នៅក្នុងការជួបជុំលើកមុនរបស់យើង យើងបានប្រកបគ្នាអំពីបទគម្ពីរលេខ ១០ នៃទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិក៖ «បទគម្ពីរលេខ ១០​៖​ ថែរក្សាឱ្យបានល្អ​ និងបែងចែក​សម្ភារៈផ្សេងៗ នៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ (ដូចជា សៀវភៅ ឧបករណ៍ផ្សេងៗ គ្រាប់ធញ្ញជាតិ ជាដើម។ ល។) ឱ្យបានសមស្រប​ ហើយធ្វើការត្រួតពិនិត្យ ​ថែទាំ និង​ជួសជុលជាប្រចាំ ដើម្បីកាត់បន្ថយការខូចខាត និងការខ្ជះខ្ជាយឱ្យបាន​តិចបំផុត ព្រមទាំងការពារកុំឱ្យមនុស្សអាក្រក់កាន់កាប់សម្ភារៈទាំងនោះ»។ ការសន្ទនាអំពីបទគម្ពីរលេខ ១០ គឺផ្ដោតលើកិច្ចការដែលអ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិកគួរតែបំពេញ និងទំនួលខុសត្រូវដែលពួកគេគួរតែអនុវត្ត ទាក់ទងនឹងសម្ភារៈផ្សេងៗនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ វាក៏បានលាតត្រដាងតាមរយៈការប្រៀបធៀប នូវការសម្ដែងចេញផ្សេងៗរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយផងដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិកបំពេញទំនួលខុសត្រូវ​ដែល​ពួកគេ​គួរតែបំពេញ និងអាចបំពេញបាន នៅក្នុងកិច្ចការនីមួយៗ​នៅដំណាក់​របស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះពួកគេគឺជាអ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិក​ដែលគ្រប់​លក្ខណៈ។ ប្រសិនបើពួកគេមិនបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ហើយ​មិនបាន​បំពេញកិច្ចការពិតប្រាកដណាមួយទេ នោះវាបញ្ជាក់​យ៉ាងច្បាស់​ថា ពួកគេគឺជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ។ ទាក់ទងនឹងបទគម្ពីរលេខ ១០ ជាការពិតណាស់ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនបានបំពេញកិច្ចការបានល្អទេ ក្នុងការថែរក្សា និងបែងចែកសម្ភារៈផ្សេងៗ​នៅដំណាក់​របស់​ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានសមស្រប។ សម្ភារៈទាំងនោះ​មិនត្រូវបាន​ថែរក្សា​បានល្អ ឬប្រហែលជាមិនត្រូវបានថែរក្សាទាល់តែសោះ ហើយអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយគ្រប់គ្រងការបែងចែកសម្ភារៈមិនបានល្អដែលនាំឱ្យមានភាពច្របូកច្របល់។ ពួកគេប្រហែលជាមិនទាំងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកិច្ចការនេះទាល់តែសោះផង។ ទោះបីជាវាជាកិច្ចការទូទៅក៏ដោយ ក៏វានៅតែជាទំនួលខុសត្រូវដែលអ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិកគួរតែបំពេញ និងជាកិច្ចការដែលពួកគេគួរតែធ្វើដែរ។ មិនថាតើពួកគេបំពេញកិច្ចការនេះដោយខ្លួនឯង ឬចាត់ចែងឱ្យមនុស្សដែលសមរម្យបំពេញវា ហើយថែមទាំងអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យ ការពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់ ការតាមដាន និងផ្សេងៗទៀតក៏ដោយ ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយ កិច្ចការនេះគឺមិនអាចបំបែកចេញពីទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិកបានឡើយ កិច្ចការនេះមានទំនាក់ទំនងដោយផ្ទាល់ជាមួយទំនួលខុសត្រូវទាំងនោះ។ ហេតុដូច្នេះហើយ នៅពេលនិយាយដល់កិច្ចការនេះ ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិកមិនបានថែរក្សាឱ្យបានត្រឹមត្រូវ និងបែងចែកឱ្យបានសមស្របនូវសម្ភារៈផ្សេងៗនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះពួកគេមិនបានបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនទេ ហើយពួកគេក៏មិនបានបំពេញកិច្ចការរបស់ខ្លួនបានល្អដែរ។ នេះគឺជាការសម្ដែងចេញមួយរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ។ នៅក្នុងការជួបជុំលើកមុន យើងបានធ្វើការលាតត្រដាង និងវែកញែកធម្មតាៗ អំពីការសម្ដែងចេញដែលអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយបង្ហាញ នៅពេលចាត់ចែងកិច្ចការទូទៅនេះ ហើយយើងក៏បានលើកឧទាហរណ៍មួយចំនួនផងដែរ។ ប្រសិនបើ κάποιοςជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ នោះពួកគេមិនបានបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួននៅក្នុងកិច្ចការនេះជាដាច់ខាត ហើយកិច្ចការដែលពួកគេធ្វើក៏មិនគ្រប់លក្ខណៈដែរ។ នេះក៏ព្រោះតែអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនដែលប្រឹងប្រែងធ្វើកិច្ចការពិតប្រាកដឡើយ នៅពេលដែលកិច្ចការត្រូវបានចាត់ចែងរួចហើយ ពួកគេក៏ឈប់ពាក់ព័ន្ធនឹងវា ហើយពួកគេមិនដែលតាមដាន ឬចូលរួមនៅក្នុងកិច្ចការនោះឡើយ។ ហេតុផលចម្បងមួយទៀតគឺថា អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនយល់ពីគោលការណ៍នៃកិច្ចការណាមួយដែលពួកគេធ្វើនោះទេ។ ទោះបីជាពួកគេមិននៅទំនេរក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្លួនក៏ដោយ ក៏អ្វីដែលពួកគេធ្វើគឺមិនស្របនឹងគោលការណ៍ និងច្បាប់ដែលដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់តម្រូវដែរ ឬថែមទាំងផ្ទុយពីផ្ទុយពីគោលការណ៍ទាំងស្រុងតែម្តង។ តើការផ្ទុយពីគោលការណ៍មានន័យដូចម្ដេច? អត្ថន័យរបស់វាគឺថា ពួកគេហ៊ានធ្វើរឿងអាក្រក់ដោយមិនខ្លាចញញើត ដោយផ្អែកលើការនឹកឃើញ ឆន្ទៈ និងអារម្មណ៍របស់ខ្លួនជាដើម។ ដូច្នេះ មិនថាមានរឿងអ្វីក៏ដោយ មានការសម្ដែងចេញចម្បងពីររបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ នៅពេលនិយាយដល់ចំណុចនេះនៃទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិក៖ ទីមួយគឺថា ពួកគេមិនធ្វើកិច្ចការពិតប្រាកដ ហើយទីពីរគឺថា ពួកគេមិនអាចចាប់យកគោលការណ៍បាន ដូច្នេះហើយពួកគេមិនអាចធ្វើកិច្ចការពិតប្រាកដបានទេ។ ទាំងនេះគឺជាការសម្ដែងចេញជាមូលដ្ឋាន។ នៅក្នុងការជួបជុំលើកមុន យើងបានប្រកបគ្នា និងលាតត្រដាងពីរបៀបដែលចរិតរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយសម្ដែងចេញ នៅក្នុងការចាត់ចែងកិច្ចការទូទៅប្រភេទនេះ។ សូម្បីតែជាមួយនឹងកិច្ចការដ៏សាមញ្ញតែមួយនេះក៏ដោយ ក៏អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនអាចបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនបានដែរ។ ពួកគេមានសមត្ថភាពក្នុងការបំពេញកិច្ចការនេះ ប៉ុន្តែពួកគេមិនធ្វើវា។ រឿងនេះគឺទាក់ទងនឹងចរិត និងសីលធម៌របស់មនុស្សប្រភេទនេះ។ តើមានបញ្ហាអ្វីជាមួយនឹងចរិតរបស់ពួកគេ? ចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេមិនស្មោះត្រង់ ហើយចរិតរបស់ពួកគេក៏មិនល្អ។ ជាទូទៅ យើងបានបញ្ចបការប្រកបគ្នារបស់យើងអំពីទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិក គោលការណ៍ទូទៅ និងការសម្ដែងចេញផ្សេងៗរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយក្រោមបទគម្ពីរលេខ ១០ ហើយ។ ថ្ងៃនេះ យើងនឹងបន្តការសន្ទនាពីបទគម្ពីរលេខ ១១ នៃភារកិច្ចរបស់អ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិក។

បទគម្ពីរលេខ ១១៖ ជ្រើសរើសមនុស្សដែលគួរឱ្យទុកចិត្ត ដែល​មានបុគ្គលិកលក្ខណៈ​ស្របតាមស្ដង់ដា ជាពិសេសសម្រាប់កិច្ចការនៃការចុះឈ្មោះជាប្រព័ន្ធ ការកត់បញ្ជី និងការថែរក្សាតង្វាយ។ ការពិនិត្យ និងផ្ទៀងផ្ទាត់ចំណូល និងចំណាយជាប្រចាំ ដើម្បីអាចកំណត់ពីករណីនៃការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ ឬគ្មានការសន្សំសំចៃ ក៏ដូចជាការចំណាយមិនសមស្រប​ឱ្យបាន​ភ្លាមៗ ដើម្បីបញ្ឈប់ទង្វើបែបនេះ ហើយទាមទារសំណងឱ្យបានសមរម្យ។ លើសពីនេះទៀត ការពារតាមគ្រប់មធ្យោបាយកុំឱ្យតង្វាយធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់មនុស្សអាក្រក់ ហើយក្លាយជាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេ។

តើមានតង្វាយ​អ្វី​ខ្លះ​

ខ្លឹមសារនៃបទគម្ពីរលេខ ១១ នៃទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិកគឺ៖ «ចំណុច​ទី​ដប់មួយ៖ ជ្រើសរើសមនុស្សដែលគួរឱ្យទុកចិត្ត ដែលមានចរិតគ្រប់លក្ខណៈ ជាពិសេសសម្រាប់កិច្ចការនៃការចុះឈ្មោះជាប្រព័ន្ធ ការកត់បញ្ជី និងការថែរក្សាតង្វាយ។ ការពិនិត្យ និងផ្ទៀងផ្ទាត់ចំណូល និងចំណាយជាប្រចាំ ដើម្បីអាចកំណត់ពីករណីនៃការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ ឬគ្មានការសន្សំសំចៃ ក៏ដូចជាការចំណាយមិនសមហេតុផលឱ្យបាន​ភ្លាមៗ ដើម្បីបញ្ឈប់ទង្វើបែបនេះ ហើយទាមទារសំណងឱ្យបានសមរម្យ។ លើសពីនេះទៀត ការពារតាមគ្រប់មធ្យោបាយកុំឱ្យតង្វាយធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់មនុស្សអាក្រក់ ហើយក្លាយជាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេ»។ តើទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិកនៅក្នុងកិច្ចការនេះមានអ្វីខ្លះ? តើកិច្ចការចម្បងដែលពួកគេត្រូវធ្វើ គឺជាអ្វី? (ការថែរក្សាតង្វាយឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។) បទគម្ពីរលេខ ១០ គឺអំពីការថែរក្សា និងបែងចែកសម្ភារៈផ្សេងៗនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានសមស្រប រីឯចំណុចនេះគឺអំពីការថែរក្សាតង្វាយឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។ សម្ភារៈផ្សេងៗនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងតង្វាយសម្រាប់ដំណាក់របស់ព្រះអង្គ ប្រហាក់ប្រហែលគ្នា។ ប៉ុន្តែតើវាដូចគ្នាដែរឬទេ? (ទេ)។ តើមានអ្វីខុសគ្នា? (តង្វាយសំដៅជាចម្បងលើប្រាក់កាស។) ប្រាក់កាស គឺជាផ្នែកមួយនៃតង្វាយ។ តើសម្ភារៈផ្សេងៗនៃដំណាក់របស់ព្រះ និងតង្វាយ មានលក្ខណៈខុសគ្នាពីធម្មជាតិរបស់វាដូចម្ដេច? តើសៀវភៅព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ជាតង្វាយដែរឬទេ? តើគ្រឿងចក្រផ្សេងៗដែលប្រើសម្រាប់កិច្ចការ ជាតង្វាយដែរឬទេ? តើរបស់របរប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃផ្សេងៗដែលដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទិញ ជាតង្វាយដែរឬទេ? (ទេ)។ ដូច្នេះ តើរបស់ទាំងនេះជាអ្វីទៅ? នៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ រាល់សៀវភៅព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងរាល់ឧបករណ៍គ្រប់ប្រភេទដែលតម្រូវសម្រាប់កិច្ចការរបស់ខ្លួន ដែលដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់បានទិញដោយប្រាក់តង្វាយពីរាស្ដ្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ រួមទាំងរបស់របរផ្សេងៗដូចជា កាមេរ៉ា ឧបករណ៍ថតសំឡេង កុំព្យូទ័រ និងទូរសព្ទដៃ ទាំងអស់នេះគឺជាសម្ភារៈនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ លើសពីនេះទៅទៀត តុ កៅអី កៅអីវែង អាហារ និងរបស់របរប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃផ្សេងៗទៀត ក៏ជាសម្ភារៈនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ សម្ភារៈទាំងនេះខ្លះត្រូវបានទិញដោយបងប្អូនប្រុសស្រី ហើយខ្លះទៀត ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទិញដោយប្រើតង្វាយ ទាំងអស់នេះត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជាសម្ភារៈនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ យើងបានប្រកបគ្នាអំពីប្រធានបទនេះនៅក្នុងការជួបជុំលើកមុនរបស់យើង។ ឥឡូវនេះ យើងនឹងបន្តពិនិត្យមើលរឿងដ៏សំខាន់មួយ ដែលយើងនឹងប្រកបគ្នាក្រោម បទគម្ពីរលេខ ១១ គឺ៖ តង្វាយ។ តើតង្វាយគឺជាអ្វីឱ្យពិតប្រាកដ? តើវិសាលភាពរបស់វាត្រូវបានកំណត់យ៉ាងដូចម្ដេច? មុនពេលយើងប្រកបគ្នាអំពីទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងបុគ្គលិក ចាំបាច់ត្រូវបញ្ជាក់ឱ្យបានច្បាស់អំពីសំណួរថាតើតង្វាយគឺជាអ្វី។ ទោះបីជាមនុស្សភាគច្រើនបានជឿលើព្រះយេស៊ូកាលពីមុន ហើយបានទទួលយកកិច្ចការដំណាក់កាលនេះអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំក៏ដោយ ក៏សញ្ញាណរបស់ពួកគេអំពីតង្វាយនៅតែស្រពិចស្រពិលដែរ។ ពួកគេមិនច្បាស់ថាតើតង្វាយពិតជាអ្វីនោះទេ។ អ្នកខ្លះនឹងនិយាយថា តង្វាយគឺជាប្រាក់កាស និងសម្ភារៈដែលត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ រីឯអ្នកខ្លះទៀតនឹងនិយាយថា តង្វាយសំដៅជាចម្បងលើប្រាក់កាស។ តើការលើកឡើងមួយណាដែលត្រឹមត្រូវ? (អ្វីៗដែលបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ មិនថា តើវាជាប្រាក់ ឬជារបស់អ្វីក៏ដោយ មិនថាធំ ឬតូចទេ នោះគឺជាតង្វាយ។) នោះគឺជាការសង្ខេបដែលត្រឹមត្រូវ។ ឥឡូវនេះ វិសាលភាព និងដែនកំណត់នៃតង្វាយ គឺច្បាស់លាស់ហើយ ចូរយើងកំណត់​និយមន័យឲ្យ​បានត្រឹមត្រូវថា តើតង្វាយគឺជាអ្វីឲ្យពិតប្រាកដ ដើម្បីឲ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចយល់ច្បាស់ពីសញ្ញាណនេះ។

ទាក់ទងនឹងប្រធានបទស្ដីពីតង្វាយ ព្រះគម្ពីរបានកត់ត្រាថា ដើមឡើយព្រះជាម្ចាស់បានតម្រូវឱ្យមនុស្សថ្វាយតង្វាយមួយភាគដប់ដល់ព្រះជាម្ចាស់ នេះគឺជាតង្វាយ។ មិនថាចំនួនដែលបានថ្វាយនោះច្រើន ឬតិច ហើយមិនថារបស់ដែលបានថ្វាយនោះជាអ្វីទេ ទោះជាប្រាក់កាស ឬវត្ថុក៏ដោយ ឲ្យតែវាជាចំណែកមួយភាគដប់នៃចំណូលដែលបុគ្គលម្នាក់ទទួលបានដែលត្រូវថ្វាយ នោះពិតណាស់ វាជាតង្វាយ។ នេះគឺជាអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានតម្រូវពីមនុស្ស ហើយក៏ជាអ្វីដែលអ្នកជឿលើព្រះជាម្ចាស់គួរតែថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដង្វាយមួយភាគដប់នេះ គឺជាទិដ្ឋភាពមួយនៃតង្វាយ។ មនុស្សមួយចំនួនសួរថា «តើមួយភាគដប់នោះសំដៅតែលើប្រាក់កាសទេឬ?» មិនប្រាកដទេ។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើមនុស្សម្នាក់ប្រមូលផលគ្រាប់ធញ្ញជាតិពីដីដប់អា នោះមិនថាមានគ្រាប់ធញ្ញជាតិប៉ុន្មានទេ គ្រាប់ធញ្ញជាតិដែលបានពីដីមួយអា គួរតែត្រូវថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់នៅទីបំផុត។ មួយភាគដប់នេះគឺជាអ្វីដែលមនុស្សគួរតែថ្វាយ។ ដូច្នេះ សញ្ញាណនៃ «មួយភាគដប់» មិនមែនសំដៅតែលើប្រាក់កាសនោះទេ ដែលមិនត្រឹមតែមានន័យថានៅពេលមនុស្សរកប្រាក់កាសបានមួយពាន់រៀល ពួកគេត្រូវតែថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់មួយរយរៀលនោះឡើយផ្ទុយទៅវិញ វាសំដៅលើអ្វីៗទាំងអស់ដែលមនុស្សទទួលបាន ដែលគ្របដណ្ដប់លើអ្វីច្រើនទៀត រួមទាំងវត្ថុ និងប្រាក់កាសផងដែរ។ នេះគឺជាអ្វីដែលព្រះគម្ពីរបានថ្លែង។ ជាការពិតណាស់ សព្វថ្ងៃនេះ ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់មិនអនុវត្តតាមព្រះគម្ពីរ ដោយតម្រូវយ៉ាងតឹងរ៉ឹងឱ្យមនុស្សថ្វាយមួយភាគដប់នៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេទទួលបាននោះទេ។ នៅទីនេះ ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រកបគ្នា និងផ្សព្វផ្សាយអំពីសញ្ញាណ និងនិយមន័យនៃ «មួយភាគដប់» ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឱ្យមនុស្សបានដឹងថា ដង្វាយមួយភាគដប់គឺជាទិដ្ឋភាពមួយនៃតង្វាយ។ ខ្ញុំមិនមែនកំពុងអំពាវនាវឱ្យមនុស្សថ្វាយមួយភាគដប់នោះទេ ការដែលមនុស្សថ្វាយប៉ុន្មានគឺអាស្រ័យលើការយល់ដឹងផ្ទាល់ខ្លួន និងឆន្ទៈរបស់ពួកគេ ហើយដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់មិនមានសេចក្ដីតម្រូវបន្ថែមណាមួយទាក់ទងនឹងបញ្ហានេះឡើយ។

ទិដ្ឋភាពមួយទៀតនៃតង្វាយ គឺជារបស់ដែលមនុស្សថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់។ បើនិយាយឲ្យទូលំទូលាយទៅ ជាការពិតណាស់ នេះក៏រួមបញ្ចូលទាំងដង្វាយមួយភាគដប់ដែរ។ បើនិយាយឲ្យជាក់លាក់ទៅ ក្រៅពីដង្វាយមួយភាគដប់ អ្វីៗទាំងអស់ដែលមនុស្សថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ សុទ្ធតែស្ថិតនៅក្នុងប្រភេទនៃតង្វាយ។ មានរបស់ផ្សេងៗជាច្រើនដែលយើងអាចថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឧទាហរណ៍ អាហារ គ្រឿងបរិក្ខារ របស់របរប្រើប្រាស់ប្រចាំថ្ងៃ អាហារបំប៉នសុខភាព ព្រមទាំងគោ ចៀមជាដើម ដែលត្រូវបានថ្វាយនៅលើអាសនៈក្នុងអំឡុងសម័យសញ្ញាចាស់។ របស់ទាំងអស់នេះគឺជាតង្វាយ។ ថាតើរបស់អ្វីមួយជាតង្វាយឬអត់ គឺអាស្រ័យលើបំណងរបស់អ្នកថ្វាយ។ ប្រសិនបើអ្នកថ្វាយនិយាយថា របស់នេះត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះមិនថាតើវាត្រូវបានប្រគល់ជូនព្រះជាម្ចាស់ដោយផ្ទាល់ ឬត្រូវបានដាក់នៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីថែរក្សានោះទេ វានឹងត្រូវបានចាត់ចូលក្នុងប្រភេទនៃតង្វាយ ហើយមនុស្សមិនអាចប៉ះពាល់តាមតែអំពើចិត្តបានឡើយ។ ឧទាហរណ៍៖ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ទិញកុំព្យូទ័រទំនើបមួយ ហើយថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះវាក៏បានក្លាយទៅជាតង្វាយ។ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ទិញរថយន្តមួយថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ នោះវាក៏បានក្លាយទៅជាតង្វាយ។ នៅពេលដែលនរណាម្នាក់ទិញអាហារបំប៉នសុខភាពពីរកំប៉ុង ហើយថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះកំប៉ុងទាំងនោះក៏បានក្លាយទៅជាតង្វាយ។ មិនមាននិយមន័យជាក់លាក់ និងច្បាស់លាស់ណាមួយអំពីវត្ថុដែលត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ។ សរុបមក វាគឺជាវិសាលភាពដ៏ធំមួយ គឺជារបស់ដែលត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយអស់អ្នកដែលដើរតាមទ្រង់។ មនុស្សខ្លះអាចនិយាយថា «ឥឡូវនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានយកកំណើតជាមនុស្សនៅលើផែនដី ហើយរបស់ដែលបានថ្វាយដល់ទ្រង់គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់។ ចុះបើទ្រង់មិនបានគង់នៅលើផែនដីវិញ? នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់គង់នៅស្ថានសួគ៌ តើរបស់ដែលបានថ្វាយដល់ទ្រង់ មិនមែនជាតង្វាយទេឬ?» តើការលើកឡើងនេះត្រឹមត្រូវដែរឬទេ? (ទេ)។ នេះមិនមែនផ្អែកលើថាតើព្រះជាម្ចាស់កំពុងស្ថិតនៅក្នុងអំឡុងពេលនៃការយកកំណើតជាមនុស្សឬអត់នោះទេ។ ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយ ឲ្យតែរបស់អ្វីមួយត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះវាគឺជាតង្វាយ។ អ្នកផ្សេងទៀតអាចនិយាយថា «មានរបស់ជាច្រើនណាស់ដែលត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់។ តើទ្រង់អាចប្រើប្រាស់របស់ទាំងនោះបានទេ? តើទ្រង់អាចប្រើប្រាស់របស់ទាំងអស់នោះបានទេ?» (រឿងនោះមិនពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្សឡើយ។) នោះគឺជាការលើកឡើងដែលត្រឹមត្រូវ និងចំចំណុច។ របស់ទាំងនេះត្រូវបានមនុស្សថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់។ របៀបដែលទ្រង់ប្រើប្រាស់របស់ទាំងនោះ និងថាតើទ្រង់អាចប្រើប្រាស់របស់ទាំងអស់នោះបានដែរឬទេ ហើយរបៀបដែលទ្រង់បែងចែក និងចាត់ចែងរបស់ទាំងនោះ គឺមិនពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្សឡើយ។ មិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយ ឬព្រួយបារម្ភអំពីរឿងនោះទេ។ សរុបមក ដរាបណានរណាម្នាក់ថ្វាយរបស់អ្វីមួយដល់ព្រះជាម្ចាស់ របស់នោះក៏ស្ថិតនៅក្រោមវិសាលភាពនៃតង្វាយដែរ។ វាគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាមិនពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្សណាម្នាក់ឡើយ។ មនុស្សខ្លះអាចនិយាយថា «របៀបដែលលោកនិយាយនេះ ស្ដាប់ទៅហាក់ដូចជាព្រះជាម្ចាស់កំពុងទាមទារកម្មសិទ្ធិលើរបស់នោះដោយបង្ខំអ៊ីចឹង»។ តើនោះជាអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងមែនទេ? (ទេ)។ របស់នោះគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយទើបវាត្រូវបានហៅថាតង្វាយ។ មនុស្សមិនអាចប៉ះពាល់ ឬបែងចែកវាតាមតែអំពើចិត្តបានឡើយ។ មនុស្សខ្លះអាចសួរថា «តើនោះមិនមែនជាការខ្ជះខ្ជាយទេឬ?» ទោះបីជាអ៊ីចឹងក៏ដោយ ក៏វាមិនមែនជារឿងរបស់អ្នកដែរ។ អ្នកផ្សេងទៀតអាចនិយាយថា «នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់គង់នៅស្ថានសួគ៌ ហើយមិនបានយកកំណើតជាមនុស្ស ទ្រង់មិនអាចគាប់ព្រះទ័យ ឬប្រើប្រាស់របស់ដែលមនុស្សថ្វាយដល់ទ្រង់បានទេ។ តើត្រូវធ្វើដូចម្ដេចទៅ?» រឿងនោះងាយស្រួលដោះស្រាយទេ៖ ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងក្រុមជំនុំ គឺនៅទីនោះដើម្បីចាត់ចែងរបស់ទាំងនេះស្របតាមគោលការណ៍។ អ្នកមិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយ ឬព្រួយបារម្ភអំពីរឿងនេះទេ។ សរុបមក មិនថារបស់អ្វីមួយត្រូវបានចាត់ចែងដោយរបៀបណានោះទេ ដរាបណាវាស្ថិតនៅក្នុងប្រភេទនៃតង្វាយ ដារាបណាវាត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជាតង្វាយ វាក៏លែងពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្សទៀតហើយ។ ហើយដោយសារតែរបស់នោះជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សមិនអាចធ្វើអ្វីតាមតែអំពើចិត្តរបស់ខ្លួនបានឡើយ។ ការធ្វើដូច្នេះ គឺមានផលវិបាក។ នៅក្នុងសម័យសញ្ញាចាស់ នៅពេលប្រមូលផលនារដូវស្លឹកឈើជ្រុះ មនុស្សបានថ្វាយរបស់គ្រប់ប្រភេទនៅលើអាសនៈ។ អ្នកខ្លះថ្វាយគ្រាប់ធញ្ញជាតិ ផ្លែឈើ និងដំណាំផ្សេងៗទៀត រីឯអ្នកខ្លះទៀតថ្វាយគោ និងចៀម។ តើព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះទ័យនឹងរបស់ទាំងនោះទេ? តើទ្រង់សោយរបស់ទាំងនោះដែរឬទេ? (ទេ)។ តើអ្នកដឹងដោយរបៀបណាថាទ្រង់មិនសោយ? តើអ្នកបានឃើញដែរឬទេ? នោះគឺជាសញ្ញាណរបស់អ្នក។ អ្នកនិយាយថា ព្រះជាម្ចាស់មិនសោយរបស់ទាំងនោះទេ ចុះបើទ្រង់សោយមួយម៉ាត់ តើវានឹងធ្វើឱ្យអ្នកមានអារម្មណ៍ដូចម្ដេចទៅ? តើវានឹងមិនស្របតាមសញ្ញាណ និងការនឹកស្រមៃរបស់អ្នកដែរឬទេ? តើមនុស្សខ្លះមិនជឿថា ដោយសារព្រះជាម្ចាស់មិនសោយ ឬមិនគាប់ព្រះទ័យនឹងរបស់ទាំងនោះ ទើបមិនចាំបាច់ថ្វាយទេឬ? តើអ្នករាល់គ្នាអាចប្រាកដយ៉ាងនេះដោយរបៀបណា? តើអ្នករាល់គ្នាពោលថា «ព្រះជាម្ចាស់មិនសោយរបស់ទាំងនោះទេ» ដោយសារអ្នកគិតថា ទ្រង់គឺជាព្រះកាយវិញ្ញាណ ហើយមិនអាចសោយបាន ឬដោយសារអ្នកគិតថា ព្រះជាម្ចាស់មានអត្តសញ្ញាណរបស់ទ្រង់ជាព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់មិនមែនជាសាច់ឈាម និងមិនអាចស្លាប់ ហើយទ្រង់មិនគួរនឹងគាប់ព្រះទ័យនឹងរបស់ទាំងនេះទេឬ? តើវាជាការគួរឱ្យអាម៉ាស់សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ដែលទ្រង់គាប់ព្រះទ័យនឹងតង្វាយដែលមនុស្សថ្វាយដល់ទ្រង់នោះ? (ទេ)។ ដូច្នេះ តើវាមិនស្របតាមសញ្ញាណរបស់មនុស្ស ឬក៏វាមិនស្របតាមអត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះជាម្ចាស់? តើមួយណាឱ្យប្រាកដ? (មនុស្សមិនគួរពិភាក្សារឿងនេះទេ។) ត្រូវហើយ វាមិនមែនជារឿងដែលមនុស្សគួរខ្វល់ខ្វាយនោះទេ។ អ្នកមិនចាំបាច់សម្រេចចិត្តថា ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែគាប់ព្រះទ័យនឹងរបស់ទាំងនោះ ឬថាទ្រង់មិនគួរនឹងគាប់ព្រះទ័យនឹងរបស់ទាំងនោះដែរនោះទេ។ ចូរធ្វើអ្វីដែលអ្នកគួរធ្វើ ចូរបំពេញភារកិច្ច និងទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នក ហើយចូរបំពេញកាតព្វកិច្ចរបស់អ្នក នោះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ ពេលនោះ អ្នកនឹងបានបំពេញការងាររបស់អ្នកហើយ។ ចំណែកឯរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងចាត់ចែងរបស់ទាំងនោះ គឺជាការងាររបស់ទ្រង់។ ទោះបីជាព្រះជាម្ចាស់ចែករំលែករបស់ទាំងនោះជាមួយមនុស្ស ឬទុកឱ្យវារលួយខូច ឬទោះបីជាទ្រង់គាប់ព្រះទ័យនឹងរបស់ទាំងនោះបន្តិចបន្តួច ឬគ្រាន់តែទតមើលក៏ដោយ ក៏រឿងនេះមិនអាចរិះគន់បានឡើយ ហើយវាត្រឹមត្រូវ។ ព្រះជាម្ចាស់មានសេរីភាពរបស់ទ្រង់ នៅពេលនិយាយដល់របៀបដែលទ្រង់ចាត់ចែងបញ្ហាទាំងនេះ។ វាមិនមែនជារឿងដែលមនុស្សគួរខ្វល់ខ្វាយ ហើយក៏មិនមែនជារឿងដែលពួកគេគួរវិនិច្ឆ័យដែរ។ មនុស្សមិនគួរនឹកស្រមៃតាមតែអំពើចិត្តអំពីរឿងទាំងនេះឡើយ ហើយរឹតតែមិនគួរវិនិច្ឆ័យ ឬកាត់សេចក្ដីអំពីរឿងទាំងនេះតាមតែអំពើចិត្តទៀតផង។ តើឥឡូវនេះ អ្នកយល់ហើយឬនៅ? តើព្រះជាម្ចាស់គួរតែចាត់ចែងតង្វាយដែលមនុស្សថ្វាយដល់ទ្រង់ដោយរបៀបណា? (ទ្រង់នឹងចាត់ចែងតាមតែទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ។) ត្រូវហើយ។ មនុស្សដែលយល់ពីរឿងនេះតាមរបៀបនោះ គឺមានញាណធម្មតា។ ព្រះជាម្ចាស់នឹងចាត់ចែងរបស់ទាំងនេះតាមតែទ្រង់សព្វព្រះហឫទ័យ។ ទ្រង់អាចក្រឡេកមើលរបស់ទាំងនោះ ឬគ្រាន់តែមិនទតមើល ឬមិនយកព្រះទ័យទុកដាក់ទាល់តែសោះក៏បាន។ ចូរខ្វល់ខ្វាយតែពីការថ្វាយតង្វាយនៅពេលដែលដល់ពេលត្រូវថ្វាយ និងថ្វាយនៅពេលដែលអ្នកចង់ថ្វាយ ស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងពីការបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់មនុស្សចុះ។ កុំខ្វល់ខ្វាយពីរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ចែង និងប្រព្រឹត្តចំពោះបញ្ហាបែបនេះឡើយ។ សរុបមក វាគ្រប់គ្រាន់ហើយ ប្រសិនបើអ្វីដែលអ្នកធ្វើគឺស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ស្របតាមបទដ្ឋាននៃសតិសម្បជញ្ញៈ និងស្របតាមភារកិច្ច កាតព្វកិច្ច និងទំនួលខុសត្រូវរបស់មនុស្សជាតិ។ ចំណែកឯរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ចែង និងប្រព្រឹត្តចំពោះរបស់ទាំងនេះ គឺជាកិច្ចការផ្ទាល់របស់ទ្រង់ ហើយមនុស្សពិតជាមិនត្រូវវិនិច្ឆ័យ ឬកាត់សេចក្ដីអំពីរឿងនេះជាដាច់ខាត។ អ្នករាល់គ្នាបានប្រព្រឹត្តកំហុសដ៏ធំមួយក្នុងរយៈពេលតែប៉ុន្មានវិនាទីប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំបានសួរអ្នករាល់គ្នាថា តើព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះទ័យ ឬសោយរបស់ទាំងនេះដែរឬទេ ហើយអ្នករាល់គ្នាបាននិយាយថា ទ្រង់មិនសោយ ឬមិនគាប់ព្រះទ័យទេ។ តើកំហុសរបស់អ្នកគឺជាអ្វី? (ធ្វើការវិនិច្ឆ័យព្រះជាម្ចាស់។) គឺការកំណត់ដោយបំពាន និងការវិនិច្ឆ័យដោយមិនគិត ហើយនេះបញ្ជាក់ថា មនុស្សនៅតែមានការទាមទារពីព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេនៅឡើយ។ ចំពោះពួកគេ ការដែលព្រះជាម្ចាស់គាប់ព្រះទ័យនឹងរបស់ទាំងនេះគឺខុស ហើយការដែលទ្រង់មិនគាប់ព្រះទ័យក៏ខុសដែរ។ ប្រសិនបើទ្រង់គាប់ព្រះទ័យមែន ពួកគេនឹងនិយាយថា «ព្រះអង្គគឺជាព្រះកាយវិញ្ញាណ មិនមែនជាសាច់ឈាម និងមិនអាចស្លាប់ទេ។ ហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គគាប់ព្រះទ័យនឹងរបស់ទាំងនេះ? រឿងនេះពិតជាមិនអាចនឹកស្មានដល់សោះ!»។ ហើយប្រសិនបើព្រះជាម្ចាស់មិនយកព្រះទ័យទុកដាក់នឹងរបស់ទាំងនេះទេ នោះមនុស្សនឹងនិយាយថា «ពួកយើងបានខិតខំយ៉ាងលំបាកដើម្បីថ្វាយដួងចិត្តរបស់ពួកយើងដល់ព្រះអង្គ តែព្រះអង្គបែរជាមិនទាំងក្រឡេកមើលរបស់ដែលពួកយើងបានថ្វាយសោះ។ តើព្រះអង្គមានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះពួកយើងខ្លះដែរឬទេ?»។ នៅត្រង់ចំណុចនេះ ក៏មនុស្សនៅតែមានពាក្យនិយាយដែរ។ នេះគឺជាការខ្វះហេតុផល។ សរុបមក តើមនុស្សគួរមានឥរិយាបថបែបណាចំពោះបញ្ហានេះ? (មនុស្សត្រូវថ្វាយអ្វីដែលពួកគេគួរថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយចំណែកឯរបៀបដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងចាត់ចែងរបស់ទាំងនេះ មនុស្សមិនគួរមានសញ្ញាណ ឬការនឹកស្រមៃអំពីរឿងនេះទាល់តែសោះ ហើយក៏មិនគួរវិនិច្ឆ័យដែរ។) មែនហើយ នោះហើយគឺជាហេតុផលដែលមនុស្សគួរតែមាន។ នេះគឺពាក់ព័ន្ធនឹងរបស់ដែលគេថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលក៏ជាទិដ្ឋភាពមួយនៃតង្វាយដែរ។ វត្ថុដែលគេថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់រួមបញ្ចូលនូវរបស់ជាច្រើនប្រភេទ។ នេះក៏ព្រោះតែមនុស្សរស់នៅក្នុងពិភពរូបិយ ហើយបន្ថែមពីលើប្រាក់កាស មាស ប្រាក់ និងគ្រឿងអលង្ការ ក៏នៅមានរបស់ជាច្រើនទៀតដែលពួកគេចាត់ទុកថាល្អ និងមានតម្លៃខ្លាំង ហើយនៅពេលដែលមនុស្សខ្លះនឹកគិតដល់ព្រះជាម្ចាស់ ឬពួកគេនឹកគិតអំពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេសុខចិត្តថ្វាយរបស់ដែលពួកគេចាត់ទុកថាដ៏មានតម្លៃ និងវិសេសវិសាលដល់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលរបស់ទាំងនេះត្រូវបានគេថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកវាក៏ស្ថិតនៅក្នុងវិសាលភាពនៃតង្វាយដែរ ពោលគឺពួកវាក្លាយជាតង្វាយ។ ហើយនៅពេលជាមួយគ្នាដែលពួកវាក្លាយជាតង្វាយ វាក៏អាស្រ័យលើព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការចាត់ចែងរបស់ទាំងនោះ ពេលនោះ មនុស្សមិនអាចប៉ះពាល់បានឡើយ វាមិនស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្ស ហើយក៏មិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់មនុស្សដែរ។ នៅពេលដែលអ្នកបានថ្វាយអ្វីមួយដល់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ របស់នោះក៏ក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ វាមិនមែនអាស្រ័យលើអ្នកក្នុងការចាត់ចែងវាទៀតទេ ហើយអ្នកក៏មិនអាចជ្រៀតជ្រែកក្នុងរឿងនេះបានទៀតដែរ។ មិនថាតើព្រះជាម្ចាស់ចាត់ចែង ឬប្រព្រឹត្តចំពោះរបស់នោះដោយរបៀបណានោះទេ វាមិនពាក់ព័ន្ធនឹងមនុស្សឡើយ។ វត្ថុដែលគេថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ជាទិដ្ឋភាពមួយនៃតង្វាយដែរ។ មនុស្សខ្លះសួរថា «តើមានតែប្រាក់កាស និងមាស ប្រាក់ និងគ្រឿងអលង្ការដ៏មានតម្លៃទេឬ ដែលអាចជាតង្វាយបាន? ឧបមាថានរណាម្នាក់ថ្វាយស្បែកជើងមួយគូ ស្រោមជើងមួយគូ ឬទ្រនាប់ស្បែកជើងមួយគូដល់ព្រះជាម្ចាស់ តើរបស់ទាំងនោះរាប់ជាតង្វាយដែរឬទេ?» ប្រសិនបើយើងផ្អែកតាមនិយមន័យនៃតង្វាយ មិនថារបស់អ្វីមួយនោះធំ ឬតូច ឬមានតម្លៃ ឬថោកយ៉ាងណានោះទេ ទោះបីជាវាជាប៊ិចមួយដើម ឬក្រដាសមួយសន្លឹកក៏ដោយ ឲ្យតែគេបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ នោះវាគឺជាតង្វាយ។

មានទិដ្ឋភាពមួយទៀតនៃតង្វាយគឺ៖ វត្ថុដែលត្រូវបានថ្វាយដល់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងក្រុមជំនុំ។ របស់ទាំងនេះក៏ស្ថិតនៅក្នុងប្រភេទនៃតង្វាយដែរ។ តើវត្ថុបែបនេះរួមមានអ្វីខ្លះ? ឧបមាថា នរណាម្នាក់បានទិញរថយន្តមួយ ហើយបន្ទាប់ពីបើកបរមួយរយៈ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាវាចាស់បន្តិចហើយ រួចពួកគេក៏ទិញរថយន្តថ្មីមួយទៀត ហើយបានថ្វាយរថយន្តចាស់នោះដល់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីឱ្យដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់អាចប្រើប្រាស់វានៅក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្លួន។ ពេលនោះ រថយន្តនេះក៏ក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ របស់ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គួរតែចាត់ទុកជាតង្វាយ នេះគឺត្រឹមត្រូវហើយ។ ជាការពិតណាស់ គ្រឿងបរិក្ខារ និងឧបករណ៍មិនមែនជារបស់តែមួយគត់ដែលគេថ្វាយដល់ក្រុមជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ក៏មានរបស់ផ្សេងៗទៀតដែរ។ វិសាលភាពនេះគឺធំទូលាយគួរសម។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា «ដង្វាយមួយភាគដប់ដែលមនុស្សថ្វាយនៃអ្វីៗទាំងអស់ដែលពួកគេទទួលបាន គឺជាតង្វាយ ហើយប្រាក់កាស និងវត្ថុដែលគេថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ជាតង្វាយដែរ។ យើងគ្មានការជំទាស់ចំពោះការចាត់ថ្នាក់របស់ទាំងនេះជាតង្វាយទេ គឺគ្មានអ្វីគួរឱ្យសង្ស័យឡើយ។ ប៉ុន្តែហេតុអ្វីបានជាវត្ថុដែលគេថ្វាយដល់ក្រុមជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ក៏ស្ថិតនៅក្នុងប្រភេទនៃតង្វាយដែរ? រឿងនោះមិនសូវសមហេតុផលសោះ»។ ប្រាប់ខ្ញុំមក តើវាសមហេតុផលទេដែលរបស់ទាំងនោះត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជាតង្វាយ? (មែនហើយ)។ ហើយហេតុអ្វីបានជាអ្នករាល់គ្នាពោលដូច្នេះ? (ក្រុមជំនុំកើតមានឡើងដោយសារតែមានព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះអ្វីៗទាំងអស់ដែលគេថ្វាយដល់ក្រុមជំនុំក៏ជាតង្វាយដែរ។) និយាយបានល្អ។ ក្រុមជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកវាកើតមានឡើងដោយសារតែមានព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារតែមានក្រុមជំនុំហើយ ទើបមានកន្លែងសម្រាប់បងប្អូនប្រុសស្រីជួបជុំ និងរស់នៅ ហើយដោយសារតែមានដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ហើយ ទើបបញ្ហាទាំងអស់របស់បងប្អូនប្រុសស្រីមានកន្លែងសម្រាប់ដោះស្រាយ ហើយបងប្អូនប្រុសស្រីក៏មានផ្ទះពិតប្រាកដមួយ។ ទាំងអស់នេះកើតមានឡើងដោយផ្អែកលើមូលដ្ឋាននៃការគង់នៅរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មនុស្សមិនមែនថ្វាយរបស់ដល់ក្រុមជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារតែមនុស្សនៅក្នុងក្រុមជំនុំជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងជាសមាជិកនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់នោះទេ នោះមិនមែនជាហេតុផលត្រឹមត្រូវទេ។ គឺដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ហើយ ទើបមនុស្សថ្វាយរបស់ដល់ក្រុមជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើរឿងនេះមានអត្ថន័យយ៉ាងដូចម្ដេច? តើអ្នកណានឹងថ្វាយរបស់ដល់ក្រុមជំនុំដោយងាយៗ ប្រសិនបើមិនមែនដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់? បើគ្មានព្រះជាម្ចាស់ទេ ក្រុមជំនុំក៏មិនអាចកើតមានដែរ។ នៅពេលដែលមនុស្សមានរបស់ដែលពួកគេមិនត្រូវការ ឬលើសពីតម្រូវការ ពួកគេអាចបោះវាចោល ឬទុកចោលមិនប្រើប្រាស់។ របស់ខ្លះក៏អាចលក់បានដែរ។ វិធីសាស្ត្រទាំងអស់នេះអាចត្រូវបានប្រើដើម្បីដោះស្រាយជាមួយរបស់ទាំងនេះមែនទេ? ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនដោះស្រាយជាមួយរបស់ទាំងនោះតាមវិធីទាំងនេះ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេថ្វាយដល់ក្រុមជំនុំវិញ? តើមិនមែនដោយសារតែព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? (មែនហើយ)។ គឺដោយសារតែមានព្រះជាម្ចាស់ហើយ ទើបមនុស្សថ្វាយរបស់ដល់ក្រុមជំនុំ។ ដូច្នេះ អ្វីៗទាំងអស់ដែលគេថ្វាយដល់ក្រុមជំនុំ ឬដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គួរតែត្រូវបានចាត់ទុកជាតង្វាយ។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា «ខ្ញុំថ្វាយរបស់របស់ខ្ញុំនេះដល់ក្រុមជំនុំ»។ ការថ្វាយរបស់នោះដល់ក្រុមជំនុំ គឺស្មើនឹងការថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយក្រុមជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់មានសិទ្ធិអំណាចពេញលេញក្នុងការចាត់ចែងរបស់បែបនេះ។ នៅពេលដែលអ្នកថ្វាយអ្វីមួយដល់ក្រុមជំនុំ វាក៏លែងមានទំនាក់ទំនងអ្វីជាមួយអ្នកទៀតដែរ។ ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ និងក្រុមជំនុំនឹងបែងចែក ប្រើប្រាស់ និងចាត់ចែងវត្ថុទាំងនេះស្របតាមគោលការណ៍ដែលបានចែងដោយដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ តើគោលការណ៍ទាំងនេះមកពីណា? គឺមកពីព្រះជាម្ចាស់។ ជាមូលដ្ឋាន គោលការណ៍សម្រាប់ការប្រើប្រាស់របស់ទាំងនេះគឺថា ពួកវាគួរតែត្រូវបានប្រើសម្រាប់ផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងសម្រាប់ការផ្សព្វផ្សាយកិច្ចការដំណឹងល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពួកវាមិនមែនសម្រាប់ការប្រើប្រាស់ផ្តាច់មុខរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ឡើយ ហើយរឹតតែមិនមែនសម្រាប់ក្រុមមនុស្សណាមួយដែរ ប៉ុន្តែត្រូវប្រើសម្រាប់កិច្ចការផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អ និងសម្រាប់កិច្ចការផ្សេងៗរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ គ្មាននរណាម្នាក់មានឯកសិទ្ធិប្រើប្រាស់របស់ទាំងនេះឡើយ។ គោលការណ៍ និងមូលដ្ឋានតែមួយគត់សម្រាប់ការប្រើប្រាស់ និងការបែងចែករបស់ទាំងនេះ គឺត្រូវធ្វើឡើងស្របតាមគោលការណ៍ដែលតម្រូវដោយដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺសមហេតុផល និងត្រឹមត្រូវ។

ទាំងនេះគឺជានិយមន័យបីផ្នែកនៃតង្វាយ ដែលផ្នែកនីមួយៗគឺជានិយមន័យនៃទិដ្ឋភាពមួយនៃតង្វាយ និងជាទិដ្ឋភាពមួយនៃវិសាលភាពរបស់វា។ ឥឡូវនេះ អ្នករាល់គ្នាបានយល់ច្បាស់ហើយមែនទេ ថាអ្វីទៅជាតង្វាយ? (មែនហើយ)។ កាលពីមុន មានអ្នកខ្លះបាននិយាយថា «របស់នេះមិនមែនជាប្រាក់កាសទេ ហើយអ្នកដែលបានថ្វាយក៏មិនបាននិយាយថាសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ពួកគេគ្រាន់តែនិយាយថាពួកគេថ្វាយវាប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះ វាមិនអាចសម្រាប់ឱ្យដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់បានទេ ហើយរឹតតែមិនអាចថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់បានទៀតផង»។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេមិនបានកត់ត្រាទុកឡើយ ហើយពួកគេបានប្រើប្រាស់របស់នោះដោយលួចលាក់តាមតែអំពើចិត្ត។ តើនោះសមហេតុផលទេ? (ទេ)។ អ្វីដែលពួកគេបាននិយាយ គឺមិនសមហេតុផលទេ ហើយពួកគេក៏បាននិយាយទៀតថា «តង្វាយដល់ក្រុមជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិរួម អ្នកណាក៏អាចប្រើបានដែរ» ដែលនេះគឺមិនសមហេតុផលយ៉ាងច្បាស់។ គឺដោយសារតែមនុស្សភាគច្រើនមានភាពស្រពិចស្រពិល និងមិនច្បាស់លាស់អំពីនិយមន័យ និងសញ្ញាណនៃតង្វាយហើយ ទើបមនុស្សអាក្រក់ថោកទាបខ្លះ និងមនុស្សខ្លះដែលមានចិត្តលោភលន់ និងបំណងប្រាថ្នាមិនត្រឹមត្រូវ ឆ្លៀតឱកាស ហើយគិតចង់ដណ្ដើមយករបស់ទាំងនោះ។ ឥឡូវនេះ អ្នកបានយល់ច្បាស់អំពីនិយមន័យ និងសញ្ញាណដ៏ត្រឹមត្រូវនៃតង្វាយហើយ អ្នករាល់គ្នានឹងមានការញែកដឹង នៅពេលដែលអ្នករាល់គ្នាជួបប្រទះនឹងព្រឹត្តិការណ៍ និងមនុស្សបែបនេះនៅពេលអនាគត។

ទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ទាក់ទងនឹងការថែរក្សា​តង្វាយ

I. ការថែរក្សា​តង្វាយឱ្យបានត្រឹមត្រូវ

ជាបន្ទាប់ យើងនឹងពិនិត្យមើលពីទំនួលខុសត្រូវពិតប្រាកដដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែបំពេញ ទាក់ទងនឹងការថែរក្សាតង្វាយ។ ចំពោះតង្វាយ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការត្រូវតែយល់ជាមុនសិនថាតើតង្វាយគឺជាអ្វី។ នៅពេលដែលមនុស្សថ្វាយមួយភាគដប់នៃអ្វីដែលពួកគេរកបាន នោះគឺជាតង្វាយ។ នៅពេលដែលពួកគេបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ពួកគេកំពុងថ្វាយប្រាក់កាស ឬរបស់របរដល់ព្រះជាម្ចាស់ របស់ទាំងនោះគឺជាតង្វាយ។ នៅពេលដែលពួកគេបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថា ពួកគេកំពុងថ្វាយរបស់របរមួយដល់ពួកជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះគឺជាតង្វាយ។ បន្ទាប់ពីបានយល់ពីនិយមន័យ និងគោលគំនិតនៃតង្វាយហើយ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការត្រូវតែយល់ច្បាស់ និងគ្រប់គ្រងតង្វាយដែលមនុស្សបានថ្វាយ ហើយអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យឱ្យបានត្រឹមត្រូវនៅក្នុងរឿងនេះ។ ជាដំបូង ពួកគេត្រូវតែស្វែងរកមនុស្សដែលអាចទុកចិត្តបាន ដែលមានភាពជាមនុស្សស្របតាមស្ដង់ដារ ដើម្បីធ្វើជាអ្នកថែរក្សាសម្រាប់កត់ត្រាដង្វាយ និងថែរក្សាតង្វាយជាប្រព័ន្ធ។ នេះគឺជាភារកិច្ចទីមួយនៅក្នុងកិច្ចការដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការត្រូវតែបំពេញ។ អ្នកថែរក្សាតង្វាយទាំងនេះ អាចមានគុណសម្បត្តិធម្មតា ហើយមិនមានសមត្ថភាពធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ប៉ុន្តែពួកគេនឹងអាចទុកចិត្តបាន។ ពួកគេនឹងមិនកិបកេងអ្វីឡើយ ហើយនៅពេលដែលស្ថិតនៅក្នុងការកាន់កាប់របស់ពួកគេ តង្វាយនឹងមិនបាត់បង់ ឬច្របូកច្របល់ឡើយ ហើយនឹងត្រូវបានថែរក្សាឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។ មានច្បាប់នៅក្នុងការរៀបចំកិច្ចការសម្រាប់រឿងនេះ។ មានតែមនុស្សដែលអាចទុកចិត្តបាន ដែលភាពជាមនុស្សរបស់ពួកគេស្របតាមស្ដង់ដារប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចទទួលយកបាន។ នៅពេលដែលមនុស្សដែលមានភាពជាមនុស្សមិនល្អឃើញរបស់ល្អ ពួកគេមានចិត្តលោភលន់ចង់បានវា ហើយពួកគេតែងតែស្វែងរកឱកាសដើម្បីយកវាធ្វើជារបស់ខ្លួនជានិច្ច។ ទោះមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៏ដោយ ពួកគេតែងតែស្វែងរកផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន។ មនុស្សបែបនេះមិនអាចយកមកប្រើការបានឡើយ។ មនុស្សម្នាក់ដែលភាពជាមនុស្សរបស់ខ្លួនស្របតាមស្ដង់ដារ យ៉ាងហោចណាស់ក៏ត្រូវតែជាមនុស្សស្មោះត្រង់ម្នាក់ដែរ ជាមនុស្សដែលអ្នកដទៃទុកចិត្ត។ ប្រសិនបើត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យថែរក្សាតង្វាយ ឬគ្រប់គ្រងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកជំនុំ ពួកគេនឹងបំពេញវាបានយ៉ាងល្អ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដោយឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងដោយប្រុងប្រយ័ត្នបំផុត។ ពួកគេមានចិត្តដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយនឹងមិនយករបស់ទាំងនេះទៅប្រើប្រាស់ខុសគោលដៅ ឱ្យអ្នកដទៃខ្ចីជាដើម។ សរុបមក អ្នកអាចអស់កង្វល់បានថា នៅពេលដែលអ្នកបានដាក់តង្វាយទៅកាន់របស់ពួកគេ នឹងមិនមានការបាត់បង់សូម្បីមួយសេន ហើយសូម្បីតែរបស់របរតែមួយមុខក៏មិនបាត់ផង។ ត្រូវតែស្វែងរកមនុស្សបែបនេះឱ្យបាន។ លើសពីនេះទៅទៀត ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់មានច្បាប់មួយថាមិនមែនត្រូវស្វែងរកមនុស្សបែបនេះតែម្នាក់ទេ គឺល្អបំផុតត្រូវមានពីរទៅបីនាក់ ដោយមានអ្នកខ្លះសម្រាប់កត់ត្រា ហើយអ្នកខ្លះទៀតសម្រាប់ថែរក្សា។ បន្ទាប់ពីបានរកឃើញមនុស្សទាំងនេះហើយ តង្វាយត្រូវតែត្រូវបានចាត់ថ្នាក់ជាប្រភេទៗ ហើយការកត់ត្រាជាប្រព័ន្ធត្រូវតែធ្វើឡើង ថាតើអ្នកណាកំពុងថែរក្សារបស់ប្រភេទណា និងថែរក្សាប៉ុន្មាន។ បន្ទាប់ពីបានរកឃើញមនុស្សដែលសមរម្យ ហើយរបស់របរត្រូវបានថែរក្សា និងចុះបញ្ជីជាប្រភេទៗរួចហើយ តើនោះគឺជាទីបញ្ចប់នៃរឿងហើយមែនទេ? (ទេ)។ ដូច្នេះ តើបន្ទាប់មកទៀតគួរធ្វើអ្វី? គណនីចំណូល និងចំណាយត្រូវតែធ្វើការពិនិត្យរៀងរាល់បីទៅប្រាំខែម្ដង ដើម្បីមើលថាតើវាត្រឹមត្រូវដែរឬទេ ពោលគឺថាតើអ្នកកត់ត្រាបានកត់ត្រាត្រឹមត្រូវដែរឬទេ ថាតើមានអ្វីមួយត្រូវបានរំលងនៅពេលចុះបញ្ជីដែរឬទេ ថាតើចំនួនសរុបស្របគ្នានឹងគណនីចំណូល និងចំណាយដែរឬទេជាដើម។ កិច្ចការគណនេយ្យបែបនេះ ត្រូវតែបំពេញដោយយកចិត្តទុកដាក់បំផុត។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការដែលមិនសូវជំនាញខាងកិច្ចការបែបនេះ គួរតែចាត់ចែងឱ្យនរណាម្នាក់ដែលជំនាញខាងកិច្ចការនេះអនុវត្តវា រួចហើយធ្វើការត្រួតពិនិត្យជាប្រចាំ និងស្ដាប់របាយការណ៍របស់ពួកគេ។ សរុបមក ទោះបីជាពួកគេផ្ទាល់យល់ពីកិច្ចការគណនេយ្យ និងការរៀបចំផែនការរួមឬអត់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនអាចទុកកិច្ចការថែរក្សាតង្វាយចោលដោយគ្មានអ្នកមើលការខុសត្រូវ ឬមិនអើពើនឹងវា ហើយមិនសួរនាំអំពីវាសោះនោះឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេត្រូវតែធ្វើការត្រួតពិនិត្យជាប្រចាំ ដោយសួរនាំថាតើគណនីដែលបានពិនិត្យរួចនោះយ៉ាងម៉េចហើយ ហើយថាតើវាត្រូវគ្នាដែរឬទេ។ បន្ទាប់មក ត្រូវពិនិត្យមើលកំណត់ត្រាចំណាយមួយចំនួន ដើម្បីមើលថាតើស្ថានភាពចំណាយនាពេលថ្មីៗនេះយ៉ាងម៉េចហើយ ថាតើមានការខ្ជះខ្ជាយដែរឬទេ ថាតើការកត់ត្រាមានស្ថានភាពយ៉ាងណា ហើយថាតើចំណូល និងចំណាយត្រូវគ្នាដែរឬទេ។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែយល់ច្បាស់ពីគ្រប់កាលៈទេសៈទាំងអស់នេះ។ នេះគឺជាភារកិច្ចមួយដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការថែរក្សាតង្វាយ។ តើអ្នករាល់គ្នាថាកិច្ចការនេះងាយស្រួលទេ? តើវាមានការបញ្ហាប្រឈមខ្លះដែរឬទេ? អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការខ្លះនិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនចូលចិត្តលេខទេ ខ្ញុំឈឺក្បាលណាស់នៅពេលដែលខ្ញុំឃើញវា»។ អញ្ចឹង ចូរស្វែងរកមនុស្សដែលសមរម្យម្នាក់ដើម្បីជួយអ្នកក្នុងការត្រួតពិនិត្យ និងការមើលការខុសត្រូវទៅ ឱ្យពួកគេជួយអ្នកត្រួតពិនិត្យរឿងទាំងនេះ។ អ្នកអាចមិនចូលចិត្ត ឬមិនពូកែខាងកិច្ចការនេះ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកចេះប្រើមនុស្ស ហើយប្រើបានត្រឹមត្រូវ នោះអ្នកនៅតែអាចបំពេញកិច្ចការនេះបានល្អដដែល។ ចូរប្រើមនុស្សដែលសមរម្យដើម្បីបំពេញកិច្ចការនេះ ហើយអ្នកគ្រាន់តែស្ដាប់របាយការណ៍របស់ពួកគេក៏បានដែរ។ ធ្វើបែបនេះក៏បាន។ ចូរប្រកាន់ខ្ជាប់គោលការណ៍នេះ៖ ត្រូវពិនិត្យ និងផ្ទៀងផ្ទាត់ទ្រព្យសម្បត្តិដែលបានថែរក្សាទាំងអស់ជាប្រចាំជាមួយនឹងអ្នកដែលទទួលបន្ទុកកិច្ចការនោះ រួចហើយសួរសំណួរមួយចំនួនអំពីការចំណាយសំខាន់ៗ។ តើអ្នករាល់គ្នាអាចសម្រេចកិច្ចការនេះបានទេ? (បាន)។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការត្រូវតែបំពេញកិច្ចការនេះ? ពីព្រោះវាគឺជាការការពារតង្វាយ វាគឺជាទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នករាល់គ្នា។

តង្វាយដែលមនុស្សថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ គឺដើម្បីឱ្យព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យ ប៉ុន្តែតើព្រះអង្គប្រើរបស់ទាំងនោះដែរឬទេ? តើព្រះជាម្ចាស់ត្រូវការប្រើប្រាស់ប្រាក់កាសនេះ និងរបស់របរទាំងនេះដែរឬទេ? តើតង្វាយទាំងនេះថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ មិនមែនមានន័យថាត្រូវប្រើដើម្បីផ្សព្វផ្សាយការងារផ្សាយដំណឹងល្អទេឬ? តើវាមិនមែនមានន័យថាត្រូវប្រើសម្រាប់ការចំណាយទាំងអស់នៃកិច្ចការនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬ? ដោយសារវាទាក់ទងនឹងកិច្ចការនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ទាំងការគ្រប់គ្រង និងការចំណាយតង្វាយគឺសុទ្ធតែពាក់ព័ន្ធនឹងទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ។ មិនថាអ្នកណាជាអ្នកថ្វាយប្រាក់នេះ ឬរបស់របរទាំងនេះមកពីណានោះទេ ដរាបណាវាជារបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកគួរតែគ្រប់គ្រងវាឱ្យបានល្អ ហើយអ្នកគួរតែតាមដាន ត្រួតពិនិត្យ និងយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះកិច្ចការនេះ។ ប្រសិនបើតង្វាយដែលបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចត្រូវបានចំណាយយ៉ាងត្រឹមត្រូវដើម្បីផ្សព្វផ្សាយការងារផ្សាយដំណឹងល្អរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ប៉ុន្តែបែរជាត្រូវបានខ្ជះខ្ជាយដោយព្រហើន ឬថែមទាំងត្រូវបានដណ្ដើម ឬកាន់កាប់ដោយមនុស្សអាក្រក់ តើនោះជារឿងសមរម្យទេ? តើនោះមិនមែនជាការមិនបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការទេឬ? (មែនហើយ)។ នោះគឺជាការមិនបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ។ ដូច្នេះ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ត្រូវតែបំពេញកិច្ចការនេះ។ វាគឺជាកាតព្វកិច្ចដែលពួកគេត្រូវតែបំពេញ។ ការគ្រប់គ្រងតង្វាយឱ្យបានល្អ ដែលអាចយកមកប្រើប្រាស់យ៉ាងត្រឹមត្រូវក្នុងការផ្សព្វផ្សាយការងារផ្សាយដំណឹងល្អ និងនៅក្នុងកិច្ចការណាមួយដែលទាក់ទងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺជាទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ហើយវាមិនគួរត្រូវបានមើលរំលងឡើយ។ បងប្អូនប្រុសស្រីខិតខំយ៉ាងលំបាកដើម្បីសន្សំប្រាក់បន្តិចបន្តួចដើម្បីថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់។ ឧបមាថា ដោយសារតែអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការបានធ្វេសប្រហែស និងមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងភារកិច្ចរបស់ខ្លួន ប្រាក់កាសនេះបានធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់មនុស្សអាក្រក់ វាត្រូវបានមនុស្សអាក្រក់ចាយវាយខ្ជះខ្ជាយដោយព្រហើន ឬថែមទាំងត្រូវបានដណ្ដើមយកដោយពួកគេទៀតផង។ ជាលទ្ធផល អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគ្មានប្រាក់កាសគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ការចំណាយលើការធ្វើដំណើរ ឬសម្រាប់ការចំណាយក្នុងការរស់នៅឡើយ ហើយថែមទាំងគ្មានប្រាក់កាសគ្រប់គ្រាន់នៅពេលដែលត្រូវបោះពុម្ពសៀវភៅព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬទិញឧបករណ៍ និងគ្រឿងប្រដាប់ចាំបាច់ផងដែរ។ តើនេះមិនមែនជាការធ្វើឱ្យកិច្ចការយឺតយ៉ាវទេឬ? នៅពេលដែលប្រាក់កាសដែលបងប្អូនប្រុសស្រីបានថ្វាយត្រូវបានកាន់កាប់ដោយមនុស្សអាក្រក់ ជាជាងត្រូវបានយកទៅប្រើប្រាស់ឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ហើយនៅពេលដែលត្រូវចំណាយប្រាក់កាសសម្រាប់កិច្ចការនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែមិនមានគ្រប់គ្រាន់ តើកិច្ចការមិនត្រូវបានរារាំងទេឬ? តើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមិនបានខកខានក្នុងការបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនទេឬ? (មែនហើយ)។ ដោយសារតែអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការបានខកខានក្នុងការបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ហើយមិនបានគ្រប់គ្រងតង្វាយឱ្យបានល្អ ហើយពួកគេមិនបានធ្វើជាអ្នកគ្រប់គ្រងល្អ ឬមិនបានដាក់ចិត្តក្នុងការបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនទាក់ទងនឹងកិច្ចការនេះ ទើបមានការខាតបង់ចំពោះតង្វាយ ហើយកិច្ចការពួកជំនុំខ្លះបានធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពជាប់គាំង ឬត្រូវបានបញ្ឈប់មួយរយៈ។ តើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមិនទទួលខុសត្រូវយ៉ាងធំធេងចំពោះរឿងនេះទេឬ? នេះគឺជាអំពើទុច្ចរិត។ អ្នកប្រហែលជាមិនបានដណ្ដើមយក ខ្ជះខ្ជាយ ឬធ្វើឱ្យខាតបង់តង្វាយទាំងនេះ ហើយអ្នកប្រហែលជាមិនបានដាក់វាចូលក្នុងហោប៉ៅផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកក៏ដោយ ប៉ុន្តែស្ថានភាពនេះបានកើតឡើងដោយសារតែការមិនអើពើ និងការមិនបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នក។ តើអ្នកមិនគួរទទួលខុសត្រូវចំពោះរឿងនេះទេឬ? (មែនហើយ)។ នេះគឺជាទំនួលខុសត្រូវដ៏ធំធេងណាស់ដែលត្រូវទទួល!

II. ការពិនិត្យមើលគណនី

នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ពួកគេ ក្រៅពីការអនុវត្តការរៀបចំកិច្ចការផ្សេងៗឱ្យបានត្រឹមត្រូវ និងមានសមត្ថភាពក្នុងការប្រកបគ្នាអំពីសេចក្ដីពិតដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាហើយនោះ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការត្រូវតែថែរក្សាតង្វាយឱ្យបានល្អ។ ពួកគេត្រូវស្វែងរកមនុស្សដែលសមរម្យ ស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីធ្វើការគ្រប់គ្រងតង្វាយជាប្រព័ន្ធ ហើយពីពេលមួយទៅពេលមួយ ពួកគេត្រូវពិនិត្យមើលគណនី។ អ្នកខ្លះសួរថា៖ «តើខ្ញុំអាចពិនិត្យមើលវាដោយរបៀបណា នៅពេលដែលកាលៈទេសៈមិនអំណោយផល?» «កាលៈទេសៈមិនអំណោយផល» តើនេះជាហេតុផលដែលមិនពិនិត្យមើលគណនីមែនទេ? អ្នកអាចពិនិត្យមើលវាបាន ទោះបីជាកាលៈទេសៈមិនអំណោយផលក៏ដោយ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចទៅដោយខ្លួនឯងបានទេ អ្នកត្រូវតែបញ្ជូនមនុស្សដែលគួរឱ្យទុកចិត្ត និងសមរម្យម្នាក់ឱ្យទៅធ្វើការមើលការខុសត្រូវ ហើយមើលថាតើអ្នកថែរក្សាកំពុងថែរក្សាតង្វាយបានសមរម្យដែរឬទេ ថាតើមានភាពមិនប្រក្រតីណាមួយនៅក្នុងគណនីដែរឬទេ ថាតើអ្នកថែរក្សាអាចទុកចិត្តបានដែរឬទេ ថាតើស្ថានភាពរបស់ពួកគេនាពេលថ្មីៗនេះយ៉ាងម៉េចហើយ ហើយថាតើពួកគេមានភាពអវិជ្ជមានដែរឬទេ ថាតើពួកគេមានអារម្មណ៍ភ័យខ្លាចនៅពេលប្រឈមមុខនឹងស្ថានភាពជាក់លាក់ដែរឬទេ ហើយថាតើមានលទ្ធភាពនៃការក្បត់ដែរឬទេ។ ឧបមាថាអ្នកឮថាគ្រួសាររបស់ពួកគេកំពុងខ្វះខាតប្រាក់កាស តើអាចទៅរួចទេដែលពួកគេអាចនឹងយកតង្វាយទៅប្រើប្រាស់ខុសគោលដៅ? តាមរយៈការប្រកបគ្នា និងការពិនិត្យមើលស្ថានភាព អ្នកអាចនឹងឃើញថាអ្នកថែរក្សានោះពិតជាគួរឱ្យទុកចិត្តណាស់ ថាពួកគេដឹងថាតង្វាយមិនត្រូវប៉ះពាល់ឡើយ ហើយទោះបីជាគ្រួសាររបស់ពួកគេខ្វះខាតប្រាក់កាសយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនបានប៉ះពាល់តង្វាយដែរ ហើយតាមរយៈការសង្កេតអស់រយៈពេលជាយូរមក អាចបញ្ជាក់បានថាអ្នកថែរក្សានោះគឺពិតជាគួរឱ្យទុកចិត្តទាំងស្រុង។ លើសពីនេះទៅទៀត ត្រូវតែពិនិត្យមើលថាតើបរិយាកាសជុំវិញផ្ទះដែលតង្វាយត្រូវបានរក្សាទុកមានគ្រោះថ្នាក់ដែរឬទេ ថាតើមានបងប្អូនប្រុសស្រីណាម្នាក់ត្រូវបាននាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមចាប់ខ្លួននៅទីនោះដែរឬទេ ថាតើអ្នកថែរក្សាតង្វាយបានប្រឈមមុខនឹងគ្រោះថ្នាក់ណាមួយដែរឬទេ ថាតើតង្វាយត្រូវបានរក្សាទុកនៅកន្លែងសមរម្យដែរឬទេ ហើយថាតើគួរតែត្រូវបានផ្ទេរចេញឬអត់។ បរិយាកាស និងកាលៈទេសៈនៃផ្ទះរបស់អ្នកថែរក្សាត្រូវតែត្រូវបានត្រួតពិនិត្យជាញឹកញាប់ ដើម្បីឱ្យការឆ្លើយតប និងផែនការសមស្របអាចធ្វើឡើងគ្រប់ពេលវេលាតាមដែលត្រូវការ។ នៅពេលអ្នកធ្វើដូច្នេះ អ្នកក៏ត្រូវសាកសួរពីមួយពេលទៅមួយពេលអំពីថាតើក្រុមណាខ្លះបានទិញឧបករណ៍ថ្មីៗនាពេលថ្មីៗនេះ ហើយថាតើឧបករណ៍ទាំងនោះត្រូវបានទទួលដោយរបៀបណា។ ប្រសិនបើវាត្រូវបានទិញ អ្នកត្រូវតែសួរថាតើមាននរណាម្នាក់បានពិនិត្យមើលពាក្យស្នើសុំ និងបានចុះហត្ថលេខាអនុម័តមុនពេលទិញដែរឬទេ ថាតើវាត្រូវបានទិញក្នុងតម្លៃខ្ពស់ ឬតម្លៃទីផ្សារសមរម្យ ថាតើមានការចំណាយប្រាក់ដែលមិនចាំបាច់ដែរឬទេជាដើម។ ចូរនិយាយថា គ្មានបញ្ហាអ្វីត្រូវបានរកឃើញនៅក្នុងបញ្ជីគណនីតាមរយៈការពិនិត្យ និងការត្រួតពិនិត្យគណនីនោះទេ ប៉ុន្តែគេបានរកឃើញថាអ្នកទិញខ្លះបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយតង្វាយយ៉ាងហួសហេតុជាញឹកញាប់។ មិនថារបស់នោះថ្លៃប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនឹងទិញវាដែរ។ លើសពីនេះទៅទៀត នៅពេលដែលពួកគេដឹងយ៉ាងច្បាស់ថាផលិតផលណាមួយនឹងបញ្ចុះតម្លៃ ថាតម្លៃរបស់វានឹងធ្លាក់ចុះ ក៏ពួកគេមិនរង់ចាំដែរ ហើយបែរជាទិញវាភ្លាមៗទៅវិញ ហើយពួកគេនឹងទិញរបស់ល្អៗ របស់ទំនើបៗ ម៉ូដែលចុងក្រោយបំផុត។ អ្នកទិញទាំងនេះចំណាយប្រាក់កាសដោយគ្មានគោលការណ៍ និងយ៉ាងខ្ជះខ្ជាយ ហើយពួកគេចំណាយតង្វាយដើម្បីទិញរបស់សម្រាប់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហាក់ដូចជាពួកគេកំពុងធ្វើការឱ្យសត្រូវរបស់ខ្លួន។ ពួកគេមិនដែលទិញរបស់ដែលប្រើការបានស្របតាមគោលការណ៍ឡើយ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែរកហាងណាមួយ ហើយទិញរបស់ភ្លាមៗ ដោយមិនខ្វល់ពីតម្លៃ និងគុណភាពឡើយ។ នៅពេលដែលរបស់ទាំងនោះត្រូវបានយកមកវិញ វាបានខូចក្នុងរយៈពេលពីរបីថ្ងៃបន្ទាប់ពីប្រើប្រាស់ ហើយអ្នកទិញទាំងនេះមិនយកវាទៅជួសជុលនៅពេលដែលវាខូចនោះទេ គឺពួកគេទិញរបស់ថ្មី។ ប្រសិនបើកំឡុងពេលពិនិត្យមើលគណនី និងត្រួតពិនិត្យការចំណាយហិរញ្ញវត្ថុ គេបានរកឃើញថាមនុស្សមួយចំនួនបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយតង្វាយយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ តើរឿងនេះត្រូវដោះស្រាយដោយរបៀបណា? តើគួរតែចេញការព្រមានផ្នែកវិន័យដល់មនុស្សទាំងនោះ ឬតម្រូវឱ្យពួកគេបង់សំណង? ជាការពិតណាស់ ចាំបាច់ត្រូវធ្វើទាំងពីរ។ ប្រសិនបើគេរកឃើញថា ចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេមិនត្រឹមត្រូវ ថាពួកគេគ្រាន់តែជាអ្នកមិនជឿ ជាអ្នកជឿក្លែងក្លាយ ថាពួកគេជាពួកអារក្ស នោះបញ្ហាមិនអាចត្រូវបានដោះស្រាយដោយគ្រាន់តែចេញការព្រមានផ្នែកវិន័យ ឬលួសកាត់ពួកគេនោះទេ។ មិនថាគេប្រកបគ្នាអំពីសេចក្ដីពិតយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនឹងមិនទទួលយកដែរ។ មិនថាគេត្រូវបានលួសកាត់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេនឹងមិនយកចិត្តទុកដាក់ដែរ។ ប្រសិនបើគេត្រូវបានតម្រូវឱ្យបង់សំណង ពួកគេនឹងបង់សង ប៉ុន្តែពួកគេនឹងនៅតែប្រព្រឹត្តតាមរបៀបដដែលនាពេលអនាគត ហើយពួកគេនឹងមិនផ្លាស់ប្ដូរឡើយ។ ពួកគេពិតជានឹងមិនប្រព្រឹត្តស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេនឹងប្រព្រឹត្តតាមរបៀបដែលចេតនា គ្មានការពិចារណា និងគ្មានគោលការណ៍។ តើមនុស្សប្រភេទនេះត្រូវដោះស្រាយដោយរបៀបណា? តើអាចប្រើពួកគេបន្តទៀតទេ? មិនគួរប្រើពួកគេទៀតទេ។ ប្រសិនបើប្រើពួកគេទៀត នោះអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគឺជាមនុស្សល្ងង់ខ្លៅមែនទែន គឺពួកគេពិតជាល្ងង់ខ្លៅពេកហើយ! នៅពេលដែលអ្នកជឿក្លែងក្លាយបែបនេះត្រូវបានរកឃើញ ពួកគេគួរតែត្រូវបានបណ្ដេញចេញ ដកចេញ និងបោសសម្អាតចេញពីពួកជំនុំភ្លាមៗ។ ពួកគេមិនទាំងមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីធ្វើការបម្រើផង គឺពួកគេមិនស័ក្តិសមនឹងធ្វើកិច្ចការនេះឡើយ!

នៅពេលដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការកំពុងពិនិត្យមើលគណនី និងការចំណាយ ពួកគេអាចនឹងមិនត្រឹមតែរកឃើញករណីនៃការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ ឬការចំណាយមិនសមហេតុផលមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏អាចរកឃើញផងដែរថា មនុស្សមួយចំនួនដែលបំពេញកិច្ចការនេះមានចរិតលក្ខណៈទាប ថាពួកគេថោកទាប និងអាត្មានិយម ហើយថាពួកគេបានបង្កការខាតបង់ដល់កិច្ចការពួកជំនុំ។ ប្រសិនបើអ្នករកឃើញស្ថានភាពបែបនេះ តើអ្នកគួរដោះស្រាយវាដោយរបៀបណា? វាងាយស្រួលដោះស្រាយទេ៖ អ្នកត្រូវតែដោះស្រាយ និងសម្រេចវានៅនឹងកន្លែងភ្លាមៗ ដោយបណ្ដេញមនុស្សទាំងនោះចេញ រួចហើយជ្រើសរើសមនុស្សដែលសមរម្យដើម្បីបំពេញកិច្ចការនេះ។ មនុស្សដែលសមរម្យមានន័យថា ជាអ្នកដែលមានភាពជាមនុស្សស្របតាមស្ដង់ដារ ដែលមានសតិសម្បជញ្ញៈ និងហេតុផល ហើយដែលអាចចាត់ចែងការងារស្របតាមគោលការណ៍របស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅពេលដែលពួកគេទិញរបស់សម្រាប់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេនឹងទិញរបស់ដែលសន្សំសំចៃ ដែលអាចប្រើការបាន និងប្រើបានយូរផងដែរ ជារបស់ដែលចាំបាច់ត្រូវទិញ។ មិនមែនមានន័យថាពួកគេផ្ដោតតែលើការទិញរបស់ថោកនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេក៏មិនមានអារម្មណ៍ថាចាំបាច់ត្រូវទិញរបស់ដែលថ្លៃបំផុតដែរ។ នៅក្នុងចំណោមផលិតផលស្រដៀងគ្នា ពួកគេនឹងជ្រើសរើសរបស់ណាដែលមានការវាយតម្លៃ និងកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អគួរសម ព្រមទាំងមានតម្លៃសមរម្យ ហើយជាការពិតណាស់ ប្រសិនបើការធានារបស់វាមានរយៈពេលយូរជាង នោះរឹតតែល្អប្រសើរ។ នេះគឺជាប្រភេទមនុស្សដែលអ្នកត្រូវតែស្វែងរកដើម្បីធ្វើការទិញរបស់សម្រាប់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេត្រូវតែត្រឹមត្រូវ ហើយពួកគេត្រូវតែគិតគូរដល់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ ហើយគិតគូរគ្រប់ជ្រុងជ្រោយ។ ពួកគេក៏ត្រូវតែចាត់ចែងការងារស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយប្រព្រឹត្តខ្លួនតាមរបៀបដែលសមរម្យ ដោយមិនស្រពិចស្រពិល និងដោយភាពច្បាស់លាស់។ បន្ទាប់ពីអ្នកបានរកឃើញមនុស្សបែបនេះហើយ ចូរឱ្យពួកគេចាត់ចែងការងារមួយចំនួនសម្រាប់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយសង្កេតមើលពួកគេ។ ប្រសិនបើពួកគេហាក់ដូចជាសមរម្យគួរសម នោះយើងអាចប្រើពួកគេបាន។ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជាទីបញ្ចប់នៃរឿងទេ បន្ទាប់ពីបានចាត់ចែងរួចហើយនោះ នាពេលអនាគត អ្នកត្រូវតែជួបជាមួយពួកគេ ប្រកបគ្នាជាមួយពួកគេ ហើយត្រួតពិនិត្យកិច្ចការរបស់ពួកគេ។ អ្នកខ្លះសួរថា៖ «តើមកពីមិនអាចទុកចិត្តពួកគេបានមែនទេ?» វាមិនមែនមកពីការខ្វះទំនុកចិត្តទាំងស្រុងនោះទេ ពេលខ្លះ ទោះបីជាពួកគេអាចទុកចិត្តបានក៏ដោយ ក៏នៅតែត្រូវធ្វើការត្រួតពិនិត្យដែរ។ ហើយតើត្រូវត្រួតពិនិត្យអ្វីខ្លះ? មើលថាតើមានសេចក្ដីវៀចវេរក្នុងការអនុវត្តរបស់ពួកគេដែរឬទេ នៅក្នុងស្ថានភាពដែលពួកគេមិនបានយល់ពីគោលការណ៍ ឬថាតើពួកគេមានការយល់ដឹងដែលវៀចវេរដែរឬទេ។ វាចាំបាច់ណាស់ក្នុងការជួយពួកគេតាមរយៈការត្រួតពិនិត្យ។ ឧទាហរណ៍ ឧបមាថាពួកគេនិយាយថាមានរបស់មួយដែលកំពុងពេញនិយមយ៉ាងខ្លាំងនៅលើទីផ្សារ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដឹងថាតើដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវការប្រើវាដែរឬទេ ហើយពួកគេបារម្ភថាប្រសិនបើពួកគេមិនទិញវានៅពេលនេះទេ វាអាចនឹងលែងមានលក់ទៀតនាពេលអនាគត។ ពួកគេសួរអ្នកថាតើត្រូវយ៉ាងម៉េចចំពោះរឿងនេះ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនដឹងទេ នោះអ្នកគួរតែឱ្យពួកគេទៅសួរនរណាម្នាក់ដែលពាក់ព័ន្ធនឹងកិច្ចការជំនាញនោះ។ បន្ទាប់មក អ្នកជំនាញនោះនិយាយថា របស់នោះគ្រាន់តែជារបស់ពេញនិយមមួយឆាវ ដែលនឹងមិនអាចប្រើការបានភាគច្រើននោះទេ ហើយថាមិនចាំបាច់ចំណាយប្រាក់លើវាឡើយ។ ដោយមានមតិរបស់អ្នកជំនាញដើម្បីយោង វាត្រូវបានសម្រេចថាមិនចាំបាច់ទិញរបស់នោះទេ ការទិញវាស្មើនឹងការខ្ជះខ្ជាយ ហើយការមិនទិញវានៅពេលនេះ គឺមិនខាតបង់អ្វីឡើយ។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការត្រូវតែបំពេញកិច្ចការរបស់ខ្លួនដល់កម្រិតនេះ។ មិនថារឿងនោះសំខាន់ ឬតូចតាចយ៉ាងណានោះទេ ប្រសិនបើពួកគេអាចមើលឃើញវា គិតដល់វា ឬដឹងអំពីវា នោះពួកគេត្រូវតែតាមដាន និងត្រួតពិនិត្យវាដូចៗគ្នា ហើយធ្វើដូច្នេះតាមរបៀបដែលបានចែង ស្របតាមសេចក្ដីតម្រូវរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ នេះហើយគឺជាអ្វីដែលមានន័យថាការបំពេញទំនួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន។

មនុស្សមួយចំនួនតែងតែស្នើសុំទិញរបស់របរមួយចំនួន ដោយសុំឱ្យដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទិញផលិតផលទាំងនេះ ហើយតាមរយៈការត្រួតពិនិត្យ និងការពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់យ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ជាធម្មតាគេរកឃើញថា ក្នុងចំណោមរបស់ប្រាំមុខដែលបានស្នើសុំដើម្បីទិញ មានតែមួយមុខប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវការទិញ ហើយបួនមុខទៀតមិនចាំបាច់ទិញទេ។ តើត្រូវធ្វើដូចម្តេចក្នុងករណីបែបនេះ? របស់របរដែលពួកគេស្នើសុំត្រូវតែត្រូវបានត្រួតពិនិត្យ និងពិចារណាយ៉ាងតឹងរ៉ឹង មិនត្រូវទិញដោយប្រញាប់ប្រញាល់ឡើយ។ មិនត្រូវទិញវាដោយសារតែមនុស្សទាំងនោះនិយាយថាកិច្ចការត្រូវការវានោះទេ មនុស្សទាំងនោះមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យស្នើសុំរបស់របរតាមអំពើចិត្ត ដោយយកលេសថាដើម្បីកិច្ចការរបស់ពួកគេឡើយ។ មិនថាមនុស្សទាំងនេះយកលេសអ្វីក៏ដោយ ហើយមិនថាពួកគេប្រញាប់ប្រញាល់យ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ឬអ្នកដែលទទួលខុសត្រូវក្នុងការគ្រប់គ្រងតង្វាយត្រូវតែមានចិត្តនឹងនរជាដាច់ខាត។ ពួកគេត្រូវតែត្រួតពិនិត្យ និងពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់របស់ទាំងនេះដោយមនសិការ មិនអាចមានកំហុសឆ្គងសូម្បីតែបន្តិចបន្តួចឡើយ។ របស់របរដែលត្រូវតែទិញជាដាច់ខាត ត្រូវតែត្រូវបានស្រាវជ្រាវ និងអនុញ្ញាតដោយអ្នកដឹកនាំ ហើយប្រសិនបើការទិញវាជាជម្រើស នោះត្រូវតែបដិសេធ មិនមែនអនុម័តឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការបំពេញកិច្ចការនេះដោយយកចិត្តទុកដាក់ ដោយជាក់លាក់ និងដោយស៊ីជម្រៅ នោះវានឹងកាត់បន្ថយករណីនៃការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយតង្វាយ ហើយជាការពិតណាស់ វាក៏នឹងកាត់បន្ថយការចំណាយមិនសមហេតុផលផងដែរ។ ការបំពេញកិច្ចការនេះមិនមែនគ្រាន់តែជាបញ្ហានៃការពិនិត្យមើលដោយប្រុងប្រយ័ត្ននូវអ្វីដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងបញ្ជីចំណូល និងចំណាយ ឬមើលថាតើលេខនោះជាអ្វីនោះទេ។ នោះគឺជារឿងបន្ទាប់បន្សំ។ ចំណុចសំខាន់បំផុតគឺថា ចិត្តគំនិតរបស់អ្នកត្រូវតែត្រឹមត្រូវ ហើយអ្នកត្រូវតែចាត់ទុកគ្រប់ការចំណាយ និងគ្រប់បញ្ជីនីមួយៗ ហាក់ដូចជាវាជាបញ្ជីនៅក្នុងគណនីធនាគារផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកដូច្នោះដែរ។ ពេលនោះ អ្នកនឹងពិនិត្យមើលវាដោយលម្អិត ហើយអ្នកនឹងអាចចងចាំវាបាន ហើយអ្នកនឹងអាចយល់ពីវាបាន ហើយប្រសិនបើមានកំហុសឆ្គង ឬបញ្ហាណាមួយ អ្នកនឹងអាចដឹងបាន។ ប្រសិនបើអ្នកមើលវាហាក់ដូចជាមើលគណនីរបស់អ្នកដទៃ ឬគណនីសាធារណៈ នោះអ្នកប្រាកដជាខ្វាក់ភ្នែក និងខ្វាក់គំនិត មិនអាចរកឃើញបញ្ហាណាមួយឡើយ។ មនុស្សមួយចំនួនសន្សំប្រាក់បន្តិចបន្តួចនៅក្នុងធនាគារ ហើយរៀងរាល់ខែ ពួកគេអានរបាយការណ៍របស់ពួកគេ ហើយពិនិត្យមើលការប្រាក់ បន្ទាប់មកពួកគេពិនិត្យមើលគណនី ពួកគេពិនិត្យមើលថាតើពួកគេចំណាយប៉ុន្មានរៀងរាល់ខែ ថាតើពួកគេដកប្រាក់ប៉ុន្មានដង ហើយថាតើពួកគេដាក់ប្រាក់ប៉ុន្មាន។ បញ្ជីនីមួយៗត្រូវបានកត់ត្រានៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេ ពួកគេដឹងគ្រប់លេខទាំងអស់ ដូចដែលពួកគេដឹងពីអាសយដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេដែរ ហើយពួកគេច្បាស់លាស់អំពីវានៅក្នុងគំនិតរបស់ពួកគេ។ ប្រសិនបើមានបញ្ហាកើតឡើងនៅកន្លែងណាមួយ ពួកគេអាចមើលឃើញវាភ្លាមៗ ហើយពួកគេមិនមើលរំលងសូម្បីតែកំហុសឆ្គងតូចបំផុត។ មនុស្សអាចប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះប្រាក់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេយ៉ាងនេះ ប៉ុន្តែតើពួកគេបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ដូចគ្នាចំពោះតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? តាមគំនិតខ្ញុំ ៩៩ ៩% នៃមនុស្សមិនធ្វើដូច្នោះទេ ដូច្នេះនៅពេលដែលតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានប្រគល់ឱ្យមនុស្សដើម្បីថែរក្សា ជាញឹកញាប់មានករណីនៃការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ និងការចំណាយមិនសមហេតុផលផ្សេងៗ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់មានអារម្មណ៍ថាវាជាបញ្ហាដែរ ហើយអ្នកដែលទទួលខុសត្រូវចំពោះកិច្ចការនេះក៏មិនដែលមានអារម្មណ៍មានវិប្បដិសារីដែរ។ មិនបាច់និយាយដល់ការបាត់បង់មួយរយយន់ទេ ទោះបីជាពួកគេបាត់បង់មួយពាន់ មួយម៉ឺន ក៏ពួកគេមិនមានអារម្មណ៍ស្ដីបន្ទោសខ្លួនឯង ជំពាក់គុណ ឬបន្ទោសខ្លួនឯងក្នុងចិត្តដែរ។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សច្របូកច្របល់យ៉ាងនេះនៅពេលនិយាយដល់រឿងនេះ? តើនេះមិនបង្ហាញថាចិត្តគំនិតរបស់មនុស្សភាគច្រើនមិនត្រឹមត្រូវទេឬ? ហេតុអ្វីបានជាអ្នកច្បាស់លាស់យ៉ាងនេះអំពីចំនួនប្រាក់ដែលអ្នកបានសន្សំនៅក្នុងធនាគារ? នៅពេលដែលប្រាក់របស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានដាក់បញ្ញើជាបណ្ដោះអាសន្ននៅក្នុងគណនីរបស់អ្នក ដើម្បីឱ្យអ្នកថែរក្សា អ្នកមិនយកចិត្តទុកដាក់ ឬខ្វល់ខ្វាយពីវាសោះ។ តើនេះជាផ្នត់គំនិតអ្វី? អ្នកមិនទាំងស្មោះត្រង់ផងនៅពេលនិយាយដល់ការថែរក្សាតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះតើអ្នកនៅតែជាអ្នកជឿលើព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? អាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សចំពោះតង្វាយ គឺជាភស្តុតាងនៃអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះព្រះជាម្ចាស់ អាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះតង្វាយគឺពិតជាបង្ហាញឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់។ មនុស្សព្រងើយកន្តើយចំពោះតង្វាយ ហើយពួកគេមិនខ្វល់ខ្វាយពីវាឡើយ។ វាមិនធ្វើឱ្យពួកគេសោកសៅទេ ប្រសិនបើតង្វាយបាត់បង់ ពួកគេមិនទទួលខុសត្រូវ ហើយពួកគេមិនខ្វល់ខ្វាយ។ ដូច្នេះ តើពួកគេមិនមានអាកប្បកិរិយាដូចគ្នាចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទេ? (មែនហើយ)។ តើមាននរណាម្នាក់និយាយថា៖ «តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺជារបស់ទ្រង់។ ដរាបណាខ្ញុំមិនលោភលន់ ឬដណ្ដើមយកវា អ្វីៗគឺមិនអីទេ។ អ្នកណាដែលដណ្ដើមយកវា នឹងត្រូវដាក់ទោស នោះជារឿងរបស់គេ ហើយគេស័ក្តិសមនឹងទទួលការដាក់ទោស។ វាមិនពាក់ព័ន្ធអ្វីនឹងខ្ញុំទេ។ ខ្ញុំគ្មានកាតព្វកិច្ចត្រូវខ្វល់ខ្វាយពីវាទេ»? តើការថ្លែងនេះត្រឹមត្រូវទេ? វាច្បាស់ណាស់ថាមិនត្រឹមត្រូវ។ ដូច្នេះ តើវាខុសត្រង់ណា? (ចិត្តគំនិតរបស់គេមិនត្រឹមត្រូវ គេមិនការពារកិច្ចការនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគេមិនការពារតង្វាយ។) តើភាពជាមនុស្សរបស់មនុស្សប្រភេទនេះយ៉ាងម៉េចដែរ? (គឺអាត្មានិយម និងថោកទាប។ គេយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះរបស់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ ហើយការពារវាយ៉ាងល្អ ប៉ុន្តែគេមិនខ្វល់ខ្វាយ ឬសួរនាំអំពីតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ភាពជាមនុស្សរបស់មនុស្សបែបនោះគឺមានគុណភាពទាបណាស់។) ជាចម្បង គឺអាត្មានិយម និងថោកទាប។ តើមនុស្សប្រភេទនេះមិនមែនជាមនុស្សចិត្តត្រជាក់ទេឬ? ពួកគេអាត្មានិយម និងថោកទាប ចិត្តត្រជាក់ និងខ្វះមនោសញ្ចេតនា។ តើមនុស្សបែបនេះអាចស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់បានទេ? តើពួកគេអាចចុះចូលនឹងទ្រង់បានទេ? តើពួកគេអាចមានចិត្តកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់បានទេ? (ទេ)។ ដូច្នេះ តើមនុស្សបែបនេះដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីអ្វី? (ដើម្បីទទួលបានព្រះពរ។) តើនេះមិនមែនជាការមិនចេះខ្មាសអៀនទេ? របៀបដែលមនុស្សម្នាក់ប្រព្រឹត្តចំពោះតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺបង្ហាញឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់បំផុតអំពីអ្វីដែលជាធម្មជាតិរបស់ពួកគេ។ មនុស្សពិតជាមិនអាចធ្វើអ្វីសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ទោះបីជាពួកគេអាចបំពេញភារកិច្ចបន្តិចបន្តួចក៏ដោយ ក៏នោះនៅមានកម្រិតនៅឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចទាំងប្រព្រឹត្តចំពោះតង្វាយ ដែលជារបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានត្រឹមត្រូវ ឬថែរក្សាវាឱ្យបានល្អ ប្រសិនបើអ្នកមានទស្សនៈ និងអាកប្បកិរិយាបែបនោះ តើអ្នកមិនមែនជាមនុស្សដែលខ្វះមនុស្សធម៌បំផុតទេឬ? តើវាមិនមែនជារឿងបោកប្រាស់ទេ ដែលអ្នកនិយាយថាអ្នកស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់? វាជាការបោកប្រាស់ប្រាកដណាស់! គ្មានមនុស្សធម៌សោះនៅក្នុងមនុស្សប្រភេទនេះ តើព្រះជាម្ចាស់នឹងសង្គ្រោះមនុស្សថោកទាបបែបនេះទេ?

III. ការតាមដាន ការពិនិត្យដិតដល់ និងការត្រួតពិនិត្យ​​លើការចំណាយគ្រប់ប្រភេទ ការអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យឱ្យបានហ្មត់ចត់

ដើម្បីឱ្យអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការក្លាយជាអ្នកបម្រើដ៏ល្អនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ កិច្ចការដំបូងដែលពួកគេត្រូវតែបំពេញឱ្យបានល្អ គឺការគ្រប់គ្រងតង្វាយឱ្យបានត្រឹមត្រូវ។ លើសពីការថែរក្សាតង្វាយឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ពួកគេគួរតែអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យយ៉ាងហ្មត់ចត់ទាក់ទងនឹងការចំណាយតង្វាយ។ តើការអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យយ៉ាងហ្មត់ចត់មានន័យដូចម្ដេច? ជាចម្បង វាមានន័យថាត្រូវតែលុបបំបាត់ចោលទាំងស្រុងនូវការចំណាយដែលមិនសមហេតុផល ហើយខិតខំធ្វើឱ្យរាល់ការចំណាយតង្វាយមានលក្ខណៈសមហេតុផល និងមានប្រសិទ្ធភាព ជាជាងបណ្ដោយឱ្យតង្វាយត្រូវបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ។ ប្រសិនបើគេរកឃើញករណីនៃការខ្ជះខ្ជាយ ឬការចាយវាយមិនត្រឹមត្រូវ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមិនត្រឹមតែត្រូវបញ្ឈប់រឿងទាំងនោះជាបន្ទាន់ប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងត្រូវឱ្យពួកគេទទួលខុសត្រូវ ហើយថែមទាំងត្រូវកំណត់រកមនុស្សដែលសមរម្យដើម្បីបំពេញកិច្ចការនោះផងដែរ។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែដឹងច្បាស់ថា រាល់ការចំណាយនីមួយៗត្រូវចំណាយទៅលើអ្វី និងដើម្បីអ្វី នៅក្នុងវិសាលភាពនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេ ពោលគឺពួកគេគួរតែពិនិត្យឡើងវិញនូវរឿងទាំងនេះយ៉ាងហ្មត់ចត់។ ឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើបន្ទប់មួយខ្វះកង្ហារ ពួកគេគួរតែកំណត់ថាតើអ្នកណាជាអ្នកទិញវា ត្រូវចំណាយប៉ុន្មាន ហើយថាតើវាគួរតែមានមុខងារអ្វីខ្លះដែលសមស្របបំផុត។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការខ្លះនិយាយថា «ពួកយើងរវល់ណាស់ យើងគ្មានពេលទៅទិញជាមួយទេ»។ គេមិនបានតម្រូវឱ្យអ្នកទៅទិញវាដោយខ្លួនឯងទេ។ អ្នកគួរតែរកមនុស្សល្អម្នាក់ ជាមនុស្សដែលមានគុណសម្បត្តិដើម្បីចាត់ចែងកិច្ចការនេះ។ កុំយកមនុស្សមិនបានការ ឬមនុស្សអាក្រក់ដែលមានចិត្តគំនិតមិនល្អឱ្យទៅទិញវាឱ្យសោះ។ មនុស្សដែលមានភាពជាមនុស្សធម្មតាដឹងថា ពួកគេត្រូវតែទិញរបស់ដែលមានមុខងារសមរម្យ និងតម្លៃសមរម្យ ព្រោះមុខងារច្រើនលើសតម្រូវការគឺគ្មានប្រយោជន៍ ហើយវាធ្វើឱ្យចំណាយប្រាក់កាន់តែច្រើន។ ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលស្រឡាញ់ការសប្បាយ ដែលមានចិត្តគំនិតមិនល្អ តែងតែទិញរបស់ដែលមិនអាចប្រើការបាន ដែលមានមុខងារចម្រុះជាច្រើនប្រភេទ ដែលធ្វើឱ្យចំណាយប្រាក់កាន់តែច្រើន។ អ្នកទិញត្រូវតែមានហេតុផល ពួកគេត្រូវតែយល់ពីគោលការណ៍។ របស់ដែលបានទិញត្រូវតែអាចប្រើការបានជាក់ស្ដែងដោយមិនចំណាយប្រាក់ច្រើន ហើយត្រូវបានចាត់ទុកថាសមរម្យដោយមនុស្សគ្រប់គ្នា។ ប្រសិនបើអ្នកប្រើមនុស្សដែលគ្មានការទទួលខុសត្រូវ ដែលចូលចិត្តចាយវាយ និងខ្ជះខ្ជាយលុយកាក់ដោយមិនរើសមុខដើម្បីធ្វើការទិញនេះ ពួកគេនឹងចំណាយលុយយ៉ាងច្រើនទៅលើម៉ាស៊ីនត្រជាក់លំដាប់កំពូល ដែលមានតម្លៃថ្លៃជាងកង្ហារដល់ទៅដប់ដង។ ពួកគេជឿថា ទោះបីជាត្រូវចំណាយប្រាក់ច្រើនបន្តិចក្ដី មនុស្សគឺត្រូវតែជាអាទិភាពចម្បងរបស់យើង ដូច្នេះពួកគេទិញម៉ាស៊ីនត្រជាក់ ដែលមិនត្រឹមតែអាចចម្រោះខ្យល់អាកាសប៉ុណ្ណោះទេ តែវាថែមទាំងអាចកែសម្រួលសំណើម និងសីតុណ្ហភាពបានទៀតផង ហើយវាមានមុខងារកំណត់ម៉ោង និងការកំណត់ផ្សេងៗជាច្រើនទៀត។ តើនោះមិនមែនជាការខ្ជះខ្ជាយទេឬ? នេះគឺជាការខ្ជះខ្ជាយ និងការចាយវាយមិនត្រឹមត្រូវ។ មនុស្សនោះកំពុងតែស្វែងរកការសប្បាយសម្រាប់ខ្លួនឯង ហើយពួកគេកំពុងចំណាយលុយដើម្បីភាពសប្បាយ ដើម្បីបង្អួតគេ មិនមែនដើម្បីទិញរបស់ដែលប្រើការបានជាក់ស្ដែងនោះទេ។ មនុស្សបែបនេះមានចិត្តគំនិតមិនល្អ។ ប្រសិនបើពួកគេទិញរបស់សម្រាប់ខ្លួនឯង ពួកគេរកវិធីសន្សំលុយ រកមើលរបស់បញ្ចុះតម្លៃ និងព្យាយាមតថ្លៃ។ ពួកគេសន្សំលុយតាមដែលអាចធ្វើបាន ពោលគឺកាន់តែថោក កាន់តែល្អ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេទិញរបស់សម្រាប់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មិនថាពួកគេចំណាយលុយប៉ុន្មានក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនខ្វល់ដែរ។ ពួកគេមិនទាំងចង់មើលរបស់ថោកៗផង ពួកគេគ្រាន់តែចង់ទិញរបស់ថ្លៃៗ របស់ទំនើបៗ និងរបស់ដែលមានបច្ចេកវិទ្យាចុងក្រោយបំផុត។ នេះមានន័យថា ចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេមិនល្អ។ តើមនុស្សដែលមានចិត្តគំនិតមិនល្អអាចយកមកប្រើការបានទេ? (ទេ)។ នៅពេលចាត់ចែងកិច្ចការសម្រាប់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សដែលមានចិត្តគំនិតមិនល្អ តែងតែធ្វើរឿងដែលមិនសមហេតុផល និងគ្មានតម្លៃ។ ពួកគេមិនចំណាយលុយលើរបស់ដែលត្រឹមត្រូវទេ ពួកគេគ្រាន់តែធ្វើឱ្យខាតបង់ និងខ្ជះខ្ជាយតង្វាយប៉ុណ្ណោះ ហើយរាល់ការចំណាយរបស់ពួកគេគឺមិនសមហេតុផលឡើយ។

មនុស្សមួយចំនួនទៀតមានផ្នត់គំនិតកំណាញ់ ហើយពួកគេជឿថា ពួកគេត្រូវតែទិញរបស់ដែលថោកបំផុតនៅពេលដែលពួកគេទិញរបស់សម្រាប់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពោលគឺកាន់តែថោក កាន់តែល្អ។ ពួកគេគិតថា នេះគឺជាការសន្សំលុយឱ្យដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយពួកគេទិញតែរបស់ដែលហួសសម័យ និងបញ្ចុះតម្លៃប៉ុណ្ណោះ។ ជាលទ្ធផល ពួកគេទិញគ្រឿងម៉ាស៊ីនដែលថោកបំផុត ដែលមានគុណភាពអន់។ គ្រឿងម៉ាស៊ីនទាំងនេះខូចភ្លាមៗនៅពេលដែលគេយកមកប្រើ ហើយវាមិនអាចជួសជុលបាន និងមិនអាចប្រើការបានឡើយ។ ពេលនោះ ចាំបាច់ត្រូវទិញរបស់ផ្សេងទៀតដែលមានគុណភាពគ្រប់គ្រាន់ ហើយអាចប្រើប្រាស់បានធម្មតា ដូច្នេះហើយក៏ត្រូវចំណាយលុយមួយចំនួនទៀត។ តើនេះមិនមែនជារឿងល្ងង់ខ្លៅទេឬ? មនុស្សបែបនេះត្រូវបានគេហៅថាជាមនុស្សកំណាញ់ និងមានផ្នត់គំនិតកំណាញ់។ ពួកគេតែងតែចង់សន្សំលុយឱ្យដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយតើលទ្ធផលនៃការសន្សំសំចៃរបស់ពួកគេទៅជាយ៉ាងណា? វាប្រែទៅជាការខ្ជះខ្ជាយ ទៅជាការចាយវាយលុយកាក់ដោយមិនត្រឹមត្រូវ។ ពួកគេថែមទាំងដោះសារឱ្យខ្លួនឯងទៀតថា៖ «ខ្ញុំមិនបានធ្វើវាដោយចេតនាទេ។ ខ្ញុំមានបំណងល្អ ខ្ញុំគ្រាន់តែព្យាយាមសន្សំលុយឱ្យដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំមិនចង់ចាយលុយដោយមិនរើសមុខទេ»។ តើការដែលពួកគេមិនចង់ធ្វើដូច្នេះមានប្រយោជន៍អ្វីទេ? តាមពិត ពួកគេកំពុងចាយលុយដោយមិនរើសមុខ ពួកគេពិតជាបង្កឱ្យមានការខ្ជះខ្ជាយ ហើយនេះពិតជាធ្វើឱ្យខាតបង់ទាំងលុយកាក់ និងកម្លាំងមនុស្ស។ មនុស្សបែបនេះក៏មិនអាចយកមកប្រើការបានដែរ ពួកគេជាមនុស្សមិនបានការ ពួកគេមិនមានភាពវ័យឆ្លាតគ្រប់គ្រាន់ទេ។ សរុបមក មនុស្សដែលមានចិត្តគំនិតមិនល្អមិនត្រូវយកមកប្រើដើម្បីទិញរបស់ឱ្យដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយមនុស្សមិនបានការក៏ដូចគ្នាដែរ។ អ្នកដែលគួរតែត្រូវបានប្រើប្រាស់ គឺជាមនុស្សដែលមានភាពវ័យឆ្លាត ដែលមានបទពិសោធន៍ក្នុងការទិញរបស់ខ្លះៗ និងមានគុណសម្បត្តិជាក់លាក់ ហើយដែលមើលឃើញអ្វីៗគ្រប់យ៉ាងដោយមិនលម្អៀង។ ទោះជាទិញអ្វីក៏ដោយ វាត្រូវតែអាចប្រើការបានជាក់ស្ដែង ហើយតម្លៃរបស់វាត្រូវតែសមរម្យ ហើយទោះបីជាវាខូចក៏ដោយ ក៏វាត្រូវតែងាយស្រួលជួសជុល ហើយត្រូវតែងាយស្រួលរកទិញគ្រឿងបន្លាស់របស់វាដែរ។ នោះទើបសមហេតុផល។ បន្ទាប់ពីមនុស្សមួយចំនួនទិញរបស់អ្វីមួយហើយ ពួកគេឃើញថាវាមានរយៈពេលមួយខែសម្រាប់ការប្តូរវិញ ហើយពួកគេក៏ប្រញាប់សាកល្បងវា ហើយពួកគេក៏ដឹងលទ្ធផលក្នុងរយៈពេលមួយខែ។ ប្រសិនបើវាមានបញ្ហាបន្តិចបន្តួច ហើយដំណើរការមិនល្អ ពួកគេក៏ប្តូរវាវិញភ្លាមៗ ហើយជ្រើសរើសរបស់ផ្សេងទៀត ដើម្បីកាត់បន្ថយការខាតបង់។ មនុស្សទាំងនេះមានភាពជាមនុស្សល្អគួរសម។ រីឯមនុស្សដែលគ្មានភាពជាមនុស្សវិញ ពេលទិញរបស់អ្វីមួយហើយ ក៏បោះវាចោលម្ខាង។ ពួកគេមិនសាកល្បងវាដើម្បីមើលថាតើមានបញ្ហាអ្វី ឬថាតើវាប្រើបានយូរដែរឬទេ ហើយពួកគេក៏មិនមើលដែរថា រយៈពេលធានារបស់វាមានរយៈពេលប៉ុន្មាន ឬពួកគេមានពេលប៉ុន្មានដើម្បីប្តូរវាវិញ ពួកគេមិនខ្វល់ពីរឿងទាំងអស់នេះទេ។ នៅថ្ងៃណាមួយ នៅពេលដែលពួកគេចាប់អារម្មណ៍នឹងរបស់នោះភ្លាមៗ ពួកគេក៏យកវាមកសាកល្បង ទើបដឹងថាវាខូច។ ពួកគេពិនិត្យមើលវិក្កយបត្រ ហើយឃើញថារយៈពេលប្តូរវិញបានកន្លងផុតទៅហើយ ហើយរបស់នោះមិនអាចប្តូរវិញបានទេ។ ពេលនោះពួកគេក៏និយាយថា «អញ្ចឹងទិញមួយទៀតទៅ»។ តើនោះមិនមែនជាការខ្ជះខ្ជាយទេឬ? «ទិញមួយទៀតទៅ» ជាមួយនឹងឃ្លានេះ ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែចំណាយលុយមួយចំនួនទៀត។ ការស្នើសុំទិញមួយទៀត ខាងក្រៅមើលទៅហាក់ដូចជាដើម្បីប្រយោជន៍ដល់កិច្ចការរបស់ពួកជំនុំ និងជាការចំណាយសមហេតុផល ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ មូលហេតុដើមចមគឺដោយសារតែពួកគេបានធ្វេសប្រហែសនឹងភារកិច្ចរបស់ខ្លួន ដោយមិនបានពិនិត្យមើលរបស់នោះភ្លាមៗបន្ទាប់ពីបានទិញវារួច។ តង្វាយមួយចំនួនត្រូវបានខ្ជះខ្ជាយ ហើយមួយចំនួនទៀតត្រូវបានចំណាយ ហើយរបស់ថ្មីនោះនៅតែគ្មានមនុស្សល្អណាម្នាក់ដើម្បីថែរក្សា ដូច្នេះហើយវាក៏ត្រូវបានប្រើប្រាស់បានតែមួយរយៈពេលខ្លីមុនពេលវាខូចទៅទៀត។ វាគួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ដែលគ្មាននរណាម្នាក់មើលការខុសត្រូវរឿងទាំងនេះ គ្មាននរណាម្នាក់ដោះស្រាយបញ្ហាដែលកើតឡើង តើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការកំពុងធ្វើអ្វី? ពួកគេបានធ្វេសប្រហែសទាំងស្រុងនឹងការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនទាក់ទងនឹងកិច្ចការនេះ ពួកគេមិនបានបំពេញមុខងាររបស់ខ្លួនក្នុងការមើលការខុសត្រូវ ការត្រួតពិនិត្យ និងការអនុវត្តការពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់ឡើយ ដូច្នេះហើយទើបតង្វាយត្រូវបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយបែបនេះ។ ប្រសិនបើអ្នកទិញ ជាមនុស្សដែលមានការទទួលខុសត្រូវ ពួកគេនឹងប្តូររបស់ដែលពួកគេបានទិញវិញភ្លាមៗ នៅពេលដែលពួកគេឃើញថាវាមិនអាចប្រើការបានជាក់ស្ដែង។ នេះជួយកាត់បន្ថយការខាតបង់ និងការខ្ជះខ្ជាយ។ ប្រសិនបើពួកគេជាមនុស្សគ្មានការទទួលខុសត្រូវ និងមានចិត្តគំនិតមិនល្អ ពួកគេនឹងទិញរបស់ដែលមានគុណភាពអន់ ដូច្នេះហើយទើបធ្វើឱ្យខ្ជះខ្ជាយតង្វាយ។ ដូច្នេះ តើការខាតបង់ប្រាក់នេះ គួរតែទម្លាក់កំហុសទៅលើអ្នកណាឱ្យពិតប្រាកដ? តើអ្នកទិញ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ មិនមែនសុទ្ធតែទទួលខុសត្រូវចំពោះរឿងនេះទេឬ? ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការបានចាត់ចែងបញ្ហានេះដោយយកចិត្តទុកដាក់ ជាក់ស្ដែង និងហ្មត់ចត់ តើបញ្ហាទាំងនេះនឹងមិនត្រូវបានរកឃើញទេឬ? តើចំណុចខ្វះខាតទាំងនេះនឹងមិនត្រូវបានកែតម្រូវទេឬ? (មែនហើយ គឺនឹងត្រូវបានកែតម្រូវ)។ ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការឧស្សាហ៍ទៅពួកជំនុំនៅកន្លែងផ្សេងៗដើម្បីត្រួតពិនិត្យស្ថានភាពនៃការចំណាយតង្វាយ ពួកគេនឹងអាចរកឃើញបញ្ហា ហើយលុបបំបាត់ការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយបែបនេះបាន។ ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការខ្ជិលច្រអូស និងគ្មានការទទួលខុសត្រូវ ករណីនៃការចំណាយមិនសមហេតុផល និងការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយទាំងនេះនឹងកើតឡើងម្ដងហើយម្ដងទៀត ពោលគឺវានឹងបន្តកើនឡើង។ តើអ្វីដែលបណ្ដាលឱ្យមានការកើនឡើងនេះ? តើវាមិនមែនទាក់ទងនឹងការដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមិនបានបំពេញកិច្ចការពិតប្រាកដ ហើយបែរជាដាក់ខ្លួនឯងលើអ្នកដទៃ និងធ្វើខ្លួនដូចជាមន្ត្រីដែលគ្មានសមត្ថភាពទេឬ? (មែនហើយ)។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការបែបនេះ គ្មានសតិសម្បជញ្ញៈ ឬហេតុផលទេ ហើយពួកគេក៏គ្មានភាពជាមនុស្សដែរ។ ដោយសារតែលុយទាំងអស់ដែលពួកជំនុំចំណាយ គឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាសុទ្ធតែជាតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេជឿថាវាមិនពាក់ព័ន្ធនឹងពួកគេ ដូច្នេះពួកគេមិនខ្វល់ ឬសួរនាំអំពីវាឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនអើពើនឹងវាដែរ។ មនុស្សភាគច្រើនជឿថា លុយរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់គួរតែត្រូវបានចំណាយ ថាការចំណាយវាតាមរបៀបណាក៏បានដែរ ថាដរាបណាពួកគេមិនលួច ឬកិបកេងវា វាមិនជាបញ្ហាទេប្រសិនបើវាត្រូវបានចាយខ្ជះខ្ជាយ ហើយថាវាគ្រាន់តែជាការដែលមនុស្សចាត់ទុកថាជាមេរៀន និងពង្រីកការយល់ដឹងប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគ្រាន់តែធ្វើមិនដឹងមិនឮចំពោះរឿងនេះ៖ «អ្នកណាៗក៏អាចចាយលុយនោះតាមដែលពួកគេចង់បានដែរ ហើយទិញអ្វីក៏បានដែលពួកគេចង់ទិញ។ មិនថាចាយខ្ជះខ្ជាយប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏វាមិនជាបញ្ហាដែរ អ្នកណាដែលធ្វើឱ្យខ្ជះខ្ជាយលុយ អ្នកនោះទទួលខុសត្រូវចំពោះវា ហើយពួកគេនឹងប្រឈមមុខនឹងការសងសំណង និងការដាក់ទោសនាពេលអនាគត នេះមិនពាក់ព័ន្ធនឹងខ្ញុំទេ។ យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកចំណាយវាទេ ហើយវាក៏មិនមែនជាលុយរបស់ខ្ញុំដែលត្រូវបានចំណាយដែរ»។ តើនេះមិនមែនជាទស្សនៈ និងអាកប្បកិរិយាដូចគ្នាទៅនឹងអ្នកមិនជឿ ចំពោះការចំណាយមូលនិធិសាធារណៈទេឬអី? វាហាក់ដូចជាពួកគេកំពុងចាយលុយរបស់សត្រូវរបស់ខ្លួនអ៊ីចឹង។ នៅពេលដែលអ្នកមិនជឿធ្វើការនៅក្នុងរោងចក្រ ប្រសិនបើការគ្រប់គ្រងធូររលុង របស់រួមនឹងតែងតែត្រូវបានគេលួចយកទៅផ្ទះ ឬបំផ្លាញចោលដោយមិនខ្វល់ខ្វាយ ហើយប្រសិនបើមានអ្វីមួយខូច ពួកគេនឹងសុំឱ្យរោងចក្រទិញរបស់ថ្មី។ នៅពេលដែលពួកគេទិញរបស់ឱ្យរោងចក្រ ពួកគេនឹងទិញតែរបស់ល្អៗ និងថ្លៃៗប៉ុណ្ណោះ។ ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយ លុយនឹងត្រូវបានចំណាយដោយអំពើចិត្ត និងដោយគ្មានដែនកំណត់។ ប្រសិនបើអ្នកជឿលើព្រះជាម្ចាស់ក៏មានផ្នត់គំនិតបែបនេះចំពោះតង្វាយដែរ តើពួកគេអាចត្រូវបានសង្គ្រោះទេ? តើព្រះជាម្ចាស់នឹងធ្វើការលើមនុស្សមួយក្រុមបែបនេះទេ? (ទេ)។ ប្រសិនបើមនុស្សមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះអ្នកគួរតែដឹងដោយខ្លួនឯងដោយមិនចាំបាច់ខ្ញុំប្រាប់ទេថា តើព្រះជាម្ចាស់មានអាកប្បកិរិយាបែបណាចំពោះមនុស្សទាំងនោះ។

របៀបដែលច្បាស់បំផុតដែលអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សម្នាក់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់សម្ដែងចេញ គឺនៅក្នុងអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះតង្វាយ។ ទោះអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះតង្វាយយ៉ាងណាក៏ដោយ នោះគឺជាអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ប្រសិនបើអ្នកចាត់ទុកតង្វាយដូចជាអ្នកចាត់ទុកបញ្ជីនៅក្នុងគណនីធនាគារផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ពោលគឺដោយហ្មត់ចត់ ដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ដោយប្រយ័ត្នប្រយែង ដោយម៉ឺងម៉ាត់ ដោយការទទួលខុសត្រូវ និងដោយយកចិត្តទុកដាក់ នោះអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ក៏ប្រហាក់ប្រហែលនឹងនេះដែរ។ ប្រសិនបើអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះតង្វាយប្រៀបដូចជាអាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិសាធារណៈ ចំពោះបន្លែនៅឯផ្សារ ពោលគឺទិញបន្លែពីរបីមុខដែលអ្នកត្រូវការដោយមិនខ្វល់ខ្វាយ ហើយមិនទាំងមើលបន្លែណាដែលអ្នកមិនចូលចិត្ត មិនអើពើនឹងវាទោះបីជាវាត្រូវបានគរនៅកន្លែងណាក៏ដោយ មិនខ្វល់ថាមាននរណាម្នាក់យកវាទៅប្រើប្រាស់ ធ្វើពុតជាមិនឃើញនៅពេលដែលវាធ្លាក់ដល់ដីហើយមាននរណាម្នាក់ដើរជាន់វា ដោយជឿថាទាំងអស់នេះមិនពាក់ព័ន្ធនឹងអ្នកទេ នោះវានឹងនាំបញ្ហាមកឱ្យអ្នកហើយ។ ប្រសិនបើអ្នកមានអាកប្បកិរិយាបែបនោះចំពោះតង្វាយ តើអ្នកជាមនុស្សដែលមានការទទួលខុសត្រូវទេ? តើមនុស្សដូចអ្នកអាចបំពេញភារកិច្ចបានល្អទេ? វាបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាអ្នកមានភាពជាមនុស្សបែបណា។ សរុបមក នៅក្នុងកិច្ចការគ្រប់គ្រងតង្វាយ ទំនួលខុសត្រូវចម្បងរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ក្រៅពីការថែរក្សាវាឱ្យបានល្អ គឺពួកគេត្រូវតែតាមដានកិច្ចការបន្តបន្ទាប់ សំខាន់បំផុត គឺពួកគេត្រូវពិនិត្យមើលគណនីជាប្រចាំ ក៏ដូចជាតាមដាន ពិនិត្យដិតដល់ និងត្រួតពិនិត្យការចំណាយគ្រប់ប្រភេទ ហើយអនុវត្តការពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់យ៉ាងម៉ត់ចត់។ ពួកគេត្រូវតែជម្រុះចោលទាំងស្រុងនូវការចំណាយមិនសមហេតុផល មុនពេលដែលវាបណ្ដាលឱ្យមានការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ ហើយប្រសិនបើការចំណាយមិនសមហេតុផលបាននាំឱ្យមានរឿងទាំងនោះរួចហើយ ពួកគេត្រូវតែឱ្យអ្នកដែលទទួលខុសត្រូវនោះទទួលខុសត្រូវ ព្រមានពួកគេ និងឱ្យពួកគេបង់សំណង។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចបំពេញកិច្ចការនេះបានល្អទេ ចូរប្រញាប់លាលែងពីតំណែងទៅ កុំកាន់តំណែងជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការអី ព្រោះអ្នកមិនអាចបំពេញកិច្ចការរបស់អ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការបានទេ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចទទួលបន្ទុកកិច្ចការនេះ ហើយអ្នកមិនអាចបំពេញវាបានល្អទេ តើអ្នកអាចបំពេញកិច្ចការអ្វីបាន? ចូរប្រាប់ខ្ញុំជាប្រព័ន្ធមក៖ ជាសរុប តើមានភារកិច្ចប៉ុន្មាន ដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការត្រូវតែបំពេញទាក់ទងនឹងតង្វាយ? (ទីមួយគឺការថែរក្សាវា។ ទីពីរគឺការពិនិត្យមើលគណនី។ ទីបីគឺការតាមដាន ពិនិត្យដិតដល់ និងត្រួតពិនិត្យការចំណាយគ្រប់ប្រភេទ ហើយអនុវត្តការពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់យ៉ាងម៉ត់ចត់ ការចំណាយមិនសមហេតុផលត្រូវតែត្រូវបានជម្រុះចោល ហើយមិនថាអ្នកណាដែលបណ្ដាលឱ្យមានការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយក៏ដោយ ពួកគេត្រូវតែទទួលខុសត្រូវ និងបង់សំណង។) តើវាងាយស្រួលធ្វើការតាមជំហានទាំងនេះទេ? (ងាយស្រួល)។ នេះគឺជាវិធីធ្វើការដែលបានកំណត់យ៉ាងច្បាស់លាស់។ ប្រសិនបើអ្នកមិនអាចបំពេញកិច្ចការដ៏សាមញ្ញបែបនេះបានផង តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីបានក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ជាអ្នកបម្រើនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់នោះ? មានករណីនៃការខ្ជះខ្ជាយ និងការចាយវាយតង្វាយនៅគ្រប់ទីកន្លែង ហើយប្រសិនបើក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ អ្នកមិនបានដឹងអំពីវា ហើយមិនមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយចំពោះវាទាល់តែសោះ នោះតើព្រះជាម្ចាស់មាននៅក្នុងចិត្តរបស់អ្នកទេ តើមានកន្លែងសម្រាប់ទ្រង់នៅទីនោះទេ? ការនេះធ្វើឱ្យមនុស្សសង្ស័យ។ អ្នកនិយាយថា ចិត្តដែលស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នកគឺធំធេងណាស់ ហើយថាអ្នកពិតជាមានចិត្តដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់មែន ប៉ុន្តែនៅពេលដែលតង្វាយរបស់ទ្រង់ត្រូវបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយបែបនេះ អ្នកបែរជាមិនបានដឹងអំពីវា ហើយមិនមានអារម្មណ៍សោកស្ដាយចំពោះវាទាល់តែសោះ តើនោះមិនធ្វើឱ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នកក្លាយជាការសង្ស័យទេឬ? (មែនហើយ)។ សូម្បីតែជំនឿរបស់អ្នកក៏គួរឱ្យសង្ស័យដែរ មិនចាំបាច់និយាយដល់សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការកោតខ្លាចរបស់អ្នកចំពោះព្រះជាម្ចាស់ផង។ សេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់របស់អ្នកមិនអាចឈរ រឹងមាំបានទេ វាមិនពិតទេ! ការថែរក្សាតង្វាយឱ្យបានល្អ គឺជាកាតព្វកិច្ចដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែបំពេញ ហើយវាក៏ជាទំនួលខុសត្រូវដែលមិនអាចគេចវេះបានរបស់ពួកគេដែរ។ ប្រសិនបើតង្វាយមិនត្រូវបានថែរក្សាបានល្អ នោះគឺជាការធ្វេសប្រហែសនឹងការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ អាចនិយាយបានថា អ្នកទាំងអស់ដែលថែរក្សាតង្វាយមិនបានល្អ គឺជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ និងអ្នកធ្វើការក្លែងក្លាយ។

IV. ការស្វែងរក​​ទីតាំង​ទុកតង្វាយឱ្យបានឆាប់ ក៏ដូចជាស្ថានភាព​ផ្សេងៗរបស់អ្នកកាន់​តង្វាយ

លើសពីការត្រួតពិនិត្យសភាពនៃការចំណាយតង្វាយ និងការដោះស្រាយការចំណាយមិនសមហេតុផល អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមានភារកិច្ចដ៏សំខាន់បំផុតមួយទៀត៖ ពួកគេត្រូវតែស្វែងរកទីតាំងទុកតង្វាយឱ្យបានឆាប់ ក៏ដូចជាស្ថានភាពផ្សេងៗរបស់អ្នកកាន់តង្វាយ។ គោលបំណងនៃការនេះគឺដើម្បីការពារកុំឱ្យមនុស្សអាក្រក់ មនុស្សដែលមានគំនិតទុច្ចរិត និងមនុស្សដែលមានចិត្តលោភលន់ ឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីការមើលរំលងដើម្បីដណ្ដើមយកតង្វាយ។ មនុស្សមួយចំនួនឃើញថា ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់មានរបស់ជាច្រើន ហើយរបស់ខ្លះគ្មាននរណាម្នាក់មើលការខុសត្រូវ ឬកត់ត្រាទុកទេ ដូច្នេះហើយពួកគេតែងតែគិតថាតើពេលណាពួកគេនឹងធ្វើឱ្យរបស់ទាំងនោះក្លាយជាទ្រព្យសម្បត្តិឯកជនរបស់ខ្លួន ហើយយកវាទៅប្រើប្រាស់ផ្ទាល់ខ្លួន។ មានមនុស្សប្រភេទនេះនៅគ្រប់ទីកន្លែង។ មនុស្សមួយចំនួនមើលពីខាងក្រៅហាក់ដូចជាមិនចេះឆ្លៀតឱកាសពីអ្នកដទៃ ហើយមិនមានបំណងប្រាថ្នាខ្លាំងចំពោះសម្ភារៈ ឬលុយកាក់ទេ ប៉ុន្តែនោះក៏ព្រោះតែស្ថានភាព និងលក្ខខណ្ឌមិនអំណោយផល បើសិនជាតង្វាយពិតជាត្រូវបានដាក់នៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេដើម្បីថែរក្សាមែន ពួកគេអាចនឹងដណ្ដើមយកវា។ អ្នកខ្លះសួរថា៖ «ប៉ុន្តែពីមុនពួកគេជាមនុស្សល្អណាស់៖ ពួកគេមិនលោភលន់ ហើយពួកគេមានចរិតល្អគួរសម ដូច្នេះហេតុអ្វីបានជាគ្រាន់តែដាក់តង្វាយបន្តិចបន្តួចនៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេ ក៏លាតត្រដាងពួកគេទៅវិញ?» នេះបណ្ដាលមកពីអ្នកមិនបានចំណាយពេលច្រើនជាមួយមនុស្សទាំងនេះ មិនបានយល់ដឹងស៊ីជម្រៅពីពួកគេ មិនបានមើលធ្លុះដល់សារជាតិធម្មជាតិរបស់ពួកគេ។ ប្រសិនបើអ្នកបានដឹងតាំងពីដំបូងថា ពួកគេជាមនុស្សប្រភេទនេះ តង្វាយនឹងបានរួចផុតពីគ្រោះអាក្រក់នៃការធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់មនុស្សអាក្រក់ហើយ។ ដូច្នេះ ដើម្បីការពារកុំឱ្យតង្វាយធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់មនុស្សអាក្រក់ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមានភារកិច្ចដ៏សំខាន់មួយទៀតគឺ៖ ត្រូវស្វែងរក និងតាមដានឱ្យជាប់លាប់នូវទីតាំងទុកតង្វាយ និងស្ថានភាពផ្សេងៗរបស់អ្នកកាន់តង្វាយ។ ឧបមាថានរណាម្នាក់មានលុយពីរបីរយ ឬពីរបីពាន់យ័ននៅក្នុងដៃដើម្បីគ្រប់គ្រង ប្រសិនបើពួកគេមានសតិសម្បជញ្ញៈបន្តិចបន្តួច ពួកគេនឹងមិនកិបកេងវាទេ ប៉ុន្តែប្រសិនបើវាជាចំនួនរាប់ម៉ឺន ឬរាប់សែនយ័ន មនុស្សភាគច្រើនគឺមិនអាចទុកចិត្តបានទេ ការនេះនឹងមានគ្រោះថ្នាក់ ហើយចិត្តរបស់ពួកគេអាចនឹងផ្លាស់ប្ដូរ។ តើចិត្តរបស់ពួកគេអាចផ្លាស់ប្ដូរយ៉ាងដូចម្ដេច? លុយពីរបីរយ ឬពាន់មិនអាចធ្វើឱ្យចិត្តមនុស្សម្នាក់រង្គោះរង្គើបានទេ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងចំនួនរាប់ម៉ឺន ឬរាប់សែនយ័ន ចិត្តរបស់ពួកគេអាចនឹងរង្គោះរង្គើយ៉ាងងាយ។ «ពេញមួយជីវិតខ្ញុំក៏រកមិនបានប៉ុណ្ណេះផង ហើយឥឡូវនេះវាស្ថិតនៅក្នុងដៃខ្ញុំ តើខ្ញុំនឹងមានជីវភាពល្អប្រសើរជាងនេះប៉ុណ្ណាទៅ បើវាជារបស់ខ្ញុំ!» ពួកគេរិះគិតថា៖ «ខ្ញុំមិនមានអារម្មណ៍ថាមានកំហុសចំពោះគំនិតទាំងនេះទេ ដូច្នេះតើពិតជាមានព្រះមែនឬទេ? តើព្រះនៅឯណា? តើវាមិនពិតទេថាគ្មាននរណាដឹងថាខ្ញុំកំពុងមានគំនិតទាំងនេះ? គ្មាននរណាដឹងទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនមានអារម្មណ៍ថាមានកំហុស ឬសោកស្ដាយដែរ តើនេះមានន័យថាគ្មានព្រះទេឬ? បន្ទាប់មក ប្រសិនបើខ្ញុំយកលុយនេះសម្រាប់ខ្លួនឯង តើខ្ញុំនឹងមិនប្រឈមមុខនឹងការដាក់ទោស ឬការសងសំណងទេឬអី? តើនឹងគ្មានផលវិបាកអ្វីទេ?» តើចិត្តរបស់មនុស្សនេះមិនកំពុងតែផ្លាស់ប្ដូរទេ? តើតង្វាយនៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេមិនកំពុងតែមានគ្រោះថ្នាក់ទេឬ? (មែនហើយ)។ លើសពីនេះទៅទៀត មនុស្សមួយចំនួនដែលគ្រប់គ្រងតង្វាយ គឺពិតជាល្អណាស់ ពួកគេមានមូលដ្ឋានគ្រឹះនៅក្នុងជំនឿរបស់ពួកគេលើព្រះជាម្ចាស់ ហើយពួកគេស្មោះត្រង់ក្នុងការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេ ហើយទោះបីជាអ្នកឱ្យពួកគេថែរក្សាលុយពីរបីម៉ឺន ឬរាប់សែនយ័នក៏ដោយ ក៏ពួកគេនឹងអាចថែរក្សាវាបានល្អដែរ ហើយពួកគេត្រូវបានធានាថានឹងមិនកិបកេងវាឡើយ។ ប៉ុន្តែមានអ្នកមិនជឿមួយចំនួននៅក្នុងគ្រួសាររបស់ពួកគេ ហើយនៅពេលដែលមនុស្សទាំងនោះឃើញលុយ ភ្នែករបស់ពួកគេឡើងក្រហម ដូចជាពេលដែលឆ្កែចចកឃើញចំណីរបស់វា។ កុំថាឡើយរាប់ម៉ឺន ឬរាប់សែនយ័ន ពួកគេនឹងលូកយកលុយមួយពាន់យ័នដាក់ក្នុងហោប៉ៅ ប្រសិនបើពួកគេឃើញវា។ ពួកគេមិនខ្វល់ថាវាជារបស់អ្នកណាទេ ពួកគេជឿថាវាជារបស់អ្នកណាដែលលូកយកបាន អ្នកណាដែលឆក់បានមុន។ ប្រសិនបើមានឆ្កែចចកកំណាចបែបនេះនៅជុំវិញមនុស្សម្នាក់ដែលកំពុងថែរក្សាតង្វាយ តើតង្វាយមិនកំពុងតែស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់នៃការត្រូវបានគេដណ្ដើមយកគ្រប់ពេលវេលា គ្រប់ទីកន្លែងទេឬ? តើស្ថានភាពបែបនេះអាចកើតឡើងទេ? (អាច)។ តើវាមិនគ្រោះថ្នាក់ទេ ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការធ្វេសប្រហែស ហើយគ្មានការទទួលខុសត្រូវ ហើយមិនទាំងបានកត់សម្គាល់ ឬទៅសាកសួរ និងស្វែងយល់អំពីវានៅពេលដែលតង្វាយស្ថិតក្នុងស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់បែបនេះ? រឿងមិនល្អអាចកើតឡើងគ្រប់ពេលវេលា គ្រប់ទីកន្លែង។ មានស្ថានភាពមួយប្រភេទទៀត៖ អ្នកកាន់តង្វាយខ្លះថែរក្សាទាំងលុយកាក់ និងរបស់របរផ្សេងៗនៅក្នុងផ្ទះរបស់ពួកគេ ហើយពួកគេក៏ទទួលបងប្អូនប្រុសស្រី និងអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការនៅទីនោះដែរ។ នេះអាចមានសុវត្ថិភាពគួរសមក្នុងរយៈពេលខ្លី ប៉ុន្តែតើវាសមរម្យទេក្នុងការរក្សាទុកតង្វាយនៅទីនោះក្នុងរយៈពេលវែង? (ទេ)។ ទោះបីជាអ្នកថែរក្សាវាជាមនុស្សសមរម្យក៏ដោយ ក៏បរិយាកាស និងលក្ខខណ្ឌគឺពិតជាមិនសមរម្យទាល់តែសោះ។ ត្រូវតែដកមនុស្សដែលពួកគេកំពុងទទួលនោះចេញ ឬក៏ត្រូវតែយកតង្វាយចេញ។ ប្រសិនបើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមិនបានពិនិត្យដិតដល់ពីកិច្ចការនេះ ហើយក៏មិនបានបំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនទាក់ទងនឹងវាដែរ រឿងមិនល្អអាចកើតឡើងគ្រប់ពេលវេលា គ្រប់ទីកន្លែង តង្វាយអាចនឹងទទួលរងការខាតបង់ ហើយធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់ពួកអារក្សកំណាចគ្រប់ពេលវេលា គ្រប់ទីកន្លែង។ មានស្ថានភាពមួយប្រភេទទៀត៖ ពួកជំនុំខ្លះស្ថិតនៅក្នុងកន្លែងដែលគ្រោះថ្នាក់ ដែលមនុស្សតែងតែត្រូវបានចាប់ខ្លួន ហើយដោយសារតែរឿងនេះ មានឱកាសខ្ពស់ដែលទីតាំងផ្ទះដែលរក្សាទុកតង្វាយត្រូវបានលួចប្រាប់ឱ្យដឹង ហើយត្រូវបានឆ្មក់ចូល និងឆែកឆេរដោយនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម ពោលគឺតង្វាយអាចនឹងត្រូវបានប្លន់ដោយពួកអារក្សកំណាចគ្រប់ពេលវេលា។ តើកន្លែងបែបនេះសមរម្យសម្រាប់រក្សាទុកតង្វាយទេ? (ទេ)។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើវាត្រូវបានដាក់នៅទីនោះរួចហើយ តើត្រូវធ្វើដូចម្ដេច? ត្រូវផ្លាស់ទីវាចេញភ្លាមៗ។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការខ្លះមិនបានបំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួន ហើយមិនបានបំពេញកិច្ចការពិតប្រាកដទេ។ ពួកគេមិនអាចមើលឃើញទុកជាមុន ឬគិតពីរឿងទាំងនេះបានទេ ពួកគេមិនបានដឹងអំពីវាឡើយ ហើយទាល់តែមានរឿងមិនល្អកើតឡើង ហើយតង្វាយត្រូវបានឆក់យកដោយពួកអារក្សកំណាច ទើបពួកគេគិតថា «យើងគួរតែបានផ្លាស់ទីវាចេញតាំងពីពេលនោះមកម្ល៉េះ» ហើយគ្រាន់តែមានអារម្មណ៍ស្ដាយក្រោយបន្តិចបន្តួចបែបនេះប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើគ្មានរឿងអ្វីកើតឡើងទេ ដប់ឆ្នាំទៀតក៏អាចកន្លងផុតទៅ ហើយពួកគេនៅតែមិនផ្លាស់ទីតង្វាយដដែល។ ពួកគេមិនអាចមើលឃើញថា តើផលវិបាកធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណាអាចកើតឡើងដោយសារតែបញ្ហានេះ ហើយពួកគេមិនអាចចាត់ចែងអាទិភាពដោយផ្អែកលើសារៈសំខាន់ និងភាពបន្ទាន់នោះទេ។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែមានការយល់ដឹងច្បាស់លាស់អំពីស្ថានភាពនេះ នៅពេលដែលពួកគេជួបប្រទះវា៖ «កន្លែងមួយក្នុងចំណោមកន្លែងដែលតង្វាយកំពុងត្រូវបានរក្សាទុក គឺមិនសមរម្យទេ។ បរិយាកាសគឺគ្រោះថ្នាក់ពេកហើយ ហើយបងប្អូនប្រុសស្រីជាច្រើនត្រូវបានចាប់ខ្លួន តាមដាន ឬដាក់ឱ្យស្ថិតក្រោមការឃ្លាំមើលនៅក្នុងតំបន់នោះ។ យើងត្រូវតែគិតរកវិធីដើម្បីយកតង្វាយចេញពីទីនោះ។ ការយកវាទៅកន្លែងដែលមានសុវត្ថិភាពគួរសម គឺជាវិធានការល្អប្រសើរជាងការទុកវានៅកន្លែងដដែល ហើយរង់ចាំឱ្យគេឆក់យក»។ នៅពេលដែលស្ថានភាពទើបតែកើតឡើង ហើយពួកគេមើលឃើញទុកជាមុនថាតង្វាយកំពុងតែមានគ្រោះថ្នាក់ ពួកគេគួរតែផ្លាស់ទីវាចេញភ្លាមៗ ដើម្បីការពារកុំឱ្យវាធ្លាក់ទៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃ និងត្រូវលេបត្របាក់ដោយនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម ដែលជាអារក្សកំណាច។ នេះគឺជាមធ្យោបាយតែមួយគត់ដើម្បីធានាសុវត្ថិភាពរបស់តង្វាយ និងដើម្បីជៀសវាងកុំឱ្យមានកំហុសឆ្គង ឬការភ្លាត់ភ្លាំងណាមួយកើតឡើង។ នេះគឺជាកិច្ចការដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែបំពេញ។ ភ្លាមៗនៅពេលដែលមានសញ្ញាគ្រោះថ្នាក់សូម្បីតែបន្តិចបន្តួច ភ្លាមៗនៅពេលដែលមាននរណាម្នាក់ត្រូវបានចាប់ខ្លួន ភ្លាមៗនៅពេលដែលមានស្ថានភាពណាមួយកើតឡើង គំនិតដំបូងរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែគិតថា តើតង្វាយមានសុវត្ថិភាពដែរឬទេ តើវាអាចនឹងធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់មនុស្សអាក្រក់ ឬត្រូវបានគេដណ្ដើមយក ឬត្រូវបានឆក់យកដោយពួកអារក្សកំណាចដែរឬទេ ហើយតើតង្វាយបានទទួលរងការខាតបង់ណាមួយដែរឬទេ។ ពួកគេគួរតែចាត់វិធានការភ្លាមៗដើម្បីការពារតង្វាយ។ នេះគឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការខ្លះអាចនឹងនិយាយថា «ការធ្វើរឿងទាំងនេះតម្រូវឱ្យយើងប្រថុយប្រថាន។ តើយើងអាចជ្រើសមិនធ្វើវាបានទេ? តើវាជាការពិតទេដែលថាមនុស្សគួរតែជាអាទិភាពចម្បង ដែលមានន័យថាមិនចាំបាច់ដាក់តង្វាយជារឿងសំខាន់ទេ ប៉ុន្ដែមនុស្សគួរតែត្រូវបានដាក់ជាសំខាន់វិញ?» តើអ្នកគិតយ៉ាងណាចំពោះសំណួររបស់ពួកគេ? តើមនុស្សទាំងនេះមានភាពជាមនុស្សទេ? (ទេ)។ ការថែរក្សាតង្វាយឱ្យបានល្អ ការគ្រប់គ្រងវាឱ្យបានល្អ និងការមើលការខុសត្រូវវាឱ្យបានល្អ ទាំងនេះគឺជាទំនួលខុសត្រូវដែលអ្នកបម្រើដ៏ល្អគួរតែបំពេញ។ បើនិយាយឱ្យធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះទៅទៀត ទោះបីជាអ្នកត្រូវលះបង់ជីវិតរបស់អ្នកក៏ដោយ ក៏វាស័ក្តិសមហើយ ហើយវាជាអ្វីដែលអ្នកគួរតែធ្វើ។ វាគឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នក។ មនុស្សតែងតែស្រែកថា «ការស្លាប់ដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការស្លាប់ដ៏ស័ក្តិសម»។ តើមនុស្សពិតជាសុខចិត្តស្លាប់ដើម្បីព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? ឥឡូវនេះ គេមិនបានតម្រូវឱ្យអ្នកស្លាប់ដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ទេ គេគ្រាន់តែតម្រូវឱ្យអ្នកប្រថុយប្រថានបន្តិចបន្តួចដើម្បីថែរក្សាតង្វាយឱ្យមានសុវត្ថិភាពប៉ុណ្ណោះ។ តើអ្នកសុខចិត្តធ្វើដូច្នេះទេ? អ្នកគួរតែនិយាយដោយរីករាយថា «ខ្ញុំសុខចិត្ត!» ហេតុអ្វី? ពីព្រោះនេះគឺជាបញ្ជាបេសកកម្ម និងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស វាគឺជាទំនួលខុសត្រូវដែលមិនអាចគេចវេះបានរបស់អ្នក ហើយអ្នកមិនគួរព្យាយាមគេចចេញពីវាឡើយ។ ដោយសារតែអ្នកអះអាងថាអ្នកនឹងស្លាប់ដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនអាចលះបង់បន្តិចបន្តួច ហើយប្រថុយប្រថានបន្តិចបន្តួចដើម្បីថែរក្សាតង្វាយ? មិនមែនវាជាអ្វីដែលអ្នកគួរតែធ្វើទេ? ប្រសិនបើអ្នកមិនធ្វើអ្វីពិតប្រាកដសោះ ប៉ុន្តែអ្នកតែងតែស្រែកអំពីការស្លាប់ដើម្បីព្រះជាម្ចាស់ តើពាក្យសំដីទាំងនេះមិនមែនជាពាក្យសំដីទទេទេឬ? អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែមានការយល់ដឹងដ៏បរិសុទ្ធអំពីកិច្ចការថែរក្សាតង្វាយ ហើយពួកគេគួរតែទទួលខុសត្រូវចំពោះទំនួលខុសត្រូវនេះ។ ពួកគេមិនគួរគេចវេះ ឬជៀសវាងវាឡើយ ហើយពួកគេមិនត្រូវរួញរាចំពោះការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនឡើយ។ ដោយសារតែអ្នកជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ កិច្ចការនេះគឺជាទំនួលខុសត្រូវដែលអ្នកត្រូវតែរ៉ាប់រង។ វាគឺជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ តើអ្នកសុខចិត្តធ្វើវាទេ ទោះបីជាអ្នកកំពុងប្រថុយប្រថានខ្លះ ទោះបីជាជីវិតរបស់អ្នកកំពុងស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ក៏ដោយ? តើអ្នកគួរតែធ្វើវាទេ? (មែនហើយ)។ អ្នកគួរតែសុខចិត្តធ្វើវា អ្នកមិនត្រូវបដិសេធការទទួលខុសត្រូវនេះឡើយ។ នេះគឺជាសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស និងជាបញ្ជាបេសកកម្មដែលទ្រង់ប្រទានឱ្យមនុស្ស។ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រាប់អ្នកនូវសេចក្ដីតម្រូវ និងបញ្ជាបេសកកម្មដ៏តូចបំផុតរបស់ទ្រង់ ប្រសិនបើអ្នកមិនទាំងសុខចិត្តអនុវត្តវាផង តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីបាន?

អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែបំពេញកិច្ចការថែរក្សា និងចំណាយតង្វាយឱ្យបានហ្មត់ចត់ និងជាក់ស្ដែងតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ពួកគេមិនគួរធ្វើវាដោយខ្ជីខ្ជាឡើយ ហើយរឹតតែមិនត្រូវចាត់ទុកវាដូចជារឿងរបស់អ្នកដទៃ ហើយបដិសេធការទទួលខុសត្រូវនោះទេ។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែអនុវត្តការពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់ដោយផ្ទាល់ ចូលរួម និងសាកសួរអំពីបញ្ហាទាំងនេះ ហើយថែមទាំងចាត់ចែងវាដោយផ្ទាល់ ដើម្បីការពារកុំឱ្យមនុស្សអាក្រក់ និងមនុស្សដែលមានភាពជាមនុស្សអន់ខ្សោយ ឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីការមើលរំលង ហើយបង្កការបំផ្លិចបំផ្លាញ។ បើអ្នកកាន់តែបំពេញកិច្ចការនេះដោយហ្មត់ចត់ នោះកាន់តែធ្វើឱ្យមនុស្សអាក្រក់ និងមនុស្សមិនល្អមានឱកាសតិចក្នុងការឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីការមើលរំលង។ បើការសាកសួររបស់អ្នកកាន់តែលម្អិត ហើយការគ្រប់គ្រងរបស់អ្នកកាន់តែម៉ឺងម៉ាត់ នោះករណីនៃការចំណាយមិនសមហេតុផល ការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ និងការខាតបង់នឹងកាន់តែមានតិចទៅៗ។ អ្នកខ្លះនិយាយថា «តើការធ្វើបែបនេះគឺដើម្បីសន្សំលុយឱ្យដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? តើដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្វះខាតថវិកាឬ? បើខ្វះខាតមែន ខ្ញុំនឹងថ្វាយបន្ថែមទៀត»។ តើរឿងពិតជាដូច្នេះមែនទេ? (ទេ)។ នេះគឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ វាគឺជាសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះមនុស្ស ហើយវាគឺជាគោលការណ៍ដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការត្រូវតែគោរពតាមក្នុងការបំពេញកិច្ចការនេះ។ ក្នុងនាមជាអ្នកជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ក្នុងនាមជាអ្នកដែលបានទទួលតួនាទីជាអ្នកបម្រើនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ អាកប្បកិរិយារបស់អ្នកចំពោះតង្វាយគួរតែជាអាកប្បកិរិយាប្រកបដោយការទទួលខុសត្រូវ និងការអនុវត្តការពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់យ៉ាងម៉ត់ចត់ បើមិនដូច្នេះទេ អ្នកមិនមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបំពេញកិច្ចការនេះទេ។ ប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកជឿធម្មតាដែលខ្វះការទទួលខុសត្រូវ ហើយមិនបានដេញតាមសេចក្ដីពិត នោះគេនឹងមិនតម្រូវឱ្យអ្នកធ្វើរឿងទាំងនេះទេ។ អ្នកគឺជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ប្រសិនបើអ្នកគ្មានញាណក្នុងការទទួលខុសត្រូវនេះទេ អ្នកមិនស័ក្តិសមនឹងធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការឡើយ ហើយទោះបីជាអ្នកបម្រើក្នុងតួនាទីនេះក៏ដោយ ក៏អ្នកគឺជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ ឬអ្នកធ្វើការក្លែងក្លាយដែលគ្មានការទទួលខុសត្រូវដែរ ហើយមិនយូរមិនឆាប់ អ្នកនឹងត្រូវបានជម្រុះចោល។ អស់អ្នកណាដែលខ្វះការទទួលខុសត្រូវទាំងស្រុង គឺជាមនុស្សដែលមិនការពារកិច្ចការរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទាល់តែសោះ ពួកគេទាំងអស់គ្នាខ្វះមនសិការ និងហេតុផលសូម្បីតែបន្តិច។ តើមនុស្សបែបនេះអាចបំពេញភារកិច្ចបានយ៉ាងដូចម្ដេច? ពួកគេសុទ្ធតែជាសំរាមដែលគ្មានគំនិត ពួកគេគួរតែចាកចេញពីដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ភ្លាមៗ ហើយត្រឡប់ទៅកាន់ពិភពលោកដែលជាកន្លែងរបស់ពួកគេវិញទៅ!

ប្រសិនបើយើងមិនបានប្រកបគ្នាដូចនេះអំពីចំណេះដឹងទូទៅអំពីតង្វាយ ក៏ដូចជាសេចក្ដីពិតដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការថែរក្សាតង្វាយ និងគោលការណ៍ដែលមនុស្សគួរតែអនុវត្ត តើអ្នករាល់គ្នានឹងមិនច្បាស់លាស់អំពីរឿងទាំងនេះទេ? (មែនហើយ)។ នៅពេលដែលមនុស្សមិនច្បាស់អំពីគោលការណ៍ច្បាស់លាស់ តើពួកគេអាចបំពេញការទទួលខុសត្រូវខ្លះៗរបស់ពួកគេបានទេ? តើពួកគេកំពុងបំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេទេ? តើមិនមែនមនុស្សភាគច្រើនបាននឹងកំពុងអនុវត្តតាមទ្រឹស្ដី និងគោលការណ៍ដ៏រាក់កំផែលបំផុតទេឬអី ដែលថា៖ «ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនលោភលន់នឹងតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ខ្ញុំមិនកិបកេង ឬយកទៅប្រើប្រាស់ខុសគោលដៅ ហើយខ្ញុំមើលការខុសត្រូវវាឱ្យបានល្អ ហើយមិនបណ្ដោយឱ្យមនុស្សចំណាយវាដោយអំពើចិត្តទេ នោះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ»? តើនេះជាការអនុវត្តសេចក្ដីពិតទេ? តើនេះជាការបំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនទេ? (ទេ)។ ប្រសិនបើចំណេះដឹងរបស់មនុស្សភាគច្រើនមិនលើសពីស្តង់ដារនេះទេ នោះប្រធានបទនេះពិតជាស័ក្តិសមនឹងការប្រកបគ្នាណាស់។ តាមរយៈការប្រកបគ្នានេះ តើឥឡូវនេះអ្នករាល់គ្នាយល់ និងដឹងបន្ថែមបន្តិចទៀតអំពីរបៀបថែរក្សាតង្វាយ និងអាកប្បកិរិយា និងចំណេះដឹងដែលអ្នករាល់គ្នាគួរតែមានក្នុងការថែរក្សាវាដែរឬទេ? (មែនហើយ)។ យើងនឹងបញ្ចប់ការប្រកបគ្នារបស់យើងនៅត្រឹមនេះ អំពីសេចក្ដីពិតដែលទាក់ទងនឹងតង្វាយ និងអំពីគោលការណ៍ដែលទាក់ទងនឹងរបៀបចាត់ទុក និងគ្រប់គ្រងតង្វាយ។

អាកប្បកិរិយា និងការសម្ដែងចេញរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទាក់ទងនឹង​តង្វាយ

I. ការចាត់ទុកតង្វាយជាទ្រព្យសម្បត្តិរួម

បន្ទាប់មកទៀត យើងនឹងធ្វើការលាតត្រដាង និងពិនិត្យពិច័យយ៉ាងសាមញ្ញមួយអំពីអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ ទាក់ទងនឹងចំណុចទីដប់មួយនៃទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ។ យើងនឹងពិនិត្យមើលថាតើអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមានការសម្ដែងចេញអ្វីខ្លះ នៅក្នុងអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះតង្វាយ និងក្នុងការថែរក្សា និងគ្រប់គ្រងតង្វាយ។ ការសម្ដែងចេញទីមួយគឺថា អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយខ្វះការយល់ដឹងត្រឹមត្រូវអំពីតង្វាយ។ ពួកគេជឿថា៖ «តង្វាយគ្រាន់តែជាឈ្មោះដែលគេថ្វាយដល់ព្រះប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែតាមពិត វាត្រូវបានថ្វាយដល់ពួកជំនុំ។ យើងមិនដឹងថាព្រះនៅឯណាទេ ហើយម្យ៉ាងទៀត ទ្រង់ក៏មិនអាចប្រើប្រាស់របស់ច្រើនដល់ម្ល៉ឹងដែរ។ តង្វាយទាំងនេះគ្រាន់តែត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះតែក្នុងនាមប៉ុណ្ណោះ តាមពិត វាត្រូវបានថ្វាយដល់ពួកជំនុំ និងដល់ដំណាក់របស់ព្រះ ហើយវាមិនត្រូវបានថ្វាយយ៉ាងច្បាស់លាស់ដល់បុគ្គលណាម្នាក់ឡើយ។ ពួកជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះ គឺជានាមតំណាងឱ្យមនុស្សទាំងអស់របស់ខ្លួន ហើយអត្ថន័យនៃរឿងនេះគឺថា តង្វាយគឺជារបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា ហើយអ្វីដែលជារបស់មនុស្សគ្រប់គ្នា គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិរួម។ ដូច្នេះ តង្វាយគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិរួមដែលជារបស់បងប្អូនប្រុសស្រីទាំងអស់គ្នា»។ តើការយល់ដឹងនេះត្រឹមត្រូវទេ? វាពិតជាមិនត្រឹមត្រូវយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែត។ តើការដែលមនុស្ស មានការយល់ដឹងបែបនេះ មិនមានបញ្ហាទេឬ? តើពួកគេមិនមែនជាមនុស្សដែលលោភលន់នឹងតង្វាយទេឬ? មនុស្សដែលមានចិត្តលោភលន់ និងមានបំណងចង់ដណ្ដើមយកតង្វាយ តែងតែប្រើវិធីសាស្ត្រ និងទស្សនៈបែបនេះនៅពេលនិយាយដល់តង្វាយ។ ច្បាស់ណាស់ ពួកគេកំពុងតែចិញ្ចឹមចិត្តចង់បានតង្វាយ ហើយចង់យកវាធ្វើជារបស់ខ្លួនដើម្បីសប្បាយរីករាយ។ តើមនុស្សប្រភេទនេះជាអ្វីទៅ? តើពួកគេមិនមែនជាបក្សពួករបស់យូដាសទេ? ដូច្នេះ អ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការប្រភេទនេះ ចាត់ទុកតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ថាជាទ្រព្យសម្បត្តិរួមរបស់ពួកជំនុំ។ ពួកគេមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះនៅក្នុងចិត្ត ពួកគេមិនបានថែរក្សាតង្វាយដោយយកចិត្តទុកដាក់ ឬគ្រប់គ្រងវាដោយសមហេតុផល និងការទទួលខុសត្រូវនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេប្រើប្រាស់តង្វាយតាមតែអំពើចិត្ត ដោយព្រហើន និងតាមរបៀបដែលគ្មានការគ្រប់គ្រងទាំងស្រុង ដោយខ្វះគោលការណ៍។ ពួកគេអនុញ្ញាតឱ្យនរណាប្រើប្រាស់វាក៏បានដែរ ហើយអ្នកណាដែលមាន «តំណែង» ធំជាង អ្នកណាដែលមានឋានៈខ្ពស់ជាង អ្នកណាដែលមានកិត្យានុភាពក្នុងចំណោមបងប្អូនប្រុសស្រី គឺទទួលបានអាទិភាពក្នុងការកាន់កាប់ និងប្រើប្រាស់។ វាដូចគ្នានឹងនៅក្នុងក្រុមហ៊ុន និងរោងចក្រក្នុងសង្គមដែរ ដែលរថយន្តរបស់ក្រុមហ៊ុន និងរបស់ល្អៗ ទំនើបៗ គឺសម្រាប់តែអ្នកគ្រប់គ្រង នាយករោងចក្រ និងប្រធានក្រុមប្រឹក្សាភិបាលប្រើប្រាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ពួកគេជឿថា នេះក៏គួរតែជារបៀបដែលត្រូវប្រព្រឹត្តចំពោះតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ គឺអ្នកណាដែលជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ គឺមានអាទិភាពក្នុងការរីករាយនឹងរបស់ទំនើបៗនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ រីករាយនឹងតង្វាយដែលបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់។ ដូច្នេះ អស់អ្នកណាដែលជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ដែលប្រើឋានៈរបស់ខ្លួនដើម្បីជាលេសទិញកុំព្យូទ័រ និងទូរសព្ទដៃទំនើបៗ ក៏ដូចជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការទាំងអស់ដែលយកតង្វាយសម្រាប់ខ្លួនឯង គឺជឿថាតង្វាយគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិរួម ហើយថាវាគួរតែត្រូវបានប្រើប្រាស់ និងចាយវាយខ្ជះខ្ជាយតាមតែចិត្តពួកគេចង់។ នៅពេលដែលបងប្អូនប្រុសស្រីមួយចំនួនថ្វាយគ្រឿងអលង្ការជា មាសប្រាក់ កាបូប សម្លៀកបំពាក់ និងស្បែកជើង ពួកគេមិនបានបញ្ជាក់ថាពួកគេកំពុងថ្វាយរបស់ទាំងនោះដល់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ដូច្នេះហើយអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមួយចំនួនជឿថា៖ «ដោយសារពួកគេមិនបានបញ្ជាក់ថា របស់ទាំងនេះត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះទេ ដូច្នេះវាគួរតែសម្រាប់ពួកជំនុំប្រើប្រាស់។ អ្វីក៏ដោយដែលត្រូវបានប្រគល់ឱ្យពួកជំនុំ គឺជាទ្រព្យសម្បត្តិរួម ហើយអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរតែមានអាទិភាពក្នុងការរីករាយនឹងទ្រព្យសម្បត្តិរួម»។ ដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏យករបស់ទាំងនេះសម្រាប់ខ្លួនឯង ហាក់ដូចជាជារឿងធម្មតា។ របស់ដែលនៅសល់បន្ទាប់ពីពួកគេបានរើសយកហើយ នរណាៗក៏អាចប្រើប្រាស់ និងយកបានតាមដែលពួកគេចង់យក ពោលគឺមនុស្សគ្រប់គ្នាបែងចែកគ្នាយក។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការទាំងនេះ ហៅរឿងនេះថាជាការចែករំលែកភោគផល ដោយពេលដើរតាមពួកគេ មនុស្សអាចស៊ីផឹកបានឆ្ងាញ់ ហើយរីករាយពិតប្រាកដ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាសប្បាយរីករាយ ហើយពួកគេនិយាយថា៖ «សូមអរព្រះគុណព្រះ បើមិនជឿលើទ្រង់ទេ តើយើងអាចរីករាយនឹងរបស់ទាំងនេះបានទេ? ទាំងនេះគឺជាតង្វាយ ហើយយើងមិនស័ក្តិសមនឹងរីករាយនឹងវាទេ!»។ មាត់ពួកគេនិយាយថា ពួកគេមិនស័ក្តិសមទេ ប៉ុន្តែដៃរបស់ពួកគេនៅតែក្ដោបរបស់ទាំងនោះមិនព្រមលែង។ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការបែបនេះ មិនត្រឹមតែដណ្ដើមយកតង្វាយ និងបែងចែកគ្នាយក ហើយរីករាយនឹងវាដោយផ្ទាល់ខ្លួន ដោយមិនទទួលបានការយល់ព្រមពីនរណាម្នាក់នោះទេ ខណៈដែលពួកគេធ្វើបែបនេះ ពួកគេទាំងអស់គ្នាសុទ្ធតែមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះការគ្រប់គ្រង ការចំណាយ និងការប្រើប្រាស់តង្វាយ ហើយពួកគេក៏មិនបានជ្រើសរើសមនុស្សដែលសមរម្យដើម្បីគ្រប់គ្រង និងកត់ត្រាទុកដែរ ហើយរឹតតែមិនបានពិនិត្យមើលគណនី ឬពិនិត្យឡើងវិញយ៉ាងម៉ត់ចត់នូវស្ថានភាពនៃការចំណាយទៀតផង។ ការមិនអើពើរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយចំពោះការគ្រប់គ្រងតង្វាយ នាំឱ្យមានភាពវឹកវរ ហើយតង្វាយមួយចំនួនត្រូវបានបាត់បង់ និងចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ។ អ្វីដែលលេចធ្លោជាងគេនៅក្នុងកិច្ចការរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយគឺថា មនុស្សគ្រប់គ្នាធ្វើសកម្មភាពតាមឆន្ទៈរៀងៗខ្លួន។ អ្វីដែលអ្នកមើលការខុសត្រូវនៃក្រុមណាមួយនិយាយ គឺដាច់ណាត់ហើយ ហើយនៅពេលដែលក្រុមណាមួយត្រូវការទិញអ្វីមួយ ពួកគេអាចសម្រេចចិត្តធ្វើវាដោយខ្លួនឯង ដោយមិនចាំបាច់ដាក់សំណើសុំការយល់ព្រមឡើយ។ ដរាបណាមានអ្វីមួយដែលត្រូវការសម្រាប់កិច្ចការ ពួកគេអាចទិញវាបាន ដោយមិនខ្វល់ខ្វាយថាវាត្រូវចំណាយអស់ប៉ុន្មាន ថាតើពួកគេអាចប្រើប្រាស់វាបានឬអត់ ឬថាតើវាចាំបាច់ឬអត់នោះទេ ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយ ពួកគេកំពុងតែចំណាយតង្វាយ មិនមែនលុយរបស់បុគ្គលណាម្នាក់ឡើយ។ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនបានមើលការខុសត្រូវរឿងនេះ ឬអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យទេ ហើយរឹតតែមិនបានប្រកបគ្នាអំពីគោលការណ៍ទៀតផង។ នៅពេលដែលរបស់អ្វីមួយត្រូវបានទិញរួចហើយ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ទាល់តែសោះថា តើមាននរណាម្នាក់ថែរក្សាវាដែរឬទេ ថាតើអាចមានបញ្ហាអ្វីកើតឡើងចំពោះវាដែរឬទេ ឬថាតើវាស័ក្តិសមនឹងលុយដែលបានចំណាយដែរឬអត់ទេ។ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងរឿងទាំងនេះ? គឺដោយសារតែលុយនោះមិនមែនជារបស់ពួកគេ ពួកគេគិតថាអ្នកណាក៏អាចចំណាយវាបានដែរ ព្រោះទោះយ៉ាងណាក៏វាមិនមែនជាលុយរបស់ពួកគេដែលត្រូវបានចំណាយដែរ។ មានភាពវឹកវរនៅគ្រប់ទិដ្ឋភាពទាំងអស់នៃការគ្រប់គ្រងតង្វាយ។ តើវាវឹកវរដល់កម្រិតណា? វាដូចគ្នានឹងនៅក្នុងរោងចក្រធំៗដែលគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋនៅក្នុងប្រទេសសង្គមនិយមដែរ ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាទទួលបានចំណែកស្មើៗគ្នា ទោះបីជាពួកគេធ្វើការច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ដោយ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាយករបស់របរទៅផ្ទះ បរិភោគអាហាររបស់រោងចក្រ និងទទួលបានប្រាក់ខែពីរោងចក្រ ហើយថែមទាំងលួចបន្លំរបស់របររបស់រោងចក្រទៀតផង។ វាគឺជាភាពវឹកវរទាំងស្រុង។ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនបានបង្កើតច្បាប់សម្រាប់ការចំណាយក្នុងការទិញឧបករណ៍ ឬគ្រឿងបរិក្ខារណាមួយឡើយ។ ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតច្បាប់ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានពិនិត្យឡើងវិញ ពិនិត្យផ្ទៀងផ្ទាត់ តាមដាន ឬត្រួតពិនិត្យការចំណាយយ៉ាងម៉ត់ចត់នោះទេ។ ពួកគេមិនបានបំពេញកិច្ចការណាមួយក្នុងចំណោមកិច្ចការទាំងនេះឡើយ។ កិច្ចការរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយគឺវឹកវរទាំងស្រុង គ្មានសណ្ដាប់ធ្នាប់អ្វីទាំងអស់ ហើយមានចំណុចខ្វះខាតនៅគ្រប់ទីកន្លែង។ នៅគ្រប់ជំហាន មនុស្សអាក្រក់ និងអ្នកដែលមានចិត្តគំនិតមិនល្អ ត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យឆ្លៀតយកប្រយជន៍ពីការមើលរំលង និងកេងចំណេញ។ តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយដោយមនុស្សទាំងនោះដោយគ្មានការរារែក ហើយពួកគេក៏មិនត្រូវបានដាក់ទោស ឬដាក់ទណ្ឌកម្មតាមមធ្យោបាយណាមួយដែរ ពួកគេមិនទាំងត្រូវបានព្រមានផង។ តើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការប្រភេទនេះជាអ្វីទៅ? តើពួកគេមិនមែនជាមនុស្សរមិលគុណទេឬ? តើពួកគេជាអ្នកចាត់ចែងរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់មែនទេ? ពួកគេគឺជាចោរក្បត់របស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់!

តើគួរតែមានទស្សនៈបែបណាចំពោះអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការទាំងនេះ ដែលមិនទទួលខុសត្រូវនៅពេលនិយាយដល់ការថែរក្សាតង្វាយ? តើពួកគេមិនមែនជាមនុស្សដែលមានចរិតលក្ខណៈថោកទាប ហើយខ្វះសតិសម្បជញ្ញៈ និងហេតុផលទេឬ? អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទាំងនេះ ចាត់ទុករបស់ដែលបងប្អូនប្រុសស្រីបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ និងពួកជំនុំ ថាជាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយនិយាយថាវាគួរតែត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយបងប្អូនប្រុសស្រីជាក្រុម។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលបញ្ហាត្រូវបានលាតត្រដាង ហើយខាង​លើកំពុងតែឱ្យមនុស្សទទួលខុសត្រូវ ពួកគេខិតខំអស់ពីសមត្ថភាពដើម្បីការពារខ្លួន ហើយមិនព្រមទទួលស្គាល់ថាវាមានសារជាតិធ្ងន់ធ្ងរប៉ុណ្ណាទេ ដែលពួកគេបានលួច និងដណ្ដើមយកតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បន្ទាប់ពីបានក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ និងទទួលបានឋានៈ។ តើទាំងនេះមិនមែនជាមនុស្សដែលមានចរិតលក្ខណៈថោកទាបទេឬ? ពួកគេពិតជាគ្មានការខ្មាសអៀនសោះឡើយ! ពួកគេមិនដឹងថាហេតុអ្វីបានជាបងប្អូនប្រុសស្រីថ្វាយលុយកាក់ និងរបស់របរ ហើយក៏មិនដឹងថាពួកគេថ្វាយរបស់ទាំងនោះដល់អ្នកណាដែរ។ ប្រសិនបើគ្មានព្រះជាម្ចាស់ទេ តើអ្នកណានឹងថ្វាយរបស់ដែលពួកគេចូលចិត្តដោយងាយៗ? នេះគឺជាតក្កវិជ្ជាដ៏សាមញ្ញមួយ ប៉ុន្តែអ្នកដែលគេហៅថាជា «អ្នកដឹកនាំ» ទាំងនេះមិនដឹង ឬមិនយល់ពីរឿងនេះទេ។ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទាំងនេះមានឃ្លាជាប់មាត់មួយគឺ «តង្វាយរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់»។ តើឃ្លានេះមិនត្រូវការការកែតម្រូវទេឬ? តើឃ្លាដែលត្រឹមត្រូវគួរតែជាអ្វី? គឺជា «តង្វាយ» ឬ «តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់»។ ប្រសិនបើអ្នកនឹងបន្ថែមពាក្យបញ្ជាក់ អ្នកគួរតែបន្ថែមពាក្យ «ព្រះជាម្ចាស់» ព្រោះតង្វាយគឺជារបស់ព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គគត់។ ប្រសិនបើអ្នកមិនបន្ថែមពាក្យបញ្ជាក់ទេ វាគ្រាន់តែជា «តង្វាយ» ប៉ុណ្ណោះ ហើយមនុស្សគួរនៅតែដឹងថា ម្ចាស់នៃតង្វាយគឺព្រះអាទិករ គឺព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនមែនមនុស្សទេ។ មនុស្សមិនស័ក្តិសមនឹងមានតង្វាយទេ ហើយសូម្បីតែពួកសង្ឃក៏មិនអាចនិយាយថា តង្វាយជារបស់ពួកគេដែរ ពួកគេអាច រីករាយនឹងតង្វាយដោយមានការអនុញ្ញាតពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជារបស់ពួកគេទេ។ ពាក្យបញ្ជាក់សម្រាប់ «តង្វាយ» នឹងមិនមែនជារបស់បុគ្គលណាម្នាក់ឡើយ គឺអាចជារបស់ព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គគត់ គ្មាននរណាផ្សេងទៀតឡើយ។ ដូច្នេះ វាប្រាកដច្បាស់ណាស់ថា ឃ្លា «តង្វាយរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់» ដែលតែងតែត្រូវបាននិយាយដោយអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ គឺខុសឆ្គង ហើយគួរតែត្រូវបានកែតម្រូវ។ មិនគួរមានឃ្លាណាមួយដូចជា «តង្វាយរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់» ឬ «តង្វាយរបស់ពួកជំនុំ» ឡើយ។ មានមនុស្សមួយចំនួនថែមទាំងនិយាយថា «តង្វាយរបស់យើង» និង «តង្វាយនៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់របស់យើង» ទៀតផង។ ឃ្លាទាំងអស់នេះគឺខុស។ តង្វាយត្រូវបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយមនុស្សជាតិដែលព្រះបានបង្កើតមក ដោយអស់អ្នកដែលដើរតាមព្រះជាម្ចាស់។ មានតែព្រះជាម្ចាស់មួយអង្គគត់ដែលមានសិទ្ធិផ្ដាច់មុខក្នុងការធ្វើជាម្ចាស់ ជាអ្នកប្រើប្រាស់ និងជាអ្នករីករាយនឹងតង្វាយទាំងនោះ។ តង្វាយមិនមែនជាទ្រព្យសម្បត្តិរួមទេ វាមិនមែនជារបស់មនុស្សទេ ហើយរឹតតែមិនមែនជារបស់ពួកជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទៀតផង ផ្ទុយទៅវិញ វាជារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់អនុញ្ញាតឱ្យពួកជំនុំ និងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់វា នេះគឺជាបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ទ្រង់។ ហេតុដូច្នេះហើយ ឃ្លាទាំងអស់ដូចជា «តង្វាយរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់» «តង្វាយរបស់ពួកជំនុំ» និង «តង្វាយរបស់យើង» គឺមិនត្រឹមត្រូវ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត វាគឺជាឃ្លារបស់មនុស្សដែលមានចេតនាទុច្ចរិត វាមានគោលបំណងដើម្បីបំភាន់មនុស្ស និងធ្វើឱ្យពួកគេស្ពឹក ហើយរឹតតែមានគោលបំណងដើម្បីនាំមនុស្សឱ្យវង្វេងទៀតផង។ មនុស្សទាំងនេះចាត់ថ្នាក់តង្វាយទៅជាទ្រព្យសម្បត្តិរួមដែលជារបស់ពួកជំនុំ ឬរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬរបស់បងប្អូនប្រុសស្រីទាំងអស់គ្នា។ ទាំងអស់នេះគឺជាបញ្ហា និងការខុសឆ្គង ហើយគួរតែត្រូវបានកែតម្រូវ។ នេះគឺជាការសម្ដែងចេញមួយប្រភេទរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ។ មនុស្សបែបនេះចាត់ទុកតង្វាយថាជាទ្រព្យសម្បត្តិរួម ហើយប្រើប្រាស់វាតាមតែចិត្តពួកគេចង់ ឬពួកគេជឿថា ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ ពួកគេមានសិទ្ធិបែងចែករបស់ទាំងនេះ ដូច្នេះហើយពួកគេក៏បែងចែកវាទៅឱ្យមនុស្សដែលពួកគេចូលចិត្ត ឬដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាស្មើៗគ្នា។ តើពួកគេកំពុងព្យាយាមបង្កើតស្ថានភាពបែបណា? គឺស្ថានភាពមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាស្មើភាពគ្នា ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចរីករាយនឹងព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាចែករំលែកគ្នា។ ពួកគេចង់ទិញទឹកចិត្តមនុស្សដោយធ្វើចិត្តទូលាយជាមួយនឹងធនធានរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់។ តើនោះមិនគួរឱ្យខ្ពើមរអើមទេឬអី? វាគឺជាឥរិយាបថដ៏ថោកទាប និងគ្មានការខ្មាសអៀនសោះឡើយ! តើគួរហៅមនុស្សបែបនេះថាយ៉ាងដូចម្ដេច? អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយបែបនេះ លោភលន់នឹងតង្វាយ ហើយដើម្បីការពារកុំឱ្យមនុស្សមើលការខុសត្រូវ លាតត្រដាង និងសម្គាល់ពួកគេបាន ពួកគេបែងចែករបស់ដែលនៅសល់ដែលពួកគេមិនប្រើ ទៅឱ្យបងប្អូនប្រុសស្រី ដើម្បីទិញទឹកចិត្តពួកគេ និងសម្រេចបាននូវស្ថានភាពមួយដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាស្មើភាពគ្នា ហើយធ្វើឱ្យមនុស្សគ្រប់គ្នាអាចទទួលបានផលប្រយោជន៍ពីការសេពគប់ជាមួយពួកគេ ដូច្នេះហើយគ្មាននរណាម្នាក់នឹងលាតត្រដាងពួកគេឡើយ។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាបានជួបអ្នកដឹកនាំប្រភេទនេះ ដែលអាចអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកទទួលបានផលប្រយោជន៍ខ្លះៗ ហើយដែលអ្នកអាចរីករាយនឹង «ទ្រព្យសម្បត្តិរួម» ខ្លះៗ ប្រសិនបើអ្នកមានសិទ្ធិនេះ ហើយឆ្លៀតយកប្រយោជន៍បែបនេះ តើអ្នករាល់គ្នានឹងសប្បាយចិត្តនឹងរឿងនោះទេ? តើអ្នករាល់គ្នានឹងអាចបដិសេធវាបានទេ? (យើងអាច)។ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នាជាមនុស្សលោភលន់ គ្មានចិត្តដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនខ្លាចព្រះជាម្ចាស់ទេ អ្នកនឹងមិនអាចបដិសេធបានឡើយ។ នរណាក៏ដោយដែលមានសេចក្ដីទៀងត្រង់បន្តិចបន្តួច មានហេតុផលបន្តិចបន្តួច និងមានចិត្តដែលកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់បន្តិចបន្តួច នឹងបដិសេធវា ហើយពួកគេក៏នឹងក្រោកឈរឡើងស្ដីបន្ទោសអ្នកដឹកនាំនោះ លួសកាត់ពួកគេ ដើម្បីបញ្ឈប់ពួកគេ ដោយនិយាយថា៖ «រឿងដំបូងដែលអ្នកគួរតែធ្វើក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ គឺគ្រប់គ្រងតង្វាយឱ្យបានល្អ មិនមែនកិបកេងវាទេ ហើយរឹតតែមិនត្រូវសម្រេចចិត្តដោយគ្មានការអនុញ្ញាតដើម្បីបែងចែកវាដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាដោយផ្អែកលើឆន្ទៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកឡើយ»។ អ្នកគ្មានសិទ្ធិនោះទេ នោះមិនមែនជាបញ្ជាបេសកកម្មរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នកទេ។ តង្វាយគឺសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ប្រើប្រាស់ ហើយមានគោលការណ៍សម្រាប់ការប្រើប្រាស់របស់ពួកជំនុំ គ្មាននរណាម្នាក់មានសិទ្ធិសម្រេចចុងក្រោយលើវាឡើយ។ អ្នកអាចជាអ្នកដឹកនាំ ប៉ុន្តែអ្នកគ្មានឯកសិទ្ធិនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រទានវាដល់អ្នកទេ។ អ្នកគ្មានសិទ្ធិប្រើប្រាស់របស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានប្រគល់កិច្ចការនោះដល់អ្នកឡើយ។ ដូច្នេះ ចូរប្រញាប់ដោះគ្រឿងអលង្ការមាសប្រាក់ដែលបងប្អូនប្រុសស្រីបានថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ចេញ ហើយដោះសម្លៀកបំពាក់ដែលពួកគេបានថ្វាយដល់ទ្រង់ចេញ។ ចូរប្រញាប់បង់សំណងសម្រាប់របស់ដែលអ្នកបានបរិភោគ ដែលអ្នកមិនគួរបានបរិភោគ។ ប្រសិនបើអ្នកនៅតែជាមនុស្ស ហើយមានការខ្មាសអៀនខ្លះ ចូរធ្វើរឿងនេះភ្លាមៗ។ លើសពីនេះទៅទៀត មិនថាអ្នកបានបញ្ជូនតង្វាយទាំងនេះទៅឱ្យនរណាដើម្បីផ្គាប់ចិត្តពួកគេ ឬអ្នកបានឱ្យនរណាដណ្ដើមយក និងរីករាយនឹងវាទេ ចូរទៅយកតង្វាយទាំងនោះមកវិញភ្លាមៗ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនធ្វើទេ យើងនឹងជូនដំណឹងដល់បងប្អូនប្រុសស្រីទាំងអស់ ហើយចាត់វិធានការលើអ្នកទុកដូចជាយូដាស!» តើអ្នករាល់គ្នាហ៊ានធ្វើបែបនេះទេ? (ហ៊ាន)។ មនុស្សគ្រប់រូបមានការទទួលខុសត្រូវនេះនៅពេលនិយាយដល់តង្វាយ ហើយពួកគេគួរតែប្រព្រឹត្តចំពោះវាដោយសតិសម្បជញ្ញៈ និងអាកប្បកិរិយាបែបនេះ។ ជាការពិតណាស់ ពួកគេក៏មានកាតព្វកិច្ចនេះដែរក្នុងការមើលការខុសត្រូវពីរបៀបដែលអ្នកដទៃប្រព្រឹត្តចំពោះតង្វាយ ថាតើពួកគេកំពុងថែរក្សាវាបានល្អដែរឬទេ ហើយថាតើពួកគេកំពុងគ្រប់គ្រងវាស្របតាមគោលការណ៍ដែរឬទេ។ កុំគិតថា រឿងនេះមិនពាក់ព័ន្ធនឹងអ្នក ហើយបន្ទាប់មកមិនទទួលខុសត្រូវ ដោយនិយាយថា៖ «ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការទេ នេះមិនមែនជាការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្ញុំទេ។ ទោះបីជាខ្ញុំបានរកឃើញក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនចាំបាច់ខ្វល់ខ្វាយ ឬនិយាយអ្វីអំពីវាដែរ នោះគឺជាបញ្ហារបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ។ អ្នកណាដែលចំណាយលុយដោយអំពើចិត្ត និងកិបកេងតង្វាយ អ្នកនោះគឺជាយូដាស ហើយព្រះជាម្ចាស់នឹងដាក់ទោសពួកគេនៅពេលដែលពេលវេលាមកដល់។ អ្នកណាដែលបង្កឱ្យមានផលវិបាក អ្នកនោះទទួលខុសត្រូវចំពោះវា។ មិនចាំបាច់ឱ្យខ្ញុំខ្វល់ខ្វាយពីរឿងនេះទេ។ វាមិនមែនជាតួនាទីរបស់ខ្ញុំផង តើចាំបាច់អីត្រូវនិយាយ?» តើអ្នកគិតយ៉ាងណាចំពោះមនុស្សប្រភេទនេះ? (ពួកគេគ្មានសតិសម្បជញ្ញៈទេ)។ ប្រសិនបើអ្នករកឃើញថា នៅតំបន់ខ្លះដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមិនបានពិនិត្យមើល មានមនុស្សកំពុងចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ និងដណ្ដើមយកតង្វាយ អ្នកគួរតែព្រមានអ្នកដែលពាក់ព័ន្ធដោយផ្ទាល់ ហើយក៏ត្រូវរាយការណ៍វាទៅអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការភ្លាមៗដែរ។ អ្នកគួរតែនិយាយថា៖ «ប្រធានក្រុម និងអ្នកដឹកនាំរបស់យើងតែងតែយកតង្វាយសម្រាប់ខ្លួនឯង។ ពួកគេក៏ចំណាយតង្វាយដោយអំពើចិត្តដែរ ហើយពួកគេមិនបានពិភាក្សាជាមួយអ្នកដទៃទេ ហើយគ្រាន់តែសម្រេចចិត្តដោយខ្លួនឯងដើម្បីទិញនេះទិញនោះ។ ការចំណាយភាគច្រើនរបស់ពួកគេគឺមិនស្របតាមគោលការណ៍ទេ។ តើដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់អាចចាត់ការរឿងនេះបានទេ?» វាគឺជាការទទួលខុសត្រូវរបស់រាស្ដ្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការរាយការណ៍ និងជូនដំណឹងអំពីបញ្ហាដែលពួកគេបានរកឃើញ។ ការប្រកបគ្នាកន្លងមករបស់យើង គឺអំពីការសម្ដែងចេញមួយប្រភេទរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ ដែលអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះតង្វាយគឺការចាត់ទុកវាជាទ្រព្យសម្បត្តិរួម។

II. ការមិនអើពើ ឬមិនសួរនាំអំពីការចាយវាយ​ប្រាក់តង្វាយ

ការសម្ដែងចេញមួយទៀតរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទាក់ទងនឹងការថែរក្សាតង្វាយគឺថា ពួកគេមិនដឹងពីរបៀបគ្រប់គ្រងតង្វាយទេ។ ពួកគេគ្រាន់តែដឹងថា តង្វាយមិនត្រូវប៉ះពាល់ មិនត្រូវរំលោភយកទៅប្រើប្រាស់ដោយអំពើចិត្ត ឬកិបកេង ដឹងថាតង្វាយគឺពិសិដ្ឋ ត្រូវបានញែកជាបរិសុទ្ធ ហើយដឹងថាមនុស្សម្នាក់មិនអាចមានគំនិតមិនត្រឹមត្រូវអំពីវាបានទេ។ ប៉ុន្តែនៅពេលនិយាយដល់របៀបគ្រប់គ្រងតង្វាយឱ្យបានល្អឱ្យពិតប្រាកដ របៀបធ្វើជាអ្នកចាត់ចែងដ៏ល្អក្នុងការថែរក្សាវា ពួកគេគ្មានមាគ៌ា គ្មានគោលការណ៍ គ្មានផែនការ ឬជំហានជាក់លាក់ណាមួយសម្រាប់កិច្ចការនេះឡើយ។ ដូច្នេះ នៅក្នុងបញ្ហាដូចជាការចុះឈ្មោះ ការកត់ត្រា និងការថែរក្សាតង្វាយ ក៏ដូចជាការពិនិត្យមើលគណនីចំណូលចំណាយ និងការពិនិត្យមើលការចំណាយ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទាំងនេះគឺពិតជាអសកម្មណាស់។ នៅពេលដែលមាននរណាម្នាក់ដាក់ស្នើអ្វីមួយដើម្បីសុំការយល់ព្រម ពួកគេក៏ចុះហត្ថលេខាយល់ព្រម។ នៅពេលដែលមាននរណាម្នាក់ស្នើសុំការទូទាត់សងវិញ ពួកគេក៏ឱ្យទៅ។ នៅពេលដែលមាននរណាម្នាក់ស្នើសុំលុយសម្រាប់គោលបំណងអ្វីមួយ ពួកគេក៏ប្រគល់ឱ្យ។ ពួកគេមិនដឹងថាតើគ្រឿងម៉ាស៊ីន និងគ្រឿងបរិក្ខារផ្សេងៗត្រូវបានថែរក្សានៅឯណាទេ។ ពួកគេក៏មិនដឹងដែរថា តើអ្នកថែរក្សារបស់ពួកគេសមរម្យដែរឬទេ ហើយក៏មិនដឹងពីរបៀបប្រាប់ថាពួកគេសមរម្យដែរឬអត់ដែរ ពួកគេមិនអាចមើលធ្លុះដល់ចិត្តមនុស្សបានទេ ហើយពួកគេក៏មិនអាចមើលធ្លុះដល់សារជាតិរបស់មនុស្សបានដែរ។ ដូច្នេះ ទោះបីជាមានកំណត់ត្រានៃរាល់ការចំណាយតង្វាយទាំងអស់ក្រោមវិសាលភាពនៃការគ្រប់គ្រងរបស់មនុស្សទាំងនេះក៏ដោយ ក៏នៅពេលពិនិត្យមើលព័ត៌មានលម្អិតនៃការចំណាយនៅក្នុងគណនីទាំងនោះ ការចំណាយជាច្រើនគឺមិនសមហេតុផល និងមិនចាំបាច់ទេ ការចំណាយជាច្រើនគឺលើសលប់ និងខ្ជះខ្ជាយ។ តង្វាយត្រូវបានបាត់បង់ក្រោមហត្ថលេខារបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការទាំងនេះ។ មើលពីខាងក្រៅ ពួកគេហាក់ដូចជាកំពុងបំពេញកិច្ចការជាក់លាក់ ប៉ុន្តែតាមពិត គ្មានគោលការណ៍អ្វីទាំងអស់ចំពោះអ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើ។ ពួកគេមិនបានអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យទេ ពួកគេគ្រាន់តែធ្វើពុតជាធ្វើការ ដោយគោរពតាមច្បាប់ និងបទប្បញ្ញត្តិ គ្មានអ្វីលើសពីនេះឡើយ។ នេះមិនបានបំពេញតាមស្តង់ដារសម្រាប់ការគ្រប់គ្រងតង្វាយទាល់តែសោះ ហើយរឹតតែមិនបានបំពេញតាមគោលការណ៍របស់វាទៀតផង។ ដូច្នេះ ក្នុងអំឡុងពេលដែលអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយកំពុងធ្វើការ មានការចំណាយមិនសមហេតុផលច្រើនពេកហើយ។ ប្រសិនបើមាននរណាម្នាក់នៅទីនោះដើម្បីមើលការខុសត្រូវ និងគ្រប់គ្រងរឿងរ៉ាវ តើការចំណាយមិនសមហេតុផលទាំងនេះកើតឡើងដោយរបៀបណា? គឺដោយសារតែអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការទាំងនេះមិនទទួលខុសត្រូវក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្លួន។ ពួកគេធ្វើបង្គ្រប់កិច្ច និងដោះស្រាយបញ្ហាដោយធ្វើឱ្យតែរួចពីដៃ ហើយពួកគេមិនធ្វើសកម្មភាពស្របតាមគោលការណ៍ឡើយ។ ពួកគេមិនធ្វើឱ្យអ្នកដទៃអាក់អន់ចិត្ត ពួកគេធ្វើខ្លួនដូចជាមនុស្សដែលចូលចិត្តផ្គាប់ចិត្តគេ ហើយពួកគេមិនបានអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យត្រឹមត្រូវឡើយ។ ថែមទាំងអាចថាមិនមានមនុស្សម្នាក់ដែលទទួលខុសត្រូវពិតប្រាកដក្នុងចំណោមអ្នកដែលគ្រប់គ្រងតង្វាយ មិនមានម្នាក់ដែលអាចអនុវត្តការត្រួតពិនិត្យពិតប្រាកដបានឡើយ។ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនបានយកចិត្តទុកដាក់ថា តើមនុស្សដែលថែរក្សាតង្វាយសមរម្យដែរឬទេ ឬថាតើមានស្ថានភាពគ្រោះថ្នាក់ណាមួយនៅឯពួកជំនុំរបស់មនុស្សទាំងនោះដែរឬទេ។ សម្រាប់ពួកគេ ដរាបណាពួកគេខ្លួនឯងមានសុវត្ថិភាព នោះអ្វីៗគឺល្អប្រសើរហើយ។ នៅពេលដែលគ្រោះថ្នាក់កើតឡើង រឿងដំបូងដែលពួកគេគិតគឺថា តើពួកគេអាចរត់ទៅឯណា ហើយថាតើលុយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេនឹងត្រូវបានឆ្មក់ចូលដែរឬទេ រីឯពួកគេមិនបានពិនិត្យមើល ឬសួរនាំអំពីទីតាំងរបស់តង្វាយ ឬថាតើវាស្ថិតក្នុងគ្រោះថ្នាក់ឡើយ។ ពីរបីខែ ឬសូម្បីតែកន្លះឆ្នាំបន្ទាប់ពីឧប្បត្តិហេតុនោះ ពួកគេអាចនឹងសួរនាំដោយសារតែសតិសម្បជញ្ញៈ ហើយនៅពេលដែលពួកគេដឹងថា តង្វាយមួយចំនួនត្រូវបាននាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមដណ្ដើមយកបាត់ទៅហើយ ដឹងថាខ្លះត្រូវបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយដោយមនុស្សអាក្រក់ ហើយដឹងថាទីតាំងរបស់ខ្លះទៀតមិនត្រូវបានគេដឹង ពួកគេនឹងមានអារម្មណ៍មិនល្អមួយរយៈ ពួកគេនឹងអធិស្ឋានបន្តិចបន្តួច ទទួលស្គាល់កំហុសរបស់ខ្លួន ហើយនោះក៏ជាទីបញ្ចប់នៃរឿង។ តើពួកគេជាមនុស្សប្រភេទណាទៅ? តើការធ្វើការបែបនេះមិនមានបញ្ហាទេឬ? តើព្រះជាម្ចាស់នឹងប្រព្រឹត្តចំពោះនរណាម្នាក់ដែលមានអាកប្បកិរិយាបែបនេះចំពោះតង្វាយយ៉ាងដូចម្ដេច? តើទ្រង់នឹងចាត់ទុកពួកគេថាជាអ្នកជឿពិតប្រាកដទេ? (ទេ)។ បើដូច្នេះ តើទ្រង់នឹងចាត់ទុកពួកគេថាជាអ្វី? (ជាអ្នកមិនជឿ)។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ចាត់ទុកនរណាម្នាក់ថាជាអ្នកមិនជឿ តើមនុស្សនោះមានអារម្មណ៍ដឹងទេ? ពួកគេទៅជាស្ពឹកស្រពន់ និងល្ងង់ខ្លៅនៅក្នុងវិញ្ញាណរបស់ពួកគេ ហើយនៅពេលដែលពួកគេធ្វើសកម្មភាព ពួកគេគ្មានការបំភ្លឺ ឬការណែនាំពីព្រះជាម្ចាស់ ឬពន្លឺណាមួយឡើយ។ ពួកគេគ្មានព្រះជាម្ចាស់ការពារពួកគេនៅពេលមានរឿងកើតឡើងចំពោះពួកគេ ហើយពួកគេតែងតែមានភាពអវិជ្ជមាន និងទន់ខ្សោយ រស់នៅក្នុងភាពងងឹត។ ទោះបីជាពួកគេស្ដាប់ការអធិប្បាយជាញឹកញាប់ ហើយអាចរងទុក្ខ និងលះបង់នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនមានការរីកចម្រើនអ្វីសោះ ហើយមើលទៅពួកគេគួរឱ្យសង្វេគណាស់។ ទាំងនោះគឺជា «លទ្ធផល» របស់ពួកគេ។ តើនេះមិនពិបាកទ្រាំជាងការដាក់ទោសទៅទៀតទេ? ចូរប្រាប់ខ្ញុំមក ប្រសិនបើនេះគឺជាលទ្ធផលនៃជំនឿរបស់នរណាម្នាក់លើព្រះជាម្ចាស់ តើនោះជាមូលហេតុសម្រាប់ភាពរីករាយ និងការអបអរ ឬសម្រាប់ទុក្ខសោក និងការសោកសង្រេង? តាមគំនិតរបស់ខ្ញុំ វាមិនមែនជាសញ្ញាល្អទេ។

អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនដែលយកចិត្តទុកដាក់ជាសំខាន់លើកិច្ចការគ្រប់គ្រងតង្វាយឡើយ។ ទោះបីជាពួកគេនិយាយថា «មនុស្សមិនត្រូវប៉ះពាល់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនគួរត្រូវបាននរណាម្នាក់កិបកេងឡើយ ហើយវាមិនគួរធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់មនុស្សអាក្រក់ទេ» ហើយពួកគេស្រែកពាក្យស្លោកទាំងនេះបានយ៉ាងល្អ ហើយពាក្យសម្ដីរបស់ពួកគេស្ដាប់ទៅហាក់ដូចជាមានសីលធម៌ និងសមរម្យណាស់ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានប្រព្រឹត្តដូចជាមនុស្សទេ។ ទោះបីជាពួកគេមិនបានកិបកេងតង្វាយ ហើយពួកគេគ្មានគំនិតមិនត្រឹមត្រូវអំពីវា ឬមានចេតនាណាមួយដើម្បីដណ្ដើមយកវាក៏ដោយ ហើយអ្នកខ្លះក្នុងចំណោមពួកគេមិនទាំងបានប្រើប្រាស់លុយរបស់ដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ឬប៉ះពាល់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ការចំណាយណាមួយសម្រាប់សេចក្ដីត្រូវការផ្ទាល់ខ្លួន ហើយបានចំណាយលុយផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេក៏ដោយ ក៏ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ពួកគេមិនបានបំពេញកិច្ចការពិតប្រាកដអ្វីទាំងអស់នៅពេលនិយាយដល់ការគ្រប់គ្រងតង្វាយ។ ពួកគេមិនទាំងបានធ្វើរឿងសាមញ្ញៗដូចជាការសួរនាំអំពីស្ថានភាពនៃការចំណាយតង្វាយ ឬការត្រួតពិនិត្យការចំណាយតង្វាយផង។ យ៉ាងច្បាស់ណាស់ ការទាំងនេះ ច្បាស់ណាស់ថាពួកគេជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ។ អាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះតង្វាយគឺបែបនេះ៖ «ខ្ញុំមិនចំណាយវា ហើយខ្ញុំក៏មិនកិបកេងវាដែរ ហើយខ្ញុំក៏មិនខ្វល់ខ្វាយពីរបៀបដែលអ្នកដទៃចំណាយវា ឬថាតើអ្នកដទៃកិបកេងវាដែរ»។ ខ្ញុំនិយាយទៅកាន់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទាំងនេះថា អាកប្បកិរិយាមិនក្ដៅមិនត្រជាក់របស់អ្នកនេះគឺជាបញ្ហាធំ។ ការមិនចំណាយវា និងមិនកិបកេងវា គឺជាអ្វីដែលមនុស្សគួរតែធ្វើ ប៉ុន្តែក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ អ្វីដែលអ្នកគួរតែធ្វើលើសពីនេះទៅទៀតគឺការគ្រប់គ្រងតង្វាយឱ្យបានល្អ ប៉ុន្តែអ្នកមិនបានធ្វើរឿងនេះទេ។ ការនោះគេហៅថាជាការធ្វេសប្រហែសនឹងការទទួលខុសត្រូវ។ នេះគឺជាការសម្ដែងចេញមួយរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ។ អ្នកអាចនឹងមិនបានចំណាយមួយសេន ឬកិបកេងតង្វាយតែមួយមុខក៏ដោយ ប៉ុន្តែដោយសារតែអ្នកមិនបានបំពេញកិច្ចការពិតប្រាកដ ហើយអ្នកមិនបានបំពេញកិច្ចការគ្រប់គ្រងជាក់លាក់ណាមួយទាក់ទងនឹងតង្វាយ អ្នកត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ ហើយការធ្វើដូច្នេះគឺសមហេតុផលណាស់។ អ្នកដឹកនាំខ្លះមិនដែលយក ឬប្រើប្រាស់តង្វាយណាមួយទាល់តែសោះ ទោះបីជាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការផ្សេងទៀតទាំងអស់ប្រើប្រាស់វាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនប្រើដែរ ហើយនៅពេលដែលដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់រៀបចំឱ្យអ្វីមួយដល់ពួកគេ ពួកគេក៏បដិសេធ។ ពួកគេហាក់ដូចជាស្អាតស្អំ និងគ្មានចិត្តលោភលន់ណាស់ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានចាត់តាំងឱ្យគ្រប់គ្រងតង្វាយ ពួកគេមិនបានបំពេញកិច្ចការជាក់លាក់ណាមួយទាល់តែសោះ។ មិនថាអ្នកណាកំពុងចំណាយតង្វាយទេ ពួកគេនឹងចុះហត្ថលេខាយល់ព្រម ពួកគេមិនទាំងបានសាកសួរអ្វីផង ហើយពួកគេក៏មិនបាននិយាយអ្វីបន្ថែមអំពីវាដែរ។ ទោះបីជាមនុស្សទាំងនេះមិនបានកិបកេងតង្វាយមួយសេនក៏ដោយ ក៏ក្រោមវិសាលភាពនៃការគ្រប់គ្រងរបស់ពួកគេ តង្វាយត្រូវបានមនុស្សអាក្រក់ដណ្ដើមយក ហើយដោយសារតែការមិនទទួលខុសត្រូវ និងការធ្វេសប្រហែសនឹងការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ តង្វាយអាចត្រូវបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយដោយនរណាក៏បាន។ តើការចាយវាយខ្ជះខ្ជាយនេះមិនទាក់ទងនឹងការគ្រប់គ្រងខុសរបស់ពួកគេទេ? តើវាមិនមែនបណ្ដាលមកពីការធ្វេសប្រហែសនឹងការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេទេ? (មែនហើយ)។ តើពួកគេមិនមានចំណែកនៅក្នុងអំពើអាក្រក់របស់មនុស្សទាំងនេះទេឬ? តើពួកគេមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះអំពើទាំងនោះទេឬ? នេះគឺជាការទទួលខុសត្រូវដ៏ធំមួយដែលត្រូវទទួល ហើយពួកគេមិនអាចគេចវេះបានឡើយ! ពួកគេគ្រាន់តែប្រកាន់ខ្ជាប់នូវគោលជំហររបស់ខ្លួនថា៖ «ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនកិបកេងតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនចង់ ឬមានគម្រោងធ្វើដូច្នេះដែរ។ មិនថាអ្នកណាដែលចំណាយតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ខ្ញុំមិនចំណាយវាទេ មិនថាអ្នកណាដែលយក និងប្រើប្រាស់វាទេ ខ្ញុំមិនធ្វើទេ មិនថាអ្នកណាដែលរីករាយនឹងវាទេ ខ្ញុំមិនធ្វើទេ។ នេះគឺជាអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំចំពោះតង្វាយ អ្នកចង់ធ្វើអ្វីក៏បាន!» តើមានមនុស្សបែបនេះទេ? (មាន)។ ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទចំណាយតង្វាយលើសម្លៀកបំពាក់ទំនើបៗ ទំនិញប្រណីតៗ និងសូម្បីតែរថយន្ត។ ចូរប្រាប់ខ្ញុំមក តើអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយប្រភេទនេះអាចមើលឃើញបញ្ហានេះទេ? ពួកគេខ្លួនឯងមិនបានកិបកេងតង្វាយទេ ពួកគេមានអាកប្បកិរិយានេះ ដូច្នេះតើពួកគេមិនជឿថាវាអាក្រក់ទេក្នុងការកិបកេងតង្វាយនោះ? (ពួកគេជឿ)។ ដូច្នេះ នៅពេលដែលពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទធ្វើអំពើអាក្រក់ដ៏ធំបែបនេះ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនអើពើនឹងវា ហើយមិនបញ្ឈប់វា? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងវា? (ពួកគេមិនចង់ធ្វើឱ្យអ្នកណាអាក់អន់ចិត្ត)។ តើនោះមិនមែនជាអំពើអាក្រក់ទេ? (មែនហើយ)។ នេះមិនមែនជាការបំពេញការទទួលខុសត្រូវដែលអ្នកចាត់ចែងគួរតែបំពេញនោះទេ។ ប្រសិនបើក្នុងអំឡុងពេលនៃការគ្រប់គ្រងរបស់អ្នក តង្វាយត្រូវបានមនុស្សអាក្រក់ដណ្ដើមយក ប្រសិនបើវាត្រូវបានចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ និងចំណាយដោយមិនសមហេតុផល ប្រសិនបើវារសាត់បាត់ទៅបែបនេះ ហើយអ្នកមិនបានបំពេញកិច្ចការអ្វី ឬមិនទាំងបាននិយាយអ្វីមួយម៉ាត់ផង តើនោះមិនមែនជាការធ្វេសប្រហែសនឹងការទទួលខុសត្រូវទេឬ? តើនោះមិនមែនជាការសម្ដែងចេញរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទេឬ? ប្រសិនបើអ្នកមិននិយាយអ្វីដែលអ្នកគួរនិយាយ មិនធ្វើកិច្ចការដែលអ្នកគួរធ្វើ មិនបំពេញការទទួលខុសត្រូវដែលអ្នកគួរបំពេញ ហើយទោះបីជាអ្នកយល់គ្រប់គោលលទ្ធិក៏ដោយ ក៏អ្នកមិនបានបំពេញកិច្ចការពិតប្រាកដដែរ នោះអ្នកពិតជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយហើយ។ អ្នកជឿថា៖ «ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនកិបកេងតង្វាយទេ បើអ្នកដទៃធ្វើ នោះជារឿងរបស់ពួកគេ»។ បើដូច្នេះ តើអ្នកមិនមែនជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទេ? ការមិនកិបកេងតង្វាយគឺជារឿងផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ប៉ុន្តែតើអ្នកបានថែរក្សាតង្វាយបានល្អទេ? តើអ្នកបានបំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នកទាក់ទងនឹងតង្វាយហើយឬនៅ? ប្រសិនបើអ្នកមិនទាន់បានបំពេញទេ អ្នកគឺជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយហើយ។ កុំរកលេសដោះសារឱ្យខ្លួនឯង ដោយនិយាយថា៖ «ទោះក្នុងករណីណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនកិបកេងតង្វាយទេ ដូច្នេះខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទេ!» ការមិនកិបកេងតង្វាយមិនគ្រប់លក្ខណៈជាលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យសម្រាប់វាស់វែងថាតើអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការម្នាក់គ្រប់លក្ខណៈតាមស្ដង់ដានោះទេ លក្ខណៈវិនិច្ឆ័យពិតប្រាកដសម្រាប់ថាតើពួកគេគ្រប់លក្ខណៈឬអត់នោះគឺថា តើពួកគេបំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ អនុវត្តអ្វីដែលមនុស្សម្នាក់គួរតែធ្វើ និងបំពេញកាតព្វកិច្ចដែលមនុស្សម្នាក់គួរតែបំពេញ នៅក្នុងរឿងដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រគល់ឱ្យពួកគេដែរឬទេ នោះគឺជាអ្វីដែលសំខាន់បំផុត។ ដូច្នេះ នៅក្នុងការគ្រប់គ្រងតង្វាយ តើអ្វីទៅជាកាតព្វកិច្ច និងការទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នក? តើអ្នកបានអនុវត្តវាទាំងអស់ហើយឬនៅ? វាពិតជាច្បាស់ណាស់ថាអ្នកមិនទាន់បានអនុវត្តទេ។ អ្នកគ្រាន់តែធ្វើបង្គ្រប់កិច្ច អ្នកខ្លាចធ្វើឱ្យអ្នកដទៃអាក់អន់ចិត្ត ប៉ុន្តែអ្នកមិនខ្លាចធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់អាក់អន់ចិត្តទេ។ អ្នកមិនអើពើនឹងតង្វាយដោយសារតែអ្នកខ្លាចធ្វើឱ្យអ្នកដទៃអាក់អន់ចិត្ត ខ្លាចធ្វើឱ្យខូចរូបភាពល្អរបស់អ្នកនៅក្នុងក្រសែភ្នែករបស់ពួកគេ ប្រសិនបើអ្នកមានការសម្ដែងចេញបែបនេះ អ្នកពិតជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយហើយ។ នេះមិនមែនជាការដៅមុខអ្នកទេ។ ការពិតត្រូវបានបង្ហាញឱ្យឃើញយ៉ាងច្បាស់៖ អ្នកមិនទាំងអាចបំពេញកាតព្វកិច្ច និងការទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នកផង អ្នកពិតជាអាត្មានិយមណាស់! អ្នកគ្រប់គ្រងរបស់របរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ទ្រព្យសម្បត្តិឯកជនរបស់អ្នក បានយ៉ាងល្អ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងដោយប្រុងប្រយ័ត្ន។ អ្នកមិនបណ្ដោយឱ្យរបស់ទាំងនោះត្រូវខ្យល់ត្រូវថ្ងៃទេ អ្នកមិនបណ្ដោយឱ្យនរណាម្នាក់យកវាទៅ ហើយអ្នកក៏មិនបណ្ដោយឱ្យនរណាម្នាក់ឆ្លៀតយកប្រយោជន៍ពីអ្នកដែរ។ ប៉ុន្តែចំពោះតង្វាយ អ្នកគ្មានការទទួលខុសត្រូវទាល់តែសោះ អ្នកមិនទាំងបានអនុវត្តមួយភាគដប់នៃការទទួលខុសត្រូវដែលអ្នកធ្វើនៅពេលនិយាយដល់ការគ្រប់គ្រងរបស់របរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកផង។ តើអ្នកអាចត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអ្នកចាត់ចែងដ៏ល្អដោយរបៀបណា? តើ​មនុស្ស​នឹង​មើល​ឃើញ​អ្នក​ជា​អ្នក​ដឹក​នាំ ​ឬ​អ្នក​ធ្វើ​ការដ៏ពិត​ដោយ​របៀប​ណា? អ្នកពិតជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយយ៉ាងច្បាស់។ នេះគឺជាការសម្ដែងចេញមួយប្រភេទរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ។

III. ការរឹតត្បិតលើការចំណាយដែលសមស្រប

មានអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមួយប្រភេទទៀត ហើយពួកគេក៏គួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមណាស់ដែរ។ បន្ទាប់ពីមនុស្សប្រភេទនេះក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ ពួកគេឃើញថាអ្នកដែលបានថែរក្សាតង្វាយបានចាយវាយប្រាក់កាសយ៉ាងហួសហេតុ និងខ្ជះខ្ជាយបំផុត ដូច្នេះពួកគេក៏បណ្ដេញអ្នកនោះចេញ។ បន្ទាប់មក ពួកគេចង់ស្វែងរកមនុស្សម្នាក់ដែលអាចរៀបចំផែនការយ៉ាងល្អិតល្អន់ និងចាយវាយដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ជាអ្នកដែលចេះគិតគូរគ្រប់កាក់គ្រប់សេន និងចេះរៀបចំលុយកាក់គ្រួសារដោយសន្សំសំចៃ។ ពួកគេគិតថាមនុស្សប្រភេទនោះហើយដែលជាអ្នកចាត់ចែងដ៏ល្អម្នាក់ ប៉ុន្តែលទ្ធផលគឺពួកគេគិតថាមិនមាននរណាម្នាក់សមរម្យសោះ ហើយនៅទីបំផុត ពួកគេក៏ថែរក្សាតង្វាយដោយខ្លួនឯង។ នៅពេលបងប្អូនប្រុសស្រីនិយាយថា ត្រូវការបោះពុម្ពសៀវភៅព្រះបន្ទូលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ខ្លះសម្រាប់ការផ្សាយដំណឹងល្អ អ្នកដឹកនាំទាំងនេះមិនអនុញ្ញាតឱ្យធ្វើឡើយ ដោយគិតថាការបោះពុម្ពសៀវភៅ ត្រូវចំណាយប្រាក់ច្រើនណាស់។ ពួកគេមិនខ្វល់ថាវាជាតម្រូវការបន្ទាន់សម្រាប់កិច្ចការឬយ៉ាងណានោះទេ សម្រាប់ពួកគេ ឱ្យតែសន្សំប្រាក់បានគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ ពួកគេមិនដឹងទាល់តែសោះថាតើការប្រើប្រាស់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងលក្ខណៈដែលស្របតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ទ្រង់បំផុតឡើយ។ អ្វីទាំងអស់ដែលពួកគេចេះធ្វើ គឺការពារតង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនឱ្យនរណាប៉ះពាល់សូម្បីតែបន្តិច។ ពួកគេមិនចំណាយអ្វីដែលគួរចំណាយនោះទេ ពួកគេពិតជាធ្វើការត្រួតពិនិត្យបាន «ល្អ» មែន! តើកិច្ចការអាចដំណើរការទៅមុខដោយរបៀបនេះបានយ៉ាងដូចម្ដេច? តើអ្នកដឹកនាំទាំងនេះមានគោលការណ៍ក្នុងការប្រព្រឹត្តរបស់ពួកគេដែរឬទេ? (ទេ)។ ពួកគេមិនអនុញ្ញាតឱ្យធ្វើកិច្ចការដែលគួរតែធ្វើ មិនព្រមឱ្យបោះពុម្ពសៀវភៅដែលគួរតែបោះពុម្ព ហើយក៏មិនព្រមឱ្យចំណាយប្រាក់ដែលត្រូវតែចំណាយដែរ។ ពួកគេមិនអនុញ្ញាតឱ្យមានការចំណាយសមហេតុផលណាមួយឡើយ។ តើនោះជាការគ្រប់គ្រងមែនទេ? (ទេ)។ តើវាជាអ្វីទៅ? នោះគឺជាការខ្វះការយល់ដឹងអំពីគោលការណ៍។ មនុស្សដែលខ្វះការយល់ដឹងអំពីគោលការណ៍ គឺមិនចេះគ្រប់គ្រងតង្វាយនៅពេលពួកគេធ្វើការនោះទេ។ ពួកគេជឿជាក់ថា ពួកគេត្រូវតែឃ្លាំមើលប្រាក់នោះ ហើយមិនឱ្យវាថយចុះសូម្បីតែមួយសេនឡើយ ហើយទោះបីជាមានការចំណាយអ្វីក៏ដោយ ក៏មិនត្រូវប៉ះពាល់ប្រាក់នោះដែរ។ តើការនេះស្របតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរឬទេ? (ទេ មិនស្របទេ)។ ការគ្រប់គ្រង និងការត្រួតពិនិត្យដោយគ្មានគោលការណ៍ មិនមែនជាការគ្រប់គ្រងទេ។ ការចាយវាយផ្តេសផ្តាស ការខ្ជះខ្ជាយ និងការចាយវាយហួសហេតុ មិនមែនជាការគ្រប់គ្រងទេ ប៉ុន្តែការមិនឱ្យចាយលុយ សូម្បីតែមានហេតុផលសមរម្យ ដោយសារការពិនិត្យច្រើនពេក ក៏មិនមែនជាការគ្រប់គ្រងល្អដែរ។ ទាំងពីរនេះគឺមិនស្របតាមគោលការណ៍ឡើយ។ ដោយសារតែមនុស្សមួយចំនួនមិនយល់ពីគោលការណ៍សម្រាប់ការប្រើប្រាស់ ការបែងចែក និងការគ្រប់គ្រងតង្វាយ ទើបរឿងមិនសមហេតុផលគ្រប់បែបយ៉ាង និងភាពច្របូកច្របល់គ្រប់ប្រភេទបានកើតឡើង។ មើលពីខាងក្រៅទៅ អ្នកដឹកនាំទាំងនេះហាក់ដូចជាមានការទទួលខុសត្រូវ និងយកចិត្តទុកដាក់ណាស់ ប៉ុន្តែតើកិច្ចការដែលពួកគេកំពុងធ្វើនោះយ៉ាងដូចម្ដេចទៅ? (គឺគ្មានគោលការណ៍)។ ហើយដោយសារតែគ្មានគោលការណ៍ ទើបការងារផ្សាយដំណឹងល្អនៅក្នុងតំបន់របស់ពួកគេជួបប្រទះនឹងឧបសគ្គ និងការរឹតត្បិត ហើយកិច្ចការជំនាញមួយចំនួនក៏ត្រូវបានរឹតត្បិតដែរ ដោយសារតែការត្រួតពិនិត្យដ៏តឹងរ៉ឹងហួសហេតុរបស់ពួកគេទៅលើការប្រើប្រាស់តង្វាយ។ បើមើលពីសំបកក្រៅ ពួកគេហាក់ដូចជាមានសតិសម្បជញ្ញៈ និងការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់ក្នុងការថែរក្សាតង្វាយ។ ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ ដោយសារតែពួកគេគ្មានការយល់ដឹងខាងវិញ្ញាណ ហើយគ្រាន់តែធ្វើតាមសញ្ញាណ និងការនឹកស្រមៃរបស់ខ្លួន ហើយពួកគេថែមទាំងធ្វើការត្រួតពិនិត្យឱ្យដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ក្រោមរូបភាពជាការសន្សំសំចៃដើម្បីប្រយោជន៍របស់ពួកជំនុំទៀតផង ពួកគេបានប៉ះពាល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់ដំណើរការនៃកិច្ចការផ្សេងៗរបស់ពួកជំនុំ ដោយមិនដឹងខ្លួនសោះឡើយ។ តើយើងអាចចាត់ទុកថាមនុស្សបែបនេះ ជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយបានដែរឬទេ? (បាន)។ នេះបញ្ជាក់ថាពួកគេជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ។ ក្នុងកម្រិតមួយ ពួកគេបានបង្កជាការរំខាន និងបង្អាក់ដល់ការងារផ្សាយដំណឹងល្អ និងកិច្ចការរបស់ពួកជំនុំរួចទៅហើយ។ ការរំខាន និងការបង្អាក់ទាំងនេះ បណ្ដាលមកពីការខ្វះការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីគោលការណ៍ ក៏ដូចជាការដែលពួកគេធ្វើការដោយមិនគិតគូរ ដោយផ្អែកលើចំណង់ចំណូលចិត្ត និងសញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួន ហើយមិនបានស្វែងរកគោលការណ៍សេចក្ដីពិត ឬពិភាក្សា ឬសហការជាមួយអ្នកដទៃ។ តង្វាយនឹងមិនត្រូវបានខ្ជះខ្ជាយ ឬចាយវាយហួសហេតុនៅពេលដែលនៅជាមួយពួកគេទេ ប៉ុន្តែពួកគេមិនអាចប្រើប្រាស់តង្វាយដោយសមហេតុផលស្របតាមគោលការណ៍បានឡើយ ហើយមិនអនុញ្ញាតឱ្យប្រើប្រាស់តង្វាយទាំងនោះ គ្រាន់តែដើម្បីការពារវា ហើយជាលទ្ធផល ការងារផ្សព្វផ្សាយដំណឹងល្អត្រូវបានពន្យារពេល ហើយដំណើរការធម្មតានៃកិច្ចការនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ក៏ត្រូវបានប៉ះពាល់។ ដូច្នេះ ដោយផ្អែកលើការសម្ដែងចេញនេះ វាមិនមែនជារឿងហួសហេតុទាល់តែសោះក្នុងការចាត់ទុកពួកគេថាជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សបែបនេះក៏ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយដែរ? ពួកគេមិនចេះធ្វើការទេ ហើយការយល់ដឹងរបស់ពួកគេអំពីរបៀបចាត់ចែងតង្វាយ និងវិធីចាត់ចែងតង្វាយ គឺបំភ្លើសខុសទំនង ដូច្នេះតើពួកគេអាចធ្វើកិច្ចការផ្សេងទៀតបានល្អដែរឬទេ? ពិតជាមិនអាចឡើយ។ តើការយល់ដឹងរបស់មនុស្សទាំងនេះគ្មានបញ្ហាទេឬ? (មាន)។ ការយល់ដឹងរបស់ពួកគេគឺបំភ្លើសខុសទំនង ពួកគេប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងបទប្បញ្ញត្តិ ពួកគេធ្វើពុត ហើយពួកគេជាអ្នកខាងវិញ្ញាណក្លែងក្លាយ។ ពួកគេមិនបានគិតគូរពីកិច្ចការនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ ហើយពួកគេមិនប្រព្រឹត្តតាមគោលការណ៍ឡើយ។ ពួកគេរកគោលការណ៍សម្រាប់ប្រព្រឹត្តមិនឃើញទេ ហើយពួកគេគ្រាន់តែធ្វើតាមល្បិចកលតូចតាចរបស់ខ្លួន និងឆន្ទៈរបស់ខ្លួន ហើយប្រកាន់ខ្ជាប់នឹងបទប្បញ្ញត្តិ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលកិច្ចការរបស់ពួកគេ បង្កឱ្យកើតការរំខាន និងការបង្អាក់។ របៀបធ្វើការរបស់ពួកគេគឺល្ងង់ខ្លៅ និងឆ្គាំឆ្គង វាគួរឱ្យខ្ពើមរអើមណាស់។ មនុស្សបែបនេះគឺជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយយ៉ាងជាក់ស្ដែង។ តើមាននរណាម្នាក់ដែលនិយាយថា «ខ្ញុំថែរក្សាតង្វាយបានយ៉ាងល្អ ខ្ញុំធ្វើកិច្ចការនេះដោយយកចិត្តទុកដាក់បំផុត ហើយនៅតែត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទៀត។ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងមិនគ្រប់គ្រងវាទៀតទេ! អ្នកណាចង់ចាយក៏ចាយទៅ អ្នកណាចង់ប្រើក៏ប្រើទៅ អ្នកណាចង់យកក៏យកទៅ!» តើមាននរណាម្នាក់ដែលមានគំនិតបែបនេះដែរទេ? ដូច្នេះ តើអ្វីទៅជាគោលបំណងរបស់យើងក្នុងការលាតត្រដាងពីសណ្ឋាន និងការសម្ដែងចេញផ្សេងៗរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយប្រភេទផ្សេងៗគ្នា? (គឺដើម្បីឱ្យមនុស្សយល់ពីគោលការណ៍បាន និងជៀសវាងពីការដើរតាមផ្លូវរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ)។ ត្រឹមត្រូវហើយ។ គឺដើម្បីឱ្យមនុស្សយល់ពីគោលការណ៍បាន ដើម្បីអាចធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្លួនបានល្អ និងបំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនស្របតាមគោលការណ៍ ដើម្បីកុំឱ្យធ្វើតាមការនឹកស្រមៃ និងសញ្ញាណ កុំឱ្យធ្វើតាមឆន្ទៈរបស់មនុស្ស ឬភាពឆេវឆាវ កុំឱ្យទ្រឹស្ដីដែលពួកគេនឹកស្រមៃមកជំនួសគោលការណ៍សេចក្ដីពិត កុំធ្វើពុតជាអ្នកខាងវិញ្ញាណ ហើយកុំប្រើអ្វីដែលពួកគេជឿថាជាភាពខាងវិញ្ញាណ មកក្លែងបន្លំ ឬជំនួសគោលការណ៍។ មនុស្សបែបនេះពិតជាមានមែននៅក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ហើយវាជាករណីមួយដែលគួរយកមកធ្វើជាការដាស់តឿន។

IV. ការរឹបអូស និងការប្រើតង្វាយដើម្បីប្រយោជន៍ឬការសប្បាយផ្ទាល់ខ្លួន

មានអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមួយប្រភេទទៀត ហើយកិច្ចការដែលពួកគេធ្វើពាក់ព័ន្ធនឹងការគ្រប់គ្រងតង្វាយ គឺរឹតតែរញ៉េរញ៉ៃទៅទៀត។ ពួកគេជឿជាក់ថា ក្នុងនាមជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ពួកគេមិនអាចចេះតែផ្ដោតភ្នែកទៅលើតង្វាយរហូតនោះទេ ឬក៏យកចិត្តទុកដាក់ខ្លាំងពេកនៅពេលនិយាយដល់តង្វាយ។ ពួកគេគិតថា ពួកគេគ្រាន់តែត្រូវការធ្វើកិច្ចការរដ្ឋបាលរបស់ពួកជំនុំឱ្យបានល្អ បំពេញកិច្ចការនៃជីវិតពួកជំនុំ និងការរីកចម្រើនខាងឯវិញ្ញាណរបស់រាស្ដ្ររើសតាំងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានល្អ ហើយបន្ថែមពីលើនោះ គឺធានាថាកិច្ចការជំនាញគ្រប់ប្រភេទត្រូវបានធ្វើបានយ៉ាងល្អ។ ពួកគេជឿជាក់ថាតង្វាយគឺជាប្រាក់កាស និងរបស់របរដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានដល់ពួកជំនុំ ហើយថាប្រាក់កាស និងរបស់របរទាំងនេះគឺមានស្រាប់ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការនៅក្នុងជីវិត និងកិច្ចការរបស់ពួកគេ។ នេះមានន័យថា តង្វាយត្រូវបានរៀបចំសម្រាប់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ហើយថានៅពេលដែលនរណាម្នាក់ត្រូវបានជ្រើសរើសជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការហើយ ព្រះជាម្ចាស់អនុញ្ញាតឱ្យពួកគេសោយសុខនឹងតង្វាយទាំងនេះ ហើយថាអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការទទួលបានអាទិភាពក្នុងការបែងចែកវា សោយសុខនឹងវា និងចាយវាយវា។ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ពួកគេក៏ក្លាយជាចៅហ្វាយនៃតង្វាយ ជាអ្នកគ្រប់គ្រង និងជាម្ចាស់នៃតង្វាយ។ នៅពេលដែលមនុស្សប្រភេទនេះគ្រប់គ្រងតង្វាយនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ពួកគេ ពួកគេមិនបានចុះឈ្មោះវា ធ្វើបញ្ជីផ្ទៀងផ្ទាត់វា ឬថែរក្សាវាឡើយ ពួកគេក៏មិនបានពិនិត្យមើលគណនីចំណូលចំណាយរបស់តង្វាយដែរ ហើយរឹតតែមិនបានត្រួតពិនិត្យពីស្ថានភាពនៃការចំណាយ និងការបែងចែករបស់វាទៀតផង។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេពិនិត្យមើល និងស្វែងយល់ថាតើមានតង្វាយអ្វីខ្លះ ហើយថាតើមានអ្វីខ្លះដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការអាចសោយសុខបាន។ នេះគឺជាអាកប្បកិរិយាដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការទាំងនេះមានចំពោះតង្វាយ។ តាមទស្សនៈរបស់ពួកគេ តង្វាយមិនចាំបាច់ត្រូវបានចុះឈ្មោះ ធ្វើបញ្ជីផ្ទៀងផ្ទាត់ ថែរក្សា ឬឱ្យគេពិនិត្យមើលចំណូលចំណាយ ឬស្ថានភាពនៃការចំណាយរបស់វានោះទេ រឿងបែបនេះមិនពាក់ព័ន្ធនឹងពួកគេឡើយ។ ពួកគេគ្រាន់តែត្រូវការបែងចែកតង្វាយដល់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ដោយផ្ដល់អាទិភាពដល់ពួកគេនៅពេលនិយាយដល់ការសោយសុខនឹងតង្វាយ។ តាមទស្សនៈរបស់ពួកគេ អ្វីដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការនិយាយ គឺជាគោលការណ៍ហើយ វាគឺជាការសម្រេចចិត្តរបស់ពួកគេ ថាតើត្រូវចាយវាយ និងបែងចែកតង្វាយដោយរបៀបណា។ ពួកគេជឿជាក់ថា ការត្រូវបានជ្រើសរើសជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ មានន័យថា នរណាម្នាក់នោះត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍រួចទៅហើយ ហើយថា ដូចជាបូជាចារ្យម្នាក់ដែរ ពួកគេមានឯកសិទ្ធិក្នុងការសោយសុខនឹងតង្វាយ ក៏ដូចជាមានសិទ្ធិសម្រេចចុងក្រោយ សិទ្ធិប្រើប្រាស់ និងសិទ្ធិបែងចែកនៅពេលនិយាយដល់តង្វាយ។ នៅក្នុងពួកជំនុំខ្លះ មុនពេលរបស់ដែលបងប្អូនប្រុសស្រីថ្វាយ ដែលអាច កត់ត្រាចូល ធ្វើបញ្ជីផ្ទៀងផ្ទាត់ និងរក្សាទុកដោយបុគ្គលិកដែលត្រឹមត្រូវបាន អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ បានមើល រែង និងត្រងរបស់ទាំងនោះរួចទៅហើយ ដោយរក្សាទុកនូវអ្វីក៏ដោយដែលពួកគេអាចប្រើបាន បរិភោគនូវអ្វីក៏ដោយដែលពួកគេអាចបរិភោគបាន ស្លៀកពាក់នូវអ្វីក៏ដោយដែលពួកគេអាចស្លៀកពាក់បាន និងបែងចែកនូវអ្វីក៏ដោយដែលពួកគេមិនត្រូវការ ដោយផ្ទាល់ទៅឱ្យអ្នកណាដែលត្រូវការវា ធ្វើដូចខ្លួនសិទ្ធិសម្រេចជំនួសព្រះជាម្ចាស់។ នេះគឺជាគោលការណ៍របស់ពួកគេ។ តើមានរឿងអ្វីកើតឡើងនៅទីនេះ? តើពួកគេពិតជាគិតថាពួកគេជាបូជាចារ្យមែនទេ? តើការនេះមិនមែនជាការខ្វះហេតុផលជ្រុលពេកទេឬ? (មែនហើយ)។ មានអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការផ្សេងទៀតដែលឃើញថា គ្រួសារមួយខ្វះកៅអីពីរ គ្រួសារមួយទៀតបាត់ចង្ក្រាន ហើយនរណាម្នាក់មានសុខភាពមិនល្អ ហើយត្រូវការថ្នាំបំប៉នសុខភាព រួចហើយក៏ប្រើប្រាស់ប្រាក់កាសរបស់ដំណាក់ព្រះជាម្ចាស់ទៅទិញរបស់ទាំងអស់នេះ។ ការបែងចែក ការប្រើប្រាស់ ការចំណាយ និងសិទ្ធិប្រើប្រាស់នៃតង្វាយទាំងអស់ គឺជារបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការទាំងនេះ តើការនេះសមហេតុផលដែរឬទេ? តើវិធីសាស្រ្តនេះមិនមែនបណ្ដាលមកពីការគិតពិចារណារបស់ពួកគេមានបញ្ហាទេឬ? តើពួកគេយកអ្វីជាមូលដ្ឋានដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្ត? តើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមានសិទ្ធិគ្រប់គ្រងតង្វាយដែរឬទេ? (ទេ)។ តង្វាយគឺសម្រាប់ឱ្យពួកគេចាត់ចែង មិនមែនសម្រាប់ឱ្យពួកគេកាន់កាប់ និងប្រើប្រាស់នោះទេ។ ពួកគេគ្មានឯកសិទ្ធិក្នុងការសោយសុខនឹងវាឡើយ។ តើអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការស្មើនឹងបូជាចារ្យដែរឬទេ? ស្មើនឹងមនុស្សដែលត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ដែរឬទេ? តើពួកគេជាម្ចាស់នៃតង្វាយមែនទេ? (ទេ)។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាពួកគេសម្រេចចិត្តប្រើប្រាស់តង្វាយដើម្បីទិញរបស់ឱ្យគ្រួសារនេះគ្រួសារនោះដោយគ្មានការអនុញ្ញាតដូច្នេះ? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមានសិទ្ធិនោះ? តើអ្នកណាបានឱ្យសិទ្ធិនោះដល់ពួកគេ? តើការរៀបចំកិច្ចការមានចែងទេថា៖ «រឿងដំបូងដែលអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរធ្វើបន្ទាប់ពីទទួលតំណែង គឺការកាន់កាប់អំណាចគ្រប់គ្រងទាំងស្រុងលើហិរញ្ញវត្ថុរបស់ដំណាក់ព្រះជាម្ចាស់»? (ទេ)។ ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាមានអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការមួយចំនួនជឿបែបនេះ? តើមានបញ្ហាអ្វីនៅត្រង់នោះ? នៅពេលដែលបងប្រុស ឬបងស្រីម្នាក់ថ្វាយសម្លៀកបំពាក់ដ៏មានតម្លៃមួយ ហើយនៅថ្ងៃបន្ទាប់មានអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការម្នាក់ស្លៀកពាក់វា តើមានរឿងអ្វីកើតឡើង? ហេតុអ្វីបានជាតង្វាយដែលបងប្អូនប្រុសស្រីបានថ្វាយ ធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់បុគ្គលម្នាក់? «បុគ្គល» នៅទីនេះមានន័យថា គ្មាននរណាក្រៅពីអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការនោះទេ។ ពួកគេមិនត្រឹមតែបរាជ័យក្នុងការគ្រប់គ្រងតង្វាយឱ្យបានល្អនោះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេនាំមុខគេក្នុងការរឹបអូស និងសោយសុខនឹងវាផ្ទាល់ខ្លួន។ តើមានបញ្ហាអ្វីនៅត្រង់នេះ? ប្រសិនបើយើងមើលអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការនេះ ដោយផ្អែកលើការដែលពួកគេមិនបានធ្វើកិច្ចការពិតប្រាកដនៅពេលនិយាយដល់ការគ្រប់គ្រងតង្វាយ នោះពួកគេអាចត្រូវបានចាត់ទុកថាជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងមើលពួកគេ ដោយផ្អែកលើការដែលពួកគេរឹបអូស និងសោយសុខនឹងតង្វាយផ្ទាល់ខ្លួន នោះពួកគេអាចត្រូវបានចាត់ទុកថាជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទមួយរយភាគរយ។ ដូច្នេះ តើអ្វីទៅជាវិធីដែលសមហេតុផលពិតប្រាកដក្នុងការចាត់ទុកបុគ្គលម្នាក់នេះ? (ជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ)។ ពួកគេគឺជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយផង និងជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទផង។ ក្នុងការគ្រប់គ្រងតង្វាយ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយពិនិត្យមើលតង្វាយទាំងអស់ ហើយពួកគេចាត់តាំងមនុស្សឱ្យគ្រប់គ្រងវា។ ប៉ុន្តែមុនពេលពួកគេធ្វើដូច្នេះ ពួកគេរឹបអូសមួយផ្នែកសម្រាប់ខ្លួនឯង ហើយសម្រេចចិត្តបែងចែកមួយផ្នែកទៀតដោយគ្មានការអនុញ្ញាត។ ចំពោះរបស់ដែលនៅសល់ ដែលពួកគេមិនចង់បាន ឬដែលពួកគេមិនស្គាល់ ប៉ុន្តែមិនចង់ឱ្យអ្នកដទៃ ពួកគេក៏ទុករបស់ទាំងនោះមួយឡែកសិន។ នៅពេលនិយាយពីទីតាំងនៃតង្វាយទាំងនោះ មិនថាមានមនុស្សសមរម្យដើម្បីថែរក្សាវា មិនថាតើគួរតែត្រូវបានត្រួតពិនិត្យជាប្រចាំ មិនថាតើមាននរណាម្នាក់លួចវា ឬមិនថាតើមាននរណាម្នាក់រឹបអូសវាដែរទេ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយមិនខ្វល់ខ្វាយនឹងរឿងទាំងនេះទាល់តែសោះ។ គោលការណ៍របស់ពួកគេគឺ៖ «ខ្ញុំបានរបស់ដែលខ្ញុំគួរតែសោយសុខ និងរបស់ដែលខ្ញុំត្រូវការ នៅក្នុងដៃរួចហើយ។ អ្នកណាចង់យករបស់ដែលនៅសល់ ដែលខ្ញុំមិនត្រូវការ ក៏យកទៅ អ្នកណាចង់គ្រប់គ្រងក៏គ្រប់គ្រងទៅ។ វាជារបស់អ្នកណាដែលចាប់បានមុនគេ ធ្លាក់ទៅក្នុងដៃអ្នកណា អ្នកនោះចំណេញហើយ»។ តើនេះជាគោលការណ៍ និងតក្កវិជ្ជាបែបណាទៅ? មនុស្សបែបនេះគ្រាន់តែជាពួកអារក្ស និងសត្វតិរច្ឆានប៉ុណ្ណោះ!

មានម្ដងនោះ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយម្នាក់បាននិយាយថា មានរបស់របរច្រើនណាស់នៅក្នុងឃ្លាំង ហើយខ្ញុំបានសួរថាតើពួកគេបានចុះបញ្ជីវាដែរឬទេ។ ពួកគេនិយាយថា «ខ្ញុំមិនទាំងដឹងផងថា របស់ខ្លះនោះជាអ្វី ដូច្នេះគ្មានវិធីណាអាចចុះបញ្ជីវាបានទេ»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា «នោះជារឿងមិនសមហេតុផលសោះ។ ហេតុអ្វីបានជាអ្នកគ្មានវិធីអាចចុះបញ្ជីវាបាន? គួរតែមានកំណត់ត្រាតាំងពីពេលដែលគេយកវាមកទីនេះដំបូងមកម៉្លេះ!» «វាយូរណាស់មកហើយ គ្មានវិធីណាអាចដឹងបានទេ»។ តើនេះជាការនិយាយបែបណាទៅ? តើពួកគេកំពុងទទួលខុសត្រូវដែរឬទេ? (ទេ)។ ខ្ញុំបាននិយាយថា «មានសម្លៀកបំពាក់ខ្លះ សូមមើលថាតើបងប្អូនប្រុសស្រីណាត្រូវការវា ហើយចែកសម្លៀកបំពាក់នោះដល់ពួកគេទៅ»។ «សម្លៀកបំពាក់ខ្លះហួសសម័យហើយ។ គ្មាននរណាចាប់អារម្មណ៍ទេ»។ ខ្ញុំបាននិយាយថា «ចូរចែករបស់ដែលបងប្អូនប្រុសស្រីត្រូវការ ហើយចាត់ចែងរបស់ដែលពួកគេមិនត្រូវការឱ្យបានសមរម្យ»។ ពួកគេមិនបានធ្វើតាមនោះទេ។ តើពួកគេធ្វើកិច្ចការដោយប្រុងប្រយ័ត្ន និងឧស្សាហ៍ព្យាយាមដែរទេ? នៅពេលដែលគេសុំឱ្យធ្វើកិច្ចការអ្វីមួយ ពួកគេចេះតែរអ៊ូរទាំ និយាយពាក្យអវិជ្ជមាន និងលើកឡើងពីការលំបាក។ អ្វីដែលពួកគេមិននិយាយនោះគឺថា ពួកគេនឹងចាត់ចែងរឿងទាំងនេះឱ្យបានល្អ ស្របតាមគោលការណ៍។ ពួកគេគ្មានចេតនាក្នុងការចុះចូលទាល់តែសោះ។ មិនថានរណាម្នាក់ដាក់សេចក្ដីតម្រូវអ្វីដល់ពួកគេក៏ដោយ ពួកគេចេះតែនិយាយពីការលំបាក ហាក់ដូចជាថាប្រសិនបើពួកគេធ្វើឱ្យអ្នកនោះនិយាយលែងចេញដោយបន្តបែបនេះ ពួកគេនឹងឈ្នះ និងមានប្រៀប ហើយបន្ទាប់មក កិច្ចការរបស់ពួកគេក៏ចប់សព្វគ្រប់។ តើមនុស្សម្នាក់នេះជាសត្វអ្វីឱ្យប្រាកដទៅ? គេមិនបានតាំងអ្នកឱ្យធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ដើម្បីឱ្យអ្នកបង្កបញ្ហា ឬដើម្បីឱ្យអ្នកលើកឡើងពីការលំបាក និងបញ្ហានោះទេ គឺដើម្បីឱ្យអ្នកដោះស្រាយបញ្ហា និងចាត់ចែងការលំបាក។ ប្រសិនបើអ្នកពិតជាមានសមត្ថភាពក្នុងកិច្ចការរបស់អ្នកមែន នោះបន្ទាប់ពីលើកឡើងពីបញ្ហា និងការលំបាកហើយ អ្នកនឹងបន្តនិយាយអំពីរបៀបដែលអ្នកនឹងចាត់ចែង និងដោះស្រាយវាស្របតាមគោលការណ៍។ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយចេះត្រឹមតែស្រែកពាក្យស្លោក អធិប្បាយពីគោលលទ្ធិ និយាយអួតអាង និងលើកហេតុផលដែលស្ដាប់ទៅសមរម្យ ដើម្បីដោះសារតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេគ្មានសមត្ថភាពធ្វើកិច្ចការពិតប្រាកដទាល់តែសោះ ហើយជាមួយនឹងការគ្រប់គ្រងតង្វាយ ពួកគេក៏មិនអាចប្រព្រឹត្តតាមគោលការណ៍ ឬបំពេញការទទួលខុសត្រូវរបស់ខ្លួនបានដែរ។ នេះហើយជាមនុស្សគំនិតអន់ និងអសមត្ថភាពរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមានអារម្មណ៍ថា ពេលនេះពួកគេជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ពួកគេមានឯកសិទ្ធិ និងឋានៈ មានអត្តសញ្ញាណដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ហើយជាម្ចាស់ និងជាអ្នកប្រើប្រាស់តង្វាយ។ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយប្រភេទនេះចេះត្រឹមតែសោយសុខនឹងឯកសិទ្ធិនៃការចាយវាយតង្វាយតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេមិនអាចមើលឃើញ ឬរកឃើញករណីណាមួយនៃការចំណាយតង្វាយដោយមិនសមហេតុផល និងផ្តេសផ្តាសឡើយ ហើយពួកគេអាចនឹងឃើញវា ប៉ុន្តែមិនធ្វើអ្វីដើម្បីចាត់ចែងវាសោះ។ ហេតុអ្វីបានជាដូច្នេះ? គឺដោយសារតែពួកគេចេះត្រឹមតែសោយសុខនឹងអារម្មណ៍នៃភាពលើគេ ដែលកើតមានពីការធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការតែប៉ុណ្ណោះ ពួកគេគ្មានការយល់ដឹងទាល់តែសោះអំពីសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ឬអំពីគោលការណ៍សម្រាប់ធ្វើកិច្ចការនៅដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ពួកគេគ្រាន់តែជាមនុស្សមិនបានការ ជាសំរាម ហើយជាមនុស្សគំនិតអន់តែប៉ុណ្ណោះ។ តើវាមិនគួរឱ្យខ្ពើមរអើមទេឬ ដែលមនុស្សមិនចេះគិតបែបនេះ នៅតែចង់សោយសុខនឹងផលប្រយោជន៍នៃឋានៈនោះ? តើអ្នករាល់គ្នាបានយល់អ្វីខ្លះពីការលាតត្រដាងរបស់យើងអំពីអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយប្រភេទនេះ? ចាប់តាំងពីពេលដែលមនុស្សប្រភេទនេះក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ពួកគេចង់រៀបចំឧបាយកលចំពោះតង្វាយ ហើយភ្នែករបស់ពួកគេគឺផ្ដោតជានិច្ចទៅលើតង្វាយ។ គ្រាន់តែក្រឡេកមើលមួយភ្លែត ក៏អាចដឹងបានថា ពួកគេបានប៉ងប្រាថ្នាជាយូរមកហើយក្នុងការចាយវាយប្រាក់កាសយ៉ាងហួសហេតុ និងខ្ជះខ្ជាយតង្វាយ។ ឥឡូវនេះ នៅទីបំផុត ពួកគេមានឱកាសហើយ ពួកគេអាចចាយវាយប្រាក់កាសតាមអំពើចិត្តតាមរបៀបនោះ ហើយប្រើប្រាស់តង្វាយរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមចិត្តចង់ ដោយសោយសុខនឹងរបស់ដែលពួកគេមិនបានធ្វើការរក។ ដូច្នេះ ធាតុពិតដ៏លោភលន់របស់ពួកគេត្រូវបានលាតត្រដាងទាំងស្រុង។ តើអ្នករាល់គ្នាឃើញមនុស្សបែបនេះនៅក្នុងចំណោមអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ទាំងពីអតីតកាល និងបច្ចុប្បន្នដែរឬទេ? ពួកគេតែងតែបកស្រាយខុសពីទំនួលខុសត្រូវ និងនិយមន័យរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ហើយភ្លាមៗនៅពេលដែលពួកគេក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ពួកគេចាត់ទុកខ្លួនឯងជាម្ចាស់នៃដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ពួកគេចាត់ខ្លួនឯងចូលក្នុងជួរបូជាចារ្យ ហើយពួកគេគិតថាខ្លួនឯងជាមនុស្សដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់។ តើការនេះមិនមែនជាមនុស្សគំនិតអន់ទេឬអី? តើវាពិតមែនទេដែលថានៅពេលនរណាម្នាក់ក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ ឬអ្នកធ្វើការ ពួកគេលែងជាមនុស្សពុករលួយទៀតហើយ? តើវាពិតមែនទេដែលថាពួកគេប្រែទៅជាមនុស្សដែលត្រូវបានញែកជាបរិសុទ្ធភ្លាមៗ? នៅពេលដែលពួកគេក្លាយជាអ្នកដឹកនាំ ពួកគេលែងដឹងថាខ្លួនឯងជានរណាទៀតហើយ ហើយពួកគេគិតថាពួកគេគួរតែសោយសុខនឹងតង្វាយ តើមនុស្សបែបនេះមិនមែនជាមនុស្សគំនិតអន់ទេឬ? មនុស្សបែបនេះពិតជាមនុស្សគំនិតអន់ពិតប្រាកដមែន ពួកគេគ្មានហេតុផលនៃចរិតមនុស្សធម្មតាទេ។ សូម្បីតែបន្ទាប់ពីយើងបានប្រកបគ្នាដូចនេះហើយក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមិនដឹងថាអ្វីជាភារកិច្ច និងទំនួលខុសត្រូវរបស់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការដែរ។ ពិតជាមានអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការបែបនេះមែន ហើយការសម្ដែងចេញរបស់មនុស្សបែបនេះគឺច្បាស់ និងមើលឃើញបានដោយងាយ។

ជាទូទៅ ទាំងនេះគឺជាការសម្ដែងចេញរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយប្រភេទផ្សេងៗគ្នាទាក់ទងនឹងការថែរក្សាតង្វាយ។ អស់អ្នកណាដែលមានបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ គឺមិនស្ថិតនៅក្នុងប្រភេទអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយទេ ពួកគេគឺជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ។ ដូច្នេះ អ្នករាល់គ្នាត្រូវតែយល់ច្បាស់ពីវិសាលភាពនេះ។ ប្រសិនបើនរណាម្នាក់ជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ នោះពួកគេជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយហើយ ពួកគេមិនអាចត្រូវបានចាត់ទុកថាជាពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទបានទេ។ ពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ គឺអាក្រក់ជាងអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយឆ្ងាយណាស់ បើនិយាយពីភាពជាមនុស្ស សកម្មភាព ការសម្ដែងចេញ និងសារជាតិ។ អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយភាគច្រើនមានគុណសម្បត្តិខ្សោយ ពួកគេមានគំនិតអន់ ពួកគេខ្វះសមត្ថភាពធ្វើការ ការយល់ដឹងរបស់ពួកគេបំភ្លើសខុសទំនង ហើយពួកគេគ្មានការយល់ដឹងខាងវិញ្ញាណ ចរិតរបស់ពួកគេគឺទាបថោក ពួកគេអាត្មានិយម និងគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម ហើយចិត្តគំនិតរបស់ពួកគេមិនត្រឹមត្រូវ។ ការនេះបណ្ដាលឱ្យពួកគេមិនអាច និងមិនធ្វើកិច្ចការពិតប្រាកដ ទាក់ទងនឹងការថែរក្សាតង្វាយ ហើយវាប៉ះពាល់ដល់ការគ្រប់គ្រងដោយសមហេតុផល និងការថែរក្សាដោយសមរម្យនូវតង្វាយ។ តង្វាយមួយផ្នែកថែមទាំងធ្លាក់ទៅក្នុងដៃរបស់មនុស្សអាក្រក់ ដោយសារតែអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយធ្វេសប្រហែសនឹងភារកិច្ចរបស់ខ្លួន មិនធ្វើកិច្ចការពិតប្រាកដ និងមិនប្រព្រឹត្តស្របតាមគោលការណ៍ និងសេចក្ដីតម្រូវរបស់ដំណាក់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបញ្ហាប្រភេទនេះក៏កើតឡើងច្រើនគួរសមដែរ។ ការសម្ដែងចេញផ្សេងៗរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយក្នុងការថែរក្សាតង្វាយ ជាទូទៅត្រូវបានលាតត្រដាងដូចតទៅ៖ ចរិតរបស់ពួកគេគឺទាបថោក ពួកគេអាត្មានិយម និងគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម ការយល់ដឹងរបស់ពួកគេគឺបំភ្លើសខុសទំនង ពួកគេខ្វះសមត្ថភាពធ្វើការ គុណសម្បត្តិរបស់ពួកគេគឺខ្សោយ ពួកគេមិនស្វែងរកគោលការណ៍សេចក្ដីពិតទាល់តែសោះ ហើយពួកគេប្រៀបដូចជាមនុស្សល្ងង់ និងមនុស្សគំនិតអន់។ អ្នកខ្លះអាចនឹងនិយាយថា «យើងទទួលស្គាល់ការសម្ដែងចេញផ្សេងទៀតទាំងអស់ដែលទ្រង់បានលាតត្រដាង ប៉ុន្តែប្រសិនបើពួកគេជាមនុស្សល្ងង់ និងគំនិតអន់ តើពួកគេអាចក្លាយជាអ្នកដឹកនាំបានដោយរបៀបណា?» តើអ្នករាល់គ្នាទទួលស្គាល់ថា អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការខ្លះជាមនុស្សល្ងង់ និងគំនិតអន់ដែរឬទេ? តើមនុស្សបែបនេះមានមែនទេ? អ្នកខ្លះអាចនឹងនិយាយថា «លោកមើលស្រាលពួកយើងពេកហើយ។ យើងទាំងអស់គ្នាជាមនុស្សសម័យថ្មី ជាអ្នកបញ្ចប់ការសិក្សាពីមហាវិទ្យាល័យ ឬវិទ្យាល័យ យើងមានសមត្ថភាពវិនិច្ឆ័យដ៏ល្អឥតខ្ចោះទាក់ទងនឹងសង្គម និងមនុស្សជាតិនេះ។ តើយើងអាចជ្រើសរើសមនុស្សគំនិតអន់មកធ្វើជាអ្នកដឹកនាំរបស់យើងបានដោយរបៀបណា? រឿងនោះមិនអាចកើតឡើងបានទេ!» តើមានអ្វីដែលមិនអាចទៅរួចទៅ? អ្នករាល់គ្នាភាគច្រើនក៏មានគំនិតអន់ និងមានភាពវៃឆ្លាតមិនគ្រប់គ្រាន់ដែរ ដូច្នេះវាពិតជាងាយស្រួលណាស់សម្រាប់អ្នករាល់គ្នាក្នុងការជ្រើសរើសមនុស្សគំនិតអន់ម្នាក់មកធ្វើជាអ្នកដឹកនាំ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយថាអ្នករាល់គ្នាភាគច្រើនមានគំនិតអន់? ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាភាគច្រើន ទោះបីជាបានឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ច្រើនប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏មិនអាចមើលធ្លុះដល់សារជាតិនៃរឿងរ៉ាវ ហើយក៏មិនអាចយល់ពីយកគោលការណ៍បានដែរ។ អ្នករាល់គ្នាអាចបន្តប្រកាន់ខ្ជាប់តែនឹងបទប្បញ្ញត្តិអស់ជាច្រើនឆ្នាំ ដោយប្រើប្រាស់វិធីសាស្រ្តដដែលៗដោយគ្មានការផ្លាស់ប្តូរ ហើយនៅតែមិនអាចយល់ពីគោលការណ៍បាន ទោះបីជាគេប្រកបគ្នាអំពីសេចក្ដីពិតដល់អ្នកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ តើមានបញ្ហាអ្វីនៅត្រង់នេះ? គុណសម្បត្តិរបស់អ្នករាល់គ្នាគឺខ្សោយពេកហើយ។ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចមើលធ្លុះដល់សារជាតិ ឬឫសគល់នៃបញ្ហាបានឡើយ ហើយក៏មិនអាចរកឃើញគំរូនៃការវិវត្តនៃរឿងរ៉ាវបានដែរ ហើយរឹតតែមិនអាចធ្វើតាមគោលការណ៍ដែលគួរតែមានក្នុងការធ្វើកិច្ចការទៀតផង នេះហើយដែលហៅថាគំនិតអន់។ តើអ្នករាល់គ្នាត្រូវការពេលយូរប៉ុណ្ណាដើម្បីយល់ពីគោលការណ៍សម្រាប់រឿងរ៉ាវដែលទាក់ទងនឹងភារកិច្ចរបស់អ្នក? មានមនុស្សមួយចំនួនដែលបានធ្វើការងារខាងអត្ថបទអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ប៉ុន្តែសូម្បីតែឥឡូវនេះ អត្ថបទ និងអត្ថបទរឿងដែលពួកគេសរសេរនៅតែជាពាក្យពេចន៍គ្មានខ្លឹមសារទាំងអស់ ពួកគេនៅតែមិនអាចយល់ពីគោលការណ៍បាន ហើយមិនដឹងថាតថភាពគឺជាអ្វី ឬថាតើត្រូវនិយាយអ្វីដែលពិតប្រាកដនោះទេ។ នេះគឺជាការមានគុណសម្បត្តិខ្សោយពេក និងភាពវៃឆ្លាតទាបពេក។ ជាមួយនឹងភាពវៃឆ្លាតដែលអ្នករាល់គ្នាមាន តើវាមិនងាយស្រួលពេកទេឬ សម្រាប់អ្នករាល់គ្នាក្នុងការជ្រើសរើសមនុស្សគំនិតអន់ម្នាក់ធ្វើជាអ្នកដឹកនាំនោះ? ហើយអ្នករាល់គ្នាមិនត្រឹមតែជ្រើសរើសពួកគេប៉ុណ្ណោះទេ អ្នករាល់គ្នាក៏ជាប់ចិត្តនឹងពួកគេដែរ។ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបណ្ដេញចេញ អ្នកក៏មិនចង់ឱ្យរឿងនោះកើតឡើងដែរ។ ពីរឆ្នាំក្រោយមក នៅពេលដែលអ្នកបានស្គាល់ពីក្រយ៉ៅរបស់ពួកគេ និងទទួលបានការយល់ដឹង ពេលនោះហើយដែលអ្នកអាចវិនិច្ឆ័យបានថាពួកគេជាអ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ មិនថាគេប្រាប់អ្នកយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកមិនព្រមឱ្យគេបណ្ដេញពួកគេចេញដែរ។ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមានគំនិតអន់ជាងពួកគេទៀតទេឬ? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំនិយាយថា អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការខ្លះមានភាពវៃឆ្លាតមិនគ្រប់គ្រាន់? គឺដោយសារតែពួកគេចេះត្រឹមតែធ្វើកិច្ចការដែលសាមញ្ញបំផុតតែប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលនិយាយដល់កិច្ចការដែលស្មុគស្មាញបន្តិច ពួកគេមិនដឹងថាត្រូវធ្វើវាយ៉ាងដូចម្ដេចទេ នៅពេលពួកគេជួបប្រទះការលំបាកបន្តិចបន្តួច ពួកគេមិនដឹងថាត្រូវចាត់ចែងវាដោយរបៀបណាទេ ហើយនៅពេលដែលគេបានប្រគល់កិច្ចការបន្ថែមមួយទៀត ពួកគេមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីជាមួយខ្លួនឯងទេ។ តើនេះមិនមែនជាបញ្ហាទាក់ទងនឹងភាពវៃឆ្លាតរបស់ពួកគេទេឬ? តើអ្នកដឹកនាំបែបនេះមិនមែនត្រូវបានជ្រើសរើសដោយអ្នករាល់គ្នាទេឬ? ហើយអ្នករាល់គ្នាក្រាបថ្វាយបង្គំដោយការកោតសរសើរពួកគេ៖ «ពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដោយមិនស្វែងរកគូស្រករ ហើយពួកគេបានលះបង់ដើម្បីព្រះជាម្ចាស់អស់រយៈពេលជាងម្ភៃឆ្នាំមកហើយ។ ពួកគេមានការប្ដេជ្ញាចិត្តក្នុងការរងទុក្ខ ហើយពួកគេពិតជាយកចិត្តទុកដាក់នឹងកិច្ចការរបស់ពួកគេណាស់»។ «ចុះតើពួកគេយល់ពីគោលការណ៍នៅក្នុងកិច្ចការរបស់ពួកគេដែរឬទេ?» «ប្រសិនបើពួកគេមិនយល់ទេ តើអ្នកណាយល់ទៅ?» ហើយលទ្ធផលគឺថា កិច្ចការរបស់ពួកគេគឺរញ៉េរញ៉ៃទាំងស្រុងនៅពេលដែលគេត្រួតពិនិត្យ ពួកគេមិនអាចអនុវត្តកិច្ចការណាមួយបានឡើយ។ គេប្រាប់ពួកគេពីគោលការណ៍សម្រាប់កិច្ចការរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដែលដឹងថាត្រូវធ្វើវាយ៉ាងដូចម្ដេចទេ។ ពួកគេចេះតែសួរសំណួរ ហើយពួកគេមិនដឹងថាត្រូវធ្វើអ្វីទេ លុះត្រាតែគេប្រាប់ដោយផ្ទាល់។ ការប្រាប់ពួកគេពីគោលការណ៍គឺស្មើនឹងការមិនបាននិយាយអ្វីសោះ ទោះបីជាគោលការណ៍ត្រូវបានរាយបញ្ជីម្ដងមួយៗក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមិនដឹងពីរបៀបអនុវត្តកិច្ចការដែរ។ តើមានអ្នកដឹកនាំបែបនេះដែរឬទេ? មិនថាគេប្រាប់ពួកគេពីគោលការណ៍យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពួកគេមិនយល់ដែរ ហើយពួកគេក៏មិនអាចអនុវត្តកិច្ចការបានដែរ។ ការប្រកបគ្នាជាមួយពួកគេ ឬណែនាំពួកគេអំពីពាក្យពេចន៍ ឬរឿងដដែលៗជាច្រើនដង ក៏ពួកគេនៅតែមិនយល់ដែរ ហើយបញ្ហានោះនឹងនៅតែមិនត្រូវបានដោះស្រាយទាំងស្រុងដដែលនៅពេលក្រោយ ពួកគេនឹងនៅតែសួរថាត្រូវធ្វើអ្វី ហើយពួកគេនឹងធ្វើមិនកើតទេប្រសិនបើខ្វះការណែនាំសូម្បីតែមួយបន្ទាត់។ តើពួកគេមិនមែនជាមនុស្សគំនិតអន់ទេឬអី? តើអ្នកដឹកនាំគំនិតអន់ទាំងនេះ មិនមែនត្រូវបានជ្រើសរើសដោយអ្នករាល់គ្នាទេឬ? (មែនហើយ)។ អ្នករាល់គ្នាមិនអាចបដិសេធរឿងនោះបានទេ មែនទេ? ពិតជាមានអ្នកដឹកនាំបែបនេះមែន។

ការសម្ដែងចេញផ្សេងៗរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយដែលយើងបានប្រកបគ្នានៅថ្ងៃនេះ គឺភាគច្រើនទាក់ទងនឹងកិច្ចការគ្រប់គ្រងតង្វាយ។ តាមរយៈការលាតត្រដាងរបស់យើងអំពីការសម្ដែងចេញផ្សេងៗរបស់អ្នកដឹកនាំក្លែងក្លាយ មនុស្សគួរតែដឹងថា ការគ្រប់គ្រងតង្វាយគឺជាកិច្ចការដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការ ហើយថាពួកគេមិនគួរមើលរំលងវាឡើយ។ ទោះបីជាកិច្ចការទូទៅនេះខុសពីកិច្ចការផ្សេងទៀតក៏ដោយ ក៏វាទាក់ទងនឹងដំណើរការធម្មតានៃកិច្ចការផ្សេងទៀតរបស់ដំណាក់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ដូច្នេះ ការគ្រប់គ្រងតង្វាយគឺជាកិច្ចការដ៏សំខាន់ និងចាំបាច់បំផុត។ តើវាសំខាន់ត្រង់ណា? របស់ដែលត្រូវបានថែរក្សានៅក្នុងកិច្ចការគ្រប់គ្រងតង្វាយ គឺជារបស់ព្រះជាម្ចាស់ បើនិយាយបែបមិនសមរម្យបន្តិច របស់ទាំងនោះគឺជាទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះ អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការគួរធ្វើស្មោះអស់ពីចិត្ត មានសតិសម្បជញ្ញៈ និងឧស្សាហ៍ព្យាយាមចំពោះកិច្ចការនេះ។ ប្រសិនបើយើងមើលកិច្ចការនេះតាមធម្មជាតិរបស់វា ខ្ញុំមិនគិតថាវាជាការនិយាយហួសហេតុទេក្នុងការចាត់ទុកវាជាកិច្ចការរដ្ឋបាល។ ហេតុផលដែលយើងចាត់ទុកវាជាប្រភេទកិច្ចការរដ្ឋបាល គឺដោយសារតែការធ្វើកិច្ចការនេះទាក់ទងនឹងអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងចំពោះទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ទ្រង់។ ដូច្នេះ វាចាំបាច់សម្រាប់មនុស្សឱ្យមានអាកប្បកិរិយាត្រឹមត្រូវ និងយល់ពីគោលការណ៍ត្រឹមត្រូវក្នុងការធ្វើកិច្ចការនេះ។ ហេតុផលដែលយើងដាក់វានៅក្នុងប្រភេទកិច្ចការរដ្ឋបាល គឺដើម្បីឱ្យអ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការយល់ថា ការធ្វើកិច្ចការនេះគឺសំខាន់ណាស់ ហើយថាកិច្ចការនេះគឺជាការចាត់តាំងដ៏ធ្ងន់ធ្ងរ និងជាការទទួលខុសត្រូវខ្ពស់ណាស់។ គឺដើម្បីឱ្យពួកគេយល់ថា ពួកគេមិនគួរចាត់ទុកវាហាក់ដូចជាកិច្ចការទូទៅធម្មតានោះទេ គឺថាពួកគេត្រូវតែមានការយល់ដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវ និងស៊ីជម្រៅអំពីសារៈសំខាន់នៃកិច្ចការនេះ ហើយបន្ទាប់មក ត្រូវតែធ្វើដោយអស់ពីចិត្ត មានសតិសម្បជញ្ញៈ និងឧស្សាហ៍ព្យាយាមចំពោះវា។ មនុស្សអាចមិនយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះមនុស្សផ្សេងទៀត ទោះបីជាមានកំហុសកើតឡើងក៏ដោយ ក៏វាមិនមែនជាបញ្ហាធំដុំដែរ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំសូមដាស់តឿនមនុស្សកុំឱ្យមានភាពច្របូកច្របល់ កុំធ្វើអ្វីឱ្យតែរួចពីដៃ ហើយកុំចេះតែនិយាយតែមិនធ្វើ នៅក្នុងរបៀបដែលពួកគេប្រព្រឹត្តចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ការធ្វើកិច្ចការគ្រប់គ្រងតង្វាយឱ្យបានល្អ គឺជាការប្រគល់បេសកកម្មដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់អ្នកដឹកនាំ និងអ្នកធ្វើការពីព្រះជាម្ចាស់។

ថ្ងៃទី៨ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០២១