នៅពេលមនុស្សអានព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេភ្ញាក់ផ្អើលជាខ្លាំង ហើយគិតថា ព្រះជាម្ចាស់បានបំពេញកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណរួចហើយ ជាកិច្ចការដែលមនុស្សគ្មានសមត្ថភាពធ្វើបានឡើយ ហើយជាកិច្ចការដែលព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គត្រូវតែសម្រេចឱ្យបានដោយផ្ទាល់ព្រះអង្គទ្រង់។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏មានបន្ទូលអំពីសេចក្ដីត្រាប្រណីចំពោះមនុស្សជាតិជាថ្មីម្ដងទៀត។ ពួកគេក៏មានអារម្មណ៍ប្រទាំងប្រទូស្តនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេថា៖ «ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនជាព្រះដែលមានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងក្ដីអាណិតស្រឡាញ់នោះទេ ព្រះអង្គគឺជាព្រះដែលវាយផ្ដួលមនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គមានសេចក្ដីត្រាប្រណីចំពោះយើង? តើអាចថាព្រះជាម្ចាស់បានប្ដូរទៅវិធីសាស្ត្រនេះម្ដងទៀតដែរឬទេ?» នៅពេលដែលសញ្ញាណនិងគំនិតទាំងនេះ ចូលទៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេខិតខំយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីតស៊ូជម្នះនឹងសញ្ញាណនិងគំនិតទាំងនេះ។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដំណើរការបានមួយរយៈ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ក៏ធ្វើកិច្ចការអស្ចារ្យនៅក្នុងក្រុមជំនុំ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នាក៏ចាប់ផ្ដើមបំពេញមុខងាររៀងៗខ្លួន មនុស្សគ្រប់គ្នាក៏ចូលទៅក្នុងវិធីសាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់ ដ្បិតគ្មាននរណាម្នាក់មើលឃើញពីភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍នៅក្នុងបន្ទូល និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ បើនិយាយថាជំហានបន្ទាប់របស់ព្រះជាម្ចាស់ជាអ្វីឱ្យជាក់លាក់នោះ គឺគ្មាននរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ដឹងសូម្បីបន្តិចសោះឡើយ។ ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា៖ «គ្រប់គ្នាដែលស្ថិតនៅក្រោមស្ថានសួគ៌នេះ តើមាននរណាដែលមិនស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ខ្ញុំទៅ? តើនរណាទៅដែលមិនធ្វើតាមការណែនាំរបស់ខ្ញុំនោះ?» ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំសូមទូន្មានដល់អ្នកខ្លះថា៖ ចំពោះបញ្ហាណាដែលអ្នកមិនច្បាស់ អ្នករាល់គ្នាមិនត្រូវនិយាយ ឬធ្វើឡើយ។ ខ្ញុំមានបន្ទូលនេះមិនមែនដើម្បីបន្ថយសេចក្ដីក្លៀវក្លារបស់អ្នកនោះទេ ប៉ុន្តែដើម្បីឱ្យអ្នកធ្វើតាមការណែនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់អ្នក។ ទោះស្ថិតក្នុងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ អ្នកមិនគួរបាក់ទឹកចិត្ត ឬមានមន្ទិលសង្ស័យ ដោយសារតែការលើកឡើងរបស់ខ្ញុំអំពី «ភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍» នោះឡើយ។ គោលបំណងសំខាន់របស់ខ្ញុំ គឺដើម្បីដាស់តឿនអ្នកឱ្យយកចិត្តទុកដាក់លើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សក៏ចាប់ផ្ដើមភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងម្ដងទៀត នៅពេលពួកគេអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថា៖ «ត្រូវមានការយល់ដឹងអំពីបញ្ហាខាងវិញ្ញាណ ត្រូវយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ហើយត្រូវមានសមត្ថភាពពិតប្រាកដក្នុងការចាត់ទុកព្រះវិញ្ញាណនិងអង្គរបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងព្រះបន្ទូលនិងអង្គរបស់ខ្ញុំ ជារបស់តែមួយមិនអាចញែកចេញពីគ្នាបាន ដើម្បីឱ្យមនុស្សរាល់គ្នាអាចបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្ររបស់ខ្ញុំបាន»។ កាលពីម្សិលម៉ិញ ពួកគេបានអានព្រះបន្ទូលអំពីការព្រមាន ព្រះបន្ទូលអំពីសេចក្ដីត្រាប្រណីរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់បែរជាមានបន្ទូលអំពីបញ្ហាខាងវិញ្ញាណទៅវិញ។ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់ចេះតែផ្លាស់ប្ដូរវិធីសាស្ត្រដែលទ្រង់ថ្លែងព្រះបន្ទូលជាប់ដូច្នេះបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាចំណុចទាំងអស់នេះត្រូវបានចាត់ទុកថាជារបស់តែមួយមិនអាចញែកចេញពីគ្នាបាន? តើអាចថាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់គ្មានភាពជាក់ស្ដែងដែរឬទេ? បន្ទាប់ពីបានអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយយកចិត្តទុកដាក់រួច គេក៏បានដឹងថា នៅពេលសាច់ឈាមរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ត្រូវបានញែកចេញពីគ្នា នោះសាច់ឈាមក៏ក្លាយជារូបអង្គដែលមានលក្ខណៈជាសាច់ឈាម ដែលមនុស្សហៅថា «ខ្មោចឆៅ»។ សាច់ឈាមដែលយកកំណើតជាមនុស្ស គឺមកពីព្រះវិញ្ញាណ៖ ទ្រង់គឺជាតំណាងនៃព្រះវិញ្ញាណ ជាព្រះបន្ទូលត្រឡប់ជាសាច់ឈាម។ អាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គគង់នៅជាសាច់ឈាម។ ការញែកព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចេញពីអង្គរបស់ទ្រង់ គឺនាំឱ្យមានភាពធ្ងន់ធ្ងរបែបនេះ។ ហេតុនេះហើយ ទោះបីជាទ្រង់ត្រូវបានគេហៅថាជាមនុស្សក្ដី ក៏ទ្រង់មិនមែនជាមនុស្សជាតិដែរ។ ទ្រង់គ្មានលក្ខណៈជាមនុស្សទេ ទ្រង់ជាអង្គដែលព្រះជាម្ចាស់គ្រងព្រះពស្ដ្រពីលើអង្គទ្រង់ផ្ទាល់ ជាអង្គដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះទ័យ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់តំណាងឱ្យព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានបើកសម្ដែងដោយផ្ទាល់តាមរយៈសាច់ឈាម។ ជាងនេះទៅទៀត ចំំណុចនេះបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជាសាច់ឈាម និងជាព្រះដ៏ជាក់ស្ដែង ហេតុដូច្នេះហើយ ក៏បញ្ជាក់ពីព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងបញ្ចប់យុគសម័យនៃការបះបោររបស់មនុស្សទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់។ បន្ទាប់ពីថ្លែងប្រាប់មនុស្សអំពីមាគ៌ាដើម្បីបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់រួចមក ព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្ដូរប្រធានបទម្ដងទៀត ដោយងាកទៅមានបន្ទូលពីបញ្ហាមួយជ្រុងទៀត។

«ខ្ញុំបានដាក់ព្រះបាទាលើរបស់សព្វសារពើដែលមាន ខ្ញុំបានទតមើលទូទាំងសកលលោកដ៏ធំល្វឹងល្វើយនេះ ហើយខ្ញុំបានយាងដើរនៅក្នុងចំណោមមនុស្សរាល់គ្នា ដោយបានភ្លក់រស់ជាតិទាំងផ្អែមនិងល្វីងនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស»។ ទោះបីជាព្រះបន្ទូលទាំងសាមញ្ញក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែមនុស្សជាតិមិនងាយយល់ពីព្រះបន្ទូលទាំងនេះទេ។ ទោះប្រធានបទបានផ្លាស់ប្ដូរក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែខ្លឹមសារនៃព្រះបន្ទូលនៅដូចដើម៖ នៅតែអាចឱ្យមនុស្សស្គាល់ពីព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សបានដដែល។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា ទ្រង់បានភ្លក់រស់ជាតិទាំងផ្អែមនិងល្វីងនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស? ហេតុអ្វីបានជាទ្រង់មានបន្ទូលថា ទ្រង់បានយាងដើរនៅក្នុងចំណោមមនុស្សរាល់គ្នា? ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះវិញ្ញាណ ហើយទ្រង់ក៏ជាអង្គដែលយកកំណើតជាមនុស្សផងដែរ។ ព្រះវិញ្ញាណពុំស្ថិតក្នុងដែនកំណត់នៃអង្គដែលយកកំណើតជាមនុស្សឡើយ ហើយអាចដាក់ព្រះបាទាលើរបស់សព្វសារពើដែលមានបាន ព្រះវិញ្ញាណអាចទតមើលទូទាំងសកលលោកដ៏ធំល្វឹងល្វើយនេះបាន ដែលនេះបង្ហាញថា ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់មាននៅពាសពេញចក្កវាឡទាំងមូល ទ្រង់គ្របដណ្ដប់លើផែនដីពីប៉ូលម្ខាងទៅប៉ូលម្ខាងទៀត ហើយគ្មានអ្វីដែលមិនស្ថិតក្រោមការរៀបចំដោយព្រះហស្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយគ្មានកន្លែងណាដែលរកមិនឃើញស្នាមព្រះបាទារបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ ទោះបីជាព្រះវិញ្ញាណបានត្រឡប់ជាសាច់ឈាម និងបានចាប់បដិសន្ធិជាមនុស្សក៏ដោយ ក៏ព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះវិញ្ញាណមិនបានប្រកែកពីតម្រូវការចាំបាច់របស់មនុស្សបានឡើយ។ អង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សោយអាហារ គ្រងព្រះពស្ត្រដោយអង្គទ្រង់ ផ្ទំ និងគង់នៅដូចមនុស្សធម្មតា ហើយទ្រង់ធ្វើអ្វីដែលមនុស្សគួរតែធ្វើដូចធម្មតា។ ប៉ុន្តែ ដោយសារតែសារជាតិខាងក្នុងរបស់ទ្រង់ខុសពីគេ ដូច្នេះទ្រង់មិនដូច «មនុស្ស» ដែលគ្រប់គ្នានិយាយសំដៅដល់នោះទេ។ ហើយទោះបីជាទ្រង់រងទុក្ខក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិក៏ដោយ ក៏ទ្រង់មិនបោះបង់ចោលព្រះវិញ្ញាណ ដោយសារតែការរងទុក្ខនេះដែរ។ ទោះបីជាទ្រង់ទទួលបានព្រះពរក៏ដោយ ក៏ទ្រង់មិនភ្លេចព្រះវិញ្ញាណ ដោយសារតែព្រះពរទាំងនេះដែរ។ ព្រះវិញ្ញាណ និងអង្គរបស់ព្រះ ធ្វើការដោយស្ងៀមស្ងាត់និងចុះសម្រុងគ្នា។ ព្រះវិញ្ញាណ និងអង្គរបស់ព្រះមិនអាចញែកចេញពីគ្នាបានទេ ហើយក៏មិនធ្លាប់ត្រូវញែកចេញពីគ្នាដែរ ដ្បិតអង្គរបស់ព្រះគឺជាតំណាងរបស់ព្រះវិញ្ញាណ ព្រអង្គប្រសូត្រចេញមកពីព្រះវិញ្ញាណ ជាព្រះវិញ្ញាណមានរូបអង្គមួយ។ ដូច្នេះហើយ ព្រះវិញ្ញាណនៅខាងសាច់ឈាម មិនអាចធ្វើអ្វីដែលហួសវិស័យមនុស្សគិតបាននោះទេ ពោលគឺព្រះវិញ្ញាណគ្មានសមត្ថភាពធ្វើរឿងហួសវិស័យធម្មជាតិបានទេ និយាយឱ្យចំគឺ ព្រះវិញ្ញាណមិនអាចចាកចេញពីរូបអង្គបានឡើយ។ ប្រសិនបើទ្រង់ត្រូវយាងចាកចេញពីរូបអង្គខាងសាច់ឈាម នោះការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងអស់ន័យខ្លឹមសារមិនខាន។ មានតែនៅពេលដែលព្រះវិញ្ញាណត្រូវបានសម្ដែងចេញទាំងស្រុងតាមរយៈរូបកាយប៉ុណ្ណោះ ទើបមនុស្សអាចស្គាល់ពីព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងផ្ទាល់ព្រះអង្គបាន ហើយមានតែពេលនោះទេ ទើបបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងសម្រេចបាន។ ក្រោយពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បានណែនាំអំពីរូបអង្គខាងសាច់ឈាម និងអំពីព្រះវិញ្ញាណដាច់ដោយឡែកពីគ្នាឱ្យមនុស្សបានដឹងរួចហើយ ទើបព្រះអង្គចង្អុលបង្ហាញពីភាពខ្វាក់ និងការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្ស៖ «ប៉ុន្តែគ្មានមនុស្សណាម្នាក់បានស្គាល់ខ្ញុំពិតប្រាកដឡើយ ហើយក៏គ្មានអ្នកណាម្នាក់ចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្ញុំក្នុងអំឡុងពេលខ្ញុំធ្វើដំណើរដែរ»។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងមានព្រះបន្ទូលថា ទ្រង់កំពុងសម្ងំស្ងាត់ៗនៅក្នុងរូបអង្គខាងសាច់ឈាម មិនដែលធ្វើអ្វីមួយដែលហួសវិស័យធម្មជាតិឱ្យមនុស្សបានឃើញនោះទេ។ នេះម្យ៉ាង ហើយម្យ៉ាងទៀត ទ្រង់ត្អូញត្អែរថា មនុស្សមិនស្គាល់ទ្រង់ឡើយ។ ចំពោះចំណុចនេះ គ្មានភាពផ្ទុយគ្នាអ្វីនោះទេ។ តាមពិត បើពិនិត្យឱ្យល្អិតល្អន់ទៅ មិនពិបាកយល់នោះទេថា ព្រះជាម្ចាស់សម្រេចគោលបំណងរបស់ទ្រង់តាមរយៈផ្នែកទាំងពីរនេះ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ពិតជាត្រូវបង្ហាញទីសម្គាល់ និងការអស្ចារ្យដែលហួសវិស័យធម្មជាតិមែននោះ ម្ល៉េះសមទ្រង់នឹងមិនចាំបាច់ធ្វើកិច្ចការដ៏ធំមហិមានោះទេ។ ទ្រង់គ្រាន់តែប្រើព្រះឱស្ឋទ្រង់ដាក់បណ្ដាសាឱ្យមនុស្សស្លាប់ នោះពួកគេនឹងស្លាប់ភ្លាម ដូច្នេះហើយមនុស្សទាំងអស់នឹងជឿជាក់ភ្លាមៗមិនខាន ប៉ុន្តែធ្វើបែបនេះមិនសម្រេចតាមគោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការត្រឡប់ជាសាច់ឈាមនោះទេ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ពិតជាត្រូវធ្វើដូច្នេះមែន នោះមនុស្សមុខជាគ្មានសតិសម្បជញ្ញៈជឿលើព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ទ្រង់ឡើយ។ ពួកគេនឹងមិនអាចមានសេចក្ដីជំនឿពិតប្រាកដទេ ហើយជាងនេះទៅទៀត ពួកគេនឹងយល់ច្រឡំថា អារក្សគឺជាព្រះមិនខាន។ សំខាន់ជាងនេះទៅទៀត គឺមនុស្សមុខជាមិនអាចស្គាល់ពីនិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ តើនេះមិនមែនជាទិដ្ឋភាពសំខាន់មួយនៃអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅខាងសាច់ឈាមទេឬអី? ប្រសិនបើមនុស្សគ្មានសមត្ថភាពស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិល ជាព្រះដែលហួសពីវិស័យធម្មជាតិ នឹងមានឥទ្ធិពលលើមនុស្សជារៀងរហូត។ ហើយបែបនេះ តើមនុស្សនឹងមិនត្រូវសញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគ្រប់គ្រងបានទៅហើយទេ? និយាយឱ្យងាយយល់ជាងនេះ តើនោះមិនមែនសាំតាំងដ៏ជាអារក្សទេឬអីដែលមានឥទ្ធិពលនោះ? «ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានបន្ទូលថា ខ្ញុំបានដកយកព្រះចេស្ដាត្រឡប់មកវិញ? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមានបន្ទូលថា ការយកកំណើតជាមនុស្សមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងបែបនេះ?» ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រឡប់ជាសាច់ឈាម គឺជាពេលដែលទ្រង់ដកយកព្រះចេស្ដាត្រឡប់មកវិញ ហើយក៏ជាពេលដែលភាពជាព្រះរបស់ទ្រង់លេចមកធ្វើការដោយផ្ទាល់ផងដែរ។ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងបានស្គាល់ព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងបន្តិចម្ដងៗ ដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏លុបសាតាំងចេញពីក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេទាំងស្រុង ដោយផ្ដល់តម្លៃយ៉ាងជ្រាលជ្រៅនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់។ កាលពីមុន នៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ពួកគេចាត់ទុកព្រះជាម្ចាស់ជារូបកាយរបស់សាតាំង ជាព្រះមួយអង្គដែលគេមើលមិនឃើញ និងអរូបិយ។ ពួកគេមិនត្រឹមតែជឿថា ព្រះអង្គនេះមានព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅនោះទេ តែថែមទាំងជឿថាទ្រង់អាចសម្ដែងទីសម្គាល់ និងការអស្ចារ្យគ្រប់បែបយ៉ាង និងអាចបើកសម្ដែងពីអាថ៌កំបាំងជាច្រើនថែមទៀតផង ដូចជាមុខមាត់អាក្រក់របស់អ្នកដែលត្រូវអារក្សសណ្ឋិតជាដើម។ ចំណុចនេះគ្រប់គ្រាន់នឹងបញ្ជាក់ថា នៅក្នុងចិត្តរបស់មនុស្ស ព្រះជាម្ចាស់មិនមែនជារូបអង្គនៃព្រះទេ តែជារូបកាយនៃអ្វីផ្សេងក្រៅពីព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បានមានព្រះបន្ទូលថា ទ្រង់ចង់កាន់កាប់ដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ០.១ ភាគរយ។ នេះគឺជាខ្នាតដ៏ខ្ពស់បំផុតដែលទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ពីមនុស្ស។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះ ក្រៅពីផ្នែកសើៗ ក៏មានផ្នែកជាក់ស្ដែងផងដែរ។ ប្រសិនបើមិនបានពន្យល់ដូច្នេះទេ ម្ល៉េះសមមនុស្សនឹងគិតថា សេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះពួកគេគឺទាបពេកហើយ ហាក់ដូចជាព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ជ្រាបពីពួកគេតិចតួចដូច្នោះដែរ។ តើមនុស្សមិនមែនមានចិត្តគំនិតបែបនេះទេឬអី?

តាមរយៈការរួមបញ្ចូលគ្នានូវខ្លឹមសារដែលបានរៀបរាប់ពីខាងលើ និងឧទាហរណ៍អំពីពេត្រុសនៅផ្នែកខាងក្រោមនេះ គេនឹងដឹងថា ពេត្រុសពិតជាស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ច្បាស់ជាងនរណាៗទាំងអស់ ដ្បិតគាត់អាចបែរខ្នងដាក់ព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិលបាន និងអាចដេញតាមការស្គាល់ព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងវិញ។ ហេតុអ្វីបានជាមានការលើកឡើងជាពិសេសថាឪពុកម្ដាយរបស់គាត់គឺជាអារក្សដែលប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់? នេះបញ្ជាក់ថា ពេត្រុសមិនបានដេញតាមព្រះដែលនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់នោះទេ។ ឪពុកម្ដាយរបស់គាត់គឺជាតំណាងនៃព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិល។ ចំណុចនេះហើយទើបព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលអំពីឪពុកម្ដាយគាត់។ មនុស្សភាគច្រើនមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងចំពោះការពិតនេះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេផ្ដោតទៅលើការអធិស្ឋានរបស់ពេត្រុសវិញ។ ចំពោះអ្នកខ្លះ ការអធិស្ឋានរបស់ពេត្រុស នៅជាប់នឹងបបូរមាត់របស់ពួកគេជានិច្ច ហើយដក់ជាប់ក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេរហូត ប៉ុន្តែពួកគេមិនដែលប្រៀបធៀបព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិល ជាមួយនឹងចំណេះដឹងរបស់ពេត្រុសនោះទេ។ ហេតុអ្វីបានជាពេត្រុសត្រលប់ទៅប្រឆាំងនឹងឪពុកម្តាយរបស់គាត់ ហើយស្វែងរកការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់វិញ? ហេតុអ្វីបានជាពេត្រុសជំរុញលើកទឹកចិត្តខ្លួនគាត់ដោយប្រើមេរៀនរបស់ពួកអ្នកបរាជ័យទៅវិញ? ហេតុអ្វីបានជាគាត់បញ្ជ្រាបសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកដែលបានស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់នៅយុគសម័យទាំងនោះចូលក្នុងខួរក្បាលរបស់គាត់? ពេត្រុសបានដឹងថា រឿងវិជ្ជមានទាំងអស់សុទ្ធតែមកអំពីព្រះជាម្ចាស់ ហើយត្រូវទ្រង់បញ្ចេញមកដោយផ្ទាល់ មិនបានឆ្លងកាត់ការកែច្នៃពីសំណាក់សាតាំងឡើយ។ ចំណុចនេះបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់ដែលគាត់ស្គាល់ គឺជាព្រះដ៏ជាក់ស្ដែង មិនមែនជាព្រះដែលហួសវិស័យធម្មជាតិនោះទេ។ ហេតុអ្វីបានគេនិយាយថា ពេត្រុសផ្ដោតសំខាន់លើការបញ្ជ្រាបសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកដែលបានស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់នៅយុគសម័យទាំងនោះចូលក្នុងខួរក្បាលរបស់គាត់? តាមរយៈនេះ គេអាចយល់បានថា បរាជ័យរបស់មនុស្សនៅក្នុងយុគសម័យនោះទាំងមូល ភាគច្រើនគឺដោយសារពួកគេមានតែសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ តែគ្មានសមត្ថភាពអាចស្គាល់ព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងបាន។ ហេតុនេះហើយ សេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេនៅតែស្រពេចស្រពិលដដែល។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលអំពីសេចក្ដីជំនឿរបស់យ៉ូបជាច្រើនលើក ដោយមិនមានបន្ទូលថា គាត់បានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា យ៉ូបមិនស្មើនឹងពេត្រុស? សម្ដីរបស់យ៉ូបដែលថា «ទូលបង្គំបានស្ដាប់ឮទ្រង់ ដោយស្ដាប់ឮនឹងត្រចៀក ប៉ុន្តែពេលនេះទូលបង្គំមើលឃើញទ្រង់នឹងភ្នែកហើយ» បង្ហាញថា គាត់មានតែសេចក្ដីជំនឿប៉ុណ្ណោះ តែគ្មានចំណេះដឹងនោះទេ។ ព្រះបន្ទូលថា «ភាពផ្ទុយគ្នារវាងពេត្រុសនិងឪពុកម្ដាយគាត់ បានធ្វើឱ្យគាត់ដឹងកាន់តែច្រើនអំពីក្ដីអាណិតស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ខ្ញុំ» តែងតែបង្កើតឱ្យមានសំណួរផ្សេងៗពីមនុស្សភាគច្រើន៖ ហេតុអ្វីបានជាពេត្រុសត្រូវការភាពផ្ទុយគ្នាដើម្បីស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់? ហេតុអ្វីបានជាគាត់មិនអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់បាន? ហេតុអ្វីបានជាគាត់ដឹងត្រឹមតែសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងក្ដីអាណិតស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលអ្វីផ្សេងទៀត? គេអាចស្វែងរកការស្គាល់ព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងបាន តែបន្ទាប់ពីបានដឹងពីភាពមិនពិតប្រាកដនៃព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិលប៉ុណ្ណោះ។ គោលបំណងនៃព្រះបន្ទូលទាំងនេះ គឺដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សបណ្ដេញព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិលចេញពីក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ។ ចាប់តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតលោកីយ៍រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ប្រសិនបើមនុស្សតែងស្គាល់ព្រះភ័ក្ត្រពិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាប់រហូតមកនោះ ម្ល៉េះសមពួកគេនឹងមិនដែលស្គាល់ទង្វើរបស់សាតាំងឡើយ ដ្បិតសម្ដីមនុស្សដែលតែងនិយាយជាទូទៅថា «បើមិនបានដើរកាត់ភ្នំទេ ម្ល៉េះសមគេមិនដឹងថាដីរាបស្មើយ៉ាងម៉េចនោះទេ» បង្ហាញពីចំណុចសំខាន់ដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលទាំងនេះ។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ចង់ឱ្យមនុស្សយល់កាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីសច្ចភាពនៃឧទាហរណ៍ដែលទ្រង់បានលើកឡើងមកនេះ ដូច្នេះព្រះអង្គមានចេតនាសង្កត់ធ្ងន់លើសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងក្ដីអាណិតស្រឡាញ់ ដោយបញ្ជាក់ថា យុគសម័យដែលពេត្រុសបានរស់នៅ គឺជាយុគសម័យនៃព្រះគុណ។ តាមទស្សនៈមួយទៀត ចំណុចនេះបើកសម្ដែងឱ្យដឹងពីទឹកមុខគួរឱ្យខ្ពើមរបស់អារក្ស ដែលគ្មានធ្វើអ្វីក្រៅតែពីប្រព្រឹត្តបាប និងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយនោះទេ ដោយធ្វើឱ្យសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងក្ដីអាណិតស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ កាន់តែមានភាពផ្ទុយគ្នាស្រឡះ។

ព្រះជាម្ចាស់ក៏គូសបញ្ជាក់ផងដែរអំពីការពិតនៃការល្បងលចំពោះពេត្រុស និងរៀបរាប់ពីកាលៈទេសៈជាក់ស្ដែងរបស់ពួកគេ ដោយចង្អុលបង្ហាញប្រាប់ដល់មនុស្សបន្ថែមទៀតថា ព្រះជាម្ចាស់មិនត្រឹមតែមានសេចក្ដីមេត្តាករុណា និងក្តីអាណិតស្រឡាញ់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែទ្រង់ក៏មានឫទ្ធានុភាព និងសេចក្ដីក្រោធផងដែរ ហើយអស់អ្នកណាដែលរស់នៅក្នុងសេចក្ដីសុខសាន្ត ពុំមានន័យថា ពួកគេរស់នៅក្នុងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ ការមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សអំពីបទពិសោធរបស់ពេត្រុស បន្ទាប់ពីគាត់ត្រូវល្បងលរួច គឺជាភ័ស្តុតាងកាន់តែច្បាស់អំពីសច្ចភាពនៃពាក្យសម្ដីរបស់យ៉ូបថា៖ «យើងទទួលសេចក្ដីល្អពីព្រះហស្តព្រះជាម្ចាស់បាន ម្ដេចក៏យើងទទួលសេចក្ដីអាក្រក់មិនបាន?» ដូច្នេះ សម្ដីនេះបានបង្ហាញថា ចំណេះដឹងរបស់ពេត្រុសអំពីព្រះជាម្ចាស់ ពិតជាឈានដល់កម្រិតមួយដែលពុំធ្លាប់សម្រេចបានពីមុនមក ជាកម្រិតមួយដែលគ្មានមនុស្សនៅយុគសម័យមុនៗណាធ្លាប់សម្រេចបានឡើយ ហើយក៏ជាផលផ្លែដែលកើតចេញពីការបញ្ជ្រាបសេចក្ដីជំនឿ និងសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់អ្នកដែលបានស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងយុគសម័យទាំងនោះចូលក្នុងខួរក្បាលរបស់គាត់ និងពីការដែលគាត់លើកទឹកចិត្តខ្លួនគាត់ដោយប្រើមេរៀនរបស់មនុស្សដែលបានបរាជ័យកាលពីមុនផងដែរ។ ដោយហេតុនេះហើយ ទើបអស់អ្នកណាដែលបានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដ ត្រូវហៅថា «ផល» ហើយក្នុងនោះ ក៏រួមបញ្ចូលទាំងពេត្រុសផងដែរ។ ការអធិស្ឋានរបស់ ពេត្រុសទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ បង្ហាញថាគាត់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ពិតប្រាកដនៅក្នុងអំឡុងពេលនៃការល្បងលចំពោះគាត់។ ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីដែលជាឧបសគ្គនោះគឺថា គាត់មិនមានសមត្ថភាពយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុងនោះទេ ហេតុដូច្នេះហើយ ផ្អែកលើការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈពេត្រុសនេះ ព្រះអង្គសុំ «កាន់កាប់ដួងចិត្តមនុស្សត្រឹមតែ ០.១ ភាគរយប៉ុណ្ណោះ»។ សូម្បីតែពេត្រុសជាមនុស្សដែលស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ច្បាស់បំផុតក៏មិនអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានជាក់ច្បាស់នោះដែរ ចំណុចនេះបង្ហាញថា មនុស្សខ្វះសមត្ថភាពក្នុងការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតពួកគេត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយដល់ឆ្អឹង។ រឿងនេះធ្វើឱ្យមនុស្សរាល់គ្នាបានដឹងពីសារជាតិរបស់មនុស្ស។ បុរេលក្ខខណ្ឌទាំងពីរ ទីមួយ កង្វះសមត្ថភាពរបស់មនុស្សក្នុងការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ និងទីពីរ សាតាំងធ្វើឱ្យពួកគេពុករលួយដល់កម្រិត គឺជាវត្ថុឆ្លុះបញ្ចាំងពីព្រះចេស្ដាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការដោយប្រើតែព្រះបន្ទូលទេ ទ្រង់មិនធ្វើកិច្ចការណាមួយឡើយ ដូច្នេះហើយ ទើបទ្រង់សំខាន់នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស។ ប៉ុន្តែ តើហេតុអ្វីបានជាមនុស្សត្រូវការសម្រេចឱ្យបានត្រឹមតែ ០.១ ភាគរយប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់? រឿងនេះអាចយល់បានថា ព្រះជាម្ចាស់មិនបានបង្កើតសមត្ថភាពនេះក្នុងខ្លួនមនុស្សទេ។ ពេលគ្មានសមត្ថភាពនេះ ប្រសិនបើមនុស្សពិតជាអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បាន ១០០ ភាគរយមែននោះ ដូច្នេះពួកគេមុខជាដឹងពីគ្រប់ជំហានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្បាស់ដូចថ្ងៃមិនខាន ហើយបើគិតពីនិស្ស័យពីកំណើតរបស់មនុស្សវិញ ម្ល៉េះសមពួកគេនឹងបះបោរទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ភ្លាមៗ ពួកគេមុខជាក្រោកប្រឆាំងនឹងទ្រង់ដោយបើកចំហមិនខាន។ នេះហើយជារបៀបដែលសាតាំងត្រូវបានវាយផ្ដួល។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលមើលស្រាលមនុស្សទេ ដ្បិតទ្រង់បានវះពិនិត្យពួកគេគ្មានសល់ចន្លោះរួចអស់ទៅហើយ ហើយទ្រង់ជ្រាបរឿងគ្រប់យ៉ាងពាក់ព័ន្ធនឹងពួកគេយ៉ាងច្បាស់ ច្បាស់រហូតដល់ថ្នាក់សូម្បីតែបរិមាណទឹកនៅក្នុងឈាមរបស់ពួកគេមានប៉ុន្មានក៏ទ្រង់ជ្រាបដែរ។ ដូច្នេះ តើទ្រង់ជ្រាបពីនិស្ស័យរបស់មនុស្សជាតិច្បាស់ខ្លាំងប៉ុនណា? ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលប្រព្រឹត្តកំហុសនោះទេ ទ្រង់ជ្រើសរើសព្រះបន្ទូលចេញពីព្រះសូរសៀងរបស់ទ្រង់ដោយត្រឹមត្រូវបំផុត។ ហេតុនេះហើយ គ្មានភាពប្រទាំងប្រទូស្ដគ្នារវាងការដែលពេត្រុសមិនបានដឹងច្បាស់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងការដែលគាត់ស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បានច្បាស់បំផុតឡើយ។ លើសពីនេះ ចំណុចទាំងពីរ មិនជាប់ទាក់ទងគ្នានោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ពុំបានលើកយកពេត្រុសមកធ្វើជាឧទាហរណ៍ ដើម្បីឱ្យមានការចាប់អារម្មណ៍លើគាត់នោះទេ។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សដូចជាយ៉ូបមិនអាចស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់បាន តែមនុស្សដូចជាពេត្រុសបែរជាអាចស្គាល់ទ្រង់បានទៅវិញ? ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា មនុស្សអាចសម្រេចការនេះបាន តែបែរជាមានបន្ទូលថា សម្រេចបែបនេះបានដោយសារតែព្រះចេស្ដាដ៏មហិមារបស់ទ្រង់ទៅវិញ? តើមនុស្សពិតជាល្អពីកំណើតមែនដែរឬទេ? ចំណុចនេះ មនុស្សមិនងាយយល់នោះទេ។ បើខ្ញុំពុំបានថ្លែងប្រាប់ពីរឿងនេះទេ នោះមុខជាគ្មាននរណាម្នាក់យល់ពីសារៈសំខាន់នៅក្នុងរឿងនេះទេ។ គោលបំណងនៃការថ្លែងព្រះបន្ទូលទាំងនេះ គឺដើម្បីឱ្យមនុស្សមានការយល់ដឹងបានជ្រៅជ្រះ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចមានសេចក្ដីជំនឿក្នុងការសហការជាមួយព្រះជាម្ចាស់។ មានតែពេលនោះទេ ទើបព្រះជាម្ចាស់អាចបំពេញកិច្ចការដោយរួមសហការជាមួយនឹងមនុស្សបាន។ នេះគឺជាស្ថានភាពជាក់ស្ដែងនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ហើយមនុស្សមិនអាចវាស់ស្ទង់បានឡើយ។ ត្រូវលុបបំបាត់សាតាំងចេញពីក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ហើយត្រូវទុកព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តគេជំនួសវិញ។ នេះជាអត្ថន័យនៃការវាយបកទៅសាតាំងវិញយ៉ាងចាស់ដៃ ហើយមានតែដូច្នេះទេទើបគេអាចនិយាយបានថា ព្រះគ្រីស្ទបានយាងចុះមកផែនដី មានតែដូច្នេះទេទើបគេអាចនិយាយបានថា នគរព្រះនៅលើផែនដី បានក្លាយជានគររបស់ព្រះគ្រីស្ទ។

ត្រង់ចំណុចនេះ ការលើកឡើងថា ពេត្រុសបានធ្វើជាគំរូ និងជាឧទាហរណ៍អស់ពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំមកនេះ មិនមែនគ្រាន់តែនិយាយឱ្យតែបានថាគាត់ជាគំរូនិងជាឧទាហរណ៍នោះទេ។ ព្រះបន្ទូលទាំងនេះ គឺជាការឆ្លុះបញ្ចាំងពីសង្គ្រាមដែលកំពុងច្បាំងគ្នានៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។ សាតាំងបានធ្វើការកែខៃមនុស្សតាំងពីដើមរៀងមក ដោយសង្ឃឹមទាំងឥតប្រយោជន៍ថា នឹងបានលេបត្របាក់មនុស្ស ហើយធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់បំផ្លាញលោកីយ៍នេះ និងបាត់បង់ស្មរបន្ទាល់របស់ទ្រង់។ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា៖ «ដំបូងខ្ញុំនឹងបង្កើតមនុស្សគំរូសិន ដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចមានចំណែកតូចបំផុតមួយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស។ នៅដំណាក់កាលនេះ មនុស្សជាតិមិនពេញចិត្តខ្ញុំ ក៏មិនស្គាល់ខ្ញុំទាំងស្រុងដែរ។ ទោះយ៉ាងនេះក្ដី ដោយសារតែព្រះចេស្ដាដ៏មហិមារបស់ខ្ញុំ មនុស្សនឹងអាចចុះចូលនឹងខ្ញុំបានទាំងស្រុង ហើយឈប់បះបោរទាស់នឹងខ្ញុំទៀត ហើយខ្ញុំនឹងប្រើឧទាហរណ៍នេះដើម្បីផ្ចាញ់សាតាំង។ និយាយឱ្យចំទៅ ខ្ញុំនឹងប្រើ ដួងចិត្តមនុស្ស ០.១ ភាគរយ ដែលខ្ញុំកាន់កាប់នេះ ដើម្បីបង្ក្រាបលើកម្លាំងទាំងអស់ដែលសាតាំងមានលើមនុស្ស»។ ដូច្នេះ សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់លើកយកពេត្រុសមកធ្វើជាឧទាហរណ៍ ដើម្បីឱ្យគាត់អាចក្លាយជាពុម្ពគំរូសម្រាប់ឱ្យមនុស្សជាតិទាំងអស់យកតម្រាប់តាម និងអនុវត្តតាម។ បើរួមផ្សំចំណុចនេះជាមួយនឹងអត្ថបទដំបូង សេចក្ដីនេះបង្ហាញពីសច្ចភាពនៃអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលអំពីស្ថានភាពនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណថា៖ «សព្វថ្ងៃនេះមិនដូចកាលពីមុនទេ៖ ខ្ញុំនឹងធ្វើរឿងដែលមិនធ្លាប់បានឃើញ តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតលោកីយ៍មក ខ្ញុំនឹងថ្លែងព្រះបន្ទូលដែលមិនធ្លាប់បានឮគ្រប់យុគសម័យទាំងអស់ ដ្បិតខ្ញុំប្រាប់មនុស្សរាល់គ្នាឱ្យមកស្គាល់ខ្ញុំនៅខាងសាច់ឈាមនេះវិញ»។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលនេះ អាចបញ្ជាក់ច្បាស់ថា សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការស្របតាមបន្ទូលរបស់ទ្រង់ហើយ។ មនុស្សអាចឃើញត្រឹមអ្វីៗដែលកំពុងកើតឡើងនៅខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ តែពួកគេមិនអាចឃើញពីអ្វីៗដែលកំពុងកើតឡើងពិតប្រាកដនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណឡើយ ម្ល៉ោះហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏មានបន្ទូលដោយត្រង់ៗថា៖ «ទាំងនេះគឺជាជំហាននៃការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែមនុស្សគ្មានការយល់ដឹងសូម្បីបន្តិចណាសោះ។ ទោះបើជាខ្ញុំបានមានបន្ទូលច្បាស់ៗហើយក្ដី ក៏មនុស្សនៅតែមិនយល់ដដែល ដ្បិតពួកគេពិបាកនឹងយល់បានណាស់។ តើនេះមិនមែនជាភាពអន់ខ្សោយរបស់មនុស្សទេឬអី?» ក្នុងព្រះបន្ទូលទាំងនេះ មានពាក្យប៉ុន្មានព្រះឱស្ឋដែលពន្យល់ពីសង្គ្រាមដែលកំពុងកើតមាននៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ ដូចដែលបានរៀបរាប់ខាងលើនេះស្រាប់។

បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនសម្រេចបានទាំងស្រុង បន្ទាប់ពីទ្រង់រៀបរាប់ដោយសង្ខេបអំពីពេត្រុសនោះទេ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានតាំងសេចក្ដីបង្គាប់ដូចខាងក្រោមចំពោះមនុស្សទាក់ទងនឹងបញ្ហារបស់ពេត្រុស៖ «នៅទូទាំងចក្កវាឡ និងផ្ទៃមេឃទាំងមូល ក្នុងចំណោមរបស់គ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ និងនៅលើផែនដី ឃើញថារបស់សព្វសារពើនៅលើផែនដី និងនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ទាំងអស់ សុទ្ធតែខំប្រឹងប្រែងគ្រប់យ៉ាងដើម្បីដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ។ ច្បាស់ណាស់ថា អ្នករាល់គ្នាមិនចង់ធ្វើជាអ្នកឈរមើល ដោយទទួលបញ្ជាពីកម្លាំងរបស់សាតាំងទេ មែនទេ?» មនុស្សទទួលបានការបំភ្លឺយ៉ាងច្រើន បន្ទាប់ពីបានអានអំពីចំណេះដឹងរបស់ពេត្រុសរួច ហើយដើម្បីឱ្យកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពថែមទៀតនោះ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បង្ហាញមនុស្សពីផលវិបាកនៃអបាយមុខរបស់ពួកគេ ការមិនចេះឃាត់ចិត្ត និងកង្វះការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់។ លើសពីនេះទៅទៀត ព្រះអង្គមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សជាថ្មីម្ដងទៀត និងកាន់តែច្បាស់លាស់ជាងមុន អំពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងជាក់ស្ដែងនៅក្នុងសង្គ្រាមនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។ មានតែដូច្នេះទេទើបមនុស្សកាន់តែប្រុងប្រយ័ត្នការពារមិនឱ្យសាតាំងឆក់យកទៅបាន។ ជាងនេះទៅទៀត គឺបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ប្រសិនបើមនុស្សដួលម្ដងនេះទៀត នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនសង្គ្រោះពួកគេដូចកាលពីគ្រាមុនឡើយ។ ជារួម ការព្រមានទាំងនេះធ្វើឱ្យមនុស្សចាប់អារម្មណ៍កាន់តែខ្លាំងទៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើឱ្យមនុស្សកាន់តែឱ្យតម្លៃទៅលើសេចក្ដីមេត្តាករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លាំងឡើង ហើយពេញចិត្តនឹងព្រះបន្ទូលព្រមានរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយ គោលបំណងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ ក៏នឹងអាចសម្រេចបានយ៉ាងពិតប្រាកដ។