មនុស្សយល់ថា ពួកគេអាចផ្លាស់ប្រែបាន តែនៅក្នុងជីវិតពួកជំនុំប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើពួកគេមិនស្ថិតនៅក្នុងជីវិតពួកជំនុំទេ នោះពួកគេយល់ថា ខ្លួនមិនអាចបំផ្លាស់បំប្រែបានឡើយ ហាក់ដូចជាការបំផ្លាស់បំប្រែនោះ មិនអាចសម្រេចទៅបាននៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងអ៊ីចឹង។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញបញ្ហានៅក្នុងរឿងនេះទេ? ពីមុន ខ្ញុំធ្លាប់បានពិភាក្សាគ្នាដោយលើកឡើងអំពីការនាំយកព្រះជាម្ចាស់ចូលមកក្នុងជីវិតជាក់ស្តែងរួចហើយ។ សម្រាប់អ្នកដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ នេះគឺជាផ្លូវដើម្បីចូលទៅក្នុងតថភាពនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តាមពិតទៅ ជីវិតពួកជំនុំ គឺគ្រាន់តែជាផ្លូវតូចចង្អៀតមួយនៃការប្រោសមនុស្សឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ប៉ុណ្ណោះ។ មជ្ឈដ្ឋានដ៏សំខាន់សម្រាប់ការប្រោសមនុស្សឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ គឺនៅតែជាជីវិតពិតជាក់ស្តែងដដែល។ នេះគឺជាការអនុវត្តពិតប្រាកដ និងជាការបណ្តុះបណ្តាលពិតប្រាកដ ដែលខ្ញុំបាននិយាយរួចមកហើយ ដែលអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សសម្រេចនូវជីវិតក្នុងភាពជាមនុស្សធម្មតា និងរស់នៅក្នុងលក្ខណៈជាមនុស្សពិតប្រាកដម្នាក់នៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃ។ ម្យ៉ាង មនុស្សត្រូវតែរៀនសូត្រ ដើម្បីលើកកម្ពស់កម្រិតនៃការអប់រំផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីយល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីសម្រេចបាននូវសមត្ថភាពក្នុងការទទួលយក។ ម៉្យាងវិញទៀត មនុស្សត្រូវតែបំពាក់បំប៉នខ្លួនឱ្យមានចំណេះដឹងមូលដ្ឋានដែលចាំបាច់ដើម្បីរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្ស ក្នុងគោលបំណងដើម្បីសម្រេចនូវការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះ និងមានហេតុផលជាមនុស្សធម្មតា ពីព្រោះមនុស្សខ្វះខាតផ្នែកទាំងនេះស្ទើរតែទាំងស្រុង។ ជាងនេះទៅទៀត មនុស្សក៏ត្រូវមកក្រេបជញ្ជក់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈជីវិតពួកជំនុំផងដែរ ហើយបន្តិចម្ដងៗ ពួកគេនឹងមានការយល់ដឹងបានច្បាស់លាស់អំពីសេចក្ដីពិត។

ហេតុអ្វីបានជាគេនិយាយថា ក្នុងការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សត្រូវតែនាំយកព្រះជាម្ចាស់ចូលមកក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង? មិនមែនមានតែជីវិតពួកជំនុំទេ ដែលបំផ្លាស់បំប្រែមនុស្សនោះ សំខាន់ជាងនេះទៅទៀតគឺ មនុស្សគួរតែចូលទៅក្នុងតថភាពក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង។ អ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បាននិយាយរហូតមកហើយអំពីសភាពខាងវិញ្ញាណ និងបញ្ហាខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នក តែអ្នករាល់គ្នាបែរជាព្រងើយកន្ដើយមិនព្រមអនុវត្តចំណុចជាច្រើនក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង ហើយមិនអើពើនឹងការចូលទៅក្នុងសេចក្ដីទាំងនោះទៅវិញ។ អ្នកសរសេរ អ្នកស្តាប់ អ្នកអានជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយសូម្បីពេលអ្នកកំពុងចម្អិនម្ហូបអាហារ ក៏អ្នកអធិស្ឋានដែរ៖ «ឱ ព្រះជាម្ចាស់អើយ! សូមព្រះអង្គក្លាយជាជីវិតនៅក្នុងខ្លួនទូលបង្គំផង។ ទោះបីថ្ងៃនេះទៅជាយ៉ាងណា សូមប្រទានពរដល់ទូលបង្គំ និងបំភ្លឺទូលបង្គំផង។ មិនថាថ្ងៃនេះព្រះអង្គបំភ្លឺទូលបង្គំអំពីរឿងអ្វីខ្លះទេ សូមទ្រង់ជួយឱ្យទូលបង្គំបានយល់ពីរឿងនោះនៅក្នុងពេលនេះផង ដើម្បីឱ្យព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ក្លាយជាជីវិតរបស់ទូលបង្គំ»។ នៅពេលអ្នកកំពុងទទួលទានអាហារពេលល្ងាច អ្នកក៏អធិស្ឋានដែរថា៖ «ឱ ព្រះជាម្ចាស់អើយ! ព្រះអង្គបានប្រទានអាហារនេះដល់ពួកទូលបង្គំ។ សូមព្រះអង្គប្រទានពរដល់ពួកទូលបង្គំផង។ អាម៉ែន! សូមឱ្យពួកទូលបង្គំបានរស់នៅក្បែរព្រះអង្គ។ សូមឱ្យព្រះអង្គគង់នៅជាមួយពួកទូលបង្គំផង។ អាម៉ែន!» បន្ទាប់ពីអ្នកបរិភោគអាហារពេលល្ងាចរួច ពេលកំពុងលាងចាន អ្នកក៏ចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានតិចៗថា៖ «ឱ ព្រះជាម្ចាស់អើយ! ទូលបង្គំប្រៀបដូចជាចានគោមមួយនេះអ៊ីចឹង។ ពួកទូលបង្គំត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយ ប្រៀបបីដូចជាចានគោម ដែលត្រូវគេប្រើរួច ហើយត្រូវការទឹកដើម្បីលាងសម្អាតដូច្នោះដែរ។ ព្រះអង្គគឺជាទឹក ហើយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គគឺជាទឹករស់ដែលទំនុកបម្រុងដល់ជីវិតទូលបង្គំ»។ មិនយូរប៉ុន្មាន ក៏ដល់ពេលចូលគេង ហើយអ្នកក៏ចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានតិចៗម្ដងទៀតថា៖ «ឱ ព្រះជាម្ចាស់អើយ! ព្រះអង្គបានប្រទានពរដល់ទូលបង្គំ និងបានដឹកនាំទូលបង្គំពេញមួយថ្ងៃនេះ។ ទូលបង្គំពិតជាដឹងគុណព្រះអង្គខ្លាំងណាស់។ ...» មួយថ្ងៃៗ អ្នកចំណាយពេលរបស់អ្នកបែបនេះឯង ហើយបន្ទាប់មក អ្នកក៏បានលង់លក់ទៅក្នុងដំណេក។ មនុស្សភាគច្រើនរស់នៅតាមរបៀបនេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយសូម្បីតែឥឡូវនេះ ក៏ពួកគេមិនអើពើនឹងច្រកចូលពិតប្រាកដនេះដែរ ដោយផ្តោតតែទៅលើការអធិស្ឋានដោយប្រើបបូរមាត់របស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ នេះគឺជាជីវិតរបស់ពួកគេពីមុន ជាជីវិតចាស់របស់ពួកគេ។ ហើយមនុស្សភាគច្រើន គឺបែបនេះឯង។ ពួកគេខ្វះការបណ្តុះបណ្តាលពិតប្រាកដ ហើយពួកគេឆ្លងកាត់ការបំផ្លាស់បំប្រែពិតប្រាកដតិចតួចណាស់។ ពួកគេបានត្រឹមអធិស្ឋានដោយបបូរមាត់របស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ ដោយចូលទៅជិតព្រះជាម្ចាស់តែពាក្យសម្ដី តែខ្វះការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះ។ យើងលើកយកឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញបំផុតមួយមកនិយាយចុះ។ ឧទាហរណ៍ ការរៀបចំផ្ទះសម្បែងរបស់អ្នក។ អ្នកឃើញផ្ទះរបស់អ្នករញ៉េរញ៉ៃគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់ ដូច្នេះអ្នកអង្គុយនៅទីនោះ ហើយអធិស្ឋានថា៖ «ឱ ព្រះជាម្ចាស់អើយ! សូមទតមើលសេចក្ដីពុករលួយដែលសាតាំងបានធ្វើមកលើទូលបង្គំចុះ។ ទូលបង្គំស្មោកគ្រោកដូចជាផ្ទះនេះអ៊ីចឹង។ ឱ ព្រះជាម្ចាស់អើយ! ទូលបង្គំពិតជាសរសើរតម្កើង និងអរព្រះគុណទ្រង់ណាស់។ បើគ្មានសេចក្តីសង្គ្រោះ និងការបំភ្លឺពីព្រះអង្គទេ នោះទូលបង្គំមុខជាមិនបានដឹងការពិតនេះឡើយ»។ អ្នកគ្រាន់តែអង្គុយនៅទីនោះ ហើយអធិស្ឋានតិចៗអស់ពេលយ៉ាងយូរ ហើយក្រោយមក អ្នកធ្វើដូចជាគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើង ប្រៀបដូចអ្នកជាស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ដែលកំពុងរអ៊ូរង៉ូវៗតែម្នាក់ឯងដូច្នោះដែរ។ អ្នកឆ្លងកាត់ជីវិតខាងវិញ្ញាណរបស់អ្នកតាមរបៀបនេះ ដោយគ្មានការចូលទៅក្នុងតថភាពឱ្យបានពិតប្រាកដទាល់តែសោះ ព្រមទាំងមានការអនុវត្តច្បោលៗជាច្រើនផង! ការចូលទៅក្នុងការបណ្តុះបណ្តាលពិតប្រាកដ គឺពាក់ព័ន្ធទៅនឹងជីវិតពិតជាក់ស្តែងរបស់មនុស្ស និងការលំបាកជាក់ស្តែងរបស់ពួកគេ។ នេះគឺជាផ្លូវតែមួយគត់ដែលពួកគេអាចផ្លាស់ប្តូរបាន។ បើគ្មានជីវិតពិតជាក់ស្តែងទេ មនុស្សមិនអាចបំផ្លាស់បំប្រែបានឡើយ។ តើការអធិស្ឋានដោយបបូរមាត់បានប្រយោជន៍អ្វី? បើគ្មានការយល់ដឹងពីធម្មជាតិរបស់មនុស្សទេ នោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង គឺជាការខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាឥតបានការ ហើយបើគ្មានផ្លូវអនុវត្តន៍ទេ នោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺជាការខិតខំប្រឹងប្រែងឥតបានការតែប៉ុណ្ណោះ! ការអធិស្ឋានធម្មតា អាចជួយមនុស្សឱ្យរក្សាសភាពធម្មតានៅក្នុងខ្លួនពួកគេបាន ក៏ប៉ុន្តែការអធិស្ឋានបែបនេះ មិនអាចបំផ្លាស់បំប្រែពួកគេបានទាំងស្រុងឡើយ។ ការដឹងពីការរាប់ខ្លួនឯងជាសុចរិតរបស់មនុស្ស ពីភាពក្រអឺតក្រទម ការអួតខ្លួនហួសហេតុ ការជឿទុកចិត្តលើសមត្ថភាពខ្លួនហួសហេតុ និងការស្គាល់ពីនិស្ស័យពុករលួយរបស់មនុស្សជាដើម ពោលគឺការយល់ដឹងអំពីចំណុចទាំងនេះ ពុំកើតចេញពីការអធិស្ឋានឡើយ តែកើតចេញពីការស្វែងរកតាមរយៈការក្រេបជញ្ជក់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអាចយល់ដឹងបានតាមរយៈការបំភ្លឺពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធនៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង។ មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ សុទ្ធតែអាចនិយាយបានយ៉ាងល្អ ហើយពួកគេបានស្តាប់សេចក្តីអធិប្បាយយ៉ាងអស្ចារ្យជាច្រើន អស្ចារ្យជាងសេចក្ដីអធិប្បាយនៅគ្រប់យុគសម័យកាលទាំងអស់ទៀតផង ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេបានយកសេចក្ដីអធិប្បាយទាំងនោះទៅអនុវត្តនៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងតិចតួចណាស់។ គឺអាចនិយាយបានថា នៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងរបស់ពួកគេ គ្មានព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ បន្ទាប់ពីមានការបំផ្លាស់បំប្រែហើយ ពួកគេពុំមានជីវិតជាមនុស្សថ្មីម្នាក់ឡើយ។ ពួកគេមិនបានរស់នៅតាមសេចក្តីពិតនៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងទេ ហើយពួកគេក៏មិនបាននាំយកព្រះជាម្ចាស់ចូលមកក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងដែរ។ ពួកគេរស់នៅដូចជាកូននរកអ៊ីចឹង។ តើនេះមិនមែនជាការភ្លាំងភ្លាត់យ៉ាងច្បាស់ក្រឡែតទេឬអី?

ដើម្បីស្តារលក្ខណៈជាមនុស្សធម្មតាឡើងវិញ ពោលគឺដើម្បីសម្រេចបាននូវភាពជាមនុស្សធម្មតា មនុស្សមិនអាចគ្រាន់តែនិយាយឱ្យព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះហឫទ័យបានឡើយ។ ធ្វើបែបនោះ ពួកគេមានតែនាំទុក្ខដាក់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ហើយវាក៏មិនបានផ្តល់ប្រយោជន៍អ្វីដល់ច្រកចូល ឬការបំផ្លាស់បំប្រែរបស់ពួកគេដែរ។ ដូច្នេះ ដើម្បីសម្រេចនូវការបំផ្លាស់បំប្រែ មនុស្សត្រូវតែអនុវត្តបន្តិចម្តងៗ។ ពួកគេត្រូវតែចូលយឺតៗ ស្វែងរកនិងស្វែងយល់បន្តិចម្តងៗ ត្រូវចូលតាមផ្នែកវិជ្ជមាន ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្ដែងនៃសេចក្តីពិត ជាជីវិតនៃពួកបរិសុទ្ធ។ បន្ទាប់មក របស់ពិតជាក់ស្ដែង ព្រឹត្តិការណ៍ពិតជាក់ស្ដែង និងមជ្ឈដ្ឋានពិតជាក់ស្ដែង នឹងធ្វើឱ្យមនុស្សទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាលពិតប្រាកដ។ មនុស្សមិនតម្រូវឱ្យបម្រើតែបបូរមាត់ឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេត្រូវបណ្តុះបណ្តាលនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានពិតជាក់ស្តែង។ ដំបូង មនុស្សចាប់ផ្តើមដឹងថា ពួកគេមានគុណសម្បត្តិអន់ខ្សោយ បន្ទាប់មក ពួកគេក៏ហូបនិងផឹកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមធម្មតា ព្រមទាំងចូលទៅក្នុង និងអនុវត្តបានធម្មតា។ មានតែតាមរបៀបនេះទេ ទើបពួកគេអាចទទួលបាននូវតថភាព ហើយនេះជារបៀបដែលច្រកចូលអាចកើតឡើងបានកាន់តែឆាប់បំផុត។ ដើម្បីបំផ្លាស់បំប្រែមនុស្ស គឺត្រូវតែមានភាពជាក់ស្តែងមួយចំនួន។ ពួកគេត្រូវតែអនុវត្តជាមួយរបស់ពិតជាក់ស្ដែង ជាមួយព្រឹត្តិការណ៍ពិតជាក់ស្ដែង និងមជ្ឈដ្ឋានពិតជាក់ស្តែង។ តើមនុស្សម្នាក់អាចទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាលពិតប្រាកដ ដោយពឹងផ្អែកតែទៅលើជីវិតពួកជំនុំតែមួយមុខគត់បានទេ? តើមនុស្សអាចចូលទៅក្នុងតថភាពតាមរបៀបនេះបានដែរឬទេ? មិនអាចទេ! ប្រសិនបើមនុស្សមិនអាចចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងបានទេ នោះពួកគេមិនអាចបំផ្លាស់បំប្រែបែបផែននៃការរស់នៅពីមុន និងរបៀបនៃការធ្វើអ្វីៗបានឡើយ។ នេះមិនមែនដោយសារតែភាពខ្ជិលច្រអូសរបស់មនុស្ស និងកម្រិតខ្ពស់នៃការពឹងពាក់គេ ទាំងស្រុងនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ គឺដោយសារតែមនុស្សគ្មានសមត្ថភាពក្នុងការរស់នៅតែម្ដង ហើយជាងនេះទៅទៀត ពួកគេគ្មានការយល់ដឹងពីបទដ្ឋានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពាក់ព័ន្ធនឹងលក្ខណៈជាមនុស្សធម្មតា។ កាលពីអតីតកាល មនុស្សតែងតែជជែកគ្នា និយាយគ្នា ប្រាស្រ័យទាក់ទងរកគ្នា ហើយពួកគេថែមទាំងក្លាយជា «មនុស្សមានវោហារសព្ទ» ទៀតផង ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងចំណោមពួកគេនោះ គ្មាននរណាម្នាក់ស្វែងរកការបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យជីវិតរបស់ពួកគេឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបែរជាស្វែងរកទ្រឹស្តីជ្រាលជ្រៅទាំងងងឹតងងល់។ ដូច្នេះ មនុស្សសម័យនេះ ត្រូវតែផ្លាស់ប្តូរទម្រង់សាសនាក្នុងជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ពួកគេត្រូវតែចូលទៅក្នុងការអនុវត្ត ដោយផ្តោតលើព្រឹត្តិការណ៍មួយ លើរឿងណាមួយ ឬក៏លើមនុស្សណាម្នាក់។ ពួកគេត្រូវតែធ្វើវាដោយផ្ចិតផ្ចង់។ មានតែធ្វើបែបនេះទេ ទើបពួកគេអាចទទួលបានលទ្ធផល។ ការបំផ្លាស់បំប្រែរបស់មនុស្ស ចាប់ផ្តើមឡើងដោយការផ្លាស់ប្តូរសារជាតិរបស់ពួកគេ។ កិច្ចការនេះ ត្រូវតែផ្តោតទៅលើសារជាតិរបស់មនុស្ស លើជីវិតរបស់ពួកគេ និងលើភាពខ្ជិលច្រអូស ភាពពឹងអាង និងទាសភាពរបស់ពួកគេជាដើម។ មានតែតាមវិធីនេះទេ ទើបពួកគេអាចបំផ្លាស់បំប្រែបាន។

ទោះបីជាជីវិតពួកជំនុំអាចបង្កើតលទ្ធផលនៅក្នុងផ្នែកខ្លះក៏ដោយ ក៏គន្លឹះសំខាន់នៅតែជាជីវិតពិតជាក់ស្តែងដដែល ដែលអាចបំផ្លាស់បំប្រែមនុស្សបាន។ ធម្មជាតិចាស់របស់មនុស្សម្នាក់ៗ មិនអាចបំផ្លាស់បំប្រែដោយគ្មានជីវិតពិតជាក់ស្តែងបានឡើយ។ យើងលើកយកកិច្ចការរបស់ព្រះយេស៊ូវក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណមកធ្វើជាឧទាហរណ៍ចុះ។ នៅពេលដែលព្រះយេស៊ូវបានលុបចោលក្រឹត្យវិន័យពីមុន ហើយបានបង្កើតបញ្ញត្តិនៃយុគសម័យថ្មី ព្រះអង្គបានមានព្រះបន្ទូលដោយប្រើឧទាហរណ៍ពិតប្រាកដចេញពីជីវិតពិតជាក់ស្តែង។ កាលព្រះយេស៊ូវកំពុងនាំពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ដើរកាត់តាមវាលស្រែនៅថ្ងៃសប្ប័ទ ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ឃ្លាន ក៏ចាប់បូតកួរស្រូវមកបរិភោគ។ ពួកផារិស៊ីបានឃើញទង្វើនេះ រួចក៏និយាយថា ពួកសិស្សនោះមិនគោរពថ្ងៃសប្ប័ទទេ។ ពួកគេក៏បាននិយាយផងដែរថា គេមិនអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សជួយសង្គ្រោះកូនគោដែលបានធ្លាក់ចូលរណ្តៅនៅថ្ងៃសប្ប័ទទេ ដោយថា នៅថ្ងៃសប្ប័ទមិនត្រូវឱ្យធ្វើកិច្ចការណាមួយឡើយ។ ព្រះយេស៊ូវបានលើកយកហេតុការណ៍ទាំងនេះ ដើម្បីប្រកាសឱ្យប្រើបញ្ញត្តិនៃយុគសម័យថ្មីបណ្ដើរៗ។ នៅពេលនោះ ព្រះអង្គបានប្រើបញ្ហាជាក់ស្តែងជាច្រើន ដើម្បីជួយមនុស្សឱ្យយល់ និងផ្លាស់ប្រែ។ នេះគឺជាគោលការណ៍ដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ហើយនេះគឺជាផ្លូវតែមួយគត់ ដែលអាចបំផ្លាស់បំប្រែមនុស្សបាន។ បើគ្មានបញ្ហាជាក់ស្តែងទេ នោះមនុស្សអាចទទួលបានត្រឹមតែការយល់ដឹងខាងទ្រឹស្តី និងខាងបញ្ញាញាណប៉ុណ្ណោះ។ នេះមិនមែនជាវិធីដែលមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការបំផ្លាស់បំប្រែទេ។ ដូច្នេះ តើមនុស្សម្នាក់អាចទទួលបានប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះតាមរយៈការបណ្តុះបណ្តាលដោយរបៀបណា? គ្រាន់តែស្តាប់ អាន និងពង្រឹងចំណេះដឹងរបស់ពួកគេតែត្រឹមប៉ុណ្ណេះ តើមនុស្សអាចទទួលបានប្រាជ្ញា និងការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះដែរទេ? តើរឿងនេះអាចកើតឡើងយ៉ាងដូចម្តេចបាន? មនុស្សត្រូវតែយល់ និងដកពិសោធន៍នៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង! ហេតុដូច្នេះ មនុស្សត្រូវតែហ្វឹកហាត់ ហើយមនុស្សមិនត្រូវឃ្លាតចេញពីជីវិតពិតជាក់ស្តែងឡើយ។ មនុស្សត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់លើទិដ្ឋភាពផ្សេងៗគ្នា ព្រមទាំងចូលទៅក្នុងទិដ្ឋភាពផ្សេងៗ តួយ៉ាង កម្រិតនៃការអប់រំ ការសម្ដែងចេញមកក្រៅ សមត្ថភាពក្នុងការមើលធ្លុះពីរឿងរ៉ាវផ្សេងៗ ការចេះបែងចែង សមត្ថភាពក្នុងការយល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សុភវិនិច្ឆ័យ និងច្បាប់របស់មនុស្សជាតិ ព្រមទាំងចំណុចផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងមនុស្សជាតិ ដែលមនុស្សចាំបាច់ត្រូវតែចេះដឹងផងដែរ។ បន្ទាប់ពីមានការយល់ដឹងហើយ មនុស្សត្រូវតែផ្តោតលើច្រកចូល ហើយមានតែបែបនេះទេ ទើបអាចសម្រេចនូវការបំផ្លាស់បំប្រែបាន។ ប្រសិនបើមនុស្សណាម្នាក់មានការយល់ដឹង តែពួកគេបែរជាមិនយកចិត្តទុកដាក់ក្នុងការអនុវត្ត តើអាចកើតមានការបំផ្លាស់បំប្រែយ៉ាងដូចម្តេចកើតទៅ? សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សមានការយល់ដឹងច្រើន ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានរស់នៅតាមតថភាពឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ទើបពួកគេមានការយល់ដឹងពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានតិចតួចខ្លាំងជាទីបំផុត។ អ្នកទើបទទួលបានការបំភ្លឺបន្តិចបន្ដួច អ្នកទទួលបានការស្រាយបំភ្លឺតិចតួចពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ក៏ប៉ុន្តែអ្នកបែរជាគ្មានច្រកចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងទៅវិញ ឬមិនដូច្នេះទេ អ្នកមិនទាំងខ្វល់ពីច្រកចូលនោះផង ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបបានជាការបំផ្លាស់បំប្រែរបស់អ្នកចេះតែតិចទៅៗ។ បន្ទាប់ពីកន្លងទៅបានមួយរយៈធំមក មនុស្សមានការយល់ដឹងបានច្រើន។ ពួកគេអាចនិយាយជាហូរហែអំពីចំណេះដឹងខាងទ្រឹស្តី ក៏ប៉ុន្តែនិស្ស័យខាងក្រៅរបស់ពួកគេនៅតែដដែល ហើយគុណសម្បត្តិដើមរបស់ពួកគេ ក៏នៅតែដូចពីមុនដដែល គ្មានឃើញប្រសើរអ្វីបន្តិចទាល់តែសោះ។ ប្រសិនបើបែបនេះមែន តើពេលណាទើបអ្នកនឹងចូលទៅក្នងសេចក្ដីនោះបាន?

ជីវិតពួកជំនុំ គឺគ្រាន់តែជាប្រភេទនៃជីវិតមួយដែលមនុស្សប្រមូលផ្តុំគ្នា ដើម្បីក្រេបជញ្ជក់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ហើយវាបង្កើតបានត្រឹមបំណែកតូចមួយនៃជីវិតមនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើជីវិតពិតជាក់ស្តែងរបស់មនុស្ស ក៏អាចមានលក្ខណៈដូចគ្នាទៅនឹងជីវិតពួកជំនុំរបស់ពួកគេដែរនោះ ដូចជា ជីវិតខាងវិញ្ញាណមួយដែលធម្មតា ការក្រេបជញ្ជក់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមធម្មតា ការអធិស្ឋាន និងការចូលទៅជិតព្រះជាម្ចាស់តាមធម្មតា ការរស់នៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង ដែលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវអនុវត្តទៅតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការរស់នៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង ដែលអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវអនុវត្តទៅតាមសេចក្តីពិត ការរស់នៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងនៃការអនុវត្តការអធិស្ឋាន និងការអនុវត្ដធ្វើខ្លួនឱ្យស្ងប់ស្ងៀមនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការអនុវត្តការច្រៀងបទទំនុកតម្កើង និងការរាំជាដើម ពេលនោះ នេះគឺជាប្រភេទនៃជីវិតតែមួយគត់ ដែលអាចនាំពួកគេចូលទៅក្នុងជីវិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ។ មនុស្សភាគច្រើនផ្តោតតែលើរយៈពេលជាច្រើនម៉ោងនៃជីវិតពួកជំនុំរបស់ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ ដោយមិន «យកចិត្តទុកដាក់» លើជីវិតរបស់ពួកគេក្រៅពីរយៈពេលជាច្រើនម៉ោងនោះឡើយ ហាក់បីដូចជីវិតនោះគ្មានពាក់ព័ន្ធអ្វីនឹងពួកគេដូច្នោះដែរ។ ក៏មានមនុស្សជាច្រើនផងដែរ ដែលចូលទៅក្នុងជីវិតជាពួកបរិសុទ្ធ តែក្នុងពេលដែលពួកគេហូបនិងផឹកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ច្រៀងបទទំនុកតម្កើង ឬក្នុងពេលអធិស្ឋានតែប៉ុណ្ណោះ ហើយបន្ទាប់មក ក្រៅពីពេលវេលាទាំងនោះ ពួកគេក៏ត្រលប់ទៅរកជីវិតចាស់របស់ពួកគេវិញ។ ការរស់នៅតាមរបៀបនេះ មិនអាចបំផ្លាស់បំប្រែមនុស្សបានឡើយ ក៏រឹតតែមិនអាចឱ្យពួកគេស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរ។ ក្នុងការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើមនុស្សចង់ឱ្យមានការបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យរបស់ពួកគេ នោះពួកគេមិនត្រូវដកខ្លួនចេញពីជីវិតពិតជាក់ស្តែងឡើយ។ នៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង អ្នកត្រូវស្គាល់ខ្លួនឯង លះបង់ខ្លួនឯង អនុវត្តសេចក្តីពិត ក៏ដូចជារៀនពីគោលការណ៍ សុភវិនិច្ឆ័យ និងច្បាប់នៃការប្រព្រឹត្តខ្លួននៅគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់ មុនពេលដែលអ្នកអាចសម្រេចនូវការបំផ្លាស់បំប្រែបន្តិចម្តងៗបាន។ ប្រសិនបើអ្នកផ្តោតតែទៅលើចំណេះដឹងខាងទ្រឹស្តី ហើយរស់នៅក្នុងចំណោមពិធីសាសនាផ្សេងៗ ដោយមិនបានចូលឱ្យជ្រៅទៅក្នុងតថភាព ដោយមិនបានចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងទេ នោះអ្នកនឹងមិនដែលចូលទៅក្នុងតថភាពឡើយ អ្នកនឹងមិនដែលស្គាល់ខ្លួនឯង សា្គល់សេចក្តីពិត ឬស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយអ្នកនឹងខ្វាក់ ព្រមទាំងល្ងង់ខ្លៅជារៀងរហូត។ កិច្ចការនៃការសង្គ្រោះមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនមែនដើម្បីឱ្យពួកគេរស់នៅក្នុងជីវិតជាមនុស្សធម្មតាបន្ទាប់ពីបានមួយរយៈខ្លីនោះទេ ហើយក៏មិនមែនដើម្បីបំផ្លាស់បំប្រែសញ្ញាណ និងគោលលទ្ធិខុសឆ្គងរបស់ពួកគេនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គោលបំណងរបស់ទ្រង់ គឺដើម្បីផ្លាស់ប្តូរនិស្ស័យចាស់របស់មនុស្ស ដើម្បីផ្លាស់ប្តូររបៀបរស់នៅចាស់របស់ពួកគេទាំងស្រុង និងដើម្បីផ្លាស់ប្តូរគ្រប់ទាំងវិធីគិត និងទស្សនៈគំនិតចាស់គំរឹលរបស់ពួកគេផងដែរ។ ការផ្តោតតែទៅលើជីវិតពួកជំនុំ នឹងមិនផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់ជីវិតចាស់របស់មនុស្ស ឬផ្លាស់ប្តូរវិធីចាស់ ដែលពួកគេបានរស់នៅជាយូរមកហើយនោះទេ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ មនុស្សមិនត្រូវកាត់ផ្តាច់ចេញពីជីវិតពិតជាក់ស្តែងឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់បង្គាប់ឱ្យមនុស្សរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សធម្មតានៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង មិនមែនគ្រាន់តែនៅក្នុងជីវិតពួកជំនុំប៉ុណ្ណោះទេ ឱ្យពួកគេត្រូវរស់នៅតាមសេចក្តីពិតនៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង មិនមែនគ្រាន់តែនៅក្នុងជីវិតក្រុមជំនុំប៉ុណ្ណោះទេ និងឱ្យពួកគេបំពេញមុខងាររបស់ពួកគេនៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង មិនមែនគ្រាន់តែនៅក្នុងជីវិតពួកជំនុំប៉ុណ្ណោះទេ។ ដើម្បីចូលទៅក្នុងតថភាពនៃសេចក្ដីពិត មនុស្សត្រូវតែបង្វែរអ្វីគ្រប់យ៉ាងឆ្ពោះទៅរកជីវិតពិតជាក់ស្តែង។ នៅក្នុងការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ប្រសិនបើមនុស្សមិនអាចស្គាល់ខ្លួនឯងតាមរយៈការចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងទេ ហើយប្រសិនបើពួកគេមិនអាចរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សធម្មតានៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងបានទេ នោះពួកគេនឹងក្លាយជាមនុស្សបរាជ័យមិនខាន។ អ្នកទាំងឡាយណាដែលមិនស្តាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែជាមនុស្សដែលមិនអាចចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងបានទាំងអស់។ ពួកគេគឺសុទ្ធតែជាមនុស្សដែលនិយាយអំពីភាពជាមនុស្ស តែបែរជារស់នៅតាមធម្មជាតិជាអារក្សទៅវិញ។ ពួកគេគឺសុទ្ធតែជាមនុស្សដែលនិយាយអំពីសេចក្តីពិត តែបែរជារស់នៅតាមគោលលទ្ធិទៅវិញ។ អស់អ្នកណាដែលមិនអាចរស់នៅតាមសេចក្តីពិតនៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងបានទេ អ្នកនោះគឺជាអ្នកដែលជឿព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែត្រូវព្រះអង្គស្អប់ខ្ពើម និងបដិសេធ។ អ្នកត្រូវអនុវត្តការចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្ដែងរបស់អ្នក ដឹងពីភាពខ្វះចន្លោះរបស់ខ្លួន ដឹងពីការមិនស្តាប់បង្គាប់ និងភាពល្ងង់ខ្លៅ ព្រមទាំងដឹងពីភាពជាមនុស្សដែលខុសពីធម្មតា និងភាពទន់ខ្សោយរបស់អ្នក។ តាមរបៀបនេះ ចំណេះដឹងរបស់អ្នកនឹងត្រូវរួមបញ្ចូលទៅក្នុងស្ថានភាព និងការលំបាកជាក់ស្តែងរបស់អ្នក។ មានតែចំណេះដឹងប្រភេទនេះទេ ដែលពិតប្រាកដ និងអាចឱ្យអ្នកក្ដាប់បានពីស្ថានភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក និងសម្រេចនូវការបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យរបស់អ្នកបានយ៉ាងពិតប្រាកដ។

ពេលនេះដោយសារតែការប្រោសមនុស្សឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ បានចាប់ផ្តើមជាផ្លូវការហើយ ម្ល៉ោះហើយទើបអ្នកត្រូវតែចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្ដែង។ ដូច្នេះ ដើម្បីសម្រេចបាននូវការបំផ្លាស់បំប្រែ អ្នកត្រូវតែចាប់ផ្តើមពីការចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្ដែង ហើយធ្វើការផ្លាស់ប្រែបន្តិចម្តងៗ។ ប្រសិនបើអ្នកគេចវេះពីជីវិតមនុស្សធម្មតា ហើយនិយាយតែពីបញ្ហាខាងវិញ្ញាណតែម៉្យាង នោះអ្វីៗនឹងប្រែទៅជាក្រៀមក្រោះ និងអ័ព្ទរស្មីមិនខាន។ អ្វីៗនឹងក្លាយជារឿងមិនពិតជាក់ស្ដែង ហើយពេលនោះ តើមនុស្សអាចបំផ្លាស់បំប្រែយ៉ាងដូចម្តេចបាន? ឥឡូវនេះ គេប្រាប់អ្នកឱ្យចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែងដើម្បីអនុវត្ត ដើម្បីបង្កើតមូលដ្ឋានគ្រឹះមួយសម្រាប់ការចូលទៅក្នុងបទពិសោធពិត។ នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយដែលមនុស្សត្រូវតែអនុវត្ត។ កិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ សំខាន់គឺដើម្បីដឹកនាំ ហើយអ្វីក្រៅពីនោះ គឺអាស្រ័យលើការអនុវត្ត និងការចូលទៅក្នុងរបស់មនុស្ស។ មនុស្សគ្រប់គ្នាអាចទទួលបានច្រកចូលទៅក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង តាមរយៈផ្លូវផ្សេងៗគ្នា ជាផ្លូវដែលពួកគេអាចនាំយកព្រះជាម្ចាស់ចូលមកក្នុងជីវិតពិតជាក់ស្តែង និងរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សធម្មតាយ៉ាងពិតប្រាកដ។ នេះគឺជាប្រភេទនៃជីវិតតែមួយគត់ ដែលមានន័យខ្លឹមសារ!