ថ្ងៃមួយ នៅខែឧសភា ឆ្នាំ ២០០៤ ពេលខ្ញុំកំពុងតែចូលរួមការជួបជុំមួយជាមួយបងប្អូនប្រុសស្រីមួយចំនួន ស្រាប់តែប៉ូលិសជាង ២០ នាក់ បានសម្រុកចូលមក។ ពួកគេបាននិយាយថា ពួកគេមកពីកងសន្តិសុខជាតិប្រចាំក្រុង ហើយថា ពួកគេបានតាមដានទូរស័ព្ទដៃរបស់ខ្ញុំជាងបួនខែមកហើយ។ ពួកគេបាននិយាយថា ពួកគេជាផ្នែកមួយនៃការបង្រ្កាបទូទាំងខេត្ត ហើយថា អ្នកជឿជាច្រើនលើព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា ត្រូវបានចាប់ខ្លួន។ ពួកគេបាននាំខ្ញុំទៅកាន់សាលាបក្សកុម្មុយនីស្ដមួយ នៅក្នុងទីក្រុងដើម្បីសួរចម្លើយ។ ដរាបណាខ្ញុំចូលទៅដល់ក្នុង ពួកគេបានបញ្ជាឱ្យខ្ញុំដោះស្បែកជើងចេញ ហើយអង្គុយចោងហោង។ មួយសន្ទុះក្រោយមក ជើងរបស់ខ្ញុំស្ពឹក ប៉ុន្តែពេលដែលខ្ញុំចង់ប្ដូរការអង្គុយ នោះប៉ូលិសស្រែកដាក់ខ្ញុំ ដោយនិយាយថា ខ្ញុំមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យកម្រើកសាច់ដុំមួយណាឡើយ។ ពួកគេទុកឱ្យខ្ញុំអង្គុយនៅទីនោះអស់ពីរម៉ោង មុនពេលដែលពួកគេចាប់ផ្តើមសួរខ្ញុំ។ «តើនរណាជាអ្នកដឹកនាំរបស់ឯង? តើលុយរបស់ក្រុមជំនុំទុកនៅឯណា?» ខ្ញុំមិនបាននិយាយអ្វីទាំងអស់។ ក្រោយមក មេកងសន្តិសុខជាតិបានចូលមក ដោយមានខ្នោះមួយគូ ហើយបាននិយាយយ៉ាងកាចថា «កុំខ្ជះខ្ជាយពេលវេលាជាមួយនាងទៀត។ ឱ្យនាងភ្លក់រសជាតិរបស់ទាំងនេះទៅ!» ក្រោយមកគាត់បាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំថា «នាងឮសម្លេងអ្វីនៅបន្ទប់ជាប់នេះទេ?» ខ្ញុំអាចឮសម្លេងបងស្រីម្នាក់កំពុងតែស្រែកយំ នៅបន្ទប់ក្បែរនោះ ហើយភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំភ័យ និងខ្លាច ដោយគិតថា «ប៉ូលិសទាំងនេះនឹងធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំដូច្នោះមិនខាន។ តើខ្ញុំនឹងទ្រាំយ៉ាងម៉េចទៅ?» ក្រោយមក ខ្ញុំបានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ទៅព្រះជាម្ចាស់ សុំឱ្យទ្រង់ប្រទានកម្លាំង ហើយនិយាយថា ខ្ញុំចង់ពឹងពាក់លើទ្រង់ និងឈរធ្វើបន្ទាល់។ នៅពេលនោះ មេកងនោះបានទាត់ខ្ញុំដួលលើដី ដាក់ខ្នោះដៃខ្ញុំទៅក្រោយខ្នង ហើយកន្ត្រាក់ចុះឡើងៗ។ បន្ទាប់ពីកន្ត្រាក់ចុះឡើងបែបនេះពីរបីលើករួចមក ខ្ញុំមានការឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ ទើបធ្វើឱ្យញើសហូរស្រោចពីខ្លួន។ ពួកគេបន្តធ្វើបែបនេះជាងដប់នាទី មុនពេលដែលពួកគេបញ្ឈប់។ ដោយឃើញថាការធ្វើបែបនេះ មិនបានការ នោះពួកគេសម្រេចចិត្តសាកអ្វីផ្សេងវិញ។ ពួកគេនាំប៉ូលិសមួយចំនួនពីកន្លែងផ្សេង ហើយប៉ូលិសបង្ក្រាបបាតុកម្មមួយចំនួនពីទីក្រុង ដែលក្រោយមកចាប់ផ្ដើមសួរចម្លើយខ្ញុំ ម្ដងមួយក្រុមៗ។ មួយក្រុមមានបួននាក់ ហើយពួកគេផ្លាស់ប្ដូរគ្នាដើម្បីឃ្លាំមើលខ្ញុំទាំងថ្ងៃទាំងយប់ ធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំដោយមិនឱ្យខ្ញុំបានដេកឡើយ។ ពេលដែលខ្ញុំមិនអាចបើកភ្នែកតទៅទៀតបាន នោះខ្ញុំជ្រុលដេក ប៉ូលិសក៏យកទឹកត្រជាក់ជះដាក់មុខខ្ញុំ ហើយទាញសក់ខ្ញុំឡើង ដោយប៉ុនប៉ងបំបែកការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ហើយធ្វើឱ្យខ្ញុំក្បត់បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ និងក្បត់ព្រះជាម្ចាស់។ រាល់ថ្ងៃ សរសៃវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំត្រូវបានទាញជិតដាច់ទៅហើយ ដោយខ្លាចថា បើខ្ញុំបាត់បង់ការផ្ដោតអារម្មណ៍តែបន្តិច នោះខ្ញុំអាចបើកសម្ដែងព័ត៌ មានអំពីក្រុមជំនុំមិនខាន។ ខ្ញុំចេះតែអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តជានិច្ច សុំឱ្យទ្រង់ដឹកនាំខ្ញុំតាមរយៈពេលវេលាដ៏អាក្រក់ទាំងនោះ។ ប៉ូលិសក៏បានប្រមាថខ្ញុំដោយចេតនាផងដែរ។ ពួកគេមិនអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំបិទទ្វារឡើយ នៅពេលដែលខ្ញុំត្រូវប្រើប្រាស់បង្គន់ ខណៈដែលមន្ត្រីប៉ូលិសប្រុសៗដើរទៅមកនៅខាងក្រៅ។ ពួកគេមួយចំនួន បានលបមើល ហើយច្រើនលើកណាស់ ដែលពួកគេឈរ នៅមាត់ទ្វារមើលខ្ញុំទៅបង្គន់ ខ្ញុំត្រូវបានសួរចម្លើយ និងធ្វើទារុណកម្មបែបនេះ អស់រយៈពេល ១២ ថ្ងៃ។ ដោយសារតែខ្ញុំមិនបានដេកជាង ១០ ថ្ងៃ មកហើយ ហើយសរសៃវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំដាច់ ទីបញ្ចប់ ខ្ញុំទល់លាមកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ទារុណកម្មរបស់ពួកគេ បានបណ្ដាលឱ្យខ្ញុំស្រកទម្ងន់ពី ៥៨ គីឡូ មក ៥២ គីឡូ។ ខ្ញុំស្រក ៦ គីឡូ ត្រឹមតែ ១២ ថ្ងៃ ប៉ុណ្ណោះ។

នៅថ្ងៃទីដប់បី ប៉ូលិសបាននាំខ្ញុំទៅកាន់មន្ទីរឃុំឃាំងនៅក្នុងទីក្រុង។ ជិតមួយខែក្រោយមក ពួកគេបាននាំខ្ញុំទៅកាន់ដំបូលសណ្ឋាគារដើម្បីឱ្យមើល។ ពួកគេបាននាំស្វាមីរបស់ខ្ញុំចូលមក ហើយទុកគាត់ឱ្យនៅម្នាក់ឯងក្នុងបន្ទប់ ដើម្បីឱ្យគាត់ជំរុញឱ្យខ្ញុំផ្ដល់ព័ត៌មានអំពីក្រុមជំនុំ។ ដំបូងឡើយ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមទន់ខ្សោយ ហើយខ្ញុំចង់ចាកចេញពីសណ្ឋាគារនរកនោះ ជាមួយស្វាមីខ្ញុំឱ្យបានឆាប់បំផុត។ ប៉ុន្តែដើម្បីចាកចេញបាន នោះខ្ញុំត្រូវតែក្បត់ព្រះជាម្ចាស់ និងក្បត់បងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែភ្ញាក់ស្មារតី និងរង់ចាំគ្រប់ពេលវេលា ហើយអ្នកត្រូវតែអធិដ្ឋាននៅចំពោះមុខខ្ញុំឲ្យបានច្រើនបន្ថែមទៀត។ អ្នកត្រូវតែស្គាល់គម្រោងការផ្សេងៗ និងល្បិចកលរបស់សាតាំង ស្គាល់វិញ្ញាណ ស្គាល់មនុស្ស និងអាចស្គាល់គ្រប់មនុស្ស ព្រឹត្តិការណ៍ និងរឿងរ៉ាវគ្រប់យ៉ាង» («ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាលពីដើមដំបូង» ជំពូកទី ១៧ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានរំលឹកខ្ញុំថា ប៉ូលិសបាននាំយកស្វាមីរបស់ខ្ញុំដើម្បីទៅបន្ទន់ចិត្តខ្ញុំ ដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចក្បត់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាល្បិចបោកប្រាស់របស់សាតាំង ហើយខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៃការធ្លាក់ចូលអន្ទាក់របស់វា។ ខ្ញុំបានគិតថា ម៉េចបានជាពេលប៉ូលិសកំពុងតែសួរចម្លើយខ្ញុំ ពួកគេផ្ដល់ឈ្មោះ និងរូបថតរបស់បងប្អូនប្រុសស្រី ហើយឱ្យខ្ញុំចង្អុលនរណាដែលខ្ញុំបានស្គាល់ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានបដិសេធ។ ខ្ញុំក៏បានចងចាំថា ស្វាមីរបស់ខ្ញុំគាំទ្រសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំណាស់ ហើយខ្ញុំបានគិតថា ខ្ញុំអាចប្រើប្រាស់ឱកាសនេះ ឱ្យស្វាមីរបស់ខ្ញុំដាស់តឿនបងប្អូនប្រុសស្រី ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចទៅក្រោមដី និងគេចពីការចាប់ខ្លួន។ ដូច្នេះ ខ្ញុំធ្វើពុតជាយំលើស្មារបស់ស្វាមីខ្ញុំ ហើយបានខ្សឹបពីផែនការរបស់ខ្ញុំដាក់ត្រចៀកគាត់។ គាត់បានយល់ព្រមធ្វើ។ ជារឿងគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល ភ្លាមៗនោះមន្ត្រីជានារីម្នាក់ បានចូលមកក្នុងបន្ទប់ ហើយនិយាយទៅកាន់ស្វាមីរបស់ខ្ញុំថា «ពួកយើងនាំលោកមកទីនេះ ដើម្បីជួយពួកយើង។ តើលោកកំពុងតែនិយាយពីអី? ចេញពីទីនេះទៅ!» ប៉ូលិសចង់ឱ្យស្វាមីរបស់ខ្ញុំជំរុញឱ្យខ្ញុំផ្ដល់ព័ត៌មានអំពីក្រុមជំនុំ ហើយក្បត់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលមន្ត្រីប៉ូលិសនារីនេះបានឃើញថា ផែនការរបស់ពួកគេមិនអាចទៅរួច នោះគាត់ខឹង ហើយប្រញាប់ដេញស្វាមីរបស់ខ្ញុំចេញ។ ប៉ូលិសទាំងអស់នេះគួរឱ្យខ្លាច និងអាក្រក់ណាស់! អរព្រះគុណចំពោះការដឹកនាំរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមិនឱ្យខ្ញុំធ្លាក់ក្នុងល្បិចបោកប្រាស់របស់សាតាំង។

បន្ទាប់មក ប៉ូលិសបាននាំខ្ញុំត្រឡប់ទៅកាន់សាលាបក្សកុម្មុយនីស្ដវិញ ដើម្បីសួរចម្លើយ។ ពួកគេបានដាក់ច្រវាក់ខ្ញុំជាប់នឹងកៅអីដាក់អ្នកទោស ហើយមន្ត្រីប៉ូលិសនារីម្នាក់បានចូលមកក្នុងបន្ទប់ និងចាប់ផ្ដើមវាយខ្ញុំនឹងស្បែកជើងជ័រលើផ្ទៃមុខ គ្រប់យ៉ាងងងឹត ហើយក្រោយមកខ្ញុំទន់ខ្លួនលើកៅអី នាងបាននិយាយថា ខ្ញុំកំពុងតែធ្វើពុត ដូច្នេះ នាងកន្ត្រាក់សក់របស់ខ្ញុំ ហើយបន្តវាយខ្ញុំទាំងជេរប្រទេច។ មុខរបស់ខ្ញុំហើមដូចត្រប់ពណ៌ស្វាយអ៊ីចឹង ហើយឈាមរបស់ខ្ញុំស្រក់ចេញពីភ្នែក។ មន្ត្រីជាបុរសម្នាក់បានចូលមក ហើយដោះសោពីកៅអីដាក់អ្នកទោស ក្រោយមក ចាប់ទាញសក់ខ្ញុំអូសចេញពីកៅអី ហើយព្យាយាមរុញខ្ញុំចូលក្រោមកៅអីនោះ។ ខ្ញុំចូលមិនចុះនៅក្រោមកៅអីនោះឡើយ ដូច្នេះ គាត់ទាត់ខ្ញុំ ហើយជេរប្រទេចខ្ញុំ ដោយនិយាយថា ខ្ញុំមិនស្មើឆ្កែឡើយ។ ពួកគេបានរុញខ្ញុំទៅក្រោមកៅអីដាក់អ្នកទោសនោះ ហើយប្រាប់ខ្ញុំមិនឱ្យរើ មុនពេលដែលទាញខ្ញុំមកលើកៅអីវិញ ហើយកន្ត្រាក់ខ្ញុំម្ដងទៀត។ ដោយការត្រូវបានគេវាយ និងប្រមាថយ៉ាងឃោរឃៅបែបនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំពិបាកចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយខ្ញុំចាប់ផ្ដើមទន់ខ្សោយ។ ខ្ញុំបានគិតក្នុងចិត្តថា៖ «ពួកគេនឹងមិនឈប់ធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំឡើយ។ តើពេលណានឹងចប់ទៅ?» នៅក្នុងការឈឺចាប់ជាខ្លាំងបែបនោះ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចង់ស្លាប់ ប៉ុន្តែខ្ញុំត្រូវបានកន្ត្រាក់ទៅកាន់កៅអីដាក់អ្នកទោសនោះ ដូច្នេះ គ្មានឱកាសដែលខ្ញុំអាចស្លាប់ឡើយ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបន្តអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្ត ហើយក្រោយមក ខ្ញុំគិតដល់ ពួកបរិសុទ្ធទាំងអស់នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ដែលត្រូវបានធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ ដោយសារការអធិប្បាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះអម្ចាស់។ ពួកគេមួយចំនួនត្រូវបានទាញបំបែកដោយសេះ មួយចំនួនត្រូវបានគប់នឹងដុំថ្មដល់ស្លាប់ ហើយមួយចំនួនទៀតត្រូវបានអារនឹងរណាជាចំណែកៗ។ ពួកគេទាំងអស់បានឆ្លងកាត់ទារុណកម្ម ដែលមនុស្សធម្មតាមិនអាចអត់ទ្រាំបាន ហើយពួកគេទាំងអស់បានធ្វើទីបន្ទាល់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ដោយជីវិតរបស់ពួកគេ ចំណែកខ្ញុំ មិនអាចសូម្បីតែការឈឺចាប់បន្តិចបន្តួចនេះ ហើយយកសេចក្ដីស្លាប់ជាមធ្យោបាយដើម្បីគេចវេសទៀតផង។ ខ្ញុំទន់ខ្សោយខ្លាំងណាស់ ហើយមិនធ្វើទីបន្ទាល់ទាល់តែសោះ។ ដោយការគិតរឿងទាំងនេះ នោះខ្ញុំគ្របដណ្ដប់ដោយវិប្បដិសារី និងការព្រួយបារម្ភ ដូច្នេះ ខ្ញុំប្រញាប់ចូលមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីអធិស្ឋាន និងប្រែចិត្ត។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានឃើញបក្សីតូចមួយ កំពុងទុំនៅខាងក្រៅជិតបង្អួច។ រោមរបស់វាពណ៌ត្នោត ហើយខ្ញុំនឹកចាំពីភ្លៀងរលឹមធ្លាក់ចុះមកនៅថ្ងៃនោះ។ វាបន្តស្រែកចេបៗ ហើយចំពោះខ្ញុំ វាមានសម្លេងដូចជាបក្សីនោះកំពុងតែនិយាយថា «ឈរធ្វើបន្ទាល់ ឈរធ្វើបន្ទាល់...»។ អ៊ីចឹង សម្រែករបស់បក្សីកាន់តែញាប់ឡើងៗ រហូតដល់វាមានសម្លេងជិតស្អក។ ខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប្រើប្រាស់បក្សីនេះ ដើម្បីធ្វើជាការដាស់តឿនដល់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំត្រូវបានអង្រួនយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ។ ខ្ញុំយំ ខណៈពេលដែលអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ ដោយនិយាយថា «ឱព្រះជាម្ចាស់ ទូលបង្គំមិនចង់ក្លាយជាមនុស្សខ្លាច ឬមនុស្សកំសាកឡើយ។ ទូលបង្គំមិនចង់ស្លាប់ដោយវិធីភ័យខ្លាច និងទន់ខ្សោយបែបនេះឡើយ។ សូមទ្រង់ប្រទានសេចក្ដីជំនឿ និងកម្លាំងដល់ទូលបង្គំផង។ ទូលបង្គំចង់ឈរធ្វើបន្ទាល់ និងធ្វើឱ្យសាតាំងអាម៉ាស់»។ ពេលនោះ ខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់៖ «ប្រហែលជាអ្នករាល់គ្នានឹកចាំអំពីពាក្យទាំងអស់នេះហើយថា៖ 'ដ្បិតទុក្ខលំបាកដ៏ស្រាលរបស់យើង គឺតែមួយភ្លែតទេ តែវានឹងធ្វើឱ្យយើងមានសិរីរុងរឿងយ៉ាងច្រើនលើសលុប អស់កល្បជានិច្ច'។ អ្នករាល់គ្នាធ្លាប់ស្ដាប់ឮពាក្យទាំងអស់នេះពីមុនមកហើយ ប៉ុន្ដែក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា គ្មាននរណាម្នាក់យល់ពីអត្ថន័យពិតប្រាកដនៃពាក្យទាំងនេះទេ។ ថ្ងៃនេះ អ្នករាល់គ្នាដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីសារៈសំខាន់ពិតប្រាកដនៃពាក្យទាំងនេះហើយ។ ពាក្យទាំងនេះនឹងបានសម្រេចដោយព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រាចុងក្រោយ ហើយវានឹងបានសម្រេចនៅក្នុងអស់អ្នកដែលទទួលរងការបៀតបៀនយ៉ាងឃោរឃៅពីសំណាក់នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនៅក្នុងស្រុកដែលវាបានរុំព័ទ្ធជុំជិត។ នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនេះបៀតបៀនព្រះជាម្ចាស់ និងជាខ្មាំងសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយបានជានៅក្នុងស្រុកនេះ អ្នកណាដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវរងការអាម៉ាស់ និងការជិះជាន់ ហើយជាលទ្ធផល ពាក្យទាំងនេះនឹងសម្រេចនៅក្នុងអ្នករាល់គ្នាដែលជាមនុស្សមួយក្រុមនេះ» («តើកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សាមញ្ញដូចមនុស្សគិតដែរឬទេ?» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ «ក្នុងអំឡុងពេលនៃគ្រាចុងក្រោយទាំងនេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែធ្វើបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់។ មិនថាទុក្ខវេទនារបស់អ្នកធំធេងប៉ុនណាឡើយ អ្នកគួរតែដើររហូតដល់ទីបំផុត ហើយទោះបីជាដល់ដង្ហើមចុងក្រោយរបស់អ្នកក៏ដោយ ក៏អ្នកត្រូវតែបន្តស្មោះត្រង់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ហើយចុះចូលចំពោះការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល ពោលគឺមានតែបែបនេះទេ ទើបជាការស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងពិតប្រាកដ ហើយមានតែបែបនេះទេ ទើបជាការធ្វើបន្ទាល់ដ៏រឹងមាំ និងលាន់កងរំពង» («មានតែតាមរយៈការឆ្លងកាត់ការល្បងលដ៏ឈឺចាប់ទេ ទើបអ្នកអាចដឹងអំពីភាពគួរឱ្យស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានលួងលោម និងលើកទឹកចិត្តខ្ញុំ។ ព្រះបន្ទូលបានបង្ហាញខ្ញុំថា នៅក្នុងមាគ៌ានៃការជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ នោះវាមិនអាចចៀសផុតពីការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងការបង្កគ្រោះថ្នាក់ដោយបក្សកុម្មុយនីស្ដចិនឡើយ ដោយសារតែបក្សកុម្មុយនីស្ដចិនគឺជាអារក្សសាតាំង ជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ប៉ុន្តែព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ កំពុងតែត្រូវបានអនុវត្ត ដោយផ្អែកលើល្បិចបោកប្រាស់របស់សាតាំង ហើយព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់ការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងទារុណកម្មដ៏ឃោរឃៅ ដែលសាតាំងបានកំណត់ ដើម្បីធ្វើឱ្យសេចក្ដីជំនឿ និងការស្ដាប់បង្គាប់របស់ពួកយើងគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយដោយការធ្វើបែបនោះ ទ្រង់បង្កើតក្រុមអ្នកមានជ័យជម្នះមួយក្រុម។ ខ្ញុំកំពុងតែរងទុក្ខដើម្បីផលប្រយោជន៍នៃការទទួលបានសេចក្ដីពិត ហើយការរងទុក្ខនេះ មានន័យផង និងមានតម្លៃផង។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានគិតឃើញវិធី ដែលព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ បានក្លាយជាសាច់ឈាម ដើម្បីសង្គ្រោះពួកយើង ហើយអត់ទ្រាំនឹងការបដិសេធ និងការប្រមាថ ព្រមទាំងត្រូវបានបក្សកុម្មុយនីស្ដចិនតាមប្រមាញ់ និងធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ ដោយទ្រង់មិនអាចស្វែងរកជម្រកបានឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់បាររងទុក្ខការប្រមាថ និងការឈឺចាប់ដ៏ធំធេង ដូច្នេះ ក្នុងនាមជាមនុស្សពុករលួយ តើការរងទុក្ខបន្តិចបន្តួចរបស់ខ្ញុំរាប់ជាអ្វីទៅ? វាជាកិត្តិយសមួយ ដែលអាចរងទុក្ខជាមួយ ព្រះគ្រីស្ទ។ ខ្ញុំមិនអាចប្រឈមមុខនឹងសេចក្ដីស្លាប់យ៉ាងភ័យខ្លាចឡើយ។ មិនថាសាតាំងធ្វើទារុណកម្មខ្ញុំបែបណាឡើយ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តថា ខ្ញុំនឹងធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ដើម្បីផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់រហូតដល់ដង្ហើមចុងក្រោយ! ក្រោយមក ប្រធានកងសន្តិសុខជាតិ បាននិយាយទាំងស្នាមញញឹមដ៏គួរឱ្យខ្លាចថា «អ្នកហាក់ដូចជាអត់ទ្រាំបានគ្រាន់បើ។ ពួកយើងមិនមានផែនការប្រព្រឹត្តចំពោះអ្នកបែបនេះឡើយ។ ដរាបណាអ្នកប្រាប់ពួកយើងគ្រប់យ៉ាង ហើយសហការ នោះខ្ញុំធានាថា អ្នកនឹងត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញយ៉ាងឆាប់ ដូច្នេះ អ្នកអាចជួបជុំគ្រួសាររបស់អ្នកឡើងវិញ»។ ពួកគេបានទិញចុងភ្លៅមាន់ និងនំប៉័ងខ្លះមកឱ្យខ្ញុំហូប ប៉ុន្តែខ្ញុំបានដឹងថា នោះគឺជាល្បិចមួយទៀត ដើម្បីលួងលោមឱ្យខ្ញុំក្បត់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំសម្លឹងទៅពួកគេ ហើយនិយាយយ៉ាងម៉ឺងម៉ាត់ថា «ខ្ញុំមិនចូលចិត្តទង្វើរបស់អ្នកឡើយ ដូច្នេះ កុំរំខានខ្ញុំ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាសាច់នៅលើជ្រុញឱ្យអ្នកចិញ្ច្រាំតាមចិត្តប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំនឹងមិនចេញពីនេះ ដោយមានជីវិតឡើយ ហើយខ្ញុំបានទទួលយកតថភាពនោះហើយ ដូច្នេះ សូមអ្នកធ្វើអ្វីតាមតែអ្នកចង់ធ្វើចុះ។ ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករួចហើយថា ខ្ញុំមិនដឹងចម្លើយចំពោះសំណួររបស់អ្នកឡើយ!» ក្រោយមកគាត់បាននិយាយដោយស្នាមញញឹមដែលបង្កប់ដោយកំហឹង «កុំគិតច្រើនពេក។ បន្ទូរអារម្មណ៍បន្តិចទៅ។ គ្រាន់តែប្រាប់ពួកយើងពីអ្វីដែលពួកយើងចង់ដឹង នោះអ្នកអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះបានហើយ»។ ក្រោយមកគាត់ត្រឡប់ទៅវិញបាត់។ បន្ទាប់ពីនោះ ប៉ូលិសនៅតែឱ្យុខ្ញុំអង្គុយលើកៅអីអ្នកទោសនោះដដែល។ ពីរសប្ដាហ៍ក្រោយមក ពួកគេបានយកខ្ញុំទៅកាន់មន្ទីរឃុំឃាំង។ នៅពេលដែលបុគ្គលិកនៅទីនោះបានឃើញខ្ញុំមានរបួសធ្ងន់បែបនោះ ពួកគេបដិសេធមិនទទួលខ្ញុំទេ។ ប៉ូលិសកងសន្តិសុខជាតិបានបង្ខំខ្ញុំឱ្យនិយាយថា ខ្ញុំដើរដួល ហើយធ្វើឱ្យមានរបួសដោយខ្លួនឯង ដូច្នេះ ប៉ូលិសមន្ទីរឃុំឃាំងគ្មានជម្រើសក្រៅពីទទួលយកខ្ញុំឡើយ។

ខ្ញុំនៅឯមន្ទីរឃុំឃាំងមួយខែ មុនពេលដែលប៉ូលិសនាំខ្ញុំត្រឡប់ទៅកាន់សាលាបក្សកុម្មុយនីស្ដវិញដើម្បីសួរចម្លើយ។ ពួកគេឱ្យខ្ញុំអង្គុយលើកៅអីដាក់អ្នកទោស ២៤ ម៉ោង ក្នុងមួយថ្ងៃ ដោយអង្គុយត្រង់ខ្លួន និងបត់ជើង ៩០ ដឺក្រេ។ ធ្វើបែបនេះរយៈពេលមួយខែ។ ករបស់ខ្ញុំឈឺទ្រាំមិនបានឡើយ ហើយជើងរបស់ខ្ញុំហើមយ៉ាងខ្លាំង។ ប៉ូលិសតែងតែលេងសើច ប្រមាថមើលងាយ និងវាយខ្ញុំ ហើយនៅក្នុងចិត្ត ខ្ញុំខឹងយ៉ាងខ្លាំង។ ជាពិសេស ខ្ញុំបានឮពួកគេនិយាយអំពីវិធីដែលពួកគេបានចាប់ខ្លួនអ្នកជឿលើព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាជាច្រើន ដោយនិយាយថា មិនថាបុគ្គលដែលពួកគេចាប់ប្រុសឬស្រី ចាស់ឬក្មេងឡើយ ពួកគេនឹងធ្វើទារុណកម្មអ្នកទាំងនោះជាមុន ដើម្បីធ្វើឱ្យពួកគេខ្លាច ដូច្នេះនៅទីបំផុត ពួកគេទាំងអស់នឹងសហការ។ ពួកគេបាននិយាយថា នេះគឺជាមធ្យោបាយនៃការធ្វើឱ្យខ្លាចញញើត។ ដោយបានឮមនុស្សអាក្រក់ទាំងនេះអួតយ៉ាងគគ្លើន អំពីវិធីដែលពួកគេធ្វើបាបបងប្អូនប្រុសស្រីរបស់ខ្ញុំ ហើយឃើញពួកគេបញ្ចេញសំណើចដ៏ឃោរឃៅ និងពេញចិត្តបែបនេះ នោះខ្ញុំសង្កៀតធ្មេញដោយការស្អប់ជាខ្លាំង។ បក្សកុម្មុយនីស្ដចិន គឺជាក្រុមអារក្ស ដែលបង្កការឈឺចាប់ដល់មនុស្ស ជាការលេងសើច។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ដោយការដាក់បណ្ដាសារពួកអាក្រក់ទាំងនេះ។ ក្រោយមក ប៉ូលិសបានដឹងថា ពួកគេមិនអាចទទួលបានព័ត៌មានដែលពួកគេចង់បានពីខ្ញុំឡើយ ដូច្នេះ ពួកគេបានផ្ទេរខ្ញុំទៅមណ្ឌលឃុំឃាំង ទៅមន្ទីរឃុំឃាំងបទឧក្រិដ្ឋ ហើយក្រោយមកទៅកន្លែងមួយ ដើម្បីបញ្ចុះបញ្ចូលខ្ញុំ។ ទីបំផុត ខ្ញុំត្រូវបាននាំយកត្រឡប់ទៅកាន់មន្ទីរឃុំឃាំងទីក្រុងវិញ ដែលនៅទីនោះខ្ញុំត្រូវបានចាក់សោរជាប់អស់រយៈពេលមួយឆ្នាំបីខែ។ ប៉ូលិសបានធ្វើរឿងទាំងអស់នេះ ដើម្បីបំបែកវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ និងធ្វើឱ្យខ្ញុំក្បត់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែពួកគេមិនទទួលបានជោគជ័យឡើយ។ ក្រោយមក ពួកគេបានចោទប្រកាន់ខ្ញុំពីបទ «ប្រើប្រាស់ជំនឿបែបសក្ដិភូមិ ដើម្បីជ្រៀតជ្រែកការអនុវត្តច្បាប់» ហើយបានកាត់ទោសខ្ញុំឱ្យជាប់គុកបួនឆ្នាំ។

នៅក្នុងគុក ខ្ញុំបានដឹងម្ដងទៀតថា ការរស់នៅក្នុងនរកដែលមានជីវិតវាយ៉ាងម៉េច។ ខ្ញុំត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យផលិតសម្លៀកបំពាក់ នៅក្នុងខ្សែចង្វាក់ផលិតកម្មមួយ ដែលគ្រប់គ្នាមានកិច្ចការត្រូវធ្វើរៀងៗខ្លួន។ អ្នកណាម្នាក់ដែលមិនអាចធ្វើទាន់ចង្វាក់ការងារ ឬមិនអាចបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ខ្លួនទេ នោះគេឱ្យឈរនៅទីនោះ ៣០ នាទី ទៅមួយម៉ោង បន្ទាប់ពីពួកគេបញ្ចប់ការងារនៅម៉ោង ១១ យប់។ អំឡុងពេលនោះ ក្រៅពីហូបអាហារ ខ្ញុំបានចំណាយពេលវេលាទាំងអស់របស់ខ្ញុំនៅក្នុងបន្ទប់ធ្វើការនោះ។ ពេលដែលខ្ញុំស្រេកទឹក ខ្ញុំមិនអាចមានពេលផឹកទឹកបានឡើយ ហើយខ្ញុំត្រូវតែរត់ទៅបង្គន់ ហើយត្រឡប់មកវិញទៀតផង។ ទីបញ្ចប់ ខ្ញុំទល់លាមកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។ ដោយសារតែខ្ញុំចំណាយពេលពេញៗមួយថ្ងៃជារៀងរាល់ថ្ងៃអង្គុយ និងធ្វើការ ហើយដោយសារតែមានកិច្ចការត្រូវធ្វើជាច្រើន បូករួមនឹងទារុណកម្មដែលខ្ញុំបានរងទុក្ខដោយសារស្នាដៃរបស់ប៉ូលិស ឱ្យអង្គុយលើកៅអីដាក់អ្នកទោសជាងពីរខែ នោះទីបញ្ចប់ ខ្ញុំឈឺកយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរម្ដងទៀត ហើយតែងតែរងទុក្ខដោយការឈឺក្បាល និងចង់ក្អួតចង្អោរ។ ពេលមួយ ខ្ញុំរអិលដួលនៅកន្លែងងូតទឹក ហើយទង្គិចក្បាលយ៉ាងដំណំនៅលើកម្រាល។ ខ្នងរបស់ខ្ញុំទង្គិចនឹងជណ្ដើរ ហើយខ្ញុំវិលមុខ មិនអាចធ្វើចលនាទាល់តែសោះ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចខ្នងរបស់ខ្ញុំបាក់អ៊ីចឹង ហើយវាឈឺខ្លាំងណាស់។ សូម្បីតែអ្នកដែលត្រូវគេបង្ខាំងទុកផ្សេងទៀត ក៏បាននិយាយថាខ្ញុំច្បាស់ជាចប់ហើយ ឬនិយាយថា ពេលនេះខ្ញុំពិការហើយ។ ពួកគេទាំងអស់ស្រែកឱ្យជួយ ហើយចុចកណ្ដឹង ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់មកឡើយ។ នៅទីបំផុត អ្នកទោសមួយចំនួនបានបីខ្ញុំទៅកាន់គ្រែរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចរាងកាយរបស់ខ្ញុំបាក់អ៊ីចឹង ហើយខ្ញុំមិនអាចឈប់យំដោយការឈឺចាប់បានឡើយ។ នៅយប់នោះ វាឈឺខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំមិនអាចគេងបានទាល់តែសោះ។ ទីបំផុត នៅម៉ោង ៨ ព្រឹក នៃថ្ងៃបន្ទាប់ អ្នកយាមម្នាក់បានចូលមកបន្ទប់ខ្ញុំ។ គាត់ទាមទារចង់ដឹងយ៉ាងទាន់ហន់ថា ខ្ញុំឈឺធ្ងន់ប៉ុណ្ណា។ ខ្ញុំបាននិយាយថា «ខ្ញុំគិតថា ខ្នងរបស់ខ្ញុំបាក់។ ខ្ញុំកម្រើកមិនបានទាល់តែសោះ ហើយក្បាលរបស់ខ្ញុំពិតជាឈឺមែនទែន»។ ប៉ុន្តែគាត់គ្រាន់តែចំអក ហើយនិយាយថា «គ្មានបញ្ហាធំដុំឡើយ។ អ្នកត្រូវតែទៅជាន់លើដើម្បីធ្វើការ អ្នកមានកិច្ចការជាច្រើនត្រូវធ្វើ។ បើអ្នកមិនអាចធ្វើចលនាបានទេ អ្នកត្រូវតែរកនរណាម្នាក់ជួយបីអ្នកឡើងទៅ។ បើគ្មាននរណាម្នាក់ជួយទេ អ្នកត្រូវតែវាឡើងទៅទីនោះដោយខ្លួនឯង!» ក្រោយមក គាត់ត្រឡប់ទៅវិញ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំត្រូវតែអត់ទ្រាំនឹងការឈឺចាប់នោះ ហើយសុំឱ្យអ្នកទោសផ្សេងទៀតជួយយកខ្ញុំចេញពីគ្រែយ៉ាងយឺតៗ គ្រាន់តែធ្វើឱ្យខ្ញុំអាចអង្គុយបាន ត្រូវការពេលពី ៣០ ឬ ៤០ នាទីទៅហើយ ក្រោយមក ខ្ញុំធ្វើដំណើរទៅកាន់ជណ្ដើរយ៉ាយឺតៗ ហើយក្រោយមកឡើងលើជណ្ដើរ។ វាជាការតស៊ូមែនទែន ដើម្បីទៅដល់កន្លែងធ្វើការរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំព្យាយាមអង្គុយចុះ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីព្យាយាមអង្គុយជាច្រើនលើករួចមក នោះខ្ញុំមិនអាចអង្គុយបានឡើយ។ នៅទីបំផុត ខ្ញុំត្រូវតែទប់ខ្លួននឹងម៉ាស៊ីន ហើយប្រឹងប្រែងគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីអង្គុយចុះ ដោយការសង្កៀតធ្មេញនៃការឈឺចាប់។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា មានអ្វីមួយបែកបាក់នៅក្នុងខ្នងរបស់ខ្ញុំ ហើយការឈឺចាប់នោះធ្ងន់ធ្ងរណាស់។ វាពិតជាពិបាកទ្រាំណាស់ ទម្រាំគ្រូពេទ្យមកពិនិត្យ ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងដែលគ្រូពេទ្យធ្វើ គឺជូតទឹកអ៊ីយ៉ូដលើខ្ញុំ ហើយឱ្យថ្នាំយិនស៊ិនបីគ្រាប់។ គាត់បានប្រាប់ខ្ញុំឱ្យលេបថ្នាំទាំងនោះ ហើយត្រឡប់ទៅធ្វើការវិញ។ ដូច្នេះហើយ ការឈឺចាប់ដែលខ្ញុំមាននៅលើរាងកាយរបស់ខ្ញុំ និងនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំមិនអាចបន្តទៅមុខទៀតបានឡើយ។ ខ្ញុំស្អប់ប៉ូលិសទាំងនេះខ្លាំងណាស់ ដែលប្រព្រឹត្តចំពោះខ្ញុំយ៉ាងសាហាវឃោរឃៅខ្លាំងបែបនេះ។ នៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់ពួកគេ អ្នកទោសមិនស្មើនឹងឆ្កែផង ពួកយើងគ្រាន់តែជាម៉ាស៊ីនផលិតលុយសម្រាប់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបានគិតសភាពដែលខ្ញុំទើបតែមិនទាន់បានមួយឆ្នាំផងក្លាយជាបែបនេះ ខណៈដែលការកាត់ទោសរបស់ខ្ញុំមានរយៈពេលបួនឆ្នាំ។ តើខ្ញុំត្រូវឆ្លងកាត់រយៈពេលដ៏យូរបែបនេះ យ៉ាងដូចម្ដេច? ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថា ខ្ញុំអាចរស់ឬអត់ទេ។ ដោយការគិតបែបនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កណ្ដោចកណ្ដែង និងឯកោណាស់។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមច្រៀងទំនុកសរសើរនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលខ្ញុំចូលចិត្តដោយមិនដឹងខ្លួន៖ «នៅពេលដែលអ្នកប្រឈមមុខនឹងការរងទុក្ខ អ្នកត្រូវតែអាចទុកនូវកង្វល់ខាងសាច់ឈាមមួយឡែក ហើយកុំត្អូញត្អែរប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់លាក់អង្គទ្រង់ពីអ្នក អ្នកត្រូវតែអាចមានជំនឿ ដើម្បីដើរតាមទ្រង់ ដើម្បីរក្សាសេចក្តីស្រឡាញ់ពីមុនរបស់អ្នក ដោយមិនឱ្យវារសាត់ចេញ ឬរលាយបាត់ឡើយ។ មិនថាព្រះជាម្ចាស់ធ្វើយ៉ាងដូចម្ដេចទេ អ្នកត្រូវតែចុះចូលនឹងការរចនារបស់ទ្រង់ ហើយត្រៀមដាក់បណ្តាសាសាច់ឈាមរបស់អ្នកផ្ទាល់ ជាជាងការត្អូញត្អែរទាស់ប្រឆាំងនឹងទ្រង់។ នៅពេលដែលអ្នកប្រឈមនឹងការល្បងល អ្នកត្រូវតែផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ ទោះបីអ្នកអាចនឹងយំយ៉ាងជូរចត់ ឬមានអារម្មណ៍ស្ទាក់ស្ទើរ ក្នុងការផ្ដាច់ខ្លួនចេញពីវត្ថុដែលជាទីស្រឡាញ់ខ្លះក៏ដោយ។ មានតែការនេះទេ ដែលជាសេចក្តីស្រឡាញ់ និងសេចក្ដីជំនឿដ៏ពិត។ មិនថាកម្ពស់ជាក់ស្ដែងរបស់អ្នកប៉ុនណានោះទេ ជាដំបូងអ្នកត្រូវតែមានទាំងឆន្ទៈដើម្បីរងទុក្ខលំបាក និងសេចក្ដីជំនឿដ៏ពិត ហើយអ្នកក៏ត្រូវមានឆន្ទៈក្នុងការលះបង់នូវសាច់ឈាមផងដែរ។ អ្នកគប្បីមានឆន្ទៈស៊ូទ្រាំការលំបាកផ្ទាល់ខ្លួន ហើយទទួលរងនូវការខាតបង់ចំពោះផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ដើម្បីផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកក៏ត្រូវតែមានសមត្ថភាពក្នុងការមានអារម្មណ៍សោកស្តាយចំពោះខ្លួនឯងនៅក្នុងចិត្តផងដែរ៖ កាលពីអតីតកាល អ្នកមិនអាចផ្គាប់ព្រះហឫទ័យព្រះជាម្ចាស់ ហើយឥឡូវនេះអ្នកអាចសោកស្តាយខ្លួនឯងបាន។ អ្នកមិនត្រូវខ្វះខាតក្នុងការទាំងនោះណាមួយទេ វាគឺតាមរយៈការទាំងនេះដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើឱ្យអ្នកបានគ្រប់លក្ខណ៍។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចបំពេញតាមលក្ខខណ្ឌទាំងនេះទេ នោះអ្នកមិនអាចទទួលបានភាពគ្រប់លក្ខណ៍នោះឡើយ» («របៀបទទួលបានការប្រោសឲ្យគ្រប់លក្ខណ៍» នៅក្នុង បទចំរៀង ចូរដើរតាមកូនចៀម ហើយច្រៀងបទថ្មី)។ ខ្ញុំច្រៀងទំនុកសរសើរនេះយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ ហើយពេលខ្ញុំច្រៀងកាន់តែច្រើន នោះខ្ញុំមានអារម្មណ៍អង្រួនកាន់តែច្រើន។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមមានអារម្មណ៍ថា មានកម្លាំងខ្លះៗនៅខាងក្នុង ហើយមានអារម្មណ៍ថា ទោះបីពេលនេះ ខ្ញុំអាចរងទុក្ខក្នុងជម្រករបស់អារក្សនេះក៏ដោយ ក៏ស្ថិតក្នុងស្ថានភាពទន់ខ្សោយរបស់ខ្ញុំ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅតែដឹកនាំខ្ញុំ ប្រទានសេចក្ដីជំនឿ និងកម្លាំងដល់ខ្ញុំដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនដែលទុកខ្ញុំចោលឡើយ ហើយជាមួយនឹងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំមិនឯកោឡើយ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កម្សាន្តចិត្តខ្លាំងណាស់ ដោយសារគំនិតនេះ ហើយមានវិប្បដិសារីចំពោះការខ្វះការតាំងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីអត់ទ្រាំនឹងការឈឺចាប់។ ប្រឈមមុខនឹងការលំបាក និងការល្បងលទាំងនេះ នោះខ្ញុំបានធា្លក់ចូលភាពអវិជ្ជមាន ហើយបង្ករបួសដល់ព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំបានគិតអំពីអ្វីដែលខ្ញុំបានឆ្លងកាត់ ចាប់តាំងពីការចាប់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំមក។ ខ្ញុំត្រូវបានប៉ូលិសធ្វើឱ្យគ្រោះថ្នាក់ និងធ្វើទារុណកម្មអស់រយៈពេលដ៏យូរ ហើយបើមិនមែនជាការដឹកនាំនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយព្រះជាម្ចាស់មើលថែខ្ញុំទេ នោះមកដល់ពេលនេះ ខ្ញុំបានស្លាប់ពីរបីលើកមកហើយ។ ពេលនេះ ដោយការរងទុក្ខនូវទារុណកម្មដ៏សាហាវឃោរឃៅនេះម្ដងទៀត នោះខ្ញុំមានសេចក្ដីជំនឿថា ដរាបណាខ្ញុំពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំក៏អាចឆ្លងកាត់បញ្ហានេះបានដែរ។ ព្រះជាម្ចាស់កំពុងតែប្រើប្រាស់ស្ថានភាពនេះ ដើម្បីធ្វើឱ្យសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំគ្រប់លក្ខណ៍។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំមិនអាចបង្កឱ្យទ្រង់ឈឺចាប់តទៅទៀតឡើយ។ ខ្ញុំត្រូវតែពឹងផ្អែកលើទ្រង់ ហើយប្រឹងប្រែង បន្តរស់នៅ ហើយធ្វើជាស្មរបន្ទាល់ចំពោះទ្រង់។ ដោយគិតអំពីរឿងទាំងនេះ នោះភាពទុក្ខព្រួយដែលខ្ញុំមាន ចាប់ផ្ដើមរសាត់ទៅ។ គឺព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលបានដឹកនាំខ្ញុំ តាមរយៈគ្រោះថ្នាក់ និងទារុណកម្ម ដែលសាតាំងដាក់ឱ្យខ្ញុំក្នុងអំឡុងពេលនោះ។ ទីបំផុត ការកាត់ទោសរបស់ខ្ញុំដល់ទីបញ្ចប់ ហើយខ្ញុំមានជីវិតរស់នៅដ៏យូរគួរសម ក្នុងការដើរចេញពីនរកនៅលើផែនដីនោះ។

ពេលដែលខ្ញុំត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ខ្ញុំបានឮថា ប៉ូលិសមមាញឹកក្នុងការផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចាមអារ៉ាម ដោយនិយាយថា ខ្ញុំគឺជាអ្នកសិល្បៈបោកប្រាស់ម្នាក់។ ស្វាមីរបស់ខ្ញុំត្រូវតែស្វែងរកការងារនៅកន្លែងផ្សេង ដើម្បីគេចចេញពីការនិយាយដើម និងការចោទប្រកាន់ពីអ្នកជិតខាង ហើយគាត់បាននិយាយថា គាត់ចង់លែងលះ។ ម្ដាយរបស់គាត់អាម៉ាស់ខ្លាំងណាស់ ដោយសារតែខ្ញុំជាប់គុក ដែលគាត់កម្រនឹងសម្លឹងរកខ្ញុំផង។ កូនស្រីខ្ញុំក៏ត្រូវបានគ្រូៗ និងមិត្តរួមថ្នាក់សើចចំអកឱ្យឥតឈប់ឈរផងដែរ ដូច្នេះហើយ គ្មានសូម្បីតែក្មេងម្នាក់ក្នុងភូមិ ចង់លេងជាមួយនាងតទៅទៀតឡើយ។ ខ្ញុំមិនអាចទប់ទឹកភ្នែកបានទេ នៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញអ្វីដែលបានកើតឡើង។ ពួកយើងធ្លាប់ជាគ្រួសារដ៏មានសេចក្ដីសុខ ពេលនេះ បានធ្លាក់មកដល់ចំណុចនេះ ដោយសារតែការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញរបស់បក្សកុម្មុយនីស្ដចិន។ ខ្ញុំស្អប់បក្សកុម្មុយនីស្ដចិនដល់ឆ្អឹង! ខ្ញុំបានគិតឃើញអត្ថបទព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយ។ ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាមានបន្ទូលថា៖ «តើនេះឬជាបុព្វបុរសពីសម័យបុរាណនោះ? ជាមេដឹកនាំដ៏គួរឱ្យស្រឡាញ់ឬ? ពួកវាសុទ្ធតែប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់! ការជ្រៀតជ្រែករបស់ពួកវាបានធ្វើឱ្យពិភពក្រោមមេឃស្ថិតនៅក្នុងសភាពខ្មៅងងឹត និងភាពជ្រួលច្របល់! តើនេះឬជាសេរីភាពសាសនានោះ? ជាសិទ្ធិស្របច្បាប់ និងជាផលប្រយោជន៍របស់ពលរដ្ឋនោះឬ? ទាំងអស់នេះគ្រាន់តែជាកលល្បិច ដើម្បីគ្របបាំងអំពើបាបតែប៉ុណ្ណោះ! ... ហេតុអ្វីបានជាត្រូវដាក់របាំងហាមប្រាមចំពោះកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ហេតុអ្វីត្រូវប្រើកលល្បិចផ្សេងៗ ដើម្បីបញ្ឆោតរាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើឯណាទៅជាសេរីភាពដ៏ពិត សិទ្ធិស្របច្បាប់ និងផលប្រយោជន៍នោះ? តើឯណាទៅសេចក្តីយុត្តិធម៌? តើឯណាទៅការលួងលោម? តើឯណាទៅភាពកក់ក្ដៅ? ហេតុអ្វីត្រូវប្រើកលឧបាយ ដើម្បីបញ្ឆោតប្រជារាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់? ហេតុអ្វីត្រូវប្រើកម្លាំង ដើម្បីបង្រ្កាបដល់ការយាងមករបស់ព្រះជាម្ចាស់? ហេតុអ្វីមិនអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានសេរីភាពក្នុងការដើរហើរនៅលើផែនដីដែលទ្រង់បានបង្កើតមកនេះ? ហេតុអ្វីត្រូវតាមប្រមាញ់ព្រះជាម្ចាស់រហូតដល់ទ្រង់គ្មានកន្លែង ដើម្បីកើយព្រះសិរសារបស់ទ្រង់ដូច្នេះ? តើឯណាទៅជាទីដ៏កក់ក្ដៅនៅចំណោមមនុស្ស? តើឯណាទៅជាការស្វាគមន៍នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស? ហេតុអ្វីបង្កឱ្យមានការស្រេកឃ្លានចង់បានព្រះជាម្ចាស់យ៉ាងខ្លាំង? ហេតុអ្វីចាំបាច់ឱ្យព្រះជាម្ចាស់ស្រែកហៅម្ដងហើយម្ដងទៀតដូច្នេះ? ហេតុអ្វីបង្ខំឱ្យព្រះជាម្ចាស់ព្រួយព្រះទ័យចំពោះព្រះបុត្រាដ៏ស្ងួនភ្ញារបស់ទ្រង់? នៅក្នុងសង្គមដ៏ខ្មៅងងឹតនេះ ហេតុអ្វីបានជាពួកឆ្កែការពារដ៏កំសត់របស់វាមិនអនុញ្ញាតឱ្យព្រះជាម្ចាស់មានសេរីភាពយាងមកនៅក្នុងចំណោមពិភពលោកដែលទ្រង់បានបង្កើតមក?» («កិច្ចការ និងការចូលទៅក្នុង (៨)» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ខណៈពេលដែលខ្ញុំពិចារណាព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំយល់ទាំងស្រុង អំពីភាពកខ្វក់របស់បក្សកុម្មុយនីស្ដចិន។ នៅខាងក្រៅ វាធ្វើពុតជាសុចរិត និយាយអំពី «សេរីភាពនៃជំនឿសាសនា» «រក្សាច្បាប់ និងសណ្ដាប់ធ្នាប់សម្រាប់ប្រជាជន» និង «ព្រួយបារម្ភអំពីប្រជាជន»។ វានិយាយរឿងទាំងអស់ដែលត្រឹមត្រូវ អំពីគុណធម៌ និងសីលធម៌ ប៉ុន្តែវាប្រើប្រាស់យ៉ាងសម្ងាត់ នូវមធ្យោបាយណាមួយដែលប្រើការបាន ដើម្បីចាប់ខ្លួន និងធ្វើទុក្ខបុកម្នេញអ្នកជឿ ហើយផ្សព្វផ្សាយពាក្យចចាមអារ៉ាម ដែលធ្វើឱ្យគ្រីស្ទបរិស័ទរាប់មិនអស់ត្រូវជាប់គុក មិនអាចត្រឡប់ទៅផ្ទះ និងធ្វើឱ្យគ្រួសាររបស់ពួកគេបែកបាក់។ ខ្ញុំមិនដែលឃើញបក្សកុម្មុយនីស្ដចិនបែបនេះទេពីមុនមក ហើយខ្ញុំធ្លាប់ស្រឡាញ់វា។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានរងទុក្ខពីការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញរបស់វារួចមក ទីបំផុត ខ្ញុំបានឃើញថា បក្សកុម្មុយនីស្ដចិនគឺជាមេអារក្ស ដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្ស។ ជាសារជាតិ វាគឺជាសត្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសេចក្ដីពិត ហើយវាគឺជាក្រុមអារក្សដែលប្រតិកិរិយា និងអាក្រក់បំផុត។

បន្ទាប់ពីខ្ញុំចេញពីគុក នោះប៉ូលិសមិនដែលឈប់ឃ្លាំមើលខ្ញុំឡើយ។ ប៉ូលិសនៅក្នុងស្ថានីយ៍តំបន់របស់ពួកយើង តែងតែសួរថា ខ្ញុំនៅតែជឿលើព្រះជាម្ចាស់ឬអត់ ហើយនៅពេលដេលខ្ញុំអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅផ្ទះ នោះខ្ញុំត្រូវតែចាក់សោរទ្វារយ៉ាងណែន។ ខ្ញុំត្រូវតែលាក់សៀវភៅព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នៅកន្លែងអាថ៌កំបាំងបំផុត ហើយខ្ញុំត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្ន នៅពេលដែលខ្ញុំទៅចូលរួមការជួបជុំ ឬអធិប្បាយដំណឹងល្អ។ ថ្ងៃមួយ នៅខែមីនា ឆ្នាំ ២០១៣ អ្នកដឹកនាំម្នាក់ និងអ្នកមើលថែពីរនាក់ មកពីក្រុមជំនុំមួយដែលខ្ញុំទទួលខុសត្រូវ ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយខ្ញុំត្រូវតែរៀបចំយករបស់របរមួយចំនួនរបស់ក្រុមជំនុំចេញឱ្យបានឆាប់ ព្រមទាំងជូនដំណឹងដល់បងប្អូនប្រុសស្រីមួយចំនួនឱ្យប្រុងប្រយ័ត្ន។ គ្រាន់តែខ្ញុំគិតចាត់ចែងបែបនេះ ស្រាប់តែខ្ញុំបានឮបងស្រីម្នាក់និយាយថា «អ្នកដឹកនាំត្រូវបានចាប់ខ្លួននោះ មានបញ្ជីឈ្មោះបងប្អូនប្រុសស្រីនៅជាប់នឹងខ្លួនគាត់ ដូច្នេះ ពេលនេះប៉ូលិសមានបញ្ជីនោះ»។ បងស្រីនោះបាននិយាយថា ប៉ូលិសបានទាញវីដេអូឃ្លាំមើលទាំងអស់ ដើម្បីរកមើលមនុស្សចម្លែក ហើយថា ពួកគេកំពុងតែរៀបចំធ្វើដំណើរតាមផ្ទះនីមួយៗ ដើម្បីរកអ្នកជឿ។ ពួកគេក៏បានធ្វើការគំរាមបែបនេះផងដែរ៖ «ចាប់ខុសមួយពាន់នាក់ ប្រសើរជាងឱ្យម្នាក់រួចខ្លួន!» ខ្ញុំព្រួយបារម្ភជាខ្លាំង ហើយភ័យខ្លាចនៅពេលដែលបានឮបែបនេះ។ ដោយសារតែខ្ញុំត្រូវបានចាប់ខ្លួនដោយសារតែសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំពីមុន នោះពួកគេមានឯកសារអំពីខ្ញុំ។ បើប៉ូលិសប្រើប្រាស់កាំម៉េរ៉ាសម្គាល់មុខ នោះខ្ញុំច្បាស់ជាត្រូវបានចាប់ខ្លួនមិនខាន។ បើខ្ញុំត្រូវបានចាប់ខ្លួនម្ដងទៀត នោះខ្ញុំគ្មានផ្លូវរស់ទេ ពួកគេនឹងសម្លាប់ខ្ញុំជាមិនខាន។ ដោយគិតពីរឿងនេះ ខ្ញុំដឹងថា ខ្ញុំត្រូវតែចាកចេញឱ្យបានឆាប់តាមតែអាចធ្វើបាន។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលដែលខ្ញុំទៅដល់ក្រុមជំនុំមួយទៀត នោះខ្ញុំគិតមិនឃើញថាត្រូវដោះស្រាយបែបណាឡើយ ហើយមានការវាយលុករបស់មនសិការ។ មានកិច្ចការជាច្រើននៅក្នុងក្រុមជំនុំនោះ ដែលត្រូវការរៀបចំជាបន្ទាន់ ប៉ុន្តែខ្ញុំទម្លាក់ចោលនូវបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីការពារជីវិតខ្លួនឯងទៅវិញ។ បើខ្ញុំចាកចេញនៅពេលនេះ នោះខ្ញុំនឹងមិនការពារផលប្រយោជន៍នៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ! តើមនសិការ និងភាពជាមនុស្សរបស់ខ្ញុំនៅឯណា? តើខ្ញុំមិនមែនកំពុងតែប្រព្រឹត្តដូចជាមនុស្សខ្លាច និងមនុស្សកំសាកឬ? ខ្ញុំគ្មានសេចក្ដីជំនឿពិតលើព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ឯណាទៅទីបន្ទាល់របស់ខ្ញុំ? ខណៈពេលដែលខ្ញុំគិតរឿងទាំងនេះ នោះខ្ញុំប្រញាប់ប្រញាល់ចូលមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីអធិស្ឋាន សុំឱ្យទ្រង់ប្រទានសេចក្ដីជំនឿ និងកម្លាំងដល់ខ្ញុំ ព្រមទាំងការពារខ្ញុំ ប្រយោជន៍ឱ្យខ្ញុំអាចឈរធ្វើបន្ទាល់បាន។

ក្រោយមក ខ្ញុំបានអានព្រះបន្ទូលមួយចំនួនរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា៖ «នៅពេលដែលមនុស្សត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ដើម្បីលះបង់ជីវិតរបស់ពួកគេ នោះគ្រប់យ៉ាងនឹងគ្មានន័យ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចទទួលបានអ្វីប្រសើរជាងនេះទេ។ តើមានអ្វីដែលមានសារៈសំខាន់ជាងជីវិតនោះ? ដូច្នេះហើយបានជាសាតាំងគ្មានសមត្ថភាពធ្វើការនៅក្នុងមនុស្សតទៅទៀតទេ ហើយគ្មានអ្វីដែលវាអាចធ្វើបានជាមួយមនុស្សនោះទេ។ ទោះបីជានៅក្នុងនិយមន័យនៃពាក្យ «សាច់ឈាម» និយាយថា សាច់ឈាមត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយក៏ដោយ ប្រសិនបើមនុស្សឈប់ធ្វើ ហើយមិនត្រូវបានសាតាំងដឹកនាំ នោះគ្មាននរណាម្នាក់អាចទទួលបានអ្វីប្រសើរជាងនេះពីសាច់ឈាមនោះទេ» («ការបកស្រាយអាថ៌កំបាំងអំពី ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ថ្លែងទៅកាន់សកលលោកទាំងមូល» ជំពូកទី ៣៦ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ដោយការសញ្ជឹងគិតអំពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំបានយល់ថា ស្ថានភាពនេះ គឺជាការសាកល្បងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយយល់ថា សង្គ្រាមមួយកំពុងតែកើតឡើងនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ខ្ញុំត្រូវតែឈរជាមួយព្រះជាម្ចាស់ ហើយថ្វាយជីវិតរបស់ខ្ញុំដើម្បីបំបាក់មុខសាតាំង និងធ្វើទីបន្ទាល់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គ្មានផ្លូវដែលខ្ញុំអាចបែរកន្ទុយ ហើយរត់នៅក្នុងស្ថានភាពដ៏សំខាន់បែបនេះឡើយ! ខ្ញុំត្រូវតែការពារកិច្ចការនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ នោះគឺជារឿងតែមួយដែលមនុស្សម្នាក់ប្រកបដោយមនសិការ និងភាពជាមនុស្សគួរតែធ្វើ។ ខ្ញុំកំពុងតែរងទុក្ខដោយការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ ដើម្បីផលប្រយោជន៍នៃសេចក្ដីសុចរិត ហើយទោះបីជាខ្ញុំស្លាប់ ក៏វានៅតែមានតម្លៃដែរ។ បើខ្ញុំរស់យ៉ាងអាប់ឱន ហើយចុះចូលនឹងសាតាំង នោះ ទោះបីជារាងកាយរបស់ខ្ញុំអាចរស់នៅក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនឹងដូចជាខ្មោចឆៅដែរ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាមានសេរីភាព ពេលដែលគិតបែបនេះ ដូច្នេះ ខ្ញុំប្រញាប់ត្រឡប់ទៅកាន់ក្រុមជំនុំនោះវិញ ហើយចាត់ចែងបងប្អូនឱ្យយកសៀវភៅព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់ចេញ ហើយប្រាប់ពួកគេទាំងអស់ឱ្យប្រយ័ត្នខ្លួន។ រាល់កិច្ចការទាំងអស់របស់ក្រុមជំនុំ ត្រូវបានរៀបចំយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយខ្ញុំអរព្រះគុណដល់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះការដឹកនាំរបស់ទ្រង់!

ដោយបានជឿលើព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាអស់រយៈពេលជាង ២០ ឆ្នាំ និងរងទុក្ខជាបន្តបន្ទាប់ពីការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ និងការគាបសង្កត់របស់បក្សកុម្មុយនីស្ដចិន ទោះបីជាខ្ញុំអាចរងទុក្ខនូវការឈឺចាប់មួយចំនួនក៏ដោយ ក្រោមការដឹកនាំនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំបានយល់សេចក្ដីពិតមួយចំនួន និងបានរៀនវិនិច្ឆ័យរវាងត្រូវ និងខុស រវាងសេចក្ដីសុចរិត និងសេចក្ដីអាក្រក់។ ខ្ញុំក៏បានរៀនពឹងផ្អែកលើព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈស្ថានភាពដ៏ចម្លែកបែបនេះដែរ។ ខ្ញុំពិតជាមានអារម្មណ៍អំពីសិទ្ធិអំណាចនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសេចក្ដីជំនឿរបស់ខ្ញុំលើព្រះជាម្ចាស់បានរីកចម្រើន។ ទាំងអស់នេះ គឺដោយសារតែព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ អរព្រះគុណដល់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា!