មនុស្សគ្មានទុកខ្ញុំនៅក្នុងចិត្តរបស់គេទេ។ នៅពេលដែលខ្ញុំកំពុងស្វែងរកមនុស្សមែននោះ ពួកគេបែរជាបិទភ្នែក មិនអើពើនឹងសកម្មភាពរបស់ខ្ញុំទៅវិញ ហាក់ដូចជាគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើ គឺមានបំណងចង់យកចិត្តពួកគេដូច្នោះដែរ ដោយហេតុនេះហើយទើបពួកគេតែងជិនណាយនឹងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំរហូតមក។ ហាក់ដូចជាខ្ញុំខ្វះការយល់ដឹងពីខ្លួនឯង ហាក់ដូចជាខ្ញុំតែងសម្ញែងអង្គខ្ញុំនៅចំពោះមុខមនុស្សដូច្នោះដែរ ម្ល៉ោះហើយក៏បញ្ឆេះកំហឹងមនុស្ស «សុចរិត និងទៀងត្រង់» នោះជាខ្លាំង។ ប៉ុន្តែ ទោះបីជាស្ថិតក្នុងស្ថានភាពអាក្រក់បែបនេះក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំស៊ូទ្រាំ និងបន្តកិច្ចការរបស់ខ្ញុំតទៅទៀតដែរ។ ដូច្នេះហើយបានជាខ្ញុំមានបន្ទូលថា ខ្ញុំបានភ្លក់រសជាតិផ្អែម ជូរ ល្វីង និងឈួលចេញពីបទពិសោធរបស់មនុស្ស ហើយខ្ញុំយាងមកតាមខ្យល់ ហើយយាងត្រឡប់ទៅវិញតាមភ្លៀង។ ខ្ញុំបានមានបន្ទូលថា ខ្ញុំបានជួបប្រទះការបៀតបៀនគ្រួសារ បានដកពិសោធន៍ពីជីវិតឡើងចុះ និងបានឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់នៃការចាកចេញពីអង្គកាយ។ ទោះយ៉ាងណា នៅពេលដែលខ្ញុំយាងមកផែនដីនេះ មនុស្សមិនបានទទួលស្វាគមន៍ខ្ញុំដោយសារតែការលំបាកដែលខ្ញុំបានរងទុក្ខសម្រាប់ពួកគេនោះទេ តែពួកគេបែរជាបដិសេធបំណងល្អរបស់ខ្ញុំ «ដោយការគួរសម» ទៅវិញ។ តើឱ្យខ្ញុំមិនឈឺចាប់ដោយសាររឿងនេះយ៉ាងដូចម្ដេចកើតទៅ? តើឱ្យខ្ញុំមិនកើតទុក្ខយ៉ាងដូចម្ដេចបានទៅ? តើខ្ញុំអាចត្រលប់ជាសាច់ឈាមគ្រាន់តែដើម្បីបញ្ចប់គ្រប់យ៉ាងដោយបែបនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនស្រឡាញ់ខ្ញុំ? ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំត្រូវបានតបស្នងមកវិញដោយការស្អប់របស់មនុស្សទៅវិញ? តើអាចមកពីខ្ញុំត្រូវរងទុក្ខដោយបែបនេះឬ? ដោយសារតែការលំបាករបស់ខ្ញុំនៅលើផែនដីនេះ ដូច្នេះមនុស្សបានសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយក្ដីអាណិតអាសូរ ហើយមនុស្សបានតិះដៀលភាពអយុត្តិធម៌នៃសំណាងអាក្រក់របស់ខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ តើមាននរណាដែលដឹងពីព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំពិតប្រាកដទៅ? តើនរណាអាចយល់ពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំបានទៅ? មនុស្សធ្លាប់មានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះខ្ញុំ ហើយគេធ្លាប់យល់សប្តិចង់ជួបខ្ញុំជារឿយៗផង។ ប៉ុន្តែ តើមនុស្សនៅលើផែនដីអាចយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំនៅឯស្ថានសួគ៌យ៉ាងដូចម្ដេចបានទៅ? ទោះបីជាមនុស្សធ្លាប់បានដឹងពីអារម្មណ៍សោកសៅរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ ប៉ុន្តែតើនរណាធ្លាប់មានចិត្តអាណិតអាសូរដល់ការរងទុក្ខរបស់ខ្ញុំ ក្នុងនាមជាអ្នករងទុក្ខដូចគ្នានោះ? តើសតិសម្បជញ្ញៈរបស់មនុស្សនៅលើផែនដី អាចធ្វើឱ្យព្រះហឫទ័យដ៏ក្រៀមក្រំរបស់ខ្ញុំរំជួលចិត្តនិងផ្លាស់ប្ដូរបានទេ? តើមនុស្សនៅលើផែនដីមិនអាចនិយាយប្រាប់ខ្ញុំពីទុក្ខលំបាកដែលលាក់កប់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេបាន មែនទេ? វិញ្ញាណមនុស្ស និងព្រះវិញ្ញាណ ពឹងផ្អែកលើគ្នាទៅវិញទៅមក ប៉ុន្តែដោយសារតែឧបសគ្គនៅខាងសាច់ឈាម ទើបខួរក្បាលរបស់មនុស្ស «បាត់បង់ម្ចាស់ការ»។ ខ្ញុំធ្លាប់បានក្រើនរំឮកដល់មនុស្ស ឱ្យមកចំពោះព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំដែរ ប៉ុន្តែការត្រាស់ហៅរបស់ខ្ញុំ មិនបានធ្វើឱ្យមនុស្សបំពេញតាមអ្វីដែលខ្ញុំត្រាស់បង្គាប់គេនោះទេ។ ពួកគេបានត្រឹមសម្លឹងទៅលើមេឃ បង្ហូរទឹកភ្នែក ហាក់ដូចជាពួកគេកំពុងមានទុក្ខលំបាកដែលមិនអាចបរិយាយបាន ហាក់ដូចជាមានអ្វីមួយកំពុងរាំងផ្លូវរបស់ពួកគេដូច្នោះដែរ។ ហេតុនេះ ពួកគេទះដៃ និងឱនក្រាបនៅក្រោមស្ថានសួគ៌ ដោយទូលអង្វរករដល់ខ្ញុំ។ ដោយសារខ្ញុំមានសេចក្ដីមេត្តាករុណា ដូច្នេះខ្ញុំក៏ប្រទានព្រះពររបស់ខ្ញុំទៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ហើយត្រឹមមួយប៉ប្រិចភ្នែកសោះ ពេលវេលានៃការលេចមកដោយផ្ទាល់របស់ខ្ញុំនៅក្នុងចំណោមមនុស្សក៏បានមកដល់ ប៉ុន្តែមនុស្សបានភ្លេចពាក្យសម្បថរបស់ខ្លួនជាមួយស្ថានសួគ៌ជាយូរយារណាស់មកហើយ។ តើនេះមិនមែនជាការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្សទេឬអី? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សតែងកើត «ជំងឺភ្លេចភ្លាំង» បែបនេះ? តើខ្ញុំបានយកកាំបិតទៅចាក់គេឬ? តើខ្ញុំបានវាយផ្ដួលរូបគេឬ? ខ្ញុំប្រាប់មនុស្សពីអារម្មណ៍ដែលមាននៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ខ្ញុំ។ ហេតុអ្វីបានជាគេតែងគេចវេះពីខ្ញុំទៅវិញ? នៅក្នុងអង្គចងចាំរបស់មនុស្ស មើលទៅដូចជាពួកគេបានបាត់បង់អ្វីមួយដែលរកមិនឃើញដូច្នោះដែរ ហើយមើលទៅអង្គចងចាំរបស់ពួកគេក៏ដូចជាមិនសូវសុក្រិតនោះដែរ។ ដូច្នេះហើយ មនុស្សតែងកើតមានការភ្លេចភ្លាំងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយពេលវេលានៃជីវិតរស់នៅរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ ធ្លាក់ក្នុងសភាពគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់។ ប៉ុន្តែ គ្មាននរណាម្នាក់ធ្វើអ្វីដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះទេ។ មនុស្សមិនបានធ្វើអ្វីក្រៅពីជាន់ឈ្លី និងកាប់សម្លាប់គ្នាទៅវិញទៅមកនោះទេ ជាហេតុនាំទៅរកភាពបរាជ័យដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ ហើយធ្វើឱ្យគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងចក្កវាឡនេះ ក្រឡាប់ចក្រធ្លាក់ទៅក្នុងទឹកកខ្វក់ និងភក់ជ្រាំ គ្មានឱកាសទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះឡើយ។

នៅពេលដែលខ្ញុំបានយាងមកក្នុងចំណោមមនុស្សទាំងអស់ នោះគឺជាពេលដែលមនុស្សមានភក្ដីភាពចំពោះខ្ញុំ។ នៅគ្រានោះ នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម ក៏ចាប់ផ្ដើមលាដៃដ៏កាចសាហាវរបស់វាដាក់មនុស្សដែរ។ ខ្ញុំបានទទួលយក «ការអញ្ជើញ» ហើយខ្ញុំយាងទៅ «អង្គុយនៅតុជប់លៀង» ក្នុងចំណោមមនុស្ស ដោយកាន់ «លិខិតអញ្ជើញ» ដែលមនុស្សជាតិបានហៅខ្ញុំ។ នៅពេលដែលមនុស្សឃើញខ្ញុំ ពួកគេមិនបានចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្ញុំទេ ដ្បិតខ្ញុំមិនបានគ្រងសម្លៀកបំពាក់ស្ដុកស្ដម្ភអ្វីទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែយក «អត្តសញ្ញាណប័ណ្ណ» តាមខ្លួន ដើម្បីអង្គុយនៅតុជុំជាមួយមនុស្សប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំមិនបានផាត់ព្រះភ័ក្ត្រខ្ញុំដោយគ្រឿងសម្អាងថ្លៃៗនោះទេ គ្មានម្កុដនៅលើព្រះកេសារបស់ឡើយ ហើយខ្ញុំពាក់តែស្បែកជើងធម្មតាមួយគូដែលផលិតនៅផ្ទះប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលធ្វើឱ្យមនុស្សខកចិត្តបំផុតនោះគឺ នៅលើបបូរមាត់របស់ខ្ញុំគ្មានលាបក្រែមទេ។ ជាងនេះទៅទៀត ខ្ញុំមិនបាននិយាយពាក្យគួរសមអ្វីនោះទេ ហើយអណ្ដាតរបស់ខ្ញុំមិនមែនជាស្លាបប៉ាកកានៃអ្នកតែងរឿងដ៏ជំនាញម្នាក់នោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ ព្រះបន្ទូលគ្រប់ព្រះឱស្ឋរបស់ខ្ញុំ បានចាក់ទម្លុះជ្រៅទៅក្នុងដួងចិត្តមនុស្ស ដែលបានបន្ថែមនូវការគិត «ល្អ» ខ្លះរបស់មនុស្សមកលើព្រះឱស្ឋរបស់ខ្ញុំ។ ការលេចមកដូចបានរៀបរាប់ពីខាងដើមនេះ គឺល្មមគ្រប់គ្រាន់នឹងឱ្យមនុស្សថ្វាយ «បដិសណ្ឋារកិច្ចពិសេស» ដល់ខ្ញុំ តែពួកគេបែរជាប្រព្រឹត្តដាក់ខ្ញុំ ដូចជាខ្ញុំជាមនុស្សធម្មតាម្នាក់មកពីស្រុកស្រែចម្ការ ដែលមិនស្គាល់ពិភពលោក និងល្ងង់ខ្លៅគ្មានប្រាជ្ញាដូច្នោះដែរ។ ហើយនៅពេលមនុស្សគ្រប់គ្នាហុច «ចំណងដៃ» ពួកគេនៅតែមិនបានចាត់ទុកថាខ្ញុំជាមនុស្សមានកិត្តិយសអ្វីដដែល ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេបានត្រឹមដើរមករកខ្ញុំដោយគ្មានការគោរពអ្វីសោះ ដើរយឺតៗដូចជាមិនចង់មក ហើយទំនងដូចជាខឹងផង។ នៅពេលដែលព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំហុចទៅដល់គេ ពួកគេក៏ស្រាប់តែភ្ញាក់ផ្អើលភ្លាម ហើយលុតជង្គង់ចុះ និងស្រែកខ្លាំងៗ។ ពួកគេបានប្រមូលយក «ចំណងដៃ» របស់ខ្ញុំទាំងអស់។ ដោយសារតែលុយនោះមានចំនួនច្រើនពេក ទើបពួកគេគិតថា ខ្ញុំគឺជាមហាសេដ្ឋីម្នាក់ រួចក៏ចាប់ដោះសម្លៀកបំពាក់រយ៉េរយ៉ៃចេញពីខ្លួនខ្ញុំ ទាំងដែលគ្មានការយល់ព្រមពីខ្ញុំផង រួចគេក៏ប្ដូរសម្លៀកបំពាក់ថ្មីឱ្យខ្ញុំវិញ។ ប៉ុន្តែបែបនេះ មិនបានធ្វើឱ្យខ្ញុំសប្បាយព្រះទ័យនោះទេ។ ដោយសារតែខ្ញុំមិនទម្លាប់នឹងជីវិតងាយស្រួលបែបនេះ ហើយដោយសារខ្ញុំស្អប់ការទទួលរាក់ទាក់ «កម្រិតខ្ពស់» បែបនេះផង ម្យ៉ាងដោយសារតែខ្ញុំបានប្រសូត្រនៅក្នុងព្រះដំណាក់បរិសុទ្ធ ហើយអាចនិយាយបានថា ដោយសារតែខ្ញុំបានកើតនៅក្នុង «ភាពក្រីក្រ» នេះ ទើបខ្ញុំមិនស៊ាំនឹងជីវិតបែបស៊ីវិល័យ ដែលមានមនុស្សរង់ចាំបម្រើឆ្វេងស្ដាំនោះទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឱ្យមនុស្សអាចយល់ពីអារម្មណ៍ដែលមាននៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ គ្រាន់តែចង់ឱ្យមនុស្សអាចស៊ូទ្រាំនឹងទុក្ខលំបាកបន្តិចបន្តួច ដើម្បីទទួលយកសេចក្ដីពិតដែលស្ដាប់មិនសូវចូលត្រចៀកចេញពីព្រះឱស្ឋរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ដោយសារតែខ្ញុំមិនចេះនិយាយពីទ្រឹស្ដី ឬក៏មិនចេះប្រើវិធីសម្ងាត់របស់មនុស្សជាតិក្នុងការប្រព្រឹត្តខ្លួននៅក្នុងសង្គម ដើម្បីរាប់អានមនុស្ស ហើយដោយសារខ្ញុំមិនចេះប្រើពាក្យពេចន៍ឱ្យស្របតាមមុខមាត់របស់មនុស្ស ឬតាមចិត្តសាស្ត្ររបស់ពួកគេ ទើបមនុស្សតែងតែស្អប់ខ្ញុំជានិច្ចរៀងមក តែងតែគិតថាខ្ញុំគ្មានតម្លៃឱ្យគេរាប់រកជាមួយ ហើយតែងនិយាយថា ខ្ញុំនិយាយមិនចេះក្រែងចិត្តគេ ហើយតែងធ្វើឱ្យគេឈឺចាប់។ ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្មានជម្រើសទេ៖ ខ្ញុំធ្លាប់ «បានសិក្សា» ចិត្តសាស្ត្ររបស់មនុស្ស ធ្លាប់ «បានត្រាប់តាម» ទស្សនវិទ្យារបស់មនុស្សសម្រាប់ការរស់នៅ ហើយធ្លាប់បានចូលរៀននៅ «មហាវិទ្យាល័យភាសា» ដើម្បីរៀនពីភាសារបស់មនុស្ស ដើម្បីឱ្យខ្ញុំអាចចេះស្ទាត់ពីវិធីដែលមនុស្សនិយាយ ហើយអាចនិយាយឱ្យស័ក្តិសមនឹងមុខមាត់របស់ពួកគេ។ ប៉ុន្តែទោះបីជាខ្ញុំខំប្រឹងប្រែងច្រើនប៉ុនណា ហើយបានទៅជួប «អ្នកជំនាញ» ច្រើនប៉ុនណាក៏ដោយ ក៏គ្រប់យ៉ាងនៅតែគ្មានប្រយោជន៍ដដែល។ អ្វីៗដែលជារបស់មនុស្សជាតិ គ្មាននៅក្នុងខ្លួនខ្ញុំសោះឡើយ។ អស់ពេលជាច្រើនឆ្នាំមកនេះ ការខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំ មិនដែលទទួលបានលទ្ធផលសូម្បីតែបន្តិច ហើយខ្ញុំមិនដែលមានសម្បទាខាងភាសារបស់មនុស្សសូម្បីតែបន្តិចណាឡើយ។ ដូច្នេះហើយ ពាក្យដែលមនុស្សថា «ព្យាយាមគង់បានសម្រេច» បាន «ខ្ទាត» ចេញឆ្ងាយពីខ្ញុំ ដូច្នេះហើយ ពាក្យសម្ដីទាំងនេះ ក៏បញ្ចប់នៅលើផែនដី។ មនុស្សមិនដឹងទេថា ព្រះជាម្ចាស់មកពីស្ថានសួគ៌មិនពេញព្រះទ័យនឹងសុភាសិតនេះទេ ដែលនេះគ្រប់គ្រាន់នឹងបញ្ជាក់ថា ពាក្យសម្ដីបែបនេះ មិនពិតនោះទេ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំគ្មានអ្វីក្រៅពីសុំទោសមនុស្សទេ។ នរណាឱ្យខ្ញុំ «ល្ងឹតល្ងង់» បែបនេះធ្វើអ្វី។ ខ្ញុំរៀនភាសាមនុស្សមិនចេះ មិនពូកែខាងទស្សនវិទ្យាសម្រាប់ការរស់នៅ មិនពូកែរួសរាយរាក់ទាក់ជាមួយមនុស្ស។ ខ្ញុំគ្រាន់តែទូន្មានមនុស្សឱ្យមានការអត់ធ្មត់ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីគ្រប់គ្រងកំហឹងនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ដើម្បីកុំឱ្យពួកគេឈឺចាប់ដោយសារខ្ញុំ។ នរណាឱ្យយើងមានទំនាក់ទំនងជាមួយគ្នាធ្វើអ្វី? នរណាឱ្យយើងជួបគ្នានៅពេលនេះធ្វើអ្វី? នរណាឱ្យយើងមានឧត្តមគតិដូចគ្នាធ្វើអ្វី?

និស្ស័យរបស់ខ្ញុំ មាននៅគ្រប់ទាំងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ប៉ុន្តែមនុស្សមិនអាចដឹងបានតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំឡើយ។ ពួកគេបានត្រឹមវែកញែកបន្ទូលរបស់ខ្ញុំគ្មានសល់សក់មួយសសៃណាប៉ុណ្ណោះ។ តែធ្វើបែបនេះ តើមានប្រយោជន៍អ្វី? តើសញ្ញាណរបស់ពួកគេអំពីខ្ញុំ អាចធ្វើឱ្យពួកគេបានគ្រប់លក្ខណ៍ដែរទេ? តើអ្វីៗនៅលើផែនដីអាចសម្រេចតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំបានដែរឬទេ? ខ្ញុំនៅតែព្យាយាមបង្រៀនមនុស្សឱ្យចេះនិយាយភាសារបស់ខ្ញុំដដែល ប៉ុន្តែដូចជាអណ្ដាតរបស់ពួកគេត្រូវចងជាប់អ៊ីចឹង គេរៀនមិនចេះនិយាយភាសារបស់ខ្ញុំ ដូចអ្វីដែលខ្ញុំប្រាថ្នាចង់បាននោះទេ។ ខ្ញុំបានបង្រៀនគេពីមួយខែទៅមួយខែ ប៉ុន្តែពួកគេរៀនមិនដែលចេះសោះ។ ទើបតែក្រោយពីពេលនោះប៉ុណ្ណោះ ដែលខ្ញុំមានការប្រទះឃើញថ្មីមួយ៖ តើមនុស្សនៅលើផែនដីអាចនិយាយភាសានៃស្ថានសួគ៌បានយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? តើនេះមិនមែនបំពានលើច្បាប់ធម្មជាតិទេឬអី? ប៉ុន្តែ ដោយសារការចង់ដឹងចង់ឮ និងការខ្នះខ្នែងរបស់មនុស្សចំពោះខ្ញុំ ទើបខ្ញុំចាប់ផ្ដើមកិច្ចការមួយចំណែកទៀតនៅលើមនុស្ស។ ខ្ញុំមិនដែលសើចចំអកដាក់មនុស្ស ដោយសារភាពខ្វះខាតរបស់ពួកគេនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំបានប្រទានអ្វីៗដែលមនុស្សខ្វះខាតដល់គេ។ ដោយសារតែមូលហេតុនេះឯង ទើបមនុស្សមានការគិតល្អមកលើខ្ញុំខ្លះ ហើយខ្ញុំប្រើឱកាសនេះដើម្បីប្រមូលផ្ដុំមនុស្សឱ្យបានជុំគ្នាសាជាថ្មី ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចសោយសុខនឹងភាពសម្បូរសប្បាយរបស់ខ្ញុំមួយចំណែកទៀត។ នៅពេលនោះ មនុស្សក៏ឈ្លក់វង្វេងនឹងសេចក្ដីសុខសាន្ត សេចក្ដីអំណរ និងសំណើចក្អាកក្អាយម្ដងទៀត ដោយហែលឆ្វាត់ឆ្វែលជុំវិញពពកចម្រុះពណ៌នៅលើមេឃ។ ខ្ញុំបើកដួងចិត្តមនុស្ស ហើយរំពេចនោះ មនុស្សក៏មានជីវិតជាថ្មី ហើយគេមិនចង់លាក់បំពួនពីខ្ញុំតទៅទៀតទេ ដ្បិតពួកគេបានភ្លក់រសជាតិផ្អែមនៃទឹកឃ្មុំ ហើយពួកគេក៏យកកាកសំណល់ចេញមកដើម្បធ្វើការដោះដូរ ហាក់ដូចជាខ្ញុំបានក្លាយជាកន្លែងប្រមូលសំរាម ឬជាស្ថានីយគ្រប់គ្រងកាកសំណល់ដូច្នោះដែរ។ ហេតុនេះ បន្ទាប់ពីបានឃើញ «ការផ្សព្វផ្សាយ» ដែលបានបិទផ្សាយនោះ មនុស្សក៏មករកខ្ញុំ ហើយចូលរួមយ៉ាងក្លៀវក្លា ពីព្រោះមើលទៅ ពួកគេដូចជាគិតថា ពួកគេអាចនឹងទទួលបាន «វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍» មួយចំនួន ម្ល៉ោះហើយពួកគេសុទ្ធតែផ្ញើ «លិខិត» មកខ្ញុំថា ពួកគេនឹងចូលរូមក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ដែលខ្ញុំរៀបចំ។ នៅពេលនោះ ពួកគេលែងភ័យខ្លាចខាតបង់ទៀតហើយ ព្រោះ «ដើមទុន» ដែលបណ្ដាក់នៅក្នុងសកម្មភាពទាំងនេះ មិនសូវច្រើនពេកនោះទេ ដូច្នេះ ពួកគេហ៊ានប្រថុយគ្រោះថ្នាក់ដើម្បីចូលរួម។ ប្រសិនបើការចូលរួមនេះ មិនទទួលបានវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ទេ នោះមនុស្សមុខជាចាកចេញពីកន្លែងរៀបចំកម្មវិធី ហើយទារប្រាក់របស់ពួកគេវិញមិនខាន ហើយពួកគេក៏អាចទារ «ការប្រាក់» ដែលខ្ញុំបានជំពាក់ពួកគេផងដែរ។ នេះគឺដោយសារតែស្ដង់ដានៃការរស់នៅសព្វថ្ងៃនេះ មានភាពប្រសើរឡើងច្រើន ដោយឈានដល់ «វិបុលភាពកម្រិតមធ្យម» និងមាន «ទំនើបកម្ម» ផង ដោយក្នុងនោះ «មន្ត្រីជាន់ខ្ពស់» «ចុះទៅស្រុកស្រែចម្ការ» ដោយផ្ទាល់ ដើម្បីចាត់ចែងការងារ ដែលធ្វើឱ្យទំនុកចិត្តរបស់មនុស្សកើនឡើងច្រើនដងមួយរំពេច ហើយដោយសារតែ «រូបរាងកាយ» របស់ពួកគេ កាន់តែល្អប្រសើរឡើង ដូច្នេះពួកគេក៏សម្លឹងមើលមកខ្ញុំដោយការកោតសរសើរ ហើយចង់រាប់អានខ្ញុំដើម្បីទទួលបានទំនុកចិត្តពីខ្ញុំ។

ថ្ងៃទី១១ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៩២