ខ្ញុំមកពីភូមិព្រៃភ្នំដាច់ស្រយាលក្រីក្រមួយ ដែលមានទំនៀមទំទម្លាប់បែបសក្ដិភូមិ និងមានទំនាក់ទំនងអន្ដរបុគ្គលដ៏ស្មុគស្មាញ។ ខ្ញុំពិតជាទទួលឥទ្ធិពលពីមជ្ឈដ្ឋាន និងអ្វីៗដែលឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំនិយាយ ដូចជា «ចូរគិតមុននឹងនិយាយចេញមក រួចនិយាយចេញមកដោយការគិតទុកជាមុន» «ភាពស្ងាត់ស្ងៀមជាមាស ពាក្យសម្ដីជាប្រាក់ ហើយអ្នកនិយាយច្រើន គឺខុសច្រើន» «ការធ្វើមិនដឹងមិនឮចំពោះកំហុសរបស់មិត្តល្អធ្វើឱ្យទំនាក់ទំនងល្អ និងស្ថិតស្ថេរបានយូរ» «ចូរនិយាយពាក្យល្អៗស្របទៅតាមអារម្មណ៍ និងបុព្វហេតុអ្នកដទៃ ដ្បិតការនិយាយត្រង់ពេកនាំឱ្យរំខានដល់អ្នកទៃ»។ ទស្សនៈវិជ្ជាទាំងអស់នេះ បានក្លាយជាពាក្យប្រៀនប្រដៅនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ សូម្បីតែជាមួយបងប្អូនបង្កើតរបស់ខ្ញុំ ក៏ខ្ញុំតែងតែសង្កេតមើលពួកគេយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នដែរ ដោយព្យាយាមនិយាយពាក្យល្អៗ និងរឿងល្អៗដើម្បីធ្វើឱ្យពួកគេសប្បាយចិត្ត។ បើនរណាម្នាក់ធ្វើអ្វីមួយខុស ហើយឪពុកម្ដាយរបស់ខ្ញុំសួរខ្ញុំថានរណាខុស នោះខ្ញុំតែងតែនិយាយថា ខ្ញុំមិនដឹង ដូច្នេះ បងប្អូនខ្ញុំចូលចិត្តខ្ញុំខ្លះដែរ។ ម្ដាយរបស់ខ្ញុំតែងតែបាននិយាយថា ខ្ញុំក៏ជាក្មេងល្អផងដែរ។ ពេលដែលខ្ញុំចេញទៅក្រៅ មិនថាខ្ញុំនៅជាមួយមិត្តភក្ដិ ឬជាមួយមនុស្សផ្សេងៗគ្នានៅខាងក្រៅនោះឡើយ ខ្ញុំតែងតែក្រែងចិត្ត ដើម្បីការពារទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដែលធ្វើអ្វីមួយដែលប្រមាថនរណាម្នាក់ ឬឈ្លោះប្រកែកជាមួយនរណាម្នាក់ឡើយ។ បើនរណាម្នាក់ប្រមាថខ្ញុំ ខ្ញុំពិតជាអភ័យទោសឱ្យ ហើយមិនបង្ករឿងឡើយ។ ខ្ញុំតែងទទួលរងភាពអយុត្តិធម៌ជាច្រើន ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍តឹងចិត្ត និងខឹងសម្បារ ប៉ុន្តែខ្ញុំប្រកាន់ខ្ជាប់នឹង «ភាពស្ងៀមស្ងាត់ជាមាស ហើយអ្នកនិយាយច្រើន គឺខុសច្រើន» ហើយគ្រាន់តែទប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំត្រូវបានគេស្គាល់នៅក្នុងចំណោមគ្រួសារ និងមិត្តភក្ដិថាជាបុគ្គលល្អ។ ខ្ញុំត្រូវបានគ្រប់គ្នាសរសើរ ដោយសារជាមនុស្សបែបនោះ ប៉ុន្តែខ្ញុំតែងតែមានអារម្មណ៍អំពីការឈឺចាប់ និងសម្ពាធនេះនៅក្នុងចិត្តរបស់ខ្ញុំ ដែលខ្ញុំមិនអាចនិយាយចេញបាន។ ខ្ញុំប្រយ័ត្នប្រយែងជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នា ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងមិនប្រមាថនរណាម្នាក់ ហើយខ្ញុំមិនដែលហ៊ានបើកចំហចំពោះនរណាម្នាក់ឡើយ។ ខ្ញុំតែងតែសម្រុះសម្រួល និងបង្ហាញទឹកមុខក្លែងក្លាយ ដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍ខ្លួនឯង។ នោះគឺជាវិធីរស់នៅដែលគួរឱ្យឈឺចាប់ ហត់នឿយ និងធុញថប់។ ខ្ញុំធ្លាប់ឆ្ងល់ជានិច្ចថា «ពេលណាទើបការរងទុក្ខរបស់ខ្ញុំបញ្ចប់? ធ្វើបែបណាទើបខ្ញុំអាចដឹកនាំជីវិតដែលងាយស្រួលជាងនេះ?» ពេលដែលខ្ញុំវង្វេង និងស្ថិតក្នុងការឈឺចាប់ នោះព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា បានលាព្រះហស្ដនៃសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់មកឯខ្ញុំ។

ក្នុងឆ្នាំ១៩៩៨ ខ្ញុំមានភ័ព្វសំណាល្អដែលបានទទួលយកកិច្ចការនៃគ្រាចុងក្រោយរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា។ ខ្ញុំបានរៀនពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាថា ព្រះជាម្ចាស់បានក្លាយជាសាច់ឈាម និងយាងមកសង្គ្រោះមនុស្សជាតិ ជាចម្បងគឺដើម្បីដោះស្រាយនិស្ស័យពុករលួយរបស់ពួកយើង និងអនុញ្ញាតឱ្យពួកយើងរស់នៅក្នុងភាពដូចជាមនុស្សពិតប្រាកដ។ ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដាមានបន្ទូលថា៖ «អ្នករាល់គ្នាត្រូវដឹងថាព្រះជាម្ចាស់ សព្វព្រះហឫទ័យនឹងមនុស្សទៀងត្រង់។ ធាតុពិត ព្រះជាម្ចាស់គឺស្មោះត្រង់ ហេតុដូច្នេះ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះអង្គតែងតែអាចទុកចិត្តបានជានិច្ច។ លើសពីនេះទៅទៀត ទង្វើរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺគ្មានកំហុស និងមិនអាចប្រកែកបានឡើយ ដែលនេះជាមូលហេតុនាំឱ្យព្រះជាម្ចាស់ សព្វព្រះហឫទ័យនឹងមនុស្សទាំងឡាយដែលស្មោះត្រង់នឹងទ្រង់» («សេចក្ដីដាស់តឿនទាំងបី» នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ «នគររបស់ខ្ញុំតម្រូវឲ្យមានមនុស្សដែលទៀងត្រង់ ជាមនុស្សដែលគ្មានលាក់ពុត ឬបោកបញ្ឆោត។ តើមនុស្សស្មោះត្រង់ និងទៀងត្រង់គ្មានប្រជាប្រិយភាពនៅក្នុងពិភពលោកទេឬ? ខ្ញុំចង់មានន័យផ្ទុយពីនេះ។ វាអាចទទួលយកបានសម្រាប់មនុស្សទៀងត្រង់ក្នុងការចូលមកចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំពេញព្រះហឫទ័យនឹងមនុស្សប្រភេទនេះ ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវការមនុស្សបែបនេះដែរ។ នេះហើយជាសេចក្តីសុចរិតរបស់ខ្ញុំតែម្ដង» («ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាលពីដើមដំបូង» ជំពូកទី ៣៣ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលប្រាប់ពួកយើងឱ្យមានភាពស្មោះត្រង់ សាមញ្ញ និងបើកចំហ ដែលនោះគឺជាផ្លូវតែមួយគត់ដើម្បីចូលទៅក្នុងនគរស្ថានសួគ៌បាន។ ពេលដែលខ្ញុំបានអានព្រះបន្ទូលនេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅថា នោះជាវិធីរស់នៅដែលសប្បាយ និងងាយស្រួលជាង ហើយខ្ញុំចង់ក្លាយជាមនុស្សស្មោះត្រង់ ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់តម្រូវ។ នៅក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទង និងការជួបជុំជាមួយបងប្អូន ខ្ញុំបានសម្គាល់ឃើញថា ពួកគេទាំងអស់ស្មោះត្រង់ និងនិយាយយ៉ាងសេរី។ ពួកគេស្មោះត្រង់ និងពិតប្រាកដ។ ពេលដែលពួកគេមានយោបល់អំពីនរណាម្នាក់ ឬឃើញនរណាម្នាក់បើកសម្ដែងសេចក្ដីពុករលួយ នោះពួកគេអាចលើកពីចំណុចនោះ ដើម្បីជួយពួកគេ ហើយពួកគេអាចបើកចិត្ត និងនិយាយអំពីការស្គាល់ខ្លួនឯងរបស់ពួកគេ។ នេះពិតជារឿងគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលសម្រាប់ខ្ញុំ ពីព្រោះខ្ញុំតែងតែគិតថា យោបល់របស់នរណាម្នាក់អំពីមនុស្ស គឺមិនអាចត្រូវបាននិយាយឡើយថា ដោយភាពស្មោះត្រង់ នោះខ្ញុំនឹងប្រមាថអ្នកដទៃ និងបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់ខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចាំបាច់មានការព្រួយបារម្ភត្រង់ចំណុចនេះឡើយ។ បងប្អូនប្រុសស្រីមិនក្លែងក្លាយដូចមនុស្សនៅក្នុងលោកិយឡើយ ហើយពួកគេនឹងសូមអភ័យទោស នៅពេលដែលពួកគេធ្វើឱ្យអ្នកផ្សេងឈឺចាប់។ ពួកគេតែងតែគិតគូរពីអ្នកដទៃ។ ខ្ញុំបានដឹងថា ពួកគេអាចអនុវត្តដូច្នោះ ហើយរស់នៅដូច្នោះ ដោយសារតែកិច្ចការ និងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដ៏មានព្រះចេស្ដាទាំងស្រុង។ រឿងនោះក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំកាន់តែច្បាស់ដែរថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា គឺជាសេចក្ដីពិត ដែលព្រះបន្ទូលទាំងនោះអាចសម្អាត និងផ្លាស់ប្ដូរមនុស្ស ហើយខ្ញុំពិតជាចង់ក្លាយជាបុគ្គលស្មោះត្រង់ណាស់។ ប៉ុន្តែទស្សនៈវិជ្ជារបស់សាតាំងសម្រាប់ការរស់នៅ បានចាក់ឫសគល់ក្នុងខ្ញុំជាយូរមកហើយ ដោយបានក្លាយជាច្បាប់ទម្លាប់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំសម្រាប់ការមានជីវិតរស់នៅ។ នៅក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ខ្ញុំជាមួយបងប្អូន ខ្ញុំនៅតែពឹងផ្អែកលើទស្សនៈវិជ្ជាបែបសាតាំង ដោយមិនដឹងខ្លួន។ ខ្ញុំមានការបារម្ភចំពោះការបើកចិត្ត និងនិយាយចេញពីចិត្ត ដោយខ្លាចថាមានការប្រមាថដល់នរណាម្នាក់ ឬបង្កការខូចខាតដល់កេរ្តិ៍ឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំចេះតែប្រយ័ត្នជានិច្ច ដើម្បីការពារទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំជាមួយពួកគេ ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ការមានភាពស្មោះត្រង់គឺជារឿងពិបាកធ្វើ។ ដូច្នេះ ដើម្បីបន្សុទ្ធ និងផ្លាស់ប្ដូរខ្ញុំ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំយ៉ាងយកព្រះទ័យទុកដាក់នូវមជ្ឈដ្ឋានដ៏ត្រឹមត្រូវ ដើម្បីបើកសម្ដែងសេចក្ដីពុករលួយ និងភាពខ្វះខាតរបស់ខ្ញុំ ដែលនាំទៅក្នុងការពិតនៃការក្លាយជាបុគ្គលស្មោះត្រង់។

ក្រោយមក ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមធ្វើកិច្ចការជាអ្នកដឹកនាំក្រុមជាមួយបងប្រុសលី។ ពួកយើងចុះសម្រុងគ្នាខ្លាំងណាស់ ហើយគាត់បានជួយខ្ញុំជាច្រើនយ៉ាង។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ពួកយើង ខ្ញុំបានរកឃើញថា គាត់ក្រអឺតក្រទម គិតតែពីខ្លួនឯង និងមិនប្រកាន់ខ្ជាប់គោលការណ៍ឡើយ។ គ្រប់ពេលដែលខ្ញុំចង់និយាយអ្វីមួយ ខ្ញុំរៀបនឹងបើកមាត់ទៅហើយ នោះក៏លេបពាក្យសម្ដីទៅវិញ។ ខ្ញុំបានគិតថា «បើខ្ញុំរិះគន់គាត់ នោះគាត់នឹងនិយាយថា ខ្ញុំគ្មានមនសិការ ថាគាត់ចិត្តល្អចំពោះខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំតែងតែលើកឡើងពីបញ្ហារបស់គាត់ទៅវិញ។ ចុះបើគាត់គិតមិនល្អពីខ្ញុំ ហើយពួកយើងមិនអាចធ្វើការជាមួយគ្នា នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់ពួកយើងតទៅទៀតនោះ?» ខ្ញុំមិនដែលលើកយកបញ្ហានេះមកនិយាយជាមួយគាត់ទេ ដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចការពារទំនាក់ទំនងរបស់ពួកយើងបាន។ ក្រោយមក បងប្រុសលីបង្កផលប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរចំពោះកិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ ដោយសារតែគាត់ក្រអឺតក្រទម ហើយព្រងើយកន្តើយចំពោះភារកិច្ចរបស់គាត់ ហើយគាត់ត្រូវបានផ្លាស់ចេញ។ ទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ ខ្ញុំនៅតែមិនឆ្លុះបញ្ចាំងខ្លួនឯង។ ប៉ុន្តែក្រោយមក នៅថ្ងៃមួយ ពេលដែលខ្ញុំមានការត្រូវទៅផ្ទះបងប្រុសលី នោះប្រពន្ធគាត់បានប្រាប់ខ្ញុំថា «លោកជាប់ពាក់ព័ន្ធនឹងរឿងប្ដីខ្ញុំត្រូវបានផ្លាស់ចេញ បើលោកបានព្រមានគាត់ ហើយជួយគាត់ នោះគាត់មិនបានបំពេញភារកិច្ចដោយមានចេតនាអាក្រក់ និងមិនប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយរំខានដល់កិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំឡើយ។ ហេតុអ្វីបានជាលោកមិនអាចប្រកាន់ខ្ជាប់កិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំបាន? លោកគឺជាអ្នកផ្គាប់ចិត្តមនុស្ស លោកមិនអនុវត្តសេចក្ដីពិតឡើយ!» ដោយឮគាត់និយាយបែបនេះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ខ្ទេចខ្ទីក្នុងចិត្ត ហើយខ្ញុំមានអារម្មណ៍អាម៉ាស់ជាងអ្វីទាំងអស់។ បន្ទាប់ពីចាកចេញ ខ្ញុំមិនអាចឈប់យំបានឡើយ។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ទាំងការឈឺចាប់ ដោយនិយាយថា «ឱព្រះជាម្ចាស់អើយ! ទ្រង់បានអនុញ្ញាតឱ្យប្អូនស្រីនេះដោះស្រាយជាមួយទូលបង្គំ ហើយស្ដីបន្ទោសទូលបង្គំនៅថ្ងៃនេះ ប៉ុន្តែទូលបង្គំពិតជាមិនស្គាល់ខ្លួនឯងសោះ។ សូមទ្រង់បំភ្លឺ និងដឹកនាំទូលបង្គំផង»។ ខ្ញុំមានភាពស្ងប់បន្តិចម្ដងៗបន្ទាប់ពីការអធិស្ឋាន ហើយចាប់ផ្ដើមគិតត្រឡប់ទៅពេលដែលធ្វើការជាមួយបងប្រុសលី។ ខ្ញុំបានឃើញថា ខ្ញុំបានរស់នៅដោយទស្សនៈវិជ្ជារបស់សាតាំងសម្រាប់រស់នៅ។ ខ្ញុំបានឃើញយ៉ាងច្បាស់ថាគាត់ប្រឆាំងនឹងគោលការណ៍ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានបញ្ឈប់គាត់ ឬជួយគាត់ឡើយ។ ខ្ញុំខ្លាចណាស់ មិនហ៊ានប្រមាថគាត់ ហើយបំផ្លាញទំនាក់ទំនងការងាររបស់ពួកយើងឡើយ។ ខ្ញុំមានទំនួលខុសត្រូវដែលខ្ញុំមិនអាចគេចវេះបាន ពាក់ព័ន្ធនឹងបងប្រុសលីទៅដល់ចំណុចនោះ។ ខ្ញុំកាន់តែមានអារម្មណ៍ខុសឆ្គង និងមានវិប្បដិសារី។

ក្រោយមក ខ្ញុំបានអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយចំនួន។ «ត្រូវតែមានបទដ្ឋានមួយចំពោះការមានភាពជាមនុស្សដ៏ល្អ។ វាមិនពាក់ព័ន្ធនឹងការដើរលើផ្លូវកណ្ដាល មិនប្រកាន់ខ្ជាប់គោលការណ៍ ការប្រឹងប្រែងមិនបំពាននរណាម្នាក់ ការផ្គាប់ផ្គុនសេចក្ដីល្អនៅគ្រប់ទីកន្លែងដែលអ្នកទៅ ភាពរលូន និងភាពប៉ិនប្រសប់ជាមួយគ្រប់គ្នាដែលអ្នកជួប និងការធ្វើឱ្យគ្រប់គ្នាមានអារម្មណ៍ល្អ នេះមិនមែនជាបទដ្ឋានឡើយ។ ដូច្នេះ តើអ្វីជាបទដ្ឋាន? វារួមបញ្ចូលការប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ចំពោះមនុស្សដទៃ និងចំពោះហេតុការណ៍ដោយចិត្តពិតប្រាកដ អាចទទួលខុសត្រូវ និងធ្វើរឿងទាំងអស់នេះតាមរបៀបដែលមានភាពច្បាស់លាស់ ដើម្បីឱ្យគ្រប់គ្នាឃើញ និងមានអារម្មណ៍។ ជាងនេះទៅទៀត ព្រះជាម្ចាស់ស្វែងរកចិត្តរបស់មនុស្ស និងស្គាល់ពួកវាគ្រប់ៗគ្នា។ មនុស្សមួយចំនួនតែងតែអួតអាងថា ពួកគេមានភាពជាមនុស្សល្អ ដោយអះអាងថា ពួកគេមិនដែលបានធ្វើអ្វីអាក្រក់ មិនដែលលួចរបស់របរអ្នកដទៃ ឬមិនដែលចង់បានអ្វីៗជារបស់មនុស្សដទៃឡើយ។ ពួកគេថែមទាំងធ្វើហួស ដោយអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកដទៃទាញយកផលប្រយោជន៍ពីការប្រឹងប្រែងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេទៀតផង នៅពេលដែលមានជម្លោះផលប្រយោជន៍ ដោយចង់រងទុក្ខនូវការខាតបង់ ហើយពួកគេមិនដែលនិយាយអ្វីអាក្រក់ពីនរណាម្នាក់ដើម្បីឱ្យអ្នកផ្សេងទៀតគិតថា ពួកគេជាមនុស្សល្អនោះឡើយ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ នៅពេលបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេកិបកេង និងរប៉ិលរប៉ូច តែងតែមានល្បិចកលដើម្បីខ្លួនឯង។ ពួកគេមិនដែលគិតពីផលប្រយោជន៍នៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេមិនដែលចាត់ទុកអ្វីៗជារឿងបន្ទាន់ ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកថាជារឿងបន្ទាន់ ឬគិតដូចព្រះជាម្ចាស់មានព្រះតម្រិះឡើយ ហើយពួកគេមិនអាចទុកផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដោយឡែក ដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេឡើយ។ ពួកគេមិនដែលបោះបង់ចោលផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ។ ទោះបីជានៅពេលដែលពួកគេឃើញអ្នកប្រព្រឹត្តអាក្រក់កំពុងតែប្រព្រឹត្តអាក្រក់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនលាតត្រដាងអ្នកទាំងនោះឡើយ។ ពួកគេគ្មានគោលការណ៍អ្វីសោះ។ នេះមិនមែនជាគម្រូនៃភាពជាមនុស្សល្អឡើយ។ ចូរកុំយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះអ្វីដែលមនុស្សបែបនោះនិយាយឡើយ។ អ្នកត្រូវតែមើលពីអ្វីដែលគេរស់នៅ អ្វីដែលគេបើកសម្ដែង និងអាកប្បកិរិយារបស់គេនៅពេលដែលគេបំពេញភារកិច្ចរបស់គេ ក៏ដូចជាសភាពខាងក្នុងរបស់គេ និងអ្វីដែលគេស្រឡាញ់។ បើសេចក្ដីស្រឡាញ់កេរ្ដិ៍ឈ្មោះ និងលាភសក្ការៈរបស់គេហួសពីភក្ដីភាពចំពោះព្រះជាម្ចាស់ បើការស្រឡាញ់កេរ្ដិ៍ឈ្មោះ និងលាភសក្ការៈរបស់គេហួសពីផលប្រយោជន៍របស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬបើការស្រឡាញ់កេរ្ដិ៍ឈ្មោះ និងលាភសក្ការៈរបស់គេ ហួសពីការយកចិត្តទុកដាក់ដែលគេបង្ហាញចំពោះព្រះជាម្ចាស់ នោះគេមិនមែនជាបុគ្គលដែលមានភាពជាមនុស្សឡើយ។ ឥរិយាបថរបស់គេអាចត្រូវបានអ្នកដទៃ និងព្រះជាម្ចាស់ឃើញ។ ដូច្នេះហើយ មនុស្សបែបនេះពិបាកទទួលបានសេចក្ដីពិតណាស់» («ចូរថ្វាយដួងចិត្តដ៏ពិតរបស់អ្នកដល់ព្រះជាម្ចាស់ ទើបអ្នកអាចទទួលបានសេចក្តីពិត» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញខ្ញុំថា ការក្លាយជាបុគ្គលល្អម្នាក់ មិនមែនជាការសម្ដែងឱ្យមើលទៅល្អឡើយ។ មិនមែនជាការស្រុះស្រួលជាមួយមនុស្ស ឬទទួលបានការទទួលស្គាល់របស់ពួកគេឡើយ។ វាគឺជាការបង្វែរចិត្តរបស់អ្នកទៅរកព្រះជាម្ចាស់ មានភក្ដីភាព អនុវត្តសេចក្ដីពិត ដើម្បីប្រកាន់ខ្ជាប់កិច្ចការនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើរតាមគោលការណ៍នៃសេចក្ដីពិត និងព្រមទាំងជួយគាំទ្រមនុស្សដោយវិញ្ញាណ នៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាខ្ញុំបានឃើញបងប្រុសលីមានចេតនាអាក្រក់ និងប្រឆាំងនឹងសេចក្ដីពិតជាច្រើនលើក ហើយក្រអឺតក្រទមខ្លាំង និងមិនទទួលយកការណែនាំរបស់មនុស្សដទៃ ដោយដឹងថា ការធ្វើបែបនេះអាក្រក់ចំពោះគាត់ផង និងអាក្រក់ចំពោះកិច្ចការនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ផងក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែធ្វើតាមទស្សនៈវិជ្ជាបែបសាតាំងនៃ «ការធ្វើមិនដឹងមិនឮចំពោះកំហុសរបស់មិត្តល្អធ្វើឱ្យទំនាក់ទំនងល្អ និងស្ថិតស្ថេរបានយូរ» ខ្ញុំធ្វើមិនដឹងមិនឮ។ ខ្ញុំមិនជួយគាត់ ឬលើកយកបញ្ហានេះទៅកាន់អ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែឈរមើល ខណៈពេលដែលកិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំត្រូវបានរងគ្រោះថ្នាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនអាចលះបង់កិត្យានុភាពរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីអនុវត្តសេចក្ដីពិត និងមានទំនួលខុសត្រូវឡើយ។ ខ្ញុំអាត្មានិយម គួរឱ្យស្អប់ និងបោកបញ្ឆោតខ្លាំងណាស់។ តើខ្ញុំមិនមែនបង្កឱ្យមានអំពើបាបរបស់គាត់ទេឬ? តើខ្ញុំមិនមែនឈរនៅខាងសាតាំងទេឬ? ខ្ញុំបានក្លាយជា មនុស្សដែលគិតពីប្រយោជន៍ខ្លួនឯងដ៏គួរឱ្យស្អប់ ដោយសារតែភាពភ័យខ្លាចរបស់ខ្ញុំក្នុងការប្រមាថនរណាម្នាក់។ ខ្ញុំគ្មានដឹងសេចក្ដីសុចរិតឡើយ។ ខ្ញុំមិនមែនជាបុគ្គលល្អទាល់តែសោះ។ នៅក្នុងការតាមរករបស់ខ្ញុំ ក្នុងការក្លាយជា «មនុស្សល្អ» នោះខ្ញុំបានក្លាយជាអ្នកផ្គាប់ចិត្តមនុស្ស ហើយក្លាយជាបុគ្គលបោកបញ្ឆោត ដែលព្រះជាម្ចាស់ស្អប់។ នៅក្នុងលោកិយខាងក្រៅ ការធ្វើបែបនោះមិនជាអ្វីទេ ប៉ុន្តែនៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ការធ្វើបែបនោះធ្វើឱ្យទ្រង់ស្អប់ខ្ពើម។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា ការមិនអនុវត្តសេចក្ដីពិត ប៉ុន្តែការធ្វើល្អដើម្បីការពារទំនាក់ទំនង ពិតជាបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់មនុស្ស។ នេះគឺជាលើកទីមួយហើយ ដែលការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំក្នុងការក្លាយជាបុគ្គលល្អ ត្រូវបានរង្គោះរង្គើ។ ខ្ញុំបានឃើញថា ការធ្វើតាមទស្សនៈវិជ្ជាបែបសាតាំងនៅក្នុងទំនាក់ទំនងរបស់ខ្ញុំ ពិតជាខុសទាំងស្រុង ហើយការត្រូវបានដោះស្រាយនៅពេលនេះ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំមានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងជ្រាលជ្រៅ ដែលខ្ញុំនឹងមិនភ្លេចឡើយ។ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចបងប្រុសលីបានប្រព្រឹត្តអំពើរំលងអ៊ីចឹង ប៉ុន្តែខ្ញុំនៅសល់តែការជាប់ជំពាក់ដ៏អស់កល្បប៉ុណ្ណោះ។ តាមរយៈការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំបានទទួលការយល់ដឹងពីការតាមរកដោយភាន់ច្រឡំរបស់ខ្ញុំរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ហើយខ្ញុំមិនចង់រស់តាមវិធីនោះតទៅទៀតឡើយ។ ខ្ញុំសុខចិត្តធ្វើជាបុគ្គលទៀងត្រង់ និងស្មោះត្រង់តាមតែព្រះជាម្ចាស់តម្រូវ។ ខ្ញុំមានបំណងចិត្តដើម្បីធ្វើជាបុគ្គលស្មោះត្រង់ ប៉ុន្តែដោយសារតែសេចក្ដីពុករលួយ និងនិស្ស័យបែបសាតាំងរបស់ខ្ញុំចាក់ឫសគល់យ៉ាងជ្រៅ ហើយខ្ញុំមិនអាចយល់ និងស្អប់ធម្មជាតិ និងសារជាតិរបស់ខ្ញុំយ៉ាងពេញលេញ ក្នុងនាមជាអ្នកផ្គាប់ចិត្តមនុស្ស ទើបខ្ញុំមិនផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងពិតប្រាកដ។ មិនយូរប៉ុន្មាន ខ្ញុំបានត្រឡប់ទៅធ្វើកិច្ចការដូចមុន។

ស្វាមីរបស់បងស្រីចាង ដែលមកពីភូមិជិតនោះ គឺជាជនអាក្រក់នៅក្នុងតំបន់ ដែលរារាំងផ្លូវសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់។ ពេលដែលគាត់ឃើញបងស្រីនោះចាកចេញទៅចូលរួមការជួបជុំ គាត់ចាប់ផ្ដើមរករឿងបងប្អូនដទៃទៀត ដូច្នេះ ពួកគេនៅមិនសុខឡើយ។ មានពេលមួយ នៅពេលដែលបងស្រីចាងបានទៅចូលរួមការជួបជុំមួយ នោះស្វាមីរបស់គាត់បានយកឈើ ដែលប្អូនប្រុសម្នាក់ត្រៀមទុកសាងសង់ផ្ទះ ហើយដុតចោលទាំងអស់។ អ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំបានប្រាប់បងស្រីនោះថា «កុំមកចូលរួមការជួបជុំអី ពួកគេត្រូវតែរក្សាសុវត្ថិភាពមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ចូរថ្វាយបង្គំ និងអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយខ្លួនឯងនៅផ្ទះចុះ។» ប៉ុន្តែមួយរយៈក្រោយមក បងស្រីនោះពិតជាចង់ទៅចូលរួមការជួបជុំ ហើយគាត់មិនអាចហាមខ្លួនឯងមិនឱ្យធ្វើដំណើរមកភូមិរបស់ពួកយើង ដើម្បីជួបនឹងបងស្រីវ៉ាងទេ។ ដោយមិនដឹងធ្វើបែបណា បងស្រីវ៉ាងបានមកនិយាយជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានដឹងច្បាស់ណាស់ថា ផលប្រយោជន៍របស់ក្រុមជំនុំត្រូវតែជារឿងអាទិភាព ដោយបងស្រីចាងគួរតែទៅផ្ទះ។ ប៉ុន្តែក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតថា «ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំឡើយ។ តើអ្នកដទៃនឹងគិតដូចម្ដេច បើការធ្វើបែបនេះខុសនោះ? ក្រៅពីនេះ បើបងស្រីចាងរកឃើញថា ខ្ញុំហាមគាត់មិនឱ្យចូលរួមការជួបជុំ តើគាត់នឹងគិតដូចម្ដេចពីខ្ញុំ?» ត្រង់គំនិតនេះ ខ្ញុំព្យាយាមគេចវេះ ដោយនិយាយថា «បងស្រីគួរតែនិយាយជាមួយអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំអំពីបញ្ហានេះ។ ទៅជួបនរណាម្នាក់ ក្នុងចំណោមពួកគេ»។ ទីបំផុត បងស្រីវ៉ាងមិនអាចរកនរណាម្នាក់បានទេ ដូច្នេះគាត់បានឱ្យបងស្រីចាងស្នាក់នៅ។

នៅល្ងាចបន្ទាប់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំនៅផ្ទះថ្វាយបង្គំ និងស្ដាប់ទំនុកសរសើរនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំបានឮនរណាម្នាក់ដាល់ទ្វារយ៉ាងខ្លាំង។ ពេលដែលកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំបើកទ្វារ នោះបុរសមាឌធំបី ឬបួននាក់ ដោយមានដំបងឈើ បានសម្រុកចូល ហើយក្រោយមក បួនឬប្រាំនាក់ទៀត បានលោតចុះពីដំបូលផ្ទះខ្ញុំ។ ពួកគេបានរុញខ្ញុំទៅលើគ្រែដោយគ្មាននិយាយមួយម៉ាត់ឡើយ ហើយវាយខ្ញុំយ៉ាងសាហាវ។ ខ្ញុំពិតជាភ័យខ្លាចណាស់។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋាន និងស្រែកទៅរកព្រះជាម្ចាស់ឥតឈប់។ គ្រាន់តែពេលការឈឺចាប់ខ្លាំង នោះគ្រោងគ្រែបានបាក់ ហើយខ្ញុំធ្លាក់ទៅលើកម្រាល។ ពួកកំណាចទាំងនោះគិតថាខ្ញុំបានឈឺចាប់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ហើយក៏រត់ភៀសខ្លួនទាំងភ័យខ្លាច។ ខ្ញុំបានគិតថា បន្ទាប់ពីការវាយដូច្នោះ ខ្ញុំប្រាកដជាបាក់ឆ្អឹងខ្លះហើយមើលទៅ ប៉ុន្តែគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើល វាគ្រាន់តែជារបួសសាច់ប៉ុណ្ណោះ ដោយគ្មានរបួសឆ្អឹងឡើយ។ ខ្ញុំបានដឹងថា នោះគឺជាការមើលថែ និងការការពាររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មួយថ្ងៃក្រោយមក ខ្ញុំរកឃើញថា ស្វាមីរបស់បងស្រីចាងបានដឹងថាគាត់កំពុងតែចាកចេញទៅចូលរួមការជួបជុំ ហើយគិតថា ខ្ញុំជាអ្នករៀបចំឱ្យបងស្រីចាងទៅចូលរួមការជួបជុំ ដូច្នេះគាត់បានឱ្យប្រុសៗទាំងនោះមកវាយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានដឹងថា រឿងនោះកើតឡើងដោយសារតែខ្ញុំមិនធ្វើតាមគោលការណ៍។ បើខ្ញុំធ្វើតាមគោលការណ៍ ហើយបានបញ្ឈប់បងស្រីចាងមិនឱ្យចូលរួមការជួបជុំនោះ វាគ្មានរឿងកើតឡើងដូច្នោះឡើយ។ ការទទួលការវាយដំរបស់ជនអាក្រក់ទាំងនោះ គឺដោយសារតែខ្ញុំអាត្មានិយម និងគួរឱ្យស្អប់ទាំងស្រុង។ ខ្ញុំគ្រាន់តែខ្វល់ខ្វាយពីផលប្រយោជន៍ខ្លួនឯង ហើយជា «មនុស្សល្អ» ដែលមិនអនុវត្តសេចក្ដីពិត។ ខ្ញុំបាននាំរឿងនោះមកដាក់ខ្លួន។

ក្រោយមក ខ្ញុំបានចូលមកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការស្វែងរក និងការឆ្លុះបញ្ចាំង៖ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនឈប់ការពារផលប្រយោជន៍ខ្លួនឯង និងមិនឈប់ធ្វើជាអ្នកផ្គាប់ចិត្តមនុស្ស? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនអាចយកវាទៅអនុវត្ត នៅពេលខ្ញុំបានដឹងសេចក្ដីពិត? ពេលមួយ ខ្ញុំបានអានព្រះបន្ទូលទាំងនេះពីព្រះជាម្ចាស់៖ «សាតាំងធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយតាមរយៈការអប់រំ និងឥទ្ធិពលនៃរដ្ឋាភិបាលថ្នាក់ជាតិ មនុស្សល្បីល្បាញ និងមនុស្សអស្ចារ្យ។ ពាក្យសម្តីស្មោកគ្រោករបស់ពួកគេ បានក្លាយទៅជាធម្មជាតិនៃជីវិតរបស់មនុស្ស។ 'មនុស្សគ្រប់រូបធ្វើអ្វីៗសម្រាប់ខ្លួនឯង ហើយទីបំផុតអារក្សយកទាំងអស់'។ ជាឃ្លាមួយដ៏ល្បីរបស់សាតាំងដែលត្រូវបានបញ្ចូលទៅក្នុងគ្រប់គ្នា ហើយវាក្លាយជាជីវិតរស់នៅរបស់មនុស្ស។ មានពាក្យផ្សេងទៀតនិយាយពីជីវិតរស់នៅរបស់អ្នកទស្សនៈវិទូផ្សេងៗដែលមានលក្ខណៈបែបដូច្នេះដែរ។ សាតាំងប្រើប្រាស់ភាពល្អប្រសើរនៃទំនៀមទំលាប់វប្បធម៌បុរាណមកអប់រំមនុស្ស បណ្តាលឱ្យមនុស្សជាតិធ្លាក់់ចុះ ហើយហ៊ុំព័ទ្ធដោយរណ្ដៅនៃសេចក្តីហីនវិនាស ហើយនៅទីបំផុតគេនឹងត្រូវបានបំផ្លាញដោយព្រះជាម្ចាស់ ព្រោះតែពួកគេបម្រើសាតាំង ហើយតតាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់។ ... នៅតែមានថ្នាំពុលអាក្រក់ជាច្រើននៅក្នុងជីវិតរបស់មនុស្ស ពួកគេមិនមានសេចក្តីពិតទាល់តែសោះនៅក្នុងកិរិយាមាយាទ និងអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេ។ ជាឧទាហរណ៍ ទស្សនវិជ្ជាសម្រាប់ជីវិតរស់នៅ របៀបដែលពួកគេធ្វើកិច្ចការ សុភាសិតដែលនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេទាំងអស់ត្រូវបានបំពុលពេញដោយថ្នាំពុលនៃនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមដែលមកពីសាតាំង ហើយគ្រប់អ្វីៗដែលហូរចេញមកពីឆ្អឹង និងឈាមរបស់គេគឺសុទ្ធតែចេញមកពីសាតាំង។ មន្រ្តីដែលកាន់ការទាំងអស់ អ្នកដែលក្តោបក្តាប់អំណាច ហើយនិងអ្នកដែលដែលបំពេញកិច្ចការជាច្រើន មាននូវមាគ៌ា និងអាថ៌កំបាំងររៀងៗខ្លួន ពីភាពជោគជ័យរបស់ពួកគេ។ តើអាថ៌កំបាំងទាំងនោះមិនមែនជាតំណាងយ៉ាងឥតខ្ចោះ ដែលតំណាងឱ្យជីវិតរបស់ពួកគេទេឬ? ពួកគេបានធ្វើកិច្ចការធំៗជាច្រើននៅលើផែនដីនេះ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចមើលឃើញពីគ្រោងការណ៍ និងល្បិចកល្បទុច្ចរិតរបស់ពួកគេ ដែលនៅខាងក្រោយទាល់តែសោះ។ នេះបង្ហាញពីរបៀបដែលគេប្រើកលល្បិច និងភាពពិសពុលនៃសារជាតិរបស់ពួកគេថា វាយ៉ាងណា។ មនុស្សជាតិត្រូវបានធ្វើឱ្យពុករលួយយ៉ាងសម្បើមពីសំណាក់សាតាំង។ ភាពពិសពុលរបស់សាតាំងត្រូវបានបង្ហូរចេញមកតាមរយៈឈាមនៃបុគ្គលគ្រប់គ្នា ដែលយើងអាចមើលឃើញថា ធម្មជាតិរបស់គេ គឺពុករលួយ អាក្រក់ ហើយប្រតិកម្មនិយម និងត្រូវបានបំពេញ និងបំពុលដោយទស្សនវិជ្ជារបស់សាតាំង គឺជាធម្មជាតិដែលក្បត់នឹងព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង។ នេះហើយជាមូលហេតុដែលមនុស្សបដិសេដ ហើយប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ទៅវិញ» («របៀបស្គាល់ពីធម្មជាតិរបស់មនុស្ស» នៅក្នុងសៀវភៅ កំណត់ហេតុនៃការសន្ទនាអំពីព្រះគ្រីស្ទនៃគ្រាចុងក្រោយ)។ ខ្ញុំបានរកឃើញឫសគល់នៃបញ្ហា ពេលដែលខ្ញុំគិតពិចារណាពីរឿងនេះ។ ខ្ញុំតែងតែជាអ្នកផ្គាប់ចិត្តមនុស្សជានិច្ច ដែលមិនអាចអនុវត្តសេចក្ដីពិតឡើយ ដោយសារតែខ្ញុំពេញដោយទស្សនៈវិជ្ជា និងថ្នាំពុលរបស់សាតាំង៖ «ភាពស្ងាត់ស្ងៀមជាមាស ពាក្យសម្ដីជាប្រាក់ ហើយអ្នកនិយាយច្រើន គឺខុសច្រើន» «នៅពេលអ្នកដឹងថាមានអ្វីមិនស្រួល យកល្អកុំនិយាយច្រើនពេក» «មនុស្សដែលយល់ដឹងពីស្ថានការ គឺពូកែខាងការពារខ្លួនឯង ដោយស្វះស្វែងដើម្បីតែគេចវេះពីកំហុសនានា» «ចូរគិតមុននឹងនិយាយចេញមក រួចនិយាយចេញមកដោយការគិតទុកជាមុន» «ការធ្វើមិនដឹងមិនឮចំពោះកំហុសរបស់មិត្តល្អធ្វើឱ្យទំនាក់ទំនងល្អ និងស្ថិតស្ថេរបានយូរ»។ ខ្ញុំបានយកទស្សនៈវិជ្ជាទាំងនេះ ជាពាក្យពេចន៍ដើម្បីរស់នៅ ជាច្បាប់ទម្លាប់នៃការប្រព្រឹត្ត ហើយខ្ញុំធ្វើគ្រប់យ៉ាងដែលអាចធ្វើបាន ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សល្អ ដោយផ្អែកលើអ្វីៗទាំងនេះ។ នៅក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងទាំងអស់របស់ខ្ញុំ គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំគិត គឺមិនប្រមាថមនុស្ស ជាវិធីដើម្បីឱ្យមនុស្សសរសើរ និងលើកតម្កើងខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានធ្វើឱ្យទស្សនៈវិជ្ជាបោកបញ្ឆោត និងរប៉ិលរប៉ូចរបស់សាតាំងទៅជាគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយទស្សនៈវិជ្ជានេះបានក្លាយជាអ្វីដែលខ្ញុំបើកសម្ដែងដោយធម្មជាតិ។ ទោះបីជាខ្ញុំហាក់ដូចជាបុគ្គលល្អនៅក្នុងលោកិយ ហើយមនុស្សសរសើរខ្ញុំថាជាមនុស្សល្អក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីបុគ្គលល្អពិតប្រាកដដែរ។ តើខ្ញុំទទួលបានអ្វីពីការរស់នៅដោយផ្អែកតាមថ្នាំពុលទាំងនេះរបស់សាតាំង? ខ្ញុំបានបាត់បង់ភាពស្លូតត្រង់ ដែលក្មេងម្នាក់គួរតែមាន នៅពេលដែលខ្ញុំនៅតូច ហើយខ្ញុំបង្ហាញភាពក្លែងក្លាយរបស់ខ្ញុំជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ខ្ញុំប្រុងប្រយ័ត្នណាស់ ហើយតែងតែសង្កេតមើលអ្នកដទៃ នៅពេលដែលខ្ញុំនិយាយ និងធ្វើសកម្មភាព។ ខ្ញុំប្រយ័ត្នប្រយែងជាមួយមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ខ្ញុំមិនដែលបើកចិត្ត ហើយនិយាយចេញពីចិត្តជាមួយនរណាម្នាក់ឡើយ។ ខ្ញុំថែមទាំងបោកបញ្ឆោតគ្រួសារខ្ញុំទៀតផង។ ខ្ញុំប្រឆាំងនឹងមនសិការខ្លួនឯងជាច្រើន ហើយលក់កិត្តិយស និងសេចក្ដីថ្លៃថ្នូខ្លួនឯង ដោយសារតែខ្ញុំខ្លាចប្រមាថអ្នកដទៃ។ ខ្ញុំមិនដែលហ៊ានងើបតតាំងដើម្បីឱ្យបានអ្វីដែលយុត្តិធម៌ឡើយ ហើយខ្ញុំសម្របសម្រួលសេចក្ដីថ្លៃថ្នូរបស់ខ្ញុំ គ្រាន់តែដើម្បីការពារកេរ្ដិ៍របស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបង្ខំញញឹម ទោះបីជាខ្ញុំខឹងក៏ដោយ។ ទស្សនៈបែបសាតាំងទាំងនេះមិនត្រឹមតែមិនឱ្យខ្ញុំរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សធម្មតាឡើយ ខ្ញុំថែមទាំងអាត្មានិយម គួរឱ្យស្អប់ បោកបញ្ឆោត និងមិនស្គាល់ខុសត្រូវទៀតផង។ រស់នៅដោយទស្សនៈបែបសាតាំងទាំងនេះ មិនធ្វើឱ្យខ្ញុំទទួលបានការសរសើរពីអ្នកដទៃម្ដងណាឡើយ ប៉ុន្តែវាដូចទៅនឹងការជាប់ច្រវាក់ និងចំណងដ៏តឹងអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំមិនអាចនិយាយ ឬធ្វើសកម្មភាពដោយសេរីបានទេ។ ខ្ញុំគ្មានសេរីភាពទាល់តែសោះ ហើយខ្ញុំពិតជាពិបាកចិត្ត និងមានការឈឺចាប់។ ពេលនេះខ្ញុំអាចឃើញថា ការក្លាយជាអ្នកផ្គាប់ចិត្តមនុស្ស ដែលខ្ញុំធ្លាប់តស៊ូសម្រាប់អ្វីដែលពិតជាមិនមែនជាការក្លាយជាបុគ្គលល្អឡើយ ប៉ុន្តែជាបុគ្គលដែលចិត្តខ្មៅ មានល្បិចកល ដែលមិនតាមរកសេចក្ដីពិតទៅវិញ។ ខ្ញុំកំពុងតែប្រឆាំង និងក្បត់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំមិនអាចត្រូវបានសង្គ្រោះដោយគ្មានការជំនុំជម្រះ និងការបន្សុទ្ធ របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ក្រោយមក ខ្ញុំបានដឹងថា ព្រះជាម្ចាស់បានអនុញ្ញាតឱ្យជនទាំងនោះវាយខ្ញុំ។ ទ្រង់បានកំពុងព្រមានខ្ញុំ ដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចចូលមកចំពោះទ្រង់ ហើយឆ្លុះបញ្ចាំងខ្លួនឯង ស្គាល់ពីសារជាតិ និងផលវិបាកនៃការក្លាយជាអ្នកផ្គាប់ចិត្តមនុស្ស ហើយប្រែចិត្តចិត្តផង។

តាមរយៈការអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំបានឃើញធម្មជាតិ និងសារជាតិនៃអ្នកផ្គាប់ចិត្តមនុស្ស ក៏ដូចជាគ្រោះថ្នាក់ និងផលវិបាករបស់វា។ ខ្ញុំបានអធិស្ឋានទៅព្រះជាម្ចាស់ ដោយពិតជាចង់តាមរកសេចក្ដីពិត រួចផុតពីចំណងនៃទស្សនៈវិជ្ជារបស់សាតាំង និងមានភាពស្មោះត្រង់ ស្របតាមព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មានពេលមួយ ខ្ញុំបានដឹងថា បងស្រីលីនត្រូវបានផ្ទេរទៅកាន់ក្រុមជំនុំមួយទៀត ហើយត្រូវបានជ្រើសតាំងជាអ្នកមើលថែ។ ខ្ញុំបានដឹងថា គាត់ពិតជាបុគ្គលបោកប្រាស់ ហើយពីមុន គាត់តែងតែមានជំនាញបោកប្រាស់ នៅក្នុងភារកិច្ចរបស់គាត់ ដោយនិយាយផ្សេងធ្វើផ្សឹង។ ខ្ញុំបានដឹងថា មនុស្សម្នាក់ដែលបោកបញ្ឆោតខ្លាំង មិនគួរក្លាយជាអ្នកមើលថែក្រុមជំនុំឡើយ ហើយខ្ញុំគួរតែប្រកាន់ខ្ជាប់កិច្ចការរបស់ក្រុមជំនុំ។ ខ្ញុំបានសម្រេចចិត្តដើម្បីសរសេរលិខិតមួយច្បាប់ទៅអ្នកដឹកនាំក្រុមជំនុំនោះ ដោយពន្យល់ពីស្ថានភាព។ ប៉ុន្តែខ្ញុំស្ទាក់ស្ទើរ ពេលដែលខ្ញុំចាប់កាន់ប៊ិក ដោយគិតថា «នេះជាបញ្ហារបស់ក្រុមជំនុំរបស់ពួកគេទេ។ តើអ្នកដឹកនាំរបស់ពួកគេនឹងនិយាយថា ខ្ញុំធ្វើជ្រុល ដោយចេះដឹងរឿងគេទេឬ?» ក្រោយមក ខ្ញុំបានគិតឃើញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មួយចំនួន។ «អ្នករាល់គ្នានិយាយថា អ្នកគិតគូរអំពីបន្ទុករបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនឹងការពារនូវទីបន្ទាល់របស់ពួកជំនុំ ប៉ុន្តែក្នុងចំណោមអ្នក តើនរណាដែលគិតគូរអំពីបន្ទុករបស់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដ? ចូរសួរខ្លួនឯងទៅមើលថា៖ តើអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានបង្ហាញការគិតគូរអំពីបន្ទុករបស់ទ្រង់មែនដែរឬទេ? តើអ្នកអាចប្រតិបត្តិសេចក្ដីពិតដើម្បីទ្រង់បានដែរឬទេ? តើអ្នកអាចក្រោកឈរឡើង និងនិយាយដើម្បីខ្ញុំបានដែរឬទេ? តើអ្នកអាចប្រតិបត្តិសេចក្ដីពិតបានដោយខ្ជាប់ខ្ជួនដែរឬទេ? តើអ្នករឹងមាំគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីតតាំងនឹងគ្រប់ទង្វើរបស់សាតាំងបានដែរឬទេ? តើអ្នកអាចនឹងដាក់អារម្មណ៍របស់អ្នកមួយឡែក និងបង្ហាញពីសាតាំងដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់សេចក្ដីពិតរបស់ខ្ញុំបានដែរឬទេ? តើអ្នកអាចឲ្យបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ ចាក់បំពេញទៅក្នុងខ្លួនឯងបានដែរឬទេ? តើអ្នកបានលះបង់ដួងចិត្តរបស់អ្នកនៅក្នុងពេលវេលាដ៏សំខាន់ជាងគេបំផុតនេះហើយឬនៅ? តើអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលធ្វើតាមព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំមែនទេ?» («ព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះគ្រីស្ទ កាលពីដើមដំបូង» ជំពូកទី ១៣ នៃសៀវភៅ «ព្រះបន្ទូល» ភាគ១៖ ការលេចមក និងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់)។ ព្រះបន្ទូលនីមួយៗរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានចាក់ចំចិត្តខ្ញុំ ហើយខ្ញុំអាចមានអារម្មណ៍ដឹងពីបំណងព្រះហឫទ័យដ៏បន្ទាន់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសង្ឃឹមឱ្យមនុស្សអនុវត្តសេចក្ដីពិត និងប្រកាន់ខ្ជាប់សេចក្ដីសុចរិត ហ៊ាននិយាយថា «ទេ» ចំពោះការបង្ខំរបស់សាតាំង និងមានទំនួលខុសត្រូវ ដើម្បីប្រកាន់ខ្ជាប់កិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទ្រង់មិនចង់ឱ្យពួកយើងថ្លឹងថ្លែងពីការខាត និងការចំណេញឡើយ នៅពេលដែលខ្ញុំបានយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះខ្ញុំរកឃើញភាពជឿជាក់ ដើម្បីយកសេចក្ដីពិតទៅអនុវត្ត។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានសរសេរលិខិតនោះទៅកាន់អ្នកដឹកនាំនៃក្រុមជំនុំដទៃ អំពីបងស្រីលីន។ ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក អ្នកដឹកនាំបានប្រាប់ខ្ញុំថា ពួកគេបានពិនិត្យមើលលិខិតនោះ ហើយបញ្ជាក់ថា បងស្រីលីនគឺជាបុគ្គលបោកប្រាស់ ដូច្នេះពួកគេបានផ្លាស់ប្ដូរភារកិច្ចរបស់គាត់។ ដោយឃើញលទ្ធផលបែបនោះ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំស្រាកស្រាន្ដ និងមានភាពធូរស្រាល។ ខ្ញុំបានឃើញថា ការមានភាពស្មោះត្រង់គឺជារឿងអស្ចារ្យ ហើយខ្ញុំត្រូវតែធ្វើអ្វីមួយដែលមានន័យ។ ក្រោយមក បងប្អូនមួយចំនួនបានប្រាប់ខ្ញុំថា ការសរសេរលិខិតនោះ ដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍ក្រុមជំនុំ បានបង្ហាញថា ខ្ញុំពិតជាបានផ្លាស់ប្ដូរមែន ថាខ្ញុំបានទទួលញាណនៃសេចក្ដីសុចរិត។ ការបានឮបែបនេះពីពួកគេ មានការលើកទឹកចិត្តសម្រាប់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំបានដឹងនៅក្នុងចិត្តថា ការអនុវត្តសេចក្ដីពិត និងការមានការផ្លាស់ប្ដូរបន្តិចបន្តួចនោះ គឺគ្រប់យ៉ាងត្រូវបានសម្រេចដោយការជំនុំជម្រះ និងការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ខ្ញុំថ្វាយការអរព្រះគុណដល់ព្រះដ៏មានគ្រប់ព្រះចេស្ដា សម្រាប់សេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំ!