ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សអំពី «សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់» មេរៀនដែលជ្រាលជ្រៅបំផុតក្នុងចំណោមមេរៀនទាំងអស់ គឺទ្រង់បានផ្ដោតទៅលើការមានបន្ទូលអំពីប្រធានបទនេះនៅក្នុង «ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះវិញ្ញាណទាំង ៧» ដែលបណ្ដាលឱ្យមនុស្សទាំងអស់ព្យាយាមស្គាល់ពីភាពទទេស្អាតនៃជីវិតរបស់មនុស្ស ដូច្នេះហើយ ពួកគេជីកកកាយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតប្រាកដនៅក្នុងពួកគេ។ តើអ្នកដែលរស់នៅក្នុងជំហានបច្ចុប្បន្នមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណា? តើអ្នករាល់គ្នាដឹងទេ? គ្មានដែនកំណត់ចំពោះមេរៀនអំពី «ការស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់» ឡើយ។ តើការយល់ដឹងប្រភេទណាដែលមនុស្សទាំងអស់មានអំពីជីវិតរបស់មនុស្ស? តើអ្វីជាអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះការស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់? តើពួកគេចង់ ឬមិនចង់ស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់? តើពួកគេដើរតាមហ្វូងមនុស្សដ៏ធំ ឬស្អប់សាច់ឈាម? ទាំងអស់នេះគឺជារបស់សព្វសារពើដែលអ្នករាល់គ្នាគួរតែច្បាស់លាស់ និងយល់។ តើពិតជាគ្មានអ្វីសោះឬនៅក្នុងមនុស្ស? «ខ្ញុំចង់ឱ្យមនុស្សស្រឡាញ់ខ្ញុំយ៉ាងពិតប្រាកដ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ បច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សនៅតែដើរលបៗ ដោយមិនអាចថ្វាយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតរបស់ពួកគេចំពោះខ្ញុំឡើយ។ នៅក្នុងការគិតស្រមៃរបស់ពួកគេ ពួកគេជឿថា ប្រសិនបើពួកគេថ្វាយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតដល់ខ្ញុំ នោះពួកគេនឹងមិនទទួលបានអ្វីសោះ»។ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលទាំងនេះ តើពាក្យ «សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិត» មានន័យដូចម្ដេចឱ្យប្រាកដ? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់នៅតែស្នើសុំសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សនៅក្នុងសម័យកាលនេះ នៅពេលដែល «មនុស្សទាំងអស់ស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់»? ដូច្នេះ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺបង្គាប់ឱ្យមនុស្សសរសេរអត្ថន័យនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតនៅលើក្រដាសចម្លើយ ដូច្នេះហើយនេះគឺច្បាស់ជាកិច្ចការផ្ទះដែលព្រះជាម្ចាស់ដាក់ឱ្យមនុស្សធ្វើមិនខាន។ ដោយសារតែជំហាននៃបច្ចុប្បន្ននេះ សូម្បីតែព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើការទាមទារដ៏ច្រើនពីមនុស្សក៏ដោយ ក៏មនុស្សមិនទាន់បានទទួលសេចក្ដីតម្រូវដើមរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្សដែរ។ ម៉្យាងទៀត ពួកគេមិនទាន់វិនិយោគកម្លាំងទាំងអស់របស់ពួកគេក្នុងការស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងការមិនពេញចិត្តរបស់ពួកគេ ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមានសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សដដែល រហូតទាល់តែកិច្ចការនេះមានលទ្ធផល ហើយទ្រង់ទទួលបានសិរីល្អនៅក្នុងកិច្ចការនេះ។ តាមពិត កិច្ចការនៅលើផែនដី គឺត្រូវបានបញ្ចប់ដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ មានតែពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ចប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ទើបទ្រង់បញ្ជាក់ទៅកាន់មនុស្សអំពីកិច្ចការដ៏មានសារៈសំខាន់បំផុតនៃកិច្ចការទាំងអស់។ នៅពេលដែលកិច្ចការរបស់ទ្រង់បញ្ចប់ ប្រសិនបើទ្រង់ប្រទានសេចក្ដីស្លាប់ដល់មនុស្ស តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះមនុស្ស តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងតើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះសាតាំង? មានតែពេលដែលសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សនៅលើផែនដីត្រូវបានចម្រាញ់ប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចនិយាយបានថា «ព្រះជាម្ចាស់បានយកឈ្នះមនុស្ស»។ ប្រសិនបើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សមិនត្រូវបានចម្រាញ់ទេ នោះមនុស្សនឹងនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើទុក្ខបុកម្នេញមនុស្ស ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងមានភាពអាម៉ាស់មិនខាន។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនភ្លីភ្លើ ដែលបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ដោយគ្មានការខ្សឹបខ្សៀវឡើយ។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលកិច្ចការត្រូវបានបញ្ចប់ដ៏ឆាប់ខាងមុខ នោះមានរលកនៃចិត្តឆេះឆួលក្នុងការស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយការស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ក្លាយជាបញ្ហាសំខាន់មួយ។ ជាការពិត សេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់នេះ មិនត្រូវបានធ្វើឱ្យខូចដោយសារមនុស្សឡើយ។ វាគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់មួយដែលមិនផិតក្បត់ ដូចជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ស្មោះត្រង់របស់ភរិយាចំពោះស្វាមីរបស់នាងអ៊ីចឹង ឬដូចជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពេត្រុសដូច្នោះដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនចង់បានសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យ៉ូប និងប៉ុលទេ ប៉ុន្តែចង់បានសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូវចំពោះព្រះយេហូវ៉ា ដែលជាសេចក្ដីស្រឡាញ់រវាងព្រះវរបិតា និងព្រះរាជបុត្រា៖ «ដោយគិតតែពីព្រះវរបិតា ដោយគ្មានការគិតដល់ការបាត់បង់ ឬការទទួលបានផ្ទាល់ខ្លួន ការស្រឡាញ់តែព្រះវរបិតា ហើយគ្មានអ្នកណាផ្សេង និងមិនសុំអ្វីផ្សេងទៀត»។ តើមនុស្សអាចធ្វើបែបនេះបានទេ?

ប្រសិនបើពួកយើងប្រៀបធៀបអ្នកជាមួយអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើ ដែលទ្រង់មិនមែនមានភាពជាមនុស្សពេញលេញ តើពួកយើងគិតដូចម្ដេច? តើអ្នកបានចូលមកក្នុងភាពជាមនុស្សពេញលេញរបស់អ្នករាល់គ្នាបានចម្ងាយប៉ុនណាហើយ? តើអ្នកអាចទទួលបាន ១០ នូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវបានធ្វើទេ? តើអ្នកមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីទៅកាន់ឈើឆ្កាងសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? តើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ អាចនាំយកនូវភាពអាម៉ាស់ដាក់សាតាំងឬទេ? ហើយតើអ្នកបានបញ្ចេញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះមនុស្សបានប៉ុន្មាន? តើវាត្រូវបានជំនួសដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? តើអ្នកពិតជាអត់ទ្រាំគ្រប់យ៉ាង ដើម្បីសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ចូរគិតមួយសន្ទុះអំពីពេត្រុស ដែលបានរស់នៅកាលពីជំនាន់មុន ហើយបន្ទាប់មកសម្លឹងមើលខ្លួនអ្នករាល់គ្នាដែលជាមនុស្សនៅបច្ចុប្បន្ននេះ គឺពិតជាមានភាពមិនស្របគ្នាជាច្រើន។ អ្នកមិនស័ក្ដិសមឈរនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា តើមានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ឬក៏មានសេចក្ដីស្រឡាញ់កាន់តែច្រើនសម្រាប់អារក្ស? បញ្ហានេះគួរតែត្រូវបានថ្លឹងថ្លែងនៅទីបំផុត ដើម្បីឱ្យឃើញថា តើខាងណាខ្ពស់ជាង តើសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់មានពិតប្រាកដប៉ុន្មាននៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា? តើអ្នកស័ក្ដិសមនឹងស្លាប់នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? មូលហេតុដែលព្រះយេស៊ូវអាចឈរនៅលើឈើឆ្កាងបាន គឺដោយសារតែបទពិសោធរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី គឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីនាំយកភាពអាម៉ាស់ដាក់លើសាតាំង ហើយ ដោយសារតែហេតុផលនោះប៉ុណ្ណោះ ទើបព្រះដ៏ជាបិតា អនុញ្ញាតយ៉ាងក្លាហានឱ្យទ្រង់បញ្ចប់កិច្ចការជំហាននោះ។ គឺដោយសារតែការលំបាកដែលទ្រង់បានទទួលរងទុក្ខ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ណាស់ណាទេ។ ដូច្នេះ អ្នកត្រូវតែបន្តដកបទពិសោធន៍ សម្រេចបាននូវការមានព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នក និងគ្មានអ្វីផ្សេងទៀតឡើយ តើអ្នកអាចសម្រេចកិច្ចការនេះបានទេ? ចេញពីនេះ យើងអាចឃើញថា អ្នកស្អប់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណា ហើយអ្នកស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនប៉ុនណា។ វាមិនមែនដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ទាមទារច្រើនពេកពីមនុស្សឡើយ ប៉ុន្តែគឺមនុស្សមិនខំធ្វើកិច្ចការទេតើ។ តើនេះមិនមែនជាភាពពិតនៃស្ថានភាពទេឬ? ប្រសិនបើមិនមែនទេ តើអ្នកបានរកឃើញភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់ច្រើនប៉ុនណានៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ ហើយតើអ្នករកឃើញភាពគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមច្រើនប៉ុនណានៅក្នុងអ្នករាល់គ្នា? អ្នកគួរតែពិចារណាឱ្យបានដិតដល់ចំពោះអ្វីៗទាំងនេះ។ វាសមស្របដែលនិយាយថា មានមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះនៅក្រោមស្ថានសួគ៌ ដែលស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែតើអ្នកអាចជាអ្នកត្រួសត្រាយម្នាក់ដែលបំបែកកំណត់ត្រាពិភពលោក និងស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ទ្រង់មិនបង្គាប់អ្វីពីមនុស្សឡើយ។ តើមនុស្សមិនអាចថ្វាយកិត្តិយសដល់ទ្រង់ខ្លះទេឬចំពោះការមិនបង្គាប់នេះ? តើអ្នកមិនអាចសម្រេចបានសូម្បីតែប៉ុននេះឬ? តើនៅមានអ្វីផ្សេងទៀតត្រូវនិយាយឬទេ?