ព្រះជាម្ចាស់ស្អប់កូនចៅនៃនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមគ្មានសល់អ្នកណាមួយឡើយ ហើយទ្រង់ស្អប់នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនោះខ្លាំងជាងគេ៖ នេះគឺជាប្រភពនៃសេចក្ដីក្រោធនៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហាក់ដូចជាព្រះជាម្ចាស់ប្រាថ្នាចង់បោះរបស់សព្វសារពើដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមទៅក្នុងបឹងភ្លើង និងបឹងស្ពាន់ធ័រ ដើម្បីដុតវាឱ្យក្លាយជាផេះដូច្នោះដែរ។ ក៏មានពេលខ្លះ ដែលព្រះជាម្ចាស់ហាក់ដូចជាចង់លាព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់ទៅកម្ចាត់នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនោះដោយផ្ទាល់ផងដែរ។ មានតែធ្វើដូច្នោះទេ ទើបអាចលុបការស្អប់ខ្ពើមចេញពីក្នុងព្រះទ័យរបស់ទ្រង់បាន។ មនុស្សម្នាក់ៗនៅក្នុងផ្ទះរបស់នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម គឺជាសត្វតិរច្ឆានដែលគ្មានភាពជាមនុស្សឡើយ ហេតុដូច្នេះហើយទើបព្រះជាម្ចាស់ខំទប់សេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់យ៉ាងខ្លាំង ដោយមានបន្ទូលថា៖ «ក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ហើយក្នុងចំណោមពួកបុត្រារបស់ខ្ញុំទាំងអម្បាលម៉ាល ពោលគឺក្នុងចំណោមអ្នកដែលខ្ញុំបានរើសតាំងចេញពីពូជមនុស្សទាំងមូល គឺអ្នករាល់គ្នានេះឯងដែលស្ថិតនៅក្នុងក្រុមតូចទាបជាងគេបំផុត។» ព្រះជាម្ចាស់បានចាប់ផ្ដើមធ្វើសង្គ្រាមផ្ដាច់ព្រ័ត្រជាមួយនឹងនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនៅក្នុងប្រទេសរបស់វាផ្ទាល់ ហើយទ្រង់នឹងបំផ្លាញវានៅពេលដែលផែនការរបស់ទ្រង់ទទួលបានផលផ្លែ ហើយឈប់អនុញ្ញាតឱ្យវាធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិពុករលួយ ឬបំផ្លិចបំផ្លាញព្រលឹងរបស់ពួកគេតទៅទៀត។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅរាស្ត្ររបស់ទ្រង់ដែលកំពុងដេកលង់លក់ឱ្យបានភ្ញាក់ឡើង ដើម្បីសង្គ្រោះពួកគេ ប៉ុន្តែពួកគេសុទ្ធតែស្ថិតនៅក្នុងសភាពវង្វេងស្មារតី ហាក់ដូចជាពួកគេបានលេបថ្នាំងងុយគេងដូច្នោះដែរ។ ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ឈប់ដាស់ពួកគេសូម្បីតែមួយភ្លែតក្ដី ក៏ពួកគេមុខជាត្រឡប់ទៅកាន់សភាពលង់លក់របស់ពួកគេវិញជាប្រាកដ។ ហាក់ដូចជារាស្ត្ររបស់ទ្រង់ពីរភាគបីហើយដែលខ្វិនដើរមិនរួចនោះ។ ពួកគេមិនដឹងថាខ្លួនពួកគេត្រូវការអ្វី ឬខ្លួនពួកគេខ្វះខាតអ្វីនោះទេ ហើយពួកគេក៏មិនដឹងថាខ្លួនពួកគេគួរស្លៀកពាក់អ្វី ឬគួរទទួលទានអ្វីនោះដែរ។ ចំណុចនេះគ្រប់គ្រាន់នឹងបញ្ជាក់ថា នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមបានខំប្រឹងខ្លាំងណាស់ដើម្បីធ្វើឱ្យមនុស្សពុករលួយ។ ភាពកខ្វក់របស់វារីកសាយទៅគ្រប់តំបន់នៅទូទាំងប្រទេសចិនទាំងមូល ហើយវាបានធ្វើឱ្យមនុស្សខ្វល់ចិត្តជាខ្លាំងរហូតដល់ថ្នាក់ពួកគេមិនចង់ស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសដ៏ថោកទាប និងអាប់ឱននេះតទៅទៀតឡើយ។ អ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ស្អប់បំផុតនោះគឺ លក្ខណៈរបស់នាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម ដូច្នេះហើយបានជានៅក្នុងសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ ព្រះអង្គប្រទានសេចក្ដីដាស់តឿនជារៀងរាល់ថ្ងៃ ហើយពួកគេរស់នៅក្រោមព្រះនេត្រពោរពេញដោយសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ទោះបីជាបែបនេះក៏ដោយ ក៏មនុស្សភាគច្រើននៅតែមិនដឹងពីវិធីស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់ដដែល។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេអង្គុយរង់ចាំមើលឱ្យគេបញ្ចុកចំណី។ សូម្បីតែពួកគេនឹងត្រូវឃ្លានដាច់ពោះស្លាប់ ក៏ពួកគេនៅតែមិនព្រមស្វែងរកអាហារសម្រាប់ខ្លួនគេដែរ។ មនសិការរបស់មនុស្សត្រូវបានសាតាំងធ្វើឱ្យពុករលួយតាំងពីយូរមកហើយ និងបានផ្លាស់ប្ដូរសារជាតិនៃមនសិការនោះទៅជាសារជាតិឥតមេត្តាវិញ។ ម្ល៉ោះហើយ គ្មានអ្វីត្រូវឆ្ងល់ទេដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា៖ «ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាទេនោះ ម្ល៉េះសមអ្នករាល់គ្នានៅតែមិនទាន់ដឹងខ្លួននៅឡើយទេ ម្ល៉េះសមអ្នករាល់គ្នាកំពុងនៅស្ងៀមមិនកម្រើកដូចជាខ្យងក្រាំងជាថ្មីម្ដងទៀតមិនខាន»។ មនុស្សប្រៀបដូចជាខ្យងក្រាំងដែលសម្ងំលាក់ខ្លួនឆ្លងកាត់រដូវប្រាំងដោយមិនស៊ីអាហារ ឬផឹកទឹកដូច្នោះដែរ។ ច្បាស់ណាស់ រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺមានស្ថានភាពបច្ចុប្បន្នបែបនេះឯង។ ដោយសារមូលហេតុនេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែបង្គាប់ឱ្យមនុស្សស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្សផ្ទាល់ព្រះអង្គទ្រង់នៅក្នុងពន្លឺប៉ុណ្ណោះ។ ព្រះអង្គមិនបានបង្គាប់ឱ្យមនុស្សផ្លាស់ប្ដូរអ្វីច្រើននោះទេ ហើយទ្រង់ក៏មិនទាមទារឱ្យពួកគេមានការរីកចម្រើនអ្វីច្រើននៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេដែរ។ គ្រាន់តែប៉ុណ្ណេះ ក៏គ្រប់គ្រាន់នឹងយកឈ្នះលើនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមដ៏ស្មោកគ្រោក និងកខ្វក់នេះបានហើយ ដែលចំណុចនេះកាន់តែបង្ហាញពីព្រះចេស្ដាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ច្រើនទៀត។

នៅពេលដែលមនុស្សអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេយល់ត្រឹមតែន័យត្រង់នៃព្រះបន្ទូលទាំងនោះប៉ុណ្ណោះ ហើយមិនអាចយល់ពីសារៈសំខាន់ខាងវិញ្ញាណនៃព្រះបន្ទូលទាំងនោះបានឡើយ។ គ្រាន់តែពាក្យថា «រលកកំពុងបក់បោកខ្លាំង» នេះ ក៏បានធ្វើឱ្យម្ចាស់ជើងឯក និងវីរៈជនគ្រប់គ្នាពិបាកនឹងយល់បានណាស់ទៅហើយ។ នៅពេលដែលសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានសម្ដែងចេញមក តើព្រះបន្ទូល សកម្មភាព និងនិស្ស័យរបស់ទ្រង់ មិនមែនជារលកដែលកំពុងបក់បោកខ្លាំងទេឬអី? នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ជំនុំជម្រះមនុស្សជាតិទាំងអស់ តើនេះមិនមែនជាការបើកសម្ដែងពីសេចក្ដីក្រោធរបស់ទ្រង់ទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាពេលកំពុងកើតមានរលកបក់បោកខ្លាំងទេឬអី? ដោយសារតែសេចក្ដីពុករលួយរបស់ពួកគេ តើក្នុងចំណោមមនុស្ស មាននរណាដែលមិនរស់នៅក្នុងអំឡុងពេលរលកកំពុងបក់បោកខ្លាំងនេះទៅ? អាចនិយាយម្យ៉ាងទៀតបានថា តើនរណាដែលមិនរស់នៅក្នុងសេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅ? នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រាថ្នាចង់ទតមើលគ្រោះមហន្តរាយកើតមានលើមនុស្សជាតិ តើពេលនោះមិនមែនជាពេលដែលមនុស្សឃើញ «ដុំពពកខ្មៅខ្លួលខ្មាញ់កំពុងរសាត់» ទេឬអី? តើមនុស្សណាដែលមិនគេចចេញពីគ្រោះមហន្តរាយ? សេចក្ដីក្រោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បង្អុរចុះមកដូចភ្លៀងមួយមេធំ ហើយបក់បំប៉ើងមនុស្សដូចជាខ្យល់កំណាច។ មនុស្សទាំងអស់ត្រូវបានបន្សុទ្ធតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហាក់ដូចជាបានជួបនឹងព្យុះព្រឹលកួចខ្លាំងដូច្នោះដែរ។ មនុស្សជាតិពិបាកនឹងវាស់ស្ទង់ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បំផុត។ ព្រះអង្គបានបង្កើតលោកីយ៍នេះតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ហើយព្រះអង្គក៏បានដឹកនាំ និងបន្សុទ្ធមនុស្សជាតិទាំងអស់តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ដែរ។ ហើយនៅទីបញ្ចប់ ព្រះជាម្ចាស់នឹងនាំចក្រវាឡទាំងមូលទៅរកភាពបរិសុទ្ធវិញ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ គ្រប់យ៉ាងដែលទ្រង់មានបន្ទូល យើងអាចយល់បានថា ព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះវិញ្ញាណនៃព្រះ មិនមែនឥតន័យនោះឡើយ ហើយមានតែតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ដែលមនុស្សអាចដឹងពីវិធីដើម្បីរួចជីវិតបាន។ មនុស្សរាល់គ្នាសុទ្ធតែឱ្យតម្លៃដល់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ដ្បិតព្រះបន្ទូលទាំងនោះមានការប្រទានជីវិត។ កាលណាមនុស្សកាន់តែផ្ដោតអារម្មណ៍លើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែខ្លាំង នោះព្រះជាម្ចាស់កាន់តែចោទសួរទៅពួកគេកាន់តែច្រើន ជាសំណួរដែលធ្វើឱ្យពួកគេច្របូកច្របល់ និងគ្មានឱកាសឆ្លើយសំណួរទាំងនោះ។ គ្រាន់តែសំណួររបស់ព្រះជាមា្ចស់បន្តបន្ទាប់គ្នាប៉ុណ្ណេះ ល្មមគ្រប់គ្រាន់នឹងឱ្យមនុស្សសញ្ជឹងគិតមួយសន្ទុះទៅហើយ ចុះទម្រាំដល់ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ទាំងអស់ទៀតនោះ។ នៅក្នុងព្រះជាម្ចាស់ គ្រប់យ៉ាងគឺពិតជាពេញលេញ និងបរិបូរណ៍គ្រប់គ្រាន់មែន គ្មានខ្វះខាតត្រង់ណាឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ មនុស្សមិនអាចទទួលបានពីនោះច្រើននោះទេ។ ពួកគេស្គាល់ត្រឹមតែផ្ទៃខាងក្រៅនៃព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ប្រៀបដូចជាមនុស្សដែលឃើញតែស្បែកមាន់ តែមិនអាចបរិភោគសាច់មាន់បានដូច្នោះដែរ។ នេះមានន័យថា មនុស្សកម្រនឹងមានសំណាងណាស់ អត់សំណាងរហូតដល់ថ្នាក់ពួកគេមិនអាចអរសប្បាយនឹងព្រះជាម្ចាស់បាន។ ក្នុងចំណោមសញ្ញាណរបស់មនុស្សម្នាក់ៗ ពួកគេមានរូបអង្គរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ខ្លួនគេ ហេតុដូច្នេះហើយ គ្មាននរណាម្នាក់ស្គាល់ថាព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិលជាអ្វីនោះទេ ឬរូបកាយរបស់សាតាំងជាអ្វីនោះឡើយ។ ម្ល៉ោះហើយ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ដ្បិតអ្វីដែលអ្នកជឿនោះ គឺគ្រាន់តែជារូបកាយរបស់សាតាំងប៉ុណ្ណោះ គ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់សោះឡើយ» មនុស្សគ្រប់គ្នាក៏ស្រឡាំងកាំង៖ ពួកគេមានសេចក្ដីជំនឿរាប់សិបឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដែលដឹងសោះថា អ្វីដែលពួកគេបានជឿនោះ គឺជាសាតាំង មិនមែនជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គឡើយ។ រំពេចនោះ ពួកគេក៏មានអារម្មណ៍ថាក្នុងខ្លួនពួកគេប្រហោងធ្លុង ប៉ុន្តែពួកគេមិនដឹងថាត្រូវនិយាយអ្វីនោះទេ។ ពេលនោះ ពួកគេក៏ចាប់ផ្ដើមភាន់ច្រឡំម្ដងទៀត។ មានតែធ្វើកិច្ចការតាមរបៀបនេះប៉ុណ្ណោះ ទើបមនុស្សទទួលយកពន្លឺថ្មីបានកាន់តែប្រសើរ រួចក៏បដិសេធអ្វីៗដែលចាស់នោះចោល។ មិនថាអ្វីទាំងនោះល្អបែបណាទេ ក៏វាគ្មានបានការអ្វីដែរ។ ការដែលមនុស្សស្គាល់ព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងផ្ទាល់ព្រះអង្គទ្រង់ នោះទើបជាការប្រសើរជាង។ ធ្វើបែបនេះ ទើបឱ្យពួកគេអាចដកចិត្តពីឋានៈដែលមានជាប់នៅក្នុងសញ្ញាណរបស់ពួកគេបាន ហើយអនុញ្ញាតឱ្យមានតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះ កាន់កាប់ដួងចិត្តពួកគេបាន។ មានតែវិធីនេះទេ ទើបអាចសម្រេចខ្លឹមសារនៃការយកកំណើតជាមនុស្សបាន ដែលធ្វើឱ្យមនុស្សស្គាល់ព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងផ្ទាល់ព្រះអង្គទ្រង់ ដោយភ្នែករបស់ពួកគេផ្ទាល់។

ព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលប្រាប់មនុស្សអំពីស្ថានភាពនៃពិភពខាងវិញ្ញាណជាច្រើនលើកច្រើនសាហើយថា៖ «នៅពេលដែលសាតាំងមកចំពោះព្រះភ័ក្រ្តខ្ញុំ ខ្ញុំមិនរាថយនឹងភាពសាហាវយង់ឃ្នងរបស់វាឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនភ័យខ្លាចដោយសារភាពកំណាចរបស់វាដែរ៖ ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើមិនដឹងមិនឮទៅបានហើយ»។ អ្វីដែលមនុស្សបានយល់តាមរយៈព្រះបន្ទូលនេះ គឺត្រឹមជាស្ថានភាពនៃតថភាពមួយប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេមិនដឹងពីការពិតនៃពិភពខាងវិញ្ញាណឡើយ។ ដោយសារព្រះជាម្ចាស់បានត្រលប់ជាសាច់ឈាម ដូច្នេះសាតាំងបានប្រើការចោទប្រកាន់គ្រប់បែបយ៉ាង ដោយសង្ឃឹមថានឹងអាចវាយប្រហារព្រះជាម្ចាស់បាន។ ទោះយ៉ាងណា ក៏ព្រះជាម្ចាស់មិនដកថយដែរ។ ព្រះអង្គគ្រាន់តែមានបន្ទូល និងធ្វើកិច្ចការក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិប៉ុណ្ណោះ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សស្គាល់ទ្រង់តាមរយៈការយកកំណើតជាសាច់ឈាមរបស់ទ្រង់។ ចំពោះរឿងនេះ ភ្នែកសាតាំងឡើងក្រហមពេញដោយកំហឹង ហើយបានប្រឹងប្រែងជាខ្លាំងដើម្បីធ្វើឱ្យរាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ប្រែជាអវិជ្ជមាន ដកថយ ព្រមទាំងវង្វេងផ្លូវរបស់ពួកគេផង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ដោយសារឥទ្ធិពលនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សាតាំងក៏បានបរាជ័យទាំងស្រុង ហើយវាកាន់តែឃោរឃៅខ្លាំងឡើង។ ដូច្នេះហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏ក្រើនរំឮកមនុស្សរាល់គ្នាថា៖ «នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នា គង់នឹងមានថ្ងៃណាមួយដែលអ្នករាល់គ្នាជួបស្ថានភាពបែបនេះមិនខាន៖ តើអ្នកស្ម័គ្រចិត្តឱ្យខ្លួនអ្នកធ្លាក់ជាចំណាប់ខ្មាំងរបស់សាតាំង ឬតើអ្នកសុខចិត្តឱ្យខ្ញុំទទួលយកអ្នកវិញ?» ទោះបីជាមនុស្សមិនដឹងពីអ្វីដែលកើតឡើងនៅក្នុងពិភពខាងវិញ្ញាណក៏ដោយ ឱ្យតែពួកគេស្ដាប់ឮព្រះបន្ទូលបែបនេះពីព្រះជាម្ចាស់ហើយ នោះពួកគេនឹងមានការប្រុងប្រយ័ត្ន និងភ័យខ្លាចមិនខាន។ នេះជាការវាយបកទៅលើការវាយប្រហាររបស់សាតាំងវិញ ដែលគ្រប់គ្រាន់នឹងបញ្ជាក់ពីសិរីល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ទោះបីជាបានចូលទៅក្នុងវិធីសាស្ត្របំពេញកិច្ចការថ្មីតាំងពីយូរយារក៏ដោយ ក៏មនុស្សនៅតែមិនច្បាស់អំពីជីវិតនៅក្នុងនគរព្រះដដែល ហើយបើទោះបីជាពួកគេពិតជាយល់មែនក៏ដោយចុះ ក៏ពួកគេនៅតែខ្វះភាពច្បាស់លាស់ដដែល។ ដូច្នេះហើយ បន្ទាប់ពីថ្លែងបន្ទូលព្រមានទៅកាន់មនុស្សរួចហើយ ព្រះជាម្ចាស់ក៏បានណែនាំពួកគេអំពីសារជាតិនៃជីវិតនៅក្នុងនគរព្រះថា៖ «ជីវិតនៅក្នុងនគរព្រះ គឺជាជីវិតនៃរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ និងជាជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ»។ ដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គបានយកកំណើតជាសាច់ឈាម ដូច្នេះជីវិតនៅស្ថានសួគ៌ជាន់ទីបី ក៏បានសម្រេចនៅលើផែនដី។ នេះមិនមែនគ្រាន់តែជាផែនការរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ តែព្រះអង្គក៏បានធ្វើឱ្យផែនការនោះកើតឡើងរួចហើយដែរ។ នៅពេលដែលពេលវេលាកន្លងផុតទៅ មនុស្សក៏បានស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គកាន់តែច្បាស់ ដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏អាចភ្លក់រសជាតិជីវិតនៃស្ថានសួគ៌បានកាន់តែច្រើនផងដែរ ដ្បិតពួកគេមានអារម្មណ៍ដឹងយ៉ាងប្រាកដថា ព្រះជាម្ចាស់គង់នៅលើផែនដីនេះ ទ្រង់មិនមែនជាព្រះដ៏ស្រពេចស្រពិលដែលគង់នៅលើស្ថានសួគ៌នោះទេ។ ដូច្នេះ ជីវិតនៅលើផែនដី គឺដូចទៅនឹងជីវិតនៅលើស្ថានសួគ៌ដែរ។ ការពិតនោះគឺថា ព្រះជាម្ចាស់ដែលយកកំណើតជាមនុស្ស បានភ្លក់រសជាតិនៃភាពល្វីងជូរចត់នៅក្នុងពិភពមនុស្ស ហើយកាលណាព្រះអង្គអាចធ្វើបែបនេះបានកាន់តែច្រើន នោះកាន់តែបញ្ជាក់ថា ទ្រង់គឺជាព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងផ្ទាល់ព្រះអង្គទ្រង់។ ដូច្នេះ ព្រះបន្ទូលថា «កន្លែងដែលខ្ញុំគង់នៅ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំលាក់បំពួនអង្គខ្ញុំ ក៏ប៉ុន្តែ កន្លែងដែលខ្ញុំគង់នៅ ក៏ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានយកឈ្នះលើសត្រូវទាំងអស់របស់ខ្ញុំដែរ។ កន្លែងដែលខ្ញុំគង់នៅ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានទទួលបទពិសោធជាក់ស្ដែងអំពីជីវិតនៅលើផែនដី។ កន្លែងដែលខ្ញុំគង់នៅ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំសង្កេតមើលគ្រប់ទាំងពាក្យសម្តី និងទង្វើរបស់មនុស្ស ព្រមទាំងទតមើល និងដឹកនាំពូជមនុស្សទាំងមូលផង» គឺជាភស្តុតាងគ្រប់គ្រាន់បញ្ជាក់អំពីការពិតដែលថា ព្រះជាម្ចាស់សព្វថ្ងៃនេះ គឺជាព្រះជាក់ស្ដែង។ ព្រះអង្គរស់នៅជាក់ស្ដែងជាសាច់ឈាម ដកពិសោធន៍ជាក់ស្ដែងពីជីវិតរបស់មនុស្សនៅខាងសាច់ឈាម យល់ដឹងជាក់ស្ដែងពីមនុស្សជាតិទាំងអស់នៅខាងសាច់ឈាម យកឈ្នះជាក់ស្ដែងលើមនុស្សនៅខាងសាច់ឈាម ធ្វើសង្គ្រាមផ្ដាច់ព្រ័ត្រជាក់ស្ដែងជាមួយនឹងនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនៅខាងសាច់ឈាម និងធ្វើកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់នៅខាងសាច់ឈាម។ តើនេះមិនមែនជាព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ព្រះដ៏ជាក់ស្ដែងផ្ទាល់ព្រះអង្គទ្រង់ទេឬអី? ប៉ុន្តែកម្រនឹងមានមនុស្សណាមើលឃើញពីសារនៅក្នុងឃ្លាធម្មតាដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលទាំងអម្បាលម៉ាននេះណាស់។ ពួកគេគ្រាន់តែអានព្រះបន្ទូលទាំងនោះត្រួសៗប៉ុណ្ណោះ ហើយមិនបានយល់ពីតម្លៃ និងភាពកម្រនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។

ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានការប្រែប្រួលល្អខ្លាំងណាស់។ ឃ្លាថា «ដោយសារតែមនុស្សដេកលក់ដូចស្លាប់» ពណ៌នាអំពីព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយផ្លាស់ប្ដូរទៅជាការពណ៌នាអំពីសភាពរបស់មនុស្សជាតិទាំងមូលវិញ។ នៅទីនេះ ឃ្លាថា «ពន្លឺកាំរស្មីដ៏សែនត្រជាក់» មិនតំណាងឱ្យផ្លេកបន្ទោរពីទិសខាងកើតឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ វាសំដៅលើព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ សំដៅទៅលើវិធីសាស្ត្រថ្មីនៃការធ្វើកិច្ចការរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ គ្រប់គ្នាសុទ្ធតែអាចមើលឃើញពីភាពរស់រវើកគ្រប់យ៉ាងរបស់មនុស្សនៅក្នុងឃ្លានេះ៖ បន្ទាប់ពីចូលទៅក្នុងវិធីសាស្ត្រថ្មីហើយ មនុស្សរាល់គ្នាក៏វង្វេងទិសដៅ មិនដឹងថាពួកគេមកពីណា មិនដឹងថាពួកគេកំពុងតែទៅទីណា។ ឃ្លាថា «មនុស្សភាគច្រើនត្រូវរងការវាយប្រហារពីពន្លឺដូចកាំរស្មីឡាស៊ែរនេះ» សំដៅលើអ្នកដែលត្រូវបានផាត់ចោលនៅក្នុងវិធីសាស្ត្រថ្មីនេះ។ ពួកគេជាអ្នកដែលមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងការល្បងលបាន ឬមិនអាចអត់ទ្រាំនឹងការបន្សុទ្ធនៃទុក្ខលំបាកបាន ដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏ត្រូវបោះចូលទៅក្នុងជង្ហុកធំម្ដងទៀត។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់លាតត្រដាងពីមនុស្សជាតិរហូតដល់កម្រិតមួយដែលមនុស្សមានការខ្លាចរអា នៅពេលដែលពួកគេឃើញព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេមិនហ៊ាននិយាយអ្វីឡើយ ហាក់ដូចជាពួកគេបានឃើញកាំភ្លើងយន្ដកំពុងតែភ្ជង់តម្រង់មករកបេះដូងរបស់ពួកគេដូច្នោះដែរ។ ទោះយ៉ាងណា ក៏ពួកគេមានអារម្មណ៍ដឹងថា នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏មានរឿងល្អៗក្នុងនោះដែរ។ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់ពួកគេ មានការប្រទាំងប្រទូស្ដគ្នាយ៉ាងខ្លាំង ហើយពួកគេមិនដឹងថាគួរធ្វើអ្វីនោះទេ។ ក៏ប៉ុន្តែ ដោយសារតែសេចក្ដីជំនឿរបស់ពួកគេ ដូច្នេះពួកគេត្រឹមតែលត់ដំខ្លួន និងពិនិត្យពិច័យឱ្យបានល្អិតល្អន់នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ដោយសារខ្លាចថា ព្រះជាម្ចាស់អាចបោះបង់ចោលពួកគេបាន។ ដូចដែលព្រះជាម្ចាស់បានមានបន្ទូលថា៖ «តើនរណាក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ដែលមិនស្ថិតក្នុងសភាពបែបនេះទៅ? តើនរណាដែលមិនស្ថិតនៅក្នុងពន្លឺរបស់ខ្ញុំទៅ? ទោះបីជាអ្នករឹងមាំ ឬទន់ខ្សោយក៏ដោយ តើអ្នកអាចគេចចេញពីការមកដល់នៃពន្លឺរបស់ខ្ញុំបានទេ?» ប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់ប្រើនរណាម្នាក់ ដូច្នេះទោះបីជាពួកគេទន់ខ្សោយយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់នឹងនៅតែស្រាយបំភ្លឺ និងបំភ្លឺពួកគេតាមរយៈការវាយផ្ចាលរបស់ទ្រង់ដដែល។ ដូច្នេះ កាលណាមនុស្សអានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់កាន់តែច្រើន នោះពួកគេកាន់តែស្គាល់ទ្រង់ កាន់តែគោរពទ្រង់ ហើយពួកគេកាន់តែមិនហ៊ានធ្វេសប្រហែស។ ការដែលមនុស្សបានចូលមកទីកន្លែងដែលពួកគេនៅក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះ គឺដោយសារព្រះចេស្ដាដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង។ គឺដោយសារតែសិទ្ធិអំណាចនៃព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ ពោលគឺដោយសារតែព្រះវិញ្ញាណនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់នេះឯង ទើបមនុស្សកោតខ្លាចដល់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់បើកសម្ដែងពីមុខមាត់ពិតរបស់មនុស្សជាតិ នោះសេចក្ដីស្ងើចរបស់ពួកគេចំពោះទ្រង់ក៏កើនឡើងកាន់តែច្រើន ម្ល៉ោះហើយពួកគេក៏កាន់តែមានភាពប្រាកដប្រជាអំពីតថភាពនៃព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ទ្រង់។ នេះគឺជាភ្លើងសញ្ញានាំផ្លូវនៅលើមាគ៌ារបស់មនុស្សជាតិ ឆ្ពោះទៅកាន់ការស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ជាដានផ្លូវមួយដែលទ្រង់ប្រទានដល់ពួកគេ។ ចូរគិតពីចំណុចនេះឱ្យបានហ្មត់ចត់៖ តើរឿងនេះមិនមែនដូច្នេះទេឬអី?

តើអ្វីដែលបាននិយាយពីខាងដើម មិនមែនជាភ្លើងសញ្ញានាំផ្លូវនៅខាងមុខមនុស្សជាតិ ដែលបំភ្លឺផ្លូវពួកគេទេឬអី?