១. ព្រះយេស៊ូវប្រទានអាហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់

យ៉ូហាន ៦:៨-១៣ នៅក្នុងចំណោមសិស្សរបស់ទ្រង់ មានសិស្សម្នាក់ ឈ្មោះអនទ្រេ ជាប្អូនស៊ីម៉ូន-ពេត្រុស ទូលប្រាប់ទ្រង់ថា៖ នៅទីនេះ មានក្មេងប្រុសម្នាក់មាននំបុ័ងម្សៅប្រាំដុំ និងត្រីតូចៗពីរកន្ទុយ ប៉ុន្តែ តើវានឹងឱ្យគ្រាន់ដល់មនុស្សដ៏ច្រើននេះដូចម្ដេចទៅ? ព្រះ‌យេស៊ូវមានព្រះ‌បន្ទូលថា៖ ចូរឱ្យមនុស្សទាំងអស់អង្គុយចុះទៅ។ នៅទីនោះ មានស្មៅជាច្រើន ដូច្នេះ គេនាំគ្នាអង្គុយចុះ ហើយមានចំនួនប្រហែលជាប្រាំពាន់នាក់។ ព្រះ‌យេស៊ូវយកនំបុ័ងមកអរព្រះ‌គុណ រួចប្រទានទៅឱ្យពួកសិស្ស គេក៏ចែកដល់ពួកអ្នកដែលអង្គុយ។ ហើយទ្រង់ក៏ធ្វើបែបនេះចំពោះត្រីផងដែរ ហើយចែកដល់ពួកគេ តាមតែគេចង់បាន។ កាលពួកគេបានឆ្អែតគ្រប់គ្នាហើយ ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទៅពួកសិស្សថា៖ ចូរប្រមូលបំណែកដែលនៅសល់ ដើម្បីកុំឱ្យបាត់អ្វីឡើយ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏បានប្រមូលបំណែកនំបុ័ងម្សៅ ដែលនៅសល់ពីនំប៉័ងប្រាំដុំ ក្រោយពីបានបរិ‌ភោគហើយនោះ បានពេញដប់ពីរកន្ត្រក។

២. ការរស់ឡើងវិញរបស់ឡាសារ ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់

យ៉ូហាន ១១:៤៣-៤៤ កាលព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទាំងនេះរួច ទ្រង់ក៏បន្លឺព្រះសូរសៀងខ្លាំងៗថា៖ ឡាសារអើយ ចូរចេញមក! ហើយមនុស្សដែលបានស្លាប់នោះក៏ចេញមក ទាំងមានក្រណាត់រុំសព រុំព័ទ្ធជុំវិញដៃជើង ហើយមានកន្សែងគ្របមុខផង។ ព្រះ‌យេស៊ូវមានព្រះ‌បន្ទូលទៅពួកគេថា៖ ចូរស្រាយក្រណាត់ចេញពីខ្លួនគាត់ ហើយឱ្យគាត់អញ្ជើញទៅចុះ។

នៅក្នុងចំណោមឫទ្ធិបារមីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ យើងបានជ្រើសរើសឫទ្ធិបារមីតែពីរប៉ុណ្ណោះ ដោយសារតែឫទ្ធិបារមីទាំងនេះមានលក្ខណៈគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីបង្ហាញអំពីអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយនៅត្រង់នេះ។ ឫទ្ធិបារមីទាំងពីរនេះពិតជាគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល និងជាតំណាងដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់អំពីឫទ្ធិបារមីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ នៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ។

ជាដំបូង ចូរយើងពិនិត្យមើលបទគម្ពីរទីមួយ៖ ព្រះយេស៊ូវប្រទានអាហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់។

តើអ្វីទៅជាគោលគំនិតនៃ «នំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ»? តាមធម្មតា តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់អាចទទួលទានបានគ្រប់គ្រាន់ជាមួយនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយទៅ? ប្រសិនបើអ្នកវាស់វែងជាមួយរបបអាហាររបស់មនុស្សធម្មតាម្នាក់ នោះវានឹងបានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់តែមនុស្សពីរនាក់ប៉ុណ្ណោះ។ នេះគឺជាគោលគំនិតចម្បងបំផុតនៃ «នំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ»។ យ៉ាងណាមិញ នៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ តើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលបានទទួលទានឆ្អែត ដោយសារតែនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយទៅ? ខាងក្រោមនេះគឺជាអ្វីដែលត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុងបទគម្ពីរ៖ «នៅទីនោះ មានស្មៅជាច្រើន ដូច្នេះ គេនាំគ្នាអង្គុយចុះ ហើយមានចំនួនប្រហែលជាប្រាំពាន់នាក់»។ បើធៀបជាមួយនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ តើមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ជាចំនួនដ៏ច្រើនឬទេ? តើវាបង្ហាញដោយរបៀបណាទៅថា តួលេខនេះជាចំនួនដ៏ធំ? ចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្ស ការបែងចែកនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយជាមួយមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ គឺជារឿងមិនអាចទៅរួចនោះឡើយ ដោយសារតែភាពខុសគ្នារវាងមនុស្ស និងអាហារនោះ គឺធំធេងពេក។ ទោះបីជាមនុស្សគ្រប់គ្នាបរិភោគម្នាក់តែមួយម៉ាត់ ក៏វានៅតែមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់នោះដែរ។ ប៉ុន្តែ នៅត្រង់នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានសម្ដែងឫទ្ធិបារមីមួយ។ ទ្រង់មិនគ្រាន់តែធានាឱ្យមនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់អាចទទួលទានបានឆ្អែតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏នៅមានអាហារសេសសល់ទៀតផង។ បទគម្ពីរចែងថា៖ «កាលពួកគេបានឆ្អែតគ្រប់គ្នាហើយ ព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទៅពួកសិស្សថា៖ ចូរប្រមូលបំណែកដែលនៅសល់ ដើម្បីកុំឱ្យបាត់អ្វីឡើយ។ ដូច្នេះ ពួកគេក៏បានប្រមូលបំណែកនំបុ័ងម្សៅ ដែលនៅសល់ពីនំប៉័ងប្រាំដុំ ក្រោយពីបានបរិ‌ភោគហើយនោះ បានពេញដប់ពីរកន្ត្រក»។ ឫទ្ធិបារមីនេះបានជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញពីអត្តសញ្ញាណ និងឋានៈរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ហើយក៏មើលឃើញថា គ្មានអ្វីមួយដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើមិនកើតនោះឡើយ។ តាមរបៀបនេះ ពួកគេបានមើលឃើញពីសេចក្ដីពិតនៃសព្វានុភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយគឺមានចំនួនគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីចម្អែតមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើវាគ្មានអាហារទាំងនេះវិញ តើព្រះជាម្ចាស់នឹងអាចប្រទានអាហារដល់មនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់នេះបានដែរឬទេ? ជាការពិត ទ្រង់ពិតជាអាចធ្វើបាន! នេះគឺជាឫទ្ធិបារមី ដូច្នេះ មនុស្សមានអារម្មណ៍ថា វាពិតជាហួសពីការយល់ដឹង ពិតជាអស្ចារ្យ និងមានអាថ៌កំបាំងខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ វាគ្មានអ្វីដែលអស្ចារ្យនោះឡើយ។ ដោយសារតែនេះជារឿងសាមញ្ញសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហេតុអ្វីបានជាយើងជ្រើសរើសយករឿងនេះមកធ្វើការបកស្រាយឥឡូវនេះ? គឺដោយសារតែអត្ថន័យដែលនៅពីក្រោយឫទ្ធិបារមីនេះ គឺជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដែលមនុស្សជាតិមិនធ្លាប់បានដឹងពីមុនមកឡើយ។

ជាដំបូង ចូរយើងព្យាយាមយល់អំពីប្រភេទមនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់នេះសិន។ តើពួកគេជាអ្នកដើរតាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវឬ? តាមរយៈបទគម្ពីរ យើងដឹងថា ពួកគេមិនមែនជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ឡើយ។ តើពួកគេបានដឹងអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវជានរណាដែរឬទេ? គឺអត់ឡើយ! យ៉ាងហោចណាស់ ពួកគេមិនបានដឹងថា បុគ្គលដែលកំពុងតែឈរនៅចំពោះមុខពួកគេ គឺជាព្រះគ្រីស្ទ ឬប្រហែលមានមនុស្សខ្លះបានស្គាល់ព្រះនាមរបស់ទ្រង់ និងធ្លាប់ដឹង ឬធ្លាប់ឮអ្វីមួយដែលទ្រង់បានធ្វើតែប៉ុណ្ណោះ។ ការចង់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវត្រូវបានកើតឡើង នៅពេលដែលពួកគេបានឮសាច់រឿងអំពីទ្រង់ ប៉ុន្តែអ្នកមិនអាចនិយាយបានថា ពួកគេបានដើរតាមទ្រង់ ឬក៏បានយល់អំពីទ្រង់នោះឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញមនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់នេះ ពួកគេបានស្រេកឃ្លាន ហើយគិតតែអំពីអាហារមកចម្អែតក្រពះរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ គឺស្ថិតនៅក្នុងបរិបទនេះហើយដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានបំពេញតាមបំណងរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលទ្រង់បានបំពេញតាមបំណងរបស់ពួកគេ តើទ្រង់មានព្រះហឫទ័យយ៉ាងណាទៅ? តើទ្រង់មានអាកប្បកិរិយាអ្វីខ្លះចំពោះមនុស្សទាំងនេះ ដែលគ្រាន់តែចង់បានអាហារមកចម្អែតក្រពះនោះ? នៅគ្រានោះ ព្រះតម្រិះ និងអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ គឺទាក់ទងនឹងនិស្ស័យ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយប្រឈមជាមួយមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ដែលនៅពោះទទេ ស្រេកឃ្លានចង់បានអាហារញ៉ាំឱ្យឆ្អែត ដោយប្រឈមជាមួយមនុស្សពេញដោយភាពចង់ដឹង និងសេចក្តីសង្ឃឹមលើទ្រង់ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានព្រះតម្រិះអំពីការប្រើប្រាស់ឫទ្ធិបារមីនេះ ដើម្បីប្រទានព្រះគុណទៅលើពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងណាមិញ ទ្រង់មិនបានបង្កើនសេចក្តីសង្ឃឹមរបស់ទ្រង់ថា ពួកគេនឹងក្លាយជាអ្នកដើរតាមទ្រង់ឡើយ ព្រោះទ្រង់បានជ្រាបថា ពួកគេគ្រាន់តែចង់ចូលរួមសប្បាយ និងបរិភោគឱ្យឆ្អែតតែប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ ទ្រង់បានប្រើប្រាស់អ្វីដែលទ្រង់មាននៅទីនោះឱ្យអស់លទ្ធភាព ហើយប្រើប្រាស់នំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយ ដើម្បីប្រទានអាហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់។ ទ្រង់បានបើកភ្នែករបស់មនុស្សទាំងនេះ ដែលរីករាយនឹងអ្វីៗដ៏រំភើប ជាអ្នកដែលចង់ឃើញការអស្ចារ្យ ហើយពួកគេបានឃើញផ្ទាល់នឹងភ្នែករបស់ពួកគេនូវកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សអាចសម្រេចបាន។ ទោះបីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រើអ្វីមួយរូបិយ ដើម្បីចម្អែតការចង់ដឹងរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ទ្រង់ក៏បានជ្រាបក្នុងដួងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់រួចទៅហើយថា មនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់នេះគ្រាន់តែចង់បានអាហារដ៏ឆ្ងាញ់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ ទ្រង់មិនបានអធិប្បាយព្រះបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេ ឬមានបន្ទូលអំពីអ្វីមួយសោះឡើយ គឺទ្រង់គ្រាន់តែឱ្យពួកគេមើលឃើញឫទ្ធិបារមីដែលបានកើតឡើងតែប៉ុណ្ណោះ។ ពិតណាស់ ទ្រង់មិនអាចប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សទាំងនេះទៅតាមរបៀបដូចគ្នាដែលទ្រង់បានប្រព្រឹត្តចំពោះសិស្សរបស់ទ្រង់ ដែលបានដើរតាមទ្រង់យ៉ាងពិតប្រាកដឡើយ ប៉ុន្តែនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ សត្តនិករទាំងអស់សុទ្ធតែស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងអនុញ្ញាតឱ្យសត្តនិករទាំងអស់ដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ទ្រង់ ទទួលបានព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដ៏ចាំបាច់។ ទោះបីជាមនុស្សទាំងអស់នេះមិនស្គាល់ទ្រង់ជានរណា និងមិនបានយល់ពីទ្រង់ ឬមិនមានការចាប់អារម្មណ៍ ឬចិត្តកតញ្ញូចំពោះទ្រង់ សូម្បីតែក្រោយពេលដែលពួកគេបានទទួលទាននំប៉័ង និងត្រីក៏ដោយ ក៏នេះមិនមែនជាអ្វីមួយដែលធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានកង្វល់នោះដែរ ដោយសារតែទ្រង់បានប្រទានឱ្យមនុស្សទាំងនេះនូវឱកាសដ៏អស្ចារ្យមួយ ដើម្បីរីករាយនឹងព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់មានគោលការណ៍នៅក្នុងអ្វីដែលទ្រង់ធ្វើ គេនិយាយថា ទ្រង់មិនទតមើល ឬការពារអ្នកមិនជឿ និងនិយាយថែមទៀតថា ទ្រង់មិនអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេរីករាយនឹងព្រះគុណរបស់ទ្រង់ឡើយ។ តើវាពិតជាបែបនេះមែនទេ? នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដរាបណាពួកគេជាសត្តនិករដែលមានជីវិត ដែលទ្រង់បានបង្កើតមក នោះទ្រង់នឹងគ្រប់គ្រង និងមើលថែពួកគេ ហើយទ្រង់នឹងព្យាបាលពួកគេ រៀបចំផែនការសម្រាប់ពួកគេ និងគ្រប់គ្រងពួកគេតាមរបៀបជាច្រើនយ៉ាង។ នេះគឺជាព្រះតម្រិះ និងអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះអ្វីៗទាំងអស់។

ទោះបីមនុស្សប្រាំពាន់នាក់ដែលបានទទួលទាននំប៉័ង និងត្រី មិនមានគម្រោងដើរតាមព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក៏ដោយ ប៉ុន្តែទ្រង់មិនបានទាមទារអ្វីមួយពីពួកគេឡើយ។ នៅពេលដែលពួកគេទទួលទានឆ្អែតហើយ តើអ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីអ្វីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើដែរឬទេ? តើទ្រង់បានប្រកាសព្រះបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេដែរឬទេ? តើទ្រង់បានយាងទៅណា ក្រោយពេលចម្អែតពួកគេរួចហើយ? បទគម្ពីរមិនបានកត់ត្រាថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានមានបន្ទូលអ្វីទៅកាន់ពួកគេឡើយ គឺគ្រាន់តែកត់ត្រាថា ទ្រង់បានចាកចេញទៅស្ងាត់ៗ នៅពេលដែលទ្រង់បានធ្វើឫទ្ធិបារមីរបស់ទ្រង់ហើយ។ ដូច្នេះ តើទ្រង់មានសេចក្ដីតម្រូវណាមួយចំពោះមនុស្សទាំងនេះដែរឬទេ? តើមានការស្អប់ណាមួយឬទេ? គឺគ្មានឡើយ។ ទ្រង់លែងចង់យកព្រះតម្រិះទៅគិតលើមនុស្សទាំងនេះ ដែលមិនអាចដើរតាមទ្រង់ទៀតហើយ ហើយនៅពេលនោះ ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់មានការឈឺចាប់។ ដោយសារតែទ្រង់បានទតឃើញភាពអាក្រក់របស់មនុស្សជាតិ ហើយទ្រង់មានព្រះទ័យដឹងពីការបដិសេធរបស់មនុស្សចំពោះទ្រង់ នៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សទាំងនេះ ហើយទ្រង់បានគង់នៅជាមួយពួកគេ ភាពល្ងីល្ងើ និងភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់មនុស្សបានធ្វើឱ្យទ្រង់សោកសៅយ៉ាងខ្លាំង ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បានឈឺចាប់ ហើយអ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើ គឺចាកចេញពីមនុស្សទាំងនេះកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ព្រះអម្ចាស់មិនបានទាមទារអ្វីពីពួកគេនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ ទ្រង់មិនចង់យកព្រះតម្រិះទៅគិតពីពួកគេទេ ហើយលើសពីនេះ ទ្រង់មិនចង់ចំណាយថាមពលរបស់ទ្រង់ទៅលើពួកគេទៀតឡើយ។ ទ្រង់បានជ្រាបថា ពួកគេមិនអាចដើរតាមទ្រង់ឡើយ ប៉ុន្តែ ថ្វីបើទ្រង់ជ្រាបដឹងបែបនេះក៏ដោយ ក៏អាកប្បកិរិយារបស់ទ្រង់ចំពោះពួកគេនៅតែច្បាស់លាស់ដដែល។ ទ្រង់គ្រាន់តែចង់ធ្វើល្អដាក់ពួកគេ ប្រទានព្រះគុណដល់ពួកគេ ហើយពិតណាស់ នេះជាអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះសត្តនិករគ្រប់រូបដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់ គឺជាការធ្វើល្អដាក់សត្តនិករគ្រប់រូប ផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកគេ និងជួយឱ្យពួកគេលូតលាស់បានល្អ។ សម្រាប់ហេតុផលដែលនាំឱ្យព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក្លាយជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស ទ្រង់បានបើកសម្ដែងយ៉ាងច្បាស់អំពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សទាំងនេះយ៉ាងល្អ។ ទ្រង់បានប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេដោយព្រះហឫទ័យមេត្តា និងសេចក្តីអត់ឱន ហើយទ្រង់ក៏បង្ហាញព្រះហឫទ័យសប្បុរសដល់ពួកគេដែរ។ មិនថាមនុស្សទាំងនេះបានមើលទៅព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបែបណា ហើយទោះបីវាមានលទ្ធផលបែបណាក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានប្រព្រឹត្តចំពោះសត្តនិករគ្រប់រូប ដោយផ្អែកលើគោលជំហររបស់ទ្រង់ ក្នុងនាមជាព្រះអម្ចាស់នៃការបង្កើតទាំងអស់ដែរ។ ដោយគ្មានការលើកលែង អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់បានបើកសម្ដែង គឺជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើរឿងនេះស្ងាត់ៗ ហើយបន្ទាប់មក ទ្រង់បានចាកចេញទៅស្ងាត់ៗ។ តើនេះជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងទិដ្ឋភាពបែបណាទៅ? តើអ្នកអាចនិយាយថា នេះជាសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? តើអ្នកអាចនិយាយថា នេះជាភាពមិនអាត្មានិយមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬ? តើនេះជាអ្វីមួយដែលមនុស្សធម្មតាអាចធ្វើបានឬទេ? មិនប្រាកដឡើយ! ជារួមមក តើនរណាទៅជាមនុស្សទាំងប្រាំពាន់នាក់ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រទានអាហារជាមួយនំប៉័ងប្រាំដុំ និងត្រីពីរកន្ទុយនោះ? តើអ្នកអាចនិយាយបានថា ពួកគេជាមនុស្សដែលបានចុះសម្រុងជាមួយទ្រង់ឬ? តើអ្នកអាចនិយាយថា ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ឬ? គឺអាចនិយាយបានយ៉ាងប្រាកដថា ពួកគេមិនបានចុះសម្រុងជាមួយព្រះអម្ចាស់ទេ ហើយសារជាតិរបស់ពួកគេក៏ប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ប៉ុន្តែ តើព្រះជាម្ចាស់បានប្រព្រឹត្តចំពោះពួកគេដោយរបៀបណាទៅ? ទ្រង់បានប្រើវិធីសាស្ត្រកាត់បន្ថយការប្រឆាំងរបស់មនុស្សដែលមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ វិធីសាស្ត្រនេះត្រូវបានហៅថា «ចិត្តសប្បុរស»។ ព្រោះថាទោះបីជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញមនុស្សទាំងនេះជាមនុស្សបាបក៏ដោយ ប៉ុន្តែនៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេជាការបង្កើតរបស់ទ្រង់ ដូច្នេះ ទ្រង់នៅតែប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សបាបទាំងនេះដោយព្រះហឫទ័យសប្បុរសដដែល។ នេះគឺជាសេចក្តីអត់ទ្រាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្តីអត់ទ្រាំនេះត្រូវបានកំណត់ដោយអត្តសញ្ញាណ និងសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ នេះជាអ្វីមួយដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមកនោះ អាចធ្វើបានឡើយ។ គឺមានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះដែលអាចធ្វើបាន។

នៅពេលដែលអ្នកអាចយល់បានយ៉ាងពិតប្រាកដអំពីព្រះតម្រិះនិងអាកប្បកិរិយារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះមនុស្សជាតិ នៅពេលដែលអ្នកអាចយល់បានពិតប្រាកដអំពីអារម្មណ៍និងព្រះទ័យខ្វល់ខ្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលមានចំពោះភាវៈនីមួយៗដែលព្រះបានបង្កើតមក នោះអ្នកនឹងអាចយល់អំពីភក្ដីភាពនិងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអាទិករមានចំពោះមនុស្សគ្រប់ៗគ្នាដែលទ្រង់បានបង្កើតមកមិនខាន។ នៅពេលដែលការនេះកើតឡើង អ្នកនឹងប្រើពាក្យចំនួនពីរ ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើអ្វីទៅជាពាក្យទាំងពីរនោះ? អ្នកខ្លះនិយាយថា «មិនអាត្មានិយម» ហើយអ្នកខ្លះទៀតនិយាយថា «សប្បុរសមេត្តា»។ នៅក្នុងចំណោមពាក្យទាំងពីរនេះ ពាក្យ «សប្បុរសមេត្តា» គឺជាពាក្យដែលសក្ដិសមតិចជាងគេបំផុតក្នុងការពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាពាក្យមួយដែលមនុស្សប្រើ ដើម្បីពណ៌នាអំពីមនុស្សម្នាក់ដែលមានចិត្តអធ្យាស្រ័យ ឬចិត្តទូលាយ។ ខ្ញុំស្អប់ពាក្យនេះណាស់ ដោយសារតែវាសំដៅទៅលើការបរិច្ចាគសប្បុរសធម៌បែបចោះៗ មិនរើសមុខ ដោយគ្មានពិចារណាលើគោលការណ៍។ វាជាអារម្មណ៍ទន់ទោរជ្រុល ដែលមានចំពោះមនុស្សល្ងីល្ងើ និងមនុស្សច្របូកច្របល់។ នៅពេលដែលពាក្យនេះត្រូវបានប្រើ ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ វាមានបង្កប់នូវន័យប្រមាថដោយចៀសមិនផុតឡើយ។ នៅត្រង់នេះ ខ្ញុំមានពាក្យចំនួនពីរដែលសក្ដិសមជាង ក្នុងការពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើវាជាពាក្យអ្វីទៅ? ពាក្យទីមួយគឺ «ធំសម្បើម»។ តើពាក្យនេះមិនដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តពេកទេឬ? ពាក្យទីពីរគឺ «ធំល្វឹងល្វើយ»។ វាមានអត្ថន័យដ៏ពិតដែលស្ថិតនៅពីក្រោយពាក្យទាំងនេះ ដែលខ្ញុំប្រើដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ បើពិនិត្យមើលន័យចំនៃពាក្យថា «ធំសម្បើម» វាពណ៌នាអំពីទំហំ ឬសមត្ថភាពរបស់វត្ថុមួយ ប៉ុន្តែមិនថាវត្ថុនោះធំប៉ុនណាឡើយ វាជាអ្វីមួយដែលមនុស្សអាចប៉ះពាល់ និងមើលឃើញ។ នោះគឺដោយសារតែវាជាវត្ថុមានពិត មិនមែនជាវត្ថុអរូបិយឡើយ ប៉ុន្តែជាអ្វីមួយដែលអាចផ្ដល់ឱ្យមនុស្សនូវគំនិតនៅក្នុងរបៀបមួយដែលសុក្រឹត្យ និងជាក់ស្ដែង។ មិនថាអ្នកមើលវាតាមរូបភាពវិមាត្រពីរ ឬវិមាត្របីនោះទេ គឺអ្នកមិនចាំបាច់ស្រមើស្រមៃថាវាមានពិតរអត់នោះទេ ដោយសារតែវាជាវត្ថុមួយដែលមានពិតមែនជាក់ស្ដែង។ ទោះបីប្រើប្រាស់ពាក្យ «ធំសម្បើម» ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចធ្វើឱ្យមានអារម្មណ៍ថាជាចេតនាក្នុងការកំណត់បរិមាណនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏វាផ្ដល់នូវអារម្មណ៍មួយថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មិនអាចរាប់អស់នោះឡើយ។ ខ្ញុំនិយាយថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់អាចរាប់បាន ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់មិនទទេ និងមិនមែនជារឿងព្រេងនិទានឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាជាអ្វីមួយដែលត្រូវបានចែករំលែកដោយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាអ្វីមួយដែលត្រូវបានរីករាយដោយគ្រប់សត្តនិករទៅតាមកម្រិតខុសៗគ្នា និងចេញពីទស្សនៈខុសៗគ្នា។ ទោះបីមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ឬប៉ះពាល់វាបានក៏ដោយ ក៏សេចក្តីស្រឡាញ់នេះនាំមកនូវការទ្រទ្រង់ និងជីវិតទៅកាន់អ្វីៗទាំងអស់ដែរ នៅពេលដែលវាត្រូវបានបើកសម្ដែងបន្ដិចម្ដងៗនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេអាចពឹងអាង និងធ្វើបន្ទាល់អំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលពួកគេរីករាយនៅក្នុងពេលវេលានីមួយៗដែលកន្លងផុតទៅ។ ខ្ញុំនិយាយថា សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ជាចំនួនមិនអាចរាប់បាន ដោយសារតែសេចក្តីអាថ៌កំបាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលផ្គត់ផ្គង់ និងចិញ្ចឹមអ្វីៗទាំងអស់ គឺជាអ្វីមួយដែលពិបាកសម្រាប់មនុស្សក្នុងការវាស់ស្ទង់ ដូចជាព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង និងជាពិសេសគឺព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ។ គឺអាចនិយាយបានថា គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងអំពីព្រះលោហិត និងទឹកនេត្រាដែលព្រះអាទិករបានបង្ហូរមកសម្រាប់មនុស្សជាតិឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ គ្មាននរណាម្នាក់អាចដឹងអំពីជម្រៅ ឬទម្ងន់នៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលព្រះអាទិករមានសម្រាប់មនុស្សជាតិ ដែលទ្រង់បានបង្កើតឡើងដោយព្រះហស្តរបស់ទ្រង់ផ្ទាល់នោះឡើយ។ ការពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ថាធំសម្បើម គឺដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សយល់ ព្រមទាំងដឹងពីទទឹង និងការពិតនៃអត្ថិភាពរបស់វាប៉ុណ្ណោះ។ ការធ្វើបែបនេះក៏ដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សអាចយល់កាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីអត្ថន័យជាក់ស្ដែងនៃពាក្យថា «ព្រះអាទិករ» និងដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចទទួលបានការយល់ដឹងកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីអត្ថន័យពិតនៃងារជា «ការបង្កើត» ដែរ។ តើពាក្យថា «ធំល្វឹងល្វើយ» ជានិច្ចកាលពណ៌នាអំពីអ្វីទៅ? ជាទូទៅ វាត្រូវបានប្រើដើម្បីពណ៌នាអំពីមហាសមុទ្រ ឬចក្រវាល ឧទាហរណ៍៖ «ចក្រវាលដ៏ធំល្វឹងល្វើយ» ឬ «មហាសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយ»។ ភាពធំល្វឹងល្វើយ និងជម្រៅដ៏ស្ងប់ស្ងាត់នៃចក្រវាល គឺលើសពីការយល់ដឹងរបស់មនុស្ស។ វាជាអ្វីមួយដែលធ្វើឱ្យមនុស្សស្រមើស្រមៃថាជាអ្វីមួយដែលពួកគេមានអារម្មណ៍ស្ញប់ស្ញែងយ៉ាងខ្លាំង។ សេចក្តីអាថ៌កំបាង និងភាពជ្រាលជ្រៅរបស់វាអាចមើលឃើញ ប៉ុន្តែមិនអាចចាប់បានឡើយ។ នៅពេលដែលអ្នកគិតដល់មហាសមុទ្រ អ្នកគិតដល់ចម្ងាយរបស់វា វាមើលទៅគ្មានដែនកំណត់ ហើយអ្នកអាចមានអារម្មណ៍អំពីសេចក្តីអាថ៌កំបាំង និងសមត្ថភាពដ៏ធំធេងរបស់វាក្នុងការផ្ទុកនូវអ្វីៗជាច្រើន។ នេះជាហេតុផលដែលខ្ញុំប្រើពាក្យ «ធំល្វឹងល្វើយ» ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីតម្លៃរបស់វា មានអារម្មណ៍ដឹងអំពីសោភ័ណភាពដ៏ជ្រាលជ្រៅនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ និងមានអារម្មណ៍ដឹងទៀតថា ព្រះចេស្ដានៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់គឺគ្មានដែនកំណត់ និងធំល្វឹងល្វើយ។ ខ្ញុំបានប្រើពាក្យនេះ ដើម្បីជួយឱ្យមនុស្សមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីភាពបរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ ហើយភាពថ្លៃថ្នូរ និងភាពមិនអាចប្រមាថបានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ត្រូវបានសម្ដែងចេញតាមរយៈសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដែរ។ ឥឡូវនេះ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា ពាក្យ «ធំល្វឹងល្វើយ» ជាពាក្យដ៏សក្ដិសម ដើម្បីពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តើសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់អាចត្រូវបានពណ៌នាគ្រប់គ្រាន់ជាមួយពាក្យទាំងពីរ «ធំសម្បើម» និង «ធំល្វឹងល្វើយ» នេះដែរឬទេ? ពិតជាបាន! នៅក្នុងភាសារបស់មនុស្ស ពាក្យទាំងពីរនេះគឺសមរម្យ ហើយអាចយកមកពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនគិតដូច្នោះទេឬ? ប្រសិនបើខ្ញុំឱ្យអ្នករាល់គ្នាពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ តើអ្នករាល់គ្នានឹងប្រើពាក្យទាំងពីរនេះដែរឬទេ? ភាគច្រើន អ្នករាល់គ្នានឹងមិនប្រើឡើយ ដោយសារតែការយល់ដឹង និងការកោតសរសើររបស់អ្នករាល់គ្នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានកម្រិតត្រឹមវិសាលភាពនៃទស្សនៈដែលមានវិមាត្រពីរ ហើយមិនបានឡើងទៅដល់កម្រិតកម្ពស់លំហមានវិមាត្រាបីឡើយ។ ដូច្នេះ បើខ្ញុំឱ្យអ្នករាល់គ្នាពណ៌នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នករាល់គ្នានឹងមានអារម្មណ៍ថា អ្នកខ្វះពាក្យ ឬអ្នកប្រហែលជាទ័លគំនិតគ្មានពាក្យនឹងនិយាយផងមើលទៅ។ ពាក្យទាំងពីរដែលខ្ញុំបាននិយាយនៅថ្ងៃនេះ អាចពិបាកយល់សម្រាប់អ្នករាល់គ្នា ឬអ្នករាល់គ្នាប្រហែលជាមិនយល់ស្របផង។ ការនេះគ្រាន់តែបង្ហាញថា ការយល់ដឹង និងការកោតសរសើររបស់អ្នករាល់គ្នាអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺរាក់កំផែល ហើយមានវិសាលភាពនៅមានកម្រិតនៅឡើយ។ ខ្ញុំបាននិយាយកាលពីមុនរួចហើយថា ព្រះជាម្ចាស់មិនអាត្មានិយមឡើយ ហើយអ្នករាល់គ្នាចងចាំពាក្យថា «មិនអាត្មានិយម» នេះហើយ។ តើពាក្យនេះមិនមានវិសាលភាពចង្អៀតពេកទេឬ? អ្នកគួរតែពិចារណាលើចំណុចនេះឱ្យបានច្រើន ដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាអាចទទួលបានអ្វីមួយចេញពីវា។

ចំណុចខាងលើ គឺជាអ្វីដែលយើងបានមើលឃើញអំពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់តាមរយៈការអស្ចារ្យទីមួយ។ ទោះបីនេះជាសាច់រឿងមួយដែលមនុស្សបានកំពុងតែអានអស់រយៈពេលជាច្រើនពាន់ឆ្នាំហើយក៏ដោយ ក៏វាមាននូវដំណើររឿងដ៏សាមញ្ញមួយ ហើយវាជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញនូវបាតុភូតដ៏សាមញ្ញមួយដែរ ប៉ុន្តែនៅក្នុងដំណើររឿងដ៏សាមញ្ញនេះ យើងអាចមើលឃើញអ្វីមួយកាន់តែមានតម្លៃ ដែលជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់។ កម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ទាំងនេះ តំណាងឱ្យព្រះជាម្ចាស់ និងជាការសម្ដែងចេញអំពីព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងចេញព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ វាជាការសម្ដែងចេញអំពីព្រះសូរសៀងដែលមាននៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់សង្ឃឹមថា នឹងមានមនុស្សដែលអាចយល់ពីទ្រង់ និងស្គាល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ និងជាអ្នកដែលអាចស្ដាប់ឮព្រះសូរសៀងដែលចេញពីព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងអាចសហការយ៉ាងសកម្ម ដើម្បីបំពេញតាមបណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់។ កិច្ចការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើទាំងនេះ គឺជាការសម្ដែងចេញដោយគ្មានព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

បន្ទាប់មកទៀត ចូរយើងពិនិត្យមើលបទគម្ពីរខាងក្រោម៖ ការរស់ឡើងវិញរបស់ឡាសារ ថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់។

តើអ្នករាល់គ្នាមានការចាប់អារម្មណ៍អ្វីខ្លះ បន្ទាប់ពីបានអានបទគម្ពីរនេះហើយ? ភាពសំខាន់នៃការអស្ចារ្យដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ គឺកាន់តែធំធេងជាងឫទ្ធិបារមីមុន ដោយសារតែគ្មានការអស្ចារ្យណាដែលគួរឱ្យស្រឡាំងកាំងជាងការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញនោះឡើយ។ នៅក្នុងយុគសម័យនោះ វាពិតជាសំខាន់ណាស់ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើកិច្ចការបែបនេះ។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម នោះមនុស្សអាចមើលឃើញតែរូបរាងរបស់ទ្រង់ ផ្នែកជាក់ស្ដែងរបស់ទ្រង់ និងផ្នែកមិនសូវសំខាន់របស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីជាមនុស្សខ្លះបានឃើញ និងបានយល់អំពីអ្វីមួយចេញពីអត្តចរិតរបស់ទ្រង់ ឬដឹងអំពីសមត្ថភាពពិសេសខ្លះដែលទ្រង់មានក៏ដោយ ក៏គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងពីកន្លែងដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានយាងមក ដឹងថាទ្រង់ជានរណាឱ្យពិតប្រាកដនៅក្នុងសារជាតិរបស់ទ្រង់ និងចំណុចផ្សេងទៀតដែលទ្រង់អាចធ្វើបាននោះឡើយ។ អ្វីៗទាំងអស់នេះ គឺមនុស្សជាតិមិនបានដឹងឡើយ។ មានមនុស្សជាច្រើនចង់រកភស្តុតាង ដើម្បីឆ្លើយសំណួរទាំងនេះអំពីព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងចង់ដឹងអំពីសេចក្តីពិត។ តើព្រះជាម្ចាស់អាចធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បីបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ នេះជារឿងងាយស្រួលបំផុត គឺស្រួលដូចជាបកចេកអ៊ីចឹង។ ទ្រង់អាចធ្វើអ្វីមួយនៅគ្រប់ទីកន្លែង គ្រប់ពេលវេលា ដើម្បីបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណ និងសារជាតិរបស់ទ្រង់ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់មានរបៀបនៃការធ្វើការរបស់ទ្រង់ គឺទ្រង់មានផែនការ និងជំហាននៃការធ្វើការរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់មិនធ្វើកិច្ចការតាមការនឹកឃើញឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់រកមើលពេលវេលា និងឱកាសដ៏ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីធ្វើអ្វីមួយដែលនឹងជួយឱ្យមនុស្សមើលឃើញ ជាអ្វីមួយដែលជ្រួតជ្រាបពេញដោយអត្ថន័យ។ តាមរបៀបនេះ ទ្រង់បានបញ្ជាក់ពីសិទ្ធិអំណាច និងអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ តើការរស់ឡើងវិញរបស់ឡាសារអាចបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានដែរឬទេ? ចូរយើងពិនិត្យមើលអត្ថបទគម្ពីរខាងក្រោម៖ «កាលព្រះ‌អង្គមានព្រះ‌បន្ទូលទាំងនេះរួច ទ្រង់ក៏បន្លឺព្រះសូរសៀងខ្លាំងៗថា៖ ឡាសារអើយ ចូរចេញមក! ហើយមនុស្សដែលបានស្លាប់នោះក៏ចេញមក...»។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើការនេះ ទ្រង់គ្រាន់តែមានបន្ទូលតែមួយចំណុចគត់៖ «ឡាសារអើយ ចូរចេញមក»។ បន្ទាប់មក ឡាសារក៏បានចេញពីផ្នូររបស់គាត់ ហើយការនេះបានសម្រេច ដោយសារតែព្រះបន្ទូលពីរបីម៉ាត់ដែលព្រះអម្ចាស់បានថ្លែងប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងអំឡុងពេលនេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមិនបានរៀបចំអាសនាមួយ ហើយទ្រង់មិនបានធ្វើសកម្មភាពណាផ្សេងឡើយ។ ទ្រង់គ្រាន់តែមានបន្ទូលតែមួយចំណុចគត់។ តើនេះគួរតែហៅថាជាឫទ្ធិបារមី ឬក៏ជាការបញ្ជា? ឬក៏វាជាប្រភេទនៃវេទមន្តអ្វីមួយ? បើមើលសើៗ វាហាក់ដូចជាអាចហៅថាជាឫទ្ធិបារមី ហើយប្រសិនបើអ្នកពិនិត្យមើលរឿងនេះចេញពីទស្សនៈមួយនៅសម័យទំនើប ពិតណាស់ អ្នកនៅតែអាចហៅការនេះថាជាឫទ្ធិបារមីដដែល។ យ៉ាងណាមិញ វាមិនអាចត្រូវបានចាត់ទុកជាប្រភេទនៃមន្តអាគមណាមួយ ដែលអាចហៅព្រលឹងមនុស្សឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនោះឡើយ ហើយវាក៏មិនមែនជាវេទមន្តអ្វីនោះដែរ។ វាជារឿងត្រឹមត្រូវក្នុងការនិយាយថា ឫទ្ធិបារមីនេះគឺជាការសម្ដែងចេញដ៏តិចតួច និងធម្មតាបំផុតអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះអាទិករ។ នេះគឺជាសិទ្ធិអំណាច និងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចក្នុងការឱ្យមនុស្សម្នាក់ស្លាប់ ឱ្យវិញ្ញាណរបស់គេចាកចេញពីរាងកាយ ហើយត្រលប់ទៅកាន់ស្ថានឃុំព្រលឹង ឬទៅកាន់កន្លែងណាដែលវាគួរតែទៅ។ ពេលកំណត់នៃសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សម្នាក់ និងទីកន្លែងដែលពួកគេនឹងត្រូវទៅក្រោយសេចក្តីស្លាប់ គឺត្រូវបានកំណត់ទុកជាស្រេចដោយព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់អាចធ្វើការសម្រេចព្រះទ័យទាំងនេះនៅគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែង ដោយមិនត្រូវបានកម្រិតដោយមនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ វត្ថុ លំហ ឬភូមិសាស្ត្រឡើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើវា ទ្រង់អាចធ្វើបាន ដោយសារតែរបស់សព្វសារពើ និងភាវៈមានជីវិតស្ថិតនៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ ហើយអ្វីៗសព្វសារពើបង្កើតកូនចៅ មានជីវិតរស់ និងវិនាសទៅវិញ ក៏ដោយសារតែព្រះបន្ទូល និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ដែរ។ ទ្រង់អាចប្រោសមនុស្សស្លាប់ឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ ហើយការនេះក៏ជាអ្វីមួយដែលទ្រង់អាចធ្វើនៅគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់ទីកន្លែងដែរ។ នេះគឺជាសិទ្ធិអំណាចដែលមានតែព្រះអាទិករមួយអង្គប៉ុណ្ណោះដែលមាន។

នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើកិច្ចការ ដូចជាការប្រោសឱ្យឡាសារបានរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញ គោលដៅរបស់ទ្រង់គឺដើម្បីប្រទានភស្តុតាងដល់មនុស្ស និងឱ្យសាតាំងមើលឃើញ ហើយក៏ជួយឱ្យមនុស្ស និងសាតាំងដឹងថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីមនុស្សជាតិ ជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិ សុទ្ធតែត្រូវបានកំណត់ទុកជាស្រេចដោយព្រះជាម្ចាស់ ហើយទោះបីជាទ្រង់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាមក៏ដោយ ក៏ទ្រង់បានបន្តគ្រប់គ្រងលើពិភពខាងសាច់ឈាម ដែលអាចមើលឃើញ ក៏ដូចជាពិភពខាងវិញ្ញាណដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញដែរ។ ការនេះគឺត្រូវបានធ្វើឡើង ដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិ និងសាតាំងដឹងថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីមនុស្សជាតិមិនស្ថិតនៅក្រោមការបង្គាប់បញ្ជារបស់សាតាំងឡើយ។ នេះគឺជាការបើកសម្ដែង និងការបង្ហាញអំពីសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាក៏ជារបៀបមួយដែលព្រះជាម្ចាស់បញ្ជូនសារទៅកាន់របស់សព្វសារពើថា ជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិគឺស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រោសឡាសារឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើង គឺជាវិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីជាច្រើនទៀតដែលព្រះអាទិករសព្វព្រះហឫទ័យចង់បង្រៀន និងណែនាំទៅកាន់មនុស្សជាតិ។ វាជាសកម្មភាពដ៏ច្បាស់លាស់មួយដែលទ្រង់បានប្រើព្រះចេស្ដា និងសិទ្ធិអំណាចរបស់ទ្រង់ ដើម្បីណែនាំ និងប្រទានដល់មនុស្សជាតិ។ នេះជារបៀបមួយដែលព្រះអាទិករអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សជាតិមើលឃើញពីសេចក្តីពិតថា ទ្រង់គ្រប់គ្រងលើរបស់សព្វសារពើ ដោយមិនចាំបាច់ប្រើព្រះបន្ទូល។ វាជារបៀបមួយដែលទ្រង់មានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សជាតិ តាមរយៈសកម្មភាពជាក់ស្ដែងថា ក្រៅពីតាមរយៈទ្រង់ គឺគ្មានសេចក្តីសង្រ្គោះណាផ្សេងទៀតឡើយ។ វិធីសាស្ត្រដ៏ស្ងប់ស្ងាត់ដែលទ្រង់បានប្រើដើម្បីណែនាំដល់មនុស្សជាតិនេះ គឺជាវិធីសាស្ត្រដ៏អស់កល្បជានិច្ច និងមិនសាបសូន្យ ដែលនាំឱ្យមនុស្សរន្ធត់ចិត្ត និងប្រទាននូវការបំភ្លឺដែលមិនអាចរលាយបាត់នោះឡើយ។ ការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញរបស់ឡាសារបានថ្វាយសិរីល្អដល់ព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះជះឥទ្ធិពលដ៏ជ្រាលជ្រៅទៅលើអ្នកដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ម្នាក់ៗ។ វាធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់ៗដែលមើលឃើញហេតុការណ៍នេះ ទទួលបាននូវការយល់ដឹង ព្រមទាំងនិមិត្តថា មានតែព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គប៉ុណ្ណោះដែលអាចគ្រប់គ្រងលើជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិ។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចបែបនេះ ហើយទោះបីទ្រង់បានផ្ញើសារអំពីអធិបតេយ្យភាពរបស់ទ្រង់ដែលមានទៅលើជីវិត និងសេចក្តីស្លាប់របស់មនុស្សជាតិ តាមរយៈការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញរបស់ឡាសារក៏ដោយ ក៏នេះមិនមែនជាកិច្ចការចម្បងរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ដោយគ្មានអត្ថន័យនោះឡើយ។ គ្រប់កិច្ចការដែលទ្រង់ធ្វើ មានតម្លៃដ៏ធំធេង ហើយប្រៀបដូចជាគ្រឿងអលង្ការដ៏មានតម្លៃបំផុតនៅក្នុងឃ្លាំងកំណប់ទ្រព្យអ៊ីចឹង។ ប្រាកដណាស់ ទ្រង់នឹងមិនដាក់ «ការប្រោសមនុស្សម្នាក់ចេញពីផ្នូរ» ជាគោលដៅ ឬរឿងរ៉ាវចម្បង ឬតែមួយនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់នោះឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនធ្វើអ្វីមួយដែលគ្មានន័យនោះឡើយ។ ការរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញរបស់ឡាសារ ដែលជាព្រឹត្តិការណ៍តែមួយនេះ គឺគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបង្ហាញពីព្រះចេស្ដារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីបញ្ជាក់ពីអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ នេះជាហេតុផលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមិនបានធ្វើឫទ្ធិបារមីប្រភេទនេះម្ដងទៀត។ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការស្របតាមគោលការណ៍របស់ទ្រង់ផ្ទាល់។ នៅក្នុងភាសារបស់មនុស្ស គឺគេអាចនិយាយបានថា នៅក្នុងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានតែបញ្ហាសំខាន់ៗប៉ុណ្ណោះ។ នេះមានន័យថា នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ទ្រង់មិនឃ្លាតចាកពីគោលបំណងនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ទ្រង់ជ្រាបដឹងអំពីកិច្ចការអ្វីដែលទ្រង់ត្រូវអនុវត្តនៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ អ្វីដែលទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យចង់សម្រេច ហើយទ្រង់នឹងធ្វើការយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ស្របតាមផែនការរបស់ទ្រង់។ ប្រសិនបើមនុស្សដ៏ពុករលួយមានសមត្ថភាពបែបនេះ នោះគេនឹងគ្រាន់តែគិតអំពីរបៀប ដើម្បីបង្ហាញពីសមត្ថភាពរបស់គេ ដើម្បីឱ្យអ្នកដទៃដឹងថាគេអស្ចារ្យយ៉ាងណាប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ អ្នកទាំងនោះនឹងក្រាបគោរពគេ ហើយគេអាចត្រួតត្រា និងបំផ្លាញពួកគេបាន។ នេះជាសេចក្តីអាក្រក់ដែលចេញមកពីសាតាំង ដែលមានឈ្មោះថាសេចក្តីពុករលួយ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនមាននិស្ស័យបែបនេះឡើយ ហើយទ្រង់ក៏មិនមានសារជាតិបែបនេះដែរ។ គោលបំណងរបស់ទ្រង់ក្នុងការធ្វើកិច្ចការទាំងនេះ គឺមិនមែនដើម្បីសម្ញែងអង្គទ្រង់ឡើយ ប៉ុន្តែដើម្បីប្រទានឱ្យមនុស្សជាតិនូវការបើកសម្ដែង និងការចង្អុលបង្ហាញកាន់តែច្រើនវិញ ហើយនេះជាហេតុផលដែលមនុស្សឃើញមានឧទាហរណ៍តិចតួចណាស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរអំពីព្រឹត្តិការណ៍បែបនេះ។ ការនេះមិនមែនមានន័យថា ព្រះចេស្ដារបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវមានកម្រិត ឬមានន័យថា ទ្រង់គ្មានសមត្ថភាពធ្វើការទាំងនេះនោះឡើយ។ វាគ្រាន់តែមានន័យថា ព្រះជាម្ចាស់មិនសព្វព្រះហឫទ័យចង់ធ្វើវាប៉ុណ្ណោះ ព្រោះការដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវប្រោសឡាសារឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ មាននូវភាពសំខាន់ជាក់ស្ដែង ហើយក៏ដោយសារតែកិច្ចការចម្បងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការត្រលប់ជាសាច់ឈាម មិនមែនដើម្បីធ្វើឫទ្ធិបារមី មិនមែនដើម្បីប្រោសមនុស្សឱ្យរស់ពីស្លាប់ឡើងវិញនោះឡើយ ប៉ុន្តែជាកិច្ចការនៃការប្រោសលោះសម្រាប់មនុស្សជាតិវិញ។ ដូច្នេះ កិច្ចការភាគច្រើនដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ គឺជាការបង្រៀនមនុស្ស ការផ្គត់ផ្គង់ដល់តម្រូវការរបស់ពួកគេ និងការជួយដល់ពួកគេ ហើយព្រឹត្តិការណ៍ដូចជាការប្រោសឡាសារឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ គឺគ្រាន់តែជាផ្នែកដ៏តូចមួយនៃព័ន្ធកិច្ចដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានអនុវត្តប៉ុណ្ណោះ។ លើសពីនេះទៅទៀត អ្នកអាចនិយាយថា «ការសម្ញែង» មិនមែនជាផ្នែកមួយនៃសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដូច្នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគ្មានបំណងអ្វីចង់ដាក់កម្រិត តាមរយៈការមិនបង្ហាញឫទ្ធិបារមីថែមទៀត ឬដោយសារតែដែនកំណត់ខាងបរិយាកាស ព្រមទាំងដោយសារតែទ្រង់ខ្វះនូវព្រះចេស្ដានោះឡើយ។

នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានប្រោសឡាសារឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញ ទ្រង់បានប្រើតែព្រះបន្ទូលពីរបីម៉ាត់ប៉ុណ្ណោះ៖ «ឡាសារអើយ ចូរចេញមក»។ ទ្រង់មិនបានមានបន្ទូលណាផ្សេងពីនេះឡើយ។ ដូច្នេះ តើព្រះបន្ទូលទាំងនេះបង្ហាញអំពីអ្វីទៅ? ព្រះបន្ទូលនេះបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់អាចសម្រេចអ្វីៗក៏បាន ដោយការមានបន្ទូល ដោយរួមទាំងការប្រោសមនុស្សស្លាប់ឱ្យរស់ឡើងវិញដែរ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ នៅពេលដែលទ្រង់បានបង្កើតពិភពលោក ទ្រង់ក៏បានធ្វើដោយមានព្រះបន្ទូលដែរ ជាព្រះបន្ទូលនៃការបង្គាប់បញ្ជា ព្រះបន្ទូលប្រកបដោយសិទ្ធិអំណាច ហើយតាមរបៀបនេះ របស់សព្វសារពើក៏ត្រូវបានបង្កើតមក និងបានសម្រេចឡើង។ ព្រះបន្ទូលតែពីរបីម៉ាត់ ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានថ្លែងនោះ គឺដូចជាព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់បានថ្លែងដែរ នៅពេលដែលទ្រង់បានបង្កើតផ្ទៃមេឃ និងផែនដី ព្រមទាំងរបស់សព្វសារពើ។ ដូចគ្នានេះដែរ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ក៏មាននូវសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះចេស្ដារបស់ព្រះអាទិករដែរ។ របស់សព្វសារពើត្រូវបានបង្កើតឡើង និងបន្តនៅស្ថិតស្ថេរ ដោយសារតែព្រះបន្ទូលដែលចេញមកពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយដូចគ្នានេះដែរ ឡាសារបានដើរចេញពីផ្នូររបស់គាត់មក ដោយសារតែព្រះបន្ទូលដែលចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ នេះគឺជាសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលត្រូវបានបង្ហាញ និងបានសម្រេចជាការពិតនៅក្នុងសាច់ឈាមដែលយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ទ្រង់។ សិទ្ធិអំណាច និងសមត្ថភាពបែបនេះជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះអាទិករ និងរបស់បុត្រមនុស្សដែលព្រះអាទិករបានស្ដែងចេញនៅក្នុងអង្គទ្រង់។ ការដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសឡាសារឱ្យមានជីវិតរស់ឡើងវិញនេះ គឺជាការយល់ដឹងមួយដែលទ្រង់ចង់បង្រៀនដល់មនុស្សជាតិ។ ឥឡូវនេះ យើងនឹងបញ្ចប់កិច្ចពិភាក្សារបស់យើងអំពីប្រធានបទនេះ។

ដកស្រង់ពី «កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់