លោកុប្បត្តិ ២២:២-៣ រួចទ្រង់មានបន្ទូលថា ឥឡូវនេះ ចូរយកកូនប្រុសអ្នក គឺអ៊ីសាក ជាកូនប្រុសតែមួយគត់របស់អ្នកដែល អ្នកស្រឡាញ់ រួចយកទៅឯស្រុកម៉ូរីយ៉ា ហើយថ្វាយវាជាតង្វាយដុតនៅលើភ្នំមួយ ដែលខ្ញុំនឹងប្រាប់ដល់អ្នក។ រួចអ័ប្រាហាំក៏ក្រោកឡើងពីព្រឹកព្រលឹម ហើយដាក់កែបលើខ្នងលារបស់គាត់ រួចនាំអ្នកបម្រើកម្លោះៗពីរនាក់ទៅជាមួយគាត់ ព្រមទាំងអ៊ីសាកជាកូនគាត់ផង រួចក៏ពុះអុសសម្រាប់រៀបចំតង្វាយដុត និងក្រោកឡើង ហើយចេញទៅកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់គាត់។

លោកុប្បត្តិ ២២:៩-១០ ពួកគេក៏មកដល់កន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់គាត់ រួចអ័ប្រាហាំក៏ស្អាងអាសនាមួយនៅទីនោះ ហើយរៀបអុសតាមលំដាប់ រួចចងអ៊ីសាកជាកូនរបស់គាត់ ហើយដាក់អ៊ីសាកលើអុសនៅលើអាសនានោះ។ រួចអ័ប្រាហាំក៏លូកដៃរបស់គាត់ ហើយយកកាំបិតបម្រុងសម្លាប់កូនរបស់គាត់។

កិច្ចការនៃការគ្រប់គ្រង និងកិច្ចការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ផ្ដើមចេញពីការដែលលោកអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាកជាយញ្ញបូជា

ព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងទៅកាន់លោកអ័ប្រាហាំថា ទ្រង់នឹងប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ឱ្យលោក អ័ប្រាហាំក៏សម្រេចការពិត។ នេះមិនមែនមានន័យថា ផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ឈប់ត្រឹមនេះនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ផែនការដ៏មហិមារបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ការគ្រប់គ្រង និងការសង្គ្រោះរបស់មនុស្សជាតិ ទើបតែចាប់ផ្ដើមប៉ុណ្ណោះ ចំណែកឯព្រះពរដែលទ្រង់ប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ដល់អ័ប្រាហាំ គឺគ្រាន់តែជាការចាប់ផ្ដើមផែនការគ្រប់គ្រងជារួមរបស់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ។ នៅគ្រានោះ តើមាននរណាទៅដឹងថា សង្គ្រាមរវាងព្រះជាម្ចាស់និងសាតាំង បានចាប់ផ្ដើមដោយស្ងាត់ៗ នៅពេលដែលអ័ប្រាហាំបានថ្វាយអ៊ីសាកជាយញ្ញបូជាទៅ?

ព្រះជាម្ចាស់មិនខ្វល់ថាមនុស្សល្ងង់ខ្លៅឬអត់នោះទេ ទ្រង់គ្រាន់តែបង្គាប់ឱ្យគេស្មោះត្រង់ប៉ុណ្ណោះ

បន្ទាប់ទៅនេះ យើងនឹងមើលថាតើព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើអ្វីខ្លះចំពោះលោកអ័ប្រាហាំ។ នៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរលោកុប្បត្តិ ២២:២ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានសេចក្ដីបង្គាប់ដល់អ័ប្រាហាំ ដូចតទៅ៖ «ចូរយកកូនប្រុសអ្នក គឺអ៊ីសាក ជាកូនប្រុសតែមួយគត់របស់អ្នកដែលអ្នកស្រឡាញ់ រួចយកទៅឯស្រុកម៉ូរីយ៉ា ហើយថ្វាយវាជាតង្វាយដុតនៅលើភ្នំមួយ ដែលខ្ញុំនឹងប្រាប់ដល់អ្នក»។ អត្ថន័យនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ច្បាស់លាស់ណាស់ គឺទ្រង់កំពុងមានបន្ទូលប្រាប់អ័ប្រាហាំឱ្យថ្វាយអ៊ីសាកជាកូនប្រុសតែម្នាក់គត់ដែលគាត់ស្រឡាញ់នោះ ជាតង្វាយដុត។ ក្រឡេកមកមើលពេលសព្វថ្ងៃនេះវិញ តើសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ នៅតែផ្ទុយពីសញ្ញាណរបស់មនុស្សដែរឬទេ? ផ្ទុយ! អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនៅគ្រានោះ គឺផ្ទុយពីសញ្ញាណរបស់មនុស្ស ហើយមនុស្សមិនយល់ឡើយ។ នៅក្នុងសញ្ញាណរបស់មនុស្ស គេជឿដូច្នេះថា នៅពេលដែលមនុស្សមិនជឿ ហើយគិតថាមិនអាចទៅរួច នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ឱ្យគាត់ ហើយបន្ទាប់ពីគាត់បានកូនប្រុសម្នាក់ហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បង្គាប់ឱ្យគាត់ថ្វាយកូនប្រុសរបស់គាត់ជាយញ្ញបូជាទៅវិញ។ នេះពិតជាមិនគួរឱ្យជឿទាល់តែសោះ! តើព្រះជាម្ចាស់មានបំណងចង់ធ្វើអ្វីឱ្យប្រាកដទៅ? តើព្រះជាម្ចាស់មានចេតនាអ្វីឱ្យប្រាកដទៅ? ទ្រង់បានប្រទានកូនប្រុសម្នាក់ដល់អ័ប្រាហាំដោយឥតលក្ខខណ្ឌ តែទ្រង់ក៏បានបង្គាប់ឱ្យអ័ប្រាហាំថ្វាយតង្វាយដោយឥតលក្ខខណ្ឌវិញដែរ។ តើចំណុចនេះហួសហេតុដែរទេ? តាមទស្សនៈរបស់ភាគីទីបី រឿងនេះមិនត្រឹមតែហួសហេតុនោះទេ តែថែមទាំងជាករណី «បង្ករឿងឥតមូលហេតុ» ថែមទៀតផង។ ប៉ុន្តែ អ័ប្រាហាំផ្ទាល់ក៏មិនជឿថា ព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ច្រើនពេកនោះដែរ។ ទោះបីជាគាត់មានគំនិតផ្ទាល់ខ្លួនតិចតូចអំពីរឿងនេះ ហើយទោះបីជាគាត់សង្ស័យនឹងព្រះជាម្ចាស់បន្តិចក៏ដោយ ក៏គាត់នៅតែរៀបចំថ្វាយតង្វាយដដែល។ ត្រង់ចំណុចនេះ តើអ្នកឃើញអ្វីខ្លះដែលបង្ហាញថា អ័ប្រាហាំព្រមថ្វាយកូនប្រុសរបស់គាត់មែន? តើក្នុងឃ្លាទាំងនេះ ចង់បានន័យថាម៉េច? អត្ថបទដើម កត់ត្រាទុកដូចតទៅនេះថា៖ «រួចអ័ប្រាហាំក៏ក្រោកឡើងពីព្រឹកព្រលឹម ហើយដាក់កែបលើខ្នងលារបស់គាត់ រួចនាំអ្នកបម្រើកម្លោះៗពីរនាក់ទៅជាមួយគាត់ ព្រមទាំងអ៊ីសាកជាកូនគាត់ផង រួចក៏ពុះអុសសម្រាប់រៀបចំតង្វាយដុត និងក្រោកឡើង ហើយចេញទៅកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់គាត់» (លោកុប្បត្តិ ២២:៣)។ «ពួកគេក៏មកដល់កន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់គាត់ រួចអ័ប្រាហាំក៏ស្អាងអាសនាមួយនៅទីនោះ ហើយរៀបអុសតាមលំដាប់ រួចក៏ចងអ៊ីសាកជាកូនរបស់គាត់ ហើយដាក់អ៊ីសាកលើអុសនៅលើអាសនានោះ។ រួចអ័ប្រាហាំក៏លូកដៃរបស់គាត់ ហើយយកកាំបិតបម្រុងសម្លាប់កូនរបស់គាត់» (លោកុប្បត្តិ ២២:៩-១០)។ នៅពេលដែលអ័ប្រាហាំលូកដៃយកកាំបិតបម្រុងសម្លាប់កូនរបស់គាត់ តើព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញពីទង្វើរបស់គាត់ដែរឬទេ? ទតឃើញ។ ដំណើររឿងទាំងមូល តាំងពីគ្រាដើមនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាកជាយញ្ញបូជា រហូតដល់ពេលដែលលោកអ័ប្រាហាំលើកកាំបិតបម្រុងនឹងសម្លាប់កូនរបស់គាត់ បង្ហាញឱ្យព្រះជាម្ចាស់ឃើញពីដួងចិត្តរបស់អ័ប្រាហាំ ហើយទោះបីពីមុន គាត់ល្ងីល្ងើ ល្ងង់ខ្លៅ និងយល់ខុសចំពោះព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏នៅពេលនោះ ដួងចិត្តដែលអ័ប្រាហាំចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ជាដួងចិត្តស្មោះត្រង់ពិតប្រាកដ ហើយគាត់ពិតជាបម្រុងនឹងថ្វាយអ៊ីសាក ជាកូនប្រុសដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានមកឱ្យគាត់ ទៅព្រះជាម្ចាស់វិញមែន។ ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញថា គាត់មានការស្ដាប់បង្គាប់ ជាការស្ដាប់បង្គាប់ដែលព្រះអង្គសព្វព្រះទ័យចង់បានណាស់។

ចំពោះមនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការជាច្រើនដែលរកយល់មិនបាន និងរកជឿមិនបាន។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់ចាត់ចែងនរណាម្នាក់ ការចាត់ចែងនោះតែងតែផ្ទុយពីសញ្ញាណរបស់មនុស្ស ហើយមនុស្សរកយល់មិនបាន តែភាពមិនចុះសម្រុង និងលក្ខណៈដែលយល់មិនបាននោះហើយ ដែលជាការល្បងល និងជាការពិសោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស។ ចំណែកឯអ័ប្រាហាំវិញ គាត់អាចបង្ហាញពីការស្ដាប់បង្គាប់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងខ្លួនគាត់ ដែលជាលក្ខខណ្ឌមូលដ្ឋានគ្រឹះដ៏សំខាន់ដែលគាត់អាចបំពេញតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ទាល់តែពេលដែលអ័ប្រាហាំអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទាល់តែពេលដែលគាត់ថ្វាយអ៊ីសាក ទើបព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍ជឿទុកចិត្តប្រាកដ និងសព្វព្រះហឫទ័យចំពោះមនុស្សជាតិ ពោលគឺចំពោះអ័ប្រាហាំ ជាមនុស្សដែលព្រះអង្គបានរើសតាំង។ ទាល់តែនៅពេលនោះ ទើបព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដថា មនុស្សម្នាក់ដែលទ្រង់បានរើសតាំងនេះ គឺជាអ្នកដឹកនាំដ៏សំខាន់ម្នាក់ដែលអាចបំពេញសេចក្ដីសន្យារបស់ទ្រង់បាន និងអាចអនុវត្តផែនការគ្រប់គ្រប់របស់ទ្រង់ជាបន្តបន្ទាប់បាន។ ទោះបីវាត្រឹមជាការល្បងល និងការពិសោធក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍សព្វព្រះទ័យដែរ ទ្រង់ជ្រាបពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សចំពោះទ្រង់ ហើយទ្រង់ត្រូវមនុស្សកម្សាន្តព្រះទ័យ ដែលពីមុនមក ទ្រង់មិនដែលមានអារម្មណ៍បែបនេះឡើយ។ ក្នុងវេលាដែលអ័ប្រាហាំលើកកាំបិតបម្រុងនឹងសម្លាប់អ៊ីសាក តើព្រះជាម្ចាស់បានឃាត់គាត់ដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់មិនបានឱ្យអ័ប្រាហាំថ្វាយអ៊ីសាកទេ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់ពុំមានចេតនាចង់យកជីវិតអ៊ីសាកឡើយ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានបញ្ឈប់អ័ប្រាហាំទាន់ពេល។ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ការស្ដាប់បង្គាប់របស់អ័ប្រាហាំបានជាប់ការសាកល្បងហើយ អ្វីដែលគាត់បានធ្វើ គឺគ្រប់គ្រាន់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានទតឃើញពីលទ្ធផលនៃកិច្ចការដែលទ្រង់មានចេតនានឹងធ្វើនោះដែរ។ តើលទ្ធផលនេះគាប់ព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? អាចនិយាយបានថា លទ្ធផលនេះ គាប់ព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់ ជាលទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បាន ហើយជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់ឃើញជាយូរមកហើយ។ តើនេះជាការពិតទេ? ទោះបីព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីខុសៗគ្នាក្នុងបរិបទផ្សេងៗគ្នា ដើម្បីសាកល្បងមនុស្សម្នាក់ៗក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានទតឃើញអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យចង់ឃើញតាមរយៈទង្វើរបស់អ័ប្រាហាំដែរ ទ្រង់ទតឃើញថា ដួងចិត្តរបស់អ័ប្រាហាំ ជាដួងចិត្តពិត ហើយការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ ឥតលក្ខខណ្ឌនោះទេ។ ច្បាស់ណាស់ថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានអ្វីដែល «ឥតលក្ខខណ្ឌ» បែបនេះ។ មនុស្សតែងពោលជារឿយៗថា៖ «ខ្ញុំបានថ្វាយតង្វាយនេះហើយ ខ្ញុំបានថ្វាយតង្វាយនោះហើយ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនសព្វព្រះទ័យនឹងខ្ញុំទៀត? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់នៅតែល្បងលខ្ញុំទៀត? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់នៅតែបន្តសាកល្បងខ្ញុំទៀត?» ចំណុចនេះបង្ហាញពីការពិតមួយថា៖ ព្រះជាម្ចាស់មិនទាន់បានទតឃើញពីដួងចិត្តរបស់អ្នក និងមិនទាន់ទទួលបានដួងចិត្តរបស់អ្នកនៅឡើយទេ។ នេះមានន័យថា ទ្រង់មិនទាន់បានទតឃើញពីភាពស្មោះត្រង់ ដូចគ្រាដែលអ័ប្រាហាំអាចលើកកាំបិតបម្រុងនឹងសម្លាប់កូនគាត់ដោយផ្ទាល់ដៃ និងថ្វាយកូននោះដល់ព្រះជាម្ចាស់នៅឡើយទេ។ ទ្រង់មិនទាន់បានទតឃើញការស្ដាប់បង្គាប់ឥតលក្ខខណ្ឌរបស់អ្នកនៅឡើយទេ ហើយទ្រង់ក៏មិនទទួលបានការកម្សាន្តព្រះទ័យពីអ្នកដែរ។ ដូច្នេះ នេះជារឿងធម្មតាទេ ដែលព្រះជាម្ចាស់នៅតែសាកល្បងអ្នកនោះ។ តើនេះមិនមែនជាការពិតទេឬអី?

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ II» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់