ខ្ញុំធ្លាប់បានអញ្ជើញមនុស្សម្នាក់ធ្វើជាភ្ញៀវមកដំណាក់របស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែដោយសារការត្រាស់ហៅរបស់ខ្ញុំនេះ គេបែរជារត់ទៅនេះរត់ទៅនោះ ហាក់ដូចជាខ្ញុំមិនមែនអញ្ជើញគេជាភ្ញៀវទេ តែដូចខ្ញុំយកគេទៅកន្លែងប្រហារជីវិតដូច្នោះដែរ។ ហេតុនេះហើយទើបដំណាក់របស់ខ្ញុំត្រូវទុកទំនេរចោល ដ្បិតមនុស្សតែងតែគេចចេញពីខ្ញុំ ហើយតែងតែមានការប្រយ័ត្នប្រយែងចំពោះខ្ញុំជានិច្ច។ ទង្វើនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំគ្មានមធ្យោបាយក្នុងការបំពេញកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ និយាយឱ្យចំទៅគឺ ខ្ញុំបានដកអាហារដែលខ្ញុំបានចម្អិនទុកសម្រាប់ពួកគេនោះមកវិញ ដ្បិតមនុស្សមិនចង់ហូបអាហារនេះទេ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏មិនបានបង្ខំពួកគេនោះដែរ។ ប៉ុន្តែភ្លាមៗនោះ ស្រាប់តែមនុស្សឃើញថាខ្លួនគេត្រូវរងទុក្ខដោយសេចក្ដីស្រេកឃ្លាន ដូច្នេះ ពួកគេក៏មកគោះទ្វាររបស់ខ្ញុំ ទូលសុំឱ្យខ្ញុំជួយ។ ពេលឃើញគេស្ថិតក្នុងស្ថានភាពលំបាកខ្លាំងបែបនេះ តើខ្ញុំអាចមិនសង្គ្រោះពួកគេយ៉ាងដូចម្ដេចបានទៅ? ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បានរៀបចំអាហារសម្រាប់មនុស្សម្ដងទៀត ដើម្បីឱ្យគេអាចបរិភោគបាន ហើយនៅពេលនោះឯង ដែលគេមានអារម្មណ៍ដឹងថា ខ្ញុំគួរឱ្យកោតសរសើរខ្លាំងប៉ុនណា ម្ល៉ោះហើយ គេក៏មកពឹងផ្អែកលើខ្ញុំ។ បន្ដិចម្ដងៗ ដោយសារអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំចំពោះពួកគេ នោះពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមស្រឡាញ់ខ្ញុំ «ដោយគ្មានសំចៃទុក» ហើយពួកគេលែងសង្ស័យថា ខ្ញុំនឹងបញ្ជូនពួកគេទៅ «កន្លែងបូជាសព» ទៀតហើយ ដ្បិតនោះមិនមែនជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ទាល់តែមនុស្សបានឃើញពីព្រះទ័យរបស់ខ្ញុំ ទើបមនុស្សពឹងផ្អែកលើខ្ញុំដោយពិតប្រាកដ ដែលនេះបង្ហាញថា ពួកគេមានការ «ប្រយ័ត្នប្រយែង» ខ្លាំងណាស់។ ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំមិនបានប្រយ័ត្នប្រយែងចំពោះមនុស្សដោយសារការបោកបញ្ឆោតរបស់ពួកគេនោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានធ្វើឱ្យមនុស្សរំជួលចិត្តដោយការឱបក្រសោបដ៏កក់ក្ដៅរបស់ខ្ញុំ។ តើនេះមិនមែនជាអ្វីដែលខ្ញុំកំពុងធ្វើនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាអ្វីដែលបានបង្ហាញឱ្យឃើញតាមរយៈមនុស្សនៅក្នុងដំណាក់កាលបច្ចុប្បន្ននេះទេឬអី? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេអាចធ្វើបែបនេះបាន? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមានមនោសញ្ចេតនាបែបនេះ? តើនោះដោយសារពួកគេស្គាល់ខ្ញុំពិតប្រាកដឬយ៉ាងណា? តើនោះដោយសារពួកគេពិតជាមានសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្មានព្រំដែនចំពោះខ្ញុំមែនឬយ៉ាងណា? ខ្ញុំមិនបង្ខំនរណាម្នាក់ឱ្យស្រឡាញ់ខ្ញុំឡើយ ខ្ញុំគ្រាន់តែឱ្យពួកគេមានសេរីភាពអាចជ្រើសរើសតាមចិត្តខ្លួនគេប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងរឿងនេះ ខ្ញុំមិនបានជ្រៀតជ្រែកនោះទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនបានជួយពួកគេក្នុងការសម្រេចពីវាសនារបស់ពួកគេដែរ។ មនុស្សបានតាំងចិត្តរបស់ខ្លួននៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំ ពួកគេបានបង្ហាញការតាំងចិត្តនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំ ឱ្យខ្ញុំបានពិនិត្យមើល ហើយនៅពេលខ្ញុំទាញស្រាយថង់ដែលមាន «ការតាំងចិត្តរបស់មនុស្ស» ក្នុងនោះ ខ្ញុំក៏បានទតឃើញអ្វីៗនៅខាងក្នុងនោះ ទោះបីជារញ៉េរញ៉ៃបន្តិចមែន តែក៏មានចំនួន «ច្រើនក្រាស់ក្រែល» ណាស់ដែរ។ មនុស្សបើកភ្នែកធំៗសំឡឹងមកខ្ញុំ ដោយភ័យខ្លាចជាខ្លាំងថា ខ្ញុំនឹងដកការតាំងចិត្តរបស់ពួកគេក្រវាត់ចោល។ ប៉ុន្តែដោយសារមនុស្សមានភាពទន់ខ្សោយ ខ្ញុំមិនបានធ្វើការជំនុំជម្រះតាំងពីដើមដំបូងនោះទេ តែផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានចង់ថង់នោះបិទវិញ រួចបន្តធ្វើកិច្ចការដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើតទៅទៀត។ ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សមិនបានចូលទៅក្នុងការណែនាំរបស់ខ្ញុំដោយសារកិច្ចការរបស់ខ្ញុំឡើយ តែពួកគេនៅបន្តខ្វាយខ្វល់នឹងខ្លួនឯង ខ្វល់ថាតើការតាំងចិត្តរបស់ពួកគេនោះ ទទួលបានការលើកសរសើរពីខ្ញុំឬអត់។ ខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចការជាច្រើន និងបានថ្លែងព្រះបន្ទូលជាច្រើន ប៉ុន្តែមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សនៅតែមិនអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំបានដដែល ដូច្នេះហើយ រាល់សកម្មភាពភាន់ច្រឡំរបស់ពួកគេ សុទ្ធតែធ្វើឱ្យខ្ញុំវិលមុខណាស់។ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេតែងមិនយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ និងតែងធ្វើអ្វីប្រញាប់ប្រញាល់តាមចិត្តចង់បែបនេះ? តើខួរក្បាលរបស់ពួកគេទទួលរងការប៉ះទង្គិចមែនទេ? តើអាចថាពួកគេមិនយល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំឬយ៉ាងណា? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេតែងធ្វើអ្វីដោយភ្នែកសំឡឹងត្រង់ទៅមុខ តែមិនព្រមត្រួសត្រាយផ្លូវ និងធ្វើជាគំរូសម្រាប់មនុស្សនាពេលអនាគតទៅវិញ? តើមាននរណាបានធ្វើជាគំរូមុខពេត្រុសដែរឬទេ? តើការរស់រានរបសពេត្រុសមិនមែនដោយសារការណែនាំរបស់ខ្ញុំទេឬអី? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សសព្វថ្ងៃមិនអាចធ្វើបែបនេះបាន? បន្ទាប់ពីមានគំរូដើម្បីយកតម្រាប់តាមហើយ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេនៅតែមិនអាចធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំបានទៀត? នេះបង្ហាញថា មនុស្សនៅតែគ្មានទំនុកចិត្តលើខ្ញុំដដែល ម្ល៉ោះហើយទើបនាំឱ្យមានស្ថានភាពវេទនាដូចសព្វថ្ងៃនេះ។

ខ្ញុំសប្បាយព្រះទ័យពេលទតមើលបក្សីតូចៗហោះហើរនៅលើមេឃ។ ថ្វីដ្បិតតែពួកវាមិនបានតាំងចិត្តនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំ និងគ្មានពាក្យពេចន៍ «ថ្វាយ» ដល់ខ្ញុំក្ដី ក៏ពួកវាត្រេកអរសប្បាយនៅក្នុងពិភពដែលខ្ញុំបានប្រទានដល់ពួកវាដែរ។ ចំណែកមនុស្សវិញ មិនអាចធ្វើបែបនេះបានឡើយ ទឹកមុខរបស់ពួកគេពោរពេញដោយភាពស្រងូតស្រងាត់។ តើមកពីខ្ញុំជំពាក់បំណុលដែលមិនអាចសងគេបានឬយ៉ាងណា? ហេតុអ្វីបានជាមុខរបស់ពួកគេតែងមានស្នាមទឹកភ្នែកជាប់ជានិច្ចបែបនេះ? ខ្ញុំកោតសរសើរដល់ផ្កាលីលីដែលរីកស្គុះស្គាយនៅលើភ្នំ។ ផ្កានិងស្មៅជាច្រើនក៏ដុះពេញនៅលើទីជម្រាលភ្នំ ប៉ុន្តែមានតែផ្កាលីលីទេ ដែលបន្ថែមរស្មីដល់សិរីល្អរបស់ខ្ញុំនៅលើផែនដីនេះ នៅមុនពេលនិទាឃរដូវមកដល់។ តើមនុស្សអាចធ្វើបែបនេះបានទេ? តើពួកគេអាចធ្វើបន្ទាល់ថ្វាយដល់ខ្ញុំនៅលើផែនដីនេះ មុនពេលដែលខ្ញុំយាងត្រឡប់មកវិញបានទេ? តើពួកគេអាចលះបង់ខ្លួនដើម្បីព្រះនាមរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងប្រទេសនៃនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនេះបានទេ? ហាក់ដូចជាព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំ ត្រូវផ្សាយទៅដល់មនុស្សក្នុងពេលដែលសេចក្ដីតម្រូវផ្សេងៗទៅដល់ដែរ ហើយដោយសារសេចក្ដីតម្រូវទាំងនេះហើយទើបពួកគេស្អប់ខ្ពើមខ្ញុំ។ ពួកគេកោតខ្លាចព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ព្រោះរូបកាយរបស់ពួកគេទន់ខ្សោយណាស់ ហើយជាទូទៅ ពួកគេមិនអាចសម្រេចតាមអ្វីដែលខ្ញុំសុំឱ្យគេធ្វើនោះទេ។ នៅពេលខ្ញុំបើកព្រះឱស្ឋរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំទតឃើញមនុស្សនៅលើផែនដីរត់ប្រសាចទៅគ្រប់ទិសទី ហាក់ដូចជាកំពុងព្យាយាមរត់គេចចេញពីភាពអត់ឃ្លានដូច្នោះដែរ។ នៅពេលខ្ញុំខ្ទប់ព្រះភ័ក្ត្រ ហើយនៅពេលខ្ញុំបង្វែរអង្គខ្ញុំ មនុស្សស្រាប់តែភ័យស្លន់ស្លោមួយរំពេច។ ពួកគេមិនដឹងថាត្រូវធ្វើបែបណានោះទេ ដ្បិតពួកគេខ្លាចខ្ញុំយាងចាកចេញទៅ។ នៅក្នុងសញ្ញាណរបស់ពួកគេ នៅថ្ងៃដែលខ្ញុំនឹងយាងចាកចេញទៅ គឺថ្ងៃនោះហើយដែលគ្រោះមហន្តរាយនឹងធ្លាក់ពីលើមេឃមក ជាថ្ងៃដែលត្រូវចាប់ផ្ដើមការដាក់ទោសលើពួកគេ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើគឺផ្ទុយស្រឡះពីសញ្ញាណរបស់មនុស្ស។ ខ្ញុំមិនដែលធ្វើអ្វីតាមសញ្ញាណរបស់មនុស្សម្ដងណាឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនដែលឱ្យសញ្ញាណរបស់ពួកគេស្របគ្នាជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ។ ពេលដែលខ្ញុំធ្វើការ នោះច្បាស់ណាស់ជាពេលដែលមនុស្សត្រូវលាតត្រដាងមិនខាន។ អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតថា សកម្មភាពរបស់ខ្ញុំមិនអាចវាស់វែងតាមរយៈសញ្ញាណរបស់មនុស្សបានឡើយ។ ចាប់តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់រុករកឃើញ «ទ្វីបថ្មី» នៅក្នុងកិច្ចការដែលខ្ញុំធ្វើឡើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់យល់ពីច្បាប់ដែលខ្ញុំអនុវត្តឡើយ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ត្រួសត្រាយផ្លូវថ្មីនោះដែរ។ ដូច្នេះ មនុស្សសព្វថ្ងៃនេះ នៅតែមិនអាចចូលទៅកាន់ផ្លូវត្រូវដដែល។ ពួកគេនៅមានចំណុចខ្វះខាតនេះឯង ម្ល៉ោះហើយពួកគេគប្បីចូលទៅក្នុងចំណុចនេះ។ ចាប់តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតលោកីយ៍រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនដែលចាប់ផ្ដើមគ្រោងការបែបនេះពីមុនមកទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែបន្ថែមផ្នែកថ្មីមួយចំនួនទៅក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំនៅគ្រាចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះ។ តែទោះបីស្ថិតក្នុងស្ថានភាពជាក់ស្ដែងបែបនេះក្ដី ក៏មនុស្សនៅតែមិនអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំបានដដែល។ តើនេះមិនមែនជាអ្វីដែលពួកគេខ្វះខាតពិតប្រាកដទេឬអី?

បន្ទាប់ពីខ្ញុំចូលទៅក្នុងកិច្ចការថ្មី ខ្ញុំក៏មានសេចក្ដីតម្រូវថ្មីៗចំពោះមនុស្សដែរ។ សម្រាប់មនុស្ស ហាក់ដូចជាសេចក្ដីតម្រូវកាលពីមុន គ្មានប្រសិទ្ធិភាពដូច្នោះដែរ ហេតុនេះហើយទើបគេភ្លេចពីសេចក្ដីតម្រូវទាំងនោះ។ តើខ្ញុំធ្វើការតាមមធ្យោបាយថ្មីអ្វីដែរ? តើខ្ញុំបានសុំអ្វីខ្លះពីមនុស្ស? មនុស្សខ្លួនឯង អាចវាស់ស្ទង់បានហើយថាតើអ្វីដែលពួកគេបានធ្វើកាលពីមុននោះ ស្របតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំឬអត់ និងថាតើសកម្មភាពរបស់ពួកគេ ស្ថិតនៅក្នុងព្រំដែនដែលខ្ញុំបានសុំឬអត់។ មិនចាំបាច់ឱ្យខ្ញុំត្រួតពិនិត្យអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងលើបុគ្គលម្នាក់ៗនោះទេ ព្រោះពួកគេមានការយល់ដឹងពីកម្ពស់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេហើយ ដូច្នេះ នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ពួកគេដឹងច្បាស់ពីទំហំដែលពួកគេអាចធ្វើបាន ហើយមិនចាំបាច់ឱ្យខ្ញុំប្រាប់ពួកគេឱ្យច្បាស់លាស់នោះទេ។ ពេលខ្ញុំមានព្រះបន្ទូល ប្រហែលមានអ្នកខ្លះនឹងជំពប់ជើងដួលផងក៏មិនដឹង ដូច្នេះ ខ្ញុំបានចៀសវាងមិនថ្លែងព្រះបន្ទូលត្រង់ផ្នែកនេះ ដើម្បីបង្ការក្រែងលោមនុស្សប្រែជាទន់ខ្សោយ ដោយសារបន្ទូលខ្ញុំ។ តើនេះមិនមែនមានប្រយោជន៍កាន់តែច្រើនដល់ការដេញតាមរបស់មនុស្សទេឬអី? តើនេះមិនមែនមានប្រយោជន៍កាន់តែច្រើនដល់ការរីកចម្រើនរបស់មនុស្សទេឬអី? តើនរណាដែលមិនចង់បំភ្លេចអតីតកាលរបស់ខ្លួន ហើយខំប្រឹងប្រែងទៅមុខទៀតនោះ? ដោយសារតែ «ការគិតគូរមិនដិតដល់» របស់ខ្ញុំ ទើបខ្ញុំមិនដឹងថាតើមនុស្សយល់ឬអត់ថា មធ្យោបាយដែលខ្ញុំថ្លែងព្រះបន្ទូលនេះ បានចូលក្នុងពិភពថ្មីរួចហើយ។ លើសពីនេះទៅទៀត ព្រោះតែខ្ញុំ «ជាប់រវល់» នឹងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំខ្លាំងពេក ទើបខ្ញុំគ្មានពេលសួរមនុស្សថាតើពួកគេយល់ពីសំនៀងដែលខ្ញុំថ្លែងព្រះបន្ទូលនោះឬអត់។ ដូច្នេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែសុំឱ្យមនុស្សយល់ពីខ្ញុំឱ្យបានច្រើនជាងនេះប៉ុណ្ណោះ។ ព្រោះតែខ្ញុំ «ជាប់រវល់» នឹងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំខ្លាំងពេក ទើបខ្ញុំមិនអាចទៅទតមើលនៅមូលដ្ឋានដែលខ្ញុំបំពេញកិច្ចការដោយផ្ទាល់ ដើម្បីដឹកនាំមនុស្ស ដូច្នេះហើយ ទើបខ្ញុំមាន «ការយល់ដឹងតិចតួច» អំពីពួកគេ។ សរុបសេចក្ដីមក ពេលនេះ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមដឹកនាំមនុស្សឱ្យចូលទៅក្នុងការចាប់ផ្ដើមថ្មី និងចូលទៅក្នុងវិធីសាស្ត្រថ្មីជាផ្លូវការ ដោយមិនខ្វល់ពីអ្វីផ្សេងទៀតឡើយ។ តាមរយៈព្រះសូរសៀងទាំងអស់របស់ខ្ញុំ មនុស្សបានឃើញពីភាពកំប្លុកកំប្លែង ការលេងសើច ហើយជាពិសេស គឺសំនៀងចំអកខ្លាំងៗនៅក្នុងបន្ទូលដែលខ្ញុំបានថ្លែងមក។ ដូច្នេះ ភាពចុះសម្រុងគ្នារវាងខ្ញុំផ្ទាល់ និងមនុស្ស ត្រូវប៉ះពាល់ទាំងមិនដឹងខ្លួន បង្កឱ្យមានពពកក្រាស់ឃ្មឹកមកគ្របពីលើមុខរបស់មនុស្ស។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី បញ្ហានេះមិនបានរិតត្បិតខ្ញុំនោះទេ តែខ្ញុំបន្តធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្ញុំតទៅទៀត ដ្បិតគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំមានព្រះបន្ទូលនិងធ្វើ សុទ្ធតែជាផ្នែកដ៏ចាំបាច់នៃផែនការរបស់ខ្ញុំទាំងអស់។ គ្រប់យ៉ាងដែលថ្លែងចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ខ្ញុំ គឺសុទ្ធតែជួយដល់មនុស្ស ហើយគ្មានអ្វីដែលខ្ញុំធ្វើនោះ ឥតប្រយោជន៍ឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើ គឺសុទ្ធតែប្រៀនប្រដៅឱ្យមនុស្សល្អទាំងអស់។ ដោយសារតែមនុស្សមានចំណុចខ្វះខាត ដូច្នេះទើបខ្ញុំព្រមបន្ធូរបន្ថយ ហើយបន្តថ្លែងព្រះបន្ទូលតទៅទៀត។ មនុស្សមួយចំនួន ប្រហែលជាកំពុងតែរង់ចាំយ៉ាងអន្ទះសាឱ្យខ្ញុំតាំងសេចក្ដីតម្រូវថ្មីៗចំពោះពួកគេហើយ។ បើដូច្នោះមែន នោះខ្ញុំនឹងបំពេញតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេមិនខាន។ ប៉ុន្តែមានរឿងមួយដែលខ្ញុំត្រូវរំឮកអ្នកថា៖ នៅពេលដែលខ្ញុំមានព្រះបន្ទូល ខ្ញុំសង្ឃឹមថាមនុស្សមានការយល់ដឹងបានកាន់តែជ្រៅជ្រះជាងមុន។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពួកគេមានសុភវិនិច្ឆយច្រើនជាងមុន ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចរៀនសូត្របានកាន់តែច្រើនពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ហើយអាចសម្រេចតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ខ្ញុំបាន។ កាលពីមុន នៅតាមក្រុមជំនុំ មនុស្សផ្ដោតសំខាន់ទៅលើការទទួលនូវការដោះស្រាយជាមួយ និងការវាយបំបាក់។ ការហូប និងផឹកព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ត្រូវបានធ្វើឡើងដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃការយល់ដឹងអំពីគោលបំណង និងប្រភពនៃព្រះបន្ទូលទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះ មិនដូចកាលពីមុនឡើយ ហើយមនុស្សមិនអាចយល់ពីប្រភពនៃព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំបានទាំងស្រុងនោះទេ ដូច្នេះហើយ ពួកគេគ្មានឱកាសទទួលនូវការដោះស្រាយជាមួយ និងការវាយបំបាក់ពីខ្ញុំឡើយ ដ្បិតពួកគេបានចំណាយអស់ទាំងកម្លាំងរបស់ពួកគេដើម្បីតែការហូប និងការផឹកព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ សូម្បីតែស្ថិតនៅក្រោមកាលៈទេសៈទាំងនេះក្ដី ក៏ពួកគេនៅតែមិនអាចបំពេញតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ខ្ញុំបានដដែល ម្ល៉ោះហើយ ខ្ញុំក៏តាំងសេចក្ដីបង្គាប់ថ្មីៗចំពោះពួកគេ៖ ខ្ញុំបង្គាប់ឱ្យពួកគេចូលទៅក្នុងការល្បងលជាមួយខ្ញុំ ឱ្យពួកគេចូលទៅក្នុងការវាយផ្ចាល។ តែខ្ញុំសូមរំឭកអ្នកអំពីរឿងមួយ៖ នេះមិនមែនជាការសម្លាប់មនុស្សនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ នេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវនៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំទេ ដ្បិតក្នុងដំណាក់កាលបច្ចុប្បន្ន មនុស្សពិបាកនឹងយល់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំណាស់ ហើយមនុស្សមិនអាចសហការជាមួយខ្ញុំបានទេ។ ដូច្នេះគ្មានអ្វីត្រូវធ្វើនោះទេ! ខ្ញុំមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅតែពីឱ្យមនុស្សចូលទៅក្នុងវិធីសាស្ត្រថ្មីព្រមគ្នាជាមួយខ្ញុំឡើយ។ តើមានអ្វីផ្សេងទៀតដែលត្រូវធ្វើទៅ? ដោយសារតែភាពខ្វះចន្លោះរបស់មនុស្ស ទើបខ្ញុំក៏ត្រូវចូលទៅក្នុងអូរដែលមនុស្សចូលដែរ។ តើមិនមែនជាខ្ញុំទេឬ ដែលប្រោសមនុស្សឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍? តើមិនមែនជាខ្ញុំទេឬ ដែលបង្កើតផែនការនេះឡើង? ថ្វីដ្បិតតែសេចក្ដីតម្រូវផ្សេងទៀតមិនពិបាកក៏ដោយ តែវាក៏មិនមែនមិនសំខាន់ដូចសេចក្ដីតម្រូវពីដំបូងនោះដែរ។ កិច្ចការរបស់ខ្ញុំក្នុងចំណោមក្រុមមនុស្សនៃគ្រាចុងក្រោយនេះ គឺជាគ្រោងការដែលមិនធ្លាប់មានពីមុនមកឡើយ ដូច្នេះហើយ សិរីល្អរបស់ខ្ញុំនឹងបំពេញចក្រវាលទាំងមូល ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវតែរងទុក្ខលំបាកជាលើកចុងក្រោយដើម្បីខ្ញុំ។ តើអ្នកយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំដែរឬទេ? នេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវចុងក្រោយដែលខ្ញុំមានចំពោះមនុស្ស និយាយឱ្យចំទៅ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សទាំងអស់អាចធ្វើបន្ទាល់ដ៏ខ្លាំងក្លា និងកងរំពងអំពីខ្ញុំនៅចំពោះមុខនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមបាន និងអាចលះបង់ខ្លួនពួកគេថ្វាយដល់ខ្ញុំជាលើចុងក្រោយម្ដងទៀត ហើយអាចបំពេញតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ខ្ញុំជាលើកចុងក្រោយបាន។ តើអ្នករាល់គ្នាពិតជាអាចធ្វើបែបនេះបានដែរឬទេ? កាលពីអតីតកាល អ្នកមិនអាចធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំបានទេ ដូច្នេះតើអ្នកអាចផ្លាស់ប្ដូរលំនាំចាស់នេះ មកធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យខ្ញុំនៅលើកចុងក្រោយនេះបានទេ? ខ្ញុំប្រទានឱកាសឱ្យមនុស្សធ្វើការឆ្លុះបញ្ចាំង។ ខ្ញុំអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេគិតពិចារណាដោយយកចិត្តទុកដាក់ មុនពេលពិតទូលចម្លើយមកខ្ញុំវិញ។ តើធ្វើបែបនេះខុសទេ? ខ្ញុំរង់ចាំចម្លើយតបរបស់មនុស្ស ខ្ញុំទន្ទឹងចាំ «សំបុត្រឆ្លើយតប» របស់ពួកគេ។ តើអ្នករាល់គ្នាមានសេចក្ដីជំនឿក្នុងការធ្វើតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ខ្ញុំដែរឬទេ?

ថ្ងៃទី២០ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៩២