នៅឆ្នាំ ១៩៩៣ ម៉ាក់របស់ខ្ញុំមានបញ្ហាសុខភាព ហើយជាលទ្ធផល គ្រួសារទាំងមូលរបស់ខ្ញុំបានទទួលសេចក្ដីជំនឿលើព្រះអមា្ចស់យេស៊ូវ។ បន្ទាប់មក គាត់មានបទពិសោធន៍អំពីការជាសះស្បើយដ៏អស្ចារ្យ ហើយចាប់ពីពេលនោះ ខ្ញុំបានទៅកាន់ក្រុមជំនុំជាមួយគាត់ នៅរៀងរាល់ថ្ងៃអាទិត្យ។ បន្ទាប់មក នៅនិទាឃរដូវក្នុង ឆ្នាំ ២០០០ ព័ត៌មានដ៏រីករាយនៃការយាងត្រឡប់មករបស់ព្រះអម្ចាស់ បានទៅដល់ផ្ទះរបស់ពួកយើង។ ដោយការអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា នោះពួកយើងច្បាស់ក្នុងចិត្តថា ទ្រង់គឺជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដែលបានយាងត្រឡប់មក ហើយពួកយើងបានទទួលយកកិច្ចការនៃគ្រាចុងក្រោយរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា។ ពួកយើងបានចាប់ផ្ដើមអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយរីករាយនឹងការស្រោចស្រព និងការទំនុកបម្រុងដែលព្រះបន្ទូលផ្ដល់ឱ្យ។ ការណ៍នេះពិតជាបានធ្វើឱ្យខ្ញុំធំធាត់ខាងវិញ្ញាណខ្លាំងណាស់។ ការគិតអំពីវិធីដែលមនុស្សជាច្រើនចង់បានការយាងមករបស់ព្រះអម្ចាស់ នៅតែមិនបានឮព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬបានស្វាគមន៍ការយាងមករបស់ព្រះអម្ចាស់ឡើយ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវតែយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចែកចាយដំណឹងល្អអំពីនគរព្រះជាមួយពួកគេ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីចែកចាយដំណឹងល្អ។ ប៉ុន្តែគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល ការចែកចាយដំណឹងល្អនោះ បានធ្វើឱ្យបក្សកុម្មុយនីស្ដចិនចាប់ខ្លួនខ្ញុំ។

គឺនៅខែ មករា ឆ្នាំ ២០១៣ ខណៈពេលដែលខ្ញុំកំពុងនៅក្នុងការជួបជុំមួយជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីប្រាំមួយនាក់ផ្សេងទៀត ភ្លាមៗនោះ ស្រាប់តែមន្ត្រីប៉ូលិសជាង ២០ នាក់ បានសម្រុកចូល។ បុរសពីរនាក់បានប្រញាប់ទៅខាងមុខ ដៃកាន់កាំភ្លើង ហើយបានស្រែកដាក់ពួកយើង «កុំកម្រើក! ពួកយើងព័ទ្ធជុំវិញអស់ហើយ»។ បុរសពីរនាក់ទៀតមានដំបងឆក់ ហើយបានស្រែកថា «លើកដៃឡើង ហើយបែរមុខទៅជញ្ជាំង!» មន្ត្រីម្នាក់ដែលមានកាំភ្លើងបាននិយាយថា «ពួកយើងបានតាមដាននាងពីរបីសប្ដាហ៍មកហើយ។ នាងជាចៀវចៀវ»។ ដោយបានឮបែបនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំភ័យខ្លាច។ ម៉េចបានជាពួកគេស្គាល់ឈ្មោះក្លែងក្លាយរបស់ខ្ញុំ? ហើយគាត់បាននិយាយថា ពួកគេបានតាមខ្ញុំពីរបីសប្ដាហ៍មកហើយ ដូច្នេះតើពួកគេដឹងគ្រប់ទីកន្លែងដែលខ្ញុំបានទៅថ្មីៗនេះទេ? តើបងប្អូនប្រុសស្រីទាំងអស់នោះត្រូវបានចាប់ខ្លួនដែរឬ? ខ្ញុំមិនអាចអត់ទ្រាំគិតពីរឿងនេះតទៅទៀតឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែអធិស្ឋានឱ្យអ្នកផ្សេង យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ ដោយសារប៉ូលិសមានការរៀបចំបែបនេះ នោះខ្ញុំបានដឹងថា ពួកគេនឹងមិនដោះលែងខ្ញុំដោយងាយៗឡើយ។ ខ្ញុំបានស្រែកទៅព្រះជាម្ចាស់ទាំងខ្វល់ខ្វាយ។ ក្រោយមក ខ្ញុំគិតឃើញព្រះបន្ទូលទាំងនេះ៖ «ឯងមិនគួរខ្លាចរឿងនេះ រឿងនោះទេ។ មិនថាឯងប្រឈមមុខនឹងការលំបាក និងគ្រោះថ្នាក់ច្រើនប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏ឯងនៅតែអាចពឹងផ្អែកមកលើនឹងនរនៅចំពោះអញដោយមិនមានការរាំងស្ទះដោយឧបសគ្គអ្វីមួយឡើយ ដើម្បីឲ្យព្រះហឫទ័យរបស់អញអាចត្រូវបានអនុវត្តដោយគ្មានការរាំងស្ទះ។ នេះជាភារកិច្ចរបស់ឯង។ ... កុំខ្លាចអី។ ដោយមានការគាំទ្រពីអញ តើអ្នកណាអាចបិទផ្លូវនេះបាន?» («ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាលពីដើមដំបូង» ជំពូកទី ១០ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាននាំឱ្យខ្ញុំមានភាពស្ងប់។ ខ្ញុំបានដឹងថា របស់សព្វសារពើស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់ សូម្បីតែកងកម្លាំងប៉ូលិសទាំងអស់នោះក៏ដោយ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាកម្លាំងគាំទ្ររបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវតែអធិស្ឋានទៅទ្រង់ ហើយពឹងពាក់ទ្រង់។ ដោយដឹងថា ខ្ញុំត្រូវបានប៉ូលិសតាមគ្រប់ពេលទាំងអស់នោះ ដោយមិនបានដឹងខ្លួន ដែលនឹងនាំបញ្ហាដ៏ធំចំពោះក្រុមជំនុំ នោះខ្ញុំស្អប់ខ្លួនឯង ដែលមិនដឹងតម្រុយ និងមិនយល់ស្ថានការណ៍។ គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន នៅពេលនោះ គឺអធិស្ឋានឱ្យបងប្អូនប្រុសស្រី។ ដោយការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានអធិស្ឋានបែបនេះ «មិនថាប៉ូលិសនឹងធ្វើទារុណកម្មទូលបង្គំបែបណាឡើយ ទូលបង្គំនឹងមិនក្បត់បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ទូលបង្គំឡើយ។ ទូលបង្គំនឹងមិនធ្វើជា យូដាស ហើយក្បត់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ»។ ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចទេ បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋាននោះ។ ខ្ញុំពេញដោយសេចក្ដីជំនឿ និងកម្លាំង។

ប៉ូលិសបានផ្ដួលរំលំផ្ទះនោះផ្ងារជើង ដោយធ្វើសកម្មភាពដូចចោរព្រៃអ៊ីចឹង។ ពួកគេរឹបអូសទូរស័ព្ទដៃរបស់ពួកយើង ម៉ាស៊ីនចាក់វីដេអូ ៨ គ្រឿង តុ ៤ គ្រឿង សៀវភៅដំណឹងល្អរាប់សិបក្បាល នឹងលុយ ១០.០០០ យ័ន។ ពួកគេបាននាំខ្ញុំ និងបងប្អូនស្រីៗពីរនាក់ទៀត ទៅកាន់បន្ទប់ទទួលភ្ញៀវ ហើយបង្ខំឱ្យពួកយើងអង្គុយចោងហោងនៅលើកម្រាល។ ពេលនោះ សម្លេងដែលប៉ូលិសវាយបងប្អូនប្រុសៗឥតឈប់ បានចាប់ផ្ដើមឮចេញពីបន្ទប់គេងមួយ។ ខ្ញុំបានទាមទារដោយកំហឹងថា «ពួកយើងគ្រាន់តែជឿលើព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ពួកយើងមិនបានធ្វើអ្វីមួយខុសច្បាប់ឡើយ។ ម៉េចបានជាពួកលោកចាប់ពួកយើង?» មន្ត្រីម្នាក់បាននិយាយយ៉ាងស្អប់ថា «ការមានសេចក្ដីជំនឿ គឺជាការរំលោភច្បាប់ វាគឺជាបទឧក្រិដ្ឋ។ បើបក្សកុម្មុយនីស្ដនិយាយថា នាងកំពុងតែរំលោភច្បាប់ នោះនាងកំពុងតែរំលោភច្បាប់ហើយ។ បក្សមិនអនុញ្ញាតឱ្យមានជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ប៉ុន្តែនាងនៅតែហ៊ានធ្វើបែបនោះ នៅក្នុងដែនដីរបស់បក្ស។ នោះជាការប្រណាំងប្រជែងប្រឆាំងនឹងបក្សហើយ។ នាងមិនចង់រស់ហើយ!» ខ្ញុំបាននិយាយថា តើសេរីភាពនៃសេចក្ដីជំនឿ មិនត្រូវបានធានាយ៉ាងស្របច្បាប់ទេឬ?» ពួកគេនិយាយទាំងសើចថា «នាងមិនដឹងរឿងឆ្កួតឡើយ! សេរីភាពនៃសេចក្ដីជំនឿ គ្រាន់តែដើម្បីបង្ហាញជនបរទេសឱ្យឃើញប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែនេះគឺជាអ្វីដែលអ្នកជឿទទួល!» ខណៈពេលដែលគាត់បាននិយាយបែបនេះ នោះគាត់ទះមុខខ្ញុំមួយដៃ ហើយមន្ត្រីជានារីបានចូលមកទាត់ដៃខ្ញុំ។ ខ្ញុំខឹង ហើយខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងនេះ៖ «តើនេះឬជាសេរីភាពសាសនានោះ? ជាសិទ្ធិស្របច្បាប់ និងជាផលប្រយោជន៍របស់ពលរដ្ឋនោះឬ? ទាំងអស់នេះគ្រាន់តែជាកលល្បិច ដើម្បីគ្របបាំងអំពើបាបតែប៉ុណ្ណោះ!» («កិច្ចការ និងការចូលទៅក្នុង (៨)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ មានបក្សកុម្មុយនីស្ដទទួលខុសត្រូវ គឺពិតជាមានសាតាំងទទួលខុសត្រូវ។ ច្បាប់ទម្លាប់ទាំងអស់របស់ពួកគេ គឺដើម្បីបោកបញ្ឆោត។ ពួកគេប្រាប់អ្នកក្រៅថា មានសេរីភាពនៃជំនឿ ប៉ុន្តែការពិតគឺថា ពួកគេមិនអនុញ្ញាតឱ្យនរណាម្នាក់ជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងដើរតាមមាគ៌ាដ៏ត្រឹមត្រូវឡើយ។ ពួកគេមិនអនុញ្ញាតអ្វីមួយដែលវិជ្ជមានឡើយ។ ពួកគេចាប់ខ្លួន និងបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់គ្រីស្ទបរិស័ទជាទ្រង់ទ្រាយធំ។ កងប៉ូលិសទាំងនោះ គ្រាន់តែជាចោរព្រៃ និងលាភពណ៌ដោយឯកសណ្ឋានប៉ុណ្ណោះ។ វាជារឿងគួរឱ្យអស់សំណើចសម្រាប់ខ្ញុំណាស់ ដែលព្យាយាមវែកញែកហេតុផលជាមួយពួកគេ! នៅពេលដែលពួកគេយកខ្ញុំទៅដាក់ក្នុងយានជំនិះរបស់ប៉ូលិស នោះខ្ញុំឃើញថា មានយានជំនិះប៉ូលិសរាប់សិបគ្រឿងនៅជុំវិញពួកយើង។

នៅពេលដែលពួកយើងត្រូវបាននាំទៅកាន់កងសន្តិសុខជាតិរបស់តំបន់ នោះមន្ត្រីម្នាក់បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា «ពួកយើងចាប់បានត្រីធំណាស់ នៅពេលដែលចាប់បាននាង។ ពួកយើងដឹងអំពីនាងទាំងអស់។ ពួកយើងដឹងគ្រប់ទីក្រុង តំបន់ដែលនាងបានទៅកាលពីពីរបីសប្ដាហ៍មុន។ នាងត្រូវតែជាអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំហើយ បើមិនដូច្នោះទេ ពួកយើងមិនប្រមូលកម្លាំងដ៏ច្រើនបែបនេះ ដើម្បីចាប់នាងឡើយ។ ពួកយើងនឹងមិនសួរចម្លើយនាងនៅទីនេះឡើយ។ ពួកយើងមាន "ទីកន្លែងដ៏ស្អាត" មួយសម្រាប់ការសួរចម្លើយ។ ខ្ញុំខ្លាចតែវាជ្រុលពេកសម្រាប់នាងទេ!» មានតែដូច្នោះទេ ទើបខ្ញុំដឹងថា ពួកគេយល់ច្រឡំថាខ្ញុំជាអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំ។ ដូច្នេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាលបន្តិច ដោយដឹងថាអ្នកដឹកនាំពិតប្រាកដនឹងមានសុវត្ថិភាពជាងនេះបន្តិចហើយ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅតែបារម្ភ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ពួកគេនឹងមិនដោះលែងខ្ញុំងាយៗឡើយ ដ្បិតពួកគេបានគិតថា ខ្ញុំជាអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំ។ ខ្ញុំមិនបានដឹងពីរបៀបដែលពួកគេនឹងធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ សុំសេចក្ដីជំនឿ និងកម្លាំង ដើម្បីជួយខ្ញុំឱ្យឈរធ្វើបន្ទាល់។ បន្ទាប់ពីម៉ោង ១១ នៅយប់នោះ ពួកគេបានដាក់ខ្ញុំទៅក្នុងយានជំនិះរបស់ប៉ូលិស ដើម្បីនាំខ្ញុំទៅកាន់ «ទីកន្លែងដ៏ល្អ» នោះ។ នៅក្នុងរថយន្ដ កងកម្លាំងម្នាក់បាននិយាយថា «អ្នករាល់គ្នាមិនដឹងពីវិធីដោះស្រាយជាមួយនឹងអ្នកជឿលើព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាទាំងនេះឡើយ។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែប្រើដៃធ្ងន់ ដើម្បីទទួលបានអ្វីមួយពីពួកគេ។ ពួកយើងត្រូវតែធ្វើអ្វីក៏ដោយដែលប្រើការបាន បើមិនដូច្នោះទេ ពួកគេអាចមិនសារភាពឡើយ»។ មន្ត្រីម្នាក់ទៀតបាននិយាយថា «ហ្នឹងហើយ ច្បាស់ណាស់។ គេនិយាយត្រូវ ថាលោកមានវិធីចុងក្រោយជាមួយអ្នកជឿទាំងនោះ ដូច្នេះហើយបានជាពួកយើងឱ្យលោកដោះស្រាយបញ្ហានេះ»។ ដោយបានឮការនិយាយបែបនេះ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំឆ្ងល់ពីប្រភេទនៃទារុណកម្មដែលពួកមានគម្រោងធ្វើចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ហើយខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលទាំងនេះមកពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ៖ «ហើយមិនត្រូវភ័យខ្លាចំពោះអ្នកដែលសម្លាប់បានតែរូបកាយ តែមិនអាចសម្លាប់ព្រលឹងបាននោះឡើយ៖ តែត្រូវកោតខ្លាចទ្រង់ដែលអាចបំផ្លាញទាំងព្រលឹង និងរូបកាយរបស់អ្នកនៅក្នុងស្ថាននរកវិញ» (ម៉ាថាយ ១០:២៨)។ «ដ្បិតអស់អ្នកដែលនឹងសង្គ្រោះជីវិតរបស់ខ្លួននឹងបាត់បង់ជីវិត៖ ហើយអស់អ្នកដែលនឹងបាត់បង់ជីវិតរបស់ខ្លួនព្រោះតែខ្ញុំ នោះនឹងបានជីវិតវិញ» (ម៉ាថាយ ១៦:២៥)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានផ្ដល់កម្លាំងនៅក្នុងសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ជីវិតរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថាព្រលឹងរបស់ខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តចុះចូលចំពោះការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនក្បត់ទ្រង់ឡើយ ទោះបីជាខ្ញុំត្រូវស្លាប់ក៏ដោយ!

ពួកគេបាននាំខ្ញុំទៅកាន់ប៉ុស្ដិ៍ប៉ូលិសរបស់តំបន់ ហើយនៅពេលដែលពួកយើងចូលដល់បន្ទប់សួរចម្លើយ នោះខ្ញុំបានឮសម្លេងបុរសម្នាក់កំពុងតែយំយ៉ាងជូចត់។ មន្ត្រីម្នាក់បានបញ្ជាឱ្យបិទកាំម៉េរ៉ាសុវត្ថិភាព បន្ទាប់មកមន្ត្រីពីររូបផ្សេងទៀតបានមក ហើយដាក់ខ្នោះខ្ញុំ ដោយដៃខាងស្ដាំខ្ញុំដាក់លើស្មា ហើយដៃឆ្វេងទាញឡើងពីក្រោយខ្នងខ្ញុំ។ ពួកគេកន្ត្រាក់ខ្នោះចុះឡើង ហើយវាមានអារម្មណ៍ដូចដៃខ្ញុំជិតបាក់អ៊ីចឹង។ បន្ទាប់មក ពួកគេរុញដៃកៅអីដាក់អ្នកទោសមកដាក់ចន្លោះដៃ និងខ្នងខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចដៃខ្ញុំជិតដាច់ចេញពីគ្នាអ៊ីចឹង។ វាឈឺខ្លាំងណាស់ រហូតធ្វើឱ្យញើសស្រក់ចុះពីផ្ទៃមុខខ្ញុំ។ មន្ត្រីម្នាក់ទៀតបានទាញខ្នោះ ហើយបាននិយាយថា «ឈឺខ្លាំងទេ? តើមានអារម្មណ៍ម៉េចដែរ?» ម្នាក់ទៀតបាននិយាយទាំងសើចថា «ម៉េចបានជានាងមិនធ្វើជាស្រីខូចទៅ? នោះពួកយើងមិនចាប់ខ្លួននាងឡើយ»។ អ្នកផ្សេងទៀតផ្ទុះសំណើច។ ខ្ញុំចង់ក្អួតដោយភាពឥតអាម៉ាស់ទាល់តែសោះរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំមិនដែលគិតស្រមៃថា អ្វីមួយដែលគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមដូច្នោះ អាចចេញពីមាត់របស់មន្ត្រីប៉ូលិសឡើយ។ ពួកគេទាបជាងសត្វតិរច្ឆានទៅទៀត! ក្រោយមក មន្ត្រីម្នាក់បាននិយាយថា «ពួកយើងមិនបាច់ប្រញាប់ធ្វើការសួរចម្លើយនេះទេ។ នៅទីបញ្ចប់ នាងមិនប្រាប់យើងពីអ្វីដែលនាងដឹងឡើយ។ ចាប់ពីពេលនេះ កុំឱ្យនាងហូបអាហារ ដេក ឬប្រើប្រាស់បង្គន់ឡើយ។ ចាំមើល នាងអាចទ្រាំបានយូរប៉ុនណា!» បន្ទាប់មក គាត់បានទាញដៃខ្ញុំយ៉ាងធ្ងន់ ផ្អោបចូលគ្នា ខណៈដែលពួកគេដាក់ខ្នោះជាប់នឹងរបារដែកកម្ពស់ត្រឹមចង្កេះ។ ខ្ញុំមិនអាចលុតជង្គង់ចុះ ឬឈរបានឡើយ ហើយមិនយូរប៉ុន្មាន ខ្នង និងជើងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមឈឺ។ ពួកគេមិនឱ្យខ្ញុំដេក ឬបិទភ្នែកឡើយ។ ពេលដែលភ្នែកខ្ញុំចាប់ផ្ដើមទន់ នោះប៉ូលិសទះតុ ទាត់ជើងម៉ា ឬវាយចម្រឹងដែក។ បើមិនដូច្នោះទេ ពួកគេស្រែកដាក់ត្រចៀកខ្ញុំ ឬបង្កើតសម្លេងចម្លែកៗដើម្បីបន្លាចខ្ញុំ។ ការធ្វើបែបនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំប្រុងប្រៀបជានិច្ច ហើយខ្ញុំមិនអាចមានសេចក្ដីស្ងប់បន្តិចឡើយ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ហើយបានស្រែកទៅព្រះជាម្ចាស់ឥតឈប់ ហើយក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដានេះ៖ «អ្នកត្រូវតែរងទុក្ខលំបាកដើម្បីសេចក្តីពិត អ្នកត្រូវតែថ្វាយខ្លួនអ្នកដល់សេចក្តីពិត អ្នកត្រូវតែស៊ូទ្រាំនឹងការប្រមាថមើលងាយដើម្បីសេចក្តីពិត ហើយដើម្បីទទួលបានសេចក្តីពិតកាន់តែច្រើន អ្នកត្រូវតែរងទុក្ខវេទនាកាន់តែច្រើនដែរ។ នេះជាអ្វីដែលអ្នកគួរធ្វើ» («បទពិសោធរបស់ពេត្រុស៖ ចំណេះដឹងរបស់គាត់អំពីការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះ» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ដល់នូវសេចក្ដីជំនឿដល់ខ្ញុំ។ ការរងទុក្ខអ្វីក៏ដោយ គឺមានតម្លៃដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីពិត ហើយខ្ញុំត្រូវតែបន្តធ្វើវា មិនថាខ្ញុំរងទុក្ខច្រើនប៉ុនណាឡើយ។ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តដើម្បីឈរធ្វើបន្ទាល់ និងបំបាក់មុខសាតាំង។

នៅព្រឹកបន្ទាប់ មន្ត្រីប្រាំមួយ ទៅប្រាំពីរនាក់បានចូលមកសួរចម្លើយខ្ញុំ អំពីទីតាំងនៃមូលនិធិរបស់ក្រុមជំនុំ និងអ្នកដឹកនាំជាន់ខ្ពស់។ ពួកគេទះខ្ញុំយ៉ាងសាហាវ នៅពេលដែលខ្ញុំមិនអាចប្រាប់ពួកគេអ្វីមួយ។ ក្រោយពីពួកគេបានចាកចេញ មានមន្ត្រីពីរបីនាក់ទៀតចូលមកសួរខ្ញុំសំណួរដដែល។ ពួកគេបានសួរចម្លើយខ្ញុំឥតឈប់ ២៤ម៉ោង ក្នុងមួយថ្ងៃ។ បន្ទាប់ពីបួនថ្ងៃ នោះរាងកាយទាំងមូលរបស់ខ្ញុំឡើងហើម ហើយកំភួនជើងខ្ញុំហើមប៉ុនភ្លៅ។ ខ្ញុំឃ្លាន និងអស់កម្លាំង។ មន្ត្រីនារីម្នាក់បានឃើញខ្ញុំឈ្ងោកក្បាលចុះ ហើយបានទាត់ខ្ញុំនឹងជើងយ៉ាងពេញទំហឹង។ ខ្ញុំស្ពឹកមួយកំណាត់ខ្លួនចុះក្រោម ហើយខ្នងខ្ញុំឈឺចាប់មិនអាចទ្រាំបានឡើយ ហាក់ដូចជាវាបាក់អ៊ីចឹង។ ភ្នែកខ្ញុំហើម ហើយចុកចាប់យ៉ាងខ្លាំង។ វាមានអារម្មណ៍ដូចកែវភ្នែករបស់ខ្ញុំនឹងជ្រុះចេញគ្រប់ពេលអ៊ីចឹង។ វាពិតជាឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់។ ការគិតអំពីការបិទភ្នែក ឬសម្រាកជើងរបស់ខ្ញុំមួយភ្លែត ស្ដាប់ទៅប្រសើរណាស់។ ខ្ញុំមិនដឹងថា ពួកគេនឹងធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំយូរប៉ុនណាទៀតទេ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា រាងកាយខ្ញុំបានឈានដល់ការកំណត់របស់វារួចហើយ ដែលខ្ញុំមិនអាចទ្រាំបានយូរទៀតទេ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ទន់ខ្សោយណាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ សុំឱ្យទ្រង់ប្រទានសេចក្ដីជំនឿ និងកម្លាំង។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ៖ «តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានទទួលយកព្រះពរ ដែលបានផ្តល់ដល់អ្នករាល់គ្នាហើយឬនៅ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ស្វែងរកសេចក្តីសន្យា ដែលបានធ្វើសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាហើយឬនៅ? ក្រោមការចង្អុលបង្ហាញនៃពន្លឺរបស់ខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាប្រាកដជានឹងយកឈ្នះការហ៊ុមព័ទ្ធនៃកម្លាំងរបស់ភាពងងឹត។ នៅកណ្តាលភាពងងឹត អ្នកប្រាកដជានឹងមិនបាត់បង់ពន្លឺដែលកំពុងដឹកនាំអ្នកនោះទេ។ អ្នកប្រាកដជានឹងក្លាយជាម្ចាស់នៃរបស់សព្វសារពើទាំងអស់។ អ្នកប្រាកដជានឹងក្លាយជាអ្នកដែលមានជ័យជម្នះម្នាក់នៅចំពោះមុខសាតាំង។ នៅពេលដែលអាណាចក្រនៃនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមដែលមានពណ៌ក្រហមដួលរលំ នោះអ្នកប្រាកដជានឹងក្រោកឈរនៅកណ្តាលហ្វូងមនុស្សជាច្រើន ដើម្បីធ្វើបន្ទាល់អំពីភាពជោគជ័យរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកប្រាកដជានឹងឈរយ៉ាងរឹងមាំ និងមិនរង្គោះរង្គើ នៅក្នុងដែនដីនៃស៊ីនីម។ តាមរយៈការរងទុក្ខដែលអ្នកស៊ូទ្រាំ អ្នកនឹងទទួលព្រះពររបស់ខ្ញុំ ហើយនឹងផ្សាយសីរីរុងរឿងរបស់ខ្ញុំទៅទូទាំងពិភពលោកទាំងមូលជាក់ជាមិនខាន» («ចម្រៀងរបស់អ្នកមានជ័យជម្នះ» នៅក្នុង បទចំរៀង ចូរដើរតាមកូនចៀម ហើយច្រៀងបទថ្មី)។ «កាលពីអតីតកាល ពេត្រុស ត្រូវបានគេឆ្កាងបញ្ច្រាសក្បាល ដើម្បីផលប្រយោជន៍របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែអ្នកត្រូវតែធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យនៅទីបញ្ចប់ ហើយបញ្ចេញថាមពលទាំងអស់របស់អ្នកដើម្បីផលប្រយោជន៍របស់ទ្រង់។ តើអ្វីដែលភាវៈត្រូវបានបង្កើតមកអាចធ្វើតំណាងឱ្យព្រះជាម្ចាស់?» («ភាវៈដែលត្រូវបានបង្កើតគួរតែស្ថិតនៅក្រោមព្រះហឫទ័យមេត្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់» នៅក្នុង បទចំរៀង ចូរដើរតាមកូនចៀម ហើយច្រៀងបទថ្មី)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ ហើយជំរុញកម្លាំងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំត្រូវទទួលការធ្វើទារុណកម្មដ៏សាហាវ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់បាននៅខាងខ្ញុំ ហើយទ្រង់បានដឹកនាំខ្ញុំជាមួយព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ខ្ញុំក៏បានដឹងដែរថា ខ្ញុំកំពុងតែឆ្លងកាត់ទុក្ខវេទនាប្រភេទនេះដែរ ដើម្បីឱ្យព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើឱ្យសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំបានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយថាខ្ញុំត្រូវតែថ្វាយទីបន្ទាល់ដ៏មានជ័យជម្នះនៅមុខនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម។ បើខ្ញុំក្បត់ព្រះជាម្ចាស់ដោយសារភាពភ័ខ្លាចការរងទុក្ខខាងសាច់ឈាម នោះជីវិតខ្ញុំនឹងគ្មានន័យឡើយ។ វាគឺជាភាពអាម៉ាស់ដ៏ធំធេង។ ខ្ញុំបានគិតដល់ពួកសាវ័ក និងហោរាទាំងអស់នៅក្នុងយុគសម័យនានា ដែលពួកគេត្រូវបានគេធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ ហើយបានប្រឈមនឹងសេចក្ដីស្លាប់ ប៉ុន្ដែពួកគេទាំងអស់បានរក្សាសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយធ្វើបន្ទាល់ដ៏ខ្ទរខ្ទារសម្រាប់ទ្រង់។ ខ្ញុំត្រូវបានប៉ូលិសធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងបំផ្លិចបំផ្លាញដោយការអនុញ្ញាតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កម្ពស់របស់ខ្ញុំតូចទាប ហើយខ្ញុំមិនអាចប្រៀបធៀបទៅនឹងពួកបរិសុទ្ធនៃសម័យនានាឡើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានភ័ព្វសំណាងណាស់ ដែលមានឱកាសធ្វើបន្ទាល់នោះសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំសុខចិត្តប្រថុយជីវិត ដើម្បីឈរធ្វើបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីនាំយកនូវភាពលួងលោមតិចតួចថ្វាយព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការពិចារណាអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ហាក់ដូចជាបំបាត់ការឈឺចាប់ខាងរាងកាយបន្តិចដែរ។ ដោយឃើញដេករលីវៗ នោះមេកងបានចាប់សក់ខ្ញុំ ហើយកន្ត្រាក់ក្បាលខ្ញុំចុះឡើងៗ ព្រមទាំងដាល់ក្បាល និងទ្រូងខ្ញុំ។ ពួកគេក៏មិនឱ្យខ្ញុំប្រើប្រាស់បន្ទប់ទឹកដែរ ដោយនិយាយថា ខ្ញុំមិនអាចទៅបានទេរហូតដល់ពេលកំណត់មួយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវទៅបន្ទប់ទឹក មន្ត្រីប្រុសៗពីរបីនាក់ឈរនៅជិតបង្គន់ ហើយនិយាយរឿងថោកទាប។ ខ្ញុំអាម៉ាស់ខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំចង់ស្លាប់។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលទាំងនេះមកពីព្រះជាម្ចាស់៖ «ប្រហែលជាអ្នករាល់គ្នានឹកចាំអំពីពាក្យទាំងអស់នេះហើយថា៖ 'ដ្បិតទុក្ខលំបាកដ៏ស្រាលរបស់យើង គឺតែមួយភ្លែតទេ តែវានឹងធ្វើឲ្យយើងមានសិរីរុងរឿងយ៉ាងច្រើនលើសលុប អស់កល្បជានិច្ច'។ អ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ស្ដាប់ឮពាក្យទាំងអស់នេះពីមុនមកហើយ ប៉ុន្ដែក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា គ្មាននរណាម្នាក់យល់ពីអត្ថន័យពិតប្រាកដនៃពាក្យទាំងនេះទេ។ ថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នាដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីសារៈសំខាន់ពិតប្រាកដនៃពាក្យទាំងនេះហើយ។ ពាក្យទាំងនេះនឹងបានសម្រេចដោយព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រាចុងក្រោយ ហើយវានឹងបានសម្រេចនៅក្នុងអស់អ្នកដែលទទួលរងការបៀតបៀនយ៉ាងឃោរឃៅពីសំណាក់នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនៅក្នុងស្រុកដែលវាបានរុំព័ទ្ធជុំជិត។ នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនេះបៀតបៀនព្រះជាម្ចាស់ និងជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយបានជានៅក្នុងស្រុកនេះ អ្នកណាដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវរងការអាម៉ាស់ និងការជិះជាន់ ហើយជាលទ្ធផល ពាក្យទាំងនេះនឹងសម្រេចនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាដែលជាមនុស្សមួយក្រុមនេះ» («តើកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សាមញ្ញដូចមនុស្សគិតដែរឬទេ?» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ការបំភ្លឺពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញខ្ញុំថា ការត្រូវបានគេប្រមាថ និងធ្វើទារុណកម្មដោយសារសេចក្ដីជំនឿ គឺជាការរងទុក្ខដើម្បីផលប្រយោជន៍នៃសេចក្ដីសុចរិត។ វាជាព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលប្រទានឱ្យខ្ញុំនូវឱកាសនោះ ដើម្បីធ្វើជាស្មរបន្ទាល់។ វាជាកិត្តិយសសម្រាប់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍អាម៉ាស់បន្តិច ឬឆ្លងកាត់ការរងទុក្ខរាងកាយតិចតួច នោះខ្ញុំបាត់បង់សេចក្ដីជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយខ្ញុំគិតអំពីសេចក្ដីស្លាប់ទៀតផង។ ខ្ញុំផ្ដោតលើការទទួលបានសិរីល្អ ឬភាពអាម៉ាស់ផ្ទាល់ខ្លួន។ ចុះទីបន្ទាល់ យ៉ាងម៉េចវិញ? ខ្ញុំបានតាំងចិត្តថា ទោះបីជាខ្ញុំត្រូវស្លាប់ ក៏ខ្ញុំធ្វើជាស្មរបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំកំពុងតែគិតបញ្ចប់គ្រប់យ៉ាង ដោយគ្រាន់តែដោយសារការរងទុក្ខខាងសាច់ឈាមបន្តិចបន្តួច។ តើខ្ញុំមិនមែនកំពុងតែធ្លាក់ចូលក្នុងល្បិចមួយរបស់សាតាំងឬ? តើសាតាំងមិនមែនកំពុងតែព្យាយាមនាំខ្ញុំឱ្យក្បត់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? ខ្ញុំមិនអាចដកថយ ហើយក្លាយជារបស់លេងសើចរបស់សាតាំងឡើយ។ ខ្ញុំត្រូវតែបន្តរស់នៅ ឈរធ្វើបន្ទាល់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងនាំយកភាពអាម៉ាស់ឱ្យសាតាំង! ពេលដែលខ្ញុំបានយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំបានអធិស្ឋានដូច្នេះ៖ «ព្រះជាម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំត្រៀមរួចរាល់ ថ្វាយខ្លួនទៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់។ មិនថាសាតាំងអាចធ្វើទារុណកម្មទូលបង្គំយ៉ាងណាឡើយ ទូលបង្គំនឹងឈរធ្វើបន្ទាល់សម្រាប់ទ្រង់ ហើយមិនក្បត់ទ្រង់ឡើយ។ ទូលបង្គំនឹងដើរតាមការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ទ្រង់នៅក្នុងរបស់សព្វសារពើ!» បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋានរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំមានកម្លាំង។

ត្រឡប់ទៅឯបន្ទប់សួរចម្លើយវិញ ប៉ូលិសបានបើកកុំព្យូទ័រ ដែលពួកគេយករូបថតបងប្អូនស្រីៗរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីឱ្យខ្ញុំប្រាប់អត្តសញ្ញាណ។ ពួកគេក៏បាននិយាយថា ប្រហែលម៉ោង ២ រសៀល នៅថ្ងៃទី ២៤ ខែ មករា ពួកគេបានចាប់ខ្លួនបងប្អូនប្រុសស្រីនៅទីតាំងផ្សេងៗគ្នា។ វាគឺជាប្រតិបត្តិការរួមគ្នាមួយ។ ខ្ញុំខឹងខ្លាំងណាស់។ ដោយឃើញខ្ញុំមិនឆ្លើយ នោះពួកគេបានគំរាមខ្ញុំផង និងល្បួងខ្ញុំផង ដោយនិយាយរឿងដូច្នេះ «ពួកយើងបានស្គាល់ពួកអ្នកឯងទាំងអស់ហើយ។ តស៊ូគ្មានប្រយោជន៍ទេ។ អ្នកផ្សេងទៀតបាននិយាយ ចុះនាងនៅរឹងរូសដើម្បីពួកគេបានប្រយោជន៍អី? ទោះបីជាពួកយើងដោះលែងនាងនៅពេលនេះ ក៏ក្រុមជំនុំរបស់នាងមិនឱ្យនាងចូលរួមវិញដែរ។ កុំល្ងង់ពេក ប្រាប់ពួកយើងមក ថានរណាជាអ្នកដឹកនាំជាន់ខ្ពស់ ហើយមូលនិធិរបស់ក្រុមជំនុំរក្សាទុកឯណា។ នោះពួកយើងនឹងឱ្យនាងត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ ដើម្បីអបអរពិធីបុណ្យឆ្នាំថ្មី»។ ខ្ញុំនៅតែមិននិយាយមួយម៉ាត់ ដូច្នេះ ពួកគេបានស្រែកដាក់ខ្ញុំ «បើនាងមិនប្រាប់ពួកយើងថាលុយរបស់ក្រុមជំនុំនៅឯណាទេ ពួកយើងនឹងស្រាតសម្លៀកបំពាក់នាង ហើយព្យួរនាងលើពិដាន និងវាយនាងឱ្យទក់សាច់។ ពួកយើងនឹងភ្លក់រសជាតិការធ្វើបែបនោះគ្រប់ពេល»។ ដោយឮបែបនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំភ័យខ្លាច។ ខ្ញុំបានឃើញអារក្សទាំងនោះអាចធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ហើយខ្ញុំមិនដឹងថា ខ្ញុំអាចទ្រាំបានឬអត់ឡើយ។ ខ្ញុំពិតជាតឹងតែងណាស់ ហើយខ្ញុំមិនដឹងថា ពួកគេនឹងធ្វើអ្វីចំពោះខ្ញុំទេនៅយប់នោះ។ ដោយទទួលរងការវាយលុករបស់ភាពភ័យខ្លាច និងភាពទុក្ខព្រួយជាបន្តបន្តាប់ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍អស់សង្ឃឹមមែនទែន។ ខ្ញុំប្រញាប់អធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ ហើយសុំការការពាររបស់ទ្រង់។ បន្ទាប់ពីការអធិស្ឋាន ខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលទាំងនេះរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «នៅពេលដែលមនុស្សត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ដើម្បីលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេ នោះគ្រប់យ៉ាងនឹងគ្មានន័យ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចទទួលបានអ្វីប្រសើរជាងនេះទេ។ តើមានអ្វីដែលមានសារៈសំខាន់ជាងជីវិតនោះ? ដូច្នេះហើយ បានជាសាតាំងគ្មានសមត្ថភាពធ្វើការនៅក្នុងមនុស្សតទៅទៀតទេ ហើយគ្មានអ្វីដែលវាអាចធ្វើបានជាមួយមនុស្សនោះទេ។ ទោះបីជានៅក្នុងនិយមន័យនៃពាក្យ 'សាច់ឈាម' និយាយថា សាច់ឈាមត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយក៏ដោយ ប្រសិនបើមនុស្សឈប់ធ្វើ ហើយមិនត្រូវបានសាតាំងដឹកនាំ នោះគ្មាននរណាម្នាក់អាចទទួលបានអ្វីប្រសើរជាងនេះពីសាច់ឈាមនោះទេ» («ការបកស្រាយអាថ៌កំបាំងអំពី ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ៣៦ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ តាមរយៈការបំភ្លឺនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំបានយល់ថា ខ្ញុំភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់ចំពោះភាពអាម៉ាស់ និងការស្លាប់។ សាតាំងកំពុងតែប្រើប្រាស់ភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីនាំឱ្យខ្ញុំក្បត់ព្រះជាម្ចាស់។ នោះគឺជាល្បិចរបស់វា។ បើខ្ញុំអាចប្រថុយជីវិត ម៉េចបានជាខ្ញុំមិនអាចធ្វើរឿងបែបនោះបាន។ ខ្ញុំក៏បានឃើញថា ពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំបែបនោះ មិនបាននាំឱ្យខ្ញុំអាម៉ាស់ឡើយ ប៉ុន្តែ គឺប៉ូលិសប៉ុណ្ណោះ ដែលអាក្រក់ និងគួរឱ្យស្អប់។ សាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំមិនមានតម្លៃណាមួយឡើយ។ ខ្ញុំសុខចិត្តថ្វាយជីវិតរបស់ខ្ញុំដើម្បីធ្វើបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ និងបំបាក់មុខសាតាំង។ ខ្ញុំបានដឹងថា វាអាចមានតម្លៃ បើខ្ញុំអាចធ្វើទីបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដឹងថាខ្ញុំមិនបានរស់នៅដោយឥតន័យឡើយ។ ត្រង់គំនិតនេះ ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចតទៅទៀតឡើយ។ ខ្ញុំពេញដោយកម្លាំង និងសេចក្ដីជំនឿ។

ម៉ោងប្រហែល ១ រសៀល នៅរសៀលនោះ បេះដូងខ្ញុំចាប់ផ្ដើមលោត ហើយខ្ញុំពិបាកដកដង្ហើម។ ជើងរបស់ខ្ញុំខ្សោយ ហើយខ្ញុំដួលទៅលើកម្រាល។ ដោយឃើញខ្ញុំបែបនោះ ពួកគេគ្រាន់តែនិយាយថា «កុំរំខានដោយធ្វើពុតដូចជានាងជិតស្លាប់អី។ ពួកយើងនៅតែមិនដោះលែងនាងឡើយ។ គណៈកម្មាធិការកណ្ដាលនិយាយថា មិនខ្វល់ថាពួកយើងវាយអ្នកជឿដល់ស្លាប់ឡើយ។ ស្លាប់ម្នាក់បន្ថែម មានន័យថា បាត់អ្នកជឿម្នាក់! ពួកយើងគ្រាន់តែជីករណ្ដៅ ហើយបោះសាកសពរបស់នាងទៅក្នុងនោះ។ គ្មាននរណាដឹងឡើយ»។ ក្រោយមក ពួកគេបានឃើញថា ខ្ញុំពិតជាមានអការៈមិនស្រួល និងខ្លាចខ្ញុំស្លាប់ ហើយពួកគេបាត់បង់ភាពលេចធ្លោររបស់ពួកគេ ដូច្នេះពួកគេបាននាំខ្ញុំទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យដើម្បីពិនិត្យ។ លោកគ្រូពេទ្យបាននិយាយថា កម្លាំងរបស់ខ្ញុំអស់ ហើយវាបណ្ដាលឱ្យមានបញ្ហាបេះដូង។ គាត់និយាយថា ខ្ញុំគួរតែហូបអាហារខ្លះ ហើយសម្រាក។ ប៉ុន្តែពួកគេមិនខ្វល់ថាខ្ញុំរស់ ឬស្លាប់ឡើយ។ កន្លះម៉ោងបន្ទាប់ពីត្រឡប់ពីមន្ទីរពេទ្យវិញ ពួកគេដាក់ខ្នោះខ្ញុំជាប់នឹងរបារដែកម្ដងទៀត។ ដោយឃើញថា ពួកគេមិនអាចធ្វើអ្វីបានតាមរយៈវិធីដ៏តឹងរ៉ឹងរបស់ពួកគេ នោះពួកដូរទៅជាទន់វិញ។ មន្ត្រីម្នាក់បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំដោយសម្លេងទន់ភ្លន់ក្លែងក្លាយថា គាត់មិនប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីជំនឿលើព្រះអម្ចាស់ឡើយ ហើយជីដូនគាត់ជាគ្រីស្ទបរិស័ទ។ គាត់ក៏បាននិយាយថា គាត់មិនមានសង្សារទេ ហើយដោយឃើញខ្ញុំស្រស់ស្អាត នោះគាត់ពិតជាចង់រកសង្សារដូចខ្ញុំ។ ក្រោយមក ម្នាក់ទៀតបាននិយាយថា «ទោះបីជានាងមិនគិតដល់ខ្លួនឯងក៏ដោយ សូមគិតដល់ឪពុកម្ដាយនាងផង។ វាជិតដល់រដូវចូលឆ្នាំចិនហើយ ហើយគ្រប់គ្នាផ្សេងទៀតនៅជាមួយគ្រួសាររបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែនាងរងទុក្ខនៅទីនេះទៅវិញ។ ឪពុកម្ដាយនាងនឹងពិបាកចិត្តហើយ បើពួកគេបានដឹង»។ មន្ត្រីម្នាក់ទៀតបាននិយាយថា «ខ្ញុំមានកូនម្នាក់មានអាយុប្រហែលនាង ហើយខ្ញុំក៏មិនចូលចិត្តឃើញនាងរងទុក្ខបែបនេះដែរ។ គ្រាន់តែប្រាប់ខ្ញុំមក ថានាងត្រូវការអ្វី ខ្ញុំមានសិទ្ធិសម្រេចនៅទីនេះ។ ខ្ញុំក៏អាចជួយនាងរកការងារធ្វើផងដែរ។ នាងអាចប្រាប់តែខ្ញុំបានហើយ នូវអ្វីក៏ដោយដែលនាងដឹង»។ ដោយឃើញឥរិយាបថធ្វើពុតរបស់ពួកគេ នោះខ្ញុំចង់ក្អួត ហើយខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែភ្ញាក់ស្មារតី និងរង់ចាំគ្រប់ពេលវេលា ហើយអ្នកត្រូវតែអធិដ្ឋាននៅចំពោះមុខខ្ញុំឲ្យបានច្រើនបន្ថែមទៀត។ អ្នកត្រូវតែស្គាល់គម្រោងការផ្សេងៗ និងល្បិចកលរបស់សាតាំង ស្គាល់វិញ្ញាណ ស្គាល់មនុស្ស និងអាចស្គាល់គ្រប់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងរឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាង» («ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាលពីដើមដំបូង» ជំពូកទី ១៧ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ សាតាំងកំពុងតែព្យាយាមប្រើប្រាស់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំ និងសណ្ដានចិត្តបន្តិចបន្តួច ដើម្បីទិញទឹកចិត្តខ្ញុំ ដើម្បីល្បួងខ្ញុំឱ្យក្បត់ព្រះជាម្ចាស់។ វាជារឿងឥតខ្មាស់ និងគួរឱ្យស្អប់មែន! ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចធ្លាក់ចូលល្បិចរបស់សាតាំងឡើយ។ បន្ទាប់មក មិនថាពួកគេគំរាម ឬល្បួងខ្ញុំបែបណាឡើយ ខ្ញុំមិនបាននិយាយមួយម៉ាត់ឡើយ។ ពួកគេចូលមកម្ដងប្រាំមួយ ឬប្រាំពីរនាក់ ហើយពួកគេប្ដូរវេនគ្នាសួរចម្លើយខ្ញុំអស់រយៈពេលប្រាំបីយប់ប្រាំបីថ្ងៃ។ ពួកគេបានប្រើប្រាស់ការបន្លាច ការគំរាមកំហែង និងការធ្វើទារុណកម្ម ដើម្បីទាញយកការសារភាពពីខ្ញុំ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានទទួលព័ត៌មានណាមួយពីខ្ញុំឡើយ។ ទីបំផុត មន្ត្រីម្នាក់បាននិយាយថា «នាងមានការតាំងចិត្តល្អមែន ហើយព្រះជាម្ចាស់អស្ចារ្យ»។ ដោយបានឮបែបនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្ត ខ្ញុំបានឃើញសាតាំងត្រូវបានបំបាក់មុខ និងបរាជ័យ។

បន្ទាប់មក ពួកគេបានយកខ្ញុំទៅកាន់មណ្ឌលឃុំឃាំង។ ពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ទីនោះ មន្ត្រីជានារីម្នាក់ឆែកឆេរខ្ញុំដោយបើកកាំម៉េរ៉ាសុវត្ថិភាព។ ពេលដែលខ្ញុំទៅដល់បន្ទប់ឃុំឃាំង អ្នកទោសដទៃទៀតបានសម្លឹងមើលខ្ញុំយ៉ាងសាហាវ ហើយឆ្មាំយាមគុកលើកទឹកចិត្តពួកគេ ដោយនិយាយថា «នេះគឺជាអ្នកជឿម្នាក់ទៀត។ ត្រូវប្រាកដថា "មើលថែនាងឱ្យល្អ"»។ មិនទាន់បានត្រៀមខ្លួនផង ស្រាប់តែអ្នកទោសម្នាក់បានបញ្ជាឱ្យខ្ញុំទៅងូតទឹកត្រជាក់ ហើយខ្ញុំញ័រញាក់ ពេលដែលទឹកត្រជាក់មួយធុងហើយមួយធុងទៀតជះលើរាងកាយខ្ញុំ។ អ្នកទោសផ្សេងទៀតនៅម្ខាង គ្រាន់តែសើចប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំត្រូវតែយួរទឹករាប់សិបធុងរៀងរាល់ថ្ងៃ ដើម្បីសម្អាតបន្ទប់ទឹក និងធ្វើការសម្អាត ហើយនៅពេលហូបអាហារ ពួកគេមានចេតនាឱ្យអាហារខ្ញុំតិច។ ខ្ញុំមិនដែលហូបឆ្អែតឡើយ។ នៅពេលយប់ ពួកគេទាត់ធាក់គែមគ្រែរបស់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំងៗ ដូច្នេះខ្ញុំគេងមិនលក់ឡើយ។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំភ័យខ្លាច និងធ្វើឱ្យបេះដូងខ្ញុំលោត។ ពិតជាសាហាវមែន។ ក្រោយមក ពួកគេឱ្យខ្ញុំគេងម្នាក់ឯងនៅលើកម្រាលថ្មដ៏ត្រជាក់។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះទេ អ្នកយាមបានញុះញង់ឱ្យមេអ្នកទោស និងឃាតករមួយចំនួនធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំទៀតផង ហើយប៉ូលិសតែងតែសួរចម្លើយខ្ញុំ និងគំរាមខ្ញុំដោយនិយាយថា «នាងគឺជាឧក្រិដ្ឋជននយោបាយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ខ្វល់ទេ បើនាងស្លាប់នោះ។ បើនាងមិននិយាយទេ នោះពួកយើងគ្រាន់តែទុកនាងនៅទីនេះដោយគ្មានពេលកំណត់ឡើយ។ កុំគិតពីការចាកចេញពីទីនេះឱ្យសោះ!» ដោយឮបែបនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍គួរឱ្យខ្លាច! រាល់ថ្ងៃក្នុងរយៈពេលបួនខែគឺជាទារុណកម្ម ហើយខ្ញុំពិតជាមិនអាចទ្រាំបានតទៅទៀតឡើយ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាពេលណាទើបរឿងទាំងនោះត្រូវចប់ឡើយ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំគ្មានកម្លាំងដើម្បីបន្តទៀតឡើយ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ទន់ខ្សោយមែនទែន។ ខ្ញុំចង់ស្លាប់ ដើម្បីគេចចេញពីការឈឺចាប់។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ទាំងឈឺចាប់ ហើយខ្ញុំបានអធិស្ឋានទាំងយំយ៉ាងជូចត់។ ខ្ញុំបានគិតអំពីវិធីដែលព្រះជាម្ចាស់បានក្លាយជាសាច់ឈាម យាងមកផែនដីដើម្បីសម្ដែងចេញនូវសេចក្ដីពិត និងសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ។ ខ្ញុំបានរីករាយនឹងការស្រោចស្រព និងការទំនុកបម្រុងនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់ចាកចេញពីពិភពលោកនេះ មុនពេលដែលខ្ញុំតបស្នងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅវិញ។ ខ្ញុំពេញដោយភាពខុសឆ្គង និងវិប្បដិសារី។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍គួរឱ្យខ្លាច ហាក់ដូចជាមានការវាយលុកមួយមកលើចិត្តរបស់ខ្ញុំអ៊ីចឹង។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតពីព្រះបន្ទូលទាំងនេះដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់៖ «ដូច្នេះ ក្នុងអំឡុងពេលនៃគ្រាចុងក្រោយទាំងនេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់។ មិនថាទុក្ខវេទនារបស់អ្នកធំធេងប៉ុនណាឡើយ អ្នកគួរតែដើររហូតដល់ទីបំផុត ហើយទោះបីជាដល់ដង្ហើមចុងក្រោយរបស់អ្នកក៏ដោយ ក៏អ្នកត្រូវតែបន្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយចុះចូលចំពោះការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល ពោលគឺមានតែបែបនេះទេ ទើបជាការស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ហើយមានតែបែបនេះទេ ទើបជាការធ្វើបន្ទាល់ដ៏រឹងមាំ និងលាន់កងរំពង» («មានតែតាមរយៈការឆ្លងកាត់ការល្បងលដ៏ឈឺចាប់ទេ ទើបអ្នកអាចដឹងអំពីភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ «ដោយសារតែអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ អ្នកគួរតែលះបង់ខ្លួនសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយស៊ូទ្រាំក្នុងគ្រប់ទុក្ខលំបាកចុះ! អ្នកគួរតែទទួលយកទាំងចិត្តរីករាយ និងប្រាកដជាក់ចំពោះទុក្ខលំបាកតិចតួចដែលអ្នកជួបនៅថ្ងៃនេះ ហើយរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏មានន័យ ដូចជាយ៉ូប និងពេត្រុសចុះ។ ... អ្នករាល់គ្នាគឺជាមនុស្សដែលដេញតាមផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវ ជាអ្នកដែលស្វែងរកការធ្វើឲ្យប្រសើរឡើង។ អ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សដែលត្រូវរះត្រដែតឡើងនៅក្នុងប្រជាជាតិនៃនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម ជាអ្នកដែលព្រះជាម្ចាស់ហៅថាជាមនុស្សសុចរិត។ តើនេះមិនមែនជាជីវិតដ៏មានអត្ថន័យបំផុតទេឬ?» («ការអនុវត្ត (២)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ខ្ញុំពិតជាអាម៉ាស់ណាស់នៅចំពោះមុខនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះទាំងនេះ។ ព្រះជាម្ចាស់បានក្លាយជាសាច់ឈាម ហើយយាងមកផែនដីដើម្បីសម្ដែងចេញនូវសេចក្ដីពិតជាច្រើន សម្រាប់ការទំនុកបម្រុងរបស់ពួកយើង ហើយទ្រង់ត្រូវការមនុស្សដើម្បីធ្វើបន្ទាល់សម្រាប់ទ្រង់នៅពេលឥឡូវនេះ ប៉ុន្ដែខ្ញុំបែរជាចង់រត់គេចពីស្ថានភាពនោះតាមរយៈសេចក្ដីស្លាប់ទៅវិញ គ្រាន់តែដោយសារខ្ញុំឆ្លងកាត់ភាពអាម៉ាស់បន្តិចបន្តួច និងដោយសារតែខ្ញុំរងទុក្ខខាងរាងកាយ។ នោះមិនមែនជាការស្ដាប់បង្គាប់ពិតឡើយ។ តើនោះមិនមែនជាការបះបោរនឹងព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? ខ្ញុំបានគិតអំពីវិធីដែលយ៉ូបបាត់បង់កម្មសិទ្ធិរបស់គាត់គ្រប់យ៉ាង និងកូនៗរបស់គាត់ ហើយគាត់បានរងទុក្ខទារុណកម្មនៃជំងឺ ប៉ុន្តែគាត់មិនដែលស្ដីបន្ទោសព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គាត់នៅតែសរសើរតម្កើងព្រះនាមព្រះជាម្ចាស់ ហើយគាត់ចុះចូលចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់គឺជាស្មរបន្ទាល់ដ៏ខ្ទរខ្ទារសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់។ ហើយនៅក្នុងសម័យនានា ពួកសាវ័ក និងហោរា បានលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយបង្អូរឈាមដើម្បីព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំបានរីករាយច្រើនណាស់ពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែតើខ្ញុំបានលះបង់អ្វីសម្រាប់ទ្រង់? ខ្ញុំអាត្មានិយម និងគួរឱ្យស្អប់ណាស់ ហើយខ្ញុំមិនបានរស់នៅឱ្យសមនឹងតម្លៃដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង់ថ្លៃសម្រាប់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំថែមទាំងមិនមានតម្លៃឱ្យហៅថាជាមនុស្សផង! ខ្ញុំបានចូលមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដោយការប្រែចិត្ត និងការអធិស្ឋាន ដោយនិយាយថា «ឱ! ព្រះជាម្ចាស់អើយ! ទូលបង្គំខុសហើយ។ ទូលបង្គំមិនគួរគិតពីសេចក្ដីស្លាប់ឡើយ។ ទូលបង្គំចង់ដូចជាយ៉ូប ដូចជាពេត្រុស ហើយមិនថាទូលបង្គំប្រឈមមុខនឹងអ្វីឡើយ ទូលបង្គំចង់ឈរធ្វើបន្ទាល់សម្រាប់ទ្រង់»។ ការអធិស្ឋានបានផ្ដល់កម្លាំងដល់ខ្ញុំ ដើម្បីប្រឈមមុខនឹងអ្វីដែលកើតឡើងបន្ទាប់។ មិនយូរប៉ុន្មាន មេអ្នកទោសត្រូវបានផ្លាស់ចេញទៅកាន់ពន្ធនាគារ ដើម្បីអនុវត្តទោសរបស់គាត់ ហើយអ្នកទោសផ្សេងទៀតត្រូវបានផ្ទេរចូលមក ដែលចាប់ផ្ដើមមើលខុសត្រូវលើខ្ញុំ។ ពួកគេចែករំលែកសម្ភារៈប្រើប្រាស់ចាំបាច់ប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេឱ្យខ្ញុំ ហើយផ្តល់សម្លៀកបំពាក់ឱ្យខ្ញុំស្លៀកពាក់តាមរដូវ។ ខ្ញុំបានដឹងថា នេះគឺជាការចាត់ចែង និងការរៀបចំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូចមានចែងនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ ទាំងរបស់មានជីវិត និងគ្មានជីវិត នឹងផ្លាស់វេន ផ្លាស់ប្ដូរ ផ្លាស់ជាថ្មី ព្រមទាំងបាត់ទៅវិញតាមព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះជារបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងលើអ្វីៗទាំងអស់» («ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាប្រភពនៃជីវិតមនុស្ស» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។

ក្រោយមក ខ្ញុំបានជួបនឹងបងស្រីម្នាក់នៅក្នុងមណ្ឌលឃុំឃាំង។ វាគឺជាភាពកក់ក្ដៅសម្រាប់ខ្ញុំ។ ពួកយើងបានថតចម្លងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយចំនួនដោយសម្ងាត់ ដើម្បីលើកទឹកចិត្តគ្នា និងធ្វើការប្រកបគ្នា។ ចិត្តរបស់ខ្ញុំពេញលេញ និងរីករាយ។ ក្រោយមក នៅថ្ងៃមួយក្នុងខែកញ្ញា ប៉ូលិសបានមកសួរចម្លើយខ្ញុំម្ដងទៀត។ ពេលដែលខ្ញុំបានចូលទៅដល់បន្ទប់សួរចម្លើយ ពួកគេបានថតខ្ញុំ ហើយពួកគេនិយាយថា ពួកគេនឹងប្រើប្រាស់រូបថតនោះ ដាក់លើអ៊ិនធឺណែត និងស្វែងរកអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ។ ពួកគេបានគំរាមខ្ញុំ ដោយនិយាយថា «ករណីរបស់នាងជិតត្រូវបានដោះស្រាយហើយ។ កុំគិតពីការរួចខ្លួនឱ្យសោះ! គោលនយោបាយរបស់បក្សកុម្មុយនីស្ដចំពោះគ្រីស្ទបរិស័ទ គឺប្ដូរពីដាក់ទោសមួយឆ្នាំ ទៅជាបីឆ្នាំ ហើយប្ដូរពីដាក់ទោសបីឆ្នាំ ទៅជាប្រាំពីរឆ្នាំ។ ពួកគេអាចវាយគ្រីស្ទបរិស័ទដល់ស្លាប់ភ្លាមៗ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ទទួលខុសត្រូវឡើយ។ ពួកយើងនឹងឃើញ ថានាងអាចទ្រាំបានយូរប៉ុនណា»។ ដោយឃើញពីភាពអាក្រក់ និងគួរឱ្យស្អប់របស់បក្សកុម្មុយនីស្ដចិន បានធ្វើឱ្យខ្ញុំស្អប់សាតាំង ដែលជាអារក្សកាន់តែខ្លាំង។ ខ្ញុំប្រាកដជាមិនចុះញ៉ម ហើយក្បត់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់ពួកគេធ្ងន់ៗថា «អ្នកបំភ្លេចរឿងនោះចោលទៅ។ ខ្ញុំគ្មានផែនការចាកចេញឡើយ។ ដរាបណាខ្ញុំអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយឈរធ្វើបន្ទាល់សម្រាប់ព្រះអាទិករ ក្នុងមួយជីវិតរបស់ខ្ញុំ នោះគឺមានតម្លៃហើយ ទោះបីជាខ្ញុំស្លាប់នៅទីនេះក៏ដោយ!» ក្រោយមក ប៉ូលិសនោះបានប្រញាប់ចាកចេញទៅទាំងកំហឹង។

ខ្ញុំត្រូវបានដោះលែងនៅខែ វិច្ឆិកា ឆ្នាំ ២០១៣ បន្ទាប់ពីការឃុំខ្លួនខុសច្បាប់ ១០ ខែ ដោយអាជ្ញាធរ។ ទោះបីជាខ្ញុំបានរងទុក្ខផ្នែករាងកាយ នៅក្នុងបទពិសោធន៍នៃការត្រូវបានចាប់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ដោយបក្សកុម្មុយនីស្ដក៏ដោយ ក៏ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានបំភ្លឺខ្ញុំគ្រប់ពេលទាំងអស់ ដោយដឹកនាំខ្ញុំឱ្យទទួលជ័យជម្នះលើសេចក្ដីល្បួងរបស់សាតាំង និងឈរធ្វើបន្ទាល់។ ខ្ញុំពិតជាមានបទពិសោធន៍នៃព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំលើព្រះជាម្ចាស់បានរីកចម្រើន។ ខ្ញុំក៏បានឃើញយ៉ាងច្បាស់ផងដែរ ពីសារជាតិអារក្សរបស់បក្សកុម្មុយនីស្ដចិន ដែលស្អប់ព្រះជាម្ចាស់ និងក្លាយជាសត្រូវរបស់ទ្រង់។ ខ្ញុំបែរខ្នងរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុងដាក់វា ហើយបដិសេធវា ព្រមទាំងបានពង្រឹងការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំឱ្យដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ អរព្រះគុណព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា!