កាលពីអតីតកាល គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំប្រឈមមុខនឹងការលំបាកមួយចំនួន នៅពេលបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ឬធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្ញុំមិនបានល្អ នោះខ្ញុំគិតថា ដោយសារតែគុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយពេក។ ជាលទ្ធផល ខ្ញុំតែងតែរស់នៅក្នុងស្ថានភាពអសកម្ម និងអវិជ្ជមាន។ ជារឿយៗខ្ញុំបានប្រើគុណសម្បត្តិខ្សោយរបស់ខ្ញុំជាលេសដោះសា ដើម្បីផ្ទុកផ្ដាក់ភារកិច្ចដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាពិបាក ទៅឱ្យអ្នកដទៃ ហើយមានអារម្មណ៍ថាធ្វើបែបនេះគ្មានអ្វីខុសឡើយ ថាខ្ញុំកំពុងតែគិតដល់កិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ នៅពេលដែលខ្ញុំស្នើសុំឱ្យមនុស្សដទៃធ្វើអ្វីមួយ ដោយសារតែគុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយ ហើយខ្ញុំមិនអាចធ្វើវាបានល្អ។ មានតែអរគុណចំពោះការអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលខ្ញុំបានបង្វែរទស្សនៈខុសឆ្គងនេះ ដោយដឹងថា ខ្ញុំកំពុងតែសម្លឹងមើលអ្វីៗតាមរយៈការយល់ឃើញ និងការគិតស្រមៃផ្ទាល់ខ្លួន។ ខ្ញុំក៏បានដឹងអ្វីមួយអំពីនិស្ស័យដ៏ពុករលួយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំផងដែរ។

ថ្ងៃមួយ អ្នកដឹកនាំរបស់ពួកយើងបានស្នើឱ្យពួកយើងសរសេរសំបុត្រដើម្បីគាំទ្របងស្រីម្នាក់។ បងស្រីម្នាក់ដែលនៅក្នុងក្រុមជាមួយខ្ញុំរវល់ជាមួយនឹងរឿងផ្សេង ដូច្នេះគាត់បានស្នើឱ្យខ្ញុំធ្វើរឿងនេះ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមដោះសាយ៉ាងប្រញាប់ថា៖ «គុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយណាស់។ ខ្ញុំខ្សោយខាងសរសេរ និងកែសម្រួលអត្ថបទ។ បើបងស្រីធ្វើរឿងនេះប្រសើរជាង»។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានរុញអ្វីមួយដែលមានល្បិចកលទៅឱ្យដៃគូរបស់ខ្ញុំយ៉ាងស្វ័យប្រវត្តិ។ ក្រោយមក គាត់បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា «បន្ទាប់ពីពួកយើងបានជួបគ្នា ប្អូនស្រីបាននិយាយថាគុណសម្បត្តិរបស់ប្អូនស្រីខ្សោយ។ បន្តែបន្ទាប់ពីនៅជាមួយប្អូនស្រីពីរបីថ្ងៃរួចមក ខ្ញុំបានសម្គាល់ឃើញថា ប្អូនស្រីអាចរកឃើញបញ្ហាមួយចំនួននៅក្នុងកិច្ចការ។ ខ្ញុំមិនគិតថា គុណសម្បត្តិរបសស់ប្អូនស្រីខ្សោយដូច្នោះឡើយ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលប្អូនស្រីប្រឈមនឹងអ្វីមួយលំបាកក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ប្អូនស្រី នោះប្អូនស្រីតែងតែនិយាយថាគុណសម្បត្តិរបស់ប្អូនស្រីខ្សោយ ហើយពេលខ្លះប្អូនស្រីថែមទាំងរុញភារកិច្ចរបស់ប្អូនស្រី ទៅឱ្យអ្នកផ្សេងទៀតផង។ ខ្ញុំមិនដឹងថាការជំរុញទឹកចិត្តរបស់ប្អូនស្រីជាអ្វីទេ ដែលតែងតែធ្វើឱ្យប្អូនស្រីនៅតែបន្តរបៀបដែលគិតថាគុណសម្បត្តិរបស់ប្អូនស្រីខ្សោយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ប្អូនស្រីពិតជាកំពុងតែក្លែងបន្លំហើយ!» ដោយឮគាត់និយាយបែបនេះ នោះខ្ញុំនិយាយមិនចេញឡើយ ប៉ុន្តែចិត្តរបស់ខ្ញុំពេញដោយការមិនពេញចិត្ត៖ «នៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយថា គុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយ គឺខ្ញុំនិយាយសេចក្ដីពិត។ អ្នកមិនដឹងពីតថភាពឡើយ ហើយអ្នកបានយល់ច្រឡំចំពោះខ្ញុំ»។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានគិតពិចារណាពីមូលហេតុដែលបងស្រីនោះនិយាយដូច្នោះ។ ខ្ញុំមិនមែនកំពុងតែភូតកុហកឡើយ នៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយថា គុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយ ម៉េចបានជាគាត់និយាយថាខ្ញុំមានការជំរុញចិត្តទៅវិញ? នៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំគ្រាន់តែមិនអាចគិតចេញប៉ុណ្ណោះ។

មានម្ដងនោះ អំឡុងពេលនៃការប្រជុំគ្នាជាមួយអ្នករួមការងាររបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំបានបើកបង្ហាញអំពីការយល់ច្រឡំរបស់ខ្ញុំចំពោះបងប្អូនប្រុសស្រី។ ខ្ញុំបាននិយាយម្ដងមួយៗ ពីហេតុផលដែលខ្ញុំគិតថាគុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយ៖ ឧទាហរណ៍ ខ្ញុំវាយអក្សរយឺត របៀបនៃការសរសេររបស់ខ្ញុំមិនល្អណាស់ណាទេ។ នៅពេលដែលពួកយើងសរសេរអត្ថបទ នោះដៃគូរបស់ខ្ញុំជាអ្នកវាយអត្ថបទ និងកែសម្រួល ហើយនៅពេលដែលវាពាក់ព័ន្ធនឹងកិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ នោះគាត់បានរកឃើញបញ្ហាពិតជាឆាប់រហ័ស ខណៈពេលដែលខ្ញុំយឺតជាងគាត់។ល។ បន្ទាប់ពីឮអ្វីដែលខ្ញុំបាននិយាយ អ្នកដឹកនាំរបស់ពួកយើងគឺ បងប្រុស លាវ បាននិយាយថា «ប្អូនស្រី តើផ្អែកលើរឿងទាំងនេះឬ ដែលពួកយើងវាស់ស្ទង់ថាគុណសម្បត្តិរបស់នរណាម្នាក់ខ្សោយ ឬអត់នោះ? តើវាស្របនឹងសេចក្ដីពិតឬទេ? តើវាស្របនឹងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឬទេ? ពួកយើងទាំងអស់សុទ្ធតែដឹងថា មនុស្សនៅក្នុងលោកិយផ្ដល់តម្លៃទៅលើអំណោយទាន និងខួរក្បាលខ្លាំងណាស់។ នរណាដែលរហ័សរហួន ច្បាស់ និងប៉ិនប្រសប់ក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហានៃលោកិយខាងក្រៅ គឺជាបុគ្គលដែលមានគុណសម្បត្តិល្អ ខណៈពេលដែលអស់អ្នកដែលនិយាយឆ្គង ល្ងង់ខ្លៅ និងមិនបានទទួលការអប់រំ ត្រូវបានគេមើលឃើញថាមានគុណសម្បត្តិខ្សោយ។ នោះគឺជារបៀបដែលពិភពលោកមើលវា។ ពួកយើងដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ គួរតែសម្លឹងមើលអ្វីៗដោយផ្អែកលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើពួកយើងបានស្វែងរកបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងបញ្ហានេះឬនៅ? តើផ្អែកលើអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់វាស់ស្ទង់ថា គុណសម្បត្តិរបស់មនុស្សល្អ ឬខ្សោយនោះ? ហើយតើអ្វីជាគុណសម្បត្តិល្អ និងគុណសម្បត្តិខ្សោយ?» ខ្ញុំគ្រវីក្បាល ហើយបងប្រុស លាវ បន្តធ្វើការប្រកបគ្នាថា៖ «សូមពួកយើងអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ 'តើពួកយើងវាស់ស្ទង់គុណសម្បត្តិរបស់មនុស្សតាមរបៀបណា? វិធីដ៏ត្រឹមត្រូវបំផុតក្នុងការវាស់ស្ទង់គុណសម្បត្តិរបស់ពួកគេ គឺអាស្រ័យលើកម្រិតដែលពួកគេយល់ពីសេចក្ដីពិត។ មនុស្សមួយចំនួនអាចរៀនសូត្រពីឯកទេសមួយចំនួនបានយ៉ាងលឿន ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេស្ដាប់ឮអំពីសេចក្ដីពិត នោះពួកគេប្រែជាច្របូកច្របល់ ហើយពួកគេងោកងុយ សេចក្ដីពិតនោះធ្វើឱ្យពួកគេទាល់គំនិត គ្មានអ្វីដែលពួកគេស្ដាប់ឮ ចូលទៅក្នុងខួរក្បាលទេ ហើយពួកគេក៏មិនយល់ពីអ្វីដែលពួកគេកំពុងតែស្ដាប់ឮដែរ នេះគឺជាគុណសម្បត្តិខ្សោយ។ ចំពោះមនុស្សមួយចំនួន អ្នកប្រាប់ពួកគេថា ពួកគេមានគុណសម្បត្តិខ្សោយ ហើយពួកគេមិនយល់ស្រប។ ពួកគេគិតថា ការទទួលបានការអប់រំខ្ពង់ខ្ពស់ និងមានចំណេះដឹង មានន័យថា ពួកគេមានគុណសម្បត្តិល្អ។ តើការអប់រំល្អ បញ្ជាក់ពីការមានគុណសម្បត្តិល្អឬទេ? វាមិនបញ្ជាក់ថាមានគុណសម្បត្តិល្អទេ។ គុណសម្បត្តិរបស់មនុស្ស ត្រូវបានវាស់ស្ទង់ដោយផ្អែកលើកម្រិតដែលពួកគេយល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្ដីពិត។ នេះគឺជាវិធីដ៏ត្រឹមត្រូវបំផុត និងមានបទដ្ឋានបំផុតក្នុងការវាស់ស្ទង់។ ការព្យាយាមវាស់ស្ទង់គុណសម្បត្តិរបស់មនុស្សម្នាក់តាមរយៈមធ្យោបាយផ្សេងៗ គឺគ្មានប្រយោជន៍ឡើយ។ មនុស្សមួយចំនួនពូកែនិយាយ និងគិតឃើញលឿន ហើយពួកគេពិតជាពូកែស្រុះស្រួលជាមួយអ្នកដទៃ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្ដាប់ការអធិប្បាយព្រះបន្ទូល នោះពួកគេមិនយល់អ្វីឡើយ។ នៅពេលដែលពួកគេនិយាយពីបទពិសោធ និងទីបន្ទាល់ផ្ទាល់ខ្លួន នោះពួកគេបើកឱ្យដឹងពីខ្លួនឯងគ្រាន់តែជាអ្នកឈ្លក់វង្វេងប៉ុណ្ណោះ ហើយគ្រប់គ្នាអាចមានអារម្មណ៍ថា ពួកគេគ្មានការយល់ដឹងខាងវិញ្ញាណឡើយ។ ទាំងនេះ មិនមែនជាមនុស្សដែលមានគុណសម្បត្តិល្អឡើយ' («ការយល់ពីសេចក្ដីពិតមានសារៈសំខាន់ចំពោះការបំពេញភារកិច្ចរបស់មនុស្សម្នាក់យ៉ាងសមស្រប» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ ចេញពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងនេះ ពួកយើងឃើញថា មិនថាគុណសម្បត្តិរបស់មនុស្សម្នាក់ល្អ ឬខ្សោយទេ គឺវាអាស្រ័យលើសមត្ថភាពរបស់ពួកគេក្នុងការយល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលអ្នកមិនជឿសំដៅលើទេ នៅពេលដែលពួកគេនិយាយថា នរណាម្នាក់មានគុណសម្បត្តិល្អ ឬមានអំណោយទាន និងឆ្លាតវៃនោះ។ មនុស្សដែលមានគុណសម្បត្តិល្អអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅពេលដែលពួកគេអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចប់ ពួកគេអាចរកឃើញមាគ៌ាដើម្បីអនុវត្ត និងចូលទៅក្នុងសេចក្ដីពិត ហើយអាចអនុវត្តស្របតាមអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់។ ម៉្យាងទៀត មានអស់អ្នកដែលហាក់ដូចជាឆ្លាតវៃ និងពូកែដោះស្រាយបញ្ហាក្នុងលោកិយខាងក្រៅ ប៉ុន្តែពួកគេសុញគំនិត ដរាបណាពួកគេប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សបែបនេះ មិនអាចត្រូវបាននិយាយថាមានគុណសម្បត្តិល្អឡើយ។ វាដូចទៅនឹងមនុស្សដែលទទួលបានការអប់រំ មានចំណេះដឹង មើលពីខាងក្រៅហាក់ដូចជាមានអំណោយទាន និងខួរក្បាលល្អ ប៉ុន្តែមិនអាចយល់ពីសេចក្ដីពិតនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ពួកគេមួយចំនួនថែមទាំងមានការយល់ឃើញគួរឱ្យអស់សំណើចទៅលើអ្វីៗទៀតផង។ ដូច្នេះហើយការទទួលបានការអប់រំខ្ពស់ រហ័សរហួន និងមានសមត្ថភាព មិនមែនតំណាងឱ្យគុណសម្បត្តិល្អឡើយ ហើយបទដ្ឋានទាំងនេះក៏មិនមែនជាការវាស់ស្ទង់នូវគុណសម្បត្តិរបស់នរណាម្នាក់ដែរ។ អ្វីដែលជាគន្លឹះគឺមនុស្សយល់ពីវិញ្ញាណឬអត់ ថាពួកគេអាចយល់ពីសេចក្ដីពិតឬអត់។ ពួកយើងមិនអាចពឹងផ្អែកលើការយល់ឃើញ និងការគិតស្រមៃផ្ទាល់ខ្លួន ដើម្បីវាស់ស្ទង់ថា គុណសម្បត្តិរបស់មនុស្សម្នាក់ល្អ ឬខ្សោយឡើយ!» ដោយឮបែបនេះ ភ្លាមៗនោះខ្ញុំបានឃើញពន្លឺ៖ វាបង្ហាញថាសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំគ្មានអ្វីក្រៅពីការយល់ឃើញ និងការគិតស្រមៃផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំឡើយ ពួកវាមិនស្របនឹងសេចក្ដីពិតឡើយ។

បន្ទាប់មក បងស្រីម្នាក់បានរកឃើញអត្ថបទព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ពីរចំណុច ហើយបានស្នើឱ្យខ្ញុំអានអត្ថបទព្រះបន្ទូលទាំងនោះ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងថា៖ «របៀបដែលព្រះជាម្ចាស់បង្កើតមនុស្ស មិនមែនអាស្រ័យលើពួកគេអាយុប៉ុន្មាន ពួកគេកើតក្នុងមជ្ឈដ្ឋានបែបណា ឬពួកគេមានទេពកោសល្យបែបណាឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ទ្រង់ប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សអាស្រ័យលើអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះសេចក្ដីពិត ហើយអាកប្បកិរិយានេះគឺទាក់ទងនឹងនិស្ស័យរបស់ពួកគេ។ ប្រសិនបើអ្នកមានអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវអំពីសេចក្ដីពិត ជាអាកប្បកិរិយានៃការទទួលយក និងការបន្ទាបខ្លួន នោះទោះបីជាអ្នកមានគុណសម្បត្តិខ្សោយក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែបំភ្លឺអ្នកដដែល ហើយអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកទទួលបានអ្វីមួយ។ ប្រសិនបើអ្នកមានគុណសម្បត្តិល្អ ប៉ុន្តែតែងតែក្រអឺតក្រទម គិតជានិច្ចថាអ្នកត្រឹមត្រូវ ហើយមិនសុខចិត្តទទួលយកអ្វីមួយដែលអ្នកផ្សេងនិយាយ ហើយតែងតែតតាំងនឹងវា នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនធ្វើកិច្ចការនៅក្នុងអ្នកឡើយ។ ទ្រង់នឹងមានបន្ទូលថា បុគ្គលនេះមាននិស្ស័យអាក្រក់ និងមិនមានតម្លៃក្នុងការទទួលបានអ្វីមួយឡើយ ហើយទ្រង់នឹងយកចេញនូវអ្វីដែលអ្នកធ្លាប់មានទៀតផង។ នេះគឺជាអ្វីដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថា ជាការត្រូវបានលាតត្រដាង» («មានតែតាមរយៈការអនុវត្តនូវសេចក្តីពិតប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចធ្វើឲ្យមនុស្សមានភាពជាមនុស្សធម្មតាបាន» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ «នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់អាចមានភាពម៉ឺងម៉ាត់ មានការទទួលខុសត្រូវ លះបង់ និងខិតខំធ្វើកិច្ចការ នោះកិច្ចការនឹងសម្រេចបានយ៉ាងប្រសើរ។ ជួនកាល អ្នកមិនមានដួងចិត្តបែបនេះទេ ហើយអ្នកមិនអាចស្វែងរក ឬរកឃើញកំហុសច្បាស់ដូចថ្ងៃនោះដែរ។ ពេលនោះ ប្រសិនបើមនុស្សមានដួងចិត្តបែបនេះ ដោយមានការបំផុសគំនិត និងការណែនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ នោះពួកគេនឹងអាចកំណត់បញ្ហាបាន។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដឹកនាំអ្នក ហើយឲ្យអ្នកមានការយល់ដឹងបែបដូច្នោះ ដោយអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកមានញាណដឹងថាអ្វីមួយខុស តែអ្នកមិនមានដួងចិត្តបែបនេះទេ អ្នកនៅតែអសមត្ថភាពក្នុងការកំណត់នូវបញ្ហាដដែល។ ដូច្នេះ តើនេះបង្ហាញពីអ្វី? វាបង្ហាញថា វាជាការសំខាន់ខ្លាំងណាស់ដែលមនុស្សត្រូវសហការ ដួងចិត្តរបស់ពួកគេមានសារៈសំខាន់ណាស់ ហើយកន្លែងដែលពួកគេតម្រង់គំនិត និងបំណងចិត្តរបស់ពួកគេទៅនោះ គឺសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ ព្រះជាម្ចាស់ពិនិត្យពិច័យ និងអាចមើលឃើញនូវអ្វីដែលមនុស្សមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេនៅពេលពួកគេបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់ពួកគេ ហើយថាតើពួកគេប្រើថាមពលអស់ប៉ុន្មាន។ វាចាំបាច់ខ្លាំងណាស់ដែលមនុស្សយកដួងចិត្ត និងកម្លាំងទាំងអស់របស់ពួកគេ បញ្ចូលទៅក្នុងអ្វីដែលពួកគេធ្វើ។ ការសហការក៏ជាធាតុផ្សំដ៏សំខាន់ដែរ។ ទាល់តែមនុស្សខិតខំដោយមិនមានការសោកស្តាយចំពោះកាតព្វកិច្ចដែលពួកគេបានបំពេញ និងកិច្ចការដែលពួកគេបានធ្វើ ហើយមិនជំពាក់នឹងព្រះជាម្ចាស់ នោះទើបពួកគេអាចនឹងធ្វើកិច្ចការដោយអស់ពីចិត្ត និងអស់ពីកម្លាំងកាយបាន» («វិធីដោះស្រាយបញ្ហាចំពោះការមិនយកចិត្តទុកដាក់ និងការធ្វើដើម្បីតែបង្រ្គប់កិច្ច នៅពេលអនុវត្តភារកិច្ចរបស់អ្នក» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះបងស្រីនោះបាននិយាយថា «ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញថា អាកប្បកិរិយារបស់ពួកយើង នៅពេលដែលបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកយើងគឺមានសារៈសំខាន់ណាស់ ពោលគឺវាពិតជាសំខាន់។ ប្រសិនបើពួកយើងមានចិត្តគំនិត ប្រសិនបើពួកយើងបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកយើងដោយអស់ពីចិត្ត អស់ពីកម្លាំង នោះព្រះជាម្ចាស់នឹងទតឃើញ ហើយនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះពួកយើងស្របទៅតាមអាកប្បកិរិយារបស់ពួកយើងចំពោះភារកិច្ច។ ទោះបីជាពួកយើងមានគុណសម្បត្តិខ្សោយក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែបំភ្លឺ និងណែនាំពួកយើងជានិច្ចដែរ។ ប្រសិនបើពួកយើងមានគុណសម្បត្តិល្អ ប៉ុន្តែពួកយើងមិនមានចិត្តគំនិតត្រឹមត្រូវ ហើយមិនចង់បង់ថ្លៃ និងសហការជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ឬប្រសិនបើពួកយើងក្រអឺតក្រទម និងគិតតែពីខ្លួនឯង ឬធ្វើកិច្ចការគ្រាន់តែដើម្បីទទួលបានកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ និងលាភសក្ការៈ នោះពួកយើងមិនត្រឹមតែមិនបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកយើងយ៉ាងសមរម្យប៉ុណ្ណោះទេ ពួកយើងថែមទាំងត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់បដិសេធទៀតផង។ នេះគឺជាសេចក្ដីសុចរិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើពួកយើងក្រឡេកមើលបងប្អូនប្រុសស្រីនៅជុំវិញពួកយើង តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកយើងឃើញថា ពួកគេមួយចំនួនមានគុណសម្បត្តិធម្មតា ប៉ុន្តែមានការជំរុញទឹកចិត្តដ៏ត្រឹមត្រូវក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ។ ដោយប្រឈមមុខនឹងការលំបាក នោះពួកគេទទួលយកដោយខ្លួនឯង ដើម្បីស្វែងរកសេចក្ដីពិត និងផ្ដោតលើច្រកចូលទៅក្នុងគោលការណ៍ ហើយពួកគេកាន់តែមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ។ ស្របពេលដែលមានបងប្អូនមួយចំនួន ដែលពួកយើងមើលទៅហាក់ដូចជាមានគុណសម្បត្តិល្អពិសេស និងមានការយល់ដឹងដ៏បរិសុទ្ធអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែពួកគេក្លែងក្លាយ ពេញចិត្តនឹងខ្លួនឯង មិនស្ដាប់ការណែនាំរបស់មនុស្សដទៃ ហើយយកសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជារបស់ខ្លួនឯង នៅពេលដែលពួកគេមានភាពជោគជ័យបន្តិចបន្តួចក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ។ ពួកគេអួតសម្ញែងខ្លួនឯងរាល់ពេលដែលពួកគេមានឱកាស ដោយពុះពារដើម្បីផលប្រយោជន៍ និងកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ។ ពួកគេមួយចំនួនរំខានកិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ និងត្រូវបានដកចេញពីសិទ្ធិបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួន។ ពួកគេមួយចំនួនក្លាយជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ បន្ទាប់ពីប្រព្រឹត្តទង្វើអាក្រក់ជាច្រើន ហើយត្រូវបានបណ្ដេញចេញពីក្រុមជំនុំ។ តថភាពទាំងនេះបង្ហាញពួកយើងថា គុណសម្បត្តិរបស់បុគ្គលម្នាក់ល្អ ឬខ្សោយ មិនត្រូវបានកំណត់ថាពួកគេត្រូវបានសរសើរដោយព្រះជាម្ចាស់ ឬអត់ឡើយ។ អ្វីដែលជាគន្លឹះគឺពួកគេតាមរកសេចក្ដីពិត និងបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេដោយចិត្ត និងគំនិតទាំងស្រុងរបស់ពួកគេឬអត់»។

បន្ទាប់មក បងប្អូនប្រុសស្រីបានប្រើប្រាស់បទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ដើម្បីនិយាយអំពីគ្រោះថ្នាក់ និងផលវិបាកនៃការកំណត់ខ្លួនឯងដោយផ្អែកលើការយល់ឃើញ និងការគិតស្រមៃផ្ទាល់ខ្លួន។ មានតែដូច្នោះទេ ទើបខ្ញុំដឹងថាការមិនយល់ពីសេចក្ដីពិតជារឿងឆ្កួតឡប់បែបណា។ ខ្ញុំមិនបានស្វែងរកសេចក្ដីពិតឡើយ ហើយផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានកំណត់ខ្លួនឯងថាមានគុណសម្បត្តិខ្សោយ តាមរយៈការរស់នៅដោយការយល់ឃើញ និងការគិតស្រមៃរបស់ខ្ញុំ ដល់ចំណុចដែលខ្ញុំតែងតែរុញភារកិច្ចដ៏លំបាកទៅឱ្យមនុស្សដទៃ។ ខ្ញុំមិនបានព្យាយាមបង្កើន ហើយខ្ញុំមិនបានពឹងពាក់លើព្រះជាម្ចាស់ ព្រមទាំងពិតជាមិនបានបង់ថ្លៃដើម្បីជម្នះឧបសគ្គទាំងនេះឡើយ ដែលថែមទាំងធ្វើឱ្យខ្ញុំមិនអាចបំពេញភារកិច្ចដែលខ្ញុំមានសមត្ថភាពបំពេញទៀតផង។ ខ្ញុំមិនត្រឹមតែមិនមានសមត្ថភាពនៃការបណ្ដុះបណ្ដាលដ៏ពិត ឬរីកចម្រើននៅក្នុងសេចក្ដីពិត និងនៅក្នុងជីវិតប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែការណ៍នេះបានជះឥទ្ធិពលដោយផ្ទាល់ទៅលើប្រសិទ្ធភាពនៃការបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំទៀតផង។ ខ្ញុំបានគិតអំពីបងស្រីដែលខ្ញុំធ្វើកិច្ចការជាមួយ គាត់រកឃើញបញ្ហាយ៉ាងលឿនដោយបែបណា។ ទោះបីជាបញ្ហានេះទាក់ទងទៅនឹងគុណសម្បត្តិដែលមានស្រាប់របស់គាត់ក៏ដោយ តែអ្វីដែលសំខាន់ជាងនោះគឺថា ដោយសារតែអាកប្បកិរិយាដ៏មានទំនួលខុសត្រូវ និងមានមនសិការរបស់គាត់ចំពោះភារកិច្ច នោះគាត់អាចពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយអាចប្រឈមនឹងការលំបាកនៅចំពោះមុខ នៅពេលដែលគាត់ជួបប្រទះពួកវា។ មានតែដូច្នោះទេ ទើបគាត់ត្រូវបានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបំភ្លឺ និងស្រាយបំភ្លឺ។ ចំណែកខ្ញុំវិញ បានព្យាយាមគេចចេញពីបញ្ហា នៅពេលដែលខ្ញុំជួបប្រទះពួកវា ហើយបានប្រើគុណសម្បត្តិខ្សោយធ្វើជាលេសដោះសា ដើម្បីដោះខ្លួនចេញពីបញ្ហា។ ខ្ញុំមិនបានពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ និងយកវាមកដាក់ក្នុងខ្លួន ដើម្បីព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហា ដោយការស្វែងរកសេចក្ដីពិតដែលពាក់ព័ន្ធឡើយ មានន័យថាខ្ញុំមិនអាចទទួលបានកិច្ចការនៃព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ។ ចេញពីការនេះ ខ្ញុំបានឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់យុត្តិធម៌ និងសុចរិតចំពោះគ្រប់យ៉ាង។ តាមរយៈការប្រកបគ្នា នោះខ្ញុំក៏បានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ពួកយើង ដោយផ្អែកលើអ្វីដែលពួកយើងមានសមត្ថភាព។ វាមិនមែនជាករណីដែលទ្រង់ «កៀងទាឱ្យឡើងទ្រើង» ឡើយ។ ខ្ញុំគួរតែធ្វើរឿងដែលត្រឹមត្រូវដោយខ្លួនឯង។ ផ្ទុយពីការផ្ដោតការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំគួរតែផ្ដោតតែទៅលើការប្រើប្រាស់កម្លាំងទាំងអស់របស់ខ្ញុំ ទៅក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំគួរតែស្វែងរក និងគិតពិចារណាអំពីគោលការណ៍នៃសេចក្ដីពិត រៀនសូត្រពីចំណុចខ្លាំងរបស់អ្នកដទៃ ស្ដាប់ការណែនាំរបស់មនុស្សដទៃ និងរួមបញ្ចូលវាទៅក្នុងអ្វីដែលខ្ញុំពិតជាអនុវត្ត ហើយមួយរយៈមក ខ្ញុំនឹងច្បាស់ជាទទួលបានផលប្រយោជន៍ និងរីកចម្រើនមិនខាន។

បន្ទាប់មក ការរិះគន់របស់បងស្រីនោះចំពោះខ្ញុំនៅបន្ទរក្នុងត្រចៀករបស់ខ្ញុំថា៖ «ខ្ញុំមិនដឹងថាការជំរុញទឹកចិត្តរបស់ប្អូនស្រីជាអ្វីទេ ដែលតែងតែធ្វើឱ្យប្អូនស្រីនៅតែបន្តរបៀបដែលគិតថា គុណសម្បត្តិរបស់ប្អូនស្រីខ្សោយ»។ គាត់និយាយត្រូវ ខ្ញុំតែងតែនិយាយយ៉ាងលឿនថា គុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយ។ តើការជំរុញចិត្ត និងនិស្ស័យពុករលួយអ្វីដែលកំពុងតែត្រួតត្រាខ្ញុំយ៉ាងសម្ងាត់?

ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំបានអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងនេះ៖ «អ្នកគប្បីត្រួតពិនិត្យខ្លួនឯងដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដើម្បីមើលថាតើ អ្នកជាមនុស្សត្រឹមត្រូវដែរឬទេ។ តើគោលដៅ និងបំណងរបស់អ្នក បង្កើតឡើងដោយមានរូបខ្ញុំនៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកដែរឬទេ? តើសម្ដីដែលអ្នកបាននិយាយ និងសកម្មភាពដែលអ្នកបានធ្វើ គឺនៅក្នុងវត្តមានរបស់ខ្ញុំមែនទេ? ខ្ញុំត្រួតពិនិត្យលើការគិត និងគំនិតទាំងអស់របស់អ្នក។ តើអ្នកមិនមានអារម្មណ៍ខុសទេឬអី? អ្នកលាក់បាំងទឹកមុខដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃឃើញថាអ្នកមិនអី ហើយអ្នកធ្វើដូចជាអ្នកមានការរាប់ខ្លួនឯងជាសុចរិត។ អ្នកធ្វើបែបនេះដើម្បីការពារខ្លួនឯង។ អ្នកធ្វើបែបនេះដើម្បីលាក់បាំងអំពើអាក្រក់របស់អ្នក ហើយអ្នកគិតសូម្បីតែផ្លូវដើម្បីរុញច្រានអំពើអាក្រក់នោះទម្លាក់លើអ្នកដទៃ។ ពិតជាអំពើក្បត់ដែលមាននៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នកមែន!» («ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាលពីដើមដំបូង» ជំពូកទី ១៣ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ បន្ទាប់ពីអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមឆ្លុះបញ្ចាំងពីខ្លួនឯង៖ នៅពេលដែលប្រឈមមុខនឹងភារកិច្ចដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់ធ្វើពីមុនមក នោះរឿងដំបូងដែលខ្ញុំធ្វើគឺប្រាប់បងប្អូនប្រុសស្រីដទៃទៀតថា គុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយ ដោយសារតែខ្ញុំខ្លាចពួកគេគិតថាខ្ញុំអន់ បើខ្ញុំមិនអាចបំពេញភារកិច្ចបានល្អ។ ខ្ញុំធ្វើបែបនេះដើម្បីផលប្រយោជន៍នៃកេរ្ដិ៍ឈ្មោះ និងឋានៈផ្ទាល់ខ្លួន។ អត្ថន័យគឺថា បើខ្ញុំធ្វើវាមិនបានល្អ វាមិនមែនជាកំហុសរបស់ខ្ញុំឡើយ។ វាមិនមែនដោយសារតែខ្ញុំមិនបានប្រើប្រាស់កម្លាំងទាំងអស់របស់ខ្ញុំទៅលើវានោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារវាហួសពីគុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះការលំបាកណាមួយនៅក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ នោះខ្ញុំមិនចង់រងទុក្ខ និងបង់ថ្លៃដើម្បីប្រឈមនឹងបញ្ហាដែលនៅចំពោះមុខឡើយ។ ខ្ញុំក៏ភ័យខ្លាចចំពោះទំនួលខុសត្រូវផងដែរ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រើគុណសម្បត្តិខ្សោយរបស់ខ្ញុំធ្វើជាលេសដោះសា ដើម្បីរុញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំទៅឱ្យអ្នកផ្សេងទៀត ដើម្បីធ្វើឱ្យពួកគេគិតថាខ្ញុំមានហេតុផល និងស្គាល់ពីខ្លួនឯង។ ស្ទើរតែគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំត្រូវរងទុក្ខនូវការលំបាក និងត្រូវបង់ថ្លៃ ឬខ្ញុំត្រូវទទួលខុសត្រូវមួយចំនួន នោះខ្ញុំដកថយ។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំកំពុងតែរស់នៅតាមទស្សនៈអន្តរបុគ្គលរបស់សាតាំងអំពី «មនុស្សដែលយល់ដឹងពីស្ថានការ គឺពូកែខាងការពារខ្លួនឯង ដោយស្វះស្វែងដើម្បីតែគេចវេះពីកំហុសនានា។» វាហាក់ដូចជារឿងឆ្លាតវៃក្នុងការប្រើប្រាស់មធ្យោបាយទុច្ចរិតដើម្បីគេចចេញពីទំនួលខុសត្រូវ ប៉ុន្តែតាមពិត ខ្ញុំបានខកខានឱកាសជាច្រើនដើម្បីស្វែងរក និងយល់ពីសេចក្ដីពិត។ តាមពិត គុណសម្បត្តិដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់ពួកយើងម្នាក់ៗគឺស័ក្ដិសមសម្រាប់គោលបំណង។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានប្រើអស់ពីចិត្ត អស់ពីកម្លាំងរបស់ខ្ញុំ ដោយផ្អែកលើអ្វីដែលខ្ញុំអាចសម្រេចបាន ដើម្បីទទួលបានកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំឱ្យបានល្អឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំតែងតែប្រើគុណសម្បត្តិខ្សោយរបស់ខ្ញុំធ្វើជាលេសដោះសាក្នុងការមិនអនុវត្តសេចក្ដីពិត ដើម្បីប្រើល្បិចកល និងបោកបញ្ឆោតព្រះជាម្ចាស់។ តើនេះមិនមែនមានល្បិចកល និងអាក្រក់ណាស់ទេឬ? ដូច្នេះហើយ ធ្វើដូចម្ដេចទើបព្រះជាម្ចាស់ដឹកនាំខ្ញុំបាន?

ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងថា៖ «'បើទោះបីជាគុណសម្បត្តិខ្ញុំទាបក្ដី ក៏ខ្ញុំមានដួងចិត្តស្មោះដែរ។' នៅពេលមនុស្សភាគច្រើនស្ដាប់ឮឃ្លានេះ ពួកគេមានអារម្មណ៍ល្អ មែនទេ? បញ្ហានេះពាក់ព័ន្ធនឹងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស។ តើសេចក្ដីតម្រូវជាអ្វីទៅ? ប្រសិនបើមនុស្សខ្វះគុណសម្បត្តិនេះ វាមិនមែនជាចុងបញ្ចប់នៃផែនដីទេ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវមានដួងចិត្តស្មោះ ហើយដួងចិត្តស្មោះនេះនឹងអាចទទួលបានការសរសើរពីព្រះជាម្ចាស់។ មិនថាស្ថានភាពរបស់អ្នកបែបណាទេ អ្នកត្រូវធ្វើជាមនុស្សស្មោះត្រង់ និយាយត្រង់ និងប្រព្រឹត្តដោយទៀងត្រង់ អាចបំពេញភារកិច្ចរបស់អ្នកដោយអស់ពីចិត្ត និងគំនិត និងមានភាពស្មោះត្រង់ ហើយអ្នកមិនត្រូវគេចវេះពីការងាររបស់អ្នក ពុតត្បុត ឬបោកបញ្ឆោត មានកលល្បិច ព្យាយាមឱ្យពូកែជាងគេ ឬនិយាយត្រឡប់ចុះត្រឡប់ឡើងនោះទេ។ អ្នកត្រូវជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្រឡាញ់សេចក្ដីពិត និងស្វែងរកសេចក្ដីពិត។ ... តើការសម្ដែងចេញរបស់មនុស្សស្មោះត្រង់មានអ្វីខ្លះ? ចំណុចសំខាន់នៃបញ្ហានេះ គឺត្រូវអនុវត្តសេចក្ដីពិតនៅគ្រប់កិច្ចការទាំងអស់។ ប្រសិនបើអ្នកនិយាយថាអ្នកស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែអ្នកតែងតែទុកព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនសំខាន់ដូចការគិតរបស់អ្នក និងធ្វើអ្វីតាមអ្នកចង់ ដូច្នេះតើនេះជាការសម្ដែងចេញរបស់មនុស្សស្មោះត្រង់មែនទេ? អ្នកនិយាយថា៖ 'គុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំទាប ប៉ុន្តែខ្ញុំមានដួងចិត្តស្មោះត្រង់។' ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលមានភារកិច្ចឱ្យអ្នកធ្វើ អ្នកខ្លាចរងទុក្ខលំបាក ឬខ្លាចថាប្រសិនបើអ្នកមិនបានបំពេញភារកិច្ចឱ្យបានល្អទេ អ្នកនឹងត្រូវទទួលខុសត្រូវ ដូច្នេះ អ្នកយកលេសដោះសាដើម្បីឱ្យរួចផុតពីការទទួលខុសត្រូវ និងណែនាំឱ្យអ្នកដទៃធ្វើវាវិញ។ តើនេះគឺជាការសម្ដែងចេញរបស់មនុស្សស្មោះត្រង់មែនទេ? ច្បាស់ណាស់ វាមិនមែននោះទេ។ ដូច្នេះ តើមនុស្សស្មោះត្រង់គប្បីមានអាកប្បកិរិយាបែបណា? ពួកគេគប្បីទទួលយក និងស្ដាប់បង្គាប់ ហើយបន្ទាប់មក ពួកគេលះបង់ទាំងស្រុងក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេ ទៅតាមសមត្ថភាពរបស់ពួកគេ ដោយខិតខំបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ការនេះត្រូវបានសម្ដែងចេញឱ្យឃើញតាមវិធីជាច្រើន។ វិធីមួយគឺថា អ្នកគប្បីទទួលយកភារកិច្ចរបស់អ្នកដោយភាពស្មោះត្រង់ មិនត្រូវគិតអំពីអ្វីផ្សេងឡើយ ហើយមិនត្រូវមិនចាប់អារម្មណ៍នឹងកិច្ចការនោះទេ។ មិនត្រូវរៀបចំផែនការដើម្បីប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ។ នេះគឺជាការបើកសម្ដែងអំពីភាពស្មោះត្រង់។ វិធីមួយទៀត គឺការដាក់ចិត្តដាក់កាយធ្វើវាតែម្ដង។ អ្នកនិយាយថា៖ 'នេះគឺអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន។ ខ្ញុំនឹងខំប្រឹងប្រែងធ្វើវា និងទុកឱ្យព្រះជាម្ចាស់ជាអ្នកសម្រេចវាទាំងស្រុង។' តើនេះមិនមែនជាការសម្ដែងចេញអំពីភាពស្មោះត្រង់ទេឬ? អ្នកបានលះបង់អ្វីទាំងអស់ដែលអ្នកមាន និងអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអ្នកធ្វើ។ នេះគឺជាការសម្ដែងចេញអំពីភាពស្មោះត្រង់» («មនុស្សអាចអរសប្បាយបានដោយពិតប្រាកដ លុះត្រាណាតែមានភាពស្មោះត្រង់» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានផ្ដល់នូវមាគ៌ាដល់ខ្ញុំក្នុងការអនុវត្ត៖ ព្រះជាម្ចាស់មិនខ្វល់ថា គុណសម្បត្តិរបស់មនុស្សល្អ ឬខ្សោយឡើយ។ អ្វីដែលជាគន្លឹះគឺថា ពួកគេមានចិត្តដែលស្មោះត្រង់ឬអត់ ថាពួកគេអាចទទួលយកសេចក្ដីពិត និងយកវាទៅអនុវត្តឬអត់។ ទោះបីជាគុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយ ហើយខ្ញុំយល់ពីសេចក្ដីពិតយឺតជាងគេបន្តិចក៏ដោយ បើចិត្តរបស់ខ្ញុំស្មោះត្រង់ ហើយខ្ញុំតាមរកជានិច្ចនូវសេចក្ដីពិត ដើម្បីដោះស្រាយនិស្ស័យដ៏ពុករលួយរបស់ខ្ញុំ ខណៈពេលដែលខ្ញុំបំពេញភារកិច្ច បើខ្ញុំធ្វើគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ដើម្បីអនុវត្តនូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ នោះខ្ញុំនឹងទទួលបានការណែនាំ និងព្រះពររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនឹងអាចយល់ពីសេចក្ដីពិតបន្ដិចម្ដងៗ។ ពេលដែលខ្ញុំចូលទៅក្នុងសេចក្ដីពិត នោះខ្ញុំនឹងអាចបំពេញភាពខ្វះខាតរបស់ខ្ញុំពាក់ព័ន្ធនឹងគុណសម្បត្តិខ្សោយរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំនឹងយល់ និងឃើញអ្វីៗកាន់តែប្រសើរឡើង។ បន្ទាប់ពីយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំចាប់ផ្ដើមពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឱ្យកាន់តែប្រសើរនៅពេលដែលខ្ញុំបំពេញភារកិច្ច។ ខ្ញុំលែងផ្ទុកផ្ដាក់អ្វីៗដែលមិនច្បាស់ចំពោះខ្ញុំ ដែលខ្ញុំមិនយល់ ទៅឱ្យមនុស្សដទៃទៀតហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីស្វែងរក និងធ្វើវាដោយខ្លួនឯង។ អរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់! នៅពេលដែលខ្ញុំបានអនុវត្តតាមព្រះជាម្ចាស់បង្គាប់ ខ្ញុំក៏អាចមើលឃើញបញ្ហានៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំផងដែរ ហើយទោះបីជាមានពេលខ្លះ នៅពេលដែលខ្ញុំមិនច្បាស់ចំពោះបញ្ហាស្មុគស្មាញនានា តាមរយៈការស្រាវជ្រាវរកគោលការណ៍នៃសេចក្ដីពិតជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រី នោះខ្ញុំច្បាស់អំពីបញ្ហាទាំងនោះ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ធូរស្រាល និងស្រឡះខ្លួនជាងមុន នៅពេលដែលខ្ញុំបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ។

សូមអរគុណចំពោះការឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍អំពីមជ្ឈដ្ឋានដែលព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានទទួលចំណេះដឹងមួយចំនួនពីសេចក្ដីពុករលួយ និងចំណុចខ្វះខាតរបស់ខ្ញុំ និងដឹងពីរបៀបដើម្បីប្រឈមនឹងបញ្ហាដែលពាក់ព័ន្ធនឹងគុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងតែបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងអតីតកាល នោះខ្ញុំមិនបានផ្ដោតលើការស្វែងរកសេចក្ដីពិតឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនបានព្យាយាមដោះស្រាយនិស្ស័យដ៏ពុករលួយរបស់ខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំតែងតែមើលឃើញអ្វីៗតាមរយៈការយល់ឃើញ និងការគិតស្រមៃផ្ទាល់ខ្លួនជានិច្ច ដែលនាំឱ្យខ្ញុំតែងតែកម្រិតខ្លួនឯង និងព្យាយាមគេចចេញពីអ្វីៗ ដោយនិយាយថាគុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំខ្សោយ។ ការបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំគឺពេញដោយភាពខ្ជីខ្ជា ខ្ញុំបានរារាំងកិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ ហើយបានរងទុក្ខនូវការបាត់បង់នៅក្នុងជីវិតខ្លួនឯង។ ពេលនេះ ខ្ញុំយល់ថាគុណសម្បត្តិរបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា ត្រូវបានកំណត់ទុកជាមុនដោយព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាផ្នែកមួយនៃបំណងព្រះហឫទ័យដ៏មានសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំមិនគួរត្រូវបានបន្ទច់បង្អាក់ដោយសារគុណសម្បត្តិរបស់ខ្ញុំល្អ ឬខ្សោយឡើយ។ នៅថ្ងៃអនាគត ខ្ញុំនឹងព្យាយាមស្វែងរកសេចក្ដីពិតនៅក្នុងរបស់សព្វសារពើ ធ្វើសកម្មភាពដោយគោលការណ៍ និងធ្វើជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្មោះត្រង់ដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់។