សម្រាប់ពិភពរូបធាតុ នៅពេលណាដែលមនុស្សមិនយល់ពីអ្វីមួយ ឬបាតុភូតណាមួយ ពួកគេអាចស្រាវជ្រាវរកព័ត៌មានពាក់ព័ន្ធ ឬប្រើប្រាស់មធ្យោបាយផ្សេងៗដើម្បីស្វែងរកប្រភពដើម និងសាវតារនៃរបស់ទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែ ចំពោះពិភពផ្សេងទៀតដែលយើងនឹងយកមកជជែកគ្នានៅថ្ងៃនេះវិញ (ពិភពខាងវិញ្ញាណដែលនៅក្រៅពិភពរូបធាតុ) មនុស្សពិតជាគ្មានវិធី ឬមធ្យោបាយដើម្បីរៀនសូត្រពីពិភពនោះទេ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? ខ្ញុំនិយាយបែបនេះ គឺដោយសារតែនៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្សជាតិ គ្រប់យ៉ាងចេញពីពិភពរូបធាតុ មិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីវត្តមានរូបកាយរបស់មនុស្សបានទេ ហើយដោយសារតែមនុស្សមានអារម្មណ៍ថា គ្រប់យ៉ាងចេញពីពិភពរូបធាតុ មិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីការរស់នៅខាងរូបកាយ និងជីវិតខាងរាងកាយរបស់ពួកគេបាន ទើបមនុស្សភាគច្រើនត្រឹមតែដឹងឬយល់ពីវត្ថុដែលអាចមើលឃើញនៅចំពោះមុខរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលនិយាយដល់ពិភពខាងវិញ្ញាណ ពោលគឺគ្រប់យ៉ាងដែលស្ថិតនៅក្នុងពិភពផ្សេងទៀត នោះអាចនិយាយបានថា មនុស្សភាគច្រើនមិនជឿនោះទេ។ ដោយសារតែមនុស្សមិនអាចមើលឃើញបាន ហើយជឿថា គ្មានអ្វីចាំបាច់ត្រូវយល់ ឬស្គាល់អី្វៗពីពិភពនោះទេ ហើយជាងនេះទៅទៀត ពិភពខាងវិញ្ញាណខុសគ្នាពីពិភពរូបធាតុទាំងស្រុង ហើយតាមព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពិភពខាងវិញ្ញាណ គ្មានអាថ៌កំបាំងនោះទេ ប៉ុន្តែចំពោះមនុស្សវិញ ពិភពនេះគឺជាពិភពអាថ៌កំបាំង និងបិទជិត ដូច្នេះហើយទើបមនុស្សពិបាកក្នុងការស្វែងរកផ្លូដើម្បីយល់ពីទិដ្ឋភាពផ្សេងៗរបស់ពិភពនេះ។ ទិដ្ឋភាពខុសៗគ្នានៃពិភពខាងវិញ្ញាណដែលខ្ញុំនឹងនិយាយ គឺទាក់ទងត្រឹមតែការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំនឹងមិនបើកបង្ហាញអំពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងណាមួយឡើយ ហើយខ្ញុំក៏នឹងមិនប្រាប់អ្នករាល់គ្នាពីសេចក្ដីអាថ៌កំបាំងណាមួយដែលអ្នករាល់គ្នាចង់ដឹងដែរ។ ដោយសាររឿងនេះទាក់ទងនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ការគ្រប់គ្រង់របស់ទ្រង់ និងការទំនុកបម្រុងរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំនឹងនិយាយតែអំពីផ្នែកណាដែលចាំបាច់សម្រាប់ឱ្យអ្នករាល់គ្នាដឹងប៉ុណ្ណោះ។

ដំបូង ខ្ញុំសូមសួរអ្នករាល់គ្នាមួយសំណួរសិន៖ នៅក្នុងគំនិតរបស់អ្នករាល់គ្នា តើពិភពខាងវិញ្ញាណគឺជាអ្វីដែរ? និយាយឱ្យទូលាយទៅ វាគឺជាពិភពមួយផ្សេងពីពិភពរូបធាតុ គឺជាពិភពមួយដែលមនុស្សមើលមិនឃើញ ប៉ះមិនបាន។ ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងការស្រមៃរបស់អ្នករាល់គ្នា តើពិភពខាងវិញ្ញាណ គួរជាពិភពបែបណា? ប្រហែលជាដោយសារតែអ្នកមិនអាចមើលឃើញ ទើបអ្នកគិតមិនចេញ។ ទោះយ៉ាងណា នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាស្តាប់រឿងព្រេងនិទានផ្សេងៗ អ្នករាល់នៅតែនឹកគិតដល់រឿងនោះ ហើយអ្នកមិនអាចឈប់គិតបានទេ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយបែបនេះ? កាលពីក្មេង មានរឿងដែលបានកើតឡើងចំពោះមនុស្សភាគច្រើន៖ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់និយាយរឿងដ៏គួរឱ្យខ្លាចប្រាប់ពួកគេ ដូចជារឿងខ្មោច ឬព្រលឹងផ្សេងៗជាដើម ពួកគេមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់។ តើពួកគេខ្លាចដោយសារមូលហេតុអ្វីឱ្យពិតប្រាកដទៅ? គឺដោយសារតែពួកគេស្រមើស្រមៃអំពីរឿងទាំងនោះ។ ទោះបីជាពួកគេមើលមិនឃើញខ្មោចឬវិញ្ញាណនោះក្ដី ក៏ពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ខ្មោចឬវិញ្ញាណទាំងអស់នោះនៅជុំវិញបន្ទប់របស់ពួកគេ នៅតាមទីកន្លៀតងងឹតៗ និងនៅកន្លែងលាក់បាំងមួយចំនួន ហើយពួកគេភ័យខ្លាចខ្លាំងរហូតដល់ថ្នាក់មិនហ៊ានទៅគេងក៏មាន។ ជាពិសេសនៅពេលយប់ ពួកគេមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចមិនហ៊ាននៅក្នុងបន្ទប់ម្នាក់ឯង មិនហ៊ានដើរម្នាក់ឯងនៅទីធ្លាក្រៅផ្ទះជាដើម។ នោះឯង គឺជាពិភពខាងវិញ្ញាណដែលកើតចេញការស្រមើស្រមៃរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយគឺជាពិភពដែលមនុស្សគិតថា គួរឱ្យខ្លាច។ តាមពិតទៅ មនុ្សម្នាក់ៗស្រមើស្រមៃពីពិភពនោះនៅក្នុងកម្រិតមួយ ហើយគេអាចមានអារម្មណ៍ដឹងតិចតួចពីពិភពនោះ។

យើងគួរចាប់ផ្តើមនិយាយពីពិភពខាងវិញ្ញាណ។ តើពិភពខាងវិញ្ញាណជាអ្វី? ខ្ញុំសូមផ្តល់ការពន្យល់ដ៏ខ្លី និងសាមញ្ញមួយសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាចុះ៖ ពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺជាទីកន្លែងដ៏សំខាន់មួយ ជាកន្លែងមួយដែលខុសពីពិភពរូបធាតុ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយថាវាសំខាន់? យើងនឹងពិភាក្សាចំណុចនេះដោយលម្អិត។ វត្តមាននៃពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺជាប់ទាក់ទងយ៉ាងស្អិតរមួតទៅនឹងពិភពរូបធាតុរបស់មនុស្សជាតិ។ វាដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់នៅក្នុងវដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើ។ នេះគឺជាតួនាទីរបស់ពិភពនេះ ហើយនេះគឺជាមូលហេតុមួយដែលវត្តមាននៃពិភពនេះមានសារៈសំខាន់នោះ។ ដោយសារតែពិភពនេះ គឺជាកន្លែងមួយដែលមិនអាចដឹងបានតាមរយៈវិញ្ញាណទាំងប្រាំ នោះគ្មាននរណាម្នាក់ អាចវិនិច្ឆ័យឱ្យត្រឹមត្រូវថាតើពិភពខាងវិញ្ញាណមាន ឬគ្មាននោះទេ។ កម្លាំងឌីណាមិចរបស់ពិភពនេះ ជាប់ទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងវត្តមានរបស់មនុស្ស ហេតុនេះហើយ លំដាប់លំដោយនៃជីវិតរបស់មនុស្សជាតិ ក៏ទទួលរងឥទ្ធិពលយ៉ាងច្រើនពីពិភពខាងវិញ្ញាណនេះផងដែរ។ តើរឿងនេះជាប់ពាក់ព័ន្ធទៅនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? ជាប់ពាក់ព័ន្ធ។ នៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយបែបនេះ អ្នករាល់គ្នាយល់ពីមូលហេតុដែលខ្ញុំកំពុងពិភាក្សាអំពីប្រធានបទនេះហើយ៖ គឺដោយសារតែវាពាក់ព័ន្ធនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់។ នៅក្នុងពិភពដែលមនុស្សមើលមិនឃើញនេះ រាល់បទបញ្ជា បញ្ញត្តិ និងប្រព័ន្ធរដ្ឋបាលនៃស្ថានសួគ៌ គឺខ្ពស់ជាងច្បាប់ និងប្រព័ន្ធរបស់ប្រទេសណាមួយនៅខាងពិភពរូបធាតុនេះទៅទៀត ហើយគ្មានភាវៈមានជីវិតណានៅក្នុងពិភពនេះ ហ៊ានល្មើស ឬបំពានច្បាប់និងប្រព័ន្ធនោះឡើយ។ តើរឿងនេះទាក់ទងនឹងអធិបតេយ្យភាព និងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ មានបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលច្បាស់លាស់ មានបទបញ្ជាស្ថានសួគ៌ច្បាស់លាស់ និងមានលក្ខន្តិកៈច្បាស់លាស់។ មន្ត្រីកម្រិតខុសៗគ្នា និងមន្ត្រីនៅតាមផ្នែកផ្សេងៗគ្នា គោរពតាមតួនាទីរបស់ខ្លួន និងប្រតិបត្តិតាមក្រឹត្យវិន័យ និងបទបញ្ញត្តិទាំងឡាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ ដោយសារពួកគេដឹងថា ការរំលោភបំពានបទបញ្ជារបស់ស្ថានសួគ៌នឹងមានផលបែបណា។ ពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថាព្រះជាម្ចាស់ដាក់ទោសមនុស្សអាក្រក់បែបណា និងប្រទានរង្វាន់ដល់មនុស្សល្អបែបណា និងដឹងពីរបៀបដែលទ្រង់គ្រប់គ្រង និងត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ពីរបៀបដែលទ្រង់អនុវត្តបទបញ្ជា និងលក្ខន្តិកៈស្ថានសួគ៌របស់ទ្រង់។ តើចំណុចទាំងនេះខុសគ្នាពីពិភពរូបធាតុដែលមនុស្សជាតិរស់នៅដែរឬទេ? ពិតជាមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង។ ពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺជាពិភពមួយដែលមានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះពីពិភពរូបធាតុ។ ដោយសារតែមានបទបញ្ជា និងលក្ខន្តិកៈរបស់ស្ថានសួគ៌ ដូច្នេះ វាទាក់ទងនឹងអធិបតេយ្យភាព និងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ដូចជាទាក់ទងទៅនឹងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ កម្មសិទ្ធិនិងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ផងដែរ។ ពេលឮបែបនេះ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំចាំបាច់ត្រូវតែនិយាយពីប្រធានបទនេះទេឬ? តើអ្នករាល់គ្នាមិនចង់ដឹងពីអាថ៌កំបាំងក្នុងរឿងនេះទេឬ? (ពួកយើងចង់ដឹង។) នេះហើយគឺជាគោលគំនិតអំពីពិភពខាងវិញ្ញាណ។ ទោះបីជាវាកើតមានជាមួយនឹងពិភពរូបធាតុ និងស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដូចគ្នាក៏ដោយ ក៏ការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើពិភពនេះ តឹងរឹងខ្លាំងជាងការគ្រប់គ្រង និងអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់នៅក្នុងពិភពរូបធាតុដែរ។ នៅពេលនិយាយលម្អិតទៅ យើងគួរចាប់ផ្តើមនិយាយពីរបៀបដែលពិភពខាងវិញ្ញាណរ៉ាប់រងលើវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សជាតិ ដោយសារនេះជាផ្នែកដ៏សំខាន់មួយនៃកិច្ចការរបស់ភាវៈនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។

ក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ខ្ញុំបែងចែកមនុស្សទាំងអស់ជាបីប្រភេទ។ ទីមួយគឺអ្នកមិនជឿ ជាអ្នកដែលគ្មានជំនឿខាងសាសនា។ ពួកគេត្រូវហៅថា អ្នកមិនជឿ។ អ្នកមិនជឿ ភាគច្រើនលើសលប់ មានជំនឿតែទៅលើលុយមួយមុខប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេគិតតែពីផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនទេ ជាមនុស្សសម្ភារៈនិយម ហើយជឿតែលើពិភពសម្ភារៈតែប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនជឿលើវដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់ ឬជឿលើអ្វីដែលនិយាយពីអាទិទេព ឬខ្មោចនោះទេ។ ខ្ញុំចាត់ថ្នាក់មនុស្សប្រភេទនេះជា អ្នកមិនជឿ ហើយពួកគេគឺជាមនុស្សប្រភេទទីមួយ។ ប្រភេទទីពីរ គឺរួមបញ្ចូលទាំងមនុស្សមានជំនឿផ្សេងៗក្រៅពីអ្នកមិនជឿ។ ក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ខ្ញុំបែងចែកមនុស្សដែលមានជំនឿទាំងអស់នេះ ជាក្រុមធំៗមួយចំនួន៖ ក្រុមទីមួយគឺពួកសាសន៍យូដា ទីពីរគឺពួកកាតូលិក ទីបីគឺពួកគ្រីស្ទបរិស័ទ ទីបួនពួកមូស្លីម និងទីប្រាំគឺពួកពុទ្ធបរិស័ទ ទាំងអស់មានប្រាំក្រុម។ ទាំងនេះគឺជាប្រភេទនៃមនុស្សដែលមានជំនឿ។ ប្រភេទទីបី រួមបញ្ចូលពួកអ្នកដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយនេះក៏រួមបញ្ចូលទាំងអ្នករាល់គ្នាផងដែរ។ អ្នកជឿប្រភេទនេះ គឺពួកអ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់សព្វថ្ងៃនេះឯង។ មនុស្សទាំងនេះត្រូវបែងចែកជាពីរប្រភេទគឺ រាស្ត្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្នកស៊ីឈ្នួល។ ប្រភេទធំៗរបស់មនុស្ស ត្រូវបានបែងចែកយ៉ាងច្បាស់។ ដូច្នេះហើយ ក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាពេលនេះ អ្នករាល់គ្នាអាចញែកបានយ៉ាងច្បាស់រវាងប្រភេទ និងចំណាត់ថ្នាក់របស់មនុស្សហើយ មែនទេ? ប្រភេទទីមួយ គឺមានអ្នកមិនជឿ ហើយខ្ញុំបាននិយាយអំពីលក្ខណៈរបស់ពួកគេរួចហើយ។ តើពួកអ្នកដែលជឿលើទេវតានៅលើមេឃ ត្រូវបានរាប់ជាអ្នកមិនជឿដែរឬទេ? អ្នកមិនជឿជាច្រើនត្រឹមជឿលើទេវតានៅលើមេឃប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជឿថា ខ្យល់ ភ្លៀង ផ្គរលាន់ ។ល។ គឺត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយទេវតា ដែលពួកគេពឹងផ្អែកលើសម្រាប់ការដាំដុះ និងការប្រមូលផល ប៉ុន្តែនៅពេលដែលនិយាយអំពីជំនឿនៅព្រះជាម្ចាស់វិញ ពួកគេមិនចង់ជឿទ្រង់នោះទេ។ តើទង្វើនេះ អាចហៅថាការមានសេចក្តីជំនឿដែរឬទេ? មនុស្សប្រភេទនេះ ត្រូវបានរាប់បញ្ចូលជាមួយពួកអ្នកមិនជឿដែរ។ តើអ្នកយល់ពីរឿងនេះហើយ មែនទេ? ចូរកុំច្រឡំប្រភេទទាំងនេះឱ្យសោះ។ ប្រភេទទីពីរ គឺរួមបញ្ចូលមនុស្សដែលមានជំនឿ ហើយប្រភេទទីបី គឺពួកអ្នកដែលកំពុងតែដើរតាមព្រះជាម្ចាស់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ ដូចច្នេះហើយ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំបែងចែកមនុស្សទាំងអស់តាមប្រភេទទាំងនេះ? (ដោយសារតែប្រភេទមនុស្សផ្សេងៗគ្នា មានទីបញ្ចប់ និងទិសដៅខុសៗគ្នា។) នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយនៃការបែងចែកមនុស្សជាតិ។ នៅពេលដែលជាតិសាសន៍ផ្សេងៗ និងប្រភេទមនុស្សទាំងនេះត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ នោះពួកគេម្នាក់ៗនឹងមានទីកន្លែងខុសៗគ្នាដើម្បីទៅ ហើយនឹងត្រូវស្ថិតនៅក្រោមច្បាប់នៃការកើត និងការស្លាប់ផ្សេងៗគ្នា ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំបែងចែកមនុស្សទៅជាប្រភេទធំៗទាំងអស់នេះ។

វដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកមិនជឿ

ចូរយើងចាប់ផ្តើមដោយនិយាយអំពីវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកមិនជឿ។ បន្ទាប់ពីស្លាប់ទៅ មនុស្សម្នាក់ត្រូវមន្ត្រីមកពីពិភពខាងវិញ្ញាណនាំយកទៅ។ តើត្រូវនាំយកអ្វីទៅឱ្យពិតប្រាកដទៅ? មិនមែនជាសាច់ឈាមរបស់មនុស្សម្នាក់នោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាព្រលឹងរបស់គេវិញ។ នៅពេលដែលព្រលឹងរបស់មនុស្សម្នាក់ត្រូវបាននាំយកទៅ នោះព្រលឹងគេក៏មកដល់ទីកន្លែងមួយ ដែលជាកន្លែងនៃពិភពខាងវិញ្ញាណ ដែលទទួលយកព្រលឹងរបស់មនុស្សដែលទើបនឹងស្លាប់នេះតែម្ដង។ នោះគឺជាទីកន្លែងដំបូងដែលមនុស្សម្នាក់ទៅដល់បន្ទាប់ពីស្លាប់ ពោលគឺជាកន្លែងដែលព្រលឹងមិនធ្លាប់ស្គាល់។ នៅពេលដែលព្រលឹងត្រូវបាននាំយកមកកាន់ទីកន្លែងនោះ មានមន្ត្រីម្នាក់ធ្វើការត្រួតពិនិត្យជាលើកដំបូង ដោយបញ្ជាក់ពីឈ្មោះ អាសយដ្ឋាន អាយុ និងបទពិសោធទាំងអស់របស់ពួកគេ។ គ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេបានធ្វើនៅពេលដែលពួកគេនៅរស់ ត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងក្រាំងមួយ ហើយត្រូវបានផ្ទៀងផ្ទាត់បញ្ជាក់ថាត្រឹមត្រូវពិតដូចកំណត់ត្រានោះអត់។ បន្ទាប់ពីត្រួតពិនិត្យរួច ឥរិយាបថ និងសកម្មភាពរបស់មនុស្សក្នុងមួយជីវិតរបស់ពួកគេ នឹងត្រូវប្រើដើម្បីកំណត់ថាតើពួកគេនឹងត្រូវទទួលទោស ឬបន្តចាប់កំណើតជាមនុស្សសាជាថ្មីទៀតឬអត់ ដែលនេះគឺជាដំណាក់កាលទីមួយ។ តើដំណាក់កាលទីមួយនេះគួរឱ្យខ្លាចឬទេ? វាមិនគួរឱ្យខ្លាចណាស់ណាទេ ព្រោះថា រឿងតែមួយគត់ដែលកើតឡើងគឺ មនុស្សបានមកដល់ទីកន្លែងងងឹត និងមិនធ្លាប់ស្គាល់។

នៅក្នុងដំណាក់កាលទីពីរ ប្រសិនបើបុគ្គលនេះបានធ្វើរឿងអាក្រក់ច្រើនក្នុងមួយជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយបានប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតច្រើន នោះពួកគេនឹងត្រូវនាំយកទៅកាន់កន្លែងកាត់ទោសដើម្បីដោះស្រាយជាមួយពួកគេ។ ច្បាស់ណាស់ ទីនោះគឺជាកន្លែងប្រើសម្រាប់ដាក់ទោសមនុស្ស។ ការដាក់ទោសត្រូវធ្វើឡើងយ៉ាងណានោះ គឺអាស្រ័យលើអំពើបាបដែលពួកគេប្រព្រឹត្ត ក៏ដូចជាចំនួននៃអំពើទុច្ចរិតដែលពួកគេបានសាងមុនពេលដែលពួកគេស្លាប់។ នេះគឺជាស្ថានភាពទីមួយដែលកើតឡើងនៅក្នុងដំណាក់កាលទីពីរ។ ដោយសារតែអំពើអាក្រក់ដែលពួកគេបានធ្វើ និងអំពើទុច្ចរិតដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្តមុនពេលដែលពួកគេស្លាប់ នៅពេលដែលពួកគេចាប់កំណើតសាជាថ្មីបន្ទាប់ពីការដាក់ទោសហើយ គឺនៅពេលដែលពួកគេកើតនៅក្នុងពិភពរូបធាតុម្ដងទៀត នោះមនុស្សមួយចំនួននឹងបន្តកើតជាមនុស្ស ចំណែកឯអ្នកផ្សេងៗទៀតនឹងកើតជាសត្វ។ មានន័យថា បន្ទាប់ពីមនុស្សម្នាក់ត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ ពួកគេត្រូវបានដាក់ទោសទៅតាមអំពើអាក្រក់ដែលពួកគេបានសាង។ ជាងនេះទៅទៀត ដោយសារតែអំពើទុច្ចរិតដែលពួកគេបានប្រព្រឹត្ត នៅក្នុងការចាប់កំណើតសាជាថ្មីនៅពេលបន្ទាប់ ពួកគេអាចនឹងមិនកើតជាមនុស្សទេ ប៉ុន្តែអាចកើតជាសត្វវិញ។ ប្រភេទសត្វដែលពួកគេអាចនឹងចាប់កំណើតនោះរួមមាន គោ សេះ ជ្រូក និងឆ្កែជាដើម។ មនុស្សមួយចំនួនអាចកើតជាសត្វស្លាប ឬជាទា ឬជាក្ងាន...។ បន្ទាប់ពីពួកគេបានកើតសាជាថ្មីជាសត្វហើយ នៅពេលដែលពួកគេស្លាប់ម្តងទៀត ពួកគេនឹងត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ។ ដូចពីលើកមុនដែរ នៅទីនោះ ពិភពខាងវិញ្ញាណនឹងសម្រេចទៅតាមឥរិយាបថមុនពេលស្លាប់របស់ពួកគេ ថាតើពួកគេត្រូវកើតជាមនុស្សវិញឬអត់។ មនុស្សភាគច្រើនប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ច្រើនពេក ហើយអំពើបាបរបស់ពួកគេធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងពេក ដូច្នេះពួកគេត្រូវកើតជាសត្វពីប្រាំពីរទៅដប់ពីរដង។ ប្រាំពីរទៅដប់ពីរដង តើវាមិនគួរឱ្យខ្លាចទេឬ? (គួរឱ្យខ្លាចណាស់។) តើអ្វីដែលធ្វើឱ្យអ្នករាល់គ្នាខ្លាច? មនុស្សម្នាក់ក្លាយជាសត្វ នោះគឺជារឿងដែលគួរឱ្យខ្លាចណាស់។ ហើយចំពោះមនុស្សវិញ តើអ្វីដែលឈឺចាប់បំផុតចំពោះការកើតជាសត្វនេះ? គ្មានភាសា មានតែការគិតធម្មតា គ្រាន់តែអាចធ្វើរឿងដែលសត្វត្រូវធ្វើ ហើយស៊ីចំណីដែលសត្វស៊ី មានផ្នត់គំនិតសាមញ្ញ និងមានភាសាកាយវិការរបស់សត្វ មិនអាចដើរត្រង់ខ្លួនបាន មិនអាចទំនាក់ទំនងជាមួយមនុស្សបាន ហើយពិតណាស់ គ្មានឥរិយាបថ ឬសកម្មភាពរបស់មនុស្សពាក់ព័ន្ធជាមួយនឹងសត្វនោះទេ។ មានន័យថា ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើ ការក្លាយជាសត្វនេះ ធ្វើឱ្យអ្នកទាបជាងភាវៈមានជីវិតផ្សេងៗទាំងអស់ ហើយត្រូវរងការឈឺចាប់ច្រើនជាងមនុស្សទៅទៀត។ នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយនៃការដាក់ទោសនៃពិភពខាងវិញ្ញាណលើអ្នកដែលបានធ្វើអំពើអាក្រក់ច្រើន និងបានសាងអំពើបាបច្រើន។ នៅពេលនិយាយអំពីភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃការដាក់ទោសពួកគេ រឿងនេះត្រូវសម្រេចដោយផ្អែកលើប្រភេទសត្វណាមួយដែលពួកគេនឹងត្រូវចាប់កំណើត។ ឧទាហរណ៍ តើការកើតជាជ្រូក ល្អជាងកើតជាឆ្កែដែរឬទេ? តើសត្វជ្រូករស់នៅស្រួលជាងសត្វឆ្កែមែនទេ? អាក្រក់ជាង ត្រូវទេ? ប្រសិនបើមនុស្សកើតជាគោ ឬសេះ តើពួកគេនឹងរស់នៅបានគ្រាន់បើជាង ឬយ៉ាប់ជាងពួកគេកើតជាជ្រូក? (គ្រាន់បើជាង។) បើមនុស្សម្នាក់កើតជាឆ្មាវិញ តើវាមិនសុខស្រួលជាងកើតជាសត្វផ្សេងទៀតទេឬ? គេនឹងកើតជាសត្វដូចគ្នាទេ តែការកើតជាឆ្មា អាចមានភាពងាយស្រួលជាងការកើតជាគោ ឬសេះ ដោយសាតែសត្វឆ្មាខ្ជិលច្រអូស ភាគច្រើនគិតតែពីដេកទេ។ ការកើតជាសត្វគោ ឬសត្វសេះ គឺត្រូវប្រើកម្លាំងពលកម្មច្រើនជាង។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ត្រូវកើតជាថ្មីជាសត្វគោ ឬសត្វសេះ នោះពួកគេត្រូវធ្វើការធ្ងន់ ដែលស្រដៀងគ្នានឹងការដាក់ទោសធ្ងន់ធ្ងរដែរ។ ការកើតជាឆ្កែអាចនឹងល្អជាងការកើតជាគោ ឬសេះបន្តិច ដោយសារតែសត្វឆ្កែមានទំនាក់ទំនងស្និទ្ធស្នាលជាមួយម្ចាស់វា។ សត្វឆ្កែខ្លះ បន្ទាប់ពីម្ចាស់ចិញ្ចឹមបានពីរបីឆ្នាំរួចមក ពួកវាក៏អាចយល់បានច្រើនពីអ្វីដែលម្ចាស់របស់វានិយាយ។ ពេលខ្លះ ឆ្កែអាចសម្របទៅតាមអារម្មណ៍ និងតម្រូវការរបស់ម្ចាស់វាបាន ហើយម្ចាស់មើលថែសត្វឆ្កែល្អជាង ហើយឆ្កែស៊ី និងផឹកបានប្រសើរជាង ហើយនៅពេលដែលវាឈឺ គេមើលថែវាច្រើនជាង។ ដូចនេះ តើសត្វឆ្កែមិនទទួលបានជីវិតដ៏មានសុភមង្គលទេឬ? ដូច្នេះហើយ ការកើតជាឆ្កែ គឺប្រសើរជាងការកើតជាគោ ឬសេះ។ ក្នុងន័យនេះ ភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃទោសរបស់បុគ្គលម្នាក់ កំណត់ពីចំនួនដងដែលបុគ្គលម្នាក់នោះត្រូវកើតជាសត្វ ក៏ដូចជាប្រភេទសត្វដែលគេត្រូវកើតជាថ្មីនោះផងដែរ។

ដោយសារតែមនុស្សប្រព្រឹត្តអំពើបាបច្រើននៅពេលដែលពួកគេនៅមានជីវិត មនុស្សមួយចំនួនត្រូវបានដាក់ទោសឱ្យកើតជាសត្វ ពីប្រាំពីរទៅដប់ពីរជាតិ។ ពេលទទួលបានការដាក់ទោសគ្រប់ចំនួនហើយ ពេលពួកគេត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ នោះពួកគេត្រូវបាននាំយកទៅកន្លែងផ្សេង ជាកន្លែងមួយដែលព្រលឹងនានាត្រូវបានដាក់ទោសរួចហើយ និងជាប្រភេទព្រលឹងដែលកំពុងត្រៀមចាប់កំណើតជាមនុស្សសាជាថ្មី។ នៅក្នុងទីកន្លែងនេះ ព្រលឹងនីមួយៗត្រូវបានបែងចែកជាប្រភេទផ្អែកតាមប្រភេទគ្រួសារដែលពួកគេនឹងត្រូវទៅកើតជាមួយ ប្រភេទនៃតួនាទីដែលពួកគេនឹងត្រូវបំពេញនៅពេលពួកគេចាប់កំណើតសាជាថ្មី ។ល។ និង ។ល។ ឧទាហរណ៍ មនុស្សខ្លះនឹងក្លាយជាអ្នកចម្រៀងនៅពេលដែលពួកគេកើតក្នុងពិភពលោកនេះ ដូច្នេះក៏ត្រូវដាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នកចម្រៀងទៅ។ មនុស្សខ្លះនឹងក្លាយជាអ្នកជំនួញនៅពេលដែលពួកគេកើតក្នុងពិភពលោកនេះ ដូច្នេះពួកគេក៏ត្រូវដាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នកជំនួញទៅ។ ហើយប្រសិនបើនរណាម្នាក់នឹងក្លាយជាអ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្របន្ទាប់ពីកើតជាមនុស្សវិញ នោះពួកគេត្រូវដាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នកស្រាវជ្រាវផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រទៅ។ បន្ទាប់ពីចាត់ថ្នាក់ពួកគេរួច នោះព្រលឹងនីមួយៗត្រូវបានបញ្ជូនទៅកើតតាមពេលវេលា និងថ្ងៃកំណត់ខុសៗគ្នា ប្រៀបដូចជាមនុស្សផ្ញើអ៊ីមែលនៅពេលសព្វថ្ងៃនេះដែរ។ ត្រង់នេះ វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់មួយវដ្ដ នឹងត្រូវបញ្ចប់។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលមនុស្សម្នាក់មកដល់ពិភពខាងវិញ្ញាណ រហូតដល់ទីបញ្ចប់នៃការដាក់ទោសពួកគេ ឬរហូតដល់ពួកគេចាប់កំណើតជាសត្វបានច្រើនដងហើយ និងត្រៀមយកកំណើតជាមនុស្សសាជាថ្មីវិញ ដំណើរនេះ ត្រូវចប់សព្វគ្រប់មួយវដ្ដ។

សម្រាប់អ្នកដែលត្រូវបានដាក់ទោសរួចអស់ហើយ និងលែងកើតជាសត្វទៀត តើពួកគេនឹងត្រូវបញ្ជូនទៅកាន់ពិភពខាងរូបធាតុវិញ ដើម្បីប្រញាប់ចាប់កំណើតជាមនុស្សវិញមែនទេ? ឬ តើត្រូវការពេលយូរប៉ុនណា មុនពេលដែលពួកគេអាចចាប់កំណើតក្នុងចំណោមមនុស្សវិញបាន? តើរឿងនេះអាចកើតឡើងញឹកញាប់ប៉ុនណា? ចំពោះចំណុចនេះ មានការកំណត់ពេលវេលាត្រឹមត្រូវ។ គ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ត្រូវស្ថិតក្រោមការកំណត់នៃពេលវេលា និងក្បួនច្បាប់ច្បាស់លាស់ ដែលរឿងនេះ អ្នករាល់គ្នានឹងយល់ ប្រសិនបើខ្ញុំពន្យល់ជាតួលេខ។ ចំពោះអ្នកដែលត្រូវចាប់កំណើតសាជាថ្មីនៅក្នុងរយៈពេលខ្លី នោះពេលពួកគេស្លាប់ទៅ នឹងមានការត្រៀមរៀបចំសម្រាប់ពួកគេរួចជាស្រេច ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចចាប់កំណើតជាមនុស្សសាជាថ្មីវិញ។ ពេលវេលាដ៏ខ្លីបំផុតដែលករណីនេះអាចកើតឡើងបាន គឺក្នុងរយៈពេលបីថ្ងៃ។ ចំពោះមនុស្សខ្លះ ត្រូវការពេលបីខែ មនុស្សខ្លះទៀត ត្រូវការពេលបីឆ្នាំ មនុស្សខ្លះទៀត ត្រូវការពេលសាមសិបឆ្នាំ មនុស្សខ្លះទៀត ត្រូវការពេលបីរយឆ្នាំ ។ល។ និង ។ល។ ដូច្នេះ តើអាចនិយាយយ៉ាងណាអំពីក្បួនច្បាប់ពេលវេលាទាំងនេះ ហើយតើវាមានភាពជាក់លាក់អ្វីខ្លះ? គឺវាអាស្រ័យលើតម្រូវការពីពិភពរូបធាតុ (ពិភពរបស់មនុស្ស) ចំពោះព្រលឹងនោះ ហើយអាស្រ័យលើតួនាទីដែលព្រលឹងនោះនឹងត្រូវបំពេញនៅក្នុងពិភពនេះ។ នៅពេលដែលមនុស្សចាប់កំណើតជាថ្មីជាមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់ ពួកគេភាគច្រើនចាប់កំណើតមកវិញលឿន ដោយសារតែពិភពរបស់មនុស្សត្រូវការមនុស្សសាមញ្ញបែបនេះច្រើន ដូច្នេះហើយ បីថ្ងៃក្រោយមក ពួកគេត្រូវបានបញ្ជូនទៅកាន់គ្រួសារមួយ ដែលខុសគ្នាទាំងស្រុងពីគ្រួសារដែលពួកគេធ្លាប់នៅជាមួយមុនពេលពួកគេស្លាប់។ ក៏ប៉ុន្តែ មានមនុស្សមួយចំនួនដែលបំពេញតួនាទីពិសេសមួយនៅក្នុងពិភពនេះ។ ពាក្យថា «ពិសេស» មានន័យថា មិនមានតម្រូវការមនុស្សទាំងនេះច្រើននោះទេនៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្ស។ មិនត្រូវការឱ្យមានមនុស្សច្រើនដើម្បីបំពេញតួនាទីបែបនេះទេ ដូច្នេះ វាអាចត្រូវការពេលបីរយឆ្នាំ។ ម្យ៉ាង ព្រលឹងនេះនឹងមកចាប់កំណើតក្នុងរយៈពេលបីរយឆ្នាំម្តង ឬក្នុងរយៈពេលបីពាន់ឆ្នាំម្តងតែប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុអ្វីបានជាបែបនេះ? គឺដោយសារ មិនថាក្នុងរយៈពេលបីរយឆ្នាំ ឬបីពាន់ឆ្នាំនេះទេ តួនាទីបែបនេះ ពិភពរបស់មនុស្សមិនត្រូវការនោះទេ ដូច្នេះ ព្រលឹងនោះត្រូវរក្សាទុកនៅកន្លែងណាមួយនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។ ចូរយកខុងជឺជាឧទាហរណ៍ចុះ៖ គាត់មានឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងទៅលើវប្បធម៌ប្រពៃណីចិន ហើយការចាប់កំណើតរបស់គាត់ គឺមានឥទ្ធិពលយ៉ាងជ្រាលជ្រៅខាងផ្នែកវប្បធម៌ ចំណេះដឹង ប្រពៃណី និងមនោគមវិទ្យារបស់ប្រជាជននៅពេលនោះ។ ទោះបីជាយ៉ាងណា មនុស្សបែបនេះ មិនត្រូវការរៀងរាល់ឆ្នាំនោះទេ ដូច្នេះគាត់ត្រូវស្ថិតនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ រង់ចាំនៅទីនោះរយៈពេលបីរយឆ្នាំ ឬបីពាន់ឆ្នាំ មុនពេលដែលគាត់អាចចាប់កំណើតសាជាថ្មីបាន។ ដោយសារពិភពរបស់មនុស្ស មិនត្រូវការមនុស្សប្រភេទនេះ ទើបគាត់ត្រូវរង់ចាំដោយស្ងប់ស្ងៀម ដ្បិតមានតួនាទីដូចគាត់នេះតិចតួចណាស់ ហើយគ្មានកិច្ចការច្រើនសម្រាប់ឱ្យគាត់ធ្វើនោះទេ។ ដូចនេះ គាត់ត្រូវតែស្ថិតនៅកន្លែងណាមួយក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណស្ទើរគ្រប់ពេល រង់ចាំដោយនៅស្ងៀមស្ងាត់ដើម្បីបញ្ជូនមកកើតវិញ នៅពេលដែលពិភពរបស់មនុស្សមានតម្រូវការគាត់។ នេះគឺជាក្បួនច្បាប់ពេលវេលារបស់ពិភពខាងវិញ្ញាណ ពាក់ព័ន្ធនឹងភាពញឹកញាប់ដែលមនុស្សភាគច្រើនចាប់កំណើតសាជាថ្មី។ មិនថាមនុស្សនោះ ជាមនុស្សសាមញ្ញ ឬពិសេសនោះទេ ពិភពខាងវិញ្ញណមានក្បួនច្បាប់សមស្រប និងការអនុវត្តត្រឹមត្រូវសម្រាប់ដោះស្រាយការយកកំណើតសាជាថ្មីរបស់ពួកគេ ហើយក្បួនច្បាប់ និងការអនុវត្តទាំងនេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ប្រទានមក មិនមែនសម្រេច និងគ្រប់គ្រងដោយមន្ត្រីណាមួយ ឬភាវៈណាមួយនៅពិភពខាងវិញ្ញាណឡើយ។ ពេលនេះ អ្នកយល់ពីរឿងនេះហើយ មែនទេ?

ចំពោះព្រលឹងណាមួយ ការយកកំណើតសាជាថ្មី តួនាទីនៃព្រលឹងនោះនៅក្នុងជីវិតនេះ គ្រួសារដែលគេត្រូវទៅកើតជាមួយ និងស្ថានភាពជីវិតបែបណានោះ គឺទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងអតីតជាតិនៃព្រលឹងនោះ។ មនុស្សគ្រប់ប្រភេទទាំងអស់មកកើតនៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្ស ហើយតួនាទីដែលពួកគេត្រូវបំពេញ គឺខុសៗគ្នា ហើយកិច្ចការដែលពួកគេធ្វើ ក៏ផ្សេងៗគ្នាដែរ។ តើកិច្ចការទាំងនេះមានអ្វីខ្លះ? មនុស្សមួយចំនួនមកកើតដើម្បីសងបំណុល៖ ប្រសិនបើពួកគេបានជំពាក់លុយអ្នកដទៃច្រើនពេកកាលពីអតីតជាតិ នោះពួកគេនឹងមកកើតដើម្បីសងបំណុលនៅក្នុងជាតិនេះ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ក៏មានមនុស្សមួយចំនួនទៀតមកកើតដើម្បីទារបំណុលវិញដែរ៖ ពួកគេត្រូវបានគេបោកបញ្ឆោតយករបស់ទ្រព្យ និងលុយកាក់ជាច្រើនកាលពីជាតិមុន។ ហេតុដូច្នេះហើយ បន្ទាប់ពីពួកគេមកដល់ពិភពខាងវិញ្ញាណ ពិភពនេះក៏ផ្តល់យុត្តិធម៌ដល់ពួកគេវិញ និងអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេទារបំណុលនៅក្នុងជាតិនេះ។ មនុស្សខ្លះទៀតមកកើតដើម្បីតបស្នងសងគុណ៖ កាលពីជាតិមុន ពោលគឺជីវិតដែលកើតសាជាថ្មីកាលពីលើកមុន មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលធ្វើល្អចំពោះពួកគេ ហើយដោយសារតែពួកគេទទួលបានឱកាសដ៏ប្រសើរដើម្បីចាប់កំណើតសាជាថ្មីនៅក្នុងជាតិនេះ ទើបពួកគេកើតមកដើម្បីសងគុណដែលបានជំពាក់នោះ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ក៏មានអ្នកដទៃទៀតមកកើតក្នុងជាតិនេះ ដើម្បីទារជីវិតផងដែរ។ តើពួកគេទារជីវិតពីនរណា? ពួកគេទារជីវិតមនុស្សដែលបានសម្លាប់ពួកគេកាលពីជាតិមុន។ សរុបមក ជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ មានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយអតីតជាតិរបស់ពួកគេ។ ទំនាក់ទំនងនេះគឺមិនអាចកាត់ផ្តាច់បាននោះទេ។ នោះមានន័យថា ជីវិតបច្ចុប្បន្នរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ គឺទទួលឥទ្ធិពលយ៉ាងខ្លាំងពីជីវិតកាលពីអតីតជាតិ។ ឧទាហរណ៍៖ ឧបមាថាមុនពេលស្លាប់ ចាងលួចបន្លំប្រាក់លីយ៉ាងច្រើន។ តើពេលនោះចាងជំពាក់បំណុលលីទេ? គឺគាត់ជំពាក់ ដូច្នេះ លីគួរទារបំណុលពីចាងវិញ រឿងនេះជារឿងធម្មតាទេមែនទេ? ដូច្នេះហើយ បន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ទៅ គឺពួកគេមានបំណុលដែលត្រូវដោះស្រាយជាមួយគ្នា។ នៅពេលដែលពួកគេយកកំណើតសាជាថ្មី ពេលចាងបានកើតជាមនុស្ស តើលីទារបំណុលរបស់គាត់ពីចាងវិញដូចម្តេច? វិធីមួយ គឺឱ្យលីកើតមកជាកូនរបស់ចាង។ ចាងរកប្រាក់បានយ៉ាងច្រើន រួចក៏ត្រូវលីចាយខ្ជះខ្ជាយអស់។ មិនថាចាងរកប្រាក់បានច្រើនប៉ុន្មានទេ លីដែលជាកូនប្រុសរបស់គាត់តែងចាយវាយខ្ជះខ្ជាយអស់។ មិនថាចាងរកប្រាក់បានច្រើនប៉ុន្មានទេ គឺមិនដែលគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះដែរ កូនរបស់គាត់តែងតែចាយលុយដែលឪពុករកបាន តាមមធ្យោបាយផ្សេងៗ។ ចាងក៏ឆ្ងល់ ដោយសួរខ្លួនឯងថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាកូនប្រុសខ្ញុំម្នាក់នេះនាំតែសំណាងអាក្រក់ដល់ខ្ញុំបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាកូនប្រុសរបស់អ្នកដទៃទៀតមានកិរិយាល្អម៉្លេះ? ហេតុអ្វីបានជាកូនប្រុសខ្ញុំគ្មានមហិច្ចតាសោះអ៊ីចឹង? ហេតុអ្វីបានជាកូននេះឥតបានការ មិនចេះរកលុយសោះអ៊ីចឹង? ហើយហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំត្រូវផ្គត់ផ្គង់កូននេះជានិច្ចអ៊ីចឹង? ដោយសារខ្ញុំត្រូវទំនុកបម្រុងវាហើយ ដូច្នេះខ្ញុំច្បាស់ជាឱ្យប្រាក់វាហើយ តែមិនថាខ្ញុំឱ្យប្រាក់វាច្រើនប៉ុនណាទេ ហេតុអ្វីបានជាវាតែងតែត្រូវការថែមរហូតបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាវាមិនចេះធ្វើការស្មោះត្រង់ បែរជាធ្វើរឿងផ្សេងៗដូចជា ចំណាយពេលឥតប្រយោជន៍ ស៊ីផឹក មានស្រីញី និងលេងល្បែងស៊ីសងទៅវិញ? តើមានរឿងអ្វីទៅ?» ក្រោយមក ចាងក៏បានគិតមួយស្របក់៖ «ប្រហែលជាខ្ញុំជំពាក់បំណុលវាកាលពីជាតិមុនហើយមើលទៅ។ មិនអីទេ ខ្ញុំនឹងសងបំណុលនេះ! ពេលណាខ្ញុំសងគ្រប់ចំនួនហើយ រឿងនេះនឹងត្រូវបញ្ចប់!» ថ្ងៃនោះនឹងមកដល់ នៅពេលដែលលីទទួលបានបំណុលរបស់គាត់មកវិញអស់ ហើយពេលគាត់មានអាយុខ្ទង់ ៤០ ឬខ្ទង់ ៥០ ឆ្នាំ គាត់អាចភ្ញាក់ខ្លួនមួយរំពេច ដោយដឹងថា «ជិតពាក់កណ្តាលជីវិតហើយ ខ្ញុំមិនបានអំពើល្អសូម្បីតែមួយសោះ! ខ្ញុំបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយប្រាក់ដែលឪពុករបស់ខ្ញុំរកបាន ដូច្នេះ ខ្ញុំគួរតែចាប់ផ្តើមធ្វើជាមនុស្សល្អវិញ! ខ្ញុំនឹងលត់ដំខ្លួន។ ខ្ញុំនឹងធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ និងរស់នៅឱ្យបានសមរម្យ ហើយខ្ញុំនឹងលែងនាំទុក្ខលំបាកដល់ឪពុករបស់ខ្ញុំតទៅទៀតហើយ!» ហេតុអ្វីបានជាគាត់គិតបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាគាត់ស្រាប់តែផ្លាស់ប្តូរទៅជាល្អមួយរំពេចបែបនេះ? តើរឿងនេះមានហេតុផលអ្វីដែរ? តើមានហេតុផលអ្វី? (គឺដោយសារតែលីបានទារបំណុលរបស់គាត់មកវិញ ហើយចាងក៏បានសងបំណុលអស់ដែរ។) នៅក្នុងរឿងនេះ គឺមានហេតុ និងផលរបស់វា។ រឿងរ៉ាវបានកើតមានតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ តាំងពីមុនបច្ចុប្បន្នជាតិរបស់ពួកគេទៅទៀត។ រឿងរ៉ាវជីវិតកាលពីអតីតជាតិរបស់ពួកគេ បានបន្តមកដល់បច្ចុប្បន្ន ហើយពួកគេទាំងពីរ មិនអាចបន្ទោសគ្នាបានទេ។ មិនថាចាងបង្រៀនកូនប្រុសគាត់បែបណាទេ កូនគាត់មិនដែលស្តាប់ ឬធ្វើការទៀងត្រង់ឡើយ។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃដែលបំណុលនោះត្រូវបានសងរួចអស់ហើយ ពុំចាំបាច់ត្រូវបង្រៀនកូនប្រុសរបស់គាត់ទៀតទេ គឺកូនប្រុសគាត់នឹងយល់ដោយឯកឯង។ នេះគឺជាឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញមួយ។ តើមានឧទាហរណ៍បែបនេះច្រើនទេ? (មានច្រើន។) តើរឿងនេះប្រាប់អ្វីខ្លះដល់មនុស្ស? (ប្រាប់ឱ្យពួកគេប្រព្រឹត្ដល្អ ហើយមិនត្រូវប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ឡើយ។) ប្រាប់ពួកគេថាមិនគួរប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ឡើយ ត្បិតនឹងមានកម្មពៀរចំពោះទង្វើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ! អ្នកមិនជឿភាគច្រើនប្រព្រឹត្តតែអំពើអាក្រក់ ហើយទង្វើខុសឆ្គងរបស់ពួកគេ ត្រូវជាប់កម្មពៀរ ត្រូវទេ? ក៏ប៉ុន្តែ តើកម្មពៀរបែបនេះកើតឡើងតាមអំពើចិត្តឬទេ? គ្រប់ទង្វើទាំងអស់ គឺមានដំណើរដើមទង និងមូលហេតុនៅពីក្រោយកម្មពៀរនោះ។ បន្ទាប់ពីអ្នកបានបោកប្រាស់យកប្រាក់ពីនរណាម្នាក់ហើយ តើអ្នកគិតថា នឹងគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នកមែនទេ? តើអ្នកគិតថា បន្ទាប់ពីបោកប្រាស់យកប្រាក់នោះរួចហើយ អ្នកនឹងមិនប្រឈមនឹងផលកម្មណាមួយមែនទេ? បែបនេះ មិនអាចទៅរួចនោះទេ។ គឺច្បាស់ជានឹងមានផលកម្មមិនខាន! មិនថាពួកគេជានរណា ឬមិនថាពួកគេជឿថាមានព្រះជាម្ចាស់ឬអត់នោះទេ គ្រប់គ្នាត្រូវតែទទួលខុសត្រូវលើឥរិយាបថរបស់ខ្លួន ហើយត្រូវទទួលយកផលនៃទង្វើដែលពួកគេបានធ្វើ។ ទាក់ទិនទៅនឹងឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញមួយនេះ ចាងត្រូវរងការដាក់ទោស ហើយលីកំពុងទទួលបានការតបស្នងវិញ តើនេះមិនយុត្តិធម៌ទេឬ? នៅពេលដែលមនុស្សប្រព្រឹត្តបែបនេះ ពួកគេនឹងជួបផលដូច្នេះឯង។ ការគ្រប់គ្រងរបស់ពិភពខាងវិញ្ញាណ មិនអាចកាត់ផ្ដាច់បាននោះទេ។ មិនខ្វល់ថាពួកគេជាអ្នកមិនជឿនោះទេ វត្តមានរបស់អ្នកមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែស្ថិតក្រោមបទបញ្ជា និងបញ្ញត្តិនៃស្ថានសួគ៌ដែលធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះទាំងអស់។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចគេចផុតបានឡើយ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចជៀសផុតពីសច្ចភាពនេះបានឡើយ។

អ្នកដែលគ្មានសេចក្តីជំនឿ តែងជឿថា គ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សមើលឃើញ គឺមានពិត ចំណែកឯគ្រប់យ៉ាងដែលមនុស្សមើលមិនឃើញ ឬដែលនៅឆ្ងាយពីមនុស្ស គឺគ្មានពិតនោះទេ។ ពួកគេចូលចិត្តជឿថា ពុំមាន «វដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់» ទេ ហើយជឿថា ពុំមាន «ការដាក់ទោស» នោះទេ ហេតុនេះហើយ ទើបពួកគេប្រព្រឹត្តអំពើបាប និងសាងអំពើអាក្រក់ដោយគ្មានស្ដាយក្រោយសោះ។ បន្ទាប់មក ពួកគេក៏ត្រូវបានដាក់ទោស ឬក៏ពួកគេចាប់កំណើតជាថ្មីជាសត្វជាដើម។ មនុស្សជាច្រើនក្នុងចំណោមប្រភេទអ្នកមិនជឿ ធ្លាក់ទៅក្នុងវដ្តកម្មនិងផលនេះ។ នេះគឺដោយសារតែពួកគេមិនដឹងថា ពិភពខាងវិញ្ញាណ មានការគ្រប់គ្រងតឹងរឹងលើភាវៈមានជីវិតទាំងអស់។ មិនថាអ្នកជឿ ឬមិនជឿនោះទេ ការពិតនេះគឺមានប្រាកដមែន ត្បិតគ្មាននរណាម្នាក់ ឬវត្ថុណាមួយអាចគេចផុតពីវិសាលភាពដែលព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់សង្កេតមើលបាននោះទេ ហើយគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ ឬវត្ថុណាមួយអាចគេចផុតពីក្បួនច្បាប់ និងដែនកំណត់នៃបទបញ្ជា និងបញ្ញត្តិស្ថានសួគ៌របស់ទ្រង់បានឡើយ។ ដូច្នេះ ឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញនេះ ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា មិនថាអ្នកជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ឬអត់នោះទេ ការសាងអំពើបាប និងការប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ មិនអាចទទួលយកបានទេ ហើយគ្រប់ទង្វើទាំងអស់ គឺតែងមានផលរបស់វា។ នៅដែលពេលមនុស្សម្នាក់បោកប្រាស់យកប្រាក់ពីមនុស្សម្នាក់ទៀត ត្រូវបានដាក់ទោស នោះការដាក់ទោសបែបនេះ គឺយុត្តិធម៌ណាស់។ ឥរិយាបថដែលគេមើលឃើញជាញឹកញាប់បែបនេះ ត្រូវបានដាក់ទោសនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ហើយការដាក់ទោសបែបនេះ គឺធ្វើឡើងតាមបញ្ញត្តិ និងបទបញ្ជាស្ថានសួគ៌របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះហើយ ឥរិយាបថប្រព្រឹត្តអំពើឧក្រិដ្ឋឃោរឃៅ និងឥរិយាបថអាក្រក់ៗ ដូចជា ការប្លន់រំលោភ ការក្លែងបន្លំបោកប្រាស់ ការលួចប្លន់ ការសម្លាប់មនុស្សដុតផ្ទះ ។ល។ គឺត្រូវទទួលការដាក់ទោសធ្ងន់ធ្ងរផ្សេងៗបន្ថែមទៀត។ តើការដាក់ទោសដ៏ធ្ងន់ធ្ងរទាំងនេះមានអ្វីខ្លះ? ការដាក់ទោសខ្លះប្រើពេលវេលាធ្វើជាកម្រិតនៃភាពធ្ងន់ធ្ងរ ចំណែកឯការដាក់ទោសខ្លះទៀតធ្វើឡើងតាមវិធីសាស្ត្រផ្សេងៗ។ ក៏នៅមានការដាក់ទោសផ្សេងទៀត ដែលកំណត់ទីកន្លែងដែលមនុស្សត្រូវទៅកើត នៅពេលដែលពួកគេយកកំណើតជាថ្មីផងដែរ។ ឧទាហរណ៍ មនុស្សមួយចំនួនមាត់ស្អុយ។ តើពាក្យ «មាត់ស្អុយ» មានន័យដូចម្ដេច? គឺមានន័យថា ជាការពោលពាក្យប្រទេចផ្ដាសាជារឿយៗដាក់អ្នកដទៃ និងប្រើភាសាព្យាបាទដើម្បីដាក់បណ្តាសាអ្នកដទៃ។ តើភាសាព្យាបាទបង្ហាញពីអ្វី? គឺបង្ហាញថាមនុស្សម្នាក់នោះមានចិត្តព្យាបាទ។ ភាសាអាក្រក់ដែលដាក់បណ្តាសាអ្នកដទៃ តែងតែចេញមកពីមាត់របស់មនុស្សប្រភេទនេះឯង ហើយភាសាព្យាបាទបែបនេះ នឹងហុចផលអាក្រក់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ បន្ទាប់ពីមនុស្សទាំងនេះបានស្លាប់ និងបានទទួលការដាក់ទោសសមស្របរួចហើយ ពួកគេនឹងអាចកើតមកម្តងទៀតជាមនុស្សគ។ មនុស្សមួយចំនួនគិតប្រយោជន៍ខ្លួនឯងខ្លាំងណាស់ នៅពេលដែលពួកគេនៅរស់។ ពួកគេតែងតែកេងប្រវ័ញ្ចប្រយោជន៍ពីអ្នកដទៃ គ្រោងការតូចៗរបស់ពួកគេ មានការរៀបចំបានយ៉ាងល្អណាស់ ហើយពួកគេបង្កគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើនដល់អ្នកដទៃ។ នៅពេលដែលពួកគេកើតមកម្តងទៀត ពួកគេអាចក្លាយជាមនុស្សមានសតិមិនគ្រប់ ឬក៏ជាមនុស្សដែលខូចសតិ។ មនុស្សមួយចំនួនតែងតែលួចមើលរឿងឯកជនរបស់អ្នកដទៃ។ ភ្នែករបស់ពួកគេមើលឃើញរឿងជាច្រើនដែលពួកគេមិនគួរឃើញ ហើយពួកគេដឹងរឿងជាច្រើនដែលពួកគេមិនគួរដឹង។ ហេតុនេះហើយ នៅពេលដែលពួកគេកើតមកសាជាថ្មី ពួកគេអាចនឹងខ្វាក់ភ្នែក។ មនុស្សមួយចំនួនរហ័សដៃរហ័សជើងណាស់ នៅពេលដែលពួកគេនៅរស់។ ពួកគេតែងតែវាយតប់គ្នា និងធ្វើរឿងអាក្រក់ជាច្រើន។ ដោយហេតុនេះហើយ ពួកគេអាចកើតជាថ្មីជាមនុស្សពិការ អវយវៈមិនគ្រប់ ឬបាត់ដៃមួយចំហៀងជាដើម។ បើមិនដូច្នេះទេ ពួកគេអាចកើតជាថ្មីមានខ្នងកោង ឬកវៀច ដើរជើងម្ខាង មានជើងម្ខាងខ្លីជើងម្ខាងវែង ។ល។ និង ។ល។ ចំពោះរឿងនេះ ពួកគេត្រូវទទួលការដាក់ទោសផ្សេងៗអាស្រ័យលើកម្រិតនៃអំពើអាក្រក់ដែលពួកគេបានសាង នៅពេលពួកគេនៅរស់។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាគិតថា មនុស្សមួយចំនួនមានភ្នែកខ្សោយ? តើមនុស្សបែបនេះមានច្រើនទេ? សព្វថ្ងៃនេះ មានមនុស្សប្រភេទនេះច្រើន មិនមែនពីរបីនាក់ទេ។ មនុស្សខ្លះមានភ្នែកខ្សោយដោយសារតែកាលពីជាតិមុន ពួកគេប្រើភ្នែកច្រើនពេក និងធ្វើរឿងអាក្រក់ជាច្រើន ដូច្នេះ ពួកគេកើតក្នុងជាតិនេះដោយមានភ្នែកខ្សោយ ហើយក្នុងករណីធ្ងន់ធ្ងរ ពួកគេកើតមកខ្វាក់ក៏មាន។ នេះគឺជាកម្មផល! មនុស្សខ្លះមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអ្នកដទៃមុនពេលដែលពួកគេស្លាប់។ ពួកគេធ្វើរឿងល្អៗជាច្រើនដើម្បីសាច់ញាតិ មិត្តភក្តិ អ្នកធ្វើការជាមួយ ឬមនុស្សដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។ ពួកគេចែកទាន និងគិតគូរដល់អ្នកដទៃ ឬជួយអ្នកដទៃខាងផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ហើយមនុស្សម្នាក៏លើកសរសើរពួកគេ។ នៅពេលដែលមនុស្សប្រភេទនេះត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ ពួកគេមិនត្រូវបានដាក់ទោសនោះទេ។ ចំពោះអ្នកមិនជឿ ដើម្បីកុំឱ្យត្រូវទទួលទោសតាមវិធីណាមួយ ដូច្នេះ ពួកគេត្រូវតែធ្វើជាមនុស្សល្អណាស់។ ពួកគេមិនជឿថាមានព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ពួកគេជឿតែលើទេវតានៅលើមេឃប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សបែបនេះត្រឹមជឿថា មានវិញ្ញាណនៅពីលើពួកគេ កំពុងមើលគ្រប់ទង្វើដែលពួកគេធ្វើប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជឿតែប៉ុណ្ណេះឯង។ លទ្ធផលគឺថា មនុស្សនេះគឺមានឥរិយាបថប្រសើរជាងច្រើន។ មនុស្សប្រភេទនេះមានសណ្តានចិត្តល្អ និងសប្បុរស ហើយចុងក្រោយ នៅពេលដែលពួកគេត្រឡប់មកពិភពខាងវិញ្ញាណវិញ ពិភពខាងវិញ្ញាណនឹងប្រព្រឹត្តដាក់ពួកគេយ៉ាងល្អ ហើយពួកគេនឹងចាប់កំណើតជាថ្មីយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ នៅពេលដែលពួកគេកើតជាថ្មី តើពួកគេនឹងកើតក្នុងគ្រួសារបែបណា? ទោះបីជាគ្រួសារនោះមិនមានជីវភាពធូរធារក៏ដោយ ក៏ពួកគេនឹងរួចផុតពីគ្រោះថ្នាក់នានា មានសមាជិកគ្រួសារចុះសម្រុងគ្នា។ នៅទីនោះ មនុស្សដែលយកកំណើតសាជាថ្មីទាំងនេះ នឹងរស់នៅដោយរីករាយ និងមានសុវត្ថិភាព ហើយគ្រប់គ្នានឹងអរសប្បាយ ព្រមទាំងរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏ល្អប្រសើរ។ នៅពេលដែលមនុស្សទាំងនេះពេញវ័យ ពួកគេនឹងមានគ្រួសារដ៏ធំ មានគ្នាច្រើន។ កូនចៅរបស់ពួកគេនឹងមានទេពកោសល្យ និងទទួលបានភាពជោគជ័យ ហើយគ្រួសាររបស់ពួកគេនឹងសោយសុខនឹងសំណាងល្អនេះ។ លទ្ធផលបែបនេះ គឺមានទំនាក់ទំនងគ្នាយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនឹងអតីតជាតិរបស់មនុស្សទាំងនេះ។ មានន័យថា ទីកន្លែងដែលពួកគេត្រូវទៅបន្ទាប់ពីពួកគេស្លាប់ និងកើតសាជាថ្មី មិនថាពួកគេជាបុរស ឬស្ត្រី មិនថាបេសកកម្មរបស់ពួកគេជាអ្វី មិនថាពួកគេនឹងឆ្លងកាត់រៀងអ្វីខ្លះនៅក្នុងជីវិត មិនថាពួកគេជួបការលំបាកអ្វីខ្លះ មិនថាពួកគេនឹងទទួលបានព្រះពរអ្វីខ្លះ មិនថាពួកគេនឹងត្រូវជួបនរណា ហើយមិនថាមានរឿងអ្វីខ្លះត្រូវកើតឡើងចំពោះពួកគេនោះទេ គឺគ្មាននរណាម្នាក់អាចទស្សន៍ទាយដឹង អាចជៀសផុត ឬគេចផុតបានឡើយ។ អាចនិយាយបានថា នៅពេលដែលជីវិតរបស់អ្នកត្រូវបានកំណត់ស្រេចហើយ មិនថាមានរឿងអ្វីកើតឡើងចំពោះអ្នកទេ អ្នកគ្មានវិធីកែប្រែខ្សែជីវិតដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់អ្នកនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណនោះបានទេ ទោះបីជាអ្នកព្យាយាមគេចចេញ និងប្រើប្រាស់មធ្យោបាយបែបណាក៏ដោយ។ ព្រោះថា នៅពេលដែលអ្នកយកកំណើតសាជាថ្មី វាសនាជីវិតរបស់អ្នកត្រូវបានកំណត់រួចជាស្រេចទៅហើយ។ មិនថាវាសនានោះល្អ ឬអាក្រក់ទេ មនុស្សគ្រប់គ្នាគួរតែព្រមប្រឈមនឹងរឿងនេះ ហើយបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ នេះគឺជារឿងមួយដែលគ្មានអ្នកណាម្នាក់ដែលរស់នៅក្នុងពិភពលោកនេះអាចគេចផុតបានឡើយ ហើយគ្មានរឿងណាមួយដែលពិតជាងនេះទៀតទេ។ អ្នកទាំងអស់គ្នាបានយល់គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបាននិយាយហើយ មែនទេ?

ដោយបានយល់ពីរឿងទាំងអស់នេះហើយ ពេលនេះតើអ្នករាល់គ្នាបានឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់មានការត្រួតពិនិត្យ និងការគ្រប់គ្រងតឹងរឹង និងប្រិតប្រៀនចំពោះវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់អ្នកមិនជឿខ្លាំងហើយមែនទេ? ដំបូង ទ្រង់បានបង្កើតបទបញ្ជា បញ្ញត្តិ និងប្រព័ន្ធនៃស្ថានសួគ៌នៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ហើយនៅពេលដែលបទបញ្ជា បញ្ញត្តិ និងប្រព័ន្ធទាំងនោះត្រូវបានប្រកាសហើយ ភាវៈដែលកាន់តំណែងជាមន្ត្រីក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណនោះ ត្រូវអនុវត្តតាមបទបញ្ជា បញ្ញត្តិ និងប្រព័ន្ធនោះយ៉ាងតឹងរឹងបំផុត ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានបំពានឡើយ។ ដូច្នេះហើយ នៅក្នុងវដ្តនៃការកើត និងការស្លាប់របស់មនុស្សជាតិនៅក្នុងពិភពមនុស្ស មិនថានរណាម្នាក់យកកំណើតសាជាថ្មីជាសត្វ ឬជាមនុស្សនោះទេ គឺមានច្បាប់សម្រាប់កំណើតទាំងពីរប្រភេទនេះ។ ដោយសារច្បាប់ទាំងនេះមកពីព្រះជាម្ចាស់ គ្មាននរណាម្នាក់ហ៊ានបំពានច្បាប់ទាំងនេះឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់អាចល្មើសច្បាស់ទាំងនេះបានដែរ។ គឺដោយសារតែអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដោយសារតែមានច្បាប់បែបនេះហើយ ទើបពិភពរូបធាតុដែលមនុស្សមើលឃើញ មានលក្ខណៈទៀងទាត់ និងមានសណ្តាប់ធ្នាប់។ គឺដោយសារតែអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះឯង ទើបមនុស្សអាចរស់នៅ យ៉ាងស្ងប់សុខជាមួយនឹងពិភពផ្សេងមួយទៀតដែលពួកគេមើលមិនឃើញទាល់តែសោះ និងអាចរស់នៅក្នុងភាពសុខដុមរមនាជាមួយពិភពនោះបាន។ ទាំងអស់នេះ គឺមិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាននោះទេ។ បន្ទាប់ពីជីវិតខាងសាច់ឈាមរបស់មនុស្សម្នាក់ស្លាប់ទៅ ព្រលឹងរបស់គេនៅតែមានជីវិត ដូច្នេះ តើនឹងមានរឿងអ្វីកើតឡើង ប្រសិនបើព្រលឹងនោះមិនស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ព្រលឹងនោះមុខជាដើរត្រាច់ចរគ្រប់ទីកន្លែង ទន្ទ្រានគ្រប់ទីកន្លែង និងអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ភាវៈមានជីវិតនៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្សទៀតផង។ គ្រោះថ្នាក់បែបនោះមិនត្រឹមតែអាចកើតមានចំពោះមនុស្សជាតិនោះទេ តែក៏អាចកើតមានចំពោះរុក្ខជាតិ និងសត្វថែមទៀតផង។ ទោះយ៉ាងណា អ្នកដែលទទួលរងគ្រោះមុនគេ គឺមនុស្សមិនខាន។ ប្រសិនបើព្រលឹងទាំងនោះ គ្មានការគ្រប់គ្រងទេ ហើយបើរឿងនេះកើតឡើងមែន វាមុខជាបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្សជាប្រាកដ ហើយមុខជាធ្វើរឿងអាក្រក់ៗជាក់ជាមិនខាន។ ដូច្នេះ ព្រលឹងនេះក៏នឹងត្រូវដោះស្រាយនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណឱ្យបានសមស្របផងដែរ៖ បើករណីធ្ងន់ធ្ងរ មិនយូរទេព្រលឹងនោះនឹងលែងមានវត្តមានតទៅទៀត ហើយនឹងត្រូវបំផ្លាញចោល។ ប្រសិនបើអាច ព្រលឹងនោះនឹងត្រូវដាក់នៅកន្លែងណាមួយ ហើយក្រោយមកក៏ចាប់កំណើតសាជាថ្មី។ មានន័យថា ការគ្រប់គ្រងវិញ្ញាណនានារបស់ពិភពខាងវិញ្ញាណ គឺមានបញ្ជា និងត្រូវអនុវត្តស្របទៅតាមជំហាន និងច្បាប់នានា។ គឺដោយសារមានការគ្រប់គ្រងបែបនេះហើយ ទើបពិភពរូបធាតុរបស់មនុស្សមិនបានធ្លាក់ក្នុងភាពវឹកវរ ហើយមនុស្សនៃពិភពរូបធាតុមានចិត្តគំនិតធម្មតា មានហេតុផលធម្មតា និងមានជីវិតខាងសាច់ឈាមមានរបៀបរៀបរយល្អ។ ក្រោយពីមនុស្សជាតិមានជីវិតធម្មតាបែបនេះហើយ ទើបអ្នកដែលរស់ខាងសាច់ឈាម នឹងអាចបន្តរីកចម្រើន និងបង្កើតកូនចៅរាប់ជំនាន់ទៀតបាន។

តើអ្នកគិតដូចម្តេចចំពោះពាក្យដែលអ្នកទើបតែបានឮ? តើពាក្យទាំងនេះថ្មីសម្រាប់អ្នកមែនទេ? តើប្រធានបទនៃការប្រកបគ្នាថ្ងៃនេះ បន្សល់ទុកនូវការចាប់អារម្មណ៍អ្វីខ្លះសម្រាប់អ្នករាល់គ្នា? ក្រៅពីភាពថ្មីនៃប្រធានបទទាំងនេះ តើអ្នកមានអារម្មណ៍អ្វីផ្សេងទៀតដែរឬទេ? (មនុស្សគួរតែមានឥរិយាបថល្អ ហើយយើងអាចឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់អស្ចារ្យ និងគួរឱ្យគោរព។) (ក្រោយពីបានស្តាប់ឮការប្រកបគ្នារបស់ព្រះជាម្ចាស់អំពីវិធីដែលទ្រង់រៀបចំទីបញ្ចប់សម្រាប់ប្រភេទមនុស្សជាតិផ្សេងហើយ ដំបូង ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា និស្ស័យរបស់ទ្រង់មិនអាចប្រមាថបានទេ ដូច្នេះ ខ្ញុំគួរតែគោរពទ្រង់។ មួយវិញទៀត ខ្ញុំដឹងថា មនុស្សប្រភេទណាដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ ហើយមនុស្សប្រភេទណាមួយដែលព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះទ័យ ដូច្នេះ ខ្ញុំចង់ក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលទ្រង់សព្វព្រះទ័យ។) ត្រង់ក្នុងចំណុចនេះ តើអ្នករាល់គ្នាឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់មានគោលការណ៍នៅក្នុងសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? តើអ្វីជាគោលការណ៍ដែលទ្រង់ប្រើប្រាស់ដើម្បីធ្វើសកម្មភាព? (ទ្រង់រៀបចំទីបញ្ចប់របស់មនុស្សផ្អែកលើគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេបានធ្វើ។) នេះគឺពាក់ព័ន្ធនឹងទីបញ្ចប់របស់អ្នកមិនជឿដែលយើងទើបតែនិយាយគ្នាហើយ។ នៅពេលនិយាយដល់អ្នកមិនជឿ តើគោលការណ៍ដែលព្រះប្រើដើម្បីអនុវត្តសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ ជាគោលការណ៍ប្រទានរង្វាន់ដល់មនុស្សល្អ និងដាក់ទោសមនុស្សអាក្រក់មែនទេ? តើមានករណីលើកលែងណាមួយដែរទេ? (គ្មានទេ។) តើអ្នករាល់គ្នាយល់ថានៅពីក្រោយសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានគោលការណ៍ណាមួយដែរឬទេ? តាមពិត អ្នកមិនជឿ ពុំបានជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដនោះទេ ហើយពួកគេក៏មិនចុះចូលនឹងការរៀបចំរបស់ទ្រង់ដែរ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេមិនបានដឹងពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ទេ ហើយពួកគេក៏មិនបានទទួលស្គាល់ទ្រង់ដែរ។ យ៉ាប់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺ ពួកគេមិនគោរពព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ពួកគេដាក់បណ្តាសាទ្រង់ និងប្រទូសទាស់នឹងអ្នកដែលជឿព្រះជាម្ចាស់។ ទោះពួកគេមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ដោយ ក៏ការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់លើពួកគេ នៅតែមិនអាចកាត់ផ្តាច់ចេញពីគោលការណ៍របស់ទ្រង់ដែរ។ ទ្រង់គ្រប់គ្រងពួកគេយ៉ាងមានរបៀបរៀបរយ ស្របតាមគោលការណ៍ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ តើទ្រង់មានព្រះតម្រិះបែបណាចំពោះការប្រឆាំងទាស់របស់ពួកគេ? ទ្រង់ព្រះតម្រិះថា នោះជាភាពល្ងង់ខ្លៅ! ហេតុនេះហើយ ទ្រង់បានឱ្យមនុស្សទាំងនេះ ដែលភាគច្រើនជាអ្នកមិនជឿ ទៅយកកំណើតសាជាថ្មីជាសត្វ កាលពីជាតិមុន។ ដូច្នេះ នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នកមិនជឿ គឺជាអ្វីឱ្យពិតប្រាកដ? ពួកគេទាំងអស់ សុទ្ធតែជាសត្វតិរច្ឆាន។ ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់គ្រងសត្វតិរច្ឆានផង មនុស្សជាតិផង ហើយទ្រង់ក៏មានគោលការណ៍ចំពោះមនុស្សបែបនេះដូចគ្នាដែរ។ សូម្បីតែនៅក្នុងការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់លើមនុស្សទាំងនេះ ក៏នៅតែអាចមើលឃើញពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ដែរ ដូចដែលអាចមើលឃើញពីច្បាប់នៅពីក្រោយការត្រួតត្រាលើរបស់សព្វសារពើបែបនោះដែរ។ ដូច្នេះ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងគោលការណ៍ដែលទ្រង់គ្រប់គ្រងអ្នកមិនជឿ ដែលខ្ញុំទើបនឹងលើកឡើងនេះហើយមែនទេ? តើអ្នកមើលឃើញនិស្ស័យសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? (យើងមើលឃើញ។) និយាយមួយបែបទៀត មិនថាទ្រង់ដោះស្រាយជាមួយភាវៈណាមួយក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើនោះទេ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើសកម្មភាពផ្អែកលើគោលការណ៍ និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ នេះគឺជាសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់នឹងមិនបំពានលើបញ្ញត្តិ ឬបទបញ្ជាស្ថានសួគ៌ដែលទ្រង់បានកំណត់មក ដោយព្រោះតែទ្រង់ចាត់ទុកមនុស្សបែបនោះជាសត្វតិរិច្ឆាននោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើអ្វីទៅតាមគោលការណ៍ គ្មានការធ្វេសប្រហែសសូម្បីតែបន្តិច ហើយសកម្មភាពរបស់ទ្រង់ មិនទទួលរងឥទ្ធិពលពីកត្តាណាមួយសោះឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ធ្វើ គឺស្របតាមគោលការណ៍របស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ នេះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មានសារជាតិជាព្រះផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ នេះគឺជាទិដ្ឋភាពមួយនៃសារជាតិរបស់ទ្រង់ ដែលគ្មានភាវៈដែលព្រះបានបង្កើតមកណាមួយមាននោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ញាណ និងទទួលខុសត្រូវលើការដោះស្រាយបញ្ហា វិធីសាស្ត្រ ការរៀបចំ ការគ្រប់គ្រង និងការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់លើវត្ថុនីមួយៗ មនុស្សម្នាក់ៗ និងភាវៈមានជីវិតទាំងអស់ ក្នុងចំណោមរបស់សព្វសារពើដែលទ្រង់បានបង្កើតមក ហើយចំពោះរឿងនេះ ទ្រង់មិនដែលធ្វេសប្រហែសឡើយ។ ទ្រង់មានព្រះទ័យសណ្ដោសប្រណីនិងសប្បុរសចំពោះមនុស្សល្អ។ ចំពោះមនុស្សអាក្រក់វិញ ទ្រង់ប្រទានទោសដោយគ្មានព្រះទ័យស្ដាយក្រោយឡើយ ហើយទ្រង់រៀបចំសម្រាប់ភាវៈមានជីវិតផ្សេងៗយ៉ាងសមស្រប ទៅតាមលក្ខណៈទៀងទាត់ និងតាមពេលវេលា ផ្អែកលើតម្រូវការនៃពិភពមនុស្ស ទៅតាមពេលវេលាខុសៗគ្នា។ តាមលក្ខណៈនេះ ភាវៈមានជីវិតផ្សេងៗគ្នាទាំងនោះ ចាប់កំណើតជាថ្មី ផ្អែកលើតួនាទីរបស់វា ក្នុងលក្ខណៈមួយដែលមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អ ហើយផ្លាស់ទីនៅចន្លោះពិភពរូបធាតុ និងពិភពខាងវិញ្ញាណ ទៅតាមលក្ខណៈវិធីសាស្ត្រ។

សេចក្តីស្លាប់របស់ភាវៈមានជីវិត ដែលជាទីបញ្ចប់នៃជីវិតខាងរូបកាយ បញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ភាវៈមានជីវិតបានឆ្លងកាត់ពីពិភពរូបធាតុទៅកាន់ពិភពខាងវិញ្ញាណហើយ ចំណែកឯការកើតនៃជីវិតខាងរូបកាយថ្មីមួយ បញ្ជាក់ឱ្យឃើញថា ភាវៈមានជីវិតបានចេញមកពីពិភពខាងវិញ្ញាណចូលទៅក្នុងពិភពខាងរូបធាតុវិញហើយ និងចាប់ផ្តើមទទួលយកនិងបំពេញតួនាទីរៀងៗខ្លួន។ មិនថាជាការចាកចេញ ឬការមកដល់នៃភាវៈណាមួយនោះទេ រឿងទាំងពីរនេះ មិនអាចកាត់ផ្តាច់ពីកិច្ចការនៃពិភពខាងវិញ្ញាណបានឡើយ។ ទម្រាំដល់ពេលដែលមនុស្សម្នាក់ចូលមកដល់ក្នុងពិភពរូបធាតុនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំ និងធ្វើការកំណត់យ៉ាងសមស្របនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណរួចជាស្រេចទៅហើយ ថាតើគ្រួសារមួយណាដែលមនុស្សនោះនឹងត្រូវទៅកើតជាមួយ យុគសម័យមួយណាដែលបុគ្គលនោះនឹងមកដល់ ម៉ោងប៉ុន្មានដែលពួកគេនឹងមកដល់ និងតួនាទីអ្វីដែលពួកគេនឹងត្រូវបំពេញ។ ដោយហេតុនេះហើយ ជីវិតរបស់បុគ្គលម្នាក់នេះទាំងមូល ទាំងអ្វីដែលពួកគេត្រូវធ្វើ និងផ្លូវដែលពួកគេត្រូវដើរ នឹងត្រូវកើតមានទៅតាមការរៀបចំនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ដោយគ្មានភាពខុសគ្នាសូម្បីតែបន្តិច។ ជាងនេះទៅទៀត ពេលវេលាដែលជីវិតខាងរូបកាយត្រូវរលត់ទៅវិញ ព្រមទាំងលក្ខណៈនិងទីកន្លែងដែលជីវិតនោះត្រូវបញ្ចប់ គឺពិភពខាងវិញ្ញាណអាចដឹងបានយ៉ាងច្បាស់។ ព្រះជាម្ចាស់ត្រួតត្រាពិភពរូបធាតុ ហើយទ្រង់ក៏ត្រួតត្រាពិភពខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ ទ្រង់នឹងមិនពន្យារវដ្ដនៃការកើត និងការស្លាប់ជាធម្មតានៃព្រលឹងណាមួយឡើយ ហើយទ្រង់ក៏នឹងមិនបង្កើតកំហុសណាមួយនៅក្នុងការរៀបចំវដ្តនោះដែរ។ មន្ត្រីកាន់តំណែងផ្លូវការម្នាក់ៗនៃពិភពខាងវិញ្ញាណ អនុវត្តកិច្ចការរបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួន និងធ្វើកិច្ចការណាដែលពួកគេគួរធ្វើ ស្របតាមការណែនាំ និងបញ្ញត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ នៅក្នុងពិភពមនុស្សជាតិ បាតុភូតរូបធាតុនីមួយៗដែលមនុស្សមើលឃើញ គឺមានលំដាប់លំដោយ ហើយគ្មានភាពរញ៉េរញ៉ៃនោះទេ។ អ្វីទាំងអស់នេះគឺដោយសារការគ្រប់គ្រងមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើ និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ដែលគ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ។ ការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ រួមបញ្ចូលទាំងពិភពរូបធាតុដែលមនុស្សរស់នៅ ក៏ដូចជាពិភពខាងវិញ្ញាណដែលមនុស្សមើលមិនឃើញផងដែរ។ ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើមនុស្សមានបំណងចង់មានជីវិតដ៏ល្អប្រសើរ ហើយសង្ឃឹមរស់នៅក្នុងបរិស្ថានល្អមួយ បន្ថែមពីលើពិភពរូបធាតុដែលពួកគេអាចមើលឃើញអ្វីៗទាំងអស់ដែលបានប្រទានមកដល់ពួកគេ នោះព្រះក៏ត្រូវប្រទានពិភពខាងវិញ្ញាណទៅឱ្យពួកគេផងដែរ ជាពិភពមួយគ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញ ជាពិភពមួយដែលគ្រប់គ្រងភាវៈមានជីវិតគ្រប់យ៉ាងជំនួសឱ្យមនុស្សជាតិ និងជាពិភពដែលមានសណ្តាប់ធ្នាប់ល្អ។ ដូច្នេះ ការដែលនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់ជាប្រភពនៃជីវិតសម្រាប់របស់សព្វសារពើនេះ តើយើងបានបង្កើនចំណេះដឹង និងការយល់ដឹងរបស់យើងអំពី «របស់សព្វសារពើ» ដែរឬទេ? (បាន។)

ដកស្រង់ពី «ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ជាព្រះតែមួយអង្គគត់ X» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់