ការប្រព្រឹត្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សជាតិដ៏ល្ងង់ខ្លៅ និងល្ងីល្ងើនេះ គឺអាស្រ័យជាចម្បងទៅលើសេចក្តីមេត្តាករុណា និងការអត់ឱន។ នៅក្នុងន័យម្យ៉ាងទៀត ព្រះពិរោធរបស់ទ្រង់ត្រូវបានលាក់ទុកអស់រយៈពេលយ៉ាងយូរ និងនៅក្នុងហេតុការណ៍យ៉ាងច្រើន ហើយទ្រង់មិនដែលបង្ហាញវាចេញឲ្យមនុស្សដឹងឡើយ។ ជាលទ្ធផល មនុស្សពិបាកក្នុងការមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញព្រះពិរោធរបស់ទ្រង់ណាស់ ហើយគេក៏ពិបាកយល់ពីព្រះពិរោធរបស់ទ្រង់ដែរ។ ដូច្នេះហើយបានជាមនុស្សមើលស្រាលព្រះពិរោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលមនុស្សប្រឈមជាមួយកិច្ចការចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងជំហាននៃការអត់ឱន និងការអត់ទោសរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស នោះហើយជាពេលដែលសេចក្តីមេត្តាករុណាចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្តីព្រមានចុងក្រោយរបស់ទ្រង់ ធ្លាក់មកលើមនុស្ស ហើយបើមនុស្សនៅតែប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រដដែល ដើម្បីប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនខំប្រែចិត្ត កែកុនផ្លូវរបស់ខ្លួន ហើយទទួលយកសេចក្តីមេត្តាករុណរបស់ទ្រង់ទេ នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងលែងមានព្រះទ័យអត់ឱន និងអត់ធ្មត់ចំពោះពួកគេទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់នឹងដកទុកសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ទ្រង់វិញនៅពេលនោះ។ ក្រោយមក ទ្រង់នឹងបញ្ចេញតែព្រះពិរោធរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ទ្រង់អាចសម្ដែងព្រះពិរោធរបស់ទ្រង់នៅក្នុងរបៀបខុសៗគ្នាជាច្រើន ដូចដែលទ្រង់អាចប្រើប្រាស់វិធីសាស្ត្រផ្សេងៗ ដើម្បីដាក់ទោស និងបំផ្លាញមនុស្សយ៉ាងនោះដែរ។

ការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់ភ្លើង ដើម្បីបំផ្លាញទីក្រុងសូដុម គឺជាវិធីសាស្ត្រដ៏លឿនបំផុត ដើម្បីបំផ្លាញមនុស្ស ឬអ្វីមួយឲ្យវិនាសសាបសូន្យ។ ការដុតបំផ្លាញអ្នកក្រុងសូដុមដោយភ្លើង មិនគ្រាន់តែបំផ្លាញរូបកាយរបស់គេប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ វាក៏បំផ្លាញដល់វិញ្ញាណ ព្រលឹង និងរូបកាយទាំងមូលរបស់គេដែរ ដើម្បីធានាថា មនុស្សនៅក្នុងក្រុងនេះនឹងលែងមានវត្តមានតទៅទៀតនៅក្នុងពិភពលោករូបិយ និងពិភពលោកអរូបិយ។ នេះគឺជាផ្លូវតែមួយគត់ដែលព្រះជាម្ចាស់បើកសម្ដែង និងបង្ហាញពីព្រះពិរោធរបស់ទ្រង់។ ការបើកសម្ដែង និងការបង្ហាញបែបនេះ គឺជាទិដ្ឋភាពមួយអំពីលក្ខណៈសំខាន់នៃព្រះពិរោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាក៏ជាការបើកសម្ដែងអំពីលក្ខណៈសំខាន់នៃនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចេញព្រះពិរោធរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គលែងបើកសម្ដែងពីសេចក្តីមេត្តាករុណា ឬសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរស ហើយក៏លែងបង្ហាញព្រះទ័យអត់ឱន ឬព្រះទ័យអត់ធ្មត់តទៅទៀត ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់ គ្មានអ្វីមួយ ឬហេតុផលណាមួយដែលអាចបញ្ចុះបញ្ចូលឲ្យទ្រង់បន្តមានព្រះទ័យអត់ធ្មត់ ប្រទានសេចក្តីមេត្តាករុណា និងការអត់ឱនរបស់ទ្រង់តទៅទៀតនោះដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ដោយគ្មានភាពអល់អែក ព្រះជាម្ចាស់បានបញ្ចេញព្រះពិរោធ និងឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ ដោយធ្វើអ្វីដែលទ្រង់ចង់ធ្វើ។ ទ្រង់នឹងធ្វើរឿងទាំងនេះនៅក្នុងល្បឿនដ៏លឿន និងកម្ចាត់ចោលយ៉ាងស្អាត ដើម្បីឲ្យស្របតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ នេះគឺជាផ្លូវមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ចេញព្រះពិរោធ និងឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ ដែលមនុស្សមិនត្រូវបំពានឡើយ ហើយវាក៏ជាការបង្ហាញចេញនូវទិដ្ឋភាពមួយអំពីនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងការយកចិត្តទុកដាក់ និងសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះពួកគេ ពួកគេមិនអាចយល់ពីព្រះពិរោធរបស់ទ្រង់ មិនអាចឃើញឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ ឬមិនអាចដឹងអំពីការដែលព្រះជាម្ចាស់លែងមានព្រះទ័យអត់ឱនចំពោះការបំពាននោះឡើយ។ ការទាំងនេះតែងតែនាំឲ្យមនុស្សជឿថា និស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានតែសេចក្តីមេត្តាករុណា សេចក្តីអត់ឱន និងសេចក្តីស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីជាយ៉ាងណា នៅពេលដែលគេមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញទីក្រុងមួយ ឬស្អប់ខ្ពើមមនុស្សណាម្នាក់ ឃើញពីសេចក្តីក្រោធរបស់ទ្រង់នៅក្នុងការបំផ្លាញមនុស្ស និងឫទ្ធានុភាពរបស់ទ្រង់ វាជួយឲ្យមនុស្សមើលឃើញផ្នែកមួយទៀតនៃនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់។ នេះគឺជាការដែលព្រះជាម្ចាស់លែងមានព្រះទ័យអត់ឱនចំពោះការបំពានតទៅទៀត។ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលលែងអត់ឱនចំពោះការបំពាន មានកម្រិតខ្ពស់ហួសពីការស្រមើស្រមៃរបស់ភាវៈរូបិយ ហើយនៅក្នុងចំណោមភាវៈអរូបិយ គឺគ្មាននរណាម្នាក់អាចចូលអន្តរាគមន៍ ឬជះឥទ្ធិពលលើនិស្ស័យនេះបានឡើយ ហើយក៏មិនអាចក្លែងបន្លំ ឬចម្លងបានដែរ។ ដូច្នេះ ទិដ្ឋភាពនៃនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះ គឺជាទិដ្ឋភាពមួយដែលមនុស្សគួរតែដឹងជាងគេបំផុត។ មានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ដែលមាននិស្ស័យប្រភេទនេះ ហើយមានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ ដែលកាន់កាប់និស្ស័យបែបនេះ។ ព្រះជាម្ចាស់កាន់កាប់និស្ស័យដ៏សុចរិតនេះ ដោយសារតែទ្រង់ស្អប់ខ្ពើមសេចក្តីអាក្រក់ សេចក្តីងងឹត ការបះបោរ និងអំពើអាក្រក់របស់សាតាំង ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សជាតិពុករលួយ និងបំផ្លាញមនុស្ស ហើយក៏ដោយសារតែទ្រង់ស្អប់ខ្ពើមគ្រប់ទាំងអំពើបាបដែលប្រឆាំងនឹងទ្រង់ និងដោយសារតែលក្ខណៈសំខាន់ដ៏បរិសុទ្ធ និងឥតសៅហ្មងរបស់ទ្រង់ដែរ។ វាគឺដោយសារតែការនេះហើយដែលនាំឲ្យទ្រង់ទ្រាំលែងបានជាមួយភាវៈរូបិយ ឬភាវៈអរូបិយ ដែលប្រឆាំង ឬប្រជែងជាមួយទ្រង់ទាំងចំហនោះ។ សូម្បីតែមនុស្សដែលទ្រង់ធ្លាប់សម្ដែងសេចក្តីមេត្តាករុណា ឬទ្រង់ធ្លាប់បានជ្រើសរើសពីមុន ក៏រករឿងដល់និស្ស័យរបស់ទ្រង់ ហើយរំលងគោលការណ៍នៃព្រះទ័យអត់ធ្មត់ និងការអត់ឱនរបស់ទ្រង់ផងដែរ ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងបញ្ចេញ និងបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យដ៏សុចរិតរបស់ទ្រង់ ដែលលែងអត់ឱនតទៅទៀតចំពោះការបំពាន ដោយគ្មានសេចក្តីមេត្តាករុណា ឬការអាឡោះអាល័យ សូម្បីតែបន្ដិច។

(«ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ II» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)