មនុស្សភាគច្រើនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីតែទិសដៅទៅអនាគតរបស់ពួកគេ ឬដើម្បីតែសេចក្ដីអំណរមួយពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ។ សម្រាប់អ្នកដែលមិនបានឆ្លងកាត់ការដោះស្រាយណាមួយ នោះពួកគេជឿលើព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីចូលទៅក្នុងស្ថានសួគ៌ ដើម្បីទទួលបានរង្វាន់។ ពួកគេមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍ ឬដើម្បីបំពេញភារកិច្ចក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គឺមានន័យថាមនុស្សភាគច្រើនមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីអនុវត្តការទទួលខុសត្រូវរបស់ពួកគេ ឬដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេឡើយ។ មនុស្សកម្រនឹងជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីដឹកនាំជីវិតដែលមានអត្ថន័យសារជាតិណាស់ ហើយដោយសារមនុស្សនៅមានជីវិតក៏គ្មានអ្នកដែលជឿថា គេគួរតែស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយសារនេះជាច្បាប់របស់ស្ថានសួគ៌ និងជាគោលការណ៍របស់ផែនដី និងជារបរចិញ្ចឹមជីវិតរបស់មនុស្សពីកំណើតមកនោះដែរ។ ក្នុងលក្ខណៈនេះ បើទោះបីជាមនុស្សម្នាក់ៗស្វះស្វែងរកគោលដៅរបស់ពួកគេរៀងៗខ្លួនក្ដី ក៏គោលបំណងនៃការស្វះស្វែងរក និងការជំរុញចិត្តពួកគេនៅពីក្រោយការស្វែងរកនេះ គឺសុទ្ធតែដូចគ្នាទាំងអស់ដែរ ហើយបន្ថែមលើនេះ រូបចម្លាក់ដែលពួកគេភាគច្រើនថ្វាយបង្គំ គឺកាន់តែដូចគ្នាថែមទៀត។ ក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានពាន់ឆ្នាំមកនេះ អ្នកជឿជាច្រើនបានស្លាប់ ហើយមនុស្សជាច្រើនក៏បានស្លាប់ និងកើតជាថ្មីដែរ។ មិនមែនមានតែមនុស្សម្នាក់ ឬពីរនាក់ដែលស្វែងរកព្រះជាម្ចាស់នោះទេ ហើយក៏មិនមែនមានតែមួយពាន់ ឬពីរពាន់នាក់ដែរ ប៉ុន្តែភាគច្រើននៃមនុស្សទាំងនោះ ស្វែងរកដើម្បីតែក្ដីសង្ឃឹមទៅអនាគតរបស់ពួកគេ ឬដើម្បីតែក្ដីសង្ឃឹមដ៏រុងរឿងរបស់ពួកនាពេលអនាគតតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកដែលមានភក្ដីភាពចំពោះព្រះគ្រីស្ទ មិនសូវមានច្រើនប៉ុន្មានទេ។ អ្នកជឿដែលគោរពកោតខ្លាចព្រះយ៉ាងច្រើននៅតែបន្តស្លាប់ ដោយទាក់ជាប់នៅក្នុងសំណាញ់របស់ខ្លួនឯង ហើយបន្ថែមលើនេះ ចំនួនមនុស្សដែលមានជ័យជម្នះ ក៏មានចំនួនតិចតួចណាស់ដែរ។ មកទល់នឹងសព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សនៅតែមិនទាន់ដឹងពីមូលហេតុដែលពួកគេបរាជ័យ ឬអាថ៌កំបាំងដែលពួកគេមានជ័យជម្នះនៅឡើយទេ។ អស់អ្នកដែលមានការជាប់រវល់ខ្លាំងក្នុងការស្វែងរកព្រះគ្រីស្ទនៅតែមិនទាន់មានពេលណាមួយដែលអាចយល់ដឹងជ្រៅជ្រះបានភ្លាមៗនៅឡើយទេ ពួកគេមិនទាន់បានចូលជ្រៅក្នុងក្នុងអាថ៌កំបាំងនេះឡើយ ដោយសារតែពួកគេមិនទាន់បានដឹងអ្វីសោះ។ បើទោះបីជាពួកគេបានខិតខំប្រឹងប្រែងយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងការស្វែងរករបស់ពួកគេក្ដី ក៏ផ្លូវដែលពួកគេដើរ គឺជាផ្លូវបរាជ័យ ដែលដូនតារបស់ពួកគេធ្លាប់បានដើររួចម្ដងមកហើយ និងមិនមែនជាផ្លូវជោគជ័យឡើយ។ តាមរបៀបនេះ មិនថាពួកគេស្វែងរកដោយបែបណាឡើយ តើពួកគេមិនមែនដើរនៅលើផ្លូវដែលនាំទៅរកសេចក្ដីងងឹតទេឬអី? តើអ្វីដែលពួកគេទទួលបានមិនមែនជាផ្លែស្លែងទេឬអី? វាពិបាកនឹងទស្សន៍ទាយថាតើមនុស្សដែលដើរតាមអ្នកដែលជោគជ័យកាលពីពេលមុន ចុងក្រោយនឹងទទួលបានសំណាង ឬគ្រោះកាចណាស់។ ចុះចំណែកអ្នកដែលស្វែងរកដោយដើរតាមលំអានរបស់អ្នកដែលបានបរាជ័យវិញ តើឱកាសជួបសំណាងអាក្រក់នោះច្រើនប៉ុនណាទៅ? តើពួកគេមិនកាន់តែងាយនឹងទទួលបរាជ័យទេឬអី? តើផ្លូវដែលពួកគេដើរ មានតម្លៃអ្វីទៅ? តើពួកគេមិនមែនកំពុងចំណាយពេលអសារឥតការទេឬអី? មិនថាមនុស្សជោគជ័យ ឬបរាជ័យនៅក្នុងការស្វែងរករបស់ពួកគេ ឬអត់នោះទេ និយាយរួមពួកគេមានមូលហេតុមួយដែលត្រូវធ្វើបែបនេះ ហើយភាពជោគជ័យ ឬការបរាជ័យរបស់ពួកគេ គឺមិនត្រូវបានកំណត់ដោយដោយការស្វែងរកនូវអ្វីដែលពួកគេស្រឡាញ់ពេញចិត្តនោះទេ។

សេចក្ដីតម្រូវសំខាន់ជាងគេបំផុតនៅក្នុងជំនឿរបស់មនុស្សលើព្រះជាម្ចាស់ គឺឱ្យគេមានដួងចិត្តស្មោះសរ និងឱ្យគេលះបង់ខ្លួនគេទាំងស្រុង និងស្ដាប់បង្គាប់យ៉ាងពិតប្រាកដ។ អ្វីដែលពិបាកខ្លាំងបំផុតសម្រាប់មនុស្ស គឺត្រូវលះបង់ជីវិតរបស់គេទាំងមូលដើម្បីដូរនឹងជំនឿដ៏ពិតប្រាកដ ដែលតាមរយៈជំនឿនេះ គេអាចទទួលបាននូវសេចក្ដីពិតទាំងស្រុង និងអាចបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ចំណុចនេះ អ្នកដែលបរាជ័យមិនអាចធ្វើឱ្យសម្រេចបានឡើយ ហើយអ្នកដែលមិនអាចស្វែងរកព្រះគ្រីស្ទបាន គឺកាន់តែមិនអាចសម្រេចបានទៅទៀត។ ដោយសារមនុស្សមិនពូកែក្នុងការលះបង់ខ្លួនគេទាំងស្រុងថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ដោយសារមនុស្សមិនសុខចិត្តបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនថ្វាយព្រះអាទិករ ដោយសារមនុស្សបានឃើញសេចក្ដីពិត តែគេចចេញពីសេចក្ដីពីត និងដើរតាមផ្លូវរបស់គេផ្ទាល់ ដោយសារមនុស្សតែងស្វែងរកដោយដើរតាមផ្លូវរបស់អ្នកដែលបានបរាជ័យ ដោយសារមនុស្សតែងតតាំងនឹងស្ថានសួគ៌ ហេតុនេះ មនុស្សតែងតែបរាជ័យ តែងតែជាប់នៅក្នុងឧបាយកលរបស់សាតាំង និងទាក់ជាប់ក្នុងមងរបស់ខ្លួនឯង។ ដោយសារមនុស្សមិនស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទ ដោយសារមនុស្សមិនបានសម្របខ្លួនដើម្បីស្គាល់ និងដកពិសោធន៍ពីសេចក្ដីពិត ដោយសារមនុស្សថ្វាយបង្គំប៉ុលខ្លាំងពេក និងលោភលន់ចង់ឡើងស្ថានសួគ៌ខ្លាំងពេក ដោយសារមនុស្សតែងទាមទារឱ្យព្រះគ្រីស្ទស្ដាប់បង្គាប់គេ និងធ្វើការបង្គាប់បញ្ជាព្រះជាម្ចាស់ ហេតុនេះ បុគ្គលអស្ចារ្យទាំងនោះ និងអស់អ្នកដែលធ្លាប់មានបទពិសោធពីដំណើរប្រែប្រួលនៃពិភពលោកនេះ គឺនៅតែជាមនុស្សធម្មតាដដែល និងនៅតែត្រូវស្លាប់នៅក្នុងការវាយផ្ចាលរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំអាចមានបន្ទូលបានអំពីមនុស្សបែបនេះ គឺថាពួកគេត្រូវស្លាប់ក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ដ៏គួរឱ្យសោកសង្រេង ហើយគ្រោះអាក្រក់ដែលកើតមាន ចំពោះពួកគេដែលជាសេចក្ដីស្លាប់នោះ គឺមិនមែនកើតឡើង ដោយគ្មានហេតុផលនោះឡើយ។ តើបរាជ័យរបស់ពួកគេ មិនកាន់តែមិនអាចអត់ទ្រាំបានចំពោះច្បាប់ស្ថានសួគ៌ទេឬអី? សេចក្ដីពិតចេញមកពីពិភពរបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែសេចក្ដីពិតក្នុងចំណោមមនុស្សគឺត្រូវផ្ទេរបន្តដោយព្រះគ្រីស្ទ។ សេចក្ដីពិតចេញមកពីព្រះគ្រីស្ទ ពោលគឺមកអំពី ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ ហើយមនុស្សមិនអាចធ្វើកិច្ចការនេះបាននោះឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ព្រះគ្រីស្ទប្រទានត្រឹមតែសេចក្ដីពិតប៉ុណ្ណោះ។ ទ្រង់មិនយាងមកដើម្បីសម្រេចថាតើមនុស្សនឹងត្រូវជោគជ័យនៅក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីពិតរបស់គេឡើយ។ ហេតុនេះ ជោគជ័យឬបរាជ័យ នៅក្នុងសេចក្ដីពិត គឺសុទ្ធតែស្ថិតនៅលើការស្វែងរក មនុស្សទាំងអស់។ ជោគជ័យ ឬបរាជ័យរបស់មនុស្សនៅក្នុងសេចក្ដីពិត ក៏មិនមានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះគ្រីស្ទដែរ តែផ្ទុយទៅវិញ ត្រូវកំណត់ដោយការស្វែងរករបស់គេ។ ទិសដៅរបស់មនុស្ស និងជោគជ័យ ឬបរាជ័យរបស់គេ មិនអាចប្រមូលដាក់លើព្រះសិរសារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីធ្វើឱ្យព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គទទួលបន្ទុក លើបញ្ហានេះឡើយ ពីព្រោះនេះមិនមែនជាបញ្ហាមួយសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គឡើយ ប៉ុន្តែគឺជាប់ពាក់ព័ន្ធដោយផ្ទាល់ទៅនឹងភារកិច្ចដែលសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់គប្បីត្រូវបំពេញ។ មនុស្សភាគច្រើនមានចំណេះដឹងបន្តិចបន្តួចអំពីការស្វែងរក និងទិសដៅរបស់ប៉ុល និងពេត្រុស តែមនុស្សគ្មានដឹងអ្វីផ្សេងក្រៅពីលទ្ធផលរបស់ពេត្រុសនិងប៉ុលឡើយ ហើយពួកគេមិនដឹងពីអាថ៌កំបាំងនៃជោគជ័យរបស់ពេត្រុស ឬភាពខ្វះចន្លោះដែលនាំប៉ុលឱ្យបរាជ័យឡើយ។ ហេតុដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នករាល់គ្នា គ្មានសមត្ថភាពអ្វីសោះក្នុងការមើលឃើញជ្រៅជ្រះនូវសារជាតិនៃការស្វែងរករបស់ពួកគេទេ នោះការស្វែងរករបស់អ្នករាល់គ្នាភាគច្រើន នឹងនៅតែបរាជ័យដដែល ហើយបើទោះបីជាមនុស្សតិចតួចក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នានឹងទទួលបានជោគជ័យក្ដី ក៏ពួកគេមិនអាចស្មើនឹងពេត្រុសបានដែរ។ ប្រសិនបើផ្លូវនៃការស្វែងរករបស់អ្នក គឺជាផ្លូវត្រូវ នោះអ្នកមានក្ដីសង្ឃឹមនឹងទទួលបាននូវជោគជ័យ។ ប្រសិនបើផ្លូវដែលអ្នកដើរនៅក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីពិត គឺជាផ្លូវខុស នោះអ្នកនឹងមិនទទួលបានជោគជ័យជារៀងរហូត ហើយនឹងជួបប្រទះនូវចុងបញ្ចប់ដូចជារូបប៉ុលដែរ។

ពេត្រុស គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវបានធ្វើឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ ក្រោយពីបានឆ្លងកាត់ការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះ និងទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធចំពោះព្រះជាម្ចាស់ហើយ គាត់ត្រូវបានធ្វើឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ទាំងស្រុង។ ផ្លូវដែលគាត់បានដើរគឺជាផ្លូវដែលត្រូវប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ ដែលនេះមានន័យថា ចាប់តាំងពីដើមដំបូងមក ផ្លូវដែលពេត្រុសបានដើរគឺជាផ្លូវដែលត្រូវ ហើយការជំរុញចិត្តឱ្យគាត់ជឿលើព្រះជាម្ចាស់ គឺជាការជំរុញចិត្តដែលត្រឹមត្រូវ ហេតុដូច្នេះ គាត់បានក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយគាត់បានដើរនៅលើផ្លូវថ្មីមួយដែលមនុស្សមិនធ្លាប់បានដើរពីមុនមកសោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ផ្លូវដែលប៉ុលបានដើរតាំងពីដើមដំបូងមក គឺជាផ្លូវដែលប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះគ្រីស្ទ ហើយដោយសារតែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធចង់ប្រើប្រាស់គាត់ និងទាញយកផលពីអំណោយទានរបស់គាត់ និងគុណូបការៈទាំងអស់របស់គាត់សម្រាប់កិច្ចការរបស់ទ្រង់ប៉ុណ្ណោះ ទើបគាត់ធ្វើការសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទអស់ពេលប៉ុន្មានទស្សវត្សរ៍បាន។ គាត់គ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រើប៉ុណ្ណោះ ហើយគាត់មិនមែនត្រូវបានប្រើដោយសារតែព្រះយេស៊ូវបានទតមើលដោយពេញព្រះទ័យចំពោះភាពជាមនុស្សរបស់គាត់នោះទេ ប៉ុន្តែដោយសារអំណោយទានរបស់គាត់វិញ។ គាត់អាចបំពេញកិច្ចការថ្វាយព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបាន ដោយសារគាត់ត្រូវវាយផ្ដួល មិនមែនដោយសារគាត់ត្រេកអរនឹងធ្វើបែបនេះឡើយ។ គាត់អាចធ្វើកិច្ចការបែបនេះបានដោយសារការបំភ្លឺ និងការណែនាំពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ ហើយកិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើ គ្មានអ្វីជាតំណាងដល់ការស្វែងរករបស់គាត់ ឬភាពជាមនុស្សរបស់គាត់ឡើយ។ កិច្ចការរបស់ប៉ុលតំណាងឱ្យកិច្ចការនៃបាវបម្រើ ដែលមានន័យថា គាត់បានបំពេញកិច្ចការក្នុងនាមជាសាវ័កម្នាក់។ ចំណែកពេត្រុសវិញ គឺខុសគ្នាពីគាត់៖ គាត់ក៏បានបំពេញកិច្ចការមួយចំនួនដែរ តែកិច្ចការនោះមិនមែនអស្ចារ្យដូចជាកិច្ចការរបស់ប៉ុលឡើយ ប៉ុន្តែគាត់បានបំពេញកិច្ចការផង និងស្វែងរកច្រកចូលផ្ទាល់ខ្លួនផង ហើយកិច្ចការរបស់គាត់ខុសគ្នាពីកិច្ចការរបស់ប៉ុល។ កិច្ចការរបស់ពេត្រុស គឺជាការអនុវត្តភារកិច្ច ជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់មិនបានបំពេញកិច្ចការក្នុងនាមជាសាវ័កម្នាក់ឡើយ ប៉ុន្តែគាត់បានបំពេញកិ្ចការផង និងស្វែងរកសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ផង។ ដំណើរនៃកិច្ចការរបស់ប៉ុល ក៏មាននូវការស្វែងរកផ្ទាល់ខ្លួនគាត់ដែរ៖ ការស្វះស្វែងរបស់គាត់ គឺគ្មានអ្វីផ្សេងក្រៅពីក្ដីសង្ឃឹមរបស់គាត់ទៅអនាគត និងបំណងប្រាថ្នារបស់គាត់ដើម្បីទទួលបានទិសដៅល្អមួយឡើយ។ គាត់ពុំបានទទួលយកនូវការបន្សុទ្ធក្នុងអំឡុងកិច្ចការរបស់គាត់ឡើយ ហើយគាត់ក៏ពុំបានទទួលយកការលួសកាត់ និងការដោះស្រាយដែរ។ គាត់ជឿថា ឱ្យតែកិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើ គាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ នោះគ្រប់ការទាំងអស់ដែលគាត់បានធ្វើ គឺផ្គាប់ព្រះទ័យព្រះជាម្ចាស់ហើយ ដូច្នេះ នៅទីបំផុតនឹងមានរង្វាន់សម្រាប់ប្រគល់ជូនគាត់។ នៅក្នុងកិច្ចការរបស់គាត់ ពុំមានបទពិសោធផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ។ កិច្ចការរបស់គាត់ គឺដើម្បីតែកិច្ចការមិនបានធ្វើឡើងដើម្បីស្វែងរកនូវការផ្លាស់ប្ដូរឡើយ។ អ្វីសព្វគ្រប់បែបយ៉ាងនៅក្នុងកិច្ចការរបស់គាត់ គឺជាការដោះដូរ គ្មានភារកិច្ច ឬការចុះចូលនៃសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃកិច្ចការរបស់គាត់ និស្ស័យចាស់របស់ប៉ុលពុំបានផ្លាស់ប្រែឡើយ។ កិច្ចការរបស់គាត់ គឺគ្រាន់តែជាការបម្រើដល់អ្នកដទៃតែប៉ុណ្ណោះ និងមិនអាចនាំមកនូវការបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យរបស់គាត់ឡើយ។ ប៉ុលបានបំពេញកិច្ចការរបស់គាត់ដោយផ្ទាល់ ដោយមិនបានធ្វើឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ឬបានដោះស្រាយជាមួយឡើយ ហើយគាត់ត្រូវបានជំរុញចិត្តដោយរង្វាន់។ ពេត្រុសខុសគ្នាពីគាត់៖ គាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានឆ្លងកាត់ការលួសកាត់ និងការដោះស្រាយ និងបានឆ្លងកាត់នូវការបន្សុទ្ធ។ គោលបំណង និងការជំរុញចិត្តនៃកិច្ចការរបស់ពេត្រុស គឺមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំងជាមួយនឹងគោលបំណង និងការជំរុញចិត្តរបស់ប៉ុល។ បើទោះបីជាពេត្រុស មិនបានធ្វើកិច្ចការឱ្យបានច្រើនក្ដី ក៏និស្ស័យរបស់គាត់បានឆ្លងកាត់ការបំផ្លាស់បំប្រែជាច្រើនដែរ ហើយអ្វីដែលគាត់បានស្វែងរកនោះ គឺជាសេចក្ដីពិត និងជាការបំផ្លាស់បំប្រែជាក់ស្ដែង។ កិច្ចការរបស់គាត់ មិនមែនគ្រាន់តែធ្វើដើម្បីតែធ្វើកិច្ចការនោះទេ។ បើទោះបីជាប៉ុលបានធ្វើកិច្ចការច្រើនក្ដី ក៏កិច្ចការទាំងនោះសុទ្ធតែជាកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ ហើយបើទោះបីជាប៉ុលបានពួតដៃគ្នានៅក្នុងកិច្ចការនេះក្ដី ក៏គាត់មិនមានបទពិសោធនៅក្នុងកិច្ចការនេះដែរ។ ការដែលពេត្រុសបានធ្វើកិច្ចការតិចជាង គឺដោយសារតែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនបានបំពេញកិច្ចការច្រើនតាមរយៈគាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ បរិមាណនៃកិច្ចការរបស់ពួកគេ ពុំបានកំណត់ថាតើពួកគេត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ឬអត់នោះទេ ព្រោះការស្វែងរករបស់គេម្នាក់គឺដើម្បីទទួលបានរង្វាន់ ហើយការស្វែងរករបស់គេម្នាក់ទៀត គឺដើម្បីសម្រេចនូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់គេក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ រហូតដល់កម្រិតមួយដែលគេអាចស្ដែងចេញនូវរូបភាពដ៏គួរឱ្យស្រឡាញ់តាមរយៈការរស់នៅ ដើម្បីផ្គាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សម្បកក្រៅ ពួកគេខុសគ្នា ហើយសារជាតិរបស់ពួកគេក៏ខុសគ្នាដែរ។ អ្នកមិនអាចកំណត់ថាតើក្នុងចំណោមពួកគេ នរណាមួយត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ដោយផ្អែកលើបរិមាណការងារដែលពួកគេបានធ្វើនោះទេ។ ពេត្រុសបានព្យាយាមរស់នៅក្នុងរូបភាពជាអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលទទួលយកការដោះស្រាយ និងការលួសកាត់ ហើយដើម្បីក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់អាចលះបង់ខ្លួនគាត់ដើម្បីព្រះជាម្ចាស់បាន អាចលះបង់ខ្លួនគាត់ទាំងស្រុងថ្វាយទៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងស្ដាប់បង្គាប់ទ្រង់រហូតដល់ស្លាប់។ នេះគឺជាអ្វីដែលគាត់តាំងចិត្តធ្វើ ហើយក៏ជាអ្វីដែលគាត់សម្រេចបានដែរ។ នេះគឺជាមូលហេតុសំខាន់ដែលចុងក្រោយទៅ ចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់គាត់ ខុសគ្នាពីចុងបញ្ចប់នៃជីវិតរបស់ប៉ុល។ កិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបំពេញចំពោះពេត្រុស គឺដើម្បីធ្វើឱ្យគាត់បានគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយកិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានធ្វើនៅក្នុងប៉ុល គឺដើម្បីប្រើគាត់។ នេះគឺដោយសារពួកគេមានលក្ខណៈ និងទស្សនៈចំពោះការស្វែងរកមិនដូចគ្នា។ អ្នកទាំងពីរមានកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ពេត្រុសបានអនុវត្តកិច្ចការនេះចំពោះខ្លួនគាត់ ហើយក៏បានចែករំលែកកិច្ចការនោះដល់អ្នកដទៃដែរ។ ចំណែកប៉ុលវិញ គាត់គ្រាន់តែបានចែករំលែកនូវកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធទាំងស្រុងទៅដល់អ្នកដទៃតែប៉ុណ្ណោះ ហើយខ្លួនគាត់ផ្ទាល់ ពុំបានទទួលអ្វីទាំងអស់ពីកិច្ចការនេះ។ តាមរបៀបនេះ បន្ទាប់ពីប៉ុលមានបទពិសោធអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមក ស្ទើរតែគ្មានការបំផ្លាស់បំប្រែចំពោះគាត់ទាល់តែសោះ។ គាត់នៅតែបន្តស្ថិតក្នុងសភាពដើមរបស់គាត់ដដែល ហើយគាត់នៅតែជាប៉ុលដូចពីមុនដដែល។ គ្រាន់តែថា ក្រោយពេលដែលគាត់បានឆ្លងកាត់ទុក្ខលំបាកក្នុងកិច្ចការអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមក គាត់បានរៀនពីរបៀប «ធ្វើការ» និងបានរៀនពីការតស៊ូអត់ធ្មត់ប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែលក្ខណៈចាស់របស់គាត់ ដែលជាលក្ខណៈប្រកួតប្រជែងខ្ពស់ និងគិតតែពីប្រយោជន៍នោះ នៅតែមានដដែល។ បន្ទាប់ពីបានធ្វើការអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមក គាត់មិនបានដឹងអំពីនិស្ស័យពុករលួយរបស់គាត់ឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនបានរំដោះខ្លួនចេញពីនិស្ស័យចាស់របស់គាត់ដែរ ហើយគេនៅតែអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់អំពីនិស្ស័យនេះនៅក្នុងកិច្ចការរបស់គាត់ដដែល។ នៅក្នុងខ្លួនគាត់ គឺគ្រាន់តែមានបទពិសោធការងារច្រើនតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែបទពិសោធដ៏តិចតួចតែមួយមុខនេះ មិនអាចបំផ្លាស់បំប្រែគាត់បានឡើយ និងមិនអាចផ្លាស់ប្ដូរទស្សនៈរបស់គាត់ចំពោះអត្ថិភាព និងសារៈសំខាន់នៃការស្វែងរករបស់គាត់បានឡើយ។ បើទោះបីជាគាត់បានបំពេញកិច្ចការជាច្រើនឆ្នាំសម្រាប់ព្រះគ្រីស្ទក្ដី និងមិនដែលបានធ្វើទុក្ខបុកម្នេញព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក្ដី ក៏នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់គ្មានការបំផ្លាស់បំប្រែចំណេះដឹងរបស់គាត់អំពីព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ នេះមានន័យថាគាត់មិនបានបំពេញកិច្ចការដើម្បីលះបង់ខ្លួនគាត់ថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ គាត់ត្រូវបានបង្ខំឱ្យធ្វើការ ដើម្បីតែទិសដៅទៅអនាគតរបស់គាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ ដ្បិតកាលពីដើមដំបូងឡើយ គាត់បានធ្វើទុក្ខបុកម្នេញព្រះគ្រីស្ទ និងមិនបានចុះចូលចំពោះព្រះគ្រីស្ទឡើយ។ គាត់មានសារជាតិជាអ្នកបះបោរពីកំណើត ដែលប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះគ្រីស្ទដោយចេតនា និងជាមនុស្សម្នាក់ដែលគ្មានចំណេះដឹងអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ។ នៅពេលដែលកិច្ចការរបស់គាត់ជិតចូលដល់ទីបញ្ចប់ គាត់នៅតែមិនដឹងអំពីកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដដែល ហើយគាត់គ្រាន់តែធ្វើការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ស្របទៅតាមអត្តចរិតរបស់គាត់តែប៉ុណ្ណោះ ដោយពុំបានយកចិត្តទុកដាក់សូម្បីតែបន្តិចចំពោះព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ហេតុដូច្នេះធម្មជាតិរបស់គាត់ គឺប្រឆាំងនឹងព្រះគ្រីស្ទ និងមិនបានស្ដាប់បង្គាប់តាមសេចក្ដីពិតឡើយ។ មនុស្សម្នាក់ដែលមានលក្ខណៈដូចនេះ គឺជាមនុស្សដែលត្រូវបានកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបោះបង់ចោលមនុស្ស ជាមនុស្សដែលមិនស្គាល់កិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងជាមនុស្សដែលទាស់ទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទ តើមនុស្សបែបនេះ អាចទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះដោយរបៀបណា? មនុស្សអាចត្រូវបានសង្គ្រោះឬអត់នោះ ពុំស្ថិតនៅលើបរិមាណនៃកិច្ចការដែលគេធ្វើ ឬទំហំដែលគេបានលះបង់ឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ គឺត្រូវកំណត់តាមរយៈថាតើគេស្គាល់កិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរឬអត់ ថាតើគេអាចអនុវត្តតាមសេចក្ដីពិតបានដែរឬអត់ និងថាតើទស្សនៈរបស់គេចំពោះការស្វែងរកនោះ ស្របទៅតាមសេចក្ដីពិតដែរឬអត់។

បើទោះបីជាមានការបើកសម្ដែងដោយឯកឯង បានកើតឡើងបន្ទាប់ពីពេត្រុសបានចាប់ផ្ដើមដើរតាមព្រះយេស៊ូវក្ដី ក៏ក្នុងធម្មជាតិរបស់គាត់តាំងពីដើមដំបូងមកគាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលសុខចិត្តចុះចូលនឹងព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងស្វែងរកព្រះគ្រីស្ទដែរ។ ការស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ចំពោះព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធគឺស្អាតបរិសុទ្ធ៖ គាត់មិនបានស្វែងរកកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងសំណាងនោះទេ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ត្រូវបានជំរុញទឹកចិត្តតាមរយៈការស្ដាប់បង្គាប់ចំពោះសេចក្ដីពិត។ បើទោះបីជាពេត្រុសបានធ្វើការបដិសេធមិនទទួលស្គាល់ព្រះគ្រីស្ទចំនួនបីលើកក្ដី ហើយបើទោះបីជាគាត់បានលបញ្ឆោតព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក្ដី ក៏ភាពអន់ខ្សោយបន្តិចបន្ដួចក្នុងនាមមនុស្ស មិនពាក់ព័ន្ធនឹងធម្មជាតិរបស់គាត់ដែរ វាមិនប៉ះពាល់ដល់ការស្វែងរកនាពេលអនាគតរបស់គាត់ឡើយ ហើយវាមិនអាចគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបញ្ជាក់ថា ការបញ្ឆោតរបស់គាត់នេះ គឺជាកិច្ចការនៃពួកទទឹងនឹងព្រះគ្រីស្ទបានឡើយ។ ភាពអន់ខ្សោយក្នុងនាមជាមនុស្សធម្មតា គឺជាអ្វីដែលមនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងពិភពលោកនេះមាន។ តើអ្នករំពឹងឱ្យពេត្រុសមានភាពខុសគ្នាពីគេមែនទេ? តើមនុស្សមិនប្រកាន់ទស្សនៈណាមួយចំពោះពេត្រុស ដោយព្រោះតែគាត់បានប្រព្រឹត្តកំហុស ឆោតល្ងង់ ជាច្រើនដងទេឬអី? ហើយតើមនុស្សមិនកោតសរសើរចំពោះប៉ុល ដោយព្រោះតែកិច្ចការទាំងអស់ដែលគាត់បានធ្វើ និងគ្រប់សំបុត្រទាំងអស់ដែលគាត់បានសរសេរទេឬអី? តើមនុស្សអាចមានសមត្ថភាពមើលឃើញពីសារជាតិរបស់មនុស្សបានដោយរបៀបណា? ច្បាស់ណាស់ អស់អ្នកណាដែលមានសតិពិតប្រាកដ អាចមើលឃើញអ្វីឃើញអ្វីមួយដែលមិនសំខាន់។ បើទោះបីជាបទពិសោធឈឺចាប់ជាច្រើនឆ្នាំរបស់ពេត្រុស មិនត្រូវបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរក្ដី ក៏នេះមិនបញ្ជាក់ថាពេត្រុស គ្មានបទពិសោធជាក់ស្ដែងឬថាពេត្រុសមិនត្រូវបានធ្វើឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ដែរ។ តើកិច្ចការរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អាចឱ្យមនុស្សលោកយល់បានទាំងស្រុងដូចម្ដេចកើតទៅ? កំណត់ត្រានៅក្នុងព្រះគម្ពីរមិនត្រូវបានព្រះយេស៊ូវជ្រើសរើសដោយផ្ទាល់ឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវប្រមូលផ្ដុំចងក្រងនៅពេលក្រោយដោយមនុស្សជំនាន់ក្រោយៗទៀត។ ដោយសារត្រូវធ្វើការចងក្រងបែបនេះ តើគ្រប់ការទាំងអស់ដែលបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ មិនមែនត្រូវបានជ្រើសរើសទៅតាមគំនិតរបស់មនុស្សទេឬអី? បន្ថែមលើនេះ ចុងបញ្ចប់របស់ពេត្រុសនិងប៉ុល មិនត្រូវបានបញ្ជាក់ឱ្យបានច្បាស់នៅក្នុងសំបុត្រទាំងអស់នោះឡើយ ដូច្នេះមនុស្សវិនិច្ឆ័យពេត្រុស និងប៉ុលទៅតាមគំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ និងទៅតាមការចង់បានផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ។ ហើយដោយសារប៉ុលបានធ្វើការងារយ៉ាងច្រើន ដោយសារ «ការរួមចំណែក» របស់គាត់ មានទំហំច្រើនក្រាស់ក្រែល ទើបគាត់ទទួលបានការជឿទុកចិត្តពីហ្វូងមនុស្ស។ តើមនុស្សមិនផ្ដោតសំខាន់តែទៅលើរឿងដែលរាក់កំភែលទេឬអី? តើមនុស្សអាចមានសមត្ថភាព មើលឃើញពីសារជាតិរបស់មនុស្សបានដោយរបៀបណា? មិនចាំបាច់និយាយនោះទេ ព្រោះប៉ុលបានក្លាយជាវត្ថុមួយដែលត្រូវគេថ្វាយបង្គំអស់រយៈពេលរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ តើមាននរណាដែលហ៊ានបដិសេធកិច្ចការរបស់គាត់ភ្លាមៗនោះ? ពេត្រុសគ្រាន់តែជាអ្នកនេសាទម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ តើការរួមចំណែករបស់គាត់អាចធំធេងដូចជាប៉ុល បានដោយរបៀបណា? និយាយពីការរួមចំណែកដែលពួកគាត់បានធ្វើ ប៉ុលគួរណាស់តែទទួលបានរង្វាន់មុនពេត្រុសទៅទៀត ហើយគាត់គួរណាស់តែត្រូវក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិល្អប្រសើរជាង ក្នុងការទទួលបានការយល់ព្រមពីព្រះជាម្ចាស់។ តើនរណាអាចនឹងស្រមៃដល់ទៅថា នៅក្នុងការប្រព្រឹត្ដរបស់ទ្រង់ចំពោះប៉ុល ព្រះជាម្ចាស់គ្រាន់តែធ្វើឱ្យគាត់បំពេញកិច្ចការតាមរយៈអំណោយទានរបស់គាត់ប៉ុណ្ណោះ ផ្ទុយទៅវិញព្រះជាម្ចាស់បានធ្វើឱ្យពេត្រុស បានគ្រប់លក្ខណ៍។ គ្មានករណីណាមួយ ដែលថាព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ បានបង្កើតផែនការសម្រាប់ពេត្រុស និងប៉ុលតាំងពីដើមដំបូងមកឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេត្រូវបានធ្វើឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ឬត្រូវចាត់ឱ្យបំពេញកិច្ចការស្របទៅតាមលធម្មជាតិពីកំណើតរបស់ពួកគេ។ ហេតុដូច្នេះ អ្វីដែលមនុស្សមើលឃើញ គឺគ្រាន់តែជាការរួមចំណែកពីខាងក្រៅរបស់មនុស្សតែប៉ុណ្ណោះ ចំណែកអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ គឺជាសារជាតិរបស់មនុស្ស ក៏ដូចជាផ្លូវដែលមនុស្សស្វែងរកតាំងពីដើមដំបូងមក និងការជំរុញចិត្តពីក្រោយការស្វែងរករបស់មនុស្ស។ មនុស្សវាស់ស្ទង់មនុស្ស គឺស្របទៅតាម សញ្ញាណរបស់ពួកគេ និងស្របទៅតាមការយល់ឃើញផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ ក៏ប៉ុន្តែចុងបញ្ចប់របស់មនុស្ស មិនមែនកំណត់ស្របទៅតាមលក្ខណៈខាងក្រៅរបស់គេឡើយ។ ហេតុដូច្នេះ ខ្ញុំមានបន្ទូលថា ប្រសិនបើផ្លូវដែលអ្នកត្រូវដើរតាំងពីដើមដំបូងមក គឺជាផ្លូវជោគជ័យ ហើយទស្សនៈរបស់អ្នកចំពោះការស្វែងរក គឺជាទស្សនៈដែលត្រឹមត្រូវតាំងពីដើមដំបូងមក នោះអ្នកមានលក្ខណៈដូចគ្នានឹងពេត្រុសហើយ។ ប្រសិនបើផ្លូវដែលអ្នកដើរ គឺជាផ្លូវបរាជ័យ នោះមិនថាលះបង់ក្នុងតម្លៃណានោះទេ ចុងបញ្ចប់របស់អ្នកនឹងនៅតែដូចជាចុងបញ្ចប់របស់ប៉ុលដដែល។ មិនថាករណីបែបណា ទិសដៅរបស់អ្នកបែបណា ហើយមិនថាអ្នកជោគជ័យ ឬបរាជ័យនោះទេ គឺទាំងពីរនេះសុទ្ធតែត្រូវកំណត់តាមរយៈថាតើផ្លូវដែលអ្នកស្វែងរក គឺជាផ្លូវត្រឹមត្រូវដែរឬអត់ មិនមែនកំណត់លើភក្ដីភាពរបស់អ្នក ឬតម្លៃដែលអ្នកលះបង់នោះទេ។ សារជាតិរបស់ពេត្រុសនិងប៉ុល និងគោលដៅដែលពួកគេស្វែងរក គឺខុសគ្នា។ មនុស្សមិនអាចដឹងពីចំណុចអស់ទាំងនេះបានឡើយ ហើយមានតែព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចជ្រាបពីកិច្ចការទាំងនេះបានទាំងស្រុង។ ដ្បិតអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់ទតឃើញ គឺជាសារជាតិរបស់មនុស្ស ចំណែកឯមនុស្សវិញ គ្មានដឹងអ្វីសោះអំពីសារជាតិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេឡើយ។ មនុស្សមិនអាចមើលឃើញពីសារជាតិនៅក្នុងខ្លួនមនុស្ស ឬកម្ពស់ជាក់ស្ដែងរបស់គេឡើយ ហេតុដូច្នេះ មនុស្សមិនអាចកំណត់ពីមូលហេតុនៃជោគជ័យ និងបរាជ័យរបស់ប៉ុល និងពេត្រុសបានឡើយ។ មូលហេតុដែលមនុស្សភាគច្រើនថ្វាយបង្គំប៉ុល និងមិនថ្វាយបង្គំពេត្រុស គឺដោយសារតែពេត្រុសត្រូវប្រើឱ្យធ្វើកិច្ចការសាធារណៈ ហើយមនុស្សអាចសង្កេតឃើញពីកិច្ចការនេះបាន ដូច្នេះ មនុស្សទទួលស្គាល់នូវ «សមិទ្ធផល» របស់ប៉ុល។ ចំណែកឯបទពិសោធរបស់ពេត្រុសវិញ មិនអាចឱ្យមនុស្សមើលឃើញបានឡើយ ហើយអ្វីដែលគាត់ស្វែងរក គឺមិនអាចឱ្យមនុស្សសម្រេចបានឡើយ ដូច្នេះហើយ មនុស្សគ្មានចំណាប់អារម្មណ៍ចំពោះពេត្រុសទេ។

ពេត្រុសត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍តាមរយៈបទពិសោធនៃការដោះស្រាយ និងការបន្សុទ្ធ។ គាត់បាននិយាយថា «ខ្ញុំត្រូវផ្គាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់គ្រប់ពេលទាំងអស់។ គ្រប់ការទាំងអស់ដែលខ្ញុំធ្វើ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ផ្គាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់តែប៉ុណ្ណោះ ហើយមិនថាខ្ញុំត្រូវបានវាយផ្ចាល ឬជំនុំជម្រះនោះទេ ក៏ខ្ញុំនៅតែសប្បាយចិត្តនឹងធ្វើបែបនេះដដែល»។ ពេត្រុសបានប្រគល់គ្រប់យ៉ាងរបស់គាត់ថ្វាយដល់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយកិច្ចការ ពាក្យសម្ដី និងជីវិតគាត់ទាំងមូល គឺសុទ្ធសឹងតែដើម្បីសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ គាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានស្វែងរកភាពបរិសុទ្ធ ហើយនៅពេលដែលគាត់មានបទពិសោធកាន់តែច្រើន នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ ក៏កាន់តែធំធេង និងជ្រាលជ្រៅនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់ដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប៉ុលបានធ្វើតែកិច្ចការខាងក្រៅប៉ុណ្ណោះ ហើយទោះបីជាគាត់បានខំប្រឹងប្រែងធ្វើការយ៉ាងខ្លាំងក្ដី ក៏ការងាររបស់គាត់ គឺប្រយោជន៍គ្រាន់តែដើម្បីធ្វើកិច្ចការ របស់គាត់ឱ្យបានត្រឹមត្រូវនិងដើម្បីទទួលបានរង្វាន់តែប៉ុណ្ណោះ។ ប្រសិនបើគាត់បានដឹងជាមុនថា គាត់នឹងមិនទទួលបានរង្វាន់អ្វីទេ នោះគាត់ប្រាកដជាឈប់ធ្វើកិច្ចការរបស់គាត់ជាមិនខាន។ អ្វីដែលពេត្រុសខ្វាយខ្វល់នោះ គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់ ហើយជារឿងដែលជាក់ស្ដែង និងអាចសម្រេចបាន។ គាត់មិនបានខ្វាយខ្វល់ថាតើ គាត់នឹងទទួលបានរង្វាន់ឬអត់នោះទេ ប៉ុន្តែគាត់ខ្វាយខ្វល់ថាតើនិស្ស័យរបស់គាត់អាចត្រូវបានបំផ្លាស់បំប្រែដែរឬអត់។ ប៉ុលខ្វាយខ្វល់អំពីការខំប្រឹងប្រែងធ្វើការឱ្យបានកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ គាត់ខ្វល់តែពីកិច្ចការ និងការលះបង់តស៊ូតែសំបកក្រៅ និងខ្វល់តែពីគោលលទ្ធិដែលមនុស្សធម្មតា មិនអាចដកពិសោធន៍បាន។ គាត់មិនខ្វាយខ្វល់អំពីការបំផ្លាស់បំប្រែ ស៊ីជម្រៅនៅក្នុងខ្លួនគាត់ឡើយ ហើយក៏មិនខ្វល់ពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតចំពោះព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ បទពិសោធរបស់ពេត្រុស គឺដើម្បីសម្រេចបាននូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដ និងចំណេះដឹងពិតប្រាកដ អំពីព្រះជាម្ចាស់។ បទពិសោធរបស់គាត់ គឺដើម្បីទទួលបានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធជាមួយព្រះជាម្ចាស់ និងដើម្បីមានការរស់នៅដែលជាក់ស្ដែង។ កិច្ចការរបស់ប៉ុលត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយព្រោះតែព្រះយេស៊ូវបានប្រទានកិច្ចការនោះដល់គាត់ និងដើម្បីសម្រេចបាននូវអ្វីៗដែលគាត់ទន្ទឹងចង់បាន ក៏ប៉ុន្តែកិច្ចការទាំងអស់នេះ មិនពាក់ព័ន្ធនឹងចំណេះដឹងរបស់គាត់អំពីខ្លួនគាត់ និងព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ កិច្ចការរបស់គាត់ គឺប្រយោជន៍គ្រាន់តែដើម្បីគេចចេញពីការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះតែប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលពេត្រុសបានស្វែងរកគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធ ហើយអ្វីដែលប៉ុលបានស្វែងរក គឺជាមកុដនៃសេចក្ដីសុចរិត។ ពេត្រុសធ្លាប់មានបទពិសោធជាច្រើនឆ្នាំនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ និងមានចំណេះដឹងជាក់ស្ដែងអំពីព្រះគ្រីស្ទ ក៏ដូចជាចំណេះដឹងជ្រាលជ្រៅអំពីខ្លួនគាត់ដែរ។ ហេតុដូច្នេះ សេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺបរិសុទ្ធ។ ការបន្សុទ្ធអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ បានធ្វើឱ្យការយល់ដឹងរបស់គាត់អំពីព្រះយេស៊ូវ និងអំពីជីវិត មានការកើនឡើង ហើយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ គឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលឥតលក្ខខណ្ឌ វាគឺជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលឆេះឆួលឡើងដោយឯកអ្នក ហើយគាត់ពុំបានសុំអ្វីត្រឡប់មកវិញឡើយ ក៏មិនសង្ឃឹមថានឹងទទួលបានប្រយោជន៍អ្វីនោះដែរ។ ប៉ុលបានធ្វើការងារអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែគាត់មិនមានចំណេះដឹងច្រើនអំពីព្រះគ្រីស្ទឡើយ ហើយចំណេះដឹងរបស់គាត់អំពីខ្លួនឯង គឺតិចតួចខ្លាំងណាស់។ គាត់គ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះគ្រីស្ទឡើយ ហើយកិច្ចការរបស់គាត់ និងការរត់ប្រណាំងរបស់គាត់ គឺដើម្បីទទួលបាននូវកិត្តិយសនៅពេលចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះ។ អ្វីដែលគាត់ស្វែងរក គឺជាមកុដដ៏ល្អឯក មិនមែនជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធនោះទេ។ គាត់មិនបានស្វែងរកដោយសកម្មទេ ប៉ុន្តែដោយអកម្ម។ គាត់មិនបានបំពេញនូវភារកិច្ចរបស់គាត់ឡើយ ប៉ុន្តែបានបង្ខំចិត្តក្នុងការស្វែងរករបស់គាត់ បន្ទាប់ពីត្រូវបានចាប់ចងដោយកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ។ ហេតុដូច្នេះ ការស្វែងរកគាត់មិនបានបញ្ជាក់ថា គាត់មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ គឺជាពេត្រុសនេះឯង ដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយបានបំពេញនូវភារកិច្ចរបស់គាត់។ មនុស្សគិតថា អស់អ្នកណាដែលបានរួមចំណែកដល់ព្រះជាម្ចាស់ គួរតែទទួលបានរង្វាន់ ហើយកាលណាការរួមចំណែកកាន់តែច្រើន នោះកាន់តែភ្លេចថា ពួកគេគួរតែទទួលបានការគាប់ព្រះហឫទ័យពីព្រះជាម្ចាស់។ សារជាតិនៃទស្សនៈរបស់មនុស្ស គឺការដោះដូរ ហើយគេពុំបានស្វែងរកដោយសកម្មដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់គេក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ សម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់វិញ កាលណាមនុស្សស្វែងរកសេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់ និងស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ទាំងស្រុង ដែលក៏មានន័យថា ត្រូវបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឱ្យបានកាន់តែច្រើនដែរ នោះពួកគេនឹងកាន់តែអាចទទួលបានការយល់ព្រមពីព្រះជាម្ចាស់។ ទស្សនៈរបស់ព្រះជាម្ចាស់ គឺទាមទារឱ្យមនុស្សស្រោចស្រង់នូវភារកិច្ច និងឋានៈដើមរបស់គេត្រឡប់មកវិញ។ មនុស្សគឺជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដូច្នេះហើយ មនុស្សមិនគប្បីប្រព្រឹត្តខ្លួនឱ្យហួសហេតុដោយទាមទារចង់បានអ្វីពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយមិនគប្បីធ្វើអ្វីផ្សេងក្រៅពីបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួនក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ទិសដៅរបស់ប៉ុល និងពេត្រុស ត្រូវវាស់វែងតាមរយៈថាតើពួកគេអាចបំពេញភារកិច្ចរបស់ពួកគេក្នុងនាមជាសត្តនិករបានដែរឬទេ និងមិនមែនកំណត់ទៅតាមទំហំនៃការរួមចំណែករបស់ពួកគេឡើយ។ ទិសដៅរបស់ពួកគេ ត្រូវកំណត់ស្របទៅតាមអ្វីដែលពួកគេស្វែងរកតាំងពីដើមដំបូងមក មិនមែនទៅតាមបរិមាណការងារដែលពួកគេធ្វើ ឬទៅតាមការប៉ាន់ស្មានរបស់អ្នកដទៃចំពោះពួកគេឡើយ។ ហេតុដូច្នេះ ការស្វែងរកដោយសកម្មក្នុងការបំពេញភារកិច្ចរបស់មនុស្សម្នាក់ក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺជាផ្លូវទៅកាន់ភាពជោគជ័យ។ ការស្វែងរកផ្លូវនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ពិតប្រាកដចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺជាផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវជាងគេបំផុត។ ការស្វែងរកការបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យចាស់របស់មនុស្សម្នាក់ និងការស្វែងរកសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធចំពោះព្រះជាម្ចាស់ គឺជាផ្លូវទៅកាន់ភាពជោគជ័យ។ ផ្លូវទៅកាន់ភាពជោគជ័យ គឺជាផ្លូវនៃការស្រោចស្រង់ភារកិច្ចដើមត្រឡប់មកវិញ ក៏ដូចជារូបកាយដើមនៃសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ វាគឺជាផ្លូវនៃការស្រោចស្រង់ ហើយវាក៏ជាគោលដៅនៃកិច្ចការទាំងអស់របស់ព្រះជាម្ចាស់ តាំងពីដើមដំបូងរហូតដល់ចុងបញ្ចប់ដែរ។ ប្រសិនបើការស្វែងរករបស់មនុស្សប្រឡាក់ជាប់ទៅដោយការទាមទារផ្ទាល់ខ្លួនយ៉ាងច្រើន និងការទន្ទឹងរង់ចាំដែលគ្មានហេតុផល នោះផលដែលសម្រេចបាននឹងមិនមែនជាការបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យរបស់មនុស្សឡើយ។ ចំណុចនេះ គឺជាមិនស្របគ្នាជាមួយនឹងកិច្ចការនៃការស្រោចស្រង់នោះទេ។ វាច្បាស់ណាស់ថាមិនមែនជាកិច្ចការដែលព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានបំពេញឡើយ ហេតុដូច្នេះហើយ នេះបញ្ជាក់ថាការស្វែងរកបែបនេះ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានអនុញ្ញាតឡើយ។ តើការស្វែងរកដែលព្រះជាម្ចាស់មិនអនុញ្ញាតនោះ មានសារៈសំខាន់អ្វីទៅ?

កិច្ចការដែលប៉ុលបានធ្វើ គឺត្រូវបានដាក់បង្ហាញឱ្យឃើញនៅចំពោះមុខមនុស្ស ប៉ុន្តែថាតើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់បរិសុទ្ធប៉ុនណា និងថាតើគាត់ស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ជ្រាលជ្រៅប៉ុនណានៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់នោះ មនុស្សពុំអាចមើលឃើញចំណុចទាំងនេះបានឡើយ។ មនុស្សគ្រាន់តែអាចមើលឃើញនូវកិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើតែប៉ុណ្ណោះ ដែលតាមរយៈកិច្ចការនោះ មនុស្សដឹងថា គាត់ត្រូវបានព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រើយ៉ាងប្រាកដ ដូច្នេះហើយ មនុស្សគិតថា ប៉ុលពូកែជាងពេត្រុស កិច្ចការរបស់គាត់ល្អជាង ដ្បិតគាត់អាចផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកជំនុំបាន។ ពេត្រុសគ្រាន់តែសម្លឹងមើលបទពិសោធផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ និងបានទទួលយកមនុស្សពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះក្នុងអំឡុងកិច្ចការម្ដងម្កាលរបស់គាត់។ មានសំបុត្រមួយចំនួនដែលមកអំពីគាត់ដែលពុំសូវមានគេដឹង ប៉ុន្តែតើនរណាដឹងថាតើសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់ជ្រាលជ្រៅខ្លាំងប៉ុនណានៅក្នុងដួចចិត្តរបស់គាត់? មួយថ្ងៃហើយមួយថ្ងៃទៀត ប៉ុលបានធ្វើការដើម្បីព្រះជាម្ចាស់៖ ឱ្យតែមានការត្រូវធ្វើ គាត់នឹងធ្វើវាមិនខាន។ គាត់មានអារម្មណ៍ថា ការធ្វើបែបនេះ គាត់នឹងអាចទទួលបាននូវមកុដ និងអាចគាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ប៉ុន្តែគាត់ពុំបានស្វែងរកផ្លូវដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរខ្លួនគាត់តាមរយៈកិច្ចការរបស់គាត់ឡើយ។ អ្វីៗនៅក្នុងជីវិតរបស់ពេត្រុសដែលមិនគាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ បានធ្វើឱ្យគាត់មានអារម្មណ៍មិនស្រណុកចិត្ត។ ប្រសិនបើមិនគាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ នោះគាត់នឹងមានអារម្មណ៍ស្ដាយក្រោយ ហើយនឹងស្វែងរកផ្លូវដែលសមស្របមួយ ដែលគាត់អាចប្រឹងប្រែងដើម្បីផ្គាប់ដួងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន។ សូម្បីចំណែកដ៏តូចបំផុត និងចំណែកដែលមិនសំខាន់ក្នុងជីវិតរបស់គាត់ក្ដី ក៏គាត់នៅតែតម្រូវឱ្យខ្លួនគាត់ផ្គាប់តាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល។ និយាយដល់និស្ស័យចាស់របស់គាត់វិញ គាត់មិនបានបន្ធូរបន្ថយឡើយ គឺកាន់តែហ្មត់ចត់ឡើងៗនៅក្នុងសេចក្ដីតម្រូវរបស់គាត់ចំពោះខ្លួនគាត់ ដើម្បីឱ្យយល់កាន់ជ្រៅទៅក្នុងសេចក្ដីពិត។ ប៉ុលស្វែងរកតែកេរ្តិ៍ឈ្មោះ និងឋានៈរាក់កំភែលតែប៉ុណ្ណោះ។ គាត់បានព្យាយាមអួតអាងខ្លួនឯងនៅចំពោះមុខមនុស្ស និងមិនបានព្យាយាមដើម្បីឱ្យបានរីកចម្រើនកាន់តែជ្រៅនៅក្នុងច្រកផ្លូវនៃជីវិតឡើយ។ អ្វីដែលគាត់ខ្វាយខ្វល់នោះ គឺជាគោលលទ្ធិ មិនមែនជាភាពពិតឡើយ។ មនុស្សខ្លះនិយាយថា «ប៉ុលបានធ្វើកិច្ចការយ៉ាងច្រើនថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ ហេតុអ្វីបានជាព្រះជាម្ចាស់មិនចងចាំគាត់? ពេត្រុសបានធ្វើការតិចតួចប៉ុណ្ណោះថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ និងមិនបានរួមចំណែកអ្វីច្រើនដល់ពួកជំនុំឡើយ តើហេតុដូចម្តេចបានជាគាត់ត្រូវបានប្រោសឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍?» ពេត្រុសបានស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដល់កម្រិតមួយ ដែលជាសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មានតែមនុស្សបែបនេះទេ ទើបមានទីបន្ទាល់។ ហើយចុះចំណែកប៉ុលវិញ? តើប៉ុលស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដល់កម្រិតណាដែរ? តើអ្នកដឹងដែរឬទេ? តើកិច្ចការរបស់ប៉ុលត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីអ្វី? ហើយតើកិច្ចការរបស់ពេត្រុសត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីអ្វី? ពេត្រុសមិនបានធ្វើការច្រើនប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែតើអ្នកដឹងថាមានអ្វីដែលកប់ជ្រៅនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់ទេ? កិច្ចការរបស់ប៉ុលដែលពាក់ព័ន្ធនឹងការផ្គត់ផ្គង់ដល់ពួកជំនុំ និងការគាំទ្រដល់ពួកជំនុំ។ អ្វីដែលពេត្រុសជួបប្រទះ គឺជាការផ្លាស់ប្ដូរនៅក្នុងនិស្ស័យជីវិតរបស់គាត់ ហើយគាត់មានបទពិសោធអំពីការស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារឥឡូវ អ្នកបានដឹងពីភាពខុសគ្នានៃសារជាតិរបស់ពួកគេហើយ នោះអ្នកអាចមើលបានថាតើនៅពេលចុងក្រោយ នរណាដែលពិតជាជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដនិងនរណាដែលមិនជឿលើព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដ។ ក្នុងចំណោមពួកគេមានម្នាក់ដែលស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយម្នាក់ទៀតមិនបានស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដឡើយ។ ម្នាក់បានឆ្លងកាត់ការផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យរបស់ខ្លួន ហើយម្នាក់ទៀតមិនបានឆ្លងកាត់ឡើយ។ ម្នាក់បានបម្រើដោយការបន្ទាបខ្លួន និងមិនងាយឱ្យមនុស្សកត់សម្គាល់ឃើញបានឡើយ ហើយម្នាក់ទៀតត្រូវមនុស្សថ្វាយបង្គំ និងមានរូបភាពល្អអស្ចារ្យ។ ម្នាក់បានស្វែងរកសេចក្ដីបរិសុទ្ធ ហើយម្នាក់ទៀតមិនបានស្វែងរកឡើយ ហើយបើទោះបីជាគេមិនបរិសុទ្ធក្ដី ក៏គេមិនមាននូវសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធដែរ។ ម្នាក់មានភាពជាមនុស្សពិតប្រាកដ ហើយម្នាក់ទៀតគ្មានឡើយ។ ម្នាក់មាននូវស្មារតីជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយម្នាក់ទៀតគ្មានឡើយ។ ទាំងអស់នេះ គឺជាភាពខុសគ្នានៃសារជាតិរបស់ប៉ុល និងពេត្រុស។ ផ្លូវដែលពេត្រុសបានដើរ គឺជាផ្លូវជោគជ័យ ហើយក៏ជាផ្លូវនៃការសម្រេចបាននូវការស្រោចស្រង់នូវភាពជាមនុស្សសាមញ្ញធម្មតា និងការស្រោចស្រង់នូវភារកិច្ចក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រឡប់មកវិញផងដែរ។ ពេត្រុសតំណាងឱ្យអ្នកដែលមានជោគជ័យ។ ផ្លូវដែលប៉ុលបានដើរ គឺជាផ្លូវបរាជ័យ ហើយគាត់តំណាងឱ្យអ្នកទាំងឡាយដែលគ្រាន់តែចុះចូល និងលះបង់ខ្លួនសើៗតែប៉ុណ្ណោះ និងមិនបានស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដឡើយ។ ប៉ុលតំណាងឱ្យអ្នកដែលមិនមានសេចក្ដីពិត។ នៅក្នុងជំនឿរបស់គាត់លើព្រះជាម្ចាស់ ពេត្រុសបានព្យាយាមផ្គាប់ព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅគ្រប់ការទាំងអស់ ហើយបានព្យាយាមស្ដាប់បង្គាប់នូវគ្រប់ការទាំងអស់ដែលមកអំពីព្រះជាម្ចាស់។ គាត់អាចទទួលយកនូវការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះ ក៏ដូចជាការបន្សុទ្ធ ទុក្ខសោក និងការបន្តទៅមុខដោយគ្មានអ្វីសោះនៅក្នុងជីវិតរបស់គាត់ ដោយគ្មានការតវ៉ាសូម្បីតែបន្តិច ហើយគ្មានអ្វីអាចផ្លាស់ប្ដូរសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់គាត់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ តើនេះមិនមែនជាសេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏ជ្រាលជ្រៅបំផុតចំពោះព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? តើនេះមិនមែនជាការបំពេញភារកិច្ចក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេឬអី? មិនថានៅក្នុងការវាយផ្ចាល ការជំនុំជម្រះ ឬទុក្ខសោកនោះទេអ្នកតែងអាចសម្រេចបាននូវការស្ដាប់បង្គាប់រហូតដល់ស្លាប់បាន ហើយនេះគឺជាអ្វីដែលសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់គប្បីសម្រេចឱ្យបាន នេះគឺជាភាពស្អាតបរិសុទ្ធនៃសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះព្រះជាម្ចាស់។ ប្រសិនបើមនុស្សសម្រេចបានចំណុចនេះបានកាន់តែច្រើន នោះគេនឹងមានលក្ខណៈសម្បត្តិជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយគ្មានអ្វីផ្សេងដែលអាចផ្គាប់បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះអាទិករបានប្រសើរជាងនេះឡើយ។ ឧបមាថា អ្នកអាចធ្វើការថ្វាយព្រះជាម្ចាស់បាន ប៉ុន្តែអ្នកមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ និងមិនអាចស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ដោយពិតប្រាកដបាន។ តាមរបៀបនេះអ្នកមិនត្រឹមតែនឹងមិនបានបំពេញភារកិច្ច ជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះ ទេ ប៉ុន្តែអ្នកក៏នឹងត្រូវព្រះជាម្ចាស់ថ្កោលទោសដែរ ដ្បិតអ្នកគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនមានសេចក្ដីពិត ជាអ្នកដែលមិនអាចស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់បាន ហើយជាមនុស្សមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកគ្រាន់តែខ្វល់អំពីការធ្វើការថ្វាយព្រះជាម្ចាស់ប៉ុណ្ណោះនិងមិនខ្វល់អំពីការប្រតិបត្តិសេចក្ដីពិត ឬស្វែងយល់អំពីខ្លួនឯងឡើយ។ អ្នកពុំយល់ ឬស្គាល់ព្រះអាទិករទេ ហើយអ្នកមិនស្ដាប់បង្គាប់ ឬស្រឡាញ់ព្រះអាទិករឡើយ។ អ្នកគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់តាំងពីកំណើតមក ហើយមនុស្សបែបអ្នកនេះ មិនត្រូវបានព្រះអាទិករសព្វព្រះហឫទ័យឡើយ។

មនុស្សខ្លះនិយាយថា «ប៉ុលបានធ្វើការយ៉ាងច្រើន ហើយគាត់បានរែកពន់បន្ទុកយ៉ាងធ្ងន់សម្រាប់ពួកជំនុំ និងបានរួមចំណែកផ្ដល់ដល់ពួកគេយ៉ាងច្រើន។ សំបុត្រទាំងដប់បីរបស់ប៉ុល និយាយពីរឿងរ៉ាវរយៈពេល ២ ០០០ ឆ្នាំ ក្នុងយុគសម័យនៃព្រះគុណនិងផ្នែកទីពីរប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់ពីដំណឹងល្អទាំងបួន។ តើនរណាអាចប្រៀបធៀបជាមួយនឹងគាត់បាន? គ្មាននរណាម្នាក់ដែលយល់ពីការបើកសម្ដែងរបស់យ៉ូហានបានឡើយ ចំណែកឯសំបុត្ររបស់ប៉ុលវិញ ផ្ដល់នូវជីវិត ហើយកិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើ គឺជាប្រយោជន៍ដល់ពួកជំនុំ។ តើនរណាផ្សេងទៀតដែលអាចសម្រេចរឿងបែបនេះបាន? ហើយតើកិច្ចការអ្វីដែលពេត្រុសបានធ្វើ?» នៅពេលដែលមនុស្សវាស់ស្ទង់អ្នកដទៃ គេវាស់ស្ទង់ទៅតាមការរួមចំណែករបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់វាស់ស្ទង់មនុស្ស ទ្រង់វាស់ស្ទង់ទៅតាមលក្ខណៈរបស់មនុស្ស។ ក្នុងចំណោមអស់អ្នកដែលស្វែងរកជីវិត ប៉ុលគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនបានស្គាល់នូវសារជាតិរបស់ខ្លួន។ គាត់មិនបន្ទាបខ្លួន ឬស្ដាប់បង្គាប់ទាល់តែសោះ ហើយគាត់ក៏មិនដឹងពីសារជាតិរបស់គាត់ ដែលទាស់ទទឹងនឹងព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ ហេតុដូច្នេះ គាត់គឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនបានឆ្លងកាត់បទពិសោធល្អិតល្អន់ និងជាមនុស្សម្នាក់ដែលមិនបានប្រតិបត្តិតាមសេចក្ដីពិតឡើយ។ ពេត្រុស គឺខុសគ្នា។ គាត់បានដឹងភាពមិនគ្រប់លក្ខណ៍ ចំណុចខ្សោយ និងនិស្ស័យពុករលួយរបស់គាត់ ក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហេតុដូច្នេះ គាត់មានផ្លូវអនុវត្តមួយ ដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរនូវនិស្ស័យរបស់គាត់។ គាត់មិនមែនជាមនុស្សម្នាក់ក្នុងចំណោមមនុស្សដែលមានតែគោលលទ្ធិ តែគ្មាននូវភាពពិតនោះទេ។ អស់អ្នកដែលបានផ្លាស់ប្រែ គឺជាមនុស្សថ្មីដែលត្រូវបានសង្គ្រោះ ពួកគេគឺជាអ្នកដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិនៅក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីពិត។ មនុស្សដែលមិនបានផ្លាស់ប្ដូរ ជាអ្នកដែលគ្មានសារជាតិតាំងពីដើមមក។ ពួកគេគឺជាអ្នកដែលមិនត្រូវបានសង្គ្រោះឡើយ ពោលគឺជាអ្នកដែលត្រូវព្រះជាម្ចាស់ស្អប់ខ្ពើម និងបដិសេធចោល។ ពួកគេនឹងមិនត្រូវព្រះជាម្ចាស់ចងចាំទុកឡើយ មិនថាកិច្ចការរបស់ពួកគេល្អប៉ុនណាក៏ដោយ។ មិនថាអ្នកជាប្រភេទមនុស្សដូចគ្នាតែមួយនឹងពេត្រុស ឬប៉ុលនោះទេ នៅពេលដែលអ្នកប្រៀបធៀបចំណុចនេះជាមួយនឹងការស្វែងរកផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក នោះអ្នកគួរតែអាចបញ្ជាក់បានដោយខ្លួនឯងហើយ។ ប្រសិនបើក្នុងការស្វែងរករបស់អ្នកគ្មានសេចក្ដីពិតទេ ហើយបើទោះបីជាអ្នកនៅតែក្រអឺតក្រទម និងព្រហើនដូចជាប៉ុល ហើយនៅតែនិយាយអត់បានការ និងអួតអាងដូចជាគាត់ នោះមិនចាំបាច់ឆ្ងល់ទេអ្នកគឺជាមនុស្សគ្មានគុណធម៌ម្នាក់ដែលបរាជ័យ។ ប្រសិនបើអ្នកស្វែងរកដូចគ្នានឹងពេត្រុសដែរ ប្រសិនបើអ្នកស្វែងរកការប្រតិបត្តិ និងការផ្លាស់ប្ដូរដែលពិតប្រាកដ ហើយមិនក្រអឺតក្រទម ឬតាមតែចិត្តអ្នក ប៉ុន្តែព្យាយាមបំពេញភារកិច្ចរបស់ខ្លួន នោះអ្នកនឹងក្លាយជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែលអាចសម្រេចនូវជ័យជម្នះបាន។ ប៉ុលពុំបានដឹងអំពីសារជាតិ និងសេចក្ដីពុករលួយរបស់ខ្លួនគាត់ឡើយ គាត់កាន់តែមិនដឹងអំពីការមិនស្ដាប់បង្គាប់ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ទៀត។ គាត់មិនដែលនិយាយអំពីការរឹងទទឹងដ៏គួរឱ្យស្អប់ខ្ពើមជាមួយព្រះគ្រីស្ទឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនមាន ការស្ដាយក្រោយអ្វីសោះដែរ។ គាត់គ្រាន់តែផ្ដល់នូវការពន្យល់ខ្លីៗប៉ុណ្ណោះ ហើយនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់ គាត់មិនបានចុះចូលទាំងស្រុងចំពោះព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ បើទោះបីជាគាត់បានដួលនៅលើផ្លូវទៅកាន់ទីក្រុងដាម៉ាសក្ដី ក៏គាត់មិនបានពិនិត្យឱ្យជ្រៅនៅក្នុងខ្លួនរបស់គាត់ដែរ។ គាត់សប្បាយចិត្ត ដែលត្រូវធ្វើការបន្តទៀតតែប៉ុណ្ណោះហើយគាត់មិនបានពិចារណាស្វែងយល់អំពីខ្លួនឯង និងផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យចាស់របស់គាត់ ឱ្យក្លាយជាបញ្ហាសំខាន់ជាងគេបំផុតឡើយ។ គាត់ពេញចិត្តដោយបាននិយាយពីសេចក្ដីពិត ដោយបានផ្ដល់ដល់អ្នកដទៃក្នុងលក្ខណៈជាការស្រោចស្រង់សតិសម្បជញ្ញៈផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់ ហើយលែងមានការធ្វើទុក្ខបុកម្នេញ ចំពោះសិស្សរបស់ព្រះយេស៊ូវ ដើម្បីលួងលោមចិត្តរបស់គាត់ និងអត់ទោសបាបរបស់គាត់ពីមុនទៀតហើយ។ គោលដៅដែលគាត់ស្វែងរក គឺគ្មានអ្វីផ្សេងក្រៅពីមកុដទៅអនាគត និងកិច្ចការបណ្ដោះអាសន្នឡើយ គោលដៅដែលគាត់ស្វែងរក គឺជាព្រះគុណដ៏ច្រើន មហិមា។ គាត់ពុំបានស្វែងរកសេចក្ដីពិតឱ្យបានគ្រប់គ្រាន់ឡើយ ហើយគាត់ក៏មិនបានស្វែងរកការយល់ដឹងជ្រាលជ្រៅទៅក្នុងសេចក្ដីពិត ដែលគាត់មិនធ្លាប់បានយល់ពីមុនមកដែរ។ ហេតុនេះ ចំណេះដឹងរបស់គាត់អំពីខ្លួនឯង អាចនិយាយបានថាជាការមិនត្រឹមត្រូវ ហើយគាត់មិនបានទទួលយកការវាយផ្ចាល និងការជំនុំជម្រះឡើយ។ ការដែលគាត់អាចបំពេញកិច្ចការបាន ពុំមានន័យថា គាត់មានចំណេះដឹងអំពីធម្មជាតិ ឬសារជាតិផ្ទាល់របស់គាត់ឡើយ។ គាត់ផ្ដោតសំខាន់លើការអនុវត្តតែសំបកខាងក្រៅតែប៉ុណ្ណោះ។ បន្ថែមលើនេះ អ្វីដែលគាត់ខំប្រឹងចង់បានមិនមែនជាការផ្លាស់ប្ដូរទេ ប៉ុន្តែជាចំណេះដឹង។ កិច្ចការរបស់គាត់ គឺជាលទ្ធផលទាំងស្រុងនៃការលេចមករបស់ព្រះយេស៊ូវនៅលើផ្លូវទៅកាន់ទីក្រុងដាម៉ាស។ វាមិនមែនជាអ្វីដែលគាត់បានតាំងចិត្តធ្វើពីដើមមកនោះទេ ហើយវាក៏មិនមែនជាកិច្ចការដែលកើតមានក្រោយពីគាត់បានទទួលយកការលួសកាត់និស្ស័យចាស់របស់គាត់ដែរ។ មិនថាគាត់ធ្វើការដោយបែបណានោះទេ និស្ស័យចាស់របស់គាត់មិនបានផ្លាស់ប្ដូរឡើយ ដូច្នេះហើយ កិច្ចការរបស់គាត់មិនទទួលរងនូវបាបពីមុនរបស់គាត់ទេ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែបានដើរតួនាទីក្នុងចំណោមពួកជំនុំនៅពេលនោះតែប៉ុណ្ណោះ។ សម្រាប់មនុស្សដូចគាត់នេះ ដែលនិស្ស័យចាស់របស់ខ្លួនមិនបានផ្លាស់ប្ដូរ ពោលគឺអស់អ្នកដែលមិនបានទទួលនូវសេចក្ដីសង្គ្រោះ និងគ្មានសេចក្ដីពិតផងនោះ ពិតជាមិនអាចក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលត្រូវព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវទទួលយកឡើយ។ គាត់មិនមែនជាមនុស្សម្នាក់ ដែលចាក់បំពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការគោរពកោតខ្លាចចំពោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទឡើយហើយគាត់ក៏មិនមែនជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានសម្របខ្លួនក្នុងការស្វែងរកសេចក្ដីពិតដែរ ហើយគាត់កាន់តែមិនមែនជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានស្វែងរកនូវអាថ៌កំបាំងនៃការយកកំណើតជាមនុស្សដែរ។ គាត់គ្រាន់តែជាមនុស្សម្នាក់ដែលមានជំនាញក្នុងការបោកបញ្ឆោតដ៏ឈ្លាសវៃតែប៉ុណ្ណោះ ហើយគាត់នឹងមិនផ្ដល់ផលផ្លែដល់នរណាម្នាក់ដែលខ្ពស់ជាងគាត់ ឬនរណាដែលមាននូវសេចក្ដីពិតឡើយ។ គាត់បានច្រណែននឹងមនុស្ស ឬច្រណែននឹងសេចក្ដីពិត ដែលផ្ទុយនឹងគាត់ ឬប្រឆាំងនឹងគាត់ ដោយគាត់ចង់បានមនុស្សដែលមានអំណោយទាន ដែលបានបង្ហាញនូវមុខមាត់ដ៏វិសេសវិសាលនិងមាននូវចំណេះដឹងដ៏ជ្រាលជ្រៅ។ គាត់មិនចូលចិត្តទាក់ទង ជាមួយមនុស្សអន់ខ្សោយដែលស្វែងរកផ្លូវពិត និងមិនខ្វាយខ្វល់ពីអ្វីផ្សេងក្រៅពីសេចក្ដីពិតឡើយ ហើយផ្ទុយទៅវិញ គាត់ព្រួយបារម្ភខ្លួនគាត់ជាមួយនឹងពួកចាស់ទុំពីស្ថាប័នសាសនា ដែលគ្រាន់តែនិយាយអំពីគោលលទ្ធិ និងជាពួកអ្នកដែលមាននូវចំណេះដឹងយ៉ាងច្រើនអនេក។ គាត់គ្មានសេចក្ដីស្រឡាញ់ចំពោះកិច្ចការថ្មីរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធឡើយ និងមិនខ្វាយខ្វល់អំពីការវិវឌ្ឍនៃកិច្ចការថ្មីរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែរ។ ផ្ទុយទៅវិញ គាត់ពេញចិត្តតែច្បាប់ និងគោលលទ្ធិដែលខ្ពស់ជាងសេចក្ដីពិតទូទៅ។ នៅក្នុងសារជាតិពីកំណើតរបស់គាត់ និងលក្ខណៈទាំងស្រុងដែលគាត់ស្វែងរក គឺគាត់ពុំស័ក្តិសមនឹងត្រូវហៅថាជាគ្រីស្ទបរិស័ទដែលស្វែងរកសេចក្ដីពិតឡើយ រឹតតែមិនអាចហៅថាជាបាវបម្រើដ៏ស្មោះត្រង់នៅក្នុងដំណាក់របស់ព្រះជាម្ចាស់ ដ្បិតការលាក់ពុតរបស់គាត់ ច្រើនក្រាស់ក្រែលខ្លាំងណាស់ ហើយការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់គាត់ពិតជាច្រើនខ្លាំងណាស់។ បើទោះបីជាគាត់ត្រូវបានគេស្គាល់ថា ជាបាវបម្រើរបស់ព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវក្ដី ក៏គាត់មិនស័ក្តិសមនឹងចូលទៅកាន់ច្រកទ្វារនៃនគរស្ថានសួគ៌ដែរដ្បិតសកម្មភាពរបស់គាត់តាំងពីដើមដំបូងរហូតដល់ទីបញ្ចប់ មិនអាចរាប់ថាសុចរិតបានឡើយ។ គាត់គ្រាន់តែអាចឱ្យគេមើលឃើញថាជាមនុស្សម្នាក់ដែលលាក់ពុត និងបានប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិត តែបែរជាបានធ្វើការថ្វាយព្រះគ្រីស្ទទៅវិញ។ បើទោះបីជាគាត់មិនអាចរាប់ថាជាមនុស្សអាក្រក់ក្ដី ក៏គាត់ស័ក្ដិសមនឹងរាប់ថាជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានប្រព្រឹត្តអំពើទុច្ចរិតដែរ។ គាត់បានធ្វើការច្រើនក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែ គាត់មិនគួរត្រូវបានគេវិនិច្ឆ័យដោយសារបរិមាណនៃកិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើនោះទេ ប៉ុន្តែត្រូវវិនិច្ឆ័យតែទៅលើគុណភាព និងសារជាតិនៃកិច្ចការនោះប៉ុណ្ណោះ។ មានតែបែបនេះទេ ទើបអាចចូលទៅដល់ដើមហេតុនៃបញ្ហានេះ។ គាត់តែងជឿថា៖ «ខ្ញុំអាចធ្វើការបាន ខ្ញុំជាមនុស្សពូកែជាងមនុស្សភាគច្រើន។ ខ្ញុំជាមនុស្សគិតគូរអំពីអម្រែករបស់ព្រះអម្ចាស់ជាងមនុស្សផងឯទៀត ហើយគ្មាននរណាម្នាក់ប្រែចិត្តយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដូចជាខ្ញុំឡើយ ដ្បិតពន្លឺដ៏អស្ចារ្យបានចាំងចែងមកលើខ្ញុំ ហើយខ្ញុំបានឃើញនូវពន្លឺដ៏អស្ចារ្យនោះ ដូច្នេះហើយការប្រែចិត្តរបស់ខ្ញុំជ្រាលជ្រៅជាងអ្នកណាទាំងអស់»។ នេះគឺជាអ្វីដែលគិតនៅក្នុងដួងចិត្តរបស់គាត់នៅពេលនោះ។ នៅចុងបញ្ចប់នៃកិច្ចការរបស់គាត់ ប៉ុលបាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំបានតយុទ្ធ ខ្ញុំបានរត់ប្រណាំងជាស្រេច ហើយមានមកុដនៃសេចក្ដីសុចរិតបម្រុងទុកឱ្យខ្ញុំ»។ ការតយុទ្ធ ការធ្វើការ និងការរត់ប្រណាំងរបស់គាត់ គឺសុទ្ធតែដើម្បីមកុដនៃសេចក្ដីសុចរិត ហើយគាត់មិនបានចម្រើនទៅមុខដោយសកម្មឡើយ។ បើទោះបីជាគាត់មិនប្រាកដប្រជានឹងកិច្ចការរបស់គាត់ក្ដី អាចនិយាយបានថាកិច្ចការរបស់គាត់ គឺគ្រាន់តែធ្វើឡើងដើម្បីលុបលាងកំហុសរបស់គាត់តែប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីតបស្នងនឹងការចោទប្រកាន់លើសតិសម្បជញ្ញៈរបស់គាត់។ គាត់គ្រាន់តែសង្ឃឹមថាអាចបញ្ចប់កិច្ចការរបស់គាត់ បញ្ចប់ការរត់ប្រណាំងរបស់គាត់ និងការតយុទ្ធនៅក្នុងចម្បាំងរបស់គាត់ឱ្យបានឆាប់ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីឱ្យគាត់អាចទទួលបាននូវមកុដនៃសេចក្ដីសុចរិត ដែលគាត់ទន្ទឹងចង់បានជាយូវមកហើយនោះ ដើម្បីឱ្យបានកាន់តែឆាប់។ អ្វីដែលគាត់ទន្ទឹងចង់បាន គឺមិនមែនដើម្បីជួបព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដោយបទពិសោធ និងចំណេះដឹងពិតប្រាកដរបស់គាត់ឡើយ ប៉ុន្តែដើម្បីបញ្ចប់កិច្ចការឱ្យបានឆាប់ ដើម្បីឱ្យគាត់នឹងទទួលបាននូវរង្វាន់ដែលគួរទទួលបានពីកិច្ចការដែលគាត់បានបំពេញ នៅពេលដែលគាត់បានជួបជាមួយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវ។ គាត់បានប្រើកិច្ចការរបស់គាត់ដើម្បីលួងលោមខ្លួនឯង និងដើម្បីធ្វើការចរចាដោះដូរនូវមកុដនៃអនាគត។ អ្វីដែលគាត់បានស្វែងរក គឺមិនមែនជាសេចក្ដីពិត ឬព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ប៉ុន្តែគឺគ្រាន់តែជាមកុដប៉ុណ្ណោះ។ តើការស្វែងរកដោយបែបនេះត្រឹមត្រូវតាមក្បួនខ្នាតដែរឬទេ? ការជំរុញចិត្តរបស់គាត់ កិច្ចការរបស់គាត់ និងតម្លៃដែលគាត់លះបង់ និងគ្រប់កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងទាំងអស់របស់គាត់ ត្រូវបានគំនិតរវើរវាយអស្ចារ្យរបស់គាត់ជ្រួតជ្រាបលើទាំងអស់ ហើយគាត់បានធ្វើការទាំងស្រុងទៅតាមបំណងប្រាថ្នាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់។ នៅក្នុងកិច្ចការរបស់គាត់ទាំងមូល គ្មានឆន្ទៈសូម្បីតែបន្តិចនៅក្នុងតម្លៃដែលគាត់បានលះបង់។ គាត់គ្រាន់តែបានចូលរួមក្នុងការចរចាដោះដូរតែប៉ុណ្ណោះ។ កិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គាត់ មិនបានធ្វើឡើងដោយឆន្ទៈ ដើម្បីបំពេញភារកិច្ចរបស់គាត់ឡើយ ប៉ុន្តែត្រូវបង្កើតឡើងដោយឆន្ទៈដើម្បីសម្រេចនូវគោលបំណងនៃការចរចាដោះដូរប៉ុណ្ណោះ។ តើមានតម្លៃណាមួយចំពោះការខំប្រឹងប្រែងដោយបែបនេះដែរឬទេ? តើនរណានឹងកោតសរសើរចំពោះកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់គាត់ដែលមិនបរិសុទ្ធនេះ? តើនរណាដែលមានផលប្រយោជន៍ពីការខំប្រឹងប្រែងនេះ? កិច្ចការរបស់គាត់ពោរពេញទៅដោយសេចក្ដីស្រមៃសម្រាប់អនាគត ពោរពេញទៅដោយផែនការដ៏អស្ចារ្យ និងគ្មានផ្លូវណាដែលអាចបំផ្លាស់បំប្រែនិស្ស័យមនុស្សបានឡើយ។ ភាគច្រើននៃចិត្តមេត្តារបស់គាត់ គឺជាការធ្វើពុត។ កិច្ចការរបស់គាត់មិនបានផ្ដល់នូវជីវិតឡើយ ប៉ុន្តែជាការបញ្ឆោតដោយសេចក្ដីគួរសម។ វាគឺជាការបង្កើតការចរចាដោះដូរ។ តើកិច្ចការបែបនេះ អាចនាំមនុស្សទៅកាន់ផ្លូវនៃការស្រោចស្រង់ភារកិច្ចដើមរបស់គេត្រឡប់មកវិញបានដោយរបៀបណា?

គ្រប់ការទាំងអស់ដែលពេត្រុសបានស្វែងរក គឺទៅតាមដួងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ គាត់បានព្យាយាមបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយមិនថាមានទុក្ខវេទនា និងការលំបាកនោះទេ គឺគាត់នៅតែសុខចិត្តគាប់បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល។ គ្មានការស្វែងរករបស់អ្នកជឿលើព្រះជាម្ចាស់ណាម្នាក់ដែលអស្ចារ្យជាងគេនោះឡើយ។ អ្វីដែលប៉ុលបានស្វែងរក ប្រឡាក់ប្រឡូសទៅដោយសាច់ឈាមផ្ទាល់ខ្លួន ដោយសញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួន និងដោយផែនការ ព្រមទាំងគ្រោងការផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គាត់។ គាត់គ្មានអ្វីដែលមានលក្ខណៈសម្បត្តិជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ទេ គឺមិនមែនជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានព្យាយាមបំពេញបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ពេត្រុសបានព្យាយាមចុះចូលនឹងការចាត់ចែងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយបើទោះបីជាកិច្ចការដែលគាត់បានធ្វើមិនអស្ចារ្យក្ដី ក៏ការជំរុញចិត្តនៅពីក្រោយការស្វែងរករបស់គាត់ និងផ្លូវដែលគាត់បានដើរ គឺជាការស្វែងរក និងជាផ្លូវដែលត្រឹមត្រូវដែរ។ បើទោះបីជាគាត់មិនអាចទទួលយកមនុស្សឱ្យបានច្រើនក្ដី ក៏គាត់អាចស្វែងរកផ្លូវនៃសេចក្ដីពិតបានដែរ។ ដោយសារចំណុចនេះ អាចនិយាយបានថា គាត់មានលក្ខណៈសម្បត្តិគ្រប់គ្រាន់ជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ សព្វថ្ងៃនេះបើទោះជាអ្នកមិនមែនជាបាវបម្រើក្ដី ក៏អ្នកគប្បីអាចបំពេញភារកិច្ចជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្យាយាមចុះចូលនឹងការចាត់ចែងគ្រប់យ៉ាងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែរ។ អ្នកគប្បីអាចស្ដាប់បង្គាប់គ្រប់ការដែលព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូល និងបទពិសោធនៃទុក្ខលំបាក ព្រមទាំងការបន្សុទ្ធសព្វគ្រប់បែបយ៉ាង ហើយបើទោះបីជាអ្នកអន់ខ្សោយក្ដី ក៏នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក គប្បីអាចស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់បានដដែល។ អស់អ្នកដែលមានទំនួលខុសត្រូវចំពោះជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ គឺមានឆន្ទៈបំពេញភារកិច្ចជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយទស្សនៈរបស់មនុស្សអំពីការស្វែងរកបែបនេះគឺជាទស្សនៈដ៏ត្រឹមត្រូវ។ អ្នកទាំងអស់នេះ គឺជាមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រូវការ។ ប្រសិនបើអ្នកធ្វើការងារច្រើន ហើយអ្នកដទៃទទួលបានការបង្រៀនរបស់អ្នក ប៉ុន្តែខ្លួនឯងមិនបានផ្លាស់ប្ដូរ និងមិនបានធ្វើទីបន្ទាល់ណាមួយ ឬមានបទពិសោធពិតប្រាកដនោះការងារបែបនេះនៅចុងបញ្ចប់នៃជីរិតរបស់អ្នក គឺនៅតែគ្មានអ្វីដែលអ្នកបានធ្វើដើម្បីជាទីបន្ទាល់ឡើយ ដូច្នេះ តើអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានផ្លាស់ប្ដូរមែនទេ? តើអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលស្វែងរកសេចក្តីពិតមែនទេ? នៅពេលមួយ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានប្រើអ្នក ប៉ុន្តែនៅពេលដែលទ្រង់បានប្រើអ្នក ទ្រង់បានប្រើចំណែករបស់អ្នកដែលអាចប្រើបានដើម្បីបំពេញកិច្ចការ ហើយទ្រង់មិនបានប្រើចំណែកនៃខ្លួនឯងដែលមិនអាចប្រើប្រាស់បាននោះទេ។ ប្រសិនបើអ្នកបានព្យាយាមដើម្បីផ្លាស់ប្ដូរ នោះអ្នកនឹងត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍នៅចុងបំផុត ក្នុងអំឡុងពេលនៃដំណើរការនៃការប្រើប្រាស់។ ប៉ុន្តែ ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធមិនទទួលខុសត្រូវថាតើអ្នកនឹងត្រូវទទួលយកនៅចុងបំផុតទៅដែរឬអត់នោះទេ ហើយកិច្ចការនេះអាស្រ័យលើលក្ខណៈនៃការស្វែងរករបស់អ្នក។ ប្រសិនបើគ្មានការផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកទេនោះ គឺដោយសារតែទស្សនៈនៃការស្វែងរករបស់អ្នកនោះមិនត្រឹមត្រូវ។ ប្រសិនបើអ្នកមិនត្រូវបានប្រទាននូវរង្វាន់អ្វីទេ នោះវាគឺជាបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ហើយដោយសារខ្លួនអ្នកមិនបានប្រតិបត្តិតាមសេចក្ដីពិត និងមិនអាចបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហេតុដូច្នេះ គ្មានអ្វីដែលសំខាន់ជាងបទពិសោធផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកឡើយ ហើយគ្មានអ្វីដែលសំខាន់ជាងច្រកចូលផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកឡើយ។ មនុស្សខ្លះនឹងនិយាយថា «ខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចការជាច្រើនសម្រាប់ទ្រង់ ហើយបើទោះបីជាខ្ញុំមិនអាចសម្រេចនូវសមិទ្ធផលដែលគួរសាទរក្ដី ក៏ខ្ញុំនៅតែបន្តមានការព្យាយាមនៅក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្ញុំដដែល។ តើទ្រង់មិនអាចត្រឹមអនុញ្ញាតឱ្យខ្ញុំចូលទៅស្ថានសួគ៌ដើម្បីទទួលទានផ្លែឈើនៃជីវិតទេឬ?» អ្នកត្រូវដឹងថា ខ្ញុំចង់បានមនុស្សប្រភេទណា។ អស់អ្នកដែលមិនបរិសុទ្ធ មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យចូលក្នុង នគរព្រះឡើយ អស់អ្នកដែលមិនបរិសុទ្ធ មិនត្រូវបានអនុញ្ញតឱ្យប្រឡូកប្រឡាក់ទីធ្លាដែលបរិសុទ្ធឡើយ។ បើទោះបីជាអ្នកអាចបានធ្វើកិច្ចការយ៉ាងច្រើនក្ដី និងបានធ្វើការជាច្រើនឆ្នាំមកហើយក្ដី ក៏នៅទីបញ្ចប់ ប្រសិនបើអ្នកនៅតែស្មោកគ្រោកគួរឱ្យស្អប់ខ្ពើម នោះច្បាប់របស់ស្ថានសួគ៌ នឹងមិនអាចទទួលយកបានឡើយ ដែលអ្នកចង់ចូលទៅក្នុងនគររបស់ខ្ញុំនោះ! ចាប់តាំងពីគ្រឹះនៃពិភពលោករហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិនដែលអនុញ្ញាតឱ្យអស់អ្នកណាដែលនិយាយបញ្ចើចបញ្ចើខ្ញុំ បានចូលទៅក្នុងនគររបស់ខ្ញុំដោយងាយឡើយ។ នេះគឺជាច្បាប់របស់ស្ថានសួគ៌ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចបំពានបានឡើយ! អ្នកត្រូវតែស្វែងរកជីវិត។ សព្វថ្ងៃនេះ អស់អ្នកដែលនឹងត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ គឺជាមនុស្សដូចគ្នានឹងពេត្រុសដែរ៖ ពួកគេគឺជាអ្នកដែលស្វែងរកការផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ និងជាអ្នកដែលសុខចិត្តធ្វើទីបន្ទាល់អំពីព្រះជាម្ចាស់ និងបំពេញមុខងាររបស់ពួកគេក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មានតែមនុស្សបែបនេះទេដែលនឹងត្រូវប្រោសឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍។ ប្រសិនបើអ្នកគ្រាន់តែព្យាយាមដើម្បីទទួលបានរង្វាន់ និងមិនបានស្វែងរកនូវការផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក នោះកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងទាំងអស់របស់អ្នក នឹងក្លាយជាអសារឥតការ។ នេះគឺជាសេចក្ដីពិតដែលមិនអាចកែប្រែបានឡើយ!

រាប់ចាប់តាំងពីភាពខុសគ្នានៃសារជាតិរបស់ពេត្រុស និងប៉ុល អ្នកគប្បីយល់ថា អស់អ្នកដែលមិនស្វែងរកជីវិត នឹងធ្វើការដោយអសារឥតការ! អ្នកជឿលើព្រះជាម្ចាស់ និងដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ ហេតុដូច្នេះ នៅក្នុងដួងចិត្តរបស់អ្នក អ្នកត្រូវតែស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់។ អ្នកត្រូវតែកម្ចាត់ចោលនូវនិស្ស័យពុករលួយរបស់អ្នក អ្នកត្រូវតែព្យាយាមបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយអ្នកត្រូវតែបំពេញភារកិច្ចក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារអ្នកជឿនិងដើរតាមព្រះជាម្ចាស់ អ្នកគប្បីថ្វាយអ្វីគ្រប់យ៉ាងដល់ទ្រង់ ហើយមិនគប្បីធ្វើការសម្រេចចិត្ត ឬការទាមទារផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ហើយអ្នកគប្បីសម្រេចឱ្យបាននូវការបំពេញបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ដោយសារអ្នកត្រូវបានបង្កើតមក អ្នកគប្បីស្ដាប់បង្គាប់ព្រះអម្ចាស់ដែលបានបង្កើតអ្នកមក ដ្បិតអ្នកកើតមកគ្មានអំណាចត្រួតត្រាលើខ្លួនឯង និងគ្មានសមត្ថភាពដើម្បីគ្រប់គ្រងលើវាសនាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នកឡើយ។ ដោយសារអ្នកជាមនុស្សម្នាក់ដែលជឿលើព្រះជាម្ចាស់ អ្នកគប្បីស្វែងរកភាពបរិសុទ្ធ និងការផ្លាស់ប្ដូរ។ ដោយសារអ្នកជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្នកគប្បីធ្វើតាមភារកិច្ចរបស់អ្នក និងត្រូវរក្សាទីកន្លែងរបស់អ្នក ហើយអ្នកមិនត្រូវប្រព្រឹត្តឱ្យហួសពីភារកិច្ចរបស់អ្នកឡើយ។ នេះគឺមិនមែនដើម្បីឃុំឃាំងអ្នក ឬដើម្បីគាបសង្កត់លើអ្នកតាមរយៈគោលលទ្ធិឡើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ គឺជាផ្លូវដែលអ្នកអាចបំពេញភារកិច្ចរបស់អ្នកបាន ហើយជាផ្លូវដែលអាចសម្រេចបាន (និងគប្បីសម្រេចឱ្យបាន) ដោយអស់អ្នកដែលប្រព្រឹត្តតាមសេចក្ដីសុចរិត។ ប្រសិនបើអ្នកប្រៀបធៀបសារជាតិរបស់ពេត្រុស និងប៉ុល នោះអ្នកនឹងដឹងថាតើអ្នកត្រូវស្វែងរកដោយរបៀបណា។ ក្នុងចំណោមផ្លូវដែលពេត្រុស និងប៉ុលបានដើរ ផ្លូវមួយគឺជាផ្លូវនៃការប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ហើយផ្លូវមួយទៀត គឺជាផ្លូវនៃការផាត់ចោល។ ពេត្រុស និងប៉ុល តំណាងឱ្យផ្លូវពីរខុសគ្នា។ បើទោះបីជាមនុស្សម្នាក់ៗទទួលបានកិច្ចការរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្ដី ហើយគេម្នាក់ៗបានទទួលនូវការបំភ្លឺ និងការបង្ហាញរបស់ព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធក្ដី ក៏គេម្នាក់ៗបានទទួលកិច្ចការដែលបានប្រគល់ទៅឱ្យពួកគេដោយព្រះអម្ចាស់យេស៊ូវដែរ ផលផ្លែដែលកើតចេញពីគេម្នាក់ៗ មិនដូចគ្នានោះទេ៖ គឺម្នាក់បានបង្កើតផលផ្លែពិតប្រាកដ ហើយម្នាក់ទៀតគ្មានឡើយ។ តាមរយៈសារជាតិរបស់ពួកគេ កិច្ចការដែលពួកគេបានធ្វើ ដែលត្រូវបានបង្ហាញឱ្យឃើញពីខាងក្រៅ និងចុងបញ្ចប់របស់ពួកគេ នោះអ្នកគួរដឹងថាផ្លូវមួយណាដែលអ្នកគួរយក ផ្លូវមួយណាដែលអ្នកគួរជ្រើសរើសដើរហើយ។ ពួកគេបានដើរលើផ្លូវពីរដែលខុសគ្នាស្រឡះ។ ប៉ុល និងពេត្រុស ពួកគេគឺជាឧទារហ៍ដ៏ល្អបំផុតអំពីផ្លូវនីមួយៗ ដូច្នេះហើយ ចាប់តាំងពីដើមដំបូងមក ពួកគេត្រូវបានលើកយកមកដើម្បីសម្គាល់អំពីផ្លូវទាំងពីរនេះ។ តើអ្វីទៅជាចំណុចគន្លឹះនៃបទពិសោធរបស់ប៉ុល ហើយហេតុអ្វីបានជាគាត់មិនអាចធ្វើវាបាន? តើអ្វីទៅជាចំណុចគន្លឺះនៃបទពិសោធរបស់ពេត្រុស ហើយតើគាត់បានទទួលបទពិសោធនៃការប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ដោយរបៀបណា? ប្រសិនបើអ្នកប្រៀបធៀបអ្វីដែលពួកគេខ្វាយខ្វល់ នោះអ្នកនឹងដឹងថា តើមនុស្សប្រភេទណាដែលព្រះជាម្ចាស់សព្វព្រះហឫទ័យចង់បានអ្វីជាបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្វីជានិស្ស័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ អ្វីជាប្រភេទមនុស្សដែលនឹងត្រូវប្រោសឱ្យបានគ្រប់លក្ខណ៍នៅទីចុងបំផុត និងថាតើប្រភេទមនុស្សបែបណាដែលមិនត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ អ្នកនឹងដឹងថាតើអ្វីជានិស្ស័យរបស់អ្នកដែលត្រូវប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ និងអ្វីជានិស្ស័យរបស់អស់អ្នកដែលនឹងមិនត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍។ បញ្ហាទាំងអស់នេះអំពីសារជាតិអាចមើលឃើញបាននៅក្នុងបទពិសោធរបស់ពេត្រុស និងប៉ុល។ ព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ហេតុដូច្នេះ ទ្រង់បានបង្កើតរបស់សព្វសារពើដែលស្ថិតនៅក្រោមអំណាចត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ និងចុះចូលចំពោះអំណាចត្រួតត្រារបស់ទ្រង់ ហើយទ្រង់នឹងបញ្ជាលើរបស់សព្វសារពើ ដើម្បីឱ្យរបស់សព្វសារពើទាំងនោះស្ថិតនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ទ្រង់។ របស់សព្វសារពើដែលព្រះបានបង្កើតមក រួមទាំងសត្វ រុក្ខជាតិ មនុស្សជាតិ ភ្នំ ទន្លេ និងបឹងបួរ គឺទាំងអស់នេះត្រូវស្ថិតនៅក្រោមអំណាចត្រួតត្រារបស់ទ្រង់។ របស់សព្វសារពើនៅលើផ្ទៃមេឃ និងនៅលើដី ត្រូវតែមកនៅក្រោមអំណាចត្រួតត្រារបស់ទ្រង់។ ពួកគេមិនអាចមានជម្រើសអ្វីផ្សេងឡើយ ហើយត្រូវតែចុះចូលចំពោះការចាត់ចែងរបស់ទ្រង់គ្រប់យ៉ាង។ នេះគឺជាបញ្ញត្តិរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយវាគឺជាសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ព្រះជាម្ចាស់បញ្ជាលើអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង និងរៀបចំ ហើយចាត់ថ្នាក់របស់សព្វសារពើ ដោយចាត់ថ្នាក់របស់នីមួយៗទៅតាមប្រភេទរបស់វា និងបែងចែងតួនាទីរបស់ពួកគេ ស្របទៅតាមព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មិនថាមានអ្វីដែលធំមហិមាប៉ុនណានោះទេ គឺគ្មានអ្វីដែលអាចលើសព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ របស់សព្វសារពើទាំងអស់ត្រូវបម្រើដល់មនុស្សជាតិដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើតមក និងគ្មានអ្វីដែលហ៊ានមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់ ឬទាមទារអ្វីពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ ហេតុនេះ ក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សក៏ត្រូវបំពេញភារកិច្ចរបស់មនុស្សដែរ។ មិនថាគេជាពួកចៅហ្វាយ ឬជាអ្នកមើលថែគ្រប់ការទាំងអស់មិនថាឋានៈរបស់គេខ្ពស់ប៉ុនណាក្នុងចំណោមមនុស្សទេ ក៏គេនៅតែជាមនុស្សតូចទាប ដែលស្ថិតនៅក្រោមអំណាចត្រួតត្រារបស់ព្រះជាម្ចាស់ដដែល ហើយគេគ្មានអ្វីលើសពីមនុស្សដែលគ្មានសារៈសំខាន់ដែលជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់នោះឡើយ ហើយគេនឹងមិនអាចខ្ពស់ជាងព្រះជាម្ចាស់បានឡើយ។ ក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ មនុស្សគប្បីព្យាយាមបំពេញភារកិច្ចក្នុងនាមជាសត្តនិកររបស់ព្រះជាម្ចាស់ និងព្យាយាមស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ ដោយគ្មានបង្កើតជម្រើសអ្វីផ្សេងទៀតឡើយ ដ្បិតព្រះជាម្ចាស់មានតម្លៃសមនឹងទទួលបានសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្ស។ អស់អ្នកដែលព្យាយាមស្រឡាញ់ព្រះជាម្ចាស់ មិនគួរណាត្រូវស្វែងរកប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន ឬស្វែងរកអ្វីដែលពួកគេទន្ទឹងរង់ចាំផ្ទាល់ខ្លួនជាយូរមកហើយនោះដែរ។ នេះគឺជាមធ្យោបាយនៃការស្វែងរកដ៏ត្រឹមត្រូវ។ ប្រសិនបើអ្វីដែលអ្នកស្វែងរក គឺជាសេចក្ដីពិតប្រសិនបើអ្វីដែលអ្នកប្រតិបត្តិតាម គឺជាសេចក្ដីពិត ហើយប្រសិនបើអ្នកបានទទួលនូវការផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យរបស់អ្នក នោះផ្លូវដែលអ្នកត្រូវដើរ គឺជាផ្លូវដ៏ត្រឹមត្រូវហើយ។ ប្រសិនបើអ្វីដែលអ្នកស្វែងរក គឺជាព្រះពរខាងសាច់ឈាម ហើយអ្វីដែលអ្នកប្រតិបត្តិតាម គឺជាសេចក្ដីពិតនៃសញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ហើយប្រសិនបើគ្មានការផ្លាស់ប្ដូរនិស្ស័យរបស់អ្នក ហើយអ្នករាល់គ្នាសុទ្ធតែមិនស្ដាប់បង្គាប់ព្រះជាម្ចាស់នៅខាងសាច់ឈាម ព្រមទាំងបន្តរស់នៅក្នុងភាពស្រពេចស្រពិល នោះអ្វីដែលអ្នកស្វែងរកច្បាស់ណាស់ នឹងនាំអ្នកទៅកាន់ស្ថាននរក ដ្បិតផ្លូវដែលអ្នកដើរ គឺជាផ្លូវបរាជ័យ។ អ្នកនឹងត្រូវបានប្រោសឱ្យគ្រប់លក្ខណ៍ ឬត្រូវផាត់ចោល ឬអត់នោះ គឺអាស្រ័យលើការស្វែងរករបស់អ្នកផ្ទាល់ ដែលនេះក៏អាចនិយាយបានថា ជោគជ័យ ឬបរាជ័យ គឺអាស្រ័យលើផ្លូវដែលមនុស្សដើរ។