នៅរសៀលមួយនារដូវរងារក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ នៅពេលដែលបងប្អូនស្រីៗពីរនាក់ និងខ្ញុំកំពុងតែធ្វើទីបន្ទាល់នៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រាចុងក្រោយទៅកាន់គោលដៅដំណឹងល្អ នោះពួកយើងត្រូវបានមនុស្សអាក្រក់រាយការណ៍។ មន្ត្រីប៉ូលិសប្រាំមួយនាក់បានយកលេសនៃការត្រូវការត្រួតពិនិត្យការអនុញ្ញាតឱ្យស្នាក់នៅ ដើម្បីឆែកឆេរផ្ទះរបស់មនុស្សគោលដៅនៃដំណឹងល្អ។ ខណៈពេលដែលពួកគេមកដល់មាត់ទ្វារ ពួកគេស្រែកថា៖ «កុំកម្រើក!» មន្ត្រីប៉ូលីសពីរនាក់ហាក់ដូចជាឆ្កួតឡប់ទាំងស្រុងអ៊ីចឹង ខណៈដែលពួកគេសង្គ្រប់លើខ្ញុំ។ ម្នាក់បានចាប់អាវខ្ញុំ ហើយម្នាក់ទៀតបានចាប់ដៃខ្ញុំ ហើយប្រើកម្លាំងទាំងអស់របស់គាត់ដើម្បីចងដៃខ្ញុំទៅក្រោយ រួចគាត់បានសួរយ៉ាងកាចសាហាវថា៖ «តើឯងកំពុងធ្វើអ្វី? តើឯងឈ្មោះអ្វី? តើឯងមកពីណា?» ខ្ញុំបានតបដោយសួរសំណួរថា៖ «តើលោកកំពុងធ្វើអ្វី? តើលោកចាប់ខ្ញុំដោយសារអ្វី?» នៅពេលដែលពួកគេបានឮខ្ញុំសួរដូចនេះ នោះពួកគេខឹងជាខ្លាំង ហើយនិយាយយ៉ាងកំហឹងថា៖ «មិនថាហេតុផលអ្វីឡើយ ឯងគឺជាម្នាក់ដែលពួកយើងកំពុងតាមរក ហើយនឹងទៅជាមួយពួកយើង!» បន្ទាប់មក មន្ត្រីប៉ូលិសបាននាំខ្ញុំ និងបងប្អូនស្រីៗពីរនាក់ទៀត ហើយរុញពួកយើងទៅក្នុងយានជំនិះរបស់ប៉ូលិស។

បន្ទាប់ពីពួកយើងទៅដល់ការិយាល័យសន្តិសុខសាធារណៈ នោះមន្ត្រីប៉ូលិសបាននាំខ្ញុំ និងចាក់សោរខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់តូចមួយ។ ពួកគេបានបញ្ជាឱ្យខ្ញុំបន្ទាបខ្លួននៅលើកម្រាលឥដ្ឋ ហើយរៀបចំឱ្យមនុស្សបួននាក់ឃ្លាំមើលខ្ញុំ។ ដោយសារតែខ្ញុំត្រូវអង្គុយចោងហោងជាយូរ នោះខ្ញុំហត់នឿយខ្លាំងណាស់ រហូតធ្វើឱ្យខ្ញុំមិនអាចទ្រាំបាន។ ពេលដែលខ្ញុំព្យាយាមក្រោកឈរ នោះពួកគេរត់មក ហើយសង្កត់ក្បាលខ្ញុំចុះ ដើម្បីកុំឱ្យខ្ញុំងើបឈរ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានឮសម្រែកដ៏គួរឱ្យខ្លាចរបស់មនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវបានគេធ្វើទារុណកម្មនៅក្នុងបន្ទប់ជាប់នោះ ហើយនៅពេលនោះ ខ្ញុំភ័យខ្លាចខ្លាំងណាស់៖ ខ្ញុំមិនដឹងថា ទារុណកម្មអ្វីឡើយដែលពួកគេនឹងប្រើចំពោះខ្ញុំនៅពេលបន្ទាប់! ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមអធិស្ឋានទៅព្រះម្ចាស់ជាបន្ទាន់នៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ៖ «ឱ! ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាអើយ! ពេលនេះទូលបង្គំភ័យខ្លាចណាស់ សូមទ្រង់ប្រទានសេចក្ដីជំនឿ និងកម្លាំងដល់ទូលបង្គំ និងធ្វើឱ្យទូលបង្គំរឹងមាំ និងមានភាពក្លាហាន។ ទូលបង្គំសុខចិត្តឈរធ្វើទីបន្ទាល់អំពីទ្រង់។ បើទូលបង្គំមិនអាចអត់ទ្រាំនឹងការធ្វើទារុណកម្មដ៏ឃោរឃៅរបស់ពួកគេបានទេ នោះទូលបង្គំសម្លាប់ខ្លួនដោយខាំអណ្ដាតរបស់ទូលបង្គំ ប្រសើរជាងក្បត់ទ្រង់ដូចជាយូដាស!» បន្ទាប់ពីអធិស្ឋាន ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា កម្លាំងកើតមាននៅក្នុងខ្ញុំ ហើយភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំបានអន់ថយ។

ម៉ោង ៧ ជាង នៅល្ងាចនោះ ពួកគេបានដាក់ខ្នោះដៃខ្ញុំទៅខាងក្រោយខ្នងខ្ញុំ បាននាំខ្ញុំទៅកាន់បន្ទប់សួរចម្លើយនៅជាន់លើ និងរុញខ្ញុំទៅនឹងកម្រាលឥដ្ឋ។ មានឧបករណ៍ធ្វើទារុណកម្មគ្រប់ប្រភេទ ដូចជាខ្សែ ព្រនង់ឈើ ដំបង ខ្សែតី ។ល។ ប៉ូលិសម្នាក់កាន់ដំបងឆក់នៅក្នុងដៃដែលបន្លឺសម្លេងដ៏ឮ និងខ្លាំង ហើយបានគម្រាមទាមទារព័ត៌មានថា៖ «តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់នៅក្រុមជំនុំរបស់ឯង? តើកន្លែងណាជាទីតាំងជួបជុំ? តើនរណាជាអ្នកទទួលខុសត្រូវ? តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់នៅតំបន់ដែលអធិប្បាយដំណឹងល្អ? និយាយមក! បើមិនដូច្នោះទេ ឯងនឹងទទួលបានអ្វីដែលនឹងមកហើយ!» ខ្ញុំបានសម្លឹងមើលពីគ្រោះថ្នាក់ដែលជិតមកដល់របស់ដំបងឆក់ ហើយក្រឡេកទៅមើលបន្ទប់ម្ដងទៀត ដែលពេញទៅដោយឧបករណ៍ធ្វើទារុណកម្ម។ ខ្ញុំគ្មានអ្វីក្រៅពីមានអារម្មណ៍ព្រួយ និងភ័យខ្លាចឡើយ។ ខ្ញុំមិនដឹងថា តើខ្ញុំអាចយកឈ្នះលើការធ្វើទារុណកម្មនេះបានឬអត់ទេ ដូច្នេះខ្ញុំបានបន្តស្រែកហៅទៅព្រះជាម្ចាស់។ ដោយឃើញខ្ញុំមិននិយាយអ្វី នោះគាត់ខឹង ហើយឆក់ខ្ញុំនឹងដំបងឆក់យ៉ាងហិង្សានៅទ្រូងខ្ញុំផ្នែកខាងឆ្វេង។ គាត់បានឆក់ខ្ញុំជិតមួយនាទី។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាឈាមនៅក្នុងរាងកាយរបស់ខ្ញុំពុះអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំឈឺចាប់មិនអាចទ្រាំបាន តាំងពីក្បាលដល់ជើង ហើយខ្ញុំរមួលនៅលើកម្រាលឥដ្ឋដោយស្រែកយ៉ាងខ្លាំង។ គាត់នៅតែមិនឈប់ធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំ ហើយភ្លាមៗនោះ គាត់ចាប់ផ្ដើមទាញខ្ញុំឡើង ហើយប្រើដំបងមួយដើម្បីរុញចង្កាខ្ញុំឱ្យងើបក្បាលឡើង ដោយស្រែកថា៖ «និយាយមក! ឯងមិនសារភាពមែនទេ?» ដោយប្រឈមនឹងទារុណកម្មដ៏សាហាវឃោរឃៅរបស់អារក្សទាំងនេះ នោះខ្ញុំគ្រាន់តែភ័យខ្លាចថា ខ្ញុំមិនអាចអត់ទ្រាំនឹងការធ្វើទារុណកម្មនេះ ហើយខ្ញុំនឹងក្បត់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះហើយខ្ញុំបានអធិស្ឋានយ៉ាងខ្លាំងទៅព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលនោះ ខ្ញុំបានគិតអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «អស់អ្នកដែលកាន់អំណាចប្រហែលមើលទៅគួរឱ្យកាចសាហាវពីខាងក្រៅ ប៉ុន្តែចូរកុំខ្លាចឡើយ ដ្បិតនេះគឺដោយសារតែអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្តីជំនឿតិចតួចប៉ុណ្ណោះ។ ដរាបណាសេចក្តីជំនឿរបស់អ្នករាល់គ្នាចម្រើនឡើង នោះវានឹងគ្មានអ្វីមួយពិបាកពេកនោះឡើយ» («ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាលពីដើមដំបូង» ជំពូកទី ៧៥ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានផ្ដល់សេចក្ដីជំនឿ និងកម្លាំងដល់ខ្ញុំម្ដងទៀត ហើយខ្ញុំបានដឹងថា ទោះបីជាមន្ត្រីប៉ូលិសអាក្រក់នៅចំពោះមុខខ្ញុំ ឆ្កួត និងហួសហេតុក៏ដោយ ក៏ពួកគេត្រូវបានរៀបចំដោយព្រះហស្ដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ បើគ្មានការអនុញ្ញាតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះពួកគេមិនអាចសម្លាប់ខ្ញុំបានឡើយ។ ដរាបណាខ្ញុំពឹងពាក់លើសេចក្ដីជំនឿ និងពឹងពាក់លើព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនចុះចាញ់ចំពោះពួកគេ នោះពួកគេនឹងបរាជ័យដោយភាពអាម៉ាស់ដោយចៀសមិនរួចឡើយ។ ដោយការគិតអំពីរឿងនេះ នោះខ្ញុំបានប្រមូលកម្លាំងទាំងអស់នៃរាងកាយរបស់ខ្ញុំ ហើយបានឆ្លើយតបនៅក្នុងសម្លេងដ៏ឮថា៖ «ហេតុអ្វីបានជាលោកនាំខ្ញុំមកទីនេះ? តើលោកនឹងឆក់ខ្ញុំឱ្យស្លាប់ដោយដំបងឆក់ឬ? តើបទឧក្រិដ្ឋអ្វីដែលខ្ញុំបានប្រព្រឹត្ត?» ភ្លាមៗនោះ ប៉ូលិសអាក្រក់បានក្លាយដូចជាសត្វក្ដាន់ឃើញភ្លើងហ្វារអ៊ីចឹង ហើយបានឱនក្បាលដោយមនសិការខុសឆ្គង។ គាត់គាំង និងមិនអាចនិយាយអ្វីឡើយ។ ក្រោយមក ពួកគេមានអារម្មណ៍អាម៉ាស់។ ដោយឃើញស្ថានភាពដ៏អាប់មុខនៃបញ្ហារបស់សាតាំង នោះខ្ញុំត្រូវបានធ្វើឱ្យរំជួលចិត្តរហូតដល់ស្រក់ទឹកភ្នែក។ ក្នុងស្ថានភាពដ៏លំបាកនេះ ខ្ញុំពិតជាទទួលបានបទពិសោធន៍អំពីព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា។ ដរាបណាខ្ញុំយកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅអនុវត្ត នោះខ្ញុំនឹងឃើញទង្វើរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប្រាំ ទៅប្រាំមួយនាទីក្រោយមក មន្ត្រីប៉ូលិសពីរនាក់ចូលមក ប៉ុន្តែនៅពេលនេះ ពួកគេបានព្យាយាមវិធីសាស្ត្រមួយទៀត។ មន្ត្រីស្គមម្នាក់បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំយ៉ាងកក់ក្ដៅថា «ធ្វើល្អតែបន្តិចទៅ។ ឆ្លើយសំណួររបស់ពួកយើងមក បើមិនដូច្នោះទេ ពួកយើងនឹងមិនអាចដោះលែងឯងបានទេ»។ ខ្ញុំមិនបាននិយាយមួយម៉ាត់ទេ ដូច្នេះគាត់បានយកក្រដាសមួយសន្លឹកឱ្យខ្ញុំចុះហត្ថលេខា។ ដោយឃើញពាក្យ «ការអប់រំឡើងវិញតាមរយៈការងារ» សរសេរនៅលើក្រដាសនោះ ខ្ញុំបានបដិសេធមិនចុះហត្ថលេខាឡើយ។ មន្ត្រីដទៃទៀតទះត្រចៀកខាងឆ្វេងរបស់ខ្ញុំយ៉ាងឃោរឃៅ ស្ទើរតែធ្វើឱ្យខ្ញុំដួលលើកម្រាលឥដ្ឋទៅហើយ។ ត្រចៀករបស់ខ្ញុំហ៊ឹងមួយសន្ទុះ ហើយវាត្រូវការពេលមួយសន្ទុះដើម្បីឱ្យខ្ញុំស្ដាប់បានច្បាស់វិញ។ ពួកគេបានដាក់ខ្នោះខ្ញុំម្ដងទៀត ហើយចាក់សោរខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់តូចមួយ។

បន្ទាប់ពីត្រឡប់ទៅកាន់បន្ទប់តូចនោះ ខ្ញុំត្រូវបានធ្វើឱ្យរបួស និងត្រូវបានវាយ ដែលការឈឺចាប់នោះមិនអាចទ្រាំបានឡើយ។ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅពីមានអារម្មណ៍ឈឺក្នុងចិត្ត និងទន់ខ្សោយឡើយ៖ ខ្ញុំបានអធិប្បាយដំណឹងល្អដោយបំណងល្អ ខ្ញុំបានបង្ហាញមនុស្សថាព្រះសង្គ្រោះបានយាងមក និងថាពួកគេត្រូវតែប្រញាប់ ហើយតាមរកសេចក្ដីពិត និងត្រូវបានសង្គ្រោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិននឹកស្មានថារងទុក្ខពីការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញនេះសោះ។ ដោយការគិតពីរឿងនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែខុសឆ្គង។ ខ្ញុំបានស្រែកហៅទៅព្រះជាម្ចាស់ដោយការអធិស្ឋាននៅក្នុងការរងទុក្ខរបស់ខ្ញុំ ដោយនិយាយថា «ឱ!ព្រះជាម្ចាស់អើយ! កម្ពស់របស់ទូលបង្គំតូចទាបពេក ហើយទូលបង្គំទន់ខ្សោយពេក។ ព្រះជាម្ចាស់អើយ ទូលបង្គំចង់ពឹងពាក់លើទ្រង់ ហើយឈរធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយទ្រង់។ សូមទ្រង់ដឹកនាំទូលបង្គំផង»។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតឃើញទំនុកសរសើរនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «កុំបាក់ទឹកចិត្ត កុំទន់ជ្រាយឲ្យសោះ ហើយខ្ញុំនឹងប្រាប់ឲ្យអ្នកដឹងរឿងច្បាស់ៗតែម្ដង។ ផ្លូវទៅកាន់នគរព្រះមិនសូវរលូនទេ។ គ្មានអ្វីសាមញ្ញម្ល៉ឹងទេ! អ្នកចង់ឲ្យព្រះពរកើតមានចំពោះអ្នកដោយស្រួលៗ មិនអ៊ីចឹងឬ? នៅថ្ងៃនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងត្រូវជួបការល្បងលដ៏ជូរចត់។ បើគ្មានការល្បងលបែបនេះទេ នោះដួងចិត្តស្រឡាញ់ដែលអ្នករាល់គ្នាមានសម្រាប់ខ្ញុំនឹងមិនចម្រើនឡើងកាន់តែរឹងមាំឡើយ ហើយអ្នកក៏នឹងគ្មានសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ពិតសម្រាប់ខ្ញុំដែរ។ ទោះបីជាការល្បងលទាំងនេះផ្សំនូវកាលៈទេសៈតូចៗក៏ដោយ ក៏មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវតែឆ្លងកាត់វាដែរ។ វាគ្រាន់ថា ទុក្ខលំបាកនៃការល្បងលទាំងនោះនឹងមានភាពខុសគ្នាពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀតប៉ុណ្ណោះ។ ការល្បងលគឺជាព្រះពរមកពីខ្ញុំ ដូច្នេះ នៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា តើមានប៉ុន្មាននាក់ដែលចូលមកចំពោះខ្ញុំជាញឹកញាប់ ហើយលុតជង្គង់អង្វរសុំព្រះពររបស់ខ្ញុំទៅ? អ្នកតែងតែគិតថា ពាក្យសម្ដីប្រកបដោយនក្ខត្តឫក្សពីរបីម៉ាត់អាចរាប់ជាព្រះពររបស់ខ្ញុំបាន តែអ្នកមិនទទួលស្គាល់ថា ការជូរចត់ក៏ជាព្រះពរមួយរបស់ខ្ញុំដែរនោះឡើយ» («ការឈឺចាប់ចេញពីការល្បងលគឺជាព្រះពរមកពីព្រះជាម្ចាស់» នៅក្នុង បទចំរៀង ចូរដើរតាមកូនចៀម ហើយច្រៀងបទថ្មី)។ ខ្ញុំបានយល់ចេញពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថា ការត្រូវបានប្រឈមមុខនឹងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងការលំបាកនេះ គឺទ្រង់អាចធ្វើឱ្យសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំបានគ្រប់លក្ខណ៍។ មជ្ឈដ្ឋាននោះគឺជាព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ធ្វើម្ដេចខ្ញុំអាចរអ៊ូរទាំ និងស្ដីបន្ទោសព្រះជាម្ចាស់ទៅកើត? ខ្ញុំត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងធ្វើទារុណកម្ម ប៉ុន្តែនៅក្នុងការសាកល្បងទាំងមូល ព្រះជាម្ចាស់បានដឹកនាំខ្ញុំដោយព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ នេះគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំបានច្រៀងទំនុកសរសើរនោះនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ហើយពេលខ្ញុំច្រៀងកាន់តែយូរ នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍កាន់តែមានកម្លាំង។ វាក៏បានស្ដារសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំផងដែរ ហើយខ្ញុំបានស្បថចំពោះព្រះជាម្ចាស់ថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់អើយ មិនថាប៉ូលិសធ្វើទារុណកម្មទូលបង្គំបែបណាឡើយ ទូលបង្គំចង់ឈរធ្វើបន្ទាល់ និងមិនក្បត់ទ្រង់ឡើយ។ ទូលបង្គំតាំងចិត្តដើម្បីដើរតាមទ្រង់រហូតដល់ទីបញ្ចប់»។

នៅឯមន្ទីរឃុំឃាំង មន្ត្រីប៉ូលិសបន្តប្រើវិធីសាស្ត្រធ្វើទារុណកម្មគ្រប់ប្រភេទលើខ្ញុំ ហើយតែងតែញុះញង់ឱ្យអ្នកទោសវាយខ្ញុំជារឿយៗ។ នៅក្នុងរដូវរងារដែលត្រជាក់ខ្លាំង នោះពួកគេបានណែនាំឱ្យអ្នកទោសចាក់ទឹកត្រជាក់ជាច្រើនធុងមកលើខ្ញុំ ហើយបង្ខំឱ្យខ្ញុំងូតទឹកត្រជាក់។ ខ្ញុំញ័រតាំងពីក្បាលដល់ចុងជើង។ ដោយឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នៃការញ័រ និងការបែកញើស នោះបេះដូងរបស់ខ្ញុំឈឺចាប់ដល់ចំណុចដែលខ្នងរបស់ខ្ញុំឈឺចាប់ដែរ។ អ្នកទោសនៅទីនោះគឺជាម៉ាស៊ីនដែលផលិតលុយសម្រាប់បក្សកុម្មុយនីស្ដចិន ហើយគ្មានសិទ្ធិស្របច្បាប់ឡើយ។ ពួកគេគ្មានជម្រើសផ្សេងក្រៅពីអត់ទ្រាំនឹងការត្រូវបានគាបសង្កត់ និងត្រូវបានគេឆ្លៀតយកផលប្រយោជន៍ដូចជាទាសករឡើយ។ នៅពេលថ្ងៃ អ្នកយាមគុកបានបង្ខំឱ្យខ្ញុំបោះពុម្ពលុយក្រដាស ដែលត្រូវបានប្រើប្រាស់ជាដង្វាយដុតសម្រាប់មនុស្សស្លាប់។ ដំបូងឡើយ ពួកគេបានកំណត់ច្បាប់វិន័យមួយថាខ្ញុំត្រូវតែបោះពុម្ពឱ្យបាន ១.០០០ សន្លឹក ក្នុងមួយថ្ងៃ ក្រោយមកពួកគេបានបង្កើនវារហូតដល់ ១.៨០០ សន្លឹក ក្នុងមួយថ្ងៃ ហើយទីបញ្ចប់ដល់ ៣.០០០ សន្លឹក។ ចំនួននេះ មនុស្សមានបទពិសោធន៍ក៏មិនអាចធ្វើបានដែរ កុំថាឡើយមនុស្សគ្មានបទពិសោធន៍ដូចខ្ញុំនោះ។ តាមពិតទៅ ពួកគេមានចេតនាធ្វើដូច្នោះដើម្បីកុំឱ្យខ្ញុំធ្វើបាន ដូច្នេះពួកគេអាចមានលេសធ្វើទារុណកម្ម និងបំផ្លិចបំផ្លាញខ្ញុំ។ ដរាបណាខ្ញុំមិនអាចបំពេញតាមចំនួនកំណត់បាន នោះមន្ត្រីប៉ូលិសអាក្រក់ដាក់ច្រវាក់ជុំវិញជើងរបស់ខ្ញុំ ដែលមានទម្ងន់ជាង ៥ គីឡូក្រាម ហើយពួកគេចងដៃចងជើងរបស់ខ្ញុំនឹងច្រវាក់។ អ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានគឺអង្គុយនៅទីនោះ ឱនក្បាល និងចំកោងខ្នងរបស់ខ្ញុំ ដោយមិនអាចធ្វើចលនាបានឡើយ។ កាន់តែគួរឱ្យស្អប់ជាងនេះទៅទៀតនោះគឺថា មន្ត្រីប៉ូលិសដែលគ្មានមនោសញ្ចេតនា និងឃោរឃៅទាំងនេះ មិនបានសួរ ឬខ្វល់ពីតម្រូវការចាំបាច់ជាមូលដ្ឋានរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ទោះបីជាបង្គន់នៅក្នុងបន្ទប់ពន្ធនាគារក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនអាចដើរទៅរក ហើយប្រើវាបាននោះដែរ។ ខ្ញុំមានតែអង្វរមិត្តរួមបន្ទប់ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីលើកខ្ញុំទៅកាន់បង្គន់។ បើពួកគេជាអ្នកទោសដែលប្រសើរជាងខ្ញុំបន្តិច នោះពួកគេនឹងទាញខ្ញុំឡើង។ បើគ្មាននរណាម្នាក់ជួយខ្ញុំទេ នោះខ្ញុំនឹងគ្មានជម្រើសផ្សេងក្រៅពីទ្រាំឡើយ។ ពេលវេលាដ៏ឈឺចាប់បំផុតគឺពេលទទួលទានអាហារ ពីព្រោះដៃ និងជើងរបស់ខ្ញុំត្រូវបានដាក់ខ្នោះជាមួយគ្នា។ ខ្ញុំគ្រាន់តែអាចឱនក្បាលដោយប្រើកម្លាំងទាំងអស់របស់ខ្ញុំ ហើយលើកដៃ និងជើងឡើងប៉ុណ្ណោះ។ នេះគឺជាវិធីតែមួយដែលខ្ញុំអាចដាក់នំប៉ាវទៅក្នុងមាត់របស់ខ្ញុំបាន។ ខ្ញុំប្រើកម្លាំងដ៏ច្រើនក្នុងមួយម៉ាត់ៗ។ ច្រវាក់នោះកកិតដៃ និងជើងរបស់ខ្ញុំ ដែលបង្កឱ្យមានការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំង។ បន្ទាប់ពីរយៈពេលដ៏យូរមក កដៃ និងកជើងរបស់ខ្ញុំប្រែទៅជាខ្មៅ និងក្រិនរឹងរលោង។ ជារឿយៗ ខ្ញុំមិនអាចហូបបានទេនៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវបានចាក់សោរ ហើយនៅក្នុងឱកាសដ៏កម្រ អ្នកទោសបានឱ្យនំប៉ាវតូចពីរដុំមកខ្ញុំ។ ស្ទើរតែគ្រប់ពេល ពួកគេនឹងហូបចំណែករបស់ខ្ញុំ ហើយគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំទទួលបានគឺក្រពះទទេ។ ខ្ញុំក៏បានទទួលទឹកតិចដើម្បីផឹកផងដែរ។ ពីដំបូង គ្រប់គ្នាត្រូវបានឱ្យទឹកពីរចានក្នុងមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវបានចាក់សោរ និងមិនអាចធ្វើចលនាបានទេ ដូច្នេះខ្ញុំកម្រនឹងអាចផឹកទឹកបានណាស់។ ខ្ញុំត្រូវទទួលរងការធ្វើទារុណកម្មដ៏ឃោរឃៅប្រភេទនោះបួនលើក ដែលមានរយៈពេលសរុបដប់ថ្ងៃ។ ទោះបីជាស្ថិតក្នុងស្ថានភាពនោះក៏ដោយ ក៏មន្ត្រីបានឱ្យខ្ញុំធ្វើការងារប្ដូរវេននៅពេលយប់ដែរ។ ខ្ញុំមិនអាចហូបចំអែតក្រពះអស់រយៈពេលដ៏យូរ។ ភាពអត់ឃ្លានរបស់ខ្ញុំតែងតែធ្វើឱ្យខ្ញុំញ័រទ្រូង ចង់ក្អួត និងតឹងទ្រូង។ ខ្ញុំក៏ស្គមស្គាំងផងដែរ។ នៅពេលដែលភាពអត់ឃ្លានរបស់ខ្ញុំដល់ចំណុចដែលខ្ញុំពិតជាមិនអាចទ្រាំបាន នោះខ្ញុំបានគិតឃើញអ្វីមួយដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានបន្ទូលត្រឡប់ទៅកាន់សាតាំងវិញ ក្នុងពេលនៃសេចក្ដីល្បួងថា៖ «មនុស្សមិនមែនរស់ដោយសារតែនំប៉័ងមួយមុខប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ» (ម៉ាថាយ ៤:៤)។ ព្រះបន្ទូលនោះ បានផ្ដល់ឱ្យខ្ញុំនូវអារម្មណ៍ធូរចិត្ត ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ត្រៀមខ្លួនរួចជាស្រេចដើម្បីទទួលបានបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនអំពីព្រះបន្ទូលទាំងនោះដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ នៅក្នុងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញរបស់សាតាំងចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានធ្វើការស្ងៀមស្ងាត់ខ្លួនឯងនៅចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីអធិស្ឋាន និងសញ្ជឹងគិតពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយមុនពេលដែលខ្ញុំដឹង នោះការឈឺចាប់ និងភាពអត់ឃ្លានរបស់ខ្ញុំបានធូរស្រាលទៅហើយ។ នៅពេលដែលអ្នកជាប់ពន្ធនាគារម្នាក់បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា៖ «កាលពីមុន មានបុគ្គលវ័យក្មេងម្នាក់ដែលត្រូវបានដាក់ខ្នោះ និងអត់ឃ្លានរហូតដល់ស្លាប់ដូចនេះ។ ខ្ញុំបានឃើញថា លោកមិនបានទទួលទានច្រើនអស់រយៈពេលពីរបីថ្ងៃមកហើយ ហើយលោកនៅតែមានវិញ្ញាណខ្ពស់ដដែល»។ ដោយឮពាក្យរបស់គាត់ នោះខ្ញុំបានអរព្រះគុណទៅព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅថា នេះគឺជាព្រះចេស្ដានៃជីវិតនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលផ្គត់ផ្គង់ខ្ញុំ។ ការណ៍នេះពិតជាធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺជាសេចក្ដីពិត ជាផ្លូវ និងជាជីវិត ហើយច្បាស់ជាមូលដ្ឋានគ្រឹះដែលខ្ញុំអាចពឹងពាក់ដើម្បីមានជីវិត។ ដូច្នេះហើយ សេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំលើព្រះជាម្ចាស់បានរីកចម្រើនដោយមិនដឹងខ្លួន។ នៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋាននៃការឈឺចាប់នេះ ខ្ញុំអាចទទួលបានបទពិសោធន៍យ៉ាងពិតប្រាកដពីតថភាពនៃសេចក្ដីពិតដែលថា «មនុស្សមិនមែនរស់ដោយសារតែនំប៉័ងមួយមុខប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែរស់ដោយសារគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ»។ នេះពិតជាទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតមម្លៃនៃជីវិត ដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់ខ្ញុំ ហើយក៏ជាអំណោយទានតែមួយរបស់ខ្ញុំដែរ។ ជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំមិនអាចទទួលបានអំណោយទាន និងទ្រព្យសម្បត្តិនេះនៅក្នុងមជ្ឈដ្ឋានដែលខ្ញុំមិនត្រូវព្រួយបារម្ភអំពីអាហារ ឬសម្លៀកបំពាក់បានទេ។ ការរងទុក្ខនេះមានន័យ និងគុណតម្លៃជាច្រើន!

បទពិសោធន៍នៃការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងទារុណកម្មនេះបានដាស់សេចក្ដីស្អប់ដែលខ្ញុំមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំចំពោះបក្សកុម្មុយនីស្ដ។ ខ្ញុំត្រូវបានចាប់ខ្លួន និងត្រូវទទួលរងទារុណកម្មគ្រប់ប្រភេទ ដោយសារតែគ្មានអ្វីក្រៅពីការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ វាគឺជាការរំលោភបំពានដ៏អមនុស្សធម៌។ វាអាក្រក់ទាំងស្រុង! ខ្ញុំបានគិតអំពីអត្ថបទព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយដែលខ្ញុំបានអានពីមុន៖ «ផ្ទៃនៃទីជម្រៅមានភាពចលាចល និងខ្មៅងងឹត ខណៈឯមនុស្សសាមញ្ញកំពុងតែរងទុក្ខលំបាក ស្រែកទៅឯស្ថានសួគ៌ ហើយរអ៊ូរទាំដាក់ផែនដី។ តើមនុស្សនឹងអាចងើបមុខគេឡើងនៅពេលណាទៅ? មនុស្សស្គមស្គាំងសល់តែឆ្អឹង តើគេអាចប្រយុទ្ធជាមួយអារក្សដ៏ឃោរឃៅ និងជិះជាន់សង្កត់សង្កិននេះដោយរបៀបណាទៅ? ហេតុអ្វីបានជាគេមិនថ្វាយជីវិតគេដល់ព្រះជាម្ចាស់ឲ្យកាន់តែឆាប់តាមតែអាចធ្វើទៅបានទៅ? ហេតុអ្វីបានជាគេនៅតែរេរាទៀត? តើពេលណាទៅទើបគេអាចបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ដោយរស់នៅរងការគំរាមកំហែង និងសង្កត់សង្កិនគ្មានគោលដៅបែបនេះ ជីវិតទាំងស្រុងរបស់គេនឹងត្រូវក្លាយជាអសារឥតការមិនខាននៅទីបញ្ចប់ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាគេប្រញាប់មក ហើយប្រញាប់ចាកចេញទៅបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាគេមិនរក្សាទុកអ្វីដែលមានតម្លៃថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់? តើគេបានភ្លេចអំពីរាជ្យមួយពាន់ឆ្នាំនៃការស្អប់ហើយឬ?» («កិច្ចការ និងការចូលទៅក្នុង (៨)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ បទពិសោធន៍នេះបានបង្ហាញខ្ញុំនូវសារជាតិពិតរបស់បក្សកុម្មុយនីស្ដដែលជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាសត្រូវរបស់សេចក្ដីពិត។ វាបានពង្រឹងការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំដើម្បីឈរធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយព្រះជាម្ចាស់។

មួយខែក្រោយមក ប៉ូលិសបក្សកុម្មុយនីស្ដចិនបានបង្ខំឱ្យខ្ញុំទទួលយកនូវការចោទប្រកាន់ដោយគ្មានដីកាអនុញ្ញាត ពីបទ «ការរំខានសណ្ដាប់ធ្នាប់សង្គម និងបំផ្លាញការអនុវត្តច្បាប់» ហើយខ្ញុំត្រូវបានកាត់ឱ្យជាប់ទោសមួយឆ្នាំដើម្បីកែខ្លួនតាមរយៈការធ្វើពលកម្ម។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានចូលទៅក្នុងជំរុំការងារ នោះមន្ត្រីប៉ូលិសបានបង្ខំឱ្យខ្ញុំធ្វើការជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំនៅក្នុងសាលធ្វើការកំពុងរាប់ស្បោង នោះខ្ញុំរាប់បាន ១០០ ស្បោង ហើយចងពួកវា។ អ្នកទោសតែងតែមានចេតនាមកយកស្បោងមួយ ឬពីរចេញពីស្បោងដែលខ្ញុំបានរាប់ហើយ ដូច្នេះពួកគេអាចនិយាយថា ខ្ញុំមិនបានរាប់ត្រឹមត្រូវឡើយ ហើយយកឱកាសនោះដើម្បីដាល់ និងទាត់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលប្រធានក្រុមបានឃើញខ្ញុំត្រូវគេវាយ នោះគាត់បានចូលមក ហើយធ្វើពុតជាសួរខ្ញុំថា មានរឿងអ្វីកើតឡើង ហើយអ្នកទោសនឹងបង្ហាញភស្ដុតាងក្លែងក្លាយថា ខ្ញុំមិនរាប់ស្បោងឱ្យគ្រប់ចំនួនទេ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវតែអត់ទ្រាំនឹងរនាំងនៃការរិះគន់ដ៏តឹងរ៉ឹងពីមេក្រុម។ នៅពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខុសឆ្គង និងស្ថិតក្នុងការឈឺចាប់ នោះខ្ញុំច្រៀងទំនុកសរសើរនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំធ្វើការ៖ «ក្នុងអំឡុងពេលនៃគ្រាចុងក្រោយទាំងនេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់។ មិនថាទុក្ខវេទនារបស់អ្នកធំធេងប៉ុនណាឡើយ អ្នកគួរតែដើររហូតដល់ទីបំផុត ហើយទោះបីជាដល់ដង្ហើមចុងក្រោយរបស់អ្នកក៏ដោយ ក៏អ្នកត្រូវតែបន្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយចុះចូលចំពោះការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល ពោលគឺមានតែបែបនេះទេ ទើបជាការស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ហើយមានតែបែបនេះទេ ទើបជាការធ្វើបន្ទាល់ដ៏រឹងមាំ និងលាន់កងរំពង» («មានតែតាមរយៈការឆ្លងកាត់ការល្បងលដ៏ឈឺចាប់ទេ ទើបអ្នកអាចដឹងអំពីភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំច្រៀងហើយច្រៀងទៀត នោះខ្ញុំចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍រំជួលចិត្ដ និងជំរុញទឹកចិត្ត ហើយខ្ញុំមិនអាចបញ្ឈប់ទឹកភ្នែកមិនឱ្យស្រក់ពីថ្ពាល់របស់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំបានតាំងចិត្តថា មិនថាខ្ញុំរងទុកប៉ុនណាឡើយ ក៏ខ្ញុំនឹងឈរធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ មានបងប្រុសម្នាក់ទៀតមានអាយុស្របាលខ្ញុំ ដែលត្រូវបានចាក់សោរនៅជាមួយខ្ញុំនៅពេលនោះ។ ពួកយើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យនិយាយគ្នាឡើយ នៅពេលដែលពួកយើងធ្វើការងារនៅពេលថ្ងៃ ប៉ុន្តែនៅពេលយប់ពួកយើងបានសរសេរដោយសម្ងាត់នូវព្រះបន្ទូល និងទំនុកសរសើររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលពួកយើងអាចទន្ទេញ និងដោះដូរគ្នា។ មួយរយៈក្រោយមក ពួកយើងត្រូវបានចាត់ឱ្យធ្វើការជាមួយគ្នា ដូច្នេះពួកយើងបានចែករំលែកការប្រកបគ្នាយ៉ាងសម្ងាត់ ដោយជួយគ្នា និងលើកទឹកចិត្តគ្នាទៅវិញទៅមក។ វាពិតជាបានជួយបំបាត់ការរងទុក្ខមែន។

បន្ថែមពីលើនេះ ខ្ញុំត្រូវបង្ខំឱ្យទន្ទេញ «ច្បាប់ប្រតិបត្តិ» រាល់ព្រឹក ហើយបើខ្ញុំមិនអាចទន្ទេញចាំទេ នោះខ្ញុំនឹងត្រូវបានគេវាយ។ ពួកគេក៏បានបង្ខំឱ្យខ្ញុំច្រៀងចម្រៀងដែលសរសើរបក្សកុម្មុយនីស្ដដែរ។ បើពួកគេឃើញថា ខ្ញុំមិនច្រៀង ឬបបូរមាត់របស់ខ្ញុំមិនធ្វើចលនា នោះនៅពេលយប់ ខ្ញុំនឹងត្រូវបានពួកគេវាយដោយចៀសមិនផុតឡើយ។ ពួកគេក៏បានដាក់ទោសខ្ញុំ ដោយឱ្យខ្ញុំជូតកម្រាលឥដ្ឋ ហើយបើខ្ញុំមិនជូតតាមការរំពឹងទុករបស់ពួកគេទេ នោះខ្ញុំនឹងត្រូវបានពួកគេវាយយ៉ាងហិង្សា។ ពេលមួយ ស្រាប់តែអ្នកទោសមួយចំនួនចាប់ផ្ដើមវាយខ្ញុំ និងទាត់ខ្ញុំ។ បន្ទាប់ពីវាយខ្ញុំ ពួកគេបានសួរខ្ញុំថា៖ «អាប្អូនប្រុស តើឯងដឹងថាហេតុអ្វីបានជាឯងត្រូវគេវាយទេ? គឺដោយសារតែឯងមិនក្រោកឈរ និងគោរពអ្នកគ្រប់គ្រងនៅពេលដែលគាត់មក»។ ក្រោយពេលដែលខ្ញុំត្រូវវាយរាល់លើក ខ្ញុំខឹង ប៉ុន្តែមិនហ៊ាននិយាយអ្វីឡើយ។ ខ្ញុំអាចត្រឹមតែយំ និងអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ប៉ុណ្ណោះ ដោយទូលថ្វាយទ្រង់អំពីការតូចចិត្ត និងសេចក្ដីទុក្ខព្រួយនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ។ នៅទីកន្លែងដែលគ្មានហេតុផល និងគ្មានច្បាប់នេះ គឺគ្មានហេតុផលឡើយ មានតែអំពើហិង្សាប៉ុណ្ណោះ។ គ្មានមនុស្សនៅទីនេះឡើយ មានតែអារក្សដែលឆ្កួតមិនដឹងអីប៉ុណ្ណោះ! ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ និងរងសម្ពាធច្រើនណាស់ ដោយរស់នៅក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់នេះជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ខ្ញុំមិនសុខចិត្តស្នាក់នៅយូរជាងនេះមួយនាទីឡើយ។ រាល់ពេលដែលខ្ញុំធ្លាក់ទៅក្នុងស្ថានភាពនៃភាពទន់ខ្សោយ និងការឈឺចាប់ នោះខ្ញុំគិតអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់បានទទួលយកព្រះពរ ដែលបានផ្តល់ដល់អ្នករាល់គ្នាហើយឬនៅ? តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ស្វែងរកសេចក្តីសន្យា ដែលបានធ្វើសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាហើយឬនៅ? ក្រោមការចង្អុលបង្ហាញនៃពន្លឺរបស់ខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាប្រាកដជានឹងយកឈ្នះការហ៊ុមព័ទ្ធនៃកម្លាំងរបស់ភាពងងឹត។ នៅកណ្តាលភាពងងឹត អ្នកប្រាកដជានឹងមិនបាត់បង់ពន្លឺដែលកំពុងដឹកនាំអ្នកនោះទេ។ អ្នកប្រាកដជានឹងក្លាយជាម្ចាស់នៃរបស់សព្វសារពើទាំងអស់។ អ្នកប្រាកដជានឹងក្លាយជាអ្នកដែលមានជ័យជម្នះម្នាក់នៅចំពោះមុខសាតាំង។ នៅពេលដែលអាណាចក្រនៃនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមដែលមានពណ៌ក្រហមដួលរលំ នោះអ្នកប្រាកដជានឹងក្រោកឈរនៅកណ្តាលហ្វូងមនុស្សជាច្រើន ដើម្បីធ្វើបន្ទាល់អំពីភាពជោគជ័យរបស់ខ្ញុំ។ អ្នកប្រាកដជានឹងឈរយ៉ាងរឹងមាំ និងមិនរង្គោះរង្គើ នៅក្នុងដែនដីនៃស៊ីនីម។ តាមរយៈការរងទុក្ខដែលអ្នកស៊ូទ្រាំ អ្នកនឹងទទួលព្រះពររបស់ខ្ញុំ ហើយនឹងផ្សាយសីរីរុងរឿងរបស់ខ្ញុំទៅទូទាំងពិភពលោកទាំងមូលជាក់ជាមិនខាន» («ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ១៩ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានយល់ថា គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើនៅក្នុងខ្ញុំ គឺដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ និងសង្គ្រោះខ្ញុំ។ គឺដើម្បីយកសេចក្ដីពិតមកដាក់ក្នុងខ្ញុំ ហើយធ្វើឱ្យសេចក្ដីពិតក្លាយជាជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ព្រះជាម្ចាស់បានអនុញ្ញាតឱ្យការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងសេចក្ដីវេទនាចូលមកចំពោះខ្ញុំ ហើយទោះបីជាខ្ញុំបានរងទុក្ខផ្នែករាងកាយជាច្រើនក៏ដោយ ក៏វាធ្វើឱ្យខ្ញុំមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវសារជាតិអាក្រក់នៃការតតាំង និងការស្អប់ព្រះជាម្ចាស់ របស់នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម ធ្វើឱ្យខ្ញុំស្អប់ និងបោះបង់វាចោល គេចចេញពីឥទ្ធិពលរបស់សាតាំង និងត្រឡប់ទាំងស្រុងទៅរកព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់ធ្វើឱ្យក្លាយជាអ្នកមានជ័យជម្នះ។ វាក៏បានអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំអាចមានបទពិសោធន៍យ៉ាងពិតប្រាកដថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជាមួយខ្ញុំដែរ។ វាបណ្ដាលឱ្យខ្ញុំពិតជារីករាយនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលក្លាយជានំប៉័ងនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ និងជាចង្កៀងចំពោះជើងរបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងជាពន្លឺដល់ផ្លូវរបស់ខ្ញុំ ដោយដឹកនាំខ្ញុំជាជំហានៗ តាមរូងនរកដ៏ងងឹតនេះ។ នេះគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការការពាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលខ្ញុំបានរីករាយ និងទទួលបានអំឡុងពេលនៃការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងសេចក្ដីវេទនា។ នៅពេលនេះ ខ្ញុំអាចឃើញថា ខ្ញុំខ្វាក់ណាស់។ ដោយការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំគ្រាន់តែដឹងពីរបៀបត្រូវរីករាយនឹងព្រះគុណ និងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ហើយមិនបានតាមរកសេចក្ដីពិត និងជីវិតបន្តិចឡើយ។ នៅពេលដែលសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំរងទុក្ខនូវការលំបាកបន្តិចបន្តួច នោះខ្ញុំត្អូញត្អែរជានិច្ច។ ខ្ញុំមិនយល់សោះពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនស្វះស្វែងយល់ពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ខ្ញុំតែងតែបណ្ដាលឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានព្រះហឫទ័យទុក្ខព្រួយ និងឈឺចាប់ដោយសារខ្ញុំ។ ខ្ញុំពិតជាគ្មានមនសិការមែន! ដោយអារម្មណ៍សោកស្ដោយ និងស្ដីបន្ទោសខ្លួនឯង នោះខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ថា៖ «ឱ! ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាអើយ! ទូលបង្គំអាចឃើញថា គ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ធ្វើ គីដើម្បីសង្គ្រោះ និងទទួលយកទូលបង្គំ។ ទូលបង្គំគ្រាន់តែស្អប់ដែលទូលបង្គំបះបោរ និងខ្វាក់ខ្លាំងដល់ម្លឹង។ ទូលបង្គំតែងតែយល់ច្រឡំចំពោះទ្រង់ ហើយមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ឱ! ព្រះជាម្ចាស់អើយ! ថ្ងៃនេះ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់បានដាស់ចិត្ត និងវិញ្ញាណដ៏ស្ពឹករបស់ទូលបង្គំឡើង ហើយបានបណ្ដាលឱ្យទូលបង្គំយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ទូលបង្គំឈប់ចង់មានបំណងចិត្ត និងសេចក្ដីតម្រូវផ្ទាល់ខ្លួនទៀតហើយ។ ទូលបង្គំនឹងគ្រាន់តែចុះចូលចំពោះការរៀបចំរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ មិនថាទូលបង្គំនឹងអត់ទ្រាំការរងទុក្ខប៉ុនណាឡើយ ទូលបង្គំនឹងធ្វើទីបន្ទាល់អំពីទ្រង់ នៅទូទាំងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញរបស់សាតាំង»។ បន្ទាប់ពីអធិស្ឋាន នោះខ្ញុំបានយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យដ៏ល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយខ្ញុំបានដឹងថា មជ្ឈដ្ឋាននីមួយៗដែលព្រះជាម្ចាស់អនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីសង្គ្រោះដ៏ធំបំផុតរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំលែងគិតរួញរា ឬយល់ច្រឡំពីព្រះជាម្ចាស់ទៀតហើយ។ ទោះបីជាស្ថានភាពនៅតែដូចគ្នាក៏ដោយ ក៏ចិត្តរបស់ខ្ញុំពិតជាពេញដោយអំណរ និងការពេញចិត្តដែរ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា វាគឺជាកិត្តិយសមួយដែលអាចរងទុក្ខនូវការលំបាក និងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញចំពោះជំនឿលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាគឺជាអំណោយទានតែមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ដែលជាបុគ្គលពុករលួយម្នាក់។ វាគឺជាព្រះពរ និងព្រះគុណដ៏ពិសេសរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។

បន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍នៃការលំបាករយៈពេលមួយឆ្នាំនៅក្នុងគុក នោះខ្ញុំឃើញថា ខ្ញុំមានកម្ពស់តូចទាបណាស់ ហើយថាខ្ញុំខ្វះសេចក្ដីពិតច្រើនណាស់។ ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាពិតជាបានបំពេញភាពខ្វះខាតរបស់ខ្ញុំតាមរយៈមជ្ឈដ្ឋានតែមួយនេះ ហើយអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំរីកចម្រើន។ នៅក្នុងគ្រាលំបាករបស់ខ្ញុំ ទ្រង់បានធ្វើឱ្យខ្ញុំអាចទទួលបាននូវទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃបំផុតនៅក្នុងជីវិត យល់ពីសេចក្ដីពិតជាច្រើនដែលខ្ញុំមិនបានយល់នៅក្នុងអតីតកាល និងឃើញយ៉ាងច្បាស់នូវឧក្រិដ្ឋកម្មដ៏អាក្រក់របស់បក្សកុម្មុយនីស្ដចិន ក្នុងការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងការធ្វើទារុណកម្មគ្រីស្ទបរិស័ទ។ ខ្ញុំបានដឹងពីការលេចមកដ៏គួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមរបស់សាតាំង អារក្ស និងសារជាតិប្រតិកិរិយានៃការតតាំងរបស់វាចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំបានទទួលបទពិសោធន៍យ៉ាងស្មោះអស់ពីចិត្តអំពីសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងសេចក្ដីមេត្តាករុណាដ៏ធំធេងដែលព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាមានចំពោះខ្ញុំ ដែលជាបុគ្គលពុករលួយម្នាក់ ហើយមានអារម្មណ៍ថា ព្រះចេស្ដា និងជីវិតនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា អាចនាំពន្លឺឱ្យខ្ញុំ និងអាចជាជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយដឹកនាំខ្ញុំឱ្យយកឈ្នះលើសាតាំង និងដើរចេញពីជ្រោះនៃម្លប់សេចក្ដីស្លាប់យ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់។ អរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់!