នៅក្នុងព្រះបន្ទូល និងព្រះសូរសៀងរបស់ខ្ញុំ គឺមានបង្កប់ទៅដោយបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំជាច្រើន ប៉ុន្តែមនុស្សមិនដឹង ក៏មិនយល់អំពីបំណងព្រះហឫទ័យទាំងនោះដែរ។ ពួកគេនៅតែទទួលយកព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំតែពីសម្បកក្រៅ និងធ្វើតាមព្រះបន្ទូលទាំងនោះតែពីសម្បកក្រៅដដែល ហើយពួកគេមិនយល់ពីព្រះទ័យខ្ញុំ ក៏មិនដឹងពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំនៅក្នុងព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំនោះដែរ។ ទោះបីជាខ្ញុំមានព្រះបន្ទូលច្បាស់លាស់ក៏ដោយ តើមាននរណានៅទីនោះដែលយល់ពីព្រះបន្ទូលខ្ញុំទៅ? ខ្ញុំយាងមកយកកំណើតជាមនុស្សជាតិ ពីស្រុកស៊ីយ៉ូន។ ដោយសារតែខ្ញុំបានគ្រងអង្គខ្ញុំក្នុងភាពជាមនុស្សធម្មតា និងបានគ្រងស្បែកមនុស្ស ដូច្នេះមនុស្សស្គាល់តែរូបអង្គខាងក្រៅរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ តែពួកគេមិនបានស្គាល់ពីជីវិតដែលមាននៅក្នុងអង្គខ្ញុំឡើយ ហើយពួកគេក៏មិនស្គាល់ព្រះជាម្ចាស់នៃព្រះវិញ្ញាណនោះដែរ។ ពួកគេស្គាល់ត្រឹមមនុស្សនៅខាងសាច់ឈាមប៉ុណ្ណោះ។ តើអាចទេដែលថាព្រះដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គទ្រង់គ្មានតម្លៃឱ្យអ្នករាល់គ្នាព្យាយាមស្គាល់ទ្រង់នោះ? តើអាចទេដែលថាព្រះដ៏ពិតផ្ទាល់ព្រះអង្គទ្រង់គ្មានតម្លៃនឹងឱ្យអ្នករាល់គ្នាខំប្រឹង «ពិនិត្យឱ្យល្អិតល្អន់» នោះ? ខ្ញុំស្អប់សេចក្តីពុករលួយរបស់ពូជមនុស្សទាំងមូលនេះខ្លាំងណាស់ តែខ្ញុំក៏មានព្រះទ័យក្ដួលអាណិតដល់ភាពទន់ខ្សោយរបស់ពួកគេដែរ។ ខ្ញុំក៏នឹងដោះស្រាយជាមួយធម្មជាតិចាស់របស់ពូជមនុស្សទាំងមូលនេះផងដែរ។ ក្នុងនាមជារាស្រ្តម្នាក់របស់ខ្ញុំនៅក្នុងប្រទេសចិន តើអ្នករាល់គ្នាមិនមែនជាចំណែកមួយនៃពូជមនុស្សទេឬអី? ក្នុងចំណោមរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំទាំងអស់ ហើយក្នុងចំណោមពួកបុត្រារបស់ខ្ញុំទាំងអម្បាលម៉ាល ពោលគឺក្នុងចំណោមអ្នកដែលខ្ញុំបានរើសតាំងចេញពីពូជមនុស្សទាំងមូល គឺអ្នករាល់គ្នានេះឯងដែលស្ថិតនៅក្នុងក្រុមតូចទាបជាងគេបំផុត។ ដោយសារហេតុផលនេះហើយ ទើបខ្ញុំចំណាយកម្លាំងស្ទើតែទាំងស្រុងទៅលើអ្នករាល់គ្នា ដែលនេះគឺជាការខំប្រឹងប្រែងដ៏ខ្លាំងបំផុត។ តើអ្នករាល់គ្នានៅតែមិនស្រឡាញ់ពេញចិត្តនឹងជីវិតប្រកបដោយព្រះពរដែលអ្នករាល់គ្នាទទួលបានក្នុងពេលសព្វថ្ងៃនេះទៀតឬអី? តើអ្នករាល់គ្នានៅតែធ្វើចិត្តរឹង ដើម្បីបះបោរទាស់នឹងខ្ញុំ ហើយបង្កើតផែនការផ្ទាល់ខ្លួនទៀត មែនទេ? បើមិនមែនដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ និងក្ដីអាណិតអាសូរឥតដាច់របស់ខ្ញុំទេនោះ ម្ល៉េះសមមនុស្សជាតិទាំងមូលបានធ្លាក់ជាចំណាប់ខ្មាំងរបស់សាតាំង និងក្លាយជា «ចំណីដ៏ឆ្ងាញ់» នៅក្នុងមាត់របស់វាតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ។ សព្វថ្ងៃនេះ នៅក្នុងចំណោមមនុសទាំងអស់ អ្នកដែលលះបង់ខ្លួនដើម្បីខ្ញុំដោយពិតប្រាកដ ហើយស្រឡាញ់ខ្ញុំពិតនោះ គឺកម្រនឹងមានណាស់ រាប់មិនទាំងអស់ម្រាមដៃម្ខាងផង។ សព្វថ្ងៃនេះ តើងារជា «រាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ» អាចជាទ្រព្យសម្បត្តិផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នករាល់គ្នាដែរឬទេ? តើមនសិការបស់អ្នកទៅជាកករឹងដូចទឹកកកបែបនេះ ហើយមែនទេ? តើអ្នកពិតជាមានតម្លៃធ្វើជារាស្រ្តដែលខ្ញុំចង់បានដែរទេ? ចូរគិតត្រឡប់ទៅអតីតកាលវិញ ហើយសម្លឹងមើលច្ចុប្បន្ននេះសាជាថ្មី ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា តើមាននរណាម្នាក់ដែលបានធ្វើឱ្យខ្ញុំសព្វព្រះទ័យហើយឬនៅ? ក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា តើមាននរណាម្នាក់ ដែលបានបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ពិតប្រាកដចំពោះបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំហើយឬនៅ? ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានប្រាប់អ្នករាល់គ្នាទេនោះ ម្ល៉េះសមអ្នករាល់គ្នានៅតែមិនទាន់ដឹងខ្លួននៅឡើយទេ ម្ល៉េះសមអ្នករាល់គ្នាកំពុងនៅស្ងៀមមិនកម្រើកដូចជាខ្យងក្រាំងជាថ្មីម្ដងទៀតមិនខាន។

នៅក្នុងពេលរលកកំពុងបក់បោកខ្លាំង មនុស្សមើលឃើញពីសេចក្តីក្រោធរបស់ខ្ញុំ។ នៅពេលដុំពពកខ្មៅខ្លួលខ្មាញ់កំពុងរសាត់ មនុស្សភ័យខ្លាច និងតក់ស្លុតជាខ្លាំង ហើយមិនដឹងថាត្រូវរត់គេចទៅកន្លែងណានោះទេ ប្រៀបដូចជាគេភ័យខ្លាចផ្គររន្ទះ និងភ្លៀង បក់បោកហូរនាំយកពួកគេទៅបាត់ដូច្នោះដែរ។ ក្រោយមក បន្ទាប់ពីព្យុះព្រឹលកួចខ្លាំងនោះបានបក់ផុតទៅ អារម្មណ៍របស់ពួកគេក៏បានធូរស្បើយ និងលែងសូវភ័យខ្លាចទៀត ប្រៀបដូចជាពួកគេអរសប្បាយពេលឃើញទេសភាពដ៏ស្រស់បំព្រងរបស់ធម្មជាតិដូច្នោះដែរ។ ប៉ុន្តែ នៅក្នុងពេលបែបនេះ តើមាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេនោះ ធ្លាប់ដកពិសោធន៍ពីសេចក្តីស្រឡាញ់គ្មានព្រំដែន ដែលខ្ញុំមានចំពោះមនុស្សជាតិទេ? នៅក្នុងចិត្តរបស់ពួកគេ មានតែរូបអង្គរបស់ខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ គ្មានសារជាតិនៃវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំឡើយ៖ តើមនុស្សមិនមែនប្រឆាំងទាស់នឹងខ្ញុំដោយចំហទេឬអី? នៅពេលដែលព្យុះសង្ឃរាបានបក់ផាត់ហួសទៅ មនុស្សជាតិទាំងអស់ គឺដូចជាបានកើតជាថ្មីអ៊ីចឹង ហាក់ដូចជាក្រោយពីបានបន្សុទ្ធតាមរយៈទុក្ខវេទនាផ្សេងៗនេះហើយ ធ្វើឱ្យពួកគេទទួលបានពន្លឺ និងជីវិតដូច្នោះដែរ។ ដូចគ្នានេះដែរ បន្ទាប់ពីស៊ូនឹងការបក់បោកដែលខ្ញុំបានវាយប្រហាររួចហើយ តើអ្នករាល់គ្នាមិនមែនមានសំណាងទេឬអី ដែលបានមកដល់ថ្ងៃនេះ? ប៉ុន្តែនៅពេលដែលថ្ងៃនេះបានកន្លងផុតទៅ ហើយថ្ងៃស្អែកចូលមកដល់ តើអ្នករាល់គ្នានឹងអាចរក្សាភាពបរិសុទ្ធនៅក្រោយភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំងបានទេ? តើអ្នកនឹងអាចរក្សាភក្ដីភាពក្រោយពីការបន្សុទ្ធបានទេ? តើអ្នកនឹងអាចរក្សាការស្តាប់បង្គាប់នាពេលសព្វថ្ងៃនេះបានទេ? តើភក្ដីភាពរបស់អ្នករាល់គ្នាអាចនៅខ្ជាប់ខ្ជួល ឥតប្រែប្រួលដែរឬទេ? តើនេះជាការទាមទារមួយដែលហួសពីសម្ថភាពរបស់មនុស្សធ្វើបានមែនទេ? រាល់ថ្ងៃ ខ្ញុំរស់នៅក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ និងធ្វើសកម្មភាពជាមួយមនុស្សជាតិនៅក្នុងចំណោមពួកគេ ប៉ុន្តែគ្មាននរណាម្នាក់ធ្លាប់បានកត់សម្គាល់ដឹងឡើយ។ ប្រសិនបើព្រះវិញ្ញាណរបស់ខ្ញុំមិនបានណែនាំទេនោះ តើនៅក្នុងចំណោមពូជមនុស្សទាំងមូល មាននរណាដែលនឹងអាចបន្តរស់នៅបាននៅក្នុងយុគសម័យបច្ចុប្បន្ននេះទៅ? នៅពេលដែលខ្ញុំមានព្រះបន្ទូលថា ខ្ញុំរស់នៅ និងធ្វើសកម្មភាពជាមួយមនុស្ស តើខ្ញុំកំពុងតែមានបន្ទូលបំផ្លើសមែនទេ? កាលពីមុន ខ្ញុំបានមានបន្ទូលថា «ខ្ញុំបានបង្កើតមនុស្ស បានដឹកនាំមនុស្សជាតិទាំងមូល ក៏ដូចជាបានតាំងសេចក្ដីបង្គាប់ដល់មនុស្សជាតិទាំងមូលដែរ»។ តើនេះមិនមែនជាការពិតទេឬអី? តើទៅរួចទេដែលថាបទពិសោធរបស់អ្នករាល់គ្នានៅក្នុងរឿងទាំង នៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់នៅឡើយ? គ្រាន់តែពាក្យថា «អ្នកស៊ីឈ្នួល» នេះ ក៏នឹងល្មមឱ្យអ្នករាល់គ្នាអធិប្បាយពេញមួយជីវិតដែរ។ ប្រសិនបើគ្មានបទពិសោធជាក់ស្តែងនោះទេ មនុស្សនឹងមិនដែលស្គាល់ខ្ញុំឡើយ។ ពួកគេនឹងមិនអាចស្គាល់ខ្ញុំតាមរយៈព្រះបន្ទូលរបស់ខ្ញុំបានឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំបានយាងមកដោយផ្ទាល់នៅក្នុងចំណោមអ្នករាល់គ្នា។ តើនេះមិនមែនមានប្រយោជន៍កាន់តែច្រើនដល់ការយល់ដឹងរបស់អ្នករាល់គ្នាទេឬអី? តើការយកកំណើតជាមនុស្សរបស់ខ្ញុំ មិនមែនជាសេចក្ដីសង្គ្រោះសម្រាប់អ្នករាល់គ្នាដែរទេឬអី? ប្រសិនបើខ្ញុំមិនបានយាងចុះមកក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិដោយផ្ទាល់ទេនោះ ម្ល៉េះសមពូជមនុស្សទាំងមូល នឹងពោរពេញទៅដោយសញ្ញាណផ្សេងៗតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ ពោលគឺពួកគេមុខជាបានក្លាយជាកម្មសិទ្ធិរបស់សាតាំងមិនខាន ដ្បិតអ្វីដែលអ្នកជឿនោះ គឺគ្រាន់តែជារូបកាយរបស់សាតាំងប៉ុណ្ណោះ គ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងព្រះជាម្ចាស់សោះឡើយ។ តើនេះមិនមែនជាសេចក្ដីសង្គ្រោះរបស់ខ្ញុំទេឬអី?

នៅពេលដែលសាតាំងមកចំពោះព្រះភ័ក្រ្តខ្ញុំ ខ្ញុំមិនរាថយនឹងភាពសាហាវយង់ឃ្នងរបស់វាឡើយ ហើយខ្ញុំក៏មិនភ័យខ្លាចដោយសារភាពកំណាចរបស់វាដែរ៖ ខ្ញុំគ្រាន់តែធ្វើមិនដឹងមិនឮទៅបានហើយ។ នៅពេលដែលសាតាំងល្បួងខ្ញុំ ខ្ញុំទតធ្លុះពីល្បិចកលរបស់វា ធ្វើឱ្យវារត់គេចទៅទាំងអាម៉ាស់ និងបាក់មុខ។ នៅពេលដែលសាតាំងប្រយុទ្ធជាមួយខ្ញុំ ហើយព្យាយាមឆក់យករាស្រ្តរើសតាំងរបស់ខ្ញុំទៅ ខ្ញុំក៏ធ្វើសង្គ្រាមជាមួយវា ដោយសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំ ហើយខ្ញុំការពារ ព្រមទាំងឃ្វាលរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំដោយសាច់ឈាមរបស់ខ្ញុំនេះ ដើម្បីកុំឱ្យពួកគេដួលចុះ ឬវង្វេងបានដោយងាយ ហើយខ្ញុំក៏ដឹកនាំពួកគេគ្រប់ជំហានទាំងអស់នៅលើផ្លូវផងដែរ។ ហើយនៅពេលដែលសាតាំងដកខ្លួនចុះចាញ់ នោះខ្ញុំនឹងទទួលបានសិរីល្អពីរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំ ហើយរាស្ត្ររបស់ខ្ញុំនឹងធ្វើបន្ទាល់ដ៏ល្អ និងកងរំពងថ្វាយដល់ខ្ញុំ។ ដូច្នេះ ខ្ញុំនឹងយកវត្ថុឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងផែនការគ្រប់គ្រងរបស់ខ្ញុំ បោះចូលទៅក្នុងជង្ហុកធំជារៀងរហូតតែម្ដង។ នេះជាផែនការរបស់ខ្ញុំ ហើយក៏ជាកិច្ចការរបស់ខ្ញុំដែរ។ នៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នករាល់គ្នា គង់នឹងមានថ្ងៃណាមួយដែលអ្នករាល់គ្នាជួបស្ថានភាពបែបនេះមិនខាន៖ តើអ្នកស្ម័គ្រចិត្តឱ្យខ្លួនអ្នកធ្លាក់ជាចំណាប់ខ្មាំងរបស់សាតាំង ឬតើអ្នកសុខចិត្តឱ្យខ្ញុំទទួលយកអ្នកវិញ? នេះគឺជាវាសនាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់អ្នក ហើយអ្នកត្រូវតែគិតពិចារណារឿងនេះឱ្យបានហ្មត់ចត់។

ជីវិតនៅក្នុងនគរព្រះ គឺជាជីវិតនៃរាស្រ្តរបស់ទ្រង់ និងជាជីវិតរបស់ព្រះជាម្ចាស់ផ្ទាល់ព្រះអង្គ។ មនុស្សជាតិទាំងអស់ស្ថិតនៅក្រោមការថែទាំ និងការការពាររបស់ខ្ញុំ ហើយគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែចូលរួមក្នុងសង្គ្រាមស្លាប់រស់ជាមួយនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហម។ ដើម្បីយកឈ្នះនៅក្នុងសមរភូមិចុងក្រោយនេះ ដើម្បីបញ្ចប់ជីវិតនាគដ៏ធំមានសម្បុរក្រហមនេះ មនុស្សទាំងអស់គួរតែលះបង់ខ្លួនពួកគេទាំងមូលថ្វាយដល់ខ្ញុំ នៅក្នុងនគររបស់ខ្ញុំ។ ពាក្យ «នគរព្រះ» ដែលនិយាយសំដៅដល់នេះ គឺជាជីវិតដែលរស់នៅក្រោមការគ្រប់គ្រងដោយផ្ទាល់ពីភាពជាព្រះ ជាភាពដែលខ្ញុំប្រើដើម្បីឃ្វាលមនុស្សជាតិទាំងអស់ ដែលទទួលការបណ្តុះបណ្តាលរបស់ខ្ញុំដោយផ្ទាល់ ដើម្បីឱ្យជីវិតរបស់ពួកគេ បានដូចជាជីវិតនៅឯស្ថានសួគ៌ដែរ ទោះបីជីវិតរបស់គេនៅលើផែនដីនៅឡើយក៏ដោយ ដែលនេះគឺជាការសម្រេចបានជីវិតមួយដ៏ពិតនៅក្នុងស្ថានសួគ៌ទីបី។ ទោះបីជាខ្ញុំស្ថិតនៅក្នុងសាច់ឈាមក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនស្ថិតនៅក្រោមដែនកំណត់នៃសាច់ឈាមនោះដែរ។ ជាច្រើនលើកច្រើនសារហើយ ដែលខ្ញុំបានយាងមកក្នុងចំណោមមនុស្ស ដើម្បីស្តាប់ការអធិស្ឋានរបស់គេ ហើយជាច្រើនលើកច្រើនសារហើយ ដែលខ្ញុំត្រេកអរនឹងការសរសើរតម្កើងរបស់មនុស្ស ពេលខ្ញុំកំពុងដើរជាមួយពួកគេ។ ទោះបីជាមនុស្សមិនដែលដឹងពីព្រះវត្តមានដ៏គង់នៅរបស់ខ្ញុំក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែបំពេញកិច្ចការរបស់ខ្ញុំតាមវិធីនេះដដែល។ កន្លែងដែលខ្ញុំគង់នៅ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំលាក់បំពួនអង្គខ្ញុំ ក៏ប៉ុន្តែ កន្លែងដែលខ្ញុំគង់នៅ ក៏ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានយកឈ្នះលើសត្រូវទាំងអស់របស់ខ្ញុំដែរ។ កន្លែងដែលខ្ញុំគង់នៅ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំបានទទួលបទពិសោធជាក់ស្ដែងអំពីជីវិតនៅលើផែនដី។ កន្លែងដែលខ្ញុំគង់នៅ ជាកន្លែងដែលខ្ញុំសង្កេតមើលគ្រប់ទាំងពាក្យសម្តី និងទង្វើរបស់មនុស្ស ព្រមទាំងទតមើល និងដឹកនាំពូជមនុស្សទាំងមូលផង។ ប្រសិនបើមនុស្សអាចមានអារម្មណ៍គិតគូរដល់បំណងព្រះហឫទ័យរបស់ខ្ញុំ ហើយផ្គាប់ព្រះទ័យរបស់ខ្ញុំ និងធ្វើឱ្យខ្ញុំបានកម្សាន្តព្រះទ័យ នោះខ្ញុំមុខជាប្រទានពរដល់មនុស្សជាតិទាំងអស់ជាក់ជាមិនខាន។ តើនេះមិនមែនជាបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្ញុំចំពោះមនុស្សជាតិទេឬអី?

ដោយសារតែមនុស្សដេកលក់ដូចស្លាប់ ដូច្នេះមានតែសូរសំឡេងផ្គររន្ទះរបស់ខ្ញុំទេ ទើបអាចដាស់ពួកគេឱ្យភ្ញាក់ពីការយល់សប្តិបាន។ ហើយនៅពេលដែលពួកគេបើកភ្នែកឡើង នោះពន្លឺកាំរស្មីដ៏សែនត្រជាក់ នឹងធ្វើឱ្យភ្នែកជាច្រើនត្រូវឈឺ ពេលនោះពួកគេលែងដឹងទិសដៅ ហើយពួកគេមិនដឹងថាខ្លួនគេមកពីទីណា និងកំពុងទៅទីណានោះទេ។ មនុស្សភាគច្រើនត្រូវរងការវាយប្រហារពីពន្លឺដូចកាំរស្មីឡាស៊ែរនេះ ហើយដួលគរលើគ្នានៅក្រោមព្យុះសង្ឃរា រាងកាយរបស់ពួកគេត្រូវខ្សែទឹកខ្លួលខ្ញាញ់ហូរនាំយកទៅ មិនបន្សល់ទុកដានអ្វីទាំងអស់។ ទីបំផុត អ្នកដែលនៅរួចជីវិតក៏អាចមើលឃើញព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំយ៉ាងច្បាស់នៅក្នុងពន្លឺ ហើយមានតែពេលនោះទេ ដែលពួកគេនឹងបានស្គាល់ពីរូបអង្គខាងក្រៅរបស់ខ្ញុំ។ ហើយពេលនោះ ពួកគេលែងហ៊ានសំឡឹងមើលព្រះភ័ក្រ្តរបស់ខ្ញុំចំទៀតហើយ ដោយខ្លាចក្រែងលោការវាយផ្ចាល និងបណ្តាសារបស់ខ្ញុំ កើតមានលើសាច់ឈាមរបស់ពួកគេម្តងទៀត។ មានមនុស្សច្រើនគ្នាណាស់ដែលស្រែកទ្រហោយំ និងទួញសោកដោយភាពជូរចត់។ មានមនុស្សច្រើនគ្នាណាស់ដែលធ្លាក់ទៅក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ មានទន្លេច្រើនណាស់ដែលកើតឡើងដោយសារឈាមរបស់ពួកគេ។ មានមនុស្សច្រើនគ្នាណាស់ដែលក្លាយជាសាកសព រសាត់អណ្តែតគ្មានទិសដៅ ម្ដងទៅទីនេះ ម្ដងទៅទីនោះ។ មានមនុស្សច្រើនគ្នាណាស់ដែលរកបានទីកន្លែងរបស់ខ្លួននៅក្នុងពន្លឺ ហើយក៏មានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ក្នុងចិត្តភ្លាមៗ រួចសម្រក់ទឹកភ្នែកដោយសារតែទុក្ខព្រួយរាប់សិបឆ្នាំរបស់ពួកគេ។ មានមនុស្សច្រើនគ្នាណាស់ដែលត្រូវពន្លឺនេះបង្ខំឱ្យសារភាពពីភាពមិនបរិសុទ្ធរបស់ខ្លួន រួចក៏តាំងចិត្តកែខ្លួនឡើងវិញ។ មានមនុស្សច្រើនគ្នាណាស់ដែលបាត់បង់ភាពរីករាយក្នុងជីវិតរួចទៅហើយដោយសារពិការភ្នែក ម្ល៉ោះហើយពួកគេគ្មានចិត្តចាប់ភ្លឹកនឹងពន្លឺនេះទេ ចេះតែបន្តរស់នៅក្នុងសភាពជាប់គាំងទៅណាមិនរួច រង់ចាំតែថ្ងៃស្លាប់ប៉ុណ្ណោះ។ ហើយមានមនុស្សច្រើនគ្នាណាស់ដែលកំពុងដំឡើងក្ដោងជីវិត ហើយទន្ទឹងរង់ចាំថ្ងៃស្អែកយ៉ាងអន្ទះសា ក្រោមការដឹកនាំនៃពន្លឺនេះ។ ... សព្វថ្ងៃនេះ តើនរណាក្នុងចំណោមមនុស្សជាតិ ដែលមិនស្ថិតក្នុងសភាពបែបនេះទៅ? តើនរណាដែលមិនស្ថិតនៅក្នុងពន្លឺរបស់ខ្ញុំទៅ? ទោះបីជាអ្នករឹងមាំ ឬទន់ខ្សោយក៏ដោយ តើអ្នកអាចគេចចេញពីការមកដល់នៃពន្លឺរបស់ខ្ញុំបានទេ?

ថ្ងៃទី១០ ខែមីនា ឆ្នាំ១៩៩២