លោកុប្បត្តិ ១៨:២៦ រួចព្រះយេហូវ៉ាមានបន្ទូលថា ប្រសិនបើខ្ញុំឃើញមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុងសូដុម នោះខ្ញុំនឹងទុកជីវិតដល់មនុស្សអស់នៅក្នុងទីក្រុងនេះ ដោយយល់ដល់អ្នកទាំងនោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:២៩ រួចលោកក៏ទូលទៅទ្រង់ម្ដងទៀត ហើយនិយាយថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែសែសិបនាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើទោសគេទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតសែសិបនាក់នោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:៣០ រួចលោកទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែសាមសិបនាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា ខ្ញុំនឹងមិនធ្វើទោសគេទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតសាមសិបនាក់នោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:៣១ រួចលោកទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែម្ភៃនាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតម្ភៃនាក់នោះ។

លោកុប្បត្តិ ១៨:៣២ រួចលោកទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ទេ។ រួចទ្រង់ក៏តបថា ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ដោយយល់ដល់មនុស្សសុចរិតដប់នាក់នោះ។

មានសម្រង់អត្ថបទមួយចំនួនតូចដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើសចេញពីព្រះគម្ពីរ។ អត្ថបទទាំងនោះមិនពេញលេញដូចកំណែដើមទេ។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាចង់មើលអត្ថបទដើម អ្នករាល់គ្នាអាចបើកមើលអត្ថបទទាំងនោះនៅក្នុងព្រះគម្ពីរបានដោយខ្លួនឯង។ ដើម្បីចំណេញពេលវេលា ខ្ញុំបានរំលងខ្លឹមសារដើមចោលក្នុងផ្នែកខ្លះចោល។ នៅក្នុងនេះ ខ្ញុំបានជ្រើសរើសតែអត្ថបទ និងឃ្លាល្បះសំខាន់មួយចំនួនប៉ុណ្ណោះ ដោយបានដកឃ្លាប្រយោគខ្លះដែលពុំមានពាក់ព័ន្ធនឹងការប្រកបគ្នារបស់យើងនៅថ្ងៃនេះចេញ។ ក្នុងអត្ថបទ និងខ្លឹមសារដែលយើងប្រកបគ្នានេះ យើងមិនផ្ដោតសំខាន់លើសេចក្ដីពិស្ដារពីសាច់រឿង និងកិរិយាឫកពាររបស់មនុស្សនៅក្នុងសាច់រឿងនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ យើងនិយាយតែពីព្រះតម្រិះនិងគំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រានោះប៉ុណ្ណោះ។ តាមរយៈព្រះតម្រិះនិងគំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងនឹងមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយតាមរយៈគ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើ យើងនឹងមើលឃើញពីព្រះដ៏ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយយើងនឹងសម្រេចនូវគោលបំណងរបស់យើង។

ព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់តែលើអ្នកណាដែលអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលទ្រង់ និងធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ

អត្ថបទខាងលើ មានពាក្យគន្លឹះជាច្រើន ដូចជាពាក់ព័ន្ធនឹងចំនួនលេខ។ ដំបូង ព្រះយេហូវ៉ាមានព្រះបន្ទូលថា ប្រសិនបើទ្រង់ឃើញមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុង នោះទ្រង់នឹងទុកទីក្រុងទាំងមូល ដែលនេះមានន័យថា ទ្រង់នឹងមិនបំផ្លាញទីក្រុងនេះទេ។ តាមពិតទៅ តើមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុមសូដុមទេ? គ្មាននោះទេ។ បន្តិចក្រោយមក តើលោកអ័ប្រាហាំទូលអ្វីខ្លះទៅព្រះជាម្ចាស់? គាត់ទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែសែសិបទេ? រួចព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ។ បន្ទាប់មក អ័ប្រាហាំទូលថា ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុរចិតតែសាមសិបនាក់ទេ? ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ។ បើមានតែម្ភៃនាក់? ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញទេ។ ចុះបើមានតែដប់នាក់? ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញទេ។ ការពិត តើមានមនុស្សសុចរិតដប់នាក់នៅក្នុងក្រុងនោះទេ? មិនមានដល់ដប់នាក់ឡើយ គឺមានតែម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ម្នាក់នោះគឺឡុត។ នៅពេលនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែម្នាក់គត់នៅក្នុងក្រុងសូដុម ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់តឹងតែង ឬដាច់ខាតពេកដែរឬទេ នៅពេលនិយាយដល់ចំនួននេះ? អត់ទេ ព្រះអង្គពុំតឹងតែងឬដាច់ខាតពេកនោះទេ! ដូច្នេះ នៅពេលដែលមនុស្សនៅតែសួរថា «ចុះបើមានតែសែសិបនាក់វិញ?» «ចុះបើមានតែសាមសិបនាក់វិញ?» រហូតដល់គាត់ទម្លាក់មកថា «ចុះបើមានតែដប់នាក់វិញ?» ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ទោះបើមានតែមនុស្សសុចរិតដប់នាក់ ក៏ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះដែរ។ ខ្ញុំនឹងទុកក្រុងនេះ ហើយលើកលែងទោសដល់មនុស្សផ្សេងទៀតក្រៅពីមនុស្សទាំងដប់នាក់នោះផង»។ ប្រសិនបើមានតែមនុស្សសុចរិតត្រឹមដប់នាក់ នោះល្មមគួរឱ្យអាណិតហើយ តែមែនទែនទៅ មនុស្សសុចរិតនៅក្នុងក្រុងសូដុមមានមិនដល់ចំនួននេះផង។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ អំពើបាប និងសេចក្ដីអាក្រក់របស់មនុស្សក្នុងទីក្រុងនេះ វាហួសល្បត់ដល់ថ្នាក់ព្រះជាម្ចាស់លែងមានជម្រើសអ្វីផ្សេងក្រៅតែពីបំផ្លាញពួកគេនោះឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា ទ្រង់នឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ ប្រសិនបើមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់ តើព្រះអង្គមានន័យដូចម្ដេច? ចំនួននេះមិនសំខាន់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទេ។ អ្វីដែលសំខាន់គឺថាតើទីក្រុងនេះមានមនុស្សសុចរិតដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានដែរឬអត់។ ប្រសិនបើទីក្រុងនេះមានមនុស្សសុចរិតតែម្នាក់ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនឱ្យពួកគេវេទនា ដោយសារតែការបំផ្លាញទីក្រុងនេះដែរ។ នេះចង់បានន័យថា ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់នឹងត្រូវបំផ្លាញទីក្រុងនេះឬអត់ក៏ដោយចុះ ហើយទោះបីជាក្នុងទីក្រុងនេះ មានមនុស្សសុចរិតប៉ុន្មាននាក់ក៏ដោយ ក៏ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្រុងមួយដែលពោរពេញដោយអំពើបាបដែលត្រូវរងបណ្ដាសា និងកាន់តែអាក្រក់ខ្លាំងបែបនេះ គួរតែត្រូវបំផ្លាញចោល គួរតែត្រូវរលាយបាត់ពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំណែកឯមនុស្សសុចរិតវិញ គួរនៅមានជីវិតតទៅទៀត។ មិនថាយុគសម័យណា មិនថាមនុស្សវិវឌ្ឍដល់ដំណាក់កាលណានោះទេ ក៏អាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនប្រែប្រួលដែរ៖ ទ្រង់ស្អប់សេចក្ដីអាក្រក់ ហើយខ្វល់ព្រះទ័យពីមនុស្សដែលរាប់ជាសុចរិតនៅក្នុងព្រះនេត្រទ្រង់។ អាកប្បកិរិយាច្បាស់លាស់របស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ក៏ជាការបើកសម្ដែងពីសារជាតិពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដោយសារនៅក្នុងទីក្រុងនោះមានមនុស្សសុចរិតតែម្នាក់ ទើបព្រះជាម្ចាស់ឈប់រារែកតទៅទៀត។ លទ្ធផលចុងក្រោយគឺ ទីក្រុងសូដុមចៀសមិនផុតពីត្រូវវិនាសនោះទេ។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងរឿងនេះ? នៅយុគសម័យនោះ ប្រសិនបើមានមនុស្សសុចរិតតែហាសិបនាក់នៅក្នុងក្រុងនោះ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញទីក្រុងនោះទេ ហើយបើមានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ ក៏ទ្រង់មិនបំផ្លាញក្រុងនោះដែរ។ នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងសម្រេចព្រះទ័យអត់ទោសដល់មនុស្សជាតិ និងត្រាប្រណីចំពោះពួកគេ ឬធ្វើកិច្ចការណែនាំខ្លះដល់ពួកគេ ដ្បិតមានមនុស្សតិចតួចដែរ ដែលអាចគោរព និងថ្វាយបង្គំទ្រង់បាន។ ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃខ្លាំងទៅលើអំពើសុចរិតរបស់មនុស្ស ទ្រង់ឱ្យតម្លៃខ្ពស់ចំពោះមនុស្សដែលអាចថ្វាយបង្គំទ្រង់បាន ហើយទ្រង់ក៏ឱ្យតម្លៃខ្ពស់ដល់មនុស្សដែលអាចធ្វើអំពើល្អនៅចំពោះព្រះភ័ក្រ្តទ្រង់ផងដែរ។

តាំងពីគ្រាដំបូងបង្អស់មកទល់នឹងបច្ចុប្បន្ននេះ តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់អានពីការដែលជាម្ចាស់មានបន្ទូលអំពីសេចក្ដីពិត ឬបន្ទូលអំពីផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់មនុស្សណាម្នាក់ក្នុងព្រះគម្ពីរដែរឬទេ? គ្មានទេ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងទៅកាន់មនុស្ស ដែលយើងអាននេះ គ្រាន់តែបានប្រាប់មនុស្សពីអ្វីដែលត្រូវធ្វើប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកខ្លះក៏បានទៅធ្វើតាម អ្នកខ្លះក៏មិនធ្វើតាម អ្នកខ្លះក៏ជឿ ហើយអ្នកខ្លះក៏មិនជឿ។ អ្វីៗគឺមានតែប៉ុណ្ណេះឯង។ ដូច្នេះ មនុស្សសុចរិតនៅយុគសម័យនោះ (មនុស្សសុចរិតនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់) ត្រឹមតែជាមនុស្សដែលអាចស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជាអ្នកបម្រើដែលធ្វើតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងចំណោមមនុស្ស។ តើមនុស្សបែបនេះអាចរាប់ថាជាមនុស្សដែលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? តើពួកគេអាចរាប់ថាជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ដែរឬទេ? អត់ទេ មិនអាចរាប់ពួកគេថាជាមនុស្សបែបនេះបានឡើយ! ដូច្នេះ មិនថាពួកគេមានចំនួនប៉ុន្មាននាក់នោះទេ នៅក្នុងព្រះនេត្រព្រះជាម្ចាស់ តើមនុស្សទាំងនេះសមនឹងរាប់ថាជាមនុស្សជំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរទេ? តើអាចហៅពួកគេថាជាស្មរបន្ទាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? ច្បាស់ជាមិនអាចនោះទេ! ពួកគេច្បាស់ជាមិនស័ក្តិសមនឹងហៅថាជាមនុស្សជំនិត និងជាស្មរបន្ទាល់នោះទេ។ ដូច្នេះ តើព្រះជាម្ចាស់ហៅមនុស្សបែបនេះដូចម្ដេចវិញ? នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាចាស់ មានឧទាហរណ៍ជាច្រើន ដែលព្រះជាម្ចាស់ហៅពួកគេថា «អ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំ»។ នេះមានន័យថា នៅគ្រានោះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សសុចរិតទាំងនេះ គឺជាអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេគឺជាមនុស្សដែលបានបម្រើព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដី។ ហើយតើព្រះជាម្ចាស់ព្រះតម្រិះបែបណាចំពោះការហៅពួកគេបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់ហៅពួកគេដូច្នេះ? តើព្រះជាម្ចាស់មានក្បួនខ្នាតក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់សម្រាប់ការហៅមនុស្សដោយបែបនេះដែរឬទេ? ទ្រង់ប្រាកដជាមានហើយ។ មិនថាទ្រង់ហៅពួកគេថាជាមនុស្សសុចរិត មនុស្សគ្រប់លក្ខណ៍ មនុស្សទៀងត្រង់ ឬជាអ្នកបម្រើនោះទេ ព្រះជាម្ចាស់សុទ្ធតែមានក្បួនខ្នាត។ នៅពេលទ្រង់ហៅមនុស្សម្នាក់ថាជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ គឺទ្រង់មានជំនឿមោះមុតថា មនុស្សម្នាក់នេះអាចទទួលអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បាន អាចធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់បាន និងអាចធ្វើតាមអ្វីដែលអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បង្គាប់ឱ្យគេធ្វើបាន។ តើមនុស្សម្នាក់នេះអនុវត្តកិច្ចការអ្វីខ្លះ? ពួកគេបំពេញកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យមនុស្សធ្វើ ហើយបំពេញកិច្ចការនេះនៅលើផែនដី។ នៅគ្រានោះ តើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យមនុស្សធ្វើ និងបំពេញនៅលើផែនដី អាចហៅថាជាផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? មិនអាចហៅបែបនេះបានទេ។ ដ្បិតនៅគ្រានោះ ព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ឱ្យមនុស្សធ្វើតែកិច្ចការងាយៗពីរបីប៉ុណ្ណោះ។ ទ្រង់មានបន្ទូលពីសេចក្ដីបង្គាប់ងាយៗមួយចំនួនតូច ដោយមានបន្ទូលប្រាប់ឱ្យមនុស្សធ្វើតែកិច្ចការនេះ ឬកិច្ចការនោះប៉ុណ្ណោះ និងគ្មានបង្គាប់អ្វីលើសពីនេះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងបំពេញកិច្ចការទៅតាមផែនការរបស់ទ្រង់។ ដោយសារនៅគ្រានោះ មានលក្ខខណ្ឌជាច្រើនដែលមិនទាន់កើតមាននៅឡើយ ដោយសារពេលវេលាមិនទាន់មកដល់ ហើយមនុស្សជាតិពិបាកនឹងទទួលយកផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយ ផ្លូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនទាន់បានបញ្ចេញមកពីក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មនុស្សសុចរិតដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលនោះ ដែលយើងឃើញក្នុងទីនេះ មិនថាមានចំនួនសាមសិបនាក់ ឬម្ភៃនាក់ទេ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ពួកគេសុទ្ធតែជាអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់ទាំងអស់។ នៅពេលដែលអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់មកជួបអ្នកបម្រើទាំងនេះ ពួកគេនឹងអាចទទួលអ្នកនាំសារទាំងនោះបាន ហើយអាចធ្វើតាមសេចក្ដីបង្គាប់ និងពាក្យរបស់ពួកគេបាន។ មនុស្សដែលជាអ្នកបម្រើនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ គួរតែធ្វើកិច្ចការនេះឱ្យបាន និងសម្រេចកិច្ចការនេះឱ្យបានជាប្រាកដ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រិតប្រៀងណាស់ក្នុងការដែលទ្រង់ហៅមនុស្ស។ ទ្រង់មិនមែនហៅពួកគេថាជាអ្នកបម្រើទ្រង់ ដោយសារតែពួកគេដូចជាអ្នករាល់គ្នានៅក្នុងពេលនេះនោះទេ មិនមែនដោយសារពួកគេបានស្ដាប់ឮការអធិប្បាយច្រើន ដឹងពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បម្រុងនឹងធ្វើ យល់ច្រើនអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដឹងពីផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់នោះទេ ប៉ុន្តែ គឺដោយសារតែពួកគេមានភាពស្មោះត្រង់ក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេអាចអនុវត្តតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់បង្គាប់ពួកគេ ពួកគេអាចដាក់ចុះកិច្ចការដែលពួកគេកំពុងតែធ្វើមួយឡែកសិន ដោយបំពេញកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្គាប់ឱ្យពួកគេធ្វើ។ ដូច្នេះ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ពាក្យថាអ្នកបម្រើនេះ មានន័យមួយផ្សេងទៀត គឺពួកគេបានរួមសហការក្នុងកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅលើផែនដីនេះ ហើយទោះពួកគេមិនមែនជាអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេជាប្រតិបត្តិករ និងជាអ្នកអនុវត្តព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដីនេះដែរ។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយថា អ្នកបម្រើ ឬមនុស្សសុចរិតទាំងនោះ មានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ កិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់បម្រុងចាប់ផ្ដើមធ្វើនៅលើផែនដី មិនអាចធ្វើទៅបានដោយគ្មានមនុស្សសហការជាមួយព្រះអង្គបានឡើយ ហើយតួនាទីដែលត្រូវបំពេញដោយអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចជំនួសដោយអ្នកនាំសាររបស់ទ្រង់បានឡើយ។ ភារកិច្ចនីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់បង្គាប់ដល់អ្នកបម្រើទាំងអស់នេះ មានសារៈសំខាន់ចំពោះព្រះអង្គខ្លាំងណាស់ ដូច្នេះហើយ ទ្រង់មិនអាចបាត់បង់ពួកគេបានទេ។ បើគ្មានកិច្ចសហការរបស់អ្នកបម្រើទាំងនេះជាមួយនឹងទ្រង់ទេ នោះកិច្ចការរបស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិមុខជានៅទ្រឹង ហើយលទ្ធផលនៃផែនការគ្រប់គ្រង និងក្ដីសង្ឃឹមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មុខជាអាសារឥតការមិនខាន។

ព្រះជាម្ចាស់ពេញដោយក្ដីមេត្តាករុណាបរិបូរចំពោះមនុស្សដែលទ្រង់យកព្រះហឫទ័យទុកដាក់ ហើយពេញដោយសេចក្ដីក្រោធក្រែលែងចំពោះមនុស្សដែលទ្រង់ស្អប់ និងបដិសេធ

នៅក្នុងសាច់រឿងនៃព្រះគម្ពីរនេះ តើក្នុងក្រុងសូដុម មានអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដប់នាក់ទេ? គ្មានទេ! តើទីក្រុងនេះស័ក្តិសមនឹងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទុកជីវិតឱ្យទេ? នៅក្នុងក្រុងនេះ មានមនុស្សម្នាក់គត់គឺឡុត ដែលបានទទួលអ្នកនាំសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តាមរយៈនេះ យើងអាចសន្និដ្ឋានបានថា នៅក្នុងទីក្រុងនេះមានអ្នកបម្រើរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែម្នាក់គត់ ដូច្នេះហើយព្រះជាម្ចាស់គ្មានជម្រើសផ្សេងណាក្រៅតែពីសង្គ្រោះឡុត និងបំផ្លាញក្រុងសូដុមចោលនោះទេ។ ការសន្ទនារវាងអ័ប្រាហាំនិងព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានដកស្រង់សម្ដីនៅផ្នែកខាងលើ អាចមើលទៅសាមញ្ញមែន ប៉ុន្តែវាបង្ហាញពីអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅណាស់៖ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានគោលការណ៍ ហើយមុនសម្រេចព្រះទ័យ ទ្រង់បានចំណាយពេលយ៉ាងយូរ ដើម្បីសង្កេត និងព្រះតម្រិះ។ ដាច់ខាតព្រះអង្គមិនធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យ ឬធ្វើការសន្និដ្ឋាន មុនពេលដែលវេលាដ៏សមគួរមកដល់នោះទេ។ ការសន្ទនារវាងអ័ប្រាហាំ និងព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញឱ្យយើងឃើញថា ការដែលព្រះជាម្ចាស់សម្រេចព្រះទ័យបំផ្លាញក្រុងសូដុម គឺមិនខុសទេសូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបជាស្រេចហើយថា នៅក្នុងទីក្រុងនេះ គ្មានមនុស្សសុចរិតសែសិបនាក់ សាមសិបនាក់ ឬម្ភៃនាក់នោះឡើយ។ សូម្បីតែដប់នាក់ក៏គ្មានផង។ មនុស្សសុចរិតតែម្នាក់គត់នៅក្នុងក្រុងនេះគឺ ឡុត។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងក្រុងសូដុម និងស្ថានការណ៍នានានៅក្នុងទីក្រុងនេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់សង្កេតមើលអស់ហើយ ហើយព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបរឿងនេះច្បាស់ដូចជាបាតព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ដែរ។ ដូច្នេះ ការសម្រេចព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ គឺមិនអាចខុសនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ បើប្រៀបធៀបនឹងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សស្ពឹកស្រពន់ ល្ងីល្ងើ និងល្ងង់ខ្លៅខ្លាំងណាស់ ហើយក៏គ្មានការគិតគូរវែងឆ្ងាយដែរ។ នេះគឺជាអ្វីដែលយើងមើលឃើញតាមរយៈការសន្ទនារវាងអ័ប្រាហាំ និងព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចេញនិស្ស័យរបស់ទ្រង់តាំងពីគ្រាដើមដំបូង រហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នៅក្នុងចំណុចនេះ ក៏មាននិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយើងគួរមើលឃើញដូចគ្នាផងដែរ។ ចំនួនលេខគ្រាន់តែជារឿងធម្មតានោះទេ វាមិនបង្ហាញពីអ្វីទាំងអស់ ប៉ុន្តែ ត្រង់ចំណុចនេះមានការសម្ដែងចេញដ៏សំខាន់មួយពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ បើមានមនុស្សសុចរិតហាសិបនាក់ ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ។ តើនេះមកពីសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? តើនេះមកពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការត្រាប្រណីរបស់ព្រះអង្គមែនទេ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ឃើញនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រង់ផ្នែកនេះដែរឬទេ? ទោះបីមានមនុស្សសុចរិតត្រឹមតែដប់នាក់ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនបំផ្លាញក្រុងនេះដែរ ដ្បិតទ្រង់យល់មុខដល់មនុស្សសុចរិតទាំងដប់នាក់នោះ។ តើនេះជាការត្រាប្រណី និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មែនឬមិនមែន? ដោយសារសេចក្ដីមេត្តាករុណា ការត្រាប្រណី និងការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្សសុចរិតទាំងនោះ ព្រះអង្គនឹងមិនបំផ្លាញទីក្រុងនោះឡើយ។ នេះគឺជាការការត្រាប្រណីរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ តើយើងមើលឃើញលទ្ធផលបែបណា? នៅពេលដែលអ័ប្រាហាំនិយាយថា «ប្រហែលជានៅទីនោះ មានមនុស្សសុចរិតតែដប់នាក់ទេ» ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា «ខ្ញុំនឹងមិនបំផ្លាញក្រុងនេះទេ»។ ក្រោយមកទៀត អ័ប្រាហាំក៏លែងនិយាយអ្វីទៀត ដ្បិតក្នុងក្រុងសូដុម គ្មានមនុស្សសុចរិតដល់ដប់នាក់ដូចគាត់និយាយនោះទេ រួចគាត់ក៏គ្មានពាក្យនិយាយទៀត ហើយនៅពេលនោះ គាត់ក៏យល់ពីមូលហេតុដែលព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យបំផ្លាញក្រុងសូដុមចោល។ នៅក្នុងចំណុចនេះ តើអ្នករាល់គ្នាឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់អ្វីខ្លះ? តើព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យអ្វីខ្លះ? ព្រះជាម្ចាស់បានតាំងព្រះទ័យថា បើក្រុងនេះគ្មានមនុស្សសុចរិតដល់ដប់នាក់ទេ នោះទ្រង់នឹងមិនទុកក្រុងនេះទៀតឡើយ ហើយចៀសមិនផុត ទ្រង់នឹងបំផ្លាញក្រុងនេះចោល។ តើនេះមិនមែនជាសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើសេចក្ដីក្រោធនេះ តំណាងឱ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ គឺជាការបើកសម្ដែងពីសារជាតិបរិសុទ្ធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើនេះជាការបើកសម្ដែងពីសារជាតិសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សមិនអាចប្រមាថបានមែនដែរឬទេ? ដោយបានបញ្ជាក់ច្បាស់ថា ក្នុងក្រុងសូដុមនេះ គ្មានមនុស្សសុចរិតដល់ដប់នាក់ផង ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ប្រាកដក្នុងព្រះទ័យថានឹងត្រូវបំផ្លាញទីក្រុងនេះចោល ហើយនឹងដាក់ទោសមនុស្សនៅក្នុងក្រុងនេះយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរបំផុត ដ្បិតពួកគេទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយដោយសារតែពួកគេស្មោកគ្រោក និងពុករលួយដល់ឆ្អឹង។

ហេតុអ្វីបានយើងវិភាគអត្ថបទព្រះគម្ពីរទាំងនេះតាមវិធីនេះ? នេះមកពីឃ្លាប្រយោគសាមញ្ញៗទាំងអស់នេះ គឺជាការបង្ហាញទាំងស្រុងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងសេចក្ដីក្រោធ។ ក្នុងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ឱ្យតម្លៃដល់មនុស្សសុចរិត និងមានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេ នៅពេលនោះក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់ក៏មានការស្អប់ខ្ពើមយ៉ាងខ្លាំងចំពោះមនុស្សទាំងអស់នៅក្នុងក្រុងសូដុម ដែលត្រូវបានគេធ្វើឱ្យពុករលួយនោះដែរ។ តើនេះជាសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏ពេញបរិបូរ និងជាសេចក្ដីក្រោធដ៏ខ្លាំងក្រៃ មែនឬមិនមែន? តើព្រះជាម្ចាស់ប្រើមធ្យោបាយអ្វីមកបំផ្លាញក្រុងសូដុម? ដោយប្រើភ្លើង។ ហើយហេតុអ្វីបានជាទ្រង់បំផ្លាញទីក្រុងនេះ ដោយប្រើភ្លើង? នៅពេលដែលអ្នកមើលឃើញអ្វីម្យ៉ាងត្រូវភ្លើងឆេះ ឬនៅពេលដែលអ្នកបម្រុងនឹងដុតអ្វីម្យ៉ាងចោល តើអ្នកមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាចំពោះរបស់ទាំងនោះ? ហេតុអ្វីក៏អ្នកចង់ដុតវាចោល? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ថា អ្នកលែងត្រូវការវាទៀតហើយ មានអារម្មណ៍ថា អ្នកលែងចង់ឃើញវាទៀតហើយមែនទេ? តើអ្នកចង់បោះបង់វាចោលមែនឬទេ? ការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើភ្លើង មានន័យថា ទ្រង់បោះបង់ចោល និងស្អប់របស់នោះណាស់ និងមានន័យថា ទ្រង់លែងចង់ទតឃើញក្រុងសូដុមទៀតហើយ។ នេះជាអារម្មណ៍ដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់បំផ្លាញក្រុងសូដុមដោយប្រើភ្លើង។ ការប្រើភ្លើងតំណាងពីទំហំនៃសេចក្ដីខ្ញាល់ខ្លាំងក្រៃរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការត្រាប្រណីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានពិត ប៉ុន្តែភាពបរិសុទ្ធ និងភាពសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលទ្រង់បញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ ក៏បង្ហាញឱ្យមនុស្សឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ម្យ៉ាងទៀត ដែលមិនអត់ឱនចំពោះការប្រមាថណាមួយឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងបាន ហើយអាចប្រព្រឹត្តស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សពោរពេញដោយសេចក្ដីពុករលួយ សេចក្ដីស្អប់ និងភាពជាខ្មាំងសត្រូវនឹងទ្រង់ នោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ខ្ញាល់ខ្លាំងណាស់ដែរ។ តើទ្រង់ខ្ញាល់ខ្លាំងកម្រិតណា? សេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងនៅបន្តមានរហូតដល់ទ្រង់លែងទតឃើញការទាស់ទទឹង និងទង្វើអាក្រក់របស់មនុស្សតទៅទៀត រហូតទាល់តែគេលែងមានវត្តមាននៅចំពោះព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់តទៅទៀត។ ពេលនោះទើបសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់រលាយបាត់ទៅវិញ។ និយាយឱ្យចំទៅ មិនថាបុគ្គលនោះជានរណាឡើយ ប្រសិនបើចិត្តរបស់គេនៅឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយបែរចេញពីព្រះជាម្ចាស់មិនត្រឡប់ក្រោយ នោះទោះបីជាពីសម្បកក្រៅ ឬគេមានសេចក្ដីប្រាថ្នានៅក្នុងចិត្តចង់ថ្វាយបង្គំ ចង់ដើរតាម និងចង់ស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្ត ឬក្នុងគំនិតរបស់គេយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែបញ្ចេញមកឥតឈប់ដដែល។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ចេញសេចក្ដីខ្ញាល់ខ្លាំងរបស់ទ្រង់ចេញមក បន្ទាប់ពីបានប្រទានឱកាសគ្រប់គ្រាន់ឱ្យមនុស្សហើយ នៅពេលដែលសេចក្ដីក្រោធនោះត្រូវបានបញ្ចេញមក គឺមិនអាចដកទៅវិញបានឡើយ ហើយទ្រង់នឹងគ្មានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការត្រាប្រណីដល់មនុស្សជាតិបែបនេះម្ដងទៀតឡើយ។ នេះជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយទៀត ដែលមិនអត់ឱនចំពោះការប្រមាថណាមួយឡើយ។ ត្រង់ចំណុចនេះ មនុស្សយល់ថាជារឿងធម្មតាទេ ដែលព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញក្រុងមួយចោល ដ្បិតក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្រុងមួយដែលពេញទៅដោយអំពើបាប មិនអាចទុកឱ្យនៅបន្តទៀតបានឡើយ ហើយវាសមហេតុផលដែលព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញក្រុងនោះចោល។ តែតាមរយៈរឿងដែលបានកើតឡើងមុននិងក្រោយការដែលទ្រង់បំផ្លាញក្រុងសូដុមនោះ យើងមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង។ ទ្រង់មានសេចក្ដីត្រាប្រណី និងពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាចំពោះអ្វីៗដែលសប្បុរស ស្រស់ស្អាត និងល្អប្រពៃ។ ប៉ុន្ដែចំពោះអ្វីៗដែលអាក្រក់ ពេញដោយអំពើបាប និងទុច្ចរិត គឺទ្រង់មានសេចក្ដីក្រោធជាខ្លាំង ដល់ថ្នាក់មិនអាចបញ្ឈប់សេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់បាន។ នេះគឺជាគោលការណ៍ពីរយ៉ាង និងជាទិដ្ឋភាពសំខាន់បំផុតអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត ចំណុចទាំងនេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់បើកសម្ដែងតាំងតែពីដើមរហូតដល់ទីបញ្ចប់៖ សេចក្ដីមេត្តាករុណាពេញបរិបូរ និងសេចក្ដីក្រោធខ្លាំង។ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា ភាគច្រើនបានដឹងពីសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ តែនៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះ មានមនុស្សតិចតួចណាស់ដែលបានស្គាល់ពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ។ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអាណិតស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចមើលឃើញបាននៅក្នុងខ្លួនមនុស្សគ្រប់គ្នា។ មានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់ពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាបរិបូរចំពោះមនុស្សគ្រប់ៗគ្នា។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់កម្រខ្ញាល់ណាស់ ឬអាចនិយាយបានថា មិនធ្លាប់ខ្ញាល់បុគ្គលណាម្នាក់ ឬក្រុមមនុស្សណាមួយក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះខ្លាំងឡើយ។ កុំព្រួយថ្វី! មិនយូរមិនឆាប់ទេ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងបានឃើញ នឹងបានស្គាល់ពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាមិនខាន ប៉ុន្តែ ពេលនេះ មិនទាន់ដល់ពេលនោះទេ។ ហេតុអ្វី? នេះគឺមកពីពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់នឹងនរណាម្នាក់ជាប់ជានិច្ច ពោលគឺពេលដែលទ្រង់បញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធខ្លាំងរបស់ទ្រង់មកលើពួកគេ នេះមានន័យថា ទ្រង់ស្អប់ ហើយបដិសេធមនុស្សម្នាក់នេះតាំងពីយូរណាស់មកហើយ ទ្រង់ស្អប់អត្ថិភាពរបស់ពួកគេ ហើយទ្រង់មិនអាចទ្រាំទតឃើញវត្តមានរបស់ពួកគេឡើយ។ នៅពេលដែលសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ទ្រង់ធ្លាក់មកលើពួកគេភ្លាម នោះពួកគេនឹងរលាយបាត់។ សព្វថ្ងៃនេះ កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅមិនទាន់ឈានដល់ចំណុចនេះនៅឡើយទេ។ ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានេះ គ្មាននរណាម្នាក់អាចទ្រាំបានឡើយ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ខ្ញាល់ខ្លាំងនោះ។ ដូច្នេះ អ្នកឃើញហើយថា នៅពេលនេះ ព្រះជាម្ចាស់មានតែសេចក្ដីមេត្ដាករុណាពេញបរិបូរចំពោះអ្នករាល់គ្នារាល់គ្នាប៉ុណ្ណោះ ហើយអ្នកមិនទាន់បានឃើញពីសេចក្ដីខ្ញាល់ខ្លាំងរបស់ទ្រង់នៅឡើយទេ។ បើមានមនុស្សដែលនៅតែមិនព្រមជឿទៀត អ្នកអាចសុំឱ្យសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាក់មកលើខ្លួនអ្នកបាន ដើម្បីឱ្យអ្នកបានដឹងថា សេចក្ដីខ្ញាល់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែលមិនអត់ឱនចំពោះការប្រមាថណាមួយរបស់មនុស្សនោះ មានពិតមែនឬក៏អត់។ តើអ្នករាល់គ្នាហ៊ានដែរឬទេ?

មនុស្សនៅគ្រាចុងក្រោយ មើលឃើញសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ តែមិនដែលជួបប្រទះសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដឡើយ

តើនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងពីរចំណែកដែលមើលឃើញនៅក្នុងអត្ថបទព្រះគម្ពីរទាំងនេះ ស័ក្តិសមនឹងលើកមកប្រកបគ្នាដែរឬទេ? បន្ទាប់ពីបានស្ដាប់រឿងនេះហើយ តើអ្នកមានការយល់ដឹងថ្មីៗអំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នកមានការយល់ដឹងបែបណាដែរ? អាចនិយាយបានថា ចាប់ពីគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើរហូតមកទល់នឹងពេលសព្វថ្ងៃនេះ មិនមានក្រុមមនុស្សណាដែលបានទទួលព្រះគុណ ឬសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអាណិតស្រឡាញ់ពីព្រះជាម្ចាស់ ដូចជាក្រុមមនុស្សនៅគ្រាចុងក្រោយនេះទេ។ ថ្វីបើក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើកិច្ចការនៃការជំនុំជម្រះ និងកិច្ចការវាយផ្ចាល និងបានបំពេញកិច្ចការរបស់ទ្រង់ប្រកបដោយឫទ្ធានុភាព និងសេចក្ដីក្រោធក៏ដោយ ក៏ភាគច្រើន ព្រះជាម្ចាស់ប្រើតែព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះអង្គប្រើព្រះបន្ទូលដើម្បីបង្រៀន និងស្រោចស្រព ដើម្បីទំនុកបម្រុង និងប្រទានអាហារ។ ចំណែកឯសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ រមែងតែងលាក់កំបាំងជានិច្ច ហើយក្រៅពីការដកពិសោធន៍និស្ស័យដែលពោរពេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះបន្ទូលទ្រង់ មានមនុស្សតិចណាស់ដែលបានជួបនឹងសេចក្ដីខ្ញាល់របស់ទ្រង់ដោយផ្ទាល់នោះ។ នេះមានន័យថា ក្នុងអំឡុងកិច្ចការនៃការជំនុំជម្រះ និងកិច្ចការនៃការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីជាសេចក្ដីក្រោធដែលបានបើកសម្ដែងតាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ធ្វើឱ្យមនុស្សស្គាល់ពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការមិនអត់ឱនរបស់ទ្រង់ចំពោះការប្រមាថណាមួយក៏ដោយ ក៏សេចក្ដីក្រោធនេះមិនលើសពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដែរ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា ព្រះជាម្ចាស់ប្រើព្រះបន្ទូលដើម្បីស្ដីបន្ទោសមនុស្ស លាតត្រដាងពីមនុស្ស ជំនុំជម្រះមនុស្ស វាយផ្ចាលមនុស្ស ហើយថែមទាំងថ្កោលទោសមនុស្សផង ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់នៅមិនទាន់ខ្ញាល់នឹងមនុស្សខ្លាំងនៅឡើយទេ ហើយរឹតតែមិនធ្លាប់បញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់មកលើមនុស្សដែរ លើកលែងតែតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ សេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអាណិតសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមនុស្សបានជួបប្រទះនៅក្នុងយុគសម័យនេះ គឺជាការបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចំណែកឯសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមនុស្សបានជួបប្រទះនោះ គ្រាន់តែជាចំហាយនៃព្រះសូរសៀងទ្រង់ និងគ្រាន់តែជាអារម្មណ៍ដឹងតាមរយៈព្រះសូរសៀងរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សជាច្រើនយល់ច្រឡំថា ចំហាយនេះជាបទពិសោធពិត និងជាចំណេះដឹងពិតអំពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ មនុស្សភាគច្រើនជឿថា ពួកគេបានឃើញពីសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការអាណិតសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈបន្ទូលរបស់ទ្រង់ និងជឿថាពួកគេមើលឃើញពីការមិនអត់ឱនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះការប្រមាថរបស់មនុស្ស ហើយពួកគេភាគច្រើនថែមទាំងចាប់ផ្ដើមឱ្យតម្លៃលើសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងការត្រាប្រណីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សទៀតផង។ ដោយឡែក មិនថាឥរិយាបថរបស់មនុស្សអាក្រក់យ៉ាងណា មិនថានិស្ស័យរបស់គេពុករលួយយ៉ាងណា ក៏ព្រះជាម្ចាស់តែងអត់ទ្រាំជានិច្ច។ ក្នុងការអត់ទ្រាំនេះ ព្រះអង្គមានគោលបំណងរង់ចាំឱ្យព្រះបន្ទូលដែលទ្រង់បានថ្លែងមក រង់ចាំឱ្យការប្រឹងប្រែងដែលទ្រង់បានធ្វើ និងតម្លៃដែលទ្រង់បានលះបង់ សម្រេចផលនៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលទ្រង់ចង់ទទួលយកសិន។ ការរង់ចាំឱ្យសម្រេចផលបែបនេះ ត្រូវការពេលយូរ និងតម្រូវឱ្យមានការបង្កើតមជ្ឈដ្ឋានខុសៗគ្នាសម្រាប់មនុស្ស ប្រៀបដូចមនុស្សកើតមកភ្លាម មិនអាចក្លាយជាមនុស្សធំដឹងក្ដីភ្លែតដូច្នោះដែរ។ គឺត្រូវការពេល ១៨ ឬ ១៩ ឆ្នាំសិន ហើយមនុស្សខ្លះ ត្រូវការរហូតដល់ទៅ ២០ ឬ ៣០ ឆ្នាំសិន ទម្រាំពួកគេមានចរិតចាស់ទុំ ក្លាយជាមនុស្សដឹងក្ដីពិតប្រាកដបាន។ ព្រះជាម្ចាស់រង់ចាំឱ្យដំណើរការនេះបញ្ចប់សិន ទ្រង់រង់ចាំឱ្យវេលានោះមកដល់សិន ហើយទ្រង់រង់ចាំឱ្យលទ្ធផលមួយនេះមកដល់សិន។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះអង្គរង់ចាំនេះ ព្រះជាម្ចាស់ពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាបរិបូរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងគ្រាដែលព្រះជាម្ចាស់កំពុងបំពេញកិច្ចការវិញ មានចំនួនមនុស្សតិចតួចណាស់ដែលត្រូវវាយផ្ដួល ហើយអ្នកខ្លះក៏ត្រូវដាក់ទោស ដោយសារតែការទាស់ទទឹងដ៏ខ្លាំងក្លាដែលពួកគេមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ឧទាហរណ៍ទាំងនេះ គឺជាភ័ស្តុតាងដ៏ល្អដែលបញ្ជាក់ ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមិនអត់ឱនចំពោះការប្រមាថណាមួយរបស់មនុស្ស និងបញ្ជាក់ទាំងស្រុងពីវត្តមានពិតនៃការត្រាប្រណី និងការអត់ទ្រាំដែលព្រះជាម្ចាស់មានចំពោះរាស្រ្តរើសតាំងរបស់ទ្រង់។ ជាការពិតណាស់ ក្នុងឧទាហរណ៍ទូទៅទាំងនេះ ការបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្នែកនេះនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សទាំងអស់នេះ មិនប៉ះពាល់ដល់ផែនការគ្រប់គ្រងជារួមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ។ តាមការពិត ក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ ព្រះជាម្ចាស់បានស៊ូទ្រាំក្នុងគ្រាដែលទ្រង់កំពុងរង់ចាំនោះទាំងស្រុង ហើយទ្រង់បានយកការអត់ទ្រាំ និងព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ ទៅប្ដូរនឹងសេចក្ដីសង្គ្រោះសម្រាប់អ្នកដែលដើរតាមព្រះអង្គវិញ។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញពីចំណុចនេះដែរឬទេ? ព្រះជាម្ចាស់មិនផ្លាស់ប្ដូរផែនការរបស់ទ្រង់ដោយគ្មានហេតុផលនោះឡើយ។ ព្រះអង្គអាចបញ្ចេញសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់មកបាន ហើយទ្រង់ក៏អាចពេញដោយសេចក្ដីមេត្តាករុណាផងដែរ។ នេះគឺជាការបើកសម្ដែងពីចំណែកដ៏សំខាន់ទាំងពីរនៃនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ តើចំណុចនេះច្បាស់ឬមិនច្បាស់? និយាយឱ្យចំទៅ ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវនិងខុស យុត្តិធម៌និងអយុត្តិធម៌ វិជ្ជមាននិងអវិជ្ជមាន ទាំងអស់នេះសុទ្ធតែត្រូវបានបង្ហាញឱ្យមនុស្សឃើញច្បាស់លាស់អស់ហើយ។ អ្វីដែលទ្រង់នឹងធ្វើ អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ និងអ្វីដែលទ្រង់ស្អប់ ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែអាចឆ្លុះបញ្ចាំងបានដោយផ្ទាល់តាមរយៈនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ សេចក្ដីទាំងអស់នេះ ក៏អាចមើលឃើញជាក់ស្ដែង និងច្បាស់លាស់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផងដែរ ហើយសេចក្ដីទាំងនេះមិនមែនស្រពេចស្រពិល ឬធម្មតានោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ សេចក្ដីទាំងនេះអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពីអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់បានយ៉ាងច្បាស់ ប្រាកដ និងជាក់ស្ដែង។ នេះគឺជាព្រះដ៏ពិតជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។

និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនដែលលាក់បាំងពីមនុស្សឡើយ តែគឺចិត្តរបស់មនុស្សវិញទេ ដែលវង្វេងឃ្លាតចេញពីព្រះជាម្ចាស់នោះ

ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានប្រកបគ្នាអំពីសេចក្ដីទាំងនេះទេ នោះអ្នករាល់គ្នាមុខជាគ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញពីនិស្ស័យពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងសាច់រឿងព្រះគម្ពីរនេះឡើយ។ នេះគឺជាការពិត។ នោះគឺមកពីព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលតិចពេក ហើយទ្រង់ពុំបានណែនាំមនុស្សឱ្យស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដោយផ្ទាល់ ឬបញ្ចេញប្រាប់មនុស្សដោយបើកចំហពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ ទោះបីជារឿងក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងនេះ បានកត់ត្រាទុកនូវកិច្ចការខ្លះដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើក៏ដោយ។ មនុស្សជំនាន់ក្រោយៗមកទៀត បានចាត់ទុកកំណត់ត្រាទាំងអស់នេះត្រឹមតែជារឿងប៉ុណ្ណោះ ហេតុនេះទើបមនុស្សហាក់បីដូចជាយល់ឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់លាក់បំពួនអង្គទ្រង់មិនឱ្យមនុស្សឃើញ។ អ្វីដែលបានលាក់បំពួននោះ មិនមែនជាអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែជានិស្ស័យនិងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់វិញទេតើ។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានប្រកបគ្នានៅថ្ងៃនេះរួច តើអ្នករាល់គ្នានៅយល់ថា ព្រះជាម្ចាស់លាក់បំពួនមិនឱ្យមនុស្សមើលឃើញទ្រង់ទាំងស្រុងទៀតឬយ៉ាងណា? តើអ្នករាល់គ្នានៅតែជឿថា និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានលាក់បំពួនមិនឱ្យមនុស្សមើលឃើញទៀតឬយ៉ាងណា?

តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើមក និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែងដើរអមជាមួយនឹងកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ និស្ស័យរបស់ទ្រង់មិនដែលលាក់បាំងពីមនុស្សឡើយ ប៉ុន្តែតែងត្រូវបានបញ្ចេញមកទាំងស្រុង និងត្រូវបង្ហាញឱ្យមនុស្សមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ លុះពេលវេលាកន្លងយូរទៅ ដួងចិត្តរបស់មនុស្សក៏កាន់តែឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្ដីពុករលួយរបស់គេក៏កាន់តែខ្លាំងទៅៗ រួចមនុស្ស និងព្រះជាម្ចាស់ក៏ឃ្លាតឆ្ងាយពីគ្នាកាន់តែឆ្ងាយទៅៗ។ ប្រាកដណាស់ថា មនុស្សបានរលាយបាត់ពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់បន្តិចម្ដងៗ។ មនុស្សក៏លែងអាច «មើលឃើញ» ព្រះជាម្ចាស់ទៀត ដែលធ្វើឱ្យគេគ្មាន «ដំណឹង» ណាពីព្រះជាម្ចាស់សោះ។ ដូច្នេះ គេមិនដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់មានឬគ្មាននោះទេ ហើយថែមទាំងដល់ថ្នាក់បដិសេធព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងផង។ ដូច្នេះ ការដែលមនុស្សមិនយល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនយល់ពីអ្វីដែលជាកម្មសិទ្ធិនិងអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ គឺមិនមែនដោយសារព្រះជាម្ចាស់ត្រូវលាក់បំពួនពីមនុស្សទេ តែមកពីចិត្តរបស់គេ បានបែរចេញឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីមនុស្សជឿលើព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ដួងចិត្តរបស់គេគ្មានព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយគេមិនដឹងពីរបៀបស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ក៏មិនចង់ស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ដ្បិតដួងចិត្តរបស់គេមិនដែលស្និទ្ធស្នាលនឹងព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយគេតែងគេចវេសពីព្រះជាម្ចាស់ជានិច្ច។ ហេតុដូច្នេះហើយទើបបានជាដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ តើដួងចិត្តរបស់គេនៅឯណា? តាមពិត ដួងចិត្តរបស់មនុស្សមិនបានទៅណានោះទេ៖ គេពុំបានប្រគល់ដួងចិត្តរបស់គេថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ ឬបើកចិត្តនោះឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ គេបែរជារក្សាចិត្តនោះទុកសម្រាប់ខ្លួនគេ។ នេះមិននិយាយដល់ការពិតខ្លះដែលមានមនុស្សមួយចំនួនតែងអធិដ្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ និងទូលទៅទ្រង់ថា «ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ សូមទតមើលចិត្តទូលបង្គំផង ដ្បិតទ្រង់ជ្រាបពីអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទូលបង្គំគិតហើយ» ហើយមនុស្សខ្លះថែមទាំងស្បថឱ្យព្រះជាម្ចាស់ពិនិត្យពិច័យពួកគេ និងដាក់ទោសពួកគេ ប្រសិនបើពួកគេក្បត់ពាក្យសម្បថរបស់ខ្លួន។ ទោះបីមនុស្សអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតមើលចិត្តរបស់គេ ក៏នេះមិនមែនមានន័យថា មនុស្សអាចស្ដាប់បង្គាប់តាមការរៀបចំ និងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ ក៏មិនមែនមានន័យថា គេទុកវាសនា និងក្ដីសង្ឃឹមរបស់គេ ព្រមទាំងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលគេមាន នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះដែរ។ ដូច្នេះមិនថា អ្នកស្បថចំពោះព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងណា ឬប្រកាសចំពោះទ្រង់យ៉ាងណានោះទេ ក៏នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដួងចិត្តរបស់អ្នក នៅតែបិទជិតមិនឱ្យទ្រង់ទតឃើញដដែល ដ្បិតអ្នកគ្រាន់តែអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញដួងចិត្តរបស់អ្នកប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែអ្នកមិនបានអនុញ្ញាតឱ្យទ្រង់គ្រប់គ្រងដួងចិត្តរបស់អ្នកឡើយ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា អ្នកមិនបានប្រគល់ដួងចិត្តរបស់អ្នកថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់សោះឡោះយ ហើយគ្រាន់តែនិយាយពាក្យពីរោះៗឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ព្រះស្ដាប់ប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងពេលនោះដែរ អ្នកក៏បានលាក់បាំងចេតនាបោកបញ្ចោតមួយចំនួន ព្រមទាំងចំណាប់អារម្មណ៍ គ្រោងការ និងផែនការនានារបស់អ្នកមិនឱ្យព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបផង ហើយក្ដោបក្ដាប់ក្ដីសង្ឃឹម និងវាសនារបស់អ្នកជាប់នៅក្នុងដៃ ដោយខ្លាចថា ព្រះជាម្ចាស់នឹងដកយករបស់ទាំងនេះពីអ្នកវិញ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលទតឃើញពីភាពស្មោះត្រង់ដែលមនុស្សមានចំពោះទ្រង់ឡើយ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់សង្កេតមើលជម្រៅចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយអាចទតឃើញពីអ្វីដែលមនុស្សកំពុងគិត និងចង់ធ្វើនៅក្នុងចិត្តរបស់គេ និងអាចទតឃើញពីអ្វីដែលមនុស្សលាក់ទុកក្នុងដួងចិត្តរបស់គេក៏ដោយ ក៏ដួងចិត្តរបស់មនុស្សមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ ហើយគេក៏មិនបានប្រគល់ដួងចិត្តនេះថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីគ្រប់គ្រងនោះដែរ។ នេះមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិសង្កេតមើល តែទ្រង់គ្មានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងដួងចិត្តគេទេ។ នៅក្នុងមនសិការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្ស គេមិនចង់ ឬគ្មានចេតនាថ្វាយខ្លួនរបស់គេឱ្យព្រះជាម្ចាស់ចាត់ចែងឡើយ។ មនុស្សមិនត្រឹមតែមិនចង់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់ចូលមកពាក់ព័ន្ធទេ តែក៏មានមនុស្សខ្លះទៀត ថែមទាំងគិតរកវិធីបិទបាំងដួងចិត្តខ្លួន ដោយប្រើសម្ដីប៉ិនប្រសព្វ និងពាក្យបញ្ចើចបញ្ជោ ដើម្បីបង្កើតចំណាប់អារម្មណ៍ក្លែងក្លាយ និងដើម្បីទទួលបានទំនុកចិត្តពីព្រះជាម្ចាស់ និងបិទបាំងមុខមាត់ពិតរបស់គេពីព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង។ គោលដៅដែលមិនឱ្យព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ គឺដើម្បីកុំឱ្យព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបពីលក្ខណៈពិតប្រាកដរបស់គេ។ ពួកគេមិនចង់ប្រគល់ដួងចិត្តរបស់គេថ្វាយទៅព្រះជាម្ចាស់ឡើយ តែចង់រក្សាចិត្តនោះទុកសម្រាប់ខ្លួនគេវិញ។ អត្ថន័យបង្កប់នៃទង្វើនេះគឺថា អ្វីដែលមនុស្សធ្វើ និងអ្វីដែលមនុស្សចង់បាន គឺសុទ្ធតែត្រូវមនុស្សគ្រោងទុក គិតទុក និងសម្រេចចិត្តរួចជាស្រេចទៅហើយ។ គេមិនត្រូវការការចូលរួម ឬការជ្រៀតជ្រែកពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ គេរឹតតែមិនចង់បានការរៀបចំ និងការចាត់ចែងពីព្រះជាម្ចាស់ទៀត។ ដូច្នេះ ទោះបីពាក់ព័ន្ធ ឬមិនពាក់ព័ន្ធនឹងសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពាក់ព័ន្ធនឹងបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ទ្រង់ ឬសេចក្ដីតម្រូវដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យចង់បានពីមនុស្សក៏ដោយ ក៏ការសម្រេចចិត្តរបស់មនុស្សធ្វើឡើងដោយផ្អែកលើចេតនា និងប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ផ្អែកលើសភាពនិងស្ថានការណ៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេនៅពេលនោះដែរ។ មនុស្សតែងប្រើចំណេះដឹង និងតម្រិះជ្រៅជ្រះដែលគេធ្លាប់ចេះដឹង និងបញ្ញារបស់គេផ្ទាល់មកវិនិច្ឆ័យ និងជ្រើសរើសផ្លូវដែលគេគួរដើរ និងមិនអនុញ្ញាតឱ្យមានការលូកដៃ ឬការគ្រប់គ្រងពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញថា មនុស្សមានដួងចិត្តបែបនេះឯង។

តាំងពីគ្រាដំបូងមកទល់បច្ចុប្បន្ននេះ មានតែមនុស្សប៉ុណ្ណោះដែលអាចសន្ទនាជាមួយព្រះជាម្ចាស់បាន។ ពោលគឺ ក្នុងចំណោមភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ និងក្នុងចំណោមសត្តនិករដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមក គ្មានអ្វីដែលអាចសន្ទនាជាមួយនឹងព្រះជាម្ចាស់បានក្រៅតែពីមនុស្សនេះឡើយ។ មនុស្សមានត្រចៀកដែលអាចឱ្យគេស្ដាប់ឮបាន ហើយមានភ្នែកដែលអាចឱ្យគេមើលឃើញបាន គេមានភាសា និងមានគំនិតផ្ទាល់ខ្លួន ព្រមទាំងមានឆន្ទៈដោយសេរីផង។ គេមានគ្រប់យ៉ាងដែលចាំបាច់ដើម្បីស្ដាប់ឮព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូល ហើយគេយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងទទួលយកបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះព្រះជាម្ចាស់ក៏បង្ហាញពីបំណងប្រាថ្នារបស់ទ្រង់ឱ្យមនុស្សបានដឹង ដោយចង់ធ្វើឱ្យមនុស្សក្លាយជាអ្នករួមដំណើរម្នាក់ដែលមានចិត្តនិងគំនិតដូចនឹងទ្រង់ដែរ និងជាមនុស្សដែលអាចដើរជាមួយទ្រង់បាន។ តាំងពីពេលដែលទ្រង់ចាប់ផ្ដើមការគ្រប់គ្រងមក ព្រះជាម្ចាស់តែងរង់ចាំឱ្យមនុស្សថ្វាយដួងចិត្តរបស់គេដល់ទ្រង់ ដើម្បឱ្យព្រះជាម្ចាស់អាចបន្សុទ្ធ និងបំពាក់បំប៉នដួងចិត្តគេបាន ធ្វើឱ្យគេធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ ធ្វើឱ្យគេគោរពព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេចចេញពីសេចក្ដីអាក្រក់។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់បានទន្ទឹងនិងរង់ចាំលទ្ធផលបែបនេះ។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ II» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់