ដើម្បីធ្វើឱ្យជីវិតរបស់មនុស្សជាតិមានភាពចាស់ទុំ ហើយដើម្បីឱ្យមនុស្សជាតិនិងខ្ញុំ ដែលមានមហិច្ចតារួមគ្នា អាចសម្រេចលទ្ធផលបាន នោះខ្ញុំតែងតែអត់ទោសដល់មនុស្សជានិច្ច ដោយអនុញ្ញាតឱ្យពួកគេទទួលបានចំណីអាហារ និងការទំនុកបម្រុងពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ និងដើម្បីទទួលបានភាពពេញបរិបូររបស់ខ្ញុំទាំងអស់ផង។ ខ្ញុំមិនដែលធ្វើឱ្យមនុស្សជាតិអាម៉ាស់ឡើយ ប៉ុន្តែមនុស្សមិនដែលគិតពីអារម្មណ៍របស់ខ្ញុំនោះទេ។ នេះគឺដោយសារតែមនុស្សគ្មានអារម្មណ៍ ហើយ «ស្អប់» គ្រប់យ៉ាងទាំងអស់ លើកលែងតែខ្ញុំចេញ។ ដោយសារចំណុចខ្វះខាតរបស់ពួកគេនេះហើយ ទើបធ្វើឱ្យខ្ញុំពិតជាអាណិតអាសូរពួកគេខ្លាំងណាស់។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំបានប្រឹងប្រែងដើម្បីមនុស្សមិនតិចទេ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចទទួលបានភាពពេញបរិបូរនៅខាងផែនដី ទៅតាមចិត្តពួកគេចង់បាន ក្នុងអំឡុងពេលដែលពួកគេមានជីវិតនៅក្នុងលោកីយ៍នេះ។ ខ្ញុំមិនប្រព្រឹត្តដាក់មនុស្សដោយអយុត្តិធម៌នោះទេ ហើយក្រៅពីការគិតគូរដល់អ្នកដែលបានដើរតាមខ្ញុំអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ខ្ញុំក៏បានបន្ទន់ព្រះទ័យដើម្បីពួកគេផងដែរ ហាក់ដូចជាខ្ញុំមិនអាចទ្រាំនឹងធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្ញុំនៅលើពួកគេបានដូច្នេះដែរ។ ដូច្នេះ ពេលទតឃើញមនុស្សសម្គមគ្មានសាច់គ្មានឈាមទាំងនេះ ស្រឡាញ់ខ្ញុំដូចជាស្រឡាញ់ខ្លួនរបស់គេ នៅក្នុងព្រះទ័យរបស់ខ្ញុំតែងមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ជាប់ជានិច្ច ដែលមិនអាចបរិយាយបាន។ ប៉ុន្តែ តើមាននរណាអាចល្មើសនឹងទម្លាប់ចាស់បានដោយសារតែរឿងនេះទៅ? តើនរណានឹងរំខានខ្លួនឯងដោយសារតែរឿងបែបនេះទៅ? ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំបានប្រទានអំណោយទាំងអស់របស់ខ្ញុំដល់មនុស្សជាតិ ដើម្បីឱ្យពួកគេអាចសោយសុខយ៉ាងពេញបរិបូរ ហើយខ្ញុំមិនបានធ្វើទុក្ខទោសដល់មនុស្សដោយសាររឿងនេះឡើយ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាមនុស្សនៅតែមើលឃើញព្រះភ័ក្ដ្រដ៏មានចិត្តក្ដួលអាណិត និងប្រកបដោយក្ដីមេត្តាករុណារបស់ខ្ញុំដដែល។ ខ្ញុំតែងមានការអត់ធ្មត់ ហើយខ្ញុំតែងរង់ចាំជានិច្ច។ នៅពេលដែលមនុស្សសោយសុខគ្រប់គ្រាន់ ហើយចាប់ផ្ដើមមានការធុញទ្រាន់ នៅពេលនោះខ្ញុំនឹងចាប់ផ្ដើម «ធ្វើតាម» ការស្នើសុំរបស់ពួកគេ និងអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សរាល់គ្នាអាចគេចចេញពីជីវិតគ្មានន័យខ្លឹមសាររបស់ពួកគេ ហើយក៏លែងមានការដោះស្រាយជាមនុស្សជាតិតទៅទៀតដែរ។ នៅលើផែនដីនេះ ខ្ញុំបានប្រើទឹកសមុទ្រដើម្បីលេបត្របាក់យកមនុស្សជាតិ ខ្ញុំបានគ្រប់គ្រងពួកគេដោយគ្រោះទុរភិក្ស ខ្ញុំបានគំរាមពួកគេដោយសត្វល្អិតចង្រៃបំផ្លាញផលដំណាំ ហើយខ្ញុំបានប្រើភ្លៀងស្ទើរបាក់មេឃ ដើម្បី «ស្រោចស្រព» ពួកគេ ប៉ុន្តែពួកគេមិនដែលមានអារម្មណ៍ដឹងពីភាពឥតន័យខ្លឹមសារនៃជីវិតរបស់ពួកគេឡើយ។ សូម្បីតែពេលនេះក្ដី ក៏មនុស្សនៅតែមិនយល់ពីសារៈសំខាន់នៃការរស់នៅលើផែនដីនេះដែរ។ តើអាចទេដែលថា ការរស់នៅក្នុងព្រះវត្តមានរបស់ខ្ញុំ គឺជីវិតដែលមានខ្លឹមសារជ្រាលជ្រៅបំផុតសម្រាប់មនុស្ស? តើការរស់នៅតាមរយៈខ្ញុំនេះ អនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សគេចផុតពីការគំរាមកំហែងនៃគ្រោះមហន្តរាយបានដែរឬទេ? តើមានរូបកាយខាងសាច់ឈាមនៅលើផែនដីនេះប៉ុន្មាននាក់ ដែលបានរស់នៅក្នុងសភាពមានសេរីភាពដោយមានការត្រេកអរនឹងខ្លួនឯង? តើនរណាដែលបានគេចចេញពីភាពឥតន័យខ្លឹមសារនៃការរស់នៅខាងសាច់ឈាមនេះ? ប៉ុន្តែ តើមាននរណាដែលអាចដឹងរឿងនេះបាន? ចាប់តាំងពីពេលដែលខ្ញុំបានបង្កើតមនុស្សជាតិមក គឺគ្មាននរណាម្នាក់អាចរស់នៅក្នុងជីវិតដែលមានន័យខ្លឹមសារបំផុតនៅលើផែនដីនេះទេ ដូច្នេះហើយ មនុស្សជាតិរមែងចំណាយជីវិតដ៏ឥតខ្លឹមសារបំផុតរបស់គេចោលឥតប្រយោជន៍។ ទោះបីជាយ៉ាងណា គ្មាននរណាម្នាក់ព្រមគេចចេញពីស្ថានភាពដ៏សែនលំបាកបែបនេះទេ ហើយក៏គ្មាននរណាម្នាក់សុខចិត្តគេចចេញពីជីវិតដែលឥតខ្លឹមសារ និងគួរឱ្យធុញទ្រាន់នេះដែរ។ តាមរយៈបទពិសោធរបស់មនុស្សជាតិ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមអ្នកដែលរស់នៅខាងសាច់ឈាមនេះ បានគេចចេញពីទំនៀមទម្លាប់របស់លោកីយ៍ឡើយ ទោះបីជាពួកគេបានប្រើការសោយសុខដោយសារខ្ញុំនេះធ្វើជាទុនក៏ដោយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេរមែងតែងទុកឱ្យធម្មជាតិប្រព្រឹត្តទៅតាមគន្លងរបស់វា ហើយពួកគេតែងបន្តបោកបញ្ឆោតខ្លួនពួកគេជានិច្ច។

នៅពេលដែលខ្ញុំបានបញ្ចប់វត្តមានរបស់មនុស្សជាតិទាំងស្រុងហើយ នោះនឹងលែងមាននរណាម្នាក់នៅសេសសល់នៅលើផែនដីនេះ ដើម្បីទ្រាំនឹង «ការធ្វើបាប» ពីផែនដីទៀតឡើយ។ មានតែពេលនោះទេ ទើបអាចនិយាយបានថា កិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់ខ្ញុំត្រូវបានសម្រេចទាំងស្រុង។ នៅគ្រាចុងក្រោយ នៅពេលដែលខ្ញុំយកកំណើតជាមនុស្ស កិច្ចការដែលខ្ញុំចង់សម្រេចឱ្យបាននោះគឺ ធ្វើឱ្យមនុស្សយល់ពីភាពឥតន័យខ្លឹមសារនៃការរស់នៅខាងសាច់ឈាម ហើយខ្ញុំនឹងប្រើឱកាសនេះ ដើម្បីកម្ចាត់បង់សាច់ឈាមនេះចោល។ ចាប់ពីពេលនោះតទៅ នឹងគ្មានវត្តមានមនុស្សណានៅលើផែនដីទៀតឡើយ នឹងគ្មាននរណាម្នាក់យំសោកពីភាពឥតន័យខ្លឹមសារនៃផែនដីទៀតទេ ក៏នឹងគ្មាននរណានិយាយពីការលំបាកនៃសាច់ឈាមទៀតដែរ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់នឹងរអ៊ូរទាំថា ខ្ញុំអយុត្តិធម៌ទៀតនោះដែរ ហើយទាំងមនុស្ស ទាំងរបស់សព្វសារពើនឹងបានសម្រាកជាមិនខាន។ បន្ទាប់ពីនោះទៅ មនុស្សនឹងលែងប្រញាប់ប្រញាល់ លែងរវល់ជាប់ជានិច្ចទៀតហើយ ហើយពួកគេក៏នឹងលែងស្វែងរកនៅលើផែនដី ទីនេះផង ទីនោះផង តទៅទៀតដែរ ដ្បិតពួកគេនឹងរកឃើញទិសដៅដ៏សមស្របមួយសម្រាប់ខ្លួនពួកគេ។ នៅពេលនោះ ស្នាមញញឹមនឹងលេចចេញនៅលើផ្ទៃមុខរបស់ពួកគេរាល់គ្នា។ ពេលនោះ ខ្ញុំនឹងលែងសុំអ្វីពីមនុស្សទៀតហើយ ហើយខ្ញុំក៏នឹងលែងមានជម្លោះអ្វីជាមួយពួកគេតទៅទៀតដែរ។ រវាងខ្ញុំនិងពួកគេ នឹងលែងមានសន្ធិសញ្ញាសន្ដិភាពអ្វីទៀតហើយ។ ខ្ញុំមានព្រះវត្តមាននៅលើផែនដីនេះ ហើយមនុស្សក៏រស់នៅលើផែនដីនេះដែរ។ ខ្ញុំរស់នៅ និងស្នាក់អាស្រ័យជាមួយពួកគេ។ ពួកគេទាំងអស់សុទ្ធតែមានអារម្មណ៍អរសប្បាយនឹងព្រះវត្តមានរបស់ខ្ញុំ ដូច្នេះហើយ ពួកគេមិនព្រមចាកចេញទៅដោយគ្មានហេតុផលឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេចង់ឱ្យខ្ញុំស្នាក់នៅឱ្យបានយូរជាងនេះបន្តិច។ តើខ្ញុំអាចអត់ទ្រាំទតមើលការបំផ្លាញផែនដី ដោយមិនលើកព្រះអង្គុលីមកជួយម្ដេចបាន? ខ្ញុំមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិនៃផែនដីនេះឡើយ។ គឺដោយសារភាពអត់ធ្មត់នេះហើយ ទើបធ្វើឱ្យខ្ញុំបានបង្ខំអង្គខ្ញុំឱ្យនៅទីនេះរហូតមកដល់ថ្ងៃនេះ។ បើមិនមែនដោយសារការអង្វរករឥតឈប់ពីមនុស្សទេ ម៉្លេះសមខ្ញុំបានចាកចេញជាយូរណាស់មកហើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ មនុស្សអាចមើលថែខ្លួនឯងបាន ហើយពួកគេមិនត្រូវការជំនួយរបស់ខ្ញុំទេ ដ្បិតពួកគេបានពេញវ័យហើយ ហើយមិនត្រូវការខ្ញុំបញ្ចុកចំណីពួកគេទៀតទេ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំកំពុងតែមានផែនការរៀបចំ «ពិធីជប់លៀងអបអរសាទរជ័យជម្នះ» ជាមួយមនុស្សជាតិ ហើយបន្ទាប់ពីនោះ ខ្ញុំនឹងនិយាយលាគ្នាជាមួយពួកគេ ដើម្បីកុំឱ្យពួកគេនឹងដឹងរឿងនេះ។ ពិតណាស់ ដោយសារតែពួកយើងគ្មានគំនុំអ្វីនឹងគ្នា ដូច្នេះ ការបែកបាក់គ្នាទាំងមិនពេញចិត្ត មិនមែនជារឿងល្អទេ។ ដូច្នេះហើយ មិត្តភាពរវាងពួកយើងនឹងស្ថិតនៅជាអមតៈ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា បន្ទាប់ពីពួកយើងបែកគ្នាទៅ មនុស្សនឹងអាចបន្ត «មរតក» របស់ខ្ញុំតទៅទៀតបាន និងមិនភ្លេចអំពីមេរៀនដែលខ្ញុំបានបង្រៀនពួកគេ ក្នុងអំឡុងពេលរស់នៅរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងមិនធ្វើអ្វីដែលនឹងអាប់ឱនដល់ព្រះនាមរបស់ខ្ញុំឡើយ ហើយសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងយកចិត្តទុកដាក់គិតគូរពីព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សទាំងអស់អាចខិតខំឱ្យអស់ពីលទ្ធភាព ដើម្បីបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ បន្ទាប់ពីខ្ញុំបានចាកចេញទៅ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងប្រើព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំជាមូលដ្ឋានគ្រឹះសម្រាប់ជីវិតរបស់ពួកគេ ហើយសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងអាចរស់នៅតាមក្ដីសង្ឃឹមរបស់ខ្ញុំបាន ដ្បិតព្រះទ័យរបស់ខ្ញុំតែងតែបារម្ភចំពោះមនុស្ស ហើយខ្ញុំតែងមានព្រះទ័យដក់ជាប់ជាមួយពួកគេជានិច្ច។ ខ្ញុំនិងមនុស្សជាតិធ្លាប់រួបរួមជាមួយគ្នា ហើយពួកយើងបានទទួលព្រះពរពីស្ថានសួគ៌នៅលើផែនដីនេះដូចគ្នា។ ខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយមនុស្ស ហើយបានស្នាក់នៅជាមួយពួកគេផង។ មនុស្សតែងតែស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏តែងស្រឡាញ់ពួកគេវិញដែរ។ ពួកយើងមានសម្ពន្ធភាពជិតស្និតជាមួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ ពេលក្រឡេកទៅមើលពេលវេលាដែលខ្ញុំបានរស់នៅជាមួយមនុស្ស ខ្ញុំនៅចាំពេលវេលារបស់ពួកយើងដែលពេញទៅដោយសំណើច និងភាពរីករាយ ក៏មានលាយឡំដោយជម្លោះផងដែរ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សេចក្ដីស្រឡាញ់រវាងពួកយើង ត្រូវបានបង្កើតឡើងនៅលើមូលដ្ឋាននេះ ហើយយើងមិនដោះស្រាយជាមួយគ្នាទៅវិញទៅខ្លាំងៗនោះទេ។ នៅក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាជាច្រើនឆ្នាំរបស់ពួកយើង មនុស្សជាតិបានបន្សល់ទុកនូវចំណាប់អារម្មណ៍ដ៏ជ្រាលជ្រៅមួយសម្រាប់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏បានប្រទានរបស់ជាច្រើនឱ្យមនុស្សសោយសុខផងដែរ ដោយហេតុនេះទើបពួកគេតែងតែមានការដឹងគុណខ្ញុំទ្វេឡើង។ ពេលនេះ ការជួបជុំគ្នារបស់ពួកយើង នឹងលែងដូចមុនទៀតហើយ។ តើនរណាអាចរត់គេចពីការបែកគ្នារបស់យើងនៅពេលនេះបានទៅ? មនុស្សមានសេចក្ដីស្រឡាញ់យ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏មានសេចក្ដីស្រឡាញ់គ្មានទីបញ្ចប់ចំពោះពួកគេដែរ ប៉ុន្តែ តើអាចធ្វើអ្វីបានទៅ? តើនរណានឹងហ៊ានបំពានសេចក្ដីតម្រូវរបស់ព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌នោះ? ខ្ញុំនឹងត្រូវត្រឡប់ទៅកាន់ទីលំនៅរបស់ខ្ញុំវិញ ដែលនៅទីនោះ ខ្ញុំនឹងត្រូវបញ្ចប់កិច្ចការរបស់ខ្ញុំមួយចំណែកទៀត។ ប្រហែលជាពួកយើងនឹងមានឱកាសជួបគ្នាម្ដងទៀត។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សនឹងមិនមានអារម្មណ៍ទុក្ខព្រួយខ្លាំងពេកទេ ហើយសង្ឃឹមថា ពួកគេនឹងធ្វើតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំនៅលើផែនដីនេះ។ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំនៅស្ថានសួគ៌ នឹងប្រទានព្រះគុណដល់ពួកគេជារឿយៗមិនខាន។

នៅសម័យកាលនៃការបង្កើតរបស់សព្វសារពើ ខ្ញុំបានទាយទុកមកថា នៅគ្រាចុងក្រោយ ខ្ញុំនឹងបង្កើតមនុស្សមួយក្រុម ដែលមានចិត្តគំនិតតែមួយជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានទាយទុកមកថា បន្ទាប់ពីបង្កើតខ្នាតគំរូមួយនៅលើផែនដីនៅគ្រាចុងក្រោយហើយ នោះខ្ញុំនឹងយាងត្រឡប់ទៅកាន់ទីលំនៅរបស់ខ្ញុំវិញ។ នៅពេលដែលមនុស្សជាតិទាំងអស់បានបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំហើយ នោះពួកគេនឹងសម្រេចតាមសេចក្ដីបង្គាប់របស់ខ្ញុំចំពោះពួកគេ ហើយខ្ញុំនឹងលែងតម្រូវឱ្យពួកគេធ្វើអ្វីទៀតហើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ខ្ញុំនិងមនុស្ស នឹងជជែកគ្នាអំពីរឿងរ៉ាវកាលពីគ្រាចាស់ ហើយបន្ទាប់ពីនោះ ពួកយើងនឹងបែកផ្លូវគ្នា។ ខ្ញុំបានចាប់ផ្ដើមកិច្ចការនេះ ហើយខ្ញុំបានអនុញ្ញាតឱ្យមនុស្សត្រៀមចិត្តរបស់ពួកគេ និងដើម្បីឱ្យយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ ក្រែងលោពួកគេយល់ច្រឡំ និងគិតថាខ្ញុំឃោរឃៅ ឬថាខ្ញុំគ្មានចិត្ត ដែលនោះមិនមែនជាគោលបំណងរបស់ខ្ញុំឡើយ។ តើមនុស្សស្រឡាញ់ខ្ញុំណា ដែលបដិសេធមិនឱ្យខ្ញុំមានទីកន្លែងសម្រាកដ៏សមរម្យទៅ? តើពួកគេមិនព្រមអង្វរព្រះវរបិតាដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ជំនួសខ្ញុំទេឬអី? តើមនុស្សណាដែលមិនសម្រក់ទឹកភ្នែកពេញដោយក្ដីអាណិតអាសូរចំពោះខ្ញុំនោះ? តើពួកគេមិនមែនបានជួយជ្រោមជ្រែងឱ្យពួកយើងបានជួបជុំគ្នាវិញឱ្យបានឆាប់ គឺការជួបជុំរវាងព្រះវរបិតា និងព្រះបុត្រា ទេឬអី? ដូច្នេះ ហេតុអ្វីបានជាពេលនេះពួកគេមិនព្រមធ្វើ? ព័ន្ធកិច្ចរបស់ខ្ញុំនៅលើផែនដីនេះបានសម្រេចហើយ ហើយបន្ទាប់ពីបែកផ្លូវគ្នាជាមួយមនុស្សជាតិ ខ្ញុំនឹងនៅតែបន្តជួយដល់ពួកគេដដែល។ តើនេះមិនល្អទេឬអី? ដើម្បីឱ្យកិច្ចការរបស់ខ្ញុំសម្រេចបានលទ្ធផលកាន់តែប្រសើរ ហើយដើម្បីឱ្យកិច្ចការនោះមានប្រយោជន៍ដល់គ្នាទៅវិញទៅមក ពួកយើងត្រូវតែបែកផ្លូវគ្នា ទោះបីជាវាឈឺចាប់ក៏ដោយ។ ចូរឱ្យទឹកភ្នែករបស់ពួកយើងស្រក់ដោយស្ងាត់ៗចុះ។ ខ្ញុំនឹងលែងស្ដីបន្ទោសមនុស្សជាតិទៀតហើយ។ កាលពីមុន ខ្ញុំបានថ្លែងបន្ទូលទៅកាន់មនុស្សអំពីរឿងរ៉ាវជាច្រើន ដែលរឿងទាំងអស់នោះ សុទ្ធសឹងតែបានចាក់ដោតដួងចិត្តរបស់ពួកគេ ដោយធ្វើឱ្យពួកគេស្រក់ទឹកភ្នែកដោយក្ដីទុក្ខព្រួយ។ ដោយសារតែរឿងនេះហើយ ខ្ញុំក៏បានសុំទោសមនុស្សជាតិ និងសុំឱ្យពួកគេអត់ទោសដល់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំសុំពួកគេកុំឱ្យស្អប់ខ្ញុំ ដ្បិតគ្រប់យ៉ាង គឺសុទ្ធតែដើម្បីឱ្យពួកគេបានល្អទេ។ ដូច្នេះហើយ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សនឹងយល់ពីព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ។ កាលពីគ្រាកន្លងទៅ ពួកយើងធ្លាប់មានជម្លោះនឹងគ្នា ប៉ុន្តែពេលក្រឡេកមើលទៅក្រោយវិញ ពួកយើងទាំងពីរសុទ្ធតែទទួលបានផលទាំងអស់គ្នា។ ដោយសារតែជម្លោះទាំងនេះហើយ ទើបព្រះជាម្ចាស់ និងមនុស្សជាតិបានកសាងស្ពានមិត្តភាពមួយឡើង។ តើនោះមិនមែនជាផលនៃការប្រឹងប្រែងប្រកបដោយកិច្ចសហការរបស់ពួកយើងទេឬអី? ពួកយើងទាំងអស់គ្នាគួរតែត្រេកអរនឹងផលផ្លែនេះ។ ខ្ញុំសុំឱ្យមនុស្សអត់ទោស «កំហុស» របស់ខ្ញុំកាលពីគ្រាមុនផង។ អំពើរំលងរបស់ពួកគេ ក៏នឹងត្រូវបានអត់ទោសឱ្យផងដែរ។ នៅពេលអនាគត ឱ្យតែពួកគេអាចប្រគល់សេចក្ដីស្រឡាញ់ត្រឡប់មកឱ្យខ្ញុំវិញ នោះព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំដែលគង់នៅស្ថានសួគ៌ នឹងបានកម្សាន្តព្រះទ័យមិនខាន។ ពាក់ព័ន្ធនឹងចំណុចនេះ ខ្ញុំមិនដឹងថាមនុស្សមានការតាំងចិត្តបែបណាទេ ខ្ញុំមិនដឹងថា នៅក្នុងការស្នើសុំជាលើកចុងក្រោយនេះ មនុស្សព្រមបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំឬអត់នោះទេ។ ខ្ញុំមិនបានសុំអ្វីផ្សេងទៀតពីពួកគេឡើយ គឺគ្រាន់តែសុំឱ្យពួកគេស្រឡាញ់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុណ្ណេះគឺគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ តើអាចធ្វើតាមសំណើនេះបានទេ? សូមឱ្យរឿងមិនល្អទាំងអម្បាលម៉ាន ដែលបានកើតឡើងរវាងពួកយើង រសាយបាត់ទៅតាមអតីតកាលនោះចុះ។ រវាងពួកយើង សូមឱ្យមានតែសេចក្ដីស្រឡាញ់ជានិច្ចនិរន្តរ៍។ ខ្ញុំបានប្រទានសេចក្ដីស្រឡាញ់ជាច្រើនដល់មនុស្ស ហើយពួកគេក៏បានលះបង់យ៉ាងច្រើនដើម្បីបានស្រឡាញ់ខ្ញុំវិញដែរ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សឱ្យតម្លៃដល់សេចក្ដីស្រឡាញ់ដ៏បរិសុទ្ធ និងរឹងមាំរវាងពួកយើង ប្រយោជន៍ដើម្បីឱ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ពួកយើង នឹងសាយភាយទៅដល់ពិភពរបស់មនុស្សទាំងមូល ហើយត្រូវបានផ្ទេរបន្តជារៀងរហូត។ នៅពេលដែលពួកយើងជួបគ្នាម្ដងទៀត សូមឱ្យពួកយើងនៅតែភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងគ្នាដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ ដើម្បីឱ្យសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់យើងអាចបន្តជាអស់កល្ប ហើយត្រូវមនុស្សផងទាំងពួងលើកសរសើរ និងផ្សាយបន្ត។ សេចក្ដីនេះនឹងបំពេញតាមបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំមិនខាន ហើយខ្ញុំនឹងបង្ហាញព្រះភ័ក្រ្ដប្រកបដោយស្នាមញញឹមឱ្យមនុស្សបានឃើញ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា មនុស្សនឹងចងចាំពីការដាស់តឿនរបស់ខ្ញុំ។

ថ្ងៃទី០១ ខែមិថុនា ឆ្នាំ១៩៩២