ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិទាំងអស់មក ហើយបានដឹកនាំមនុស្សជាតិទាំងអស់រហូតមកទល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាបពីគ្រប់យ៉ាងដែលកើតឡើងនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស៖ ទ្រង់ជ្រាបពីភាពល្ងីងជូរចត់នៅក្នុងពិភពមនុស្ស ទ្រង់ជ្រាបពីភាពផ្អែមល្ហែមនៅក្នុងពិភពមនុស្ស ដូច្នេះហើយបានជាទ្រង់ពណ៌នាពីស្ថានភាពជីវិតមនុស្សជាតិទាំងអស់រៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយជាងនេះទៅទៀត ទ្រង់ដោះស្រាយជាមួយភាពទន់ខ្សោយ និងសេចក្ដីពុករលួយរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ផង។ ព្រះជាម្ចាស់គ្មានបំណងព្រះហឫទ័យចង់បោះមនុស្សទាំងអស់ចូលទៅក្នុងជង្ហុកធំ ឬសង្គ្រោះមនុស្សទាំងអស់នោះឡើយ។ សកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែងតែមានគោលការណ៍ជានិច្ច ក៏ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់អាចយល់ពីក្រឹត្យក្រមនៃកិច្ចការទាំងអស់ដែលទ្រង់ធ្វើនោះទេ។ នៅពេលដែលមនុស្សដឹងពីឫទ្ធានុភាព និងសេចក្តីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្តូរសំនៀងព្រះបន្ទូលទ្រង់ទៅជាក្តីមេត្តាករុណា និងក្តីស្រឡាញ់វិញភ្លាមៗ ប៉ុន្តែនៅពេលមនុស្សដឹងពីសេចក្តីមេត្តាករុណា និងក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ទ្រង់ក៏ប្តូរសំនៀងនៃព្រះបន្ទូលទ្រង់ភ្លាមៗម្តងទៀត ដែលធ្វើឱ្យព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ពិបាកនឹងហូបដូចជាមាន់រស់ដូច្នោះដែរ។ នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់ មិនដែលមានការចាប់ផ្ដើមណាដែលជាន់គ្នាដដែលៗនោះទេ ហើយក៏មិនដែលមានព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ណាមួយដែលបានថ្លែងមក ស្របទៅតាមគោលការណ៍នៃព្រះសូរសៀងកាលពីម្សិលមិញនោះដែរ។ សូម្បីតែសំនៀងនៃព្រះបន្ទូលទ្រង់ក៏មិនដូចគ្នា ហើយខ្លឹមសារក៏មិនជាប់ទាក់ទងគ្នាដែរ។ ចំណុចទាំងអស់នេះ ធ្វើឱ្យមនុស្សវល់គំនិតកាន់តែខ្លាំង។ នេះគឺជាព្រះតម្រិះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងជាការបើកសម្ដែងពីនិស្ស័យរបស់ទ្រង់។ ទ្រង់ប្រើសំនៀង និងលក្ខណៈនៃបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដើម្បីធ្វើឱ្យសញ្ញាណរបស់មនុស្សបែកខ្ញែកគ្នា ដើម្បីឱ្យសាតាំងភ័ន្តច្រឡំ ដើម្បីកុំឱ្យសាតាំងមានឱកាសដាក់ថ្នាំពុលនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ ភាពអស្ចារ្យនៃសកម្មភាពរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើឱ្យចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សវង្វេងរង្វាន់ដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ ពួកគេរកតែទ្វារមុខផ្ទះខ្លួនឯងក៏មិនឃើញផង ហើយសូម្បីតែពេលណាដែលពួកគេត្រូវបរិភោគ ឬត្រូវសម្រាក ក៏ពួកគេមិនដឹងផង ដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏សម្រេចបានយ៉ាងពិតប្រាកដនូវ «ការអត់ដំណេក និងការតមអាហារ ដើម្បីលះបង់ខ្លួនថ្វាយព្រះជាម្ចាស់»។ ប៉ុន្តែ សូម្បីតែដល់ចំណុចនេះហើយក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នៅតែមិនសព្វព្រះហឫទ័យនឹងកាលៈទេសៈបច្ចុប្បន្ននេះដែរ ហើយតែងតែមានព្រះទ័យខឹងនឹងមនុស្សជានិច្ច ដោយបង្ខំឱ្យគេបង្ហាញចិត្តស្មោះរបស់គេចេញមក។ បើមិនដូច្នោះទេ ឱ្យតែព្រះជាម្ចាស់បង្ហាញការអត់ឱនតែបន្តិច នោះមនុស្សនឹង «ស្តាប់បង្គាប់» ភ្លាម ហើយកាន់តែព្រងើយកន្ដើយ។ នេះគឺជាភាពអន់ខ្សោយរបស់មនុស្ស។ មិនអាចលួងលោមមនុស្សបាននោះទេ មានតែត្រូវវាយដំ ឬអូសទាញពួកគេទេ ទើបពួកគេព្រមដើរទៅមុខ។ «ក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ដែលខ្ញុំអង្កេតមើល គ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់មានចេតនាស្វែងរកខ្ញុំដោយផ្ទាល់ឡើយ។ ពួកគេមកចំពោះព្រះភ័ក្រ្តខ្ញុំ ដោយសារអ្នកដទៃជំរុញគេ ដោយសារធ្វើតាមមនុស្សភាគច្រើនប៉ុណ្ណោះ ហើយពួកគេមិនចង់លះបង់តម្លៃ ឬចំណាយពេលដើម្បីធ្វើឱ្យជីវិតពួកគេបានប្រសើរនោះទេ»។ ទាំងនេះគឺជាស្ថានភាពរបស់មនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដី។ ដូច្នេះ បើគ្មានកិច្ចការរបស់ពួកសាវ័ក ឬអ្នកដឹកនាំទេនោះ ម្ល៉េះសមមនុស្សទាំងអស់បានបែកខ្ញែកគ្នាតាំងពីយូរណាស់មកហើយ ដូច្នេះហើយ នៅក្នុងយុគសម័យទាំងអស់ មិនដែលខ្វះពួកសាវ័ក និងពួកហោរាទេ។

នៅក្នុងព្រះសូរសៀងទាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់យកព្រះទ័យទុកដាក់ជាពិសេសទៅលើការសង្ខេបពីស្ថានភាពជីវិតរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់។ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះ មានដូចតទៅនេះថា «ជីវិតរបស់មនុស្សគ្មានភាពកក់ក្តៅសូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ ហើយក៏គ្មានដាននៃភាពជាមនុស្ស ឬពន្លឺណាមួយដែរ។ ប៉ុន្តែពួកគេកាន់តែបណ្ដែតបណ្ដោយខ្លួន ដោយធ្វើឱ្យពេលវេលានៃជីវិតរស់នៅដែលប្រញាប់ប្រញាល់ខ្លាំងនោះ ទៅជាគ្មានតម្លៃ និងគ្មានទទួលបានអ្វីសោះ។ ត្រឹមតែមួយប៉ប្រិចភ្នែកសោះ ថ្ងៃស្លាប់ក៏ខិតចូលមកកាន់តែជិត ហើយមនុស្សស្លាប់ទៅទាំងបិទភ្នែកមិនជិត»។ ព្រះជាម្ចាស់បានដឹកនាំជីវិតមនុស្សជាតិរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ តែហេតុអ្វីបានជាទ្រង់នៅតែបើកសម្ដែងពីភាពឥតន័យខ្លឹមសារនៃជីវិតនៅក្នុងពិភពមនុស្សទៀត? ហើយហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គពណ៌នាពីជីវិតទាំងមូលរបស់មនុស្សរាល់គ្នាថាជា «ការមកដល់យ៉ាងតក់ក្រហល់ និងការចាកចេញទៅវិញទាំងតក់ក្រហល់» បែបនេះ? អាចនិយាយបានថា ទាំងអស់នេះគឺសុទ្ធតែជាផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់កំណត់ទុកជាស្រេច ដូច្នេះហើយអាចនិយាយម៉្យាងទៀតបានថា នេះជាការឆ្លុះបញ្ចាំងឱ្យឃើញថា ព្រះជាម្ចាស់ស្អប់របស់សព្វសារពើ លើកលែងតែជីវិតក្នុងភាពជាព្រះចេញ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមនុស្សជាតិទាំងអស់ក៏ដោយ ក៏ទ្រង់មិនដែលសព្វព្រះហឫទ័យនឹងជីវិតរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់នោះដោយពិតប្រាកដដែរ ម្ល៉ោះហើយ ព្រះអង្គចេះតែបណ្ដោយឱ្យមនុស្សជាតិរស់នៅក្រោមសេចក្ដីពុករលួយរបស់សាតាំងទៅ។ បន្ទាប់ពីមនុស្សជាតិបានឆ្លងកាត់ដំណាក់កាលនេះហើយ នោះទ្រង់នឹងបំផ្លាញមនុស្សជាតិឱ្យសាបសូន្យ ឬក៏សង្គ្រោះមនុស្សជាតិវិញ ដើម្បីឱ្យមនុស្សទទួលបានជីវិតមួយនៅលើផែនដី ដែលមិនមែនជាជីវិតឥតន័យខ្លឹមសារ។ ទាំងអស់នេះ គឺសុទ្ធតែជាផ្នែកនៃផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់។ នៅក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់មនុស្ស តែងតែមានបំណងប្រាថ្នាមួយ ហេតុដូច្នេះហើយគ្មាននរណាម្នាក់សុខចិត្តស្លាប់ទៅទាំងមិនដឹងខ្យល់អ្វីនោះទេ។ ប៉ុន្តែអ្នកដែលអាចសម្រេចបំណងនៃការស្លាប់នេះបាន គឺមានតែមនុស្សនៅគ្រាចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះ។ សព្វថ្ងៃ មនុស្សនៅតែរស់នៅក្នុងភាពឥតន័យខ្លឹមសារដែលមិនអាចបកក្រោយវិញបាន ហើយពួកគេនៅតែទន្ទឹងរង់ចាំបំណងប្រាថ្នាដែលមើលមិនឃើញនេះដដែល៖ «នៅពេលដែលខ្ញុំយកដៃខ្ទប់ព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំ ហើយសង្កត់មនុស្សទៅក្រោមបាតដី រំពេចនោះ ពួកគេក៏មានអារម្មណ៍ថាពិបាកដកដង្ហើម ហើយមិនអាចរួចជីវិតបានទេ។ ពួកគេរាល់គ្នាសុទ្ធតែស្រែកដង្ហើយរកខ្ញុំ ខ្លាចថាខ្ញុំនឹងបំផ្លាញពួកគេ ដ្បិតពួកគេមានបំណងប្រាថ្នាចង់ឃើញថ្ងៃដែលខ្ញុំទទួលបានសិរីល្អ»។ ទាំងអស់នេះ សុទ្ធតែជាស្ថានភាពរបស់មនុស្សទាំងអស់នៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ ពួកគេទាំងអស់រស់ក្នុង «សុញ្ញកាស» គ្មាន «អុកស៊ីសែន» ដែលធ្វើឱ្យពួកគេពិបាកក្នុងការដកដង្ហើម។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រើបំណងប្រាថ្នានៅក្នុងសតិសម្បជញ្ញៈរបស់មនុស្ស ដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដល់ការរស់នៅរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់។ បើមិនដូច្នោះទេ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹង «ចាកចេញពីផ្ទះ ដើម្បីសាងផ្នួស» មិនខាន បើដូច្នេះមែន មនុស្សជាតិនឹងត្រូវផុតពូជ ហើយចូលមកដល់ទីបញ្ចប់។ ដូច្នេះ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់បានតាំងសេចក្ដីសន្យាជាមួយមនុស្ស ទើបមនុស្សបានរស់រាន្តរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ នេះគឺជាការពិត ប៉ុន្តែមនុស្សមិនដែលបានដឹងពីក្រឹត្យក្រមនេះទេ ម្ល៉ោះហើយ គេមិនដឹងថា ហេតុអ្វីបានជាគេ «ភ័យខ្លាចខ្លាំងថា សេចក្តីស្លាប់នឹងធ្លាក់មកលើរូបគេជាលើកទីពីរ» នោះទេ។ ក្នុងនាមជាមនុស្ស គ្មាននរណាម្នាក់មានសេចក្ដីក្លាហានដើម្បីបន្តរស់នៅទៀតនោះទេ ប៉ុន្តែក៏គ្មាននរណាម្នាក់មានសេចក្ដីក្លាហានដើម្បីស្លាប់នោះដែរ។ ដូច្នេះហើយទើបព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា មនុស្ស «ស្លាប់ទៅទាំងបិទភ្នែកមិនជិត»។ នេះគឺជាស្ថានភាពពិតក្នុងចំណោមមនុស្ស។ នៅក្នុងក្តីរំពឹងរបស់ពួកគេ ប្រហែលមនុស្សខ្លះបានជួបប្រទះនឹងបរាជ័យ ហើយគិតចង់ស្លាប់ ប៉ុន្តែគំនិតចង់ស្លាប់នេះមិនដែលសម្រេចផ្លែផ្កានោះទេ។ ប្រហែលមានអ្នកខ្លះគិតចង់ស្លាប់ ដោយសារតែជម្លោះក្នុងគ្រួសារ ប៉ុន្តែដោយសារគេនៅខ្វល់ខ្វាយពីមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ពួកគេ ទើបពួកគេនៅតែមិនអាចសម្រេចបំណងប្រាថ្នានេះបានដដែល។ ហើយប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះបានគិតចង់ស្លាប់ ដោយសារតែអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ពួកគេមានភាពរកាំរកូស ប៉ុន្តែពួកគេមិនចង់ឆ្លងកាត់សេចក្តីស្លាប់នោះទេ។ ដូច្នេះ មនុស្សស្លាប់ទៅជាប់ជាមួយនូវទុក្ខសោក ឬការសោកស្តាយគ្មានទីបញ្ចប់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ។ ទាំងនេះ គឺជាស្ថានភាពផ្សេងៗរបស់មនុស្សទាំងអស់។ ពេលក្រឡេកមើលទៅកាន់ពិភពរបស់មនុស្សដ៏ធំល្វឹងល្វើយ ឃើញថាមនុស្សទៅមកក្នុងចរន្ដមួយឥតដាច់សោះ ហើយទោះបីជាពួកគេមានអារម្មណ៍ថា ការស្លាប់ទៅសប្បាយចិត្តជាងការនៅរស់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេនិយាយបានតែមាត់ទេ មិនដែលមាននរណាម្នាក់ធ្វើជាគំរូ ដោយស្លាប់ទៅហើយ រួចត្រឡប់មកនិយាយប្រាប់អ្នកនៅរស់ ថាត្រូវត្រេកអរនឹងសេចក្តីស្លាប់ដោយរបៀបណានោះទេ។ មនុស្សគឺជាជនថោកទាបគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម៖ ពួកគេគ្មានភាពអៀនខ្មាស ឬការគោរពខ្លួនឯងឡើយ ហើយពួកគេតែងតែនិយាយបាតដៃខ្នងដៃជានិច្ច។ នៅក្នុងផែនការរបស់ទ្រង់ ព្រះជាម្ចាស់បានកំណត់ទុកនូវមនុស្សមួយក្រុមដែលនឹងទទួលបានសេចក្តីសន្យាពីទ្រង់ ហេតុដូច្នេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «វិញ្ញាណជាច្រើនបានរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ហើយវិញ្ញាណជាច្រើនបានស្លាប់ និងបានកើតវិញនៅលើផែនដី។ ប៉ុន្តែ មិនដែលមានវិញ្ញាណណាមួយមានឱកាសទទួលបានព្រះពរនៃនគរព្រះនាពេលសព្វថ្ងៃនេះទេ»។ អស់អ្នកណាដែលទទួលបានព្រះពរនៃនគរព្រះបច្ចុប្បន្ននេះ ត្រូវបានព្រះជាម្ចាស់កំណត់ទុកតាំងពីទ្រង់បង្កើតលោកីយ៍នេះមកម៉្លេះ។ ព្រះជាម្ចាស់បានរៀបចំឱ្យវិញ្ញាណទាំងនោះរស់នៅក្នុងសាច់ឈាមក្នុងអំឡុងពេលនៃគ្រាចុងក្រោយ ហើយនៅទីបំផុត ព្រះជាម្ចាស់នឹងទទួលយកមនុស្សមួយក្រុមនេះ ហើយរៀបចំពួកគេឱ្យនៅស្រុកស៊ីនីម។ ដោយសារក្នុងសារជាតិនៃវិញ្ញាណរបស់មនុស្សទាំងនេះ គឺជាពួកទេវតា ដូច្នេះព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា៖ «តើនៅក្នុងវិញ្ញាណរបស់មនុស្ស ពិតជាមិនដែលមានដានណាមួយរបស់ខ្ញុំមែនឬ?» តាមពិត នៅពេលដែលមនុស្សរស់នៅក្នុងសាច់ឈាម ពួកគេនៅតែមិនដឹងពីកិច្ចការនៃពិភពខាងវិញ្ញាណដដែល។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលសាមញ្ញថា «មនុស្សសម្លឹងមើលខ្ញុំដោយការប្រុងប្រយ័ត្ន» យើងអាចដឹងពីអារម្មណ៍របស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលសាមញ្ញទាំងនេះ ចិត្តសាស្ត្រដ៏ស្មុគ្រស្មាញរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ត្រូវបានសម្តែងចេញមក។ ចាប់តាំងពីគ្រានៃការបង្កើតលោកីយ៍រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ នៅក្នុងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ តែងតែមានសេចក្តីទុក្ខសោក លាយឡំជាមួយនឹងសេចក្តីក្រោធ និងការជំនុំជម្រះ ដ្បិតមនុស្សនៅលើផែនដីមិនអាចគិតគូរពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «មនុស្សប្រៀបដូចជាសត្វសាហាវនៅក្នុងភ្នំ»។ តែព្រះជាម្ចាស់ក៏មានបន្ទូលថា «គង់មានថ្ងៃណាមួយដែលមនុស្សនឹងហែលពីកណ្តាលមហាសមុទ្រដ៏ធំល្វឹងល្វើយមកខាងខ្ញុំវិញមិនខាន ដើម្បីឱ្យគេអាចសោយសុខនឹងភាពសម្បូរបែបនៅលើផែនដី ហើយគេចផុតពីគ្រោះថ្នាក់ដែលត្រូវសមុទ្រលេបត្របាក់យកទៅ។»។ នេះគឺជាការសម្រេចតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអាចពណ៌នាបានថា ជានិន្នាការមួយដែលមិនអាចជៀសផុតបាន ហើយវាទីសម្គាល់នៃការសម្រេចកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។

នៅពេលដែលនគរព្រះចុះមកផែនដីទាំងស្រុង នោះមនុស្សទាំងអស់នឹងត្រូវត្រឡប់ទៅរកសភាពដើមរបស់ពួកគេវិញ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ខ្ញុំរីករាយពីលើកំពូលបល្ល័ង្កនៃខ្ញុំ ហើយខ្ញុំគង់នៅក្នុងចំណោមដួងផ្កាយទាំងពួង។ ពួកទេវតាច្រៀងចម្រៀងថ្មី និងរាំរបាំថ្មីថ្វាយដល់ខ្ញុំ។ ភាពងាយរងគ្រោះរបស់ពួកគេ លែងធ្វើឱ្យពួកគេស្រក់ទឹកភ្នែកតទៅទៀតហើយ។ ខ្ញុំលែងឮសំឡេងពួកទេវតាយំខ្សឹកខ្សួលនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំតទៅទៀតហើយ ហើយក៏លែងមាននរណាម្នាក់រអ៊ូរទាំដាក់ខ្ញុំអំពីការលំបាកតទៅទៀតដែរ»។ នេះបង្ហាញថា ថ្ងៃដែលព្រះជាម្ចាស់ទទួលបានសិរីល្អពេញបរិបូរ គឺជាថ្ងៃដែលមនុស្សទទួលបានការសម្រាករបស់គេហើយ។ មនុស្សលែងប្រញាប់ប្រញាល់ដោយសារការរំខានរបស់សាតាំងទៀតហើយ លោកីយ៍ឈប់ដើរទៅមុខទៀត ហើយជីវិតរបស់មនុស្សក៏បានសម្រាក ដ្បិតតារានិករជាច្រើននៅលើមេឃត្រូវបានផ្លាស់ថ្មី ហើយព្រះអាទិត្យ ព្រះចន្ទ ហ្វូងផ្កាយ ។ល។ និង ។ល។ ព្រមទាំងភ្នំ និងទន្លេនៅលើស្ថានសួគ៌ និងផែនដីទាំងអស់ផង សុទ្ធតែត្រូវផ្លាស់ប្តូរទាំងអស់។ ហើយដោយសារតែមនុស្សបានផ្លាស់ប្តូរ ហើយព្រះជាម្ចាស់ក៏បានផ្លាស់ប្តូរ ដូច្នេះរបស់សព្វសារពើក៏នឹងផ្លាស់ប្តូរដូចគ្នាដែរ។ នេះគឺជាគោលបំណងចុងក្រោយនៃផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនេះជាអ្វីដែលនឹងសម្រេចបាននៅទីបញ្ចប់។ បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងការថ្លែងព្រះបន្ទូលទាំងនេះមក សំខាន់គឺដើម្បីឱ្យមនុស្សបានស្គាល់ទ្រង់។ មនុស្សមិនដឹងពីបញ្ញត្តិរដ្ឋបាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គ្រប់យ៉ាងដែលព្រះជាម្ចាស់ធ្វើ គឺត្រូវបានចាត់ចែង និងរៀបចំដោយព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយព្រះជាម្ចាស់មិនព្រមឱ្យនរណាម្នាក់ជ្រៀតជ្រែកនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះអង្គអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សឃើញថា គ្រប់យ៉ាងទ្រង់ជាអ្នករៀបចំ ហើយមនុស្សមិនអាចសម្រេចបានទេ។ ទោះបីជាមនុស្សអាចមើលឃើញ ឬគិតថាពិបាកក្នុងការស្រមៃឃើញក៏ដោយ ក៏អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងត្រូវព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គគត់ជាអ្នកគ្រប់គ្រងដែរ ហើយព្រះជាម្ចាស់មិនចង់ឱ្យមានប្រឡាក់ប្រឡូសទៅដល់គំនិតរបស់មនុស្សសូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ច្បាស់ជាមិនអត់ឱនឱ្យអ្នកណាដែលលូកដៃឡើយ សូម្បីតែបន្តិចបន្តួចក៏ដោយ។ ព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះដែលច្រណែននឹងមនុស្ស ហើយមើលទៅដូចជាព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះជាម្ចាស់ឆាប់ប្រកាន់ចំពោះរឿងនេះខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះហើយ នរណាក៏ដោយដែលមានបំណងជ្រៀតជ្រែកតែបន្តិច នឹងត្រូវដុតកម្ទេចដោយអណ្តាតភ្លើងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលកំពុងឆេះសន្ធោសន្ធៅ ឱ្យក្លាយទៅជាផេះនៅក្នុងភ្លើងនោះមិនខាន។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបណ្ដោយឱ្យមនុស្សបង្ហាញពីអំណោយទានរបស់ពួកគេតាមអំពើចិត្តឡើយ ដ្បិតអស់អ្នកណាដែលមានអំណោយទាន អ្នកនោះគ្មានជីវិតឡើយ។ អំណោយទានដែលគួរមានទាំងនោះ គឺសម្រាប់តែបម្រើព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ហើយវាកើតចេញមកពីសាតាំង ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ខ្ពើមអំណោយទានទាំងនោះណាស់ ទ្រង់មិនបន្ធូរបន្ថយចំពោះរឿងនេះដាច់ខាត។ ប៉ុន្តែ ជារឿយៗ មនុស្សដែលគ្មានជីវិត ចេះតែលូកដៃចូលក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជាងនេះទៀត ពួកគេនៅតែមិនដឹងពីការលូកដៃរបស់ពួកគេឡើយ ដ្បិតអំណោយទានរបស់ពួកគេបានបិទបាំងពួកគេ។ នៅទូទាំងយុគសម័យជាច្រើនមកនេះ អស់អ្នកណាដែលមានអំណោយទាន អ្នកនោះមិនដែលមានភាពខ្ជាប់ខ្ជួនឡើយ ដ្បិតពួកគេគ្មានជីវិតទេ ម្ល៉ោះហើយក៏ខ្វះកម្លាំងក្នុងការប្រឆាំងទាស់ដែរ។ ដូច្នេះ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ប្រសិនបើខ្ញុំមិនមានបន្ទូលដោយត្រង់ទេ មនុស្សនឹងគ្មានថ្ងៃដឹងខ្លួនឡើយ ហើយគេមុខជាធ្លាក់ចូលទៅក្នុងការវាយផ្ចាលរបស់ខ្ញុំដោយមិនដឹងខ្លួនមិនខាន ដ្បិតមនុស្សមិនស្គាល់ខ្ញុំនៅក្នុងសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំឡើយ»។ សាច់ឈាមទាំងអស់នោះ ត្រូវព្រះជាម្ចាស់ដឹកនាំ ប៉ុន្តែពួកគេក៏រស់នៅជាទាសកររបស់សាតាំងផងដែរ ដូច្នេះហើយទើបមនុស្សមិនដែលមានទំនាក់ទំនងប្រក្រតីជាមួយគ្នាទេ មិនថាទំនាក់ទំនងនោះដោយសារតណ្ហា ឬការស្រឡាញ់ ឬដោយសារការរៀបចំនៃមជ្ឈដ្ឋានរបស់ពួកគេក៏ដោយ។ ទំនាក់ទំនងខុសប្រក្រតីទាំងនេះ ព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ខ្លាំងជាងគេបំផុត ដូច្នេះហើយ ដោយសារតែទំនាក់ទំនងបែបនេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងព្រះបន្ទូលចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ទ្រង់ដូច្នេះថា «អ្វីដែលខ្ញុំចង់បានគឺ សត្តនិកររស់ដែលមានជីវិតពេញលេញ មិនមែនជាសាកសពដែលពេញដោយសេចក្ដីស្លាប់នោះទេ។ ដោយសារខ្ញុំទម្រេតអង្គកាយទៅនឹងតុនៃនគរព្រះ ដូច្នេះខ្ញុំនឹងតាំងសេចក្ដីបង្គាប់ឱ្យមនុស្សទាំងអស់នៅលើផែនដី ទទួលយកការពិនិត្យពិច័យរបស់ខ្ញុំ»។ នៅពេលព្រះជាម្ចាស់គង់នៅពីលើចក្រវាឡទាំងមូល ទ្រង់អង្កេតមើលគ្រប់ទាំងសកម្មភាពរបស់អ្នកដែលនៅខាងសាច់ឈាមនោះរាល់ថ្ងៃ ហើយទ្រង់មិនដែលទតរំលងនរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេឡើយ។ ទាំងនេះគឺជាកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំទទូចឱ្យមនុស្សរាល់គ្នាពិនិត្យពិច័យពីចិត្តគំនិត ទស្សនៈ និងសកម្មភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យអ្នកធ្វើជាសញ្ញានៃភាពអាម៉ាស់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ប៉ុន្តែជាការសម្តែងឱ្យឃើញពីសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់វិញ ដែលនៅគ្រប់ទាំងទង្វើ ពាក្យសម្តី និងជីវិតរបស់អ្នក អ្នកមិនក្លាយជាគោលដៅនៃការនិយាយលេងសើចរបស់សាតាំងឡើយ។ នេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សរាល់គ្នា។