លោកុប្បត្តិ ១៨:២៦ រួចព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថា ប្រសិនបើអញឃើញមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុងសូដុម នោះអញនឹងទុកជីវិតដល់មនុស្សអស់នៅក្នុងទីក្រុងនេះ ដោយយល់ដល់អ្នកទាំងនោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:២៩ រួចលោកក៏ទូលទៅទ្រង់ម្ដងទៀត ហើយនិយាយថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែសែសិបនាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា អញនឹងមិនធ្វើទោសគេទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតសែសិបនាក់នោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:៣០ រួចលោកទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែសាមសិបនាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា អញនឹងមិនធ្វើទោសគេទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតសាមសិបនាក់នោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:៣១ រួចលោកទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែម្ភៃនាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា អញនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតម្ភៃនាក់នោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:៣២ រួចលោកទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា អញនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតដប់នាក់នោះ។

មានសម្រង់អត្ថបទមួយចំនួនតូចដែលអញបានជ្រើសរើសពីព្រះគម្ពីរ។ អត្ថបទ ទាំងនោះមិនពេញលេញ ដូចកំណែដើមទេ។ ប្រសិនបើអ្នក​រាល់គ្នា ចង់ឃើញអត្ថបទដើម អ្នក​អាចបើកអត្ថបទទាំងនោះមើលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរខ្លួនឯងបាន ដើម្បីចំណេញពេលវេលា ខ្ញុំ​បានរំលងនូវចំណែកខ្លឹមសារដើម។ នៅក្នុងនេះ ខ្ញុំ​មានអត្ថបទ និងប្រយោគសំខាន់មួយចំនួនដែលបានសម្រិតសម្រាំងរួច ដោយដកចេញនូវប្រយោគខ្លះដែលពុំមានពាក់ព័ន្ធនឹងការប្រកបគ្នារបស់យើងនៅថ្ងៃនេះ។ ក្នុងអត្ថបទ និងខ្លឹមសារដែលយើងជជែកគ្នា យើងផ្ដោតរំលងសេចក្ដីពិស្ដារពីសាច់រឿង និងកិរិយារបស់មនុស្សនៅក្នុងសាច់រឿង ផ្ទុយទៅវិញ យើងនិយាយតែអំពីអ្វីដែលជាព្រះតម្រិះ និងគំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រានោះ។ នៅក្នុងព្រះតម្រិះ និងគំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងនឹងមើលឃើញនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយតាមរយៈ​អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ យើងនឹងមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់ដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយ​យើងនឹងសម្រេចនូវគោលបំណងរបស់យើងនៅ​ក្នុង​នេះ​ឲ្យបាន។

ព្រះជាម្ចាស់យកព្រះហឫទ័យទុកដាក់តែចំពោះអស់អ្នកណាដែលអាចស្ដាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយដើរតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ

អត្ថបទខាងលើ មានពាក្យគន្លឹះជាច្រើនគឺ៖ ចំនួន។ ដំបូង ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះបន្ទូលថា ប្រសិនបើទ្រង់ឃើញមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុង នោះទ្រង់នឹងទុកទីក្រុងទាំងមូល មានន័យថា ទ្រង់នឹងមិនបំផ្លាញទីក្រុងនេះទេ។ តាមការពិត តើមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុមសូដុមទេ? គ្មានទេ។ ក្រោយមក មិនយូរប៉ុន្មាន តើលោកអ័ប្រាហាំទូល​អ្វីខ្លះទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់? លោកទូល​ថាថា ប្រហែលជាឃើញមានតែសែសិបនាក់ទេ នៅទីនោះ? រួចព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា អញនឹងមិនបំផ្លាញវាទេ។ បន្ទាប់មក លោកអ័ប្រាហាំទូល​ថា ប្រហែលជាមានតែសាមសិបនាក់ទេ? ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា អញនឹងមិនបំផ្លាញវាទេ។ ចុះបើ​មានតែម្ភៃនាក់? អញនឹងមិនបំផ្លាញវាទេ។ ចុះ​បើ​ដប់នាក់? អញនឹងមិនបំផ្លាញវាទេ។ ការពិត តើមានមនុស្សសុចរិតដប់នាក់នៅក្នុងក្រុងនេះទេ? គ្មានដប់នាក់​ទេ គឺ​មាន​តែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ម្នាក់នោះគឺលោក​ឡុត។ នៅពេលនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែម្នាក់គត់ក្នុងក្រុងសូដុម ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់តឹងតែងពេក ឬតម្រូវដាច់ខាតពេក​នៅ​ពេលដែល​និយាយដល់ចំនួននេះមែនទេ? ទេ ព្រះអង្គពុំមែនបែបនេះទេ! ដូច្នេះហើយ នៅ​ពេលដែល​មនុស្សនៅតែសួរថា «ចុះបើមានតែ សែសិបនាក់?» «ចុះបើមានតែសាមសិបនាក់?» គាត់ទម្លាក់ដល់ត្រឹម «ចុះបើមានតែដប់នាក់?» ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ប្រសិនបើមានតែដប់នាក់ ក៏អញនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះដែរ អញនឹងទុកវា ហើយលើកលែងទោសដល់មនុស្សផ្សេងទៀតក្រៅពីមនុស្សដប់នាក់នេះផង»។ ប្រសិនបើមានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ នោះល្មមគួរឲ្យ អាណិតហើយ តែមែនទែនទៅមនុស្សសុចរិតនៅក្នុងក្រុងសូដុមមានមិនដល់ចំនួននោះទេ។ ដូច្នេះ អ្នក​ឃើញទេ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ អំពើបាប និងសេចក្ដីអាក្រក់របស់មនុស្សក្នុងទីក្រុងនេះ វាហួសល្បត់ដល់ថ្នាក់ព្រះជាម្ចាស់លែងមានជម្រើសអ្វីផ្សេង ក្រៅតែពីបំផ្លាញពួកគេឡើយ។ តើព្រះជាម្ចាស់មានន័យដូចម្ដេច នៅពេលដែល​ទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ប្រសិនបើមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់? ចំនួននេះមិនសំខាន់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទេ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺ ទីក្រុងនេះមានមនុស្សសុចរិតដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វ​ព្រះ​ហឫទ័យ​ចង់បានដែរឬអត់។ ប្រសិនបើទីក្រុង នេះមានមនុស្សសុចរិតតែម្នាក់ ព្រះជាម្ចាស់មុខជាមិនអនុញ្ញាតឲ្យពួកគេវេទនា ដោយសារតែការ​បំផ្លាញ​របស់ទ្រង់ចំពោះទីក្រុងនេះឡើយ។ តើនេះមានន័យដូចម្ដេច? ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់នឹងបំផ្លាញ ឬមិនបំផ្លាញទីក្រុងនេះក្ដី ហើយទោះបីជាក្នុងទីក្រុងនេះ មានមនុស្សសុចរិតប៉ុន្មាននាក់ក្ដី ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ទីក្រុងដែលពោរពេញដោយអំពើបាបនេះ ត្រូវបណ្ដាសារ និងគួរឲ្យខ្លាចណាស់ ថែមទាំងគួរតែវិនាស គួរតែរលាយបាត់ពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខណៈដែលមនុស្សសុចរិតគួរនៅមានវិញ។ មិនថាយុគសម័យណា មិនថាការវិវឌ្ឍរបស់មនុស្សដល់ដំណាក់កាលណា ក៏ឥរិយាបថរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនប្រែប្រួលដែរ៖ ទ្រង់ស្អប់សេចក្ដីអាក្រក់ ហើយខ្វល់ខ្វាយចំពោះមនុស្សដែលសុចរិតនៅក្នុងព្រះនេត្រទ្រង់។ ឥរិយាបថច្បាស់លាស់របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ក៏ជាការបើកសម្ដែងពីលក្ខណៈពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដោយ​សារគ្មានមនុស្សសុចរិតម្នាក់សោះនៅក្នុងទីក្រុងនេះ ទើបព្រះជាម្ចាស់លែងរារែកតទៅទៀត។ លទ្ធផលចុងក្រោយ គឺក្រុងសូដុមត្រូវវិនាសដោយចៀសមិនរួច។ តើអ្នក​រាល់គ្នាមើលឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងរឿង នេះ? នៅសម័យនោះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនោះទេ ប្រសិន​បើមានមនុស្សសុចរិតតែហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុងនោះ ទ្រង់ក៏មិនបំផ្លាញវាដែរ ប្រសិនបើមានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ មានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងសម្រេចអត់ទោស ហើយអធ្យាស្រ័យចំពោះមនុស្សជាតិ ឬធ្វើកិច្ចការណែនាំ ដ្បិតមានមនុស្សតិច​តួច​ប៉ុណ្ណោះដែលអាចគោពកោតខ្លាច និងថ្វាយបង្គំទ្រង់។ ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យតម្លៃចំពោះទង្វើ​សុចរិតរបស់មនុស្សណាស់ ទ្រង់ឲ្យតម្លៃខ្ពស់ចំពោះមនុស្សដែលអាចថ្វាយបង្គំទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏ឲ្យតម្លៃខ្ពស់ដល់មនុស្សដែល​អាចធ្វើទង្វើល្អ នៅចំពោះព្រះអង្គដែរ។

តាំងពីសម័យដើមដំបូងបង្អស់មកទល់នឹងបច្ចុប្បន្ន តើអ្នក​រាល់គ្នាធ្លាប់អានអំពីការដែលជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់ពីសេចក្ដីពិត ឬមានបន្ទូលអំពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់មនុស្សណាម្នាក់ក្នុងព្រះគម្ពីរដែរឬទេ? ទេ គ្មានទេ។ ព្រះបន្ទូលរបស់​​ព្រះជាម្ចាស់ទៅ​កាន់មនុស្សដែលយើងអាននេះ គឺមានតែប្រាប់មនុស្សពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើប៉ុណ្ណោះ​។ អ្នកខ្លះក៏បានចេញទៅ ហើយធ្វើតាម អ្នកខ្លះក៏មិនធ្វើតាម អ្នកខ្លះក៏ជឿ ហើយអ្នកខ្លះក៏មិនជឿ។ មានតែប៉ុណ្ណឹង។ ដូច្នេះ មនុស្សសុចរិតនៅសម័យនោះ គឺមនុស្សសុចរិតនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រឹមតែជាមនុស្សដែលអាចស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងធ្វើតាមបញ្ញត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជាអ្នកបម្រើដែលអនុវត្តព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងចំណោមមនុស្ស។ តើមនុស្សបែបនេះអាចហៅថាជាមនុស្សដែលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើពួកគេអាចត្រូវគេហៅ ថាជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសឲ្យគ្រប់លក្ខណ៍ដែរឬទេ? អត់ទេ ពួកគេមិនអាចហៅថាជាមនុស្សបែបនោះឡើយ! ដូច្នេះមិនថាចំនួនពួកគេប៉ុន្មាននាក់នោះ​ទេ នៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ តើមនុស្សទាំងនេះសមនឹងហៅថាជាមនុស្សជំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរទេ? តើពួកគេអាចហៅថាជាស្មរបន្ទាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ច្បាស់ជាមិនអាចទេ! ពួកគេច្បាស់ជាមិនសមនឹងហៅថាជាមនុស្សជំនិត និងជាស្មរបន្ទាល់ទេ។ ហេតុនេះ តើព្រះជាម្ចាស់ហៅមនុស្សបែបនេះថាជាអ្វី? នៅក្នុងព្រះគម្ពីរ គឺគិតត្រឹមអត្ថបទគម្ពីរដែលយើងទើបតែអាន មានឧទាហរណ៍ជាច្រើនដែលព្រះជាម្ចាស់ហៅពួកគេថា «អ្នកបម្រើរបស់អញ»។ មានន័យថា គ្រានោះ នៅចំពោះព្រះនេត្រព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សសុចរិតទាំងនេះ គឺជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេគឺជាមនុស្សដែលបាន​បម្រើ​ព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដី។ ហើយតើព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះបែបណា ចំពោះការហៅបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ហៅពួកគេដូច្នេះ? តើព្រះជាម្ចាស់មានបទដ្ឋានក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ សម្រាប់ការហៅដែលទ្រង់ប្រើសម្រាប់​មនុស្សទេ? ទ្រង់ប្រាកដជាមាន។ ព្រះជាម្ចាស់មានបទដ្ឋានជាច្រើន ទោះបីជាទ្រង់ហៅពួកគេថាជាមនុស្សសុចរិត គ្រប់លក្ខណ៍ ទៀងត្រង់ ឬជាអ្នកបម្រើក្ដី​។ នៅ​ពេលដែល​ទ្រង់ហៅមនុស្សម្នាក់ថា គឺជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ គឺទ្រង់ជឿមោះមុតថា មនុស្សម្នាក់នេះអាចទទួលអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បាន អាចធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់បាន និងអាចអនុវត្តអ្វីដែលបង្គាប់មកតាមអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បាន។ តើមនុស្សម្នាក់នេះអនុវត្តអ្វីខ្លះ? ពួកគេអនុវត្តនូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ បង្គាប់ឲ្យមនុស្សធ្វើ ហើយអនុវត្តនៅលើផែនដី។ នៅគ្រានោះ តើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឲ្យមនុស្សធ្វើ និងអនុវត្តនៅលើផែនដី អាចហៅថាជាមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ទេ មិនអាចទេ។ ដ្បិតនៅគ្រានោះ ព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឲ្យមនុស្សធ្វើតែកិច្ចការងាយៗតិចតួចណាស់ ទ្រង់មានបន្ទូលជាសេចក្ដីបង្គាប់ងាយៗតិចតួច ដោយមាន​បន្ទូល​​ប្រាប់ឲ្យមនុស្សធ្វើតែកិច្ចការនេះ ឬកិច្ចការនោះប៉ុណ្ណោះ និងគ្មានអ្វីលើសពីនេះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើការតាមផែនការរបស់ទ្រង់ ដ្បិតនៅគ្រានោះ មានលក្ខខណ្ឌជាច្រើនដែលមិនទាន់មានវត្តមាន ពេលវេលាមិនទាន់ដល់ ហើយមនុស្សជាតិ​ពិបាកទទួលមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ណាស់ ដូច្នេះមាគ៌ារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនទាន់ត្រូវបានបញ្ចេញមកពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់បានឃើញមនុស្សសុចរិតដែលទ្រង់មានបន្ទូល ជាមនុស្សដែលយើងឃើញក្នុងនេះថាជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ ទោះបីជាសាមសិប ឬម្ភៃនាក់ក្ដី។ នៅពេលដែល​អ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់មកសណ្ឋិតលើអ្នកបម្រើទាំងនេះ ពួកគេនឹងអាចទទួលសារទាំងនោះ និងធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់ ហើយប្រព្រឹត្តតាមពាក្យរបស់អ្នកនាំសារនោះបាន។ ច្បាស់ណាស់ នេះគឺជាអ្វីដែលគួរតែត្រូវបានធ្វើ និងទទួលបាន ដោយមនុស្សដែលជាអ្នកបម្រើនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រិតប្រៀងក្នុងការដែលទ្រង់ហៅមនុស្សណាស់។ ទ្រង់មិនហៅពួកគេជាអ្នកបម្រើទ្រង់ទេ ដ្បិតពួកគេប្រៀបដូចជាអ្នក​រាល់គ្នានៅពេលនេះដែរ ពីព្រោះពួកគេបានស្ដាប់ឮការអធិប្បាយច្រើន ដឹងពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បម្រុងនឹងធ្វើ យល់ច្រើនអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងជ្រួតជ្រាបអំពីផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែ ដោយសារពួកគេមានភាពស្មោះត្រង់ក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេអាចអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ​នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ពួកគេ ពួកគេអាចលះបង់អ្វីដែលពួកគេកំពុងតែធ្វើ រួចអនុវត្តអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់។ ដូច្នេះ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ អត្ថន័យមួយផ្សេងទៀតនៃងារជាអ្នកបម្រើ គឺពួកគេបានរួមសហការជាមួយនឹងកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដី ហើយទោះបីជាពួកគេមិនមែនជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ពួកគេជាអ្នកប្រតិបត្តិ និងជាអ្នកអនុវត្តព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដីដែរ។ ពេលនោះ អ្នក​ឃើញថា អ្នកបម្រើ ឬមនុស្សសុចរិតទាំងនោះ ស្ពាយបន្ទុកដ៏ធំនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បម្រុងចាប់ផ្ដើមធ្វើនៅលើផែនដី មិនអាចធ្វើដោយគ្មានមនុស្សសហការជាមួយព្រះអង្គបានឡើយ ហើយតួនាទីដែលត្រូវបំពេញដោយអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមិនអាចជំនួសដោយអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ភារកិច្ចនីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ដល់អ្នកបម្រើទាំងអស់នេះ មានសារៈសំខាន់ចំពោះព្រះអង្គណាស់ ដូច្នេះហើយ ទ្រង់មិនអាចបាត់បង់ពួកគេបានទេ។ គ្មានកិច្ចសហការរបស់អ្នកបម្រើជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់ កិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិមុខជានៅទ្រឹង ហើយលទ្ធផលនៃផែនការគ្រប់គ្រង និងសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងទៅជាអាសារឥតការ។

ព្រះជាម្ចាស់មានពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា​យ៉ាងបរិបូរចំពោះ​មនុស្សដែលទ្រង់យក​ព្រះហឫទ័យទុកដាក់ ហើយមានពេញដោយសេចក្ដីក្រោធលើសលប់ចំពោះមនុស្សដែលទ្រង់ស្អប់ និងបដិសេធ។

នៅក្នុងរឿងក្នុងព្រះគម្ពីរ តើមានអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដប់​នាក់​ នៅក្នុងក្រុងសូដុមទេ? ទេ គ្មានទេ! តើទីក្រុងនេះសមនឹងឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទុកជីវិតឲ្យទេ? នៅក្នុងក្រុងនេះ មានមនុស្សម្នាក់គត់គឺ លោកឡុត ដែលបានទទួលអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ន័យនេះបញ្ជាក់ថា នៅក្នុងក្រុងនេះមានអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែម្នាក់គត់ ដូច្នេះហើយព្រះជាម្ចាស់គ្មានជម្រើសផ្សេង ក្រៅតែពីសង្គ្រោះលោក​ឡុត និងបំផ្លាញក្រុងសូដុមចោល​នោះ​ទេ។ ការដោះ​ដូរ​រវាងលោកអ័ប្រាហាំ និងព្រះជាម្ចាស់ដែល​បាន​លើ​ក​ឡើង​ខាងលើ អាចមើលទៅសាមញ្ញ ប៉ុន្តែ វាបង្ហាញអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅណាស់៖ មានគោលការណ៍ចំពោះសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមុនធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យ ទ្រង់នឹងចំណាយពេលយ៉ាងយូរ ដើម្បី សង្កេត និងព្រះ​តម្រិះ​ទុក ទ្រង់ដាច់ខាតមិនធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យ ឬក៏ធ្វើការសន្និដ្ឋាន មុនពេលវេលាមកដល់នោះទេ។ ការដោះ​ដូរ​រវាងលោកអ័ប្រាហាំ និងព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញឲ្យយើងឃើញថា ការដែលព្រះជាម្ចាស់សម្រេចព្រះទ័យបំផ្លាញក្រុងសូដុម គឺមិនខុសទេ សូម្បីតែបន្តិច ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបជាស្រេចហើយថា នៅក្នុងទីក្រុងនេះគ្មានមនុស្សសុចរិតសែសិបនាក់ សាមសិបនាក់ ឬម្ភៃនាក់នោះឡើយ។ សូម្បីតែដប់នាក់ក៏មិនមានផង។ មនុស្សសុចរិតតែម្នាក់គត់នៅក្នុងក្រុងនេះគឺ លោក​ឡុត។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងក្រុងសូដុម និងស្ថានការណ៍នានានៅក្នុងទីក្រុងនេះ ត្រូវបានសង្កេតមើល​ដោយព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបរឿងនេះច្បាស់ ដូចជាស្គាល់ព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ដែរ។ ដូច្នេះ ការសម្រេចព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ គឺមិនអាចខុសឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រៀបធៀបនឹងភាពពេញ​ដោយ​ព្រះ​ចេស្ដា​របស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សស្ពឹកស្រពន់ខ្លាំង ល្ងីល្ងើ និងល្ងង់ខ្លៅខ្លាំង គិតគូរមិនបានវែងឆ្ងាយ។ នេះគឺជាអ្វីដែលយើងមើលឃើញនៅក្នុងការសន្ទនារវាងលោកអ័ប្រាហាំ និងព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បញ្ចេញនិស្ស័យរបស់ទ្រង់តាំងពីគ្រាដើមដំបូង រហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ក្នុងនេះក៏មាននិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយើងគួរមើលឃើញដូចគ្នាដែរ។ ចំនួនសាមញ្ញ​នោះទេ វាមិនបង្ហាញពីអ្វីទាំងអស់ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងនេះមានការបង្ហាញចេញមួយដ៏សំខាន់ ស្ដីអំពីនិស្ស័យ​របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ដោយសារតែមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់។ តើនេះមកពីព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? ឬក៏មកពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការអធ្យាស្រ័យរបស់ព្រះអង្គ? តើអ្នក​រាល់គ្នាធ្លាប់ឃើញនិស្ស័យបែបនេះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ទោះ​បីជាមានមនុស្សសុចរិតត្រឹមតែដប់នាក់ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនបំផ្លាញក្រុងនោះដែរ ដោយសារតែមនុស្សសុចរិតទាំងដប់នាក់នោះ។ តើនេះមកការអធ្យាស្រ័យ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់មែន ឬមិនមែន? ដោយសារសេចក្ដី​មេត្តាករុណា ការអធ្យាស្រ័យ និងការ​យក​ព្រះទ័យទុកដាក់ដល់មនុស្សសុចរិត ទ្រង់នឹងមិនបំផ្លាញទីក្រុងនេះទេ។ នេះជាការអធ្យាស្រ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ តើយើងមើលឃើញលទ្ធផលអ្វីខ្លះ? នៅពេលដែលលោកអ័ប្រាហាំនិយាយថា «ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ទេ»។ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា «អញនឹងមិនបំផ្លាញវាទេ»។ ក្រោយមកទៀត លោកអ័ប្រាហាំក៏លែងនិយាយអ្វីទៀត ដ្បិតនៅក្នុងក្រុងសូដុម គ្មានមនុស្សសុចរិតដប់នាក់ដែលគាត់និយាយសំដៅនោះទេ រួចគាត់ក៏គ្មានអ្វីនិយាយតទៅទៀត ហើយនៅពេលនោះគាត់ក៏យល់មូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យបំផ្លាញក្រុងសូដុម។ នៅក្នុងនេះ តើអ្នក​រាល់គ្នាមើលឃើញនិស្ស័យអ្វីខ្លះរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើការតាំងព្រះទ័យអ្វីខ្លះ? ព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យរួចហើយថា ប្រសិនបើក្រុងនេះគ្មានមនុស្សសុចរិតដប់នាក់ទេ នោះទ្រង់នឹងមិនអនុញ្ញាតឲ្យវានៅមានទៀតទេ ហើយនឹងបំផ្លាញវា ដោយចៀសមិនរួចឡើយ។ តើនេះមិនមែនជាសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើសេចក្ដីក្រោធនេះ តំណាងឲ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការបើកសម្ដែងពីលក្ខណៈដ៏បរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើវាជាការបើកសម្ដែងអំពីលក្ខណៈសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សមិនត្រូវប្រព្រឹត្តល្មើសដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដព្រះទ័យក្នុងការបំផ្លាញទីក្រុងនេះ ដោយបានបញ្ជាក់ហើយថា គ្មានមនុស្សសុចរិតដប់នាក់នៅក្នុងក្រុងសូដុំឡើយ ហើយទ្រង់នឹងដាក់ទោសមនុស្សនៅក្នុងក្រុងនោះយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដ្បិតពួកគេទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយដោយសារតែពួកគេស្មោក​គ្រោក និងពុក​រលួយផង។

ហេតុអ្វីបានយើងវិភាគអត្ថបទគម្ពីរទាំងនេះតាមវិធីនេះ? នេះមកពីប្រយោគសាមញ្ញ​ៗទាំងអស់នេះ ផ្ដល់​នូវ​ការបង្ហាញដ៏ពេញលេញពីនិស្ស័យដែល​ពោរ​ពេញ​​សេចក្ដី​មេត្តា​ករុណា​និងសេចក្ដីក្រោធដ៏ខ្លាំងក្រៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក្នុងពេលព្រមគ្នាជាមួយនឹងការឲ្យតម្លៃមនុស្សសុចរិត និងមានសេចក្ដីមេត្តាករុណា ហើយអធ្យាស្រ័យចំពោះពួកគេ ក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានសេចក្ដីសម្អប់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះមនុស្សទាំងអស់ក្នុងក្រុងសូដុម ដែលជាមនុស្សពុក​រលួយ​ដែរ។ តើនេះជាសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏បរិបូរ និងជាសេចក្ដីក្រោធដ៏ជ្រាលជ្រៅមែន ឬមិនមែន? តើព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញក្រុងសូដុម ដោយប្រើនូវមធ្យោបាយអ្វី? ដោយសារភ្លើង។ ហើយហេតុអ្វីបានជាទ្រង់បំផ្លាញទីក្រុងនេះ ដោយប្រើភ្លើង? នៅពេលដែលអ្នក​មើលឃើញអ្វីម្យ៉ាងត្រូវឆេះដោយសារភ្លើង ឬនៅពេលដែលអ្នក​បម្រុងនឹងដុតអ្វីម្យ៉ាង តើអ្នក​មានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះរបស់នោះ? ហេតុអ្វីក៏អ្នកចង់ដុតវា? តើអ្នក​មានអារម្មណ៍ថា អ្នក​លែងត្រូវការវាទៀត មានអារម្មណ៍ថា អ្នក​លែងចង់ឃើញវាទៀតហើយមែនទេ? តើអ្នក​ចង់បោះបង់វាចោលមែនឬទេ? ការប្រើភ្លើងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានន័យថា ការបោះបង់ និងសេចក្ដីសម្អប់ និងមានន័យថា ទ្រង់លែងចង់ឃើញក្រុងសូដុមទៀតហើយ។ នេះជាអារម្មណ៍ដែលធ្វើឲ្យព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញក្រុងសូដុមចោលដោយប្រើភ្លើង។ ការប្រើភ្លើងតំណាងទំហំនៃសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអធ្យាស្រ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានពិត ប៉ុន្តែភាពបរិសុទ្ធ និងភាពសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលទ្រង់បញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ ក៏បង្ហាញឲ្យមនុស្សឃើញនិស្ស័យមួយទៀតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមិនស៊ូទ្រាំនឹងការប្រព្រឹត្តល្មើសណាឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សអាចស្ដាប់តាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ពេញលេញ ហើយប្រព្រឹត្តស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏មានពេញដោយសេច​ក្ដីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សដែរ នៅ​ពេលដែល​មនុស្សមានពេញដោយសេចក្ដីពុក​រលួយ សេចក្ដីសម្អប់ និងភាពជាខ្មាំងសត្រូវ​ចំពោះព្រះអង្គ នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏មានសេចក្ដីខ្ញាល់ខ្លាំងក្រៃ។ តើទ្រង់មានសេចក្ដីខ្ញាល់ដល់កម្រិតណា? សេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងឋិតថេរនៅដរាបដល់ទ្រង់លែងទតឃើញការតតាំង និងទង្វើអាក្រក់របស់មនុស្សតទៅទៀត គឺរហូតទាល់តែគេលែងនៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ទៀត។ ពេលនោះទើបសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់រលាយបាត់។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបាន​ថា មិនថាបុគ្គលនោះជានរណាឡើយ ប្រសិនបើចិត្តរបស់គេនៅឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយបែរចេញពីព្រះជាម្ចាស់ មិនត្រឡប់មកវិញ នោះទោះបីជាមើលពីក្រៅ ឬក៏សេចក្ដីប្រាថ្នាក្នុងចិត្តរបស់គេ គេចង់ថ្វាយបង្គំ ដើរតាម ហើយស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងរូបកាយ ឬនៅក្នុងគំនិតរបស់គេយ៉ាងណាក៏​ដោយ ក៏សេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងបញ្ចេញមកឥតឈប់ឈរដែរ។ ដល់ថ្នាក់ថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ចេញនូវសេចក្ដីក្រោធដ៏ខ្លាំងក្រៃរបស់ទ្រង់ចេញមក បន្ទាប់ពីបានប្រទានឱកាសគ្រប់គ្រាន់ឲ្យមនុស្សហើយ នៅពេលដែលសេចក្ដីក្រោធនេះត្រូវបានបញ្ចេញមក គឺគ្មានផ្លូវណាដកយកទៅវិញឡើយ ហើយទ្រង់នឹងមិនមានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអធ្យាស្រ័យម្ដងទៀតដល់មនុស្សជាតិបែបនេះឡើយ។ នេះជានិស្ស័យមួយទៀតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមិនអធ្យាស្រ័យចំពោះ​ការប្រព្រឹត្តល្មើសណាឡើយ។ ត្រង់នេះមើលទៅហាក់បីដូចជាធម្មតាចំពោះមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងបំផ្លាញក្រុង ដ្បិតក្នុងព្រះ​នេត្រ​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ ក្រុងមួយដែលមានពេញដោយអំពើបាប គឺមិនអាចមានអត្ថិ​ភាព និងមិនអាចបន្តនៅបានទៀត​ទេ ហើយវា​សមហេតុ​ផលដែរដែលវាត្រូវបំផ្លាញចោលដោយព្រះជាម្ចាស់នោះ។ តែតាមរយៈរឿងដែលបានកើតឡើងមុន និងក្រោយការដែលទ្រង់បំផ្លាញក្រុងសូដុមនោះ យើងមើលឃើញទាំងស្រុងនូវនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់អធ្យាស្រ័យ និងពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាចំពោះអ្វីៗដែលត្រឹមត្រូវ ស្រស់ស្អាត និងល្អប្រពៃ ប៉ុន្ដែ​ចំពោះអ្វីៗដែលអាក្រក់ ពេញដោយអំពើបាប និងកាចសាហាវ គឺទ្រង់ពេញដោយសេចក្ដីក្រោធ ដល់ថ្នាក់ក្រោធមិនឈប់ទៀតផង។ នេះគឺជាគោលការណ៍ពីរយ៉ាង និងជាចំណុចសំខាន់បំផុតនៃនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយលើសពីនេះ សេចក្ដីនេះត្រូវបានបើកសម្ដែងដោយព្រះជាម្ចាស់ តាំងតែពីដើមដល់ទីបញ្ចប់៖ សេចក្ដីមេត្តាករុណា​ដ៏បរិបូរ និងសេចក្ដីក្រោធដ៏ខ្លាំងក្រៃ។ ក្នុងចំណោមអ្នក​រាល់គ្នា ភាគច្រើនបានស្គាល់ពីសេចក្ដីមេត្តាករុណា​របស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លះហើយ តែនៅក្នុងចំណោមអ្នក​មានមនុស្សតិចណាស់ដែលឲ្យតម្លៃសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេច​ក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់អាចត្រូវបានមើលឃើញនៅក្នុងមនុស្សគ្រប់គ្នា មានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់ពេញដោយសេច​​ក្ដីមេ្តតាករុណា​ដ៏បរិបូរចំពោះមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់កម្រ ឬអាចនិយាយបានថា មិនដែលធ្លាប់ខ្ញាល់ខ្លាំងក្រៃចំពោះបុគ្គលណាម្នាក់ ឬក្រុមមនុស្សណាមួយក្នុងចំណោមអ្នក​រាល់គ្នានោះឡើយ។ ចូរសម្រាកចុះ! មិនយូរមិនឆាប់ទេ សេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងត្រូវបានឃើញ ហើយត្រូវបានស្គាល់ ដោយមនុស្សគ្រប់គ្នាជាមិនខាន ប៉ុន្តែ ពេលនេះមិនទាន់ដល់ពេលកំណត់នៅឡើយទេ។ ម៉េចក៏យ៉ាងនេះ? នេះគឺមកពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់នឹងនរណាម្នាក់ជាប់ជានិច្ច ពោលគឺពេលដែលទ្រង់បញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធដ៏ខ្លាំងក្រៃរបស់ទ្រង់មកលើពួកគេ នេះមានន័យថា ទ្រង់ស្អប់ ហើយបដិសេធមនុស្សម្នាក់នេះតាំងតែពីយូរណាស់មកហើយ ទ្រង់ស្អប់អត្ថិ​ភាព​របស់គេ និងមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងអត្ថិ​ភាព​របស់គេបានទេ នៅ​ពេលដែលសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ទ្រង់ធ្លាក់មកលើពួកគេភ្លាម នោះ​ពួកគេនឹងរលាយបាត់។ សព្វថ្ងៃនេះ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅមិនទាន់ឈានដល់ចំណុចនេះនៅឡើយទេ។ ក្នុងចំណោមអ្នក​រាល់គ្នា គ្មាននរណាម្នាក់អាចទ្រាំបាន នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ខ្លាំងក្រៃនោះឡើយ។ ប្រសិនបើមានមនុស្សដែលនៅតែមិនជឿ អ្នក​អាចសុំឲ្យសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាក់មកលើអ្នក​បាន ដើម្បីឲ្យអ្នក​បានស្គាល់ថា សេចក្ដីខ្ញាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែលមិនអធ្យាស្រ័យដល់ការប្រព្រឹត្តល្មើសណាមួយរបស់មនុស្សនោះ មានពិតមែន ឬក៏អត់។ តើអ្នក​ហ៊ានដែរឬទេ?

មនុស្សនៅគ្រាចុងក្រោយ ឃើញសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយមិនស្គាល់សេចក្ដីក្រោធពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ

តើនិស្ស័យទាំងសងខាងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលត្រូវបានឃើញនៅ​ក្នុងអត្ថបទទាំងនេះ សមនឹងការ​ប្រកបគ្នាឬទេ? បន្ទាប់ពីបានស្ដាប់ឮរឿងនេះហើយ តើអ្នក​មានការយល់ដឹងជាថ្មីអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នក​មានការយល់ដឹងបែបណាវិញ? អាចនិយាយបានថា ចាប់ពីគ្រាបង្កើតផែនដីរហូតមកទល់សព្វថ្ងៃ មិនមានក្រុមមនុស្សណាបានអាស្រ័យផលនៃព្រះគុណ ឬសេចក្ដីមេ្តតាករុណា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូចជាក្រុមមនុស្សចុងក្រោយនេះទេ។ ថ្វីបើក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើកិច្ចការជំនុំជម្រះ និងកិច្ចការវាយផ្ចាល ហើយបានធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់ដោយឫទ្ធា​នុភាព និងសេចក្ដីក្រោធ ក៏ភាគច្រើន ព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់តែព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ​។ ព្រះអង្គប្រើប្រាស់តែព្រះបន្ទូលមកបង្រៀន និងស្រោចស្រព មកផ្គត់ផ្គង់ និងប្រទានអាហារ។ ចំណែកសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់រមែងនៅលាក់កំបាំង ហើយក្រៅពីការស្គាល់និស្ស័យ​ដែលពោរពេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះបន្ទូលទ្រង់ មានមនុស្សតិចណាស់បានស្គាល់សេចក្ដីខ្ញាល់របស់ទ្រង់ដោយផ្ទាល់។ មានន័យថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងធ្វើកិច្ចការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាល ទោះបីជាសេចក្ដីក្រោធដែលត្រូវបានសម្ដែងចេញមកតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ អនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សស្គាល់ពីឫទ្ធា​នុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះហឫទ័យប្រកាន់ទោសរបស់ទ្រង់ក៏​ដោយ​ក៏សេចក្ដីក្រោធនេះមិនទៅហួសពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដែរ។ អាច​និយាយម្យ៉ាងទៀតបាន​ថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រើព្រះបន្ទូលមកស្ដីបន្ទោសមនុស្ស លាតត្រដាងមនុស្ស ជំនុំជម្រះមនុស្ស វាយផ្ចាលមនុស្ស ហើយថែមទាំងថ្កោលទោសមនុស្ស ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់នៅមិនទាន់ខ្ញាល់ខ្លាំងក្រៃនឹងមនុស្ស និងរឹតតែមិនបានបញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់មកលើមនុស្ស លើកលែងតែតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមនុស្សបានស្គាល់នៅក្នុងយុគសម័យនេះ គឺជាការបើកសម្ដែងអំពីនិស្ស័យពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខណៈ​ដែលសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមនុស្សបានស្គាល់ គ្រាន់តែជាចំហាយនៃព្រះសូរសៀង និងចំហាយនៃការបញ្ចេញព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សជាច្រើនយល់​ខុសថា ចំហាយនេះជាបទពិសោធន៍ពិត និងជាចំណេះដឹងពិតអំពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ មនុស្សភាគច្រើនជឿថា ពួកគេបានឃើញនូវសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ជឿថាពួកគេក៏មើលឃើញពីព្រះហឫទ័យប្រកាន់ទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស ហើយពួកគេភាគច្រើនចាប់ផ្ដើមឲ្យតម្លៃសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអធ្យាស្រ័យដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សដែរ។ ដោយឡែក ទោះបីជាករិយារបស់មនុស្សអាក្រក់យ៉ាងណា ឬនិស្ស័យរបស់គេពុក​រលួយ​យ៉ាងណា ក៏ព្រះជាម្ចាស់តែងតែទ្រាំជានិច្ច។ ក្នុងការស៊ូទ្រាំ គោលបំណងរបស់ព្រះអង្គគឺ រង់ចាំព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានថ្លែង រង់ចាំការប្រឹងប្រែងដែលទ្រង់បានធ្វើ និងតម្លៃដែលទ្រង់បានបង់ ដើម្បីសម្រេចនូវលទ្ធផលមួយនៅក្នុងមនុស្សដែលទ្រង់ចង់ទទួលយកឲ្យបាន។ ការរង់ចាំលទ្ធផលមួយបែបនេះ ចំណាយពេលយូរ និងទាមទារការបង្កើតឲ្យមានបរិយាកាសខុសៗគ្នាសម្រាប់មនុស្ស ដូចគ្នាដែរ នៅ​ពេលដែលមនុស្សកើតមកភ្លាម គេក៏មិនមែនធំដឹងក្ដីភ្លែតនោះដែរ។ វាត្រូវការចំណាយពេលដប់ប្រាំបី ឬដប់ប្រាំបួនឆ្នាំ ហើយមនុស្សខ្លះត្រូវការរហូតដល់ទៅម្ភៃ ឬសាមសិបឆ្នាំ មុនពេលដែល​ពួកគេមានចរិតចាស់ទុំ ក្លាយជាមនុស្សដឹងក្ដីដ៏ពិតប្រាកដ។ ព្រះជាម្ចាស់រង់ចាំការសម្រេចដំណើរការនេះ ទ្រង់រង់ចាំវេលាបែបនេះមកដល់ ហើយព្រះអង្គរង់ចាំការមកដល់នៃលទ្ធផលមួយនេះ។ នៅក្នុងរយៈពេលដែលព្រះអង្គរង់ចាំ ព្រះជាម្ចាស់មានពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា​ដ៏បរិបូរ។ យ៉ាងណាមិញ ក្នុងគ្រាដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែធ្វើការ មានចំនួនមនុស្សតិចតួចណាស់ត្រូវបានវាយប្រហារ ហើយអ្នកខ្លះក៏ត្រូវដាក់ទណ្ឌកម្ម ដោយសារតែការទាស់ទទឹងដ៏ខ្លាំងក្លា ដែលគេមានចំពោះ ព្រះជាម្ចាស់។ ឧទាហរណ៍បែបនេះ គឺជាភ័ស្តុតាងដែលរឹតតែអស្ចារ្យ អំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនអធ្យាស្រ័យការប្រព្រឹត្តល្មើសរបស់មនុស្ស និងបញ្ជាក់យ៉ាងពេញលេញ អំពីវត្តមានពិតនៃការអធ្យាស្រ័យ និងការស៊ូទ្រាំដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះមនុស្សដែលត្រូវបានជ្រើសតាំង។ មែនហើយ ក្នុងឧទាហរណ៍ទូទៅទាំងនេះ ការបើកសម្ដែងអំពីចំណែកនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងមនុស្សទាំងអស់នេះ មិនប៉ះពាល់ដល់ផែនការគ្រប់គ្រងទូទៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ តាមការពិត ក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ព្រះជាម្ចាស់បានស៊ូទ្រាំក្នុងគ្រាដែលទ្រង់កំពុងរង់ចាំរហូត ហើយទ្រង់បានយកការស៊ូទ្រាំ និងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ ទៅប្ដូរយកសេចក្ដីសង្គ្រោះសម្រាប់មនុស្សដែលដើរតាមព្រះអង្គវិញ។ តើអ្នក​រាល់គ្នាមើលឃើញចំណុចនេះទេ? ព្រះជាម្ចាស់មិនផ្លាស់ប្ដូរផែនការរបស់ទ្រង់ដោយគ្មានហេតុផលឡើយ។ ព្រះអង្គអាចបញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់ក៏អាចមានពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា​ដែរ។ នេះគឺជាការបើកសម្ដែងនូវចំណែកសំខាន់ៗទាំងពីរនៃនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់​។ តើនេះច្បាស់ ឬមិនច្បាស់? អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបាន​ថា ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវ និងខុស យុត្តិធម៌ និងអយុត្តិធម៌ វិជ្ជមាន និងអវិជ្ជមាន សុទ្ធតែត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ដល់មនុស្សរួចទៅ​ហើយ។ អ្វីដែលទ្រង់នឹងធ្វើ អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ និង​អ្វីដែលទ្រង់ស្អប់ ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែត្រូវបានសម្ដែងចេញមកផ្ទាល់ៗនៅក្នុងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ សេចក្ដីទាំងអស់នេះត្រូវបានមើលឃើញស្ដែងៗ និងច្បាស់ៗនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្ដីទាំងនេះក៏មិនមែនស្រពិចស្រពិល ឬធម្មតាៗដែរ ផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីទាំងនេះអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សមើលឃើញនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ ហើយនិងលក្ខណៈ​របស់ទ្រង់ ក្នុងលក្ខណៈច្បាស់លាស់ ពិតប្រាកដ និងជាក់ស្ដែងពិសេសតែម្ដង​។ នេះគឺជាព្រះជាម្ចាស់ដ៏​ពិត​ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។

និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនដែលត្រូវបានលាក់កំបាំងពីមនុស្សឡើយ តែ​គឺចិត្តរបស់មនុស្សទេដែលវង្វេងចេញពីព្រះជាម្ចាស់

ប្រសិនបើខ្ញុំ​មិនបាន​ប្រកបគ្នា​អំពីសេចក្ដីទាំងនេះ អ្នក​រាល់គ្នាក៏ពុំមាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញអំពីនិស្ស័យពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងសាច់​រឿងនៃព្រះគម្ពីរដែរ។ នេះគឺជាការពិត។ នោះគឺមកពីព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលតិចពេក និងមិនបានណែនាំឲ្យស្គាល់អំពីនិស្ស័យ​របស់ទ្រង់ ឬបញ្ចេញព្រះហឫទ័យរបស់​ទ្រង់ឲ្យមនុស្សស្គាល់ដោយចំហ ទោះបីជារឿងក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងនេះ បានកត់ត្រានូវកិច្ចការខ្លះដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើក៏ដោយ។ មនុស្សជំនាន់ក្រោយៗបានចាត់ទុកការកត់ត្រាទាំងអស់នេះត្រឹមតែជារឿងប៉ុណ្ណោះ ហេតុនេះទើបមនុស្សហាក់បីដូចជាយល់ឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់លាក់បំពួនអង្គទ្រង់ពីមនុស្ស អ្វីដែលលាក់នោះគឺមិនមែនជារូបកាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ តែជានិស្ស័យ និងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់វិញ។ បន្ទាប់ពីការប្រកបគ្នារបស់ខ្ញុំ​នៅថ្ងៃនេះ តើអ្នក​រាល់គ្នានៅគិតថា ព្រះជាម្ចាស់នៅតែលាក់កំបាំងទាំងអស់ពីមនុស្សទៀតទេ? តើអ្នក​រាល់គ្នានៅតែជឿថា និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ លាក់កំបាំងពីមនុស្សទៀតទេ?

តាំងពីសម័យ​កាល​​នៃ​ការ​បង្កើត​មក​និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឈានទៅស្រុះគ្នាជាមួយនឹងកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ និស្ស័យរបស់​ទ្រង់មិនដែលលាក់កំបាំងពីមនុស្សឡើយ តែត្រូវបានបញ្ចេញមកទាំងអស់ ហើយបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ ឲ្យមនុស្សឃើញ។ តែលុះពេលវេលាកន្លងទៅ ដួងចិត្តរបស់មនុស្សក៏កាន់តែឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្ដី​ពុក​រលួយរបស់មនុស្សក៏កាន់តែខ្លាំងទៅៗ មនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់ក៏ដាច់ពីគ្នាឆ្ងាយទៅៗ។ មនុស្សរលាយបាត់ពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់យឺតៗ តែច្បាស់លាស់។ មនុស្សក៏ទៅជាមិនអាច «មើលឃើញ» ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបណ្ដាលឲ្យគេគ្មាន «ដំណឹង» អ្វីសោះពីព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ គេមិនដឹងថាមាន ឬគ្មានព្រះជាម្ចាស់ ហើយថែមទាំងដល់ថ្នាក់បដិសេធទាំងស្រុងនូវវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ ការដែលមនុស្សមិនយល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ គឺមិនមែនដោយសារព្រះជាម្ចាស់ត្រូវលាក់បំពួនពីមនុស្សទេ តែមកពីចិត្តរបស់គេបានបែរចេញទៅឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់ក៏​ដោយ ក៏ដួងចិត្តរបស់មនុស្សគ្មានព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេមិនដឹងពីរបៀបស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏មិនចង់ស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ដ្បិតចិត្តរបស់គេមិនដែលចូលទៅកៀកនឹងព្រះជាម្ចាស់នោះ​ទេ ហើយតែងតែគេចវេសពីព្រះជាម្ចាស់រហូត។ ជាលទ្ធផល ដួងចិត្តរបស់​មនុស្ស​ក៏នៅឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់​។ ដូច្នេះ តើដួងចិត្តរបស់គេនៅឯណា? តាមការពិត ដួងចិត្តរបស់មនុស្សមិនទៅណាទេ៖ ជំនួសឲ្យការថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេទៅព្រះជាម្ចាស់ ឬបើកចិត្តនេះឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ គេបែរជារក្សាចិត្តនេះទុកសម្រាប់ខ្លួនឯង។ ថ្វីបើនេះគឺជាការពិតដែលថា មនុស្សមួយចំនួនរមែងអធិដ្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ ហើយពោលថា «ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ សូមទតមើលចិត្តទូលបង្គំ ដ្បិតទ្រង់ជ្រាបពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទូលបង្គំគិត» ហើយមនុស្សខ្លះថែមទាំងស្បថសុំឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទតមកមើលពួកគេក៏​ដោយ ក៏ពួកគេអាចនឹងត្រូវដាក់​ទណ្ឌកម្មដែរ ប្រសិនបើពួកគេក្បត់ពាក្យសម្បថរបស់គេ។ ទោះបីមនុស្សអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទតក្នុងចិត្តរបស់គេ ក៏នេះមិនមែនមានន័យថា មនុស្សអាចស្ដាប់តាមការរៀបចំ និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ក៏មិនមែនមានន័យថា គេទុកជោគវាសនា និងក្ដីរំពឹង ព្រមទាំងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគេមាន ឲ្យនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដូច្នេះមិនថា អ្នក​ស្បថចំពោះព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណា ឬប្រកាសចំពោះព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណា ក៏នៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់​ព្រះជាម្ចាស់ ដួងចិត្តរបស់ឯង នៅតែបិទជិតសម្រាប់ទ្រង់ដដែល ដ្បិតអ្នក​គ្រាន់តែអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទតមកដួងចិត្តរបស់អ្នក​ប៉ុន្តែមិនបានអនុញ្ញាតឲ្យទ្រង់គ្រប់គ្រងដួងចិត្តនោះឡើយ។ អាច​និយាយម្យ៉ាងទៀតបាន​ថា អ្នក​មិនបានថ្វាយចិត្តរបស់អ្នក​ទៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ ហើយនិយាយតែពាក្យពីរោះឲ្យព្រះជាម្ចាស់ស្ដាប់ប៉ុណ្ណោះ ជាមួយគ្នានោះ អ្នក​ក៏លាក់បំពួនចេតនាបោកប្រាស់នានាពីព្រះជាម្ចាស់ ព្រមជាមួយនឹងប្រយោជន៍ គ្រោងការ និងផែនការនានារបស់អ្នក​ហើយក្ដាប់ជាប់នូវក្ដីរំពឹង និងជោគវាសនារបស់អ្នកនៅក្នុងដៃរបស់ខ្លួន ដោយភ័យខ្លាចថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងដកយកសេចក្ដីទាំងនេះខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ទតមិនឃើញភាពស្មោះត្រង់ដែលមនុស្សមានចំពោះព្រះអង្គទេ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់សង្កេតមើលជម្រៅដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយអាចទតឃើញអ្វីដែលមនុស្សកំពុងគិត និងចង់ធ្វើនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គេ ហើយអាចទតឃើញអ្វីដែលមនុស្សរក្សាទុកក្នុងដួងចិត្តរបស់គេក៏​ដោយ​ក៏ដួងចិត្តរបស់មនុស្សមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេក៏មិនបានថ្វាយចិត្តនេះទៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ មានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិសង្កេត តែទ្រង់គ្មានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងទេ។ នៅក្នុងមនសិការអត្តនោម័តរបស់មនុស្ស មនុស្សមិនចង់ ឬគ្មានចេតនាថ្វាយខ្លួនរបស់គេទៅក្នុងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ​។ មនុស្សមិនត្រឹមតែបិទខ្លួនឯង មិនឲ្យព្រះជាម្ចាស់ចូលមកបានទេ មានមនុស្សខ្លះថែមទាំងគិតរកវិធីបិទចិត្តខ្លួនឯង ដោយប្រើសម្ដីដ៏ប្រសព្វ​និងពាក្យបញ្ជោ មកបង្កើតបានជាចំណាប់អារម្មណ៍ក្លែងក្លាយ និងដើម្បីទទួលបានទំនុកចិត្តពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយបិទបាំងមុខមាត់​ពិតរបស់គេពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀត​ផង។ គោលដៅរបស់គេក្នុងការដែលគេមិនអនុញ្ញាតឲ្យព្រះជាម្ចាស់ទតមើលឃើញ គឺដើម្បីកុំឲ្យព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបអំពីអ្វីដែលជាលក្ខណៈពិតប្រាកដរបស់​គេ។ ពួកគេមិនចង់ថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ព្រះជាម្ចាស់ទេ តែគេរក្សាចិត្តនោះទុកសម្រាប់ខ្លួនឯងវិញ។ អត្ថន័យបង្កប់នៃរឿងនេះគឺថា អ្វីដែលមនុស្សធ្វើ និងអ្វីដែលមនុស្សចង់បាន គឺសុទ្ធតែត្រូវបានគ្រោងទុក គិតទុក និងសម្រេចចិត្តទុកជាស្រេចដោយមនុស្សខ្លួនឯងផ្ទាល់រួចទៅហើយ។ គេមិនតម្រូវឲ្យមានការចូលរួម ឬការធ្វើអន្តរាគមន៍ពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ គេក៏រឹតតែមិនចង់បានការរៀបចំ និងការចាត់ចែងពីព្រះជាម្ចាស់ទៅទៀត។ ដូច្នេះ ទោះបីជាពាក់ព័ន្ធ ឬមិនពាក់ព័ន្ធនឹងសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ បញ្ជា​បេសកកម្មរបស់ព្រះអង្គ ឬជាសេចក្ដីតម្រូវដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វ​ព្រះ​ហឫទ័យ​ចង់បានពីមនុស្ស ក៏ការសម្រេចចិត្តរបស់មនុស្សស្ថិតនៅលើចេតនា និងប្រយោជន៍របស់គេផ្ទាល់ ស្ថិតលើសភាព និងស្ថានការណ៍របស់គេផ្ទាល់នៅពេលនោះ។ មនុស្សតែងប្រើចំណេះដឹង និងតម្រិះជ្រៅជ្រះដែលគេធ្លាប់ស្គាល់ ហើយនិងបញ្ញារបស់គេផ្ទាល់មកវិនិច្ឆ័យ និងជ្រើសរើសផ្លូវដែលគេគួរដើរ និងមិនអនុញ្ញាតឲ្យមានការលូកដៃ ឬការគ្រប់គ្រងពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ នេះគឺជាដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ដែលព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ។

(«កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ II» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)