និស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មាននៅក្នុងព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងអស់ ប៉ុន្តែបញ្ហាសំខាន់នៃព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ គឺការបើកសម្ដែងពីការបះបោររបស់មនុស្សជាតិរាល់គ្នា និងលាតត្រដាងឱ្យឃើញពីបញ្ហាផ្សេងៗ ដូចជា ការមិនស្ដាប់បង្គាប់ ការមិនចុះចូល ភាពអយុត្តិធម៌ សេចក្ដីទុច្ចរិត និងការមិនអាចស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដបានជាដើម។ បញ្ហាទាំងអស់នេះ រហូតដល់ថ្នាក់ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា គ្រប់រន្ធញើសនៅក្នុងរាងកាយមនុស្ស សុទ្ធតែមានការប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ក្នុងនោះ ហើយសូម្បីតែកូនសរសៃឈាមតូចឆ្មាររបស់ពួកគេ ក៏មានការទទឹងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ប្រសិនបើមនុស្សមិនព្យាយាមពិនិត្យបញ្ហាទាំងអស់នេះឱ្យល្អិតល្អន់ទេ នោះពួកគេមុខជាមិនបានដឹងពីរឿងទាំងនេះឡើយ ហើយមុខជាមិនអាចកម្ចាត់រឿងទាំងនេះបានទេ។ មានន័យថា មេរោគដែលប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះជាម្ចាស់ នឹងរាលដាលនៅក្នុងខ្លួនពួកគេ ហើយចុងក្រោយ ប្រៀបដូចជាកោសិកាឈាមស បានស៊ីកោសិកាឈាមក្រហមរបស់ពួកគេ ធ្វើឱ្យរាងកាយរបស់ពួកទាំងមូលខ្វះកោសិកាឈាមក្រហមដូច្នោះដែរ។ នៅទីបញ្ចប់ ពួកគេនឹងស្លាប់ដោយសារជំងឺមហារីកឈាម។ នេះគឺជាសភាពពិតរបស់មនុស្ស ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចប្រកែកបានឡើយ។ ការដែលបានកើតនៅក្នុងដែនដីដែលសត្វនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមកំពុងដេកវ័ណ្ឌខ្លួនជាភ្នេននេះ យ៉ាងហោចណាស់ ក៏នៅក្នុងខ្លួនមនុស្សម្នាក់ៗមានរបស់ម្យ៉ាងដែលប្រភេទ និងគំរូនៃពិសរបស់សត្វនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមដែរ។ ដូច្នេះហើយ កិច្ចការនៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ បញ្ហាសំខាន់នៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងមូល គឺការស្គាល់ខ្លួនឯង ការបដិសេធខ្លួនឯង ការលះបង់ខ្លួនឯង និងការសម្លាប់ខ្លួនឯង។ អាចនិយាយបានថា នេះគឺជាកិច្ចការចម្បងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងអំឡុងពេលនៃគ្រាចុងក្រោយនេះ ហើយកិច្ចការនៅក្នុងជុំនេះ គឺមានលក្ខណៈល្អិតល្អន់គ្រប់ជ្រុងជ្រោយ និងហ្មត់ចត់ខ្លាំងបំផុត ក្នុងចំណោមកិច្ចការទាំងអស់។ នេះបង្ហាញថា ព្រះជាម្ចាស់កំពុងមានផែនការបញ្ចប់យុគសម័យនេះហើយ។ គ្មាននរណាម្នាក់រំពឹងថានឹងមានរឿងបែបនេះទេ ប៉ុន្តែក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ មនុស្សក៏ធ្លាប់បានគិតទុកនៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេអំពីរឿងនេះរួចស្រេចហើយដែរ។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលច្បាស់លាស់បែបនេះក៏ដោយ ក៏ញាណរបស់មនុស្សដឹងច្បាស់ណាស់។ ពួកគេតែងមានអារម្មណ៍ថា ពេលវេលានៅសល់មិនច្រើនទេ។ ខ្ញុំអាចនិយាយបានថា កាលណាមនុស្សកាន់តែមានអារម្មណ៍បែបនេះ នោះពួកគេកាន់តែដឹងច្បាស់អំពីយុគសម័យនេះ។ នោះមិនមែនជាការយល់ឃើញថាពិភពលោកនេះធម្មតា រួចក៏បដិសេធព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ នេះគឺជាការស្គាល់ពីខ្លឹមសារនៃកិច្ចការបស់ព្រះជាម្ចាស់ តាមរយៈមធ្យោបាយដែលព្រះជាម្ចាស់បំពេញកិច្ចការ។ ចំណុចនេះអាចកំណត់បានតាមសំនៀងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សំនៀងនៃព្រះសូរសៀងរបស់ព្រះជាម្ចាស់មានបង្កប់អាថ៌កំបាំង ដែលគ្មាននរណាម្នាក់ដឹងនោះទេ ហើយច្បាស់ណាស់ថា គឺដោយសារតែបញ្ហានេះហើយ ដែលមនុស្សពិបាកនឹងចូលទៅក្នុងព្រះសូរសៀងនោះបំផុត។ មូលហេតុសំខាន់ដែលមនុស្សមិនអាចយល់ពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន គឺដោយសារពួកគេនៅល្ងង់ខ្លៅមិនដឹងសំនៀងព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងមក។ ប្រសិនបើពួកគេដឹងពីអាថ៌កំបាំងនេះ នោះពួកគេមុខជាអាចដឹងពីព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានខ្លះមិនខាន។ ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែងអនុវត្តតាមគោលការណ៍មួយជាប់ជានិច្ច នោះគឺ ធ្វើឱ្យមនុស្សដឹងថា ព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង ហើយដោះស្រាយរាល់ការលំបាកទាំងអស់របស់មនុស្ស តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នេះឯង។ តាមទស្សនៈនៃព្រះវិញ្ញាណ ព្រះជាម្ចាស់ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យកិច្ចការរបស់ទ្រង់មានភាពសាមញ្ញ។ ឯតាមទស្សនៈរបស់មនុស្សវិញ ព្រះអង្គលាតត្រដាងពីសញ្ញាណរបស់មនុស្ស។ តាមទស្សនៈនៃព្រះវិញ្ញាណ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា មនុស្សមិនបានគិតគូរពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់ ឯតាមទស្សនៈរបស់មនុស្សវិញ ព្រះអង្គមានបន្ទូលថា ព្រះអង្គបានភ្លក់រសជាតិផ្អែម ជូរ ល្វីង និងឈួលចេញពីបទពិសោធរបស់មនុស្ស ហើយព្រះអង្គយាងមកតាមខ្យល់ រួចយាងត្រឡប់ទៅវិញតាមភ្លៀង ហើយព្រះអង្គបានជួបប្រទះការបៀតបៀនគ្រួសារ និងបានដកពិសោធន៍ពីជីវិតឡើងនិងចុះអស់ហើយ។ ទាំងនេះគឺជាបន្ទូលដែលថ្លែងចេញមកតាមទស្សនៈផ្សេងៗគ្នា។ នៅពេលដែលព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅកាន់រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គមានបន្ទូលទៅកាន់ពួកគេ មិនខុសអ្វីពីអ្នកមើលថែទាំផ្ទះស្ដីប្រដៅឱ្យខ្ញុំបម្រើ ឬមិនខុសអ្វីពីឈុតឆាកកំប្លែងនោះទេ។ ព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់ធ្វើឱ្យមនុស្សខ្មាសឡើងមុខក្រហមងាំង រកកន្លែងលាក់បាំងសេចក្ដីខ្មាសអៀនរបស់ពួកគេគ្មាន ហាក់ដូចជាពួកគេត្រូវបានពួកសក្តិភូមិមានអំណាចនៅសម័យមុនចាប់ឃុំខ្លួន ហើយប្រើទារុណកម្មយ៉ាងចាស់ដៃដើម្បីឱ្យពួកគេសារភាពទោសដូច្នោះដែរ។ នៅពេលដែលទ្រង់មានបន្ទូលទៅកាន់រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ព្រះអង្គធម្មតាដូចជានិស្សិតសាកលវិទ្យាល័យដែលកំពុងធ្វើបាតុកម្ម ដែលលាតត្រដាងពីរឿងអាស្រូវនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលមជ្ឈិមដូច្នោះដែរ។ ប្រសិនបើព្រះបន្ទូលទាំងអស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែជាការចំអកឡកឡឺយ ម្ល៉េះសមមនុស្សពិបាកនឹងទទួលយកខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះហើយ ព្រះបន្ទូលដែលព្រះជាម្ចាស់ថ្លែងមក គឺមានលក្ខណៈត្រង់ និងចំៗតែម្ដង។ ព្រះបន្ទូលទាំងនោះ មិនមានកូដសម្ងាត់សម្រាប់ឱ្យមនុស្សដោះនោះទេ ប៉ុន្តែចង្អុលបង្ហាញពីសភាពជាក់ស្ដែងរបស់មនុស្សដោយផ្ទាល់តែម្ដង។ នេះបង្ហាញថា សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស មិនមែនមានត្រឹមពាក្យសម្ដីនោះទេ ប៉ុន្តែជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដ។ ទោះបីជាមនុស្សឱ្យតម្លៃលើការពិតក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គ្មានការពិតឡើយ។ មនុស្សខ្វះខាតចំណុចនេះឯង។ ប្រសិនបើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់មិនពិតទេ នោះអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងទាំងអស់នឹងឥតន័យខ្លឹមសារ ជារូបភាពបំភាន់ប៉ុណ្ណោះ ហាក់ដូចជាអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងនឹងត្រូវរលាយបាត់ទៅវិញដោយសាររឿងទាំងនេះដូច្នោះដែរ។ ប្រសិនបើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ធំជាងចក្កវាឡ ដូច្នេះឋានៈ និងអត្តសញ្ញាណរបស់ពួកគេ ក៏ពិតដែរ ហើយមិនមែនឥតន័យខ្លឹមសារនោះទេ សូម្បីតែបន្ទូលទាំងនេះក៏នឹងពិត ហើយមានខ្លឹមសារដែរ។ តើអ្នកយល់ឃើញដូច្នេះទេ? តើអ្នកបានដឹងពីសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្សដែរឬទេ? មនុស្សមិនគួរត្រេកអរត្រឹមផលប្រយោជន៍ពីឋានៈប៉ុណ្ណេះទេ ប៉ុន្តែត្រូវរស់នៅតាមតថភាពនៃឋានៈនោះផង។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ត្រាស់បង្គាប់ដល់រាស្ត្ររបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សរាល់គ្នាបែបនេះឯង ហើយនេះមិនមែនជាទ្រឹស្ដីសម្បើមតែឥតន័យនោះទេ។

ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលថា «ហាក់ដូចជាគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំធ្វើ គឺមានបំណងចង់យកចិត្តពួកគេដូច្នោះដែរ ដោយហេតុនេះហើយទើបពួកគេតែងជិនណាយនឹងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំរហូតមក» បែបនេះទៅវិញ? តើអ្នកអាចនិយាយពីការបង្ហាញពីការស្អប់ខ្ពើមរបស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់បានដែរឬទេ? នៅក្នុងសញ្ញាណរបស់មនុស្សគិតថា មនុស្សនិងព្រះជាម្ចាស់ «ស្រឡាញ់គ្នាស្និទ្ធស្នាលបំផុត» ហើយសព្វថ្ងៃនេះ ការស្រេកឃ្លានចង់បានព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានឈានដល់ចំណុចដែលពួកគេចង់លេបព្រះជាម្ចាស់មួយក្អឿកឱ្យអស់តែម្ដង។ ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលសប្បុរសដូចខាងក្រោមថា៖ «មនុស្សស្អប់ខ្ញុំ។ ហេតុអ្វីបានជាសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំត្រូវបានតបស្នងមកវិញដោយការស្អប់របស់មនុស្សទៅវិញ?» តើនេះមិនមែនជាស្រទាប់រ៉ែនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាអ្វីដែលគួរត្រូវជីកយកទេឬអី? ការដេញតាមរបស់មនុស្ស មានចំណុចខ្វះខាតត្រង់នេះ ហើយនេះជាបញ្ហាធំមួយ ដែលគប្បីត្រូវដោះស្រាយចេញ។ វាប្រៀបដូចជាសត្វតោដែលឈររាំងផ្លូវមនុស្សមិនឱ្យស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលត្រូវតែបណ្ដេញចេញឱ្យផុតពីមុខមនុស្សដូច្នោះដែរ។ តើនេះមិនមែនជាអ្វីដែលគួរធ្វើទេឬអី? ដោយសារមនុស្សមិនខុសអ្វីពីសត្វជ្រូកមួយក្បាលដែលគ្មានការចងចាំ ហើយតែងល្មោភចង់សប្បាយ ដូច្នេះទើបព្រះជាម្ចាស់ប្រទានថ្នាំព្យាបាលជំងឺភ្លេចភ្លាំងឱ្យមនុស្សលេប។ ព្រះអង្គមានបន្ទូលកាន់តែច្រើនឡើងៗ ហើយទ្រង់ចាប់ញ៉ឹងស្លឹកត្រចៀកមនុស្ស រួចឱ្យគេផ្ទៀងស្ដាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ហើយទ្រង់បំពាក់ឧបករណ៍ជំនួយការស្ដាប់ដល់ពួកគេផង។ ចំពោះព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់មួយចំនួន ការថ្លែងព្រះបន្ទូលតែម្ដងមិនអាចដោះស្រាយបញ្ហាបានទេ ដូច្នេះត្រូវតែថ្លែងបន្ទូលទាំងនោះម្ដងហើយម្ដងទៀត ដ្បិត «មនុស្សតែងកើតមានការភ្លេចភ្លាំងនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយពេលវេលានៃជីវិតរស់នៅរបស់មនុស្សជាតិទាំងអស់ ធ្លាក់ក្នុងសភាពគ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់»។ បែបនេះ មនុស្សអាចសង្គ្រោះពីសភាពដែល «ពួកគេអានព្រះបន្ទូល នៅពេលពួកគេមានពេល ស្ដាប់ព្រះបន្ទូលនៅពេលពួកគេទំនេរ ហើយទុកព្រះបន្ទូលចោល នៅពេលពួកគេគ្មានពេល។ ប្រសិនបើព្រះបន្ទូលថ្លែងមកនៅថ្ងៃនេះ នោះពួកគេនឹងយកចិត្តទុកដាក់ ប៉ុន្តែប្រសិនបើព្រះបន្ទូលទាំងនោះមិនបានថ្លែងមកនៅថ្ងៃស្អែកទៀតទេ នោះពួកគេមុខជាទុកព្រះបន្ទូលទាំងនោះចោលមិនរវីរវល់មិនខានឡើយ»។ បើនិយាយអំពីធម្មជាតិរបស់មនុស្សវិញ ប្រសិនបើថ្ងៃនេះ ព្រះជាម្ចាស់មានបន្ទូលអំពីសភាពពិតរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេមានចំណេះដឹងពេញលេញអំពីរឿងនោះ ដូច្នេះពួកគេនឹងអាចពេញទៅដោយការសោកស្ដាយមិនខាន ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីថ្ងៃនោះទៅ ពួកគេនឹងត្រឡប់ទៅរកសមភាពដើមរបស់ពួកគេវិញ ដោយបោះចោលព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទៅក្នុងខ្យល់ ហើយក៏នឹកឃើញពីទិដ្ឋភាពខាងដើមវិញ តែពេលណាដែលមានអ្នកណារំឮកពួកគេប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលអ្នកធ្វើការងារ ឬនិយាយស្ដីអ្វី មិនត្រូវភ្លេចពីលក្ខណៈរបស់មនុស្សនេះទេ។ ការដែលទុកលក្ខណៈនេះចោលមិនអើពើនៅពេលកំពុងធ្វើការងារ នោះជារឿងខុសឆ្គងមួយ។ នៅក្នុងការបំពេញរាល់កិច្ចការទាំងអស់ នៅពេលណាដែលអ្នកនិយាយ ចាំបាច់ត្រូវលើកមកនិយាយអំពីសញ្ញាណរបស់មនុស្ស។ ជាពិសេស អ្នកគួរតែបន្ថែមការយល់ឃើញផ្ទាល់ខ្លួនខ្លះទៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនិយាយវាចេញមក។ នេះគឺជាមាគ៌ានៃការទំនុកបម្រុងដល់មនុស្ស និងជាការអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេបានស្គាល់ខ្លួនឯង។ ក្នុងការទំនុកបម្រុងទៅដល់មនុស្សផ្អែកតាមខ្លឹមសារនៃព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះមុខជាចៀសមិនផុតពីអាចយល់ពីសភាពពិតរបស់ពួកគេឡើយ។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺគ្រប់គ្រាន់នឹងអាចយល់ពីសភាពពិតរបស់មនុស្សបាន ហើយក៏អាចផ្គត់ផ្គង់ទៅពួកគេតាមតម្រូវការដែរ។ បែបនេះ ខ្ញុំនឹងលែងចាំបាច់ត្រូវថ្លែងបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីចង្អុលបង្ហាញថា «ព្រះជាម្ចាស់បានទទួលយកការអញ្ជើញទៅចូលរួមនៅតុជប់លៀងនៅលើផែនដី» ទៀតហើយ។