ខ្ញុំធ្លាប់បានជ្រើសរើសទំនិញល្អៗមករក្សាទុកនៅក្នុងដំណាក់របស់ខ្ញុំ ដើម្បីឱ្យក្នុងដំណាក់ខ្ញុំមានភោគទ្រព្យច្រើនរកអ្វីប្រៀបប្រដូចគ្មាន និងបានតុបតែងលម្អយ៉ាងស្អាត ដើម្បីឱ្យខ្ញុំបានកម្សាន្តព្រះទ័យពីរបស់ទាំងនោះផង។ ប៉ុន្តែ ដោយសារតែអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សចំពោះខ្ញុំ ហើយដោយសារតែការជំរុញចិត្តរបស់មនុស្ស ដូច្នេះខ្ញុំគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីទុកកិច្ចការនេះចោលមួយឡែកសិន ហើយធ្វើកិច្ចការផ្សេងនោះទេ។ ខ្ញុំនឹងប្រើការជំរុញទឹកចិត្តរបស់មនុស្ស ដើម្បីសម្រេចកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងប្រើរបស់សព្វសារពើដើម្បីបម្រើដល់ខ្ញុំ ដូច្នេះហើយ ដំណាក់របស់ខ្ញុំនឹងលែងក្រៀមក្រំ និងសោះកក្រោះទៀត។ ខ្ញុំធ្លាប់ទតមើលទៅក្នុងចំណោមមនុស្ស៖ គ្រប់យ៉ាងដែលជារបស់សាច់និងឈាម គឺស្ថិតនៅក្នុងភាពវង្វេងវង្វាន់ ហើយគ្មានរបស់អ្វីធ្លាប់មានពិសោធន៍ក្នុងព្រះពរនៃព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ខ្ញុំឡើយ។ មនុស្សរស់ក្នុងព្រះពរ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដឹងថា ពួកគេមានពរនោះទេ។ ប្រសិនបើព្រះពររបស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្សជាតិមិនមានរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះទេ តើក្នុងចំណោមនុស្សជាតិ មាននរណាអាចបន្តរស់នៅរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះដោយមិនស្លាប់នោះ? ការដែលមនុស្សនៅរស់នេះ គឺជាព្រះពររបស់ខ្ញុំ ហើយនេះមានន័យថា ពួកគេកំពុងរស់នៅក្នុងព្រះពររបស់ខ្ញុំ ព្រោះកាលពីដើមឡើយ ពួកគេគ្មានអ្វីសោះ ពួកគេគ្មានទុនដើម្បីរស់នៅលើផែនដី និងនៅក្រោមមេឃឡើយ។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំនៅបន្តជួយមនុស្សទៀត ហើយដោយសារតែកិច្ចការនេះហើយ ទើបមនុស្សបានឈរនៅចំពោះមុខខ្ញុំ មានសំណាងគ្រប់គ្រាន់គេចផុតពីសេចក្ដីស្លាប់។ មនុស្សបានសង្ខេបពីអាថ៌កំបាំងនៃការបន្តជីវិតរស់នៅរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់ដឹងថា នេះគឺជាព្រះពររបស់ខ្ញុំឡើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយ មនុស្សទាំងអស់ដាក់បណ្ដាសាភាពអយុត្តិធម៌នៅក្នុងលោកីយ៍នេះ ហើយពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែរអ៊ូរទាំដាក់ខ្ញុំ ដោយសារតែជីវិតពួកគេគ្មានសេចក្ដីសុខ។ បើមិនមែនដោយសារព្រះពររបស់ខ្ញុំទេ តើនរណានឹងបានមើលឃើញថ្ងៃនេះទៅ? មនុស្សរាល់គ្នាសុទ្ធតែរអ៊ូរទាំដាក់ខ្ញុំ ពីព្រោះពួកគេមិនអាចរស់នៅក្នុងភាពសុខស្រួលបាន។ ប្រសិនបើជីវិតរបស់មនុស្សភ្លឺថ្លា និងមានខ្យល់រំភើយ ប្រសិនបើ «ខ្យល់រំហើយនៃនិទាឃរដូវ» ដ៏សែនកក់ក្ដៅ បក់ចូលទៅក្នុងដួងចិត្តរបស់មនុស្ស ធ្វើឱ្យរាងកាយគេទាំងមូលមានសេចក្ដីសុខរកអ្វីប្រៀបផ្ទឹមគ្មាន ហើយធ្វើឱ្យគេគ្មានការឈឺចាប់សូម្បីតែបន្តិច ដូច្នោះនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស តើមាននរណារអ៊ូរទាំដល់ស្លាប់នោះ? ខ្ញុំមានការលំបាកខ្លាំងណាស់ដើម្បីទទួលបានភាពស្មោះស្ម័គ្រពិតប្រាកដពីមនុស្ស ដោយសារមនុស្សមានល្បិចកិច្ចកលប៉ិនប្រសប់ច្រើនពេក ល្មមគ្រប់គ្រាន់ នឹងធ្វើឱ្យមនុស្សម្នាក់វិលក្បុងបាន។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលខ្ញុំមានបន្ទូលជំទាស់នឹងពួកគេ ពួកគេក៏បង្ហាញការមិនរាប់រកចំពោះខ្ញុំ ហើយពួកគេមិនយកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្ញុំឡើយ ដ្បិតការជំទាស់របស់ខ្ញុំបានប៉ះពាល់ដល់ព្រលឹងរបស់ពួកគេ ដែលធ្វើឱ្យពួកគេស្ពឹកតាំងពីក្បាលដល់ចុងជើង ដូច្នេះហើយមនុស្សស្អប់ព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ខ្ញុំណាស់ ដ្បិតខ្ញុំតែងចូលចិត្ត «ធ្វើទារុណកម្ម» ពួកគេ។ ដោយសារតែព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ មនុស្សច្រៀងផង រាំផង។ ដោយសារតែព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ពួកគេឱនក្បាលជ្រប់សម្ងំស្ងៀម ហើយដោយសារតែព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំនេះ ពួកគេក៏ទួញសោកយ៉ាងខ្លាំងដែឬ។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ មនុស្សក៏អស់សង្ឃឹម។ តាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ពួកគេទទួលបានពន្លឺដើម្បីមានជីវិតរស់រាន្តតទៅទៀត។ ដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ពួកគេប្រែខ្លួនចុះឡើង យប់ក៏ដេកមិនលក់ ថ្ងៃក៏ដេកមិនលក់ ហើយដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ពួកគេប្រញាប់ប្រញាល់ទៅគ្រប់ទីកន្លែង។ ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំបោះមនុស្សចូលទៅក្នុងស្ថានឃុំព្រលឹង ហើយបន្ទាប់មក ក៏បោះពួកគេចូលទៅក្នុងការវាយផ្ចាល ប៉ុន្តែមនុស្សក៏ទទួលបានព្រះពររបស់ខ្ញុំដោយមិនដឹងខ្លួនដែរ។ តើមនុស្សអាចសម្រេចកិច្ចការនេះបានទេ? តើផលដែលបានមកនេះ កើតចេញពីការខំប្រឹងប្រែងឥតខ្លាចនឿយហត់របស់មនុស្សឬ? តើនរណាអាចគេចផុតពីការចាត់ចែងនៃព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំបាន? ម្ល៉ោះហើយ ដោយសារតែបរាជ័យរបស់មនុស្ស ទើបខ្ញុំប្រទានព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំដល់មនុស្សជាតិ ដែលធ្វើឱ្យភាពខ្វះខាតរបស់មនុស្សបានចាក់បំពេញមកវិញដោយសារព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ដោយនាំមកនូវភោគទ្រព្យពុំអាចផ្ទឹមបានចូលមកក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សជាតិ។

ខ្ញុំតែងតែពិនិត្យពិច័យពាក្យសម្ដី និងសកម្មភាពរបស់មនុស្ស។ តាមរយៈឥរិយាបថ និងទឹកមុខរបស់ពួកគេ ខ្ញុំបានឃើញពី «អាថ៌កំបាំង» ជាច្រើន។ នៅក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់មនុស្សជាមួយអ្នកដទៃ មាន «រូបមន្តអាថ៌កំបាំង» លេចធ្លោរជាងគេ ដូច្នេះហើយ នៅពេលដែលខ្ញុំទាក់ទងជាមួយមនុស្ស អ្វីដែលខ្ញុំទទួលបានគឺ «រូបមន្ដអាថ៌កំបាំងនៃការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់មនុស្ស» ដែលបង្ហាញថា មនុស្សមិនបានស្រឡាញ់ខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំតែងតែស្ដីបន្ទោសមនុស្សដោយសារភាពបរាជ័យរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចទទួលបានការទុកចិត្តពីពួកគេឡើយ។ មនុស្សមិនព្រមឱ្យខ្ញុំសម្លាប់គេទេ ដ្បិតក្នុង «រូបមន្ដអាថ៌កំបាំងនៃការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់មនុស្ស» មិនដែលឃើញមានពាក្យថា មនុស្សបានទទួលរងគ្រោះមហន្តរាយដល់ជីវិតនោះឡើយ។ គេគ្រាន់តែទទួលរងការបរាជ័យមួយតិចតួចប៉ុណ្ណោះ ក្នុងអំឡុងពេលសំណាងមិនល្អ។ មនុស្សស្រែកយំដោយសារតែព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ ហើយការអង្វរកររបស់ពួកគេ តែងមានការរអ៊ូរទាំថាខ្ញុំគ្មានចិត្ត។ ហាក់ដូចជាពួកគេរាល់គ្នាកំពុងតែស្រាវជ្រាវរក «សេចក្ដីស្រឡាញ់» ដ៏ពិតរបស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្សដូច្នោះដែរ ប៉ុន្តែតើពួកគេអាចរកឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំតាមរយៈបន្ទូលដ៏ម៉ឺងម៉ាត់របស់ខ្ញុំយ៉ាងដូចម្ដេចបានទៅ? ដោយហេតុនេះហើយទើបពួកគេតែងបាត់បង់ក្ដីសង្ឃឹម ដោយសារតែព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ ឱ្យតែពេលពួកគេអានព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំហើយ មើលទៅដូចជាពួកគេបានឃើញ «យមទូត» អ៊ីចឹង ពួកគេភ័យញ័រខ្លួន។ រឿងនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំមិនសប្បាយព្រះទ័យសោះ។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សនៅខាងសាច់ឈាមដែលរស់នៅក្នុងសេចក្ដីស្លាប់ តែងភ័យខ្លាចនឹងសេចក្ដីស្លាប់ទៅវិញ? តើមនុស្ស និងសេចក្ដីស្លាប់ជាសត្រូវសួរពូជនឹងគ្នាឬ? ហេតុអ្វីបានជាការខ្លាចស្លាប់ តែងធ្វើឱ្យមនុស្សមានទុក្ខព្រួយ? នៅក្នុងបទពិសោធ «ពិសេសប្លែក» នៃជីវិតរបស់ពួកគេទាំងមូល តើពួកគេមានត្រឹមបទពិសោធនៃសេចក្ដីស្លាប់តិចតួចប៉ុណ្ណេះឬ? ហេតអ្វីបានជានៅក្នុងសម្ដីដែលពួកគេនិយាយ តែងមានការរអ៊ូរទាំដាក់ខ្ញុំ? ដូច្នេះ ខ្ញុំសង្ខេបពាក្យភាសិតទីបួនសម្រាប់ជីវិតរបស់មនុស្ស៖ មនុស្សមានការស្ដាប់បង្គាប់ខ្ញុំតិចតួចបំផុត ម្ល៉ោះហើយពួកគេតែងស្អប់ខ្ញុំជាប់ជានិច្ច។ ដោយសារតែការស្អប់របស់មនុស្ស ទើបខ្ញុំតែងចាកចេញជារឿយៗ។ ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំត្រូវឱ្យខ្លួនធ្លាក់ចូលក្នុងរឿងនេះ? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំត្រូវបង្កឱ្យមានការស្អប់នៅក្នុងខ្លួនមនុស្សជាប់ជានិច្ច? ដោយសារមនុស្សមិនស្វាគមន៍វត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវរស់នៅទាំងឥតអៀនខ្មាសនៅក្នុងផ្ទះរបស់មនុស្ស? ខ្ញុំគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីយក «វ៉ាលី» របស់ខ្ញុំ ហើយចាកចេញពីមនុស្សឡើយ។ ប៉ុន្តែមនុស្សមិនអាចទ្រាំឱ្យខ្ញុំចាកចេញទៅបានទេ ហើយពួកគេមិនដែលចង់ឱ្យខ្ញុំចាកចេញទៅឡើយ។ ពួកគេទួញសោកខ្សឹកខ្សួលដោយខ្លាចជាខ្លាំងថា ខ្ញុំនឹងចាកចេញទៅ ហេតុនេះ ពួកគេនឹងបាត់បង់បង្អែកដើម្បីរស់នៅ។ ពេលទតឃើញទឹកមុខពួកគេសម្លឹងមកខ្ញុំដោយការអង្វរករ ខ្ញុំក៏ទន់ព្រះទ័យ។ នៅកណ្ដាលមហាសមុទ្រនៃលោកីយ៍នេះ តើមាននរណាដែលអាចស្រឡាញ់ខ្ញុំបានទៅ? មនុស្សពេញព្រៀបទៅដោយទឹកកខ្វក់ ហ៊ុំព័ទ្ធទៅដោយកម្លាំងរបស់សមុទ្រ។ ខ្ញុំស្អប់ការមិនស្ដាប់បង្គាប់របស់មនុស្ស ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏មានព្រះទ័យអាណិតអាសូរ ដែលមនុស្សជាតិមានសំណាងមិនល្អដែរ។ នៅទីបំផុតទៅ មនុស្សនៅតែជាជនរងគ្រោះដដែល។ តើខ្ញុំអាចបោះមនុស្សចូលទៅក្នុងទឹកទាំងដែលពួកគេកំពុងទន់ខ្សោយ និងគ្មានកម្លាំងកំហែងយ៉ាងដូចម្ដេចកើតទៅ? តើខ្ញុំឃោរឃៅដល់ថ្នាក់ទៅទាត់ពួកគេទាំងដែលពួកគេកំពុងដួលនៅលើដីយ៉ាងម៉េចកើតទៅ? តើព្រះទ័យរបស់ខ្ញុំឃោរឃៅខ្លាំងបែបនេះឬ? គឺដោយសារតែអាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្សជាតិនេះហើយ ដែលធ្វើឱ្យមនុស្សបានចូលមកក្នុងយុគសម័យនេះជាមួយនឹងខ្ញុំដែរ ហើយដោយសារតែរឿងនេះហើយ ទើបគេបានឆ្លងផុតយប់ និងថ្ងៃដ៏វិសេសវិសាលទាំងអម្បាលម៉ាននេះជាមួយខ្ញុំ។ បច្ចុប្បន្ន មនុស្សស្ថិតក្នុងភាពសប្បាយរីករាយឥតឧបមា ពួកគេកាន់តែដឹងពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំកាន់តែច្រើន ហើយពួកគេស្រឡាញ់ខ្ញុំយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេមានភាពរស់រវើស ហើយពួកគេក៏ឈប់ធ្វើជាកូនចាយវាយខ្ជះខ្ជាយ ដែលដើររសាត់អណ្ដែតទៅទីចុងបំផុតនៃផែនដីទៀតហើយ។

នៅគ្រាដែលខ្ញុំរស់នៅជាមួយមនុស្ស មនុស្សពឹងផ្អែកលើខ្ញុំ ហើយដោយសារតែខ្ញុំគិតគូរដល់មនុស្សនៅគ្រប់រឿងទាំងអស់ ព្រមទាំងមើលថែពួកគេយ៉ាងហ្មត់ហ្មងផង ដូច្នេះមនុស្សក៏បានរស់នៅក្នុងការឱបក្រសោបដ៏កក់ក្ដៅរបស់ខ្ញុំ ដោយមិនត្រូវខ្យល់បក់ មិនត្រូវភ្លៀងខ្លាំង ឬត្រូវកម្ដៅព្រះអាទិត្យខ្លាំងនោះទេ។ មនុស្សរស់នៅក្នុងសេចក្ដីសុខសាន្ត ហើយចាត់ទុកខ្ញុំដូចជាម្ដាយជាទីស្រឡាញ់ម្នាក់ដែរ។ មនុស្សគឺប្រៀបដូចជាផ្កានៅក្នុងផ្ទះកញ្ចក់ ដែលមិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងការវាយប្រហារពី «គ្រោះធម្មជាតិ» បាន មិនអាចឈររឹងមាំបានដូច្នោះដែរ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានដាក់ពួកគេទៅក្នុងការល្បងលនៃសមុទ្រដែលកំពុងបក់បោក ហើយពួកគេមិនអាចធ្វើអ្វីបានក្រៅតែពី «រំកិលទៅមុខទៅក្រោយ» ឥតឈប់នោះទេ។ ពួកគេគ្មានកម្លាំងអ្វីដើម្បីទប់ទល់ទាល់តែសោះ ហើយដោយសារកម្ពស់របស់ពួកគេនៅស្ទើរខ្លាំងពេក ដោយសាររាងកាយរបស់ពួកគេនៅទន់ខ្សោយខ្លាំងពេក ដូច្នេះខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្ញុំត្រូវរែកពុនបន្ទុកនេះ។ ម្ល៉ោះហើយ មនុស្សបានធ្លាក់ទៅក្នុងការល្បងលរបស់ខ្ញុំដោយមិនដឹងខ្លួន ដោយសារតែពួកគេផុយស្រួយខ្លាំងពេក មិនអាចស៊ូទ្រាំនឹងខ្យល់ដែលកំពុងបក់បោកខ្លាំង និងកម្ដៅព្រះអាទិត្យក្ដៅហែងបាន។ តើនេះមិនមែនជាកិច្ចការរបស់ខ្ញុំនៅពេលបច្ចុប្បន្នទេឬអី? ហេតុអ្វីបានជាពេលប្រឈមនឹងការល្បងលរបស់ខ្ញុំ មនុស្សតែងតែសម្រក់ទឹកភ្នែក? តើខ្ញុំកំពុងធ្វើដាក់ពួកគេដោយអយុត្តិធម៌ឬ? តើខ្ញុំកំពុងតែសម្លាប់ពួកគេដោយចេតនាឬ? ហេតុអ្វីបានជាសភាពរបស់មនុស្សដែលគួរឱ្យស្រឡាញ់ស្លាប់ទៅ ហើយមិនអាចរស់ឡើងវិញបាន? មនុស្សចាប់ខ្ញុំជាប់ មិនព្រមលែងខ្ញុំសោះ។ ដោយសារតែពួកគេមិនអាចរស់នៅដោយខ្លួនឯងបាន ដូច្នេះហើយពួកគេតែងឱ្យព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំដឹកនាំពួកគេ ដោយខ្លាចខ្លាំងថាត្រូវអ្នកផ្សេងយកពួកគេទៅបាត់។ តើជីវិតរបស់ពួកគេទាំងមូលមិនមែនត្រូវខ្ញុំដឹកនាំទេឬអី? ក្នុងអំឡុងជីវិតឡើងចុះរបស់ពួកគេ នៅពេលដែលពួកគេដើរឆ្លងកាត់កំពូលភ្នំ និងជ្រលងភ្នំ ពួកគេក៏បានជួបប្រទះការប្រទាំងប្រទើសក្នុងចិត្តជាខ្លាំង។ តើនេះមិនមែនកើតមកពីព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំទេឬអី? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនអាចយល់ពីបំណងព្រះទ័យរបស់ខ្ញុំបាន? ហេតុអ្វីបានមនុស្សតែងយល់ច្រឡំពីបំណងល្អរបស់ខ្ញុំជាប់ជានិច្ចបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាកិច្ចការរបស់ខ្ញុំមិនអាចដំណើរការទៅបានយ៉ាងរលូននៅលើផែនដីនេះ? ដោយសារភាពទន់ខ្សោយរបស់មនុស្ស ដូច្នេះខ្ញុំតែងគេចចេញពីមនុស្ស ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំពេញដោយទុក្ខព្រួយ៖ ហេតុអ្វីបានជាជំហានបន្ទាប់នៃកិច្ចការរបស់ខ្ញុំ មិនអាចអនុវត្តនៅក្នុងចំណោមមនុស្សបាន? ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏នៅស្ងៀម ថ្លឹងថ្លែងពីពួកគេដោយប្រុងប្រយ័ត្ន៖ ហេតុអ្វីបានខ្ញុំចេះតែត្រូវរំខានដោយភាពខ្វះខាតរបស់មនុស្សជាប់បែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាកិច្ចការរបស់ខ្ញុំតែមានឧបសគ្គជាប់ជានិច្ចបែបនេះ។ បច្ចុប្បន្ន ខ្ញុំនៅមិនទាន់រកឃើញចម្លើយពេញលេញតាមរយៈមនុស្សបាននៅឡឡោះយទេ ដ្បិតមនុស្សតែងប្រែប្រួលជានិច្ចម្ដងក្ដៅម្ដងត្រជាក់ មិនដែលប្រក្រតីឡើយ។ ពួកគេបើមិនស្អប់ខ្ញុំដល់ឆ្អឺងទេ ក៏ស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំងបំផុតដែរ។ ខ្ញុំដែលជាព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គដ៏សាមញ្ញនេះ មិនអាចអត់ទ្រាំនឹងទុក្ខទារុណបែបនេះ ពីមនុស្សបានឡើយ។ ដោយសារតែមនុស្សតែងតែមានសតិមិនប្រក្រតី ដូច្នេះខ្ញុំហាក់ដូចជាខ្លាចមនុស្សតិចតួចដែរ ម្ល៉ោះហើយ ពេលទតមើលពីគ្រប់ចលនារបស់ពួកគេ ធ្វើឱ្យខ្ញុំព្រះតម្រិះដល់ភាពមិនប្រក្រតីរបស់ពួកគេ។ ចៃដន្យអ្វី ខ្ញុំក៏បានរកឃើញអាថ៌កំបាំងនៅក្នុងខ្លួនមនុស្សដោយអចេតនា៖ គឺថាមានមេគំនិតនៅពីក្រោយខ្នងពួកគេ។ ហេតុនេះ មនុស្សតែងក្លាហាន ហើយមានទំនុកចិត្ត ហាក់ដូចជាពួកគេបានធ្វើរឿងដែលត្រឹមត្រូវអ៊ីចឹង។ ដូច្នេះ មនុស្សតែងធ្វើពុតជាមនុស្សធំពេញវ័យ ហើយពួកគេធ្វើជានិយាយផ្អែមល្ហែមដូចនិយាយដាក់ «កូនក្មេង»។ ពេលទតមើលការក្លែងបន្លំរបស់មនុស្ស ខ្ញុំគ្មានអ្វីក្រៅតែពីកើតសេចក្ដីខ្ញាល់ឡើយ៖ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សមិនស្រឡាញ់ និងមិនគោរពខ្លួនឯងបែបនេះ? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេមិនស្គាល់ខ្លួនឯង? តើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំស្លាប់ហើយឬ? តើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំជាសត្រូវរបស់មនុស្សឬ? ហេតុអ្វីបានជានៅពេលដែលពួកគេអានព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ មនុស្សកើតមានការខកចិត្តចំពោះខ្ញុំ? ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សតែងបន្ថែមគំនិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេទៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ? តើខ្ញុំក៏គ្មានហេតុផលចំពោះមនុស្សដែរមែនទេ? មនុស្សរាល់គ្នាគួរតែគិតឱ្យបានល្អិតល្អន់អំពីរឿងនេះ គិតអំពីអ្វីដែលមាននៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។

ថ្ងៃទី២៤ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩២