លោកុប្បត្តិ ២:១៥-១៧  ហើយព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានយកមនុស្សទៅដាក់នៅក្នុងសួន‌អេដែន ដើម្បីឱ្យគាត់ធ្វើការរៀបចំ និងថែរក្សា។ ព្រះ‌យេហូវ៉ាដ៏ជាព្រះបានបង្គាប់ដល់មនុស្សថា នៅក្នុងចំណោមផ្លែឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួន អ្នកអាចបរិ‌ភោគបានដោយសេរី។ ប៉ុន្តែ មិនត្រូវបរិ‌ភោគផ្លែចេញពីដើមដឹងខុសត្រូវឡើយ៖ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិ‌ភោគវា អ្នកប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន។

តើអ្នករាល់គ្នាទទួលបានព័ត៌មានអ្វីខ្លះពីខគម្ពីរទាំងនេះ? តើបទគម្ពីរត្រង់ផ្នែកនេះ ធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចម្តេចដែរ? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំសម្រេចចិត្តនិយាយអំពីសេចក្ដីបង្គាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ័ដាមទៅវិញ? តើពេលនេះអ្នករាល់គ្នាមានរូបភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ័ដាមនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? អ្នកអាចសាកស្រមៃមើលបាន៖ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងទិដ្ឋភាពនោះវិញ តើនៅក្នុងចិត្តអ្នកគិតថាព្រះជាម្ចាស់មានលក្ខណៈដូចម្តេចដែរ? តើការគិតបែបនេះធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាមានអារម្មណ៍បែបណា? នេះគឺជារូបភាពដែលទាក់ទាញចិត្ត និងកក់ក្តៅមួយ។ ទោះបីមានតែព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សនៅក្នុងនោះក៏ពិតមែន តែភាពស្និទ្ធស្នាលរវាងព្រះនិងមនុស្ស ធ្វើឱ្យអ្នកពេញដោយអារម្មណ៍កោតស្ញប់ស្ញែង៖ សេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ច្រើនលើសលប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ត្រូវបានប្រទានមកឱ្យមនុស្សឥតដាច់ និងនៅហ៊ុមគ្រងជុំវិញគេផង។ មនុស្សស្អាតស្អំ និងបរិសុទ្ធ គ្មានសេចក្តីលំបាក និងគ្មានកង្វល់ រស់នៅពោរពេញទៅដោយសេចក្តីសុខ នៅក្រោមព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញពីការយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះមនុស្ស ឯមនុស្សវិញ រស់នៅក្រោមការការពារ និងព្រះពររបស់ព្រះអង្គ។ គ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សធ្វើនិងនិយាយ គឺមានទំនាក់ទំនងជាមួយព្រះជាម្ចាស់មិនអាចកាត់ផ្តាច់បានឡើយ។

បន្ទាប់ពីបង្កើតមនុស្សរួចហើយ សេចក្ដីនេះអាចហៅថាជាសេចក្ដីបង្គាប់ដំបូងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សបាន។ តើសេចក្ដីបង្គាប់នេះបង្ហាញពីអ្វីដែរ? បង្ហាញពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផង និងពីព្រះទ័យខ្វាយខ្វល់របស់ព្រះអង្គចំពោះមនុស្សជាតិផង។ នេះគឺជាសេចក្ដីបង្គាប់ទីមួយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក៏ជាលើកទីមួយដែរ ដែលព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញពីព្រះទ័យព្រួយបារម្ភចំពោះមនុស្ស។ និយាយឱ្យចំទៅ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាបពីទំនួលខុសត្រូវចំពោះមនុស្ស ចាប់តាំងពីពេលដែលព្រះអង្គបានបង្កើតគេមកម្ល៉េះ។ តើទំនួលខុសត្រូវរបស់ទ្រង់ជាអ្វី? ព្រះអង្គត្រូវការពារមនុស្ស និងមើលថែមនុស្ស។ ព្រះអង្គសង្ឃឹមថា មនុស្សអាចជឿទុកចិត្ត និងស្តាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បាន។ នេះក៏ជាក្តីរំពឹងដំបូងគេដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់បានពីមនុស្សដែរ។ ដោយសារក្ដីរំពឹងនេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «នៅក្នុងចំណោមផ្លែឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួន អ្នកអាចបរិ‌ភោគបានដោយសេរី។ ប៉ុន្តែ មិនត្រូវបរិ‌ភោគផ្លែចេញពីដើមដឹងខុសត្រូវឡើយ៖ ដ្បិតនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិ‌ភោគវា អ្នកប្រាកដជាស្លាប់មិនខាន»។ ព្រះបន្ទូលសាមញ្ញទាំងនេះ តំណាងឱ្យបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះ ក៏បើកសម្ដែងថា ព្រះជាម្ចាស់ចាប់ផ្តើមបង្ហាញពីក្ដីព្រួយបារម្ភចំពោះមនុស្សនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ហើយ។ ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ មានតែអ័ដាមមួយប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងរូបអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ័ដាមគឺជាភាវៈមានជីវិតតែមួយគត់ ដែលមានដង្ហើមជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់អាចដើរជាមួយព្រះអង្គបាន ហើយក៏អាចនិយាយសន្ទនាជាមួយទ្រង់បានផងដែរ។ ដូច្នេះហើយបានជាព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់សេចក្ដីបង្គាប់នេះទៅកាន់គាត់។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលត្រង់ៗបំផុតនៅក្នុងសេចក្ដីបង្គាប់របស់ទ្រង់ថា មនុស្សអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ ហើយមិនអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ។

នៅក្នុងព្រះបន្ទូលសាមញ្ញពីរបីព្រះឱស្ឋនេះ យើងមើលឃើញពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ក៏ប៉ុន្តែ តើបង្ហាញពីព្រះហឫទ័យប្រភេទណា? តើមានសេចក្តីស្រឡាញ់នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើមានការព្រួយបារម្ភដែរឬទេ? នៅក្នុងខគម្ពីរទាំងនេះ មិនត្រឹមតែអាចដឹងពីសេចក្តីស្រឡាញ់ និងព្រះហឫទ័យព្រួយបារម្ភរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះទេ តែក៏អាចមានអារម្មណ៍ស្និទ្ធស្នាលផងដែរ។ តើអ្នកយល់ស្របបែបនេះដែរឬទេ? បន្ទាប់ពីឮខ្ញុំនិយាយបែបនេះហើយ តើអ្នកនៅតែគិតថា បន្ទូលទាំងនេះគ្រាន់តែជាបន្ទូលសាមញ្ញៗទៀតដែរឬទេ? តាមពិតទៅ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះមិនសាមញ្ញពេកនោះទេ មែនទេ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានដឹងអំពីរឿងនេះពីមុនមកដែរឬទេ? ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងប្រាប់អ្នកដោយផ្ទាល់តាមបន្ទូលពីរបីព្រះឱស្ឋនេះវិញ តើនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍យ៉ាងណា? ប្រសិនបើអ្នកមិនមែនជាបុគ្គលដែលមានភាពជាមនុស្សទេ ប្រសិនបើចិត្តរបស់អ្នកសោះកក្រោះរឹងដូចជាទឹកកក នោះអ្នកនឹងគ្មានអារម្មណ៍ដឹងអ្វីទាំងអស់ អ្នកមិនដឹងពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយអ្នកក៏នឹងមិនព្យាយាមយល់ពីព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងនាមជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានមនសិការ និងញ្ញាណនៃភាពជាមនុស្ស នោះអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ខុសពីនេះ។ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ទទួលបានការយកចិត្តទុកដាក់ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ ហើយអ្នកក៏នឹងមានអារម្មណ៍ថាមានក្ដីសុខដែរ។ តើត្រឹមត្រូវដែរទេ? នៅពេលដែលអ្នកមានអារម្មណ៍ទាំងអស់នេះ តើអ្នកនឹងធ្វើយ៉ាងណាចំពោះព្រះជាម្ចាស់? តើអ្នកមានអារម្មណ៍ដក់ជាប់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរទេ? តើអ្នកនឹងស្រឡាញ់ ហើយគោរពព្រះជាម្ចាស់អស់ពីចិត្តរបស់អ្នកដែរឬទេ? តើដួងចិត្តរបស់អ្នកនឹងកាន់តែជិតស្និទ្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? នៅត្រង់ចំណុចនេះ អ្នកអាចមើលឃើញហើយថាសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សមានសារៈសំខាន់ប៉ុនណា។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់ជាងនេះទៀតនោះ គឺការដឹង និងការយល់របស់មនុស្សអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់វិញទេ។ តាមពិតទៅ តើព្រះជាម្ចាស់មិនមែនធ្លាប់មានបន្ទូលស្រដៀងគ្នានេះនៅក្នុងដំណាក់កាលនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ច្រើនទេឫអី? តើមនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ មាននរណាដែលដឹងពីទឹកព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើអ្នកអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលខ្ញុំទើបតែបាននិយាយអម្បាញ់មិញនេះដែរឬទេ? អ្នករាល់គ្នាពិតជាមិនអាចដឹងពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានទេ នៅពេលដែលបំណងព្រះហឫទ័យទ្រង់ពិតប្រាកដ និងជាក់ស្តែងបែបនេះនោះ។ ហេតុនេះបានជាខ្ញុំនិយាយថា អ្នករាល់គ្នា គ្មានការយល់ដឹង និងការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដឡើយ តើពិតដែរឬអត់? យ៉ាងណា យើងផ្អាកនិយាយត្រឹមនេះសិនចុះ។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ I» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់