មនុស្សចាត់ទុកកិច្ចការរបស់ខ្ញុំជារបស់បន្ទាប់បន្សំ។ ពួកគេមិនបានតមអាហារ ឬអត់ដំណេកដើម្បីកិច្ចការរបស់ខ្ញុំឡើយ ដូច្នេះ ខ្ញុំគ្មានជម្រើសអ្វីក្រៅពីតាំងសេចក្ដីបង្គាប់សមស្របចំពោះមនុស្ស ទៅតាមអាកប្បកិរិយារបស់ពួកគេចំពោះខ្ញុំឡើយ។ ខ្ញុំចាំបានថា ខ្ញុំធ្លាប់ប្រទានព្រះគុណ និងព្រះពរជាច្រើនដល់មនុស្ស ប៉ុន្តែ បន្ទាប់ពីពួកគេកញ្ឆក់យកវាបានហើយ ពួកគេក៏បានចាកចេញទៅភ្លាមមួយរំពេច។ ហាក់ដូចជាខ្ញុំប្រទានព្រះពរ និងព្រះគុណទាំងនោះដល់ពួកគេ ដោយមិនដឹងខ្លួនដូច្នោះដែរ។ ហេតុនេះ មនុស្សតែងស្រឡាញ់ខ្ញុំតាមមធ្យោបាយនៃសញ្ញាណផ្ទាល់ខ្លួនរបស់គេ។ ខ្ញុំចង់ឱ្យមនុស្សស្រឡាញ់ខ្ញុំពិតប្រាកដ។ ក៏ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សនៅតែអូសបន្លាយពេល មិនអាចប្រគល់សេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដរបស់ពួកគេថ្វាយដល់ខ្ញុំបានដដែល។ នៅក្នុងការគិតស្រមៃរបស់ពួកគេ ពួកគេជឿថា ប្រសិនបើពួកគេប្រគល់សេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាកដថ្វាយដល់ខ្ញុំ នោះពួកគេនឹងមិននៅសេសសល់អ្វីទៀតឡើយ។ នៅពេលដែលខ្ញុំបដិសេធ នោះរាងកាយរបស់ពួកគេទាំងមូលក៏ញាប់ញ័រ ប៉ុន្តែពួកគេនៅតែមិនព្រមប្រគល់សេចក្ដីស្រឡាញ់ពិតប្រាក់របស់ពួកគេថ្វាយដល់ខ្ញុំដដែល។ មើលទៅដូចជាពួកគេកំពុងទន្ទឹងរង់ចាំអ្វីមួយដូច្នេះដែរ ម្ល៉ោះហើយពួកគេសម្លឹងទៅមុខ មិនដែលប្រាប់ខ្ញុំពីការពិតនៃរឿងរ៉ាវដែលកំពុងកើតឡើងនោះទេ។ ហាក់ដូចជាមាត់របស់ពួកគេត្រូវបានបិទភ្ជិតទៅដោយស្ទីកឃ័រអ្វីមួយ ហេតុនេះការនិយាយរបស់ពួកគេក៏រអាក់រអួលជាប់ជានិច្ច។ នៅចំពោះមុខមនុស្ស មើលទៅខ្ញុំមិនខុសអ្វីពីនាយទុនម្នាក់ដែលគ្មានសេចក្ដីមេត្តាករុណានោះទេ។ មនុស្សតែងខ្លាចខ្ញុំ៖ ពេលឃើញខ្ញុំ ពួកគេគេចបាត់ស្រមោលឈឹង ខ្លាចថាខ្ញុំនឹងសួរពួកគេអំពីស្ថានភាពរបស់ពួកគេ។ ខ្ញុំមិនយល់សោះថាហេតុអ្វីបានជាមនុស្សអាចមានសេចក្ដីស្រឡាញ់ស្មោះស្ម័គ្រចំពោះ «អ្នកភូមិ» របស់ពួកគេបាន តែបែរជាមិនអាចស្រឡាញ់ខ្ញុំ ដែលមានវិញ្ញាណសុចរិតនេះបានទៅវិញ។ ដោយសារមូលហេតុនេះ ទើបខ្ញុំដកដង្ហើមធំ៖ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សតែងតែបញ្ចេញសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកគេនៅក្នុងពិភពមនុស្ស? ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនអាចភ្លក់រស់ជាតិសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់មនុស្សបាន? តើដោយសារតែខ្ញុំមិនមែនជាគ្នីគ្នារបស់មនុស្សជាតិឬ? មនុស្សតែងចាត់ទុកខ្ញុំដូចជាមនុស្សព្រៃម្នាក់ដែលចេញមកពីភ្នំដូច្នោះដែរ។ ហាក់ដូចជាខ្ញុំខ្វះផ្នែកគ្រប់យ៉ាងដែលផ្គុំគ្នាបង្កើតបានជាមនុស្សសាមញ្ញម្នាក់ដែរ ដូច្នេះហើយ មនុស្សតែងខំប្រឹងនិយាយបែបមានសីលធម៌ខ្ពង់ខ្ពស់នៅចំពោះមុខខ្ញុំ។ ពួកគេតែងអូសខ្ញុំមកនៅនឹងមុខពួកគេ រួចស្ដីបន្ទោសឱ្យខ្ញុំ ដូចជាពួកគេស្ដីបន្ទោសដាក់ក្មេងថ្នាក់មត្តេយ្យដូច្នោះដែរ។ មនុស្សតែងដើរតួជាអ្នកអប់រំនៅចំពោះមុខខ្ញុំ ដោយសារតែនៅក្នុងការចងចាំរបស់ពួកគេ ខ្ញុំគឺជាមនុស្សម្នាក់ដែលគ្មានហេតុផល និងគ្មានការអប់រំ។ ខ្ញុំមិនបានវាយផ្ចាលមនុស្សដោយសារតែបរាជ័យរបស់ពួកគេទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានប្រទានជំនួយសមស្របដល់ពួកគេ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេទទួលបាន «ជំនួយសេដ្ឋកិច្ច» ជាប្រចាំ។ ដោយសារតែមនុស្សតែងរស់នៅក្នុងគ្រោះមហន្តរាយ ពិបាកនឹងគេចផុត ម្ល៉ោះហើយពួកគេតែងស្រែកដង្ហើយហៅរកខ្ញុំក្នុងគ្រាគ្រោះមហន្តរាយនោះ ហើយខ្ញុំក៏ប្រទាន «ការផ្គត់ផ្គង់គ្រាប់ធញ្ញជាតិ» យ៉ាងទៀងទាត់ទៅក្នុងដៃរបស់ពួកគេ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សទាំងអស់រស់នៅក្នុងមហាគ្រួសារដ៏ធំនៅក្នុងសម័យថ្មី ហើយទទួលបានបទពិសោធភាពកក់ក្ដៅនៃមហាគ្រួសារនេះ។ នៅពេលដែលខ្ញុំអង្កេតមើលកិច្ចការនៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ខ្ញុំបានទតឃើញពីភាពខ្វះចន្លោះរបស់ពួកគេជាច្រើន ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏បានប្រទានជំនួយដល់ពួកគេ។ សូម្បីតែដល់ពេលនេះហើយក៏ដោយ ក៏ក្នុងចំណោមមនុស្ស នៅមានភាពខ្វះខាតខ្លាំងដដែល ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏ប្រទានការមើលថែសមស្របនៅ «តំបន់ខ្វះខាត» ដោយលើកពួកគេចេញពីភាពក្រីក្រ។ នេះគឺជាមធ្យោបាយដែលខ្ញុំបំពេញកិច្ចការ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សទាំងអស់ទទួលបានព្រះគុណរបស់ខ្ញុំឱ្យបានច្រើនតាមដែលពួកគេអាចទទួលបាន។

មនុស្សនៅលើផែនដីទទួលរងការវាយផ្ចាលដោយមិនដឹងខ្លួន ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏លាព្រះហស្ដដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្ញុំ រួចទាញពួកគេមកខាងខ្ញុំ ដោយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេមានភ័ព្វសំណាងបានទទួលព្រះគុណរបស់ខ្ញុំនៅលើផែនដី។ តើនៅលើផែនដីមានអ្វីដែលមិនមែនឥតន័យខ្លឹមសារ និងគ្មានតម្លៃនោះ? ខ្ញុំយាងទៅគ្រប់ទីកន្លែងនៅក្នុងពិភពរបស់មនុស្ស ហើយទោះបីជាមានវិមានដ៏ល្បីល្បាញ និងមានទេសភាពធម្មជាតិដ៏ច្រើនសន្ធឹកដែលធ្វើឱ្យមនុស្សសប្បាយចិត្តក៏ដោយ ក៏គ្រប់ទីកន្លែងដែលខ្ញុំយាងទៅ បានប្រែក្លាយជាកន្លែងសោះកក្រោះគ្មានជីវិតតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។ ទើបតែពេលនោះទេ ដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថា ផែនដីស្រងេះស្រងោច និងសោះកក្រោះខ្លាំងណាស់៖ ជីវិតនៅលើផែនដីបានរលាយបាត់ជាយូរយារណាស់មកហើយ។ នៅលើនោះ មានតែក្លិននៃសេចក្ដីស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់បានត្រាស់ហៅមនុស្សឱ្យប្រញាប់ចាកចេញពីដែនដីនៃទុក្ខវេទនានេះដែរ។ គ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំទតឃើញ គឺជាក្លិននៃភាពឥតន័យខ្លឹមសារ។ ខ្ញុំក៏ឆ្លៀតឱកាសនោះគប់គ្រវែងជីវិតនៅក្នុងព្រះហស្ដរបស់ខ្ញុំទៅកាន់មនុស្សដែលខ្ញុំបានរើសតាំង។ រំពេចនោះ ក៏ស្រាប់តែមានពន្លកបៃតងដុះនៅលើដែនដី។ មនុស្សព្រមទទួលយកភាពរស់រវើកនៅលើផែនដី ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្មានត្រេកអរនឹងរឿងនេះសោះ។ មនុស្សតែងស្រឡាញ់អ្វីៗនៅលើផែនដីនេះ ហើយមិនដែលមើលឃើញភាពឥតន័យខ្លឹមសារនៃរបស់ទាំងនោះឡើយ ម្ល៉ោះហើយ ទោះមកដល់ចំណុចសព្វថ្ងៃនេះហើយក៏ដោយ ក៏ពួកគេនៅតែមិនយល់ពីមូលហេតុដែលគ្មានជីវិតនៅលើផែនដីនេះដដែល។ បច្ចុប្បន្ននេះ ដោយសារខ្ញុំយាងនៅក្នុងចក្កវាឡនេះ ដូច្នេះ មនុស្សទាំងអស់អាចទទួលបានព្រះគុណពីទីកន្លែងដែលខ្ញុំគង់នៅ ហើយពួកគេប្រើព្រះគុណនេះធ្វើជាទ្រព្យ មិនដែលស្វែងរកប្រភពនៃជីវិតឡើយ។ ពួកគេសុទ្ធតែប្រើអ្វីដែលខ្ញុំប្រទានដល់ពួកគេធ្វើជាទ្រព្យ ប៉ុន្តែគ្មានពួកគេណាម្នាក់ព្យាយាមបំពេញមុខងារដើមនៃភាពរស់រវើកនេះឡើយ។ ពួកគេមិនដឹងពីវិធីប្រើប្រាស់ ឬអភិវឌ្ឍធនធានធម្មជាតិទេ ដូច្នេះហើយ ពួកគេក៏ក្រគ្មានអ្វីសោះ។ ខ្ញុំស្នាក់នៅក្នុងចំណោមនុស្ស ខ្ញុំរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្ស ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សនៅតែមិនស្គាល់ខ្ញុំដដែល។ ទោះបីជាមនុស្សបានជួយខ្ញុំច្រើន ដោយសារតែខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីផ្ទះក៏ដោយ ក៏មើលទៅ ខ្ញុំដូចជាមិនទាន់បានបង្កើតមិត្តភាពត្រឹមត្រូវជាមួយមនុស្សនៅឡើយទេ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំនៅតែមានអារម្មណ៍ថាពិភពរបស់មនុស្សអយុត្តិធម៌ដដែល។ សរុបមក នៅក្នុងព្រះនេត្ររបស់ខ្ញុំ មនុស្សជាតិគ្មានន័យខ្លឹមសារអ្វីទេ ហើយគ្មានកំណប់ទ្រព្យមានតម្លៃណាមួយនៅក្នុងចំណោមមនុស្សឡើយ។ ខ្ញុំមិនជ្រាបថាមនុស្សយល់ឃើញយ៉ាងណាចំពោះជីវិតរបស់មនុស្សទេ ប៉ុន្តែជារួម ចំពោះខ្ញុំផ្ទាល់ ជីវិតមនុស្សមិនអាចបំបែកចេញពីពាក្យ «ឥតន័យខ្លឹមសារ» បានឡើយ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សមិនគិតអាក្រក់ពីខ្ញុំដោយសារតែបញ្ហានេះទេ ដ្បិតខ្ញុំចូលចិត្តនិយាយត្រង់ ហើយខ្ញុំមិនសូវចេះគួរសមឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនឹងនៅតែណែនាំឱ្យមនុស្សយកចិត្តទុកដាក់កាន់តែខ្លាំងទៅលើអ្វីដែលខ្ញុំបានព្រះតម្រិះ ដ្បិតចុងក្រោយ ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំនឹងមានប្រយោជន៍ដល់ពួកគេ។ ខ្ញុំមិនដឹងថា មនុស្សមានការយល់ឃើញបែបណាចំពោះពាក្យ «ឥតន័យខ្លឹមសារ» នេះទេ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពួកគេប្រឹងប្រែងខ្លាំងជាងនេះបន្តិចលើកិច្ចការនេះ។ ពួកគេនឹងពូកែដកពិសោធន៍ក្នុងជីវិតរបស់មនុស្សតាមវិធីជាក់ស្ដែង និងដើម្បីមើលថាតើ ពួកគេអាចរកឃើញ «ខ្សែរ៉ែលាក់កំបាំង» ដ៏មានតម្លៃនៅក្នុងជីវិតមនុស្សឬអត់។ ខ្ញុំមិនមែនកំពុងព្យាយាមបន្ទច់បង្អាក់ភាពវិជ្ជមានរបស់មនុស្សទេ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ឱ្យពួកគេទទួលបានចំណេះដឹងខ្លះពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំតែងតែប្រញាប់ប្រញាល់ដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់រឿងរបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែពេលនេះ សូម្បីមានអ្វីៗដូចសព្វថ្ងៃនេះហើយ ក៏មនុស្សនៅតែមិនព្រមនិយាយពាក្យអរគុណមួយម៉ាត់ដែរ ហាក់ដូចជាពួកគេជាប់រវល់ខ្លាំងពេក ហើយភ្លេចនិយាយពាក្យអរគុណនេះ។ សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះក្ដី ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនជ្រាបថាតើការប្រញាប់ប្រញាល់របស់មនុស្សពេញមួយថ្ងៃនេះ បានផ្ដល់ផលអ្វីខ្លះមកវិញនោះទេ។ សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះក្ដី ក៏នៅក្នុងចិត្តមនុស្ស គ្មានកន្លែងសម្រាប់ខ្ញុំដែរ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំធ្លាក់ទៅក្នុងការគិតច្រើនម្ដងទៀត។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមកំណត់ខ្លួនខ្ញុំធ្វើការស្រាវជ្រាវពី «មូលហេតុដែលមនុស្សគ្មានចិត្តស្រឡាញ់ខ្ញុំពិតប្រាកដ»។ ខ្ញុំនឹងលើកមនុស្សដាក់លើ «គ្រែវះកាត់» ហើយខ្ញុំនឹងវះកាត់ពិនិត្យមើល «បេះដូង» របស់គេ ហើយមើលថាតើមានអ្វីស្ទះផ្លូវនៅក្នុងបេះដូងគេ ដែលរារាំងមិនឱ្យគេស្រឡាញ់ខ្ញុំពិតប្រាកដបាននោះ។ ដោយសារឥទ្ធិពលនៃ «កាំបិតវះ» មនុស្សក៏បិទភ្នែក រង់ចាំឱ្យខ្ញុំចាប់ផ្ដើមវះកាត់ ដ្បិតម្ដងនេះ ពួកគេបានចុះចូលទាំងស្រុង។ នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ ខ្ញុំបានមើលឃើញចំណុចអាក្រក់ដទៃទៀតជាច្រើន។ ក្នុងចំណោមនោះ អ្វីដែលអាក្រក់ជាងគេបំផុត គឺរបស់របរផ្ទាល់ខ្លួនរបស់មនុស្សនេះឯង។ ទោះបីជាអាចមានរបស់ខ្លះនៅក្រៅខ្លួន តែរបស់នោះមានតិចតួចទេ ឯរបស់នៅក្នុងខ្លួនពួកគេវិញ មានច្រើនរាប់មិនអស់។ ហាក់ដូចជាចិត្តរបស់មនុស្ស គឺជាប្រអប់រក្សាទុករបស់របរដ៏ធំមួយដូច្នោះដែរ ដែលមានអ្វីគ្រប់យ៉ាងនិងសម្បូរបែបដែលមនុស្សត្រូវការនៅក្នុងនោះ។ ទើបតែពេលនេះទេ ដែលខ្ញុំជ្រាបពីមូលហេតុដែលមនុស្សមិនអើពើនឹងខ្ញុំ៖ នោះគឺដោយសារតែពួកគេមានស្វ័យភាពផ្គត់ផ្គង់ខ្លួនគេគ្រប់យ៉ាង ម្ល៉ោះហើយ តើពួកគេចាំបាច់អ្វីត្រូវការជំនួយពីខ្ញុំទៀតនោះ? ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏យាងចាកចេញពីមនុស្សទៅ ដ្បិតមនុស្សមិនត្រូវការជំនួយរបស់ខ្ញុំនោះទេ។ ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវ «ធ្វើទាំងឥតអៀនខ្មាស» ហើយទទួលការស្អប់ខ្ពើមពីពួកគេទៅវិញ?

ខ្ញុំក៏មិនដឹងថាហេតុអ្វីទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំតែងចង់មានបន្ទូលក្នុងចំណោមមនុស្ស ហាក់ដូចជាខ្ញុំមិនអាចឃាត់ខ្លួនឯងបានដូច្នោះដែរ។ ដូច្នេះ មនុស្សចាត់ទុកខ្ញុំថាគ្មានតម្លៃ ហើយតែងធ្វើដាក់ខ្ញុំដូចជាខ្ញុំមានតម្លៃមិនស្មើនឹងប្រាក់មួយសេនផង។ ពួកគេមិនបានចាត់ទុកខ្ញុំជារបស់មួយដែលគួរគោរពនោះទេ។ ពួកគេមិនបានស្រឡាញ់ខ្ញុំទេ ហើយពួកគេអូសខ្ញុំទៅផ្ទះពួកគេ នៅពេលណាដែលពួកគេចង់ ហើយបន្ទាប់មក ក៏បោះខ្ញុំចេញមកក្រៅម្ដងទៀត ដោយ «លាតត្រដាង» ខ្ញុំនៅចំពោះមុខមហាជន។ ខ្ញុំមានការស្អប់ខ្ពើមចំពោះឥរិយាបថថោកទាបរបស់មនុស្សជាទីបំផុត ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំមានបន្ទូលខ្លីថា មនុស្សគ្មានសតិសម្បជញ្ញៈនោះទេ។ ប៉ុន្តែមនុស្សមិនព្រមទទួលយកទេ។ ពួកគេទាញ «ដាវ និងលំពែង» របស់ពួកគេ ហើយធ្វើសឹកសង្គ្រាមជាមួយខ្ញុំ ដោយនិយាយថា ព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំមិនស្របនឹងការពិត ថាខ្ញុំមានបន្ទូលមួលបង្កាច់ពួកគេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនបានដាក់ទោសពួកគេ ដោយសារឥរិយាបថច្រឡោងខាមរបស់ពួកគេឡើយ។ ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រើសេចក្ដីពិតរបស់ខ្ញុំមកយកឈ្នះមនុស្សប៉ុណ្ណោះ ហើយធ្វើឱ្យពួកគេមានអារម្មណ៍ខ្មាស់ខ្លួនឯង ហើយបន្ទាប់ពីនោះមក ពួកគេនឹងដកថយដោយស្ងៀមស្ងាត់។ ខ្ញុំមិនប្រកួតប្រជែងជាមួយមនុស្សទេ ដ្បិតធ្វើបែបនេះគ្មានប្រយោជន៍ឡើយ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើតាមភារកិច្ចរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សក៏អាចធ្វើតាមភារកិច្ចរបស់ពួកគេដែរ ហើយឈប់ប្រព្រឹត្តទាស់នឹងខ្ញុំទៀត។ តើការស្រុះស្រួលគ្នាដោយសន្តិវិធីតាមបែបនេះ មិនល្អប្រសើរទេឬអី? ហេតុអ្វីចាំបាច់ធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់ទំនាក់ទំនងរបស់យើង? ប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ពួកយើងបានត្រូវរ៉ូវគ្នាល្អណាស់។ តើចាំបាច់អ្វីត្រូវបង្កបញ្ហាដល់គ្នាទៅវិញទៅមកនោះ? ធ្វើបែបនោះ គ្មានប្រយោជន៍ដល់កេរ្ដិ៍ឈ្មោះរបស់យើងទាល់តែសោះ តើមែនទេ? ទំនាក់ទំនងរបស់ពួកយើងគឺជា «មិត្តភាពចាស់» រាប់សិបឆ្នាំ ជា «អ្នកធ្លាប់ស្គាល់គ្នាពីមុន» ដូច្នេះ តើចាំបាច់អ្វីត្រូវបែកបាក់គ្នាដោយកំហឹងនិងភាពជូរចត់នោះ? តើធ្វើបែបនេះល្អដែរឬទេ? ខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះផលប៉ះពាល់ សង្ឃឹមថាពួកគេដឹងថាអ្វីដែលល្អសម្រាប់ពួកគេ។ បច្ចុប្បន្ននេះ អាកប្បកិរិយារបស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្ស គឺល្មមគ្រប់គ្រាន់នឹងឱ្យពួកគេពិភាក្សាពេញមួយជីវិត។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សចេះតែមិនដឹងពីសេចក្ដីសប្បុរសរបស់ខ្ញុំជាប់ជានិច្ចបែបនេះ? តើដោយសារតែពួកគេគ្មានអំណាចនៃការសម្ដែងចេញឬយ៉ាងណា? តើពួកគេគ្មានពាក្យពេចន៍គ្រប់គ្រាន់ឬ? ហេតុអ្វីបានជាពួកគេតែងរកពាក្យអ្វីមិនឃើញ? តើនរណាដែលល្ងង់ខ្លៅមិនដឹងពីរបៀបដែលខ្ញុំប្រព្រឹត្តខ្លួននោះ? មនុស្សដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីទង្វើរបស់ខ្ញុំ។ គ្រាន់តែពួកគេចូលចិត្តទាញប្រយោជន៍ពីអ្នកដទៃប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះ ពួកគេមិនដែលព្រមទុកផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេមួយឡែកសិនទេ។ ប្រសិនបើឃ្លាប្រយោគណាមួយនិយាយប៉ះពាល់ដល់ប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ពួកគេ នោះពួកគេក៏បដិសេធមិនព្រមសម្រាកឡើយ ទាល់តែដល់ពួកគេបានទទួលអំណាចលើសគេសិនទើបព្រមឈប់។ តើធ្វើបែបនោះបានប្រយោជន៍អ្វី? មនុស្សមិនដែលប្រជែងយកឈ្នះគ្នាចំពោះអ្វីដែលពួកគេអាចផ្ដល់ឱ្យនោះទេ ប៉ុន្តែពួកគេរមែងព្យាយាមតស៊ូជម្នះយកអ្វីដែលពួកគេអាចយកបាន។ ទោះបីជាឋានៈរបស់ពួកគេគ្មានភាពរីករាយនៅក្នុងនោះក៏ដោយ ក៏ពួកគេស្រឡាញ់ឋានៈនោះខ្លាំងណាស់ ហើយថែមទាំងចាត់ទុកវាជារតនសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃមិនអាចកាត់ថ្លៃបានទៀតផង ដូច្នេះហើយ ពួកគេសុខចិត្តស៊ូទ្រាំនឹងការវាយផ្ចាលរបស់ខ្ញុំ ក៏មិនព្រមលះបង់ប្រយោជន៍ពីឋានៈនោះដែរ។ មនុស្សគិតថាខ្លួនឯងសំខាន់ខ្លាំងពេក ដូច្នេះហើយ ពួកគេមិនដែលអាចលះបង់ខ្លួនឯងបានឡើយ។ ប្រហែលក្នុងការវាយតម្លៃរបស់ខ្ញុំលើមនុស្ស អាចមានភាពមិនត្រឹមត្រូវមួយចំនួនតូចដែរ ឬប្រហែលជាខ្ញុំបានកំណត់លក្ខណៈឱ្យគេមិនអាក្រក់ពេក ក៏មិនល្អពេកដែរ ប៉ុន្តែជារួម ខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សនឹងចាត់ទុកបន្ទូលនេះជាការព្រមានមួយទៅចុះ។

ថ្ងៃទី២១ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៩២