ដើម្បីរារាំងកុំឱ្យមនុស្សទាំងអស់ជាប់ចិត្ត និងសប្បាយចិត្តជ្រុលហួសហេតុ ក្រោយពេលផ្លាស់ប្ដូរពីភាពអវិជ្ជមានទៅជាភាពវិជ្ជមាន នៅក្នុងជំពូកចុងក្រោយនៃព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលអំពីសេចក្ដីតម្រូវដ៏ខ្ពស់បំផុតរបស់ទ្រង់ចំពោះរាស្ត្ររបស់ទ្រង់រួចហើយ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់រាស្ត្ររបស់ទ្រង់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់នៅក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ទ្រង់នៅដំណាក់កាលនេះរួចហើយ នោះទ្រង់នឹងប្រទានឱកាសឱ្យពួកគេសញ្ជឹងគិតពីព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដើម្បីជួយឱ្យពួកគេសម្រេចចិត្តក្នុងការធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅទីបញ្ចប់។ នៅពេលដែលស្ថានភាពរបស់មនុស្សមានភាពវិជ្ជមាន ព្រះជាម្ចាស់ក៏ចាប់ផ្ដើមសួរពួកគេអំពីបញ្ហានៅជ្រុងម្ខាងទៀតភ្លាម។ ទ្រង់សួរសំណួរជាហូរហែដែលពិបាកនឹងឱ្យមនុស្សគិតឆ្លើយមកវិញ៖ «តើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកចំពោះខ្ញុំ មានប្រឡាក់ប្រឡូសដោយភាពមិនបរិសុទ្ធដែរឬទេ? តើភក្ដីភាពរបស់អ្នកចំពោះខ្ញុំបរិសុទ្ធនិងស្មោះអស់ពីចិត្តដែរឬទេ? តើអ្នកស្គាល់ខ្ញុំពិតប្រាកដដែរឬទេ? តើនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា ខ្ញុំសំខាន់ប៉ុនណា?» ជាដើម ។ល។ នៅក្នុងកថាខណ្ឌនេះ ផ្នែកពាក់កណ្ដាលខាងដើម ក្រៅតែពីការស្ដីបន្ទោសចំនួនពីរចេញ ផ្នែកដែលនៅសល់ គឺសុទ្ធតែជាសំណួរទាំងអស់។ ជាពិសេស សំណួរមួយថា «តើព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំចាក់ចំចំណុចនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ?» នេះ គឺសមស្របខ្លាំងណាស់។ វាពិតជាការវាយប្រហារចំចំណុចលាក់បាំងកប់ជ្រៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្សបំផុត ដែលធ្វើឱ្យពួកគេសួរខ្លួនឯងទាំងមិនដឹងខ្លួនថា៖ «តើក្នុងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាមានភក្ដីមែនឬអត់?» មនុស្សរំឮកពីបទពិសោធអតីតកាលរបស់ខ្លួនក្នុងការបម្រើព្រះនៅក្នុងចិត្តពួកគេទាំងមិនដឹងខ្លួន៖ ពួកគេពោរពេញទៅដោយការអត់ទោសឱ្យខ្លួនឯង ការរាប់ខ្លួនឯងជាសុចរិត ការរាប់ខ្លួនឯងជាសំខាន់ ការបំពេញតាមចិត្តខ្លួនឯង ការពេញចិត្តនឹងខ្លួនឯង និងមោទនភាព។ ពួកគេប្រៀបដូចជាត្រីធំមួយក្បាលដែលជាប់មងដូច្នោះដែរ កាលណាជាប់សំណាញ់មងហើយ ពួកគេមិនងាយនឹងរើខ្លួនរួចនោះទេ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេតែងកញ្ជ្រោលតាមអារម្មណ៍ជាញឹកញាប់ ពួកគេតែងបោកបញ្ឆោតភាពជាមនុស្សធម្មតារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេតែងឱ្យអាទិភាពខ្លួនគេខ្ពស់ជាងអ្វីៗទាំងអស់នៅក្នុងគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេធ្វើ។ មុនពេលត្រូវបានហៅថាជា «អ្នកស៊ីឈ្នួល» ពួកគេប្រៀបដូចជាកូនខ្លាដែលទើបនឹងកើត ដែលពោរពេញទៅដោយថាមពលដូច្នោះដែរ។ ទោះជាពួកគេផ្ដោតការចាប់អារម្មណ៍ទៅលើជីវិតនៅកម្រិតណាក៏ដោយ ក៏នៅពេលខ្លះ ពួកគេគ្រាន់តែធ្វើវាឱ្យតែបានៗប៉ុណ្ណោះ។ មិនខុសអ្វីពីទាសករទេ ពួកគេមានឥរិយាបថចំពោះព្រះជាម្ចាស់បង្គ្រប់កិច្ចតែប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលត្រូវលាតត្រដាងថាជាអ្នកស៊ីឈ្នួល ពួកគេក៏មានភាពអវិជ្ជមាន ពួកគេបានដកខ្លួនថយ ពួកគេពោរពេញទៅដោយភាពសោកសៅ ពួកគេបានត្អូញត្អែរអំពីព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេបានឈ្ងោកមុខចុះដោយការខូចចិត្តជាដើម ។ល។ ជំហាននីមួយៗនៃរឿងរ៉ាវគួរឱ្យរំជួលចិត្តអស្ចារ្យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ នៅដក់ជាប់ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេជានិច្ច។ វាថែមទាំងធ្វើឱ្យពួកគេដេកមិនលក់ ហើយនៅពេលថ្ងៃ ពួកគេក៏មានអារម្មណ៍ធេងធោង ហាក់ដូចជាពួកគេត្រូវព្រះជាម្ចាស់ផាត់ចោលជាលើកទីពីរ និងធ្លាក់ចូលក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង មិនអាចរត់គេចចេញបានដូច្នោះដែរ។ ទោះព្រះជាម្ចាស់មិនបានធ្វើអ្វីក្រៅតែពីសួរសំណួរពិបាកៗពីរបីសំណួរនៅក្នុងកថាខណ្ឌទីមួយក្ដី ប៉ុន្តែពេលអានឱ្យបានដិតដល់ នោះសំណួរទាំងនោះបង្ហាញថា គោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនគ្រាន់តែសួរសំណួរទាំងនោះដើម្បីឱ្យតែបានសួរនោះទេ។ នៅក្នុងសំណួរនោះ មានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅ ដែលត្រូវតែពន្យល់ឱ្យបានល្អិតល្អន់បន្ថែមទៀត។

ព្រះជាម្ចាស់ធ្លាប់មានព្រះបន្ទូលថា ទោះយ៉ាងណា ថ្ងៃនេះនៅតែជាថ្ងៃនេះ ហើយដោយសារម្សិលមិញបានកន្លងផុតទៅហើយ ដូច្នេះគ្មានអ្វីត្រូវអាឡោះអាល័យទៀតនោះទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងប្រយោគទីមួយក្នុងនេះ ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់សួរមនុស្សជាច្រើនសំណួរ ហើយធ្វើឱ្យពួកគេគិតត្រឡប់ទៅអតីតកាលវិញដូច្នេះ? ចូរគិតពីចំណុចនេះទៅមើល៖ តើហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ប្រាប់មនុស្សកុំឱ្យអាឡោះអាល័យពីអតីតកាល តែបែរជាឱ្យពួកគេគិតពីអតីតកាលទៅវិញ? តើអាចថាក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានកំហុសឆ្គងដែរទេ? តើប្រភពនៃព្រះបន្ទូលទាំងនេះអាចខុសដែរឬទេ? ជាធម្មតា អស់អ្នកណាដែលមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មុខជាមិនសួរសំណួរជ្រាលជ្រៅបែបនេះទេ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់ពេលនេះ គឺមិនចាំបាច់ត្រូវនិយាយអំពីរឿងនេះទេ។ ដំបូង ចាំខ្ញុំពន្យល់សំណួរទីមួយខាងលើថា «ហេតុអ្វី»។ ពិតមែនហើយ មនុស្សគ្រប់គ្នាដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា ព្រះអង្គមិនមានបន្ទូលដែលឥតខ្លឹមសារនោះទេ។ ប្រសិនបើព្រះបន្ទូលត្រូវបានថ្លែងចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះព្រះបន្ទូលទាំងនោះសុទ្ធតែមានគោលបំណង និងសារៈសំខាន់។ ចំណុចនេះត្រូវចំលើចំណុចសំខាន់នៃសំណួរនេះ។ បរាជ័យដ៏ធំបំផុតរបស់មនុស្ស គឺពួកគេគ្មានសមត្ថភាពផ្លាស់ប្ដូរវិធីអាក្រក់ៗរបស់ពួកគេ និងភាពចចេសរឹងរូសនៃធម្មជាតិចាស់របស់ពួកគេ។ ដើម្បីឱ្យមនុស្សទាំងអស់ស្គាល់ពីខ្លួនឯងកាន់តែលម្អិត និងជាក់ច្បាស់ ជាដំបូង ព្រះជាម្ចាស់ដឹកនាំពួកគេឱ្យគិតត្រឡប់ទៅអតីតកាលសិន ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចឆ្លុះបញ្ចាំងពីខ្លួនឯងបានកាន់តែស៊ីជម្រៅ ហើយក៏ចាប់ផ្ដើមដឹងថា គ្មានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយព្រះឱស្ឋណាដែលឥតខ្លឹមសារនោះទេ ហើយគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់សុទ្ធតែសម្រេចបាននៅក្នុងចំណោមមនុស្សផ្សេងៗគ្នា ក្នុងកម្រិតខុសៗគ្នា។ កាលពីមុន វិធីដែលព្រះជាម្ចាស់បានដោះស្រាយជាមួយមនុស្ស ធ្វើឱ្យពួកគេបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់តិចតួច ហើយធ្វើឱ្យពួកគេកាន់តែមានភាពស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់អស់ពីចិត្តច្រើនជាងមុនបន្តិចដែរ។ ពាក្យថា «ព្រះជាម្ចាស់» គ្រប់គ្រងលើមនុស្ស និងដួងចិត្តរបស់គេបានតែ ០.១ ភាគរយប៉ុណ្ណោះ។ ការសម្រេចបានច្រើនដូចនេះ បង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់បានអនុវត្តការប្រោសលោះយ៉ាងច្រើនមហិមាហើយ។ អាចនិយាយបានថា សមិទ្ធផលដែលព្រះជាម្ចាស់សម្រេចបានច្រើនដូចនេះនៅក្នុងក្រុមមនុស្សនេះ (ជាក្រុមមួយដែលត្រូវបាននាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមប្រើប្រាស់ និងត្រូវសាតាំងសណ្ឋិត) គឺដោយសារតែពួកគេមិនហ៊ានធ្វើអ្វីៗតាមតែចិត្តពួកគេចង់នោះទេ។ នោះគឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់មិនអាចកាន់កាប់ដួងចិត្តរបស់ពួកមនុស្សដែលត្រូវសាតាំងសណ្ឋិតបានមួយរយភាគរយនោះទេ។ ដើម្បីបង្កើនចំណេះដឹងរបស់មនុស្សអំពីព្រះជាម្ចាស់ក្នុងអំឡុងជំហានបន្ទាប់ ព្រះជាម្ចាស់ប្រៀបធៀបស្ថានភាពរបស់អ្នកស៊ីឈ្នួលកាលពីអតីតកាលជាមួយនឹងរាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់នាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ដោយបង្កើតបានជាភាពផ្ទុយគ្នាស្រឡះ ដែលធ្វើឱ្យមនុស្សកាន់តែមានអារម្មណ៍ខ្មាសអៀនខ្លាំងឡើង។ ដូចព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «គ្មានកន្លែងសម្រាប់លាក់បាំងភាពអាម៉ាស់របស់ខ្លួន» ដូច្នោះដែរ។

ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានបន្ទូលថា ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនគ្រាន់តែសួរសំណួរដើម្បីឱ្យតែបានសួរនោះទេ? ពេលអានដោយយកចិត្តទុកដាក់តាំងពីដំបូងរហូតដល់ចប់ បង្ហាញថា ទោះបីជាសំណួរដែលព្រះជាម្ចាស់បានចោទសួរមិនត្រូវបានពន្យល់ឱ្យល្អិតល្អន់ក្ដី ក៏សំណួរទាំងអស់សុទ្ធតែសំដៅទៅលើទំហំនៃភក្ដីភាពដែលមនុស្សមានចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងអំពីការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា សំណួរទាំងនេះសំដៅលើស្ថានភាពជាក់ស្ដែងរបស់មនុស្ស ដែលគួរឱ្យអាណិត និងពិបាកឱ្យពួកគេនិយាយចេញមក។ តាមរយៈនេះ យើងអាចមើលឃើញថា កម្ពស់របស់មនុស្សនៅទាបខ្លាំងណាស់ ចំណេះដឹងរបស់ពួកគេអំពីព្រះជាម្ចាស់ក៏ស្ដួចស្ដើង ហើយភក្ដីភាពរបស់ពួកគេចំពោះទ្រង់ ក៏មានប្រឡាក់ប្រឡូស និងមិនបរិសុទ្ធដែរ។ ដូចព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា មនុស្សស្ទើរតែទាំងអស់រកត្រីក្នុងទឹកល្អក់ខ្វល់ ហើយពួកគេនៅទីនោះ ចេះតែរកនឹកថាចាប់ត្រីបានច្រើនប៉ុនណាប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលសួរថា «តើអ្នករាល់គ្នាពិតជាជឿថា អ្នករាល់គ្នាគ្មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការធ្វើជារាស្ត្ររបស់ខ្ញុំមែនឬ?» អត្ថន័យពិតនៃព្រះបន្ទូលទាំងនេះគឺថា ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ គ្មាននរណាម្នាក់ស័ក្តិសមនឹងធ្វើជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ប៉ុន្តែដើម្បីឱ្យមានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីសួរសំណួរ។ វិធីនេះមានប្រសិទ្ធភាពខ្លាំងជាងព្រះបន្ទូលកាលពីមុនទៅទៀត ដែលវាយប្រហារ កាប់ចិញ្ច្រាំ និងសម្លាប់មនុស្សយ៉ាងសាហាវ រហូតដល់ថ្នាក់ចាក់ទម្លុះបេះដូងរបស់ពួកគេផង។ ឧបមាថាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលចំៗថា៖ «អ្នករាល់គ្នាគ្មានភក្ដីភាពចំពោះខ្ញុំឡើយ ហើយភក្ដីភាពរបស់អ្នករាល់គ្នាមានប្រឡាក់ប្រឡូសមិនបរិសុទ្ធទេ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នករាល់គ្នា ខ្ញុំមិនសំខាន់នោះទេ...។ ខ្ញុំនឹងមិនទុកកន្លែងឱ្យអ្នកលាក់បាំងខ្លួនឯងទៀតឡើយ ដ្បិតអ្នករាល់គ្នានេះ គ្មាននរណាម្នាក់មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ធ្វើជារាស្ត្ររបស់ខ្ញុំនោះទេ»។ អ្នកអាចប្រៀបធៀបបន្ទូលទាំងពីរនេះបាន ទោះបីជាខ្លឹមសារដូចគ្នាក៏ពិតមែន តែសូរសំនៀងខុសគ្នា។ ការប្រើប្រាស់សំណួរមានប្រសិទ្ធភាពច្រើនជាង។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ដ៏មានព្រះប្រាជ្ញាញាណ ប្រើសូរសំនៀងទីមួយ ដែលបង្ហាញពីភាពប៉ិនប្រសប់ខាងសិល្បៈនៃការថ្លែងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ មនុស្សមិនអាចធ្វើបែបនេះបានទេ ដូច្នេះហើយគ្មានអ្វីគួរឆ្ងល់ឡើយដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «មនុស្សគ្រាន់តែជាប្រដាប់ប្រដាដែលខ្ញុំប្រើតែប៉ុណ្ណោះ។ របស់ទាំងនោះខុសគ្នាតែម្យ៉ាងប៉ុណ្ណោះ គឺថារបស់ខ្លះថោក ហើយរបស់ខ្លះថ្លៃ»។

នៅពេលមនុស្សអានបន្ដទៅទៀត ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏បង្ហូរមកយ៉ាងច្រើននិងឆាប់រហ័ស ធ្វើឱ្យពួកគេស្ទើរតែគ្មានឱកាសដកដង្ហើមទាន់ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់មិនទុកឱ្យមនុស្សបានសម្រាកឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយបំផុត ពេលនោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ព្រមានពួកគេម្ដងទៀតថា៖ «ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាមិនចាប់ភ្លឹកនឹងសំណួរខាងលើនេះទាល់តែសោះ នោះបង្ហាញថា អ្នកកំពុងរកត្រីក្នុងទឹកល្អក់ខ្វល់ ហើយអ្នកនៅទីនោះ ចេះតែរកនឹកថាចាប់ត្រីបានច្រើនប៉ុនណាប៉ុណ្ណោះ លុះដល់ពេលដែលខ្ញុំបានកំណត់ទុកជាមុនចូលមកដល់ នោះអ្នកប្រាកដជានឹងត្រូវផាត់ចោល និងបោះចូលទៅក្នុងជង្ហុកធំជាលើកទីពីរមិនខាន។ ទាំងនេះគឺជាព្រះបន្ទូលដាស់តឿនរបស់ខ្ញុំ ហើយអ្នកណាមើលស្រាលព្រះបន្ទូលទាំងនេះ នឹងត្រូវវាយផ្ដួលដោយការជំនុំជម្រះរបស់ខ្ញុំ ហើយនៅគ្រាដែលពេលបានកំណត់ទុកនោះមកដល់ ពួកគេនឹងជួបគ្រោះមហន្តរាយមិនខាន»។ ពេលអានព្រះបន្ទូលទាំងនេះហើយ មនុស្សជៀសមិនផុតពីគិតដល់ពេលវេលាដែលពួកគេត្រូវបោះចូលទៅក្នុងជង្ហុកធំនោះទេ៖ ពួកគេត្រូវគំរាមកំហែងដោយគ្រោះមហន្តរាយ ត្រូវគ្រប់គ្រងដោយបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ទីបញ្ចប់របស់ពួកគេកំពុងរង់ចាំពួកគេ ហើយជាយូរមកហើយ ពួកគេតែងមានអារម្មណ៍ភិតភ័យ ធ្លាក់ទឹកចិត្ត ងាយនឹងធ្លាក់ខ្លួនឈឺ មិនអាចនិយាយពីភាពស្រយុតស្រយង់ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេប្រាប់នរណាម្នាក់បាន បើប្រៀបធៀបទៅ ពួកគេយល់ថា បើដកយកសាច់ឈាមរបស់ពួកគេទៅ នោះវាប្រសើរជាងសម្រាប់ពួកគេ...។ នៅពេលការគិតរបស់ពួកគេឈានដល់ចំណុចនេះ ពួកគេមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅតែពីកើតទុក្ខព្រួយនោះទេ។ នៅពេលគិតពីសភាពរបស់ពួកគេកាលពីអតីតកាល គិតពីសភាពរបស់ពួកគេនៅថ្ងៃនេះ និងសភាពរបស់ពួកគេនៅថ្ងៃស្អែក នោះទុក្ខព្រួយនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេក៏កើនឡើង ពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមញាប់ញ័រដោយមិនដឹងខ្លួន ដូច្នេះហើយ ពួកគេកាន់តែកោតខ្លាចដល់បញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងឡើង។ ដោយសារពួកគេមានគំនិតថា ពាក្យ «រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់» នេះ ប្រហែលគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយនៃការថ្លែងព្រះបន្ទូលប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ ការអបអរនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ក៏ប្រែទៅជាទុក្ខព្រួយវិញមួយរំពេច។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងប្រើចំណុចខ្សោយធំបំផុតរបស់ពួកគេ ដើម្បីវាយប្រហារលើពួកគេ ហើយត្រង់ចំណុចនេះ ព្រះអង្គកំពុងចាប់ផ្ដើមជំហានបន្ទាប់នៃកិច្ចការរបស់ទ្រង់ ដោយធ្វើឱ្យប្រព័ន្ធប្រសាទរបស់មនុស្សរំញោចឥតឈប់ និងធ្វើឱ្យពួកគេដឹងថា កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចវាស់ស្ទង់បានឡើយ ដឹងថាព្រះជាម្ចាស់មិនអាចពាល់បានឡើយ ដឹងថាព្រះជាម្ចាស់បរិសុទ្ធនិងឥតហ្មងសៅ ហើយដឹងថាពួកគេមិនស័ក្តិសមនឹងធ្វើជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ ហេតុនេះហើយទើបពួកគេខំប្រឹងប្រែងទ្វេដង ដើម្បីកែលម្អខ្លួនឯង ដោយមិនហ៊ានយឺតយ៉ាវឡើយ។

បន្ទាប់មកទៀត ដើម្បីប្រៀនប្រដៅមនុស្ស និងដើម្បីឱ្យពួកគេស្គាល់ខ្លួនឯង គោរពព្រះជាម្ចាស់ និងកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះព្រះជាម្ចាស់ក៏ចាប់ផ្ដើមផែនការថ្មីរបស់ទ្រង់៖ «ចាប់តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតលោកីយ៍នេះ រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ មនុស្សជាច្រើនបានឈប់ស្ដាប់បង្គាប់តាមព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ម្ល៉ោះហើយពួកគេក៏ត្រូវដកចេញ និងផាត់ចោលពីអូរនៃការសះជារបស់ខ្ញុំ ហើយនៅទីបំផុត រូបកាយរបស់ពួកគេក៏ត្រូវវិនាស ឯវិញ្ញាណរបស់ពួកគេក៏ត្រូវបោះចូលទៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង ហើយសូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ ក៏ពួកគេនៅតែទទួលរងការដាក់ទោសយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរផងដែរ។ មនុស្សជាច្រើនបានធ្វើតាមព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែពួកគេបានប្រឆាំងទាស់នឹងការបំភ្លឺ និងការស្រាយបំភ្លឺរបស់ខ្ញុំ...ហើយអ្នកខ្លះ...»។ ទាំងនេះគឺជាឧទាហរណ៍ពិត។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលទាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនត្រឹមតែធ្វើការព្រមានពិតប្រាកដដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់រូបដើម្បីឱ្យពួកគេដឹងពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងយុគសម័យទាំងនេះប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងផ្ដល់ការពណ៌នាបែបបញ្ឆិតបញ្ឆៀងអំពីផ្នែកដែលកំពុងកើតឡើងនៅក្នុងពិភពវិញ្ញាណទៀតផង។ សេចក្ដីនេះធ្វើឱ្យមនុស្សដឹងថា ការមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ មិនអាចទទួលបានលទ្ធផលល្អនោះទេ។ ពួកគេនឹងក្លាយជាសញ្ញានៃភាពអាម៉ាស់អស់កល្បជានិច្ច ហើយពួកគេនឹងក្លាយជាតំណាងរបស់សាតាំង និងជារូបចម្លងនៃសាតាំងមិនខាន។ នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អត្ថន័យក្នុងទិដ្ឋភាពនេះមានសារៈសំខាន់បន្ទាប់បន្សំទេ ដ្បិតព្រះបន្ទូលទាំងនេះបានធ្វើឱ្យមនុស្សញាប់ញ័រ និងវង្វេងមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីនោះទេ។ ផ្នែកវិជ្ជមាននៃព្រះបន្ទូលនេះគឺថា នៅពេលមនុស្សភ័យញាប់ញ័រ ពួកគេក៏ទទួលបានសេចក្ដីលម្អិតខ្លះៗអំពីពិភពខាងវិញ្ញាណផងដែរ ប៉ុន្តែមិនមែនទាំងអស់នោះទេ ដូច្នេះខ្ញុំត្រូវតែធ្វើការពន្យល់ថែមបន្តិចទៀត។ បើមើលតាមខ្លោងទ្វារនៃពិភពខាងវិញ្ញាណ គេអាចមើលឃើញថា មានវិញ្ញាណគ្រប់ប្រភេទ។ ក៏ប៉ុន្តែ មានវិញ្ញាណខ្លះស្ថិតនៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង វិញ្ញាណខ្លះស្ថិតនៅក្នុងឋាននរក វិញ្ញាណខ្លះស្ថិតនៅក្នុងបឹងភ្លើង ហើយវិញ្ញាណខ្លះទៀតស្ថិតនៅក្នុងជង្ហុកធំ។ ខ្ញុំមានចំណុចត្រូវបន្ថែមនៅត្រង់នេះទៀត។ និយាយឱ្យងាយយល់ វិញ្ញាណទាំងនេះអាចបែងចែកទៅតាមទីកន្លែងបាន តែបើនិយាយឱ្យដិតដល់វិញ វិញ្ញាណខ្លះត្រូវដោះស្រាយជាមួយដោយផ្ទាល់តាមរយៈការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវិញ្ញាណខ្លះជាប់ក្នុងចំណងជាបាវបម្រើរបស់សាតាំង ដែលត្រូវព្រះជាម្ចាស់ប្រើជាប្រយោជន៍។ កាន់តែច្បាស់ជាងនេះទៅទៀតគឺថា ការវាយ‌ផ្ចាលលើពួកគេខុសៗគ្នាទៅតាមភាពធ្ងន់ធ្ងរនៃស្ថានភាពរបស់ពួកគេ។ ត្រង់ចំណុចនេះ ខ្ញុំសូមពន្យល់ថែមបន្តិចទៀតចុះ។ អ្នកណាដែលត្រូវបានវាយផ្ចាលដោយផ្ទាល់ដោយព្រះហស្ដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នឹងគ្មានវិញ្ញាណនៅលើផែនដីឡើយ ដែលនេះមានន័យថា ពួកគេនឹងគ្មានឱកាសកើតម្ដងទៀតនោះទេ។ វិញ្ញាណដែលស្ថិតនៅក្រោមដែនត្រួតត្រារបស់សាតាំង (ជាពួកសត្រូវដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលសំដៅដល់ នៅពេលដែលទ្រង់មានព្រះបន្ទូលថា «បានក្លាយជាសត្រូវរបស់ខ្ញុំ») គឺជាប់ជំពាក់នឹងរឿងរ៉ាវលោកីយ៍។ វិញ្ញាណអាក្រក់ជាច្រើននៅលើផែនដី គឺជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាបាវបម្រើរបស់សាតាំង ហើយហេតុផលដែលពួកគេរស់នៅ គឺដើម្បីធ្វើការបម្រើ ធ្វើការបម្រើដើម្បីឱ្យពួកគេអាចក្លាយជាវត្ថុឆ្លុះបញ្ចាំងសម្រាប់សកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា «មនុស្សទាំងនេះមិនត្រឹមតែត្រូវសាតាំងចាប់ឃុំខ្លួនប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងបានក្លាយជាមនុស្សមានបាបអស់កល្បជានិច្ច និងបានក្លាយជាសត្រូវរបស់ខ្ញុំថែមទៀតផង ហើយពួកគេក៏ប្រឆាំងនឹងខ្ញុំដោយផ្ទាល់ដែរ»។ បន្ទាប់មក ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សអំពីប្រភេទនៃទីបញ្ចប់ដែលវិញ្ញាណប្រភេទនេះនឹងត្រូវមាន៖ «ពួកគេគឺជារបស់ដែលខ្ញុំត្រូវជំនុំជម្រះតាមទំហំនៃសេចក្ដីក្រោធរបស់ខ្ញុំ»។ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បញ្ជាក់ច្បាស់ពីស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នរបស់ពួកគេផងដែរថា៖ «សព្វថ្ងៃនេះ ពួកគេនៅតែខ្វាក់ នៅតែស្ថិតក្នុងគុកងងឹតដដែល»។

ដើម្បីបង្ហាញពីការពិតទាំងស្រុងនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យមនុស្សបានដឹង ព្រះជាម្ចាស់ប្រើឧទាហរណ៍ជាក់ស្ដែងធ្វើជាភស្តុតាង (ករណីរបស់ប៉ុលដែលទ្រង់បានបន្ទូលប្រាប់) ដើម្បីឱ្យមនុស្សចាប់អារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំងលើការព្រមានរបស់ទ្រង់។ ដើម្បីកុំឱ្យមនុស្សចាត់ទុកអ្វីដែលបាននិយាយអំពីប៉ុលត្រឹមជារឿងមួយ និងដើម្បីកុំឱ្យពួកគេគិតថាខ្លួនឯងជាអ្នកឈរមើល ហើយជាងនេះទៅទៀត ដើម្បីកុំឱ្យពួកគេដើរអួតអាងពីអ្វីដែលបានកើតឡើងកាលពីរាប់ពាន់ឆ្នាំមុន ដែលពួកគេបានរៀនពីព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានផ្ដោតលើបទពិសោធរបស់ប៉ុលនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ទាំងមូលទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះជាម្ចាស់ផ្ដោតលើផលវិបាកដែលកើតមានចំពោះប៉ុល និងប្រភេទនៃទីបញ្ចប់ដែលគាត់បានជួបប្រទះ មូលហេតុដែលប៉ុលប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ និងរបៀបដែលប៉ុលបញ្ចប់វិធីធ្វើការរបស់គាត់។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ផ្ដោតលើ គឺជាការគូសបញ្ជាក់ច្បាស់ថា នៅទីបំផុតទៅ ព្រះអង្គបានបដិសេធក្ដីសង្ឃឹមចង់បានរបស់ប៉ុល និងបានលាតត្រដាងដោយផ្ទាល់ពីស្ថានភាពប៉ុលនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណថា៖ «ប៉ុលត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់វាយផ្ចាលដោយផ្ទាល់»។ ដោយសារតែមនុស្សស្ពឹកស្រពន់ និងមិនអាចយល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ទើបព្រះជាម្ចាស់បន្ថែមសេចក្ដីពន្យល់ (ផ្នែកបន្ទាប់នៃព្រះសូរសៀងនេះ) ហើយចាប់ផ្ដើមមានបន្ទូលអំពីបញ្ហាដែលទាក់ទងនឹងទិដ្ឋភាពផ្សេងៗ៖ «អស់អ្នកណាដែលប្រឆាំងនឹងខ្ញុំ (ដោយមិនមែនត្រឹមតែប្រឆាំងទាស់នឹងអង្គខាងសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែសំខាន់ជាងនេះទៀតនោះគឺ ប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំទៀត និយាយឱ្យចំគឺប្រឆាំងនឹង ភាពជាព្រះរបស់ខ្ញុំ) ត្រូវទទួលការជំនុំជម្រះរបស់ខ្ញុំនៅខាងសាច់ឈាមរបស់ពួកគេ»។ និយាយឱ្យស្រួលស្ដាប់ទៅ ទោះព្រះបន្ទូលទាំងនេះហាក់ដូចជាមិនទាក់ទងនឹងព្រះបន្ទូលខាងលើ ហើយហាក់ដូចគ្មានការជាប់ទាក់ទងគ្នារវាងព្រះបន្ទូលទាំងពីរនេះក្ដី ចូរកុំបារម្ភអ្វី៖ ព្រះជាម្ចាស់មានគោលបំណងផ្ទាល់របស់ទ្រង់។ ព្រះបន្ទូលដ៏សាមញ្ញអំពី «ឧទាហរណ៍ខាងលើនេះបញ្ជាក់ថា» បញ្ហាពីរដែលហាក់ដូចជាមិនជាប់ទាក់ទងគ្នា អាចរួមបញ្ចូលគ្នាបានយ៉ាងល្អ ដែលនេះគឺជាភាពប៉ិនប្រសប់នៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះមនុស្សត្រូវបានបំភ្លឺតាមរយៈដំណើររឿងរបស់ប៉ុល ម្ល៉េះហើយដោយសារតែការជាប់ទាក់ទងគ្នារវាងអត្ថបទមុន និងអត្ថបទក្រោយនេះ តាមរយៈមេរៀនដែលប៉ុលបានផ្ដល់ឱ្យ ពួកគេក៏ដេញតាមដើម្បីបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យកាន់តែច្បាស់ថែមទៀត ដែលប្រាកដណាស់ថា នេះគឺជាផលដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រាថ្នាចង់សម្រេចបាននៅក្នុងការមានព្រះបន្ទូលទាំងអស់នោះ។ បន្ទាប់មក ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលមួយចំនួនដែលផ្ដល់ជាជំនួយ និងការបំភ្លឺដល់ច្រកចូលទៅកាន់ជីវិតរបស់មនុស្ស។ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ត្រូវមានបន្ទូលអំពីរឿងនេះនោះទេ។ អ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា រឿងទាំងនេះងាយស្រួលយល់ទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីដែលខ្ញុំត្រូវតែពន្យល់នោះគឺ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «នៅពេលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការក្នុងភាពជាមនុស្សធម្មតា មនុស្សភាគច្រើនបានវាស់ស្ទង់ខ្លួនគេធៀបនឹងសេចក្ដីក្រោធ និងឫទ្ធានុភាពរបស់ខ្ញុំរួចទៅហើយ ព្រមទាំងបានដឹងពីព្រះប្រាជ្ញាញាណ និងនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំបន្តិចបន្ដួចខ្លះហើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំថ្លែងព្រះបន្ទូល និងធ្វើការដោយផ្ទាល់ក្នុងភាពជាព្រះ ហើយក៏នៅតែមានមនុស្សមួយចំនួនដែលនឹងមើលឃើញសេចក្ដីក្រោធ និងការជំនុំជម្រះរបស់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ភ្នែករបស់ពួកគេដដែល។ ជាងនេះទៅទៀត កិច្ចការចម្បងនៃផ្នែកទីពីរក្នុងយុគសម័យនៃការជំនុំជម្រះនេះ គឺដើម្បីឱ្យរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំទាំងអស់ដឹងពីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំនៅខាងសាច់ឈាមដោយផ្ទាល់ និងដើម្បីឱ្យអ្នករាល់គ្នាបានឃើញពីនិស្ស័យរបស់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់»។ ព្រះបន្ទូលពីរបីព្រះឱស្ឋនេះ បិទបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សធម្មតា ហើយចាប់ផ្ដើមជាផ្លូវការនូវផ្នែកទីពីរនៃកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងយុគសម័យនៃការជំនុំជម្រះ ដែលត្រូវបានអនុវត្តក្នុងភាពជាព្រះ និងបានទាយទុកពីទីបញ្ចប់របស់មនុស្សមួយក្រុម។ ត្រង់ចំណុចនេះ ចាំបាច់ត្រូវពន្យល់ឱ្យដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សថា នេះគឺជាផ្នែកទីពីរក្នុងយុគសម័យនៃការជំនុំជម្រះនោះទេ នៅពេលពួកគេបានក្លាយជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គគ្រាន់តែពន្យល់ថា នេះគឺជាផ្នែកទីពីរក្នុងយុគសម័យនៃការជំនុំជម្រះប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់ពីមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សអំពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងគោលបំណងដែលព្រះជាម្ចាស់ចង់សម្រេចបាននៅក្នុងពេលនោះ និងអំពីជំហាននៃកិច្ចការចុងក្រោយរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅលើផែនដី។ ពិតណាស់ នៅក្នុងនោះក៏មានព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នៅពេលមនុស្សទើបតែងើបពីគ្រែអ្នកជំងឺរបស់ពួកគេ រឿងតែមួយគត់ដែលពួកគេខ្វល់នោះគឺ ថាតើពួកគេនឹងស្លាប់ឬអត់ ឬថាតើជំងឺរបស់ពួកគេអាចជាដាច់ពីខ្លួនរបស់ពួកគេឬអត់។ ពួកគេមិនខ្វល់ថាតើពួកគេនឹងត្រូវឡើងទម្ងន់ ឬថាតើពួកគេនឹងស្លៀកពាក់សមឬអត់នោះទេ។ ដូច្នេះ ទាល់តែពេលដែលមនុស្សជឿទាំងស្រុងថា ពួកគេជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់សិន ទើបព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលអំពីសេចក្ដីតម្រូវរបស់ទ្រង់ មួយជំហានម្ដងៗ និងមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សអំពីយុគសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ។ នោះក៏ព្រោះតែមនុស្សទើបនឹងមានកម្លាំងកំហែងមកផ្ដោតលើជំហាននៃការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងពេលពីរបីថ្ងៃក្រោយពីពួកគេបានជាសះស្បើយប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះហើយ នេះគឺជាពេលវេលាដ៏ស័ក្តិសមបំផុតដើម្បីប្រាប់ពួកគេឱ្យបានដឹង។ ទាល់តែមនុស្សយល់ដឹងសិន ទើបពួកគេចាប់ផ្ដើមធ្វើការវិភាគ៖ ដោយសារនេះជាផ្នែកទីពីរក្នុងយុគសម័យនៃការជំនុំជម្រះ ដូច្នេះសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែតឹងតែងជាងមុន ហើយខ្ញុំក៏បានក្លាយជារាស្ត្រម្នាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការវិភាគដូច្នេះគឺជារឿងត្រឹមត្រូវ ហើយមនុស្សអាចធ្វើការវិភាគបានតាមវិធីនេះបាន។ ដូច្នោះហើយទើបព្រះជាម្ចាស់ប្រើវិធីនេះដើម្បីថ្លែងព្រះបន្ទូល។

នៅពេលដែលមនុស្សយល់បានបន្តិចហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏យាងចូលក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណដើម្បីថ្លែងព្រះបន្ទូលជាថ្មីម្ដងទៀត ដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏ធ្លាក់ចូលក្នុងការវាយប្រហារម្ដងទៀត។ ក្នុងអំឡុងពេលសួរសំណួរទាំងនេះ ម្នាក់ៗអេះក្បាលរបស់ខ្លួនដោយការងឿងឆ្ងល់ វង្វេង មិនដឹងថាបំណងព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ស្ថិតនៅកន្លែងណា មិនដឹងថាត្រូវឆ្លើយសំណួររបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយណា ហើយជាងនេះទៅទៀត មិនដឹងថាត្រូវប្រើភាសាអ្វីដើម្បីឆ្លើយតបនឹងសំណួររបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ មនុស្សមិនដឹងថាត្រូវសើចឬត្រូវយំនោះទេ។ ចំពោះមនុស្ស ព្រះបន្ទូលទាំងនេះហាក់ដូចជាមានអាថ៌កំបាំងយ៉ាងជ្រាលជ្រៅណាស់ ប៉ុន្តែការពិតគឺផ្ទុយស្រឡះ។ ខ្ញុំអាចពន្យល់អ្នកបន្ថែមបន្តិចទៀតបាននៅត្រង់ចំណុចនេះ ដើម្បីឱ្យខួរក្បាលរបស់អ្នកបានសម្រាកខ្លះ ហើយអ្នកនឹងមានអារម្មណ៍ថា នេះជារឿងធម្មតា ហើយមិនចាំបាច់គិតពីរឿងនេះនោះទេ។ តាមពិតទៅ ទោះបីជាមានព្រះបន្ទូលច្រើនក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់មានគោលបំណងតែគត់នៅក្នុងព្រះបន្ទូលទាំងនេះ៖ ដើម្បីទទួលបានភក្ដីភាពរបស់មនុស្សតាមរយៈសំណួរទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែការនិយាយរឿងនេះត្រង់ៗ វាមិនស័ក្តិសិទ្ធនោះទេ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្រើសំណួរជាថ្មីម្ដងទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ សូរសំនៀងដែលទ្រង់មានព្រះបន្ទូល ស្រទន់ជាពិសេស មិនដូចសូរសំនៀងពីដើមដំបូងឡើយ។ ទោះមនុស្សត្រូវព្រះជាម្ចាស់ចោទសួរក៏ដោយ ក៏ភាពផ្ទុយគ្នាបែបនេះ ធ្វើឱ្យពួកគេបានធូរស្បើយមួយកម្រិតដែរ។ អ្នកក៏អាចអានសំណួរម្ដងមួយៗបានផងដែរ។ តើអ្វីទាំងអស់នេះមិនមែនសំដៅទៅលើរឿងកាលពីអតីតកាលទេឬអី? នៅក្នុងសំណួរងាយៗពីរបីសំណួរនេះ មានខ្លឹមសារជាច្រើន។ សំណួរខ្លះគឺជាការពិពណ៌នាអំពីចិត្តគំនិតរបស់មនុស្ស៖ «តើអ្នករាល់គ្នាចង់បានជីវិតនៅលើផែនដី ដែលស្រដៀងទៅនឹងជីវិតនៅលើស្ថានសួគ៌ដែរឬទេ?» សំណួរខ្លះគឺជា «សម្បថកងទ័ព» ដែលមនុស្សបានស្បថនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រព្រះជាម្ចាស់៖ «តើអ្នករាល់គ្នាពិតជាអាចឱ្យខ្ញុំសម្លាប់អ្នករាល់គ្នា និងដឹកនាំអ្នករាល់គ្នា ដូចជាសត្វចៀមដែរឬទេ?» ហើយសំណួរខ្លះទៀតគឺជាសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស៖ «ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានមានព្រះបន្ទូលដោយផ្ទាល់ទេ តើអ្នកអាចលះបង់គ្រប់យ៉ាងដែលនៅជុំវិញខ្លួនអ្នក និងអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំប្រើអ្នកបានដែរឬទេ? តើនេះមិនមែនជាតថភាពដែលខ្ញុំតម្រូវទេឬអី? ...» ព្រះបន្ទូលទាំងនេះក៏មានការរំឭកដាស់តឿន និងការធានាអះអាងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សផងដែរ៖ «ប៉ុន្តែខ្ញុំសុំឱ្យអ្នករាល់គ្នាឈប់ព្រួយបារម្ភដោយសារតែក្ដីសង្ស័យ និងសុំឱ្យអ្នកមានភាពសកម្មជាងមុននៅក្នុងច្រកចូលរបស់អ្នករាល់គ្នា ហើយចាប់យល់ពីជម្រៅដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ បែបនេះនឹងបង្ការមិនឱ្យអ្នករាល់គ្នាយល់ច្រឡំពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងបង្ការមិនឱ្យមានភាពស្រពេចស្រពិលអំពីអត្ថន័យរបស់ខ្ញុំរហូតទៅជាបំពានបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ខ្ញុំឡើយ»។ ចុងក្រោយ ព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងប្រាប់ពីសេចក្ដីសង្ឃឹមរបស់ទ្រង់ចំពោះមនុស្ស៖ «ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នករាល់គ្នាយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំចំពោះអ្នករាល់គ្នាតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ ចូរឈប់គិតពីក្ដីសង្ឃឹមផ្ទាល់ខ្លួនតទៅទៀត ហើយត្រូវធ្វើដូចអ្វីដែលអ្នករាល់គ្នាបានតាំងចិត្តនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំ ដើម្បីចុះចូលនឹងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់លើរបស់សព្វសារពើ»។ សំណួរចុងក្រោយមានអត្ថន័យយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ជាសំណួរបំផុសគំនិត ជាសំណួរដក់ជាប់នៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស និងពិបាកបំភ្លេចបាន ប្រៀដូចជាកណ្ដឹងរោទិ៍នៅជិតត្រចៀក ដែលបន្លឺសំឡេងឥតឈប់ដូច្នោះដែរ ...

ខាងលើនេះគឺជាសេចក្ដីពន្យល់ខ្លះៗ ដែលអ្នកអាចប្រើធ្វើជាអំណះអំណាងបាន។