស់នឹងមិនត្រូវបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់ទៀតទេ។ ហើយក៏នឹងលែងមានទឹកជំនន់មកបំផ្លិចបំផ្លាញផែន‌ដីទៀតដែរ»។ ប្រយោគដ៏សាមញ្ញនេះ បង្ហាញពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការបំផ្លាញលោកីយនេះបានធ្វើឲ្យព្រះអង្កឈឺចាប់ណាស់។ តាមសំដីរបស់មនុស្ស គឺព្រះអង្គពិតជាសោកសៅណាស់។ យើងអាចស្រមៃមើល៖ តើផែនដីដែលធ្លាប់ពេញទៅដោយជីវិត ប្រែទៅជាបែបណា ក្រោយពីត្រូវបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់រួច? តើផែនដីដែលធ្លាប់មានមនុស្សរស់នៅពេញ មានលក្ខណៈបែបណានៅពេលនោះ? គ្មានទីលំនៅរបស់មនុស្ស គ្មានសត្វមានជីវិត ហើយទឹកនៅគ្រប់ទីកន្លែង និងឃើញមានតែការបំផ្លិចបំផ្លាញទាំងស្រុងនៅលើផ្ទៃទឹក។ តើឈុតឆាកបែបនេះ ជាចេតនាដើមរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅពេលដែលព្រះអង្គបានបង្កើតពិភពលោកនេះឬ? ជាការពិត គឺមិនមែនដូច្នោះទេ! គោលបំណងដើមរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺចង់ឃើញជីវិតនៅពាសពេញលើផែនដី ចង់ឃើញមនុស្សដែលព្រះអង្គបានបង្កើតមក គោរពថ្វាយបង្គំដល់ព្រះអង្គ គឺមិនមែនតែលោកណូអេ ម្នាក់ប៉ុណ្ណោះទេ ដែលគោរពថ្វាយបង្គំព្រះអង្គនោះ ឬក៏ជាមនុស្សតែម្នាក់គត់ដែលអាចឆ្លើយតបនឹងការត្រាស់ហៅរបស់ព្រះអង្គ ដើម្បីបំពេញនូវអ្វីដែលព្រះអង្គបានប្រគល់ឲ្យគាត់ធ្វើនោះឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សបានបាត់បង់ទៅ នោះព្រះជាម្ចាស់មិនបានទតមើលឃើញពីអ្វី ដែលព្រះអង្គមានបំណងតាំងពីដើមដំបូងមកនោះទេ គឺផ្ទុយស្រឡះទាំងស្រុង។ តើមិនឲ្យព្រះទ័យព្រះអង្គឈឺចាប់ដូចម្តេចកើត? ដូច្នេះ នៅពេលដែលព្រះអង្គកំពុងបើកបង្ហាញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ និងបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់ព្រះអង្គនោះ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យមួយ។ តើអ្វីដែលព្រះអង្គបានធ្វើការសំរេចព្រះទ័យ? គឺព្រះអង្គបានបង្កើតឥន្ធនូនៅក្នុងពពក (នោះគឺជាឥន្ធនូ ដែលយើងបានឃើញសព្វថ្ងៃនេះ) ទុកជាការតាំងសញ្ញាមួយជាមួយមនុស្ស ដែលជាការសន្យាថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញមនុស្សជាតិដោយទឹកជំនន់ម្តងទៀតឡើយ។ ទន្ទឹមនឹងនេះដែរ វាក៏ជាការប្រាប់ដល់មនុស្សថា ព្រះជាម្ចាស់បានបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ ដើម្បីឲ្យមនុស្សជាតិចងចាំជារៀងរហូតថាមូលហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើរឿងបែបនេះ។

តើការបំផ្លាញលោកីយ៍នៅពេលនោះ ជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានឬទេ? វាពិតជាមិនមែន ជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានឡើយ។ យើងប្រហែលជាអាចស្រមៃមើលផ្នែកតូចមួយដ៏គួរឲ្យអាណិតនៃផែនដី ក្រោយពីការបំផ្លិចបំផ្លាញពិភពលោករួច ក៏ប៉ុន្តែ យើងមិនអាចចូលទៅជិតការស្រមៃអំពីអ្វីដែលជាទិដ្ឋភាពនៅពេលនោះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ យើងអាចនិយាយបានថា ទោះបីជាមនុស្សនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ឬនៅជំនាន់ណាក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចស្រមៃ ឬដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងមានអារម្មណ៍នៅពេលដែលព្រះអង្គបានទតឃើញទិដ្ឋភាព និងរូបភាពនៃពិភពលោកដែលកំពុងត្រូវបានបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់ហើយនោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ខំព្រះទ័យធ្វើដូច្នេះ ដោយសារការមិនស្តាប់បង្គាប់របស់មនុស្ស ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះទ័យឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ចេញពីការបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់នេះ គឺជាការពិត ដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់បានឡើយ។ នោះហើយជាមូលហេតុ ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតការតាំងសញ្ញាមួយជាមួយមនុស្សជាតិ ហើយតាមរយៈការនេះ គឺព្រះអង្គមានគោលបំណងប្រាប់មនុស្សទាំងអស់ឲ្យចងចាំថា ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើរឿងនេះតែម្តងនេះគត់ ហើយស្បថចំពោះពួកគេថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញពិភពលោកតាមរបៀបបែបនេះទៀតឡើយ។ នៅក្នុងការតាំងសញ្ញានេះ យើងឃើញព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានការឈឺចាប់នៅពេលដែលព្រះអង្គបានបំផ្លាញមនុស្សនេះ។ នៅក្នុងភាសារបស់មនុស្ស នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ បំផ្លាញមនុស្សជាតិ ហើយបានទតឃើញមនុស្សជាតិកំពុងបាត់ទៅ នោះព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គក៏ព្រះកន្សៃង និងហូរព្រះលោហិតចេញមក។ តើនោះមិនមែនជារបៀបដែលល្អបំផុត ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីវាទេឬអី? ពាក្យទាំងនេះត្រូវបានប្រើដោយមនុស្ស ដើម្បីបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់មនុស្ស ក៏ប៉ុន្តែដោយសារភាសារបស់មនុស្សនៅខ្វះចន្លោះ ហេតុនេះ ការប្រើពាក្យនេះ ដើម្បីពិពណ៌នាអំពីមនោសញ្ចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអារម្មណ៍របស់ព្រះអង្គ ហាក់ដូចជាមិនអាក្រក់ណាស់ណាចំពោះខ្ញុំនោះទេ ហើយពួកវាក៏មិនហួសហេតុពេកដែរ។ យ៉ាងហោចណាស់ វាបានផ្តល់ឲ្យអ្នកនូវការយល់ដឹងយ៉ាងរស់រវើក និងដឹងអំពីអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅពេលនោះដែរ។ តើអ្នកនឹងគិតយ៉ាងម៉េច នៅពេលដែលរាល់គ្នាឃើញឥន្ធនូម្តងៗ? យ៉ាងហោចណាស់ អ្នកនឹងចងចាំពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ មានទុក្ខព្រួយ ក្នុងការបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ដែរ។ អ្នកនឹងចងចាំ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ពិភពលោក និងមើលងាយមនុស្សជាតិនេះនៅពេលដែលព្រះអង្គបានបំផ្លាញមនុស្ស ដែលព្រះអង្គបានបង្កើតដោយព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់ក៏ដោយ ក៏ព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ មានការឈឺចុកចាប់ មិនចង់ឲ្យការនេះកើតឡើង និងមានអារម្មណ៍ស្ទាក់ស្ទើរ ព្រមទាំង ពិបាកទ្រាំខ្លាំងណាស់។ ព្រះអង្គទទួលការកំសាន្តព្រះទ័យតាមរយៈគ្រួសាររបស់លោកណូអេទាំងប្រាំបីនាក់តែប៉ុណ្ណោះ។ វាជាកិច្ចសហប្រតិបត្តិការរបស់លោកណូអេ ដែលបានខិតខំប្រឹងប្រែងបង្កើតអ្វីៗទាំងអស់ដោយមិនឥតប្រយោជន៍ឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងរងទុក្ខ នេះគឺជារឿងតែមួយគត់ ដែលអាចរំសាយការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គបាន។ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានដាក់ក្តីសង្ឃឹមទាំងអស់របស់មនុស្សទៅលើក្រុមគ្រួសាររបស់លោកណូអេ ដោយសង្ឃឹមថាពួកគេអាចរស់នៅក្រោមព្រះពររបស់ព្រះអង្គ មិនមែនជាបណ្តាសាឡើយ ម្យ៉ាងទៀត ព្រះអង្គសង្ឃឹមថាពួកគេនឹងលែងឃើញព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ម្តងទៀតហើយ ជាងនេះទៀត ព្រះជាម្ចាស់សង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងមិនត្រូវបានបំផ្លាញឡើយ។

តើយើងគួររៀនពីផ្នែកណានៃនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ព្រះជាម្ចាស់ស្អប់មនុស្ស ពីព្រោះមនុស្សបានតាំងខ្លួនជាសត្រូវទាស់នឹងព្រះអង្គ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គ គឺព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់ បារម្ភ និងមានសេចក្ដីមេត្ដាករុណាចំពោះមនុស្សជានិច្ច មិនផ្លាស់ប្តូរឡើយ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលព្រះអង្គបានបំផ្លាញមនុស្សជាតិក៏ដោយ ក៏ព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គនៅតែមិនផ្លាស់ប្តូរដដែល។ នៅពេលមនុស្សពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីពុករលួយ និងការមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងខ្លាំង នោះព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែបំផ្លាញមនុស្សនេះចោល ដោយព្រោះតែនិស្សន័យ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់ និងស្របតាមគោលការណ៍របស់ទ្រង់។ ប៉ុន្ដែ ដោយសារតែសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះអង្គនៅតែអាណិតអាសូរមនុស្សជាតិ ហើយថែមទាំងចង់ប្រើវិធីផ្សេងៗលោះមនុស្សជាតិ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចបន្តរស់នៅបានទៀតផង។ ទោះយ៉ាងណា មនុស្សនៅតែបន្តប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ ថែមទាំងបដិសេធមិនទទួលយកសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផងដែលនោះគឺជាការបដិសេធ មិនព្រមទទួលយកបំណងល្អរបស់ព្រះអង្គ។ មិនខ្វល់ថាព្រះជាម្ចាស់បានត្រាស់ហៅពួកគេ រំឭកពួកគេ ផ្គត់ផ្គង់ពួកគេ ជួយពួកគេ ឬអត់ឱនដល់ពួកគេយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មនុស្សមិនយល់ ថែមទាំងមិនដឹងគុណទៀតផង គឺពួកគេនៅតែមិនយកចិត្តទុកដាក់ដដែល។ នៅក្នុងការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនភ្លេចប្រទានឲ្យមនុស្សនូវការអត់ឱនយ៉ាងច្រើនរបស់ព្រះអង្គ ដោយរង់ចាំពួកគេងាកត្រឡប់មកវិញ។ ក្រោយពីព្រះអង្គបានអត់ធ្មត់ដល់កម្រិតរបស់ព្រះអង្គហើយ នោះព្រះអង្គក៏បានធ្វើអ្វីដែលព្រះអង្គត្រូវធ្វើដោយមិនស្ទាក់ស្ទើរឡើយ។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា ព្រះជាម្ចាស់បានទុកគំលាតរយៈពេល និងដំណើរការដ៏ជាក់លាក់មួយ ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានគ្រោងនឹងបំផ្លាញមនុស្សជាតិរហូតដល់ការចាប់ផ្តើមសម្រេចកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គនៅក្នុងការបំផ្លាញមនុស្សជាតិនោះ។ ដំណើរការនេះកើតមានឡើង គឺសម្រាប់គោលបំណងនៃការធ្វើឲ្យមនុស្សអាចផ្លាស់ប្តូរទិសដៅ ហើយនេះគឺជាឱកាសចុងក្រោយដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់មនុស្ស។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ បានធ្វើអ្វីនៅគ្រានេះ មុនពេលដែលព្រះអង្គបំផ្លាញមនុស្សជាតិ? ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើកិច្ចការសំខាន់ៗមួយចំនួន ដើម្បីរំឭក និងដាស់តឿនដល់ពួកគេ។ មិនថានៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គទទួលការឈឺចាប់ និងទុក្ខព្រួយកម្រិតណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែបន្តយកព្រះទ័យទុកដាក់ បារម្ភ និងប្រទានសេចក្តីមេត្តាករុណាយ៉ាងបរិបូរណ៌របស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្សជាតិដដែល។ តើយើងមើលឃើញអ្វីខ្លះពីត្រង់ចំណុចនេះ? ដោយគ្មានការសង្ស័យ យើងឃើញថាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិគឺពិតប្រាកដ ហើយមិនមែនជាអ្វីដែលព្រះអង្គគ្រាន់តែមានបន្ទូលតែបបូរមាត់ប៉ុណ្ណោះទេ។ វាជារឿងជាក់ស្តែង អាចមើលឃើញ និងគួរឲ្យសរសើរ មិនក្លែងក្លាយ មិនផិតក្បត់ មិនបំភាន់ ឬធ្វើពុតឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលប្រើការបោកប្រាស់ណាមួយ ឬបង្កើតរូបភាពមិនពិត ដើម្បីធ្វើឲ្យមនុស្សឃើញថាព្រះអង្គគួរឲ្យស្រឡាញ់នោះទេ។ ព្រះអង្គមិនដែលប្រើទីបន្ទាល់ក្លែងក្លាយ ដើម្បីឲ្យមនុស្សមើលឃើញពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ ឬដើម្បីបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះង្គឡើយ។ តើទិដ្ឋភាពនៃនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងនេះ មិនសក្ដិសមនឹងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សទេឬអី? តើទិដ្ឋភាពទាំងនេះមិនសមនឹងឲ្យថ្វាយបង្គំទេឬអី? តើទិដ្ឋភាពទាំងនេះមិនគួរឲ្យស្រឡាញ់ទេឬអី? នៅត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំចង់សួរអ្នករាល់គ្នាថា៖ ក្រោយពីបានស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលទាំងនេះហើយ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជាពាក្យទទេឥតប្រយោជន៍ ដែលសរសេរនៅលើក្រដាសមួយសន្លឹកឬ? តើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែជាពាក្យទទេឬ? ទេ! មិនមែនបែបនោះទេ! ភាពឧត្តុង្គឧត្ដម ភាពបរិសុទ្ធ ភាពអត់ធ្មត់ សេចក្តីស្រឡាញ់ និងអ្វីៗផ្សេងៗទៀត ពោលគឺគ្រប់ទាំងសេចក្ដីលំអិតអំពីទិដ្ឋភាពផ្សេងៗនៃនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែងបង្ហាញចេញយ៉ាងជាក់ស្តែង នៅរាល់ពេលដែលព្រះអង្គបំពេញកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គ និងត្រូវបានរួមបញ្ចូលក្នុងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្ស ហើយក៏ត្រូវបានបំពេញ និងឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងមនុស្សគ្រប់គ្នាដែរ។ មិនថាអ្នកធ្លាប់មានអារម្មណ៍បែបនេះពីមុនមកនោះទេ តែព្រះជាម្ចាស់កំពុងយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សគ្រប់រូប តាមគ្រប់មធ្យោបាយដែលអាចធ្វើទៅបាន ដោយប្រើព្រះទ័យទៀងត្រង់ព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះអង្គ រួមនិងវិធីសាស្រ្តផ្សេងៗ ដើម្បីផ្តល់ភាពកក់ក្តៅដល់មនុស្សម្នាក់ៗ ព្រមទាំងដាស់ស្មារតីរបស់ពួកគេដែរ។ នេះគឺជាការពិតដែលមិនអាចប្រកែកបាន។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ២៩

ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិមក។ មិនថាពួកគេប្រែជាពុករលួយ ឬថាពួកគេដើរតាមព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គដដែល ឬដូចដែលមនុស្សធ្លាប់និយាយថា មនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ គេមិនមែនជារបស់លេងរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ព្រះអង្គជាព្រះអាទិករ ហើយមនុស្សគឺជាស្នាព្រះហស្តបង្កើតរបស់ព្រះអង្គ ដែលស្តាប់មើលទៅដូចជាមានភាពខុសគ្នាបន្តិចនៅក្នុងឋានៈក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែការពិតគឺថា អ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើសម្រាប់មនុស្សជាតិ គឺលើសពីទំនាក់ទំនងនៃធម្មជាតិនេះទៅទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់មនុស្សជាតិ ថែរក្សាមនុស្សជាតិ និងបង្ហាញការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សជាតិ ក៏ដូចជាផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាតិជានិច្ចកាល ដោយឥតឈប់ឈរ។ ព្រះអង្គមិនដែលមានអារម្មណ៍នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គថា នេះជាការងារបន្ថែម ឬជាអ្វីមួយដែលសមនឹងទទួលបានកិត្តិយសច្រើននោះទេ។ ហើយព្រះអង្គក៏មិនដែលមានអារម្មណ៍ថា ការជួយសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ ការផ្គត់ផ្គង់ និងប្រទានអ្វីគ្រប់យ៉ាងដល់ពួកគេ គឺជាការបរិច្ចាក យ៉ាងធំធេងដល់មនុស្សជាតិនោះឡើយ។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែផ្គត់ផ្គង់ឲ្យមនុស្សជាតិដោយស្ងៀមស្ងាត់ និងតាមរបៀបផ្ទាល់របស់ព្រះអង្គ និងតាមរយៈសារជាតិផ្ទាល់របស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងអ្វីៗដែលជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ មិនថាមនុស្សជាតិបានទទួលការផ្គត់ផ្គង់ និងជំនួយពីព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលព្រះតម្រិះ ឬព្យាយាមចង់បានព្រះភ័ក្ដ្រឡើយ។ កិច្ចការនេះត្រូវបានកំណត់ដោយសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ជាការបង្ហាញការពិតអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នេះជាមូលហេតុដែលមិនថានៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ឬសៀវភៅផ្សេងទៀតនោះឡើយ គឺយើងមិនដែលឃើញព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអង្គ ហើយយើងក៏មិនដែលឃើញព្រះជាម្ចាស់ ពិពណ៌នា ឬប្រកាសប្រាប់មនុស្ស ដោយមានគោលបំណងចង់ធ្វើឲ្យមនុស្សជាតិដឹងគុណចំពោះព្រះអង្គ ឬកោតសរសើរដល់ព្រះអង្គដោយលើកឡើងថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គធ្វើរឿងទាំងនេះ ឬហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គយកព្រះទ័យទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្សជាតិនោះឡើយ។ សូម្បីតែនៅពេលដែលព្រះអង្គឈឺចាប់ ឬនៅពេលដែលព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គរងទុក្ខខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គមិនដែលភ្លេចពីទំនួលខុសត្រូវរបស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្សជាតិ ឬការយកព្រះទ័យទុកដាក់របស់ព្រះអង្គចំពោះពួកគេឡើយ គ្រប់យ៉ាងគឺព្រះអង្គស៊ូទ្រាំនឹងការរងទុក្ខ និងការឈឺចាប់នេះតែមួយព្រះអង្គឯង ដោយស្ងៀមស្ងាត់។ ផ្ទុយពីនេះ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែបន្តផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាតិ ដូចដែលទ្រង់បានធ្វើកន្លងមកដដែល។ ទោះបីជាមនុស្សជាតិសរសើរព្រះជាម្ចាស់ ឬធ្វើបន្ទាល់ពីព្រះអង្គក៏ដោយ តែទង្វើទាំងនេះ មិនមែនជាការទាមទារចង់បានពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នេះក៏ព្រោះតែព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមានចេតនាចង់បានការតបស្នងសងគុណមកវិញឡើយនៅពេលដែលព្រះអង្គធ្វើអំពើល្អណាមួយសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ ម៉្យាងវិញទៀត អស់អ្នកដែលអាចកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់ អស់អ្នកដែលអាចដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដ ស្តាប់តាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយស្មោះត្រង់នឹងព្រះអង្គ ក៏ដូចជាអស់អ្នកដែលអាចស្តាប់បង្គាប់ព្រះអង្គ អ្នកទាំងអស់នេះហើយជាមនុស្សដែលនឹងទទួលបានព្រះពរពីព្រះជាម្ចាស់ជាញឹកញាប់ ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រទានព្រះពរបែបនេះដោយគ្មានសំចៃឡើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត ព្រះពរដែលមនុស្សទទួលបានពីព្រះជាម្ចាស់គឺច្រើនហួសពីការគិតរបស់ពួកគេទៅទៀត ហើយលើសពីអ្វីដែលមនុស្សអាចធ្វើបានដោយភាពត្រឹមត្រូវតាមរយៈអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើ ឬតម្លៃដែលពួកគេបានចំណាយ។ នៅពេលដែលមនុស្សជាតិរីករាយនឹងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើមានអ្នកណាខ្វល់អំពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើដែរឬទេ? តើមាននរណាម្នាក់បង្ហាញការព្រួយបារម្ភចំពោះអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើមានអ្នកណាព្យាយាមយល់ពីការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ចម្លើយគឺគ្មានទេ! តើមានមនុស្សណាម្នាក់ រួមទាំងលោកណូអេ អាចដឹងគុណចំពោះការឈឺចាប់ដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងមាននៅពេលនេះដែរឬទេ? តើអ្នកណាអាចយល់បានថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់បង្កើតការតាំងសញ្ញាបែបនេះឡើងដែរឬទេ? ពួកគេមិនអាចយល់បានឡើយ! មនុស្សជាតិមិនដឹងគុណចំពោះការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនដោយសារតែពួកគេមិនអាចយល់ពីការឈឺចាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនមែនដោយសារតែគម្លាតរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្ស ឬភាពខុសគ្នានៃឋានៈរបស់ពួកគេនោះឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គឺដោយសារតែមនុស្សជាតិមិនយកចិត្ដទុកដាក់ចំពោះអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ។ មនុស្សជាតិគិតថាព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះឯករាជ្យ ថាព្រះជាម្ចាស់មិនត្រូវការឲ្យមនុស្សយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះអង្គ យល់ពីព្រះអង្គ ឬបង្ហាញការគិតគូរចំពោះព្រះអង្គឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះ ដូច្នេះ ព្រះអង្គគ្មានការឈឺចាប់ គ្មានអារម្មណ៍ ព្រះអង្គមិនចេះសោកសៅ ព្រះអង្គមិនចេះមានអារម្មណ៍ក្រៀមក្រំ ហើយព្រះអង្គក៏មិនចេះព្រះកន្សែងដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះ ដូច្នេះព្រះអង្គមិនត្រូវការការបង្ហាញអារម្មណ៍ទេ ហើយព្រះអង្គក៏មិនត្រូវការការលួងលោមផ្លូវចិត្តដែរ។ ប្រសិនបើនៅក្នុងកាលៈទេសៈខ្លះ ព្រះអង្គត្រូវការរបស់ទាំងនេះ នោះព្រះអង្គអាចទ្រាំទ្រតែព្រះអង្គឯងបាន ហើយនឹងមិនត្រូវការជំនួយពីមនុស្សជាតិឡើយ។ តែផ្ទុយទៅវិញ គឺជាមនុស្ស «ទន់ខ្សោយ និងមិនទាន់ពេញវ័យ» ទេតើ ដែលត្រូវការការលួងលោម ការផ្គត់ផ្គង់ ការលើកទឹកចិត្តពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ត្រូវការទ្រង់កំសាន្ដផ្លូវចិត្តរបស់ពួកគេនៅគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែងដែរ។ រឿងបែបនេះ សំងំពួនយ៉ាងជ្រៅនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សជាតិ៖ មនុស្សគឺទន់ខ្សោយ ពួកគេត្រូវការព្រះជាម្ចាស់មើលថែរក្សាពួកគេតាមគ្រប់មធ្យោបាយពួកគេសមនឹងទទួលបានការថែរក្សាដែលពួកគេទទួលពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេគួរតែទាមទារពីព្រះជាម្ចាស់នូវអ្វីដែលពួកគេគិតថាគួរតែជារបស់ពួកគេ។ ព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដ៏ខ្លាំងពូកែ។ ព្រះអង្គមានអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយព្រះអង្គគួរតែធ្វើជាអាណាព្យាបាលរបស់មនុស្សជាតិ និងជាអ្នកប្រទានពរដល់ពួកគេ។ ដោយសារទ្រង់គឺជាព្រះជាម្ចាស់រួចទៅហើយ ហើយព្រះអង្គជាព្រះដែលប្រកបដោយសព្វានុភាព ហេតុនេះ ព្រះអង្គមិនត្រូវការអ្វីពីមនុស្សជាតិឡើយ។

ដោយសារមនុស្សមិនយកចិត្ដទុកដាក់ចំពោះការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះគេមិនដែលមានអារម្មណ៍អំពីទុក្ខព្រួយ ការឈឺចាប់ ឬអំណររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបពីអារម្មណ៍របស់មនុស្សទាំងអស់ដូចជាបាតព្រះហស្ដរបស់ព្រះអង្គអ៊ីចឹង។ ព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់សេចក្តីត្រូវការរបស់មនុស្សគ្រប់រូប គ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែង ដោយសង្កេតមើលការផ្លាស់ប្តូរគំនិតរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ដូច្នេះ វាអាចជួយកំសាន្ដចិត្ត និងដាស់តឿនពួកគេ ណែនាំ និងស្រាយបំភ្លឺដល់ពួកគេ។ ចំពោះអ្វីៗទាំងអស់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើទៅលើមនុស្សជាតិ និងតម្លៃទាំងអស់ដែលព្រះអង្គបានចំណាយដោយសារពួកគេ តើមនុស្សអាចរកឃើញអត្ថបទមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ឬពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលមកទល់ពេលនេះដែលបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងទាមទារអ្វីមួយពីមនុស្សវិញដែរទេ? ទេ អត់មានទេ! ផ្ទុយទៅវិញ មិនថាមនុស្សព្រងើយកន្ដើយនឹងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែដឹកនាំមនុស្សជាតិម្តងហើយម្តងទៀត ផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាតិ ហើយជួយពួកគេឲ្យដើរតាមផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចទទួលបានវាសនាដ៏ល្អដែលព្រះអង្គបានរៀបចំសម្រាប់ពួកគេ។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ អ្វីៗដែលជាកម្មសិទ្ធ និងលក្ខណៈរបស់ព្រះអង្គ រួមទាំងព្រះគុណរបស់ព្រះអង្គ សេចក្តីមេត្តាករុណា និងរង្វាន់ទាំងអស់របស់ព្រះអង្គ នោះព្រះអង្គនឹងប្រទានឲ្យដោយគ្មានសំចៃទុកឡើយ ចំពោះអស់អ្នកដែលស្រឡាញ់ និងធ្វើតាមព្រះអង្គ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះអង្គមិនដែលបង្ហាញដល់មនុស្សណាម្នាក់នូវការឈឺចាប់ដែលព្រះអង្គបានរងទុក្ខ ឬស្ថានភាពផ្លូវចិត្តរបស់ព្រះអង្គឡើយ ហើយព្រះអង្គក៏មិនដែលត្អូញត្អែរដាក់នរណាម្នាក់ ថាពួកគេមិនចេះគិតគូរដល់ព្រះអង្គ ឬមិនស្គាល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែមានបន្ទូលអំពីរឿងទាំងអស់នេះដោយស្ងៀមស្ងាត់ រង់ចាំថ្ងៃដែលមនុស្សជាតិនឹងអាចយល់បានប៉ុណ្ណោះ។

ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយរឿងទាំងនេះនៅត្រង់នេះ? តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញអ្វីខ្លះ អំពីរឿងដែលខ្ញុំបាននិយាយ? មានអ្វីមួយនៅក្នុងសារជាតិ និងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលងាយនឹងមើលរំលងហួស វាគឺជាអ្វីដែលមានតែព្រះជាម្ចាស់ទេដែលកាន់កាប់បាន គឺគ្មាននរណាម្នាក់ផ្សេងឡើយ រួមទាំងអ្នកផ្សេងទៀតដែលគេគិតថាជាមនុស្សអស្ចារ្យ ជាមនុស្សល្អ ឬជាព្រះនៃការស្រមើស្រមៃរបស់ពួកគេផង។ តើវាជារឿងអ្វី? វាគឺជាភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលនិយាយអំពីភាពមិនអាត្មានិយម នោះអ្នកអាចគិតថា អ្នកក៏មិនអាត្មានិយមខ្លាំងដែរ ព្រោះនៅពេលដែលនិយាយដល់កូនៗរបស់អ្នក នោះអ្នកមិនដែលចរចារ ឬតថ្លៃជាមួយពួកគេទេ ឬអ្នកគិតថា អ្នកក៏មិនអាត្មានិយមខ្លាំងដែរ នៅពេលដែលនិយាយដល់ឪពុកម្តាយរបស់អ្នក។ មិនថាអ្នកគិតយ៉ាងម៉េចនោះទេ យ៉ាងហោចណាស់អ្នកមានគំនិតអំពីពាក្យ «មិនអាត្មានិយម» និងគិតថាវាជាពាក្យវិជ្ជមាន ហើយថា ការធ្វើជាមនុស្សមិនអាត្មានិយម គឺជាមនុស្សថ្លៃថ្នូរណាស់។ នៅពេលដែលអ្នកមិនអាត្មានិយម អ្នកឲ្យតម្លៃខ្លួនឯងខ្ពស់។ ក៏ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅគ្រប់រឿងទាំងអស់ក្នុងចំណោមមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ សម្ភារៈ និងនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ? ពីព្រោះមនុស្សគឺអាត្មានិយមណាស! ហេតុអ្វីខ្ញុំនិយាយដូច្នេះ? មនុស្សជាតិរស់នៅក្នុងពិភពសម្ភារៈនិយម។ អ្នកអាចធ្វើតាមព្រះជាម្ចាស់ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកមិនដែលមើលឃើញ ឬដឹងគុណចំពោះរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់ដល់អ្នក ស្រឡាញ់អ្នក និងបង្ហាញការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះអ្នកឡើយ។ ដូច្នេះ តើអ្នកមើលឃើញអ្វីខ្លះ? អ្នកមើលឃើញសាច់ញាតិរបស់អ្នក ដែលស្រឡាញ់អ្នក ឬពេញចិត្តលើអ្នកយ៉ាងខ្លាំង។ អ្នកមើលឃើញតែរបស់ដែលមានប្រយោជន៍ចំពោះសាច់ឈាមអ្នក ហើយនិងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្ស និងរបស់ដែលអ្នកស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ។ នេះគឺជាអ្វីដែលគេហៅថាភាពអាត្មានិយមរបស់មនុស្ស។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្ស «អាត្មានិយម» បែបនេះ មិនដែលខ្វល់ខ្វាយអំពីព្រះជាម្ចាស់ ដែលប្រទានជីវិតដល់ពួកគេឡើយ។ ផ្ទុយពីព្រះជាម្ចាស់ ភាពមិនអាត្មានិយមរបស់មនុស្ស ប្រែក្លាយជាភាពអាត្មានិយម និងគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមទៅវិញ។ មនុស្សអាត្មានិយមជឿជាក់លើអ្វីដែលឥតបានការ មិនពិត ការផិតក្បត់ មិនស៊ីសង្វាក់គ្នា ជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏មិនទាក់ទងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ភាពអាត្មានិយមរបស់មនុស្ស គឺសម្រាប់ខ្លួនគេផ្ទាល់ រីឯភាពអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ គឺជាការបង្ហាញឲ្យឃើញពីលក្ខណៈពិសេសរបស់ព្រះអង្គ។ វាច្បាស់ណាស់ ដោយសារតែភាពអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះទើបមនុស្សបានទទួលការផ្គត់ផ្គង់ពីព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច។ អ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនបានទទួលការប៉ះពាល់ខ្លាំងទៅលើប្រធានបទដែលខ្ញុំកំពុងនិយាយនៅថ្ងៃនេះទេ ហើយក៏មិនចង់ងក់ក្បាលយល់ស្របដែរ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលអ្នកព្យាយាមយល់ពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក នោះអ្នកនឹងយល់ពីរឿងនេះដោយមិនដឹងខ្លួន៖ នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស បញ្ហានានា និងអ្វីៗទាំងអស់ដែលអ្នកអាចយល់បាននៅក្នុងពិភពលោកនេះ គឺមានតែភាពអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលពិតប្រាកដ និងរឹងមាំ ពីព្រោះមានតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នកប៉ុណ្ណោះ ដែលគ្មានល័ក្ខខណ្ឌ និងល្អឥតខ្ចោះ។ ក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់ គ្មានអ្នកណាម្នាក់គ្មានភាពអាត្មានិយមឡើយ ពួកគេត្រូវបានរាប់ទុកជាមិនពិត មិនមានភាពត្រឹមត្រូវ និងមិនគួរឲ្យជឿឡើយ ពួកគេតែងមានគោលបំណង ឬចេតនាជាក់លាក់មួយដែលធ្វើឲ្យមានការប៉ះទង្គិច ហើយមិនអាចទ្រាំទ្រនឹងការសាកល្បងបានឡើយ។ អ្នកក៏អាចនិយាយបានថា វាកខ្វក់ និងគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើម។ តើអ្នកយល់ស្របនឹងពាក្យទាំងនេះទេ?

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម

ព្រះបន្ទូលប្រចាំថ្ងៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សម្រង់សម្ដីទី ៣០

លោកុប្បត្តិ ៩:១១-១៣ ហើយអញនឹងតាំងសញ្ញារបស់អញជា‌មួយឯងរាល់គ្នាថា គ្រប់សាច់ទាំងអស់នឹងមិនត្រូវបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់ទៀតទេ។ ហើយក៏នឹងលែងមានទឹកជំនន់មកបំផ្លិចបំផ្លាញផែន‌ដីទៀតដែរ។ ព្រះ‌ជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «នេះជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញាដែលអញតាំងរវាងអញ និងឯងរាល់គ្នា និងភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ ដែលនៅជា‌មួយឯងរាល់គ្នា នៅគ្រប់ជំនាន់ជានិច្ចនិរន្តរ៍ គឺអញដាក់ឥន្ធ‌ធនូរបស់អញនៅក្នុងពពក ហើយឥន្ធ‌ធនូនេះនឹងបានជាទីសម្គាល់នៃសេចក្ដីសញ្ញា ដែលអញបានតាំងរវាងអញ និងផែន‌ដី។

នៅចុងបញ្ចប់នៃរឿងរបស់លោកណូអេ យើងឃើញថាព្រះជាម្ចាស់បានប្រើរបៀបមិនធម្មតាមួយ ដើម្បីបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់ព្រះអង្គនៅពេលនោះ។ វាជាវិធីសាស្រ្តពិសេសមួយ៖ ដើម្បីបង្កើតការតាំងសញ្ញាមួយជាមួយមនុស្ស ដែលជាការប្រកាសអំពីទីបញ្ចប់នៃការបំផ្លិចបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ មើលពីខាងក្រៅ ការបង្កើតការតាំងសញ្ញា វាហាក់ដូចជារឿងធម្មតាមួយ។ វាមិនមានអ្វីក្រៅពីការប្រើពាក្យ ដើម្បីចងភ្ជាប់ភាគីទាំងពីរ និងរារាំងពួកគេពីការរំលោភលើកិច្ចព្រមព្រៀងរបស់ពួកគេ ក្នុងគោលបំណងដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍របស់ពួកគេទាំងពីរឡើយ។ នៅក្នុងទម្រង់ វាជារឿងធម្មតា ក៏ប៉ុន្តែ ការជម្រុញពីខាងក្រោយ និងចេតនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការធ្វើរឿងនេះ គឺជាការបង្ហាញឲ្យឃើញពិតប្រាកដនូវនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសភាពនៃព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់។ ប្រសិនបើអ្នកគ្រាន់តែទុកពាក្យទាំងនេះចោលមួយឡែក ហើយធ្វើព្រងើយកន្តើយ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនប្រាប់អ្នករាល់គ្នាពីសេចក្តីពិតនៃរឿងនេះទេ នោះមនុស្សជាតិពិតជាមិនដឹងពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ប្រហែលជានៅក្នុងការស្រមើស្រមៃរបស់អ្នក ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែញញឹមនៅពេលដែលព្រះអង្គបង្កើតការតាំងសញ្ញានេះឡើង ឬប្រហែលជាទឹកព្រះភ័ក្ដ្ររបស់ព្រះអង្គតឹងរ៉ឹង ក៏ប៉ុន្តែមិនថាមនុស្សធម្មតាស្រមើស្រមៃពីព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងដូចម្តេចឡើយ គឺគ្មាននរណាម្នាក់ អាចមើលឃើញព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គបានឡើយ។ គ្មានអ្នកណាអាចធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទុកព្រះទ័យបាន ឬសក្ដិសមនឹងឲ្យព្រះអង្គទុកព្រះទ័យឡើយ ឬធ្វើជាបុគ្គលម្នាក់ដែលព្រះអង្គអាចបង្ហាញពីព្រះតម្រិះ ឬការឈឺចាប់របស់ព្រះអង្គលើគេបានដែរ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់គ្មានជំរើស ក្រៅពីធ្វើរឿងបែបនេះឡើយ។ តាមលក្ខណៈខាងក្រៅ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើរឿងងាយស្រួលមួយ នៅក្នុងការដេញថ្លៃលាគ្នាចំពោះមនុស្សជាតិ ទុកដូចជាការដោះស្រាយបញ្ហាពីអតីតកាល និងនាំមកនូវទីបញ្ចប់ដ៏ប្រសើរមួយនៃការបំផ្លិចបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់របស់ព្រះអង្គ។ ទោះយ៉ាងណា ព្រះជាម្ចាស់បានកប់ការឈឺចាប់ពេលនេះ ទៅក្នុងជម្រៅព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអង្គហើយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មិនមាននរណាម្នាក់ ដែលព្រះអង្គអាចទុកចិត្ដបាន នោះព្រះអង្គក៏បានបង្កើតការតាំងសញ្ញាជាមួយមនុស្សជាតិ ដោយប្រាប់ពួកគេថា ព្រះអង្គនឹងមិនបំផ្លាញពិភពលោកដោយទឹកជំនន់ម្តងទៀតឡើយ។ នៅពេលដែលឥន្ធនូលេចចេញមក វាគឺជាការរំលឹកដល់មនុស្សថា រឿងបែបនេះបានកើតឡើងហើយ ដើម្បីទុកជាការព្រមានដល់ពួកគេឲ្យគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ សូម្បីតែស្ថិតក្នុងស្ថានភាពឈឺចាប់បែបនេះក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនភ្លេចមនុស្សជាតិដែរ ហើយនៅតែបង្ហាញការយកព្រះទ័យទុកដាក់ខ្លាំងចំពោះពួកគេដដែល។ តើនេះមិនមែនជាសេចក្តីស្រឡាញ់ ហើយនិងភាពគ្មានអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? ក៏ប៉ុន្តែ តើមនុស្សគិតយ៉ាងដូចម្តេចនៅពេលដែលពួកគេកំពុងរងទុក្ខលំបាក? តើនេះមិនមែនជាពេលវេលា ដែលពួកគេត្រូវការព្រះជាម្ចាស់ជាជាងគេទេមែនទេ? នៅក្នុងពេលបែបនេះ មនុស្សតែងតែទាញព្រះជាម្ចាស់មកក្បែរ ដើម្បីឲ្យព្រះអង្គលួងលោមពួកគេ។ មិនថានៅពេលណាទេ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនដែលធ្វើឲ្យមនុស្សចុះអន់ថយឡើយ ហើយព្រះអង្គតែងតែជួយឲ្យមនុស្សចេញពីភាពលំបាករបស់គេ ហើយរស់នៅក្នុងពន្លឺជានិច្ច។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់ដល់មនុស្សជាតិច្រើនយ៉ាងណាក្ដី តែនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់ប្រៀបបានទៅនឹងថ្នាំបំបាត់ការឈឺចាប់ ឬថ្នាំផ្តល់កម្លាំងតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែរងទុក្ខ នៅពេលដែលព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គត្រូវបានរងរបួស តើមានមនុស្សណាម្នាក់នៅជាមួយព្រះអង្គ ឬលួងលោមដល់ព្រះអង្គឬទេ បើបានបែបនោះមែន នោះប្រាកដជាកិត្តិយសដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ណាស់។ មនុស្សមិនដែលយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ដូច្នេះព្រះជាម្ចាស់មិនដែលសួរ ហើយក៏មិនរំពឹងថានឹងមានអ្នកដែលអាចលួងលោមព្រះអង្គបានដែរ។ ព្រះអង្គមិនដែលប្រើវិធីផ្ទាល់របស់ព្រះអង្គ ដើម្បីបង្ហាញពីអារម្មណ៍របស់ព្រះអង្គឡើយ។ មនុស្សមិនគិតថា វាជាការលំបាកដ៏ធំធេងសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឆ្លងកាត់ការរងទុក្ខទាំងអស់នេះទេ ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលអ្នកពិតជាព្យាយាមយល់ពីព្រះជាម្ចាស់ និង ដឹងគុណចំពោះចេតនាដ៏ស្មោះត្រង់របស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងគ្រប់កិច្ចការដែលព្រះអង្គធ្វើ គឺនៅពេលនោះហើយ ដែលអ្នកអាចយល់ពីអារម្មណ៍ ភាពអស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងភាពគ្មានអាត្មានិយមរបស់ព្រះអង្គបាន ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតការតាំងសញ្ញាជាមួយមនុស្សជាតិដោយប្រើឥន្ធនូក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គមិនដែលមានបន្ទូលប្រាប់នរណាម្នាក់ថា ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គធ្វើរឿងនេះ ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គបង្កើតការតាំងសញ្ញានេះដែរ មានន័យថា ព្រះអង្គមិនដែលមានបន្ទូលប្រាប់នរណាម្នាក់នូវព្រះតម្រិះពិតប្រាកដរបស់ព្រះអង្គឡើយ។ នេះក៏ព្រោះតែគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ពីជម្រៅនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ ដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សជាតិ ដែលព្រះអង្គបានបង្កើតដោយព្រះហស្តរបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់នោះទេ ហើយក៏មិនមាននរណាម្នាក់អាចដឹងថា តើព្រះទ័យរបស់ព្រះអង្គឈឺចាប់ប៉ុនណាដែរ នៅពេលដែលព្រះអង្គបានបំផ្លាញមនុស្សជាតិនោះ។ ហេតុដូច្នេះ ទោះបីជាព្រះអង្គចង់មានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សពីអារម្មណ៍របស់ព្រះអង្គក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចយល់បានដែរ។ ទោះបីជាឈឺចាប់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះអង្គនៅតែបន្តជំហានបន្ទាប់នៃកិច្ចការរបស់ព្រះអង្គដដែល។ ព្រះជាម្ចាស់តែងតែប្រទាននូវអ្វីដែលល្អបំផុត និងរបស់ល្អបំផុតដល់មនុស្សជាតិ ខណៈដែលព្រះអង្គរងទុក្ខតែព្រះអង្គឯងដោយស្ងប់ស្ងៀម។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលលាតត្រដាងនូវការរងទុក្ខទាំងនេះដោយបើកចំហឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គស៊ូទ្រាំនឹងពួកគេ ហើយរង់ចាំដោយស្ងៀមស្ងាត់។ ការស៊ូទ្រាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនត្រជាក់ ស្ពឹកស្រពន់ ឬអស់សង្ឃឹម ហើយក៏មិនមែនជាសញ្ញានៃភាពទន់ខ្សោយដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែងតែមិនខ្វល់ពីព្រះអង្គទ្រង់ឡើយ។ នេះគឺជាការបើកសម្ដែងពីធម្មជាតិ នូវសារជាតិ ហើយនិងនិស្ស័យរបស់ព្រះអង្គ ព្រមទាំងជាតំណាងពិតប្រាកដនៃអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងនាមជាព្រះអាទិករដ៏ពិត។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៅក្នុងសៀវភៅ ព្រះបន្ទូលលេចមកជាសាច់ឈាម