នៅពេលមនុស្សជួបជុំគ្នាជាមួយខ្ញុំ ព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំពោរពេញដោយសេចក្ដីអំណរ។ ភ្លាមៗនោះ ខ្ញុំក៏ប្រទានព្រះពរនៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ខ្ញុំដល់មនុស្ស ដើម្បីឱ្យមនុស្សអាចមកជុំគ្នាជាមួយខ្ញុំបាន ដើម្បីកុំឱ្យគេក្លាយជាសត្រូវដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំ តែក្លាយជាមិត្តដែលចុះសម្រុងជាមួយខ្ញុំវិញ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏ប្រព្រឹត្តដាក់មនុស្សដោយស្មោះអស់ពីចិត្តដែរ។ ក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ មនុស្សត្រូវបានចាត់ទុកជាសមាជិកនៃស្ថាប័នជាន់ខ្ពស់ ដូច្នេះ ខ្ញុំយកព្រះទ័យទុកដាក់ចំពោះពួកគេខ្លាំងណាស់ ដ្បិតតាំងពីដើមរៀងមក ពួកគេតែងជាកម្មវត្ថុនៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំជានិច្ច។ ខ្ញុំបានបង្កើតកន្លែងមួយនៅក្នុងដួងចិត្តមនុស្ស ដើម្បីឱ្យដួងចិត្តពួកគេអាចកោតសរសើរខ្ញុំបាន ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែល្ងង់ខ្លៅមិនដឹងពីមូលហេតុដែលខ្ញុំធ្វើបែបនេះសោះឡើយ ហើយពួកគេបានត្រឹមទន្ទឹងរង់ចាំប៉ុណ្ណោះ។ ទោះបីជាក្នុងចិត្តមនុស្ស ខ្ញុំសំខាន់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនត្រូវការឱ្យខ្ញុំគង់នៅក្នុងចិត្តពួកគេដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេរង់ចាំឱ្យ «ព្រះដ៏បរិសុទ្ធ» ដែលមាននៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេនោះ យាងមកភ្លាមៗទៅវិញ។ ដោយសារតែអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្ញុំ «ទាប» ខ្លាំងពេក ម្ល៉ោះហើយខ្ញុំមិនអាចបំពេញតាមការចង់បានរបស់មនុស្សទេ ដូច្នោះ ពួកគេក៏ផាត់ខ្ញុំចោល។ អ្វីដែលពួកគេចង់បានគឺ «ខ្ញុំ» ដែលខ្ពង់ខ្ពស់ និងមានព្រះចេស្ដា ប៉ុន្តែនៅពេលខ្ញុំយាងមក ខ្ញុំមិនបានលេចមកឱ្យមនុស្សឃើញបែបនេះទេ ដូច្នេះហើយ ពួកគេចេះតែសម្លឹងមើលទៅឆ្ងាយ រង់ចាំឱ្យព្រះនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេយាងមក។ នៅពេលខ្ញុំយាងមកចំពោះមុខមនុស្ស ពួកគេបដិសេធខ្ញុំនៅចំពោះមុខមហាជន។ ខ្ញុំបានត្រឹមឈរនៅម្ខាង រង់ចាំឱ្យមនុស្ស «ដោះស្រាយជាមួយ» ខ្ញុំ និងចាំមើលថាតើចុងក្រោយ មនុស្សនឹងធ្វើដាក់ខ្ញុំ ដែលជា «ទំនិញ» អន់គុណភាពនេះបែបណា។ ខ្ញុំមិនបានទតមើលស្នាមសម្លាករបស់មនុស្សទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំទតមើលផ្នែកត្រង់ណាដែលគ្មានស្នាមសម្លាកវិញ បែបនេះ ខ្ញុំក៏បានសប្បាយព្រះទ័យ។ នៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់មនុស្ស ខ្ញុំគ្រាន់តែជា «កូនផ្កាយ» តូចមួយដែលបានធ្លាក់ពីលើមេឃមកប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែជាកូនផ្កាយតូចជាងគេមួយនៅលើឋានសួគ៌ប៉ុណ្ណោះ ហើយការដែលខ្ញុំយាងមកដល់ផែនដីនៅថ្ងៃនេះ គឺគ្រាន់តែជាការទទួលបញ្ជាបេសកកម្មពីព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ហេតុនេះហើយបានជាមនុស្សមានការបកស្រាយកាន់តែច្រើនអំពីពាក្យ «ខ្ញុំ» និង «ព្រះជាម្ចាស់» ដោយមិនហ៊ានចាត់ទុក «ព្រះជាម្ចាស់» និង «ខ្ញុំ» ជាអង្គតែមួយឡើយ។ ដោយសារតែរូបអង្គរបស់ខ្ញុំមិនមានលក្ខណៈដូចព្រះជាម្ចាស់ ម្ល៉ោះហើយមនុស្សសុទ្ធតែជឿថា ខ្ញុំគឺជាអ្នកបម្រើ មិនមែនជាគ្រួសាររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយពួកគេនិយាយថា នេះមិនមែនជារូបអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ ប្រហែលជាមានមនុស្សធ្លាប់បានឃើញព្រះជាម្ចាស់ហើយមើលទៅ តែដោយសារខ្ញុំខ្វះការយល់ដឹងជ្រៅជ្រះនៅលើផែនដីនេះ ទើបព្រះជាម្ចាស់មិនដែល «លេចមក» ឱ្យខ្ញុំបានឃើញ។ ប្រហែលជាខ្ញុំមាន «សេចក្ដីជំនឿ» តិចតួចពេក ដូច្នេះហើយ មនុស្សចាត់ទុកខ្ញុំថាជាមនុស្សតូចទាប។ មនុស្សស្រមៃថា ប្រសិនបើនរណាម្នាក់ជាព្រះជាម្ចាស់ពិតមែន នោះទ្រង់ច្បាស់ជាចេះភាសារបស់មនុស្សយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញមិនខាន ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់គឺជាព្រះអាទិករ។ ប៉ុន្តែការពិតគឺផ្ទុយគ្នាស្រឡះ៖ ខ្ញុំមិនត្រឹមតែគ្មានជំនាញខាងភាសាមនុស្សប៉ុណ្ណោះទេ តែពេលខ្លះ ខ្ញុំថែមទាំងមិនអាច «ផ្គត់ផ្គង់» ដល់ «ការខ្វះខាត» របស់មនុស្សបានទៀតផង។ ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ «ខុសឆ្គង» ខ្លះដែរ ដ្បិតខ្ញុំមិនបានធ្វើតាម «ការចង់បាន» របស់មនុស្ស បានត្រឹមរៀបចំសម្ភារៈ និងកិច្ចការទៅតាមអ្វីដែលពួកគេ «ខ្វះខាត» ប៉ុណ្ណោះ។ សេចក្ដីបង្គាប់របស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្ស គ្មានអ្វីធំដុំនោះទេ ប៉ុន្តែមនុស្សបែរជាជឿផ្សេងពីនេះទៅវិញ។ ម្ល៉ោះហើយ «ការបន្ទាបខ្លួន» របស់ពួកគេ ត្រូវបានបើកសម្ដែងតាមគ្រប់ចលនារបស់ពួកគេ។ ពួកគេតែងរ៉ាប់រងក្នុងការដើរពីមុខខ្ញុំ នាំផ្លូវខ្ញុំ ខ្លាចខ្លាំងថា ខ្ញុំនឹងត្រូវវង្វេងផ្លូវ ភ័យខ្លាំងថា ខ្ញុំនឹងដើរត្រាច់ចរចូលទៅក្នុងព្រៃចាស់ដ៏សែនជ្រៅនៅក្នុងភ្នំ។ ដូច្នេះហើយ មនុស្សតែងដឹកមុខខ្ញុំជានិច្ច ខ្លាចខ្លាំងថា ខ្ញុំនឹងដើរចូលទៅក្នុងគុកងងឹត។ ខ្ញុំ «គិតល្អ» ខ្លះដែរចំពោះសេចក្ដីជំនឿរបស់មនុស្ស ដ្បិតពួកគេបាន «ខំធ្វើការធ្ងន់» ដើម្បីខ្ញុំ ដោយមិនគិតហូបចុក ឬដេកពួននោះទេ រហូតដល់ថ្នាក់ការខំធ្វើការរបស់ពួកគេថ្វាយដល់ខ្ញុំនោះ បានធ្វើឱ្យពួកគេដេកមិនលក់ទាំងថ្ងៃទាំងយប់ ហើយថែមទាំងធ្វើឱ្យពួកគេស្កូវសក់ទៀតផង។ ចំណុចនេះគ្រប់គ្រាន់នឹងបញ្ជាក់ថា សេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេបាន «ល្អលើស» ចក្កវាឡនេះ ព្រមទាំងបាន «លើស» ពួកសាវ័ក និងពួកហោរានៅក្នុងយុគសម័យឯទៀតផង។

ខ្ញុំមិនបានទះដៃអបអរសាទរព្រោះតែជំនាញដ៏អស្ចារ្យរបស់មនុស្សទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនបានពិនិត្យពិច័យពួកគេដោយការធ្វេសប្រហែស ព្រោះតែពួកគេមានចំណុចខ្វះខាតនោះដែរ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើអ្វីដែលមាននៅក្នុងព្រះហស្តរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនផ្ដល់ការរាក់ទាក់ពិសេសដាក់នរណាម្នាក់ឡើយ ប៉ុន្ដែខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើកិច្ចការទៅតាមផែនការរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែមនុស្សមិនដែលដឹងពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំឡើយ ហើយចេះតែបន្តអធិស្ឋានសុំអ្វីៗពីខ្ញុំឥតឈប់ ហាក់ដូចជាធនធានដ៏សម្បូរបែបដែលខ្ញុំបានប្រទានទៅឱ្យពួកគេនោះ មិនអាចបំពេញតាមសេចក្ដីត្រូវការរបស់ពួកគេបាន ហាក់ដូចជាតម្រូវការនោះច្រើនជាងការផ្គត់ផ្គង់ដូច្នោះដែរ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងយុគសម័យសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សសុទ្ធតែដឹងថាមាន «អតិផរណា» ម្ល៉ោះហើយ នៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេមានពេញហូរហៀរទៅដោយរបស់របរដែលខ្ញុំបានប្រទានទៅឱ្យពួកគេដើម្បីសោយសុខ។ ដោយសារមូលហេតុនេះហើយទើបពួកគេចាប់ផ្ដើមធុញទ្រាន់នឹងខ្ញុំ ម្ល៉ោះហើយ ជីវិតរបស់ពួកគេក៏កើតមានភាពច្របូកច្របល់អស់ ពួកគេមិនដឹងថាអ្វីគួរបរិភោគ និងអ្វីមិនគួរបរិភោគនោះទេ។ អ្នកខ្លះថែមទាំងក្ដាប់របស់ដែលខ្ញុំបានប្រទានទៅឱ្យពួកគេបានសោយសុខនោះយ៉ាងណែន និងមើលថែវាយ៉ាងដិតដល់ថែមទៀតផង។ ដោយសារមនុស្សធ្លាប់រងទុក្ខពីការអត់ឃ្លាន ហើយទម្រាំពួកគេបានសោយសុខដូចសព្វថ្ងៃនេះ មិនងាយស្រួលនោះទេ ម្ល៉ោះហើយពួកគេសុទ្ធតែ «ដឹងគុណមិនដាច់» ហើយពួកគេក៏បានផ្លាស់ប្ដូរអាកប្បកិរិយាចំពោះខ្ញុំខ្លះដែរ។ ពួកគេចេះតែបន្តស្រែកយំនៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំ ហើយដោយសារខ្ញុំបានប្រទានឱ្យពួកគេយ៉ាងច្រើន ទើបពួកគេគិតតែកាន់ព្រះហស្ដខ្ញុំជាប់ និងបន្តបញ្ចេញ «វាចាដឹងគុណ» ឥតឈប់។ ខ្ញុំបានយាងនៅក្នុងចក្កវាឡនេះ ហើយពេលដែលខ្ញុំយាងធ្វើដំណើរនោះ ខ្ញុំក៏សង្កេតមើលមនុស្សនៅទូទាំងចក្កវាឡទាំងមូលនេះផងដែរ។ ក្នុងចំណោមហ្វូងមនុស្សនៅលើផែនដី មិនធ្លាប់មានអ្នកណាដែលស័ក្ដិសមនឹងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ ឬមានអ្នកណាដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំពិតប្រាកដឡើយ។ ដូច្នោះ នៅក្នុងពេលនោះ ខ្ញុំក៏ដកដង្ហើមធំដោយការស្រងាកចិត្ត ហើយរំពេចនោះ មនុស្សស្រាប់តែចែកផ្លូវគ្នា លែងប្រមូលផ្ដុំគ្នាតទៅទៀត ដោយខ្លាចខ្លាំងថា ខ្ញុំនឹង «បង់តែមួយសំណាញ់ ក៏ចាប់ពួកគេអស់»។ ខ្ញុំប្រើឱកាសនេះចូលមកក្នុងចំណោមមនុស្ស ដើម្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ ជាកិច្ចការដែលសមស្រប នៅក្នុងចំណោមមនុស្សដែលបានបែកខ្ញែកគ្នានោះ ដោយធ្វើការជ្រើសរើសអ្នកណាដែលស័ក្ដិសមឱ្យខ្ញុំធ្វើការជាមួយ។ ខ្ញុំមិនចង់ «ឃុំខ្លួន» មនុស្សនៅក្នុងការវាយផ្ចាលរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីកុំឱ្យពួកគេលែងអាចរត់គេចបាននោះទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើកិច្ចការណាដែលខ្ញុំត្រូវធ្វើតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបានយាងមកសុំ «ជំនួយ» ពីមនុស្ស។ ដោយសារការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំនៅខ្វះកិច្ចការរបស់មនុស្ស ម្ល៉ោះហើយកិច្ចការរបស់ខ្ញុំមិនអាចបញ្ចប់ដោយជោគជ័យបានទេ ដែលចំណុចនេះបានរារាំងមិនឱ្យកិច្ចការរបស់ខ្ញុំដំណើរការទៅមុខប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពបាននោះឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែសង្ឃឹមថា មនុស្សមានការតាំងចិត្តសហការជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនបានបង្គាប់ឱ្យពួកគេចម្អិនអាហារឆ្ងាញ់ៗថ្វាយដល់ខ្ញុំនោះទេ ក៏មិនបានឱ្យពួកគេរៀបចំកន្លែងស័ក្ដិសមសម្រាប់ខ្ញុំផ្ទំនោះដែរ រឹតតែមិនបានឱ្យពួកគេដេរព្រះពស្ត្រស្អាតៗថ្វាយដល់ខ្ញុំទៀតឡើយ។ ខ្ញុំមិនខ្វល់ព្រះទ័យនឹងរបស់អស់ទាំងនេះសូម្បីបន្តិចណាឡើយ។ នៅពេលដែលមនុស្សអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ និងឈានឆ្ពោះទៅមុខជាមួយខ្ញុំ នៅក្បែរខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងបានស្កប់ព្រះហឫទ័យខ្ញុំហើយ។

នៅលើផែនដីនេះ តើមាននរណាដែលធ្លាប់ទទួលខ្ញុំដោយចិត្តស្មោះទៅ? តើមាននរណាដែលធ្លាប់ស្រឡាញ់ខ្ញុំដោយចិត្តស្មោះទៅ? សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សចេះតែថមថយជានិច្ច។ សូម្បីតែខ្ញុំ «ក៏មិនដឹង» ថាហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេមិនអាចរក្សាកុំឱ្យរីងស្ងួត កុំឱ្យថមថយបាននោះដែរ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ក៏មាន «អាថ៌កំបាំង» ជាច្រើនណាស់ដែរ។ ក្នុងចំណោមភាវៈដែលព្រះបានបង្កើតមក មនុស្សត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាភាវៈមួយដែល «មហស្ចារ្យ» និង «មិនអាចវាស់ស្ទង់បាន»។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេមាន «គុណសម្បត្តិ» នៅចំពោះព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំ ហាក់ដូចជាពួកគេមានឋានៈស្មើខ្ញុំដូច្នោះដែរ។ ប៉ុន្តែពួកគេមើលមិនឃើញថា «ឋានៈ» របស់ពួកគេមានអ្វីខុសប្លែកនោះទេ។ បែបនេះ មិនមែនខ្ញុំមិនអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សកាន់តំណែងនេះ និងសោយសុខក្នុងតំណែងនេះនោះទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់ឱ្យពួកគេដឹងពីភាពសមរម្យតាមគន្លងធម៌ ដើម្បីកុំឱ្យពួកគេគិតថាខ្លួនពួកគេសំខាន់ខ្លាំងពេក ព្រោះរវាងឋានសួគ៌ និងផែនដី មានគម្លាតឆ្ងាយពីគ្នាណាស់ កុំថាឡើយរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សនោះ។ តើគម្លាតរវាងព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សមិនកាន់តែធំជាងនេះទេឬអី? នៅលើផែនដី មនុស្សនិងខ្ញុំគឺ «ជិះទូកតែមួយ» ហើយយើង «ឆ្លងកាត់ព្យុះភ្លៀងជាមួយគ្នា»។ អត្តសញ្ញាណរបស់ខ្ញុំមិនបានលើកលែងមិនឱ្យខ្ញុំជួបទុក្ខលំបាកនៅក្នុងពិភពមនុស្សឡើយ។ ដោយសារមូលហេតុនេះហើយ ទើបបានជាខ្ញុំធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពដូចសព្វថ្ងៃនេះ។ ខ្ញុំមិនដែលមានកន្លែងគង់នៅដោយសុខសាន្តលើផែនដីនេះទេ ម្ល៉ោះហើយបានជាមនុស្សនិយាយថា «កូនមនុស្សមិនដែលមានកន្លែងណានឹងកើយក្បាលនោះឡើយ»។ ហេតុដូច្នេះហើយ មនុស្សបានយំសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយចិត្តក្ដួលអាណិតចំពោះខ្ញុំ និងបានបរិច្ចាគប្រាក់រាប់សិបយ៉ន់ដល់ «មូលនិធិសង្គ្រោះ» សម្រាប់ខ្ញុំ។ ដោយសារមូលហេតុនេះហើយ ទើបខ្ញុំមានកន្លែងសម្រាក។ បើមិនមែនដោយសារបាន «ជំនួយ» ពីមនុស្សទេ តើនរណាទៅដឹងថា ខ្ញុំនឹងត្រូវបញ្ចប់នៅកន្លែងណាទៅ!

នៅពេលកិច្ចការរបស់ខ្ញុំចប់ ខ្ញុំនឹងលែងស្វែងរក «ជំនួយហិរញ្ញវត្ថុ» នេះពីមនុស្សទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំនឹងបំពេញមុខងារដើមរបស់ខ្ញុំវិញ រួចទម្លាក់ «របស់គ្រប់យ៉ាងនៅដំណាក់របស់ខ្ញុំ» ចុះមកឱ្យមនុស្ស ដើម្បីឱ្យពួកគេបានសោយសុខ។ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នាត្រូវបានសាកល្បងនៅក្នុងការល្បងលរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលដែលព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំពាល់លើមនុស្សជាផ្លូវការ នោះមនុស្សនឹងលែងមើលមកកាន់ខ្ញុំដោយកែវភ្នែកស្ងើចសរសើរទៀតហើយ ប៉ុន្តែពួកគេនឹងធ្វើដាក់ខ្ញុំដោយការស្អប់ខ្ពើមវិញ ហើយនៅពេលនោះ ខ្ញុំនឹងខ្វេះយកបេះដូងពួកគេចេញមកភ្លាម ទុកធ្វើជាគំរូ។ ខ្ញុំនឹងប្រើ «មីក្រូទស្សន៍» ដើម្បីឆ្លុះមើលបេះដូងរបស់មនុស្ស។ នៅក្នុងបេះដូងគេ គ្មានឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដចំពោះខ្ញុំឡើយ។ ជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដែលមនុស្សបានបោកបញ្ឆោតខ្ញុំ និងបានបំភាន់ខ្ញុំ។ បេះដូងរបស់ពួកគេទាំងថតលើខាងឆ្វេង និងថតក្រោមខាងស្ដាំ សុទ្ធតែផ្ទុកជាតិពិសនៃសេចក្ដីស្អប់ចំពោះខ្ញុំ។ ដូច្នេះ គ្មានអ្វីគួរឱ្យឆ្ងល់ទេ ដែលខ្ញុំធ្វើអាកប្បកិរិយាបែបនេះដាក់ពួកគេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែល្ងង់ខ្លៅមិនដឹងរឿងនេះទៀត ហើយថែមទាំងមិនទទួលស្គាល់រឿងនេះទៀតផង។ នៅពេលដែលខ្ញុំបង្ហាញលទ្ធផលស៊ើបអង្កេតរបស់ខ្ញុំឱ្យពួកគេមើល ពួកគេនៅតែមិនព្រមភ្ញាក់ខ្លួនទៀត ហាក់ដូចជានៅក្នុងចិត្តពួកគេ អ្វីទាំងនេះគឺសុទ្ធតែជាបញ្ហាពីអតីតកាលទាំងអស់ ហើយមិនគួរលើកមកនិយាយម្ដងទៀតនៅថ្ងៃនេះនោះទេ។ ដូច្នេះហើយ មនុស្សគ្រាន់តែពិនិត្យមើល «លទ្ធផលមន្ទីរពិសោធន៍» ប៉ុណ្ណោះ តែមិនយកចិត្តទុកដាក់នោះទេ។ ពួកគេប្រគល់ក្រដាសលទ្ធផលមកវិញ រួចក៏ដើរចេញទៅ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេថា «រឿងនេះមិនសំខាន់នោះទេ គ្មានផលប៉ះពាល់អ្វីដល់សុខភាពខ្ញុំឡើយ»។ ពួកគេញញឹមដោយការមើលស្រាល ហើយបន្ទាប់មក នៅក្នុងកែវភ្នែករបស់ពួកគេ ក៏មានការគំរាមកំហែងបន្តិចបន្តួចនៅក្នុងនោះដែរ ហាក់ដូចជាចង់ប្រាប់ថា ខ្ញុំមិនគួរទៀងត្រង់ពេកទេ ថាខ្ញុំត្រូវធ្វើបង្គ្រប់កិច្ចទៅបានហើយ។ វាហាក់ដូចជាការបើកសម្ដែងរបស់ខ្ញុំអំពីការសម្ងាត់ក្នុងខ្លួនពួកគេ បានល្មើសនឹង «ច្បាប់» របស់មនុស្សដូច្នោះដែរ ម្ល៉ោះហើយ ពួកគេប្រែជាស្អប់ខ្ញុំកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ។ ទើបតែពេលនោះទេ ដែលខ្ញុំបានឃើញពីប្រភពនៃការស្អប់របស់មនុស្ស។ នេះដោយសារតែពេលដែលខ្ញុំកំពុងទតមើលនោះ ឈាមរបស់ពួកគេកំពុងតែហូរ ហើយបន្ទាប់ពីហូរឆ្លងកាត់សរសៃអាកទែនៅក្នុងខ្លួនរបស់ពួកគេរួច វាក៏ហូរចូលក្នុងបេះដូង គឺពេលនោះហើយ ដែលខ្ញុំមាន «របកគំហើញ» ថ្មីមួយ។ ប៉ុន្តែមនុស្សមិនបានគិតពីរឿងនេះទេ។ ពួកគេធ្វេសប្រហែសទាំងស្រុង ហើយពួកគេមិនគិតទាល់តែសោះថាពួកគេចំណេញ ឬខាតបង់អ្វីខ្លះ ដែលនេះគ្រប់គ្រាន់នឹងបង្ហាញពីស្មារតីប្ដូរផ្ដាច់ «មិនគិតពីខ្លួនឯង» របស់ពួកគេ។ ពួកគេមិនបានគិតគូពីស្ថានភាពសុខភាពផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេទេ ហើយចេះតែ «រួសរាន់» ដើម្បីខ្ញុំ។ នេះក៏ជា «ភាពស្មោះត្រង់» របស់ពួកគេ និងជាអ្វីដែល «គួរឱ្យសរសើរ» ពួកគេផងដែរ ដូច្នេះហើយទើបខ្ញុំផ្ញើលិខិត «សរសើរ» មួយច្បាប់ទៅពួកគេម្ដងទៀត ដើម្បីឱ្យពួកគេបានសប្បាយចិត្តដោយសារលិខិតនេះ។ ប៉ុន្តែនៅពេលពួកគេអាន «លិខិត» នេះរួច ពួកគេស្រាប់តែមានអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ភ្លាមតែម្ដង ដ្បិតអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដែលពួកគេធ្វើ សុទ្ធតែត្រូវលិខិតរបស់ខ្ញុំបដិសេធដោយស្ងាត់ៗ។ ខ្ញុំតែងណែនាំមនុស្សនៅពេលពួកគេធ្វើអ្វីៗ ប៉ុន្តែមើលទៅដូចជាពួកគេស្អប់ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់អ៊ីចឹង។ ដូច្នេះហើយ ឱ្យតែពេលដែលខ្ញុំហាព្រះឱស្ឋរបស់ខ្ញុំភ្លាម ពួកគេក៏បិទភ្នែក ហើយយកដៃខ្ទប់ត្រចៀក។ ពួកគេមិនមើលមកកាន់ខ្ញុំដោយការគោរព ព្រោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំឡើយ ប៉ុន្តែពួកគេកាន់តែស្អប់ខ្ញុំឡើង ដ្បិតខ្ញុំបានលើកឡើងពីភាពខ្វះខាតរបស់ពួកគេ ដោយលាតត្រដាងពីកម្មសិទ្ធិទាំងអស់ដែលពួកគេមាន ដូច្នោះហើយពួកគេបានទទួលរងនូវការខាតបង់នៅក្នុងរបររកស៊ីរបស់ពួកគេ ហើយជីវភាពរបស់ពួកគេក៏បានរលាយបង់ទៅដែរ។ ហេតុដូច្នេះហើយទើបការស្អប់ខ្ពើមរបស់ពួកគេចំពោះខ្ញុំចេះតែបន្តកើនឡើង។

ថ្ងៃទី១៤ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៩២