ព្រះយេស៊ូវធ្វើការឫទ្ធិបារមី
១. ព្រះយេស៊ូវប្រទានអាហារដល់មនុស្សប្រាំពាន់នាក់ យ៉ូហាន ៦:៨-១៣ នៅក្នុងចំណោមសិស្សរបស់ទ្រង់ មានសិស្សម្នាក់ ឈ្មោះអនទ្រេ...
សេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ ប្រស្នារបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ និងបទបញ្ញត្តិ
៦. សេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ
ពរដ៏ពិតប្រាកដ (ម៉ាថាយ ៥:៣-១២)
អំបិល និងពន្លឺ (ម៉ាថាយ ៥:១៣-១៦)
ក្រឹត្យវិន័យ (ម៉ាថាយ ៥:១៧-២០)
កំហឹង (ម៉ាថាយ ៥:២១-២៦)
សេចក្តីកំផិត (ម៉ាថាយ ៥:២៧-៣០)
ការលែងលះគ្នា (ម៉ាថាយ ៥:៣១-៣២)
ពាក្យសម្បថ (ម៉ាថាយ ៥:៣៣-៣៧)
ភ្នែកធួននឹងភ្នែក (ម៉ាថាយ ៥:៣៨-៤៨)
ចូរស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នក (ម៉ាថាយ ៥:៤៣-៤៨)
សេចក្តីណែនាំអំពីការធ្វើទាន (ម៉ាថាយ ៦:១-៤)
ការអធិស្ឋាន (ម៉ាថាយ ៦:៥-៨)
៧. ប្រស្នារបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ
ប្រស្នាអំពីអ្នកព្រោះពូជ (ម៉ាថាយ ១៣:១-៩)
ប្រស្នាអំពីស្រងែ (ម៉ាថាយ ១៣:២៤-៣០)
ប្រស្នាអំពីគ្រាប់ពូជល្អិត (ម៉ាថាយ ១៣:៣១-៣២)
ប្រស្នាអំពីមេនំប៉័ង (ម៉ាថាយ ១៣:៣៣)
ប្រស្នាអំពីស្រងែ ត្រូវបានពន្យល់ (ម៉ាថាយ ១៣:៣៦-៤៣)
ប្រស្នាអំពីកំណប់ (ម៉ាថាយ ១៣:៤៤)
ប្រស្នាអំពីកែវមុក្តាដ៏មានតម្លៃ (ម៉ាថាយ ១៣:៤៥-៤៦)
ប្រស្នាអំពីអួន (ម៉ាថាយ ១៣:៤៧-៥០)
៨. បទបញ្ញត្តិ
ម៉ាថាយ ២២:៣៧-៣៩ ព្រះយេស៊ូវបានមានព្រះបន្ទូលទៅគាត់ថា៖ អ្នកត្រូវស្រឡាញ់ព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នក យ៉ាងអស់ពីចិត្ត អស់ពីព្រលឹង និងអស់ពីគំនិតរបស់អ្នក។ នេះជាបទបញ្ជាទីមួយ និងសំខាន់ជាងគេ។ ហើយបទបញ្ជាទីពីរក៏សំខាន់ដូចគ្នាគឺ អ្នកត្រូវស្រឡាញ់អ្នកជិតខាងរបស់អ្នកឲ្យដូចស្រឡាញ់ខ្លួនឯង។
ជាដំបូង ចូរយើងពិនិត្យមើលផ្នែកនីមួយៗអំពី «សេចក្តីអធិប្បាយនៅលើភ្នំ»។ តើផ្នែកទាំងអស់នេះចែងអំពីអ្វីខ្លះទៅ? គឺអាចនិយាយបានថា អ្វីដែលប្រាកដច្បាស់នោះគឺថា មាតិការនៃផ្នែកទាំងនេះកាន់តែលើកឡើង កាន់តែច្បាស់ និងកាន់តែពាក់ព័ន្ធនឹងជីវិតរបស់មនុស្ស ជាងបទបញ្ញតិនៅយុគសម័យនៃក្រឹត្យវិន័យទៅទៀត។ បើនិយាយនៅក្នុងពាក្យសម័យទំនើបវិញ រឿងទាំងនេះកាន់តែពាក់ព័ន្ធនឹងការអនុវត្តជាក់ស្ដែងរបស់មនុស្ស។
ចូរយើងអានអំពីខ្លឹមសារជាក់លាក់ខាងក្រោម៖ តើអ្នកគួរតែយល់យ៉ាងដូចម្ដេចអំពីព្រះពរដ៏ពិតប្រាកដ? តើអ្នកយល់យ៉ាងដូចម្ដេចអំពីក្រឹត្យវិន័យ? តើកំហឹងគួរតែមានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្ដេច? តើអ្នកប្រព្រឹត្តអំពើផិតក្បត់គួរតែត្រូវបានដោះស្រាយដោយរបៀបណា? តើត្រូវនិយាយយ៉ាងដូចម្ដេចអំពីការលែងលះគ្នា? តើគួរតែមានច្បាប់អ្វីខ្លះទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះ? តើនរណាអាចលែងលះគ្នាបាន ហើយតើនរណាដែលមិនអាចលែងលះគ្នាបាន? ចុះទាក់ទងនឹងពាក្យសម្បថ ភ្នែកធួននឹងភ្នែក ការស្រឡាញ់ខ្មាំងសត្រូវរបស់អ្នក និងការមានចិត្តសប្បុរសវិញ? មេរៀនទាំងអស់នេះទាក់ទងនឹងគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃការអនុវត្តជំនឿរបស់មនុស្សជាតិលើព្រះជាម្ចាស់ និងទាក់ទងនឹងការដើរតាមព្រះជាម្ចាស់។ ការអនុវត្តខ្លះនៅតែប្រើបាននៅឡើយនាពេលសព្វថ្ងៃ ទោះបីវាមានលក្ខណៈរាក់កំផែលជាងអ្វីដែលតម្រូវពីមនុស្សនាពេលសព្វថ្ងៃក៏ដោយ ប៉ុន្តែ វាជាសេចក្តីពិតមូលដ្ឋានដែលមនុស្សជួបប្រទះនៅក្នុងសេចក្តីជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់។ តាំងពីពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវចាប់ផ្ដើមធ្វើការ គឺទ្រង់បានកំពុងតែអនុវត្តកិច្ចការទៅលើនិស្ស័យនៃជីវិតរបស់មនុស្សទៅហើយ ប៉ុន្តែ ទិដ្ឋភាពនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ទាំងនេះមានមូលដ្ឋានគ្រឹះចេញពីក្រឹត្យវិន័យ។ តើក្បួនច្បាប់ និងរបៀបនៃការនិយាយអំពីប្រធានបទទាំងនេះមានទំនាក់ទំនងអ្វីមួយជាមួយសេចក្តីពិតឬទេ? ពិតណាស់ វាមានភាពទាក់ទងគ្នា! គ្រប់ទាំងបទបញ្ញត្តិ និងគោលការណ៍មុនៗ ក៏ដូចជាសេចក្តីអធិប្បាយទាំងនេះនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណ គឺសុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធនឹងនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ និងសេចក្តីពិត។ ទោះបីព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញចេញដោយរបៀបណា ហើយទោះបីទ្រង់ប្រើការសម្ដែងចេញ ឬភាសាបែបណាក៏ដោយ ក៏សេចក្តីដែលទ្រង់បង្ហាញនោះ សុទ្ធតែមានមូលដ្ឋាន ប្រភពដើម និងចំណុចចាប់ផ្ដើមរបស់វានៅក្នុងគោលការណ៍នៃនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ដែរ។ នេះជាការពិត។ ដូច្នេះ ទោះបីសេចក្តីដែលទ្រង់បានមានបន្ទូលទាំងនេះហាក់ដូចជារាក់កំផែលបន្ដិចនាពេលសព្វថ្ងៃក៏ដោយ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនអាចនិយាយបានថា វាមិនមែនជាសេចក្តីពិតនោះឡើយ ព្រោះថាវាជាសេចក្តីដ៏សំខាន់ ដើម្បីឲ្យមនុស្សនៅក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងទទួលបានការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងនិស្ស័យនៃជីវិតរបស់ពួកគេ។ តើអ្នកអាចនិយាយថា សេចក្តីអធិប្បាយទាំងនេះមានសេចក្តីណាមួយដែលមិនស្របតាមសេចក្តីពិតដែរឬទេ? អត់ទេ អ្នកមិនអាចនិយាយបែបនេះឡើយ! សេចក្តីទាំងអស់នេះសុទ្ធតែជាសេចក្តីពិត ដោយសារតែសេចក្តីទាំងនេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់មនុស្សជាតិ ហើយវាជាគោលការណ៍ និងវិសាលភាពដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានមក ដើម្បីបង្ហាញពីរបៀបដែលមនុស្សគួរតែប្រព្រឹត្ត ហើយវាតំណាងឲ្យនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ យ៉ាងណាមិញ ដោយផ្អែកលើកម្រិតនៃការលូតលាស់របស់ពួកគេនៅក្នុងជីវិតនាគ្រានោះ ទាំងនេះជាសេចក្តីតែមួយគត់ដែលពួកគេអាចទទួលយក និងយល់បាន។ ដោយសារតែអំពើបាបរបស់មនុស្សជាតិមិនទាន់ត្រូវបានដោះស្រាយ ដូច្នេះ ទាំងនេះគឺជាព្រះបន្ទូលតែមួយគត់ដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវអាចថ្លែងបាន ហើយទ្រង់អាចប្រើសេចក្តីបង្រៀនដ៏សាមញ្ញដែលស្ថិតក្នុងវិសាលភាពបែបនេះប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សនៅគ្រានោះអំពីរបៀបដែលពួកគេគួរតែប្រព្រឹត្ត អ្វីដែលពួកគេគួរតែធ្វើ ដោយស្ថិតនៅលើគោលការណ៍ និងវិសាលភាពនៃអ្វីដែលពួកគេគួរតែធ្វើ និងរបៀបដែលពួកគេគួរតែជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់។ អ្វីៗទាំងអស់នេះត្រូវបានកំណត់ទុក ដោយផ្អែកលើឋានៈរបស់មនុស្សជាតិនាគ្រានោះ។ វាមិនងាយស្រួលសម្រាប់មនុស្សដែលកំពុងតែរស់នៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យក្នុងការទទួលយកសេចក្តីបង្រៀនទាំងនេះឡើយ ដូច្នេះ អ្វីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានបង្រៀន ត្រូវតែស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនេះ។
បន្ទាប់មកទៀត ចូរយើងពិនិត្យមើលទៅលើមាតិការផ្សេងៗអំពី «ប្រសា្នរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ»។
ដំបូងគេ គឺជាប្រស្នាអំពីអ្នកព្រោះពូជ។ នេះជាប្រស្នាមួយដ៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ ព្រោះថាការព្រោះគ្រាប់ពូជគឺជាព្រឹត្តិការណ៍ទូទៅមួយនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ទីពីរគឺជាប្រស្នាអំពីស្រងែ។ អ្នកណាដែលដាំស្រូវ ហើយប្រាកដណាស់គឺ មនុស្សពេញវ័យទាំងអស់នឹងដឹងថាអ្វីទៅជា «ស្រងែ» ហើយ។ ទីបីគឺជាប្រស្នាអំពីគ្រាប់ពូជល្អិត។ អ្នករាល់គ្នាដឹងអំពីគ្រាប់ពូជល្អិតហើយ មែនទេ? ប្រសិនបើអ្នកមិនទាន់ដឹងទេ អ្នកអាចមើលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរបាន។ ប្រស្នាទីបួន គឺជាប្រស្នាអំពីមេនំប៉័ង។ ឥឡូវនេះ មនុស្សភាគច្រើនដឹងថា មេនំប៉័ងត្រូវបានគេប្រើសម្រាប់ការធ្វើឲ្យឡើងមេ ហើយនេះជាអ្វីមួយដែលមនុស្សប្រើនៅក្នុងជីវិតប្រចាំថ្ងៃរបស់ពួកគេ។ ប្រស្នាបន្តបន្ទាប់ទៀត រួមមាន ទីប្រាំមួយ គឺជាប្រស្នាអំពីកំណប់ ទីប្រាំពីរជាប្រស្នាអំពីកែវមុក្តាដ៏មានតម្លៃ ហើយទីប្រាំបីជាប្រស្នាអំពីអួន។ ប្រស្នាទាំងអស់នេះសុទ្ធតែដកស្រង់ និងមានប្រភពចេញពីជីវិតពិតរបស់មនុស្ស។ តើប្រស្នាទាំងនេះគូរចេញជារូបភាពអ្វីខ្លះទៅ? វាជារូបភាពមួយអំពីព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែក្លាយជាមនុស្សសាមញ្ញ ហើយរស់នៅរួមជាមួយមនុស្សជាតិ ដោយប្រើប្រាស់ភាសានៃជីវិត គឺភាសារបស់មនុស្ស ដើម្បីប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយមនុស្ស និងប្រទានដល់ពួកគេនូវអ្វីដែលពួកគេត្រូវការ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម ហើយរស់នៅកណ្ដាលចំណោមមនុស្សជាតិអស់រយៈពេលជាយូរឆ្នាំ ក្រោយទ្រង់បានដកពិសោធន៍ និងឃើញផ្ទាល់ភ្នែកអំពីរបៀបរស់នៅផ្សេងៗរបស់មនុស្ស បទពិសោធន៍ទាំងនេះបានក្លាយជាសម្ភារៈបង្រៀនរបស់ទ្រង់ ដែលទ្រង់បានផ្លាស់ប្ដូរភាសាជាព្រះរបស់ទ្រង់ ឲ្យក្លាយជាភាសាមនុស្សវិញ។ ជាការពិត រឿងរ៉ាវដែលទ្រង់បានទតឃើញ និងស្ដាប់ឮនៅក្នុងជីវិតនេះ ក៏ជួយឲ្យបុត្រមនុស្សមាននូវបទពិសោធន៍ដ៏សម្បូរបែបជាមនុស្សដែរ។ នៅពេលដែលទ្រង់ចង់ឲ្យមនុស្សយល់អំពីសេចក្តីពិតខ្លះ ចង់ឲ្យយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លះ នោះទ្រង់អាចប្រើប្រស្នាដែលស្រដៀងទៅនឹងប្រស្នាខាងលើ ដើម្បីប្រាប់មនុស្សអំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអំពីសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ។ ប្រស្នាទាំងនេះសុទ្ធតែទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់មនុស្ស គឺគ្មានប្រស្នាណាមួយដែលមិនពាក់ព័ន្ធនឹងជីវិតរបស់មនុស្សឡើយ។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានរស់នៅជាមួយមនុស្សជាតិ ទ្រង់បានទតឃើញកសិករកំពុងតែព្យួរស្រែ ហើយទ្រង់បានស្គាល់ស្រងែ ព្រមទាំងមេនំប៉័ង។ ទ្រង់បានយល់ថា មនុស្សស្រឡាញ់កំណប់ ដូច្នេះ ទ្រង់បានប្រើប្រាស់សាច់រឿងប្រៀបធៀបអំពីកំណប់ និងកែវមុក្តាដ៏មានតម្លៃ។ នៅក្នុងជីវិត ទ្រង់បានទតឃើញជាញឹកញាប់នូវអ្នកនេសាទដែលកំពុងតែអូសអួនរបស់ពួកគេ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញទិដ្ឋភាពនេះ ព្រមទាំងសកម្មភាពផ្សេងទៀតដែលទាក់ទងនឹងជីវិតរបស់មនុស្ស ហើយទ្រង់ក៏បានដកពិសោធន៍នូវជីវិតប្រភេទនោះដែរ។ ដូចជាជីវិតមនុស្សសាមញ្ញផ្សេងទៀតដែរ ទ្រង់បានដកពិសោធន៍នូវទម្លាប់រស់នៅប្រចាំថ្ងៃជាមនុស្ស និងការទទួលទានអាហារបីពេលក្នុងមួយថ្ងៃ។ ទ្រង់បានដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់នូវជីវិតជាមនុស្សធម្មតា ហើយបានសង្កេតមើលជីវិតរបស់អ្នកដទៃ។ នៅពេលដែលទ្រង់បានសង្កេតមើល និងដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់អំពីការទាំងអស់នេះ អ្វីដែលទ្រង់បានព្រះតម្រិះ មិនមែនជារបៀបមានជីវិតដ៏ល្អ ឬរបៀបដែលទ្រង់អាចរស់នៅដោយមានសេរីភាព និងដោយសុខស្រួលនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ចេញពីបទពិសោធន៍នៃជីវិតមនុស្សពិតរបស់ទ្រង់នេះ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញនូវទុក្ខលំបាកនៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស។ ទ្រង់បានទតឃើញទុក្ខលំបាក ទុក្ខវេទនា និងទុក្ខព្រួយរបស់មនុស្សដែលកំពុងតែរស់នៅក្រោមការត្រួតត្រារបស់សាតាំង និងការរស់នៅក្នុងជីវិតនៃអំពើបាប ក្រោមសេចក្តីពុករលួយរបស់អារក្សសាតាំង។ ខណៈពេលដែលទ្រង់កំពុងតែដកពិសោធន៍ដោយផ្ទាល់នូវជីវិតជាមនុស្សនោះ ទ្រង់ក៏បានដកពិសោធន៍ពីមនុស្សតែលតោលដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងសេចក្តីពុករលួយដែរ ហើយទ្រង់បានទតឃើញ និងដកពិសោធន៍នូវស្ថានភាពដ៏កំសត់របស់មនុស្សដែលបានរស់នៅក្នុងអំពើបាប ដែលបានបាត់បង់ទិសដៅ ក្នុងពេលពួកគេរងទារុណកម្ម ដោយសារតែការស្ថិតក្រោមចំណុះរបស់អារក្សសាតាំង និងការអាក្រក់។ នៅពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានទតឃើញការទាំងនេះ តើទ្រង់បានទតឃើញពួកគេជាមួយភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ ឬក៏ដោយភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់? ភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ពិតជាមានមែន ហើយក៏រស់រវើកដែរ ព្រោះថាទ្រង់អាចដកពិសោធន៍ និងទតមើលឃើញការទាំងអស់នេះ។ ប៉ុន្តែ ពិតមែនហើយ ទ្រង់ក៏បានទតឃើញការទាំងនេះនៅក្នុងសារជាតិរបស់ទ្រង់ ដែលជាភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់ដែរ។ ព្រោះថា ព្រះគ្រីស្ទផ្ទាល់ព្រះអង្គដែលជាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ដែលជាមនុស្សម្នាក់នោះ បានទតឃើញការនេះ ហើយអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់បានទតឃើញ បានធ្វើឲ្យទ្រង់មានអារម្មណ៍អំពីភាពសំខាន់ និងភាពចាំបាច់នៃកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើក្នុងអំឡុងពេលដែលទ្រង់បានរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម។ ទោះបីទ្រង់ផ្ទាល់ព្រះអង្គបានទតឃើញថា ទំនួលខុសត្រូវដែលទ្រង់ត្រូវរ៉ាប់រងនៅក្នុងសាច់ឈាមនោះ ធំសម្បើម ហើយទោះបីទ្រង់បានជ្រាបដឹងពីការឈឺចាប់ដ៏ខ្លាំងដែលទ្រង់នឹងត្រូវទទួលក៏ដោយ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សជាតិដែលតែលតោលនៅក្នុងអំពើបាប នៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញទុក្ខវេទនានៃជីវិតរបស់ពួកគេ និងការខំប្រឹងដ៏ទន់ខ្សោយរបស់ពួកគេនៅក្រោមក្រឹត្យវិន័យ ទ្រង់ក៏មានអារម្មណ៍កាន់តែទួញសោក ហើយកាន់តែអន្ទះសាចង់សង្រ្គោះមនុស្សជាតិពីអំពើបាបដែរ។ ទោះបីទ្រង់នឹងត្រូវជួបទុក្ខលំបាក ឬរងការឈឺចាប់ខ្លាំងបែបណាក៏ដោយក៏ទ្រង់កាន់តែមានការតាំងចិត្តក្នុងការប្រោសលោះមនុស្សជាតិ ដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងអំពើបាបដែរ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណើរការនេះ អ្នកអាចនិយាយបានថា ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានចាប់ផ្ដើមយល់កាន់តែច្បាស់អំពីកិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវធ្វើ និងកិច្ចការដែលទ្រង់បានទទួលការផ្ទុកផ្ដាក់ឲ្យធ្វើ។ ទ្រង់ក៏កាន់តែចង់បញ្ចប់កិច្ចការដែលទ្រង់ត្រូវរ៉ាប់រង គឺទទួលយកអំពើបាបទាំងអស់របស់មនុស្សជាតិ លោះបាបរបស់មនុស្សជាតិដើម្បីឲ្យពួកគេលែងរស់នៅក្នុងអំពើបាបតទៅទៀត ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នា ព្រះជាម្ចាស់នឹងអាចអត់ទោសដល់អំពើបាបរបស់មនុស្ស ដោយសារតែតង្វាយលោះបាប ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចបន្តកិច្ចការរបស់ទ្រង់ក្នុងការសង្រ្គោះមនុស្សជាតិ។ គឺអាចនិយាយបានថា នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ ទ្រង់ព្រមលះបង់អង្គទ្រង់សម្រាប់មនុស្សជាតិ ព្រមលះបង់អង្គទ្រង់ជាយញ្ញបូជា។ ទ្រង់ក៏ព្រមធ្វើជាតង្វាយលោះបាប ដោយជាប់នឹងឈើឆ្កាងដែរ ហើយទ្រង់ពិតជាចង់បញ្ចប់កិច្ចការនេះខ្លាំងណាស់។ នៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញស្ថានភាពដ៏កំសត់នៃជីវិតរបស់មនុស្ស ទ្រង់កាន់តែចង់បញ្ចប់បេសកកម្មរបស់ទ្រង់ឲ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដោយគ្មានចង់ពន្យារពេលមួយនាទី ឬសូម្បីតែមួយវិនាទីនោះឡើយ។ ដោយមានអារម្មណ៍បន្ទាន់បែបនេះ ទ្រង់មិនបានព្រះតម្រិះអំពីការឈឺចាប់ដែលទ្រង់នឹងត្រូវរងទុក្ខ ឬព្រះតម្រិះអំពីការថប់អារម្មណ៍នៃភាពអាម៉ាស់ដ៏ខ្លាំងដែលទ្រង់នឹងត្រូវទទួលនោះឡើយ។ ទ្រង់មានការជឿជាក់តែមួយគត់នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់៖ ដរាបណាទ្រង់បានលះបង់អង្គទ្រង់ ដរាបណាទ្រង់ត្រូវបានជាប់នៅលើឈើឆ្កាងជាតង្វាយលោះបាប នោះព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងត្រូវបានអនុវត្ត ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងអាចចាប់ផ្ដើមកិច្ចការថ្មីមិនខាន។ ជីវិតរបស់មនុស្សជាតិ និងសភាពនៃអត្ថិភាពរបស់ពួកគេនៅក្នុងអំពើបាប នឹងត្រូវបានបំផ្លាស់បំប្រែទាំងស្រុង។ ការជឿជាក់របស់ទ្រង់ និងអ្វីដែលទ្រង់បានតាំងចិត្តធ្វើ គឺទាក់ទងនឹងការសង្រ្គោះមនុស្ស ហើយទ្រង់មានកម្មវត្ថុតែមួយគត់ គឺជាការធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឲ្យព្រះជាម្ចាស់អាចចាប់ផ្ដើមដំណាក់កាលថ្មីនៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ប្រកបដោយភាពជោគជ័យ។ នេះគឺជាអ្វីដែលស្ថិតនៅក្នុងព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅគ្រានោះ។
ដោយរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សមាននូវភាពជាមនុស្សសាមញ្ញ ហើយទ្រង់ក៏មានអារម្មណ៍ និងវិចារណញ្ញាណជាមនុស្សធម្មតាដែរ។ ទ្រង់បានទតឃើញនូវអ្វីដែលជាសេចក្តីសុខ អ្វីជាការឈឺចាប់ ហើយនៅពេលដែលទ្រង់បានទតឃើញមនុស្សជាតិកំពុងតែរស់នៅក្នុងជីវិតបែបនេះ ទ្រង់បានមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅថា ការគ្រាន់តែប្រទានឲ្យពួកគេនូវសេចក្តីបង្រៀនខ្លះ ប្រទានឲ្យពួកគេនូវអ្វីមួយ ឬបង្រៀនពួកគេអំពីអ្វីមួយ នឹងមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីនាំពួកគេចេញពីអំពើបាបឡើយ។ គ្មានអ្វីមួយអាចជួយឲ្យពួកគេស្ដាប់បង្គាប់តាមបទបញ្ញត្តិ ដើម្បីប្រោសលោះពួកគេពីអំពើបាបឡើយ គឺមានតែពេលដែលទ្រង់ទទួលយកអំពើបាបរបស់មនុស្ស ហើយបានត្រលប់ជាមានលក្ខណៈដូចជាសាច់ឈាមដែលមានបាបប៉ុណ្ណោះ ទើបទ្រង់អាចធ្វើការដោះដូរ ដើម្បីជួយឲ្យមនុស្សជាតិទទួលបានសេរីភាព និងការអត់ទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ ក្រោយពេលដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានដកពិសោធន៍ និងបានទតឃើញផ្ទាល់ភ្នែកនូវជីវិតរបស់មនុស្សដែលរស់នៅក្នុងអំពើបាប ទ្រង់ស្រាប់តែមានសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាដ៏ខ្លាំងនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ គឺចង់ជួយមនុស្សឲ្យមានសេរីភាពពីជីវិតដែលរងទុក្ខលំបាកនៅក្នុងអំពើបាប។ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នានេះបានធ្វើឲ្យទ្រង់កាន់តែមានអារម្មណ៍ខ្លាំងឡើងថា ទ្រង់ត្រូវតែយាងទៅឈើឆ្កាង និងទទួលយកអំពើបាបរបស់មនុស្សឲ្យបានកាន់តែឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ នេះគឺជាព្រះតម្រិះរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវនៅគ្រានោះ ក្រោយពេលទ្រង់បានរស់នៅជាមួយមនុស្ស ហើយបានទតឃើញ បានស្ដាប់ឮ និងមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីការលំបាកវេទនាដែលពួកគេរស់នៅក្នុងអំពើបាប។ ការដែលព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សអាចមានព្រះហឫទ័យបែបនេះសម្រាប់មនុស្សជាតិ ការដែលទ្រង់អាចបង្ហាញ និងបើកសម្ដែងនូវនិស្ស័យបែបនេះ តើនេះជាអ្វីមួយដែលមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់អាចមានឬទេ? ដោយរស់នៅក្នុងបរិយាកាសបែបនេះ តើមនុស្សធម្មតានឹងមើលឃើញអ្វីខ្លះ? តើពួកគេនឹងគិតអំពីអ្វីខ្លះទៅ? ប្រសិនបើមនុស្សធម្មតាម្នាក់ជួបការទាំងអស់នេះ តើពួកគេនឹងមើលទៅកាន់បញ្ហាចេញពីទស្សនៈមួយដែលបានលើកឡើងឬ? គឺមិនបែបនេះឡើយ! ទោះបីរូបរាងខាងក្រៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សដូចបេះដាក់ទៅនឹងមនុស្សក៏ដោយ ហើយទោះបីទ្រង់មានចំណេះដឹងរបស់មនុស្ស និងចេះនិយាយភាសារបស់មនុស្ស ហើយពេលខ្លះ ទោះបីជាទ្រង់បង្ហាញព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់តាមរយៈវិធីសាស្ត្រ ឬរបៀបនៃការនិយាយរបស់មនុស្សជាតិក៏ដោយ ក៏របៀបដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សលោក និងទតឃើញសារជាតិនៃរឿងទាំងនោះ មិនដូចគ្នាទៅនឹងរបៀបដែលមនុស្សដ៏ពុករលួយមើលឃើញមនុស្សជាតិ និងសារជាតិនៃរឿងរ៉ាវនោះដែរ។ ទស្សនៈ និងការលើកឡើងរបស់ទ្រង់ដែលទ្រង់ប្រកាន់យក គឺជាអ្វីមួយដែលមនុស្សដ៏ពុករលួយមិនអាចយល់បានឡើយ។ នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ជាសេចក្តីពិត ដោយសារតែសាច់ឈាមដែលទ្រង់ពាក់នោះ ក៏មានសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះតម្រិះរបស់ទ្រង់ និងការដែលភាពជាមនុស្សរបស់ទ្រង់បានសម្ដែងចេញនោះ ក៏ជាសេចក្តីពិតដែរ។ សម្រាប់មនុស្សដ៏ពុករលួយ អ្វីដែលទ្រង់សម្ដែងចេញនៅក្នុងសាច់ឈាម គឺជាការប្រទាននូវសេចក្ដីពិត និងជីវិត។ ការប្រទានមកនេះ មិនមែនគ្រាន់តែសម្រាប់មនុស្សម្នាក់ឡើយ ប៉ុន្តែ សម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់វិញ។ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សដ៏ពុករលួយ មានមនុស្សមួយចំនួនតូចប៉ុណ្ណោះ ដែលមានទំនាក់ទំនងជាមួយពួកគេ។ ពួកគេខ្វល់ខ្វាយ និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះតែមនុស្សមួយក្ដាប់តូចនេះប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលដែលគ្រោះមហន្តរាយលេចឡើង ជាដំបូង ពួកគេគិតដល់កូនចៅ ប្ដីប្រពន្ធ ឬឪពុកម្ដាយរបស់ពួកគេ។ លើសពីនេះទៅទៀត មនុស្សដែលកាន់តែមានចិត្តអាណិតអាសូរនឹងយកគំនិតមកគិតអំពីសាច់ញាតិបងប្អូន ឬមិត្តល្អមួយចំនួន ប៉ុន្តែ តើគំនិតរបស់បុគ្គលដែលមានចិត្តអាណិតអាសូរនេះ អាចបង្ហាញចេញលើសពីនេះដែរឬទេ? អត់ទេ គឺមិនអាចឡើយ! ដោយសារតែមនុស្សគឺជាមនុស្ស ហើយពួកគេអាចមើលទៅកាន់អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងចេញពីការលើកឡើង និងទស្សនៈរបស់មនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាងណាមិញ ព្រះដែលយកកំណើតជាមនុស្ស មានលក្ខណៈខុសស្រឡះពីមនុស្សលោកដ៏ពុករលួយ។ ទោះបីជាសាច់ឈាមនៃការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានភាពសាមញ្ញ ធម្មតា ព្រមទាំងទន់ទាបកម្រិតណា ឬទោះបីជាមនុស្សចំអកមើលងាយទ្រង់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះតម្រិះ និងឥរិយាបថរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សជាតិ គឺជាអ្វីដែលគ្មានមនុស្សណាម្នាក់អាចមាន ឬយកតម្រាប់តាមបានឡើយ។ ទ្រង់នឹងតែងតែសង្កេតមើលមនុស្សចេញពីទស្សនៈនៃភាពជាព្រះ ចេញពីការលើកឡើងនៃមុខតំណែងរបស់ទ្រង់ ក្នុងនាមជាព្រះអាទិករ។ ទ្រង់នឹងតែងតែទតមើលឃើញមនុស្សជាតិ តាមរយៈសារជាតិ និងផ្នត់គំនិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់មិនអាចទតមើលមនុស្សជាតិចេញពីទស្សនៈទន់ទាបរបស់មនុស្សសាមញ្ញ ឬចេញពីទស្សនៈរបស់មនុស្សដ៏ពុករលួយនោះឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សមើលទៅកាន់មនុស្សជាតិ ពួកគេមើលចេញពីភ្នែករបស់មនុស្ស ហើយពួកគេប្រើប្រាស់ចំណេះដឹង ក្បួនច្បាប់ និងទ្រឹស្ដីជាមនុស្សមកធ្វើជាខ្នាតវាស់វែង។ ការនេះស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃអ្វីដែលមនុស្សអាចមើលឃើញជាមួយភ្នែករបស់ពួកគេ និងវិសាលភាពដែលមនុស្សដ៏ពុករលួយអាចសម្រេចបាន។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ទតមើលទៅកាន់មនុស្សជាតិ ទ្រង់ទតមើលជាមួយព្រះនេត្រជាព្រះ ហើយទ្រង់ប្រើប្រាស់សារជាតិរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងកម្មសិទ្ធិ និងលក្ខណៈរបស់ទ្រង់ ធ្វើជាខ្នាតវាស់វែង។ វិសាលភាពនេះ រួមបញ្ចូលចំណុចដែលមនុស្សមិនអាចមើលឃើញ ហើយនេះជាទីកន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស និងមនុស្សដ៏ពុករលួយមានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះ។ ភាពខុសគ្នានេះត្រូវបានកំណត់ ដោយសារជាតិខុសគ្នារបស់មនុស្ស និងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រោះថាគឺជាសារជាតិខុសគ្នាទាំងនេះហើយដែលកំណត់ពីអត្តសញ្ញាណ និងមុខតំណែងរបស់ពួកគេ ក៏ដូចជាទស្សនៈ និងការលើកឡើងចេញពីអ្វីដែលពួកគេមើលឃើញ។ តើអ្នករាល់គ្នាមើលឃើញការបង្ហាញ និងការបើកសម្ដែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែរឬទេ? អ្នកអាចនិយាយបានថា អ្វីដែលព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវបានធ្វើ និងមានបន្ទូល គឺទាក់ទងនឹងព័ន្ធកិច្ចរបស់ទ្រង់ ព្រមទាំងទាក់ទងនឹងកិច្ចការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនោះគឺជាការបង្ហាញ និងការបើកសម្ដែងអំពីសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីទ្រង់មានការបើកបង្ហាញជាមនុស្សក៏ដោយ ក៏សារជាតិជាព្រះរបស់ទ្រង់ និងការបើកសម្ដែងនៃភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់មិនអាចត្រូវបដិសេធនោះដែរ។ តើការបើកបង្ហាញរបស់មនុស្សនេះ ពិតជាការបើកបង្ហាញអំពីភាពជាមនុស្សដែរឬទេ? ដោយសារជាតិរបស់វា ការបើកបង្ហាញបែបមនុស្សរបស់ទ្រង់ មានលក្ខណៈខុសគ្នាស្រឡះពីការបើកបង្ហាញបែបមនុស្សរបស់មនុស្សដ៏ពុករលួយ។ ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវគឺជាព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស។ ប្រសិនបើទ្រង់បានត្រលប់ជាមនុស្សដ៏ពុករលួយធម្មតាម្នាក់មែន តើទ្រង់អាចទតឃើញជីវិតរបស់មនុស្សនៅក្នុងអំពើបាបចេញពីទស្សនៈជាព្រះដែរឬទេ? ពិតជាមិនអាចឡើយ! នេះគឺជាភាពខុសគ្នារវាងបុត្រមនុស្ស និងមនុស្សធម្មតា។ មនុស្សដ៏ពុករលួយសុទ្ធតែរស់នៅក្នុងអំពើបាប ហើយនៅពេលដែលអ្នកផ្សេងទៀតមើលឃើញអំពើបាប ពួកគេមិនមានអារម្មណ៍ជាក់លាក់ណាមួយអំពីវាឡើយ។ ពួកគេទាំងអស់គ្នាគឺដូចគ្នា ដូចជាសត្វជ្រូកដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងភក់ជ្រាំ ដែលគ្មានអារម្មណ៍ដឹងទាល់តែសោះអំពីភាពមិនសុខស្រួល ឬភក់ជ្រាំ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាគិតតែពីរឿងស៊ីចុក និងដេកលក់យ៉ាងស្រួលប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់លាងសម្អាតទ្រុងជ្រូក សត្វជ្រូកនឹងមានអារម្មណ៍មិនស្រួលឡើយ ហើយវានឹងមិនបន្តរក្សាខ្លួនឲ្យស្អាតឡើយ។ មិនយូរមិនឆាប់ វានឹងទៅរមៀលខ្លួនយ៉ាងសុខស្រួលនៅក្នុងភក់ជ្រាំម្ដងទៀត ដោយសារតែវាជាសត្វដ៏ស្មោកគ្រោក។ មនុស្សមើលឃើញសត្វជ្រូកជាសត្វស្មោកគ្រោក ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកលាងសម្អាតទ្រុងជ្រូក នោះវាគ្មានបានប្រសើរអ្វីឡើយ នេះជាហេតុផលដែលគ្មាននរណាម្នាក់ទុកសត្វជ្រូកនៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេឡើយ។ របៀបដែលមនុស្សមើលឃើញសត្វជ្រូក នឹងតែងតែខុសគ្នាពីរបៀបដែលសត្វជ្រូកមានអារម្មណ៍ដោយខ្លួនវា ដោយសារតែមនុស្ស និងសត្វជ្រូកមិនស្ថិតនៅក្នុងប្រភេទដូចគ្នាឡើយ។ ហើយដោយសារតែបុត្រមនុស្សដែលយកកំណើតជាមនុស្សមិនចេញមកពីមនុស្សដ៏ពុករលួយ ដូច្នេះ មានតែព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចឈរចេញពីទស្សនៈជាព្រះ ចេញពីការលើកឡើងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ចេញពីទីដែលទ្រង់ទតឃើញមនុស្សជាតិ និងអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង។
តើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវរងទុក្ខលំបាកអ្វីខ្លះទៅ នៅពេលដែលទ្រង់ត្រលប់ជាសាច់ឈាម និងរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ? តើទុក្ខវេទនានេះជាអ្វីទៅ? តើមាននរណាម្នាក់យល់ដែរឬទេ? មនុស្សខ្លះនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់រងទុក្ខលំបាកយ៉ាងខ្លាំង គេថាទោះបីជាទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ទោះបីជាមនុស្សមិនយល់អំពីសារជាតិរបស់ទ្រង់ក៏ដោយ ក៏មនុស្សតែងតែចាត់ទុកទ្រង់ ដូចជាមនុស្ស ដែលនាំឲ្យទ្រង់មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ និងមានកំហុស។ ដោយសារតែហេតុផលទាំងនេះ ពួកគេនិយាយថា ការរងទុក្ខលំបាករបស់ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាធំធេងណាស់។ មនុស្សផ្សេងទៀតនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់គ្មានកំហុស និងគ្មានបាបឡើយ ប៉ុន្តែ ទ្រង់បែរជារងទុក្ខដូចជាមនុស្សជាតិ ដោយទ្រង់ជួបការបៀតបៀន ការមួលបង្កាច់ និងការឈឺចិត្តរួមជាមួយមនុស្សជាតិទៅវិញ។ ពួកគេនិយាយថា ទ្រង់ក៏រងការយល់ច្រឡំ និងការមិនស្ដាប់បង្គាប់ពីអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់ដែរ។ ដូច្នេះ ពួកគេនិយាយថា ទុក្ខវេទនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ពិតជាមិនអាចវាស់វែងបានឡើយ។ ឥឡូវនេះ វាហាក់ដូចជាអ្នករាល់គ្នាមិនទាន់យល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ជាការពិត ទុក្ខវេទនាដែលអ្នករាល់គ្នានិយាយនេះ មិនទាន់ចាត់ទុកជាទុក្ខវេទនាដ៏ពិតសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ដោយសារតែមានទុក្ខវេទនាដែលធំជាងនេះទៅទៀត។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅជាទុក្ខវេទនាដ៏ពិតសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់? តើអ្វីទៅជាទុក្ខវេទនាដ៏ពិតសម្រាប់សាច់ឈាមដែលយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់? សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ការដែលមនុស្សជាតិមិនយល់អំពីទ្រង់ មិនត្រូវបានរាប់ជាទុក្ខវេទនាឡើយ ហើយការដែលមនុស្សមានការយល់ច្រឡំអំពីព្រះជាម្ចាស់ និងមិនឃើញទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ ក៏មិនរាប់ជាទុក្ខវេទនានោះដែរ។ យ៉ាងណាមិញ ជារឿយៗ មនុស្សមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែរងភាពអយុត្តិធម៌ដ៏ធំ មានអារម្មណ៍ថា ក្នុងអំឡុងពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចំណាយពេលនៅក្នុងសាច់ឈាម ទ្រង់មិនអាចបង្ហាញអង្គជាមនុស្សរបស់ទ្រង់ទៅកាន់មនុស្សជាតិ និងអនុញ្ញាតឲ្យមនុស្សមើលឃើញពីភាពធំធេងរបស់ទ្រង់ និងមានអារម្មណ៍ថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែបន្ទាបអង្គទ្រង់លាក់ព្រះកាយនៅក្នុងសាច់ឈាមដ៏តូចទាប និងមានអារម្មណ៍ថា ការនេះត្រូវតែជាទារុណកម្មដ៏ធំមួយសម្រាប់ទ្រង់។ មនុស្សយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះអ្វីដែលពួកគេអាចយល់ និងអ្វីដែលពួកគេអាចមើលឃើញអំពីទុក្ខវេទនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចាប់ផ្ដើមបង្ហាញការយល់ចិត្តគ្រប់យ៉ាងអំពីទ្រង់ ហើយជារឿយៗ ពួកគេថែមទាំងសម្ដែងការសរសើរតម្កើងតិចតួចចំពោះទុក្ខវេទនារបស់ទ្រង់ទៀតផង។ នៅក្នុងតថភាពជាក់ស្ដែង វាមានភាពខុសគ្នា។ វាមានគម្លាតមួយនៅចន្លោះអ្វីដែលមនុស្សយល់អំពីទុក្ខវេទនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងអ្វីដែលទ្រង់មានអារម្មណ៍យ៉ាងពិតប្រាកដ។ ខ្ញុំកំពុងតែប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីសេចក្តីពិតថា សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ មិនថាជាព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬជាសាច់ឈាមដែលយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ទុក្ខវេទនាដែលពណ៌នាខាងលើនេះ មិនមែនជាទុក្ខវេទនាដ៏ពិតប្រាកដឡើយ។ តើអ្វីទៅជាទុក្ខវេទនាដ៏ពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់? យើងនឹងនិយាយអំពីទុក្ខវេទនារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយចេញពីទស្សនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។
នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រលប់ជាសាច់ឈាម ត្រលប់ជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតាម្នាក់ ដែលរស់នៅជាមួយមនុស្សនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ តើទ្រង់មិនអាចទតឃើញ និងមានអារម្មណ៍ដឹងអំពីវិធីសាស្ត្រ ក្បួនច្បាប់ និងទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ការរស់នៅរបស់មនុស្សទេឬ? តើវិធីសាស្ត្រ និងក្បួនច្បាប់សម្រាប់ការរស់នៅទាំងនេះ ធ្វើឲ្យទ្រង់មានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចដែរ? តើទ្រង់មានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើមនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឬទេ? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់មានអារម្មណ៍ស្អប់ខ្ពើម? តើវិធីសាស្ត្រ និងក្បួនច្បាប់សម្រាប់ការរស់នៅរបស់មនុស្សមានអ្វីខ្លះទៅ? តើវាចាក់ឫសនៅក្នុងគោលការណ៍អ្វីខ្លះ? តើវាមានមូលដ្ឋានលើអ្វីទៅ? វិធីសាស្ត្រ ក្បួនច្បាប់របស់មនុស្សជាតិ និងអ្វីៗផ្សេងទៀតដែលមានទំនាក់ទំនងនឹងរបៀបរស់នៅ សុទ្ធតែត្រូវបានបង្កើតឡើងលើមូលដ្ឋានតក្កៈ ចំណេះដឹង និងទស្សនវិជ្ជារបស់អារក្សសាតាំងទាំងអស់។ មនុស្សដែលកំពុងតែរស់នៅក្រោមក្បួនច្បាប់ទាំងនេះ គ្មានភាពជាមនុស្សឡើយ ហើយក៏គ្មានសេចក្តីពិតដែរ ដ្បិតក្បួនច្បាប់ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែបង្ខូចដល់សេចក្តីពិត និងប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើយើងពិនិត្យមើលសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះយើងនឹងមើលឃើញថា សារជាតិរបស់ទ្រង់ពិតជាផ្ទុយស្រឡះពីតក្កៈ ចំណេះដឹង និងទស្សនវិជ្ជារបស់អារក្សសាតាំង។ សារជាតិរបស់ទ្រង់គឺពេញដោយសេចក្តីសុចរិត សេចក្តីពិត និងភាពបរិសុទ្ធ ព្រមទាំងភាពវិជ្ជមានទាំងអស់ផ្សេងទៀត។ តើព្រះជាម្ចាស់ដែលមានសារជាតិនេះ និងរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិបែបនេះ មានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចទៅ? តើទ្រង់មានអារម្មណ៍អ្វីខ្លះនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់? តើវាមិនពេញដោយការឈឺចាប់ទេឬអី? ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់រងការឈឺចាប់ ជាការឈឺចាប់មួយដែលគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ ឬជួបប្រទះឡើយ។ នោះគឺដោយសារតែអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់ជួបប្រទះ ស្ដាប់ឮ ទតឃើញ និងដកពិសោធន៍ សុទ្ធតែជាសេចក្តីពុករលួយ ការអាក្រក់ ការបះបោរ និងការជំទាស់របស់មនុស្សដែលមានចំពោះសេចក្តីពិត។ អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលចេញមកពីមនុស្ស គឺជាប្រភពនៃទុក្ខវេទនារបស់ទ្រង់។ គឺអាចនិយាយបានថា ដោយសារតែសារជាតិរបស់ទ្រង់មិនដូចជាសារជាតិរបស់មនុស្សដ៏ពុករលួយ ទើបសេចក្តីពុករលួយរបស់មនុស្សក្លាយជាប្រភពនៃទុក្ខវេទនាដ៏ធំបំផុតរបស់ទ្រង់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រលប់ជាសាច់ឈាម តើទ្រង់អាចរកឃើញនរណាម្នាក់ដែលមានភាសាដូចគ្នាជាមួយទ្រង់ឬទេ? មនុស្សបែបនេះមិនអាចរកឃើញនៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដែលទ្រង់អាចប្រាស្រ័យទាក់ទងជាមួយ ឬអាចមានកិច្ចសន្ទនាបែបនេះជាមួយព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ។ តើអ្នកនឹងនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់មានអារម្មណ៍បែបណាទៅ? អ្វីដែលមនុស្សពិភាក្សា ស្រឡាញ់ ដេញតាម និងទន្ទឹងចង់បាន សុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធជាមួយអំពើបាប និងទំនោរខាងការអាក្រក់ទាំងអស់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ជួបរឿងទាំងនេះ តើវាមិនដូចជាយកកាំបិតមកចាក់ព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ទេឬ? ដោយជួបជាមួយរឿងទាំងនេះ តើទ្រង់អាចមានអំណរនៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ដែរឬ? តើទ្រង់អាចមានការកម្សាន្តចិត្តដែរឬទេ? អស់អ្នកដែលកំពុងតែរស់នៅជាមួយទ្រង់ គឺជាមនុស្សដែលពេញដោយការបះបោរ និងការអាក្រក់ តើព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់អាចមិនរងទុក្ខយ៉ាងម៉េចកើតទៅ? តើទុក្ខវេទនានេះធំធេងប៉ុនណា ហើយតើមាននរណាខ្លះខ្វល់ខ្វាយអំពីទុក្ខរបស់ទ្រង់ទៅ? តើនរណាយកចិត្តទុកដាក់ទៅ? តើនរណាមានសមត្ថភាពអាចយល់បានទៅ? មនុស្សគ្មានផ្លូវនឹងយល់អំពីព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ទុក្ខវេទនារបស់ទ្រង់ជាអ្វីមួយដែលមនុស្សមិនអាចយល់បានឡើយ ហើយភាពត្រជាក់ និងភាពស្ពឹកស្រពន់របស់មនុស្សធ្វើឲ្យទុក្ខវេទនារបស់ព្រះជាម្ចាស់មានកាន់តែខ្លាំងឡើង។
មនុស្សខ្លះយល់ពីស្ថានភាពរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ជារឿយៗ ដោយសារតែមានខគម្ពីរមួយដែលចែងថា៖ «កញ្ជ្រោងមានរូងរបស់វា ហើយសត្វបក្សាបក្សីក៏មានសម្បុករបស់ដែរ ប៉ុន្តែបុត្រមនុស្សគ្មានកន្លែងណានឹងធ្វើជាកំណល់ព្រះសិរសាទ្រង់ឡើយ»។ នៅពេលដែលមនុស្សឮអំពីខគម្ពីរនេះ ពួកគេយកដាក់ក្នុងចិត្ត ហើយជឿថា នេះគឺជាទុក្ខវេទនាដ៏ធំបំផុតដែលព្រះជាម្ចាស់មាន និងជាទុក្ខវេទនាដ៏ធំបំផុតដែលព្រះគ្រីស្ទមាន។ ឥឡូវនេះ បើមើលទៅកាន់បញ្ហានេះចេញពីទស្សនៈនៃការពិតវិញ តើវាជាទុក្ខវេទនាឬទេ? គឺអត់ទេ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនជឿថា ទុក្ខលំបាកទាំងនេះជាទុក្ខវេទនាឡើយ។ ទ្រង់មិនដែលស្រែកឡើងអំពីភាពអយុត្តិធម៌ ដោយសារតែទុក្ខលំបាកខាងសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ ហើយក៏មិនដែលឲ្យមនុស្សតបស្នង ឬផ្ដល់រង្វាន់ដល់ទ្រង់ជាអ្វីមួយនោះដែរ។ យ៉ាងណាមិញ នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងអំពីមនុស្សជាតិ និងអំពីជីវិតដ៏ពុករលួយ និងការអាក្រក់របស់មនុស្សដ៏ពុករលួយ នៅពេលដែលទ្រង់ទតឃើញថា មនុស្សជាតិស្ថិតនៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់សាតាំង និងត្រូវបានជាប់ឃុំឃាំងដោយអារក្សសាតាំង ហើយគេមិនអាចរត់គេចបាន គឺថាមនុស្សដែលកំពុងរស់នៅក្នុងអំពើបាប មិនដឹងអ្វីទៅជាសេចក្តីពិតឡើយ ហើយទ្រង់មិនអាចអត់ឱនចំពោះអំពើបាបទាំងអស់នេះបានទេ។ ការស្អប់ខ្ពើមរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្សចេះតែកើនឡើងពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ប៉ុន្តែទ្រង់មានតែអត់ទ្រាំប៉ុណ្ណោះ។ នេះជាទុក្ខវេទនាដ៏ធំរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចបញ្ចេញព្រះសូរសៀងនៃព្រះហឫទ័យទាំងអស់របស់ទ្រង់ ឬបញ្ចេញអារម្មណ៍របស់ទ្រង់នៅក្នុងចំណោមអ្នកដើរតាមរបស់ទ្រង់ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់នៅក្នុងចំណោមអ្នកដើរតាមទ្រង់អាចយល់អំពីទុក្ខវេទនារបស់ទ្រង់នោះដែរ។ គ្មាននរណាម្នាក់ព្យាយាមយល់ ឬកម្សាន្តព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ឡើយ គឺទ្រង់ត្រូវតែអត់ទ្រាំទទួលយកទុក្ខវេទនានេះពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ និងពីមួយពេលទៅមួយពេលប៉ុណ្ណោះ។ តើអ្នករាល់គ្នាយល់ឃើញអ្វីខ្លះនៅក្នុងចំណុចនេះ? ព្រះជាម្ចាស់មិនបានទាមទារឲ្យមនុស្សតបស្នងសងគុណទ្រង់ចំពោះអ្វីដែលទ្រង់បានប្រទានដល់គេនោះឡើយ ប៉ុន្តែដោយសារតែសារជាតិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនអាចអត់ឱនចំពោះការអាក្រក់ សេចក្តីពុករលួយ និងអំពើបាបរបស់មនុស្សតទៅទៀតបានឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់មានអារម្មណ៍ខ្ពើមរអើម និងស្អប់យ៉ាងខ្លាំង ដែលនាំឲ្យព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់ត្រូវអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខវេទនាមិនចេះចប់។ តើអ្នករាល់គ្នាធ្លាប់មើលឃើញការនេះឬទេ? ភាគច្រើន គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាអាចមើលឃើញការនេះឡើយ ដោយសារតែគ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នាអាចយល់ពីព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដឡើយ។ យូរទៅ អ្នកគួរតែដកពិសោធន៍អំពីការនេះដោយខ្លួនឯងបន្ដិចម្ដងៗ។
(«កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ III» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ២៖ អំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់)
គ្រោះមហន្តរាយផ្សេងៗបានធ្លាក់ចុះ សំឡេងរោទិ៍នៃថ្ងៃចុងក្រោយបានបន្លឺឡើង ហើយទំនាយនៃការយាងមករបស់ព្រះអម្ចាស់ត្រូវបានសម្រេច។ តើអ្នកចង់ស្វាគមន៍ព្រះអម្ចាស់ជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់អ្នក ហើយទទួលបានឱកាសត្រូវបានការពារដោយព្រះទេ?
ខ្លឹមសារពាក់ព័ន្ធ
ការស្ដីបន្ទោសរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅកាន់ពួកផារីស៊ី
១០. ការវិនិច្ឆ័យរបស់ពួកផារីស៊ីទៅលើព្រះយេស៊ូវ ម៉ាកុស ៣:២១-២២ ហើយពេលដែលមិត្តភក្តិរបស់ទ្រង់បានឮដំណឹងនេះ ពួកគេបានចេញទៅចាប់ព្រះអង្គមកវិញ...
ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះយេស៊ូវទៅកាន់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ក្រោយព្រះអង្គមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ
យ៉ូហាន ២០:២៦-២៩ ហើយប្រាំបីថ្ងៃក្រោយមក ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានជុំគ្នានៅក្នុងផ្ទះម្តងទៀត ហើយថូម៉ាសក៏នៅជាមួយដែរ។ កាលនោះ...
ដ្បិតបុត្រមនុស្សជាព្រះអម្ចាស់លើថ្ងៃសប្ប័ទ (ផ្នែកទីមួយ)
១. ម៉ាថាយ ១២:១ នៅវេលានោះ ព្រះយេស៊ូវបានយាងកាត់ចម្ការពោតនៅថ្ងៃសប្ប័ទ ហើយពួកសិស្សរបស់ទ្រង់បានឃ្លាន...